Lodolamacz 035 [36]

uwaga – tu Nowa Huta !!!/ / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / /

bezpłatny dwutygodnik nowej hutynr 35 [36] / 22 lipca – 4 sierpnia 2013/ / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / /

/ / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / /

Zdję

cie:

Wer

onik

a W

ierz

chow

ska-

Kupi

szew

ska

/ / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / // / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / // / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / /

Czyżyńskie podziemie

/// strona 8

Rodzinne tło Solidarności

/// strona 10

Kazik Staszewski: żyję w mieście

/// strona 12

DUMNI Z DZIELNICY!

FACEBOOK zajawka

lodołamacz///bezpłatny dwutygodnik nowej hutylodołamacz///nr 35 [36] / 22 lipca – 4 sierpnia 2013///32///

/ / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / // / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / /

/ / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / /

Często słyszysz prośby o ujawnienie swojej tożsamośCi?Zdarzają się. Na skrzynce mailowej pojawiają się też propozycje umówienia się czy pójścia na piwo. Szcze-gólnie, kiedy wrzucam zdjęcie na którym widać gdzie jestem – często czytam wtedy wiadomość w rodzaju

„O, jesteś na osiedlu Uroczym, zapraszam na kawę”. Jest to bardzo miłe, ale nie korzystam z tego. Istotna jest dla mnie anonimowość. O tym, że prowadzę pro-fil, nie mówię nawet swoim znajomym. Nie szukam sławy. Robię to dla pasji.

poChodzisz z nowej huty?Tak, jestem nowohucianinem z krwi i kości. Zawsze byłem z tego dumny. Miałem możliwość przeprowa-dzić się na studia do innego miasta, ale nie wiem, czy

bym wytrzymał. Czuję się związany z tą dzielnicą. Mam tu swoje ulubione miejsca. Jak na razie nie mam zamiaru się stąd ruszać.

od jak dawna prowadzisz swój fanpejdż?Już trzy lata. Przygoda zaczęła się w trochę nietypowy sposób, bez wymyślania strategii czy konkretnej kon-cepcji. Pewnego wieczoru pomyślałem sobie, że pa-sowałoby zrobić coś ciekawego dla dzielnicy. Sponta-nicznie została wymyślona również nazwa fanpejdża. I tak się kręci do tej pory.

animujesz profil sam, Czy robiCie to większą grupą?Początkowo prowadziliśmy stronę w trzy osoby, teraz, od ośmiu miesięcy, zostałem tylko ja. Ale jestem bar-

dzo wdzięczny za początki, które robiliśmy wspólnie. Utrzymałem też konwencję pisania w liczbie mnogiej.

masz na faCebooku masę fanów – to przyjemne uCzuCie?W tym momencie osób które polubiły profil jest po-nad 7500. Nie spodziewałem się takiego efektu. Prze-glądając inne nowohuckie profile, które mają mniej polubień, rozpiera mnie duma. Bardzo się cieszę, że to, co tam zamieszczam, jest pozytywnie odbie-rane przez mieszkańców, nie tylko Nowej Huty, ale i z Krakowa. Mam też możliwość oglądania statystyk: wielu fanów profilu nie mieszka w Nowej Hucie, ale w Anglii, Szwecji, Austrii czy Niemczech. To ludzie, którzy z Nową Hutą mają związane wspomnienia: tu się urodzili, wychowali, a potem wyjechali w świat.

„jestem z nowej huty, jestem zaje…isty” – to jeden z najpopularniejszyCh nowohuCkiCh fanpejdż*, prowadzonyCh na faCebooku. jego twórCa ChCe pozostać anonimowy – nie pokazuje się na zdjęCiaCh, nie podpisuje wpisów własnym imieniem i nazwiskiem. wielu nowohuCian zastanawia się, kim jest osoba, która tak Ciekawie i bez odrobiny banału prezentuje dzielniCę na najpopularniejszym portalu społeCznośCiowym. nam udało się go poznać i zapewniamy – to osoba, której miłość do nh jest bezwarunkowa i w stu proCentaCh szCzera. przystojny, inteligentny i zabawny, bywa w wielu miejsCaCh i o różnyCh poraCh. uważajCie zatem na spaCeraCh i przejażdżkaCh – faCebookowy profil może dopaść was ze swym aparatem wszędzie!

masz swoiCh ulubionyCh komentatorów?Jest kilkanaście osób, które są na profilu bardzo ak-tywne. To ludzie, którzy dużo o Nowej Hucie wiedzą, pamiętają i traktują sentymentalnie wiele miejsc. Ale mam też tak naprawdę cały przekrój społeczeństwa: od nastolatków po osoby prawie siedemdziesięcio-letnie. Dla jednych moje wpisy i prowadzone potem dyskusje to wspomnienia, dla innych – lekcja nowo-huckiej historii.

nazwa twojego profilu jest dość kontrowersyjna. nie miałeś z tym problemu? Zdaję sobie sprawę, że może to budzić mieszane uczu-cia. Spotykam się z wieloma glosami na ten temat – zarówno pozytywnymi, jak i negatywnymi. Ostatnio prowadziłem wyrywkowo ankietę uliczną. Zadawa-łem pytanie, czy taka nazwa dla strony poświęconej Nowej Hucie jest odpowiednia. Młodzi ludzie nie uważają słowa „zaje…iste” za wulgaryzm, nie mają nic przeciwko. Wśród starszych osób zdania były po-dzielone. Jednak więcej osób reaguje pozytywnie. Ja sam przywiązuję jednak większą wagę do treści niż tytułu, a w nazwie profilu ważniejsza jest dla mnie część „Jestem z Nowej Huty”.

miałeś od poCzątku wyraźnie wyklarowany pomysł na treśCi publikowane na stronie, Czy fanpejdż ewoluuje razem z tobą?Ewoluuje i zmienia się. Staram się obserwować, czego osoby oczekują. Są treści, które spotykają się z dużym odzewem, inne z mniejszym. Staram się reagować i dopasowywać zawartość do osób, które odwiedza-ją tą stronę. Czasem mi się udaje, a czasem nie. Ale zawsze mam sporą satysfakcję, że mogę zamieszczać zdjęcia, czytać komentarze.

Co zatem podoba się użytkownikom bardziej, a Co mniej?Podobają się wspomnienia minionej epoki, stare zdjęcia Nowej Huty. Jednak dobrze odbierane są też pokazywa-ne na bieżąco wydarzenia i inwestycje w Nowej Hucie.

towarzyszą Ci emoCje przy wrzuCaniu zdjęć? zastanawiasz się, z jakimi się spotkasz reakCjami, liCzysz ilość polubień?Liczy się dla mnie każdy, nawet jeden komentarz czy „like”. Czasami ludzie piszą bardzo emocjonal-nie, zwłaszcza gdy mają dużo wspomnień z danym miejscem lub lubią gdzieś bywać. Bardzo fajne jest to, że nie wstydzą się swoich emocji wylewać publicz-nie. Na bazie tych komentarzy tworzę kolejne treści. Kiedy ktoś np. pisze, że lubi pewną konkretną ławkę na Placu Centralnym, idę tam i robię zdjęcie, niejako specjalnie dla tej osoby.

gdy spotykam osoby CzytająCe lodołamaCza, mam Często oChotę zapytać osobiśCie, Co sądzą na temat naszej gazety – który materiał podobał się bardziej, który mniej, o Czym jeszCze ChCieliby przeCzytać. a Czy tobie zdarzyło się podsłuChać dyskusję na temat swojego profilu? Wśród znajomych jeszcze nie, choć może kiedyś się to przytrafi (śmiech). Natomiast w trakcie robienia ankiety usłyszałem sporo ciepłych słów na temat mo-jej internetowej inicjatywy.

Czy prowadzenie profilu na faCebooku zajmuje Ci dużo Czasu? Poświęcam temu bardzo dużo czasu. Nie planuję, co wrzucę w kolejne dni – użytkownicy często mnie

inspirują, działam spontanicznie. Oczywiście zdarza się, że zrobię więcej zdjęć na zapas, zwłaszcza, że je-stem aktywnym rowerzystą, poruszam się po całej dzielnicy. Ale nie lubię opowiadać o swoich sukce-sach. Jestem z Nowej Huty, jestem zaje…isty, ale też na pewno jestem bardzo skromny.

Tekst: Matylda StanowskaZdjęcia: Marcin Kądziołka

* Dla tych, którzy nie używają Facebooka wyja-śnienie: fanpage jest stroną firmy lub organiza-cji, która zrzesza fanów na portalu, pozwala im ze sobą dyskutować, wymieniać zdjęcia itd. Tak-że Lodołamacz ma swój fanpage – jeśli nas jesz-cze nie lubicie, zróbcie to koniecznie!

/ / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / // / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / /

/ / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / /

J(EstEM) Z N(owEJ) H(UtY)!

aktualności aktualności


/ / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / // / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / /

/ / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / /

Zdjęcie: Filip Michno Zd

jęci

a: P

iotr

Bra

mor

a

doCelowe mistrzostwa12 i 13 lipca w SCK Kwa-

drat odbyły się II Otwarte Mistrzostwa Krakowa Polskiego Stowarzyszenia Darta Kla-sycznego. W piątkowy wieczór ro-zegrano turniej deblowy. Wśród 23 zgłoszonych par najlepsi okazali się zawodnicy z Krakowa – Krzysztof Kciuk i Marcin Rzemiński, którzy w finałowej rozgrywce pokonali inny krakowski team: Przemysław Bobrow-ski / Krzysztof Galus 4:1. Trzecie miej-sce zajęła drużyna z Gdowa – Damian Radoński i Paweł Cichoń.

W sobotnim indywidualnym turnieju głównym udział wzięło 48 mężczyzn i 6 kobiet. Wśród kobiet

puchar i tytuł Mistrzyni zdobyła kra-kowianka Iwona Kopczyńska, poko-nując w finale reprezentantkę Bochni Magdalenę Możdżeń 4:2.

W kategorii mężczyzn finał należał do zawodników z Radomia. Konrad Babula pokonał Tomasza Jakubczyka 6:2 i został nowym Mi-strzem Krakowa w Darcie Klasycz-nym. W meczu o trzecie miejsce Jerzy Pisula z Blachowni pokonał najlepszego tego dnia zawodnika z Krakowa – Mirosława Gaczorka 5:3. Najwyżej notowani nowohuccy gracze, Paweł Marciniak i Łukasz Rusek, zajęli miejsca 9:16.

Tekst: Piotr Cymerys

odkryj tajemniCe nowej hutyjuż 21 września rusza piąta edycja ak-

cji „Zajrzyj do Huty”. Jak co roku po-zwoli zwiedzającym odkryć nieznane dotąd zakątki dzielnicy. Organizatorzy chcą przedstawić historię Nowej Huty: jak powstawała, działała i jak wielką rolę odegrała dla miasta Krakowa.

Program przedsięwzięcia jest bar-dzo podobny do ubiegłorocznych edycji. Niestety, w tym roku nie będzie można zwiedzić terenów Kombinatu. Na przy-byłych czeka jednak wiele innych atrakcji, m.in. warsztaty w Chałupie

„U Szpinaka”, spacer Szlakiem Solidarno-ściowym oraz dwie gry terenowe. Ponad-to na przechadzkę po dzielnicy będzie można wybrać się z Tomaszem Uryno-wiczem, Edwardem Nowakiem, Macie-jem Machem i Zbigniewem Walczykiem.

W piątej edycji „Zajrzyj do Huty” ważną atrakcją będzie możliwość przejścia szlakiem muzycznym, odkry-cie miejsc, w których odbywały się naj-ciekawsze koncerty. — Huta jest mniej

znana z muzyki rozrywkowej, dlatego w tym roku chcielibyśmy „opowiedzieć o muzyce” – mówi kierownik nowo-huckiego oddziału Muzeum Historycz-nego Miasta Krakowa Paweł Jagło.

Spacery po Nowej Hucie odby-wać się będą w godzinach od 9 do 17. Wcześniej na stronie www.biletympk.pl należy dokonać zakupu biletu. Koszt jednej wejściówki wynosi 5 zł.

Fanom sportu wiceprezes Hutnika Adam Gliksman opowie historię klubu, oprowadzi ich również po obiektach drużyny. Zwiedzać stadion będzie można zaraz po meczu piłkarskim.

— Na razie nie wiemy, czy będzie to w sobotę czy w niedzielę, ponieważ to jest uzależnione od terminarzu, któ-ry Małopolski Związek Piłki Nożnej ma dopiero wyznaczyć – zaznacza or-ganizator przedsięwzięcia. Oficjalny program akcji „Zajrzyj do Huty” zosta-nie przedstawiony 2 września.

Tekst: Agnieszka Kobron

Chodź (w koszulCe) na pole!pamiętacie teledysk w którym wy-

stąpiło 34 krakowskich raperów? Od niedawna można nabyć limito-waną edycje koszulek w cenie 59 zł.

Zamawiać je można drogą mailową: [email protected] lub przez FB: facebook.com/DealpackClan.Ilość ograniczona!

pluskajmy się!lato, jak co roku, nie rozpieszcza nas

długimi seriami upalnych dni. Warto więc wykorzystać każdą chwilę, by na-pełnić akumulatory energią słoneczną. Najprzyjemniej „ładuje” się nad wodą. Najbliżej i najwygodniej gorące dni spę-dzać można na basenie zwanym „Kra-kowianka” (aktualnie pod nadzorem Wandy Kraków) przy ulicy Bulwarowej.

Basen czynny jest przez całe wakacje od godziny 10 do 18. Ceny

wejściówek to: 13 zł, 9 zł i 5 zł – w za-leżności od wieku. Od godziny 15 obowiązuje zniżka, wstęp kosztuje wtedy 8 zł, 5 zł i 2 zł. Są także bilety rodzinne po 30 zł i 35 zł. Nad bez-pieczeństwem pływających czuwają ratownicy. Basen podzielony jest we-dług pływackich umiejętności, posia-da nawet brodzik dla dzieci. Obiekt oferuje również boisko do gry w siat-kówkę i bufet.

filmy w plenerze„letni Projektor” to inicjatywa pole-

gająca na organizowaniu seansów filmowych w nietypowych miejscach. Przez całe wakacje miłośnicy kina obejrzą osiem filmów w plenerze. Tak-że w Nowej Hucie.

organizatorem akcji są stowarzysze-nie „Archipelagi Kultury” i Konsu-

lat Generalny Stanów Zjednoczonych w Krakowie. W ramach trzeciej edy-cji projektu zorganizowanych będzie w sumie osiem pokazów. Pierwszy od-był się 7 lipca w ogrodzie przy Teatrze Łaźnia Nowa i Klubie Kombinator

w ramach „Pikniku dla Równowagi”. Widzowie obejrzeli film „Home – S.O.S. Ziemia!”. Kolejne projekcje odbywają się w każdą niedzielę o godzinie 20:30. 4 sierpnia akcja dotrze do Ogrodu Do-świadczeń w parku AWF, a 18 sierpnia na Łąki Nowohuckie. Poza tym filmy zobaczymy m.in. w Collegium Ma-ius czy na dachu Galerii Krakowskiej.

„Letni Projektor” realizowany jest dzię-ki wsparciu finansowemu Gminy Mia-sta Kraków. Wstęp na każdy seans jest bezpłatny. Więcej informacji na stro-nie www.letniprojektor.pl.

(TP)

odwiedź bibliotekę!nie masz co robić w wakacje? Czu-

jesz, że doskwiera ci nuda? A może brakuje pomysłu na miłe spędzenie dnia? Nic prostszego. Przyjdź i zajrzyj do Nowohuckiej Biblioteki Publicznej.

NBP przygotowała specjalną wa-kacyjną ofertę dla dzieci i młodzieży pod hasłem „Wakacyjny pociąg do bi-blioteki”. Do tej pory odbyły się wy-cieczki do Ogrodu Botanicznego UJ, Ogrodu Zoologicznego, Parku Skal-skiego i Zielonego Jaru. W tym czasie dzieci malowały rośliny do bibliotecz-nego zielnika, tworzyły „Lepieje”, uczy-ły się japońskiej sztuki origami, a także wzięły udział w konkursie na najlepsze przeczytanie wierszy Juliana Tuwima i Małgorzaty Strzałkowskiej.

Jeden z oddziałów Biblioteki, Filia nr 3 organizuje naukę języka angiel-skiego dla dorosłych „Angielski 123” i „FunEnglish.pl” dla dzieci. Po za-kończeniu kursów można dalej konty-nuować naukę na wyższym poziomie. W okresie wakacyjnym, w „Kąciku

Malucha” najmłodsi mają też dostęp do kolorowanek i różnego typu zabaw, a starsze dzieci mogą korzystać z bez-płatnego Internetu.

Niebawem w Nowohuckiej Bi-bliotece Publicznej rusza kolejne kursy i warsztaty. 25 lipca - „Co wie-my o ekologii”- warsztat ekologiczny w Filii nr 2 poprowadzi Krzysztof Kus. W Filii nr 1, 26 lipca wystartuje kon-kurs rysunkowy dla dzieci „Wakacyj-ny bagaż – co wpakuję do swojego wa-kacyjnego plecaka”. Natomiast dzień później, w Filii NBP nr 4 Marzanna Stachurska z Krakowskiego Towarzy-stwa Opieki nad Zwierzętami prze-prowadzi zajęcia animacyjno-teatral-ne „Pomagam zwierzętom”.

Jeśli jednak ktoś woli czytać w domu lub na urlopie, Nowohucka Biblioteka Publiczna z przyjemnością informuje, ze od 4 lipca czytelnicy mogą nieodpłat-nie korzystać z serwisu Ibuk.pl i czytać książki w zaciszu domowym.


futbolowe święto z bratankamijak nakazuje nowohucka sportowa

tradycja, ostatnia sobota lipca na-leży do imprezy „Welcome to Nowa Huta”. Tym razem na międzynarodo-wy mecz do Nowej Huty przyjedzie drużyna węgierska. Hutnik zmierzy się z piłkarzami najsłynniejszego węgier-skiego zespołu – Ferencvarosu Buda-peszt już 27 lipca.

Na zapowiadaną w primaapriliso-wym numerze „Lodołamacza” wizytę AC Milan w Nowej Hucie miłośnicy futbolu muszą jeszcze poczekać. Za-wita do nas natomiast najlepszy klub węgierski. 28 mistrzostw, 20 pucha-rów kraju, Puchar Miast Targowych – to imponujący dorobek zespołu ze sto-licy Węgier.

— Już drugi rok z rzędu kibice w Krakowie mają okazję zobaczyć mię-dzynarodowy mecz klubowy tylko na Suchych Stawach – zauważa organizator, Adam Gliksman. Zaznacza, że coroczna impreza to nie tylko szansa zobaczenia

widowiska sportowego – dzięki współ-pracy z Towarzystwem Przyjaźni Pol-sko-Węgierskiej kibice na stadionie za-smakują specjałów kuchni węgierskiej i poznają walory turystyczne kraju na-szych „bratanków”. Patronat honorowy nad IV edycją „Welcome to Nowa Huta” objęli ambasador Węgier w Polsce dr Iván Gyurcsíkoraz i Przewodniczący Sejmiku Województwa Małopolskiego Kazimierz Barczyk.

— Przygotowaliśmy także piknik oraz wiele atrakcji dla dzieci – do-daje wiceprezes Hutnika, zachęcając do przyjścia na Suche Stawy wcześniej niż na sam mecz, który rozpocznie się o godzinie 18. Trwa przedsprzedaż bile-tów, które kosztują aktualnie 10 zł (ulgo-we – 5 zł, dzieci do lat 12 mają darmowy wstęp na mecz). Wszelkie informacje na temat programu imprezy i punktów dystrybucji biletów znajdują się na stro-nie www.welcometonowahuta.pl.

(TP)

bałtyk z nowej hutymorze Bałtyckie, piasek i błękitne niebo

– nic więcej do szczęścia nie potrzeba. No może poza stylową torbą na plażę, zaprojektowaną dla nowohuckiego Uni-cuta przez równie nowohuckich grafi-ków: Noudego i FRM. Torba z czystej bawełny, z wewnętrzną kieszonką na za-mek, sprzedawana jest w zestawie z przy-pinką, wlepkami i pocztówką (do wysła-nia z wakacji). Z tym samym motywem szukajcie również letnich t-shirtów, tak-że w cenie 45 zł.

/ / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / /

/ / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / /

/ / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / /

/ / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / /

/ / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / /

/ / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / /

/ / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / /

/ / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / /

/ / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / /

na okres wakacji nie milknie warkot silników żużlowych. Już w środę 24

lipca na stadionie Wandy Kraków od-będą się Eliminacje Mistrzostw Pol-ski Par Klubowych. Poza żużlowcami z Krakowa na torze przy ulicy Odmo-gile zmierzą się zawodnicy z Rzeszowa, Tarnowa, Lublina, Częstochowy i Zie-lonej Góry.

Bilety na zawody są w cenie 20 zł (normalne) i 15 zł (ulgowe). Dzieci do lat 6 wchodzą na obiekt bezpłatnie. Zawody rozpoczną się o godzinie 17. Tego samego dnia równolegle z turnie-jem w Nowej Hucie odbędą się elimina-cje w Łodzi i Ostrowie.

(TP)Zdjęcie: Anna Szałaj

mkną ile pary!

filatelistyka nauka jazdy


/ / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / // / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / /

/ / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / /

Co można zbierać? łatwiej wymienić to, Czego nie można. Choć kolekCjonowanie w dzisiejszyCh CzasaCh odChodzi w Cień bardziej przyziemnyCh i ulotnyCh uCieCh i rozrywek, to nadal są w nowej huCie pasjonaCi zbierania. pisaliśmy już o kolekCjoneraCh butów i zegarków, pora na filatelistów.

znaczek pocztowy. Z pozoru nic specjalnego, zwykły środek uisz-czenia opłaty za przesyłkę pocz-tową. Jednak dbałość o szczegóły,

różnorodność i pomysłowość autorów nadały mu znaczenie większe, niż ma zwykły kod kreskowy czy paragon. Ko-lekcje znaczków upamiętniają dziejo-we wydarzenia, budowle, znane osoby. My dotarliśmy do stempli filatelistyki w naszej dzielnicy.

Nowa Huta, jako perełka ustro-ju, była bogata w filatelistów czy całe koła zainteresowań, pojawił się tu na-wet słynny sklep na osiedlu Centrum D, który zresztą funkcjonuje do dziś. Wspominaliśmy o nim w zeszłym roku, przy okazji artykułu o problemów skle-pach branżowych dla hobbystów. Przy-pomnijmy: filatelistyka i numizmatyka

to tylko 10% obrotu punktu prowadzo-nego przez Jolantę Ochałek.

W czasach poprzedniego ustroju to wszystko działało o wiele prężniej. Największa wystawa filatelistyczna w Nowej Hucie odbyła się w 1980 roku. Przy okazji 450. rocznicy urodzin Jana Kochanowskiego do Empiku (obecnie Bosman) na Placu Centralnym zje-chali się zbieracze znaczków z całego kraju. Jednym z organizatorów był Je-rzy Krupski, który z kolei na Centrum B prowadzi punkt skupu i sprzedaży znaczków.

— Gdy ktoś miał jakieś hobby, to musiał gdzieś przynależeć. Nie waż-ne, czy łowił ryby czy zbierał znacz-ki – wspomina ówczesną „potrzebę

przynależności” do Polskiego Związku Filatelistów. Stowarzyszanie się, poza odgórną kontrolą, dawało określone przywileje, przede wszystkim dostęp do redystrybuowanych kolekcji.

— W tej chwili nikt nic nie zbiera i nikogo nic nie bawi – ubolewa nad współczesną ignorancją nowohucki fi-latelista z pięćdziesięcioletnim stażem.

— My bawimy się na zasadzie starego przyzwyczajenia – dodaje. Jak mówi, dawniej wszyscy zbierali znaczki, ale nie mieli tych, których potrzebowali. Filateliści posiadali 90% zbiorów, ale nie mieli tych najcenniejszych, które

stanowiły 80-90% wartości. Od czego zależała cena?

— Dzisiaj znaczki kosztują tyle, ile ktoś chce zapłacić – mówi Jerzy Krup-ski. — Dawniej wycena była państwo-

wa, według wydawanego co roku ka-talogu – wspomina. Oczywiście, gdy czegoś było mało, to wycena rosła. Naj-cenniejsze były rarytasy – coś, co po-wstało przypadkowo. Najmniej można było dostać za znaczki drukowane ma-sowo, na potrzeby korespondencyjne.

— Nieraz ktoś przynosi do skupu znaczek sprzed stu lat i myśli, że jest coś warty. A takich znaczków wydano miliony. Bo kiedyś ludzie stale pisali li-sty, nie to co teraz – mówi kolekcjoner.

Niektóre wysłane przed laty ko-perty oklejone były dumnie znaczkami z symbolami Nowej Huty. Pierwszy

znaczek powstał w 1951 roku, zatytu-łowany był „Budujemy Nową Hutę”. Należał do serii przedstawiającej budo-wę socjalizmu, oprócz nowohuckiego kombinatu m.in. zakłady przemysłowe w Wierzbicy i Jaworznie. Nowohuckie znaczki zostały wydane też z okazji dwóch jubileuszy Polskiej Rzeczpospo-litej Ludowej: na dziesięciolecie (1954) i dwudziestolecie (1964) powojennego organizmu państwowego. Kolejne dwa przedstawiały Włodzimierza I. Lenina. Wydano je w 1970 (w setną rocznicę urodzin przywódcy rewolucji) i 1973 roku (na odsłonięcie pomnika na Placu Centralnym).

Temat filatelistyczny powrócił do Nowej Huty przy okazji jubileuszu sześćdziesięciolecia jej powstania. W 2009 roku w Szkole Podstawowej

nr 37 przeprowadzono międzyszkol-ny konkurs na projekt nowohuckiego znaczka pocztowego. W szkole na osie-dlu Stalowym miała miejsce także wy-stawa filatelistyczna.

Filatelistyka już dawno przestała być masową pasją Polaków. Znaczki zbierają nieliczni zapaleńcy, lecz raczej nie zanosi się na to, żeby zbyt szybko odpuścili. Tak jak nie sztuką było nie-gdyś mieć znaczek, który mieli „wszy-scy”, tak teraz sztuką jest trwać przy pasji, której nie hołduje „nikt”.

Tekst: Tomasz PiwowarczykZdjęcia: Joanna Urbaniec

Czy posądzana o brak umiejętnośCi jazdy kobieta i w dodatku blondynka może uCzyć innyCh? może i robi to z powodzeniem już od kilku lat bogusia: instruktor-wykładowCa z osk „żaCzek” w CzyżynaCh.jak została pani instruktorem nauki jazdy?Kiedy zaczynałam moją karierę, na ryn-ku było o wiele większe zapotrzebowa-nie na instruktorów, ale niewiele w tym zawodzie było kobiet. Od zawsze bardzo mi się to podobało i po prostu lubiłam jeździć. Prawo jazdy zrobiłam już w wie-ku 17 lat, bo w tamtych czasach była taka możliwość. Zawsze podziwiałam instruktorów i któregoś dnia postano-wiłam, że sama spróbuję. Kurs zrobiłam 7 lat temu, odbyłam praktykę, zdałam egzamin państwowy, który nie był ła-twy. Miałam wtedy kilkumiesięczną córkę, więc moja nauka wyglądała tak, że jedną nogą bujałam wózek, w drugiej trzymałam kodeks drogowy (śmiech). Mąż mi pomagał i popierał moją decy-zję. Niektórzy znajomi również mnie podziwiali, inni patrzyli na to sceptycz-ne, bo jak to - kobieta instruktor?

zdarza się pani słyszeć obraźliwe komentarze typu

„baba za kierowniCą”?Osobiście od swoich kursantów tego nie usłyszałam, ale kiedy na przykład przy-chodzi para, żeby zapisać się na kurs, to często mężczyzna zaznacza, że nie chce, żeby jego dziewczyna jeździła z kobietą, bo co ona może ją nauczyć?

Tymczasem one same nieraz wolą ko-bietę instruktora, bo o mężczyznach też przecież chodzą różne plotki i jakieś stereotypy, że zamiast za lewarek łapią za kolano… A kobieta z kobietą sobie pogada o wszystkim i nawet zawiązują się między nami przyjaźnie. Teraz zde-cydowanie mniej słyszę takich uwag, ale musze przyznać, że kiedy zaczyna-łam pracę to nierzadko słyszałam ko-mentarze starszych panów: „Boże! Baba babę uczy!”, albo „Blondynka blondyn-kę!”. Nie obrażam się jednak i wszystko obracam w żart, z którego długo śmie-jemy się z kursantami.

z kim woli pani jeździć – z kursantkami Czy kursantami? Kobiety wcale nie jeżdżą źle! Ostatnio zauważyłam, że dziewczyny radzą sobie bardzo dobrze, nawet często lepiej niż niejeden mężczyzna. Dla mnie nie ma różnicy z kim jeżdżę. Płeć nie ma zna-czenia, za to charakter owszem. Są tacy kursanci, z którymi da się pogadać, po-śmiać i jakimś żartem rozluźnić sytu-ację, inni milczą całą drogę, bo muszą się skupić. Według mnie tacy otwar-ci kursanci zupełnie inaczej się uczą, mają lepszą koordynację. Kiedy potem jeżdżą już sami, umieją jednocześnie prowadzić, słuchać radia, rozmawiać

z pasażerami, nie muszą podróżować w całkowitym skupieniu i ciszy.

praCa instruktora to Ciężki kawałek Chleba. jakie są jej Cienie i blaski? Największą zaletą tej pracy jest radość za-dowolonych kursantów, którzy dzwonią, cieszą się, że zdali i dziękują. Albo, kiedy po jakimś czasie jadę już z zupełnie in-nym kursantem i na drodze machają mi jadący własnymi samochodami moim byli uczniowie. To są te pozytywy, ale ta praca jest jednak bardzo wyczerpują-ca, zwłaszcza w czasie upałów, bo trze-ba być ciągle maksymalnie skupionym. Muszę myśleć za siebie, za kursanta i za kierowców obok. A zwłaszcza ci ostatni bywają niemili, nietolerancyjni a nawet nieobliczalni. Instruktorzy są nieste-ty niedocenianą grupą zawodową. My szkolimy młodych ludzi, dla których prawo jazdy jest w dzisiejszych czasach niezbędne. Teraz większość kobiet je po-siada, co jeszcze kilkanaście lat temu nie było tak powszechne. Ale zamiast sza-cunku i uznania spotykamy się z arogan-cją i niezrozumieniem. Ja jako instruktor jestem już na to uodporniona, ale takie zachowanie źle wpływa na kursanta, który naprawdę się stara. Każdy kierow-ca musiał kiedyś przejść taką samą drogę, ale teraz już tego nie pamięta.

zdarza się pani nie wyjść z roli w swoim własnym samoChodzie,? Czasami tak, to chyba takie zboczenie zawodowe. Kiedy jadę z mężem jako pasażer, to zawsze patrzę w lusterko, jak zmienia pas a przed skrzyżowa-niem szukam odruchowo pedałów. Zdarzają mi się np. przejęzyczenia. Kiedyś po ciężkim dniu w pracy chcia-łam się zrelaksować oglądając telewizję i chciałam poprosić syna aby pogłośnił telewizor, a zamiast tego wydałam po-lecenie „dodaj gazu!”. To chyba choro-ba zawodowa, bo pamiętam historię mojej koleżanki, która wraz z mężem prowadziła ośrodek szkolenia kierow-ców. Często śniło jej się, że jest w pracy i mówiła przez sen, a jej mąż po polece-niach, jakie wydawała wiedział, na ja-kim jest skrzyżowaniu (śmiech).

Tekst: Marzena RogozikZdjęcia: Marcin Kądziołka

Unikaty z Nowej Huty

/ / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / /

/ / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / /

Uwaga! Kobieta za kółkiem

handelCZYŻYNY


/ / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / // / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / /

/ / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / /

/ / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / // / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / KontRaStyPodziemnejak najszybciej

dotrzeć do wyj-ścia – taki cel

stawia sobie więk-szość „zmuszonych” do przemieszczania się pod rondem Czy-żyńskim. na dole czekają nas wąt-pliwe przyjemności: slalom wokół śmieci, przytłaczające i ob-skurne sufity, uciąż-liwy zapach i uciecz-ka przed goniącym Cię grzybem ze ścian.

jednak my podczas naszej wędrówki,

szukając światełka w tunelu, znaleźli-

śmy także jeden bar-dzo jasny element

podziemia: lokale handlowe i usługo-we. ich właściciele

i pracownicy oczaro-wali nas swoją życz-liwością i profesjo-

nalizmem. z czystym sumieniem zaprasza-

my do odwiedzenia ich kiosków!

aktualnościhistoria


/ / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / // / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / /

/ / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / /

wejść w działalność Całym sobąDla Jana Ciesielskiego przygoda z „Solidarnością” była normalnym stanem rzeczy. Kiedy wspomina jej początki oraz to, co działo się ponad trzydzieści lat temu, opowiada wszystko z półuśmiechem i nadzwy-czajnym spokojem.

— W Hucie pracowałem na Wydziale Technicznej Kontroli Jakości – wspomina. — Cały czas słyszeliśmy o tym, co się dzieje na Wybrzeżu, i sami zastanawiali-śmy się, jak sprawić, żeby u nas to także ruszyło. Po ja-kimś czasie fala zrywu dotarła i do Huty. Poszedłem na zebranie związkowe i tak to się właściwie zaczęło.

Od przewodniczącego Komitetu Założycielskiego na Wydziale, przez przewodniczącego Komisji Wydzia-łowej, do członka Zarządu Komisji Robotniczej Hutni-ków. „Solidarność” wciągnęła pana Jana na dobre.

— Jak wychodziłem rano, to wracałem późnym wieczorem, jeżeli nie nad ranem. Tyle było pracy – mówi Ciesielski. – Nasze żony miały z nami napraw-dę krzyż pański.

Wie o tym doskonale Zofia Fugiel, żona zmarłe-go w 2007 roku Kazimierza Fugla – jednego z założy-cieli „Solidarności” w Hucie im. Lenina.

— Wielokrotnie spotykałam się z różnymi opinia-mi kobiet na temat działalności mężów w organizacji – wspomina Zofia Fugiel. — Niektóre były zdania, że za-angażowanie ich małżonków w „Solidarność” to ich prywatna sprawa, a one same nie chciały się w to mie-szać ze względu na dobro dzieci i spokój dla rodziny. Ja stałam z boku, nie miałam tak jak mąż legitymacji związkowca, ale weszłam w jego działalność całą sobą.

Kiedy Kazimierz Fugiel został 1982 roku interno-wany, pani Zofia nie opuściła ani jednej manifestacji i mszy świętej za ojczyznę – mimo tego iż miała dwójkę synów, wtedy liczących sobie 16 i 10 lat. A przez siedem miesięcy, co tydzień jeździła odwiedzić internowanego męża. Czy się bała?

— Nie wiedziałam, co będzie. Mąż tam, ja tutaj z dwójką dzieci. Przecież nie wiedziałam, czy wró-ci – choć minęło tyle lat od tamtych wydarzeń, Zo-fia Fugiel nie jest w stanie ukryć emocji i wzruszenia na samo wspomnienie strachu o męża i losy jej rodzi-ny. Tym bardziej że w działalność opozycyjną zaan-gażowali się również synowie państwa Fugiel. Starszy syn był przewodniczącym Federacji Młodzieży Wal-czącej w Małopolsce, a młodszy jej członkiem. Służba Bezpieczeństwa o wszystkim wiedziała, w domu wie-lokrotnie dochodziło do rewizji przeprowadzanych przez mundurowych.

— Zaangażowanie całej rodziny było niesamowi-tym obciążeniem, to budziło chyba największy lęk – mówi pani Zofia.

ulotki, pośCiel i boska opatrznośćStarsza córka Jana Ciesielskiego tatę w domu widywała rzadko. Była za to świadkiem rewizji, jakiej SB dokony-wało w domu Ciesielskiego. Pan Jan przed służbami mu-siał się także ukrywać, żeby nie zostać internowanym. Nie mieszkał w domu, przenosił się z miejsca na miejsce, żeby nie zostać namierzonym przez tajniaków.

— Raz doprowadziliśmy do tego, że mogłem się spotkać z córką – opowiada Ciesielski. — To było w 1982 roku. Wraz z żoną były przerzucane w tzw. dziu-ry – z jednego miejsca na drugie, żeby zmylić ewentual-ny śledzący je ogon – i w końcu doszło do spotkania. Ja szedłem z jednej strony, one z drugiej. Oczywiście, by-łem też zmieniony, specjalnie ucharakteryzowany dla niepoznaki przed SB, co nie zmienia faktu, że sześcio-letnia córka mnie po prostu nie poznała – wspomina.

Kiedy w maju 1982 roku pani Zofia Fugiel poje-chała odwiedzić internowanego męża, też w pierw-szej chwili nie mogła go poznać.

wolność ma słodki smak. Często o tym zapominamy, a przeCież i wśród nas żyją osoby, które parędziesiąt lat temu zaangażowały się w ruCh niosąCy na swoiCh sztandaraCh ideę przemian. nie udałoby się tego dokonać, gdyby nie także rodziny działaCzy „solidarnośCi” – wyCzekująCe z niepokojem powrotu bliskiej osoby z praCy po zmianie, CzuwająCe noCami w straChu przed rewizją, solidarne z walCząCymi o Chęć zmian.

— Brodę zapuścił, bo nie miał czym się ogolić, wło-sy mu posiwiały. Przyprowadzili go skutego na widze-nie, to było coś okropnego – wspomina pani Zofia.

Na przełomie kwietnia i maja 1988 roku Huta po raz pierwszy stanęła. Strajk, którego współorganiza-torem był m.in. Kazimierz Fugiel, zakończył się ostry-mi konsekwencjami ze strony władz. Kazimierz Fugiel został aresztowany na trzy miesiące, a jego rodzinę wie-lokrotnie nękano rewizjami. Raz przyszli o 6 rano.

— Dzień wcześniej byłam ze starszym synem, działającym już wtedy w NZS-ie, u męża w Hucie. By-łam uspokojona, bo następnego dnia rano miały się rozpocząć rozmowy z rządem. Syn miał z kolei wziąć na uczelnię plecak pełen ulotek, miałam mu jeszcze uszyć biało – czerwone opaski na ramię. – wspomina Zofia Fugiel. — Wstałam o 5, godzinę później puka-nie do drzwi. Przyszło ich sześciu. Buszowali po ca-łym mieszkaniu, poszli do piwnicy, a ja wiedziałam, że syn ma ten plecak z ulotkami i krzyczałam, wrzesz-czałam, z nerwów się popłakałam. Każdy z nich prze-prowadzał rewizję we wszystkich pomieszczeniach

w domu, a ja ze zmęczenia siadłam u syna w pokoju na łóżku. Nie znaleźli nic, wyszli. Okazało się, że syn schował całą zawartość plecaka pod pościel na łóżku, na którym siadłam. To mogła być tylko boska opatrz-ność – uśmiecha się pani Zofia.

spłaCany dług wdzięCznośCiDzisiaj z perspektywy czasu łatwiej jest opowiadać o trudnych czasach, w jakich przyszło żyć rodzinom. Chociaż i tak wracające wspomnienia wzruszają, cza-sem złoszczą, nadal wyzwalają emocje.

— Wszyscy się bali, mniej lub bardziej. Ktoś za-chowywał się bohatersko, ale bali się tak naprawdę wszyscy – wspomina Jan Ciesielski. — A co dopiero rodziny najbliższych zaangażowanych w opozycję. Moja żona była naprawdę bardzo dzielna. Oczywiście, że czasami mówiła, że ma tego dosyć. Ale czy dzisiaj też współmałżonkowie tak do siebie nie mówią, kiedy jedno większość czasu spędza poza domem w pracy? Nigdy nie stawiała sprawy na ostrzu noża, nigdy nie kazała mi wybierać. Na pewno się o mnie bała, ale zaciskała zęby i w głębi duszy to rozumiała. Dzięki temu nasza rodzina przetrwała.

Rodzina Kazimierza Fugla, cała mocno zaanga-żowana w PRL-owską opozycję, nigdy nie żałowała swojego wyboru. Dla nich patriotyzm i poświęcenie dla dobra ojczyzny to rzecz święta.

— Jestem szczęśliwa, że dzisiaj, w wolnym państwie, możemy mówić o Katyniu, bohaterskiej Armii Krajo-wej, Wołyniu – mówi Zofia Fugiel. — Dla nas najważ-niejsze było to, żeby m.in. odkłamywać historię. To jest dług wdzięczności wobec patriotów, którzy ginęli za ojczyznę, o czym się nie mówiło za czasów komuny.

Ponad dwadzieścia lat po transformacji ustrojo-wej, do której przyczynił się ogromny ruch społeczny, jakim była „Solidarność”, to i tak zbyt krótki czas, by móc oceniać dokonane przemiany.

— Dla mnie ważne jest to, że mamy demokrację. – mówi Jan Ciesielski, choć przyznaje, że do pełnej dojrzałości jeszcze nam trochę brakuje. — Nie ma cenzury, człowiek jest wolny, może robić, co chce. Mówię o tym młodszej córce, która w tym roku roz-pocznie naukę w pierwszej klasie liceum. Ona wie, komu zawdzięcza te możliwości, które są dzisiaj tak szeroko dostępne. Bez walki i poświęceń tej wolności by po prostu nie było.

Tekst: Anna PiwowarczykZdjęcia: Marcin Kądziołka

/ / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / /

/ / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / /

krystyna janda jako danuta w. Mimo że od wydania książki Danuty Wałęsy

„Marzenia i tajemnice” minęło już sporo czasu, to wciąż budzi ona wielkie zainte-

resowanie. Ta szczera autobiograficzna powieść przedstawia losy kobiety, która zmuszona była walczyć z ciągle zmieniającym się życiem.

Danuta Wałęsa napisała książkę, w której wy-szła z cienia swojego męża i pokazała czytelnikowi świat, jakim widziała go ona. Opowiedziała swoją historię – historię zwyczajnej kobiety, której życie było jedną wielką niewiadomą.

Na podstawie „Marzeń i tajemnic” Janusz Zaorski stworzył znakomity spektakl, w którym w rolę Danuty W. wciela się Krystyna Janda. Jak wszyscy dobrze wiemy, jest to jedna z najlepszych aktorek filmowych i teatralnych w Polsce. W swoich rolach od zawsze wcielała się w kobiety silne, mające własne zdanie – tak jest również i w tym przypadku. Krystyna Janda jako była pierwsza dama jest wierną żoną i kochającą matką, która próbuje odnaleźć się w całym zamieszaniu tego okresu życia.


spektakl „danuta w.” można obejrzeć w dniaCh od 2 do 4 sierpnia w teatrze łaźnia nowa.

Cena biletów waha się od 90 do 120 zł. spektakl trwa 150 min (z 1 przerwą).

solidarni / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / /

/ / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / /

Zdję

cie.

Kar

olin

a W

olf

na zdjęCiu: jan Ciesielski

kulturaLUDZIE


/ / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / // / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / /

/ / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / /

nie uważa się – jak kiedyś o sobie śpiewał – za poetę podziemia, bo Chować się już nie musi. woli określenie „roCkowy publiCysta”. z kazikiem staszewskim – wokalistą, autorem tekstów, liderem zespołu kult – rozmawiamy o warszawie, komunie i końCu ludzkośCi.

„młodzi warszawiaCy to szpanerzy, słuChają boney m.” – tak pod konieC lat 70. śpiewał pan o swoiCh ówCzesnyCh rówieśnikaCh. a jak jest dzisiaj? młodzież nadal dzieli się na szpanerów i buntowników, tyCh, którzy poddają się modzie, i tyCh, którzy ChCą iść pod prąd?To chyba miało trochę inne znaczenie niż teraz. Szpanerzy pod koniec lat 70., kiedy należałem do subkultury pun-krockowej, byli kimś na kształt jesz-cze innej, nieformalnej grupy. U mnie w klasie było paru takich, którzy pod to określenie podchodzili – buty w szpic, jeansy, koszulki, każdy weekend to po-byt w dyskotece, gdzie moja noga bardzo długo nie stanęła. Jak to teraz wygląda? Trochę się zmieniło, minęło ponad 30 lat. Tych nieformalnych grup młodzie-żowych jest taka wielość, że niespecjal-nie nadążam za tymi zjawiskami. Ge-neralnie powinniśmy posiadać jakieś narzędzia do socjologicznego opisu społeczeństwa, a subkultury to jest jak-by prosty i przemawiający do wyobraźni ludzkiej czynnik.

a miasto? w wywiadaCh Często pan podkreśla, że warszawa jest jedynym miejsCem, w którym Czuje się tak naprawdę dobrze i u siebie.Dopiero z wiekiem nauczyłem się ją doceniać.

minęło 30 lat, ale Cofnijmy się w Czasie – idzie pan uliCami miasta, które po ii wojnie światowej zostało prawie CałkowiCie odbudowane, na nową, soCrealistyCzną modłę...Urodziłem się w 1963 roku, kiedy spo-ro tej Warszawy było już odbudowa-ne, dlatego nie pamiętam budowli czy prac przywracających jako taki wygląd zniszczeniom wojennym. Z dzieciń-stwa pamiętam, że budowano Zamek Królewski i że na tyłach stojącego już wtedy Pałacu Kultury było trochę nie-porządnie. To wspomnienia z wcze-snego dzieciństwa. A tak? Jak byłem młodszy, to pewnych rzeczy, także tego bijącego zewsząd socrealizmu, po pro-stu nie dostrzegałem. Bardzo lubiłem jeździć na MDM (Marszałkowską Dzielnicę Mieszkaniową – przyp. red.)

– było to miejsce, gdzie był i sklep spor-towy, i księgarnie, i parę baraków, gdzie sprzedawali komiksy, dlatego dobrze mi się to kojarzy. Podobnie jak między innymi Hala Gwardii, mieszcząca się niedaleko mojego domu. Konotacje mam zupełnie pozytywne i radością bijące z tych młodych lat.

pytam, bo podobnie jak w warszawie także w krakowie

– poCzątkowo pod miastem – zaCzęto budować tak, aby

zgadzało się to z przesłaniem nowego, soCjalistyCznego systemu. dzisiaj nowa huta jest już dzielniCą krakowa i na tle zabytkowego śródmieśCia Czy kazimierza traktowana jest jako Ciekawe arChitektoniCzne indywiduum. znajduje się jednak poza ogólnie przyjętym serCem krakowa, a w warszawie pałaC kultury stanowi właśCiwie Centrum miasta. swego Czasu, już po 1989 roku, pojawiały się głosy, że ten prezent od stalina należy po prostu zburzyć.To się prawdopodobnie nie opłaca z czy-sto ekonomicznych powodów. To praw-da, Pałac jest igłą wbitą w miasto, która uniemożliwia rozbudowę centrum, któ-rego przecież – inaczej niż w Krakowie czy Wrocławiu – tak naprawdę nie ma. Mimo wszystko obiekty architektonicz-ne tamtych czasów to po prostu ciekawe budowle. W zupełnie lekkomyślny spo-sób pozbyto się już słynnego Supersa-mu, w miejsce którego stawia się jakiś koszmarny wysokościowiec. Ktoś ma już podobno chrapkę, żeby rozwalić

Rotundę. Były dwa kina – Skarpa i Mo-skwa – historyczne miejsca, które już nie istnieją. A szkoda. Na całym świe-cie zapanowała jakaś dziwna tendencja. Kiedyś, jadąc do innego miasta czy za granicę, zobaczyć można było różno-rodność. Obecnie nastąpiła potworna uniformizacja – przedmieścia i obrzeża są pełne marketów i galerii handlowych, a środki miasta, z jednej strony są su-pernowoczesne, według zachodnich wzorców, a z drugiej – dominuje w nich estetyka trzecioświatowa, rodem z by-łych radzieckich republik. Myśli się nad tym, jak upiększyć Krakowskie Przedmieście czy Nowy Świat, a parę kroków dalej panuje całkowity bezład architektoniczny.

nowa huta, wraz ze swoim speCyfiCznym budowniCtwem, stanowi już pewnego rodzaju zabytek. wniosek jest więC taki, że nie należy burzyć Czegoś, Co jest poniekąd świadeCtwem historii.W Warszawie pozbyto się paru budowli, które można było odrestaurować albo delikatnie przypudrować i zostawić jako znak wolnej myśli architektonicz-nej. Analogicznie stało się chociażby z dworcem w Katowicach. Był to bu-dynek właściwie niepowtarzalny. Fakt, to miejsce było strasznie zapuszczone, ale jego likwidacja to zbyt śmiałe posu-nięcie. Dworzec odzwierciedlał to, jak po prostu wtedy było.

brzydko, szaro i nieprzyjemnie.Moje dzieci zapytały się mnie kiedyś, jak to było za komuny. Nie apologety-zuję tamtych czasów, ale to naprawdę nie był najgorszy barak. Za mojej mło-dości to nie była Kuba ani Korea Pół-nocna. Poza tym człowiek ma to do sie-bie – i to dotyczy wszystkich aspektów życia – że wypiera z pamięci nieprzy-jemne rzeczy. Ja, szczerze mówiąc, sła-bo potrafię sobie przywołać obraz pało-wania własnej osoby przez milicjantów podczas demonstracji z okazji 3 Maja

w 1982 roku, a dokładnie pamiętam, że z takimi samymi milicjantami pi-liśmy wino, bo przyszli z interwencją, a okazali się powołanymi siłą chłopa-kami, którzy sobie wykombinowali, że w ten sposób uda im się uniknąć wojska. To też nie chodzi o politykę czy system – ludzie byli inni.

żyli Chyba bliżej siebie i dla siebie, a nie obok.Z dzieciństwa pamiętam ogrom życia kulturalnego całego osiedla, wszyst-kich dzieci i całej młodzieży, które się toczyło na podwórku. Jak się odrobinę cieplej zrobiło, a już szczególnie jak się zaczynał Wyścig Pokoju, to rozpo-czynał się także sezon na kapsle, który trwał do końca roku szkolnego. Teraz już tego nie ma – nastąpiła śmierć inte-lektualna i towarzyska.

bo też Chyba nie było wtedy za bardzo Co robić. nie było internetu, smartfonów, nie każdy miał telewizor...Wszechobecna technika i sposoby uła-twiania komunikacji w jakiś sposób nas niewolą. Skończyły się niezapowie-dziane wizyty domowe, skończyły się nocne Polaków przy wódce czy piwie, trwające do rana rozmowy. Wszystko załatwiają ten koszmarny, a w gruncie rzeczy niezbędny Internet czy telefo-nia komórkowa, które pozostają też gigantycznym aparatem opresji i kon-

troli obywateli. Trzeba być świadomym, że decydując się na udogodnienia w życiu codziennym, musimy liczyć się z tym, że jesteśmy niejako kontro-lowani przez państwo. Sankcje wobec naszych zachowań są dużo prostsze do wyegzekwowania. W gruncie rze-czy mamy też wybór – albo leśniczów-ka gdzieś w Borach Tucholskich i peł-na wolność, ale tym samym kłopot z komunikacją, albo funkcjonowanie w tym wszystkim i zgoda na kontrolę.

raCja. ale za Coś żyć trzeba, a dzisiaj bez komunikowania się, Czy to za pomoCą telefonii komórkowej, internetu Czy oprogramowań komputerowyCh, nie można się obyć praktyCznie w żadnej praCy. a bez praCy – to już wiadomo, obojętnie Czy teraz, Czy też za Czasów komuny.To druga istotna rzecz. Społeczeństwo realnego socjalizmu dobrze podcho-dziło pod słowa „my udajemy, że pra-cujemy, a wy udajecie, że nam płacicie”. W chwili obecnej waga i ciężar jako-ściowy pieniądza są tak totalne, że lu-dzie na pierwszym stopniu podium stawiają dążenie ku niemu, co w pew-nym sensie grupuje ludzi – obracają się we własnych kręgach i są to bardziej kręgi interesów niż realnych przyjaźni. W PRL-u przeżyłem 28 lat, z dwójka dzieci, i jakoś to szło. Zarobków z gra-nia nie było, pojechałem do Londynu

i już było na rok życia. Będąc z kolei jeszcze studentem, poszedłem popra-cować jako cieć na placu budowy war-szawskiego metra – zresztą ciekawe, że tam tego metra nie ma do dzisiaj... (śmiech) Inaczej było, tak jakby cieplej. Inna sprawa, że w kręgu, w którym się obracałem, był jasny podział: oni, czyli system komunistyczny, i my. Myśmy też nie byli opozycją stricte polityczną

– bardziej byliśmy kontrkulturą, ale tak było prościej. Było trochę jak w więzie-niu, ale o bardzo lekkim rygorze.

jesteśmy obeCnie takimi trybikami w maChinie wielkiCh korporaCji. to się jakoś może zmienić teraz, w CzasaCh, kiedy zapominamy o najważniejszyCh wartośCiaCh, relaCjaCh między ludźmi, które – sam pan to podkreślił – kiedyś były zupełnie inne? Człowiek się końCzy? Było inaczej, niemniej jednak cała hi-storia ludzkości pokazuje, że te inte-rakcje między nami nie są takie różo-we. Mamy teraz o tyle lepszą sytuację, że wszystko wiemy na bieżąco. Widzę niejako to niebezpieczeństwo końca ludzkości i człowieka w tym, że dys-ponujemy większym bagażem wiedzy. Teraz nawet w największych slum-sach telewizor z reguły stoi. A jak jest telewizor, to jest już pełna łączność. A z kolei łączność i wiedza dają przy-czynek do refleksji – dlaczego nam jest

niekomfortowo i źle? I z drugiej strony wiemy, że innym może być dobrze, tyl-ko dlaczego nie nam?

dwie dekady temu śpiewał pan o sobie „poeta podziemia”. to aktualne określenie?Na pewno śpiewam piosenki trochę nietypowe, a nie o kwiatkach czy ko-chaniu, chociaż i takie czasem się zda-rzają. Nazwałbym się bardziej publi-cystą rockowym, niż poetą podziemia, bo to by było chyba nadużycie. Jestem jednak oficjalnym artystą, nie muszę się chować (śmiech).

i w dalszym Ciągu ma pan Co komentować w swoiCh tekstaCh.Refleksje cały czas przychodzą. Oczy-wiście, nie mam już takiej łatwości pi-sania jak kiedyś, wszystko trwa dłużej. Kiedyś się siadało i ręka sama pisała. A może poprzeczka jest stawiana cią-gle wyżej? Mam ten komfort i uczucie bycia szczęśliwym, że mam możność śpiewania tekstów, co jest zdecydowa-nie mocniejszym sposobem wyrażania się niż słowo mówione czy pisane. Czy mam moc sprawczą? To już jest histo-ria dyskusyjna, niemniej mogę jeszcze robić to, co właśnie robię.

Tekst: Anna PiwowarczykZdjęcia: archiwum Kazika Staszewskiego

ŚMIERĆ INTELEKTUALNA I ROZRYWKOWA

/ / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / /

redakcja

/ / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / /


/ / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / // / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / /

/ / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / /

/ / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / /

/ / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / /

Lodołamacz, bezpłatny dwutygodnik Nowej Huty. Nakład: 10 tysięcy egzemplarzy. Redaktor Naczelna: Matylda Stanowska. Redaktor prowadzący: Tomasz Piwowarczyk. Stała współpraca: Sonia Kozińska, Eliza Kubiak, Weronika Kupiszewska, Katarzyna Kąkolewska, Filip Michno, Anna Lepszy, Anna Piwowarczyk, Marzena Rogozik, Anna Szałaj, Anna Szczygieł, Joanna Urbaniec, Jarosław Tochowicz, Małgorzata Wąsik, Małgorzata Wierzchowska, Jacek Paweł Dargiewicz, Marcin Kądziołka, Jakub Kusy, Łukasz Lenda, Tomasz Bohajedyn. Korekta: Wojciech Lulek. Projekt graficzny i łamanie: Creator.pl/ / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / /Adres redakcji: Teatr Łaźnia Nowa, osiedle Szkolne 25, tel. 12 425 03 20 w. 41, 42; tel. kom. 500 641 948; [email protected]; Lista dystrybucji: www.facebook.com/Lodolamacz.PismoLudziWalczacych. Reklama: Barbara Hoffmann, tel. 12 680 23 41; Wydawca: Teatr Łaźnia Nowa. Druk: Polskapresse./ / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / /Redakcja zastrzega sobie prawo do skracania i redagowania nadesłanych tekstów. Nie zwracamy materiałów niezamówionych. Nie uzasadniamy powodów niepublikowania tekstów. Redakcja i wydawca nie ponoszą odpowiedzialności za treść zamieszczanych ogłoszeń. Poglądy i opinie przedstawiane w publikowanych artykułach i opiniach czytelników niekoniecznie są zgodne z poglądami wydawcy i redakcji. Reprodukowanie bez zgody wydawcy jakichkolwiek materiałów zawartych w czasopiśmie Lodołamacz jest niedozwolone.

/ / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / /

Gra

fika:

Łuk

asz

Lend

a

AKTORKA

rozmowa z hanną bieluszko, aktorką teatralną, związaną obeCnie z teatrem im. juliusza słowaCkiego, telewizyjnym widzom znaną z seriali „m jak miłość” i „barwy szCzęśCia”, mieszkająCą w nowej huCie.

pani pierwsze wspomnienie związane z nową hutą?Byłam na pierwszym roku studiów, kie-dy po raz pierwszy przyjechałam do No-wej Huty. Maj, kwitnące drzewa, zapach i przestrzeń – byłam oszołomiona. Spę-dzałam większość czasu na trzecim pię-trze maleńkich salek PWST przy ulicy Bohaterów Stalingradu, czyli dzisiejszej Starowiślnej… Najbliższa zieleń mieści-ła się dopiero w okolicy Plant. W Hucie poczułam się jak na wakacjach! Kraków był wtedy szary, bury i smutny.

określiłaby się pani mianem „nowohuCianki”? Czy może jest pani krakuską rodem z poznania, bo przeCież właśnie z poznania przyjeChała pani na studia w krakowskiej szkole teatralnej?W Hucie czuję się dobrze, chociaż nie jestem do końca u siebie w domu. Lu-bię szerokie trotuary, ścieżki rowerowe, małe parki, tutejsze biblioteki. Szkoda mi tylko kin i księgarń, których jest tu-taj niewiele. Nie do końca też rozumiem tutejsze zagospodarowywanie prze-strzeni – zamiast wybudować pływalnię czy boisko na każdym osiedlu, stawia się nowe domy na trawnikach, przez co robi się coraz bardziej tłoczno.

aktor Cały Czas wędruje i poszukuje swojego właśCiwego miejsCa?Można tak to traktować, chociaż nie do końca. Oczywiście, w tym zawo-dzie szuka się swojego miejsca, żeby się spełnić zawodowo, a czasem też ma-terialnie. Moje pokolenie było jeszcze pokoleniem romantycznym – mówię o wychowawcach i profesorach szkoły krakowskiej – myśmy traktowali teatr jako dom, zespół, rodzinę. Każdy z nas przywiązywał się do swojego teatru, do ludzi, którzy w nim pracowali, ży-liśmy nim. Obecnie jest trochę inaczej. Młodzi aktorzy przychodzą i odcho-dzą i odnoszę wrażenie, że nie czują się związani ze swoim teatrem, nie czują tej specyficznej więzi. Bez żalu odchodzą w poszukiwaniu lepszego miejsca czy lepszych zarobków, co jest poniekąd zrozumiałe. Są wędrowcami, a teatr stał się niejako zakładem pracy.

problemem może być brak więzi i nieumiejętność przywiązywania się do miejsCa, ale zawód aktora wymaga od niego również Ciągłego rozwoju, który przebiega metodą prób i błędów.

Naturalnie! Ale pod tym względem też się zmieniło. Dawniej było zdecydowa-nie więcej teatrów i był ruch – można było się spakować i pojechać w inne miejsce. Nie było to jednak formą ucieczki. To była perspektywa, taki impuls, że po prostu można – aktor musi się rozwijać, poznawać, nie może siedzieć w miejscu, musi wyjść i po-smakować czegoś innego, czegoś nowe-go się nauczyć. Nie wyobrażam sobie ukończenia szkoły, znalezienia pracy w jednym teatrze i bytowania w nim do emerytury. Paradoksalnie – dawniej było o tyle łatwiej, że bogactwo i różno-rodność teatrów zachęcały do podejmo-wania takich decyzji.

teraz do rozwijania aktorskiego kunsztu z pewnośCią bardziej zaChęCa telewizja, która swoją bogatą ramówką przyCiąga nie tylko widzów, ale także aktorów.Co, niestety, odbija się często niekorzyst-nie na teatrze i jego aktorach. Jeszcze kil-kanaście lat temu na pierwszym miejscu dla aktora był spektakl, a dopiero potem inne, dodatkowe zajęcia. Teraz bardzo często sztuki wystawiane na deskach teatru są podporządkowywane pod inne zajęcia aktora, bardzo często związane z telewizją. Można powiedzieć, że teatr to pasja i styl życia, a telewizja to czysto materialna kwestia. W ogóle pod paro-ma względami wiele rzeczy się trochę poprzewracało do góry nogami.

w teatrze?Kiedy po ukończeniu szkoły teatralnej przyjechałam do Łodzi, byłam przecież strasznie doświadczoną aktorką po stu-diach (śmiech). Okazało się, że nic bar-

dziej mylnego – znowu wszystko trzeba było zaczynać od początku. Mogłam być wybitnie utalentowaną gówniarą, ale byli też ode mnie starsi i bardziej doświadcze-ni i to oni dyktowali warunki. To był po-rządek, hierarchia, która dawała poczucie bezpieczeństwa w tym tak niepewnym przecież zawodzie. Obecnie nie ma relacji uczeń-mistrz, nie tylko w aktorstwie, tak-że w innych dziedzinach życia. Młodzi dyktują teraz warunki, wszystkim zarzą-dzają i to im trzeba się podporządkować. Czy to nowe reguły, powstałe na zglisz-czach działających przez kilkadziesiąt czy kilkaset lat ogólnie przyjętych norm czy może brak reguł?

to kim aktor jest dzisiaj? nie jest już romantykiem, burzy hierarChię, a teatr nie jest dla niego drugim domem, bo Coraz CzęśCiej wypiera go telewizja…Pamiętam wybuch stanu wojennego, który dla wszystkich był szokiem. Wie-czorem wszyscy przyszliśmy do teatru, chociaż wiedzieliśmy, że nie będziemy grać. Perspektywy były średnie. Po kil-ku miesiącach otworzyli teatr i znowu mogliśmy grać. Stan wojenny był kosz-marem, a teatr był naszą ucieczką od tej potwornej rzeczywistości. Mieliśmy to szczęście, że mieliśmy swoje miejsce, gdzie można się było ukryć przed kosz-marem, który się odbywał na ulicach, i przed beznadzieją. Wszyscy uciekali do teatru – i my uciekaliśmy do niego, i widzowie. I to się nie zmieniło – aktor-stwo ma cieszyć i dawać radość widzowi, zarówno w teatrze, jak i telewizji.

Tekst: Anna PiwowarczykZdjęcie: Anna Szałaj

aktor jest jak

wędrowieCnowohuCka nora jones

generale sikorski! współpraCująCy z redakCją fotograf stanisław gawliński dzieCiństwo spędził we lwowie. z tamtego okresu pamięta wiersz nieznanego autora, poświęCony władysławowi sikorskiemu. z okazji niedawnej roCzniCy śmierCi generała prezentujemy lwowski hołd dla polskiego przywódCy.

Generale Sikorski, miałeś nas wieźć do PolskiSzlakiem walki i krwi, marzenia nasze i snyNaszą wolą, a Twoim rozkazem mieliśmy ziścić razem nowe, jutrzejsze dniW mundurze złoconym słońcem stałeś, generaleA skrzydła orle huczące w łopocie chorągwi brzmiały szumem sztandarówTy miałeś wolny naród pod Twoją wodzą, komendąMy wiemy, generale Sikorski – daleka jest droga do PolskiCiernisty i krwawy to szlakI my, żołnierze podziemi, i nasi bracia żołnierze bezdomniMieliśmy twardzi, niezłomniW rytm miarowego kroku wyjść z konspiracji i mrokówI śmiało, odważnie, dumnie uderzyć w serce wroga i życie mieć na stoleCzemuż tragiczny los, a może przeklęta dłoń, podcięła skrzydła samolotuI każde tysiąc obrotów, i każdy miniony dzieńZwiastuje, że już się zbliża, gdy wyzwolenie będzie Po własnej ziemi szli na Warszawę i KrakówA serca wszystkich Polaków zabiją rytmem wojnyZ rozkazem marszu do Polski przyjdzie generał SikorskiA teraz już nieTylko się serce w bólu szarpiącym zapomniA żal ogromny, niezłomny chciałby wybuchnąć łkaniemLecz dłoń się nie załamie w geście bezsiły i trwogi, niech drżą wrogiW tragicznej chwili pogrzebu uczcimy Cię chwilą ciszyNasze zawarte wargi słów nie wyszepczą skargiMilczący w naszej modlitwie składamy Tobie i niebuPrzysięgę z mocą największą - walczyć o nasze zwycięstwoGenerale Sikorski, meldujemy: idziemy do wolnej Polski!

w niedzielę 4 sierpnia o godz. 20 klub Kombinator zaprasza na koncert

Ewa Reciak w ogrodzie. — Bardzo się cieszę, że ogród przy teatrze Łaźnia Nowa wypełni się wyjątkowymi dźwię-kami i delikatnym głosem – mówi Jacek Dargiewicz, szef klubu i organizator koncertu. — Muzyka Ewy to połącze-nie ciepłych soulowych ballad, poezji śpiewanej z odrobiną jazzu. Według mnie Ewa to polska Norah Jones – do-daje Dargiewicz.

Ewa Reciak jest młodą i pełną ener-gii dziewczyną, która pasją od zawsze jest muzyka. Zadebiutowała na scenie w 2008 roku, po ukończeniu Laborato-rium Głosu Olgi Szwajgier w Krakowie.

W 2009 roku nagrała pierwszą pły-tę „Powiedz mi to” w Mile High Music Studio w Londynie. Od tamtej pory re-gularnie śpiewa na koncertach i festiwa-lach w Polsce i UK, a także z londyńskim zespołem The Greater Good. Obecnie uczy się śpiewu w Varsaw Music Studio pod okiem Magdaleny Navarrete.

— Jest mi niezmiernie miło, że będę mogła znowu zagrać w Kombinatorze, tym bardziej, że przywiozę kilka no-wych utworów i nowo zaaranżowanych coverów. Nie mogę się doczekać i zapra-szam wszystkich gorąco – mówi Ewa Reciak. Na koncert wstęp jest wolny, a więcej szczegółów znajdziecie na stro-nie www.klubkombinator.com.

/ / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / /

uwaga – tu Nowa Huta !!!///////////

lodołamacz///nr 35 [36] / 22 lipca – 4 sierpnia 201316///

/ / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / /

/ / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / /

Zdję

cia:

Maj

a W

ierz

chow

ska

/////////////

tak można określić piknik dla równowagi, który odbył się w niedzielę, 7 lipca. można było m.in. poleniuchować z książką

na pufie, zagrać w kometkę, skosztować pysznego jedzenia, odebrać darmową sadzonkę a nawet skorzystać z zabiegu masażu! równowagę zaburzyć mógł tylko spacer na slackline (taśma zawieszona nad ziemią). kulminacją pikniku był letni projektor. jacek dargiewicz zapewnia, że w kombinatorze tak właśnie będzie wyglądała w sierpniu każda niedziela. więcej zdjęć: www.klubkombinator.com.

Pełen relaks!

CzaS na PiKniK!

Lodolamacz 035 [36]

Documents

Transcript of Lodolamacz 035 [36]