uwaga – tu Nowa Huta !!!/ / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / /

bezpłatny dwutygodnik nowej hutynr 32 [33] / 10-23 czerwca 2013/ / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / /

/ / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / /

Zdję

cie:

Joan

na U

rban

iec

/ / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / // / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / // / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / /

PTASIE OBSERWACJE

/// strona 6

TEATRALNA FUFUA

/// strona 9

MIĘDZY NAMI SĄSIADAMI

/// strona 10

słońca!!!

człowiek hobby

lodołamacz///bezpłatny dwutygodnik nowej hutylodołamacz///nr 32 [33] / 10-23 czerwca 2013///32///

/ / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / // / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / /

/ / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / /

O pszczOłach, ich rOli w przyrOdzie i zagrOżeniach związanych z ich wyginięciem OpOwiada mirOsław mączka, na cO dzień dyrektOr międzyszkOlnegO OśrOdka spOrtOwegO kraków nOwa huta, a hObbystycznie – pszczelarz-amatOr.

O pszczOłach wie pan już wszystkO, czy w dalszym ciągu pOtrafią pana czymś zaskOczyć?Moje hobby trwa już faktycznie kilkanaście lat, ale moi nauczyciele, którzy siedzą w  temacie 30-40 lat, w dalszym ciągu twierdzą, że są  tymi „po-czątkującymi”. Podobno z  życia pszczół wiemy zaledwie 3% tego, czego moglibyśmy się jeszcze o nich dowiedzieć!

i któregOś dnia stwierdził pan, że najwyższy czas, aby przejąć inicjatywę i zająć się własną hOdOwlą. nie bał się pan wchOdzić w temat wcześniej nieznany?Zaczęło się zupełnie niewinnie. Miałem przyjem-ność współpracować z moim nieżyjącym już dzisiaj sąsiadem, który zajmował się pszczołami. Potem dostałem parę uli starego typu – tak zwanych war-szawskich – które własnoręcznie wyremontowałem, opaliłem i  doprowadziłem do  normalnego stanu higieny. Są  to  normalne ule, w  których funkcjo-nują pszczele rodziny i  mają się całkiem dobrze. W  chwili obecnej posiadam siedem takich uli. To  oczywiście niezbyt dużo – żeby dostawać cho-ciażby dotacje z  Polskiego Związku Pszczelarskie-go, trzeba mieć ich zarejestrowanych przynajmniej 20. Nie mógłbym zresztą posiadać większej pasie-ki – temu się trzeba autentycznie poświęcić i mieć zdecydowanie więcej czasu, niż ja go mam. Dlate-go pszczelarstwo pozostaje w sferze mojego hobby, bardzo zresztą przyjemnego. Jest to forma odejścia od codziennych problemów i możliwość niezwykłe-go obcowania z naturą.

jak wygląda praca z pszczOłami. zakłada pan specjalny, OchrOnny strój i… ?Zależy od tego, jak będą wyglądały prace przy ulach. Jeżeli wiem, że praca zajmie mi więcej czasu, ubieram specjalny kombinezon, chroniący przed owadami. Je-żeli są to tylko prace dodatkowe, zakładam tylko ka-pelusz. Ten kapelusz zakładam z reguły „na wszelki wypadek”, żeby czuć się trochę bezpieczniej. Pszczoła, wbrew pozorom, same z siebie nie gryzie – robi to tyl-ko w momencie, kiedy niechcący zrobi się jej krzywdę, na przykład przez przypadkowe przygniecenie – wte-dy jest w stanie ukąsić.

Rok pszczelarski zaczyna się we wrześniu – wte-dy kończy się okres pożytku, czyli czasu, w którym pszczoły znoszą do  ula to, co  zebrały. Zaczyna się wtedy czas pracy dla pszczelarza, który musi przy-gotować pszczoły do  zimy poprzez między innymi zmniejszanie gniazda, ocieplanie go czy dokarmianie owadów. Są różne rodzaje uli, każdy z nich ma inną konstrukcję. Mam tutaj na myśli kwestie wentylacji, bo  to  dla pszczół bardzo istotna sprawa, zarówno w lecie, jak i w zimie. Nie może być ani za gorąco, ani za zimno. Tę kwestię wentylacyjną może pszczołom stworzyć tylko człowiek – bo  tylko człowiek może w tym momencie sterować życiem pszczół.

Z kolei od wiosny do wczesnej jesieni zadaniem pszczelarza jest maksymalne rozszerzenie gniazda. A  w  tym okresie pszczoły wykonują najcięższą, ale niemniej fascynującą pracę, jaką jest zbieranie pożyt-ku i zapylanie roślin.

jeden ul tO zazwyczaj jedna pszczela rOdzina. cała rOdzina bierze udział w zbiOrach?Pszczoły mogą latać grupami, mało tego – są  tak ge-nialnie stworzone, że wchodząc do kwiatka zostawiają po sobie ślad, że żadna następna już tam nie wleci. Przy-latuje kolejna i nie wchodzi do niego, bo wie, że ktoś tam już wcześniej był. W ten sposób oznaczają swoją pracę. Mało tego – pszczoła wraca do ula, przynosi po-żytek – pyłek, który później przetwarza na miód – sta-je na plastrze i wykonuje odwłokiem różnego rodzaju ruchy – do przodu, do tyłu i na boki – i w ten sposób wszystkim swoim towarzyszkom określa, gdzie była i gdzie pozostałe mają lecieć, żeby już nie szukać miej-sca, gdzie będą miały najlepsze zbiory pożytku.

Pszczoła ma mnóstwo czułków na  swoim ciele, na którym w trakcie lotu osadzają się pyłki. Dodatko-wo w tylnych odnóżach posiada też specjalne torebki

– przednimi łapkami się czyści, strącając zebrane pyłki do tych torebek i leci dalej. To wszystko wiąże się z pra-cą grupową, o czym świadczyć może chociażby infor-mowanie sióstr o tym, gdzie mają udać się na zbiory.

ale są w rOdzinie również OsObniki, które nie pracują, tylkO wszystkiegO dOglądają.Oczywiście, że  tak. Pszczoły mają swoją hierarchię. Są pracownice, są trutnie i jest także ta słynna matka. Każdy ul, czyli każda pszczela rodzina ma jedną matkę.

Matka wylatuje z  ula i  do  końca nie wiadomo jakim sposobem znajduje się nagle wśród trutni. Dochodzi do zapłodnienia, po którym trutnie tracą swoje organy rozrodcze i  nie są  już w  pszczelej spo-łeczności właściwie potrzebne. Tymczasem pszczoła

– matka wraca do ula, gdzie składa jajeczka. Z jajeczek powstają larwy i tutaj dochodzi do kolejnej niesamo-witej rzeczy w życiu pszczół. Mianowicie to one same decydują, z której larwy powstanie pszczoła pracow-nica, truteń czy matka. W zależności od tego, jak ro-dzina karmi larwy, taki członek rodziny powstaje.

W ulu panuje hierarchia, ale to nie znaczy, że przez cały okres życia jednej pszczoły, czyli 5 tygodni, rodzi-na musi mieć jedną matkę. Pszczoły wiedzą, jaka mat-ka jest dla nich dobra i jeżeli wyczuwają, że słabnie i nie ma już tej tzw. substancji matecznej, po prostu ją – mó-wiąc językiem pszczelarzy – ścinają – i wybierają na jej miejsce nową. Skąd się bierze nowa pszczoła – matka? Z larwy, która jest w odpowiedni sposób karmiona.

życie pszczół przypOmina pOd wielOma względami życie człOwieka. w życiu cOdziennym też mamy dO czynienia z hierarchizacją, pracą w grupie, wzajemną pOmOcą…Ale oczywiście! Nastał czerwiec, a wraz z nim, co jest dosyć niebezpieczne – pszczołom będzie często towa-rzyszył nastrój rojowy. Zaczyna się z nimi coś dziać, co pszczelarze określają po prostu „brakiem roboty”. Nastroje w ulu bywają dość napięte i nerwowe i koń-czy się to tak, że taka rójka wylatuje z ula, osadzając się na drzewie. Dla pszczelarza jest to duża strata. Ale czy samo takie zachowanie nie jest to  podobne do  ludz-kich animozji w pracy, kiedy wszyscy się nudzą i pod-dają jakiejś złej aurze i frustracji? (śmiech).

człOwiek stara się żyć w symbiOzie z pszczOłami, bO wie, że są One niezbędne dO tegO, żeby funkcjOnOwałO życie na ziemi. mimO wszystkO, nie zawsze się tO udaje i częstO nawet nieświadOmie, wyrządzamy im pO prOstu krzywdę.Niestety, właśnie tak jest. Szkodzimy przede wszyst-kim detergentami, służącymi za sztuczny nawóz. Pszczoła w zetknięciu się z taką substancją, po prostu umiera, nierzadko przenosząc to do ula, gdzie zaraża swoje siostry. Oprócz tego, często się zdarza, że opry-ski pól dokonywane są w południe, kiedy pszczoły jesz-cze pracują. Taką czynność powinno się wykonywać pod wieczór, kiedy rodzina zleci się już do  ula. Całe szczęście, istnieje już wymóg, aby preparaty nawożące posiadały specjalne atesty zapewniające o  nieszkodli-wości dla pszczół. Trzeba bardzo uważać i dokładnie tego pilnować, w przeciwnym razie skończy się to tra-gedią nie tylko dla pszczół, ale także dla całej ludzkości. Człowiek pomaga pszczołom, ale one pomagają także nam. Wystarczy pięć lat bytowania bez pszczół, żeby życie na naszej planecie przestało istnieć.

Tekst: Anna PiwowarczykZdjęcia: Marcin Kądziołka, Zbigniew Prokop

PsZcZołY (PRaWIE) JaK LUDZIE

/ / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / /

/ / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / /

/ / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / /

/ / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / /

/ / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / /

aktualności aktualności

lodołamacz///bezpłatny dwutygodnik nowej hutylodołamacz///nr 32 [33] / 10-23 czerwca 2013///54///

/ / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / // / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / /

/ / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / /

tater z nOwym materiałemwywiad z  Taterem ukazał się w  luto-

wym numerze Lodołamacza. No-wohucki raper opowiedział nam wtedy między innymi o swoich planach na wy-danie płyty. „Przekaz w rytmie rap” jest już w obiegu od 22 maja. Muzyk promu-je się 4 teledyskami do utworów: „Wolna Chata”, „Dealpack Classic”, „Lubię ludzi” i „Chodź na pole”. Ostatni z nich jest nie-zwykły: Tater zebrał do niego aż 34 ludzi, w Internecie materiał obejrzało już 250 tys. osób, a wiadomość o produkcji uka-zała się na  wielu stronach muzycznych

w Polsce. Na krążku usłyszymy jeszcze 15 innych numerów, wpadające w ucho profesjonalne podkłady i wokale ośmiu gości, którzy użyczyli głosu. Aura wybit-nie nowohucka: to męski rap o ulicznych korzeniach, przekazie z  mocnymi mot-tami i  refleksyjnymi puentami. Klimat zróżnicowany, więc bez różnicy – na im-prezie, w  aucie, czy na  słuchawkach

– może się podobać. Płyta do  kupienia na www.dealpackclan.pl i przesłuchania na youtubowym kanale „dealpack”.

Marek Wierzchowski

/ / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / /

/ / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / /

/ / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / /

/ / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / /

kOnkurs przydOmOwych Ogródkówklub Dukat Ośrodka Kultury Kra-

ków-Nowa Huta organizuje kon-kurs na  najładniejszy przeddomowy ogródek. Brać udział mogą domator-scy ogrodnicy zamieszkali w dzielnicy XVII (Wzgórza Krzesławickie) i XVIII (Nowa Huta). Zgłoszenia przyjmowane są do 14 czerwca.

Komisja nie będzie przyznawać poszczególnych miejsc – wyróżnio-ne zostaną najładniejsze ogrody. Pod uwagę brane będzie uwagę takie kryte-ria, jak np.: wrażenie estetyczne, układ,

dobór roślin, funkcjonalność rekre-acyjna i pomysłowość.

Na  wyróżnionych domowych ogrodników czekają nagrody i  dyplo-my, które zostaną wręczone na  uro-czystej gali 1 września w  Klubie Du-kat. Wówczas także zostanie otwarta pokonkursowa wystawa fotograficzna, przestawiająca najładniejsze ogródki. Więcej informacji na temat konkursu uzyskać można we wszystkich Ośrod-kach Kultury Kraków-Nowa Huta i na stronie www.krakownh.pl. (TP)

tO będzie piękny dzień!wielopokoleniowa impreza plenero-

wa dla całej rodziny – tak w skrócie określić można Dni Nowej Huty. Im-preza odbędzie się w sobotę 22 czerwca na  terenie zielonym pomiędzy Nowo-huckim Centrum Kultury, a  osiedlem Centrum E. Początek o godzinie 11.

Zadaniem wydarzenia jest integra-cja społeczności lokalnej poprzez sport i  edukację. A  także pomoc potrzebują-cym: w  trakcie imprezy będzie prowa-dzona zbiórka na  rzecz dzieci chorych na mukowiscydozę. Dla wszystkich ist-niała będzie możliwość bezpłatnych ba-dań profilaktycznych. Przez cały dzień na  uczestników czeka wiele atrakcji: występy artystyczne, konkursy, pokazy zabytkowych samochodów, warsztaty

robienia zabawek i  kolorowych ksią-żeczek oraz wesołe miasteczko. Na  ła-komczuchów czekają stoiska z  lodami, napojami, grill i darmowa wata cukro-wa. Od  17 wystartują koncerty: Orkie-stry Wojskowej, Zespołu Pieśni i Tańca

„Nowa Huta”, Julii Lachiewicz i Grzego-rza Hałuszczaka oraz PRO KRU.

Tego dnia będzie można także wziąć udział w  spacerze z botanikiem po  Łąkach Nowohuckich oraz zapo-znać się z  wakacyjną ofertą Ośrodka Kultury im. C. K. Norwida. Poza tą in-stytucją w organizację Dni Nowej Huty zaangażowany jest też Międzyszkol-ny Ośrodek Sportowy Kraków-Nowa Huta i Rada Dzielnicy XVIII.

(TP)

mariusz cichOński nagrOdzOny!31 maja zakończyła się druga edycja

Festiwalu Debiutantów Pierwszy Kontakt, który odbył się w Teatrze Ho-rzycy w Toruniu.

Nagrodę za debiut aktorski w roli męskiej otrzymał Mariusz Cichoński występujący jako XX w „Emigrantach”, przygotowanych przez Teatr Łaźnia Nowa. Jury doceniło jego „wiarygod-ność, profesjonalizm aktorski, głęboką świadomość sceniczną i  obronę grane-go przez siebie bohatera”.

Mariusz Cichoński, na co dzień pra-cujący poza teatrem, rozpoczął swoją ak-torką przygodę łaźniowym spektaklem

„Emigranci”. Wystąpił też wraz z  Błaże-jem i Janem Peszkami w przedstawieniu

„Wejście smoka. Trailer”, a od maja widzo-wie mogą oglądać go w najnowszej pro-dukcji Łaźni Nowej: „Klub Miłośników Filmu Misja”. Jego charyzma sceniczna sprawia, że jest jednym z najbardziej roz-poznawalnych aktorów niezawodowych, stale goszczących na łaźniowych deskach. Serdecznie gratulujemy!

spOtkanie miłOśników zabytkówOśrodek Kultury im. C. K. Norwida

zaprasza wszystkich sympatyków hi-storii i społecznych opiekunów zabytków na  spotkanie zatytułowane „Najgorętsze lata na  Adriatyku 1908-1919”. Gościem

będzie grafik i  pasjonat historii Andrzej Zaręba. Spotkanie poświęcone historii au-striackiej marynarki wojennej odbędzie się 20 czerwca o  godzinie 17 na  osiedlu Górali 5 w sali nr 19. Wstęp bezpłatny.

dzień Otwarty nOwOhuckiegO.plOd  października w  sieci funkcjonuje

radio Nowohuckie.pl. Zajmuje ię tematyką lokalną i  ewangelizacyjną, czyli tym, co dzieje się w Nowej Hucie i  w  Krakowie. Póki co  jest interneto-we, niewykluczone jednak, że wkrótce się to zmieni – być może trafi do eteru. Nim to nastąpi redakcja radia zaprasza na  Dzień Otwarty, który odbędzie się 23 czerwca (niedziela) w  siedzibie roz-głośni, czyli na  terenie kościoła pod wezwaniem Matki Bożej Pocieszenia (ul. Bulwarowa 15a).

— W ciągu całego tego dnia, będzie można zobaczyć naszą rozgłośnię, po-zdrowić rodzinę w  radio, jak również spotkać się z  całą redakcją – zachęca ksiądz Łukasz Gołaś, pomysłodaw-ca powstania nowohuckiej rozgłośni. Dodaje, że  w  czasie spotkania planują dwa koncerty i  wiele koncertów. Wię-cej informacji na temat radia, oraz link do  słuchania rozgłośni znajduje się na stronie www.nowohuckie.pl.

(TP)

warsztaty dekOracyjne dla seniOrówjak zorganizować warsztat pra-

cy, jakie są  techniki i  narzędzia scrapbookingu, i  czym w  ogóle jest scrapbooking dowiedzą się osoby po-wyżej 60 roku życia na  warsztatach w  Nowohuckim Centrum Kultury. My już dziś zdradzamy – to  sztuka zdobienia przedmiotów przy pomo-cy zdjęć i  kolorowych wydruków, która na świecie cieszy się niesłycha-ną popularnością.

Wstęp na  zajęcia jest bezpłatny. Organizatorzy zapewniają wszelkie materiały i  narzędzia. Warsztaty pro-wadzone przez Adę Bojanowską odbę-dą się w środy – 12 i 19 czerwca, w Sali 117 budynku A NCK. Początek o godzi-nie 17. Ilość miejsc ograniczona. Zapisy i informacje w Sekcji Oświatowej NCK: pokój 201 b (budynek A), pod nume-rem telefonu 12 644 28 63 oraz pod ma-ilem: oswiatowa@nck.krakow.pl. (TP)

trakerzy znów w krakOwietegOrOczne trakerskie spOtkanie w krakOwie Odbędzie się już pO raz dwudziesty. 15 i 16 czerwca, na pasie startOwym muzeum lOtnictwa, spOtkają się najlepsi kierOwcy i miłOśnicy mOtOryzacji z całej pOlski.

cała impreza podzielona jest na kate-gorie wiekowe. „SuperMłode Wilki”,

czyli chętni uczestnicy zlotu w  wie-ku do  lat 18, w  towarzystwie swoje-go „trenera-opiekuna” – zawodowego kierowcy – będą mieli okazję pokazać co potrafią. „Młode Wilki” tym razem wystartują w eliminacji do Mistrzostw Świata Kierowców Zawodowych UICR. Na  tych najważniejszych dla wszyst-kich kierowców zawodach trzech naj-lepszych kierowców w przyszłym roku będzie reprezentować Polskę w katego-rii E („uczniowie”).

Oczywiście nie zabraknie również możliwości wykazania się trakerski-mi umiejętnościami przez seniorów. Na najmłodszych natomiast czekać bę-dzie specjalne zabawkowe stoisko z po-jazdami, gdzie znajdą się również te naj-bardziej ulubione – zdalnie sterowane.

W  tym roku podczas zlotu każdy chętny będzie mógł spróbować swo-ich sił, a nawet zdać egzamin na kartę rowerową. W  specjalnym miasteczku ruchu drogowego można będzie spró-bować zderzyć się lub dachować samo-chodem osobowym na  symulatorach.

Podczas imprezy będzie dostępny dla wszystkich kierowców specjalny, jedy-ny taki w  Polsce, symulator jazdy cię-żarówką i  autobusem. To  właśnie tam odbędzie się konkurs na  najlepszego kierowcę wirtualnego, a  także turniej w siłowaniu na rękę. Firma ExxonMo-bil będzie również na  swoim stoisku prowadzić konkurs dla mechaników samochodów ciężarowych. Dla najlep-szych z  nich przewidziany jest udział w  finale tego ogólnopolskiego konkur-su, który będzie miał miejsce we Wro-cławiu we wrześniu tego roku.

W  niedzielne przedpołudnie za-planowany jest przejazd konwojem ciężarówek przez Kraków, a  spośród wszystkich, które dojadą na  zlot, wy-brana zostanie „Miss Publiczności”,

„Miss TS”, „Miss Jury” oraz „Mister TS”. Nie zabraknie również muzyki: w  sobotę i  w  niedzielę wystąpią naj-popularniejsi wykonawcy muzyki country: Lonstar, Tomasz Szwed i  Co-lorado Band, Dorota Krawczyk oraz ze-spół Alabama. Dodatkowe informacje na  stronie internetowej: www.polski-traker.pl. (TP)

kulturalne prOpOzycje

na czerwiecnie próżnują Ośrodki Kultury Kraków-

Nowa Huta. Kolejną wycieczkę dla seniorów organizuje klub Dukat z ulicy Stycznej. 13 czerwca celem będzie Ludź-mierz i  Rezerwat Biała Woda w  Jawor-kach (gmina Szczawnica). Ludźmierz to  dawna osada Gryfitów oraz miejsce pobytu cystersów od 1238 r. Uczestnicy zwiedzą Sanktuarium Wniebowzięcia Najświętszej Marii Panny oraz Ogród Różańcowy. Koszt wycieczki wynosi 38 zł. Uwaga: zapisy do 10 czerwca pod nu-merem telefonu 12 645 17 90.

Klub Pod Kasztanami (ul. Płosz-czyny 1) tego dnia zaprasza do Kościel-nik na  wernisaż wystawy fotografii

Wiktora Rogóża. Zdjęcia zarejestrowa-ły czas od  1945 roku do  stanu wojen-nego. Fotografie przedstawiają m.in. wnętrze Białego Domu w  Waszyng-tonie, oraz ważne wydarzenia i  osobi-stości. Początek wernisażu o  godz. 17. Prace będzie można oglądać do 4 lipca. Wstęp wolny. Wernisaż odbędzie się także w  klubie 303 (14 czerwca o  go-dzinie 17.30). Na  osiedlu Dywizjonu 303 zaprezentowane zostaną prace wykonane w  klubie pod kierunkiem Ingi Suminy Ruty, absolwentki Akade-mii Sztuk Pięknych we Lwowie. Także w tym przypadku wstęp wolny.

(TP)

Zdjęcie: Tomasz K

orczyński

/ / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / /

/ / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / /

/ / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / /

/ / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / /

pasjeprzyroda

lodołamacz///bezpłatny dwutygodnik nowej hutylodołamacz///nr 32 [33] / 10-23 czerwca 2013///76///

/ / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / // / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / /

/ / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / /

nOwy bęben kibiców hutnika jest taki sam, jaki mają fani legii. nie zagłuszasz nim nOwOhuckiej wersji „żylety”?Czasami, gdy mniej osób dopinguje, po  bramce w  przypływie emocji ude-rzam w niego z całych sił i jest głośniej-szy. Ale na tych lepszych meczach, gdy jest nas ponad pół tysiąca, tłum radzi sobie z dźwiękami perkusji. Wiele zale-ży też od podejścia dopingujących.

jesteś bębniarzem na trybunach hutnika, jednak twOja przygOda z dźwiękami bębna zaczęła się dużO wcześniej.Pierwszy raz do czynienia miałem z per-kusją w  wieku 14 lat. Później przepro-wadziłem się z  obecnego województwa Zachodniopomorskiego do Nowej Huty. Ojciec zaczął pracować na  kombinacie. Wówczas, siłą rzeczy, bywałem na pierw-szych meczach Hutnika. W technikum poznałem kolegę, później kontakty rozwinęły się bardziej i  zacząłem grać w  kapeli. Uczestniczyłem w kilku tra-sach koncertowych, zagraliśmy kiedyś przed TSA na Kopcu Wandy. Nazywali-śmy się Inshaallah („wola boga”). Teraz się nazywamy „Unleash The Mayhem” (z  angielskiego: rozpętać chaos). Gram w zespole do dzisiaj, choć z przerwami. Gramy ciężką, metalową muzę. Niedaw-no się reaktywowaliśmy i koncertujemy w rynkowych knajpach.

rytmiczny chaOs próbujesz Odniedawna rOzpętać też na trybunach.Gdy w  2010 roku stery nad klubem przejęli kibice, wzrosła zajawka, żeby

poprawić doping. Pojawił się pomysł bębna. Wygrzebałem stary z  piwnicy, zrobiliśmy zbiórkę na  membranę i  się zaczęło. Akcja została bardzo pozy-tywnie odebrana, bęben na stałe zago-ścił na meczach u siebie i na wyjazdach. Niedawno młodzież zrobiła kolejną zbiórkę i kupiliśmy nowy sprzęt.

młOdzież pOmOgła w zbiórce, a pOmagają w graniu?Jest młody chłopak, który gra ze  mną na  zmianę. Poznałem go na  jednym z  wyjazdów. Ma potencjał. Szybko się uczy. Będą z niego ludzie.

zacząłeś chOdzić na mecze, gdy hutnik był w ekstraklasie, walczył O puchary. czyli tO był magnes piłkarski?Nie do końca. W telewizji owszem, mó-wiło się tylko o  piłkarzach, natomiast będąc na stadionie sport mało mnie in-teresował. Skupiałem się na  oglądaniu trybun. Choć atmosfera w  czasach eks-traklasy była dużo słabsza, niż teraz. Pił-ką przestałem się interesować jakiś czas temu. Często w  ogóle nie oglądam me-czu. Nawet nie marzę o tym, żeby Hutnik grał w ekstraklasie – wizyta ze Stomilem na  Cracovii, procedury, ograniczenia wybiły mi to  z  głowy. Nie oznacza to, że  źle życzę drużynie. Przeciwnie. Ale piłkarzy u nas nie traktuje jak typowych sportowców. Znamy się, sporo nas łączy, tworzymy całość. Kapitalny przykład dał ostatnio Krzysztof Świątek. Pauzo-wał za kartki i przyszedł prowadzić do-ping do młyna. Ale tak jest od niedawna. Aż  nie chcę wspominać meczów SSA,

piłkarzy, których dopingowaliśmy, a po-tem okazało się, że  sprzedawali mecze. Oddzielamy to grubą kreską.

wróćmy na trybuny. mecze tO nie tylkO wOkalna, ale i wizualna prezentacja.Zgadza się. Ostatnio zaangażowałem się w pomoc chłopakom robiącym oprawy. Namalowaliśmy wspólnie kilka prezen-tacji. Mimo, że jest nas mało i z finansa-mi jest ciężko, to jednak staramy się coś robić. Nie zawsze trzeba zrobić coś wiel-kiego, czy odpalić mnóstwo pirotechni-ki. Ważny jest przekaz. Teksty „charak-ternie, z zasadami” czy „całe życie krew w  błękicie” mówią same za siebie: nie zmieniamy się, robimy swoje, jesteśmy wierni, czerpiemy z  tego radość. Cza-sem upamiętniamy jakieś wydarzenie, np. rocznicę śmierci Bogdana Włosika, zamordowanego przez ZOMO. Jeste-śmy patriotami lokalnymi, więc musi-my pamiętać o takich tematach.

mecze, wyjazdy, Oprawy. tO pOchłania mnóstwO czasu. udaje się tO pOgOdzić z innymi ObOwiązkami?Gdy na świecie pojawił się mój syn, to od-puściłem na kilka lat, wiadomo, co było wówczas priorytetem. Co  do  pracy, to  w  końcu mam system poniedziałek-

-piątek, więc jest dobrze. A, że mam sta-nowisko kierownicze, więc nawet w śro-dy udaje mi się zorganizować czas tak, by zdążać na mecze.

Ojciec, kierOwnik, malarz, muzyk, patriOta. nie taki Obraz kibica wyłania się z mediów!Rosjanie kiedyś odkryli, że  jak nie można czegoś zniszczyć siłą, to  trze-ba mediami. Niektórym nie podoba się polski, prężnie działający i  dobrze zorganizowany ruch kibicowski, i pró-bują go pokonać radzieckimi sposoba-mi. Ale nie mają szans. Kibicowanie jest bardzo szerokim pojęciem. Prak-tycznie każdą dziedzinę, pasję, talent można pod nie podpiąć. Jest wielu lu-dzi, którzy są artystami i  łączą to z ki-bicowaniem. Oczywiście, nie chcę wybielać naszego środowiska. Różni są ludzie, różne się rzeczy dzieją, i każ-dy może to  oceniać po  swojemu. Byle była to  ocena pełnego obrazu, a  nie wybranego fragmentu. Jedno jest pew-ne: to pasja, która pochłania na całego. Kiedyś próbowałem ją ograniczyć, ale skutek był odwrotny. Jest już na  to  za późno. Nie żałuję.

Tekst: Tomasz PiwowarczykZdjęcia: Marcin Kądziołka

wiOsna z każdym dniem ukazuje nam się w pełnej krasie. zamiast w zamyśleniu patrzeć pOd nOgi i wsłuchiwać się w jednOstajny stukOt tramwajów, wartO rOzejrzeć się wOkOłO by dOstrzec i usłyszeć bOgactwO ptasiej przyrOdy. pasjOnat ptaków i człOnek małOpOlskiegO tOwarzystwa OrnitOlOgicznegO – andrzej chwierut OpOwiada O charakterystycznych dla nOwej huty gatunkach i miejscach, w których mOżna spOtkać najrzadsze Okazy.

nie jest pan OrnitOlOgiem, skąd więc zainteresOwanie ptakami?Jestem amatorem, który uwielbia ob-serwować ptaki. Wszystko zaczęło się jakieś dziesięć lat temu, kiedy wspólnie z  żoną kupiliśmy działkę. Zaintereso-wały mnie ptaki, które tam widywałem. Postanowiłem sprawdzić jakie to  ga-tunki. Kupiłem przewodnik dla począt-kujących i zacząłem czytać. Uczyłem się rozpoznawać ptaki przeglądając albu-my i książki. Brałem udział we wszyst-kich wycieczkach organizowanych przez Małopolskie Towarzystwo Orni-tologiczne, do którego należę od trzech lat. Od tej pory cały mój wolny czas krę-ci się wokół tego. Kiedyś prowadziłem nawet prezentacje poglądowe o ptakach dla seniorów, a  15 czerwca będę opro-wadzał wycieczkę po zalewie Zesławic-kim. To bardzo ciekawe doświadczenie. Wystarczy mieć lornetkę i dobre chęci. U nas jest na co patrzeć…

…ale trzeba umieć patrzeć, żeby rOzpOznać jaki tO gatunek.To  prawda. Przede wszystkim trzeba się opatrzyć z ptakami. Im częściej ma się z nimi do czynienia, tym łatwiej je później rozpoznać. Trzeba się też na-uczyć odgłosów ptaków, bo  niektóre gatunki są  do  siebie bardzo podobne, dlatego głosy pozwalają je zidenty-fikować. Ptaki różnią się też w  obrę-bie swojego gatunku. Są  takie jak np. kaczka krzyżówka, gdzie samiec i  sa-mica nie są  do  siebie podobne. Sami-ca nie może rzucać się w  oczy kiedy wysiaduje jaja w gnieździe, dlatego jej upierzenie jest stonowane, a  samiec

musi być kolorowy by wabić samice i  się podobać. Są  też ptaszki, których płci się nie da się rozróżnić na pierw-szy rzut oka, jak choćby wróbel mazu-rek, albo szczygieł.

gdzie w nOwej hucie mOżna zaObserwOwać najwięcej gatunków?Tak naprawdę ptaki są  wszędzie. Wy-starczy mieć lornetkę by zobaczyć, że  wokół nas jest ich naprawdę dużo. W Nowej Hucie są cztery takie sztanda-rowe miejsca, w których można spotkać i ptaki i ornitologów (śmiech). To zalew w  Zesławicach, zalew w  Nowej Hucie, Łąki Nowohuckie, oraz obszar nad Dłubnią przy ul. Kaczeńcowej. Tam ptaków jest mnóstwo. Od stycznia nad zalewem w  Nowej Hucie zaobserwo-wałem już 53 gatunki, a  nad zalewem w  Zesławicach aż  112, a  to  dopiero połowa roku. Wśród nich udało mi się zobaczyć samiczkę mandarynki, kro-gulca, rybitwy czy zielonkę, która zwy-kle bytuje na stawach, a mnie udało się zobaczyć ją nad rzeką. Ale wiele ptaków można zobaczyć także w  centrum No-wej Huty. Stara część jest zadrzewiona i tam też gnieździ się wiele różnych ga-tunków, choć są  to  już ptaki pospolite, takie jak kawki, sroki, wróble, zięby, szpaki czy kosy.

jakie ptaki spOtyka się najczęściej? Są  gatunki, które spotyka się zawsze. Na Zalewie Zesławickim do  takich ga-tunków należy krzyżówka, śmieszka, bogatka, modraszka, czy łabędź niemy. Wiadomo jednak, że pasjonata ptaków najbardziej cieszą rzadkie gatunki. Najpiękniejsze chwile są  wtedy, gdy zupełnie przypadkowo udaje się zaob-serwować gatunek, który widziano dwa lub trzy razy w  Polsce. Choć czasami, kiedy to  się komuś udaje, ornitolodzy całymi grupami pielgrzymują, żeby odhaczyć to  zjawisko na  swojej liście okazów. Ale czasem taki ptak zatrzy-muje się w danym miejscu tylko na kil-ka godzin, dlatego zawsze mam aparat i lornetkę w zasięgu ręki, żeby niczego nie przegapić.

a królujące na krakOwskim rynku gOłębie też zaglądają dO huty? Oczywiście. U  nas też ich nie brakuje. To  jest po  części wina ludzi, którzy je dokarmiają. Wielu z nich nie rozumie, że  jest to wskazane w zimie, kiedy nie ma pożywienia. Ale nawet wtedy trze-ba wiedzieć, czym je karmić. Czasami ludzie dają im np. spleśniały chleb, albo resztki z  obiadu, a  ptakom powinno dawać się zboże lub słonecznik. Jednak kiedy tylko pokrywa śniegu zniknie, ptaki same znajdą pożywienie i wtedy nie należy ich już dokarmiać.

Tekst: Marzena RogozikZdjęcia: archiwum Andrzeja Chwieruta

/ / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / /

/ / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / /

słońce świeci, ptaszek śpiewa…

Rytm pulsu błękitnej krwi

/ / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / /

/ / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / /

jak pOłączyć muzykę i malarstwO z kibicOwaniem, i O tym, że nie trzeba się interesOwać piłką, żeby być wiernym fanem OpOwiada piOtr adamaszek, bębniarz z suchych stawów.

teatrkultura

teatralna przygOda dla dzieci i dOrOsłych

scenariusz i reżyseria: Maria Spissscenografia i kostiumy: Ewa Galak

choreografia: Mikołaj Mikołajczykanimacje: Joanna WójcikVideo: Jarek Moździerz

Praca z głosem: Hanka Wójciak

Obsada:narrator: Leszek Szopa

mąż: Tomek Podolakżona: Marysia Łoś

Wąż: Anna Kozłowskastrażnik mostu: Maja Kubala-Matwiejczyk

Wódz krainy zmarłych: Ada Wójtowiczstaruszka: Barbara Waksmańska

tancerz: Dominik Szary

lodołamacz///bezpłatny dwutygodnik nowej hutylodołamacz///nr 32 [33] / 10-23 czerwca 2013///98///

/ / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / // / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / /

/ / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / /

fufua w  języku suahili oznacza „wrócić do  życia po  śmierci”. Najnowsza

premiera w  Łaźni Nowej to  baśniowy spektakl o  przemijaniu, przedstawiony z  perspektywy dzieci i  osób dojrzałych. Bezpośrednią inspiracją dla scenariusza były elementy folkloru Czarnego Lądu, zaczerpnięte z  tradycyjnych baśni afrykań-skich. Snuty niczym tradycyjna gawęda, w  której pobrzmiewają pełne egzotyki echa plemiennych pieśni i tanecznych rytmów.

Projekt Marii Spiss przeniesie widza w  świat pełnego magii kontynentu. Bohaterowie naszej baśni wyruszą w  wędrówkę pomiędzy światem żywych i  umarłych, pełną fascynujących zdarzeń i  zaskakującego poczucia humoru. Przemierzając głębokie puszcze, bezkresne sawanny i  wioski ple-mion Czarnej Afryki, wspólnie odkryją odpowiedzi na pytania nie zawsze łatwe, gdyż dotykające tego,

co ostateczne w życiu każdego człowieka, bez wzglę-du na wiek i pochodzenie.

Mimo niełatwego emocjonalnie tematu, opo-wiedziana historia pokazuje, iż  jednak nie przemi-jamy, a ślad po nas trwa na zawsze w opowieściach, które po  sobie pozostawiamy. W  spektaklu uwi-dacznia się to szczególnie wyraźnie w dialogu łączą-cym najmłodsze i najstarsze pokolenie.

Założeniem projektu było spotkanie amatorów - dzieci i starszych osób. Z castingu, z którego fotore-lację zamieściliśmy w ostatnim numerze Lodołama-cza, wyłoniono ośmioro uczestników: czworo dzieci w wieku od 9 do 10 lat i czworo dorosłych w wieku od  60 do  73 lat. Celem projektu, oprócz efektu ar-tystycznego jest budowanie wspólnoty wokół teatru, poszerzanie kręgu jego odbiorców i  spontanicz-na radość tworzenia. Dla wszystkich uczestników spektakl będzie debiutem scenicznym.

O rOli przestrzeni, wchOdzeniu w interakcję z widzem i tym, jak światłO rOzchOdzi się w dżungli OpOwiada małgOrzata szydłOwska

– autOrka scenOgrafii i kOstiumów spektaklu najnOwszej prOdukcji teatru łaźnia nOwa „klub miłOśników filmu misja”.jak rOzpOczyna się praca nad scenOgrafią teatralną? Od szkicu, pOmysłu, idei? Nie ma jednej recepty na  stworzenie scenografii. To  szereg bodźców wychodzących z  różnych stron, rozmów z  reżyserem, dramaturgiem, szukanie róż-nych punktów odniesień, znalezienia idei w  aspek-tach, które nie dotyczą wyłącznie samej reprezentacji świata, czyli wizualizacji przedstawienia tego świata. Ale tworzenie scenografii to  też szukanie struktur które są pod tym: tkanki, z jakiej świat przedstawio-ny powinien się składać, z jakich elementów musi być organizowany. Bardziej dotyczy to rozumienia samej sztuki, niż przedstawiania. Oczywiście na końcu jest ten moment, kiedy musi to ulec transpozycji – trze-ba ten świat fizycznie wykreować i  przedstawić go w  sposób widzialny, natomiast zawsze jest to  długi i skomplikowany proces.

jak wyglądałO tO w przypadku pracy nad „misją”?Myślenie o  scenografii zawsze zaczynam od  lektu-ry scenariusza, ale też od przemyślenia idei, sprawy, jaka patronować ma spektaklowi. Nie trzymam się wyłącznie samego tekstu, rozczytuję historie na róż-nych poziomach. W  przypadku „Misji” punktem wyjścia dla mnie był scenariusz filmowy, wszystko to, co wiązało się z historią zdarzenia, mającego miejsce w 1780 roku. Starałam się odkryć prawdziwe powody, dla których to się wydarzyło, w jakim kontekście do-szło do  tej bardzo trudnej sytuacji. „Misja” opowia-da przecież o kulisach i  relacjach władzy, o  tym jak ta władza funkcjonuje i co się dzieje, kiedy dochodzi do jej nadużycia. To było dla mnie bardzo ważne.

film rOzgrywa się w dżungli ameryki pOłudniOwej. pOkazać takie śrOdOwiskO na scenie tO wyzwanie.Bardzo interesowałam się tym, czym dla nas, Euro-pejczyków, jest w tej chwili dżungla. Zadałam sobie pytanie – jak na  nas działa w  tym momencie hasło

„dżungla”, jakie wywołuje w nas tęsknoty. Czy to jest przestrzeń dla większości z nas całkowicie niedostęp-na? Czy jest obrazem, który dostajemy tylko w  me-diach, uproszczonych informacjach? W pracach nad przygotowaniem scenografii udało mi się dotrzeć do bardzo głębokich tropów związanych z kulturą in-diańską i tym, jak sami Indianie postrzegają ten świat. Bardzo dużo dała mi lektura książki Mario Vargasa Llosy „Gawędziarz”. Była to dla mnie prawdziwa po-dróż mentalna, przewodnik w myśleniu o scenografii i przestrzeni „Misji”.

czy fakt, że „misja” przygOtOwana była w teatrze łaźnia nOwa, czyli przestrzeni której jesteś autOrką, pOmagał czy przeszkadzał?Przestrzeń Łaźni jest dla mnie przyjazną i otwartą. Ja sama te przestrzeń budowałam i znam ją, wiem że jest właściwa. Natomiast sposób jej kreowania na  nowo i w nowym kontekście jest zawsze bardzo pozytywnym bodźcem i  zawsze z  dużą przyjemnością wyruszam w  tę  podróż. Za każdym razem wygląda to  zupełnie inaczej, ale zawsze działa otwierająco, nie zamykająco. Nie jest to bariera, którą muszę przekraczać.

żadnej bariery nie muszą przekraczać też widzOwie „misji” – spektakl dzieje się niemal dOsłOwnie wśród nich, na wyciagnięcie ręki.

Najważniejszą ideą, która tu od początku była okre-ślona i  na  którą w  „Misji” chciałam szczególnie zwrócić uwagę, ale do  której zawsze dążę w  swo-ich spektaklach, był brak podziału pomiędzy sceną a widownią. Zależało mi na stworzeniu środowiska, w którym odbywa się zdarzenie teatralne. Nie chcia-łam dzielić przestrzeni na przestrzeń sceny, na której występują aktorzy i  na  przestrzeń widowni, gdzie siedzą ludzie – zależało mi na połączeniu tych świa-tów. Chciałam, by całe zdarzenie teatralne odbywało się w środku, żeby dotyczyło tej samej struktury wy-obrażeniowej, żeby było jednym, spójnym i  wspól-nym dla wszystkim miejscem – środowiskiem zda-rzenia teatralnego.

i tO udałO się dOskOnale: widzOwie „misji” pOzOstają cały czas dOsłOwnie w śrOdku dziejącej się histOrii, a właściwie kilku OpOwieści, które bezustannie przenikają się i dOpełniają.Świat tego spektaklu jest światem skomplikowanym, w  którym nieustannie miesza się kilka linii narra-cyjnych. Jest linia narracyjna dotycząca samego fil-mu. Kolejna linia prowadzi przez bohaterów, którzy mają swoje kontinuum wprowadzone z „Misji”, a ich watki, postawy i  motywacje są  zaczerpnięte z  filmu i  rozwijane na  scenie. Jest też narracja dotycząca aktorów amatorów, którzy wzięli udział w projekcie

– miłośników filmu „Misja”. Te wątki się przeplatają, chcieliśmy więc zagarnąć widzów i pokazać im całe spektrum, pełen kontekst tych światów i tego, co one znaczą dla nas dzisiaj.

dla artysty każde dziełO jest swegO rOdzaju misją dO spełnienia. czy praca nad scenOgrafią teatralną ma też wątki autObiOgraficzne?Teatr jako misja – oczywiście że  tak. W  tym przy-padku było to szczególnie istotne. Dla mnie i Barto-sza (Szydłowskiego – reżysera sztuki) Łaźnia Nowa od początku była misją. Już sama przestrzeń spełnia tu rolę idei, która nam towarzyszy od początku, która ewaluowała, zmieniała się. Teatr, Nowa Huta, nasze doświadczenia związane z pracą tutaj – to było ważne źródło inspiracji.

Rozmawiała: Matylda Stanowska

Klub Miłośników

Filmu

miSJA14 czerwca///17:0016 czerwca///19:00//////////////////////////////////

noc TeaTrów

201315 czerwca///19:00

/////////////////////////////////

FuFuABaśń

z czarnego Lądu

20 czerwca///19:0021 czerwca///18:0022 czerwca///17:00//////////////////////////////////

kasa BiLeTowa czynna: wTorki 8:30-15:30

czwarTki: 14:00-18:00tel: 12-680-23-40

rezerwacja TeL: 12-680-23-41od poniedziałku do piąTku

godz. 8:00-16:00rezerwacja@Laznianowa.pL

///////////////////////////////////////www.Laznianowa.pL

///////////////////////////////////////

///////////////////

Baśń z CzarnegO LąduPremiera: 20/06/2013Spektakle:

21, 22/06/2013Łaźnia czyli misja

/ / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / /

osiedle dzielnica

lodołamacz///bezpłatny dwutygodnik nowej hutylodołamacz///nr 32 [33] / 10-23 czerwca 2013///1110///

/ / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / // / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / /

/ / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / /

żeby mu Okradli garaż, żeby gO zdradzała stara, żeby mu spalili sklep, żeby dOstał cegłą w łeb, żeby mu się córka z czarnym i w Ogóle, żeby miał marnie!

Coraz częściej w wizjerze nie widzimy swojego są-siada, lecz zapiekłego wroga. Sąsiedzka dialekty-ka jest wszechobecna i egalitarna. Nie zna granic,

jest w kamienicy, bloku z płyty, w pilnie strzeżonym punktowcu…

Poniżej przedstawiamy skrajnie subiektywny poradnik dla socjopatów. Przytoczymy prawdziwe historie, które wydarzyły się na  krakowskich osie-dlach, podpowiemy jakie sytuacje stanowią poten-cjalne zarzewie konfliktu, a także sposoby na rozwią-zanie kryzysu sąsiedzkiego.

OkupacjaPo przeczytaniu tych słów zapewne podniesie się głos świętego oburzenia ze  strony miłośników czworo-nogów. Trudno. Choć lubię, to nie należę do psiarzy, kotów zaś nie znoszę. Ba, jestem gorącym orędowni-kiem całkowitej eliminacji psów z terenów miejskich. Skoro można zakazać w mieście hodowli drobiu, ro-gacizny i trzody chlewnej…

Ranek, nowe, grodzone osiedle, pasuje i  bloko-wisko, od biedy kwartał kamienic. Wyglądamy przez okno, a tam lunatycznie okrążający alejki, wyprowa-dzają swoje pociechy „psiarze”. Czworonogi obwą-chują, obsikują, rozgrzebują, właściciele przestępują z nogi na nogę, tupią, ponaglają, poranny rytuał zo-staje w końcu zwieńczony kupką.

Na  palcach jednej ręki nieostrożnego stolarza

możemy policzyć tych, którzy produkty przemiany materii swoich psów zbierają i  wyrzucają. Zwykle uciekają oni cichcem do klatek schodowych, walnie przyczyniając się do wiosennej „okupacji” skwerów i zieleńców.

W jaki sposób utemperować niesfornych właści-cielami zwierzaków? Jeżeli rozmowa nie poskutkuje mamy cały arsenał innych możliwości. Poniżej prze-stawiamy kilka rozwiązań, choć wskazana jest własna kreatywność.

Telefon do straży miejskiej. Nie polecamy. Wieki miną zanim się dodzwonimy, drugie tyle nim straż-nicy zjawią się na miejscu.

Możemy zaopatrzyć się w jaskrawy spray. Moda na  malowanie psich odchodów przyszła z  Wielkiej Brytanii niedawno. Istnieje ryzyko, że  co  gorliwsi

„malarze” mogą zostać posądzeni o wandalizm.Najlepszy jednak skutek odnosi narażenie bezmyśl-

nych właścicieli psów na  ostracyzm ze  strony współ-mieszkańców. Kartka na  drzwiach z  prośbą, by miesz-kańcy spod numeru X każdorazowo sprzątali po psie.

Nie minie dzień i  zaopatrzą się w  woreczki, ło-patki i  inne utensylia do  rozminowywania terenów zielonych.

wyższa szkOła baunsuStatystyki są przerażające. Z roku na rok rośnie liczba krakowskich studentów. Problem może dotyczyć tak-że Ciebie, drogi Czytelniku.

Studenci występują w  okresie od  października do czerwca, obserwowane są  także sezonowe migra-cje w okolicach września.

Najbardziej uprzykrzające życie są  osobniki młode. Gomułkowskie pokrzykiwania, by ci zajęli się nauką są tylko wołaniem na puszczy. Młodość wszak musi się wyszumieć, tylko dlaczego z roku na rok szu-mi coraz głośniej?

Jak sobie poradzić? Ważna jest systematyczność i  konsekwencja. Zaczynamy od  pogadanki. Tłuma-czymy, że rozumiemy, że sami też byliśmy młodzi, ale prosimy o pół tonu ciszej, bo praca, dziecko, dziadziuś. Przy powtarzających się ekscesach zmieniamy ton i wykładamy kawę na ławę. Jeżeli muzyka/wrzaski/tu-panie nie ucichną wezwiemy umundurowane posiłki.

Gdy i  to  nie przynosi skutku, przechodzimy od słów do czynów. Niestety prawodawstwo jest ułom-ne i zajmujący lokal może nie wpuścić funkcjonariuszy.

Gdy zawiodą wszelkie wymienione środki, a nasi sąsiedzi z imprezy na imprezę stają się coraz bardziej pomysłowi i  bezczelni możemy uciec się do  osta-tecznego rozwiązania kwestii hałaśliwych lokatorów. Uwaga. Metoda ta  skutecznością dorównuje podło-ści i należy stosować ją rozważnie, tylko i wyłącznie w  uzasadnionych przypadkach. Gdy kolejną noc za-kłóca nam sążnisty beat wykręcamy 997 i  informu-jemy, że z  sąsiedztwa dochodzi nas swąd palonych konopi. Oskarżenie nie może być bezpodstawne, jed-nak doświadczenie uczy, że prawdopodobieństwo po-siadania narkotyków rośnie wprost proporcjonalnie do liczby uczestników zabawy.

pieniacze, kOciarze, szpiedzy Bywa, iż to my – praworządni obywatele, matki i ojcowie dzieci, generujący znaczny procent PKB pracusie stanie-my się obiektem ataków, donosów i kąśliwych uwag.

Bo  dziecko płacze uniemożliwiając wchłonięcie ko-lejnego segmentu telewizyjnego tasiemca, bo obcasy ran-kiem zbyt głośno stukają, bo spłuczka w toalecie szumi w nocy, bo spółkujemy zbyt głośno i w dodatku bez ślubu…

Gdy na naszą prośbę do rozsądku seniorom, kar-miącym na  parapetach fruwający symbol Krakowa zwany potocznie gołębiem przemówi spółdzielnia, zostaniemy oskarżeni o  chęć wywołania kolejnego zawału serca, apopleksji, zostanie nam wypomniany absolutny brak ludzkich odruchów i zdiagnozowana przewlekła znieczulica.

sąsiadów się nie wybiera. zwyczaj niezamykania drzwi pewnie Odszedł na zawsze, mOżna jednak nasze wspólne życie uczynić bardziej znOśnym, więc zamiast budOwać barykady, przeskakujmy je, najlepiej z dOmOwym ciastem w dłOni… Tekst: Jakub Kusy

nOwa huta ma cOraz więcej nOwych lOkatOrów. napływają ze wszystkich strOn kraju, by mieszkać i wychOwywać swOje dzieci właśnie tutaj. O prOcesie gentryfikacji czyli gwałtOwnej zmianie charakteru dzielnicy, jaki dOkOnuje się w nOwej hucie, Oraz O tym kim są nOwi mieszkańcy i dlaczegO wybierają właśnie tO miejsce OpOwiada dr jacek gądecki z katedry sOcjOlOgii Ogólnej i antrOpOlOgii spOłecznej wydziału humanistycznegO agh, autOr książki „i lOve nh. gentryfikacja starej części nOwej huty?”.

dlaczegO pOstanOwił pan badać właśnie nOwą hutę?Stopień zaawansowania procesów, które zachodzą np. na Kazimierzu jest tak daleko posunięty, że mo-żemy obserwować raczej efekt niż zachodzące zmia-ny, na  których najbardziej mi zależało. Chciałem uchwycić gentryfikację w  początkowej tzw. margi-nalnej fazie, żeby zrozumieć jakich ludzi przyciąga ta  dzielnica, dlaczego staje się modna. Tu  nie jest to  jeszcze zjawisko masowe. Wybrałem Nową Hutę również z  innej, bardziej osobistej przyczyny. Spro-wadziłem się do Krakowa w 2009 roku po otrzyma-niu propozycji pracy i  wspólnie z  żoną szukaliśmy mieszkania. Mieliśmy znajomego z  Huty, poza tym oboje interesujemy się architekturą, a żona jest histo-rykiem sztuki i grafikiem. Pojechaliśmy i stwierdzili-śmy, że tu chcemy żyć. Owszem znaliśmy negatywne stereotypy, ale wiedzieliśmy, że nie mają wiele wspól-nego z rzeczywistością. Za to nasi znajomi chyba nie, bo  zetknęliśmy się z  różnymi reakcjami. Niektórzy myśleli, że oszaleliśmy, bo to przecież niebezpieczna okolica. Szukaliśmy mieszkania w starej części Nowej Huty, ale nie znaleźliśmy odpowiedniego dla naszej rodziny, która niebawem miała się powiększyć. Po-trzebowaliśmy sporo przestrzeni i balkonu. Nie było wtedy takich mieszkań w  ofercie, więc ostatecznie musieliśmy zrezygnować. Mój osobisty sentyment do  Huty jednak pozostał, a  dodatkowo pogłębił go fakt, że  nasze bliźnięta urodziły się w  szpitalu na Ujastku w pobliżu Kombinatu. Początkowo kiedy mieliśmy tam mieszkać myślałem nawet nad studium autobiograficznym, ale musiałem zmienić koncepcję. Mimo wszystko to było kluczowe doświadczenie, któ-re stało się impulsem do późniejszych badań. Pomy-ślałem, że być może są ludzie podobni do nas, którzy widzą w Nowej Hucie fascynujące, atrakcyjne miejsce do życia. Tacy, którzy nie są skażeni stereotypami.

jacy są nOwi mieszkańcy „starej” huty?Mieszkańcy są różni. To, co ich łączy to na pewno sto-sunkowo młody wiek i wkraczanie w pewien istotny etap życia, jak np. wspólne zamieszkanie. Charakte-ryzuje ich pionierskość, otwarcie i gotowość do zmian. Określiłbym ich mianem „młodzi miejscy rodzice”, którzy albo już nimi są albo w najbliższej perspektywie to planują. To jest idealne miejsce dla nich. Nowa Huta nigdy nie będzie miejscem, gdzie dominuje kul-tura klubowa, ale przestrzenią dla ludzi, którzy potrzebują spokoju i wytchnienia.

czemu zamiast przenieść się dO prestiżOwych, pOdmiejskich dzielnic wybierają nOwą hutę?Wybór warunkuje w dużej mierze kwestia finansowa. To  bardzo racjonalny powód, choć nie jedyny. W Nowej Hucie jest mnó-stwo zieleni, doskonała komunikacja, ale i  wysoka jakość mieszkań. Poza tym jest także unikalna atmosfera. Na  tę atmosferę składają się trzy aspekty: historia, układ urbanistyczny i  ludzie. Historia zarówno ta  przez duże H, czyli powstanie Nowej Huty i  jej znaczenie w  czasach PRL-u, ale i  ta  mała lokalna przeszłość oparta na  hi-storii mówionej. Nowi mieszkańcy czują

związek z  tym miejscem dzięki kontaktom z  ludź-mi, którzy tu  mieszkają od  lat, a  z  którymi sąsiadu-ją. Wiedzą, że  ci którzy mieszkają obok budowali to  miejsce i  to  jest dla nich duży walor, bo  pozwala im utożsamiać się Nową Hutą. Układ urbanistyczny również jest ważnym elementem. Mieszkańcy do-ceniają przedszkola, apteki czy przychodnie, które są  blisko. Choć najcenniejsze są  więzi, bo  to  ludzie tworzą koloryt tego miejsca. Czasami nowi mieszkań-cy narzekają na  zbyt wcześnie zamykane sklepy, ale z  drugiej strony doceniają małe zakłady rzemieślni-cze i  zawody, których w  innych rejonach już się nie spotyka. W  Nowej Hucie ewenementem jest także naoczność osób starszych. To również jest elementem budowania atmosfery. Starszych ludzi zazwyczaj nie zauważa się w centrum miasta, albo oni sami się nie ujawniają. Ta nieobecność jest smutna, bo starość się ukrywa, a w Nowej Hucie jest wręcz przeciwnie. Star-szych ludzi można zobaczyć w sklepach, w parkach np. w Ratuszowym gdzie grywają w karty… Nowi miesz-kańcy Huty to podziwiają i jeśli pojawią się nowe dzie-ci to powstanie unikalna, pełna i kompletna społecz-ność. To jest fenomen Nowej Huty.

czy nOwi mieszkańcy identyfikują się z hutą?Widać wśród nich przywiązanie do  tego miejsca i  nawet jeśli zgodnie ze  schematem gentryfikacji niebawem zechcą przeprowadzić się np. poza miasto to  zapewne zatrzymają mieszkania w  Hucie, albo dla dzieci, albo ze względów finansowych, bo kiedyś może zyskać na wartości, gdy Huta stanie się atrakcyj-nym miejscem. Wielu nowych mieszkańców angażuje się w życie wspólnot mieszkaniowych. Jednak zwykle jest to  raczej identyfikacja o  charakterze symbolicz-nym. Często odnoszą się do symboli np. noszą t-shirty z napisami „I love NH” i chętnie się w nich pokazują czy fotografują, ale w  rzeczywistości trudno ocenić, w jakim stopniu utożsamiają się z tym miejscem.

cO gentryfikacja Oznacza dla „starych” mieszkańców nOwej huty?Obszar starej części Nowej Huty jest objęty ochroną konserwatorską, więc deweloperzy nie mogą rozpo-czynać tam nowych inwestycji, poza tym większość ziemi jest w rękach miasta, dzięki czemu zieleń, która

jest niewątpliwą zaletą tego trenu zostanie zacho-wana. Starej części Nowej Huty raczej nie grozi

galeria handlowa, za to może liczyć na nowe kawiarnie, czy restauracje i  zwiększony

ruch samochodowy. Te zmiany pewnie niebawem nadejdą, ale myślę, że nie

będą ani gwałtowne, ani zbyt uciążliwe dla dawnych miesz-

kańców Nowej Huty.

Tekst: Marzena Rogozik

Zdjęcia: Anna Szałaj

Sąsiedzi Moda na Nową Hutę?

/ / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / /

/ / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / /

Grafika: Tom

asz Bohajedyn

wspólnotaludzie

lodołamacz///bezpłatny dwutygodnik nowej hutylodołamacz///nr 32 [33] / 10-23 czerwca 2013///1312///

/ / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / // / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / /

/ / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / /

dOświadczeni przez lOs. pOgubili się i pOtracili wszystkO, cO byłO dla nich cenne – rOdzinę, pracę, dach nad głOwą… jest jednak miejsce, które pOmaga pOdnieść się z upadku. ci, którym się tO udałO, trafili właśnie tutaj.

pierwszy dOm, wspólny dOmOsiedle Willowe 29. Użytkowy bu-dynek, jak każdy inny. A  jednak nie do  końca – Po  przejściu przez bramę, nad wejściem, tabliczka z  napisem

„Wspólnota Emaus. Nowotarskie To-warzystwo Pomocy im. Brata Alberta w  Krakowie”. Jedno z  czterech takich miejsc w Polsce.

— W  tym roku obchodzimy dzie-sięciolecie naszej działalności, ale nie będziemy tego specjalnie celebrować – mówi Grzegorz Hajduk, który od dzie-więciu lat pełni funkcję kierownika Wspólnoty. — Jest tyle pracy, że  nie mielibyśmy na to nawet czasu.

Bo  pracy jest mnóstwo. Przede wszystkim na rzecz kompanionów.

— Istnieją ludzie, którzy w  jakimś momencie swojego życia bardzo się pogubili. Sięgnęli dna, stracili kontakt ze  społeczeństwem, prowadzili mniej lub bardziej wesołe życie „gigantów” – tłumaczy Grzegorz Hajduk. — Tak się nie da żyć, a przynajmniej nie wszyscy na  dłuższą metę tak potrafią. Dlatego trafili tutaj.

Czego uczy ich przynależność do „Emaus”? Podstawowych nawyków ludzkich, przyzwyczajenia do  pracy i zwykłych, codziennych czynności, na-wet takich, jak choćby zjedzenie śnia-dania. Wspólnota zapewnia im dach nad głową, pracę, wikt i opierunek, ale pracować nad sobą każdy musi sam. Nie ma psychologa, nie ma psychia-try – jest praca, ta dająca pieniądze, ale również i ta nad własnymi słabościami. Zdecydowanie cięższa od tej pierwszej.

To żmudny i długi proces, bo przecież jeżeli ktoś pracował przez parę lat nad zrujnowaniem swojego życia, musi je również cierpliwie odbudować.

— Nie podajemy niczego w  ład-nym opakowaniu. Nasi podopieczni mają sami wykorzystać swój potencjał

– mówi kierownik.Na początku kompanioni są przyj-

mowani na okres próbny, trwający od 2 do 4 tygodni. W pierwszej fazie zostają wolontariuszami Wspólnoty i  za swoją pracę dostają kieszonkowe. Jeżeli zechcą zostać – zostają. W  każdej chwili moż-

na też odejść. Bo takie jest też założenie Ruchu – zostać we Wspólnocie do  mo-mentu, kiedy odzyska się możliwość po-wrotu i godnego życia w społeczeństwie.

Obecnie stowarzyszenie stano-wi dom dla dwunastu podopiecznych. Takie są możliwości lokalowe, chociaż trwa budowa nowego domu dla Wspól-noty, który docelowo może pomieścić nawet 25 osób.

— Być może budowa zakończy się jeszcze w  tym roku – mówi pan Grze-gorz. — Pieniądze na  zakup działki i  budowę domu w  większości pocho-

dzą z  zarobków kompanionów. Część z nich także pracuje przy jego budowie. Dla niektórych to  pierwszy dom, jaki postawili w życiu.

duch emausBudowa własnego domu i  praca doda-je skrzydeł mieszkańcom Wspólnoty i  jednoczy w  walce o  normalne życie. Dumą napawa także fakt niezależności stowarzyszenia. Praktycznie większość finansów pochodzi z  podstawowej – obok pomocy mieszkańcom wspólno-ty - działalności Ruchu Emaus, którym jest sklep – słynny kiermasz, na  któ-rym można znaleźć dosłownie wszyst-ko – od  ubrań i  misternie wykonane bibeloty, po  sprzęt AGD i  niezwykłej urody meble pamiętające różne epoki ostatniego stulecia.

— Na  tym właśnie polega idea Emaus. Nie prosimy o pieniądze, tylko o rzeczy, które potem można sprzedać na  naszym kiermaszu – mówi Grze-gorz Hajduk. — Każdy, kto posiada rzecz dla niego już zbędną, ale utrzy-maną w  dobrym stanie, może do  nas przyjść lub zadzwonić i nam to po pro-stu oddać. Sprzedajemy to  na  swoim kiermaszu po  cenach niskich, i  tym samym przyciągających. Stąd właśnie czerpiemy fundusze.

Jak mówi kierownik Wspólnoty, wśród klientów kiermaszu znajduje się pełne spektrum mieszkańców Krako-wa. Przychodzą tu  studenci, filmow-cy po  rekwizyty, miłośnicy antyków, a także ludzie niezamożni, dla których jest to  znakomita okazja do  zakupu czegoś unikatowego. Pieniądze z  kier-maszu są  źródłem utrzymania się Wspólnoty, dlatego tym bardziej waż-ny jest stan rzeczy, które się do  skle-pu oddaje. Niestety, nie zawsze stan podarunków nadaje się do  ich użycia, co  niekiedy spotyka się z  oburzeniem i niezrozumieniem darczyńców.

— Zwracamy uwagę na jedną rzecz – zawsze, kiedy chce się coś komuś poda-rować, trzeba się zastanowić, czy sami byśmy chcieli lub kupili taki przedmiot

– tłumaczy pan Grzegorz, który chce walczyć z opacznym rozumieniem poj-

mowania idei kiermaszu. — To nie jest miejsce prowadzone dla czyjegoś zysku, tylko miejsce, które pozwala funkcjo-nować pewnej grupie ludzi.

Grzegorz Hajduk chce unikać słowa „wyjątkowe”. Zarzeka się, że to, co robią tutaj kompanioni, jest tylko kontynuacją tego, co  europejskie Wspólnoty – fran-cuskie, włoskie czy niemieckie – robią już od lat pięćdziesiątych.

— To właśnie duch Emaus – tłuma-czy kierownik stowarzyszenia.

narOdzeni na nOwOKompanioni – tak nazywa mieszkań-ców ośrodka kierownik, od francuskie-go słowa „compagne”, które zdaniem Grzegorza Hajduka nie ma dobrego polskiego odpowiednika. To  właśnie we Francji w  1949 roku powstał ten - będący w  chwili obecnej światowym – ruch społeczny. Kompanion to po pro-

stu towarzysz, kompan, a takimi wobec siebie muszą być członkowie ruchu, bo stanowią grupę, która musi się tak-że wzajemnie wspierać.

Kompanioni w Polsce to  jak na  ra-zie tylko mężczyźni. Ruch Emaus nie jest w naszym kraju tak znany, jak np. na za-chodzie Europy – we Francji, Niemczech czy Holandii. Tam Wspólnota zrzesza wszystkich potrzebujących, niezależnie od płci. I co ważne – nie są traktowani jak wykluczeni ze społeczeństwa.

— U  nas tak trochę jest, że  tych ludzi nie traktuje się jak zagubionych, szukających swojej życiowej drogi, tylko właśnie wykluczonych – mówi Grzegorz Hajduk — We Francji, oj-czyźnie Ruchu, życie we Wspólnocie nie jest traktowane jako etap przejścio-wy. Tam niejednokrotnie działalność w Ruchu staje się sensem życia.

Tak jak w  przypadku Ryszarda Zatorskiego, pracownika stowarzy-

szenia, który we Wspólnocie jest pra-wie od początku jej istnienia. Pracuje w  sklepie – kiermaszu – należącym do Wspólnoty i nie wstydzi się mówić o swojej przeszłości.

— Ci, którzy boją się przyznać do  błędów, zostaną z  tym balastem na zawsze i nie pójdą do przodu – mówi pan Ryszard. — Wszystko co  złe, po-winno być nauczką i przestrogą, że na-prawdę nie ma do czego wracać.

Ma po  co  żyć. Pracuje w  Kier-maszu, prowadzi stronę internetową, gdzie zamieszcza ofertę kiermaszową Wspólnoty, odnowił kontakty z  uko-chanymi dziećmi. Kiedy o  nich mówi, cały promienieje, a oczy błyszczą z  ra-dości i wzruszenia. Nie żałuje wstąpie-nia do Wspólnoty, bo ona przywróciła mu życie i to, co kocha.

— Nie da się wymazać przeszło-ści, ale trzeba zamknąć ten rozdział i patrzeć z podniesioną głową w przy-szłość – mówi.

— Pomagamy na  nowo wejść do  społeczeństwa – potwierdza Grze-gorz Hajduk. — Chociaż być może wspólne podnoszenie i upadanie, to nie do końca życie na chwilę? Może to do-bry model, w chwili obecnego kryzysu, zmieniającego się społeczeństwa? – za-stanawia się.

— Założenie jest jednak inne, bo  w  końcu kompanioni mają kiedyś wyjść ze Wspólnoty – mówi. — Mamy tutaj taki warsztat, który naprawia i popsuty sprzęt, i ludzi. Raz jest lepiej, raz jest gorzej, ale założenie jest pewne

– wrócić do życia.

Tekst: Anna PiwowarczykZdjęcia: Joanna Urbaniec

warsztat naprawia ludzi

/ / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / /

/ / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / /

/ / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / /

/ / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / /

gimnastyka redakcja

lodołamacz///bezpłatny dwutygodnik nowej hutylodołamacz///nr 32 [33] / 10-23 czerwca 2013///1514///

/ / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / // / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / /

/ / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / /

jeszcze trzy lata temu nikt nie przypuszczał, że taniec pOtOcznie kOjarzOny z klubami gO-gO pOdbije serca pOlskich kObiet. teraz szkOły tańca i kluby fitness prześcigają się by umieścić gO w swOjej Ofercie. pOpyt na pOle dance, pOpularnie zwany tańcem na rurze, jest OgrOmny, bO tO świetna alternatywa dla klasycznegO fitnessu czy siłOwni. wymaga siły, ale i kObiecOści.

centrum fitness New York na  os. Dywizjonu 303 to  na  razie jedyne miejsce w  Nowej Hu-cie oferujące zajęcia pole dance. Od dwóch lat nieustanie przyciąga rzesze kobiet spragnio-nych nowych wrażeń… — Postanowiłam

otworzyć kompleksowe centrum, w  którym jedną z  oferowanych możliwości byłyby zajęcia pole dan-ce. Przyczyna była dość prozaiczna, sama chciałam uczyć się tego tańca, niestety w  Krakowie nie było jeszcze takich szkół – mówi Agata Zięba-Klimek, właścicielka salonu New York.

Chętnych nie brakuje, na wszystkich poziomach zaawansowania. Najwięcej oczywiście gromadzi się na  poziomie podstawowym. Cały czas przyby-wają nowe dziewczyny namówione przez koleżanki, lub skuszone ciekawością. W  sali na  sześciu rurach czasem uczy się nawet dwanaście kobiet. Jest kilka instruktorek, które wprowadzają kolejne uczennice w  arkany tego specyficznego tańca. Dzielą się do-świadczeniami i  pasją, którą same nie tak dawno w sobie odkryły.

— Dwa lata temu kiedy byłam na  stypendium w Kanadzie wybrałam się na dzień otwarty w szkole oferującej pole dance. Tego dnia można było skorzy-stać z  darmowych zajęć, więc pomyślałam „czemu nie?”. To była miłość od pierwszego dotknięcia rury. Kiedy wróciłam do  Polski okazało się, że  tu  boom na pole dance dopiero się zaczyna. W Krakowie była jedna szkoła, poza tym jedna dziewczyna uczyła pry-watnie. Po kilku miesiącach treningu zdecydowałam się zostać instruktorką – mówi Patrycja Szepczyńska, instruktorka z New York.

3,5 minuty z nOgami pOd sufitemPrzygoda z  pole dance rozpoczyna się zajęciami, na  których dziewczyny zapoznają się z  rurą. Muszą nauczyć się jak należy chodzić dookoła, bo to wbrew pozorom wcale nie jest takie łatwe. Jeśli nie opanuje się tego podstawowego kroku trudno będzie wykonać tzw. „spina”, czyli prostego obrotu wokół rury. Kolej-ne figury poznaje się stopniowo. W pole dance ważne są „kombosy”, czyli przejścia między jedną, a druga figurą. Potem można już poszaleć z prostym układem choreograficznym. Taki prawdziwy układ, który trwa przeważnie 3,5 minuty to już wyższa sztuka. Nie jest łatwo utrzymać się na rurze przez ponad trzy minuty robiąc kilka figur pod rząd, kiedy nie można oprzeć się nogami o podłogę.

— Już na  pierwszych zajęciach dziewczyny są  za-chwycone. Pole dance wciąga jak narkotyk. Trochę dlatego, że bardzo szybko można się go nauczyć. Nie tak, jak w tańcu klasycznym czy balecie, gdzie jak ktoś nie ma podstaw i nie uczył się od dziecka, to ciężko jest cokolwiek zrobić. Faktycznie, kiedy dziewczyny przy-chodzą na pierwsze zajęcia i widzą, jak instruktorka się kręci, wisi na rurze do góry nogami to myślą, że nigdy w życiu tego nie zrobią. Po drugich zajęciach okazuje się jednak, że ktoś pokazuje im jak trzeba to wykonać i  nagle same to  robią! Kiedy im się to  udaje, zwykle chcą więcej i  podnoszą sobie poprzeczkę. Czasami dziewczyny tak się angażują, że kupują sobie rury i tre-nują w domu – mówi Patrycja.

Można taniec potraktować jako akrobatykę, ale równie dobrze można wykonywać go bardzo delikat-

nie, płynnie i  kobieco. Pole dance może być zmysło-wy, seksowny, ale nie erotyczny. — Każda dziewczyna może wypracować swój własny styl. Są oczywiście tan-cerki, które chcą by ich występ był erotyczny. Zresztą wiele szkól pole dance założyły striptizerki. Od nich również można się nauczyć pewnych ruchów, nato-miast na jakichkolwiek zawodach międzynarodowych za elementy erotyczne sędziowie odejmują punkty, dlatego raczej się ich unika – dodaje Patrycja.

Pole dance może ćwiczyć każdy. Nie trzeba mieć doświadczenia w tańcu, ani być wysportowanym. Wy-starczą dobre chęci i odrobina cierpliwości. Odporność na  siniaki też się przydaje… — Pole dance poprawia kondycję i  daje dużo lepsze efekty niż niejeden sport. Choć przed rozpoczęciem zajęć dobrze jest skonsulto-wać się z lekarzem. Jeśli ktoś ma problemy z kręgosłu-pem nie powinien go dodatkowo forsować. To nie jest najlepsza forma rehabilitacji – radzi instruktorka.

Sporo kobiet przychodzi na zajęcia, bo chcą na-uczyć się jakiegoś układu by zaprezentować go potem chłopakowi, czy mężowi. Ale ta  motywacja szybko zaczyna przeradzać się fascynację i  chęć zrobienia czegoś także dla samej siebie. Jak twierdzi Patrycja, najpierw podobają im się figury ładne, które robią przede wszystkim wrażenie wizualne, potem zaczy-nają preferować te  trudne. Wzrastają ambicje i  chęć sprawdzenia swoich możliwości.

Nie tylko kobiety oszalały na punkcie pole dance. — Tańczą również mężczyźni i co najciekawsze wcale nie ci określani popularnie jako zniewieściali. Wręcz przeciwnie, na  pole dance przychodzą faceci po  si-łowni czy judo. To naprawdę duzi mężczyźni, którym znudziły się tradycyjne formy ćwiczeń siłowych. Nic sobie nie robią z  ironii kolegów. Widzą za to pewne zalety… W  końcu faceci na  siłowni spędzają czas wśród innych spoconych przedstawicieli swojej płci, a u nas ćwiczą w towarzystwie dziewczyn – śmieje się instruktorka pole dance.

Tekst: Marzena RogozikZdjęcie: Marcin Kądziołka

Sejmik młodych ekologówjubileuszowy, dwudziesty Sejmik Ekologiczny od-

był się w  Zespole Szkół Ogólnokształcących Inte-gracyjnych na  osiedlu Słonecznym 12. Tym razem przebiegał pod hasłem „Czyste powietrze dla Krako-wa”. Merytorycznego wsparcia organizatorom udzie-lił Związek Stowarzyszeń Polska Zielona Sieć.

— Sejmik to okazja do poszerzenia wiedzy na te-mat zanieczyszczenia powietrza w Krakowie i wypra-cowania pomysłów i  praktycznych działań na  rzecz poprawy środowiska – tymi słowami rozpoczęła Sej-mik pani wicedyrektor ZSOI nr 5 Zofia Piber.

Na  spotkanie zostali zaproszeni uczniowie kra-kowskich szkół. Był obecny także przewodniczący Rady Dzielnicy XVIII Stanisław Moryc. Po powitaniu dzieci zostały podzielone grupy warsztatowe. W każ-dej grupie pod okiem ekspertów z  Polskiej Zielonej Sieci dyskutowano na temat wagi codziennych czyn-ności i  przyzwyczajeń dla środowiska. Omawiano sposoby przemieszczania się po Krakowie, segregację śmieci, podejście do zakupów i ogrzewania. Poruszo-na została też kwestia terenów zielonych w Krakowie. W trakcie warsztatów powstał list otwarty, który zo-stanie przekazany władzom Krakowa. Organizatorzy liczą, że  opracowane pomysły zostaną zapamiętane i  wdrożone do  codziennego życia. Kto ma zadbać o środowisko, jeśli nie młode pokolenie? (TP)

list Otwarty uczestników XX sejmiku ekOlOgicznegO dO mieszkańców i władz miasta krakOwa

Dnia 6 czerwca 2013 roku, my młodzież krakow-skich szkół, spotkaliśmy się w Zespole Szkół Ogólno-kształcących Integracyjnych nr 5 w Krakowie na XX Sejmiku Ekologicznym. Tym razem naszej debacie przyświecało hasło: „Czyste powietrze dla Krakowa”.

W  obliczu katastrofalnej jakości krakowskiego powietrza, szczególnie w  okresie zimowym, kiedy z powodu tzw. niskiej emisji - ogrzewania domów wę-glem, a  często także palenie odpadów, dopuszczalne normy stężeń pyłów zawieszonych, są  kilkukrotnie przekroczone. Przebywanie na zewnątrz i oddychanie krakowskim powietrzem staje się wtedy niebezpieczne dla naszego zdrowia. Wraz z nastaniem wiosny, a póź-niej lata, jakość powietrza niestety nie poprawia się znacząco. W ciepłe i upalne dni tworzy się w Krakowie tzw. smog fotochemiczny za sprawą nadmiernego ru-chu samochodowego. My, krakowska młodzież chce-my móc oddychać pełną piersią przez cały rok.

Celem tegorocznego sejmiku była wymiana doświadczeń i  zdobywanie wiedzy, jak możemy ograniczyć zanieczyszczenie powietrza. W  pracy warsztatowej wspierali nas swoją wiedzą specjaliści ze Związku Stowarzyszeń Polska Zielona Sieć.

My, młodzi krakowianie, przyszłość naro-du, proponujemy działania, które przyczynią się do  zmniejszenia stężeń niebezpiecznych pyłów za-wieszonych oraz innych zanieczyszczeń szkodzącym nam i środowisku naturalnemu.

prOsimy O:1. rozszerzenie działań proekologicznych w me-

diach przez propagowanie pozytywnych wzor-ców zachowań z udziałem dzieci i młodzieży;

2. wprowadzenie skutecznych mechanizmów ograniczających ruch samochodowy, szczegól-nie w centrum Krakowa;

3. wprowadzenie zakazu stosowania paliw stałych;4. wsparcie finansowe dla gospodarstw domo-

wych chcących wymienić paleniska węglowe na ekologiczne źródła ogrzewania;

5. systematyczne zwiększanie terenów zielonych, tak by każdy mieszkaniec Krakowa mógł w 10 minut dojść do parku;

6. większe inwestycje w transport zbiorowy i ro-werowy, by zminimalizować potrzebę codzien-nego używania samochodu w mieście.

my, uczestnicy sejmiku deklarujemy:• systematycznie podnosić swoją wiedzę eko-

logiczną i przyczyniać się do jej podnoszenia wśród koleżanek i kolegów;

• do szkoły przyjeżdżać w miarę możliwości na rowerach, transportem zbiorowym lub przy-chodzić pieszo;

• dbać o tereny zielone w sąsiedztwie szkoły i miejscu zamieszkania.

Powyższy list jest dowodem naszej troski o śro-dowisko i  wyrazem chęci bycia aktywnymi miesz-kańcami Krakowa.

Kraków, 6 czerwca 2013r.Uczestnicy XX Sejmiku Ekologicznego

/ / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / /

/ / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / /

LodołaMacz, bezpłatny dwutygodnik Nowej Huty. Nakład: 10 tysięcy egzemplarzy. Redaktor Naczelna: Matylda Stanowska. Redaktor prowadzący: Tomasz Piwowarczyk. Stała współpraca: Sonia Kozińska, Eliza Kubiak, Weronika Kupiszewska, Katarzyna Kąkolewska, Filip Michno, Anna Lepszy, Anna Piwowarczyk, Marzena Rogozik, Anna Szałaj, Anna Szczygieł, Joanna Urbaniec, Jarosław Tochowicz, Małgorzata Wąsik, Małgorzata Wierzchowska, Jacek Paweł Dargiewicz, Marcin Kądziołka, Jakub Kusy, Łukasz Lenda, Tomasz Bohajedyn. Projekt graficzny i łamanie: Creator.pl/ / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / /Adres redakcji: Teatr Łaźnia Nowa, osiedle Szkolne 25, tel. 12 425 03 20 w. 41, 42; redakcja@lodolamacz.pl; Lista dystrybucji: www.facebook.com/Lodolamacz.PismoLudziWalczacych. Reklama: Barbara Hoffmann, tel. 12 680 23 41; Wydawca: Teatr Łaźnia Nowa. Druk: Polskapresse./ / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / /Redakcja zastrzega sobie prawo do skracania i redagowania nadesłanych tekstów. Nie zwracamy materiałów niezamówionych. Nie uzasadniamy powodów niepublikowania tekstów. Redakcja i wydawca nie ponoszą odpowiedzialności za treść zamieszczanych ogłoszeń. Poglądy i opinie przedstawiane w publikowanych artykułach i opiniach czytelników niekoniecznie są zgodne z poglądami wydawcy i redakcji. Reprodukowanie bez zgody wydawcy jakichkolwiek materiałów zawartych w czasopiśmie Lodołamacz jest niedozwolone.

/ / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / /

/ / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / /

Gra

fika:

Łuk

asz

Lend

a

pole(camy) dance na rurze

uwaga – tu Nowa Huta !!!

lodołamacz///nr 32 [33] / 10-23 czerwca 201316///

/ / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / /

/ / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / /

/ / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / /

/ / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / /

Kolorowe bazaryObfite Opady deszczu zatrzymują tej wiOsny

ludzi w dOmach. wyganiają natOmiast z gleby rOślinną część naszegO ekOsystemu. dzielnicę

dawnO przykryła gęsta zieleń drzew, krzewów i traw. teraz pOra na rOśliny jadalne. nOwOhuckie targOwiska zdOminOwała czerwień pOmidOrów,

rzOdkiewek, truskawek. wspiera ją biel pietruszki, selera Oraz zieleń Ogórków i sałaty. jest kOlOrOwO i przede wszystkim smakOwicie: zapach świeżych plOnów wyparł na placu bieńczyckim arOmat tamtejszych zapiekanek. i mamy już spOsób na deszczOwą nudę – zrObimy sObie sałatkę!

Zdję

cia:

Joan

na U

rban

iec