Lodolamacz nr 14 / 2012

9
tu Nowa Huta !!! //////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////// bezpłatny dwutygodnik nowej huty nr 14 [15] / 1-14 października 2012 czytelnicy! T ak piękna jesień może być tylko w Nowej Hucie! Tylko tutaj mamy osiedle, które poszczycić się może nazwą „Złotej Jesieni”. Moje osiedle: Bohaterów Września, miało pierwotnie nazywać się Jesienne: ra- zem z Piastów, Złotego Wieku i Tysiąclecia powstało według planu przypominającego kształt gałązki. Pokochajmy jesień i pokochajmy… siebie. Moi rodzice spotkali się i zakochali właśnie jesienią, w ka- wiarni Krasnoludek (dziś Mozaika). Wieczory są co- raz dłuższe, ale nie dajmy się jesiennej apatii: warto je zapełnić ciekawym wyjściem, a nasza dzielnica ma wiele propozycji. Po sezonie ogórkowym Teatr Łaźnia Nowa pracuje już pełną parą, kusi parująca filiżanka kawy w Stylowej, do końca listopada można powspo- minać emocje z Euro na wystawie „Do przerwy 0:1. Piłka nożna w PRL” w Muzeum PRL-u. Dla moli książkowych proponuję lektury z Nową Hutą w tle. Choć jesienne mgły trapią reumatyzmem doj- rzalszych mieszkańców Nowej Huty, a zapobiegliwsi szczepią się na grypę – nie narzekajmy! Zaszczepmy się na jesienną melancholię, a taką szczepionką peł- ną optymizmu niech będzie ten numer „Lodołama- cza”. Pamiętajmy: może w Paryżu najlepsze kasztany są na placu Pigalle, ale w Nowej Hucie najpiękniejsze kasztany z pewnością są na Placu Ratuszowym! Katarzyna Kąkolewska //////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////// //////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////// //////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////// w numerze: strona 4 /// chorujące kasztany strona 8 /// tropem bruce lee strony 10, 11 i 14 /// knajpiane rozrywki zajawieni na nową hutę Zdjęcie: Grzegorz Ziemiański FAMILIA W SKłADZIE MAłGORZATA ORDYS-MARZEC, KRZYSZTOF MARZEC, JULKA MARZEC I AGATKA ORDYS WYGRAłA W W KONKURSIE NA NIEKONWENCJONALNą INTERPRETACJę PIOSENKI IRENY JAROCKIEJ, ORGANIZOWANYM W łAźNI NOWEJ. DRUGICH LAUREATóW PIERWSZEGO MIEJSCA PRZEDSTAWIMY W LODOłAMACZU NIEBAWEM. MOTYLEM JESTEM, BęDę, BYłEM! /////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////

description

Lodolamacz. Pismo ludzi walczacych.

Transcript of Lodolamacz nr 14 / 2012

Page 1: Lodolamacz nr 14 / 2012

tu Nowa Huta !!!/ / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / /

bezpłatny dwutygodnik nowej hutynr 14 [15] / 1-14 października 2012

czytelnicy!Tak piękna jesień może być tylko w  Nowej Hucie!

Tylko tutaj mamy osiedle, które poszczycić się może nazwą „Złotej Jesieni”. Moje osiedle: Bohaterów Września, miało pierwotnie nazywać się Jesienne: ra-zem z Piastów, Złotego Wieku i Tysiąclecia powstało według planu przypominającego kształt gałązki.

Pokochajmy jesień i  pokochajmy… siebie. Moi rodzice spotkali się i zakochali właśnie jesienią, w ka-wiarni Krasnoludek (dziś Mozaika). Wieczory są co-raz dłuższe, ale nie dajmy się jesiennej apatii: warto je zapełnić ciekawym wyjściem, a nasza dzielnica ma wiele propozycji. Po sezonie ogórkowym Teatr Łaźnia Nowa pracuje już pełną parą, kusi parująca filiżanka

kawy w Stylowej, do końca listopada można powspo-minać emocje z Euro na wystawie „Do przerwy 0:1. Piłka nożna w  PRL” w  Muzeum PRL-u. Dla moli książkowych proponuję lektury z Nową Hutą w tle.

Choć jesienne mgły trapią reumatyzmem doj-rzalszych mieszkańców Nowej Huty, a zapobiegliwsi szczepią się na grypę – nie narzekajmy! Zaszczepmy się na  jesienną melancholię, a  taką szczepionką peł-ną optymizmu niech będzie ten numer „Lodołama-cza”. Pamiętajmy: może w Paryżu najlepsze kasztany są na placu Pigalle, ale w Nowej Hucie najpiękniejsze kasztany z pewnością są na Placu Ratuszowym!

Katarzyna Kąkolewska

/ / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / /

/ / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / /

/ / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / /

w numerze:strona 4 ///

chorujące kasztany

strona 8 ///

tropem bruce lee

strony 10, 11 i 14 ///

knajpiane rozrywki

zajawieni na nową hutę

Zdję

cie:

Grz

egor

z Zi

emia

ński

Familia w składzie małgorzaTa ordys-marzec, krzyszToF marzec, Julka marzec i agaTka ordys wygrała w w konkursie na niekonwencJonalną inTerpreTacJę piosenki ireny JarockieJ, organizowanym w łaźni noweJ. drugich laureaTów pierwszego mieJsca przedsTawimy w lodołamaczu niebawem. moTylem JesTem, będę, byłem!/ / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / /

Page 2: Lodolamacz nr 14 / 2012

ludzie

lodołamacz///bezpłatny dwutygodnik nowej hutylodołamacz///nr 14 [15] / 1-14 października 2012///32///

/ / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / // / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / /

ludzie/ / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / /

Najwartościowszy dla mnie w moim hobby jest moment, kiedy ktoś znajdzie pierwszy raz „mojego” anioł-ka. Udziela mi się jego radość. Wraca-łam do  domu zawsze ze  sporym zapa-sem niemalowanych kamieni. U siebie na  osiedlu też rozkładałam aniołki – oczywiście anonimowo, głównie w nie-dzielę, np. koło kościoła na os. Szklane Domy. Lubiłam chodzić i podglądać re-akcje ludzi, kiedy znajdują moje aniołki.

Potem zaczęłam dla znajomych i  przyjaciół malować na  szlachetnych kamieniach. Są  tak piękne, że  czasem, żeby nie psuć faktury kamienia, malu-ję tylko samymi maźnięciami pędzla. Po  kamienie jeździłam na  Bronowice, tam gdzie jest giełda kwiatowa. Każdy mój aniołek jest inny, niektórym przy-klejam kawałki bursztynu i  od  razu widać, że są znad morza, na niektórych piszę coś od serca.

Pani Elżbieta nie maluje dla sławy, tylko z  potrzeby serca, najchętniej dla dzieci. Zaczęło się od chorych na zespół

Downa, teraz aniołki daje swojej fry-zjerce, której synowa pracuje w szpitalu dziecięcym na  Prokocimiu. Mali pa-cjenci bardzo się cieszą z tych prezentów, czasem w  podziękowaniu przesyłają kartkę ręcznie zrobioną przez siebie.

„Pani od  aniołków” doczekała się czwórki wnucząt i dwójki prawnucząt. Najpierw wynajmowała mieszkanie na  Centrum B, dziś mieszka na  Cen-trum A. Kocha Nowa Hutę i  Nowej

Huty nie zamieniłaby nawet na  Kra-ków. Tutaj mieszka, pracowała ponad 40 lat, a potem na emeryturze czynnie działała przez szesnaście lat w Związku Emerytów Nauczycielstwa Polskiego, była łączniczką i odwiedzała chore ko-leżanki. Dziś role się odwróciły: to  ją odwiedzają łączniczki.

W  ZEN na  ul. Fatimskiej, kiedy pytałam o  naszą bohaterkę, mało kto ją kojarzył. Kiedy zapytałam o „panią

od aniołków” wszyscy kiwali głowami, że ją znają. Kiedyś wręczyłam kamien-nego aniołka Annie Szałapak, która kolekcjonuje anioły. Usłyszałam: „ale cudeńko”. A  przecież kto jak kto, ale pani Anna, która studiowała etnogra-fię i  pracuje jako kustosz w  Muzeum Historycznym Miasta Krakowa, na-prawdę zna się na sztuce.

Tekst i zdjęcia: Katarzyna Kąkolewska

w domu pani elżbieTy anioły wyglądaJą z każdego kąTa. przy odrobinie szczęścia JeJ aniołki można napoTkać w ausTralii, aFryce i ameryce południoweJ. Także we włoszech, hiszpanii, ausTrii, porTugalii, lwowie, FrancJi oraz niemczech. i oczywiście na chodnikach noweJ huTy!

pani Elżbieta żartuje, że jej aniołki nie dofrunęły jedynie do  Antarktydy

i Arktyki. Od 1954 roku mieszka w na-szej dzielnicy twierdząc, że Nowa Huta to  najpiękniejsze miejsce na  świecie. Niedługo będzie obchodzić 80 urodziny.

Do Nowej Huty przyjechała z Kazi-mierzy Wielkiej za mężem, który dostał na hucie pracę. Praca w koksowni go wy-kończyła, zmarł w wieku 46 lat na raka. Ona sama pracowała jako nauczycielka, przez pewien czas w  szkole podstawo-wej nr 83 na  os. Willowym 1. Uczyła klasy I-IV, starsze – matematyki i fizyki, a potem (ponieważ jest z wykształcenia pedagogiem) pracowała jako pedagog. Jeszcze niedawno zdarzało się, że na uli-cy rozpoznawała ją była uczennica spacerująca z  wózkiem i  rzucała jej się na szyję. Takie dowody pamięci bywały bardzo miłe, zwłaszcza, że  z  racji zdro-wia coraz rzadziej wychodzi na  swoje ukochane osiedle Centrum A.

Problemy finansowe pani Elżbie-cie nie są obce. Nigdy się nie przelewało i zawsze był dylemat: kupić nowe buty,

czy kamyczki na  aniołki. Bo  aniołki zawsze wygrywały. Teraz też, gdyby znalazł się sponsor na  kamyki, wróci-łaby do hobby: lakiery ma, ręce wciąż sprawne, z przyjemnością malowałaby dalej. Tylko w tym roku 13 kilogramów szkiełek chińskich (można je kupić w  kwiaciarni) wyfrunęło z  jej miesz-kania, jako aniołki. A do zakończenia roku daleko…

Maksyma życiowa kreatorki skrzy-dlatych istot to: malować co się da, kiedy się da i  na  czym się da (szkło, drewno, płótno, muszelki, plastikowe zakręt-ki, a  nawet guma do  żucia wyrzuco-na przez Bałtyk po  sztormie). Mimo, że obie mieszkamy w Nowej Hucie, na-sze pierwsze spotkanie odbyło się nad Bałtykiem. Nie sposób było nie zwrócić uwagi na  białą damę (zawsze, lub pra-wie zawsze, ubraną na  biało), w  praw-dziwych mitenkach i  z  nieodłącznym wachlarzem w dłoni!

I  kiedy o  niej piszę, widzę ją wła-śnie tak, jak ubrana na biało, z różową parasolką w  dłoni, którą podpiera się jak laską, uśmiechnięta robi coś zupeł-nie odwrotnego, niż tłumy turystów opalających się nad polskim Bałtykiem. Podczas gdy tłumy z zacięciem smażyły się na  bałtyckich plażach, ona wypina-ła się na  słońce z  przeproszeniem za-dkiem! Ale nie z przekory prawom na-tury, która każe patrzeć prosto w słoń-ce: po prosto zbierała kamienie. Bo tutaj nad morzem wszystko się zaczęło.

— Co  roku jeździłam nad Bałtyk i nie mogłam się wprost oprzeć zbiera-niu pięknych kamieni z  nadmorskiej plaży. To  znalazłam gagat, pięknie oszlifowany przez morskie fale. Albo trzybarwny zlepieniec — pomyśleć, że  kiedyś szedł sobie lodowiec, a  póź-niej jaka to  siła musiała tak zlepić ziarenka piasku… W 1997 roku przy-jechały nad morze na  kolonie dzieci z  zespołem Downa. A  ja nie miałam nic, żeby im ofiarować. Spontanicz-nie wzięłam długopis i  tak powsta-ły pierwsze aniołki na  kamyczkach z  Bałtyku. Kiedy przechodziło dziec-ko dawałam mu takiego aniołka. Jak one się cieszyły! Do  dziś pamiętam tę  radość. Potem malowałam kredka-mi, ale okazało się, że  lakiery do  pa-znokci i farby, tzw. reliefy są trwalsze. Co roku na wczasach powstawało po-nad tysiąc aniołków. Kiedyś je liczy-łam, ale teraz już nie jestem w stanie tego robić, bo są ich tysiące. Wszystkie rozdawałam znajomym lub rozkłada-łam na deptaku, czy na plaży.

/ / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / /

pani od aniołków

/ / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / /

/ / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / /

Page 3: Lodolamacz nr 14 / 2012

lodołamacz///bezpłatny dwutygodnik nowej hutylodołamacz///nr 14 [15] / 1-14 października 2012 ///54///

/ / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / // / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / /

wydarzeniaaktualności/ / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / /

kto wygrał?karol!udało się. Faworyt nie zawiódł. Zdecydowanym

zwycięzcą turnieju charytatywnego organizowa-nego przez Stal Nowa Huta został… Karol Kasprzyk! Przy solidnym wsparciu wszystkich przybyłych w sło-neczne, niedzielne popołudnie na  boisko Krakusa, udało się zebrać 8 tysięcy złotych. Dzięki tej kwocie Karol wyruszy na turnus rehabilitacyjny.

Charytatywny Festyn Rodzinny, zorganizowany przez drużynę Stali Nowa Huta, upłynął pod znakiem autentycznej radości. Nie mogło być inaczej, skoro po-goda dopisała, a mikrofon dzierżył sam Adam Grzan-ka. Zgromadzone licznie dzieci zagarnęły dla siebie za-pewnione przez Decathlon piłki i dmuchaną żyrafę, lub wspinały się na drabinki, dostarczone przez nowohucką firmę Eco-Travel. W turnieju piłkarskim do futbolówki najczęściej dopadał zespół Radnych, który w finale po-konał Stal. Otrzymali za to statuetkę. Puchar – w postaci wielkiego tortu – oraz koszulkę z numerem 1 dostał też sam Karol. Przede wszystkim jednak otrzymał masę życzliwości i jakże potrzebnego mu wsparcia.

(TP) Zdjęcia: Michał Magiera

XXX rocznica powsTania TaJneJ komisJi roboTniczeJ huTników nszz „solidarność”, kTóra w noweJ hucie święTowana była 22 września, To TemaT dla niekTórych wzruszaJący, dla innych hisToryczny, dla większości poliTyczny.

Jednym z  liderów i  organizatorów obchodów był Edward Nowak, niegdyś zatrudniony w Hucie im.

Lenina. Po wstąpieniu do „Solidarności” aresztowany i skazany na 3,5 roku pozbawienia wolności, w latach 90. poseł, wiceprezydent Krakowa, trzykrotnie spra-wował urząd wiceministra resortów gospodarczych. Nie udało nam umówić się z  nim na  rozmowę. Jed-nak w wywiadzie, którego Nowak udzielił niedawno Przekrojowi, czytamy: „Zależy mi, żeby odtworzyć komunikację społeczną miedzy byłymi opozycjoni-stami” (Przekrój nr 38/2012). W jaki sposób realnie działa sieć powiązań społeczeństwa obywatelskiego, przekonać można się najlepiej na  Facebooku. Czy to  się komuś podoba czy nie, to  właśnie ten portal społecznościowy najbardziej angażuje dziesiątki swo-ich użytkowników w  interakcje. Niech zatem nasza relacja z  obchodów będzie też oceną działań siecio-wych – w dosłownym tego słowa znaczeniu.

Wydarzenie „XXX rocznica TKRH” stworzone przez Edwarda Nowaka nie imponują deklarowaną li-czebnością uczestników. Jednak w przejrzysty sposób możemy przeczytać tutaj o historii powstania komi-sji. „(...) we wrześniu 1982 roku doszło do pierwszego konspiracyjnego spotkania, z  którego wyłoniła się Tymczasowa (Tajna) Komisja Robotnicza Hutników NSZZ „Solidarność” HiL - podziemne kierownictwo, zdelegalizowanego przez komunistów Związku na te-renie Kombinatu.”

Wchodzę w profil pierwszego z uczestników wy-darzenia Janusza Kwaśniaka. Niestety, o obchodach nie znajduję nic. Pora na drugą osobę, Janusza Boro-nia. Znowu pudło, znaleźć możemy tylko 23 zdjęcia z  odsłonięcia tablicy poświęconej XXX obchodom w Nowej Hucie przy osiedlu Centrum B. Janusz Boroń jest ich autorem. Ostatnia nadzieja w  autorze wyda-rzenia, Edwardzie Nowaku. I to jest strzał w dziesiąt-kę! O obchodach z tego profilu można dowiedzieć się

wszystkiego. Pozwolę sobie przytoczyć fragmenty re-lacji z samego dnia obchodów: „Wieczorem 22 wrze-śnia 2012 w NCK w Nowej Hucie odbyło się spotkanie z okazji 30-lecia TKRH NSZZ „Solidarność”. Wielu działaczy podziemnej Solidarności otrzymało naj-wyższe odznaczenia państwowe nadane przez Prezy-denta RP Bronisława Komorowskiego. To było wspa-niałe spotkanie po  latach, ludzi z dawnych struktur Solidarności z  lat 1980-81, tajnych struktur 1982-88 oraz obecnych członków Solidarności. Na  bok po-szły swary, różnice zdań, nie mówiliśmy o  bieżącej polityce a koncentrowaliśmy się na tym co nas łączy. Po  radosnych uściskach, uśmiechach, ożywionych rozmowach łatwo było poznać, że czujemy się ze sobą bardzo dobrze i takie spotkania są coraz bardziej po-trzebne. Wspomnieniom i  niezwykle ciekawym wy-stąpieniom nie było końca.

Na zakończenie Bogusław Giza przedstawił nam świetny film „Solidarność Nowej Huty 82-89”.

I w końcu był nawet tort na XXX-lecie TKRH.”

Wśród zdjęć – zbliżenie na  kwiaty pod pomni-kiem Solidarności, a wśród nich napis: Chleba i pracy. Zmusza on  Edwarda Nowaka do  refleksji nie tylko nad historią, ale i  Nową Hutą: „Nie ma ważniejszej sprawy w naszym, przecież nie tak bardzo biednym regionie i mieście, aby wreszcie zająć się Nową Hutą i  aktywnym tworzeniem miejsc pracy. Samo nic się nie stanie, trzeba naszej aktywności i  współdziała-nia. Nie szukajmy winnych ale weźmy się wspólnie za myślenie i robotę: mieszkańcy Nowej Huty, dzielnice, władze miasta, regionu, wojewoda, nowohuckie i  re-gionalne firmy” - pisze autor.

Na profilu Nowaka oglądamy też zdjęcia i relacje z wystawy, oddania hołdu bohaterom tamtych wyda-rzeń pod pomnikiem Solidarności, relację z obrad czy mszy okolicznościowej. Co  chwilę migają mi przed oczami komentarze Leszka Jaranowskiego – współ-organizatora Komitetu Założycielskiego, drukarza i  kolportera wydawnictw podziemnych. Wchodzę na  jego profil i znajduję zdjęcia z obchodów jego au-torstwa, bez zbędnych komentarzy pokazujące, jak wyglądała impreza. Polecam!

O  samym wydarzeniu opowiada krótko Maciej Mach, współorganizator manifestacji w Nowej Hucie, który na swoim facebookowym profilu także aktywnie relacjonował spotkanie. „Obchody przebiegły zgodnie z  tym, co  zaplanowaliśmy, wszystkie punkty zostały zrealizowane. Udział samych uczestników był bardzo duży, w szczególności podczas obrad w Nowohuckim Centrum Kultury. Była pełna sala, 170 osób. Jako orga-nizator wydarzenia jestem bardzo zadowolony”.

Dalsze plany? „To  było tylko spotkanie histo-ryczne, z gronem ludzi, którzy kiedyś razem praco-wali. Okazaliśmy im wdzięczność odznaczeniami, ale i  samym spotkaniem. Przez 30 lat nie mówiło się o  łącznikach, drukarzach, „zwykłych” działa-czach, a  tylko o  ludziach z  pierwszych stron gazet. Chodziło o  pokazanie jedności Solidarności. Nie ma podziałów na  tą  sprzed kilkudziesięciu lat czy tą działającą współcześnie”.

Facebook – a  wraz z  nim inne social media – zmieniają naszą komunikację w nieubłagany sposób. Od  nas samych jednak zależy, czy wykorzystamy tę  zmianę do  projektów banalnych, czy do  wpro-wadzenia zmian fundamentalnych. Edward Nowak zdaje się rozumieć ten proces: „Uważam, że  jeśli fb ma spełnić swoja obywatelska powinność to właśnie pokazując takie zdjęcia z  ludzkiej aktywności, wska-zując konkretne osoby z  imienia i  nazwiska, czyny. Zbyt często mówimy ogólnikami, posługujemy się eufemizmami, klajstrujemy rzeczywistość. Oczy-wiście, wg mnie to  jest słuszne, wtedy i  tylko wtedy jeśli nie narusza dobra danej osoby lub instytucji. Tak więc wskazuj, pokazuj, szczególnie tych których warto bo stanowią pozytywne przykłady, które war-to naśladować a takimi na pewno byli ludzie z lat ,80, bo działali (poza wyjątkami) bezinteresownie!!!”.

Kiedy w  1976 roku ówczesne władze kraju cof-nęły decyzję o podwyżce, a w Ursusie i Radomiu wy-buchły zbiorowe protesty, Jacek Kuroń mówił: „Wy-starczy dobrze krzyknąć, a oni usłuchają, trzeba tyl-ko dobrze krzyknąć, bo jak cicho krzyczysz, to ciebie kopną”. Sieci „Solidarności” byłych opozycjonistów z Małopolski życzymy wyłącznie celnych i głośnych akcji, nie tylko w internecie.

Tekst: Anna LedwońZdjęcie: Grzegorz Ziemiański

Jesień To czas kaszTanów. widząc brązowe kuleczki nie sposób nie wspomnieć piosenki napisaneJ przez akTorów: krysTynę wodnicką i zbigniewa korepTę, w pierwszym wykonaniu naTaszy zylskieJ: „lecą z drzewa Jak dawnieJ kaszTany/Jak cudny rudy grad”. nowohuckie kaszTany rosną niemal wszędzie w naszeJ dzielnicy. zdobią aleJę róż, cieszą oko pod szpiTalem im. sTeFana żeromskiego, zakrywaJą FronTon muzeum prl-u, zdobią drogę do łaźni noweJ…

w  Nowej Hucie króluje odmiana kasztana bia-łego, choć jest jeszcze kasztan czerwony, żółty

i  jadalny. Niestety, nowohuckie kasztany chorują. Winowajcą jest szrotówek kasztanowcowiaczek (Ca-meraria ohridella): maleńki trzymilimetrowy motyl. Choroba ta do naszej dzielnicy przywędrowała przed dziesięcioma laty. Jej oznaką są beżowo-brązowe za-barwienia liścia. Mówiąc fachowo językiem botani-ków to tzw. miny, czyli żerowiska owada, w których larwy przepoczwarzają się w dorosłe gąsienice. Miny osiągają długość do 4 cm, a na  jednym liściu może pojawić się ich nawet 700! Opanowane przez szkod-nika liście usychają i  opadają. Po  około 10 latach działania szrotówka drzewo całkowicie obumiera, o ile z przyczyn estetycznych nie jest wcześniej wyci-nane. Tu i ówdzie pojawiają się systematycznie plotki, że kasztanowce z Alei Róż będą usuwane. A bez nich nowohucianie nie widzą radości życia.

Główny Specjalista referatu ochrony zieleni Maciej Czajka z  Wydziału Kształtowania Środo-wiska Urzędu Miasta Krakowa dementuje wszelkie pogłoski na  temat zamiaru masowego wycinania kasztanowców w Nowej Hucie z uwagi na ich zaata-kowanie przez szkodnika. Obowiązujące przepisy prawa nie dają podstaw do  eliminacji ze  środowi-ska przyrodniczego jednego, zagrożonego chorobą gatunku. To prawda, że od dziesięciu lat mamy kło-pot z  motylkiem szrotówkiem kasztanowcowiacz-kiem, który atakuje liście, zwłaszcza liście kaszta-

nowców białych, i powoduje ich defoliację. Dotych-czas nie udało się opracować stuprocentowo sku-tecznej metody zwalczania szkodnika. Najbardziej dostępną i przynoszącą wymierne korzyści jest je-sienne wygrabianie i palenie opadłych liści, w któ-rych wylęgają się i zimują poczwarki owada. Może się zdarzyć, że  osłabione drzewo przegra walkę ze szkodnikiem i uschnie. Dopiero wówczas podej-muje się decyzję o jego wycięciu. Dotyczy to jednak pojedynczych przypadków.

Zatem nowohuccy miłośnicy kasztanów mogą spać spokojnie. Zwłaszcza, że  kasztany trzymane przy telewizorze lub komputerze, pochłaniają złą energię, a te noszone w kieszeni, dodają dobrej (na-ukowo dowiedziono, że  kasztany mają silne działa-nie energetyczne). Prywatnie bardzo lubię kasztany i  wszyscy na  pewno pamiętają ludziki, jakie robili-śmy z owoców w przedszkolu. We wspomnianej pio-sence również padają słowa:„I tylko złoty kasztan mi został / Mały talizman szczęśliwych dni”.

Lubimy kasztany, w  naszej dzielnicy na  do-wód sympatii do  drzewa działa również Klub pod Kasztanami, na osiedlu Kościelniki (gdzie znajduje się również zabytkowy pałac rodziny Wodzickich). Być może „w  Paryżu najlepsze kasztany są  na  pla-cu Pigalle”, ale w Nowej Hucie najpiękniejsze rosną w Parku Ratuszowym!

Tekst: Katarzyna KąkolewskaZdjęcia: Filip Michno

wojowników w  Nowej Hucie dostatek. O  niektó-rych już zdążyliśmy napisać, inni niebawem

wywalczą w  ringu miejsce na  naszych łamach. War-to jednak od  czasu do  czasu wracać reprezentantów sztuk walki, którzy już u nas gościli. W poprzednim numerze wspomnieliśmy o  medalu Magdy Rak zdo-bytym na MŚ. Teraz przypominamy o zbliżaJącym się poJedynku bokserskim mariusza wacha z władimirem kliczko. Walka odbędzie się 10 listo-pada w Hamburgu. Wiking wrócił właśnie do Polski i  rozpoczął przygotowania w  Dzierżoniowie. Przed nim ponad miesiąc ciężkich treningów, jednak jedno jest pewne: nowohucianin walczył będzie o zwy-cięsTwo!

Zdjęcie: Joanna Urbaniec

akcja „kliczko”

rudy talizman

sieć obywatelskich powinności

/ / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / /

/ / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / /

/ / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / /

/ / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / /

Page 4: Lodolamacz nr 14 / 2012

aktualnościaktualności

lodołamacz///bezpłatny dwutygodnik nowej hutylodołamacz///nr 14 [15] / 1-14 października 2012///76///

/ / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / // / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / /

/ / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / /

Problem cateringu jest szerszy: dotyczy nie tylko dzieci i  kieszeni ro-dziców, ale i  kucharek, bo  likwidacja szkolnych stołówek niesie za sobą ich zwolnienia. Większość z nich jest już w dojrzałym wieku, a o pracę wiadomo

– coraz trudniej. Co prawda można się starać o prowadzenie szkolnych kuch-ni, pod warunkiem jednak, że założy się własną działalność gospodarczą. Kucharki w  większości jednak boją się i  nie chcą ryzykować. – Nie wie-my, czy wraz ze wzrostem ceny obiadu rodzice będą je kupować. Kucharka to nie wróżka, nie da się przewidzieć, czy taka działalność będzie opłacalna. A  ceny żywności wciąż rosną. Rezy-gnacja ze stołówki na rzecz cateringu w  przypadku szkół, gdzie dokonano remontów i  zakupiono nowoczesny sprzęt zgodny z wymogami unijnymi to zwyczajne marnotrawstwo!

szkoła na widelcuDo tej pory w Nowej Hucie były wyłącz-nie stołówki prowadzone na miejscu, ale i tak do wielu z nich można było mieć za-strzeżenia. — Byłam na wycieczce cało-dziennej z dziećmi – opowiada nauczy-cielka matematyki z gimnazjum Magda, które niejedno widziała, ale wciąż udaje się dzieciakom ją zaszokować. – Klasa 6 gimnazjum. Poszliśmy na  obiad, i  chy-ba nigdy nie przeżyłam takiego szoku: jeden z chłopców kupił zapiekankę, za-mówił drugie danie z  kotletem, potem jeszcze zjadł kebaba. Kiedy odliczały-śmy dzieci okazało się, że  chłopak się zgubił. Znalazłyśmy go przed budką z lodami, bo musiał zjeść deser! Ważył ponad 90 kilogramów. Babcia świata za nim nie widziała, a on przejadał całą jej rentę. Robiła mu krzywdę, bo to niedo-puszczalne przecież, pozwolić dziecku na  tak nieracjonalne obżarstwo. Szkol-ne obiady mu nie smakowały. Efekty wi-dać było na pierwszy rzut oka: zaawan-sowana otyłość.

Otyłość wśród dzieci jest częstym zjawiskiem, a  skoro catering dopiero się wprowadza, z  cała pewnością nie

on zawinił. Diabeł tkwi w szczegółach: w jakości potraw i w sposobie ich przy-gotowywania. Działalnością, która edukuje i  wzywa rodziców do  bezpo-średniego działania jest internetowy projekt Szkoła na  Widelcu. Pomysło-dawcą jest Grzegorz Łapanowski, zna-ny z  telewizji kucharz, który pragnie edukować w  zakresie żywienia szkol-nego rodziców, nauczycieli i  admi-nistrację placówek. Obiad podawany w  szkole powinien być nie tylko zbi-lansowany żywieniowo, ale również powinien być przygotowany zgodnie z  wymaganiami sanitarno-higienicz-nymi oraz systemem HACCP. Dlatego na  stronie projektu można poczytać na  czym polega wzorowy obiad, zna-leźć przepisy, listy zakupów czy listę se-zonowych produktów żywnościowych zamieszczoną w  formie kalendarza. Jak kontrolować posiłki, jakie jada na-sze dziecko? To proste: zjeść kilka razy obiad w  jego szkole – radzi Łapanow-ski. Nowością jest propozycja wprowa-dzania przyszkolnych ogródków, pod lupę na stronie trafiają również szkolne sklepiki. Zamieszczona jest lista reko-mendowanych produktów i tych, które warto ze sklepików wycofać.

Warto zadbać o  to, aby nasze po-ciechy nie tylko w  szkołach się odży-wiały, ale też aby odżywiały się zdro-wo. Niech problem braku pieniędzy nie przesłoni tej potrzeby. Niektóre instytucje, widząc wagę problemu, do-płacają do obiadów najuboższym. Tak jest w  parafii pod wezwaniem Matki Bożej Nieustającej Pomocy na os. Bo-haterów Września, gdzie proboszczem jest ks. dr Marek Wrężel. Od wielu lat fundowanych jest tu dwadzieścia obia-dów dla uczniów szkół podstawowych nr 89 i  144 oraz Gimnazjum na  os. Złotego Wieku. Potrzebujący pomocy mogą ją uzyskać również w nowohuc-kich filiach MOPS-u. Warto rozważyć tę  możliwość – każde dziecko zasłu-guje na pełnowartościowy obiad.

Tekst: Katarzyna KąkolewskaZdjęcia: Anna Szlufińska

urzędnicy w noweJ hucieWiceprezydent miasta Krakowa Magdalena Sroka w  towarzystwie

radnych – organizatora Tomasza Urynowicza i Stanisława Moryca, prze-wodniczącego Rady Dzielnicy XVIII – 21 września zwizytowała w Nowej Hucie miejsca, domagające się rewitalizacji i  dofinansowania. Wyciecz-ka wiodła przez willę Rogozińskich (ul. Klasztorna 2), dawną Famę na os. Willowym, Fort 49 1/2 Mogiła oraz Muzeum PRL-u. Każdy z oglądanych obiektów ma ogromny potencjał i  na  mapie Nowej Huty mógłby pełnić rolę znacznie bardziej funkcjonalną. Każdy potrzebuje jednak sporego za-strzyku pieniędzy i  zwykłej urzędniczej troski. Fotoreportaż z  przepięk-nej, choć popadającej w ruinę willi Rogozińskich – wkrótce.

/////////////////////////////////////////////////////////////////////////

zmodernizować sTadion wandyNie ustają starania o modernizację stadionu Wandy Kraków. „Od 2010

roku na tor przy ul. Odmogile 1B w Krakowie na nowo jest areną żużlo-wych pojedynków – przypominają fani na  Fb. „Nadchodzi czas, by po-stawić drugi krok - nowohucki obiekt sportowy potrzebuje gruntownego remontu i modernizacji by sympatycy krakowskiego czarnego sportu mo-gli podziwiać zawody w komfortowych warunkach, spełniających choćby minimalny standard. Mamy nadzieję, że władze miasta dołożą wszelkich starań, by obiekt przy ulicy Odmogile ponownie, jak w latach 60. ubiegłe-go wieku stał się jednym z bardziej uznanych w Polsce, kiedy na mecze żużlowej reprezentacji Polski przychodziło 20 tysięcy osób. Szczególnie teraz, kiedy nasza krakowska drużyna stoi przed szansą historycznego awansu do wyższej klasy rozgrywkowej. Drużyna i fani speedway’a z na-szego miasta na to zasługują!”.

///////////////////////////////

nowe radioW  październiku rusza radio internetowe „Nowohuckie.pl”. Siedzi-

ba radia mieści się przy parafii xx. Pallotynów na ulicy Bulwarowej 15 A. Tam, 3 października o 19, odbędzie się spotkanie rekrutacyjne dla osób, chcących współtworzyć lokalną rozgłośnię. Organizatorzy poszukują re-daktorów, reporterów i montażystów.

////////////////////////////////////

dzień sporTuW sobotę 15 września między NCK a os. Centrum E odbył się „Dzień

Sportu Nowej Huty”. Publiczność – której nie zabrakło – obserwowała m.in. występy dziecięcych i  młodzieżowych zespołów sportowych i  ar-tystycznych. Imprezę promującą zdrowy tryb życia zorganizowała Rada Dzielnicy XVIII i Międzyszkolny Ośrodek Sportu.

//////////////////////////////////////////////////////////

idziemy do kina!Dwa pierwsze tygodnie w kinie Sfinks to okazja, by w towarzystwie

znanych z  kinowych hitów Ethana Hawka i  Kristin Scott Thomas zoba-czyć młodą polską aktorkę Joannę Kulig („Dziewczyna z piątej dzielnicy”).

„Mistrz tańca powraca” to  sentymentalny i  odrobinę za bardzo melodra-matyczny dokument o  powrocie na  deski ukraińskiego tancerza w  śred-nim wieku. Animowany „Goryl w śnieżnej Barcelonie” ma szansę spodo-bać się i dzieciakom i rodzicom, natomiast „Take this Waltz” skierowany jest zdecydowanie do dorosłych widzów. Michelle Williams – jak zawsze zjawiskowa. Pary natomiast rozbawi i da okazję do rozmowy „Misiaczek”

– tragikomiczna opowieść o odklejaniu się dorosłego chłopczyka od rodzi-cielki. Pełen repertuar kina na stronie www.kinosfinks.pl

//////////////////////////////////////////////////////////////////////

Jaki powinien być szkolny posiłek? smaczny, zdrowy, ekologiczny, ciepły, odpowiednio zbilansowany i Tani. rzeczywisTość odbiega Jednak od marzeń. reForma żywieniowa szkół nieubłaganie zamienia kucharki na caTering. rodzice proTesTuJą, ale czy problem leży Tylko w braku pieniędzy w domowych budżeTach?

dieTa na osTrzu nożaDziecko, które od  rana do  godziny 16 jest w szkole, powinno zjeść ciepły i od-powiednio zbilansowany posiłek. Czy wszędzie ma taką szansę? Katarzyna Fiedorowicz-Razmus z  Biura Praso-wego Urzędu Miasta Krakowa podaje, że zmiany w bieżącym roku szkolnym wprowadzono w 51 szkołach Krakowa. Zmiana form żywieniowych nie doty-czy w Nowej Hucie jedynie przedszkoli. Miasto ma dzięki temu docelowo zaosz-czędzić kilkanaście milionów rocznie.

W  nowohuckich szkołach część stołówek jest prowadzona jeszcze po  staremu, część przez ajencje (Ze-spół Szkół Ogólnokształcących Spor-towych nr 2, na  os. Teatralnym). Niektóre placówki już poznały smak cateringu (Gimnazjum nr 48, na  os. Kolorowym, oraz Gimnazjum nr 50, na  os. Zgody), innym pozostało ner-wowe oczekiwanie. – O  co  ten szum

–pyta mnie emerytowana pani Jadzia, była intendentka. – Jak rodzice pracu-ją, to chyba mają pieniądze, tych parę

złotych więcej, jak ich nie stać, niech matka sama ugotuje coś dla dziecka!

Wyższe opłaty to  jednak „być lub nie być” dla niejednej kobiety. Przykładem jest Agata z  podkrakow-skiej wsi. Ma z mężem dwójkę dzieci: jedno w  przedszkolu, drugie w  tym roku poszło do  podstawówki. Dojeż-dżają do  przedszkola i  szkoły na  no-wohuckich osiedlach. – Teraz synek poszedł do  pierwszej klasy, a  wyży-wienie w  szkole znacznie przewyższa to, co było w przedszkolu – opowiada. Agata, choć pracuje, nie zarabia koko-sów. Boi się jednak, że wkrótce będzie musiała zrezygnować z pracy.

W  przedszkolu gotują na  miej-scu, dziecko dostaje śniadanie, dru-gie śniadanie oraz obiad. W  zeszłym roku było to  6 zł za dzień. W  szkole, gdzie stołówkę prowadzi ajent i posił-ki są przygotowywane na miejscu, za obiad trzeba zapłacić 8 zł. Jednak gdy-by dziecko chciało spożyć dodatkowo śniadanie (bułkę i coś do picia) to jest już około 9,50 zł za dzień.

ugryźć catering

a tymczasem w nowej hucie...

/ / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / /

/ / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / /

Page 5: Lodolamacz nr 14 / 2012

sztukaludzie

lodołamacz///bezpłatny dwutygodnik nowej hutylodołamacz///nr 14 [15] / 1-14 października 2012 ///98///

/ / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / // / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / /

/ / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / /

Jedyny licencJonowany Trener szTuk walki sTworzonych przez bruce lee (JeeT kune do), sporTowiec, nauczyciel, Trener, miłośnik bruce lee i Jego dziedzicTwa. roberT karpiński To prawdziwy człowiek orkiesTra. a do Tego akTor wysTępuJący w łaźni noweJ, w szTuce – Jakżeby inaczeJ – „weJście smoka. Trailer”.

skąd wzięła się u pana FascynacJa szTukami walkami i brucem lee?Jak u  każdego dzieciaka wszystko zaczęło się na przełomie lat 70. i 80. Każdy młody chłopak oglą-dał wtedy filmy z Brucem Lee. Byłem zafascynowa-ny tym małym-dużym człowiekiem, tym co robi, jak walczy. Zacząłem snuć marzenia o tym, by być taki jak on. Marzenia zaczęły przeradzać się w realną pa-sję. Poszedłem do szkoły, która uczyła Jeet Kune Do. Szkoła nie miała nawet nazwy, ale specjalizowała się właśnie w tym jednym rodzaju sztuk walki. Tak na-rodziła się pasja i przygoda.

uprawianie szTuk walki, To na pewno niełaTwa sprawa, nie da uczyć się na własną rękę. Jak konTynuował pan rozwóJ swoich umieJęTności, Jak realizował swoJa miłość do szTuk walki?Wszystko opiera się przede wszystkim na  treningu. A także na ciągłym rozwoju i nie zatrzymywaniu się w  miejscu, nie załamywaniu się niepowodzeniami. Sztukami walki zajmuje się już od 17 lat i cały czas jest to  nieustawiczny proces doskonalenia samego siebie i swoich umiejętności. Po drodze miałem też ogromne szczęście. Przypadkiem, w  przyspieszo-nym tempie zostałem asystentem mojego trenera Wojciecha Adamusa. Zaczęłam sam prowadzić za-jęcia, jeździć po świecie. Tam poznałem najlepszego przyjaciela Bruce Lee: guru Dan Inosanto. Był do-skonałym nauczycielem, mimo wieku nadal cechuje go technika, ogromna sprawność, a  przede wszyst-kim niesamowita wiedza.

poTem przyszedł czas na własną szkołę szTuk walki.Szkołę prowadzę już od 10 lat. Organizujemy różne-go typu kursy, seminaria, wyjazdy, daje możliwość uczestniczenia w  krajowych i  międzynarodowych

zawodach. Cały czas rozwijamy się. Uczymy przede wszystkim sztuk walki, jakie stworzył Bruce Lee, a  także Filipino Martial Arts czy Muay Thai. Poza tym jestem także instruktorem sportu i  samoobro-ny. Moją specjalnością są  szkolenia pracowników służb mundurowych, wyszkoliłem do  tej pory kil-kuset takich pracowników. Organizuję seminaria, warsztaty, mistrzostwa. Przy współpracy z telewizją stworzyłem nawet swój autorski program „Sztuki walki: sposób na życie”.

nie JesT panu zaTem obce wysTępowanie przed publicznością?Dotychczas były to  tylko przypadkowe epizody. Większa przygoda rozpoczęła się dopiero w Łaźni Nowej w  sztuce „Wejście smoka. Trailer”. Mimo, że  moja rola jest tak naprawdę mała, okazała się wielkim wyzwaniem i  wspaniałym przedsięwzię-ciem. Niespotykany dotąd kontakt z  ludźmi, scena, pokazy, wywiady, to wszystko czegoś mnie nauczy-ło. Poza tym granie w  teatrze to  mimo wszystko ogromna spontaniczność. Każda sztuka różni się czymś od poprzedniej, co bardzo mi się podoba.

poznał pan naweT wnuczkę swoJego idola, dianę lee inosanTo?Ron Balicki, który jest mężem córki Diany, był moim trenerem. On sam także zresztą uczył się pod

okiem Guru Dana Inosanto. Poznałem go w  Taj-landii podczas szkoleń, a  później pojechał na  jego seminarium do Wielkiej Brytanii. Pod okiem Rona podnoszę swoje kwalifikacje i umiejętności z zakre-su Jeet Kune Do, czy Shootwrestlingu, biorąc udział we wszelakiego typu seminariach. Zapraszałem go zresztą nieraz do  Polski i  do  naszej szkoły. Był we wrześniu w Polsce, dlatego pomyślałem też o zapro-szeniu Diany. Niestety, nie udało się zgrać terminów.

szTuki walki wydaJą się być FascynuJące. Jakie JesT zaTem zainTeresowanie nimi?Coraz większe! Wszystko za sprawą filmów, poka-zów, a  przede wszystkim mediów. W  każdym mie-ście można znaleźć szkołę sztuk walki, każda innego rodzaju, trudno coś wybrać spośród takiego ogro-mu. A należy pamiętać, że wybranie odpowiedniej szkoły i  odpowiedniego trenera, to  najważniejszy, pierwszy rok w tej wspaniałej nauce.

Tekst: Anna LedwońZdjęcia: archiwum Roberta Karpińskiego

słysząc „teatr” myślimy: aktorzy, scena, widownia. Mało kto jednak pamięta o  tych, dzięki którym

taki spektakl może się odbyć. A  jest to całkiem spo-ra grupa osób - producent, inspicjent, garderobiana, realizatorzy wideo, realizatorzy światła, dźwięku, portierzy, kasjerki… Oto kilka profesji, bez których żaden teatr – w tym nowohucka Łaźnia Nowa – nie mógłby się obejść.

Aneta to  producent i  inspicjent w  jednym. Gdy pytam o jej obowiązki odpowiada, że jest od tego, by robić, a nie mówić. I rzeczywiście: do jej obowiązków jako inspicjenta, czyli „prawej ręki reżysera”, należy całe zaplecze techniczne. Koordynuje próby, spraw-dza, czy wszyscy są gotowi, czy są przebrani, czy mają rekwizyty, czy scenografia została odpowiednio przy-gotowana. Jest w ścisłym kontakcie z obsługą widowni. Bywają reżyserzy, którzy nie życzą sobie, aby spóźnial-scy byli wpuszczani, w  związku z  tym Aneta spraw-dza, czy wszyscy widzowie, którzy powinni być, już są. To  Aneta również – już jako producent – zbiera i  re-alizuje listy zakupów od pozostałych osób, często też pełni funkcje suflera, gdyż dedykowanej osoby do tego nie ma. Jako że w Łaźni nie ma pulpitu inspicjenckiego, który umożliwia mobilne porozumiewanie się z pozo-stałymi członkami zespołu, Aneta dużo przemieszcza się za kulisami, pomiędzy operatorami, by uzyskać wszystkie niezbędne informacje do  rozpoczęcia spek-takli. To na jej znak od 6 lat zaczyna się każdy spektakl.

Pani Jola jest garderobianą i rekwizytorką w  jed-nym. Zajmuje się kostiumami i rekwizytami; dba o to, by nikomu niczego nie brakło. Przygotowuje aktorów, by na znak Anety byli już gotowi i mieli pod ręką swo-je rekwizyty. Prócz tego Jola zajmuje się też naprawą kostiumów bądź rekwizytów. Jest to praca, która może i  nie wymaga specjalistycznego wykształcenia, nato-miast niezbędna jest odporność psychiczna i fizyczna. Największą nagrodą jest udane przedstawienie, sam fakt, że wszystko gra, jest tak jak być powinno.

Sławek to  realizator światła i  kierownik techni-ków. Zanim trafił do Łaźni współpracował ze Studiem Techniki Oświetleniowej oraz przy różnych festiwa-lach. Kiedy żona zaprotestowała przeciw zbyt częstym wyjazdom, podjął pracę w  teatrze. Doświadczenie, które zdobył bardzo się przydało. Jak sam mówi, studia związane z elektryką się przydają, jednak to doświad-

czenie jest tu najważniejsze oraz kilka cech charakteru: cierpliwość, wytrwałość i trochę poczucia estetyki. Bez tego ani rusz!

Piotrek trafił do  Łaźni z  ogłoszenia. Zajmuje się realizacją wideo. Jak sam przyznaje, zanim trafił do te-atru, nawet nie wiedział, że taki zawód istnieje. Nie ma studiów, które przygotowują do  tego zawodu. Jest za to  pasja, zainteresowanie i  znajomość tematyki zwią-zanej z obrazem, kamerami, wszystkim multimediów. Piotrek nie miał tu żadnego mentora, do wielu rzeczy dochodził metodą prób i błędów. I choć wielu się śmieje, że po nocach śnią mu się koszmary, w których coś nie działa podczas spektaklu, to on sam rozwiewa te domy-sły stwierdzeniem, że  zawsze jest skupiony na  swojej pracy i nie dopuszcza do sytuacji kryzysowych.

Radek jest akustykiem. Zanim wysłał do  Łaźni CV, był asystentem operatora dźwięku w studium re-alizacji dźwięku. Aby pracować jako akustyk, trzeba znać tematykę związaną z  nagłośnieniem, realizacją dźwięku, nagrywaniem, stołem cyfrowym, sprzętem, różnego rodzaju kabli. Ważne jest również umiejęt-ność skupienia i podzielności uwagi.

Jest jeszcze Agata: pełni funkcję suflera, który sie-dzi ze scenariuszem na widowni, by w razie czego wes-przeć kolegów lub koleżanki. Zdarza się, że jest również aktorką – zagrała w takich sztukach jak „Emigranci”,

„Konrad maszyna”, „Fakir czyli optymizm”. W sztuce „Kooperacja” pełniła natomiast rolę inspicjenta.

W  teatrze może więc pracować każdy, niemal z  dowolnym wykształceniem. Wbrew temu co  może się wydawać, teatr nie jest miejscem zamkniętym, niedostępnym dla „zwykłych” ludzi. Wszyscy moi rozmówcy zgodnie twierdzą, że  mimo, iż  to  nie ich widownia świadomie oklaskuje, to  jednak podzięko-wania aktorów i  fakt udanego spektaklu są  wystar-czająca motywacją i  nagrodą za trudną nieraz pracę. I choć niektórych może to zadziwi, moi bohaterowie naprawdę lubią swoją pracę i  to  właśnie jest chyba klucz do sukcesu. Ci, którzy myślą o swojej przyszłości, a  mają zainteresowania podobne do  Sławka, Piotrka, Anety czy też innych pracowników mogą przemyśleć perspektywę pracy w teatrze i pod tym kątem wybrać szkołę czy też studia.

Tekst: Małgorzata WąsikGrafika: Tomasz Bohajedyn

/ / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / /

/ / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / /

/ / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / // / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / // / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / /

SPEKTAKLE////////////////////////

wejście SmoKA.

trailer4, 5 października///19:00

///////////////////////////////////////

krakowskie reminiscencje

teatralne6-9 października///19:00

///////////////////////////////////////

emigranci12-14 października///19:00

///////////////////////////////////////

////////////////////////////////teatr Łaźnia nowa

os. szkolne 25, krakówkasa biletowa czynna:

wtorki 8:30-15:30, czwartki: 14:00-18:00

tel: 12-680-23-40rezerwacja telefoniczna:

tel: 12 680 23 41od poniedziaŁku do piątku

godz. 8:00-16:[email protected]

www.laznianowa.pl

sztukarozwoju

„weJście smoka. Trailer” będzie można zobaczyć w łaźni noweJ 4 i 5 października. serdecznie zapraszamy!

mechanika teatralnej machiny

Page 6: Lodolamacz nr 14 / 2012

aktualnościaktualności

lodołamacz///bezpłatny dwutygodnik nowej hutylodołamacz///nr 14 [15] / 1-14 października 2012 ///1110///

/ / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / // / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / /

/ / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / /

Czasami nowohucka gastronomia miewała ciekawe architektonicznie siedziby. Przykładem jest nieistniejący już bar Marten na  osiedlu Kolo-rowym. Posiadał on  duży taras, wykorzystywany czasem w  okresie wiosenno-letnim. Początkowo było to  miejsce prorodzinne, gdzie można było przyjść z  dziećmi na  lody lub oranżadę. Z  czasem taras stał się ogródkiem piwnym, by wreszcie zo-stać definitywnie zamkniętym. Marten nie należał do miejsc eleganckich. Stanowił specyficzną hybry-dę mordowni i taniego baru, w którym można było w  miarę przyzwoicie zjeść. Miewał też swoją stałą klientelę, dosyć podławej i  szemranej konduity. Je-den z bywalców znany był z tego, iż po za tankowa-niu odpowiedniej ilości alkoholu, zaczynał śpiewać Marsyliankę w języku francuskim. Można też było czasem oglądać potyczki pomiędzy stałymi klien-tami. W  ich efekcie za barem, w  pobliżu garnków z  potrawami, lądowały popielniczki, kufle, czy ka-wałki lasek. Dziś w dawnym barze ma swą siedzibę bank. Nie należy sądzić, iż potyczki na laski czy la-tające popielniczki były tylko częścią klimatu lokali kategorii III czy IV. Zdarzały się i w tych lepszych, także w Stylowej.

Z  osiedla Kolorowego przenosimy się teraz na  pogranicze osiedli Hutniczego i  Ogrodowego. Tutaj miał swą siedzibę Bar pod Zegarem, nazywa-ny popularnie Wskazówką. Dzielił się on, podobnie jak Wisła, na salę z wyszynkiem oraz część bezalko-holową. Tak jak większość tu opisanych, do miejsc eleganckich nie należał. Zlikwidowano go na  po-

czątku lat 80. Dziś jest tu  komis wielobranżowy, gdzie kupić można stare lampy naftowe, sprzęt RTV, rowery, meble czy sprzęt narciarski. Na swój sposób oryginalnym miejscem był bar Przysmak na  osie-dlu Młodości. W  ciemnawych salach, których okna zasłaniały grube kraty, zamknięte na głucho i nigdy nie podnoszone, siadało się przy solidnych, niemal refektarskich stołach wspartych na  krzyża-kach. Przysmak był miejscem, gdzie przychodziło się na  piwo lub wódkę. Nie wiem czy żył śmiałek, który na  trzeźwo chciałby zjeść tutejsze dania go-rące. Dodatkową atrakcję stanowiły pojawiające się w  barze Cyganki. Oferowały gościom wróż-by z kart i  z  ręki, lecz chętnych było bardzo mało. Miejsce to także nie istnieje. W latach 90. była tam Baltona*, a dziś sklep czy też apteka. Niemal po są-siedzku, bo  na  osiedlu Na  Skarpie, od  strony linii tramwajowej, istniał bar piwny Kopciuszek zwany popularnie Kopciuchem. Funkcjonował jeszcze kil-ka lat temu, dziś stoi pusty i zamknięty na głucho. O dawnym charakterze tego miejsca przypominają tylko reklamy piwa na drzwiach i oknach. Ze Skar-py przenosimy się na  osiedle Stalowe. Na  jego obrzeżach znajdował się bar Zachęta. Tak jak kilka innych, o których była mowa wcześniej, dzielił się na dwie części: piwiarnię i część bez alkoholu. O ile część piwna miała licznych klientów, to  w  części drugiej bywał mało kto. Zachętę można by było na-zwać lokalem kulturalnym. Przez ścianę sąsiadowa-ła bowiem z biblioteką publiczną, która funkcjonuje do dziś. I  jeszcze jedna ciekawostka, bar w drodze do  i  ze  szkoły mijali uczniowie podstawówki oraz

znajdującego się przy końcu ulicy XVI LO. Zachę-ta zniknęła z pejzażu osiedla chyba w końcu lat 80. albo we wczesnych latach 90.

To  już ostatni przystanek na  naszej trasie wy-cieczkowej po  „alkoholowej Nowej Hucie”. Ktoś może mi zarzucić, że pominąłem Magnolię, ogródek piwny przy Teatrze Ludowym, piwny bar przy księ-garni Skarbnica, piwny namiot przy pętli autobuso-wej pod kombinatem czy znajdujący się niedaleko od  niego bar Trzy Kostki, bar Meksyk, restaurację U  Kmity. Że  nie wspomniałem o  tak popularnych na  przełomie lat 80. i  90. obwoźnych dostarczycie-lach piwa i wódki, którzy w dni wypłat pojawiali się w pobliżu głównej bramy kombinatu, oferując swój towar wychodzącym z  pracy i  spragnionym hutni-kom. Jednak te  miejsca i  obnośni handlarze spiry-tualiów, o  których nie wspomniałem, to  już inna historia, inne klimaty, a także inne czasy. Może ktoś kiedyś je także opisze.

Tekst: Andrzej Nazar Rysunki: Łukasz Lenda

*Baltona - firma sprzedająca za waluty wymie-

nialne i  bony dolarowe tzw. towary luksusowe, np. markowy sprzęt RTV. Nazywana była marynarskim Pewexem i działała do lat 90. XX wieku. Młodsi czy-telnicy, którzy nie wiedzą, co to były waluty wymie-nialne, bony dolarowe oraz Pewex, niech poszukają w źródłach albo zapytają rodziców i dziadków.

kawiarnie, bary, resTauracJe - To nieodłączna część klimaTu i lokalnego koloryTu dzielnicy. Jedne lepsze, inne gorsze, słynące szeroko z serwowanych poTraw i napoJów lub ze specyFiczneJ klienTeli. niekTóre nie wyróżniały się niczym specJalnym, inne Jako sTały punkT ulicy czy osiedla zapadły w ludzką pamięć. o nowohuckich lokalach nie śpiewano piosenek, nie układano wierszy. lecz one, Tak Jak i huTa, miały swóJ własny koloryT, swoJą klienTelę, grono sTałych bywalców. zapraszam na spacer szlakiem nowohuckich „mieJsc procenTowych”.skąd zacząć? Trudne pytanie. Miejsc wypitki (wy-

bitki też, a jakże!) było w dawniejszej Hucie spo-ro. Nasz spacer zacznijmy od tych „lepszych” miejsc. Nie były to bynajmniej lokale ekskluzywne. Jednak jak na nowohuckie standardy, Arkadia położona tuż przy Placu Centralnym oraz pobliska Stylowa zali-czały się do lepszych. W obu odbywały się dancingi, w obu można było usiąść i wypić kawę, a w Arkadii zjeść dobry obiad. Z upływem czasu Stylowa mocno podupadła, a  w  miejscu Arkadii mieści się od  po-czątku lat 90. jeden z banków.

Złota nowohucka młodzież w  każdym wieku chadzała do Mozaiki na osiedlu Szkolnym. To także było „lepsze miejsce”. Nie było tu  wprawdzie dan-cingów, lecz późnym popołudniem pojawiał się nie-widomy taper, który przygrywał na znajdującym się w kawiarni pianinie.

Drugim takim miejscem była kawiarnia w Domu Rybaka nad zalewem. Tutaj odbywały się dyskoteki, a  lokal uchodził za nieco snobistyczny. Do  miejsc z pewną klasą, a w każdym razie kulturalnych, zali-czała się kawiarnia Kokosanka na osiedlu Zielonym. Był to  lokal odwiedzany zasadniczo przez miesz-kańców najbliższych okolic. Można tu  było wpaść z dziewczyną na kawę, czy spotkać się ze znajomymi. Lokal istnieje do dziś, podobnie jak Mozaika i Dom Rybaka, choć mają one już inny klimat i charakter.

Miejscem, do którego nie należało przychodzić z damą serca, była natomiast znajdująca się na gra-nicy osiedla Zielonego i  Górali restauracja Ludo-wa nazywana Swojską. Tu  przychodzono na  piwo i na wódkę, a klientela też była odmienna. W daw-nych czasach mówiono, iż  można tu  było wynająć

lokalnego walimordę czy kupić niedrogo „zdobycz-ny” zegarek . Czy tak było naprawdę? Tego nie wiem, nie sprawdzałem. Niedaleko, bo  na  osiedlu Szkol-nym, funkcjonowała restauracja Wisła. W jednej jej sali działał bar piwny, w  drugiej można było zjeść obiad. Specjalnością części alkoholowej było grzane piwo i piwo z sokiem malinowym. Miejsce to odwie-dzali dość chętnie uczniowie pobliskich techników i  okoliczni mieszkańcy. Restauracja, choć zmienio-na, działa nadal. Na  osiedlu Zgody przez dłuższy czas działał bar Bachus. W późniejszych czasach był tu  bar bez alkoholu, nazywający się Zgoda, potem restauracja z  potrawami kuchni polskiej, bar z  pie-karnią francuską, sklep z telefonami komórkowymi, a obecnie drogeria sieci Rossman.

Kawałek dalej, na  osiedlu Teatralnym w  bez-pośrednim sąsiedztwie kina Świt, działały obok siebie restauracja i  kawiarnia Jubilatka. Kawiarnia była całkiem przyzwoitym i raczej spokojnym loka-lem, w którym lubiła bywać lokalna złota młodzież i  uczniowie pobliskich liceów. Nazywana bywa-ła Drewniakiem: zapewne od  swego poprzednika, którym był Drewnozbyt, firma handlująca pilśnią, sklejką oraz płytami wiórowymi. Jubilatka,  restau-racja, była trochę bardziej mordownią, acz z pewny-mi aspiracjami. Dziś w dawnej kawiarni działa bar piwny, a  w  dawnej restauracji otwarto centrum ta-nich podręczników szkolnych.

Kawałek za Wandą, pierwszym w  Nowej Hu-cie domem towarowym, idąc wzdłuż linii tramwa-jowej, dochodziło się do piwiarni Oaza. To miejsce także nie należało do  tych, gdzie przychodziło się z  sympatią czy też z  dziećmi na  lody. Jak wspomi-nali starzy hutnicy, można tu  było zlecić złamanie kilku kości dłoni. Operacji dokonywano kuflem piwa, a  lekarze z  pogotowia i  przychodni w  kom-binacie uraz taki nazywali „złamaniem piwnym”. Gwarantowało to dość długą przerwę w pracy, czyli czas laby i spokoju. Konsumpcja piwa odbywała się na  stojąco, przy wysokich stołach opierających się na  metalowych, wpuszczonych w  podłogę nogach. Dziś w dawnej Oazie mieści się sklep meblowy.

Nieopodal liceum pielęgniarskiego przy uli-cy Kocmyrzowskiej istniał przez lata jeszcze jeden lokal. Tak jak i  w  innych jemu podobnych można tam było zjeść obiad, wypić piwo, napić się wódki. Niestety nazwy nie pamiętam. Przez jakiś czas był to  zwyczajny tani bar, w  którym najmocniejszym trunkiem była Coca-Cola. Dziś jest tu jedna z orien-talnych restauracji, które w ostatnich latach pojawi-ły się w Nowej Hucie.

Powracamy w  kierunku kombinatu i  centrum. Nieopodal Ronda Kocmyrzowskiego, gdzieś pod ko-niec lat 70. powstał bar kawowy Agata. W  latach 80. mówiono, że  tak jak w  krakowskich Krzysztoforach i nie istniejącej już kawiarni Sukiennice, na zapleczu

„rośnie makowe pole”, co znaczyło, że spotykają się tam miłośnicy polskiej heroiny. Czy tak było naprawdę, tego nie wiem. Dziś z  dawnego lokalu pozostało nie-wiele. Zasadnicza część nowego, to wielki namiot ocie-plany w zimie, ozdobiony na zewnątrz piwną reklamą. Obecna klientela to ludzie nieokreślonych profesji, tro-chę niebieskich ptaków oraz okoliczni licealiści.

nowa huta barowa

/ / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / /

/ / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / /

/ / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / /

Page 7: Lodolamacz nr 14 / 2012

sztukaludzie

lodołamacz///bezpłatny dwutygodnik nowej hutylodołamacz///nr 14 [15] / 1-14 października 2012 ///1312///

/ / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / // / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / /

/ / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / /

budynek na osiedlu szkolnym 25 To kolebka nowohuckich arTysTów. nie Tylko akTorów, scenarzysTów i reżyserów. Także muzyków, realizuJących TuTaJ swoJe arTysTyczne plany. z nowohuckimi proJekTami – TeaTralnymi, muzycznymi i nie Tylko – współpracuJe michał wóJcik ze sTudia soundprove.

Jak TraFiłeś do sTudia nagrań w łaźni noweJ?Teatr i studio nagrań to dla mnie dwie różne histo-rie. Jeśli mowa o teatrze, to dotarłem tutaj sześć lat temu. Bartosz Szydłowski robił spektakl „Krwawe wesele” i był potrzebny akustyk, który pomoże przy realizacji projektu. Dotarłem do Łaźni Nowej dzięki Piotrowi Cieślikowi, który współtworzył poprzed-nie studio działające w tym budynku – „Zgniatacz dźwięku”. Po  „Krwawym weselu” zostałem i  cały czas działałem z  Łaźnią. Bardzo sobie współpracę z teatrem cenię.

było ciężko ruszyć ze sTudiem nagrań w Takim mieJscu?Udało nam się wykorzystać projekt unijny i zainwe-stować w  sprzęt. Co  do  studia nagrań – wszystko zaczęło się już od  najmłodszych lat. Skończyłem podstawową szkołę muzyczną. Dla jednych to mało, dla mnie sporo. Wykształcenie muzyczne mam. Potrafię „gryźć” dźwięki, słyszę, co  jest z nimi nie tak. Zacząłem tworzyć muzykę już w szkole podsta-wowej. Nagrywałem wtedy też w  domu, w  trochę śmiesznych warunkach. Korzystałem z  mikrofonu z  gazetki „Easy English” i  domowego komputera. I tak się zaczęło. Nagrania z przyjaciółmi, powstaje

„Projekt Różnych Osiedli”. Mieliśmy pierwsze stu-dio w  suszarni, powstało tam kilka płyt. Stworzy-liśmy później studio nagrań w  budynku dawnego kina „Świt”. Nowohucki Zespół Kałe Jakha zreali-zował wtedy u nas swoją pierwszą płytę.

pracowałeś z hip-hopowcami nowohuckimi – mam wrażenie, że z większością składów, Jakie się poJawiły TuTaJ w ciągu osTaTnich 10 laT.Bardzo dużo nagrywałem, to fakt. Uczestniczyłem w  wielu projektach wywodzących się z  Huty. Prio-rytetem jest dla mnie lokalna muzyka. Przewija się przez nasze studio bardzo wielu nowohuckich artystów. Była Ania Dudek, były próby Opery No-wohuckiej zespołu Wu-Hae i  Maćka Maleńczuka. Ostatnio mocno wspieram projekt drugiej płyty Szajki. W zeszłym roku produkowałem i wydałem krążek Szpaka (reprezentanta Projektu Różnych Osiedli). Teraz powstaje jego klip z Adamem Grzan-

ką i Tetrisem. Gdy coś ma ręce i nogi, bardzo moc-no to  supportuję. Na  razie się rozkręcamy. Nasza działalność ma mocny wydźwięk artystów i twarzy, z  którymi chcę się identyfikować. Ale w  Łaźni hu-czy coraz więcej muzyki, więcej niż kiedyś.

JesTeś skoncenTrowany na robieniu muzyki, kTóreJ sam słuchasz, czy oTwierasz się na inne JeJ rodzaJe?Istnieją studia nagrań, wyspecjalizowane w  danej dziedzinie. Jednak dla mnie nie ma czegoś takiego, jak zamykanie studia na jeden rodzaj muzyki. Cały czas się rozwijamy. Zacząłem od muzyki klasycznej. Potem zaczęliśmy nagrywać hip-hop. W  tym mo-mencie otwieramy się na  wszystkie gatunki: rock, metal… Kwestia jest w zrozumieniu każdego z nich.

Ostatnio nagrywaliśmy hymn Grębałowa w  wyko-naniu Anny Brzezińskiej, a najnowszy longplay na-grany w całości w studio to krążek Alergenu.

na czym dokładnie TwoJa współpraca z muzykami?Nasze studio nagrań jest otwarte 24 godziny na dobę. Ci, którzy chcą coś nagrać, mogą przyjść do nas i zrobić to w profesjonalny sposób. Cenowo jesteśmy konkurencyjni. Zapraszam na  www.so-undprove.com w celu zapoznania się z szczegółami. Jako, że  jestem producentem wykonawczym mam możliwość wydania płyt. Jeżeli jesteś zdolny i masz wyraz artystyczny – zostaniesz doceniony.

Tekst: Matylda StanowskaZdjęcie: Joanna Urbaniec

teatralneeksperymentyod  5 do  11 października w  Krakowie miłośnicy

sztuki teatralnej mają okazję zapoznać się z twór-czością artystów z kilku państw. W ramach 37. edy-cji Krakowskich Reminiscencji Teatralnych krako-wianie będą mogli obejrzeć zagraniczne spektakle (teatralne i tańca nowoczesnego) a także prezentacje bioartowe. Festiwal odbywać się będzie w  Rotun-dzie, Bunkrze Sztuki, krakowskich muzeach a także w  Łaźni Nowej. W  nowohuckim teatrze w  niedzie-lę, 7 października, dwukrotnie (o godzinie 15 i 17) spektakl taneczny „Mush Room” zaprezentuje Liqu-id Loft & Chris Haring. Natomiast w  poniedziałek (20) i we wtorek (18) w Łaźni odbędzie się spektakl World of Wires (wykonawca: Jay Scheib). Informa-cje na temat biletów znajdują się na oficjalnej stronie wydarzenia www.krT-FesTival.pl.

episTolograFia To piękna, choć coraz bardzieJ zapominana szTuka pisania lisTów. dzisiaJ, w dobie sms-ów i e-maili coraz rzadzieJ sięgamy po papeTerię i pióro. Tymczasem w noweJ hucie mieszka zapaleniec, kTóry pisanie lisTów do… biskupów poTraFił uczynić swoim hobby. szTuka pisania

— Chciałem zobaczyć i  poznać głowy kościoła, jacy są naprawdę, na co dzień – mówi Daniel Wolny, uczeń Technikum Gastronomicznego, mieszkaniec osiedla Piastów. W  ten sposób zrodził się pomysł korespon-dowania z biskupami, kardynałami, a nawet z Ojcem Świętym Janem Pawłem II. – Pierwszy list napisałem do kardynała Stanisława Dziwisza, we wrześniu 2006 roku. Do dzisiejszego dnia, w moim zbiorze mam po-nad czterdzieści odpowiedzi na swoją korespondencję od przedstawicieli episkopatu Polski.

Pomysł ciekawy, ale łatwo nie było. — Na po-czątku obawiałem się, że nikt mi nie odpisze z po-wodu nadmiaru obowiązków – opowiada Daniel. Dzięki swojej korespondencji jednak nie tylko po-znaje charaktery księży, ale także liczne anegdoty o nich, a oryginalne hobby przyniosło mu oprócz własnej satysfakcji wiele niespodzianek. Kardynał Dziwisz przesłał mu jeden z pierwszych egzempla-rzy swojej książki „Świadectwo” z  dedykacją i  au-tografem. Daniel przeczytał ją od  deski do  deski. Najbardziej utkwił mu w  pamięci opis wycieczki-

-ucieczki Ojca Świętego na  narty z  Watykanu. — Książka bardzo mi się podobała. W  telewizji nie mówiono o  przeżyciach Jana Pawła, a  tu  można było o  nich poczytać. A  najważniejsze: korespon-dowałem z  autorem – cieszy się młody czytelnik. Metropolita krakowski przysłał mu także drogą pocztową różaniec od Jana Pawła II i obrazek z jego

wizerunkiem, oraz obrazki z relikwiami bł. Elżbie-ty od Trójcy Świętej i św. Rafałem Kalinowskim.

Jak Daniel dostaje adresy? Pomysłowość i odpo-wiednie kontakty sprzyjają takim zainteresowaniom. Z  czasem wśród korespondentów Daniela, znaleźli się m.in. biskupi: Kazimierz Nycz, Jan Zając, Albin Małysiak, Józef Guzdek, Jan Szkodoń. Episkopat Pol-ski liczy łącznie 134 biskupów, więc przed Danielem stoi duże wyzwanie i dużo pracy. Swoich adresatów tytułuje zazwyczaj „Jego eminencją”. Tylko (zmarły w ubiegłym roku) biskup Albin Małysiak oburzył się na ten tytuł. W akcie „zemsty” odpisał „wielmożny Pan”. — Biskup Małysiak to był mój ulubiony biskup

– śmieje się Daniel. — Według mnie był najlepszym biskupem w Polsce, nawet kiedy miał 91 lat z każdym chciał porozmawiać i cały czas żartował.

Choć hobby powstało głównie z  myślą o  bi-skupach, Daniel odważył napisać się do  Wisławy Szymborskiej. Po  śmierci krakowskiej noblistki jej odpowiedź stała się niezwykle cenną pamiątką. Jak zdobył adres Wisławy Szymborskiej? Zauwa-żył w „Słowniku Ojczyzna–Polszczyzna” prof.  Jana Miodka na ostatniej stronie list noblistki z jej adre-sem. Napisał do poetki i zwyczajnie dostał zwrotne, ręcznie podpisane pismo.

dh posełDaniel na  swoim koncie ma przygodę z  zuchami, potem został harcerzem w  drużynie starszoharcer-

skiej i  sam pilnował zuchów. Po  jednym z  takich wyjazdów zuchy nadały mu przydomek „dh Poseł”. Do  harcerstwa wstąpił wspólnie z  kolegami, ale wspomina, że tylko on wytrwał, inni zrezygnowali. – Najbardziej w harcerstwie podobało mi się to, że by-liśmy jak jedna rodzina i można było o wszystkim opowiedzieć – twierdzi. Jako harcerz nie tylko wy-jeżdżał na obozy, także czynnie włączał się w takie uroczystości, jak stulecie skautingu. Został odzna-czony krzyżem harcerskim.

Ksywka „dh Poseł” okazała się prorocza, bo nie-bawem Daniela wciągnął wir polityki. Podczas wybo-rów prezydenckich włączył się w kampanię Grzegorza Napieralskiego. Wspólne zdjęcie Daniela z politykiem do dziś dnia widnieje na stronie sztabu wyborczego. Nową pasją Daniela stały się spotkania z gwiazdami sceny muzycznej i  aktorskiej, celebrytami i  ludźmi show biznesu. Do  tej pory stanął oko w oko (co po-świadczają zdjęcia) między innymi z Antonio Bande-rasem, Jeanem Michelem Jarrem, Iggy Popem, Guns N’ Roses, Salmą Hayek, Mike’m Tysonem czy Julią Tymoszenko. Najbardziej dzisiaj ceni spotkania tych osób, których już nie można spotkać: Jerzy Kulej, An-drzej Lepper czy znany z  ,,Ogniem i mieczem” Boh-dan Stupka. Najświeższe zdjęcie z sierpnia tego roku pokazuje Daniela z Snoop Doggiem.

— Wyrodził się – żartuje mama Janina o swym synu. — Nie dawał mi czytać napisanych listów do biskupów, chociaż pisał do mnie z wyjazdów gęsto zapisane pocztówki, a czasem dedykował mi wiersze Ma całkiem odmienne zainteresowania od swojego rodzeństwa i swój własny światek: muzea, wystawy… Daniel wciąż ma nowe plany na życie. Co będzie ro-bił w przyszłości – nie wiadomo. Jedno jest pewne: z każdego miejsca na ziemi, do którego zaprowadzi go los, zamierza pisać listy.

Tekst: Katarzyna Kąkolewska Zdjęcia: archiwum Daniela Wolnego

epistolograf z nowej huty łaźnia muzyką huczy

/ / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / /

/ / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / /

/ / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / /

/ / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / /

/ / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / /

Page 8: Lodolamacz nr 14 / 2012

aktualności

lodołamacz///bezpłatny dwutygodnik nowej hutylodołamacz///nr 14 [15] / 1-14 października 2012 ///1514///

/ / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / // / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / /

/ / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / /

/ / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / /

/ / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / /

/ / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / /

lodoŁamacz, bezpłatny dwutygodnik Nowej Huty. Nakład: 10 tysięcy egzemplarzy. Redaktor Naczelna: Matylda Stanowska. Redaktor prowadzący: Tomasz Piwowarczyk. Stała współpraca: Monika Banach, Joanna Fiołek, Sonia Kozińska, Eliza Kubiak, Weronika Kupiszewska, Katarzyna Kąkolewska, Anna Ledwoń, Filip Michno, Anna Lepszy, Anna Szczygieł, Joanna Urbaniec, Jarosław Tochowicz, Małgorzata Wąsik, Małgorzata Wierzchowska, Jacek Paweł Dargiewicz, Marcin Kądziołka, Łukasz Lenda, Tomasz Bohajedyn./ / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / /Adres redakcji: Teatr Łaźnia Nowa, osiedle Szkolne 25, tel. 12 425 03 20 w. 41, 42; [email protected]; Lista dystrybucji: www.facebook.com/Lodolamacz.PismoLudziWalczacych. Reklama: Agata Marzec 506 619 897; Wydawca: Teatr Łaźnia Nowa. Druk: Polskapresse./ / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / /Redakcja zastrzega sobie prawo do skracania i redagowania nadesłanych tekstów. Nie zwracamy materiałów niezamówionych. Nie uzasadniamy powodów niepublikowania tekstów. Redakcja i wydawca nie ponoszą odpowiedzialności za treść zamieszczanych ogłoszeń. Poglądy i opinie przedstawiane w publikowanych artykułach i opiniach czytelników niekoniecznie są zgodne z poglądami wydawcy i redakcji. Reprodukowanie bez zgody wydawcy jakichkolwiek materiałów zawartych w czasopiśmie Lodołamacz jest niedozwolone.

/ / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / /

celująca rywalizacja

deszcz siąpi od samego rana. na słońce nie ma co liczyć. pogoda iście barowa. i właśnie osiedlowa knaJpa To Jedna z nielicznych opcJi na Jesienne popołudnie. piwko, mecz ligi misTrzów, pogaduchy z kumplami. i FakTycznie – Tłum w barze zaczyna gęsTnieć. Jednak właściciel ani myśli włączyć Telewizor. podłącza naTomiasT świecące na kolorowo maszyny, z Tarczą w cenTralnym punkcie. bywalcy pubu, zamiasT śledzić serial w TelewizJi, rywalizować będą między sobą. w TurnieJu darTa sporTowego.

każdy z nich zaczynał podobnie. Gra w  lotki była po prostu urozmaiceniem spędzania czasu ze zna-

jomymi w  knajpie. Entuzjastów było jednak więcej niż bilarda czy piłkarzyków. Z czasem zaczęli wyróż-niać się ci, trafiający najcelniej. Postanowili się zorga-nizować. W innych knajpach było podobnie, powsta-ły drużyny. Aktualnie konkurują ze sobą w Krakow-skiej Lidze Darta.

Aktualnie darterzy z  30 drużyn z  Małopolski rywalizują między sobą na  dwóch poziomach roz-grywek. Mowa o darcie „soft”, bo w  jego odmianie zwanej „steel” (gra się tam lotkami z  metalowymi końcówkami i  rzuca do sizalowej tarczy) o prymat jednej ligi konkuruje 12 zespołów. Swoje drużyny prowadzą też knajpy nowohuckie. Aż  trzy zespoły trenują i  rozgrywają mecze w  popularnej Dziu-pli przy stadionie Wandy. Drużynę ma też Warka ze Szkolnego i Cafe Top z Kościuszkowskiego. Z ko-lei zespół „Nowohucianie” rozgrywał dotychczas swoje mecze w Aquarium na Tomickiego. Po awan-sie do 1 ligi drużyna przenosi się do Gambino ulo-kowanego w  budynku klubowym Grębałowianki. Warto zaznaczyć, że  „Nowohucianie” są  oficjalną sekcją stowarzyszenia Nowy Hutnik 2010.

Dart nie jest drogim sportem. Poza niezbędną inwestycją w lotki należy opłacać wpisowe przed ligą i koszty poszczególnych meczy – kwoty rzędu kilku-set złotych rocznie. Poza ligą rozgrywane są  także liczne turnieje indywidualne. Niewielkie wpisowe daje szansę na wygranie skromnych nagród. Do ry-walizacji może stanąć każdy, nie tylko zawodnicy ligowi. I zainteresowanie zwykle jest bardzo duże. – Dart to sport dla każdego, wystarczy trafić w tarczę – mówi Paweł, jeden z filarów drużyny „Nowohucian”.

Rywalizacja o  trofea wymaga sporej precyzji. Rzuca się z odległości 2,37 m. Tarcza podzielona jest na pola punktowane od 1 do 20 (środek 25 i 50). Każ-de z nich ma także wydzieloną, wąską część, gdzie punkty za trafienia są  mnożone dwu- lub trzykrot-nie. W zawodach zwykle rywalizuje się w grze zwa-nej „501”. Zawodnicy muszą właśnie tyle punktów osiągnąć (nie mogą przekroczyć tej liczby) z zazna-czeniem, że  ostatnie punkty trzeba zdobyć przez trafienie w  pole punktowane podwójnie. Istnieją też inne gry, m.in. krykiet (polega w skrócie na tra-fianiu w wylosowane wcześniej pola), nie są jednak aż tak popularne jak „501”.

Maszyna do darta jest niemal w każdej knajpie. Gra w  lotki towarzyszy więc weekendowym posia-dówkom przy piwie. Ale nie tylko. Turnieje rozgry-wane są też przy innych okazjach: towarzyszą takim inicjatywom jak WOŚP albo Szlachetna Paczka. Za-wody darterskie rozegrano przy okazji IV Turnieju Kibiców na Hutniku w zeszłym roku. Obsada była mocna ale „Nowohucianie” byli bezkonkurencyjni. – Pierwsze trzy miejsca zajęli zawodnicy z naszej dru-żyny – wspomina Paweł, ówczesny triumfator. Wie-le godzin żmudnego szlifowania precyzji popłaca. Bo dart to nie tylko bardzo zacięte i  emocjonujące mecze i mocno obsadzone turnieje. To także droga do celu czyli ciężkie treningi w tygodniu. I celny ar-gument dla skarżącej się na  brak pomocy przy do-mowych obowiązkach żony…

— Znowu do knajpy lecisz?! — Knajpy, Knajpy… Na trening idę!

Tekst: Tomasz PiwowarczykZdjęcie: Marcin Kądziołka

/ / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / /

/ / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / /

/ / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / /

zagadka z nowohuckiego przedmieścia, czyli książka do wygrania!lodołamacz został medialnym patronem książki

Macieja Twaroga „Alfabet nowohuckiego przed-mieścia”w. O książce w wywiadzie dla Lodołamacza mówił sam jej autor na  początku września, jej nie-wielkie fragmenty odczytane zostały podczas Opery Nowohuckiej w  Muzeum Lotnictwa w  Czyżynach. Przeszło 200 haseł zebranych z pamięci autora to po-dróż po  miejscach i  wydarzeniach, mini-portrety ludzi mieszkających wokół osiedla Wandy od końca lat 70. XX w. przez całe lata 80. i początek lat 90. Nie zabrakło haseł współczesnych, które okazały się dla autora ważne i niezbędne.

Dla Czytelników Lodołamacza – niespodzian-ka. W Wasze ręce trafić mogą dwa z pierwszych wy-chodzących z  drukarni egzemplarzy książki z  pod-pisami autora, oraz autorek pikseli i fotografii, czyli Agaty Dębickiej i Soni Kozińskiej. Wystarczy odpo-wiedzieć na pytanie: jak mieszkańcy osiedla Wandy nazywają miejsce, które widać na zdjęciu poniżej?

Na  odpowiedź czekamy pod adresem: [email protected]. Wygrywa mail pierwszy, oraz najciekawszy (w subiektywnej, redakcyjnej ocenie).

ludzie listy piszą...Szanowna redakcjo!Z zainteresowaniem czytam Wasz „Lodołamacz”.

Jestem mieszkańcem Nowej Huty od  początku lat 60. ubiegłego wieku, z  krótkimi przerwami. Arty-kuł „Zapomniana syrenka” z  numeru 11-go obudził wspomnienia. Byłem członkiem Rady Nadzorczej S.M. „Hutnik”, która była w  tym czasie jedną z  naj-większych i najlepszych w kraju. Oprócz działalności inwestycyjnej do  jej zadań należało: budowa bloków mieszkalnych, pawilonów handlowych, domów kul-tury, placów zabaw i  tym podobnych. Spółdzielnia prowadziła na  zasiedlonych osiedlach działalność społeczno-wychowawczą i  kulturalną. Za prezesury mgr. L. Kmiotowicza spółdzielnia została mecenasem sztuki. Liczni artyści plastycy mieli swoje pracownie, gdzie tworzyli swoje działa wystawiane także w  klu-bach i  domach kultury. A  fundusze rzeźby na  spół-dzielczych osiedlach pochodziły z 1% opisu od czyn-

szu płaconego przez członków spółdzielni. Natomiast w  pracowniach specjalistycznych (modelarskiej, pla-stycznej) oraz w sekcjach zainteresowań dzieci i mło-dzież miały możliwość realizacji swoich uzdolnień.

Nie pamiętam czy zapomniana syrenka z  os. Spółdzielczego sfinansowana została przez S.M.

„Hutnik”. Wiem natomiast, że  wszystkie tego typu dzieła zlokalizowane na  osiedlach wybudowanych po  północnej stronie ciągu ulic Bieńczycka-Kocmy-rzowska powstały z inicjatywy mojej spółdzielni.

Na  początku lat 60. zaczęła się zabudowa dzi-siejszych Mistrzejowic. Zwracano wówczas uwagę nie tylko na infrastrukturę ale też na nazewnictwo nowych osiedli. Przykładem dobrego „smaku” i na-wiązania do  naszej historii jest osiedle 1000-lecia. To  nawiązanie do  obchodzonej w  roku 1966 rocz-nicy 1000-lecia naszej państwowości. Również uli-ce i uliczki nawiązują swoimi nazwami do  tej daty. I  tak jest ul. Miśnieńska, Łęczycka, Nieszawska i  Wiślicka. Powstał również pomnik stylizowany na  krzyż spętany łańcuchem i  liną – symbol ade-kwatny do  tamtych lat. Autora nie pamiętam. Ko-lejne osiedle to  Złotego Wieku. Nazwa nawiązuje do  epoki rozkwitu naszej kultury i  literatury. Jest także ulica Czarnolaska, Nagłowicka, Wawelska, a  szkoła podstawowa otrzymuje imię naszego po-ety Jana Kochanowskiego. Niestety, w  ostatnich latach ignoranci naszej historii zdołali zmienić jej imię na ks. Jancarza. Co on miał wspólnego ze Zło-tym Wiekiem? Nie tylko ja się zastanawiam. (…) Z  różnych powodów nie popracowałem tam długo. Działalność społeczno-wychowawcza skończyła się bo jacyś „mądrzy” działacze zadecydowali o zakazie odpisu 1% z czynszów. Działalnością ma się zajmo-wać oświata i kościół. Efekty widoczne!

Janusz Kuglin

godność tomka od tomexu

Czy legendarny założyciel miasta Krakowa był przypakowany? Rządził, dzielił i karał niewiernych, więc bano się go na  pewno. Silny więc być musiał i  postawny. Może więc jego imieniem nie było

„Krak” tylko… „Kark”? Nie ustalimy tego – opiera-jąc się na  zapiskach ówczesnych kronikarzy przyj-mujemy, że był to Krak i już.

A co to ma wspólnego z Nową Hutą, ktoś zapy-ta. Ano ma. Bo podobny schemat jak przy nazywa-niu Krakowa przyjęto przy nazywaniu naszego ryn-ku rzeczy wszelakich czyli Tomexu. Że  założyciel miał na imię Tomasz – wiemy na 100%. Ale jak miał na  nazwisko? Pisma źródłowe w  postaci „Encyklo-pedii Nowej Huty” utrzymują, że Szewc. Zaufaliśmy im i  takie dane podaliśmy w  naszym artykule (Lo-dołamacz nr 13/2012). Ale zadzwonił do nas Czytel-nik, przedstawił się jako przyjaciel Tomka i katego-rycznie stwierdził, że miał on na nazwisko… Szwec! I tak oto powstała zagadka, kto ma rację? Jeśli nasz rozmówca – składamy pokorny ukłon. Kto sprawę wyjaśni w  100%? Może… sam nasz bohater i  zało-życiel? (TP)

Rysu

nek

Łuka

sz L

enda

Zdjęcie: M. K

ądziołka

Page 9: Lodolamacz nr 14 / 2012

tu Nowa Huta !!!

lodołamacz///nr 14 [15] / 1-14 października 2012 16///

/ / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / /

/ / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / /

/ / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / /

/ / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / /

po raz koleJny nowa huTa zosTała przeJrzana wzdłuż i wszerz. i To Jak! przez dwa dni kilka Tysięcy ciekawskich z całego krakowa zaJrzało w każdy JeJ zakamarek. a było co oglądać. n ie wszyscy poprzestali na  patrzeniu. Uczestni-

cy mogli też pojeździć, pobiegać i  pospacero-wać. Czuć i  smakować. Program tegorocznej edy-cji „Zajrzyj do  Huty” był na  tyle bogaty, że  każdy mógł spojrzeć na naszą dzielnicę ze strony, z jakiej tylko zechciał. Było różnorodnie, ale jednocześnie bardzo spójnie. Wszystkie podmioty pod banderą Muzeum Historycznego Miasta Krakowa i  Mu-zeum Rozproszonego Nowej Huty świetnie ze sobą współpracowały i tworzyły całość godną pokazania. A przybyli uczestnicy chętnie tą całość oglądali.

Zdjęcia: Joanna Urbaniec

huta się pokazała

/ / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / /


Lodolamacz 041 [42]

Lodolamacz 041 [42]

Termin naboru wniosków: 16 lutego – 14 czerwca 2012 r.

Termin naboru wniosków: 16 lutego – 14 czerwca 2012 r.

Lodolamacz 037 [38]

Lodolamacz 037 [38]

magazyn 14 2012

magazyn 14 2012

Dz.U. 2012 r. poz. 14

Dz.U. 2012 r. poz. 14

Europejski Kongres Gospodarczy 2012 14-16 maja 2012 r. - Agenda Kongresu

Europejski Kongres Gospodarczy 2012 14-16 maja 2012 r. - Agenda Kongresu

Wyprzedaż wyposażenia rezydencji, 7 lipca 2012, godz. 14

Wyprzedaż wyposażenia rezydencji, 7 lipca 2012, godz. 14

XXIII Aukcja Sztuki Współczesnej, 14 czerwca 2012 r.

XXIII Aukcja Sztuki Współczesnej, 14 czerwca 2012 r.

Syllabus MBA HR- 2012-14

Syllabus MBA HR- 2012-14

Lodolamacz 32 (33)

Lodolamacz 32 (33)

Warszawa, 14/15 listopada 2012 r.

Warszawa, 14/15 listopada 2012 r.

Lodolamacz 043 [44]

Lodolamacz 043 [44]

poludnie mokotow nr 14 z dnia 12 kwietnia 2012

poludnie mokotow nr 14 z dnia 12 kwietnia 2012

Mvp 2012 10-14

Mvp 2012 10-14

IT Reseller 14-15/2012

IT Reseller 14-15/2012

Nr. 14/Lipiec 2012

Nr. 14/Lipiec 2012

Poludnie Bemowo nr 14 z dnia 25 pazdziernika 2012

Poludnie Bemowo nr 14 z dnia 25 pazdziernika 2012

poludnie srodmiescie nr 11 z dnia 14 czerwca 2012

poludnie srodmiescie nr 11 z dnia 14 czerwca 2012

BPUG Najlepsze Praktyki (13-14.sept.2012) Forum klastrów IT

BPUG Najlepsze Praktyki (13-14.sept.2012) Forum klastrów IT

KONTRAST nr4 (14) Wakacje 2012

KONTRAST nr4 (14) Wakacje 2012