tu Nowa Huta !!!/ / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / /

bezpłatny dwutygodnik nowej hutynr 5 [6] / 2012 28 Maja - 10 czerwca

drodzy czytelnicy!Częstujemy Was nowym numerem jak kawałkiem

świątecznego ciasta. A  jest co  świętować. Trzyma-cie w rękach Lodołamacza na styku Dnia Matki i Dnia Dziecka. Niektórzy obchodzą je hucznie, inni twier-dzą, że to skomercjalizowane wydarzenia. Można się obruszyć i nie obchodzić tych świąt. Można też trak-tować je jako okazję do podziękowania komuś za coś ważnego, albo spędzenia czasu z bliskimi osobami.

Przychylamy się do  tej drugiej opcji i kłaniamy w pas najpierw wszystkim nowohuckim (i nie tylko) mamom, które uczyły nas miłości i często jako pierw-sze towarzyszyły nam w  wędrówkach po  dzielnicy. Uczyły nas dostrzegać to, co ważne w życiu i ludziach. Walczyć – o dobro, o lepszy świat. Dlatego dalej wal-czymy, a nasze cele, mimo upływu lat i wody w Wiśle, właściwie wciąż są takie same.

Najlepsze życzenia składamy też wszystkim dzie-ciakom, rozsianym po  naszych osiedlach: aby rosło z  nich kolejne, silne i  mądre pokolenie Nowohucian. Aby nie doświadczały na swojej własnej skórze efektów kryzysów ekonomicznych, politycznych, społecznych, ale, żeby czas dzieciństwa spędziły na radosnej zabawie i nauce bycia z  innymi ludźmi. A dalej, żeby w życiu dorosłym miały co wspominać i na samą myśl o prze-szłości uśmiechały się same do siebie.

Mamy nadzieję, że czytelnikom numer ten będzie smakował; że będzie nie za słodki, ale i niezbyt gorzki. Taki w sam raz, na przekąskę lub jako wyjątkowe ciastko do porannej kawy. Że podawać go sobie będą z rąk do rąk oraz spałaszują chętnie i dokładnie: od deski do deski.

Czego na koniec egoistycznie sami sobie życzymy. Joanna Fiołek

/ / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / /

/ / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / /

/ / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / /

w numerze:strona 2 ///

motocyklem dookoła ziemi

strona 7 ///

droga do macierzyństwa

strona 10 ///

cudowne życie działkowca

dziecko na plaży rodzicom się marzy

macierzyństwo, rodzicielstwo, adopcja – trudne tematy w łaźni nowej

»»» czytaj na stronie 6

pasjeludzie

lodołamacz///bezpłatny dwutygodnik nowej hutylodołamacz///nr 5 [6] / 2012 28 maja - 10 czerwca///32///

/ / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / // / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / /

Pierwszy raz okrążył świat za

trudnyCh Czasów komuny. w kieszeni

miał zaledwie kilkaset dolarów

i Poruszał się na niewielkim

motoCyklu Polskiej ProdukCji.

nazywano go „Pionierem turystyki

motoCyklowej”. w nowym jorku

jego wjazd otwierał słynną Paradę

Puławskiego, za Co zabrano mu

Polski PaszPort na 11 lat. w bejruCie

trafił do aresztu za Przejazd Przez

teren obozu PalestyńskiCh uChodźCów.

w kabulu rozebrał motoCykl

na CzęśCi i Przeniósł go na PleCaCh

Przez niePrzejezdne urwisko

skalne. PoChodząCy z nowej huty

marek miChel nie boi się sPełniania

najbardziej szalonyCh marzeń.

obeCnie mieszkasz w ChiCago, ale urodziłeś się w nowej huCie…

Tak. Stąd pochodzę, ale od  30 lat mieszkam za granicą. Nie podobała mi się polska rzeczywistość lat 80. Od zawsze miałem zacięcie globtrotera i bardzo lubiłem zwiedzać. Świat dla mnie to za mało, a co do-piero zamknięta i mała Polska Ludowa. Wyjechałem z  niej na  motorze, ale gdyby wtedy mi dali taczkę, albo po prostu parę butów, to i tak ruszył bym w dro-gę. Była we mnie ogromna chęć podróżowania. Mam 62 lata, wyglądam na 61 i pół, ale energii mam dalej tyle co dwudziestoparolatek, którym byłem ruszając w pierwszą podróż.

twoja Pasja do motoCykli zaCzęła się tutaj?Całą młodość mieszkałem na  osiedlu Handlo-

wym. Tutaj zacząłem uczęszczać na zajęcia rowerowe w K.S. Hutnik. Szybko przerzuciłem się na motocykl. Startowałem w ogólnopolskich rajdach. Wyniki mia-łem średnie, bo nie byłem bardzo utalentowany. Czę-sto zaliczałem wywrotki, ale nie zrażałem się. Pierw-szy własny motor WSK-125 zakupiłem na Szklanych Domach w latach 70., jeszcze jako student. Wtedy nie było innych modeli. W historii fabryki sprzedano ich ponad 2,5 miliona sztuk. Za czasów PRL były więc bardzo popularne, zarówno wśród młodzieży, jak i  np. rolników, którzy wozili nimi swoje baby z  gra-biami do pola (śmiech). Kosztował ok. 8 tysięcy zło-tych czyli cztery moje wypłaty.

jak zaCzęła się twoja Pierwsza wyPrawa?Najpierw, w 1963 roku, na własny koszt odbyłem

próbną podróż do  Indii. Dostałem paszport i  pro-mesę dewizową na 105 dolarów – tylko tyle mogłem

wywieźć z kraju. Za młodu byłem jednak „genialnym handlowcem”. Wziąłem ze  sobą mnóstwo zegarków, które sam robiłem. Oklejałem je kalkomanią ze zna-kiem WSK i  bez problemu przewoziłem przez gra-nicę mówiąc celnikom, że  to  materiały promocyjne. Sprzedawałem je po  drodze po  15 dolarów i  w  ten sposób nie tylko sfinansowałem wyprawę, ale nawet na niej zarobiłem.

wueska sPrawdzała się dobrze w takiej dalekiej Podróży?

Sam trochę udziwniłem ten motor: dobudowa-łem szybę chroniącą przed wiatrem, przygotowałem specjalne boczne pudła, w  które mogłem zapako-wać niezbędny dobytek. Ograniczałem ilość bagażu do minimum. Szczoteczkę do zębów obciąłem o po-łowę, żeby zaoszczędzić kilka gramów. Do dziś zresz-tą tak robię. Na koniec cyknąłem sobie pamiątkowe zdjęcie pod pomnikiem Lenina na  zapakowanym motorze i wyjechałem z Krakowa Zakopianką w stro-nę Słowacji. Potem były Węgry, Bułgaria, Turcja, Iran, Afganistan, Pakistan. W  Indiach zatrzymał mnie Ganges. Rzeka wylała i nie ustępowała przez ponad dwa tygodnie, więc postanowiłem wrócić do  domu przez Francję. Po powrocie okazało się, że polska tele-wizja pokazywała moje przypadkowe spotkanie z Je-an’em Paul’em Belmondo i  premierem francuskim Georgesem Pompidou, którzy osobiście gratulowali mi pierwszej wyprawy. Ten medialny rozgłos bardzo ułatwił mi organizację następnych wyjazdów.

na kolejną Podróż znalazłeś sPonsora?W  1974 zgłosiłem się do  Fabryki Wytwórnia

Sprzętu Komunikacyjnego Świdnik, by wsparła

moją podróż dookoła świata. Dali mi motocykl i 2,5 tysiąca dolarów (tyle kosztowały wtedy dwa duże fiaty). Ta  kwota wystarczyła mi tylko na  przeloty, więc dalej handlowałem po  drodze zegarkami. Dla oszczędności spałem zawsze w namiocie. Wróciłem szczęśliwy, bo wreszcie udało mi się objechać na mo-torze cały świat. Trasa wiodła kolejno przez Niemcy, Francję, Hiszpanię, Maroko, Tunezję, Egipt, Liban, Syrię, Turcję, Iran, Afganistan, Pakistan, Indie, Taj-landię, Australię, Wyspy Fidżi, Stany Zjednoczone, Holandię i  Belgię, z  której ponownie przez Francję i  Niemcy wróciłem do  Polski. Motor, na  którym wtedy jechałem do dziś stoi w muzeum fabrycznym w Świdniku, jako eksponat.

taka Podróż w lataCh 70. musiała uChodzić za totalne szaleństwo.

Nie martwiłem się wtedy niczym. Mamusia, żeby nic mi się nie stało, modliła się za mnie w  ko-ściele w Czyżynach. Wtedy ludzie się dziwili, że taki byłem młody i odważny – teraz się dziwią, że jestem stary i jeszcze mi się chce. W 2004 roku powtórzyłem wyprawę motocyklową dookoła świata. Odwiedzi-łem wtedy także Rosję. Zawsze marzyłem o podróży przez ten kraj. Za czasów ZSRR cały czas odmawiano mi przyznania wizy. Udało się dopiero w 2004. Cho-ciaż okradli mnie tam raz ze  wszystkich pieniędzy i cennych sprzętów wciąż uważam, że ludzie w Rosji są przepiękni i wspaniali. Często mi pomagali, zapra-szali do domów, dolewali paliwa za darmo. Nawet po-mimo incydentów mogę śmiało stwierdzić, że  moje najpiękniejsze życiowe wspomnienia pochodzą z po-dróży. Do  dziś przejechałem na  motorze 124 kraje położone na  wszystkich kontynentach. Zarżnąłem na śmierć 27 maszyn. Dziś na spotkanie z Lodołama-czem także przyjechałem motocyklem.

jakim?Zielonym (śmiech).

sugerujesz, że niC mi to nie Powie?A  znasz Kawasaki 650? Wielu motocyklistów

uważa, że  jest niezawodny. Podróżując motorem spełniałem moje marzenia a  realizowanie marzeń jest cudowne. Uważam, że  mam wspaniałe życie. Kocham to  co  robię. Teraz widzi mi się podróż do-okoła świata ekologicznym samochodem na sprężone

powietrze. Niestety, te  auta nie zyskały jeszcze ho-mologacji. Przeciwko koncepcji jazdy bez paliwa jest cała rzesza wysoko postawionych ludzi. Zobaczymy co z tym będzie.

lubisz Powroty do krakowa?W  Nowej Hucie dalej mam dwa mieszkania.

Zawsze wracam tu  z  radością i  szeroko rozłożony-mi ramionami krzycząc „witajcie koledzy”! Nie-stety po  dwóch tygodniach często ręce mi opadają, bo  wciąż dużo tu  szarości i  małości. Krakowskie wspomnienia z  młodości mam piękne. Na  studiach siedziałem z  Bogdanem Smoleniem w  jednej ławce. Przy nas nie dało się nudzić. Występowaliśmy w ka-baretach i zawsze robiliśmy jakieś numery. Raz pro-boszcz w Czyżynach pożyczył mi ornat i komżę, że-bym mógł chałturzyć jako św. Mikołaj na imprezach związkowych w okresie świątecznym. Koledzy namó-

wili mnie, żebym w tym kostiumie zaniósł jednemu z  profesorów czekoladki. Okazało się, że  trafiłem na uczelnianego działacza partyjnego, który odebrał to jako prowokację kościoła katolickiego. Omal przez to nie wyleciałem ze studiów.

Żonę Urszulę także poznałem w  Nowej Hucie, w  tramwaju – dokładnie w  czwórce. Oboje jeździli-śmy o tej samej porze. Ja z Handlowego, ona ze Zgo-dy. To była wielka miłość, ale niestety od 11 lat jestem sam. Można powiedzieć, że  drugi raz ożeniłem się z truckiem. Amerykańską ciężarówką przejechałem całe Stany, słuchając polskich audiobooków. Ko-cham Polskę. Wszystkie pojazdy, którymi się poru-szam, mają nasze godło na  przedzie. „I  am proud to be Polish”, więc cały czas jeżdżę oflagowany, jak na  Trzeciego Maja. Chętnie poznałbym miłą panią z  Nowej Huty i  zabrał ją w  podróż dookoła świata. Dużo czasu spędzam sam i przyznaję, że w kontak-tach z kobietami zrobiłem się trochę dziki. Ostatnia urocza dama, z  którą rozmawiałem miała na  sobie strój policjantki i… wkleiła mi mandat za przekro-czenie prędkości.

napisz więc o  mnie coś fajnego do  Lodołamacza. Zrób ze  mnie pozytywnego bohatera i  koniecz-

nie podaj mój adres, żeby ludzie do mnie pisali. Mam mnóstwo ciekawych wspomnień i  lubię rozmawiać. Zainteresowanie ze strony ludzi daje mi mnóstwo ra-dości i pociechy w częstych samotnych podróżach.

Dla wszystkich zainteresowanych pań oraz wszystkich, którzy chcieliby z Markiem po prostu pogawędzić, podajemy kontakt do naszego bohatera:

Marek Michel11342 Bandlon DriveHouston TX, 77072tel. 713 705 0248michelmarek@yahoo.comSkype: MAREKMICHEL3

/ / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / // / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / /

świat to dla mnie za mało

Tekst: Zuzanna AdamkiewiczZdjęcie: Joanna Urbaniec

/ / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / /

/ / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / /

/ / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / /

Zdję

cie

z ar

chiw

um d

omow

ego

pasjeludzie

lodołamacz///bezpłatny dwutygodnik nowej hutylodołamacz///nr 5 [6] / 2012 28 maja - 10 czerwca///32///

/ / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / // / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / /

Pierwszy raz okrążył świat za

trudnyCh Czasów komuny. w kieszeni

miał zaledwie kilkaset dolarów

i Poruszał się na niewielkim

motoCyklu Polskiej ProdukCji.

nazywano go „Pionierem turystyki

motoCyklowej”. w nowym jorku

jego wjazd otwierał słynną Paradę

Puławskiego, za Co zabrano mu

Polski PaszPort na 11 lat. w bejruCie

trafił do aresztu za Przejazd Przez

teren obozu PalestyńskiCh uChodźCów.

w kabulu rozebrał motoCykl

na CzęśCi i Przeniósł go na PleCaCh

Przez niePrzejezdne urwisko

skalne. PoChodząCy z nowej huty

marek miChel nie boi się sPełniania

najbardziej szalonyCh marzeń.

obeCnie mieszkasz w ChiCago, ale urodziłeś się w nowej huCie…

Tak. Stąd pochodzę, ale od  30 lat mieszkam za granicą. Nie podobała mi się polska rzeczywistość lat 80. Od zawsze miałem zacięcie globtrotera i bardzo lubiłem zwiedzać. Świat dla mnie to za mało, a co do-piero zamknięta i mała Polska Ludowa. Wyjechałem z  niej na  motorze, ale gdyby wtedy mi dali taczkę, albo po prostu parę butów, to i tak ruszył bym w dro-gę. Była we mnie ogromna chęć podróżowania. Mam 62 lata, wyglądam na 61 i pół, ale energii mam dalej tyle co dwudziestoparolatek, którym byłem ruszając w pierwszą podróż.

twoja Pasja do motoCykli zaCzęła się tutaj?Całą młodość mieszkałem na  osiedlu Handlo-

wym. Tutaj zacząłem uczęszczać na zajęcia rowerowe w K.S. Hutnik. Szybko przerzuciłem się na motocykl. Startowałem w ogólnopolskich rajdach. Wyniki mia-łem średnie, bo nie byłem bardzo utalentowany. Czę-sto zaliczałem wywrotki, ale nie zrażałem się. Pierw-szy własny motor WSK-125 zakupiłem na Szklanych Domach w latach 70., jeszcze jako student. Wtedy nie było innych modeli. W historii fabryki sprzedano ich ponad 2,5 miliona sztuk. Za czasów PRL były więc bardzo popularne, zarówno wśród młodzieży, jak i  np. rolników, którzy wozili nimi swoje baby z  gra-biami do pola (śmiech). Kosztował ok. 8 tysięcy zło-tych czyli cztery moje wypłaty.

jak zaCzęła się twoja Pierwsza wyPrawa?Najpierw, w 1963 roku, na własny koszt odbyłem

próbną podróż do  Indii. Dostałem paszport i  pro-mesę dewizową na 105 dolarów – tylko tyle mogłem

wywieźć z kraju. Za młodu byłem jednak „genialnym handlowcem”. Wziąłem ze  sobą mnóstwo zegarków, które sam robiłem. Oklejałem je kalkomanią ze zna-kiem WSK i  bez problemu przewoziłem przez gra-nicę mówiąc celnikom, że  to  materiały promocyjne. Sprzedawałem je po  drodze po  15 dolarów i  w  ten sposób nie tylko sfinansowałem wyprawę, ale nawet na niej zarobiłem.

wueska sPrawdzała się dobrze w takiej dalekiej Podróży?

Sam trochę udziwniłem ten motor: dobudowa-łem szybę chroniącą przed wiatrem, przygotowałem specjalne boczne pudła, w  które mogłem zapako-wać niezbędny dobytek. Ograniczałem ilość bagażu do minimum. Szczoteczkę do zębów obciąłem o po-łowę, żeby zaoszczędzić kilka gramów. Do dziś zresz-tą tak robię. Na koniec cyknąłem sobie pamiątkowe zdjęcie pod pomnikiem Lenina na  zapakowanym motorze i wyjechałem z Krakowa Zakopianką w stro-nę Słowacji. Potem były Węgry, Bułgaria, Turcja, Iran, Afganistan, Pakistan. W  Indiach zatrzymał mnie Ganges. Rzeka wylała i nie ustępowała przez ponad dwa tygodnie, więc postanowiłem wrócić do  domu przez Francję. Po powrocie okazało się, że polska tele-wizja pokazywała moje przypadkowe spotkanie z Je-an’em Paul’em Belmondo i  premierem francuskim Georgesem Pompidou, którzy osobiście gratulowali mi pierwszej wyprawy. Ten medialny rozgłos bardzo ułatwił mi organizację następnych wyjazdów.

na kolejną Podróż znalazłeś sPonsora?W  1974 zgłosiłem się do  Fabryki Wytwórnia

Sprzętu Komunikacyjnego Świdnik, by wsparła

moją podróż dookoła świata. Dali mi motocykl i 2,5 tysiąca dolarów (tyle kosztowały wtedy dwa duże fiaty). Ta  kwota wystarczyła mi tylko na  przeloty, więc dalej handlowałem po  drodze zegarkami. Dla oszczędności spałem zawsze w namiocie. Wróciłem szczęśliwy, bo wreszcie udało mi się objechać na mo-torze cały świat. Trasa wiodła kolejno przez Niemcy, Francję, Hiszpanię, Maroko, Tunezję, Egipt, Liban, Syrię, Turcję, Iran, Afganistan, Pakistan, Indie, Taj-landię, Australię, Wyspy Fidżi, Stany Zjednoczone, Holandię i  Belgię, z  której ponownie przez Francję i  Niemcy wróciłem do  Polski. Motor, na  którym wtedy jechałem do dziś stoi w muzeum fabrycznym w Świdniku, jako eksponat.

taka Podróż w lataCh 70. musiała uChodzić za totalne szaleństwo.

Nie martwiłem się wtedy niczym. Mamusia, żeby nic mi się nie stało, modliła się za mnie w  ko-ściele w Czyżynach. Wtedy ludzie się dziwili, że taki byłem młody i odważny – teraz się dziwią, że jestem stary i jeszcze mi się chce. W 2004 roku powtórzyłem wyprawę motocyklową dookoła świata. Odwiedzi-łem wtedy także Rosję. Zawsze marzyłem o podróży przez ten kraj. Za czasów ZSRR cały czas odmawiano mi przyznania wizy. Udało się dopiero w 2004. Cho-ciaż okradli mnie tam raz ze  wszystkich pieniędzy i cennych sprzętów wciąż uważam, że ludzie w Rosji są przepiękni i wspaniali. Często mi pomagali, zapra-szali do domów, dolewali paliwa za darmo. Nawet po-mimo incydentów mogę śmiało stwierdzić, że  moje najpiękniejsze życiowe wspomnienia pochodzą z po-dróży. Do  dziś przejechałem na  motorze 124 kraje położone na  wszystkich kontynentach. Zarżnąłem na śmierć 27 maszyn. Dziś na spotkanie z Lodołama-czem także przyjechałem motocyklem.

jakim?Zielonym (śmiech).

sugerujesz, że niC mi to nie Powie?A  znasz Kawasaki 650? Wielu motocyklistów

uważa, że  jest niezawodny. Podróżując motorem spełniałem moje marzenia a  realizowanie marzeń jest cudowne. Uważam, że  mam wspaniałe życie. Kocham to  co  robię. Teraz widzi mi się podróż do-okoła świata ekologicznym samochodem na sprężone

powietrze. Niestety, te  auta nie zyskały jeszcze ho-mologacji. Przeciwko koncepcji jazdy bez paliwa jest cała rzesza wysoko postawionych ludzi. Zobaczymy co z tym będzie.

lubisz Powroty do krakowa?W  Nowej Hucie dalej mam dwa mieszkania.

Zawsze wracam tu  z  radością i  szeroko rozłożony-mi ramionami krzycząc „witajcie koledzy”! Nie-stety po  dwóch tygodniach często ręce mi opadają, bo  wciąż dużo tu  szarości i  małości. Krakowskie wspomnienia z  młodości mam piękne. Na  studiach siedziałem z  Bogdanem Smoleniem w  jednej ławce. Przy nas nie dało się nudzić. Występowaliśmy w ka-baretach i zawsze robiliśmy jakieś numery. Raz pro-boszcz w Czyżynach pożyczył mi ornat i komżę, że-bym mógł chałturzyć jako św. Mikołaj na imprezach związkowych w okresie świątecznym. Koledzy namó-

wili mnie, żebym w tym kostiumie zaniósł jednemu z  profesorów czekoladki. Okazało się, że  trafiłem na uczelnianego działacza partyjnego, który odebrał to jako prowokację kościoła katolickiego. Omal przez to nie wyleciałem ze studiów.

Żonę Urszulę także poznałem w  Nowej Hucie, w  tramwaju – dokładnie w  czwórce. Oboje jeździli-śmy o tej samej porze. Ja z Handlowego, ona ze Zgo-dy. To była wielka miłość, ale niestety od 11 lat jestem sam. Można powiedzieć, że  drugi raz ożeniłem się z truckiem. Amerykańską ciężarówką przejechałem całe Stany, słuchając polskich audiobooków. Ko-cham Polskę. Wszystkie pojazdy, którymi się poru-szam, mają nasze godło na  przedzie. „I  am proud to be Polish”, więc cały czas jeżdżę oflagowany, jak na  Trzeciego Maja. Chętnie poznałbym miłą panią z  Nowej Huty i  zabrał ją w  podróż dookoła świata. Dużo czasu spędzam sam i przyznaję, że w kontak-tach z kobietami zrobiłem się trochę dziki. Ostatnia urocza dama, z  którą rozmawiałem miała na  sobie strój policjantki i… wkleiła mi mandat za przekro-czenie prędkości.

napisz więc o  mnie coś fajnego do  Lodołamacza. Zrób ze  mnie pozytywnego bohatera i  koniecz-

nie podaj mój adres, żeby ludzie do mnie pisali. Mam mnóstwo ciekawych wspomnień i  lubię rozmawiać. Zainteresowanie ze strony ludzi daje mi mnóstwo ra-dości i pociechy w częstych samotnych podróżach.

Dla wszystkich zainteresowanych pań oraz wszystkich, którzy chcieliby z Markiem po prostu pogawędzić, podajemy kontakt do naszego bohatera:

Marek Michel11342 Bandlon DriveHouston TX, 77072tel. 713 705 0248michelmarek@yahoo.comSkype: MAREKMICHEL3

/ / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / // / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / /

świat to dla mnie za mało

Tekst: Zuzanna AdamkiewiczZdjęcie: Joanna Urbaniec

/ / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / /

/ / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / /

/ / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / /

Zdję

cie

z ar

chiw

um d

omow

ego

aktualności

lodołamacz///bezpłatny dwutygodnik nowej hutylodołamacz///nr 5 [6] / 2012 28 maja - 10 czerwca///54///

/ / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / // / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / /

relacje/ / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / /

/ / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / /

/ / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / /

/ / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / /

/ / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / /

tak twierdzą dzieCi, które PodCzas majowyCh sPaCerów zwiedzały zieloną dzielniCę. była to wyPrawa w Przeszłość – Czasy Prl-u i PierwszyCh budowniCzyCh.

w weekendy mali studenci z Uniwersytetu Dzie-ci wciąż się uczą. Poznają jednak świat w nie-

co inny sposób niż na  lekcjach w  szkole: chodzą na wykłady, wycieczki, odwiedzają ciekawe miejsca. Ostatnie soboty maja spędzili, wędrując po  naj-młodszej dzielnicy Krakowa pod hasłem „Czy w Nowej Hucie mieszkają sami hutnicy?”. Wyciecz-ka startowała spod Nowohuckiego Centrum Kultu-ry, prowadziła przez Plac Centralny, osiedle Urocze, ulicę Obrońców Krzyża, Teatr Ludowy aż do czołgu na osiedlu Górali.

  Młodych odkrywców oprowadzały przewod-niczki po  Krakowie, które historie poszczególnych obiektów urozmaicały ciekawostkami i  zadaniami specjalnymi dla dzieci: zagadkami, rebusami, puz-zlami. Wszystko oczywiście w klimacie nowohuckim.

 Dziewięcioletnia Klaudia przyznała, że najbar-dziej zaskoczyła ją „ta  podziemna kryjówka”. Cho-dziło o  schron, którego szyb wentylacyjny dzieci zobaczyły przechodząc przez plac zabaw na osiedlu Uroczym. Jej rówieśnikom przypadły do gustu inne miejsca. Ani najbardziej spodobał się Teatr Ludowy, a  Wojtek zainteresował się Nową Hutą globalnie, twierdząc: – Nigdy tutaj nie byłem. Chcę się dowie-dzieć czegoś nowego.

 — Dzieci nie mają uprzedzeń tak jak rodzice, nie

znają mitu o  niebezpiecznej Nowej Hucie – mówi przewodniczka Grażyna Szarugiewicz, która z  Bar-barą (Bają) Weżgowiec oprowadziła w ramach zajęć około 150 studentów Uniwersytetu. — Przycho-dzą z  otwartymi rękami, więc warto im pokazać to co tutaj jest najpiękniejsze. Są jak chłonna gąbka, bez barier. Naszym wycieczkom często przysłuchują się mieszkańcy, co  jest bardzo sympatyczne. W  ze-

szłym tygodniu spotkaliśmy pod krzyżem nowohuc-kim na osiedlu Teatralnym panią, która brała udział w  wydarzeniach z  1960 roku. Opowiedziała nam swoje wspomnienia.

 Zieloną dzielnicę docenili także rodzice dzieci, spacerujący ze swymi pociechami. — To mistrzostwo świata. Ja Huty nie znałem i bardzo mi się spodoba-ła. Jest tu  tak kwieciście. Ostatni raz byłem tu  20 lat temu. Nic się nie zmieniło! Przynajmniej w  tej starszej części – podsumował wyprawę Paweł, tata dziesięcioletniego Maćka. Inni rodzice również nie kryli zadowolenia twierdząc, że  zwiedzanie Nowej Huty, tej cichszej strony miasta, jest bardzo ciekawe. Joanna, mama dziesięcioletniego Wojtka, zwróciła uwagę także na aspekt edukacyjny. — To interesują-ce szczególnie dla dzieci, które czasów socjalizmu nie pamiętają, to dla nich historia – stwierdziła.

Uwagę małych studentów faktycznie przyku-ła historia. Szczególnie interesowały ich produkty z okresu PRL-u i życie codzienne w tamtych czasach. Ale nie zabrakło również pytań o wielkość kombina-tu czy strój roboczy hutników. Ten ostatni skojarzył się im z ubiorem rycerzy czy astronautów.

Podczas jednego z  zadań na  trasie dzieci, oglą-dając zdjęcia przedmiotów dostępnych dawniej w  sklepach, miały odgadywać ich przeznaczenie. Często były zaskoczone ich prawdziwą rolą. Syfonu nikt wcześniej na  oczy nie widział – skojarzył się on  z  czajnikiem. Rzutnik do  slajdów ktoś uznał za dziwny rodzaj tostera. A na pytanie, co przedstawia zdjęcie ze  sznurem papieru toaletowego, dzieci chó-rem krzyknęły: „KORALE!”.

Joanna Fiołek

biblioteka Główna Ośrodka im. Norwida w Krako-wie jest w trakcie reorganizacji. Od 1 czerwca do 12

października będzie nieczynna. Jakie będą dalsze losy placówki?

Sprawą zainteresowaliśmy się po informacji jed-nej z  czytelniczek o  przeniesieniu biblioteki w  inne miejsce. Miałby to być pierwszy krok do jej likwidacji.

- W bibliotece pracują bardzo kompetentni pracowni-cy, a zbiory tu to literatura przez duże L. Ośrodek jest także na  trasie zabytków kultury. Chwalimy się po-tencjałem turystycznym, a likwidujemy coś z pejzażu Nowej Huty – mówi czytelniczka Bożena Gmyrek.

Biblioteka beletrystyczna rzeczywiście zostaje przeniesiona. Jednak można nazwać to  nowym, do-brym początkiem tego miejsca. Dotychczasowe po-mieszczenie, gdzie znajdowała się instytucja, nie było remontowane od  kilkunastu lat. Ośrodkowi Kultury Norwida – w  którego strukturach znajduje się biblio-teka – niestety nie udało się doprosić Zarządu Budyn-ków Komunalnych o remont. Brakuje także pieniędzy na  czynsz i  podstawowe opłaty. Ośrodek nie dostał w grudniu 2011 ostatniej transzy dofinansowania i roz-począł bieżący rok z długiem. Przeniesienie biblioteki w inne miejsce to korzyść dla czytelników, ale i dla pra-cowników. Dział beletrystyczny będzie teraz znajdował się obok działu naukowego, tuż przy wejściu, w dwóch połączonych ze  sobą pomieszczeniach – wyremonto-wanych, korzystnych dla stanu książek i bezpiecznych. W obecnym miejscu śnieg wlatywał do pomieszczenia przez okna, gdy padał deszcz pomieszczenie przecieka-ło, zdarzały się tam także wizyty podejrzanych osobni-ków czy spożywanie alkoholu w przedsionku.

Nowe miejsce jest co prawda o 1/3 mniejsze, ale zbiory na tym nie ucierpią. Wiele jest po prostu nie do  użytku: poniszczone, zagrzybione egzemplarze po  selekcji zostaną wyrzucone. Książki, które nigdy nie były wypożyczane trafią do  innych, większych bibliotek lub do  sprzedaży. To  co  w  bibliotece naj-ważniejsze, czyli książki noblistów, bestsellery i  ka-non literatur z  różnych regionów np. Bałkanów czy Rumunii oczywiście zostaną. Niektóre z książek będą znajdować się w magazynie – jednak nadal można je będzie wypożyczać.

Jak mówi Pani Ewa Wawerska, kierownik biblio-teki: — „Studenci jadą do Norwida”. Poza tym jednak instytucja ma swoich stałych czytelników, a  co  naj-bardziej zadowalające – nowe pokolenie: dzieci przy-chodzące z rodzicami. Jest ich coraz więcej. Ewa Wa-werska oraz Beata Waśko, zastępca dyrektora ds. pro-gramowych mówią: - Przez okres zamknięcia będzie-my bardzo tęsknić za swoimi czytelnikami, niestety jest to konieczne. Książki muszą przejść przez proces dokładnej selekcji. Z tego co wiemy, czytelnicy będą także tęsknić za nami. Bardzo nam miło z tego powo-du. Jednocześnie apelujemy o zwrot książek do końca czerwca – musimy wiedzieć dokładnie jaki jest zasób naszych księgozbiorów.

Biblioteka na osiedlu Górali 5 nie mogłaby znik-nąć z mapy Nowej Huty. Jej historia, ponad pięćdzie-sięcioletnia oraz zasób jej cennych księgozbiorów jest zbyt duży. Wystarczy poczekać na koniec koniecznej reorganizacji do października.

Anna Ledwoń

nowohucka Biblioteka Publiczna wprowadza ko-lejne nowości: bezpłatne dostęp dla czytelników

zbiorów ibuk.pl. w  formie elektronicznej. Oferta korzystania z  zasobów kierowana jest szczególnie do  studentów, uczniów oraz osób dokształcających się. Ibuk.pl to  pierwsza w  Polsce czytelnia on-line podręczników akademickich i  książek naukowych w języku polskim.

W  czerwcu czytelnicy NhBP będą mogli nie-odpłatnie korzystać z  testowego dostępu do  elektro-nicznej wersji ponad 2800 publikacji z  zakresu hu-manistyki, nauk społecznych, ekonomicznych, ma-tematyczno-przyrodniczych, prawnych, medycyny i informatyki. Do dyspozycji czytelników będą także dostępne leksykony, słowniki oraz publikacje w języ-ku angielskim i niemieckim.

Od  lipca biblioteka planuje wykupienie rocz-nego dostępu do  najbardziej poczytnych publikacji na  platformie czytelniaibuk.pl i  udostępnianie ich swoim czytelnikom. Dalsze plany rozwoju tej formy udostępniania zbiorów uzależnione będą od zaintere-sowania czytelników zasobami ibuka.pl

Czytelnia internetowa ibuk.pl będzie dostępna na  komputerach we wszystkich placówkach NhBP. W bibliotekach można też otrzymać hasła do zdalne-go dostępu i korzystać z oferty również z komputerów domowych.

O szczegółach korzystania z tej formy książki do-wiedzieć się można w Bibliotece Głównej na os. Sta-lowym 12 oraz w pozostałych placówkach NhBP lub na stronie www.biblioteka.krakow.pl.

nowa huta jest fajna wymarzony awans hutnika! w  kapitalnym stylu zapewniła sobie awans

drużyna Hutnika Nowa Huta. Dzięki zwy-cięstwu 7:0 w  Osieku już na  trzy kolejki przed końcem sezonu jest pewne, że  Hutnicy zakoń-czą rozgrywki na  pierwszym miejscu. Wygraną świętowało z piłkarzami kilkuset kibiców. Kilka razy więcej spodziewane jest na  fecie z  okazji awansu. Odbędzie się ona na Placu Centralnym 3 czerwca po ostatnim meczu sezonu – spotkaniu Hutnika z Borkiem Kraków w Nowej Hucie (po-czątek meczu godz. 17:30). TP

koniec czy nowy początek biblioteki na osiedlu górali?

bezpłatne książki on-line

Zdję

cia:

Fili

p M

ichn

o

Zdję

cie:

Mar

cin

Kąd

zioł

ka

aktualności

lodołamacz///bezpłatny dwutygodnik nowej hutylodołamacz///nr 5 [6] / 2012 28 maja - 10 czerwca///54///

/ / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / // / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / /

relacje/ / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / /

/ / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / /

/ / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / /

/ / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / /

/ / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / /

tak twierdzą dzieCi, które PodCzas majowyCh sPaCerów zwiedzały zieloną dzielniCę. była to wyPrawa w Przeszłość – Czasy Prl-u i PierwszyCh budowniCzyCh.

w weekendy mali studenci z Uniwersytetu Dzie-ci wciąż się uczą. Poznają jednak świat w nie-

co inny sposób niż na  lekcjach w  szkole: chodzą na wykłady, wycieczki, odwiedzają ciekawe miejsca. Ostatnie soboty maja spędzili, wędrując po  naj-młodszej dzielnicy Krakowa pod hasłem „Czy w Nowej Hucie mieszkają sami hutnicy?”. Wyciecz-ka startowała spod Nowohuckiego Centrum Kultu-ry, prowadziła przez Plac Centralny, osiedle Urocze, ulicę Obrońców Krzyża, Teatr Ludowy aż do czołgu na osiedlu Górali.

  Młodych odkrywców oprowadzały przewod-niczki po  Krakowie, które historie poszczególnych obiektów urozmaicały ciekawostkami i  zadaniami specjalnymi dla dzieci: zagadkami, rebusami, puz-zlami. Wszystko oczywiście w klimacie nowohuckim.

 Dziewięcioletnia Klaudia przyznała, że najbar-dziej zaskoczyła ją „ta  podziemna kryjówka”. Cho-dziło o  schron, którego szyb wentylacyjny dzieci zobaczyły przechodząc przez plac zabaw na osiedlu Uroczym. Jej rówieśnikom przypadły do gustu inne miejsca. Ani najbardziej spodobał się Teatr Ludowy, a  Wojtek zainteresował się Nową Hutą globalnie, twierdząc: – Nigdy tutaj nie byłem. Chcę się dowie-dzieć czegoś nowego.

 — Dzieci nie mają uprzedzeń tak jak rodzice, nie

znają mitu o  niebezpiecznej Nowej Hucie – mówi przewodniczka Grażyna Szarugiewicz, która z  Bar-barą (Bają) Weżgowiec oprowadziła w ramach zajęć około 150 studentów Uniwersytetu. — Przycho-dzą z  otwartymi rękami, więc warto im pokazać to co tutaj jest najpiękniejsze. Są jak chłonna gąbka, bez barier. Naszym wycieczkom często przysłuchują się mieszkańcy, co  jest bardzo sympatyczne. W  ze-

szłym tygodniu spotkaliśmy pod krzyżem nowohuc-kim na osiedlu Teatralnym panią, która brała udział w  wydarzeniach z  1960 roku. Opowiedziała nam swoje wspomnienia.

 Zieloną dzielnicę docenili także rodzice dzieci, spacerujący ze swymi pociechami. — To mistrzostwo świata. Ja Huty nie znałem i bardzo mi się spodoba-ła. Jest tu  tak kwieciście. Ostatni raz byłem tu  20 lat temu. Nic się nie zmieniło! Przynajmniej w  tej starszej części – podsumował wyprawę Paweł, tata dziesięcioletniego Maćka. Inni rodzice również nie kryli zadowolenia twierdząc, że  zwiedzanie Nowej Huty, tej cichszej strony miasta, jest bardzo ciekawe. Joanna, mama dziesięcioletniego Wojtka, zwróciła uwagę także na aspekt edukacyjny. — To interesują-ce szczególnie dla dzieci, które czasów socjalizmu nie pamiętają, to dla nich historia – stwierdziła.

Uwagę małych studentów faktycznie przyku-ła historia. Szczególnie interesowały ich produkty z okresu PRL-u i życie codzienne w tamtych czasach. Ale nie zabrakło również pytań o wielkość kombina-tu czy strój roboczy hutników. Ten ostatni skojarzył się im z ubiorem rycerzy czy astronautów.

Podczas jednego z  zadań na  trasie dzieci, oglą-dając zdjęcia przedmiotów dostępnych dawniej w  sklepach, miały odgadywać ich przeznaczenie. Często były zaskoczone ich prawdziwą rolą. Syfonu nikt wcześniej na  oczy nie widział – skojarzył się on  z  czajnikiem. Rzutnik do  slajdów ktoś uznał za dziwny rodzaj tostera. A na pytanie, co przedstawia zdjęcie ze  sznurem papieru toaletowego, dzieci chó-rem krzyknęły: „KORALE!”.

Joanna Fiołek

biblioteka Główna Ośrodka im. Norwida w Krako-wie jest w trakcie reorganizacji. Od 1 czerwca do 12

października będzie nieczynna. Jakie będą dalsze losy placówki?

Sprawą zainteresowaliśmy się po informacji jed-nej z  czytelniczek o  przeniesieniu biblioteki w  inne miejsce. Miałby to być pierwszy krok do jej likwidacji.

- W bibliotece pracują bardzo kompetentni pracowni-cy, a zbiory tu to literatura przez duże L. Ośrodek jest także na  trasie zabytków kultury. Chwalimy się po-tencjałem turystycznym, a likwidujemy coś z pejzażu Nowej Huty – mówi czytelniczka Bożena Gmyrek.

Biblioteka beletrystyczna rzeczywiście zostaje przeniesiona. Jednak można nazwać to  nowym, do-brym początkiem tego miejsca. Dotychczasowe po-mieszczenie, gdzie znajdowała się instytucja, nie było remontowane od  kilkunastu lat. Ośrodkowi Kultury Norwida – w  którego strukturach znajduje się biblio-teka – niestety nie udało się doprosić Zarządu Budyn-ków Komunalnych o remont. Brakuje także pieniędzy na  czynsz i  podstawowe opłaty. Ośrodek nie dostał w grudniu 2011 ostatniej transzy dofinansowania i roz-począł bieżący rok z długiem. Przeniesienie biblioteki w inne miejsce to korzyść dla czytelników, ale i dla pra-cowników. Dział beletrystyczny będzie teraz znajdował się obok działu naukowego, tuż przy wejściu, w dwóch połączonych ze  sobą pomieszczeniach – wyremonto-wanych, korzystnych dla stanu książek i bezpiecznych. W obecnym miejscu śnieg wlatywał do pomieszczenia przez okna, gdy padał deszcz pomieszczenie przecieka-ło, zdarzały się tam także wizyty podejrzanych osobni-ków czy spożywanie alkoholu w przedsionku.

Nowe miejsce jest co prawda o 1/3 mniejsze, ale zbiory na tym nie ucierpią. Wiele jest po prostu nie do  użytku: poniszczone, zagrzybione egzemplarze po  selekcji zostaną wyrzucone. Książki, które nigdy nie były wypożyczane trafią do  innych, większych bibliotek lub do  sprzedaży. To  co  w  bibliotece naj-ważniejsze, czyli książki noblistów, bestsellery i  ka-non literatur z  różnych regionów np. Bałkanów czy Rumunii oczywiście zostaną. Niektóre z książek będą znajdować się w magazynie – jednak nadal można je będzie wypożyczać.

Jak mówi Pani Ewa Wawerska, kierownik biblio-teki: — „Studenci jadą do Norwida”. Poza tym jednak instytucja ma swoich stałych czytelników, a  co  naj-bardziej zadowalające – nowe pokolenie: dzieci przy-chodzące z rodzicami. Jest ich coraz więcej. Ewa Wa-werska oraz Beata Waśko, zastępca dyrektora ds. pro-gramowych mówią: - Przez okres zamknięcia będzie-my bardzo tęsknić za swoimi czytelnikami, niestety jest to konieczne. Książki muszą przejść przez proces dokładnej selekcji. Z tego co wiemy, czytelnicy będą także tęsknić za nami. Bardzo nam miło z tego powo-du. Jednocześnie apelujemy o zwrot książek do końca czerwca – musimy wiedzieć dokładnie jaki jest zasób naszych księgozbiorów.

Biblioteka na osiedlu Górali 5 nie mogłaby znik-nąć z mapy Nowej Huty. Jej historia, ponad pięćdzie-sięcioletnia oraz zasób jej cennych księgozbiorów jest zbyt duży. Wystarczy poczekać na koniec koniecznej reorganizacji do października.

Anna Ledwoń

nowohucka Biblioteka Publiczna wprowadza ko-lejne nowości: bezpłatne dostęp dla czytelników

zbiorów ibuk.pl. w  formie elektronicznej. Oferta korzystania z  zasobów kierowana jest szczególnie do  studentów, uczniów oraz osób dokształcających się. Ibuk.pl to  pierwsza w  Polsce czytelnia on-line podręczników akademickich i  książek naukowych w języku polskim.

W  czerwcu czytelnicy NhBP będą mogli nie-odpłatnie korzystać z  testowego dostępu do  elektro-nicznej wersji ponad 2800 publikacji z  zakresu hu-manistyki, nauk społecznych, ekonomicznych, ma-tematyczno-przyrodniczych, prawnych, medycyny i informatyki. Do dyspozycji czytelników będą także dostępne leksykony, słowniki oraz publikacje w języ-ku angielskim i niemieckim.

Od  lipca biblioteka planuje wykupienie rocz-nego dostępu do  najbardziej poczytnych publikacji na  platformie czytelniaibuk.pl i  udostępnianie ich swoim czytelnikom. Dalsze plany rozwoju tej formy udostępniania zbiorów uzależnione będą od zaintere-sowania czytelników zasobami ibuka.pl

Czytelnia internetowa ibuk.pl będzie dostępna na  komputerach we wszystkich placówkach NhBP. W bibliotekach można też otrzymać hasła do zdalne-go dostępu i korzystać z oferty również z komputerów domowych.

O szczegółach korzystania z tej formy książki do-wiedzieć się można w Bibliotece Głównej na os. Sta-lowym 12 oraz w pozostałych placówkach NhBP lub na stronie www.biblioteka.krakow.pl.

nowa huta jest fajna wymarzony awans hutnika! w  kapitalnym stylu zapewniła sobie awans

drużyna Hutnika Nowa Huta. Dzięki zwy-cięstwu 7:0 w  Osieku już na  trzy kolejki przed końcem sezonu jest pewne, że  Hutnicy zakoń-czą rozgrywki na  pierwszym miejscu. Wygraną świętowało z piłkarzami kilkuset kibiców. Kilka razy więcej spodziewane jest na  fecie z  okazji awansu. Odbędzie się ona na Placu Centralnym 3 czerwca po ostatnim meczu sezonu – spotkaniu Hutnika z Borkiem Kraków w Nowej Hucie (po-czątek meczu godz. 17:30). TP

koniec czy nowy początek biblioteki na osiedlu górali?

bezpłatne książki on-line

Zdję

cia:

Fili

p M

ichn

o

Zdję

cie:

Mar

cin

Kąd

zioł

ka

ludziekultura

lodołamacz///bezpłatny dwutygodnik nowej hutylodołamacz///nr 5 [6] / 2012 28 maja - 10 czerwca///76///

/ / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / // / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / /

/ / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / /

/ / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / // / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / /

Problematyka adoPCji otwiera nowy Cykl działań sPołeCznyCh teatru łaźnia nowa, „teatr zgromadzenie”.

serdeCznie zaPraszamy wszystkiCh zainteresowanyCh adoPCją 15 CzerwCa do teatru łaźnia nowa, gdzie obok Pokazu sPeCjalnego najnowszej Premiery teatru – „antyzwiastowania” marii sPiss w reżyserii bartosza szydłowskiego, odbędzie się m.in. konferenCja, w trakCie której będzie można Porozmawiać z Profesjonalistami zajmująCymi się adoPCją, Praktykami, jak i adoPtowanymi kiedyś, a dzisiaj już dorosłymi dziećmi. główny PomysłodawCa i generalny kurator Projektu teatr zgromadzenie: bartosz szydłowski oraz małgorzata szydłowska.

mój syn jest dla mnie darem – najcenniej-szym i najbardziej wymagającym Nauczy-

cielem :-) Ma w sobie niezwykłe pokłady dobra i wrażliwości. Niezmiennie mnie zachwyca i prawdziwie odmienia moje życie – każdego dnia… rozmowa z joanną kemPą – matką adoPCyjną, której historia zainsPirowała twórCów sPektaklu „antyzwiastowanie”.

jak długo dojrzewała Pani do deCyzji o adoPCji dzieCka?Joanna Kempa: – Moment, w którym otwieramy się na taką drogę do rodzicielstwa jest chyba zawsze zwią-zany z  jakimś mocnym doświadczeniem… To  jedna z tych chwil w życiu, gdy tworzy się w nas szczególna forma wrażliwości, chwila, która sprawia, że  zaczy-namy inaczej patrzeć na  świat. W  moim życiu i  ser-cu przestrzeń na  taką formę rodzicielstwa powstała na skutek straty i związanych z nią ważnych refleksji. Od pierwszej myśli do decyzji upłynął niespełna rok.

Co było dla Pani najtrudniejsze w samym ProCesie adoPCyjnym?Moje doświadczenia są  bardzo dobre, bo  dane mi było spotkać we wrocławskim świecie adopcji nie-zwykłych ludzi – dalekich w  swoich postawach od  urzędniczych nawyków – pełnych serca, empa-tii i  cudownej wrażliwości. Jedyne, co  było mi so-bie trudno wyobrazić, to  w  jaki sposób spotkamy się z  naszym dzieckiem. Kto i  w  jakich okoliczno-ściach mnie o  tym poinformuje. Słyszałam o  tym, że  to  dzieci „znajdują” rodziców, że  dzieci czekają właśnie na  to  jedno spotkanie, ale nie miałam po-jęcia, jak do tego może dojść. Obawiałam się, czy ja to dziecko „rozpoznam”, czy się zdołamy „odnaleźć”. Moje obawy zakończyły się w chwili, gdy w najmniej oczekiwanych okolicznościach mój synek rozpoznał mnie, podszedł, spojrzał w  oczy i chwycił za rękę – niepotrzebne były słowa – w jednej chwili zrozumia-łam, w  jaki niezwykły sposób może dojść do  takie-go spotkania… i  że  jak już się ono zdarza, znikają wszystkie wątpliwości.

jak długo trwała ProCedura adoPCyjna w Pani PrzyPadku?Na  szkolenie czekaliśmy niecałe pół roku. Trwało trzy miesiące, po nim odbyliśmy staż i otrzymaliśmy kwalifikacje. Po kolejnym pół roku mieliśmy synka.

na  Co muszą być, Pani zdaniem, Przygotowani ludzie deCydująCy się na adoPCję dzieCka?

Myślę, że najlepiej jest rozpoczynać tą podróż bez specjalnych oczekiwań, ale za to  z  dużą uważnością, szacunkiem i otwartością. Ważne jest też, aby dać so-bie i dziecku czas, nie przyspieszać kolejnych etapów. Trudy mijają, a na wszystko przychodzi właściwy czas

– nie zawsze zgodny ze wskazówkami w poradników. Kluczowa sprawa to poczucie bezpieczeństwa dziecka, przekonanie, że może na nas polegać, że nasza relacja jest trwała, bezwarunkowa. I że przez wszystkie kry-zysy przejdziemy RAZEM.

Eliza Kubiak

moje dziecko jest darem

adopcja wielka radość

ludziekultura

lodołamacz///bezpłatny dwutygodnik nowej hutylodołamacz///nr 5 [6] / 2012 28 maja - 10 czerwca///76///

/ / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / // / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / /

/ / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / /

/ / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / // / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / /

Problematyka adoPCji otwiera nowy Cykl działań sPołeCznyCh teatru łaźnia nowa, „teatr zgromadzenie”.

serdeCznie zaPraszamy wszystkiCh zainteresowanyCh adoPCją 15 CzerwCa do teatru łaźnia nowa, gdzie obok Pokazu sPeCjalnego najnowszej Premiery teatru – „antyzwiastowania” marii sPiss w reżyserii bartosza szydłowskiego, odbędzie się m.in. konferenCja, w trakCie której będzie można Porozmawiać z Profesjonalistami zajmująCymi się adoPCją, Praktykami, jak i adoPtowanymi kiedyś, a dzisiaj już dorosłymi dziećmi. główny PomysłodawCa i generalny kurator Projektu teatr zgromadzenie: bartosz szydłowski oraz małgorzata szydłowska.

mój syn jest dla mnie darem – najcenniej-szym i najbardziej wymagającym Nauczy-

cielem :-) Ma w sobie niezwykłe pokłady dobra i wrażliwości. Niezmiennie mnie zachwyca i prawdziwie odmienia moje życie – każdego dnia… rozmowa z joanną kemPą – matką adoPCyjną, której historia zainsPirowała twórCów sPektaklu „antyzwiastowanie”.

jak długo dojrzewała Pani do deCyzji o adoPCji dzieCka?Joanna Kempa: – Moment, w którym otwieramy się na taką drogę do rodzicielstwa jest chyba zawsze zwią-zany z  jakimś mocnym doświadczeniem… To  jedna z tych chwil w życiu, gdy tworzy się w nas szczególna forma wrażliwości, chwila, która sprawia, że  zaczy-namy inaczej patrzeć na  świat. W  moim życiu i  ser-cu przestrzeń na  taką formę rodzicielstwa powstała na skutek straty i związanych z nią ważnych refleksji. Od pierwszej myśli do decyzji upłynął niespełna rok.

Co było dla Pani najtrudniejsze w samym ProCesie adoPCyjnym?Moje doświadczenia są  bardzo dobre, bo  dane mi było spotkać we wrocławskim świecie adopcji nie-zwykłych ludzi – dalekich w  swoich postawach od  urzędniczych nawyków – pełnych serca, empa-tii i  cudownej wrażliwości. Jedyne, co  było mi so-bie trudno wyobrazić, to  w  jaki sposób spotkamy się z  naszym dzieckiem. Kto i  w  jakich okoliczno-ściach mnie o  tym poinformuje. Słyszałam o  tym, że  to  dzieci „znajdują” rodziców, że  dzieci czekają właśnie na  to  jedno spotkanie, ale nie miałam po-jęcia, jak do tego może dojść. Obawiałam się, czy ja to dziecko „rozpoznam”, czy się zdołamy „odnaleźć”. Moje obawy zakończyły się w chwili, gdy w najmniej oczekiwanych okolicznościach mój synek rozpoznał mnie, podszedł, spojrzał w  oczy i chwycił za rękę – niepotrzebne były słowa – w jednej chwili zrozumia-łam, w  jaki niezwykły sposób może dojść do  takie-go spotkania… i  że  jak już się ono zdarza, znikają wszystkie wątpliwości.

jak długo trwała ProCedura adoPCyjna w Pani PrzyPadku?Na  szkolenie czekaliśmy niecałe pół roku. Trwało trzy miesiące, po nim odbyliśmy staż i otrzymaliśmy kwalifikacje. Po kolejnym pół roku mieliśmy synka.

na  Co muszą być, Pani zdaniem, Przygotowani ludzie deCydująCy się na adoPCję dzieCka?

Myślę, że najlepiej jest rozpoczynać tą podróż bez specjalnych oczekiwań, ale za to  z  dużą uważnością, szacunkiem i otwartością. Ważne jest też, aby dać so-bie i dziecku czas, nie przyspieszać kolejnych etapów. Trudy mijają, a na wszystko przychodzi właściwy czas

– nie zawsze zgodny ze wskazówkami w poradników. Kluczowa sprawa to poczucie bezpieczeństwa dziecka, przekonanie, że może na nas polegać, że nasza relacja jest trwała, bezwarunkowa. I że przez wszystkie kry-zysy przejdziemy RAZEM.

Eliza Kubiak

moje dziecko jest darem

adopcja wielka radość

imprezyludzie

lodołamacz///bezpłatny dwutygodnik nowej hutylodołamacz///nr 5 [6] / 2012 28 maja - 10 czerwca///98///

/ / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / // / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / /

/ / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / /

/ / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / /

/ / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / /

oskar urodził się w 26 tygodniu Ciąży, ważąC 900 gram. lekarze nie wierzyli, że Przeżyje Poród. wierzyli w niego jednak rodziCe. udało się dzięki iCh walCe.

to była druga ciąża Heleny. Pierwsza zakończyła się poronieniem. Tym razem też było ciężko – krwa-

wienia, ciągłe pobyty w  szpitalu, strach o  zdrowie dziecka. Na  początku szóstego miesiąca nastąpiło niespodziewane odejście wód płodowych. Trafiła do  nowohuckiego szpitala, na  ulicę Ujastek. Dosta-ła zastrzyk na rozwinięcie płodu, po którym trzeba jeszcze „zaczekać” z  porodem dwa dni. Wtedy jest szansa, że  dziecko w  ekspresowym tempie nadrobi pewne braki. Niestety nie zdążyło. Poród zaczął się po upłynięciu jednej doby.

Najpierw był krwotok. Helena usłyszała wtedy od  lekarza jedno, dramatyczne zdanie, którego ni-gdy nie zapomni: „Dziecka nie będzie, ratujemy pani życie”. Operacja trwała godzinę. Mąż Heleny, Prze-mek, w tym czasie bał się, że straci dziecko, żonę albo nawet ich oboje. Wtedy wybrał też dwa imiona dla dziecka: jeśli przeżyje, będzie to Oskar, jeśli umrze – Aleksander. Urodził się… Oskar.

Jak wspomina Helena – był troszkę większy niż dłoń. Nie dawano mu szans. W  drugiej dobie po  porodzie zobaczyła syna. Na  oddział intensyw-nej terapii neonatologicznej (dla noworodków) poje-chała na  wózku inwalidzkim, wieziona przez męża. Jak się później okazało, to był jedyny moment kiedy obydwoje mogli tam być jednocześnie przy dziecku. Oskar wyglądał jak mały kurczaczek: mniejszy niż kotek, prześwitująca skóra, podłączony do aparatur, za malutki by wbić w niego igłę. W ramiona wzięła go dopiero po 11 tygodniach.

Prawdziwa walka dopiero wtedy się zaczęła. Miał płuca podziurawione jak plaster miodu. Kolej-ne tygodnie upływały w  ciągłym napięciu, czy uda mu się samodzielnie oddychać. Jego rówieśniczka z  oddziału zaczęła – po  tygodniu. Drugie dziec-ko – po kilku dniach. Helena i Przemek codziennie dostawali informacje, że nie udała się kolejna próba oddychania, że  jest ryzyko operacji serca, operacji oczu, że dostał mikrowylewów do mózgu, że trzeba

mu przetoczyć krew… Helena nawet kąpała się z te-lefonem, w ciągłej gotowości gdyby coś mu się stało, gdyby przyszła jakaś nowa informacja ze  szpitala. Na oddziale przy synku mogli być tylko pojedynczo i to maksymalnie 2,5 godziny w ciągu dnia.

Ciągle największym problemem był brak siły Oskara do  samodzielnego oddychania. Matka za-łamywała się widząc, że  inne wcześniaki już sobie z tym radzą a on nie. Mąż przekonywał ją: „Oskar za-cznie oddychać wtedy kiedy sam będzie chciał, a nie wtedy kiedy my będziemy chcieli”.

Pewnej nocy przyśnił jej się syn, oddychający już samodzielnie, wspomagany tylko przez CPAP (maskę nosową). Następnego dnia, kiedy przyjecha-ła do  szpitala, nie mogła uwierzyć własnym oczom. Oskar pierwszy raz od  28 dni był odłączony od  re-spiratora, a na buzi miał… CPAP. Helena i Przemek wygrali bitwę o jego pierwszy oddech.

– Mieliśmy wsparcie cudownych lekarzy i  pie-lęgniarek – mówi matka. Czuje, że  oddali jej dziec-ku wiele serca. Po  trzech miesiącach od  urodzenia

– równo w  dniu, na  który był wyznaczony termin porodu – Oskar opuścił szpital. To  był jednak do-piero początek. – O życie naszego dziecka walczyli-śmy długo. Miał dysplazję oskrzelowo-płucną. Zero odporności. Wystarczyłby ktoś z katarem, by dostał zapalenie płuc. Po wyjściu ze szpitala przez miesiąc nikomu go nie pokazywaliśmy. I tak nie obyło się bez zapalenia i powrotu do szpitala po tygodniu.

Odwiedzali chirurga, neurologa, rehabilitanta. – Inne mamy się dziwiły, twierdząc, że  za bardzo się przejmuję, po lekarzach biegam… ale powiedziałam, że się nie poddam i będę walczyć o moje dziecko. Za-grożeń był ogrom. Psychicznie z Przemkiem byliśmy wykończeni – mówi Helena. – Mąż bardzo mnie

wspierał. Jest cudownym człowiekiem, dodawał mi otuchy. Ja chciałam pomóc mężowi, a  on  mi. Prze-trwaliśmy to wszystko i jestem z tego dumna.

Po wielu staraniach udało się zdobyć dla Oska-ra szczepionkę, wzmacniającą odporność. Lekarze uznali, że  potrzebuje on  aż  10 dawek. Rodzice szu-kali jej wszędzie, za granicą też – tam jest tańsza. Otrzymali ją w  Krakowie. Oskar dostał trzy dawki i od tamtej pory na nic nie zachorował.

W  związku z  dysplazją oskrzelowo-płucną ko-nieczne były z  kolei elektryczne nebulizacje (wyko-nywane niekiedy trzy razy na dobę, a czasem nawet co dwie godziny). Przewidywano, że chłopiec będzie musiał się im poddawać przez około 10 lat. Tymcza-sem już po  dwóch latach okazały się niepotrzebne. Oskar wyzdrowiał.

Dziś ma prawie trzy lata i  wszędzie go pełno. Jest bardzo żywym dzieckiem, nadpobudliwym, jak wiele wcześniaków. Helena przyznaje się do nadopie-kuńczości: – Czuję, że za bardzo go pilnuję, ciągle za nim chodzę. Ale jest dla mnie wielkim skarbem, ina-czej nie potrafię. Rozświetla mi i mężowi życie, nie wyobrażam sobie, jak myśmy żyli bez niego.

Na pytanie, czy bycie matką nie ogranicza, He-lena odpowiada: – Nie. Wiedziałam, że to będzie naj-ważniejsze, co zrobię w życiu. Jako matka rozwijam się, czuję się spełniona. Macierzyństwo jest czymś cudownym i życzę tego każdej kobiecie. Na jej prośbę zamieszczamy także słowa skierowane do koleżanki, która urodziła córeczkę w 30 tygodniu ciąży: „Basiu, mimo, że Nina żyła tylko jeden dzień, Ty już zawsze będziesz matką”.

Joanna FiołekZdjęcia: archiwum rodzinne

tak się bawi młoda huta z okazji dnia dzieCka w żadnej z dzielniC nowohuCkiCh nie zabraknie atrakCji dla iCh młodyCh mieszkańCów.

w najstarszej części Huty dzieci mogą uczcić swoje święto w teatralnym klimacie. Jedną z propozycji

dla nich jest spektakl „Calineczka”, którą pokaże Te-atr Lalek Banialuka z Bielska-Białej w Nowohuckim Centrum Kultury. Kolejne przestawienie wystawi offo-wy Teatr Hothaus w dawnym kinie Światowid (obec-nie Muzeum PRL-u). Pokażą „Króla Maciusia Pierw-szego” według Janusza Korczaka. Będzie to  pokaz premierowy w reżyserii Wojciecha Terechowicza, który ponownie grany będzie 2, 3 oraz 22, 23 i 24 czerwca.

Pierwszego dnia miesiąca Nowohucianie mogą wziąć udział w imprezie organizowanej przez Ośrodek Kultury Kraków-Nowa Huta z Radą Dzielnicy Mistrze-jowice: Sportowy Dzień Dziecka Euro 2012. W  pro-gramie imprezy, która który odbędzie się na  boisku szkolnym na osiedlu Bohaterów Września 13, znalazły się występy estradowe, zawody sportowo-rekreacyjne, malowanie twarzy oraz specjalne pokazy Straży Pożar-nej, Miejskiej i Grupy Happenerskiej Nowa Huta z Klu-bu 303. Imprezie towarzyszyć będzie akcja krwiodaw-stwa. Innym wydarzeniem Ośrodka jest Truskawkowy

Dzień Dziecka na osiedlu Chałupki zaplanowany na 6 czerwca wspólnie z Radą Dzielnicy XVIII Nowa Huta.

Ciąg dalszy zabaw dla najmłodszych nastąpi 2 czerwca. Będzie to  Rodzinny dzień otwarty, organi-zowany przez prowadzących Ośrodek Kultury im. C. K. Norwida. Wśród ich propozycji znalazły się warsz-taty Akademii Filmowej Młodego Widza, projekcja filmu „Królewna Śnieżka” w reżyserii Tarsema Singh a także gry i zabawy, koncert oraz wernisaż wystawy Pauliny Steligi „Portrety”. Tego samego dnia w ramach święta dzieci OKN urządza zabawę w Mistrzejowicach, w Klubie Kuźnia na osiedlu Złotego Wieku.

Także 2 czerwca Fundacja Teatru Ludowego zapra-sza na  Wielokulturowy Dzień Dziecka przed teatrem na osiedlu Teatralnym, występy na scenie plenerowej oraz atrakcje poza nią. Ciekawie zapowiadają się specjalne sto-iska, których gospodarzami będą przedstawiciele krajów Europy Zachodniej i Meksyku. Natomiast w Bieńczycach pracownicy Młodzieżowego Domu Kultury im. Janu-sza Korczaka mieszczącego się na  osiedlu Kalinowym przygotowują festyn rodzinny Święto Dzieci.

Miłośnicy czytania mogą wybrać się na  2. Tar-gi Książki dla Dzieci od  1 do  3 czerwca do  hali wy-stawienniczej w  Czyżynach. Natomiast mieszkańcy Wzgórz Krzesławickich 3 czerwca zaproszeni są na im-prezę dla całych rodzin: Mafijno-familijny Dzień Łuczanowic przy ul. Mycielskiego w Krakowie. To  fe-styn, którego uczestnicy przeniosą się w  klimat lat 20. – W programie festynu znajdzie się między innymi koncert półfinalistów programu „Must be the music”: Julii Miesiączek i Witolda Niedojadło – informują orga-nizatorzy wydarzenia – Klub Aneks Ośrodka Kultury Kraków-Nowa Huta oraz Rada Dzielnicy XVII. WM

zapraszamy do gruzji!tegoroczne III Dni Kultury Gruzińskiej odbędą się

częściowo w Klubie KOMBINATOR (os. Szkolne 25). Sobota, niedziela i poniedziałek (9-11 czerwca) upłyną pod znakiem projekcji filmowych, dyskusji i  wystaw. Wstęp na wszystkie wydarzenia jest darmowy.

W sobotę o godz. 17 – multimedialna wystawa prac gruzińskiego artysty Vaho Hazalii. O 18 Pecha-Kucha Sakartvelo. Zasada Pecha Kucha jest prosta: opowiedzieć

historię w 20 zdjęciach, po 20 sekund na każde. Jak za-prezentować swoją przygodę z Gruzją w 6 minut 40 se-kund? Nasi prelegenci na pewno was zaskoczą, również o godz. 20, podczas panelu dyskusyjnego „Gruzja za je-den uśmiech, czyli jak podróżować po Gruzji”. W niedzielę w Kombinatorze – od godz. 15 pokazy filmów gruzińskich, wybranych przez znawcę tego kina, Dominika Cagarę. W  poniedziałek natomiast: werni-saż wystawy fotografii „Gruzja wywołana” (godz. 17).

Szczegółowy program festiwalu dostępny na stronie:

www.klubkombinator.Com

zawsze uważałem, że moi szkolni koledzy to idioci – to słowa głównego bohatera filmu Woody Allena pt. „Annie Hall”, który 21 czerwca zobaczymy w  nowo–huckim kinie Sfinks.

„Annie Hall” jest jednym z najważniejszych ob-razów w twórczości Woody Allena. Komedia przed-stawia historię Alvy Singera, nowojorskiego komika nie mogącego poradzić sobie z własnymi lękami i ob-sesjami. Na domiar złego porzuciła go właśnie dziew-czyna, córka zamożnych anglosaskich protestantów ze środkowego Zachodu. Alvy rozpamiętuje wspólne chwile z  Annie, zaś winą za rozpad ich burzliwego związku obarcza trudne dzieciństwo i niezbyt udane związki z kobietami.

Komedia, którą zobaczymy w ramach cyklu Per-ły Klasyki, stanowi kwintesencję stylu Woody Allena. Dominują w  niej inteligentne, cięte dialogi, neuro-tyczny bohater (alter ego reżysera) a  także tętniący życiem Nowy Jork. Obraz Allena zdobył uznanie widzów i krytyki na całym świecie, czego dowodem są cztery Oscary, pięć nagród Bafta i Złoty Glob.

Specjalnie na  potrzeby pokazu, jego organizato-rzy z Dyskusyjnego Klubu Kropka przygotują wystawę stylizacji do  komedii amerykańskiego reżysera oraz nowojorskie słodkości dla każdego z  widzów. Film rozpocznie się o  godzinie 19 na  osiedlu Górali 5. Bi-lety: normalne w cenie 13 złotych, ulgowe dla uczniów i studentów 11 złotych, a ulgowe dla seniorów 8 złotych.

konkurs Dla czytelników Lodołamacza mamy podwójne zaproszenia na  dowolny seans w  Kinie Studyjnym Sfinks, do wykorzystania od 8 do 25 czerwca. By je otrzymać, należy poprawnie odpowiedzieć na  pytanie: jak nazywa się nagroda przyznawana za najlepszy polski film przez Polską Federację Dyskusyjnych Klubów Filmowych? Zgłoszenia prosimy przysyłać drogą mailową (redakcja@lodolamacz.pl) do  6 czerwca 2012, wpisując w  temacie wiadomości

„Kino Sfinks – konkurs”, a w treści podając swoje imię i  nazwisko oraz telefon kontaktowy. Zwycięzców wylosujemy spośród osób, które poprawnie odpowiedzą na pytanie konkursowe.

walka o oddech

Mama Oskara mogła wziąć go w  ramiona po  raz pierwszy dopiero po 11 tygodniach od urodzenia.

/ / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / /Oskar po urodzeniu był troszkę większy niż dłoń.

/ / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / /

perła klasyki na dużym ekranie

Rysunek Łukasz Lenda

nie ma nudy!Ponad 100 załóg zabytkowych pojazdów weź-

mie udział w  II Nowohuckim Rajdozlocie Samochodów z Epoki PRL-u od 1 do 3 czerwca. Będzie to największa tego typu impreza w Polsce. skąd Pomysł na nh zlot?Michał Chaciński: Jestem miłośnikiem starej polskiej motoryzacji i  Nowej Huty. Moi dziad-kowie budowali tę dzielnicę i to tutaj ze szpitala im. Żeromskiego na  osiedle Urocze jechałem jako niemowlę Polskim Fiatem 126p, których dzisiaj mam trzy.

dlaCzego nowa huta?Celem NH Zlotu jest promocja Nowej Huty. Sa-mochody, podobnie jak i dzielnica dla wielu Po-laków są symbolem PRL-u.

Co wyróżnia nowohuCki rajd od innyCh tego tyPu imPrez?Ma bardzo bogaty program poświęcony wyłącz-nie Nowej Hucie. Ludzie jeżdżą ze specjalnymi mapami i muszą zagłębić się w historię dzielni-cy by dotrzeć do mety. Nie ma nudy, cały czas coś się dzieje. A  po  szczegółowy plan imprezy zapraszam na stronę www.nhzlot.pl.

WM

/ / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / /

imprezyludzie

lodołamacz///bezpłatny dwutygodnik nowej hutylodołamacz///nr 5 [6] / 2012 28 maja - 10 czerwca///98///

/ / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / // / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / /

/ / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / /

/ / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / /

/ / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / /

oskar urodził się w 26 tygodniu Ciąży, ważąC 900 gram. lekarze nie wierzyli, że Przeżyje Poród. wierzyli w niego jednak rodziCe. udało się dzięki iCh walCe.

to była druga ciąża Heleny. Pierwsza zakończyła się poronieniem. Tym razem też było ciężko – krwa-

wienia, ciągłe pobyty w  szpitalu, strach o  zdrowie dziecka. Na  początku szóstego miesiąca nastąpiło niespodziewane odejście wód płodowych. Trafiła do  nowohuckiego szpitala, na  ulicę Ujastek. Dosta-ła zastrzyk na rozwinięcie płodu, po którym trzeba jeszcze „zaczekać” z  porodem dwa dni. Wtedy jest szansa, że  dziecko w  ekspresowym tempie nadrobi pewne braki. Niestety nie zdążyło. Poród zaczął się po upłynięciu jednej doby.

Najpierw był krwotok. Helena usłyszała wtedy od  lekarza jedno, dramatyczne zdanie, którego ni-gdy nie zapomni: „Dziecka nie będzie, ratujemy pani życie”. Operacja trwała godzinę. Mąż Heleny, Prze-mek, w tym czasie bał się, że straci dziecko, żonę albo nawet ich oboje. Wtedy wybrał też dwa imiona dla dziecka: jeśli przeżyje, będzie to Oskar, jeśli umrze – Aleksander. Urodził się… Oskar.

Jak wspomina Helena – był troszkę większy niż dłoń. Nie dawano mu szans. W  drugiej dobie po  porodzie zobaczyła syna. Na  oddział intensyw-nej terapii neonatologicznej (dla noworodków) poje-chała na  wózku inwalidzkim, wieziona przez męża. Jak się później okazało, to był jedyny moment kiedy obydwoje mogli tam być jednocześnie przy dziecku. Oskar wyglądał jak mały kurczaczek: mniejszy niż kotek, prześwitująca skóra, podłączony do aparatur, za malutki by wbić w niego igłę. W ramiona wzięła go dopiero po 11 tygodniach.

Prawdziwa walka dopiero wtedy się zaczęła. Miał płuca podziurawione jak plaster miodu. Kolej-ne tygodnie upływały w  ciągłym napięciu, czy uda mu się samodzielnie oddychać. Jego rówieśniczka z  oddziału zaczęła – po  tygodniu. Drugie dziec-ko – po kilku dniach. Helena i Przemek codziennie dostawali informacje, że nie udała się kolejna próba oddychania, że  jest ryzyko operacji serca, operacji oczu, że dostał mikrowylewów do mózgu, że trzeba

mu przetoczyć krew… Helena nawet kąpała się z te-lefonem, w ciągłej gotowości gdyby coś mu się stało, gdyby przyszła jakaś nowa informacja ze  szpitala. Na oddziale przy synku mogli być tylko pojedynczo i to maksymalnie 2,5 godziny w ciągu dnia.

Ciągle największym problemem był brak siły Oskara do  samodzielnego oddychania. Matka za-łamywała się widząc, że  inne wcześniaki już sobie z tym radzą a on nie. Mąż przekonywał ją: „Oskar za-cznie oddychać wtedy kiedy sam będzie chciał, a nie wtedy kiedy my będziemy chcieli”.

Pewnej nocy przyśnił jej się syn, oddychający już samodzielnie, wspomagany tylko przez CPAP (maskę nosową). Następnego dnia, kiedy przyjecha-ła do  szpitala, nie mogła uwierzyć własnym oczom. Oskar pierwszy raz od  28 dni był odłączony od  re-spiratora, a na buzi miał… CPAP. Helena i Przemek wygrali bitwę o jego pierwszy oddech.

– Mieliśmy wsparcie cudownych lekarzy i  pie-lęgniarek – mówi matka. Czuje, że  oddali jej dziec-ku wiele serca. Po  trzech miesiącach od  urodzenia

– równo w  dniu, na  który był wyznaczony termin porodu – Oskar opuścił szpital. To  był jednak do-piero początek. – O życie naszego dziecka walczyli-śmy długo. Miał dysplazję oskrzelowo-płucną. Zero odporności. Wystarczyłby ktoś z katarem, by dostał zapalenie płuc. Po wyjściu ze szpitala przez miesiąc nikomu go nie pokazywaliśmy. I tak nie obyło się bez zapalenia i powrotu do szpitala po tygodniu.

Odwiedzali chirurga, neurologa, rehabilitanta. – Inne mamy się dziwiły, twierdząc, że  za bardzo się przejmuję, po lekarzach biegam… ale powiedziałam, że się nie poddam i będę walczyć o moje dziecko. Za-grożeń był ogrom. Psychicznie z Przemkiem byliśmy wykończeni – mówi Helena. – Mąż bardzo mnie

wspierał. Jest cudownym człowiekiem, dodawał mi otuchy. Ja chciałam pomóc mężowi, a  on  mi. Prze-trwaliśmy to wszystko i jestem z tego dumna.

Po wielu staraniach udało się zdobyć dla Oska-ra szczepionkę, wzmacniającą odporność. Lekarze uznali, że  potrzebuje on  aż  10 dawek. Rodzice szu-kali jej wszędzie, za granicą też – tam jest tańsza. Otrzymali ją w  Krakowie. Oskar dostał trzy dawki i od tamtej pory na nic nie zachorował.

W  związku z  dysplazją oskrzelowo-płucną ko-nieczne były z  kolei elektryczne nebulizacje (wyko-nywane niekiedy trzy razy na dobę, a czasem nawet co dwie godziny). Przewidywano, że chłopiec będzie musiał się im poddawać przez około 10 lat. Tymcza-sem już po  dwóch latach okazały się niepotrzebne. Oskar wyzdrowiał.

Dziś ma prawie trzy lata i  wszędzie go pełno. Jest bardzo żywym dzieckiem, nadpobudliwym, jak wiele wcześniaków. Helena przyznaje się do nadopie-kuńczości: – Czuję, że za bardzo go pilnuję, ciągle za nim chodzę. Ale jest dla mnie wielkim skarbem, ina-czej nie potrafię. Rozświetla mi i mężowi życie, nie wyobrażam sobie, jak myśmy żyli bez niego.

Na pytanie, czy bycie matką nie ogranicza, He-lena odpowiada: – Nie. Wiedziałam, że to będzie naj-ważniejsze, co zrobię w życiu. Jako matka rozwijam się, czuję się spełniona. Macierzyństwo jest czymś cudownym i życzę tego każdej kobiecie. Na jej prośbę zamieszczamy także słowa skierowane do koleżanki, która urodziła córeczkę w 30 tygodniu ciąży: „Basiu, mimo, że Nina żyła tylko jeden dzień, Ty już zawsze będziesz matką”.

Joanna FiołekZdjęcia: archiwum rodzinne

tak się bawi młoda huta z okazji dnia dzieCka w żadnej z dzielniC nowohuCkiCh nie zabraknie atrakCji dla iCh młodyCh mieszkańCów.

w najstarszej części Huty dzieci mogą uczcić swoje święto w teatralnym klimacie. Jedną z propozycji

dla nich jest spektakl „Calineczka”, którą pokaże Te-atr Lalek Banialuka z Bielska-Białej w Nowohuckim Centrum Kultury. Kolejne przestawienie wystawi offo-wy Teatr Hothaus w dawnym kinie Światowid (obec-nie Muzeum PRL-u). Pokażą „Króla Maciusia Pierw-szego” według Janusza Korczaka. Będzie to  pokaz premierowy w reżyserii Wojciecha Terechowicza, który ponownie grany będzie 2, 3 oraz 22, 23 i 24 czerwca.

Pierwszego dnia miesiąca Nowohucianie mogą wziąć udział w imprezie organizowanej przez Ośrodek Kultury Kraków-Nowa Huta z Radą Dzielnicy Mistrze-jowice: Sportowy Dzień Dziecka Euro 2012. W  pro-gramie imprezy, która który odbędzie się na  boisku szkolnym na osiedlu Bohaterów Września 13, znalazły się występy estradowe, zawody sportowo-rekreacyjne, malowanie twarzy oraz specjalne pokazy Straży Pożar-nej, Miejskiej i Grupy Happenerskiej Nowa Huta z Klu-bu 303. Imprezie towarzyszyć będzie akcja krwiodaw-stwa. Innym wydarzeniem Ośrodka jest Truskawkowy

Dzień Dziecka na osiedlu Chałupki zaplanowany na 6 czerwca wspólnie z Radą Dzielnicy XVIII Nowa Huta.

Ciąg dalszy zabaw dla najmłodszych nastąpi 2 czerwca. Będzie to  Rodzinny dzień otwarty, organi-zowany przez prowadzących Ośrodek Kultury im. C. K. Norwida. Wśród ich propozycji znalazły się warsz-taty Akademii Filmowej Młodego Widza, projekcja filmu „Królewna Śnieżka” w reżyserii Tarsema Singh a także gry i zabawy, koncert oraz wernisaż wystawy Pauliny Steligi „Portrety”. Tego samego dnia w ramach święta dzieci OKN urządza zabawę w Mistrzejowicach, w Klubie Kuźnia na osiedlu Złotego Wieku.

Także 2 czerwca Fundacja Teatru Ludowego zapra-sza na  Wielokulturowy Dzień Dziecka przed teatrem na osiedlu Teatralnym, występy na scenie plenerowej oraz atrakcje poza nią. Ciekawie zapowiadają się specjalne sto-iska, których gospodarzami będą przedstawiciele krajów Europy Zachodniej i Meksyku. Natomiast w Bieńczycach pracownicy Młodzieżowego Domu Kultury im. Janu-sza Korczaka mieszczącego się na  osiedlu Kalinowym przygotowują festyn rodzinny Święto Dzieci.

Miłośnicy czytania mogą wybrać się na  2. Tar-gi Książki dla Dzieci od  1 do  3 czerwca do  hali wy-stawienniczej w  Czyżynach. Natomiast mieszkańcy Wzgórz Krzesławickich 3 czerwca zaproszeni są na im-prezę dla całych rodzin: Mafijno-familijny Dzień Łuczanowic przy ul. Mycielskiego w Krakowie. To  fe-styn, którego uczestnicy przeniosą się w  klimat lat 20. – W programie festynu znajdzie się między innymi koncert półfinalistów programu „Must be the music”: Julii Miesiączek i Witolda Niedojadło – informują orga-nizatorzy wydarzenia – Klub Aneks Ośrodka Kultury Kraków-Nowa Huta oraz Rada Dzielnicy XVII. WM

zapraszamy do gruzji!tegoroczne III Dni Kultury Gruzińskiej odbędą się

częściowo w Klubie KOMBINATOR (os. Szkolne 25). Sobota, niedziela i poniedziałek (9-11 czerwca) upłyną pod znakiem projekcji filmowych, dyskusji i  wystaw. Wstęp na wszystkie wydarzenia jest darmowy.

W sobotę o godz. 17 – multimedialna wystawa prac gruzińskiego artysty Vaho Hazalii. O 18 Pecha-Kucha Sakartvelo. Zasada Pecha Kucha jest prosta: opowiedzieć

historię w 20 zdjęciach, po 20 sekund na każde. Jak za-prezentować swoją przygodę z Gruzją w 6 minut 40 se-kund? Nasi prelegenci na pewno was zaskoczą, również o godz. 20, podczas panelu dyskusyjnego „Gruzja za je-den uśmiech, czyli jak podróżować po Gruzji”. W niedzielę w Kombinatorze – od godz. 15 pokazy filmów gruzińskich, wybranych przez znawcę tego kina, Dominika Cagarę. W  poniedziałek natomiast: werni-saż wystawy fotografii „Gruzja wywołana” (godz. 17).

Szczegółowy program festiwalu dostępny na stronie:

www.klubkombinator.Com

zawsze uważałem, że moi szkolni koledzy to idioci – to słowa głównego bohatera filmu Woody Allena pt. „Annie Hall”, który 21 czerwca zobaczymy w  nowo–huckim kinie Sfinks.

„Annie Hall” jest jednym z najważniejszych ob-razów w twórczości Woody Allena. Komedia przed-stawia historię Alvy Singera, nowojorskiego komika nie mogącego poradzić sobie z własnymi lękami i ob-sesjami. Na domiar złego porzuciła go właśnie dziew-czyna, córka zamożnych anglosaskich protestantów ze środkowego Zachodu. Alvy rozpamiętuje wspólne chwile z  Annie, zaś winą za rozpad ich burzliwego związku obarcza trudne dzieciństwo i niezbyt udane związki z kobietami.

Komedia, którą zobaczymy w ramach cyklu Per-ły Klasyki, stanowi kwintesencję stylu Woody Allena. Dominują w  niej inteligentne, cięte dialogi, neuro-tyczny bohater (alter ego reżysera) a  także tętniący życiem Nowy Jork. Obraz Allena zdobył uznanie widzów i krytyki na całym świecie, czego dowodem są cztery Oscary, pięć nagród Bafta i Złoty Glob.

Specjalnie na  potrzeby pokazu, jego organizato-rzy z Dyskusyjnego Klubu Kropka przygotują wystawę stylizacji do  komedii amerykańskiego reżysera oraz nowojorskie słodkości dla każdego z  widzów. Film rozpocznie się o  godzinie 19 na  osiedlu Górali 5. Bi-lety: normalne w cenie 13 złotych, ulgowe dla uczniów i studentów 11 złotych, a ulgowe dla seniorów 8 złotych.

konkurs Dla czytelników Lodołamacza mamy podwójne zaproszenia na  dowolny seans w  Kinie Studyjnym Sfinks, do wykorzystania od 8 do 25 czerwca. By je otrzymać, należy poprawnie odpowiedzieć na  pytanie: jak nazywa się nagroda przyznawana za najlepszy polski film przez Polską Federację Dyskusyjnych Klubów Filmowych? Zgłoszenia prosimy przysyłać drogą mailową (redakcja@lodolamacz.pl) do  6 czerwca 2012, wpisując w  temacie wiadomości

„Kino Sfinks – konkurs”, a w treści podając swoje imię i  nazwisko oraz telefon kontaktowy. Zwycięzców wylosujemy spośród osób, które poprawnie odpowiedzą na pytanie konkursowe.

walka o oddech

Mama Oskara mogła wziąć go w  ramiona po  raz pierwszy dopiero po 11 tygodniach od urodzenia.

/ / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / /Oskar po urodzeniu był troszkę większy niż dłoń.

/ / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / /

perła klasyki na dużym ekranie

Rysunek Łukasz Lenda

nie ma nudy!Ponad 100 załóg zabytkowych pojazdów weź-

mie udział w  II Nowohuckim Rajdozlocie Samochodów z Epoki PRL-u od 1 do 3 czerwca. Będzie to największa tego typu impreza w Polsce. skąd Pomysł na nh zlot?Michał Chaciński: Jestem miłośnikiem starej polskiej motoryzacji i  Nowej Huty. Moi dziad-kowie budowali tę dzielnicę i to tutaj ze szpitala im. Żeromskiego na  osiedle Urocze jechałem jako niemowlę Polskim Fiatem 126p, których dzisiaj mam trzy.

dlaCzego nowa huta?Celem NH Zlotu jest promocja Nowej Huty. Sa-mochody, podobnie jak i dzielnica dla wielu Po-laków są symbolem PRL-u.

Co wyróżnia nowohuCki rajd od innyCh tego tyPu imPrez?Ma bardzo bogaty program poświęcony wyłącz-nie Nowej Hucie. Ludzie jeżdżą ze specjalnymi mapami i muszą zagłębić się w historię dzielni-cy by dotrzeć do mety. Nie ma nudy, cały czas coś się dzieje. A  po  szczegółowy plan imprezy zapraszam na stronę www.nhzlot.pl.

WM

/ / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / /

lodołamacz///bezpłatny dwutygodnik nowej hutylodołamacz///nr 5 [6] / 2012 28 maja - 10 czerwca///1110///

/ / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / // / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / /

pasjeludzie/ / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / /

/ / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / /

Zapraszamy do  udziału w  akcji miejskiego ogrodnictwa, nazywanej ogrodniczą partyzantką. To, co społecznikowska wielkomiejska młodzież chce wcielać w  życie w  Londynie czy Berlinie, od  dawna dzieje się w  takich miejscach jak tereny zielone wo-kół bloków, także Nowej Huty. Tak zresztą zaczynały się działki w  latach 50.: właśnie od  samozwańczych upraw na  wolnych skrawkach ziemi. Guerrilla gard-

nenig to  spontaniczne, aczkolwiek konsekwentne re-alizacje ogrodowe w  zaniedbanych dotąd miejscach. Jeśli wokół znajdziecie betonowe donice z  suchą zie-mią – zmierzcie się z  nimi już dziś! Wsparcia udzie-la inicjatywa edukacji ogrodniczej Pies Ogrodnika, współpracująca z Muzeum. Dla pierwszych chętnych ziemia i sadzonki, a dla wszystkich wsparcie meryto-ryczne i asysta przy działaniach. Zgłoszenia Muzeum

Etnograficzne przyjmuje pod nr telefonu: 500-226-486 oraz drogą elektroniczną: pies-ogrodnika@o2.pl.

muzeum etnografiCzne im. seweryna udzieli w krakowie ul. Krakowska 46, wtorek, środa, piątek 11-19, czwartek 11-21, niedziela 11-15. Więcej: dzielodzialka.eu

Tekst: Magdalena Zych, Muzeum Etnograficzne. Zdjęcia: Anna Bystrowska, www.aniabystrowska.comjedźmy na działkę!

Jadwiga: na działce uprawia wiele warzyw, z których jesienią robi przetwory na zimę dla swoich dzieci i wnuków. Od kilku lat w działkowych pracach pomaga jej zięć Mieczysław. „Zawsze martwi mnie, co zastanę na mojej działce po burzy. Człowiek się tyle napracuje, a potem jedna ulewa potrafi wszystko zniszczyć”.

Cykl zdjęć anny bystrowskiej PoChodzi z 2007 roku. fotografie zostały zrobione na terenie ogródków działkowyCh zakładu budowy maszyn i aParatury im. stanisława szadkowskiego, obeCnie ludwika zieleniewskiego.

ogródki działkowe – zarówno dla zwolenników ogrodowej rekreacji jak i wrogów kiczu – stanowią

centrum zainteresowania. I  nie ważne, czy to  Cen-trum A, B, C: wszędzie ich pełno. Przeważa grono miejskich ogrodników, którzy właśnie na  działkach odnajdują siebie samych, zatopieni w pomidorach i fa-solce, w  piwoniach, pod cieniem czarnej sosny, przy grillu i  pod winoroślą. Idylliczność tych miejsc, nie-jednoznaczna a czasem pozorna, intryguje.

Nowohucki pisarz Stanisław Stanuch w swej powie-ści z 1984 roku pisał o nowohuckiej działce jako miejscu snucia refleksji. Młoda fotografka Anna Bystrowska sportretowała ROD im. Szatkowskiego w  cyklu „Są-siedzi”. Ostatnio krakowskie Muzeum Etnograficzne wzięło nowohuckie działki na  badawczy ruszt. Projekt

„dzieło-działka” zajmował dwudziestoosobowy zespół badawczy od 2009 roku. Etnografowie, etnobotanicy, hi-storyk sztuki, socjologowie, filolodzy – oprócz ogrodów działkowych Wrocławia, Katowic i Krakowa pracowali także w Nowej Hucie, w ROD Przodownik, niewielkim ogrodzie położonym w pobliżu mogilskiego klasztoru.

Kogo można tam spotkać? Tych, którzy sadzą i sieją, ale i tych, którym powoli brakuje siły. Tych, którzy kuszą dzieci i wnuki smakiem własnych ma-lin i tych, którzy zapadli się w swoją samotnię. Mały ogród – duże możliwości. Do  hałasu ul. Klasztor-nej idzie się przyzwyczaić, ważne, że  autobus pod-jeżdża i  codziennie można zajrzeć. I  pobyć trochę

„u  siebie”. Działki mają ogromne znaczenie w  kre-owaniu poczucia sprawczości, w stwarzaniu warun-ków odczuwania wolności na serio. W zaangażowa-niu w działkowe ogrodnictwo kryje się ogrodnicza troska i odpowiedzialność za coś, z czego korzysta wielu. Działki to ciągi wodne i korytarze powietrz-ne, ale też deweloperska pokusa. W  miastach tak dużych jak Kraków ziemia zajmowana przez ogród-ki często staje się polem konfliktów. Zarówno pre-zesi jak i  urbaniści mówią o  spekulacyjnej presji wobec tych terenów. Wiele ogrodów zostało zlikwi-dowanych, nie powstają nowe. Jednak na  działki trafia kolejne pokolenie działkowców, próbują-cych na  swój sposób oswoić te  miejsca. Pokazują to  udokumentowane w  projekcie „dzieło-działka” artystyczne przedsięwzięcia, a  przede wszystkim obecność trzydziestolatków wśród zdominowanego dotąd przez seniorów grona.

Poznając rzeczywistość ogródków działkowych niejako od  podszewki, odkryliśmy świat, który nas zaskoczył i  zadziwił. Owe zadziwienia najkrócej od-dają słowa: ruch, sytuacja, emocje, inspiracja, wol-ność. Z  nich właśnie zbudowaliśmy wystawę, jaką do  21 października można odwiedzać w  Muzeum Etnograficznym, przy ul. Krakowskiej 46 gdzie

prezentujemy cykl fotograficzny Aleksandra Dura-ja „Fotodziałka”, opowieści działkowców i  obiekty z  działkowej kolekcji. Wystawie towarzyszy książka, składająca się z  esejów, artykułów naukowych i  pre-zentacji projektów artystycznych. Wielu autorów, ale jeden cel: „dzieło-działka to zaproszenie do tego, by o  działkach pomyśleć inaczej i  wejść na  ścieżki dla wielu z nas dotąd ukryte.”

Antonii: uważa, że jeśli człowiek lubi pracować i dbać o rośliny, to przebywanie na działce nigdy się nie znudzi. „Hoduję kury ponieważ jest świeże jajeczko, a do tego zawsze zostaje jakiś nawóz do kwiatków”.

Stefan: od ponad 20 lat hoduje gołębie. „Uwielbiam moje rośliny i gołębie! Moje ptaki chodzą na loty nawet do Holandii i Niemiec”.

Stanisław: 15 lat temu przejął działkę po swoim teściu. „Ja w zasadzie wszystko zmieniłem na tej działce. Kiedyś był odgórny nakaz uprawiania na działkach różnych warzyw, teraz jest pełna dowolność. Dominują kwiaty i rośliny ozdobne”.

/ / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / /

lodołamacz///bezpłatny dwutygodnik nowej hutylodołamacz///nr 5 [6] / 2012 28 maja - 10 czerwca///1110///

/ / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / // / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / /

pasjeludzie/ / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / /

/ / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / /

Zapraszamy do  udziału w  akcji miejskiego ogrodnictwa, nazywanej ogrodniczą partyzantką. To, co społecznikowska wielkomiejska młodzież chce wcielać w  życie w  Londynie czy Berlinie, od  dawna dzieje się w  takich miejscach jak tereny zielone wo-kół bloków, także Nowej Huty. Tak zresztą zaczynały się działki w  latach 50.: właśnie od  samozwańczych upraw na  wolnych skrawkach ziemi. Guerrilla gard-

nenig to  spontaniczne, aczkolwiek konsekwentne re-alizacje ogrodowe w  zaniedbanych dotąd miejscach. Jeśli wokół znajdziecie betonowe donice z  suchą zie-mią – zmierzcie się z  nimi już dziś! Wsparcia udzie-la inicjatywa edukacji ogrodniczej Pies Ogrodnika, współpracująca z Muzeum. Dla pierwszych chętnych ziemia i sadzonki, a dla wszystkich wsparcie meryto-ryczne i asysta przy działaniach. Zgłoszenia Muzeum

Etnograficzne przyjmuje pod nr telefonu: 500-226-486 oraz drogą elektroniczną: pies-ogrodnika@o2.pl.

muzeum etnografiCzne im. seweryna udzieli w krakowie ul. Krakowska 46, wtorek, środa, piątek 11-19, czwartek 11-21, niedziela 11-15. Więcej: dzielodzialka.eu

Tekst: Magdalena Zych, Muzeum Etnograficzne. Zdjęcia: Anna Bystrowska, www.aniabystrowska.comjedźmy na działkę!

Jadwiga: na działce uprawia wiele warzyw, z których jesienią robi przetwory na zimę dla swoich dzieci i wnuków. Od kilku lat w działkowych pracach pomaga jej zięć Mieczysław. „Zawsze martwi mnie, co zastanę na mojej działce po burzy. Człowiek się tyle napracuje, a potem jedna ulewa potrafi wszystko zniszczyć”.

Cykl zdjęć anny bystrowskiej PoChodzi z 2007 roku. fotografie zostały zrobione na terenie ogródków działkowyCh zakładu budowy maszyn i aParatury im. stanisława szadkowskiego, obeCnie ludwika zieleniewskiego.

ogródki działkowe – zarówno dla zwolenników ogrodowej rekreacji jak i wrogów kiczu – stanowią

centrum zainteresowania. I  nie ważne, czy to  Cen-trum A, B, C: wszędzie ich pełno. Przeważa grono miejskich ogrodników, którzy właśnie na  działkach odnajdują siebie samych, zatopieni w pomidorach i fa-solce, w  piwoniach, pod cieniem czarnej sosny, przy grillu i  pod winoroślą. Idylliczność tych miejsc, nie-jednoznaczna a czasem pozorna, intryguje.

Nowohucki pisarz Stanisław Stanuch w swej powie-ści z 1984 roku pisał o nowohuckiej działce jako miejscu snucia refleksji. Młoda fotografka Anna Bystrowska sportretowała ROD im. Szatkowskiego w  cyklu „Są-siedzi”. Ostatnio krakowskie Muzeum Etnograficzne wzięło nowohuckie działki na  badawczy ruszt. Projekt

„dzieło-działka” zajmował dwudziestoosobowy zespół badawczy od 2009 roku. Etnografowie, etnobotanicy, hi-storyk sztuki, socjologowie, filolodzy – oprócz ogrodów działkowych Wrocławia, Katowic i Krakowa pracowali także w Nowej Hucie, w ROD Przodownik, niewielkim ogrodzie położonym w pobliżu mogilskiego klasztoru.

Kogo można tam spotkać? Tych, którzy sadzą i sieją, ale i tych, którym powoli brakuje siły. Tych, którzy kuszą dzieci i wnuki smakiem własnych ma-lin i tych, którzy zapadli się w swoją samotnię. Mały ogród – duże możliwości. Do  hałasu ul. Klasztor-nej idzie się przyzwyczaić, ważne, że  autobus pod-jeżdża i  codziennie można zajrzeć. I  pobyć trochę

„u  siebie”. Działki mają ogromne znaczenie w  kre-owaniu poczucia sprawczości, w stwarzaniu warun-ków odczuwania wolności na serio. W zaangażowa-niu w działkowe ogrodnictwo kryje się ogrodnicza troska i odpowiedzialność za coś, z czego korzysta wielu. Działki to ciągi wodne i korytarze powietrz-ne, ale też deweloperska pokusa. W  miastach tak dużych jak Kraków ziemia zajmowana przez ogród-ki często staje się polem konfliktów. Zarówno pre-zesi jak i  urbaniści mówią o  spekulacyjnej presji wobec tych terenów. Wiele ogrodów zostało zlikwi-dowanych, nie powstają nowe. Jednak na  działki trafia kolejne pokolenie działkowców, próbują-cych na  swój sposób oswoić te  miejsca. Pokazują to  udokumentowane w  projekcie „dzieło-działka” artystyczne przedsięwzięcia, a  przede wszystkim obecność trzydziestolatków wśród zdominowanego dotąd przez seniorów grona.

Poznając rzeczywistość ogródków działkowych niejako od  podszewki, odkryliśmy świat, który nas zaskoczył i  zadziwił. Owe zadziwienia najkrócej od-dają słowa: ruch, sytuacja, emocje, inspiracja, wol-ność. Z  nich właśnie zbudowaliśmy wystawę, jaką do  21 października można odwiedzać w  Muzeum Etnograficznym, przy ul. Krakowskiej 46 gdzie

prezentujemy cykl fotograficzny Aleksandra Dura-ja „Fotodziałka”, opowieści działkowców i  obiekty z  działkowej kolekcji. Wystawie towarzyszy książka, składająca się z  esejów, artykułów naukowych i  pre-zentacji projektów artystycznych. Wielu autorów, ale jeden cel: „dzieło-działka to zaproszenie do tego, by o  działkach pomyśleć inaczej i  wejść na  ścieżki dla wielu z nas dotąd ukryte.”

Antonii: uważa, że jeśli człowiek lubi pracować i dbać o rośliny, to przebywanie na działce nigdy się nie znudzi. „Hoduję kury ponieważ jest świeże jajeczko, a do tego zawsze zostaje jakiś nawóz do kwiatków”.

Stefan: od ponad 20 lat hoduje gołębie. „Uwielbiam moje rośliny i gołębie! Moje ptaki chodzą na loty nawet do Holandii i Niemiec”.

Stanisław: 15 lat temu przejął działkę po swoim teściu. „Ja w zasadzie wszystko zmieniłem na tej działce. Kiedyś był odgórny nakaz uprawiania na działkach różnych warzyw, teraz jest pełna dowolność. Dominują kwiaty i rośliny ozdobne”.

/ / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / /

lodołamacz///bezpłatny dwutygodnik nowej hutylodołamacz///nr 5 [6] / 2012 28 maja - 10 czerwca///1312///

/ / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / // / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / /

między nami sport/ / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / /

Zdjęcie: Daw

id Pabian

rock, polityka i ideałyTomasz Urynowicz///O czym rozmawiamy?Bzyk///O piłce nożnej.

TU///Niech Pan zagaduje.B///Nie wiem czy wszyscy wiedzą, ale ostatnio odbył się pierwszy mecz, w  którym Stal Nowa Huta podejmowała Krakowskie Biuro Festiwa-lowe. Było to  historyczne zwycięstwo. Wygrali-śmy 5:0 i ukonstytuowała się drużyna, która bę-dzie grała mecze charytatywne. Teraz graliśmy dla dzieci z hospicjum, następny mecz zagramy na rzecz mojej sąsiadki. Jej 13-letnia córka jest chora na  zespół Marfana. Dziewczynka cały czas rośnie i w  tej chwili jest już mojego wzro-stu. Operacyjnie wszczepili jej dwa pręty w krę-gosłup, żeby w  ogóle utrzymała się w  pionie. Muszą też odpowiednio przebudować łazienkę. Zamienić wannę na  prysznic, podnieść toaletę, bo dziewczyna nie może siadać. Rzeczy do zro-bienia jest od groma, tak jak nieszczęść na świe-cie. A  kwota dwóch czy czterech tysięcy, którą rzeczywiście można zebrać w czasie meczu, ra-tuje jej matce życie i ułatwia je dosyć znacznie. Wiec następny mecz chcemy zagrać „na nią”. TU///Okazuje się, że gra w piłkę, pasja, jaką nie-którzy zapałali do budowania Stali Nowej Huty, to dowód na to, jak szybko dopadł nas kryzys wieku średniego i  jakie może mieć on  ogól-ne skutki dla naszego zdrowia. Pomijając ten wątek, to  ja się oczywiście cieszę że  udało się zebrać w jedną drużynę ludzi z najróżniejszych planet. Są artyści jak Pan Bzyk, Adam Grzanka czy Rysiek Brączek, są samorządowcy, że o so-bie i Pawle Ścigalskim czy Adamie Krztoniu nie wspomnę, ale są  także, nie powiem że  typowi

– bo właśnie zupełnie nietypowi – mieszkańcy

Nowej Huty. Przede wszystkim pełni zapału, i  jak to  się mówi „najwierniejsi z  wiernych synowie tej ziemi”. Od  Maćka Twaroga zaczy-nając, po  chłopaków, którzy po  prostu ciężko pracują, by wykuwać własne życie. Prowadzą różne biznesy jak Marcin Pawlik czy Tomek Kudelski. Zebrała się naprawdę fajna grupa pa-sjonatów, który łączą bieganie za piłką i te cele charytatywne. W Nowej Hucie jest pewnie peł-no drużyn składających się ze starszych panów, próbujących oderwać się od życia codziennego grając w piłkę. Cieszy mnie to, że w naszej dru-żynie udało się zebrać różne indywidua nowo-huckie. W  związku z  tym łatwiej będzie nam mówić o Nowej Hucie, promować ją w taki nie-konwencjonalny sposób, ale przede wszystkim zachęcać do  myślenia o  dzielnicy jako o  miej-scu, zamieszkałym przez kreatywnych ludzi, którzy z  niczego, czyli z  kopania w  piłkę zro-bią coś dobrego. Niektórzy każą sobie płacić za to, że kopią w piłkę, a my jeszcze dołożyliśmy do skarbonki.

B///Jeszcze jedna ważna rzecz. Dotknęliśmy sportu, takiego, jakiego jest coraz mniej. Wy-tworzyła się miedzy nami czysta, sportowa ry-walizacja. Sto lat temu zbierały się jakieś przy-padkowe drużyny i  kombinowały, jak tu  zała-twić jakieś fajne koszulki czy sprzęt… To  jest czyste, nieskalane.

TU///Żarty żartami, ale dalsze plany rzeczywiście są  ambitne. Chcemy żeby każdy mecz był wiel-kim meczem charytatywnym, żeby udało nam się zebrać parę groszy. W  tych niełatwych czasach, zebranie kilku tysięcy złotych jest trudne, ważne i  pomocne. Wybieramy tych, którym możemy realnie i bezpośrednio pomóc. Ja się cieszę szcze-gólnie z  kolegów, których pozbieraliśmy gdzieś po drodze – to pokazuje, że to co chcemy robić dociera także do innych. To są sprawy, które wy-darzają się przy okazji naszego życia codzienne-go. Bo przecież nie staliśmy się z dnia na dzień piłkarzami, którzy żyją od meczy do meczu.

B///A szkoda…TU///Mamy też swoje inne działania i cele. Jedni koncertują, drudzy obradują, a w niedziele spo-tykamy się by wspólnie pokopać w piłkę.

B///Ta  drużyna to  naprawdę duży czad i  trzeba jeszcze przyznać Tomkowi, że  załatwił miejsce, w  którym możemy grać. Bo  bez tego to  by nic nie wyszło.TU///Dobra, dobra. B///Pozwoliłem sobie go skomentować z  kolegą Robertem Makowskim i  każdy następny publi-kowany mecz będzie także komentowany przez inną dwójkę z naszej drużyny. Niech więc się na-stępni szykują.

TU///Chciałbym też zwrócić koledze uwagę, że  gdzieś między nowohuckimi blokami scho-wała się jedyna sportowa inwestycja, która się buduje od  zera – hala sportowa na  Słonecz-nym. Obserwuję ją od etapu napisania projektu, przez pozyskiwanie środków na jego realizację i  myślę, że  przy okazji wypadałoby o  tym na-pisać. Lada moment będziemy tu  mieli drugi największy w  Krakowie stadion lekkoatletycz-ny. Więc zamiast codziennego marudzenia warto pokazać, że nie brakuje też pozytywnych przykładów. Fajne rzeczy się robią, a  ja już zmęczony jestem bronieniem dobrego imienia Huty – teraz chciałbym pokazywać pozytywne konkrety.

B///Czyli co  od  początku, od  fundamentów po otwarcie – co słychać na budowie? Pan Mali-niak w hełmie... W dzisiejszym odcinku chcemy Wam pokazać, jak się leje fundamenty. Panie Ry-szardzie! Spust!

TU///Ty, ale to nie jest głupi pomysł, żeby tak się nazywał ten cykl.B///Dziękuję.

TU/// Już widzę tę zapowiedź: rusza cykl „co sły-chać na budowie”. Można do tego jakąś fajną se-sję zrobić. Byś sobie wziął jakiś kask…B///„Dziś będziemy rozmawiali z  Panem inży-nierem o  tym, która mieszanka najlepsza jest do stawiania słupów”.

TU///Nie, nie. Mnie chodzi o to by pisać o pozy-tywnych rzeczach.B///Czterdziestolatek dwadzieścia lat później – czysty pozytyw.

— surferzy w kalifornii, znudzeni w bezwietrzne dni, szukali alternatywy dla swoiCh wodnyCh wyCzynów – tak oPowieść o swojej Pasji do longboardów rozPoCzyna dawid Pabian.

— Z longboardem spotkałem się za granicą. Wcze-śniej jeździłem też na zwykłej deskorolce, jednak bez większego zaangażowania – przyznaje Dawid. Po po-wrocie do kraju zacząłem szukać informacji na temat longboardów, ale nie na temat ich dostępności, tylko samego wykonania. Po  jakimś czasie 29-latek z Kra-kowa miał już wystarczająco dużo wiedzy, by samo-dzielnie wykonać pierwszą deskę. Dzięki zaintereso-waniu znajomych, którzy również chcieli swoje deski,

narodziło się Antidote Longboards — To nasza mała manufaktura, gdzie razem z moim przyjacielem Pio-trem własnoręcznie wykonujemy longboardy. Wkła-damy nasze wieloletnie doświadczenie w  to, co  ro-bimy, a  robiąc deski od  podstaw jesteśmy w  stanie dopasować je dla każdego – przekonuje Dawid.

W Polsce longboarding rozwija się dynamicznie, panuje coraz większa moda na jazdę na deskach. Jest coraz więcej imprez tego typu. Przeważają wśród nich imprezy miejskie. — Z bólem serca muszę przyznać, że longboarding stał się modny aż za bardzo – mówi Dawid. — Jak każda moda i  ta  przeminie. Nastąpi przesiew i  zostaną poważnie zainteresowane tym osoby. Wtedy stworzy się mocna ekipa, bo nadal bra-kuje ludzi, na przykład w downhillu. Liczę też na to, że  ludzie, którzy zajmują się handlem, przestaną pa-trzeć na  ten sport przez pryzmat zarobków i  rynek przestanie być zasypywany chińszczyzną pod logiem made in Poland.

Na  deskę może wskoczyć każdy i  spróbować swoich sił. Lecz nasza przygoda z deską nie może roz-począć się bez kasku – bez względu na to jak w nim wyglądamy. Przydadzą się nam również specjalne rę-kawice, które umożliwią podparcie się podczas jazdy. Dawid poleca także zainwestowanie w  obuwie pod-klejone gumą czy bieżnikiem z opony samochodowej: pomogą w razie konieczności hamowania o asfalt. — Do  jazdy zakładam również skórzany kombinezon motocyklowy, który na  zawodach rangi światowej jest obowiązkowy.

Występujące w  wielu różnych kształtach long-boardy od  klasycznych deskorolek różnią się tym,

że są dłuższe i szersze. Zawieszone są na metalowych truckach, czyli zawieszeniach, a ich kółka mają więk-szą średnicę, dzięki czemu można osiągnąć większą prędkość. — Rodzajów desek jest tyle, co dyscyplin. Ogólny podział to: slalom, carving/cruising, freeride/downhill, tricks. Osobiście mam kilka desek, gdyż nie ma takiej uniwersalnej, do wszystkiego.

Dawid jest fanem najszybszej odmiany jazdy na longboardach, czyli downhillu. Sam mówi: - Daje mi to największego kopa. Rekord świata to 130 km/h.

– Na swoim koncie ma krajowy rekord prędkości, któ-ry obecnie wynosi 91km/h. Na  tym jednak nie koń-czy: ma plan, by przebić samego siebie.

Tekst i zdjęcia: Sonia Kozińska

/ / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / /

/ / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / /

lodołamacz///bezpłatny dwutygodnik nowej hutylodołamacz///nr 5 [6] / 2012 28 maja - 10 czerwca///1312///

/ / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / // / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / /

między nami sport/ / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / /

Zdjęcie: Daw

id Pabian

rock, polityka i ideałyTomasz Urynowicz///O czym rozmawiamy?Bzyk///O piłce nożnej.

TU///Niech Pan zagaduje.B///Nie wiem czy wszyscy wiedzą, ale ostatnio odbył się pierwszy mecz, w  którym Stal Nowa Huta podejmowała Krakowskie Biuro Festiwa-lowe. Było to  historyczne zwycięstwo. Wygrali-śmy 5:0 i ukonstytuowała się drużyna, która bę-dzie grała mecze charytatywne. Teraz graliśmy dla dzieci z hospicjum, następny mecz zagramy na rzecz mojej sąsiadki. Jej 13-letnia córka jest chora na  zespół Marfana. Dziewczynka cały czas rośnie i w  tej chwili jest już mojego wzro-stu. Operacyjnie wszczepili jej dwa pręty w krę-gosłup, żeby w  ogóle utrzymała się w  pionie. Muszą też odpowiednio przebudować łazienkę. Zamienić wannę na  prysznic, podnieść toaletę, bo dziewczyna nie może siadać. Rzeczy do zro-bienia jest od groma, tak jak nieszczęść na świe-cie. A  kwota dwóch czy czterech tysięcy, którą rzeczywiście można zebrać w czasie meczu, ra-tuje jej matce życie i ułatwia je dosyć znacznie. Wiec następny mecz chcemy zagrać „na nią”. TU///Okazuje się, że gra w piłkę, pasja, jaką nie-którzy zapałali do budowania Stali Nowej Huty, to dowód na to, jak szybko dopadł nas kryzys wieku średniego i  jakie może mieć on  ogól-ne skutki dla naszego zdrowia. Pomijając ten wątek, to  ja się oczywiście cieszę że  udało się zebrać w jedną drużynę ludzi z najróżniejszych planet. Są artyści jak Pan Bzyk, Adam Grzanka czy Rysiek Brączek, są samorządowcy, że o so-bie i Pawle Ścigalskim czy Adamie Krztoniu nie wspomnę, ale są  także, nie powiem że  typowi

– bo właśnie zupełnie nietypowi – mieszkańcy

Nowej Huty. Przede wszystkim pełni zapału, i  jak to  się mówi „najwierniejsi z  wiernych synowie tej ziemi”. Od  Maćka Twaroga zaczy-nając, po  chłopaków, którzy po  prostu ciężko pracują, by wykuwać własne życie. Prowadzą różne biznesy jak Marcin Pawlik czy Tomek Kudelski. Zebrała się naprawdę fajna grupa pa-sjonatów, który łączą bieganie za piłką i te cele charytatywne. W Nowej Hucie jest pewnie peł-no drużyn składających się ze starszych panów, próbujących oderwać się od życia codziennego grając w piłkę. Cieszy mnie to, że w naszej dru-żynie udało się zebrać różne indywidua nowo-huckie. W  związku z  tym łatwiej będzie nam mówić o Nowej Hucie, promować ją w taki nie-konwencjonalny sposób, ale przede wszystkim zachęcać do  myślenia o  dzielnicy jako o  miej-scu, zamieszkałym przez kreatywnych ludzi, którzy z  niczego, czyli z  kopania w  piłkę zro-bią coś dobrego. Niektórzy każą sobie płacić za to, że kopią w piłkę, a my jeszcze dołożyliśmy do skarbonki.

B///Jeszcze jedna ważna rzecz. Dotknęliśmy sportu, takiego, jakiego jest coraz mniej. Wy-tworzyła się miedzy nami czysta, sportowa ry-walizacja. Sto lat temu zbierały się jakieś przy-padkowe drużyny i  kombinowały, jak tu  zała-twić jakieś fajne koszulki czy sprzęt… To  jest czyste, nieskalane.

TU///Żarty żartami, ale dalsze plany rzeczywiście są  ambitne. Chcemy żeby każdy mecz był wiel-kim meczem charytatywnym, żeby udało nam się zebrać parę groszy. W  tych niełatwych czasach, zebranie kilku tysięcy złotych jest trudne, ważne i  pomocne. Wybieramy tych, którym możemy realnie i bezpośrednio pomóc. Ja się cieszę szcze-gólnie z  kolegów, których pozbieraliśmy gdzieś po drodze – to pokazuje, że to co chcemy robić dociera także do innych. To są sprawy, które wy-darzają się przy okazji naszego życia codzienne-go. Bo przecież nie staliśmy się z dnia na dzień piłkarzami, którzy żyją od meczy do meczu.

B///A szkoda…TU///Mamy też swoje inne działania i cele. Jedni koncertują, drudzy obradują, a w niedziele spo-tykamy się by wspólnie pokopać w piłkę.

B///Ta  drużyna to  naprawdę duży czad i  trzeba jeszcze przyznać Tomkowi, że  załatwił miejsce, w  którym możemy grać. Bo  bez tego to  by nic nie wyszło.TU///Dobra, dobra. B///Pozwoliłem sobie go skomentować z  kolegą Robertem Makowskim i  każdy następny publi-kowany mecz będzie także komentowany przez inną dwójkę z naszej drużyny. Niech więc się na-stępni szykują.

TU///Chciałbym też zwrócić koledze uwagę, że  gdzieś między nowohuckimi blokami scho-wała się jedyna sportowa inwestycja, która się buduje od  zera – hala sportowa na  Słonecz-nym. Obserwuję ją od etapu napisania projektu, przez pozyskiwanie środków na jego realizację i  myślę, że  przy okazji wypadałoby o  tym na-pisać. Lada moment będziemy tu  mieli drugi największy w  Krakowie stadion lekkoatletycz-ny. Więc zamiast codziennego marudzenia warto pokazać, że nie brakuje też pozytywnych przykładów. Fajne rzeczy się robią, a  ja już zmęczony jestem bronieniem dobrego imienia Huty – teraz chciałbym pokazywać pozytywne konkrety.

B///Czyli co  od  początku, od  fundamentów po otwarcie – co słychać na budowie? Pan Mali-niak w hełmie... W dzisiejszym odcinku chcemy Wam pokazać, jak się leje fundamenty. Panie Ry-szardzie! Spust!

TU///Ty, ale to nie jest głupi pomysł, żeby tak się nazywał ten cykl.B///Dziękuję.

TU/// Już widzę tę zapowiedź: rusza cykl „co sły-chać na budowie”. Można do tego jakąś fajną se-sję zrobić. Byś sobie wziął jakiś kask…B///„Dziś będziemy rozmawiali z  Panem inży-nierem o  tym, która mieszanka najlepsza jest do stawiania słupów”.

TU///Nie, nie. Mnie chodzi o to by pisać o pozy-tywnych rzeczach.B///Czterdziestolatek dwadzieścia lat później – czysty pozytyw.

— surferzy w kalifornii, znudzeni w bezwietrzne dni, szukali alternatywy dla swoiCh wodnyCh wyCzynów – tak oPowieść o swojej Pasji do longboardów rozPoCzyna dawid Pabian.

— Z longboardem spotkałem się za granicą. Wcze-śniej jeździłem też na zwykłej deskorolce, jednak bez większego zaangażowania – przyznaje Dawid. Po po-wrocie do kraju zacząłem szukać informacji na temat longboardów, ale nie na temat ich dostępności, tylko samego wykonania. Po  jakimś czasie 29-latek z Kra-kowa miał już wystarczająco dużo wiedzy, by samo-dzielnie wykonać pierwszą deskę. Dzięki zaintereso-waniu znajomych, którzy również chcieli swoje deski,

narodziło się Antidote Longboards — To nasza mała manufaktura, gdzie razem z moim przyjacielem Pio-trem własnoręcznie wykonujemy longboardy. Wkła-damy nasze wieloletnie doświadczenie w  to, co  ro-bimy, a  robiąc deski od  podstaw jesteśmy w  stanie dopasować je dla każdego – przekonuje Dawid.

W Polsce longboarding rozwija się dynamicznie, panuje coraz większa moda na jazdę na deskach. Jest coraz więcej imprez tego typu. Przeważają wśród nich imprezy miejskie. — Z bólem serca muszę przyznać, że longboarding stał się modny aż za bardzo – mówi Dawid. — Jak każda moda i  ta  przeminie. Nastąpi przesiew i  zostaną poważnie zainteresowane tym osoby. Wtedy stworzy się mocna ekipa, bo nadal bra-kuje ludzi, na przykład w downhillu. Liczę też na to, że  ludzie, którzy zajmują się handlem, przestaną pa-trzeć na  ten sport przez pryzmat zarobków i  rynek przestanie być zasypywany chińszczyzną pod logiem made in Poland.

Na  deskę może wskoczyć każdy i  spróbować swoich sił. Lecz nasza przygoda z deską nie może roz-począć się bez kasku – bez względu na to jak w nim wyglądamy. Przydadzą się nam również specjalne rę-kawice, które umożliwią podparcie się podczas jazdy. Dawid poleca także zainwestowanie w  obuwie pod-klejone gumą czy bieżnikiem z opony samochodowej: pomogą w razie konieczności hamowania o asfalt. — Do  jazdy zakładam również skórzany kombinezon motocyklowy, który na  zawodach rangi światowej jest obowiązkowy.

Występujące w  wielu różnych kształtach long-boardy od  klasycznych deskorolek różnią się tym,

że są dłuższe i szersze. Zawieszone są na metalowych truckach, czyli zawieszeniach, a ich kółka mają więk-szą średnicę, dzięki czemu można osiągnąć większą prędkość. — Rodzajów desek jest tyle, co dyscyplin. Ogólny podział to: slalom, carving/cruising, freeride/downhill, tricks. Osobiście mam kilka desek, gdyż nie ma takiej uniwersalnej, do wszystkiego.

Dawid jest fanem najszybszej odmiany jazdy na longboardach, czyli downhillu. Sam mówi: - Daje mi to największego kopa. Rekord świata to 130 km/h.

– Na swoim koncie ma krajowy rekord prędkości, któ-ry obecnie wynosi 91km/h. Na  tym jednak nie koń-czy: ma plan, by przebić samego siebie.

Tekst i zdjęcia: Sonia Kozińska

/ / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / /

/ / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / /

wydarzenia

lodołamacz///bezpłatny dwutygodnik nowej hutylodołamacz///nr 5 [6] / 2012 28 maja - 10 czerwca///1514///

/ / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / // / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / /

/ / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / /

nowohucia

nie!PiszCie

na adres mailowy: redakcja@lodolamacz.pl

dzwońCie na numer:

500 641 75612 425 03 20

wewn. 41 lub 42

PrzyChodźCie do redakCji:

osiedle Szkolne 25, od poniedziałku do piątku,

w godz. 12-16

dołąCzCie do nas na faCebooku:

www.facebook.com/Lodolamacz.PismoLudziWalczacych

/ / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / /

Lodołamacz, bezpłatny dwutygodnik Nowej Huty. Nakład: 10 tysięcy egzemplarzy. Redaktor Naczelna: Matylda Stanowska. Redakcja: Małgorzata Wierzchowska. Współpraca: Zuzanna Adamkiewicz, Kaja Cygankiewicz, Joanna Fiołek, Sonia Kozińska, Eliza Kubiak, Weronika Kupiszewska, Ania Ledwoń, Łukasz Lenda, Anna Lepszy, Milena Milewska, Tomasz Piwowarczyk, Anna Szczygieł, Joanna Urbaniec, Agnieszka Wierny, Ireneusz Wolarek, Krzysztof Wołodźko, Grzegorz Ziemiański./ / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / /Adres redakcji: Teatr Łaźnia Nowa, osiedle Szkolne 25, tel. 12 425 03 20 w. 41, 42; redakcja@lodolamacz.pl; Lista dystrybucji: www.facebook.com/Lodolamacz.PismoLudziWalczacych. Reklama: Monika Tatka, mtatka@laznianowa.pl; Wydawca: Teatr Łaźnia Nowa. Druk: Polskapresse. / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / /Redakcja zastrzega sobie prawo do skracania i redagowania nadesłanych tekstów. Nie zwracamy materiałów niezamówionych. Nie uzasadniamy powodów niepublikowania tekstów. Redakcja i wydawca nie ponoszą odpowiedzialności za treść zamieszczanych ogłoszeń. Poglądy i opinie przedstawiane w publikowanych artykułach i opiniach czytelników niekoniecznie są zgodne z poglądami wydawcy i redakcji. Reprodukowanie bez zgody wydawcy jakichkolwiek materiałów zawartych w czasopiśmie Lodołamacz jest niedozwolone.

/ / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / /

/ / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / /

Rysunek: Łukasz Lenda

Tekst: Adam GrzankaZdjęcia: Joanna Szubra

historia Vitae Magistra – uczmy się jej, a  że  fascy-nująca, to  uczmy się jej z  pasją. Niestety czasem

bywa tak, że historia źle się kojarzy, pozostaje w gło-wach poprzekręcana, dziwna i  znana powierzchow-nie. I  jeszcze szkolna trauma, czyli kartkówki z dat! Uczyć się więc historii przez suche fakty to jak gasić pragnienie oranżadą w  proszku. Stowarzyszenie Re-konstrukcji Historycznej to grupa zapaleńców, która ma aspiracje – a dodatkowo i warunki – że pokazy-wać historię w wersji teatralno-bezpośredniej.

Grupa, do  której należę – czyli Wrzesień 39 – zajmuje się odtwarzaniem dwóch formacji: Pułku Piechoty Ziemi Krakowskiej oraz 28 Pułku Piecho-ty, 8 Górnośląsko-Sudeckiej Dywizji Wehrmachtu. To drobny wycinek historii, ale może zgłębienie tema-tu będzie iskrą do kopania dalej?

Sama nazwa zorganizowanej przez nas niedawno w Nowej Hucie Żywej lekcji historii mówi wszystko.

Wrzesień 39 działa bardzo aktywnie w  różnych formach – od odwzorowywania bitew czy lekcji histo-rii, aż po wystawy stacjonarne i  to z taką ilością eks-ponatów, że  wiele poważnych muzeów może pozaz-drościć. Wszystkiego można dotknąć, a  członkowie sekcji potrafią opowiedzieć tak, że całość przypomina informacyjny desant. Mamy w  grupie różne elemen-ty rekonstrukcyjne: szpital polowy, system łączności

frontowej (i  to  działający!), ale ostatnim hitem jest człowiek, rekonstruujący potrawy. Leszek zbiera sta-re przepisy kulinarne, następnie szuka odpowiednich produktów, odtwarza recepturę, a  my jemy na  przy-kład grochówkę według przepisu z 1920 roku.

Nasza Żywa lekcja historii wyszła zacnie. Miłym zjawiskiem jest sytuacja, kiedy zaczepia mnie nasto-latek opowiadający ciekawostkę, jakiej nikt z  gru-py nie zna. Liczę więc na wsparcie – i spotkajmy się na kolejnej rekonstrukcji.

tak wygląda 90% naszych chodników

W  numerze czwartym Lodołamacza pan Łu-kasz Lenda zachwyca się pięknem starej Nowej Huty w majowych okolicznościach przyrody. Bo faktycznie pięknie jest. Zieleń, kwiaty. Świergot ptaków... Czło-wiek by pospacerował, pozadzierał głową bo to i dla oczu dobre i dla duszy. Ale nie może, bo musi pilnie upatrywać w  to, co  nosi dumną nazwę „chodnik”. Musi, jeżeli chce zachować zdrowie i  ciągłość ukła-du kostnego. Musi ponieważ zwykły spacer po  No-wej Hucie przypomina „slalom specjalny pomiędzy płytkami”. Władze naszego miasta tak bardzo dbają o naszą kondycję, że nawet się zbytnio nie wysilając, wymyślili dla nas nową dyscyplinę sportu.

Gorzej, że  do  uprawiania tego sportu zmuszeni są  turyści posługujący się nie tylko językiem pol-skim. A jest ich coraz więcej na nowohuckich ulicach, o  czym z  dumą informują urzędnicy ratusza na  cze-le z  panem prezydentem. Z  dumą, choć powinni się wstydzić. Bo ja takowy odczuwam gdy widzę jak taki Francuz, Niemiec czy inny Anglik upatruje się pilnie w  podłoże szukając całej, stabilnej płytki (bądź jej resztek), tudzież usiłuje nie wdepnąć w dziurę wielko-ści koła tira. A to wszystko na historycznej trasie: uli-cy Obrońców Krzyża, osiedli Górali i  Krakowiaków. Tak wygląda 90% naszych chodników. Wątpię czy tak skupiony na ochronie swoich kończyn turysta usłyszy choć trochę z tego, co usiłuje przekazać przewodnik.

Moje interwencje u  radnych dzielnicy XVIII kończą się jednym – nie ma pieniędzy, jest dziura w  budżecie. Ja mam parę pomysłów na  jej załata-nie, ale to  inny temat. Tylko jak nas widzą tak nas piszą. Nikt nie odwiedza miejsc, na  których łamie się kości i co za tym idzie, nie zostawi tam pieniędzy. Na koniec osobista prośba do władz mojego piękne-go miasta i dzielnicy: zróbcie coś. Żebym na widok turystów nie spuszczała głowy i nie przemykała chył-kiem,. A może tylko ja i mnie podobni odczuwamy WSTYD? WRAŻLIWCY!

Bożena GmyrekZdjęcie: Filip Michno

polemikaSzanowna Pani Regino Gerhard,jako nowohucianin zamieszkały na stałe od dziec-

ka w Nowej Hucie bardzo cieszę się, że mamy kolejne pismo traktujące o  naszej dzielnicy, które jak zauwa-żyłem ma wielu czytelników również wśród radnych Bieńczyc. Chciałbym aby pojawiające się w  nim tek-sty były rzetelne a  nade wszystko prawdziwe. Mając to na uwadze nie sposób nie odnieść się do Pani tekstu:

„Łamać przepisy czy przyjmować mandaty?”, opubli-kowanym w „Lodołamaczu” nr 4 (5) 2012 14-27 maja. W tekście tym zarzuca mi Pani, że jako radny Bieńczyc nie odpowiedziałem jej na kilka e-maili, w których py-tała mnie Pani jak można wnioskować o  wybudowa-nie na terenie Bieńczyc wybiegu dla psów. Stwierdziła Pani również, że inne osoby zwróciły się do mnie z po-dobnymi pytaniami, na które też nie odpowiedziałem. Na  koniec sugeruje Pani, że  nie dotrzymuję obietnic przedwyborczych, gdyż nie udzielam odpowiedzi na  e-maile. Muszę stanowczo zaprotestować przeciw-ko takim stwierdzeniom, ponieważ prawda wyglądała zupełnie inaczej.

Prawdą jest, że  w  sprawie wybiegu dla psów otrzymałem jednego e-maila od Pani i tylko od Pani, w którym zadała mi Pani pytanie w jaki sposób moż-na wnioskować o  wybudowanie wybiegu dla psów w dzielnicy Bieńczyce. Na tego e-maila odpowiedzia-łem, informując Panią, iż może Pani napisać wniosek i przesłać go do Rady Dzielnicy Bieńczyce za pomocą e-maila: rada@dzielnica16.krakow.pl lub osobiście przyjść do  Rady na  os. Kalinowe 4 i  na  Sesji przed-stawić swój problem. Podałem Pani datę i  godzinę najbliższej Sesji. Na temat wybiegu dla psów w czasie obecnej kadencji wielokrotnie rozmawiałem z  radną dzielnicy Bieńczyce panią Marią Teresą Zarembą-Pi-wowarską, która jest właścicielką dwóch psów, jest również społecznym inspektorem Krakowskiego To-warzystwa Opieki nad Zwierzętami. Ja także znam ten problem ponieważ byłem właścicielem dwóch psów rasy owczarek niemiecki. Oboje z panią radną uważamy, że wybieg dla psów jest potrzebny, tylko nie bardzo widzimy miejsce w Bieńczycach, gdzie można by go zlokalizować. Musimy pamiętam, że  zgodnie z  obowiązującymi normami taki wybieg musiałby mieć powierzchnię co najmniej 0,5 ha.

Z tego co wiem w Krakowie funkcjonują już dwa ogólnodostępne wybiegi dla psów. Jeden w  dziel-nicy Prądnik Czerwony przy ul. Strzelców a  drugi w  dzielnicy Prądnik Biały na  terenie Parku Krowo-derskiego. W tej sytuacji zapraszam do korzystania z wyżej wymienionych obiektów. (...)

Z poważaniem Andrzej Buczkowski – radny dzielnicy Bieńczyce

nowohucia

nie!

silne męskie słabości

wydarzenia

lodołamacz///bezpłatny dwutygodnik nowej hutylodołamacz///nr 5 [6] / 2012 28 maja - 10 czerwca///1514///

/ / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / // / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / /

/ / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / /

nowohucia

nie!PiszCie

na adres mailowy: redakcja@lodolamacz.pl

dzwońCie na numer:

500 641 75612 425 03 20

wewn. 41 lub 42

PrzyChodźCie do redakCji:

osiedle Szkolne 25, od poniedziałku do piątku,

w godz. 12-16

dołąCzCie do nas na faCebooku:

www.facebook.com/Lodolamacz.PismoLudziWalczacych

/ / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / /

Lodołamacz, bezpłatny dwutygodnik Nowej Huty. Nakład: 10 tysięcy egzemplarzy. Redaktor Naczelna: Matylda Stanowska. Redakcja: Małgorzata Wierzchowska. Współpraca: Zuzanna Adamkiewicz, Kaja Cygankiewicz, Joanna Fiołek, Sonia Kozińska, Eliza Kubiak, Weronika Kupiszewska, Ania Ledwoń, Łukasz Lenda, Anna Lepszy, Milena Milewska, Tomasz Piwowarczyk, Anna Szczygieł, Joanna Urbaniec, Agnieszka Wierny, Ireneusz Wolarek, Krzysztof Wołodźko, Grzegorz Ziemiański./ / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / /Adres redakcji: Teatr Łaźnia Nowa, osiedle Szkolne 25, tel. 12 425 03 20 w. 41, 42; redakcja@lodolamacz.pl; Lista dystrybucji: www.facebook.com/Lodolamacz.PismoLudziWalczacych. Reklama: Monika Tatka, mtatka@laznianowa.pl; Wydawca: Teatr Łaźnia Nowa. Druk: Polskapresse. / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / /Redakcja zastrzega sobie prawo do skracania i redagowania nadesłanych tekstów. Nie zwracamy materiałów niezamówionych. Nie uzasadniamy powodów niepublikowania tekstów. Redakcja i wydawca nie ponoszą odpowiedzialności za treść zamieszczanych ogłoszeń. Poglądy i opinie przedstawiane w publikowanych artykułach i opiniach czytelników niekoniecznie są zgodne z poglądami wydawcy i redakcji. Reprodukowanie bez zgody wydawcy jakichkolwiek materiałów zawartych w czasopiśmie Lodołamacz jest niedozwolone.

/ / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / /

/ / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / /

Rysunek: Łukasz Lenda

Tekst: Adam GrzankaZdjęcia: Joanna Szubra

historia Vitae Magistra – uczmy się jej, a  że  fascy-nująca, to  uczmy się jej z  pasją. Niestety czasem

bywa tak, że historia źle się kojarzy, pozostaje w gło-wach poprzekręcana, dziwna i  znana powierzchow-nie. I  jeszcze szkolna trauma, czyli kartkówki z dat! Uczyć się więc historii przez suche fakty to jak gasić pragnienie oranżadą w  proszku. Stowarzyszenie Re-konstrukcji Historycznej to grupa zapaleńców, która ma aspiracje – a dodatkowo i warunki – że pokazy-wać historię w wersji teatralno-bezpośredniej.

Grupa, do  której należę – czyli Wrzesień 39 – zajmuje się odtwarzaniem dwóch formacji: Pułku Piechoty Ziemi Krakowskiej oraz 28 Pułku Piecho-ty, 8 Górnośląsko-Sudeckiej Dywizji Wehrmachtu. To drobny wycinek historii, ale może zgłębienie tema-tu będzie iskrą do kopania dalej?

Sama nazwa zorganizowanej przez nas niedawno w Nowej Hucie Żywej lekcji historii mówi wszystko.

Wrzesień 39 działa bardzo aktywnie w  różnych formach – od odwzorowywania bitew czy lekcji histo-rii, aż po wystawy stacjonarne i  to z taką ilością eks-ponatów, że  wiele poważnych muzeów może pozaz-drościć. Wszystkiego można dotknąć, a  członkowie sekcji potrafią opowiedzieć tak, że całość przypomina informacyjny desant. Mamy w  grupie różne elemen-ty rekonstrukcyjne: szpital polowy, system łączności

frontowej (i  to  działający!), ale ostatnim hitem jest człowiek, rekonstruujący potrawy. Leszek zbiera sta-re przepisy kulinarne, następnie szuka odpowiednich produktów, odtwarza recepturę, a  my jemy na  przy-kład grochówkę według przepisu z 1920 roku.

Nasza Żywa lekcja historii wyszła zacnie. Miłym zjawiskiem jest sytuacja, kiedy zaczepia mnie nasto-latek opowiadający ciekawostkę, jakiej nikt z  gru-py nie zna. Liczę więc na wsparcie – i spotkajmy się na kolejnej rekonstrukcji.

tak wygląda 90% naszych chodników

W  numerze czwartym Lodołamacza pan Łu-kasz Lenda zachwyca się pięknem starej Nowej Huty w majowych okolicznościach przyrody. Bo faktycznie pięknie jest. Zieleń, kwiaty. Świergot ptaków... Czło-wiek by pospacerował, pozadzierał głową bo to i dla oczu dobre i dla duszy. Ale nie może, bo musi pilnie upatrywać w  to, co  nosi dumną nazwę „chodnik”. Musi, jeżeli chce zachować zdrowie i  ciągłość ukła-du kostnego. Musi ponieważ zwykły spacer po  No-wej Hucie przypomina „slalom specjalny pomiędzy płytkami”. Władze naszego miasta tak bardzo dbają o naszą kondycję, że nawet się zbytnio nie wysilając, wymyślili dla nas nową dyscyplinę sportu.

Gorzej, że  do  uprawiania tego sportu zmuszeni są  turyści posługujący się nie tylko językiem pol-skim. A jest ich coraz więcej na nowohuckich ulicach, o  czym z  dumą informują urzędnicy ratusza na  cze-le z  panem prezydentem. Z  dumą, choć powinni się wstydzić. Bo ja takowy odczuwam gdy widzę jak taki Francuz, Niemiec czy inny Anglik upatruje się pilnie w  podłoże szukając całej, stabilnej płytki (bądź jej resztek), tudzież usiłuje nie wdepnąć w dziurę wielko-ści koła tira. A to wszystko na historycznej trasie: uli-cy Obrońców Krzyża, osiedli Górali i  Krakowiaków. Tak wygląda 90% naszych chodników. Wątpię czy tak skupiony na ochronie swoich kończyn turysta usłyszy choć trochę z tego, co usiłuje przekazać przewodnik.

Moje interwencje u  radnych dzielnicy XVIII kończą się jednym – nie ma pieniędzy, jest dziura w  budżecie. Ja mam parę pomysłów na  jej załata-nie, ale to  inny temat. Tylko jak nas widzą tak nas piszą. Nikt nie odwiedza miejsc, na  których łamie się kości i co za tym idzie, nie zostawi tam pieniędzy. Na koniec osobista prośba do władz mojego piękne-go miasta i dzielnicy: zróbcie coś. Żebym na widok turystów nie spuszczała głowy i nie przemykała chył-kiem,. A może tylko ja i mnie podobni odczuwamy WSTYD? WRAŻLIWCY!

Bożena GmyrekZdjęcie: Filip Michno

polemikaSzanowna Pani Regino Gerhard,jako nowohucianin zamieszkały na stałe od dziec-

ka w Nowej Hucie bardzo cieszę się, że mamy kolejne pismo traktujące o  naszej dzielnicy, które jak zauwa-żyłem ma wielu czytelników również wśród radnych Bieńczyc. Chciałbym aby pojawiające się w  nim tek-sty były rzetelne a  nade wszystko prawdziwe. Mając to na uwadze nie sposób nie odnieść się do Pani tekstu:

„Łamać przepisy czy przyjmować mandaty?”, opubli-kowanym w „Lodołamaczu” nr 4 (5) 2012 14-27 maja. W tekście tym zarzuca mi Pani, że jako radny Bieńczyc nie odpowiedziałem jej na kilka e-maili, w których py-tała mnie Pani jak można wnioskować o  wybudowa-nie na terenie Bieńczyc wybiegu dla psów. Stwierdziła Pani również, że inne osoby zwróciły się do mnie z po-dobnymi pytaniami, na które też nie odpowiedziałem. Na  koniec sugeruje Pani, że  nie dotrzymuję obietnic przedwyborczych, gdyż nie udzielam odpowiedzi na  e-maile. Muszę stanowczo zaprotestować przeciw-ko takim stwierdzeniom, ponieważ prawda wyglądała zupełnie inaczej.

Prawdą jest, że  w  sprawie wybiegu dla psów otrzymałem jednego e-maila od Pani i tylko od Pani, w którym zadała mi Pani pytanie w jaki sposób moż-na wnioskować o  wybudowanie wybiegu dla psów w dzielnicy Bieńczyce. Na tego e-maila odpowiedzia-łem, informując Panią, iż może Pani napisać wniosek i przesłać go do Rady Dzielnicy Bieńczyce za pomocą e-maila: rada@dzielnica16.krakow.pl lub osobiście przyjść do  Rady na  os. Kalinowe 4 i  na  Sesji przed-stawić swój problem. Podałem Pani datę i  godzinę najbliższej Sesji. Na temat wybiegu dla psów w czasie obecnej kadencji wielokrotnie rozmawiałem z  radną dzielnicy Bieńczyce panią Marią Teresą Zarembą-Pi-wowarską, która jest właścicielką dwóch psów, jest również społecznym inspektorem Krakowskiego To-warzystwa Opieki nad Zwierzętami. Ja także znam ten problem ponieważ byłem właścicielem dwóch psów rasy owczarek niemiecki. Oboje z panią radną uważamy, że wybieg dla psów jest potrzebny, tylko nie bardzo widzimy miejsce w Bieńczycach, gdzie można by go zlokalizować. Musimy pamiętam, że  zgodnie z  obowiązującymi normami taki wybieg musiałby mieć powierzchnię co najmniej 0,5 ha.

Z tego co wiem w Krakowie funkcjonują już dwa ogólnodostępne wybiegi dla psów. Jeden w  dziel-nicy Prądnik Czerwony przy ul. Strzelców a  drugi w  dzielnicy Prądnik Biały na  terenie Parku Krowo-derskiego. W tej sytuacji zapraszam do korzystania z wyżej wymienionych obiektów. (...)

Z poważaniem Andrzej Buczkowski – radny dzielnicy Bieńczyce

nowohucia

nie!

silne męskie słabości

TEATR ŁAŹNIA NOWA

lodołamacz///nr 5 [6] / 2012 28 maJa - 10 czerwca16///

/ / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / /

/ / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / /

błądzić sensownie

sam pomysł pomieszania „Matki” i „Gyubala Wahazara” mógłby się zdawać szalony. Choć

ostatni z tekstów tej mieszanki kończy się dopi-skiem: „Na przełęczach bezsensu”, trzeba dużej czujności by nie pobłądzić w  meandrach surre-alistycznej rzeczywistości. Albo inaczej. Rzecz idzie by pobłądzić. Sensownie. Nie wprawiając w ruch prochów Witkacego, który zapewne nie-jednokrotnie przewracał się w  grobie. Trzeba dużej odwagi, by z takich tekstów klecić godzinę czterdzieści sporymi częściami melorecytowaną. I jak się obejść z wszechobecną fobią rewolucyj-ną, mocno dziś zdezaktualizowaną? Na  co  po-stawić? Gdzie położyć akcent?

Dobrego Witkacego dane mi było zobaczyć w  Zakopanem we wczesnym dzieciństwie. To, co  zrobiła Justyna Kowalska ze  swoimi aktora-mi, przypomniało mi tamte lata. Niewiarygodny koncert aktorski Małgorzaty Wojciechowskiej w  roli Matki, której cudownie asystuje Mar-cin Kalisz, usilnie próbujący się skomunikować z  pierwszym rzędem widzów. Nie jest jednak w stanie, bo nikt go nigdy nie zrozumie i jedynie

interwencja czułej matki zatrzyma bieg wydarzeń - gdyby nie ona, ktoś z widowni pewnie by go za-bił. Nie o  czułość matki do  syna jednak chodzi. Liczba kolorów jest niezliczona – od  demonicz-ności, poprzez niebywałą siłę (jakże ona śpiewa!), to wpada w szał, to czule pieści syna. Nie wiem, kiedy ostatnio miałem do czynienia z taką mocą?

Kowalska ze spółką namotali cudnie. I wszyst-ko jasne, nikt cię nie zrozumie. Aż w pewnej chwi-li vzgaśnie światło. Myślisz: to  koniec? Nieeeee. To tylko na chwilę. Zapali się ponownie, by jeszcze raz podjąć próbę. Problem w tym, że to niemożli-we. Przez cały wieczór usiłowaliśmy się zrozumieć. Ale to niemożliwe. Ot i wielka sztuka: poprzez se-rię nieporozumień zrozumieć się niemal w  locie. To proste: nikt cię, synku, nie rozumie. Co zrobi Gyubal? Każe nas zastrzelić.

Bardzo mi się podobało!

maCiej masztalski dyrektor teatru ad sPeCtatores we wroCławiu. PrzewodniCząCy jury nurtu off 33 Przeglądu Piosenki aktorskiej

maTka GyUBala wahazara wG wiTkaceGo////////////////////////////////////1, 2, 3 czerwca///16:00/////////////////////////////////////////////////////////////////////////////

////////////////////////////////rezerwacje: TeaTr łaźnia nowaos. szkolne 25, krakówkasa BileTowa czynna: wTorki 8:30-15:30czwarTki: 14:00-18:00Tel: 12 680 23 40Telefonicznie od poniedziałku do piąTku: 8:00-16:00Tel: 12 680 23 41 rezerwacja@Laznianowa.pLwww.Laznianowa.pL

/ / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / /

Zdję

cie:

Wer

onik

a w

 k K

upisz

ewsk

a