Wrzesień, Nr 09 /2014 (151) Informator · We wrześniu ważnym dla naszej Parafii wydarze-niem,...

Informator parafialny

Wrzesień, Nr 09 /2014 (151)

Parafii Ewangelicko-Augsburskiej w Słupsku

Bądź mocny i mężny, nie bój się i nie lękaj się!

1 Krn 22,13

Parafia Ewangelicko-Augsburska w Słupsku ul. Krzywa 1, 76-200 Słupsk

Kontakt: [email protected]

tel.: 00 48 (0) 59 842 25 77

Nr konta: PL 14 1500 1692 1216 9004 6889 0000

IBAN: KRDBPLPW

Duchowny:

Proboszcz: ks. Wojciech Froehlich

e-mail: [email protected]

tel. (0) 59 842 25 77, kom. 605 556 749

Adresy kościołów i kaplic:

Kościół Świętego Krzyża: Słupsk ul. Słowackiego 40

Kaplica w Lęborku: Lębork, ul. I Armii Wojska Polskiego 47

Kaplica w Główczycach: Główczyce, ul. Kościuszki 9

Kaplica Gardna Wielka: Gardna Wielka, ul. Pomorska 2

Strony internetowe:

www.slupsk.luteranie.pl • www.luteranie.pl

Informator Parafialny, Nr 9 (151) 2014 3

Słowo od Duszpasterza

Wojciech Froehlich Proboszcz Parafii

w Słupsku


Drodzy Parafianie!

Witam wszystkich po waka-

cjach. Mam nadzieję, że wszy-

scy wypoczęli i z nowymi siła-

mi i motywacjami powracają

do codziennych zajęć. O para-

fialnych aktywnościach prze-

czytacie w dziale „O tym co za

nami”. Powoli nasze parafialne

życie nabiera tempa. Rozpoczę-

liśmy rok szkolny. W naszym

punkcie katechetycznym zare-

jestrowanych jest 23 dzieci w 9

grupach wiekowych. Stało się

to możliwe dzięki nowemu roz-

porządzeniu Ministra Edukacji,

które nie stawia już ograniczeń

ilościowych dla grup w punk-

tach katechetycznych. Od 14

września wznawiamy także

zajęcia Szkółki Niedzielnej dla

dzieci, która odbywać się bę-

dzie zawsze podczas nabożeń-

stwa w odświeżonej salce w

kościele. W tym miejscu bardzo

dziękuję Panu Zygmuntowi

Mizielińskiemu za wykonaną

pracę. We wrześniu ważnym

dla naszej Parafii wydarze-

niem, choć nie odbywającym

się u nas, będzie ordynacja na

duchownego naszego Kościoła

mgr. teologii Oskara Wilda,

który swoją służbę pełni obec-

nie w Parafii EA w Ustroniu.

Razem z Oskarem i jego rodzi-

ną łączymy się w modlitwie i

prosimy Boga o błogosławień-

stwo dla jego służby w Kościele

Jezusa Chrystusa.

4 Informator Parafialny, Nr 9 (151) 2014


I ty możesz dodać otu-

chy prześladowanym

chrześcijanom.

„O, spójrz! Jaka piękna kartka”

– woła pięcioletnia Cristina. Jej

najstarsza siostra dziwi się: „Ci

ludzie w ogóle nas nie znają a

troszczą się o nas.”

Od 6 miesięcy nieustannie na-

pływają listy. Cristina sprawiła

sobie skrzynię skarbów, w któ-

rej przechowuje te wszystkie

drogocenne kartki. Jej siostra

opowiada: „Czasami szukam

Cristiny wszędzie i znajduję ją

gdzieś schowaną. Ogląda i po-

dziwia te kartki przyciskając je

do serca.” W czerwcu 2011 r.

Cristina idąc ze swoim bratem

i rodzicami do kościoła stała

się ofiarą zamachu. Dziewczyn-

ka została ciężko ranna w ra-

Niestety w ostatnim czasie

przyszło mi także pożegnać

dwie nasze parafianki, i tak 27

sierpnia w Wolini pożegnali-

śmy śp. Erikę Szreder (zm. 25

sierpnia w wieku 83 lat) a 4

września na miejsce spoczyn-

ku odprowadziliśmy Verę Le-

wandowską (zm. 30 sierpnia

w wieku 91 lat). Z tymi, któ-

rzy przeżywają żałobę po

śmierci bliskich łączymy się

także w modlitwie i prosimy

Boga o pocieszenie dla nich.

Niestety, cały czas docho-

dzą do nas przerażające donie-

sienia z krajów ogarniętych woj-

ną. Szczególnie bolesne są rela-

cje z miejsc gdzie za wiarę w

Chrystusa śmierć ponoszą nasze

siostry i bracia w wierze. Nie

ustawajmy w modlitwie o pokój,

którego tak bardzo brak na

świecie.

Wasz Duszpasterz

Skrzynia skarbów Cristiny


O prześladowanych chrzescijanach

mię i była jedyną osobą, która

przeżyła ten atak. Jeszcze dzi-

siaj rodzina Cristiny jest za-

straszana i nakłaniana do

opuszczenia regionu, w którym

żyje. Pracownicy Open Doors –

międzynarodowej organizacji

działającej na rzecz prześlado-

wanych chrześcijan – regular-

nie odwiedzają małą Cristinę i

jej najbliższych, którzy mówią

zaskoczeni: „Jest wielu ludzi,

którzy nas kochają a my tego

nie wiedzieliśmy. To wspaniale

mieć tak wielką rodzinę, która

się za nas modli.”

Osobisty list z paroma ciepłymi

słowami otrzymany w trud-

nym czasie może dać niesamo-

witą zachętę. Taki akt pokazuje

prześladowanym chrześcija-

nom z różnych krajów, że nie

są oni zapomniani, nie są pozo-

stawieni sami sobie w swoim

cierpieniu, że są ważni dla in-

nych członków Kościoła Jezusa

Chrystusa na tyle, by o nich

pamiętać w modlitwie, by na-

pisać parę słów lub pomóc w

inny możliwy sposób.

Jeżeli chcesz w ten sposób do-

dać otuchy naszym prześlado-

wanym siostrom i braciom od-

wiedź stronę internetową

Open Doors Polska

www.opendoors.pl i wejdź w

zakładkę „Bądź aktywny”, a

później „Akcja pisania”.

Tłumaczenie z j. niemieckiego

Dagmara Grajczak

http://www.opendoors.pl/


Poezja

Piórem

...

Poszedł w świat pełen zapału, wiary w swoje możliwości Pełen optymizmu, którym pewnie mógłby obdzielić wielu ludzi wokół siebie Poszedł w pogoni za swoim szczęściem Które miał na wyciągnięcie dłoni, gdyby tylko chciał je zauważyć Poszedł, bo chciał być kimś… Marzył o samodzielności, rozgłosie, byciu na topie… Marzył o tym, by po prostu było inaczej… Poszedł wyposażony, zamożny, światowy Poszedł, by świat zobaczył, kim on jest Poszedł, by sam przekonać się, kim jest… A może w ogóle o tym nie myślał… Poszedł, by żyć chwilą, by korzystać z życia By gromadzić ludzi wokół siebie Poszedł, by złapać w końcu oddech By być daleki od zasad, barier, nakazów i zakazów… Poszedł, by w końcu sam i tylko sam decydować o swoim życiu Poszedł, by je zrealizować By w końcu ziścić marzenia. A Ojciec ze smutkiem w oczach pozwolił synowi na samodzielność… Wszak ma wolną wolę… Wracał ze złamanymi skrzydłami, niepewnie, powoli Wracał przepełniony smutkiem Rozpamiętując to, co zrobił ze swoim życiem Wracał nie pachnący drogą wodą kolońską Głodny, brudny, upokorzony Wracał, bo już chyba nie mogło być gorzej Wracał, bo takim nikt go już nie chciał Wracał, bo nie był już znany, światowy, na topie Wracał, bo nie miał już nic Wracał, bo na świecie, który był jego marzeniem Nie znalazł prawdziwej miłości, troski drugiej osoby, pokoju Wracał, bo nigdzie nie czuł się już bezpieczny Wracał, bo cóż mógł stracić? Wracał, bo gdzieś głęboko w jego pamięci tliły się jeszcze wspomnienia Migawki z dzieciństwa, gdy był kochany, ważny dla kogoś Gdy miał ciepłe miejsce zwane domem

Justyn

a Min

kina


Poezja

I Ojca pozwalającego mu spełnić życie po swojemu Kiedy wychodził z domu miał wielkie marzenia Kiedy wracał – jedyną jego nadzieją było stać się sługą w domu ojca Kiedy wychodził marzył o karierze, bogactwie, pięknym domu i sporto-wym samochodzie Kobiecie na każdą okazję, zabawie, śmiechu, byciu kimś… Kiedy wracał, marzył, by odbudować relację z ojcem… Jakże zmieniła się perspektywa... Jakże nisko musiał upaść, by zobaczyć gotowe do przytulenia ramiona ojca... Jakże wiele musiał przejść zranień, by pozwolić ojcu na przygotowanie wielkiej uczty... Kiedy wychodzisz, by realizować swoje życie, czym się kierujesz? Kiedy opuszczasz dom Ojca, jakie myśli masz o Nim? Co dla ciebie jest w życiu ważne? Dlaczego odchodzisz? Wiedz, że On jest Ojcem, który nie zabarykaduje drzwi Tylko po to, byś nie odszedł… Nie będzie cię trzymać na siłę, bo Jego dzieci mają wolną wolę… On ci pozwoli na odejście Ale z tęsknotą będzie czekał na ciebie przy oknie… Pytanie, czy dopiero, gdy świat cię upokorzy Zobaczysz, co w życiu naprawdę jest wartością? Pytanie, czy zdążysz wrócić? Czy przeżyjesz radość Ojca biegnącego na spotkanie swojego ukocha-nego dziecka? Kiedy umiera człowiek, boi się Gdy nigdy nie wrócił do Domu… A TY WRÓCIŁEŚ DO DOMU?


Kącik dla Dzieci

W Dolinie Charis zagrzmiały bębny. To wiewiórki bębniły na bębnach z żołędzi. Motyle utworzyły kolorową tęczę ze swoich skrzydeł, a słowik do wystukiwanego rytmu wyśpie-wywał swe trele. Zielone żabki zagrały fanfary. Pośrodku stał Hiacynt. Miał podarte ubranie, był wychudły, ale jego twarz promieniała radością. Piwonia przyfrunęła na jego powitanie. Serdecznie go wyściskała i wręczyła mu kielich nektaru.

- Kim on jest? – Zastanawiały się stworzenia.

- To jest Hiacynt – Powiedziała Piwonia – Dwa lata temu Stwórca dał mu specjalne zada-nie i udało mu się go wykonać.

- Ale o jakie zadanie chodzi? – Pytały zaciekawione stworze-nia.

- Hiacynt miał odwiedzić jak

najwięcej łąk i lasów, aby opo-wiadać zwierzętom o Stwórcy. A gdy spotkał człowieka, miał usiąść na jego ramieniu i szep-tać mu do ucha to co Stwórca chciał tej osobie przekazać. Zdarzało się, że był głodny, a jego ubranie się podarło, lecz radość z wykonywanego zada-nia przewyższała wszystko in-ne.

Kiedy Piwonia skończyła mó-wić Stworzenia usiadły wokół Hiacyntu ciekawe co ma do opowiedzenia. Hiacynt opowia-dał o tym, jak rozmawiał z pta-kami, niedźwiedziami, mrów-kami czy jeleniami.

- Wszystkie zwierzęta bardzo chętnie mnie słuchały i z rado-ścią przyjmowały słowa Stwór-cy. Niestety ludzie nie zawsze chcieli tego słuchać. Ludzie ma-ją twardsze serca, ale jeżeli otworzą je na głos Stwórcy,

Opowiadania z Doliny Charis

Cz. 26: Misjonarz

Ewa Olencka teolog


Kącik dla Dzieci

wtedy On zaczyna je przemie-niać. Ludzie często myślą, że to oni sami mają się zmieniać aby podobać się, a tak naprawdę Stwórca chce od nich tylko szczerego i otwartego serca do którego mógłby przemawiać swoim głosem. Człowiek który słucha tego głosu, z miłości do Boga, sam zaczyna się zmie-niać. I to jest największy i naj-radośniejszy cud jaki możemy oglądać.

Stworzenia jeszcze długo mo-gły słuchać opowieści Hiacyn-ta. Kładąc się spać wszyscy byli przekonani o jednym:

„Jak miłe są na górach nogi tego, który zwiastuje radosną wieść, który ogłasza pokój, który zwiastuje dobro, który ogłasza zbawienie, który mó-wi do Syjonu: twój Bóg jest Królem.”

Iz 52,7

Grupa dzieci na rysunku właśnie otrzymała list od Hiacynta. Jak myślisz, co tam jest napisane? Zastanów się, a potem pokoloruj obrazek :)


Humor z Befką

H

um

or z

Befką

Zeb

rał i op

racow

ał xwf

Tematem szkółki niedzielnej była historia Eliasza i

proroków Baala. Katecheta opowiada: „Tak więc

Eliasz zbudował ołtarz, położył na nim drwa, po-

ćwiartował ofiarę i położył ją na ołtarzu. Później

rozkazał aby cały ołtarz oblano wodą. Jak myślicie

dlaczego to zrobił?” - zapytał dzieci nauczyciel.

Jedna dziewczynka zgłasza się i mówi: „No, żeby

zrobić sos pieczeniowy.”

Nauczycielka sprawdza zadanie domowe pewnego

ucznia i pyta go: „Jak to się stało, że masz w zada-

niu tyle błędów?” „To wina mamy!” „Jak to, poma-

gała ci w odrobieniu tego zadania?” „No właśnie, że

nie.”

Dwie małe dziewczynki podczas przeglądania

książki z historiami biblijnymi natrafiają na obraz

Marii i Dzieciątka Jezus. „Popatrz, Jezus i jego ma-

ma”, mówi starsza. „A gdzie jest jego tata?” chce

wiedzieć młodsza. „On na pewno robił zdjęcie.”

Na dworcu pewien młody, uprzejmy mężczyzna

pomaga starszemu księdzu nieść walizkę. „Bardzo

dziękuję za pomoc! Czy Pan pali papierosy?” „Tak!”

odpowiada młodzieniec ochoczo. „Tak myślałem.

Brakowało Panu tchu. Powinien Pan to rzucić.”


Polecamy

Polecamy

W przededniu dekady reformacji, pragnę Was wszystkich zachęcić do lektury programowych i podstawowych pism Marcina Lutra, które zawarte są w książce dr. Jerzego Sojki „Czytanie Reformatora”.

Książka zawiera w sobie pro-gram reformy Kościoła, chrze-ścijańskiego działania i naukę wiary. Treść przybliża proble-my związane z walką o wiarę oraz człowieka. Autor porusza ważne wątki historyczne, któ-re również wpłynęły na dzia-łanie Marcina Lutra i nie tylko.

Mimo tak odległego czasu - początków reformacji - warto dowiedzieć się czegoś nowego o epoce, historii i teologii, któ-rych wpływ na świat do dziś jest bardzo znaczący.

Znając wasze oczekiwania, pytania, problemy oraz zainte-resowanie tym okresem histo-rii, postanowiłem zachęcić was do kupna powyższej pozy-cji, którą warto posiadać na swojej półce.

Mam cichą nadzieję, że książka ta posłuży nam nie tylko do dalszych dyskusji na temat samej reformacji, ale sprowo-kuje nas do głębszego zastano-wienia się nad sensem czyta-nia Słowa Bożego.

Ks. Sebastian Olencki


Kobiety w Biblii

Ewa - pierwsza kobieta

W 1 Mż 1,26-28 czytamy o tym, jak Bóg stworzył człowieka na swój obraz i na swoje podo-bieństwo. Bóg daje człowieko-wi konkretne zadanie – pano-wanie nad całym stworzeniem. Człowiek, którego stworzył Bóg składa się z dwóch ele-mentów: z mężczyzny i kobie-ty. Jako dwoje tworzą jedno. Bóg pobłogosławił pierwszej parze mówiąc do nich: „Rozradzajcie się i rozmnażaj-cie, napełniajcie ziemię, i czyń-cie ją sobie poddaną.” Lecz za-nim Bóg uczynił kobietę męż-czyzna był sam. Pomimo tego, że został ulepiony w misterny sposób przez samego Stwórcę, czuł, że czegoś mu brakuje. Jak czytamy w 1 Mż 18,2 Bóg za-uważył, że niedobrze jest czło-wiekowi, kiedy jest sam. Posta-nowił więc uczynić mu odpo-wiednią pomoc. W języku he-

brajskim słowo pomoc, pomoc-nik oznacza wsparcie i towa-rzyszenie. Często odnosi się ono do Boga, który jest wspar-ciem i towarzyszeniem dla swojego ludu. Rabini żydowscy w swoim komentarzu idą dalej. Piszą, że dosłownie jest tu mo-wa o „pomocy na przeciw nie-go.” Co znaczy, że jeżeli męż-czyzna jest tego wart, to kobie-ta będzie mu pomocą, a jeżeli nie, to będzie ona przeciw nie-mu. Wracając do naszej histo-rii. Bóg zesłał na mężczyznę głęboki sen. Wyjął jedno z jego żeber i ukształtował z niego kobietę. Dlaczego Bóg uczynił kobietę z żebra, a nie z innej części ciała? Gdyż w początko-wym Bożym zamyśle mężczy-zna i kobieta mieli być sobie równi. Mieli stać obok siebie i tworzyć jedno, żadne z nich nie miało wynosić się nad drugie.

Ewa Olencka Teolog


Kobiety w Biblii

Mieli być dla siebie nawzajem pomocą i wsparciem. Niestety druga cześć tej historii dra-stycznie to zmieniła. Gdy męż-czyzna zobaczył kobietę był nią wprost zachwycony i tak powiedział: „Ta dopiero jest kością z kości moich ciałem z ciała mojego.” I nazwał kobietę mężatką, gdyż z męża została wzięta. W języku hebrajskim padają tu słowa: isz (mężczyzna) i iszah (kobieta).

W 1 Mż 2,24 poznajemy pierw-szą definicję małżeństwa: „Dlatego opuści mąż ojca swe-go i matkę swoją i złączy się z żoną swoją i staną się jednym ciałem.” Małżeństwo polega na połączeniu dwóch osób w jed-no. Nie teścia, teściowej, żony i męża, lecz tylko żony i męża. Wiadomo, rodzina powinna być nadal ważna, ale to już nie ona decyduje o ich życiu. Mał-żeństwo to czas, kiedy dwoje ludzi buduje coś własnego, osobnego i staje się w tym jed-nym. Rabini żydowscy dodają w tym miejscu, że stać się jed-nym można wtedy, gdy dwoje staje się: jednym sercem, jed-nym umysłem i jedną duszą i skieruję wszystkie swe siły ku służbie Bogu.

Adam i Ewa byli nadzy, lecz nie wstydzili się, gdyż byli czyści i niewinni. Dzisiaj ludzie są za-wstydzeni swoją nagością, gdyż wiąże się ona z pożąda-niem. Natomiast, jak mówią rabini żydowscy, dla pierw-szych ludzi fizyczne obcowanie było tak samo niewinne jak dla nas jedzenie i picie. To grzech spowodował, że to co było dla małżonków najpiękniejsze, stało się czymś wstydliwym, a nie raz nawet wulgarnym. Czymś co może przynieść ból i cierpienie.

W 1Mż 3,1-6 jest opisana hi-storia kuszenia Ewy. Wąż jest przedstawiony jako zwierzę, które było chytrzejsze od wszystkich innych stworzeń. Podchodzi on do kobiety i po-daje w wątpliwość słowa sa-mego Boga. „ Czy rzeczywiście Bóg powiedział…?” – pyta wąż – „czy nie ze wszystkich drzew ogrodu wolno wam jeść?” Ko-bieta tłumaczy wężowi, że z drzewa, które stoi w środku ogrodu nie wolno ani jeść, ani się go dotykać, aby nie umarli. Wąż wyciąga tu swoją podsta-wową broń – kłamstwo. Mówi do kobiety: „na pewno nie umrzecie.” Człowiek może uwierzyć szatanowi, gdyż pew-


Kobiety w Biblii

ne konsekwencje są nie raz odsunięte w czasie. Lecz gdy Bóg przestrzega nas przed pewnymi konsekwencjami, to prędzej czy później nas dopad-ną.

Idąc dalej wąż zmienia bieg rozmowy, odchodzi od Bożego słowa i skupia się na pragnie-niach człowieka. Nie mówi już „Bóg powiedział…”, ale „Bóg wie…” Kobieta nie jest już sku-piona na Bogu, lecz na samej sobie. Wąż oferuje kobiecie poznanie, czyli że: otworzą się jej oczy, będzie razem z mężem jak Bóg, będzie znała dobro i zło. Wąż nie mówi nic o sobie i o swoich korzyściach, mówi tylko o korzyściach kobiety, pomijając jej straty. Kobieta przestała szukać rady u Boga, przestała szukać rady u męża, przestała się patrzeć na dobre i zdrowa owoce, które mogła jeść do tej pory, przestała na-wet rozmawiać z wężem. Jego zadanie zostało już wykonane. Ewa spostrzegła, że owoce są dobre do jedzenia, miłe dla oczu i godne pożądania do zdo-bycia mądrości. Skoro pragnę-ła mądrości mogła poprosić o nią Boga, tak jak uczynił to Sa-lomon. Postanowiła jednak pójść na skróty, co nam lu-

dziom niestety często się zda-rza. Zerwała owoc i jadła.

A gdzie wtedy był Adam? – Stał obok niej. Adam stał obok Ewy, kiedy ta była kuszona przez węża, stał obok, gdy zrywała owoc, stał obok, kiedy zaczy-nała go jeść, a jednak nie zrobił nic, aby powstrzymać swoją żonę przed śmiercią. W historii chrześcijaństwa to kobieta by-ła nie raz oskarżona o pierw-szy grzech, ale czy cokolwiek usprawiedliwia bierność jej męża? Jak czytamy w 1Mż 3,6 „Dała też mężowi swemu, któ-ry był z nią i on też jadł.” Ko-bieta w żaden sposób nie mu-siała przekonywać swojego męża, wystarczyło, że podała mu owoc. W konsekwencji grzechu poczuli się nadzy. Jak mówią żydowscy rabini: czło-wiek nie musi się wstydzić swojego ciała tak długo, jak długo służy ono Bogu. Jeśli jed-nak zrobi coś niewłaściwego odczuwa wstyd i stara się to ukryć. Adam i Ewa upletli prze-paski z gałązek figowych i się schowali. Do tej pory odgłos Bożych kroków sprawiał im radość jednak tym razem od-czuli wstyd i strach.

Co się dzieje dalej? W konfron-


Kobiety w Biblii

tacji ze świętym Bogiem jeden zwala winę na drugiego. Męż-czyzna o wszystko obwinia kobietę: to ona mi dała ten owoc, to ona. Adam mówił to tak jakby sam nie miał prawa do podejmowania własnych decyzji - wszyscy są winni, tylko nie ja. Kobieta idzie za przykładem męża i zrzuca całą winę węża, a wąż nie miał już na kogo zrzucić. Czy ktokol-wiek w tym fragmencie prze-prasza? – Nikt. Czy ktokolwiek poczuwa się do winy? – Nikt. Jak nie ma skruchy, nie może być przebaczenia. Bóg wymie-rza karę dla węża, kobiety i mężczyzny. Wąż zostaje prze-klęty i traci nogi, kobieta od tej pory w bólach będzie rodzić swoje dzieci oraz będzie podle-gła mężczyźnie. Natomiast mężczyzna w trudzie i mozole

żywić się będzie po wszystkie dni. Bóg uczynił dla Adama i Ewy odzienie ze skóry i wy-gnał ich z raju.

Czego możemy nauczyć się od Ewy?

1. Bóg uczynił kobietę, aby była odpowiednim wsparciem i pomocą dla mężczyzny.

2. Nie wdawaj się w dysku-sję z szatanem, jeżeli zaczyna cię kusić – uciekaj.

3. Zawsze zadawaj sobie pytanie: czy moje pragnienia i dążenia są zgodne z wolą Bo-żą?

4. Unikaj zwalania winy na innych, jeżeli zrobiłeś coś złe-go, to miej cywilną odwagę przeprosić.

www.warto.cme.org.pl


Listy do Koryntian cz. 8

„Niechaj nikt samego siebie nie oszukuje; jeśli komuś z was się

wydaje, że jest na tym świecie mądry, niech się stanie głupim, aby się stać mądrym. Albowiem

mądrość tego świata jest u Boga

głupstwem. Napisano bowiem:

On chwyta mądrych w ich wła-snej chytrości; i znowu: Pan zna

myśli mędrców, że są marne. A

zatem niechaj nikt z ludzi się nie chlubi; wszystko bowiem jest

wasze, czy Paweł, czy Apollos,

czy Kefas, czy świat, czy życie,

czy śmierć, czy teraźniejszość, czy przyszłość, wszystko jest wasze, wyście zaś Chrystusowi, a Chrystus Boży”

1 Kor. 3,18-23

Takimi słowami Apostoł Paweł kończy trzeci rozdział swego Pierwszego Listu do Koryntian.

Mądrość, na którą powoływali

się i do której odwoływali się niektórzy spośród Koryntian, była mądrością pozorną, prze-mijającą, mądrością tego świa-ta. „To świecka mądrość skła-nia Koryntian do szacowania i oceniania różnych nauczy-cieli i przełożonych. To duma ludzkiego umysłu wciąga ich do krytykowania sposobu przekazania poselstwa, po-prawności wymowy, kieruje ich uwagę raczej na subtelno-ści argumentacji czy kwieci-ste słowa, aniżeli na treść te-go poselstwa” – napisał Wil-liam Barclay, zwracając rów-nież uwagę na fakt, że ta inte-lektualna duma zawsze ma dwie szczególne cechy. Po pierwsze – zawsze jest skłonna do polemiki. Nie może milczeć i przyjmować, zawsze chce mó-wić i krytykować. Nie znosi opinii przeciwstawnych i za

Ks. Andrzej Komraus

Od Genesis do Apokalipsy


wszelką cenę chce dowieść własnych racji. Nigdy nie jest na tyle skromna, aby się czegoś nauczyć, ale zawsze chce wszystkich pouczać. Po drugie – wyróżnia się ekskluzywi-zmem. Nie dopuszcza myśli, aby zająć miejsce wśród in-nych, ale na innych patrzy z góry, uważa się za coś lepszego od reszty. Wszyscy nie zgadza-jący się z jej stanowiskiem nig-dy nie mogą mieć racji. Duma intelektualna nie dopuszcza możliwości własnych błędów czy pomyłek, wierzy w swą nieomylność, a więc w rezulta-cie bardziej dzieli ludzi, niż ich ze sobą łączy.

Niestety, nie można uczyć tego, kto uważa, że już wszystko wie. Bardzo często w oparciu o mądrość ludzką, bardzo nie-trwałą i przemijającą, buduje się nowe teorie religijne, teolo-giczne, zgrabnie pomijając albo wręcz kwestionując pewne zasadnicze prawdy biblijne.

Przed ludźmi, hołdującymi ta-kiej mądrości, przestrzegał Apostoł Paweł Koryntian. Pro-blem dotyczył jednak nie tylko Koryntu, pojawił się również w innych zborach. Dlatego w Li-ście do Galacjan Paweł zapisał

gorzkie słowa: „Dziwię się, że tak prędko dajecie się od-wieść od Tego, który was po-wołał w łasce Chrystusowej, do innej ewangelii, chociaż innej nie ma; są tylko pewni ludzie, którzy was niepokoją i chcą przekręcić ewangelię Chrystusową. Ale choćbyśmy nawet my albo anioł z nieba zwiastował wam ewangelię odmienną od tej, którą my-śmy wam zwiastowali, niech będzie przeklęty! Jak powie-dzieliśmy przedtem, tak i te-raz znowu mówię: Jeśli wam ktoś zwiastuje ewangelię od-mienną od tej, którą przyjęli-ście, niech będzie przeklęty! A teraz, czy chcę ludzi sobie zjednać, czy Boga? Albo czy staram się przypodobać lu-dziom? Bo gdybym nadal lu-dziom chciał się przypodo-bać, nie byłbym sługą Chry-stusowym” (Gal. 1:6-10).

Smutne, że również w naszych czasach występują takie same problemy. Stale napotykamy ludzi wiecznie niezadowolo-nych, wywyższających się nad innych i wszystko i wszystkich krytykujących. Bardzo często też odkrywamy próby rozpo-wszechniania w środowisku chrześcijańskim mądrości in-



nych niż prosta prawda Ewan-gelii.

Zawarte w Pierwszym Liście do Koryntian przestrogi zacho-wały swoją aktualność. Przyj-rzyjmy się więc wywodom Apostoła, który sięga do cyta-tów z ksiąg starotestamento-wych. Najpierw odwołuje się do Księgi Hioba, przytaczając fragment rozdziału piątego: [Bóg] „Wniwecz obraca kno-wania chytrych, tak że ich ręce nie wykonują tego, co zamierzają. Usidla mądrych w ich własnej chytrości, tak że plan przewrotnych szybko upada. We dnie wpadają w ciemność, a w południe maca-ją jak w nocy” (Hiob 5:12-14). Warto przy okazji zauważyć, że jest to jeden z nielicznych cyta-tów z tej księgi, jakie znaleźć można w Nowym Testamencie. Drugi cytat pochodzi z Księgi Psalmów, z Psalmu 94: „Pan zna myśli ludzi, bo są marno-ścią” (Ps. 94:11).

Uważanie się za mądrego jest w gruncie rzeczy oszukiwa-niem samego siebie. „Rzeczywistą, Bożą mądrość można zdobyć tylko za cenę stania się głupim w oczach świata – pisze Werner de Bo-

or. – Ten świat i świat Boży leżą na przeciwległych biegu-nach. Co w Bożym świecie jest mądrością (Krzyż Chrystusa), w tym świecie jest głupstwem i to właśnie wśród mądrych. I odwrotnie, ‘mądrość tego świata jest u Boga głup-twem’”. Ten sam teolog pisze w innym miejscu: „Rzeczą o zasadniczym znaczeniu dla nas jest to, abyśmy umieli do-strzegać przeciwieństwo mię-dzy ‘światem Bożym’ a ‘światem’. Jest ono [to przeci-wieństwo] wielkością, która wszystko w sobie zawiera. W tym świecie i w świecie nale-żącym do Boga wszystko dzie-je się na innych zasadach. Wszelka mądrość Boża w tym świecie może być uznana za głupstwo, a wszelka Boża chwała za hańbę, Boża moc za słabość”.

Jakby na przekór tym wszyst-kim, którzy urągają mocy Krzy-ża Chrystusowego, którzy kpią z Boga, którzy odrzucają albo deformują Boże Słowo, Apostoł Paweł przypomina Tymote-uszowi: „Prawdziwa to mowa: Jeśli bowiem z Nim umarli-śmy, z Nim też żyć będziemy; jeśli z Nim wytrwamy, z Nim



też królować będziemy; jeśli się Go zaprzemy, i On się nas zaprze; jeśli my nie dochowu-jemy wiary, On pozostaje wierny, albowiem samego siebie zaprzeć się nie mo-że” (2 Tym. 2:11-13).

Ostatnie trzy wiersze trzeciego rozdziału Pierwszego Listu do Koryntian, to przepiękny Hymn o wolności. Treścią hymnu jest wolność chrześci-jańska, której źródłem jest Chrystus. Pełną wolność zdo-bywamy, pogłębiając naszą z

Nim łączność. Wszystko jest nasze, wszystko do nas należy, również świat, życie, śmierć, teraźniejszość, czy przyszłość. Wszystko jest nasze dlatego, że należymy do Chrystusa – i tyl-ko wtedy, gdy naprawdę do Niego należymy. Chrystus zaś jest Boży. Należąc do Chrystu-sa, należymy więc do Boga. Wtedy i tylko wtedy jesteśmy Jego dziećmi, a więc dziedzica-mi Bożymi i współdziedzicami Chrystusa.

Ks. Andrzej Komraus


ILE WARTA JEST

WIARA

I CHRZEŚCIJAŃSKIE

ZASADY…? Wielokrotnie mówiłem w swo-ich kazaniach o prześladowa-niach chrześcijan. Dzisiaj chce Was drodzy zachęcić do modli-twy o prześladowanych chrze-ścijan w Syrii i Iraku… Wiado-mości dotyczące sytuacji w tych i innych krajach docierają do nas bardzo wyrywkowo… Północny Irak opanowany zo-stał przez islamskich funda-

mentalistów, którzy dokonują okrutnego ludobójstwa na wielką skalę. Codziennie ginie tam wielu ludzi, wcześniej do-świadczając ciężkich tortur… Obcinane są głowy chrześcijan, nieobce są masowe egzekucje, krzyżowanie, strzały w tył gło-wy czy zakopywanie żywcem… Fundamentaliści nie liczą się z niczym – zabijają kobiety, dzie-ci – często dzieje się to na oczach innych członków ro-dzin. Oprawcy zmuszają także „niewiernych” na przechodze-nie z chrześcijaństwa na Islam. Wielu chrześcijan uciekło w góry, gdzie podczas uciążliwej wędrówki - część z nich pogi-


Refleksja

nęła z głodu i wyczerpania... Absolutnie w dalszej części tego tekstu nie chcę politykować i roztrząsać tego, kto jest odpo-wiedzialny za to, co dzieje się teraz w tych krajach. Nie o poli-tykę mi chodzi… Wiem, że ze-stawianie tego typu wydarzeń z naszą wiarą jest zazwyczaj trudne i mogę zostać posądzo-ny o granie na emocjach, ale mimo tego zaryzykuję kilka re-fleksji na ten temat.

Jesteśmy chrześcijanami. Obo-wiązują nas przykazania, które miedzy innymi mówią o tym, by kochać drugiego człowieka. Obligują nas te Boże normy do tego, by kochać drugiego czło-wieka, bez względu na religię jaką wyznaje, duchowość lub jej brak, płeć, poglądy czy sytu-ację życiową. Nie oznacza to jednak tego, że mamy kochać czy tolerować grzech, który popełniają, krzywdząc, a nawet jak to jest w przypadku islam-skich fundamentalistów, czy ludzi wywołujących konflikty, zabijając drugiego człowieka. Takie postawy stoją zdecydo-wanie w sprzeczności z chrze-ścijańskimi zasadami.

A więc jesteśmy chrześcijana-mi, niestety jesteśmy bardzo wygodnymi chrześcijanami…

Żyjemy sobie w naszych do-mach, korzystamy jak może-my z wszystkich dobro-dziejstw tego świata, narzeka-my na pogodę, na niepogodę, na to, że obiad na wczasach w hotelu podano zbyt późno, na to, że znowu trzeba iść do ko-ścioła, w którym jest za dusz-no, albo za zimno… itd. Oglą-dając bardzo brutalną relację z Iraku zadałem sobie pytanie o jakość mojej wiary, pójdę dalej - czy dałbym się zabić za wiarę… Cóż… Niewygodny temat… prawda…? Po co w ogóle o tym mówić, to prze-cież indywidualna sytuacja każdego itd… No tak, oczywi-ście, ale to się dzieje dzisiaj, w czasach, gdzie podobno jeste-śmy wolni, gdzie wszystko można wywracać do góry no-gami, gdzie każdy może być kim chce i robić co chce… Czy to jest wolność? Apostoł Pa-weł napisał: Wszystko wolno, ale nie wszystko jest poży-teczne; wszystko wolno, ale nie wszystko buduje. 1 Kor 10,23. Co by było, gdyby dzi-siaj ktoś powiedział mi: wy-bieraj, albo Chrystus, albo ktoś inny… Wybieraj, bo strzelam… Wiem, że wtedy pytający nie będzie przejmo-wał się moimi emocjami, albo


Refleksja

tym, czy mnie uraził czy nie… Co odpowiem…? Narzekając na zimnawą wodę pod prysznicem, nied-osoloną zupę itd., warto zadać sobie poważne pytania doty-czące naszego życia. Może warto też na nowo poukładać

życ iowe prioryte-ty, może w a r t o taki ku-beł zim-nej wody z lodem

wylać sobie na głowę (nie my-lić z charytatywną akcją - Ice Bucket Challenge) i poważnie zastanowić się, czy aby cza-sem mój codzienny, roszcze-niowy konformizm nie dopro-wadza mnie do tego, że powo-li zaczynam wierzyć, że nie potrzebuję do swojego życia Boga… To bardzo szybka dro-ga do tego, by zatracić warto-ści i zasady, by poddać się w niewolę źle pojętej wolności, która prowadzi do duchowe-go chaosu i wypaczeń.

Widząc to, co dzieje się na Ukrainie, w Iraku i Syrii, Pale-stynie i Izraelu, zdaję sobie sprawę z tego, jak kruchy jest pokój na świecie, jak szybko możemy utracić to, do czego

dążyliśmy nawet przez lata, co może stanowiło w pewnym stopniu o sensie naszej ludz-kiej egzystencji tu i teraz…

Czy jestem Bogu wdzięczny za to, co mam, czego doświadczam w moim życiu? Zdecydowanie potępiam czyny ziejących nie-nawiścią fundamentalistów różnej maści, modlę się o pokój dla świata, ale modlę się przede wszystkim o Boży pokój, który pozwoli mi i innym, pomimo otaczającego mnie zła, rozdygo-tanych emocji, pamiętać o wła-ściwym celu i sensie mojego życia – Jezusie Chrystusie i wieczności. Wierzę, może naiw-nie w to, że mając Boga w ser-cu, w dniu próby, podejmę wła-ściwe decyzje.

Jezus powiedział: Pokój zosta-wiam wam, mój pokój daję wam; nie jak świat daje, Ja wam daję. Niech się nie trwoży serce wasze i niech się nie lęka. J 14,27

Módlmy się o pokój dla świata, o tych na świecie, którzy tej modlitwy, szczególnie teraz bardzo potrzebują, dziękujmy Bogu, za to co mamy, bądźmy wdzięczni! Z modlitwą

Ks. Andrzej Wójcik


O tym co za nami

O tym, co za nami

C zas wakacji sprzyja różne-go rodzaju wyjazdom,

obozom, koloniom, jednym słowem, spotkaniom z dawno nie widzianymi przyjaciółmi. Także i w naszej Parafii, albo na jej terenie odbyły się takie spotkania. Zacznijmy jednak od Ogólnopolskiego Zjazdu Mło-dzieży Ewangelickiej, który w tym roku był integralną częścią Spotkania Chrześcijan Europy Środkowo - Wschodniej we Wrocławiu. Tak spotkanie to relacjonują jego uczestniczki:

W dniach 4-6 lipca br,

we Wrocławiu, odbył

się Ogólnopolski Zjazd Mło-

dzieży Ewangelickiej połączo-

ny ze Spotkaniem Chrześcijan

E u r o p y Ś r o d k o w o -

Wschodniej. Zaraz po zakwa-

terowaniu, na ogromnej Hali

Stulecia odbyło się uroczyste

otwarcie, na którym roz-

brzmiało tysiące głosów, śpie-

wających ewangelicki hymn

„Warownym Grodem”, każdy

w swoim języku. Dzień zakoń-

czono majestatycznym poka-

zem multimedialnym fontann.

Po całym mieście rozsypane

były osoby z identyfikatorami

ze Zjazdu. Wrocław, jako mia-

sto zasobne w zabytki, przy-

ciągnęło uwagę wielu zagra-

nicznych gości. Na Hali odby-

wały się występy chórów i

różnych zespołów oraz wiele

wykładów o tematyce życio-

wej. Pod koniec drugiego

dnia, wystąpił pop-gospelowy

zespół TGD (Trzecia Godzina

Dnia), który przyciągnął tłu-

my. Ludzie bawili się pod sce-

ną i chętnie śpiewali razem z

chórem. Szkoda, że trwało to

niecałe trzy dni, bo Wrocław

jest zbyt duży, by zobaczyć

wszystko w tak krótkim cza-

sie, nie przegapiając zorgani-

zowanych dla chrześcijan im-

prez.

Aleksandra Ł.

Pobyt na OZME sprawił mi


O tym co za nami

wiele radości. Atrakcje typu:

Japoński Ogród, zachęcały do

zwiedzania, a koncerty cieszy-

ły ucho. Najbardziej zachwycił

mnie multimedialny pokaz

fontann, który zdobył uznanie

wszystkich widzów. Miasto

zapewniło wszystkim wiele

intrygujących widoków i za-

bytków. Bardzo mi się podo-

bało i zastanawiam się, czy w

następnym roku też się nie

wybiorę.

Dominika W.

Bardzo mi sie podobało, atrak-

cje były zapewnione na każ-

dym kroku. Mimo, że było to

połączone ze Spotkaniem

Chrześcijan (trzeba przyznać,

że tłumy były nieziemskie)

to organizacja była dobra.

Zdecydowanie najbardziej

spodobały mi się koncerty

Mate.O i TGD, którzy wyjąt-

kowo podbili moje serce!

Wrocław jest za duży, by-

śmy zdołali wszystko zwie-

dzić, ale zabrałam ze sobą

wspaniałe wspomnienia.

Bardzo chętnie przeżyła-

bym to jeszcze raz, gdyż i

atrakcje i towarzystwo było

wyśmienite!

Dominika K.

Zorganizowanie spotkania

chrześcijan było dużym przed-

sięwzięciem organizacyjnym i

logistycznym, które na swoje

barki wzięły Parafie z Wrocła-

wia i cała Diecezja Wrocławska.

W ramach spotkania odbyło się

wiele ciekawych wydarzeń o

różnym charakterze. Były semi-

naria, wykłady, koncerty i targi

rozmaitości, na których pre-

zentowały się organizacje ko-

ścielne z Europy. Nie zabrakło

też takich punktów programu

jak pokaz „tańczących fontann”

PProf. J. Buzek wygłosił główny referat


O tym, co za nami

i robiący wrażenie koncert

Zespołu Śląsk z repertuarem

pieśni ewangelickich. Punk-

tem kulminacyjnym spotkania

było nabożeństwo na zakoń-

czenie oraz nabożeństwa nie-

dzielne w różnych kościołach

Dolnego Śląska. Kolejne spo-

tkanie chrześcijan odbędzie

się w Budapeszcie.

J uż po raz czwarty nasza

parafia była współorgani-

zatorem półkolonii biblijno-

językowych English Bible

Camp. Tym razem gościło u nas

7 wolontariuszy z USA, którzy

przygotowali odpowiedni pro-

gram dla dzieci ze szkoły pod-

stawowej. Tym razem tematem

przewodnim półkolonii była

modlitwa. Na podstawie histo-

rii biblijnych dzieci poznawały

czym jest modlitwa a przy oka-

zji uczyły się angielskiego od

rodowitych Amerykanów. Pół-

kolonie odbywa-

ły się w tym ro-

ku w Szkole Pod-

stawowej nr 9, a

ponad 40 uczest-

n i k ó w

„ r e k r u t o w a ł a

się” z różnych

szkół Słupska

oraz z naszej

Parafii. Nieoce-

nioną pomoc w

przeprowadzeniu tej akcji let-

niej wnieśli też nasi, polscy wo-

lontariusze, za co serdecznie

dziękujemy!

Oprócz zajęć z dziećmi nasi go-

ście zwiedzili Toruń, gdzie wy-

piekali i ozdabiali toruńskie

pierniki, złożyli wizytę w szli-

fierni bursztynu w Świerznie i

oczywiście zamoczyli nogi w

Bałtyku. Kolejny EBC jest już

Grupa naszych parafialnych „aktywistów”


O tym, co za nami

zaplanowany. Nie możemy się

doczekać.

W dniach 9-18 sierpnia

br. odbył się Obóz mło-

dzieżowy „Może Morze?” w

Smołdzińskim Lesie organizo-

wany przez CME. Przybyło 48

osób, wraz z kadrą zarówno z

Polski jak i Ameryki. Program

zakładał zabawy dzienne i noc-

ne: sport, warsztaty artystycz-

ne, śpiewy, angielskojęzyczne

koła dyskusyjne, gry terenowe i

wycieczki. Mieliśmy sporo fraj-

dy i dużo warsztatów do wybo-

ru. Przed każdym posiłkiem lub

wspólnymi zajęciami była

zbiórka przed ośrodkiem. Bia-

da temu kto się spóźnił! Po

śniadaniu i kolacji były śpiewy

i przywitanie/zakończenie

dnia. W łóżkach mieliśmy być o

22:00, ale bądźmy szczerzy,

trochę nadginaliśmy zasady.

Musieliśmy cieszyć się swoim

towarzystwem, bo obozy mijają

strasznie szybko! Do wyboru

były: warsztaty sportowe –

Phil, jeden z Amerykanów

uczył grać w typowo amery-

kańskie gry, jak rugby czy kick-

ball; warsztaty pierwszej po-

mocy przedmedycznej, gry

planszowe, bilard, igłą i nitką –

uczyliśmy się robić broszki i

serwetki; warsztaty aktorskie,

dyskusyjne i multimedialne.

Lindsey, Amerykanka, uczyła

nas robić bransoletki z muliny.

Nie raz pojechaliśmy na polską

plażę. Tam też nie zabrakło

atrakcji! Oprócz możliwości

kąpieli, można było puszczać

latawce, grać w rugby, nagry-

wać i robić zdjęcia na warszta-

ty multimedialne, pleść branso-

letki lub leniuchować. Pogoda

była różna. Często grzmiało i

padało, raz nawet burza dopa-

dła nas gdy siedzieliśmy na pla-

ży. Pomimo tego, udało nam się

znaleźć zajęcia, które pozwoliły

zapomnieć o przykrych niespo-

dziankach natury. W programie

nie zabrakło gier terenowych –

dzieliliśmy się na grupy, zdoby-

waliśmy bazy, twierdze, prze-

nieśliśmy się do przeszłości

jako Chrześcijanie prześlado-

wani przez Rzymian. Nie zabra-

kło także ogniska! Phil nauczył

nas rozpalać ogień w ciężkich


sytuacjach. Gdy każda grupa

rozpaliła swój płomień, złożyli-

śmy to w jedno duże ognisko i

zjedliśmy przysmaki przyszy-

kowane przez kadrę. Zwiedzili-

śmy także Muzeum Wsi Sło-

wińskiej w Klukach, kadra zor-

ganizowała karaoke w stodole,

a pod koniec obozu pojechali-

śmy do słupskiego parku lino-

wego. Żałuję, że obozy trwają

tak krótko. Ludzie zjeżdżają się

zewsząd i ciężko się rozstać ze

starymi jak i nowymi znajomy-

mi. Pożegnania bywają ciężkie,

tym bardziej, że z takimi ludź-

mi mam okazję widzieć się naj-

wyżej dwa razy w roku. Stara-

my się utrzymywać kontakty,

w oczekiwaniu na następne

spotkanie. Polecam to każde-

mu. To niesamowite przeżycia

i przyjaźnie na długie lata.

Aleksandra Łojewska

Z wielką radością przeżywali-

śmy niecodzienne nabożeń-

stwo na które przyjechał cały

obóz młodzieżowy ze Smoł-

dzińskiego Lasu. Liturgię

wstępną poprowadził ks. Woj-

ciech Froehlich według liturgii

młodzieżowej, kazanie wygło-

sił ks. Wojciech Płoszek z

Ostródy, który był jednocze-

śnie duszpasterzem obozu.

Podczas nabożeństwa mło-

dzież zaśpiewała dwie pieśni, a

muzyczną oprawą (organową)

zajął się Szymon Jarzyna z Żor.

Kościół wypełniony młodymi

ludźmi, to coś co pozwala nam

mieć wizję jego przyszłości. Za

tę szczególną społeczność dzię-

kujemy organizatorom obozu.

O tym co za nami

Herbatka Parafialna

Komunia Święta

Szkółka Niedzielna

PLAN NABOŻEŃSTW

PLANY NA WRZESIEŃ

DATA GODZ. WYDARZENIE MIEJSCE

06.09 11.00 Ordynacja Oskara Wilda Żory

17.09 14.30 Andacht dla gości z Niemiec

+ spotkanie na Rybackiej

Kościół

Rybacka 5a

19.09 17.00 Ślub Joanna Walentynowicz

i Mieczysław Basiński Kościół

26.09 19.00 Koncert organowo-wokalny

„Canticum-chorały luterańskie w interpretacji współczesnej”

Kościół

10.10 17.30 Rada Parafialna Sala parafialna

DZIEŃ SŁUPSK D SŁUPSK PL LĘBORK GŁÓWCZYCE GARDNA

07.09 12. po Trójcy

9.30 10.30


10.30 8.30


10.30


10.30 8.30

5.10 Święto Żniw

9.30 10.30 12.30 14.15


10.30 8.30

Wrzesień, Nr 09 /2014 (151) Informator · We wrześniu ważnym dla naszej Parafii wydarze-niem,...

Documents

Transcript of Wrzesień, Nr 09 /2014 (151) Informator · We wrześniu ważnym dla naszej Parafii wydarze-niem,...