Biuletyn PTE nr 1/2008

ZARZĄD KRA JOWY POLSK IEGO TOWARZYSTWA EKONOMICZNEGO

Nr 1 (35) – STYCZEŃ 2008

ISSN

150

7-13

83

Redaguje zespół w składzie: Adam Cymer, Paweł Dec, BeataGrabowska, Łukasz Janikowski, Józef Łobocki, Wiktor Krzyżanowski,Marek Misiak, Andrzej Muszyński (redaktor prowadzący), Artur Pollok,Stanisław Rudolf, Grzegorz WałęgaBiuro ZK PTE, 00-042 Warszawa, ul. Nowy Świat 49, tel. 022 551 5401, 022 551 54 05, faks 022 551 54 44 e-mail: [email protected] Bartgraf, tel. 022 625 55 48, faks 022 621 14 55

Otwarte forum dyskusyjne – ludzie biznesu i polityki o źródłach i barierach wzrostugospodarki.

Waldemar Pawlak, wiceprezes Rady Minis-trów, i prof. Jerzy Osiatyński

W czasie sesji plenarnej I(na pierwszym planie prof. Witold Bień)

Goście specjalni kongresu w czasie obrad sesji I plenarnej. Na pierwszym planieSławo-mir Skrzypek, prezes NBP, i prof. Barbara Kudrycka, minister nauki i szkolnictwawyższego.

VIII KongresEkonomistówPolskich

Zarząd Krajowy Polskiego Towarzystwa Ekonomicznego 00-042 WARSZAWA, ul. Nowy Świat 49

tel. 022 551 54 01, 022 551 54 05, faks 022 551 54 44e-mail: [email protected] www.pte.pl

Oddziały Polskiego Towarzystwa Ekonomicznego

BIAŁYSTOK, 15-732, ul. CHOROSZCZAŃSKA 31tel. 085 652 09 25 e-mail: [email protected]

BIELSKO-BIAŁA, 43-309, ul. WILLOWA 2tel./faks 033 816 36 80 e-mail: [email protected]

BYDGOSZCZ, 85-034, ul. DŁUGA 34tel. 052 322 65 52, faks 052 322 67 81

e-mail: [email protected]

CZĘSTOCHOWA, 42-200, ul. KILIŃSKIEGO 32/34tel. 034 324 97 33, 034 324 26 30 e-mail: [email protected]

ELBLĄG, 82-300, ul. KRÓLEWIECKA 108tel./faks 055 234 41 36 e-mail: [email protected]

GDAŃSK, 80-830, ul. DŁUGI TARG 46/47tel. 058 301 54 61, 301 99 71, faks 058 301 52 46 e-mail: [email protected]

GLIWICE, 44-100, ul. ZWYCIĘSTWA 47tel./faks 032 231 45 84, 032 331 30 81 i 82 e-mail: [email protected]

KATOWICE, 40-129, ul. MISJONARZY OBLATÓW 27tel./faks 032 259 88 78, tel. 259 62 79 faks 258 54 82

e-mail: [email protected]

KIELCE, 25-406, ul. ŚWIĘTOKRZYSKA 21Akademia Świętokrzyska, Wydział Zarządzania i Administracji

tel. 041 349 65 28 e-mail: [email protected]

KOSZALIN, 75-254, ul. FRANCISZKAŃSKA 52tel./faks 094 343 33 33

e-mail: [email protected] [email protected]

KRAKÓW, 30-003, ul. LUBELSKA 21tel. 012 634 32 59, faks 012 634 03 81 e-mail: [email protected]

LEGNICA, 59-220, RYNEK 28tel. 076 852 38 72 e-mail: [email protected]

LUBLIN, 20-805 ul. STRZELECKA 61tel. 081 746 90 21 [email protected]

ŁÓDŹ, 90-608, ul. WÓLCZAŃSKA 51tel. 042 632 28 17, tel./faks 042 630 28 19 e-mail: [email protected]

OLSZTYN, 10-117, ul. 1 MAJA 13tel. 089 527 24 49, 089 527 58 25 e-mail: [email protected]

OPOLE, 45-082, ul. OZIMSKA 46aUNIWERSYTET OPOLSKI, WYDZIAŁ EKONOMICZNY

tel./faks 077 401 69 05, 401 69 05 06e-mail: [email protected]

POZNAŃ. 61-779, ul. KLASZTORNA 24/25tel. 061 852 86 91 tel./faks 061 851 90 58 e-mail: [email protected]

RZESZÓW, 35-045, ul. HETMAŃSKA 15tel. 017 853 36 49, faks 017 853 38 15 e-mail: [email protected]

SZCZECIN, 71-414, pl. KILIŃSKIEGO 3tel. 091 455 34 55, faks 091 455 34 71 e-mail: [email protected]

TORUŃ, 87-100, ul. KOPERNIKA 21tel. 056 622 79 44 e-mail: [email protected]

WAŁBRZYCH, 58-300, ul. SZMIDTA 4atel. 074 842 62 60 [email protected]

WARSZAWA, 00-042, ul. Nowy Świat 49tel. 022 55 15 420, faks 022 55 15 444 e-mail: [email protected]

WROCŁAW, 50-146, ul. ŁACIARSKA 28tel./faks 071 343 63 18 e-mail: [email protected]

ZIELONA GÓRA, 65-066, ul. ŻEROMSKIEGO 3, skr. 165tel. 068 327 04 19, faks 068 320 25 89 e-mail: [email protected]

Biuletyn PTE nr 1/2008 3

Spis treści

Elżbieta MączyńskaPokongresowe podsumowania, podziękowaniai refleksje 3

Marek Rocki, Marek Ratajczak, Andrzej Muszyński,,Jakość kształcenia ekonomicznego’’ 5

Ewa Okoń-Horodyńska,,Ludzie biznesu i polityki o źródłachi barierach rozwoju gospodarki’’ 9

Marek Misiak,,Czwartki u ekonomistów’’ a kongres 13

Ewa Badzińska, Małgorzata Rembiasz, Katarzyna Sobiech,,Ekonomiści o współczesnych problemachgospodarczych’’ 15

Grzegorz WałęgaPrzed finałem XXI Olimpiady WiedzyEkonomicznej 17

Paweł DecKamienica Bentkowskiego– prawie 200 lat historii 19

Barbara Liberda, Andrzej MuszyńskiProfesor Adam Szeworski ukończył 90 lat 22

Jubileusz 80-lecia prof. Leszka Kałkowskiego 23

Recenzje i rekomendacje 24

Kalendarium 26

Pokongresowe podsumowania,podziękowania i refleksje

Miniony, 2007 rok to dla PTE okres zwień-czenia ponaddwuletnich prac nad przygo-towaniem VIII Kongresu Ekonomistów Pol-

skich, który odbył się 29–30 listopada 2007 r.w Warszawie pod hasłem ,,Polska w gospodarceświatowej – szanse i zagrożenia rozwoju’’. Programkongresu został wypracowany przez powołaną je-sienią 2005 roku Radę Programową. W jej składweszło 61 naukowców i praktyków, reprezentują-cych różne dziedziny ekonomii i różne ośrodki na-ukowe oraz środowiska gospodarcze. Merytorycznedebaty tego gremium zaowocowały bogatymi pro-gramami plenarnych i specjalistycznych sesji, bazu-jących na ponad 200 referatach nadesłanych nakongres. Dzięki staraniom Rady Programowej refe-raty przygotowali i wzięli udział w kongresie promi-nentni przedstawiciele nauk ekonomicznych i życiagospodarczego. Zgodnie z ukształtowaną już trady-cją, kongres odbył się pod honorowym patronatemPrezydenta RP i zgromadził około 700 uczestni-ków, nie tylko z Polski, ale także z zagranicy.W kongresie uczestniczyli przedstawiciele instytucjicentralnych: Sławomir Skrzypek, prezes Narodowe-go Banku Polskiego, Waldemar Pawlak, wicepre-mier i minister gospodarki oraz prof. Barbara Kud-rycka, minister nauki i szkolnictwa wyższego. Obec-ność na kongresie czołowych postaci życia gospo-darczego i nauki stwarza szansę, że głos ekonomi-stów będzie bardziej brany pod uwagę w politycegospodarczej.

Kongresy ekonomistów mają długą tradycję,sięgającą 1887 roku, kiedy to ekonomiści z trzechzaborów zorganizowali w Krakowie pierwszy takikongres. Po drugiej wojnie światowej kongresy eko-nomistów polskich odbywały się w latach: I – 1950,II – 1956, III – 1971, IV – 1981, V – 1987 (w 100-lecie

4 Biuletyn PTE nr 1/2008

kongresu z 1887 r.), VI – 1993 i VII – 2001. Zarazempowojenna historia kongresów wskazuje, że odbywa-ły się one niemal zawsze w ważnych, przełomowychdla kraju okresach, czego najlepszym dowodem jestchociażby kongres z 1956 r. Tak się stało i tym razem,albowiem VIII Kongresowi Ekonomistów Polskich to-warzyszyła zmiana rządu w Polsce. Jednak to, że kon-gres ten zorganizowany został w czasie szczególnymwynika nie tylko ze względu na przełom polityczny.Obecnie bowiem w gospodarce dokonują się zmiany,których zakres i skala są niebywałe. Wynika to przedewszystkim ze światowego przełomu cywilizacyjnego,polegającego na wypieraniu panującej przez kilkasetlat cywilizacji industrialnej przez nową, nie do końcajeszcze zdefiniowaną, określaną jako cywilizacja opar-ta na wiedzy. Wiedza staje się obecnie uniwersalnymsubstytutem. W Polsce na zmiany związane ze świa-towym przełomem cywilizacyjnym nakłada się prze-łom wynikający z transformacji i integracji z UE czyszerzej – globalizacji. W takich warunkach łatwoo błędy, a kreatywność przeplata się z destrukcją.Wskazuje to na wagę oceny stanu transformacji orazszans rozwojowych i pozycji Polski w świecie. Tymwłaśnie zagadnieniom poświęcona była debata kon-gresowa. W jej ramach formułowane były rekomen-dacje dotyczące polityki gospodarczej i wnioski na te-mat perspektyw rozwojowych Polski, z uwzględnie-niem przystąpienia do strefy euro. Wnioski z debatyoraz zawarte w referatach treści tworzą wieloaspekto-wy obraz transformacji, ale oceny jej efektów są wyso-ce kontrowersyjne. Jest to symptomatyczne, tym bar-dziej że niektórzy autorzy artykułów, profesorowie,wybitni naukowcy, pełnili w różnych okresach ważnefunkcje w gospodarce, od premiera rządu począwszy(Marek Belka) poprzez wicepremierów odpowiedzial-nych za sprawy gospodarcze (Zdzisław Sadowski,Grzegorz W. Kołodko, Jerzy Hausner).

W debacie kongresowej zgodnie podkreślanofundamentalne znaczenie polityki ustrojowej dlaprawidłowego rozwoju kraju. Natomiast to, co dzie-liło – to opinie na temat optymalnego dla Polski mo-delu ustroju społeczno-gospodarczego. Wyjątkowowyraziście znalazła tu potwierdzenie znana senten-cja: doctrina multiplex, veritas una. Do refleksji nadmodelem ustroju gospodarczego zmuszają przedewszystkim pojawiające się pod wpływem przełomucywilizacyjnego rysy na tradycyjnych, dostosowa-nych do cywilizacji industrialnej, rozwiązaniach.Niespójności między przemianami cywilizacyjnymia rozwiązaniami ustrojowymi prowadzą do patologiiw funkcjonowaniu państwa, gospodarki i relacji spo-łecznych. Brak polityki ustrojowej przynosi chaosw gospodarce, zaś nieład ustrojowy zagraża podsta-wom gospodarki i państwa. Charakterystyczne przytym jest, że mimo rozmaitych, podejmowanych

w skali globalnej i lokalnej, przedsięwzięć ukierunko-wanych na łagodzenie dysproporcji i wynaturzeńspołeczno-gospodarczych oraz na zrównoważony,trwały rozwój, dotychczas żaden w zasadzie kraj niemoże poszczycić się w pełni satysfakcjonującymii trwałymi rozwiązaniami tych problemów. Powstajezatem pytanie, dlaczego tak się dzieje? Co jest podło-żem tak wyraziście wykazywanych w prezentowanychartykułach błędów w polityce gospodarczej i czy, w ja-kim stopniu i jak można ich uniknąć?

Wyraźne w debacie kongresowej i referatach kon-trowersje na ten temat, a także rodzące się na tym tlekolejne pytania obejmują zarazem wyzwania, przedktórymi współcześnie stają ekonomiści. Znajduje toodzwierciedlenie m.in. w światowej literaturze przed-miotu, gdzie wskazuje się na konieczność przewartoś-ciowania czy nawet rewizji niektórych starych teorii,które tracą aktualność w zmienionej i dynamiczniezmieniającej się rzeczywistości.

Dlatego niezwykle ważne jest, że w kongresiewzięli udział przedstawicieli różnych szkół w teoriiekonomii, różnych nurtów i instytucji, w tym takżetakich, które dotychczas nie współpracowały ze so-bą. Spotkali się i dyskutowali ze sobą liberałowie,neoliberałowie, keynesiści i in. Co ważne, choć zewzględu na złożoność i kontrowersyjność materii,były to debaty bardzo trudne, to okazały się bardzokonstruktywne. Dzięki temu, jakże krytyczna i, nie-stety, wciąż generalnie prawdziwa konstatacja Cyp-riana Kamila Norwida, że ,,nie umiemy różnić siępięknie i mocno’’, w przypadku kongresu okazała sięna szczęście nieuprawniona.

Dorobek kongresu został szczegółowo przedsta-wiony na stronie internetowej PTE, a obecnie trwa-ją prace redakcyjne nad publikacjami książkowymi,powstającymi na kanwie kongresu. Kontynuowanesą (m.in. na forum Rady Naukowej PTE), prace nadwdrażaniem dorobku kongresu w praktyce. Lista o-sób, które przyczyniły się do zorganizowaniai dorobku kongresu jest bardzo, bardzo długa.Wszystkim, którzy poświęcili kongresowi swój czasoraz potencjał intelektualny, organizacyjny, a takżefinansowy, składam w tym miejscu w imieniu władzPTE i własnym wielkie podziękowania wraz z zape-wnieniem, że dokonamy wszelkich starań, aby do-robek kongresu został należycie spożytkowany dladobra publicznego. Zachęcam zatem do zgłębianiatez i materiałów kongresowych, których fragmentypublikujemy także w niniejszym biuletynie.

Z życzeniami satysfakcjonującej lektury

Elżbieta Mączyńska

prezes PTE, przewodnicz¹ca Rady ProgramowejVIII Kongresu Ekonomistów Polskich


VIII Kongres Ekonomistów Polskich – edukacja

Sesja została zaprojektowana tak, aby jakośćkształcenia mogła być poddana analizomi ocenom z różnych punktów widzenia, do-

świadczeń zawodowych i dyscyplin naukowych. Przed rozpoczęciem obrad przyjęto, że naj-

ważniejsze jest odkrycie nowych możliwości roz-woju systemu kształcenia, kreowania przedsię-biorczości intelektualnej oraz tworzenie warun-ków pracy organicznej z młodzieżą utalentowaną– być może także rozpoczęcie procesu modelo-wania ekonomisty przyszłości. Wystąpieniawprowadzające o jakości i systemach kształceniaprzedstawili dr B. Radomski (SGH) i prof. M. Ra-tajczak (AE w Poznaniu), o dylematach i kształ-ceniu ustawicznym prof. J. Szambelańczyk (AEw Poznaniu), natomiast o oczekiwaniach gospo-darki – K. Pietraszkiewicz, prezes Związku Ban-ków Polskich. Problematyka roli mediów w upo-wszechnianiu wiedzy ekonomicznej, w tym elek-tronicznych, została wyeksponowana w czasiedyskusji.

Przebieg dyskusji o jakości kształcenia ekonomicz-nego w ramach samodzielnej sesji VIII KongresuEkonomistów Polskich świadczy o randze problemuoraz oczekiwań dotyczących roli edukacji ekono-micznej społeczeństwa w planowaniu i racjonalnymgospodarowaniu. W kontekście hasła kongresu,,Polska w gospodarce światowej – szanse i zagroże-nia rozwoju’’ jakość kształcenia jest warunkiem ko-niecznym skuteczności polityki gospodarczej, a byćmoże także wyższej jakości koncepcji długofalowejstrategii rozwoju kraju.

W głównym nurcie dyskusji zauważono, że mi-mo ogromnego wzrostu liczby uczelni wyższychkształcących na kierunkach ekonomicznych nie do-

konano istotnych zmian w całokształcie kształcenia– zwłaszcza w zakresie szeroko pojętych zagadnieńekonomicznych. Zapewne z tego powodu sesja tazgromadziła teoretyków i praktyków, profesorówi rektorów – w sumie ponad 50 osób zainteresowa-nych tą problematyką, z czego ponad połowa zezgromadzonych zabierała głos w dyskusji.

Uczestnicy dyskusji byli zgodni, że punktem wyj-ścia do dyskusji o jakości kształcenia powinny byćkonkretnie i ściśle zdefiniowane pojęcia. Niestety,nie ma do dziś w Polsce jasnych, powszechnie przy-jętych definicji pojęć podstawowych. Poczynającod tego, czym jest kierunek studiów lub specjaliza-cja, a kończąc na tym, czym jest dziedzina nauk(w interesującym zgromadzonych na sesji osób by-ła to: ekonomia i dyscypliny – odpowiednio: eko-nomia i nauki o zarządzaniu). O ile w danym ob-szarze wiedzy definicje mogą być i z reguły są do-myślne, o tyle najczęściej nie odpowiadają domys-łom tworzonym przez przedstawicieli innych ob-szarów wiedzy.

Na przykład – istnieją trzy dyscypliny naukw dziedzinie ekonomia (ekonomia, zarządzanie,towaroznawstwo), podczas gdy w innych dziedzi-nach bywa ich od zera do kilkunastu. Podobnie jestz kierunkami studiów.

Najlepszym przykładem braku dobrej definicji jestkierunek ekonomia, na którym – w pewnychuczelniach – uczy się studentów w ramach specjalno-ści zarządzanie. Bezpośrednim, formalnym, powodemtakiego stanu rzeczy jest to, że uczelnia ma uprawnie-nia do prowadzenia kierunku ,,ekonomia’’, ale popytjest na nauczanie w zakresie zarządzania. Brak ogólnieprzyjętych definicji nie zwalnia z myślenia o jakości,a jedynie utrudnia dyskusję.

,,Jakośćkształcenia ekonomicznego’’29 listopada 2007 r. uczestnicy VIII Kongresu Ekonomistów Polskichdebatowali nt. jakości kształcenia ekonomicznego w szerokim gronieprzedstawicieli teorii i praktyki gospodarowania.Zapowiadane było kontynuowanie dyskusji w ramach konferencji i seminariówpokongresowych, co jest tym bardziej istotne, że wzrost roli Polski w gospodarceświatowej zależy od poziomu wiedzy, umiejętności i zaufania społeczeństwaobywatelskiego. Na rolę zaufania zwracał uwagę prof. P. Sztompka, komentującdebatę plenarną pt. ,,Polska transformacja i jej przyszłość’’ (szerzej – w stenogramiez sesji plenarnej na stronie www.pte.pl).

Marek Rocki, Marek Ratajczak, Andrzej Muszyński



Podstawowym problemem strategicznym stajesię odpowiedź na pytanie, jak mierzyć jakość.W tym pytaniu zawarte są podejścia, konteksty, kry-teria, czynniki, miary, metody i ograniczenia. Z nimstykają się zarówno zespoły wizytujące Polskiej Ko-misji Akredytacyjnej, jak i środowiskowych komisjiakredytacyjnych. Pytano m.in. czy można przyjąć,że odpowiednią jakość zapewnia x profesorów,a x-1 oznacza brak jakości? Z drugiej strony – czy2x profesorów oznacza jakość dwukrotnielepszą?

Kolejny, ważny problem polega na tym, co mie-rzyć? Na przykład czy liczbę publikacji, których au-torami są osoby prowadzące zajęcia lub dostęp-nych w bibliotece uczelnianej? Aktualność porusza-nej problematyki (zarzuca się, że podręczniki są sta-re, a jednocześnie ogranicza się możliwość studio-wania przez Internet), proporcje studentów i nau-czycieli (różne dla różnych kierunków, różne naróżnych typach zajęć), liczbę podejmujących praceabsolwentów, przyrost płacy po ukończeniu stu-diów (jak na MBA)? Które z tych miar dają rzeczy-wiście obiektywny obraz ,,jakości’’ procesów nau-czania? Czy można rozpatrywać model jakości sys-temu w oderwaniu od modelu jakości absolwenta?Czy uczelnie w pełni wykorzystują sygnały z innychrynków niż europejski?

Z tym, co i jak mierzyć, aby określić jakość, zwią-zany jest problem, komu przypisać właściwościi kompetencje – czyli kto i jak ma mierzyć jakośćkształcenia? Czy – na przykład – pomiarem jakościpowinny się zajmować władze publiczne i agendyrządowe (ministerstwo, PKA, NIK) czy organizacjeśrodowiskowe (tak jak kiedyś izby rzemieślnicze,które gwarantowały jakość usług)? Niewątpliwie,odróżnić trzeba rankingi od różnego rodzaju ewa-luacji, certyfikacji, ratingów i akredytacji. Powstajepytanie: czy instytucjami oceniającymi jakość mająbyć też media, gdyż to one publikują rankingi) czyna przykład konsumenci (a więc pracobiorcy i pra-codawcy)? Wspomniane propozycje mają naturęegzogeniczną, a przecież można oceniać jakość en-dogenicznie – mogą ją wykonywać pełnomocnicyrektorów, działy audytu, kierownicy jednostek pod-stawowych.

Następny problem to jak dbać o jakość. Endo-czy egzogenicznie? Endo- to hospitacje, recenzjeofert dydaktycznych, ankiety studenckie, arkuszesamooceny. Czy też egzo- poprzez powtarzalnekontrole, a może poprzez rynek?

W pragmatycznej odsłonie systemu kształceniaistotne są problemy:

1) partykularyzmów środowiskowych, któreutrudniają przygotowanie sensownych standardównauczania oraz dają o sobie znać w ramach przygo-

towywanych na podstawie standardów planów stu-diów w poszczególnych uczelniach,

2) słabości absolwentów w obszarach związa-nych z samodzielnym rozwiązywaniem problemówczy projektowaniem, a szerzej – w obszarze pew-nych umiejętności i postaw wykraczających pozawąsko rozumiane kwalifikacje zawodowe,

3) stosunkowo słabe rozpoznanie rzeczywistychpotrzeb rynków pracy, ale zarazem problemyz tym związane wynikające ze zmienności ocze-kiwań pracodawców dotyczących kwalifikacji ab-solwentów,

4) dylematy związane z troską o jakość edukacji,a presją utrzymania czy wręcz zwiększenia liczbystudentów.

W trakcie dyskusji uczestnicy sesji sformułowalikilka istotnych opinii. Za zasadnicze uznać należynastępujące:

1) jakość edukacji i kształcenia powinien mierzyćrynek, czyli szeroko rozumiani pracodawcy, w kon-sekwencji rynek subiektywnie dobierze miary, któ-re mogą (powinny?) być przedmiotem badań insty-tucji oferujących kształcenie – instytucje mogą bo-wiem tylko pomagać rynkowi w formułowaniu oce-ny, a uczelniom w konfrontowaniu się z subiekty-wnie konstruowanymi miernikami,

2) rynek to mechanizm alokacji, który ma więk-szy wpływ na jakość, gdy lepiej prognozujemy po-pyt na specjalistów (tymczasem nadal brak dostate-cznej współpracy uczelni z pracodawcami oraz in-stytucjami rynku pracy i przedsiębiorczości),

3) o jakości świadczy także dyplom uczelni –wskazano na prawdopodobną, z powodu masowo-ści, deprecjację dyplomu magistra,

4) dyplom uczelni publicznych jako świadectwokwalifikacji nie musi mieć wymuszanego ustawowodyplomu firmowanego przez państwo – wskazywa-no na przejście do formy dyplomu sygnowanegoprzez uczelnie.

W środowisku reprezentowanym na kongresienie dało się zauważyć samozadowolenia. Z pewno-


ścią taki stan sprzyja podnoszeniu jakości naucza-nia. Powszechnie akceptowany był wniosek o ko-nieczności zagwarantowania autentycznej, a niedeklaratywnej autonomii programowej uczelniwyższych.

Uczelnie nie potrzebują nadmiernych regulacjiutrudniających autonomiczne, bieżące dostosowy-wanie kwalifikacji absolwentów do oczekiwań gos-podarki. Obserwacja, analiza i pomiar parametrów,,jakości’’ wskazują, że ,,system’’ wymaga w warun-kach zmienności otoczenia coraz wszechstronniej-szego przygotowania zawodowego środowiskuczelni i szkół. Wymaga też umiejętności w tworze-niu warunków normalności, autonomii i innowacji.To uczelnie powinny określać, czego uczyć i jak,a społeczności – jak ,,móc i chcieć się uczyć’’. Tyl-ko w tych warunkach można skutecznie budowaćjakościowy wizerunek uczelni, zwiększać jej poten-cjał rozwojowy i pozycję społeczną.

W tym celu szkoły i uczelnie potrzebują współ-pracy ze stowarzyszeniami, partnerami i sponsora-mi, a wspomniane instytucje deklarują chęć takiejwspółpracy. Społeczności uczące się mogą tworzyćróżne organizacje i programy specjalizacji zawodo-wej. Nie potrzebują regulacji, utrudniających inwe-stowanie w kapitał ludzki oraz dostosowanie kwali-fikacji absolwentów do oczekiwań gospodarki. Po-trzebują laureatów olimpiad i konkursów, a Polska– dobrego systemu olimpiad dla młodzieży, konkur-sów dla studentów oraz rankingów opartych na me-chanizmie nagradzania szkoły i nauczyciela za suk-ces ucznia lub studenta.

Głosy w dyskusji:Jan K. Solarz, prorektor Akademii FinansówUczciwa konkurencja na krajowymi międzynarodowym rynku usług edukacyjnychwarunkiem sukcesu

1. Obecny stan konkurencji na rynku edukacyjnymtrudno jest uznać za satysfakcjonujący dla któregokol-wiek z jego uczestników. Zarówno poziom presji najakość kształcenia, jak i formy konkurencji cenowejmiędzy szkołami publicznymi i niepublicznymi sąprzedmiotem zasłużonej krytyki.

2. Para idzie w gwizdek, gdy spieramy się o minimaprogramowe oraz to, kto je powinien ustalać i na czy-ją odpowiedzialność. Studenci muszą o tym głosowaćprawdziwymi pieniędzmi. Sprawdzają się jako profe-sjonalni konsumenci. Powinni się sprawdzić przy po-zyskiwaniu kapitału wiedzy.

3. Weryfikatorem trafności treści kształcenia jestwyłącznie rynek pracy. Próby uznania się za mądrzej-szego od rynku kończą się utratą konkurencyjnościprzez dany kraj.

4. Na pakiet zmian instytucjonalnych tworzącyuczciwą konkurencję na rynku usług edukacyjnych napoziomie licencjata, magistra i doktora nauk składa się:a) zasada wyboru kanału i formy kształcenia przez za-

interesowanego, a nie oferującego usługę,b) zasada gwarantowania jakości kształcenia marką

uczelni, a nie autorytetem państwa,c) zasada atestowania uzyskanych w toku nauki kom-

petencji w centrach państwowych w warunkach jejdobrowolności.5. Przejście na zasady uczciwej konkurencji powin-

no polegać na zdjęciu z dyplomów godła państwowe-go. Za zgodność dyplomu z ustawodawstwem krajo-wym i międzynarodowym odpowiada jedynie szkoławyższa.

6. Popyt i podaż dyplomów reguluje sprawę ich ja-kości i marki. W zarządzaniu marką istotną rolę odgry-wają centra oceny kompetencji absolwenta uczelni,których usługi są subwencjonowane przez państwamałym i średnim przedsiębiorstwom.

7. Aby zgodnie z prawem Kopernika gorsze dyplo-my nie wypierały lepszych, każdy pracodawca jawniedeklaruje swoją politykę zatrudnienia i uznania dyplo-mów jakich uczelni. Składanie fałszywych oświadczeńpodlega karze porządkowej.

(Pełny tekst wystąpienia na www.pte.pl)

Krzysztof Pietraszkiewicz, prezes Związku BankówPolskichSzkolnictwo ekonomiczne a oczekiwania praktyki(propozycje na przyszłość)

1. Wnioski z analizy status quo edukacji finansowejw Polsce�Częściowo nieaktualne podręczniki (podstawy przed-

siębiorczości, ekonomia, bankowość, finanse)� Przeteoretyzowanie matematyki (w ćwiczeniach

i zadaniach można uwzględniać sytuacje przy-datne w życiu)

� Brak kompleksowego wieloletniego programu do-kształcania nauczycieli tych przedmiotów

�Brak odpowiedniej liczby ćwiczeń na zajęciach biz-nesowych

� Brak przedmiotów ekonomicznych i finansowychna niektórych kierunkach studiów

� Niski poziom praktyk uczniowskich i studenckich� Brak zorganizowanego wsparcia dla przedsiębior-

ców i menedżerów potrzebujących aktualizacjiwiedzy i ciągłego dokształcania

� Zbyt mały udział mediów w edukacji finansowejspołeczeństwa

� Brak instytucjonalnej promocji kształcenia ustawi-cznego w Polsce

2. Stałe podnoszenie kwalifikacji – aktualizacja wiedzyjest niezbędna m.in. dla takich grup zawodowych jak:



� przedsiębiorcy (w tym MSP),� menedżerowie wszystkich szczebli zarządzania,� nauczyciele,� członkowie zarządów firm.

3. Z myślą o przyszłości należy� poddawać okresowej ocenie i aktualizować podrę-

czniki, programy komputerowe� włączyć media, głównie publiczne, do programu

edukacji� wspierać nauczycieli w podnoszeniu kwalifikacji� angażować instytucje finansowe do współtworzenia

programów edukacyjnych� promować systematyczne dokształcanie m.in. dla

zawodów, dla których podstawy wiedzy finansowejsą niezbędne do wykonywania pracy (sędziowie,dziennikarze itp.)

4. Konieczność stworzenia modelu konsultowaniaz praktykami zmian niezbędnych w edukacji

� monitorowanie programów edukacyjnych,� badanie potrzeb,� uaktualnianie programów,� sprawdzanie efektów wprowadzanych zmian,� informowanie społeczeństwa o prowadzonych

działaniach.(Pełny tekst wystąpienia na www.pte.pl)

Dr hab. Marek Rocki, profesor nadzwyczajnyw Instytucie Ekonometrii Szkoły Głównej HandlowejZarys koncepcji zmian w prawie o szkolnictwiewyższym

Za zasadnicze uważam uwolnienie kreatywnościuczelni, a jednocześnie oddanie im odpowiedzialno-ści za prowadzone kierunki studiów. Tak rozumiemautonomię uczelni: �możliwość kreowania własnych kierunków studiów,� możliwość wydawania własnego dyplomu,� możliwość nadawania własnych tytułów zawodo-

wych,�w dalej idącym wariancie także możliwość nadawa-

nia stopni i tytułów naukowych.W sądzie tym opieram się także na opiniach eks-

pertów OECD (OECD Reviews of Tertiary EducationPOLAND, str. 48 i inne).

W praktyce oznacza to:�wprowadzenie dyplomu sygnowanego przez uczel-

nię (obecnie, zgodnie z art. 6 ust. 1 pkt 4 ustawyuczelnie wydają dyplomy państwowe),

� wprowadzenie elastycznego systemu studiów (por.załącznik 1., zawierający opis systemu studióww SGH w latach 1992 – 2005, obecnie niemożliwydo stosowania z powodu art. 8 ust. 2 ustawy, wyma-gającego, by student najpóźniej po drugim seme-strze był przyjęty na określony kierunek studiów).W zasadzie ,,elastyczny system studiów’’ wynika

wprost z przyjęcia zasad deklaracji bolońskieji systemu ECTS, ale w praktyce ustawa w obecnymkształcie jest zaprzeczeniem deklaracji bolońskiej.

� umożliwienie uczelniom kreowania kierunków stu-diów (obecnie czyni to minister zgodnie z art. 9 pkt 1ustawy) zgodnie z ich koncepcją kształcenia. Wy-magałbym opublikowania tej koncepcji, której rea-lizacja podlegałaby kontroli PKA lub akredytacji śro-dowiskowej),

� zniesienie ustawowego limitu czasu studiów (art.166 ustawy), wprowadzając w to miejsce limit cza-su finansowania kosztu studiów przez podatników(budżet). W większości krajów Europy studia I stop-nia trwają 4 lata, ale bywa że 5 lat, podczas gdyustawa narzuca 6–7 semestrów. Czas studiów powi-nien być taki, jaki jest konieczny do uzyskania kwa-lifikacji, umożliwiających podjęcie pracy. Co wię-cej, system ECTS zakłada określanie postępu w stu-diach nie liczbą semestrów, lecz liczbą uzyskanychpunktów (kredytów),

� uwolnienie zasad rekrutacji tak, by uczelnie mogły,a nie musiały wykorzystywać ,,nowe matury’’ jakokryterium rekrutacji,

� zmianę zasad przeprowadzania akredytacji przezPKA. Zgodnie z logiką systemu PKA przeprowadzapostępowanie związane z certyfikacją, a nie akredy-tacją. Należałoby w kompetencjach PKA dodaćkontrolowanie wydatkowania środków budżeto-wych uzyskiwanych przez uczelnię i wprowadzićzasadę kontrolowania tego, czy uczelnia wypełniazobowiązania podjęte w opublikowanej koncepcjikształcenia. W moim pojęciu nie jest to sprzecznez deklaracją bolońską i koncepcją ramowych treścikształcenia,

� zmianę zasad finansowania budżetowego uczelnipoprzez wprowadzenie bądź odpłatności propor-cjonalnej do kosztu studiów bądź bonu edukacyj-nego i współpłatności studentów. Warto tu odno-tować, że w uzasadnieniu wyroku Trybunału Kon-stytucyjnego z 5 października 2005 r. w sprawieskargi konstytucyjnej Jacka Bąbki o zbadanie zgo-dności ,,starej’’ ustawy z konstytucją, możemyznaleźć następujący fragment: ,,Trybunał zwracauwagę, że art. 70 ust. 2 konstytucji w sposób ge-neralny wiąże odpłatność za naukę z poziomemkształcenia (szkoły wyższe), a nie z rodzajem stu-diów. Nie oznacza to, że obecny system pobiera-nia opłat od studentów niestacjonarnych jestsprzeczny z przepisem konstytucji. Oznacza nato-miast, że może być rozważana w ramach istnieją-cych regulacji konstytucyjnych pewna postaćopłat o charakterze powszechnym za korzystaniez określonych usług świadczonych przez uczelniepubliczne’’.(Pełny tekst wystąpienia na www.pte.pl)


VIII Kongres Ekonomistów Polskich – przedsiębiorczość

Do tej dyskusji aktywnie włączyli się uczestnicykongresu i członkowie dwóch nowych klubówPTE: � Klubu Olimpijczyka – z wynikami badań oczeki-

wań przedsiębiorców wobec reprezentantów; � Klubu Przedsiębiorców i Przedsiębiorczości PTE.

Wyniki dyskusji na zakończenie kongresu zapre-zentowała prof. Ewa Okoń-Horodyńska.

1. Uwagi wstępneNie można już znaleźć opozycji dla stwierdzenia, iż

szybkość, kierunki, a nawet przypadkowość kreowa-nia przedsiębiorczości jest wywoływana przez istnieją-cą bądź zmieniającą się konstrukcję instytucjonalną –ład instytucjonalny, który może stanowić zarówno siłymotoryczne rozwoju, ale niestety także bariery.

Przedsiębiorczość ma moc sprawczą rozwoju da-nej gospodarki, może zapewnić jej dobre miejscew układzie globalnym. Niezbędne są jednak: � jasno sprecyzowany paradygmat rozwoju, za któ-

rym opowiedzą się wiodący aktorzy społeczni, � pakt na rzecz przedsiębiorczości,� zapewniający to ład instytucjonalny.

W Polsce wykształciła się, zarówno w ujęciu naro-dowym, jak i regionalnym, pewna infrastruktura in-stytucjonalna na rzecz jej rozwoju, ale wciąż pozba-wiona jest ona wartości wynikających z ciągłości tra-dycji działania opartego na zaufaniu, lojalności, ety-ce, prawdzie, subsydiarności, pomocniczości i bu-dowaniu partnerstwa układu publiczno-prywatne-go. Bez takiej formuły nie da się współpracować za-równo w skali lokalnej czy regionalnej, jak i – tymbardziej – w przedsiębiorstwie i w państwie. Dlacze-go? Ponieważ ład instytucjonalny jest związany z tym

rodzajem reguł gry, dzięki którym społeczeństwowyraża gotowość zarówno do zdobywania wiedzyi uczenia się, pobudzania innowacji, podejmowaniaryzyka wszelkiego rodzaju, jak i rozwiązywania pro-blemów i usuwania zatorów, które napotyka w tokurozwoju (D. North).

Jeśli ich nie ma, konieczne jest zaangażowanie sięwszystkich istotnych partnerów społecznych orazkreowanie operacyjnego partnerstwa – układu cen-tralnego (poprzez przedstawicieli), regionalnego i lo-kalnego dla osiągnięcia konsensusu co do reguł gryna rzecz kierunku rozwoju przedsiębiorczości. Paktdla przedsiębiorczości, a więc i paradygmatu rozwo-ju gospodarczego opartego na innowacyjności bądźna innych kryteriach – jasno sprecyzowanych, za-pewniających osiąganie korzyści przedsiębiorcomz jednej strony, a długookresowy wzrost gospodar-czy – z drugiej.

2. Podsumowanie wyników dyskusji panelowychDwie kwestie mogą obrazować źródła barier

i szans rozwoju gospodarczego z punktu widzeniaprzedsiębiorców, mianowicie prezentacja jakości ła-du instytucjonalnego w Polsce określana za pomocąwskaźników syntetycznych oraz szczegółowe rapor-ty z wyselekcjonowanymi wyznacznikami barier ła-du instytucjonalnego, przygotowywane zarównoprzez reprezentantów przedsiębiorców, jak i agendyrządowe.

2.1. Jakość instytucjonalna w Polsce jako ramyotoczenia dla biznesu

(CPI – Corruption Perception Index). Z danychTransparency International wynika, iż pozycja Polski

,,Ludzie biznesu i polityki o źródłachi barierach wzrostu gospodarki’’Które warunki i rozwiązania regulacyjne zadecydują o rozwoju przedsiębiorczościw Polsce i poprawie konkurencyjności polskich przedsiębiorstw? Czy powstaniepo kongresie pierwszy w historii raport PTE nt. „Przedsiębiorstw, przedsiębiorcówi przedsiębiorczości”. Odpowiedzi na te i inne pytania, dotyczące praktycznychproblemów świata przedsiębiorczości poszukiwali uczestnicy dyskusji w ramach sesji IVpt. „Ludzie biznesu i polityki o barierach i źródłach wzrostu gospodarki”– sesji pomyślanej jako otwarte forum dyskusyjne dla przedsiębiorców, ich reprezentantów, regulatorów, samorządowców, naukowców i polityków, prowadzonej przez prof. Ewę Okoń-Horodyńską (UJ) i red. Grzegorza Cydejkę (SDP).

Ewa Okoń-Horodyńska



(a szczególnie jej zmiany) pod tym względem nieświadczy pozytywnie o jakości instytucji. W 1998 r.Polska na ocenianych 99 krajów była na 39. miejscu(CPI w skali 10–0, 10 – najlepsza jakość, 0 – najgor-sza), w 1999 r. na 44. miejscu, w 2002 r. na miejscu45., (na 102 kraje), w 2003 r. już na 64., ale przeło-mowo niekorzystny był rok 2005 (na 158 krajów),w którym Polska z indeksem 3,4 znalazła się na 70.miejscu. Jak widać, w okresie tym sukcesywnie po-garszała się jakość instytucjonalna kraju. Rok 2006przyniósł poprawę sytuacji i Polska zmieniła pozycjęna 61. miejsce (3,7 na 163 kraje), ale w 2007 r. Pol-ska z indeksem 4,2 była wciąż na miejscu 61. (na179 krajów). A więc ostra walka z korupcją podjętaprzez rząd w latach 2005–2007 nie przyniosła zna-czących rezultatów w zmianach wskaźnika korupcji,co może świadczyć o dalece niezadowalającymstopniu efektywności działania służb powołanychdo zwalczania korupcji w Polsce.

(OI – Opacity Index). Wskaźnik przejrzystości in-stytucjonalnej ocenia jasność, precyzję powszechniestosowanych praktyk w systemie reguł prawnychi gospodarce. W jego obliczaniu bierze się pod uwa-gę brak przejrzystości w takich obszarach, jak admi-nistracja państwowa (struktura, sposób zarządzania),system prawny (głównie kontrakty i własność), oto-czenie makroekonomiczne i polityka fiskalna, stan-dardy rachunkowości, regulacje dotyczące działal-ności biznesu. Skutkiem braku przejrzystości jestpodnoszenie kosztów działalności gospodarczej,ograniczenia w pozyskiwaniu kapitału na inwesty-cje, pozyskiwanie i wykorzystanie pomocy finan-sowej.

Prowadzenie biznesu w Polsce, gdzie OI wynosi41, oznacza, że przedsiębiorca musi wypracowaćstopę zwrotu wyższą o 4,43% niż w warunkachUSA, aby na skutek znacznie wyższego ryzyka utrzy-mać zysk w swej firmie. Ale nadzwyczajną premię,ponieważ ryzyko jest niższe w stosunku do warun-ków gospodarki USA – można osiągnąć np. w Fin-ladnii, Szwecji, Danii, w Hongkongu.

W krajach o wysokim OI dodatkowy koszt prowa-dzenia biznesu wiąże się również z narzucaniemukrytego podatku czy zwiększonym kosztem uzy-skania kredytu. Polska, niestety, należy do takichkrajów.

Indeks wolności gospodarczej ocenia m.in. swo-bodę prowadzenia działalności gospodarczej, poli-tykę handlową, obciążenia podatkowe, politykę bu-dżetową, politykę rynku pracy czy stopień korupcji.W ostatnim rankingu wolności gospodarczej, w któ-rym ocenie poddano 161 krajów, Polska zajęła od-ległe, 87. miejsce (i 35. miejsce w gronie 41 sklasy-fikowanych państw europejskich). Za główne słabo-ści w Polsce uznano m.in. wysoki stopień korupcji,

nieefektywne sądownictwo gospodarcze, nieela-styczne prawo pracy czy nadmierny wpływ rządu nasystem bankowo-ubezpieczeniowy.

Korzystnie oceniono politykę handlową, politykęmonetarną oraz relatywnie niski poziom opodatko-wania CIT.

GCI – Growth Competitiveness Index 2006. Polskaspadła o 5 miejsc i zajmuje obecnie 48. pozycjęspośród 125 państw poddanych ocenie. Tym samymznalazła się wyraźnie za czołowymi krajami z grupyUE-10 – Estonią (25), Czechami (29) i Słowenią (33).

Zdolność do rozwoju innowacji oraz postawyspołeczne względem innowacji.

Na podstawie European Innovation Scoreboard2006 (EIS) najwyższą pozycję pod względem inno-wacyjności w UE (wskaźnik w przedziale 0; 1) osią-ga Szwecja (0,72), Polska osiąga go na poziomie0,23 – a więc trzykrotnie niższym niż w Szwecji. Je-śli chodzi o postawy wobec innowacji, Polska zali-czona jest do krajów, gdzie obywatele najmniej sąprzygotowani na asymilację innowacji, nie są też en-tuzjastami rozwoju innowacji; 3 z 5 obywateliw Polsce zaliczono do przeciwników innowacji lubniechętnych innowacjom.

2.2. Co mówią przedsiębiorcy i rządNie jest trudem zdobycie informacji o barierach

przedsiębiorczości w Polsce. Badania w tym zakre-sie prowadzone są bowiem zarówno przez różne or-ganizacje reprezentujące przedsiębiorców, jak np.Konfederacja Pracodawców Polskich, Business Cen-tre Club, Polska Konfederacja Pracodawców Prywat-nych Lewiatan, Krajowa Izba Gospodarcza, nieza-leżne organizacje badawcze, jak np. CASE, Stowa-rzyszenie Przedsiębiorczości i Inicjatyw Lokalnych,ale też reprezentantów rządu, jak np. PARP, MG czyMF, MPiPS, NBP, urzędy pracy, a także wiele innychorganizacji i badaczy indywidualnych. Wszystkieraporty prowadzonych badań wskazują wyraźniena poważne bariery i szkodliwe często posunięciaregulacyjne, operacyjne, polityczne dla przedsię-biorczości.

Najważniejsze bariery przedsiębiorczości Krajowa Izba Gospodarcza i EUROCHAMBRES

wskazują, iż wg przedsiębiorców warunki prowa-dzenia działalności gospodarczej przedsiębiorstww roku 2006 pogorszyły się (27,6%), a ponad po-łowa (52%) nie odnotowała żadnych pozytyw-nych zmian, choć poprawy warunków dla rozwo-ju przedsiębiorczości oczekiwało w 2006 roku aż40% przedsiębiorców, a oczekiwania te związanebyły z nadzieją na realizowanie postulatówwyborczych adresowanych właśnie do przedsię-biorców.


CBM Indicator w październiku 2007 roku poiformo-wał, że za największe przeszkody w prowadzeniufirmy przedsiębiorcy uznają: zagmatwane przepisy(48,3%), biurokrację i sprawozdawczość (42,4%)i brak stabilności w przepisach, nieprawdopodobnybałagan w przepisach o zagospodarowaniu prze-strzennym (17,7%), rodzący korupcję i wiele działańnieetycznych, nadmierne kontrole (14,2%).

W kwestiach finansowych wskazuje się na biuro-kratyczne trudności w dostępie do unijnych środ-ków (33,2%) i w ogóle do kapitału (11,0%), klin po-datkowy (26,5%), brak środków na inwestycje i mo-dernizację (20,5%), bariery zatrudnieniowe (31,5%),wiążąc je jednak w dużej mierze ze sztywnymi prze-pisami kodeksu pracy (21,3%). Inne: słaby popyt,

nierówność konkurencyjna, korupcja. 70% przed-siębiorców uważa, że gospodarka nie jest prioryte-tem dla rządu, nie wiadomo właściwie, jaką gospo-darkę rząd w Polsce chce rozwijać, co wpływa nega-tywnie na indywidualną sytuację firm (66,2%).

Przedsiębiorcy o funkcjonowaniu całej gospodar-ki: niejasność, nieprzejrzystość przepisów prawa go-spodarczego (87,8%), co skłania do twierdzenia, iżsiłą decydującą o gospodarce jest biurokracja, a nieprzedsiębiorczość (75,7%), podatność urzędnikówna korupcję (53,3%), przetargi są w Polsce nierzetel-nie rozstrzygane (48,7%), a podatki zbyt wysokie(70,7%), mniej istotne są problemy przy zakładaniufirm niż przy jej prowadzeniu i utrzymaniu, ponie-waż aparat skarbowy walczy z przedsiębiorcami(50,8%) zamiast ich wspomagać dobrą interpretacjąniejasnych przepisów.

PKPP Lewiatan, formułowanymi w postaci Czar-nej Listy Barier, ogłaszanej co roku przez PKPP –wskazuje na 4 grupy barier: 1) bariery podatkowei finansowe, 2) bariery w procesie inwestycyjnym3) bariery w wykorzystaniu funduszy strukturalnychi 4) zestaw innych barier w prowadzeniu działalnościgospodarczej. Zgłoszono wiele nieprawidłowości„wspieranych” biurokracją, nieprzejrzystością i nieracjo-nalnością (naliczanie VAT, nieprawidłowości w ustawie

o rachunkowości, rozszerzone kontrole skarbowei inne, brak kompetencji urzędników, pobieraniekaucji w obrocie wewnątrzunijnym, brak odpowie-dzialności urzędników za błędy, podatki, koszty, in-westycje i wiele innych). Lewiatan, co bardzo waż-ne, proponuje konkretne rozwiązania i sposoby ichwdrażania. Choć pozytywnie ocenia się zmianyw obsłudze funduszy unijnych, to jednak przedsię-biorcy narzekają na bardzo niski poziom informaty-zacji procesów administracyjnych, biurokratycznąstrukturę wdrażania, słabość merytoryczną i rotacjękadr obsługujących.

KPP Zielona Księga. Proces rejestracji firmy trwaśrednio 30 dni, a koszty są zbyt wysokie; średni czasnabywania nieruchomości wynosi w Polsce ok. 200dni, podczas gdy w Bułgarii 19; nadużywanie tym-czasowego aresztowania oraz środków zabezpiecza-jących, takich jak zajęcie kont bankowych przedsię-biorców; rozdęte są obowiązki informacyjne przed-siębiorców – średnie polskie przedsiębiorstwo musipoświęcić 560 godzin miesięcznie na wypełnianieraportów i formularzy, ignorowanie bądź dyskredy-towanie zasad ładu korporacyjnego; prawo otaczaznacznie większą ochroną pracowników niż praco-dawców.

Apel KPP o „Państwo przyjazne przedsiębiorcom”.Z Raportu Banku Światowego: pod względem

syntetycznej oceny swobody prowadzenia działal-ności biznesowej (ease of doing business) Polskaznalazła się na 75. miejscu na 175 ocenianychpaństw, co oznacza spadek o 1 miejsce w stosunkudo poprzedniego raportu. Pod względem egzekwo-wania postanowień umownych Polska znalazła sięna odległym, 112. miejscu w rankingu. Miarą tejoceny jest czas potrzebny na egzekwowanie płatno-ści, wynoszący w naszym kraju 980 dni. Na przykładna Węgrzech czas ten wynosi 335 dni, w Estonii 275dni, a na Litwie 166 dni. Uzyskanie pozwolenia nabudowę wymaga 322 dni, a 25 – formalności.

Na podkreślenie zasługuje najwyższa pozycja Pol-ski wśród państw UE-10 (bez Cypru i Malty) w za-kresie ochrony inwestorów (33. miejsce – ex aequoz Estonią).

Ok. 800 aktów prawnych reguluje przedsiębior-czość.

Podobne jak we wskazanych raportach barieryprzedsiębiorczości wynikają z badań indywidual-nych, np. prof. E. Adamowicz widzi jako istotne: ba-rierę podatkową, popytową, niestabilność przepi-sów prawnych oraz brak siły roboczej. Przedsiębior-stwa odczuwają pewne problemy z dostępnościąsurowców i materiałów oraz dostępnością kredytów.Tylko 4% przedsiębiorstw nie odczuwa żadnychbarier.



Na przeregulowanie polskiej gospodarki i rozrostbiurokracji zwracają uwagę prof. T. Kierczyńskii prof. U. Malinowska. Stawiają pytanie, dlaczegopartie polityczne nie wymuszają na aparacie Mini-sterstwa Finansów przygotowania projektu budżetuw taki sposób, aby zmniejszyć środki przeznaczonena regulacje i kontrole, a dzięki temu dofinansowaćochronę zdrowia, naukę i edukację. Podnoszą za-sadniczą sprawę odpowiedzialności za stan wiedzy,badań w tym zakresie – niedostateczny – a tu już wi-na leży po stronie ekonomii uniwersyteckiej.

W kwestii finansowania inwestycji, jako że Polska jestkrajem ubogim w kapitał, ważny głos pod kątem możli-wych regulacji zgłasza dr M. Panfil. Oto kilka postulatów:rzadowe programy kapitałowe powinny dotyczyć: � wykorzystania publicznych środków jako dźwigni

do celów finansowania prywatnego (na wzórSBIC w USA);

� rozwoju publicznych programów kapitałowychw celu zmniejszenia luki kapitałowej we wczesnejfazie rozwoju przedsiębiorstw (brak kapitału za-siewu);

� zatrudniania prywatnych menedżerów do zarzą-dzania publicznymi i publiczno-prywatnymi fun-duszami kapitałowymi; ciągłej ewaluacji skutecz-ności inwestycji funduszy publicznych, publicz-no-prywatnych.Inny problem – w kontekście z kwestią braku ka-

pitału, zgłasza prof. S. Rudolf. Wskazuje na malejącąrolę kapitału finansowego we wzroście gospodar-

czym oraz na rosnącą rolę w tym zakresie kapitałuintelektualnego. W tym należy upatrywać olbrzy-miej szansy dla Polski. Wykorzystanie go nie jestsprawą łatwą. Trzeba podejmować próby wypraco-wania odpowiednich form partycypacji pracowni-czej, form nakierowanych na poprawę wynikówekonomicznych czy poprawę konkurencyjności. Alei tu regulacje przeszkadzają.

W świetle rozwoju sytuacji finansowej sektoraprzedsiębiorstw w ostatnich latach – nie występu-je bariera finansowa w rozwoju tego sektora.Można określić trzy zasadnicze źródła finansowa-nia przedsięwzięć rozwojowych w najbliższychlatach, które mogą w sposób istotny i jednocze-śnie pozytywny wpływać na tempo rozwoju.Pierwsze i najważniejsze źródło to nadwyżka wła-sna sektora przedsiębiorstw. Drugie to stosunko-wo łatwe pozyskanie środków zewnętrznychw warunkach posiadania przez większość przed-siębiorstw zdolności kredytowej. Trzecie źródło tośrodki Unii Europejskiej. Ich skala to wielkośćrówna 2-letnim nakładom inwestycyjnym w całejgospodarce. Część z nich trafi do przedsiębiorstwbezpośrednio, a część w postaci zrealizowanegopopytu na dobra i usługi, co jeszcze bardziej po-prawi zdolność finansową przedsiębiorstw (prof.Cz. Skowronek).

2.3. Postulaty i rekomendacjeprzedsiębiorców na zakończenie dyskusji:1) prosty i przejrzysty system podatkowy, obniżenie

podatków, 2) pakiet działań umożliwiający szybkie i skuteczne

wykorzystanie środków wspólnotowych, 3) poprawne i dokładne procedury stanowienia

prawa, 4) zrealizowanie reformy finansów publicznych, 5) przywrócenie idei taniego państwa, 6) zmniejszenie reglamentacji, 7) wprowadzenie rzeczywistych ułatwień dla biz-

nesu,8) uporządkowanie spraw związanych z inwestycja-

mi budowlanymi, 9) uporządkowanie problemów rynku pracy, umoż-

liwiające zatrzymanie specjalistów i ludzi dobrzewykształconych w kraju,

10) modernizacja gospodarki, 11) „Pakt dla wsi” – chodzi tu przede wszystkim

o rozwiązania w sprawie subwencji do edu-kacji na wsi i do systemu emerytalnego rolni-ków,

12) reforma służby zdrowia, 13) nowelizacja prawa o rzemiośle, 14) walka z biurokracją i tworzenie przyjaznego do-

mu dla przedsiębiorczości.


Konferencje i seminaria

,,Czwartki u ekonomistów’’ a kongres

,,Czwartki’’ miały służyć właśnie otwarciu nawymianę myśli i rolę tę w części spełniły. Po-litycy społeczni wysłuchiwali uwag zwolenni-

ków nurtu liberalnego o zawodności państwa, a zwo-lennicy nurtu liberalnego wysłuchiwali uwag politykówspołecznych o zawodności rynku.

Za dużo państwa. Wnioskiem z czwartków jestogólna konstatacja, że transformacja jest niedokoń-czona i ciągle mamy za dużo państwa i za dużo popu-lizmu. Jest go za dużo zwłaszcza w ręcznym sterowa-niu gospodarką – tam gdzie jest ono mniej sprawne odrynku. Jest za dużo szczegółowych regulacji ogranicza-jących przedsiębiorczość. Nadmierna regulacja jestniekonstruktywna, a destruktywna nie naprawia,a niszczy. Była o tym mowa na konwersatoriachz udziałem ludzi biznesu i polityki. Mówiliśmy o tymprzy okazji analizy stopnia zaawansowania procesówtransformacji w kierunku gospodarki rynkowej w Pol-sce w porównaniu z innymi krajami. Z analizy porów-nawczej nowych krajów akcesyjnych wynika, że zaj-mujemy poślednie miejsce pod względem warunkówprowadzenia działalności gospodarczej. Zrobiliśmyduży krok do przodu na samym początku okresutransformacji, ale później inne kraje były lepsze.

Makrokorupcja. Na kilku ,,czwartkach” mówiliśmyo pięcie achillesowej polskiej transformacji, jaką są nie-zreformowane finanse publiczne. Finanse publiczne by-ły dyżurnym tematem wielu posiedzeń zlikwidowanejw 2005 r. Rady Strategii Społeczno-Gospodarczej. Poli-tycy ze wszystkich rządów polskiej transformacji mająswój udział w opóźnianiu reform finansów publicznych.Owszem, następowały zmiany, ale przeważnie końco-wym ich efektem był wzrost udziału wydatków sztyw-nych w wydatkach publicznych. Pod względem udziałuwydatków sztywnych w wydatkach publicznych jeste-śmy w końcówce listy rankingowej nowych krajów ak-cesyjnych w UE (w końcówce, tzn. mamy jeden z naj-wyższych udziałów). Różne grupy interesów wykorzysty-wały swoje powiązania z parlamentem i rządem doustanawiania złych ustaw i innych złych przepisów.

Wejście do strefy euro warunkiem utrzymaniakonkurencyjności. Od obniżenia deficytu w sektorze

publicznym zależy zawieszenie procedury nadmiernegodeficytu i termin wejścia do strefy euro. O strategii wej-ścia mówiliśmy na dwóch konwersatoriach czwartko-wych. Choć wejście do strefy euro to nie tylko korzyści,ale i koszty, to w Polsce przeważają korzyści. Głównąprzyczyną jest to, że kurczą się nasze przewagi konku-rencyjne wynikające z relatywnie niskiego kosztu pracy.

Demografia i rynek pracy. Istotne są wnioskiz dwóch czwartków o demografii i rynku pracy. Emi-gracja zarobkowa sięga już ok. dwóch milionów osóbi wciąż się powiększa. Wraz ze skutkami niskiego przy-rostu naturalnego tworzy ona zagrożenie szybkiego sta-rzenia się ludności Polski. Jest coraz więcej ludzi w wie-ku emerytalnym i jednocześnie jesteśmy krajem o bar-dzo niskim wskaźniku aktywności zawodowej. Pomocsocjalna nie powinna zmniejszać wciąż jeszcze bardzoniskiej w Polsce aktywności zawodowej ludności. Po-trzebne są reformy rynku pracy, wydłużające wiekprzedemerytalny i zwiększające podaż pracy. Dlategonie powinna być odkładana reforma ograniczającaprzywileje związane z wcześniejszym przechodzeniemna emeryturę oraz ze zrównywaniem wieku emerytal-nego kobiet i mężczyzn.

Jakie tempo wzrostu? Obniżenie deficytu w sektorzepublicznym jest konieczne bez względu na termin wej-ścia do strefy euro. Bez niego grozi nadmierny wzrostnie tylko deficytu w finansach publicznych i długu pu-blicznego, ale przestrzelenie deficytu obrotów bieżą-cych bilansu płatniczego, skokowe osłabienie kursuzłotego, powrót wysokiej inflacji, konieczność ostregozwiększenia restrykcyjności polityki pieniężnej i długo-trwałe osłabienie tempa wzrostu gospodarczego.

Decentralizacja i samorządność. Celem reformysektora publicznego powinno być zmniejszanie nad-miernie rozbudowanej administracji z jednoczesną ra-cjonalizacją spełnianych przez nią funkcji regulacyj-nych. Powinno to oznaczać konsekwentną decentrali-zację zarządzania państwem, w tym zmniejszanie apa-ratu rządowego i zastępowanie go przez samorządyi instytucje partnerstwa publiczno-prywatnego. Jest todroga prowadząca do odblokowania wielu inwestycjiwspółfinansowanych ze środków z UE, zielone światło

Z przedkongresowych dyskusji, prowadzonych w ramach ,,Czartkówu ekonomistów’’, wynikało, że reaktywowanie Rady Strategii Społeczno--Gospodarczej przy Radzie Ministrów powinno być przedmiotem dyskusji w ramachdebaty kongresowej. Można mieć nadzieję, że w kolejnych Biuletynachopublikujemy równie interesujące rekomendacje z innych konferencji PTE.

Marek Misiak


Konferencje i seminaria

dla budowy autostrad i innych inwestycji infrastruktu-ralnych i nie tylko infrastrukturalnych. W tym kierunkuidą niektóre postulaty nowego rządu, dotyczące wieluinwestycji współfinansowanych ze środków z UE. Naprzykład, gdy proponuje się ograniczenie administracjiw urzędzie wojewódzkim na rzecz marszałkowskiego.Stawka na decentralizację i samorządność jest takżedrogą do szerszego współfinansowania ze środków za-granicznych nakładów na innowacje, B+R i edukację.

Innowacje, B+R i edukacja. Obciążenie finan-sów publicznych nieefektywnymi wydatkami na ce-le socjalne prowadzi do nadmiernego oszczędzaniana wydatkach na potrzeby rozwojowe, na innowa-cje, B+R, edukację. Na jednym z czwartków powo-ływaliśmy się na przykład Finlandii, niedawno jesz-cze uznawanej za kraj drwali, a dzisiaj konkurującejpod względem wydatków na B+R i edukację z kra-jami najwyżej rozwiniętymi. W ciągu minionych sie-demnastu lat dużo mówiliśmy o potrzebie wzrostunakładów publicznych i prywatnych, krajowych i za-granicznych na rozwój B+R oraz na kapitał ludzki.Fakty są takie, że pod względem udziału wydatkówpublicznych Polska jest ciągle na jednym z ostatnichmiejsc w porównaniu z innymi krajami o podobnympoziomie rozwoju. Zwiększenie dobrze ukierunko-wanej pomocy ze środków publicznych może daćefekt mnożnikowy, ponieważ może pociągnąć zasobą relatywnie znaczniejsze zaangażowanie na tecele środków krajowych i zagranicznych z sektoraprywatnego, nie mówiąc o pomocy z UE.

Stajnia Augiasza, czyli skutki cyklów politycznychw reformowaniu ochrony zdrowia. Na jednymz czwartków zajęliśmy się sytuacją w ochronie zdrowia.Jest to w Polsce dziedzina wyjątkowo źle zarządzanaz przyczyn politycznych. Jedną z nich jest to, że niemalwszystkie rządy polskiej transformacji chciały zaczynaćwszystko od nowa. Narodowy Fundusz Zdrowia niemusiał oznaczać likwidacji regionalnych kas chorych.Późniejsze zmiany też nie musiały stawać się kolejnymipoczątkami historii w reformowaniu ochrony zdrowia.Bilans jest taki, że środowisko pracownicze w ochroniezdrowia jest skonfliktowane z państwem, co oznaczanieefektywny wzrost wydatków publicznych na tę takbardzo ważną dziedzinę usług publicznych.

Paleta problemów dyskutowanych na czwartko-wych spotkaniach ,,U ekonomistów’’ była szeroka.Mówiliśmy o strategiach długookresowych, którychpriorytetem powinno być zapobieganie niszczeniu śro-dowiska naturalnego. Na jednym z czwartków mówili-śmy o potrzebie lepszego sprawowania mecenatu pań-stwa nad twórcami kultury. To tylko ważniejsze z listy te-matów naszych spotkań. Decyzje są trudne, bo wzrostpłac nauczycieli, lekarzy i pielęgniarek jest naturalnąkonsekwencją procesów konwergencji i bez niego gro-zi osłabienie funkcjonowania systemu edukacyjnego

i ochrony zdrowia. Nie ustaje silna presja na utrzymanieprzywilejów socjalnych w górnictwie i niektórych in-nych branżach poza rolnictwem, a w rolnictwie KRUS.Ważnym elementem reformy finansów publicznych jestkontynuacja przebudowy systemu emerytalnego orazregulacje wprowadzane w Polsce, UE i w skali globalnejw odniesieniu do funduszy inwestycyjnych.

Racjonalne rozwiązanie nabrzmiałych problemówwymaga więc trudnych negocjacji. Tym bardziej że za-interesowane grupy zawodowe chcą utrzymać posia-dane przywileje, a niechętnie zgadzają się na stawianieim podwyższonych wymagań w jakości kształceniai świadczonych innych usług.

Tematem jednego z najbliższych czwartków pokon-gresowych powinno być nadrabianie opóźnieńw prywatyzacji i rozwój instytucji partnerstwa pu-bliczno-prywatnego. Punkty widzenia na te proble-my są w środowisku ekonomistów, jak zresztą takżew wielu innych dziedzinach, podzielone. W szerokimodbiorze funkcjonuje wiele różnych mitów. Jest doro-bek badawczy w środowisku ekonomistów i badaczyspołecznych. Zajęcie się tymi problemami na jednymz najbliższych spotkań pokongresowych ,,U ekonomi-stów’’ wydaje się tym bardziej na czasie, że do obni-żenia deficytu fiskalnego w przyszłorocznym budżecie– według nowego projektu budżetu nowego rządu –ma się w znacznym stopniu przyczynić odrabianieopóźnień w procesach prywatyzacyjnych.

Prawie 20 konwersatoriów w okresie od czerwca2005 r. do listopada 2007 r. zasługuje na to, żebyzostały z nich opracowane wnioski i rekomendacjedla polityki gospodarczej. Debata pokongresowabędzie ich kontynuacją i – w jakimś sensie – ukoro-nowaniem. Kongres nie oznacza też końca czwartko-wych spotkań. Przeciwnie – należy oczekiwać ich kon-tynuacji i rozwinięcia z coraz szerszym udziałem in-nych stowarzyszeń ekonomistów i stowarzyszeń in-nych profesji oraz ludzi biznesu i polityki.

Prezydium nieistniejącej już Rady Strategii Społecz-no-Gospodarczej w latach 90. stosowało praktykę po-legającą na tym, że po podobnych debatach opraco-wywało specjalny dokument: stanowisko z wnioskamii rekomendacjami dla polityki gospodarczej. Doku-ment ten był przekazywany mediom, rządowi i innyminstytucjom. Politycy reagowali słabo na te rekomenda-cje, ale jakiś ślad z pewnością po sobie pozostawiały.Jeśli chcemy obecnie liczyć na większy niż wówczas, totej dobrej praktyki nie powinno się zaniechać. Dzisiajmogłoby to być stanowisko Prezydium ZK PTE lub poVIII Kongresie Ekonomistów Polskich – stanowisko Ra-dy Programowej kongresu.

Tekst opublikowany w nr. 22/2007 r. ,,Nowego Życia Gospo-darczego’’.


Konferencje naukowe

Wdniach 25-26 września ub.r. Zakład NaukEkonomicznych Politechniki Poznańskiejoraz Poznański Oddział Polskiego Towarzy-

stwa Ekonomicznego zorganizował Ogólnopolską Kon-ferencję Naukową pt. ,,Ekonomiści o współczesnychproblemach gospodarczych’’. Patronat honorowy nadkonferencją objął marszałek województwa wielkopol-skiego. Gośćmi honorowymi konferencji byli: prof. drhab. Wacław Wilczyński oraz Krzysztof Pietraszkiewicz– prezes Związku Banków Polskich.

Organizatorzy postawili sobie za cel prezentacjęwyników badań prowadzonych w różnych ośrod-kach w kraju, integrację środowiska naukowegoi biznesowego, a przede wszystkim promocję mło-dej kadry naukowej, czemu służył konkurs na naj-lepsze wystąpienie. W konferencji wzięło udział po-nad 70 osób z kilkunastu ośrodków akademickichw Polsce i praktyki gospodarczej. Nadesłane na kon-ferencję artykuły opublikowano w formie dwóchmonografii pod redakcją prof. dr hab. Eulalii Ska-wińskiej: ,,Konkurencyjność i innowacyjność pod-miotów’’ oraz ,,Zarządzanie przedsiębiorstwem’’(Wyd. Politechnika Poznańska). Ze względu na dużezaangażowanie autorów i recenzentów w jakośćprezentowanych prac obie książki mogą pełnić fun-kcję poznawczą i edukacyjną, znajdując uznanie nietylko w środowiskach naukowych, ale przede wszy-stkim wśród menedżerów instytucji lokalnych i re-gionalnych.

Po uroczystym otwarciu konferencji przez prof.dr. hab. inż. Marka Fertscha, dyrektora Instytutu In-żynierii Zarządzania, wystąpili: prof. dr hab. inż. To-masz Łodygowski, prorektor Politechniki Poznań-skiej, który przekazał zebranym informacje dotyczą-ce roli i miejsca Politechniki Poznańskiej w szkolni-ctwie wyższym w Polsce) oraz prof. dr hab. EulaliaSkawińska, przewodnicząca konferencji. Następnierozpoczęła się pierwsza sesja w formie panelu dys-kusyjnego pt. ,,Przyszłość polskiej gospodarki: szan-se i zagrożenia’’. Funkcję moderatora pełnił prof. drhab. Marek Ratajczak z Akademii Ekonomicznejw Poznaniu. W panelu wzięli udział: prof. dr hab.Wacław Wilczyński, prof. dr hab. Aldona Kamela--Sowińska oraz dr Krzysztof Pietraszkiewicz, prezes

Związku Banków Polskich, a także przedstawicieleświata biznesu, firm, które uzyskały sukces (m.in.Zbigniew Bigaj z EVER Sp. z o.o., Dariusz Jedlińskiz Ośrodka Sportu i Rekreacji Stare Kaleńsko, PHUDJ INWEST, Tomasz Maik z Trigger Compositesi Szczęsny Wielgosz, dyrektor V Oddziału Banku Za-chodniego WBK S.A.). W dyskusji poruszono nastę-pujące problemy sformułowane w formie pytań i tezprzez prof. dr. hab. Marka Ratajczaka:� perspektywy krótko- i średniookresowe rozwoju pol-

skiej gospodarki (czy bardzo dobre wyniki polskiej go-spodarki w ostatnich kilku kwartałach należy traktowaćjako gwarancję dalszego pozytywnego przebiegu zja-wisk makroekonomicznych?),

� zmiany na rynku pracy oraz w sferze wynagrodzeń jakozagrożenia dla wzrostu gospodarczego w Polsce (czywzrost wydajności będzie podążać za wzrostem płac? Czypodaż pracy może okazać się barierą rozwoju polskichprzedsiębiorstw i napływu inwestycji zagranicznych?),

� termin wejścia naszego kraju do strefy euro (czy wspól-ny pieniądz postrzegany jest jako szansa czy raczej za-grożenie?),

� konieczne zmiany w polityce gospodarczej i społecznejz punktu widzenia umacniania aktywności ekonomi-cznej w Polsce (jakie zmiany w sferze finansów publi-cznych, a także – szerzej – polityki makroekonomi-cznej byłyby szczególnie pożądane dla podtrzymaniawysokiego tempa wzrostu gospodarczego?).Ponadto wystąpienia uczestników panelu dotyczyły m.in:

� przejścia do epoki informacyjnej i innowacyjności pol-skiej gospodarki (prof. dr hab. Wacław Wilczyński),

� funkcjonowania, szans i zagrożeń sektora bankowegooraz rozwoju gospodarki elektronicznej w Polsce (Krzy-sztof Pietraszkiewicz),

� braku strategii gospodarczej w postaci doktryny gospo-darczej oraz generalnego sprawozdania finansowegopaństwa (prof. dr hab. Aldona Kamela-Sowińska),

� problemów rozwoju branży innowacyjnej przejawiają-cych się w braku wykształconej i kreatywnej kadry oraztrudnościach związanych z marketingiem (Tomasz Maik).Druga sesja obejmowała dwa równoległe panele, któ-

rym przewodniczyli: prof. dr hab. Bogna Pilarczyk i prof.dr hab. Romuald Zalewski. Autorzy referatów zaprezen-towali następujące tematy:� stymulowanie rozwoju regionalnego: przedsiębiorczość

społeczna (dr Agata Austen),

,,Ekonomiści o współczesnychproblemach gospodarczych”Ogólnopolska Konferencja Naukowa

Ewa Badzińska, Małgorzata Rembiasz, Katarzyna Sobiech

Konferencje regionalne PTE


� wpływ modernizacji sieci transportowej na dostępnośćpodregionów w Polsce (mgr Piotr Rosik),

� uwarunkowania rozwoju gospodarczego państw AzjiCentralnej (dr Katarzyna Czerewacz),

� analiza wpływu handlu zagranicznego na wzrost gospo-darczy Chin (mgr Dominika Chochół),

� wzrost polskich inwestycji zagranicznych na przełomieXX i XXI w. (dr Grzegorz Górniewicz),

� działalność inwestycyjna polskich przedsiębiorców(dr Anna Wolak-Tuzimek),

� rozwój funduszy inwestycyjnych w wybranych krajachEuropy Środkowo-Wschodniej po wejściu do Unii Eu-ropejskiej (dr Dawid Dawidowicz),

� konkurencyjność otwartych funduszy inwestycyjnycha racjonalność inwestorów na polskim rynku kapitało-wym (dr Tomasz Brzęczek),

� źródła budowy przewagi konkurencyjnej firm działają-cych na rynku młodych konsumentów (mgr Ewa Ba-dzińska),

� programy lojalnościowe jako narzędzie tworzeniai kształtowania relacji z klientami (mgr Edyta Gołąb).Trzeciej sesji przewodniczyli: prof. dr hab. Jolanta Zie-

ziula oraz prof. dr hab. Roman Niestrój. Poruszono na niejnastępujące problemy:� polskie bezpośrednie inwestycje zagraniczne na Ukrai-

nie (mgr inż. Jakub Bis),� wykorzystanie funduszy strukturalnych przez samorządy

w procesie stymulowania rozwoju (dr Maciej Holko),� rola technologii informacyjnych i komunikacyjnych

w procesie rozwoju krajów słabo rozwiniętych gospo-darczo (dr Ewa Lechman),

� szanse i korzyści Europejskiego Rynku Wewnętrznego(dr Marcin Komor),

� cykl życia firmy rodzinnej (dr Ewa Więcej-Janka),� problemy wykorzystania marketingu relacji w proce-

sach innowacyjnych (dr inż. Jerzy Koszałka),� tworzenie klastrów w kontekście funduszy struktural-

nych UE (dr inż. Edyta Ropuszyńska-Surma),� rozwiązania ICT jako narzędzie zwiększania innowacyj-

ności przedsiębiorstw (dr Jacek Szumigaj),� wzrost konkurencyjności przedsiębiorstw poprzez sto-

sowanie skutecznych zasad motywacji (mgr inż. Kata-rzyna Grzybowska).Podczas czwartej sesji konferencji, której przewodni-

czyli prof. dr hab. Aldona Frączkiewicz-Wronka i prof. drhab. Eulalia Skawińska przedstawiono następujące zaga-dnienia:�powiązania sieciowe a proces internacjonalizacji przed-

siębiorstwa (mgr Milena Ratajczak),� analiza zależności międzyokresowych w polityce eko-

nomicznej (mgr inż. Aneta Bernat),� czynniki sukcesu przedsiębiorstwa (mgr inż. Maria Bigaj),� marketing wewnętrzny w przedsiębiorstwie edukacyj-

nym (mgr inż. Katarzyna Ragin-Skorecka),� analiza przestoju zasobów krytycznych (dr inż. Łukasz

Hadaś),� analiza opłacalności wdrażania elastycznych systemów

produkcyjnych (dr inż. Ireneusz Gania).

Po każdym wystąpieniu miała miejsce ciekawa, mery-toryczna dyskusja dotycząca przedstawianego tematu.Wszyscy referenci otrzymali certyfikaty wystąpienia nakonferencji.

W ramach imprez towarzyszących odbyło się m.in. in-teresujące dla środowiska naukowego spotkanie z burmi-strzem Pobiedzisk, podczas którego uczestnicy konferen-cji mieli szansę zapoznać się ze strategią rozwoju miastaoraz wieloma gospodarczymi i demograficznymi informa-cjami statystycznymi, świadczącymi o tym, że tą leżącą25 km od Poznania miejscowość należy traktować jakomiejsce bardzo atrakcyjne dla inwestorów.

Komisja konkursowa przyznała następujące dyplomyi nagrody w konkursie ,,Młode orły ekonomii’’:� pierwsza nagroda dla dr Ewy Więcek-Janki, ufundowa-

na przez marszałka województwa wielkopolskiego, � druga nagroda dla mgr Mileny Ratajczak, ufundowana

przez prezesa Międzynarodowych Targów Poznań-skich,

� trzecia nagroda dla dr. inż. Łukasza Hadasia, ufundowa-na przez przedsiębiorstwo Kiekrz Market,

� czwarta nagroda dla mgr Ewy Badzińskiej, ufundowanaprzez przewodniczącą konferencji.Wyróżnienie w postaci publikacji w miesięczniku

o charakterze naukowym – ,,Przegląd Mleczarski’’– otrzymała mgr inż. Maria Bigaj.

Wyróżnienia ufundowane przez Polskie TowarzystwoEkonomiczne w postaci książek autorstwa prof. dr. hab.Wacława Wilczyńskiego: ,,Polski przełom ustrojowy1989–2005. Ekonomia epoki transformacji’’ otrzymali:mgr Agata Austen, mgr Dominika Chochół, mgr inż. JakubBis, dr Maciej Holko, mgr Ewa Lechman, mgr inż. AnetaBernat, mgr inż. Katarzyna Grzybowska, mgr inż. Katarzy-na Ragin-Skorecka, dr inż. Ireneusz Gania, dr inż. JacekSzumigaj. Wyróżnienia ufundowane przez Polskie Wyda-wnictwo Ekonomiczne w formie książek: Bob de Wit,Ron Meyer ,,Paradoksy strategii a tworzenie przewagikonkurencyjnej’’ otrzymali: dr Tomasz Brzęczek, dr Da-wid Dawidowicz, mgr Piotr Rosik. Nagrody rzeczoweotrzymały natomiast: dr Anna Wolak-Tuzimek i dr inż. E-dyta Ropuszyńska-Surma.

Wręczenia ufundowanych nagród dokonali: WojciechJankowiak, członek Zarządu Województwa Wielkopol-skiego, Przemysław Trawa, prezes MiędzynarodowychTargów Poznańskich, prof. dr hab. Stanisław Rudolf, wice-prezes Polskiego Towarzystwa Ekonomicznego i prof.dr hab. Bogna Pilarczyk, prezes PTE Oddział w Poznaniu.

Podsumowania i zamknięcia dokonała prof. dr hab.Eulalia Skawińska, dziękując zebranym za uczestnictwo.Podczas obrad konferencji poruszano aktualne problemyrozwoju regionalnego, internacjonalizacji przedsiębiorstwi zmian w strategii marketingowej oraz pozycji ekonomi-sty we współczesnej gospodarce. Są to zagadnienia ściślezwiązane z przyszłością, choć swoimi korzeniami tkwiącew teraźniejszości i w przeszłości. Ich rozwiązanie jest wy-zwaniem dla ludzi młodych, dynamicznych i przedsię-biorczych, którzy są gotowi do dialogu praktyki z nauką,a także młodości z doświadczeniem.


XXI Olimpiada Wiedzy Ekonomicznej

W roku szkolnym 2007/2008 odbywa sięXXI Olimpiada Wiedzy Ekonomicznej. Has-ło przewodnie bieżącej edycji to ,,Gospo-

darstwo domowe – wymiar społeczno-ekonomiczny”.Pierwszym z trzech etapów OWE są zawody szkolne(I stopnia). Do zawodów szkolnych XXI OlimpiadyWiedzy Ekonomicznej zgłoszonych zostało łącznie14 551 uczniów z 819 szkół. Liczba uczestników, któ-rzy wzięli udział w zawodach tego stopnia OWEwzrosła o 10,5% względem poprzedniej edycji, nato-miast liczba szkół, które przystąpiły do zawodów byławiększa o prawie 20%. Z największym zainteresowa-niem aktualna edycja OWE spotkała się w wojewó-dztwach wielkopolskim, śląskim, dolnośląskim, mało-polskim i mazowieckim. Około 23% ogółu uczniówprzystępujących do zawodów szkolnych stanowiliuczniowie z liceów ogólnokształcących.

Unowocześnienie wizerunku OWE (opracowanienowego logo, profesjonalne wydanie ,,Informatorao Olimpiadzie Wiedzy Ekonomicznej’’ oraz plakatu),a także przeprowadzenie na szeroką skalę akcji mailin-gowej na podstawie bazy danych pozyskanej z Mini-sterstwa Edukacji Narodowej, to niektóre z powodówwiększej liczby uczestników bieżącej edycji. Równieżuaktualniona strona internetowa OWE oraz forumspotkały się z wyraźnym zainteresowaniem ze stronyuczestników. Ponadto uruchomiono biuletyn (newslet-ter) rozsyłany pocztą elektroniczną, poświęcony wyda-rzeniom związanym z Olimpiadą Wiedzy Ekonomi-cznej. W bieżącej edycji OWE wprowadzono także za-sadę, w myśl której klucz z prawidłowymi odpowie-dziami na pytania z danego stopnia zawodów jestpublikowany na stronie internetowej (www.pte.pl/owe)do 24 godzin od ich zakończenia.

Niezależnie od powyższych działań podjęto staraniazmierzające do pozyskania nowych sponsorów i part-nerów OWE. Do tego grona dołączyło WydawnictwoDifin, Biuro Informatyki Stosowanej ,,Format’’ oraz IzbaZarządzających Funduszami i Aktywami. Podjęto rów-nież próby pozyskania patronów medialnych OWEi szerszego jej zaakcentowania w mediach – pierwszeefekty tych działań można zobaczyć na stronie interne-towej w zakładce ,,OWE w mediach’’.

Zmagania w XXI Olimpiadzie Wiedzy Ekonomicznejrozpoczęły zawody I stopnia (szkolne), które odbyły się5 listopada 2007 r. Uczestnicy tego etapu OWE odpo-wiadali na jedno pytanie o charakterze ogólnym (dowyboru z dwóch podanych), rozwiązywali zadanie

z podstaw ekonomii oraz 35 pytań testowych (każdez jedną prawidłową odpowiedzią).

Komisje szkolne dokonały wstępnej weryfikacji prac,a następnie najlepsze z nich (łącznie 2589 prac z 640szkół) przekazały do komitetów okręgowych. Jury, po-wołane przy komitetach okręgowych, dokonały ocenynadesłanych przez szkoły prac. Na tej podstawie komi-tety okręgowe zakwalifikowały – na zasadach konkur-su – do zawodów II stopnia (okręgowych) XXI Olimpia-dy Wiedzy Ekonomicznej łącznie 1383 uczniów,z czego 35% stanowili uczniowie liceów ogólno-kształcących.

Zawody II stopnia (okręgowe) XXI Olimpiady Wie-dzy Ekonomicznej odbyły się w sobotę, 5 stycznia2008 r., w siedemnastu komitetach okręgowych zloka-lizowanych w największych miastach: Białymstoku,Bydgoszczy, Częstochowie, Gdańsku, Katowicach,Kielcach, Krakowie, Lublinie, Łodzi, Olsztynie, Opolu,Poznaniu, Rzeszowie, Szczecinie, Warszawie, Wrocła-wiu i Zielonej Górze.

Uczestnicy zawodów II stopnia (okręgowych) udziela-li odpowiedzi na pytanie opisowe i na pytanie spraw-dzające umiejętność rozumienia tekstu artykułu, tematy-cznie powiązanego z hasłem olimpiady. Ponadto uczest-nicy mieli do rozwiązania zadanie sprawdzające umie-jętność korzystania z danych statystycznych oraz 30 py-tań testowych (każde z jedną prawidłową odpowiedzią).

Prace uczestników zawodów II stopnia (okręgowych)zostały ocenione przez jury powołane przy każdym ko-mitecie okręgowym. Następnie najlepsze z nich zostałyprzekazane do zespołu ds. weryfikacji wyników zawo-dów II stopnia (okręgowych) powołanego przez KomitetGłówny Olimpiady Wiedzy Ekonomicznej. Spośród tychprac wyłoniono stu najlepszych uczestników, którzywezmą udział w zawodach III stopnia (centralnych) XXIOlimpiady Wiedzy Ekonomicznej. Lista uczestników za-kwalifikowanych do kolejnego etapu zawodów zostałazatwierdzona 23 stycznia 2008 r. na posiedzeniu Komi-tetu Głównego Olimpiady Wiedzy Ekonomicznej.

8 i 9 marca 2008 r. w Centrum Edukacji Statysty-cznej Głównego Urzędu Statystycznego w Jachrancekoło Warszawy odbędą się zawody III stopnia (central-ne) XXI Olimpiady Wiedzy Ekonomicznej. Do finało-wych zmagań zakwalifikowano 100 najlepszych ucze-stników, którzy wywodzą się z 57 szkół. Wśród szkół,które są prawdziwą ,,kuźnią’’ ekonomicznych talentóww tej edycji OWE znajduje się: XIV Liceum Ogólno-kształcące im. Polonii Belgijskiej we Wrocławiu (11 ucz-

Przed finałem XXI OlimpiadyWiedzy Ekonomicznej

Grzegorz Wałęga


XXI Olimpiada Wiedzy Ekonomicznej

niów zakwalifikowanych do zawodów centralnych), I Li-ceum Ogólnokształcące im. Mikołaja Kopernika z Łodzi(9 uczniów) oraz III Liceum Ogólnokształcące im. Marynar-ki Wojennej RP w Gdyni (8 uczniów). Warto też wspo-mnieć, że tegoroczna finałowa setka uczestników jest silniezmaskulinizowana – do Jachranki przyjedzie 16 dziewcząti aż 84 chłopców (w poprzedniej edycji było to odpowied-nio 28 dziewcząt i 72 chłopców).

Zawody III stopnia (centralne) XXI Olimpiady WiedzyEkonomicznej będą obejmować dwie części: egzamin pi-semny i ustny. W pierwszym dniu zawodów odbędzie sięczęść pisemna, która będzie składać się z:� pytania opisowego o charakterze ogólnym nawiązują-

cym do hasła OWE,� pytania uwzględniającego preferencje sponsora – do wy-

boru z 2 lub 3 propozycji. Sponsorem nagrody specjal-nej, podobnie jak w poprzedniej edycji, jest Polska IzbaUbezpieczeń (www.piu.org.pl), pytania będą więc zwią-zane z problematyką ryzyka i ubezpieczeń. Autor najlep-szej pracy z tej dziedziny otrzyma Nagrodę SpecjalnąPrezesa Polskiej Izby Ubezpieczeń,

� zadania analitycznego sprawdzającego umiejętność in-terpretacji zjawisk i tendencji obserwowanych w gospo-darce,

� 30 pytań testowych wielokrotnego wyboru. Do części ustnej egzaminu – w drugim dniu zawodów –

przystąpią tylko ci uczestnicy zawodów III stopnia (central-nych), którzy z części pisemnej uzyskają minimum kwalifi-kacyjne ustalone przez jury zawodów. Każdy uczestnikpodczas części ustnej egzaminu odpowiada na pytanie za-warte w wylosowanym przez siebie zestawie pytań orazprezentuje wskazany przez jury jeden z trzech wcześniejzadanych tematów. W bieżącej edycji OWE uczestnicyprzygotowują 5–7-minutową prezentację każdego z niżejpodanych tematów:1. Jak zreformować system finansowania służby zdrowia

w Polsce?2. Nowy system emerytalny w Polsce – czy różnorodność

(III filary) zapewni bezpieczeństwo?3. Rewolucja czy ewolucja systemu podatkowego w Pol-

sce? Twój pomysł na sprawiedliwe podatki.Dodatkowo w trakcie zawodów III stopnia (centralnych)

zostanie również przeprowadzony konkurs o nagrodę spec-jalną ufundowaną przez Izbę Zarządzających Funduszamii Aktywami (www.izfa.pl). Nagrodę – nowoczesny kompu-ter przenośny (notebook) – otrzyma autor najlepszego – cie-kawego i nieszablonowego – eseju na temat: Czy warto lo-kować oszczędności w funduszach inwestycyjnych, a jeślitak, to w jaki sposób?

Już dziś serdecznie zachęcam do zapoznania sięz relacją z finałowych zmagań XXI OWE, która ukaże sięw kolejnym wydaniu Biuletynu PTE.

Grzegorz Wałęgasekretarz naukowy Komitetu Głównego OWE

Zdjęcia: Migawki z zawodów okręgowych XXI OWE.


Historia

Ulica Nowy Świat 49 w Warszawie. Dla człon-ków Polskiego Towarzystwa Ekonomicznegoto bardzo znany adres. Tu bowiem mieści się

główna siedziba tej organizacji. Klasycystyczna ka-mienica Bentkowskiego, bo to o niej mowa, zostaławybudowana w latach 1819–1822 według projektuHilarego Szpilowskiego1) dla profesora FeliksaBentkowskiego2) (dziekana Wydziału Nauk i SztukPięknych Uniwersytetu Warszawskiego).3) W drugiejpołowie XIX wieku jej mieszkańcem był m.in. rzeź-biarz Adam Zelt.

Kamienica Bentkowskiego została zniekształconaw XIX w. oraz na początku XX wieku (zdjęcie1 i 2).

Natomiast podczas drugiej wojny światowej uleg-ła znacznemu zniszczeniu (zdjęcie 3). W 1949 rokuzostała odbudowana według projektu Zygmunta

Paweł Dec

Kamienica Bentkowskiego– prawie 200 lat historii

Zdjęcie 1. Kamienica Bentkowskiego przełom XIX i XX w.– zbiory archiwalne.

Zdjęcie 2. Kamienica Bentkowskiego, 1938 r.– zbiory archiwalne.

Zdjęcie 3. Zniszczenia wojenne w 1944 r.– zbiory archiwalne.

Zdjęcie 4. Odbudowa kamienicy w 1949 r.– zbiory archiwalne.

Feliks BentkowskiŹródło: http://pl.wikipe-dia.org/wiki/Feliks_Bent-kowski

Historia


Stępińskiego i Mieczysława Kuźmy.(zdjęcie 4)4)

Kamienica Bentkowskiego (zwa-na od jej właściciela WarszawskimDomem Ekonomisty) to trzykondyg-nacyjna budowla na planie prosto-kąta, której środkową część fasadyzdobią cztery doryckie półkolumny(zdjęcie 5). Kamienica (łącznie z przy-legającym do niej ogrodem) zostaławpisana do rejestru zabytków, stądteż ogromna odpowiedzialność spo-czywająca na władzach PolskiegoTowarzystwa Ekonomicznego i troskao jej stan i wygląd. Dlatego w ostat-nich miesiącach Biuro Zarządu Kra-jowego PTE podjęło w tym kierunkuwiele działań. Przede wszystkimrozpoczęto przygotowania do reno-wacji całej elewacji i remontu da-chu budynku.

W kamienicy wymieniono piony instalacji elek-trycznej oraz zamontowano system monitoringu(4 kamery przemysłowe) i czujników przeciwpo-żarowych. Przeprowadzono renowację zabytko-wych żyrandoli (styl Księstwa Warszawskiego) orazkinkietów w sali im. E. Lipińskiego. W ogrodziewykonano pierwsze od wielu lat prace pielęgna-cyjne zieleni.

Ponadto pozyskano nowych najemców parterubudynku (między innymi pierwsza w Warszawiekawiarnia Costa Coffee), którzy dokonali gruntow-nych adaptacji i renowacji swoich pomieszczeń.(zdjęcie 6).

Niewątpliwym problemem dlawładz PTE związanym z przywraca-niem świetności kamienicy Bent-kowskiego jest bardzo duży kosztprac remontowych. Biuro ZarząduKrajowego PTE czyni starania w ce-lu pozyskania niezbędnych środkówfinansowych. Zwracamy się takżedo naszych czytelników, członkówi sympatyków PTE z apelem o po-moc w tym zakresie.

Kontakt: tel: 022 551 54 01,022 551 54 05, e-mail: [email protected]

W następnym artykule history-cznym przedstawiona zostaniesylwetka profesora Feliksa Bent-kowskiego.

1) Szpilowski Hilary, ur. w 1753, zm. 10.03.1827, ojciecSylwestra, architekt; profesor Uniwersytetu Warszawskie-go; głównie na Mazowszu klasycystyczne pałace (MałaWieś, Walewice), kościoły (Zaborów) i ratusze. http://encyk-lopedia.pwn.pl/haslo.php?id=39833872)Feliks Bentkowski (ur. 27 maja 1781 w Lubartowie, zm.23 sierpnia 1852 w Warszawie), prawdopodobnie na jegoślubie grał sam F. Chopin.http://kursprzewodnikow.bloog.pl/kat,0,m,1,r,2007,.?ticaid=65424,http://pl.wikipedia.org/wiki/Feliks_Bentkowski.3) http://www.zabytki.waw.pl/warszawa002.html, 10.01.2008 r.,Piotr Czyż, http://www.warszawa1939.pl/index.php?r1=nowy_49&r3=0, 10.01.2008 r.4) http://www.zabytki.waw.pl/warszawa002.html, 10.01.2008 r.

Zdjęcie 5. Kamienica Bentkowskiego, zima 2006 r.Zbiory archiwalne.

Zdjęcie 6. Warszawski Dom Ekonomisty, styczeń 2008 r.

Info


� Bielska Agnieszka, Three Years of Poland’s Membership in the the Eu-ropean Union. Analysis of the Social and Economic Cost and BenefitsAttributable to Accession to the European Union – Poland and otherCoutries of the Region, Urząd Komitetu Integracji Europejskiej, War-szawa 2007.

� Bielska Agnieszka, Trzy lata członkostwa Polski w Unii Europejskiej.Bilans korzyści i kosztów społeczno-gospodarczych związanychz członkostwem w Unii Europejskiej – Polska na tle regionu, UrządKomitetu Integracji Europejskiej, Warszawa 2007.

� Gorynia Marian, Studia nad transformacją i internacjonalizacją gospo-darki polskiej, Difin, Warszawa 2007.

� Harasim Janina, Oszczędzanie i inwestowanie indywidualne w Polsce, PTEOddział w Katowicach, Katowice 2007.

� Hegemejer Jan, Michałek Jan Jakub, Normy techniczne i sanitarne w han-dlu międzynarodowym, Wydawnictwa Uniwersytetu Warszawskiego,Warszawa 2007.

� Jaworska Maria, Zmiany strukturalne w przemyśle państw OECD w la-tach 1993–2003 – trendy i ocena efektu strukturalnego, Wydawni-ctwo Akademii Ekonomicznej im. Oskara Langego we Wrocławiu,Wrocław 2007.

� Koleśnik Jan, Zygierewicz Mariusz, Wpływ zmian rozwiązań regulacyj-nych na działalność banków w Polsce w 2006 roku, Centrum PrawaBankowego i Informacji, Warszawa 2007.

� Lubińska Hanna, Kozłowski Tomasz, Środki unijne i inne formy pomo-cy państwa – w rachunkowości, sprawozdawczości i podatkach, Sto-warzyszenie Księgowych w Polsce, Warszawa 2007.

� Lubińska Hanna, Małecki Paweł, Inwestycje w podatkach i rachunko-wości, Stowarzyszenie Księgowych w Polsce, Warszawa 2007.

� Lubińska Teresa, Budżet zadaniowy w Polsce. Reorientacja z wy-datkowania na zarządzanie pieniędzmi publicznymi, Difin, War-szawa 2007.

� Łoś Kazimierz (współautor), Ludzie ze stali. Wspomnienia hutnikówwarszawskich, Fundacja Cinema Art, Warszawa 2007.

� Piontek Barbara, Piontek Franciszek, Zarządzanie rozwojem. Aspektyspołeczne, ekonomiczne ekologiczne, Polskie Wydawnictwo Ekono-miczne, Warszawa 2007.

� Raport – Budżet zadaniowy, Tom I – Budżet zadaniowy na rok 2008,Kancelaria Prezesa Rady Ministrów, Warszawa 2007.

� Raport – Budżet zadaniowy, Tom II – Omówienie budżetów zadanio-wych dysponentów części budżetowych na rok 2008, Warszawa2007.

� Rudolf Stanisław (red.), Perspektywy rozwoju partycypacji pracowni-czej w Polsce w warunkach Unii Europejskiej, Wydawnictwo Uniwer-sytetu Łódzkiego, Łódź 2007.

� Skoczylas Wanda, Determinanty i modele wartości przedsiębiorstw,Polskie Wydawnictwo Ekonomiczne, Warszawa 2007.

� Wernik Andrzej, Finanse Publiczne, Polskie Wydawnictwo Ekonomi-czne, Warszawa 2007.

� Zarządzanie Ryzykiem nr 23, Konferencja ,,Ryzyko rozwoju Polskiw perspektywie roku 2015’’ 26.11.2007, Akademia Finansów w War-szawie, Warszawa 2007.

� Zarządzanie Ryzykiem nr 24, Konferencja ,,Ryzyko rozwoju Polskiw perspektywie roku 2015’’ 26.11.2007, Akademia Finansów w War-szawie, Warszawa 2007.

� Zarządzanie wiedzą nr 4/2007 (18), Wydawnictwo Naukowe Wydzia-łu Zarządzania Uniwersytetu Warszawskiego, Warszawa 2007.

Wydawnictwa nadesłane do PTE(po 1 listopada 2007)

Pierwsze otwarte seminariumKlubu Przedsiębiorców i Ekspertów PTE

Inauguracja tegorocznego cyklu seminariów Klu-bu w PTE była udana i inspirująca. Uczestnicy spot-kali się z żywą, interesującą prezentacją BarbaryNosal-Biesiadeckiej, eksperta ds. Funduszy Europej-skich pt. ,,Fundusze strukturalne 2007–2013 – no-we szanse i możliwości rozwoju przedsiębiorczościw Polsce’’. Szczególnie ważne były w niej treści roz-woju przez innowacje, prace naukowe i B+R oraznowe możliwości finansowania jednostek badaw-czo-rozwojowych.

Od początku atmosfera na seminarium miała cha-rakter proinnowacyjny. W słowach przywitaniaprzez E. Mączyńską, prezes PTE i M. Szczerbak, pre-zes KPiE PTE, wyraźne były akcenty rozwojowez nadzieją na to, że wspólnie możemy więcej, lepieji efektywniej. Także prof. J. Kotowicz-Jawor, wice-przewodnicząca Rady Naukowej PTE, wskazała nanowe możliwości rozwoju przedsiębiorczości na ba-zie koncepcji gospodarki innowacyjnej. Zdolnościkonkurencyjne przedsiębiorców zależą dziś zaró-wno od kadr, ich pomysłowości oraz współpracy ześrodowiskami naukowymi i badawczo-rozwojo-wymi, jak i od dostępu do kapitałów niezbędnych

dla wdrażania in-nowacji.

Cz łonkowie ,założyciele klubu,mieli też okazjęzaprezentowania swoich pomysłów na rozwój kadri przedsiębiorczości oraz konieczność systemowegopodejścia do planowania, programowania i finanso-wania przedsiębiorczości. Pod koniec pierwszej czę-ści seminarium F. R. Zięba, prezes Europejskiej Aka-demii Planowania Finansowego, a na początku dru-giej M. Szczerbak i A. Muszyński, zachęcali dowspółpracy z ekspertami PTE, w tym z naukowcamii zaprosili przedstawicieli firm do zgłaszania włas-nych rekomendacji dla ekspertów oraz do prezento-wania własnych, interesujących projektów rozwojo-wych w PTE.

Następne spotkanie zaplanowano na 27 lutego2008 r. z prezentacjami pt. ,,Nowa strategia inwe-stycyjna na rynkach finansowych’’ – z udziałem eks-pertów – Alfreda Adamca i Jacka Rembiszewskiego.

M.S. i A.M.

Jubileusze i jubilaci


Profesor Adam Szeworskiukończył 90 lat

11 stycznia 2008 r. o godzinie 13.00 w Saliim. O. Lange Wydziału Nauk Ekonomicznych Uni-wersytetu Warszawskiego były kwiaty, gratulacje,wspomnienia i refleksje i... kilka niespodzianek. Niezabrakło, zgodnie z oczekiwaniami, rozważań i re-fleksji o prof. Michale Kaleckim, neokeynesizmiei postkeynesizmie oraz istocie teorii wzrostu gospo-darczego M. Kaleckiego.

Przyjaciele przypomnieli, że profesor praco-wał i prowadził wykłady na Wydziale Nauk Eko-nomicznych Uniwersytetu Warszawskiego odlutego1974 roku. Nie wiedzieliśmy jednak, że pro-fesor wcześniej ukończył wydział prawa na UWi został magistrem, a studia rozpoczął przed drugąwojną światową.

W ciągu 55 lat działalności naukowej i trzydziestulat pracy dydaktycznej profesor był przez wiele latkierownikiem Studium Doktoranckiego na WNE.Był też kierownikiem Katedry Teorii Rozwoju Go-spodarczego w latach 1986–1989.

Badania i wykładyprofesora Szeworskie-go skoncentrowanebyły na analizie zmianw funkcjonowaniu go-spodarki kapitalisty-cznej pod wpływemzmian strukturalnychoraz współczesnejmyśli ekonomicznej. Wykładał teorię koniunkturyi problematykę interwencjonizmu państwowego. Ja-ko wieloletni współpracownik i redaktor dzieł ze-branych Michała Kaleckiego, profesor przekazywałstudentom unikalną wiedzę, która, niestety, nie zosta-ła nigdzie opublikowana. Wypromował kilku dokto-rów. Recenzował wiele przewodów doktorskich i ha-bilitacyjnych oraz książek krajowych i zagranicznych.

Profesor Adam Szeworski był i jest wyjątkowoskromną osobą.

Znany jako tłumacz kilkunastu książek, w tympodręczników, z podstawowych dziedzin ekonomiinie miał zbyt wielu okazji opublikowania swoich re-feratów i recenzji. Na spotkaniu okazało się, że byłteż recenzentem znanej książki J. K. Galbraitha pt.,,Społeczeństwo dobrobytu’’, którą ocenił jako naj-poważniejszą analizę krytyczną ustroju kapitalisty-cznego (dodać należy, że tą recenzją zyskał osobisteuznanie i sympatię autora). Jego tłumaczenie kolej-nej pracy J. K. Galbraitha pt. ,,Godne społeczeń-stwo’’ zainicjowało w PTE serię wydawniczą – Bib-lioteka Myśli Ekonomicznej.

W czasie uroczystości jubileuszowej wystawionoteż inne prace przetłumaczone przez profesora.Wiele z nich to prace o znaczeniu fundamentalnymdla rozwoju nauk ekonomicznych i nauk zarządza-nia. Pewnie każdy z uczestników spotkania odnalazłwśród nich co najmniej jedną ze swoich ulubionychksiążek.

Niewiele jest osób, które tak wiele zrobiły dla po-pularyzacji najwybitniejszych dzieł naukowych i wy-bitnych naukowców. Warto podkreślić przy tym, żeprofesor od kilkudziesięciu lat opracowuje adnota-cje bibliograficzne do Przeglądu BibliograficznegoPiśmiennictwa Ekonomicznego PWE.

Barbara Liberda, Andrzej Muszyński

Jubileusz zorganizowało Polskie Towarzystwo Ekonomicznei Wydział Nauk Ekonomicznych Uniwersytetu Warszawskiego.

Książki przetłumaczone przez prof. Adama Szeworskiego.


Profesor, osoba niezwykle zasłużona, zacnai dowcipna, przedstawia się często jakoemerytowany profesor Akademii Ekonomi-

cznej w Krakowie, mimo że nadal jest aktywnyspołecznie i zawodowo. Pracuje w MałopolskiejWyższej Szkole Ekonomicznej w Tarnowie, gdziekieruje Katedrą Nieruchomości i Ubezpieczeń,a także wykłada w Wyższej Szkole Ekonomii i In-formatyki w Krakowie i zawsze znajduje czas dlaspołecznego ruchu edukacyjnego, skupionego wo-kół ludzi PTE i ogólnopolskiej Olimpiady WiedzyEkonomicznej.

Jako specjalność zawodową obrał ekonomikęprocesu inwestycyjnego, którą poznał praktyczniezaraz po studiach, pracując przy budowie NowejHuty. Wiedzę na ten temat pogłębiał w czasie stu-diów doktoranckich w Szkole Głównej Planowaniai Statystyki (obecnie Szkoła Główna Handlowa)w Warszawie oraz w resortowym Instytucie Budo-wnictwa, początkowo w Warszawie, a następniew Krakowie. W 1970 r. został powołany na kiero-wnika Katedry Inwestycji i Nieruchomości w Akade-mii Ekonomicznej w Krakowie, które to stanowiskozajmował do 1997 r. Wypromował w tym czasie po-nad 500 magistrów i licencjatów, 7 doktorów orazrecenzował dorobek kilkunastu docentów i profeso-rów. Jego dorobek naukowy dokumentuje ponad200 publikacji oraz ok. 120 ekspertyz i recenzji.Przez pięć lat pełnił funkcję podsekretarza stanu

w Ministerstwie Budownictwa i Przemysłu Materia-łów Budowlanych.

Działalność praktyczną i dydaktyczną łączyłz uczestnictwem w komisjach Ekonomicznej, Archi-tektury i Urbanistyki Polskiej Akademii Nauk, z dzia-łalnością w zarządach Polskiego Towarzystwa Eko-nomicznego, Towarzystwa Naukowego Organizacjii Kierownictwa, Polskiego Związku Inżynierów i Te-chników Budownictwa, radach naukowych i funda-cjach. W ciągu czterdziestu lat pracy w resortowyminstytucie budownictwa miał możliwość zbadaniai określenia relacji ekonomicznych budownictwaz jego szeroko rozumianym zapleczem produk-cyjno-usługowym, związków budownictwa z gospo-darką narodową oraz wpływu na gospodarkę rozwi-jającego się rynku nieruchomości.

Od samego początku jest związany z ruchemolimpijskim w Polskim Towarzystwie Ekonomicznym.

Przez dwadzieścia lat pełnił funkcję przewodni-czącego jury zawodów III stopnia (centralnych)Olimpiady Wiedzy Ekonomicznej, dbając o jej wy-soki poziom. Wśród rozlicznych obowiązków zna-lazł także czas na pogodny wątek zmagań olimpij-skich, publikując książeczki pt. ,,Humor olimpijski’’,zawierające zabawne sformułowania, błędy i po-myłki autorów prac konkursowych.

Jego skuteczna i szeroka działalność zostaładostrzeżona i wysoko nagrodzona. Został uhonoro-wany Krzyżem Komandorskim Orderu OdrodzeniaPolski, Medalem Komisji Edukacji Narodowej orazwieloma resortowymi i stowarzyszeniowymi odzna-czeniami, w tym Złotą Odznaką Honorową Polskie-go Towarzystwa Ekonomicznego z Wieńcem.

Pozazawodowym obszarem zainteresowańprofesora jest numizmatyka. Zgromadził dużą ko-lekcję polskich plakiet i medalionów, przekaza-nych ostatnio do Muzeum Historycznego MiastaKrakowa, oraz kolekcję historycznych papierówwartościowych, która stała się podstawą polsko--angielskiego wydania albumu pt. ,,Polskie papie-ry wartościowe’’.

Artur Pollok

Jubileusz 80-leciaprof. Leszka Kałkowskiego

W ubiegłym roku prof. Leszek Kałkowskiobchodził w Krakowie 80. urodziny.Jubileusz połączony został z konferencjąnaukową pt. ,,Polski ryneknieruchomości – bilans otwarciapo wejściu Polski do Unii Europejskiej’’,która odbyła się 19 października.W uroczystościach tych PTEreprezentowała prof. E. Mączyńskai dr Artur Pollok. Kanwą konferencji byłwykład profesora, stanowiący autorskąpróbę przedstawienia funkcjonującegow Polsce rynku nieruchomościw latach 1920–2005.


Info

Prof. zw. dr hab. Michał Gabriel Woźniak, Kated-ra Ekonomii Stosowanej Uniwersytetu Ekonomicz-nego w Krakowie. Recenzja monografii prof. dr. hab.Edwarda Łukawera pt. ,,O tych z najwyższej półki,czyli rzecz w sprawie naszego środowiska ekonomi-cznego’’ (skrót od redakcji, cały tekst na www.pte.pl).

Przedłożona do recenzji praca ma charakter wy-jątkowy z wielu powodów.

Po pierwsze, jest poświęcona środowisku ekono-mistów, a ściślej rzecz biorąc tym, którzy po drugiejwojnie światowej aż do czasów nam współczesnychnadawali ogólny kierunek oraz kształtowali poziomi treść teorii ekonomii popularyzowanej w Polscew środowisku akademickim, debatach publicznychi w polityce gospodarczej. Z tego względu autor słu-sznie proponuje tytuł opracowania ,,O tych z najwyż-szej półki, czyli rzecz w sprawie naszego środowiskaekonomicznego’’.

Po drugie, jest to przedsięwzięcie niezwykle trud-ne, gdyż dotyczy ludzi, którzy w olbrzymiej więk-szości przypadków byli emocjonalnie zaangażowaniw budowę, należącej już do historii, gospodarkicentralnie planowanej, jej usprawnianie i reformo-wanie, krytykę uprawianej polityki gospodarczejw Polsce, ale dotyczy również naukowców, którzyzasłużyli się w procesie urynkowienia.

Po trzecie, książka jest hołdem złożonym lumi-narzom ekonomii, którzy mieli aspiracje zbudo-wania w Polsce systemu ekonomicznego na mia-rę wyzwań czasu i miejsca, w którym przyszło imżyć i przy respektowaniu ograniczeń zewnętrz-nych, których – ich zdaniem – nie można było ig-norować.

Po czwarte, jej autorem jest prof. Edward Łu-kawer, jeden z tych najstarszych ekonomistów,który jak nikt inny doskonale znał środowiskoekonomiczne, ludzi, o których pisze, a większośćz nich to ludzie bardzo mu bliscy jako przyjacie-le, adwersarze debat konferencyjnych, cenieniprzez niego dlatego, że troszczyli się szczerze nietylko o rozwój myśli ekonomicznej, ale też śro-dowiska intelektualnego w którym pracowali, jakrównież pomyślność Polski i często ponosiliz tego tytułu rozmaite ofiary, choć czasem zajmo-wali eksponowane stanowiska w administracjipaństwowej.

Już tylko z tego ostatniego powodu książka tazasługuje na rekomendację. Któż jak nie E. Łuka-wer potrafiłby to zrobić z takim znawstwem fak-tów, dyskusji i publikacji, które powstawały w na-ukowym środowisku ekonomii w Polsce i z taką

elegancją prezentacji różnych przecież poglądów,a zarazem tak pięknym przesłaniem i wołaniemo odbudowę środowiska ekonomicznego i konty-nuowanie tradycji rozwoju polskich szkół ekono-micznych, wielkich katedr, w których rozwijanebyłyby teorie ekonomiczne i powstawały noweszkoły ekonomiczne.

Prof. dr hab. Michał Gabriel Woźniak, Kated-ra Ekonomii Stosowanej, Uniwersytet Ekonomi-czny w Krakowie. Recenzja monografii prof.dr. hab. Grzegorza W. Kołodko pt. ,,Wędrującyświat” (skrót od redakcji, szerzej na www.pte.pl).

Na początku kwietnia 2008 r. nakładem wyda-wnictwa Prószyński i spółka ukaże się nowe dzie-ło Grzegorza W. Kołodko, poświęcone fundamen-talnym problemom ekonomiczno-społecznymwspółczesnego świata. O niezwykłości tej publika-cji przesądza fakt, że jej autorem jest uznanyw świecie ekonomista, autorytet w zakresie eko-nomii, polityki gospodarczej i finansów publi-cznych, ekspert organizacji międzynarodowych(m.in. Banku Światowego, MFW, OECD, ONZ), le-gitymujący się niezwykle bogatym dorobkiem na-ukowym, najczęściej cytowany polski ekonomistaw światowej literaturze dotyczącej transformacji,globalizacji i trudnych problemów rozwojuspołeczno-gospodarczego wielu krajów. G. W. Ko-łodko miał również okazję z powodzeniem wery-fikować w praktyce swoją wiedzę teoretyczną nastanowisku wicepremiera i ministra finansów RP(1994–1997 i ponownie 2002–2003) oraz w trak-cie wielu jego podróży do rozmaitych zakątkówi metropolii globu. Napisał tę książkę z perspekty-wy obserwatora globalizacji, polityk uprawianychprzez rządy i obserwowanych bezpośrednio pro-blemów dostosowawczych różnych grup społecz-nych. O jej niezwykłości świadczą jednak przedewszystkim kierunki prowadzonej refleksji i sposóbich prezentacji.

Fundamentalne problemy rozwoju ekonomii ja-ko nauki, polityki i praktyki biznesowej są takprzekonywająco zapowiedziane w tytułach i pod-tytułach rozdziałów, iż zmuszają do przestudiowa-nia tej książki nie tylko ekonomistów. Warto je za-tem przytoczyć w tej recenzji.*)

1. Świat, słowa i treści (czyli jak rodzi się prawda,błąd i kłamstwo w ekonomii i polityce i co czy-nić, aby prawda brała górę).

2. Jak to się dzieje (czyli jak biegną procesy gospo-darcze, co do tego ma nauka, polityka i przypa-dek i kto nas tak urządził).

Recenzje i rekomendacje


3. Krótka historia świata i co z niej wynika (czylidlaczego jedne narody są bogate, inne biednei czy tak już zawsze być musi).

4. Globalizacja i co dalej? (czyli skąd przyszła glo-balizacja i jak wyjść na swoje w epoce ogólno-światowych współzależności).

5. Świat jaki jest (czyli jak się mają ludzie i ich ży-ciowe sprawy w różnych zakątkach zmieniają-cego się świata).

6. Upadający neoliberalizm i jego marna spuściz-na (czyli dlaczego szkodliwa koncepcja na jakiśczas zawojowała pół świata i jak sobie z tym po-radzić).

7. Co to jest rozwój i od czego zależy (czyli skądsię bierze rozwój społeczno-gospodarczy i czymoże nas uszczęśliwić).

8. Instytucje i polityka dla zastoju i rozwoju(czyli o regułach gospodarczej gry, szkodliweji postępowej polityce oraz znaczeniu kulturyw rozwoju.

9. Koincydencji teoria rozwoju i nowy pragma-

tyzm (czyli od czego zależy wzrost produkcjii rozwój gospodarczy i co robić, aby było lepiej).

10. Niepewna przyszłość (czyli co nas czekaw bliższej i dalszej przyszłości i jaki mamy na towpływ).Oryginalnym składnikiem tej książki jest zamie-

szczony w Internecie (www.wedrujacyswiat.pl),,Nawigator’’ – dynamiczny aneks statystyczny, za-wierający także fotografie ilustrujące rozważaniaoraz blog internetowy autora. ,,Nawigator’’ umoż-liwia bezpośrednie sięganie przez czytelnika do li-teratury i materiałów źródłowych, zwłaszcza ra-portów najbardziej renomowanych światowychośrodków badawczych zawierających statystykidotyczące diagnozowanych przez autora proble-mów. Ułatwia to prowadzenie debaty w kwestiachporuszanych przez autora i sposobach ich inter-pretacji.

*) Szerszy tekst został złożony w redakcji czasopisma ,,Eko-nomista’’.

Oddział koszaliński zamknął XII edycję corocznegokonkursu na najlepsze prace dyplomowe i magisterskiez dziedziny nauk ekonomicznych, podejmujące proble-matykę Pomorza Środkowego. Uwieńczyła ją uroczystośćwręczenia nagród i wyróżnień laureatom konkursu orazokolicznościowych listów gratulacyjnych promotorom na-grodzonych i wyróżnionych prac. Spośród zgłoszonych nakonkurs 23 prac licencjackich i magisterskich, obronio-nych w roku akademickim 2006/2007, jury konkursu podprzewodnictwem prof. dr. hab. Zdzisława Zdrojewskiegoprzyznało 4 nagrody pieniężne i 2 wyróżnienia. Laureata-mi konkursu zostali: mgr Irena Oleksy, absolwentka Bał-tyckiej Wyższej Szkoły Humanistycznej w Koszalinie(I nagroda za pracę: ,,Struktura dochodów i wydatków bu-dżetowych gminy Manowo w latach 2004–2006’’), Alek-sandra Łowkiewicz z Wydziału Zamiejscowego w Koło-brzegu Społecznej Wyższej Szkoły Zarządzania i Przedsię-biorczości w Łodzi (II nagroda za pracę: ,,Rozwój siecisklepów wielkopowierzchniowych w Polsce’’), mgr An-drzej Kulesza i mgr Joanna Petryk z Wydziału Ekonomiii Zarządzania Politechniki Koszalińskiej (dwie III nagrodyza prace: ,,Możliwości wykorzystania odnawialnych źró-deł energii w gminie Polanów w latach 2006–2020’’i ,,Analiza korzyści, barier i następstw rozwoju alternaty-wnych źródeł energii na przykładzie siłowni wiatrowychw gminie Darłowo’’) oraz mgr Sabina Mętrak, absolwen-tka Uniwersytetu Szczecińskiego i Karolina Płatosz z Wy-działu Zamiejscowego Społecznej Wyższej Szkoły Zarzą-dzania i Przedsiębiorczości w Łodzi (wyróżnienia za pra-

ce: ,,Rola samorządu lokalnego w procesie rozwoju ma-łych i średnich przedsiębiorstw na przykładzie gminyi miasta Darłowo’’ i ,,Wpływ funkcjonowania Hotelu Se-nator w Dźwirzynie na rynek lokalny’’).

Obok laureatów konkursu i promotorów nagrodzonychi wyróżnionych prac i licznego grona pracowników naukimiejscowych uczelni, w uroczystości uczestniczyli takżeburmistrzowie i wójtowie miast i gmin, których dotyczyłynagrodzone i wyróżnione prace. Doceniając zaintereso-wanie dyplomantów problematyką swoich miast i gmini ich promocją, obdarowali oni laureatów konkursu oko-licznościowymi upominkami. Gratulacje i życzenia dlalaureatów konkursu przekazała w specjalnym liście profe-sor Elżbieta Mączyńska, prezes Polskiego TowarzystwaEkonomicznego.

W zgodnej opinii uczestników uroczystości konkurs,ogłaszany corocznie przez koszaliński oddział PTE, przyczy-nia się do podnoszenia poziomu merytorycznego prac dyp-lomowych, przygotowywanych przez studentów, i pobudzazainteresowanie zarówno studentów, jak i pracowników na-uki problemami ekonomicznymi regionu Pomorza Środko-wego. Coraz częściej stają się one przedmiotem prac ba-dawczych podejmowanych także w uczelniach położonychpoza Pomorzem Środkowym. Z uznaniem spotkały się zgło-szone na konkurs po raz pierwszy w 2007 roku prace na-pisane i obronione na Wydziale Nauk Ekonomicznych i Za-rządzania Uniwersytetu Szczecińskiego.

Stanisław Bartoszewski

Najlepsze prace dyplomowedla Pomorza Środkowego


Kalendarium

30.11.2007I Ogólnopolski Bal An-

drzejkowy EkonomistówPTE zoranizowało w sty-lowych salach Domu Te-chnika w Warszawie,z wieloma atrakcjamii wróżbami i nadzieją nakolejne.

Już dziś zapraszamyna tegoroczny – zdjęciaz ostatniego balu możnaobejrzeć na www.pte.pl

,,Galeria zdjęć’’). 11.12.2007

Posiedzenie przewodniczących sesji VIII Kongresu Eko-nomistów Polskich pod kierownictwem prof. ElżbietyMączyńskiej, prezes PTE, przewodniczącej RadyProgramowej. Na posiedzeniu uzgodniono zasadyprzygotowania wydawnictw pokongresowych oraz opra-cowania wniosków i zorganizowania cyklu konferencji.

11.12.2007Spotkanie E. Mączyńskiej, prezes PTE, ze środowis-

kiem ekonomistów warszawskich pt. ,,Wyzwania dlaekonomistów – refleksje po VIII Kongresie Ekonomistówpolskich’’. W wyniku interesującej dyskusji, zorganizo-wanej przez władze O/PTE w Warszawie i prowadzonejprzez prezesa zarządu oddziału, dr. J. Małkowskiego,zgłoszono wiele nowych pomysłów, dotyczących wyko-rzystania dorobku kongresu w zaprzyjaźnionych środo-wiskach, w tym organizacji cyklu konferencji i semina-riów pokongresowych w PTE.

14.12.2007–18.01.2008Wystawa fotografii Grzegorza W. Kołodko pt. ,,Świat jaki

jest...’’ w Wyższej Szkole Przedsiębiorczości i Zarządzaniaim. Leona Koźmińskiego, ATRIUM, Warszawa, ul. Jagiel-lońska 59. Wystawę odwiedziła prof. E. Mączyńska, prezesPTE, a opowiedziała o niej Elżbieta Dzikowska.

Od 25.02. do 29.03.2008 r. wystawę będzie możnaobejrzeć w Dolnośląskim Centrum Fotografii (DomekRomański) w Galerii Ośrodka Kultury i Sztuki weWrocławiu, pl. bp Nankiera 8. (Szerzej na www.pte.pli www.kozminski.edu.pl).

17–18.01.2008IV Konferencja Naukowa z cyklu ,,Wiedza i innowacje’’

pt. ,,Fundusze unijne i przedsiębiorstwa w rozwoju naukii gospodarki’’ pod honorowym patronatem MinisterstwaGospodarki, Misterstwa Nauki i Szkolnictwa Wyższegoi Polskiego Towarzystwa Ekonomicznego, Kraków, CollegiumNovum Uniwersytetu Jagiellońskiego.

Na konferencji zaprezentowano dwie relacje z kongresu.Pierwszą – prof. Elżbieta Mączyńska, prezes PTE, a drugą –prof. Urszula Płowiec. (Szerzej na www.instytut.info).

23.01.2008XXI Olimpiada Wiedzy Ekonomicznej – posiedzenia

Rady Sponsorów OWE pod przewodnictwem dr. Piotra

Szeligi i Komitetu Głównego Olimpiady Wiedzy Ekono-micznej pod przewodnictwem prof. S. Owsiaka. Przyjętopodstawowe dokumenty, związane z przygotowaniemfinału XXI OWE (lista finalistów i skład jury) oraz hasłokolejnej edycji OWE: ,,Środowisko naturalne w pro-cesie gospodarowania’’.

30.01.2008Inauguracja cyklu seminariów Klubu Przedsiębior-

ców i Ekspertów PTE pt. ,,Fundusze strukturalne2007–2013 – nowe szanse i możliwości rozwojuprzedsiębiorczości w Polsce’’. (Szerzej – w prezentacjiA. Muszyńskiego oraz na www.pte.pl).

Klub ten, podobnie jak Klub Olimpijczyka, powstałw ramach Koła PTE przy Zarządzie Krajowym PTE.

6.02.2008Inauguracja nowego cyklu konferencji i seminariów

pokongresowych w PTE – posiedzenie Rady NaukowejPTE ,,Kierunki rozwoju współczesnej ekonomii – na po-graniczu dyscyplin naukowych’’. Wprowadzenie dodyskusji przedstawił prof. Z. Hockuba, na bazie referatuprzygotowanego wspólnie z M. Gorynią i dr. M. Brzeziń-skim pt. ,,Między imperializmem a kooperacją – ekono-mia a inne nauki społeczne na początku XXI wieku’’.(Szerzej na www.pte).

Zapowiedzi, najbliższe plany (www.pte.pl)

7.03.2008Konferencja jubileuszowa z okazji XX-lecia Olimpiady

Wiedzy Ekonomicznej pt. ,,Inwestowanie w kapitał ludzki’’w Warszawskim Domu Ekonomisty PTE.

13.03.2008Inauguracja nowego cyklu ,,Czwartki u ekonomistów –

VIII Kongres Ekonomistów Polskich – rekomendacje dlapraktyki’’.

Była też nauka tańca towarzyskiego...

Przewodniczący Rady Sponsorów OWE, przewodniczący KG OWEi prezes PTE.

Prezydium Komitetu Głównego OWE.

Do klubu zapraszamy także ekspertów zarówno o specjalnościachekonomicznych, jak i o innych specjalizacjach zawodowych.

KLUB PRZEDSIĘBIORCÓW I EKSPERTÓWPOLSKIEGO TOWARZYSTWA EKONOMICZNEGO

Szanowni Państwo,pragniemy poinformować, iż przy ZarządzieKrajowym Polskiego Towarzystwa Ekono-micznego powstał Klub Przedsiębiorcówi Ekspertów.

Klub proponuje nową jakość w działal-ności Polskiego Towarzystwa Ekonomiczne-go i wykorzystywaniu jego naukowego orazeksperckiego potencjału, dzięki czemu mo-że stać się silnym ośrodkiem innowacyjnościoraz przedsiębiorczości gospodarczej.

Zamierzamy stworzyć efektywną siećwłasnych kontaktów, gdzie kreatywność,zaufanie i wymiana informacji stanowiąo sukcesie.

Klub umożliwia1. Utworzenie własnej sieci kontaktów.2. Zgłaszanie problemów ograniczających in-

nowacyjność i przedsiębiorczość do or-ganów przedstawicielskich (Sejm, Senat,samorządy terenowe).

3. Korzystanie z zespołu ekspertów i uzyski-wanie unikalnej wiedzy naukowej i spe-cjalistycznej.

4. Korzystanie m.in. z infrastruktury PTEw całym kraju, reklamy oraz zaproszeńna kongresy, konferencje i seminaria.

Zapraszamy do udziału w bezpłatnychseminariach merytorycznych.

ZarządKlubu Przedsiębiorców i Ekspertów

��

��

��

Szanowni Państwo,

Polskie Towarzystwo Ekonomicznewydaje i gromadzi wybitne, niezwykle interesujące pozycje książkowe. W naszych zbiorach wydawniczychznajdziecie Państwo to, co ważnew teorii i praktyce gospodarowania.Są wśród nich ubiegłoroczne pozycjez serii Ekonomia i świat wpółczesny,np. Etyka i ekonomia pod redakcjąB. Klimczak i A. Lewickiej-Strzałeckiejoraz dodruki wybitnych dzieł znanych,światowej sławy ekonomistów, m.in. B. Snowdon, H. R. Vane – Rozmowyz wybitnymi ekonomistami.

Wkrótce możemy spodziewać sięnowych rekomendacji i wydawnictwserii okolicznościowej – z VIII KongresuEkonomistów Polskich, Warszawa, 2007. Oferujemy także książki z poprzedniego,VII Kongresu Ekonomistów Polskich,Warszawa 2001.

Pełną listę oraz opisy książek mogą Państwoznaleźć na stronie wwwwww..ppttee..ppll, na której można dokonać także zamówienia.Książki można kupić również bezpośredniow księgarniach naukowych i siedzibiePolskiego Towarzystwa Ekonomicznego, ul. Nowy Świat 49, 00-042 Warszawa, tel. 022 55 15 401, faks 022 55 15 444e-mail: [email protected]

BBIIBBLLIIOOTTEEKKAA II WWYYDDAAWWNNIICCTTWWAA PPTTEE

ZZaapprraasszzaammyy ddoo wwssppóółłpprraaccyy,,wwzzbbooggaaccaanniiaa ii ssppoonnssoorroowwaanniiaa bbiibblliiootteekkii PPTTEE

Biuletyn PTE nr 1/2008

Documents

Transcript of Biuletyn PTE nr 1/2008