AUTOR:Dorota Terakowska

MIEJSCE I ROK WYDANIA:Kraków 2001

Adam i Ewa to młode, zamożne, wykształcone małżeństwo. Spełnieniem ich ambicji i planów na

przyszłość ma stać się dziecko. Jednak jego narodziny okazują się ruiną, nie realizacją marzeń: dziewczynka ma

zespół Downa w wyjątkowo ciężkiej postaci. Ewa – poprzez instynktowne poświęcenie – uczy się akceptować córkę, choć nie jest w stanie dotrzeć do jej świata. Adam, którego zawiedzione nadzieje zamieniły się w odrzucenie, coraz bardziej oddala się od rodziny. Nie ma pojęcia, że

Marysia-Myszka – niezdolna do wypowiedzenia poprawnego zdania i wykonania sensownej w ludzkich oczach czynności – zrywa jabłka z rajskiego drzewa i rozmawia z Bogiem. Czy zdarzy się coś, co otworzy

zatrzaśnięte między nimi drzwi? Być może klucz znajduje się w przeszłości…

To poruszająca do głębi opowieść o tym, jak wiele – zbyt wiele – czasu trzeba często, by zrozumieć, że prawdziwa miłość nie stawia warunków, i o tym, jak trudno zburzyć

mur obcości, który wyrósł niepostrzeżenie między człowiekiem a jego własnym dzieciństwem.

Zachęcam wszystkich do przeczytania tej książki, ponieważ pozwala spojrzeć na świat z innej perspektywy. Dzięki niej można lepiej zrozumieć świat chorych dzieci. Terakowska opowiedziała nam historię dziewczynki dotkniętej zespołem Downa z niesamowitą wrażliwością i ogromną wnikliwością psychologiczną. W książce przeplatają się dwa, absolutnie różne od siebie, światy - realny świat, w którym poruszają się zawiedzeni i cierpiący rodzice dziewczynki, oraz wewnętrzny świat małej Myszki - piękny, kolorowy i tak nieznany jej najbliższym.

FRAGMENTY ZACHECAJĄCE DO PRZECZYTANIA

KSIĄZKI1.Mama zaczęła prowadzić ją do pani, która cierpliwie ćwiczyła z nią wymowę. Zdanie, które z mozołem ćwiczyły, nie podobało się Myszce i powtarzając w kółko, szybko je znienawidziła. Za każdym razem wyrazy same dzieliły się nie tak, jak powinny, a sylaby uciekały przed nią i nie sposób je było dogonić.    - Maa naiiii...emaaaaa..siaa... Koa ta...koa maaa...    - Mam na imię Marysia... mam na imię Marysia - powtarzała cierpliwie pani, ale głosem tak znudzonym, że dziewczynka zaczynała ziewać. Nie miała na imię Marysia, tylko Myszka. Następne zdanie też nie było prawdziwe:    - Kocham tatę i mamę - ciągnęła pani tym samym głosem, a jej ,,ę'' i ,,ą'' jęczało, zawieszone w przestrzeni pokoju do ćwiczeń, i marzyło o tym, by ktoś je uwolnił. Ale Myszka wciąż gubiła kolejne sylaby, ,,ę'' i ,,ą'' były zaś dźwiękami nieosiągalnymi. I już nie wiedziała, kogo kocha, a kogo nie.    - Powiesz to zdanie tacie na urodziny - powtarzała mama, a dziewczynka denerwowała się już na samą myśl, że cokolwiek ma powiedzieć tacie, a zwłaszcza zdanie, które wydawało się jej bez sensu.

2." Jej ręce niemal odruchowo schwyciły Myszkę, i choć powstrzymała ją od dalszego bicia głową w ścianę, to równocześnie zaczęła okładać dziewczynkę mocnymi, gwałtownymi uderzeniami. Ewa biła córkę i wrzeszczała w niepohamowany, rozpaczliwym poczuciem żalu: - To ja dla ciebie...! A ty...! Potworze! Grubasie! Poczwaro! Z ust Ewy wymykały się słowa brutalne, wulgarne, nienawistne. Po raz pierwszy od ośmiu lat odrzuciła wszelkie hamulce i wyrzucała z siebie długo tłumione negatywne uczucia, które tkwiły w niej równie mocno jak miłość do córki. Tylko Myszka kątem skośnych oczu dostrzegła ojca stojącego w drzwiach. Po raz pierwszy od dłuższego czasu stał nieruchomo, a nie biegł i patrzył teraz na nie z mieszaniną zdumienia, wstrętu i bezradności. "Teraz podejdzie i mnie dotknie. Weźmie mnie na ręce i uratuje przed gniewem mamy", pomyślała Myszka z nadzieją. Adam wyciągnął ręce, schwycił rozszalałą Ewę i odciągnął od dziecka.

NA NASZYM SWIECIE SĄ MILIONY

TAKICH ,,POCZWAREK’’ KTÓRE POTREBUJĄ NASZEGO

WSPARCIA.NIE ODRZUCAJMY ICH…

Www.wydawnictwoliterackie.pl

D.Terakowska ,,Poczwarka’’

Wykonała: Sylwia Woźna

KLASA: 1 gimnazjum

SZKOŁA: ZO w Jedlance

OPIEKUN: P. Agnieszka Redzik