uwaga – tu Nowa Huta !!!/ / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / /

BEZPŁATNY DWUTYGODNIK NOWEJ HUTYNR 43 [44] / 11–24 LISTOPADA 2013/ / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / /

/ / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / /

Zdję

cie:

Joan

na U

rban

iec

/ / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / // / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / // / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / /

Na obiadek do Arkadii

/// strona 7

Tytoń już nie wisi na płocie

/// strona 8

Boska nadciąga!

/// strona 14

ZBIERACZE I MYŚLIWI

trofea polowanie

/ / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / /

LODOŁAMACZ///BEZPŁATNY DWUTYGODNIK NOWEJ HUTYLODOŁAMACZ///NR 43 [44] / 11–24 LISTOPADA 2013///32///

/ / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / // / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / /

/ / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / /

NASZA DZIELNICA TO CHYBA NIE JEST ŁOWIECKIE ELDORADO. Teren Nowej Huty jest terenem ciężkim do prowadzenia prawidłowej gospodar-ki łowieckiej, gdyż jest to teren miejski. Poza tym cały czas się rozwija – po-wstają nowe drogi i budynki. Cały rejon obejmuje 8,2 tys. hektarów, jednak polo-wać możemy tylko na 3,5 tys. hektarów. Zaczyna się od  mostu Łęgu, a  kończy zaraz za mostem w Niepołomicach i da-lej przebiega wzdłuż drogi na  Ruszczę, obejmując Luboczę, Zesławice, Kanto-rowice. Oprócz tego w naszym obszarze już dużo nieużytków, brak zarośli, które stanowią wspaniałą ostoję dla zwierząt – a to utrudnia ich pozyskiwanie.

MIMO TO MYŚLISTWO JEST W NOWEJ HUCIE OBECNE PRAKTYCZNIE OD POCZĄTKU.Tak, nowohuckie koło zostało założo-ne w 1951 roku. Na początku należało do  niego 13 osób. Przez niemal cały okres funkcjonowało pod nazwą „Hut-nik”, ponieważ jego członkowie bezpo-średnio związani byli z  hutą. Później nastąpiły zmiany społeczno-gospo-darcze i członkowie koła chcieli , żeby miało ono nazwę bardziej związaną z łowiectwem. W 2007 przyjęło nazwę Koła Łowieckiego „Orlik”. Gospoda-rujemy na  terenie Nowej Huty, czyli obwodzie nr 69. Aktualnie w kole zrze-szonych jest 35 członków. Niedawno

uroczyście obchodziliśmy sześćdzie-sięciolecie powstania naszego koła. Z  tej okazji została odprawiona uro-czysta msza święta, zorganizowaliśmy też uroczyste polowanie, po  którym odbyła się biesiada myśliwska z udzia-łem członków innych kół i  przedsta-wicieli nadleśnictw oraz władz Pol-skiego Związku Łowieckiego. Niestety, nie posiadamy jeszcze sztandaru, ale czynimy wszystko, by na  65-lecie po-wstania koła móc poszczycić się jego posiadaniem. Utrzymujemy się tylko ze  składek, nie mamy żadnych dota-cji. Wyjątkiem były dwie tony kuku-rydzy otrzymane od  Urzędu Miasta w  tym roku. Dokarmiamy zwierzęta. Co  roku dostarczamy im 10 ton kar-my treściwej, czyli kukurydzy i innych zbóż. Razem z karmą typu marchewka jest to około 15 ton rocznie. Ja w kole pełnię funkcję łowczego – odpowia-dam m.in. za gospodarkę łowiecką, stany ilościowe zwierząt itd.

JAKIE ZWIERZĘTA WYSTĘPUJĄ W NASZEJ OKOLICY?Z  uwagi na  miejski charakter i  brak występowania większej ilości zwar-tego lasu występuje tu  głównie zwie-rzyna drobna. Polujemy na  bażanty, zające, lisy, sarny, dziki. Na  bieżąco regulujemy liczbę zwierząt w  okręgu. Trzy lata temu wpuściliśmy 50 zajęcy. Jednak aktualnie mamy do czynienia z  ekspansją grubej zwierzyny. Kiedyś nie do pomyślenia było, żeby spotkać na  terenie Nowej Huty dzika lub jele-nia. Teraz odstrzeliwujemy rocznie około dwudziestu dzików i  kilka jele-ni. Rozwój okolic Niepołomic spowo-dował, że  wiele zwierząt migrowało do nas. Problem stanowią drapieżniki: jest dużo lisów, a ostatnio pojawiły się nawet szopy pracze. Należy pamiętać, że  polujemy według planów łowiec-kich – na  dany rok mamy określoną liczbę zwierząt, które możemy pozy-skać. Niedawno kolega pozyskał na te-renie Nowej Huty sarnę rogacza, za którą na  ocenie parostków otrzymał srebrny medal. Inny myśliwy upolo-wał potężnego dzika, ważącego ponad 180 kilogramów z  trzydziestocenty-metrowym orężem.

CZY ZWIERZĘTA SĄ ZAGROŻENIEM DLA LUDZI?U  nas występuje kolizyjność zwie-rząt i  samochodów. Czasem staramy się o  ustawianie znaków drogowych ostrzegających przed zwierzętami. Tak było np. na  ulicy Podbipięty, gdzie dochodziło do  zderzeń. Duże połacie pól uprawnych obsiewanych kukurydzą sprzyja występowaniu dzików, a  co  za tym idzie, pojawia-ją się szkody dzicze. Najdotkliwsze są  tam, gdzie hoduje się drogocen-ne uprawy, np. groch czy kapustę, a  to  z  kolei generuje duże kwoty od-szkodowań. Na  szczęście w  Nowej Hucie nie są  one aż  tak częste. Poza tym współpracujemy z  rolnikami, np. wydajemy im płyny zabezpie-czające uprawy. Współpracujemy także z  różnymi instytucjami, m.in. z  ochroną środowiska. Przed rozbu-dową dróg i  obwodnic jesteśmy pro-szeni o  opinię. Organizujemy spo-tkania z dziećmi w szkołach, zbiórki kasztanów, żołędzi.

JAK WYGLĄDA KALENDARZ MYŚLIWSKI?De facto polowania trwają cały rok. Jednak typowym martwym miesią-cem jest marzec, gdyż większość zwie-rzyny łownej ma w  tym czasie okres ochronny. Typowy sezon rozpoczyna się 15 sierpnia od  polowania na  dzi-kie kaczki. Na  cały sezon rozpisane są  polowania zbiorowe, z  określony-mi gatunkami i  liczbą zwierząt, które można pozyskać. Każde polowanie jest raportowane i rozliczane.

CO TRZEBA ZROBIĆ, ŻEBY ZOSTAĆ MYŚLIWYM?Najpierw trzeba odbyć roczny staż w  jednym z  kół. Po  pomyślnie od-bytym stażu, przechodzi się kurs dla nowo wstępujących organizowany przez Zarząd Okręgowy. Następnie zdaje się egzamin. Później należy zło-żyć podanie o  pozwolenie na  posia-danie broni myśliwskiej. Podstawową bronią myśliwską jest broń śrutowa, popularnie nazywana dubeltówą,

z  którą poluje się na  ptactwo i  drob-ne drapieżniki. Do grubej zwierzyny strzela się z broni kulowej, czyli tzw. sztucerów. Po upływie trzech lat my-śliwy, jeśli czuje się na siłach i zdobę-dzie odpowiednią wiedzę myśliwską, może starać się o miano selekcjonera samców zwierzyny płowej. Wówczas może polować np. na  jelenie przy użyciu broni kulowej. Jednak przede wszystkim trzeba kochać zwierzęta i  przyrodę. Ludzie często utożsamia-ją myślistwo ze  strzelaniem do  zwie-rząt. A  to  nieprawda. Bez naszej regulacji niektóre zwierzęta by wy-ginęły, a  inne rozprzestrzeniłyby się tak, że  stanowiłyby zagrożenie dla ludzi. My jesteśmy po to, żeby światy ludzi i  zwierząt żyły ze  sobą w  har-monii, a  dobro pięknej przyrody po-zostało dla potomnych.

Tekst: Tomasz PiwowarczykZdjęcia: Marcin Kądziołka

/ / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / /

/ / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / /

MYŚLISTWO: MIŁOŚĆ I KONTROLA

GDY KILKA MIESIĘCY TEMU ZAMIEŚCILIŚMY W „LODOŁAMACZU” WYWIAD Z WĘDKARZEM JAROSŁAWEM KURKIEM, WIELE OSÓB BYŁO ZASKOCZONYCH, ŻE W NASZYM ZALEWIE PŁYWAJĄ PIĘĆDZIESIĘCIOKILOGRAMOWE SUMY. A CO WY NA TO, ŻE NA TERENIE NOWEJ HUTY NADZIAĆ SIĘ MOŻNA NA PRAWIE DWUSTUKILOGRAMOWEGO DZIKA? ROZMAWIAMY Z WALDEMAREM MISIURĄ – ŁOWCZYM KOŁA ŁOWIECKIEGO „ORLIK”.

aktualności aktualności

LODOŁAMACZ///BEZPŁATNY DWUTYGODNIK NOWEJ HUTYLODOŁAMACZ///NR 43 [44] / 11–24 LISTOPADA 2013///54///

/ / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / // / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / /

/ / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / /

/ / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / /

/ / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / /

/ / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / /

/ / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / /

/ / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / /

Miejsce fanów w nowoczesnym futboluWe wrocławskim hotelu „Śląsk” 28

października odbyła się konfe-rencja „Modern football a  świat kibi-ców”. Uczestniczył w niej wiceprezes Hutnika Adam Gliksman, który opo-wiadał, jak w  świecie nowoczesnego futbolu odnajduje się klub z  Nowej Huty. W spotkaniu zorganizowanym przez wrocławski oddział projektu

„Kibice Razem” udział wzięli przed-stawiciele świata nauki, klubów, kibi-ców i  PZPN. Konferencji towarzyszy-ła ożywiona kilkugodzinna dyskusja. Debatowano na temat obecności i roli polityki w sporcie.

Ważnym tematem był też wizeru-nek polskich trybun w mediach, często bardzo odmienny w zależności od sta-cji, rozgłośni czy gazety, która go przed-stawia. Przytoczono przykład mediów niemieckich, w których oblicze stadio-nów przedstawione jest w  wyważony sposób, a  podejście do  kibiców zaj-mujących się oprawami meczowymi jest wręcz pozytywne. W  konferencji wzięli udział przedstawiciele prężnie działającego Klubu Kibiców Niepełno-sprawnych Śląska Wrocław.

Głos zabrał także wiceprezes Hut-nika Nowa Huta. Przytoczył historię ratowania klubu przez kibiców oraz dotychczasowe sukcesy. Hutnik ak-tualnie prowadzi cztery drużyny pił-karskie, zrzesza blisko 200 członków i  odzyskał część terenów na  Suchych Stawach. Natrafia jednak na  wiele przeszkód, m.in. z  bazą do  trenowa-nia i  rozgrywania meczów. Uczestni-cy konferencji dowiedzieli się, że klub otrzymuje od miasta subwencje na pro-wadzenie drużyn młodzieżowych, ale później musi je zwracać w formie opła-ty za korzystanie z miejskich obiektów.

— Spotkanie pokazało, że  można rzeczowo dyskutować na temat kibiców. Bez szukania sensacji – mówił po konfe-rencji Adam Gliksman. — Wbrew pozo-rom PZPN i ośrodki miejskie podejmują działania, które usprawniają relacje z ki-bicami, np. w zakresie organizacji wyjaz-dów, opraw czy współpracy ze szkołami. Wierzę, że  podobne rozwiązania będą przenoszone na  grunt, w  którym funk-cjonuje Hutnik – wyraził nadzieję kibic i działacz Hutnika w jednej osobie.

(TP)

Aktywna budowa pasywnej haliNa  terenie Zespołu Szkół Ogólno-

kształcących nr 3 powstanie nowy obiekt sportowy. We wtorek 29 paź-dziernika podpisano akt erekcyjny pod budowę hali sportowej na osiedlu Wysokim.

— Dążymy do  tego, żeby sport w  Krakowie był nie tylko zawodowy, ale przede wszystkim masowy – mówił w  trakcie uroczystości Prezydent Mia-sta Krakowa prof.  Jacek Majchrowski.

— Budowa tej hali wpisuje się w  cykl naszych inwestycji – dodał.

Na  hali odbywać się będą mogły zajęcia z koszykówki, siatkówki i piłki ręcznej. Obiekt zaprojekowany został w  standardzie budynku pasywnego, dzięki czemu koszty ogrzewania będą relatywnie mniejsze w  porównaniu do  innych obiektów. Hala wyposażo-na będzie w  trybuny na  ok. 200 osób i  zaplecze szatniowo-sanitarne. Koszt inwestycji wynosi ok. 6,5 miliona zło-tych. Zakończenie prac planowane jest na sierpień 2014 roku.

(TP)

Pomagamy zwierzakomDo  21 listopada trwa akcja charyta-

tywna dla bezdomnych zwierząt z  krakowskiego schroniska. Polega na zbiórce takich artykułów, jak: karma (sucha, mokra, specjalistyczna), kojce, ski-pery, koce, zabawki, smycze, obro-że i  legowiska. Przekazywać je można osobiście w C-2 Południe Cafe na osie-dlu Górali 5, w restauracji Avenue przy

ulicy Józefa 25 (Kazimierz), przesyłając na adres AK HDK KM NSZZ „Solidar-ność”, al. Jana Pawła II 196, 31-982 Kra-ków, z dopiskiem „Zbiórka dla zwierząt” oraz poprzez kontakt z  koordynato-rami akcji: Ryszardem Janiczkiem (nowohucki@gmail.com) i  Gayą Gło-wacką (gaya.glowacka@gmail.com).

(TP)

Listopad u NorwidaGmach na  osiedlu Górali 5 tętni ży-

ciem. Dzieje się wiele ciekawego w Ośrodku Kultury im. C.K. Norwida, w Kinie „Sfinks” i C-2 Południe Cafe.

W  „Norwidzie” ramach cyklu „Prywatne podróże. Małe i  duże” 13 listopada odbędzie się slajdowisko z  udziałem Barbary Cygan, które po-święcone będzie burzliwej historii Wysp Jońskich. Spotkanie rozpocznie się o godzinie 17.30, a wstęp na nie bę-dzie wolny. Karaoke i  koncert Anety Dobrzańskiej zawitają do C-2 Południe

Cafe 16 listopada. Poprowadzą je Jakub Bem i  Katarzyna Szcześniak. Impreza wystartuje o 20, wstęp również będzie bezpłatny. Natomiast już po  raz ósmy Kino Studyjne „Sfinks” zaprasza na po-kaz filmów i  form jednominutowych. Zaprezentowane będą filmy nagrodzo-ne i  wyróżnione w  trakcie Festiwalu Filmów i Form Jednominutowych The One Minutes. Sfinks zaprasza 18 listo-pada na godzinę 18. Także w tym przy-padku wstęp będzie wolny!

(TP)

Minister składa obietnice40 tysięcy odwiedzających i  570 wy-

stawców: to  imponujący bilans 17. Targów Książki w Krakowie. Od 24 do  27 października ulica Centralna tętniła życiem miłośników czytania. Oczytanie Polaków pozostawia jednak nadal wiele do życzenia.

Halę Targów w  Krakowie opa-nowali czytelnicy, autorzy i  znane postacie ze świata mediów. Byli m.in Wojciech Cejrowski i  Robert Lewan-dowski, którzy promowali swoje książkowe pozycje. Targom towarzy-szył szereg spotkań, dyskusji i  spo-tkań z dziennikarzami. Jednym z nich była konferencja prasowa z udziałem Ministra Kultury i  Dziedzictwa Na-rodowego. Bogdan Zdrojewski ogłosił na  niej „Narodowy Program Rozwo-ju Czytelnictwa na  lata 2014-2020”. Program obejmuje najważniejsze obszary powiązane z  czytelnictwem

i obecnością książki na rynku, jak np. upowszechnianie czytania książek wśród nieczytających, szkolenie księ-garzy czy wydawanie wartościowej literatury i  czasopism kulturalnych. W  programie istotnym punktem jest rola bibliotek.

— Biblioteki to  często jedyne in-stytucje kultury w  miejscowościach poniżej 15 tysięcy mieszkańców – za-znaczył na konferencji minister Zdro-jewski. Dodał, że w ramach programu planowana jest modernizacja budyn-ków bibliotek i zakup do nich nowości książkowych. Elementem programu będą także działania zwiększające liczbę legalnych książek udostępnia-nych w Internecie.

Dodajmy także, że od decyzji Mi-nistra zależą także dalsze losy „Lodo-łamacza”.

(TP)

Nowa Huta obiektem zainteresowania specjalistów z miast Europy Środkowej

Postsocjalistyczne dziedzictwo urbani-styczne, a  także zachodzące tu  prze-

miany społeczne zostały wybrane jako jeden z tematów wiodących organizowa-nego seminarium projektu HERMAN.

W  dniach 18-22 listopada odbę-dzie się szkolenie projektu HERMAN

– Zarządzanie Dziedzictwem Kulturo-wym w Europie Środkowej, który jest realizowany w  ramach Programu dla Europy Środkowej – Europa Central-na w  priorytecie 4 – poprawa konku-rencyjności oraz atrakcyjności miast i  regionów. Głównym założeniem projektu jest wzmocnienie zarządza-nia zasobem dziedzictwa kulturowego, poprawienie efektywnego zarządza-nia zasobem dziedzictwa kulturowego.

Seminarium jest organizowane przez Instytut Rozwoju Miast w  Kra-kowie. W  ramach seminarium od-będą się wykłady, a  także warsztaty

dotyczące zarządzania dziedzictwem kulturowym. Część warsztatowa bę-dzie m.in. dotyczyć dzielnicy Nowa Huta. Po  wizycie studialnej uczestni-cy projektu, tj. przedstawiciele miast z  Regensburga, Egeru, Ferrary, Tre-viso, Ravenna, Lublina, a  także z  in-stytucji Foster Center z  Budapesztu, Marco Polo z Wenecji, oraz Instytutu Rozwoju Miast z  Krakowa będą dys-kutować nad możliwością budowania wsparcia dla dziedzictwa kulturowe-go, jakim jest postsocjalistyczne dzie-dzictwo Nowej Huty. Projekt współ-finansowany jest ze  środków Unii Europejskiej – Europejskiego Fundu-szu Rozwoju Regionalnego w ramach programu dla Europy Środkowej.

Seminarium zagości w Klubie Kombinator (os. Szkolne 25) 20 listo-pada o godzinie 15.

O wojsku historyczniePiotr Korczyński, czytelnikom Lodo-

łamacza znany jako Tomasz Boha-jedyn, wydał swoją książkę. Nie każdy wie, że współpracujący z nami rysownik jest także historykiem. W  księgarniach tradycyjnych i  wysyłkowych nabywać książkę „Elitarne jednostki Wojska Pol-skiego 1939-1945”. Publikacja traktuje na  temat oddziałów specjalnych, we wszystkich armiach polskich walczących na frontach II wojny światowej. W pięciu rozdziałach autor zaprezentował ich ka-dry, struktury organizacyjne, szkolenie, wyposażenie i dokonania bojowe.

(TP)

Kalendarz z pikseliZnana nowohucka rysowniczka Agata

Dębicka wydała swój pierwszy pik-selowo-wierszowy książko-kalendarz. Piksele Agaty wesprą wiersze Michała Zabłockiego.

Projekt „Pośmiewiska” składa się z  dwunastu wierszy opisujących wybrane zjawisko życia społeczne-go, a  każdemu towarzyszą ilustracje

nowohucianki. 8 listopada w  „Czu-łym barbarzyńcy” na  ulicy Powiśle 11 w Krakowie odbyła się prezentacja kalendarza. W  tej księgarni można go nabywać w cenie 25 zł. W imieniu autorki zachęcamy do spędzenia z  jej pracami całego 2014 roku. Choćby na ścianie!

(TP)

SWOJĄ KSIĄŻKĘ „KOSA, CZYLI BALLADA KRYMINALNA O NOWEJ HUCIE” PODPISUJE AUTORKA HANNA SOKOŁOWSKA.

Zdjęcie: Anna Szałaj

nawarynapary

LODOŁAMACZ///BEZPŁATNY DWUTYGODNIK NOWEJ HUTYLODOŁAMACZ///NR 43 [44] / 11–24 LISTOPADA 2013///76///

/ / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / // / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / /

/ / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / /

SZEF LEGENDARNEJ NOWOHUCKIEJ RESTAURACJI „ARKADIA” JAN RUSINEK

– KUCHARZ Z ZAMIŁOWANIA, MYŚLIWY I MIŁOŚNIK DWÓCH KÓŁEK – ZABIERA NAS W PODRÓŻ, PODCZAS KTÓREJ ODKRYJEMY SMAK PRAWDZIWYCH FRYTEK I ZATĘSKNIMY ZA LOKALAMI, JAKICH JUŻ NIE MA. PRACOWAŁ PAN KIEDYŚ W NAJLEPSZYCH NOWOHUCKICH I KRAKOWSKICH RESTAURACJACH. JAK WYGLĄDAŁA PANA ŚCIEŻKA DO KULINARNEJ KARIERY?Z  gastronomią związałem się w  1962 roku. Wszystko przez to, że  w  tech-nikum mechanicznym, do  którego złożyłem podanie, nie było miejsca i ktoś doradził rodzicom, żebym uczył się na  kucharza. Z  Nowohuckich Za-kładów Gastronomicznych zostałem skierowany na  praktykę w  restauracji

„Wisła”. Było to przedsiębiorstwo na wy-sokim poziomie – mieliśmy własną roz-bieralnię mięsa, która mieściła się na os. Hutniczym, i  cukiernię na os. Słonecz-nym, dzięki temu towar był najwyższej jakości. W  trzeciej klasie przeniosłem się do  restauracji „Arkadia”. Poziom tego lokalu był naprawdę bardzo wy-soki pod względem wystroju, obsłu-gi, jedzenia i  wyposażenia. Mieliśmy nawet dwie chłodnie: jedną na  mięso, drugą na  wędliny. Gdy skończyłem szkołę, zostałem w „Arkadii”, w której dwukrotnie byłem szefem kuchni. Pa-miętam, jak bałem się pierwszego dnia na samodzielnym stanowisku. W porze obiadowej ruch był niesamowity, ale żaden kelner nie czekał na  zamówie-nia. Wypadłem na piątkę – od tej pory całe życie pracowałem w  gastronomii. W 1996 roku przeszedłem na rentę, ale cały czas mam kontakt z  gastronomią. W  domu gotuję sporadycznie, jedynie na  większych imprezach łowieckich, myśliwskich albo rodzinnych.

W „ARKADII” UCZYŁ SIĘ PAN ZAWODU. KTÓRA ZE ZDOBYTYCH UMIEJĘTNOŚCI PRZYDAŁA SIĘ PANU NAJBARDZIEJ?

„Arkadia” była zakładem szkoleniowym, gdzie podnoszono kwalifikacje kucharzy. Odbywały się tam trzymiesięczne kur-sy pod okiem wspaniałego instruktora, nieżyjącego już pana Sochy. On  był mi-strzem i  dzielił się swoją wiedzą i  umie-jętnościami z innymi. W tamtym okresie sama praktyka kształtowała w przyszłych kucharzach charakter. Pamiętam, jak musieliśmy szorowa stoły, sprzątać, dbać o  porządek na  kuchni. Dzięki temu na-uczyłem się czystości, która jest bardzo ważna w gastronomi, i dlatego nigdy nie miałem problemów z sanepidem (śmiech).

BYŁ PAN KUCHARZEM PRZEZ PONAD 30 LAT, WIĘC MOŻE PAN PORÓWNAĆ STAN DAWNEJ I DZISIEJSZEJ GASTRONOMII?W  tamtych czasach z  przyjemnością można było popatrzeć, jak kelnerzy przygotowywali zastawę, jak polero-wali szkło. Oni wiedzieli, że  są  tymi, którzy mają kontakt z klientem, i czuli odpowiedzialność, która na  nich spo-czywała. Byli doskonale wykształceni, wiedzieli, co  z  czym należy podawać, jakie pieczywo pasuje do  dania, które klient zamówił. Teraz zdarza mi się, że kelnerki mnie obsługują i nie wiedzą, co to jest kotlet saute.

PRZY KTÓRYM DANIU Z MENU „ARKADII” MÓGŁBY PAN DOPISAĆ „SZEF KUCHNI POLECA”?

Wszystkie potrawy, które serwowano za moich czasów w  „Arkadii”, były godne polecenia. Jednak największą popularnością cieszył się bryzol cielęcy, frytki i  pieczarki. Frytki sami produ-kowaliśmy w  „Arkadii”, gdy zaczynał się zbiór ziemniaków – te frytki to było

„niebo w  gębie”, nie to  co  te  dzisiejsze, mrożone! Smażyliśmy je na  fryturze, czyli mieszance tłuszczów: smalcu, oleju i  łoju wołowego, żeby tłuszcz się nie palił, a  frytki ładnie smażyły. Mię-so także nie było mrożone i smakowało zupełnie inaczej, bo i zwierzęta nie były chowane na paszach jak teraz. I co naj-ważniejsze, dania były przygotowywa-ne przed podaniem, a nie odgrzewane w mikrofalówkach.

NASZA POLSKA, ALE I NOWOHUCKA KUCHNIA CIĄGLE SIĘ ZMIENIA, KEBAB ZACZYNA WYPIERAĆ SCHABOWEGO, A SUSHI MIELONEGO. JAKIE TRADYCYJNE POTRAWY Z CZASÓW, GDY BYŁ PAN SZEFEM KUCHNI, ZNIKNĘŁY NA TRWALE Z JADŁOSPISU?W tej chwili nie spotyka się tak modnych kiedyś potraw typowo krakowskich, jak choćby kurczę po  krowodersku, ko-tlet zwierzyniecki czy filet bronowic-ki. Wielka szkoda, bo były to potrawy smaczne i  przede wszystkim charakte-rystyczne tylko dla naszego regionu.

OPOWIADA PAN O TYCH WSZYSTKICH SMAKOŁYKACH, ŻE AŻ TRUDNO UWIERZYĆ W HISTORIE O TYM, JAK SKLEPOWE PÓŁKI ŚWIECIŁY PUSTKAMI…Bo w to nie należy wierzyć. Trudności w zaopatrzeniu dotyczyły jedynie okre-su stanu wojennego. Ja zdecydowanie oddzielam politykę od  gospodarki. Uważam, że  gospodarka PRL-u  miała na celu dobro przeciętnego konsumen-ta. Trudności były, owszem, ale tylko z  zakupem południowych owoców, a  mięso i  ryby były powszechnie do-stępne. W  „Arkadii” samej cielęciny

mieliśmy sześć rodzajów! W  porze śniadaniowej było do  wyboru aż  pięć rodzajów pieczywa: chleb, weka, bułka, rogal i  solodrągi. Poza tym lokale ga-stronomiczne były zobowiązane pro-dukować wyroby garmażeryjne i sprze-dawać je w sklepach. „Wisła” miała taki sklep na os. Hutniczym – sprzedawane tam produkty były najwyższej jakości. Zresztą kierownik sklepu zawsze sam próbował wszystkiego i  dowód przy-jęcia wypisywał dopiero po degustacji. Nie było mowy, by przyjął towar złej ja-kości. Po jego sprawdzeniu można było jeść wszystko z zamkniętymi oczami.

NAJWYŻSZA JAKOŚĆ, SMACZNE, ŚWIEŻE DANIA I OBSŁUGA NA POZIOMIE.

„ARKADIA” BYŁA MIEJSCEM IDEALNYM I ŁZA SIĘ W OKU KRĘCI, ŻE JUŻ JEJ W HUCIE NIE MA…Do  Nowej Huty przyjeżdża coraz wię-cej wycieczek i  turystów indywidual-nych i nawet nie ma ich dokąd zaprosić. Co  prawda jest jeszcze „Stylowa”, ale to  zawsze będzie kawiarnia, nie restau-racja. W budynku po „Arkadii” od kil-ku lat jest bank i  naprawdę nie wiem, gdzie były lokalne władze, że  do  tego odpuściły… Nie wiem, jak można było doprowadzić do  upadku Nowohuckich Zakładów Gastronomicznych. Podob-nie zresztą zlikwidowano sklep rybny na  os. Górali, który był przystosowa-ny do  przechowywania świeżych ryb, z  basenami, chłodniami i  komorami chłodniczymi. Zlikwidowano Dom Sportu na  os. Centrum A, gdzie były najlepsze rowery, takie jak Diamanty czy Favority. Na centrum C zamknięto Klub Międzynarodowej Prasy i Książki. To jest ogromna strata dla Nowej Huty i jej mieszkańców! Powinniśmy walczyć o ich przywrócenie.

Tekst: Marzena RogozikZdjęcia: archiwum Jana Rusinka

PRZYRODA JEST LEKARZEM WSZELKICH CHORÓB. WIE O TYM DOSKONALE GRAŻYNA WIESER, Z WYKSZTAŁCENIA BIOLOG, KTÓRA OD LAT FASCYNUJE SIĘ WŁAŚCIWOŚCIAMI ZIÓŁ I ZIOŁOLECZNICTWEM. NAM ZDRADZA, CO MOŻEMY ZASTOSOWAĆ, ZANIM SIĘGNIEMY PO TRADYCYJNE LEKI, I JAKI JEST SEKRET WIECZNEJ MŁODOŚCI.

WIEDZĘ NA TEMAT ZIÓŁ I ICH LECZNICZYCH WŁAŚCIWOŚCI ODZIEDZICZYŁA PANI PO PRZODKACH CZY SAMA ODKRYWAŁA PANI SEKRETY NATURY? Z  wykształcenia jestem biologiem, więc posiadam pewną wiedzę na  te-mat ziół, choć muszę się przyznać, że na studiach wcale nie byłam dobrym botanikiem (śmiech). W  zakresie zio-łolecznictwa dużo czytałam, dokształ-całam się, rozmawiałam z  lekarzami, specjalistami w tej dziedzinie. Zresztą człowiek uczy się przez całe życie i  ja nadal zgłębiam tajniki ziół, dowiaduję się, jakie mają właściwości, na co mogą pomóc i do czego mogę ich użyć. Zio-ła wykorzystuję przede wszystkim na  własne potrzeby, dla siebie i  mojej rodziny. Czasem też podpowiadam znajomym, po  co  mogą sięgnąć, by złagodzić swoje dolegliwości. Moje dzieci nie były leczone antybiotykami przez całe dzieciństwo, bo podawałam im różne zioła profilaktycznie i  dzię-ki temu wizyty u  lekarza były bardzo rzadkie. Dla mnie zioła są  prostym sposobem na  uniknięcie leków, ale żeby korzystać z  dobrodziejstwa ziół, trzeba mieć wiedzę, bo sięgając po nie z zamiarem wyleczenia się, można nie-świadomie sobie zaszkodzić.

A PANI ZAŻYWA JAKIEŚ LEKI FARMAKOLOGICZNE ALBO SUPLEMENTY DIETY? Odkąd pamiętam, nie lubiłam chodzić do  lekarza. Zawsze bałam się zastrzy-ków i  unikałam leków farmakologicz-nych. Owszem, robię badania profilak-tycznie, ale nie biorę żadnych leków, zwłaszcza przeciwbólowych, które nisz-czą wątrobę, a po które niektórzy sięga-ją teraz często bez powodów. Prócz ziół, które stosuję praktycznie na  wszystko, piję także duże ilości wody, najlepiej źródlanej i  ze  szklanych butelek. Żeby leczenie ziołami przynosiło efekty, ważne jest także przebywanie na  świe-żym powietrzu i  eksponowanie ciała na  słońce. Witamina D jest przecież bardzo ważna dla naszego organizmu.

DZIŚ W APTECE MOŻNA DOSTAĆ LEKI NA KAŻDĄ PRZYPADŁOŚĆ

– OD POWAŻNYCH SCHORZEŃ PO BŁAHE DOLEGLIWOŚCI, O KTÓRYCH DO NIEDAWNA NIE MÓWIŁO SIĘ GŁOŚNO. CZY ZIOŁA RÓWNIEŻ DAJĄ TYLE MOŻLIWOŚCI LECZENIA?Zioła można stosować na  szereg do-legliwości. Na  problemy z  sercem bardzo dobra jest herbatka z  głogu. Aloes świetnie się sprawdza przy opa-rzeniach, ale jest również dobrym

lekiem na  zmęczone oczy, podobnie jak świetlik. Przy stłuczeniach i  sinia-kach warto sięgnąć po arnikę, krwaw-nik i  żyworódkę. To ostatnie ziele po-maga również na  żylaki. W  stanach depresji bardzo dobrym lekiem jest dziurawiec, który ma właściwości uspokajające. Na  problemy z  wątrobą albo przy osteoporozie polecam napar z mniszka lekarskiego. Poza tym moż-na bez obaw stosować pokrzywę, która ma najbardziej uniwersalne właściwo-ści i nigdy nikomu nie zaszkodziła.

ALE SAME ZIOŁA NIE WYSTARCZĄ, TRZEBA UMIEĆ JE UŻYWAĆ, ODPOWIEDNIO PRZYGOTOWYWAĆ…Zioła mają właściwości lecznicze, ale należy je stosować z umiarem. Czasami zdarza się, że  to, co  pomaga na  jedną dolegliwość, może zaszkodzić na coś zu-pełnie innego. Poza tym trzeba wiedzieć, jak długo stosować zioła i jak je ze sobą łączyć, by dały optymalne efekty. Zwy-kle robi się zestawy ziół w nieparzystej ilości. Wszystkie zioła i  napary stosuje się przez trzy miesiące, potem należy zrobić przerwę i ponownie do nich wró-cić, żeby w ogóle zadziałały.

ZIOŁA STAJĄ SIĘ TERAZ CORAZ POPULARNIEJSZE, KIEDY ZAPANOWAŁA

MODA NA EKO, CZY CIĄGLE JEDNAK WIERZYMY W MOC KAPSUŁKI?Ludzie chyba nadal wolą leki, bo  kap-sułki są  szybkie i  wygodne w  użyciu. Ziół używają nieliczni, którym chce się je zebrać i  przygotować. Jednak coraz mniej jest naturalnych skupisk niektó-rych ziół, bo  ciągle je eksploatujemy, a one przestają się odnawiać. Zatrucie środowiska się na  nas odbija, podci-namy gałąź, na  której siedzimy, coraz bardziej ingerując w  środowisko natu-ralne. Zioła są  bardzo wrażliwe na  za-nieczyszczenia, dlatego ja zbieram je najczęściej, gdy jestem w  górach lub daleko od miasta.

JESIENIĄ CORAZ CZĘŚCIEJ ŁAPIEMY INFEKCJE I PRZEZIĘBIENIA. CO ROBIĆ, BY SIĘ PRZED NIMI CHRONIĆ? Żeby nie złapać przeziębienia, co  rano profilaktycznie stosuję kurację: łyżka oleju lnianego lub rzepakowego, łyżka aloesu i sok z połowy cytryny. W ciągu dnia można wypić też sok z  marchew-ki, ale taki świeżo wyciskany, ze skórką, bo pod skórką jest dużo magnezu. A jak już coś nas dopadnie, to  zamiast anty-biotyku polecam chrzan, cebulę zasy-paną cukrem i pomarańcze. Natomiast kiedy atakuje nas angina, od razu war-to przepłukać gardło wodą z  solą, jeść dużo oregano i  majeranku, bo  te  przy-prawy mają działanie przeciwwirusowe. Na  ból gardła pomaga również anyż, imbir i  tymianek, który działa prze-ciwzapalnie. Chrypkę likwiduje siemię lniane, porost islandzki czy dziewanna.

ZIOŁA STOSUJE PANI WYŁĄCZNIE DLA ZDROWIA CZY RÓWNIEŻ DLA POPRAWY URODY? Sama robię sobie na  przykład krem do  twarzy, bo  jestem uczulona na  sub-stancje zapachowe, więc nie mogę uży-wać produktów dostępnych na  rynku. Do masła shea dodaję kilka kropel olej-ku arganowego, olejku jojoba i  propo-lisu. Na  włosy można stosować wyciąg z  orzecha włoskiego, skrzypu albo po-krzywy, który należy w nie wcierać. By je wzmocnić, można użyć soku z czarnej rzepy, olejku rycynowego, który rewela-cyjnie działa także na rzęsy, albo żółtka jaja. Parę prostych zabiegów, a jaki efekt!

ISTNIEJE JAKIŚ MAGICZNY WYWAR, JAKIŚ ELIKSIR MŁODOŚCI? Eliksir młodości? Przepis jest bardzo prosty! Wystarczy otaczać się radosny-mi, życzliwymi ludźmi, unikać stresu, a  jeśli żywi się do  kogoś jakąś urazę, lepiej od razu mu ją przebaczyć, zapo-mnieć i  nie wracać do  tego. Radosny człowiek się nie starzeje i mniej choru-je, bo  jeśli ktoś jest ciągle niezadowo-lony i narzeka, to sam się programuje na  chorobę. Ja wstaję z  pozytywnym nastawieniem i myślę – to jest życie!

Tekst: Marzena RogozikZdjęcie: Joanna Urbaniec

/ / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / /

/ / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / /

/ / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / /

W poszukiwaniu smaku dawnych lat…Siła z ziół!

orientalVirginia

LODOŁAMACZ///BEZPŁATNY DWUTYGODNIK NOWEJ HUTYLODOŁAMACZ///NR 43 [44] / 11–24 LISTOPADA 2013///98///

/ / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / // / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / /

/ / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / // / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / /

ZAMYSŁ BYŁ PROSTY: WIELKI ZAKŁAD TYTONIOWY W DZIELNICY I WSIE DOOKOŁA DOSTARCZAJĄCE SUROWIEC. DZIŚ JUŻ JEST GO MNIEJ, ALE NA WSCHODZIE KRAKOWA PLANTACJE TYTONIU NADAL MAJĄ MOCNĄ POZYCJĘ.

NIEGDYŚ JADĄC TRASĄ 777 (TERAZ 79) Z SANDOMIERZA DO NOWEJ HUTY W OCZY RZUCAŁY SIĘ PŁOTY GĘSTO OBWIESZONE SUSZĄCYM SIĘ TYTONIEM. TERAZ TEN WIDOK ZNIKNĄŁ.

— Suszenie na płotach jest zabronione – mówi Pa-weł Letner, uprawiający tytoń we wsi Rachwałowice.

— Wymogi są coraz większe: i co do sposobu uprawy, jak i jakości dostarczanego towaru – dodaje.

Dlatego coraz więcej osób rezygnuje z  uprawy tytoniu. Niegdyś w Rachwałowicach hodowali wszy-scy, teraz zaledwie dziesięć gospodarstw. A w niektó-rych sąsiednich miejscowościach rolnicy zupełnie zrezygnowali z  dostarczania tytoniu do  nowohuc-kiego zakładu.

Pan Paweł na  podpisany kontrakt z  zakładami tytoniowymi na dostarczanie 8,8 ton tytoniu rocznie. W sumie uprawa zajmuje 3 hektary i 30 arów.

W  przedsięwzięcie, jak to  zwykle w  rodzin-nych gospodarstwach bywa, zaangażowani są  wszyscy domownicy. O  ile inne uprawy, czyli zboża, groch czy ziemniaki siane i zbie-

rane są  sezonowo, o  tyle hodowla tytoniu absorbuje prawie cały rok. Najpierw, na przełomie lutego i marca

rolnicy wysiewają ziarna na  specjalnie przygotowa-nym podłożu, tzw. rozsadniku. W  międzyczasie na-leży przygotować glebę w polu. Gdy rośliny wyrosną na około 15–20 centymetrów, przesadzane są do gleby. W trakcie wzrostu nieodzowna jest kultywacja. Pola są  nawożone, a  rośliny chronione przed szkodnika-mi i chorobami. Kiedy liście są dojrzałe (od czerwca do  późnej jesieni) następuje zbiór liść po  liściu (dla odmiany Virginia i  Oriental) lub całymi roślinami (Burley). Potem są suszone w specjalnych suszarniach. Proces trwa około tygodnia. Roślina nabiera charak-terystycznego żółtego koloru. Następnie liście są sor-towane według jakości i rozmiary i przygotowywane do transportu do odbiorcy. Czy wszystkie?

— Handel na  własną rękę jest nielegalny, więc wszystkim sprzedajemy do  punktu skupu – mówi pan Paweł. — Ale skręcić papierosa z wyhodowanego przez siebie tytoniu: czemu nie?

Tekst: Tomasz PiwowarczykZdjęcie: Marcin Kądziołka

Dostawa do tytoniowego tytana

/ / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / /

/ / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / /

/ / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / /

kulturadebata

LODOŁAMACZ///BEZPŁATNY DWUTYGODNIK NOWEJ HUTYLODOŁAMACZ///NR 43 [44] / 11–24 LISTOPADA 2013///1110///

/ / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / // / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / /

/ / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / /

DO TEJ ROZMOWY CHCIELIŚMY ZAPROSIĆ WIĘCEJ UCZESTNIKÓW – WSZYSTKICH, KTÓRZY W NOWEJ HUCIE ZAJMUJĄ SIĘ PROMOCJĄ KULTURY NIE TYLKO INSTYTUCJONALNEJ, ALE TAKŻE REALIZOWANEJ PRZEZ PODMIOTY NIEZALEŻNE. OSTATECZNIE DO STOLIKA W C-2 CAFE ZASIEDLI: MALARKA MARTA KOZŁOWSKA – WSPÓŁORGANIZATORKA NOWOHUCKIEGO FESTIWALU SZTUKI, KATARZYNA ZAPAŁA-DANECKA

– PRACUJĄCA W OKN NORWID, PAULINA CHODNICKA Z ŁAŹNI NOWEJ I MICHAŁ PAŁASZ – AUTOR I POMYSŁODAWCA MURALI (W TYM MURALU KTÓRY POJAWIŁ SIĘ NCK), NA CO DZIEŃ ZAJMUJĄCY SIĘ SOCIAL-MEDIAMI. ROZMOWĘ POPROWADZIŁA MATYLDA STANOWSKA.Matylda Stanowska: Jesteśmy po 1. No-wohuckim Festiwalu Sztuki, w trakcie wydarzeń organizowanych przez Ośrodek Kultury im. C. K. Norwi-da, tuż przed kolejna edycją Boskiej Komedii w Łaźni Nowej. U każdego coś się dzieje, i wiele nas łączy: dzia-łamy w podobnej lokalizacji, mówimy do podobnego typu odbiorcy, mamy podobne problemy. Wszyscy też pra-cujemy w instytucjach lub projektach, które zapraszają ludzi do współkre-owania wydarzeń. Zastanówmy się więc nad różnymi sposobami funkcjo-nowania instytucji kultury w takich warunkach, tu i teraz. Na początek zadam wam fundamentalne pytanie: czy kultura powinna być dotowana?

Katarzyna Zapała-Danecka: Według mnie tak. Jeśli przestanie być dotowa-na to, żeby się utrzymać, będzie dążyć do komercji. Czy stanie się to bez szkody dla jakości? Każdy sobie może na to pytanie sam odpowiedzieć.

MS: Czy pracujecie w instytucjach, któ-re wypracowują zysk? Czy jesteście się w stanie z tego zysku utrzymać?

Marta Kozłowska: Nowohuckie Targi Sztuki były w całości sfinansowane ze środków Nowohuckiego Centrum Kultury i Agencji Artystycznej GAP. Sfinansowali imprezę, która nie

przyniosła zysku w tym roku, ale ma na calu pozyskać partnerów i spon-sorów do następnej edycji. I zaktywi-zować ludzi, żeby się zainteresowali sztuką. Artyści w tym roku wystawiali się za darmo, w przyszłym będą płacić, ale to nie jest w stanie sfinansować całej imprezy. Na promocję, zapłace-nie muzykom, utrzymanie imprezy potrzebne są środki z zewnątrz.

Paulina Chodnicka: Jeśli chodzi o teatr - nie ma mowy o niedotowaniu sztuk performatywnych, gdzie występuje choroba kosztów. Nie ma szans, żeby-śmy wypracowali zysk na stworzenie tego i jeszcze późniejszą eksploatację. Chyba, że uzyskali prawne ułatwienia, które pozwoliłyby na wypracowanie mecenatu na pokrycie kosztów kultury. Ale to wymagałoby pracy kilku po-koleń, bo nie mamy takiego kapitału społecznego.

Michał Pałasz: Jeśli urynkowić kulturę, czyli dać swobodę przepływu kapitału, czyli tworzyć takie rzeczy, którymi będzie zainteresowana publiczność to wydaje mi się, że jest szansa na pozbycie się dotowania. Na pewno ze zmianą jakości; w którą stronę – nie wiadomo. Na pewno nie będzie zadowolona kultura elitarna, która bez dotowania nie mogłaby funkcjo-nować, gdyż grono jej odbiorców jest

ograniczone. Jestem za tym, żeby była kultura elitarna, popularna i partycy-pacyjna. A może pytanie nie powinno sprowadzać się do tego, czy finan-sować kultury tylko czy finansować działania społeczne, takie jak służba zdrowia, szkolnictwo, oczyszczanie miasta. Niestety, w Polsce, w Krakowie i w Nowej Hucie jesteśmy zamknięci na kontakt z tymi, którzy mogliby finansować kulturę. Dotowanie ma swoje plusy i minusy. Często niedoto-wani artyści mają pretensje o uwarun-kowanie przyznawania dotacji.

MS: Zarzut ten dotyczy także instytucji: niektóre są dotowane w sposób ciągły, inne nie mają na to szans, lub ich dotacje maleją.

KZ: Dotacje dla nas z roku na rok są coraz mniejsze. Zwykle starczało praktycznie tylko na opłaty admini-stracyjne: prąd, gaz, pomieszczenia. A pieniądze na działalność artystyczną, merytoryczną musiały być wypra-cowane przez pracowników. W tym roku nie wystarcza nawet na opłaty administracyjne i sytuacja robi się dramatyczna. Podobne problemy mają inne Ośrodki Kultury. Niestety, coraz więcej zajęć, które były darmowe staje się odpłatnymi. A społeczeństwo no-wohuckie nie jest jeszcze gotowe na to, żeby ponosić duże koszty na kulturę.

Wtedy niestety zrezygnuje z kultury przez duże „K” i ograniczy ją do tele-wizora i tego, co ma za darmo w In-ternecie. Do tej pory prawie wszystko dawaliśmy im za darmo. A gdy będzie trzeba zapłacić to przyjdą?

MK: Nie będą płacić.

KZ: Albo zapłaci tak niewielu, że nie będziemy w stanie się utrzymać.

MK: W NCK-u, gdy zwiększono koszt niektórych zajęć o niewielką kwotę ilość chętnych zmniejszyła się o połowę.

MS: Łaźnia Nowa oferuje bezpłatne uczestnictwo w warsztatach. Jak jest wtedy z frekwencją?

PCh: Najpierw podkreślmy, że to nie są wydarzenia cykliczne. Nie możemy ich zaplanować na kilka miesięcy, czy na następne wakacje. Ma to charakter

projektowy i jest dotowane z różnych programów, a nie z podstawowego budżetu. A z frekwencją było różnie. W trakcie „Wakacji z Łaźniowcami” przenosiliśmy się z osiedla na osiedle i organizowaliśmy warsztaty. Trafi-liśmy do odbiorców, którzy faktycz-nie potrzebowali tego, czyli np. nie wyjechali na wakacje. Mieliśmy wielu wolontariuszy, z którymi docierali-śmy do odbiorców z informacjami, z tą główną na czele, że wszystko jest za darmo, nie ma żadnych zobowią-zań. Później w trakcie roku szkolnego te same dzieciaki mówiły, że nie przyj-dą do nas, bo mają np. czynną świetlicę szkolną. Podobnie było z „Tymczasową strefą przetrwania”, która cieszyła się dużo mniejszym zainteresowaniem. Mimo bogatego programu i wolnego wstępu nie przyciągnęliśmy tylu ludzi, ilu byśmy chcieli. Chcąc dotrzeć do jak największej liczby odbiorców potrzeb-ne są bilbordy, reklama w radiu, ale też coś jeszcze. To „coś” jest dla mnie trudne i nie rozgryzione. Uważam też, że działanie w terenie, „podwór-kowe” powinno być przede wszystkim działaniem społecznym, bo wtedy kultura robi się funkcjonalna. Poprzez warsztaty chcemy, żeby ludzie się coraz bardziej rozwijali, wychodzili z domu, nawiązywali nowe kontakty.

KZ: A na końcu przyszli do teatru. To jest takie wychowywanie sobie społeczeństwa.

MP: Takie działania powinny być bardzo długoterminowe. Niestety, przy obecnym stanie finansowania ciężko prowadzić coś przez rok, a co dopiero mówić o wychowywaniu sobie pokoleń.

KZ: U nas działa się nieco inaczej. Wy, robiąc spektakl czekacie na wielu odbiorców. My mamy ten komfort, że możemy zrobić warsztaty dla kilku odbiorców. Jednak te kilka osób nie utrzyma ośrodka.

MS: Czyli pytanie o promocję jest zasad-ne. Jak „sprzedajecie” swoje działania, jakie kanały sprawdzają się najbardziej?

MP: W przypadku działań party-cypacyjnych najlepiej sprawdza się pukanie do drzwi i poczta pantoflowa. To są działania trudne, bo terenowe. Nie ma do tego pracowników, tylko wolontariusze. Bo kto opłaci powiedz-my dwudziestu ludzi, którzy tydzień przed wydarzeniem przejdą po wszyst-kich domach, zapukają w każde drzwi? To jest marketing partyzancki. Pozytywny rodzaj akwizycji. Przynosi to lepsze skutki niż promocja masowa.

KZ: Od marketingu masowego zaczyna się powoli odchodzić. Przekaz coraz częściej kieruje się do konkretnej grupy osób, nawet mniejszej.

MP: Kluczem może być tworzenie społeczności wokół instytucji. Ludzie czują się związani z instytucją, do któ-rej przychodzą. Często ludzie ci się nie znają. Może spróbować ze sobą poznać, np. przez Internet. Wtedy tworzy się społeczność, która jest rozwinięciem instytucji i ramionami promocji.

PCh: Jak bardzo ważna jest potrzeba poznania się w realnym świecie świad-czy historia z naszych warsztatów. Pewna pani bardzo chciała poznać osobę, które pisze do niej z Facebooka.

MS: Ale znamy też historie z Facebooka, że w imprezie „weźmie udział” 150 osób, a przychodzi 15. Łatwo popełnić jakiś gest w sieci, trudniej przełożyć go na jakieś działanie.

MP: To się nazywa slaktywizm, czyli leniwy aktywizm.

MS: 1. Nowohucki Festiwal Sztuki odniósł frekwencyjny sukces nie tylko na Facebooku, ale też w rzeczywistości. Jak go reklamowaliście?

MK: Standardowo: plakaty, spoty, Radio Kraków, TVP Kraków, TVP Kultura, spoty na Rondzie Matecznym, wszyst-kie możliwe portale internetowe.

MS: Jak sądzisz, co ściągnęło najwięcej ludzi?

MK: Wstęp wolny. To jest najważniejsza informacja. I przyczyna jedna z przy-czyn tego festiwalu. Żeby impreza od-niosła sukces musi być wiele bodźców, które ściągną też osoby nie zaintereso-wane na co dzień sztuką. Na festiwalu były to np. koncerty. A dopiero po-przez te sposoby przyciągniemy osoby na targi, gdzie mogą sobie coś kupić.

MS: Działamy na dwóch typach ludzi: tych, którzy są zainteresowani kulturą, i na tych, których do niej dopiero trzeba przyciągnąć. Ta druga grupa jest bardzo kosztogenna i czasogenna i docierać trzeba do nich na różnych obszarach.

MK: W Nowej Hucie jest jeszcze jeden problem: ludzie zainteresowani sztuką się starzeją. A młodzież nie widzi tutaj żadnego programu dla siebie.

KZ: Nie zgadzam się. Zauważamy duże zainteresowanie naszym programem wśród młodzieży w różnym wieku.

MK: Jednak uważam, że wiele osób nie wie, że dzieją się tutaj fajne rzeczy i jeździ w poszukiwaniu rozrywki do centrum Krakowa.

MP: A może jest sens w drodze naokoło, czyli przyciąganie Krakowa do Nowej Huty, a wtedy Nowa Huta poczuje zainteresowanie i sama będzie spędzać czas tutaj?

KZ: Jesteś pewny, że chcesz ściągnąć cały Kraków tutaj? Niedawno Kraków poszedł na Kazimierz, tylko czy tamci mieszkańcy na pewno tego tam chcieli?

PCh: W Krakowie wszyscy są przyzwy-czajeni, że wszędzie jest blisko. Więc jeśli ktoś jedzie to tej Huty, to traktuje to jako wyjazd na wyspę, z której póź-niej trzeba wrócić. Nie spotkałam się z czymś takim, żeby ktoś przyjechał do Łaźni kilka godzin wcześniej, żeby pozwiedzać.

MS: Czasami się zauważa, że instytucje nowohuckie ze sobą konkurują. Zu-pełnie niepotrzebnie. Nasza oferta jest bardzo różna.

MK: Na współpracy na pewno każdy by zyskał więcej, niż tylko pracując na własne „ja”. A gdzie jest „my”?

KZ: Pewne kroki do wspólnych działań są już zauważalne. Jest „Zajrzyj do Huty”, są nasze wspólne działania z Łaźnią Nową. I raczej nie zdarzają się sytuacje, gdy dyrektorzy instytucji kategorycznie odmawiają współpracy.

MP: A jak ta współpraca mogłaby wy-glądać? Spotkanie dyrektorów?

KZ: Przede wszystkim powinniśmy się poznać nawzajem. Ja np. nie wiem jak wygląda osoba zajmująca takie stano-wisko, jak moje w NCK.

MK: Powinno być porozumienie osób odpowiedzialnych za dany projekt. W in-nych miastach są wspólne projekty róż-nych instytucji. W Krakowie jest np. Kra-kers. Dlaczego nie jest włączona to Nowa Huta? Nasza dzielnica powinna włączać się w projekty krakowskie i realizować je w Nowej Hucie. Wtedy zainteresowani nie musieliby jechać do Krakowa.

KZ: Bo trzeba tworzyć dobrą przestrzeń do życia przede wszystkim tutaj. Trzeba się zastanowić o jakiej grupie ludzi mówimy. Dzieci zawsze pójdą z rodzicami tam, gdzie jest najbliżej. Seniorzy podobnie. Największą luką i grupą, która pojedzie do Śródmieścia jest przedział wiekowy 17-30. Ta grupa odbija się od naszej promocji.

MK: Ale np. na festiwalu były osoby w każdym przedziale, także w tym 17-30. Wielu z nich po raz pierwszy odwiedziło NCK czy Nową Hutę. I byli pozytywnie zaskoczeni. W Nowej Hucie trzeba stworzyć atrakcyjny pakiet dla młodych ludzi, żeby mogli spędzać tu czas. Jeśli ta kawiarnia będzie zamknięta, to muszą móc iść gdzieś indziej. Jadąc na Rynek mogą iść do jednej knajpy, jak im się nie spodoba – to do drugiej. Wszystko jest w jednym miejscu. Tutaj tego nie ma, więc musi być jaśniejsza informacja.

KZ: Jeśli ktoś przyjdzie do nas na wy-stawę, dowiadywałby się, że za tydzień jest inna w NCK-u. W sobotę idziesz do teatru w Nowej Hucie, a w następną do Kina Sfinks. W ten sposób wycho-wamy sobie odbiorcę, który zacznie się interesować tym, co robimy.

MS: Takie wyszukiwanie tropów między nami to też element tworzenia lokalnej społeczności.

Rozmowa odbyła się 4 listopada w C-2 Cafe.Spisał: Tomasz Piwowarczyk

/ / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / /

Quo Vadis instytucjo kultury?

Zdjęcie: Marcin K

ądziołka

Rozrywka teatr

LODOŁAMACZ///BEZPŁATNY DWUTYGODNIK NOWEJ HUTYLODOŁAMACZ///NR 43 [44] / 11–24 LISTOPADA 2013///1312///

/ / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / // / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / /

/ / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / /

„TRZEJ MUSZKIETEROWIE” TO NAJNOWSZA PRODUKCJA TEATRU ŁAŹNIA NOWA. NAJBLIŻSZE POKAZY BĘDZIE MOŻNA OGLĄDAĆ OD 14 DO 17 LISTOPADA. GIOVANNY CASTELLANOS – REŻYSER PRZEDSTAWIENIA – OPOWIADA O PRACY Z AKTORAMI Z TEATRU MONTOWNIA, PRZYJAŹNI MUSZKIETERÓW I PRZYGOTOWANIACH SPEKTAKLU.WIDZOWIE, KTÓRZY ZDĄŻYLI JUŻ ZOBACZYĆ

„TRZECH MUSZKIETERÓW”, PODKREŚLAJĄ, ŻE JEST TO WYJĄTKOWO CIEPŁY I POZYTYWNY SPEKTAKL O PRZYJAŹNI. JAKA JEST PRZYJAŹŃ MUSZKIETERÓW?Bezwzględna! To  jest przyjaźń autentyczna, wynika-jąca ze wspólnych przygód i przeżyć. Muszkieterowie cały czas trzymają się razem, nie tylko wtedy, kiedy jest dobrze. Oni po  prostu mają za sobą batalie, ta-rapaty, kłopoty, dobre i złe sytuacje. Zresztą tak jest też z Montownią. Poznali się, będąc jeszcze uczniami. Teraz, chociaż są  znanymi ludźmi i  nie brakuje im propozycji pracy, dalej robią swoje i są razem.

JAK SIĘ WSPÓŁPRACUJE Z AKTORAMI TEATRU MONTOWNIA? Z nimi nie jest łatwo pracować, dlatego że to rakie-ty. To są bardzo inteligentni aktorzy, którzy potrafią świetnie grać. Ale to jest bardzo hermetyczna ekipa, oni się znają jak łyse konie. Największym wyzwa-niem jest to, żeby trafić do tej paczki. Nie od razu cię kupują. Trudne w tej współpracy jest też to, żeby za-panować nad sytuacją, bo oni mają lawinę pomysłów.

Czasami sami się rozpędzają i  trudno to  wszystko uporządkować. Nie jest to prosta zabawa.

CO SPRAWIŁO WAM NAJWIĘKSZY PROBLEM W PRACY NAD DUMASEM?Najtrudniejsze było znalezienie odpowiedniego ję-zyka. To się wydawało oczywiste, że muszkieterowie to Montownia – i że to skojarzenie już dużo załatwi. Okazało się, że  nie, że  sama historia była banałem.

Trzeba było bardzo dużo dobudować dookoła. Chcie-liśmy czegoś więcej niż samej historii muszkieterów. Ten spektakl jest trochę zabawą teatrem. Nie byliśmy pewni, czy ludzie to kupią, czy to będzie trafne. Ale myślę, że się sprawdziło.

TRZEBA PRZYZNAĆ, ŻE TRUDNO JEST SKLASYFIKOWAĆ TEN SPEKTAKL. CZY MOŻESZ GO JAKOŚ UMIEJSCOWIĆ?Nie, absolutnie nie chcę! Dlatego że  sami mieliśmy z tym kłopot. Zadawaliśmy sobie pytania, co to  jest. Czy to jest bajka dla dorosłych? Co to ma być? To jest dziwna mieszanka teatru z  cyrkiem, z  komedią dell’arte. Ale nie jest ani jednym, ani drugim. To jest nowy twór. I niech tak zostanie.

DLACZEGO ZROBIŁEŚ AKURAT DUMASA? Żeby spełnić swoje marzenie. Po pierwsze, chciałem zrobić wielką epopeję w  ramach teatru. Czyli wyre-żyserować wielką klasykę, ale z  małymi zasobami te-atralnymi. Bo oczywiście można robić „Muszkieterów” na  dużej scenie, za potężny budżet, ale mnie to  nie kręciło. Ja chciałem zrobić ogromną historię z małymi zasobami ludzkimi i  finansowymi. „Muszkieterowie” od dawna chodzili mi po głowie, a współpraca z całą paczką Montowni była dla mnie wyzwaniem, marze-niem i  celem. Wszystko się fajnie zgrało. W końcu – mogę też współpracować w  Łaźni Nowej z  Bartkiem Szydłowskim, z którym się znam od  wielu, wielu lat, a  nie miałem okazji znaleźć się z  jakimś projektem w Hucie. Ten spektakl jest spełnieniem moich trzech marzeń – jest Dumas, dokładnie „Trzej muszkietero-wie”, jest Teatr Montownia i Teatr Łaźnia Nowa.

Tekst: Izabela Zawadzka

Krwawa przeszłość urzędnikówOD KILKU SEZONÓW SĄ NAJPOPULARNIEJSZYM DUETEM POLSKIEGO TEATRU. WYPRACOWALI WŁASNY STYL, KTÓRY JEST ŁATWO ROZPOZNAWALNY. ICH NAZWISKA BEZBŁĘDNIE ŁĄCZONE SĄ Z TEATREM POLITYCZNYM XXI WIEKU. MONIKA STRZĘPKA (REŻYSER) I PAWEŁ DEMIRSKI (DRAMATURG) OD LAT WSPÓLNIE PRACUJĄ NAD KOLEJNYMI PRZEDSTAWIENIAMI, KTÓRE ZDOBYWAJĄ RZESZE FANÓW (I RÓWNIE LICZNE TŁUMY PRZECIWNIKÓW). NA SCENIE PORUSZAJĄ WSPÓŁCZESNE PROBLEMY, TEMATY NAJBARDZIEJ AKTUALNE I DYSKUTOWANE W CAŁYM KRAJU. „W IMIĘ JAKUBA S.” TO WŁAŚNIE JEDNO Z TAKICH PRZEDSTAWIEŃ.

Koprodukcja warszawskiego Teatru Drama-tycznego i  krakowskiej Łaźni Nowej jest propozycją nowego spojrzenia na  naszą tożsamość narodową. Strzępka i  Demirski zrywają z  tradycyjnym poglądem głoszą-

cym, że  pochodzimy z  wiejskich szlacheckich do-mów. My, Polacy, jesteśmy potomkami Jakuba Szeli

– rewolucjonisty, rebelianta, przywódcy oddziałów chłopskich w  czasie rzezi galicyjskiej, mordercy szlachty. Bohaterowie spektaklu to  współcześni trzydziesto- i  czterdziestolatkowie, kolejne poko-lenie po  Szeli. Urodzeni sto lat po  rabacji galicyj-skiej, która wraca do  nich jak wyrzut sumienia, zadają pytania o  to, kim są  i  skąd się wywodzą. Czy możemy bez wstydu przyznać, że  to  dzięki zniesieniu pańszczyzny staliśmy się Europejczyka-mi? I czy uznamy słuszność rabacji, która do tego

doprowadziła? Twórcy spektaklu przenoszą postu-laty chłopów z 1846 roku i osadzają je we współcze-snym środowisku urzędników, bankowców, pra-cowników korporacji.

„W  imię Jakuba S.” wywołało ogromne emocje wśród widzów i  krytyków. Zostało docenione za reżyserię, scenografię i  genialną grę aktorską (wy-stępują m.in.: Krzysztof Dracz, Paweł Tomaszew-ski, Alona Szostak). O sukcesie spektaklu świadczy szereg nagród zdobytych na festiwalach teatralnych (m.in. na  Ogólnopolskim Festiwalu Sztuki Reży-serskiej „Interpretacje”, Festiwalu Sztuk Współcze-snych „R@port” czy Międzynarodowym Festiwa-lu Teatralnym „Kontakt”). Przedstawienie wraca na scenę Teatru Łaźnia Nowa 22, 23 i 24 listopada.

Tekst: Izabela Zawadzka

TRZEJ MUSZKIETE

ROWIE 14-17.11.2013///19.00

///CZWARTEK, PIĄTEK ///SOBOTA, NIEDZIELA

//////////////////////////

W IMIĘJAKUBA S.

22-24.11.2013///19.00///PIĄTEK, SOBOTA, NIEDZIELA

////////////////////////////////////////////////////////////

KASA BILETOWA CZYNNA: PONIEDZIAŁEK: KASA NIECZYNNA

WTOREK: 8.30-15.30ŚRODA: 12.00-19.00

CZWARTEK: 12.00-19.00PIĄTEK: 12.00-19.00

W SOBOTY I NIEDZIELE NA 3 GODZ. PRZED SPEKTAKLEM

REZERWACJA@LAZNIANOWA.PL///////////////////////////////////////

WWW.LAZNIANOWA.PL

//// / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / /

/ / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / /

/ / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / /

Jeden za wszystkich…

Zdjęcia: Bartosz Siedlik

Zdjęcie: Bartłomiej Sow

a

redakcja

LODOŁAMACZ///BEZPŁATNY DWUTYGODNIK NOWEJ HUTYLODOŁAMACZ///NR 43 [44] / 11–24 LISTOPADA 2013///1514///

/ / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / // / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / /

/ / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / /

Boska Komedia tuż tuż!7 LISTOPADA, NA KONFERENCJI PRASOWEJ, ZOSTAŁY OGŁOSZONE WSZYSTKIE TYTUŁY TEGOROCZNEGO FESTIWALU BOSKA KOMEDIA. MOŻNA WIĘC JUŻ KUPOWAĆ BILETY I KARNETY NA FESTIWAL, KTÓRY W TYM ROKU ODBĘDZIE SIĘ OD 8 DO 15 GRUDNIA.

Boska Komedia to  subiektywny przegląd przed-stawień nowego, polskiego teatru. Festiwal daje widzom szansę zobaczenia w ciągu jednego tygo-

dnia najciekawszych sztuk sezonu, z teatrów z całego kraju. Dla twórców jest to  okazja do  rozmów i  pro-mocji swojej twórczości przed krytykami i producen-tami zza granicy. Festiwal organizowany jest przez Łaźnię Nową oraz Krakowskie Biuro Festiwalowe.

Najbardziej emocjonującą częścią Festiwalu jest konkurs INFERNO, w którym zaprezentowanych zo-stanie 12 najszerzej dyskutowanych spektakli ostat-niego sezonu. Laureaci zostaną wyłonieni przez mię-dzynarodowe jury, a główna nagroda w wysokości 50 tys. złotych, ufundowana przez prezydenta Krakowa, Jacka Majchrowskiego zasili budżet teatru będącego producentem zwycięskiego spektaklu. Nagrody indy-widualne dla twórców ufundował Minister Kultury i Dziedzictwa Narodowego, Bogdan Zdrojewski.

W  tegorocznym konkursie zobaczymy przed-stawienia wyprodukowane przez teatry w: Gdańsku, Opolu, Wałbrzychu, Szczecinie, Wrocławiu, Kielcach, Warszawie, Bydgoszczy i Krakowie.

„INFERNO stanowi rdzeń festiwalu, a głównym celem sekcji jest pokazanie różnorodności polskiej sceny te-atralnej oraz zapoznanie publiczności z najnowszymi trendami inscenizacyjnymi oraz eksperymentami podejmowanymi przez reżyserów” – zachęca Bar-tosz Szydłowski, Dyrektor Artystyczny Boskiej Ko-medii, który w tym roku wybrał spektakle do części konkursowej.

C zas na  zaprezentowanie tegorocznych kon-kursowych przedstawień. Z  niełatwą i  gęstą od  znaczeń twórczością austriackiej noblistki,

Elfriede Jelinek zmierzyły się dwie reżyserki: Maja Kleczewska („Podróż zimowa”) i  Ewelina Marci-niak („Amatorki”). Fakt, iż polscy reżyserzy sięgają po „niesceniczną” twórczość Jelinek świadczy o ewo-lucji teatralnego języka, który w coraz bardziej wyra-finowany sposób zmaga się z najeżonymi od metafor tekstami badającymi granice ludzkiego upodlenia i  zła, jakie sobie nawzajem wyrządzamy. Kolejnym tematem powtarzającym się w  konkursowej selek-cji jest popkultura wraz z  reprodukowanymi przez

nią obrazami. Odczarować lynchowskiego demona spróbuje Radek Rychcik w  inspirowanym motywa-mi „Miasteczka Twin Peaks Diable”, zaś Paweł Pas-sini w  spektaklu „Morrison/Śmiercisyn” zaprezen-tuje nam swoją interpretację losów wyklętego poety ery rock and rolla. Fascynacja karierą gwiazd rocka wraz z  jej konsekwencjami jest także tematem wro-cławskiego przedstawienia Moniki Strzępki i Pawła Demirskiego „Courtney Love”, w którym usłana he-roiną era grunge’u zostaje zestawiona z raczkującym polskim show-biznesem lat 90.

Podobnie jak podczas zeszłorocznej edycji, te-goroczne spektakle konkursowe zmagają się z  tema-tami religijności i  mistycyzmu. Dialog z  polską ob-rzędowością uwikłaną w katolicki dyskurs podejmuje Marcin Liber w kontrowersyjnym i bardzo mocnym

„Na Boga!”. Metafizyczny niepokój związany ze śmier-cią staje się także głównym tematem „Nietoperza” Kornéla Mundruczó. Reżyser w bardzo przenikliwy sposób dotyka tematu eutanazji oraz kwestii moral-nych dotyczących wolności wyboru i tego, kto może sprawować władzę nad ludzkim życiem.

W  Konkursie Polskim nie mogło także zabrak-nąć najnowszej produkcji Krzysztofa Warlikowskie-go, inspirowanego głośnym i obyczajowo odważnym filmem „Shortbus” Kabaretu Warszawskiego. Ponad-to w  INFERNO zobaczymy niezwykle wysmakowa-ną plastyczną wizję Agaty Dudy-Gracz w  spektaklu

„Ja, Piotr Rivière, skorom już zaszlachtował swoją matkę, swojego ojca, siostry swoje, brata swojego i  wszystkich sąsiadów swoich…”, eksperymentalny performans Michała Zadary „Chopin bez fortepianu”,

„Do  Damaszku” Jana Klaty oraz „Carycę Katarzynę” Wiktora Rubina.

Emocje konkursowe zatem przed nami, a ogłoszenie wyników Konkursu INFERNO nastąpi w nocy z 14 na 15 grudnia.

Konkursowi będą towarzyszyć inne wydarzenia teatralne: prapremiera sztuki Mateusza Pakuły

„Smutki Tropików” w  reżyserii Pawła Świątka; showcase krakowskich przedstawień (PURGATO-RIO): „Piccolo coro dell’Europa” Igi Gańczarczyk z Te-atru Łaźnia Nowa, „Macabra Dolorosa” Pawła Szarka z Teatru Nowego, „Postrzał” Dariusza Starczewskiego będący produkcją offowej Sceny „Pokój” oraz „Zabój-ca” z Teatru Ludowego oraz wybrane produkcje z Pań-stwowych Wyższych Szkół Teatralnych (festiwalowe PARADISO): „Pływalnia” pod opieką pedagogiczną Krystiana Lupy, „Niech no tylko zakwitną jabłonie”, spektakl muzyczny na  podstawie tekstów Agnieszki Osieckiej w  reżyserii Wojciecha Kościelniaka, „Koło kwintowe” Aleksandry Popławskiej i  wrocławskie

„Love & Information” Moniki Strzępki.

Więcej o festiwalu:

www.boskakomedia.pl

Setne urodziny artysty!N iezwykłe wydarzenie szykuje się w Galerii Cen-

trum Nowohuckiego Centrum Kultury. 29 listo-pada odbędzie się tam wernisaż wystawy rzeźby

i  malarstwa Paulina Wojtyny, połączony z  jego set-nymi urodzinami. Wystawa potrwa do  27 grudnia. Więcej o artyście napiszemy już niebawem w Lodoła-maczu, a już teraz zapraszamy na wystawę!

Młodzi muszkieterowieAZS AWF Kraków szuka następców nowo-

huckiego olimpijczyka Radosława Za-wrotniaka. Zajęcia dla pretendentów

na medalistów olimpijskich w szermierce odbywają

się we wtorki i czwartki na Akademii Wychowa-nia Fizycznego przy ulicy Jana Pawła II. Wszelkie informacje uzyskać można pod numerem telefonu 502 042 081.

/ / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / /

Gra

fika:

Łuk

asz

Lend

a

/ / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / /

LODOŁAMACZ, bezpłatny dwutygodnik Nowej Huty. Nakład: 10 tysięcy egzemplarzy. Redaktor Naczelna: Matylda Stanowska. Redaktor prowadzący: Tomasz Piwowarczyk. Stała współpraca: Sonia Kozińska, Eliza Kubiak, Weronika Kupiszewska, Katarzyna Kąkolewska, Filip Michno, Anna Lepszy, Anna Piwowarczyk, Marzena Rogozik, Anna Szałaj, Anna Szczygieł, Joanna Urbaniec, Jarosław Tochowicz, Małgorzata Wąsik, Małgorzata Wierzchowska, Jacek Paweł Dargiewicz, Marcin Kądziołka, Jakub Kusy, Łukasz Lenda, Tomasz Bohajedyn. Korekta: Wojciech Lulek. Projekt graficzny i łamanie: Creator.pl/ / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / /Adres redakcji: Teatr Łaźnia Nowa, osiedle Szkolne 25, tel. 12 425 03 20 w. 41, 42; tel. kom. 500 641 948; redakcja@lodolamacz.pl; Lista dystrybucji: www.facebook.com/Lodolamacz.PismoLudziWalczacych. Reklama: Barbara Hoffmann, tel. 12 680 23 41; Wydawca: Teatr Łaźnia Nowa. Druk: Polskapresse./ / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / /Redakcja zastrzega sobie prawo do skracania i redagowania nadesłanych tekstów. Nie zwracamy materiałów niezamówionych. Nie uzasadniamy powodów niepublikowania tekstów. Redakcja i wydawca nie ponoszą odpowiedzialności za treść zamieszczanych ogłoszeń. Poglądy i opinie przedstawiane w publikowanych artykułach i opiniach czytelników niekoniecznie są zgodne z poglądami wydawcy i redakcji. Reprodukowanie bez zgody wydawcy jakichkolwiek materiałów zawartych w czasopiśmie Lodołamacz jest niedozwolone.

Dofinansowano ze środków Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego

Festiwal

/ / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / /

/ / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / /

/ / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / /

Zdję

cie:

Mar

cin

Kąd

zioł

ka

uwaga – tu Nowa Huta !!!

KATORI SHINTO RYU TO NAJSTARSZA JAPOŃSKA

SZKOŁA WALKI BRONIĄ BIAŁĄ. JEJ POCZĄTKI

SIĘGAJĄ XV WIEKU. SWEGO CZASU ZAKŁADANO

SZKÓŁKI BOKSERSKIE, ŻEBY ODCIĄGNĄĆ MŁODZIEŻ

OD ULICZNYCH BIJATYK – PO MORDERCZYM TRENINGU NA SALCE I WYŁADOWANIU AGRESJI MAŁO KTO MIAŁ SIŁĘ I CHĘCI WOJOWAĆ

JESZCZE NA OSIEDLU. MOŻE SPRAWDZI SIĘ TO TERAZ

TAKŻE W KRAKOWIE? TRENINGI ODBYWAJĄ SIĘ W SZKOLE

PODSTAWOWEJ NR 156 PRZY ULICY CENTRALNEJ 39.

WIĘCEJ INFORMACJI O SZKOLE ZNAJDUJE SIĘ NA STRONIE WWW.KATORISHINTORYU.PL.

LODOŁAMACZ///NR 43 [44] / 11–24 LISTOPADA 201316///

/ / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / /

/ / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / /

Zdję

cia:

Joan

na U

rban

iec

Kto mieczem wojuje?