LITERATURA - Uniwersytet Śląski | Biuletyn...
Transcript of LITERATURA - Uniwersytet Śląski | Biuletyn...
1
LITERATURA
I TREŚCI
PROGRAMOWE
STUDIÓW
PODYPLOMOWYCH
NEGOCJACJI
KRYZYSOWYCH
SPECJALNOŚĆ –
KOMUNIKACJA
SPOŁECZNA
2
Podstawy komunikacji społecznej
Formuła przedmiotu
Wykład i ćwiczenia
Założenia i cele przedmiotu
Zdobycie podstawowej wiedzy w zakresie teorii wyjaśniających zjawiska komunikacyjne.
Zdobycie wiedzy o procesualnym charakterze komunikacji i sposobach jej analizowania.
Zapoznanie z modelami komunikowania.
Treści merytoryczne oraz sposób ich realizacji
1.. Wyjaśnienie pojęć komunikacja, komunikować, komunikować się. Formy komunikacji.
2. Charakterystyka kodowego modelu komunikowania się
3. Schemat komunikacji językowej R. Jakobsona i funkcje języka
4. Model komunikowania się Harolda Laswella.
5. Zasady efektywnej komunikacji (zdolność rozumienia, ukierunkowanie na pożądany efekt,
etyczność komunikacji)
6. Bariery skutecznej komunikacji (filtrowanie, selektywna percepcja, przeciążenie
informacyjne, emocje, kwestie językowe, niepokój komunikacyjny)
7. Sposoby przezwyciężania barier komunikacyjnych (korzystanie ze sprzężeń zwrotnych,
upraszczanie języka, aktywne słuchanie, panowanie nad emocjami, zwracanie uwagi na
sygnały niewerbalne) 8. Inferencyjny aspekt komunikacji językowej. Maksymy Grice’a – wyznaczniki prawidłowej
komunikacji (zasada kooperacji, maksymy: ilości, jakości, odniesienia, sposobu).
Teoria implikatur: implikatury konwencjonalne (presupozycja) i niekonwencjonalne
(konwersacyjne i niekonwersacyjne). Procedury ujawniania ukrytego
(naddanego) sensu wypowiedzi.
9. Interakcyjny model komunikacji
10. Psychologiczny model komunikacji Shulza von Thuna
11.Model NPL (Programowanie Neurolingwistyczne)
12. Systemy komunikowania społecznego. System komunikowania organizacyjnego.
System komunikowania politycznego. System komunikowania publicznego. System
komunikowania masowego.
Literatura
Bieniok H., 2005: Sztuka komunikowania się, negocjacji i rozwiązywania konfliktów.
Katowice: Wyd. Akademii Ekonomicznej.
Czarnawska M. 2003: Podstawy negocjacji i komunikacji. Pułtusk: Wyższa Szkoła
3
Humanistyczna im. Aleksandra Gieysztora.
Dobek-Ostrowska B., 2007: Podstawy komunikowania społecznego.Wrocław: Astrum.
Fiske J., 1999: Wprowadzenie do badań nad komunikowaniem, Wrocław 1999,
Forgas J., Kipling W., Ladd W., 2005. Umysł Społeczny. Gdańsk. Gdańskie Wydawnictwa
Psychologiczne.
Głodowski W., 1994: Komunikowanie interpersonalne. Warszawa.
Grice H. P., 1975: Logic and Conversation. W: Syntax and Semantics. T. 3: Speech Acts. Red.
P. Cole, J. L. Morgan. New York, 41 – 58.
Grice H. P., 1977: Logika a konwersacja. Przekł. J. Wajszczuk, nr 6, 85 – 99.
Grice H. P., 1980: Logika a konwersacja. Przekł. B. Stanosz. W: Język w świetle nauki. Red.
B. Stanosz. Warszawa, 91 – 114.
Griffin E., 2003: Podstawy komunikacji społecznej. Przekł. O. i W. Kubińscy, M. Kacmajor.
Gdańsk.
Kossowska M., Śmieja M., Śpiewak S. (red.), 2005: Społeczne ścieżki poznania. Gdańsk:
Gdańskie Wydawnictwa Psychologiczne.
Masterbroek, Willem. 2000: Negocjowanie. Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN.
McKay M., 2007: Sztuka skutecznego porozumiewania się. Gdańsk : Gdańskie
Wydawnictwo Psychologiczne.
McMains, Michael J., Mullins, Wayman C., 2001: Crisis negotiation. Cincinati, OH:
Anderson Publishing Co.;
Masterson J. T, Beebe S. A., Watson N. H.: Invitation to Effective Speech Communication.
Morreale S., Spitzer B., Barge J. Kevin, 2007: Komunikacja między ludźmi: motywacja,
wiedza i umiejętności. Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN.
Nęcki Z., 2000: Komunikacja międzyludzka. Kraków.
Schulz von Thun F. , 2002: Sztuka rozmawiania. T. 1. Analiza zaburzeń (2001). T. 2. Rozwój
osobowy. (2001) T. 3 Dialog wewnętrzny. (2002) . W porozumieniu z sobą i innymi –
komunikacja i kompetencje społeczne. (2006) Przekł. P. Włodyga. Kraków.
Stewart, John (red.). 2005. Mosty zamiast murów : podręcznik komunikacji interpersonalnej.
Warszawa : Wydawnictwo Naukowe PWN.
Thompson P.1998: Sposoby komunikacji interpersonalnej. Poznań: Zysk i S-ka.
Tokarz, Marek. 2006. Argumentacja, perswazja, manipulacja. Gdańsk : Gdańskie
Wydawnictwo Psychologiczne.
Komunikacja z mediami
4
Forma przedmiotu wykłady i ćwiczenia
Cel przedmiotu
Zapoznanie słuchaczy ze sposobami kontaktów z mediami, udzielaniem wywiadów
telewizyjnych, sporządzaniem i udzielaniem kontaktów prasowych. Trening sprawnej
komunikacji w sytuacjach kryzysowych.
Program przedmiotu
1. Trzy obszary komunikacji w sytuacjach kryzysowych. Przykłady sytuacji
kryzysowych i fazy ich przebiegu.
2. Sprzeczność pomiędzy zagwarantowanym prawem prasowym mediom dostępem do
informacji a „interesem” zarządzających zdarzeniem.
3. Media a sytuacja kryzysowa.
4. Zasady komunikowania się z dziennikarzami w sytuacjach kryzysowych. Wygłoszenie
tzw. „komunikatu wstrzymującego”.
5. Ustalenie listy reguł zapewniających organizacji pozycję jedynego wiarygodnego
źródła informacji. Określenie wskazań operacyjnych lub organizacyjno-technicznych.
Kontrola zachowań w bezpośrednim kontakcie z dziennikarzami. Zalecenia dla osób
prowadzących rozmowę z mediami. Jak odpowiadać na niewygodne pytania.
6. Rola komunikacji niewerbalnej w kontaktach z mediami.
7. Czynniki konfliktowe w relacji media – udzielający informacji i sposoby ich
eliminowania.
8. Powołanie centrum prasowego. Organizacja konferencji prasowych.
9. Udzielanie wywiadów telewizyjnych.
10. Prowadzenie rozmów telefonicznych.
11. Odpowiadanie na telefony krewnych.
12. Sporządzanie i udzielanie oświadczeń prasowych
13. Czynniki gwarantujące sprawną komunikację w sytuacjach kryzysowych (czynnik
czasu, ustalenie osób, które udzielają informacji, konieczność uwzględnienia
czynników psychologicznych i etycznych w komunikowaniu się, rola ekspertów i
decydentów).
14. Przykłady skrajnego zarządzania informacją.
15. Rola strony internetowej jako narzędzia komunikacji w kryzysie.
16. Bariery skutecznej komunikacji (filtrowanie, selektywna percepcja, przeciążenie
informacyjne, język, niepokój komunikacyjny).
Literatura
Bieniok H.: Sztuka komunikowania się, negocjacji i rozwiązywania konfliktów. Katowice:
Wyd. Akademii Ekonomicznej 2005.
Badura-Madej W. (wybór i opracowanie), 1996: Wybrane zagadnienia interwencji
kryzysowej. Poradnik dla pracowników socjalnych. Warszawa.
Badura-Madej W., 1996: Podstawowe pojęcia teorii kryzysu i interwencji kryzysowej. W:
Wybrane zagadnienia interwencji kryzysowej. Poradnik dla pracowników socjalnych.
Red. W. Badura-Madej. Warszawa, 15 – 30.
Dobek-Ostrowska B., red., 1998: Współczesne systemy komunikowania. Wrocław:
5
Wydawnictwo Uniwersytetu Wrocławskiego.
Goban-Klas T., 1999: Media i komunikowanie masowe. Warszawa-Kraków.
Guła P., 2009: Komunikowanie kryzysowe. Warszawa: Wydawnictwo Centrum Szkolenia
Policji w Legionowie.
Guła P., Prońko J., Wiśniewski B., 2009: Zarządzanie w sytuacjach kryzysowych. Bielsko
Biała: Wyższa Szkoła Administracji w Bielsku-Białej.
Malinowski P., 2006: Pokonać kryzys. W: Diagnozowanie sytuacji kryzysowej w
Organizacjach gospodarczych (restrukturyzacja, upadłość, postępowanie układowe,
zarządzanie antykryzysowe). Leszno, 71 – 78.
Podraza U., 2009: Kryzysowe public relations. Warszawa: Difin SA.
Regester M., Larkin J.: Zarządzanie komunikacją w kryzysie. W: Zarządzanie kryzysem.
Warszawa: Polskie Wydawnictwo Ekonomiczne 2005.
Tabernacka M., 2009: Negocjacje i mediacje w sferze publicznej. Warszawa: Wolters Kluer
business.
Skuteczna komunikacja w sytuacjach kryzysowych
6
Forma przedmiotu
Wykład i ćwiczenia
Założenia i cele przedmiotu
Celem przedmiotu jest nabycie umiejętności negocjowania w sytuacjach kryzysowych i
zagrożenia życia.
Treści merytoryczne oraz sposób ich realizacji
Sposoby prowadzenia negocjacji w sytuacjach kryzysowych i zagrożenia życia.
Językowe realizacje określonego celu intencji nadawczych
Milczenie w negocjacjach.
Sposób skutecznego zadawania pytań. Pytania otwarte i zamknięte. Pytanie o rozstrzygniecie.
Pytania retoryczne.
Rola skutecznego słuchania w negocjacjach kryzysowych.
Rola kłamstwa w negocjacjach kryzysowych.
Typy argumentacji. Środki perswazji i sposoby ich zastosowania w komunikacji
interpersonalnej.
Językowe sposoby wyrażania agresji
Teoria aktów mowy J. Austina. Składniki aktu.
Reguły konwersacyjne P. Grice’a (zasada kooperacji, maksymy: ilości, jakości,
odniesienia, sposobu). Etykieta językowa i jej zależność od kontekstu kulturowego.
Akt mowy w dyskursie. Struktura dyskursu, najmniejsza jednostka (sekwencja, krok,
wymiana). Rodzaje kroków w rozmowie (inicjujące, reagujące, reaktywujące).
Przekonywanie bezpośrednie i pośrednie. Posługiwanie się strategiami w różnych typach
komunikacji. Stosowanie działań mających na celu kierowanie postawami i zachowaniami
ludzkimi. Trening asertywności, negocjowanie konfliktu.
Prawidłowości i wyznaczniki skutecznego komunikowania się, aktywne słuchanie,
umiejętność przekonywania i wywierania wpływu, sytuacje konfliktowe i reakcje na nie,
sposoby radzenia sobie w sytuacjach konfliktowych, strategie negocjacji.
7
Podczas trwania zajęć uczestnicy sprawdzają swoje umiejętności negocjacyjne w kontakcie z
różnymi osobami, które prezentują własne modele komunikacji. Stosowane są ćwiczenia –
scenki, których istota polega na aranżowaniu fragmentów negocjacji.
Literatura
Antas Joanna: O kłamstwie i kłamaniu. Kraków: Universitas.
Birkenbihl V., 1997: Komunikacja werbalna – psychologia prowadzenia negocjacji.
Wrocław: Asstrum.
Birkenbihl V., 2000: Technika szybkiego zadawania trafnych pytań. Wrocław. Wydawnictwo
ASTRUM
Boniecka B.: Struktura i funkcje pytań w języku polskim.
Camp Jim, 2005: Zacznij od „nie”. Techniki negocjacji, których profesjonaliście nie chcą
zdradzić. Przekład Anna Sosenko. Taszów: Biblioteka MODERATORA
Czarnawska M. 2003: Podstawy negocjacji i komunikacji. Pułtusk: Wyższa Szkoła
Humanistyczna im. Aleksandra Gieysztora.
Dobek-Ostrowska B., 2001: Nauka o komunikowaniu. Podstawowe orientacje teoretyczne.
Wrocław 2001.
Jung B., 2001: Komunikowanie w perspektywie ekonomicznej i społecznej, red. B. Jung,
Warszawa.
Krzyminiewska G., 2007: Techniki negocjacji. Poznań: Wydawnictwo Akademii
Ekonomicznej
Lubaś Władysław, 2006: Język w komunikacji, w perswazji i w reklamie. Dąbrowa Górnicza:
Wyższa Szkoła Biznesu.
Masterbroek, Willem. 2000: Negocjowanie. Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN.
McKay M., 2007: Sztuka skutecznego porozumiewania się. Gdańsk : Gdańskie
Wydawnictwo Psychologiczne.
Myśliwiec Grzegorz, 2007: Techniki i triki negocjacyjne, czyli jak negocjują profesjonaliści.
Warszawa: Centrum Doradztwa i Informacji Difin.
Nęcki Zbigniew, Komunikacja międzyludzka, Kraków 2000.
Pajdzińska Anna, Dialog w świetle pragmatyki językowej, „Język Polski w Szkole dla
klas IV-VIII” 1998/99, z. 4.
Stewart, John (red.). 2005. Mosty zamiast murów : podręcznik komunikacji interpersonalnej.
Warszawa : Wydawnictwo Naukowe PWN.
Wiertlewski S., 1995: Pytania bez odpowiedzi. Pytania jako pośrednie akty mowy. Poznań.
Zdunkiewicz D., 1993: Akty mowy, [w:] Encyklopedia kultury polskiej XX wieku, t.2:
Współczesny język polski, red. J. Bartmiński, Wrocław, 259-270.
KRYZYSOWE PUBLIC RELATIONS
Forma zajęć: konwersatorium
Cele i założenia kursu:
8
Celem kursu jest zapoznanie się słuchaczy z działaniami public relations
w sytuacjach kryzysowych tj. planami działań w sytuacjach kryzysowych, działaniami jakie
służby public relations podejmują w różnych typach sytuacji kryzysowych, regułami działań
public relations w zależności od sytuacji kryzysowej oraz działaniami podejmowanymi przez
służby public relations po opanowaniu kryzysu. Ponadto uczestnicy kursu zapoznają się z
celami oraz funkcjami jakie spełnia public relations, omawiane są narzędzia i środki i
metody, które są wykorzystywane przez pracowników public relations – taka wiedza jest
niezbędna dla zrozumienia działań podejmowanych przez służby public realtions w
sytuacjach kryzysowych.
Zaliczenie w formie projektu. Uczestnicy kursu przygotowują oraz omawiają działalność
public relations w danej sytuacji kryzysowej: studium przypadku.
Program:
1. Pojęcie oraz zakres i funkcje public relations
2. Otoczenie (publiczność) public relations oraz narzędzia i środki wykorzystywane w
public relations.
3. Komunikacja jako podstawowa metoda wykorzystywana w public relations; strategia
perswazji wykorzystywana w komunikowaniu się służb public relations z otoczeniem
public relations; selekcja informacji w public relations
4. Kształtowanie kontaktów z mass mediami
5. Zarządzanie sytuacją kryzysową:
definicje sytuacji kryzysowej
typy sytuacji kryzysowych
uczestnicy kryzysu
etapy sytuacji kryzysowych
konflikt medialny
6. Public relations w sytuacjach kryzysowych:
rola opinii publicznej
plany działań w sytuacjach kryzysowych
działania public relations w sytuacjach kryzysowych
reguły działań public relations w zależności od typu sytuacji kryzysowej
działania po opanowaniu kryzysu
7. Studium przypadku
Bibliografia:
9
1. Black S., Public Relations, Dom Wydawniczy ABC, Warszawa 1998.
2. Smektała T., Public Relations w sytuacjach kryzysowych przedsiębiorstw,
Wydawnictwo Astrum, Wrocław 2005.
3. Rozwadowska B., Public Relations. Teoria. Praktyka. Perspektywy. Wydawnictwo
Studio Emka, Warszawa 2002.
4. Cenker E.M., Public relations, Wydawnictwo Wyższej Szkoły bankwoej. Poznań
1999.
5. Bivins T., Handbook for Public Relations Writing, Third Edition, NTC Business
Books, Lincolnwood, Illinois, USA, 1995.
6. Budzyński W., PR- zarządzanie reputacją firmy, Poltext, warszawa 1998.
7. Gray R., Hobsbawn J., Cosmopolitan. A guide to working in PR and advertising,
Penguin Books, 1996.
8. Gregory A., Public Relations w praktyce, Wydawnictwo Profesjonalnej Szkoły
Biznesu, Krakó 1997.
9. Murdoch A., Język public relations, czyli jak promować firmę, Warsztaty
Menadżerskie. Poltext. Warszawa 2000.
Anatomia wystąpień publicznych
Forma zajęć:
Ćwiczenia
10
Cel zajęć Podwyższenie umiejętności w zakresie wystąpień publicznych, publicznej obrony swoich
racji, a także zabierania głosu w dyskusji.
1. Sztuka prezentacji (definicja i cele prezentacji, sztuka prezentacji, cechy prowadzącego)
2. Jak zapanować nad publicznością (umiejętność skupiania uwagi, autoprezentacja,
identyfikacja publiczności.
3. Rola pierwszego wrażenia (otwarcie prezentacji, techniki burzenia barier między
prowadzącym a publicznością, umiejętność milczenia, poczucie własnej wartości –
doskonałego mówcy i psychologa)
4. Konstruowanie scenariusza prezentacji. Wykorzystanie pomocy wizualnych.
5. Sposoby opanowania stresu.
6. Prowadzenie dyskusji, publiczne zabieranie głosu, obrona własnego stanowiska
Literatura
Andrzejewski P.(red.): Wystąpienia publiczne i profesjonalna korespondencja czyli trudna
sztuka budowania wizerunku.
Blein B.,L.: Sztuka prezentacji wystąpień publicznych.
Davies P., 1997: Twój image. Wydawnictwo Amber. Hamlin S., 1994: Jak mówić, żeby nas słuchali. Wydawnictwo petit, 1994
Mc Gee P., 1999: Przemawianie doskonałe. Poznań.
Morgan N., Wystąpienia publiczne. Osobisty mentor. Harvard Business School Press.
Rzędowska A., Rzędowski J.: Mówca doskonały. Wystąpienia publiczne w praktyce.
Tracy B., 1998: Maksimum osiągnięć. MUZA.
Wystąpienia publiczne. Zostań mistrzem retoryki. Tłum. R. Schmidtke
JĘZYK ANGIELSKI W KONTAKTACH Z MEDIAMI W SYTUACJACH
KRYZYSOWYCH
Forma zajęć:
Ćwiczenia
11
Cele i założenia kursu.
Celem kursu jest zapoznanie słuchaczy ze słownictwem oraz terminologią używaną w
mediach w różnych sytuacjach kryzysowych w języku angielskim. Ponadto uczestnicy kursu
zapoznają się ze sposobem pisania oraz treścią notatki prasowej przygotowywanej przez
różne organizacje dotknięte kryzysem oraz przeprowadzanie wywiadu dla radia i telewizji w
języku angielskim.
Zaliczenie w formie testu pisemnego obejmującego znajomość terminologii wprowadzonej
podczas zajęć oraz w formie rozmowy ustnej na temat wybranej sytuacji kryzysowej.
Program:
Zapoznanie się ze słownictwem oraz terminologią używaną w różnych sytuacjach
kryzysowych w języku angielskim:
- nieszczęśliwe zdarzenia ( wypadki, katastrofy, pożary i podpalenia)
- kryzysy wynikające ze złej sytuacji ekonomicznej zewnętrznej ( krach na giełdzie, inflacja,
kryzys finansowy)
- konflikty z prawem
- kryzysy wynikające z działania wrogo nastawionych osób i grup ludzi ( terroryzm, sabotaż,
celowe zatrucie produktów itp.)
- kryzysy ekologiczne ( zanieczyszczenie i skażenie powietrza oraz środowiska wycieki
radioaktywne itp.)
- kryzysy pracownicze ( np. strajki)
- kryzysy naturalne ( np. powódź, tornado, trzęsienie ziemi, lawina itp.)
- kryzysy związane z zamieszkami np. na tle etnicznym, sytuacją politycznych uchodźców
itp.)
2. Przygotowywanie i pisanie notatki prasowej ( press release) w sytuacjach kryzysowych w
języku angielskim.
3. Konferencja prasowa oraz wywiady dla telewizji i radia w sytuacji kryzysowej ( przykłady
w języku angielskim)
Bibliografia:
Mascull B., Key Words In The Media. Helping learners with real English, The Cobuild
Series, Harler Collins Publishers, 1995
Otto B&M., Here is the News, Part 1, Wydawnictwa Szkolne i Pedagogiczne, Warszawa 1005
Otto B&M., Here is the News, Part 2, Wydawnictwa Szkolne i Pedagogiczne, Warszawa 1995
Ćwilklińska J., English for Public Relations, Szkoła Główna Handlowa, Warszawa 2001
McCarthy M, O’Dell F., English Vocabulary In Use, Cambridge University Press,
Cambridge 1994
Redman S., English Vocabulary in Use, Cambridge University Press, Cambridge 1997
McCarthy M, O’Dell F., English Collocations in Use, Cambridge University Press,
Cambridge, 2005
Elementy fonetyki praktycznej i emisji głosu
Forma zajęć:
ćwiczenia
12
Przedmiot wprowadza w zagadnienia biologicznych i lingwistycznych uwarunkowań procesu
nadawania i odbioru mowy. Słuchacze poznają elementy fonetyki języka polskiego oraz
podstawowe zasady emisji głosu niezbędne do prawidłowego wyrażania się / bycia
zrozumianym w sytuacjach kryzysowych.
Program:
Przedmiot fonetyki. Głoska a litera. Budowa i funkcjonowanie narządów mowy. Powstawanie
dźwięku i jego cechy.
Podstawy klasyfikacji dźwięków mowy.
Upodobnienia – mechanizm, ogólna klasyfikacja. Uproszczenia grup spółgłoskowych.
Cechy regionalne wymowy. Zjawiska prozodyczne we współczesnej polszczyźnie.
Fizyczne aspekty komunikacji werbalnej i emisji głosu: budowa, działanie i ochrona
narządów mowy, oddech i ćwiczenia oddechu; ćwiczenia relaksacyjne.
Środki wyrazu dotyczące treści i formy wypowiedzi w sytuacjach kryzysowych
Kontury intonacyjne i ich wpływ na znaczenie wypowiedzi w sytuacji kryzysowych.
Akcent emocjonalny – operowanie tempem, natężeniem głosu, pauzą itp. w celu przekazania
emocji zawartych w przekazie w sytuacjach kryzysowych.
Literatura podstawowa:
Dłuska M., Fonetyka polska. Artykulacja głosek polskich, wyd. 2, Warszawa–Kraków 1981.
Dukiewicz L., Sawicka I., Gramatyka współczesnego języka polskiego. Fonetyka i fonologia,
Kraków 1995.
Kotlarczyk M., Podstawy sztuki żywego słowa. Instrument – dykcja – ekspresja, Warszawa
1965 – i wyd. nast.
Madelska L., Witaszek-Samborska M., Zapis fonetyczny. Zbiór ćwiczeń, wyd. 5, Poznań
2000.
Ostaszewska D., Tambor J., Fonetyka i fonologia języka polskiego. Warszawa 2000.
Wieczorkiewicz B., Sztuka mówienia, Warszawa 1980.
Wiśniewski M., Zadania z fonetyki i fonologii współczesnego języka polskiego, Toruń 1999.
Komunikacja z ofiarami sytuacji kryzysowej
Forma zajęć:
ćwiczenia
13
Cel przedmiotu
Zapoznanie słuchaczy ze sposobami komunikowania się z ofiarami sytuacji kryzysowej
Program przedmiotu
1. Budowanie pozytywnych relacji z interwentem. Sztuka motywowania.
2. Pomoc ofiarom katastrof i innych zdarzeń traumatycznych.
3. Podstawowe umiejętności prowadzenia interwencji kryzysowej. Rola wysłuchiwania
(zdefiniowanie problemu, zapewnienie poczucia bezpieczeństwa, wspieranie),
działanie (rozważenie możliwości, układanie planów, uzyskanie zobowiązania
klienta).
4. Konstruowanie właściwej oceny w interwencji kryzysowej. ocena potencjalnych
zagrożeń.
5. Pomoc w przeżywaniu żalu i żałoby utraty bliskich osób.
6. Komunikacja z ludnością na obszarach objętych zagrożeniem
7. Opanowanie sposobów działania w sytuacji silnego stresu.
Literatura
Kubacka – Jasiecka D., Lipowska – Teutsch A.: Oblicza kryzysu psychologicznego i
pracy
interwencyjnej. Kraków 1997
Degen U.: Sztuka nawiązania pierwszego kontaktu. Gdańsk 2005.
Kryzys, interwencja i pomoc psychologiczna. Nowe ujęcia i możliwości / red. Dorota
Kubacka-Jasiecka, Krzysztof Budyń. - Toruń : Wydaw. Adam Marszałek, 2004.
James Richard K., Gilliland Burl E : Strategie interwencji kryzysowej. Pomoc
psychologiczna
poprzedzająca terapię. - Warszawa : PARPA, 2006.
Lipczyński A. : Psychologiczna interwencja w sytuacjach kryzysowych. - Warszawa:
Difin, 2007.
Komunikacja niewerbalna w kontaktach społecznych
Formuła przedmiotu :
ćwiczenia
14
Cel zajęć :
Zajęcia mają za zadanie rozwinąć umiejętności świadomego odbioru komunikatów
niewerbalnych a także przygotować słuchacza do aktywnego i bezpiecznego uczestniczenia
w procesie negocjacyjnym w realnych sytuacjach, ze szczególnym uwzględnieniem sytuacji
kryzysowych.
Wstępny program zajęć :
1. Natura komunikacji niewerbalnej
2. Ekspresja twarzy
3. Zachowania wzrokowe
4. Komunikacja ciałem
5. Komunikacja proksemiczna
6. Natura dotyku
7. Komunikacyjne funkcje wyglądu fizycznego
8. Sygnały niewerbalne w percepcji interpersonalnej.
9. Międzynarodowe podobieństwa i różnice w komunikacji niewerbalnej
Bibliografia :
8. Leathers D., Komunikacja niewerbalna, PWN, Warszawa 2007
9. Załazińska A., Niewerbalna struktura dialogu. W poszukiwaniu polskich wzorców
narracyjnych i interakcyjnych zachowań komunikacyjnych, Kraków 2007
10. Wierzbicka A., Mówienie o emocjach. Semantyka, kultura i poznanie, Warszawa 1999
11. Bobrowski I., Zaproszenie do językoznawstwa, Kraków , 1998
12. Hall E. Bezgłośny język, PIW Warszawa 1987
13. Collett P. Księga znaków : jak poprzez ciało wyrażamy swoje myśli i uczucia,
Warszawa 2004.
14. Sikorski W., Gesty zamiast słów : psychologia i trening komunikacji niewerbalnej,
Kraków 2005.
15. Cieślak R., Retoryka ciała w dyskursie publicznym ,Toruń 2008.
16. Tease A. Mowa ciała : jak odczytywać myśli innych ludzi z ich gestów, Kielce 2001
17. Ewa Czerwińska, Twarzą w twarz : komunikacja w kontaktach osobistych, Warszawa
2006.
18. Wołowik W., Język ciała : pomoc dla pracowników organów ochrony, prawa
i porządku, Kraków, 1998.
Alternatywne formy komunikacji w sytuacjach kryzysowych
Forma zajęć :
Warsztaty
15
1. Cele i zadania zajęć
Celem nauczania jest zapoznanie słuchaczy z alternatywnymi formami komunikowania,
w tym z podstawami wiedzy o wadach słuchu, jej konsekwencjach dla funkcjonowania
społecznego ze szczególnym uwzględnieniem tożsamości środowiskowej i kulturowej
środowiska osób z uszkodzonym słuchem oraz ich środkami porozumiewania się w
sytuacjach kryzysowych.
W ramach części praktycznej warsztatów celem jest opanowanie przez słuchaczy
podstaw języka migowego w stopniu umożliwiającym:
rozumienie nieskomplikowanych wypowiedzi w tym języku
formułowanie nieskomplikowanych wypowiedzi w zakresie objętym materiałem
nauczania
Zdobyte na kursie wiedza i umiejętności powinny umożliwiać w praktyce podstawowy
kontakt komunikacyjny z osobami z ubytkiem słuchu w różnym stopniu.
W wyniku nauczania słuchacze powinni:
1. Poznać podstawy wiedzy o języku migowym i jego zastosowaniu w kontaktach
z osobami z uszkodzonym słuchem.
2. Opanować praktyczne umiejętności posługiwania się alfabetem palcowym oraz
podstawowymi liczebnikami głównymi i porządkowymi.
3. Opanować praktycznie ok. 200 podstawowych znaków pojęciowych języka
migowego oraz technikę ich używania zgodnie z zasadami systemu językowo-
migowego.
1. Treści przeznaczone do zrealizowania
1.1. Podstawy systemu językowo-migowego
2.1.1 Język migowy – daktylografia
Celem zajęć dydaktycznych z daktylografii jest poznanie i utrwalenie znaków polskiego
alfabetu palcowego i umiejętności posługiwania się nimi oraz poznanie i utrwalenie znaków
podstawowych liczebników głównych i porządkowych.
DAKTYLOGRAFIA
Polski alfabet palcowy :
znaki statyczne występujące, w pozycji klasycznej,
16
znaki statyczne występujące w pozycji odmiennej od klasycznej,
znaki dynamiczne,
znaki digrafów,
znaki dynamiczne będące modyfikacją znaków statycznych.
Znaki pojęć liczbowych:
znaki liczebników głównych,
znaki liczebników porządkowych,
Znaki i zasady uzupełniające daktylografię.
2.1.2 Język migowy – ideografia
Celem zajęć dydaktycznych z ideografii jest praktyczne nauczenie słuchaczy
posługiwania się ok. 300 znakami pojęciowymi języka migowego w sposób zgodny
z zasadami systemu językowo-migowego. Treści kształcenia czyli słownictwo zostało
podzielone na 5 jednostek tematycznych . Zestaw słownictwa dotyczącego poszczególnych
jednostek tematycznych podany jest poniżej.
Temat 1 : Pierwszy kontakt
będzie, być, był, ci/cię/ ciebie/ tobie, co/coś, czy, dla, do, do widzenia, dobry/dobrze, dom,
dowód osobisty, dzień, dzień dobry, dziękuję, gdzie, głuchoniemy, głuchy, i, imię, ja, jak,
jaki, jest, kobieta, kto/ktoś, mężczyzna, mieć, mieszkać, mieszkanie, migać, mnie, można,
móc, mój, mówić, na, napisać, nazwisko/nazywać, nie mieć, nie umieć, nie wiedzieć, numer,
od, osoba, pan, pani, pisać, podpisać, pokój, pisać, pokazać, proszę, rozumieć, są, siadać, się,
słyszeć, tam, tu, twój, ty, ulica, umieć, usiąść, widzieć, do widzenia, przepraszam,
kontakt/kontaktować się
Temat 2: Uczucia, emocje i normy moralne
emocje/ emocjonalny, czuć się, uczucie, smutny/smucić się, cierpieć/ cierpienie, żal/ żalić,
martwić się, przykry/przykrość, strach, bać się, gniew/gniewać się, nienawiść/ nienawidzieć,
oburzenie, płacz/ płakać, nerwowy, denerwować się, cierpliwy/ cierpliwie, obojętny/
obojętność, charakter/ charakterystyka, wstyd/ wstydzić się, zazdrość/ zazdrościć,
przyzwyczaić się, przemoc, gwałt, napaść, kłótnia/kłócić się, zgoda/zgadzać się, awantura/
awanturować się, uparty/ upierać się, tajemnica/tajny, groźba/groźny/grozić, zaufanie/zaufać,
oszustwo/oszukiwać, obserwacja/obserwować, zmiana/zmieniać, zmęczenie/zmęczyć,
wypadek, dziwny/dziwić, obiecywać/obietnica, przestrzegać, powaga/poważny, wina/winny,
przyznawać/przyznanie, posłuszny/posłuszeństwo, ucieczka/uciekać, bić/bicie,
chciwy/chciwość, fałszywy/ fałszować, kradzież/ kraść, krzyk/krzyczeć, hałas/ hałasować,
krzywda/krzywdzić, młodzież/młodzieżowy, namawiać/namawianie, skarga/skarżyć,
posądzić/ posądzony, sprytny, wołać, zawiadomić przebaczać/ przebaczenie, kazać,
samobójstwo, aborcja, pomoc/pomagać, rozmowa/ rozmawiać
17
Temat 3: Zdrowie
badać/badanie, ból/boleć, części ciała, chory/choroba, lekarstwo, lekarz, natychmiast,
opatrunek, operacja, pielęgniarka, pobranie krwi, pogotowie, położyć się, położyć coś,
ratować, rozebrać się, szpital, śmierć, ubezpieczenie, umrzeć, zastrzyk, zdrowy/zdrowie,
zarażenie/ zarażać, puchnąć/ spuchnąć, rana/ ranić , tętno, oddech/ oddychać, uderzać/
uderzenie, wymioty/ wymiotować, ryzyko
Temat 4: Dom i rodzina
adres, alkohol, bałagan, brat, brudny, ciepły, córka, czysty, dużo, duży, dzieci, dziecko,
głodny, grosz, jeść, każdy, kosztować, kuchnia, kupić, lubić, łazienka, łóżko, mało, mały,
małżeństwo, mama, mąż, nie lubić, obiad, okropny, opiekować się osobno, palić papierosy,
pić, pijany, płacić, porządek, razem, rodzeństwo, rodzice, rodzice, rok, sam, samotny, siostra,
sklep, spać, sprzątać, syn, tata, toaleta, własny, wpłacić, woda, zamężna, zapłacić, zimny,
zjeść, złoty (pieniądz), żona, żonaty, życie
Temat 5: Rachuba czasu
czerwiec, czwartek, godzina, grudzień, jesień, kwiecień, lato, lipiec, listopad, luty, maj,
marzec, minuta, niedziela, noc/nocny, październik, piątek, południe/popołudniu, poniedziałek,
rano, sierpień, sobota, styczeń, środa, święta, wieczór, wiosna, wrzesień, wtorek, zima,
wieczór, doba, jutro/pojutrze, za trzy dni, wczoraj/przedwczoraj/za trzy dni.
Poprawność językowa w komunikacji społecznej
Forma przedmiotu:
Ćwiczenia
Cel przedmiotu
18
Przedmiot ma na celu uczulenie słuchaczy na wszelkiego rodzaju błędy językowe
(składniowe, fleksyjne, leksykalne, frazeologiczne, słowotwórcze, stylistyczne) w
komunikacji społecznej.
1. Wskazanie podstawowych zasad gramatycznych, stylistycznych, ortograficznych i
interpunkcyjnych, a zwłaszcza: stawianie przecinków, myślników i średników.
2. Stawianie znaków interpunkcyjnych przy wyliczaniu i punktowaniu.
3. Pisanie wielką literą wszelkich nazw własnych i tytułów.
4. Unikanie strony biernej – nadaje to dynamikę tekstowi.
5. Pisanie pełnymi zdaniami, najlepiej w formie: podmiot, orzeczenie i dopełnienie.
6. Pisanie „nie” z różnymi częściami mowy.
7. Odmianę i pisowni skrótów i skrótowców.
8. Odmianę liczebników.
9. Odmianę nazwisk.
10. Dzielenie wyrazów
11. Kryteria poprawności: logiczne, funkcjonalne, narodowe, literackie, geograficzne,
historyczne, estetyczne.
12. Pojęcie normy i błędu językowego.Rodzaje błędów językowych.
13. Reguły poprawnościowe w kontekście tendencji rozwojowych polszczyzny.
Bibliografia:
1. B. Klebanowska, W. Kochański, A. Markowski, O dobrej i złej polszczyźnie, Warszawa
1985.
2. W. Cienkowski, Język dla wszystkich, Warszawa 1978.
3. M. Nagajowa, Słowo do słowa, Warszawa 1981.
4. Słownik frazeologiczny języka polskiego, Warszawa 2004.
5. Wielki słownik poprawnej polszczyzny pod red. Andrzeja Markowskiego, Warszawa 2004.
6. S. Bąba, Twardy orzech do zgryzienia, czyli o poprawności frazeologicznej, Poznań 1986.
7. Markowski A., Język polski. Poradnik prof. Markowskiego, Langenscheidt, Warszawa
2007.
Bezpieczeństwo we współczesnym świecie
Forma przedmiotu
warsztaty
19
Założenie i cele przedmiotu
Zdobycie wiedzy w zakresie współczesnych zagrożeń zdrowia i życia ludzkiego
takich jak: kataklizmy, katastrofy i wypadki spowodowane z winy człowieka, wypadki
lotnicze, zagrożenia spowodowane przez eksplozje, napady, morderstwa,
samobójstwa, narkotyki doprowadzające do utraty zdrowia i życia, choroby.
Wykorzystanie zdobytej podstawowej wiedzy w zakresie unikania i walce ze
współczesnymi zagrożeniami.
Zdobycie umiejętności dokonania oceny przyczyn zagrożenia w sytuacji kryzysowej,
które mogą mieć wpływ na bezpieczeństwo jednostki i porządku publicznego.
Poznanie zagrożeń oddziałujących na zdrowie fizyczne i na psychikę, jakie występują
we współczesnym świecie.
Treści merytoryczne oraz sposób ich realizacji:
Omówienie pojęcia: kierunki współczesnych zagrożeń dla bezpieczeństwa, porządku
publicznego i bezpieczeństwa narodowego
Omówienie obecnej sytuacji politycznej na świecie, która stanowi grunt dla rozwoju
zagrożenia ładu społecznego.
Przedstawienie współczesnych zagrożeń w obszarze: wojny i konflikty, ataki
terrorystyczne, katastrofy naturalne, telewizja, uzależnienia, zanieczyszczenie
środowiska, globalny problem żywnościowy, zagrożenia rodzinne
Przedstawienie pojęcia globalizacji jako kierunku rozwoju lub zagrożenia dla
współczesnego państwa.
Poznanie współczesnych zagrożeń terrorystycznych, sytuacji kryzysowych, jakie
powstają w ich wyniku oraz likwidacji skutków ataków terrorystycznych.
Przedstawienie nowych kierunków edukacji antyterrorystycznej i profilaktyki
antyterrorystycznej. Omówienie pojęcia współczesnego terroryzmu i jego
wielopłaszczyznowej działalności.
Omówienie społecznych aspektów działania sekt religijnych, a w szczególności ich
zaangażowania w życie gospodarcze, polityczne, szkolnictwo i życie kulturalne
różnych społeczeństw. Przedstawienie historii, rozwoju oraz sposobie działania sekt.
Omówienie problemu narkomanii jako elementu współczesnego zagrożenia. Metody
diagnozowania zagrożonych osób pod kątem: diagnozowania poziom lęku oraz
napięcia psychicznego, niezrównoważenia emocjonalnego, obniżenia poczucia sensu
życia oraz myśli samobójczych.
Przedstawienie pojęcia współczesnego terroryzmu religijnego i politycznego oraz
cyberterrorystycznego skierowanego w sieci energetyczne, sieci przesyłowe paliw
płynnych, transport lotniczy, kolejowy, drogowy, łączność rządową i służb
ratowniczych, system finansowy/płatniczy kraju itp.
Omówienie problematyki koordynacji działań instytucji bezpieczeństwa
wewnętrznego we współczesnych państwach europejskich w przypadku wystąpienia
zagrożeń.
Omówienie głównych zagrożeń na obszarze Europy. Omówienie europejskiego
systemu bezpieczeństwa zewnętrznego i wewnętrznego. Współdziałanie Unii
20
Europejskiej z organizacjami międzynarodowymi w zakresie walki z nowymi formami
zagrożeń.
Omówienie roli polskiej Policji w aspekcie współczesnych zagrożeń. Kierunki
działań, system szkolenia, profilaktyka oraz współpraca na arenie międzynarodowej.
Omówienie roli innych instytucji bezpieczeństwa wewnętrznego w kraju w zakresie
rozpoznawania współczesnych zagrożeń tj.: zwalczanie przestępstw terrorystycznych,
szpiegostwa, naruszenia tajemnicy państwowej, nielegalnego obrotu bronią, amunicją
i materiałami wybuchowymi.
Literatura:
1. Czego obawiają się ludzie? Współczesne zagrożenia społeczne. Diagnoza i
przeciwdziałanie, praca zbiorowa Wydawnictwa Uniwersytetu Warszawskiego 2007.
2. Zagrożenia informacyjne a bezpieczeństwo Państwa Polskiego. Piotr Baczek
Wydawnictwo: http://www.petlaczasu.pl/wydawnictwo/w00000543 Adam Marszałek.
3. Podstawy stosunków międzynarodowych, Andrew Heywood, PWN Warszawa 2006
4. Bezpieczeństwo międzynarodowe czasu przemian, pod red. Romana Kuźmiara i
Lachowskiego Zdzisława, Warszawa PISM 2003
5. Społeczno-moralna potrzeba bezpieczeństwa i porządku publicznego red. J. Świtka, M.
Kuć, G. Gozdór, Towarzystwo Naukowe KUL, Lublin 2006.
6. Dobkowski J., Pozycja prawnoustrojowa służb, inspekcji i straży, Oficyna a Wolters
Kluwer Business. Monografie, Warszawa 2007
7. Wolanin J. Zarys teorii bezpieczeństwa obywateli. Ochrona ludności na czas
pokoju, Warszawa 2005
Praca przed kamerą
Forma przedmiotu
warsztaty
Cel przedmiotu
21
Poznanie zasad i stylu pracy mediów elektronicznych. Specyfika współpracy z telewizją.
Podstawy języka filmowego Formy wypowiedzi dla telewizji. Podstawy montażu filmowego.
Zasady zachowania przed kamerą. Trening oraz recenzowanie różnych form wypowiedzi dla
mediów. Oswojenie i obycie z kamerą
Motto
Nagranego słowa już nie cofniesz.
Metoda
Ćwiczenia z praktykiem. Wymiana doświadczeń i dyskusja. Trening i ćwiczenia – próbne
nagrania form telewizyjnych. Kreatywne recenzowanie i korygowanie błędów. Doskonalenia
wystąpień przed kamerą.
Program ćwiczeń
I. Część ogólna
1. Różnica między „zwykłym gadaniem”, a oficjalną wypowiedzią dla mediów. Zasada
pierwsza: waż słowa.
2. Jak nas widzą adresaci. Jaki jesteś, a jaki powinieneś być. Subiektywna typologia
rzeczników prasowych.
3. Prawda o dziennikarzach. Pozorny konflikt między dziennikarzem a informatorem.
Zasada druga: Skoro zawodowo jesteś skazany na obecność w mediach, to znaj i
dyktuj warunki. 4. Kto jest upoważniony do kontaktów z mediami i telewizją. Co wolno dziennikarzowi,
a co tobie. Granice prawa do informacji i wolności słowa. Prawa i obowiązki
dziennikarzy. Co jest tajemnicą, a co informacją publiczną. Obrona i ochrona swojego
wizerunku i prestiżu instytucji. Sprostowania i odpowiedzi. Zasada trzecia: Znaj i
stosuj prawo.
5. Jak przygotować się do nagrania. Masz prawo znać wcześniej pytania. Czy można
czegoś nie wiedzieć? Zasada trzecia: wiedz wszystko – mów mało.
6. Kamera widzi wszystko. Mikrofon wszystko rejestruje. Fotogeniczność, dobra dykcja,
dobrany strój, uroda, odpowiedni makijaż to twoje atuty. Pamiętaj o mowie ciała,
gestykulacji, mimice.
7. Naucz się walczyć z tremą i ze stresem. Panuj nad nerwami i emocjami. Uwierz w
siebie i w to co mówisz. Bądź konkretny, wiarygodny i przekonujący
8. Jak budować swoją pozycję, by wygrać z mediami. Zasada czwarta: Bez względu, o
co cię pytają – nie zapominaj, co chcesz powiedzieć
9. Pamiętaj o zastrzeżeniu prawa do autoryzacji twojej wypowiedzi.
10. Zasada generalna. Dobry wygląd, pewność siebie i kompetencja to twoi
sprzymierzeńcy. Także i w tej dziedzinie trening czyni mistrza.
II. Część telewizyjna
11. Telewizja to najbardziej sugestywne medium. Atakuje słowem i obrazem, stwarza
możliwość wpływania podprogowego. Ma największy wpływ i zasięg. Widownia
głównych programów i największych telewizji liczy się w milionach. Dzięki
dystrybucji satelitarnej sygnału telewizja dociera we wszystkie zakątki głobu.
12. Kontakty telewizyjne to możliwość darmowej reklamy i budowania twojego
wizerunku oraz prestiżu instytucji. Korzystaj z tej szansy.
22
13. Pamiętaj i dbaj o warunki zewnętrzne procesu przekazu: miejsce nagrania,
scenografia, czas nagrania, światło, itp.
14. Typy ekipy telewizyjnych: newsowa i filmowa.
15. Język filmu: scenografia, scenariusz, plan filmowy, plan ekranowy, kadr, ujęcie,
materiał filmowy.
16. Praca kamery: z ręki, ze statywu, z wózka, steadycamy, wysięgniki, ramienia
kamerowe. Kadrowanie statyczne i dynamiczne. Jazdy, panoramy: transfokacja:;
detal; wytrzymanie; zmiana planu lub kadru poprzez zmianę głębi ostrości, itp.
17. Formy telewizyjne: news, temat, rozmowa studyjna, felieton, reportaż, program
telewizyjny, film dokumentalny.
18. Telewizja: „na żywo”; „z puszki” czyli: w materiale filmowym najczęściej po
montażu. Formy obecności w telewizji: wypowiedzi, oświadczenia, jako rozmówca
przed kamerą, prowadzenie brefingu, udzielanie wywiadu, jako prowadzący lub
biorący udział w konferencji prasowej, obecność w zarejestrowanym i zmontowanym
programie studyjnym.
19. „Setka”, off, stund up, voice over, tekst lektorski itp 20. Budowa typowego newsa i tematu filmowego.
21. Montaż – czyli to się wytnie. Najbardziej kreatywny element procesu tworzenia
materiału filmowego.W dziennikarstwie newsowym i publicystyce: montaż
czyszczący i skracający. W większych formach: nadawanie tempa, budowanie
napięcia, sterowanie narracją, tworzenie estetyki. Montaż daje także możliwość
przeinaczeń, zmiany sensu wypowiedzi, a nawet manipulacji.
22. Podstawy montażu wypowiedzi: cięcie na ostro; montowanie z przebitką; z efektem
montażowym, np.poprzez stopklatkę, flesz, czarną klatkę. Na miękko: z przenikaniem.
III. Część treningowa
23. Formy wypowiedzi telewizyjnych oraz rodzaje kontaktu z kamerą: wypowiedzi „w
akcji”, wygłaszanie oświadczenia, udzielanie informacji, brefing, wywiad przed
kamerą, rozmowa studyjna, konferencja prasowa, udział w programach telewizyjnych
„na żywo” oraz rejestrowanych.
24. Pozycja przed kamerą, scenografia, światło, charakteryzacja, strój.
25. Gimnastyka aparatu mowy, trening wymowy. Dykcja, akcent, akcent logiczny itp.
26. Sztuka przekonywania przed kamerą.
27. Realizacja prostych form wypowiedzi telewizyjnych przez uczestników zajęć.
28. Recenzje próbnych nagrań.
29. Korygowanie powszechnych błędów i złych nawyków.
Literatura
1. Pisarek W., Nowa retoryka dziennikarska, Kraków 2006 r.
2. Schopenhauer A., Eurystyka, czyli sztuka prowadzenia sporów, Warszawa 2000 r.
3. Sobczak J., Prawo prasowe. Komentarz, Warszawa-Poznań 1992 r.
4. Wieczorkiewicz B., Sztuka mówienia, Warszawa 1980 r.
5. Cegieła A., Markowski A., Z polszczyzną za pan brat, Warszawa 1982 r.
6. Zemler Z., Public relations. Kreowanie reputacji firmy, Warszawa 1992
7. Podraza U., Kryzysowe public relations, Warszawa 2009 r.
8. B.Dziworski, J.Łukaszewicz "Kino oko warsztat operatora filmowego", Warszawa, 2006
9. Z.Duś "Podstawy montażu filmowego" Łomianki, 2002
24
1. Retoryka a erystyka:
A; Istota i zakres problemowy retoryki.
B: Przedmiot erystyki. Charakterystyka sporu w sensie erystycznym.
2. Koncepcja erystyki A. Schopenhauera.
3. Pojęcie działania komunikacyjnego: działanie nakierowane na konflikt vs. działanie
nakierowane na porozumienie (odchodzenie od Nie, dochodzenie do Tak)
A: Reguły procesu przekonywania.
B: Podstawowe determinanty procesu przekonywania.
4. Organizacja konferencji: a) planowanie b) przygotowanie c) przeprowadzanie d)
czynności protokolacyjne (m.in. rodzaje i struktura protokołów). Dyskusja na
konferencji, przebieg i prowadzenie.
5. Zasady prezentacji – schematy retoryczne, autoprezentacja, sposoby utrzymywania
uwagi odbiorcy, sposoby pozyskiwania akceptacji.
6. Rodzaje przemówień i ich struktura.
7. Forma i treść przemówienia. Podstawowe zabiegi (figury) retoryczne i stylistyczne.
8. Kompozycja poprawnego tekstu informacyjnego.
Bibliografia:
Schopenhauer A., Erystyka, czyli sztuka prowadzenia sporów, Warszawa 2000 r.
Stefaniak A., Kształtowanie przekonań organów orzekających w postępowaniu cywilnym.
Lublin 1977 r.
Stefaniak A., Erystyka prawnicza w procesie cywilnym, Lublin 1984 r.
Rudniański J., Konferencje. Organizacja, dyskusja, otoczenie zewnętrzene, Lublin 1974 r.
Cienkowski W., Język dla wszystkich, Warszawa 1981 r.
Głowiński M., Okopień-SławińskaA., Sławiński J., Zarys teorii literatury, Warszawa 1975.
Pisarek W., Nowa retoryka dziennikarska, Kraków 2006.
Tokarz M., Argumentacja, perswazja, manipulacja, Gdańsk 2006.
Fisher, Ury, Patton, Dochodząc do TAK. Negocjowanie bez poddawania się, Warszawa 1995.
Metody i techniki badań nad mediami w sytuacjach kryzysowych
Forma zajęć :
Wykłady i ćwiczenia
Cele przedmiotu
25
Zapoznanie się z podstawowymi procedurami badań medioznawczych. Wykorzystanie
wyników badań medioznawczych w pracy dziennikarza. Praktyczna nauka konstruowania
narzędzi badawczych oraz techniki posługiwania się nimi. Interpretacja i analiza wyników
badań medioznawczych.
Program przedmiotu
- Wybrane aspekty metodologiczne badań medioznawczych;
- Pojęcie metody, techniki, procedury badawczej;
- Analiza zawartości mediów i jej praktyczne zastosowanie;
- Badania oparte na dokumentach;
- Badania całościowe i reprezentacyjne;
- Badania ankietowe, rodzaje ankiet;
- Zasady opracowywania ankiet, struktura i forma;
- Sondaże opinii publicznej; formy i techniki;
- Sondaże a manipulowanie społeczeństwem;
- Metody analiz statystycznych;
- Opracowywanie materiałów badawczych; programy komputerowe w
badaniach.
Literatura
- Babbie E., Badania społeczne w praktyce. Warszawa 2004.
- Frankfort-Nachmias Ch., Nachmias D., Metody badawcze w naukach
społecznych. Poznań 2001.
- Gruszczyński L., Kwestionariusze w socjologii. Budowa narzędzi do badań
surveyowych, Katowice 1991.
- Dyoniziak R., Sondaże a manipulowanie społeczeństwem, Kraków 1997.
- Nowak S., Metody badań socjologicznych. Wybór tekstów, Warszawa 1975.
- Pamuła S., Metoda analizy zawartości prasy i jej zastosowanie w wybranych
tygodnikach, Częstochowa 1996.
- Pisarek W., Analiza zawartości prasy, Kraków 1983.
- Siwek H., Sondaże terenowe w ekspertyzach prasoznawczych, Kraków 1974.
- Siwek H., Wartość praktyczna wskaźników zasięgu czytelnictwa prasy, „Zeszyty
Prasoznawcze” 1973, nr. 2.
- Sołoma L., Metody i techniki badań socjologicznych, Olsztyn 1999.
- Sztumski J., Wstęp do metod i technik badań społecznych, Katowice 1999.
- Sułek A., Eksperyment w badaniach społecznych, Warszawa 1979.
- Wimmer Roger D., Dominick Joseph R., Mass media. Metody badań. Kraków
2008.
Organizacja pracy służb mundurowych w sytuacjach kryzysowych
- aspekt komunikacyjny
Forma przedmiotu
ćwiczenia
26
Cel zajęć
Celem zajęć jest omówienie zagadnień związanych z organizacją pracy policji w sytuacjach
kryzysowych ze szczególnym uwzględnieniem zadań o charakterze komunikacyjnym.
Program zajęć:
1. Podstawy prawne organizacji działań Policji
2. Wyróżnienie czterech faz w sferze działań policyjnych: zapobieganie, przygotowanie,
reagowanie, odbudowa.
3. Alarmowanie i ostrzeganie (przetwarzanie i przekazywanie informacji o zdarzeniu na
potrzeby kierowania, dowodzenia i współdziałania)
4. Omówienie zasad współdziałania służb wykorzystywanych do rozwiązywania danej
sytuacji kryzysowej
5. Rola poszczególnych ogniw akcji i operacji policyjnych. Charakterystyka struktur
zarządzania kryzysowego policji. Rola Wydziału Operacyjnego Sztabu.
6. Faza przygotowawcza – prace planistyczne (opracowywanie planów działania w
sytuacji zagrożenia katastrofą i awarią techniczną), np. organizacja systemów
łączności, gromadzenie danych o zasobach sił i środków niezbędnych do skutecznego
wykonywania zadań; organizacja szkoleń
7. Faza reagowania, np. przyjęcie informacji o zdarzeniu, weryfikacja informacji,
powiadomienie właściwych służb, rozpoznanie zagrożenia i podjęcie wstępnych
działań, zapewnienie właściwego przebiegu informacji, czynności dochodzeniowo-
śledcze)
8. Faza odbudowy, np. zapewnienie bezpieczeństwa i porządku publicznego w rejonie, w
którym prowadzono akcję ratowniczą, zapewnienie właściwej organizacji ruchu i
pojazdów, wykonywanie czynności dochodzeniowo-śledczych.
9. Współpraca policji z innymi podmiotami realizującymi zadania na obszarze objętym
sytuacją kryzysową.
Bibliografia:
Tyburska A., 2006: Kształcenie i doskonalenie zawodowe funkcjonariuszy w aspekcie
27
przygotowania do użycia w sytuacjach kryzysowych. W: Z. Piątek (red.) Funkcje
organów samorządu terytorialnego w obszarze zarządzania kryzysowego. Zielonka.
Rudzki K., 2002: Policja w systemie zarządzania kryzysowego. Szczytno.
Wojtaszek T., 2003: Planowanie i organizacja działań Policji w warunkach sytuacji
kryzysowych.
W: T. Kurkowska-Krutki i In. (red.): Policja w systemie bezpieczeństwa państwa.
Warszawa.
Pływaczewski W., Kędzierska G., red., 2001: Leksykon policyjny. Szczytno.
Akty prawne (wybór)
Zarządzenie nr 24 Komendanta Głównego Policji z 10 listopada 1998 r. w sprawie realizacji
przez
Policję zadań w warunkach katastrof naturalnych i awarii technicznych.
Zarządzenie nr 18 Komendanta Głównego Policji z 28 listopada 2000r. w sprawie metod i
form.
wykonywania zadań policji w przypadkach zagrożenia życia i zdrowia ludzi, ich
mienia oraz bezpieczeństwa i porządku publicznego.
Zarządzenie nr 21 Komendanta Głównego Policji z 13 grudnia 2000r. w sprawie gotowości
do
działań i alarmowania w jednostkach organizacyjnych policji.
Zarządzenie nr 1429 Komendanta Głównego Policji z 31 grudnia 2004 r. w sprawie
wprowadzenia
w policji procedur reagowania w sytuacjach kryzysowych.
Rozwiązywanie konfliktów interpersonalnych
Formuła przedmiotu :
ćwiczenia
28
Założenia i cele przedmiotu :
1. Tematyka zajęć Kompetencje społeczne a możliwość kontroli przebiegu konfliktów.
Czynnki regulujace zachowanie ludzi: a)czynniki społeczne procesy grupowe,
normy, teorie sprawiedliwości
Zaufanie w relacjach interpersonalnych.
Reputacja spoleczne.
Zasady sprawiedliwości: teorie sprawiedliwości, sprawiedliwość dystrybutywna i
retrybutywna, wiara w
sprawiedliwy swiat.
Zasady społecznej wymiany dóbr.
Kłamstwo ( teoria interpersonalnego oszustwa D.Bullera i J. Burgoon J., motywy
i symptomy kłamstwa, rodzaje kłamstw, ograniczenia swobody kłamania, model
oszustwa).
Przyczyny zaburzeń w porozumiewaniu się – aspekt relacyjny, teoria analizy
transakcyjnej
E. Berne’a, podejście F. Schulza von Thuna)..
Typy konfliktów.
Dynamika konfliktów ( teorie S. Colemana, D.R. Petersona, K. Thomasa,
L.R.Pondy’ego).
Sposoby zachowania się w sytuacji konfliktowej: bezczynność, unikanie,
uleganie, kompromis, rywalizacja ,współpraca.
Podmiotowe utrudnienia rozwiązywania konfliktów :
- zakłócenia percepcyjne dotyczące przyczyny konfliktu,
- stronniczość i egocentryzm, podwójne normy,
- zniekształcenie obrazu siebie i innych,
- sztywność poglądów, spłaszczenie obrazu problemu,
- negatywne emocja i zachowania agresywne,
- wysuwanie osobistych zarzutów wobec oponenta,
- zrzucanie odpowiedzialności za powstanie konfliktu i jego rozwiązanie na
partnera.
Sytuacyjne utrudnienia w osiąganiu porozumienia:
- presja czasu,
- utrudniona komunikacja,
- różnice w pozycjach partnerów,
- działanie pod presją własnej grupy,
- obecność publiczności ( świadków ),
- zaangażowanie w konflikt trzeciej strony.
Typ konfliktu a sposoby jego rozwiązywania.
Style rozwiązywania konfliktow.
Style negocjowania.
Czynniki sprzyjające rozwiązywaniu konfliktów – podobieństwo stron,
współzależność w realizacji celu, otwarte i jednoznaczne porozumiewanie się.
Specyfika konfliktow rozgrywających się w organizacjach.
Rola kierownika w rozwiązywaniu konfliktów.
Eskalacja konfliktu.
29
Pozytywne i negatywne konsekwencje konfliktów.
2. Cele i efekty kształcenia:
Rozszerzenie wiedzy o przyczynach konfliktów .
Umiejętność rozpoznawania typów konfliktów.
Wiedza o sposobach rozwiązywania konfliktów interpersonalnych.
Umiejętność analizy sytuacji konfliktowej .
Umiejętność dostosowania sposobu rozwiązywania konfliktów do typu sytuacji
konfliktowej.
Poznanie zasad prowadzenia negocjacji.
Ćwiczenie umiejętności negocjowania poprzez uczestnictwo w grach
symulacyjnych.
Zapoznanie z technikami manipulacyjnymi stosowanymi w relacjach
interpersonalnych.
Diagnoza własnych preferencji dotyczących sposobu prowadzenia rozmów
negocjacyjnych.
Poznanie i zrozumienie procesu komunikacji interpersonalnej oraz kształtowanie
umiejętności porozumiewania
się, ze szczególnym uwzględniem wypowiedzi przez publicznościa (referaty,
odpowiedzi ustne, udział w
dyskusji, prezentacje). Świadomość możliwości zastosowania w praktyce wiedzy
dotyczącej teorii komunikacji:
Zrozumienie wagi czynnikow kontrolujących przebieg komunikacji.
Poznanie sposobu dostosowania się do rozmówcy.
Świadomość znaczenia etyki w prowadzeniu negocjacji.
3. Uwagi o realizacji Metody dydaktyczne: podająca, praca w zespołach, indywidualna praca studentów –
przygotowanie
prezentacji, gry symulacyjne, dyskusja.
Środki dydaktyczne: rzutnik multimedialny, rzutnik pisma, kwestionariusze
30
4. Literatura podstawowa:
Argyle, M. (1999). Psychologia stosunków międzyludzkich. Wydawnictwo Naukowe
PWN, Warszawa.
Balawajder, K. (1998).Konflikt, komunikacja, negocjacje. Katowice: Wydawnictwo
Uniwersytetu Śląskiego.
Cialdini ,R.,(1994). Wywieranie wpływu na ludzi. Teoria i praktyka. Gdańsk:
Gdańskie Wydawnictwo
Psychologiczne.
Deutsch,M. Coleman,P.T.,(2005). Rozwiązywanie konfliktów.Kraków:
Wydawnictwo Uniwersytetu Jagiellońskiego
Ekman P., Kłamstwo i jego wykrywanie w biznesie, polityce, małżeństwie,
Warszawa 1997, PWN
Hogan K., Psychologia perswazji. Strategie i techniki wywierania wpływu na ludzi.
Warszawa 2001, Wydawnictwo
Santorski &Co
Pratkanis A., Aronson E., Wiek propagandy.Warszawa 2003, PWN
5. Literatura uzupełniająca:
Brock, T.C., Greek, M.C. ( 2007 ). Perswazja: perspektywa psychologiczna.
Wydawnictwo Uniwersytetu
Jagiellońskiego, Kraków.
Davis, M.H. (1999). Empatia: o umiejętności współodczuwania. Gdańskie
Wydawnictwo Psychologiczne, Gdańsk.
Detz, J. (2002). Sztuka przemawiania. Nie co mówić, ale jak mówić. Gdańskie
Wydawnictwo Psychologiczne,
Gdańsk.
Nierenberg, G.J. (1997). Sztuka negocjacji. Wyd. Studia Emie, Warszawa.
Pilch, I. (2008). Osobowość makiawelisty i jego relacje z ludźmi. Wydawnictwo
Uniwersytetu Śląskiego, Katowice.
Schulz von Thun, F. (2001). Sztuka rozmawiania. Wydawnictwo WAM, Kraków.
Serafińska-Klecyk, K., Szmajke, A. (2005). Inklinacje makiawelistyczne a
umiejętność odczytywania kłamstwa w
komunikowaniu się. W.: red. Klebanik, J. (2005). Psychologiczne konteksty
komunikacji. Wrocławskie
Wydawnictwo Oświatowe, Wrocław.