tu Nowa Huta !!!/ / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / /

bezpłatny dwutygodnik nowej hutynr 7 [8] / 2012 25 czerwca - 8 lipca

czytelnicy!„Lato, lato, lato – ach to ty!” (bynajmniej nie o Grzego-

rzu myślę). Czerwiec tego roku obfity jest w ciekawe wydarzenia. Część z nich mamy już za sobą, zwłaszcza Euro. SMUDNO MI, że zanim na dobre się nie zaczęło, dla nas już się skończyło. Ale możemy być dumni z na-szego „nowohuckiego czołgu” nie do przejścia – Mar-cina Wasilewskiego. Świętujmy więc w czerwcu!

Okazji (nie licząc świąt religijnych) jest ponad siedemnaście, m.in.: Dzień Wiatru, Dzień Ratownika, Dzień Telefonu Komórkowego, Dzień Psa. Ciekawa jest etymologia nazwy miesiąca. Pochodzi od słowa czerw, oznaczającego larwę pszczoły – pracowitego zwierzątka. Inspiruje mnie to do działania i przygo-towywania dla Was kolejnych kolorowych artykułów. Tym bardziej, że gdy przechadzam się po Hucie, coraz

częściej spotykam czytelników Lodołamacza. Widzę Was na ławeczkach, w Parku pod Rybką, na placach zabaw. Wygrzewacie się w  słońcu i  wertujecie aktu-alny numer. Jestem filmowcem, szpiegiem rzeczywi-stości. Podpatruję sytuacje. Wybieram tylko te rzeczy, które do mnie przemawiają. Uważam, że „autentycz-ność jest bezcenna, oryginalność nie istnieje.” Pewne-go razu czytelniczka zagaduje koleżankę: to ten mo-tocyklista z Centrum przejechał cały świat na swojej maszynie? Nie do  wiary! A  wiesz — mówi druga z zadziornym uśmiechem — ten od robotów to obok mnie mieszka.

Pamiętam, co powiedział kiedyś reżyser Jean-Luc Godard: „Nie chodzi o to, co skąd zabierasz. Chodzi o to, gdzie zabierasz”. Oddajemy Wam do rąk kolejny numer Lodołamacza. Sami oceńcie, co dla Was przy-gotowaliśmy!

Joanna Urbaniec

/ / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / /

/ / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / /

/ / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / /

w numerze:strona 2 ///

klauni z nowej huty

strona 10 ///

street-art rośnie w siłę

strona 12 ///

awatary w teatrze

zaklinacze ognia»»» czytaj na stronie 2

pasjeludzie

lodołamacz///bezpłatny dwutygodnik nowej hutylodołamacz///nr 7 [8] / 2012 25 czerwca - 8 lipca///32///

/ / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / // / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / /

Tak przynajmniej Twierdzi sTojąca na czeLe nowohuckiej grupy cyrkowej magdaLena FLorek, kTóra od pięciu LaT moTywuje młodzież do kreaTywnego spędzania woLnego czasu. jeżdżą na monocykLach, chodzą na szczudła i kręcą ogniem. łączy ich wspóLna pasja: zamiłowanie do niecodzienności.

Osiedle Dywizjonu 303. Tu pod numerem 1, w pawi-lonie Spółdzielni Mieszkaniowej „Czyżyny” znajduje się Klub 303 Ośrodka Kultury Kraków – Nowa Huta. Miejsce, w którym narodziła się i nadal działa Grupa Happenerska Nowa Huta. Jej członkowie to głównie chłopcy - jest ich dziewięciu, oraz jedna dziewczy-na. Gdy zaczynali swoją przygodę z  cyrkiem, mieli po 13-14 lat. Dziś są dorośli i równie mocno angażują się w działania formacji.

dzięki Tobie mamy cyrk w nowej hucie? Magdalena Florek: Tak. Wszystko zaczęło się

sześć lat temu od  pracy w  Klubie 303 w  Ośrodku Kultury Kraków - Nowa Huta. Od  razu chciałam otworzyć tu  świetlicę dla młodych ludzi, ponie-waż brakowało takiego miejsca. Wiele dzieciaków po prostu plątało się po placówce.

i udało się?Dostaliśmy do  dyspozycji pomieszczenie piw-

niczne. Wyremontowałam je ze  znajomymi i  tak powstał Klub Podziemie. Działał bardzo prężnie przez dwa lata. Stale przychodziło do niego około 30 młodych ludzi, głównie chłopców. Nasze akcje nie były specjalnie sformalizowane, raczej spontanicz-ne. Stworzyliśmy miejsce, gdzie mogliśmy się spo-tkać, pogadać, pośmiać się. W  końcu udało mi się zainteresować ich cyrkiem.

a jak z cyrku doTarLiście do TeaTru?Pod wpływem działań cyrkowych młodzież

otworzyła się na teatr. By do tego dojść, potrzebowali jednak czasu. Pamiętam jak poszliśmy po raz pierw-szy na spektakl do Teatru Łaźnia Nowa. Jego dyrektor Bartosz Szydłowski podszedł do nas po przedstawia-niu, przywitał się z nami na zasadzie „Cześć – cześć”,

podał każdemu rękę. Moi chłopcy byli zaskoczeni: jak taka postać jak dyrektor teatru właśnie do nich podszedł? Nie spodziewali się, że  to  tak sympatycz-na i otwarta osoba. Nie byli wówczas obyci z teatrem, nie byli pewnie nawet jak się ubrać idąc do  Łaźni. Dzięki temu wydarzeniu zobaczyli teatr od  innej strony. Zaczęli przekonywać się do niego.

i co było daLej? Przekonałam Radę Dzielnicy aby pomogła nam

finansowo, dzięki czemu zrobiliśmy warsztaty cyr-kowe, kupiliśmy pierwszy sprzęt. Do dziś dzielnica bardzo nas wspiera, kibicuje nam, co  jest dla mnie bardzo ważne. Kolejnym etapem był udział w  pro-jekcie Fundacji Teatru Ludowego „Ukryte Skrzydła” w  2008 roku, w  ramach którego organizowaliśmy zajęcia dla młodzieży. Całość zakończyła się pu-blicznym występem i  od  tego czasu zaczęliśmy się pokazywać podczas rożnych imprez. Ludzie zaczęli nas rozpoznawać, kojarzyć.

czy To był eTap przełomowy w waszej karierze?Nie. Przełom nastąpił trzy lata temu. Chłopcy

byli jeszcze totalnie nieopierzeni. Wtedy namówiłam ich, aby zrobili samodzielnie cyrkową imprezę na bo-isku pobliskiej szkoły. Był to  finał projektu „Klub

Aktywności Wszelkiej – czyli cyrkowcy i szczudlarze w akcji” realizowany przez Klub 303 Ośrodka Kultu-ry ze środków Programu Młodzież w Działaniu. Nie chciałam, by bardzo profesjonalnie zorganizowali to  wydarzenie. Zależało mi, by młodzież poradziła sobie ze  wszystkim od  początku do  końca: począw-szy od  plakatów, poprzez wstępy przed publiczno-ścią a  konferansjerce skończywszy. Stresowałam się, że nikt nie przyjdzie. Nie wiedzieliśmy też jak przyj-mie nas otoczenie. Ale odnieśliśmy sukces.

nie LubiLi was wcześniej w dzieLnicy?Byliśmy na osiedlu klaunami – frajerami. Prze-

siadujący na ławkach wyśmiewali moich chłopaków, dopóki nie zobaczyli ich na  dużej scenie. Impreza, którą zrobiliśmy, była przełomowa pod względem działania w Czyżynach. Gdy pokazaliśmy pierwsze fire-show większość mieszkańców była zachwycona, gratulowali nam. Teraz dzięki naszej grupie każ-dy na  osiedlu Dywizjonu wie co  to  jest monocykl, szczudła, pojki.

bycie kLaunem jesT prosTe?Bardzo trudno stać się dobrym klaunem. By

to osiągnąć trzeba być bardzo pewnym siebie, prze-łamać siebie. To  jest trudniejsze niż każda gra ak-torska. Musisz bawić, powodować by ludzi się śmia-li. Gdy ktoś się nie uśmiechnie, odnosisz porażkę. A nie zawsze to, co proponujesz, podoba się ludziom. Jednak musisz się z  tym pogodzić, a  dla młodego człowieka bycie wyśmianym czy mocno zignorowa-nym jest bardzo nieprzyjemne.

aLe wasza grupa To nie TyLko kLauny?Przede wszystkim jesteśmy fire-showmanami.

Pociąga nas wszystko, co  związane jest z  ogniem. Część chłopaków kręci na  pojkach, inni na  kijach, a  Natalia na  wachlarzach. Na  drugim miejscu jest żonglerka. Na  początku szkolili nas fachowcy, a  te-raz doszliśmy do tego, że samodzielnie szukamy no-wych trików, każdy się uczy na własną rękę wzorując na filmach, materiałach z internetu.

długo Trzeba się uczyć, by wyjść na scenę?Aby pokazać się innym, musiałam ćwi-

czyć pół roku. Ale chłopcy bardzo szybko pojęli o co w tym chodzi. Byli roztrzepani, nie czuli stra-chu. Na szczudłach zaczęli chodzić od razu. Mamy szczudła o długości metra, ale moi podopieczni już zrobili sobie już dwa razy dłuższe. By się na  nich poruszać, trzeba wchodzić na nie z okna na pierw-szym piętrze. Moim zdaniem to już przesada, boję się o ich bezpieczeństwo.

wypadki i konTuzje częsTo się wam zdarzają?Wypadki rzadko. Jeśli już, to  są  to  sytuacje

stworzone przez naszą nieuwagę, z naszej winy – np. ktoś upadł podczas próby siadania na  ławce, nie-udolnie wymierzając sobie odległość.

a z ogniem?Nie ma chyba ogniarza, który by się nie przy-

palił. Najczęściej płoną włosy. Małemu Oskarowi kiedyś paliła się cała głowa. Jesteśmy zabezpieczeni na takie wypadki. Mamy specjalne koce, gaśnice.

wasze sukcesy?Najbardziej cieszą nas podziękowania za udział

w  wyjątkowych spotkaniach. Występowaliśmy np. w  Monarze, co  było dla nas niesamowitym prze-życiem. Niedawno byliśmy w  krakowskim szpitalu w  Prokocimiu i  robiliśmy klaunadę dla dzieci cho-rych na raka. W takich momentach nasze działania nabierają większego sensu. Ciężko jest opisać, co się czuje, gdy mały bączek, który nie ma sił do  walki z  chorobą, na  nasz widok uśmiecha się. I  odrzuci nam piłeczkę, którą do niego rzuciliśmy. To są waż-niejsze sprawy niż duże festiwale.

czym jesT dLa ciebie nowa huTa?Nie mieszkam tu od urodzenia. Na osiedle Nie-

podległości ze  śródmieścia przeprowadziliśmy się, kiedy byłam malutka, ale z tą dzielnicą jestem zwią-zana całą sobą. Uwielbiam plac Centralny, na  któ-rym chciałabym kiedyś mieszkać. Lubię Hutę. Lu-dzie się tu znają. Panuje tu specyficzny klimat. Popa-trzcie choćby na pranie suszące się na sznurkach we-wnątrz podwórek, którego pilnują nawzajem sobie sąsiedzi. Mieszkańcy grają w szachy czy karty przed swoimi blokami. Bardzo mi się to podoba. To taka nowohucka perełeczka.

Tekst: Małgorzata WierzchowskaZdjęcia: Joanna Urbaniec

/ / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / // / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / /

bycie klaunemnie jest łatwe

/ / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / /zamiłowanie do niecodzienności

/ / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / /

/ / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / /

pasjeludzie

lodołamacz///bezpłatny dwutygodnik nowej hutylodołamacz///nr 7 [8] / 2012 25 czerwca - 8 lipca///32///

/ / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / // / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / /

Tak przynajmniej Twierdzi sTojąca na czeLe nowohuckiej grupy cyrkowej magdaLena FLorek, kTóra od pięciu LaT moTywuje młodzież do kreaTywnego spędzania woLnego czasu. jeżdżą na monocykLach, chodzą na szczudła i kręcą ogniem. łączy ich wspóLna pasja: zamiłowanie do niecodzienności.

Osiedle Dywizjonu 303. Tu pod numerem 1, w pawi-lonie Spółdzielni Mieszkaniowej „Czyżyny” znajduje się Klub 303 Ośrodka Kultury Kraków – Nowa Huta. Miejsce, w którym narodziła się i nadal działa Grupa Happenerska Nowa Huta. Jej członkowie to głównie chłopcy - jest ich dziewięciu, oraz jedna dziewczy-na. Gdy zaczynali swoją przygodę z  cyrkiem, mieli po 13-14 lat. Dziś są dorośli i równie mocno angażują się w działania formacji.

dzięki Tobie mamy cyrk w nowej hucie? Magdalena Florek: Tak. Wszystko zaczęło się

sześć lat temu od  pracy w  Klubie 303 w  Ośrodku Kultury Kraków - Nowa Huta. Od  razu chciałam otworzyć tu  świetlicę dla młodych ludzi, ponie-waż brakowało takiego miejsca. Wiele dzieciaków po prostu plątało się po placówce.

i udało się?Dostaliśmy do  dyspozycji pomieszczenie piw-

niczne. Wyremontowałam je ze  znajomymi i  tak powstał Klub Podziemie. Działał bardzo prężnie przez dwa lata. Stale przychodziło do niego około 30 młodych ludzi, głównie chłopców. Nasze akcje nie były specjalnie sformalizowane, raczej spontanicz-ne. Stworzyliśmy miejsce, gdzie mogliśmy się spo-tkać, pogadać, pośmiać się. W  końcu udało mi się zainteresować ich cyrkiem.

a jak z cyrku doTarLiście do TeaTru?Pod wpływem działań cyrkowych młodzież

otworzyła się na teatr. By do tego dojść, potrzebowali jednak czasu. Pamiętam jak poszliśmy po raz pierw-szy na spektakl do Teatru Łaźnia Nowa. Jego dyrektor Bartosz Szydłowski podszedł do nas po przedstawia-niu, przywitał się z nami na zasadzie „Cześć – cześć”,

podał każdemu rękę. Moi chłopcy byli zaskoczeni: jak taka postać jak dyrektor teatru właśnie do nich podszedł? Nie spodziewali się, że  to  tak sympatycz-na i otwarta osoba. Nie byli wówczas obyci z teatrem, nie byli pewnie nawet jak się ubrać idąc do  Łaźni. Dzięki temu wydarzeniu zobaczyli teatr od  innej strony. Zaczęli przekonywać się do niego.

i co było daLej? Przekonałam Radę Dzielnicy aby pomogła nam

finansowo, dzięki czemu zrobiliśmy warsztaty cyr-kowe, kupiliśmy pierwszy sprzęt. Do dziś dzielnica bardzo nas wspiera, kibicuje nam, co  jest dla mnie bardzo ważne. Kolejnym etapem był udział w  pro-jekcie Fundacji Teatru Ludowego „Ukryte Skrzydła” w  2008 roku, w  ramach którego organizowaliśmy zajęcia dla młodzieży. Całość zakończyła się pu-blicznym występem i  od  tego czasu zaczęliśmy się pokazywać podczas rożnych imprez. Ludzie zaczęli nas rozpoznawać, kojarzyć.

czy To był eTap przełomowy w waszej karierze?Nie. Przełom nastąpił trzy lata temu. Chłopcy

byli jeszcze totalnie nieopierzeni. Wtedy namówiłam ich, aby zrobili samodzielnie cyrkową imprezę na bo-isku pobliskiej szkoły. Był to  finał projektu „Klub

Aktywności Wszelkiej – czyli cyrkowcy i szczudlarze w akcji” realizowany przez Klub 303 Ośrodka Kultu-ry ze środków Programu Młodzież w Działaniu. Nie chciałam, by bardzo profesjonalnie zorganizowali to  wydarzenie. Zależało mi, by młodzież poradziła sobie ze  wszystkim od  początku do  końca: począw-szy od  plakatów, poprzez wstępy przed publiczno-ścią a  konferansjerce skończywszy. Stresowałam się, że nikt nie przyjdzie. Nie wiedzieliśmy też jak przyj-mie nas otoczenie. Ale odnieśliśmy sukces.

nie LubiLi was wcześniej w dzieLnicy?Byliśmy na osiedlu klaunami – frajerami. Prze-

siadujący na ławkach wyśmiewali moich chłopaków, dopóki nie zobaczyli ich na  dużej scenie. Impreza, którą zrobiliśmy, była przełomowa pod względem działania w Czyżynach. Gdy pokazaliśmy pierwsze fire-show większość mieszkańców była zachwycona, gratulowali nam. Teraz dzięki naszej grupie każ-dy na  osiedlu Dywizjonu wie co  to  jest monocykl, szczudła, pojki.

bycie kLaunem jesT prosTe?Bardzo trudno stać się dobrym klaunem. By

to osiągnąć trzeba być bardzo pewnym siebie, prze-łamać siebie. To  jest trudniejsze niż każda gra ak-torska. Musisz bawić, powodować by ludzi się śmia-li. Gdy ktoś się nie uśmiechnie, odnosisz porażkę. A nie zawsze to, co proponujesz, podoba się ludziom. Jednak musisz się z  tym pogodzić, a  dla młodego człowieka bycie wyśmianym czy mocno zignorowa-nym jest bardzo nieprzyjemne.

aLe wasza grupa To nie TyLko kLauny?Przede wszystkim jesteśmy fire-showmanami.

Pociąga nas wszystko, co  związane jest z  ogniem. Część chłopaków kręci na  pojkach, inni na  kijach, a  Natalia na  wachlarzach. Na  drugim miejscu jest żonglerka. Na  początku szkolili nas fachowcy, a  te-raz doszliśmy do tego, że samodzielnie szukamy no-wych trików, każdy się uczy na własną rękę wzorując na filmach, materiałach z internetu.

długo Trzeba się uczyć, by wyjść na scenę?Aby pokazać się innym, musiałam ćwi-

czyć pół roku. Ale chłopcy bardzo szybko pojęli o co w tym chodzi. Byli roztrzepani, nie czuli stra-chu. Na szczudłach zaczęli chodzić od razu. Mamy szczudła o długości metra, ale moi podopieczni już zrobili sobie już dwa razy dłuższe. By się na  nich poruszać, trzeba wchodzić na nie z okna na pierw-szym piętrze. Moim zdaniem to już przesada, boję się o ich bezpieczeństwo.

wypadki i konTuzje częsTo się wam zdarzają?Wypadki rzadko. Jeśli już, to  są  to  sytuacje

stworzone przez naszą nieuwagę, z naszej winy – np. ktoś upadł podczas próby siadania na  ławce, nie-udolnie wymierzając sobie odległość.

a z ogniem?Nie ma chyba ogniarza, który by się nie przy-

palił. Najczęściej płoną włosy. Małemu Oskarowi kiedyś paliła się cała głowa. Jesteśmy zabezpieczeni na takie wypadki. Mamy specjalne koce, gaśnice.

wasze sukcesy?Najbardziej cieszą nas podziękowania za udział

w  wyjątkowych spotkaniach. Występowaliśmy np. w  Monarze, co  było dla nas niesamowitym prze-życiem. Niedawno byliśmy w  krakowskim szpitalu w  Prokocimiu i  robiliśmy klaunadę dla dzieci cho-rych na raka. W takich momentach nasze działania nabierają większego sensu. Ciężko jest opisać, co się czuje, gdy mały bączek, który nie ma sił do  walki z  chorobą, na  nasz widok uśmiecha się. I  odrzuci nam piłeczkę, którą do niego rzuciliśmy. To są waż-niejsze sprawy niż duże festiwale.

czym jesT dLa ciebie nowa huTa?Nie mieszkam tu od urodzenia. Na osiedle Nie-

podległości ze  śródmieścia przeprowadziliśmy się, kiedy byłam malutka, ale z tą dzielnicą jestem zwią-zana całą sobą. Uwielbiam plac Centralny, na  któ-rym chciałabym kiedyś mieszkać. Lubię Hutę. Lu-dzie się tu znają. Panuje tu specyficzny klimat. Popa-trzcie choćby na pranie suszące się na sznurkach we-wnątrz podwórek, którego pilnują nawzajem sobie sąsiedzi. Mieszkańcy grają w szachy czy karty przed swoimi blokami. Bardzo mi się to podoba. To taka nowohucka perełeczka.

Tekst: Małgorzata WierzchowskaZdjęcia: Joanna Urbaniec

/ / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / // / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / /

bycie klaunemnie jest łatwe

/ / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / /zamiłowanie do niecodzienności

/ / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / /

/ / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / /

pasje

lodołamacz///bezpłatny dwutygodnik nowej hutylodołamacz///nr 7 [8] / 2012 25 czerwca - 8 lipca///54///

/ / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / // / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / /

aktualności/ / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / /

/ / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / /

/ / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / /

życie jest pełne paradoksów. Nie omijają one tak-że nowohuckiego sportu. Piłkarze Hutnika roz-

grywali swoje mecze poza miejscem gdzie od  lat mieściła się siedziba klubu z  powodu przygotowań obiektu do treningów reprezentacji Anglii w ramach Mistrzostw Europy Euro 2012. Z  kolei na  Suchych Stawach, gdzie mieści się Stadion Miejski Hutnik Kraków, mecze ligowe w roli gospodarza rozgrywa-ła drużyna piłki ręcznej Wanda Kraków. Wynika to  z  faktu, że  właśnie na  Ptaszyckiego jest najbar-dziej funkcjonalna hala do  sportów drużynowych, mogąca pomieścić najwięcej kibiców.

Dla Wandy był to pierwszy sezon po reaktywacji sekcji. Wypadł on znakomicie, drużyna zajęła pierw-sze miejsce nie ponosząc żadnej porażki. Sukces za-pewnili zawodnicy i trenerzy, którzy niegdyś byli już związani z nowohucką piłką ręczną. Reprezentowali barwy Hutnika, Kusego, występowali w  zawodach

„Dla Freda”. Bezpośrednim zapleczem zespołu senio-rów jest szkoła na  osiedlu Handlowym, która od  lat słynie z doskonałej pracy z młodzieżą. Trener zespołu, Jerzy Garpiel podkreśla: - W Nowej Hucie od zawsze był spory potencjał do uprawiania tego sportu. Mamy wielu młodych, zdolnych zawodników. Potrzebna

w  naszej dzielnicy jest drużyna seniorów z  prawdzi-wego zdarzenia, występująca w  lidze seniorskiej pro-wadzonej przez Związek Piłki Ręcznej w Polsce.

Sekcja jest częścią Klubu Sportowego Wan-da, jednak finansuje się sama, posiada własny bu-dżet. Wszyscy w klubie wierzą, że uda się w sezonie 2012/13 z powodzeniem zagrać w II lidze.

Tomek Piwowarczyk

w mijającym sezonie bezkonkurencyjni w małopoLskiej Lidze seniorów okazaLi się piłkarze ręczni wandy kraków. wygranie rozgrywek nie oznacza bezpośredniego awansu do ii Ligi, jednak wieLe wskazuje na To, że w przyszłym sezonie znów zobaczymy nowohucki zespół w Lidze szczebLa cenTraLnego.

dzieci i młodzież, kTóre pozosTają na wakacje w mieście, nie powinny narzekać na nudę w nowej hucie. o To by spędziLi Ten czas w sposób akTywny, Twórczy i bezpieczny, sTarają się LokaLne insTyTucje.

jedenaście klubów Ośrodka Kultury Kraków--Nowa Huta od  lipca do  sierpnia zaprasza dzieci

do  udziału w  różnorodnych zajęciach. Proponują między innymi warsztaty z  zajęć artystycznych, re-kreacyjnych oraz muzycznych. Uzupełniają je takie atrakcje jak: wyjścia do kina, na baseny oraz wyciecz-ki. Rodziców zainteresowanych ofertą, prowadzący Ośrodek Kultury zachęcają do jak najszybszego zapi-sania swoich pociech, ponieważ ilość miejsc jest ogra-niczona. Dokonać tego można w poszczególnych klu-bach. Pełna oferta wraz z  opisem zajęć i  cennikiem znajduje się na stronie www.krakownh.pl.

Oprócz Ośrodka Kultury, którego główna sie-dziba mieści się na osiedlu Zgody, w centrum starej Huty okres letni mieszkańcom wypełni również No-wohuckie Centrum Kultury. Wśród wakacyjnych kursów tańca NCK-u do wyboru są różne jego formy: towarzyski, salsa, balet oraz Hip-Hop. Dzieci i mło-dzież mogą też ciekawie spędzić czas w pracowniach: plastycznej i  modeli latających, a  także nauczyć się podczas specjalnego kursu jak udzielać pierwszej pomocy. Bardziej szczegółowe informacje na  temat oferty wakacyjnej NCK-u udzielane są w jego siedzi-bie przy Alei Jana Pawła II, pod tel. 12 644 02 66. Znajdują się też na stronie www.nck.krakow.pl.

Mieszczący się na  osiedlu Górali 5 Ośrodek Kultury im. Norwida również zachęca dzieci do  udziału w  warsztatach. Ale nie tylko. Dodatko-wo proponuje zabawy, wycieczki i  seanse filmowe.

– Przygotowaliśmy dla Was taki program, abyśmy wspólnie, mile i  ciekawie spędzili wakacje – prze-konują pracownicy OKN. Informacje i  zapisy pod numerem telefonu 12 644 27 65 w. 18. Z  podobną inicjatywą wychodzi działający przy OKN w  Mi-strzejowicach Klub „Kuźnia” na  osiedlu Złotego Wieku. W  pierwszej połowie lipca dla młodych nowohucian organizuje m.in. zajęcia plastyczne, sportowo-rekreacyjne, muzyczno-taneczne, zabawy psychoedukacyjne i  integrujące z  wykorzystaniem chusty Klanza. Dodatkową ofertę stanowią warszta-ty teatralne i literackie a także gry stolikowe, zagad-ki i quizy edukacyjne.

Nadrzędnym celem „Akcji Lato” są  uśmiech i radość najmłodszych, jak podkreślają prowadzący w  Bieńczycach, na  osiedlu Kalinowym Młodzieżo-wy Dom Kultury im. Janusza Korczaka. Jak tłu-maczą: – Poprzez cykl ciekawych zajęć i aktywnych

form spędzania wolnego czasu, chcemy zachęcić dzieci do  twórczego przeżywania wakacji. W  pro-gramie wypoczynku znajdują się różnorodne propo-zycje tak, aby każdy mógł wybrać coś dla siebie. Nie zabraknie warsztatów muzycznych, plastycznych, origami, ekologicznych, tańca nowoczesnego i  te-atralnych. Będzie można wziąć udział w  zajęciach komputerowych, sportowych oraz w  konkursach, quizach i wycieczkach. Mali inżynierowie będą mo-gli m.in. poznać tajniki budowy różnych maszyn w  Ogrodzie Doświadczeń im. St. Lema oraz wziąć udział w  interaktywnych zajęciach w Muzeum Lot-nictwa Polskiego. Więcej szczegółowych informacja na ten temat na stronie www.mdkkorczak.pl.

— Nie siedź w domu, baw się z nami – to z kolei apel Nowohuckiej Biblioteki Publicznej na najbliż-sze miesiące. Do końca sierpnia bibliotekarze przy-gotowali zajęcia literackie w plenerze zatytułowane

„Z książką w cieniu drzew”, konkursy, gry i zabawy a  także zajęcia plastyczne. Dzieci mogą w  bibliote-kach korzystać z bezpłatnego dostępu do Internetu. Mają do  dyspozycji gry planszowe, materiały pla-styczne do rysowania i kolorowania. Kontynuowa-ne będą środowe zajęcia literacko-artystyczne dla dzieci i  ich opiekunów w  cyklu „Głośne czytanie na  zaczarowanym dywanie”. Szczegółowy harmo-nogram imprez oraz godziny otwarcia placówek do-stępne są na stronie www.biblioteka.krakow.pl.

To  oczywiście nie wszystkie propozycje. Zain-teresowani tematem powinni sprawdzać na bieżąco strony internetowe placówek: organizatorzy zajęć w wyjątkowych sytuacjach zastrzegają sobie prawo do wprowadzania zmian w swoje ofercie.

Oprac. WM

wanda najlepsza w szczypiorniaka

Zdję

cie

z ar

chiw

um K

lubu

Spo

rtow

ego

Wan

da

lato

/ / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / /

o Tym, co słyszy narzeczona wędkarza, jak szerokie ramiona musi mieć wędkarz i jakie okazy można złowić z nowohuckim zaLewie, opowiadają ci, kTórzy spędzają nad nim sporą część swojego życia.

n iemal każdy wędkarz na pytanie, dlaczego łowi ryby, odpowiada: dobrze jest mieć jakieś hobby.

Jedni lubią oglądać facetów uganiających się za piłką, inni siedzieć z wędką nad wodą. Wielu o podobnych upodobaniach przybywa nad Zalew Nowohucki. Są tacy, którzy w ten sposób odpoczywają od domo-wego zgiełku i spokojnie czekają, aż przynęta chwyci. Niektórzy traktują wędkowanie jak sport. – Chodzi o to, by ciągnąć rybę – tłumaczy Mirosław Błachut, który łowi od ćwierć wieku. Jest jeszcze trzecia gru-pa, dla której łowienie stanowi sens życia. Należy do  nich JAROSŁAW KUREK, który mówi wprost:

– Wędkowanie jest moim powołaniem. To  właśnie on  na  łamach Lodołamacza zdradza tajniki tegoż trudnego sportu.

większość osób Twierdzi, że wędkowanie jesT raczej spokojnym, wręcz nudnym zajęciem.Nudnym? To  proszę sobie wyobrazić, że  na  zawo-dach, nad Zalewem wyłowiłem w 3 godziny 301 pło-tek. Innym razem padł rekord: 13 kilo płoci w 3 go-dziny. To wymaga ogromnego wysiłku. Ponadto ten sport mocno nadweręża kręgosłup, ramiona, nogi. Wymaga samozaparcia. Obecnie mieszkam 25 km od  Krakowa i  często nad Zalew wyjeżdżam po  pół-nocy. Przyjeżdżam na  miejsce, gdzie stoję z  wędką nawet 14 godzin. Moja żona, gdy wracam ze zdobyczą do domu, często żartuje: „jesteś nieludzko wypoczęty” i proponuje bym sam oporządzał rybę.

oporządzał? ryby z zaLewu można zjadać?Tak, woda jest oczyszczona. Zbiornik został odno-wiony, udrożniono odpływ, co ochrania ryby przed brakiem tlenu, umocniono brzegi, pogłębiono wodę. Późną jesienią staw jest zarybiany.

co jesT poTrzebne wędkarzowi?Tolerancyjna żona i  auto (śmiech). Tak naprawdę, to o zapalonych wędkarzach mówi się, że nad wodę zabierają fiata, a  w  domu zostawiają mercedesa. I faktycznie pewna prawda w tym jest. Sprzęt, przy-nęta, paliwo – to wszystko kosztuje.

ToLerancyjna żona?Tak. Przed moim ślubem, wtedy jeszcze do  mojej narzeczonej, ustawiła się kolejka osób tłumacząc, że żeni się z rybami, a po odejściu od ołtarza rekla-macji się nie przyjmuje (śmiech). W końcu co to za mąż, którego często nie ma w  domu, a  weekendy spędza nad wodą? Taka kobieta musi kochać i  być cierpliwa. Ja mam to szczęście. Jednak wiele pań nie rozumie tego sportu, a dla niektórych mężczyzn jest to  namiastka wojny, pozostałość po  czasach epo-ki kamienia łupanego, gdzie mężczyzna przynosił upolowaną zwierzynę, a kobieta ją oprawiała.

łowi pan od 1980 roku. jaka jesT pana największa zdobycz wyłowiona z zaLewu nowohuckiego?Sum: 40 kilogramów i 37 dekagramów, 197 centyme-trów długości. Łowię głównie drapieżniki. Na  mój wniosek Zalew został zarybiony sumami. Wynikło to  stąd, że  na  początku lat 90. w  Zalewie było bar-dzo dużo raków szlachetnych. Znajdują się one pod ochroną, w  związku, z  czym wędkarze mieli pro-blemy z  łowieniem. Zawnioskowałem o  zarybienie stawu sumami, które są  drapieżnikami. Jedzą prak-tycznie wszystko, co się rusza. Teraz te sumy osiągają naprawdę duże rozmiary. Obecnie wyczekuję tego, którego złowiłem 6 czerwca 2005 roku. Wtedy miał 174 cm i ważył ok. 50 kilo. Niestety, musiałem go wy-puścić z uwagi na trwający wówczas okres ochronny tego gatunku. Teraz musi być on dużo większy, a jako że  niewielu wędkarzy ma sprzęt potrzebny do  jego złowienia, jestem pewien, iż pływa nadal w Zalewie. (Sumy żyją nawet 80 lat – przyp. red.).

a gdybym zapyTała o anegdoTy z życia wędkarzy nad zaLewem?Jest ich kilka. Było krótko przed Mistrzostwami Okręgu, zawodnikom pozwolono poćwiczyć tu nad Zalewem. Przybyli z  lekkimi narzędziami. Ja, przy-nosząc ciężki sprzęt, zostałem wyśmiany. Nie przej-mując się złośliwymi uwagami, złowiłem naprawdę dużych rozmiarów szczupaka – ponad 7 kg wagi.

Otoczył mnie wianuszek zdumionych mężczyzn. Żaden z nich nie zdobył się nawet na złożenie gratu-lacji, co jest powszechnym zwyczaj wśród wędkarzy.

jak naprawdę wygLądają kwesTie wagi, rozmiaru ryb? czy wędkarze częsTo koLoryzują?Przechwałki i odrobina koloryzacji rzeczywiście jest związana z  tym sportem, jednak dotyczy to  osób, które nie mają się jeszcze czym pochwalić. Osobiście złowiłem naprawdę wiele pięknych okazów. Półki w  pokojach zapełnione są  pucharami, wypchany-mi gipsem głowami, odznakami itp. Cieszy mnie to i nie mam potrzeby wyolbrzymiać swoich sukce-sów. Jednakże ziarnko prawdy jest w tym dowcipie, że  ktoś nie może być wędkarzem, bo  ma za krótki rozstaw ramion.

co w Takim razie jesT poTrzebne, by osiągnąć sukces i złowić dużą, dobrą rybę?W  spinningu, który jest najpopularniejszą w  Pol-sce metodą połowu ryb drapieżnych, 75% to  wie-dza i umiejętności, 20% to sprzęt, a 5% to szczęście. W  zależności od  rodzaju wędkarstwa statystyki te  się zmieniają. Na  przykład w  wędkarstwie kar-piowym bardzo liczy się sprzęt, a  dokładniej cała furgonetka sprzętu. Nieopodal Zalewu Nowohuc-kiego, na  Przylasku można spotkać wędkarzy, po-sługujących się tą  metodą. W  USA wędkarstwo jest zdecydowanie bardziej rozwinięte niż w Polsce. Amerykanie na  tę przyjemność rocznie wydają 5-6 miliardów dolarów. Jest jednak jeden niezmiernie ważny czynnik: woda. To  klucz do  sukcesu. W  no-wohuckim stawie łowię już 30 lat. Znam tu  każdy kamień i odnoszę sukcesy. Jednak jest to tzw. „trud-na woda”. Nowy wędkarz szybko by się zniechęcił znikomym połowem, stwierdzając, że  nie ma ryb. A one są, w dodatku piękne.

Tekst: Małgorzata WąsikZdjęcia: Wędkarze z lat 60., Zalew Nowohucki.fot. Henryk Hermanowicz. Własność OddziałuMHK Dzieje Nowej Huty

ile suma w zalewie

/ / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / /

pasje

lodołamacz///bezpłatny dwutygodnik nowej hutylodołamacz///nr 7 [8] / 2012 25 czerwca - 8 lipca///54///

/ / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / // / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / /

aktualności/ / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / /

/ / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / /

/ / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / /

życie jest pełne paradoksów. Nie omijają one tak-że nowohuckiego sportu. Piłkarze Hutnika roz-

grywali swoje mecze poza miejscem gdzie od  lat mieściła się siedziba klubu z  powodu przygotowań obiektu do treningów reprezentacji Anglii w ramach Mistrzostw Europy Euro 2012. Z  kolei na  Suchych Stawach, gdzie mieści się Stadion Miejski Hutnik Kraków, mecze ligowe w roli gospodarza rozgrywa-ła drużyna piłki ręcznej Wanda Kraków. Wynika to  z  faktu, że  właśnie na  Ptaszyckiego jest najbar-dziej funkcjonalna hala do  sportów drużynowych, mogąca pomieścić najwięcej kibiców.

Dla Wandy był to pierwszy sezon po reaktywacji sekcji. Wypadł on znakomicie, drużyna zajęła pierw-sze miejsce nie ponosząc żadnej porażki. Sukces za-pewnili zawodnicy i trenerzy, którzy niegdyś byli już związani z nowohucką piłką ręczną. Reprezentowali barwy Hutnika, Kusego, występowali w  zawodach

„Dla Freda”. Bezpośrednim zapleczem zespołu senio-rów jest szkoła na  osiedlu Handlowym, która od  lat słynie z doskonałej pracy z młodzieżą. Trener zespołu, Jerzy Garpiel podkreśla: - W Nowej Hucie od zawsze był spory potencjał do uprawiania tego sportu. Mamy wielu młodych, zdolnych zawodników. Potrzebna

w  naszej dzielnicy jest drużyna seniorów z  prawdzi-wego zdarzenia, występująca w  lidze seniorskiej pro-wadzonej przez Związek Piłki Ręcznej w Polsce.

Sekcja jest częścią Klubu Sportowego Wan-da, jednak finansuje się sama, posiada własny bu-dżet. Wszyscy w klubie wierzą, że uda się w sezonie 2012/13 z powodzeniem zagrać w II lidze.

Tomek Piwowarczyk

w mijającym sezonie bezkonkurencyjni w małopoLskiej Lidze seniorów okazaLi się piłkarze ręczni wandy kraków. wygranie rozgrywek nie oznacza bezpośredniego awansu do ii Ligi, jednak wieLe wskazuje na To, że w przyszłym sezonie znów zobaczymy nowohucki zespół w Lidze szczebLa cenTraLnego.

dzieci i młodzież, kTóre pozosTają na wakacje w mieście, nie powinny narzekać na nudę w nowej hucie. o To by spędziLi Ten czas w sposób akTywny, Twórczy i bezpieczny, sTarają się LokaLne insTyTucje.

jedenaście klubów Ośrodka Kultury Kraków--Nowa Huta od  lipca do  sierpnia zaprasza dzieci

do  udziału w  różnorodnych zajęciach. Proponują między innymi warsztaty z  zajęć artystycznych, re-kreacyjnych oraz muzycznych. Uzupełniają je takie atrakcje jak: wyjścia do kina, na baseny oraz wyciecz-ki. Rodziców zainteresowanych ofertą, prowadzący Ośrodek Kultury zachęcają do jak najszybszego zapi-sania swoich pociech, ponieważ ilość miejsc jest ogra-niczona. Dokonać tego można w poszczególnych klu-bach. Pełna oferta wraz z  opisem zajęć i  cennikiem znajduje się na stronie www.krakownh.pl.

Oprócz Ośrodka Kultury, którego główna sie-dziba mieści się na osiedlu Zgody, w centrum starej Huty okres letni mieszkańcom wypełni również No-wohuckie Centrum Kultury. Wśród wakacyjnych kursów tańca NCK-u do wyboru są różne jego formy: towarzyski, salsa, balet oraz Hip-Hop. Dzieci i mło-dzież mogą też ciekawie spędzić czas w pracowniach: plastycznej i  modeli latających, a  także nauczyć się podczas specjalnego kursu jak udzielać pierwszej pomocy. Bardziej szczegółowe informacje na  temat oferty wakacyjnej NCK-u udzielane są w jego siedzi-bie przy Alei Jana Pawła II, pod tel. 12 644 02 66. Znajdują się też na stronie www.nck.krakow.pl.

Mieszczący się na  osiedlu Górali 5 Ośrodek Kultury im. Norwida również zachęca dzieci do  udziału w  warsztatach. Ale nie tylko. Dodatko-wo proponuje zabawy, wycieczki i  seanse filmowe.

– Przygotowaliśmy dla Was taki program, abyśmy wspólnie, mile i  ciekawie spędzili wakacje – prze-konują pracownicy OKN. Informacje i  zapisy pod numerem telefonu 12 644 27 65 w. 18. Z  podobną inicjatywą wychodzi działający przy OKN w  Mi-strzejowicach Klub „Kuźnia” na  osiedlu Złotego Wieku. W  pierwszej połowie lipca dla młodych nowohucian organizuje m.in. zajęcia plastyczne, sportowo-rekreacyjne, muzyczno-taneczne, zabawy psychoedukacyjne i  integrujące z  wykorzystaniem chusty Klanza. Dodatkową ofertę stanowią warszta-ty teatralne i literackie a także gry stolikowe, zagad-ki i quizy edukacyjne.

Nadrzędnym celem „Akcji Lato” są  uśmiech i radość najmłodszych, jak podkreślają prowadzący w  Bieńczycach, na  osiedlu Kalinowym Młodzieżo-wy Dom Kultury im. Janusza Korczaka. Jak tłu-maczą: – Poprzez cykl ciekawych zajęć i aktywnych

form spędzania wolnego czasu, chcemy zachęcić dzieci do  twórczego przeżywania wakacji. W  pro-gramie wypoczynku znajdują się różnorodne propo-zycje tak, aby każdy mógł wybrać coś dla siebie. Nie zabraknie warsztatów muzycznych, plastycznych, origami, ekologicznych, tańca nowoczesnego i  te-atralnych. Będzie można wziąć udział w  zajęciach komputerowych, sportowych oraz w  konkursach, quizach i wycieczkach. Mali inżynierowie będą mo-gli m.in. poznać tajniki budowy różnych maszyn w  Ogrodzie Doświadczeń im. St. Lema oraz wziąć udział w  interaktywnych zajęciach w Muzeum Lot-nictwa Polskiego. Więcej szczegółowych informacja na ten temat na stronie www.mdkkorczak.pl.

— Nie siedź w domu, baw się z nami – to z kolei apel Nowohuckiej Biblioteki Publicznej na najbliż-sze miesiące. Do końca sierpnia bibliotekarze przy-gotowali zajęcia literackie w plenerze zatytułowane

„Z książką w cieniu drzew”, konkursy, gry i zabawy a  także zajęcia plastyczne. Dzieci mogą w  bibliote-kach korzystać z bezpłatnego dostępu do Internetu. Mają do  dyspozycji gry planszowe, materiały pla-styczne do rysowania i kolorowania. Kontynuowa-ne będą środowe zajęcia literacko-artystyczne dla dzieci i  ich opiekunów w  cyklu „Głośne czytanie na  zaczarowanym dywanie”. Szczegółowy harmo-nogram imprez oraz godziny otwarcia placówek do-stępne są na stronie www.biblioteka.krakow.pl.

To  oczywiście nie wszystkie propozycje. Zain-teresowani tematem powinni sprawdzać na bieżąco strony internetowe placówek: organizatorzy zajęć w wyjątkowych sytuacjach zastrzegają sobie prawo do wprowadzania zmian w swoje ofercie.

Oprac. WM

wanda najlepsza w szczypiorniaka

Zdję

cie

z ar

chiw

um K

lubu

Spo

rtow

ego

Wan

da

lato

/ / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / /

o Tym, co słyszy narzeczona wędkarza, jak szerokie ramiona musi mieć wędkarz i jakie okazy można złowić z nowohuckim zaLewie, opowiadają ci, kTórzy spędzają nad nim sporą część swojego życia.

n iemal każdy wędkarz na pytanie, dlaczego łowi ryby, odpowiada: dobrze jest mieć jakieś hobby.

Jedni lubią oglądać facetów uganiających się za piłką, inni siedzieć z wędką nad wodą. Wielu o podobnych upodobaniach przybywa nad Zalew Nowohucki. Są tacy, którzy w ten sposób odpoczywają od domo-wego zgiełku i spokojnie czekają, aż przynęta chwyci. Niektórzy traktują wędkowanie jak sport. – Chodzi o to, by ciągnąć rybę – tłumaczy Mirosław Błachut, który łowi od ćwierć wieku. Jest jeszcze trzecia gru-pa, dla której łowienie stanowi sens życia. Należy do  nich JAROSŁAW KUREK, który mówi wprost:

– Wędkowanie jest moim powołaniem. To  właśnie on  na  łamach Lodołamacza zdradza tajniki tegoż trudnego sportu.

większość osób Twierdzi, że wędkowanie jesT raczej spokojnym, wręcz nudnym zajęciem.Nudnym? To  proszę sobie wyobrazić, że  na  zawo-dach, nad Zalewem wyłowiłem w 3 godziny 301 pło-tek. Innym razem padł rekord: 13 kilo płoci w 3 go-dziny. To wymaga ogromnego wysiłku. Ponadto ten sport mocno nadweręża kręgosłup, ramiona, nogi. Wymaga samozaparcia. Obecnie mieszkam 25 km od  Krakowa i  często nad Zalew wyjeżdżam po  pół-nocy. Przyjeżdżam na  miejsce, gdzie stoję z  wędką nawet 14 godzin. Moja żona, gdy wracam ze zdobyczą do domu, często żartuje: „jesteś nieludzko wypoczęty” i proponuje bym sam oporządzał rybę.

oporządzał? ryby z zaLewu można zjadać?Tak, woda jest oczyszczona. Zbiornik został odno-wiony, udrożniono odpływ, co ochrania ryby przed brakiem tlenu, umocniono brzegi, pogłębiono wodę. Późną jesienią staw jest zarybiany.

co jesT poTrzebne wędkarzowi?Tolerancyjna żona i  auto (śmiech). Tak naprawdę, to o zapalonych wędkarzach mówi się, że nad wodę zabierają fiata, a  w  domu zostawiają mercedesa. I faktycznie pewna prawda w tym jest. Sprzęt, przy-nęta, paliwo – to wszystko kosztuje.

ToLerancyjna żona?Tak. Przed moim ślubem, wtedy jeszcze do  mojej narzeczonej, ustawiła się kolejka osób tłumacząc, że żeni się z rybami, a po odejściu od ołtarza rekla-macji się nie przyjmuje (śmiech). W końcu co to za mąż, którego często nie ma w  domu, a  weekendy spędza nad wodą? Taka kobieta musi kochać i  być cierpliwa. Ja mam to szczęście. Jednak wiele pań nie rozumie tego sportu, a dla niektórych mężczyzn jest to  namiastka wojny, pozostałość po  czasach epo-ki kamienia łupanego, gdzie mężczyzna przynosił upolowaną zwierzynę, a kobieta ją oprawiała.

łowi pan od 1980 roku. jaka jesT pana największa zdobycz wyłowiona z zaLewu nowohuckiego?Sum: 40 kilogramów i 37 dekagramów, 197 centyme-trów długości. Łowię głównie drapieżniki. Na  mój wniosek Zalew został zarybiony sumami. Wynikło to  stąd, że  na  początku lat 90. w  Zalewie było bar-dzo dużo raków szlachetnych. Znajdują się one pod ochroną, w  związku, z  czym wędkarze mieli pro-blemy z  łowieniem. Zawnioskowałem o  zarybienie stawu sumami, które są  drapieżnikami. Jedzą prak-tycznie wszystko, co się rusza. Teraz te sumy osiągają naprawdę duże rozmiary. Obecnie wyczekuję tego, którego złowiłem 6 czerwca 2005 roku. Wtedy miał 174 cm i ważył ok. 50 kilo. Niestety, musiałem go wy-puścić z uwagi na trwający wówczas okres ochronny tego gatunku. Teraz musi być on dużo większy, a jako że  niewielu wędkarzy ma sprzęt potrzebny do  jego złowienia, jestem pewien, iż pływa nadal w Zalewie. (Sumy żyją nawet 80 lat – przyp. red.).

a gdybym zapyTała o anegdoTy z życia wędkarzy nad zaLewem?Jest ich kilka. Było krótko przed Mistrzostwami Okręgu, zawodnikom pozwolono poćwiczyć tu nad Zalewem. Przybyli z  lekkimi narzędziami. Ja, przy-nosząc ciężki sprzęt, zostałem wyśmiany. Nie przej-mując się złośliwymi uwagami, złowiłem naprawdę dużych rozmiarów szczupaka – ponad 7 kg wagi.

Otoczył mnie wianuszek zdumionych mężczyzn. Żaden z nich nie zdobył się nawet na złożenie gratu-lacji, co jest powszechnym zwyczaj wśród wędkarzy.

jak naprawdę wygLądają kwesTie wagi, rozmiaru ryb? czy wędkarze częsTo koLoryzują?Przechwałki i odrobina koloryzacji rzeczywiście jest związana z  tym sportem, jednak dotyczy to  osób, które nie mają się jeszcze czym pochwalić. Osobiście złowiłem naprawdę wiele pięknych okazów. Półki w  pokojach zapełnione są  pucharami, wypchany-mi gipsem głowami, odznakami itp. Cieszy mnie to i nie mam potrzeby wyolbrzymiać swoich sukce-sów. Jednakże ziarnko prawdy jest w tym dowcipie, że  ktoś nie może być wędkarzem, bo  ma za krótki rozstaw ramion.

co w Takim razie jesT poTrzebne, by osiągnąć sukces i złowić dużą, dobrą rybę?W  spinningu, który jest najpopularniejszą w  Pol-sce metodą połowu ryb drapieżnych, 75% to  wie-dza i umiejętności, 20% to sprzęt, a 5% to szczęście. W  zależności od  rodzaju wędkarstwa statystyki te  się zmieniają. Na  przykład w  wędkarstwie kar-piowym bardzo liczy się sprzęt, a  dokładniej cała furgonetka sprzętu. Nieopodal Zalewu Nowohuc-kiego, na  Przylasku można spotkać wędkarzy, po-sługujących się tą  metodą. W  USA wędkarstwo jest zdecydowanie bardziej rozwinięte niż w Polsce. Amerykanie na  tę przyjemność rocznie wydają 5-6 miliardów dolarów. Jest jednak jeden niezmiernie ważny czynnik: woda. To  klucz do  sukcesu. W  no-wohuckim stawie łowię już 30 lat. Znam tu  każdy kamień i odnoszę sukcesy. Jednak jest to tzw. „trud-na woda”. Nowy wędkarz szybko by się zniechęcił znikomym połowem, stwierdzając, że  nie ma ryb. A one są, w dodatku piękne.

Tekst: Małgorzata WąsikZdjęcia: Wędkarze z lat 60., Zalew Nowohucki.fot. Henryk Hermanowicz. Własność OddziałuMHK Dzieje Nowej Huty

ile suma w zalewie

/ / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / /

Teatrkultura

lodołamacz///bezpłatny dwutygodnik nowej hutylodołamacz///nr 7 [8] / 2012 25 czerwca - 8 lipca///76///

/ / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / // / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / /

/ / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / /

/ / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / /

/ / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / /

10 czerwca łaźnia nowa zaprezenTowaLa w niemieckim oberhausen spekTakL „wejście smoka. TraiLer” w reżyserii barTosza szydłowskiego.

Teatr Łaźnia Nowa został zaproszony jako gość spe-cjalny na  festiwal teatralny NRW Theatertreffen

2012, prezentujący najlepsze spektakle regionu Nad-renii Północnej – Westfalii. Odbywający się w dniach 10-17 czerwca festiwal teatralny prezentuje najlepsze inscenizacje z regionu NRW oraz dyskusje, koncerty, spotkania i  otwarte pokazy dla publiczności. Pod-czas tegorocznej edycji swoje najnowsze produkcje zaprezentowały teatry m.in. z: Bonn, Wuppertalu, Essen, Köln, Bochum, Düsseldorfu i Dortmundu.

Przegląd otwierała nowohucka produkcja „Wej-ście smoka. Trailer” z gwiazdorską rolą Jana Peszka w  roli Bruce’a  Lee. Niemiecka publiczność przyję-ła spektakl niezwykle żywiołowo i  entuzjastycznie, a owacjom (na stojąco!) nie było końca.

Bartosz Szydłowski: – Pokaz zagraniczny łączy się z pewnym ryzykiem. W Krakowie „Wejście smoka. Trailer” obrosło już legendą. W dużej mierze potrafi-my przewidzieć reakcje naszej publiczności. Publicz-ność zagraniczna to inna recepcja, inne poczucie hu-moru i sposoby komunikacji. Dlatego tak cieszy mnie fakt, że spektakl został doskonale odebrany, w sposób nieoczywisty i wieloznaczny. Wytworzyła się między nami nowa jakość – przewrotność w  odbiorze „pol-skiego smoka”. Spektakl świetnie przyjęła też obecna na widowni „branża”: szefowie teatrów, dramaturdzy i krytycy teatralni, co jest dla mnie potwierdzeniem dobrego gustu krakowskiej publiczności.

Zwieńczeniem wieczoru był zorganizowany przez gospodarzy Teatru Oberhausen Festyn Polski, podczas którego można było porozmawiać z twórcami i aktora-mi spektaklu, posłuchać polskiej muzyki i skosztować staropolskich specjałów serwowanych przez miejsco-wą restaurację o znajomo brzmiącej nazwie Gdanska.

To już trzecia wizyta nowohuckiego teatru w Za-głębiu Ruhry. Poprzednio Łaźnia Nowa prezentowała w  Oberhausen spektakle: „Moja Molinezja” w  reży-serii Pawła Kamzy i „Fakir” Bartosza Szydłowskiego oraz wykład performatywny, połączony z prezentacją multimedialną o Nowej Hucie. Z kolei Theater Obe-rhausen gościł w  Łaźni ze  spektaklem „Nora albo dom lalek”, który otwierał ubiegłoroczny Międzyna-rodowy Festiwal Teatralny Boska Komedia.

Oberhausen, liczący ponad 200 tysiecy miesz-kańców, jest jednym z kulturalnych centrów regionu Zagłębia Ruhry, ze  znanym na  całym świecie Festi-walem Filmów Krótkometrażowych, na którym swo-je pierwsze kroki reżyserskie stawiał m.in. Roman Polański. Właśnie z  Oberhausen pochodzi również słynna, zmarła już ośmiornica Paul, która typowała wyniki reprezentacji Niemiec na  Euro 2008 i  Mi-strzostwach Świata w RPA 2010.

Miejmy nadzieję, że  współpraca Theater Obe-rhausen i  nowohuckiej Łaźni Nowej zaowocuje już wkrótce nowymi interesującymi przedsięwzięciami teatralnymi.

Tekst: Eliza KubiakZdjęcia: Dawid Kozłowski, Mariusz Cichoński

niepozorny z zewnąTrz LokaL gasTronomiczny, gdzieś na uboczu, przy pLacu Targowym, a jednak codziennie i w każdej niemaL chwiLi widać w nim co najmniej kiLkuosobową koLejkę. co więcej, LokaL Ten w przyszłym roku obchodzić będzie 30-Lecie isTnienia. o czym mowa? o słynnych

„zapiekankach bieńczyckich”.

zaczęło się w  trudnych czasach PRL-u. Młoda absolwentka Akademii Ekonomicznej po  urlo-

pie macierzyńskim porzuciła pracę w  biurze i  po-stanowiła zacząć robić coś nowego, aby zarabiać na życie. Założyła punkt gastronomiczny, nie mając wcześniej z tą dziedziną nic wspólnego. W tamtych czasach miejsc tego rodzaju było w  Krakowie bar-dzo mało, łącznie może kilkadziesiąt. Okazało się, że  pomysł trafił na  podatny grunt, a  może lepiej – na puste żołądki.

— Pierwszym produktem – wspomina dziś wła-ścicielka „Zapiekanek” – były placki ziemniaczane. Nastawiliśmy się tylko i wyłącznie na własny wyrób. Dalej były hot-dogi (tzw. parowniki), robiony własno-ręcznie barszcz czerwony, stojący w  wielkim garze na ladzie. Był jeszcze sok z marchwi, z jabłek, świeży i wyciskany na bieżąco, podczas oczekiwania klienta.

Następnie pojawiły się zapiekanki. Nie poszło z  nimi od  razu łatwo. Poza ciężkim fizycznie pro-cesem produkcyjny pojawiały się też problemy tech-niczne – np. komunistyczny przykaz, że jedna osoba może kupić maksymalnie 10 bagietek (które na-wiasem mówiąc sprzedawane były tylko w  jednym miejscu, przy ul. Grzegórzeckiej). Dlatego w  kolej-ce po  półfabrykaty do  smakołyków stali wszyscy członkowie rodziny, włącznie z babcią i dziadkiem. Takie były początki, ale z czasem nowohuckie zapie-kanki zyskały nie tylko licznych klientów, ale także swego rodzaju renomę. Dziś przychodzi po nie już trzecie pokolenie miłośników gorącego przysmaku. Po  zapiekanki przychodzą praktycznie wszystkie grupy wiekowe: i  starsi, i  młodsi, mamy – dawne klientki – ze swoimi dziećmi, które też przekonują się do nowohuckiego specjału.

Ciężko zliczyć przeciętną ilość sprzedawanych dziennie zapiekanek. Właścicielka lokalu przyznaje, że trudno przewidzieć, ile się ich sprzeda. – Wszystko zależy od wypłaty, kiedy ją ludzie dostają. To widać. Wpływ ma też pogoda. Sprzedajemy mniej, kiedy jak jest ciąg bardzo upalnych lub zimnych dni.

Sekretem nadal jest fenomen i  wieloletni suk-ces „Zapiekanek Bieńczyckich”. Od  czasów powsta-nia aż do 2002 roku lokal nie posiadał nawet własnej

nazwy. Nigdy nikt go nie ogłaszał, nie reklamował. Wystrój od dawna ten sam. Klienci o miejscu podają sobie informację z ust do ust.

W  przygotowywanie dań wkładano tutaj za-wsze mnóstwo serca i  pracy – wszystko w  oparciu o  tę  samą od  lat recepturę i  tradycyjne wykonanie. Wszystko, włącznie z  duszeniem pieczarek, jest wy-konywane codziennie od początku do końca. Nie ma wielkiego wyboru smaków: można kupić zapiekankę z pieczarkami i ketchupem, majonezem, sosami lub sałatką – i tyle. A jednak nikt nie narzeka, a klientów nie ubywa, wręcz przeciwnie. A sałatka, to też pomysł własny w  „Zapiekankach Bieńczyckich”. – Klienci pytali o prażoną cebulkę, wszyscy ją mieli, więc my chcieliśmy mieć coś innego – zdradza właściciel lo-kalu. Powstała więc sałatka, jak zwykle własnoręcz-nie wykonana, z  ręcznie siekaną cebulką. Jak mówi szefowa, cebula krojona przez maszynę jest gorzka, a ta przygotowana przez człowieka ma inny smak.

Na pytanie, czy sprawia jej satysfakcję uśmiech najedzonego klienta, właścicielka „Zapiekanek” od-powiada: – Serce w  pracę wkłada się od  początku. Ktoś, kto tu  przychodzi, to  najpierw jest dla mnie człowiek, później klient. Jak on  jest zadowolony, to  ja też jestem szczęśliwa. Najbardziej mnie cieszy, że klient bierze jedną zapiekankę, siada, je, wychodzi i  za chwileczkę przychodzi drugi raz, ma niedosyt. Największa satysfakcja jest wtedy, gdy na  jednej za-piekance się nie kończy.

Tekst: Joanna FiołekZdjęcia: Joanna Urbaniec

wejście smoka w zagłębiu ruhry

/ / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / /

/ / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / /

Zdję

cia:

Tom

asz

Żure

k

na jednej się nie kończy

Teatrkultura

lodołamacz///bezpłatny dwutygodnik nowej hutylodołamacz///nr 7 [8] / 2012 25 czerwca - 8 lipca///76///

/ / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / // / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / /

/ / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / /

/ / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / /

/ / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / /

10 czerwca łaźnia nowa zaprezenTowaLa w niemieckim oberhausen spekTakL „wejście smoka. TraiLer” w reżyserii barTosza szydłowskiego.

Teatr Łaźnia Nowa został zaproszony jako gość spe-cjalny na  festiwal teatralny NRW Theatertreffen

2012, prezentujący najlepsze spektakle regionu Nad-renii Północnej – Westfalii. Odbywający się w dniach 10-17 czerwca festiwal teatralny prezentuje najlepsze inscenizacje z regionu NRW oraz dyskusje, koncerty, spotkania i  otwarte pokazy dla publiczności. Pod-czas tegorocznej edycji swoje najnowsze produkcje zaprezentowały teatry m.in. z: Bonn, Wuppertalu, Essen, Köln, Bochum, Düsseldorfu i Dortmundu.

Przegląd otwierała nowohucka produkcja „Wej-ście smoka. Trailer” z gwiazdorską rolą Jana Peszka w  roli Bruce’a  Lee. Niemiecka publiczność przyję-ła spektakl niezwykle żywiołowo i  entuzjastycznie, a owacjom (na stojąco!) nie było końca.

Bartosz Szydłowski: – Pokaz zagraniczny łączy się z pewnym ryzykiem. W Krakowie „Wejście smoka. Trailer” obrosło już legendą. W dużej mierze potrafi-my przewidzieć reakcje naszej publiczności. Publicz-ność zagraniczna to inna recepcja, inne poczucie hu-moru i sposoby komunikacji. Dlatego tak cieszy mnie fakt, że spektakl został doskonale odebrany, w sposób nieoczywisty i wieloznaczny. Wytworzyła się między nami nowa jakość – przewrotność w  odbiorze „pol-skiego smoka”. Spektakl świetnie przyjęła też obecna na widowni „branża”: szefowie teatrów, dramaturdzy i krytycy teatralni, co jest dla mnie potwierdzeniem dobrego gustu krakowskiej publiczności.

Zwieńczeniem wieczoru był zorganizowany przez gospodarzy Teatru Oberhausen Festyn Polski, podczas którego można było porozmawiać z twórcami i aktora-mi spektaklu, posłuchać polskiej muzyki i skosztować staropolskich specjałów serwowanych przez miejsco-wą restaurację o znajomo brzmiącej nazwie Gdanska.

To już trzecia wizyta nowohuckiego teatru w Za-głębiu Ruhry. Poprzednio Łaźnia Nowa prezentowała w  Oberhausen spektakle: „Moja Molinezja” w  reży-serii Pawła Kamzy i „Fakir” Bartosza Szydłowskiego oraz wykład performatywny, połączony z prezentacją multimedialną o Nowej Hucie. Z kolei Theater Obe-rhausen gościł w  Łaźni ze  spektaklem „Nora albo dom lalek”, który otwierał ubiegłoroczny Międzyna-rodowy Festiwal Teatralny Boska Komedia.

Oberhausen, liczący ponad 200 tysiecy miesz-kańców, jest jednym z kulturalnych centrów regionu Zagłębia Ruhry, ze  znanym na  całym świecie Festi-walem Filmów Krótkometrażowych, na którym swo-je pierwsze kroki reżyserskie stawiał m.in. Roman Polański. Właśnie z  Oberhausen pochodzi również słynna, zmarła już ośmiornica Paul, która typowała wyniki reprezentacji Niemiec na  Euro 2008 i  Mi-strzostwach Świata w RPA 2010.

Miejmy nadzieję, że  współpraca Theater Obe-rhausen i  nowohuckiej Łaźni Nowej zaowocuje już wkrótce nowymi interesującymi przedsięwzięciami teatralnymi.

Tekst: Eliza KubiakZdjęcia: Dawid Kozłowski, Mariusz Cichoński

niepozorny z zewnąTrz LokaL gasTronomiczny, gdzieś na uboczu, przy pLacu Targowym, a jednak codziennie i w każdej niemaL chwiLi widać w nim co najmniej kiLkuosobową koLejkę. co więcej, LokaL Ten w przyszłym roku obchodzić będzie 30-Lecie isTnienia. o czym mowa? o słynnych

„zapiekankach bieńczyckich”.

zaczęło się w  trudnych czasach PRL-u. Młoda absolwentka Akademii Ekonomicznej po  urlo-

pie macierzyńskim porzuciła pracę w  biurze i  po-stanowiła zacząć robić coś nowego, aby zarabiać na życie. Założyła punkt gastronomiczny, nie mając wcześniej z tą dziedziną nic wspólnego. W tamtych czasach miejsc tego rodzaju było w  Krakowie bar-dzo mało, łącznie może kilkadziesiąt. Okazało się, że  pomysł trafił na  podatny grunt, a  może lepiej – na puste żołądki.

— Pierwszym produktem – wspomina dziś wła-ścicielka „Zapiekanek” – były placki ziemniaczane. Nastawiliśmy się tylko i wyłącznie na własny wyrób. Dalej były hot-dogi (tzw. parowniki), robiony własno-ręcznie barszcz czerwony, stojący w  wielkim garze na ladzie. Był jeszcze sok z marchwi, z jabłek, świeży i wyciskany na bieżąco, podczas oczekiwania klienta.

Następnie pojawiły się zapiekanki. Nie poszło z  nimi od  razu łatwo. Poza ciężkim fizycznie pro-cesem produkcyjny pojawiały się też problemy tech-niczne – np. komunistyczny przykaz, że jedna osoba może kupić maksymalnie 10 bagietek (które na-wiasem mówiąc sprzedawane były tylko w  jednym miejscu, przy ul. Grzegórzeckiej). Dlatego w  kolej-ce po  półfabrykaty do  smakołyków stali wszyscy członkowie rodziny, włącznie z babcią i dziadkiem. Takie były początki, ale z czasem nowohuckie zapie-kanki zyskały nie tylko licznych klientów, ale także swego rodzaju renomę. Dziś przychodzi po nie już trzecie pokolenie miłośników gorącego przysmaku. Po  zapiekanki przychodzą praktycznie wszystkie grupy wiekowe: i  starsi, i  młodsi, mamy – dawne klientki – ze swoimi dziećmi, które też przekonują się do nowohuckiego specjału.

Ciężko zliczyć przeciętną ilość sprzedawanych dziennie zapiekanek. Właścicielka lokalu przyznaje, że trudno przewidzieć, ile się ich sprzeda. – Wszystko zależy od wypłaty, kiedy ją ludzie dostają. To widać. Wpływ ma też pogoda. Sprzedajemy mniej, kiedy jak jest ciąg bardzo upalnych lub zimnych dni.

Sekretem nadal jest fenomen i  wieloletni suk-ces „Zapiekanek Bieńczyckich”. Od  czasów powsta-nia aż do 2002 roku lokal nie posiadał nawet własnej

nazwy. Nigdy nikt go nie ogłaszał, nie reklamował. Wystrój od dawna ten sam. Klienci o miejscu podają sobie informację z ust do ust.

W  przygotowywanie dań wkładano tutaj za-wsze mnóstwo serca i  pracy – wszystko w  oparciu o  tę  samą od  lat recepturę i  tradycyjne wykonanie. Wszystko, włącznie z  duszeniem pieczarek, jest wy-konywane codziennie od początku do końca. Nie ma wielkiego wyboru smaków: można kupić zapiekankę z pieczarkami i ketchupem, majonezem, sosami lub sałatką – i tyle. A jednak nikt nie narzeka, a klientów nie ubywa, wręcz przeciwnie. A sałatka, to też pomysł własny w  „Zapiekankach Bieńczyckich”. – Klienci pytali o prażoną cebulkę, wszyscy ją mieli, więc my chcieliśmy mieć coś innego – zdradza właściciel lo-kalu. Powstała więc sałatka, jak zwykle własnoręcz-nie wykonana, z  ręcznie siekaną cebulką. Jak mówi szefowa, cebula krojona przez maszynę jest gorzka, a ta przygotowana przez człowieka ma inny smak.

Na pytanie, czy sprawia jej satysfakcję uśmiech najedzonego klienta, właścicielka „Zapiekanek” od-powiada: – Serce w  pracę wkłada się od  początku. Ktoś, kto tu  przychodzi, to  najpierw jest dla mnie człowiek, później klient. Jak on  jest zadowolony, to  ja też jestem szczęśliwa. Najbardziej mnie cieszy, że klient bierze jedną zapiekankę, siada, je, wychodzi i  za chwileczkę przychodzi drugi raz, ma niedosyt. Największa satysfakcja jest wtedy, gdy na  jednej za-piekance się nie kończy.

Tekst: Joanna FiołekZdjęcia: Joanna Urbaniec

wejście smoka w zagłębiu ruhry

/ / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / /

/ / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / /

Zdję

cia:

Tom

asz

Żure

k

na jednej się nie kończy

wydarzeniawydarzenia

lodołamacz///bezpłatny dwutygodnik nowej hutylodołamacz///nr 7 [8] / 2012 25 czerwca - 8 lipca///98///

/ / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / // / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / /

/ / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / /

/ / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / /

/ / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / /

jakiś czas temu usłyszałem o  zjawisku, które być może jest dziennikarskim rozdmuchiwaniem,

a może punktem zwrotnym w dziejach „narkoludzko-ści”. Tak, nie obawiam się takiego określenia. Ludzkość od  tysięcy lat poszukuje substancji i  metod, aby sku-tecznie zmieniać pracę mózgu.

Ostatnio zrobiło się o  sprawie narkotykowej gło-śniej za pomocą psa Kory Jackowskiej. Swoją drogą, być może pies ten to perpetuum mobile? Jak się zjara, to pisze o paczki z jaraniem, żeby móc się zjarać i pisać o kolejne paczki? Jednak łańcuch został przecięty! Za czyny psa odpowiada właściciel. Za posiadanie grozi do trzech lat. O ile się nie mylę, podobnie jak za spowo-dowanie wypadku po pijaku, napad z nożem czy gwałt. Jest logika? Jeśli tak, to jakaś obca mojej.

A co będzie, jeśli to, o czym zaraz napiszę, stanie się rzeczywistością? Może się z tym równać chyba tylko ab-surd z gatunku „karanie za posiadanie młotka”. W koń-cu jak się nim odpowiednio walnąć, to odlot murowany.

Do sprawy. To, co wyczytałem, jest niewiarygod-ne i… inspirujące. W skrócie niczym trailer filmu sf.

Tum dum… Jest rok 2012. Tum dum… Pewne kręgi opracowują nową generację narkotyków. Tiiii

diiii… Świat już nigdy nie będzie taki sam. Każdy, kto ma słuchawki (sic!), może odlecieć.

Tak, wyczytałem, że  jacyś spece albo szarlatani wymyślili narkotyki w  empetrójkach. Co  to  będzie? Brzmi kosmicznie.

— LSD proszę, 2 mega.— Trawka? Ok, baaardzo dobry bitrate, a może tor-

rent do orgazmu?Dokładnie tak może być, wynika z opisu sprawy.

A  jeśli to  prawda? Runie system! SMS za łejwa z  dra-giem? Niesamowite! A co na to prawo i kler? Kontrola dysku zamiast mieszkania? Podejrzany posiadał pen-drive z plikami odurzającymi, hahah!

Czekam, aż  ktoś wymyśli takie mp3, żebym po nich był porządny, sprzątał i nie spóźniał się na spo-tkania. Jeśli ktoś wymyśli TAKIE udoskonalenia, to będzie cyberrewolucja! Za xxx kasy ściągasz „pew-ność siebie”, a za yyy „umiejętność gospodarowania pieniędzmi”, tak, żeby zzz wystarczyło na „ściągnięcie intuicji”. W mp3. No, może mp6.

Kot Kory tego nie ogarnie! My – być może. Zo-baczymy.

Adam Grzanka

epka szumujeszcze ciepły i pachnący Tuszem drukarskim mini-aLbum Formacji muzycznej shoom jesT już na rynku. na epce pT. „demo” znaLazły się uTwory z pogranicza reggae i hip-hopu.

Są  to  trzy zróżnicowane kawałki, stworzone przez trzech doświadczonych raperów-wokalistów: no-wohuckiego króla podziemia Grema (z  labelu G3R, czyli Gruboskórnokrutnych) oraz jego kolegów gra-jących pod pseudonimami brzmiącymi: Żółw i  In-dor. Właściwy zapis ich ksywek to: Żoołv (z byłego składu Sponta) oraz Ind (z zespołu Gadabit). Muzycy wspólnie tworzą od  2009 roku w  formacji Shoom, czyli po  prostu „Szum”. Znani są  z  oryginalnego doboru tematów, specyficznego poczucia humoru i  pozytywnej energii podczas występów. Obecnie przygotowują płytę długogrającą, a  próbkę ich mu-zyki usłyszycie na  epce „Demo”, wydanej w  wersji limitowanej, w  stylowym ecopaku. Koszt jednego egzemplarza wynosi 10 złotych – można go zamówić, pisząc na adres shoomowiny@gmail.com. (MW)

zawalczą dla dzielnicysuper emocje, świeTna muzyka, wieLkie show – Takie aTrakcje dLa pubLiczności przygoTowaLi organizaTorzy gaLi waLk, zapLanowanej na 30 czerwca w na Terenie miasTeczka sTudenckiego czyżyny. sTarT o godz. 13.00 - wsTęp woLny.

Klub Kwadrat za sprawą Charytatywnej Gali Spor-tów Walki „Summer Fight – Nowa Huta ” stanie się stolicą sportów walki. Na  ringu wystąpią pol-scy wojownicy oraz goście z  Czech. Zmierzą się w  takich formułach jak Muay Thai oraz MMA, w  klasach amatorskich, pro-amatorskich oraz po-kazowych. Celem imprezy jest zbiórka pieniędzy na rzecz Małopolskiego Hospicjum dla dzieci. Galę poprowadzi ekipa z Radia Nowa Huta, którego za-łożyciel zapewnia: – Szykujemy wielkie show. Udo-wodnimy, że  sporty walki i  nasza dzielnica, poza złą sławą, mają mnóstwo uroku i  tradycji – mówi Sebastian Adamczyk.

Za zaplecze sportowe gali odpowiadają: Kra-kowskie Stowarzyszenie Sportów Walki, Liga Boksu Tajskiego i  Grappling Kraków. Wydarzeniu patro-nują postaci dużego formatu sportów walk – To-masz Sarara, Mariusz Wach i Tomasz Drwal. W ra-mach imprezy odbędą się również koncerty, zagrają m.in. Dealer i  Aston Martini. Całość zarejestruje telewizja internetowa TvNet, która przestawi re-transmisje tego wydarzenia. Klub Kwadrat mieści się przy ulicy Skarżyńskiego 1.

To  mocna grafika w  ulicznym, szablonowym sty-lu. – Po latach walk z czerwonym smokiem Polsce

udało się uzyskać całkowitą wolność, a z ulic i placów z hukiem usunięto znienawidzone symbole przeszło-ści – tłumaczą pomysłodawcy najnowszej serii koszu-lek Unicuta. Nazwali ją Victory. Składa się z trzech projektów i  wchodzi w  skład większej kolekcji, któ-ra powstaje pod hasłem: „Tradycja walki o  wolność osobistą”. Nadruki afirmują ducha wolności, o którą trzeba walczyć za wszelką cenę, czasem nawet warto oddać życie. — Wyrażają dumę bycia Polakiem, no-wohucianinem – tłumaczy ich autor Marcin Wierz-chowski, znany w lokalnym środowisku jako FRM.

Projekt, podobnie jak poprzednie Unicuta, po-wstawał przy współudziale kilku osób. – Pierwsze pomysły na  tą  grafikę podsunął Leon z  Hip Hop Stuff, który przy ulicy Floriańskiej sprzedaje nowo-huckie ubrania. On  sam brał czynny udział w  wal-kach z ZOMO, my z kolei dorzuciliśmy coś od siebie, a kształt całości nadał FRM – tłumaczą producenci

koszulek: Paweł Dróżdż (tworzący pod pseudonimem Bohater) i  Kasia Iskrzycka (współwłaścicielka nowo-huckiego klub Kombinator, mieszczącego się w  bu-dynku Teatru Łaźnia Nowa). – Zaprojektowanie sa-mej grafiki trwało kilka dni, lecz poprzedził je dłuższy proces – uzupełnia FRM. – Wcześniej analizowaliśmy zdjęcia archiwalne związane z podjętą przez nas tema-tyką, poszukiwaliśmy inspiracji, dyskutowaliśmy.

Takie podejścia do  tworzenia jest charaktery-styczne dla nowohuckich producentów. To  co  robią wypływa z ich serca, jest szczere. — Dla mnie Unicut to przede wszystkim idea, a w drugim rzędzie ubrania. To  materialny dowód naszej długiej przyjaźni z  Paw-łem. To graficzny zapis naszych poglądów. To szacunek dla naszej tożsamości – mówi FRM. Nie wypuszczają niczego do  czego mają jakiekolwiek wątpliwości na-tury moralnej. Traktują tiszert jako rodzaj osobistego transparentu, nowy sposób wyrazu. — Każdy z nich jest „jakiś” i „o czymś” – przekonują Bohater i Kasia.

W  projektowaniu starają się unikać cyfrowych technologii, stawiając na  oldschool. Większość prac powstała na  papierze, płótnie czy innym ana-logowym nośniku, by później zaistnieć na  koszul-ce. Przykładowo Matka Polka została namalowana w 100% sprayami przez IMP2K.

Działania projektantów doceniają nie tylko lo-kalni mieszkańcy. Dla wielu to przykład patriotyzmu lokalnego oraz pretekst do refleksji nad dziejami No-wej Huty. Świadczy o  tym choćby fakt, że  na  ulicy Floriańskiej, przy witrynie z  ich tiszertem sprzeda-wanym przez tamtejszy Kokoszop, zatrzymywały się wycieczki z przewodnikiem, który na podstawie gra-fiki z koszulki opowiadał o historii dzielnicy.

Ubrania z emblematem „NH” na karku noszą lu-dzie z Nowej Huty i reszty Krakowa, ale nie tylko. Zdo-bywają często uznanie w innych częściach Polski i za

granicami kraju, wśród emigrantów dumnych ze swo-jego pochodzenia. Popularność doprowadziła to tego, że  kilka lat temu nawet pojawiły się podróbki kilku Unicutowych projektów. – Dowiedzieliśmy się o  tym od zaprzyjaźnionych małolatów, którzy podjęli nawet próby interwencji – wspominają Kasia z Bohaterem.

Unicut powstał w 2005 roku. Początkowo jego za-łożyciele planowali szablonowe grafiki robione przez nich samych na tiszertach. Szybko jednak przerzucili się na bardziej skomplikowane projekty. Przez te lata współpracowali z  takimi artystami jak: Jurek Tchó-rzewski, Noude, IMP2K, Łukasz Lenda, ale głównym dizajnerem i  pomysłodawcą jest Marcin Wierzchow-ski (FRM). Stworzył on  Unicuta wspólnie z  Pawłem Dróżdżem (Bohaterem), który obecnie stanowi trzon nowohuckiej produkcji. Uzupełnia go Kasia Iskrzycka, współwłaścicielka nowohuckiego klub Kombinator, mieszczącego się w  budynku Teatru Łaźnia Nowa. W swojej ofercie mają koszulki dla mężczyzn, kobiet i od czasu do czasu także dzieci. Można je kupić przez stronę www.unicut.org.pl, w Cepelii na placu Central-nym, Kokoszopie/Hip Hop Stuffie przy ulicy Floriań-skiej oraz w Ideafix: na ulicy Józefa i pod Wawelem.

MPK&WMZdjęcia udostępnione przez Unicut

/ / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / /

/ / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / /

/ / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / /

ćpam, ale tylko do uszu...

stawiają na oldschool

nawijka o huciemiejsce: caFe arTeFakT, uL. dajwór 3daTa: 29 czerwca 2012sTarT: godz. 19.00wsTęp woLny

kilkadziesiąt lat temu z  Nowej Huty wagonami towarowymi wyjeżdżało w  świat tysiące ton że-

lastwa, będącego głównym towarem eksportowym, znakiem rozpoznawczym dzielnicy. Obecnie stal hartowana jest już w mniejszej skali, dlatego najwięk-szym kapitałem Huty stali się jej mieszkańcy, intere-sujące, nieraz tajemnicze miejsca, poplątana historia. W Cafe Artefakt pojawi się trio Marcin Kądziołka – Adam Miklasz – Joanna Urbaniec, plus ekipa Igidigi-tale, którzy, stosując różne formy wyrazu (fotografia-

-proza-film), opowiadają o ulubionej dzielnicy.Goście będą mieli możliwość zapoznania się

z twórczością wyżej wymienionej ekipy, oraz wysłu-chania ich nawijki o tym wciąż mało znanym przez mieszkańców Krakowa miejscu. Gawędę popro-wadzi Matylda Stanowska, naczelna Lodołamacza, która ma nadzieję na  kruszenie lodu również poza granicami Nowej Huty.

/ / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / /

nowohuckie TiszerTy unicuTa mają

nie TyLko nieprzecięTny design,

aLe przede wszysTkim prezenTują

ciekawe warTości. każda koLekcja

jesT nieprzypadkowa a najnowsza,

dosTępna od czerwca, przedsTawia

symboLiczny momenT obaLenia

pomnika Lenina w nowej hucie.

wydarzeniawydarzenia

lodołamacz///bezpłatny dwutygodnik nowej hutylodołamacz///nr 7 [8] / 2012 25 czerwca - 8 lipca///98///

/ / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / // / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / /

/ / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / /

/ / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / /

/ / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / /

jakiś czas temu usłyszałem o  zjawisku, które być może jest dziennikarskim rozdmuchiwaniem,

a może punktem zwrotnym w dziejach „narkoludzko-ści”. Tak, nie obawiam się takiego określenia. Ludzkość od  tysięcy lat poszukuje substancji i  metod, aby sku-tecznie zmieniać pracę mózgu.

Ostatnio zrobiło się o  sprawie narkotykowej gło-śniej za pomocą psa Kory Jackowskiej. Swoją drogą, być może pies ten to perpetuum mobile? Jak się zjara, to pisze o paczki z jaraniem, żeby móc się zjarać i pisać o kolejne paczki? Jednak łańcuch został przecięty! Za czyny psa odpowiada właściciel. Za posiadanie grozi do trzech lat. O ile się nie mylę, podobnie jak za spowo-dowanie wypadku po pijaku, napad z nożem czy gwałt. Jest logika? Jeśli tak, to jakaś obca mojej.

A co będzie, jeśli to, o czym zaraz napiszę, stanie się rzeczywistością? Może się z tym równać chyba tylko ab-surd z gatunku „karanie za posiadanie młotka”. W koń-cu jak się nim odpowiednio walnąć, to odlot murowany.

Do sprawy. To, co wyczytałem, jest niewiarygod-ne i… inspirujące. W skrócie niczym trailer filmu sf.

Tum dum… Jest rok 2012. Tum dum… Pewne kręgi opracowują nową generację narkotyków. Tiiii

diiii… Świat już nigdy nie będzie taki sam. Każdy, kto ma słuchawki (sic!), może odlecieć.

Tak, wyczytałem, że  jacyś spece albo szarlatani wymyślili narkotyki w  empetrójkach. Co  to  będzie? Brzmi kosmicznie.

— LSD proszę, 2 mega.— Trawka? Ok, baaardzo dobry bitrate, a może tor-

rent do orgazmu?Dokładnie tak może być, wynika z opisu sprawy.

A  jeśli to  prawda? Runie system! SMS za łejwa z  dra-giem? Niesamowite! A co na to prawo i kler? Kontrola dysku zamiast mieszkania? Podejrzany posiadał pen-drive z plikami odurzającymi, hahah!

Czekam, aż  ktoś wymyśli takie mp3, żebym po nich był porządny, sprzątał i nie spóźniał się na spo-tkania. Jeśli ktoś wymyśli TAKIE udoskonalenia, to będzie cyberrewolucja! Za xxx kasy ściągasz „pew-ność siebie”, a za yyy „umiejętność gospodarowania pieniędzmi”, tak, żeby zzz wystarczyło na „ściągnięcie intuicji”. W mp3. No, może mp6.

Kot Kory tego nie ogarnie! My – być może. Zo-baczymy.

Adam Grzanka

epka szumujeszcze ciepły i pachnący Tuszem drukarskim mini-aLbum Formacji muzycznej shoom jesT już na rynku. na epce pT. „demo” znaLazły się uTwory z pogranicza reggae i hip-hopu.

Są  to  trzy zróżnicowane kawałki, stworzone przez trzech doświadczonych raperów-wokalistów: no-wohuckiego króla podziemia Grema (z  labelu G3R, czyli Gruboskórnokrutnych) oraz jego kolegów gra-jących pod pseudonimami brzmiącymi: Żółw i  In-dor. Właściwy zapis ich ksywek to: Żoołv (z byłego składu Sponta) oraz Ind (z zespołu Gadabit). Muzycy wspólnie tworzą od  2009 roku w  formacji Shoom, czyli po  prostu „Szum”. Znani są  z  oryginalnego doboru tematów, specyficznego poczucia humoru i  pozytywnej energii podczas występów. Obecnie przygotowują płytę długogrającą, a  próbkę ich mu-zyki usłyszycie na  epce „Demo”, wydanej w  wersji limitowanej, w  stylowym ecopaku. Koszt jednego egzemplarza wynosi 10 złotych – można go zamówić, pisząc na adres shoomowiny@gmail.com. (MW)

zawalczą dla dzielnicysuper emocje, świeTna muzyka, wieLkie show – Takie aTrakcje dLa pubLiczności przygoTowaLi organizaTorzy gaLi waLk, zapLanowanej na 30 czerwca w na Terenie miasTeczka sTudenckiego czyżyny. sTarT o godz. 13.00 - wsTęp woLny.

Klub Kwadrat za sprawą Charytatywnej Gali Spor-tów Walki „Summer Fight – Nowa Huta ” stanie się stolicą sportów walki. Na  ringu wystąpią pol-scy wojownicy oraz goście z  Czech. Zmierzą się w  takich formułach jak Muay Thai oraz MMA, w  klasach amatorskich, pro-amatorskich oraz po-kazowych. Celem imprezy jest zbiórka pieniędzy na rzecz Małopolskiego Hospicjum dla dzieci. Galę poprowadzi ekipa z Radia Nowa Huta, którego za-łożyciel zapewnia: – Szykujemy wielkie show. Udo-wodnimy, że  sporty walki i  nasza dzielnica, poza złą sławą, mają mnóstwo uroku i  tradycji – mówi Sebastian Adamczyk.

Za zaplecze sportowe gali odpowiadają: Kra-kowskie Stowarzyszenie Sportów Walki, Liga Boksu Tajskiego i  Grappling Kraków. Wydarzeniu patro-nują postaci dużego formatu sportów walk – To-masz Sarara, Mariusz Wach i Tomasz Drwal. W ra-mach imprezy odbędą się również koncerty, zagrają m.in. Dealer i  Aston Martini. Całość zarejestruje telewizja internetowa TvNet, która przestawi re-transmisje tego wydarzenia. Klub Kwadrat mieści się przy ulicy Skarżyńskiego 1.

To  mocna grafika w  ulicznym, szablonowym sty-lu. – Po latach walk z czerwonym smokiem Polsce

udało się uzyskać całkowitą wolność, a z ulic i placów z hukiem usunięto znienawidzone symbole przeszło-ści – tłumaczą pomysłodawcy najnowszej serii koszu-lek Unicuta. Nazwali ją Victory. Składa się z trzech projektów i  wchodzi w  skład większej kolekcji, któ-ra powstaje pod hasłem: „Tradycja walki o  wolność osobistą”. Nadruki afirmują ducha wolności, o którą trzeba walczyć za wszelką cenę, czasem nawet warto oddać życie. — Wyrażają dumę bycia Polakiem, no-wohucianinem – tłumaczy ich autor Marcin Wierz-chowski, znany w lokalnym środowisku jako FRM.

Projekt, podobnie jak poprzednie Unicuta, po-wstawał przy współudziale kilku osób. – Pierwsze pomysły na  tą  grafikę podsunął Leon z  Hip Hop Stuff, który przy ulicy Floriańskiej sprzedaje nowo-huckie ubrania. On  sam brał czynny udział w  wal-kach z ZOMO, my z kolei dorzuciliśmy coś od siebie, a kształt całości nadał FRM – tłumaczą producenci

koszulek: Paweł Dróżdż (tworzący pod pseudonimem Bohater) i  Kasia Iskrzycka (współwłaścicielka nowo-huckiego klub Kombinator, mieszczącego się w  bu-dynku Teatru Łaźnia Nowa). – Zaprojektowanie sa-mej grafiki trwało kilka dni, lecz poprzedził je dłuższy proces – uzupełnia FRM. – Wcześniej analizowaliśmy zdjęcia archiwalne związane z podjętą przez nas tema-tyką, poszukiwaliśmy inspiracji, dyskutowaliśmy.

Takie podejścia do  tworzenia jest charaktery-styczne dla nowohuckich producentów. To  co  robią wypływa z ich serca, jest szczere. — Dla mnie Unicut to przede wszystkim idea, a w drugim rzędzie ubrania. To  materialny dowód naszej długiej przyjaźni z  Paw-łem. To graficzny zapis naszych poglądów. To szacunek dla naszej tożsamości – mówi FRM. Nie wypuszczają niczego do  czego mają jakiekolwiek wątpliwości na-tury moralnej. Traktują tiszert jako rodzaj osobistego transparentu, nowy sposób wyrazu. — Każdy z nich jest „jakiś” i „o czymś” – przekonują Bohater i Kasia.

W  projektowaniu starają się unikać cyfrowych technologii, stawiając na  oldschool. Większość prac powstała na  papierze, płótnie czy innym ana-logowym nośniku, by później zaistnieć na  koszul-ce. Przykładowo Matka Polka została namalowana w 100% sprayami przez IMP2K.

Działania projektantów doceniają nie tylko lo-kalni mieszkańcy. Dla wielu to przykład patriotyzmu lokalnego oraz pretekst do refleksji nad dziejami No-wej Huty. Świadczy o  tym choćby fakt, że  na  ulicy Floriańskiej, przy witrynie z  ich tiszertem sprzeda-wanym przez tamtejszy Kokoszop, zatrzymywały się wycieczki z przewodnikiem, który na podstawie gra-fiki z koszulki opowiadał o historii dzielnicy.

Ubrania z emblematem „NH” na karku noszą lu-dzie z Nowej Huty i reszty Krakowa, ale nie tylko. Zdo-bywają często uznanie w innych częściach Polski i za

granicami kraju, wśród emigrantów dumnych ze swo-jego pochodzenia. Popularność doprowadziła to tego, że  kilka lat temu nawet pojawiły się podróbki kilku Unicutowych projektów. – Dowiedzieliśmy się o  tym od zaprzyjaźnionych małolatów, którzy podjęli nawet próby interwencji – wspominają Kasia z Bohaterem.

Unicut powstał w 2005 roku. Początkowo jego za-łożyciele planowali szablonowe grafiki robione przez nich samych na tiszertach. Szybko jednak przerzucili się na bardziej skomplikowane projekty. Przez te lata współpracowali z  takimi artystami jak: Jurek Tchó-rzewski, Noude, IMP2K, Łukasz Lenda, ale głównym dizajnerem i  pomysłodawcą jest Marcin Wierzchow-ski (FRM). Stworzył on  Unicuta wspólnie z  Pawłem Dróżdżem (Bohaterem), który obecnie stanowi trzon nowohuckiej produkcji. Uzupełnia go Kasia Iskrzycka, współwłaścicielka nowohuckiego klub Kombinator, mieszczącego się w  budynku Teatru Łaźnia Nowa. W swojej ofercie mają koszulki dla mężczyzn, kobiet i od czasu do czasu także dzieci. Można je kupić przez stronę www.unicut.org.pl, w Cepelii na placu Central-nym, Kokoszopie/Hip Hop Stuffie przy ulicy Floriań-skiej oraz w Ideafix: na ulicy Józefa i pod Wawelem.

MPK&WMZdjęcia udostępnione przez Unicut

/ / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / /

/ / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / /

/ / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / /

ćpam, ale tylko do uszu...

stawiają na oldschool

nawijka o huciemiejsce: caFe arTeFakT, uL. dajwór 3daTa: 29 czerwca 2012sTarT: godz. 19.00wsTęp woLny

kilkadziesiąt lat temu z  Nowej Huty wagonami towarowymi wyjeżdżało w  świat tysiące ton że-

lastwa, będącego głównym towarem eksportowym, znakiem rozpoznawczym dzielnicy. Obecnie stal hartowana jest już w mniejszej skali, dlatego najwięk-szym kapitałem Huty stali się jej mieszkańcy, intere-sujące, nieraz tajemnicze miejsca, poplątana historia. W Cafe Artefakt pojawi się trio Marcin Kądziołka – Adam Miklasz – Joanna Urbaniec, plus ekipa Igidigi-tale, którzy, stosując różne formy wyrazu (fotografia-

-proza-film), opowiadają o ulubionej dzielnicy.Goście będą mieli możliwość zapoznania się

z twórczością wyżej wymienionej ekipy, oraz wysłu-chania ich nawijki o tym wciąż mało znanym przez mieszkańców Krakowa miejscu. Gawędę popro-wadzi Matylda Stanowska, naczelna Lodołamacza, która ma nadzieję na  kruszenie lodu również poza granicami Nowej Huty.

/ / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / /

nowohuckie TiszerTy unicuTa mają

nie TyLko nieprzecięTny design,

aLe przede wszysTkim prezenTują

ciekawe warTości. każda koLekcja

jesT nieprzypadkowa a najnowsza,

dosTępna od czerwca, przedsTawia

symboLiczny momenT obaLenia

pomnika Lenina w nowej hucie.

lodołamacz///bezpłatny dwutygodnik nowej hutylodołamacz///nr 7 [8] / 2012 25 czerwca - 8 lipca///1110///

/ / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / // / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / /

pasjekultura/ / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / /

/ / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / /

kina powrócą!gdzie się podziały sTare, małe kina? co z Tymi, kTóre dziś wyświeTLają jeden seans dziennie, sTanie się za kiLka LaT? o projekcie kinoreakTywacja – czyLi próbie przywrócenia pamięci m.in. o odchodzących w niepamięć kinach świT i świaTowid – opowiada arTur wabik, auTor muraLi i insTaLacji w przesTrzeni pubLicznej.czego doTyczy wasz projekT?KinoreAKTyWACJA to cykl kontekstowych działań performatywnych, mających na  celu przywrócenie pamięci o  dawnych kinach Krakowa. Chcemy lu-dziom przypomnieć, że kiedyś lubili chodzić do kina. Normalnego, małego, lokalnego kina - bez okularów 3D i popcornu.

skąd pomysł na akcję?Powstał na przecięciu zainteresowań Rafała Stanow-skiego, który jest dziennikarzem filmowym, oraz moich dotychczasowych doświadczeń z  zakresu sztuki w  przestrzeni publicznej. Początkowo miał być inicjatywą całkowicie prywatną, oddolną, za-krojoną na  niewielką skalę, o  charakterze typowo street-artowym. Wraz z zainteresowaniem ze strony festiwalu ArtBoom rozrósł się i  zmienił charakter na performatywny.

sądzisz, że działania zosTaną dosTrzeżone przez LokaLne społeczności? To zależy komu i jak bardzo zaleziemy za skórę. Sam festiwal ma spore rażenie medialne, a  społeczności lokalne chętnie podejmują takie wątki. Dobrą próbką zaangażowania społecznego, choć głównie w interne-cie, było poruszenie wokół niedawnego zamknięcia kina Sztuka. Kilka tysięcy osób podpisało petycję

w  obronie kina. Jednak w  tamtym czasie zabrakło w  moim odczuciu bezpośredniej, fizycznej partycy-pacji w tym proteście. To, co robimy w trakcie Kino-reAKTyWACJI jest w  jakimś sensie uzupełnieniem lub może bardziej epilogiem tamtych nastrojów.

zakładacie, że wasze prace przeTrwają, zmienią oToczenie na dłużej?Nie. Od początku są pomyślane jako temporalne. Ki-noreAKTyWACJA to przede wszystkim proces, a nie konkretny rezultat. Próba przebicia się do mentalnej twierdzy krakowian, skłonienia ich do refleksji i kon-frontacji z problemem zanikania pamięci o dawnych miejscach; w  całym przedsięwzięciu najważniejszy jest odbiorca, podobnie jak w  kinie najważniejszy jest widz. To reakcje uczestników i obudzone w nich uczucia będą miarą powodzenia tej inicjatywy.

jak widzisz przyszłość małych kin?Sztuka, Atlantic i  Wanda to  kina, które pamiętały jeszcze czasy przedwojenne. Wanda to  jedno z  naj-starszych kin w Polsce, założone w 1912 roku - gdy-by nadal istniało, obchodziło by właśnie swoje setne urodziny. Świt i Światowid to perły architektury so-crealistycznej, unikalne na skalę europejską. W żad-nym z tych kin nie pokazuje się już filmów. Ze Sztuki wymontowano niedawno fotele i ekran, czeka teraz

na  nową przyszłość. Wanda została zamieniona w supermarket, Atlantic stał się klubem squash & fit-ness, Świt jest obecnie w trakcie przebudowy, a Świa-towid powoli odradza się jako Muzeum PRL. Podobny los czeka najprawdopodobniej wszyst-kie stare kina. Ich klimat, historia nie są  w  stanie konkurować z  podziemnymi parkingami i  klima-tyzowanymi salami multipleksów. Obiecujące wy-daje się zjawisko tworzenia zupełnie nowych kin studyjnych o  charakterze lokalnym, wręcz dzielni-cowym. Robert Skrzydlewski - twórca krakowskich kin Agrafka i Kika - w rozmowie z nami potwierdził, że kina te cieszą się popularnością w promieniu kil-ku przecznic, a ich główną klientelą jest społeczność lokalna (zwłaszcza zlokalizowanej na  Podgórzu

„Kiki”). Takie kino nie musi mieć kilkuset foteli – wy-starczy mu kilkadziesiąt, ale zawsze zajętych. Tekst: Matylda Stanowska

Tak, wiemy – ten tekst nie zawiera najważniejszej informacji: na czym tak naprawdę polega KinoREAKTyWACJA? Kto ciekawy, powinien 28 czerwca (czwartek) ok. godz. 20 pojawić się w okolicach kina Świt na osiedlu Teatralnym.

ruszyła Galeria Podziemna: projekt klubu Kombi-nator mieszczącego się na osiedlu Szkolnym. Jego

właściciele chcą prezentować młodych artystów i stre-et-artowców. Zapraszają do wspólnego tworzenia tego jedynego w  swoim rodzaju miejsca w  Nowej Hucie. O  najnowszej inicjatywie lokalu, który kulturalnie rewitalizuje lokalną społeczność, opowiada jego ini-cjator JACEK PAWEŁ DARGIEWICZ.

Masz projekt a  nie wiesz gdzie go zrealizować, chciałbyś pozytywnie zmieniać otoczenie? Odezwij się do  nas, a  będziesz miał szansę na  zrealizowanie swoich planów. Nasza przestrzeń ma wypełnić lukę pomiędzy galerią sztuki a ścianą bloku.

W  Krakowie jest mało miejsc, prezentujących street-art. Nie każdy artysta może pozwolić sobie na  zdobycie pozwoleń i  finansów, by namalować taki mural jak BLU na Podgórzu. Nasza Galeria ma promować interesujące zjawiska, młodych artystów oraz ich prace zaangażowane społecznie (np. pro-mujące literaturę).

Pomysł na  to, by przestrzeń w  podziemiach klubu Kombinator ciekawie zaaranżować, zrodził się już dawno. Jednak idea, by zrobić to  właśnie w ten sposób, pojawiła się po pozytywnym odbiorze pierwszej pracy w  Galerii. Jest nią „Skąpstwo” Hu-husUggla, młodej artystki, która startuje na Akade-

mię Sztuk Pięknych. Te prace mają jej pomóc dostać się na wymarzoną uczelnię. Trzymamy kciuki!

Oddajemy artystom przestrzeń i nie ograniczamy ich tematycznie. Muszę jednak zaznaczyć, że  każdy pomysł jest oceniany pod kątem wpisywania się w ideę Galerii Podziemnej. Czekamy na  propozycje murali, plakaty, graffiti. Miejsca jest sporo – biorąc pod uwagę długość korytarza, mamy ponad 60 metrów na działa-nia społeczno-artystyczne.

Ograniczeń technicznych nie ma, są raczej bar-dziej i mniej pracochłonne projekty. Możliwość uży-cia konkretnych materiałów poprzedzona jest od-powiednim przygotowaniem ściany. Nie mamy na-rzędzi do tworzenia murali. Każdy projekt wymaga innego podejścia i  narzędzi. Dlatego poszczególne pomysły omawiamy z artystami indywidualnie.

Zgłaszać do  nas się można osobiście, mailo-wo i  telefonicznie do  klubu Kombinator na  osiedle Szkolne 25. Lokal mieści się w  budynku Teatru Łaź-nia Nowa. Jak na razie przestrzeń oddajemy młodym twórcom z Nowej Huty a w miarę rozwoju będziemy zapraszać inne osoby do  współpracy. Dotychczas zgłosiły się trzy osoby.

Galeria Podziemna to  jeszcze nazwa robocza. Intensywnie myślimy nad właściwą nazwą, a  kiedy się pojawi, na pewno hucznie otworzymy to miejsce z oficjalnym przecinaniem wstęgi. Jeśli czytelnicy Lo-dołamacza mają propozycję na nazwę, mogą ją nam wysłać na maila:

kombinaTor@kLubkombinaTor.com.

w dzieLnicy powsTaje najbardziej drogocenna biżuTeria na świecie. robiona z radością i wywołująca uśmiech na Twarzy. jesT jeszcze coś. jej auTor uważa, że huTa jesT najwspaniaLsza na świecie.

w  wynajętym, w  nowohuckim gimnazjum po-mieszczeniu, znajduje się pracownia. Bardzo

kolorowa, w  środku – upał. Nie brakuje tu nawet tropikalnych ptaków: drewniane papużki, tukany wiszą na  jednej z  kilkunastu starannie przygo-towanych tablic, pomiędzy setkami kolorowych świecidełek. Są też malowane maki, metalowe kot-ki, wielkie słoneczniki, mikroskopijne kredki, mi-sie, a nawet kolorowe buciki, robione na wzór po-pularnych Nike. — Podobno można zrobić kolczy-ki ze wszystkiego – mówi Norbert, mający w tym fachu spore doświadczenie. W  swoich pracach wykorzystuje żelki, spinacze, lizaki, a  szczególną uwagę przykuwają wesoło dyndające, niebieskie szczoteczki do zębów.

Pierwszą parę kolczyków stworzył pięć lat temu, z  tego co  miał pod ręką. Były w  kolorach „rasta”. Szybko dorobił jeszcze dwadzieścia par, przy kawie. Wkrótce wyszedł z domu i kupił setki nowych ma-teriałów, koralików. Ozdobił paletę aksamitem, za-wiesił na niej kolczyki i wyruszył nad morze.

Przestrzeń, słona woda, Neptun, piasek - to lubi Norbert, co  można dostrzec patrząc na  jego kolorowe ubranie i  uśmiech. Od  lat wraca zawsze w  to  samo miejsce, do  willi pani Iwony. Kilka go-dzin dziennie sprzedaje swoje rękodzieła turystom.

– Czasem dziewczyna nawet nie zauważy, a jej chło-pak zatrzymuje się patrząc na  kolczyki i  wraca za kilka dni, żeby je kupić – śmieje się. Jeździ od mia-steczka do miasteczka: Jastarnia, Hel, Władysławo-wo: do  tej pory samochodem, ale już przygotowu-je przyczepę rowerową, by jeszcze bardziej łączyć przyjemne z pożytecznym.

Nie zna jesiennej szarugi, zimowego snu ani no-wohuckiej szarzyzny, ponieważ po  pierwsze: uwiel-bia każdą porę roku, a po drugie uważa, że Huta jest najpiękniejszą dzielnicą na  świecie! Ma ogromny potencjał. Gdyby nadać jeszcze życia dzielnicy, od-powiednio oświetlić, wlać w  przestrzeń kolorowe farby, zrobić murale na  blokach – mówi, i  chyba mając tę  wizję w  głowie już od  dawna. –Powinna być tu  gondola dla turystów, na  przykład w  kształ-cie głowy Lenina, z  centrum do  Huty – tłumaczy.

– Wydaje się śmieszne? Wcale nie jest takie trudne. Wystarczy kilkadziesiąt przęseł, lina. Tutaj grało się w  kapsle – wspomina z  widoczną przyjemnością. - W  podchody, w  wojnę w  piaskownicy, dużo czasu spędzało się na  podwórkach. Na  pytanie, czy jego zdaniem w Hucie jest niebezpiecznie, mówi, że taka przecież jest specyfika życia w  mieście. Tam gdzie żyją ludzie, dzieją się różne rzeczy, a niebezpieczne może być wszędzie.

Trochę z  przekornie (bo  znam wielu nowohu-cian, którzy z  ręką na  sercu przysięgają wierność Małej Ojczyźnie a potem szykują angielskie wyjście), próbuję wyczuć, czy wyjechałby stąd. - Chciałbym pozwiedzać, pojeździć. To uczy, wpływa na rozwój. Trzeba poznawać ludzi, żeby poznać miejsce. Opo-wiada jak kiedyś pracował w  Nowym Jorku, był kucharzem, wyprowadzaczem psów, cukiernikiem. Żywiołowo prezentuje mi historię stworzenia pierw-szych w  życiu pierogów po  uprzednim zapewnie-niu szefa, że to dla niego chleb powszedni. Poddaję się, gdy zauważam, że podróże go pociągają ale nie do tego chyba stopnia, by wyjechać. I że na pewno nie można podpisać go pod etykietą „cudze chwa-

licie, swojego nie znacie”. Naprawdę zamierza robić biżuterię już do końca życia, i co rusz dodawać coś od siebie. Kupić gadające papugi (gwarki, bo  je po-dobno najłatwiej nauczyć mówić), oświetlenie, po-jechać na  festiwale muzyczne. A  jedna pasja rodzi kolejne: w planach ma kręcenie filmów.

— Poczekaj, dam ci kolczyki – mówi na zakoń-czenie spotkania. – Papugi. Tylko uważaj na  nie, bo mogą odlecieć i przyjść mi naskarżyć jak coś. Ta-kie już są.

Tekst: Monika BanachZdjecia: Joanna Urbaniec

/ / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / /

rajskie ptaki i szczoteczki

do zębów/ / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / /

/ / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / /

60 metrów dla każdego

lodołamacz///bezpłatny dwutygodnik nowej hutylodołamacz///nr 7 [8] / 2012 25 czerwca - 8 lipca///1110///

/ / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / // / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / /

pasjekultura/ / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / /

/ / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / /

kina powrócą!gdzie się podziały sTare, małe kina? co z Tymi, kTóre dziś wyświeTLają jeden seans dziennie, sTanie się za kiLka LaT? o projekcie kinoreakTywacja – czyLi próbie przywrócenia pamięci m.in. o odchodzących w niepamięć kinach świT i świaTowid – opowiada arTur wabik, auTor muraLi i insTaLacji w przesTrzeni pubLicznej.czego doTyczy wasz projekT?KinoreAKTyWACJA to cykl kontekstowych działań performatywnych, mających na  celu przywrócenie pamięci o  dawnych kinach Krakowa. Chcemy lu-dziom przypomnieć, że kiedyś lubili chodzić do kina. Normalnego, małego, lokalnego kina - bez okularów 3D i popcornu.

skąd pomysł na akcję?Powstał na przecięciu zainteresowań Rafała Stanow-skiego, który jest dziennikarzem filmowym, oraz moich dotychczasowych doświadczeń z  zakresu sztuki w  przestrzeni publicznej. Początkowo miał być inicjatywą całkowicie prywatną, oddolną, za-krojoną na  niewielką skalę, o  charakterze typowo street-artowym. Wraz z zainteresowaniem ze strony festiwalu ArtBoom rozrósł się i  zmienił charakter na performatywny.

sądzisz, że działania zosTaną dosTrzeżone przez LokaLne społeczności? To zależy komu i jak bardzo zaleziemy za skórę. Sam festiwal ma spore rażenie medialne, a  społeczności lokalne chętnie podejmują takie wątki. Dobrą próbką zaangażowania społecznego, choć głównie w interne-cie, było poruszenie wokół niedawnego zamknięcia kina Sztuka. Kilka tysięcy osób podpisało petycję

w  obronie kina. Jednak w  tamtym czasie zabrakło w  moim odczuciu bezpośredniej, fizycznej partycy-pacji w tym proteście. To, co robimy w trakcie Kino-reAKTyWACJI jest w  jakimś sensie uzupełnieniem lub może bardziej epilogiem tamtych nastrojów.

zakładacie, że wasze prace przeTrwają, zmienią oToczenie na dłużej?Nie. Od początku są pomyślane jako temporalne. Ki-noreAKTyWACJA to przede wszystkim proces, a nie konkretny rezultat. Próba przebicia się do mentalnej twierdzy krakowian, skłonienia ich do refleksji i kon-frontacji z problemem zanikania pamięci o dawnych miejscach; w  całym przedsięwzięciu najważniejszy jest odbiorca, podobnie jak w  kinie najważniejszy jest widz. To reakcje uczestników i obudzone w nich uczucia będą miarą powodzenia tej inicjatywy.

jak widzisz przyszłość małych kin?Sztuka, Atlantic i  Wanda to  kina, które pamiętały jeszcze czasy przedwojenne. Wanda to  jedno z  naj-starszych kin w Polsce, założone w 1912 roku - gdy-by nadal istniało, obchodziło by właśnie swoje setne urodziny. Świt i Światowid to perły architektury so-crealistycznej, unikalne na skalę europejską. W żad-nym z tych kin nie pokazuje się już filmów. Ze Sztuki wymontowano niedawno fotele i ekran, czeka teraz

na  nową przyszłość. Wanda została zamieniona w supermarket, Atlantic stał się klubem squash & fit-ness, Świt jest obecnie w trakcie przebudowy, a Świa-towid powoli odradza się jako Muzeum PRL. Podobny los czeka najprawdopodobniej wszyst-kie stare kina. Ich klimat, historia nie są  w  stanie konkurować z  podziemnymi parkingami i  klima-tyzowanymi salami multipleksów. Obiecujące wy-daje się zjawisko tworzenia zupełnie nowych kin studyjnych o  charakterze lokalnym, wręcz dzielni-cowym. Robert Skrzydlewski - twórca krakowskich kin Agrafka i Kika - w rozmowie z nami potwierdził, że kina te cieszą się popularnością w promieniu kil-ku przecznic, a ich główną klientelą jest społeczność lokalna (zwłaszcza zlokalizowanej na  Podgórzu

„Kiki”). Takie kino nie musi mieć kilkuset foteli – wy-starczy mu kilkadziesiąt, ale zawsze zajętych. Tekst: Matylda Stanowska

Tak, wiemy – ten tekst nie zawiera najważniejszej informacji: na czym tak naprawdę polega KinoREAKTyWACJA? Kto ciekawy, powinien 28 czerwca (czwartek) ok. godz. 20 pojawić się w okolicach kina Świt na osiedlu Teatralnym.

ruszyła Galeria Podziemna: projekt klubu Kombi-nator mieszczącego się na osiedlu Szkolnym. Jego

właściciele chcą prezentować młodych artystów i stre-et-artowców. Zapraszają do wspólnego tworzenia tego jedynego w  swoim rodzaju miejsca w  Nowej Hucie. O  najnowszej inicjatywie lokalu, który kulturalnie rewitalizuje lokalną społeczność, opowiada jego ini-cjator JACEK PAWEŁ DARGIEWICZ.

Masz projekt a  nie wiesz gdzie go zrealizować, chciałbyś pozytywnie zmieniać otoczenie? Odezwij się do  nas, a  będziesz miał szansę na  zrealizowanie swoich planów. Nasza przestrzeń ma wypełnić lukę pomiędzy galerią sztuki a ścianą bloku.

W  Krakowie jest mało miejsc, prezentujących street-art. Nie każdy artysta może pozwolić sobie na  zdobycie pozwoleń i  finansów, by namalować taki mural jak BLU na Podgórzu. Nasza Galeria ma promować interesujące zjawiska, młodych artystów oraz ich prace zaangażowane społecznie (np. pro-mujące literaturę).

Pomysł na  to, by przestrzeń w  podziemiach klubu Kombinator ciekawie zaaranżować, zrodził się już dawno. Jednak idea, by zrobić to  właśnie w ten sposób, pojawiła się po pozytywnym odbiorze pierwszej pracy w  Galerii. Jest nią „Skąpstwo” Hu-husUggla, młodej artystki, która startuje na Akade-

mię Sztuk Pięknych. Te prace mają jej pomóc dostać się na wymarzoną uczelnię. Trzymamy kciuki!

Oddajemy artystom przestrzeń i nie ograniczamy ich tematycznie. Muszę jednak zaznaczyć, że  każdy pomysł jest oceniany pod kątem wpisywania się w ideę Galerii Podziemnej. Czekamy na  propozycje murali, plakaty, graffiti. Miejsca jest sporo – biorąc pod uwagę długość korytarza, mamy ponad 60 metrów na działa-nia społeczno-artystyczne.

Ograniczeń technicznych nie ma, są raczej bar-dziej i mniej pracochłonne projekty. Możliwość uży-cia konkretnych materiałów poprzedzona jest od-powiednim przygotowaniem ściany. Nie mamy na-rzędzi do tworzenia murali. Każdy projekt wymaga innego podejścia i  narzędzi. Dlatego poszczególne pomysły omawiamy z artystami indywidualnie.

Zgłaszać do  nas się można osobiście, mailo-wo i  telefonicznie do  klubu Kombinator na  osiedle Szkolne 25. Lokal mieści się w  budynku Teatru Łaź-nia Nowa. Jak na razie przestrzeń oddajemy młodym twórcom z Nowej Huty a w miarę rozwoju będziemy zapraszać inne osoby do  współpracy. Dotychczas zgłosiły się trzy osoby.

Galeria Podziemna to  jeszcze nazwa robocza. Intensywnie myślimy nad właściwą nazwą, a  kiedy się pojawi, na pewno hucznie otworzymy to miejsce z oficjalnym przecinaniem wstęgi. Jeśli czytelnicy Lo-dołamacza mają propozycję na nazwę, mogą ją nam wysłać na maila:

kombinaTor@kLubkombinaTor.com.

w dzieLnicy powsTaje najbardziej drogocenna biżuTeria na świecie. robiona z radością i wywołująca uśmiech na Twarzy. jesT jeszcze coś. jej auTor uważa, że huTa jesT najwspaniaLsza na świecie.

w  wynajętym, w  nowohuckim gimnazjum po-mieszczeniu, znajduje się pracownia. Bardzo

kolorowa, w  środku – upał. Nie brakuje tu nawet tropikalnych ptaków: drewniane papużki, tukany wiszą na  jednej z  kilkunastu starannie przygo-towanych tablic, pomiędzy setkami kolorowych świecidełek. Są też malowane maki, metalowe kot-ki, wielkie słoneczniki, mikroskopijne kredki, mi-sie, a nawet kolorowe buciki, robione na wzór po-pularnych Nike. — Podobno można zrobić kolczy-ki ze wszystkiego – mówi Norbert, mający w tym fachu spore doświadczenie. W  swoich pracach wykorzystuje żelki, spinacze, lizaki, a  szczególną uwagę przykuwają wesoło dyndające, niebieskie szczoteczki do zębów.

Pierwszą parę kolczyków stworzył pięć lat temu, z  tego co  miał pod ręką. Były w  kolorach „rasta”. Szybko dorobił jeszcze dwadzieścia par, przy kawie. Wkrótce wyszedł z domu i kupił setki nowych ma-teriałów, koralików. Ozdobił paletę aksamitem, za-wiesił na niej kolczyki i wyruszył nad morze.

Przestrzeń, słona woda, Neptun, piasek - to lubi Norbert, co  można dostrzec patrząc na  jego kolorowe ubranie i  uśmiech. Od  lat wraca zawsze w  to  samo miejsce, do  willi pani Iwony. Kilka go-dzin dziennie sprzedaje swoje rękodzieła turystom.

– Czasem dziewczyna nawet nie zauważy, a jej chło-pak zatrzymuje się patrząc na  kolczyki i  wraca za kilka dni, żeby je kupić – śmieje się. Jeździ od mia-steczka do miasteczka: Jastarnia, Hel, Władysławo-wo: do  tej pory samochodem, ale już przygotowu-je przyczepę rowerową, by jeszcze bardziej łączyć przyjemne z pożytecznym.

Nie zna jesiennej szarugi, zimowego snu ani no-wohuckiej szarzyzny, ponieważ po  pierwsze: uwiel-bia każdą porę roku, a po drugie uważa, że Huta jest najpiękniejszą dzielnicą na  świecie! Ma ogromny potencjał. Gdyby nadać jeszcze życia dzielnicy, od-powiednio oświetlić, wlać w  przestrzeń kolorowe farby, zrobić murale na  blokach – mówi, i  chyba mając tę  wizję w  głowie już od  dawna. –Powinna być tu  gondola dla turystów, na  przykład w  kształ-cie głowy Lenina, z  centrum do  Huty – tłumaczy.

– Wydaje się śmieszne? Wcale nie jest takie trudne. Wystarczy kilkadziesiąt przęseł, lina. Tutaj grało się w  kapsle – wspomina z  widoczną przyjemnością. - W  podchody, w  wojnę w  piaskownicy, dużo czasu spędzało się na  podwórkach. Na  pytanie, czy jego zdaniem w Hucie jest niebezpiecznie, mówi, że taka przecież jest specyfika życia w  mieście. Tam gdzie żyją ludzie, dzieją się różne rzeczy, a niebezpieczne może być wszędzie.

Trochę z  przekornie (bo  znam wielu nowohu-cian, którzy z  ręką na  sercu przysięgają wierność Małej Ojczyźnie a potem szykują angielskie wyjście), próbuję wyczuć, czy wyjechałby stąd. - Chciałbym pozwiedzać, pojeździć. To uczy, wpływa na rozwój. Trzeba poznawać ludzi, żeby poznać miejsce. Opo-wiada jak kiedyś pracował w  Nowym Jorku, był kucharzem, wyprowadzaczem psów, cukiernikiem. Żywiołowo prezentuje mi historię stworzenia pierw-szych w  życiu pierogów po  uprzednim zapewnie-niu szefa, że to dla niego chleb powszedni. Poddaję się, gdy zauważam, że podróże go pociągają ale nie do tego chyba stopnia, by wyjechać. I że na pewno nie można podpisać go pod etykietą „cudze chwa-

licie, swojego nie znacie”. Naprawdę zamierza robić biżuterię już do końca życia, i co rusz dodawać coś od siebie. Kupić gadające papugi (gwarki, bo  je po-dobno najłatwiej nauczyć mówić), oświetlenie, po-jechać na  festiwale muzyczne. A  jedna pasja rodzi kolejne: w planach ma kręcenie filmów.

— Poczekaj, dam ci kolczyki – mówi na zakoń-czenie spotkania. – Papugi. Tylko uważaj na  nie, bo mogą odlecieć i przyjść mi naskarżyć jak coś. Ta-kie już są.

Tekst: Monika BanachZdjecia: Joanna Urbaniec

/ / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / /

rajskie ptaki i szczoteczki

do zębów/ / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / /

/ / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / /

60 metrów dla każdego

lodołamacz///bezpłatny dwutygodnik nowej hutylodołamacz///nr 7 [8] / 2012 25 czerwca - 8 lipca///1312///

/ / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / // / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / /

wydarzenia wydarzenia/ / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / /

born digiTaL. Urodzeni po  cyfrowemu, urodzeni z ojca i matki cyfrowej, urodzeni w epoce cyfrowej. Projekt młodzieżowo-edukacyjny wymyśliły dwa te-atry: Łaźnia Nowa i Teatr Schauspiele Junges w Dus-seldorfie. Młodzież licealna z  obu krajów powołała do życia cyfrowe awatary. Postaci w stu procentach wymyślone. Mają nazwiska i żyją na fejsbuku.

Kim są: Shawn Koszela, Elżbieta Tworek, Claire Blackwood, Aaron Brandon Caterina Bianca, Alex Monteiro, Juliette Vivienne Carter, Luka z  Tuluzy, Simon Schneider?

shawn mieszka w  Nowej Hucie i  ma „zajawkę na” Jezusa Chrystusa. Przeszedł kryzys: nie chce o  tym mówić, ale teraz ma się dobrze. Urodził się w USA, mieszkał tam 5 lat. Od 13 lat przebywa w Polsce.

Chrystus pozwala mu normalnie żyć. Shawn chce wszystkim opowiadać o  swojej miłości do  Je-zusa. Na  piersi, na  koszulce ma ogromny krzyż i czerwone serce. Nie wstydzi się tych znaków. Mówi o sobie, że często jest mu trudno, bo  ludzie olewają Jezusa. Gdy Shawn był we Francji w Tuluzie. spotkał w kawiarni samotnego chłopaka z problemami. Na-zywał się Luka. Shawn podszedł do  niego i  zaczął mówić o Jezusie. Wydaje mu się, że Luka coś zrozu-miał. Ale nie jest tego pewny.

eLżbieTa Tworek ma 40 lat i pracuje w banku – miej-scu, którego nienawidzi. Tysiące przechodzących ludzi, którzy coś chcą. Gdy przychodzi do  banku wyłącza mózg: „Ludzie są  jak pieniądze” – mówi wtedy do siebie. Wiedzie przypadkowe życie. Kiedyś chciała grać w teatrze, pociągał ją świat sztuki. Ale nie udało się – urywa. Dziś marzy tylko, by robić coś niemechanicznie. Nienawidzi banku, nienawidzi pieniędzy, nie cierpi ludzi, którzy są  jak manekiny. Czasem spotyka faceta na  jedną noc. Myśli o  sobie, że jest gruba. Gdy na chwilkę wyjechała do Niemiec chciała wszystko zacząć od  nowa, Nie znała języka. Próbowała sprzątać. Była zdesperowana. Sprząta-nie w  domu australijskiego piosenkarza gwiazdy pop Aarona Brandona (lat 25) spowodowało jeszcze

większe kompleksy. Sprzątając studio Brandona za-częła rozwijać i układać kłębiące się na ziemi kable i zrozumiała, że nie da rady…

cLaire bLackwood ma 18 lat, rude włosy, czarny kostium, bladą skórę. Jest adoptowana i  wie o  tym. Rodzice zmarli w katastrofie samochodowej. Claire nie potrafi nawiązać kontaktów z  otoczeniem, za to uwielbia powieści fantasy. Gdy była w Tuluzie, we Francji, spotkała Lukę, 27 letniego Niemca-Francu-za. Wydawało się jej, że są bardzo do siebie podobni. Claire nie znała niemieckiego, francuskiego ale do-brze się jej gadało do  tego pokręconego faceta. Mó-wiła do niego o samotności… Mężczyzna, który jej nie rozumiał, był idealnym słuchaczem. Polubiła go.

aLex monTeiro mieszka w Brazylii, ma bogatych ro-dziców. Jedyne co go pociąga, to strojenie się i ubiera-nie innych. Nie potrafi normalnie rozmawiać z ludź-mi, ale potrafi ich w  swojej imaginacji ubierać. Do-biera wtedy ludziom najlepsze stylowe ubrania. Bar-dzo to lubi. Tylko, że nikt o tym nie wie. Cały świat jego wyobraźni to  świat świetnie ubranych przez niego ludzi. W rzeczywistości jest zamknięty w sobie i nieufny. Nie lubi futbolu. Na imprezie w Niemczech poznał Caterinę, ale wolał gadać z Simonem Schne-iderem. Tylko, że Simon woli Caterinę…

juLieTTe ViVienne carTer mieszka w  Londynie i chce zrobić karierę. Chce być kimś ważnym. Ma 24 lata, śpi po 5 godzin na dobę i prowadzi modne pismo dla kobiet w stylu glamour. Jej praca właśnie zaczyna być dostrzegana. Zdecydowała się na  wywiad z  au-stralijską gwiazdą muzyki pop. Ma nadzieję, że wy-wiad będzie ważny i nowatorski. Wie, że to co pisze to pierdoły, ale co ma zrobić jeśli Brytyjki uwielbiają taki głupotki? Kobiety wszędzie są takie same – mówi sama do siebie. Wie, że musi robić to co przyniesie jej sukces a nie to, co sama uważa za fajne. Dlatego stara się dokładnie rozdzielać myśli o  innych i słowa mó-wione do innych.

Nie lubi w  redakcji sprzeciwu: wszyscy mu-szą robić tak jak ona chce. Ludzie są dla niej nudni i przewidywalni. To prawda – mówi sama do siebie gdy przegląda się w lustrze. Jestem sfrustrowana ale muszę to ukrywać najlepiej jak potrafię. Wie, że małe kroczki zaprowadzą ją na sam londyński szczyt.

caTerina bianca ma 19 lat i chce zostać zawodową tancerką. Jest Włoszką. Teraz, po  śmierci rodziców, przeniosła się do dziadków do Polski, do NH. Trud-no jej się tu  zaadaptować. Zakochała się w  Maćku, ale ciężko się z nim porozumieć. Codziennie tańczy i marzy o powrocie do Włoch, marzy o Maćku, ma-rzy o tańcu z nim. Na imprezie przypadkowo poznała Alexa. Myślała, że jest fajny, ale gdy zaczął gadać z Si-monem, wściekła się: jak ktoś może być taki głupi?

Historie prawdziwe czy wykreowane? Grające w sztuce postaci da się obejrzeć na Facebooku: moż-na je zalajkować albo wpisać się do grona znajomych. Grupa Born Digital szybko zauważyła, że na FB nie ma różnicy między osobami cyfrowymi a realnymi. Nie da się tego odróżnić.

Tekst i zdjęcia: Jarosław Tochowicz

„born digiTaL” – projekt edukacyjny z udziałem mło-dzieży w wieku licealnym z Polski i Niemiec, zreali-zowany we współpracy: Teatr Łaźnia Nowa i Junges Schauspielhaus Dusseldorf. Prowadzący: Agnieszka Salomon (Niemcy), Melika Ramic (Niemcy), Jarek Tochowicz (Polska), uczniowie III LO w Krakowie.

„w Tym sęk” To wydawnicTwo Towarzyszące Tegorocznej edycji małopoLskich dni dziedzicTwa kuLTurowego. o cykLu reporTaży hisTorycznych, rekonsTruujących niezwykłe Losy miejsc i przedmioTów,

opowiada auTorka książki – nowohucka dziennikarka kaTarzyna kobyLarczyk.

„w Tym sęk” – co To za projekT?Książka powstała w  ramach xIV edycji Małopol-skich Dni Dziedzictwa Kulturowego. To  doroczna impreza, którą organizuje MIK. Ma na  celu popu-laryzację zabytków Małopolski. Co roku temat jest inny, inne są  też obiekty. Idea jest trochę taka, jak przy Nocy Muzeów: udostępnia się do  zwiedzania różne miejsca (kościoły, muzea, skanseny, dwory), dbając o  wyjątkową oprawę. Przez jeden lub dwa weekendy można zobaczyć więcej niż zazwyczaj, zajrzeć na niedostępny muzealny strych, przejść się za darmo z  przewodnikiem, wziąć udział w  warsz-tatach, posłuchać wykładu czy skosztować regional-nej kuchni itp. W tym roku motywem przewodnim była architektura drewniana Małopolski, stąd ha-sło „W tym sęk!”. Do zwiedzania było 12 obiektów, w książce jest reportaż historyczny o każdym z nich.

dLaczego akuraT Taka Forma?Pomysł był z  grubsza taki: jedziemy do  muzeum lub skansenu, oglądamy ekspozycję i  wybieramy z  niej jeden jedyny przedmiot, coś, co  nas zacieka-wi. A potem usiłujemy odkryć jego historię. Nie za-wsze się to  udawało: czasem nie sposób było dojść do dawnych właścicieli przedmiotu. Ale udało nam się opowiedzieć historię tragacza-weterana, czyli niepokornego wózka. W  archiwum skansenu od-nalazł się zapis, że  został on  przekazany przez nie-jakiego pana Balusia z Podolszy. Znalazłam telefon do  państwa Balusiów, zadzwoniłam. Okazało się, że pan Baluś zmarł jakiś czas temu. Zapytałam jego żonę, czy przypadkiem nie wie czegoś o  tragaczu. A ona zaczęła się śmiać, bo ten tragacz był bardziej jej niż jego. Wniosła go panu Balusiowi „w wianie”. Podczas wojny tatuś pani Kazimiery wiózł na  nim pierzyny, uciekając przed frontem, a później długo służył w  gospodarstwie, nazywany „tym sławnym pojazdem”, albo właśnie weteranem.

więcej więc dowiadujemy się z pubLikacji o Ludziach, niż przedmioTach?Wiele z  miejsc, które miały być opisane, to  skanse-ny – czyli miejsca, gdzie próbuje się oddać wygląd typowej chaty z  danej okolicy, typowych narzę-dzi, wnętrz, ubrań, ozdób. Chcieliśmy iść pod prąd

tej idei. Pokazać, że  to, co  np. na  ekspozycji jest za-prezentowane jako typowy wózek do  zwózki siana, to  w  rzeczywistości pojazd, na  którym tatuś pani Kazimiery z Podolszy ratował najcenniejszy domowy skarb, czyli pierzyny, uciekając przed Niemcami we wrześniu 1939 roku (to  akurat historia ze  skansenu w Wygiełzowie). Chcieliśmy odkryć osobiste historie, skryte za tą typowością. Poprzez przedmioty udało się opowiedzieć wie-le o  ich właścicielach, niesamowitych postaciach. W chałupie Sobczaków w Zakopanem wisi np. łyżnik, czyli rzeźbiona półka na  łyżki. Poprzez niego udało się opisać Marię Dembowską: wieszczkę Marę z  po-wieści Micińskiego, niezwykłą kobietę, która stwo-rzyła wspaniałą kolekcję rękodzieła zakopiańskiego i w której kochał się ojciec Witkacego. A przez strój ludowy, który stoi w gablotce w jednej z zalipiańskich chat – opowiedzieć o  Felicji Curyłowej, ludowej ma-larce kwiatów, której bał się sam Cyrankiewicz. W Ło-siu wybrałyśmy do  opisu licencję na  handel mazią – i udało mi się rozmawiać z  jej właścicielem, jednym z ostatnich żyjących maziarzy. Niektóre teksty odbie-gają od tego schematu, i tak np. w reportażu z kościół-ka z Łososiny piszę – przekornie – o tym, co zaginęło, kiedy budynek przenoszono do skansenu.

przy okazji sporo się chyba najeździłaś po małopoLsce?Po  trzech latach w  Hiszpanii dostałam porządną dawkę poznawania własnego regionu;) I  to  bardzo różnorodnego poznawania, bo  obiekty prezentują naprawdę wielką różnorodność ludzkich tradycji i historii. Są więc w książce reportaże o osadnikach z Niemiec, Łemkach, maziarzach z Łosia, katolikach i  prawosławnych, o  chłopach i  szlachcie, o  przed-siębiorcach i artystach. Pełen przegląd. Wszędzie trzeba było być, wszystko zobaczyć na własne oczy. Do  Lubrzycy docierałyśmy w  głębokim śniegu, w którym zakopał nam się samochód. W Bartnem zabrnęłyśmy tak daleko w  Beskid, że  wszystkie na-sze komórki straciły zasięg.

Wydawnictwo „W  tym sęk” dostępne jest bez-płatnie w sekretariacie Małopolskiego Instytutu Kul-tury oraz w wersji cyfrowej na stronie: www.mik.pl.

/ / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / /

opowieści z cyfrowego świata pierzyna bywa skarbem

piętnastka na prowadzeniu Mistrzejowice mają najlepszego radnego spo-śród pięciu dzielnic nowohuckich – zdecydowali czytelnicy „Dziennika Polskiego”. W plebiscycie zorganizowanym przez gazetę najwięcej gło-sów oddali na  MICHAŁ DREWNICKI, rad-nego Dzielnicy xV. Zostanie on  uhonorowany tytułem „NAJLEPSZEGO RADNEGO NOWEJ HUTy ROKU 2012”, podczas uroczystej gali, or-ganizowanej 27 czerwca w Teatrze Łaźnia Nowa. Otrzyma także specjalną statuetkę oraz dyplom. Na drugim miejscu znalazł się Wojciech Krzysz-tonek z Czyżyn, a tuż za nim Katarzyna Kapelak-

-Legut z Dzielnicy Nowa Huta. To  trójka, której osiągnięcia w  działaniach

na rzecz lokalnej społeczności, została najwyżej oceniona. O zwycięstwo walczyli kandydaci każ-dej z pięciu nowohuckich dzielnic. SMS-owy ple-biscyt trwał sześć tygodni.

/ / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / /

/ / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / /

lodołamacz///bezpłatny dwutygodnik nowej hutylodołamacz///nr 7 [8] / 2012 25 czerwca - 8 lipca///1312///

/ / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / // / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / /

wydarzenia wydarzenia/ / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / /

born digiTaL. Urodzeni po  cyfrowemu, urodzeni z ojca i matki cyfrowej, urodzeni w epoce cyfrowej. Projekt młodzieżowo-edukacyjny wymyśliły dwa te-atry: Łaźnia Nowa i Teatr Schauspiele Junges w Dus-seldorfie. Młodzież licealna z  obu krajów powołała do życia cyfrowe awatary. Postaci w stu procentach wymyślone. Mają nazwiska i żyją na fejsbuku.

Kim są: Shawn Koszela, Elżbieta Tworek, Claire Blackwood, Aaron Brandon Caterina Bianca, Alex Monteiro, Juliette Vivienne Carter, Luka z  Tuluzy, Simon Schneider?

shawn mieszka w  Nowej Hucie i  ma „zajawkę na” Jezusa Chrystusa. Przeszedł kryzys: nie chce o  tym mówić, ale teraz ma się dobrze. Urodził się w USA, mieszkał tam 5 lat. Od 13 lat przebywa w Polsce.

Chrystus pozwala mu normalnie żyć. Shawn chce wszystkim opowiadać o  swojej miłości do  Je-zusa. Na  piersi, na  koszulce ma ogromny krzyż i czerwone serce. Nie wstydzi się tych znaków. Mówi o sobie, że często jest mu trudno, bo  ludzie olewają Jezusa. Gdy Shawn był we Francji w Tuluzie. spotkał w kawiarni samotnego chłopaka z problemami. Na-zywał się Luka. Shawn podszedł do  niego i  zaczął mówić o Jezusie. Wydaje mu się, że Luka coś zrozu-miał. Ale nie jest tego pewny.

eLżbieTa Tworek ma 40 lat i pracuje w banku – miej-scu, którego nienawidzi. Tysiące przechodzących ludzi, którzy coś chcą. Gdy przychodzi do  banku wyłącza mózg: „Ludzie są  jak pieniądze” – mówi wtedy do siebie. Wiedzie przypadkowe życie. Kiedyś chciała grać w teatrze, pociągał ją świat sztuki. Ale nie udało się – urywa. Dziś marzy tylko, by robić coś niemechanicznie. Nienawidzi banku, nienawidzi pieniędzy, nie cierpi ludzi, którzy są  jak manekiny. Czasem spotyka faceta na  jedną noc. Myśli o  sobie, że jest gruba. Gdy na chwilkę wyjechała do Niemiec chciała wszystko zacząć od  nowa, Nie znała języka. Próbowała sprzątać. Była zdesperowana. Sprząta-nie w  domu australijskiego piosenkarza gwiazdy pop Aarona Brandona (lat 25) spowodowało jeszcze

większe kompleksy. Sprzątając studio Brandona za-częła rozwijać i układać kłębiące się na ziemi kable i zrozumiała, że nie da rady…

cLaire bLackwood ma 18 lat, rude włosy, czarny kostium, bladą skórę. Jest adoptowana i  wie o  tym. Rodzice zmarli w katastrofie samochodowej. Claire nie potrafi nawiązać kontaktów z  otoczeniem, za to uwielbia powieści fantasy. Gdy była w Tuluzie, we Francji, spotkała Lukę, 27 letniego Niemca-Francu-za. Wydawało się jej, że są bardzo do siebie podobni. Claire nie znała niemieckiego, francuskiego ale do-brze się jej gadało do  tego pokręconego faceta. Mó-wiła do niego o samotności… Mężczyzna, który jej nie rozumiał, był idealnym słuchaczem. Polubiła go.

aLex monTeiro mieszka w Brazylii, ma bogatych ro-dziców. Jedyne co go pociąga, to strojenie się i ubiera-nie innych. Nie potrafi normalnie rozmawiać z ludź-mi, ale potrafi ich w  swojej imaginacji ubierać. Do-biera wtedy ludziom najlepsze stylowe ubrania. Bar-dzo to lubi. Tylko, że nikt o tym nie wie. Cały świat jego wyobraźni to  świat świetnie ubranych przez niego ludzi. W rzeczywistości jest zamknięty w sobie i nieufny. Nie lubi futbolu. Na imprezie w Niemczech poznał Caterinę, ale wolał gadać z Simonem Schne-iderem. Tylko, że Simon woli Caterinę…

juLieTTe ViVienne carTer mieszka w  Londynie i chce zrobić karierę. Chce być kimś ważnym. Ma 24 lata, śpi po 5 godzin na dobę i prowadzi modne pismo dla kobiet w stylu glamour. Jej praca właśnie zaczyna być dostrzegana. Zdecydowała się na  wywiad z  au-stralijską gwiazdą muzyki pop. Ma nadzieję, że wy-wiad będzie ważny i nowatorski. Wie, że to co pisze to pierdoły, ale co ma zrobić jeśli Brytyjki uwielbiają taki głupotki? Kobiety wszędzie są takie same – mówi sama do siebie. Wie, że musi robić to co przyniesie jej sukces a nie to, co sama uważa za fajne. Dlatego stara się dokładnie rozdzielać myśli o  innych i słowa mó-wione do innych.

Nie lubi w  redakcji sprzeciwu: wszyscy mu-szą robić tak jak ona chce. Ludzie są dla niej nudni i przewidywalni. To prawda – mówi sama do siebie gdy przegląda się w lustrze. Jestem sfrustrowana ale muszę to ukrywać najlepiej jak potrafię. Wie, że małe kroczki zaprowadzą ją na sam londyński szczyt.

caTerina bianca ma 19 lat i chce zostać zawodową tancerką. Jest Włoszką. Teraz, po  śmierci rodziców, przeniosła się do dziadków do Polski, do NH. Trud-no jej się tu  zaadaptować. Zakochała się w  Maćku, ale ciężko się z nim porozumieć. Codziennie tańczy i marzy o powrocie do Włoch, marzy o Maćku, ma-rzy o tańcu z nim. Na imprezie przypadkowo poznała Alexa. Myślała, że jest fajny, ale gdy zaczął gadać z Si-monem, wściekła się: jak ktoś może być taki głupi?

Historie prawdziwe czy wykreowane? Grające w sztuce postaci da się obejrzeć na Facebooku: moż-na je zalajkować albo wpisać się do grona znajomych. Grupa Born Digital szybko zauważyła, że na FB nie ma różnicy między osobami cyfrowymi a realnymi. Nie da się tego odróżnić.

Tekst i zdjęcia: Jarosław Tochowicz

„born digiTaL” – projekt edukacyjny z udziałem mło-dzieży w wieku licealnym z Polski i Niemiec, zreali-zowany we współpracy: Teatr Łaźnia Nowa i Junges Schauspielhaus Dusseldorf. Prowadzący: Agnieszka Salomon (Niemcy), Melika Ramic (Niemcy), Jarek Tochowicz (Polska), uczniowie III LO w Krakowie.

„w Tym sęk” To wydawnicTwo Towarzyszące Tegorocznej edycji małopoLskich dni dziedzicTwa kuLTurowego. o cykLu reporTaży hisTorycznych, rekonsTruujących niezwykłe Losy miejsc i przedmioTów,

opowiada auTorka książki – nowohucka dziennikarka kaTarzyna kobyLarczyk.

„w Tym sęk” – co To za projekT?Książka powstała w  ramach xIV edycji Małopol-skich Dni Dziedzictwa Kulturowego. To  doroczna impreza, którą organizuje MIK. Ma na  celu popu-laryzację zabytków Małopolski. Co roku temat jest inny, inne są  też obiekty. Idea jest trochę taka, jak przy Nocy Muzeów: udostępnia się do  zwiedzania różne miejsca (kościoły, muzea, skanseny, dwory), dbając o  wyjątkową oprawę. Przez jeden lub dwa weekendy można zobaczyć więcej niż zazwyczaj, zajrzeć na niedostępny muzealny strych, przejść się za darmo z  przewodnikiem, wziąć udział w  warsz-tatach, posłuchać wykładu czy skosztować regional-nej kuchni itp. W tym roku motywem przewodnim była architektura drewniana Małopolski, stąd ha-sło „W tym sęk!”. Do zwiedzania było 12 obiektów, w książce jest reportaż historyczny o każdym z nich.

dLaczego akuraT Taka Forma?Pomysł był z  grubsza taki: jedziemy do  muzeum lub skansenu, oglądamy ekspozycję i  wybieramy z  niej jeden jedyny przedmiot, coś, co  nas zacieka-wi. A potem usiłujemy odkryć jego historię. Nie za-wsze się to  udawało: czasem nie sposób było dojść do dawnych właścicieli przedmiotu. Ale udało nam się opowiedzieć historię tragacza-weterana, czyli niepokornego wózka. W  archiwum skansenu od-nalazł się zapis, że  został on  przekazany przez nie-jakiego pana Balusia z Podolszy. Znalazłam telefon do  państwa Balusiów, zadzwoniłam. Okazało się, że pan Baluś zmarł jakiś czas temu. Zapytałam jego żonę, czy przypadkiem nie wie czegoś o  tragaczu. A ona zaczęła się śmiać, bo ten tragacz był bardziej jej niż jego. Wniosła go panu Balusiowi „w wianie”. Podczas wojny tatuś pani Kazimiery wiózł na  nim pierzyny, uciekając przed frontem, a później długo służył w  gospodarstwie, nazywany „tym sławnym pojazdem”, albo właśnie weteranem.

więcej więc dowiadujemy się z pubLikacji o Ludziach, niż przedmioTach?Wiele z  miejsc, które miały być opisane, to  skanse-ny – czyli miejsca, gdzie próbuje się oddać wygląd typowej chaty z  danej okolicy, typowych narzę-dzi, wnętrz, ubrań, ozdób. Chcieliśmy iść pod prąd

tej idei. Pokazać, że  to, co  np. na  ekspozycji jest za-prezentowane jako typowy wózek do  zwózki siana, to  w  rzeczywistości pojazd, na  którym tatuś pani Kazimiery z Podolszy ratował najcenniejszy domowy skarb, czyli pierzyny, uciekając przed Niemcami we wrześniu 1939 roku (to  akurat historia ze  skansenu w Wygiełzowie). Chcieliśmy odkryć osobiste historie, skryte za tą typowością. Poprzez przedmioty udało się opowiedzieć wie-le o  ich właścicielach, niesamowitych postaciach. W chałupie Sobczaków w Zakopanem wisi np. łyżnik, czyli rzeźbiona półka na  łyżki. Poprzez niego udało się opisać Marię Dembowską: wieszczkę Marę z  po-wieści Micińskiego, niezwykłą kobietę, która stwo-rzyła wspaniałą kolekcję rękodzieła zakopiańskiego i w której kochał się ojciec Witkacego. A przez strój ludowy, który stoi w gablotce w jednej z zalipiańskich chat – opowiedzieć o  Felicji Curyłowej, ludowej ma-larce kwiatów, której bał się sam Cyrankiewicz. W Ło-siu wybrałyśmy do  opisu licencję na  handel mazią – i udało mi się rozmawiać z  jej właścicielem, jednym z ostatnich żyjących maziarzy. Niektóre teksty odbie-gają od tego schematu, i tak np. w reportażu z kościół-ka z Łososiny piszę – przekornie – o tym, co zaginęło, kiedy budynek przenoszono do skansenu.

przy okazji sporo się chyba najeździłaś po małopoLsce?Po  trzech latach w  Hiszpanii dostałam porządną dawkę poznawania własnego regionu;) I  to  bardzo różnorodnego poznawania, bo  obiekty prezentują naprawdę wielką różnorodność ludzkich tradycji i historii. Są więc w książce reportaże o osadnikach z Niemiec, Łemkach, maziarzach z Łosia, katolikach i  prawosławnych, o  chłopach i  szlachcie, o  przed-siębiorcach i artystach. Pełen przegląd. Wszędzie trzeba było być, wszystko zobaczyć na własne oczy. Do  Lubrzycy docierałyśmy w  głębokim śniegu, w którym zakopał nam się samochód. W Bartnem zabrnęłyśmy tak daleko w  Beskid, że  wszystkie na-sze komórki straciły zasięg.

Wydawnictwo „W  tym sęk” dostępne jest bez-płatnie w sekretariacie Małopolskiego Instytutu Kul-tury oraz w wersji cyfrowej na stronie: www.mik.pl.

/ / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / /

opowieści z cyfrowego świata pierzyna bywa skarbem

piętnastka na prowadzeniu Mistrzejowice mają najlepszego radnego spo-śród pięciu dzielnic nowohuckich – zdecydowali czytelnicy „Dziennika Polskiego”. W plebiscycie zorganizowanym przez gazetę najwięcej gło-sów oddali na  MICHAŁ DREWNICKI, rad-nego Dzielnicy xV. Zostanie on  uhonorowany tytułem „NAJLEPSZEGO RADNEGO NOWEJ HUTy ROKU 2012”, podczas uroczystej gali, or-ganizowanej 27 czerwca w Teatrze Łaźnia Nowa. Otrzyma także specjalną statuetkę oraz dyplom. Na drugim miejscu znalazł się Wojciech Krzysz-tonek z Czyżyn, a tuż za nim Katarzyna Kapelak-

-Legut z Dzielnicy Nowa Huta. To  trójka, której osiągnięcia w  działaniach

na rzecz lokalnej społeczności, została najwyżej oceniona. O zwycięstwo walczyli kandydaci każ-dej z pięciu nowohuckich dzielnic. SMS-owy ple-biscyt trwał sześć tygodni.

/ / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / /

/ / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / /

wydarzenia

lodołamacz///bezpłatny dwutygodnik nowej hutylodołamacz///nr 7 [8] / 2012 25 czerwca - 8 lipca///1514///

/ / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / // / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / /

/ / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / /

nowohucia

nie!piszcie

na adres maiLowy: redakcja@lodolamacz.pl

dzwońcie na numer:

500 641 75612 425 03 20

wewn. 41 lub 42

przychodźcie do redakcji:

osiedle Szkolne 25, od poniedziałku do piątku,

w godz. 12-16

dołączcie do nas na Facebooku:

www.facebook.com/Lodolamacz.PismoLudziWalczacych

nowohucia

nie!

/ / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / /

Lodołamacz, bezpłatny dwutygodnik Nowej Huty. Nakład: 10 tysięcy egzemplarzy. Redaktor Naczelna: Matylda Stanowska. Redakcja: Małgorzata Wierzchowska. Stała współpraca: Monika Banach, Joanna Fiołek, Sonia Kozińska, Eliza Kubiak, Weronika Kupiszewska, Ania Ledwoń, Anna Lepszy, Anna Szczygieł, Joanna Urbaniec, Małgorzata Wąsik, Jacek Paweł Dargiewicz, Marcin Kądziołka, Łukasz Lenda, Tomasz Piwowarczyk. / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / /Adres redakcji: Teatr Łaźnia Nowa, osiedle Szkolne 25, tel. 12 425 03 20 w. 41, 42; redakcja@lodolamacz.pl; Lista dystrybucji: www.facebook.com/Lodolamacz.PismoLudziWalczacych. Reklama: Monika Tatka, mtatka@laznianowa.pl; Wydawca: Teatr Łaźnia Nowa. Druk: Polskapresse. / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / /Redakcja zastrzega sobie prawo do skracania i redagowania nadesłanych tekstów. Nie zwracamy materiałów niezamówionych. Nie uzasadniamy powodów niepublikowania tekstów. Redakcja i wydawca nie ponoszą odpowiedzialności za treść zamieszczanych ogłoszeń. Poglądy i opinie przedstawiane w publikowanych artykułach i opiniach czytelników niekoniecznie są zgodne z poglądami wydawcy i redakcji. Reprodukowanie bez zgody wydawcy jakichkolwiek materiałów zawartych w czasopiśmie Lodołamacz jest niedozwolone.

/ / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / /

Rysunek Łukasz Lenda

być może w Tym wypadku nazwa cykLu niezupełnie adekwaTna, aLe Tak sobie wymyśLiłem (a przecież już mi kiedyś wmówiono, że marchewka To owoc).

naprawdę chodzi mi jednak o  to, by czytaczy Lo-dołamacza zachęcić do adoptowania zwierzaków

ze schroniska. Pamiętajmy jednak, zwierzę to nie za-bawka! Zwrot za okazaniem paragonu jest okrutny.

Na zdjęciu prężą się: JACEK HIRO – gitarzysta wybitny: Virgin Snatch, Sceptic, Dies Irae. Udziela się w  wielu innych projektach. Mieszkaniec Nowej Huty od prawie zawsze.

Obok niego ZOŁZA – po angielsku ball-buster, rocznik mniej więcej 2008. Wysoko poziomowa hybryda genetyczna o  niewiadomym pochodzeniu. Psiak o charyzmie odwrotnie proporcjonalnej do roz-miarów: bywa krzykliwa jak głośnik wysoko-tonowy, ale i towarzyska jak angielscy turyści. Cała rodzina ją uwielbia, a Jacek ma idealnego partnera do dyskusji o muzyce wielce metalowej.

Zołza jest już przygarnięta. Więcej psów i kotów do pokochania – w siedzibie Krakowskiego Towarzy-stwa Opieki Nad Zwierzętami.

Tekst i zdjęcia: Adam Grzanka

„teatr zgromadzenie” to parateatralne spotkania, z  których każde dotyczy konkretnego, istotnego społecznie zagadnienia i ma na celu stworzenie plat-formy dialogu z  udziałem uczestników bezpośred-nio zaangażowanych w dany temat. Jego idea wzo-rowana jest na formule Teatru Forum, zainicjowanej przez brazylijskiego twórcę Augusto Boala, który w swoich działaniach oddawał głos różnego rodzaju mniejszościom i pokrzywdzonym, aby zwrócić uwa-gę społeczną na ich problemy. Zapraszamy na drugą sesję, zatytułowaną

miłość 60+ pragnienia i  pozycje

Czy można zakochać się po  sześćdziesiątce? Czy można mieć ognisty romans na  emeryturze? Czy można pragnąć zmiany, nawet jeśli nie ma się już dużo czasu przed sobą?

Kiedy się zakochujemy, mając 60 czy 80 lat, to okazuje się, że przeżywamy to  i odczuwamy tak samo jak wtedy, gdy mieliśmy dwadzieścia parę lat. Wiek przestaje mieć znaczenie. Młodzi często od-mawiają starszym prawa do  miłości, zapominając, że  istotami seksualnymi jesteśmy przez całe życie, a seks to jego siła napędowa.

Zapraszamy na spektakl i towarzyszący mu Te-atr Zgromadzenie pod wspólnym tytułem „Miłość 60+ pragnienia i pozycje”. Osiemnastu uczestników projektu w wieku od 27 do 77 lat wiosną tego roku wzięło udział w  dwumiesięcznych warsztatach te-atralnych w Teatrze Łaźnia Nowa. Efektem tej pracy jest przedstawienie, w  którym oddajemy głos pra-gnieniom, nie tylko seksualnym, wskazując, że  ni-gdy nie jest za późno na decyzję o zmianie.

Po  spektaklu zapraszamy na  Teatr Zgroma-dzenie, gdzie wraz z  naszymi ekspertami będzie-my rozmawiać o miłości i seksie po sześćdziesiątce, a widzów zaprosimy do wspólnych gier improwiza-cyjnych. Mamy nadzieję, że to spotkanie przy winie, słodyczach i muzyce zamieni się w biesiadę teatral-ną, zamykającą sezon teatralny w Łaźni Nowej i wi-tającą nadchodzące lato.

29 czerwca 2012TeaTr łaźnia nowaos. szkoLne 25

program:19.00premiera spekakLu: „miłość 60+ pragnienia i pozycje”reż. maria spiss i oskar hamerski

oraz:komenTarze (proF. zbigniew izdebski, o. ksawery knoTz, prowadzenie)gry improwizacyjnesłodka rozpusTa

www.Laznianowa.pL

kociaki i ich kociaki

/ / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / /

łaźnia nowa w wakacje podkręca tempo - ambasadorowie teatru poszukiwani!Od połowy lipca w najprawdziwsze wakacje Teatr Łaźnia Nowa będzie działać w  plenerze przy no-wohuckich blokach, klatkach, podwórkach, par-kach itp.

Jeśli jesteś mieszkańcem Nowej Huty, jeśli masz wielu znajomych i znasz prawie wszystkich swoich sąsiadów – zapraszamy na informacyjne spotkanie.

Chcemy abyście pomogli nam dotrzeć do  miesz-kańców. Proponujemy „nominacje na  Ambasa-dorów Łaźni Nowej”. Wszystkich chętnych, bez ograniczeń wiekowych, zapraszamy na spotkanie przy kawie i ciastku w niedzielę 1 lipca o godz. 17 w Łaźni Nowej. Możliwy też kontakt telefoniczny: 12 425 03 20.

Spotkanie jest teatrem. Rozmowa jest spektaklem. Wszyscy jesteśmy aktorami.

/ / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / /

/ / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / /

nowohucianki Tez kibicują euro, zdjęcie nadesłane do redakcji Lodołamacz przez czyTeLniczkę.

wydarzenia

lodołamacz///bezpłatny dwutygodnik nowej hutylodołamacz///nr 7 [8] / 2012 25 czerwca - 8 lipca///1514///

/ / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / // / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / /

/ / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / /

nowohucia

nie!piszcie

na adres maiLowy: redakcja@lodolamacz.pl

dzwońcie na numer:

500 641 75612 425 03 20

wewn. 41 lub 42

przychodźcie do redakcji:

osiedle Szkolne 25, od poniedziałku do piątku,

w godz. 12-16

dołączcie do nas na Facebooku:

www.facebook.com/Lodolamacz.PismoLudziWalczacych

nowohucia

nie!

/ / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / /

Lodołamacz, bezpłatny dwutygodnik Nowej Huty. Nakład: 10 tysięcy egzemplarzy. Redaktor Naczelna: Matylda Stanowska. Redakcja: Małgorzata Wierzchowska. Stała współpraca: Monika Banach, Joanna Fiołek, Sonia Kozińska, Eliza Kubiak, Weronika Kupiszewska, Ania Ledwoń, Anna Lepszy, Anna Szczygieł, Joanna Urbaniec, Małgorzata Wąsik, Jacek Paweł Dargiewicz, Marcin Kądziołka, Łukasz Lenda, Tomasz Piwowarczyk. / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / /Adres redakcji: Teatr Łaźnia Nowa, osiedle Szkolne 25, tel. 12 425 03 20 w. 41, 42; redakcja@lodolamacz.pl; Lista dystrybucji: www.facebook.com/Lodolamacz.PismoLudziWalczacych. Reklama: Monika Tatka, mtatka@laznianowa.pl; Wydawca: Teatr Łaźnia Nowa. Druk: Polskapresse. / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / /Redakcja zastrzega sobie prawo do skracania i redagowania nadesłanych tekstów. Nie zwracamy materiałów niezamówionych. Nie uzasadniamy powodów niepublikowania tekstów. Redakcja i wydawca nie ponoszą odpowiedzialności za treść zamieszczanych ogłoszeń. Poglądy i opinie przedstawiane w publikowanych artykułach i opiniach czytelników niekoniecznie są zgodne z poglądami wydawcy i redakcji. Reprodukowanie bez zgody wydawcy jakichkolwiek materiałów zawartych w czasopiśmie Lodołamacz jest niedozwolone.

/ / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / /

Rysunek Łukasz Lenda

być może w Tym wypadku nazwa cykLu niezupełnie adekwaTna, aLe Tak sobie wymyśLiłem (a przecież już mi kiedyś wmówiono, że marchewka To owoc).

naprawdę chodzi mi jednak o  to, by czytaczy Lo-dołamacza zachęcić do adoptowania zwierzaków

ze schroniska. Pamiętajmy jednak, zwierzę to nie za-bawka! Zwrot za okazaniem paragonu jest okrutny.

Na zdjęciu prężą się: JACEK HIRO – gitarzysta wybitny: Virgin Snatch, Sceptic, Dies Irae. Udziela się w  wielu innych projektach. Mieszkaniec Nowej Huty od prawie zawsze.

Obok niego ZOŁZA – po angielsku ball-buster, rocznik mniej więcej 2008. Wysoko poziomowa hybryda genetyczna o  niewiadomym pochodzeniu. Psiak o charyzmie odwrotnie proporcjonalnej do roz-miarów: bywa krzykliwa jak głośnik wysoko-tonowy, ale i towarzyska jak angielscy turyści. Cała rodzina ją uwielbia, a Jacek ma idealnego partnera do dyskusji o muzyce wielce metalowej.

Zołza jest już przygarnięta. Więcej psów i kotów do pokochania – w siedzibie Krakowskiego Towarzy-stwa Opieki Nad Zwierzętami.

Tekst i zdjęcia: Adam Grzanka

„teatr zgromadzenie” to parateatralne spotkania, z  których każde dotyczy konkretnego, istotnego społecznie zagadnienia i ma na celu stworzenie plat-formy dialogu z  udziałem uczestników bezpośred-nio zaangażowanych w dany temat. Jego idea wzo-rowana jest na formule Teatru Forum, zainicjowanej przez brazylijskiego twórcę Augusto Boala, który w swoich działaniach oddawał głos różnego rodzaju mniejszościom i pokrzywdzonym, aby zwrócić uwa-gę społeczną na ich problemy. Zapraszamy na drugą sesję, zatytułowaną

miłość 60+ pragnienia i  pozycje

Czy można zakochać się po  sześćdziesiątce? Czy można mieć ognisty romans na  emeryturze? Czy można pragnąć zmiany, nawet jeśli nie ma się już dużo czasu przed sobą?

Kiedy się zakochujemy, mając 60 czy 80 lat, to okazuje się, że przeżywamy to  i odczuwamy tak samo jak wtedy, gdy mieliśmy dwadzieścia parę lat. Wiek przestaje mieć znaczenie. Młodzi często od-mawiają starszym prawa do  miłości, zapominając, że  istotami seksualnymi jesteśmy przez całe życie, a seks to jego siła napędowa.

Zapraszamy na spektakl i towarzyszący mu Te-atr Zgromadzenie pod wspólnym tytułem „Miłość 60+ pragnienia i pozycje”. Osiemnastu uczestników projektu w wieku od 27 do 77 lat wiosną tego roku wzięło udział w  dwumiesięcznych warsztatach te-atralnych w Teatrze Łaźnia Nowa. Efektem tej pracy jest przedstawienie, w  którym oddajemy głos pra-gnieniom, nie tylko seksualnym, wskazując, że  ni-gdy nie jest za późno na decyzję o zmianie.

Po  spektaklu zapraszamy na  Teatr Zgroma-dzenie, gdzie wraz z  naszymi ekspertami będzie-my rozmawiać o miłości i seksie po sześćdziesiątce, a widzów zaprosimy do wspólnych gier improwiza-cyjnych. Mamy nadzieję, że to spotkanie przy winie, słodyczach i muzyce zamieni się w biesiadę teatral-ną, zamykającą sezon teatralny w Łaźni Nowej i wi-tającą nadchodzące lato.

29 czerwca 2012TeaTr łaźnia nowaos. szkoLne 25

program:19.00premiera spekakLu: „miłość 60+ pragnienia i pozycje”reż. maria spiss i oskar hamerski

oraz:komenTarze (proF. zbigniew izdebski, o. ksawery knoTz, prowadzenie)gry improwizacyjnesłodka rozpusTa

www.Laznianowa.pL

kociaki i ich kociaki

/ / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / /

łaźnia nowa w wakacje podkręca tempo - ambasadorowie teatru poszukiwani!Od połowy lipca w najprawdziwsze wakacje Teatr Łaźnia Nowa będzie działać w  plenerze przy no-wohuckich blokach, klatkach, podwórkach, par-kach itp.

Jeśli jesteś mieszkańcem Nowej Huty, jeśli masz wielu znajomych i znasz prawie wszystkich swoich sąsiadów – zapraszamy na informacyjne spotkanie.

Chcemy abyście pomogli nam dotrzeć do  miesz-kańców. Proponujemy „nominacje na  Ambasa-dorów Łaźni Nowej”. Wszystkich chętnych, bez ograniczeń wiekowych, zapraszamy na spotkanie przy kawie i ciastku w niedzielę 1 lipca o godz. 17 w Łaźni Nowej. Możliwy też kontakt telefoniczny: 12 425 03 20.

Spotkanie jest teatrem. Rozmowa jest spektaklem. Wszyscy jesteśmy aktorami.

/ / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / /

/ / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / /

nowohucianki Tez kibicują euro, zdjęcie nadesłane do redakcji Lodołamacz przez czyTeLniczkę.

wydarzenia

lodołamacz///nr 7 [8] / 2012 25 czerwca - 8 lipca16///

/ / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / /

/ / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / /

/ / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / /

po raz xVI na krakowskim ringu walczyły o mia-no najpiękniejszego psy rasowe. Do  udziału

w  imprezie zgłoszono ponad 2 tysiące zwierząt. Wśród nich najwięcej było labradorów, bernardy-nów i  golden retrieverów. Oceniali je sędziowie z całego świata.

Psy walczyły najpierw o  podium w  swoich grupach, a najlepsze z nich konkurowały o tytuł Najpiękniejszego Psa Wystawy (Best In Show). Wyróżnienie ta zdobył reprezentant Polski: husky syberyjski. To rasa należąca do sekcji północnych psów zaprzęgowych. Międzynarodową wystawę na  terenie Stadionu i  Hali AWF-u  w  Krakowie (aleja Jana Pawła II) zorganizował w  połowie czerwca krakowski oddział Związku Kynologicz-nego w Polsce.

Zdję

cia:

Joan

na U

rban

iecrasowe

piękności/ / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / /