W NASZEJ PARAFII… pw. Najświętszego Serca Pana Jezusa w Radymnie

Nr 108 – 24 grudnia 2017 r. – IV Niedziela Adwentu – Wigilia

25 grudnia 2017 r. - Uroczystość Narodzenia Pańskiego

Jeżeli tak uroczyście obchodzimy narodzenie Jezusa, czynimy to dlatego, aby

dać świadectwo, że każdy człowiek jest kimś jedynym i niepowtarzalnym

Jan Paweł II

I za sprawą Ducha Świętego

przyjął ciało z Maryi Dziewicy

i stał się Człowiekiem (wyznanie wiary)

Narodzonemu Zbawicielowi, z którym spotykamy się w liturgii Kościoła, w Słowie Bożym,

sakramentach i w drugim człowieku – tym najbliższym w rodzinie, sąsiedztwie, w pracy

i przypadkowo spotkanym, mamy szczególna okazję, kierując się wiarą, złożyć dziękczynienie

i uwielbienie za Jego miłość objawioną w tajemnicy Jego przyjścia w Noc Betlejemską.

Niech Narodzony Zbawiciel świata obdarzy wszystkich Parafian i ludzi dobrej woli Bożym

błogosławieństwem. Niech da łaskę jednoznacznej i mocnej wiary objawiającej się w życiu

w łasce uświęcającej i przyjaźni z Bogiem i w czynach płynących z tej wiary.

Niech da łaskę zdrowia i sił do niesienia krzyża wszystkim doświadczanym chorobą

i cierpieniem.

Rodzinom niech przyniesie światło Ducha Świętego obdarzającego ofiarną miłością i siłami

do pokonywania codziennych trudności. Dzieciom, dar autentycznej wiary przekazywanej

świadectwem rodziców i życia w pokoju i prawdziwej rodzinnej miłości.

Wszystkim odpowiedzialnym za tworzenie dobra społecznego dar bezinteresownego ducha

poświęcenia się społecznościom, w których żyją i za które są odpowiedzialni.

Prosimy o przyjęcie tych, a także niewypowiedzianych słowami życzeń. W naszych modlitwach

prosimy Boże Dziecię o Jego błogosławieństwo w nadchodzącym Nowym Roku. Duszpasterze.

Czcigodnemu Księdzu Szczepanowi w Dniu Imienin składamy życzenia: mocnego zdrowia, radości, sił i wytrwałości w pracy, ludzkiej życzliwości, opieki Matki Bożej i św. Patrona, obfitych łask od Miłosiernego Boga. Niech Księdza droga życiowa będzie błogosławiona, a wykonywana praca przynosi radość, zadowolenie i obfite owoce.

Księża Współpracownicy i Parafianie

Ewangelia na niedzielę (Łk 1,26-38) Bóg posłał anioła Gabriela do miasta w Galilei, zwanego Nazaret, do dziewicy poślubionej mężowi imieniem Józef, z rodu Dawida; a dziewicy było na imię Maryja. Wszedłszy do Niej, anioł rzekł: «Bądź pozdrowiona, łaski pełna, Pan z Tobą, błogosławiona jesteś między niewiastami ». Ona zmieszała się na te słowa i rozważała, co by miało znaczyć to pozdrowienie. Lecz Anioł rzekł do Niej: «Nie bój się, Maryjo, znalazłaś bowiem łaskę u Boga. Oto poczniesz i porodzisz Syna, któremu nadasz imię Jezus. Będzie on wielki i zostanie nazwany Synem Najwyższego, a Pan Bóg da Mu tron Jego praojca, Dawida. Będzie panował nad domem Jakuba na wieki, a Jego panowaniu nie będzie końca». Na to Maryja rzekła do Anioła: «Jakże się to stanie, skoro nie znam męża?» Anioł Jej odpowiedział: «Duch Święty zstąpi na Ciebie i moc Najwyższego okryje Cię cieniem. Dlatego też Święte, które się narodzi, będzie nazwane Synem Bożym. A oto również krewna Twoja, Elżbieta, poczęła w swej starości syna i jest już w szóstym miesiącu ta, którą miano za niepłodną. Dla Boga bowiem nie ma nic niemożliwego». Na to rzekła Maryja: «Oto ja służebnica Pańska, niech mi się stanie według słowa twego». Wtedy odszedł od Niej Anioł.

Rozważanie: Tekst Łukaszowy, opisujący tajemnicę zwiastowania kryje w sobie dwa zasadnicze tematy: obwieszczenie przyjścia Jezusa na świat oraz powołanie Maryi do bycia służebnicą Pańską. Jezus przedstawiony jest jako znak wierności Boga. W osobie Jezusa Chrystusa realizują się wszystkie Boże obietnice. Jest On Mesjaszem należącym do rodu Dawida. Jest Synem Bożym, który stał się człowiekiem. Jest nową świątynią. Przygotowaną do spotkania Boga z człowiekiem. Lud Boży znajduje w Jezusie króla, który powołuje do życia królestwo niebieskie: królestwo braterstwa, pokoju i sprawiedliwości. Zarówno wierność, jak i dar są dziełem Boga. Ewangelia opisuje wszystkie te wydarzenia poprzez postawę Maryi. Tej, która przez swoje „tak” uczyniła Boży dar możliwym do zrealizowania. Nie śni Ona o wielkości, nie posiada też odpowiednio wysokiej pozycji społecznej, która pomogłaby jej wpływać na ludzkie plany. Za to jej dom był otwarty, kiedy anioł Boży „wszedł do Niej” jako Boży posłaniec. Maryja głęboko ufała wierności Boga i dlatego oddała się do całkowitej dyspozycji w realizacji Jego planów. Każdy z nas, może wiele razy, doświadczał pokrzyżowania planów, które wydawały się bardzo dobre. Czasami przyczyną był brak wierności z naszej strony, czasami dzieje się tak bez naszej winy. Słowo Boże rzuca światło na to doświadczenie. Uczy nas z jednej strony, by nie przeceniać możliwości panowania nad swoim życiem, z drugiej strony, by w trudnościach widzieć też możliwość wzrostu wiary. Nierzadko przecież dopiero w trudnych chwilach naszego życia mówimy Bogu „tak”, Temu, który nigdy nie przestaje być Bogiem wiernym. (Lectio divina na każdy dzień roku t. 1)

W liturgii w tym tygodniu obchodzimy: w poniedziałek – Uroczystość Narodzenia Pańskiego, we wtorek – Święto Św. Szczepana, pierwszego męczennika, w środę – Święto Św. Jana, apostoła i ewangelisty, we czwartek – Świętych Młodzianków, męczenników, w piątek – wspomnienie św. Tomasza Becketa, biskupa i męczennika. W piątek, 29 grudnia, przypada 5 rocznica śmierci Arcybiskupa Ignacego Tokarczuka, długoletniego ordynariusza naszej archidiecezji. Pamiętajmy o Zmarłym w naszej modlitwie. Czytania mszalne: Niedziela (24.12): 2Sm 7,1-5.8b-12.14a.16 Ps 89 Rz 16,25-27 Łk 1,26-38; poniedziałek (25.12):

Iz 52,7-10 Ps 98 Hbr 1,1-6 J 1,1-18; wtorek (26.12): Dz 6,8-10;7,54-60 Ps 31 Mt 10,17-22; środa (27.12):

1J 1,1-4 Ps 97 J 20,2-8; czwartek (28.12): 1J 1,5-2,2 Ps 124 Mt 2,13-18; piątek (29.12): 1J 2,3-11 Ps 96

Łk 2,22-35; sobota (30.12): 1J 2,12-17 Ps 96 Łk 2,36-40.

Ewangelia na Boże Narodzenia- Msza w dzień (J 1,1-18) Na początku było Słowo, a Słowo było u Boga, i Bogiem było Słowo. Ono było na początku u Boga. Wszystko przez Nie się stało, a bez Niego nic się nie stało, z tego, co się stało. W Nim było życie, a życie było światłością ludzi, a światłość w ciemności świeci i ciemność jej nie ogarnęła. Pojawił się człowiek posłany przez Boga, Jan mu było na imię. Przyszedł on na świadectwo, aby zaświadczyć o światłości, by wszyscy uwierzyli przez niego. Nie był on światłością, lecz został posłany, aby zaświadczyć o światłości. Była światłość prawdziwa, która oświeca każdego człowieka, gdy na świat przychodzi. Na świecie było Słowo, a świat stał się przez Nie, lecz świat Go nie poznał. Przyszło do swojej własności, a swoi Go nie przyjęli. Wszystkim tym jednak, którzy Je przyjęli, dało moc, aby się stali dziećmi Bożymi, tym, którzy wierzą w imię Jego – którzy ani z krwi, ani z żądzy ciała, ani z woli męża, ale z Boga się narodzili. A Słowo stało się ciałem i zamieszkało wśród nas. I oglądaliśmy Jego chwałę, chwałę, jaką Jednorodzony otrzymuje od ojca, pełen łaski i prawdy. Jan daje o Nim świadectwo i głośno woła w słowach: «Ten był, o którym powiedziałem: Ten, który po mnie idzie, przewyższył mnie godnością, gdyż był wcześniej ode mnie». Z Jego pełności wszyscy otrzymaliśmy – łaskę po łasce. Podczas gdy Prawo zostało dane za pośrednictwem Mojżesza, łaska i prawda przyszły przez Jezusa Chrystusa. Boga nikt nigdy nie widział; ten Jednorodzony Bóg, który jest w łonie ojca, o Nim pouczył.

Rozważanie: Istotą świąt Bożego Narodzenia jest Słowo, o którym hymn św. Jana mówi, że na początku wszystkich

rzeczy było Ono u Boga. O tym to Słowie powiedziano, że stało się ciałem i że zamieszkało między nami. I to wydarzenie każdego roku świętujemy w Boże Narodzenie: Bóg przyszedł do nas. W ten sposób usuwa On pustkę i monotonię z naszego codziennego życia. Bo to On sam staje się sensem nadającym treść naszemu życiu. Jesteśmy przyzwyczajeni, aby pierwsze zdanie Ewangelii Janowej tłumaczyć w ten sposób: „Na początku było Słowo". Ale greckie słowo logos, które znajduje się w naszym tekście, posiada o wiele szersze znaczenie. Nie oznacza ono jedynie samego «słowa», ale raczej «sens», jaki przez to słowo jest wyrażany. W tym, co określamy jako ów logos, zarówno sens, jak i słowo są ze sobą ściśle związane. Sens, jaki my wydobywamy z jakiegokolwiek wydarzenia, zawsze przewyższa jednostkowy epizod, dlatego też może być wyrażany jedynie tylko przez słowa. Jeżeli ktoś mówi: „Życzę ci wszystkiego dobrego" lub: „Wesołych świąt", to nie odnosi się wyjątkowo i serdecznie je-dynie do danej chwili, ale poprzez te słowa jest wyrażane życzenie, które wychodzi poza granice tej właśnie chwili. W ten sposób każdy jeden sens wykracza poza dany moment i poza jednostkowe wydarzenie, z okazji którego jest wyrażany. Gdy więc w czasie świąt Bożego Narodzenia słyszymy: „Dziecię nam się narodziło", wówczas myślimy o Dziecięciu leżącym w szopce, ale także o wszystkich innych dzieciach. Co więcej, wyodrębniamy Je spośród wielu innych dzieci, ponieważ nie narodziło się Ono jedynie dla swoich rodziców, ale dla nas wszystkich. Także i w ten sposób sens wydarzenia wykracza poza granice jednostkowego epizodu, poprzez który wszedł w nasze życie. Ale ten, kto dostrzega jedynie to, co dzieje się na jego oczach, tak naprawdę nie rozumie prawdziwego sensu zdarzenia, tym bardziej nie pojmuje też sensu Bożego Narodzenia ani w ogóle życia. Sens jest bowiem głębią rzeczywistości, która stanowi o jego treści. A ponieważ sens każdego jednego wydarzenia wykracza poza to, co widzimy na własne oczy, dlatego też, aby go pragnąć, potrzebujemy słowa. Jeżeli teraz powiemy, że: „Na początku był Sens", to będziemy przez te słowa rozumieli to, że na początku było Ktoś, kto nadał treść i znaczenie każdemu życiu. Taka jest głębia rzeczywistości, o której się mówi, gdy używa się słowa Bóg. I ten ostateczny sens, który nadaje treść i znaczenie każdemu innemu wydarzeniu, został przekazany światu w wydarzeniu Bożego Narodzenia.

(Wolfhart Pannenberg, Presenza di Dio – Obecność Boga)

Wigilijny stół Wigilia w pojęciu liturgicznym, jest to ostatni dzień przygotowania przed mającą nastąpić uroczystością.

W naszych polskich zwyczajach z wigilią Bożego Narodzenia kojarzy się obrzęd uroczystej wieczerzy. Dawniej Wigilia miała nieco odmienny charakter od dzisiejszej. Cały dzień zachowywano ścisły

post, a dopiero po ukazaniu się na niebie pierwszej gwiazdy - znaku wielkiej miłości i nadziei, cała rodzina zasiadała do uroczyście zastawionego stołu. Wieczerza wigilijna była zakończeniem postu adwentowego. Pokarmem symbolicznym zacieśniającym więzy miłości wzajemnej jest opłatek. Po złożeniu sobie życzeń przychodzi kolej na to, aby i ciało otrzymało swój pokarm. Sposób przygotowania potraw i ich różnorodność zależą w dużej mierze od gorliwości gospodyni. Wpływa na ogólny nastrój tej radosnej uroczystości przeżywanej tylko raz w roku. Wieczerza wigilijna jest wyrazem głębokiej treści

chrześcijańskiego życia naszego narodu. Jest to zwyczaj uświęcony długoletnią tradycją, zawierający wiele głębokich przeżyć mających za tło wydarzenia, jakie miały miejsce w Betlejem. Stół z garstką siana pod śnieżnobiałym obrusem ma przypominać uczestnikom uroczystej wieczerzy, że Stwórca, który przyszedł na świat jako Zbawiciel ludzkości, pozwolił się złożyć w żłóbku na sianie. Jest to dla wszystkich wymowna lekcja pokory. Od niepamiętnych czasów wieczerza wigilijna składała się z postnych dań. Na stół podawano ryby, potrawy z mąki, kaszy, świeżych i suszonych grzybów, owoców, warzyw, miodu i orzechów. Na potrawy wigilijne składało się to wszystko co stanowiło podstawę pożywienia codziennego. Stawiano je na stole jako dary Boże, za które składano dzięki ich Dawcy i proszono zarazem, aby ich nigdy nie zabrakło.

Wszystkim daniom wigilijnym od wieków przypisywano jakieś znaczenie: • opłatek symbolizował zgodę i jedność, a chleb - dobrobyt i początek nowego życia; • ziarno zbóż oraz wypieki z mąki miały zapewnić pomyślność w nadchodzącym roku, zboże

uznawane było za źródło życiodajnej mocy i plenności; • rybie przypisywano przede wszystkim znaczenie religijne; przypominała o chrzcie,

zmartwychwstaniu i nieśmiertelności; była też symbolem płodności i odradzania się życia; • kapustę w wieczerzy wigilijnej wiązano życiodajną siłą sprawiającą, że po zimowym uśpieniu

cała przyroda ponownie odrodzi się na wiosnę; • groch chronił przed chorobami, w połączeniu z kapustą gwarantował urodzaj; • grzyby, według wierzeń ludowych, ułatwiały nawiązanie kontaktu ze światem zmarłych; • mak był symbolem płodności; • potrawy z miodu miały zapewnić biesiadnikom przychylność sił nadprzyrodzonych; • jabłko spożyte podczas wieczerzy wigilijnej chroniło przed bólem gardła; • orzechy eliminowały ból zęba. Symbolika produktów spożywanych w Wigilię, wywodząca się z bardzo odległej przeszłości,

wynikała przede wszystkim z walki o przetrwanie. Przyrządzając potrawy na Święta Bożego Narodzenia, człowiek próbował zapewnić sobie nie tylko dostatek żywności, ale również dobrobyt i szczęście osobiste na cały nadchodzący rok. (D.E.)

GWIAZDA - Leopold Staff

Świeciła gwiazda na niebie srebrna i staroświecka. Świeciła wigilijnie, każdy ją zna od dziecka.

Zwisały z niej z wysoka długie, błyszczące promienie, a każdy promień – to było jedno świąteczne życzenie.

I przyszli – nie magowie już trochę podstarzali – lecz wiejscy kolędnicy, zwyczajni chłopcy mali.

Chwycili w garść promienie, trzymając z całej siły. I teraz w tym rzecz cała, by się życzenia spełniły.

NA WIGILIĘ Wstańcie, wstańcie państwo mili, Bóg się rodzi w każdej chwili, Złota gwiazda płonie co zaświeciła w dalekiej stronie, Pośpieszcie wszyscy do stajenki, Gdzie Bóg zrodzony z przeczystej Panienki, Aniołowie go witają gloria, gloria mu śpiewają.

PRZYJŚCIE MESJASZA - Adam Asnyk Lud czekający na swego Mesjasza Nie zwróci oczu na dziecinę małą I do biednego nie zajrzy poddasza; Mniema, że zbawcę, którego czekało Tyle pokoleń, ujrzy ziemia nasza Od razu ziemską okrytego chwałą, Jak na wojsk czele niewiernych rozprasza – Mniema, że wszystko będzie przed nim drżało. Że nawet głowy ugną się książęce, Zdając mu władzę nad światem… Więc jeśli usłyszy, że się narodził w stajence I że mędrcowie dary mu przynieśli, Pyta ze śmiechem: „Jak to? ten syn cieśli Ma rządy świata ująć w swoje ręce?”

Maleńki jest nam dany!

W zimny wieczór w mało komfortowych warunkach betlejemskiej zagrody rodzi się Niemowlę - niezwykłe, skoro gwiazda drogę do Niego wskazuje, a aniołowie wiodą pierwszych jego adoratorów - pasterzy do miejsca narodzin Małego Króla. Do ożywienia kultu Dzieciątka Jezus w XIII w. przyczynił się św. Franciszek z Asyżu. On to ze współbraćmi w skalnej grocie w Greccio 24 grudnia 1223 r. odtworzył scenerię narodzenia kruchej i bezbronnej Dzieciny i złożenia w żłóbku, dając tym samym początek nowej formie kultu, potem połączonej ze znanymi do dziś jasełkami. Pod koniec średniowiecza kult Dzieciątka Jezus ze światowego ogniska, za które uważa się klasztor karmelitanek bosych w Beaune we Francji, rozpowszechnił się już w Czechach, Holandii, Niemczech i krajach skandynawskich. Figurki Dzieciątka w okresie Bożego Narodzenia stawiane były w domach i klasztorach, kaplicach zakonnych i kościołach.

Niewątpliwie najważniejszym ośrodkiem kultu aż do XVII w. był francuski klasztor karmelitanek bosych z sanktuarium Małego Króla Łaski. Nabożeństwo do Dzieciątka Jezus zapoczątkowała siostra Małgorzata od Najświętszego Sakramentu. To do niej w 1636 r. Jezus skierował słowa: Wybrałem ciebie, abyś czciła i uczyniła dostrzegalnym w tobie moje dziecięctwo i moją niewinność, gdy leżałem w żłóbku. Pouczył również mającą szczególne nabożeństwo do Jezusa karmelitankę o sposobie uczczenia Go od momentu Wcielenia aż do dwunastego roku życia. Powstała w ten sposób Mała Koronka (różaniec z 15 paciorków) pozwala rozważać dwanaście tajemnic dziecięctwa Jezusa. Kultywowane początkowo w klasztorze francuskich karmelitanek nabożeństwo szybko zaczęło się rozszerzać po Burgundii, całej Francji i poza jej granicami, dając początek

istnieniu Arcybractwa Rodziny Dzieciątka Jezus. Ich członkowie dążą do doskonałej miłości w świecie według ducha dziecięctwa Bożego.

Po 1655 r. centrum kultu Bożej Dzieciny stała się Praga. To tu w kościele pod wezwaniem Matki Boskiej Zwycięskiej znajduje się najsłynniejsze sanktuarium Dzieciątka Jezus. Praskie Jezulatko to niewielka (ok. 50 cm) figurka wyrzeźbiona w drewnie i powleczona woskiem prawdopodobnie w połowie XVI w. przez nieznanego hiszpańskiego artystę. Postać o łagodnej, pełnej łaskawości i majestatu twarzy w lewej dłoni trzyma kulę symbolizującą świat, prawą zaś unosi w geście błogosławienia. Była własnością rodu Manrique de Lara. Kiedy Maria Manrique de Lara wyszła za mąż za czeskiego szlachcica Vratislava z Pernštejna, otrzymaną od matki figurkę zabrała do Pragi. Potem ten dar przekazała córce Poliksenie. Ona, już jako wdowa, w 1628 r. zdecydowała się ofiarować cenną figurkę karmelitom bosym z praskiego klasztoru na Malej Stranie. Prascy karmelici umiłowali Dzieciątko. Historia jednak dla zakonu i samej figurki łaskawa nie była. Wojna 30-letnia spustoszyła klasztor i kościół, figurka uległa częściowemu zniszczeniu i została porzucona. Dopiero przeniesiony w 1637 r. do zrujnowanego klasztoru o. Cyryl od Matki Bożej odnalazł ją i umieścił w kaplicy nowicjatu. Szukał też środków na jej renowację. Coraz więcej wierzących zaczęło się uciekać do Dzieciątka Jezus, szukać u Niego pomocy, a z wiarą zanoszone prośby były wysłuchiwane, czego dowodem stały się liczne dziękczynienia oraz uroczysta koronacja figurki w 1655 r. W 1741 r. Jezulatko zostało przeniesione do wspaniałego bocznego ołtarza, w którym do dnia dzisiejszego wysłuchuje tych, którzy Jego wsparcia w trudnych sprawach potrzebują. Opiekujące się figurką karmelitanki pracujące przy sanktuarium ubierają ją w zależności od okresu roku liturgicznego w jedną z ponad 70 pięknych szat-sukienek. Najpiękniejszy jest gronostajowy płaszcz nakładany na pierwszą niedzielę po Wielkanocy, kiedy przypada rocznica koronacji figurki. Szaty te, jak również liczne wota i dary ofiarowane Małemu Królowi przez wiernych z całego świata można oglądać w Muzeum Dzieciątka Jezus znajdującym się przy kościele. (Barbara Cabała)

Spotkajmy się u krzyża… Pierwsza adoracja Krzyża SMAP-u już za nami! W ubiegłą niedzielę

17 grudnia zebraliśmy się na wspólnej modlitwie, aby spotkać się z krzyżem Jezusa, tam gdzie miłość Boża osiągnęła kres. Młodzież oazowa przygotowana przez ks. Krzysztofa i ks. Jakuba grając i śpiewając umożliwiła innym przeżywanie tego spotkania w duchu zadumy. Była możliwość adoracji osobistej krzyża, poprzez jego ucałowanie. Wspólnie prosiliśmy o dobrą organizację Spotkania Młodych w Radymnie, otwarcie na Ducha Świętego oraz o godne przeżycie tego czasu, abyśmy byli dla siebie wzajemnie świadectwem. Kolejne spotkanie już za miesiąc. (E.C.)

Czego doświadczyłem podczas tej adoracji? Niemal się na nią spóźniłem i podczas pierwszej ze śpiewanych pieśni z trudem mogłem złapać oddech. Mimo tego bardzo szybko zacząłem się modlić z całego serca. Bez wielkiego wysiłku moje myśli i uczucia były skupione na Bogu. Byłem wdzięczny Bogu za tą łaskę. Czułem jak Pan Bóg rozszerza mi serce, by moja modlitwa ogarniała nie tylko mnie samego i ludzi mi bliskich, ale i tych, którzy w cierpią jakąkolwiek biedę materialną czy duchową. Było nas może niezbyt wielu, ale były i dzieci, i młodzież, i dorośli. Szczególnie poruszający był moment złożenia u stóp krzyża wszystkich swoich trosk, nadziei i radości. Ta godzinna adoracja była to dla mnie godziną doświadczenia wielkiej Bożej Miłości. Jestem bardzo wdzięczny księżom i młodzieży za zaproszenie do wspólnej modlitwy. (J.M.)

Mądrość - cenniejsza niż bogactwa Pochylmy się nad Darem Mądrości. Na kartach Pisma Świętego nazywany jest darem więcej wartym niż najdrogocenniejsze perły (por. Prz 8,11), cenniejszym niż trony i bogactwa (por. Mdr 7,8-14). Był nim obdarzony Salomon, dzięki czemu mógł rozróżniać dobro od zła wydając sprawiedliwe wyroki (por. 1 Krl 3,9.16-28). Także Józef napełniony Bożym Duchem dzięki mądrości pochodzącej od Boga potrafił wyjaśniać sny, dobrze radzić i przekonywująco przemawiać (por Rdz 40- 41,43). Czym jest ów dar? Co takiego dzieje się w sercu człowieka pod jego wpływem? Przede wszystkim dar mądrości pozwala człowiekowi widzieć ludzi, rzeczy, otaczający świat takim, jakim widzi go Bóg. Naturalnym staje się też dla niego, by każde swoje działanie odnosić do Boga i szukać takich środków w dążeniu

do zamierzonego celu, by to Bóg i Jego chwała mogły się objawić. To jest właśnie mądrość. Czasami postrzegamy rzeczy według naszego upodobania, czy sytuacji naszego serca, z miłością lub nienawiścią - to nie jest postrzeganie rzeczywistości oczyma Boga. Mądrość to dzieło Ducha Świętego w nas, abyśmy postrzegali wszystkie rzeczy oczyma Boga. Mądrość rodzi się zatem z bezpośredniej relacji z Bogiem, relacji dzieci z Ojcem. Kiedy mamy tę relację, to Duch Święty obdarza nas darem mądrości. Kiedy jesteśmy zjednoczeni z Panem, to Duch Święty jakby przekształca nasze serce i pozwala mu dostrzec całą swoją miłość i upodobanie. Mądrość jest sztuką miłowania, która sprawia, że możemy „skosztować i zobaczyć, jak dobry jest Pan”, i pozwala nam „rozsądzać wszystko” w świetle realiów zamierzonych przez Boga, by uczynić nas prawdziwie wolnymi. Dobry dobór środków do celu. Nam zaś objawił to Bóg przez Ducha. Duch przenika wszystko, nawet głębokości Boga samego. Dar mądrości jest trwaniem przy Sercu Boga i patrzeniem w tym samym kierunku. Choć dotyczy on władzy rozumu, to jednak bardziej jest związany z miłością niż z samym rozumem ludzkim. Pragnie on przebywać z Bogiem i nasycać się Jego obecnością. Nie oznacza to tylko „zamykania się w kościele”, ale przez dar mądrości potrafi odnajdować ślady Boga w otaczającym go świecie. Dar ten pozwala człowiekowi dobierać najlepsze metody i środki dla zrealizowania określonego celu. Zawsze to działanie jest zgodne z Bożym Prawem. Jak działa Bóg? Duch Święty czyni więc chrześcijanina "mądrym". Nie oznacza to jednak, aby miał on odpowiedź na wszystko, że wszystko wie, ale w tym sensie, że "wie o Bogu", wie jak działa Bóg, wie kiedy dana rzecz jest od Boga, a kiedy nie jest od Boga, zna tę mądrość, jaką Bóg napełnia nasze serca. Serce człowieka ma smak i zapach Boga. Jakże to ważne, aby w naszych wspólnotach byli tacy chrześcijanie! Wszystko w nich mówi o Bogu i staje się pięknym i żywym znakiem Jego obecności i Jego miłości. Jest to coś, czego nie możemy zorganizować na prędce, nie możemy wytworzyć sami własnymi siłami: jest to dar, jakim obdarowuje Bóg tych, którzy stają się posłuszni Jego Duchowi. (www.sluzebniczki.pl)

OGŁOSZENIA PARAFIALNE – IV NIEDZIELA ADWENTU - WIGILIA

1. Dzisiaj Wigilia Bożego Narodzenia. Nie będzie Mszy św. o godz. 16.00. Niedziela ta jest dniem oczekiwania na uroczystość Narodzenia Pańskiego. Wieczorem zasiądziemy do wigilijnej wieczerzy. O godz. 24.00 zapraszamy na PASTERKĘ.

2. Dzisiaj Msza św. o godz. 11.30 w intencji rejonów VII i VIII. 3. W poniedziałek Uroczystość Narodzenia Pańskiego. Msze św. o godz. 8.00; 10.00 i 11.30.

Nie będzie Mszy św. popołudniowej. 4. We wtorek, drugi dzień Świąt Bożego Narodzenia - Święto św. Szczepana. Msze św. o godz. 8.00;

10.00 i 11.30. Nie będzie Mszy św. popołudniowej. 5. W środę Święto św. Jana Apostoła i Ewangelisty 6. W czwartek Święto Świętych Młodzianków. 7. W czwartek cotygodniowa adoracja Najświętszego Sakramentu od godz. 15.00. Nabożeństwo

przez wstawiennictwo św. Jana Pawła II, zapraszamy. 8. W przyszłą niedzielę, 31 grudnia zakończenie Roku Pańskiego 2017. Msze św. o godz. 8.00;

10.00 i 11.30. Podczas każdej Mszy św. będziemy dziękować Panu Bogu za kończący się rok 2017. Nie będzie Mszy św. popołudniowej.

9. Dziękujemy parafianom za sprzątanie kościoła. Prosimy do sprzątania w SOBOTĘ na godz. 8.00 mieszkańców os. Jagiełły blok nr 11.

10. Serdecznie dziękujemy Księżom, P. Ali, Paniom ze Świetlicy Parafialnej, P. Kościelnemu, Panom: Janowi, Henrykowi i Arturowi za wykonanie szopki, oraz młodzieży za dekorację choinek.

11. Od środy księża rozpoczną wizytę duszpasterską w naszej parafii. Ze względu na Spotkanie Młodych, które odbędzie się w Radymnie w dniach od 23 do 25 marca 2018 r. i ze względu na małą liczbę zadeklarowanych rodzin, które przyjmą młodzież do swoich domów, księża odwiedzą wszystkich parafian prosząc o otwarcie Waszych domów na przyjęcie młodzieży. Wizyta w tym tygodniu w dniach od środy do soboty początek od godz. 8.30.

We środę 27 grudnia (rejon 4): Jeden ksiądz rozpocznie od mieszkańców ul. Rybackiej, później

Plażowej, Zasanie, od mostu ul. Budowlanych numery nieparzyste, ul. Piaskowa,

cd. ul. Budowlanych numery nieparzyste do nru 1. Drugi ksiądz rozpocznie od mostu

ul. Budowalnych numery parzyste do nru 20, później ul. Zielona i cd. nry parzyste ul. Budowalnej.

W czwartek 28 grudnia (rejon 1): Jeden ksiądz rozpocznie ulice: Dolna od nru 1, a później

ul. Lwowska nry nieparzyste od nru 11 do torów. Drugi ksiądz rozpocznie ul. Lwowska

nry parzyste od ronda do torów, a później ul. Młynarska,

W piątek 29 grudnia (rejon 3 bez bloku 11a): Jeden ksiądz rozpocznie ul. Złota Góra numery

nieparzyste od nru 9. Drugi ksiądz rozpocznie ul. Złota Góra numery parzyste od nru 2.

W sobotę 30 grudnia (rejon 3): Jeden ksiądz – ul. Złota Góra blok 11a.

Drugi ksiądz ul. Tysiąclecia.

INTENCJE MSZY ŚW. 24/12 - 31/12/2017

24/12/2017 IV Niedziela Adwentu WIGILIA

06:00 Za Parafian; 10:00 1. Za + ADAMA Muszaka; 2. Za ++ rodziców JÓZEFĘ I STANISŁAWA

11:30 Za rejon VII i VIII

25/12/2017 Poniedziałek BOŻE NARODZENIE 24:00 PASTERKA

08:00 Za Parafian; 10:00 Za + KAZIMIERZA Nowakowskiego

11:30 Za + ADAMA Muszaka

26/12/2017 Wtorek ŚW. SZCZEPANA

08:00 Za + KRYSTYNĘ Ćwik w 3 r. śmierci; 10:00 Za + STEFANA Bałycza w 2 r. śmierci

11:30 O zdrowie i potrzebne łaski w dniu imienin dla ks. Szczepana

27/12/2017 Środa ŚWIĘTO ŚW. JANA

06:30 1. Za + MICHALINĘ; 2. Za + STEFANA Walec – (sąsiedzi); 3. Za + JÓZEFĘ Czekierda – (Helena)

17:00 Za + MAŁGORZATĘ w 6 rocznicę śmierci

28/12/2017 Czwartek ŚWIĘTO ŚW. MŁODZIANKÓW

06:30 1. Za + STEFANA; 2. Za + STEFANA Walec – (sąsiedzi); 3. Za + JÓZEFĘ Czekierda – (Mateusz)

17:00 Za + ANNĘ Frączek w 3 rocznicę śmierci

29/12/2017 Piątek

06:30 1. Za + IRENĘ Gliniany – (siostry z róży); 2. Za + STEFANA Walec – (rodzina Wytrykusz);

3. Za + JÓZEFĘ Czekierda – (brat Jan)

17:00 Za ++ ZOFIĘ, WOJCIECHA i ZBIGNIEWA

30/12/2017 Sobota

06:30 1. Za ++ LUDWIKĘ i ANTONIEGO; 2. Za + STEFANA Walec – (ARS MEDICA);

3. Za + ZBIGNIEWA Franusa – (żona)

17:00 Za ++ MARIANA i HENRYKA Chomik

31/12/2017 II Niedziela ŚWIETO ŚW. RODZINY: JEZUSA, MARYI I JÓZEFA - ZAKOŃCZENIE ROKU

08:00

11:30

Za Parafian; 10:00 Za + ZBIGNIEWA Franusa – (żona)

DZIĘKCZYNNA za miniony ROK PAŃSKI 2017

Gazetka parafialna wydawana staraniem Diakonii Ewangelizacyjnej działającej w parafii.

Zapraszamy do współpracy. Kontakt z redakcją: wnaszejparafii@gmail.com