Historia fryzur i ubioru

Starożytny Egipt, Grecja i Rzym

Starożytny Egipt (4000 - 300 p.n.e.)

Dla Egipcjan wygląd zewnętrzny odgrywał niesamowicie ważną

rolę. Szczególną uwagę zwracano nie tylko na pielęgnację skóry, ale

również dbano o dobry stan włosów.

Dzięki wykopaliskom wiadomo iż Egipcjanie już 4000 lat p.n.e.

ścinali swoje włosy nożami, upinali wsuwkami i czesali się

wykonanymi z kości lub drewna grzebieniami. Cechą

charakterystyczną fryzury Starego Królestwa był jej kształt zbliżony

do trapezu. Włosy splatano przeważnie w drobne warkoczyki i

obcinano w taki sposób, aby tworzyło uczesanie na tzw. pazia.

Wykonanie takiej fryzury było bardzo pracochłonne.

Z kolei w Nowym Królestwie preferowano długie włosy, które starannie dekorowano. Do tego celu służyły najczęściej kwiat lotosu

lub turkusowe wstążki. Od roku 3000 p.n.e. Egipcjanie nosili na specjalne okazje peruki. Kunsztownie wykonane peruki świadczyły o

stanowisku i piastowanej godności. W późniejszych czasach robiono fryzury kobiece z własnych włosów, stosowano trwałą ondulację. Pielęgnowanie i układanie włosów należało

do niewolnic, przy czym każda z nich miała powierzone czynności, jak mycie, czesanie, farbowanie

Również kolor włosów miał duże znaczenie w obowiązującej modzie. Utrzymywano je w kolorze ciemnobrązowym i czarnym, używając do

tego min. barwnika roślinnego - henny. Malowano również paznokcie. Używano także złotego pyłu lub sporządzano mieszanki z płatków

kwiatów i ziół. Najczęściej wybierane odcienie to zieleń, czerwień oraz tony niebieskie.

Ubiór w starożytnym Egipcie

Ubiór egipski w okresie 3000-1550 p.n.e. zachował niemal niezmienny kształt. Władcy w starożytnym Egipcie na co dzień nie różnili się ubiorem od swoich

poddanych. Egipcjanie, zarówno mężczyźni, jak i kobiety, nosili zwykle podobne, drapowane szaty o różnych formach.

Podstawą ubioru męskiego była przypominająca spódniczkę przepaska biodrowa, szendit (w stroju faraona ozdobiona z przodu plisowanym w drobne fałdy

trójkątem, który z czasem został również przyjęty przez przedstawicieli innych warstw społecznych). Kobiety nosiły proste suknie na szerokich ramiączkach. Na

stopy wkładano proste sandały z drewna i utwardzonej skóry, które chroniły przed gorącym piaskiem.

W najwcześniejszym okresie tkaniny produkowano z włókien roślinnych, głównie lnu. Stroje ludzi zamożnych wykonywano ze znacznie delikatniejszych lnianych

tkanin, cienkich jak gaza. Kobiety zakładały eleganckie, układane w fałdy suknie i płaszcze. Ulubioną tkaniną było płótno lniane, przewiewne i lekkie, doskonałe w gorącym egipskim klimacie. Biel była dla Egipcjan kolorem świętym, toteż przez

wiele stuleci noszono ubrania z płótna niebarwionego.

Szaty z tkanin pojawiły się w okresie między 1550-1070 p.n.e.

Dla Egipcjan bardzo ważne były ozdoby głowy i szyi.

Osoby obu płci stosowały mocny makijaż i nosiły biżuterię. Udając się na uroczystości religijne, państwowe czy rodzinne, zarówno mężczyźni, jak i kobiety, zakładali

peruki, malowali twarze i nacierali ciało wonnym olejkiem. Zarówno mężczyźni, jak i kobiety ze względów

higienicznych golili głowy i nosili długie, sięgającą do ramion peruki. Jedynie ludzie młodzi lub biedni zachowywali naturalne włosy. Peruki robiono z

naturalnych włosów usztywnionych domieszką włókien palmowych. Farbowano je na czarno, czerwono lub niebiesko, skręcano w misterne pukle, często też we

włosy wplatano kolorowe taśmy, kwiaty i spirale ze złota.

Para egipskich małżonków: relief z grobowca skalnego

w Al-Kab – Para ma na głowach stożki z aromatycznych maści. Pod wpływem temperatury stopniowo topiły się i pachnący tłuszcz spływał na peruki. Ramiona mężczyzny okrywa drapowany szal – sindon. Tego rodzaju szata pojawiła się w okresie Średniego Państwa. Często na przedstawieniach widoczny jest szal zawiązany na piersi w węzeł. Kobieta ma na sobie przejrzystą tunikę – kalasiris, rozpowszechnioną w okresie Nowego Państwa dla obu płci.

Kapłan: relief z Medinet Habu, Teby –

Na długą lub krótką szenit zakładano często trójkątny, przypominający piramidę fartuszek. Na przedstawieniach fartuszek wyraźnie sterczy z przodu. Przypuszczalnie był mocno ukrochmalony. Kapłani nosili również tunikę z podwiniętymi rękawami i skórę lamparta.

Bogini Mut ze swiatyni nubijskiej – Mut

ma na głowie koronę pszent identyfikującą ją jako małżonkę Amona Re, króla bogów. Jej czoło natomiast okrywa sępia korona (noszona także przez Nefertiti i inne królowe), a ciało osłania obcisła szata, której elementem są ptasie skrzydła.

Przykłady fryzur starożytnego Egiptu

Starożytna Grecja

Pozostałe do dzisiaj pomniki kultury greckiej (np. rzeźby, freski) świadczą m.in. o wysokim poziomie fryzjerstwa i jego artyzmie. Regułom harmonii i estetyki podporządkowano także fryzjerstwo. Fryzura musiała idealnie pasować do całości postaci i tworzyć z nią harmonijną

całość. Nigdzie w dziejach ludzkości nie można doszukać się tylu zdobień głowy, co w starożytnej

Grecji. Fryzowanie włosów stało się tam do pewnego stopnia ceremoniałem.

Podobnie jak u Egipcjan, dużą uwagę skupiano na ubranie, jak również schludne uczesanie. Kobietom, które nie przestrzegały tych reguł, groziła kara pieniężna. Specjalnie powołany do życia trybunał sprawował kontrolę nad przestrzeganiem tego prawa. W przeciągu lat 1500-

650 p.n.e. nosiły Greczynki kręcone, kształtem przypominające korkociąg loki.

Wiele fresków pochodzących z czasów starożytnej Grecji przedstawia kobiety wzajemnie upinające sobie włosy w misterne sploty i koki. Ta ostatnia forma uczesania, tak zwany "grecki

węzeł", był szczególnie popularny w latach 500 do 300 p.n.e. Swoje z natury ciemne włosy rozjaśniały Greczynki specjalną mieszanką z szafranu. Do najbardziej znanych stylowych

uczesań greckich należała fryzura o nazwie „lampadion” (płomień), bryłą przypominająca lampkę oliwną.

Również mężczyźni starali się swoje włosy pielęgnować z wielką troską. Na początku dominowała moda na długie do ramion włosy. Później z kolei gustowano w krótkich,

kręconych włosach. Od lat 300 do 150 p.n.e zaczęto powracać do dłuższych, falowanych włosów. W celu formowania fryzur wymyślono wykonany z brązu „calamistrum”, czyli urządzenie kształtem przypominające rurkę, do której wkładano rozgrzany pręt w celu

nagrzania go. Śmiało możemy powiedzieć że calamistrum było pierwotną formą dzisiejszej lokówki.

Przykłady fryzur starożytnej Grecji

Ubiór w starożytnej Grecji-meżczyźni

Stroje noszone w starożytnej Grecji były proste, lekkie i przewiewne. Wykonywane najczęściej z wełnianych i lnianych tkanin. Ich materiał i krój był uzależniony od

wielu czynników, takich jak: klimat, warunki ekonomiczne, tradycja, kultura, możliwości wytworzenia czy kontakty z innymi narodami.

Kreacje nie przylegały do figury modela. Nie były szyte i dopasowywane do niego tylko długi i szeroki pas materiału narzucano na siebie i odpowiednio nakładano. Mylnie uważa się, że starożytne stroje greckie były głównie białe, w czym utwierdzają nas

zachowane przedstawienia w rzeźbie i malarstwie. Wprawdzie w ówczesnych źródłach istnieje niewiele wzmianek o kolorach, ale z pewnością noszono ubrania

w barwach podstawowych.

Głównym strojem męskim był chiton, krótki lub długi, w zależności od wieku i zajęcia noszącego. Tworzyły go dwa prostokątne kawałki tkaniny zszyte lub spięte po

bokach ina ramionach, przepasane w talii paskiem. Na chiton mężczyźni zakładali najczęściej himation, długi płaszcz drapowany, lub krótszą, spinaną na ramieniu

chlamidę. Dorycki chiton: Ten mężczyzna ubrany jest w dorycki chiton, luźną wełnianą szatę,

węższą i pozbawioną delikatnych fałd charakteryzujących lniany chiton joński. Himation układa się miękko wokół ciała postaci. Zdobi go jedynie prosty pas biegnący wzdłuż brzegu, choć często noszono himationy bogato zdobione.

Drapowany himation

Ten kroczący muzykant jest niemal nagi, ma na sobie

jedynie himation owinięty wokół ciała. Heroiczna nagość, podkreślająca

piękno ciała, spotykana jest powszechnie w greckich

przedstawieniach młodych bogów i młodych mężczyzn,

jest to raczej konwencja artystyczna, nie rzeczywistość.

Krótki płaszcz

Ten mężczyzna ma na sobie chlamidę, krótki płaszcz podróżny bardzo lubiany przez Greków. Chlamida jest spięta na prawym ramieniu, dzięki czemu prawa ręka pozostaje odsłonięta. Prawdopodobnie tak najczęściej noszono ten płaszcz. Na plecach widoczny jest filcowy kapelusz, perasos, z okrągłą główką i płaskim rondem.

Ubiór starożytnej Grecji-Kobiety

Podstawowym strojem były tuniki i płaszcze. Chiton bez rękawów lub z krótkimi rękawami oraz peplos, prosta przypominająca

tubę szata otwarta z jednego boku, noszona z odrzutką, mogły być zakładane pojedynczo lub jedna na drugą. Boginie, łowczynie, atletki i tancerki lub muzykantki mogły być

przedstawiane w szacie krótkiej; greckie matrony nosił długie szaty. Himation mógł mieć różną wielkość, drapowano go na

wiele sposobów. Lniany chiton joński: Sztuka nie zawsze pokazuje rzeczywisty

ubiór, a o powodach, dla których kobiety przedstawiano w taki, a nie inny sposób, z biegiem czasu zapominano. Ta

tancerka, prawdopodobnie z przedstawienia na wazie, nosi luźny lniany chiton joński i krótki płaszcz.

Widok z boku

Widok z boku: Rycina przedstawia peplos z boku. Widać wyraźnie, że tkaninę zdobiły trzy pasy biegnące

z trzech stron wzdłuż brzegów. Peplosy były

otwarte z jednego boku, a przedstawienie draperii na rysunku wskazuje, że ten

został zszyty lub spięty wzdłuż boków równolegle do wewnętrznej krawędzi

dekoracyjnego pasa.

Lniany chiton jonski

Sztuka nie zawsze pokazuje rzeczywisty ubiór, a o

powodach, dla których kobiety przedstawiano w taki, a nie inny sposób, z

biegiem czasu zapominano. Ta tancerka,

prawdopodobnie z przedstawienia na wazie, nosi luźny lniany chiton joński i krótki płaszcz.

Starożytny Rzym

Wpływy i oddziaływanie kultury greckiej, także w zakresie fryzjerstwa, rozciągały się na cały ówczesny świat, a szczególnie silnie zaznaczyły się u Rzymian. Pomniki i rzeźby oraz inne zabytki rzymskie świadczą również o daleko posuniętym rozwoju fryzjerstwa. Przez długi

okres czasu niepodzielnie panował tam grecki styl czesania.

Zasadniczą, odrębną cechą stylu rzymskiego było nadawanie fryzurze naturalnego kształtu i fryzjerzy, stosując wysoką technikę, dążyli do tego aby fryzura – mimo kunsztownego wykonania – miała jak najbardziej naturalny wygląd. Dłuższe włosy podzielone na górze przedziałkiem, splatano w koński ogon lub pleciono je w warkocze, które z kolei były upinane wysoko.

Jak w każdej epoce tak i u Rzymian fryzury zmieniały swoje oblicze. Swój najwyższy poziom

osiągnęły od okresu augustyjskiego. Uczesania te można śmiało porównać do spektakularnych budowli najsłynniejszych architektów świata. Misternie upięte koki zwracały swoją uwagę rozmiarem ale również precyzją z jaką zostały wykonane oraz zdobieniami. Rzymianki lubowały się w ozdobach z brązu, złota oraz srebra. Bardzo

popularne było wpinanie wszelakich klamer wykonanych z kości słoniowej.

Moda starożytnego Rzymu stawiała fryzurom kobiecym o wiele wyższe wymagania niż

fryzurom mężczyzn, którzy ze względów estetycznych nosili włosy krótko przystrzyżone.

Rzymianki w szerokim zakresie korzystały ze sztucznych środków, aby podkreślić swoją piękność i powab. Stosowały masaże ciała, kąpiele lecznicze, środki do malowania

paznokci i włosów. Najmodniejsze były kolory: blond i rudy.

W Rzymie, podobnie jak w Grecji, pracę fryzjera wykonywały niewolnice i niewolnicy. Poszczególne czynności przy układaniu fryzur rozłożone były pomiędzy

wyspecjalizowanych fachowców, a końcowe ułożenie fryzury wykonywała niewolnica zwana "kupasis". Zabiegi te odbywały się nie tylko w domach

prywatnych ale i w publicznych, tzw. "termach”, specjalnie w tym celu urządzonych i wyposażonych. Niewolników wykonujących masaże nazywano "kosmetami" – od

tego wyrazu pochodzi dzisiejsza „kosmetyka”. W łaźniach pracowali także specjaliści od zarostu i strzyżenia włosów, tzw. "tonsores". Wśród nich byli

biedniejsi rzemieślnicy, z których usług korzystały biedniejsze warstwy społeczne, nie mające własnych niewolników.

Podboje i walki z Germanami przyniosły wiele zmian w stylu uczesania, a przede

wszystkim w kolorze włosów. Rzymianki naśladując wzięte do niewoli kobiety germańskie, zaczęły utleniać i farbować je na kolor złoty i blond. Często także obcinano niewolnicom włosy i przerabiano je na peruki, które trafiały w ręce

rzymianek. Innym sposobem na uzyskanie jasnego koloru włosów było optyczne rozjaśnienie ich przy pomocy złotego pyłu.

Przykłady fryzur starożytnego Rzymu

Ubiór w starożytnym Rzymie

Niewielką wiedzę mamy na temat jak w czasach wczesnej republiki ubierali się Rzymianie, jednak możemy

przypuszczać że strój ten nie odróżniał się od ubiorów zarówno etruskich jak i tych z czasów później republiki.

Mężczyźni Mężczyźni ubierali się w niewygodną, ale okazała togę. Była ona oznaką wolnych obywateli Rzymu. Zazwyczaj

zakładano pod nią opaskę biodrową. Później zastąpioną ją tuniką, przypominającą koszulę. Sięgała do połowy

łydek, dłuższa była oznaka zniewieścienia, podobnie tak jak długie rękawy. W zależności od pozycji społecznej

noszono różne tuniki.

Historia fryzur i ubioru

od Starożytności po

1900 rok

Średniowiecze

Stosunki panujące w średniowieczu, a zwłaszcza w na początkowym jego okresie nie sprzyjały rozwojowi sztuki i kultury oraz rozwojowi mody fryzjerskiej. Pod wpływem

kościoła wszelkie przejawy kultu ciała uległy zahamowaniu. Fryzury tego okresu nie przedstawiały ciekawych technicznie

rozwiązań. Kobiety nosiły przeważnie włosy długie, proste, opadające na szyję, z przedziałkiem pośrodku głowy, z tyłu

związane wstążką lub splecione w warkocze.Zgodnie z nakazem kościoła kobiety zakrywały włosy welonami,

woalami, czepkami wykonanymi niejednokrotnie z drogich ozdobnych materiałów.

Renesans

W okresie odrodzenia moda we fryzjerstwie rozwijała się w różnych kierunkach. Wpływowe damy tworzyły

własny styl, chętnie naśladując uczesania greckie i rzymskie. Dopiero w okresie późniejszym uczesania

przybierały charakterystyczne cechy stylu, nazywanego dzisiaj renesansowym. W przeciwieństwie do fryzur

greckich, których ideałem było zakrywanie czoła włosami, w epoce renesansu dążono do podkreślenia

wysokości czoła. W tym celu kobiety goliły nawet włosy nad czołem. Nastroje i sposób czesania w decydujący sposób wpływały dwory i pałace możnych, a przede

wszystkim dwory królewskie, zwłaszcza dwór francuski.

Barok

Modne były fryzury bardzo wysokie. Kobiety nosiły peruki z naturalnych lub sztucznych

włosów. Zasięg działania

fryzjerów ograniczał się do zamkniętych domów możnych panów i dworu królewskiego. Żona Ludwika XIII –Anna Austriaczka – stworzyła

nowy typ fryzury. W tym okresie modne fryzury niższe, przystrojone sznurami pereł i

drogimi kamieniami

Rokoko

W tym okresie w modzie w całej Europie nadawał ton dwór francuski. Fryzury rokokowe początkowo dość niskie, z

biegiem czasu stawały się coraz wyższe, bardziej fantazyjne i skomplikowane. Wykonanie ich wymagało nieraz wielu

godzin pracy. Stosowano również ozdoby w kształcie fregat, wież lub grodów. Barwę włosom nadawały różnorodne

pudry – był on wtedy najmodniejszym produktem fryzjerskim. W okresie rokoka wyróżnili się trzej fryzjerzy

francuscy: Laseneur, Dage, i Legros. Największym mistrzem był Legros, który opracował zasady techniki fryzjerskiej i lansował dostosowanie rodzaju fryzury do całej sylwetki. Otworzył również w Paryżu akademię szkolącą fryzjerów

Okres Nowożytny

Na modę i styl wywierał wpływ dwór cesarski Napoleona III, nie wytworzono jednak oryginalnego stylu uczesań. Fryzjerzy zaczęli stosować dowolną technikę i kształty fryzur, zależnie od potrzeb

określonego środowiska społecznego. W każdej epoce historycznej, zależnie od stopnia rozwoju społecznego, występowały rodzaje

fryzur, które miały odrębne cechy charakterystyczne, właściwe tylko dla danego okresu. Niewątpliwie na rodzaj i cechy fryzur wpływały gusty i upodobania, a poza tym panujące zwyczaje narodowe lub regionalne i obowiązująca na danym terenie moda. W rzemiośle fryzjerskim przyjął się zwyczaj nazywania uczesaniem stylowym

każdej fryzury o pewnych charakterystycznych cechach artystycznych, dzięki której można poznać, w jakim okresie i w jakim

kraju została ona wykonana.

Okres Nowożytny

Poznanie różnych stylów uczesań, od czasów najdawniejszych aż do dzisiejszych, jest niezmiernie ważne dla każdego

fryzjera, który chce uchodzić za wysoko wykwalifikowanego rzemieślnika. Bardzo często fryzjerzy sięgają do historii,

szukając wzorów i pomysłów do komponowania nowoczesnych, modnych linii uczesań. Stylowe historyczne fryzury znajdują zastosowanie w teatrze, filmie i telewizji. Ponadto na egzaminach mistrzowskich oraz na konkursach fryzjerskich wymagana jest nie tylko znajomość stylowych

fryzur ale i umiejętność ich technicznego wykonania.

HISTORIA FRYZUR

I MODY

OD 1900 DO DZIŚ

LATA DWUDZIESTE

Po I wojnie światowej dorożkę zastąpił samochód, padły trony cesarskie a reformatorom ubioru zapał przeszedł, bo Zachód poznawał uroki wolności, jazzu i alkoholu, a Wschód zaczął reformować nie tylko ubiór, ale wszystko. W ciągi dziesięciu lat od zakończenia wojny do Wielkiego Kryzysu w dziedzinie "wysokiej" mody wymyślono niemal wszystko, co nosi się do tej pory. Chyba najważniejszym trendem była likwidacja płci mody. Pojawiła się sylwetka chłopczycy (bez piersi, talii i bioder) i fryzura bob-cut, popularność zdobywał strój sportowy. Centrum mody pozostał Paryż, chociaż Francja stawała się coraz bardziej anachroniczna i wszystko co ważne w sztukach plastycznych i architekturze działo się gdzie indziej - w Wiedniu, Witebsku, Dessau, Warszawie, Nowym Yorku. Niemal cała tradycja francuskiej sztuki (którą w znacznej mierze tworzyli cudzoziemcy) wypalała się - do przeszłości należały już wystąpienia impresjonistów, fowistów i kubistów. Nawet kojarzony z Paryżem surrealizm wywodził się ze szwajcarskiego dadaizmu, a wśród jego głównych postaci Magritte był Belgiem, Dali Hiszpanem, Picabia pół-Hiszpanem, de Chirico i Licini byli Włochami, Ernst Niemcem, Arp pół-Niemcem, a Francuzi Breton, Eluard i Aragon byli poetami i nie uprawiali sztuk plastycznych. Paradoksalnie moda, z natury rzeczy niewiele mająca wspólnego z realnym życiem, ale zawsze potrzebująca "drogowskazów" stawała się ostatnią dziedziną, w jakiej Francja mogła jeszcze utrzymywać prymat.

XIX-wieczna obyczajowość i moda przewidywała na każdą porę dnia inny rodzaj stroju. Lata 20-te wprowadziły w modzie męskiej swobodny styl i zwyczaj noszenia przez cały dzień jednego, wygodnego ubrania. W użycie weszły wełniane swetry z szetlandzkimi wzorami, tzw. pumpy (sportowe spodnie zapinane tuż pod kolanami), wygodne marynarki, a linię (London cut) wyznaczył angielski krawiec Frederick Scholte. Jego ubrania nosili Fred Astaire, Gary Cooper, Cecil Beaton, Laurence Olivier, Noel Coward, Ralph Fiennes, Manolo Blahnik. W stroju wieczorowym frak zastąpiony został przez tuxedo. Włoscy projektanci obuwia Salvatore Ferragamo i André Perugia stworzyli wzory damskich butów na wysokim obcasie (ponad 5 cm).

Okres beztroskiej mody lat dwudziestych zakończył się wraz z Wielkim Kryzysem w 1929 r.

LATA TRZYDZIESTE

Boom gospodarczy z początków lat 20-tych i potrzeba odreagowania doświadczeń I wojny światowej dały impuls do stworzenia stylu kobiety wyzwolonej - flapper-look, czyli chłopczycy. Styl ten utrzymał się do ok. 1933 r., ale chociaż "wyzwolił kobietę z gorsetu" i cechował się formalną prostotą, upowszechnił się w ubiorze masowym, ale dość szybko zniknął z kolekcji wiodących projektantów. Po Wielkim Kryzysie polityka new dealu nakręcała koniunkturę i w połowie lat trzydziestych wydawało się, że american dream bliski jest spełnienia nawet w Europie. Publiczność niespecjalnie interesował fakt, że podstawą kolejnego boomu był keynesowski interwencjonizm z jego sztucznie kreowanym popytem. Ważne było to, że ten popyt nakręcał gospodarkę, a "ludzie żyli dostatniej". Taka atmosfera sprzyjała tworzeniu mody ekscentrycznej i luksusowej (w tamtych zresztą czasach moda była wyłącznie luksusowa), a przede wszystkim kobiecej, to znaczy podkreślającej (a nie zakrywającej) to, co kobietę odróżnia od mężczyzny itemu podobnych. Ekscentryczność stała się znakiem firmowym Elsy Schaparelli, natomiast kobiecość przypomniała Madeleine Vionnet - tworząc sylwetkę łączącą antyczną powściągliwość z delikatnością lekkich tkanin, oraz amerykański krawiec Mainbocher - powracając do (zmodyfikowanej wersji) gorsetu i sylwetki klepsydry.

LATA CZTERDZIESTE

Lata czterdzieste to w Europie wojna, a potem otrząsanie się z jej skutków. Francja z niechlubną kartą kolaboracji próbowała bezskutecznie powrócić do roli artystycznej stolicy świata, ale nie mogła się obronić przed dobrze przygotowanym "wejściem amerykańskiego smoka". Wzbogacone na dwóch wojnach światowych Stany Zjednoczone urosły do roli gospodarczego i politycznego supermocarstwa i na gwałt potrzebowały dowodów na to, że mogą również przewodzić światowej kulturze. Nie było to zresztą wynikiem wyłącznie "imperialnych" zakusów. Europa zachodnia była pod urokiem wojennego zwycięstwa Związku Radzieckiego i łatwo poddawała się komunistycznej propagandzie, dlatego Stany Zjednoczone potrzebowały dla Europy atrakcyjnej oferty "ideologicznej". W sztuce rozwijającej się za oceanem pod wpływem europejskiego modernizmu taką ofertą miał być "wyrób własny" w postaci ekspresjonizmu abstrakcjonistycznego. W odróżnieniu od wojennej Europy, gdzie rozwój mody został na kilka lat zahamowany, w Stanach projektanci pracowali pełną parą, ale ich zainteresowania nie szły w kierunku odzieży luksusowej, ale strojów wywodzących się z praktycznego, swobodnego stylu sportowego.

NEW LOOK CHRISTIANA DIORA

Christian Dior został zaangażowany w 1938 r. przez Roberta Pigueta jako projektant w jego domu mody, ale przerwał pracę po wybuchu wojny (która we Francji wyglądała trochę inaczej niż u nas) i wyjechał do Afryki. Przed końcem wojny powrócił do Paryża i przez trzy lata pracował w firmie Luciena Lelonga, a w 1946 r. otworzył firmę pod własnym nazwiskiem. Bardzo szybko przygotował kolekcję zaprezentowaną już w 1947 r., nazwaną przez Amerykanów "New Look". Pokazał w niej wyjątkowy talent, w gruncie rzeczy powtarzając wszystkie elementy przygotowane już przed wojną w projektach Edwarda Molyneux (do którego wpływu Dior chętnie się przyznawał), ale nadając im to, co w modzie jest najważniejsze - zupełnie nowe proporcje. Można wiele i słusznie mówić o "kobiecości" Diorowskiej sylwetki, o wyrafinowanym kroju, szlachetnych materiałach i fascynujących dodatkach, ale ważne jest tylko to, że od pierwszej kolekcji projekty Diora są czystą geometrią i - jakkolwiek wziął on wiele z pomysłów Mainbochera (do czego nie chciał się przyznać), to najwięcej jest w jego wzornictwie wpływów kubizmu przefiltrowanego przez doświadczenia rosyjskiej awangardy.

Lata 80 - 90

Lata 80 oraz 90 to kolorowy wachlarz zmian zarazem w modzie jak i fryzjerstwie. Oprócz wynalezienia legginsów w połączeniu ze szpilkami oraz plastikowych klipsów, panował ogromny szał na fryzurę zwaną potocznie płetwą, po angielsku mullet lub Neck Warmer (ocieplacz szyi), a po niemiecku „Vokuhila” (skrót od pierwszych liter słów „vorne kurz, hinten lang” – czyli „z przodu krótko, z tyłu długo”). Trend ten został zapoczątkowany w Stanach Zjednoczonych, który w krótkim czasie stał się prawdziwym hitem w Europie. Modne cieniowanie korony głowy i spadające na kark luźno półdługie, proste włosy były ulubioną fryzurą wśród mężczyzn. Fryzurze tej towarzyszyły często wąsy. Do dnia dzisiejszego mullet mimo iż jest obecnie symbolem braku gustu oraz kiczu, posiada wielu zwolenników.

Lata obecne

Z upływem czasu śmiało możemy stwierdzić że moda oraz panujące trendy w fryzjerstwie zmieniają się bardzo szybko i dopuszczają mieszania stylów, dlatego też ciężko j est określić jednolity trend, który datowalibyśmy na początek drugiego tysiąclecia. Obecnie nie tylko modne stały się asymetryczne cięcia, ale również noszenie gęstych prostych grzywek oraz prostowanie włosów. Wśród mężczyzn modne stały się półdługie fryzury z lekkim efektem wiatru we włosach. Gwiazdy takie jak Victoria Backham oraz Rihanna zapoczątkowały wielki powrót fryzury zwanej bobem, który stał się wzorcem do naśladowania dla wielu Pań. Pielęgnacja oraz stylizacja włosów jeszcze nigdy nie była tak łatwa i dostępna jak dotychczas. Pojawiające się w zaskakująco szybkim tempie na rynku kosmetyki oraz urządzenia do stylizacji włosów, sprawiają iż wymarzona fryzura jest tuż w zasięgu naszej ręki.

Bibliografia:

- http://www.historiasztuki.com.pl/strony/009-

02-00-HISTORIA-MODY.html

- http://nasze-wlosy.prv.pl/?historia-

fryzjerstwa

- http://modawszystkichkobiet.blogspot.com/

2012/11/moda-w-xx-wieku-1900-1909.html

- http://pieknewlosy.pl/przeglad-fryzur-xx-

wieku