Polskie produkty w rejestrze Komisji Europejskiej

Chronione

Mamy już ponad trzydzieści produktów, które ze względu na swoje walory smakowe oraz dziedzictwo kulinarne otrzymały specjalne oznaczenia Unii Europejskiej. W ten sposób ich nazwa, pochodzenie lub receptura są chronione przez unijne prawo. Jednocześnie są to produkty znane za granicą i chętnie kupowane przez Europejczyków.

Komisja Europejska nadaje trzy rodzaje certyfikatów lokalnym i tradycyjnym wyrobom spożywczym. Gwarantowana tradycyjna specjalność - tym znakiem

opatrzone mogą być produkty, które są produkowane przy użyciu tradycyjnych surowców lub charakteryzują się tradycyjnym składem, sposobem produkcji lub przetwarzania.

Chroniona nazwa pochodzenia - dotyczy wyrobów wytwarzanych na określonym obszarze w sposób tradycyjny.

Chronione oznaczenie geograficzne - wyrób musi być produkowany w regionie, do którego odnosi się jego nazwa.

Bryndza podhalańska – miękki ser podpuszczkowy z mleka owczego jest pierwszym polskim produktem spożywczym, który został zarejestrowany jako regionalny przez Komisję Europejską. Może być wytwarzany tylko w określonym przez dokument regionie Polski a mianowicie na Podhalu.

Nazwa "oscypek" wywodzi się od słów "oszczypywać", co w gwarze podhalańskiej oznacza rozdrabniać lub "oszczypek", jak określa się charakterystyczny kształt serka.

Jest to wędzony ser z ponad 600 letnią tradycją wytwarzany ze 100% mleka owczego od owiec rasy polskiej górskiej lub składa się z co najmniej 60% mleka owczego i reszty mleka krowiego od krów rasy polska czerwona. tatrzańskich i beskidzkich.

OSCYPEK

Oscypki mają charakterystyczny, wrzecionowaty kształt i są zdobione wypukłymi wzorami. Każdy baca ma własny specyficzny wzór, który wytłacza na serze za pomocą specjalnej formy (oscypiorki). Ser moczony jest w solance, a następnie suszony przez 12-24 godzin i wędzony.Oryginalny oscypek jest twardy i elastyczny. Ma lekko kremową barwę, złocistą, lśniącą skórkę, lekko słony smak. Znak UE: Chroniona nazwa pochodzenia.

3. Miód wrzosowy z Borów Dolnośląskich

Miód wrzosowy z Borów Dolnośląskich jest trzecim w Polsce produktem, któremu Unia Europejska przyznała znak "Chronione Oznaczenie Geograficzne".

Miód wrzosowy ma wiele bioaktywnych związków o właściwościach moczopędnych, bakteriobójczych i przeciwzapalnych. Pomaga przy anemii, infekcjach gardła i zapaleniu błony śluzowej.

Wrzosowiska w Borach Dolnośląskich zajmują blisko 10 tys. hektarów. Cały teren jest chroniony i wpisany do programu "Natura 2000".

Tylko miód zebrany z tego regionu może poszczycić się co najmniej 50 % zawartością pyłku wrzosowego, a nierzadko jest go aż 80 %.

Miody pitne - Znak UE: Gwarantowana tradycyjna specjalność - to klarowne napoje fermentowane, z brzeczki miodowej (roztwór wody i miodu).Ich charakterystyczny aromat, smak i kolor zależą od rodzaju miodu oraz użytych przypraw. Im większa zawartość miodu w brzeczce, tym dłuższy okres leżakowania napoju i wyższa zawartość w nim alkoholu

Nazwy miodu pitnego zależą od użytych proporcji między miodem a wodą: półtorak zawiera 1 część miodu oraz 0,5 części wody, dwójniak - 1 część miodu i 1 wody, trójniak - 1 część miodu i 2 części wody oraz czwórniak - 3 części wody i 1 część miodu. Miody pitne wytwarzane są w Polsce od wieków i są jednym z najbardziej specyficznych polskich produktów.

Rogal świętomarciński

Rogale opatrzone są certyfikatem "Produktu o Chronionej Nazwie pochodzenia w Unii Europejskiej".W związku z tym prawdziwe rogale mogą być wypiekane tylko w Poznaniu i w wyznaczonych powiatach Wielkopolski.

Rogal świętomarciński ma kształt półksiężyca, posmarowany jest pomadą i posypany rozdrobnionymi orzechami.

Całość pieczona jest z ciasta półfrancuskiego, wypełnionego nadzieniem z białego maku, wanilii, mielonych daktyli lub fig, cukru, śmietany, rodzynek, masła i skórki pomarańczowej.

Z powstaniem rogala wiąże się legenda. Dawno temu, wyśnił go jeden z poznańskich piekarzy, ujrzał on we śnie św. Marcina jadącego na koniu, podniósł zgubioną przez jego konia podkowę i postanowił, że będzie piekł ciasto własnie w tym kształcie.

Rogal świętomarciński

Wielkopolski ser smażonyZnak UE: Chronione oznaczenie geograficznePochodzenie: Wielkopolska

Pierwszy zarejestrowany produkt, ale też i ser, z innego regionu niż Podhale.

Wielkopolski ser smażony posiada zarówno znak unijny ChOG (od 2009 r.), jak i krajowy "Jakość Tradycja". Zdobywca Perły w konkursie Nasze Kulinarne Dziedzictwo i wpisany na Listę Produktów Tradycyjnych w 2005 r.

W odróżnieniu od zarejestrowanych serów górskich z bacówek, wielkopolski ser smażony wytwarzany jest według tradycyjnej receptury w zakładach mleczarskich.

Ser kremowej barwy o konsystencji podobnej do sera topionego wytwarzany jest ze zgliwiałego twarogu. Może być z dodatkiem kminku, który nadaje mu charakterystyczny, pikantny smak i ostry zapach. Jest to produkt o tradycji sięgającej początku XIX wieku. Jego recepturę przywieźli na ziemie polskie prawdopodobnie niemieccy i holenderscy osadnicy.

Andruty kaliskie to cienkie,lekko słodkie krążki waflowe o średnicy od 15 - 17 cm

Ciasto wyrabia się z delikatnej maki pszennej, cukru, wody i oleju rzepakowego, a następnie piecze w tzw.andrutnikach (rozgrzanych formach).

Choć sama nazwa "andruty" była już znana w XVIII w. historia wytwarzania andrutów na ziemi kaliskiej sięga początku XIX w.

Były ulubionym przysmakiem rodzin spacerujących zwłaszczaw niedziele i święta w parku miejskim,

Kaliskie andruty są na liście produktów zarejestrowanych jako Chronione Nazwy Pochodzenia.

Olej rydzowy

Pierwszy i jak dotąd jedyny polski produkt zarejestrowany w UE (GTS) w kategorii oleje i tłuszcze.

Tłoczony na zimno olej o specyficznym smaku, wytwarzany jest z lnianki, dawnej rośliny oleistej, tradycyjnie uprawianej zwłaszcza w Wielkopolsce, gdzie do dziś znajdują się znaczące plantacje. Roślina ta znana jest od 3000 lat.

Nazwę swą zawdzięcza regionalnej nazwie lnianki: „rydz”, „ryżyk” – z racji rudej barwy ziarenek.

                                        Olej rydzowy jest przejrzysty, ma barwę od złocistej do czerwonobrunatnej i specyficzny, lekko cebulowy lub orzechowy smak z nutą goryczy oraz wyrazisty aromat.

Według badań Instytutu Żywności i Żywienia w Warszawie jest olej rydzowy może być długo przechowywany w porównaniu z olejami o podobnym składzie NNKT. Skład kwasów tłuszczowych oleju rydzowego jest korzystniejszy od wielu innych olejów np.: oleju z oliwek, lnu, rzepaku, słonecznika itp.

Pierekaczewnik, Перакачаўнік - potrawa w formie zapiekanego ciasta z nadzieniem znana w kuchni białoruskiej i tatarskiej, m.in wśród mniejszości tatarskiej zamieszkującej Podlasie. W języku białoruskim pierekaczewnik oznacza "przekładaniec".Pierekaczewnik sporządza się z ciasta makaronowego, z którego robi się bardzo cienkie płaty. Następnie smaruje się je z obu stron masłem i przekłada nadzieniem. Nadzienie może być słodkie n.p. z twarogu lub mięsno-warzywne. 6 bardzo cienkich płatów przełożone nadzieniem zawija się w rulon, a następnie zwija w spiralę przypominającąskorupę ślimaka. Pierekaczewnik piecze się w okrągłej formie. Gotowe ciasto ma zazwyczaj 26-27 cm średnicy i waży ok.3kg. Posiada status Gwarantowanej Tradycyjnej Specjalności - produktu chronionegow Unii Europejskiej.

Truskawka kaszubska Kaszëbskô malëna

jest na liście europejskiego systemu nazw i oznaczeń geograficznych, produktów zarejestrowanych jako Chronione Nazwy Pochodzenia.

Wyznaczony obszar, na którym plantatorzy mogą uprawiać tradycyjną kaszubską truskawkę to okolice Kartuz i Bytowa oraz niektórych gmin powiatu wejherowskiego, gdańskiego i lęborskiego

Truskawka kaszubska - Kaszëbskô malëna . Ma średnicę przynajmniej 18 mm i jasnoczerwoną barwę z połyskiem. Eksperci uznali, że kaszubska truskawka, dzięki odpowiednim właściwościom glebowym i klimatycznym Kaszub, jest bardziej aromatyczna i słodsza niż truskawki uprawiane w innych rejonach Jej miąższ jest bardzo soczysty i jędrny. Smak i zapach truskawki przypomina leśną poziomkę.

RedykołkaZnak: Chroniona nazwa pochodzenia Pochodzenie: Podhale

Niewielkie, wędzone owcze serki w kształcie zwierzątek, serduszek lub małych wrzecionek, wytwarzane z resztek sera, pozostałych po wyrobie oscypków.

Od kilkuset lat stanowią nieodłączny element obyczajowości jesiennych redyków, czyli powrotów owiec z wypasu.

Bacowie i juhasi, schodząc z gór, rozdawali redykołki dzieciom i dziewczętom , jako prezenty.

Redykołki

Wiśnia nadwiślankaNa liście ochrony oznaczeń geograficznych i nazw pochodzenia Unii Europejskiej

Owoce choć drobne charakteryzują się doskonałym smakiem i niespotykaną intensywnością barwy. Wiśnie te cechują się dużą trwałością i przydatnością jako owoc deserowy i przetwórczy. Uprawa tej lokalnej, odroślowej sokówki to ponad stu letnia tradycja kultywowana na lewobrzeżnym pasie Wisły od Ożarowa do Lipska.

Fasola Korczyńska Chronione Oznaczenie Geograficzne (ChOG)  „Fasola korczyńska” może być wytwarzana na obszarze pięciu gmin: Nowy Korczyn, Wiślica, Opatowiec, Solec Zdrój, Pacanów. Obszar ten położony jest w południowej części makroregionu Niecki Nidziańskiej oraz na Nizinie Nadwiślańskiej wzdłuż rzeki Nidy.Ma specyficzne walory, związane z tutejszym mikroklimatem. Doskonale udaje się na glebie użyźnianej co roku wylewającą Nidą. Ma bardzo okazałe ziarna od delikatnym smaku i wysokiej zawartości białka.

Smak tego wielokwiatowego miodu, wytworzonego z nektaru pochodzącego od rozmaitych, kolejno kwitnących po sobie pożytków, związany jest z mikroklimatem Puszczy Kurpiowskiej i wielkim bogactwem i różnorodnością tamtejszej roślinności. Bartnictwo na terenie Kurpi ma wielowiekową tradycję, miody stąd słynęły na całą Polskę i uświetniały królewskie uczty.

Miód kurpiowskiZnak UE: Chronione oznaczenie geograficzne Pochodzenie: Kurpie

Podkarpacki miód spadziowy jako 18 polski produkt i jako 5 produkt został zarejestrowany  w KE jako Chroniona Nazwa Pochodzenia. Wytwarzany na terenie 17 nadleśnictw Podkarpacia i dwóch parków narodowych (Bieszczadzkiego i Magurskiego), ze spadzi zebranej przez pszczołyz dominujących od stuleci w tutejszych lasach drzew iglastych.

Suska sechlońska (śliwka

wędzona) Historycznie potwierdzona tradycja

suszenia, a właściwie wędzenia śliw

węgierek znanych pod nazwą śliw

sechlońskich, sięga co najmniej XVIII

wieku, a nazwa miejscowości Sechna

wywodzi się od słowa „sechnie” (gwarowe:

schnie, suszy się). Suska sechlońska wpisana jest do

rejestru Chronionych Oznaczeń

Geograficznych (ChOG).

Kiełbasa lisiecka - tradycyjna wędzona wytwarzana wyłącznie z delikatnego mięsa wieprzowego - schabu i szynki. Ma ciemnobrązową barwę i lekko lśniącą skórkę. Długość wianka 35–40 cm. Jest naturalnie wędzona dymem z drewna olchowego lub bukowego.

Jest produktem o chronionym oznaczeniu geograficznym w Unii Europejskiej. Może być produkowana w granicach gmin Liszki i Czernichów w województwie małopolskim. W celu ochrony nazwy pakowana jest w etykietę zgodną ze specyfikacją Unii Europejskiej, wspólną dla wszystkich producentów. Na etykiecie wyszczególnione jest miejsce produkcji.

Obwarzanek krakowski, rozporządzeniem Komisji Europejskiej wpisany do rejestru „Chronionych Oznaczeń Geograficznych” (ChOG).

Ma kształt przypominający pierścień – okrągły z dziurką w środku.Fakturę powierzchni obwarzanka tworzą sploty w formie spirali, Kolor: od jasnozłocistego do jasnobrązowego, z wyraźnym połyskiem.Średnica klasycznego obwarzanka: od 12 do 17 cm.To wytrawne pieczywo posypane jest makiem, solą lub sezamem, a w najnowszych wariacjach ciasto bywa zagniecione z pikantnymi przyprawami.

Wytwarzany jest z mąki pszennej (możliwe jest stosowanie do 30% mąki żytniej), tłuszczu, cukru, drożdży, soli i wody.

Wymieszane ciasto jest odstawiane do wyrośnięcia, a następnie dzielone na małe kawałki, i formowane w podłużne walce, tzw. sulki, z których 2-3 skręca się spiralnie ze sobą i formuje pierścień.

Uformowane obwarzanki są ponownie pozostawiane do wyrośnięcia, po czym zanurza się je na chwilę we wrzątku i obgotowuje - czyli obwarza (stąd nazwa).

Następnie, po osączeniu, posypuje się przyprawą i piecze do zrumienienia.

Pieczywo wykonane według tej receptury i posiadające nazwę Obwarzanek krakowski produkowane może być w granicach Krakowa i powiatów krakowskiego i wielickiego.

Może być sprzedawany bez etykiet i opakowania, z punktów sprzedaży oznaczonych odpowiednim napisem.

Śliwka szydłowska

Śliwkę szydłowską wpisano jako chronione oznaczenie geograficzne Jest to suszony i wędzony owoc z pestką lub bez niej pochodzący z gminy Szydłów w powiecie staszowskim, w województwie świętokrzyskim. Dopuszcza się jej produkcję wyłącznie w specjalnych tradycyjnych suszarniach opalanych drewnem dębowym, grabowym, bukowym lub z drzew owocowych. W gminie Szydłów jest około 400 suszarni śliw. Najstarsza ma 60 lat.

Jabłka łąckie

zarejestrowane są jako Chronione Oznaczenie Geograficzne (ChOG), a także wpisane na Listę Produktów Tradycyjnych.

Tradycje sadownicze w okolicach Starego Sącza, Podegrodzia i Łącka (woj. małopolskie) sięgają XIII wieku.

Wyrazisty smak i zapach jabłka łąckie zawdzięczają mikroklimatowi Kotliny Łąckiej.

Owoce cechuje wyjątkowa soczystość i aromat. Ich rumieniec jest wyraźnie mocniejszy od jabłek pochodzących z innego regionu.

Chleb prądnicki – tradycyjny chleb żytni, wytwarzany w Krakowie.

Produkowany jest w formie dużych (nawet do 14 kg) bochenków.

Jest produktem o chronionym oznaczeniu geograficznym w Unii Europejskiej.

Chleb prądnicki jest chlebem ciemnym, wytwarzanym na dojrzałym kwasie żytnim.

Produkowany jest w dwóch kształtach – owalnym i okrągłym.

Ma ciemną , chrupiącą skórkę posypaną otrębami żytnimi..

W recepturze ważne są proporcje: 70% mąki to mąka żytnia (dodaje się ją do zakwasu), 25% mąka pszenna. Do ciasta dodaje się gotowane ziemniaki, drożdże i otręby żytnie.

Chleb ten zachowuje świeżość nawet do dwóch tygodni. Jego cechą szczególną jest dojrzewanie po upieczeniu – pełny smak osiąga dzień po ukończeniu wypieku.

Legenda głosi, że pierwszy upieczony po żniwach bochenek chleba wójt krakowski zanosił na Wawel panującemu wówczas królowi. Zwyczaj ten pielęgnowano również za panowania Stanisława Augusta, któremu burmistrz krakowski z okazji dnia św. Jana dostarczał chleb aż do Warszawy.

Proces pieczenia chleba trwa ok. 5 godzin. Wcześniej trzeba przygotować żytni zakwas i poczekać aż dojrzeje. Chleb ten bardzo długo zachowuje świeżość

Kiełbasy jałowcowa i myśliwska z unijnym znakiem GTS w rejestrze Gwarantowanych Tradycyjnych Specjalności

„Kiełbasa jałowcowa” Wytwarzana jest z mięsa wieprzowego.W procesie produkcji stosowane są owoce krzewu jałowca (Juniperus), rozdrabniane tuż przed dodaniem do mięsa. Jest wędzonaw dymie jałowcowym co dopełnia jej smak i potęguje wyjątkowy zapach.

"Kiełbasa myśliwska"Nazwa „kiełbasy myśliwskiej” ściśle wiąże ją z łowiectwem, jednakże jej rynkowe przeznaczenie historycznie miało szerszy zasięg. Trwałość, dzięki podsuszaniu i wędzeniu, niewielkie rozmiary, czyli krótkie cienkie batony, czyniły z niej idealny składnik prowiantu zabieranego na wędrówki, podróże i dłuższe pobyty w miejscach, gdzie żywność była trudno dostępna.

Karp zatorski – smakowity i chroniony unijnym prawem Chronionej Nazwy Pochodzenia.

Produkcja karpia zatorskiego prowadzona jest na terenie trzech sąsiadujących ze sobą gmin położonych w zachodniej części województwa małopolskiego. Są to: gmina Zator, gmina Przeciszów w powiecie oświęcimskim oraz gmina Spytkowice w powiecie wadowickim.

Karp linii zatorskiej jest linia rodzimą, wywodzącą się z rasy karpia polskiego (galicyjskiego). Linia ta została wyhodowana z materiału miejscowego, w drodze wieloletniej selekcji.

Swoje walory smakowe karp zatorski zawdzięcza 65-letniej metodzie chowu, która od początku niewiele się zmieniła i jest stosowana do dziś.

Produkt wpisany na Listę Produktów Tradycyjnych

Powstaje w Drawskim Parku Krajobrazowym (kiedyś zwanym Puszczą Drawską). Są tam i zagajniki akacjowe, i pola rzepaku czy gryki, i nawet wrzosowiska. Stąd rodzajów miodu drahimskiego jest kilka.

Powstaje w tradycyjny sposób, kultywowany od wieków w tym regionie. Wspólnym wysiłkiem pszczelarzy, samorządowców oraz specjalistów od marketingu udało się stworzyć i wypromować markę miodu drahimskiego.

Kupić go można w wielu sklepach województwa zachodniopomorskiego, a także przez internet.

Kołacz lub kołocz śląski to jeden z najbardziej popularnych placków na Górnym Śląsku. Wypiek został oficjalnie ogłoszony produktem regionalnym w UE.

Występuje w czterech odmianach: z posypką (bez nadzienia), z nadzieniem makowym, serowym lub jabłkowym. Po upieczeniu kroi się go w prostokątne kawałki. Kołacz śląski ma charakterystyczny, maślany aromat i wypiekany jest z ciasta drożdżowego. Jego tradycja sięga średniowiecza. Najpierw miał okrągły kształt, z czasem jednak przybrał bardziej praktyczną, prostokątną formę.

Jabłka grójeckie - zarejestrowane przez Komisję Europejską jako chronione oznaczenie geograficzne. Obszar produkcji jabłek grójeckich - 40 odmian sprzedawanych pod wspólną nazwą, obejmuje 21 gmin woj. mazowieckiego oraz 5 gmin woj. łódzkiego.

Region ten nazywany jest „największym sadem Europy”, o tradycjach sięgających XVI wieku.

Jabłka grójeckie charakteryzują się wyższym od przeciętnego wybarwieniem, bardziej intensywnym rumieńcem oraz wysoką kwasowością, wyższą od przeciętnej dla danej odmiany średnio o 5 %. Wynika to z unikalnego mikroklimatu występującegow regionie grójeckim, który wyróżnia się wysokimi amplitudami temperatur w okresie przedzbiorczym.

Na specyficzne cechy jabłek grójeckich wpływ mają również dominujące na tym terenie gleby bielicowe i pseudobielicowe niższych klas bonitacyjnych, które idealnie sprawdzają się w uprawie sadów jabłoniowych.

Kabanosy - Gwarantowana Tradycyjna Specjalność. Produkt wpisany do unijnych rejestrów.

Kabanosy wyrabiane są z mięsa specjalnie tuczonych wieprzy nazwanych kiedyś „kabanami”. Mianem „kaban”określano na terenach XIX–wiecznej Polski ekstensywnie karmionego młodego wieprza.

Według specyfikacji kabanosy to: długie i cienkie batony suszonej kiełbasy. Są one złożone na pół, a na zagięciu widoczne jest charakterystyczne wgłębienie. Do ich produkcji używa się baranich jelit. Powierzchnia kabanosów ma ciemnoczerwone zabarwienie z wiśniowym odcieniem. Cechuje je wyraźnie wyczuwalny smak pieczonego, peklowanego mięsa wieprzowego, a także lekki posmak kminku, pieprzu oraz zapach wędzenia. Tylko odpowiednie suszenie i wędzenie zapewnia właściwą kruchość kiełbasek, dzięki której w czasie przełamywania słyszalny jest charakterystyczny trzask (tzw. ,,strzał”).

Nazwa „Piękny Jaś z Doliny Dunajca” jest zarejestrowana jako chroniona nazwa pochodzenia (ChNP).

Wysoka zawartość magnezu (Mg) w glebie na obszarze uprawy „fasoli Piękny Jaś z Doliny Dunajca” wpływa na podwyższenie zawartości tego pierwiastka w nasionach, jak również przyczynia się w połączeniu z zachowaniem odpowiedniego terminu zbioru nasion do uzyskania produktu o charakterystycznym słodkim smaku.

Nazwa „fasola wrzawska” wywodzi się od wsi Wrzawy, jednak mogą jej używać producenci fasoli z trzech podkarpackich gmin: Gorzyce, Zaleszany i Radomyśl nad Sanem. Fasola wrzawska ma specyficzny, delikatny smak, cienką skórkę i dużą wartość odżywczą.

Miód z Sejneńszczyznyw rejestrze chronionych nazwpochodzenia i chronionych oznaczeń geograficznych.

Miód z SejneńszczyznyWytwarzany w dorzeczu Niemnana pograniczu Polski i Litwy.Region ten charakteryzuje się dużym udziałem naturalnych ekosystemów łąkowych, torfowiskowych, zaroślowych oraz leśnych o bogatym składzie florystycznym. Miód wytwarzany jest w oparciu o kilkadziesiąt charakterystycznych dla tego obszaru gatunków roślin miododajnych (m.in. z różnych gatunków wierzb, klonów, mniszka pospolitego, koniczyny białej i łąkowej) ze znacznym udziałem roślin motylkowych. Znajduje to odzwierciedlenie w charakterystycznym silnym aromacie oraz goryczkowatym posmaku miodu.

Ser koryciński swojskiZnak UE: Chronione oznaczenia geograficzne - w trakcie procedury rejestracyjnejPochodzenie: Podlasie

Miejscowa legenda głosi, że mieszkańcy Korycina nauczyli się produkcji serów od Szwajcarów, których zaciężne oddziały wojskowe zaangażowane były po polskiej stronie podczas potopu szwedzkiego. Niektórzy zostali w Polsce na stałe i przekazali tajemnice serowarstwa miejscowej ludności.

Współcześnie ser koryciński nazywany jest po prostu Swojski. Produkowane są jego odmiany z dodatkami przypraw i ziół, a także czosnku. Ser formowany jest w spłaszczoną kulę o średnicy trzydziestu paru centymetrów i masie około 3 kg; na wyprodukowanie takiej ilości sera potrzeba około 25 litrów mleka

Jagnięcina podhalańska Chronione Oznaczenie Geograficzne” (ChOG)Do produkcji jagnięciny podhalańskiej wykorzystuje się jagnięta rasy „polska owca górska” oraz „cakiel”, odchowywane przy matkach hodowanych w sposób tradycyjny i niezmieniony od wieków.

www.rotfl.com.pl

jokoretsina - oprac.na podst.WEB

Michał Lorenc-Wyjazd z Polski