LITERATURA I TRE ŚCI PROGRAMOWE STUDIÓW...

Załącznik nr 6 do zarządzenia nr 21

Rektora z dnia 30.03.2009 r.

LITERATURA

I TREŚCI PROGRAMOWE

STUDIÓW

PODYPLOMOWYCH

„ELEKTROMECHANIKA”

2

Program nauczania

Nazwa przedmiotu: Pedagogika ogólna

Prowadzący: Dr hab. Ewa Ogodzka-Mazur

Suma godzin we wszystkich semestrach Wykłady: 10 Ćwiczenia: 0

Semestr I

Opis przedmiotu z uwzględnieniem założeń, celów Pedagogika ogólna to dyscyplina naukowa oraz przedmiot nauczania akademickiego, który stanowi wprowadzenie w szeroko pojętą problematykę nauk pedagogicznych. Pełni on funkcję ogólnego, propedeutycznego, a zarazem naukowo-aksjologicznego fundamentu dla studiów pedagogicznych. Do najważniejszych zagadnień podejmowanych w jego ramach należą: ogólna charakterystyka pedagogiki jako nauki z uwzględnieniem jej prakseologicznego i aksjologicznego ukierunkowania, wyznaczenie i objaśnienie funkcji pedagogiki, scharakteryzowanie właściwego jej języka, jak również poszukiwanie nowej formuły teoretycznej dla tej dyscypliny wiedzy. Poznanie tych podstawowych zagadnień umożliwia zrozumienie problemów pedagogicznych i ułatwia opanowanie szczegółowych dyscyplin pedagogiki.

Tematyka zajęć 1. Naukowy status pedagogiki – rekonstrukcja i dekonstrukcja doktryn edukacyjnych. 2. Aparatura pojęciowa pedagogiki. 3. Teoria i praktyka pedagogiczna. Stereotypy myślenia o związkach teorii z praktyką. 4. Wartości jako wyznaczniki rozwoju orientacji podmiotowej wychowanka i wychowawcy. 5. Wychowanie wśród innych procesów kształtowania człowieka (socjalizacja – inkulturacja – edukacja). 6. Transmisja kulturowa – edukacja w społecznej świadomości. 7. Podstawowe instytucje i środowiska edukacyjne (rodzina, grupy rówieśnicze, szkoła). 8. Główne nurty w pedagogice i przemiany edukacyjne ostatnich dziesięcioleci – pedagogika:

hermeneutyczna, dialogu, personalistyczna, humanistyczna, emancypacyjna, alternatywna. 9. Współczesne nurty radykalnej krytyki szkoły – koncepcje: deskolaryzacji społeczeństwa, odtwarzania

kultury społecznej przez system oświatowy, pedagogii krytycznej, antypedagogiki. 10. Orientacje w metodologii współczesnej pedagogiki.

Sposoby oceny pracy studenta Opracowanie i przedstawienie indywidualnego projektu, dotyczącego wybranego nurtu współczesnej pedagogiki, 80% frekwencji na zajęciach Literatura

Ablewicz K.: Hermeneutyczno-fenomenologiczna perspektywa badań w pedagogice. Kraków 1994, UJ. Ablewicz K.: Teoretyczne i metodologiczne podstawy pedagogiki antropologicznej. Studium sytuacji wychowawczej. Kraków 2003, Wyd. UJ. Adamski F. (red.): Wychowanie personalistyczne. Kraków 2005, Wyd. WAM. Bauman Z.: Globalizacja. I co z tego dla ludzi wynika. Warszawa 2000, PIW. Bogaj A.: Kształcenie ogólne. Między tradycją a ponowoczesnością. Warszawa 2000, Wyd. IBE. Brezinka W.: Wychowanie i pedagogika w dobie przemian kulturowych. Kraków 2005, Wyd. WAM. Bruner J.: Kultura edukacji. Kraków 2006, Wyd. „Universitas”. Czerepaniak-Walczak M.: Pedagogika emancypacyjna. Gdańsk 2007, GWP. Dudzikowa M., Czerepaniak-Walczak M. (red.): Wychowanie. Pojęcia. Procesy. Konteksty. Interdyscyplinarne ujęcie. T. 1-4. Gdańsk 2007, GWP. Dudzikowa M.: Mit o szkole jako miejscu „wszechstronnego rozwoju” ucznia. Eseje etnopedagogiczne. Kraków 2004, Oficyna Wydawnicza „Impuls”. Hejnicka-Bezwińska T.: O zmianach w edukacji. Konteksty, zagrożenia i możliwości. Bydgoszcz 2000, AB. Hejnicka-Bezwińska T.: Pedagogika ogólna. Warszawa 2008, WAiP. Kwieciński Z.: Tropy – Ślady – Próby. Studia i szkice z pedagogii pogranicza. Poznań – Olsztyn 2000, Wyd. „Edytor”. Kwieciński Z. (red.): Nieobecne dyskursy. T.1-6. Toruń 1991-2000, Wyd. UMK.

3

Kwieciński Z., Śliwerski B. (red.): Pedagogika. Podręcznik akademicki. T.1-2. Warszawa 2003, PWN. Kukołowicz T., Nowak M. (red.): Pedagogika ogólna. Dylematy aksjologiczne. Lublin 1997, Wyd. RW KUL. Kunowski S.: Podstawy współczesnej pedagogiki. Warszawa 1993, Wyd. Salezjańskie. Kuźma J., Morbitzer J. (red.): Nauki pedagogiczne w teorii i praktyce edukacyjnej. T. 1 i 2. Kraków 2003, Wyd. AP. Lewowicki T.: Przemiany oświaty. Szkice o ideach i praktyce edukacyjnej. Warszawa 1997, Wydawnictwo Akademickie „Żak”. Lewowicki T.: O tożsamości, kondycji i powinnościach pedagogiki. Warszawa – Radom 2007, Wyd. ITE. Lewowicki T. (red.): Pedagogika we współczesnym dyskursie humanistycznym. Kraków 2004, Oficyna Wydawnicza „Impuls”. Lewowicki T. (red.): „Gorące” problemy edukacji w Polsce. Warszawa 2007, Wyd. Komitet Nauk Pedagogicznych PAN, Wyższa Szkoła Pedagogiczna ZNP. Lewowicki T., Ogrodzka-Mazur E. (red.): Z teorii i praktyki edukacji międzykulturowej. Cieszyn – Warszawa 2006, Wyd. UŚ, Wyższa Szkoła Pedagogiczna ZNP w Warszawie. Lewowicki T., Ogrodzka-Mazur E., Gajdzica A. (red): Socjopatologia pogranicza a edukacja. Cieszyn – Warszawa – Toruń 2008, Wydział Etnologii i Nauk o Edukacji Uniwersytetu Śląskiego – WSP ZNP w Warszawie – Wydawnictwo Adam Marszałek. Lewowicki T., Ogrodzka-Mazur E., Szczurek-Boruta A. (red.): Edukacja międzykulturowa w Polsce i na świecie. Katowice 2000, Wyd. UŚ. Nikitorowicz J.: Kreowanie tożsamości dziecka. Wyzwania edukacji międzykulturowej. Gdańsk 2005, GWP. Nowak M.: Podstawy pedagogiki otwartej. Ujęcie dynamiczne w inspiracji chrześcijańskiej. Lublin 1999, Wyd. RW KUL. Nowak M.: Teorie i koncepcje wychowania. Warszawa 2008, WAiP. Nowicka E.: Świat człowieka – świat kultury. Systematyczny wykład problemów antropologii kulturowej. Warszawa 1998, PWN. Ogrodzka-Mazur E.: Kompetencja aksjologiczna dzieci w młodszym wieku szkolnym. Studium porównawcze środowisk zróżnicowanych kulturowo. Katowice 2007, Wyd. UŚ. Olbrycht K.: Edukacja aksjologiczna. Wymiary – Kierunki – Uwarunkowania. T 1. Katowice 1994, Wyd. UŚ oraz pozostałe tomy z tej serii do wyboru. Olbrycht K.: Prawda, dobro i piękno w wychowaniu człowieka jako osoby. Katowice 2000, Wyd. UŚ. Palka S. (red.): Pogranicza pedagogiki i nauk pomocniczych. Kraków 2004, Wyd. UJ. Piekarski J., Śliwerski B. (red.): Edukacja alternatywna. Nowe teorie, modele badań i reformy. Kraków 2000, Oficyna Wydawnicza „Impuls”. Piwowarski R. (red.): Dziecko – Nauczyciel – Rodzice. Konteksty edukacyjne. Białystok – Warszawa 2003, Wyd. Uniwersytet w Białymstoku. Rutkowiak J. (red.): Odmiany myślenia o edukacji. Kraków 1995, Oficyna Wydawnicza „Impuls”. Śliwerski B. (red.): Pedagogika dziecka. Studium pajdocentryzmu. Gdańsk 2007, GWP. Śliwerski B.: Współczesne teorie i nurty wychowania. Kraków 1998, Oficyna Wydawnicza „Impuls” (lub nowsze wydania). Śliwerski B. (red.): Pedagogika. T.1. Podstawy nauk o wychowaniu. Gdańsk 2006, GWP. Śliwerski B. (red.): Nowe konteksty (dla) edukacji alternatywnej XXI wieku. Kraków 2001, Oficyna Wydawnicza „Impuls”. Tchorzewski A.M. (red.): Współczesne konteksty wychowania. W kręgu pytań i dyskusji. Bydgoszcz 2002, Wyd. „Wers”. Turos L. (red.): Pedagogika ogólna i subdyscypliny. Warszawa 1999, Wydawnictwo Akademickie „Żak”. Witkowski L.: Edukacja i humanistyka. Nowe (kon)teksty humanistyczne dla nowoczesnych nauczycieli. Warszawa 2000, Wyd. IBE. Witkowski L.: Między pedagogiką, filozofią i kulturą: studia, eseje, szkice. Warszawa 2007, Wyd. IBE. Wojnar I.: Humanistyczne intencje edukacji. Warszawa 2000, Wydawnictwo Akademickie „Żak”. Wołoszyn S.: Nauki o wychowaniu w Polsce w XX wieku. Próba syntetycznego zarysu na tle powszechnym. Kielce 1998, Dom Wydawniczy „Strzelec”.

4

Program nauczania

Przedmiot: Psychologia rozwoju człowieka Forma zajęć: wykład i ćwiczenia Semestr: I Liczba godzin: 10 wykład, 10 ćwiczenia

Prowadzący: dr Bernadeta Bulla

Cele przedmiotu:

Wyposażenie w wiedzę o wzajemnych związkach między przebiegiem rozwoju a kontekstem kulturowo – społecznym, umożliwiającą rozumienie prawidłowości rozwoju charakterystycznych dla kolejnych okresów życia człowieka. Kształcenie umiejętności rozpoznawania czynników korzystnych i niekorzystnych dla przebiegu rozwoju. Rozwijanie zdolności do wykorzystywania wiedzy z psychologii rozwoju w praktyce życia codziennego – rozumienia człowieka jako rozwijającej się osoby i rozwijanie gotowości do pomocy osobom, których rozwój psychiczny jest zagrożony. Treści przedmiotu Podstawowe pojęcia w psychologii rozwoju człowieka – pojęcie rozwoju, rodzaje zmian rozwojowych i mechanizmy warunkujące rozwój. Koncepcje periodyzacji rozwoju człowieka. Teorie ujmowania i wyjaśniania zmian rozwojowych. Czynniki i wyznaczniki rozwoju. Opis a wyjaśnianie w badaniach nad rozwojem.

Charakterystyka rozwoju człowieka w pełnym cyklu życia – analiza podstawowych obszarów i zadań rozwojowych, osiągnięć rozwojowych w okresie prenatalnym, niemowlęcym, poniemowlęcym, przedszkolnym, szkolnym, wczesnej i późnej adolescencji oraz wczesnej, średniej i późnej dorosłości.

Próby wykorzystania wiedzy o podstawowych prawidłowościach rozwoju – wprowadzenie w specyfikę badań nad rozwojem oraz omówienie podstawowych metod opisywania i wyjaśniania funkcjonowania człowieka w wybranych okresach rozwojowych.

Literatura :

Harwas-Napierała B., Trempala J., (2000). Psychologia rozwoju człowieka .Warszawa, PWN, t.2., t. 3.

Matczak A. (2005). Zarys psychologii rozwoju. Warszawa, Wyd. Akademickie ŻAK.

Brzezińska A. (red)(2005). Psychologiczne portrety człowieka. Praktyczna psychologia rozwoju. Gdańsk, GWP.

Brzezińska A., Trempała J. (2000). Psychologia rozwoju. W: Strelau J. (red.): Psychologia. Podręcznik akademicki. Tom 1. Gdańsk, GWP.

Brzezińska A.(2000). Społeczna psychologia rozwoju. Warszawa, Scholar.

Bee H. (2004). Psychologia rozwoju człowieka. Poznań, Wyd. Zysk i S-ka.

Turner J. S., Helms D.B., (1999). Rozwój człowieka. Warszawa, Wydawnictwa Szkolne i Pedagogiczne Birch A., Malim T., (1995), Psychologia rozwojowa w zarysie. Od niemowlęctwa do dorosłości. Warszawa, Wydawnictwo Naukowe PWN. Rygor: wykład: zaliczenie; ćwiczenia: zaliczenie z oceną

5

Program nauczania Przedmiot: Psychologia uczenia się i nauczania Forma zajęć: wykład, ćwiczenia Semestr: pierwszy Liczba godzin: 10 wykład, 10 ćwiczenia Prowadzący: dr Stanisława Mielimąka Cele przedmiotu: pogłębienie u nauczycieli kompetencji poznawczych, społecznych, osobistych, wykonawczych w procesie własnego uczenia się i wspomagania uczenia się innych.

Treści przedmiotu: Istota uczenia się. Rodzaje uczenia się. Nurty badawcze nad uczeniem się. Determinanty procesu uczenia się. Transfer i proakcja w uczeniu się. Retroakcja w uczeniu się. Reminiscencja w uczeniu się i jej determinanty. Granice zdolności poznawczych człowieka. Analiza procesu nauczania. Kompetencje nauczycielskie. Umiejętności psychologiczne w pracy nauczyciela. Zastosowanie analizy transakcyjnej do wyjaśniania relacji nauczyciel – uczeń. Wykształcenie a funkcjonowanie jednostki we współczesnym świecie. Literatura: Drygen G., Vos J., Rewolucja w uczeniu, Wydawnictwo Zysk i Spółka, Poznań 2003 Dzierzgowska I., Nauczanie nauczycieli. Podręcznik dla edukatora. Fraszka Edukacyjna, Warszawa 2002 Ernst K., Szkolne gry uczniów. Jak sobie z nimi radzić, WSiP, Warszawa 2005 Rathus S., A., Psychologia współczesna, Gdańskie Wydawnictwo Psychologiczne, Gdańsk 2004 Strelau J. (red.), Psychologia. Podręcznik akademicki. T. 3. Jednostka w społeczeństwie i elementy psychologii stosowanej, Gdańskie Wydawnictwo Psychologiczne, Gdańsk 2000 Sztejnberg A., Komunikacyjne środowisko nauczania i uczenia się, Astrum 2006 Włodarski Z., Psychologia uczenia się. T. 1 i T. 2, Wydawnictwo Naukowe PWN, Warszawa 1998 Rygor: zaliczenie

6

Tablica 1.1

STUDIA PODYPLOMOWE KWALIFIKACYJNE NAUCZYCIELSKIE, PRZYGOTOWUJĄCE DO NAUCZANIA PRZEDMIOTU ZAWODOWEGO

Identyfikator

ELMECH1A

Nazwa przedmiotu: PODSTAWY TEORETYCZNE ZAWODU

THEORETICAL BASIS OF THE PROFESSION

Semestr: I Kierunek studiów: ELEKTROMECHANIKA Całkowita liczba godzin: 30 Liczba godzin poszczególnych form zaj ęć

Forma zaj ęć: W: 10 Ć: 20 L: P: S: Inne formy zaj ęć: konsultacje

Opis przedmiotu: Podstawowe elementy i zespoły elektroniki i mechaniki. Sterowanie w układzie otwartym i zamkniętym. Sprzężenie zwrotne. Obiekty sterowania. Podstawowe pojęcia i definicje robotyki. Struktura manipulatorów i robotów. Planowanie zadań robotów. Działanie i budowa napędów elektrycznych, hydraulicznych i pneumatycznych stosowanych w automatyce oraz zespołów napędowych robotów przemysłowych. Technika komputerowa w obsłudze układów i praktyce warsztatowej. Świadome stosowanie zasad bezpieczeństwa i higieny pracy, przeciwpożarowe i ochrony środowiska w zawodzenie elektromechanik. Narzędzia, przyrządami i urządzenia kontrolno pomiarowe, diagnozowania i naprawiania elementów automatyki i mechaniki.

Cele: Student zapoznaje się z podstawami teoretycznymi zawodu elektromechanik. Poznaje związki pomiędzy układami elektrycznymi i mechanicznymi. Uczy się prawidłowego zapisu schematów elektrycznych i rysunku technicznego. Poznaje sposoby sterowania pneumatycznych i elektrycznych układów mechatronicznych (FluidSim) Doskonali umiejętności z zakresu obliczania i symulacji elektromechanicznych modeli (Working Model, Electronic Workbench). Metody nauczania: symulacje komputerowe układów elektronicznych, pneumatycznych, elektropneumatycznych prezentacje komputerowe, ćwiczenia w laboratorium komputerowym.

Wymagana wiedza z zakresu: interpretować podstawowe zjawiska i prawa z zakresu elektromechaniki, elektrotechniki i elektroniki, czytać i interpretować schematy i dokumentacje elektromechaniczną, korzystać z literatury i norm technicznych Literatura: 1. Świder J.: Sterowanie i automatyzacja procesów technologicznych i układów mechatronicznych, Wydawnictwo

Politechniki Śląskiej. Gliwice 2002. 2. Świder J.: Metodyczny zbiór zadań laboratoryjnych i projektowych ze sterowania procesami technologicznymi,

Wydawnictwo Politechniki Śląskiej. Gliwice 2003. 3. Markiewicz A.: Zbiór zadań z elektrotechniki. Wydawnictwa Szkolne i Pedagogiczne, Warszawa 1993. 4. Kundziel R.: Elektromechanika cz.1,cz.2, Wydawnictwa Szkolne i Pedagogiczne, Warszawa 1977. 5. Węgrzyn S.: Podstawy automatyki. PWN, Warszawa, 1980. 6. Gronowicz A., Miller S., Twaróg W.: Teoria maszyn i mechanizmów. Zestaw problemów analizy i projektowania.

Wyd. Pol Wrocławskiej, Wrocław 1996. Metody oceny pracy studenta: Prace kontrolne w ramach zajęć. Zaliczenie zajęć z oceną pozytywną jest warunkiem zaliczenia przedmiotu.

Języki wykładowe: polski

Główny prowadz ący przedmiot: prof. dr hab. inż. Andrzej BUCHACZ Inne osoby prowadz ące przedmiot: dr inż. Sławomir ŻÓŁKIEWSKI, mgr inż. Andrzej WRÓBEL

7

Tablica 1.2


Identyfikator

ELMECH1B

Nazwa przedmiotu: PODSTAWY TEORETYCZNE ZAWODU

THEORETICAL BASIS OF THE PROFESSION

Semestr: II Kierunek studiów: ELEKTROMECHANIKA Całkowita liczba godzin: 20 Liczba godzin poszczególnych form zaj ęć

Forma zaj ęć: W: Ć: 20 L: P: S: Inne formy zaj ęć: konsultacje

Opis przedmiotu: Świadome stosowanie zasad bezpieczeństwa i higieny pracy, przeciwpożarowej i ochrony środowiska w zawodzenie elektromechanik. Symulacja i modelowanie układów pneumatycznych (zawory sterujące, układy logiczne, elementy wykonawcze, zawory krańcowe itp.). Sterowanie układów elektropneumatycznych (układy przekaźnikowe, przekaźniki czasowe, układy zasilające, elektrozawory itp.). Sterowanie w układzie szeregowym i równoległym. Wady i zalety sterowania pneumatycznego. Zasady projektowania układów pneumatycznych. Graficzna prezentacja działania układów za pomocą tzw. cyklogramów. Sterowanie i zmiana obrotów silnika trójfazowego z wykorzystaniem układów styczniowych. Diagnozowanie i naprawa obwodów elektromechanicznych.

Cele: Student zapoznaje się z podstawami teoretycznymi zawodu elektromechanik. Poznaje sposoby sterowania pneumatycznego, mechanicznego i elektrycznego układów mechatronicznych. Uczy się prawidłowego zapisu i podłączenia schematów elektrycznych. Doskonali umiejętności z zakresu symulacji i montażu elektromechanicznych układów z wykorzystaniem stanowisk dydaktycznych (elektropneumatyczne laboratorium dydaktyczne). Metody nauczania: montaż układów elektronicznych, pneumatycznych, elektropneumatycznych na dydaktycznych stanowiskach laboratoryjnych, prezentacje komputerowe, ćwiczenia w laboratorium układów elektropneumatycznych.

Wymagana wiedza z zakresu: interpretować podstawowe zjawiska i prawa z zakresu elektromechaniki, elektrotechniki i elektroniki, czytać i interpretować schematy i dokumentacje elektromechaniczną, korzystać z literatury i norm technicznych Literatura: 7. Świder J.: Sterowanie i automatyzacja procesów technologicznych i układów mechatronicznych, Wydawnictwo

Politechniki Śląskiej. Gliwice 2002. 8. Świder J.: Metodyczny zbiór zadań laboratoryjnych i projektowych ze sterowania procesami technologicznymi,

Wydawnictwo Politechniki Śląskiej. Gliwice 2003. 9. Markiewicz A.: Zbiór zadań z elektrotechniki. Wydawnictwa Szkolne i Pedagogiczne, Warszawa 1993. 10. Kundziel R.: Elektromechanika cz.1,cz.2, Wydawnictwa Szkolne i Pedagogiczne, Warszawa 1977. 11. Węgrzyn S.: Podstawy automatyki. PWN, Warszawa, 1980. 12. Gronowicz A., Miller S., Twaróg W.: Teoria maszyn i mechanizmów. Zestaw problemów analizy i projektowania.

Wyd. Pol Wrocławskiej, Wrocław 1996. Metody oceny pracy studenta: Prace kontrolne w ramach zajęć. Zaliczenie zajęć z oceną pozytywną jest warunkiem zaliczenia przedmiotu.


Główny prowadz ący przedmiot: prof. dr hab. inż. Andrzej BUCHACZ Inne osoby prowadz ące przedmiot: dr inż. Sławomir ŻÓŁKIEWSKI, mgr inż. Andrzej WRÓBEL

8

Tablica 1.3

STUDIA PODYPLOMOWE KWALIFIKACYJNE NAUCZYCIELSKIE,

PRZYGOTOWUJĄCE DO NAUCZANIA PRZEDMIOTU ZAWODOWEGO

Identyfikator

ELMECH2A

Nazwa przedmiotu: TECHNOLOGIA INFORMACYJNA

INFORMATION TECHNOLOGY

Semestr: I Kierunek studiów: ELEKTROMECHANIKA Całkowita liczba godzin: 20 Liczba godzin poszczególnych form zaj ęć

Forma zaj ęć: W: Ć: L: 20 P: S: Inne formy zaj ęć: konsultacje

Opis przedmiotu: W ramach przedmiotu omawiane będą zagadnienia związane z: łączeniem telekomunikacji, narzędziami i innymi technologiami związanymi z informacją; dostarczaniem użytkownikowi narzędzi, za pomocą których może on pozyskiwać informacje, selekcjonować je, analizować, przetwarzać, zarządzać i przekazywać; podstawowymi pojęciami związanymi z technologią informacyjną; zastosowaniami informatyki w społeczeństwie; systemami operacyjnymi; sieciami komputerowymi; Internetem; projektowaniem stron WWW; bazami danych; analizowaniem i syntezowaniem różnego rodzaju informacji; bankowością elektroniczną; budową komputera; pocztą elektroniczną; wykorzystywaniem technologii informacyjnej jako pomocy w poznawaniu i w nauczaniu innych dziedzin; stosowaniem źródeł informacji i narzędzi TI w rozwiązywaniu różnorodnych problemów; stosowania źródeł informacji, środków i narzędzi TI, takich jak systemy komputerowe i pakiety oprogramowania, do wspomagania uczenia się; dostrzeganiem i rozumieniem wpływu TI na postawy ludzi, ich życie zawodowe i funkcjonowanie społeczeństwa. Cele: Student zapoznaje się z nowoczesnymi technologiami informacyjnymi. Poznaje zastosowanie nowoczesnych technik i urządzeń. Zdobywa umiejętność posługiwania się wybranymi urządzeniami i oprogramowaniem. Metody nauczania: prezentacje komputerowe, ćwiczenia w laboratorium komputerowym z dostępem do Internetu.

Wymagana wiedza z zakresu: podstaw informatyki, podstaw elektromechaniki.

Literatura: 13. Batorowska H.: Miejsce technologii informacyjnej w systemie edukacji szkolnej. Materiały Konferencji „Informatyka

w Szkole, XII”, Lublin 1996; Elementy technologii informacyjnej – nowy przedmiot ogólnokształcący w szkole? Materiał Konferencji „Informatyka w Szkole, XIII”, Lublin 1997; Materiały Konferencji „Informatyka w Szkole, XIV”, Lublin 1998.

14. Cox M.: Zawodowe doskonalenie nauczycieli do stosowania technologii informacyjnej w szkołach. Materiały konferencji „Informatyka w Szkole, XIV” (Lublin, wrzesień 1998), Uniwersytet Wrocławski, Wrocław 1998, str. 4-16.

15. Eco U.: Nowe środki masowego przekazu a przyszłość książki, PIW, Warszawa 1996. 16. Niemierko B.: Płytkie i głębokie związki dydaktyki z informatyką. Materiały konferencji „Informatyka w Szkole, XII”

(Lublin, wrzesień 1996), Uniwersytet Wrocławski, Wrocław 1996, str. 8-21; zob. również „Komputer w Edukacji”, 1-2/1996.

17. Nievergelt J.: Co to jest dydaktyka informatyki? „Komputer w Edukacji”, 1/1994. 18. Rostkowska M.: Komputer zagrożeniem dla młodzieży. „Komputer w Szkole”, 4/97. 19. Sysło M.M.: Nauczyciel – jego rola, miejsce, przygotowanie i doskonalenie w szkole doby technologii informacyjnej.

Materiały konferencji „Informatyczne przygotowanie nauczycieli”. WSP, Kraków 24-25.10.1997. 20. Zarębska-Piotrowska D.: Człowiek w obliczu nowych zagrożeń technologicznych. Materiały 8. Ogólnopolskiego

Sympozjum Naukowego „Techniki Komputerowe w Przekazie Edukacyjnym”. WSP, Kraków 1998. Metody oceny pracy studenta: Prace kontrolne w ramach zajęć laboratoryjnych. Zaliczenie zajęć laboratoryjnych z pozytywną oceną jest warunkiem zaliczenia przedmiotu.


Główny prowadz ący przedmiot: dr inż. Andrzej KOWOLIK Inne osoby prowadz ące przedmiot: dr inż. Sławomir ŻÓŁKIEWSKI, mgr inż. Andrzej WRÓBEL

9

Tablica 1.4



Identyfikator

ELMECH2B

Nazwa przedmiotu: TECHNOLOGIA INFORMACYJNA

INFORMATION TECHNOLOGY


Forma zaj ęć: W: Ć: L: 20 P: S: Inne formy zaj ęć: konsultacje

Opis przedmiotu: Zaawansowane wykorzystanie arkusza kalkulacyjnego: zagadnienia optymalizacji, analiza statystyczna, analiza wariancji. Podstawy pracy w bazie danych MS Access: ogólna charakterystyka aplikacji bazodanowych, tworzenie tabel, formularz dla jednej tabeli, raporty, praca z wieloma tabelami, relacje między tabelami. Tworzenie prezentacji multimedialnych za pomocą aplikacji Power Point: grafika, animacja elementów, dodawanie hiperłączy, wykresy, wzorce dla prezentacji, szablony prezentacji, prezentacja automatyczna. Zapis prezentacji w różnych formatach. Zdjęcia z aparatów cyfrowych - obróbka grafiki. Podstawowe narzędzia do malowania, zaznaczania, edycji, retuszu, korekcji koloru. Przedmiotowe bazy danych dotyczące urządzeń audiowizualnych: szukanie baz, korzystanie z ich zasobów. Tworzenie własnych dokumentów na podstawie wyszukanej i przetworzonej informacji. Tworzenie strony internetowej: formatowanie tekstu, hiperłącza, rozmieszczanie grafiki, tabele, zagnieżdżanie tabel. Wykorzystanie narzędzi Word do tworzenia własnych witryn internetowych. Cele: Głównym celem zajęć jest zapoznanie studentów ze sprzętem i oprogramowaniem dotyczącym tworzenia, przesyłania, prezentowania i zabezpieczania informacji. Dodatkowym celem zajęć jest wypracowanie umiejętności doboru odpowiednich narzędzi informatycznych do realizacji własnych zadań, a w szczególności wypracowanie umiejętności identyfikacji podstawowych obszarów zastosowań technologii informacyjnej w obszarze wiedzy związanej z elektromechaniką oraz wspomagania tą technologią rozwiązywania problemów z tego zakresu. Metody nauczania: prezentacje komputerowe, ćwiczenia w laboratorium komputerowym.

Wymagana wiedza z zakresu: podstaw obsługi komputera, podstaw obsługi pakietu MS Office, podstaw architektury systemu MS Windows.

Literatura: 21. Kopertowska M.: Zaawansowane możliwości edytora Word 2000PL, Wyd. MIKOM,

Warszawa 2000. 22. Dec Z.: „abc...Worda”, wydawnictwo Edition 2000. 23. Czajkowski M.: Poznajemy Excela 2000, Wyd. Edition 2000, Kraków 2000. 24. Kuciński K.: abc... Exela”, wydawnictwo Edition 2000. 25. Leś B.: „abc..Internetu”, wydawnictwo Edition 2000. 26. Kuciński K.: Poznajemy Accessa, Edition 2000, 1999. 27. Kuciński K.: „abc... PowerPointa”, wydawnictwo Edition 2000. 28. Wrotek W.: Informatyka Europejczyka. Technologia informacyjna, Wyd. Helion 2006. 29. Koba G.: Technologie informacyjne. Wyd. Migra 2002. 30. Krawczyński E., Talaga Z., Wilk M.: Technologia informacyjna. WSZ PWN Warszawa 2002. 31. Taylor D.: HTML 4. Tworzenie stron WWW, Wydawnictwo READ ME, Warszawa 1998.

Metody oceny pracy studenta: Prace kontrolne w ramach zajęć laboratoryjnych. Zaliczenie zajęć laboratoryjnych z pozytywną oceną jest warunkiem zaliczenia przedmiotu.


Główny prowadz ący przedmiot: dr inż. Andrzej KOWOLIK Inne osoby prowadz ące przedmiot: dr inż. Sławomir ŻÓŁKIEWSKI, mgr inż. Andrzej WRÓBEL

10

Program nauczania

Nazwa przedmiotu: Dydaktyka ogólna

Prowadzący: Dr Alina Górniok - Naglik


Semestr I

Opis przedmiotu z uwzględnieniem założeń, celów Wyposażenie studentów w kompetencje umożliwiające zrozumienie procesów edukacyjnych i ich uwarunkowań. Zapoznanie ich z podstawową aparaturą pojęciową. Wyposażenie w umiejętność projektowania zajęć dydaktycznych. Uwrażliwienie na sytuację ucznia w nauczaniu. Przygotowanie do praktycznej realizacji zaprojektowanych zajęć. Ukształtowanie umiejętności stawiania pytań o prawomocność i przydatność różnych ofert edukacyjnych oraz ich krytycznej oceny. Tematyka zajęć 1:Przedmiot i zadania dydaktyki. 2:Podstawowe składniki systemu kształcenia. 3:Proces kształcenia w systemach dydaktycznych. 4:Wybrane problemy prosesu komunikowania się na lekcji. 5:Modele uczenia się i nauczania. 6:Zasady nauczania jako dydaktyczne normy teleologiczne. 7:Strategie efektywnego kształcenia. 8:Podstawy edukacji integralnej.9:Uczeń zdolny i kreatywny. 10:Edukacja jutra.

Sposoby oceny pracy studenta Egzamin pisemny. W tym 80% frekwencji na zajęciach Literatura

Arends R.: Uczymy się nauczać.Warszawa 1994. Andrukowicz W.: Edukacja integralna. Kraków 2000. Bereźnicki F.: Dydaktyka kształcenia ogólnego.Kraków 2004. Błasiak W.: Marzenia o teorii nauczania. Kraków 1992. Daubner H.: Obszary uczenia się w przyszłości. Kraków 2001. Denek K.: Ku dobrej edukacji. Toruń 2005. Denek K., Bereźnicki F., Świrko-Pilipczuk J. (red.): Tendencje w dydaktyce współczesnej. Szczecin 2000. Dryden G., Vos J.: Rewolucja w uczeniu. Poznań 2003. Galloway Ch.: Psychologia uczenia się i nauczania.T.1 i 2. Warszawa 1988. Goleman D.: Inteligencja emocjonalna.Poznań 1997. Joyce B., Calhoun E., Hopkins D.: Przykłady modeli uczenia się i nauczania. Warszawa 1999. Kruszewski K.:Sztuka nauczania. Czynności nauczyciela. Warszawa 2004. Kupisiewicz C.: Podstawy dydaktyki. Warszawa 2005. Lewowicki T.: Kształcenie uczniów zdolnych. Warszawa 1980. Nęcki Z.: Komunikowanie interpersonalne. Wrocław 1992. Okoń W.:Wprowadzenie do dydaktyki ogólnej. Warszawa 2003. Półturzycki J.: Dydaktyka dla nauczycieli. Płock 2002. Puślecki W.: Wspieranie elementarnych zdolności twórczych uczniów. Kraków 1999. Putkiewicz E.: Proces komunikowania się na lekcji. Warszawa 1996.

11

Program nauczania

Nazwa przedmiotu: Podstawy teorii kształcenia

Prowadzący: Dr Beata Kozieł Dr Aleksandra Minczanowska Dr Barbara Chojnacka - Synaszko


Semestr I

Opis przedmiotu z uwzględnieniem założeń, celów

• Wyposażenie studentów w treści teoretyczne, niezbędne do udziału w tworzeniu ćwiczeń praktycznych (strategia prowadzenia efektywnych działań dydaktycznych w szkole i innych placówkach edukacyjnych);

• Zapoznanie słuchaczy z teoretycznymi i praktycznymi podstawami nowoczesnego procesu kształcenia (charakterystyka zasad, metod kształcenia, prezentacja form organizacyjnych kształcenia, ukazanie problemów związanych z kontrolą i oceną wyników kształcenia);

• Poznanie i zrozumienie roli nauczyciela, uczniów i warunków w udoskonalaniu procesu kształcenia; • Wdrażanie słuchaczy do sprawnego analizowania teorii nauczania – uczenia się oraz

konstruowania problemów, zadań i testów; • Opanowanie umiejętności i wiadomości obejmujących planowanie, osiąganie oraz mierzenie zmian

w osiągnięciach ucznia; • Inspiracja w poszukiwaniu efektywnych i twórczych metod pracy dydaktycznej; • Wdrażanie słuchaczy do szukania sposobów poprowadzenia zajęć atrakcyjnych i bogatych w treści

kształcące, poznawcze, rozwijające wrażliwość i kształtujące osobowość ucznia. Tematyka zajęć Treści programowe wykładów:

1. Realizacja procesu kształcenia. Nauczanie i uczenie się – wzajemne relacje.

2. Uczenie się w kształceniu wielostronnym (uczenie się przez przyswajanie wiedzy; uczenie się przez

odkrywanie wiedzy; uczenie się przez przeżywanie; uczenie się przez działanie).

3. Ogniwa procesu kształcenia (uświadamianie celów i zadań dydaktycznych; kierowanie procesami

poznawczymi; kształtowanie umiejętności praktycznych; utrwalanie wiadomości i umiejętności;

sprawdzanie i ocena osiągnięć

4. Organizacja procesu dydaktycznego.

5. Przestrzeganie zasad kształcenia.

6. Rola nauczyciela w procesie kształcenia.

7. Aktywizujące metody kształcenia (między innymi: metoda przypadków; metoda sytuacyjna;

metoda inscenizacji; metoda symulacji; metoda projektów; metody integracyjne; metody

diagnostyczne; metody i techniki rozwijające twórcze myślenie; metody twórczego rozwiązywania

problemów; metody grupowego podejmowania decyzji).

8. Wdrażanie uczniów do samokształcenia.

9. Kontrola i ocena osiągnięć.

12

Treści programowe ćwiczeń: 1. Wzbudzanie motywacji uczniów do nauki.

2. Zasady pracy ucznia w szkole. Praca domowa ucznia.

3. Ład i dyscyplina w klasie.

4. Nauczyciel – kompetencje zawodowe, zadania wychowawcze, wartości osobiste.

5. Nauczanie poszukujące z wykorzystaniem metod i technik twórczego rozwiązywania problemów

i rozwijających twórcze myślenie.

6. Istota, zastosowanie i zasady organizowania dyskusji dydaktycznej, jako jednej z metod

kształcenia

7. Jak wdrażać metodę projektów?

8. Psychopedagogiczne problemy kontroli i oceny.

9. Pomiar dydaktyczny, budowanie zadań testowych. Sposoby oceny pracy studenta 80% frekwencji na zajęciach, aktywność na zajęciach, test pisemny Literatura

Arends R. I. (1995): Uczymy się nauczać. WSiP, Warszawa.

Bereźnicki F. (2004): Dydaktyka kształcenia ogólnego. Oficyna Wydawnicza Impuls, Kraków.

Bereźnicki F. (2007): Podstawy dydaktyki. Oficyna Wydawnicza Impuls, Kraków.

Chodnicki J., Grondas M., Kołodziejczyk A., Królikowski J. (1999): Ocenianie. Program Nowa Szkoła. CDN.,

Warszawa.

Denek K., Bereźnicki F., Świrko-Pilipczuk J. (2002) (red.): Proces kształcenia i jego uwarunkowania.

Agencja Wydawnicza „KWADRA”, Szczecin

Kojs W. (1994): Działanie jako kategoria dydaktyczna. Wyd. UŚ, Katowice.

Koszmider M.(2009): Materiały do ćwiczeń z dydaktyki ogólnej. Oficyna Wydawnicza Impuls, Kraków.

Kruszewski K. (2004): Sztuka nauczania. Czynności nauczyciela. PWN, Warszawa.

Kupisiewicz Cz. (1988): Podstawy dydaktyki ogólnej. PWN, Warszawa.

Kupisiewicz Cz. (1996): Podstawy dydaktyki ogólnej. Polska Oficyna Wydawnicza „BGW”, Warszawa.

Mikina A., Zając B. (2006): Jak wdrażać metodę projektów? Poradnik dla nauczycieli i uczniów gimnazjum,

liceum i szkoły zawodowej. Oficyna Wydawnicza Impuls, Kraków.

Nagajowa M.(1990): ABC metodyki języka polskiego. WSiP, Warszawa.

Nalaskowski S. (2001): Kształcenie i wychowanie w zreformowanej szkole polskiej. Oficyna Wydawnicza

Impuls, Kraków.

Niemierko B. (1991): Między oceną szkolną a dydaktyką. Bliżej dydaktyki, WSiP, Warszawa.

Niemierko B. (1999): Pomiar wyników kształcenia. WSiP, Warszawa.

Okoń W. (1987): Wprowadzenie do dydaktyki ogólnej. PWN, Warszawa.

Okoń W. (2003): Wprowadzenie do dydaktyki ogólnej. Wyd. Żak, Warszawa.

Pankowska D. (2008): Pedagogika dla nauczycieli w praktyce. Materiały metodyczne. Oficyna Wydawnicza

Impuls, Kraków.

13

Perry R. (2000): Teoria i praktyka. Proces stawania się nauczycielem. WSiP, Warszawa.

Plewka C. (1999): Metodyka nauczania teoretycznych przedmiotów zawodowych: podręcznik dla

kandydatów na nauczycieli, cz. 1. ITE, Radom.

Półturzycki J. (2002): Dydaktyka dla nauczycieli. Wyd. Novum, Płock.

Stróżyński K.(2003): Ocenianie szkolne dzisiaj. Poradnik dla nauczycieli. Wydawnictwo Szkolne PWN,

Warszawa.

Szaran T. (2000): Pomiar dydaktyczny. WSiP, Warszawa.

Tuohy D. (2002): Dusza szkoły. O tym co sprzyja zmianie i rozwojowi. Wyd. Naukowe PWN, Warszawa.

Węglińska M. (1998): Jak przygotować się do lekcji? Wybór materiałów dydaktycznych. Oficyna

Wydawnicza Impuls, Kraków.

Więckowski R. (1993): Pedagogika wczesnoszkolna. WSiP, Warszawa.

Program nauczania

Nazwa przedmiotu: Podstawy teorii wychowania

Prowadzący: dr Małgorzata Zalewska - Bujak


Semestr II

Opis przedmiotu z uwzględnieniem założeń, celów W ramach realizowanego przedmiotu założono osiągnięcie następujących celów: - Wprowadzenie słuchaczy w zagadnienia teoretyczne związane z charakterystyką teorii wychowania jako dyscypliny pedagogicznej; - Zapoznanie słuchaczy ze specyfiką procesu wychowania oraz socjalizacji dzieci i młodzieży; - Zaznajomienie studentów z podstawami współczesnych teoretycznych koncepcji wychowawczych; - Ukazanie słuchaczom problemów i dylematów współczesnego wychowania. Tematyka zajęć

1. Charakterystyka teorii wychowania jako dyscypliny pedagogicznej. 2. Cele wychowania – osoba jako cel i podmiot wychowania. 3. Właściwości oraz dynamiczny charakter procesu wychowania, zjawisko socjalizacji. 4. Struktura i elementy procesu wychowania – sytuacje wychowawcze jako jego składowa. 5. Charakterystyka zasad wychowania. 6. Współczesne teorie i nurty w wychowaniu. 7. Metody wychowania i ich charakterystyka a współczesne tendencje w pedagogice i

antypedagogice. 8. Model współczesnego wychowawcy – ideał i rzeczywistość. 9. Charakterystyka wybranych problemów i dylematów współczesnego wychowania. 10. Wychowanie jako swoista działalność profilaktyczna – zagrożenia dla rozwoju oraz wychowania

dzieci i młodzieży we współczesnym świecie.

14

Sposoby oceny pracy studenta Podstawą oceny pracy studenta będzie jego udział w prowadzonych zajęciach oraz końcowa rozmowa na temat omówionych zagadnień teoretycznych. Student zobowiązany będzie również do napisania recenzji wybranego przez siebie opracowania teoretycznego z czasopiśmiennictwa pedagogicznego. W tym 80% frekwencji na zajęciach Literatura

1. G. Błaszczyk, Szkoła wobec zmian (1999-203), Toruń 2007; 2. M. Dudzikowa, M. Czerepniak-Walczak (red.), Wychowanie: pojęcia, procesy, konteksty,

Gdańsk 2008; 3. Cz. Głombi (red), Wartości. Geneza – Wielość – Trwanie, Katowice 1995; 4. G. Koć-Seniuch (red.), Nauczyciel i uczniowie w sytuacjach szkolnych, Białystok 1995; 5. W. Kojs (red.) Edukacyjne konteksty procesów globalizacji, Cieszyn 2001; 6. R. Łukaszewicz, Studia nad alternatywami w edukacji, Wrocław 2002; 7. S. Mieszalski, O przymusie i dyscyplinie w klasie szkolnej, Warszawa 1997; 8. K. Olbrycht, O roli przykładu, wzoru, autorytetu i mistrza w wychowaniu osobowym,

Katowice 2007; 9. K. Olbrycht, Prawda, dobro i piękno w wychowaniu człowieka jako osoby, Katowice

2000; 10. U. Ostrowska (red.), Aksjologiczne aspekty relacji interpersonalnych w edukacji, Kraków

2002; 11. H. Rusek, A. Górniok-Naglik, J. Oleksy (red.), Oświata w otoczeniu burzliwym. Migotliwe

konteksty i perspektywy rozwoju współczesnej edukacji, Katowice 2008; 12. B. Śliwerski, Klinika szkolnej demokracji, Kraków 1996; 13. B. Śliwerski, Współczesne teorie i nurty wychowania, Kraków 1998; 14. M. Tokarz, Argumentacja – Perswazja – Manipulacja, Gdańsk 2006; 15. L. Witkowski, Między pedagogiką, filozofią i kulturą. Studia, eseje, szkice,, Warszawa

2007.

15

Program nauczania

Nazwa przedmiotu: Metodyka pracy wychowawczej nauczyciela

Prowadzący: Dr hab. Zenon Gajdzica Dr Anna Gajdzica


Semestr II

Opis przedmiotu z uwzględnieniem założeń, celów Celem zajęć jest zapoznanie słuchaczy z formami organizacyjnymi pracy wychowawczej na lekcji oraz zajęciach pozalekcyjnych. Zapoznanie z metodami pracy wychowawczej, wdrożenie do umiejętności ich stosowania i projektowania procesu wychowania, także uczniów z zaburzonym zachowaniem. Tematyka zajęć Wprowadzenie w tematykę zajęć – proces wychowania i uwarunkowania jego efektywności Formy organizacyjne pracy wychowawczej na lekcji Klasyfikacje metod wychowania Wybrane metody wychowania Projektowanie procesu wychowawczego na lekcji – ćwiczenia praktyczne Praca wychowawcza z uczniem z zaburzonym zachowaniem Sposoby oceny pracy studenta Przygotowanie i prezentacja projektów 80% frekwencji na zajęciach Literatura

Czapów Cz., Jedlewski S., Pedagogika resocjalizacyjna, PWN, Warszawa 1971.

Konarzewski K., O wychowaniu w szkole [w:] K. Kruszewski (red.), Sztuka nauczania. czynności

nauczyciela, PWN, Warszawa 1992

Łobocki M., Teoria wychowania w zarysie, Impuls, Kraków 2003.

Pedagogika. Leksykon, Milerski B., Śliwerski B. (red.), PWN, Warszawa 2000.

Nowak M., Teorie i koncepcje wychowania, WAiP, Warszawa 2008.

Nowatorskie i alternatywne metody w praktyce pedagogiki specjalnej, W. Dykcik (red.), UAM, Poznań

2001.

Słownik pedagogiczny Okoń W., PWN, Warszawa 1992.

Urban B.: Pedagogika osób niedostosowanych społecznie, [w:] W. Dykcik (red.), Pedagogika specjalna,

UAM, Poznań 2005.

Wybrane zagadnienia z pedagogiki resocjalizacyjnej. Skrypt dla studentów resocjalizacji. Opracował A.

Pająk. KN w Bielsku Białej, Bielsko Biała 1998.

Wychowanie, t. 1-4. M. Dudzikowa, M. Czerepaniak-Walczak (red.), GWP, Gdańsk 2007-2008.

16

Tablica 1.5


Identyfikator

ELMECH3

Nazwa przedmiotu: DYDAKTYKA PRZEDMIOTU NAUCZANIA

DIDACTICS OF EDUCATIONAL SUBJECT



Opis przedmiotu: Geneza dydaktyki. Przedmiot i zadania dydaktyki. Dydaktyczne zasady i metody nauczania. Systemowe ujęcie procesu nauczania - uczenia się. Formułowanie celów edukacyjnych. Cele, treści, struktura, zasady, metody, środki dydaktyczne, formy organizacyjne, kontrola efektów nauczania - uczenia się. Typy komunikacji w relacji uczeń – nauczyciel. Diagnozowanie potrzeb indywidualnych i grupowych. Metody i narzędzia pracy w nauczaniu przedmiotów technicznych. Komunikacja jako podstawa realizacji procesu dydaktycznego. Pakiety multimedialne stosowane jako narzędzie wspomagające pracę nauczyciela. Formy i środki aktywizacji ucznia w procesie kształcenia technicznego. Nauczanie i tworzenie sytuacji edukacyjnej przez nauczyciela. Rola ucznia, a rola nauczyciela w procesie nauczania. Projektowanie procesu kształcenia. Budowanie rozkładu materiału. Podstawowe formy i metody pracy w kontekście celów nauczania. Dobór strategii, form i środków kształcenia odpowiednich do materiału nauczania i cech uczniów. Kompetencje zawodowe nauczyciela. Formy organizacyjne nauczania. Kontrola osiągnięć w procesie dydaktycznym. Zasady organizacji i planowanie pracy dydaktycznej. Cele: Poznanie oraz zrozumienie roli nauczyciela, uczniów oraz treści w procesie kształcenia zawodowego. Poznanie czynności związanych z przygotowanie się nauczyciela do zajęć, doborem metod i form pracy odpowiednio do realizowanych treści, przy użyciu nowoczesnych metod i technik pracy. Rozwijanie umiejętności dostrzegania, analizowania i rozwiązywania problemów dydaktycznych. Umiejętność reagowanie w sytuacjach trudnych i konfliktowych. Metody nauczania: prezentacje multimedialne, dyskusja, ćwiczenia interaktywne (metody aktywizujące, praca w grupach), przygotowywanie przez studentów konspektów i scenariuszy przeprowadzanych zajęć. Wymagana wiedza z zakresu: podstaw informatyki, mechaniki, elektrotechniki.

Literatura: 32. Joyce B., Calhoun E., Hopkins D.: Przykłady modeli uczenia sie i nauczania. WSiP, Warszawa 1998. 33. Kupisiewicz Cz.: Podstawy dydaktyki ogólnej. PWN, Warszawa 1988. 34. Galloway Ch: Psychologia uczenia się i nauczania. PWN, Warszawa 1988. 35. Day Ch., Nauczyciel z pasją. Gdańsk 2008. 36. Cohen L., Manion L., Morrison K.: Wprowadzenie do nauczania. Wydawnictwo Zysk i S-ka, Poznań 1999. 37. Okoń W.: Wprowadzenie do dydaktyki ogólnej. Wydawnictwo "Żak", Warszawa 1996. 38. Gagne R.M., Briggs L.J., Wager W.W.: Zasady projektowania dydaktycznego. WSiP, Warszawa 1992. 39. Wiatrowski Z.: Nauczyciel szkoły zawodowej. WSiP, Warszawa 1987. 40. Ruszkowski J.: Materiały do nauczania metodyki kształcenia zawodowego. Gliwice: Skrypty uczelniane Politechniki

Śląskiej nr 1389, 1988. Metody oceny pracy studenta: Oddanie pracy pisemnej. Praca pisemna polega na opracowaniu cyklu tematycznego swoich zajęć z wykorzystaniem poznanych metod dydaktycznych.


Główny prowadz ący przedmiot: prof. dr hab. inż. Andrzej BUCHACZ Inne osoby prowadz ące przedmiot: prof. dr hab. inż. Jerzy ŚWIDER, dr inż. Agnieszka SĘKALA

17

Tablica 1.6


Identyfikator

ELMECH4

Nazwa przedmiotu: PROJEKTOWANIE WARSZTATU DYDAKTYCZNEGO

PLANNING OF DIDACTIC WORKSHOP

Semestr : II Kierunek studiów: ELEKTROMECHANIKA Całkowita liczba godzin: 20 Liczba godzin poszczególnych form zaj ęć


Opis przedmiotu: Proces kształcenia. Znaczenie planowania procesu kształcenia. Przygotowanie nauczyciela do procesu planowania. Schemat i rodzaje planowania. Projektowanie pracy edukacyjnej. Zastosowanie wybranych metod nauczania w kształceniu zawodowym. Przedstawienie zagadnienia planowania i organizacji pracy nauczyciela przedmiotów zawodowych. Znaczenie środków dydaktycznych w kształceniu zawodowym. Gry dydaktyczne. Modele nauczania-uczenia się w procesie kształcenia nauczycieli. Projektowanie scenariuszy zajęć z przedmiotów technicznych. Podstawowe zasady nauczania. Strategie edukacji. Kryteria doboru treści nauczania, układ treści nauczania. Formy i środki aktywizacji ucznia w procesie kształcenia zawodowego. Rola dynamicznych tablic dydaktycznych w procesie nauczania. Tworzenie dokumentów nauczyciela. Organizacja środowiska fizycznego i dydaktycznego zajęć. Gospodarowanie czasem. Projektowanie scenariuszy zajęć z przedmiotów technicznych. Cele: Kształtowanie umiejętności projektowania i realizacji założonych projektów zajęć dydaktycznych. Poznanie czynności związanych z przygotowanie się nauczyciela do zajęć, doborem metod i form pracy odpowiednio do realizowanych treści, przy użyciu nowoczesnych metod i technik pracy. Metody nauczania: prezentacje multimedialne, dyskusje, ćwiczenia interaktywne (metody aktywizujące, praca w grupach), przygotowywanie przez studentów konspektów i scenariuszy przeprowadzanych zajęć z przedmiotów kierunkowych. Wymagana wiedza z zakresu: podstaw informatyki, elektrotechniki i mechaniki

Literatura: 41. Arends R.I.: Uczymy się nauczać. WSiP, Warszawa 1994. 42. Gagne R.M., Briggs L.J., Wager W.W.: Zasady projektowania dydaktycznego. WSiP, Warszawa 1992. 43. Król I., Pielachowicz J.: Nauczyciel i jego warsztat pracy. Poznań 1997. 44. Okoń W.: Wprowadzenie do dydaktyki ogólnej. Wydawnictwo "Żak", Warszawa 1996. 45. Day Ch., Nauczyciel z pasją. Gdańsk 2008. 46. Gołębniak B., Uczenie metodą projektów. WSiP, Warszawa, 2002. 47. Galloway Ch: Psychologia uczenia się i nauczania. PWN, Warszawa 1988. 48. Ruszkowski J.: Materiały do nauczania metodyki kształcenia zawodowego. Gliwice: Skrypty uczelniane Politechniki

Śląskiej nr 1389, 1988. 49. Cohen L., Manion L., Morrison K.: Wprowadzenie do nauczania. Wydawnictwo Zysk i S-ka, Poznań 1999. 50. Wiatrowski Z.: Nauczyciel szkoły zawodowej. Warszawa: WSiP, 1987. 51. Kuźma J., Wroński R. (red.): Kształcenie praktyczne przyszłych nauczycieli nowoczesnej szkoły. Kraków 2002. Metody oceny pracy studenta: Oddanie pracy pisemnej. Praca pisemna polega na opracowaniu planu dydaktycznego dla wybranego przedmiotu kierunkowego z wykorzystaniem poznanych metod dydaktycznych.


Główny prowadz ący przedmiot: dr hab. inż. Ryszard NOWOSIELSKI, prof w Pol. Śl. Inne osoby prowadz ące przedmiot: prof. dr hab. inż. Jerzy ŚWIDER, prof. dr hab. inż. Andrzej BUCHACZ

18

Program nauczania

Nazwa przedmiotu: Edukacja ludzi dorosłych

Dr hab. Ewa Ogrodzka-Mazur Dr Bogusław Dziadzia


Semestr II

Opis przedmiotu z uwzględnieniem założeń, celów Przedmiot Edukacja ludzi dorosłych służy wprowadzeniu studentów w złożoną problematykę funkcjonowania człowieka dorosłego we współczesnej rzeczywistości społeczno-kulturowej, ze szczególnym uwzględnieniem wyzwań o charakterze edukacyjnym. Główne założenia i cele przedmiotu obejmują:

� przedstawienie problematyki i uwarunkowań andragogiki jako nauki o człowieku dorosłym – przedmiot, zadania i metodologia dyscypliny,

� usystematyzowanie najnowszej wiedzy na temat złożonych aspektów funkcjonowania człowieka dorosłego w otaczającej go rzeczywistości społeczno-kulturowej, ze szczególnym uwzględnieniem wyzwań o charakterze edukacyjnym,

� poznanie psychodydaktycznych zagadnień edukacji dorosłych – pojęcia, formy i strategie kształcenia. � kształtowanie wybranych kompetencji społecznych w zakresie procesów autoedukacji, samorealizacji

i ogólnie pojętej edukacji permanentnej dorosłych, � rozwijanie zdolności trafnego diagnozowania przyczyn problemów społecznych, zachodzących w wyniku

zmian cywilizacyjnych, jak i procesów starzenia się społeczeństwa.

Tematyka zajęć I. Andragogika nauką o człowieku dorosłym – przedmiot, zadania i metodologia dyscypliny

1. Powstanie i rozwój refleksji andragogicznej: historyczne i współczesne ujęcia andragogiki, twórcy i główni reprezentanci dyscypliny, rola edukacji ludzi dorosłych w kontekście starzejącego się społeczeństwa, perspektywy rozwojowe andragogiki.

2. Rola i miejsce andragogiki w systemie nauk społecznych i humanistycznych. 3. Zagadnienia metodologiczne andragogiki – podmiotowość badanych w kontekście

wybranych orientacji badań jakościowych. II. Człowiek dorosły i jego role społeczne, etapy dorosłości oraz rodzaje postaw wobec

wyzwań edukacyjnych 1. Rozwój człowieka dorosłego: kryteria biologiczne, psychologiczne i społeczne. 2. Okres dorosłości – charakterystyka i porównanie faz życia oraz stadiów rozwoju w

wybranych koncepcjach psychologicznych (Z. Freud, E.H. Erikson, R.J. Havighurst, B.M. i Ph.R. Newman).

3. Droga życia człowieka dorosłego a wydarzenia w życiu rodzinnym, zawodowym i społecznym: uwarunkowania, cele życiowe, role społeczne, możliwości i ograniczenia w zakresie zadań rozwojowych i sytuacji edukacyjnych.

III. Pojęcia kluczowe w edukacji dorosłych 1. Dorosłość jako odpowiedzialność 2. Samowychowanie i samokształcenie 3. Edukacja permanentna 4. Popularyzacja 5. Edukacja i reedukacja

IV. Podręcznik jako elementarny środek samokształcenia. Nowe media jako pole działań edukacyjnych

1. Od tradycji podręcznika dla samouków po elektroniczne interfejsy 2. Nowe formy kształcenia korespondencyjnego 3. Środowiska wirtualne jako pole kooperacji, symulacji i samorealizacji.

V. Edukacja ludzi dorosłych w Polsce i na świecie: uwarunkowania lokalne i globalne

Działania warsztatowe. Analiza środowiska lokalnego jako pola wyzwań oraz aktywności

19

edukacyjnych wobec osób dorosłych.

Sposoby oceny pracy studenta Opracowanie i przedstawienie indywidualnego projektu pedagogicznego: Środowisko lokalne a edukacja ludzi dorosłych (prezentacja multimedialna), aktywność na ćwiczeniach, 80% frekwencji na zajęciach. Literatura

Aleksander T. (red.): Teoretyczne i praktyczne aspekty edukacji kulturalnej oraz oświaty dorosłych. Kraków 2006, Wyd. UJ. Bednarczyk H., Kurzępa I. (red.): Społeczny wymiar edukacji ustawicznej. Radom 2004, Wyd. ITE. Czerniawska O.: Drogi i bezdroża andragogiki i gerontologii: szkice i rozprawy. Łódź 2000, Wyd. WSHE. Depta H., Półturzycki J., Solarczyk H. (red.): Edukacja kulturalna dorosłych: raporty z badań międzykulturowych. Warszawa – Radom 2004, Wyd. ITE. Dubas E.: Edukacja dorosłych w sytuacji samotności i osamotnienia. Łódź 2000, Wyd. UŁ. Fabiś A. (red.): Wyzwania współczesnej edukacji dorosłych. T.1. Andragogika jako przedmiot akademicki. Mysłowice 2004, Wyd. GWSP. Gerlach R. (red.): Edukacja wobec rynku pracy. Realia – możliwości – perspektywy. Bydgoszcz 2003, Wyd. AP.

Griese H.M.: Szkice z socjologii wychowania i andragogiki. Łódź 2002, Wyd. „Dajas”.

Halicki J.: Edukacja seniorów w aspekcie teorii kompetencyjnej: studium historyczno-porównawcze. Białystok 2000, Wydawnictwo Uniwersyteckie „Trans Humana”.

Hasińska Z. (red.): Kształcenie ustawiczne w procesie przemian rynku pracy. Wrocław 2001, Wyd. WSZ „Edukacja”.

Hinzen H., Przybylska E., Staszewicz M.: Edukacja dorosłych w zjednoczonej Europie. Toruń 2005, Wyd. UMK.

Homplewicz J. (red.): Pedagogika jesieni: problemy wychowawcze ludzi starszych. Rzeszów 2003, Wyd. WSD.

Horyń W., Maciejewski J. (red.): Nauczyciel andragog na początku XXI wieku. Wrocław 2002, Wyd. UW.

Jankowski D., Przyszczypkowski K., Skrzypczak J.: Podstawy edukacji dorosłych. Zarys problematyki. Poznań 2003, Wyd. UAM.

Kargul Józef: Obszary pozaformalnej i nieformalnej edukacji dorosłych: przesłanki do budowy teorii edukacji całożyciowej. Wrocław 2005, Wydawnictwo Naukowe Dolnośląskiej Szkoły Wyższej Eduka Malewski M.: Teorie andragogiczne: metodologia teoretyczności dyscypliny naukowej. Wrocław 1998, Wyd. UW.

Matlakiewicz A., Solarczyk-Szwec H.: Dorośli uczą się inaczej: andragogiczne podstawy kształcenia ustawicznego. Toruń 2005, Wyd. CKU.

Pachociński R.: Andragogika w wymiarze międzynarodowym. Podręcznik dla studentów pedagogiki. Warszawa 1998, Wyd. IBE.

Podgórny M. (red.): Człowiek na edukacyjnej fali. Współczesne konteksty edukacji dorosłych. Kraków 2005, Oficyna Wydawnicza „Impuls”.

Półturzycki J. (red.): Edukacja dorosłych w Stanach Zjednoczonych – podstawowe problemy. Warszawa – Radom 2005, Wyd. ITE.

Przybylska E.: Edukacja dorosłych w wybranych krajach Europy. Warszawa – Radom 2000, Wyd. ITE.

Przybylska E. (red.): Andragogiczne wątki, poszukiwania, fascynacje. Toruń 2001, Wyd. UMK.

Saran J. (red.): Edukacja dorosłych: teoria i praktyka w okresie przemian. Lublin 2000, Wyd. UMCS.

Saran J. (red.): Inspiracje badawcze we współczesnej andragogice. Ryki 2004, Wyd. WSUPiZ.

Siemieniecki B.F.: Komputery i hipermedia w procesie edukacji dorosłych. Toruń 1999, Wyd. A. Marszałek.

20

Solarczyk-Ambrozik E.: Kształcenie ustawiczne w perspektywie globalnej i lokalnej: między wymogami rynku a indywidualnymi strategiami edukacyjnymi. Poznań 2004, Wyd. UAM.

Turos L.: Andragogika ogólna. Warszawa 2004, Wyd. „Ypsylon”. (Wyd. III rozszerzone).

Wesołowska E.A. (red.): Edukacja dorosłych w erze globalizmu. Płock 2002, Wyd. „Novum”.

Wołk Z.(red.): Edukacja dorosłych w perspektywie integrowania się Europy. Zielona Góra 2000, WSP.

Tablica 1.7


Identyfikator

ELMECH5

Nazwa przedmiotu: SEMINARIUM DYPLOMOWE

DIPLOMA SEMINAR

Semestr: II, III Kierunek studiów: ELEKTROMECHANIKA Całkowita liczba godzin: 30 Liczba godzin poszczególnych form zaj ęć

Forma zaj ęć: W: Ć: L: P: S: 30 Inne formy zaj ęć: konsultacje

Opis przedmiotu: W ramach przedmiotu omawiane będą zagadnienia związane z: wyborem tematu i definiowaniem problemu; strukturą i planem pracy; uwagami redakcyjnymi dotyczącymi pisania pracy; opisaniem problemu, przedstawieniem tez i antytez, zdefiniowaniem kluczowych terminów pracy, planu pracy i wyborem literatury; realizacją rozdziałów teoretycznych pracy; realizacją ewentualnej części projektowej; propozycją tematyczną potencjalnych tematów prac. Cele Seminarium Dyplomowego. Realizacja pracy końcowej a Regulamin Studiów. Tytuły zawodowe, stopnie zawodowe, stopień naukowy w Szkolnictwie Wyższym. Elementy pracy końcowej. Struktura pracy końcowej - wymagania merytoryczne i formalne. Symulacja przebiegu obrony pracy końcowej. Wystąpienia indywidualne, ciąg pytań do pracy końcowej oraz związanych z kierunkiem studiów. Dyskusja i rozstrzyganie wątpliwości. Kryteria końcowego zaliczenia Seminarium Dyplomowego. Cele: Celem seminarium dyplomowego jest poznanie merytorycznych i formalnych wymagań, niezbędnych do uzyskania certyfikatu potwierdzającego ukończenie studiów podyplomowych. Metody nauczania: prezentacje komputerowe.

Wymagana wiedza z zakresu: informatyki i przygotowania prezentacji.

Literatura: 52. Związana z tematyką pracy końcowej. W zależności od specyfiki kierunku studiów podyplomowych literatura

przedmiotu lub przedmiotów podstawowych jest inna i będzie podawana i uaktualniana każdorazowo w trakcie seminarium.

53. Boć J., Jak pisać pracę magisterską, Kolonia, Wrocław 2001. 54. Cabarelli G., Łucki Z., Jak przygotować pracę dyplomową lub doktorską, Universitas, Kraków 1998. 55. Pułło A., Prace magisterskie i licencjackie. Wskazówki dla studentów, WP PWN, Warszawa 2000. 56. Urban S., Ładoński W., Jak napisać dobrą pracę magisterską, Wydawnictwo AE im. Oskara Langego, Wrocław

1997.

Metody oceny pracy studenta: referat związany z tematem pracy dyplomowej.


Główny prowadz ący przedmiot: prof. dr hab. inż. Jerzy ŚWIDER Inne osoby prowadz ące przedmiot: prof. dr hab. inż. Andrzej BUCHACZ, dr inż. Sławomir ŻÓŁKIEWSKI

21

Tablica 1.8



Identyfikator

ELMECH6

Nazwa przedmiotu: NOWOCZESNE TECHNOLOGIE W PRAKTYCE ZAWODU

MODERN TECHNOLOGIES IN THE PRACTICE OF PROFESSION

Semestr: III Kierunek studiów: ELEKTROMECHANIKA Całkowita liczba godzin: 20 Liczba godzin poszczególnych form zaj ęć


Opis przedmiotu: Inżynieria odwrotna i techniki przyrostowe jako narzędzia wspomagania szybkiego rozwoju produktu. Sztuczna inteligencja w systemach CAD, CAM, implementacja baz wiedzy w systemach CAD. Techniki obiektowe w systemach CAD. Języki opisu i modelowania konstrukcji urządzeń informatycznych w systemach CAD. Podstawowe metody modelowania konstrukcji elektromechanicznych w systemach CAD. Modelowanie i symulacja ruchu układów elektromechanicznych w systemach CAD. Podstawy systemów komputerowego wspomagania wytwarzania CAM. Symulacja przebiegu procesu technologicznego obróbki w wybranym systemie CAM. Opracowanie modelu bazy wiedzy wspomagającej konstruowanie urządzeń elektromechanicznych w systemie CAD. Bezinwazyjne metody diagnostyczne. Nowoczesne rozwiązania elektromechaniczne.

Cele: Student zapoznaje się z nowoczesnymi technologiami w praktyce zawodu technika elektromechanika. Poznaje metody zapisu postaci konstrukcyjnej układów technicznych. Zdobywa i doskonali umiejętności w zakresie komputerowo wspomaganego konstruowania CAD, zdobywa umiejętność posługiwania się wybranym systemem CAM. Pozyskuje wiedzę z zakresu tworzenia modeli kinematycznych złożonych układów mechatronicznych w systemie CAD. Poznaje możliwości implementacji metod i technik sztucznej inteligencji w systemach CAD. Metody nauczania: prezentacje komputerowe, ćwiczenia w laboratorium komputerowym.

Wymagana wiedza z zakresu: zapisu konstrukcji, technologii informatycznych.

Literatura: 57. Knosala R., Ćwikła G i inni: „Systemy komputerowego wspomagania procesów wytwórczych”. Skrypt nr 2065.

Wydawnictwo Politechniki Śląskiej, Gliwice 1997. 58. Skołud B.: Komputerowo zintegrowane wytwarzanie. Skrypt nr 2043. Wydawnictwo Politechniki Śląskiej, Gliwice

1997. 59. Weiss Z.: Techniki komputerowe w przedsiębiorstwie. Wydawnictwo Politechniki Poznańskiej, Poznań 1998. 60. Weiss Z., Konieczny R., Rojek M., Stępniak D.: Projektowanie technologii maszyn w systemach CAD/CAM.

Wydawnictwo Politechniki Poznańskiej, Poznań 1998. 61. Kosmol J.: Automatyzacja obrabiarek i obróbki skrawaniem. Wydawnictwa Naukowo-Techniczne, Warszawa 1993. 62. Chang T.C.: Expert Process Planning System for Manufacturing. Addison-Wesley Publishing Company, Inc. 1990. 63. Programowanie obrabiarek CNC – toczenie. MTS Mathematische Software-Entwicklung GmbH, Berlin 1999. 64. Programowanie obrabiarek CNC – frezowanie. MTS Mathematische Software-Entwicklung GmbH, Berlin 1999. 65. Podstawy obróbki CNC – toczenie. MTS Mathematische Software-Entwicklung GmbH, Berlin 1999. 66. Chlebus E.: Techniki CAx w inżynierii produkcji. WNT Warszawa 2000. 67. NX 6.0. Online Documentation. Siemens 2008. Metody oceny pracy studenta: Prace kontrolne w ramach zajęć laboratoryjnych. Zaliczenie zajęć laboratoryjnych z pozytywną oceną jest warunkiem zaliczenia przedmiotu.


Główny prowadz ący przedmiot: dr inż. Krzysztof HERBUŚ Inne osoby prowadz ące przedmiot: dr inż. Tomasz RASZKA, dr inż. Agnieszka SĘKALA

22

Program nauczania

Nazwa przedmiotu: Metody aktywizujące w edukacji

Prowadzący: Dr hab. Urszula Szuścik Dr Małgorzata Stokłosa


Semestr III

Opis przedmiotu z uwzględnieniem założeń, celów Celem zajęć jest wyjaśnienie i zrozumienie poprzez praktykę istoty i zasad stosowania metod aktywizujących w pracy z uczniem. W trakcie ćwiczeń poznanie i doświadczanie mechanizmów funkcjonowania wybranych metod aktywizujących. Metody aktywizujące opierają się na budowaniu wiedzy teoretycznej i praktycznej poprzez doświadczenia uczniów. Istotą metod aktywizujących jest jak nauczyć się uczyć ze świadomością odpowiedzialności za jego efekty. Metody aktywizujące, inaczej aktywne są to metody twórcze, które wyzwalają w uczniach samodzielność, poszukiwanie oryginalnych, niejednoznacznych i wielu rozwiązań lub jednego właściwego. Tematyka zajęć 1. Kleksy – ćwiczenie oparte na skojarzeniach. Dokończ obraz i wymyśl opowieść. 2. Łańcuch słów – prowadzący ćwiczenie losuje z kartoteki wyrazowej jakiś wyraz. Każda grupa dopisuje możliwie najwięcej słów wiążących się z nim i ćwiczenia dodatkowe. 3. Gdyby...to. Ćwiczenie to przygotowuje umysł do wysiłku i pomaga zrozumieć, czym cechuje się twórczy klimat, np. Gdyby ryby mogły mówić, to...Gdyby Św. Mikołaj rzeczywiście spełniał życzenia, to....itp. 4. Burza mózgów – uczy analizowania i definiowania pojęć i przyjmowania różnych stanowisk. 5. Mapa skojarzeń – Zauważ, że... umiejętność szukania rozwiązań, niekonwencjonalność w ujęciu. 6. Metoda: sześć myślowych kapeluszy Edwarda de Bono. 7. Robinson Cruzoe - Zadaniem jest opracowanie strategii przetrwania. Jakie należy podjąć w danej chwili decyzje? Co będzie potrzebne żeby przetrwać? 8. Drzewo decyzyjne – wdrażanie do umiejętności podejmowania drcyzji.

Sposoby oceny pracy studenta Na podstawie prac wykonanych w ramach ćwiczeń student otrzymuje zaliczenie przedmiotu. W tym 80% frekwencji na zajęciach Literatura

Arends R. J., Uczymy się nauczać. Warszawa 1998. Bernacka D., Od słowa do działania. Warszawa 2001. Bowkett S., Wyobraź sobie, że... Ćwiczenia rozwijające twórcze myślenie uczniów. Warszawa 2000. Cooper P.J., Sprawne porozumiewanie się. 114 scenariuszy ćwiczeń z mówienia i słuchania. Warszawa 1994. De Bono E., Naucz swoje dziecko myśleć. Warszawa 1995. Dryden G., Vos J., Rewolucja w uczeniu. Poznań 2000. Fenstermacher G. D., Soltis J. F., Style nauczania. Warszawa 2000. Góralski A., Być nowatorem. Poradnik twórczego myślenia. Warszawa 1990. Hamer H., Klucz do efektywnego nauczania. Poradnik dla nauczycieli. Warszawa 1994. Joyce B., Calhoun E., Hopkins D., Przykłady modeli uczenia się i nauczania. Warszawa 1999. Kaduson H., Schafer Ch., Zabawa w psychoterapii. Gdańsk 2001.

23

Kelley T., Sztuka innowacji. Warszawa 2003. Kojs W., Działanie jako kategoria dydaktyczna. Katowice 1994. Kozak W., Mapa mentalna czyli twórcza metoda notowania. Warszawa 2005. Kruszewski K. (red.), Sztuka nauczania. Czynności nauczyciela. Warszawa 1993. Kubiczek B., Metody aktywizujące. Jak nauczyć uczniów uczenia się? Opole 2004. Limont W., Synektyka a zdolności twórcze. Toruń 1994. Lula P., Metody sztucznej inteligencji i ich zastosowania w ekonomii i zarządzaniu. Kraków 2007. Mietzel G., Psychologia kształcenia. Gdańsk 2002. Nęcka E., Proces twórczy i jego ograniczenia. Kraków 1995. Nęcka E., Trening twórczości. Gdańsk 2005. Niemierko B., Kształcenie szkolne. Podręcznik skutecznej dydaktyki. Warszawa 2007. Nowacki T., Aktywizujące metody kształcenia. Warszawa 1999. Okoń W., Wprowadzenie do dydaktyki ogólnej. Warszawa 1995. Parnowska K., Pedagogika dramy: teoria i praktyka. Warszawa 2000. Proctor T., Twórcze rozwiązywanie problemów. Podręcznik dla menedżerów. Gdańsk 2002. Schopenhauer A., Erystyka czyli sztuka prowadzenia sporów. Warszawa 1986. Stankiewicz J., Komunikowanie się w organizacji. Wrocław 1999. Stecewicz M., Inżynieria twórczego myślenia. Samouczek stymulowania pracy koncepcyjnej. Gdańsk 1999. Szmidt K. J., Szkice do pedagogiki twórczości. Kraków 2001. Szmidt K. J., Pedagogika twórczości. Idee – aplikacje – rady na twórczą drogę. Kraków 2005. Szmidt K. J., Pedagogika twórczości. Gdańsk 2005. Szmidt K. J., Trening kreatywności. Gliwice 2008. Szymański M. S., O metodzie projektów: z historii, teorii i praktyki pewnej metody kształcenia. Warszawa 2000. Taraszkiewicz M., Jak uczyć lepiej? Refleksyjny praktyk w działaniu. Warszawa 2000. Trzaska L., Wojciechowska M., Metody aktywne w pracy z grupą. Problemy realizacji. Warszawa 1997. Wójcik E., Metody aktywizujące w pracy z grupą. Warszawa 2000.

Program nauczania

Nazwa przedmiotu: Pedagogika społeczna

Prowadzący: Dr hab. Alina Szczurek – Boruta


Semestr III

Opis przedmiotu z uwzględnieniem założeń, celów Celem realizacji programu pedagogiki społecznej jest: - próba nowego naświetlenia tradycyjnych i wskazanie nowych obszarów zainteresowań pedagogiki

społecznej; - przekazanie wiedzy o mechanizmach i sposobach konstruowania środowiska wychowawczego oraz o

czynnikach, które temu sprzyjają lub utrudniają ten proces; - kształtowanie aktywnej postawy stymulującej środowisko do korzystnych oddziaływań wychowawczych

i przeciwdziałającej jego wpływom destrukcyjnym; - rozwijanie u studentów umiejętności i kompetencji: • rozumienia procesów zachodzących w otoczeniu i środowisku człowieka; • dostrzegania czynników regulujących przemiany instytucji, zbiorowości, społecznych, globalnych

procesów kultury i zjawisk gospodarczych; • dostrzegania i określania negatywnych skutków czynników rozwojowych;

24

• rozumienia „geografii” administracji państwowej i instytucji zobligowanych do pomocy, profilaktyki i wsparcia społecznego osób, grup wymagających opieki i troski pedagogicznej;

- rozwijanie potrzeby studiowania i umiejętności analizy tekstów naukowych, samodzielnego formułowania, klasyfikowania i rozwiązywania problemów pedagogicznych i sytuacji wychowawczych.

Tematyka zajęć 1. Geneza, rozwój i kształtowanie się dyscypliny. 2. Współczesne zadania i reprezentanci pedagogiki społecznej. 3. Podstawowe pojęcia i kategorie dyscypliny: profilaktyka, kompensacja, wsparcie społeczne, praca w

środowisku, siły społeczne i ich organizacja. 4. Środowisko wychowawcze i jego podstawowe komponenty. 5. Ocena i diagnozowanie sytuacji i warunków umożliwiających zaspokojenie potrzeb rozwojowych

człowieka w różnych fazach jego życia i w różnych sytuacjach życiowych. 6. Aksjologiczne korzenie i współczesne odniesienia pedagogiki społecznej. 7. Uczestnictwo społeczne człowieka - aktywność społeczna, obywatelska. 8. Problemy edukacji równoległej w teorii i praktyce oświatowej. 9. Zagrożenia globalne i lokalne oraz sytuacje ryzyka dla jednostek, grup i środowiska (bezrobocie,

ubóstwo, deprywacja potrzeb, rozwarstwienie społeczne, niesprawiedliwość społeczna, dziedziczenie położenia społecznego, starość, dezorganizacja rodziny).

10. Pedagogika społeczna wobec procesów marginalizacji. Sposoby oceny pracy studenta Zaliczenie na podstawie wyniku testu wiadomości. W tym 80% frekwencji na zajęciach. Literatura

Borowska T. (red.): Pedagogika wobec zagrożeń, kryzysów i nadziei. Kraków 2002, OW „Impuls”. Frąckowiak T. O pedagogice nadziei. Fascynacje i asocjacje aksjologiczne. Poznań 2007, Wyd. UAM. Kawula S.: Studia z pedagogiki społecznej. Olsztyn 1998, WSP. Kwieciński Z.: Między patosem a dekadencją. Studia i szkice socjopedagogiczne. Wrocław 2007, WN

DSWE TWP we Wrocławiu. Lewowicki T., Szczurek-Boruta A., Grabowska B. (red.): Przemiany społeczno-cywilizacyjne a edukacja

szkolna – problemy rozwoju indywidualnego i kształtowania się tożsamości. Cieszyn – Warszawa - Kraków 2005, Oficyna Wydawnicza „Impuls”.

Marynowicz – Hetka E., Piekarski J., Cyrańska E. (red.): Pedagogika społeczna jako dyscyplina akademicka. Łódź 1998, Wyd. UŁ, WSP ZNP w Warszawie.

Marynowicz-Hetka E.: Pedagogika społeczna. T.1. 2. Warszawa 2007, PWN Olbrycht K.: Prawda, dobro i piękno w wychowaniu człowieka jako osoby. Katowice 2002, Wyd. UŚ. Pilch T., I. Lepalczyk (red.): Pedagogika społeczna. Warszawa 1995, Wyd. „Żak”. Radziewicz-Winnicki A.: Pedagogika społeczna. Warszawa 2008, Wydawnictwa Akademickie i

Profesjonalne. Surzykiewicz J., Kulesza M. (red.): Integracja w świecie powszechnej migracji. Otwarte pytania

pedagogiki społecznej. Warszawa 2008, Wyd. UW, MCAZ. Szczurek-Boruta A.: Edukacja i odkrywanie tożsamości w warunkach wielokulturowości – szkice

pedagogiczne. Cieszyn-Kraków 2007, Wydział Etnologii i Nauk o Edukacji Uniwersytetu Śląskiego, Oficyna Wydawnicza „Impuls”

Trempała E.: Panorama pedagogiki społecznej. Bydgoszcz 1997, WSP.

25

Program nauczania

Nazwa przedmiotu: Kultura języka

Prowadzący: Dr Izabela Łuc Dr Małgorzata Bortliczek


Semestr III

Opis przedmiotu z uwzględnieniem założeń, celów Wzbogacenie i praktyczne utrwalenie elementów kultury języka jako podstawowego czynnika prawidłowej i płynnej komunikacji; uświadomienie znaczenia poprawności językowej w komunikacji oficjalnej i nieoficjalnej; podkreślenie znaczenia etyki językowej. Tematyka zajęć 1) Kultura języka na co dzień – czyli jak, co i po co – w jakim celu mówimy (rozumienie istoty kultury języka w kontekście pragmatyki komunikacyjnojęzykowej); 2) Jak prawidłowo mówić, rozmawiać, przemawiać (kryteria poprawności językowej a szuka perswazji);3) Zasady interpunkcji polskiej (poprawność ortograficzna w praktyce); 4) Poprawność fleksyjna rzeczownika oraz czasownika (przypomnienie zasad odmiany); 5) Rola i miejsce synonimu w wypowiedzi a poprawność fleksyjno-stylistyczna;6) Poprawność składniowa (budowa zdania złożonego; związki zgody, rządu i przynależności; szyk wyrazów w zdaniu; imiesłowowe równoważniki zdań);7) Zagadnienia poprawności leksykalno-semantycznej (pleonazmy, tautologie, etymologiczne wykolejenia jako jedne z najczęściej popełnianych błędów); 8) Poprawność słowotwórcza – multiwerbizm i uniwerbizacja a język mediów; 9) Poprawność stylistyczna (środki stylistyczne w tekstach użytkowych; stylistyczne zróżnicowanie współczesnej polszczyzny); 10) Błędy językowe – przyczyny; klasyfikacja, korekta. Sposoby oceny pracy studenta Warunkiem otrzymania zaliczenia są: 80% frekwencja na zajęciach, aktywność własna, zaliczenie na pozytywną ocenę testu sprawdzającego poziom opanowania praktycznych umiejętności dotyczących poprawności językowej, utrwalanych w formie ćwiczeń na zajęciach. Literatura Bobryk J., Jak tworzyć, rozmawiając. Skuteczność rozmowy, Warszawa 1995. Buttler D., Kurkowska H., Satkiewicz H., Kultura języka polskiego T.I: Zagadnienia poprawności gramatycznej, Warszawa 1986; T.II: Zagadnienia poprawności leksykalnej (słownictwo rodzime), Warszawa 1982. Formy i normy, czyli poprawna polszczyzna w praktyce, red. K.Kłosińska, Warszawa 2004. Lubaś W., Kultura językowa Polaków, [w:] Język – Kultura – Społeczeństwo. Wybór studiów i materiałów, red. S. Dubisz, Warszawa 1990. Markowski A., Kultura języka polskiego. Teoria. Zagadnienia leksykalne, Warszawa 2006. Markowski A., Puzynina J., Kultura języka, [w:] Współczesny język polski, red. J. Bartmiński, Lublin 2001. Miodek J., Kultura języka w teorii i praktyce, Wrocław 1983. Pisarek W., Zgółkowa H. (red.), Kultura języka dziś, Poznań 1995. Przybylska R., Wstęp do nauki o języku polskim. Podręcznik dla szkół wyższych, Kraków 2003. Wierzbicka A., Kultura języka polskiego. Praktyczne ćwiczenia, Łódź 2001. Wierzbicka A., Wierzbicki P., Praktyczna stylistyka, Warszawa 1970. Wilkoń A., Odmiany współczesnej polszczyzny a kultura języka, [w:] Język – kultura – społeczeństwo. Wybór studiów i materiałów, red. S. Dubisz, Warszawa 1990.

26

Program nauczania

Nazwa przedmiotu: Projektowanie zmian edukacyjnych

Prowadzący: Dr Lidia Wollman Dr Jolanta Suchodolska


Semestr III

Opis przedmiotu z uwzględnieniem założeń, celów Zadaniem przedmiotu jest wprowadzenie studentów w szeroko rozumianą problematykę zmian cywilizacyjnych i społecznych, a na tym tle zmian w edukacji, która powinna odpowiadać na nowe potrzeby wychowanków oraz rynku pracy dostosowując swój program i metody pracy. Tematyka zajęć

1. Zadania współczesnej szkoły a przemiany cywilizacyjne i społeczne. Umiejętności społeczne XXI w. 2. Obszary dysfunkcjonalności społecznej a edukacji współczesnej - egzemplifikacja 3. Postulaty pedagogiki krytyczno-kreatywnej – poszukiwania odniesień w praktyce pedagogicznej 4. Edukacja a potrzeby młodzieży w okresie adolescencji 5. Diagnozowanie wybranych obszarów funkcjonowania społecznego młodzieży środowisku życia –

opracowywanie narzędzi diagnostycznych i ich weryfikacja w praktyce 6. Formy wspierania młodzieży zmagającej się z kryzysem 7. Zadania nauczyciela w kształtowaniu kompetencji kluczowych oraz tworzeniu warunków do ich realizacji 8. Konstruowanie zajęć z uwzględnieniem stylów i sposobów uczenia się uczniów, typów prezentowanych przez nich rodzajów inteligencji, preferencji poznawczych wykorzystujących techniki wspomagające proces uczenia się. 9. Praca metodą projektów. Projektowanie zmian edukacyjnych w oparciu o diagnozę potrzeb i możliwości wychowanków.

10. Konstruowanie programów autorskich – koncepcja, projekt, procedura wdrażania i ewaluacji programu.

Sposoby oceny pracy studenta Przygotowanie projektu zmiany edukacyjnej (ewentualnie programu autorskiego) w oparciu o diagnozę wychowanków i ich potrzeb z uwzględnieniem zmienności rynku pracy. W tym 80% frekwencji na zajęciach Literatura Cz. Banach: Edukacja, wartość, szansa. Kraków 2001, Wyd. AP J. Bruner: Kultura edukacji. Kraków 2006, Universitas Z. Kwieciński: Socjopatologia edukacji. „Trans Humana”, Białystok 1995 T.Lewowicki: Przemiany oświaty. „Żak”, Warszawa 2004 G. Dryden, J. Vos: Rewolucja w uczeniu. Poznań 2000, Wyd. Moderski i S-ka A. Słysz, Ł. Kaczmarek (red.): Bliżej umysłu. Preferencje poznawcze, percepcja, myślenie. Poznań 2007, Wyd. UAM H. Gardner: Inteligencje wielorakie. Teoria w praktyce. Poznań 2002, Wyd. „Media i Rodzina” A. Smith : Przyspieszone uczenie się w klasie, Katowice 1997, WOM . Obuchowska I.: Adolescencja. (W:) B. Harwas-Napierała, J. Trempała (red.): Psychologia rozwoju człowieka. Charakterystyka okresów życia człowieka. T. 2, PWN, Warszawa 2001. D.K. Carr, K.J. Hard, W.J. Trahant: Zarządzanie procesem zmian. Warszawa 1998, Wydawnictwo Naukowe PWN

27

K. J. Szmidt, M. Modrzejewska-Świgulska (red.): Psychopedagogika działań twórczych. Kraków 2005, „Impuls” H. Dauber: Obszary uczenia się w przyszłości. Kraków 2006, „Impuls” A.C. Ornstein, F.P. Hinkins: Program szkolny, założenia, zasady, problematyka. Warszawa 1998, WSIP E.C. Wragg: Trzy wymiary programu. Warszawa 1999, WSiP B.D. Gołębniak (red.): Uczenie metodą projektów. Warszawa 2002, WSiP D. Buehl: Strategie aktywnego nauczania czyli jak efektywnie nauczać i skutecznie uczyć się. Kraków 2004, Wydawnictwo Edukacyjne B. Kubiczek: Metody aktywizujące. Jak nauczyć uczniów uczenia się? Opole 2005, Wydawnictwo NOWIK Sp.j.

Program nauczania

Nazwa przedmiotu: Etyka zawodowa

Prowadzący: Dr Wojciech Morszczyński Dr Sławomira Ruchała


Semestr III

Opis przedmiotu z uwzględnieniem założeń, celów Celem zajęć jest zaznajomienie studentów z podstawowymi zagadnieniami etyki zawodowej w kontekście głównych problemów etyki ogólnej. Historia etyki, metaetyka i współczesne problemy etyki są podstawą do omówienia wybranych kodeksów etyki zawodowej. Tematyka zajęć Pojęcie etyki. Etyka norm a etyka wartości. Metaetyka: rodzaje koncepcji etycznych, typologia zdań wartościujących, możliwość uzasadniania zdań etyki, źródła obowiązywania norm. Powinność wartości i obowiązywanie norm. Zarys historii etyki – podstawowe stanowiska. Współczesne ujęcie podstawowych zagadnień etycznych. Wolność i odpowiedzialność w działaniu moralnym. Normy moralne a reguły czynu słusznego. Pojęcie, zadania i funkcje etyki zawodowej. Etyka ogólna a etyka zawodowa. Kodeksy etyki zawodowej. Prawo a etyka zawodowa. Wybrane zasady etyki zawodowej. Sposoby oceny pracy studenta Obecność na wykładach. W tym 80% frekwencji na zajęciach Literatura

Beauchamp T.L., Childress J.F.: Zasady etyki medycznej. Tłum. W. Jacórzyński. Warszawa, 1996. Buczyńska-Garewicz H., Uczucia i rozum w świecie wartości. Z historii filozofii wartości. Wrocław 1975. Etyka zawodowa. Red. A. Sarapata, Warszawa 1971. Etyka zawodu nauczyciela. Nauczanie etyki. Red. K. Kaszyński, L. Żuk –Lipińska. Zielona Góra 1995. Fuller L., Moralność prawa. Tłum. S. Amsterdamski, Warszawa 1978. Hołówka J., Etyka w działaniu, Warszawa 2001. Ingarden R., Książeczka o człowieku. Kraków 1973. Ingarden R., Wykłady z etyki. Red. A. Węgrzecki. Warszawa 1989. Kotarbiński T., Medytacje o życiu godziwym, Warszaw 1976. Zagadnienia etyki. Wybór tekstów. Red. A. Książek. Warszawa 1995. Lazari-Pawłowska I., Etyka. Pisma wybrane. Red. P. J. Smoczyński. Wrocław 1992. Metaetyka. Red. I. Lazari-Pawłowska. Warszawa 1975. Michalik M., Od etyki zawodowej do etyki biznesu. Warszawa 2003. Ossowska M., Normy moralne. Próba systematyzacji. Warszawa 1970. Ossowska M., Podstawy nauki o moralności. Wrocław 1994. Ossowska M., Socjologia moralności. Zarys zagadnień. Warszawa 1969. Skorowski H., Moralność społeczna. Wybrane zagadnienia z etyki społecznej, gospodarczej i politycznej. Warszawa 1996. Stróżewski W., Istnienie i wartość. Kraków 1981. Sutor B., Etyka polityczna, Warszawa 1994. Tatarkiewicz W., O doskonałości, Warszawa 1976. Tischner J., Etyka solidarności oraz Homo sovieticus, Kraków 1992. Vardy P., Grosch P., Etyka. Poglądy i problemy. Tłum. J. Łoziński, Poznań1995.

28

Przedmiot: Emisja głosu

Specjalność:

Liczba godzin: 20

Wykładowca: dr hab. Mirosław KISIEL Forma zajęć: Ćwiczenia

Cele przedmiotu:

Zapoznanie słuchaczy z problematyką powszechnego kształcenia głosu. Przekazanie informacji na temat profilaktyki, terapii i higieny głosu. Zaprezentowanie informacji dotyczących kształtowania głosu dzieci i młodzieży oraz osób dorosłych. Świadome opanowanie głosu mówionego i śpiewanego. Treść przedmiotu:

1. Teorie powstawania głosu. Podstawowe terminy i określenia z zakresu emisji głosu. Akustyczne podstawy głosu. Budowa i działanie narządu głosu.

2. Rozwój czynności narządu głosu w poszczególnych okresach rozwoju człowieka. Rozwój umiejętności śpiewania piosenek. Różnice między mową a śpiewem.

3. Nastawienie głosowe, rejestr i rezonatory. Rodzaje głosu ludzkiego i jego skale. Samoocena głosu.

4. Praktyczna metoda pracy nad głosem: postawa, oddech, fonacja, artykulacja, relaksacja. 5. Patologia głosu (choroby głosu, badania foniatryczne). Higiena głosu uczniów

i nauczyciela. 6. Usprawnienie motoryki narządów mownych. Usprawnienie analizatora słuchowego.

Kształtowanie prawidłowego nawyku oddychania. Podstawowe ćwiczenia artykulacyjne i dykcyjne. Praca nad rezonatorami.

7. Ćwiczenia głosu mówionego. Interpretacja tekstu poetyckiego. 8. Ćwiczenia wspomagające głos śpiewaczy. Opracowanie utworów wokalnych. 9. Rehabilitacja głosu mówionego i śpiewanego. Relaksacja i muzyko-profilaktyka. 10. Interpretacja metodyczna ćwiczeń z zakresu emisji głosu, projekcja czynności

dydaktycznych w sytuacjach symulowanych.

Sposób i warunki zaliczenia przedmiotu:

Aktywny udział w zajęciach. Prowadzenie zajęć w symulacji metodycznej. Opracowanie projektu ćwiczeń głosowych do celów profilaktycznych i rehabilitacyjnych. Literatura:

Krassowski J. (red.): Higiena głosu śpiewaczego. Gdańsk 1990. Laskowska H.: Podstawy emisji głosu. Bydgoszcz 2000. Łasik A.: Poznaj swój głos. Warszawa 2002. Suchanek A.: Powszechne kształcenie głosu jako problem pedagogiczny. Katowice 1994.

Tarasiewicz B. Mówię i śpiewam świadomie. Kraków 2003. Wojtyński Cz.: Emisja głosu. Warszawa 1970.

29

Tablica 1.9


Identyfikator

ELMECH7

Nazwa przedmiotu: SZKOLNICTWO ZAWODOWE W SYSTEMIE EDUKACJI

PROFESSIONAL EDUCATION IN THE EDUCATIONAL SYSTEM


Forma zaj ęć: W: 10 Ć: L: P: S: Inne formy zaj ęć: konsultacje

Opis przedmiotu: Czynności i procesy w kształceniu zawodowym. Współczesne tendencje rozwoju kształcenia zawodowego. Cele i treści kształcenia zawodowego. Funkcje procesu kształcenia zawodowego. Typy programów kształcenia zawodowego. Kryteria doboru treści nauczania. Problemy kształcenia praktycznego. Nowoczesna metodyka w szkolnictwie zawodowym. Zastosowanie wybranych metod nauczania. Znaczenie środków dydaktycznych w kształceniu zawodowym. Zastosowanie technologii informacyjnej w pracy nauczyciela. System multimedialny i jego znaczenie w edukacji, komputery w edukacji. Kształcenie modułowe. Standardy edukacyjne a standardy kwalifikacji zawodowych. Rola doradztwa zawodowego w szkolnictwie zawodowym. Szkolnictwo zawodowe a rynek pracy. Miejsce i rola samokształcenia w procesie edukacji.

Cele: Poznanie i zrozumienie zadań nauczyciela w organizacji i realizacji kształcenia zawodowego. Zdobycie wiedzy o współczesnych tendencjach w kształceniu nauczycieli o celach, treściach zasadach i procesach nauczania przedmiotów technicznych. Metody nauczania: prezentacje multimedialne, dyskusje.

Wymagana wiedza z zakresu: pedagogiki i metodyki nauczania.

Literatura: 68. Okoń W.: Wprowadzenie do dydaktyki ogólnej. Wydawnictwo "Żak", Warszawa 1996. 69. Kwiatkowski S. Red.: Kształcenie zawodowe. Rynek pracy. Pracodawcy. IBE, Warszawa 2000. 70. Kwiatkowski S. Red.: Budowa standardów kwalifikacji zawodowych w Polsce. Red. S. Kwiatkowski, Z. Sepkowska.

ITE, Warszawa 2000. 71. Arends R.I.: Uczymy się nauczać. WSiP, Warszawa 1994. 72. Cohen L., Manion L., Morrison K.: Wprowadzenie do nauczania. Wydawnictwo Zysk i S-ka, Poznań 1999. 73. Wiatrowski Z.: Nauczyciel szkoły zawodowej. Warszawa, WSiP 1987. 74. Skrzydlewski W.: Technologia kształcenia. Przetwarzanie informacji. Komunikowanie. WNUAM, Poznań 1990.

Metody oceny pracy studenta : Sprawdzian pisemny.


Główny prowadz ący przedmiot: prof. dr hab. inż. Jerzy ŚWIDER Inne osoby prowadz ące przedmiot: dr hab. inż. Andrzej BAIER, prof. w Pol. Śl., dr hab. inż. Gabriel KOST, prof. w Pol. Śl., dr inż. Agnieszka SĘKALA

30

Tablica 1.10


Identyfikator

ELMECH8

Nazwa przedmiotu: NOWOCZESNE TECHNOLOGIE I ŚRODKI MULTIMEDIALNE

W KSZTAŁCENIU MODERN TECHNOLOGIES AND MULTIMEDIA MEANS IN THE EDUCATION


Forma zaj ęć: W: Ć: L: 10 P: 10 S: Inne formy zaj ęć: konsultacje

Opis przedmiotu: Tworzenie prezentacji z wykorzystaniem nowoczesnych narzędzi komputerowych i środków audiowizualnych do wspomagania nauczania przedmiotów zawodowych. Techniki prezentacyjne - rodzaje, dokonywanie wyboru odpowiednich technik. Tworzenie opracowań multimedialnych. Zapoznanie z rodzajami (synchroniczne, asynchroniczne) i możliwościami technologii komunikowania się użytecznymi w dydaktyce. Zapoznanie studentów z formami i możliwościami przekazu multimedialnego. Wykorzystywanie urządzeń techniki komputerowej do tworzenia grafiki i animacji. Stosowania oprogramowania komputerowego do obróbki dźwięku i obrazu. Umiejętność czytania schematów ideowych i blokowych urządzeń.

Cele: Celem przedmiotu jest zapoznanie studentów z nowoczesnymi technologiami stosowanymi w kształceniu; wybór i stosowanie odpowiednich środków dydaktycznych pomocnych w przekazywaniu wiedzy Metody nauczania: prezentacje komputerowe, ćwiczenia.

Wymagana wiedza z zakresu: podstawowe zagadnienia z zakresu technologii informacyjnej (TI), budowy komputera klasy PC

Literatura: 75. Bednarek J., Lubina E.: Kształcenie na odległość: podstawy dydaktyki. Warszawa : Wydaw. Naukowe PWN, 2008. 76. Kotusiewicz A. A.: Kształcenie nauczyciela a problemy współczesnej edukacji. Ministerstwo Edukacji Narodowej.

Instytut Polityki Naukowej i Szkolnictwa Wyższego, Warszawa, Państwowe Wydaw. Naukowe, 1989. 77. Francuz W. M.: Dydaktyka w nowej szkole zawodowej. Politechnika Krakowska im. Tadeusza Kościuszki. Centrum

Pedagogiki i Psychologii. - Wyd. 2 zm. i uzup. Kraków, Wydaw. Politechniki Krakowskiej, 2004. 78. Sosińska-Kalata B., Chuchro E., Daszewski W.: Informacja w sieci: problemy, metody, technologie. Stowarzyszenie

Bibliotekarzy Polskich. Warszawa, Wydaw. SBP, 2006. 79. Dunckel J., Parnham E. (tł. Kopeć A.): Jak skutecznie mówić i przemawiać w biznesie, jak zostać prelegentem

profesjonalnym, używać pomocy audiowizualnych i nie tylko. Lublin, M & A Communications Polska, 1995.

Metody oceny pracy studenta: Ocena z ćwiczeń wystawiana jest na podstawie przygotowanej prezentacji multimedialnej


Główny prowadz ący przedmiot: dr inż. Krzysztof STANKIEWICZ Inne osoby prowadz ące przedmiot: dr inż. Leszek DZICZKOWSKI, mgr inż. Andrzej WRÓBEL

LITERATURA I TRE ŚCI PROGRAMOWE STUDIÓW...

Documents

Transcript of LITERATURA I TRE ŚCI PROGRAMOWE STUDIÓW...