Lodołamacz nr 3/ 2012

tu Nowa Huta !!!/ / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / /

bezpłatny dwutygodnik nowej hutynr 3 [4] / 2012 1-13 Maja

drodzy czytelnicyTrzeci numer jest jak trzeci mecz. Reprezentacja Pol-ski w najważniejszych turniejach zwykle gra także trzy pojedynki. Mecz otwarcia: o wszystko i o honor. Nasza

– Lodołamaczowa – stawka i nasze ambicje są dużo większe. Za każdym razem gramy o pełną pulę. A jest o co: serca, dusze i umysły nowohucian. I co najważ-niejsze – jest kim. Mamy zgrany, dobrze współpra-cujący kolektyw. Mamy pomysł na grę. I choć nasza taktyka dopiero się kreuje - cel jest jeden. Zwycięstwo Nowej Huty w tej i kolejnych rundach. Na pewno bar-dziej oczywistych, niż gra kadry w ćwierćfinale.

Naszym poważnym atutem jest długa ławka rezer-wowych. Styl gry pozwala nam stale dobierać za-

wodników. Selekcja z naszego zaplecza ciągle trwa. Każdy może wnieść coś od siebie do zespołu. Pomysł

na rubrykę, temat, tekst, zdjęcie czy choćby krytycz-ną uwagę. Udział w sukcesie smakuje lepiej, niż tylko przyglądanie się mu z boku.

Witamy u progu maja. Medialne wydarzenie jakim jest zapewne Euro 2012 już za miesiąc. Do tego

czasu jednak uwaga piłkarskiej Nowej Huty będzie skupiana raczej na kameralnym obiekcie w Grębało-wie niż na nowoczesnych arenach dopracowywanych na ostatnią chwilę. Warto więc dać się ponieść już teraz piłkarskiej gorączce. Niekoniecznie dosłownie i niekoniecznie na boisku. Każdy z nas przecież roz-grywa codziennie swój mecz o lepsze jutro. Jesteśmy z Wami! Tylko zwycięstwo!

Tomasz Piwowarczyk

/ / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / /

w numerze:strona 4 ///

skarpa: niemoc i strach

strona 7 ///

bez paszportu w Nowej Hucie

strona 12 ///

polo-niści

kto wystąpi w spektaklach

łaźni nowej?»»» czytaj na stronach 2-3

castingcasting

lodołaMacz///bezpłatny dwutygodnik nowej hutylodołaMacz///nr 3 [4] / 2012 1-13 Maja///32///

/ / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / // / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / /

Każdy ma tu swoją historię, a przecież teatr to miejsce, gdzie człowiek może zostać wysłu-

chany – jeśli tylko tego właśnie chce. — Jestem poetką, ale nie taką sobie poetką, ale zarejestro-waną w Związku Literatów Polskich – mówi pani Małgosia (63 lata). — Dla mnie teatr to miejsce magiczne. A sceną jest życie: czy to w Żabce, czy w hipermarkecie, w autobusach i tramwa-jach – dodaje rudowłosa artystka. Pani Małgosia jest osobą pełną niespożytej energii – i jak sama mówi – o młodej duszy. Właśnie to dodało jej siły do walki z poważną chorobą, nieszczęściami, ja-kich los jej nie oszczędził.

Poezją zajmuje się także inna uczestniczka castingu, Jolanta (55 lat), pedagog, muzykolog od dwudziestu lat parający się dodatkowo psy-chotroniką a dokładnie numerologią. — Mam, jak to się mówi, głowę w chmurach – śmieje się. Na casting przyszła w sobotę 14 kwietnia – czy uznała, że trzynasty dzień miesiąca, wypadający dodatkowo w piątek, okaże się pechowy? Jednak piątkowi castingowcy na przerażonych nie wy-glądali. Zwłaszcza pan Tadeusz (72 lat), który do Łaźni Nowej przyszedł za namową żony. Jak okazało się w trakcie przesłuchania, pilny stu-dent Uniwersytetu Trzeciego Wieku obdarzony jest iście mrożkowskim poczuciem humoru. Jury i reszta zgromadzonych w pomieszczeniu osób niemal płakała ze śmiechu, gdy pan Tade-usz, jako naprędce obwołany na potrzebę ‚’egza-minu’’ ekspert, opowiadał historię o koniu, któ-ry skakał ze stoczni na nartach.

Główny Łaziebny ceni sobie pracę z ama-torami. Jednak osób mających z teatrem coś wspólnego przyszło na casting całkiem sporo.

Przede wszystkim osoby młode, po studiach, około trzydziestki, związane z teatrami ama-torskimi, ale też zawodowymi. Przyszli aktorzy chętnie mówili o swoim wykształceniu, do-świadczeniu, ich siła przebicia była duża. Mniej chętnie opowiadali o życiu osobistym. Z pew-nością jednak będą zainteresowani tym, kto zwrócił na siebie uwagę jury, w tym trójki re-żyserów: Pawła Kamzy, szukającego do swojego spektaklu tylko i wyłącznie kobiet, Marii Spiss,

przygotowującej spektakl o miłości po sześć-dziesiątce i Bartosza Szydłowskiego, nie chcą-cego, póki co zdradzać szczegółów na temat swojego projektu. Kto znajdzie się w obsadzie tych produkcji dowiemy się już wkrótce: pierw-sza premiera przewidziana jest jeszcze w tym sezonie. Czekamy!

Agnieszka WiernyZdjęcia: Joanna Urbaniec

/ / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / /

ta scena należy do nas!numerolożka, urzędniczka czy student uniwersytetu trzeciego w wieku – komu dopisało szczęście na castingu teatru łaźnia nowa?

Najchętniej przyjąłbym wszystkich ludzi, którzy tu przychodzą, a z nich wybrał tych chcących podzielić się sobą, mających pozytywną energię

– opowiada pytany o wrażenia z dopiero co zakończonego castingu dyrektor teatru, Bartosz Szydłowski. Przez dwa dni przez łaźniowe korytarze przewinęło się około siedemdziesiąt osób zdecydowanych, by stanąć przed jury i spróbować swoich sił jako… No właśnie: jako aktor, człowiek, współuczestnik pewnego rodzaju terapii? — Nie chcę z amatora zrobić aktora. Jest to projekt nie tylko artystyczny, lecz także społeczny – mówi Szydłowski.

castingcasting

/ / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / // / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / /

Każdy ma tu swoją historię, a przecież teatr to miejsce, gdzie człowiek może zostać wysłu-

chany – jeśli tylko tego właśnie chce. — Jestem poetką, ale nie taką sobie poetką, ale zarejestro-waną w Związku Literatów Polskich – mówi pani Małgosia (63 lata). — Dla mnie teatr to miejsce magiczne. A sceną jest życie: czy to w Żabce, czy w hipermarkecie, w autobusach i tramwa-jach – dodaje rudowłosa artystka. Pani Małgosia jest osobą pełną niespożytej energii – i jak sama mówi – o młodej duszy. Właśnie to dodało jej siły do walki z poważną chorobą, nieszczęściami, ja-kich los jej nie oszczędził.

Poezją zajmuje się także inna uczestniczka castingu, Jolanta (55 lat), pedagog, muzykolog od dwudziestu lat parający się dodatkowo psy-chotroniką a dokładnie numerologią. — Mam, jak to się mówi, głowę w chmurach – śmieje się. Na casting przyszła w sobotę 14 kwietnia – czy uznała, że trzynasty dzień miesiąca, wypadający dodatkowo w piątek, okaże się pechowy? Jednak piątkowi castingowcy na przerażonych nie wy-glądali. Zwłaszcza pan Tadeusz (72 lat), który do Łaźni Nowej przyszedł za namową żony. Jak okazało się w trakcie przesłuchania, pilny stu-dent Uniwersytetu Trzeciego Wieku obdarzony jest iście mrożkowskim poczuciem humoru. Jury i reszta zgromadzonych w pomieszczeniu osób niemal płakała ze śmiechu, gdy pan Tade-usz, jako naprędce obwołany na potrzebę ‚’egza-minu’’ ekspert, opowiadał historię o koniu, któ-ry skakał ze stoczni na nartach.

Główny Łaziebny ceni sobie pracę z ama-torami. Jednak osób mających z teatrem coś wspólnego przyszło na casting całkiem sporo.

Przede wszystkim osoby młode, po studiach, około trzydziestki, związane z teatrami ama-torskimi, ale też zawodowymi. Przyszli aktorzy chętnie mówili o swoim wykształceniu, do-świadczeniu, ich siła przebicia była duża. Mniej chętnie opowiadali o życiu osobistym. Z pew-nością jednak będą zainteresowani tym, kto zwrócił na siebie uwagę jury, w tym trójki re-żyserów: Pawła Kamzy, szukającego do swojego spektaklu tylko i wyłącznie kobiet, Marii Spiss,

przygotowującej spektakl o miłości po sześć-dziesiątce i Bartosza Szydłowskiego, nie chcą-cego, póki co zdradzać szczegółów na temat swojego projektu. Kto znajdzie się w obsadzie tych produkcji dowiemy się już wkrótce: pierw-sza premiera przewidziana jest jeszcze w tym sezonie. Czekamy!

Agnieszka WiernyZdjęcia: Joanna Urbaniec

/ / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / /

ta scena należy do nas!numerolożka, urzędniczka czy student uniwersytetu trzeciego w wieku – komu dopisało szczęście na castingu teatru łaźnia nowa?

Najchętniej przyjąłbym wszystkich ludzi, którzy tu przychodzą, a z nich wybrał tych chcących podzielić się sobą, mających pozytywną energię

– opowiada pytany o wrażenia z dopiero co zakończonego castingu dyrektor teatru, Bartosz Szydłowski. Przez dwa dni przez łaźniowe korytarze przewinęło się około siedemdziesiąt osób zdecydowanych, by stanąć przed jury i spróbować swoich sił jako… No właśnie: jako aktor, człowiek, współuczestnik pewnego rodzaju terapii? — Nie chcę z amatora zrobić aktora. Jest to projekt nie tylko artystyczny, lecz także społeczny – mówi Szydłowski.

u nas w hucieskarpa

/ / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / // / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / /

/ / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / /

z huty stronyo dniu

O problemie mówi się już od dwóch lat. Z naciskiem na słowa: mówi, pisze i negocjuje. Nie ma winnych, nie ma pieniędzy, a mieszkańcy Huty cierpią. Niegdyś tętniący życiem teren skarpy nowohuckiej póki co życia pieszym i rowerzystom nie upraszcza, a nawet mu zagraża.

Wszystko zaczęło się w maju 2010 roku. Wtedy spa-cerujący grzbietem skarpy nowohuckiej zaobser-

wowali urwisko, jakie powstało w okolicy Parku Że-romskiego. O zaistniałej sytuacji został poinformowa-ny Urząd Miasta. Posypały się lawiny skarg, zażaleń, a przede wszystkim próśb o rozwiązanie problemu do różnego typu instytucji państwowych. Zgłoszenia te zostały przeanalizowane przez specjalistów geolo-gów pod kątem potwierdzenia wystąpienia katastrof budowlanych i zniszczeń wskutek osuwisk. Badano wtedy wszystkie takie tereny w Krakowie. Doprowa-dziło to (w 2011 r.) do podjęcia uchwał przez Radnych Krakowa. Dotyczyły one zakazu budowy nowych budynków, odbudowy oraz rozbudowy, przebudowy i nadbudowy istniejących budynków m.in. w rejonie m skarpy nowohuckiej. Co ciekawe – mieszkańcy za-grożonych terenów, których budynki ucierpiały w wy-niku tych zniszczeń mogą starać się o odszkodowanie gminy lub wykup części własności, oczywiście po do-kładnym udokumentowaniu roszczeń.

Sytuacja mimo to wciąż nie jest wesoła. ZIKiT tymczasowo zamknął przejście, powiesił tabliczkę oraz postawił znak z zakazem przejścia. Przejść jednak się da – przesmykiem obok, niejednokrotnie zagra-żając własnemu życiu. Tymczasowe rozwiązanie nie przyniosło rezultatu, a znak został przewrócony. Jak mówi Piotr Hamarnik z ZIKiT: kto tam chodzi, chodzi na własną odpowiedzialność. Urząd zrobił co mógł.

Teraz prowadzone są negocjacje z pobliską Szkołą Muzyczną. Jeżeli przebiegną pozytywnie, dla pieszych zostanie wydzielona 1,5 metrowa ścieżka z terenów szkoły. Jednak ostatnie spotkanie ze szkołą nie przy-niosło rezultatów – rozmowy wciąż trwają. Do Szkoły Muzycznej pisało także Stowarzyszenie Łąk Nowo-huckich, silnie zaangażowane w problem. Sekretarz Zarządu SŁN, inżynier budowlany Jerzy Skibiński mówi też o drugim problemie: za obrywy przy skarpie mogą odpowiadać według niego wykonawcy, budow-lańcy Szkoły Muzycznej. W sprawę zaangażowany jest również radny Józef Szuba z Dzielnicy XVIII. Wie,

że zapora przejściowa z ZIKiT jest nieskuteczna. Ma jednak nadzieję, że po prowadzonych w tej chwili pra-cach geologicznych problem zostanie usunięty.

Jedno jest pewne – problem istnieje i dotyka mieszkańców. Jedna z czytelniczek Lodołamacza w li-ście do redakcji pisze, że kiedyś tętniło tam życie. Cho-dziły matki z dziećmi, było pełno młodzieży. Właśnie przez ten teren wytyczona została ścieżka rowerowa. Teraz ten teren umiera.

Co dalej? Najpierw decyzja szkoły o możliwości po-prowadzenia chodnika. Trwa także przetarg dla firm, które będą w stanie usunąć osuwisko. Po przetargu – próby dofinansowania z budżetu centralnego i Rady Miasta Krakowa. Realizacja? Koniec tego lub początek przyszłego roku.

Pozostaje czekać, ale na pewno nie biernie, a suk-cesywnie przypominając władzom o problemie. Nie zapominajmy, że to między innymi właśnie na skar-pie nowohuckiej znajduje się teren Natury 2000. Chrońmy to, czym Nowa Huta może się poszczycić – najbardziej zielone tereny Krakowa.

Anna LedwońZdjęcia: Stowarzyszenie Łąki Nowohuckie

Słyszę, że miejscy radni chcą wyznaczenia jednego dnia w roku, w którym cały Kraków (a może i cała

Polska) czciłby Nową Hutę. Chodzi bodajże o 30 kwietnia.

Z jakichże to pobudek? Patriotyczno-lokalnych zapewne. Zastanawiam się tylko, czy Dzień Nowej Huty (prawdopodobnie ze stosownym rozszerze-niem: Dzień Pamięci o Nowej Hucie, Dzień Pamięci o Ważnych Wydarzeniach Nowohuckich) kogoś by zainteresował.

Jasne. Huta ma zasługi, ma też wybitną (choć miejscami trudną) historię. Tak się składa, że wiele wydarzeń z tej historii jest wiosennych - chociażby walka o Krzyż Nowohucki. Zasługi zasługami, ale odgórne sterowanie pamięcią o nich wydaje mi się pomysłem mocno naciąganym, nietrafionym. Czyż Podgórze nie ma swoich zasług dla Krakowa? Czyż nie ma ich Borek Fałęcki, ba! - Bieżanów ich nie ma? Każda społeczność lokalna znajdzie wydarzenia, któ-re mogłaby uczcić Dniem.

Możemy się sprzeczać o znaczenie Nowej Huty dla historii najnowszej. Nie kwestionuję, że wiele wąt-ków pięknych z Huty rozlało się na Kraków i Polskę. Ale ustanawianie specjalnego Dnia, to chyba przesa-da. Dlaczego radni chcą uszczęśliwić Hutę? Bo myślą, że Huta tego chce i potrzebuje? To leczenie, czy jed-nak karmienie nowohuckich kompleksów (z których Huta szczęśliwie wyrasta)? Biedna Huta - margina-lizowana, ofiara czarnego PR, dajmy więc jej jeden Dzień, w którym to Dniu poczuje się dobrze... A my przyjedziemy, stosownie pomilczymy, tam gdzie trze-ba przemówimy, odsłonimy pomnik, zorganizujemy sesję, spotkamy się z weteranami walki z komuni-zmem, przyznamy ordery, obiecamy wszystko.

Huta nie potrzebuje Dnia. Potrzebuje całego roku. Nie tego pisanego z dużej litery, nie tego, któ-ry swoją powagą ustanawia Sejm (lub niepowagą - wystarczy przypomnieć sobie żenujące argumenty w sprawie Roku Miłosza). Potrzebuje całorocznego zainteresowania - odwieczna to pieśń (a już na pewno

20-letnia), czyli nowe inwestycje; włączenie w duże miejskie projekty (także kulturalne).

Pomyślcie, radni: skoro przy każdej okazji wy-pomina się Hucie narzucony, i dawno temu z przy-jemnością kontynuowany, romans z realnym socja-lizmem, to dlaczego teraz miałoby być inaczej? Kto sobie odmówi?

Pamiętam takie przepychanki. Cztery lata temu radni z komisji kultury wznosili się na wyżyny dra-stycznej niefrasobliwości (to, rzecz jasna, eufemizm) próbując ustalić, jakie wątki koniecznie trzeba ekspo-nować przy okazji obchodów jubileuszu 60-lecia No-wej Huty. A jakie nie, oczywiście (bo wstyd, bo mało są edukujące). Cóż to się działo! W efekcie nie wyeks-ponowano niczego, albo raczej: dużo, lecz niemrawo; patetycznie.

Nowa Huta potrafi pamiętać swoją historię cało-ściowo, a nie wybiórczo. Myślę, że będzie ją pamiętać i bez Dnia. Żadnych wątków się nie wstydzi.

O wiele ciekawszym pomysłem jest stworzenie nowej wersji (2.0?) promocji Nowej Huty (też inicjaty-wa radnych). Błagam jednak: nie eksploatujcie zgra-nych motywów, a już na pewno nie pierwszoplanowo. Banalna to rada, ale najlepsza z możliwych, samona-rzucająca się: wykorzystajcie energię młodych, ich wyobraźnię, kreatywność i brak wstydu za historię. To też jest ich Nowa Huta, ich przestrzeń.

Zobaczcie Nową Hutę na Facebooku, obejrzyjcie ją na YouTube. Jeżeli już jest tam fascynacja socreali-styczną historią, to raczej z domieszką inteligentnego absurdu. Kochani radni - kochajcie Nową Hutę, a nie swoje pomysły na Nową Hutę.

H. Utnikowa

P.S. Nie wydaje mi się, żeby w kalendarzu zna-lazł się jeszcze wolny dzień na Dzień. Kalendarz jest mocno przeładowany. Pełno w nim Dni, które nic nie znaczą, nikogo nie obchodzą. Czy naprawdę Hucie potrzebny jest Dzień, który nikogo nie obchodzi?

ostra jazdaSpalone gumy, niewiarygodne przyspieszenie, ogromne silniki i nowinki techniczne – tak w skrócie zapowiadają się targi Tuning Show.

Fani czterech kółek już po raz dziesiąty będą mieli okazję wziąć udział w targach motoryzacji. W pla-

nie imprezy miedzy innymi pokaz drift show, popisy kaskaderskie, amerykańskie klasyki, liczne konkursy i zawody. Wszystko przy akompaniamencie ryczących silników oraz setek decybeli wydobywających się z nie-zwykle zaawansowanych systemów Car Audio. Targi w tym roku odbędą się 12 i 13 maja, tradycyjnie przy ul. Centralnej. Szczegółowy program wydarzenia znajdu-je się na stronie www.tuningshow.krakow.pl.

niemoc i strach

/ / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / /

wiosna już w pełni - cygańska orkiestra dęta koncertuje na osiedlu Hutniczym. Zdjęcie: Lidka Grin.