Scalone dokumenty (41)

Prowadzenie dokumentacji żywieniowej pacjentów

„Projekt współfinansowany ze środków Europejskiego Funduszu Społecznego”

MINISTERSTWO EDUKACJI NARODOWEJ

Jolanta Graczek Prowadzenie dokumentacji żywieniowej pacjentów 321[11].Z3.09 Poradnik dla ucznia Wydawca Instytut Technologii Eksploatacji – Państwowy Instytut Badawczy Radom 2007

„Projekt współfinansowany ze środków Europejskiego Funduszu Społecznego” 1

Recenzenci: dr inż. Jacek Anioła dr inż. Joanna Bajerska Opracowanie redakcyjne: mgr inż. Ewa Superczyńska Konsultacja: dr hab. inż. Henryk Budzeń

Poradnik stanowi obudowę dydaktyczną programu jednostki modułowej 321[11].Z3.09 „Prowadzenie dokumentacji żywieniowej pacjentów”, zawartego w modułowym programie nauczania dla zawodu dietetyk.

Wydawca Instytut Technologii Eksploatacji – Państwowy Instytut Badawczy, Radom 2007


SPIS TREŚCI 1. Wprowadzenie 3 2. Wymagania wstępne 5 3. Cele kształcenia 6 4. Materiał nauczania 7

4.1. Zasady przeprowadzania wywiadu z pacjentem 7 4.1.1. Materiał nauczania 7 4.1.2. Pytania sprawdzające 9 4.1.3. Ćwiczenia 9 4.1.4. Sprawdzian postępów 11

4.2. Gromadzenie danych o pacjencie 12 4.2.1. Materiał nauczania 12 4.2.2. Pytania sprawdzające 21 4.2.3. Ćwiczenia 21 4.2.4. Sprawdzian postępów 25

4.3. Prowadzenie dokumentacji pacjentów. Planowanie dietoterapii 26 4.3.1. Materiał nauczania 26 4.3.2. Pytania sprawdzające 27 4.3.3. Ćwiczenia 28 4.3.4. Sprawdzian postępów 30

5. Sprawdzian osiągnięć 31 6. Literatura 36


1. WPROWADZENIE

Poradnik ten pomoże Ci przyswoić wiedzę i nabyć umiejętności z zakresu prowadzenia dokumentacji żywieniowej pacjentów.

W poradniku zamieszczono: − wymagania wstępne, czyli wykaz umiejętności, jakie powinieneś już posiadać, abyś bez

problemów mógł przystąpić do realizacji programu jednostki modułowej, − cele kształcenia – wykaz tych umiejętności jakie będziesz kształtował pracując

z poradnikiem, − materiał nauczania – wiadomości teoretyczne, które są niezbędne, aby osiągnąć cele

kształcenia, − zestawy pytań po każdej partii materiału nauczania, które pozwolą Ci sprawdzić, czy

dobrze zrozumiałeś treści materiału nauczania i czynności przystąpić do wykonania ćwiczeń,

− ćwiczenia, które pomogą Ci ukształtować umiejętności praktyczne, a równocześnie zweryfikować wiadomości teoretyczne,

− sprawdzian postępów, po każdej części materiału nauczania – będziesz mógł sprawdzić czy osiągnąłeś poszczególne cele,

− sprawdzian osiągnięć, przykładowy zestaw zadań w postaci testu. Zaliczenie testu potwierdzi opanowanie programu całej jednostki modułowej,

− literaturę uzupełniającą – dzięki niej możesz poszerzyć wiadomości teoretyczne. Niektóre treści musisz koniecznie poszerzyć korzystając z odpowiedniego źródła

informacji. Możesz skorzystać z zaproponowanego spisu literatury lub innego wskazanego przez nauczyciela.

Bezpieczeństwo i higiena pracy

Stosuj się do wszystkich poleceń nauczyciela, zwłaszcza, jeśli ćwiczenia będziesz wykonywać przy stanowisku komputerowym.


Schemat układu jednostek modułowych

321[11].Z3.01 Planowanie podstawowego żywienia dietetycznego oraz diet w chorobach

na tle niedoborów żywieniowych

321[11].Z3.02 Planowanie diety

lekko strawnej

321[11].Z3.05 Planowanie diety bogatobiałkowej

i diety niskobiałkowej

321[11].Z3.06 Planowanie diety z ograniczeniem

tłuszczu oraz diety

z ograniczeniem łatwo przyswajalnych

węglowodanów

321[11].Z3 Żywienie dietetyczne

321[11].Z3.04

Planowanie diety z ograniczeniem

substancji pobudzających

wydzielanie soku żołądkowego oraz

diet w zaburzeniach czynnościowych

jelit

321 [11].Z3.03 Planowanie diety

ubogoenergetycznej

321[11].Z3.07 Planowanie diet z modyfikacjami

składników mineralnych

i diet z modyfikacjami

konsystencji

321[11].Z3.09 Prowadzenie dokumentacji żywieniowej pacjentów

321[11].Z3.08 Planowanie diet

niestandardowych


2. WYMAGANIA WSTĘPNE Przystępując do realizacji programu jednostki modułowej powinieneś umieć:

− charakteryzować żywność jako źródło składników pokarmowych, − charakteryzować budowę chemiczną składników pokarmowych oraz ich znaczenie dla

organizmu człowieka, − określać cele i założenia żywienia dietetycznego, − charakteryzować diety lecznicze, − stosować normy żywienia podczas oceny oraz planowania żywienia indywidualnego

i grupy ludności, − posługiwać się tabelami zamiany produktów, − planować żywienie pacjenta odpowiednio do jego wieku, aktywności fizycznej, stanu

fizjologicznego, upodobań i zasad prawidłowego odżywiania. − definiować podstawowe pojęcia z zakresu żywienia i stanu odżywienia organizmu, − charakteryzować metody oceny sposobu żywienia, − charakteryzować metody oceny stanu odżywienia, − interpretować wyniki oceny stanu odżywienia, − oceniać sposób żywienia pacjenta indywidualnego i grupy osób, − interpretować wyniki oceny sposobu żywienia, − określać wpływ błędów żywieniowych na stan odżywienia, − dostrzegać i reagować na błędy żywieniowe występujące w środowisku, − określać zasady dietoterapii, − wyjaśniać zasady leczenia żywieniowego, − stosować wiedzę z zakresu patologii i diagnostyki chorób w planowaniu dietoterapii, − planować jadłospisy dla ludzi chorych, − dobierać rodzaje diet odpowiednio do stanu zdrowia, możliwości metabolicznych,

rodzaju leczenia i cech indywidualnych organizmu osoby chorej, − dobierać produkty i potrawy do poszczególnych rodzajów diet oraz stanów chorobowych, − oceniać sposób żywienia ludzi chorych.


3. CELE KSZTAŁCENIA

W wyniku realizacji programu jednostki modułowej powinieneś umieć: − przeprowadzić wywiad żywieniowy z pacjentem, − zaplanować dietę i jej modyfikację zgodnie ze zleceniem lekarza, − ocenić bieżące spożycie żywności przez pacjenta, − zastosować metody szybkiej oceny sposobu żywienia pacjentów, − ocenić zmiany w stanie odżywienia pacjenta, − zastosować metody szybkiej oceny stanu odżywienia pacjentów, − określić zagrożenia wynikające z niedożywienia pacjenta, − posłużyć się programem komputerowym do oceny sposobu żywienia, − wypełnić dokumentację żywieniową pacjentów, − określić zalecenia żywieniowe dla pacjenta po zakończeniu leczenia.


4. MATERIAŁ NAUCZANIA 4.1. Zasady przeprowadzania wywiadu z pacjentem 4.1.1. Materiał nauczania

Do obowiązków dietetyka należy między innymi planowanie, nadzorowanie żywienia

oraz udzielanie porad dietetycznych w żywieniu indywidualnym i zbiorowym. Aby udzielić właściwej porady dietetycznej, dietetyk powinien zebrać odpowiednie

informacje od pacjenta oraz ocenić jego sposób żywienia, jak również stan odżywienia. Znaczną część niezbędnych informacji dietetyk może uzyskać przeprowadzając wywiad

z pacjentem. Podczas wywiadu zbiera się informacje dotyczące występowania dolegliwości ze strony przewodu pokarmowego, zwyczajów i preferencji pokarmowych, oraz stanu zdrowia pacjenta. Bardzo pomocna jest diagnoza lekarska wraz z zaleceniami dietetycznymi.

Do pozostałych metod zbierania informacji o pacjencie należą: obserwacja i pomiar oraz analiza dokumentacji lekarskiej. Metody te zostaną opisane w dalszej części poradnika.

Jak rozmawiać z pacjentem?

Między dietetykiem a pacjentem występuje specyficzna relacja, podobnie jak między lekarzem a pacjentem. Dietetyk musi posiadać szczególne umiejętności w zakresie nawiązywania i utrzymywania tych relacji, ponieważ od stopnia komunikacji między dietetykiem a pacjentem w dużym stopniu zależy powodzenie dietoterapii.

Dietetyk w kontaktach z pacjentem powinien być nie tylko profesjonalistą, ale także w pewnym stopniu terapeutą. Pacjent oczekuje zarówno profesjonalnych informacji dotyczących racjonalnego sposobu żywienia, ale także często zrozumienia, wyjaśnienia wątpliwości i szeroko rozumianego wsparcia. Dlatego w rozmowie z pacjentem należy wykorzystać także wszystkie umiejętności zdobyte podczas realizacji programu jednostki modułowej 321[11].O1.03 „Nawiązywanie i utrzymywanie kontaktów międzyludzkich”. Chodzi o następujące elementy: − język werbalny i niewerbalny, w tym intonacja głosu, − aranżowanie przestrzeni w gabinecie dietetyka, − umiejętność aktywnego słuchania, − parafrazowanie i podtrzymywanie rozmowy.

Wymienione elementy będą opisane w dalszej części poradnika. Zasadnicze części wywiadu

Wywiad dietetyczny składa się z czterech zasadniczych części: − wstęp do wywiadu, − główna część wywiadu, − diagnoza i ustalanie planu działania, − zakończenie wywiadu. Wstęp do wywiadu

Zasadnicze znaczenie ma sposób rozpoczęcia rozmowy. Może decydować o pozyskaniu zaufania pacjenta. Dietetyk przeprowadza wywiad w różnych okolicznościach – w gabinecie dietetycznym lub w szpitalu, przed operacją, w trakcie pobytu chorego lub po leczeniu szpitalnym, udzielając mu wskazówek na temat sposobu żywienia „pozaszpitalnego”. Sama inicjacja rozmowy w gabinecie i w szpitalu (klinice) jest inna. Do gabinetu dietetycznego


pacjent przychodzi sam, z własnej woli lub za namową lekarza prowadzącego, natomiast w szpitalu dietetyk przychodzi do pacjenta.

Podczas części wstępnej wywiadu następuje nawiązanie relacji z pacjentem.

W gabinecie – pierwsza wizyta Dietetyk powinien obserwować pacjenta wchodzącego do gabinetu i nawiązać z nim

kontakt wzrokowy oraz przywitać się. Mimo, że pacjent zwykle zna nazwisko dietetyka, do którego przyszedł, zasady kultury wymagają, aby dietetyk się również przedstawił. Powinien wtedy wstać, wychodząc naprzeciw pacjenta i dopiero po przedstawieniu się wskazać mu krzesło. Obserwacja pacjenta wchodzącego to nie tylko nawiązanie kontaktu wzrokowego, ale także możliwość uzyskania dodatkowych informacji na temat pacjenta, np. czy jest to osoba nieśmiała, w jakiej jest kondycji fizycznej itp. Do pacjenta należy się zwracać per „pan, pani”, chyba, że pacjent jest dzieckiem lub życzy sobie inaczej. Raczej należy unikać zbyt oficjalnych zwrotów „po nazwisku”, np. zamiast „pani Nowak”, lepiej mówić tylko „pani”. W późniejszych relacjach, podczas kolejnych wizyt, można używać imienia, np. „pani Joanno” – nie należy natomiast używać zdrobnień, np. „pani Joasiu”.

Na sali szpitalnej – pierwsze spotkanie

Dietetyk podchodząc do pacjenta wita się i przedstawia. Następnie, jeśli jest to możliwe, zaprasza pacjenta do gabinetu lub w inne ustronne miejsce, gdzie można swobodnie porozmawiać.

Główna część wywiadu

Od jej przeprowadzenia zależy powodzenie terapii żywieniowej. Zebranie jak największej liczby informacji o pacjencie umożliwi zastosowanie właściwej dietoterapii. W tym momencie, po wstępnej fazie wywiadu, dietetyk musi zadać pacjentowi pytanie na temat przyczyny wizyty. Może to być pytanie typu: − Jaki problem sprowadza Pana do mnie?

Dietetyk powinien ustalić, co skłoniło pacjenta do wizyty, ponieważ od tego zależy motywacja, która podczas długiego stosowania diety ma ogromne znaczenie.

Na początku głównej części wywiadu należy stawiać pytania otwarte, np. − W czym mogę Panu pomóc? − Jak Pani się z tym czuje? − Jaki tryb życia Pan prowadzi? − Jaki rodzaj pracy Pani wykonuje?

Takie pytania pozwalają na uzyskanie od pacjenta jego opisu problemu. Oczywiście, jeśli pacjent przychodzi z diagnozą lekarską, problem wydaje się być jasny, jednak dodatkowe pytania pozwalają na lepsze dostosowanie sposobu żywienia do nawyków żywieniowych, możliwości i trybu życia pacjenta. Pacjent, który czuje się traktowany indywidualnie odczuwa silniejszą motywację do podjęcia niekiedy długotrwałej i uciążliwej dietoterapii.

Aby zachęcić pacjenta do opowiedzenia o sobie, dietetyk pamięta o języku ciała, utrzymuje kontakt wzrokowy oraz stosuje język niewerbalny i parafrazę.

Parafraza to technika w komunikacji interpersonalnej, która polega na powtórzeniu słów rozmówcy lub na podsumowaniu jakiegoś fragmentu wypowiedzi rozmówcy, aby upewnić się czy dobrze go rozumiemy, np.: − „Czy dobrze zrozumiałem – jeszcze wczoraj czuł się Pan dobrze i dopiero dzisiaj rano

wystąpiły u Pana kłopoty żołądkowe?” − „Uściślijmy; frytki spożywa Pan kilka razy w tygodniu, czy kilka razy w miesiącu?”

Podczas rozmowy dietetyk powinien okazywać empatię, zrozumienie. Czasami wystarczy słowo „rozumiem” lub „też tak sądzę”, „to musi być kłopotliwe” itp.


Zasady stawiania pytań: − stosowanie języka prostego, zrozumiałego dla pacjenta; − zadawanie pytań w sposób naturalny, aby nie zrazić lub nie zawstydzić pacjenta; − pytanie tylko o jedną rzecz w danym momencie; − rozpoczynanie od pytań o sprawy ogólne i przechodzenie do szczegółów; − powtórzenie słów użytych przez pacjenta: „codziennie odczuwa Pani pieczenie

w przełyku, tak?” Po serii pytań otwartych dietetycy zwykle przystępują do wywiadu zbudowanego

głównie z pytań zamkniętych (tzn. takich, na które odpowiada się konkretnie: tak, nie, zwykle, od dwóch miesięcy, rano, itp.). W tym celu najczęściej wykorzystuje się kwestionariusz wywiadu dietetycznego, który zostanie opisany w dalszej części poradnika.

Diagnoza i ustalenie planu działania

Po dokonaniu analizy: wypowiedzi pacjenta, kwestionariusza wywiadu dietetycznego, ewentualnych zaleceń lekarskich i rezultatu pomiarów antropometrycznych (np. pomiar masy ciała, wzrostu, ocena składu ciała, w tym zawartości w ciele tkanki tłuszczowej i beztłuszczowej masy ciała itp.); dietetyk ustala plan żywieniowy dla pacjenta, omawia z nim sposób żywienia i udziela dodatkowych informacji (np. w jaki sposób przygotować potrawy) oraz odpowiada na pytania pacjenta (jeśli je zadał).

Zakończenie wywiadu

Dietetyk powinien zadać pytanie: „Czy chce Pan jeszcze o coś zapytać?”, „Czy zasady diety są dla Pani zrozumiałe?” Następnie ustala termin ewentualnej kolejnej wizyty, dziękuje za rozmowę i żegna pacjenta. 4.1.2. Pytania sprawdzające

Odpowiadając na pytania, sprawdzisz, czy jesteś przygotowany do wykonania ćwiczeń.

1. Z jakich części składa się wywiad dietetyczny prowadzony przez dietetyka? 2. Czym się różni sposób prowadzenia rozmowy między dietetykiem a pacjentem

w gabinecie dietetycznym i w szpitalu? 3. W jaki sposób należy zakończyć wywiad dietetyczny? 4.1.3. Ćwiczenia Ćwiczenie 1

Wypisz odpowiednie zwroty grzecznościowe, pytania i sformułowania, niezbędne podczas rozmowy z pacjentem, w czasie pierwszej i kolejnych wizyt pacjenta, uwzględniając fazy wywiadu dietetycznego: 1) wstęp do wywiadu – faza przywitania, 2) główna część wywiadu – wprowadzenie do rozmowy, podtrzymanie rozmowy,

ukierunkowanie wywiadu, 3) zakończenie wywiadu – zachęcenie pacjenta do stosowania diety i do dalszych wizyt.


Tabela do ćwiczenia 1 Pierwsza wizyta – przykłady zwrotów Kolejne wizyty – przykłady zwrotów

Kolejne fazy wywiadu

Propozycja zwrotów Uwagi Propozycja

zwrotów Uwagi

Wstęp do wywiadu

Główna część wywiadu

Zakończenie wywiadu

Sposób wykonania ćwiczenia

Aby wykonać ćwiczenie, powinieneś:

1) przeprowadzić dyskusję na temat wywiadu i zebrać propozycje odpowiednich sformułowań,

2) uzupełnić tabelę, 3) przeczytać propozycje poszczególnych par w ramach grupy (w skład grupy wchodzą 2

lub 3 pary, zatem będą 2 lub 3 różne propozycje), 4) wymienić uwagi na temat poszczególnych propozycji, 5) zanotować uwagi w tabeli.

Wyposażenie stanowiska pracy: − poradnik dla ucznia, − literatura dotycząca przeprowadzania rozmowy z pacjentem, − wzór tabeli, papier na notatki, − długopis. Ćwiczenie 2

Przygotuj rozmowę między dietetykiem a pacjentem: 1) w szpitalu, 2) w gabinecie dietetycznym.

Sposób wykonania ćwiczenia

Aby wykonać ćwiczenie, powinieneś: 1) wybrać jedną z zaproponowanych wersji rozmów, 2) zaplanować warunki rozmowy – dobór mebli i sposób ich ułożenia oraz aranżację

przestrzeni do rozmowy w wybranych warunkach, 3) wypisać wszystkie niezbędne pomoce, narzędzia i sprzęty do przeprowadzenia tej

rozmowy, 4) przygotować zaplanowane pomoce, narzędzia, sprzęty i zaaranżować miejsce rozmowy, 5) omówić na forum grupy sposób wykonania zadania, 6) poprosić pozostałe osoby w grupie o ocenę przygotowania rozmowy wraz

z uzasadnieniem, 7) dokonać ewentualnej korekty w sposobie wykonania ćwiczenia, 8) sporządzić listę pomocy i sprzętu, niezbędnych do przeprowadzenia wywiadu

z pacjentem w ramach całej grupy ćwiczeniowej.


Wyposażenie stanowiska pracy: − papier formatu A4, − długopis, − poradnik dla ucznia, − literatura dotycząca przeprowadzania rozmowy z pacjentem, − sprzęt niezbędny do przeprowadzenia rozmowy zaplanowanej przez ucznia (np. krzesła,

stolik lub biurko). Ćwiczenie 3

Opisz, w jaki sposób na stosunki interpersonalne wpływa odległość między rozmówcami oraz właściwe ustawienie krzeseł. Rozważ następujące przykłady: 1) rozmówców rozdziela biurko, dietetyk siedzi w wysokim fotelu, pacjent na krześle, 2) rozmówcy siedzą na jednym poziomie (ta sama wysokość krzeseł) w dużej odległości bez

pośrednictwa biurka, 3) pacjent leży w łóżku, dietetyk stoi.

Wynotuj przeszkody, jakie mogą nastąpić w komunikacji w wymienionych przypadkach i zaproponuj sposób usunięcia ewentualnych przeszkód.

Sposób wykonania ćwiczenia Aby wykonać ćwiczenie, powinieneś:

1) określić sposoby aranżacji przestrzeni podczas rozmowy (lub skorzystać z bibliografii zamieszczonej w poradniku),

2) określić jakie przeszkody w komunikacji mogą nastąpić w wymienionych przypadkach, wynotować je,

3) przedyskutować w parach swoje spostrzeżenia i zaproponować możliwości usunięcia przeszkód komunikacyjnych w poszczególnych przypadkach,

4) przygotować sprzęt do prezentacji scenek, 5) zaprezentować opisane przypadki.

Wyposażenie stanowiska pracy:

− poradnik dla ucznia, − literatura dotycząca przeprowadzania rozmowy z pacjentem, − sprzęt do zaprezentowania scenek (meble), − papier, długopis. 4.1.4. Sprawdzian postępów Czy potrafisz: Tak Nie

1) nawiązać rozmowę z pacjentem? ¨ ¨ 2) przygotować się do rozmowy z pacjentem? ¨ ¨ 3) przeprowadzić rozmowę z pacjentem, uwzględniając zasady dobrej

komunikacji? ¨ ¨


4.2. Gromadzenie danych o pacjencie 4.2.1. Materiał nauczania

Metody oceny sposobu żywienia

Sposób żywienia można ocenić stosując metody teoretyczne lub laboratoryjne. Metody laboratoryjne wymagają dokładnych analiz i wielu obliczeń, są czasochłonne i drogie, choć najbardziej wiarygodne. Do szybkiej oceny sposobu żywienia najczęściej stosuje się metody teoretyczne, mimo że, metody te dają wynik jedynie przybliżony do rzeczywistego.

Metody teoretyczne dzieli się na: − metody jakościowe, − metody ilościowe, − metody jakościowo-ilościowe. I. Metody jakościowe

Metody jakościowe dostarczają między innymi informacji o rodzajach produktów spożywczych występujących w żywieniu danej populacji lub osoby, częstotliwości spożycia oraz liczbie posiłków spożywanych w ciągu dnia. Wśród metod jakościowych można wyróżnić metodę punktową.

Metoda punktowa

Polega na udzieleniu odpowiedzi na pytania w przygotowanym formularzu i przyznaniu zgodnie z nim punktacji. W tej ocenie zwraca się uwagę na tzw. produkty ochronne, o najwyższej wartości odżywczej, zawierające składniki odżywcze, które zalicza się do składników deficytowych. Deficytowymi składnikami określa się takie, które są najczęściej przyczyną niedoborów pokarmowych wśród ludzi.

Dodatkowo można sprawdzić czy jadłospis jest urozmaicony, posiłki odpowiednio częste i prawidłowo rozłożone w czasie. Ocena uzyskana w ten sposób jest także określana oceną orientacyjną. Pomimo tego, metoda ta jest stosowana często, ponieważ jest najszybsza ze wszystkich metod oceny sposobu żywienia.

Przykładowe formularze służące do oceny punktowej jadłospisów przedstawiono

w tabelach 1–3.


Tabela 1. Metoda punktowa oceny jadłospisów (wg Starzyńskiej) [3, s. 474]

Przedmiot oceny Liczba punktów do uzyskania

Liczba punktów uzyskanych

Ile posiłków dziennie spożywano? - 4 lub 5 - 3 - mniej niż 3

5 3 0

W ilu posiłkach w ciągu tygodnia występował produkt dostarczający białka? - we wszystkich - w 75% posiłków - rzadziej

5 2 0

Jak często spożywano mleko lub przetwory mleczne? - codziennie co najmniej w 2 posiłkach - codziennie co najmniej w 1 posiłku - rzadziej

5 2 0

Jak często spożywano warzywa lub owoce? - codziennie co najmniej w 3 posiłkach - codziennie co najmniej w 2 posiłkach - rzadziej

5 2 0

Jak często spożywano surówki z warzyw i owoców? - codziennie - w 75% dni - rzadziej

5 2 0

Jak często występowało w posiłkach pieczywo razowe, kasze, strączkowe suche? - codziennie, co najmniej jeden z wymienionych produktów - w 75% dni jeden z wymienionych produktów - rzadziej

5 2 0

Razem Max. 30 punktów Skala ocen: Jadłospis dobry – bez błędów Jadłospis dostateczny – błędy można wyeliminować Jadłospis zaledwie dostateczny – duże błędy Jadłospis zły – nie nadaje się do poprawienia

30 punktów

21–27 punktów 12–20 bez ocen

zerowych < 12 punktów

Tabela 2. Jakościowa ocena punktowa jadłospisu (wg Bielińskiej) [2, s.197]

Liczba przyznanych punktów Lp. Oceniane cechy 1 0

1. Czy liczba posiłków jest dostosowana do wieku, pracy itp.? tak nie

2. Czy przerwy między posiłkami są dostosowane do liczby posiłków? tak nie

3. Czy mleko, ewentualnie produkty mleczne są w: 2–3 posiłkach żadnym 4. Czy produkty dostarczające białko zwierzęce

(mięso, drób, ryby, jaja) są w: 3–4 posiłkach 1–2 posiłkach lub żadnym

5. Czy warzywa i owoce bogate w witaminę C i ß - karoten są w: 2–3 posiłkach 1 lub żadnym

6. Czy surówki lub surowe owoce są przynajmniej w 2 posiłkach? tak nie

7. Czy w jadłospisie jest ciemne pieczywo, grube kasze? tak nie

* jadłospis poprawny uzyskuje 7 punktów. Oceny zerowe wyznaczają kierunek poprawy dziennego jadłospisu.


Tabela 3. Jakościowa ocena wg skali 5- stopniowej opracowana przez Stację Sanitarno-Epidemiologiczną w Krakowie [2, s. 198]

Lp. Posiłek Ocena 1. Węglowodanowo-tłuszczowy Niedostateczna 2. Węglowodanowo-tłuszczowy + białko zwierzęce Ledwo dostateczna 3. Węglowodanowo-tłuszczowy + białko zwierzęce, w tym białka z

mleka Dostateczna

4. Węglowodanowo-tłuszczowy + białko zwierzęce + warzywa i owoce Dobra

5. Węglowodanowo-tłuszczowy + białko zwierzęce, w tym białko z mleka + warzywa i owoce Bardzo dobra

II. Metody ilościowe

Wykorzystując metody ilościowe dietetyk może uzyskać informacje – ile i jakich składników odżywczych dostarcza organizmowi żywność spożywana przez pacjenta w codziennej diecie?

Metody ilościowe pozwalają na bardziej dokładne ustalenie wartości odżywczej spożywanych posiłków. Dostarczają informacji o wielkości spożycia podstawowych produktów spożywczych przez określoną populację lub osobę oraz o wielkości wydatków na żywność. Wśród kilku metod ilościowych do najczęściej stosowanych należą metoda szacunkowa i metoda bezpośredniej oceny jadłospisów.

Metoda szacunkowa

Stosowana jest głównie do oceny sposobu żywienia w zakładach żywienia zbiorowego zamkniętego. Polega na zsumowaniu ilości zadeklarowanych w jadłospisie produktów i porównaniu ich z racjami pokarmowymi dla danej grupy ludności. Ilość produktów można obliczyć na podstawie raportu magazynowego (zapotrzebowania surowcowego).

Metoda bezpośredniej oceny jadłospisów

Jest najbardziej pracochłonna, ale również najdokładniejsza. Polega ona na obliczeniu zawartości składników odżywczych w poszczególnych produktach. Do tych obliczeń potrzebne są: raport magazynowy (zapotrzebowanie surowcowe), tabele składu i wartości odżywczej produktów i potraw oraz normy żywienia. Należy pamiętać, że podczas obróbki wstępnej i termicznej występują straty w ilości surowców (odpady), oraz w zawartości składników odżywczych, zwłaszcza witamin. Straty te uwzględnia się w obliczeniach.

Ogólną wyliczoną wartość odżywczą należy zmniejszyć o 10%. Straty niektórych witamin są większe – witaminy C 50%; β karotenu 25%; witaminy A 15%; witaminy B1 10%; witamin B2 i PP 5%.

Etapy postępowania w ocenie sposobu żywienia za pomocą metody bezpośredniej: − ustalenie ilości produktów niezbędnych do wykonania napojów i potraw, − obliczenie wartości odżywczej wszystkich produktów, − odjęcie strat wynikających z procesów technologicznych, − porównanie ustalonej wartości odżywczej z normami żywienia dla danej grupy ludności.

„Raporty magazynowe” wykorzystuje się w zakładach żywienia zbiorowego. W przedszkolach do tych samych celów używa się tzw. „Dziennik żywieniowy przedszkola”, natomiast w warunkach szpitalnych do oceny wartości odżywczej diety pacjenta służy tzw. „gramówka”. Gramówka dokładnie opisuje ilość spożytych przez poszczególnych pacjentów produktów spożywczych, dlatego na jej podstawie, łatwo można obliczyć wartość odżywczą posiłków.


Jeśli „gramówkę” prowadzi się korzystając z programu komputerowego dla dietetyków, obliczenia stają się dużo łatwiejsze i szybsze. Należy pamiętać, że aby dokonać rzetelnej oceny żywienia pacjenta szpitalnego należy uwzględnić oprócz diety szpitalnej, także produkty przynoszone pacjentowi przez odwiedzających lub zakupione przez samego chorego.

Tabela 4. Przykład – fragment „gramówki” szpitalnej – wzór [opracowanie własne]

Rodzaj diety Składniki odżywcze Podstawowa Lekkostrawna Inna

………. białko węglowodany tłuszcze

Energia

Produkty

g g g g g g kcal Mleko Masło roś. Śmietanka Twaróg Ser żółty Ser topiony Jajka Mięso wiep. Mięso woł. Mięso ….. Szynka ….. Kiełbasa …. Kości …. .......... .......... .......... .......... .......... .......... .......... ..........

Miejsce, data. Sporządził (podpis dietetyka)

III. Metody jakościowo-ilościowe

Metody te, jak sama nazwa wskazuje, są w pewnym sensie połączeniem metod

jakościowych i ilościowych. Metody jakościowo-ilościowe dostarczają informacji o ilości składników pokarmowych

lub produktów spożytych przez dana grupę lub osobę, składzie posiłków występujących w żywieniu, częstotliwości spożywanych produktów spożywczych, sposobie przygotowywania i przechowywania potraw. Do wspomnianych metod należą między innymi metoda bieżącego notowania oraz wywiad dotyczący spożycia w ciągu ostatnich 24 lub 48 godzin.


Metoda bieżącego notowania Metoda ta polega na zapisywaniu przez osobę badaną ilości wszystkich zużytych do

sporządzenia potraw i spożytych produktów w określonym czasie. W rezultacie otrzymuje się raport o ilości spożytej żywności, ale także o jej asortymencie w odniesieniu do ustalonego okresu czasu, np. tygodnia lub miesiąca. Metoda bieżącego notowania może służyć także do oceny sposobu żywienia grupy osób, np. korzystających z całodniowego żywienia w stołówkach. W takiej sytuacji do oceny wykorzystuje się raport magazynowy i jadłospisy.

Metody oceny stanu odżywienia pacjenta

Stan odżywienia to stan zdrowia wynikający przede wszystkim ze sposobu żywienia, ale uwarunkowany także innymi czynnikami, np. zdrowotnymi.

Stan odżywienia – to oceniany klinicznie (badaniem przedmiotowym i badaniami

biochemicznymi) zespół cech funkcjonalnych, strukturalnych i biochemicznych, które powstały w skutek określonego sposobu żywienia się. Są to m.in. wysokość i masa ciała, grubość podskórnej tkanki tłuszczowej, rozwój mięśni, wygląd tkanek powierzchniowych, lokalizacja i wymiary narządów wewnętrznych, poziom niektórych składników w płynach ustrojowych, wydzielinach i wydalinach.

Celem oceny stanu odżywienia jest wykrycie błędów żywieniowych, ale również przyczyn niedożywienia (np. energetyczno-białkowego) lub przeciwnie występowania nadwagi czy otyłości.

Stan odżywienia można ocenić na podstawie: 1. Wywiadu i badań lekarskich. 2. Badań antropometrycznych. 3. Statystyki demograficzno-zdrowotnej. 4. Badań biochemicznych.

Stan odżywienia pacjenta należy ocenić na początku terapii a następnie kontrolować w określonych odstępach czasu. Jest to niezbędne, aby monitorować skutki podejmowanej terapii i interwencji żywieniowych.

Badania lekarskie

Do oceny aktualnej sytuacji zdrowotnej pacjenta wykorzystywane są badania ogólnolekarskie, które obejmują: − obserwację (oględziny, badania fizykalne), jest to wzrokowa ocena na przykład budowy

ciała, stanu skóry, włosów, paznokci, itp., − wywiad na temat stanu zdrowia, − analizę dokumentacji na temat historii choroby. Badania biochemiczne

Pozwalają na oznaczenie w krwi, moczu (lub we włosach) poziomu – witamin, składników mineralnych, aminokwasów, charakterystycznych białek, aktywności niektórych enzymów itp. Są to badania obiektywne, tzn., że na ich podstawie można najdokładniej ocenić faktyczne niedobory w organizmie powstałe na tle żywieniowym, ale jednocześnie kosztowne i wymagające dysponowania dobrze wyposażonym laboratorium.

Badania antropometryczne

Są to pomiary m.in.: masy ciała, wzrostu, obwodu czaszki, klatki piersiowej i ramienia, grubości fałdów skórno-tłuszczowych W przypadku dzieci i młodzieży określa się stopień rozwoju organizmu: uzębienia, mięśni, kości.


Uzyskane wyniki pomiarów są porównywane z odczytaną z odpowiednich tabel normą ustaloną dla danej populacji. Niekiedy przed porównaniem z normami należy dokonać obliczeń, tak jak w przypadku indeksu masy ciała BMI, czy wskaźnika WHR, pozwalającego określić typ otyłości.

Stosowane obecnie urządzenia pomiarowe umożliwiają szybkie określenie procentowej zawartości tkanki tłuszczowej, mięśni i wody w organizmie człowieka.

Do wykonania ćwiczeń w dalszej części poradnika niezbędne są wzory: BMI = masa ciała (kg)/ [wzrost (m)]2 WHR = obwód talii (cm)/ obwód bioder (cm)

Statystyka demograficzno-zdrowotna W ocenie stanu odżywienia dużych populacji (wybranych regionów lub grup ludności)

wykorzystuje się dane statystyczne o charakterze demograficzno – zdrowotnym. Na podstawie danych statystycznych dla wymienionych populacji oblicza się pewne wskaźniki, które pomagają w ocenie stanu odżywienia. Chodzi tu o wskaźniki pozwalające powiązać stan zdrowia danej grupy ze sposobem żywienia oraz wskaźniki śmiertelności z powodu chorób na tle wadliwego żywienia.

Wywiad dietetyczny zostanie opisany w dalszej części poradnika dla ucznia.

Gromadzenie danych o pacjentach Metody gromadzenia danych o pacjencie to świadome i planowe sposoby postępowania

dietetyka w celu uzyskania takich informacji o pacjencie, dzięki którym możliwe jest podjęcie decyzji i zaplanowanie programu żywieniowego dostosowanego do potrzeb tego pacjenta.

Zgromadzona dokumentacja pozwala także na obserwowanie zmian, jakie zachodzą w stanie zdrowia i odżywienia pacjenta wskutek podjętej dietoterapii. Może, zatem służyć do oceny słuszności podejmowanych przez dietetyka decyzji odnośnie żywienia pacjenta.

Dietetyk wykorzystuje następujące metody gromadzenia informacji o pacjencie: − wywiad dietetyczny, − analiza dokumentacji żywieniowej i medycznej, − pomiary antropometryczne i obliczanie wskaźników (np. BMI, WHR) na podstawie

wyników pomiarów.

Wywiad dietetyczny Wywiad jest rozmową między pacjentem a dietetykiem, odpowiednio ukierunkowaną na

osiągnięcie wcześniej zamierzonego celu; w tym wypadku informacji o zwyczajach żywieniowych pacjenta i skutkach zdrowotnych z tym związanych.

Rodzaje wywiadu dietetycznego: − planowy (zamierzony), − spontaniczny (niezamierzony).

Dietetyk przeprowadza wywiad planowy (zamierzony) z użyciem odpowiedniego narzędzia – kwestionariusza wywiadu. Kwestionariusz służy do gromadzenia informacji o historii żywienia pacjenta, sytuacji społecznej oraz historii choroby.

Wywiad może być bezpośredni, kiedy jest prowadzony z pacjentem lub pośredni, gdy dietetyk rozmawia z osobami z kręgu pacjenta –, np. z rodzicami dziecka.

Zakres pytań w wywiadzie może dotyczyć faktów (dane osobowe, zaburzenia zdrowotne ze strony organizmu) oraz opinii pacjenta. Opinia pacjenta może obejmować ocenę własnego stylu życia i warunków socjalnych. Należy jednak pamiętać, że będzie to ocena subiektywna.


Analiza dokumentacji żywieniowej i medycznej Dokumentacja żywieniowa i medyczna pacjenta jest źródłem informacji o historii

choroby pacjenta. Składa się z wyników badań lekarskich i diagnostycznych oraz karty zaleceń lekarskich. Wszystkie dokumenty dotyczące choroby pacjenta są chronione prawnie i nie mogą być udostępniane bez zgody pacjenta.

Programy komputerowe do oceny sposobu żywienia

Do szybkiej oceny sposobu żywienia służą odpowiednie oprogramowania komputerowe. Na ryku znajduje się kilka profesjonalnych programów, przeznaczonych do tego celu, między innymi proponowany przez Instytut Żywności i Żywienia program Dietetyk.

Zakładanie dokumentacji żywieniowej pacjenta

Dokumentacja żywieniowa pacjenta zawiera następujące elementy: − dane osobowe pacjenta; − skierowanie od lekarza do poradni dietetycznej (nie jest konieczne); − wypis z historii choroby pacjenta (nie jest konieczny); − wyniki badań diagnostycznych (nie zawsze są niezbędne, ich liczba i rodzaj zależy od

choroby i stanu pacjenta); − dane z pomiarów antropometrycznych oraz obliczone na ich podstawie wskaźniki; − wywiad żywieniowy (swobodny i na podstawie kwestionariusza wywiadu); − spis spożywanej żywności i pór posiłków (nie zawsze jest konieczny); − wywiad socjalny –, np. warunki bytowe pacjenta, tryb życia, miejsce i charakter pracy

itp.; − dotychczasowe sposoby leczenia i stosowane diety (te informacje mogą występować

w historii choroby). Tak szczegółowy zakres informacji zawartych w dokumentacji pacjenta, jest niezbędny,

aby ustalić zbilansowany, dostosowany do indywidualnych potrzeb i możliwości pacjenta sposób żywienia. Informacje te pozwalają także na śledzenie zmian w stanie pacjenta wskutek zastosowanej dietoterapii oraz monitorowanie ewentualnych problemów, jakie mogą się pojawić.

Kwestionariusz wywiadu żywieniowego

Jest to zestaw pytań ukierunkowany na uzyskanie określonych informacji, służy do przeprowadzenia wywiadu żywieniowego. Kwestionariusz żywieniowy jest zbiorem pytań na temat stanu zdrowia i przyzwyczajeń żywieniowych pacjenta, częstości spożycia określonych produktów spożywczych, liczby posiłków w ciągu dnia. Pytania powinny być proste, jednoznaczne, sformułowane w taki sposób, aby zachęcały do odpowiedzi, ale ich nie sugerowały.

Etapy projektowania kwestionariusza żywieniowego: 1. Określenie celu kwestionariusza – jakie informacje chcemy uzyskać od pacjenta. 2. Określenie wstępnej listy pytań. 3. Skalowanie odpowiedzi – jeśli pacjent, np. ma określić częstotliwość spożywania

określonych produktów, można przedstawić następujące propozycje odpowiedzi do wyboru: codziennie, raz w tygodniu, raz w miesiącu, rzadziej lub o stałej porze, nieregularnie, sporadycznie itp.

4. Sprawdzenie i weryfikacja pytań – najlepiej przeprowadzić próbny wywiad, można wówczas zauważyć - czy pytania są właściwie rozumiane przez respondenta (osobę wypełniającą kwestionariusz), czy odpowiedzi są jednoznaczne i łatwe do zaznaczenia dla respondentów, czy uzyskujemy wszystkie niezbędne dla dietetyka informacje.


5. Ewentualna modyfikacja kwestionariusza na podstawie spostrzeżeń po przeprowadzonych próbach.

6. Kolejna próba. 7. Ustalenie ostatecznej wersji kwestionariusza.

W kwestionariuszu należy zamieścić informację o sposobie jego wypełniania. Sposób wypełniania kwestionariusza powinien być także omówiony przez dietetyka.


Tabela 4. Przykład karty dietetyczne [4, s. 314]

KARTA DIETETYCZNA

Imię i nazwisko chorego: …………………………………………………… Wiek……, płeć……, masa ……, wzrost………, BMI…….., WHR……... Rozpoznanie kliniczne:…………………………………………………….... ……………………………………………………………………………….... Wstępne zalecenia dietetyczne:……………………………………………... …………………………………………………………………………………

Wywiad dietetyczny 1. Jakie produkty jadasz najczęściej? na śniadanie na obiad na kolację między posiłkami 2. Czy jadasz specjalną żywność (np. niskotłuszczową)? na śniadanie na obiad na kolację między posiłkami Wywiad żywieniowy

1. Godziny, których jadasz zwyczajowo posiłki w ciągu doby. 2. Miejsce oraz czynność, która towarzyszy jedzeniu. 3. Z kim jadasz posiłki? 4. W jakiej pozycji najczęściej jadasz posiłki? 5. Nastrój towarzyszący jedzeniu. 6. Stopień głodu przed posiłkiem w skali od 0 do 5. 7. Przybliżona ilość produktów, które jadasz. 8. Czy znasz przybliżoną wartość energetyczną potraw, które spożywasz?

Jak często spożywasz?

Produkt Rzadziej niż 1 raz w tygodniu

Częściej niż 1 raz w tygodniu Prawie codziennie

Mleko Ser biały Ser żółty Jogurt Jaja Nasiona roślin strączkowych: groch, fasola Mięso wieprzowe lub wołowe Ryby lub drób Pieczywo z pełnego przemiału (ciemne) Ryż, kasza, makarony, ziemniaki Owoce lub soki owocowe Warzywa Słodycze

Zalecenia dietetyczne ……………………………………………………………………………………………… ……………………………………………………………………………………………… ……………………………………………………………………………………………… Lekarz prowadzący – ……………………………… Dietetyk – ………………………………………….


4.2.2. Pytania sprawdzające Odpowiadając na pytania, sprawdzisz, czy jesteś przygotowany do wykonania ćwiczeń.

1. Jakimi metodami można ocenić sposób żywienia pacjenta? 2. Jakimi metodami można ocenić stan odżywienia pacjenta? 3. Jaki jest cel gromadzenia danych o pacjencie? 4. Jakie informacje znajdują się w dokumentacji żywieniowej pacjenta? 5. Do czego służy kwestionariusz wywiadu żywieniowego? 6. Jakie etapy występują podczas projektowania kwestionariusza żywieniowego? 4.2.3. Ćwiczenia Ćwiczenie 1

Dokonaj analizy wzorów różnych kart dietetycznych pacjentów.


1) przeanalizować wzory różnych dokumentów przedstawionych przez nauczyciela, 2) porównać informacje i dane jakie się w tych dokumentach zamieszcza, 3) wypisać w zeszycie niezbędne informacje, jakie powinny znajdować się w tzw. kartotece

pacjenta. Wyposażenie stanowiska pracy:

− poradnik dla ucznia, − wzory dokumentów pacjentów, − zeszyt, długopis, − ewentualnie elektroniczna wersja kartoteki pacjenta – stanowisko komputerowe

z oprogramowaniem (wskazany jest rzutnik multimedialny, który ułatwia prezentację). Ćwiczenie 2

Opracuj mapę mentalną (mapę skojarzeń) do zagadnienia: „Wywiad dietetyczny”. Sposób wykonania ćwiczenia

Aby wykonać ćwiczenie, powinieneś:

1) zapoznać się z informacjami dotyczącymi wywiadu dietetycznego, 2) uporządkować informacje, dzieląc je na spójne fragmenty, zgodnie z własnymi

skojarzeniami, 3) przedstawić graficznie omawiany temat, 4) zaprezentować swój plakat na forum grupy.


− poradnik dla ucznia, − literatura dotycząca gromadzenia danych o pacjencie, − arkusz papieru format A1, − kolorowe pisaki, − tablica magnetyczna i magnesy do przymocowania plakatów.


Ćwiczenie 3 Zaprojektuj kwestionariusz żywieniowy dla pacjenta, który zgłosił się po poradę

dietetyczną. Sposób wykonania ćwiczenia Aby wykonać ćwiczenie, powinieneś:

1) ustalić i sporządzić listę informacji, jakie należy uzyskać od pacjenta, 2) określić wstępną listę pytań dla pacjenta, korzystając z opracowanej listy, 3) określić możliwe odpowiedzi na poszczególne pytania, uwaga – część pytań może

pozostać otwartych, tzn. pacjent nie wybiera spośród wskazanych odpowiedzi właściwej lecz odpowiada na pytania własnymi zdaniami,

4) przeprowadzić próbę wywiadu – kwestionariusz powinny wypełnić co najmniej dwie osoby, najlepiej wymienić się kwestionariuszami w grupach,

5) dokonać ewentualnej korekty pytań w kwestionariuszu, uwzględniając uwagi pochodzące z próby,

6) przeprowadzić kolejną próbę wywiadu, 7) ustalić ostateczną wersje kwestionariusza, 8) podzielić się na forum grupy uwagami na temat trudności, jakie pojawiły się podczas

projektowania kwestionariusza.

Wyposażenie stanowiska pracy: − poradnik dla ucznia, − literatura dotycząca gromadzenia danych o pacjencie, − papier formatu A4, − długopis, − stanowisko komputerowe z oprogramowaniem i drukarką, papier do drukarki. Ćwiczenie 4

Korzystając z zaprojektowanego w ćwiczeniu 3 kwestionariusza, dokonaj oceny sposobu żywienia pacjenta.

Uwaga: Do wykonania ćwiczenia można wykorzystać odpowiedni program komputerowy.


1) poprosić o wypełnienie kwestionariusza wywiadu żywieniowego osobę, która nie brała udziału w próbach nad projektowaniem tego kwestionariusza (patrz ćwiczenie 1),

2) przeanalizować odpowiedzi zawarte w kwestionariuszu, 3) ocenić sposób żywienia osoby wypełniającej kwestionariusz, 4) przedstawić „pacjentowi” czyli osobie wypełniającej kwestionariusz, rezultaty oceny

sposobu żywienia, , 5) przedstawić pisemnie zalecenia dotyczące ewentualnej zmiany w sposobie żywienia.

Wyposażenie stanowiska pracy: − opracowany w ćwiczeniu 3 kwestionariusz, − długopis, − poradnik dla ucznia, − literatura dotycząca gromadzenia danych o pacjencie, − stanowisko komputerowe z odpowiednim oprogramowaniem i drukarką.


Ćwiczenie 5 Dokonaj aktualnej oceny spożycia żywności przez pacjenta. Uwaga – do tego ćwiczenia należy się wcześniej przygotować. Przed zajęciami należy

zebrać wykaz produktów spożywanych przez kolejne trzy dni. Listę sporządzić na podstawie spożywanych przez siebie produktów.


1) przygotować listę produktów żywnościowych, spożywanych przez trzy dni, 2) wymienić się listą z osobą w grupie, 3) dokonać oceny spożycia na podstawie przedstawionej listy, 4) przedstawić wnioski z oceny osobie, która sporządziła listę produktów spożywanych

przez trzy kolejne dni, 5) zaproponować ewentualne zmiany w sposobie żywienia tej osoby, 6) przedstawić na forum grupy wraz z uzasadnieniem wnioski na temat propozycji zmian

w sposobie żywienia.

Wyposażenie stanowiska pracy: − poradnik dla ucznia, − literatura dotycząca gromadzenia danych o pacjencie, − lista spożywanych produktów notowana przez 3 dni, − papier formatu A4, − długopis, − kalkulator, − racje pokarmowe, − stanowisko komputerowe z odpowiednim oprogramowaniem i drukarką. Ćwiczenie 6

Dokonaj pomiarów antropometrycznych pacjenta. Uwaga w roli pacjenta powinna wystąpić osoba wypełniająca kwestionariusz żywieniowy w ćwiczeniu 5.


1) zmierzyć wzrost i masę ciała pacjenta, 2) określić zawartość tkanki tłuszczowej pacjenta za pomocą fałdomierza, 3) określić typ sylwetki, mierząc pacjenta za pomocą taśmy antropometrycznej (i dokonując

odpowiednich obliczeń), 4) zanotować wyniki pomiarów.

Wyposażenie stanowiska pracy: − przyrządy do dokonania pomiarów antropometrycznych, − odpowiednie siatki centylowe i niezbędne do wykonania obliczeń wzory, − kalkulator, − poradnik dla ucznia, − kartka, długopis, − stanowisko komputerowe z odpowiednim oprogramowaniem dietetycznym.


Ćwiczenie 7 Załóż kartotekę pacjentowi, który przyszedł do gabinetu dietetycznego.


1) przeczytać materiał nauczania z poradnika dla ucznia na temat dokumentacji żywieniowej pacjenta,

2) wypisać następujące informacje o: − danych osobowych pacjenta – imię i nazwisko, wiek, płeć, data założenia kartoteki, − dolegliwościach i przyczynie wizyty w gabinecie dietetycznym, − ewentualnych wynikach badań lekarskich i diagnostycznych, − dotychczasowym leczeniu dietetycznym i jego wynikach, − warunkach rodzinno – socjalnych, − chorobach przebytych wcześniej, które mogą mieć wpływ na stan zdrowia i przebieg

dietoterapii pacjenta – żółtaczka i wirusowe zapalenie wątroby, operacje na przewodzie pokarmowym, poważne schorzenia przewodu pokarmowego, alergie pokarmowe, nadciśnienie tętnicze, choroby nerek itp.,

− wynikach badań antropometrycznych i obliczone wskaźniki, np. BMI, − wnioskach z przeprowadzonego wywiadu żywieniowego, − zaleceniach dietetycznych, − terminie kolejnej wizyty. Można skorzystać z odpowiedniego programu komputerowego dla dietetyków, lub

samodzielnie opracować wzór kartoteki, uwzględniając dane zaproponowane w sposobie wykonania ćwiczenia.


− poradnik dla ucznia, − wzór kartoteki pacjenta, − obliczenia dokonane w ćwiczeniu 6, długopis, − stanowisko komputerowe z odpowiednim oprogramowaniem dietetycznym. Ćwiczenie 8

Oceń wartość odżywczą jadłospisu (obiadowego) dla dorosłych pacjentów szpitala (dieta podstawowa). Ocenę przeprowadź na podstawie „gramówki”.

Jadłospis: − barszcz czerwony zabielany z ziemniakami (350 ml + 80 g), − zrazy bite duszone w jarzynach (80g mięso + 100g sos), ryż na sypko (100 g), sałata

zielona z kefirem (30 g +20 g), − kompot z jabłek (225 ml).


1) odszukać receptury na potrawy zawarte w jadłospisie – należy wykorzystać „Tabele składu i wartości odżywczej produktów i potraw”, „Dietetyczną książkę kucharską” lub inne źródła,

2) wypełnić „gramówkę” – do tego celu wykorzystać wzór zamieszczony w poradniku dla ucznia,


3) obliczyć wartość odżywczą i energetyczną jadłospisu na podstawie „gramówki”, korzystając z tabel składu i wartości odżywczej produktów i potraw,

4) porównać wyliczoną wartość odżywczą z normami żywienia – przyjąć, że obiad powinien pokrywać 40% dziennego zapotrzebowania,

5) ocenić zaproponowany jadłospis. Uwaga – do oceny można wykorzystać odpowiedni program komputerowy dla

dietetyków.

Wyposażenie stanowiska pracy: − arkusz „gramówki”, − poradnik dla ucznia, − receptury dietetyczne, normy żywienia, tabele wartości odżywczej produktów), − papier na notatki, długopis, − kalkulator, − stanowisko komputerowe z odpowiednim oprogramowaniem, drukarką, papier do

drukarek. 4.2.4. Sprawdzian postępów Czy potrafisz: Tak Nie

1) przeprowadzić wywiad żywieniowy z pacjentem? ¨ ¨ 2) opracować kwestionariusz wywiadu dietetycznego? ¨ ¨ 3) założyć kartotekę pacjenta? ¨ ¨ 4) ocenić bieżące spożycie żywności przez pacjenta? ¨ ¨ 5) zastosować metody szybkiej oceny sposobu żywienia pacjentów? ¨ ¨ 6) zastosować metody szybkiej oceny stanu odżywienia pacjentów? ¨ ¨


4.3. Prowadzenie dokumentacji pacjentów. Planowanie dietoterapii

4.3.1. Materiał nauczania Dietoterapia

Podczas pierwszej wizyty pacjenta w poradni dietetycznej, dietetyk zapoznaje się ze wszystkimi czynnikami wpływającymi na konieczność zmiany sposobu żywienia pacjenta, dokonuje analizy dokumentacji oraz wyników wywiadu i ewentualnych badań. Dopiero na tej podstawie formułuje zalecenia dietetyczne. Jest to tzw. program żywieniowy „na miarę”, czyli dostosowany do indywidualnych potrzeb pacjenta. W wielu przypadkach podczas pierwszej wizyty, dietetyk udziela tylko podstawowych wskazówek żywieniowych, natomiast szczegółowe zalecenia żywieniowe, powstają później tzn. podczas kolejnej wizyty.

Prowadzenie dietoterapii polega na systematycznej kontroli rezultatów postępowania dietetycznego oraz dokonywaniu ewentualnej korekty w sposobie żywienia. Dlatego podczas każdej wizyty w gabinecie dietetycznym konieczne jest dokładne wypełnienie dokumentacji pacjenta, przeprowadzenie wywiadu żywieniowego oraz analizy wyników i postępów w dotychczasowej terapii.

Wszelkie zmiany w wynikach służą do monitorowania przebiegu dietoterapii i umożliwiają w razie potrzeby dokonanie zmian.

Wywiad żywieniowy przeprowadzany podczas kolejnych wizyt, różni się od wywiadu, jaki przeprowadza się podczas pierwszej wizyty pacjenta.

Podczas pierwszej wizyty dietetyk poprzez wywiad chce uzyskać informacje głównie na temat dotychczasowych zwyczajów żywieniowych pacjenta. W kolejnych wywiadach dietetyk chce dowiedzieć się, jaki jest skutek zastosowanych zmian w sposobie żywienia.

Wywiady te mogą być przeprowadzone za pomocą pytań zadawanych przez dietetyka, jak na przykład: − Jak Pan się czuje po zastosowaniu diety? − Czy ustąpiły dolegliwości ……? − Jak często obecnie odczuwa Pani pieczenie w przełyku?

Informację na temat skutków zmian w sposobie żywienia można także uzyskać, opracowując krótką ankietę, którą pacjent może wypełniać w czasie każdej kolejnej wizyty. Jest oczywiste, że taka ankieta powinna się składać najwyżej z kilku do kilkunastu pytań, aby nie była zbyt nużąca dla pacjenta.

Sposób przeprowadzania wywiadów żywieniowych podczas kolejnych wizyt zależy między innymi od rodzaju schorzenia pacjenta a tym samym od rodzaju zastosowanej diety. Na przykład dietetyk, który często ma do czynienia z pacjentami z nadwagą może wypracować sobie szereg kwestionariuszy, które pozwolą mu monitorować przebieg leczenia dietetycznego.

Aby kwestionariusze wywiadu dobrze „służyły” dietetykowi, najlepiej zastosować w nich

przede wszystkim pytania zamknięte (z możliwymi do wyboru odpowiedziami). Przynajmniej część pytań powinna dać możliwość skalowania odpowiedzi udzielanych przez pacjenta. W pytaniach skalowanych, możliwe do wyboru odpowiedzi należy przedstawić, jako pewnego rodzaju ocenę, zgodną z odczuciami pacjenta – (np. zły, dobry, bardzo dobry; lub ocena według skali punktowej 1 do 6; 1 do 10, itp.).


Przykład pytania „skalowanego”: − Proszę ocenić w skali 1 do 6 smak zaproponowanych w diecie potraw.

Tak przedstawione zdanie pacjenta pozwala na lepsze „dopasowanie” diety do jego

preferencji pokarmowych, a co za tym idzie jest większe prawdopodobieństwo, że pacjent zastosuje zalecenia dietetyka. Pytania „skalowane” mogą oczywiście dotyczyć także innych zagadnień., np.: − Jak w skali 1 do 10 oceniłaby Pani poprawę samopoczucia po zastosowaniu diety?

Monitorowanie wszelkich zmian w wyniku zastosowanej dietoterapii znacznie ułatwiają

programy komputerowe przeznaczone do gabinetów dietetycznych z tzw. elektroniczną kartoteką pacjentów. Zalecenia dietetyczne

Jednym z oczywistych zadań dietetyka jest opracowanie zaleceń żywieniowych dla pacjenta. Dietetyk przekazuje zalecenia zarówno w formie ustnej jak i pisemnej. Trudnym, ale niezbędnym elementem porady dietetycznej jest opracowanie zaleceń w taki sposób, aby były one całkowicie zrozumiałe dla pacjenta (co za tym idzie również akceptowane przez pacjenta). Zalecenie pisemne powinno zawierać wyczerpujące informacje, ale jednocześnie nie zbyt obszerne (aby nie zniechęcić pacjenta do ich dokładnego przeanalizowania). Należy stosować prosty, zrozumiały język, dostosowany, np. do wieku pacjenta. W zaleceniach powinny się znaleźć informacje na temat zmian, jakie pacjent musi wprowadzić do diety. Ustnie (lub pisemnie) należy pacjentowi wyjaśnić powody, dla których wspomniane zmiany należy wprowadzić oraz wskazać korzyści, jakie te zmiany mogą przynieść.

Zalecenia dietetyczne dla pacjenta mogą zawierać [4, s. 313]: − informacje na temat całodziennych racji pokarmowych – ich wartości energetycznej

i odżywczej, − listę produktów dozwolonych i przeciwwskazanych, − zamienniki produktów, − sposoby dostosowania diety do specjalnych, indywidualnych potrzeb pacjenta, − uwagi technologiczne, dotyczące przygotowania potraw i posiłków, − propozycje gotowych potraw, − przykładowe dzienne jadłospisy.

Na temat zasad prowadzenia poradnictwa żywieniowego więcej informacji znajduje się w poradniku opracowanym do jednostki modułowej 321[11].Z4.01 „Prowadzenie edukacji żywieniowej”. 4.3.2. Pytania sprawdzające

Odpowiadając na pytania, sprawdzisz, czy jesteś przygotowany do wykonania ćwiczeń.

1. Dlaczego podczas każdej wizyty pacjenta, dietetyk musi przeprowadzać dokładny wywiad żywieniowy?

2. Jak rozumiesz pojęcie „dieta na miarę”? 3. Na czym polega monitorowanie przebiegu dietoterapii?


4.3.3. Ćwiczenia Ćwiczenie 1

Zaprojektuj krótką ankietę dla pacjenta, który ma nadwagę, ułatwiającą monitorowanie przebiegu dietoterapii.


1) przeczytać materiał dotyczący diety ubogoenergetycznej ze źródła wskazanego przez nauczyciela,

2) wypisać najważniejsze czynniki, które powinny być monitorowane podczas dietoterapii pacjenta,

3) ułożyć pytania skierowane do pacjenta, które pozwolą na monitorowanie wypisanych czynników,

4) wymienić się opracowanymi ankietami (w parach), przeczytać je i podzielić się uwagami, 5) dokonać ewentualnej korekty redakcyjnej przygotowanych pytań.

Wyposażenie stanowiska pracy: − arkusz papieru w kratkę formatu A4, − ołówek, linijka, długopis, − poradnik dla ucznia, − literatura dotycząca prowadzenia dokumentacji pacjenta.

Ćwiczenie 2

W 28 tygodniu ciąży pacjentki przeprowadzono badania lekarskie, które wykazały cukrzycę ciążową. Dokonaj modyfikacji diety pacjentki, według wskazań lekarskich. Załóż kartotekę pacjentce oraz ułóż przykładowy jadłospis dla tej pacjentki na 3 dni.

Dane pacjentki: − wiek – 36 lat − wzrost – 169 cm − masa ciała – 89 kg (przyrost masy ciała 10 kg od początku ciąży) − ciśnienie tętnicze – 125/80 mm hg − zalecenie lekarskie: zastosować dietę z ograniczoną podażą węglowodanów łatwo

przyswajalnych o wartości energetycznej 2000 kcal – 6 posiłków dziennie (zmniejszona wartość energetyczna diety podyktowana jest nadwagą pacjentki).


1) przeczytać materiał na temat żywienia kobiet w ciąży oraz diet z ograniczoną podażą węglowodanów łatwo przyswajalnych (z literatury wskazanej przez nauczyciela),

2) wypisać produkty i potrawy zalecane i dozwolone w żywieniu kobiet ciężarnych, 3) wykreślić z powstałej listy produkty i potrawy niedozwolone i zabronione w diecie

z ograniczoną podażą węglowodanów łatwo przyswajalnych, 4) ułożyć jadłospis dla kobiety ciężarnej z cukrzycą, uwzględniając zalecenia lekarskie, 5) sprawdzić poprawność jadłospisu – urozmaicenie potraw, zalecaną wartość energetyczną,

ilość i objętość posiłków, rozłożenie w czasie posiłków, zawartość białek pełnowartościowych, źródła wapnia i witamin, źródła energii, zawartość cukrów prostych i dwucukrów, strawność potraw itp.,

6) dokonać ewentualnej korekty jadłospisów.


Wyposażenie stanowiska pracy: − poradnik dla ucznia, − literatura dotycząca planowania dietoterapii, − wzór kartoteki pacjenta, − długopis, − program komputerowy z odpowiednim oprogramowaniem. Ćwiczenie3

Dokonaj oceny przebiegu dietoterapii u pacjentek z nadwagą, na podstawie pomiarów masy ciała, podczas kolejnych wizyt (wzrost obu pacjentek – 165 cm).

Tabela do ćwiczenia 3

Pacjentka X Pacjentka Y 1.03.07.,masa ciała – 80 kg 8.03.07, masa ciała - 79 kg 3.04.07, masa ciała – 75 kg 5.06.07, masa ciała – 72 kg

1.03.07., masa ciała – 80 kg 8.03.07., masa ciała – 77 kg 3.04.07., masa ciała – 73 kg 5.06.07., masa ciała – 74 kg


1) przeczytać materiał na temat leczenia nadwagi i otyłości z literatury zaleconej przez nauczyciela,

2) wypisać optymalny, zalecany przez dietetyków i lekarzy, procentowy ubytek masy ciała podczas stosowanej terapii odchudzającej,

3) obliczyć wskaźnik BMI pacjentek – sprawdzić jaka powinna być prawidłowa masa obu pacjentek,

4) obliczyć jaki procentowy ubytek masy wystąpił u pacjentek po 1 tygodniu, po 1 i 3 miesiącach,

5) porównać uzyskane rezultaty z zalecanym przez dietetyków i lekarzy procentowym ubytkiem masy ciała podczas stosowanej terapii odchudzającej,

6) ocenić dotychczasowy przebieg dietoterapii, 7) przedstawić swoje wyniki na forum grupy.

Wyposażenie stanowiska pracy: − poradnik dla ucznia, − literatura dotycząca planowania dietoterapii, − odpowiednie siatki centylowe i niezbędne do wykonania obliczeń wzory, − kalkulator, − papier, długopis, − ewentualnie komputer z odpowiednim oprogramowaniem.


Ćwiczenie 4 Do poradni dietetycznej zgłosiła się matka z 14-letnim synem zaniepokojona jego niską

masą ciała i brakiem apetytu (wzrost – 170 cm, masa ciała – 47 kg). Zaplanuj przebieg rozmowy oraz przygotuj zalecenia żywieniowe dla pacjenta.


1) przeczytać materiał na temat objawów i skutków niedożywienia, 2) wynotować objawy niedożywienia, 3) wypisać wszystkie dodatkowe badania, jakie są niezbędne, aby ustalić czy u pacjenta

występuje niedożywienie oraz jaki jest stopień ewentualnego niedożywienia, 4) obliczyć BMI pacjenta i porównać wynik z należną masą ciała tego pacjenta,

zinterpretować wynik (npdst. siatki centylowej), 5) wypisać niezbędne informacje jakie dietetyk powinien uzyskać od pacjenta i jego matki

aby ustalić przyczynę ewentualnych błędów żywieniowych, 6) przygotować dla pacjenta wstępne zalecenia żywieniowe (dokładne zalecenia można

ustalić dopiero po przeprowadzeniu wszystkich badań oraz po analizie wyników i ewentualnym kontakcie z lekarzem i psychologiem) – ogólne wskazówki na temat sposobu odżywiania pacjenta o niskiej masie ciała (niedobór energetyczny i białkowy) aby powstrzymać proces osłabienia (lub wyniszczania organizmu),

7) opracować w formie pisemnej (drukowanej) wstępne, ogólne zalecenia żywieniowe dla pacjenta,

8) zaprezentować wyniki swojej pracy w grupie ćwiczeniowej. Wyposażenie stanowiska pracy:

− poradnik dla ucznia, − literatura dotycząca planowania dietoterapii, − odpowiednie siatki centylowe i niezbędne do wykonania obliczeń wzory, − papier na notatki, długopis, − stanowisko komputerowe z oprogramowaniem, − drukarka, papier do drukarek. 4.3.4. Sprawdzian postępów Czy potrafisz: Tak Nie

1) zaplanować dietę i jej modyfikację zgodnie ze zleceniem lekarza? ¨ ¨ 2) ocenić zmiany w stanie odżywienia pacjenta, które nastąpiły w

wyniku dietoterapii? ¨ ¨ 3) określić zagrożenia wynikające z niedożywienia pacjenta? ¨ ¨ 4) posłużyć się programem komputerowym do oceny sposobu żywienia

pacjenta? ¨ ¨ 5) wypełnić i prowadzić dokumentację żywieniową pacjentów? ¨ ¨ 6) określić zalecenia żywieniowe dla pacjenta po zakończeniu leczenia? ¨ ¨


5. SPRAWDZIAN OSIĄGNIĘĆ INSTRUKCJA DLA UCZNIA 1. Przeczytaj uważnie instrukcję. 2. Podpisz imieniem i nazwiskiem kartę odpowiedzi. 3. Zapoznaj się z zestawem zadań testowych. 4. Test zawiera 20 zadań. Wszystkie są zadaniami wielokrotnego wyboru i tylko jedna

odpowiedź jest prawidłowa. 5. Udzielaj odpowiedzi tylko na załączonej Karcie odpowiedzi. 6. Zaznacz prawidłową odpowiedź X (w przypadku pomyłki należy błędną odpowiedź

zaznaczyć kółkiem, a następnie ponownie zakreślić odpowiedź prawidłową). 7. Pracuj samodzielnie, bo tylko wtedy będziesz miał satysfakcję z wykonanego zadania. 8. Jeśli zadanie będzie Ci sprawiało trudność, wtedy odłóż jego rozwiązanie na później

i wróć do niego, gdy zostanie Ci wolny czas. 9. Na rozwiązanie testu masz 45 minut.

Powodzenia!

ZESTAW ZADAŃ TESTOWYCH

1. Do oceny stanu odżywienia pacjenta nie można wykorzystać

a) pomiarów antropometrycznych. b) badań genetycznych. c) obserwacji. d) badań krwi i moczu pacjenta.

2. Wywiad dietetyczny powstaje w wyniku

a) zebrania informacji wyłącznie wśród rodziny i bliskich pacjenta. b) przeprowadzenia badań laboratoryjnych. c) analizy historii choroby pacjenta. d) przeprowadzenia ukierunkowanej rozmowy między dietetykiem a pacjentem.

3. Parafrazowanie jako technika skutecznego porozumiewania się z pacjentem

uniemożliwia a) przekonanie pacjenta, że staramy się dokładnie zrozumieć, co chciał nam przekazać. b) sprawdzenie, czy trafnie zrozumieliśmy wypowiedź pacjenta. c) błędne zrozumienie intencji rozmówcy. d) sprecyzowanie treści wypowiedzi.

4. Diagnozę dietetyczną można postawić na podstawie

a) wywiadu dietetycznego. b) wywiadu dietetycznego oraz badań lekarskich i antropometrycznych. c) diagnozy lekarskiej. d) diagnozy lekarskiej oraz wyników badań laboratoryjnych.


5. Podczas rozmowy między dietetykiem a pacjentem a) krzesła rozmówców należy ustawić pod pewnym kątem w stosunku do siebie, aby

uniknąć bezpośredniej konfrontacji „twarzą w twarz” rozmówców. b) krzesła rozmówców należy ustawić na wprost siebie w bardzo małej odległości, aby

pacjent i dietetyk dobrze się słyszeli i rozumieli. c) należy rozdzielić rozmówców dużym biurkiem, aby pacjent nie czuł się zakłopotany

odpowiadając na niektóre pytania. d) dietetyk może stać, ponieważ w ten sposób okazuje szczególne zainteresowanie

problemami pacjenta. 6. Oceniając sposób żywienia pacjenta

a) dokonujemy wyłącznie analizy jadłospisu pacjenta w dniu poprzedzającym wizytę u dietetyka.

b) przeprowadzamy badania antropometryczne – pomiar masy ciała, wzrostu i grubość tkanki tłuszczowej pacjenta.

c) dokonujemy wyłącznie obliczeń wartości energetycznej diety dobowej pacjenta. d) wykorzystujemy między innymi punktowe metody oceny jadłospisów.

7. Oceniając stan odżywienia pacjenta

a) wykorzystujemy między innymi metody oceny jadłospisów. b) wykorzystujemy między innymi badania biochemiczne i antropometryczne pacjenta. c) przeprowadzamy wywiad żywieniowy z pacjentem. d) analizujemy jadłospisy dekadowe pacjenta.

8. Informacje na temat stanu odżywienia pacjenta, jakie dietetyk uzyskał

a) są niezbędne, aby wystawić zaświadczenie o stanie zdrowia pacjenta. b) są niezbędne, aby potwierdzić nawyki żywieniowe pacjenta. c) służą do oceny zwyczajów żywieniowych rodziny pacjenta. d) służą do właściwego planowania leczenia dietetycznego.

9. Podczas oceny sposobu żywienia pacjenta przebywającego w oddziale szpitalnym należy

a) uwzględnić wyłącznie posiłki szpitalne. b) pamiętać o niższych wydatkach energetycznych pacjenta, w związku z tym

o konieczności dokonania korekty w jadłospisach, zmniejszających ich kaloryczność o 40%.

c) uwzględnić żywność zakupioną przez pacjenta lub dostarczoną przez osoby odwiedzające.

d) porównać wyniki badań antropometrycznych pacjenta – w dniu przyjęcia do szpitala i w dniu zakończenia hospitalizacji.

10. Do metod gromadzenia przez dietetyka informacji o pacjencie zalicza się

a) między innymi wywiad środowiskowy. b) wyłącznie analizie dokumentacji żywieniowej i medycznej. c) wyłącznie pomiar i obliczanie wskaźników na podstawie wyników pomiaru. d) między innymi wywiad dietetyczny.

11. Zakres pytań w wywiadzie dietetycznym może dotyczyć

a) wyłącznie faktów z życia pacjenta związanych z jego żywieniem. b) wyłącznie opinii pacjenta na temat odczuć związanych z odżywianiem. c) oceny własnego stylu życia w opinii pacjenta. d) planów dotyczących zmiany stylu życia pacjenta.


12. W kwestionariuszach wywiadu dietetycznego stosuje się a) wyłącznie pytania zamknięte. b) wyłącznie pytania otwarte. c) testy wyboru. d) zarówno pytania otwarte jak i zamknięte.

13. Gwałtowny spadek masy ciała pacjenta, który chce się odchudzić

a) jest dowodem na zastosowanie prawidłowej diety. b) jest skutkiem odwodnienia organizmu, co jest korzystne na początku terapii. c) może skutkować efektem „jo-jo”. d) może prowadzić do zaburzeń perystaltyki jelit.

14. Kwestionariusz wywiadu dietetycznego powinien

a) czytać na głos dietetyk, ponieważ w razie potrzeby wyjaśnia on pacjentowi znaczenie poszczególnych pytań.

b) być bardzo krótki, aby pacjent chętniej go wypełnił. c) składać się z około 100 pytań, bo tylko wówczas dietetyk otrzymuje odpowiednią

ilość informacji o pacjencie. d) zawierać pytania proste i jednoznaczne.

15. Dietetyk zadał pacjentowi następujące pytanie – „Czy wszyscy w Pana rodzinie są otyli?

Twoim zdaniem a) pytanie świadczy o dużym zainteresowaniu dietetyka losami pacjenta. b) taka informacja jest dietetykowi potrzebna, ale pytanie powinno mieć inną formę. c) jest to standardowe pytanie każdego dietetyka, jeśli pacjent ma nadwagę. d) takie pytanie jest zupełnie niepotrzebne.

16. Do dietetyka zgłosił się pacjent, który podejrzewa u siebie anemię. W takiej sytuacji

dietetyk powinien a) zapytać pacjenta na czym opiera swoje podejrzenia. b) opracować dla niego dietę ze zwiększoną ilością źródeł żelaza. c) poprosić o przyniesienie diagnozy lekarskiej z zaleceniami żywieniowymi. d) wypisać pacjentowi skierowanie na badania krwi.

17. Dietetyk zakładając kartotekę pacjentowi

a) spisuje wyłącznie dane osobowe z dokumentu tożsamości pacjenta. b) prosi pacjenta o wypełnienie własnej kartoteki. c) prosi pacjenta o skopiowanie dokumentacji w poradni, w której otrzymał

skierowanie do dietetyka. d) może posłużyć się programem komputerowym dla dietetyków.

18. Po zakończeniu leczenia na oddziale szpitalnym pacjent

a) otrzymuje od dietetyka skierowanie do poradni dietetycznej ogólnodostępnej. b) otrzymuje od dietetyka zalecenia dotyczące żywienia poszpitalnego. c) jest kierowany na odpowiedni kurs sporządzania potraw dietetycznych. d) może sam zdecydować o dalszym postępowaniu żywieniowym.


19. Karta dietetyczna nie zawiera a) jadłospisu dekadowego pacjenta. b) zaleceń dietetycznych. c) wywiadu żywieniowego. d) danych osobowych pacjenta.

20. Zestaw pytań ukierunkowany na zdobycie określonych informacji, służący

do przeprowadzenia wywiadu żywieniowego to a) kwestionariusz osobowy pacjenta. b) kwestionariusz żywieniowy pacjenta. c) ankieta osobowa pacjenta. d) ankieta lekarska.


KARTA ODPOWIEDZI Imię i nazwisko ……..............................……………………………………………….. Prowadzenie dokumentacji żywieniowej pacjentów Zakreśl poprawną odpowiedź.

Nr zadania Odpowiedź Punkty

1 a b c d 2 a b c d 3 a b c d 4 a b c d 5 a b c d 6 a b c d 7 a b c d 8 a b c d 9 a b c d 10 a b c d 11 a b c d 12 a b c d 13 a b c d 14 a b c d 15 a b c d 16 a b c d 17 a b c d 18 a b c d 19 a b c d 20 a b c d

Razem:


6. LITERATURA 1 Brostoff J., Gamlin L.: Alergia i nietolerancja pokarmowa. Litera, Kraków 1994 2 Ciborowska H.: Dietetyka. Żywienie zdrowego i chorego człowieka. PZWL,

Warszawa 2000 3 Gawęcki J., Hryniewiecki L.: Żywienie człowieka. Podstawy nauki o żywieniu. PWN,

Warszawa 2000 4 Hasik J., Gawęcki J., (red.): Żywienie człowieka zdrowego i chorego. Tom 2. PWN,

Warszawa 2007 5 Hasik J., Hryniewiecki L., Grzymisławski M.: Dietetyka. PZWL, Warszawa 1999 6 Hasik J., Hryniewiecki L., Rościszewska-Stoyanow A.: Gdy lekarz zaleci dietę. Watra,

Warszawa 1987 7 Kierebiński Cz., Godlewska Z.: Żywienie a zdrowie. PZWL, Warszawa 1986 8 Kuchanowicz H., Czarnowska-Misztal E., Turlejska H.: Zasady żywienia człowieka.

WSiP, Warszawa 2000 9 Kunachowicz H., Nadolna I., Przygoda B., Iwanow K.: Tabele składu

i wartości odżywczej żywności. PZWL, Warszawa 2005 10 Myerscough R., Ford M.: Jak rozmawiać z pacjentem. GWP Gdańsk 2002 11 Pietkiewicz E.: Dobre obyczaje. CIM, Warszawa 1997 12 Pietkiewicz E.: Etykieta menadżera. CIM, Warszawa 1998 13 Turlejska H., Pelzner U., Szponar L., Konecka-Matyjek E.: Zasady racjonalnego

żywienia – zalecane racje pokarmowe dla wybranych grup ludności w zakładach żywienia zbiorowego. ODDK, Gdańsk 2004

14 Wądołowska L, Bandurska-Stankiewicz E.: Wybrane zagadnienia z dietetyki. Ćwiczenia. Wyd. UWM, Olsztyn 2002

15 Wieczorek-Chełmińska Z. (red.): Dietetyczna książka kucharska. PZWL, Warszawa 1991 16 Wieczorek-Chełmińska Z.: Zasady żywienia i dietetyka stosowana. PZWL,

Warszawa 1992 17 Włodarek D.: Dietetyka. Format A–B, Warszawa 2005 18 Ziemlański Ś. (red.): Normy żywienia człowieka. Fizjologiczne podstawy. PZWL,

Warszawa 2001 19 Ziemlański Ś.: Podstawy prawidłowego żywienia człowieka. Zalecenia żywieniowe dla

ludności w Polsce. Instytut Danone, Warszawa 1998

Scalone dokumenty (41)

Education

Transcript of Scalone dokumenty (41)