PRZEDSZKOLE PUBLICZNE NR 34 W TARNOWIE

Autorki: mgr Teresa Fiksak i mgr Marta Kubis

POSZERZENIE PRAC ZESPOŁU

DS. POMOCY PSYCHOLOGICZNO -

PEDAGOGICZNEJ

INNOWACJA PEDAGOGICZNA

PROGRAM 34

Wakacje 2016 – logopeda Teresa Fiksak i „prawie” psycholog Marta Kubis – spotykamy się i rozmawiamy o potrzebie dodatkowego wsparcia dla dzieci. Decydująca staje się wiedza nt rozwoju

we wczesnym i średnim dzieciństwie, a także wnioski wysunięte pod koniec roku nt poszerzenia

działań zespołu dotyczące pomocy psychologiczno - pedagogicznej w placówce.

Dochodzimy do wniosku, że nauczyciele mają bezpośredni wpływ na okres średniego

dzieciństwa, poprzez kontakt z dzieckiem w placówce oświatowej,

a pośredni na okres wcześniejszy poprzez edukację rodziców.

By właściwie dobrać rodzaj pomocy trzeba

było zdobyć wiedzę nt. rozwoju dziecka

w interesujących nas okresach.

Wiedzę tę zdobyłyśmy poprzez studia,

szkolenia, konferencje.

Okres prenatalny – I, II i III trymestr.

Okres wczesnego dzieciństwa, który trwa

do okresu przedszkolnego

oraz

Okres średniego dzieciństwa (wiek przedszkolny). Przypomnijmy sobie, co charakteryzuje dziecko w tym okresie:

Sprawny rozwój motoryczny i sensoryczny umożliwiający swobodne poruszanie się do istniejących obiektów; noszące cechy stałości i obiektywności;

Posiada wiele doświadczeń na temat właściwości fizycznych obiektów oraz relacji między nimi;

Umiejętność rozwiązywania problemów w działaniu oraz poprzez kombinacje myślowe;

Opanowało językowe i pozajęzykowe sposoby porozumiewania się z innymi, zna podstawy systemu gramatycznego języka;

Nawiązuje relacje nie tylko z dorosłymi ale i z innymi dziećmi – rozwój społeczny i emocjonalny;

Na rozwój fizyczny ma wpływ: płeć, rasa i warunki środowiskowe, dziecko jest szczuplejsze, sylwetka wydłuża się, rozrasta się część twarzowa głowy;

Zmiany UN ( układu nerwowego) powadzą do zwiększenia sprawności w kierowaniu uwagą, możliwa jest refleksja nad własnym zachowaniem, rozwiązywanie problemów;

Rozwój motoryczny – kombinacje ruchowe, płynność, harmonia, rytmiczność;

Osiągnięcia w zakresie samoobsługi;

Rozpoznaje kształty, potrafi reprodukować figury i litery, rozróżnia barwy i odcienie, rozwija kompetencje językowe;

Wzrasta wrażliwość słuchu muzycznego i fonematycznego;

Polepsza się orientacja w większych przedziałach czasu, lepiej ujmowana kolejność zdarzeń, orientacja w przestrzeni.

Kształtowanie się osobowości.

Czyli najistotniejszym czasem, w którym

kształtuje się osobowość człowieka przypada

na pięć pierwszych lat życia dziecka. W tym

czasie buduje ono fundamentalne poczucie

bezpieczeństwa, głównie z obiektem

znaczącym, najbliższą osobą, od której może

uczyć się współodczuwania i prawidłowych

relacji. W tym czasie też pojawiają się

pierwsze trudności, kryzysy rozwojowe,

z którymi dziecko radzi sobie, przy

współudziale osób znaczących. Jeśli konflikt

ten nie zostanie pomyślnie rozwiązany – może

stać się przyczyną zaburzeń i mieć

konsekwencje w dorosłym życiu( Ericson).

Zrozumiałyśmy, że:

Agresywne dziecko stanie się agresywnym

dorosłym. Tak będzie, chyba, że

w odpowiednim czasie nauczymy to dziecko

akceptować swoje emocje i radzić sobie

z nimi.

Poznałyśmy problemy kliniczne związane

z fazami rozwoju, które mogą zaburzyć

prawidłowy rozwój dziecka w wieku

przedszkolnym. Ta wiedza pomogła nam we

właściwym doborze dzieci do form pomocy.

Deprawacja matczyna (nieorganiczny zespół opóźnienia rozwoju, hospitalizm, choroba sieroca, zaniedbywanie dziecka): to pozbawienie dziecka zaspokojenia jego potrzeb psychicznych, wskutek czego zaburzony zostaje jego rozwój zarówno psychiczny, jak i fizyczny.

Zerwanie więzi matka – dziecko lub jej zakłócenie jest traumą o długotrwałych skutkach. Kiedy nawiązana więź jest stabilna pojawiają trzy fazy zachowania dziecka w sytuacji zaburzenia: faza protestu, rozpaczy i wyparcia, czyli zachowania świadczące o tym, że opiekun znaczący i jego brak wpływa na wzmożoną płaczliwość, zachowanie agresywne i autoagresywne (samookaleczanie się etc.).

Zaznajomiłyśmy się z zaburzeniami rozwoju dotyczącymi okresu średniego dzieciństwa (wiek przedszkolny):

Zaburzenia odżywiania (nadmierny apetyt – żarłoczność, brak łaknienia, awersje pokarmowe, szkodliwe upodobania pokarmowe).

Zaburzenia wydalnicze (mimowolne oddawanie moczu bądź kału, kiedy dziecko miało już za sobą skuteczny trening czystości).

Zaburzenia snu (trudności w zasypianiu, budzeniu się, sen przerywany, niespokojny; zaburzenia przysenne – para somie (chodzenie we śnie, mówienie, nadmierna ruchliwość); lęki nocne, koszmarne sny).

Zaburzenia komunikowania się (opóźniony rozwój języka i mowy, zaburzenia recepcji mowy lub ekspresji, jąkanie).

Wczesnodziecięca masturbacja.

Zaburzenia lękowe (separacyjny, lęki przyrodnicze: przed ciemnością, burzą, morzem; lęk przed karą).

Nerwice ruchowe ( tiki, zaburzenia snu, lęki nocne, nawyki ruchowe).

Nerwice wegetatywne ( moczenie mimowolne, zanieczyszczanie się kałem).

ADHD – zespół nadpobudliwości psychoruchowej.

Zrozumiałyśmy, że utworzenie

Sieci Współpracy z rodzicami, z dzieckiem

przy współudziale innych nauczycieli i

specjalistów pomoże właściwie zdiagnozować

dziecko i dostosować pomoc do jego

indywidualnych potrzeb.

Bazą zawsze jest zbudowanie poczucia

bezpieczeństwa, rozwijanie umiejętności

komunikacji, oswojenie lęków, które często

stoją na drodze w prawidłowym przebiegu

rozwoju.

Uogólniając - poczucie odpowiedzialności za

pomoc w integralnym rozwoju w kluczowym

okresie życia jakim jest średnie dzieciństwo

oraz świadomożć, że trafna diagnoza,

współpraca z rodzicami dziecka,

specjalistami, nauczycielami, przy

wykorzystamiu odpowiednich metod

i technik pracy terapeutycznej, korekcyjno –

kompensacyjnej, logopedycznej może

poprawić jakość życia i istotnie wpłynąć na

jego przebieg oraz przyszłość młodego

człowieka – skłoniła nas do napisania

innowacji, czyli poszerzenia prac zespołu

ds.pomocy psychologiczno – pedagogicznej.

We wrześniu 2016 r., na Radzie

Pedagogicznej została zatwierdzona do

realizacji Innowacja pedagogiczna o nazwie

PROGRAM 34. Czas trwania innowacji to

okres od 01.09.2016 – 30.06.2020 r.

Autorki innowacji: mgr Teresa Fiksak

i mgr Marta Kubis zaprosiły do współpracy

inne osoby chętne – do prowadzenia różnych

form terapeutycznych z dziećmi.

Stworzenie możliwości wszechstronnego

rozwoju umysłowego, psychicznego

i społecznego wyrównywanie deficytów

rozwojowych, poprawa funkcjonowania

w grupie, kształtowanie osobowości w oparciu

o akceptację emocji, własnych

i cudzych odczuć, o budowanie relacji

i poczucia bezpieczeństwa.

Przewidziana została realizacja

34 założeń PROGRAMU.

terapii pedagogicznej (muzykoterapia –

Małgorzata Lalewicz, plastykoterapia –

Renata Kumorek, Barbara Pikul,

bajkoterapia – Elżbieta Trojanowska oraz

sensoryka – Agnieszka Biedroń)

zajęcia z logopedii - Teresa Fiksak

grup wspomagania (zajęcia korekcyjno –

kompensacyjne : Teresa Fiksak i Monika

Sypek

oraz

Prowadzone przez Martę Kubis obejmujące

rehabilitację psychologiczną, psychoprofilaktykę

(prewencję), interwencję kryzysową.

CEL: udzielenie wsparcia emocjonalnego,

budowania poczucia bezpieczeństwa,

zredukowania lęku, praca nad emocjami, a także

kontakt z rodzicami i placówkami pomocowymi.

Specyficzna grupa wspomagania liczy 7 osób,

spotykamy się indywidualnie, bądź w grupach

2 osobowych, są to dzieci, których zachowanie

jest szczególnie niepokojące.

METODY I TECHNIKI PRACY: wywiad, obserwacja

elementy metody relaksacji progresywnej wg

Jacobsona, masaże relaksacyjne, psychodrama,

autorska kula emocji, a przede wszystkim techniki

projekcyjne – dzięki którym dziecko wyraża siebie

poprzez rysunek, a także w odniesieniu do postaci

ze świata zabaw, fantazji.

Spotkania indywidualne to swoiste dopełnienie

innych form terapeutycznych,

w których dziecko bierze udział w ramach pomocy

psychologiczno – pedagogicznej, ujawniając

problemy natury emocjonalnej, czy sytuacyjnej.

Przedstawiamy też inne formy

terapeutyczne funkcjonujące

w ramach innowacji PROGRAM 34:

Cel - wczesne wykrycie wszelkich zakłóceń w prawidłowym przebiegu rozwoju mowy

i wymowy, zakłóceń percepcji i pamięci słuchowej, pomoc logopedyczna sprzyjająca wyrównaniu szans

edukacyjnych każdego dziecka, oraz utrwalanie prawidłowych nawyków w mowie dziecka -rozwój mowy

przebiegający w indywidualnym rytmie u każdego dziecka,

prowadzenie licznych zajęć pokazowych i koleżeńskich –integracyjnych z cyklu „Zabawy

z dźwiękiem”,

współpraca z innymi specjalistami na terenie przedszkola i poza nim, min: ze Szkołą Podstawową

Integracyjną nr 11, Poradnią Psychologiczno-Pedagogiczną.

nawiązywanie kontaktu z logopedą, budowanie klimatu aktywności i sukcesu na zajęciach,

współpraca z innymi dziećmi w ramach zajęć grupowych i innymi osobami: rodzice, nauczyciele,

samodzielne próby podejmowania zabaw w wyniku których dziecko powtarza proste wyuczone nawyki w sferze mowy i wymowy,

umiejętność artykulacji prawidłowej głoski,

rozumie celowość spotkań, dostrzega zmiany w swoich umiejętnościach,

w wypowiedziach śmiałość, emanowanie radością i zadowoleniem,

lepsze funkcjonowanie w grupie przedszkolnej, prezentacje swoich sukcesów na forum grupy, wobec innych osób, na uroczystościach lub prezentacjach poetyckich,

dzielenie się wrażeniami z zabaw z logopedą, z rodzicami

metody logopedyczne –wywoływania i utrwalania głosek, masażu twarzy

metody aktywizujące: słowne - umowy, polecenia, opowiadania, zagadki

waloryzacyjne: wyrażanie uczuć w stwarzanych sytuacjach

elementy Metody Wspierania Rozwoju –„Terapia bajką”

metoda „Terapia zabawą”

elementy Metody Dobrego Startu wg. M. Bogdanowicz –„Od wierszyka do rysunku”

elementy metody „Pedagogika zabawy”

elementy integracji sensorycznej,

Inne metody i techniki: logorytmika,

rytmizacje tekstów, wierszyki na dziecięce

masażyki, wiersze i bajki wspomagające

rozwój mowy, rysowane wierszyki, śpiewanie

piosenek, opowiadania logopedyczne,

ćwiczenia przygotowujące narządy mowy do

poprawnej wymowy głosek: oddechowe,

fonacyjne, ortofoniczne, artykulacyjne: warg,

języka, podniebienia.

1.Zabawy z wierszem i piosenką .

2.Zabawy i ćwiczenia oddechowe, artykulacyjne i ortofoniczne.

3.Ćwiczenia usprawniające percepcję i pamięć słuchową.

4.Ćwiczenia artykulatorów.

5.Wywoływanie i utrwalanie głosek.

6.Stymulacja mięśni twarzy.

7.Rysowane wierszyki.

8.Zabawy na koncentrację na czytanym i opowiadanym tekście.

9.Zabawy i ćwiczenia słownikowe: wskazywanie i nazywanie czynności, powtarzanie dźwięków w sylabach prostych (zabawy dykcyjne, fonacyjne, głosowe), poznawanie słów i wyrazów przeciwstawnych, rozumienie rzeczowników w nazwach z bajek , wierszy i piosenek, używanie czasowników w czasie teraźniejszym i przyszłym, używanie przyimków na podstawie obrazków, rozumienie przysłówków, zabawy bitami …

10.Tworzenie opowiadań, wierszy, historyjek.

11.Wprowadzanie zabaw integrujących treści i zabawki.

12.Etapowość i tematyczność zabaw –jedna zabawa wynika z drugiej.

Stosowana jako jedna z metod dających uczucie odprężenia, uwolnienia od napięcia. Jej głównym

zadaniem jest polepszenie jakości życia człowieka. Zapobiega trudnościom życiowym, a gdy one wystąpią z ich rozwiązaniem, zmniejszeniem

i likwidacją.

Prowadzona jest indywidualnie lub jako forma zajęć grupowych. W naszym przedszkolu stosujemy drugą formę. Podstawą jej jest

nawiązanie kontaktu z dziećmi oraz stworzenie bezpiecznej i akceptującej atmosfery.

1.Zajęcia plastyczne dają radość, możliwość działania i tworzenia. Rozwijają wyobraźnię, myślenie, pamięć, uwagę. Zarazem uczą samodzielności, zaradności, dokładności, ładu oraz organizacji pracy.

2. Poprzez działania plastyczne dzieci ciągle rozwijają się, uwalnia się ich indywidualna ekspresja oraz emocje i odczucia związanie z ich obecnym stanem psychicznym oraz fizycznym.

3. Pozwalają wypełnić im czas i nie dopuścić do zamartwiania się, dzieci są w stanie wiele zdziałać. Dzieci mają możliwość wyrażania tych myśli i przeżyć, które są trudne do przekazania w słowach, ujawnienia tych, które są tłumione oraz odreagowania emocji, napięć, a także odnajdowania zadowolenia z wykonania pracy plastycznej.

4. Mogą tworzyć rzeczy, dzięki którym dowartościowują się, rosną ich ambicje. Plastykoterapia uwrażliwia dzieci, sprawia że są one otwarte na otaczający ich świat.

malowanie farbami i pędzlem oraz palcami,

całą dłonią lub innymi środkami,

malowanie pastelami i kredkami woskowymi,

lepienie w masie solnej, plastelinie,

collage,

grafika i inne.

Niektóre z tych technik wymagają pewnych

uzdolnień, a inne są proste i dają wiele

radości oraz satysfakcji.

„Jesienne drzewo” – dokańczanie bibułą połowy naklejonego drzewa, gniecenie, zwijanie bibuły i przyklejanie jako gałęzi. Następnie odbijanie swoich dłoni jako liści,

„Radosny i smutny dzień” - malowanie farbami na połowie kartki smutnego, nudnego dnia z użyciem ciemnych barw oraz radosnego w ciepłych barwach. Wypowiadanie się dzieci na temat swoich przeżyć, wyzwalanie trudnych emocji.

„Esy-floresy” – rysowanie oburącz jednocześnie z użyciem kredek woskowych na przyklejonej kartce. Po wykonaniu kolorowych poplątanych linii, wycinanie dowolnych kształtów.

„Jesienne drzewo” - praca zbiorowa – na dużym formacie papieru narysowany zarys drzewa, dzieci wspólnie malowały brązową farbą drzewo, następnie przyklejały naturalne liście tworząc w ten sposób jesienne drzewo.

„Raz, dwa, trzy ubierasz Ty..” praca indywidualna – naklejanie na kartkę sylwetki dziecka, kolorowanie jej, wyszukiwanie odpowiedniego do jesiennej aury elementy ubioru, wycinały oraz naklejały na sylwetkę dziecka, nazywając poszczególne części garderoby

„Nasypała zima śniegiem” : praca indywidualna – malowanie pędzlem i palcami z wykorzystaniem białą farbą na niebieskim tle zimowego krajobrazu.

Prowadząc zajęcia plastyczne ważne jest

stworzenie akceptującej atmosfery. Dzieci na

ćwiczenia przychodzą z różnych grup

wiekowych i nie zawsze znają osobę

prowadzącą. Po nawiązaniu kontaktu oraz

zabaw plastycznych na spotkaniu, dzieci cieszą

się i wyrażają chęć uczestnictwa w kolejnych

zajęciach.

Jej zadaniem jest poprawa ogólnej sprawności motorycznej, ćwiczenie koordynacji oburęcznej,

poprawa działania systemu przedsionkowego i proprioceptywnego, wzmocnienie siły

mięśniowej, stymulacja koordynacji wzrokowo-ruchowej, wzrokowo-słuchowej oraz wzrokowo-

ruchowo- czuciowej, stymulację układu dotykowego, węchowego, smakowego i słuchowego, rozwijanie koordynacji

naprzemiennej, odczuwanie własnego ciała, przekraczanie linii środkowej ciała, wiara we

własne siły.

1. Stymulacja układu przedsionkowego i proprioceptywnego:

skoki obunóż w miejscu, do przodu, do tyłu, na boki,

podskoki, skoki żabki, króliczki,

marsz z wymachami rąk i nóg,

toczenie się po materacu w różnych kierunkach,

przysiady i wstawanie,

masażyki paluszkowe

zwijanie w koc,

zabawy w przepychanie i siłowanie się,

masaż szerokim pędzlem,

chodzenie po powierzchniach fakturowych,

kreślenie na plecach dziecka znaków, figur,

cyfr, liter,

robienie kul z papieru o różnej fakturze

i rzucanie nimi do celu,

smarowanie dłoni pianą, kisielem, farbami,

dotykanie różnych faktur,

masaże masażerem,

szukanie ukrytych drobnych przedmiotów

w workach, pudełkach, piasku, kaszy itp.

- nazywanie, dotykanie, poruszanie

poszczególnych częściami ciała

- rzucanie wg instrukcji: do góry, do tyłu,

w lewo, w prawo w dół, do

- poruszanie się wg instrukcji: zrób dwa kroki

do przodu, trzy kroki do tyłu, jeden

w prawo,

- zabawa w lustro – powtarzanie ruchów

drugiej osoby,

czołganie się po podłodze

rzucanie do celu tyłem,

kreślenie symetrycznych kół stopami

i łokciami,

chodzenie z woreczkiem na głowie,

klaskanie dłońmi nad głową, z przodu z tyłu i

po bokach,

zabawy z szarfami i chorągiewkami –

symetryczne ruchy rąk,

dotykanie na zmianę prawą ręką lewego

kolana i lewą ręką prawego kolana

pajacyki

uderzanie prawą ręką w lewe udo i lewą

w prawe,

w pozycji leżącej na plecach: chwytanie

prawą ręką lewej pięty i lewą prawej,

przeskakiwanie z nogi na nogę w różnym

tempie i zgodnie z rytmem,

Kosmiczny pojazd- zabawy w pianie,

ćwiczenia stymulujące układ dotykowy, oraz

układ wzrokowy.

Obraz Newtonowski – ćwiczenia

usprawniające motorykę w obrębie dłoni

i palców.

Śnieżne obrazy- ćwiczenia w rozróżnianiu

stron ciała, kierunków, stymulacja dotykowa

– czucie głębokie.

Zajęcia z elementem muzykoterapii to przede wszystkim zabawa, która dziecko zaciekawia,

pochłania, daje poczucie bezpieczeństwa i jest źródłem wielkiej przyjemności oraz radości.

Zabawa, która ponadto daje możliwość pozawerbalnego kontaktu nie tylko z nauczycielem ale

i z pozostałymi uczestnikami zabawy.

Silnie wpływa na jego emocje, rozwija i wyostrza zmysły słuchu, wzroku oraz dotyku. Dzięki temu

realizowany jest główny cel tych zajęć, a mianowicie: usunięcie lęku, poprawa nastroju, odreagowanie

napięć, wyciszenie, pobudzenie wyobraźni, poprawa relacji z członkami grupy.

Zajęcia odbywają się w pierwszy wtorek każdego miesiąca, uczestniczy w nich grupa 11 dzieci w wieku

od 4 do 6 lat.

METODY: m.in.: E. J. Dalcroze’a – metodę rytmiki, B.Strauss-metodę aktywnego słuchania

muzyki, C. Orffa – muzyczne zabawy z dźwiękiem, z instrumentami perkusyjnymi oraz

M. C. Knillów i W. Sherborne – zabawy na poznanie siebie

i kontakt z rówieśnikami.

Bazując na Pedagogice Zabawy organizuje się także tańce integracyjne (Klanza),

improwizacje taneczno-rytmiczne oraz zabawy z piosenką.

Zajęcia grupowe przygotowywane są na podstawie elementów strukturalnych muzyki, tj. rytmu, melodii, dynamiki, harmonii oraz barwy i tempa tak, aby rozwijały u dzieci

naśladownictwo, percepcję, motorykę dużą i małą, koordynację wzrokowo-ruchową, działania poznawcze oraz uspołecznienie.

1.ODREAGOWANIE

2. ZRYTMIZOWANIE

3. UWRAŻLIWIENIE

4. RELAKSACJA

5. AKTYWIZACJA

podnoszenie poziomu samoakceptacji dziecka,

stwarzanie sytuacji do otwarcia i uaktywnienia dziecka mającego trudności w nawiązywaniu kontaktów z rówieśnikami,

zmniejszenie napięcia psychofizycznego,

obniżenie lęku i agresji,

pogłębianie odreagowania z jednoczesnym zintegrowaniem grupy,

pogłębianie percepcji muzyki, uświadomienie dzieciom ich własnych stanów emocjonalnych, wyzwolenie blokowanych emocji,

usprawnienie procesów pobudzania i hamowania

koordynacja ruchowa w sferze całego ciała.

1. Naśladownictwo:

- naśladowanie rytmicznego stukania, klaskania itp. - naśladowanie dźwięków wydających przedmioty: zegar: tik-tak, dzwonek: dzyń, dzyń, samochód: bum, bum, ..., - naśladowanie głosów zwierząt, - gry ruchowo – muzyczne, - naśladowanie zmian w szybkości i głośności dźwięków (uderzanie szybciej, wolniej; głośniej, ciszej).

stymulacja słuchowa różnymi przedmiotami, instrumentami,

rozróżnianie przedmiotów wydających dźwięki,

rozróżnianie instrumentów perkusyjnych,

rozpoznawanie instrumentów na podstawie ich brzmienia i wyglądu,

ćwiczenia z zakresu koordynacji słuchowo – ruchowej: kojarzenie określonego instrumentu z daną czynnością: • tamburyn szybko potrząsany – bieg. • jedno uderzenie w bębenek – przykucnięcie

klaskanie, skakanie, tupanie, kołysanie się

w rytm muzyki,

marsz po kole, marsz po linii,

„wędrowanie” po śladzie,

układy choreograficzne: taniec,

swobodna ekspresja ruchowa do muzyki.

„echo” – prowadzący śpiewa pierwszy, dzieci powtarzają,

„wzrastanie podczas śpiewu” – np. przy słowach: słońce wschodzi coraz wyżej (stawanie na palcach, ręce w górze), a zachodzi coraz niżej (siadanie na podłodze, głowa położona na kolanach),

śpiew z pokazywaniem gestów,

śpiew z wystukiwaniem rytmów: • gestodźwięki: klaśnięcie w dłonie, klepnięcie dłońmi o kolana, klepnięcie jedną dłonią o jedno kolano, tupnięcie obiema nogami, tupanie oddzielnie nogami, • wystukiwanie rytmu na instrumentach perkusyjnych,

śpiew wspólny z elementami śpiewu „solo”.

Jest jedną z metod terapii wykorzystywanej do pracy z dziećmi.

Odbywa się raz w miesiącu w 10 osobowej grupie w wieku od 4 – 6 lat.

Bajkoterapią objęte zostały dzieci z różnymi problemami

w sferze: społecznej, poznawczej i emocjonalnej.

CEL:

Lepsze zrozumienie przez dziecko

własnej, często nie łatwej sytuacji,

otaczającego go świata, problemów.

Dostarczenia mu wiedzy oraz

pozytywnych wzorców zachowań.

BAJKA PSYCHOTERAPEUTYCZNA:

Celem nadrzędnym jest obniżenie lęku

u dzieci, przepracowanie trudnego tematu w

taki sposób by budowały pozytywne emocje,

dowartościowywały i dawały poczucia

zrozumienia, przez akceptację problemów

dziecka.

Wprowadzanie pozytywnych zmian w zachowaniu dziecka. Dostarczanie pozytywnych wzorców,

pełnienie funkcji profilaktycznej.

Odprężenie i uspokojenie, odbieranie jej wszystkimi zmysłami, rozwijanie wyobraźni.

Miejsce akcji takich bajek zawsze jest przyjemne, bezpieczne i spokojne.

głośne czytanie bajek,

słuchani tekstów literackich nagranych na płyty

CD,

słuchani tekstów terapeutycznych i muzyki

relaksacyjnej,

wykonywanie prac plastycznych,

tworzenie opowieści ruchowej na podstawie

bajki,

rysowanie postaci bohaterów bajek.

kształtują i rozwijają wyobraźnię,

sprzyjają rozwojowi uwagi,

wpływają na uspołecznienie dziecka,

kształtują myślenie logiczne, wnioskowanie,

uczą rozpoznawać własne stany emocjonalne,

kształtują postawy moralne,

dostarczają informacji wzbogacają wiedzę,

wzbogacają słownictwo,

pomagają rozwiązywać własne problemy przez przykłady bohaterów,

łagodzą napięcia,

podnoszą samoocenę i wiarę w siebie,

wyciszają i uspakajają.

Bajkoterapię można stosować w różnych sytuacjach:

w celu niwelowania:

nadwrażliwości, lęków, niepokojów,nieśmiałości

objawów zazdrości i agresji,

natręctw i fobii,

zaburzeń zachowania,

a także:

w trudnych sytuacjach w życiu dziecka,

w przypadku dzieci przewlekle chorych,

w sytuacji zaburzonej samooceny,

w sytuacji poczucia osamotnienia, inności

w trudnej sytuacji rodzinnej- dzieci z rodzin dysfunkcyjnych.

PODSUMOWANIE:

Nasza praca jest systematyczna, cykliczna,

ale trzeba pamiętać, że działania typu

terapeutycznego mogą mieć swoje wymierne

skutki w postaci poprawy funkcjonowania

dziecka, czy jego rodziny jako systemu - dopiero

w przyszłości, czyli na kolejnych szczeblach

rozwoju, czy w dorosłym życiu jednostki.

Można zauważyć małe postępy, które będą

sygnalizować poprawę sytuacji, ale nie warto

doszukiwać się „ natychmiastowych cudownych

przemian”. Taka świadomość powinna nas

wzmocnić w pracy i pozwolić lepiej widzieć jej

celowość – nie oczekując efektów „ tu i teraz”.

Klasyfikacji ICD 10 i DSM IV.

Bilikiewicz A. (red.), Psychiatria – podręcznik dla studentów medycyny, Wydawnictwo Lekarskie PZWL, Warszawa 2003.

Cytowska B., Winczura B. (red.), Wczesna interwencja i wspomaganie rozwoju małego dziecka” , Wyd. Impuls, Kraków 2006.

Czekalska R., Gaj A., Lauba B., Matczak J., Piecusiak A., Sosnowska J., Odkryjmy Montessori raz jeszcze. Program wychowania przedszkolnego, Impuls, Kraków 2010.

Dittfeld B., Spróbujmy mówić razem. Program profilaktyki logopedycznej dla przedszkoli, klas kształcenia zintegrowanego i integracyjnego, Impuls, Kraków 2006.

Franczyk A., Krajewska K. , Program psychostymulacji dzieci w wieku przedszkolnym z deficytami i zaburzeniami rozwoju, Impuls, Kraków 2006.

Franczyk A. , Krajewska K., Skarbiec nauczyciela –terapeuty, Impuls, Kraków 2007.

Kamińska D., Program logopedyczny. Wspomaganie płynności mowy dziecka –profilaktyka, diagnoza i terapia jąkania wczesnodziecięcego. Impuls, Kraków 2007,

Miksza A., Zrozumieć Montessori, Impuls, Kraków 2010

Namysłowska I, (red.), Psychiatria dzieci i młodzieży, Wyd. Lekarskie PZWL, 2012

Trempała, J (red.), Psychologia rozwoju człowieka. Podręcznik akademicki, Wydawnictwo Naukowe PWN, Warszawa 2011.

Odowska - Szlachcic B., Terapia integracji sensorycznej, Wyd. Harmonia, zeszyt 1,2.