uwaga – tu Nowa Huta !!!/ / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / /

bezpłatny dwutygodnik nowej hutynr 40 [41] / 30 września – 13 października 2013/ / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / /

/ / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / /

Zdję

cie:

Joan

na U

rban

iec

/ / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / // / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / // / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / /

Płaszcz i szpada w Łaźni Nowej

/// strona 7

Fryzjerka na ścigaczu

/// strona 8

Węglowe dylematy

/// strona 13

SZWADRON MOGILSKI

Twórca literatura

lodołamacz///bezpłatny dwutygodnik nowej hutylodołamacz///nr 40 [41] / 30 września – 13 października 2013///32///

/ / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / // / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / /

ZłApAłAM LIteRAcKIeGO

bAKcyLA

/ / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / /

/ / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / /

Życie podobno zaczyna się po czterdziestce. dla lucyny olejniczak – pisarki, autorki czterech ksiąŻek i optymistki kochającej podróŻe – prawdziwe, pełne przygód Życie rozpoczęło się na emeryturze! wtedy odkryła w sobie talent i dała się porwać pisarskiej pasji.

 moŻna powiedzieć, Że pisanie i podróŻe to dwie najwaŻniejsze pasje w pani Życiu. która z nich była pierwsza?Najpierw były podróże, to  od  nich wszystko się zaczęło. Po pobycie w Sta-nach spisałam wspomnienia w  formie książki „Opiekunka, czyli Ameryka widziana z  fotela”. Była to moja pierw-

sza książka – która została wydana jako ostatnia. Potem już połknęłam bakcyla i  do  dziś nie mogę się od  nie-go wyzwolić (śmiech). To  jest świetne zajęcie na emeryturze, dzięki temu się nie nudzę i  nie siedzę bezczynnie, na-rzekając na brak aktywności.

czyli to emerytura „zrobiła” z pani pisarkę?Wygląda na to, że tak. Wcześniej wyko-nywałam zawód laborantki medycznej, ale od  zawsze pisałam i  marzyłam, by kiedyś napisać książkę, choć wtedy wy-dawało mi się to niemożliwe. Kiedy by-łam w Stanach, pisałam listy do rodziny, w których opisywałam moje przeżycia, ale i  zabawne sytuacje z  dużą dawką humoru. Gdy wróciłam, syn namówił mnie, bym napisała książkę. Według mnie, by pisać, niekoniecznie trzeba mieć wykształcenie humanistycz-ne – ważniejsza jest tak zwana „iskra boża”, pozwalająca ubrać w  słowa hi-storię, którą chciałoby się opowiedzieć. Oprócz pisania zajmuję się także tłu-maczeniami, choć ostatnio zawiodłam się na  jednym z  dużych wydawnictw, które przez rok zwodziło mnie, obie-cując, że  pozwolą mi przetłumaczyć francuską książkę, którą dostałam od  wdowca po  autorce. On  osobiście mnie prosił, bym to ja dokonała tłuma-czenia na  język polski, a  to  wydawnic-two wypuściło na rynek inne tłumacze-nie, nie informując mnie o tym…

wyprawa do usa rozpoczęła przygodę z pisaniem, ale takŻe z podróŻowaniem. to była pani pierwsza, ale nie ostatnia podróŻ zagraniczna. dokąd udało się pani wyruszyć? Ćwierć wieku temu pierwszy raz wyje-chałam za granicę właśnie do  Stanów Zjednoczonych, potem stamtąd na  Ha-waje – to  była taka premia od  mojej babci, którą się wówczas opiekowałam, za „szczególne zasługi”. Historia tej nagrody jest opisana w  mojej książce. Później byłam we Włoszech, na Sycylii, gdzie mieszka mój brat, w  Tunezji, Ir-landii i we Francji. Kocham Paryż, któ-ry znam nawet chyba lepiej niż Kraków, bo  tam mam więcej czasu na  zwiedza-nie niż w  rodzinnym mieście i  często tam wracam. Ostatnio byłam prawie dwa miesiące we Francji, gdzie mieszka-łam w starym XVII-wiecznym klaszto-rze na wsi z 88-letnią pisarką francuską Marguerite Castillon du Perron. Ona w tej rezydencji pisała swoje wspomnie-nia, a ja byłam jej towarzyszką. Podczas tego pobytu udało mi się również napi-sać połowę własnego kryminału. Poza tym nauczyłam się tam manier, tego w jaki sposób podawać do stołu…

czyli podróŻe kształcą?Tak, zdecydowanie! Co  prawda, nie przyda mi się to  zapewne w  praktyce, ale być może wykorzystam to w jakiejś książce. Poznałam dzięki tej wypra-

wie zupełnie inny świat, gdzie się jada na srebrach rodowych i porcelanie pra-babki, gdzie zwyczaje i  tradycje mają ogromne znaczenie. Madame Castillon jest zubożałą księżniczką i w jej otocze-niu panuje iście dworska etykieta.

przykłada pani ogromną wagę do detali, z duŻą starannością buduje tło historyczne i kulturowe…Staram się przygotowywać bardzo do-kładnie, gromadzić informacje o  epo-ce, by zbudować autentyczne tło mojej powieści. Czasami całymi dniami do-czytuję, jakie potrawy wówczas jadano, co można było kupić w sklepie, jak ubra-ne były krakowskie przekupki. Dopiero kiedy zbuduję wierne tło epoki, nakła-dam na to fikcyjną opowieść i postaci.

„opiekunka, czyli ameryka widziana z fotela” jest efektem pani podróŻy. czy pozostałe ksiąŻki równieŻ mają związek z dalekimi wyprawami?Nie wszystkie. „Wypadek na ulicy Sta-rowiślnej” to historia mojego pradziad-ka, który był oficerem straży pożarnej w  Krakowie. Natknęłam się kiedyś w  Internecie na  notatkę, że  w  1900 roku na  ulicy Starowiślnej zdarzył się wypadek wozu strażackiego i  sierżant Teodor Henzelmann został ranny w  głowę. To  był mój pradziadek, więc ta historia mnie bardzo zainspirowała.

„Jestem blisko” napisałam po powrocie z Irlandii, dokąd pojechałam na zapro-szenie córki mojej kuzynki. Podczas tego pobytu obiecałam jej, że w podzię-ce napiszę książkę, której akcja będzie

toczyła się w Irlandii, a bohaterka – tak jak ona – będzie miała na  imię Mał-gosia. Zresztą często moi bohaterowie albo miejsca mają swoje pierwowzory w rzeczywistości.

niebawem odbędzie się festiwal literatury kobiecej, którego formułę wymyśliła grupa zaprzyjaźnionych pisarek, do której pani naleŻy. jak tylu kobietom, w dodatku wykonującym ten sam zawód, udaje się dogadać?Chyba jesteśmy dowodem na to, że ko-biety wcale nie muszą ze  sobą rywa-lizować (śmiech). Tworzymy grupę

dwunastu różnych kobiet, o  odmien-nych charakterach i  osobowościach, a  jednak bardzo się zaprzyjaźniły-śmy i zżyłyśmy. Mimo że każda z nas mieszka w  innej części kraju, spoty-kamy się, wspieramy. Pamiętam, jak występowałam w  jednym z  progra-mów telewizyjnych, do  którego ubra-ła mnie stylistka, i  moje koleżanki zaraz po  emisji odcinka zadzwoniły do mnie, że w tej sukience wyglądam świetnie i  koniecznie muszę ją kupić. Powiedziałam, że  jest bardzo droga i nie mogę sobie na to pozwolić. Zanim wróciłam do  Krakowa, na  koncie już miałam pieniądze na jej zakup! To do-wód na to, że jednak się da. A na festi-

wal w dniach 4-6 października w imie-niu swoim i  koleżanek serdecznie zapraszam!

wspominała pani o nowej ksiąŻce. uchyli pani rąbka tajemnicy przed czytelnikami „lodołamacza”?Jestem w  trakcie pisania pierwszego w mojej karierze kryminału – „Barman i  szamanka”, którego akcja dzieje się w  jednym z  pubów w  Krakowie… Ale nie zdradzajmy więcej szczegółów. Poza tym mam już w  głowie kilka nowych pomysłów, które czekają na realizację.

 Tekst: Marzena RogozikZdjęcia: Anna Szałaj

/ / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / /

/ / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / /

aktualności aktualności

lodołamacz///bezpłatny dwutygodnik nowej hutylodołamacz///nr 40 [41] / 30 września – 13 października 2013///54///

/ / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / // / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / /

/ / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / /

Zdjęcie: Sławom

ir Białkowski

Zdjęcie: z archiwum

Adam

a Gryczyńskiego

Zdjęcie: archiwum

Wandy K

raków

Zdję

cie:

Paw

eł S

urm

a

/ / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / /

/ / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / /

/ / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / /

/ / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / /

/ / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / /

/ / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / /

/ / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / /

/ / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / /

Impreza na piątkęjeśli ktoś spodziewał się dobrej za-

bawy, to na pewno się nie zawiódł! W  weekend 21-22 września odbyła się piąta edycja „Zajrzyj do  Huty”. Akcję zorganizowaną przez Muzeum Histo-ryczne Miasta Krakowa (MHK) i Part-nerów Muzeum Rozproszonego No-wej Huty można uznać za wyjątkowo udaną. Wycieczki, wyruszające spod nowohuckiego oddziału MHK, gro-madziły wielu zainteresowanych. Nie zabrakło chętnych na  zwiedzanie za-kamarków Teatru Ludowego czy schro-nów przy kinie „Świt”. Na  większość wycieczek, które wymagały wcześniej-szej rezerwacji, miejsca kończyły się już kilka dni przed wydarzeniem.

Sporym zainteresowaniem cieszy-ły się także gry miejskie, organizowane przez MHK przy współudziale nowo-huckich harcerzy. W sobotę uczestnicy gry „Nowohucka redakcja” próbowali stworzyć książkę o historii Nowej Huty. Aby prawidłowo wykonać wszystkie

zadania, trzeba było posiadać dużą wiedzę nie tylko na  temat przeszłości dzielnicy, ale też jej życia codziennego. Gracze musieli między innymi roz-poznawać logotypy instytucji i  akcji związanych z Nową Hutą, zlokalizować istotne punkty w  dzielnicy oraz wyka-zać się sprytem i kreatywnością. O tym, jak bardzo zabawa się podobała, świad-czy fakt, że kilka sobotnich drużyn wró-ciło następnego dnia, żeby spróbować swoich sił jeszcze raz. Niedzielna gra miejska „NHpoly” nawiązywała do zna-nej planszówki „Monopoly”. Zadania dla uczestników były związane przede wszystkim z nowohuckimi wsiami.

Ten weekend dla uczestników im-prezy był prawdziwą przygodą, dzięki której mogli na  nowo odkryć swoją własną dzielnicę. Każdy – bez wzglę-du na wiek i zainteresowania – znalazł tutaj coś dla siebie. „Zajrzyj do  Huty” po raz piąty pokazało klasę!

(IZ)

Nowa płyta i koncert New Model Army20 września, po  czterech latach

milczenia, zespół New Model Army powrócił z płytą „Between Dog And Wolf ”. Nowy album zawiera 14  utworów. Lider NMA, Justin Sul-livan mówi:

— Tytuł płyty został zaczerpnięty ze  średniowiecznego francuskiego po-wiedzenia mówiącego, że o zmierzchu

trudno odróżnić psa od  wilka, czyli przyjaciela od wroga.

To  zdanie idealnie pokazuje prze-mianę, jaką przeszedł zespół w  trak-cie pracy nad krążkiem. W  ramach promocji albumu New Model Army wystąpi 9 października w krakowskim Kwadracie. Organizatorem koncertu jest Galicja Productions.

Czwartki z angielską klasykąpaździernik w  Kinie Studyjnym

„Sfinks” upłynie pod znakiem ada-ptacji dzieł angielskiej literatury. W  ra-mach Dyskusyjnego Klubu Filmowego widzowie kina na osiedlu Górali 5 zoba-czą „Porządną kobietę”, „Plac Waszyng-tona” i „Powrót do Brideshead”.

„Sfinks” zaprezentuje film „Porząd-na kobieta” 10 października. Dzieło Mike’a Barkera jest komediodramatem opartym na sztuce Oscara Wilde’a. Pe-łen czarnego humoru i  błyskotliwych dialogów obraz opowiada historię in-trygantki Stelli Erlynne i lorda Roberta Windermera.

Kolejne dzieło cyklu, „Plac Wa-szyngtona” widzowie zobaczą 17 paź-dziernika. Film Agnieszki Holland jest opowieścią o  nieszczęśliwej miłości

Catherine Stoper i Morrisa Townsenda. Dzieło oparto na  opowiadaniu Hen-ry’ego Jamesa. Warto zwrócić uwagę na muzykę Jana Kaczmarka.

Serię filmów zakończy „Powrót do  Brideshead”. Dramat Juliana Jar-rolda jest adaptacją powieści Evelyna Waugha o  tym samym tytule. Opo-wiada o  odchodzącym w  przeszłość świecie arystokratycznego przepychu. Seans odbędzie się 24 października.

Ceny biletów różnią się ceną: normalne kosztują 14 zł, dla uczniów i studentów 12 zł, natomiast dla senio-rów 10 zł. Każdy seans rozpocznie się o  godzinie 19. Informacje o  pozosta-łych projekcjach miłośnicy kina znajdą na stronie www.kinosfinks.pl.

(TP)

Jesień trzydziestolecia

wraz z rozpoczęciem roku szkolnego Nowohuckie Centrum Kultury za-

inaugurowało nowy sezon. Aby przy-bliżyć plany na  najbliższe tygodnie, instytucja zorganizowała 19 września konferencję prasową. Tegoroczna je-sień przebiegać będzie pod znakiem trzydziestolecia placówki.

Obchody jubileuszu odbędą się w  dniach 4-6 października. Sobotnie i  niedzielne wydarzenia okraszono ty-tułem „Kombinat Kultury”. Będą to dni otwarte instytucji, czyli warsztaty, pre-zentacje i spotkania dotyczące działań NCK-u. Głównym punktem jubileuszu będzie koncert zatytułowany „Dorota

Miśkiewicz i  przyjaciele”, na  którym wystąpią takie postaci jak Zbigniew Wodecki, Wojciech Waglewski i  Kuba Badach. Odbędzie się on  w  niedzielę o godzinie 18.

Jubileusz trzydziestolecia to także pora na  zmiany. Kilka miesięcy temu pisaliśmy o roszadach na najwyższych stanowiskach NCK-u. Nowy dyrektor zaprezentował teraz na  konferencji nowe logo instytucji.

— Odświeżamy wizerunek, nawią-zując jednak do  architektury naszego gmachu – mówił o  grafice Zbigniew Grzyb. Autorem identyfikacji jest zna-ny plakacista Jędrzej Bobowski, o  któ-rego wystawie w NCK-u także wspomi-naliśmy na łamach „Lodołamacza”.

Na  konferencji wspomniano rów-nież o  zbliżającym się Nowohuckim Festiwalu Sztuki. Organizatorzy przed-stawili koordynatorkę artystyczną przedsięwzięcia, dobrze znaną naszym czytelnikom Martę Kozłowską. Festi-wal odbędzie się w  NCK-u  w  dniach 18-20 października. Więcej szczegó-łów na temat wydarzeń przy ulicy Jana Pawła II 232 znajduje się na  stronie www.nck.krakow.pl.

(TP)

Dzień otwarty instytucji pomocybudynek na  osiedlu Górali 19 ma

od  kwietnia nowych operatorów. Lokale po  Stowarzyszeniu „Siemacha” przejęły: Klub Integracji Społecznej Miejskiego Ośrodka Pomocy Spo-łecznej i  Warsztaty Terapii Zajęciowej Stowarzyszenia Pomocy Socjalnej

„Gaudium et Spes”. Aby przybliżyć mieszkańcom Nowej Huty swoją dzia-łalność, obie instytucje zorganizowały 17 września dzień otwarty.

KIS oferuje wsparcie grupowe i in-dywidualne w zakresie pomocy socjal-nej, prawnej i doradztwa zawodowego. Oprócz tego w  klubie prowadzone są  zajęcia komputerowe i  z  języka an-gielskiego. Poza tym klub realizuje pro-gram „oddłużanie”. Osoby zalegające z czynszem mają możliwość zatrudnie-nia z  przekazywaniem 50% wynagro-dzenia na spłatę zadłużenia.

— Jest wielu mieszkańców naszej dzielnicy, którzy po trzydziestu latach pracy ją stracili. I  my jesteśmy po  to, żeby im pomagać – zaznacza Kazi-mierz Kuc, kierownik Klubu Integracji Społecznej. Dodaje, że  w  klubowych zajęciach uczestniczyło w tym roku już ponad pół tysiąca osób.

WTZ prowadzi z  kolei rehabilita-cję osób niepełnosprawnych intelektu-alnie. Stosuje metody i techniki rozwi-jające umiejętności życia codziennego i  zawodowego. Uczestnicy korzystają z  bezpłatnych usług psychologów, pe-dagogów i pracowników socjalnych.

Więcej szczegółów na  temat dzia-łań nowohuckich jednostek pomocy społecznej uzyskać można na  stronie www.mops.krakow.pl.

(TP)

Hala podrożałanadchodzi wyczekiwany finisz bu-

dowy hali widowiskowo-sportowej w Czyżynach. Nie obyło się jednak bez komplikacji. Miasto do  inwestycji do-płaci 45 mln zł.

Spacerując po Parku Lotników czy przejeżdżając Aleją Pokoju, nietrudno dostrzec, że budowla nabiera kształtów. Imponuje zwłaszcza owalna kopuła dachu. Niestety, jak to  często z  taki-mi przedsięwzięciami bywa, koszty są większe niż planowane. Wzmocnio-no dach, ulepszono technologię elewa-cji, dostosowano systemy bezpieczeń-stwa do aktualnych wymogów. Projekt

powstał w  2008 roku i  teraz stał się po  prostu przestarzały. Koszt wzrósł więc do  515 milionów. Roczne utrzy-manie monumentu to  kolejne 8-10 milionów. Obliczono, że  aby obiekt mógł się sam sfinansować, odbywać się w nim musi 60 imprez rocznie. Na-jemców szukać mają m.in. Krakowskie Biuro Festiwalowe i Zarząd Infrastruk-tury Sportowej. Hala na dobre zacznie funkcjonować w  przyszłym roku. Li-czymy, że  dzięki niej doczekamy się w  Nowej Hucie korzystnych wyników. Sportowych i finansowych.

(TP)

Tenisowa Hutawanda Kraków otworzyła kolejną

sekcję. Od  września zrzesza adep-tów tenisa ziemnego.

Oferta szkółki tenisowej przezna-czona jest dla wszystkich: od  cztero-letnich dzieci po  osoby dorosłe. Bazą sekcji są  korty mieszczące się nieopo-dal basenu przy ulicy Bulwarowej. Tre-ningi prowadzi Hubert Paszkowski

– Halowy Mistrz Polski Amatorów i  lider klasyfikacji ATP polskich ama-torów. Zapisy prowadzone są  pod nu-merem telefonu 512  210  945 i  przez mail: biuro@tenisnowahuta.pl. Więcej informacji na  temat sekcji, rozkład za-jęć i ciekawostki tenisowe znajdują się na stronie www.tenisnowahuta.pl.

(TP)

Tydzień Bliskości u Norwidababy Wearing International Inc.

to  organizacja promująca noszenie dzieci w chustach, miękkich nosidłach czy po prostu na rękach. Instytucja or-ganizuje święto promujące ten sposób opieki nad dziećmi – Międzynarodowy Dzień Bliskości.

Na całym świecie promuje się istotę dotyku i bliskości oraz  ich oddziaływa-nia we wczesnym procesie wychowywa-nia dzieci. Akcja zagości także do  No-wej Huty. W dniach 7-13 października

w  Ośrodku Kultury im. C.K. Norwida (osiedle Górali 5) odbędą się warsztaty, wykłady i spotkania promujące ideę ro-dzicielstwa bliskości, ochrony zdrowia i ekologicznego stylu życia. Będzie moż-na się nauczyć wiązać chustę do nosze-nia potomstwa, jak rozwiązywać pro-blemy z karmieniem piersią, a nawet jak nauczyć się prowadzić dom bez chemii. Więcej informacji o  akcji znajdzie się na stronie www.okn.edu.pl.

(TP)

Zdję

cia:

Joan

na U

rban

iec

TeatrSztuka

lodołamacz///bezpłatny dwutygodnik nowej hutylodołamacz///nr 40 [41] / 30 września – 13 października 2013///76///

/ / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / // / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / /

/ / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / /

TRZEJ MUSZKIETEROWIE 5.10.2013///19.00///SObOTa 6.10.2013///17.00, 19.30///nIEdZIEla //////////////////////////

PICCOlO CORO dEll’EUROPa11.10.2013///19.00///piątek12-13.10.2013///17.00///SObOTa, nIEdZIEla ////////////////////////////////

KaSa bIlETOWa CZynna: poniedziałek: kasa nieczynnaWTOREK: 8.30-15.30środa: 12.00-19.00CZWaRTEK: 12.00-19.00piątek: 12.00-19.00W SObOTy I nIEdZIElE na 3 gOdZ. PRZEd SPEKTaKlEMREZERWaCJa@laZnIanOWa.Pl///////////////////////////////////////WWW.laZnIanOWa.Pl

//// / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / /

/ / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / /

/ / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / /

Zdje

cie:

arc

hiw

um te

atru

Łaź

nia

Now

a

Sceniczni muszkieterowieatos, portos, aramis i d’artagnian – cztery imiona, które zyskały światową sławę dzięki jednej powieści. kojarzone z honorem, przyjaźnią, walecznością i męstwem. od 5 października wkroczą na scenę teatru łaźnia nowa. szpady w dłoń! zbliŻa się premiera „trzech muszkieterów”!

giovanny Castellanos, reżyser znany nowohuc-kiej publiczności ze  spektaklu „Tango Nuevo” przygotował nowy projekt: adaptację XIX-

-wiecznej powieści Aleksandra Dumasa. Nie zabraknie mrożących krew w żyłach przygód, męskiej przyjaźni i honorowej walki, czyli elementów, które sprawiły, że „Trzej muszkieterowie” są beststellerem bez względu na wiek czytelników. Reżyser zapowiada, że tradycyjne wyobrażenie o mistrzach szpady to do-piero początek jego pracy nad spektaklem.

— Zaczęło się od  fascynacji legendarną historią Dumasa – opowiada Castellanos. – Spróbujemy wy-dobyć z  tego jednak inne tematy. „Trzej muszkiete-rowie” to  honor, przygody, szaleństwo, ale też dużo podwójnej moralności. To świat, gdzie każdego moż-na zabić, muszkieterowie chodzą pijani, rozrabiają. To nie jest świat, gdzie chcielibyśmy funkcjonować.

Francja Ludwika XVIII, kardynała Richelieu i dziel-nych gwardzistów królewskich będzie kreowana na sce-nie przez aktorów warszawskiego Teatru Montownia: Adama Krawczuka, Marcina Perchucia, Rafała Rutkow-skiego, Macieja Wierzbickiego oraz Monikę Fronczek.

Przed nimi bardzo wymagające zadanie – wielka po-wieść Dumasa składa się z wielu postaci i miejsc, które na  scenie będzie musiał odtworzyć pięcioosobowy ze-spół. Giovanny Castellanos przyznaje, że  to  właśnie ci aktorzy nadają spektaklowi ostateczny szlif i charakter:

— Aktorzy Teatru Montownia grali już wszystko, i  to we wszystkich możliwych konwencjach. Spotka-li się z  różnymi reżyserami i  tekstami. Teraz próbu-ją rozszyfrować Dumasa. Jest to  trudne: nie mają po dwadzieścia lat jak muszkieterowie. Te przygody i  zabawy mieli wcześniej, w  różnych sytuacjach. Te-raz muszą wyrwać się do nowej przygody. Czterech aktorów i aktorka będą chcieli ożywić siebie i legendę muszkieterów swoimi sposobami i metodami.

Bogate kostiumy, przepych i  blichtr – do  tego przyzwyczaili nas „Trzej muszkieterowie”. A  jak za-prezentują się na scenie Teatru Łaźnia Nowa? — Niech każdy przyjdzie ze  swoim przekonaniem o  „Trzech muszkieterach!” – zaprasza reżyser. Premiera spek-taklu odbędzie się już 5 października o godzinie 19 w Teatrze Łaźnia Nowa.

Tekst: Izabela ZawadzkaZdjęcia: Bartosz Siedlik

Bis dziecięcego chórui

dea przejęcia władzy przez dzieci i  oddania im głosu oraz prawa do  wypowiedzi to  podstawa powieści Janusza Korczaka „Król Maciuś Pierw-szy”. To właśnie ten tekst jest inspiracją do spek-

taklu Igi Gańczarczyk „Piccolo Coro dell’Europa”. Mały chór europejski (bo tak brzmiałby po polsku ten tytuł) w pełnej humoru i zabawy formie próbuje stworzyć świat rządzony przez najmłodszych. Akto-rzy w wieku 9-12 lat brali udział nie tylko w próbach teatralnych, ale także w warsztatach integracyjnych, poświęconych takim wartościom jak partycypacja

czy równość. Scenariusz do przedstawienia jest wy-nikiem pracy warsztatowej, improwizacji i  inspira-cji zaczerpniętych z literatury. Najmłodsi widzowie będą mogli wziąć bezpośredni udział w  spektaklu, współtworząc utopijny świat regulowany przez dzieci. Dla dorosłych będzie to  szansa na  zobacze-nie świata z  perspektywy maluchów. Po  lipcowej premierze Piccolo Coro dell’Europa wraca na scenę Teatru Łaźnia Nowa 11, 12 i 13 października.

Tekst: Izabela Zawadzka

KULTURApasja

lodołamacz///bezpłatny dwutygodnik nowej hutylodołamacz///nr 40 [41] / 30 września – 13 października 2013///98///

/ / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / // / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / /

/ / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / /

pamiętacie szaloną grupę filmową rafiko? absurdalne etiudy w niemym klimacie to jednak za mało dla jednego z załoŻycieli grupy miłosza konarskiego. od ponad roku prowadzi on program internetowy dla miłośników literatury – „z kamerą wśród ksiąŻek”.film na podstawie ksiąŻki – jasne. ksiąŻka o filmie – czemu nie. ale film o ksiąŻce? skąd ten pomysł?W  pewnym momencie stwierdziłem, że  w  RaFiKo robimy projekty, które mało gdzie docierają, i że trzeba zreali-zować coś swojego. Robiliśmy filmy ar-tystyczne, a chciałem zrobić coś stricte rozrywkowego, trafiającego do  ludzi. Związku z  tym, że od kilku lat aktyw-nie działam w  społeczności YouTube, stwierdziłem, że  to  będzie dobre pole działania. Wymyśliłem, że  chciałbym robić vlog, tylko na  początku nie wie-działem o  czym. Zastanawiałem się, co  mi zajmuje najwięcej czasu poza grupą filmową. I  jest to  czytanie ksią-żek. Czytam od zawsze i wszystko.

i postanowiłeś się tym podzielić z internautami...Wszyscy znajomi wiedzieli, że  dużo czytam, i  zgłaszali się do  mnie z  pyta-niem, po co warto sięgnąć. Zawsze do-radzałem, więc teraz robię to samo, ale w  wersji ogólnodostępnej. Założyłem program internetowy: opisuję tytuły, wydarzenia, przedstawiam recenzje.

jak wspominasz początki?Pierwszy odcinek to  było wprowa-dzenie: inwokacja, o  czym będzie ka-nał. Potem zacząłem mówić o  książ-kach, które czytam. Na początku była

książka Rafała Kosika, potem biografia Johna Lennona. Założenie od początku było takie, żeby nie były to  typowe re-cenzje – ani nie siedzenie przed kame-rą i mówienie. Chciałem, żeby to miało humor i żeby się to miło oglądało.

od początku twoja praca przebiega podobnie czy moŻe miałeś jakieś punkty zwrotne? Koło dwudziestego odcinka nastąpił przełom. Zrobiłem recenzję „Zmierz-chu” oczami faceta. Seria czterech ksią-żek była bardzo krytykowana, a ja chcia-łem sprawdzić, o co w niej chodzi. Drugi przełom nastąpił, gdy zgłosił się do mnie portal literacki upadli.pl i  zapropono-wał współpracę recenzencką. Koope-ruję także z  kilkoma wydawnictwami. Otrzymuję darmowe książki w  zamian za recenzje. Teraz wystarczy, że  wyślę link do jakiegoś pisarza i bez problemu

otrzymuję jego najnowszą książkę z  au-tografem i  dedykacją. Mogę zdobyć za darmo praktycznie każdą książkę, która pojawi się na polskim rynku.

Poza tym wszystko wykonuję sam – od pomysłu po realizację. Jeśli chodzi o  jakość filmów, to  nastąpił, gdy za-cząłem je nagrywać na green screenie. Dzięki niej mogę dodać dowolne tło do każdego nagrania.

jaka jest częstotliwość pojawiania się filmików w sieci?Na  początku pojawiały się nieregular-nie. Jednak po  pół roku stwierdziłem, że  muszę je wrzucać cyklicznie, co  ty-dzień. Premiery są w każdy piątek o go-dzinie 19. Mam za sobą 39 kilkuminu-towych odcinków i  ponad pół tysiąca stałych widzów na  YouTube. W  skali Internetu to jest niewielka liczba. Książ-ki po prostu czyta mało osób, a jeszcze mniej ogląda coś o nich w Internecie.

czy wrzucane przez ciebie materiały mają jakiś feedback? Tak. Przede wszystkim są  to  komenta-rze pod filmikami. Czasem wywiązują się bardzo ciekawe dyskusje: i na temat tego, co  powiedziałem, i  na  temat sa-mych książek. Nawiązałem w ten sposób wiele znajomości. Poza tym prowadzę

konkursy, w  których do  wygrania są  – oczywiście – książki. Przebieram się za postaci literackie i  widzowie zgadują. To akurat jest proste. Ale czasem wyma-gam od konkursowiczów kreatywności. Kiedyś konkurs polegał na  doradzeniu panu Tadeuszowi w  sprawie kłopotów sercowych. Ludzie tworzyli obrazki, jedna dziewczyna przysłała dziesięcio-stronnicowe opowiadanie.

wiem, Że działasz nie tylko na youtube. Zrobiła nam się całkiem ciekawa spo-łeczność na  Facebooku na  profilu mo-jego programu. Mój fanpage ma ponad 700 aktywnych fanów. Przez ten por-tal skontaktowała się ze  mną telewi-zja. Od niedawna mam swój program. Żeby było śmieszniej – w TVP Katowi-ce. Raz na miesiąc jest audycja „Śląskie czyta” i  ja mam tam swoją minutkę, gdzie mówię o  literaturze młodzie-żowej. Nie muszę na  szczęście jeździć na Śląsk – mam na tyle zaawansowany warsztat, że  wszystko robię w  domu i im przesyłam.

jaki jest schemat filmiku?Najpierw trzy zdania zaciekawiające. Potem stała czołówka. Następnie mó-wię, o  czym jest książka. Oczywiście bez zdradzania szczegółów akcji – nie psujemy lektury. Staram się mieć jakieś rekwizyty, przebierać się tematycz-nie, w zależności od książki. Chcę też rozszerzyć swoją działalność – planuję zrobienie serii „Z  kamerą wśród fil-mów” i  „Z  kamerą wśród wydarzeń”. Ciągle chciałbym się rozwijać, a  prze-cież jest tyle rzeczy do nagrania!

Tekst: Tomasz PiwowarczykZdjęcia: Marcin Kądziołka

/ / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / /

/ / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / /

ścigacz był twoim wymarzonym motocyklem?Zawsze podobały mi się crossy i bardzo chciałam mieć taki motocykl. Zresztą od  crossa wszystko się zaczęło – kole-ga pozwolił mi się nim przejechać i już wiedziałam, że na tym się nie skończy. Ale cross to  nie jest motor do  jazdy po  mieście, dlatego kupiłam ścigacza hondę 600RR, a być może kiedyś prze-siądę się na suzuki 750. Benzynę mam chyba we krwi (śmiech), bo  motorem jeździ mi się nawet łatwiej niż rowerem, chociaż początkowo nie dotykałam na-wet stopami podłoża.

motocykle traktujesz powaŻnie? wiesz – zloty, wyścigi, zawrotne prędkości? Nie do końca. Jeżdżę dopiero od trzech sezonów i  nie biorę udziału w  wy-ścigach. Nie jestem zawodową moto-cyklistką, a  raczej pasjonatką. Mam świadomość, że  jest wielu lepszych motocyklistów ode mnie, a  ja jeżdżę bardziej amatorsko, dla siebie, nie na  pokaz. Na  zlotach bywam raczej sporadycznie. Najczęściej jeżdżę z  ko-leżanką Pauliną, którą poznałam w ze-szłym roku na jednym ze spotkań mo-tocyklowych. Naszą ulubioną trasą jest droga na Zarabie, tam jest w miarę spo-kojnie i nawet jest knajpa motocyklowa.

jeździsz hobbystycznie, ale jednak prędkość jest spora, więc bywa niebezpiecznie. nie boisz się?Chyba najbardziej boją się moi rodzice, ale przyznam, że  jazda na  motocyklu nie należy do  najbezpieczniejszych. Parę razy się przewróciłam, podczas jednego z  upadków nie miałam na  so-bie kombinezonu, a  bardzo łatwo jest

„przykleić się do asfaltu”. Pamiętam, jak jechałam lewym pasem, wyprzedzając samochód, a  prawym jechał TIR. Na-gle zaczął zjeżdżać na mój pas i wtedy

autentycznie się wystraszyłam. Zauwa-żył mnie w  ostatniej chwili. Czasem więc bywa niebezpiecznie, ale zdarza się, że  jest zabawnie. Kiedyś pojecha-liśmy z kolegą motocyklami za miasto, a że on miał już starą oponę do wymia-ny, postanowił „spalić gumę”. Niestety lekko przesadził i opona pękła. Musie-liśmy czekać do późna w nocy na trans-port, bo wszyscy już spali (śmiech).

twoją pasją, ale i źródłem utrzymania jest fryzjerstwo. co było najpierw – fascynacja ścigaczami czy zamiłowanie do strzyŻenia? Zdecydowanie fryzjerstwo! Już kiedy byłam małą dziewczynką, czesałam mamę, która czasami miała już tego dość (śmiech). Marzenie się spełniło i  obecnie jestem fryzjerką w  salonie na  Czyżynach, choć po  cichu myślę o  własnym biznesie. Motocykle fascy-nują mnie dopiero od kilku lat, ale uda-ło mi się w  jakiś sposób połączyć obie moje pasje. Na moim fanpage’u Karoli-na Niespodzianka Osobisty Fryzjer fani często pytali mnie, jaka fryzura jest naj-lepsza na motor, jakie ścięcia proponuję. Umieściłam więc w odpowiedzi upięcia, które według mnie są praktyczne i wy-godne. Również wielu moich znajo-mych motocyklistów pyta mnie, co jest na topie w naszym środowisku.

kobieta na motocyklu to jednak nadal kobieta i fryzura to dla niej rzecz święta. jakie upięcie poleciłabyś pod kask dla posiadaczek długich włosów?Sama mam długie włosy, więc ła-twiej mi powiedzieć, które fryzury się sprawdzają i  w  których najwygodniej się jeździ. Najlepsze są  te upięte nisko nad karkiem, bo wysokie kucyki prze-szkadzają pod kaskiem. Może być jakiś ciasno związany kok, żeby nic nie fru-

wało, bo to przeszkadza podczas jazdy, a  później ciężko rozczesać włosy. Naj-gorzej, kiedy jeździ się z rozpuszczony-mi włosami, zwłaszcza jeśli są podatne na plątanie. Kosmacą się, są narażone na  uszkodzenia mechaniczne, wy-suszenie, osadzanie się kurzu i  spalin, a przez to później się łamią, wypadają przy próbie rozczesania, po prostu się niszczą, dlatego lepiej je schować pod kask. Dobry jest też lekko uniesiony warkocz francuski – takie delikatne upięcie, w razie gdyby się coś rozsypało po ściągnięciu kasku, nadal będzie wy-glądać naturalnie. Choć i  do  takiego upięcia warto użyć dużej ilości lakie-ru do  włosów, żeby fryzura zachowa-ła swój kształt. Krótsze włosy można związać np. w  dwa kucyki albo dwa warkocze, a  z  całkiem krótkimi jest dużo prościej: wystarczy zastosować pastę albo gumę do  włosów. Za to  pa-nowie motocykliści zwykle nie mają z tym problemu, oni po prostu zwykle proszą o ścięcie całkiem na krótko lub maszynką – i po kłopocie.

słoneczne lato juŻ niestety poŻegnaliśmy, teraz czeka nas kilka jesiennych miesięcy. jaki kolor włosów będzie modny tej jesieni?Jesień to  taka pora roku, która mieni się wszystkimi kolorami. Złociste, żółte i  czerwone liście zaczynają obsypywać drzewa. I podobnie jest z włosami. Mod-ne są jesienne kolory. Pamiętacie ombre hair? Ciemne włosy u nasady z mocnym przejściem do  blondów na  końcach? W  sezonie jesień-zima na  rynek wkra-cza nowa koloryzacja sombre hair: u na-sady robi się ciemny kolor, a na końców-kach stosuje się przejście o  jeden, dwa tony jaśniejsze. W tym przypadku kolor wygląda bardzo subtelnie i  naturalnie i  jest mniej kontrastujący niż w  om-bre. Co  do  fryzur modnych tej jesieni

– zdecydowanie warto postawić na  nie-co dłuższe kobiece grzywki z  prze-działkiem na  środku, rozchodzące się po  bokach twarzy. Więcej pomysłów znajdziecie na moim fanpage’u.

a co z włosami puszącymi się podczas jesiennej słoty? Żadna kobieta nie lubi mieć

„siana” na głowie...Włosy skłonne do  puszenia się muszą być pielęgnowane specjalnymi kosme-tykami. Ja polecam linię kosmetyków profesjonalnych, które chronią włosy przed wolnymi rodnikami, odpowied-nio natłuszczają włosy i  zapobiegają puszeniu. Dobrze, by takie kosmetyki posiadały system anti-frizz, zapobiega-jący puszeniu i elektryzowaniu włosów nawet podczas deszczu. A po jesieni nie pozostaje nam nic innego jak schować włosy pod kaptur lub czapkę, bo zima to dla nich ciężki okres!

Tekst: Marzena RogozikZdjęcia: Anna Szałaj

kocha szybkie motocykle, ale wiatr we włosach to nie dla niej. jej fryzura musi być nienaganna! karolina – posiadaczka hondy 600rr i fryzjerka w ch czyŻyny opowiada o miłości do ścigaczy i najlepszych fryzurach dla motocyklistów.

/ / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / /

/ / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / /

benzynę mam

we krwi, a nożyczki

w ręku

Przeczytane na YouTube

historiakawaleria

lodołamacz///bezpłatny dwutygodnik nowej hutylodołamacz///nr 40 [41] / 30 września – 13 października 2013///1110///

/ / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / // / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / /

/ / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / /

rozmowa z henrykiem bugajskim, załoŻycielem i dowódcą krakowskiego szwadronu ułanów im. marszałka józefa piłsudskiego.

miłość do koni, a takŻe zamiłowanie do historii wynosi się z domu? czy moŻe świadomy pewnych rzeczy człowiek stwierdza pewnego dnia, Że połączenie jednego z drugim moŻe być sposobem na Życie? Urodziłem się i  wychowałem u  stóp Kopca Wandy, w  pobliżu klaszto-ru Ojców Cystersów. Wywodzę się z  patriotycznej rodziny, gdzie takie wartości jak umiłowanie ojczyzny i  kultywowanie miłości do  niej po-przez różne formy – jak np. śpiewanie pieśni patriotycznych z  okazji róż-nych uroczystości – było rytuałem niezwykle oczywistym. Nie będę ukrywał, że  również bliskość klasz-toru miała wpływ na  to, jakie warto-ści starałem się pielęgnować w  sobie przez całe swoje życie. Jeżeli chodzi

o konie, to swego czasu w samej Mogi-le było ich dużo więcej. Bo było gdzie jeździć – nie zapominajmy, że  błonia mogilskie były niegdyś największymi w Krakowie!

właśnie w mogile zaczął pan swoją przygodę z jeździectwem i równieŻ w tym miejscu zapadła decyzja o utworzeniu ułańskiego szwadronu, gdzie ma on swoją siedzibę.O  tym, żeby powstał szwadron, mo-gący równocześnie przybliżać i  upa-miętniać największe wydarzenia z polskiej historii, myślałem na długo przed jego założeniem i były to dosyć nieśmiałe marzenia. W  końcu podją-łem decyzję, aby własnym sumptem sformować szwadron. Dodatkowo

założenie takiej grupy rekonstruk-cyjnej spotkało się z  dużą aprobatą władz miasta Krakowa i  władz woje-wództwa. Z  początku nie za bardzo wierzyłem, że  plan się powiedzie, przez blisko dwa lata wstrzymywa-łem się z utworzeniem grupy i w tym czasie istnieliśmy niejako „na dziko”. Przekonali mnie prominenci władz krakowskich, którzy zapowiedzieli, że  szwadron będzie pełnił funkcję reprezentacyjną, obiecano mi także wszelką pomoc i finansowe wsparcie. Na  sesji Rady Miasta Krakowa 19 lu-tego 1999 roku jednogłośnie zatwier-dzono istnienie Krakowskiego Szwa-dronu Ułanów im. Marszałka Józefa Piłsudskiego.

na czym polega działalność takiej szczególnej grupy rekonstrukcyjnej?Szwadron pełni przede wszystkim funkcję reprezentacyjną podczas ob-chodów świąt narodowych i  szczegól-nych rocznic. Asystujemy także przy różnych mniej nagłaśnianych, a  jakże ważnych uroczystościach, jak cho-ciażby przy odsłanianiu pomników naszych narodowych bohaterów czy wielkich Polaków. W  przeciągu 16 lat asystowaliśmy ponad 400 razy przy upamiętnianiu najważniejszych dat z kart polskiej historii.

Trzy lata temu byliśmy na Litwie, zaproszeni specjalnie przez Polaków obwodu wileńskiego. Litewska Polonia walczyła o wejście do Sejmu litewskie-go. Byliśmy tam po to, by ich podnieść na duchu, pokazać, że w  tak ważnym dla nich momencie jesteśmy z  nimi. W  tym roku udało nam się dojechać pod Kahlenberg, wzgórze pod Wied-niem, pod którym król Jan III Sobie-ski toczył zwycięski bój z  Turkami. Dzięki wsparciu władz XIX dzielnicy Wiednia, do której należy wzgórze Ka-hlenberg, udało się założyć obóz pod wzgórzem, w którym stacjonowały na-sze wojska. Kiedy husarzy pojawili się w przebraniu, widok był niesamowity, ludzie byli wprost porażeni tym, jak to wygląda na żywo.

Wszystko, co  robimy, czynimy ku chwale ojczyzny, pamiętając o żyjących jeszcze kombatantach i o naszej historii.

podstawowym uniformem, najczęściej przez szwadron prezentowanym, jest mundur z okresu ii rzeczypospolitej. nie jest to jednak jedyny strój, w jaki przebierają się członkowie grupy. To, jakie umundurowanie czy jaki strój prezentujemy, zależy oczywi-ście od  konkretnych wydarzeń histo-rycznych, jakie chcemy upamiętnić. Na  upamiętnienie Odsieczy Wiedeń-skiej zakładamy zbroje husarskie, wa-żące same w  sobie ok. 27 kilogramów. Należy pamiętać również o  charakte-rystycznych skrzydłach, które dopina się koniom. Stroje, które są w naszym posiadaniu, pochodzą z  różnych źró-deł. Nasze konie asystowały w wielu fil-mach – między innymi przy „Ogniem i mieczem” – z którego to mamy część rekwizytów. Oprócz tego zdobywamy je także na własną rękę: z  teatrów, po-magają nam też specjaliści, którzy ta-kie stroje wykonują na zamówienie.

krakowski szwadron ułanów działa jako stowarzyszenie. ilu członków liczy obecnie?Na  chwilę obecną mamy około 27-28 członków stowarzyszenia. Nie ma żadnych ram wiekowych, najmłod-szy członek liczy sobie 14 lat. Mamy również nieliczne grono pań – obec-nie trzy dziewczyny pomagają nam przede wszystkim przy koniach, dbają o nie, pielęgnują, kiedy nie ma jeźdźca, starają się go zastępować. Czasem się zdarza, że  biorą udział w  „kadrówce”. Moja córka była z nami na Kahlenber-gu jako hajduczek.

Oprócz tego, że  działamy jako grupa rekonstrukcyjna, staramy się także edukować najmłodszych. Poma-galiśmy biednej młodzieży z nowohuc-kich rodzin, która przychodziła do nas na  zajęcia. Szwadron poprzez swoje działanie pokazuje nie tylko, czym jest miłość do  ojczyzny, ale także kultura i poszanowania dla drugiego człowieka.

czy będąc stowarzyszeniem, szwadron dostaje jakieś wsparcie na swoją działalność? Oprócz wsparcia słownego tak napraw-dę nie ma nic. Jesteśmy jedynym w hi-storii naszego miasta tego typu przed-sięwzięciem, nad którym Rada Miasta Krakowa wzięła patronat, ale – niestety

– nic z  tego tytułu nie wynika. Wielo-krotnie zaufaliśmy władzom miasta, województwa i  nie tylko, kiedy mowa była o pomocy finansowej, o wsparciu naszej działalności. Tak naprawdę fi-nanse na  naszą działalność nigdy nie zostały zatwierdzone na  sesji Rady Miasta, chociaż nam to  wielokrotnie obiecywano. Wiemy, że  naszą gru-pę wspierają m.in. wnuczki Henryka Sienkiewicza, rodzina rotmistrza Pi-leckiego, rodziny Żołnierzy Wyklętych. Mamy firmę, z  której bierzemy zaso-by finansowe, ale całą resztę kosztów

pokrywamy z  własnej kieszeni. Nie może to  jednak trwać wiecznie. Jeżeli sytuacja się nie zmieni, nasze stowa-rzyszenie będzie istniało tylko do koń-ca tego roku kalendarzowego.

trudno nie mieszać do obecnej sytuacji finansowej rozmaitych przybytków kultury czy stowarzyszeń wszechobecnego kryzysu. i to nie tylko finansowego – bo czy społeczeństwo ma świadomość historyczną i potrzebę upamiętniania wydarzeń, które miały miejsce przecieŻ w tak odległych czasach?Na  jednych z  wielu ob-chodów 3 Maja, w  któ-rych uczestniczyliśmy,

przechodnie i  ludzie nas obserwują-cy rozdawali naszym ułanom kwiaty ze łzami w oczach. Może ciężko to so-bie wyobrazić, nie widząc tego na żywo, ale widok Kawalerii na  pięknych ko-niach naprawdę porywa za serca. Wy-daje mi się, że być może pod względem świadomości historycznej jesteśmy trochę uśpieni, ale widać, że  ludzie naprawdę potrzebują tego, co  my im oferujemy, tym bardziej w  takich mo-mentach jak świętowanie narodowych uroczystości. Patriotyzmu można uczyć i  to  nie tylko z  książek, dlacze-go w takim razie nie robić tego w taki sposób, jak to pokazuje nasz szwadron?

Przed nami niedługo uroczystości Święta Niepodległości. Jeżeli po  11 Li-stopada nikt nam nie pomoże, będzie-my musieli zamknąć swoją działalność. A to by była naprawdę wielka strata.

Tekst: Anna PiwowarczykZdjęcia: Joanna Urbaniec

patriotyzmu moŻna nauczyć

/ / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / /

/ / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / /

bez funduszy krakowski szwadron ułanów nie będzie w stanie realizować swojej misji. wszelkie wsparcie finansowe moŻna przesyłać na numer konta:pko bank polski s.a. oddział w krakowie – 27 1020 2892 0000 5102 0178 6854

węgielsegregacja

lodołamacz///bezpłatny dwutygodnik nowej hutylodołamacz///nr 40 [41] / 30 września – 13 października 2013///1312///

/ / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / /

/ / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / /

„rewolucja!” – grzmiały media na temat zmian w gospodarce odpadami w gminach. „zobacz, ile zapłacisz więcej!” – straszyły okładki tabloidów w osiedlowych kioskach z prasą. minęły juŻ ponad dwa miesiące obowiązywania nowych zasad segregowania i odbioru odpadów – miasto uwaŻa, Że z tej swoistej próby wyszło zwycięsko, a wdroŻenie nowego systemu przeszło bez większych utrudnień. czy rzeczywiście?

czyste intencjeOd początku lipca władze nad naszymi odpadami sprawuje gmina. Ona orga-nizuje i odpowiada za nowy system od-bioru odpadów, którego nadrzędnym celem jest systematyczne zwiększanie poziomów recyklingu surowców wtór-nych. Do  tego zobowiązani jesteśmy do  sukcesywnej redukcji ilości składo-wanych odpadów.

Miasto na  potrzeby systemu po-dzielono na  pięć sektorów, w  których drogą przetargów wybrano firmy ob-sługujące wywóz śmieci. Mamy przy blokach żółte, niebieskie oraz zielone pojemniki. Zyskaliśmy również rabat na  naszym rachunku za śmieci, jeżeli zadeklarowaliśmy ich segregowanie. Nie wierzysz w to, co czytasz? Słusznie.

Do  którego pojemnika wyrzucić karton po mleku, a do którego zużytą pieluchę? Słychać często głosy miesz-kańców, którzy twierdzą, że nie wiedzą, jak segregować odpady. Zaskakujące jest, że  w  skali kraju, przy wdrażaniu tak ważnych przepisów, nie ma usyste-matyzowanych zasad segregacji. Gmi-ny manewrują kolorami pojemników, ich liczbą czy też obowiązkiem przy-gotowania opakowań surowcowych (np. wstępnego umycia słoika) przed ich wyrzuceniem. To  niestety zmusza Cię, drogi Czytelniku, do studiowania za każdym razem na nowo zasad śmie-ciowych w  miejscu aktualnego prze-bywania. Nie zostaliśmy odpowiednio wcześnie poinformowani o  nowych zasadach, a  zorganizowana w  naszym mieście akcja informacyjna systemu okazała się zwyczajnie mało efektyw-na. Czy naklejki na  koszach i  kartki

zapełnione małym drukiem wywiesza-ne na klatkach schodowych są w stanie zmieni nasze dotychczasowe nawyki?

brudne efektyWybrałem się na  jedno z  wielu bloko-wisk w Nowej Hucie.

— Chciałbym segregować, ale nie mam gdzie wyrzucić śmieci. Do  tej pory nie ma żółtego pojemnika! – mówi mi zirytowany mieszkaniec. I  rzeczywiście, w wiacie śmietnikowej zamkniętej na  cztery spusty znajdują się dwa pojemniki. Każdy w  kolorze niebieskim, czyli przeznaczone na  po-zostałe po  wyselekcjonowaniu do  żół-tych pojemników odpady komunalne. Przy wiacie brakuje także oddzielnego pojemnika na szkło.

— Na razie jest po staremu – doda-je pan Jerzy. Warto dodać, że – mimo iż  nie mają takiej możliwości – miesz-kańcy bloku zadeklarowali segregację odpadów już od  początku lipca. W  ta-kiej sytuacji można korzystać z  ciągle działających w  mieście tzw. dzwonów. Jednak trzeba zwrócić uwagę na  to, że  ich liczba raczej maleje, niż wzra-sta. W pobliskim wieżowcu natomiast zamknięto zsyp, bo  administracja uznała, że  segregacja odpadów przy jego dotychczasowym zastosowaniu nie miałaby sensu. Efektem tego jest wystawienie obok wejść do budynków kontenerów na  odpady segregowane, które naprawdę skutecznie psują krajo-braz okolicy.

Na osiedlu obok wszystko wydaje się w porządku – jest odpowiednia licz-ba pojemników w  odpowiednich ko-lorach. Moją uwagę natomiast zwraca

fakt znacznego przepełnienia pojem-ników w  kolorze żółtym. Mieszkańcy segregują, co  cieszy – ale odpady nie mieszczą się w wyznaczonym kontene-rze. Zatem worki ze  śmieciami lądują obok niego. Żółte pojemniki opróż-niane są  raz na  tydzień, niebieskie dwa razy w tygodniu, a zielone co naj-mniej dwa razy w miesiącu. Wydaje się, że to nie wystarcza.

Wśród mieszkańców kontrowersje nadal wzbudza zasada wspólnej odpo-wiedzialności za śmieci. Spółdzielnia podjęła decyzję o  tym, że  mieszkań-cy solidarnie będą segregować odpa-dy. Oczywiście zadecydowała o  tym w  głównej mierze wysokość nowej,

„korzystniejszej” opłaty za wywóz śmieci, która tak czy inaczej jest wyż-sza od  tej przed wielkimi zmianami. Co  w  przypadku, gdy któryś z  miesz-kańców nie zgadza się na przyjęty sys-tem i  ignoruje jego zasady? Zarządca systemu przeprowadza rutynowe we-ryfikacje składanych deklaracji śmie-ciowych. Stwierdzenie uchybień może skutkować zmianą opłaty za śmieci po  cenniku jak za odpady niesegre-gowane. Dla wszystkich. Dochodzi więc do takich sytuacji, że mieszkańcy bloków bacznie spoglądają sąsiadom na ręce, a  raczej na  ich worki ze  śmie-ciami. Zdecydowanie nie poprawia to ich wzajemnych relacji. Inną rzeczą są pojawiające się pomysły kierowania kamer monitoringu zamontowanego na  danym bloku na  wiatę śmietniko-wą. Obiekt monitorowany 24/7? Zatem

jeden za wszystkich, wszyscy za jedne-go? Więcej pytań niż odpowiedzi.

kto posprząta?Założenia nowego systemu są  jak naj-bardziej trafne. Gorzej z  jego organi-zacją. Miasto miało blisko dwa lata na opracowanie koncepcji zmian, więc być może dwa miesiące to  jeszcze za mało na  wystawienie oceny ich pracy. Podejmowane są  już pierwsze kroki, których celem jest naprawa niedocią-gnięć systemu, które – jak obiecuje zarządca – zostaną dokonane jak naj-szybciej. Chodzi tu  przede wszystkim o korektę częstotliwości odbioru odpa-dów. Jak się okazało, zawyżona stawka za wywóz śmieci prawdopodobnie już od przyszłego roku zostanie zmieniona, tzn. zmniejszona.

Na pewno będę bacznie przyglądał się rozwojowi sytuacji z nadzieją, że na-stępny artykuł będzie przynamniej o  połowę krótszy. Bez zbędnego na-rzekania, za to z samymi pochwałami

– w  szczególności dla państwa, którzy segregują bez zbędnych problemów.

a żółty pojemnik pojawił się wreszcie w wiacie śmietnikowej. Pan Jerzy nareszcie ma gdzie

wyrzucać starannie posegregowane odpady. Trafiają one jednak częściej obok kontenera, ze względu na jego cią-głe przepełnienie. Pojemnika na szkło jak nie było, tak nie ma.

Tekst i zdjęcie: Grzegorz Kwas

kraków straszy smogiem nie od dziś. Jednak od tego roku wła-dze miejskie podejmują poważ-ne kroki, które mają zmniejszyć

zanieczyszczenie powietrza na  terenie aglomeracji. Trwają ostatnie prace nad ustawą zakazującą palenia węglem w piecach. Według ustaleń ma ona zo-stać wprowadzona w życie już tej zimy.

Projekt opracowany przez radnych ma zostać podpisany w  październiku i  zacząć obowiązywać od  stycznia. Sza-cuje się, że  w  Krakowie liczba pieców węglowych waha się od 30 do 60 tys. Ten problem dotyka także wielu mieszkań-ców Nowej Huty. Nastroje dotyczące wej-ścia w życie nowych przepisów są gorące.

— Dla mnie nowy projekt to bzdu-ra – mówi pani Elżbieta, która swój dom w  Mogile ogrzewa węglem. — Jestem za tym, żeby chronić środowisko, tylko że  to  są  koszty. Mnie niestety nie stać. Muszę wyrzucić ten piec, który mam, i instalować… ale co? Na olej? Jest bardzo drogi. Panele solarne? Też są bardzo dro-gie. Jeśli miasto chce wprowadzić taki za-kaz, niech sfinansują powiedzmy w 80 % te panele słoneczne. Wtedy będę za tym.

Według projektu radnych mia-sto ma zwracać mieszkańcom nawet do  90% kosztów, które będą musieli przeznaczyć na  wymianę starych pie-ców na  urządzenia, które są  zgodnie z nowymi przepisami (kotły gazowe lub olejowe, nowoczesne urządzenia z  po-dajnikiem automatycznym na  węgiel lub biomasę, ogrzewanie elektryczne, podłączenie do  sieci cieplnej). Okres przejściowy ma trwać pięć lat. W  tym czasie wszystkie piece węglowe powin-ny zostać usunięte. Zgodnie z  nowymi przepisami zostanie wprowadzony tak-że zakaz wydawania pozwoleń na budo-wę domów, których głównym źródłem ogrzewania będzie węgiel.

— Jakby to  było tańsze, to  jak najbardziej, zwłaszcza jeśli dopłacą – przyznaje pani Krystyna mieszkająca w Przylasku Wyciąskim. — Nie wierzę w to, żeby zwrócili 90%, ale jeśliby tak było, to  czemu nie. Ja za węgiel i  tak muszę dać na zimę ponad 800 zł i jesz-cze się brudzimy, siedzimy w  kotłow-ni non stop. Niech mi dopłacą, wtedy mogę zrezygnować z pieca na węgiel.

Władze przewidują dopłaty wyrów-nujące różnice w wysokości rachunków płaconych przy nowej instalacji grzew-

czej. Do największych plusów ogrzewa-nia domów gazem należą przede wszyst-kim wygoda, elektroniczne sterowanie i brak produkowanych przy spalaniu od-padów. Jednak jest to prawie dwukrotnie droższe od palenia węglem, które z kolei wiąże się ze  stałą kontrolą pieca oraz niedogodnościami.

— Na  gazowy? Nie! – protestuje pani Elżbieta. — Gaz jest drogi. Ja mam dom piętrowy i  nie ogrzeję go gazem. Jeśli takie artykuły jak gaz i olej opało-wy będą tanie i nas będzie stać, to nie mam nic przeciwko temu, ludzie sami na  to przejdą. Jest to wygodne, bo nie trzeba się brudzić w tym węglu i popie-le i jeszcze myśleć, żeby było czym opa-lić. Jest to idealne, wygodne, kapitalna sprawa. Ale niestety – za drogie i  nas na to nie stać.

Radni nowohuckich dzielnic, za-pytani o konsekwencje, jakie niesie za sobą wprowadzenie ustawy odpowia-dali, że problem mają tylko właściciele domków jednorodzinnych.

— W  przypadku dzielnicy XV ustawa nie ma żadnych konsekwencji – wyjaśnia Piotr Serafin, przewodni-czący rady dzielnicy Mistrzejowice. — Większość to  są  blokowiska, ilości domków są znikome, a do tej pory te-mat jest mi obcy - nikt się z  tym pro-blemem nie zgłaszał. Ludzie odchodzą od węgla, wolą mieć czyściutko, dlatego raczej wybierają groszek.

Więcej domów opalanych węglem znajduje się na Wzgórzach Krzesławic-kich. W  jednym z  nich mieszka wice-

przewodniczący rady i  zarządu dziel-nicy XVII – Jan Kawa. Jego stosunek do  zmiany w  przepisach jest zgodny z opiniami mieszkańców Nowej Huty.

— Od lat w domach paliło się wę-glem. Śledzę dane o  poziomie zapyle-nia. Zawsze jest powyżej normy, nawet w  lecie, kiedy się nie pali. Czyli przy-czyna leży raczej w samochodach, kor-kach, a  nie węglu! - komentuje Kawa. — Ludzie pokupowali ekologiczne kotły na  groszek, które kosztowały powyżej 10 tysięcy złotych. Dofinansowanie – bardzo chętnie, ale czy wiadomo już, w  jakiej będzie kwocie? To  musi być koło 600 milionów złotych, jak to się ma do planu budżetu miasta?

Najwięcej osób, które będą mu-siały dostosować się do  nowych roz-porządzeń mieszka w  obrębie dziel-nicy XVIII (Nowa Huta). — Patrząc na okręgi wyborcze, mamy trzy, w któ-rych stoją domki – wylicza Stanisław

Moryc, przewodniczący dzielnicy XVIII. — Obejmuje to około 4-5 tysię-cy osób. Ile tam jest domów, w których opala się węglem? Nie jestem w stanie powiedzieć, nie mam takich danych.

Według radnego, odpowiednie osłony socjalne dla najuboższych miesz-kańców (dopłaty do  wymiany pieców i  wyższych rachunków) powinny spo-wodować, że  nowe przepisy nie będą zbyt uciążliwe dla nowohucian.

— Należy pamiętać, że w tym roku ma rozpocząć się budowa ekospalarni. Będzie też wybudowana magistrala cie-płownicza, do  której mogą podłączyć się mieszkańcy najbliżej położonych domów, czyli Mogiły i Lesiska – doda-je radny osiemnastki. — Może to  być korzystna alternatywa dla ogrzewania domów węglem.

Tekst: Izabela ZawadzkaGrafiki: Tomasz Bohajedyn

/ / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / /

/ / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / /

/ / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / /

Śmieciowa zawierucha Grzanie antysmogowe

/ / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / /

redakcja

ten artykuł miał być całkiem inny. sednem przestało być Życie pośmiertne dawnego „prefabet-u”, a stał się człowiek. czyściciel miasta. saprofag.

myślałem, że nie zastanę tu nic, tym bardziej nikogo. Spodzie-wałem się wyłącznie opusz-czonych hal, żelastwa i śladów

bytności okolicznych pijaczków. Gdy za hałdami żelazobetonu w drżącym od upału powietrzu niczym miraż wy-łoniły się ludzkie postacie, wiedziałem, że będę musiał wywrócić cały tekst do góry nogami…

Przyznam, że miałem pietra, w końcu mogłem nakryć ich przy czynności niedozwolonej. Zupełnie niepotrzebnie. Przebywają tu legal-nie, czyszcząc z żelaza pozarastane chaszczami ruiny, po których za rok przechadzać się będą zwiedzający krakowskie Expo.

„Dzień dobry. Mogę zrobić pań-stwu kilka zdjęć?”

Grupka osób w rowie przypomi-nającym wyrobisko starego kamienio-łomu stanowczo odmawia. Odwracają się tyłem, chowają między zwałami betonu. Jeden z pracujących mężczyzn składa propozycję: daj stówę to mo-żesz fotografować.

„Nie mam”, odpowiadam.„To nie ma zdjęć”, ucina.„Nam pan może zrobić zdjęcie!” –

woła ze szczytu hałdy ogorzały od słoń-ca mężczyzna. „Ja nie mam się czego wstydzić. Niech pan robi do woli”.

„Przez myśl mi nie przeszło, że ko-goś tu spotkam”, zagaduję.

„To jak stare blokowisko”, od-powiada jeden z nich. „Niby umarłe, a jednak żyje własnym życiem”.

„Dlaczego panowie tu są?”„Jak to dlaczego. Dorabiamy i tyle”.„A nikt was stąd nie wygania?”„Jesteśmy tu oficjalnie, nie krad-

niemy, nie robimy nic złego. Ludzie myślą, że wszyscy złomiarze to bez-domni pijacy. Nieprawda. Ja mam dom, pracę, ale to nie wystarcza. Chcę uczciwie dorobić parę groszy”.

„A można?” – pytam.„Nigdy nie wiem, ile zarobię

na >>kursie<<. Dziś może tysiąc, a może być że sześćdziesiąt, a jutro dwieście złotych. Wielka niewiadoma”.

„Zdejmij spodnie do zdjęcia!” – woła ktoś z „dołu”.

„Na chleb z masłem jest”, wtrąca swoje trzy grosze drugi ze „złomiarzy”.

„Z masłem?” – zaperza się młody chłopak, który wyskoczył niczym diabeł z pudełka. „Na margarynę ledwo wystarcza. Proszę powiedzieć, da się wyżyć za 1300 złotych? Pracuję uczciwie, ale, k…a, nie idzie”. Znika za rumowiskiem tak szybko, jak się pojawił.

„A jak wyglądają relacje między >>zbieraczami<<? Jest jakiś podział na terytoria? Walka o złom?”

„Nic z tych rzeczy. Dlaczego miał-bym komuś zabierać. Toż to jego praca. Nie wchodzimy sobie w drogę. Taki wspólny los”.

„Ciężki?” – pytam naiwnie.„Proszę popatrzeć.” Mężczyzna

podchodzi, wyciąga w moją stronę otrzepane o spodnie, spracowane ręce. Czerwone, opuchnięte, z bąblami.

„Szczerze wolałbym biegać z aparatem i robić zdjęcia niż być tu”.

Oglądam swoje ręce. Od klepa-nia w klawiaturę i pstrykania zdjęć nie nabawi się człowiek odcisków… Mam, czego chciałem. Rzucam okiem na sklejone taśmą buty i zakurzone łachmany.

„Niech pan uważa. Pełno tu żela-stwa, można się pokaleczyć…”

Tekst i zdjęcia: Jakub Kusy

lodołamacz///bezpłatny dwutygodnik nowej hutylodołamacz///nr 40 [41] / 30 września – 13 października 2013///1514///

/ / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / // / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / /

/ / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / /

/ / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / /

Gra

fika:

Łuk

asz

Lend

a

/ / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / /

Lodołamacz, bezpłatny dwutygodnik Nowej Huty. Nakład: 10 tysięcy egzemplarzy. Redaktor Naczelna: Matylda Stanowska. Redaktor prowadzący: Tomasz Piwowarczyk. Stała współpraca: Sonia Kozińska, Eliza Kubiak, Weronika Kupiszewska, Katarzyna Kąkolewska, Filip Michno, Anna Lepszy, Anna Piwowarczyk, Marzena Rogozik, Anna Szałaj, Anna Szczygieł, Joanna Urbaniec, Jarosław Tochowicz, Małgorzata Wąsik, Małgorzata Wierzchowska, Jacek Paweł Dargiewicz, Marcin Kądziołka, Jakub Kusy, Łukasz Lenda, Tomasz Bohajedyn. Korekta: Wojciech Lulek. Projekt graficzny i łamanie: Creator.pl/ / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / /Adres redakcji: Teatr Łaźnia Nowa, osiedle Szkolne 25, tel. 12 425 03 20 w. 41, 42; tel. kom. 500 641 948; redakcja@lodolamacz.pl; Lista dystrybucji: www.facebook.com/Lodolamacz.PismoLudziWalczacych. Reklama: Barbara Hoffmann, tel. 12 680 23 41; Wydawca: Teatr Łaźnia Nowa. Druk: Polskapresse./ / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / /Redakcja zastrzega sobie prawo do skracania i redagowania nadesłanych tekstów. Nie zwracamy materiałów niezamówionych. Nie uzasadniamy powodów niepublikowania tekstów. Redakcja i wydawca nie ponoszą odpowiedzialności za treść zamieszczanych ogłoszeń. Poglądy i opinie przedstawiane w publikowanych artykułach i opiniach czytelników niekoniecznie są zgodne z poglądami wydawcy i redakcji. Reprodukowanie bez zgody wydawcy jakichkolwiek materiałów zawartych w czasopiśmie Lodołamacz jest niedozwolone.

Dofinansowano ze środków Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego

byt

/ / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / /

/ / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / /

/ / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / /

/ / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / /Saprofagi*

*saprofag, szczątkojad (gr. sapros – zgniły, phageín – jeść, pożerać) – organizm zwierzęcy odżywiający się martwymi lub rozkładającymi się szczątkami innych organizmów.

Feralny podjazdZmienia się przestrzeń na os. Teatralnym od strony al. gen. Andersa. Nie ma kina – jest Tesco. Knaj-pę zastąpiła księgarnia. Nie zmieniają się jednak problemy osób niepełnosprawnych w  tej okolicy. Podjazd nie spełnia swojej funkcji. Winnych brak, kto ma się tym zająć – nie wiadomo. Jak zwykle są  tylko pokrzywdzeni, którzy za każdym przejaz-dem w stronę ZUS-u muszą prosić kogoś o pomoc. Zdjęcia: Anna Szałaj

Sto lat, Kombinatorze!/ / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / /

kombinator – miejsce, które znają wszyscy nowohucia-nie, klub, który przyciąga swoją pozytywną energią

i  niepowtarzalną atmosferą – obchodzi swoje piąte urodziny! Wielkie świętowanie zaczyna się 5 października – wtedy w  Kom-binatorze wystąpi Czesław Mo-zil w  swoim solowym projekcie Czesław Śpiewa Solo Act. Wyda-rzenie będzie bardzo kameralne, kierowane do  najbliższych, za-przyjaźnionych gości. Oficjalna data urodzin klubu to  12 paź-dziernika. Wtedy planowana jest wielka, otwarta impreza./ / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / /

— Zapraszamy wszystkich gości, nie tylko stałych bywalców. Będziemy się wspólnie bawić, oglądać zdjęcia z wcześniejszych imprez – mówi Jacek Dargiewicz, współwłaściciel Kombinatora. / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / /

— Jesteśmy po  dużym re-moncie i chcemy, żeby to też był prezent dla gości. Jesteśmy pięć lat w Nowej Hucie, przez ten czas dużo się zdarzyło. Poznaliśmy dużo osób, mamy wielu znajo-mych i  przyjaciół. Chcemy im podziękować za te lata!

uwaga – tu Nowa Huta !!!

lodołamacz///nr 40 [41] / 30 września – 13 października 201316///

/ / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / /

/ / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / /

Zdję

cia:

Joan

na U

rban

iec

Zdjęcie: Anna Kucyba

Sztuka złomuzłomex przy ulicy igołomskiej 27 to nie tylko skup i sprzedaŻ metali wszelkiego koloru i rodzaju. przedsiębiorstwo udziela się takŻe artystycznie, współpracując ze związkiem artystów polskich i akademią sztuk pięknych. złomex udostępnia materiały, z których artyści wykonują rzeźby. to przy ulicy igołomskiej swój teledysk do piosenki „odjazd” kręciła renata przemyk. zdjęcia z tego i innych recyklingowych przedsięwzięć znaleźć moŻna na stronie www.zlomex.pl. rzeźba: arkadiusz szostak