LITERATURA I TREŚCI PROGRAMOWE STUDIÓW...

1

Załącznik nr 2 do zarządzenia nr 171 Rektora Uniwersytetu Śląskiego w Katowicach

z dnia 7 listopada 2012 r.

LITERATURA

I TREŚCI PROGRAMOWE

STUDIÓW PODYPLOMOWYCH SZTUKI RETORYKI

I KREOWANIA WIZERUNKU DLA

PRAWNIKÓW

2

ZAŁO ŻENIA ORGANIZACYJNO-PROGRAMOWE Opis zakładanych efektów kształcenia na studiach po dyplomowych

Nazwa studiów: Studia Podyplomowe Sztuki Retoryki i Kreowania Wizerunku d la Prawników

Typ studiów: kwalifikacyjne/doskonalące: doskonal ące

Forma studiów: niestacjonarne

Efekty kształcenia dla studiów podyplomowych

WIEDZA

Absolwent posiada wiedzę interdyscyplinarną z zakresu retoryki stosowanej, erystyki, argumentacji, komunikacji interpersonalnej i społecznej, zasad etyki wypowiedzi, mnemotechniki, logopedii, psychologii, coaching’u, public relations, które to dziedziny nauki spełniają funkcje stymulującą, rozwijającą, regulującą oraz korekcyjną. Wpływają one również na sferę motywacyjno-emocjonalną, poznawczą, motoryczną i estetyczną jej uczestników. Nabytą wiedzę absolwent z powodzeniem może wykorzystać w pracy zawodowej, w kontaktach z mediami oraz w środowisku pracy, przyczyniając się tym samym do osiągnięcia sukcesu zawodowego w wymiarze indywidualnym i instytucjonalnym.

UMIEJĘTNOŚCI

potrafi poprawnie argumentować

potrafi skuteczne przekonywać

potrafi we właściwy sposób posługiwać się środkami retorycznymi w wystąpieniach publicznych

potrafi umiejętnie komponować teksty mówione i pisane

potrafi umiejętnie prowadzić dyskusję, debatę i negocjacje

potrafi diagnozować typowe błędy logiczne i rozpoznawać chwyty erystyczne

potrafi umiejętnie posługiwać się głosem, gestem, mimiką i panować nad stresem w wystąpieniach publicznych

3

zna zasady i potrafi kreować własny i zawodowy wizerunek

potrafi stosować zasady etykiety w konwersacjach i wystąpieniach publicznych

zna zasady stylizacji osoby

zna i potrafi stosować metody coaching’u w rozwoju osobistym i zawodowym

KOMPETENCJE SPOŁECZNE

potrafi dostosować swoje postawy, sposób zachowania, swój wizerunek do oczekiwań i preferencji odbiorcy/ów

potrafi zachować asertywność w komunikacji społecznej i interpersonalnej

posiada świadomość bycia podmiotem uwagi innych

posiada zdolności samodyscypliny i samokontroli zachowania w różnych sytuacjach społecznych

4

Nazwa przedmiotu/modułu kształcenia*)

Moduł: Retoryka Nazwy przedmiotów:

1. Teoretyczne podstawy retoryki 2. Dobór argumentów 3. Topika 4. Erystyka 5. Figury retoryczne

6. Etyka wypowiedzi

Język przedmiotu/modułu kształcenia*)

Język polski

Efekty kształcenia dla przedmiotu/modułu kształcenia*) (wiedza, umiejętności, kompetencje społeczne)

Efekty kształcenia:

Wiedza: Słuchacz posiada wiedzę z zakresu retoryki klasycznej. Rozumie

znaczenie retoryki w kształtowaniu kultury humanistycznej, w tym kultury

prawniczej. Zna i potrafi wykorzystać toposy inwencyjne jako źródło

dowodzenia. Potrafi umiejętnie dostrzegać, analizować i wykorzystywać tropy i

figury stylistyczne w pracy zawodowej.

Umiejętności: potrafi zastosować konkretne techniki argumentacyjne w

praktyce prawniczej. Zna i potrafi zastosować metody perswazji językowej.

Kompetencje społeczne: zna zasady odpowiedzialności za słowo w komunikacji

interpersonalnej i społecznej.

Semestr, w którym przedmiot/moduł*) jest realizowany

Pierwszy i drugi

Forma realizacji zajęć Wykłady, ćwiczenia

Wymagania wstępne i dodatkowe

Brak wymagań

Rodzaj i liczba godzin zajęć dydaktycznych wymagających bezpośredniego udziału nauczyciela akademickiego i słuchaczy*

28 godzin wykładów i 20 godzin ćwiczeń

Liczba punktów ECTS przypisana przedmiotowi/modułowi*

12 punktów ECTS za moduł

Stosowane metody dydaktyczne

Wykład informacyjny z wykorzystaniem prezentacji multimedialnej, praca w grupach

Sposób weryfikacji efektów kształcenia uzyskanych przez słuchaczy

Czynny udział w zajęciach ćwiczeniowych.

Wykorzystanie nabytej wiedzy w trakcie egzaminu dyplomowego.

5

Forma i warunki zaliczenia przedmiotu/modułu*), w tym zasady dopuszczenia do egzaminu, zaliczenia

Zaliczenie

Treści programowe przedmiotu/modułu kształcenia*)

Treści programowe modułu: Retoryka

Program przedmiotu: Teoretyczne podstawy retoryki

1. Narodziny retoryki, 2. Sofistyka i platońska krytyka retoryki, 3. Arystoteles – próba teoretycznego ujęcia retoryki, 4. Retoryczne tradycje demokracji ateńskiej, pisma retoryczne i działalność

Cycerona, 5. Miejsce retoryki w rzymskim systemie edukacji – Institutio oratoria

Kwintyliana; 6. Średniowieczne zastosowania retoryki, recepcja antycznej retoryki i

kształtowanie się renesansu, cyceronianizm, reforma systemu nauk P. Ramusa, rola retoryki w jezuickim systemie kształcenia, kryzys klasycznej retoryki: od sztuki mówienia do sztuki pisania.


Program przedmiotu- Topika

1. Definicje toposów, 2. Główne rodzaje toposów, 3. Identyfikacja toposów, zasady użycia toposów.


Program przedmiotu: Figury retoryczne

1. Pojęcie i zakres retorycznej elokucji, 2. Tropy stylistyczne, 3. Reguły użycia figur myśli, rozpoznawanie figur słów i myśl oraz ich

skutecznego użycia.


Program przedmiotu: Dobór argumentów

1. Repetytorium podstawowych pojęć z dziedziny wykładni prawa i charakterystyka podstawowych metod wykładni (językowa, systemowa, celowościowa, historyczna);

2. Wykładnia językowa w prawie: znaczenie definicji legalnych, kłopoty z definicjami legalnymi, trzy rejestry językowe – język potoczny, prawny i prawniczy oraz konflikty między nimi, słowniki językowe jako narzędzie interpretacyjne;

6

3. Poprawne i wadliwe sposoby formułowania argumentów na gruncie wykładni;

4. Strategie preferencji – strategia priorytetu wykładni językowej a strategia wykładni kompleksowej;

5. Przeniesienie ogólnej wiedzy o wykładni prawa na płaszczyznę argumentacyjną i ukazanie sposobu wykorzystywania tej wiedzy przez sądy;

6. Perswazyjna wartość argumentacji interpretacyjnej – słabe i mocne argumenty perswazyjne; Analiza pojęć „błędna wykładnia” i „rażące naruszenie prawa”;

7. Obalenie błędnych przekonań co do zakresu stosowania i rangi określonych metod wykładni prawa podatkowego;

8. Wnioskowania prawnicze jako narzędzie argumentacji prawniczej; 9. Prawo jako środek komunikacji; 10.Teoretyczne podstawy argumentacji prawniczej

− argumentacja, mówca i jego audytorium

− przesłanki argumentacji

− wybór, obecność i prezentacja argumentów

− strategie argumentacyjne

− techniki argumentacyjne

− argumenty quasi-logiczne

− argumenty oparte na strukturze rzeczywistości

− argumentacja przez przykład (ilustracja i wzór)

− rozległość argumentacji a siła argumentów

− kolejność argumentów w mowie 11.Dyskurs argumentacyjny w praktyce prawniczej

− wprowadzenie do zagadnienia dyskursu argumentacyjnego

− reguły ogólne

− reguły prawnicze

− argumenty i topiki prawnicze 12. Stosowanie konkretnych technik argumentacyjnych w praktyce na

wybranych przykładach z zakresu orzecznictwa sądowego.


Program przedmiotu: Erystyka .

1. Dialog, dialog perswazyjny, dyskusja. 2. Cele stawiane przed dyskusją. Dyskusja krytyczna i zasady jej

prowadzenia. 3. Podstawowe elementy dyskusji: określenie stanowisk, onus probandi,

argument, kontrargument, obrona, atak. 4. Identyfikowanie i korygowanie posunięć dyskusyjnych. 5. Typowe lojalne i nielojalne chwyty erystyczne. 6. Zasady sprawnego prowadzenia walki na argumenty: taktyka, strategia,

planowanie, ekonomia prowadzenia sporu. 7. Elementy teorii perswazji, typowe taktyki perswazyjne. 8. Rozpoznawanie argumentów i ich wyodrębnianie spośród innych

7

rodzajów wypowiedzi. 9. Standaryzacja argumentu. 10. Diagramy obrazujące strukturę argumentu. 11. Różne metody oceny argumentu. 12. Szczegółowa analiza wybranych typów argumentów (m.in. argumentów

z analogii, z autorytetu, ad hominem, „równi pochyłej”, ad ignorantiam itp.)

13. Analiza tekstu pod kątem zastosowanych w nim środków perswazyjnych.

14. Manipulacyjne wykorzystanie niektórych zjawisk językowych (np. implikatur i presupozycji).

15. Nielojalne chwyty erystyczne i obrona przed nimi.


Program przedmiotu: Etyka wypowiedzi

1. Kształtowanie się pojęcia prawdy w aspekcie komunikowania 2. Erystyka a retoryka 3. Perswazja a manipulacja – ustalenia definicyjne 4. Podstawowe techniki manipulacji 5. Manipulowanie informacją we współczesnych mediach - przykłady

Wykaz literatury obowiązkowej i uzupełniającej

Literatur obowiązkowa:

I. Teoretyczne podstawy retoryki: J. Lichański, Co to jest retoryka. Kraków

1996; J.Z. Lichański: Retoryka. Od renesansu do współczesności – tradycja i

innowacja. Warszawa 2000; J. Ziomek, Retoryka opisowa. Wrocław 1992; H.

Cichocka, J.Z. Lichański: Zarys historii retoryki: od początku do upadku

cesarstwa bizantyjskiego; R. Volkmann: Wprowadzenie do retoryki. Tłum. L.

Bobiatyński. Warszawa 1993; B. Bogołębska: Tradycja retoryczna w stylistyce

polskiej: narodziny dyscypliny. Łódź 1996; Wybór, np: Platon: Faidros. Tłum.

L. Regner. Warszawa 1993; Gorgiasz; Arystoteles: Retoryka. Tłum H.

Podbielski Warszawa 1988; Kwintylian: Kształcenie mówcy. [ks. I, II, X] Tłum.

M. Brożek. Wrocław 1951; Erazm z Rotterdamu: Wybór pism. Wrocław

1992; Retoryka. Red. M. Barłowska, A

Budzyńska-Daca, P. Wilczek. Warszawa 2008.

II. Topika: J. Bralczyk (i in.), Wymowa prawnicza, Warszawa 2002; A.

Budzyńska-Daca, J. Kwosek, Erystyka, czyli sztuka prowadzenia sporów,

Warszawa 2009; J. Jabłońska-Bonca, Prawnik a sztuka negocjacji i retoryki,

Warszawa 2002; M. Korolko, Retoryka i erystyka dla prawników, Warszawa

2001; Leksykon retoryki prawniczej, pod red. P. Rybińskiego, K. Zeidlera,

Warszawa 2010; A. Schopenhauer, Erystyka, czyli sztuka prowadzenia

sporów (liczne wydania, zalecane najnowsze); J. Stelmach, Kodeks

argumentacyjny dla prawników, Warszawa 2003; Retoryka. Red. M.

8

Barłowska, A. Budzyńska-Daca, P. Wilczek. Warszawa 2008.

III. Figury retoryczne: J. Bralczyk ( i in.), Wymowa prawnicza, Warszawa 2002; J.

Jabłońska-Bonca, Prawnik a sztuka negocjacji i retoryki, Warszawa 2002; M.

Korolko, Retoryka i erystyka dla prawników, Warszawa 2001; M. Korolko,

Sztuka retoryki. Przewodnik encyklopedyczny. Warszawa 1990 lub wyd.

nast.); Leksykon retoryki prawniczej, pod red. P. Rybińskiego, K. Zeidlera,

Warszawa 2010; J. Ziomek, Retoryka opisowa. Wrocław 1992.

IV.Dobór argumentów: Ch.Perelman, Imperium retoryki, Warszawa 2004r.; J.Stelmach, Kodeks argumentacyjny dla prawników, Kraków 2003,; L. Morawski, Zasady wykładni prawa, Toruń 2006.

V. Erystyka: Cialdini R.B. [2003] Wywieranie wpływu na ludzi Gdańskie Wydawnictwo Psychologiczne, Gdańsk; Govier T. [2005], A Practical Study of Argument. Wadsworth Publishing Company, Belmont; Hołówka T. [1998], Błędy, spory, argumenty. Szkice z logiki stosowanej Wydział Filozofii i Socjologii Uniwersytetu Warszawskiego, Warszawa; Mulholland J. [1994] Handbook of Persuasive Tactics. A practical language guide. Routledge, London and New York; Pratkins, A., Aronson E. [2008] Wiek propagandy Wydawnictwo Naukowe PWN, Warszawa; Schopenhauer A. [1973], Erystyka, czyli sztuka prowadzenia sporów Wydawnictwo Literackie, Kraków; Szymanek K. [2008] Argument z podobieństwa. Wydawnictwo UŚ, Katowice; Szymanek K. [2001], Sztuka argumentacji. Słownik terminologiczny. Wydawnictwo Naukowe PWN. Warszawa; Szymanek K, Wieczorek K. A., Wójcik A. S. [2003], Sztuka argumentacji. Ćwiczenia w badaniu argumentów. Wydawnictwo Naukowe PWN, Warszawa; Tokarz M. [2006], Argumentacja, perswazja, manipulacja. Wykłady z teorii komunikacji. Gdańskie Wydawnictwo Psychologiczne, Gdańsk; Waller B. N. [1988], Critical Thinking. Consider the verdict. Prentice Hall, New Jersey; Walton D. N. [2006], Fundamentals of Critical Argumentation. Cambridge University Press, New York;

VI. Etyka wypowiedzi: Manipulacja w języku, red. P. Krzyżanowski, P. Nowak, Lublin 2004. P. Hahne, Siła manipulacji, Warszawa 1997; A. Lepa, Świat manipulacji, Częstochowa, 2007.

Literatura uzupełniająca

I. Etyka wypowiedz: G. Beck, Zakazana

retoryka.Podręcznikmanipulacji,HelionGliwice,2005;J. Bralczyk, O języku

propagandy i polityki, Warszawa 2007.

II. Dobór argumentów: M. Zieliński, Wykładnia prawa. Zasady. Reguły.

Wskazówki, Warszawa 2006; Agnieszka Bielska – Brodziak, Interpretacja tekstu

prawnego na podstawie orzecznictwa podatkowego, Warszawa 2009; S. Fish,

Interpretacja, retoryka, polityka. Eseje wybrane, Kraków 2002; A.Schopenhauer

Erystyka czyli sztuka prowadzenia sporów, Warszawa 2005; J.Stelmach,

9

Współczesna filozofia interpretacji prawniczej, Kraków 1995, (rozdział IV „Teoria

argumentacji prawniczej”); A. Bielska – Brodziak, Z. Tobor, Zmiana w przepisach

jako argument w dyskursie interpretacyjnym, Państwo i Prawo nr 9/2009.


Moduł: Kultura wypowiedzi Nazwy przedmiotów:

1. Kompozycja wypowiedzi ustnej i pisemnej 2. Poprawność gramatyczna i ortograficzna 3. Normy frazeologiczne

4. Dobór leksykalny


Język polski


Wiedza: absolwent ma wiedzę na temat istoty różnic między odmianą mówioną

i pisaną polszczyzny;

Umiejętności: potrafi konstruować wypowiedź pisaną i mówioną; zna

podstawową terminologię z zakresu kultury języka; umie stosować reguły

gramatyczne i ortograficzne;

Kompetencje społeczne: ma świadomość znaczenia poprawności językowej dla

skuteczności wypowiedzi; ma świadomość funkcji prezentatywnej języka; ma

świadomość aksjologicznego wymiaru komunikacji.


Semestr pierwszy i drugi



Brak wymagań


16 godzin wykładów i 8 godzin ćwiczeń




Wykłady informacyjne, praca w grupach


Czynny udział w zajęciach.

Wykorzystanie nabytej wiedzy w trakcie egzaminu dyplomowego

10


Zaliczenie


Treści programowe modułu: Kultura wypowiedzi

Przedmiot kształcenia: Kompozycja wypowiedzi ustnej i pisemnej

W ramach przedmiotu realizowane są następujące zagadnienia szczegółowe:

1. Spójność tekstu mówionego i pisanego – zasady konstrukcji wypowiedzi ustnej i pisemnej

2. Obszary komunikacji niewerbalnej – kinezyka, paralingwistyka, proksemika; …….. współdziałanie kodów w wypowiedzi

3. Prawidła poprawnej wymowy

Przedmiot kształcenia: Poprawność gramatyczna i ortograficzna


1. System językowy – norma językowa – uzus 2. Norma wzorcowa i użytkowa – poprawność wypowiedzi a funkcje języka

(perswazja, funkcja prezentatywna) 3. Podstawowe zasady pisowni polskiej; szczególnie pisownia wielką i małą

literą; pisownia łączna i rozłączna

Przedmiot kształcenia: Normy frazeologiczne


1. Frazeologia i jej funkcje w komunikacji. Źródła związków frazeologicznych

2. Innowacje i modyfikacje frazeologizmów (celowe i niezamierzone) 3. Stylistyczne zróżnicowanie zasobu frazeologicznego

Przedmiot kształcenia: Dobór leksykalny


1. Zróżnicowanie słownictwa – poprawność leksykalna (neosemantyzmy, zapożyczenia ukryte, paronimia, pleonazmy, tautologie, wyrazy modne)

2. Pojęcie łączliwości gramatycznej i semantycznej – właściwe decyzje stylistyczne (potoczność, neutralność, oficjalność, regionalność)

3. Zasada stosowności środków językowych – konotacja, wartościowanie; peryfrazy, eufemizmy


Literatura obowiązkowa: Encyklopedia kultury polskiej XX wieku. T.2:

Współczesny język polski, red. J. Bartmiński, Wrocław 1993, rozdz. K. Ożóg,

Ustna odmiana języka ogólnego, s. 87-100.

11

Skudrzyk A., Współczesny język polski mówiony i pisany. [w:] Kultura polska.

Silva rerum, red. R. Cudak, J. Tambor, Katowice 2002, s. 45-66.

Andrzej Markowski, Kultura języka polskiego. Teoria. Zagadnienia leksykalne.

Warszawa 2005.

Polański E., Skudrzyk A., Jak pisać? Razem czy osobno? Poradnik ze słownikiem,

PWN, Warszawa 2010.

Skudrzyk a., Urban K., Wielką czy małą literą? Mały słownik użycia wielkich liter

w polskich tekstach, TMJP, Warszawa-Kraków 2009.

Encyklopedia kultury polskiej XX wieku. T.2: Współczesny język polski, red. J.

Bartmiński, Wrocław 1993, rozdz. A.M. Lewicki, A. Pajdzińska, Frazeologia, s.

307-327.

Bąba S., Liberek J., Słownik frazeologiczny współczesnej polszczyzny, Warszawa

2002.

Hanna Jadacka, Kultura języka polskiego. Fleksja, słowotwórstwo, składnia.

Warszawa 2005.

Zagadnienia leksykalne i aksjologiczne. Język a kultura, t.2, red. J.Puzynina, J.

Bartmiński. Wrocław 1991. (tom dostępny w wersji elektronicznej)

Literatura uzupełniaj ąca:

Formy i normy, czyli poprawna polszczyzna w praktyce. Red. K. Mosiołek-Kłosińska. Warszawa2001. Zagadnienia leksykalne i aksjologiczne. Język a kultura, t.2, red. J.Puzynina, J.

Bartmiński. Wrocław 1991. (tom dostępny w wersji elektronicznej)

Tannen D., To nie tak! Jak styl konwersacyjny kształtuje relacje z innymi, Poznań

2002.

Wartości w języku i tekście. Język a kultura, t.3, red. J.Puzynina, J. Anusiewicz,

Wrocław 1991. (tom dostępny w wersji elektronicznej)


Moduł: Praktyka wyst ąpień publicznych Nazwy przedmiotów:

1. Dyskusja, debata 2. Negocjacje 3. Udzielanie wywiadu 4. Psychologiczne aspekty komunikacji


Język polski

Efekty kształcenia dla Wiedza: : Słuchacz posiada wiedzę z zakresu technik negocjacyjnych, zna zasady

12

przedmiotu/modułu kształcenia*) (wiedza, umiejętności, kompetencje społeczne)

prowadzenia dyskusji i debaty.

Umiejętności: potrafi w profesjonalny sposób udzielić wywiadu, umie brać

czynny udział w dyskusji i debacie.

Kompetencje społeczne: Zna psychologiczne aspekty komunikacji.





Brak wymagań


6 godzin wykładów, 12 godzin ćwiczeń

Liczba punktów ECTS przypisana przedmiotowi/modułowi*)



Wykład z prezentacja multimedialną, dyskusja, debata, ćwiczenia w grupach





Zaliczenie


Treści programowe modułu: Praktyka wystąpień publicznych

Przedmiot kształcenia: Negocjacje

1. Problematyka szczegółowa: W ramach przedmiotu realizowane są następujące zagadnienia szczegółowe:

1. Definicja negocjacji i ich przedmiot

2. Formy i charakter prowadzenia negocjacji

3. Etapy procesu negocjacji

4. Zasady i techniki negocjacji kryzysowych 5. Metodyka i psychologia negocjacji według Fishera i Ury’ego

13

6. Zastosowanie technik wpływu społecznego w mediacjach

7. Sposoby przeciwdziałania trudnościom w negocjacjach

8. Autodiagnoza i budowanie kompetencji negocjatora. Kształtowanie umiejętności:

• umiejętność oceny sytuacji • umiejętność słuchania • umiejętność planowania negocjacji i radzenia sobie z presją

zewnętrzną

9. Rola komunikacji niewerbalnej w negocjacjach i mediacjach.

10. Techniki argumentacji wg H. Lemmermanna

11. Chwyty erystyczne wg A. Schopenhauera


Przedmiot kształcenia: Psychologiczne aspekty komunikacji

Problematyka szczegółowa: W ramach przedmiotu realizowane są następujące zagadnienia szczegółowe:

1. Pojęcie efektywnego porozumiewania się

2. Charakterystyka zachowań komunikacyjnych

3. Skuteczne słuchanie, style słuchania i odpowiadania

4. Udzielanie informacji zwrotnych

5. Bariery skutecznej komunikacji

6. Doskonalenie komunikacji


Przedmiot kształcenia: Dyskusja, debata

1. Pojęcie dyskusji; rodzaje dyskusji: ujęcie historyczne i funkcjonalne 2. Zasady dyskutowania; strategie polemiczne; erystyka - sztuka

prowadzenia sporów, 3. 3. Dialog jako gatunek 4. Polemika i debata we współczesnym dyskursie publicznym 5. Uwarunkowania komunikacyjne, nowe tendencje


Przedmiot kształcenia: Udzielanie wywiadu

1. Style przekazywania i odbioru informacji 2. Sposoby selekcji i przekazu informacji 3. Przygotowanie się do wywiadu; struktura wywiadu

14

4. Kształcenie umiejętności udzielania wywiadu 5. Wyznaczniki wiarygodności - studia przypadków 6. Trening modelowych zachowań podczas udzielania wywiadu;

kontakty z dziennikarzami, organizowanie konferencji prasowych

7. Komunikacja w sytuacjach kryzysowych, prawne podstawy wywiadów


Lit eratura obowiązkowa: 1. Negocjacje: Bieniok H., 2005: Sztuka komunikowania się, negocjacji i rozwiązywania problemów. Katowice. Cialdini R., 1996: Wywieranie wpływu na ludzi. Gdańskie Wydawnictwo Psychologiczne. Cichobłaziński L., 2008: Techniki negocjacji i mediacji. Częstochowa. Coleman P. T., Deutsch M., (red.) 2005, Rozwiązywanie konfliktów. Teoria i praktyka. Collins A., 2001: Mowa ciała. Co znaczą nasze gesty? Warszawa. Cybulko A., 2009: Konflikt. W: Mediacje. Teoria i praktyka. Red. E. Gmurzyńska,

R. Morek. Kraków, 51 – 67.

Dana D., Rozwiązywanie konfliktów, Warszawa 1993.

Doliński D., 2005: Techniki wpływu społecznego. Warszawa. Myśliwiec G., 2007: Techniki i triki negocjacyjne, czyli jak negocjują

profesjonaliści. Warszawa.

Słaboń A., 2008: Konflikt społeczny i negocjacje. Kraków.

Tabernacka M., 2009: Negocjacje i mediacje w sferze publicznej. Warszawa.

2. Psychologiczne aspekty komunikacji: B. Kożusznik: Zachowania człowieka w

organizacji. PWE, Warszawa 2011

3. Dyskusja, debata: J. Bralczyk (i in.), Wymowa prawnicza, Warszawa 2002; A.

Budzyńska-Daca, J. Kwosek, Erystyka, czyli sztuka prowadzenia sporów,

Warszawa 2009; J. Jabłońska-Bonca, Prawnik a sztuka negocjacji i retoryki,

Warszawa 2002; M. Korolko, Retoryka i erystyka dla prawników, Warszawa

2001; Leksykon retoryki prawniczej, pod red. P. Rybińskiego, K. Zeidlera,

Warszawa 2010; A. Schopenhauer, Erystyka, czyli sztuka prowadzenia sporów

(liczne wydania, zalecane najnowsze); J. Stelmach, Kodeks argumentacyjny dla

prawników, Warszawa 2003; T. Hołówka: Błędy, spory, argumenty. Szkice z logiki

stosowanej. Warszawa 1998; M. Tokarz: Argumentacja, perswazja,

manipulacja. Gdańsk 2006; Rytualny chaos: studium dyskursu publicznego. Red.

M. Czyżewski, S. Kowalski. Kraków 1997; Dialog a nowe media. Red. M. Kita, J,

Grzenia. Katowice 2004; Porozmawiajmy o rozmowie. Lingwistyczne aspekty

dialogu. Red. M. Kita, J. Grzenia. Katowice 2003; W. Marciszewski: Sztuka

dyskutowania. Warszawa 1969; M. Kochan: Pojedynek na słowa. Techniki

erystyczne w publicznych sporach. Kraków 2005;

15

4. Udzielnie wywiadu: J. Bralczyk ( i in.), Wymowa prawnicza, Warszawa 2002;

J. Jabłońska-Bonca, Prawnik a sztuka negocjacji i retoryki, Warszawa 2002; M.

Korolko, Retoryka i erystyka dla prawników, Warszawa 2001; A. Drzycimski,

Sztuka kształtowania wizerunku. Warszawa 1996; T. Goban-Klas, Public relation,

czyli promocja reputacji. Warszawa 1996; H. Pietrzak, J.B. Hałaj, Rzecznik

prasowy. Teoria i praktyka. Rzeszów 2003: Rzecznicy prasowi a public relations.

Red. K. Gajdka, J. Legomska. Katowice 2007; I. Martela, D. Rott, Rzecznik

prasowy. Kompetencje interpersonalne – wybrane problemy i zagrożenia.

Sosnowiec – Trnawa 2011.

Literatura uzupełniaj ąca;

1. Negocjacje: Benedikt A., 2006: Negocjacje i mediacje w administracji. Wrocław.Chełpa S., Witkowski T.: , 2004: Psychologia konfliktów: Praktyka radzenia sobie ze sporami. Wrocław: Moderator. Chełpa S., Witkowski T., 2000: Psychologia konfliktów.Wrocław 2000. Haman W., Gut J., 2001: Docenić konflikt. Od walki i manipulacji do współpracy. Warszawa.Tusznio S., Wojtkowiak M., 2004: Mediacje i negocjacje jako formy rozwiązywania konfliktu. Kielce.

2. Psychologiczne aspekty komunikacji: Alan Peace, Barbara Peace: Mowa ciała.

Wyd. Rebis, 2007; S. Hamlin: Jak mówić, żeby nas słuchali, Wyd. PETiT 2004;E.

Hall: Poza kulturą. PWN 2001; E. Sujak: ABC Psychologii komunikacji Wyd. WAM,

2010


Moduł: Technika wypowiedzi Nazwy przedmiotów:

1. Operowanie głosem, dykcja (ćwiczenia z logopedą) 2. Operowanie głosem, dykcja (ćwiczenia z aktorem) 3. Techniki wykonywania mowy (ćwiczenia z logopedą) 4. Techniki wykonywania mowy (ćwiczenia z aktorem)

5. Mnemotechniki (wykład z aktorem)


Język polski


Efekty kształcenia: Słuchacz posiada wiedzę i potrafi świadomie posługiwać się aparatem mowy.

Umiejętności: potrafi posługiwać się aparatem mowy wykorzystując techniki aktorskie.

Kompetencje społeczne: pozytywna autoprezentacja.



Forma realizacji zajęć Wykład, ćwiczenia

16


Brak wymagań


Wyklady 2 godziny, ćwiczenia 16 godzin




Czynny udział w zajęciach



Wykorzystanie nabytej wiedzy w trakcie egzaminu dyplomowego.


Zaliczenie


Treści programowe modułu: Technika wypowiedzi

Nazwa przedmiotu: Mnemotechniki (wykład z aktorem)

Wykład obejmuje zagadnienia wstępne z zakresu sztuki żywego słowa: od świadomego używania aparatu mowy (anatomia, fizjologia, fizyka) i nabycia wiedzy dotyczącej zespołu środków wyrazu takich jak: rytm, intonacja, barwa, modulacja, aż po konstrukcje wypowiedzi.

Treści przedmiotu: Operowanie głosem, dykcja (ćwiczenia z aktorem) oraz Techniki wykonywania mowy (ćwiczenia z aktorem).

Uzupełnieniem strony teoretycznej w realizacji przedmiotu będą ćwiczenia, w których słuchacze sprawdzą nabyte wiadomości poprzez prezentacje mów oskarżycielskich i obrończych w sprawach sądowych.

Treści programowe przedmiotu: Operowanie głosem, dykcja (ćwiczenia z

logopedą)

Problematyka szczegółowa: W ramach przedmiotu realizowane są następujące

zagadnienia szczegółowe:

1. Anatomia narządów mowy. a. ośrodki mowy w mózgu b. mięśnie oddechowe (przepona) – czemu służą, funkcja c. krtań – budowa, funkcja d. nasada czyli przestrzenie nadkrtaniowe – budowa i rola (gardło,

podniebienie miękkie, języczek, jama nosowa, zęby, żuchwa, czaszka)

17

2. Działanie narządów mowy. Jak powstaje głos. Proces powstawania dźwięku.

3. Ośrodek Broca → mięśnie oddechowe → generacja tonu podstawowego w krtani → rezonans w przestrzeniach ponadkrtaniowych → wyjście dźwięku na zewnątrz → odbiór fali dźwiękowej przez narząd słuchu → ośrodek Wernickiego

4. Rodzaje oddechu a. szczytowy b. piersiowy c. brzuszno przeponowy

5. Rola oddechu w procesie powstawania dźwięku. Rola przepony w uzyskaniu prawidłowego ciśnienia podkrtaniowego.

Treści programowe przedmiotu: Techniki wykonywania mowy (ćwiczenia z

logopedą)

Problematyka szczegółowa:


1. Mówienie a myślenie intencjami 2. Wykorzystanie technik aktorskich w pracy nad głosem i oswajaniem

emocji 3. Rodzaje akcentu w języku polskim, rola pauzy, intonacji i emocji


Literatura obowiązkowa: Mnemotechniki, Operowanie głosem, dykcja, techniki

wykonywania mowy; 1. Kolarczyk M.: „Podstawy sztuki żywego słowa”.

Warszawa 1961; Wieczorkiewicz Br.: „Sztuka mówienia”. Wydawnictwo RTV

1997; Mariański H.: „Kult żywego słowa”. Warszawa 1929. Kotlarczyk M.:

Podstawy sztuki żywego słowa, Warszawa 1964; Toczyska B.: Kama makaka ma,

Gdańsk 1992; Toczyska B.: Elementarne ćwiczenia dykcji, Gdańsk 1994,

Stanisławski K.: Praca aktora nad sobą ,Warszawa 1954.

Literatura uzupełniająca: Kochański W., Koszutska O., Listkiewicz Z.: Sekrety

żywego słowa, Warszawa 1974;Kustosik D.: Dykcja – teksty do ćwiczeń

dykcyjnych, Wrocław 1985,Ostaszewska D., Tambor J.: Fonetyka i fonologia

współczesnego języka polskiego, Warszawa 2001,Stanisławski K.: Praca aktora

nad sobą ,Warszawa 1954,Sikorski K.: Instrumentoznawstwo, Warszawa

1975,Book S.:Podręcznik dla aktorów, Warszawa 2006


Moduł: Kształtowanie wizerunku Przedmioty kształcenia:

1. Wstęp do public relations 2. Komunikacja interpersonalna 3. Komunikacja społeczna

4. Stylizacja osoby

Język Język polski

18

przedmiotu/modułu kształcenia*)


Wiedza: Słuchacz posiada wiedzę i zna podstawowe narzędzia public relation.,

Umiejętności: Umie w świadomy sposób wykorzystać lub ukryć swoje atrybuty

urody na potrzeby wykreowania własnego i zawodowego wizerunku.

Umiejętności społeczne: Zna zasady efektywnej komunikacji interpersonalnej.



Forma realizacji zajęć Wykłady


Brak wymagań


12 godzin wykładów




Wykład informacyjny z wykorzystaniem technik multimedialnych




Zaliczenie


Treści programowe modułu: Kształtowanie wizerunku

Przedmiot kształcenia: Wstęp do public relations



1. Definicja public relations 2. Public relations a marketing, public relations a reklama 3. Zadania public relations 4. Podstawowe narzędzia public relations – omówienie 5. Public relations w polityce, gospodarce; czy istnieje czarny PR (PR a

propaganda) 6. Omówienie przykładowych kampanii PR.

19

Przedmiot kształcenia:: Komunikacja społeczna

Problematyka szczegółowa: W ramach przedmiotu realizowane są następujące zagadnienia szczegółowe

1. Pojęcie i definicje komunikacji społecznej/masowej/publicznej

2. Omówienie najważniejszych schematów komunikacyjnych (Shannona i Weavera, Jakobsona, Katza Lazersfelda);

3. Określenie ich przydatności w komunikacji masowej

- pojęcie kodu, informacji

- komunikacja informacyjna i komunikacja perswazyjna – charakterystyka

- podstawowe modele perswazyjności: model Arystotelesa – omówienie

- pojęcie skutecznej komunikacji perswazyjnej

Przedmiot kształcenia: : Komunikacja interpersonalna



1. Definicje i elementy składowe komunikacji interpersonalnej. 2. Komponenty aktywnego słuchania. 3. Bariery komunikacyjne i sposoby ich przezwyciężania. 4. Zasady konwersacji według P. Grice’a i G. Leech. 5. Komunikacja z trudnym partnerem 6. Schemat komunikacji językowej Jakobsona 7. Zasady efektywnej komunikacji (zdolność rozumienia,

ukierunkowanie na pożądany efekt, etyczność komunikacji) 8. Natura komunikacji niewerbalnej. Ekspresja twarzy. Zachowania

wzrokowe. Komunikacja ciałem. Komunikacja proksemiczna. Natura dotyku. Komunikacyjne funkcje wyglądu fizycznego. Sygnały niewerbalne w percepcji interpersonalnej.

9. Międzynarodowe podobieństwa i różnice w komunikacji niewerbalnej

Przedmiot kształcenia: Stylizacja osoby

1. Wyjaśnienie pojęć związanych ze specyfiką przedmiotu. 2. Znaczenie barw pod względem temperaturowym, a korekta proporcji

ciała w odniesieniu do roli światła. 3. Znaczenie rysunku walorowego. 4. Istota i rodzaje kompozycji plastycznych. 5. Tło – znaczenie światła i barwy w odbiorze całościowym postrzeganego

obrazu. 6. Rodzaje tła, a zmiana w podstawowych założeniach odbioru obrazu.

20

7. Pojęcie równowagi a idealne proporcje ciała. 8. Treść i forma przekazu na podstawie syntezy i analizy problemu. 9. Kontrasty barwne i ich zastosowanie w zamierzonym tworzeniu złudzeń

optycznych. 10. Podział sylwetki – idealne proporcje ciała. 11. Typy sylwetek i ich ogólna charakterystyka. 12. Sposoby doboru garderoby na podstawie analizy proporcji ciała oraz jej

przeznaczenia. 13. Rodzaje i typy stylizacji. 14. Różnice pomiędzy korektą kobiecego i męskiego ciała. 15. Sposoby i triki związane z poprawą wyglądu. 16. Złote zasady w stylizacji. 17. Dodatki a ich znaczenie dla ostatecznego wyglądu. 18. Harmonia i umiar jako podstawowa dewiza w stylizacji. 19. Profesjonalne materiały pomocnicze. 20. Znaczenie barw i dodatków w psychologii jako istota kreowania

wizerunku. 21. Tkaniny oraz ich nasycenie względem odcieni a wpływ na ostateczny

wygląd. 22. Podsumowanie wiadomości – praktyczne wykorzystanie wiedzy na

potrzeby wykreowanie własnego wizerunku.


Literatura obowiązkowa

1. Wstęp do public relations:

K. Wojcik, Public relations od A do Z, t. I, II, Warszawa 1997. Public relations. Znaczenie społeczne i kierunki rozwoju, red. J. Olędzki, D. Tworzydło, Warszawa 2006. D. Tworzydło, P. Kuca, Relacje z mediami w samorządach. Teoria i praktyka, Rzeszów 2010

2. Komunikacja społeczna:

J. Fiske, Wprowadzenie do badań nad komunikowaniem, Wrocław 1999. B. Dobek-Ostrowska, R. Wiszniewski, Teoria komunikowania publicznego i politycznego, Wrocław 2001. Ch. Balon, X. Mignot, Komunikacja, Kraków 2008. T. O’Sulivan, J. Hartley, D Saunders, M. Montgomery, J. Fiske, Kluczowe

pojęcia w komunikowaniu i badaniach kulturowych, Wrocław 2005

3. Komunikacja interpersonalna

Bieniok H., 2005: Sztuka komunikowania się, negocjacji i rozwiązywania

konfliktów.

Katowice: Wyd. Akademii Ekonomicznej.

Czarnawska M. 2003: Podstawy negocjacji i komunikacji. Pułtusk: Wyższa

Szkoła

21

Humanistyczna im. Aleksandra Gieysztora.

Hausner J., 1999: Komunikacja i partycypacja społeczna. Kraków McKay M.,

2007: Sztuka skutecznego porozumiewania się. Gdańsk : Gdańskie

Wydawnictwo Psychologiczne.

Nęcki ., 2000: Komunikacja międzyludzka, Wyd. Antykwa, Kraków

Schulz von Thun F., 2003: Sztuka rozmawiania, t. 1, Kraków.

Stewart, John (red.). 2005. Mosty zamiast murów : podręcznik komunikacji

interpersonalnej.

Warszawa : Wydawnictwo Naukowe PWN.

Thompson P.1998: Sposoby komunikacji interpersonalnej. Poznań: Zysk i S-

ka.

Literatura uzupełniająca:

1. Wstępu do public relations:

A. Ries, L. Ries, Upadek reklamy i wzlot public relations, Warszawa 2004. B.

2. Komunikacja społeczna:

M. Knapp, J. Hall, Komunikacja niewerbalna w interakcjach międzyludzkich,

Wrocław 2000.

W. Pisarek, Wstęp do nauki o komunikowaniu, Warszawa 2008

3. Komunikacja interpersonalna:

Dobek-Ostrowska B., 2007 Podstawy komunikowania społecznego.

Wrocław: Astrum.

Głodowski, W. 2000: Komunikacja niewerbalna, Gdańsk 2000.

Grice H. P., 1977: Logika a konwersacja. Przekł. J. Wajszczuk, nr 6, 85 – 99.

Kochan M. 2005: Pojedynek na słowa, Kraków 2005.

Meyer R., 2008: Sztuka argumentacji, jak wygrać każdy spór, GWP, Gdańsk

Mikułowski-Pomorski J., Nęcki Z., Komunikowanie perswazyjne [w:] tychże, Komunikowanie skuteczne?, Kraków 1983 i nast. wyd. Tokarz, Marek. 2006. Argumentacja, perswazja, manipulacja. Gdańsk, Gdańskie Wydawnictwo Psychologiczne.

22


Moduł: Motywacja Nazwy przedmiotów:

1. Trening osobowości, coaching 2. Automotywacja 3. Metody walki ze stresem

4. Asertywność


Język polski


Wiedza: Słuchacz posiada wiedzę i potrafi zapanować nad stresem w

wystąpieniach publicznych. Zna zasady asertywnego zachowania,

Umiejętności: potrafi w odpowiedni sposób motywować siebie do działania.

Kompetencje społeczne: potrafi pracować w grupie


Semestr drugi

Forma realizacji zajęć Wykłady I ćwiczenia


Brak wymagań


2 godziny wykłady i 8 godzin ćwiczeń


4 punkty ECTS za moduł


Wykład z prezentacja multimedialną, ćwiczenia w grupach


Czynny udział w zajęciach

Wykorzystanie nabytej wiedzy podczas egzaminu dyplomowego


Zaliczenie


Treści programowe modułu: Motywacja

Przedmiot kształcenia: Automotywacja


23


1. Pojęcie zarządzania sobą 2. Pojęcie motywacji i automotywacji 3. Przyczyny naszych działań – pojęcie motywacji i motywu 4. Proaktywność i podmiotowość jednostki 5. Motywatory i demotywatory 6. Praktyczne sposoby skutecznego motywowania siebie do działania

Przedmiot kształcenia: Metody walki ze stresem



1. Pojęcie stresu, stresorów, sytuacji stresowej. Stres jako bodziec, stres jako reakcja, stres jako proces.

2. Fazy stresu 3. Style radzenia sobie ze stresem 4. Stres konstruktywny verus stres destrukcyjny 5. Radzenie sobie z napięciem emocjonalnym

Przedmiot kształcenia: Asertywność



1. Definicja i omówienie zachowań asertywnych 2. Asertywne odmawianie 3. Zachowania asertywne w sytuacji krytyki 4. Demaskowanie krytyki aluzyjnej 5. Asertywne krytykowanie 6. Konsekwencje zachowań asertywnych i nieasertywnych 7. Możliwości doskonalenia własnej asertywności

Przedmiot kształcenia: Trening osobowości, coaching


1. Poznanie skutków długotrwałego stresu (model GAS), 2. Poznanie pozytywnych aspektów stresu, 3. Poznanie oraz trenowanie technik radzenia sobie w sytuacjach

stresowych (model stresu MOZ, 4. Zasad Zdrowego Myślenia wg Maultsby’ego, wizualizacja, 5. Poznanie metod związanych z profilaktyką długotrwałego stresu

(wywiad dotyczący radzenia sobie ze stresem, zasada SMART, ćwiczenia rozluźniające ciało, hobby, odpoczynek, sen)


Literatura obowiązkowa:

1. Automotywacja:

24

M. Adamiec, B. Kożusznik: Sztuka zarządzania sobą. PWE Warszawa 2001

2. Metody walki ze stresem:

J.Terelak: Stres. Wyd. Branta 2008

3. Asertywność:

1. Król-Filewska, P. Fijewski: Asertywność menedżera. PWE, Warszawa 2000

2. M. Król-Fijewska: Trening asertywności, wyd. PTP, Warszawa 1993

4.Trening osobowości, coaching

1. Curwen, B., Palmer, S., Ruddell, P. (2006). Poznawczo-behawioralna terapia krótkoterminowa. Gdańsk: GWP.

2. Heszen, I., Sęk, H. (2008). Psychologia zdrowia. Warszawa: PWN. 3. Farne, M. (1999). Stres... kiedy pomaga a kiedy szkodzi, jak

zamienić go w sojusznika. Poznań: Księgarnia Św. Wojciecha. 4. Hartley, M. (2002). Dobry Stres. Przewodnik. Kielce: Jedność. 5. Oniszczenko, W. (1998). Stres - to brzmi groźnie. Warszawa:

Wydawnictwo Akademickie Żak. 6. Hobfol, S. (2006). Stres, kultura i społeczność. Psychologia i

filozofia stresu. Gdańsk: Gdańskie Wydawnictwo Psychologiczne GWP.

7. Zimbardo, P. (1999). Psychologia i życie (s. 484-503). Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN.

Literatura uzupełniająca:

1. Automotywacja:

M. Adamiec: Potencjał ludzki w organizacji. Difin.2011

C.Ingham Automotywacja na 101 sposobów. MFC Press 2000

2. Metody walki ze stresem

R.Templar: Pokonaj stres, Zysk i S-ka 2004

M.Hartley: Stres w pracy. Wyd. Jasność, 2005

N. Ogińska-Bulik: Stres zawodowy w zawodach usług społecznych.

Żródła, konsekwencje, zapobieganie. Wyd. Difin, 2006.

3. Asertywność

A.Townsend: jak doskonalić asertywnośc? Zysk i S-ka Warszawa 2002

M. Giannantonio: Być asertywnym. eSPa Kraków 2011.

25


Nazwa przedmiotu

Podstawy protokołu dyplomatycznego


Język polski


Wiedza: Słuchacz posiada wiedzę z [odstaw protokołu dyplomatycznego.

Umiejętności: Potrafi zorganizować spotkania zawodowe i konferencje z

udziałem różnych delegacji z uwzględnieniem zasad protokołu

dyplomatycznego.

Kompetencje społeczne: Zna zasady dobrych obyczajów w działalności

publicznej.


Semestr drugi

Forma realizacji zajęć Wykład


Brak wymagań


4 godziny wykładu


2 punkty ECTS


Wykład informacyjny




Zaliczenie


Treści programowe przedmiotu: Podstawy protokołu dyplomatycznego


1. Protokół a dyscypliny naukowe, 2. Protokół w dobie obecnej, 3. Pierwszeństwo jako podstawowa zasada protokołu dyplomatycznego,

26

4. Ceremoniały , 5. Wizyty, 6. Przywileje i immunitety, 7. Korespondencja i język dyplomatyczny, 8. Flaga państwowa , 9. Normy regulujące współżycie, 10. Przyjęcia jako forma pracy dyplomatycznej, 11. Ubiór , 12. Ordery i odznaczenia, 13. Delegacje zagraniczne i wyjazdy zagraniczne,

14. Święto narodowe oraz inne święta.


Literatura obowiązkowa: Edward Pietkiewicz: Protokół dyplomatyczny.

Warszawa 1998

Literatura uzupełniaj Julian Sutor: Prawo dyplomatyczne i konsularne Warszawa

1997; Julian Sutor Korespondencja dyplomatyczna, Warszawa 1992; Cezary

Ikanowicz, Jan W. Piekarski Protokół dyplomatyczny i dobre obyczaje, Warszawa

2007.


Nazwa przedmiotu

Wykorzystanie technik komputerowych i organizowanie prezentacji


Język polski


Efekt kształcenia:

Wiedza: absolwent zna zasady przygotowania i prowadzenia prezentacji.

Umiejętności: potrafi przygotować prezentację z wykorzystaniem technik

komputerowych.

Kompetencje społeczne: potrafi umiejętnie korzystać z Internetu.


Semestr drugi

Forma realizacji zajęć Wykład


Brak wymagań


4 godziny wykładu

27


2 punkty ECTS


Wykład z wykorzystaniem techniki multimedialnej




Zaliczenie


Treści programowe przedmiotu: Wykorzystanie technik komputerowych I

organizowanie prezentacji



1. Media wspomagające proces nauczania-uczenia się, 2. Teorie konstruktywistyczne i kognitywistyczne uczenia się, 3. Metody i style uczenia się z wykorzystaniem komputera i Internetu, 4. Style poznawcze, wykład a prezentacja: zasady przygotowania i

prowadzenia prezentacji, 5. Struktura prezentacji.


Literatura obow iązkowa:Adamy D.L., Preparing and Delivering Effective Technical Presentations. Artech House Publishers, Boston – London 2001.

Bienvenu S., The Presentation Skills Workshop. Amacon, New York 2000.

Gajda J., Juszczyk S., Siemieniecki B., Wenta K., Edukacja medialna. A. Marszałek, Toruń 2003.

Gronbeck H. et al., Zasady komunikacji werbalnej. Zysk i S-ka, warszawa 2001.

Hindle T., Sztuka prezentacji. Wiedza i Życie, Warszawa 2000. Juszczyk S., Komunikacja człowieka z mediami. Śląsk, Katowice 1998. Juszczyk S. oraz Jańczyk J., Morańska D., Musioł M., Dydaktyka

informatyki i technologii informacyjnej, A. Marszałek, Toruń 2003.

Kraśniewski A., Kalinowski J., O czym powinieneś wiedzieć wygłaszając referat na konferencji naukowej. Instytut Telekomunikacji PW. Komunikaty – zeszyt 34, Warszawa 1988.

Łasiński G., Sztuka prezentacji. eMPi2, Poznań 2000. Mills H.R., Techniques of Technical Training. Macmillan London 1997. Siemieniecka D., Siemieniecki B., Nilsen H., Bratland E., Język nowej komunikacji, UMK, Toruń 2010.

Literatura uzupełniaj ąca: Detz J., Sztuka przemawiania. Nie co mówić, ale jak

28

mówić. GWP, Gdańsk 2001; Halin S., Jak mówić, żeby nas słuchali. Petit,

Warszawa 2001; Korolko M., Retoryka i erystyka dla prawników. Wydawnictwo

Prawnicze PWN, Warszawa 2001;Lemmermann H., Komunikacja werbalna.

Szkoła retoryki. Astrum, Wrocław 1997;Lammerman H., Szkoła retoryki.

Astrum, Wrocław 1997; McGee P. P., Przemawianie doskonałe. Rebis,

Poznań 2003; Pease A., Mowa ciała. Jedność, Kielce 2001; Stuart C.,

sztuka przemawiania i prezentacji. KiW, Warszawa 2002; Turk C., Sztuka

przemawiania. Astrum, Wrocław 2002; Wiszniewski A., Jak przekonująco

mówić i przemawiać. Text, Wrocław 1999.


Seminarium dyplomowe


Język polski


Wiedza: słuchacz posiada wiedze teoretyczna nabyta w trakcie realizacji modułów kształcenia niezbędną do profesjonalnego przygotowania wystąpienia publicznego.

Umiejętności słuchacz potrafi wykorzystać wiedzę nabytą w trakcie realizacji poszczególnych modułów i przedmiotów kształcenia w celu przygotowania wystąpienia publicznego

Kompetencje społeczne: posiada świadomość bycia podmiotem uwagi innych.


Semestr drugi

Forma realizacji zajęć Zajęcia w grupie ćwiczeniowej


Brak wymagań


8 godzin

Liczba punktów ECTS przypisana przedmiotowi/modułowi*)

6 punktów ECTS


Analiza słowotwórcza przygotowanych przez słuchaczy kazusów lub mów okolicznościowych pod względem poprawności gramatycznej i logicznej (ćwiczenia indywidualne).

29




Zaliczenie


Treści programowe dostosowane do realizowanego tematu na egzaminie dyplomowym


Wykaz literatury odpowiedni do realizowanego tematu na egzaminie dyplomowym

*) moduł kształcenia to szeroko rozumiany przedmiot lub grupa przedmiotów.

LITERATURA I TREŚCI PROGRAMOWE STUDIÓW...

Documents

Transcript of LITERATURA I TREŚCI PROGRAMOWE STUDIÓW...