Sparks Kerrelyn

Miłość na kołku 09

Jedz, poluj, kochaj

Poszukiwana: żona Warunek: musi kochać dzieci. I jeszcze coś: śmiertelniczkom dziękujemy. Carlos szuka swojej bratniej duszy, kobiety, która pokocha sieroty, którymi niedawno się zaopiekował. Piękna Caitlyn jest jak promień słońca w ciemności. Nareszcie znalazł idealną kobietę, tylko że… Caitlyn jest śmiertelniczką. Co gorsza, jej ojciec jest szefem agencji zwalczającej nieumarłych. Ale Caitlyn też czuje, że Carlos jest dla niej stworzony – choć trzeba przyznać, że bywa nieco… zmienny. Nie wiedzą jednak o sobie wszystkiego. I nie przeczuwają, że połączy ich coś więcej niż dzikie niebezpieczeństwo i zwierzęcy magnetyzm…

Rozdział 1

Caitlyn ostrzegano, żeby nigdy nie zbliżała się do tego budynku. Nie wiedziała, czy jest odważna, czy tylko głupia, ale teraz było już za późno,

żeby się nad tym zastanawiać. Była na miejscu.

Reflektory wypożyczonego samochodu oświetlały gładki asfaltowy podjazd. Drogę osłaniał tunel z wysokich drzew; ich nagie gałęzie

czepiały się rozgwieżdżonego nieba niczym powykręcane, kościste palce.

Caitlyn opanowała dreszcz i zamiast patrzeć na gałęzie skupiła wzrok na kępach jaskrawożółtych żonkili, którymi usiany był trawnik.

Ona nazywała to dostrzeganiem pozytywnych stron. Niektórzy pewnie

nazwaliby to lekkomyślnością. Ale przez dwadzieścia sześć lat życia nauczyła się, że w obliczu nieznanego zachowanie pozytywnego

nastawienia jest najważniejsze. To, że ogród wyglądał na zadbany, było

dobrym znakiem. A ochroniarz przy bramie wydawał się przyjazny - sprawdził jej dokumenty i przywitał ją z uśmiechem.

Traktuj to jak przygodę. Uwielbiasz przygody, pomyślała.

Mimo to ścisnęła mocniej kierownicę, widząc we wstecznym lusterku, jak brama z kutego żelaza zatrzaskuje się za nią. Metaliczny szczęk

rozległ się echem wśród nagich drzew i przeniknął ją do kości.

Była zamknięta.

Tato musiał się mylić. To miejsce nie mogło być niebezpieczne. Przed

przyjazdem sprawdziła je w Internecie. Firma Romatech Industries wytwarzała syntetyczną krew i rozsyłała ją do szpitali i przychodni na

całym świecie. Dyrektor naczelny i wynalazca krwi, Roman Draganesti,

ratował tysiące ludzkich istnień każdego roku. Kto mógłby mieć coś przeciwko temu?

Jechała długim podjazdem, wijącym się po rozległych ogrodach. Może

tacie chodziło o zamach bombowy, o którym czytała. Ale to miało miejsce trzy lata temu i od tamtej pory nie wydarzyło się nic groźnego.

Jestem zupełnie bezpieczna, powiedziała sobie, kiedy jej oczom ukazał

się słabo oświetlony, rozłożysty budynek. Schludnie przystrzyżone żywopłoty okalały skrzydła, rozchodzące się od

centralnej części. Latarnie oświetlały około tuzina samochodów na

parkingu; w kulistych plamach światła kłębiły się owady. Caitlyn zaparkowała swoją wypożyczoną toyotę camry i nieufnie spojrzała na

wejście.

Tato przesadzał, i tyle. Ale dlaczego nie chciał, żeby spotkała się z siostrą? Może martwił się, że spotkanie po latach za bardzo ją poruszy?

Caitlyn musiała przyznać, że nie wiedziała, czego spodziewać się po

siostrze, z którą nie miała kontaktu od sześciu lat. Była w szoku, kiedy dwa dni wcześniej dostała kartkę od starszej siostry.

Shanna miała nowe nazwisko: Draganesti. Czyżby wyszła za dyrektora

Romatechu? I kiedy to się stało? Shanna dołączyła do listu zdjęcie syna i córki, i zaprosiła Caitlyn na przyjęcie urodzinowe Constantine'a, który

pod koniec marca kończył cztery lata.

Caitlyn gapiła się osłupiała na zdjęcie przez dobre pięć minut. Nie wiedziała, że ma siostrzeńca i siostrzenicę. Rodzice nigdy jej o tym nie

wspomnieli. Jak to możliwe, że nie pochwalili się wnukami? Zaproszenie przyszło do pensjonatu, w którym Caitlyn znalazła pokój po powrocie

do Stanów przed tygodniem. Skąd Shanna wiedziała, gdzie jej szukać?

Ostatni raz odezwała się do Caitlyn w lipcu 2004; przysłała jej kartkę na urodziny. Niedługo potem ślad po niej zaginął. Prawie rok później tato

oznajmił, że ją namierzył. Dostała nową tożsamość dzięki programowi

ochrony świadków. Tato nie wdawał się w szczegóły, stwierdził tylko, że Shanna jest dla nich

stracona na zawsze. Że muszą trzymać się z daleka od miejsca zwanego

Romatech Industries. Że Shanna się zmieniła. Nie można jej ufać. Należy jej unikać za wszelką cenę.

Mimo wszystko to moja siostra, pomyślała. Caitlyn musiała poznać

prawdę. Wysiadła z samochodu z torebką i prezentem dla Constantine'a. Tato wpadłby w szał, gdyby się dowiedział, że tu przyjechała. Już i tak

był wkurzony jej ostatnią porażką. To, że popełniła błąd ze słusznych

powodów, nie miało znaczenia. Miała przechlapane. Złamała sobie karierę. Była na czarnej liście Departamentu Stanu. Nie miała pracy, nie

miała domu; miała tylko konto oszczędnościowe, którego zawartość

kurczyła się szybko. Przyjazd tutaj, żeby spotkać się z Shanną, mógł być kolejnym błędem,

ale, do diabła, chciała odzyskać siostrę. I nigdy nie uciekała przed

wyzwaniami. Trzasnęła drzwiczkami, żeby podkreślić swoją buntowniczą determinację i pomaszerowała do wejścia.

Była spóźniona jakieś dwadzieścia minut, bo trochę pobłądziła. Umiała

się poruszać po Mińsku, Sankt Petersburgu, Bangkoku i Dżakarcie, ale White Plains w stanie Nowy Jork było dla niej obcą ziemią. Słyszała w

oddali krzyki i śmiech, wyglądało więc na to, że przyjęcie trwa w

najlepsze. Zwolniła kroku, kiedy w jej myślach znów pojawiło się pytanie, które nie dawało jej spokoju od chwili otwarcia zaproszenia. Kto

urządza przyjęcie urodzinowe

dla czterolatka o dziewiątej wieczorem? To prawda, nie miała żadnego

doświadczenia, jeśli chodzi o wychowanie dzieci, ale czy maluchy nie powinny już o tej porze leżeć w łóżkach?

Zatrzymała się w pół kroku, kiedy drzwi wejściowe się otworzyły.

Buchnęła z nich kolumna blasku, podświetlająca od tyłu sylwetkę potężnego mężczyzny.

- Panna Whelan? - Głos miał niski i ochrypły. Przesunął się na skraj snopu

światła i stał się bardziej widoczny. - Tak. - Kolejny ochroniarz, założyła Caitlyn, jako że miał prawie dwa

metry wzrostu i wyglądał na niezniszczalnego jak czołg. Ubrany był w

takie same spodnie khaki i granatową koszulkę polo jak człowiek przy bramie wjazdowej.

- Witam panią. Jestem Howard Barr. - Wskazał jej otwarte drzwi. -

Zapraszam. - Mam nadzieję, że nie spóźniłam się za bardzo. - Caitlyn weszła do

obszernego holu i się rozejrzała. Rośliny w donicach, ładne obrazy na

ścianach, błyszcząca, marmurowa posadzka... i ani śladu Shanny. W ogóle nikogo.

Przełknęła ślinę, kiedy potężny ochroniarz zamknął za nią drzwi na

zamek. - Ale Shanna tu jest, prawda?

- Jasne. Przyjęcie jest w stołówce. Zaraz tam panią zaprowadzę. - Howard

spojrzał na nią przepraszająco, stając za stołem. - Ale najpierw muszę przeszukać pani torebkę. Standardowa procedura, proszę nie brać tego do

siebie.

- Rozumiem. - Caitlyn położyła rzeczy na stole. - Ciągle macie problemy z tymi ludźmi, którzy dokonali zamachu bombowego na Romatech?

Howard pokręcił głową, grzebiąc w czerwonej, jedwabnej torebce, którą kupiła w Singapurze.

- Ostatnio było spokojnie.

- To dość dziwne miejsce na dziecięce przyjęcie urodzinowe. Wzruszył ramionami.

- Shanna urządziła pokój dziecięcy koło swojego gabinetu, więc maluchy

spędzają tutaj dużo czasu.

- Ach tak. - Shanna miała gabinet w placówce badawczej? - Sądziłam, że

moja siostra jest dentystką. - Bo jest. Ma tu gabinet dentystyczny. - Howard podsunął jej torebkę ze

zdziwioną miną. - Nie wiedziała pani?

- Nie. Byłam za granicą i... nie byłyśmy w kontakcie. Nie wiedziałam, że ma dzieci, ani nawet że wyszła za mąż, dopóki nie dostałam zaproszenia

na tę imprezę. Jej mąż to Roman Draganesti?

- Tak. - Howard zmarszczył brwi, zanurzając wielkie, mięsiste łapska w torbie z prezentami. - Nie do wiary, że pani nie wiedziała.

Caitlyn się skrzywiła. Dłonie Howarda rujnowały niebieską i czerwoną

krepinę, którą układała tak starannie. - Z jakiegoś powodu ojciec mi o tym nie powiedział. Howard zacisnął

pięści, mnąc krepinę jeszcze bardziej.

- To... przepraszam. Chyba mogę pani powiedzieć. Pani ojciec nie jest tu szczególnie lubiany.

- On chyba też za wami nie przepada.

Howard burknął i wyjął samochód strażacki, który kupiła dla Constantine'a.

- Fajny. Miałem taki, jak byłem mały. Zmieniał temat. Myślał, że ona

tego nie zauważy? - Sądzi pan, że spodoba się Constantine'owi? Nie wiedziałam, co mu

kupić. - Kupiła najróżniejsze rzeczy: książkę, DVD, dinozaura i wóz

strażacki, w nadziei, że jeśli obstawi wszystkie bazy, któraś będzie punktowana.

- Tak, będzie zachwycony. - Howard wpakował samochód z powrotem do

torby i ze zmarszczonymi brwiami spojrzał na zmiędloną krepinę. Spróbował ją rozprostować, ale tylko ją podarł. - Do diabła. Tylko

pogarszam sprawę.

Mama zawsze mi powtarzała, że jestem jak niedźwiedź w składzie

porcelany. - Myślałam, że to był słoń. Burknął i podsunął jej prezent.

- Przepraszam.

Śliczna, starannie spakowana torba wyglądała, jakby przeżuł ją grizzly. Howard wyglądał na szczerze zawstydzonego, więc Caitlyn uśmiechnęła

się do niego przyjaźnie.

- Proszę się nie przejmować. Wątpię, żeby czterolatek dbał o estetykę. Liczy się to, co w środku.

Skinął głową z wyraźną ulgą.

- Cieszę się, że pani tak uważa. Może... będzie pani musiała przypomnieć to sobie, zanim skończy się ten wieczór.

Czy to było jakieś ostrzeżenie? Caitlyn przełożyła długi pasek torebki

przez głowę, wzięła torbę z prezentami i ruszyła za ochroniarzem na koniec rozległego holu. Przeszli przez dwuskrzydłowe drzwi i znaleźli się

w długim korytarzu ze ścianą z okien. Przez szyby widać było dziedziniec

i ogród. Po drugiej stronie dziedzińca, przez kolejną szklaną ścianę, widać było

stołówkę. Była jasno oświetlona, ale pęki kolorowych baloników w

oknach zasłaniały ludzi w środku. Howard poprowadził ją na prawo, po czym skręcił w lewo, w prostopadły

korytarz, łączący pierwsze skrzydło z drugim. Ten korytarz obie ściany

miał ze szkła. Nie był dźwiękoszczelny, bo Caitlyn słyszała krzyki i śmiechy dobiegające z zewnątrz. Zwolniła, spoglądając przez okna po

lewej.

Dość daleko, za stołówką, ujrzała boisko do koszykówki. Było jasno oświetlone i pełne graczy.

- Niezły mecz. - Howard zatrzymał się obok niej, żeby popatrzeć. - Roman kazał urządzić to boisko zeszłego lata, ale zwykle grają tylko on,

Tino i Phineas. Tino bardzo się cieszył, że na przyjęciu będzie

wystarczająco dużo chłopaków na dwie kompletne drużyny. - Chce pan powiedzieć, że Constantine gra z nimi? -Caitlyn podeszła

bliżej do szyby. O ile mogła stwierdzić, wszyscy gracze byli dorosłymi

mężczyznami i nastolatkami.

- To Phineas, tam, właśnie robi wsad. - Howard wskazał lewy koniec

boiska. Caitlyn uśmiechnęła się, kiedy młody mężczyzna zaczął świętować

zdobyty punkt, z zapałem udając tańczącego kurczaka. Wszyscy

najwyraźniej świetnie się bawili, ale byli tak potężni i atletycznie zbudowani, że martwiła się, czy nie zadepczą jej małego siostrzeńca.

Zaczęła przepa-trywać boisko, szukając chłopca, gdy nagle jej wzrok padł

na najwspanialszy okaz męskości, jaki widziała w życiu. Sprężysty i przebiegły, pomyślała, kiedy pędził przez boisko. Sunął

zupełnie bez wysiłku, z taką gracją, jakby stał w miejscu i tylko ziemia

poruszała się pod nim. Jego czarne włosy do ramion powiewały z tyłu, odsłaniając klasyczny profil - prosty nos, ostre kości policzkowe, mocną

żuchwę.

Miała wrażenie, że czas zwolnił, a wzrok jej się wyostrzył, kiedy tak chłonęła każdy szczegół. Dostrzegła jakiś tatuaż na jego karku. Ciemny

ślad zarostu na szczęce. Błysk złota w uchu. Miał kolczyk. Był

egzotyczny. Niebezpieczny. I taki męski. Wielki rudzielec zastąpił mu drogę, żeby go zablokować, ale czarnowłosy

mężczyzna z łatwością ominął przeciwnika i biegł dalej. Pełen gracji, a

zarazem siły. Dotarł do linii rzutów wolnych i wybił się w powietrze, obracając się, by chwycić piłkę rzuconą w jego kierunku; wykręcił się w

powietrzu i zręcznie umieścił piłkę w koszu.

Howard prychnął. - Pozer.

Mężczyzna lekko wylądował na nogach przy akompaniamencie

radosnych okrzyków swojej drużyny. Wyszczerzył zęby w uśmiechu. A Caitlyn przepadła.

Powoli dotarto do niej, że Howard trąca ją łokciem.

- Tam jest Tino. Widzi go pani? Co? Kto? Przycisnęła dłoń do szkła, zaskoczona, że kręci jej się w głowie.

Gwałtownie wciągnęła powietrze.

0 rany. Facet się uśmiechnął, a ona zapomniała, jak się oddycha. Zapomniała, jak się myśli. Wpadła w jakiś trans.

Chwilowa niepoczytalność. To musiało być to, bo gość absolutnie nie był

w jej typie. Zawsze chodziła z ogolonymi, gładko uczesanymi krawaciarzami w typie menedżera. Rozsądnymi i przewidywalnymi. Z

takimi łatwo było sobie poradzić, i łatwo zapomnieć, kiedy wzywała

przygoda. A zawsze wzywała. Caitlyn nigdy nie potrafiła się oprzeć egzotyce. Egzotycznym językom,

zagranicznym placówkom. To dlatego podjęła pracę w Departamencie

Stanu. Pracowała w najróżniejszych miejscach świata i kwitła wśród ekscytujących zadań. Ale choć chętnie narażała ciało i umysł na stresu-

jące sytuacje, nigdy nie robiła tego ze swoim sercem. Jeśli chodziło o

związki, zawsze grała ostrożnie. Ten mężczyzna był niebezpieczny. Czuła to w kościach. Potrafił

wślizgnąć się kobiecie pod skórę i wziąć w posiadanie jej serce. Gdyby

miała choć odrobinę rozsądku, trzymałaby się od niego z daleka. Niestety, jej rozsądek stał pod znakiem zapytania. Ostrzegano ją, żeby trzymała się

z daleka od Romatechu, a jednak tu przyjechała.

Jeszcze raz odetchnęła głęboko i rozluźniła palce zaciśnięte na torbie z prezentami. Ściskała ją tak mocno, że uszy werżnęły jej się w dłoń.

- Tam jest Tino. Przy drugim koszu. - Howard wskazał palcem.

Teraz wreszcie dostrzegła siostrzeńca i uśmiechnęła się. Był jeszcze bardziej uroczy niż na zdjęciu. Jasne loki

i anielska, słodka buzia. Znów dopadł ją niepokój sprzed chwili.

- Jest za mały, żeby grać z dorosłymi. Stratują go. Howard się roześmiał.

- Tino potrafi sobie poradzić. Ma... wyjątkowe zdolności. Zdolności? Jakie zdolności mogły pomóc małemu chłopcu rywalizować z

facetami ponad dwa razy większymi od niego? I kim był ten tajemniczy

mężczyzna, przez którego zapomniała o wszystkim dookoła? - Chodźmy. Zaprowadzę panią do Shanny. - Howard ruszył korytarzem w

stronę dwuskrzydłowych drzwi.

Caitlyn poszła za nim powoli, spoglądając przez okna, by się upewnić, że jej siostrzeniec nie zostanie stratowany. Boski, tajemniczy mężczyzna

grał teraz w obronie; obstawiał wielkiego rudzielca, który przejął piłkę.

Constantine wciąż zajmował pozycję pod koszem. Rudy podał do niego piłkę, i malec ją złapał. Pozostali gracze ruszyli biegiem w jego stronę i

Caitlyn zwolniła kroku, znów bojąc się o jego bezpieczeństwo.

Chłopiec podskoczył. Howard chwycił ją za ramię.

- Chodźmy już.

Szczęka jej opadła, kiedy Constantine zaczął unosić się coraz wyżej i wyżej.

- Co się...?

- Idziemy. - Howard pociągnął ją, aż potknęła się i przeleciała parę kroków. - Shanna chce panią widzieć.

Serce Caitlyn zabiło jak szalone. Jej siostrzeniec był już na wysokości

kosza i z łatwością przełożył piłkę przez obręcz. Jego drużyna zaczęła wiwatować, kiedy spokojnie wylądował na boisku.

Caitlyn osłupiała spojrzała na Howarda.

- Widział pan to? On skoczył trzy metry w górę! - Hm, no tak. Mówiłem pani, że ma wyjątkowe zdolności.

- Czyli co, umie latać? - Jeszcze raz wyjrzała za okno. Zawodnicy grali

zupełnie normalnie, jakby nie wydarzyło się nic niezwykłego. Poczuła zimny dreszcz na karku. To było naprawdę dziwne.

- Czy to ma jakiś związek z ostrzeżeniem mojego ojca, żebym tu nie

przyjeżdżała? Howard się skrzywił.

- Proszę nie mówić ojcu, co pani widziała. Mógłby wyrzec się Tina, a to

by złamało malcowi serce. Tino to świetny dzieciak... - Który umie latać?!

Howard otworzył jej drzwi, marszcząc czoło.

- Nie ja powinienem pani o tym mówić. Shanna wszystko wyjaśni. Caitlyn zajrzała do stołówki pełnej wesołych baloników i radosnych

ludzi. Uczucie chłodu na karku zbiegło dreszczem po jej plecach. To tylko

przyjęcie urodzinowe małego chłopca. Nic strasznego. Więc dlaczego czuła się, jakby za moment miała wpaść do króliczej nory?

To jest przygoda. A ty kochasz przygody, tłumaczyła sobie.

Wyprostowała plecy i weszła do stołówki. Była to wielka sala z dwiema przeszklonymi ścianami, przez które widać było dziedziniec, boisko do

koszykówki, a dalej zadbany ogród.

Howard wskazał jej pierwszy stolik, na którym piętrzyły się prezenty. Położyła na nim swoją zmiętą torbę z podarunkami. Na kolejnym stole

stały misa ponczu i tace z przekąskami. Na przeciwległym zaś widniał

wielki, prostokątny tort czekoladowy z napisem „Wszystkiego najlep-szego, Constantine", wykonanym z jasnoczerwonego lukru. Jeszcze jeden

stół pełen był wiaderek z lodem, w którym tkwiły butelki. Pewnie piwo

dla dorosłych.

Wreszcie dotarła do stołów, przy których siedzieli ludzie. Same kobiety,

stwierdziła, szukając wzrokiem siostry. Otworzyła szeroko oczy na widok kobiety ze sterczącymi, różowymi włosami. Naliczyła mniej

więcej dziesięć pań w swoim wieku, gawędzących radośnie. Między nimi

siedziały dziewczynki w różnym wieku. Ale nie było Shanny.

- Ty na pewno jesteś siostrą Shanny! - Piękna brunetka wstała od stołu i

podeszła do niej. - Tak, jestem Caitlyn. - Uśmiechnęła się przelotnie, kiedy wszystkie

kobiety ucichły i spojrzały na nią.

- Gdzie jest Shanna? - burknął Howard. - Zaraz wróci - ciągnęła brunetka z czystym, brytyjskim akcentem. - Jest

w łazience, pomaga Heather. Obojgu bliźniakom trzeba było zmienić

pieluchy. - Błysnęła zębami w uśmiechu i wyciągnęła rękę. - Bardzo się cieszę, że mogę cię poznać. Jestem Emma MacKay, matka chrzestna

Tina.

A wiedziałaś, że on umie latać? Caitlyn ugryzła się w język, żeby nie zadać tego pytania na głos, i uścisnęła dłoń kobiety.

- To ja wracam do biura ochrony - burknął Howard.

- Dzięki - powiedziała do niego Emma. - Ale przyjdź później na tort. - Na pewno. - Howard uśmiechnął się i pożegnał Caitlyn, po czym

ciężkim krokiem wyszedł z sali.

- Przedstawię ci wszystkich. - Emma zaczęła wymieniać imiona, ale było ich zbyt wiele, żeby Caitlyn zapamiętała wszystkie od razu. Uśmiechała

się i machała do kobiet, które witały ją po kolei.

- A to jest twoja siostrzenica. - Emma stanęła za krzesłem, na którym siedziała mała dziewczynka. - Sofio, to twoja ciocia Caitlyn.

- Strasznie się cieszę, że mogę cię poznać, Sofio. - Serce ścisnęło się w piesi Caitlyn, kiedy dziewczynka spojrzała

na nią wielkimi, niebieskimi oczami. Była śliczna. Oczy miała po

Shannie, ale czarne, lekko falujące włosy musiała odziedziczyć po ojcu. - Cześć - powiedziała cicho Sofia i spojrzała przez ramię na Emmę. -

Myślałam, że ty jesteś moją ciocią.

Emma uśmiechnęła się i dłońmi zaczesała Sofii włosy za ramiona. - Ja jestem przyszywaną ciocią. Caitlyn jest prawdziwą.

- A ja nie mam żadnych cioć - wymamrotała jedna z pozostałych

dziewczynek. - Wszystkie zostały zabite. Oddech utknął Caitlyn w gardle. Próbowała przypomnieć sobie imię

dziewczynki, szkolnej koleżanki Tina. Emma podeszła do małej i

dotknęła jej ramienia. - Coco, ja z przyjemnością będę twoją ciocią.

- Ja też. - Kobieta siedząca obok Coco uściskała ją. Wszystkie obecne

zawtórowały dwóm pierwszym, wyrażając chęć zostania ciociami Coco. - Ja też! - krzyknęła Sofia. - Ja też chcę być ciocią. Caitlyn się

uśmiechnęła. Shanna była szczęściarą, skoro

miała takie przyjaciółki. Odnosiły się do siebie tak ciepło. Było jasne, że to zżyta grupka.

Do Caitlyn dotarło nagle, że ci ludzie są teraz rodziną Shanny. Znali ją

lepiej niż ona. Ta myśl zirytowała ją nieco. Miała zaledwie dziewięć lat, kiedy Shanna

skończyła piętnaście i wyjechała do szkoły z internatem na drugim końcu

świata. Caitlyn bardzo boleśnie tęskniła za swoją jedyną siostrą. Pisała do niej listy, ale nigdy nie dostała odpowiedzi. Shanna po prostu opuściła

rodzinę. I znalazła sobie nową.

Caitlyn wiedziała, że powinna cieszyć się jej szczęściem, ale, do licha - dlaczego ona nie była dość dobra dla Shanny? Niemal przez cały okres

dorastania czuła się samotna i opuszczona. Teraz było jasne, że ojciec nie akceptuje Shanny ani jej nowej rodziny. A przecież nawet

nie wiedział wszystkiego; nie wiedział, że jej syn umie latać.

- O, jest Shanna. - Emma wskazała dwuskrzydłowe drzwi. Caitlyn odwróciła się gwałtownie; serce zabiło jej szybciej. Na widok

siostry łzy stanęły jej w oczach. Shannie towarzyszyła druga kobieta,

każda z nich niosła w ramionach dziecko. Shanna prawie nic się nie zmieniła, wciąż miała te same jasne, rudawe

włosy i niebieskie oczy. Oczywiście dojrzała od czasu, kiedy Caitlyn

widziała ją ostatni raz, ale te lata dodały jej tylko ciepła, urody i blasku. Twarz Shanny pojaśniała na widok siostry.

- Caitlyn! - Podeszła do niej szybkim krokiem i przekazała dziecko

Emmie. Caitlyn nie bardzo wiedziała, jak witać się z siostrą, której nie widziała od

lat, ale zażenowanie i wahanie szybko minęło, kiedy Shanna objęła ją i

uściskała mocno. Kilka łez popłynęło z oczu Caitlyn, kiedy tuliła się do siostry. Minęło tyle

czasu, ale w końcu ją odzyskała.

- Pokaż się. - Shanna odchyliła się do tyłu; na jej policzkach też błyszczały łzy. - Jesteś całkiem dorosła. I jaka piękna.

Caitlyn otarła twarz.

- Zawsze uważałam, że to ty jesteś tą piękniejszą siostrą. Tęskniłam za tobą.

Shanna znów ją uściskała.

- Poznałaś wszystkich? - Emma mnie przedstawiła. Twoja córeczka jest urocza.

- Zgadzam się z tobą całkowicie. - Shanna uśmiechnęła się szeroko. -

Musisz też poznać naszego solenizanta. Jest na dworze, gra w kosza. I lata z piłką. Caitlyn musiała dopaść siostrę w cztery oczy, żeby móc

zadać jej kilka istotnych pytań.

- Och, nie poznałaś jeszcze Heather. - Shanna wskazała ładną, rudowłosą

kobietę, która trzymała w ramionach wiercącego się malucha. - Właśnie pomagałam jej z bliźniętami, Jean-Pierre'em i Jillian.

- To jest Jillian. - Emma zapięła dziewczynkę w wysokim krzesełku i

podała jej krakersa. - Są urocze - stwierdziła Caitlyn, podziwiając dwójkę ciemnowłosych

dzieci. - W jakim są wieku?

- Osiem miesięcy. - Heather opuściła na podłogę chłopczyka, który natychmiast ruszył przed siebie, raczkując szybko. Westchnęła. - Zanim

skończy się impreza, będzie już w połowie drogi do Teksasu.

Kobiety się roześmiały. - Ja go popilnuję. - Rudowłosa dziewczynka zerwała się z krzesła i

pobiegła za malcem.

- Dziękuję, skarbie. - Heather uśmiechnęła się do Caitlyn. - To moja córka, Bethany, znana również jako Asystentka Mamusi i Wybawczyni w

Ciężkich Chwilach.

- Fajnie jest mieć starszą siostrę. - Caitlyn spojrzała na Shannę. I bardzo boli, kiedy się ją traci, dodała w duchu.

Shanna zamrugała i spojrzała na nią badawczo.

- Już nigdy nie będziemy musiały się rozstawać. Caitlyn przełknęła ślinę. Czyżby Shanna czytała w jej

myślach? W dzieciństwie były sobie tak bliskie, tak wyczulone na swoje

myśli i uczucia, że zastanawiała się, czy nie jest to jakiś niesamowity rodzaj komunikacji. Dopiero kilka lat po wyjeździe Shanny, Caitlyn w

pełni zdała sobie sprawę ze swoich wyjątkowych zdolności. Pisała o nich

Shannie, wiedząc, że siostra ją zrozumie, ale nigdy nie dostała odpowiedzi.

- Kiedy byłyśmy w łazience, Shanna opowiadała mi o waszej rodzinie - powiedziała Heather. - Mieszkaliście w wielu krajach.

Caitlyn skinęła głową.

- Tak. W Polsce, na Białorusi, na Litwie, właściwie wszędzie w tamtym

rejonie. - A mama uczyła nas w domu - dodała Shanna. -I przysięgam, za każdym

razem, kiedy Caitlyn wychodziła się pobawić, przychodził do niej jakiś

bezdomny pies albo kot. Mamę doprowadzało to do szału, bo było ich za dużo, żebyśmy mogli je zatrzymać, i musiała szukać dla nich domów.

Caitlyn uśmiechnęła się na wspomnienie swojego ulubionego zwierzaka,

wielkiego, czarnego kocura o imieniu Pan Foofikins. Teraz rozumiała, dlaczego zwierzaki do niej przychodziły, ale w tamtych czasach, w swojej

dziecięcej ignorancji zakładała, że każdy rozumie dźwięki wydawane

przez zwierzęta. - I za każdym razem, kiedy przeprowadzaliśmy się w nowe miejsce,

Caitlyn pierwsza łapała nowy język. Była niesamowita. Przysięgam,

potrafiła nauczyć się języka w miesiąc. Caitlyn zaczerwieniła się, słuchając wyrazów podziwu i zdumienia

kobiet.

Emma przyglądała jej się uważnie. - To prawda, że znasz ponad tuzin języków? Caitlyn skinęła głową. Miała

przeczucie, że zainteresowanie Emmy to coś więcej niż tylko uprzejma

ciekawość. - A teraz ile czasu potrzebujesz, żeby się nauczyć nowego języka? -

wypytywała Emma.

Caitlyn zawahała się, nim odpowiedziała. - Kilka godzin. - Twarz zapłonęła jej jeszcze gorętszym rumieńcem,

kiedy kobiety krzyknęły z podziwem. To nie było tak, że opanowała jakąś

fantastyczną umiejętność. Był to po prostu dziwny dar, z którym się urodziła. Kiedy już zorientowała się, że jest parapsychiczną lingwistką,

zaczęła szlifować swój talent, aż osiągnęła obecny poziom mistrzostwa. Zwykle się tym nie chwaliła, bo większość ludzi nie

wierzyła, że rozumie każdy zasłyszany język. Myśleli, że jest kłamczuchą

albo zwyczajną wariatką. - To na pewno było bardzo przydatne w pracy dla Departamentu Stanu -

stwierdziła Emma. - Chyba zgłupieli, skoro cię zwolnili.

Caitłyn zesztywniała i spojrzała na siostrę, która podeszła bliżej i zniżyła głos.

- Powiedziałam Emmie, że szukasz pracy.

- Skąd to wiesz? - Departament Stanu skutecznie wyciszył jej „wielki błąd".

- Zadzwoniłam do mamy, żeby zaprosić ją na urodziny Tina - ciągnęła po

cichu Shanna. - Kiedy już wykręciła się od przyjścia, powiedziała mi, co cię spotkało, że jesteś w Nowym Jorku i że szukasz pracy. Powiedziała,

że tato chce cię przyjąć do swojego zespołu. Ja chciałam ci dać

alternatywę, więc poprosiłam Emmę, żeby cię odszukała. Emma się uśmiechnęła.

- Jestem współwłaścicielką firmy MacKay, Usługi Ochroniarskie i

Detektywistyczne. Więc to w ten sposób namierzyli ją w motelu. Mimo to Caitłyn była

zdumiona, że jej matka nie chciała przyjść na urodziny własnego wnuka.

- Nie rozumiem, dlaczego rodzice nie przyszli. Ani dlaczego tato ostrzegał mnie, żebym tu nie przyjeżdżała.

Shanna się skrzywiła.

- Obawiałam się tego. - Pochyliła się jeszcze bliżej. -Chcę tylko, żebyś wiedziała, że nie jesteś sama. I nie musisz mieszkać w motelu. Mamy

dom na Manhattanie, który stoi prawe całkiem pusty, i możesz tam

mieszkać tak długo, jak zechcesz. Caitłyn z trudem przełknęła ślinę.

- To by mi bardzo pomogło. - No i pomyślałyśmy z Emmą, że może chciałabyś się zatrudnić w

MacKay UOD - ciągnęła Shanna.

Propozycja pracy? To była ostatnia rzecz, jakiej spodziewała się na

przyjęciu urodzinowym siostrzeńca. Zwróciła się do Emmy. - To bardzo miło z twojej strony, ale nie mam żadnego doświadczenia w

tej branży.

Emma machnęła ręką. - Prowadzimy dochodzenia na całym świecie. Dzięki swoim zdolnościom

lingwistycznym idealnie się nadajesz do tego rodzaju pracy.

- Dziękuję. Chętnie to przemyślę. - Caitłyn rozejrzała się po twarzach przyjaciółek Shanny i zdała sobie sprawę, że siostra próbuje wciągnąć ją

do swojej rodziny. Rodziny, której nie akceptował ojciec.

- Zanim zaczniesz o czymkolwiek myśleć - powiedziała Shanna z zatroskanym wyrazem twarzy - musisz poznać wszystkie fakty. O nas.

Caitłyn znów poczuła dreszcz na karku. Intuicja ostrzegała ją. Wejście do

króliczej nory znów zamajaczyło jej przed oczami, coraz szersze, zapraszające, by w nią wpaść. Ale choć uwielbiała przygody, nie była

pewna, czy chce się znaleźć w tym miejscu. Ojciec wyraźnie ją ostrzegał,

żeby nie zadawała się z tymi ludźmi. Ale jej siostra tu była. Caitłyn nie chciała znów stracić Shanny. Nie

chciała stracić siostrzenicy i siostrzeńca. Widziałam, jak Constantine

latał, pomyślała. Jak Shanna zdoła to wyjaśnić? Shanna się skrzywiła.

- Zrobię, co w mojej mocy. Caitłyn zesztywniała.

- Czytasz mi w myślach.

Rozdział 2

Caitlyn wzięła głęboki oddech, żeby uspokoić łomoczące serce. Może nie

powinna być tak zszokowana. Ona sama była parapsychiczną lingwistką,

więc możliwe, że jej siostra też ma zdolności parapsychiczne. Shanna kiwnęła na nią i poprowadziła ją do stołu z przekąskami.

- Nie staram się świadomie czytać ci w myślach. Chcę szanować twoją

prywatność, ale niektóre twoje myśli są tak intensywne, że je wychwytuję.

Caitlyn obejrzała się na resztę kobiet po drugiej stronie stołówki. Były

zajęte rozmową, więc na szczęście mogła wreszcie porozmawiać z siostrą w cztery oczy.

- Masz zdolności telepatyczne.

- Zwykle lepiej mi idzie blokowanie przekazów niż ich wysyłanie czy odbieranie - wyznała Shanna. - Ale z tobą zawsze łączyła mnie silna więź.

Pamiętasz, że kiedy byłyśmy małe, zawsze...

- .. .kończyłyśmy nawzajem swoje zdania - powiedziała Caitlyn z uśmiechem. Ale skoro łączyła je tak silna więź, dlaczego siostra ją

opuściła?

- Ty też jesteś telepatką? - spytała Shanna. - Nie wydaje mi się. Moje parapsychiczne zdolności koncentrują się

głównie na języku.

- Posiadasz rzadki dar. - Shanna nalała ponczu do dwóch czerwonych, plastikowych kubków. - Kiedy byłam w szkole, często o tobie myślałam i

śniłam w nocy. Otaczał cię śnieg i nosiłaś jasnoczerwoną, wełnianą

kurtkę i rękawiczki z jednym palcem. Caitlyn wstrzymała oddech. Od dziesiątego do dwunastego roku życia

nosiła jasnoczerwoną kurtkę. Shanna podała jej kubek z ponczem.

- Później widywałam cię w Waszyngtonie, a potem znów w tych

śniegach. Kilka lat później sny się zmieniły. Widziałam plaże z białym piaskiem i palmy. Słonie i tygrysy.

Caitlyn wypiła trochę ponczu.

- Zanim zatrudniłam się w Departamencie Stanu, skończyłam studia na Uniwersytecie Georgetown. Dostałam placówkę w Mińsku, a potem w

Bangkoku i Dżakarcie.

W oczach Shanny zabłysły łzy. - Zawsze miałam nadzieję, że widuję obrazy z twojego prawdziwego

życia. Strasznie za tobą tęskniłam.

To dlaczego mnie zostawiłaś? Caitlyn zamrugała, żeby rozgonić łzy i wzięła plastikowy talerzyk z samochodzikiem z kreskówki.

- Ja nie wiem nic o twoim życiu. Nie wiedziałam nawet, że masz męża i

dzieci. - Tato ci nie powiedział?

- Nie. - Caitlyn nałożyła na talerzyk parę krakersów i plasterków sera. -

Ostrzegł mnie tylko, że mam tu nie przyjeżdżać. Shanna westchnęła.

- No cóż, cieszę się, że jednak przyjechałaś. I dziękuję ci za to.

Caitlyn wypiła jeszcze jeden łyk ponczu. - Dlaczego rodzice się nie zjawili?

- Mama robi to, co każe jej ojciec. A on... on nie akceptuje mojego życia.

- Shanna wskazała krzesła przy stole ze stertą prezentów. - Wiesz, że tato pracuje w CIA?

- Tak. - Caitlyn postawiła kubek i talerzyk na stole i usiadła. - Kiedyś

myślałam, że pracuje w Departamencie Stanu, ale kiedy pomógł mi dostać u nich posadę, przyznał się, że to tylko kamuflaż i że zawsze był

agentem CIA. Shanna skinęła głową.

- Od jakichś sześciu lat prowadzi tajny zespół o nazwie Trumna. Emma

MacKay pracowała kiedyś dla niego.

- Naprawdę? - Caitlyn spojrzała na Emmę, która karmiła właśnie małą

Jilłian. - Podwładnym taty był jeszcze jeden pracownik MacKay UOD, Austin

Erickson.

- Mogę spytać, dlaczego odeszli? - Caitlyn domyślała się, że miało to związek z apodyktycznym charakterem ojca. Myśl, że miałby być jej

szefem, kazała jej się mocno zastanawiać, zanim przyjęła jego propozycję

pracy. Nałożyła sobie ser na krakersa i ugryzła kawałek. - Nie mogli się pogodzić z misją komórki Trumna -wyjaśniła Shanna. -

Tato rozpracowuje pewną grupę... ludzi, a jego ostatecznym celem jest

wytropienie ich co do jednego i całkowita eliminacja. Caitlyn przełknęła z trudem, bo krakers utknął jej w gardle.

- Terroryści?

- Niektórzy z nich są terrorystami. Dobrze znam temat, bo mnie tato też próbował zwerbować. Czy wiesz, że zdolności parapsychiczne mamy po

nim? Tylko nasz brat chyba ich nie odziedziczył.

- Wiem, ale co to ma... - Wszyscy członkowie komórki Trumna muszą mieć wystarczające moce

parapsychiczne, by móc oprzeć się kontroli umysłu - ciągnęła Shanna. -

Wrogowie taty mają zdolność kontrolowania umysłów i wymazywania wspomnień. Uważa, że są zagrożeniem dla rodzaju ludzkiego.

- Z tego, co mówisz, chyba są niebezpieczni. Shanna westchnęła.

- Niektórzy, owszem, ale nie wszyscy. Ci, których znam, są dobrymi ludźmi.

Dobrzy władcy umysłów? Caitlyn nie mogła nie zadać sobie pytania, czy

mózg Shanny też nie jest pod ich kontrolą, skoro uważała ich za dobrych ludzi. Z pewnością właśnie to było źródłem tarć między ojcem i jej

siostrą. - O kim my właściwie mówimy?

Shanna zawahała się, ale w końcu szepnęła:

- O wampirach. Caitlyn zamrugała. - Że co proszę?

- Tato poluje na wampiry.

Caitlyn odchyliła się na krześle. Musiała źle usłyszeć. - Chcesz powiedzieć, że zwariował?

- Nie, jest całkowicie zdrowy na umyśle. Dlatego jego zespół nazywa się

Trumna. No wiesz, taki żarcik w stylu taty. Caitlyn dostała gęsiej skórki na rękach. Jej ojciec i siostra byli obłąkani.

Wstała z krzesła.

- To ma być jakiś dowcip? Jakaś... gierka salonowa? Bo mnie to nie bawi. - To nie jest dowcip. - Shanna patrzyła na nią z powagą. - Wampiry

istnieją.

- Wampiry to wymysł. - Istnieją naprawdę. - Shanna uniosła rękę, by uciszyć kolejne protesty. -

Wiem, że to dla ciebie szok. Jeśli nie wierzysz mnie, zapytaj kogokolwiek

z obecnych. Albo tatę. Chce cię zwerbować, więc zapewne planował ci powiedzieć.

Dreszcz przebiegł Caitlyn po plecach. To nie mogła być prawda. Jak

Shanna mogła ją okłamywać w taki sposób? Chociaż, z drugiej strony, co miałaby zyskać przez zmyślenie tej historyjki? Caitlyn była w kropce.

Czy mogła ufać siostrze? Przecież nie widziała się z nią od lat.

Postanowiła, że porozmawia na ten temat z ojcem. Ale jeśli on potwierdzi to wszystko i powie, że naprawdę poluje na wampiry?

Jej myśli miotały się ze skrajności w skrajność, od wiary do niewiary,

coraz szybciej i szybciej, aż zrobiło jej się słabo. Klapnęła na krzesło. - Ty naprawdę chcesz mi powiedzieć, że wampiry istnieją?

- Tak. - Shanna kiwnęła głową. - A wiem coś o tym. Niepokój

zelektryzował ciało Caitlyn; zerwała się na równe nogi. To dlatego ojciec ostrzegał ją przed przyjazdem tutaj.

„Shanna się zmieniła. Nie można jej już ufać. Trzymaj się od niej daleko

za wszelką cenę". - Jesteś wampirzycą? Shanna otworzyła szeroko oczy.

- Nie. Jestem taka sama, jak przedtem.

- Och, Bogu dzięki. - Caitlyn przycisnęła dłoń do piersi i znów klapnęła na krzesło. - Śmiertelnie mnie wystraszyłaś.

Shanna się uśmiechnęła.

- Spokojnie, skarbie. Ja nie jestem wampirzycą. - Poklepała ją po ręce. - Jestem tylko żoną wampira.

- Aaa! - Caitlyn zerwała się na nowo. - Jesteś... jesteś żoną trupa?

- Nie jest trupem. Jest na dworze, gra w kosza. - Ale... - Caitlyn zmarszczyła brwi, próbując to wszystko zrozumieć. -

Czy nie jest poniekąd... martwy?

- Jest nieumarłym. Mdłości wróciły, Caitlyn znów usiadła.

- Chyba nie widzę różnicy.

- Martwy człowiek jest martwy przez cały czas. Roman jest martwy tylko za dnia.

Caitlyn roztarta czoło. Wciąż leciała na łeb, na szyję do króliczej nory i

nie wiedziała gdzie góra, gdzie dół. - Więc jest martwy w pięćdziesięciu procentach? Shanna się roześmiała.

- Cóż, chyba można tak powiedzieć. Ale, dziewczyno, kiedy jest żywy... -

Westchnęła z rozmarzoną miną. - Jest żywy w stu procentach. Przez całą noc.

Caitlyn chwyciła kubek drżącymi palcami i jednym haustem dopiła poncz. Wyglądało na to, że wampiry są dobre w łóżku. Kto by się

spodziewał? Wróciła myślami do tajemniczego mężczyzny z boiska. Czy

on też był nieumarłym? Czy był wolny? Czy potrafiłby sprawić, by na jej twarzy pojawił się taki sam rozmarzony wyraz zaspokojenia, jak u

Shanny?

Caitlyn skarciła się w duchu. O czym ona myśli? Ledwie dziesięć sekund

temu dowiedziała się o istnieniu wampirów i już wyobraża sobie, jak by to było uprawiać z kimś takim seks? To było właśnie jej cholerne

zamiłowanie do egzotyki. Zawsze kusiła ją egzotyka.

- Gryzie cię? Usta Shanny drgnęły.

- Nie dla pożywienia. Roman i wszystkie dobre wampiry piją syntetyczną

krew. - I jesteś szczęśliwa jako żona wampira?

- Och, tak. I nie ja jedna. - Shanna z szerokim uśmiechem wskazała

pozostałe kobiety. - Wiele moich przyjaciółek ma wampirzych mężów. Caitlyn musiała przyznać, że wszystkie wyglądały na szczęśliwe. I

wszystkie były bardzo ładne. Najwyraźniej wampirom podobały się

piękne kobiety. Czy ten tajemniczy mężczyzna uznałby ją za atrakcyjną? Czy w ogóle by ją zauważył? Jęknęła w duchu. Musiała przestać o nim

myśleć. Ale o ileż łatwiej było myśleć o boskim facecie niż radzić sobie z

tą dziwną, nową rzeczywistością, która dopadła ją bez ostrzeżenia? Wampiry. Jej szwagier jest wampirem. Więc kim są jej siostrzeniec i

siostrzenica?

- Widziałam, jak Constantine podfruwa do kosza. Jest wampirem w wersji mini?

Shanna się roześmiała.

- Jest całkiem normalnych chłopcem. Je, śpi i chodzi do szkoły. - I lata?

- Nie lata. Lewituje.

Oczywiście. W takim razie wszystko w porządku.

- Shanna, to nie jest normalne. Shanna machnęła ręką.

- A co jest normalne? My z naszymi zdolnościami parapsychicznymi nigdy nie byłyśmy normalne. Tino nabył swoje zdolności w zupełnie

normalny sposób. Odziedziczy! je po rodzicach.

- Nie wiedziałam, że wampiry mogą mieć dzieci. -Caitlyn zagryzła zęby. - Ale też nigdy nie zagłębiałam się w temat, bo nie sądziłam, że istnieją.

Shanna posłała jej cierpkie spojrzenie.

- Przyzwyczaisz się. Mój mąż jest genialnym naukowcem, więc wynalazł sposób, by wampiryczni mężczyźni mogli być ojcami.

- Wspaniale. - Hybrydowe dzieci? Caitlyn była ciekawa, jak głęboka jest

ta królicza nora. Shanna spojrzała ze smutkiem na drugą stronę stołówki.

- Niestety wampirzyce nie mogą urodzić dziecka. Caitlyn spojrzała

nieufnie na kobiety. - Chcesz powiedzieć, że w tej sali są wampirzyce? Shanna skinęła głową.

- Widzisz te dwie, które biorą sobie butelki z wiaderka z lodem? To Marta

i Vanda, obie są wampirzycami. Więc kobieta z różowymi włosami jest wampirzycą. Caitlyn podejrzliwie

przyjrzała się butelkom.

- To nie jest piwo, prawda? - To może być bleer. Piwo połączone z syntetyczną krwią. Albo

chocolood, krew z czekoladą. Roman produkuje całą gamę produktów

wampirycznej kuchni fusion. Caitlyn głęboko zaczerpnęła powietrza. Wampiryczna kuchnia fusion?

Wampiry płodzące dzieci i grające w kosza ze swoimi lewitującymi

synami? Trochę tego było za wiele. - No i poznałaś Emmę - ciągnęła Shanna. - Ona też jest wampirzycą.

Caitlyn wzięła kolejny wdech. Zaczynało jej się robić słabo.

- Ściskałam rękę wampirzycy? Shanna zmarszczyła brwi. - Emma wspaniale opiekuje się dziećmi. Serce mi pęka na myśl, że nie

może mieć własnych.

Caitlyn spojrzała na Emmę, która wciąż się zajmowała małą Jillian. - Nie rozumiem. Przecież mówiłaś, że pracowała z tatą.

- Wtedy była śmiertelniczką i pogromczynią wampirów, ale schwytali ją

Malkontenci i omal jej nie zabili. Angus mógł uratować jej życie, tylko przemieniając ją. Był zrozpaczony, że musiał to zrobić, ale teraz są

szczęśliwym małżeństwem.

- Super. - Caitlyn rozmasowała czoło. - A kto to są Malkontenci? - Źli ludzie, którzy stali się złymi wampirami. Nie chcą pić syntetycznej

krwi. Żywią się krwią śmiertelników, a terroryzowanie i mordowanie ich

sprawia im przyjemność. Caitlyn się skrzywiła.

- Więc po świecie grasuje banda wysysających krew morderców?

Shanna skinęła głową. - Prowadzimy z nimi wojnę.

- To oni przeprowadzili atak bombowy na Romatech?

- Tak. Chcieliby nas zniszczyć. Nas, i syntetyczną krew, która jest tu produkowana. Tato potrzebował paru lat, by przyznać, że wampiryczny

świat jest podzielony na dwie frakcje: dobre wampiry, jak te, które tu

widzisz, które ryzykują życie, by chronić śmiertelników, i Malkontentów. - A jak ma się do tego wszystkiego jego zespół?

- W tej chwili jesteśmy z nimi w sojuszu, pomagamy sobie nawzajem

zwalczać Malkontentów. - Shanna westchnęła. - Ale kiedy już nam się uda, obawiam się, że tato

skupi się na wyplenieniu wszystkich wampirów. - W jej oczach zabłysły

łzy. - A kiedy już zacznie polowanie na czarownice, do czego się posunie? Moje dzieci są na wpół wampirami.

Caitlyn z trudem przełknęła ślinę.

- Nie. - Dotknęła ręki siostry. - Nie wierzę, żeby tato był w stanie zrobić krzywdę własnym wnukom.

Shanna chwyciła dłoń Caitlyn i ścisnęła mocno.

- On myśli, że Tino jest śmiertelnikiem w stu procentach. Błagam, nie mów mu...

- No coś ty - zapewniła ją Caitlyn. - Nigdy nie pozwoliłabym, żeby

cierpieli niewinni. - Właśnie takie podejście złamało jej karierę w Departamencie Stanu.

- Dziękuję. - Shanna uściskała ją. - Więc teraz musisz się dowiedzieć, jaki

rodzaj pracy ci proponujemy. MacKay UOD zapewnia ochronę dobrym wampirom, takim jak Roman. Śledzi i ściga Malkontentów.

Podróżowałabyś po całym świecie i wykorzystywała swoje zdolności

językowe, żeby pomagać im w śledztwach. I pomagałabyś uczynić świat bezpieczniejszym dla śmiertelników. Chcesz więcej informacji od

Emmy?

- Raczej nie. Szczerze mówiąc, potrzebuję trochę czasu żeby to wszystko przetrawić. Jakaś część mnie ciągle myśli, że to dziwny sen i zaraz się

obudzę.

- Rozumiem, ale muszę ci powiedzieć jeszcze o paru sprawach. Caitlyn uniosła rękę, żeby ją powstrzymać.

- Nie teraz, proszę cię. Trochę... kręci mi się w głowie od nadmiaru

informacji. - No dobrze. Na razie dam ci spokój. Przepraszam, że zafundowałam ci

taki szok, ale kiedy usłyszałam, że tato próbuje cię zwerbować, chciałam ci pokazać drugą stronę medalu, zanim podejmiesz decyzję. Teraz

przynajmniej masz wybór.

- Zastanowię się nad tym. - Caitlyn wstała. Musiała koniecznie

porozmawiać z ojcem i sprawdzić, czy ich wersje się pokrywają. - Może powinnam już iść.

- Och, nie! - Shanna zerwała się z krzesła. - Dopiero przyszłaś. I nie

poznałaś jeszcze Romana i Tina. Proszę, zostań jeszcze chwilę. Caitlyn spojrzała w błagające, błękitne oczy Shanny i poczuła, że nie

może tak odejść. Wreszcie odnalazła swoją jedyną siostrę. Jak mogłaby

pozwolić, by taki drobiazg jak istnienie wampirów stanął między nimi? Skrzywiła się. Okej, istnienie wampirów to nie był drobiazg. To był

kolosalny problem. Przerażający i niesamowity. Ale mimo to nie była w

stanie odwrócić się od siostry. Ani od jej niewinnych dzieci. - Zostanę, ale chciałabym przez chwilę pobyć sama. -By móc się

uszczypnąć i upewnić, że nie śni.

- Mam tu gabinet. Możesz z niego skorzystać. - Oczy Shanny błyszczały z radości. - Albo możesz się przejść po ogrodzie. Jest piękny o tej porze

roku. Kwitną żonkile i tulipany.

- Brzmi nieźle. - Świetnie. Chodź. - Shanna przeprowadziła ją koło grupy przyjaciółek,

które pomachały do nich.

Caitlyn odmachała, zmuszając się do uśmiechu. Nic dziwnego, że te kobiety były ze sobą tak zżyte. Były strażniczkami Wielkiej Tajemnicy,

ukrytego świata wampirów.

Shanna wyszła przez szklane drzwi na dziedziniec. Caitlyn wzięła się w garść i dołączyła do siostry. Cudownie. Teraz była na dworze z bandą

krwiopijców grających w kosza. Dreszcz, który przebiegł jej po plecach,

nie był spowodowany wyłącznie przez wieczorny chłód. Sięgnęła pod pasek torebki, by zapiąć guzik żółtego kardigana. Spojrzała

w stronę boiska, szukając wzrokiem tajemniczego boskiego faceta. Nie chciała o tym myśleć, ale istniała duża szansa, że był wampirem.

Nagle w jej głowie rozbłysła przerażająca myśl. Córeczka Shanny miała

czarne włosy. - Jak wygląda twój mąż?

- Jest boski. - Shanna podprowadziła ją bliżej do jasno oświetlonego

boiska. - Złotobrązowe oczy, czarne włosy do ramion. Caitlyn przełknęła ślinę. Boże, błagam, niech się nie okaże, że wpadł mi

w oko mąż mojej siostry.

- Cześć, Teddy - Shanna przywitała młodego człowieka z białym, utlenionym paskiem przez środek czarnych włosów i z gwizdkiem

sędziowskim na szyi. - To moja siostra, Caitlyn.

Teddy uniósł wzrok znad stopera i podkładki do pisania. - Miło cię poznać - rzucił i znów zajął się obserwowaniem gry.

Caitlyn pochyliła się do siostry.

- Czy on jest...? - To śmiertelnik, jak my - uspokoiła ją Shanna. - Jak tam mecz, Teddy?

Teddy spojrzał na stoper.

- Dwie minuty do końca ostatniej ćwiartki. Pazury prowadzą dwoma punktami. O, Phineas znowu zrobił wsad. - Zaznaczył punkt na kartce. -

Kły wyrównały.

- Naprzód, Kły! - Shanna machnęła pięścią w powietrzu i wyszczerzyła się do Caitlyn w uśmiechu. - Tino gra w drużynie Kłów.

Caitlyn wybałuszyła oczy, kiedy Tino uniósł się w powietrze, żeby

przybić piątkę z Phineasem. - On znowu lata.

- Lewituje! - zawołała Shanna, przekrzykując hałasujących zawodników.

- Widzisz tego gościa koło Tina? To mój mąż. Caitlyn odetchnęła z ulgą. Roman był niezły, i owszem, ale nie był jej

tajemniczym przystojniakiem. Rozejrzała się

po boisku, szukając go wzrokiem. Teraz, kiedy widziała wszystkich

dziesięciu graczy z bliska, uderzyło ją, jacy są piękni. Czy wszystkie wampiry tak wyglądają?

Nagle on wyrwał się z grupy i Caitlyn zapomniała o całej reszcie. Boże

święty, był wspaniały. Zręczny, pełen gracji i dziki. Egzotyczny. Zakryła usta, kiedy wyrwał się z nich zduszony jęk.

A on odwrócił głowę. Zwolnił, zatrzymał się.

Caitlyn opuściła rękę i przycisnęła ją do piersi. Boże, patrzył wprost na nią. Serce jej załomotało, krew zagrzmiała w uszach. Jego rozpuszczone,

czarne włosy powiewały wokół ramion. Czarna koszulka opinała się na

muskularnej piersi. Złotobrązowe oczy wbiły się w nią, spojrzenie zdawało się ją przepalać, wrzące i elektryzujące.

- Carlos! - krzyknął zawodnik z jego drużyny, rzucając piłkę.

Bum! Piłka grzmotnęła Carlosa w głowę, aż zatoczył się na bok. - Carlos! - krzyknął z konsternacją podający. Carlos roztarł głowę i znów

spojrzał na Caitlyn. Nawet

nie spróbował zatrzymać rudowłosego przeciwnika, który przejął piłkę. Wydawało się, że w ogóle nie zwraca uwagi na grę. Widział tylko ją.

- Wujku Angusie! - krzyknął Tino spod kosza. Rudzielec podał do niego.

Constantine uniósł się wysoko, żeby przerzucić ją przez obręcz. Teddy dmuchnął w gwizdek.

- Koniec meczu. Kły wygrywają!

Drużyna Constantine'a zaczęła wiwatować, zawodnicy po kolei podrzucali solenizanta w powietrze. Ich przeciwnicy po chwili

przyłączyli się do zabawy.

Caitlyn zauważyła, że Carlos rozmawia z rudowłosym mężczyzną, którego Constantine nazwał wujkiem Angusem. Obydwaj ruszyli do

szklanych drzwi pierwszego skrzydła

i zniknęli w korytarzu. Poczuła ukłucie rozczarowania. Nie podszedł

nawet, żeby się przywitać. - Mamusia! - Constantine podbiegł do Shanny i objął ją. - Widziałaś

mnie? Wygrałem mecz!

- Byłeś fantastyczny! - Shanna uniosła go. - Jestem z ciebie bardzo dumna.

- Zdobył więcej punktów niż ja. - Roman objął Shannę ramieniem i

pocałował ją w policzek. - To dlatego, że wujek Angus ciągle do mnie podawał -wyjaśnił dumnie

Constantine. Spojrzał z ciekawością na Caitlyn. - Cześć.

- To moja siostra, Caitlyn - powiedziała Shanna. -Twoja ciocia. - To znaczy, że znasz dziadka? - spytał Constantine z nadzieją w oczach. -

Przyszedł z tobą?

- Niestety, nie dał rady. - Caitlyn zrobiło się żal chłopca. - Ale ja jestem zachwycona, że wreszcie mogłam cię poznać.

- Ja też. - Uśmiechnął się szeroko i wyciągnął do niej ręce.

Caitlyn ścisnęło się serce, kiedy wzięła go od Shanny i poczuła jego rączki na szyi. W tej chwili zrozumiała, że nie może pozwolić, by ktoś

skrzywdził tego ślicznego chłopczyka, nieważne, jaka krew płynęła w

jego żyłach. - Dziękuję, że przyszłaś. - Roman podał jej rękę. Z trudem przełknęła

ślinę.

Tino odsunął się, żeby spojrzeć jej w twarz. - Boisz się?

- Nie, skądże. - Szybko uścisnęła dłoń Romana.

- Caitlyn właśnie dowiedziała się o wampirach - wyjaśniła Shanna - i ciągle jest w lekkim szoku.

Roman skinął głową. - Caitlyn, masz moje słowo, że nie spotka cię tu żadna krzywda.

- Chodźmy na tort i lody! - Constantine wykręcił się z objęć Caitlyn. -

Ciociu, chodź. - Dołączę do was za chwilkę. - Caitlyn poczochrała jasne loki chłopca. -

Zostaw mi kawałek tortu.

- Okej. - Wbiegł do środka, kiedy ojciec otworzył przed nim drzwi. - To do zobaczenia. - Shanna uśmiechnęła się i weszła z mężem do

stołówki.

Caitlyn przecięła boisko, mijając zawodników i widzów podążających do sali. W oddali dostrzegła altankę i ruszyła w jej stronę. Kiedy jej uszu

dobiegły nuty Sto lat, obejrzała się na okna stołówki. Piosenka skończyła

się oklaskami i śmiechem. Wampiry najwyraźniej uwielbiały imprezy. Otuliła się szczelniej kardiganem, by osłonić się przed chłodnym nocnym

powietrzem, i ruszyła w kierunku altany. Im dalej szła, tym ciemniej było

dookoła. Jedwabna, haftowana torebka obijała jej się miękko o biodro. Kamienny chodnik prowadził w górę łagodnego stoku. Z trawy wyrastały

kępki żółtych żonkili. Fioletowe, różowe i białe hiacynty przesycały

powietrze słodkim aromatem. Kiedy zbliżyła się do altany, z wnętrza dobiegły ją dość jednoznaczne

odgłosy. Zatrzymała się, słysząc przeciągły, miękki jęk kobiety.

- Och, Robby, musimy przestać. Przegapimy imprezę. - Nie mogę czekać ani minuty dłużej - odpowiedział jej basowy, męski

pomruk. - Muszę cię mieć teraz, 01ivio.

Kobieta wydała z siebie kolejny przeciągły jęk, który Caitlyn zinterpretowała jako kapitulację. Ruszyła po trawie na paluszkach w

innym kierunku. Z altany dobiegł ją kobiecy pisk, a po nim męski

pomruk. Rany. Caitlyn oddaliła się jak najszybciej. Wyglądało na to, że wampiry

są bardzo uwodzicielskie. Przez głowę

przemknął jej obraz Carlosa, ale odepchnęła go. Nie był nią

zainteresowany. Obejrzał ją, a potem sobie poszedł. Zauważyła cementową ławkę pod dębem i ruszyła w jej stronę. Nie mogła

dłużej odpychać od siebie rzeczywistości. Musiała stawić jej czoło.

Wampiry. Przeciągnęła palcami po szorstkiej korze dębu. Jeśli miała wierzyć

siostrze, wampiry były równie rzeczywiste jak to drzewo. Teraz

rozumiała tajemnicze ostrzeżenie Howarda, że tak naprawdę liczy się tylko wnętrze. Wyglądało na to, że te wampiry są szczodre i dobre. I

chciały chronić śmiertelników przed swoimi złymi pobratymcami.

Caitlyn usiadła na ławce. Co powinna zrobić? Przede wszystkim musiała porozmawiać z ojcem i upewnić się, że to wszystko prawda. Ale miała

straszne przeczucie, że tak jest. Przecież mąż Shanny produkował

syntetyczną krew -idealna praca dla wampira, który nie chce gryźć ludzi. No i ojciec ostrzegał ją, żeby tu nie przyjeżdżała. To by wyjaśniało,

dlaczego nie pozwalał mamie odwiedzać wnuków. Uważał to miejsce za

terytorium wroga. Caitlyn stwierdziła, że ma trzy możliwości. Pierwsza: udawać, że to

wszystko nigdy się nie wydarzyło. Mogła znaleźć pracę, która nie

miałaby nic wspólnego z wampirami. Mogła prowadzić normalne życie. Nuda. Nigdy nie lubiła nudy. Uwielbiała przygody. I nie należała do

osób, które chowają głowę w piasek, by nie widzieć rzeczywistości.

Druga opcja: zaakceptować świat i rodzinę siostry i przyjąć pracę w firmie Emmy MacKay. Wtedy mogłaby jeździć po całym świecie i

poznawać mnóstwo interesujących... ludzi, żywych i nieumarłych. Wielki

minus - zagrożenie ze strony złych wampirów. Opcja trzecia: zaakceptować istnienie wampirów i przyjąć pracę u ojca.

Jako członek komórki Trumna prowadziłaby ekscytujące życie, walczyłaby ze złymi wampirami. Niestety, fizyczne konfrontacje nie

leżały w jej charakterze. A poza tym, co by było, gdyby tato uznał, że

Roman jest zły? Albo, co gorsza, Constantine? Westchnęła. Teraz rozumiała przynajmniej, skąd wzięła się ta wrogość

pomiędzy jej ojcem i siostrą.

- Do diabła - szepnęła. Zrozumiała, że będzie musiała wybrać, po której stronie skłóconej rodziny się opowiedzieć.

Rozdział 3

Chciałbym jechać jak najszybciej - powiedział Carlos do swojego

pracodawcy, idąc z nim korytarzem do biura ochrony MacKaya.

Angus MacKay zmarszczył brwi. - Byłbym bardziej przekonany, gdybyś miał mocniejsze dowody.

Carlos rozumiał wahanie szefa. Angus sfinansował jego dwie ostatnie

ekspedycje, do Belize i Nikaragui. Obie podróże były bezowocne. - Prawdę mówiąc, to najlepszy trop, jaki mam od lat. Według Pata

informator widział, jak dziki kot w dżungli przemienia się w człowieka po

tym, jak go zabito. Angus zatrzymał się w pół kroku.

- To obiecujące. Ale jeśli informator zmyśla?

- Pat mu wierzy. - A kto to jest Pat? - Angus ruszył dalej.

- Profesor Supat Satapatpattana z uniwersytetu Chu-lalongkorn w

Bangkoku. Nazywam go Pat, dla skrótu. - Ciekawe dlaczego - mruknął Angus, przyciskając dłoń do panelu przy

drzwiach biura.

- Chula to szanowana uczelnia, a Pat jest znanym antropologiem. Nie

przekazałby mi tej informacji, gdyby nie wierzył w jej prawdziwość. Angus skinął głową.

- W takim razie musisz to sprawdzić. Daję ci zielone światło. - Otworzył

drzwi. - Howard, jak leci? Carlos odetchnął z ulgą. Może tym razem mu się uda. Minęło już pięć lat

od Lata Śmierci - pięć lat od dnia, kiedy na jego oczach wyrżnięto jego

rodzinę i przyjaciół. O ile wiedział, zostali tylko on i piątka sierot, którymi się opiekował. Musiał znaleźć więcej przedstawicieli swojego

gatunku. Musiał znaleźć sobie żonę.

Rozmowa Howarda i Angusa wsiąkła w tło, kiedy Car-losa zaczęły bombardować wspomnienia. Wszędzie śmierć. Smród palonych ciał.

Duszący dym płonących wiosek. Rodzice. Brat. Wszyscy zamordowani.

Wszystko zniszczone. Z początku te wspomnienia prześladowały go nieustannie, wciągając w

koszmarną otchłań rozpaczy. Teraz dopadały go tylko raz dziennie. Czas

nie złagodził bólu. Ułatwił tylko udawanie, że wszystko jest w porządku. Stał się mistrzem kamuflażu i iluzji. Już jako dziecko nauczył się, jak

ukrywać się w amazońskiej dżungli, jak się maskować, by nikt go nie

dostrzegł. Teraz umiał się ukrywać na oczach wszystkich. Nikt nie znał jego prawdziwego ja. Nikt... tylko Fernando.

Od Lata Śmierci Carlos odbył w sumie pięć ekspedycji. I wszystko na

próżno. Wziął głęboki wdech, by podsycić w sobie determinację. Nieważne, że ten najnowszy przebłysk nadziei opierał się na zwykłej

pogłosce. Będzie szukał aż do skutku.

Podszedł do ściany monitorów ochrony. Codzienna powódź bólu opadła, na razie. Angus chwalił się, jak świetnie jego chrześniak, Tino, gra w

koszykówkę.

Carlos cieszył się, że drużyna solenizanta wygrała, ale drużyna

zmiennokształtnych była bardzo bliska zwycięstwa. Gdyby złapał to ostatnie podanie, wygrałyby Pazury. Wolał nie myśleć o przyczynie

swojego głupiego błędu. O niej.

Nigdy wcześniej nie czuł tak natychmiastowej fascynacji. Potężna mieszanka pożądania i zachwytu ogłuszyła go niczym szarżujący byk,

pozbawiając go przytomności i tchu. Najlepszy dowód, że za długo żył

bez kobiety. I przez kilka cudownych sekund myślał, że znalazł kobietę idealną.

Ale jeden niuch zniweczył jego nadzieje. Rzeczywistość zwaliła się na

niego z takim impetem, że ledwie poczuł uderzenie piłką w głowę. Nie była zmiennokształtną. Nie była dla niego. A im szybciej znajdzie sobie

odpowiednią partnerkę, tym lepiej.

Spojrzał na monitory. Na parkingu i w holu nie było nikogo. Korytarze były puste. Wyglądało na to, że wszyscy siedzą w stołówce i świetnie się

bawią. Powinien też tam być ze swoimi adoptowanymi dziećmi, ale

musiał porozmawiać z Angusem o nowej ekspedycji. I musiał unikać jej.

Poczuł ściskanie w piersi, kiedy dostrzegł ją na monitorze. Zbliżała się do

skraju ogrodu, w miejscu, gdzie park przechodził w las. W tym jasnożółtym swetrze i z blond włosami wyglądała jak promień słońca w

ciemności. Co tam robiła? Jeśli przyszła na przyjęcie Tina, to dlaczego

nie siedziała z resztą gości? - Kto to jest? - Wskazał monitor, próbując udawać nonszalancję.

Howard spojrzał.

- Caitlyn Whelan, siostra Shanny. Carlos zacisnął dłoń w pięść. Merda. Sean Whelan jest jej ojcem?

Bigoteryjny głupiec. Ale był ostatnią osobą, którą wampiry chciałyby rozgniewać. Potrzebowały jego

pomocy w walce z Malkontentami i w zapewnieniu sobie

bezpieczeństwa. A to oznaczało, że Carlos musiał się trzymać z dala od jego córki. Flirt z

nią nie podobałby się ani Seanowi, ani wampirom.

Ale i bez tego Carlos wiedział, że jest zakazana. Była katastrofą przebraną za raj - kobietą, której mężczyzna nie potrafiłby zapomnieć ani zostawić.

Nie mógł sobie pozwolić na coś takiego. Jego przeznaczenie było wyryte

w kamieniu. By zapewnić przetrwanie gatunku musiał znaleźć sobie żonę taką jak on.

Angus podszedł do ściany monitorów.

- Jest bardzo podobna do siostry. Ani trochę, pomyślał Carlos. Jej oczy były bardziej turkusowe. Twarz

bardziej owalna. Na nosie kilka piegów. Jej włosy były dłuższe i miały

bardziej złoty odcień niż rudawe włosy Shanny. Z żalem pokręcił głową. Czy było w niej coś, czego nie zdążyłby zauważyć i zapisać w pamięci?

Howard, siedzący za biurkiem, odchylił się na krześle.

- Wiedziałeś, że Sean nie powiedział jej, że Shanna wyszła za mąż i ma dzieci?

- Och, co za dupek - mruknął Angus.

Jeśli chodziło o Seana Whelana, Carlos był skłonny używać barwniejszych określeń.

- Przegapi całe przyjęcie.

- Pewnie jest w szoku. - Howard oparł nogi na biurku. - Shanna miała powiedzieć jej o wampirach.

Angus skinął głową.

- To był pomysł Emmy. Pomyślała, że będzie lepiej, jeśli Caitlyn dowie się o wszystkim od siostry. - Spojrzał na nią na ekranie. - Wydaje się, że

przyjęła to całkiem nieźle. Howard prychnął.

- Bo nie pędzi do samochodu, wrzeszcząc na całe gardło?

Carlos spojrzał z ciekawością na Angusa.

- Dlaczego Emma chciała, żeby Caitlyn znała prawdę? - Bo mamy nadzieję ją zatrudnić.

- Co? - Carlos cofnął się o krok.

- Wolimy, żeby pracowała dla nas, a nie dla ojca i jego cholernej Trumny. Carlos przełknął ślinę. Nie mógłby pracować z tą kobietą. Gdyby

stacjonowała tutaj, w Romatechu, musiałby poprosić o przeniesienie. Ale

najlepiej by było, gdyby jak najszybciej wyjechał do Bangkoku. - Muszę wyjechać natychmiast na moją ekspedycję.

- Jaką ekspedycję? - spytał Howard. Carlos wyjaśnił szybko.

- Polecę pierwszym dostępnym samolotem. Angus zmarszczył czoło. - Skąd ten pośpiech?

- A na co tu czekać? - odparował Carlos. - Casimir i Malkontenci siedzą w

ukryciu, nic się w tej chwili nie dzieje. Właściwie nie jestem tu potrzebny. A wiesz, że muszę znaleźć sobie żonę. Szukam od pięciu lat. I nie robię

się młodszy.

- Rozumiem, chłopcze. - Angus położył mu dłoń na ramieniu. - Martwię się tylko o twoje dzieci. Słyszałem, że mają problem z przyzwyczajeniem

się do nowej szkoły i nowego kraju. Nie wiem, czy powinieneś je teraz

zostawiać. Carlos jęknął w duchu. Wiedział, że jego sierotom jest ciężko. Był to

jeszcze jeden powód, żeby jak najszybciej znaleźć żonę. Coco miała

dopiero sześć lat. Raquel dziewięć, a Teresa dwanaście. Potrzebowały matki. Potrzebowały kobiety, która przeprowadziłaby je przez pierwsze

przeobrażenie, kiedy wejdą w okres dojrzewania. W przypadku Teresy ta

zmiana mogła nadejść lada moment. Carlos czuł, że czas ucieka. Zadzwoniła komórka Angusa; wyjął ją z kieszeni.

- Tak, zaraz tam będę.

Zwykle szorstki glos wielkiego Szkota złagodniał, co było oczywistym znakiem, że rozmawia z żoną, Emmą. Otworzył szerzej oczy.

- Zaginęły? Nie martw się, skarbie. Znajdziemy je. -Rozłączył się.

- Kto zaginął? - Coco i Raquel. - Angus zaczął wpatrywać się w monitory. - Emma

poszła po tort i lody dla dzieci, a kiedy wróciła, dziewuszek już nie było.

Howard z głuchym tąpnięciem opuścił nogi na podłogę i wstał. - Nie mogły dojść daleko.

Carlos poczuł ciężar w piersi, jak zawsze, kiedy pojawiał się jakiś

problem z dziećmi. Cierpiały, a on nie miał pojęcia, jak im pomóc. To udawanie, że wszystko jest w porządku, nie działało. Umiał je ocalić -

fizycznie - ale emocjonalnie? Ilekroć patrzyły na niego tymi swoimi

oczami pełnymi bólu, kulił się w sobie. Dostrzegł jakiś ruch na monitorze ukazującym ogród. Ktoś chował się za

wielkim rododendronem. Serce mu się ścisnęło. Biedne dziewczynki nie

chciały zostać znalezione. Wskazał ruszający się krzak.

- Tam się schowały. Pójdę po nie. - Mógł je odprowadzić na przyjęcie, ale,

na Boga, nie miał pojęcia, co im powiedzieć. Przez ostatnie lata zabawiał je żartami, amatorskimi sztuczkami magicznymi i wycieczkami do

lodziarni, żeby odpędzić łzy. To nie wystarczało, ale jak miał otworzyć

przed nimi serce, skoro miał do zaoferowania tylko ból i rozpacz? Wyszedł z biura ochrony i powlókł się korytarzem do bocznego wyjścia.

Ciężar w piersi przygniatał go, utrudniał oddychanie. Sieroty uważały go

za swojego bohatera, za najdzielniejszego człowieka na świecie, za zbawcę, który ocalił je od strasznej śmierci.

Nie mógł wyznać im prawdy. Miał dość odwagi, żeby stawić czoło

fizycznemu bólowi śmierci, ale jeśli chodziło o ból emocjonalny, był tylko głupcem i oszustem. Gorzej, pomyślał z pogardliwym

prychnięciem. Był przeklętym tchórzem.

Caitlyn, zamyślona, siedziała na ławce pod dębem. Jeśli istniały wampiry, to jakie jeszcze dziwne istoty mogły chodzić po świecie? Elfy? Zębowa

wróżka? Wielka Stopa?

Podskoczyła, słysząc jakiś dźwięk w pobliżu. Odwróciła się i zauważyła kogoś za pniem drzewa. Z całą pewnością nie był to Wielka Stopa. O

wiele za mały.

Podniosła się. - Halo?

Zza drzewa wyjrzała dziewczynka. W jej wielkich, brązowych oczach

błyszczały łzy, dolna warga drżała. - Coco, nie - szepnęła druga dziewczynka zza pobliskiego krzewu.

Mówiła z lekkim akcentem, głos miała spięty i pełen bólu. - Daj spokój tej

pani. - Nic nie szkodzi - zapewniła je Caitlyn. Czy to były hybrydowe dzieci,

jak Constantine? Kimkolwiek były, coś je bardzo smuciło.

Coco wyszła zza drzewa i w milczeniu zbliżyła się do Caitlyn. Miała znękane, wystraszone spojrzenie, jakie Caitlyn widziała wiele razy; za

każdym razem kiedy bezdomny kociak czy szczeniak szukał u niej

pomocy. Usiadła z powrotem i poklepała miejsce koło siebie.

- Powiedz mi, co się dzieje, Coco. Dziewczynka wdrapała się na ławkę i

przysunęła bliziutko. Ta druga, parę lat starsza, też odważyła się podejść.

- Zapomniałam, jak pani ma na imię. - Jestem Caitlyn. A ty?

- Raquel. Raquel Gatina. - Dumnie uniosła głowę. -Jesteśmy z Brazylii.

Chude ramiona Coco zatrzęsły się, kiedy mała wybuch-nęła płaczem.

- Ja chcę do domu. Mam... mam dość tego angielskiego. Jest trudny. - Skarbie. - Caitlyn pogłaskała ją po plecach. - Możesz do mnie mówić jak

chcesz. Zrozumiem cię. - Wiedziała, że zrozumienie przyjdzie

natychmiast, ale potrzebowała chwili, by zacząć odpowiadać dziewczynkom w ich rodzimym języku.

Raquel podeszła bliżej.

- Serio? - Spróbuj.

Coco uniosła na nią wzrok.

- Jestem wstrętna - powiedziała po portugalsku. - Dlaczego jesteś wstrętna? - spytała Caitlyn po angielsku.

Dziewczynki wymieniły zaskoczone spojrzenia.

- Coco jest zła na Constantine'a - wyjaśniła Raquel po portugalsku. - Mówi, że go nienawidzi.

- Nie chcę go nienawidzić - zawyła Coco. - Lubię Tina. Ale to nie fair!

Raquel pociągnęła nosem. - Tino ma rodzinę i przyjaciół. A my nie. Caitlyn ścisnęło się serce.

- Macie siebie nawzajem. A z tego, co widziałam, wszystkie panie na

przyjęciu kochają was i chcą być waszymi ciociami. Raquel zmarszczyła brwi i kopnęła ziemię.

- One nas tylko żałują, bo jesteśmy sierotami.

- Tino ma mamusię, tatusia i siostrę - szepnęła Coco. -Moja mamusia i tatuś, i siostra nie żyją.

Caitlyn przełknęła ślinę.

- Jak to się... Przepraszam. Na pewno nie chcecie o tym mówić.

Raquel przysiadła na ławce koło Coco.

- Źli ludzie przyszli do naszej wioski i zabili nasze rodziny. Nienawidzą nas, bo jesteśmy inni.

Caitlyn gwałtownie wciągnęła powietrze. Święty Boże. Czyżby krewni

tych dziewczynek zostali zabici, bo byli wampirami? To było niewyobrażalne. Przypominało jej rasowe czystki. I nie można było

pozwolić, by trwało.

Nagle wszystko stało się dla niej jasne jak kryształ. Jeśli przyjmie pracę proponowaną przez Emmę MacKay, będzie mogła chronić niewinne

dzieci, takie jak Coco i Raquel. Takie jak jej siostrzenica i siostrzeniec.

Coco pociągnęła ją za rękaw swetra. - Jestem wstrętna, bo się złoszczę na Tina?

- Nie, skarbie. To normalne, zazdrościć komuś, kto ma coś, co samemu

chciałoby się mieć. - Ja go naprawdę lubię. - Coco chlipnęła. - Chcę się cieszyć, że ma

rodzinę, ale to niesprawiedliwe.

- Wiem. - Caitlyn pogłaskała długie czarne włosy dziewczynki. - Ale z drugiej strony, można się cieszyć, że świat jest niesprawiedliwy.

Raquel zesztywniała.

- Ale powinien być sprawiedliwy. - Zastanów się nad tym - odparła łagodnie Caitlyn. -Gdyby świat był

absolutnie sprawiedliwy, wszystko działoby się dlatego, że w jakiś

sposób sobie na to zasłużyłaś. Raquel otworzyła usta.

- Ale... ale myśmy sobie na to nie zasłużyły.

Coco się wyprostowała i szeroko otworzyła przerażone oczy. - Ci źli ludzie przyszli dlatego, że jestem niedobra?

- Nie! - Caitlyn chwyciła dziewczynkę za ramiona. -Jesteś dobra. Jesteś kochanym, niewinnym dzieckiem, i w żaden sposób nie mogłaś sobie

zasłużyć na to, co się stało.

Raquel zerwała się z ławki.

- To dlaczego się stało?

Oczy Caitlyn napełniły się łzami. - Och, kotku. Nie wiem, dlaczego na świecie istnieje zło. Zdaje się, że to

ma coś wspólnego z wolną wolą. Z tym, że ludzie mogą decydować, czy

chcą być dobrzy, czy źli. - Ja chcę być dobra - szepnęła Coco. Caitlyn zamrugała, by odpędzić łzy.

- Skarbie, jesteś dobra.

- Jeśli jesteśmy dobre, to dlaczego spotkała nas ta straszna rzecz? - krzyknęła Raquel.

Caitlyn się skrzywiła. Te pytania były dla niej stanowczo za trudne.

- Nie wiem. To nie powinno było was spotkać. I przykro mi, że spotkało. Coco wybuchnęła płaczem i zarzuciła Caitlyn ręce na szyję. Raquel

przysunęła się bliżej, niepewna, czy wypada jej szukać pocieszenia.

- Chodź tutaj. - Caitlyn wciągnęła starszą na prawe kolano. Jej samej popłynęły łzy, kiedy tak słuchała cichego płaczu dziewczynek i czuła

drżenie ich drobnych ciał.

Świetna robota, skarciła się w duchu. Zamiast poprawić im humor, doprowadziła je do łez.

Wróciła myślą do czasu, kiedy będąc na placówce w Tajlandii,

odwiedziła Świątynię Tygrysów. Zadała buddyjskiemu mnichowi to samo pytanie, które Raquel zadała jej. Mnich tylko się uśmiechnął i

powiedział, że lepiej myśleć o tym wszystkim, co jest dobre na świecie,

co sprowadza miłość i radość. Wytknęła mu, że uniknął odpowiedzi. - Czasami nie da się odpowiedzieć słowami - odparł. -A miłość zawsze

jest najlepszą odpowiedzią.

Siedziała więc w milczeniu, przytulając dziewczynki i mając nadzieję, że to wystarczy, by dać im choć trochę pociechy.

Poczuła, jak powoli przenika ją poczucie sensu życia i spełnienia. Została

zwolniona przez Departament Stanu, bo wtrąciła się w lokalne obyczaje, żeby pomóc niewinnej kobiecie. Nie żałowała tego, co zrobiła. Zrobiłaby

to znów bez zastanowienia.

Może to była jej prawdziwa życiowa misja. Chronić niewinnych. Znalazła się tutaj w tej chwili, bo te dziewczynki jej potrzebowały. Jej

całe życie było labiryntem zwrotów i decyzji, i wszystkie one prowadziły

do tego momentu. - Możecie na mnie liczyć. Będę przy was - szepnęła do nich po

portugalsku. Wiedziała, że nikomu nie pozwoli ich skrzywdzić tylko

dlatego, że są inne. - Znasz nasz język? - spytał po portugalsku głęboki, męski głos.

Krzyknęła cicho i odwróciła głowę. Boże święty, to był on. Tajemniczy

przystojniak. Wampir. Carlos.

Rozdział 4

Caitlyn zadrżała i wzięła głęboki oddech. Co takiego było w tym

mężczyźnie, że czuła się przy nim tak bezbronna i roztrzęsiona? Jakby

każdy jej nerw był odsłonięty i przewrażliwiony. Ale zamiast ją przerażać, podniecało ją to.

Wyszedł z cienia tak niepostrzeżenie i cicho, że zastanawiała się, jak

długo tu już był. Ile usłyszał z ich rozmowy? Mówił po portugalsku, więc z pewnością rozumiał dziewczynki.

- Wujek! - Coco zsunęła się z ławki, podbiegła do niego i objęła go w

pasie.

Wujek? Caitlyn patrzyła, jak głaskał małą po plecach. Czy ten wujek to

był tylko honorowy tytuł? Coco powiedziała przecież, że wszyscy jej krewni zginęli.

Raquel podeszła do niego powoli, jakby bała się, że jej potrzeba czułości

zostanie odrzucona. Caitlyn odetchnęła z ulgą, kiedy przyciągnął dziewczynkę do siebie. O

dziwo, w jego ruchach nie było tej samej gracji co podczas gry w

koszykówkę; wydawały się niepewne i niezręczne. - Wszystko dobrze? - spytał cicho po angielsku.

- Tak. - Raquel wskazała Caitlyn. - Poznałyśmy nową przyjaciółkę.

Przesunął spojrzenie na Caitlyn i zmrużył oczy. - Tak, wiem.

Odniosła dziwne wrażenie, że jest na nią zirytowany, ale to nie miało

sensu. - Witam. Jestem Caitlyn Whelan.

- Tak, wiem.

Czekała, żeby się przedstawił, ale on tylko obserwował ją; jego bursztynowe oczy były błyszczące i przenikliwe, jakby oceniał

zwierzynę. Może dla wampira była zwierzyną. Opanowała dreszcz.

- Jesteś wujkiem Coco? Zacisnął usta. - Jestem jej opiekunem. Musimy wracać na przyjęcie. Dziękuję za pomoc.

Naprawdę był na nią zły. Dlaczego nie odpowiadało mu, że pomogła

dziewczynkom? Spojrzała na Coco i Raquel. - Gdybyście jeszcze kiedyś chciały porozmawiać, chętnie was

wysłucham.

Coco uśmiechnęła się szeroko i podbiegła do niej. Raquel podeszła za nią; Caitlyn objęła je i mocno uściskała. Kiedy zauważyła, że Carlos marszczy

brwi, nie mogła się oprzeć, żeby się z nim nie podroczyć.

Uśmiechnęła się słodko, zapraszająco.

- Grupowy uścisk? Jego wzrok zsunął się do jej stóp, a potem powoli powędrował do góry.

- Grupowe zabawy to nie dla mnie.

Skóra zaczęła ją mrowić z podniecenia, ale nie chciała mu pokazać, jak bardzo wytrącał ją z równowagi.

- A ja się nie bawię z obcymi.

Kącik jego szerokich ust uniósł się w krzywym uśmiechu. - Nie uważam cię za obcą. Znam twoje imię.

- Ty się nie przedstawiłeś. W jego oczach błysnął żar.

- Tak, wiem. Czuła, że bawi się z nią w kotka i myszkę. Wysunęła podbródek. Nie

należała do kobiet, które godzą się na rolę myszki. Coco pociągnęła ją za

sweter. - Pójdziesz z nami na przyjęcie?

- Idźcie ze swoim... wujkiem - odparła Caitlyn. - Zobaczymy się za

chwilę. - Pa! - Pobiegły z powrotem do Carlosa. Kiwnął Caitlyn głową.

- Dobranoc. - Odwrócił się, żeby odprowadzić dziewczynki do stołówki.

- Na razie. - Caitlyn nie mogła się oprzeć; by nie wbić mu kolejnej szpilki. - Carlos.

Zatrzymał się i spojrzał na nią. Żar błysnął w jego bursztynowych oczach,

a Caitlyn znów poczuła igiełki podniecenia na skórze. - Catalina - szepnął. Po czym odwrócił się i odszedł. Catalina. To słowo

przeszyło ją żarem. Może po prostu

przełożył jej imię na portugalski, ale przysięgłaby, że w jego ustach zabrzmiało to pieszczotliwie.

Z drżącymi kolanami usiadła na ławce. Wygrzebała z torebki chusteczkę i otarła mokre policzki. Te dwie

dziewczynki chwyciły ją za serce. A Carlos - co on z nią robił? Gdyby

wrócił i poprosił o szklankę krwi, kusiłoby ją, żeby odsłonić szyję. Czy wszystkie wampiry obdarzone były tym seksownym, uwodzicielskim

czarem?

Ale widziała przecież inne wampiry na boisku do koszykówki. I tylko Carlos działał na nią w taki sposób. Spojrzała za nim, ale i on, i

dziewczynki zniknęli jej już z oczu za wielkim rododendronem.

- Carlos! - zawołał nagle żeński głos. - Musimy porozmawiać. Caitlyn po cichu przeszła na drugą stronę pnia dębu. Stąd, ukryta w

cieniu, miała dobry widok. Do Cariosa, Coco i Raquel podeszła jakaś

młoda para. Carlos cichym głosem poprosił dziewczynki, żeby poszły do stołówki.

- Ja też zaraz przyjdę. - Poszedł za nimi parę kroków i obserwował, jak

mijają altanę. - To prawda? - spytała młoda kobieta. - Wyjeżdżasz na kolejną

ekspedycję?

Carlos odwrócił się przodem do kobiety i mężczyzny. - Tak. Angus się zgodził.

- Howard wspomniał o tym na przyjęciu - ciągnęła niecierpliwie kobieta.

-1 powiedział, że chcesz jechać od razu? - To prawda. - Carlos spojrzał w stronę dębu i zmrużył oczy.

Czyżby ją widział? Caitlyn cofnęła się głębiej w cień i schowała białą

chusteczkę do torebki. Może wampiry doskonale widzą w nocy. - Jak długo cię nie będzie? - wypytywała gniewnie. Carlos westchnął.

- Tak długo, jak będzie trzeba. Miesiąc, może dłużej.

- Nie możesz wyjechać na miesiąc - upierała się. -Twoje dzieci cię potrzebują. Jesteś ich bohaterem, Carlos. Wiedzą, że zginęłyby, gdybyś

ich nie uratował.

- Nic im nie będzie, Toni - wycedził Carlos przez zaciśnięte zęby. - Będą

w szkole, z tobą. - Tak, i właśnie w szkole mają problemy - powiedział młody mężczyzna

ze szkockim akcentem. - Emiliano wszczyna bójki z chłopakami Phila.

- Porozmawiam z nim przed wyjazdem - burknął Carlos. - A co z dziewczynkami? - spytała Toni. - One cię potrzebują, Carlos.

- Potrzebują matki! - krzyknął Carlos. - A ja potrzebuję partnerki.

Caitlyn zachłysnęła się ze zdumienia. Szukał partnerki? Jakiego rodzaju partnerki? Jego spojrzenie pobiegło ku niej; oczy błysnęły mu twardo,

gniewnie.

- Że... co? - Toni odsunęła się o krok, osłupiała. - Słyszałaś mnie - warknął Carlos.

- Chcesz się żenić? - spytał Szkot.

- Nie rób takiej zszokowanej miny, łan. Ty nie chciałeś się żenić? - No tak, ale...

- Nie możesz się ożenić - stwierdziła Toni. - Jesteś gejem.

Caitlyn parsknęła. Czy oni oszaleli? Carlos spojrzał na nią ze złością, po czym przesunął wzrok na Toni.

- Nigdy nie mówiłem, że jestem gejem.

- Oczywiście, że jesteś - upierała się. - Widziałam, jak tańczyłeś sambę w różowych stringach z cekinami.

Carlos wzruszył ramionami.

- No i co? Powiedziałaś, że jestem bardzo sexy. Dosłownie się śliniłaś. łan zesztywniał.

- Kiedy to było?

- Zanim cię poznałam - mruknęła Toni i zwróciła się z powrotem do Carlosa. - A co z Fernandem? Za każdym

razem, kiedy przychodził z wizytą, ściskaliście się i całowaliście.

- Całujemy się w policzki. - Carlos machnął lekceważąco ręką. - To nic dziwnego w naszej kulturze. A że ty postanowiłaś to tak zinterpretować...

- Ale Fernando jest gejem - przerwała mu Toni. - Sam powiedział.

- Tak, Fernando jest gejem - odparł niecierpliwie Carlos. - Ale ja nie jestem.

- Jasna cholera. - łan oddalił się o parę kroków. -Wiedziałem.

Toni zaczęła dziko wymachiwać rękami. - Pozwalałeś mi myśleć, że jesteś gejem!

- Miałem swoje powody - burknął Carlos.

- Żeby celowo wprowadzać mnie w błąd? - Toni wzięła się pod boki. - Patrzyłeś, jak się ubieram. Jak mogłeś?

Carlos wzruszył ramionami.

- Nigdy nie powiedziałaś, że mam wyjść. - Bo myślałam, że jesteś gejem! - krzyknęła Toni. -Ty... ty zboku!

Carlos zmarszczył brwi.

- Nie ma nic zboczonego w podziwianiu ciała pięknej kobiety. - Och, doprawdy? To podziwiaj sobie to! - Toni dała mu w twarz tak

mocno, że echo rozległo się po ogrodzie.

Carlos zatoczył się do tyłu. Toni się skrzywiła. Potarł policzek. - Menina...

- Nie mów do mnie meninal Ufałam ci! - Toni zamachnęła się, żeby znów

go uderzyć. - Przestań! - łan odciągnął żonę. - Nie tak się to załatwia.

- Dzięki za zrozumienie - mruknął Carlos.

- Och, rozumiem cię doskonale - powiedział łan. -Gapiłeś się na moją

żonę, udając kogoś, kim nie jesteś, ty cholerny draniu. - Grzmotnął Carlosa pięścią w twarz, rozciągając go na ziemi. - Tak się to załatwia.

Caitlyn opadła szczęka. Carlos najwyraźniej dostawał, co mu się

należało, ale, doprawdy, jak ci ludzie mogli myśleć, że jest gejem? Zapierał jej dech w piersi jednym spojrzeniem.

- Chodź, Toni. - łan złapał żonę za rękę i pociągnął ją do stołówki.

Carlos usiadł z jękiem. Caitlyn skrzywiła się znów, widząc krew sączącą mu się z nosa i z wargi.

Wyjęła z torebki paczkę chusteczek i podbiegła do niego.

- Wszystko w porządku? - Przeżyję. - Przycisnął grzbiet dłoni do nosa. Czy robił się głodny, czując

zapach krwi?

- Proszę. - Podała mu chusteczkę. Odchylił głowę do tyłu i przytknął chusteczkę do nosa.

- No i co, menina? Podobało ci się przedstawienie? Kucnęła obok niego

na kamiennej ścieżce. - Było... interesujące.

- Co za ulga. Nie chciałbym być nudny. - Popatrzył ze zmarszczonymi

brwiami na zakrwawioną chusteczkę. - Wątpię, żebyś potrafił być nudny. - Podała mu kolejną. - Naprawdę

tańczysz sambę w różowych stringach z cekinami?

Przycisnął świeżą chusteczkę do nosa, wciąż odchylając głowę do tyłu. - Nie na pierwszej randce. Uśmiechnęła się.

- Wygląda na to, że za każdym razem, kiedy cię widzę, dostajesz po

głowie. - Widocznie to twój szczęśliwy wieczór.

Wyjęła kolejną chusteczkę i zaczęła ocierać krew, która ciekła mu z

kącika ust. Jego dolna warga była spuchnięta. Dotknęła jej lekko koniuszkiem palca, żałując, że nie może jej pocałować.

Spojrzała mu w oczy. Były zamknięte, więc skorzystała z okazji, żeby

obejrzeć go sobie z bliska. Rzęsy miał gęste i czarne. Włosy do ramion, gładkie jak jedwab. Skórę zaskakująco opaloną, jak na wampira. Krótkie

rękawki koszulki opinały się na bicepsach. Ramiona miał szerokie,

muskularną pierś. Czarno-czerwony tatuaż okalał mu szyję, schodząc aż na obojczyk, ale za duża jego część była schowana pod koszulką, by

Caitlyn mogła się zorientować, co przedstawia.

Spróbowała wytrzeć mu krew z podbródka, ale chusteczka podarła się o czarny zarost.

- Nie wiem, jak ta kobieta mogła cię uważać za geja. Uniósł powieki.

- Pozwoliłem jej w to wierzyć. - Ja bym nigdy nie uwierzyła. - Spojrzała mu w oczy. -Widziałam, jak na

mnie patrzyłeś.

Złotawe plamki w jego brązowych tęczówkach błysnęły jak bursztyn. - Na nią nigdy tak nie patrzyłem.

Caitlyn poczuła, że policzki jej płoną. Starła mu z podbródka skrawki

podartej chusteczki. - Dlaczego chciałeś, żeby ludzie mieli cię za geja? Wzruszył ramionami.

- Tak było łatwiej. Nie musiałem się martwić, że kobiety będą się za mną

uganiać. Caitlyn odchyliła się do tyłu.

- Bo prześladują cię tłumy śliniących się kobiet?

- W Brazylii tak. Przystawiało się do mnie wiele pięknych kobiet. To było bardzo męczące.

Parsknęła. - Biedactwo.

Uniósł brew.

- Iluzja działała w Rio, więc spróbowałem jej w Stanach. Pomaga mi trzymać kobiety na dystans...

- Bo same z natury rzucają się na ciebie? Co za... -Caitlyn szybko

podniosła się z ziemi. Carlos też wstał.

- Jesteś zła?

- Raczej rozczarowana. I zirytowana. Przy twoim ego Amazonka wygląda jak... jak przydrożny rów.

- To nie jest kwestia ego, menina. To po prostu fakt. Mój gatunek

przyciąga kobiety, a ja nie chciałem tego wykorzystywać. Zawahała się. Mógł mieć rację. Być może wampiry rzeczywiście

pociągały kobiety. Ona sama poczuła to natychmiast. Należało mu

zapisać na plus, jeśli starał się nie korzystać z tego faktu. Carlos upchnął zakrwawione chusteczki do kieszeni dżinsów.

- Więc udawałem, że wolę mężczyzn, żeby nie narażać się na pokusy.

- I to się udawało? - Tak. - Spojrzał na nią żarliwie. - Do teraz. Przełknęła ślinę. Czy miał

ochotę ją ugryźć? Stracił

trochę krwi. - Jeśli jesteś głodny, w stołówce są butelki. Przekrzywił głowę.

- Lubię prawdziwe jedzenie.

Czy to znaczyło, że woli świeżą krew? - Myślałam, że opierasz się pokusom. Zrobił krok w jej stronę.

- Ty mi to bardzo utrudniasz. Odsunęła się odrobinę.

- Słuchaj, wiem, że jesteś boski, i tak dalej, ale nie pozwolę ci się ugryźć.

Zatrzymał się gwałtownie. W jego oczach błysnął gniew.

- Nigdy bym cię nie ugryzł. Nic na tym świecie nie zmusiłoby mnie do ugryzienia ciebie.

- Co? - Nagle poczuła się urażona. - Chcesz powiedzieć, że moja krew nie

jest dla ciebie dość dobra? Zamrugał.

- Hę?

Do diabła, znów wracało do niej dzieciństwo. Zawsze dręczył ją lęk, że siostra ją porzuciła, bo ona, Caitlyn, nie była dla niej dość dobra. Teraz

została uznana za „niegodną" przez głodnego wampira.

Rzuciła w niego zakrwawioną chusteczką. - Possij sobie własną krew, Carlos! - Minęła go wściekłym krokiem.

- Czekaj. - Chwycił ją za ramię, ale mu się wyrwała. -Co cię tak

rozzłościło? - spytał. Łzy zamazały jej wzrok. Jak mogła mu powiedzieć o nadziei i pożądaniu,

które przepełniały jej serce?

- Uważasz, że nie jestem dość dobra dla ciebie. Ujrzała ból w jego oczach. - Nie powiedziałem czegoś takiego. Wysunęła podbródek.

- Nie musiałeś. Wiem, kiedy ktoś mnie odrzuca. - Odwróciła się na pięcie,

żeby odejść. - Merda - warknął za jej plecami.

Nagle została gwałtownie odwrócona i z impetem uderzyła o jego ciało.

- Uff. - Położyła dłonie na jego twardej piersi. - Co ty... - Urwała, kiedy chwycił dłonią jej szczękę.

Pochylił się ku niej, przepalając ją spojrzeniem.

- Nawet nie masz pojęcia, jak bardzo cię pragnę. Uchyliła wargi, żeby cicho krzyknąć, i jego usta natychmiast znalazły się

na nich. Zesztywniała, zaskoczona smakiem krwi i szybkością jego ataku.

Nagle poczuła, że jego palce delikatnie pieszczą jej szyję. Jego wargi

poruszały się miękko na jej wargach. Zamierzał uwieść ją czułością. I to działało.

Jego spuchnięta dolna warga delikatnie przycisnęła się do niej. Caitlyn

podejrzewała, że czuł więcej bólu niż przyjemności, ale to go nie powstrzymywało. Oparła się o niego, a on z cichym pomrukiem pogłębił

pocałunek. Ten dźwięk, niski i egzotyczny, rozszedł się po całym jej ciele,

sprawiając, że zapragnęła rozpłynąć się u jego stóp. Serce waliło jej jak młotem. Rozpłaszczyła dłonie na jego plecach, powędrowała nimi w

górę, oplotła szyję. Jedwabiste kosmyki jego włosów musnęły jej

ramiona, powodując elektryzujące iskrzenia na skórze. - Menina, Catalina - szepnął, obsypując jej twarz pocałunkami.

Jęknęła i przycisnęła się do niego mocniej. Nie sposób było nie zauważyć

twardej wypukłości w jego spodniach. Caitlyn przeszył żar, ogarnęło ją desperackie pożądanie.

- Carlos.

W jego gardle znów rozległ się basowy pomruk; przycisnął usta do jej ust. Delikatność zniknęła, zastąpiła ją drapieżność, od której Caitlyn zaczęła

się wić. Jęknęła cicho w jego usta, kiedy chwycił jej pierś i ścisnął.

Przerwał pocałunek i odchylił się do tyłu. Na jego twarzy odmalowało się osłupienie, kiedy spojrzał w dół, na swoją własną dłoń na jej piersi.

Zabrał rękę i cofnął się o krok.

- Co ja wyprawiam? - Nie wiem - wydyszała Caitlyn - ale robisz to cholernie dobrze.

- Ja... nie miałem prawa cię pocałować.

- Nie sprzeciwiałam się. Wręcz przeciwnie, brałam w tym udział. Myślałam, że zauważyłeś.

- Ale my nie możemy... nie wolno nam... - Przeczesał włosy dłonią. - Przepraszam.

Za co on przepraszał? Owszem, to był najbardziej seksowny pocałunek,

jakiego doświadczyła, no i właściwie się nie znali, ale to nie była żadna katastrofa.

- Nie przejmuj się tym. Takie rzeczy się zdarzają. - Raz na milion lat,

dodała w duchu. Pokręcił głową z chmurną miną.

- Nie powinienem był tego robić. Wybacz mi. Przeszył ją dreszcz

niepokoju. Czy naprawdę żałował tego pocałunku? Czy nie zamierzał jej już nigdy więcej całować? To nie

miało sensu. Było oczywiste, że Carlos jej pragnie. Sam powiedział.

Twarda bulwa w jego spodniach to powiedziała. Odwrócił się, wbijając chmurne spojrzenie w ziemię.

- Chyba powinnaś wrócić na przyjęcie. Pójdę za tobą za parę minut.

Chciała się z nim kłócić, ale uznała, że w tej chwili nic by to nie dało. Był zbyt wściekły na siebie, zbyt zdeterminowany, żeby ją odepchnąć.

Postanowiła, że to jeszcze nie koniec. Przecież będzie regularnie

przyjeżdżać do Romatechu, z wizytą do Shanny i dzieci. I spróbuje zobaczyć się jeszcze z Coco i Raquel. Carlos nie będzie w stanie jej

Unikać. Jeśli to przyciąganie między nimi było czymś prawdziwym,

nabierze mocy. Nie będzie mógł tego powstrzymać. - W takim razie do zobaczenia. - Ruszyła do stołówki.

Hałas w środku był ogłuszający. Dzieci ganiały się wokół stołów. Pękały

baloniki. Dorośli rozmawiali, skupieni w grupki. Za każdym razem, kiedy Constantine otwierał kolejny prezent, wybuchały radosne okrzyki.

Caitlyn torowała sobie drogę między gośćmi, aż dotarła do siostry.

Shanna wyszczerzyła się do niej, ale uśmiech natychmiast zniknął, uważnie przyjrzała się Caitlyn.

- Dobrze się czujesz? - Musimy porozmawiać.

Shanna wzięła ją za łokieć i poprowadziła do kuchni. Nalała jej szklankę

wody. - Jesteś zaczerwieniona, wyglądasz na zgrzaną, co jest dziwne, skoro na

dworze jest chłodno.

Caitlyn napiła się wody i odstawiła szklankę na stalowy blat. - Poważnie rozważam przyjęcie posady w firmie ochroniarskiej Emmy.

Shanna się ożywiła.

- Byłoby wspaniale! Widywałybyśmy się codziennie. - Tak.

Shanna przyjrzała się uważniej twarzy siostry.

- Wyglądasz, jakbyś się z kimś całowała. - Może dlatego... że się z kimś całowałam. Shanna krzyknęła cicho i

cofnęła się o krok.

- Boże, Caitlyn. Dopiero co przyjechałaś. I już... czy to nie za szybko? Caitlyn spojrzała na nią z irytacją.

- Uwierz mi, zwykle nie rzucam się na facetów za pierwszym razem,

kiedy ich widzę. Ale te wampiry... no cóż, są naprawdę atrakcyjne. - Kto to był?

- Carlos.

Shannie opadła szczęka. Caitlyn sięgnęła po szklankę, żeby napić się jeszcze wody.

- Daj mi to. - Shanna chwyciła szklankę i wypiła kilka łyków. - Całowałaś

się z Carlosem? - Tak.

Shanna wypiła jeszcze trochę wody.

- Jesteś pewna? Caitlyn parsknęła. - Tak. Zdążyłam się dowiedzieć, jak ma na imię, zanim na niego

wskoczyłam. Wiesz, mam pewne zasady.

Shanna odstawiła pustą szklankę na blat.

- Chcę, żebyś trzymała się od niego z daleka. - Co?

Siostra spojrzała na nią surowo.

- Nie zadawaj się z nim. - Jak możesz tak mówić? - Caitlyn wybuchnęła gniewem. - Myślisz, że

nie jestem dość dobra dla wampira? Ty masz wampira. Dlaczego ja też nie

mogę mieć? - Cait! - Shanna wyciągnęła do niej ręce. - Skarbie, on nie jest wampirem.

- Co?

- Carlos nie jest wampirem. Caitlyn oparła się bezwładnie o szafki. Ten pociąg do niego nie był

spowodowany nadnaturalnym urokiem? Mogłaby przysiąc, że jest... w

jakiś sposób wyjątkowy. - To normalny facet?

- Niezupełnie. - Shanna się skrzywiła. - Niektórzy pracownicy firmy

MacKay, obsadzający dzienne zmiany, są... inni. To zmiennokształtni. Caitlyn wybałuszyła oczy. Królicza nora właśnie otwarła się na nowo.

Klapnęła na taboret.

- Carlos jest...? - Zmiennokształtnym. Oni potrafią się przeobrażać w zwierzęta.

Caitlyn głośno przełknęła ślinę.

- Jak wilkołaki? - Phil i paru innych chłopaków to wilkołaki - wyjaśniła Shanna. - A

Howard Barr oczywiście jest niedźwiedziem.

- Niedźwiedziem? - Caitlyn wskazała jadalnię. - Tam jest niedźwiedź? Gdzie?

- Tam. - Shanna pokazała jej Howarda. - Niedźwie-dziołak. Caitlyn dotknęła czoła.

- Tracę zmysły.

- Powinnam była cię ostrzec. - Shanna pokręciła głową. - Ale zwyczajnie

nie przyszło mi do głowy, że ty... - Że zacznę się obśliniać z pierwszym facetem, jaki wejdzie mi w drogę? -

spytała cierpko Caitlyn.

- Zrozum, proszę. Nie możemy złościć taty bardziej, niż to konieczne. Będzie wkurzony, że przyjęłaś pracę u Emmy. Już i tak jest wściekły, że

ja wyszłam za wampira. Jeśli się dowie, że ty się związałaś ze

zmiennokształtnym... - Wiem - mruknęła Caitlyn. - Okoci się. Shanna parsknęła.

- Nie, Cait. To ty się okocisz. Carlos jest panterołakiem.

Rozdział 5

Proszę. - Shanna postawiła talerzyk z urodzinowym tortem i kubek

ponczu na blacie w kuchni, po czym usiadła na taborecie koło Caitlyn. - Naturalne remedium na stres: czekolada.

Caitlyn wsunęła do ust mały kawałek tortu.

- Lepiej? - zapytała Shanna ze spiętym uśmiechem. Caitlyn kiwnęła głową. Nie miała wątpliwości, że siostra się o nią martwi.

Po rewelacji Shanny przez pięć minut siedziała jak skamieniała, nie

wydając z siebie żadnego dźwięku. Zjadła jeszcze jeden kęs tortu. Gęsta, lepka czekolada rozpuściła się w jej ustach, likwidując posmak krwi,

który nie chciał zniknąć. Posmak jego krwi. Po pocałunku z nim.

Panterołak. Całowała się z panterołakiem. Z brazylijskim panterołakiem. Wypiła łyczek ponczu. Ostatnią rzeczą, jakiej potrzebowała, był cukrowy

haj. Serce i tak już łomotało jej jak szalone.

- Zakochuję się w gigantycznym Panu Foofikinsie -szepnęła.

- Słucham? - Shanna spojrzała na nią podejrzliwie. Ona sądzi, że zwariowałam, pomyślała Caitlyn.

- Kiedy byłam mała a ty wyjechałaś z domu, byłam... bardzo samotna.

Dylan wiecznie gdzieś biegał, żeby grać w piłkę, i nie miał czasu dla młodszej siostry. Mama zawsze była miła, ałe wycofana, jakby bujała

myślami gdzieś indziej.

Shanna skinęła głową. - Wiem. Przykro mi.

To dlaczego mnie opuściłaś? - spytała Caitlyn w duchu. Chciała poznać

odpowiedź na to pytanie od kiedy miała dziewięć lat, ale nie zadała go teraz. Bała się, że usłyszy to, co zawsze podejrzewała. Nie jesteś dość

dobra.

- Jakiś miesiąc po twoim wyjeździe - ciągnęła - pod naszymi kuchennymi drzwiami zjawił się czarny kociak. Pokochałam go od pierwszej chwili,

ale tato jak zwykle upierał się, żebyśmy go odwieźli do schroniska.

Okazało się, że malec ma kocią białaczkę i w schronisku chcieli go uśpić. - Okropne - mruknęła Shanna. Wzrok Caitlyn zamazał się od łez.

- Błagałam tatę, żeby pozwolił mi go zatrzymać. Powiedziałam, że nie

mam kogo kochać. I w końcu ustąpił. Uwielbiałam Pana Foofikinsa. Dałam mu tyle miłości, ile zdołałam, ale umarł jakiś rok później.

Shanna dotknęła ramienia siostry.

- Strasznie mi przykro. Caitlyn otarła parę łez z policzków.

- Dlaczego o nim nie wiesz? Nie czytałaś moich listów? Pisałam ci o nim

przez długie miesiące. Wysyłałam nawet zdjęcia. Shanna wyprostowała się na taborecie.

- Pisałaś do mnie?

- Tak, co tydzień przez wiele miesięcy. Przestałam, bo... bo nigdy nie

odpisałaś. - O Boże. - Shanna przycisnęła dłoń do piersi. W jej oczach zabłysły łzy. -

Nigdy nie dostałam żadnych listów z domu.

Caitlyn zamrugała. - Nie dostawałaś moich listów?

- Nie. - Shanna pokręciła głową, blada jak ściana. -Myślałam... myślałam,

że wszyscy mnie opuściliście. - Ja myślałam, że to ty opuściłaś mnie.

Shanna na moment zacisnęła powieki; na jej twarzy malował się ból.

- Jak on mógł... - Co? Kto?

Shanna chwyciła Caitlyn za rękę.

- Najważniejsze jest to, że znów jesteśmy razem. Nikt nie może nas rozdzielić.

Caitlyn uścisnęła dłoń siostry.

- Masz rację. - No dobrze. - Shanna napiła się ponczu. - Myślę, że przeżyłaś już

wystarczająco dużo jak na jeden wieczór, więc jeśli chcesz więcej

informacji na temat pracy, może wrócisz jutro wieczorem i porozmawiasz z Emmą?

- Jasne.

- Dam ci klucz do nowojorskiego domu, żebyś mogła się wprowadzić. - Byłoby świetnie. Dziękuję. - Caitlyn zjadła jeszcze jeden kawałek tortu.

- Mieszka tam kilkoro naszych przyjaciół, którzy akurat są w mieście.

Jack i Lara, i Robby z 01ivią. Pracują dla MacKay UOD. - Shanna spojrzała na nią z zaciekawieniem. - Chyba wiesz, że Carlos też pracuje w

tej firmie. - Domyśliłam się.

- Mam nadzieję, że nie on jest powodem, dla którego chcesz przyjąć tę

posadę.

Caitlyn pokręciła głową.

- Nie. - To dobrze. - Shannie wyraźnie ulżyło. - Wiem, że kochałaś swojego

czarnego kotka, ale Carlos to nie jest gigantyczny Pan Foofikins. Mój

mąż walczył w kilku bitwach z Malkontentami i widział zmiennokształtnych w akcji. To nie są urocze, przytulaśne zwierzątka. Są

śmiertelnie niebezpieczni i dzicy.

I seksowni jak diabli. Caitlyn westchnęła. Kto by pomyślał, że kot z dżungli potrafi tak całować?

- Myślisz, że można im ufać?

- Ja ufam im całkowicie - przyznała Shanna. - Ale tylko gdy są w ludzkiej postaci. Kiedy się przeobrażą, nigdy nie wiem, ile tak naprawdę mają

kontroli nad bestią.

Caitlyn zadrżała. Wiedziała, że siostra próbuje ją odstraszyć od Carlosa. Ale egzotyka zawsze nieodparcie ją kusiła. Bóg świadkiem - kiedy

poznała prawdę o Carlosie, wydał jej się jeszcze bardziej podniecający.

- Toni, odbierz. Wiem, że tam jesteś. - Carlos już trzeci raz próbował się dodzwonić do Toni McPhie.

Po zakończeniu wczorajszego przyjęcia wróciła do Akademii Dragon

Nest. Grupa wampirów teleportowała śmiertelników i zmiennokształtnych mieszkających w szkole do internatu. Jego

adoptowane dzieci też wróciły do akademii.

Carlos został w Romatechu i spędził noc w jednej z sypialń w piwnicach. Nie spał dobrze. Przez nią. W jednej chwili beształ siebie za to, że ją

całował, a w następnej przeżywał w duchu ten pocałunek na nowo i

pragnął więcej. Kiedy wreszcie zasnął, śnił o niej. I o sobie. Jak tarzają się nago w dżungli. Obudził się z erekcją i wszystko zaczęło się od nowa,

począwszy od pretensji do siebie. W ciągu dnia miał służbę w Romatechu: ochraniał wampiry pogrążone w

śmiertelnym śnie w piwnicach. Ho-

ward, drugi dzienny strażnik, zwykle spędzał dnie w domu Draganestich

w White Plains, żeby pilnować Romana i jego ochroniarza, wampira Connora. Tym sposobem Carlos siedział sam przez cały dzień, nudząc się

i ziewając z niewyspania. Przez nią.

Nie mógł sobie pozwolić na związek z nią. Musiał wyjechać. Ostatnie kilka godzin spędził na planowaniu podróży, by móc wyjechać już jutro.

Ale najpierw musiał zapewnić opiekę dzieciom. I musiał ugłaskać swoją

przyjaciółkę, Toni. - Menina - mówił dalej do jej automatycznej sekretarki. - Jak długo

jeszcze będziesz się gniewać? Chcesz jeszcze raz dać mi w twarz?

Usłyszał kliknięcie: ktoś podniósł słuchawkę. - Powinnam dać ci w zęby - powiedziała Toni. - Zasłużyłeś sobie.

- Oj, no przestań, zawsze wiedziałaś, że niezłe ziółko ze mnie. - Zniżył

głos. - Wolałabyś dać mi klapsa na gołą pupę? Toni parsknęła.

- Niedobry kiciuś. Jeszcze ci nie wybaczyłam.

- A gdybym ci powiedział, że ze wszystkich dziewczyn, którym pomagałem się ubierać, ty jesteś najładniejsza?

- Rany, dzięki - burknęła. - A co z tymi, którym pomagałeś się rozbierać?

- One dla mnie mruczały. Prychnęła drwiąco. - Zdajesz sobie sprawę, jaka wkurzona będzie Sabrina, kiedy jej powiem?

- Sabrina zawsze jest wkurzona. Toni się roześmiała.

- Tak, ale teraz przynajmniej będzie wkurzona na ciebie, a nie na mnie. Carlos wzruszył ramionami. Była współlokatorka Toni wciąż nie do

końca pogodziła się z faktem, że jej najlepsza

przyjaciółka wyszła za wampira i została dyrektorką szkoły dla małych

zmiennokształtnych i półwampirów. - A jak tam jej dom dziecka?

- Świetnie sobie radzi - odparła Toni - ale ciągle jest wściekła, że pracuję

tutaj, a nie z nią. Więc dlaczego wprowadziłeś nas w błąd, Carlos? - Martwiłem się, że mieszkacie same, tym bardziej że Sabrina jest bogatą

dziedziczką. Bałem się, że ktoś będzie próbował to wykorzystać, i

chciałem mieć cię na oku. A z drugiej strony nie chciałem, żebyś zinterpretowała moją troskę jako romantyczne zainteresowanie. Nie

mogę się wiązać, dopóki nie znajdę sobie partnerki swojego gatunku.

Toni milczała przez chwilę, przetrawiając jego wyjaśnienie. - Bardzo skutecznie przekonałeś nas, że jesteś gejem.

- Potrafię doskonale udawać. - Przez pięć lat udawał, że wszystko jest w

porządku i że życie to jeden wielki karnawał. Codzienna fala bólu wezbrała w nim, grożąc powodzią. Merda. Czy nie mógł przeżyć choć

jednego dnia bez rozpamiętywania Lata Śmierci? - Mój... brat bliźniak

był gejem. Toni zachłysnęła się ze zdumienia.

- Masz brata bliźniaka? Nigdy mi nie powiedziałeś.

- Miałem. - Carlos potarł czoło. - To u nas normalne, że rodzimy się w miotach, jako bliźniaki albo trojaczki.

- I... straciłeś? - spytała łagodnie Toni.

Ból przelał się i pochłonął go. Jego brat. Rodzice. Jego wioska. Wszyscy zginęli. Wszyscy umarli.

- Carlos?

Odepchnął od siebie rozpacz, ale wysiłek sprawił, że głowa zaczęła pulsować mu boleśnie.

- Tak? - Przykro mi. Tak naprawdę nie wiem, co przeszedłeś ty i twoje dzieciaki,

ale to musiało być straszne. Te dzieci cierpią.

- Wiem. Gdybym znalazł więcej przedstawicieli naszego gatunku, nie

czułyby się takie samotne. A gdybym znalazł sobie żonę, miałyby matkę. Kogoś, kto umiałby je... pocieszyć.

- Moim zdaniem one potrzebują ciebie, Carlos. Zmarszczył brwi. Ból w

skroniach nasilił się. Jak mógł im pomóc zapomnieć o czymś, o czym sam nie potrafił zapomnieć?

- Zadzwoniłem do Fernanda. On radzi sobie z nimi dużo lepiej niż ja.

Zgodził się pobyć z nimi w szkole, kiedy ja wyjadę. Miałem nadzieję, że pozwolisz mu zamieszkać w internacie.

- To on zajmował się dziećmi, kiedy studiowałeś w Nowym Jorku?

- Tak. Mieszkał z nimi w Rio. - Hm. Ciekawe, czy umiałby czegoś uczyć, żebyśmy mogli go zatrudnić.

Też jest panterołakiem?

- Nie. Ale to technologiczny świr. Zna się na komputerach i nowoczesnych technologiach. Nauczył mnie wszystkiego, co wiem.

- Brzmi obiecująco - powiedziała Toni. - Przydałby nam się spec od

komputerów. A jeśli do tego potrafi pomóc dzieciom, to jestem jak najbardziej za.

- Świetnie. Dziękuję ci. - Carlos odetchnął, że ma z głowy jeden z

głównych punktów na swojej liście spraw do załatwienia. Dzieci miały zapewnioną opiekę, więc mógł spokojnie jechać na ekspedycję.

- Kiedy wyjeżdżasz? - spytała Toni.

- Jutro, mam nadzieję. - Musiał tylko uzyskać zgodę Angusa. - Zadzwonię jeszcze raz do Fernanda, przyleci najbliższym samolotem.

- No dobrze. Powodzenia, Carlos. Mam nadzieję, że znajdziesz sobie

partnerkę. - Ja też. - Carlos się rozłączył. Rozmasował skronie, próbując złagodzić

ból. Myśl pozytywnie, powiedział sobie.

Już niedługo będzie wędrował po górach północnej Tajlandii, szukając

panterolaków. I tym razem je znajdzie. Znajdzie sobie partnerkę, i będzie taka, jaką sobie wymarzył. Taka, jaką sobie wyobrażał.

Jego myśli wypełniła wizja Caitlyn Whelan.

- Nie! - Zerwał się z krzesła i zaczął chodzić po biurze. Nie, nie, nie. To nie mogła być ona.

Na jego biurku zapikał budzik. Zawsze nastawiał go na godzinę zachodu

słońca. Wiedział, że Angus i Emma właśnie się budzą w piwnicach Romatechu. I Phineas. Pozostałe wampiry, Jack i Robby, wolały

zatrzymać się w rezydencji na Upper East Side. Były z nimi ich

śmiertelne żony, które strzegły ich w ciągu dnia. Carlos podszedł do biurka i wyłączył budzik. Poukładał kartki z planem

swojej podróży. Wrócił do ściany ekranów monitoringu. Za chwilę

zobaczy wampiry wychodzące ze swoich pokoi. Jego uwagę ściągnął monitor ukazujący główną bramę i podjazd. Zbliżał

się jakiś samochód. Dziwne. Było za wcześnie na wampirzych

pracowników nocnej zmiany w Romatechu. Dzwonek telefonu przeszył jego obolałą głowę. Szybko podszedł do

biurka, żeby odebrać.

- Brama wjazdowa - zidentyfikował się strażnik. -Przyjechała Caitlyn Whelan.

Serce podskoczyło w piersi Carlosa.

- W porządku. Dzięki. - Odłożył słuchawkę. Wrócił do monitorów i zobaczył, jak Caitlyn wjeżdża

na parking. Frontowe drzwi budynku były zamknięte na klucz. Ostatni ze

śmiertelnych pracowników wyszedł godzinę temu. Do Carlosa dotarło, że będzie musiał wpuścić Caitlyn. Będzie musiał się z nią spotkać.

Na innym ekranie zauważył Angusa i Emmę. Właśnie wchodzili do windy. Phineas podbiegł, by do nich dołączyć.

Tymczasem Caitlyn zaparkowała samochód. Przednie drzwiczki

otworzyły się i wyłoniła się z nich para długich, nagich nóg. Carlos gwałtownie wciągnął powietrze. Święta Mario, Matko Boża. Gdzie

kończyła się jej spódnica? Pochylił się bliżej, aż monitor zaparował od

jego oddechu. - Cholera. - Podciągnął na wysokość piersi brzeg swojej koszulki polo,

żeby przetrzeć szkło.

Na kolejnym ekranie Angus, Emma i Phineas wyszli z windy. Carlos pognał do telefonu na biurku i zadzwonił na komórkę Phineasa.

- Jo, Kocurze, co tam? - spytał Phineas.

- Caitlyn Whelan właśnie idzie do głównych drzwi -powiedział Carlos. - Siostra Shanny? Kurde, żałowałem, że nie poznałem jej wczoraj

wieczorem. - Nastąpiła chwila ciszy, po czym Phineas dodał: - Emma

mówi, że ją wpuści. - Świetnie. - Carlos odetchnął z ulgą i się rozłączył. Dzisiaj uniknie

spotkania z nią, a jutro wyjedzie do Tajlandii. Ból w jego skroniach

zelżał. Otworzył drzwi, żeby wpuścić Angusa i Phineasa do biura.

- Coś się działo w ciągu dnia? - spytał Angus.

- Nie. - Carlos podniósł z biurka swój raport. - Udało mi się skompletować plan podróży. Jak widzisz, jutro wieczorem mam samolot.

Angus pokręcił głową, marszcząc brwi.

- Przykro mi, chłopcze, ale nie możemy cię jeszcze puścić. Carlos z trudem przełknął ślinę.

- Myślałem, że ustaliliśmy, że wyjadę tak szybko, jak to możliwe.

- Tak, to prawda. Ale wcześniej musimy załatwić parę spraw. Trzeba znaleźć zastępstwo za ciebie i...

- Rany, ta laska jest niezła! - Phineas stał przed monitorami i obserwował

Emmę i Caitlyn w holu. Carlos zacisnął pięści na swoich papierach. Angus spojrzał na młodego

wampira z Bronxu.

- Mam nadzieję, że nie mówisz o mojej żonie. Phineas parsknął. - Mam ochotę jeszcze pożyć. Nie, mówię o tej blondynce. Palce lizać.

Dupencja pierwszej klasy.

Carlos poczuł dziwną ochotę, żeby rozszarpać Phine-asowi gardło. Co było dziwne, bo bardzo lubił Phineasa. Angus się roześmiał.

- Shanna na pewno się bardzo ucieszy, kiedy usłyszy, jak określiłeś jej

siostrę. - Zwrócił się do Carlosa. - Wróćmy do rzeczy. Carlos spojrzał na swoje kartki. Merda! Były poszat-kowane, jakby

przeszły przez niszczarkę. Zdawało mu się, że tylko zacisnął dłonie, ale

jakimś cudem wysunęły mu się pazury. Zwykle działo się tak tylko kiedy był w niebezpieczeństwie. Albo kiedy w niebezpieczeństwie był ktoś,

kogo kochał.

Do diabła, nie. Nie chciał o tym myśleć. Siłą woli cofnął pazury i schował zmasakrowane papiery do teczki.

- Być może będziemy mieli dla ciebie zadanie do wykonania, zanim

wyjedziesz - ciągnął Angus, przyglądając mu się z ciekawością. - Trzeba będzie przeszkolić nową pracownicę w samoobronie. Ty jesteś naszym

najlepszym specem od sztuk walki, więc chcielibyśmy, żebyś ją uczył.

Ją? Ból głowy powrócił ze zdwojoną mocą. Spojrzał na monitor, na którym widać było Emmę i Caitlyn idące w stronę biura ochrony.

- Chcecie, żebym ją uczył?

- Tak. - Angus kiwnął głową. - Jeśli przekonamy Caitlyn Whelan, żeby dla nas pracowała, będziesz jej trenerem.

Rozdział 6

Na parkingu Romatech Industries Caitlyn wysiadła z wypożyczonego

samochodu i skrzywiła się, widząc, jak wysoko podjechała jej spódnica w

czasie jazdy z Manhattanu. Obciągnęła brzeg na właściwą długość tuż nad kolanami i zapięła żakiet. Jeszcze raz zajrzała do skórzanej teczki, by

upewnić się, że jej CV i referencje są w środku.

Parę godzin temu zdecydowała, że przyjmie posadę w MacKay UOD. Rozmowa z ojcem ostatecznie przesądziła sprawę. Sean poprosił ją o

spotkanie w siedzibie CIA i tam, w swoim gabinecie, zdradził jej

szokujące rewelacje. Wampiry istnieją naprawdę i jeśli przyjmie pracę w komórce Trumna, pomoże mu zmieść tych ohydnych krwiopijców z

powierzchni ziemi.

Z początku udawała wstrząśniętą, ale szybko okazało się, że nie musi udawać. Ojciec jakby zapomniał o jej obecności. Chodził po gabinecie,

dziko wymachując rękami, krzycząc i przeklinając. Naprawdę nią

wstrząsnął. Był tak przeżarty nienawiścią do wampirów, iż zaczęła się obawiać, że nie myśli racjonalnie. Było jasne, że chce je unicestwić.

Wszystkie.

Serce ścisnął jej potworny strach, że prędzej czy później ojciec wmówi sobie, że śliczne dzieci Shanny są diabelskim pomiotem i muszą zginąć.

Po dziesięciu minutach wysłuchiwania tej pełnej jadu perory wstała i

oznajmiła, że żałuje, ale nie może przyjąć jego propozycji. - Co? - krzyknął. - Nie możesz odmówić. Masz moralny obowiązek

pomóc mi walczyć z tymi potworami.

- Ja... nie mogę. Przykro mi. Wymamrotał kolejne przekleństwo, nie przestając chodzić po gabinecie.

- Nie mam ci za złe, jeśli się boisz. Te cholerne pasożyty są przerażające.

Tak jak i ty, pomyślała.

- Przepraszam, tato. - Wyszła pospiesznie i pojechała taksówką do Central Parku. Długo chodziła alejkami, ledwie zauważając jasne poletka

żonkili, i usiłowała przetrawić jakoś te najnowsze zawirowania i zwroty

akcji w swoim życiu. Wyrosła, ufając ojcu i wierząc, że Shanna ją opuści-ła. Teraz wszystko stanęło na głowie. Wampiry. Zmienno-kształtni.

Malkontenci. I ojciec obsesyjnie pragnący zabić ich wszystkich.

Ale w środku całego tego chaosu niewinne buzie Con-stantine'a i Sofii stanęły jej przed oczami i wypełniły serce ciepłem. Przypomniała sobie

łzy radości, kiedy odnalazła siostrę. Przypomniała sobie ramiona Cariosa,

obejmujące ją, dotyk jego ust na swoich ustach. I Coco, i Raquel, które tak bardzo jej potrzebowały. Ogarnęło ją tak silne poczucie celu i

spełnienia, jakby przydzielono jej świętą misję chronienia ich.

Ojciec obiecywał jej życie motywowane nienawiścią, gdy tymczasem świat siostry oferował życie przepełnione miłością. Ostatecznie decyzja

okazała się łatwa.

Caitlyn pojechała do Romatechu, gotowa przyjąć pracę w MacKay, Usługi Ochroniarskie i Detektywistyczne. Założyła najdroższy kostium i

szpilki. Zwinęła długie włosy w schludny kok na karku. Zamiast

czerwonej, haftowanej torebki z Singapuru wzięła czarną, skórzaną. Choć bardzo chciała tej pracy, wciąż trochę bała się wchodzić w świat

wampirów. Na wypadek, gdyby odsłanianie szyi w ich obecności było

niebezpieczne, zawiązała na niej jedwabną apaszkę. W miarę jak zbliżała się do drzwi, jej serce biło coraz mocniej. Czy

Carlos był w budynku? Czy w ogóle o niej myślał?

Drzwi się otworzyły i przywitała ją Emma MacKay. - Wejdź.

- Dziękuję. - Caitlyn weszła do holu, stukając szpilkami na marmurowej

posadzce. Może przesadziła z elegancją. Jej nowa szefowa była ubrana zwyczajnie, w dżinsy i zielony sweter. Trudno było uwierzyć, że to

wampirzyca. Emma wyglądała i zachowywała się zupełnie normalnie.

Emma zamknęła główne drzwi na klucz i wcisnęła parę guzików na elektronicznym panelu.

- W nocy musimy być ostrożni, bo to czas, kiedy mogą zaatakować

Malkontenci. - Shanna trochę mi o nich opowiadała - powiedziała Caitlyn. - Nie cierpią

syntetycznej krwi, która jest tu wytwarzana.

- Tak. Obstają przy archaicznym przekonaniu, że wampiry to wyższy gatunek i mają prawo używać i wykorzystywać ludzi jak im się żywnie

podoba. Prawda jest taka, że byli bandą zbirów za życia, a przemiana w

nie-umarłych jeszcze pogorszyła ich charaktery. To okrutni mordercy, a my robimy, co w naszej mocy, żeby ich pokonać.

Caitlyn powstrzymała dreszcz. Shanna opisała jej tę pracę jako

ekscytującą przygodę - podróże po świecie, dbanie, by planeta była bezpieczniejsza dla śmiertelników -ale teraz zastanawiała się, do jakiego

stopnia może to być niebezpieczne.

- Jakimi mocami dysponują Malkontenci? - Lewitacją, teleportacją, kontrolą umysłów, nadludzką szybkością i

wyostrzonymi zmysłami - wyjaśniła Emma, prowadząc Caitlyn

korytarzem po lewej. - Ale nie martw się. Mamy po naszej stronie świetnych wojowników z tymi samymi mocami. I pracowników

obdarzonych najróżniejszymi talentami i zdolnościami.

Zmiennokształtni, śmiertelnicy... niedawno nawet zatrudniliśmy śmiertelniczkę, która potrafi rozpoznać kłamstwa. To żona Robby'ego,

Olivia MacKay. Może ją poznałaś.

- Tak. Poznałam 01ivię i Larę dzisiaj rano, kiedy wprowadziłam się do

nowojorskiego domu. Emma się uśmiechnęła.

- Są urocze, prawda?

- Rzeczywiście. - Caitlyn natychmiast polubiła je obie. Domyśliła się też, że Olivia była kobietą z altany zeszłego wieczoru. Ale oczywiście nie

poznała mężczyzny, który sprawił, że Olivia krzyczała z rozkoszy. W

ciągu dnia był martwy. - Trochę się martwię, że nie mam odpowiednich kwalifikacji do tej pracy

- przyznała. - Lara powiedziała mi, że była policjantką. A Olivia

pracowała w FBI. Emma zatrzymała ją, dotykając jej ramienia.

- Dziewczyny mają swoje talenty, ale twój jest naprawdę wyjątkowy.

Potrafisz nauczyć się języka w parę godzin, zgadza się? Caitlyn skinęła głową.

- I rozumiem każdy język, który usłyszę. Emma szeroko otworzyła oczy.

- To niesamowite. Boże drogi, przydałabyś nam się miesiąc temu. Polowaliśmy na Casimira w Bułgarii i nikt z nas nie znał miejscowego

języka.

- Kto to jest Casimir? - Przywódca Malkontentów. - Emma wskazała na prawo. - To jest pokój

dzieci Shanny, a obok jest jej gabinet dentystyczny. Pewnie niedługo się

zjawią. Górna połowa drzwi pokoju dziecięcego była otwarta. Caitlyn zajrzała do

środka i zobaczyła półki pełne zabawek, książek i pluszaków. W kącie

stał fotel na biegunach. Nadruk na wykładzinie imitował miasto z ulicami i budynkami.

Uśmiechnęła się do siebie. Jej siostra urodziła półwam-piryczne dzieci, ale zdołała im zapewnić całkiem zwyczajne dzieciństwo.

Emma westchnęła.

- Muszę być z tobą szczera. Nie planujemy narażać cię na niebezpieczne

sytuacje, ale walczymy z niebezpiecznym wrogiem, więc to się może zdarzyć. Każdy pracownik MacKaya przechodzi szkolenie w

samoobronie, na wszelki wypadek. Godzisz się na to?

Caitlyn przełknęła ślinę. Nie dało się uniknąć potencjalnego zagrożenia. Nawet gdyby wstąpiła do ekipy swojego ojca, musiałaby być

przygotowana na ewentualną konfrontację z Malkontentem. Ale

przynajmniej pracując w MacKay UOD, będzie otoczona wampirami, które posiadają te same moce co Malkontenci. I będzie mogła widywać

się z siostrą i jej dziećmi.

- Rozumiem, jakie to niebezpieczne. Emma skinęła głową. - Zrobimy, co w naszej mocy, żeby nic ci nie groziło. -Prychnęła drwiąco.

- Shanna pewnie zadźgałaby mnie kołkiem we śnie, gdyby cokolwiek ci

się stało. Kawałek dalej w korytarzu otworzyły się drzwi i wyszedł z nich potężny

mężczyzna w kilcie. Caitlyn rozpoznała w nim rudzielca, który grał

wczoraj wieczorem w koszykówkę. - Angus. - Emma podeszła do niego z uśmiechem. - To jest Caitlyn

Whelan.

Wyciągnął rękę. - Miło mi cię poznać. Caitlyn uścisnęła mu dłoń.

- I nawzajem.

Angus objął Emmę ramieniem. - Przekonałaś już pannę Whelan, żeby się u nas zatrudniła?

Kiedy Emma się zawahała, Caitlyn odpowiedziała za nią.

- Tak, przekonała. Z przyjemnością będę dla was pracować. Twarz Emmy rozjaśnił szeroki uśmiech.

- Super! - Uściskała Caitlyn. - Dzięki, kochana.

Angus się roześmiał.

- Doskonale. - Helo, ślicznotko. - W drzwiach stanął wysoki mężczyzna z radosnym

wyszczerzeni na twarzy. Był ubrany w spodnie khaki i granatową

koszulkę polo. - Witaj na pokładzie. Jestem Phineas McKinney, ksywa Doktor Kieł.

Jego też Caitlyn pamiętała z meczu koszykówki.

- Jesteś wampirzym lekarzem? - Jestem doktorem od miłości. - Puścił do niej oczko. -Dostępnym każdej

nocy, jeśli potrzebujesz konsultacji w romantycznych sprawach.

- Dziękuję. Będę pamiętać. - Na pewno zauważyłaś te wszystkie szczęśliwe parki małżeńskie, które

tutaj mamy. - Phineas postawił kołnierzyk koszulki. - Czy to przypadek,

że całe to małżeńskie szczęście kwitnie jak szalone, kiedy Doktor Kieł jest na dyżurze? Chyba nie.

Angus prychnął.

- Niech cię nie zmylą te jego głupie żarciki. Phineas to zajadły wojownik na polu walki i nasi wrogowie nauczyli się go lękać.

- O tak, I'm bad. - Phineas zaczął imitować moonwalk Michaela Jacksona.

- Jestem zły do szpiku kości. - Zrobił piruet, uniósł się na palce. - Au! - A jeśli nauczy się zachowywać profesjonalnie - Angus posłał mu

znaczące spojrzenie - to awansuję go na szefa ochrony w Romatechu.

Phineas zatrzymał się w połowie swojego układu tanecznego i wybałuszył oczy.

- Seryjnie? Znaczy, naprawdę, szefie? Usta Angusa drgnęły.

- Naprawdę. Będziesz tu dowodził. Connor ciągle będzie na miejscu, ale jego głównym zadaniem jest chronienie Romana i jego rodziny.

- Tak jest, kapitanie. - Phineas zasalutował. Angus zwrócił się do Caitlyn.

- Będziesz musiała przejść szkolenie z samoobrony. Jako trenera przydzieliliśmy ci Carlosa. Poduczy cię, zanim wyjedzie na swoją

ekspedycję.

Caitlyn wciągnęła głęboko powietrze. Dokąd wyjeżdżał Carlos? Czy chodziło o ekspedycję, o której mówił wczoraj, zanim dostał w twarz?

Wspominał coś, że szuka partnerki, ale Caitlyn nie chciała się nad tym

zastanawiać. Teraz najważniejsze było, że będzie ją szkolił. To oznaczało, że będą spędzać razem czas sam na sam.

- Pójdę po formularze, które musisz wypełnić. - Emma zniknęła w biurze;

Angus poszedł za nią. Caitlyn weszła do środka i spojrzała zaintrygowana na ścianę pełną

monitorów. Zauważyła główny hol i korytarze w budynku, rozpoznała

stołówkę. Zobaczyła też parking od frontu i boisko do koszykówki. Altanę i ogrody.

Przełknęła ślinę, kiedy nagle coś jej przyszło do głowy. Jeśli w tym biurze

był ktoś wczoraj wieczorem, to widział, jak całowała się z Carlosem. Spróbowała sobie przypomnieć. Kiedy wróciła do budynku, Howard był

w stołówce i jadł tort. Może ten pocałunek wciąż był tajemnicą.

Najgorętszy, najcudowniejszy pocałunek jej życia. Odwróciła się od monitorów i zauważyła, że tylna część biura oddzielona

jest kratą. Cóż za olbrzymi arsenał pistoletów, karabinów i białej broni!

Skóra zaczęła ją mrowić z niepokoju. Jej najbardziej agresywnym zachowaniem przez dwadzieścia sześć lat

życia było zgniatanie karaluchów kaloszami. A i to było traumatycznym

przeżyciem, biorąc pod uwagę rozmiary karaluchów w południowo-wschodniej Azji. Mogła się okazać kompletnym mięczakiem

w konfrontacji z wielkimi, złymi wampirami.

Myśl o tym jako o przygodzie, powiedziała sobie. Od zawsze

nienawidziła przemocy, ale kochała przygody. I nie była osobą, która łatwo się poddaje. Była dość dzielna, by mieszkać w dziwnych,

egzotycznych miejscach. Dość silna, żeby przetrwać, choć zawsze była

osamotniona. Teraz nie była sama. Teraz miała Shannę i tych nowych przyjaciół. Kiedy

tak uspokajała się w duchu, poczuła nagle mrowienie na karku, jakby ktoś

ją obserwował. Odwróciła się powoli. Phineas siedział wyciągnięty na krześle przy biurku. Uśmiechnął się do niej przyjaźnie.

Odpowiedziała uśmiechem. To nie był on. To spojrzenie było palące i...

niebezpieczne, jakby ktoś upatrzył sobie ją jako zdobycz. Angus i Emma stali przy drugim biurku, plecami do niej, i grzebali w jakichś papierach.

Zesztywniała. Za biurkiem, ledwie widoczny w szparze między Angusem

i Emmą, siedział Carlos. Patrzył na nią tymi przenikliwymi oczami, które błyszczały jak bursztyn. Wszystkie zakończenia nerwowe w jej ciele

zaskwier-czały.

Uniosła brwi. Zamierzał tak siedzieć, nie odzywając się do niej? - Dzień dobry.

Na jego żuchwie drgnął mięsień. Angus odwrócił się do niej.

- Caitlyn, zdaje się, że poznałaś Carlosa wczoraj wieczorem. Otworzyła usta, żeby potwierdzić, ale speszyła się, widząc błysk

rozbawienia w oczach Angusa. Czyżby wiedział o pocałunku?

- Spotkaliśmy się. - Carlos wstał powoli. - Przelotnie. - Widziałam, jak gra w kosza - mruknęła Caitlyn.

- O, jeszcze jak. - Phineas rozsiadł się jeszcze wygodniej na krześle. -

Carlos był gwiazdą drużyny Pazurów. Przyćmił te wszystkie młode wilczki.

- Rzeczywiście. - Angus spojrzał znacząco na Carlosa. - Zdaje się, że

nabił sobie wczoraj sporo punktów. -Zerknął na Caitlyn, po czym znów na Carlosa. - Ale to nie przeszkodzi ci w wypełnianiu obowiązków, co?

Opalona twarz Carlosa przybrała czerwonawy odcień.

- Nie, szefie. Caitlyn poczuła, że jej własne policzki płoną. Angus wie, pomyślała.

- Wzmacniamy ochronę w nowojorskim domu - ciągnął Angus. - Phineas

i Carlos, chcę, żebyście się tam z powrotem przenieśli. Nie potrzebujemy strażnika tutaj, skoro wszystkie wampiry sypiają w rezydencji. A skoro

panna Whelan też tam mieszka, będzie ci wygodniej, Carlos. Będziesz

mógł ją szkolić w ciągu dnia, w czasie swojej zmiany. Carlos kiwnął głową.

- Spakuję się. - Wyszedł zza biurka i zniknął za drzwiami.

Emma zebrała plik dokumentów. - Chodź ze mną, Caitlyn. Możesz to powypełniać w sali konferencyjnej.

Caitlyn wyszła za nią z biura. Kiedy Emma weszła do sali po drugiej

stronie korytarza, Caitlyn zatrzymała się, by móc obserwować Carlosa. Dotarł już niemal do holu. Tak jak Phineas, ubrany był w granatową

koszulkę polo i spodnie khaki, ale zwyczajne ubranie nie mogło ukryć

jego cudownego sposobu poruszania się. Niemal jakby się skradał, panując nad każdym ruchem. Męski, a zarazem pełen gracji. Bez trudu

potrafiła go sobie wyobrazić jako kota polującego w dżungli.

Skręcił do holu, obejrzał się i zatrzymał. Ich oczy spotkały się na jedną, elektryzującą chwilę. W następnej sekundzie jego żarliwe spojrzenie

powędrowało w dół jej ciała i spoczęło na gołych łydkach, po czym

wróciło ku twarzy. Caitlyn zmiękły kolana. Ile zwierzęcia czaiło się pod tą

przystojną, ludzką powłoką? Czy zacząłby mruczeć, gdyby podrapała go

za uszami? - Caitlyn? - zawołała ją Emma.

- Tak. - Z ociąganiem odwróciła się od gorących, bursztynowych oczu

Carlosa. Weszła do sali konferencyjnej i zajęła krzesło, które wskazała jej Emma. Z niemałym wysiłkiem odepchnęła od siebie wszelkie myśli o

Carlosie, żeby móc się skupić na interesach.

- Musisz wypełnić parę formularzy. - Emma położyła papiery na stole przed nią. -1 możesz sobie wybrać wariant ubezpieczenia.

- Dziękuję. - Caitlyn wyjęła ze swojej teczki długopis, CV i referencje.

- Pisz, a ja w tym czasie wezmę dla ciebie służbową broń z magazynu. Zaraz wracam. - Emma wyszła szybko z sali.

Broń? Caitlyn przełknęła ślinę. Ojciec zawsze miał w domu pistolety i

nauczył ją i jej brata zasad bezpiecznego obchodzenia się z bronią. Przez lata często zabierał Dylana na strzelnicę. Ją zabrał tylko raz.

Najwidoczniej nie był w stanie znieść takiego wstydu.

Jęknęła w duchu. Miała się przyznać Emmie, jak bardzo boi się broni? I że nie trafiłaby nawet w stodołę?

Odsunęła od siebie te wątpliwości. Jej katastrofalna wycieczka na

strzelnicę miała miejsce dziesięć lat temu. Caitlyn była pewna, że teraz poradzi sobie lepiej. Będzie musiała. Od tego mogło zależeć jej życie.

Składzik broni ojca był dla niej bardziej zrozumiały teraz, kiedy wiedziała

już, że zawsze pracował w CIA. Wyrastała w przekonaniu, że był pracownikiem Departamentu Stanu, że spokojnie siedział za biurkiem.

Kłamał w sprawie swojej pracy. Była ciekawa, w jakich sprawach

jeszcze. Dlaczego Shanna nie dostała żadnego z jej listów?

Odsunęła na bok te podejrzenia i zajęła się wypełnianiem formularzy.

Kilka minut później do sali wróciła Emma i postawiła na stole niewielkie pudełko.

- To plastikowa amunicja treningowa krótkiego zasięgu. - Otworzyła

pudełko, by pokazać Caitlyn zawartość. -Wzięłam dla ciebie automatyczny pistolet kaliber 9. Carlos jest zajęty pakowaniem, więc

poprosiłam Phineasa, żeby zabrał cię na naszą strzelnicę w piwnicach.

- Okej. - Caitlyn nieufnie spojrzała na amunicję. Choć plastikowe, pociski i tak były spiczaste i wyglądały groźnie.

Emma przysiadła na brzegu stołu.

- Carlos śpieszy się, żeby jechać na tę swoją ekspedycję, więc jeśli nie masz nic przeciwko, zacznie twoje szkolenie już jutro.

Serce Caitlyn załomotało. Nie mogła się już doczekać.

- Okej. Ema przyjrzała jej się uważnie.

- Pamiętasz, jak ci mówiłam, że wampiry mają wyostrzone zmysły?

Słyszę bicie twojego serca. Właśnie przyspieszyło. Caitlyn zaczerwieniła się.

- Jestem... podekscytowana nową pracą.

- Angus powiedział mi, co widział wczoraj wieczorem na monitorze. Caitlyn się skrzywiła.

- To nie było nic wielkiego. Naprawdę. - Tylko najbardziej seksowny

pocałunek, jakiego doświadczyła w życiu. - No cóż, może Angus przesadził. - Emma uśmiechnęła się. - Czasem

bywa beznadziejnym romantykiem. Powiedział, że wasz pocałunek był

tak gorący, że o mało nie podpaliliście ogrodu. To było aż tak widać? Policzki Caitlyn zapłonęły.

- To... to się po prostu stało. Zwykle nie całuję nieznajomych.

- Ja cię nie osądzam. - Emma dotknęła jej ramienia. -Ja się tylko o ciebie

martwię. Caitlyn westchnęła głęboko, przygarbiła się.

- Shanna powiedziała mi, że nie powinnam się z nim wdawać w romans.

Spojrzenie Emmy było pełne współczucia. - Tak chyba byłoby najlepiej. On niedługo wyjeżdża na ekspedycję, żeby

szukać przedstawicieli swojego gatunku.

- Panterołaków? - Tak. Są zagrożeni wymarciem - wyjaśniła Emma. -O ile wiemy, on i

jego piątka adoptowanych dzieci to ostatnie panterołaki, jakie zostały.

Caitlyn ścisnęło się serce. Teraz rozumiała, dlaczego Carlos jej nie chciał. Potrzebował żony panterołaczki. Emma przyjrzała jej się z ciekawością.

- Ale to trochę dziwne, że całował się z tobą, chociaż planuje wyjazd.

Caitlyn wzruszyła ramionami. - To było... chwilowe zaćmienie. Spokojnie mogę z nim pracować.

- Nie masz ochoty pocałować go jeszcze raz? Caitlyn otworzyła usta,

żeby zaprzeczyć, ale gardło jej się ścisnęło i nie zdołała wydusić ani słowa. Boże święty, potwornie

chciała go jeszcze pocałować.

- O rety. - Emma wyprostowała się na krześle. - Może powinniśmy przydzielić ci do treningu Larę albo 01ivię.

- Chcę Carlosa - wypaliła Caitlyn i skrzywiła się. -Oczywiście wyłącznie

w profesjonalnym sensie. Czysto zawodowym. Emma parsknęła.

- Potrafię rozpoznać freudowską pomyłkę. - Zabębniła palcami po stole. -

To interesujący... - Tak, jest interesujący.

- Chciałam powiedzieć „obrót spraw". - Emma posłała jej zatroskane

spojrzenie. - Musisz to przemyśleć. Caitlyn westchnęła. Wiedziała, że musi to przemyśleć, ale ilekroć Carlos

był w pobliżu, jej procesy myślowe szły w rozsypkę.

Emma wstała i zebrała papiery. - Skończyłyśmy. Phineas zabierze cię na strzelnicę.

Rozdział 7

Carlos szedł korytarzem w stronę biura ochrony z podróżną torbą w ręce, z piekielnym bólem głowy, przepełniony gniewną frustracją, którą ledwie

trzymał na wodzy. Caitlyn Whelan krzyżowała mu wszystkie plany.

Chciał wsiąść jutro do samolotu do Tajlandii, ale nie. Musiał zostać w Nowym Jorku, żeby ją szkolić. Nie mógł odmówić, skoro to Angus

sponsorował mu tę podróż.

Chciał już zacząć szukać sobie towarzyszki życia, odkryć idealną kobietę swojego gatunku, ale nie. Caitlyn Whelan wciąż wdzierała się w jego

myśli i sny. Miał straszne przeczucie, że żadna kobieta żadnego gatunku

nie będzie go podniecać tak jak ona. Jak los mógł być taki okrutny? Prychnął drwiąco. Jak w ogóle mógł o to

pytać? Przecież stracił już całą rodzinę i większość przedstawicieli

swojego plemienia. Nikt nie wiedział lepiej niż on, jak okrutne potrafi być życie.

Przez dwadzieścia minut chodził gniewnie po swojej sypialni w

piwnicach, po czym spakował swój skromny dobytek i ruszył z powrotem do biura. Miał nadzieję, że Caitlyn skończyła wypełniać papierki i jest już

w drodze do nowojorskiego domu.

Ale i tak będzie musiał tam z nią mieszkać. I szkolić ją. Merda. Może

będzie tak sprawna jak Toni i błyskawicznie nauczy się sztuk walki. A może będzie jak Lara i Olivia, i okaże się, że potrafi obchodzić się z

bronią. To by było jeszcze lepsze. Parę dni nauki, i mógłby jechać.

Ale czy będzie mógł o niej zapomnieć? Z pokoju dziecięcego usłyszał pisk - brzmiał jak głos Constantine'a.

Widocznie Draganesti przyjechali, kiedy był na dole.

Podbiegł do dzielonych drzwi i zajrzał do środka. Tinowi nic nie było. Właśnie rozpakowywał urodzinowy prezent od dziadka.

- Super, dziadku! - Tino oglądał z podziwem pudełko ze zdalnie

sterowanym radiowozem. - Dziękuję! - Nie ma za co. - Zwykle tak surowy wyraz twarzy Seana Whelana

rozpłynął się w pełen miłości uśmiech. Starszy pan poczochrał jasne loki

chłopca. - Przepraszam, że nie mogłem być na przyjęciu. - Nic nie szkodzi. - Tino uściskał go i zabrał się do rozrywania pudełka.

Sean spojrzał na Carlosa i zmarszczył brwi.

- Widywałem cię tu już wcześniej. Coś ty za jeden? - To Carlos Panterra, jeden z naszych dziennych strażników - wyjaśniła

Shanna, zanim Carlos zdążył odpowiedzieć. Siedziała na bujanym fotelu

z Sofią na kolanach. Sean wciąż podejrzliwe przyglądał się Carlosowi.

- Więc jesteś śmiertelnikiem? Carlos patrzył na niego obojętnie.

- Chwilowo. Sean zmrużył błękitne oczy.

- To znaczy?

Carlos wzruszył ramionami. - Nie muszę się panu tłumaczyć.

Sean podszedł do niego.

- Mógłbym cię zamknąć i przesłuchać. Co to za akcent? Skąd jesteś? Carlos zacisnął zęby. Oto kolejny powód, dla którego nie powinien

zadawać się z Caitlyn. Jej ojciec był dupkiem. Uśmiechnął się powoli,

wyobrażając sobie reakcję Seana, gdyby dowiedział się o ich pocałunku. Nagła fala żaru uderzyła go w czoło i starła uśmiech z jego twarzy.

Natychmiast zablokował Seana, który próbował wedrzeć się w jego

umysł, ale wymagało to od niego maksymalnej koncentracji. Jak na śmiertelnika, Sean miał niesamowicie potężne moce parapsychiczne.

- Nie wejdziesz tam, Whelan - wycedził.

- Tato, zostaw go w spokoju - mruknęła Shanna. Sean wycofał swoją umysłową sondę, ale nie przestał

wpatrywać się w Carlosa ze złością.

- Nie jesteś zwykłym śmiertelnikiem. - Jest zmiennokształtnym - wyjaśniła Shanna. - Mówiłam ci, że Angus

zatrudnia paru.

Sean spojrzał przerażony na córkę. - To jeden z tych przeklętych wilkołaków? I ty go dopuszczasz do dzieci?

- Carlos jest miły - wymamrotał Tino. - Lubię go.

- Ja też - powiedziała Sofia. Sean popatrzył na wnuki, marszcząc brwi.

- Lepiej trzymajcie się od niego z daleka w czasie pełni księżyca.

- Dzieci są całkowicie bezpieczne - obstawała Shanna. - To prawda. - Carlos oparł się o futrynę i założył ręce na piersi. - Wieki

minęły, od kiedy schrupałem jakiegoś malca na śniadanie.

Tino zachichotał. Carlos puścił do niego oczko.

- Mógłbyś być całkiem smaczny z keczupem.

- To nie jest zabawne - warknął Sean. - Wilkołaki są zbyt niebezpieczne,

żeby kręciły się koło dzieci. - Nie zgadzam się, bo sam znam kilkoro dzieci, które są wilkołakami -

powiedział Carlos. - Poza tym ja nie jestem wilkiem.

Sofia z szerokim uśmiechem rozłożyła rączki. - On jest wielkim kiciusiem!

- Czym? - spytał Sean.

- Jestem panterołakiem - wyjaśnił Carlos. Sean się skrzywił. - Cholera, to jeszcze gorsze. Wielkie koty są znane z pożerania ludzi.

Carlos posłał mu złe spojrzenie.

- Większość życia spędzam w ludzkiej postaci. A nawet jako pantera zachowuję ludzkie myśli i uczucia, więc nie życzę sobie być nazywany

kanibalem.

Sean burknął, piorunując go wzrokiem. Carlos się uśmiechnął. - Miło było pana poznać. - Znów puścił oczko do Tina. - Ciesz się

prezentami. - Ruszył dalej korytarzem do biura ochrony. Potrzebował

aspiryny i wielkiego steku na kolację. Potem będzie mógł się urządzić w swojej starej sypialni w miejskiej rezydencji i starać się nie myśleć o niej.

Przeciągał właśnie kartę przez czytnik, kiedy Emma otworzyła drzwi, by

go wpuścić. Zauważył Angusa siedzącego za biurkiem. Rzucił torbę na podłogę.

- Jestem gotów do przeprowadzki. Czy któreś z was mogłoby mnie

teleportować do domu? Emma przysiadła na rogu biurka.

- A mógłbyś zostać trochę dłużej? Za jakieś dziesięć minut spodziewamy

się tu paru pracowników i urządzimy odprawę.

- No dobra. - Więc stek na kolację poczeka trochę dłużej. Nie miał nic

przeciwko temu, byle tylko nie mieć do czynienia z nią. - Możesz zejść na strzelnicę? - poprosiła go Emma. -Jest tam Caitlyn z

Phineasem i trzeba ją uprzedzić, że jej ojciec jest w budynku. Pewnie

wolałaby nie spotykać się z nim w tej chwili. Cholera.

- A nie możemy po prostu zadzwonić do Phineasa? -Sięgnął do kieszeni

spodni po komórkę. - Próbowaliśmy - wyjaśnił Angus. - Ale nie odebrał. Pewnie jest... bardzo

zajęty z Caitlyn.

Dłoń Carlosa, trzymająca komórkę, drgnęła. Merda. Reagował jak zazdrosny kochanek. Wziął głęboki oddech, żeby uspokoić rozszalałą

bestię, i - zanim wyjął dłoń z kieszeni - sprawdził, czy pazury nie

wysunęły mu się z palców. Zauważył, że Angus i Emma przyglądają mu się z ciekawością. Wiedzą o

pocałunku, dotarło do niego. Szpila bólu przeszyła mu skroń.

- Zaraz wracam. Kilka minut później Carlos przeciągnął swoją kartę identyfikacyjną przez

panel w drzwiach krytej strzelnicy i wślizgnął się do środka. Phineas i

Caitlyn mieli ochraniacze na uszach i nie usłyszeli, jak wchodził. Oparł się o ścianę, założył ręce na piersi i zaczął błądzić wzrokiem po jej ciele.

Stopy miała szeroko rozstawione, by utrzymać równowagę. Jej długie

nogi były opalone i kształtne. Szeroki rozkrok napiął jej szarą spódnicę na udach. Gdyby Carlos był wilkołakiem, w tej chwili już by się ślinił.

Caitlyn była bez żakietu, jedwabna bluzka bez rękawów oblepiała jej

tułów, wyraźnie ukazując elegancką linię pleców i zwężenie w talii. Był ciekaw, czy różowy jedwab ma ten sam kolor, co jej sutki.

Bam! Zatoczyła się do tyłu od odrzutu, ale utrzymała na nogach. Duża,

papierowa sylwetka człowieka na drugim końcu toru nawet nie drgnęła. Carlos westchnął. Właśnie rozwiały się jego nadzieje, że Caitlyn umie

strzelać. Była żałośnie niedoświadczona.

Stojący obok niej Phineas zsunął ochraniacze na szyję. - Do diabła! Znowu spudłowałaś.

Caitlyn zerwała ochraniacze i rzuciła je na stolik przed sobą.

- To takie frustrujące. Robię wszystko, co mi każesz. - Ja wiem, co jest nie tak - powiedział Carlos. Krzyknęła cicho i odwróciła

się w jego stronę. Skrzywił się i uniósł ręce.

- Prr! - Phineas pchnął jej rękę w dół. - Pamiętasz pierwszą zasadę, jakiej cię nauczyłem? Nigdy w nikogo nie celuj, chyba że chcesz go zabić.

- A kto to wie, czego chce kobieta? - mruknął Carlos. Posłała mu

spojrzenie, które mogłoby go uśmiercić. - W tej chwili chcę trafić w tę przeklętą tarczę. Wystrzelałam już pół

pudełka naboi i nie trafiłam ani razu.

- Jesteś zbyt spięta. - Carlos odepchnął się od ściany i ruszył w jej stronę. - Zdejmij buty.

- Co mają do rzeczy moje buty?

- Chwiejesz się na tych wysokich obcasach - wyjaśnił Carlos. - To cię rozprasza.

- To prawda. - Phineas kiwnął głową. - Ciągle się potyka.

- Dobra. - Zdjęła buty. - Co teraz? Uśmiechnął się powoli. - Masz za wąską spódnicę. Ogranicza ci ruchy. Caitlyn zmrużyła oczy.

- Nie zdejmę spódnicy.

- A niech cię. - Phineas plasnął się dłonią w udo. -Niezła próba, Carlos.

Caitlyn parsknęła.

- Masz jakieś pożyteczne sugestie? - Tak. - Spojrzenie Carlosa zawisło na chwilę na jej słodkich ustach.

Przychodziło mu do głowy całe mnóstwo sugestii. - A zrobisz, o co

proszę? Oblizała wargi.

- Może. Wskazał jej tor.

- Odwróć się. Przodem do celu. Odwróciła się plecami do niego i oparła dłonie o blat, w jednej wciąż

trzymając pistolet.

Carlos machnął na Phineasa, żeby sobie poszedł, ale ten tylko wyszczerzył się w uśmiechu. Podszedł do krzesła i klapnął na nie,

najwyraźniej zamierzając obserwować przedstawienie.

Carlos stanął za Caitlyn i położył palce na jej barkach. Drgnęła. - Ćśś, menina. - Przycisnął jej ramiona. - Jesteś tak spięta, że masz barki

powyżej uszu. Musisz się rozluźnić.

- Jak mam się rozluźnić, kiedy trzymam cholerny pistolet? Nie jestem agresywną osobą.

- Każdy może być agresywny. - Pochylił się ku niej i wciągnął słodki

zapach jej włosów i skóry. - Zamknij oczy. - Po co? - Lekko obróciła głowę i jej skroń otarła się o jego usta. Uciekła

spojrzeniem, jej mięśnie stężały pod dłońmi Carlosa.

- Luźno. - Zaczął delikatnie masować jej barki. - Zamknij oczy, menina. - A ty co zrobisz? - spytała lekko zdyszanym głosem.

- Opowiem ci bajkę. - Pogłaskał palcami wrażliwą skórę na jej karku;

przerwał, kiedy zadrżała. Merda. Była tak podatna na jego dotyk. I pachniała tak wspaniale, że musiał użyć całej siły woli, by nie chwycić jej

w ramiona i nie zacząć całować do utraty zmysłów. - Zamknij oczy.

- Nie ufam ci.

- Catalina - szepnął. - To ty masz pistolet. Ty masz władzę. Zamknij oczy. Opuściła głowę i przymknęła powieki. Pochylił się, zbliżył usta do jej

ucha.

- Masz kochanka. - Nie wydaje mi się. - Jej barki się uniosły, znowu stężała.

- Zabaw się ze mną.

- Chciałbyś. Wbił palce w jej ramiona, znów naciskając je w dół. Jęknęła.

- Byłaś w nim szaleńczo zakochana. Oddałaś mu całe serce, całą duszę.

Ale on cię skrzywdził. - Pocałował mnie, a potem zachowywał się, jakby to był błąd? -

mruknęła.

Carlos się skrzywił. - Tak, właśnie to zrobił ten drań. Teraz otwórz oczy i strzel prosto w jego

czarne serce.

Uniosła głowę, chwyciła pistolet w obie ręce i wycelowała. Bam! Zachwiała się od odrzutu i wpadła plecami na Carlosa. Przytrzymał ją,

przyciskając do siebie. Papierowy człowiek zadrżał od trafienia.

- Udało ci się! - Phineas podbiegł do stolika i wcisnął guzik włączający bloczek, by przysunąć tarczę do ich stanowiska.

- Do diabła, kobieto. - Phineas spojrzał z przerażeniem na Caitlyn. -

Wołałbym cię nigdy nie wkurzać. Caitlyn aż się zachłysnęła, kiedy papierowy cel zbliżył się na tyle, że

zdołała ujrzeć dziurę po kuli swoim wzrokiem śmiertelnika.

- O rany. Carlos się skrzywił. Trafiła faceta prosto w jaja.

- Cóż, chyba powinniśmy się z tego cieszyć.

Spojrzała na niego przez ramię z uśmiechem wdzięczności.

- Zawsze to powtarzam. Trzeba we wszystkim szukać dobrych stron. Carlos odwzajemnił jej uśmiech. Lekko zdziwiony stwierdził, że jego ból

głowy znacznie zelżał. Zapach i dotyk Caitlyn były tak obłędnie słodkie.

- To nie ma dobrych stron - zaprotestował Phineas. -Facet stracił gonady. - Ale trafiła w tarczę - powiedział Carlos.

- Facet stracił gonady - powtórzył z naciskiem Phineas.

- To był przypadek. - Caitlyn odłożyła pistolet na stolik. - Celowałam mu w pierś.

- Odstrzeliłaś mu ptaszka - mruknął Phineas. Caitlyn wyszczerzyła zęby.

- Zdaje mi się, że masz jakąś fiksację na tym punkcie, Phineas. To był tylko papierowy ptaszek.

- Takie są najgorsze - dodał Carlos.

Roześmiała się, a jemu stanęło serce. Jej śmiech brzmiał jak muzyka i wietrzne dzwonki, i ptasi tryl jednocześnie. Poczuł, że może przenosić

góry.

- Chcesz jeszcze poćwiczyć? - spytał. - Chyba powinnam przerwać, póki mam jakieś sukcesy. - Caitlyn

wysunęła magazynek z pistoletu. - W uszach mi już dzwoni.

Carlos wyjął komórkę z kieszeni spodni. Może minęło już dość czasu i jej ojciec sobie poszedł.

- Sprawdzę, czy możesz iść na górę.

- A dlaczego miałabym nie móc? - spytała. Zawahał się. - Twoja siostra i dzieci są w pokoju dziecięcym.

- Och, z przyjemnością się z nimi spotkam. - Caitlyn założyła z powrotem

buty i sięgnęła po żakiet. - Jest tam też twój ojciec - dodał Carlos.

Znieruchomiała z jedną ręką w rękawie.

- Och. - Przyniósł prezent dla Tina - ciągnął Carlos. - Angus i Emma posłali

mnie tu, żebym cię uprzedził. Pomyśleli, że w tej chwili może nie

będziesz chciała go spotkać. - O rany. - Phineas pokręcił głową. - Twój tatko będzie wkurzony, kiedy

się dowie, że pracujesz dla MacKaya.

- Prędzej czy później będzie musiał się dowiedzieć. -Caitlyn włożyła żakiet do końca. - Może lepiej mieć to od razu z głowy.

- Jesteś pewna? - spytał Carlos. Wzięła głęboki oddech.

- Tak. Podjęłam decyzję i będę jej bronić. - W jej oczach błysnął gniew. - A poza tym mam do ojca parę pytań.

Rozdział 8

Caitlyn wysiadła z windy i ruszyła przez hol. Kiedy wchodziła do korytarza, zauważyła ojca, który opuszczał właśnie pokój dzieci.

Odwrócił głowę, słysząc stukot jej obcasów na marmurowej posadzce.

Wybałuszył oczy ze zdumienia. Przygotowała się na jego reakcję. - Caitlyn - rzucił gniewnie. - Co ty tu robisz? Podeszła do niego

spokojnym krokiem.

- Pracuję tutaj. Drgnął, i nagle twarz mu poczerwieniała.

- Jeszcze czego. To ma być jakiś chory żart? Shanna wyjrzała przez górną,

otwartą połowę drzwi pokoju dziecięcego i posłała Caitlyn stroskane spojrzenie.

- Nie ma powodu się unosić. Na pewno możemy to przedyskutować w

racjonalny sposób.

- Właściwie nie ma o czym dyskutować - dodała Caitlyn. - Przyjęłam

posadę w MacKay U.O.D. - Nie! - Twarz Seana przybrała jeszcze ciemniejszy odcień czerwieni,

pięści się zacisnęły. - To ohydne miejsce odebrało mi już jedną córkę. Nie

życzę sobie stracić drugiej! - To miejsce nie ma w sobie nic ohydnego. - Caitlyn zatrzymała się

naprzeciwko drzwi pokoju.

- Jest opanowane przez robactwo - wysyczał Sean. -Obrzydliwe kreatury z...

- Dość! - Shanna wyszła na korytarz, zamykając za sobą dół drzwi.

Ściszyła głos. - Nie mów tak przy moich dzieciach. Sean zagryzł zęby, z trudem zachowując panowanie nad sobą.

- To jest jakiś koszmar. - Obejrzał się nagle w bok i w jego oczach

zapłonął gniew. - Zjeżdżaj. To prywatna rozmowa. Caitlyn odwróciła się i zobaczyła Carlosa idącego w ich stronę. Do

diabła. Facet nie potrafił słuchać. Powiedziała jemu i Phineasowi, że chce

to załatwić sama. - Nie przeszkadzajcie sobie - mruknął Carlos, mijając ich. - Ja tylko tędy

przechodzę. Mam odprawę.

Sean odczekał, aż Carlos przeciągnie kartę przez czytnik koło drzwi biura ochrony, po czym zbliżył się do Caitlyn.

- Nie mogę uwierzyć, że mi to zrobiłaś. Wiesz, jak trudno było przekonać

CIA, żeby cię przyjęli? Nie byli zachwyceni fiaskiem na twoim ostatnim stanowisku.

Caitlyn zerknęła na Carlosa. Stał pod drzwiami; głowę miał lekko

przechyloną i było oczywiste, że słucha. Niech go szlag. Chociaż pewnie zasłużyła sobie na to, podsłuchując go wczoraj w nocy.

- Ja bym tego nie nazwała fiaskiem. - Wylali cię przez to - upierał się Sean.

- Uratowałam życie tej kobiecie. - Zauważyła, że Carlos przestał udawać,

że nie podsłuchuje. Stał oparty o drzwi i przyglądał jej się tymi swoimi bursztynowymi oczami.

- Wywołałaś skandal - powiedział Sean. - Musiałem uderzyć do paru

grubych ryb, żeby załatwić ci pracę u mnie. - Doceniam twoje wysiłki, ale postanowiłam pracować tutaj.

- To idiotyzm. - Sean spojrzał gniewnie na Shannę. -To twoja wina, tak?

Shanna zmarszczyła brwi. - Zaprosiłam ją na przyjęcie Tina i wyjaśniłam jej sytuację.

- Chcesz powiedzieć, że zrobiłaś jej pranie mózgu -warknął Sean. -

Zawsze to ty powodowałaś kłopoty. - Nie zrobiła niczego złego - Caitlyn stanęła w obronie siostry. Miała

straszne przeczucie, że nie poznała jeszcze wszystkich tajemnic. -

Zobaczyłam na własne oczy, że wampiry, śmiertelnicy i zmiennokształtni żyją tutaj jak jedna wielka, wspierająca się rodzina. I jestem szczęśliwa,

że mogę być jej częścią.

- Nie pozwolę na to - warknął Sean. - Nie będziesz żyła z tymi potworami!

- Nie jestem potworem! - krzyknął Tino.

Caitlyn przeraziła się, widząc, że chłopiec uniósł się z podłogi, by móc wyjrzeć znad zamkniętej dolnej połowy drzwi.

- Tato! - krzyknęła, ściągając uwagę Seana, zanim zdążył się odwrócić. -

Już podjęłam decyzję. - Zobaczyła z ulgą, że Shanna pędzi do pokoju, by złapać Tina.

- Cait, nie myślisz trzeźwo - powiedział Sean, stając z nią twarzą w twarz.

- Komu ufasz bardziej: wampirom czy rządowi? Przekrzywiła głowę.

- Hm. Rzeczywiście, trudne pytanie.

Carlos się roześmiał.

Sean odwrócił się do niego na pięcie. - A ty tu czego, do diabła? Podsłuchujesz nas? Carlos się uśmiechnął.

- Dobranoc panu. - Spojrzał na Caitlyn i przeszedł na portugalski. -Brava,

menina. Jesteś dzielną, nieustraszoną wojowniczką. Serce wezbrało jej radością na ten komplement.

- Dziękuję.

- Co on powiedział? - spytał ze złością Sean, kiedy Carlos zniknął za drzwiami biura.

- Nic - mruknęła. Ulżyło jej, gdy zobaczyła, że Shanna trzyma

Constantine'a na rękach. Sekret malca był bezpieczny. - Ja tak tego nie zostawię - ostrzegł ją Sean. - Sam porozmawiam z

MacKayem i każę mu cię zwolnić.

- Zostawisz mnie w spokoju. - Caitlyn uniosła głowę. -Albo zapytam mamę, dlaczego Shanna nigdy nie dostała żadnego z listów, które do niej

napisałam.

Sean zbladł. - Nie... nie wiem, o czym mówisz.

- Kiedy Shanna wyjechała, pisałam do niej listy. Całe mnóstwo listów, a

mama dawała je tobie, żebyś wysyłał je z biura. Sean wzruszył ramionami.

- Widocznie się zagubiły. Albo mieliśmy zły adres.

- A może nigdy ich nie wysłałeś - powiedziała cicho Caitlyn. Shanna pokręciła ze smutkiem głową.

- Cait, daj spokój.

- No właśnie - zawtórował jej Sean. - To było dawno. Było, minęło. - Może dla ciebie - wypaliła Caitlyn. - Potrzebowałam siostry. Czułam się

samotna i opuszczona. I Shanna też się tak czuła.

Sean założył ręce na piersi i popatrzył na nią chmurnie.

- Nie macie powodów do narzekań. Dbaliśmy o was. Miałyście wszystko, co wam było potrzebne.

- Z wyjątkiem siebie nawzajem - mruknęła Caitlyn. Sean zacisnął usta.

- Uważałem, że tak będzie najlepiej. Caitlyn wzięła się pod boki. - A ja robię to, co ja uważam za najlepsze. Pracuję dla MacKaya. To moja

decyzja i spodziewam się, że ją uszanujesz.

Sean jęknął i pokręcił głową. - To wielki błąd, ale cóż, pewnie musisz to poczuć na własnej skórze.

Cokolwiek zrobisz, proszę cię, nie wiąż się z wampirem. Wiem, że są w

jakiś sposób atrakcyjni dla kobiet, ale... - Spokojnie, tato. Nie zakocham się w wampirze. Obiecuję. - Bo czy tego

chciała, czy nie, zakochiwała się w zmiennokształtnym.

Kiedy Carlos wszedł do biura ochrony, przekonał się, że odprawa już się zaczęła. Angus siedział za biurkiem i mówił. Emma przysiadła na rogu

blatu. Dwa krzesła na wprost biurka zajmowały Lara i Olivia. Ich

wampiryczni mężowie, Jack i Robby, stali za nimi. Dzienny strażnik Draganestich, Howard Barr, wszedł za biurko, żeby

wziąć sobie pączka z pudełka stojącego na małym stoliku. Jako

niedźwiedziołak Howard jadł bez przerwy, jakby przygotowywał się do zimowego snu. Nocny ochroniarz Romana, Connor Buchanan, stał oparty

o ścianę z założonymi rękami. Obok niego stał J.L. Wang, młody wampir,

który do niedawna pracował z 01ivią w FBI. łan McPhie teleportował się z Akademii Dragon Nest i zabrał ze sobą Phila Jonesa, wilkołaka.

Brakowało Phineasa. Jako że Caitlyn poprosiła Carlosa i Phineasa, żeby

nie mieszali się w jej rozmowę z ojcem,

ciemnoskóry wampir poszedł zrobić obchód. Carlos zauważył go na

jednym z monitorów, jak śmigał po ogrodach z wampiryczną prędkością. Carlos był zbyt ciekawy, żeby nie podsłuchać rozmowy Caitlyn z ojcem.

Wolał myśleć, że to ciekawość. Nie opiekuńczość. Choć był gotów dać

Seanowi w zęby, gdyby to było konieczne. Caitlyn poradziła sobie zadziwiająco dobrze. Carlos wątpił, by była

szczególnie silna fizycznie, ale mentalnie i emocjonalnie była

twardzielką. Poprzedniego wieczoru słyszał, jak rozmawiała z Raquel i Coco. W parę minut pomogła im bardziej niż on przez ostatnie pięć lat. W

pierwszej chwili potwornie go to zirytowało, ale teraz był jej wdzięczny,

że okazała dziewczynkom tyle współczucia i że potrafiła je pocieszyć. Miała w sobie ten rodzaj odwagi, którego jemu brakowało.

I, do diabła, zawłaszczyła jego myśli. Zepchnął ją w głęboki zakamarek

umysłu i skupił się na rozmowie w pokoju. Robby MacKay właśnie wyrażał swoją frustrację z powodu niemożności odnalezienia przez

wampiry Casimira.

- Tak - przyznał Angus. - Ten cholerny tchórz za dobrze potrafi się ukrywać.

- Mogłoby być gorzej - zauważył J.L. - Kiedy się ukrywa, przynajmniej

nie morduje ludzi. - Fakt - mruknął Connor. - Gdy przestaje zostawiać za sobą szlak trupów,

nie sposób go namierzyć. Może być wszędzie. A jeśli się zbliżymy,

wystarczy, że teleportuje się gdzie indziej. - Musimy dalej obserwować jego punkty przerzutowe w Stanach -

ostrzegł Jack. Ze względów bezpieczeństwa każdy wampir albo korzystał

z naprowadzania głosem na dane miejsce, albo z lokalizacji, do której teleportował się już wcześniej. Te miejsca były już na zawsze zapisane w

jego ponadzmysłowej pamięci.

- Znamy kilka miejsc, do których się teleportował -powiedział Robby. -

Ośrodek Apolla w Maine, dom klanu w Nowym Orleanie, camping na południe od góry Rushmore i więzienie federalne w Leavenworth.

- I te farmy w Nebrasce - dodała Olivia. - Mój dawny szef z FBI da nam

znać, gdyby coś się działo w Nebrasce albo Leavenworth. - Poprosiłem wilkołaki z Maine, żeby miały oko na ośrodek - powiedział

Phil. -1 skontaktowałem się z grupą Indian Lakota, którzy potrafią

przeobrażać się w wilki. Obiecali obserwować teren wokół góry Rushmore. Góry Czarne są dla nich święte. Nie chcą, by polało się tam

jeszcze więcej krwi.

- Doskonale. - Angus skinął głową. - W takim razie przejdźmy do nowych zadań. Zoltan Czakvar poluje na Casimira w Europie Wschodniej i

przydałaby mu się pomoc.

- My możemy lecieć - zaproponował Robby. Spojrzał na swoją świeżo poślubioną żonę. - Jeśli nie przeszkadza ci, że przez jakiś czas będziemy

stacjonować w Budapeszcie.

- Bardzo chętnie. - Olivia oparła się o męża. - Będziemy blisko mojej babci na Patmos.

- Fakt. - Robby skinął głową. - Mogę cię tam teleportować w weekendy.

Angus zaczął grzebać w papierach na biurku. - Rafferty McCall, mistrz ldanu z Zachodniego Wybrzeża, zwrócił się do

nas z prośbą. Dwóch członków jego klanu zaginęło w San Francisco i

chciałby, żebyśmy mu pomogli zbadać tę sprawę. J.L. Wang podniósł rękę.

- Ja polecę. - Choć był wampirem od niedawna, służył wcześniej jako

agent FBI, więc szkolenie w MacKay UOD skończył w rekordowym czasie.

- Świetnie. - Angus podał mu kartkę. - Tu masz wszystkie informacje potrzebne na początek. Możesz się tam teleportować już dziś wieczorem.

Olivia dotknęła jego ramienia.

- Będziemy za tobą tęsknić. Uważaj na siebie. - Mamy tu też prośbę od Jean-Luca - ciągnął Angus. -Jego klan w Paryżu

donosi o wzroście liczby Malkontentów.

- Pewnie uznali, że mogą się bezpiecznie wychylić, skoro Jean-Luc wciąż ukrywa się w Teksasie - powiedział Robby.

- My możemy lecieć do Paryża - zaoferował Jack i spojrzał na żonę. - Nie

masz nic przeciwko? Lara parsknęła.

- Żartujesz? Chodźmy się pakować. Jack roześmiał się i cmoknął ją w

policzek. Carlos stłumił jęk. Wampiry z taką łatwością znajdowały sobie żony.

Nadawała się każda kobieta, śmiertelna czy nie. Od ich wyboru nie

zależało przetrwanie całego gatunku. Do biura wszedł Phineas.

- Hej, ziomale. Co tam ciekawego?

- Właśnie chcieliśmy ci pogratulować awansu na szefa ochrony Romatechu - oznajmił Angus.

Wszyscy w pokoju zaczęli klaskać, a Phineas przybijać piątki i żółwiki.

- O yes, baby, jestem najlepszy. - Na pewno świetnie sobie poradzisz. - Angus wstał, żeby uścisnąć mu

dłoń. - I dalej monitoruj naszego szpiega, Stanislava.

- Jasne - zapewnił go Phineas. - Stan to mój man. - Mamy też nowego pracownika, który mieszka w nowojorskiej

rezydencji - ciągnął Angus. - To młodsza siostra Shanny, Caitlyn Whelan.

- Niezła laseczka. - Phineas wyszczerzył się do Carlosa, który odpowiedział mu chmurnym spojrzeniem.

- Mamy nadzieję przeszkolić ją jak najszybciej - dodała Emma. - Jej wyjątkowa zdolność rozumienia dowolnego języka może się okazać

nieoceniona przy zdobywaniu informacji o Casimirze.

W pokoju rozległy się pomruki; obecni zdumiewali się niespotykanym

talentem Caitlyn. - Carlos, jak szybko zdołasz ją wyszkolić? - spytał Angus.

Wszystkie oczy w pokoju spoczęły na nim. Carlosowi drgnął mięsień na

żuchwie. - W parę dni. Najwyżej tydzień. Phineas parsknął.

- Żartujesz? Jest kompletnie zielona. I nie chcecie wiedzieć, chłopaki, w

co trafia z pistoletu. - Trafiła w cel - zaczął jej bronić Carlos.

- Jedno trafienie na dwadzieścia prób - mruknął Phineas.

Carlos jęknął w duchu. Miał przechlapane. - Moja podróż nie może czekać parę tygodni czy miesięcy. Może Phineas

albo Toni mogliby ją szkolić.

- Daj jej tydzień, Carlos, a potem na nowo ocenimy sytuację - powiedział Angus. - Emma i ja za parę dni lecimy do Moskwy, żeby pomóc

Michaiłowi w poszukiwaniach Casimira. Wszyscy macie przydzielone

zadania, więc do roboty. Po chwili pożegnań i uścisków obecni zaczęli się teleportować.

łan podszedł do Carlosa z głupią miną.

- Przepraszam, że dałem ci wczoraj w gębę. Carlos wzruszył ramionami. - Należało mi się.

- Fakt. - łan wyszczerzył się w uśmiechu. - Zasłużyłeś. Toni mówiła mi o

twojej ekspedycji. Chciałem ci życzyć szczęścia w poszukiwaniu żony. - Dziękuję. Fernando powinien za dwa dni być w Nowym Jorku. Pomoże

wam zająć się dziećmi.

łan skinął głową.

- Spodziewam się, że wpadniesz je odwiedzić przed wyjazdem. - Odsunął

się, chwycił Phila za ramię i teleportował się do szkoły, zabierając wilkołaka ze sobą.

Carlos podniósł torbę podróżną. Pokój szybko pustoszał.

- Niech mnie ktoś podrzuci do nowojorskiego domu. Emma podeszła do niego.

- Caitlyn zaraz tam jedzie, a nie chciałabym, żeby była sama po tej

konfrontacji z ojcem. Mógłbyś dotrzymać jej towarzystwa? Carlos zagryzł zęby. Jak miał powiedzieć, że wolałby jej unikać, skoro

jego zadaniem było wyszkolenie jej? Ale musiał jej unikać. Za każdym

razem, kiedy się do niej zbliżał, kończyło się na tym, że jej dotykał. I o wiele za bardzo mu się to podobało.

Emma przyjrzała mu się z ciekawością.

- Wszystko w porządku? Jesteś jakiś spięty. - Nic mi nie jest - burknął Carlos. - Pojadę z nią.

Rozdział 9

Nie jestem potworem - mamrotał Constantine z buzią wtuloną w sweter

matki.

- Oczywiście że nie. - Shanna uściskała go mocno, głaszcząc policzkiem jego jasną, kręconą czuprynę. - Jesteś moim wspaniałym synkiem.

Łzy napłynęły do oczu Caitlyn, kiedy weszła do pokoju dziecięcego. Jak

tato mógł mówić tak krzywdzące rzeczy przy swoich wnukach? Ale to była też jej wina, bo to ona doprowadziła do konfrontacji w ich obecności.

Sofia pociągała nosem, sama w fotelu na biegunach. - Dlaczego dziadek nas nie lubi?

- Bo nie wie, jacy jesteście. - Caitlyn podeszła szybko do dziewczynki,

żeby wziąć ją na ręce. - Zna mnie od urodzenia - burknął Constantine.

- Obawiam się, że w pewnych sprawach jest ślepy -powiedziała mu

Shanna. - Ale to problem dziadka. Nie twój. Sofia objęła szyję Caitlyn swoimi małymi rączkami i spojrzała jej w oczy.

- Ty nie jesteś taka jak dziadek.

- Nie. - Caitlyn uśmiechnęła się; w jej sercu wezbrała miłość. - Jeździłam po całym świecie i widziałam tysiące dzieci, więc potrafię rozpoznać

małego aniołka, kiedy go widzę.

- Czyli mnie? - spytała Sofia, szeroko otwierając oczy. - Tak, ciebie. - Caitlyn pocałowała siostrzenicę w czoło i mocno ją

uściskała.

Shanna posłała jej uśmiech nad głową syna i powiedziała bezgłośnie „dziękuję". Caitlyn kiwnęła głową.

- Ciągle mam pytania.

- Na pewno. - Shanna spojrzała na zegarek i zdjęła chłopca z kolan. - Tino, masz dziesięć minut na zabawę nowymi zabawkami, a potem pora

do szkoły.

- Oj. - Constantine wziął z półki nowy wóz strażacki. -Sofio, chcesz zobaczyć, jak działają drabiny?

- Okej. - Mała zaczęła się wiercić, więc Caitlyn postawiła ją na podłodze.

Shanna otworzyła boczne drzwi. - Tu jest mój gabinet. Będziemy mieć oko na dzieci, dopóki nie zjawi się

Radinka.

- Radinka? - Caitlyn poszła za nią do poczekalni. - Moja asystentka. Była wczoraj na przyjęciu. Pewnie ją poznałaś.

Caitlyn wzruszyła ramionami.

- Poznałam ostatnio całą masę nowych osób. Jeszcze nie wszystkich

zapamiętałam. - Nie licząc Carlosa. On z całą pewnością się wyróżniał. - Radinka ratuje mi życie. Opiekuje się dziećmi, kiedy mam pacjenta. -

Shanna zostawiła otwarte drzwi i wskazała krzesła w poczekalni. - Siadaj.

Caitlyn zajęła miejsce, z którego widziała wnętrze pokoju dziecięcego. - Przepraszam, że rozmawiałam z tatą przy dzieciach -szepnęła. -

Powinnam była pomyśleć...

- Nie obwiniaj się. - Shanna usiadła koło niej. - Tato zawsze jest o włos od wybuchu, ilekroć tutaj przychodzi. Szczerze mówiąc, odetchnęłam z

ulgą, że nie zjawił się na przyjęciu. Przynajmniej Tino mógł być sobą.

- Martwi mnie, jak bardzo ojciec nienawidzi twoich przyjaciół i męża. Shanna ucisnęła jej dłoń.

- Cieszę się, że ty potrafiłaś ich zaakceptować. Caitlyn wzięła głęboki

oddech, żeby się uspokoić i móc zadać pytanie, które dręczyło ją od dziewiątego roku życia.

- Dlaczego właściwie wyjechałaś?

Shanna zwróciła niewidzące spojrzenie na pokój dziecięcy. - Nie chciałam wyjeżdżać. Tato twierdził, że potrzebuję porządnej szkoły,

żeby dostać się na studia, ale potem dowiedziałam się, że to nie do końca

była prawda. - Mnie powiedział, że to był twój pomysł. Że to ty chciałaś wyjechać.

Shanna przekręciła się na krześle, żeby spojrzeć siostrze w twarz.

- Wcale nie chciałam. Byłam bez ciebie nieszczęśliwa i nie rozumiałam, dlaczego nie odpisujesz na moje listy.

Caitlyn ścisnęło się gardło.

- Pisałaś do mnie?

- Tak. Nigdy nie dostałaś moich listów, prawda?

- Nie. - Caitlyn pokręciła głową. - A ty nie dostałaś moich. - Czuła, że zaraz się rozpłacze. Tyle lat bólu i samotności, i wreszcie dowiedziała się,

kto był im winien: jej własny ojciec. - Dlaczego zmusił cię do wyjazdu?

- Zastanawiałam się nad tym wiele lat. - W oczach Shanny błyszczały łzy. - Myślałam, że zrobiłam coś złego. Czułam się wyrzucona z rodziny.

- Tak mi przykro. - Po policzku Caitlyn stoczyła się łza. Poczuła ukłucie

wyrzutów sumienia, że wątpiła w siostrę. Ona też była egoistką; myślała tylko o własnym cierpieniu i nigdy nie próbowała sobie wyobrazić, co

czuła Shanna.

- Kilka lat temu, kiedy tato mnie znalazł, przyznał się, jak było naprawdę. - Shanna prychnęła. - Zdaje się, że jednak zrobiłam coś złego, kiedy

byłam nastolatką. Po latach blokowania parapsychicznej mocy taty

wyrobiłam w sobie sporą siłę. Ilekroć próbował przejąć nade mną kon-trolę, stawiałam psychiczną barierę, której nie mógł przebić.

- Tato próbował cię kontrolować?

Shanna zawahała się, ze zmarszczonym czołem spojrzała na wykładzinę. - Zastanawiałaś się kiedyś, dlaczego mama zawsze jest taka spokojna?

Nawet kiedy Dylan złamał nogę na nartach, była jak skała. Żadnych

emocji, żadnych obaw. Caitlyn wzruszyła ramionami.

- Po prostu taka jest.

- Jakby była owinięta w kokon z koców? Cait, może byłaś za mała, żeby to pamiętać, ale nie zawsze taka była. Kiedy byłam mała, była roześmiana

i zawsze miała uścisk dla każdego.

- Mama? - Tak. Ale też bardzo się wszystkim przejmowała. Nie cierpiała mieszkać

za granicą i ciągle błagała tatę, żeby zabrał nas z powrotem do Stanów.

Caitlyn zmarszczyła brwi.

- Nie pamiętam tego. - Byłaś malutka. Aż kiedyś, nagle, się zmieniła. Stała się opanowana i

spokojna. - Shanna się skrzywiła. - Kontrola taty.

Caitlyn ścisnęło się serce. - Co ty chcesz powiedzieć?

- Tato wykorzystywał swoje parapsychiczne moce, żeby kontrolować

mamę. Czy też, jak sam to nazywa, pomagał jej, dla jej dobra. - Nie - szepnęła Caitlyn.

- Niestety tak. A kiedy odkrył, że nie może kontrolować mnie, wiecznie

się bał, że pokrzyżuję mu plany. - I dlatego cię odesłał? Shanna skinęła głową.

- Wiem, że to brzmi strasznie. Cóż, to jest straszne, ale taka jest prawda.

Sam mi się przyznał. Caitlyn zadrżała.

- Biedna mama. Shanna westchnęła.

- Myślę, że może w tym być coś więcej. Pytałam o to mamę, i w ogóle nie pamięta wakacji przed moim wyjazdem.

- Myślisz, że tato wymazał jej wspomnienia?

- Tak. I nie wiem, dlaczego. Caitlyn potarła czoło. To było gorsze, niż sobie wyobrażała. Ale kiedy

wróciła myślą do tych wszystkich chwil, kiedy mama reagowała, czy

raczej nie reagowała na zwyczajne stresujące sytuacje codziennego życia, zrozumiała, że to prawda.

Zawrzał w niej gniew. Było już wystarczająco ohydne, że ojciec

odseparował ją od siostry, ale jak śmiał zamienić matkę w robota?! Zerwała się z krzesła i zaczęła chodzić po poczekalni. W jej oczach

wzbierały coraz to nowe łzy. Nie co dzień

człowiek dowiaduje się, że jego ojciec jest kompletnym gnojkiem. Coś w

niej nie chciało w to wierzyć, ale zawsze wiedziała, że był maniakiem kontroli. I w głębi duszy wiedziała też, że z mamą jest coś nie tak. Nie

sposób było złapać z nią żadnej emocjonalnej łączności.

To dlatego wyjazd Shanny tak zdruzgotał Caitlyn. Tylko siostra dawała jej miłość i zrozumienie.

A tato z rozmysłem odesłał ją z domu. Łzy popłynęły po twarzy Caitlyn,

więc otarła je gniewnym gestem. - Nie wierzę, że w ogóle jeszcze z nim rozmawiasz. Że w ogóle go tu

wpuszczasz.

- Rozumiem twój gniew. Ja też go czułam. Ale miałam parę lat, żeby to przetrawić. Teraz wiem, że muszę dopuszczać tatę do naszego życia, by

zrozumiał, że wampiry są dobre.

- Żeby nie postanowił ich... wytępić. - Caitlyn przestała chodzić i spojrzała na siostrzeńca i siostrzenicę. Byli tacy śliczni, tacy niewinni. - I

musisz chronić tych dwoje.

- Tak. Lepiej, żeby tato czuł się z nimi związany. Caitlyn odwróciła się do siostry.

- A wiesz, czy kontrolował Dylana i mnie?

- Nie wydaje mi się. Dylan zawsze był zajęty swoimi sportami, więc prawie nie było go w domu. Ty byłaś mała i zawsze chciałaś wszystkich

zadowolić. Nie sądzę, żeby tato musiał kiedykolwiek kontrolować twój

umysł. To ja mu sprawiałam kłopoty. Caitlyn się skrzywiła.

- Tak mi przykro.

Shanna machnęła ręką i wstała. - To nie była twoja wina. Zapomnijmy już o tym, okej?

- Jak mogę zapomnieć? Cierpiałam długie lata, czułam się osamotniona, porzucona. I ty też cierpiałaś! Tato nie miał prawa nas rozdzielać.

- Nie miał nade mną kontroli. Pewnie uważał, że będę miała na ciebie zły

wpływ. - Shanna parsknęła. - Ciągle uważa, że mam na ciebie zły wpływ. Ale już jest po wszystkim. Teraz jesteśmy razem. I tylko to się naprawdę

liczy.

Caitlyn podbiegła do siostry i uściskała ją. - Tak się cieszę, że jesteś szczęśliwa, że znalazłaś sobie nowych

przyjaciół i że masz takie piękne dzieci.

Shanna uśmiechnęła się i wytarła policzki siostry. - Dość tych łez, okej? Wszystko będzie dobrze. Caitlyn skinęła głową,

choć wciąż była roztrzęsiona.

Ostatnie dwa wieczory wywróciły jej świat do góry nogami. Istoty, które powinny być potworami, były teraz jej przyjaciółmi. A jej ojciec wyszedł

na prawdziwego potwora. Musiała na chwilę się od tego oderwać.

- Chyba pojadę już do domu. - Potrzebowała wziąć długą, gorącą kąpiel i porządnie się wyspać.

- Okej - powiedziała Shanna. - Może jutro cię odwiedzimy. Późnym

popołudniem? - Cześć, moje skarby - odezwała się z europejskim akcentem kobieta,

która weszła do pokoju dziecięcego.

- Radinka! - krzyknął Tino. - Zobacz, jaki mam wóz strażacki. Shanna weszła do pokoju, prowadząc za sobą Caitlyn.

- Cześć, Radinko. Pamiętasz moją siostrę?

- Tak, oczywiście. - Radinka wyciągnęła rękę. - Bardzo się cieszymy, że do nas dołączyłaś.

- Dziękuję. - Caitlyn uścisnęła dłoń starszej pani i nagle poczuła, że tamta

nie puszcza. - Ach. - Radinka ściskała jej dłoń, uważnie studiując jej twarz. - Tak,

widzę miłość w twojej przyszłości. Bardzo namiętną miłość. Caitlyn zapłonęły policzki.

- Okej. - Spróbowała zabrać dłoń, ale starsza kobieta trzymała ją mocno.

- Hm. To zakazana miłość - mruknęła Radinka. Shanna pochyliła się

bliżej do Caitlyn i szepnęła: - Ona jest trochę jasnowidzką.

- Trochę? - Radinka wypuściła dłoń Caitlyn i spojrzała z

niedowierzaniem na Shannę. - A nie miałam racji co do ciebie i Romana? I Emmy i Angusa? I Darcy i...

- No dobrze - roześmiała się Shanna. - Jesteś wyjątkowo skuteczną

jasnowidzką. - Dziękuję. - Radinka położyła torebkę na stole i zaczęła rozpinać płaszcz.

- Żebym jeszcze umiała znaleźć dziewczynę swojemu synowi.

- Gregori to wiceprezes do spraw marketingu w Ro-matechu - wyjaśniła Shanna.

- Lubię Gregoriego! - Sofia zakręciła się w kółko. Radinka prychnęła.

- Jeszcze nie spotkałam istoty płci żeńskiej, która by go nie lubiła. Nie mam pojęcia, jak go zmusić, żeby się ustatkował. - Zdjęła płaszcz. - A tak

przy okazji, Shan-no, to dzisiaj twój pierwszy pacjent. Powinien tu być za

piętnaście minut. - Dobry wieczór - rozległ się męski głos z korytarza. Caitlyn

zesztywniała. Rozpoznałaby ten głos wszędzie.

- Cześć, Carlos! - Tino w podskokach podbiegł do drzwi. Caitlyn odwróciła się i ujrzała jego złotobrązowe oczy utkwione w niej.

Serce jej zabiło. Gardło ścisnęło się, brakło jej tchu. Boże, nie miała siły

na spotkanie z nim teraz. Miała już dość emocji jak na jeden wieczór. - Ach, interesujące - szepnęła Radinka.

Shanna pokręciła głową, słysząc słowa Radinki, i spojrzała pytająco na

zmiennokształtnego. - Możemy ci w czymś pomóc, Carlos?

- Emma mnie przysłała. Mogę zamienić z tobą słówko, Caitlyn?

Caitlyn z trudem przełknęła ślinę.

- Moje szkolenie zaczyna się dopiero jutro, więc jadę teraz do domu. Jego oczy błysnęły bursztynowo.

- Pomyśleliśmy, że nie powinnaś jechać sama. Emma sądziła, że możesz

być zdenerwowana po konfrontacji z ojcem. - Nic mi nie jest, naprawdę. - Caitlyn odwróciła się do pozostałych

obecnych w pokoju dziecięcym. - Miło było cię poznać, Radinko.

Shanna, dzieciaki, do zobaczenia jutro. Pa. Tino i Sofia uściskali ją. Caitlyn otworzyła dolną część drzwi, by wyjść.

Carlos cofnął się, żeby ją przepuścić.

- Płakałaś - szepnął. Dreszcz przebiegł jej po plecach. - To nic ważnego. - Ruszyła do sali konferencyjnej po swoją torebkę i

teczkę.

Carlos stanął w drzwiach z torbą podróżną w ręce. - Sporo dzisiaj przeżyłaś. Może ja wsiądę za kierownicę?

Właśnie tego jej było trzeba: kolejnego faceta, który by ją kontrolował.

- Nie, dzięki. Wszystko jest w porządku. - Zarzuciła torebkę na ramię i wyszła za drzwi.

Carlos ruszył obok niej korytarzem.

- Może ujmę to inaczej. Ja... Spojrzała na niego. Najwyraźniej próbował coś z siebie wydusić.

- Co się stało? Kot odgryzł ci język? Spojrzał na nią z irytacją.

- Z kotem wszystko w porządku. Ja... potrzebuję podwózki do domu. Parsknęła.

- A nie umiesz powiedzieć „proszę"?

Zatrzymał się i spojrzał na nią ze złością.

- Nie, nie umiem. Mogę się zabrać z którymś z wampirów. - Świetnie. - Wzrok zamazał jej się od łez, głos się załamał. - Bo ja w tej

chwili bardzo chcę być sama. - Shanna mogła sobie myśleć, że wszystko

już załatwione, ale Caitlyn wciąż kręciło się w głowie od tego, czego się dowiedziała. Ojciec z rozmysłem rozdzielił ją z siostrą i zmienił ich

matkę w pozbawioną emocji kukłę.

Spojrzenie Carlosa zmiękło. - Catalina, nie powinnaś prowadzić, kiedy jesteś tak wytrącona z

równowagi.

Ledwie mogła znieść jego troskę. Wiedziała, że współczucie rozbije ją szybciej niż cokolwiek innego.

- Nie mów mi, co mam robić. Nie cierpię mężczyzn z manią kontroli. Nie

cierpię... - Łzy niemal popłynęły jej z oczu, więc odwróciła się gwałtownie, zanim on zdążył je zobaczyć. Szybkim krokiem ruszyła do

holu.

Do diabła! Otarła łzę z policzka. Naprawdę była wytrącona z równowagi. Przez te wszystkie lata, kiedy obawiała się, że nie jest dość dobra,

cierpiała niepotrzebnie. To nie była jej wina. Ani wina Shanny. Los

pokarał je ojcem palantem. Wypadła za drzwi, na parking. Zimne powietrze zaszczypało ją w mokre

policzki. Pospiesznie ruszyła do samochodu, położyła teczkę na

bagażniku i zaczęła szukać w torebce kluczyków. - To wypożyczone auto, zgadza się? - spytał Carlos. -Może jednak

pozwolisz mi prowadzić?

Odwróciła się twarzą do niego. - Jeszcze tu jesteś?

- Cały czas. Jesteś tak zdenerwowana, że nie wiesz nawet, że ktoś idzie dwa kroki za tobą. Nie powinnaś prowadzić.

- Nie mów mi, co mam robić!

- Jestem przyjacielem, Catalina - warknął Carlos. - Nie jestem twoim ojcem.

Z krzykiem frustracji spróbowała go odepchnąć.

Chwycił ją za ramiona i przyciągnął do siebie, aż wpadła z impetem na jego pierś. W jego oczach błyszczał gniew... i coś jeszcze.

Pożądanie. Oddech ugrzązł jej w gardle. Torebka i kluczyki wypadły z

rąk i wylądowały na asfalcie. - Zrób to - szepnęła, obejmując go za szyję. - Pocałuj mnie.

Mięśnie na jego karku stężały. Dłonie na jej ramionach zacisnęły się

mocniej. - Nie.

Odepchnęła go, więc ją puścił. Stali o krok od siebie, patrząc sobie w

oczy, oddychając ciężko. - Kamery są włączone - powiedział miękko. - Nie chcę dawać kolejnego

przedstawienia przed Emmą i Angusem.

Caitlyn uniosła brwi. - Więc pocałujesz mnie, kiedy będziemy sami? Wbijał bursztynowe

spojrzenie w jej oczy.

- Nie. - Schylił się, podniósł kluczyki z ziemi i otworzył drzwiczki od strony pasażera, posyłając Caitlyn żarliwe spojrzenie. - Wsiadaj.

Złapała torebkę z ziemi, wzięła teczkę z klapy bagażnika. Znów

odrzucona. Może i dobrze. Kolejny dominujący samiec był ostatnią rzeczą, jakiej potrzebowała w tej chwili do szczęścia. Rzuciła rzeczy na

podłogę auta, wsiadła do samochodu i usadowiła się wygodnie. Ciasna

spódnica podjechała trochę do góry, ale Caitlyn nie obciągnęła jej. Spojrzała na Carłosa, by sprawdzić, czy zauważył.

Szczęka mu drgnęła, z impetem zatrzasnął drzwiczki. Caitlyn prychnęła i zapięła pas. To będzie wesoła jazda.

Rozdział 10

To będzie piekielna jazda, dumał Carlos, przejeżdżając przez White

Plains. Diabelnie ciężko było się skupić, kiedy ta ciasna spódniczka

podjechała jej do połowy ud. Zerknął w tę stronę. Dalej niż do połowy. Ta lisica robiła to specjalnie, żeby go torturować. Jako zmiennokształtny

miał bardziej wyostrzone zmysły niż zwykły człowiek. Całkiem nieźle

widział w ciemności -wystarczająco dobrze, by dostrzec mały, czarny pieprzyk po zewnętrznej stronie jej lewego uda. Czuł też zapach jej

włosów i skóry. Słyszał, że oddycha szybciej niż zwykle. Ciągle była

zdenerwowana. Albo podniecona. Pożądanie buchało z jej niebieskich oczu, kiedy oplotła

jego szyję rękami i przycisnęła do niego to słodkie ciało.

Merda. Wiedział, że tydzień z tą kobietą doprowadzi go do szaleństwa. Do czasu wyjazdu na ekspedycję do dżungli będzie miał kompletnego

świra... i sine jaja. Już w tej chwili spodnie były nieprzyjemnie ciasne.

Skręcił w prawo, w ruchliwą aleję. - Jesteś głodna? Bo ja umieram z głodu. Posłała mu nonszalanckie

spojrzenie.

- A co jadasz? Polne myszy? Spojrzał na nią z irytacją. - Nie. Jestem dużym kotem. Potrafię powalić konia. Skrzywiła się.

- Jesz surowe mięso?

Podciągnij tę spódnicę jeszcze wyżej, to się przekonasz, pomyślał. Zacisnął dłonie na kierownicy.

- Myślałem raczej o restauracji. Masz ochotę się przyłączyć?

Przekręciła się na fotelu przodem do niego, zmuszając go do kolejnego

spojrzenia na jej nogi. - Zapraszasz mnie na randkę?

- Nie.

- A zamruczysz, jak podrapię cię za uszami? - Nie.

- Zatańczysz dla mnie sambę w swoich różowych stringach?

- Nie. - Zawsze mówisz „nie"? Jego usta drgnęły.

- Nie.

Caitlyn westchnęła i obciągnęła spódnicę parę centymetrów w dół. - Obawiam się, że byłam trochę niemiła. Wzruszył ramionami.

- Nie bardziej niż zwykle. Pacnęła go w ramię.

- Nie jestem niemiła! W każdym razie zwykle nie bywam. - Poprawiła kołnierzyk jego koszulki polo.

Matko święta, czy ona przestanie go dotykać?

- To jesteś głodna? Bo ja ciągle tak. - Myślisz tylko o jedzeniu.

- Niekoniecznie. - Zerknął na jej nogi.

- Ja chyba mam ochotę tylko wziąć gorącą kąpiel i położyć się do łóżka. Sporo na mnie spadło w ciągu ostatnich dwóch dni. Jestem wykończona

psychicznie i emocjonalnie.

- Mógłbym zamówić jedzenie, żeby dowieźli nam je po przyjeździe do domu.

- Hm, to brzmi nieźle. Naprawdę nieźle. Zjechał na parking.

- To jedna z najważniejszych zasad bycia dziennym strażnikiem. Nie mogę zostawiać śpiących wampirów bez ochrony, więc nauczyłem się

zamawiać różne rzeczy.

- Rozumiem.

Wyjął komórkę, żeby zadzwonić do swojej ulubionej restauracji. - Ja biorę stek z polędwicy. Krwisty. Skrzywiła się.

- Czy ta urocza mina oznacza, że ty wolisz coś innego? Caitlyn się

uśmiechnęła. - Mają tam owoce morza?

- Sprawdzę. - Złożył swoje zamówienie i zaczął wypytywać o menu.

- Łosoś w panierce z pekanów? - spytał Caitlyn. Otworzyła szeroko te swoje błękitne oczy.

- Bosko.

Zamówił dla niej, odłożył telefon na półkę i wyjechał z powrotem na ulicę.

- Wspomniałeś wczoraj, że wyjeżdżasz - mruknęła Caitlyn.

Wzruszył ramionami. - Emma powiedziała mi, że wybierasz się na ekspedycję w poszukiwaniu

przedstawicieli swojego gatunku. Wyjaśniła, że ty i twoje dzieci jesteście

zagrożonym gatunkiem. - Wolałbym o tym nie rozmawiać. - Skręcił w Bronx River Parkway.

- Mówiłeś wczoraj swoim przyjaciołom, że będziesz szukał partnerki dla

siebie. - Nie chcę o tym rozmawiać. - Gdyby jej się zwierzył, stworzyłoby to

między nimi poczucie bliskości, co byłoby dla niego jeszcze większą

torturą. Z westchnieniem zsunęła się niżej na swoim fotelu. Na nieszczęście jej

spódnica podjechała przez to jeszcze wyżej na udach. Dokładnie rzecz

biorąc jakieś dwa i pół centymetra.

- Płakałaś wcześniej. - Kiedy tylko te słowa wyszły z jego ust, zaczął pluć

sobie w brodę. Nie mógł sobie pozwolić na zwierzenia ani w jedną, ani w drugą stronę.

- Byłam zdenerwowana. A raczej wściekła. Na ojca. Nie na ciebie.

Spojrzał na nią. Gapiła się przez boczne okno. Linia jej podbródka i smukłej szyi była piękna. Merda. Musiał przestać myśleć w ten sposób.

- Chcesz o tym porozmawiać?

- Nie. - Twój ojciec wspomniał o jakimś fiasku, przez które cię zwolniono.

Spojrzała na niego znacząco.

- Nie chcę o tym rozmawiać. Zagryzł zęby. - Cóż, w takim razie sobie pomilczymy.

- Dobra. - Założyła ręce na piersi. - Prawdę mówiąc, jestem trochę zła na

ciebie. Ciągle wysyłasz mi sprzeczne sygnały. Drgnął mu mięsień na żuchwie.

- Jak to?

- Pocałowałeś mnie tak desperacko namiętnie, a potem zachowywałeś się, jakby to był błąd.

- Bo to był błąd.

- Jeśli ta desperacka namiętność była prawdziwa, a z pewnością takie sprawiała wrażenie, to jakim cudem mógł to być błąd?

No to go miała. Mógłby twierdzić, że ta namiętność nie była prawdziwa,

ale ona wiedziałaby, że to kłamstwo. - Muszę znaleźć sobie partnerkę swojego gatunku. Zależy od tego

przetrwanie mojego ludu.

Caitlyn milczała przez dwie błogosławione minuty, ale w końcu się odezwała.

- Nie masz w tej kwestii żadnego wyboru? - Nie.

- A co będzie, jeśli nie znajdziesz żadnych pantero-łaków?

Przełknął ślinę. - Znajdę. Muszę.

- I jeśli znajdziesz partnerkę, ożenisz się z nią? Gardło mu się ścisnęło.

- Nawet jeśli nie będziesz jej kochał? - Nie mam wyjścia. - Merda, w jej ustach brzmiało to jak wyrok.

- Jak długo już szukasz? - spytała.

- Pięć lat. - Pięć lat od Lata Śmierci. - Byłem na pięciu ekspedycjach. - Gdzie? Westchnął.

- Zadajesz dużo pytań.

- Jestem... ciekawa. - Jest takie przysłowie: ciekawość zabiła kota. Uśmiechnęła się.

- W takim razie ja powinnam być bezpieczna. Dokąd jedziesz tym razem?

- Do Tajlandii. Do małego górskiego miasteczka na północy. - ChiangMai?

Spojrzał na nią, zaskoczony.

- Słyszałaś o nim? Roześmiała się. - Byłam tam. Przez rok siedziałam na placówce w Bangkoku i na parę

tygodni wysłali mnie do Chiang Mai.

- Znasz Uniwersytet Chulalongkorn? - Chula? Jasne. - Przekręciła się przodem do niego. -Myślisz, że w

Tajlandii są panterołaki?

- Chodzą pogłoski, że jacyś kłusownicy zabili w górach na północy dzikiego kota, który po śmierci przeobraził się w człowieka.

- To się dzieje, kiedy panterołaki umiera?

- To normalne u większości zmiennokształtnych. Skinęła głową. - Znasz tajski? Czy którykolwiek z dialektów, jakie napotkasz w górach?

Carlos mocniej ścisnął kierownicę. Już wiedział, do czego zmierza

Caitlyn. - Mój znajomy, profesor z Chula, znajdzie mi przewodnika i tłumacza.

- Kompletnie obcego człowieka? Jak możesz zaufać komuś takiemu?

Miała sporo racji. Kiedy jego przewodnik w Nikaragui zorientował się, że Carlos jest panterołakiem, próbował go schwytać i sprzedać miliarderowi

kolekcjonującemu rzadkie zwierzęta.

- Poradzę sobie. - Zdaje się, że mnie potrzebujesz.

- Nie! - Serce zabiło mu gwałtownie. - Wynajmę sobie tłumacza.

- I skąd będziesz wiedział, że mówi ci prawdę? Mam kontakty w Bangkoku i Chiang Mai. Znam język, zwyczaje i okolicę.

Serce łomotało mu w piersi.

- Nie jedziesz. - Znam rynki, lokalne jedzenie.

- To nie jest wycieczka na zakupy! To jest ekspedycja. Caitlyn wysunęła

podbródek. - Dam radę. Jeździłam na słoniach. Głaskałam tygrysy.

- Co?

- W Świątyni Tygrysów. Wychowują je mnisi buddyjscy. Są urocze. Słodkie i puchate.

- Menina, ja idę do dżungli. Tam tygrysy nie będą słodkie.

- Tym bardziej powinnam jechać z tobą. Psy i koty ciągną do mnie, bo je

rozumiem, więc jeśli są tam jakieś panterołaki, przyjdą... - Urwała nagle. - O rany, to dlatego Coco i Raquel do mnie przyszły. To małe panterołaki,

zgadza się?

Carlos jęknął. - Nie jedziesz.

- Potrafię podać sto powodów, dla których powinnam jechać.

- A ja potrafię podać sto, dla których nie powinnaś! Dżungla, Caitlyn. Tam nie będzie uroczych kociaków. Będą skorpiony, śmiertelnie groźne

pająki, plujące kobry, grzechotniki, jadowite skolopendry długości twojej

ręki. Caitlyn drgnęła.

- One też będą do ciebie ciągnąć? - mówił dalej. - Rozumiesz syk kobry,

zanim zaatakuje? - Nie. Rozumiem tylko ssaki. - Zadrżała. - Gady i owady są... inne. One

nie chcą się z nami komunikować. W nich wyczuwam tylko obojętność

i... pogardę. - Nie możesz iść do dżungli, Catalina. Nie potrafisz strzelać. Nie zdołasz

się obronić.

Spojrzała na niego ze zmarszczonymi brwiami. - Nauczę się.

- Będziesz ciężarem.

- Będę nieoceniona jako tłumacz. Chcę ci pomóc. - Dlaczego? Ja będę sobie szukał kobiety, Caitlyn.

- Sam to powiedziałeś. Raquel i Coco potrzebują matki. Mogę pomóc ci ją

dla nich znaleźć. Spojrzał na nią, osłupiały.

- Zaryzykowałabyś życie, żeby im pomóc? - A ty nie ryzykowałeś?

Spojrzał przed siebie. Tak, ryzykował życie, żeby ratować te dzieci. I

umarł. Dwa razy. Teraz wykorzystywał już trzecie życie z dziewięciu przydzielonych jego gatunkowi.

Ale Caitlyn miała tylko jedno. Nie mógł pozwolić, żeby je narażała.

- Moja decyzja jest ostateczna. Nie jedziesz. Czuł gniewne spojrzenie wbite w jego twarz.

- Uhm. - Usiadła z powrotem prosto w fotelu i skuliła się, przez co

spódnica podsunęła się o kolejne dwa centymetry. Carlos jęknął w duchu. To był główny powód, dla którego nie powinna

jechać. Jej obecność, jej zapach, jej piękne ciało, jej bohaterski duch i

empatyczna natura - to wszystko byłoby nieustanną, nieznośną torturą. Ścisnął mu się żołądek, bo zrozumiał w tej chwili, że Caitlyn jest idealną

kobietą dla niego pod każdym względem, z wyjątkiem tego jednego,

najważniejszego. Byłaby idealna nawet dla jego adoptowanych dzieci. Nie mógł jej tego zrobić. Nie mógł, jeśli naprawdę coś do niej czuł. A

czuł.

Spojrzał na nią i zauważył, że stuka palcem o grzbiet drugiej dłoni. Oczy miała zmrużone. Przygryzała dolną wargę. Merda. Coś knuła.

Nie zamierzała się poddać.

Rozdział n C-aitlyn jęknęła, słysząc uparte pukanie do drzwi sypialni. Otworzyła

jedno oko, żeby spojrzeć w okno. Przez półprzej-rzyste zasłony sączyły

się przyćmione światła miasta, ale wciąż było ciemno. - Idź sobie - wymamrotała i naciągnęła poduszkę na głowę.

- Caitlyn, pobudka!

Rozpoznała głos Carlosa. Teraz chciał rozmawiać? Wczoraj wieczorem,

kiedy jedli w kuchni dowiezione z restauracji dania, ledwie wydusił z siebie parę słów. A dokładnie dwa. „Dobranoc, Caitlyn". I poszedł do

swojego pokoju.

Pukanie nie ustawało. - Wstawaj, Caitlyn. Już. prawie świta. - Gałka drzwi zaklekotała.

Próbował wejść? Co za tupet.

- Już wstałam! - Zaczęła macać na oślep po nocnej szafce. Nie było lampki. Cudownie. Wstała z łóżka i zmrużyła oczy, usiłując dostrzec

cokolwiek. Ledwie widziała zarys drzwi po drugiej stronie pokoju.

Szurając nogami, przesunęła się wzdłuż łóżka i nagle huknęła palcami stopy o jakieś pudło.

- Auć! - Odskoczyła i uderzyła się w goleń o słupek łóżka. - Auć! Do

diabła! - Będzie siniak. Nie skończyła się jeszcze rozpakowywać i pokój był labiryntem pudeł i walizek, które ledwie widziała.

- Co się stało? - spytał Carłos z korytarza.

- Ty-mruknęła. - Słyszałem to. Mam nadludzki słuch i wzrok.

- O, to naprawdę super. - Przeciągnęła dłońmi po desce w nogach łóżka.

Czy nie zostawiła tu gdzieś szlafroka? -A masz rentgenowski wzrok, jak Superman? Widzisz na wylot przez drzwi?

- Nie.

Droczenie się z nim sprawiło jej przyjemność. Zasłużył sobie. - Jaka szkoda. Bo stoję tu goluteńka. - Krzyknęła, kiedy drzwi otworzyły

się z trzaskiem. Z korytarza wpadł snop światła, od którego odcinała się

jego wysoka sylwetka. - Ty zboczeńcu! Prychnął drwiąco.

- Kłamałaś.

- Wyłamałeś mi drzwi! - Tylko zamek. Drzwi działają. - Pstryknął włącznikiem światła przy

futrynie.

- Aaa! - Caitlyn zakryła oczy przed nagłym blaskiem. -Co ty tu robisz? - To się nazywa praca, menina. Zdaje się, że kiedyś już jakąś

wykonywałaś?

- Bardzo zabawne. - Opuściła ręce i stwierdziła, że Carlos wpatruje się w jej koszulkę nocną. Bardziej niż wpatruje. Jego oczy były dosłownie

przylepione do opiętej, jedwabnej szmatki w lamparcie cętki. Jako że

Caitlyn była raczej wysoka, seksowny fatałaszek ledwie sięgał ud. Z pewnością wyglądały spod niego cętkowane majteczki. A sądząc z

gorącego błysku w jego oczach, zauważył to.

Zamiast się rozzłościć, poczuła się nakręcona i uwodzicielska. Jeśli zamierzał wybrać jakąś nieznajomą pantero-łaczkę zamiast niej, to niech

przynajmniej wie, co stracił. Przerzuciła włosy przez ramię. Jego

laserowe spojrzenie nawet nie drgnęło. - Halo? Moja twarz jest tutaj.

Jego oczy uniosły się powoli, ale zacięły się na wysokości biustu.

Spojrzała w dół, by sprawdzić, czy nic jej nie wypadło z dekoltu. Zdarzało się to czasami, kiedy spała na boku. Nie. A to pech.

Westchnęła. Co się z nią działo? Zachowywała się jak kotka w rui, a

nigdy tego nie robiła. W zwykłych okolicznościach byłaby przerażona, że obcy mężczyzna widzi ją w takim stroju.

Rozejrzała się po podłodze, szukając szlafroka.

- Myślałam, że moje szkolenie zaczniemy rano. - I tak będzie.

- Więc dlaczego mnie obudziłeś? Jeszcze jest noc. -A ona prawie nie spała.

W kółko przegryzała się w głowie przez ostatnie rewelacje na temat ojca.

Jedynym sposobem na zapomnienie o tym, jaka jest na niego wściekła, było myślenie o planach wyjazdu z Carlosem. A, jest i szlafrok. Spadł po

drugiej stronie łóżka.

- Słońce wschodzi za piętnaście minut - wyjaśnił Carlos. - Phineas, Emma i Angus teleportu... - Urwał i wydał zduszony odgłos.

Caitlyn znieruchomiała, nie wiedząc, co się dzieje. Schyliła się, żeby

podnieść szlafrok z podłogi. Kiedy się obejrzała, stwierdziła, że oczy Carlosa są szeroko otwarte, bucha z nich żar i wpatrują się prosto w jej...

Uups. Wyprostowała się gwałtownie. Zapomniała, jak wiele odsłaniają

jej skąpe figi. Kiedy się schyliła, wcięły się między pośladki. A Carlos miał na co popatrzeć.

Zarzuciła na siebie jedwabny szlafrok w stylu kimona, który kupiła sobie

w Hong Kongu. Był jaskrawoczerwony, ledwie o odcień ciemniejszy niż jej policzki, bez wątpienia.

- Co mówiłeś?

W jego oczach pałały bursztynowe cętki. - Będą tu lada minuta i z pewnością docenią, z jaką ochotą bierzesz się do

nowej pracy.

- Okej. W takim razie się ubiorę. Skinął głową. - Spotkamy się w kuchni. Włóż jakiś strój treningowy. Strój treningowy?

Dopiero teraz zauważyła, że Carlos

nie jest ubrany jak zwykle w spodnie khaki i koszulkę polo. Miał na sobie biały podkoszulek i spodnie do judo, a włosy ściągnął w kitkę.

- Myślałam, że będziemy ćwiczyć strzelanie.

- Będziemy ćwiczyć mnóstwo różnych rzeczy. Szermierkę, karate, kickboxing, zapasy. Co zwykle robisz w ramach treningu kardio?

- Ehm... zakupy?

Popatrzył na nią z niedowierzaniem.

- Wprowadziłam się tu wczoraj. Musiałam wnieść wszystkie te pudła na górę. To był całkiem niezły trening. -Nie wspomniała, że Lara i Olivia jej

pomogły.

Rozejrzał się po pudłach i walizach. - Te wszystkie rzeczy są twoje?

- To moje skarby. Zawsze zwiedzam miejscowe targowiska, ilekroć

trafiam do nowego kraju. Czy miasta. Czy... wsi. To dużo chodzenia, zauważ. Bardzo zdrowa aktywność.

Uniósł brew.

- Włóż jakiś strój sportowy. Do zobaczenia na dole za pięć minut. - Odwrócił się na pięcie i wyszedł.

Spojrzała za nim ze złością i zatrzasnęła drzwi. Faceci nigdy nie

rozumieli, jak ważne są dla niej jej skarby. Nie były to drogie rzeczy. Niektóre kupiła wręcz niewiarygodnie tanio. Ale każdy z nich coś dla niej

znaczył i woziła je ze sobą wszędzie.

Otworzyła najbliższe pudło i uśmiechnęła się. - Cześć, kochane. - Rosyjskie matrioszki siedziały opatulone w gruby,

wełniany sweter, który kupiła w Polsce. Zaczęła je kolekcjonować

jeszcze w dzieciństwie, więc teraz miała ich ponad tuzin. Złapała dwie drewniane laleczki i postawiła na pustym regale. Ze wszystkich pokoi na

pierwszym piętrze wybrała właśnie ten, bo miał dwa regały, które mogły

pomieścić jej wszystkie skarby. Pięć minut? Skrzywiła się na wspomnienie żądania Carlosa.

Niewykonalne. Popędziła do łazienki. Nie było czasu na prysznic. Ale

przynajmniej wieczorem wzięła kąpiel. Cztery minuty później stała w koronkowym biustonoszu i figach przed

otwartą szafą i przygryzała wargę. Strój treningowy? Odsunęła na bok dwie wieczorowe i trzy koktajlowe sukienki. Już na samym początku

służby w Departamencie Stanu przekonała się, że będzie musiała brać

udział w eleganckich bankietach w ambasadach.

Biznesowe kostiumy - nie. Je też odsunęła na bok. Dżinsy i koszulki?

Włożyła turkusowy T-shirt i przeszła do komody. W szufladzie z piżamami znalazła parę szarych bokserek. Trochę przypominały

spodenki gimnastyczne, więc włożyła je i ściągnęła sznurek na biodrach.

Carlos był boso, więc i ona została na bosaka. Pobiegła do łazienki, żeby jeszcze raz uczesać włosy i nałożyć błyszczyk

na usta. Truskawkowy, o czym Carlos się przekona, jeśli uda jej się znów

skłonić go do pocałunku. - Hm. - Napuszyła włosy. Nawet gdyby znalazł jakąś panterołaczkę,

kocica mogła się okazać parszywym, starym próchnem ze złamanym

ogonem i krzywymi zębami. Nie dziwiła mu się, że chciał odnaleźć więcej przedstawicieli swojego

gatunku, ale żeby się zaraz żenić? To było szaleństwo. Fakt, że kobieta

jest panterołakiem, nie oznacza jeszcze automatycznie, że okaże się dla niego odpowiednia.

Ale jego próby ratowania gatunku nie były szaleństwem. Westchnęła.

Wiedziała, że nie powinna z nim flirtować, ale cholernie trudno było udawać, że jej do niego nie ciągnie, szczególnie kiedy było oczywiste, że

i jego ciągnie do niej.

W głębi duszy rozumiała, że powinna szanować jego pragnienie znalezienia partnerki własnego gatunku, ale i tak miała ochotę

wrzeszczeć na niego, że nigdy nie znajdzie nikogo, kto byłby do niego tak

dopasowany jak ona. Ich pocałunek obudził coś więcej niż tylko fizyczną reakcję. Przepełnił jej serce uczuciem spełnienia, zupełnie jak więź, którą

poczuła z Coco i Raquel. Czy jej uczucia mogły być błędem, skoro

wydawały się tak naturalne? Miała nieprzyzwoitą ochotę sprawdzić, jak daleko może się z nim

posunąć. Nie była z tego dumna, ale to było silniejsze od niej. Dzikie, romantyczne marzenie, że Carlos zapragnie jej tak bardzo, że odrzuci całe

to swoje poczucie obowiązku, byle być z nią.

Nie bądź egoistką, skarciła się w duchu. To nie była bajka, w której on

zakocha się w niej do szaleństwa i wszystko się ułoży jak za sprawą czarów.

Ogarniała ją coraz większa frustracja, a wraz z nią nasilała się ta

nieszczęsna chętka, żeby go dręczyć i droczyć się z nim. To nie jego wina; musiał cię odepchnąć, powiedziała sobie. Postanowiła, że postara się, by

spędzony wspólnie czas był miły. Żadnych złych emocji. Może odrobina

przyjaznego flirtu nie wyrządzi nikomu krzywdy. Boso zeszła po obitych wykładziną schodach do kuchni na parterze.

Carlos siedział sam przy stole i wcinał płatki z mlekiem.

- Spóźniłaś się - burknął. - Wampiry poszły już do swoich sypialni. Spojrzała w kuchenne okno.

- Ale jeszcze jest ciemno.

- W momencie, kiedy słońce wschodzi, padają jak kłody, więc muszą się przygotować z wyprzedzeniem. - Carlos wypił łyk kawy. - Phineas zszedł

na dół, do pokoju strażników. Angus i Emma są w swojej sypialni na

czwartym piętrze. Caitlyn nalała sobie kubek kawy.

- Często tu pomieszkują?

- Albo tutaj, albo w piwnicach Romatechu, zależnie od aktualnego nasilenia ataków. W tej chwili jest spokojnie, więc możemy bezpiecznie

mieszkać tutaj. - Carlos wskazał pustą miskę na stole, naprzeciwko niego.

- Zjedz coś. Podeszła do stołu i zmarszczyła nos, czując jego płatki.

- Co to jest? Kocie chrupki? Spojrzał na nią, zirytowany.

- To jedyne płatki w domu. Będziemy musieli zrobić dzisiaj zakupy. - Wskazał notes leżący obok niego na stole. - Robię listę. Jeśli coś chcesz,

to mi powiedz. Caitlyn odstawiła kubek z kawą i nasypała sobie płatków do miski.

- Jeśli chcesz, pojadę do sklepu. Zakupy to moja specjalność.

Burknął tylko i napił się kawy. Wredny kocur, pomyślała. Stłumiła śmiech.

Uniósł brew.

- Coś cię bawi? - Nie. - Szybko podeszła do lodówki, żeby wziąć sobie mleka. - Chyba

żartujesz. - Wyjęła karton. - Pełnotłuste?

- I co z tego? - Wetknął do ust łyżkę płatków. - Jestem przyzwyczajona do chudego. - Wlała sobie odrobinę do miski. -

To będzie smakować jak śmietana. - Znów zachciało jej się śmiać.

Oczywiście kiciuś lubi śmietanę. Spojrzał na nią ze zmarszczonymi brwiami.

- Powiesz, co jest takie zabawne?

- Nic. - Uśmiechnęła się promiennie. - Jestem z natury wesołą, szczęśliwą osobą. - Wstawiła mleko z powrotem do lodówki. Odwróciła się przodem

do stołu, a Carlos błyskawicznie wbił oczy w miskę i dokończył płatki

kilkoma szybkimi ruchami. Usta jej drgnęły. Przyłapała go, jak gapił się na jej siedzenie.

- A gdzie Lara i Olivia? Są za bardzo zajęte ze swoimi wampirycznymi

mężusiami, żeby zjeść z nami śniadanie? Carlos wypił kawę, unikając jej wzroku.

- Nie ma ich. Były w mieście tylko na urodziny Tina, a teraz dostały nowe

zadania. - Aha. - Podeszła do stołu i siadła naprzeciwko Cariosa. - Więc jesteśmy

dzisiaj jedynymi żywymi duszami w domu?

- Tak. - Zerwał się z krzesła i zaniósł pustą miskę do zlewu. - Do zobaczenia w suterenie za pięć minut. - Prawie wybiegł za drzwi.

Caitlyn uśmiechnęła się, obejmując dłońmi ciepły kubek. Zapowiadała

się niezła zabawa. To było istne piekło.

Caitlyn miała nadzieję, że trochę się zabawi i poflirtuje, ale Carlos był

oficjalny do bólu. Kiedy zeszła do sutereny, znalazła go w dużej sali gier, obok stołu

bilardowego. Podeszła do niego z uśmiechem, kołyszącym krokiem.

- Chcesz pograć w bilard? - Nie. - Wskazał stół, na którym poukładał całą kolekcję noży,

drewnianych kołków i białej broni. Na stole leżał też manekin z

workowego płótna wypchany słomą. - To jest nasz udawany wampir, zły Malkontent, który chce cię zabić.

Caitlyn zrobiła minę do słomianej kukły.

- Igor. - Słucham?

- Nazwałam go Igor.

- Świetnie. - Carlos wręczył jej kołek. - Znalazłaś Igora pogrążonego w śmiertelnym śnie. Weź ten kołek i wbij mu go w serce.

Przeciągnęła palcami po zaostrzonym drewienku.

- A jeśli to nie Malkontent? Jeśli to podwójny agent, udający Malkontenta? Będę musiała najpierw przeprowadzić staranne śledztwo.

- Śledztwo jest zakończone. Ten wampir nie jest podwójnym agentem.

Musi umrzeć. - Czy nie jest już martwy z definicji? Carlos poruszył żuchwą, zgrzytając

zębami.

- Obudzi się ze snu i urwie ci głowę. Przeżyjesz, tylko jeśli zabijesz go od razu.

- Okej, okej. - Wycelowała szpic kołka w miejsce, gdzie powinno być serce manekina, i kolnęła go lekko. - No. To go nauczy.

Carlos przyjrzał jej się z niedowierzaniem.

- Nawet nie przebiłaś skóry. Widziałem moskity, które wyrządzały większe szkody.

- Nie lubię przemocy, okej? Z moimi umiejętnościami językowymi

polegałam zawsze na komunikacji... - Dźgnij go!

- Dobra! - Skrzywiła się i uniosła kołek nad piersią manekina. Ale się

zawahała. Pomysł, żeby naprawdę wbić ostry obiekt w czyjeś ciało, był groteskowy.

- On uważa, że w tych szortach wyglądasz grubo.

- Aaaa! - Dźgnęła kukłę, zachłysnęła się ze strachu i błyskawicznie zabrała rękę. - Boże święty. - Cofnęła się, nie odrywając oczu od wbitego

kołka.

- Nie lubisz przemocy, hm? - Carlos posłał jej sarkastyczny uśmieszek. Spojrzała na niego ze złością.

- Nie przeciągaj struny.

Ze śmiechem wyszarpnął kołek z manekina. - Teraz nauczysz się, jak walczyć z Malkontentem, który nie śpi.

Caitlyn założyła ręce i zmarszczyła brwi.

- Emma powiedziała, że będę pomagać w dochodzeniach. Nie oczekują ode mnie, że będę się rzucać do walki z Malkontentami. Od tego mają

wojowników.

Carlos żachnął się. - Jeśli grupa Malkontentów zaatakuje, myślisz, że zostawią cię w spokoju,

bo jesteś śmiertelniczką i nie pisałaś się na walkę? Będziesz naszym

najsłabszym ogniwem. Ciebie zaatakują najpierw. Przełknęła ślinę.

- Ale będą tam wampiry, które mnie ochronią, zgadza się?

- Będą się starać, ale jeśli będą walczyć o własne przetrwanie, być może

będziesz musiała radzić sobie sama. -

Założył szubieniczną pętlę na szyję manekina i wszedł na krzesło, by

przełożyć linę przez bloczek pod sufitem. Zeskoczył na podłogę, odstawił krzesło pod ścianę.

- Teraz Igor nie śpi i się rusza. - Pociągnął za linę i kukła uniosła się ze

stołu. - Weź kołek i zabij go. Podniosła drewniany kołek i powoli zbliżyła się do Igora.

- Lepiej się pospiesz - rzucił ostrzegawczo Carlos, szarpiąc za linę i

wprawiając Igora w wariacki taniec. - Jeśli dobierze się do twojej szyi, urwie ci głowę.

A ten znowu z tym urywaniem głowy. Caitlyn skrzywiła się i uniosła

kołek. Ugięła kolana, balansując razem z podskakującym Igorem. To było trochę jak skakanie przez dwie skakanki naraz. Była w tym dobra jako

dziecko. Sztuka polegała na odpowiednim zgraniu ruchów.

Odczekała, aż manekin znalazł się w najniższym punkcie, rzuciła się naprzód i wbiła kołek w jego słomiane ciało.

- Mam go! - Odskoczyła do tyłu, szczerząc się radośnie. Igor

znieruchomiał. Carlos się skrzywił. Uśmiech spłynął z twarzy Caitlyn.

- Ch... chyba podciągnąłeś go trochę szybciej, niż przewidziałam. -

Biedny Igor. Wielki kołek sterczał z jego podbrzusza. - Proszę, powiedz mi, że celowałaś w klatkę piersiową.

- Oczywiście że tak. - Wzruszyła ramionami. - Teraz przynajmniej nie

będzie mógł napłodzić złych, malkontenckich dzieci. - Nigdy nie mógł. Wampiry są bezpłodne. Ty tylko wkurzyłaś Igora.

Zaraz cię złapie i...

- Urwie mi głowę, wiem. Carlos spojrzał na nią z uniesioną brwią, po czym przyniósł krzesło i

odczepił Igora z bloczka. - Najlepszy sposób na to, żeby przeżyć atak wampirów, to nie dać im

podejść zbyt blisko.

- Bo urwą mi głowę - mruknęła Caitlyn.

- Otóż właśnie. - Carlos powiesił Igora pod najdalszą ścianą. - Jeśli uda ci

się rzucić nożem i trafić go w serce, zdołasz uniknąć walki wręcz. Pokażę ci, jak to się robi.

Odsunęła się, kiedy Carlos wybrał sobie groźnie wyglądający nóż ze stołu

bilardowego. Wycelował i rzucił. Nóż poleciał, wirując, i łup! Wbił się prosto w słomiane serce Igora.

- To przemieni go w pył. - Carlos podbiegł truchtem do manekina i

wyszarpnął nóż. - Czy przebicie serca to jedyny sposób, żeby ich zatrzymać? To takie

brutalne. - Uśmiechnęła się do niego psotnie. - Próbowaliście sankcji

ekonomicznych? Carlos parsknął i podszedł do niej.

- Można ich podpalić, spalić słońcem albo odciąć im głowy.

- Niezła zabawa - mruknęła. Podał jej nóż. - Twoja kolej.

Chwyciła rękojeść i cofnęła rękę. To nie mogło się wiele różnić od

rzucania piłką do softbolu. Niestety, nigdy nie była w tym dobra. - Czekaj. - Carlos chwycił ją za nadgarstek. - Za mocno ściskasz.

Spokojnie. - Rozluźnił jej palce.

Z palców po całej ręce Caitłyn rozeszły się dreszcze. Chwyciła gwałtowny wdech, serce zaczęło jej łomotać.

Carlos przelotnie spojrzał jej w oczy, puścił jej dłoń i cofnął się.

- Rzucaj. Mocno. Obróć Igora w pył. - Okej. - Zamachnęła się i mocno cisnęła nożem. Poleciał łukiem w

powietrzu i z klekotem spadł na podłogę w połowie drogi do Igora.

Caitłyn się skrzywiła. - Hm... chybiłam.

Carlos milczał przez chwilę. - Mocniej nie dasz rady?

- Nie wiem. Przestałam rzucać przedmiotami w ludzi, kiedy miałam dwa

lata. Wziął ze stołu inny nóż.

- Spróbuj jeszcze raz.

Włożyła w rzut wszystkie siły, ale nóż spadł na podłogę kilkanaście centymetrów za pierwszym.

- W ogóle nie masz siły w rękach - mruknął Carlos. -Zdarza ci się robić

pompki? Posłała mu zalotny uśmiech.

- Oczywiście. Jeśli akurat jestem na górze.

Wzrok mu się zamglił na moment, drgnęła mu szczęka. - Chodź. - Kiwnął na nią i ruszył w stronę leżących na podłodze noży.

Podniósł je i podał jej jeden.

- Spróbuj jeszcze raz. - Odsunął się. Rzuciła. Nóż poleciał ładnym młynkiem w stronę Igora, ale trafił go w

pierś rękojeścią i spadł na podłogę.

- Nieźle. - Carlos wręczył jej drugi nóż. - Włóż w to więcej pary. - Aaach! - Cisnęła nożem, wkładając w to całą siłę, jaką mogła z siebie

wykrzesać. Poleciał w stronę Igora i łup! - Udało mi się! - Caitłyn

odwróciła się do Carlosa z szerokim uśmiechem. Jego osłupiała mina kazała jej obejrzeć się na kukłę. Skrzywiła się.

Carlos spojrzał na nią nieufnie.

- Zaczynam tu dostrzegać pewną prawidłowość. - Podszedł do Igora i wyciągnął nóż z jego podbrzusza.

- Naprawdę celowałam w jego pierś.

Carlos parsknął i podniósł drugi nóż z podłogi. - Chciałem teraz spróbować szermierki, ale domyślam się, jak to się

skończy. Zmarszczyła brwi.

- Przecież nic się nie stało. Igor nie potrzebuje swojego sprzętu.

- Szermierkę ćwiczyłabyś ze mną. - Carlos podszedł do niej z

błyszczącymi oczami. - A ja z całą pewnością potrzebuję swojego sprzętu.

Serce zabiło jej szybciej, kiedy zaczął się zbliżać. Zatrzymał się ledwie

parę centymetrów od niej. - Na podłogę - szepnął.

Rozdział 12

Igrał z ogniem, ale nie mógł się oprzeć. Wyglądała tak cholernie seksownie z włosami rozpuszczonymi na ramiona, z długimi, gołymi

nogami i w ciasnej koszulce, która poruszała się przy każdym jej

oddechu. Twarz miała zarumienioną od wysiłku. I jeszcze czegoś - pożądania.

Zawisło gęstą chmurą w wąskiej przestrzeni między nimi, próbując

przyciągnąć ich do siebie jak magnes. Już raz popełnił błąd i pocałował ją. Potrzebował całej swojej siły, by cofnąć się i nie wziąć więcej.

A teraz ona powoli opuszczała się przed nim na kolana. Członek mu

stwardniał, kiedy jej twarz znalazła się na wysokości jego białych spodni karate. Merda, dlaczego tak się torturował? Pragnął jej. Ona pragnęła

jego. Wczoraj wieczorem niemal błagała go, żeby ją pocałował. Gdyby te

cholerne kamery nie były włączone, może by się ugiął. Od pierwszej chwili, kiedy jego spojrzenie padło na Caitlyn, ogarnęło go

rozpaczliwe pożądanie, i z każdym dniem było gorzej. Weź ją. Na

podłodze. Teraz, naglił go wewnętrzny głos. Zacisnął pięści. To by było nie fair. Nie mógł czerpać z niej przyjemności,

skoro nie miał zamiaru z nią zostać.

Jego przyszłość została napisana dawno temu, podczas Lata Śmierci.

Zagryzł zęby. - Dwadzieścia razy. Otworzyła szeroko oczy.

- Dwadzieścia? - Spojrzała nieufnie na jego spodnie. -Musisz być

piekielnie wytrzymały. Wrząca krew napłynęła mu do genitaliów, aż nabrzmiał. Cofnął się o

krok.

- Dwadzieścia pompek. - Ach. - Skrzywiła się. - W życiu nie dam rady zrobić dwudziestu

pompek.

- W takim razie musisz je robić codziennie, aż dasz radę. - Kiwnął ręką. - No już. Zaczynaj.

- Okej. - Oparła się na rękach i palcach stóp, z wyprostowanymi łokciami.

Zgięła je i zaczęła się opuszczać. W połowie drogi ręce jej zadrżały i kłapnęła na podłogę.

- Okej, jedna z głowy.

- Chyba pół - mruknął. - Spróbuj na kolanach. Parsknęła. - Pewnie mówisz to wszystkim dziewczynom. - Z jękiem odepchnęła się

od podłogi.

- Twoje ciało powinno tworzyć linię prostą. Wystawiasz tyłek w górę. - Schylił się i lekko klepnął ją w siedzenie.

- Hej! - Spojrzała na niego gniewnie przez ramię. Zanim się odwróciła, w

jej oczach dostrzegł psotny błysk. Znów klapnęła na podłogę. - Druga. - Półtorej. I powinnaś kontrolować opadanie. Uniosła się znów, jeszcze

bardziej wystawiając siedzenie. Zerknęła na niego wyczekująco.

Wredna lisica, pomyślał. - Chcesz dostać klapsa? Jej usta drgnęły.

- A ty? Jęknął.

- Możesz dokończyć później, sama. - Historia mojego życia - mruknęła, wstając z podłogi.

Carlos zacisnął pięści, by się powstrzymać przed porwaniem jej w

ramiona. Przestań igrać z ogniem, powiedział sobie. Musiał się skupić na obowiązkach.

- Pójdę zajrzeć do wampirów. - Ruszył w stronę dormi-torium w

suterenie, gdzie spał Phineas. - Muszę sprawdzać co parę godzin, czy nic im nie jest.

- A co mogłoby im być? - Caitlyn weszła za nim do ciemnej sypialni. -

Przecież są martwi w ciągu dnia, prawda? - Tak. - Zapalił światło. - To tak na wszelki wypadek.

- Jaki wypadek? Mogą umrzeć jeszcze bardziej?

- Na wypadek, gdyby ktoś zakradł się niepostrzeżenie do domu, żeby zrobić im krzywdę. - Rozejrzał się po dużym pokoju. Teraz był prawie

pusty, było w nim tylko kilka dwuosobowych łóżek. - Kiedy zacząłem

pracę, w domu mieszkało paru szkockich strażników i sypiali tu w trum-nach.

- Żartujesz.

- Nie. - Podszedł do łóżka Phineasa. - Angus kazał usunąć trumny. Gdyby jacyś stróże prawa wpadli do nas z nakazem przeszukania, trudno byłoby

to wytłumaczyć.

- Podobnie jak trupy. - Przyjrzała się z ciekawością Phineasowi. - Wygląda, jakby spał.

Młody wampir leżał rozciągnięty na brzuchu, z ręką zwisającą, poza

krawędź łóżka. Caitlyn podeszła bliżej i zachichotała.

- Popatrz na jego bokserki. Idealne dla Doktora Kła, specjalisty od miłości.

Carlos popatrzył ze zmarszczonymi brwiami na białe, satynowe bokserki

w czerwone serduszka. Zmarszczka na jego czole pogłębiła się, kiedy zauważył, że Caitlyn bez

żenady ogląda półnagiego wampira. Złapał prześcieradło leżące w

nogach łóżka i przykrył Phineasa. Caitlyn drgnęły usta. - No tak. Jeszcze przeziębi się na śmierć. Ma dziewczynę?

Serce Carlosa ścisnęło się boleśnie.

- Dlaczego pytasz? Uśmiechnęła się. - Po prostu jestem ciekawa, czy Doktor Kieł ma ukochaną.

- Ma - odparł szybko Carlos, ale poprawił się: -A w każdym razie ma

nadzieję, że ma. Zalecał się do pewnej śmiertelniczki, niejakiej LaToyi, ale zdaje się, że kazała mu spadać.

- Och, to smutne. - Caitlyn podniosła zdjęcie w ramce z nocnej szafki

Phineasa. - To jego rodzina?

- Tak. Jego ciocia, młodszy brat i siostra. Phineas utrzymuje całą trójkę.

- Jest ich bohaterem. - Odstawiła zdjęcie. - Skoro oni żyją, to znaczy, że jest wampirem od niedawna?

- Tak, zaledwie od paru lat. - Carlos przestąpił z nogi na nogę. - Dlaczego

tak cię to interesuje? Wzruszyła ramionami.

- Wpadłam głową naprzód w całkiem nowy świat i muszę go poznać. To

wszystko jest fascynujące. - Uważasz, że wampiry są fascynujące?

- Tak. - Uśmiechnęła się słodko, spoglądając na niego zalotnie. -

Podobnie jak zmiennokształtni. Klatka piersiowa znów mu się ścisnęła. A potem stwardniało mu

przyrodzenie.

- Nie odrzucają cię pazury i kły, i... - I kulki z kłaków? - Wyszczerzyła zęby. - Jak dla mnie, im bardziej

egzotycznie, tym ciekawiej.

Niski pomruk zawibrował w jego gardle i uśmiech zniknął z twarzy

Caitlyn. Jej turkusowe oczy otworzyły się szeroko, błagając „weź mnie". Merda. Nie chciał warknąć. Tracił panowanie nad sobą. Otrząsnął się i

ruszył do drzwi.

- Muszę zajrzeć do Angusa i Emmy. Poszła za nim tylnymi schodami do holu.

- A ja chyba zrobię sobie przerwę i napiję się czegoś w kuchni.

- Powinnaś iść ze mną. Spojrzała na niego z powątpiewaniem.

- Na czwarte piętro?

- To będzie dla ciebie niezły trening kardio. - Carlos ruszył truchtem po schodach. - Chodź.

Caitlyn jęknęła i pobiegła za nim po schodach. Na podeście trzeciego

piętra zatrzymała się, żeby złapać oddech. - No już. - Carlos wspinał się dalej.

- Po co ten pośpiech? - Powlokła się po schodach. -Przecież sobie nie

pójdą. - Ruszaj się. To ci pomoże złapać formę. - Pokonał biegiem kilka

ostatnich schodów na czwarte piętro. - To pokój, który zajmują Angus i

Emma. - Otworzył drzwi i zapalił światło. Caitlyn skrzywiła się, wchodząc za nim.

- Byłabym wściekła, gdyby ktoś mi zapalił światło, kiedy śpię.

- Oni nie śpią. - Spojrzał na łóżko i przeszedł przez pokój, by się upewnić, że aluminiowe rolety na oknach są szczelnie zamknięte.

- O rany, popatrz. - Caitlyn powoli podeszła do łóżka. Carlos zerknął

przez ramię i stwierdził, że wampirza parka jest naga. Dolna połowa ich ciał była przykryta kołdrą, a szeroki

bark i potężne ramię Angusa zakrywały piersi Emmy.

Caitlyn szybko podciągnęła im kołdrę do ramion.

- Zdaje się, że się kochali - szepnęła. - Nie nasza sprawa. - Carlos ruszył z powrotem do drzwi.

- Patrzyli sobie w oczy. - Caitlyn splotła dłonie, a jej własne oczy zalśniły

od wilgoci. - Umarli w swoich objęciach. To takie piękne. Carlos zatrzymał się przy drzwiach z dłonią na włączniku światła.

- Śmierć nigdy nie jest piękna, menina. Odwróciła się i spojrzała na niego

zamglonymi oczami. - Widziałeś, jak giną prawie wszyscy członkowie twojego gatunku,

prawda?

Odwrócił się, by nie zobaczyła na jego twarzy grymasu bólu. - Straciłeś rodzinę? - spytała miękko. Odepchnął od siebie wspomnienie

martwych rodziców

i brata. Nie mógł sobie pozwolić na zwierzenia. Caitlyn, tak pełna współczucia, na pewno próbowałaby go pocieszać, a to by była

katastrofa. Cierpiał od tak dawna, że nie byłby w stanie się jej oprzeć.

Zgasił światło. - Wracajmy do pracy.

Ruszył w dół po schodach, po raz kolejny powtarzając sobie, że nie wolno

mu jej dotykać. Był na granicy wytrzymałości. Czy ten dzień tortur nigdy się nie skończy?

Czy ten dzień nigdy się nie skończy? - jęczała w duchu Caitlyn po

godzinie podnoszenia ciężarów i skakania przez skakankę. Ten facet próbował ją zabić. Była spocona i brudna, a on wciąż wyglądał bosko,

jakby to był tylko spacerek po parku.

Przeszli do worka bokserskiego. Kiedy pierwszy raz walnęła w to

cholerstwo, oddało jej i uderzyło ją w twarz. Po trzydziestu minutach nauki prostych, sierpowych i haków, ręce miała poobijane i obolałe.

Zatoczyła się, kiedy Carlos kazał jej wykonać kombinację ciosów.

- Nie trać równowagi - ostrzegł. - Kolana ugięte. Lekko na nogach. Przenoś ciężar ciała.

Posłała mu złe spojrzenie. Wywarkiwał rozkazy jak sierżant od musztry.

- Ręce mi odpadają. Spojrzał na nią chmurnie. - Dobra. - Podszedł do ćwiczebnej maty. - Pouczymy się taekwondo.

Pokażę ci kilka podstawowych kopniaków.

Caitlyn przyznawała to z niechęcią, jako że ją torturował, ale uwielbiała patrzeć, jak się ruszał. Był taki silny, a jednocześnie tak pełen gracji.

Zszedł z maty.

- Teraz ty spróbuj. Ukłoniła mu się, powtórzyła wszystkie kopnięcia, które jej pokazał, i

ukłoniła się jeszcze raz.

Spojrzał na nią szeroko otwartymi oczami. - Uczyłaś się sztuk walki.

Wzruszyła ramionami z zadowolonym uśmiechem.

- Trochę. Chciałam móc się bronić przed napadami w czasie zakupów. Podchodzę do moich zakupów bardzo poważnie.

Parsknął.

- No to zobaczmy, jak dobrze potrafisz się obronić. -Wszedł na matę i się ukłonił.

Odpowiedziała ukłonem i przyjęła pozę defensywną. Kiedy zaatakował ją

powolną serią podstawowych ciosów, zablokowała je wszystkie. - Traktujesz mnie jak dziecko.

- Chcę tylko sprawdzić, na co cię stać. - Wyszczerzył się w uśmiechu. - To

świetna wiadomość. Będę mógł cię wyszkolić o wiele szybciej, niż myślałem.

Żeby móc prędzej wyjechać na poszukiwania idealnej partnerki,

pomyślała Caitlyn. Poczuła ukłucie gniewu. Nie była dość dobra dla niego. Nie miała sierści.

Odsunął się.

- Pokaż, co potrafisz. Zaatakuj mnie. Och, w tej chwili miała wielką ochotę go zaatakować. Natarła na niego

serią szybkich ciosów i kopniaków. Uśmiechnął się, blokując ją z

łatwością. - Nieźle.

Odskoczyła, piorunując go wzrokiem.

- Nie traktuj mnie protekcjonalnie. - Menina, ja się naprawdę cieszę, że już coś umiesz. Ale musimy

popracować nad kopnięciami. Musisz celować w pierś przeciwnika, żeby

stracił równowagę. Zaatakuj jeszcze raz i kop tak wysoko, jak potrafisz. - Jak sobie życzysz. - Machnęła prawą nogą. Chwycił jej stopę dwa

centymetry od swojego krocza.

- To nie było zabawne, Caitlyn. Nie jestem słomianą kukłą. - Nie celowałam...

- Czy ty masz coś przeciwko męskim klejnotom?

- Nie! Po prostu nie jestem szczególnie zwinna - odparła, podskakując na jednej nodze. - Możesz mnie puścić? Zaraz się przewrócę.

Puścił jej stopę.

- Spróbuj jeszcze raz. I tym razem celuj w pierś. Skrzywiła się. Już za pierwszym razem celowała w pierś.

Odchyliła się do tyłu, żeby kopnąć tak wysoko, jak się dało, ale włożyła tyle siły w zamach, że obie jej stopy oderwały się od ziemi i upadła,

lądując na plecach.

- Au! - jęknęła lekko ogłuszona.

- Przepraszam. - Carlos pochylił się i podał jej rękę, by pomóc jej wstać. -

Nic ci nie jest? Wściekła się, widząc jego rozbawioną minę. Znęcał się nad nią od paru

godzin. I nie mógł się doczekać wyjazdu w poszukiwaniu parszywej

panterołaczki. Chwyciła go za rękę, podciągnęła się trochę, po czym szarpnęła,

przewracając go na siebie. Jego ciężar na sekundę pozbawił ją tchu, ale

zwycięstwo było tego warte. - Przepraszam - rzuciła słodkim głosem. - Nic ci nie jest?

Podparł się na łokciach i spojrzał na nią ze zmarszczonymi brwiami.

- To nie jest dobra strategia, menina. Nie chcesz mieć przeciwnika na sobie.

- Naprawdę? - Potarła bosą stopą jego nogę i zarzuciła mu ręce na szyję. -

Nawet mi się to podoba. Złote cętki w jego oczach zapłonęły bursztynowo. Poruszył żuchwą,

jakby zaciskał zęby.

Caitlyn wsunęła palec pod ściągacz pod szyją jego koszulki i pociągnęła w dół.

- Od dawna chciałam zobaczyć twój tatuaż. - Była to czarna pantera

skacząca przez płomienie. Chwycił ją za nadgarstek.

- Przestań. Nie możemy...

Pchnęła go. Podpierał się tylko na jednym łokciu, więc stracił równowagę i wylądował na plecach. Caitlyn uklękła nad nim okrakiem.

- Nie mów mi, co mogę, a czego nie.

Spróbował usiąść, ale pchnęła go z powrotem i przycisnęła jego barki do podłogi. Oczy mu zapłonęły.

- Mógłbym wstać, gdybym chciał. - Więc widocznie nie chcesz. - Zaczęła opuszczać biodra, aż usiadła na

jego pachwinach.

Carlos z sykiem wciągnął powietrze.

- Przepraszam - mruknęła. - Celowałam w twoją pierś. Usta mu drgnęły. - Zawsze to mówisz. - Jego uśmiech zmienił się w grymas. - Ty lisico.

Znęcasz się nade mną.

- Mam nadzieję. Bo ty znęcasz się nade mną. - Poruszyła biodrami, ocierając się o niego. Był już nabrzmiały. I twardy.

- Catalina. - Położył dłonie na jej twarzy. Oddech miał płytki, urywany. -

Musisz mnie powstrzymać. - Nie.

Z głuchym warkotem przewrócił ją na plecy i wpił się w jej usta.

Rozdział 13

D o diabła z tym wszystkim. Pragnął jej. Chciał posmakować każdy

centymetr jej ciała. Chciał sprawić, żeby wiła się w jego ramionach,

krzyczała jego imię i błagała o więcej. Basowy pomruk wezbrał w jego gardle, kiedy ją całował. Cały ten głód,

który trzymał na uwięzi, wyrwał się na wolność. Masakrował jej usta. W

głowie miał gorączkowy wir namiętności, a mimo to jakimś cudem zdołał poczynić ważne spostrzeżenie: Caitlyn nie bała się go. Była równie

napalona i zdeterminowana jak on. Już samo to przepełniało go

zachwytem. - Catalina - szepnął, muskając twarzą jej szyję. Jej zapach wypełniał mu

nozdrza, wywołując falę przyjemności, która rozchodziła się po ciele i

pędziła do podbrzusza. - Tak. - Przeciągnęła dłońmi po jego plecach i uniosła kolano, by otrzeć

się udem o jego biodro.

Położył dłoń na jej udzie i ścisnął. Skubiąc jej wargi, przesunął dłoń dalej,

pod luźną nogawkę szarych spodenek. Jest. Piękny, krągły tyłeczek, który widział rano, kiedy ta złośnica wypięła się przed nim. Miał ochotę ściskać

go godzinami. Wsunął palce pod figi, by móc chwycić nagi pośladek.

Jęknęła słodko wprost w jego usta. Wdarł się językiem między jej wargi, a ona odwzajemniła mu się z taką samą pasją. Podciągnęła mu koszulkę

aż do pach, by móc orać palcami jego nagie plecy.

Przerwał na moment pocałunek, żeby zdjąć z siebie koszulkę. Padł na plecy i wciągnął ją na siebie. Caitlyn obwiodła palcami jego tatuaż, a

potem schyliła się, żeby połaskotać go językiem.

Z jękiem wsunął dłonie pod jej T-shirt. - Podnieś się.

- Hm? - Uniosła głowę i spojrzała na niego pytająco. Rozpiął jej

biustonosz, po czym zerwał go z niej razem z koszulką przez głowę. Krzyknęła cicho, zaskoczona, i jeszcze raz, kiedy

pchnął ją na plecy.

- Catalina. - W życiu nie widział tak cudownych piersi. Pełnych, z pulchnymi, różowymi sutkami, które stwardniały pod jego spojrzeniem.

Jej klatka piersiowa falowała od szybkiego oddechu. Caitlyn sięgnęła do

niego, oplotła rękami jego szyję. - Pocałuj mnie.

Dotknął wargami jej warg, rozkoszując się ich miękkością i słodkim,

truskawkowym smakiem. Pocałował nasadę jej szyi, podrapał zarostem pierś.

Jęknęła, wyginając ciało ku niemu. Stwardniały koniuszek jej piersi

musnął jego usta i Carlos nie mógł się oprzeć. Chwycił sutek wargami i zaczął mocno ssać.

- Carlos - krzyknęła, wczepiając dłonie w jego włosy.

Wypuścił sutek i dmuchnął nań. Zadrżała. Carlosa zalała radość.

Zwycięstwo. Posiadanie. Z szerokim uśmiechem spojrzał w jej twarz. I zamarł. Patrzyła na niego z taką czułością, z takim zaufaniem.

A jemu nie można było ufać. Jeśli znajdzie sobie pan-terołaczkę, ożeni się

z nią. Prawda uderzyła w niego jak młot pneumatyczny; skulił się z bólu.

Caitlyn zasługiwała na coś więcej niż szybki seks na podłodze.

Zasługiwała na lojalność i... miłość. Wzrok zamglił jej się z niepokoju.

- Carlos?

Pozbierał się z podłogi. - Wybacz mi. Nie miałem prawa. Usiadła z trudem.

- Chciałeś tego. Ja też.

- Nie możemy! - Odsunął się. - Przepraszam. W jej oczach zalśniły łzy. - Nie przepraszaj za to, co czujesz. Między nami coś jest. Przecież wiesz.

- Lepiej już pójdę. - Poszedł do drzwi i zatrzymał się. -Nie mogę. Mam

służbę. - Spojrzał na nią i skrzywił się, widząc jej mokre oczy. - Chyba... zrobimy sobie przerwę. Jak trochę odpoczniesz, może pójdziesz na

zakupy. Sam bym poszedł, ale nie mogę zostawić wampirów bez

ochrony. - Ja zostawiłam moje serce bez ochrony - mruknęła. Te słowa ugodziły go

jak nóż.

- Przepraszam. Do zobaczenia później. - Wbiegł po schodach, jakby mógł uciec od bólu, który jej zadał. Piękna Catalina. Jak mógł jej to zrobić?

Popędził po schodach do biura na piątym piętrze i zaczął chodzić po

dużym pomieszczeniu, oddychając ciężko. Tchórz, beształ się w duchu. Uciekł z miejsca zbrodni.

Powinien był zostać w suterenie i pozwolić, żeby Caitlyn dała mu w

twarz. Co ona z nim wyprawiała? Nie mógł dopuścić, żeby przywłaszczyła sobie

jego serce. Musiał trzymać się od niej z daleka. Dla jej własnego dobra.

Jeśli wciąż będzie ulegał tej namiętności, może się to skończyć czymś niewyobrażalnym.

Po prostu ją ugryź, namawiał go wewnętrzny głos. Wtedy będziesz mógł

ją mieć na zawsze. - Nie! - krzyknął, zatrzymując się i zaciskając pięści. Nie mógł jej ugryźć.

To było zbyt niebezpieczne. Widział,

jak śmiertelniczki umierały, wijąc się z bólu, bo ich ciała nie były w stanie znieść potężnej genetycznej przebudowy, która następowała przy

przemianie w inny gatunek. Caitlyn była silna psychicznie i

emocjonalnie, ale fizycznie była miękka. Taka miękka. Jej nogi, jej piersi. Jęknął. Erekcja zaczęła napierać na

spodnie do karate.

Nie mógł jej dłużej szkolić. To było oczywiste. A przecież musiał ją wyszkolić, żeby móc jechać na swoją ekspedycję.

- Merda - warknął. - Merda było odpowiednim słowem. Wdepnął po uszy

w gówno. - Niespodzianka! - Tino wpadł w podskokach do holu; jego młodsza

siostra deptała mu po piętach.

- O rany! - Caitlyn udała zaskoczenie, choć wcale zaskoczona nie była. Shanna zadzwoniła wcześniej, by ją zawiadomić, że zjawią się około

wpół do siódmej.

Shanna postawiła dwie ciężkie torby na podłodze, żeby móc uściskać Caitlyn.

- Co u ciebie? - Mamusiu! - Sofia zatkała uszy. - Straszny hałas!

- Jaki hałas? - Shanna zrobiła zdezorientowaną minę, po czym zerknęła na

panel monitoringu przy drzwiach. -Ach. Alarm się uruchomił.

- Naprawdę? - Caitlyn zamknęła drzwi wejściowe i przekręciła klucz. Nic

nie słyszała. - Musisz go wyłączyć, zanim otworzysz drzwi. - Shanna wstukała kilka

cyfr na klawiaturze. - Jest ustawiony na wysoką częstotliwość, którą

słyszą tylko wampiry i zmiennokształtni. - Spojrzała na córkę. - Sofio, słyszałaś to?

Dziewczynka skinęła głową.

Caitlyn dostała gęsiej skórki. Nie była to tylko reakcja na zdolności Sofii. To był... on. Dosłownie czuła jego obecność.

Spojrzała na schody i rzeczywiście, Carlos stał na pierwszym podeście.

Widocznie alarm wywabił go z kryjówki. Resztę dnia spędził zabarykadowany w biurze na piątym piętrze. Caitlyn koło południa

poszła na zakupy, a kiedy wróciła, zauważyła pusty talerz w zlewie.

Carlos zszedł na dół, żeby zjeść lunch, kiedy jej nie było. Przez elektryzującą chwilę patrzył jej w oczy, ale w końcu odwrócił

spojrzenie. A ona odwróciła się do niego plecami, by nie zobaczył jej

cierpienia. Shanna dotknęła ramienia syna.

- Ty też słyszałeś alarm?

- Nie - burknął Tino i wysunął podbródek. - Ale ja umiem się teleportować, a Sofia nie.

- Tino. - Shanna posłała mu ostrzegawcze spojrzenie. - To nie jest

rywalizacja. Sofia może mieć zupełnie inne zdolności niż ty. Sofia kiwnęła głową i spojrzała na brata z miną dumnej księżniczki.

- Jestem inna.

- To prawda. - Shanna schyliła się, by uściskać córkę. Zadzwonił telefon na stoliku w holu.

- O, to pewnie Howard. - Shanna podeszła do telefonu. - Pewnie chce wiedzieć, dlaczego alarm się włączył.

- On to wie? - spytała Caitlyn.

- Jasne. Wie o wszystkim, co się tutaj dzieje. - Shanna podniosła

słuchawkę. Caitlyn się skrzywiła. Spojrzała na schody; Carlosa już nie było.

Shanna przez chwilę słuchała rozmówcy.

- Okej. - Zwróciła się do Caitlyn. - Howard pyta, czy nauczyłaś się obsługiwać system alarmowy.

Caitlyn pokręciła głową.

- Nie. - Dopóki Carłos jej unikał, będzie miała problem z nauczeniem się czegokolwiek.

- Pokażę jej, jak to działa - powiedziała Shanna do Howarda i pomachała

do kamery. - Nie martw się o nas. Jak widzisz, jesteśmy całkowicie bezpieczni. - Rozłączyła się.

Osłupiała Caitlyn spojrzała na kamerę ochrony.

- Howard nas widzi? - Jasne - odparła Shanna. - Może obserwować wszystko, co się tutaj

dzieje. To dodatkowe zabezpieczenie.

Caitlyn przełknęła ślinę. - Ile tu jest kamer? Shanna wzruszyła ramionami.

- Kilka. Oczywiście nie w sypialniach.

- A w suterenie? - Nie wiem. Może. - Shanna spojrzała na nią z ciekawością. - Wszystko w

porządku? Jesteś strasznie blada.

Było już wystarczająco fatalne, że Angus MacKay widział jej pocałunek z Carlosem w ogrodach Romatechu, ale teraz nie mogła się nie

zastanawiać: czyżby zagrała w filmie dla dorosłych specjalnie dla

Howarda? Spojrzała nieufnie na kamerę. - To czerwone światełko oznacza, że jest włączona?

- Tak. - Shanna przekrzywiła głowę i zmrużyła oczy. -Coś się stało? - Jestem głodny! - oznajmił Tino, usiłując dźwignąć jedną z toreb.

Shanna podeszła szybko, by wziąć torby.

- Chodźmy do kuchni. - Uśmiechnęła się do Caitlyn. -Mam nadzieję, że lubisz kurczaka.

W kuchni Caitlyn pomogła siostrze nakryć stół i podzielić jedzenie. Przez

cały czas zastanawiała się, czy w suterenie jest kamera, a jeśli tak, to czy włączona.

Usiadła i zagapiła się w grillowane udko z kurczaka i sałatkę coleslaw na

talerzu. Musiała wiedzieć. Teraz. - Przepraszam. - Wstała i ruszyła do drzwi. - Zaraz wracam.

Dzieci nie zwróciły na nią uwagi, ale Shanna spojrzała na nią,

zaniepokojona. Caitlyn pognała na dół, do sali ćwiczeń. Zatrzymała się jak wryta, z

łomoczącym sercem. Tak, była tu kamera. A mata ćwiczebna, po której

tarzała się z Carlosem, była w jej polu widzenia. Podeszła bliżej i przyjrzała się urządzeniu. Żadnej czerwonej lampki.

Kamera nie była włączona.

W tej chwili. Ale rano? Przełknęła ślinę i wróciła po schodach do kuchni. - Dobrze się czujesz? - spytała Shanna.

- Jasne. - Caitlyn usiadła przy stole i zagapiła się w jedzenie. Może Carlos

będzie wiedział. Zerwała się na równe nogi.

- Chyba zaniosę coś do jedzenia Carlosowi. - Nałożyła na talerz kurczaka

i górę purée ziemniaczanego. - Siedzi na piątym piętrze. Zdaje się, że jest tam jakieś biuro.

Shanna się uśmiechnęła.

- To dawny pokój mój i Romana. Długa droga po schodach. Może po prostu zadzwonimy, żeby do nas zszedł?

Sofia kiwnęła głową z buzią pełną ziemniaków. - Lubię Carlosa.

- Jest... zajęty. - Caitlyn dorzuciła na talerz biszkopta. -Zaraz wracam. -

Musiała z nim rozmawiać sam na sam.

Popędziła po schodach tak szybko, jak mogła, i zatrzymała się pod

drzwiami bura na piątym piętrze, z trudem chwytając oddech. Carlos otworzył drzwi i obejrzał ją od stóp do głów.

- Umierasz na zawał?

Spojrzała na niego ze złością. Owszem, serce jej pękało, dzięki niemu. Wparowała do biura i z hukiem postawiła talerz na biurku.

- Przyniosłam ci kolację.

- Dziękuję. - Zamknął drzwi i podszedł do niej powoli. - Jak się czujesz? Przycisnęła dłoń do piersi.

- Zaraz złapię oddech.

- Mnie chodziło... o to, co było wcześniej. - Tak? - Uniosła brwi. - Czyżbyś przypadkiem mówił o najbardziej

upokarzającym odrzuceniu mojego życia?

Skrzywił się. - Tak, mniej więcej.

- Naprawdę cię to obchodzi?

- Tak, obchodzi. Czuję się fatalnie, że cię zraniłem. - Okazujesz to w bardzo dziwny sposób. Unikasz mnie przez cały dzień.

Carlos przeczesał palcami rozpuszczone, czarne włosy.

- Mam powody. Ale nie musisz się martwić, że to się jeszcze kiedykolwiek powtórzy. Poprosiłem Toni, żeby przejęła twoje szkolenie.

Auć. Caitlyn spojrzała mu w oczy.

- Cykor. Uniósł brew. - Chcesz powiedzieć, że jestem...

- A jak inaczej mam to rozumieć?

- To prawda, boję się. - Podszedł do niej. W jego oczach płonął gniew. - Boję się narazić twoje życie. Ja cię próbuję chronić, Caitlyn.

Trzasnęła dłonią o stół.

- Niby przed czym? Zagryzł zęby. - Są sprawy, o których nie wiesz...

- Więc mi powiedz!

- Właśnie ci mówię! Jestem dla ciebie niebezpieczny. W Caitlyn zagotowała się frustracja.

- Jak mogę ci wierzyć, kiedy czuję, że tak do siebie pasujemy? I nie mów

mi, że ty tego nie czujesz! - To, co czujemy, się nie liczy...

- Tylko to się liczy!

Carlos zamknął na moment oczy, zmarszczył czoło. - Catalina, nie mogę przysparzać ci więcej bólu. Nie zniosę tego. Proszę,

idź już.

Łzy zapiekły ją w oczach. Odepchnięta dwa razy w ciągu jednego dnia. To chyba był jakiś nowy rekord. Ruszyła do drzwi. Była już jedną nogą na

korytarzu, kiedy przypomniała sobie, po co tu w ogóle przyszła.

- Czy kamera w suterenie była rano włączona? Urządziliśmy przedstawienie Howardowi?

Spojrzał na nią oczami pełnymi bólu.

- Nie, menina. Nikt nie wie, co robiliśmy. To była pewna ulga, ale i tak nie ukoiła jej obolałego serca. Caitlyn zeszła

na dół, z trudem powstrzymując łzy. Do diabła. Dlaczego pozwoliła, żeby

tak zalazł jej za skórę? Znała go raptem od trzech dni. Ale te trzy dni były jak pół życia. Jej świat wywrócił się do góry dnem i

wysypały się z niego mityczne stwory, wampiry i zmiennokształtni.

Odnalazła siostrę, zyskała siostrzeńca i siostrzenicę, i odkryła, że jej ojciec jest potworem kontrolującym umysły. Z pewnością była zbyt

skołowana i zdezorientowana, by ocenić, czy jej uczucia są autentyczne. Zatrzymała się na półpiętrze. Jej zauroczenie Carlosem było

natychmiastowe, dopadło ją w chwili, gdy tylko go

zobaczyła, i zdarzyło się to, zanim usłyszała o wampirach i

zmiennokształtnych. Wszystko, czego dowiedziała się od tamtej chwili - że uratował i adoptował małe panterołaki, że próbował ocalić swój

gatunek, że pomagał wampirom walczyć z Malkontentami - wzmocniło

tylko wizerunek mężczyzny silnego i honorowego. Spójrz prawdzie w oczy, pomyślała. Zakochałaś się w nim.

Łza spłynęła jej po twarzy. Ona też mu się podobała. Wiedziała to.

Całował ją i dotykał z takim zachwytem, z taką rewerencją. To nie było przywidzenie.

Otarła policzki i ruszyła na dół. Nie podda się. Miłość była zbyt rzadka i

cenna. Caitlyn nie zrezygnowała z siostry. Nie zamierzała też zrezygnować z Carlosa.

Rozdział 14

Co się dzieje? - szepnęła Shanna do Caitlyn, kiedy skończyła ładować zmywarkę.

- Nic.

Shanna schowała resztki kolacji do lodówki. - Nic nie zjadłaś i jesteś nerwowa jak zając.

- Nie jestem w tej chwili głodna. Zjem później. - Caitlyn wytarła ręce i

uśmiechnęła się do dzieci. - Chcecie zobaczyć moje skarby? Tinowi zaświeciły się oczy.

- Masz piracki skarb?

- Jasne. Chodźcie. - Kiwnęła na dzieciaki i Shannę, żeby poszli za nią na piętro, do jej sypialni. Większość popołudnia spędziła na

rozpakowywaniu, więc regały były już pełne. - Och, jakie śliczne! - Shanna przeciągnęła palcami po kilku metrach

haftowanego jedwabiu, który Caitlyn

udrapowała na ramie baldachimu nad wielkim łóżkiem. -Przywiozłaś ten

materiał ze sobą? - Tak. - Caitlyn przemieniła swój zwykły, prosty baldachim w egzotyczną

tęczę dzięki pasom różnokolorowego jedwabiu spływającym na cztery

rogi łóżka, przywiązanym do słupków jedwabnymi apaszkami. Tino spojrzał na łóżko bez wrażenia.

- Gdzie jest piracki skarb?

- Tutaj. - Caitlyn zdjęła z półki rzeźbioną szkatułkę z drzewa różanego. - W środku znajdziesz monety z całego świata.

- Super. - Tino postawił szkatułkę na komodzie i otworzył ją.

Caitlyn rozłożyła jedną z matrioszek, żeby pokazać Sofii laleczkę w środku.

- Trzeba je otwierać, aż znajdziesz dzidziusia w samym środku.

Sofia szeroko otworzyła oczy. - Mogę ja?

- Tak. - Caitlyn podała jej matrioszkę i nagle coś jej przyszło do głowy.

Od lat zbierała swoje skarby i traktowała je jak rodzinę. Teraz miała prawdziwą rodzinę, więc nie potrzebowała już martwych substytutów. -

Przegapiłam twoje ostatnie urodziny, Sofio. Chcesz zatrzymać tę

laleczkę? Szeroki uśmiech rozświetlił buzię Sofii.

- Tak! Dziękuję! - Uściskała Cait i podbiegła do Tina, stojącego przy

komodzie. - Zobacz! - Ustawiła pierwsze dwie lalki jedną obok drugiej. - To jest tatuś, a to mamusia. -Otworzyła drugą lalkę. - To jest starszy

braciszek, Tino.

Constantine popatrzył na trzecią laleczkę ze zmarszczonym czołem. - To nie jestem ja. To jest dziewczyna. Sofia zignorowała go i dalej

otwierała lalki. - A to jestem ja, a to jest mój dzidziuś!

- Dziękuję - szepnęła Shanna. Rozsiadła się na łóżku i kiwnęła na Caitlyn,

by się do niej przyłączyła. - To jak, powiesz mi, co jest grane? Caitlyn położyła się na łóżku i skrzywiła się.

- Jestem cała obolała. Carlos o mało mnie nie zamordował dziś rano. -1 to

na różne sposoby. Siostra uśmiechnęła się do niej ze współczuciem.

- Wiem, jak to jest. Roman uparł się, żebym ja też nauczyła się paru

technik samoobrony. - Zniżyła głos do szeptu. - Czy Carlos się zachowuje?

- Unika mnie. - Caitlyn wzruszyła ramionami. - Pewnie przyjmujesz to z

ulgą. - Chcę, żebyś była szczęśliwa. I bezpieczna. Caitlyn była ciekawa,

dlaczego Carlos uważa się za

zagrożenie dla niej. Czy chodziło mu o emocjonalny ból, który jej zada, jeśli się ze sobą zwiążą, a potem on rzuci ją dla panterołaczki? A może

chodziło o coś więcej? O coś, czego jej nie powiedział?

Z westchnieniem usiadła i skrzyżowała nogi. - Dość o mnie. Chcę wiedzieć wszystko o tobie i Romanie. Na litość

boską, jakim cudem poznałaś wampira i zakochałaś się w nim?

Shanna uśmiechnęła się. - To długa historia.

- Ja lubię tę historię. - Sofia gramoliła się na łóżko ze swoimi

matrioszkami. - Opowiedz jeszcze raz, mamusiu. - Okej. - Shanna wciągnęła Sofię na kolana. - Dawno, dawno temu

mamusia miała nocny dyżur w dwudziestoczterogodzinnej przychodni

dentystycznej SoHo SoBright. - Lubię tę część. - Tino wdrapał się na łóżko. - Ścigali cię źli ludzie.

- Tak - przyznała Shanna. - Byłam objęta programem ochrony świadków po tym, jak zeznawałam przeciwko rosyjskiej mafii w Bostonie.

- To dlatego zniknęłaś? - spytała Caitlyn. Shanna skinęła głową.

- Dostałam nowe nazwisko i tożsamość, ale źli ludzie dowiedzieli się, gdzie jestem. I ścigali mnie, gdy w przychodni pojawił się tajemniczy,

bardzo przystojny mężczyzna...

- Nasz tatuś! - Sofia podskoczyła na łóżku. - Tak. Roman stracił ząb. A konkretnie kieł. W pierwszej chwili

myślałam, że to kieł psa albo wilka, więc odmówiłam mu pomocy.

Caitlyn powtórzyła rozbawiona: - Stracił kieł?

Shanna z uśmiechem pokiwała głową.

- Miał jedną noc na wstawienie go z powrotem, bo inaczej byłby szczerbaty przez całą wieczność.

Caitlyn się roześmiała.

- Jakim cudem wampir może stracić kieł? Shanna przewróciła oczami. - Otóż... ugryzł coś, czego nie powinien.

- To była Vanna - oznajmił Tino.

Shanna odwróciła się i spojrzała na niego, zszokowana. - Skąd to wiesz?

- Gregori mi powiedział - odparł Tino. - Trzyma ją w szafie w swoim

biurze. Caitlyn osłupiała.

- Trzyma kobietę w szafie?

- To nie jest prawdziwa kobieta - mruknęła Shanna. - To duża gumowa pani - powiedział Tino. - Gregori ma Vannę białą, a

Phineasowi pozwolił zatrzymać Vannę czarną.

- Co? - Caitlyn wciąż nic nie rozumiała. - Vanna to skrót od Vampire Artificial Nutritional Needs Appliance1 -

wyjaśniła Shanna. - To naturalnej

1Vanna (ang.) - wampiryczne urządzenie do sztucznego odżywiania (przyp. tłum.) .

wielkości lalki z krwiobiegiem wypełnionym syntetyczną krwią.

Genialny pomysł Grigoriego, żeby wampiry mogły sobie poudawać, że gryzą kobiety. Poprosił Romana, żeby przetestował lalkę, a on złamał

sobie kieł. Caitlyn parsknęła śmiechem.

- Mówisz serio? - Niestety tak. - Shanna spojrzała na syna z dezaprobatą. - Gregori nie

powinien był ci o niej mówić.

- Ubrał ją w bieliznę, zanim mi ją pokazał - odparł Tino. Shanna jęknęła. - Muszę sobie poważnie porozmawiać z Gregorim. Stanowczo przesadził.

- Tak samo powiedział Connor. - Tino zmarszczył nos, próbując sobie

przypomnieć. - Powiedział Gregoriemu, żeby się zamknął, do cholery. A Gregori odpowiedział, że Connor jest starym zrzędą, bo dawno nic nie

zaliczył, i powinien sobie pożyczyć Vannę na noc. Potem Connor

powiedział, że jeśli będzie kiedykolwiek tak zdesperowany, żeby ciupciać gumową babkę, to...

- Dość! - krzyknęła przerażona Shanna. Caitlyn zakryła usta, żeby nie

parsknąć śmiechem. Shanna pokręciła głową. - Z Connorem też będę musiała sobie porozmawiać. Muszą przestać cię

traktować jak jednego z chłopaków.

Tino wysunął podbródek. - Ja jestem jednym z chłopaków. - Przekrzywił głowę. -Co to znaczy

ciupciać?

Shanna się skrzywiła. - Kto to jest Connor? - wtrąciła się Caitlyn, żeby zmienić temat.

- Ochroniarz Romana - burknęła Shanna. - Pilnuje nas w nocy. To

średniowieczny szkocki wojownik. - Czyli wampir. - Caitlyn poszukała w pamięci. Przez ostatnie parę dni

poznała tyle osób. - A Gregori to syn

Radinki? Jak to możliwe, że jest wampirem i ma śmiertelną matkę?

- Jest młodym wampirem - wyjaśniła Shanna. - Został zaatakowany na parkingu Romatechu przez Malkontentów i Roman musiał go przemienić,

żeby go uratować. - Przygryzła wargę. - A skoro już mowa o Gregorim, to

poprosiłam Radinkę, żeby kazała mu oprowadzić cię po klubach i pokazać wampiryczny świat.

- Co?

- Będzie fajnie - upierała się Shanna. - Gregori to zabawny gość. - Lubię Gregoriego - powiedziała Sofia.

- Wszyscy go lubią - przyznała Shanna.

- Co? - powtórzyła Caitlyn. - Ja go nawet nie znam. Shanna spojrzała na zegarek.

- Roman obudzi się lada chwila, więc powinniśmy wracać do domu. A ty

się szykuj. Gregori będzie tu za jakieś pół godziny. Caitlyn fuknęła z irytacją.

- Czy umówiłaś mnie na randkę w ciemno z wampirem?

- To nie jest randka. - Shanna zsunęła się z łóżka. -Uwierz mi, nie chciałabyś chodzić z Gregorim. To straszny playboy. Radinka się boi, że

on się nigdy nie ustatkuje i nie da jej wnuków.

Caitlyn też zeszła z łóżka. - Więc umówiłaś mnie z wampirem playboyem? O tak, teraz czuję się

bezpieczna.

- Spokojnie. On tylko pokaże ci nowy, ekscytujący świat wampirów. Uważaj go za przewodnika wycieczki.

Caitlyn podeszła bliżej do siostry.

- Robisz to, żeby utrzymać mnie z daleka od Carlosa, zgadza się? Shanna skrzywiła usta.

- Okej, przyznaję. Martwię się, że będziecie tu sami przez całą noc.

- Potrafię o siebie zadbać, Shanno. Nie do wiary, że mi to robisz. - Od tego są siostry. - Shanna wygoniła dzieci za drzwi. - Ubierz się

ładnie. Jak znam Gregoriego, pewnie pójdziecie potańczyć.

- Kolejny facet, który lubi tańczyć sambę? - mruknęła Caitlyn. Shanna się roześmiała.

- Nie. Gregori tańczy tylko disco.

Pół godziny później Caitlyn zeszła na dół w zalotnej, czarnej sukience i wściekle czerwonych szpilkach. Z przyjemnością stroiła się na wyjście do

miasta, więc wybaczyła swojej zdradzieckiej siostrze to mieszanie się w

jej życie. Już od paru miesięcy nie była na oficjalnej randce, więc nie zamierzała narzekać, że jej partner nie jest oficjalnie żywy.

Jak się nie ma, co się lubi, to się lubi, co się ma, powiedziała sobie,

wchodząc do holu. Właściwie rzuciła się na Carlosa, i nie skończyło się to najlepiej. Wciąż ukrywał się na swoim piątym piętrze.

Okryła ramiona kaszmirowym szalem i jeszcze raz zajrzała do czerwonej

wieczorowej torebki obszytej paciorkami. Komórka, dokumenty, czerwona szminka, trochę gotówki na wszelki wypadek. Może powinna

wcisnąć jeszcze butelkę syntetycznej krwi, w razie, gdyby jej chłopak

zgłodniał. Usłyszała dzwonek do drzwi i ogarnęła ją trema. Spokojnie, to tylko

randka, pomyślała. Z wampirem. Podeszła do drzwi, stukając szpilkami

po marmurowej podłodze. Wyjrzała przez judasza i zobaczyła wysokiego mężczyznę stojącego na

ganku w plamie światła. Wyglądał bardzo

elegancko w smokingu i musiała niechętnie przyznać, że jest przystojny.

Ale daleko mu było do Carlosa. Wcisnęła guzik domofonu na panelu przy drzwiach.

- Chwileczkę. Muszę wyłączyć alarm.

- Spokojnie, laleczko - odpowiedział jej niski głos. -Mamy całą noc. Laleczko? To mogła być najkrótsza randka świata. Kiedy Carlos nazywał

ją menina i Catalina, serce zaczynało jej stukać jak szalone, a ciało

topniało jak ciepła czekolada. Laleczka była zwyczajnie irytująca. Wcisnęła kombinację, którą pokazała jej siostra, i otworzyła drzwi.

Gregori uśmiechnął się, wchodząc do holu.

- Rany! Mama mówiła, że jesteś ładna, ale to było grube niedopowiedzenie. Dziewczyno, jesteś ostra jak żyleta!

Playboy całą gębą.

- Dobry wieczór. Jestem Caitlyn Whelan. - Gregori Holstein. - Uścisnął jej rękę.

Caitlyn przygryzła wargę, żeby nie zachichotać, kiedy zauważyła jego

długą, czarną pelerynę z czerwoną, jedwabną podszewką. - Wampirza peleryna? Czy to nie jest trochę banalne?

- We mnie nie ma nic banalnego, laleczko. - Poprawił onyksowe spinki do

mankietów. - Ja po prostu mam klasę. - Jego zielone oczy zabłysły, kiedy obejrzał ją sobie od stóp do głów. - Podobnie jak ty. Niezła sukienka.

Niezłe nogi. Niezłe butki.

- I niezły sierpowy. - Zacisnęła prawą pięść. Wybuchnął śmiechem. - Nie cieszysz się, że zmuszono cię do wyjścia ze mną?

- Zdaje się, że ciebie też trzeba było namawiać. Spojrzał na nią z

udawanym przerażeniem. - I rzeczywiście, to czysta tortura. Jak my przetrwamy tę noc?

Caitlyn pokręciła z uśmiechem głową.

- Obawiam się, że moja siostra wykorzystała cię tylko po to, żeby

odciągnąć mnie od kogoś innego. - Odciągnąć? Dziwne. Instrukcje mojej matki były wręcz odwrotne. -

Gregori przechylił głowę w stronę schodów i szepnął: - Słyszę go. Idzie

tutaj. Caitlyn spojrzała na schody ale nie dostrzegła Carlosa. Ani nie usłyszała.

Zachłysnęła się, kiedy Gregori nagle chwycił ją w ramiona.

- Co ty wyprawiasz? - Wypełniam instrukcje - szepnął jej do ucha. - Carlos jest już na

półpiętrze. Mam w nim wzbudzić potworną zazdrość.

- Co? - Caitlyn odwróciła głowę i niechcący musnęła czołem żuchwę Gregoriego. Radinka chciała, żeby Carlos był zazdrosny?

- To działa - mruknął Gregori z ustami przy jej skroni. -On zaraz rozwali

poręcz. - Chwycił jej podbródek. - Nie patrz. Gapi się na nas z wściekłością laserowymi oczami. Od tej temperatury zeszłaby ci skóra.

Caitlyn roześmiała się i pchnęła Gregoriego. Odsunął się i spojrzał na

schody. - O, Carlos. Co za niespodzianka. Jak leci, stary? Caitlyn przerzuciła

włosy przez ramię i posłała Carlosowi nonszalanckie spojrzenie. Serce jej

stanęło, kiedy dostrzegła żar w jego oczach i ledwie powstrzymywane napięcie ciała. Boże święty, gdyby kiwnął na nią palcem, popędziłaby do

niego. Gregori był zabawny, ale Carlos był wcieleniem ognia i

namiętności. Dzikim kotem, mrocznym i groźnym. Oddech uwiązł jej w gardle, kiedy dostrzegła jego dłoń na poręczy. Z jego

palców sterczały ostre, śmiertelnie groźne pazury, wbite w drewno.

Dreszcz przebiegł jej po rękach, skórę oblazły mrówki.

Nie bała się go. Boże, powinna się go bać, ale tak nie było. Chciała, żeby

te pazury zerwały z niej ubranie. Chciała znów poczuć jego usta na nagiej skórze.

Spojrzała mu w twarz; drgały mu mięśnie.

- No dobrze. - Gregori obserwował ich, a w jego oczach błyskały iskry rozbawienia. - Fajnie było z tobą pogadać. Na razie, Carlos.

Carlos odrobinę pochylił głowę; jego oczy świeciły bursztynowo.

Gregori otworzył drzwi i wyprowadził Caitlyn na zewnątrz. - Rany, ale was wzięło. - Zamknął drzwi.

- To aż tak widać?

Gregori sprowadził ją po schodach na chodnik. - Spojrzałaś na niego raz, i serce o mało nie wyskoczyło ci z piersi.

Wampiry to słyszą, wiesz.

- Ktoś mi wspominał. - A Carlos wyglądał, jakby chciał wykonać mi operację na otwartym

sercu tymi swoimi pazurami.

Caitlyn wyszczerzyła się radośnie. - Mama kazała ci wzbudzić w nim zazdrość?

- Uważa, że jesteście sobie przeznaczeni. - Gregori przycisnął dłoń do

piersi. - Oczywiście jestem zdruzgotany, że nie mogę cię mieć dla siebie. - Jasne. - Jakoś nie wyglądał na cierpiącego.

- Nie masz nikogo, Gregori?

- Nie. I tak mi się podoba. - Dostojnym krokiem ruszył do czarnego lexusa. -I 'm too sexy for my fangs, too sexy for my cape2. - Otworzył

drzwiczki przed Caitlyn. - Jedziemy tańczyć, laleczko!

2(ang.) - Jestem za seksowny dla moich kłów, za seksowny dla mojej peleryny - parafraza popularnej piosenki zespołu Right Said Fred

(przyp. tłum.).

Rozdział 15

Pora wstawać, Caitlyn. - Carlos zapukał w jej drzwi wczesnym rankiem

następnego dnia.

Usłyszał cichy jęk. Caitlyn najwyraźniej nie zdawała sobie sprawy, że jego słuch był równie dobry, jak słuch wampirów. Gregori widocznie też

o tym nie wiedział. Carlos słyszał ich rozmowę zeszłego wieczoru, kiedy

schodził po schodach, wiedział więc, że randka była zaaranżowana. Wiedział też, że rzekoma namiętność Gregoriego do Caitlyn była

udawana. Co nie zmieniało faktu, że ciężko było mu na to patrzeć.

Zazdrość rozszalała się w nim jak uwięziony dziki kot, prychający i tłukący łapami pręty klatki.

Miał dość. Nie chciał bawić się w żadne gierki z Gregorim ani nikim

innym, komu jego problem wydawał się zabawny. I nie chciał dłużej męczyć się przez Caitlyn. Już sama jej obecność była bolesna. Jej

turkusowe oczy, jej cudowne ciało, jej oszałamiający zapach, jej odwaga i

tupet - to wszystko było istną torturą. Nigdy wcześniej nie pragnął kobiety tak mocno.

Jedynym sposobem na znalezienie spokoju i zapewnienie jej

bezpieczeństwa był wyjazd. Jak najszybszy. - Caitlyn, obudź się. - Zapukał jeszcze raz. Tym razem usłyszał stłumioną

odpowiedź. - Toni zaraz tu będzie.

- Okej! - wrzasnęła Caitlyn. Ruszył na dół, ale zatrzymał się na podeście schodów, żeby obejrzeć

poręcz. Wczoraj w nocy, kiedy Caitlyn była na randce, poszedł do

najbliższego sklepu budowlanego. Potem zakleił dziury w poręczy kitem do drewna. Kit wysechł przez noc, ale teraz trzeba go było wyszlifować.

Przy odrobinie szczęścia nikt się nie zorientuje, jakich szkód narobił.

- Coś się stało? - spytał Angus, stojący u stóp schodów. Carłos

wyprostował się gwałtownie. - Nie. Wróciłeś wcześniej. - Zauważył w dłoniach Angusa butelkę Bubbly

Blood i dwa kieliszki do szampana. - Jakaś specjalna okazja?

- Tak. Rocznica pierwszej nocy Emmy jako wampirzycy. - O! Gratulacje. Angus prychnął.

- Nie byłem z nią tamtej nocy. Miałem za duże wyrzuty sumienia, że jej to

zrobiłem. Carlos z trudem przełknął ślinę. Emma przynajmniej przeżyła

transformację. Obawiał się, że Caitlyn by nie przeżyła. A gdyby tak się

stało, nie zniósłby poczucia winy. Angus zaczął wspinać się po schodach z oczami błyszczącymi ze

wzruszenia.

- Teraz już zawsze będę przy niej. Carłos ściszył głos. - Muszę z tobą porozmawiać o Caitlyn. Poprosiłem Toni, żeby przejęła

szkolenie.

Angus zatrzymał się na podeście i zmarszczył brwi. - Prosiliśmy tylko o tydzień, i nie dałeś rady?

- To... skomplikowane.

- Tylko jeśli sam to skomplikujesz. - Angus spojrzał w górę klatki schodowej. - Walczyłem z uczuciem do Emmy, ale w końcu musiałem się

nauczyć ufać sile naszej miłości.

- Najlepsze, co mogę zrobić dla Caitlyn, to trzymać się od niej z daleka. Angus nie wyglądał na przekonanego.

- Emma na mnie czeka. Możemy o tym porozmawiać wieczorem?

- Dobrze. Ale najpierw będę musiał lecieć do Akademii Dragon Nest. Fernando przyjeżdża wieczorem i muszę go tam zabrać. Zostanie z

dziećmi. Angus kiwnął głową.

- W porządku. Emma i ja też musimy tam lecieć, żeby sprawdzić

zabezpieczenia, zanim wybierzemy się do Rosji. Porozmawiamy wieczorem. Na razie. - Ruszył biegiem po schodach, a niebiesko-zielony

kilt furkotał mu wokół kolan.

Carlos westchnął. Gdyby tylko znalazł panterołaczkę, która wywołałaby w nim takie uczucia, jakie Angus żywił do żony. A jeśli nigdy nie

znajdzie kobiety, której będzie pragnął tak bardzo jak Caitlyn?

Zszedł na dół i zastał Phineasa siedzącego przy stole w kuchni. - Hej, Kocurze. - Phineas zasalutował mu szklanką syntetycznej krwi. -

Jak leci?

- Jak zwykle. - Carlos wyjął z szafki nową paczkę płatków. - Jak minęła noc w Romatechu?

- Spokojnie. Emma i Angus zastąpili mnie na parę godzin, żebym mógł

odwiedzić rodzinę. - To miło. - Carlos postawił na stole miskę, ale nagle zauważył, że Phineas

wpatruje się z pochmurną miną w swoją szklankę z krwią. - Co się stało?

Phineas wypił łyk. - Mój młodszy braciak na wiosnę kończy liceum.

- To świetnie. - Carlos przyniósł mleko z lodówki. -Pewnie jesteś z niego

bardzo dumny. - Fakt. Jest naprawdę bystry. Bystrzejszy niż ja kiedykolwiek byłem.

Chcę, żeby poszedł na studia, ale on mówi, że już za długo ich

utrzymywałem, i że chce mi w tym pomóc. Carlos nasypał sobie płatków do miski.

- Może mógłby pracować na pół etatu i chodzić na zajęcia.

- To samo mu powiedziałem. Palnąłem mu mówkę, jakie ważne jest dobre wykształcenie, ale on mówi, że ja zarabiam całkiem nieźle bez dyplomu,

więc po co on by się miał męczyć? - Phineas westchnął. - Nie wiem, co robić, stary.

Carlos nalał sobie mleka do płatków.

- Ja skończyłem studia, pracując tutaj. Brązowe oczy Phineasa zabłysły. - Może załatwiłbym bratu pracę tutaj, i mógłby chodzić do wieczorówki,

jak ty. A na dodatek nie musiałbym już trzymać przed nim w tajemnicy,

że jestem wampirem. - Twoja rodzina nie wie, że jesteś wampirem?

- Nie. I miałem im o tym nie mówić. Ciotka ma cukrzycę i wzrok tak jej

się już pogorszył, że nie zauważyła, że się nie starzeję. Ale brat i siostra prędzej czy później zauważą.

Carlos skinął głową.

- W końcu zaczną wyglądać na starszych od ciebie. - Tak, wiem. - Phineas dopił swoją krew i huknął pustą szklanką o stół. -

Do diabła, może ja powinienem pójść do wieczorówki. No wiesz, żeby

dać dobry przykład. Carlos się uśmiechnął.

- Twoja rodzina ma szczęście, że cię ma. Phineas prychnął.

- Tylko LaToyi ciągle jeszcze nie przekonałem, że jestem przyzwoitym facetem. - Odniósł szklankę do zlewu. - Muszę wziąć prysznic i kłaść się

do łóżka.

Carlos zjadł trochę płatków. - Mógłbyś zakładać piżamę, skoro w suterenie trenuje kobieta.

- Ha! - Phineas odwrócił się na pięcie. Z szerokim uśmiechem wycelował

palec w Carlosa. - Wpadłeś, bracie. Właśnie oblałeś test Doktora Kła. - Jaki test?

- Specjalnie zakładam te bokserki, żeby sprawdzić, czy nie będziesz miał

nic przeciwko temu, że śliczna Caitlyn Whelan ogląda moje nieznośnie seksowne ciało. Jesteś zazdrośnikiem, ziom.

Carlos mruknął drwiąco:

- Nie obchodzi mnie, w czym sypiasz. Jeśli chcesz urażać poczucie

przyzwoitości Caitlyn, to proszę bardzo. Phineas się uśmiechnął.

- W takim razie nie będziesz miał nic przeciwko temu, że położę się na

plecach całkiem goły. - W takim razie ty nie będziesz miał nic przeciwko temu, żeby Caitlyn

wykorzystała twoje ciało jako manekina ćwiczebnego. A wiesz, gdzie

zawsze lądują jej kule i noże. Phineas się skrzywił.

- Nie dopuszczaj tej dzikuski w pobliże mojej osoby.

- To włóż coś na siebie - warknął Carlos. - Okej, włożę. Ale i tak wpadłeś, ziom. Wiem, że się na nią napalasz.

Doktor Kieł jest szczególnie wyczulony na miłosne sprawy.

Carlos westchnął. Chyba wszyscy już wiedzieli, że ciągnie go do Caitlyn. Phineas zszedł do sutereny. Kilka minut później zjawili się Toni i jej mąż.

łan wziął butelkę syntetycznej krwi z lodówki i poszedł na górę, do swojej

sypialni na piątym piętrze, żeby zapaść w śmiertelny sen. Toni przygotowała sobie miskę płatków i usiadła przy kuchennym stole

naprzeciwko Carlosa.

- No więc, co się dzieje? Dlaczego nie możesz szkolić Caitlyn? - Muszę jechać na ekspedycję. A ty świetnie walczysz, więc będziesz

świetną nauczycielką.

- Nie mogę zajmować się tym codziennie. - Toni zjadła parę łyżek płatków. - Muszę być w szkole. To praca na pełny etat.

- Porozmawiam dzisiaj z Angusem. Coś wymyślimy. -Carlos rozmasował

czoło. Ta cała sytuacja była cholernie frustrująca. Czuł pociąg do kobiety, której nie mógł mieć. Musiał przeczesywać dżungle całego świata w

poszuki-

waniu panterołaczki, by zadbać o przetrwanie gatunku. Musiał wciąż

odpychać od siebie Caitlyn, co było istnym przekleństwem. Jak mógłby narazić ją na śmierć? Już i tak żył z duchami brata bliźniaka i

rodziców. Już i tak walczył ze wspomnieniami rzezi dwóch plemion

panterołaków. Te śmierci go prześladowały, ale gdyby Caitlyn zginęła, byłoby jeszcze gorzej. To byłoby nie do zniesienia, bo on byłby temu

winny od początku do końca.

Odwrócił głowę, kiedy Caitlyn przyczłapała do kuchni, boso, w dżinsach i koszulce. Była zmęczona, zaspana i seksowna nie do wytrzymania.

Frustracja zaczęła go szarpać jak fizyczny ból.

- Spóźniłaś się. Znowu. Wszystkie wampiry już poszły do łóżek. - Natychmiast pożałował, że tak na nią napadł, ale szkoda już się stała.

W jej oczach błysnął gniew, spojrzała na niego ze złością.

- Mnie też miło cię widzieć. Dzień dobry. Toni roześmiała się i wyciągnęła rękę.

- Miło cię poznać, Caitlyn. Caitlyn uścisnęła jej dłoń.

- Ty pewnie jesteś Toni. Przepraszam, że Carlos zmusił cię do bycia moją trenerką tylko dlatego, że sam stchórzył.

Carlos zesztywniał.

- Nie stchórzyłem. Toni wybałuszyła oczy. Caitlyn westchnęła ze znużeniem.

- Obawiam się, że dzisiaj nie na wiele się zdam. Po Carlosie jestem cała

obolała. - Spojrzała na niego znacząco. - Nawet wargi mnie bolą. - Dość - warknął.

Spojrzenie Toni przeskakiwało z jednego na drugie.

- Co tu jest grane?

- Nic - powiedział Carlos. Kiedy Caitlyn prychnęła, dodał: - Jest po prostu

niewyspana i zrzędzi. Wczoraj w nocy za długo balowała. - Byłam w domu przed północą - zaprotestowała Caitlyn.

- O dwunastej dwadzieścia trzy - mruknął. Spojrzała na niego spod

uniesionych brwi. - Patrzyłeś na zegarek? Może jesteś zazdrosny.

- O co? - wypalił. - O sfingowaną randkę, zaaranżowaną tylko po to, żeby

mnie dręczyć? - Boże święty - szepnęła Toni. - Czuję się, jakbym weszła w strefę działań

wojennych.

- To nie jest żadna wojna - burknął Carlos. Caitlyn uniosła głowę. - On tylko wypiera się uczuć.

- Niczego się nie wypieram. - Wstał, ze zgrzytem odsuwając krzesło. - Pół

wampirycznego świata już wie, że mamy się ku sobie. Toni wciągnęła ze świstem powietrze.

- O rany.

Carlos zgrzytnął zębami. - Ale do niczego między nami nie dojdzie. Ja jadę w podróż szukać

partnerki, a ty nie jedziesz ze mną.

Caitlyn zmrużyła oczy. - A to się jeszcze okaże.

- Okej, rozejm. - Toni zaniosła miskę do zlewu. - Carlos, wyjdź. Zajmij

się czymś pożytecznym. A my chyba zaczniemy od boksowania worka, okej, Caitlyn?

- Niezły pomysł. - Caitlyn wzięła pełnoziarnisty baton, butelkę wody i

wyszła z kuchni. Toni ruszyła do drzwi, ale obejrzała się na Carlosa z przebiegłym

uśmiechem. - To było niezłe darcie kotów. Zdaje się, że trafiłeś na równą sobie.

- Nie. - Spojrzał ponuro na Toni. Za nic na świecie nie naraziłby Caitlyn

na śmierć. - Do diabła - mruknęła Caitlyn. Trzy razy próbowała rzucić nożem w

Igora i za każdym razem rezultat był taki sam.

- No cóż, przynajmniej jesteś konsekwentna. - Toni wyszarpnęła nóż z podbrzusza Igora.

- Ja naprawdę celowałam w pierś.

Toni podeszła do niej z rozbawioną miną. - Jesteś pewna, że nie dusisz w sobie złości na Carlosa?

- Nie. Okej, tak. Ale nie żywię potajemnego pragnienia wykastrowania

go. To by było sprzeczne z pożądaniem go, nie sądzisz? Toni ze śmiechem położyła nóż na stole bilardowym.

- Ciągle jeszcze jestem w szoku. Nie mogę uwierzyć, że wy dwoje...

macie romans. Jeszcze dwa dni temu myślałam, że Carlos jest gejem. Spojrzenie Caitlyn zabłądziło na matę, na której ona i Carlos tarzali się,

ogarnięci pożądaniem.

- Z całą pewnością nie jest gejem. - No, widzę. Oboje aż sypiecie iskrami.

Caitlyn wzruszyła ramionami i oparła się z rezygnacją o stół bilardowy.

- Słyszałaś, co mówił. Uparł się, że mnie nie chce. - łan też z początku uważał, że nie jestem dla niego odpowiednia, ale

zmusiłam go do zmiany zdania.

- Jak? - Walczyłam o niego i nie poddawałam się. - Toni ziewnęła. - Ci faceci

czasem wolno myślą, ale w końcu każdy się opamięta.

- To mnie pocieszyłaś. - Caitlyn założyła ręce na piersi. - Jak długo znasz Carlosa?

- Jakieś pięć lat. Był moim sąsiadem, kiedy studiowaliśmy na

nowojorskim uniwerku. Nie wyobrażam sobie lepszego przyjaciela. Pomógł mi uratować moją współlokatorkę, kiedy miała kłopoty. A raz

uratował mi życie.

Prawdziwy bohater, pomyślała Caitlyn. Oskarżała go o tchórzostwo, ale wiedziała, że nie jest tchórzem. Wiedziała, że jest odważny i silny, i ma

wszystko, czego kiedykolwiek pragnęła w mężczyźnie.

- Uratował też te małe panterołaki. - Tak. Ale niewiele wiem na ten temat. Tylko tyle, że on i Fernando

zostali opiekunami dzieci.

- Więc Fernando jest panterołakiem? - spytała Caitlyn. - Nie, to śmiertelnik. Nie bardzo wiem, skąd się wziął w tej całej historii.

Carlos zawsze był bardzo skryty, jeśli chodzi o to, co się wydarzyło w

Brazylii. Ale pewnie poznasz Fernanda dziś wieczorem. Przylatuje z Rio i zostanie z dziećmi, kiedy Cariosa nie będzie.

Caitlyn kiwnęła głową.

- Chętnie go poznam. I chciałabym jeszcze raz zobaczyć się z Coco i Raquel.

- Opowiadały mi o tobie. Bardzo cię lubią. - Toni znów ziewnęła. -

Postaram się, żebyś mogła wpaść dzisiaj wieczorem do szkoły. - Dzięki. A gdzie to jest?

- Lokalizacja jest tajemnicą. Któryś wampir cię tam teleportuje.

Teleportacja? Caitlyn uśmiechnęła się. To będzie przygoda sama w sobie. - Świetnie. Nie mogę się doczekać. Toni ruszyła do drzwi.

- Zróbmy sobie przerwę. Przyzwyczaiłam się do drzemki w środku dnia,

żeby móc siedzieć dłużej w nocy z łanem. Caitlyn poszła za nią po schodach.

- Drzemka to świetny pomysł. Niewiele spałam w nocy.

Przeszły przez hol do głównej klatki schodowej i zastały Carlosa na półpiętrze. Szlifował papierem ściernym miejsce na poręczy schodów.

- Co się stało? - spytała Toni. Wyprostował się gwałtownie.

- Nic. Caitlyn ogarnęła fala czułości. Czy mógł być jeszcze bardziej uroczy?

Łatał dziury, które zrobił pazurami. Chciała wbiec po schodach i obsypać

go pocałunkami. Chciała... Zelektryzowało ją nagłe olśnienie. Chciała go kochać. Chciała zabrać go do łóżka i nigdy nie puszczać. To było coś

więcej niż zauroczenie. Coś więcej niż pożądanie. Coś więcej niż

ciekawość. Zakochiwała się. Powoli zszedł po schodach.

- Właśnie zajrzałem do Angusa i Emmy. Wszystko u nich w porządku.

- Robimy sobie parę godzin przerwy - wyjaśniła Toni, ruszając po schodach. - Będę na piątym piętrze.

- Okej. - Carlos dotarł na dół.

- Idę do łóżka - szepnęła Caitlyn. Spojrzał jej w oczy i mogłaby przysiąc, że bursztynowe cętki żarzą się jak

gorące węgle.

Może się do mnie przyłączysz? Żałowała, że nie ma odwagi powiedzieć tego na głos. Jeśli ten żar w jego oczach był jakąś wskazówką, sam o tym

pomyślał.

- Śpij dobrze, Catalina - szepnął i poszedł do kuchni. Serce jej się ścisnęło, kiedy drzwi kuchni zamknęły się

za jego plecami.

- Hej - powiedziała miękko Toni w połowie drogi na piętro. - Nie poddawaj się.

Caitlyn skinęła głową i ruszyła na górę. Wiedziała, że Carlos jej pragnie. Sam się do tego przyznał. Więc dlaczego tak zawzięcie się przed tym

bronił? Przed czym ją chronił?

Po długiej drzemce wzięła gorący prysznic i przygotowała się do

odwiedzin w szkole, w której mieszkały Coco i Raquel. Zadzwoniła do Shanny, żeby dowiedzieć się czegoś więcej o Akademii Dragon Nest. Jej

siostra założyła tę szkołę, żeby hybrydowe, zmiennokształtne i te

nieliczne śmiertelne dzieci, które wiedziały zbyt wiele, mogły uczyć się w środowisku, w którym mogły być sobą.

Aktualnie na liście uczniów był Constantine, grupa dziesięciu chłopców

wilkołaków, wygnanych z watahy, piątka panterołaków i dwie śmiertelniczki, Bethany i Lucy.

Kiedy słońce zniżyło się nad horyzontem, Caitlyn wyszła ze swojego

pokoju, żeby zejść do kuchni. Gdy ruszała na dół, rozległ się dzwonek przy drzwiach. Przyspieszyła kroku, żeby otworzyć, ale zatrzymała się na

półpiętrze. Carlos stał już przy panelu i wbijał kod, żeby wyłączyć alarm.

Otworzył drzwi, w których ukazał się wysoki, przystojny mężczyzna z ciemnymi włosami i szerokim uśmiechem.

- Carlos! - Mężczyzna wszedł do holu, ciągnąc za sobą walizę na kółkach.

- Fernando. - Carlos chwycił go za ramiona i szybko cmoknął w oba policzki. - Dziękuję, że przyjechałeś, przyjacielu.

Caitlyn rozpoznała język - portugalski. Pełna wahania stała na półpiętrze,

nie chcąc przeszkadzać w powitaniu, ale nie chciała też podsłuchiwać. Fernando zsunął z ramienia dużą torbę, która wylądowała na podłodze.

- Wiesz, że dla ciebie zrobiłbym wszystko. - Objął Cariosa i mocno

uściskał. Carlos odwzajemnił uścisk z zamkniętymi oczami. Kiedy mężczyźni stali

tak, obejmując się, telepatyczny zmysł Caitlyn obudził się do życia. Nie

padły żadne słowa

w żadnym zrozumiałym dla niej języku, ale czuła, że między tymi dwoma

zachodzi jakaś komunikacja. Dostała gęsiej skórki na rękach. To było coś głębszego niż komunikacja.

Łączyła ich jakaś więź, coś zarazem potężnego i czułego, co wprawiło ją

w totalną dezorientację. Jej mózg pracował jak szalony, szukając wyjaśnienia. Obydwaj byli

opiekunami dzieci. Czy uratowali je razem? Czy obydwaj byli świadkami

mordu, razem stawili czoło śmierci, żeby ocalić małe panterołaki? Cokolwiek się wydarzyło, czuła, że było to dla nich obu traumatyczne

przeżycie.

Fernando odchylił się do tyłu i położył dłoń na policzku Carlosa. - Tęskniłem za twoją twarzą.

Oddech utknął Caitlyn w gardle. Miłości w oczach Fernanda nie dało się

pomylić z niczym innym. A w oczach Carlosa błyszczały łzy. Przycisnęła dłoń do piersi. Czy to dlatego Carlos ją odpychał? Ale przecież mówił, że

nie jest gejem. To się nie trzymało kupy.

Cofnęła się. Nie miała prawa się temu przyglądać. Carlos położył dłoń na dłoni Fernanda i zdjął ją ze swojego policzka.

- Tęsknisz za jego twarzą.

Jego twarzą? Caitlyn była coraz bardziej skołowana. Fernando odsunął się i odwrócił oczy od Carlosa; na jego twarzy malował

się ból. Caitlyn cofnęła się jeszcze, ale jej ruch przyciągnął jego wzrok.

- Mamy towarzystwo - mruknął Fernando, wciąż po portugalsku. Carlos spojrzał na nią i drgnął mu mięsień na żuchwie.

- Strasznie was przepraszam - powiedziała Caitlyn po angielsku,

pospiesznie ruszając na dół. - Nie chciałam wam przeszkadzać. Po prostu szłam do kuchni na kolację.

- Zamówiłem pizzę - burknął Carlos. - Zaraz przywiozą. - Wskazał przyjaciela. - To jest Fernando Castelo.

- Bardzo mi mito. Caitlyn Whelan. - Zbiegła na dól, żeby uścisnąć mu

dłoń. - A, to ty jesteś Caitlyn - odparł z lekkim akcentem, uśmiechając się. -

Coco i Raquel opowiadały mi o tobie przez telefon. Bardzo cię lubią.

- I z wzajemnością - zapewniła go Caitlyn. - Mam je dziś odwiedzić i nie mogę się już doczekać.

- Co? - Carlos spojrzał na nią, marszcząc brwi.

- Wybieram się z wami do szkoły - wyjaśniła Caitlyn. Carlos pokręcił głową.

- Nic z tego.

- Właśnie że tak. - Caitlyn wysunęła podbródek. - Toni mnie zaprosiła. Mars na czole Cariosa pogłębił się; Caitlyn odpowiedziała mu gniewnym

spojrzeniem.

- Interesujące - mruknął Fernando. - Carlos, mogę wam przerwać te zapasy na spojrzenia? Od wczoraj siedziałem w samolocie i chciałbym się

trochę odświeżyć, zanim polecimy do dzieci.

- Oczywiście. - Twarz Cariosa przybrała kolor cegły. - Możesz skorzystać z mojego pokoju. Zaprowadzę cię. - Chwycił rączkę wielkiej walizki i

zaczął ją wciągać po schodach.

Fernando podniósł torbę z podłogi. Pochylił się do Caitlyn i szepnął: - Nie martw się. On nie jest gejem.

- Słyszałem to - warknął Carlos ze schodów. Fernando się roześmiał.

Puścił oczko do Caitlyn i ruszył za Carlosem po schodach.

Patrzyła, jak dwaj mężczyźni znikają za zakrętem. Jakim cudem

śmiertelnik Fernando został współopiekunem małych panterołaków? Tylu rzeczy jeszcze nie wiedziała. A wiedziała, że jeśli pozwoli

Carlosowi jechać na tę ekspedycję bez niej, być może nigdy nie pozna go lepiej.

Może on znajdzie sobie żonę panterołaczkę i zapomni o niej.

Jeśli chciała mieć jakąkolwiek szansę, musiała jechać z nim. Postanowiła, że jeszcze tego wieczoru przedstawi swoje argumenty Emmie.

Rozdział 16

Och , jak ładnie - powiedziała Caitlyn, wchodząc do pokoju Coco i Raquel w internacie Akademii Dragon Nest. -. Jak kolorowo.

- To moje łóżko. - Coco wskoczyła na łóżko przykryte amarantową kołdrą

w jaskraworóżowe serca. - Pani McPhie pozwoliła, żebyśmy same wybrały sobie rzeczy -

powiedziała Raquel po portugalsku. Usiadła na swoim łóżku, przykrytym

jaskraworóżową kołdrą w arna-rantowe książęce tiary. Caitlyn przysiadła przy Coco i się rozejrzała. Ściany były pomalowane na

różowo, a na podłodze między łóżkami leżał fioletowy, puchaty dywanik.

Toni bardzo się starała, żeby dziewczynki czuły się tu mile widziane. A mimo to komoda i nocna szafka wyglądały smutno bez żadnych zabawek

i dziewczęcych drobiazgów.

Caitlyn zajrzała do swojej jedwabnej torebki i wyjęła dwie rosyjskie matrioszki.

- Mam ich za dużo, więc miałam nadzieję, że zaopiekujecie się tymi

dwiema. - O, jakie ładne. - Coco podeszła na czworakach. Dziewczynki

zachłysnęły się z zachwytu, kiedy Caitlyn

rozmontowała jedną z laleczek. - W środku jest druga - szepnęła Raquel.

Caitlyn wręczyła matrioszki dziewczynkom.

- Dziękujemy! - Natychmiast zaczęły rozkładać lalki, śmiejąc się i szczebiocząc po portugalsku.

Caitlyn uśmiechnęła się. Jej skarby przynosiły jeszcze więcej radości

teraz, kiedy się nimi dzieliła. Była w szkole już od ponad godziny. Wampiry musiały obrócić kilka

razy, żeby teleportować ją, Toni, Cariosa, Fernanda i jego bagaż. Małe

panterołaki niecierpliwie czekały na ich przybycie i hol wypełniły radosne piski i śmiech, kiedy wszyscy ściskali Fernanda.

Caitlyn nie mogła nie zauważyć, że witając się i rozmawiając z dziećmi,

był o wiele bardziej wyluzowany niż Carlos. Nie wątpiła, że Carlos je kocha. Widziała to w jego oczach. I wiedziała, że był wobec nich bardzo

opiekuńczy. Ale z jakiegoś powodu bronił się przed zbyt bliską więzią

emocjonalną. Najstarszym z młodych panterołaków był szesnastoletni Emiliano. Był

chudy i trochę niezgrabny, ale Caitlyn nie wątpiła, że z czasem stanie się

równie przystojny i pełen gracji jak Carlos. Następne według starszeństwa były dwunastoletnie bliźniaki, Teresa i

Tiago. Teresa miała na twarzy grubą tapetę makijażu, jakby koniecznie

chciała wyglądać na dwudziestolatkę. Caitlyn postanowiła, że musi poznać ją bliżej i przekonać, że jest piękna sama z siebie i nie musi się tak

bardzo starać.

Kiedy Raquel i Coco podbiegły, żeby uściskać Caitlyn, serce ją zabolało. Dziewięciolatka i sześciolatka wciąż wydawały jej się tak młode i

bezbronne. Podejrzewała, że wzruszają ją tak bardzo, bo ona sama miała

dziewięć lat, kiedy odeszła Shanna. Czuła się porzucona i samotna, choć przecież miała rodziców i brata. Raquel i Coco były jeszcze bardziej

osamotnione.

Przez całe życie zagubione kociaki i psiaki przychodziły do Caitlyn,

szukając pomocy. Instynktownie wiedziały, że ona je zrozumie i otworzy przed nimi serce. W przypadku Raquel i Coco to zjawisko nabrało

zupełnie nowego wydźwięku, i jej serce zareagowało na to.

Szły obok niej, trzymając ją za ręce, kiedy Toni oprowadzała wszystkich po szkole. Akademia Dragon Nest mieściła się w dwupiętrowej

rezydencji zbudowanej na planie litery H. Centralną część zajmowały

biura administracji i szkolne klasy. Na pierwszym i drugim piętrze zachodniego skrzydła były sypialnie nieżonatych mężczyzn i chłopców.

Kilka par małżeńskich, takich jak łan z Toni i Phil z Vandą, miało pokoje

na parterze. We wschodnim skrzydle mieszkały niezamężne kobiety i dziewczynki.

Coco i Raquel miały wspólny pokój na pierwszym piętrze i nie mogły się

doczekać, żeby pokazać go Caitlyn. Poszła z nimi, kiedy Carlos pomagał Fernandowi wprowadzić się do pokoju w zachodnim skrzydle. Fernando

oznajmił, że chciałby się wreszcie przespać po długiej podróży

samolotem. Caitlyn położyła się na łóżku Coco.

- A gdzie jest pokój Teresy?

- Obok - odparła Coco, ustawiając pięć coraz mniejszych laleczek na poduszce.

- Na noc zamykają wschodnie skrzydło na klucz - powiedziała Raquel.

Caitlyn usiadła. - Ale chyba możecie wyjść, prawda? Na wypadek pożaru, na przykład?

- O tak, my możemy wyjść - odparła Raquel. - Ale nikt nie może wejść.

Coco się roześmiała. - Wujek Carlos się boi, że spodobamy się któremuś z wilkołaków.

Powiedział, że koty i psy nie mogą się mieszać.

Caitlyn parsknęła.

- To mam dla was nowinę. Wszyscy mężczyźni trochę przypominają psy. - Kiedy dziewczynki już się naśmiały, dodała: - Ale wy jesteście jeszcze

za młode, żeby przejmować się chłopakami.

Raquel poskładała z powrotem swoje lalki. - Wujek Carlos mówi, że jesteśmy najcenniejszymi dziewczynkami na

planecie. Zależy od nas przyszłość gatunku.

Caitlyn się skrzywiła. Carlos nie powinien obarczać tych dzieci tak wielkim brzemieniem. Będzie musiała sobie z nim porozmawiać.

- Teresa ma wyjść za Emiliana - powiedziała Coco.

- Teresa ma dopiero dwanaście lat - zaprotestowała Caitlyn. - Oj, to się stanie dopiero za wiele, wiele lat - zapewniła ją Raquel. - Tak z

pięć.

Caitlyn się skrzywiła. - I Teresa nie ma nic przeciwko temu? Raquel wzruszyła ramionami.

- Emiliano to jedyny chłopak, za jakiego może wyjść.

- I ona mu się podoba - dodała Coco. - Emiliano patrzy na nią, kiedy jemy lunch. - Wyszczerzyła zęby do Raquel. -Widziałam, jak Tiago patrzy na

ciebie.

Raquel prychnęła. - Ma wielkie uszy. Możesz go sobie wziąć. Coco przygryzła dolną wargę.

- Może mogłybyśmy się nim podzielić.

- Nie można mieć wspólnego męża! - Raquel założyła ręce i prychnęła z obrzydzeniem.

- Zaraz, zaraz! - Caitlyn wstała. - Jesteście o wiele za młode, żeby myśleć

o małżeństwie. Raquel spojrzała ponuro na własne stopy.

- Musimy ratować gatunek. Wujek Carlos tak powiedział.

Caitlyn jęknęła. - Wujek Carlos powinien dostać po głowie. Raquel i Coco zachichotały.

- Chciałabym to zobaczyć - powiedziała Coco.

- Jeśli ktokolwiek mógłby mu dać po głowie, to tylko Caitlyn - stwierdziła Raquel.

Dziewczynki spojrzały na Caitlyn z podziwem i nadzieją w oczach. Serce

wezbrało w jej piersi, a w myślach zrodziło się mocne postanowienie. Te dziewczynki zasługiwały na dzieciństwo wolne od brzemienia

konieczności ratowania swojej rasy. Dość już wycierpiały. Powinny mieć

w życiu możliwość wyboru. Gdyby pomogła Carlosowi znaleźć więcej panterołaków, brzemię stałoby się lżejsze, a lista potencjalnych

partnerów w przyszłości by się wydłużyła.

- Muszę porozmawiać z Emmą. - Caitlyn ruszyła do drzwi. - Wrócę niedługo.

Po dziesięciu minutach znalazła Emmę i Angusa w biurze ochrony na

parterze. Dyskutowali o czymś z łanem McPhie. - Jesteś gotowa wracać do domu? - spytała Emma.

- Chciałabym zamienić z tobą słowo, jeśli można. -Caitlyn poczekała, aż

łan wyjdzie z pokoju, i bez ogródek przeszła do swojej propozycji. Angus i Emma zrobili zdziwione miny. Kiedy nie odpowiedzieli od razu,

Caitlyn parła dalej.

- Mam kontakty w ambasadach w Bangkoku i w Chiang Mai. Znam tajski. Znam też wszystkie dialekty używane przez górskie plemiona w

okolicach, gdzie udaje się Carlos.

Angus uniósł rękę, żeby ją uciszyć. - Zdaje się, że Carlos już załatwił sobie tłumacza.

- Ale czy może zaufać obcemu? - spytała Caitlyn.

- Ona ma rację - mruknęła Emma. - Czy Carlos nie miał problemów z

tłumaczem w Nikaragui? - Będzie niezastąpiona jako tłumacz, to ci mogę zagwarantować. - Angus

spojrzał z troską na Caitlyn. - Ale czy da radę wędrować po dżungli?

- Być może nie będziemy musieli wchodzić do dżungli - powiedziała Caitlyn. - Zawsze przyciągałam koty i psy. Szukają mojego towarzystwa,

tak jak Raquel i Coco w ogrodach Romatechu. Wierzę, że jeśli będę z

Carlosem, panterołaki przyjdą do nas. - Interesujące. - Emma przysiadła na brzegu biurka.

- Kiedy pracowałam dla Departamentu Stanu, odwiedziłam tamtejsze

górskie plemię - wyjaśniła Caitlyn. - Myślę, że będziemy mogli po prostu zatrzymać się w wiosce, a panterołaki same nas znajdą. Dzięki temu

Carlos nie będzie musiał bez celu błąkać się po dżungli.

Angus potarł podbródek, zastanawiając się. - Przedstawiasz niezłe argumenty. Co Carlos myśli o twoim pomyśle?

Caitlyn przestąpiła z nogi na nogę.

- No cóż, Carlos... - Z całą pewnością jest przeciwny - powiedziała Emma. - Na pewno

uważa, że to dla ciebie zbyt niebezpieczne.

Caitlyn się skrzywiła. - Coś o tym wspomniał.

- Bo to jest dla ciebie zbyt niebezpieczne - burknął Angus.

Emma przewróciła oczami. - Mężczyźni zawsze tak mówią. Ale jeśli uważasz, że sobie poradzisz,

Caitlyn, nie widzę powodu, dla którego miałabyś nie jechać.

- Dziękuję. - Caitlyn wyszczerzyła się w radosnym uśmiechu.

- Chcę tylko wiedzieć, dlaczego - ciągnęła Emma. -Dlaczego chcesz to

zrobić? Zdaję sobie sprawę, że Carlos ci się podoba, ale on tam jedzie znaleźć sobie partnerkę.

- Wiem. - Caitlyn westchnęła. - Wiem, że mogę go stracić. Ale i tak chcę

mu pomóc. Jemu i dzieciom. Emma skinęła głową.

- No dobrze. Moim zdaniem powinniśmy ją puścić. -Spojrzała pytająco

na męża. Angus wahał się.

- Jesteś pewna, że chcesz to zrobić, dziewczyno? To może być

niebezpieczne. A w najlepszym razie będzie to bardzo niezręczna sytuacja.

- Z pewnością. Angus kiwnął głową.

- Więc masz moje błogosławieństwo. Powiem Carlosowi o naszej decyzji.

Kiedy Carlos pomógł już Fernandowi wprowadzić się do jednego z pokoi

w zachodnim skrzydle, ruszył do biura ochrony, żeby porozmawiać z Angusem.

- Carlos? - Teresa podeszła do niego w głównym korytarzu. Była dziwnie

nerwowa, na zębach miała czerwone plamy od przygryzania dolnej wargi, pokrytej grubą warstwą szminki. - Mogę z tobą porozmawiać? W cztery

oczy?

- Tak. - Natychmiast zaniepokoił się, że któryś z młodych wilkołaków zaczął się w niej podkochiwać. W szkolnym kampusie mieszkało

dziesięciu chłopców wilkołaków, szkolących się, by zostać alfami, a

Teresa była jedyną dziewczyną w zbliżonym do nich wieku. Sytuacji nie poprawiał fakt, że starała się wyglądać na starszą. Carlos zastanawiał się,

jak namówić ją do rezygnacji z tego makijażu bez ranienia jej uczuć. Wszedł za nią do sali ze stolikami, krzesłami i telewizorem.

Teresa zaczęła chodzić niespokojnie.

- To jest pokój nauczycielski, ale teraz jest pusty. - Widzę. - Przez chwilę obserwował jej nerwowy marsz. Cokolwiek ją

gryzło, ciężko było jej o tym mówić. - Czy któryś z chłopców ci się

naprzykrzał? - Nie. - Kurczowo splotła palce.

Carlosowi przyszła do głowy jeszcze jedna możliwość. Być może zaczęła

miesiączkować, co oznaczałoby, że przy najbliższej pełni księżyca po raz pierwszy przeobrazi się w panterę.

- Czyżby zbliżał się czas twojej pierwszej przemiany?

- N... nie wiem. Chyba nie. - Wzięła głęboki oddech. -Nie chcę, żebyś jechał na tę ekspedycję.

- Fernando będzie tutaj...

- Nie o to chodzi - przerwała mu. - Nie chcę, żebyś znowu ryzykował życie tylko po to, żeby znaleźć sobie żonę.

Carlos westchnął.

- Wiesz, że potrzebuję partnerki. A ty i reszta dziewczynek potrzebujecie panterołaczki, która będzie waszą przewodniczką, kiedy przyjdzie czas

przemiany.

Teresa dumnie uniosła głowę. - Nie potrzebuję niczyjej pomocy. Potrafię sama o siebie zadbać. I o

ciebie też. Ja chcę być twoją żoną.

Carlos odsunął się, zszokowany. Ten pomysł był tak niedorzeczny, że o mało nie wybuchnął śmiechem. Opanował się jednak; odwrócił się od

dziewczyny i odchrząknął. Merda! Jak miał jej powiedzieć, że to

śmieszne, i nie urazić jej przy tym? Odwrócił się z powrotem, starannie panując nad twarzą.

- To bardzo miło z twojej strony, że składasz mi taką propozycję, ale obawiam się, że Emilio byłby zrozpaczony.

- Przejdzie mu. Może sobie wziąć Raquel, a Tiago może się ożenić z

Coco. Widzisz? Wszystko doskonale pasuje. Carlos podszedł do drzwi i otworzył je szeroko.

- Emiliano jest dla ciebie idealny. Ma szesnaście lat...

- To tylko chłopiec. Nie może się z tobą równać. Nie ma dodatkowych mocy, tak jak ty.

- Nikomu nie życzyłbym moich dodatkowych mocy. Zbyt wiele mnie

kosztowały. Teresa podeszła do niego.

- Wiem, ile cię kosztowały. I wycierpiałeś to wszystko po to, żeby nas

uratować. Przynajmniej tyle mogę zrobić, żeby ci się odwdzięczyć. - Niczego nie jesteś mi winna, Tereso.

- Ale ja cię kocham - upierała się. Skrzywił się.

- Uwielbienie dla bohatera to nie miłość. Nic jeszcze nie wiesz o miłości. Jesteś za młoda...

- Nie mów mi, że jestem za młoda! - krzyknęła. - Widziałam, jak ludzie

zarzynają moich rodziców i wrzucają ich do ognia. Przeżyłam piekło. Przeżyłam więcej niż ludzie dwa razy starsi ode mnie.

Serce ścisnęło się w piersi Carlosa. On sam ledwie radził sobie ze

wspomnieniami, które nawiedzały go każdego dnia. Jakim cudem radziły sobie te dzieci?

- Menina, masz dwanaście lat. Ja dwadzieścia osiem. Nic z tego nie

będzie. Łzy popłynęły jej po twarzy.

- Chciałam tylko pomóc. Nie znienawidź mnie. Merda. Spieprzył to na

całej linii. A teraz bał się nawet przytulić tę zapłakaną małą.

- Nie mógłbym cię znienawidzić. Zrób coś dla mnie, okej? Usiądź i nie

ruszaj się stąd. Usiała przy jednym ze stolików.

- Dla ciebie wszystko, Carlos. Jęknął w duchu i pobiegł do biura administracji. Na szczęście byli tam

Toni i łan. Szybko wyjaśnił, w czym rzecz, i Toni pobiegła pocieszać

Teresę.

Carlos zaczął chodzić po biurze. Jego ekspedycja nie mogła czekać ani

dnia dłużej. Musiał się znaleźć jak najdalej od Teresy. I od Caitlyn. Spojrzał na lana.

- Wiesz, gdzie jest Angus?

- W biurze ochrony, ze swoją żoną i Caitlyn Whelan. Carlos zesztywniał. Co Caitlyn z nimi robiła? Podejrzenie zjeżyło mu

włoski na karku. Lepiej, żeby nie robiła tego, co myślał. Wybiegł na

korytarz w chwili, kiedy Angus wychodził właśnie z biura ochrony. - Muszę z tobą porozmawiać.

- Świetnie. Ja z tobą też. - Angus otworzył jakieś drzwi. - Ta sala

konferencyjna jest pusta. Chodź.

Rozdział 17

Nie! Ona nie jedzie. - Carlos chodził niespokojnie wokół stołu. Strach i

wściekłość szalały w nim, coraz bardziej gwałtowne, aż skóra zaczęła go mrowić z pragnienia przemiany. Ale to nie był namacalny wróg, którego

mógł pokonać. To był potworny ból i łęk na myśl, że przez niego Caitlyn

może zginąć. Angus siedział na końcu stołu i spokojnie obserwował Carlosa krążącego

po pokoju.

- Ona ma kontakty. Zna języki. Do diabła, rozumie każdy język na świecie. Nie można wymarzyć sobie lepszego tłumacza...

- Znam te wszystkie argumenty - przerwał mu Carlos. - Już je słyszałem. I

mimo wszystko ona nie jedzie. - Wolisz plątać się po dżungli, nie mając pojęcia, gdzie są wielkie koty?

Ona może przyciągnąć koty do ciebie, chłopcze.

Mnie też może przyciągnąć do siebie, pomyślał Carlos.

- To dla niej zbyt niebezpieczne. - Twierdzi, że sobie poradzi.

- Nie poradzi sobie! Owszem, jest silna psychicznie i emocjonalnie, ale

fizycznie jest słaba jak kurczak. - Ona jedzie - powiedział cicho Angus. - Ja płacę za ekspedycję, więc ja

decyduję.

Wulkan gniewu wyrwał się spod kontroli Carlosa. Jego ręce migotały przez sekundę, po czym jego dłonie przemieniły się w wielkie, czarne

łapy ze śmiercionośnymi pazurami. Wciągnął głęboko powietrze i mocno

się skoncentrował. Na czoło wystąpiły mu kropelki potu, ale udało mu się przemienić łapy z powrotem w dłonie.

Angus pochylił się do przodu i oparł na łokciach.

- Potrafisz przeobrazić się częściowo? Słyszałem, że niepotrzebna ci też do tego pełnia księżyca. Znaczy, jesteś alfą?

Carlos ze znużeniem pokręcił głową.

- To terminologia wilkołaków. U kotów jest zupełnie inaczej. - Jak?

Carlos jęknął.

- To nie ma nic wspólnego z moją podróżą. - Nieważne. Chcę wiedzieć, jak to działa u twojego gatunku.

Carlos klapnął na krzesło. Naprawdę nie chciał o tym mówić, ale cóż,

jego szef chyba miał prawo wiedzieć. - Panterołaki zaczynają od poziomu pierwszego. Przeobrażają się raz na

miesiąc, w noc pełni księżyca. I tylko wtedy.

Angus skinął głową. - Jak Emiliano.

- Tak. - Carlos potarł czoło. - Ja jestem na poziomie trzecim, więc mam większą moc. Mogę się przemieniać,

kiedy chcę. Jestem szybszy i silniejszy. I mogę komunikować się

telepatycznie, kiedy jestem w zwierzęcej postaci. - Interesujące. Co zrobiłeś, żeby osiągnąć taki poziom? Carlos wykrzywił

usta w gorzkim uśmiechu.

- To nie wymaga mnóstwa szkolenia, jak u wilków. Właściwie to całkiem proste. Wystarczy umrzeć.

Angus odchylił się do tyłu.

- Umrzeć? Carlos skinął głową. - Umarłem dwa razy, ratując sieroty. To jest moje trzecie życie. Legenda o

tym, że koty mają dziewięć żywotów, jest prawdą w przypadku

panterołaków. Angus gapił się na niego, osłupiały.

- Umarłeś? Dwa razy?

- Naprawdę nie lubię tego wspominać. - Ale twoi współplemieńcy zostali wymordowani. Jeśli ty możesz wrócić

do życia, dlaczego oni nie...

- Ich ciała zostały porąbane na kawałki i wrzucone do ognia. - Carlos zamknął na moment oczy, próbując przegnać wspomnienia. - Po czymś

takim nie ma już powrotu.

- Rozumiem. Przykro mi. Carlos zaczerpnął powietrza. - Byłem świadkiem zbyt wielu śmierci. Nie mogę narażać Caitlyn.

- Chłopcze, jeśli zostaniecie w wiosce górskiego plemienia i pozwolicie,

żeby koty same do was przyszły, powinna być stosunkowo bezpieczna. - Dżungla to jedna sprawa, ale ja też stanowię zagrożenie. Nie widzisz, co

ona kombinuje? Wykorzysta tę podróż, żeby... mnie uwieść.

Usta Angusa drgnęły. - Los gorszy od śmierci.

- Może masz rację. - Dlaczego? Nie potrafisz się powstrzymać?

Carlos zacisnął pięści, żeby nie wyskoczyły mu pazury.

- Nie rozumiesz, jak bardzo jej pragnę. W oczach Angusa błysnął gniew. - Owszem, rozumiem. Bardzo dobrze rozumiem, do jakiego stopnia

mężczyzna może pragnąć i usychać z tęsknoty za wyjątkową kobietą. Ale

jeśli tak bardzo pragniesz Caitlyn, dlaczego szukasz sobie innej? - Ona nie jest panterołaczką.

- I co z tego? Nie możesz jej ugryźć i zmienić w jedną z was? Tak to robią

wilkołaki. Carlos zerwał się z krzesła i znów zaczął chodzić wokół stołu.

- To nie takie proste. Przemiana z jednego gatunku w inny wymaga

ogromnej przebudowy genetycznej. Widziałem śmiertelników, mężczyzn i kobiety, którzy umierali w męczarniach, niezdolni przetrzymać

transformacji.

Angus skrzywił się. - To brzmi strasznie, ale z pewnością jacyś śmiertelnicy to przetrwali.

Wyglądasz bardziej na Europejczyka niż na rdzennego Amerykanina.

Twoje plemię musiało krzyżować się ze śmiertelnikami i zmieniać ich w panterołaki.

- To prawda - przyznał Carlos - ale to się działo stopniowo, na przestrzeni

ponad pięciuset lat. Kiedy pojawili się pierwsi portugalscy podróżnicy, brali sobie nasze kobiety. Dzieci z tych związków były śmiertelnikami,

ale uważamy, że zachowały część DNA po panterołakach. Po tylu

wiekach i tylu krzyżówkach prawdopodobnie tysiące Brazylijczyków nosi w sobie nasze geny.

- Czy to zostało udokumentowane? - spytał Angus.

- Nie. To tylko teoria, ale uważamy, że śmiertelnicy wyposażeni w część naszego DNA to właśnie ci, którzy są w stanie przeżyć transformację.

Właściwie nie możemy tego potwierdzić, bo przecież nie chcemy ujawniać naszego istnienia i być badani w laboratoriach.

Angus skinął głową.

- To zrozumiałe. Może Roman mógłby przeprowadzić badania w swoim laboratorium.

- Nawet jeśli ta teoria jest słuszna, w niczym nam nie pomoże. Nie

wyobrażam sobie, jakim cudem Caitlyn mogłaby nosić w sobie geny panterołaków. Jeśli ją ugryzę, najprawdopodobniej ją to zabije. Nie mogę

podjąć takiego ryzyka. Za bardzo mi na niej zależy.

Angus zabębnił palcami w stół. - Rozumiem twoje obawy. Sam czułem się odpowiedzialny za śmierć

Emmy. To były dla mnie straszne chwile.

Carlos usiadł z powrotem. - Nie mogę z nią jechać. Wciąż będę musiał ją odpychać, a to rani jej

uczucia.

- Więc powiedz jej prawdę. Zasługuje na to, żeby znać powód. Carlos zesztywniał.

- Nie. Mogłaby postanowić, że zaryzykuje.

- To jest jej życie. To ona powinna decydować. - Nie! - Carlos znów zerwał się na równe nogi. - Nie dam jej tego wyboru.

Jeśli ona umrze, ja nie będę w stanie z tym żyć.

- A jeśli przeżyje, będziesz bardzo szczęśliwy. - Nie będę igrał z jej życiem. - Carlos przeczesał włosy palcami. - Właśnie

to doprowadziło do masakry. Mój kuzyn ożenił się z kobietą z Sao Paulo,

i chciała stać się panterołakiem, jak on. Umarła tydzień po ślubie. Jej ojciec był wpływowym przedsiębiorcą. Wpadł w szał, kiedy się

dowiedział, co się stało. To on nasłał zbirów, którzy nas wymordowali.

Angus zbladł. - Wyobraź sobie, jak zareagowałby Sean Whelan, gdybym zabił jego

córkę. - Carlos klapnął na krzesło. - Znalazłby sposób, żeby zniszczyć nas wszystkich.

- Więc musisz uważać, żeby jej nie ugryźć. Jeśli ją kochasz, będziesz ją

chronił. - Angus wstał od stołu. -Ale chcę, żeby pojechała z tobą na tę ekspedycję. Może ci pomóc bardziej niż ktokolwiek inny. Pewnie uda

wam się ruszyć w ciągu tygodnia.

- Tak jest. - Będzie trzymał łapy z daleka od Caitlyn. Nie miał wyjścia. Angus ruszył do drzwi, ale zatrzymał się jeszcze.

- Zanim wyjedziecie, oddajcie próbki krwi Romanowi.

- Po co? Angus uśmiechnął się smutno.

- Właściwie nie wiem, ale jeśli ktokolwiek potrafi znaleźć sposób, żeby

wam pomóc, to tylko Roman. Caitlyn nie posiadała się z radości. Zbliżał się dzień wyjazdu. Miała

nadzieję, że jej entuzjazm będzie zaraźliwy, ale Carlos wciąż był zły i

powściągliwy. Nalegał, żeby dalej trenowała strzelanie, rzucanie nożem i sztuki walki, i uczył ją osobiście. Ostro dawał jej w kość, wciąż przy-

pominając, że jeśli nie będzie twardsza, dżungla ją zabije. Caitlyn

podejrzewała, że po prostu się mścił, uprzykrzając jej życie. Tak czy inaczej, była zbyt obolała i wykończona, żeby z nim flirtować.

Skontaktowała się ze znajomymi w ambasadach w Bangkoku i Chiang

Mai i załatwiła sobie i Carlosowi wizy, na wypadek gdyby ich pobyt w Tajlandii przekroczył trzydzieści dni. Zarezerwowała samoloty i hotele.

Zrobiła wszystko, co w jej mocy, żeby udowodnić Carlosowi swoją

użyteczność, i nawet parę razy zdobył się na burkliwe „dziękuję". Shanna odwiozła ich na lotnisko. Mocno uściskała Caitlyn, kiedy Carlos

wyjmował bagaże z auta.

- Dopiero co cię odzyskałam. Nie mogę uwierzyć, że wyjeżdżasz. - No to jest nas dwoje - mruknął Carlos.

Shanna przyszpiliła go surowym spojrzeniem.

- Nie waż się dopuścić, żeby cokolwiek stało się mojej siostrze. Zesztywniał i zrobił oburzoną minę.

- Będę jej chronił z narażeniem własnego życia. Caitlyn zatrzepotała

rzęsami. - To takie romantyczne. Posłał jej ponure spojrzenie.

Shanna spojrzała na dwa plecaki, które trzymał w rękach.

- To wszytko? Caitlyn się skrzywiła. - Uparł się, żebyśmy nie zabierali za dużo.

- Metrową walizę na kółkach ciężko się ciąga po dżungli - burknął Carlos.

Shanna uśmiechnęła się i poprawiła fedorę koloru khaki na głowie siostry.

- Wyglądasz jak Indiana Jones w żeńskim wydaniu. Caitlyn spojrzała na

swoje spodnie khaki i traperki. - Brakuje mi tylko bata.

- Broń kupimy po przyjeździe - oznajmił Carlos. - Już wszystko

załatwiłem. Shanna spojrzała z troską na Caitlyn.

- To brzmi niebezpiecznie. Jesteś pewna, że powinnaś jechać?

- Nie, nie powinna - warknął Carlos. - Właśnie że powinnam - rzuciła uparcie Caitlyn. - Nie zwracaj na niego

uwagi. To stary, złośliwy kocur.

Prychnął. Shanna uściskała ją jeszcze raz.

- Jadę, zanim się rozpłaczę. -1 odjechała.

Trzy kwadranse później Caitlyn usadowiła się obok Carlos na fotelu przy oknie boeinga 747, który miał ich zawieźć do Bangkoku.

Zapięła pas.

- Czy to nie miło ze strony Angusa i Emmy, że zafundowali nam bilety pierwszej klasy?

- Tak.

- To strasznie długi lot. - Tak.

- Pewnie pokażą nam film czy dwa.

- Tak. Z uśmiechem pochyliła się bliżej niego.

- Uwielbiam z tobą podróżować. Jesteś taki zgodny. Spojrzał na nią z

irytacją. - Będziesz gadać przez cały czas? Uśmiechnęła się słodko.

- Tak.

Jęknął i zamknął oczy. Po starcie podano pierwszy posiłek, a potem przygaszono światła. Wielu

pasażerów rozłożyło oparcia foteli i próbowało spać.

Caitlyn odwróciła głowę, żeby spojrzeć na Carlosa. Oczy miał zamknięte, czoło gładkie i rozluźnione. Podziwiała jego gęste, czarne rzęsy i ostry

nos. W jego uchu błyszczał złoty kolczyk. Żuchwę ocieniał czarny zarost.

Był najpiękniejszym mężczyzną, jakiego kiedykolwiek znała. Wspomniał kiedyś, że jego gatunek przyciąga kobiety. Widziała dowód

na lotnisku. Kobiece głowy obracały się w jego stronę, kiedy przechodził.

Pewnie miało to związek z jego kocią naturą. Jedna młoda kobieta dosłownie weszła w ścianę, gapiąc się na niego, a inna potknęła się o

walizkę i upadła.

- Rosną ci wąsy? - szepnęła. Burknął, nie otwierając oczu: - Nie ogoliłem się dziś rano.

- Nie, chodzi mi o prawdziwe wąsy. No wiesz, kiedy...

Otworzył oczy i spojrzał na nią ze zmarszczonymi brwiami.

- Tutaj nie będę o tym rozmawiał. Za dużo ludzi dookoła. - Ale ja chcę wiedzieć, jak to jest. Chciałabym cię zobaczyć, kiedy...

- Nie, nie chciałabyś. Bo to by znaczyło, że jesteśmy w

niebezpieczeństwie. - Przekręcił się na fotelu, by siedzieć przodem do niej. - Dużo się nad tym zastanawiałem i chciałbym, żebyś podczas

podróży udawała moją żonę. W ten sposób będę mógł cię najskuteczniej

chronić. Szczęka jej opadła.

- Oświadczasz mi się?

- Udawała, powiedziałem. Wyłącznie dla bezpieczeństwa. - Ach tak. Ale czy będę bezpieczna przed tobą? Drgnęła mu żuchwa.

- Tak.

- Już zabukowałam nam oddzielne pokoje w Bangkoku i Chiang Mai. - Zmienimy rezerwację na wspólne. Będę spał na podłodze.

- To nie będzie zbyt wygodne.

- Za parę dni będziemy sypiać w dżungli. To będzie wygodne? Skrzywiła się.

- Miałam nadzieję, że nie będziemy musieli opuszczać górskiej wioski.

Mają tam takie małe domki na palach. - Chciałbym, żebyś przyjęła do wiadomości jeszcze jedną rzecz. Ja

dowodzę to wyprawą.

Uniosła brew. - Naprawdę? Nie głosowałam na ciebie.

- Mam większe doświadczenie. Jeśli zrobi się niebezpiecznie, będziesz

musiała robić dokładnie to, co ci każę. W ten sposób najlepiej zapewnię ci bezpieczeństwo.

- Dobra. - Założyła ręce na piersi. - Ale skoro już stawiamy dyktatorskie

żądania, to i ja mam jedno. Nie zdradzaj przed tym twoim zaprzyjaźnionym profesorem i przed przewodnikiem, że rozumiem każde

słowo.

- Dlaczego chcesz ich zwodzić? - Żeby się przekonać, czy są godni zaufania. - Uśmiechnęła się ponuro i

powtórzyła jego słowa: - W ten sposób najlepiej zapewnię nam

bezpieczeństwo. - No dobrze. - Rozsiadł się wygodniej na fotelu. - Wygląda na to, że dbasz

o mój tyłek.

- Chętnie zadbam o każdą część ciała, jaką mi udostępnisz. Parsknął śmiechem.

- Chcę też wiedzieć wszystko o tobie. Wzruszył ramionami.

- Niepotrzebne ci to. - Nie zgadzam się. Jeśli mam ci pomagać, muszę wiedzieć jak najwięcej,

tym bardziej że mam uchodzić za twoją żonę. Szczerze mówiąc, będziesz

musiał zachowywać się o wiele bardziej przyjaźnie i okazywać więcej uczucia, bo inaczej nikt nie uwierzy, że jesteśmy małżeństwem.

Uśmiechnął się złośliwie.

- Nie powiedziałem, że to ma być szczęśliwe małżeństwo. Pacnęła go w ramię.

- No widzisz, rujnujesz nasze małżeństwo zanim się w ogóle zaczęło.

Tym razem roześmiał się na głos. Caitlyn się uśmiechnęła. - No, od razu lepiej. Muszę przecież zakładać, że mnie lubisz, skoro

chciałeś się ze mną ożenić.

- Nie za bardzo się wczuwasz? I owszem, cholernie cię lubię. Dlatego tak

się martwię o twoje bezpieczeństwo. W jej sercu wezbrała radość na te miłe słowa.

- To dlatego przez ostatni tydzień bawiłeś się w poganiacza niewolników?

- Tak. Poza tym byłem wściekły, że podstępem wkręciłaś się w moje plany.

- Chciałam tylko pomóc tobie i dzieciom. A teraz powiedz mi wszystko,

co możesz. - Tu jest za dużo ludzi.

- To mów po portugalsku. Zrozumiem. - Poklepała go po dłoni. - Proszę

cię. Carlos westchnął ciężko.

- No dobrze. Ale najpierw ty musisz mi powiedzieć, dlaczego straciłaś

pracę w Departamencie Stanu. Spojrzała na niego z irytacją.

- To stare dzieje.

- Jako twój udawany mąż powinienem to wiedzieć. Czyżbyś niechcący dźgnęła ambasadora w klejnoty?

Roześmiała się.

- Nie. Pomogłam pewnej kobiecie wyjechać z kraju. Teraz jest z przyjaciółmi w Stanach, i jest bezpieczna.

- A była w niebezpieczeństwie?

- Jej ojciec chciał dokonać na niej honorowego zabójstwa. Nie był zadowolony z pewnych zachodnich obyczajów, którym hołdowała.

Carlos się skrzywił.

- I to był powód, żeby ją zabić? - Tak. Narobił strasznego smrodu, kiedy pomogłam jej uciec. Mieszanie

się w miejscowe zwyczaje wpędziło mnie w kłopoty, ale zrobiłabym to jeszcze raz.

Carlos skinął głową. Jego oczy błyszczały w przyćmionym świetle.

- Jesteś odważną kobietą, Catalina.

Serce urosło jej w piersi. Posłała mu przebiegły uśmiech. - Pewnie jesteś dumny, że jesteś moim mężem.

- Udawanym mężem. Dotknęła jego dłoni.

- Twoja kolej. Mów. Usadowił się wygodniej. - Co chciałabyś wiedzieć?

Rozdział 18

Carlos spojrzał na drugą stronę przejścia. Siedząca w tym samym rzędzie starsza pani wzięła pigułkę nasenną i drzemała. Wszyscy pozaciągali

rolety na oknach, w przedziale pierwszej klasy było ciemno i cicho.

Jedynym dźwiękiem był pomruk silników. Choć samolot był pełny, Carlos, o dziwo, czuł się, jakby był sam na sam z Caitlyn. A co jeszcze

dziwniejsze, był spokojny.

Po raz pierwszy od pięciu lat ktoś chciał towarzyszyć mu w ekspedycji, ktoś z własnej woli zdecydował się stawić czoło niewygodom i

niebezpieczeństwom. Od tak dawna sam szamotał się ze swoją ciężką

sytuacją. Czuł autentyczną wdzięczność, że Caitlyn była tu z nim, choć nie zamierzał jej tego mówić. Po latach walki z prześladującymi go

strasznymi wspomnieniami cieszył się, że codziennie będzie widział jej

pogodną, szczęśliwą twarz. Jej optymizm i odwaga koiły jego ból i dawały nadzieję.

Domyślał się, że zapyta go o Lato Śmierci. Był to temat, którego zawsze

starał się unikać, ale tym razem uznał, że lepiej będzie, jeśli Caitlyn dowie się, do jakiego stopnia został wyniszczony jego lud. Jeśli będzie

rozumiała, jakie

to ważne, żeby znalazł sobie odpowiednią partnerkę, może łatwiej jej

będzie z niego zrezygnować. - Jak wyglądało twoje życie, kiedy dorastałeś? - szepnęła po angielsku.

Przeszedł na portugalski, na wypadek, gdyby ktoś z sąsiadów nie spał

jeszcze i słuchał. - To zawsze było podwójne życie. Letnie miesiące spędzaliśmy w

plemiennej wiosce. To były fajne czasy, kiedy mogliśmy uganiać się po

dżungli i być sobą. Zimą mieszkaliśmy w mieście, ale wracaliśmy do wsi na noc pełni księżyca.

- I wtedy...

- Tak, przeobrażaliśmy się. Ale to dzieje się dopiero po osiągnięciu przez dziecko dojrzałości.

- Więc Raquel i Coco jeszcze tego nie robiły.

- Nie. - Zauważył, że Caitlyn stara się nie mówić nic zbyt kontrowersyjnego po angielsku. - Teresa i Tiago też nie. Tylko Emiliano.

Skinęła lekko głową.

- Gdzie mieszkaliście zimą? - W Rio. Mój ojciec był wydawcą gazety.

- Żartujesz.

- Nie. Uwielbiał tę pracę, a na dodatek mógł dzięki temu zadbać, żeby prasa nie publikowała żadnych plotek o naszym ludzie.

- Aha. Sprytnie.

Fala smutku zalała mu serce. - Tak. Był mądrym człowiekiem. Wspaniałym ojcem

i wodzem plemienia.

Położyła dłoń na jego dłoni. - Straciłeś go.

- Został zamordowany, kiedy nasze plemię zostało zaatakowane pięć lat temu. Nazywam to Latem Śmierci.

- Tak mi przykro. Coco i Raquel coś o tym wspominały. To dla nich

strasznie bolesne. Carlos skinął głową. Nie miał ochoty się przyznawać, jak marnie szło mu

pocieszanie dzieci. Nie wiedział, jak zapewnić im spokój ducha, kiedy

sam go w sobie nie miał. - Nazywasz to latem - szepnęła Caitlyn. - To trwało dłużej niż jeden

dzień?

- Tak. - Jej dłoń wciąż spoczywała na jego ręce. Było to tak przyjemne, że splótł z nią palce. - W dżungli mieszkały dwa plemiona, w odległości

jakichś trzydziestu kilometrów od siebie. Mój brat i ja jechaliśmy akurat

dżipem do tego drugiego plemienia. - Ty masz brata?

- Miałem.

Gwałtownie chwyciła powietrze. - O nie.

- Erico i ja jechaliśmy odwiedzić kuzyna. Przegapiliśmy jego wesele

tydzień wcześniej, bo zdawaliśmy akurat egzaminy końcowe w college'u. Z daleka usłyszeliśmy krzyki. Straszne krzyki. A w powietrze buchał

dym, potworny, cuchnący dym. Zatrzymaliśmy jeepa, wzięliśmy noże i

podeszliśmy do wsi od tyłu. - Atak już się zaczął - szepnęła Caitlyn.

Carlos zamknął na moment oczy, kiedy w jego mózgu rozbłysły

wspomnienia. - Oni mieli karabiny maszynowe. Ci, którzy próbowali uciec do dżungli,

padali jak skoszeni. Inni kryli się w chatach, ale te łajdaki chodziły od

domu do domu. Było słychać strzały i wrzaski. Caitlyn ścisnęła jego dłoń.

- Co zrobiliście? - Zakradliśmy się na tyły najbliższej chaty. Znaleźliśmy Teresę i Tiaga i

zaprowadziliśmy do dżipa. Wróciliśmy... -

Wtedy zobaczył, jak jeden ze zbirów wyciąga małego chłopca z kryjówki

za kanoe. Cisnął nóż i zabił oprawcę, ale kiedy próbował uratować malca, zostali zasypani gradem kul. Chłopiec zginął. Carlos jakimś cudem zdołał

uciec do dżungli, zanim padł.

To była jego pierwsza śmierć. Erico zaniósł go do jeepa i zawiózł razem z dziećmi do domu. Kilka godzin później Carlos obudził się do drugiego

życia.

- Wróciliście, i...? - spytała Caitlyn. - Co było dalej? Zawahał się. Czy naprawdę chciał jej powiedzieć, że

zginął? Dwa razy? Te śmierci dały mu dodatkową moc, ale nigdy nie

uważał tego za wielkie osiągnięcie. To była raczej kolosalna porażka. Czy ona w ogóle zdecyduje się wejść z nim do dżungli, jeśli będzie myślała, że

nie zdoła jej obronić? Do diabła, nie zdołał obronić sam siebie. Dwa razy.

Odchrząknął. - Wróciliśmy. Wszyscy byli już martwi. Ich ciała wrzucono do ognia, a

cała wieś była spalona do gołej ziemi.

- Dlaczego oni zrobili coś tak strasznego? Carlos wzruszył ramionami. - Ze złości. Nienawiści. Chciwości. Człowiek, który za tym stał, chciał

zemsty. Potem próbował wykupić ziemię.

- Został aresztowany? Carlos pokręcił głową. - Mój brat i ja wnieśliśmy zarzuty. I chyba uznał, że najlepszym

sposobem, by uniknąć więzienia, będzie zabicie świadków.

- Więc zaatakował plemię twojego ojca? Carlos odchylił głowę do tyłu i zamknął oczy. On i Erico bali się, że

dojdzie do odwetu, ale ojciec uparł się, żeby poszli na policję. Uzbroił też

mężczyzn we wsi i przygotował ich na możliwy atak. Mimo to Carlosa gryzły wyrzuty sumienia.

- Mój lud może wciąż by żył, gdybym nie wniósł zarzutów.

Caitlyn pochyliła się bliżej niego i po raz pierwszy odezwała się po

portugalsku: - Nie waż się obwiniać o to siebie. Postąpiłeś jak należy. Jestem pewna, że

twój ojciec by się z tym zgodził.

- Zgadzał się. - Carlos otworzył oczy i poczuł się błogosławiony, że ma Caitlyn tak blisko siebie, że w jej ślicznych, turkusowych oczach widzi

tyle współczucia.

- Jestem przekonana, że ten potwór, który wymordował pierwszą wieś, i tak zaatakowałby twoje plemię - ciągnęła. - Postanowił unicestwić wasz

lud.

Carlos skinął głową. - Fernando mówi to samo.

- Skąd on się wziął w tej historii?

- Erico poznał go na studiach i stali się sobie bardzo bliscy. Po pierwszej masakrze zabraliśmy Tiaga i Teresę do Rio i zaopiekowali się nimi

rodzice Fernanda. Fernando chciał pomóc naszemu ludowi, więc pojechał

z nami, kiedy wracaliśmy do wsi. - I wtedy doszło do drugiego ataku?

- Tak. - Carlos westchnął. - Mordercy napadli nas w nocy. Zabili dwóch

mężczyzn stojących na straży, zanim ci zdążyli podnieść alarm. I zaczęła się rzeź.

Caitlyn zadrżała.

- Erico przekonał Fernanda, żeby pojechał jeepem ścieżką do miejsca, gdzie mógł ukryć samochód w dżungli. Moi współplemieńcy próbowali

walczyć, ale zdążyli wystrzelić ledwie raz czy dwa, zanim padli pod

gradem kul z karabinów maszynowych. Widziałem, jak giną moi rodzice. Caitlyn się skrzywiła.

- Tak mi przykro. - Ci dranie rozpalili wielkie ognisko, żeby spalić ciała. Kiedy byli tym

zajęci, Erico i ja przekradaliśmy się od chaty do chaty, szukając dzieci,

które były jeszcze żywe. Znaleźliśmy Coco, Raquel i Emiliana i ponieśliśmy ich biegiem

do dżipa. Potem wróciliśmy szukać kolejnych ocalałych. I obaj

dostaliśmy po kulce. - O nie.

- Rana Erica była poważniejsza niż moja. Udało mi się zanieść go

kawałek w las, zanim straciłem przytomność. Nie bardzo pamiętam, co było potem. W jakimś momencie znalazł nas Fernando. Zaniósł mnie do

dżipa i wrócił po Erica. - Carlos ścisnął dłoń Caitlyn, łzy przesłoniły mu

wzrok. - Erica nie było. Znaleźli go i wrzucili do ognia. Caitlyn przycisnęła dłoń do jego policzka.

- To straszne. - Łza spłynęła jej po twarzy.

- Fernando zawiózł mnie i dzieci do domu swoich rodziców w Rio. - Carlos nie chciał mówić, że umarł drugi raz. - Kiedy wyzdrowiałem,

próbowałem sobie jakoś radzić. Wydzierżawiłem ziemię plemienia firmie

naftowej, która chciała tam prowadzić odwierty, i wykorzystałem te pieniądze na kupno domu w Rio, żeby dzieci miały gdzie mieszkać.

Kiedy Fernando zaofiarował się, że będzie wspólnie ze mną opiekował

się nimi, z wdzięcznością przyjąłem jego pomoc. - To był bardzo szlachetny gest z jego strony.

- Czuł, że to najlepszy sposób, żeby uhonorować śmierć Erica. Bardzo go

kochał. - Carlos zamrugał, żeby rozgonić łzy. - Mieszkaliśmy z dziećmi. Ludzie zakładali, że jesteśmy w związku. I chyba byliśmy, tyle że nie w

seksualnym sensie. Nie wiem, jak poradziłbym sobie bez niego przez te

pierwsze miesiące. Był podporą dla mnie i dzieciaków. - Miałeś szczęście, że był z tobą.

- Tak. Ale musiał minąć jakiś rok, zanim zdałem sobie sprawę, jak wiele

go to kosztuje. Erico był moim bliźniakiem. Caitlyn gwałtownie wciągnęła powietrze.

- Identycznym? - Tak. A Fernando codziennie oglądał moją twarz. Moja obecność była

dla niego torturą. Przyłapywałem go, jak

patrzy na mnie z taką miłością i bólem... i zrozumiałem, że muszę

wyjechać. - To takie smutne. - Po policzku Caitlyn spłynęła kolejna łza.

Carlos otarł ją. Sam z trudem panował nad łzami.

- Zawsze potwornie się bałem, że Fernando nie mógł nas rozróżnić, kiedy mnie ratował. I dopiero kiedy odzyskałem przytomność zrozumiał, że

uratował nie tego bliźniaka.

- Och, Carlos. - Caitlyn ujęła jego twarz w dłonie. Kiedy spod jego powieki wymknęła się łza, starła ją kciukiem.

- Nigdy o tym nikomu nie mówiłem - wyszeptał. - Od pięciu lat czuję lęk,

że Fernando żałuje, że mnie uratował. I teraz jest skazany na brata, który nie potrafi go kochać.

- Nie mów tak. Wrócił po twojego brata, prawda? Przez cały czas

zamierzał ratować was obu. On nigdy między wami nie wybierał. Tego wyboru dokonano za niego.

Carlos zacisnął powieki.

- Tak strasznie tęsknię za bratem. I wiem, że dzieci cierpią, ale nie wiem, jak z nimi rozmawiać.

Opuściła ręce.

- Świetnie sobie radzisz. Otworzył oczy. - Rozumiesz, dlaczego muszę znaleźć im matkę?

- Tak.

Dotknął jej policzka. - Przykro mi, że to nie możesz być ty.

- Mnie też.

Z westchnieniem opuścił rękę. - Czasami trzeba cierpieć, żeby zrobić to, co trzeba. Skinęła głową.

- Na pewno cierpiałeś, mówiąc mi to wszystko, ale cieszę się, że to zrobiłeś. Dziękuję.

Carlos usadowił się z powrotem na swoim miejscu. Błędnie

zinterpretowała jego słowa. Najbardziej cierpiał

przez to, że musiał ją odrzucić. Gdyby tylko... Ale unikanie prawdy na nic

się nie zdało. Nie mógł jej mieć. - Odpocznijmy trochę. - Zamknął oczy i nasłuchiwał szelestów, kiedy

Caitlyn okrywała się flanelowym kocem. W końcu usłyszał, że jej oddech

staje się powolny i równy. Otworzył oczy, by móc patrzeć na nią, kiedy spała. Na jej miękkich

policzkach błyszczały łzy wylane nad nim i jego rodziną. Serce mu się

ścisnęło. Podziwiał jej determinację, żeby pomóc jemu i dzieciom. Podziwiał, jak szybko i bez reszty potrafiła otworzyć przed kimś serce.

Była piękna, mądra, lojalna i odważna.

Delikatnie przechylił jej głowę, aż oparła się na jego ramieniu. Jej zapach przynosił pociechę, przepełniał go spokojem. Kiedy już i on zasypiał,

zrozumiał, że jego uczucia do Caitlyn to coś więcej niż tylko pożądanie i

namiętność. Kochał ją.

Caitlyn znów ziewnęła, kiedy szli przez kampus Uniwersytetu

Chulalongkorn. Choć zdołała się trochę przespać podczas długiego lotu, i tak była wykończona.

- Nie musisz tego robić - powiedział Carlos. - Profesor mówi po

angielsku, więc nie potrzebuję tłumaczki. Możesz wrócić do hotelu i iść spać.

- Nic mi nie jest. Z przyjemnością się przejdę. - Miło było rozprostować

nogi . Wypiła łyczek wody z butelki. Było dość ciepło, ale cieszyła się, że przyjechali tu na początku kwietnia. Kilka miesięcy później trafiliby na

porę deszczową.

Po przylocie na lotnisko Suvarnabhumi w Bangkoku i wymianie części dolarów na bahty pojechali taksówką do hotelu niedaleko ambasady.

Taksówkarz bez przerwy trajkotał łamaną angielszczyzną, pędząc ruchliwymi ulicami, o włos mijając inne pojazdy i twierdząc, że pasy

ruchu i znaki drogowe to tylko sugestie. Caitlyn domyślała się, że pięć

butelek po napojach energetyzujących na przednim

siedzeniu wyjaśnia jego hiperaktywne zachowanie. Carlos mruczał coś,

że w dżungli jest bezpieczniej. Zameldowali się w bardzo eleganckim hotelu, w którym Caitlyn

umieszczała przybywających z wizytą dygnitarzy, kiedy pracowała w

ambasadzie. Odświeżyli się i zjedli pad thai w pobliskiej restauracji. Kolejna taksówka wysadziła ich pod uniwersytetem na ulicy Phayathai,

niedaleko wydziału badawczego, gdzie znajomy Carlosa miał swój

gabinet. - Spodziewa się nas? - spytała Caitlyn, kiedy wchodzili do budynku

wydziału.

- Tak. Zadzwoniłem do niego, kiedy brałaś prysznic. -Carlos wcisnął guzik windy. - Jedziemy na drugie piętro.

Parę minut później Carlos zapukał do drzwi gabinetu. Otworzył im niski

mężczyzna z pyzatą, uśmiechniętą twarzą. Miał grube, okrągłe okulary, w których jego oczy wydawały się ogromne. Kilka kosmyków czarnych

włosów zaczesywał na łysinę na czubku głowy.

- A, zapewne Carlos! - Złożył dłonie przy piersi i ukłonił się lekko. Spojrzał z ciekawością na Caitlyn. - Przywiózł pan ze sobą piękną damę.

- To moja żona. Caitlyn... Panterra.

Caitlyn uśmiechnęła się mimo lekkiej irytacji, którą poczuła. Carlos o mało nie udławił się przy jej nazwisku.

- Pańska żona? - Profesor zamrugał wielkimi, sowimi oczami. - Nie

wiedziałem, że pan jest żonaty. - Nawet o mnie nie wspomniał? - Caitlyn westchnęła teatralnie. -

Niestety, czasem tak pochłania go praca, że całkiem o mnie zapomina.

Carlos posłał jej zirytowane spojrzenie. - Nie zdołałbym o tobie zapomnieć. - Zagryzł zęby. -Kochanie.

- Och, jesteś taki słodki. - Ścisnęła go za biceps, niechcący przyciskając do niego piersi.

Spojrzał na nią spod uniesionych brwi.

- Pozwól, że ci przedstawię profesora Supata Sata-patpattanę. - Bardzo miło mi pana poznać, profesorze Satapatamtam. - Złożyła dłonie

i skłoniła głowę.

- Satapatpattana - mruknął Carlos. Caitlyn spojrzała na niego szeroko otwartymi oczami.

- A nie tak powiedziałam? - Uprzedziła go wcześniej, że może się

zachowywać trochę jak słodka idiotka, żeby nikt nie podejrzewał ją o znajomość obcych języków.

Profesor się roześmiał.

- Proszę mi mówić Pat. Chodźmy usiąść. - Wszedł za biurko i zajął krzesło.

Caitlyn i Carlos siedli na dwóch krzesłach od frontu biurka. Caitlyn

położyła torebkę i butelkę z wodą na podłodze u swoich stóp. - Muszę powiedzieć, że jestem bardzo podekscytowany pańską misją -

zaczął Pat. - Jeśli dowiedziemy, że istnieją ludzie zdolni przemieniać się

w koty... - oczy mu się zaświeciły - to będzie największe naukowe odkrycie naszych czasów!

- W rzeczy samej - mruknął Carlos.

- A choćby drobny udział w tym wiekopomnym odkryciu - ciągnął Pat z rozpromienioną twarzą - byłby wielkim zaszczytem dla mnie i dla

uniwersytetu.

Caitlyn nieomal pożałowała Pata. Jeśli Carlos rzeczywiście znajdzie jakieś panterołaki, nigdy się do tego nie przyzna. Nadzieje profesora były

z góry skazane na porażkę.

Pat podsunął im po biurku mapę. - To dla pana. Zakreśliłem na czerwono obszar, gdzie zabito tego

zmiennokształtnego. - Rzekomego zmiennokształtnego - uściślił Carlos, biorąc mapę.

- Pan z pewnością wierzy, że to prawda - zaprotestował Pat. - Przejechał

pan taki kawał drogi. Musi pan wierzyć, że zmiennokształtni istnieją. Z oczu profesora wyzierała desperacja, która zaniepokoiła Caitlyn.

Czyżby miał jakąś inną motywację niż swoje pięć minut sławy?

Carlos odchrząknął. - No cóż, Pat. Po całym świecie krążą pogłoski o dziwnych stworzeniach.

Wielka Stopa, potwór z Loch Ness... Niezwykle trudno o jednoznaczny

dowód. - My mamy dowód, relację naocznego świadka. - Pat zacisnął dłonie w

pięści. - Jestem pewien, że pan znajdzie tych zmiennokształtnych. Musi

pan. Z całą pewnością działo się tu coś podejrzanego. Caitlyn zachowywała

obojętną minę, udając, że jest zajęta mapą, którą trzymał Carlos.

Czerwone kółko zakreślało górzysty obszar na północny zachód od Chiang Mai.

Pat wziął głęboki oddech i rozluźnił dłonie.

- Umówiłem przewodnika, który spotka się z panem w Chiang Mai. Ma na imię Tanit i przyzwoicie mówi po angielsku.

- Świetnie. Dziękuję. - Carlos starannie złożył mapę. -Nasz samolot

ląduje tam o czwartej piętnaście po południu. - Nie mogę się doczekać. - Caitlyn wyszczerzyła się w uśmiechu;

wzbierała w niej radosna ekscytacja. - Czytałam o tym mieście w

Internecie, kiedy bukowałam hotel. -Nie chciała się przyznawać, że była już kiedyś w Chiang Mai. - Jest tam stare miasto otoczone fosą. I

całonocny bazar, więc będę mogła pójść na zakupy.

Carlos zesztywniał. - Nie, żadnych zakupów.

- Musimy kupić prezenty dla dzieci. - Będziemy musieli ciągać ze sobą twoje zakupy przez całą wyprawę. Nie

mamy miejsca w plecakach.

- Kupię same drobiazgi.

Profesor pokręcił głową i mruknął po tajsku: - Z całą pewnością są po ślubie. - Przeszedł na angielski. - Zaraz

zadzwonię do Tanita i zawiadomię go, kiedy ma przyjść po was na

lotnisko. - Dziękuję. - Carlos wstał z krzesła. - Bardzo doceniam pańską pomoc.

- Proszę. - Pat wręczył mu wizytówkę. - Tu jest mój numer do pracy i na

komórkę. Może pan dzwonić o dowolnej porze, w dzień czy w nocy. - Dziękuję. - Carlos wsunął wizytówkę do kieszeni spodni.

- A jeśli dowie się pan czegoś o kotołakach, proszę koniecznie zadzwonić

natychmiast - nalegał Pat. Instynkt ostrzegał Caitlyn, że coś tu śmierdzi. Schyliła się po torebkę i w

ostatniej chwili postanowiła zostawić butelkę z wodą. Wstała, zakładając

pasek torebki na ramię. - Miło było pana poznać, Pat. Ukłonił się z uśmiechem.

- Jestem bardzo podekscytowany i mam nadzieję, że odniesiecie sukces.

Kiedy Carlos prowadził ją do drzwi, powiedziała dość głośno, żeby Pat ją usłyszał:

- Tak się cieszę, że będziemy mieć tłumacza. Ich język jest strasznie

pokręcony. Słowa na kilometr. Carlos skinął głową.

- Wiem.

Wyszła za nim na korytarz. Kiedy Carlos zamknął za sobą drzwi, położyła palec na ustach i pochyliła się do drzwi, żeby posłuchać.

Uniósł brwi w niemym pytaniu.

Usłyszała w środku głos Pata, odczekała chwilę i uchyliła drzwi.

Spłoszony Pat spojrzał na nią z komórką przy uchu.

- Bardzo przepraszam - szepnęła, wchodząc na paluszkach do gabinetu. - Proszę sobie nie przeszkadzać. Zostawiłam butelkę.

Pat skinął głową z ponurym uśmiechem.

- W porządku, Tanit - mruknął po tajsku do telefonu. -To tylko jego żona. Nastąpiła pauza, po czym Pat mówił dalej:

- Nie wiem, po co tu przyjechała, ale raczej nie będzie ci sprawiać

kłopotów. Pamiętaj tylko, co jest najważniejsze. Rób wszystko, co trzeba, żeby pomóc im znaleźć kotołaki.

Caitlyn udała, że szuka wokół krzesła, na którym siedział Carlos.

- Pani Panterra? - rzucił niecierpliwie Pat. - Nie siedziała pani na tym krześle. Pani butelka leży tam. - Wskazał drugie krzesło.

- Och. - Caitlyn zrobiła zaskoczoną minę. - Rzeczywiście. - Zawstydzona

pokręciła głową. - To przez tę zmianę czasu. Wszystko mi się miesza. - Schyliła się. Kiedy Pat wskazał jej butelkę, zauważyła dziwny tatuaż na

jego nadgarstku, od wewnętrznej strony.

- Zadzwoń natychmiast, jak znajdziecie kotołaka -powiedział Pat po tajsku do telefonu. - Musimy znaleźć przynajmniej jednego dla Mistrza.

Dla Mistrza? Caitlyn ruszyła do drzwi i uśmiechnęła się do Pata,

wychodząc. Kiwnęła na Carlosa, żeby szedł za nią do windy. Chwała Bogu, że wybrała się z nim na tę ekspedycję.

Miała straszne podejrzenie, że Carlos pakuje się w pułapkę.

Rozdział 19

Pięknie, prawda? - powiedziała Caitlyn, wyglądając przez okno

restauracji.

- Tak. - Carlos ugryzł kolejny kawałek kurczaka kaprao gai. Zielone chili wywołało pożar w jego ustach, więc sięgnął po szklankę z wodą.

Spotkali się ze swoim przewodnikiem Tanitem na lotnisku w Chiang Mai.

Zawiózł ich do hotelu, a potem do restauracji z widokiem na rzekę Mae Ping. W oddali Carlos widział góry porośnięte jaskrawozieloną

roślinnością pod ognistym niebem, płonącym od zachodzącego słońca.

Caitlyn zajęła miejsce przy oknie; usiadł obok niej. Powietrze wypełniały egzotyczne, smakowite zapachy: curry, chili, czosnku i bazylii.

Tanit siedział po drugiej stronie stołu i bawił się nerwowo pałeczkami.

- Chiang Mai to bardzo piękne miasto. - Był młodym, szczupłym mężczyzną i sprawiał wrażenie człowieka, który chce się przysłużyć, ale

Carlos wyczuwał w nim nerwowość. - Mamy dużo parków narodowych.

Bardzo popularne jest tu kolarstwo górskie, i oglądanie słoni. Mamy też wiele pięknych świątyń. Wat Chiang Man została zbudowana w 1296

roku i znajduje się w niej kryształowy Budda.

- Brzmi interesująco, ale to jest ekspedycja naukowa -powiedział Carlos. - Pat chyba powiedział ci, czego szukamy.

Tanit pokiwał głową, bawiąc się smażonym ryżem w miseczce.

- To... bardzo niezwykłe. - Moim zdaniem ekscytujące - powiedziała Caitlyn z szerokim

uśmiechem. - Ale zostańmy tu do jutra. Chcę wieczorem iść na bazar.

Carlos ukrył uśmiech. Doskonale szło jej udawanie głupiej trzpiotki.

- Tylko nie kupuj za dużo. Będziemy musieli nosić to ze sobą. - To w ogóle nie będzie nic ważyć - zapewniła go. -Chcę kupić kilka

jedwabnych szali. Tutejszy jedwab jest taki błyszczący i miękki. I nie

mogę się już doczekać tych słynnych wyrobów ze srebra. - Wyprostowała się. - A skoro mowa o srebrze, jedziemy jutro do plemienia Akha, tak?

- Tak - odparł Tanit, marszcząc brwi. - Ale nie bardzo wiem, jak oni mają

wam pomóc znaleźć... te koty, których szukacie. - Zerknął nerwowo przez ramię.

- Och, o to się nie martw. - Machnęła lekceważąco ręką. - Po prostu nie

mogę się doczekać, kiedy zobaczę te cudeńka, które wytwarzają. Słyszałam, że kobiety noszą przepiękne stroiki na głowach, zrobione ze

srebrnych monet i paciorków. Chciałabym taki mieć.

- To chyba ciężkie - mruknął Carlos. - Zjadł kolejny kęs, żeby powstrzymać się od śmiechu. Caitlyn była przebiegłą diablicą. Chciała

jechać do plemienia Akha, bo już wcześniej u nich była. Nie chciała, żeby

Tanit o tym wiedział, więc udawała, że to szał zakupów. - Powinienem się upewnić, czy wszystko jest gotowe do podróży -

powiedział Tanit. - Odbiorę was rano z hotelu. Może być dziewiąta?

- Świetnie. Dziękuję - odparł Carlos. - Na pewno nie chcesz deseru? - spytała Caitlyn. - Ja mam ochotę na lody.

- Nie, dziękuję. Powinienem już iść. - Tanit wstał i złożył dłonie. -

Dziękuję za kolację. - W pośpiechu wyszedł z restauracji. Caitlyn obserwowała go, póki nie zniknął.

- Nie wydał ci się jakiś nerwowy?

- Tak. - Carlos spojrzał na talerz Tanita, pełen khao pad gai. - Prawie nic

nie zjadł. Caitłyn pochyliła się bliżej.

- Zauważyłeś jego tatuaż?

- Nie. Masz bzika na punkcie tatuaży, co? - Tylko twojego, bo go ukrywasz, i przez to mam ochotę zerwać z ciebie

ciuchy.

- W takim razie powinienem ci powiedzieć, że mam też jeden na tyłku. Otworzyła szeroko oczy.

- Naprawdę? Usta mu drgnęły.

- Nigdy się nie dowiesz. Pacnęła go w ramię. - Nie bądź okrutny.

Parsknął śmiechem. Okrutne było spanie na podłodze i świadomość, że

ona śpi tuż obok, w łóżku, a on nie może nic z tym zrobić. Wiedział już, że ją kocha, a i tak nie mógł jej mieć.

Caitłyn wyjęła z torebki mały notes i długopis.

- Tanit ma mały tatuaż na spodzie prawego nadgarstka, dokładnie taki sam jak profesor.

- Jesteś pewna?

- Tak, jestem pewna. - Spojrzała na niego kwaśno. -Po tylu latach zakupów mam świetne oko do szczegółów. Przyjrzałam się tatuażowi

Tanita, kiedy nie patrzył. - Narysowała go w notesie.

- Wygląda na jakiś chiński symbol - powiedział Carlos. Do stolika podszedł kelner, więc Carlos zapytał go,

czy mają lody.

- Mamy bardzo dobre lody waniliowe, podawane z dżak-frutami i grillowanym bananem. - Kelner pozbierał brudne naczynia.

- Więc poprosimy dwie porcje. - Caitłyn pokazała kelnerowi swój

rysunek. - Wie pan, co to znaczy? Kelner zmarszczył brwi.

- Wygląda na chiński. Jeden z naszych kucharzy jest Chińczykiem. Może

on będzie wiedział. - A mógłby go pan zapytać? - Caitłyn wyrwała kartkę z notesu i podała ją

kelnerowi. - Bardzo dziękuję.

- Nie rozumiesz pisanych języków? - spytał Carlos. - Nie. - Wzruszyła ramionami. - Wiem, że to dziwne. Gdybym namówiła

kogoś, żeby wypowiedział to słowami, zrozumiałabym.

Carlos odchylił się na krześle. - Muszę ci powiedzieć, Catalina, że zatrudnienie cię było jedną z lepszych

decyzji, jakie podjęli kiedykolwiek Angus i Emma.

Caitłyn się rozpromieniła. - Och, dziękuję. Myślałam, że uważasz mnie za beznadziejną i bezradną.

Uśmiechnął się.

- Nie jesteś najlepszą wojowniczką świata. - Nie lubię przemocy.

- Wiem. - To była jedna z wielu jej cech, które uwielbiał. Była taka

miękka i słodka. Gdyby kiedykolwiek ją zaatakował, to tylko po to, żeby się z nią kochać. Odepchnął od siebie tę myśl, starając się pamiętać, co

właściwie chciał powiedzieć. - Ale jeśli chodzi o pracę śledczą, jesteś uro-

dzonym detektywem. - Dziękuję. - Uśmiechnęła się szeroko. - Jestem wścibska z natury. - Jej

uśmiech szybko zniknął. - Ciągle niepokoi mnie ten „Mistrz", o którym

Pat mówił przez telefon. Sprawiał wrażenie zdesperowanego, a Tanit jest o wiele za nerwowy. Dzieje się tu coś, o czym nie wiemy.

Carlos skinął głową.

- Zastanawiałem się nad tym. Może Pat jest zaangażowany w przemyt

egzotycznych zwierząt. To by wyjaśniało, dlaczego informator rozmawiał właśnie z nim.

Położyła dłoń na jego dłoni.

- O cokolwiek tu chodzi, musimy być ostrożni. Splótł palce z jej palcami. - A ja ciągle się martwię o twoje bezpieczeństwo, ale cieszę się, że ze mną

przyjechałaś. Nie przywykłem do tego, że ktoś mnie strzeże. A ty... ty

robisz to naprawdę doskonale. Uśmiechnęła się do niego z oczami pełnymi miłości i natychmiast

zapragnął ją pocałować. Do diabła, chciał zabrać ją do pokoju hotelowego

i kochać się z nią. Wrócił kelner z ich lodami. Oddał Caitlyn skrawek papieru.

- Nasz kucharz mówi, że to oznacza robotnika, ale takiego, który pracuje

dla pana. Bez zapłaty. - Ma pan na myśli niewolnika? - spytała. Kelner skinął głową.

- Właśnie tak. - Oddalił się pospiesznie.

Carlos wymienił z Caitlyn zaniepokojone spojrzenie. Profesor Pat i Tanit byli inteligentnymi, nowoczesnymi ludźmi, pracującymi na normalnych

posadach. Jak mogli być niewolnikami? A co ważniejsze, kto był ich

panem? Po godzinie jazdy na tylnym siedzeniu samochodu Tanita Caitlyn z

trudem utrzymywała otwarte oczy. Górska droga wznosiła się i opadała,

wprowadzając ją w senny trans. Na szczęście za każdym razem, kiedy przysypiała, trafiali na kolejny wybój albo skręcali gwałtownie, żeby

wyminąć motocyklistę.

Temu potwornemu zmęczeniu był winny Carlos. Był uparty jak osioł. Całą noc leżała w łóżku, słuchając, jak przewraca się z boku na bok na

podłodze. Zaproponowała

wspólne spanie na łóżku i obiecała, że nie będzie go molestować.

Odmówił. Po kolejnej godzinie nasłuchiwania, jak rzuca się na posłaniu, zaproponowała, że zamieni się z nim miejscami. Znów odmówił.

Pół godziny później, wciąż nie mogąc zasnąć, wzięła sprawy w swoje

ręce. Złapała poduszkę i koc i przyłączyła się do niego na podłodze. Burknął, żeby dała mu spokój. Tym razem ona odmówiła. Stwierdziła, że

jest jej wygodnie i Carlos może sobie spać na łóżku.

Podniósł ją z podłogi, podszedł do łóżka, trzymając ją na rękach i rzucił na materac. Wrócił na podłogę, a ona znów leżała na łóżku, zachwycając

się jego siłą. I seksownym ciałem.

Przez kolejne pół godziny rozważała, czy nie rozebrać się i nie dosiąść go na podłodze. Nigdy wcześniej nie zrobiła czegoś tak śmiałego. I tak

żałosnego. Gdyby jej pragnął, sam zacząłby się przystawiać. Nie mogła

narzucać mu się siłą. I nie zniosłaby kolejnego odrzucenia. On wciąż chciał partnerki swojego gatunku. Jej potajemna fantazja, że porzuci te

plany i zwiąże się z nią, nigdy nie miała się spełnić. Została więc na

łóżku, niespokojna i sfrustrowana, a on w końcu usnął na podłodze. Samochód zwolnił i zatrzymał się, kiedy droga zwęziła się i zmieniła w

pieszą ścieżkę w dżungli. Plemię Akha, które mieli odwiedzić, mieszkało

w odludnej okolicy niedaleko granicy z Birmą. Jako że Caitlyn udawała, że nie była tu nigdy wcześniej, to Carlos nalegał, żeby wybrali się do tego

właśnie plemienia. Miała nadzieję, że przebiegły, stary wódz Ajay wciąż

mieszka w wiosce. - Czeka nas jakieś pół godziny marszu - oznajmił Tanit, kiedy wysiedli z

samochodu. Spojrzał nieufnie na dżunglę. - Są inne plemiona, które nie

mieszkają na takim odludziu, bliżej Chiang Mai, i też mają piękne ręko-dzieła.

- Idziemy do Akha. - Carlos dźwignął plecak na ramiona. - Jeśli kotołaki

istnieją, to z pewnością mieszkają na takim pustkowiu. - Pewnie tak - mruknął Tanit.

Carlos wsunął kilka noży za pas i dał jeden Caitlyn. Kupił je wczoraj

wieczorem na bazarze, kiedy Caitlyn wybierała trzy przepiękne szale dla małych panterołaczek.

Zatknęła nóż za pasek, po czym obficie posmarowała gołe ręce i szyję

środkiem na komary. - Chcesz trochę? - Podała tubkę Tanitowi.

- Dziękuję. - Posmarował się. - Chyba wiecie, że w dżungli są gorsze

rzeczy niż komary. - Dlatego kupiłem to. - Carlos wsunął półautomatyczny pistolet do kabury

przy pasku.

Caitlyn zadrżała. Miała nadzieję, że nie będzie musiał tego użyć. Zaciągnęła pod brodą troczek kapelusza, żeby nie spadł. Tak jak Tanita,

niepokoiła ją perspektywa marszu przez dżunglę. Dręczyły ją wizje

wielkich, jadowitych pająków, spadających z drzew i lądujących na jej kapeluszu. Przynajmniej grube traperki zapewniały pewną ochronę przed

ukąszeniami skorpionów i węży.

Upchnęła butelki z wodą do każdej kieszeni plecaka i zarzuciła go na ramiona.

- Gotowi?

Na szczęście wycieczka po dżungli upłynęła prawie bez przygód. Carlos zauważył na drzewie grzechotnika, ale wąż zignorował ich, kiedy

spokojnie go mijali. Caitlyn przygryzła wargę, żeby nie piszczeć ze

strachu. Słońce było już wysoko na niebie, kiedy weszli na polanę, na której

mieszkało plemię Akha. Caitlyn naliczyła z grubsza dwadzieścia drewnianych domostw krytych strzechą. Każdy dom zbudowany był na

palach, na poziom mieszkalny prowadziły drabiny. Trzy chaty

znajdowały się na poziomie ziemi i pamiętała ze swojego poprzedniego

pobytu, że jedna z nich była magazynem sprzętu rolniczego, a pozostałe

dwie mieściły warsztaty, w których wytwarzano misterną srebrną biżuterię.

Domy otaczały pola, na których Akha uprawiali warzywa i ryż, hodowali

świnie i kury. W centrum wsi znajdowało się wielkie palenisko. Trochę z boku wznosiła się drewniana wieża, znacznie przewyższająca domy.

Mężczyźni przerwali pracę na polach, by przyglądać im się, kiedy się

zbliżali. Z wioski wybiegły dzieci, żeby się na nich pogapić. Przyszły też kobiety ubrane w tuniki koloru indygo, zdobione srebrnymi paciorkami,

monetami i muszelkami. Słońce błyszczało w srebrnych stroikach na ich

głowach. Tanit zaczął rozmawiać z nimi po tajsku i Caitlyn wiedziała, że większość

z nich go rozumie, choć ich własny język był bardziej zbliżony do

birmańskiego. Uśmiechali się do Carlosa i Caitlyn, ucieszeni wizytą turystów, którzy mogliby kupić ich hafty czy srebrną biżuterię. Caitlyn

odpowiadała uśmiechem, krzywiąc się w duchu na widok zębów

niektórych kobiet. Akha lubili żuć liście betelu, które barwiły ich zęby na niezbyt twarzowy, ciemnoczerwony kolor.

Uważnie słuchała rozmów kobiet, by przypomnieć sobie ich język.

Swego czasu mówiła nim płynnie. Uśmiechnęła się, kiedy dwie kobiety zaczęły dyskutować, jak paskudny jest jej kapelusz. Dzieci komentowały

dziwny kolor jej włosów i oczu, a kilku mężczyzn zastanawiało się, czy

nie była tu już wcześniej. Kiedy tłumek odprowadził ich do centrum wsi, Caitlyn zauważyła Ajaya.

Postarzał się i stracił większość zębów, ale jego oczy wciąż były bystre.

Podszedł do niej z uśmiechem. - Śliczna Amerykanka - powiedział, posługując się birmańskim

dialektem. - Wróciłaś do nas. Złożyła dłonie i odpowiedziała po angielsku:

- Dzień dobry panu. Jestem Caitlyn. - Ukłoniła się, a kiedy jej usta

znalazły się blisko jego ucha, szepnęła w jego języku: - Możemy porozmawiać na osobności?

Otworzył szerzej oczy.

- Tak, oczywiście. - Wskazał jej warsztat jubilerski. - Carlos - zawołała - idę obejrzeć ich wyroby. Carlos, stojący obok Tanita,

kiwnął głową, więc ruszyła

do warsztatu z Ajayem. - Więc mnie pamiętasz? - spytała szybko w jego języku.

- Tak. - Oczy mu błyszczały, kiedy otwierał przed nią drzwi. - Byłaś tu już

i siedziałaś w naszej wieży z radiem, żeby szpiegować Birmańczyków. Skrzywiła się.

- Szpiegować to takie mocne słowo. Prowadziłam rozpoznanie na temat

możliwego naruszenia granicy. Roześmiał się.

- Mój lud sto łat temu musiał uciekać z Birmy. Cieszyłem się, że mogę

pomóc ci ich szpiegować. Wzruszyła ramionami z zażenowaniem.

- W porządku, szpiegowałam. Jak się miewasz, Ajay?

- Mój lud jest szczęśliwy. Ale bardzo biedny. - Wskazał stół pełen srebrnej biżuterii.

Zrozumiała aluzję. Obejrzała piękne przedmioty.

- Ostatnim razem kompletnie mnie zrujnowałeś. - Znowu przyjechałaś szpiegować?

- Nie. Już nie pracuję dla rządu. Pomagam człowiekowi, który przyjechał

ze mną. Nazywa się Carlos Panterra. Szuka... czegoś. Ajay skinął głową z mądrą miną.

- Każdy czegoś szuka. - To coś jest dosyć... niezwykłe, i nie wiem, czy możemy ufać naszemu

przewodnikowi. Więc udaję, że nie znam żadnego języka oprócz

angielskiego. Ajay zmarszczył brwi.

- Oszukujesz go?

- No cóż, tak. Martwię się, że może mieć złe zamiary wobec Carlosa. - Ach tak. - Ajay kiwnął głową. - Więc teraz szpiegujesz jego.

A ten znowu z tym szpiegowaniem.

- Kiedy wrócimy do tamtych, będę udawała, że nic nie rozumiem. Nasz przewodnik nie wie, że już tu byłam, więc będę też udawać, że cię nie

znam.

- Hm. - Ajay skrzyżował ręce z ponurą miną. - Robię to, tylko żeby chronić Carlosa. - Przygryzła dolną wargę. -

Powinnam ci powiedzieć jeszcze jedną rzecz. Carlos i ja udajemy

małżeństwo. Brwi Ajaya podjechały do góry.

- Udajecie?

Poczuła, że twarz jej płonie. - To... skomplikowane.

- Oczywiście. Kiedy raz się zacznie oszukiwać ludzi, wszystko robi się

skomplikowane. - Pogroził jej placem. -Zawsze powtarzam to dzieciom. Kiedy raz zaczniesz kłamać, kłamstwo zawsze wróci i ugryzie cię w

tyłek.

Uśmiechnęła się szeroko. - Nie martw się. Nic nam nie będzie.

- To się jeszcze zobaczy.

Spojrzała na niego znad biżuterii, zastanawiając się, czy powinien ją niepokoić ten psotny błysk w jego oczach. Ajay był przebiegłym

wodzem. Nikt we wsi nie mógł przed nim niczego ukryć.

Wśród biżuterii i stroików zauważyła dwa grawerowane w srebrze koty długości jakichś dwudziestu kilku centymetrów. Byłyby świetnym

prezentem dla przybranych synów Carlosa. - To są tygrysy czy pantery?

- Kiedy za nie zapłacisz, będą tym, czym zechcesz.

Wyjęła garść bahtów z zasuwanej kieszeni bojówek i położyła na stole.

- Tyle wystarczy? - Zdaje się, że kosztują więcej, kiedy kupiec ma tajemnicę.

Spojrzała na niego, mrużąc oczy.

- Czyżbyś groził, że mnie wydasz? Plasnął dłonią w udo. - Nie, piękna szpiegówko. Tylko się wygłupiam. Wyszczerzyła się w

uśmiechu.

- Ależ z ciebie dowcipniś, Ajay. Oczy mu zabłysły. - Nawet nie masz pojęcia.

Podniosła jedną ze srebrnych panter, które właśnie kupiła.

- Widziałeś tu jakieś pantery? - Kiedy wskazał drugi grawerunek leżący na stole, jęknęła. - Pytam o te prawdziwe. W dżungli.

Wzruszył ramionami.

- Od lat ich nie widuję. Chyba nie polujecie na nie, co? - Szukamy... to zabrzmi dziwnie. Roześmiał się.

- Ty mówisz same dziwne rzeczy, ślicznotko.

- Słyszałeś kiedykolwiek o ludziach, którzy potrafią się przemieniać w zwierzęta?

Wybałuszył oczy.

- Szukacie takich ludzi? - Tak. - Postawiła plecak na klepisku i schowała dwie srebrne pantery. -

Co o tym myślisz?

- Myślę... że cieszę się, że wróciłaś. Z tobą nie można się nudzić. - I co jeszcze? Uśmiechnął się.

- A to, że musimy wydać ucztę z okazji twojego powrotu. Będziecie dziś

wieczorem naszymi gośćmi. - Dziękuję. - Caitlyn wyszła za nim z warsztatu, zastanawiając się, co

kombinuje ten cwaniak Ajay.

Z upływem dnia Carlos był coraz bardziej sfrustrowany i niecierpliwy. Poprosił Tanita, żeby zapytał wieśniaków o obecność panter w okolicy,

ale nie dostał żadnych konkretnych odpowiedzi. Niektórzy mówili, że

kilka dolin na północ są tygrysy. Paru mężczyzn twierdziło, że widziało nocą w dżungli złote, płonące oczy. Jeden upierał się, że wielki kot dwa

lata temu porwał mu ulubioną świnię. Kilka kobiet próbowało sprzedać

mu jedwab haftowany w złote tygrysy i czarne pantery. Nawet Caitlyn podsyciła jego irytację, pokazując mu dwie srebrne pantery, które kupiła

dla Emiliana i Tiaga.

Tymczasem wódz wioski, Ajay, uparł się, żeby zostali na noc i wzięli udział w uczcie po zachodzie słońca. Wszyscy zebrali się wokół ognia w

środku wioski. Carlos i Caitlyn usiedli po turecku na bambusowych

matach koło Ajaya, który po królewsku rozsiadł się na jedynym krześle. Ogień trzaskał, dym unosił się w bezchmurne niebo pełne jasnych

gwiazd. Moskity bzykały w najlepsze. Caitlyn nasmarowała szyję i ręce

kolejną warstwą środka przeciw owadom i podała mu tubkę.

Uczta była przepyszna, ale ciągnęła się w nieskończoność. Niektóre dania

były tak ostre, że Carlos i Caitlyn wypili chyba po pół litra herbaty. Pod koniec posiłku puszczono w obieg półmisek egzotycznych owoców.

Kiedy wszyscy jedli deser, Ajay zaczął skandować monotonnym głosem.

Jakieś pięć minut po rozpoczęciu przemowy wodza Carlos pochylił się do Caitlyn i szepnął:

- Muszę iść na stronę.

- Ja też - mruknęła pod nosem. - Ale musimy poczekać, aż on skończy. Po kolejnych pięciu minutach Ajay skończył wreszcie i wieśniacy zaczęli

wiwatować i wychwalać go krzykliwie. Caitlyn wstała, złożyła dłonie i

powiedziała cicho: - Toaleta?

Kiedy Tanit przetłumaczył jej pytanie na tajski, Ajay wskazał wygódkę

na drugim końcu wioski, koło pola ryżowego. - Odprowadzę cię. - Carlos zerwał się na równe nogi i poprowadził ją

przez wieś.

- Wypróbowałam już ten przybytek po południu - wymamrotała. - Przeraża mnie bardziej niż dżungla.

- Więc poszukajmy jakichś krzaków. - Skręcił w stronę linii drzew w

oddali. - O czym była ta przemowa Ajaya? - Recytował z pamięci listę przodków. Akha znają swoją genealogię na

wiele pokoleń wstecz.

- Interesujące - burknął Carlos - ale nie dowiedzieliśmy się niczego na temat panter w okolicy.

- Musisz się uzbroić w cierpliwość. To dumni i niezależni ludzie. Nie

powiedzą ci wszystkiego tak z miejsca. Poza tym to dobrze, że chcą, żebyśmy tu zostali jakiś czas. Jeśli w pobliżu są jakieś wielkie koty,

zaczną do mnie ciągnąć. -Zerknęła nieufnie na dżunglę. - Mam tylko

nadzieję, że nie pokażą się, kiedy będę korzystać z toalety. Carlos minął kilka drzew i w końcu znalazł odpowiednie, otoczone kępą

krzaków.

- To chyba dobre miejsce. Ty pierwsza. Spojrzała w górę, na drzewo. - A jeśli tam coś siedzi i spadnie na mnie? Carlos popatrzył w koronę.

- Niczego nie widzę. - Tam może być wąż albo pająk.

- To pewnie zsiusiasz się w majtki.

- To nie jest zabawne - syknęła. - Nie dam rady, dopóki nie będę pewna, że jest bezpiecznie.

Jęknął.

- Okej. Sprawdzę to drzewo. - Jak?

- Tylko się nie wystrasz i nie zacznij krzyczeć, okej? Nie chcę ściągać na

nas uwagi. - Skupił się i jego dłonie ogarnęła migotliwa poświata, rozchodząca się coraz wyżej po ramionach. Z jego palców wysunęły się

pazury, czarne futro zaczęło wyrastać na skórze. Dłonie zmieniły się w

łapy, a w końcu całe ręce przeobraziły się w przednie nogi pantery. Caitlyn zachłysnęła się ze zdumienia.

- Ćśś - syknął ostrzegawczo i skoczył na drzewo. Wbił pazury w korę,

wspiął się na wysokość pierwszych gałęzi. Kilka ptaków uciekło z furkotem skrzydeł.

Przeszukał koronę, a Caitlyn stała na dole i gapiła się na niego. W końcu

zeskoczył na ziemię, lądując miękko na nogach, a jego ręce powróciły do normalnej postaci.

- Nic tam nie ma.

Nie odpowiedziała. Patrzyła gdzieś w bok z zaniepokojoną miną. - Co znowu? - spytał.

- Zdawało mi się, że coś słyszałam. - Wskazała kępę krzaków koło

wielkiego głazu. - Tam. - Sprawdzę. A ty załatw swoje sprawy. - Pobiegł w stronę krzewów,

wyciągając nóż zza pasa.

Niczego nie znalazł. Głęboko wciągnął powietrze, ale nie wyczuł zapachu zwierzęcia. Pachniało raczej pieczoną kurą i bananami, co oznaczało, że

osoba, która się tu chowała, też brała udział w uczcie. Merda. Ktoś oprócz Caitlyn mógł widzieć jego częściowe przeobrażenie.

Poszedł kawałek dalej i ulżył sobie, po czym wrócił do Caitlyn.

Właśnie zapinała spodnie.

- Po wszystkim. - Wsunęła nóż z powrotem za pasek. - U mnie też.

- Znalazłeś coś za tymi krzakami?

- Nie. - Odprowadził ją z powrotem do ogniska. Rozejrzał się po obecnych, ale nie był w stanie stwierdzić, czy kogoś brakuje.

Kilka dorosłych osób chwyciło jego i Caitlyn za ręce i delikatnie

poprowadziło na jedwabne poduszki przed Ajayem. - Co się dzieje? - spytał szeptem Carlos.

- Nie wiem. - Caitlyn przechyliła głowę, by posłuchać, co mówi Ajay.

Nagle wytrzeszczyła oczy i zbladła. Carlos rozejrzał się, ale nie dostrzegł żadnego zagrożenia. Ajay szczerzył

się radośnie, oczy błyszczały mu wesoło. Tymczasem Caitlyn siedziała

sztywno, z kurczowo splecionymi dłońmi. Kostki palców zbielały jej z napięcia, choć pieczołowicie zachowywała obojętną minę.

Nagle grupka kobiet porwała ją do jednego z domów.

Carlos wstał, żeby pójść za nią, ale paru mężczyzn zatrzymało go i uparło się, żeby on i Tanit napili się z nimi. Był to jakiś alkohol, tak mocny, że

mógłby służyć za odrdzewiacz.

Carlosowi zaszumiało w głowie. Potykając się, ruszył z mężczyznami, którzy odprowadzili go do domu na palach. Tanit zaczął się wspinać po

drabinie za nimi i spadł dwa razy, zanim udało mu się wleźć do środka.

Tymczasem mężczyźni zmusili Carlosa do przebrania się w workowate, niebieskie spodnie. Nie umiał z nimi dyskutować, więc usłuchał. Nie dali

mu koszuli do kompletu; dostał tylko parę sandałów.

- Interesujący tatuaż. - Tanit wskazał czarną panterę na jego karku i czknął.

- Wiesz, co się tu dzieje? - spytał go Carlos.

- Uczta na cześć twoją i... - Tanit padł nieprzytomny na podłogę.

- Świetnie. - Carlos złapał swoje noże i pistolet; wieśniacy wyprowadzili go na zewnątrz. Odeskortowali go do innego domu i kazali wspiąć się na

drabinę.

Wszedł do niewielkiej izby, słabo oświetlonej latarnią w najdalszym kącie. Podłoga była zasłana pachnącymi kwiatami . Światło błyszczało w

stroiku na głowie kobiety siedzącej na posłaniu. Zesztywniał. Czyżby

wieśniacy podarowali mu którąś ze swoich kobiet na noc? Cofnął się o krok.

- Bardzo przepraszam, ale...

- Carlos, to ja. - Caitlyn zdjęła stroik i położyła go obok posłania. - Och, Bogu dzięki. - Ułożył broń na podłodze. - Nic ci nie jest?

- Nie. Kobiety zanurzyły mnie w kadzi zimnej wody, a potem wcisnęły w

tę suknię. - Mnie też kazali się przebrać. - Rozejrzał się po maleńkim domku.

Posłanie było wąskie. Zbyt wąskie. - Może powinienem się dzisiaj

przekimać u któregoś z mężczyzn. - Oczekują, że zostaniesz tutaj.

- Trochę tu ciasno.

- To jest... - Przycisnęła kolana do piersi. - Obawiam się, że to ich wersja apartamentu dla nowożeńców.

Carlos zamrugał.

- Aaa. Pewnie powiedziałaś Ajayowi, że udajemy małżeństwo. - Tak. - Westchnęła. - Wredny, przebiegły staruch. Powiedział, że moje

kłamstwa wrócą i ugryzą mnie w tyłek.

Carlos poczuł zimny dreszcz na gołych plecach. - Co ty chcesz powiedzieć? Spojrzała na niego z niepokojem.

- Nie wiem, jak ci to powiedzieć, ale... Ajay dał nam ślub.

Rozdział 20

Caitlyn skrzywiła się, widząc przerażoną minę Carlosa.

- Nie martw się o...

- Co zrobił? - przerwał jej Carlos. - No... pobłogosławił nasze małżeństwo, ale...

- Nie powiedziałaś mu, że tylko udajemy?

- Cicho, nie tak głośno. - Podbiegła do wejścia i zaciągnęła zasłonę, która zastępowała drzwi. - Mamy być szczęśliwym małżeństwem.

- W ogóle nie mieliśmy być małżeństwem. Dlaczego go nie

powstrzymałaś? - Bo szlag by trafił nasz kamuflaż. Przecież rzekomo nie znam ich języka.

- Westchnęła. - Ten drań Ajay wiedział, że nie będę mogła go

powstrzymać. Zawsze był podstępnym... - Czekaj. - Carlos uniósł rękę. - Caitlyn, są chwile, kiedy rezygnuje się z

kamuflażu. No wiesz, nagłe okoliczności? To właśnie było coś takiego.

Nie powinnaś była do tego dopuścić. Auć.

- Małżeństwo ze mną jest takie straszne?

- Wiesz, że nie mogę się z tobą ożenić naprawdę. Oparła dłonie na biodrach.

- No cóż, to chyba twój szczęśliwy dzień, bo nie sądzę, żeby to było

wiążące w świetle prawa. - Co za ulga.

- O tak. - Spojrzała na niego ze złością. - Jestem ekstatycznie szczęśliwa.

Założył ręce na piersi i odpowiedział jej równie złym spojrzeniem. Caitlyn starała się nie widzieć, jak potężne były jego bicepsy, jak szeroka

i mocna była jego klata. Ani jak ciepła

i seksowna zdawała się jego naga, opalona skóra. Wieśniacy ubrali ich w

pasujące do siebie stroje. Jego niebieskie, workowate spodnie miały ten sam kolor co jej jedwabna suknia. Jej uwagę ściągnął tatuaż na jego

karku. Czarno-czerwona pantera zdawała się ją obserwować. Skradać ku

niej. Carlos wskazał ścianę za plecami Caitlyn. - Tam wisi srebrny krzyżyk.

- Niektóre plemiona Akha nawróciły się na chrześcijaństwo. - Spojrzała

na krucyfiks. - Piękna robota, nie uważasz? - Proszę, nie mów mi, że Ajay jest duchownym.

- N... nie wydaje mi się. - Nie chciała przyznać, że plemię może go

uznawać za duchowego przywódcę. Carlos przyglądał jej się uważnie.

- Co on dokładnie powiedział?

- Nie chcesz wiedzieć. - Caitlyn pociągnęła za linki, przytrzymujące moskitierę nad posłaniem. Siatka opadła na dół, otaczając białe,

bawełniane „łóżko" półprzejrzystą zasłoną.

- Chcę - powiedział cicho. Caitlyn wślizgnęła się pod moskitierę i usiadła na pościeli.

- Powiedział, że jesteśmy bratnimi duszami, którym tu, na ziemi,

przeznaczone jest kochać się i chronić nawzajem. - Spojrzała na Carlosa. Wciąż stał przy wejściu, sztywny i spięty.

- I będę cię chronił. Z narażeniem życia.

To było miłe, ale pominął milczeniem kwestię miłości. Przycisnęła kolana do tułowia.

- Poprosił Boga, żeby pobłogosławił nasz związek i pomodlił się,

żebyśmy mieli dużo dzieci. Carlos milczał, więc dodała pospiesznie:

- To nie ma żadnego znaczenia. Nie było aktu ślubu. Takie małżeństwo nie będzie uznane w Stanach.

Oczy Carlosa lśniły bursztynowo w ciemności.

- Ajay jest wodzem swojego ludu, a jego słowa były wypowiedziane na

głos, z wezwaniem Boga na świadka. Tam, skąd pochodzę, to by wystarczyło.

Serce jej się ścisnęło. Czyżby Carlos naprawdę uważał ich za

poślubionych? Kilka sekund radości szybko przemieniło się w poczucie urażonej dumy, bo było jasne, że nie chce być jej mężem. Jej najgorszy

lęk zakradł się znów i zmiażdżył poczucie własnej wartości. Nie była

dość dobra. Na dworze ktoś zaczął bić w bęben. Przyłączył się drugi, i kolejne.

Wieśniacy zaczęli śpiewać. Caitlyn jęknęła i oparła czoło na kolanach.

Carlos usiadł na podłodze. - Co oni mówią?

- Hm... życzą ci sprawności w łóżku. Chrząknął.

Bębny grały coraz głośniej, coraz szybciej. Caitlyn westchnęła. Cudownie byłoby kochać się przy tym naglącym, pulsującym rytmie.

Carlos poruszył się niespokojnie.

- Jak długo będą to robić? - Obawiam się, że nie przestaną, dopóki nie... - Och, a co jej tam. W tej

chwili odrobina wstydu więcej nie miała już znaczenia. - Wiem, co robić.

- Co? - Pora na przedstawienie. - Wyciągnęła się na posłaniu i wzięła głęboki

oddech, żeby przygotować się psychicznie.

- Co ty robisz? - Carlos przysunął się trochę bliżej. - Nie ma tu nic do oglądania. Proszę się rozejść - rzuciła, udając policjanta

na miejscu zbrodni.

Carlos parsknął, ale przysunął się jeszcze odrobinę bliżej do moskitiery. Caitlyn przeciągnęła dłońmi po niebieskiej sukni, którą miała na sobie, i

jęknęła. Zaczęła muskać palcami krzywiznę bioder, wędrując w górę po żebrach, aż do piersi.

- Aach - westchnęła, pieszcząc je dłońmi. Pomasowała je delikatnie i

jęknęła jeszcze głośniej. Przekręciła się na brzuch, a potem znów na plecy.

- Tak, tak! - Uderzyła pięściami w posłanie. - Och, Carlos!

Usłyszała syk, kiedy gwałtownie wciągnął powietrze. Wparła dłonie w legowisko i ścisnęła kolana.

- O mój Boże! - Zaczęła dyszeć głośno i szybko. - Tak, tak! - Krzyknęła

przeciągle. W oddali usłyszała wiwaty wieśniaków. Uniosła ręce w powietrze.

- I gol! Dziesięć punktów. - Z kwaśnym uśmiechem odwróciła się do

Carlosa. - Okej, twoja kolej. Zesztywniał.

- Chyba żartujesz.

- To twój miesiąc miodowy. Ciesz się nim. - Dobra. - Wydał z siebie krzyk.

Wieśniacy milczeli. Tylko ptaki ćwierkały w oddali. Caitlyn

zachichotała. - Tobie wiwatowali - wymamrotał.

- Bo to był strasznie mizerny krzyk - wyjaśniła. -Widywałam mężczyzn,

którzy bardziej się podniecali na widok pizzy. Zagryzł zęby.

- Wątpią w moją sprawność seksualną? Znów zachichotała.

- Zdaje się, że nie mają żadnych wątpliwości. - Do diabła z tym. - Odchylił głowę do tyłu i wydał z siebie przeciągły,

gardłowy krzyk, po którym nastąpiło kilka zwycięskich pohukiwań.

Wieśniacy zaczęli wiwatować. - Rany. Robi wrażenie. - Zerowe, dodała w duchu. Zaczynała być

wściekła, że znów nią wzgardził. Nie tak wyobrażała sobie swoją noc poślubną.

- Nie umiem udawać orgazmu. Nigdy wcześniej nie musiałem. - Spojrzał

na nią znacząco. - W odróżnieniu od niektórych. - Och, kotek ma pazurki. Może po prostu nigdy nie zależało mi na tyle... -

Ugryzła się w język. Ta rozmowa robiła się zbyt osobista. I stanowczo za

bardzo wkurzająca. - Jak długo musiałaś udawać? - spytał cicho.

- Kto powiedział, że udawałam? Otóż dowiedz się, że mam bardzo

wysoki wskaźnik udanych orgazmów. Szczególnie kiedy robię to sama ze sobą. Chcesz popatrzeć?

Zignorował jej pytanie.

- Byłaś z innymi mężczyznami? - Oczywiście. Z całymi legionami. Trzy lata z rzędu ustanawiałam rekord

świata.

Uśmiechnął się drwiąco. - Nie wierzę ci. Wzruszyła ramionami.

- Cóż, zdarzało mi się kłamać.

- A byłaś kiedykolwiek zakochana? Teraz jestem zakochana, ty głupku. Zagryzła zęby.

- A co cię to obchodzi? Przysunął się tuż do moskitiery.

- No więc, byłaś zakochana? Jęknęła. - Uwielbiam doświadczać nowych rzeczy. Uwielbiam podróżować, uczyć

się nowych języków i nowych kultur, próbować nowych potraw i nowych

tańców. Ale jeśli chodzi o sprawy sercowe, kończy się moje zamiłowanie do przygód.

- Dlaczego? Boisz się zranienia?

- Chyba tak. Kiedy byłam mała, ponad wszystko kochałam siostrę, a potem ją straciłam. Potem kochałam Pana Foofikinsa, i jego też straciłam.

Może dlatego przechowuję tyle skarbów. Nie muszę się martwić, że mnie opuszczą.

Carlos skinął głową.

- Rozumiem cię. Ja straciłem wszystkich, których kochałem.

Mnie byś nie stracił, pomyślała. Chciała mu powiedzieć, że go kocha, ale jak mogła? Znów by ją odrzucił.

- Kto to jest Pan Foofikins? - spytał.

- Mój kot. Był piękny. Cały czarny, ze złotymi oczami. Miał kocią białaczkę, więc od początku był skazany na śmierć. - Łzy napłynęły jej do

oczu. - Coś jak nasz związek.

- Przykro mi. Milczeli przez chwilę. Caitlyn mrugała, za wszelką cenę chcąc

powstrzymać łzy.

- Miałaś jakichś kochanków? - spytał cicho Carlos. Westchnęła. - Nie wiem, czy można by go nazwać kochankiem. Twierdził, że mnie

kocha, ale... ja nigdy tak naprawdę... nie kochałam jego. Myślę, że po

prostu byłam samotna. - To wtedy nauczyłaś się udawać orgazmy? Parsknęła.

- Masz jakąś obsesję na tym punkcie.

- Twoje przedstawienie było... niesamowite. - Rany, dzięki. Każę to sobie wyryć na nagrobku.

- Nie mogę nie zastanawiać się, czy jest porównywalne z oryginałem.

Spojrzała na niego. Moskitiera zamazywała jego rysy, ale widziała jego pałające, bursztynowe oczy skupione na niej. Ogarnęła ją fala tęsknoty. Z

Carlosem nigdy nie musiałaby udawać. Jej serce byłoby w to całkowicie

zaangażowane, od początku aż do chwili, w której by je złamał. - Szczerze mówiąc, jestem potwornie ciekaw, jak reagujesz na prawdziwy

orgazm.

- Jest takie powiedzonko, ciekawość zabiła kota -szepnęła. - Zaryzykuję. - Uniósł brzeg moskitiery i wsunął się pod nią, by dołączyć

do Caitlyn na posłaniu.

Jej skóra zaczęła mrowić z niecierpliwości, ale serce zabiło ze strachu.

- Carlos... - Ćśś. - Położył dłoń na jej policzku. - Nigdy nie pragnąłem kobiety tak

bardzo jak ciebie. - Pocałował ją w czoło, w nos.

Łzy napełniły jej oczy, kiedy chwyciła jego twarz w dłonie. Próbowała go uwieść od samego początku, ale nie zamierzała grać roli żałosnej,

spragnionej cizi. Jeśli czegokolwiek nauczyła się z tej całej historii, to

tego, że musi być silna. - Carlos, jeśli nie zamierzasz ze mną zostać, to nie rób tego.

Spojrzał jej w oczy.

To dziwne, ale nigdy nie czuła mu się bliższa niż teraz, kiedy mu odmawiała.

Odgarnął włosy z jej czoła.

- Chcę ci dać rozkosz. - Dlaczego? Bo w przeszłości musiałam udawać? Nie zrobię tego z tobą

tylko dlatego, że się nade mną litujesz.

Wyprostował się. - Catalina, mam dla ciebie wiele różnych uczuć, ale na pewno nie litość.

Czekała, czy powie coś więcej na temat tych innych uczuć, ale on milczał.

Łza spłynęła jej po policzku. Schylił głowę. - Czuję litość, ale dla siebie, bo znalazłem najpiękniejszą kobietę na

świecie i nie mogę jej mieć.

- Och, Carlos. - Wyciągnęła do niego ręce. Położył się przy niej i wziął ją w ramiona. Caitłyn ułożyła twarz na jego ramieniu, a on otarł łzę z jej

policzka.

Był ciepły i słodki, i wiedziała, że kocha go z całego serca. Z westchnieniem zamknęła oczy i pozwoliła, żeby ogarnął ją sen.

Carlosa wyrwało ze snu słońce, które wdarło się nagle do ich izby.

Kobieta z wioski odsunęła zasłony, by wpuścić blask poranka. Zobaczyła jego i Caitłyn wciąż na posłaniu i szybko odwróciła oczy. Druga kobieta

postawiła na podłodze tacę z jedzeniem i obie umknęły w pośpiechu.

Podszedł do wejścia, żeby wyjrzeć na zewnątrz. Gęsta mgła wisiała nisko nad niedalekimi górami. Zauważył ich plecaki u stóp drabiny i zszedł po

nie.

Ajay zbliżył się do niego w towarzystwie jakiegoś drugiego wieśniaka. Obydwaj uśmiechali się do niego szeroko.

- Jestem Arnush - przedstawił się wieśniak. - Mówię trochę angielski.

Ajay chce ci życzyć wiele szczęście w małżeństwo. Carlos spojrzał kwaśno na wodza. Korciło go, żeby zbesztać Ajaya za

jego bezczelność, że ożenił go bez jego zgody, ale nie mógł. Przez całą

noc trzymał Caitłyn w ramionach i czuł się wspaniale. Jakby tam było jej miejsce.

- Powiedz wodzowi, że jestem bardzo wdzięczny. Arnush przekazał

wiadomość i powiedział: - Ajay chce ciebie rozmawiać w warsztacie, jak już zjesz.

- W porządku. - Carlos wspiął się z powrotem do chaty. Przebrał się we

własne ubranie i obudził Caitłyn. Swoją żonę. Swoją piękną żonę. Kiedy już otrząsnął się z pierwszego szoku, przestał być na nią zły. Był

zły na siebie, bo nie wiedział, co robić. W głębi duszy - i z całej duszy -

chciał tego małżeństwa. Kochał ją. Pragnął jej do bólu. Ale cały czas jakiś wewnętrzny głos, napędzany poczuciem winy, przypominał mu, że

powinien spełnić swój obowiązek, Powinien chronić gatunek.

Kiedy Caitłyn się ubierała, on poszedł do toalety. Kobiety przyniosły im na śniadanie gujawy, banany, ryż i gorącą herbatę. Po jedzeniu we dwójkę

poszli do warsztatu. Ajay i Arnush byli już na miejscu i popijali herbatę. Ajay uśmiechnął się i

powiedział coś do Caitlyn.

Odpowiedziała mu, składając ręce i kłaniając się. Carlos zrobił to samo,

choć nie miał pojęcia, o czym była mowa. - Arnush, mógłbyś poszukać naszego przewodnika, Tanita? - poprosił.

- Tak, poszuka go. - Arnush wyszedł z warsztatu. Ajay zaprosił ich

gestem, by siedli na bambusowych matach koło niego. Znów przemówił, i Caitlyn zaczęła tłumaczyć.

- Mówi, że mogłam mieć rację, że nasz przewodnik nie jest godny

zaufania. - Zmarszczyła brwi z niepokojem. -Kiedy wczoraj wieczorem poszliśmy na stronę, Tanit też odszedł od ogniska. Ajay mówi, że poszedł

w tym samym kierunku co my.

Carlos się wzdrygnął. - Więc to Tanit mógł widzieć, jak się przeobrażam. Caitlyn kiwnęła

głową.

- Obawiam się, że tak. Przypomniał sobie, z jaką miną Tanit przyglądał się jego tatuażowi.

Caitlyn zrelacjonowała mu też telefoniczną rozmowę Pata. Gdyby Tanit

dowiedział się czegokolwiek o kotołakach, miał zadzwonić do Pata, żeby mogli zawiadomić o tym tego swojego tajemniczego Mistrza.

- Znaleziony - oznajmił Arnush, wchodząc do warsztatu z Tanitem.

Przewodnik uśmiechnął się do nich z zażenowaniem. - Bardzo przepraszam. Zaspałem. Ten wczorajszy napitek zwalił mnie z

nóg.

- Nic nie szkodzi. - Carlos kiwnął na Tanita, by się do nich przyłączył. - Chcę zapytać Ajaya, czy ktoś z jego plemienia widział w tej okolicy

pantery.

- Oczywiście. - Tanit usiadł na bambusowej macie i po tajsku przekazał pytanie Ajayowi.

Ajay skinął głową i odpowiedział w tym samym języku.

Tanit słuchał, coraz bardziej blady. Carlos zerknął na Caitlyn, wiedząc, że

ona też rozumie, co powiedział Ajay. Jej twarz była obojętna, ale palce kurczowo splecione.

- Ajay nie widział panter od wielu miesięcy - powiedział Tanit. - Ale

mówi, że na północ stąd jest jakiś stwór, który pożera ludzi. - Skąd wie, że pożera ludzi? - spytał Carlos.

- Bo nie wracają - wyjaśnił Tanit drżącym głosem. -W wiosce był pewien

mężczyzna, który poszedł na północ polować na dziką świnię i nigdy nie wrócił. Tydzień później jego kuzyn poszedł go szukać i też zniknął. Teraz

nikt ze wsi nie chodzi na północ.

Ajay wypowiedział jeszcze kilka zdań, i Tanit przetłumaczył. - Chodzą plotki, że ten ludożerczy stwór to ogromny kot. Inni mówią, że

to złe stworzenie, które żyje w nocy.

- Powinniśmy to sprawdzić - stwierdził Carlos. Oczy wyszły Tanitowi na wierzch.

- Nie możemy iść do dżungli i szukać kotów, które pożerają ludzi.

Carlos spojrzał na niego ponuro. - Chyba wiedziałeś, na czym polega ta wyprawa.

- Tak, ale... - Tanit otarł z czoła kropelki potu. - Ale jeśli to nie są

kotołaki? Jeśli to w ogóle nie są ludzie, i tylko lubią jeść ludzi? - Może powinniśmy tu spędzić parę dni - zasugerowała Caitlyn. - Może

koty przyjdą do nas.

Ajay powiedział coś jeszcze. Tanit zerwał się z maty. - To zbyt niebezpieczne. Ja... ja nie mogę tego zrobić. -Wybiegł z

warsztatu.

Ajay prychnął i rzucił kilka słów w języku Akha. - Mówi, że nasz przewodnik jest zbyt lękliwy - przetłumaczyła Caitlyn. -1

że coś ukrywa.

Ajay znów zaczął mówić, a ona słuchała, otwierając szeroko oczy i

przełykając ślinę. - Co on powiedział? - spytał Carlos.

- Że w tych górach krąży legenda - zaczęła. - Wszystkie plemiona szepczą

ją sobie w ciemnościach, ale nikt nie odważył się donieść o tym władzom. Ludzie znikają od czterdziestu lat. Niektórzy mówią, że to wina tygrysów

albo panter, ale wszyscy zgadzają się, że mieszka tu jakieś zło. Yao

mówią, że to nadprzyrodzona istota, która kradnie człowiekowi oddech i zmienia go w ciało bez duszy, które krąży po nocy. Używają jej chińskiej

nazwy, chiang-shih.

- A co to jest? - spytał Carlos. Spojrzała na niego z niepokojem. - To chiński odpowiednik słowa wampir. Wyprostował się.

- Mówisz serio?

- Plemiona nie zgłosiły tego, bo sądzą, że władze by im nie uwierzyły. I pewnie tak by było. Nikt nie wierzy, że wampiry istnieją naprawdę.

Carlos przytaknął skinieniem.

- Ale my to wiemy. Powinniśmy to sprawdzić. Caitlyn skrzywiła się. - Bałam się, że to powiesz. To oznacza wędrówkę po dżungli, zgadza się?

- Nie musisz iść. Możesz zostać tutaj, a ja pójdę z Tanitem.

- Nie ufam mu. Idę z tobą. Carlos wstał i wyciągnął rękę, żeby pomóc jej wstać.

- Jesteś najodważniejszą kobietą, jaką znam. Prychnęła.

- Albo najgłupszą. - Wzięła głęboki oddech. - Po prostu będę o tym myśleć jak o przygodzie. A uwielbiam przygody. Tak brzmi moja wersja i

będę się jej trzymać.

Ajay wstał i znów przemówił. Uniósł ręce w powietrze, po czym położył

dłonie na ich ramionach. - Prosi Boga, żeby nas chronił - szepnęła. Carlos skinął głową.

- Przyda nam się jego ochrona.

Rozdział 21

Carlos spojrzał na słońce. Jeśli pogłoski były prawdą i wśród tych wzgórz

grasował wampir, to musiał go znaleźć przed zachodem słońca. Spojrzał

na zegarek. Była już prawie trzecia po południu. Szli tą ścieżką, kierując się na północ, już cztery godziny. Nie narzucał zbyt ostrego tempa ze

względu na Caitlyn, ale i tak wyglądała na wykończoną.

Choć w zasadzie już było lepiej. Przez pierwsze dwie godziny była przerażona. Kiedy pierwszy raz zatrzymał się, by pozwolić kobrze

prześliznąć się na drugą stronę ścieżki, skuliła się za jego plecami,

kurczowo ściskając jego koszulkę. Wyszli z wioski około jedenastej rano - ich start opóźnił się, gdy Tanit

nagle oznajmił, że idzie z nimi. Nie miał plecaka ani sprzętu, więc

potrwało chwilę, zanim wieśniacy wyposażyli go na drogę. Ajay zaopatrzył ich w jedzenie i zwijane bambusowe maty do spania.

Arnush odciągnął Carlosa na bok, by ostrzec go, że przewodnik zmienił

zdanie co do udziału w wycieczce po tym, jak zadzwonił gdzieś z komórki. Ale było jasne, że Tanit wcale nie chce być z nimi. Za każdym

razem, kiedy spotykali węża czy skorpiona, błagał, żeby wrócili do wsi.

Carlos zastanawiał się, czy to Pat rozkazał Tankowi iść z nimi. Caitlyn miała rację, podejrzewając ich obu.

Trzask gałązki w oddali zaalarmował czuły słuch Car-losa. W dżungli,

gdzie mieszkało mnóstwo zwierząt, najróżniejsze odgłosy nie były niczym dziwnym, ale te trzaski się powtarzały. Od pół godziny ktoś za

nimi szedł. W ciągu ostatnich dziesięciu minut słyszał je częściej.

Cokolwiek ich śledziło, teraz było tego więcej. Wciągnął głęboko powietrze, próbując uchwycić zapach tego czegoś, ale trzymało się po

zawietrznej.

Ścieżka zaczęła prowadzić w dół, więc przyspieszył kroku. W dolinie natrafili na strumyk przecinający zieloną łąkę. Carlos schylił się, by

nabrać wody w garść i ochlapać twarz. Wyprostował się i rozejrzał.

Wysoka trawa przetykana była kępami paproci. Po drugiej stronie doliny szlak wcinał się poszarpaną linią w zbocze, prowadząc prosto pod górę.

- O Boże - jęknęła Caitlyn. - Potrzebuję przerwy, zanim tam pójdziemy. -

Zrzuciła plecak na ziemię i wyjęła z zewnętrznej kieszeni butelkę z wodą. Carlos obracał się wokół własnej osi, przepatrując linię drzew.

Tanit też rzucił plecak na ziemię.

- Lepiej wracajmy do wsi, bo inaczej utkniemy tu na noc. Caitlyn westchnęła.

- Nie wydaje mi się, żeby w okolicy były jakieś koty. Już by do mnie

przyszły. - I zdaje się, że przyszły. - Carlos wskazał drzewa, spomiędzy których

wyłoniły się dwa tygrysy. - Mamy towarzystwo.

- Ludojady! - pisnął Tanit i wyciągnął nóż zza pasa. Carlos zasłonił Caitlyn własnym ciałem i wyjął pistolet.

- Nie! - Wyszła zza jego pleców. - Nie strzelaj. Carlos opuścił broń.

- Jeśli któryś zaatakuje, strzelam.

- Nie rób im krzywdy. - Stanęła przodem do tygrysów i skoncentrowała

się, marszcząc czoło. Carlos nigdy nie widział tak ogromnych tygrysów. Wyglądało na to, że

wolą zachować dystans; przysiadły na tylnych łapach i obserwowały ich

złotymi oczami. Wciąż były z wiatrem, więc nie mógł poczuć ich zapachu.

- Ostrzegają nas przed niebezpieczeństwem - szepnęła Caitlyn.

- Oczywiście że jesteśmy w niebezpieczeństwie - wypalił Tanit. - Zaraz nas pożrą!

- Jesteś w stanie się z nimi komunikować? - spytał Carlos.

- Poniekąd. - Wciąż była skupiona na tygrysach. - To trudno wyjaśnić. Nie odbieram konkretnych słów, ale w mojej głowie formują się myśli. One

najwyraźniej uważają, że coś nam grozi. I chcą, byśmy wiedzieli, że nie

są ludo-j adami. Tanit prychnął.

- Jesteś wariatką. Nie można rozmawiać z tygrysem.

- Możesz je zapytać, czy wiedzą o jakichś panterach w okolicy? - spytał Carlos.

Caitlyn milczała przez chwilę, po czym odpowiedziała:

- Mówią, że to ich terytorium. Pantery mieszkają na południe od wioski Akha.

Carlos poczuł przypływ nadziei. Być może był bliski znalezienia

przedstawicieli swojego gatunku. Gdyby odkrył, że gatunek jednak nie jest zagrożony, mógłby być z Caitlyn. Mogliby wziąć zwyczajny ślub i

mieć zwyczajne dzieci. Byłaby bezpieczna, jeśli tylko nie ugryzłby jej,

będąc w postaci pantery. Ale zanim uda się na poszukiwanie panterołaków, musi uwolnić górskie

plemiona od przekleństwa miejscowego wampira. - Czy te tygrysy wiedzą coś o wampirze?

Tanit drgnął, po czym pacnął komara, żeby ukryć swoją reakcję.

Caitlyn znów zamilkła i skomunikowała się z wielkimi kotami. Tanit nerwowo przestępował z nogi na nogę.

- Musimy wracać. Nie powinniśmy tu zostawać na noc. Carlos odwrócił

się do niego. - Ty coś wiesz. Co przed nami ukrywasz?

- Nic. - Szybko pokręcił głową. - Każdy wam powie, że nie powinno się

spędzać nocy w dżungli. - Tygrysy mówią, że na północ stąd jest zła jaskinia, ale powinniśmy się

trzymać od niej z daleka. - Caitlyn zadrżała. - Ludzie tam wchodzą i nigdy

nie wychodzą. - Nie możemy tego zrobić - syknął Tanit. - Nie możemy tam iść!

Carlos spojrzał na słońce.

- Nic nam nie będzie, jeśli tylko dotrzemy tam przed zmierzchem. - Ja odmawiam! - wrzasnął Tanit. Carlos spojrzał na niego ponuro.

- To wracaj do wsi. Tygrysy na pewno chętnie cię odprowadzą.

Tanit zbladł. - Jeśli w tych górach od czterdziestu lat mieszka wampir, terroryzuje ludzi

i zabija ich, to zamierzam się go pozbyć -oznajmił Carlos. -1 będzie to

dość łatwe, jeśli znajdziemy go za dnia. - Jeśli - szepnęła Caitlyn. Wzięła głęboki oddech i zarzuciła plecak na

ramiona. - W takim razie lepiej ruszajmy.

Serce urosło w piersi Carlosa. Była najdzielniejszą kobietą, jaką spotkał. Kuliła się ze strachu na widok każdego pająka czy węża, a mimo to parła

dalej.

Uniosła rękę, by pożegnać się z tygrysami.

- Mówią, że dalej nie pójdą. Będziemy wiedzieli, że zbliżamy się do

jaskini, kiedy zobaczymy modlitwy. - Modlitwy? - zdziwił się Carlos, patrząc, jak dwa tygrysy nikną w

dżungli.

Caitlyn wzruszyła ramionami. - Nie bardzo wiem, co miały na myśli.

Carlos przeskoczył wąski strumień i pomógł przejść Caitlyn.

- Idź pierwszy - powiedział do Tanita. Wolał nie mieć przewodnika za plecami.

Tanit z ponurą miną założył plecak i mozolnie ruszył górską ścieżką.

Caitlyn jęknęła, kiedy znów zaczęli piąć się pod górę. Minęły prawie dwie godziny od telepatycznej rozmowy z tygrysami. Wyczuła od

wielkich kotów szczerą troskę i życzliwość, które zaprzeczały ich

rzekomej dzikości. Miała ochotę przedyskutować to z Carlosem, ale nie mogła przecież rozmawiać o kotołakach przy Tanicie.

W końcu przekonali się, co miały na myśli tygrysy, mówiąc o

modlitwach. Na szczycie góry dostrzegli wielki głaz z namalowanym symbolem. Roztrzęsiony Tanit wyjaśnił im, że to modlitwa o

bezpieczeństwo.

Schodząc po zboczu, minęli kilka innych głazów z tym samym symbolem. Teraz, kiedy znów pięli się pod górę, Caitlyn krzywiła się z

każdym krokiem. Jej nogi były słabe jak mokre kluchy. Obolałe mokre

kluchy. W końcu zbliżyli się do wierzchołka i natknęli się na pionową skałę,

wysoką na jakieś cztery metry. Po lewej ścieżka kończyła się na urwisku.

Po prawej, jak daleko sięgali wzrokiem, sterczała pionowa ściana. - Koniec drogi - mruknęła.

- I to dosłownie. - Tanit wskazał symbol namalowany na ścianie. - To oznacza śmierć.

- Może się odnosić do wampira, jako że za dnia jest martwy - odparł

niecierpliwie Carlos. - Jaskinia powinna być blisko. Pospieszmy się, zanim zajdzie słońce.

Tanit ruszył noga za nogą w prawo, wąską ścieżką pod skalną ścianą.

- Szybciej - rozkazał mu Carlos. Caitlyn spojrzała na słońce. Zbliżało się już do horyzontu.

Ścieżka poszerzyła się nagle; w pionowej skale ział czarny wylot jaskini.

Po obu stronach wejścia wymalowane były czerwone znaki. - Nie możemy tam wejść - szepnął Tanit. - Położył plecak na ziemi. - Te

symbole to ostrzeżenie. Kto tam wejdzie, zginie.

- Nic nam nie będzie, póki słońce jest na niebie. -Carlos rzucił plecak i wyjął latarkę. - Więc kto chce wejść pierwszy do strasznej, ciemnej

jaskini?

Caitlyn mknęła i zdjęła plecak, żeby móc wyjąć swoją latarkę. Nagle ktoś chwycił ją od tyłu i brutalnie założył jej nelsona. Krzyknęła cicho, kiedy

Tanit przycisnął jej nóż do szyi.

Carlos w mgnieniu oka rzucił latarkę i wyciągnął pistolet. Tanit zesztywniał, zaciskając mocniej rękę wokół jej karku.

- Jakim cudem ruszasz się tak szybko?

- Jestem doskonałym strzelcem - warknął Carlos. -Mogę cię zabić, a Caitlyn nie spadnie włos z głowy. Puść ją.

- Nie. - Tanit zaczął się cofać, ciągnąc ją za sobą. - Nie możecie wejść do

środka. To zakazane. Caitlyn kombinowała gorączkowo, próbując sobie przypomnieć

szkolenie ze sztuk walki. Czy mogła się zgiąć i przerzucić Tanita przez

plecy? Nie, nie mogła się pochylić, bo sama poderżnęłaby sobie gardło. Więc może do tyłu?

Rzuciła się wstecz, uderzając całym ciężarem ciała w Tanita. Zatoczył

się, i w tej chwili Carlos skoczył do przodu i wyrwał mu nóż z ręki. Caitlyn umknęła im z drogi. Zanim stanęła mocno na własnych nogach,

Carlos zdążył już przygwoździć Tanita do ziemi z nożem przy gardle.

- Nic ci nie jest? - Carlos zerknął na nią. Kiedy skinęła głową, powiedział: - Weź mój pistolet Upuściłem go.

Pobiegła po broń.

- Błagam - sapnął Tanit. - Nie chcę umierać. - Gadaj - warknął Carlos. - Czyje rozkazy wypełniasz? Tanit głośno

przełknął ślinę.

- Jeśli nie usłucham, zabiją mnie. - Kogo nie usłuchasz? - Caitlyn podeszła bliżej. -Mistrza?

Tanit wybałuszył oczy.

- Skąd o nim wiesz? Nie wolno o nim mówić, chyba że ze Strażnikami. - Czy profesor jest Strażnikiem? - spytał Carlos. Tanit skinął głową.

- Mistrz się rozgniewa, jeśli zbezcześcimy świątynię.

- Jaką świątynię? - dopytywał się Carlos. Tanit spojrzał w stronę jaskini. - To jest Świątynia Śmierci. Tylko Mistrz może wchodzić do środka. -

Zadrżał ze strachu. - Mistrz Han to wielki i potężny chiang-shih. Zabił

tysiące ludzi. Jeśli wejdziemy do środka, zginiemy. Proszę. Musimy... - Spójrz na mnie - przerwał mu Carlos. - Twój mistrz nie może nam zrobić

krzywdy za dnia. Przebijemy go kołkiem i będziesz wolny.

Oczy Tanita napełniły się łzami. - Za późno. Widziałem, jak przemieniałeś się w kota i powiedziałem

profesorowi. Rozkazał mi zostać z tobą, dopóki nie przyjdą po ciebie

Strażnicy.

Caitlyn wymieniła z Carlosem niespokojne spojrzenie. Po co wampirowi

panterołak? Carlos wstał i podciągnął Tanita na nogi.

- To nie ma znaczenia. Zanim ci Strażnicy mnie znajdą, twój mistrz będzie

już martwy. Będzie po sprawie. Tanit zaskomlał.

- Nie można zabić Mistrza Hana. On żyje wiecznie.

- Zobaczymy. - Carlos pchnął go w stronę wylotu jaskini. Przewodnik zatrzymał się z poślizgiem na drobnych kamykach.

Carlos wsunął sobie jego nóż za pas. Gdy Caitlyn podała mu pistolet,

schował go do kabury. Podniósł latarkę i zarzucił plecak na ramiona. Zrobiła to samo. Serce biło jej jak szalone. Nie chciała się do tego

przyznawać, ale była równie przerażona jak Tanit.

- Gotowa? - spytał Carlos. Spojrzała na słońce. Było już tak nisko, że malowało niebo na

złotoróżowo.

- Lepiej się pospieszmy. -1 miejmy to z głowy, dodała w duchu. Carlos chwycił Tanita za ramię i poprowadził go do jaskini.

Caitlyn ruszyła za nimi. Zachodzące słońce oświetlało niewielki kawałek

wnętrza. Była to wielka pieczara, szeroka i głęboka. W najdalszym końcu jej latarka wyłowiła wąskie przejście. Ta sala mogła być pierwszą z wielu.

- Co to jest? - Carlos świecił latarką do góry. Pułap nad ich głowami

przecinały krzyżujące się liny, z których dyndały żółte paski papieru. - Modlitwy - szepnął Tanit. - Buddyjskie modlitwy, które mają zatrzymać

zło w tej jaskini, żeby nie uciekło.

Caitlyn rozejrzała się po pustej pieczarze.

- Kto je zostawił?

- On. - Promień latarki Carlosa zatrzymał się na ludzkim szkielecie. Zmurszała pomarańczowa szata wskazywała na buddyjskiego mnicha.

Caitlyn gwałtownie wciągnęła powietrze. Spomiędzy żeber micha

sterczała włócznia. - Ktoś go zamordował.

- Mówiłem wam! - krzyknął Tanit. - Każdy, kto wejdzie do tej jaskini,

zginie! - Spokojnie. Wygląda na to, że to się stało wiele lat temu. - Carlos

poświecił na szczelinę w oddali. - Musimy przejść tamtędy. - Ruszył

przodem. Caitlyn trzymała się tuż za nim. Tanit ociągał się z tyłu. Twarz miał białą

jak ściana.

Carlos zrobił krok i zamarł, kiedy w jaskini rozległo się echem metaliczne szczęknięcie.

- Pułapki.

- Co? - Caitlyn nie miała czasu na myślenie czy reakcję. Ziemia zadrżała pod jej stopami. Carlos chwycił ją i skoczył naprzód, o wiele dalej niż

zdołałby skoczyć człowiek. Wylądowali i padli na ziemię.

Caitlyn obejrzała się i zobaczyła, że ziemia się zapada, zabierając ze sobą Tanita. Przewodnik wrzasnął i zniknął. Chmura kurzu uniosła się z rowu,

który dzielił teraz jaskinię na dwie połowy.

- Tanit! - Podczołgała się do brzegu rowu i zachłysnęła się z przerażenia. Z dna zapadliska sterczały żelazne szpikulce, a Tanit był nadziany na

jeden z nich.

Krzyknęła i odwróciła wzrok. Carlos złapał ją i przycisnął do piersi. - Już dobrze.

- On nie żyje! Chwycił ją za ramiona.

- Caitlyn, musimy zachować spokój. W jaskini są pułapki. Sądzę, że

minęliśmy pierwszą, bo uruchomił ją ten mnich. Wciągnęła drżący oddech.

- Nie minęlibyśmy drugiej, gdybyś nie umiał skakać jak kot.

- Może być trzecia. Musimy uważać. Caitlyn zaczęła się trząść. Nie mogli się cofnąć do wyjścia. Odgradzał je

rów najeżony szpikulcami. I nie mogli ruszyć naprzód, nie uruchamiając

kolejnej pułapki. - Jak mamy się stąd ruszyć?

- Nie martw się, skarbie. - Ścisnął jej ramiona. - Przeprowadzę cię przez

to. - Zdjął plecak i rzucił go kilka kroków przed siebie, trochę w prawo. Nic się nie stało.

- Okej, ten kawałek jest bezpieczny. - Carlos podszedł do plecaka i

podniósł go. Wyciągnął rękę do Caitlyn. Chwyciła jego dłoń i podeszła do niego. Jeszcze tylko parę metrów i

prześlizgną się przez szczelinę.

- Myślisz, że następne pomieszczenie jest bezpieczne? - Prawdopodobnie. Ten rów zaprojektowano tak, by zatrzymał całą grupę.

Wstrząsnął nią dreszcz i promień jej latarki zadrżał. Biedny Tanit. Nie

powinni byli go zmuszać, żeby wchodził do jaskini. Carlos znów rzucił plecakiem, który wylądował na prawo od przejścia.

Kiedy nic się nie stało, skoczył przed siebie i podniósł go. Wyciągnął rękę

do Caitlyn. Dla niej było to długi skok. Dała susa, ale przesadziła i z impetem wpadła

na Carlosa. Kiedy odbiła się od niego i poleciała do tyłu, upuścił plecak,

by ją chwycić. Klik.

Włócznia wystrzeliła z ukrytej szczeliny w ścianie jaskini i śmignęła prosto w nich.

- Padnij! - Carlos pchnął Caitlyn w dół i skoczył przed

nią. Klapnęła na siedzenie, a gdy uniosła wzrok, zobaczyła, że drgnął. Grot

włóczni przeszył mu brzuch i zatrzymał się centymetry przed jej twarzą.

Wrzasnęła. Carlos zadrżał, blady, z oczami szeroko otwartymi od szoku. Padł na kolana.

Zerwała się na nogi. Włócznia trafiła w niego od tyłu.

- Boże, nie. Osunął się na bok. - Carlos. - Uklękła przy nim. Widziała go przed sobą, ale nie mogła

uwierzyć własnym oczom. Nie mógł umrzeć. Nie Carlos.

Drżącymi dłońmi chwycił włócznię, sterczącą z jego brzucha. - Mało czasu - wychrypiał. Zagryzł zęby i spróbował złamać trzonek.

Krzyknął z bólu.

- Carlos, co ty robisz? - Muszę odłamać grot. Pomóż mi.

Gapiła się na krew, błyskawicznie pokrywającą jego dłonie.

Zaczął po omacku szukać noża przy pasku. - Pomóż.

Wyciągnęła nóż i zaczęła nacinać drzewce włóczni.

- Czekaj, spróbuję jeszcze raz. - Zacisnął zęby i tym razem złamał drzewce. - Wyciągnij to ze mnie. Od tyłu.

- Będziesz bardziej krwawił.

- Wyciągaj! Łzy płynęły jej po policzkach, kiedy chwyciła włócznię i szarpnęła.

Carlos krzyknął.

- Nie umieraj! - Wyszarpnęła z plecaka dwie garście podkoszulków i bielizny i przycisnęła do ran na jego plecach i brzuchu. - Nie waż się

umierać. - Nie bój się - szepnął. - Będę przy tobie.

Jej łzy spływały na jego koszulkę.

- Carlos, nie zostawiaj mnie. Powieki mu zatrzepotały i się zamknęły. Jego ciało zadrżało i

znieruchomiało.

- Carlos? Leżał przed nią, nieruchomy i blady.

Caitlyn puściła ciuchy, które do niego przyciskała. Usiadła prosto i

spojrzała na swoje drżące dłonie, czerwone od krwi. Jego krwi. Odszedł. - Nie! - Rzuciła się na niego. - Nie, Carlos, nie. - To nie mogła być

prawda. Nie mogła go stracić. Ściskała go kurczowo, zaklinając, żeby

wrócił. W jaskini zrobiło się nagle dużo ciemniej i zimniej. Caitlyn spojrzała na

wejście. Na dworze zapadał zmrok. A ona była sama w dżungli, w

Świątyni Śmierci. Zadrżała, kiedy dotarło do niej, że słońce zaszło. Być może nie była tu

sama.

Rozdział 22

Caitlyn macała gorączkowo po ziemi, aż znalazła latarkę, którą wcześniej

upuściła. Snop światła trząsł się w jej drżących dłoniach, kiedy

skierowała go na wlot korytarza. Weź się w garść, nakazała sobie w duchu. Ale jak mogła, kiedy Carlos nie

żył? Szloch wstrząsnął jej ciałem. Nie rozklejaj się teraz. Myśl, myśl.

Musiała się bronić. Carlos byłby zły, gdyby okazało się, że niczego się nie nauczyła. Byłby jeszcze bardziej wkurzony, gdyby zginął na darmo,

chroniąc ją od śmierci. On już niczego nie czuje. Nie żyje, pomyślała.

Otarła łzy płynące jej po twarzy i dotarło do niej, że ręce wciąż ma

umazane krwią Carlosa. Wytarła dłonie o spodnie. Musiała się bronić. Musiała się postarać, żeby był z niej dumny. Wyjęła pistolet z jego

kabury. Jeśli cokolwiek wyjdzie z tej szczeliny, będzie strzelać aż do

skutku. Pistolet drżał jej w dłoni, więc pomodliła się o siłę. Nie opuszczając

latarki oświetlającej wejście, czekała. I czekała.

Przysunęła się do Carlosa, bo jakoś czuła się bezpieczniej, kiedy siedziała blisko niego. Jego ciało wciąż było ciepłe. I takie solidne. Łzy płynęły jej

po twarzy, ale nie ośmieliła się opuścić latarki, żeby je wytrzeć.

Wiedziała, że czeka ją długa noc. W ciemnościach. Jak długo wytrzymają baterie w latarce? Latarka Carlosa wciąż była włączona. Caitlyn szybko

odłożyła swoją, żeby złapać tę drugą i zgasić ją. Mogła potrzebować

zapasu. W wąskim przejściu wciąż nic się nie pojawiało. Może wampira nie było.

Może była bezpieczna. Stosunkowo bezpieczna. Od wyjścia z jaskini

wciąż odgradzał ją rów pełen ostrych pali. Skoro nie mogła wrócić, to może warto pójść dalej? Przyjrzała się

szczelinie. Może po drugiej stronie góry jest wyjście? A może jest więcej

pułapek. Albo coś jeszcze gorszego. Nie, nie ma mowy, żeby tam weszła. To byłoby posunięcie w stylu

głupich dziewczyn z horrorów, które same zapuszczają się na strych.

Albo do piwnicy. W bieliźnie. Pogrzebała w plecaku i wyjęła komórkę. Warto było spróbować.

Oczywiście, zero sygnału. Nic dziwnego, skoro siedziała w cholernej

jaskini w środku cholernej dżungli. - Co mam robić, Carlos? - szepnęła.

Wrzucając telefon do plecaka, zauważyła jedwabne szale, które kupiła dla trzech małych panterołaczek. Uśmiechnęła się na wspomnienie, jak

Carlos złościł się przez jej zakupy. Kolejna fala łez spłynęła jej po twarzy.

Pogładziła jedwab palcami. Taki miękki i błyszczący. I zaskakująco

mocny. Chwyciła materiał w dwie garście i szarpnęła. Gdyby związała razem trzy szale, miałaby niezły kawał liny. Omiotła jaskinię światłem

latarki i przyjrzała się plątaninie lin, na których mnich porozwieszał żółte

papierowe wstążki z modlitwami. Może modlitwy zadziałały. Wyglądało na to, że wampir nie korzysta już z tej jaskini.

Związała szale, po czym przywiązała jeden koniec do drzewca włóczni.

Miała nadzieję, że wszystkie ćwiczenia z Carlosem wzmocniły jej ramiona i poprawiły celność.

Oparła latarkę na plecaku, tak, by oświetlała sufit, i cisnęła włócznią jak

oszczepem, próbując wstrzelić go między pajęczynę lin. Kilka pierwszych prób zakończyło się niepowodzeniem. Za każdym razem

ściągała włócznię z powrotem za szale.

Uznała, że drzewce jest za lekkie. Odwiązała je i na jego miejsce uwiązała jedną ze srebrnych panter. Tym razem się udało. Mocno pociągnęła za

szale, by sprawdzić, czy się trzymają. Zamierzała przelecieć na linie nad

rowem i wolałaby doń nie wpaść. Za pomocą plecaka Carlosa zakotwiczyła koniec szala po swojej stronie.

Postanowiła poczekać do rana, zanim spróbuje przeskoczyć rów. Nie

miała najmniejszego zamiaru zapuszczać się w dżunglę po ciemku. Usiadła obok Carlosa z latarką i pistoletem w zasięgu ręki. Ogarnęła ją

nowa fala rozpaczy, znów popłynęły łzy. Siedząc tak godzinami, które

ciągnęły się jak wieczność, miała wrażenie, że wpadła w koszmar senny, który nigdy się nie skończy.

Carlos drgnął, kiedy przypływ energii niczym wstrząs elektryczny

pobudził jego ciało do życia. Otworzył oczy i ujrzał ciemność.

Coś obok niego szarpnęło się, usłyszał gwałtowny wdech i szamotaninę.

Światło latarki padło mu na twarz. Odwrócił głowę. Caitlyn wrzasnęła i odsunęła się na czworakach.

- Cait... - Gardło miał ściśnięte, więc odchrząknął. Chrząknięcie

zahuczało mu głęboko w piersi, jak pomruk pantery. - Co... Kto? Co? - W jej głosie brzmiała panika.

- Caitlyn. - Usiadł. Jego oczy szybko przystosowały się do ciemności. -

Do diabła, kobieto. Nie celuj we mnie z pistoletu. - Ty... ty nie żyjesz. Widziałam, jak umierasz.

- Odłóż pistolet. Wszystko ci wyjaśnię. - A może i nie. Nie miał wiele

czasu. Już w tej chwili czuł, jak Przypływ narasta w nim. - Byłeś martwy - szepnęła.

- Wiem. - Ściągnął koszulkę przez głowę. - Nie cierpię, kiedy mi się to

przydarza. - Zdjął traperki i skarpety. - Ty żyjesz? - Odłożyła pistolet. -1 rozbierasz się? Rozpiął pasek, szarpnął

suwak rozporka i ściągnął bojówki razem z majtkami.

- Nie mam wiele czasu. Nadchodzi Przypływ. To się zawsze dzieje zaraz po... - Drgnął, kiedy pierwsza fala nowej mocy zalała jego organizm.

- Carlos? - Caitlyn zbliżyła się do niego.

- Trzymaj się z daleka. - Zgryzł zęby i zacisnął pięści. Tyle nieokiełznanej mocy. Nie był pewien, czy zdoła nad nią zapanować. - Postaram się nie

zrobić ci krzywdy.

- Co? Krzyknął, kiedy Przypływ nim zawładnął. Fala za falą, uderzał w jego

ciało z coraz większą siłą, bombardował go; Carlos wił się i skręcał, a

moc narastała i narastała. Padł na czworakach, wyprężył plecy. Jego ciało zamigotało i przeobraziło się. Ale to nie był jeszcze koniec. Nie,

teraz był panterołakiem czwartego poziomu, większym niż przedtem.

Kości mu trzeszczały, wydłużając się, grubiejąc. Miał wrażenie, że czaszka mu eksploduje. Ryknął z bólu, i ten ryk odbił się echem po

jaskini.

Przeprostował masywne barki i spojrzał na wielkie łapy, podpierające jego czarne, potężne ciało. Pazury wysunęły się, ostrzejsze i bardziej

śmiercionośne niż kiedykolwiek przedtem. Wzrok miał bystrzejszy.

Nawet w ciemnościach widział najmniejsze pająki na ścianach jaskini. Z basowym, przeciągłym pomrukiem odwrócił głowę w stronę Caitlyn.

Swojej kobiety. Swojej żony.

Cofnęła się, blada jak płótno. Latarka drżała jej w dłoni. - Ca-Carlos? Jesteś tam w środku? Uniósł łapę i zrobił krok w jej stronę.

Znów się cofnęła.

- D-dobry kiciuś? Czerwona mgła wypełniła jaskinię. Coś dziwnego działo się z jego

oczami. Jego kobieta zdawała się skąpana w czerwonej poświacie. Krew

mu od tego wrzała, serce łomotało. Musiał ją wziąć. Powoli ruszył w jej kierunku.

Źrenice jej się rozszerzyły, rozejrzała się nerwowo. Nagle natrafiła na pas

jedwabiu i wyszarpnęła jego koniec spod plecaka. Zatknęła latarkę za pasek, rozpędziła się i przeskoczyła nad rowem.

Ryknął ze strachu, że spadnie i zginie, ale jedwabna lina bezpiecznie

przeniosła ją na drugą stronę. Caitlyn pozbierała się z ziemi i spojrzała na niego. Z jego gardła wydobył się pomruk. Czy myślała, że zdoła przed

nim uciec?

Przeskoczył. Caitlyn krzyknęła, a on przewrócił ją na plecy. Stanął okrakiem nad jej drżącym ciałem. Wystarczyłoby jedno ugryzienie i

byłaby jego na zawsze. - Carłos, błagam - zaskomlała. Obnażył kły i zasyczał.

Łzy wypełniły jej oczy.

- Nie zabijaj mnie. Zabić ją? Nie chciał jej zabić. Chciał ją posiąść, parzyć się z nią,

zatrzymać ją na zawsze. Wystarczyłoby, żeby ją ugryzł.

A to mogło ją zabić. Zadrżał, próbując odzyskać kontrolę nad sobą. Nie mógł jej ugryźć.

Nigdy by tego nie zrobił. Za bardzo ją kochał.

Wałczył z bestią, dysząc nad Caitlyn, która drżała pod nim. Jego ciało zamigotało i z cichym okrzykiem powrócił do ludzkiej postaci.

Padł obok Caitlyn, oddychając ciężko.

Odsunęła się szybko, jadąc na siedzeniu. Łzy płynęły jej po policzkach. - Carlos? Już jest w porządku?

Nie, nie było. Przypływ nie skończył się jeszcze; musiał go rozładować.

Ogarnęła go fala żądzy, stanął na czworakach. Krew gwałtownie napłynęła mu do podbrzusza i stwardniał natychmiast. Wbił oczy w

zdobycz i zawarczał gardłowo. Caitlyn wciąż pałała czerwoną poświatą.

Chwycił ją za kostkę i pociągnął do siebie. - Carlos, co ty robisz?

Przesunął się nad nią i przycisnął jej barki do ziemi.

- Potrzebuję seksu. - Oczy ci się świecą. - Jej spojrzenie powędrowało w dół jego ciała i nagle

wytrzeszczyła oczy. - Boże drogi. - Zaczęła się szamotać, by mu się

wyrwać, ale pchnął ją z powrotem na ziemię. - Carlos, proszę cię. J... jestem zbyt przerażona. Myślałam, że nie żyjesz.

A potem myślałam, że mnie zabijesz.

Dopiero teraz zauważył, jakie czerwone i opuchnięte są jej oczy. Płakała. Dużo płakała.

Zacisnął zęby, jeszcze raz walcząc ze sobą. Zwierz w jego wnętrzu zawył; chciał ją posiąść i wziąłby ją siłą, gdyby

to było konieczne, ale ludzka część jego duszy kochała ją. Czerwona mgła

zniknęła. Zszedł z niej. Wciąż potrzebował rozładowania, by Przypływ mógł się

skończyć. Powoli wstał i odwrócił się plecami do Caitlyn. Z żalem

spojrzał na swoją erekcję i przeskoczył przez rów. Caitlyn krzyknęła cicho za jego plecami, ale niepotrzebnie się bała. Ze

swoją nową mocą i siłą z łatwością mógł skoczyć choćby na pięć metrów.

Ruszył w stronę przejścia. - Carlos? Dokąd ty idziesz? - Jej latarka wyłowiła z mroku jego nagie

ciało w szczelinie skalnej ściany.

- Nigdzie nie odchodź. Zaraz wracam. - Obejrzał się przez ramię i posłał jej cierpki uśmiech. - To nie potrwa długo.

Caitlyn siedziała na ziemi, dysząc ciężko i zastanawiając się, co się

właściwie przed chwilą stało. Czy to wszystko jej się śniło? Czy tak desperacko pragnęła, by Carlos był żywy, że wyśniła jego

zmartwychwstanie? Uszczypnęła się. Auć.

Powinna była wiedzieć. Jej sny rzadko bywały tak dziwaczne. Carlos żyje. Serce urosło jej w piersi, nareszcie zdolne zaakceptować ten

fakt. Nie wiedziała, jak to możliwe, ale taka była prawda. Carlos żyje. I

wyglądało na to, że ma-sturbuje się w sąsiedniej pieczarze. Podskoczyła, kiedy ryknął. Nie było to tak głośne jak jego ryk w postaci

pantery, ale i tak robiło wrażenie. Miał rację. Nie trwało to długo.

Oświetliła latarką przejście w skale i wstała z ziemi. - Carlos?

Wyłonił się ze szczeliny ze zmarszczonymi brwiami. Przełknęła ślinę.

Wciąż był nagi. Nie miał już wzwodu, ale i tak byl wspaniały. Spojrzał na nią.

- Chcę ci coś pokazać. Prychnęła.

- Już to widziałam. Uśmiechnął się kwaśno. Podniósł z ziemi majtki i spodnie i ubrał się.

- Kawałek dalej w jaskini jest coś bardzo dziwnego.

- Tutaj jest coś bardzo dziwnego. Właśnie zmartwychwstałeś. - Tak. - Zapiął guziki bojówek. - Mam nadzieję, że nie jesteś

rozczarowana.

- To nie jest zabawne, Carlos. Myślałam, że zginąłeś. O mało sama przez to nie umarłam. To było straszne.

- Mnie też się niezbyt podobało. - Potarł dłonią brzuch.

- Rana zniknęła - szepnęła Caitlyn. - Jak to zrobiłeś? Usiadł, żeby włożyć skarpety i traperki.

- Ta plotka o kotach to prawda. Panterołaki mają dziewięć żyć.

Opadła jej szczęka. - Masz dziewięć żyć?

- Właściwie teraz już tylko pięć. - Zawiązał sznurówki.

- Co? Umierałeś już przedtem? - Tak. Niestety zaczynam nabierać sporej wprawy w kopaniu w

kalendarz. - Podniósł koszulkę i skrzywił się, widząc krew. - Ale i tak boli

jak diabli. Caitlyn mocniej chwyciła latarkę.

- Powinieneś byl mi powiedzieć. Potwornie mnie wystraszyłeś.

- Przepraszam. Nie spodziewałem się, że umrę. - Podszedł do plecaka i wyjął czystą koszulkę. - Nigdy tego nie planuję. I nie lubię o tym mówić.

W moim pojęciu to gigantyczna porażka.

Jej gniew się rozpłynął. - To nie była porażka. Uratowałeś mi życie. Spojrzał na nią i się

uśmiechnął.

- To prawda. Ale zawsze uważałem, że prawdziwy bohater powinien

umieć ocalić księżniczkę bez padania trupem. Uśmiechnęła się do niego.

- Przecież ciągle tu jesteś. Tylko to się liczy. Włożył koszulkę i wskazał

jej linę z szali. - Ty to zrobiłaś?

- Tak. Zamierzałam rano przeskoczyć przez rów i wrócić do wioski.

Pomyślałam sobie, że może tygrysy mnie ochronią. Carlos przyjrzał jej się z podziwem.

- Nie potrzebowałaś mnie. Przetrwałabyś beze mnie.

- I tylko tyle. Przetrwałabym. - Wzrok zamazał jej się od łez. - Myślałam, że moje serce umarło razem z tobą.

- Catalina. - Przeskoczył przez rów i wziął ją w ramiona. Objęła go mocno

i nie chciała puścić. Jej latarka oświetliła sufit. - Nie płacz. - Pocałował ją w czoło i wytarł jej policzki. - Żyjemy i mamy

siebie nawzajem.

Oparła głowę o jego pierś i słuchała miarowego bicia jego serca. Carlos żył.

- Chodź. Chcę obejrzeć resztę jaskini. Wziął ją na ręce.

- Co ty ro... - Pisnęła, kiedy przeskoczył przez rów i zgrabnie wylądował po drugiej stronie. Wyrwała się z jego ramion. - Przestaniesz mnie

wreszcie straszyć?

Wyszczerzył się w uśmiechu. - Mam teraz supersiłę i superzręczność. Jestem na czwartym poziomie.

- Świetnie. Bardzo się cieszę, że do zgonu dorzucili ci jakiś bonus.

Ze śmiechem podniósł latarkę z ziemi i zapalił ją. - Chodźmy.

Trzymała się tuż za nim, kiedy zanurzył się w wąskie przejście. Był to długi, ciasny korytarz pełen formacji skalnych.

- Uważaj, gdzie stawiasz nogi. - Skierował ją na lewo. Poświeciła latarką

w dół, by sprawdzić, co chciał ominąć. Była to biaława kałuża. - Co to jest? Deszczówka z osadami wapienia albo kredy? - Skierowała

światło na sklepienie, szukając kropel.

Carlos parsknął. - To moje.

Twarz jej zapłonęła.

- Ach. Poprowadził ją dalej.

- Tu jest jeszcze jedna. Uważaj.

Jej latarka wyłowiła drugą kałużę na środku ścieżki. Policzki zaczęły ją palić jak ogniem.

- Okej. - Przeszła nad kałużą.

- A tu trzecia. - Wycelował promień latarki w jeszcze większe jeziorko. Caitlyn zachłysnęła się, zszokowana.

- Mój boże, jesteś zwierzęciem. Roześmiał się.

- Może i jestem, menina, ale ta to akurat naprawdę woda. - Ach. Nieważne. - Ominęła kałużę i weszła za Car-losem w kolejną

szczelinę.

- Zajrzałem tu wcześniej. I uznałem, że to... dziwne. Chciałem się lepiej przyjrzeć. - Przeprowadził ją przez skalne gardło.

Światło ich latarek powędrowało dookoła. Była to wielka jaskinia,

niemalże rozmiarów boiska piłkarskiego. - To, co zobaczyłem, było na dole. - Poświecił na dno jaskini, znajdujące

się ponad metr niżej niż półka, na której stali.

Caitlyn krzyknęła cicho. Na dnie były tuziny glinianych figur ludzkich naturalnej wielkości. Wszystkie leżały na wznak.

- Na oko mniej więcej po dziesięć w każdym rzędzie. - Carlos omiatał

rzędy strumieniem światła. - Jakieś dwadzieścia rzędów. - Czyli dwieście? - szepnęła Caitlyn. - Przypominają terakotowych

żołnierzy, których odkryto w Chinach.

- Ale to nie są żołnierze. Wszyscy leżą z rękami skrzyżowanymi na piersiach.

- To wygląda jak gigantyczny pogrzeb. - Zadrżała. -Może dlatego to

miejsce jest nazywane Świątynią Śmierci. Carlos spojrzał na najbliższą ścianę.

- To chyba pochodnia. - Odpiął kieszeń spodni, wyjął zapalniczkę i

podpalił pochodnię. - Tu jest jeszcze jedna. - Caitlyn oświetliła ją latarką. Już po chwili w

jaskini płonęło sześć pochodni i Caitlyn

widziała wszystko lepiej. Półka, na której stali, okalała wielką komnatę; na ścianach mniej więcej co dwa metry były pochodnie. Zapalili ich

więcej i zeszli po paru stopniach do zagłębienia, w którym spoczywały

gliniane figury. - Nie są tak szczegółowe jak te z Chin - zauważyła Caitlyn. - Są bardzo

proste, i wszystkie podobne.

- Ciekawe, od jak dawna tu leżą. - Carlos ukląkł przy jednej i postukał w glinę. - Dziwne.

- Co?

- Nie brzmi, jakby była całkiem pusta. - Uderzył figurę w pierś końcem latarki.

- Rozbiłeś ją! - Oburzenie Caitlyn szybko przemieniło się w zgrozę, kiedy

Carlos zaczął zdejmować odłamki. W środku glinianej skorupy znajdował się ludzki szkielet.

- Boże święty. - Obróciła się wokół własnej osi, ogarniając wzrokiem wszystkie gliniane figury. Dwieście trupów?

Carlos wciąż wyciągał odłamki gliny ze szkieletu.

- Trudno stwierdzić, jaka była przyczyna śmierci, ale jeśli to jest jaskinia wampira, to wszyscy ci ludzie prawdopodobnie zostali zamordowani.

Caitlyn przełknęła ślinę.

- Tygrysy mówiły, że ludzie wchodzą tu i nigdy nie wychodzą. - Wątpię, żeby wszyscy ci ludzie zapuścili się do jaskini. Myślę, że byli

już martwi i oblepieni gliną, kiedy ich tu sprowadzono.

Kiwnęła głową. - A wejście było zabezpieczone pułapkami, żeby nikt ich nie znalazł.

Carlos wyprostował się i rozejrzał po wielkiej pieczarze.

- Sposób, w jaki ciała zostały tak starannie poukładane w rzędy przywodzi na myśl jakiś rytuał.

- Wyglądają jak armia. - Zadrżała. - Martwa armia. -Dostrzegła kolejne

przejście w najdalszej ścianie. - Popatrz. Carlos wziął ją za rękę i ruszyli, mijając szereg za szeregiem ciał w

glinianych sarkofagach. Wspięli się po kilku kamiennych stopniach i

weszli do kolejnej sali. Była mała, ciemna i zimna. Caitlyn zadrżała, oglądając pomieszczenie w świetle latarki. Były tu trzy

kamienne płyty, jakby ołtarze, i na każdej z nich leżała gliniana postać.

Carlos podszedł do pierwszej. Glina była potrzaskana, jakby ktoś uderzył w jej pierś w przypływie wściekłości. W środku widać było połamane

żebra szkieletu.

- Ktoś tu się rozzłościł - mruknęła Caitlyn. Carlos wyjął kilka skorup. - Dlaczego trup miałby rozzłościć wampira? Pochyliła się bliżej, świecąc

latarką do środka.

- Tu jest jakiś materiał. - Gwałtownie wciągnęła powietrze. Była to zielona panterka, podobna do tkanin używanych w armii. - To żołnierz.

Carlos odłamał więcej gliny wokół szyi szkieletu. Wyciągnął

nieśmiertelniki i uniósł je, świecąc latarką. - Korpus Piechoty Morskiej Stanów Zjednoczonych.

Caitlyn przełknęła ślinę.

- Niektórych żołnierzy z wojny wietnamskiej nigdy nie odnaleziono, ale jesteśmy kawał drogi od Wietnamu.

- Nie tak znów daleko, jeśli teleportuje cię wampir. -Carlos podszedł do

drugiego ołtarza. - Ta też jest zniszczona. - Nie rozumiem. - Caitlyn szła za nim. - Kiedy wampir już wyssał tych

ludzi na śmierć, do czego mogli mu być potrzebni? Po co robić sobie tyle

kłopotu z trupami? - Może próbował ich zakonserwować.

- Zakonserwować po co? Żeby obudzili się na nowo? -Caitlyn spojrzała

na potrzaskaną glinę. - Z całą pewnością się wściekł, kiedy to konserwowanie mu nie wyszło.

Carlos skinął głową.

- Czuję, że te wszystkie ciała były częścią jakiegoś eksperymentu. Który się nie udał.

Podeszła do trzeciego ołtarza.

- Na tym glina jest nienaruszona. - Już nie. - Postukał latarką w glinę, aż się pokruszyła, i wyjął kawałek.

Caitlyn krzyknęła cicho. W środku było ciało. Kompletne i całkiem

świeże. - Czy on żyje?

- Nie wyobrażam sobie, jakim cudem. - Carlos zaczął zrywać większe

kawały gliny. Pomogła mu i już po chwili odsłonili całą postać mężczyzny. Był ubrany

w polowy mundur, od czapki po czarne podeszwy wojskowych butów.

Wysoki i potężnie zbudowany. - Major. - Carlos rozpiął mu bluzę, by odsłonić nieśmiertelniki. - Russel

Ryan Hankelburg. Dotknęła jego ramienia. Było całkiem solidne.

- Jak to możliwe, że leżał tu tyle lat i nie uległ rozkładowi?

Carlos przyjrzał się żołnierzowi.

- Widziałem to już przedtem. Kiedy wampir przemienia człowieka w

wampira, wysysa z ofiary całą krew i wprowadza ją w śpiączkę. - To jest śpiączka? Carlos pokiwał głową.

- Ale wampir zwykle przemienia ofiarę krótko po tym pierwszym etapie.

A ten gość czeka tu od wojny wietnamskiej. Caitlyn dostała gęsiej skórki na rękach.

- Czterdzieści lat? Dlaczego wampir miałby wprowadzać człowieka w

śpiączkę, a potem go porzucać? - Nie wiem - odparł Carlos. - Musimy zadzwonić do Angusa. Będziemy

musieli wrócić do wsi, żeby móc skorzystać z komórki.

Pokręciła głową. Żołnierz pozostający w śpiączce przez czterdzieści lat. Jeśli się obudzi, świat wokół niego będzie zupełnie inny.

- Myślisz, że możemy go uratować?

- Jedyny ratunek dla niego to przemiana w wampira.

Rozdział 23

Carlos zatrzymał się, słysząc w oddali trzask gałązki.

- Nie jesteśmy sami. Caitlyn obróciła się wokół własnej osi i rozejrzała.

- Niczego nie widzę. Czyżby tygrysy wróciły?

- Zdaje się, że tak. Jesteśmy na ich terytorium. Wyruszyli w drogę powrotną do wioski Akha zaraz po

wschodzie słońca. Carlos zostawił elektroniczne urządzenie

naprowadzające we wnętrzu jaskini, tuż za progiem. Miał nadzieję, że wampiry będą mogły się teleportować wprost

na miejsce. Zaoszczędziłoby to mnóstwo czasu, a poza tym nie

uśmiechała mu się myśl o maszerowaniu z nimi przez dżunglę po nocy. On i Caitlyn dziesięć minut temu przekroczyli strumień na granicy

terytorium tygrysów i spodziewał się, że koty się pojawią. W tej chwili

znajdowali się na zboczu góry, na niewielkiej polanie, szerokiej na jakiejś dziesięć metrów. Oświetlało ich poranne słońce, ale dalej, między

gęstymi drzewami i krzakami panował mrok. Łatwo było skryć się w nim

tygrysowi. - Miałam wrażenie, że one szczerze się o nas martwią. -Caitlyn odkręciła

butelkę z wodą i napiła się. - Pomyślałam, że to mogą być

zmiennokształtni. - Zastanawiałem się nad tym samym. - Pożyczył od niej butelkę i wypił

łyk. - Zwykle potrafię rozpoznać zmiennokształtnego po zapachu, ale te

tygrysy zawsze trzymały się z wiatrem. Krzew w oddali zadrżał. Carlos oddał Caitlyn butelkę i położył dłoń na

pistolecie.

- One chyba nie chcą nam zrobić krzywdy - szepnęła. Zarośla rozstąpiły się i wyłonił się z nich wielki tygrys

w złociste pasy. Prychnął głośno i śmignął ogonem.

- Cóż, przepraszam bardzo - mruknęła Caitlyn. - On mówi, że cuchniemy śmiercią i zasmradzamy im terytorium.

- Świetnie. - Carlos obejrzał się przez ramię, kiedy drugi tygrys wychynął

z dżungli za ich plecami. - Przynajmniej nie pachniemy im jak smakowity kąsek.

Caitlyn milczała przez chwilę z przechyloną na bok głową.

- Trochę znają angielski. Mówią, że nie są ludojadami i lepiej by było, gdybyś przestał je obrażać.

- Nigdy nie kłóć się z tygrysem - zgodził się Carlos, obracając głowę na prawo i lewo, by mieć na oku obydwa koty.

- Ten przed nami to Raghu, co oznacza „szybki" -wyjaśniła Caitlyn.

Carlos obserwował go spod zmrużonych powiek. - Nie wątpię, że jest szybki.

- Za nami jest Rajiv. Jego imię oznacz „pasiasty". Woleliby, żebyś zdjął

rękę z pistoletu. Carlos opuścił rękę.

- A ja bym wolał nie być otoczony przez liczniejszego przeciwnika.

- Jest dwóch na dwoje - mruknęła. - Ty nie jesteś kotem, Catalina. Parsknęła.

- Owszem, ale to ja umiem się z nimi komunikować. Raghu chce,

żebyśmy poszli za nim. - Nie ma mowy.

Rajiv zawarczał za ich plecami. Obejrzała się.

- Chyba potrafią być bardzo przekonujące. - Spytaj je, po co? - szepnął Carlos. - Czego od nas chcą?

Po chwili milczenia odpowiedziała:

- Zorientowały się, że jesteś zmiennokształtnym. Chcą z tobą porozmawiać.

- Więc one też są zmiennokształtnymi?

Raghu znów prychnął, odwrócił się i ruszył w dżunglę. Rajiv ruszył na nich z tyłu.

- Zdaje się, że dowiemy się później - mruknęła Caitlyn. Carlos wziął ją za

łokieć i poszedł za Raghu. Kiedy już przedarli się przez linię krzewów, znaleźli się na wąskiej ścieżce,

łagodnie schodzącej po zboczu. Podążali nią jakieś piętnaście minut.

Carlos szedł za Caitlyn; wolał sam mieć Rajiva za plecami. Słuch wyczulił na tygrysa za sobą, a oczu nie odrywał

od Raghu. Uznał, że gdyby tygrysy zdecydowały się na atak,

skuteczniejszy byłby pistolet niż przemiana. - Zdaje się, że wracamy do tej doliny ze strumieniem. Po kolejnym

kwadransie wyszli na polanę w dolinie. Caitlyn aż się zachłysnęła.

- Jak tu pięknie. Rzeczywiście, robi wrażenie, pomyślał Carlos. Przed nimi rozciągała się

zielona łąka upstrzona kwiatami. Po drugiej stronie doliny strumień

spływał z klifu, tworząc niewielki wodospad i przejrzyste, błękitne jeziorko. Wypływał z drugiej strony i wił się dnem doliny aż do miejsca,

w którym przekroczyli go wcześniej.

Tygrysy poprowadziły ich do jeziorka. Caitlyn uśmiechnęła się do nich.

- Tu jest pięknie. Dziękuję, że nam to pokazaliście. -Jej uśmiech zniknął

nagle, zesztywniała. - Co? - spytał Carlos, spinając się natychmiast.

- Mamy się rozebrać.

- Rozebrać? Skinęła głową. - Rozebrać i wejść do wody.

- Dlaczego? Lubią mieć czyste jedzenie? Skrzywiła się.

- Nie mów takich rzeczy. - Raghu zawarczał, a Caitlyn spojrzała z irytacją na Carlosa. - Ile razy mam ci powtarzać, że nie lubią, kiedy się je nazywa

ludojadami?

- Właśnie widzę. - Rzucił plecak na ziemię. - Z ich zapachu wnioskuję, że jakąś część życia spędzają w ludzkiej postaci.

Rajiv zasyczał. Caitlyn uniosła ręce.

- Okej. Już się rozbieramy. - Tak? - Carlos odwrócił się, żeby ją widzieć. - W takim razie panie mają

pierwszeństwo.

Mruknęła coś i spojrzała na tygrysy. Pochyliły głowy i odwróciły się

tyłem. Carlos się roześmiał. - Poprosiłaś je, żeby się odwróciły?

- Oczywiście. Przecież to mężczyźni, nie?

- A ja kim jestem? - Wyjął magazynek z pistoletu i schował broń do plecaka.

- Zdaniem Raghu jesteś starym dziadem, który za dużo się kłóci ze swoją

kobietą. Wyprostował się gwałtownie.

- Że co, proszę?

- Uważa cię za... jak to się mówi... pantoflarza? - Co? - Carlos spojrzał gniewnie na wielkiego kota, który spokojnie

siedział odwrócony do nich plecami, kiwając ogonem na prawo i lewo.

Kusiło go, żeby porządnie szarpnąć za ten ogon. - Dlaczego tak powie-dział?

Caitlyn z uśmiechem opuściła plecak na ziemię.

- Uważają, że marnujesz czas na dyskutowanie ze mną, kiedy wystarczyłoby po prostu wydawać rozkazy.

Uniósł brew.

- Mają sporo racji, ale czy mają pojęcie, jaka jesteś uparta? Oczy błysnęły jej wesoło, kiedy usiadła na ziemi, żeby zdjąć traperki.

- Omawiasz ze mną wszystko bardzo demokratycznie. Moim zdaniem to

słodkie. Słodkie? Do diabła, przecież był panterołakiem. Ściągnął koszulkę przez

głowę i rzucił na ziemię.

- Byłem słodki, kiedy zmieniłem się w ryczącą bestię i przygwoździłem cię do ziemi? - Zdarł buty i skarpety i rzucił je byle jak na łąkę.

Caitlyn zdjęła skarpety, zwinęła je schludnie i schowała w butach.

- To po prostu kwestia różnic kulturowych. W zachodnim świecie

mężczyźni nauczyli się być bardziej wrażliwi na kobiece potrzeby. - Położyła kapelusz na butach.

Wrażliwi? Carlos warknął, rozpinając pas i szarpnięciem rozsuwając

rozporek. Już on jej pokaże, gdzie mężczyzna jest najbardziej wrażliwy na kobiece potrzeby. Jego spodnie i majtki opadły na ziemię. Kopnął je na

bok.

Caitlyn zrobiła wielkie oczy. Im dłużej na nią patrzył, tym twardszy się robił.

- Zdaje się, że właściwy termin to „częściowy wzwód". Jej oczy zrobiły

się jeszcze bardziej okrągłe. - Częściowy? - Głos miała dziwnie piskliwy.

- Jazda, rozbieraj się. - Ruszył do wody i zawołał przez ramię: -1 to jest

rozkaz! Caitlyn przygryzała dolną wargę, patrząc na Carlosa. Czy był na świecie

piękniejszy mężczyzna? Jego nagie plecy były mocne i opalone. Skóra

gładka, bez śladu śmiertelnej rany, którą odniósł wczoraj wieczorem. Jego zdeterminowany krok sprawiał, że mięśnie pośladków napinały się i

rozciągały.

Był po prostu oszałamiający. I ogromny. Częściowy wzwód? Chyba naprawdę był nadczłowiekiem.

Westchnęła z żalem, kiedy wszedł do stawu na tyle głęboko, że woda

zakryła jego tyłek. Nie zauważyła żadnych tatuaży. Tylko sobie z niej żartował. Zanurzył się w wodzie i wygiął do tyłu, żeby zmoczyć długie do

ramion włosy. Potem wyprostował się, przygładził włosy i odwrócił

przodem do niej. Oparł dłonie na biodrach i zaczął się jej przyglądać tymi swoimi

bursztynowymi oczami. Pierś miał szeroką i bezwłosą, ale wąski pasek włosów zaczynał się tuż przy pępku i schodził w dół, znikając w wodzie.

Była ciekawa, czy jego wzwód wciąż jest tylko częściowy. Otworzyła

usta, kiedy jego prawa dłoń opadła do podbrzusza. Czyżby pieścił się pod wodą?

- Ja czekam, Catalina.

Skóra zaczęła ją mrowić z niecierpliwości. Wstała powoli. Trawa pod podeszwami jej stóp była miękka i chłodna. Drżącymi palcami rozpięła

oliwkową koszulę z krótkim rękawem. Serce zabiło jej szybciej. Nigdy

przedtem nie rozbierała się przed mężczyzną. A jemu płonęły oczy; nie odrywał od niej wzroku.

Poczuła na rękach gęsią skórkę, kiedy zsuwała koszulę z ramion.

Poskładała ją i ułożyła na trawie obok butów. Zerknęła do tyłu, by się upewnić, czy tygrysy nie patrzą, po czym spojrzała na Carlosa.

Kącik jego ust wygiął się do góry, kiedy jego wzrok padł na koronkowy

biustonosz. Sutki zareagowały na jego spojrzenie i stwardniały pod chłodnym jedwabiem. Poczuła napięcie między nogami. Nigdy w życiu

nie była tak podniecona, a przecież on nawet jej jeszcze nie dotknął.

Powoli rozpięła pasek i guzik spodni. Serce biło jej coraz szybciej. Wiedziała, że kiedy tylko wejdzie do jeziorka, on rzuci się na nią. I

pragnęła go. Pragnęła poczuć jego dłonie i usta wszędzie na sobie. Lekko

kręcąc biodrami, zsunęła spodnie i pozwoliła im opaść na ziemię. Carlos odrobinę uniósł brwi na widok jej mocno wyciętych fig z

czerwonej koronki.

Caitlyn wyszła ze spodni i schyliła się, żeby je podnieść. Poskładała je starannie.

- Szybciej, kobieto-warknął.

Jego niecierpliwość dała jej, o dziwo, bardzo przyjemne poczucie władzy. Był na jej łasce. To ona ustalała tempo. I zmuszanie go, żeby czekał,

sprawiało jej frajdę.

- Czyżbyś się... niecierpliwił? - Odwróciła się, żeby mógł sobie popatrzeć na jej tyłeczek. Schyliła się i ułożyła poskładane spodnie na koszuli.

Mruknął:

- Proszę bardzo, dręcz mnie dalej, Catalina. Zaraz przyjdzie twoja kolej.

Wyprostowała się i stanęła przodem do niego. - Zamierzasz mnie torturować? Uśmiechnął się.

- Z pewnością będziesz krzyczeć.

- Obiecanki cacanki. - Sięgnęła za plecy, żeby rozpiąć biustonosz. Puścił z cichym pstryknięciem, a jej serce załomotało nagle.

Wzięła głęboki oddech, żeby się uspokoić, po czym teatralnym gestem

zerwała z siebie stanik i rzuciła na ubranie. Carlos z sykiem wciągnął powietrze.

Jej śmiałość zachwiała się pod nagłym atakiem zawstydzenia; odwróciła

się tyłem, żeby ściągnąć figi. Czerwona koronka spadła na ziemię. Caitlyn pchnęła ją stopą na kupkę ubrań.

- Catalina - zawołał miękko Carlos.

Jej serce wezbrało miłością i tęsknotą. Spojrzała w górę, na błękitne niebo nad głową i przysięgła sobie, że cokolwiek się stanie, nie będzie tego

żałować. Będzie pielęgnować pamięć tego dnia do końca życia.

Odwróciła się i wbiegła do jeziorka. - Aaa! - Było zimniejsze, niż się spodziewała. Kiedy woda sięgnęła jej

bioder, odepchnęła się od dna i popłynęła w stronę wodospadu.

Zatrzymała się gwałtownie, kiedy czyjaś dłoń chwyciła ją za kostkę. - Hej! - Opuściła wolną stopę na dno i odwróciła się do napastnika. Woda

sięgała jej zaledwie do piersi.

Carlos przyciągnął ją gwałtownie do siebie. Owinął jej nogi wokół swojej talii, aż zawisła na nim i przywarła do niego. Krzyknęła cicho, kiedy

najwrażliwsza część jej ciała przylgnęła do jego skóry. Podtrzymał ją

jedną ręką, a drugą otoczył jej szyję.

Dyszał ciężko. Czuła, jak jego brzuch wznosi się i opada pod jej kroczem.

- Catalina, pragnę cię od tak dawna. - Ja ciebie też. Ponad wszystko. - Mruganiem odpędziła łzy. - Kiedy

myślałam, że umarłeś...

- Ćśś. Teraz jesteśmy razem. Podciągnął ją wyżej na swoim ciele, aż jej najwrażliwszy punkt otarł się o niego.

Zaczęła się wić. Głowa opadła jej do tyłu, gdy pocałował ją w szyję.

Wbiła pięty w jego plecy, przyciskając się do niego. Chwycił jej pośladki i ścisnął.

Gdzieś w oddali zabrzmiał gong.

Carlos uniósł głowę. - Co to jest?

Caitlyn obejrzała się na łąkę. Tygrysy zniknęły.

- Mam nadzieję, że nie siedzą w lesie i nie podglądają nas. Carlos zanurzył się razem z nią; teraz woda sięgała im pod brodę.

I znów ten gong.

- Może to dzwonek na obiad - mruknął. Caitlyn przeciągnęła dłonią po jego mokrych włosach.

- Albo ćwiczenia przeciwpożarowe? Parsknął.

- Już ja cię zaraz przećwiczę. Zachichotała i pacnęła go w bark. - Oj, idą jacyś ludzie. - Zauważyła dwie kobiety i kilkoro dzieci

wychodzących z lasu.

- To z całą pewnością plemię tygrysołaków - mruknął. -Dzieci przemienią się, dopiero kiedy zaczną dojrzewać. A kobiety pewnie przeobrażają się

tylko w noc pełni księżyca.

Caitlyn gwałtownie wciągnęła powietrze, kiedy dzieci pozbierały wszystkie ubrania jej i Carlosa.

- Czekajcie! - krzyknęła do nich. - Potrzebujemy tego.

Dzieci zachichotały i pobiegły w las. Jedna z kobiet wzięła plecaki.

- Ona ma moją broń. - Carlos puścił Caitlyn i ruszył do brzegu. - Hej, oddaj to! - Spojrzał niespokojnie na Caitlyn. - Możesz im powiedzieć,

żeby się zatrzymały?

- Jeszcze nie znam ich języka. Druga kobieta uśmiechnęła się i pokazała im bambusową tackę z dwiema

glinianymi miseczkami. Położyła tackę na wodzie i pchnęła ją w stronę

Carlosa, po czym pobiegła do lasu. - Co to jest? - spytała Caitlyn, kiedy Carlos wrócił do niej z pływającą

tacką.

Wzruszył ramionami. - Nie wiem. - W dwóch glinianych miseczkach była przejrzysta, gęsta

ciecz.

Caitlyn zanurzyła w niej palec wskazujący i potarła kciukiem. Płyn pienił się i pachniał jaśminem.

- To jest mydło.

Carlos ruchem głowy wskazał wodospad. - Chcesz wziąć prysznic?

Ze śmiechem rzuciła się w stronę kaskady. Oboje namydlili twarze i

włosy i wsadzili głowy pod spienioną wodę. - Och, cudownie. - Caitlyn przygładziła włosy do tyłu i nagle zauważyła,

że Carlosa nie ma. - Carlos?

Jego ręka wystrzeliła ze ściany wody i wciągnęła ją na drugą stronę. - Aa! - Wytarła wodę z oczu i zachłysnęła się z zachwytu. - O rany. Tu jest

grota. - Obróciła się dookoła, oglądając wszystko. Woda spadała przed

nimi niczym rozmigotana, mglista zasłona. Za nimi znajdowała się niewielka nisza w skalnej ścianie. Tuż nad poziomem wody była

kamienna półka. Zielony porastający niszę mech nadawał skale bujny, tropikalny wygląd. - Niesamowite.

Rozejrzała się jeszcze raz.

- Carlos? - Znów zniknął.

Wypłynął zza skraju wodospadu, pchając przed sobą tackę. - Przyniosłem mydło.

- Bardzo miło z twojej strony.

- Do usług. - Zanurzył palce w miseczce i prysnął paćką mydła na jej pierś.

Caitlyn ze śmiechem przesunęła się bliżej półki, gdzie woda sięgała

zaledwie pasa. Carlos poszedł za nią i namydlił jej ramiona i ręce. Ona też nabrała mydła i zaczęła nacierać jego szerokie bary i klatę.

- Jesteś taki piękny. Parsknął.

- To jest piękno. - Nakrył jej piersi namydlonymi dłońmi i zaczął delikatnie masować.

Z jękiem wygięła się w jego stronę.

Przyciągnął ją do siebie i ich śliskie, namydlone ciała zaczęły ocierać się o siebie. Jego erekcja naparła na jej brzuch i ogarnęło ją desperackie,

bolesne pożądanie.

- Carlos. - Przeciągnęła dłońmi w górę i w dół jego pleców. Pocałował ją w czoło i przewędrował ustami aż do jej warg. Kiedy

otworzyła się przed nim, wpił się w jej usta jak wygłodniały dzikus, aż

zwiotczała w jego ramionach. Skubiąc wargami, zsunął usta na jej szyję i nagle odsunął się z grymasem.

- Mydło. - Zanurzył się z nią w głębszą wodę i przebiegł dłońmi po jej

ciele, by spłukać mydło. Oplotła go nogami w talii, ramionami za szyję. Znów się pocałowali;

mgła wodospadu zraszała im twarze.

Uniósł ją wyżej i z dzikim pomrukiem wtulił twarz w jej piersi. Zachichotała. Jego zarost łaskotał.

Zachłysnęła się, kiedy chwycił sutek w usta. Ssał mocno, przesuwając się z nią z powrotem do płytszej wody.

Puścił jej pierś i sięgnął po więcej mydła. Plasnął ją dłonią w siedzenie i

zaczął mydlić pośladki. Wbiła pięty w jego plecy i przywarła do niego.

- Aaa. - Spojrzał w dół. - Moja ulubiona część. - Znów sięgnął po mydło i

wsunął dłoń między ich ciała. Wtarł je w jej włosy łonowe i zapuścił się głębiej.

Krzyknęła cicho, czując jego palce eksplorujące fałdki między nogami.

- Odchyl się do tyłu - szepnął. - Połóż się na wodzie. Opadła do tyłu. Podtrzymał ją jedną ręką pod biodrami,

a ona zaplotła stopy wokół jego talii. Woda zakryła jej uszy. Świat stał się

cichy i spokojny, i czuła tylko palce Carlosa poruszające się delikatnie między jej nogami. Mogłaby tak leżeć godzinami.

Drgnęła, kiedy nagle zaczął pieścić jej łechtaczkę.

- Coś nie tak? - Ja... - Chwyciła gwałtowny wdech, kiedy potarł guziczek kciukiem i

palcem wskazującym. - Carlos?

Przypuścił frontalny atak na jej zmysły, aż zaczęła szamotać się w wodzie. Ze śmiechem uniósł ją z powrotem w swoje ramiona i wrócił do

tych cudownych tortur.

Kurczowo ścisnęła jego barki, dysząc, kiedy napięcie zaczęło w niej narastać.

- Chcę cię posmakować. - Posadził ją na skalnej półce i zanurkował

między jej nogi. Krzyknęła, czując jego język, liżący i łaskoczący. Chwycił łechtaczkę

wargami i zaczął ssać. Krzyknęła, kiedy napięcie w jej ciele osiągnęło

szczyt. Carlos uśmiechnął się szeroko i przycisnął do niej dłoń.

- Czuję, jak pulsujesz. Jesteś mokra i nabrzmiała. - Ja... ja... - zrezygnowała z prób mówienia. Na to nie było słów. Jej ciało

wciąż drżało spazmatycznie. Wyciągnęła do niego ręce i była mu

wdzięczna, kiedy wziął

ją w ramiona. Była zbyt zwiotczała i roztrzęsiona, żeby utrzymać się na

nogach. Oparła głowę na jego ramieniu i westchnęła z zadowoleniem.

- To było doskonałe.

- To był zaledwie początek. Drgnęła, kiedy coś twardego dotknęło jej w miejscu, gdzie wciąż była

wrażliwa i mokra.

- Och. - Opleć mnie nogami. - Chwycił ją za biodra i ustawił nad swoją erekcją.

Spojrzała w dół. Był wspaniały. Wielki i nabrzmiały. Wilgoć sączyła się z

niej, a skóra mrowiła od dotknięcia okrągłej żołędzi. Poruszył biodrami z boku na bok, wsuwając się między fałdki. Zadrżała.

Ta chwila nadeszła. Pragnęła jej od pierwszej nocy, kiedy go poznała.

- Będziesz moja? - szepnął. - Tak. - Uniosła wzrok, żeby spojrzeć mu w oczy. Było w nich tyle

miłości, że o mało nie eksplodowało jej serce. Położyła dłoń na jego

policzku. - Kocham cię, Carlos. Zawsze będę cię kochać.

- Catalina. - Pocałował ją w usta i oparł czoło o jej czoło. Nagłym,

mocnym pchnięciem i pociągnięciem za jej biodra zanurzył się głęboko w niej.

Krzyknęła cicho, zesztywniała na sekundę, i powoli przyzwyczaiła się do

jego pokaźnych rozmiarów. - Jeśli mi powiesz, że to tylko częściowy wzwód, to zacznę wrzeszczeć.

Roześmiał się i pocałował ją w czoło.

- Boże, kocham cię. - Naprawdę?

- Mhm. - Pocałował ją w usta. - Wiem to już od jakiegoś czasu.

- Naprawdę?

- Mhm. - Znów ją pocałował. - Od jak dawna?

- Skarbie, nie sądzisz, że lepiej będzie porozmawiać później, kiedy już

skończę cię pieprzyć? Fuknęła z udawanego oburzenia.

- Faceci. Zero zdolności do wykonywania kilku czynności na raz.

Kiedy dał jej klapsa w tyłek, krzyknęła cicho. - Dość tego. Przestań paplać. - Zmiażdżył jej otwarte usta wargami i

wdarł się w nie językiem.

Poruszył jej biodrami, zaczął bujać nimi, z początku łagodnie, potem coraz mocniej i mocniej. Przestali się całować, kiedy ich oddech stały się

bardziej wysilone. Już po chwili dyszeli oboje, a on wbijał się w nią z

desperacją, która wycisnęła jej łzy z oczu. Zaczęła skomleć, kiedy rozkosz narastała stopniowo, i krzyknęła, kiedy

wreszcie nadszedł orgazm. Carlos wydał z siebie przeciągły jęk i

wystrzelił w niej. Tulili się mocno, czekając, aż ich oddechy się uspokoją.

- Ciągle czuję, jak pulsujesz we mnie - szepnęła.

- Mhm. Uśmiechnęła się i oparła głowę na jego ramieniu. W oddali zabrzmiał

gong. Carlos mruknął:

- Zapomniałem, że nie jesteśmy sami na świecie. - Ciekawe, czego teraz chcą?

Ruszył w wodzie, wciąż trzymając Caitlyn, i obszedł wodospad z boku.

Z lasu wyłoniła się kobieta z czymś poskładanym w rękach. - Zdaje się, że przynieśli nam ubrania - mruknęła Caitlyn.

Kobieta położyła materiał na trawie i przemówiła dialektem, którego

Caitlyn nigdy wcześniej nie słyszała. - Proszę, ubierzcie się i zjedzcie z nami kolację. Caitlyn powtórzyła jej

prośbę Carlosowi. Popłynęli do

brzegu. Pobiegł po rzeczy i przyniósł je Caitlyn. Szybko ubrała się w niebieską tunikę sięgającą za kolana, a Carlos włożył

niebieskie, workowate spodnie.

Obejrzała się na wodospad. - Zapamiętam to na zawsze.

- Będziemy mieli mnóstwo wspomnień. - Wziął ją za rękę i poprowadził

w las. Tuż za linią drzew, nie patrząc na nich, czekała kobieta.

- Tędy. - Pospiesznie ruszyła wąską ścieżką.

- Rozumiesz ją? - spytał Carlos. - Tak, ale potrzebuję trochę czasu, zanim będę umiała z nią rozmawiać.

Dotarli do wioski podobnej do tej, w której mieszkało plemię Akha, z

drewnianymi domami na palach. Wieśniacy siedzieli zgromadzeni wokół ogniska w centrum. Wyszczerzyli się radośnie na widok Caitlyn i Carlosa

i kiwnęli im głowami.

- Proszę, siadajcie. - Kobieta wskazała bambusową matę wystarczająco dużą dla dwóch osób.

Caitlyn usiadła i przycisnęła dłoń no piersi.

- Cait. - Wskazała kobietę. - Jestem Malai. - Kobieta uśmiechnęła się i podała im drewniany talerz z

ryżem i jakimś pieczonym mięsem.

- Umieram z głodu. - Carlos wrzucił sobie kawałek mięsa do ust. - Dobre. Smakuje jak kurczak.

- Co znaczy, że to może być żaba. - Caitlyn wskazała coś na drugim końcu wsi. - Tam są nasze ubrania. Widocznie je uprali. - Wisiały na sznurku do

suszenia.

- Witajcie. - Potężny mężczyzna ubrany w luźne, zielone spodnie usiadł na macie obok nich. Miał długie, czarne włosy i złote oczy. Przedstawił

się.

- Och. - Caitlyn była zaskoczona. - To jest Raghu -powiedziała Carlosowi.

- Kiedy widzieliśmy go ostatnim razem, był o wiele bardziej kudłaty. - Ukłoniła mu się z uśmiechem.

Carlos też się ukłonił. Położył dłoń na piersi.

- Carlos. - Wskazał Caitlyn. - Cait. Raghu skłonił głowę. - On jest panterołakiem, tak?

Caitlyn przytaknęła skinieniem i odpowiedziała po angielsku:

- Tak. - Nie mówisz naszym językiem? Pokręciła przecząco głową.

- Jeszcze nie.

- Ale mnie rozumiesz? Skinęła. - Tak.

- I możesz się z nami porozumieć, kiedy jesteśmy przemienieni.

- Tak. - To bardzo niezwykłe. Nigdy nie spotkałem człowieka, który miałby taką

zdolność. - Raghu wziął talerz z jedzeniem od Malai. - Piękna, prawda?

To moja żona. - Ach tak. - Caitlyn skinęła głową i powiedziała „tak" w jego języku.

Carlos pochylił się bliżej do niej.

- O czym on mówi? - Jest mężem Malai. - Caitlyn uśmiechnęła się do kobiety. - Przyznałam

mu rację, że jest piękna.

- Aha. - Carlos wrócił do pałaszowania kolacji. Raghu ugryzł kawałek mięsa.

- Moja żona jest z plemienia Lisu. Ich kobiety są znane z urody.

Caitlyn przekrzywiła głowę. Lisu byli górskim plemieniem zupełnie

zwykłych śmiertelników, o ile wiedziała. Raghu przyglądał jej się ciekawie.

- Nie rozumiem, dlaczego ty ciągle jesteś człowiekiem. Spojrzała na

niego, nic nie pojmując. - Twój mężczyzna jest panterołakiem, ale ty jesteś człowiekiem. Czyżby

nie chciał cię ugryźć?

Wyprostowała się, skonfundowana. Nie mówiła jeszcze płynnie językiem tygrysołaków, ale udało jej się wypowiedzieć parę słów.

- Dlaczego... mnie ugryźć?

Raghu przesunął swoje złote spojrzenie na Carlosa. - Musi cię ugryźć, żeby przemienić cię w panterołaka.

- Co? - Caitlyn zerwała się z ziemi. Carlos poderwał się na równe nogi.

- Co? Co się stało? Jej szok błyskawicznie przemienił się w gniew.

- Ty... ty palancie!

- Co? - Spojrzał na pusty talerz w dłoniach. - Okej, zjadłem wszystko, ale to nie koniec świata. Załatwię ci więcej.

- Możesz mnie ugryźć i zmienić w panterołaka? -krzyknęła.

Carlos zbladł i talerz wypadł mu z dłoni.

Rozdział 14

Wzrok Caitlyn zamazał się od łez; trzęsła się z wściekłości. Jak mógł nie

powiedzieć jej o czymś tak ważnym? - Dlaczego mi nie powiedziałeś?

Schylił się, żeby położyć talerz na bambusowej macie.

- Wszystko ci wyjaśnię.

- Trzeba byio wyjaśnić parę tygodni temu! Co my tu w ogóle robimy, do cholery?

- Możemy o tym porozmawiać później, kiedy będziemy sami.

- Jestem wściekła teraz! - Rozejrzała się po kręgu wieśniaków, którzy przyglądali jej się z ciekawością. Do diabła, zapewniła im rozrywkę w

stylu opery mydlanej. Zniżyła głos, ale wciąż drżała z emocji. - Powiedz

mi przynajmniej, czy to prawda. Możesz przemienić mnie w panterołaka? Wystarczy, że mnie po prostu ugryziesz?

Na jego twarzy odmalował się ból.

- Teoretycznie tak. - Więc teoretycznie w ogóle nie musiałeś tu przyjeżdżać i szukać sobie

żony panterołaczki. Mogłaś wziąć mnie!

- Catalina... - Co jest ze mną nie tak? - Jej stary lęk powrócił z pełną mocą. - Twoim

zdaniem nie jestem dość dobra?

Żachnął się. - Jesteś wszystkim, czego kiedykolwiek pragnąłem. I nie oddam cię,

choćbym znalazł trylion panterołaczek.

Zamrugała. - Czyli... zostajesz ze mną?

- Tak. - Patrzył na nią ponuro. - Myślałem, że w tej grocie dałem ci to

jasno do zrozumienia. Odpowiedziała mu równie ponurą miną.

- Myślałam, że to... takie łóżkowe gadki.

- To była miłość. Powiedziałem ci, że cię kocham. -Wziął ją w ramiona i chwycił za podbródek, zmuszając, żeby spojrzała w jego wygłodniałe

oczy. Kobiety z wioski westchnęły chórem.

Caitlyn miała wrażenie, że rozpłynie się u jego stóp.

- Więc już nie chcesz się żenić z panterołaczką? - Nie. Chcę ciebie.

- Kiedy się zdecydowałeś? - Nie wiedziała, czy ma go pocałować, czy dać

mu w twarz. Była kompletnie skołowana. - Zastanawiałem się nad tym od jakiegoś czasu.

- I nie powiedziałeś mi? - Odepchnęła go. - Ciągle jestem na ciebie

wściekła. Spojrzał na nią zdumiony, po czym podniósł talerz i podał go Malai.

- Możesz jej przynieść coś do jedzenia? - Wskazał talerz, a potem Caitlyn.

Malai kiwnęła głową i oddaliła się pospiesznie. Caitlyn fuknęła: - Tu nie chodzi o jedzenie, Carlos. Tu chodzi o uczciwość.

Zesztywniał.

- Nie okłamałem cię. - Zataiłeś przede mną prawdę. Nie powiedziałeś mi, że zamierzasz ze mną

zostać.

- Nie sądziłem, że muszę to mówić. Jeśli chodzi o mnie, to jesteśmy już małżeństwem.

- Cóż, byłoby miło, gdybyś mi to powiedział. A co z faktem, że masz

zwyczaj umierać od czasu do czasu? O tym też powinieneś mi był powiedzieć. Niepotrzebnie cierpiałam.

Uniósł brew.

- Ja sam też trochę cierpiałem. Skrzywiła się. Miał rację. - Ale i tak powinieneś był mi powiedzieć. Zaczynam tu dostrzegać pewną

prawidłowość, a musisz być ze mną szczery, żebym mogła ci ufać.

Znów się żachnął. - Caitlyn, wczoraj wieczorem zginąłem, broniąc ciebie. Możesz mi ufać.

Założyła ręce na piersi i zmarszczyła brwi. Malai wróciła z nowym

talerzem pełnym jedzenia i postawiła go na macie.

- Miałeś rację, mężu - szepnęła do Raghu. - Za dużo się kłócą.

Raghu kiwnął głową. - To ognista sztuka. Powinien ją zmęczyć długim seksem.

Mężczyźni pokiwali głowami, a kobiety zachichotały. Caitlyn

zaczerwieniła się. - Co oni mówili? - spytał Carlos.

- Nic - burknęła. Uniósł brew.

- Znowu coś o pantoflarzu? Jęknęła w duchu. - No więc... nie miałam prawa wątpić, że jesteś godny zaufania.

Poświęciłeś własne życie, żeby mnie bronić, i nie potrafię nawet wyrazić,

jak jestem ci wdzięczna. Kiedy sięgnął ku niej, cofnęła się o krok i uniosła ręce, żeby go

powstrzymać.

- Ale ciągle jestem wkurzona, że mi nie powiedziałeś, że mogę się przemienić w panterołaczkę. Przez cały czas wiedziałeś, że mogę być

twoją żoną i matką twoich dzieci.

- Przede wszystkim wiedziałem, że transformacja najprawdopodobniej cię zabije.

Umilkła, osłupiała.

- To prawda, Catalina. Widziałem, jak śmiertelnicy konają w męczarniach, bo nie zdołali przetrwać transformacji.

Przełknęła ślinę.

- Mówisz serio? - Mój kuzyn ożenił się ze śmiertelniczką, a kiedy spróbowała przejść

przemianę, poniosła straszną, bolesną śmierć. Jej ojciec wpadł w taką

wściekłość, że dokonał masakry mojego ludu. Caitlyn zachwiała się od jego słów. Wszyscy ci ludzie zginęli, bo jedna

kobieta nie przeżyła transformacji? Chwycił ją za ramię.

- Dobrze się czujesz?

- Ja... - Pokręciła głową. Mogła umrzeć? Niemożliwe, żeby to była prawda. To byłby zbyt okrutny żart losu. Ona i Carlos byli dla siebie

stworzeni. O mało nie umarła, kiedy myślała, że zginął. A teraz mogła

umrzeć, gdyby chciała zostać jego żoną i partnerką? - Chodź, usiądź. - Carlos pociągnął ją za rękę. Poczekał, aż usiadła przy

nim, i położył jej na kolanach talerz z jedzeniem. - Jesteś blada. Powinnaś

coś zjeść. Spojrzała na jedzenie niewidzącym wzrokiem.

Potem rozejrzała się po kręgu wieśniaków, którzy przyglądali jej się,

jakby ich kłótnię puszczano w telewizji. Spróbowała porozmawiać z Raghu w języku tygryso-łaków.

- Twoja żona jest z plemienia Lisu? Jest człowiekiem?

- Malai jest już tygrysołakiem - odparł dumnie Raghu i uśmiechnął się do żony.

- Czy przemiana była dla niej ciężka? - spytała Caitlyn. Uśmiech Raghu

zniknął. - Bardzo ciężka, ale moja Malai jest silna. Tylko ludzie o tygrysim sercu

mogą to przeżyć.

Caitlyn przełknęła ślinę. - Akurat - odezwał się Raghu do jednego z mężczyzn. -Opowiedz

naszemu gościowi swoją historię.

Młody, smukły mężczyzna kiwnął głową. - Jestem Akkarat z wioski Akha. Przyszedłem na terytorium tygrysów rok

temu. Szukałem kuzyna. Znalazłem go tutaj. Zakochał się i nie chciał

odejść. Kiedy poznałem siostrę jego żony, ja też nie chciałem odejść. Dziewczyna siedząca koło Akkarata patrzyła na niego z uwielbieniem.

- Mój kuzyn i ja postanowiliśmy zostać tygrysołakami, żeby być godnymi mężami, wartymi naszych kobiet. - Akkarat spojrzał smutno na młodą

kobietę, która siedziała

samotnie, ze łzami w oczach. - Mój kuzyn nie przeżył przemiany.

- Tak mi przykro. - Caitlyn się załamała. To, co powiedział Carlos, było prawdą. Mogła umrzeć. - Byłam w wiosce Akha. Ajay wspominał o tobie

i twoim kuzynie. Wszyscy myślą, że zabiło was stworzenie pożerające

ludzi. Akkarat parsknął śmiechem.

- Myśmy się tylko zakochali.

Z gardła Raghu wydobył się warkot. - Wszyscy oskarżają nas, że jesteśmy ludojadami. -Wskazał talerz na jej

kolanach. - A my jadamy kury. Spróbuj.

Caitlyn ugryzła kawałek pieczonej kury i kiwnęła głową. - Bardzo smaczna. Tak się składa, że właśnie wracamy do wsi Akha.

Mogłabym powiedzieć Ajayowi, że Akkarat żyje i ma się dobrze.

- Nie, nie możesz tego zrobić - odparł Raghu. - To dobrze, że lękają się wchodzić na nasze terytorium. Musimy trzymać nasze istnienie w

sekrecie.

Skinęła głową. - Rozumiem. - Gdyby współplemieńcy Carlosa lepiej strzegli swojego

sekretu, być może wciąż by żyli. Spojrzała na niego. Obserwował ją z

niepokojem w oczach. - O czym oni mówili? - spytał szeptem.

- Potwierdzili to, co mi powiedziałeś. Nie każdy jest w stanie przeżyć

transformację. - Odstawiła talerz na bok, zbyt zmęczona i przygnębiona, żeby jeść.

- Jesteś wyczerpana. W ogóle nie spałaś tej nocy. Spojrzała na niego

kwaśno. - Za to ty spałeś jak zabity.

Uśmiechnął się i odgarnął jej wilgotne włosy z czoła. - Może powinnaś chwilę odpocząć, zanim ruszymy dalej.

- Z przyjemnością. - Nagle ogarnęło ją ogromne znużenie. Noc w jaskini

wykończyła ją emocjonalnie. Pu-

łapki, śmierć Tanita, śmierć i zmartwychwstanie Carlosa, odnalezienie

amerykańskiego żołnierza pogrążonego w czterdziestoletniej śpiączce. Aż za dużo wrażeń. A teraz musiała zmagać się z kolejnym

emocjonalnym dylematem. Czy powinna zaryzykować życie, żeby zostać

pantero-łaczką? Zwróciła się do Raghu.

- Jest tu jakieś miejsce, gdzie moglibyśmy trochę odpocząć?

- Oczywiście. Wasze ubrania będą schły do jutra, więc spędzicie tutaj noc.

- Dziękuję. Jesteś bardzo łaskawy. Raghu skłonił głowę.

- To dla nas honor, gościć panterołaka i jego żonę. On się obawia, że cię straci, prawda? To dlatego jeszcze cię nie ugryzł.

- Tak.

- Mężczyzna musi pokonać strach, by móc być ze swoją wybranką. - Raghu spojrzał na Malai z miłością w oczach. -Teraz spodziewamy się

pierwszego dziecka.

- To wspaniale. Raghu popatrzył na Caitlyn.

- Nie możesz mu dać panterołaczych dzieci, dopóki się nie przemienisz.

Jeśli pozostaniesz człowiekiem, twoje dzieci też będą ludźmi. Zamknęła na moment oczy. W grocie pod wodospadem wszystko

wydawało się takie doskonałe, a teraz nic nie było w porządku.

- On potrzebuje panterołaczych dzieci. Jego ludowi grozi wyginięcie. - Szuka innych panterołaków? - spytał Raghu. Kiedy Caitlyn potwierdziła

skinieniem głowy, mówił dalej: - Na południe stąd są pantery, ale to nie są

zmiennokształtni. - Ach tak. - Załamywała się coraz bardziej.

- Jest ich więcej na wschód od Chiang Mai, bliżej Laosu - ciągnął Raghu.

- Może tam będzie miał więcej szczęścia. - Powiem mu to. Dziękuję. - Wstała z maty. Carlos stanął obok niej. -

Teraz chcielibyśmy odpocząć, jeśli nie masz nic przeciwko temu.

Carlos obudził się, kiedy Caitlyn poruszyła się w jego ramionach. Zaprowadzono ich do małego domku na palach na skraju tygrysiej

wioski. Ich plecaki były już w środku, więc szybko sprawdził, czy broń

nie zginęła, po czym wyciągnął się na posłaniu u boku Caitlyn i zasnęli oboje.

Caitlyn przeciągnęła się i otworzyła oczy. Uśmiechnął się. Zawsze

uwielbiał patrzeć na ten piękny, turkusowy kolor. - Dobrze spałaś?

- Śniło mi się, że wojownicy z terakoty gonią mnie po dżungli. -

Westchnęła. - Która godzina? - Słońce jeszcze nie zaszło. Obstawiam, że jest późne popołudnie, ale nie

jestem pewien. Zdaje się, że któryś mały tygrysołak nosi z dumą nowy

zegarek. - Zdjąłeś go, kiedy się rozbieraliśmy? Skinął głową.

- Jak się czujesz?

- Zastanawiam się, co robię w Tajlandii, skoro nie musiałeś szukać tu sobie żony.

- W dalszym ciągu muszę znaleźć więcej przedstawicieli mojego

gatunku. Zmarszczyła brwi.

- Raghu powiedział, że pantery na południe stąd nie są

zmiennokształtnymi. Carlos przekręcił się na plecy i spojrzał na kryty strzechą dach. Czyżby

przejechał pół świata po nic?

- Powiedział też, że na wschód od Chiang Mai, blisko granicy z Laosem,

jest więcej panter. Więc wciąż była nadzieja.

- Pojedziemy tam, kiedy już zajmiemy się żołnierzem z jaskini.

Caitlyn usiadła i objęła kolana. - Muszę zdecydować, czy powinnam zostać pantero-łakiem.

- Nie. - Stanął obok niej. - Nie możemy ryzykować. Po prostu będziemy

żyć jak zwykli ludzie. - Ze zwykłymi dziećmi? A co z twoim zagrożonym gatunkiem?

Wzruszył ramionami.

- Nic się na to nie poradzi. Cóż, małe panterołaki urodzą kolejne panterołaki, kiedy dorosną.

- Nie możemy zrzucić tego na ich barki. A zresztą, ja chcę, żeby moje

dzieci były takie jak ty. Kocham cię. Chcę z tobą mieć małe, śliczne kociaki.

- Nic z tego nie będzie. Nie zaryzykuję twojego życia.

- To jest wyłącznie moje życie, więc to ja mam prawo decydować. Skrzywił się. Właśnie tego się obawiał. I głównie to powstrzymywało go

przed powiedzeniem jej prawdy.

- Nie pozwolę ci na takie poświęcenie. - Więc poświęcisz swój gatunek? Żyjąc ze mną jak śmiertelnik, pewnego

dnia znienawidzisz mnie za to, że zmusiłam cię do rezygnacji z tego, kim

jesteś. - A jak mógłbym żyć sam ze sobą, gdybyś umarła? To by mnie zabiło,

Caitlyn.

Położyła dłoń na jego policzku. - Nie mamy pewności, że umrę. Wiesz, że jestem cholernie uparta.

Parsknął. - Sama siła woli może nie wystarczyć.

- A miłość? - Pogłaskała go po włosach. - Tak bardzo cię kocham.

- la ciebie też. - Pocałował ją w czoło. - Nie mógłbym znieść utraty ciebie. Przechyliła głowę, by wyjść na spotkanie jego ustom; pocałował ją

powoli i głęboko. Gdy jej usta rozchyliły się dla niego, pieścił językiem

jej język. Penis już mu sztywniał, ale nie chciał wziąć jej tak szybko. Chciał poznać

każdy centymetr jej ciała. Był ciekaw, jak wygląda i smakuje, ciekaw, jak

jej ciało reaguje na jego pieszczoty. Ta ciekawość to była pewnie jakaś kocia cecha.

Całując ją w szyję, wsunął dłoń pod brzeg tuniki. Kiedy pociągnął ją do

góry, uniosła biodra, żeby mu pomóc. Ściągnął jej tunikę przez głowę i pchnął ją delikatnie na posłanie.

Jej sutki fascynowały go. Wstawały od samego spojrzenia. Odrobina

ssania, i przybierały ciemnoczerwony kolor. Delikatne muśnięcie językiem, i koniuszki zmieniały się w twarde pączki.

Jęki Caitlyn były jak muzyka, a za każdym razem, kiedy dyszała jego

imię, miał ochotę wydać z siebie ryk zwycięstwa. Jego kobieta. Jego żona. Mięśnie jej brzucha drżały, kiedy całował i skubał je, wytyczając

ścieżkę w dół, by zacząć ucztę między jej nogami.

Z jękiem otworzyła się przed nim. Oparł głowę na jej udzie, by móc obserwować jej reakcję na dotyk palców. Zadrżała, z jej wnętrza zaczęła

się sączyć wilgoć. Jej zapach sprawił, że stwardniał jeszcze bardziej.

Fałdki zrobiły się obrzmiałe i błyszczące. Łechtaczka pociemniała, przybierając smakowity odcień ciemnego różu. Norka była śliska, ciasno

obejmowała jego palce.

Pieszcząc jej wnętrze, pochylił się bliżej, by móc muskać językiem łechtaczkę. Caitlyn drgnęła i jęknęła przejmująco.

Była tak blisko. Wessał jej łechtaczkę do ust, i krzyknęła. Jej wagina

zacisnęła się na jego palcach. To było ponad jego siły. Wycofał palce i zanurzył się w nią. Nie

wytrzymał długo. Ona wciąż pulsowała i to doprowadziło go do

szczytowania. Z ochrypłym krzykiem wystrzelił, a potem padł u jej boku. Wziął ją w ramiona i mocno przytulił. Nigdy by nie zaryzykował jej

utraty. Nawet gdyby ona zdecydowała, że chce przejść transformację, on

mógł ją powstrzymać. Wystarczy, że jej nie ugryzie. Następnego dnia Caitlyn pożegnała się z tygrsołakami i we dwójkę z

Carlosem wyruszyli do wioski Akha. Był mglisty poranek, chmury

wisiały nisko nad górami. Świeżo uprane rzeczy już po chwili zaczęły jej się kleić do ciała, ale powtarzała sobie, że duża wilgotność dobrze działa

na skórę.

A nadprogramowy seks dobrze działał na jej psyche. Carlos, który do tej pory unikał jej jak zarazy, teraz nadrabiał stracony czas. Kochali się przez

całą noc, robiąc sobie krótkie przerwy na sen.

Po trzech godzinach wędrówki dotarli do wsi Akha. Ajay zaprosił ich do swojej chaty na obiad. Caitlyn opowiedziała mu o jaskini i śmierci Tanita.

- Musimy zadzwonić po przyjaciół, którzy pomogą nam ożywić żołnierza

- wyjaśniła. Ajay skinął głową.

- Jeśli wejdziesz na szczyt wieży, złapiesz zasięg z Chiang Mai.

Dzwonimy stamtąd do ludzi ze wsi, którzy sprzedają nasze srebra na bazarze.

Po obiedzie wspięli się na szczyt wieży strażniczej i Carlos wybrał numer

MacKay UOD. Caitlyn pochyliła się ku niemu, żeby słyszeć rozmowę.

- Jo, Kocurze - odebrał Phineas. - Co tam?

Dziwnie było słyszeć głos wampira w ciągu dnia, ale w Nowym Jorku

była noc. - Cześć, Phineas. Widzieliśmy tu w górach coś dziwnego.

- Tak? A co paliliście? Carlos parsknął.

- Plącze się tu jakiś wampir, i zostawił w jaskini całe mnóstwo trupów. - Serio?

- Znaleźliśmy ciało, które wygląda na pogrążone w wampirycznej

śpiączce od czterdziestu lat. Phineas prychnął drwiąco.

- Bzdura, ziom. Gość jest martwy.

- Nie rozłożył się. I jest amerykańskim żołnierzem, majorem piechoty morskiej.

- Kurde. No to chyba powinniśmy go obudzić.

- Trzeba spróbować - przytaknął Carlos. - Ale teraz tu jest dzień. Zadzwonię jeszcze raz, kiedy zajdzie słońce i będzie można się

bezpiecznie teleportować.

- Ja pewnie będę wtedy spał - mruknął Phineas. -Zdaje się, że najbliżej was jest Kyo z Japonii. Zostawię mu wiadomość. I Angus też będzie

chciał o tym wiedzieć. Jest w Moskwie, więc będziesz musiał poczekać,

aż zajdzie u niego słońce, zanim będzie mógł się teleportować. - Będziemy czekać. Dzięki. - Carlos się rozłączył. -Musimy czekać do

wieczora. - Spojrzał na Caitłyn z błyskiem w oku. - Hm, co my będziemy

robić przez ten czas? Uśmiechnęła się.

- Zdaje się, że apartament dla nowożeńców ciągle jest wolny.

Rozdział 25

Było już po północy, kiedy Carlos wreszcie zdołał się skontaktować z

Angusem w Moskwie. Szef MacKay UOD nie spał od dziesięciu minut i

zdążył przeczytać raport przesłany przez Phineasa. Teleportował się prosto do Cariosa, na wieżę, i zabrał ze sobą swojego moskiewskiego

agenta, Michaiła.

Ściskając rękę Michaiłowi, Carlos zastanawiał się, jak stary jest rosyjski wampir. Wyglądał jak średniowieczny wiking; jego jasne, niemal białe

włosy splecione były w warkocz, przenikliwe błękitne oczy nieustannie

wypatrywały niebezpieczeństwa. Wyglądał na silnego, milczącego faceta. Ledwie się odezwał, kiedy Angus przedstawił go Carlosowi i

Caitłyn. Nosił miecz na plecach, jak Angus, ale gdy Angus preferował

niebiesko-zielony kilt, Michaił wolał czarne skórzane spodnie. Kyo z Japonii zjawił się godzinę wcześniej i przetestował już urządzenie

naprowadzające, które Carlos zostawił w jaskini. Bezpiecznie

teleportował się tam i z powrotem. Potem zaczął się zabawiać, popisując się samuraj skim mieczem przed mężczyznami z wioski i flirtując z

dziewczętami.

Angus postawił na drewnianej podłodze turystyczną lodówkę, którą przyniósł ze sobą.

- Emma spakowała nam zapas syntetycznej krwi, na wypadek gdyby

udało nam się ożywić tego żołnierza. -Zwrócił się do Caitłyn. - Jak tam u ciebie, dziewczyno?

Uśmiechnęła się.

- Wszystko dobrze, dzięki. - Wykonuje fantastyczną robotę - powiedział Carlos. -Nie wiem, jak bym

sobie poradził bez niej. Angus skinął głową z cieniem uśmiechu.

- Więc idzie wam dobrze? Nie wpakowaliście się w żadne

niebezpieczeństwo? Carlos przestąpił z nogi na nogę.

- Nasz przewodnik, Tanit, jest w jaskini. Martwy. Nadział się na

szpikulec. - Do licha - mruknął Angus. Michaił tylko uniósł brew.

- W jaskini były pułapki - wyjaśniła Caitlyn.

- Auć. - Angus się skrzywił. - Cieszę się, że wy nie zginęliście. Carlos znów nerwowo przestąpił z nogi na nogę.

- Prawdę mówiąc, ja zginąłem.

- Znowu? - Angus patrzył na niego osłupiały. - Chłopcze, musisz przestać to robić.

- Zrobił to, żeby chronić mnie - wtrąciła pospiesznie Caitlyn na jego

obronę. - Uratował mi życie. - No cóż, to dobrze. - Angus wyjął komórkę ze sporra-nu wiszącego z

przodu jego klitu. - Dzwonię do Robby'ego w Budapeszcie, żeby do nas

dołączył. Na wypadek, gdybyśmy wpadli na jakieś rozgniewane wampiry.

Po kilku minutach zjawili się Robby i Zoltan Czakvar, mistrz

wschodnioeuropejskiego klanu. Zoltan spojrzał na Angusa ze zmarszczonymi brwiami.

- Usłyszałem, że dzieje się coś ekscytującego, a ty mnie nie zaprosiłeś.

- Tak, aż ciężko znieść tę ekscytację - mruknął Michaił ze śmiertelnie poważną miną.

Angus roześmiał się i poklepał Zoltana po plecach.

- Zawsze jesteś mile widziany, przyjacielu. Zoltan przywitał się z Michaiłem i Carlosem, i uśmiechnął się do Caitlyn.

- Dobry wieczór. My się chyba jeszcze nie spotkaliśmy. - To jest Caitlyn. - Carlos objął jej ramiona. - Moja żona.

Zoltan z żalem pokręcił głową.

- Zawsze zjawiam się za późno. - Powiedziałeś „żona"? - spytał Angus. - Kiedy to się stało?

Caitlyn się uśmiechnęła.

- Wódz plemienia wypowiedział nad nami parę słów. To nic oficjalnego. - Wręcz przeciwnie - burknął Carlos. Posłała mu zniecierpliwione

spojrzenie.

- Nie ma mocy prawnej. - Zmienimy to, jak tylko wrócimy do domu.

- Czy ty mi się oświadczasz?

- Myślałem, że już to zrobiłem. - Dość! - Angus uniósł ręce. - Mamy coś do zrobienia. Robby uśmiechnął

się drwiąco.

- Kłócą się jak stare dobre małżeństwo. Carlos spojrzał na niego z irytacją.

- I kto to mówi, rudzielcu. Założę się, że prosiłeś 01ivię o pozwolenie,

żeby się tu teleportować. Robby spochmurniał i nie odpowiedział. Carlos prychnął i wręczył

odbiornik urządzenia naprowadzającego Angusowi.

- Kyo już to wypróbował. Działa. - A gdzie jest Kyo? - spytał Angus.

- Tam. - Michaił wskazał drugi koniec wsi. - Przyprowadzę go. - Rosjanin

zniknął; po kilku sekundach zjawił się z powrotem, mocno ściskając ramię Kyo.

- Co? - Kyo rozejrzał się i odskoczył od Michaiła. - Jak babcię kocham!

Jesteś wielki jak ciężarówka. - Jesteśmy gotowi - oznajmił Angus. - Kyo, skoro już tam byłeś, zabierz

ze sobą Carlosa. Ja wezmę Caitlyn. Michaił, ty weź lodówkę. Po kilku sekundach Carlos zmaterializował się u progu jaskini. Kiedy już

sprawdził, czy z Caitlyn wszystko

w porządku, wyciągnął latarkę zza pasa, włączył ją i ruszył do środka.

- Nasz przewodnik nazywał ją Świątynią Śmierci. - I cuchnie tu śmiercią - mruknął Angus.

Carlos zmarszczył nos. Caitlyn zakryła usta i zakaszlała. Tanit z całą

pewnością wciąż tu był. W jaskini Carlos skierował promień latarki na szczątki buddyjskiego

mnicha.

- Ten biedak uruchomił pierwszą pułapkę. - Sądzimy, że to on zostawił te modlitwy. - Caitlyn oświetliła żółte paski

papieru nad nimi. - Próbował zatrzymać zło w jaskini, żeby nie uciekło.

- I uważacie, że to zło to chiński wampir? - spytał Angus. - Tak - odparła Caitlyn. - Nazywają go chiang-shih. Tanit nazywał go

Mistrzem Hanem. Mówił, że jest wspaniały i potężny, i zabił tysiące.

- Profesor z Bangkoku jest jednym ze Strażników Mistrza - dodał Carlos. - Co to jest? - Zoltan pociągnął za szale, podwieszone na pajęczynie lin

pod sufitem.

- Caitlyn to zrobiła, żeby móc przeskoczyć przez rów -wyjaśnił Carlos. - Chętnie bym odzyskała te szale. - Caitlyn popatrzyła na nie z żalem. -1

srebrną panterę. To miały być prezenty.

- Żaden problem. - Zoltan uniósł się do lin, żeby odwiązać szale. Carlos pokazał reszcie rów z żelaznymi kolcami.

- To była druga pułapka.

Angus zmarszczył brwi, patrząc na ciało Tanita. - Powinniśmy go pochować jak należy.

- Nie wzięliśmy łopaty - mruknął Robby.

- Moglibyśmy go zostawić w tej wielkiej komnacie grobowej, z innymi zmarłymi - zasugerowała Caitlyn, skła-

dając szale uwolnione przez Zoltana. - Był niewolnikiem Mistrza Hana,

więc ta Świątynia Śmierci to odpowiednie miejsce dla niego. Angus skinął głową.

- Jak dla mnie, może być. Kto chce go wyciągnąć z rowu? - Spojrzał

znacząco na Robby'ego. - Och, zostawcie brudną robotę mnie. Bardzo dziękuję. - Robby zajrzał do

rowu. - Te szpikulce są mniej więcej metr od siebie. Pewnie uda mi się

sfrunąć tak, żeby się zmieścić między nimi. - Zauważysz, jeśli nie trafisz - mruknął Michaił. Carlos był ciekaw, czy

Rosjanin żartuje. Trudno było

poznać po tej stoickiej, twardej jak skała twarzy. - Pomogę ci - zaofiarował się Zoltan.

Kiedy Robby i Zoltan powoli opuszczali się do rowu, reszta wampirów

teleportowała się na drugą stronę, zabierając ze sobą Carlosa i Caitlyn. Carlos spojrzał ze smutkiem na zakrwawioną ziemię w miejscu, gdzie

umarł.

- Tędy. - Poprowadził Caitlyn i wampiry przez wąski korytarz do wielkiej komory grobowej. Zapalił pochodnie i ich oczom ukazało się dwieście

glinianych figur.

- Jak babcię kocham! - wykrzyknął Kyo. - Niech to diabli - szepnął Angus. Michaił uniósł brew.

- Myślę, że jesteśmy sami, ale na wszelki wypadek... -Angus dobył

miecza. Michaił i Kyo też wyciągnęli miecze.

Caitlyn sprowadziła ich po schodach do niższej części sali.

- Z początku myślałam, że to symboliczna martwa armia, ale Carlos rozbił kilka sarkofagów i w środku znaleźliśmy szkielety.

- Nie rozumieliśmy, dlaczego wampir miałby sobie zadawać tyle trudu, żeby konserwować trupy - dodał

Carlos, kiedy szli przez salę - ale gdy znaleźliśmy żołnierza w

wampirycznej śpiączce, domyśliliśmy się, że Mistrz Han próbował uśpić ich wszystkich.

Angus rozglądał się ze zmarszczonymi brwiami.

- Jeśli to prawda, to mogą być inni, którzy przetrwali. - Będziemy musieli sprawdzić wszystkich - podsumował Michaił. Oddał

lodówkę Angusowi i ruszył wzdłuż jednego z rzędów, roztrzaskując

każdą skorupę rękojeścią miecza, by przekonać się, czy pod spodem jest tylko szkielet.

- Pomogę ci. - Kyo ruszył wzdłuż drugiego rzędu. Poruszając się z

nadludzką prędkością, dwa wampiry szybko sprawdzały rzędy. Caitlyn zadrżała.

- Ciągle sobie wyobrażam, jak oni wszyscy nagle wstają i idą na mnie.

Carlos objął ją ramieniem. - Nie mogą ci zrobić krzywdy. Angus pokręcił głową.

- Gdyby Mistrzowi Hanowi się udało, mógłby przemienić wszystkich

tych ludzi jednocześnie. Miałby gotową wampirzą armię do dyspozycji. Robby i Zoltan weszli do wielkiej sali, niosąc ciało Tanita. Ułożyli go w

rzędzie glinianych figur.

- To miejsce jest niesamowite. - Robby ruszył szybko w ich stronę, zamiatając kiltem wokół kolan.

- Tak, ale mogę się tylko cieszyć, że Mistrzowi Hanowi się nie udało -

dodał Angus. - Skąd masz tę pewność? - zawołał Michaił z drugiego końca sali, gdzie

właśnie skończył rozbijać figury. - Może być więcej takich jaskiń.

To dało im do myślenia. - Tanit powiedział, że Mistrz Han zabił tysiące ludzi -szepnęła Caitlyn. -

Tu jest tylko dwustu.

- Kyo, chciałbym, żebyś ze swoją tokijską ekipą poszukał informacji na

temat tego Mistrza Hana - rozkazał Angus. - Hai.- Kyo rozbił ostatnią figurę rękojeścią swojego miecza

samurajskiego. - Ci tutaj wszyscy są martwi.

- Dobrze. - Angus zwrócił się do Carlosa. - Pokaż nam tego żołnierza. - Tędy. - Carlos poprowadził ich po kilku stopniach do sąsiedniej sali.

W jaskini nie było wampirów, więc Angus i jego ludzie schowali miecze.

Angus odstawił lodówkę na ziemię. Carlos minął pierwsze dwa ołtarze, na których, ukryte w glinie, leżały

szkielety. Trzeci ołtarz wyglądał tak, jak go zostawili. Leżał na nim major

Russel Ryan Hankelburg w zielonym mundurze polowym. Kyo przyjrzał mu się, marszcząc brwi.

- Na moje oko jest martwy.

- Nie jest - powiedział Michaił. - Nie zgnił przecież. - Mięśnie mu nie zanikły - dodała Caitlyn. - Jest jak zamrożony w czasie.

Angus położył dłoń na piersi majora, potem uniósł mu powieki, by

obejrzeć jego oczy. - Tak. To wampiryczna śpiączka.

- Jak długo jest w takim stanie? - spytał Robby.

- Oceniamy, że jakieś czterdzieści lat. Zoltan pokręcił głową. - Nigdy nie słyszałem, żeby ktoś przetrwał tak długo.

- To prawda. - Angus wyciągnął ze skarpety szkocki sztylet. - Ale nie

przetrwa tej nocy, jeśli jego ciało odrzuci przemianę. - Jest silny - powiedział Michaił. - Będzie walczył.

- Zobaczymy. - Angus zaciął się w przedramię. Kiedy krew zaczęła się

sączyć z rany, umieścił rękę nad ustami majora. I nic.

Angus ściągnął majorowi czapkę i postukał go palcami w skroń.

- No dalej, chłopie. Michaił potrząsnął jego obutymi stopami.

- Wpadł tak głęboko w czarną dziurę - powiedział Zoltan - że pewnie

zapomniał, gdzie góra, gdzie dół. Angus umazał krwią usta i nos majora.

- Obudź się, chłopcze. - Spojrzał na Caitlyn. - Może zareaguje na żeński

głos. - Okej. - Schyliła się i położyła dłoń na czole żołnierza. - Russel, słyszysz

mnie? Russel, wracaj. Wracaj do domu.

Ciało majora drgnęło. Usta otworzyły się, wciągając haust powietrza. - Właśnie tak. - Angus nalał kilka kropel swojej krwi do ust Russela.

Major zakaszlał.

- Musisz to wypić, chłopcze. - Do ust Russela skapnęły kolejne krople. Major przełknął, jego ciało zadrżało. Chwycił przedramię Angusa i zaczął

pić z rany.

- To powoduje przemianę? - spytała Caitlyn. - Musi się napić krwi wampira?

- Tak - odparł Angus. - Najpierw wampir musi wyssać jego krew do sucha.

Cała jego śmiertelna krew musi zniknąć, i człowiek musi zapaść w wampiryczną śpiączkę. Zwykle śpiączka nie trwa dłużej niż jedną noc.

Major puścił rękę Angusa i otworzył oczy. Jego spojrzenie przesunęło się

z Angusa na Caitlyn; zrobił zdezorientowaną minę. W końcu jego wzrok powędrował na sufit jaskini. Oczy zrobiły się okrągłe z niepokoju.

- Russel Ryan Hankelburg - wychrypiał. - Major Korpusu Piechoty

Morskiej Stanów Zjednoczonych. Numer pięć siedem...

- Chłopcze, nie jesteś jeńcem - powiedział Angus.

- Znaleźliśmy cię w tej jaskini. - Caitlyn uśmiechnęła się i poklepała go po ramieniu. - Jesteś już bezpieczny. I wśród przyjaciół.

Uniósł głowę, żeby spojrzeć na wszystkich obecnych. Jego spojrzenie

padło na Kyo, gwałtownie wciągnął powietrze. - Charlie!3 - Zaczął siadać z trudem.

- Co? - Kyo fuknął z oburzeniem.

Russel zaczął obmacywać mundur, na próżno szukając broni. - Twoim zdaniem wyglądam jak Wietkong? - krzyknął Kyo. - Nie jestem

komunistycznym draniem. Jestem Japończykiem! Potomkiem

szlachetnego wojownika ninja! - Spokojnie, Kyo - mruknął Angus. Robby się roześmiał.

- Tia, powiedz nam, co naprawdę czujesz.

Russel przyglądał im się nieufnie. Skrzywił się i zaczął masować brzuch. - To głód - wyjaśnił Angus. Kiwnął w stronę turystycznej lodówki i

Michaił wyjął z niej butelkę syntetycznej krwi.

- Gdzie ja jestem? - spytał Russel. - W jaskini w Tajlandii - odparł Carlos. - Co pamiętasz jako ostatnie?

- Byłem na przepustce w Phuket. Poszedłem do baru i... - Russel skrzywił

się, przyciskając dłoń do żołądka. -Nie pamiętam. - Najprawdopodobniej wampir przejął kontrolę nad twoim umysłem -

powiedział Angus. - I teleportował cię tutaj, żeby napić się twojej krwi.

- Co? - Russel spojrzał na niego, osłupiały. - Jaki mamy rok? - spytał go Zoltan.

3 Podczas wojny wietnamskiej Wietkong w wojskowym żargonie określano VC lub Victor Charlie (przyp. tłum.).

- Tysiąc dziewięćset siedemdziesiąty pierwszy. - Russel podejrzliwie

zmrużył oczy. - Dlaczego pytasz? - Chłopcze, nie da się tego powiedzieć bardziej oględnie - odparł Angus. -

Byłeś w śpiączce przez trzydzieści dziewięć lat.

Russel drgnął. - Trzydzieści dziewięć?

- Tak. - Angus skinął głową. - Przekonasz się, że świat bardzo się zmienił.

Russel spojrzał z ukosa na niego i na Robby'ego. - Mężczyźni noszą teraz spódnice?

Szkoci zesztywnieli, a pozostali obecni zachichotali. - To jest kilt -

oznajmił Robby. - Tak - dodał Angus. - To godna, męska tradycja wśród Szkotów.

- Jasne. - Russel odwrócił się z uśmiechem do Caitlyn. -A ty jak masz na

imię? - To moja żona - warknął Carłos. Angus roześmiał się.

- A niektóre sprawy zupełnie się nie zmieniły.

- Słuchajcie, kimkolwiek jesteście... Aaaach! - Russel zgiął się wpół, trzymając się za brzuch. - Do diabła.

- To głód. - Angus wziął butelkę z krwią od Michaiła i podał ją Russelowi.

- Proszę. Musisz to wypić. Russel uniósł butelkę do nosa.

- Krew? - Rzucił ją na bok; roztrzaskała się o skalną ścianę.

- Chłopcze, potrzebujesz tej krwi. - Angus wyciągnął rękę do Michaiła po kolejną porcję.

- Zwariowaliście! - krzyknął Russel. - Nie będę pił... Aaa! - Położył dłoń

na ustach. - Wyrzynają ci się kły - wyjaśnił Angus. Russel wytrzeszczył oczy z

przerażenia.

- Wiem, że trudno w to uwierzyć - powiedział łagodnie Angus. -

Trzydzieści dziewięć lat temu zaatakował cię wampir. Wprowadził cię w wampiryczną śpiączkę i porzucił tutaj. Ożywiliśmy cię, ale twoje życie

będzie teraz inne. Będziesz miał nadludzką siłę i szybkość. Twoje zmysły

będą bardziej wyostrzone. Nawet teraz widzisz zdumiewająco dobrze w tej ciemnej jaskini, zgadza się?

Russel skinął głową, wciąż zakrywając usta.

- Słyszysz bicie naszych serc - ciągnął Angus. - Czujesz zapach krwi spływającej po ścianie. I pachnie ci smakowicie, prawda?

Russel pokiwał głową. Otworzył usta i dotknął wydłużonych kłów.

- To się dzieje naprawdę? - Tak, jesteś wampirem. - Angus podał mu drugą butelkę krwi. - Ból

brzucha minie, kiedy to wypijesz.

Russel wziął butelkę i spojrzał na nią z powątpiewaniem. - Wampirem? Myślałem, że one nie istnieją. - Skrzywił się i pomasował

brzuch. - Czy wampiry nie są złe?

- A czujesz się zły? - spytał Robby. Russel pokręcił głową. - Czuję się tak samo.

- No właśnie. - Angus poklepał go po ramieniu. -Śmierć nie może zmienić

twojego charakteru. A teraz pij. Russel wypił łyk i skrzywił się.

- Zimna.

- A widzisz tu gdzieś mikrofalówkę? - spytał sucho Zoltan. - Mikro-co? - Russel wypił kolejny łyk. Zoltan roześmiał się.

- Może pomieszkasz jakiś czas u mnie? Robby i ja pokażemy ci, jak być

porządnym wampirem. - Wy też jesteście wampirami? - Russel wypił więcej krwi.

- Tak - odparł Robby. - Ale dobrymi wampirami.

- Fajno. - Russel napił się jeszcze. - To naprawdę smakuje całkiem nieźle. - Opróżnił butelkę do dna.

Angus przedstawił mu wszystkich, a potem Zoltan i Robby teleportowali

się do Budapesztu, zabierając nowego wampira ze sobą. - To ja spadam do Tokio. - Kyo ukłonił się im. - I zacznę sprawdzać tego

Mistrza Hana. - Teleportował się.

Angus zwrócił się do Carłosa. - A wy dwoje? Podrzucić was do Moskwy?

- Musimy wrócić do wsi - odparł Carlos. - Mamy tam rzeczy, a nasz

przewodnik zostawił niedaleko samochód. Rano pojedziemy na wschód od Chiang Mai. Słyszeliśmy, że przy granicy z Laosem jest stado panter.

- Dobrze więc - powiedział Angus. - Bądźcie w kontakcie. - On i Michaił

teleportowali ich z powrotem do wioski Akha i wrócili do Moskwy. Następnego ranka Carlos i Caitlyn pożegnali się z mieszkańcami wioski

Akha i ruszyli pieszo do głównej drogi, gdzie Tanit zostawił

wypożyczony samochód. Kilka razy Carlos usłyszał trzask gałązki w dżungli. Podejrzewał, że jeden z tygrysów przyszedł ich odprowadzić.

Dotarli na drogę; Carlos postawił plecak na bagażniku, żeby móc

poszukać zapasowych kluczyków. Caitlyn oparła się o samochód i westchnęła.

- Nie mogę się już doczekać hotelowego pokoju z prawdziwą toaletą i

prawdziwą wanną. Carlos wyprostował się nagle i powąchał powietrze. Pot i tytoń. Gdzieś

niedaleko byli śmiertelnicy. Spojrzał w gęstą dżunglę po drugiej stronie

drogi i dostrzegł błysk lufy karabinu. Przez moment rozważał, czy nie oddać Caitlyn kluczyków i nie kazać jej stąd odjechać, ale co, jeśli ktoś

majstrował przy samochodzie?

- Catalina - szepnął. - Wracaj na szlak i biegnij do wsi. Otworzyła szeroko

oczy. - Dlaczego?

- Weszliśmy w zasadzkę.

Rozdział 26

Caitlyn zesztywniała; w tej samej chwili ktoś zaczął do nich strzelać. Carlos pociągnął ją w dół, używając samochodu jako tarczy. Obejrzał się

na swój bark.

- Trafili mnie. To jakaś strzałka. Caitlyn wyrwała ją. - Co to jest?

- Środek usypiający. - Wyciągnął pistolet. - Kiedy zacznę strzelać, biegnij

na szlak. Nie zatrzymuj się. Nie oglądaj. Dreszcz przemknął jej po plecach.

- Nie zostawię cię.

- Szybko! - krzyknął jakiś głos z tyłu. - Brać go! Głos krzyczał po tajsku. I brzmiał jak głos profesora

Pata z Chula. Caitlyn uniosła się kilka centymetrów, żeby wyjrzeć przez

okna samochodu. Z dżungli pędziło ku nim dziesięciu mężczyzn uzbrojonych w karabiny.

Jednym z nich był profesor. Stara wojskowa ciężarówka przedarła się z

trzaskiem przez zarośla na drogę i wyskoczyło z niej jeszcze trzech uzbrojonych mężczyzn.

- Uciekaj! - wrzasnął Carlos do Caitlyn i wycelował z pistoletu nad

bagażnikiem samochodu. Szybką serią strzałów powalił dwóch napastników, zanim pozostali zaczęli strzelać.

- Ostrożnie! - krzyknął Pat. - Musimy go wziąć żywcem!

Carlos schował się za samochód i spojrzał ze złością na Caitłyn. - Kazałem ci uciekać.

Pokręciła głową i wyciągnęła nóż zza pasa. Ręka jej się trzęsła, więc

mocniej ścisnęła rękojeść. Trzech uzbrojonych zbirów wybiegło zza samochodu. Carlos zastrzelił

pierwszego; pozostali dwaj odskoczyli poza zasięg jego kul.

- Popatrz na jego rękę - szepnęła Caitłyn. Zabity mężczyzna miał taki sam tatuaż jak Tanit i profesor.

Znów rozległy się strzały i Caitłyn drgnęła, czując nagły ból w pośladku.

Carlos skrzywił się i uniósł na kolanach. - Wystrzelili strzałki pod samochodem. - Wyciągnął strzałki z jej

siedzenia.

Ona też wyszarpnęła trzy z jego tyłka. Nagle pchnął jej głowę w dół i strzelił. Spojrzała w stronę maski samochodu i zobaczyła, jak pada

kolejny napastnik. Ilu ich jeszcze zostało? Siedmiu? Wciąż mieli

przytłaczającą przewagę. Znów rozległy się strzały i Carlos drgnął. Krzyknęła, widząc pięć

kolejnych strzałek w jego plecach. Jeden ze zbirów obszedł samochód od

tyłu, kiedy Carlos był zajęty strzelaniem do tego przy masce. - Przestań! - Cisnęła nóż.

Trafiła mężczyznę w brzuch; zatoczył się do tyłu.

- Suka. - Wyciągnął pistolet. - Ciebie nie potrzebujemy żywej. - Nie! - Carlos rzucił się przed Caitłyn, kiedy tamten zaczął strzelać.

Caitłyn krzyknęła, widząc, jak jego ciało szarpie się pod uderzeniami

prawdziwych kul. - Niech to diabli! - Pat ruszył biegiem w ich stronę. -Mówiłem ci, że

musimy go wziąć żywcem!

Mężczyzna wił się z bólu, ściskając nóż sterczący mu z brzucha.

- Celowałem w tę sukę. Zasłużyła na śmierć. - Sam zasłużyłeś na śmierć. Zawiodłeś Mistrza. - Pat wyciągnął pistolet i

strzelił tamtemu w głowę.

Caitłyn gwałtownie wciągnęła powietrze i mocniej przycisnęła do siebie Carlosa. Krew sączyła się z dwóch ran po kulach na jego piersi. Oddychał

płytko, ale nie wiedziała, czy to dlatego, że umiera, czy tylko z powodu

środka usypiającego. Pat i pozostałych pięciu mężczyzn ustawili się w półkole, celując w nią z

karabinów.

- Szybko, wsadźcie go na ciężarówkę - rozkazał Pat. -Może zdołamy go jeszcze ocalić.

Mężczyźni ruszyli w jej stronę.

- Nie! - Wyciągnęła nóż zza pasa Carlosa. Huknęła salwa; napastnicy zasypali ją gradem strzałek.

Było ich z tuzin.

Nagle z dżungli z potężnym rykiem wypadł tygrys i skoczył na najbliższego zbira. Zabójcze pazury rozdarły wrzeszczącego mężczyznę.

Caitłyn wyciągnęła strzałki z ramion, ale nie mogła dosięgnąć tych, które

trafiły ją w plecy. Zamazującym się wzrokiem patrzyła, jak tygrys atakuje kolejnego mężczyznę. W uszach dzwoniło jej od huku strzałów;

wszystkie wymierzone były w tygrysa.

- Nie - jęknęła, kiedy tygrys osunął się na ziemię, ogłuszony zbyt wieloma strzałkami.

Tygrys zamigotał i przybrał ludzką postać.

- Rajiv - szepnęła. Mężczyźni zachłysnęli się ze zdumienia, a potem zaczęli krzyczeć

triumfalnie. - Jeszcze jeden kotołak! - wykrzyknął Pat. - Mistrz będzie zadowolony.

Czarne plamy zawirowały jej przed oczami, ich głosy wydawały się coraz

bardziej odległe. - Ładować ich na ciężarówkę - rozkazał Pat. Padła na Carlosa i wszystko

wokół pociemniało.

Caitlyn przytomniała powoli, ale jej mózg wciąż zasnu-wała mgła. Kiedy wspomnienia zasadzki przemknęły jej przed oczami, usiadła, gwałtownie

chwytając powietrze. Gdzie ja jestem? Pojedyncza żarówka na suficie

słabo oświetlała niewielkie pomieszczenie. Jedyne okno było zabite deskami od zewnątrz. Pod ścianą dostrzegła stół. Siedziała na twardym

posłaniu przykrytym białym prześcieradłem.

Serce jej się ścisnęło. Gdzie jest Carlos? Podskoczyła, słysząc dźwięk z drugiej strony pokoju. Zajrzała w ciemny

kąt.

- Cait? - Rajiv pociągnął prześcieradło na swoim posłaniu, żeby zakryć nagość. - Przepraszam za swój wygląd.

- To nie twoja wina - odparła w jego języku. - Przykro mi, że zostałeś w to

wciągnięty. Wzruszył szerokimi ramionami.

- Chciałem opuścić moje plemię, żeby poznać świat i doświadczyć

przygód. Pomyślałem, że znajdę je z tobą i Carlosem. I chyba znalazłem. Skrzywiła się. Miała nadzieję, że to poszukiwanie przygód nie skończy

się dla niego śmiercią.

- Wiesz, co się stało z Carlosem? - Nie. Obudziłem się kilka minut temu i już go nie było. Kim są ci ludzie?

- Pracują dla chiang-shih zwanego Mistrzem Hanem.

- Chiang-shih? - powtórzył Rajiv. - Nie wiedziałem, że oni istnieją naprawdę.

- Najwyraźniej oni do niedawna nie wiedzieli, że kotołaki istnieją naprawdę. - Zesztywniała, słysząc metaliczne zgrzytanie zasuwy i

przekręcanego klucza.

Drzwi uchyliły się i w szparze ukazała się lufa karabinu. Rajiv zawarczał

i zaczął migotać. - Nawet nie myśl o przemianie. - Mężczyzna uchylił drzwi szerzej i

wystrzelił w niego strzałki z narkotykiem. Kiedy Rajiv zaczął je

wyciągać, mężczyzna wyjął pistolet z kabury. - Przestań. W tym są prawdziwe kule.

Rajiv popatrzył na niego z wściekłością i powoli osunął się na bok. Dwaj

inni wywlekli go z pokoju. Tymczasem ten pierwszy mierzył z pistoletu do Caitlyn.

- Nie ruszaj się.

Serce biło jej jak szalone. - Co zrobiliście z Carlosem? Mężczyzna zrobił zdziwioną minę.

- Mówisz po tajsku? - Obejrzał się za drzwi. - Twojego męża właśnie tu

niosą. Dwaj mężczyźni weszli do pokoju, niosąc Carlosa. Wzdrygnęła się,

widząc jego zakrwawioną pierś. Z trudem przy-człapali do miejsca, gdzie

siedziała, i rzucili go na posłanie. - Ostrożnie - mruknęła.

- A po co? - Ten z pistoletem uśmiechnął się złośliwie. - Ten drań jest

martwy. Zachwiała się.

- Dość, Sawat. - Do pokoju wszedł profesor Pat. -Śmierć Carlosa to

tragedia. Mężczyzna z pistoletem żachnął się.

- Zasłużył na śmierć. Zabił wielu naszych.

- Zginęli w służbie naszego Mistrza - odparł Pat. Zwrócił się do Caitlyn ze zirytowaną miną. - Zapomniałaś nam powiedzieć, że znasz tajski.

Usunęliśmy kule i próbowaliśmy ratować twojego męża. Ale było za późno.

Łzy napłynęły jej do oczu. Wiedziała, że Carlos powinien ożyć za parę

godzin, ale i tak przepełniała ją rozpacz na myśl, ile wycierpiał. Odgarnęła włosy z jego bladej twarzy i łza spłynęła jej po policzku.

- Dlaczego to robisz? Carlos uważał cię za przyjaciela.

- Mistrz Han potrzebuje potężnego kota - wyjaśnił Pat. - Kiedy zdałem sobie sprawę, że kotołaki mogą istnieć naprawdę, zrozumiałem, że to

najpotężniejsze koty na świecie. Pomyślałem, że Carlos może

doprowadzić nas do takiej istoty. Nie przyszło mi do głowy, że sam może być kotołakiem, dopóki Tanit mi nie powiedział.

Caitlyn pociągnęła nosem. Po jej twarzy popłynęło więcej łez.

- Tanit nie żyje. Zostawiliśmy go w Świątyni Śmierci. Pat pochylił głowę. - To zaszczyt zginąć w służbie Mistrza. Prychnęła. Skoro tak, to życzyła

tego zaszczytu Patowi

i reszcie jego ekipy. - Co zrobicie Rajivowi?

- Potrzebujemy go żywego, więc nie stanie mu się krzywda. Założymy

mu na szyję srebrną obrożę. Mam nadzieję, że to go powstrzyma przed przeobrażeniem. Jeśli nie, będziemy musieli trzymać go pod wpływem

środków uspokajających, aż zawieziemy go Mistrzowi.

- I co Mistrz z nim zrobi? - Pytanie brzmi: co kotołak zrobi z Mistrzem? - Pat ruszył do drzwi, ale

zatrzymał się jeszcze. - Musimy cię trzymać pod kluczem do wieczora.

Może potem będę mógł cię wypuścić, ale nie wiem tego. Decyzja nie należy do mnie.

Przełknęła z trudem ślinę.

- A kto ją podejmie? - Strażnicy wyższej rangi niż ja. Ja jestem tylko śmiertelnikiem, oni są

chiang-shih. Obudzą się za kilka godzin.

Pat i Sawat wyszli z pokoju; Caitlyn usłyszała zgrzytanie zasuwy wracającej na miejsce.

Z westchnieniem dotknęła twarzy Carlosa. - Mam nadzieję, że obudzisz się przed wampirami.

Zaczęła chodzić po pokoju, szukając jakiejś drogi ucieczki czy też

czegokolwiek, co mogłoby posłużyć jako broń. Okno było zakratowane i zabite deskami. Pod stołem znalazła gliniany garnek i domyśliła się, że to

toaleta. Na stole stały miska i dzbanek z wodą. Mogłaby walnąć kogoś

dzbankiem, ale najpierw postanowiła spożytkować wodę. Zdjęła prześcieradło z posłania Rajiva i podarła je na pasy. Nalała trochę

wody do miski i postawiła ją obok Carlosa. Zmyła krew z jego nagiej

piersi. Wciąż miał na sobie bojówki i traperki. Ułożyła go na posłaniu. Choć niczego nie czuł, chciała, żeby

przynajmniej wyglądał, jakby mu było wygodnie. Wylała zakrwawioną

wodę do nocnika i w końcu sama umyła sobie twarz i dłonie. Nie mając nic więcej do roboty, położyła się przy Carlosie i czekała, aż wróci do

życia.

Musiała się zdrzemnąć, bo obudziła się, czując, że ciało Carlosa drgnęło. Tak! Wyglądało na to, że znów ożyje. Usiadła, a serce wezbrało jej

radością.

Jego ciało znów drgnęło, oczy się otworzyły. Wyszczerzyła się w radosnym uśmiechu.

- Carlos. Chwała Bogu. - Przeciągnęła dłonią po jego piersi i brzuchu.

Rany zniknęły. - Znowu umarłem - szepnął.

- Ale już wszystko dobrze. - Pogłaskała go po twarzy. Rozejrzał się po

pokoju. - Uwięzili nas?

- Tak.

Usiadł, szeroko otwierając oczy pełne niepokoju. - Jest tu jakieś drugie pomieszczenie, do którego mogłabyś pójść?

- Nie. Jesteśmy zamknięci razem. - Merda. - Zdjął traperki i skarpety. - Przypływ nadchodzi. Czuję go.

- W porządku.

- Nie, nie jest w porządku! - Rozpiął pas. - Za każdym razem, kiedy to się dzieje, pantera jest potężniejsza. Nie wiem, czy zdołam nad nią

zapanować. Caitlyn, nie możesz pozwolić, żebym cię ugryzł.

Gwałtownie zaczerpnęła powietrza. Gdyby ją ugryzł, mogłaby zostać panterołakiem. Albo umrzeć. Carlos ściągnął spodnie i majtki.

- Caitlyn, obiecaj, że nie pozwolisz się ugryźć. Zawahała się.

Chwycił ją za ramiona. - Nawet o tym nie myśl. Nie chcę być odpowiedzialny za twoją śmierć.

Łzy napłynęły jej do oczu.

- Ty umarłeś dla mnie dwa razy. Dlaczego ja nie miałabym raz zaryzykować życia dla ciebie?

- Bo ty nie zmartwychwstaniesz jak ja! - Zerwał się i zaczął chodzić po

pokoju. Jego spojrzenie padło na okno. Przepchnął pięść między prętami i roztrzaskał szybę.

- Co ty robisz? - Skrzywiła się, widząc krew na jego dłoni.

Wyjął z okna zębaty kawałek szkła i rzucił na posłanie obok niej. - Jeśli spróbuję cię ugryźć, dźgnij mnie. To mnie nie zabije, ale pomoże

mi oprzytomnieć.

Pokręciła głową. - Nie chcę ci robić krzywdy.

- Musisz. - Odsunął się, kiedy jego ciało zaczęło migotać. - Czasami

trzeba cierpieć, żeby zrobić, co trzeba. Ryknął i jego ciało zaczęło się przeobrażać. Padł na czworakach i wygiął

plecy. Caitlyn zadrżała, słysząc odgłos trzeszczących, wydłużających się

kości. Był największym kotem, jakiego widziała w życiu. Większym niż samiec lwa. Podejrzewała, że jest większy niż tygrys szablozębny.

Zwrócił głowę w jej stronę i z jego gardła wydobył się głuchy pomruk.

Caitlyn podniosła szklany odłamek. Uniósł potężną łapę i postawił ją, kierując się ku niej. Jego złote oczy

błyszczały, skoncentrowane na niej. Przyczaił się kilka centymetrów nad

podłogą. Wstrzymała oddech. Widywała już ten ruch u swojego kociaka, Pana

Foofikinsa. Była to klasyczna poza tuż przed skokiem.

- Carlos? - Serce zabiło jej nierówno, kiedy jego oczy zrobiły się czerwone i zapłonęły. Do jakiego stopnia zmienił się w bestię? Do

jakiego stopnia Carlos nad tym panował? Jeśli na nią skoczy, to czy

zagryzie ją na śmierć? Czy instynkt popychał go tylko, by ją ugryźć i przemienić w swoją samicę?

Kolejny pomruk zahuczał w jego gardle. Ogon mu drgał. Wreszcie

skoczył. Uderzył ją łapami w barki i przewrócił do tyłu. Stanął nad nią okrakiem.

Opuścił głowę, wciąż warcząc głucho.

Spojrzała w jego czerwone, pałające oczy, szukając Carlosa. Jego ciało drżało i zrozumiała, że Carlos jest tam, w środku. Że walczy z bestią.

Odrzuciła kawałek szkła.

- No już - szepnęła. - Ugryź mnie. Odchylił głowę do tyłu i ryknął. Skrzywiła się na widok jego kłów. Kiedy

opuścił głowę, odwróciła twarz i zacisnęła powieki. Zadrżała, kiedy

mokry, szorstki język polizał ją w szyję. Pstryk. Zachłysnęła się z bólu. Jego kły przebiły skórę. Polizał ją jeszcze

raz i wycofał się.

Dotknęła szyi i odsunęła rękę. Na palcach miała krew. Jego ciało zamigotało i przeobraziło się z powrotem. Grzbietem dłoni

otarł usta i zagapił się na czerwoną smugę. Spojrzał na nią oczami, które znów były bursztynowe. Otworzyły się szeroko na widok jej szyi.

- Nie, nie.

- Wszystko w porządku. Zerwał się z podłogi. - Nie! - Zwinął pięści i przycisnął je do skroni. - Bestia była za silna.

Próbowałem z nią walczyć.

- Carlos, wszystko w porządku. Padł na kolana. - Boże, co ja zrobiłem?

- To nie była twoja wina! To była moja decyzja. Odrzuciłam szkło.

Powiedziałam ci, żebyś mnie ugryzł. Spojrzał na nią, uszom nie wierząc.

- Dlaczego?

Łzy napłynęły jej do oczu. - Bo cię kocham. I tak, jak powiedziałeś, czasem trzeba pocierpieć, żeby

postąpić jak należy.

Głęboko zaczerpnął powietrza i zamknął oczy. - Nadchodzi kolejna faza Przypływu. Czuję ją.

- Co to za faza?

Kiedy otworzył oczy, znów były czerwone. - Potrzebuję seksu.

Oddech uwiązł jej w piersi. Teraz przypomniała sobie, co działo się w

jaskini. Po przeobrażeniu w panterę i z powrotem chciał seksu. A ona odmówiła.

Wstał powoli i spojrzenie Caitlyn natychmiast padło na jego erekcję. Tym

razem nie miała najmniejszego zamiaru odmawiać. Zdjęła traperki, kiedy ruszył ku niej. Żar jego czerwonych, płonących

oczu sprawiał, że drżała z niecierpliwości. Rozpięła pasek, rozsunęła

spodnie. Pochylił się, chwycił brzegi nogawek i ściągnął z niej spodnie tak

brutalnie, że padła na plecy. Zerwał z niej figi, rozsunął jej nogi i ukląkł między nimi.

Wsunął w nią palec i warknął.

- Już jesteś mokra.

- Tak. - Oplotła jego plecy nogami i uniosła biodra. Chwycił ją za

pośladki i pociągnął gwałtownie do siebie. Krzyknęła cicho, kiedy wbił się w nią. Poruszył jej biodrami, aż

jego szorstkie włosy łonowe połaskotały ją w łechtaczkę.

Pchnął mocno i głęboko. Napięcie zaczęło w niej narastać, unosząc ją coraz wyżej i wyżej. Carlos odchylił głowę do tyłu i ryknął. Zaczął

pompować dziko, aż krzyknęła, gdy nadszedł orgazm.

Padł na posłanie obok niej i wziął ją w ramiona. Jej ciało drżało jeszcze od rozkosznych spazmów.

Nagle stężał i usiadł, patrząc na drzwi. Ona usłyszała to kilka sekund

później. Kroki biegnące w stronę drzwi. - Ubieraj się - szepnął.

Włożyła figi i sięgnęła po spodnie. Carlos zerwał się i naciągnął swoje

bojówki. - Słyszałem dziwny hałas! - krzyknął ktoś w korytarzu. - To brzmiało jak

ryk wielkiego kota.

- Niemożliwe - odpowiedział drugi głos. - Pantera nie żyje. - Otwórz drzwi - rozkazał profesor.

Caitlyn zapięła spodnie. Carlos podbiegł boso do drzwi i przywarł do

ściany koło futryny. Zazgrzytał zamek, drzwi się uchyliły. Przez szparę wsunęła się lufa

karabinu. Carlos odczekał chwilę, po czym chwycił lufę i szarpnięciem

wciągnął mężczyznę do pokoju. Kiedy ten poleciał twarzą naprzód, Carlos uderzył go kantem dłoni w kark i wyrwał mu karabin.

Kiedy do pokoju wpadł następny uzbrojony zbir, Carlos obrócił się i

machnął karabinem jak kijem bejsbolowym. Mężczyzna padł na podłogę. Do pokoju wbiegł kolejny napastnik, ale Carlos odwrócił karabin i

wystrzelił trzy strzałki z narkotykiem w jego pierś.

Rozległy się kolejne strzały i kilka pocisków usypiających utkwiło w

piersi Carlosa. Wyrwał je; w tej chwili do pokoju wpadła cała grupa ludzi. Próbowali do niego strzelać, ale on, ignorując strzałki, rzucił się na nich.

- Wspaniały. - Pat wśliznął się do pokoju. - Tak potężny, że potrafi

pokonać śmierć. Carlos skoczył na kolejnego napastnika, wytrącił mu karabin z rąk i

huknął go pięścią w twarz. W jego ciele lądowały coraz to nowe strzałki,

ale on walczył dalej. Caitlyn zrozumiała, że teraz jest panterołakiem piątego poziomu. Dysponował nadludzką siłą i szybkością. Powalił kilku

mężczyzn zaledwie w kilka sekund.

Jej uwagę zwróciło kliknięcie odwodzonego kurka. Pat celował w jej głowę z rewolweru.

- Sugeruję ci przestać - powiedział do Carlosa - albo będę zmuszony

zastrzelić twoją żonę. Carlos znieruchomiał i natychmiast zasypał go deszcz pocisków

usypiających.

- Kobietę też - rozkazał Pat. Caitlyn skrzywiła się, kiedy kilka strzałek przebiło jej skórę. Wzrok jej

się zamazał. Zobaczyła, jak Carlos osuwa się na podłogę.

- Cóż za.wspaniały okaz! - wykrzyknął Pat. - To musi być najsilniejszy kot na świecie. Mistrz będzie zadowolony.

Caitlyn padła na posłanie i świat poczerniał jej przed oczami.

Rozdział 27

Sean Whelan załomotał w drzwi Romatech Industries, po czym krzyknął

do najbliższej kamery:

- Otwierajcie, do diabła! - Te przeklęte wampiry przez całą noc trzymały

drzwi zamknięte na cztery spusty. Do szału go doprowadzało, że musiał błagać o pozwolenie na wejście, by móc zobaczyć własną córkę i wnuki.

- Otwierać! - Musieli wiedzieć, że tu jest. Strażnik przy bramie na pewno

ich zawiadomił. Kiedy drzwi otworzyły się, wpadł do holu i zastał w nim Shannę i tego jej

cholernego ochroniarza, Connora Buchanana.

- Tato, co się stało? - spytała Shanna. - Z mamą wszystko w porządku? Zgrzytnął zębami.

- Wiesz, gdzie jest Caitlyn? - Zauważył Phineasa McKinneya, idącego

pospiesznie w ich stronę. - Do diabła, gdzie jest moja córka? Phineas spojrzał na niego, zniecierpliwiony.

- Spokojnie, stary, nic jej nie jest.

- Więc wiecie, gdzie jest? - spytał gniewnie Sean. - Twoja córka pojechała w delegację - odparł Connor. -Angus widział się

z nią wczoraj w nocy i miała się świetnie.

- Bzdura! Właśnie dzwonili do mnie z Departamentu Stanu. Jakieś górskie plemię skontaktowało się z amerykańskim konsulatem w Chiang

Mai w Tajlandii i zgłosiło jej zaginięcie. Słyszeli kanonadę...

- Co? - przerwała mu Shanna. - Słyszałaś mnie - wypalił Sean. - Plemię mówi, że była strzelanina i

Caitlyn została porwana. Konsulat poprosił miejscową policję o

przeprowadzenie śledztwa i na jakiejś drodze znaleźli kilka trupów. Shanna gwałtownie wciągnęła powietrze, a Connor wyjął komórkę ze

sporrana.

- Znaleźli też porzucony samochód i dwa plecaki -ciągnął Sean. - W jednym był paszport Caitlyn, a w drugim brazylijski paszport Carlosa

Panterry.

Phineas skinął głową.

- Razem wypełniają misję. - Posłaliście moją córkę do dżungli z cholernym zmien-nokształtnym? -

krzyknął Sean.

- Skontaktujemy się z Angusem najszybciej, jak to będzie możliwe - zaczął Phineas. - W tej chwili śpi.

- Mam jego pocztę głosową. - Connor zaczął mówić do telefonu. - Angus,

wygląda na to, że Carlos i Caitlyn zostali porwani. Prześlemy ci szczegóły mailem.

- Lepiej ją znajdźcie - wrzeszczał Sean. - Możesz powiedzieć Angusowi,

że jeśli cokolwiek jej się stanie, pociągnę was wszystkich do odpowiedzialności. Będę was ścigał...

- Tato, proszę cię! - syknęła Shanna. - Jesteśmy tak samo przejęci jak ty.

Sean zacisnął pięści, usiłując odzyskać panowanie nad sobą. - Możecie ją jakoś namierzyć? Czy pracownicy MacKaya nie mają

jakichś nadajników wszczepionych w ramię?

- Zaczęliśmy je stosować po porwaniu Robby'ego -powiedział Phineas. - Ale mają je tylko wampiry. Nie sądziliśmy, że śmiertelnicy czy

zmiennokształtni mogą stać się celem.

- No więc, myliliście się - warknął Sean. Phineas kiwnął na Seana, żeby szedł za nim.

- Chodź do biura, podasz nam wszystkie informacje, jakie masz. Roześlę

je pracownikom MacKaya. To będzie nasz priorytet. Sean się żachnął.

- Wiele wam z tego przyjdzie. W Tajlandii jest dzień, więc wasze

wampiry nic nie zdziałają. - Obejrzał się przez ramię. Shanna i Connor szli za nimi korytarzem. - To twoja wina, Shanno. Musiałaś ją wciągnąć w

ten swój brudny światek. Shanna zbladła.

- Dość, Whelan. - Connor spiorunował go wzrokiem. -Zamierzałeś zrobić

to samo, proponując jej pracę w swojej cholernej Trumnie. Phineas otworzył drzwi biura ochrony i Sean wszedł do środka. Zaczął

chodzić po pokoju. Shanna usiadła, a Connor stanął przy drzwiach,

obserwując go gniewnym wzrokiem. Phineas usiadł za biurkiem.

- Właśnie czytałem raport od Angusa. Zostawił Caitlyn i Carlosa z

plemieniem Akha. - Chcę przeczytać ten raport - zażądał Sean. Phineas spojrzał na Connora,

który zmarszczył brwi.

- W porządku - powiedział. - Pokaż mu. Te informacje są najprawdopodobniej związane z porwaniem.

- Jakie informacje? - spytała Shanna.

- Dowody na istnienie potężnego chińskiego wampira, któremu pomagają śmiertelnicy.

- Nazywają go Mistrz Han - dodał Phineas. Sean prychnął.

- Powinienem był wiedzieć, że jest w to zamieszany wampir. Mógł teleportować Cait w dowolne miejsce na ziemi. Nigdy jej nie znajdziemy.

- Mamy pracowników na całym świecie - powiedział cicho Connor. -

Znajdziemy ją. - Dlaczego mam ci uwierzyć? - rzucił szyderczo Sean. - Casimira

szukacie od lat i ciągle wam się nie udaje.

Connor zmrużył oczy. - Dajemy mu w kość - wtrącił się Phineas. - Zabiliśmy całkiem sporo jego

sługusów.

Sean wzruszył ramionami. - I będą wracać, dopóki ich przywódca żyje, a nie potraficie go nawet

znaleźć. Connor zacisnął zęby.

- Zlokalizowaliśmy Casimira dwa razy.

- I zawsze ucieka. - Sean z radością patrzył na ciemny rumieniec gniewu

na twarzy Connora. - Jeśli cokolwiek stanie się mojej córce, zmiotę to miejsce z powierzchni ziemi. Zniszczę was wszystkich.

Connor śmignął do niego z wampiryczną prędkością i chwycił go za gors

koszuli. Oczy pałały mu gniewnie. - Uważaj na maniery, Whelan. Potrzebujesz nas.

Sean mu się wyrwał. Cholerny Connor. Kiedy już zacznie zabijać te

„dobre" wampiry, dopilnuje, żeby Connor znalazł się na drugim miejscu jego listy, zaraz po przeklętym mężu Shanny.

Carlos zamrugał i otworzył oczy. Dookoła było ciemno, ale wzrok szybko

mu się dostosował. Podłoga pod nim wibrowała lekko i słyszał pomruk silników.

- No, jesteś - szepnęła Caitlyn. - Witamy.

Położył dłoń na podłodze, żeby się podeprzeć i usiąść, ale poczuł, że coś trzyma go za nadgarstek. Miał na rękach kajdanki połączone

trzydziestocentymetrowym łańcuchem.

Usiadł i poczuł kolejne szarpnięcie, tym razem za szyję. - Co jest, do diabła? - Na szyi miał obrożę, przykutą grubym łańcuchem

do metalowej sztaby. - Jesteśmy w klatce?

- Tak. - Caitlyn siedziała obok niego, oparta o pręty. Nie miała żadnych kajdan ani łańcuchów, a jej ramiona okryte były kocem. - Trzymali cię

uśpionego wiele godzin. Śmiertelnie się ciebie boją. - Kącik jej ust

podjechał do góry. -1 wcale im się nie dziwię. Wymiatasz. Carlos chwycił gruby łańcuch w garść i szarpnął. Pomyślał, że z siłą, jaką

teraz dysponował, może udałoby się go zerwać.

- Gdzie jesteśmy? - W samolocie. W ładowni. - Szczelniej opatuliła się kocem. -

Czekaliśmy, aż się obudzisz.

- My? - Rozejrzał się i dostrzegł tygrysołaka Rajiva. Młody mężczyzna

ubrany był w workowate spodnie. Jego długie, czarne włosy były zaplecione w warkocz zwisający przez

ramię, a na szyi miał srebrną obrożę. Jego ręce też były skute. Powiedział

coś w swoim języku. - Cieszy się, że nic ci nie jest - przetłumaczyła Caitlyn.

- Nie wiedziałem, że został schwytany - powiedział Carłos.

- No cóż, jesteś usprawiedliwiony. - Spojrzała na niego kwaśno. - Byłeś w tym czasie nieprzytomny i umierający.

- Lepiej ja niż ty. - Wrócił pamięcią do ich wędrówki przez dżunglę. - Tak

mi się zdawało, że słyszę tygrysa. Caitlyn skinęła głową.

- Poszedł za nami, a potem próbował nam pomóc. Pat był zachwycony, że

złapał drugiego kotołaka, skoro ty w tym momencie umierałeś. Uniósł brew.

- Czyżbym wyczuwał odrobinę złości?

- Jestem trochę wkurzona, bo bez przerwy umierasz. Nie masz nieskończonego zapasu żywotów.

Ona też nie miała. Spojrzenie Carlosa pobiegło do śladu po ugryzieniu na

jej szyi. Więc jednak była to prawda. Ugryzł ją. Był tak oszołomiony przez te wszystkie środki uspokajające, że miał nadzieję, że może tylko

mu się zdawało.

- Wszystko będzie dobrze - szepnęła. Zwiesił głowę i zamknął oczy. - Kiedy spałeś, rozmawiałam z Rajivem - zmieniła temat. - To młodszy

brat Raghu. Ma zaledwie dwadzieścia lat. Nie zakochał się w żadnej z

dziewcząt ze wsi, a jego brat będzie dożywotnim wodzem, więc postanowił opuścić plemię i szukać przygód.

Carlos spojrzał na młodzieńca, który przyglądał im się złotymi oczami.

- Jakim cudem może przyjmować postać tygrysa w ciągu dnia?

- Och, dobre pytanie. - Caitlyn spytała o to Rajiva w jego języku, a potem przetłumaczyła odpowiedź. - Mówi, że to jego drugi żywot. Kiedy miał

osiemnaście lat, ukąsiła go kobra. Od kiedy ożył, może się przeobrażać,

gdy tylko chce. Carlos skinął głową.

- Jeśli szukał przygód, to z pewnością je znalazł. Caitlyn uśmiechnęła się.

- Mówi, że coś go do mnie ciągnęło, wiedział, że mu pomogę. - Jak Coco i Raquel. - Carlos znów spojrzał na ślady zębów na jej szyi.

Była najbardziej niesamowitą kobietą na świecie, a teraz umrze przez

niego. - Nie chcesz wiedzieć, co się działo, kiedy spałeś? -spytała.

- Tak. - Rozejrzał się po ładowni. - Jak tu trafiliśmy?

- Obudziłam się, gdy Pat i jego ludzie przeciągali nas do dużej sali. Rajiv już tam był. Były też trzy wampiry, więc musiało już być po zmroku.

Rozmawiały z Patem po tajsku, ale między sobą po chińsku. Nie wpadły

na to, że rozumiem chiński. - I co mówiły? - spytał Carlos.

- Martwiły się, że przez te srebrne obroże, twoją i Rajiva, nie będą mogły

was teleportować. Pat wstrzyknął wam środek uspokajający i zdjął wam obroże. Potem zaczęło się teleportowanie. Trochę to trwało, bo wampiry

musiały obrócić parę razy, żeby przenieść nas, Pata i jego kolesi.

- Dokąd nas zabrały? - wypytywał Carlos. - Na małe lotnisko. Wydaje mi się, że było gdzieś na wyspie, bo

widziałam palmy i piasek i słyszałam fale przyboju. Wampiry

rozmawiały o tym, że boją się teleportować dalej na wschód.

- No tak. - Carlos skinął głową. - Nie chcą przypadkiem teleportować się

w miejsce, gdzie świeci słońce i się usmażyć. - Więc domyślam się, że wyspa była na wschodzie Tajlandii, gdzieś na

Pacyfiku. I zakładam, że wciąż podróżujemy na wschód. Dali nam koce,

ale Rajiv odmówił i nawarczał na nich. - Dobry chłopak. - Carlos pokazał Rajivowi uniesiony

kciuk.

Caitlyn wskazała jeszcze jedną okratowaną część ładowni, ledwie widoczną w słabym oświetleniu.

- Widzisz te trumny? Przed chwilą wampiry zeszły tu i położyły się w

nich. - Widocznie wlecieliśmy w światło słoneczne. - Carlos szarpnął za

łańcuch. - Gdybym dostał się do ich klatki, mógłbym je pozabijać.

- Czym? - spytała Caitlyn. - Nie mamy broni. Zabrali nam buty i paski. Stopy mam lodowate. - Potarła bose stopy jedną o drugą. - A te kraty są

naprawdę mocne. Rajiv już próbował.

Carlos chwycił jeden z prętów i potrząsnął. Pręt nawet nie drgnął.

- W sumie możemy poczekać - powiedziała. - Nikt z nas nie umie

pilotować samolotu. - Słuszna uwaga. Jak długo jesteśmy w powietrzu?

- Nie jestem pewna. Nie mamy zegarków, ale zdaje się, że długo.

- Długi lot na wschód - mruknął. - W sumie to dobrze, że podróż trwa tak długo. Nasi z MacKaya będą mieli więcej czasu, by zorientować się, że

zaginęliśmy, i namierzyć nas.

Caitlyn skinęła głową. - Mam silną telepatyczną więź z siostrą. Próbuję wysyłać jej obrazy nas,

siedzących w klatce w samolocie.

- Jesteś niesamowita. - Jego spojrzenie błądziło przez chwilę po jej

miękkich, złotych włosach, pięknej linii żuchwy i słodkich, doskonałych ustach. Była taka piękna.

- Nie patrz tak na mnie - szepnęła. - Jakbyś chciał zapamiętać każdy

szczegół, zanim zniknę. Z trudem przełknął ślinę.

- Nigdy sobie nie wybaczę, jeśli...

- Nie mów tego. - Przycisnęła dwa zmarznięte palce do jego ust. - Ja to przeżyję.

Chwycił w dłonie jej zimną dłoń.

- Nie masz zbyt wielkiej szansy. - Będę walczyć - upierała się. - Nie zostawię cię. Wiesz, jaka potrafię być

uparta.

Uśmiechnął się smutno. - Więc przeżyjesz, żeby mi udowodnić, że się mylę?

- Jeśli będę musiała, to tak. To, że jestem do niczego jako wojowniczka

nie znaczy, że nie jestem silna. - Jesteś najsilniejszą kobietą, jaką znam.

- Dziękuję. - Jej oczy błyszczały z emocji. - Więc co się właściwie stanie?

Za parę dni wyrosną mi wąsy, czy może będę miała nienasycony apetyt na tuńczyka?

Serce mu się ścisnęło. Wiedział, że musi być przerażona, ale zgrywała

twardzielkę. - Przeobrażenie pozostanie uśpione w tobie, aż sprowokuje je pełnia

księżyca. To dlatego pierwszy raz jest tak trudny i bolesny. Gwałtowność

przemiany przekracza wytrzymałość niektórych ludzi. - Więc mam czas do najbliższej pełni?

- Tak. Jakieś dwa tygodnie. Skinęła głową i oparła się o pręty. - Dwa tygodnie.

Roztarł jej dłoń, żeby ogrzać jej palce. Kiedy już - jeśli w ogóle - wyjdą z

tej kabały żywi, chciał nadać temu małżeństwu moc prawną. Łzy napłynęły mu do oczu, kie-

dy pomyślał, jak krótkie będzie najprawdopodobniej ich małżeńskie

pożycie. - Catalina, wyjdziesz za mnie? Uścisnęła jego dłoń.

- Już myślałam, że nigdy nie zapytasz.

Rozdział 28

Caitlyn miała nadzieję, że rozpozna miejsce lądowania, kiedy już

wysiądą z samolotu, ale podróż trwała w nieskończoność. W pewnej

chwili podczas lotu Pat i jego uzbrojone zbiry zeszli do ładowni, żeby sprawdzić, jak się mają więźniowie. Zaczęła go błagać, by pozwolił jej

skorzystać z toalety, więc puścił ich wszystkich, pojedynczo i ze zbrojną

eskortą. Carlos i Rajiv dostali po trzech strażników. Miała nadzieję, że Pat będzie rozmawiał ze swoimi ludźmi i dostarczy jej

więcej informacji, ale teraz, kiedy już wiedzieli, że Caitlyn zna tajski,

siedzieli cicho. Wciąż wysyłała telepatyczne obrazy samolotu swojej siostrze, ale nie miała pojęcia, czy jej się udaje. Po wielu godzinach

poczuła wreszcie, że samolot się zniża, i usłyszała odgłos wysuwanego

podwozia. Kiedy zaczęło ich trochę trząść przy lądowaniu, Rajiv zesztywniał.

- Co się dzieje?

- Właśnie wylądowaliśmy - odparła w jego języku. Próbował być dzielny, ale widziała, że się denerwuje. To była jego pierwsza podróż samolotem i

pierwszy raz, kiedy znalazł się daleko od domu.

- Wiesz, kto pilotuje samolot? - spytał Carlos.

- Nie. - Pokręciła głową. - Nie widziałam nikogo w mundurze. Wydaje mi

się, że jeden z tych bandytów musi znać się na pilotażu. Samolot kołował bardzo długo.

- Kiedy puścili nas do toalety, naliczyłem jakichś sześciu śmiertelników -

szepnął Carlos. Caitlyn skinęła głową.

- Facet, który mnie eskortował, ma na imię Sawat.

- Ten wielki bydlak ze złamanym nosem? - Carlos spojrzał na trumny. - Byłoby lepiej pokonać śmiertelników, zanim wampiry się obudzą.

- Ty i Rajiv nie możecie się przeobrazić w tych obrożach. I nie mamy

broni. Chyba powinniśmy zaczekać, aż wysiądziemy, i dopiero potem szukać sposobu ucieczki.

Carlos zastanawiał się nad tym ze zmrużonymi oczami.

- Cokolwiek zrobisz, błagam, nie daj się znowu zabić - mruknęła. Zmarszczył brwi.

- To nie tak, że ja to lubię.

Samolot przestał się poruszać. Caitlyn zdrętwiała z obawy, że Carlos i Rajiv spróbują jakiejś samobójczej akcji, kiedy zjawi się Pat ze swoimi

ludźmi.

Czekali. I czekali. Rajiv zwinął się na podłodze i zasnął.

- Merda - mruknął Carlos. - Czekają, aż zapadnie noc...

- Żeby wampiry się obudziły - Caitlyn dokończyła jego myśl. Godziny wlokły się powoli. Caitlyn opatuliła kocem siebie i Carlosa i

zapadła w drzemkę.

Nagle obudziło ją skrzypienie. Carlos ruchem głowy wskazał trumny. Zadrżała na widok wiek, otwierających się powoli.

Wampiry uniosły się z trumien w powietrze i wylądowały na nogach. Sami Chińczycy, o ile mogła się zorientować,

ubrani w haftowane jedwabne szaty. Długie, czarne włosy mieli splecione

w warkocze na plecach, paznokcie żółte i długie na jakieś piętnaście centymetrów.

Wampiry odwróciły głowy w jej stronę i zasyczały, pokazując żółte kły.

Caitlyn zadrżała i przytuliła się do Carlosa. Miała nadzieję, że ona i jej przyjaciele nie są śniadaniem.

- Jeśli któryś spróbuje cię ugryźć - szepnął Carlos -skręcę mu kark.

Pat i sześciu mężczyzn zeszli do ładowni. Sawat otworzył klatkę wampirów i ukłonił się, kiedy wychodziły. Pat i pozostali też ukłonili się

nisko. Wampiry chwyciły trzech mężczyzn i zatopiły kły w ich szyjach.

Caitlyn drgnęła. Mężczyźni nie opierali się. Poddali się w milczeniu i znów złożyli niski ukłon, kiedy wampiry ich puściły.

- Przylecieliśmy już do San Francisco? - spytał po chińsku najwyższy z

wampirów. - Tak, panie - odparł Pat w tym samym języku. -W świątyni wszystko

gotowe.

San Francisco? Natychmiast przesłała siostrze obraz mostu Golden Gate. - Więc czas na nas. - Najwyższy wampir ruszył w stronę Caitlyn i jej

przyjaciół.

Pat i jego ludzie podbiegli do klatki. Kilku wycelowało w nich pistolety, a pozostali chwycili łańcuch przyczepiony do srebrnej obroży Carlosa.

Szarpnęli, pociągając Carlosa do siebie. Opierał się, ale obroża werżnęła

się w jego szyję, odcinając mu dopływ powietrza. Ustąpił i dał się pociąg-nąć do tyłu. Caitlyn skrzywiła się, kiedy uderzył potylicą o żelazne pręty.

Kiedy Carlos był już przyciśnięty do krat, Sawat podciągnął mu koszulkę

na plecach. Caitlyn krzyknęła cicho, kiedy Pat wbił igłę strzykawki w jego ciało.

Spojrzał na nią.

- To tylko środek usypiający. Potrzebujemy was żywych. Sawat uśmiechnął się złośliwe.

- Jeszcze przez chwilę.

Powieki Carlosa zatrzepotały i opadły; osunął się na podłogę. Pat i jego zbiry powtórzyli całą procedurę z Ra-jivem, po czym otworzyli klatkę i

zdjęli obroże obu koto-łakom. Wampiry weszły do klatki; dwa z nich

chwyciły Rajiva i Carlosa i teleportowały się. Po chwili wróciły, by teleportować Pata i jego ludzi.

Trzeci wampir podszedł do Caitlyn. Cofnęła się o krok, czując, jak krew

łomocze jej w uszach. - Kiedy będziemy świętować wskrzeszenie Mistrza Hana, ja wezmę sobie

tę - powiedział po chińsku. - Wypiję jej krew do dna, a potem spalę jej

ciało jako kadzidło. Caitlyn przełknęła ślinę i wysłała siostrze kolejny gorączkowy przekaz

Golden Gate. Wampir rzucił się ku niej z oszałamiającą prędkością.

Odskoczyła, ale jego palce z długimi pazurami chwyciły ją za ramię. Teleportował się, zabierając ją ze sobą, i świat sczerniał jej przed oczami.

Kiedy zjawili się na miejscu, potknęła się i padła na kolana, pchnięta

przez wampira na bok. Nieopodal zobaczyła Rajiva i Carlosa: leżeli nieprzytomni na podłodze.

Siedziała skulona, rozglądając się dookoła. Znaleźli się na jakimś

drewnianym podwyższeniu w jednym końcu prostokątnej sali. Sufit przecinały polakierowane na czerwono belki. Nagie, białe ściany również

obrzeżone były czerwonym, lakierowanym drewnem. Na drugim końcu

sali, między parą czarnych drzwi ze złoceniami stał wielki, mosiężny gong. Przy gongu stał Pat, teraz ubrany w czarną, jedwabną szatę z

kapturem. Sześciu zbirów stało pod tylną ścianą. Byli uzbrojeni w wielkie, ceremonialne miecze.

To musiała być świątynia, o której mówiły wampiry. Caitlyn dostrzegła je

po drugiej stronie podwyższenia.

W centrum podwyższenia znajdował się drewniany ołtarz, rzeźbiony w

złocone smoki. Na ołtarzu spoczywało ciało wysokiego mężczyzny, odziane w czerwony jedwab ze złotymi szamerunkami.

Dreszcz przebiegł jej po plecach. Ten mężczyzna na ołtarzu to musiał być

Mistrz Han. Zabrzmiał gong, więc spojrzała w stronę wejścia; Pat jeszcze raz uderzył

w mosiądz. Drzwi otworzyły się i do sali zaczęli dwójkami wchodzić

mężczyźni ubrani w czarne jedwabne szaty z kapturami, które zakrywały im głowy i ocieniały twarze. W sumie naliczyła dwudziestu.

Ostatni zamknęli za sobą drzwi i dołączyli do towarzyszy. Mnisi ustawili

się w pięć rzędów po czterech ludzi, zostawiając przejście pośrodku. Pat znów uderzył w gong.

- Mistrz Han! - krzyknęli chórem mnisi, po czym padli na kolana i skłonili

się do podłogi. Caitlyn zauważyła, że jeden z nich porusza się odrobinę wolniej od reszty,

jakby nie do końca znał ceremoniał. Uzbrojeni ludzie pod ścianą również

padli na kolana. Rajiv i Carlos obok niej zaczęli się budzić. Pat przemaszerował przejściem pośrodku sali, wymachując mosiężną

kadzielnicą, z której unosiła się smużka dymu. Zapach kadzidła wypełnił

powietrze, mnisi zaczęli śpiewać. Carlos i Rajiv usiedli i rozejrzeli się nieufnie dookoła. Caitlyn domyślała

się, że Carlos liczy przeciwników i ocenia szanse pokonania ich w walce.

Nie miała pojęcia, jak dobrze potrafią walczyć mnisi, a oprócz nich było jeszcze sześciu bandziorów, Pat i trzy wampiry. Trzydziestu na troje.

Fatalne proporcje.

Carlos był piekielnie skuteczny w walce i pewnie powaliłby siedmiu czy ośmiu chłopa, zanim by go uwięziono lub zabito. Znów. Spojrzała na

niego i pokręciła głową,

błagając go wzrokiem, żeby nie próbował niczego pochopnego.

Pat wszedł na podwyższenie i odstawił kadzielnicę na mosiężny stojak. - Strażnicy, oto wasz Pan! - Uniósł ręce, zbliżając się do ołtarza.

Mnisi wyprostowali się na kolanach i krzyknęli:

- Mistrz Han! - Minęło czterdzieści pięć lat od dnia, kiedy Mistrz Han zaprowadził

pokój między zwaśnionymi zwolennikami trzech wampirycznych lordów

- oznajmił Pat. - To Mistrz Han zjednoczył wampiry i ich poddanych, dając im jeden wspólny cel. To dzięki Mistrzowi Hanowi urosła nasza

moc i terytorium. To dzięki Mistrzowi Hanowi zrozumieliśmy, że

możemy zawładnąć całą Azją! Wampiry i mnisi zaczęli wiwatować.

- Ale wtedy - glos Pata posmutniał - stało się coś niewyobrażalnego.

Mistrz Han ze swoimi wojskami odniósł zwycięstwo nad pewną tybetańską wsią i zażądał, by dostarczono mu w darze najpiękniejszą

dziewicę. Wieśniacy przysłali dziewczynę napełnioną trucizną, a kiedy

Mistrz Han napił się z niej, zapadł w głęboki sen. Mnisi mruknęli z niezadowoleniem.

- Powstaliśmy, aby pomścić naszego Mistrza - ciągnął Pat. - Spaliliśmy

wieś do gołej ziemi i wyrżnęliśmy wszystko, co żywe! Mnisi wydali radosny okrzyk.

- Przywieźliśmy Mistrza tutaj, do San Francisco, gdzie mieszka doktor

Chou, największy znawca starożytnych podań i ziołowych remediów. Przez pięć lat próbował ożywić Mistrza. - Pat wskazał jednego z

mnichów. - Doktor Chou od dawna jest przekonany, że wskrzesić Mistrza

można tylko jednym sposobem.

Mnich wstał i odsunął kaptur, odsłaniając rzadkie, siwiejące włosy.

- Starożytne teksty mówią, że ciało można przywrócić do życia, jeśli przeskoczy nad nim kot. Ale nie byle kot. Musi to być magiczny kot o

wielkiej mocy.

- I oto mamy tu dwa najpotężniejsze koty na świecie! -wykrzyknął Pat, wskazując Carlosa i Rajiva.

Caitlyn parsknęła. To dlatego zostali porwani? Żeby Carlos się

przeobraził i przeskoczył nad nieprzytomnym wampirem? Spojrzała na niego i przewróciła oczami.

Zmarszczył brwi i ledwie dostrzegalnie pokręcił głową.

W tej chwili zrozumiała, dlaczego ta sytuacja nie wydawała mu się zabawna. Jeśli przeskoczy nad Mistrzem Hanem i to nie uleczy wampira

w magiczny sposób, wina za niepowodzenie tego planu może spaść na

nich. Prawdopodobnie zostaną zgładzeni. A gdyby doszło do wałki, przeciwnik miał przytłaczającą przewagę.

Pat wskazał palcem Carlosa.

- Już czas! Przeobrazisz się i przeskoczysz nad naszym Mistrzem! Carlos wstał powoli, rozejrzał się po sali i pokręcił głową.

- Nie, dziękuję.

Mnisi zachłysnęli się z oburzenia. Pat drgnął. - Mistrzowi się nie odmawia. - Kiwnął na sześciu osiłków z mieczami, by

zbliżyli się do podwyższenia.

Jeden z mnichów, ten, który poruszał się wolniej od innych, zerwał się nagle z podłogi i z wampiryczną prędkością śmignął w ich stronę. Jego

kaptur zsunął się, gdy wskakiwał na podwyższenie, i Caitlyn odniosła

wrażenie, że dostrzegła błysk w oczach Carlosa. Mnich wampir chwycił ją od tyłu i przycisnął nóż do jej szyi. Krew ścięła

jej się w żyłach ze strachu.

- Przeskoczysz przez Mistrza - rozkazał Pat Carlosowi. - Albo będziesz

patrzył na śmierć twojej żony. Caitlyn oddech uwiązł w gardle, kiedy Carlos się zawahał.

Wymienił spojrzenie z jej oprawcą, wzruszył ramionami i zwrócił się do

Pata. - Proszę bardzo. Już mi się znudziła. Zachłysnęła się ze zdumienia.

Pat wytrzeszczył oczy.

- Co? Carlos machnął lekceważąco ręką.

- Jest fatalna w łóżku. Leży jak kłoda i każe mi odwalać całą robotę.

Caitlyn znów gwałtownie wciągnęła powietrze. Czy on mówił serio? Serce wpadło jej do żołądka, kiedy zobaczyła, że mnisi mruczą i kiwają

głowami, współczując Car-losowi.

- Nie rób jej krzywdy! - krzyknął Rajiv w swoim języku. Podbiegł do ołtarza i przeobrażając się w tygrysa, przeskoczył nad Mistrzem Hanem.

- Nie! - krzyknął Carlos. Mnisi zerwali się z klęczek.

Rajiv wylądował po drugiej stronie ołtarza i powrócił do ludzkiej postaci. Spodnie, których nie zdążył zdjąć, były podarte na strzępy.

Chóralny okrzyk zdumienia rozległ się w sali, kiedy ciało Mistrza Hana

zaczęło drgać. Mnisi zaczęli podskakiwać, wrzeszcząc z radości. Mistrz Han uniósł się w powietrze i stanął na ołtarzu. Twarz zakrywała mu złota

maska.

- O kurde - mruknął po angielsku mnich, który trzymał Caitlyn. Przycisnął guzik na zegarku. - Angus, do mnie, w tej chwili!

- Co? - Caitlyn odwróciła głowę, żeby spojrzeć na niego. Puścił do niej

oczko.

- J.L. Wang, do usług. - Oddał jej nóż, po czym dobył spod szaty dwa

miecze. Jeden rzucił Carlosowi. Carlos i J.L. zeskoczyli z podwyższenia i rzucili się biegiem na zbirów.

Caitlyn wzdrygnęła się, słysząc szczęk mieczy. Niektórzy mnisi pobiegli

do drzwi, ale zanim zdążyli uciec, przy wejściu zmaterializował się Angus z grupą wampirów. Caitlyn rozpoznała Emmę, Phineasa, Connora,

lana, Romana i, ku swojemu zdumieniu, własnego ojca.

Świątynię wypełniły wrzaski; ci, którzy spróbowali walczyć z wampirami, szybko zostali zabici. Rajiv wrócił biegiem do Caitlyn,

chwytając po drodze mosiężny stojak i zwalając z niego kadzielnicę.

Stanął obok niej, dzierżąc stojak niczym broń. Sawat z grymasem wściekłości na twarzy wskoczył na podwyższenie i

ruszył na nią i Rajiva.

- Zabiję was oboje. - Uniósł miecz i zaszarżował. Caitlyn cisnęła nożem, który dał jej J.L.

Sawat wrzasnął, kiedy nóż wbił się w jego podbrzusze. Skrzywiła się.

Rajiv spojrzał na nią nieufnie i odsunął się. - Celowałam w pierś - zapewniła go. - Naprawdę.

- Mistrzu Han! - krzyknął Pat. - Musisz uciekać.

- Nie! - Carlos popędził w stronę podwyższenia, żeby powstrzymać Mistrza Hana. J.L. był tuż za nim.

Pat skoczył przed ołtarz i wyciągnął nóż spod szaty, chcąc bronić swojego

pana. Carlos ciął go mieczem; profesor padł na bok, poważnie ranny. Carlos próbował dźgnąć Mistrza Hana, ale ten zniknął.

- Nie! - Carlos ruszył biegiem na trzy wampiry. Jeden z nich śmignął do

rannego Pata, chwycił go i teleportował się. - Zabierzcie i mnie! - wrzasnął Sawat, przyciskając dłonią krwawiące

przyrodzenie. - Nie zapomnę cię, suko. - Zniknął, kiedy jeden z wampirów teleportował się z nim.

Trzeci wampir zabrał doktora Chou. Bitwa dobiegła końca; wszyscy

pozostali mnisi i ludzie Pata albo nie żyli, albo poddali się. Carlos podbiegł do Caitlyn.

- Jesteś cała?

Założyła ręce na piersi i spojrzała na niego ze złością. - Znudziłam ci się? Leżę jak kłoda, a ty musisz odwalać całą robotę?

Parsknął.

- Skarbie, chciałem tylko zyskać na czasie. Kiedy tylko zobaczyłem J.L.-a, wiedziałem, że pomoc jest w drodze.

- Znasz go?

- Jasne. - Carlos klepnął go po plecach. - Pracuje dla MacKaya. Wiedziałem, że nie zrobi ci krzywdy.

J.L. kiwnął głową.

- Przepraszam, że napędziłem ci strachu. Uznałem, że lepiej będzie, jeśli sam przystawię ci nóż do gardła, zanim zrobi to ktokolwiek inny.

- Jak nas znaleźliście? - spytała Caitlyn.

- Kiedy twoja siostra powiedziała, że jesteś w San Francisco, zabawiłem się w tajnego agenta w Chinatown -wyjaśnił J.L. - Angus i reszta

teleportowali się do domu tutejszego klanu i czekali na mój znak.

- A J.L., jako wampir, ma wszczepione pod skórę urządzenie naprowadzające - ciągnął Carlos. - Więc byłem pewny, że Angus zjawi

się z odsieczą.

Caitlyn odetchnęła głęboko. Więc Shanna odebrała obrazy. - Bogu dzięki. - Uściskała J.L.-a. -1 tobie. Tak się bałam, że Carlos

spróbuje sam walczyć ze wszystkimi i znów da się zabić.

Carlos zmarszczył brwi. - Miałem plan. Chciałem złapać ten mosiężny stojak, wskoczyć na ołtarz i

zagrozić, że przebiję Mistrzowi Ha-

nowi serce, jeśli oni wszyscy nie rzucą broni i nie puszczą ciebie i Rajiva.

J.L. pokiwał głową. - Całkiem niezły plan.

- A co by było potem? - spytała Caitlyn. - Jak ty byś uciekł?

Carlos przestąpił z nogi na nogę. - Tej części nie zdążyłem jeszcze wymyślić.

Nie wiedziała, czy wrzeszczeć, czy się rozpłakać. Zawsze stawiał jej

bezpieczeństwo przed własnym. - Tak strasznie cię kocham. Uśmiechnął się szeroko i wziął ją w ramiona.

- Więc już po wszystkim? - Rajiv spytał Caitlyn w swoim języku.

- Tak. - Odwróciła się do niego. - Możemy cię odstawić do domu, jeśli chcesz. A jeśli wolisz, pewnie mógłbyś pracować w tej samej firmie co ci

wszyscy ludzie. MacKay, Usługi Ochroniarskie i Detektywistyczne.

Ścigają złoczyńców po całym świecie. - Takich jak Mistrz Han? - spytał Rajiv. - Chciałbym z nimi pracować. -

Zwiesił głowę. - To moja wina, że Mistrz Han ożył. Zrobiłem to tylko

dlatego, że bałem się o ciebie. Caitlyn uściskała młodego tygrysołaka.

- Nikt nie ma ci tego za złe, Rajiv. Dowiodłeś, że jesteś najdzielniejszym

wojownikiem. - Co się dzieje? - spytał Carlos.

- Zdaje się, że Rajiv chciałby pracować dla Angusa -odparła.

- W takim razie go przedstawię. - J.L. kiwnął na Rajiva, by szedł za nim. Odwrócił się i pośliznął w kałuży krwi Sawata. - Do diabła. Facet

zostawił jaja w San Francisco.

Carlos roześmiał się i znów wziął Caitlyn w ramiona. - Naprawdę nic ci nie jest?

- Naprawdę. - Oparta głowę na jego piersi. - Ale chętnie zrobię sobie

długie, miłe wakacje. Uścisnął ją mocniej, ale się nie odezwał. Domyślała się, co myśli. Jej

wakacje nie potrwają długo. Za dwa tygodnie nastąpi jej pierwsze

przeobrażenie. I może go nie przeżyć. Kiedy tylko teleportowali się z powrotem do Romatechu, Carlos poprosił

Seana Whelana o rękę córki. Potem, kiedy nos przestał mu już krwawić,

zadzwonił do ojca Andrew, żeby wszystko z nim omówić. Pobrali się następnego wieczoru w kaplicy w Romatechu. Roman

zaofiarował się, że poprowadzi Caitlyn do ołtarza, jako że jej własny

ojciec odmówił przyjścia. Shanna wystąpiła w roli pierwszej druhny, a Coco i Raquel sypały kwiatki. Carlos poprosił Fernanda, by został jego

drużbą. Constantine podawał obrączki.

Serce pękało Carlosowi, kiedy Caitlyn przez całą noc poślubną gorączkowała i wymiotowała. Po powrocie do Romatechu wyznał

Shannie i Romanowi, że ugryzł Caitlyn i że obawia się, iż straci ją za dwa

tygodnie. Shanna, Roman i główny chemik Romana, Laszlo, przez całą noc

opracowywali serum, które jak mieli nadzieję, ułatwi Caitlyn

transformację. Serum składało się z syntetycznej krwi tej samej grupy co krew Caitlyn i niewielkiej domieszki DNA panterołaka, wyizolowanego z

krwi Cariosa. Zakładali, że będzie miała większą szansę przeżycia, jeśli

jej ciało powoli zaadaptuje się do DNA panterołaków, zamiast przechodzić całkowitą i gwałtowną przebudowę genetyczną przy pełni

księżyca.

Shanna była tak przerażona możliwością utraty siostry, że uparła się, by Caitlyn otrzymała pierwszą dawkę już następnego wieczoru, zaraz po

ślubie. Po paru godzinach Caitlyn pochorowała się fatalnie.

Później dostała kolejną dawkę, z odrobinę większą ilością panterołaczego

DNA. I znów to odchorowała. Tak było przez cały tydzień i Carlos obawiał się najgorszego. DNA

panterołaka wywoływało paskudne objawy. Jak miała przetrwać

transformację? Caitlyn nie chciała przerwać kuracji, bo Roman był przekonany, że ich

metoda zadziała. Za wszelką cenę zachowywała optymizm i nadzieję. Ta

jej pogodna natura była jedną z cech, które Carlos kochał w niej najbardziej, więc starał się nie okazywać, jaki jest przerażony.

Kiedy nadeszła pełnia księżyca, pracownicy Romatechu dostali wolną

noc. Zostali tylko Shanna, Roman i Connor. Phineas i Howard siedzieli w miejskiej rezydencji z Tinem i Sofią. Carlos wiedział, że Shanna nie chce,

by dzieci tu były, gdyby doszło do najgorszego.

Shanna urządziła im jak najwygodniej altanę w ogrodzie. Ułożyła w środku materac i koce. Roman dał Carlosowi strzykawkę ze środkiem

przeciwbólowym, gdyby Caitlyn go potrzebowała. Kiedy księżyc zaczął

wschodzić, Caitlyn i Shanna uściskały się mocno, ze łzami w oczach. W końcu, z ciężkim, pełnym lęku sercem Carlos wyprowadził Caitlyn do

ogrodu, do altany. Kiedy obejrzał się na okna stołówki, zobaczył, że

Shanna jest w środku i chodzi niespokojnie. Jej mąż i Connor stali nieopodal.

Gdy księżyc wspiął się wyżej na nocnym niebie, oddech Caitlyn stał się

bardziej płytki. Pierwsza fala bólu uderzyła ją zaraz po wejściu do altany. Caitlyn zwinęła się na materacu, zacisnęła powieki. Kiedy ból zelżał,

Carlos namówił ją, żeby się rozebrała. Trzęsła się, więc otulił ją kocami i

wziął w ramiona. Uderzył kolejny przypływ bólu, aż krzyknęła. Już po chwili kiwała się w

przód i w tył, jęcząc cicho. - Chcesz środek przeciwbólowy? - spytał. Pokręciła głową.

- Przetrwam to, Carlos. Nie poddam się. Łzy zmąciły mu wzrok.

- Jesteś najdzielniejszą kobietą, jaką spotkałem. Krzyknęła i padła na materac. Przeturlała się na czworakach i zadrżała.

Krzyknęła znów, kiedy pazury wystrzeliły z jej palców. Ramiona zaczęły

migotać, zrobiły się czarne. Dłonie przekształciły się w łapy. - To się dzieje, Caitlyn.

Wrzasnęła, kiedy jej nogi zatrzeszczały i przeobraziły się w tylne nogi

pantery. Wyprężyły jej się plecy, coraz więcej kości trzeszczało i przekształcało się. Jej jęki zmieniły się w bolesny pomruk.

- Moja głowa - szepnęła. - Zaraz eksploduje. Carlos przytrzymał ją

mocno. Jej ciało było już gibkie i czarne.

Znów krzyknęła. Głowa jej się przeobraziła i krzyk przeszedł w ryk.

Padła na materac, dysząc ciężko. - Udało ci się. - Chwycił jej głowę w dłonie i spojrzał w piękne,

turkusowe kocie oczy.

- Catalina, moja piękna kotko, dokonałaś tego. Liznęła go w dłoń szorstkim językiem.

Carlos rozebrał się i przeobraził. Caitlyn wciąż leżała na materacu, ale jej

oddech był już spokojniejszy. Trącił ją pyskiem. Chodź, zabawimy się. Uniosła głowę. Możesz ze mną rozmawiać telepatycznie?

Tak, zyskałem tę zdolność, kiedy osiągnąłem trzeci poziom. Pantery

pierwszego poziomu zwykle tego nie potrafią, ale ty już wcześniej miałaś moce parapsychiczne. Znów trącił ją głową. No chodź, pobiegaj ze mną.

Przekręciła się na łapy i wyszła za nim z altany. Spojrzała w stronę

stołówki. Shanna była w środku, i kiedy zauważyła dwie pantery, zaczęła podskakiwać, krzyczeć i boksować pięścią powietrze. Ona i Roman

uściskali się ze śmiechem.

Carlos też się roześmiał i potruchtał w stronę lasu. Twoje zmysły będą

ostrzejsze. Będziesz widziała w ciemnościach. Czuję się silna, powiedziała mu. Czuję się łowcą.

Ganiali po całym terenie Romatechu. Caitlyn nauczyła się skakać i

ostrzyć pazury. Parę razy spróbowała nawet skoczyć na Carlosa. Kiedy księżyc zaczął się zniżać, wrócili do altany.

Transformacja z powrotem do ludzkiej postaci była już mniej bolesna.

Mimo to Caitlyn padła na materac, oddychając ciężko. - Mój Boże, jestem wykończona. Mogłabym spać przez

tydzień.

Carlos też się przeobraził i nakrył ją kocem. - Udało ci się, Catalina. Jestem z ciebie taki dumny. Westchnęła.

- Cieszę się, że już po wszystkim. Może wreszcie przestaniesz na mnie

patrzeć z takim poczuciem winy. Cierpiałam, widząc, jak bardzo ty cierpisz.

Łzy wezbrały mu w oczach.

- Nie wiem, jak mógłbym spojrzeć sobie w oczy, gdybym cię stracił. Nie potrafię wyrazić, jak bardzo cię kocham.

Dotknęła jego twarzy.

- Już jest dobrze. Przetrwaliśmy to. - Uśmiechnęła się. - Wygląda na to, że Shanna od początku miała rację. Będę miała kociaki.

Z uśmiechem odgarnął jej włosy z czoła.

- Nasze dzieci będą zupełnie normalne, dopóki nie osiągną dojrzałości i nie przeobrażą się po raz pierwszy. -Przekrzywił głowę. - Zresztą,

odwołuję to. Twoje dzieci nigdy nie będą zupełnie normalne.

- Hej. - Pacnęła go w ramię. Roześmiał się. - Chodziło mi o to, że twoje dzieci będą piękne, inteligentne i obdarzone

zdolnościami parapsychicznymi.

- Aha. No cóż, to prawda. - Oczy błyszczały jej wesoło. - A twoje dzieci

pewnie będą umiały się wykręcić słodkimi słówkami z każdej kłopotliwej sytuacji.

- Już je lubię. - Pocałował ją w piegowaty nos.

- Ja też. - Objęła go za szyję. - Może powinniśmy się od razu do tego zabrać. No wiesz, jesteś zagrożonym gatunkiem, i tak dalej. To byłoby

bardzo odpowiedzialne z ekologicznego punktu widzenia.

- Uwielbiam te twoje seksowne gadki. Roześmiała się. - A ja uwielbiam, kiedy mruczysz mi do ucha. Musnął nosem jej ucho i

zamruczał basowo. Zadrżała.

Jego usta zsunęły się na jej szyję. - Catalina, na pewno nie jesteś za bardzo zmęczona?

- Jestem wykończona. Ale pomyślałam sobie, że mogę po prostu poleżeć

jak kłoda, a ty odwalisz całą robotę. Uniósł głowę, żeby posłać jej cierpkie spojrzenie.

- Nigdy mi tego nie wybaczysz, co? Usta jej drgnęły.

- Nigdy nic nie wiadomo. - Niegrzeczna kicia.

Ze śmiechem przewróciła go na plecy i dosiadła. Przyciskając go za

ramiona, pochyliła się i skubnęła go w ucho. - Ale koniec umierania, słyszysz? Nie życzę sobie, żebyś dla mnie

umierał.

Roześmiał się. - Dla ciebie, skarbie, mam ochotę żyć wiecznie.

Podziękowania Jak mogłabym pisać zabawne książki bez ludzi, którzy wnoszą radość w

moje życie? Za wszystkie godziny śmiechu i sushi muszę podziękować

moim drogim przyjaciołom i krytykom: MJ-owi, Sandy i Vicky. Dziękuję mężowi, który wciąż rozśmiesza mnie tak samo jak na pierwszej randce

przed wielu laty. Dziękuję moim dzieciom, które przepełniają mnie dumą i

radością. Dziękuję mojemu wydawcy, Erice Tsang, i wszystkim fachowcom z wydawnictwa HarperCollins. Uwielbiam z Wami

współpracować! Wielkie dzięki dla Michelle Grajkowski z Agencji

Literackiej Three Seas, która jakimś cudem potrafi być jednocześnie fortecą siły i słodyczy. I wielkie, wielkie dzięki dla tych wszystkich, którzy

czytają moje książki i wciąż wracają po więcej. Ogromnie doceniam

Wasze listy i maile!