1

T. Austin-Sparks

Znak Proroka Jonasza

Tytuł oryginału „The Sign of the Prophet Jonah”

Pozycja po raz pierwszy wydana w języku angielskim w magazynie "A Witness

and A Testimony" w latach 1929 - 1930

Ebook chrześcijański

Pobrano ze strony: https://ebookchrzescijanski.wordpress.com/

2

Spis treści

Rozdział 1. Potępienie Rodu..............................................................................4

Rozdział 2. Wyjątkowy Boży Cud.....................................................................10

Rozdział 3. Nowe, które jest Stare...................................................................17

3

Rozdział 1. Potępienie Rodu

Fakt, że „Jonasz” wysuwał się tak bardzo na przód w konflikcie umysłowym , a był tak

bardzo w tyle w głębszym zrozumieniu ludu Bożego, jest sam w sobie bardzo istotna kwestią.

Gdy cokolwiek co otrzymało aprobatę Pana Jezusa w jakimkolwiek stopniu, stało się

obiektem wyjątkowego ataku z jednej strony, lub niedostatecznej uwagi z drugiej strony,

podejrzenia czujnych powinny być wzbudzone. Z pewnością oznacza to, iż wróg stojący za

ludzkim umysłem jest szczególnie zainteresowany tym by zaciemnić obraz swego wroga

Pana Jezusa czymś z życiowych spraw. Jeśli kiedykolwiek było to prawdziwe i poparte

przykładami pod każdym względem, to jest to prawdziwe w przypadku „Jonasza”. Tu w tej

krótkiej opowieści oraz w trzech do niej uczynionych przez Pana Jezusa odwołanych,

znajduje się wszechstronność najważniejszej, głębokiej i daleko idącej prawdy, której ciężko

szukać w tak wąskim opisie gdziekolwiek indziej w Piśmie. Mówi nam to coś ogromnego, ale

ważyliśmy nasze słowa, mając nadzieję, że w miarę jak będziemy kontynuować, to

stwierdzenie będzie można uznać za uzasadnione. Nasza metoda, będzie nie tyle polegała na

wykładzie tekstu c zrozumienia wielkich prawd, a te nie mogą być wyprowadzone w ścisłej

kolejności narracji, ale w porządku zastosowania. Pierwsze, więc weźmiemy własne

zastosowanie przykładu Jonasza dokonanego przez Mistrza w Ew. Łuk. 11:29,30.

Potępienie rodu

Kiedy Odnosi się do „złego i cudzołożnego pokolenia”, nasz Pan nie mówi jedynie w

ścisłym znaczeniu tego ostatniego słowa, takim jak my go używamy, nie więcej niż On gdy

używa słowa cudzołożny dosłownie. Jego częste odniesienia do Proroków, ich służby,

przesłania i sposobu traktowania jaki przypadł im z ręki „Izraela”, łączy ludzi z Jego dni z

niewiernym i duchowo cudzołożnym rodem kilku wieków. Duchowe cudzołóstwo było

zarzutem podniesionym przeciwko Izraelowi przez więcej niż jednego proroka. Teraz,

ponownie, ci ludzie od samego początku z powodu swej niewiary i niewiernego serca

domagali się „znaków” i „cudów”, które trzymałyby ich przy Bogu. To prawie zawsze było

4

prawdą o nich, że „ jeśli nie zobaczycie cudów i znaków nie uwierzycie”. Słowo „pokolenie”

musi być tu zatem postrzegane w szerszym jego znaczeniu. To ród i jego usposobienie jest

czymś nad czym należy się rozwodzić.

Ważnym jest aby pamiętać, iż ludzie za dni Jonasza oraz ludzie za dni Chrystusa byli

tacy sami, i chociaż Jonasz był znakiem dla mieszkańców Niniwy, istnieje związek pomiędzy

jego doświadczeniem i służbą dla Izraela jak zobaczymy: i dlatego Chrystus wskazuje na

niego.

Jonasz był typem Izraela: wezwany aby wypełnić służbę, ostrzeżenia i miłosierdzia dla

grzesznego pogańskiego świata : aby odsłonić podejście Boga wobec grzechu a następnie

wobec (upamiętania). Ale doszło do strasznego upadku i załamania. Przyczyny, która ma

wiele aspektów, nie trzeba daleko szukać, jasno można stwierdzić, iż jest nią:

Paraliż Zaślepionego Umysłu i Zaciemnionego Zrozumienia

Jonasz żył i wypełniał swą służbę jak dotąd pośród dziesięciu plemion w Samarii, i z

pewnością oczekiwał pozostania tam po kres swoich dni. Jego horyzont był bardzo

ograniczony, a zainteresowania lokalne. Jedyne inne odniesienie do jego prorokowania ma

znaczący związek z aktem wielkiej łaski ze strony Boga (JHWH) do Izraela w dniach

poważnego odejścia i upadku ( II Król. 14).

Jonasz był otoczony swoim ludem, nieufny w stosunku do siebie, do ludu oraz do swojej

własnej służby. Nauczył się poprzez Boskie Natchnienie, że Bóg (JHWH )jest „łaskawym,

miłosiernym, cierpliwym i pełnym łaski Bogiem” ( Jon. 4:2), ale to, że miał on to zwiastować

poza granicami Izraela i to w dodatku dla gorzkich jego wrogów, było nie do pomyślenia. Nie

ma nic tak zaślepiającego jak duma, zazdrość i egoizm, a to było przekleństwem Izraela , i

chorobą Jonasza. Zobaczymy później więcej rzeczy, na które był on ślepy. W tej chwili

zauważamy to jako cechę Izraela, a Izrael jako typ wielu następnych.

Izajasz prorokował dla Judy, nie dla dziesięciu plemion, ale niewątpliwie stan

duchowy Izajasza ( 6:9-10), rozszerzony został na wszystkich i został zastosowany do Żydów za

dni Chrystusa i Apostołów ( Mat. 13:14-15, Dz.Ap. 28:26-27, Rzym. 11:8). Ta ślepota jest

ubezwłasnowolnieniem z powodu bałwochwalstwa i niewiary. Są dwa znaczenia tego typu

ślepoty wspomniane w Słowie Bożym.

5

1. Ślepota człowieka cielesnego, który nie może pojąć rzeczy Bożych (I Kor. 2:14)

2. Ślepota obejmująca tych, którzy zostali oświeceni i zakosztowali żywych Bożych

wyroków, ale „ nie chodzili w światłości” albo minęli się z wypełnieniem celu dla którego

światłość była dana.

W obu tych przypadkach przeciwnik Chrystusa znalazł przyczynę dla „zaślepienia oczu

tych, którzy nie uwierzyli ”… ich „umysł jest przyćmiony” (Ef. 4:18), a „umysły otępiałe” ( II

Kor. 3:14).

To jest ten ostatni przypadek, którego Jonasz jest szczególnym znakiem. W nim

widzimy typ tego, który posiadawszy objawienie i prawdę, uchwycił się jej ograniczywszy ją

do swoich własnych celów, uprzedzeń i interesów. Posiadali je, a nie one kierowały nimi.

Stało się to formalne, statyczne, .

Zamiast stać się jej sługami, uczynili prawdę służącą im. Powstawały czynniki cielesne

i w efekcie wyrok człowieka górował nad wyrokiem Bożym. Tym sposobem cielesny-religijny

człowiek dołączył siebie do objawienia, a objawienie przestaje być żywym świadectwem. To

daje miejsce zamysłom ciała, które są wrogie Bogu ( Rzym. 8:7), „ zamysł ciała to śmierć”

(Rzym. 8:6). Wrogość i śmierć - taki jest Jonasz; taki jest Izrael’ taka jest ogromna większość

Chrześcijaństwa.

Pycha jest podłożem tego wszystkiego. Własne zamysły ukrywają się gdzieniegdzie.

„Poleganie na własnym rozumie” jest nieodłączne. Jonasz rozumował według tych

kierunków, albo według jednego kierunku z kwestią nie do przyjęcia. „ Wiem, że Bóg jest

miłosierny i przebaczający. Jeśli powiem mieszkańcom Niniwy, że za czterdzieści dni będzie

zniszczona, jej mieszkańcy się upamiętają, Bóg im przebaczy i ich zachowa. To znaczy, że

mogą łatwo powiedzieć, że to co mówiłem nic nie znaczyło. Wtedy, jeśli Niniwa ocaleje, my

możemy stracić bo oni są naszymi zaciekłymi wrogami. W dodatku to byłoby coś zupełnie

nowego. Bóg (JHWH) jest Bogiem Izraela, dlaczego nasi wrogowie mają zyskiwać nasze

błogosławieństwa. To jest zabieranie chleba dzieci i rzucanie go szczeniętom.” Taki był stan

jego umysłu i nastrój. Wyłączność, zazdrość, egoizm— te i wiele im podobnych elementów

są zawsze niebezpieczeństwem tych, którzy otrzymali znaczne oświecenie, a księga Jonasza

grzmi przeciwko nim. Chrystus jest niezmiernie silny w swoim oskarżeniu przeciwko nim.

Teraz z dwóch kwestii, pierwsza jest następująca; dla takich nie będzie dany żaden znak,

6

oprócz znaku Jonasza.

Nie możemy rozpatrzyć tego ostatniego bez wejrzenia nieco w pierwszy.

Wycofując znaki

Niektórzy myśleli, że występowanie, bądź brak znaków czy cudów jest Bożym

porządkiem ( odnosimy się do publicznych cudownych objawień dla świata). Nie będziemy

zagłębiać się w kontrowersje, ale będziemy trwać w poszukiwaniu utrzymania duchowego

podłoża. Bóg jest bardzo dokładny, i kiedy On zbawia, robi to do granic ostatecznych, ale

kiedy potępia nie pozostawia żadnej możliwości ucieczki. W potępieniu Izraela, uwierzytelnił

Jezusa jako Chrystusa przez wiele wielkich dzieł i cudów, ale one nie znaczyły dla nich nic,

wręcz wciąż szukali znaku jakby żaden nie był im dany. Z całych tłumów, które widziały znaki,

bardzo nieliczni w gruncie rzeczy przeszli przez nie prawidłowo.

Teraz te znaki i cuda są charakterystyczne dla początków, dla etapu przedszkolnego, są

akompaniamentem niedojrzałości. Prawdziwa Wiara nie jest taką, która opiera się na

czymkolwiek materialnym lub zmysłowym ( percepcyjnym). Kiedy dziewicza ziemia jest

łamana w pogańskich krajach , tego typu rzeczy są powszechne, jak widać z dzienników

misyjnych, lub zapisów „Pastora Hsi”. Te dzienniki dają jasny obraz tego, że gdy Chrystus jest

już znany, a odpowiedni poziom oświecenia jest osiągnięty, widoczne cuda stają się rzadsze.

Cud zaczyna być innego rodzaju, jest nim jeden najwyższy i wszystko zawierający cud, na

którym stoi sama wiara. Bóg doprowadza wszystkich prawdziwych wierzących do jednej

powszechnej podstawy wiary. Zmartwychwstały Chrystus będzie ostatecznym kryterium, nie

cuda jako takie.

„Żydzi domagają się znaków, a Grecy mądrości, poszukują, my głosimy zwiastujemy

Chrystusa ukrzyżowanego…, który jest mocą Bożą i mądrością Bożą.” ( I Kor. 1 : 22-23).

Brak występowania cudownych dzieł w świecie zmysłów gdzie poznanie Pana jest

wciąż pod znakiem zapytania, jest dwukierunkowe: jest to potępienie dla tych, którzy mając

światłość nie naśladowali jej, lecz także jest duchowym rozwojem w przypadku tych, którzy

7

są na drodze głębszego poznania Pana. Wielkie odstępstwo ostatnich dni za swą podstawę

będzie miało brak szczerej miłości do prawdy ze względu na nią samą oraz pożądanie

demonstracji, odczuć, objawień, a w rezultacie demonicznego wytworu imitującego

apostolstwo „ z wszelką mocą , wśród znaków i rzekomych cudów.” ( II Tes. 2:9) ; „ostry

obłęd” (II Tes. 2:11), aby „ o ile można zwieść i wybranych” ( Ew. Mat. 24:24).

Celem do , którego „zwodziciel” dąży jest odwrócenie od Chrystusa, a zwrócenie do

Antychrysta ( II Jan 7:7).

Dlatego Pan Jezus zabezpieczy Swe dzieła poprzez umieszczenie ich w o wiele

większym planie niż obiektywne pomoce wiary. Im dalej będziemy iść z Panem, tym bardziej

wszystko będzie stawało się duchowe, i tym bardziej On Sam stawać się będzie niezwykłą

rzeczywistością i centrum wszystkiego.

Zanim zaczniemy mówić bardziej szczegółowo o „znaku”, musimy zawrócić by zebrać

wszystko w jeden punkt kryzysowy. Potępienie sprowadzone na ród przez Pana Jezusa

Chrystusa, w użytym przez Niego przykładzie Jonasza, było i jest spowodowane przez

ślepotę, wrogość, cielesność, dumę, egoizm, formalizm, stronniczość, zazdrość, które

odznaczają cielesnego człowieka nacierającego na sferę Duchowych rzeczy, albo

wstrzymującego wyroki Boże. To jest człowiek cielesno-religijny albo religijno-cielesny.

Ten człowiek musi być wyrzucony za burtę

Ten typ musi być doprowadzony do końca. Nieuchronnie spotka się on z wielkimi

falami gniewu oraz sądu Bożego (JHWH). On nie reprezentuje prawdziwie Boga. Doprowadza

on tylko życie ludzi do niebezpieczeństwa. Nie ma w nim pragnienia by prawdziwie wypełniać

wolę Bożą. Rozkazy Boże kierowane do niego, nie są mu radością, a smutkiem. Gdy wola lub

drogi Boże są sprzeczne z jego własnym interesem, reputacją, rozsądkiem lub powszechnym

myśleniem, to nie jest prawdą, iż zawsze rozkoszuje się on jej wypełnianiem. Gdy jego wiara,

założenia lub tradycje są niszczone, a Bóg chce uczynić rzecz nową, to rzeczy te wiążą go, a

Bóg występuje przeciwko zamkniętemu umysłowi oraz sztywności karku. Pan nie może

postępować jak chce z takimi ludźmi. To przedstawia wszystko to co Golgota znaczy dla rasy w

Adamie oraz w Abrahamie z ciała, a także w Chrystusie omijających krzyż i

zmartwychwstanie. „List do Rzymian” przemawia do każdej dziedziny życia i każdego czasu

8

zbierając wszystko w rozdziale 6 wskazując na śmierć w Chrystusie, pokazując, ż jedynie ta

jest akceptowana przez Boga, który jest żywy w Duchu ( Rozdział VIII).

W czasach wielu urojeń na płaszczyźnie duchowej, jedyne bezpieczne miejsce jest w

Rzymian 6 do Rzymian 8, gdzie cielesny (zmysłowy) człowiek ustępuje miejsca, człowiekowi

który zna Pana według ducha.

Pozwólmy więc odejść temu człowiekowi. Wyrzućmy go. To jest Boży zamysł dla niego.

Bóg jest w stanie zabezpieczyć przetrwanie tego co służyć będzie mu do końca. Innymi słowy,

pozwólmy mu rozpoznać, że w nim i dla niego Pan Jezus Chrystus wszedł w głębię bożych fal

sądu, które zawiodły go do śmierci. Od tej pory wszystko co nie jest Chrystusem jest

zaprzeczeniem Golgoty i uchylaniem się od dzieła dokonanego na krzyżu. Od tej pory nie

życie w ciele, ale życie w duchu jest jedynym rozpoznawalnym przez Boga, któremu On jest

przychylny. To doprowadza nas przynajmniej do możliwości zwrócenia uwagi na znak, który

jest podstawą stania przed Bogiem, i skutecznego świadczenia w Jego Imieniu.

9

Rozdział 2. Wyjątkowy Boży Cud

Po omówieniu Jonasza jako znaku tego co jest nie do zaakceptowania przez Boga, i co

powinno być wrzucone w głębię morza, przejdziemy teraz do postrzegania go w świetle tego

co jest Pańskie.

Kiedy Pan Jezus mówił do niewierzących ludzi za swoich dni, że nie będzie im dany

znak, chyba tylko znak Jonasza, przedstawiał im to co do końca wieku ma być ostateczną

podstawą relacji z Nim samym, zarówno w wierze jak i w doświadczeniu.

W rzeczywistości , wprowadził On to co zmieniło charakter zakresu praw i zaznaczyło

przejście z jednego wieku do drugiego. Ten „znak” to jak wiemy Śmierć i Zmartwychwstanie

Pana Jezusa. Oznaczało to, iż jest On Synem Boga.

Pozwólmy sobie na wstępie zrobić jedno łączne oraz fundamentalne podsumowanie,

które jest zbiorczym świadectwem i deklaracją Słowa Bożego. Brzmi tak: trwałość

poświadczenia Synostwa, Mocy Zbawczej oraz Wszechwładzy Pana Jezusa Chrystusa jest

oparta na rozmyślaniu, wpływie, doświadczeniu lub rzucaniu wyzwania mocy Jego

Zmartwychwstania przez Ducha Świętego, gdziekolwiek siły duchowej śmierci są napotykane.

Jest to ostatecznym sprawdzianem i kwestią dla wszystkiego co pozornie reprezentuje Go na

ziemi.

Drugorzędne (wtórne) Linie

Istnieje kilka bardzo sprytnych ruchów nieprzyjaciela, aby wyłączyć to świadectwo i

zmienić charakter testu. „Fundamentalizm” jako taki, może spotkać się z argumentami

racjonalizmu co do osoby Chrystusa, natchnienia pism, itd., i służyć za dobry cel dla tych,

których wiara istnieje głównie w sferze mentalnej, i którzy muszą doznawać począwszy od

intelektualnego sprzeciwu do intelektualnej napaści. Tego typu rzeczy mogą mieć pewną

wartość, ale są całkowicie drugorzędowe (wtórne) i nigdy nie są dowodem prawdy. Ni

chrześcijańskie dowody ni fundamentalizm czy apologetyka są jakimkolwiek dowodem

czegokolwiek. Czasami, a nawet bardzo często są zimne, okrutne, duchowo martwe i

nieefektywne, mimo, iż są wykonywane z zapałem, gorliwością i zapalczywością. W

10

najlepszym wypadku są one w sferze duszy (psyche), a więc w „cielesnym człowieku ”

( człowieku zmysłowym), są poza sferą „duchowego człowieka”, który jest „ wewnętrznym

człowiekiem z sercem” ( zawsze traktowanym w Piśmie jako nowy i różny od człowieka

zmysłowego). Nie, prawdziwe świadectwo mimo wszystko jest owocem Zmartwychwstałego

Pana jako powstałe w ogrodzie śmierci. Prawdziwy pomnik , który jest niezbitym dowodem

to życie i miejsca, które kiedyś były związane w okowach żelaza , trzymane w szponach „tego,

który miał władzę nad śmiercią”, „siedliska smoków” , przemienione, wzbudzone i tętniące

życiem, miłością i radością żyjącego Chrystusa. To właśnie na budowaniu powinna być

skupiona cała uwaga ludu Bożego. Wiele potężnych duchowych sił jest traconych na kościół,

poprzez odwracającą pracę wroga z pierwszych do drugich czynów, od budowania

prawdziwego życia duchowego do walki o to co w gruncie rzeczy jest pod bezpieczną opieką

Ducha Świętego. Jedną z największych tragedii naszych czasów jest to, że mężowie którzy

kiedyś byli używani przez Boga do budowania duchowego życia Jego ludu, czyniąc go

świętym, przeobrazili się w „fundamentalnych” liderów, złapanych w intelektualnym nurcie

czasu, starających się sprostać temu czasowi na swoim terenie. Zbyt często wynikiem tego

jest nauczanie przez nich by mieć argument z głowy bez dogłębnego doświadczenia serca:

codziennego i stałego pogłębiania sercem wiedzy od Pana.

Nieprzemakalne (szczelne) nauki

I tak ponownie pojawiają się odejścia od podstawowego i pierwszego testu, oraz

dowód, który przybiera formę „nauczania” jako nauczania. Istnieje wiele rodzajów szczelnych

„nauk” o: gronie ludu Pana zajętego jakimiś wykładniami, linią nauczania, cudownymi

horyzontami prawdy. Doktryna może ale nie musi być właściwa, może być mniej lub więcej

prawidłowa, ale sedno jest następujące: czy zadziała ona w zdecydowanym i potężnym

uderzeniu zmierzającym do zniszczenia sił śmierci, kiedy to te siły trzymają życia ludzkie w

swym władaniu, zaprzeczając aktywnemu panowaniu Pana Jezusa. Zbyt często skutkiem tego

rodzaju rzeczy jest odwrócenie uwagi ludzi zainteresowanych na nich samych, i ograniczenie

ich efektywności w większej sferze świadectwa. To moc śmierci, duchy śmierci, i książę

śmierci które kościół musi ostatecznie brać pod uwagę. To zwycięstwo Pana Jezusa w tej

dziedzinie jest ostatecznym świadkiem Bożego ludu. Im bardziej duchowym staja się ludzie

11

lub praca, tym intensywniejsza będzie presja śmierci i duchów śmierci. To czasami będzie

nadchodzić jak gęsta okrywająca chmura, zstępująca z góry na grupę dusz lub jednostki ,

dokładnie tak samo jak sępy zlatujące nad ofiarę Abrahama. Czasami wydaje się, że

powstrzymują modlitwę, tłamszą oddawanie chwały, niszczą zgromadzenia, dają kłamliwe

wrażenia, powodują nienawiść, udaremniają świadectwa, wprawiają w zakłopotanie służbę ,

odrzucają wypowiedzi. Czasami jest tak jakby sedno wszystkiego upadło, a pojawia się

ogarniające uczucie nierzeczywistości , tak jakby wszystko było tylko mitem. Z powodu

dotknięcia czymś takim, wielu zdecydowało się na poszukiwanie „bezpieczniejszego gruntu”

(?) i powróciło do tego co nazywają „prostotą ewangelii”. I jeszcze to wszystko jest w Słowie.

To było powszechne doświadczenie ludzi i sług Pańskich w czasach Nowego Testamentu. Ale,

mieli pewien sekret i on zwyciężył.

Ich świadectwo nie było tylko doktrynalną i obiektywną prawdą, ale było żyjącą i

duchową rzeczywistością. Duch Święty objawia zwyciężającego śmierć Jezusa do ich serc, a

On sprawia, że nawet śmierć jest tylko narzędziem Jego władania. To przyprowadza nas

ponownie do znaku proroka Jonasza. Na pierwszym miejscu znak — a nie Po

omówieniu Jonasza jako znaku tego co jest nie do zaakceptowania przez Boga, i co powinno

być wrzucone w głębię morza, przejdziemy teraz do postrzegania go w świetle tego co jest

Pańskie.

Kiedy Pan Jezus mówił do niewierzących ludzi za swoich dni, że nie będzie im dany

znak, chyba tylko znak Jonasza, przedstawiał im to co do końca wieku ma być ostateczną

podstawą relacji z Nim samym, zarówno w wierze jak i w doświadczeniu.

W rzeczywistości , wprowadził On to co zmieniło charakter zakresu praw i zaznaczyło

przejście z jednego wieku do drugiego. Ten „znak” to jak wiemy Śmierć i Zmartwychwstanie

Pana Jezusa. Oznaczało to, iż jest On Synem Boga.

Pozwólmy sobie na wstępie zrobić jedno łączne oraz fundamentalne podsumowanie,

które jest zbiorczym świadectwem i deklaracją Słowa Bożego. Brzmi tak: trwałość

poświadczenia Synostwa, Mocy Zbawczej oraz Wszechwładzy Pana Jezusa Chrystusa jest

oparta na rozmyślaniu, wpływie, doświadczeniu lub rzucaniu wyzwania mocy Jego

Zmartwychwstania przez Ducha Świętego, gdziekolwiek siły duchowej śmierci są napotykane.

Jest to ostatecznym sprawdzianem i kwestią dla wszystkiego co pozornie reprezentuje Go na

ziemi.

12

Nieprzemakalne (szczelne) nauki

I tak ponownie pojawiają się odejścia od podstawowego i pierwszego testu, oraz

dowód, który przybiera formę „nauczania” jako nauczania. Istnieje wiele rodzajów szczelnych

„nauk” o: gronie ludu Pana zajętego jakimiś wykładniami, linią nauczania, cudownymi

horyzontami prawdy. Doktryna może ale nie musi być właściwa, może być mniej lub więcej

prawidłowa, ale sedno jest następujące: czy zadziała ona w zdecydowanym i potężnym

uderzeniu zmierzającym do zniszczenia sił śmierci, kiedy to te siły trzymają życia ludzkie w

swym władaniu, zaprzeczając aktywnemu panowaniu Pana Jezusa. Zbyt często skutkiem tego

rodzaju rzeczy jest odwrócenie uwagi ludzi zainteresowanych na nich samych, i ograniczenie

ich efektywności w większej sferze świadectwa. To moc śmierci, duchy śmierci, i książę

śmierci które kościół musi ostatecznie brać pod uwagę. To zwycięstwo Pana Jezusa w tej

dziedzinie jest ostatecznym świadkiem Bożego ludu. Im bardziej duchowym staja się ludzie

lub praca, tym intensywniejsza będzie presja śmierci i duchów śmierci. To czasami będzie

nadchodzić jak gęsta okrywająca chmura, zstępująca z góry na grupę dusz lub jednostki ,

dokładnie tak samo jak sępy zlatujące nad ofiarę Abrahama. Czasami wydaje się, że

powstrzymują modlitwę, tłamszą oddawanie chwały, niszczą zgromadzenia, dają kłamliwe

wrażenia, powodują nienawiść, udaremniają świadectwa, wprawiają w zakłopotanie służbę ,

odrzucają wypowiedzi. Czasami jest tak jakby sedno wszystkiego upadło, a pojawia się

ogarniające uczucie nierzeczywistości , tak jakby wszystko było tylko mitem. Z powodu

dotknięcia czymś takim, wielu zdecydowało się na poszukiwanie „bezpieczniejszego gruntu”

(?) i powróciło do tego co nazywają „prostotą ewangelii”. I jeszcze to wszystko jest w Słowie.

To było powszechne doświadczenie ludzi i sług Pańskich w czasach Nowego Testamentu. Ale,

mieli pewien sekret i on zwyciężył.

Ich świadectwo nie było tylko doktrynalną i obiektywną prawdą, ale było żyjącą i

duchową rzeczywistością. Duch Święty objawia zwyciężającego śmierć Jezusa do ich serc, a

On sprawia, że nawet śmierć jest tylko narzędziem Jego władania. To przyprowadza nas

ponownie do znaku proroka Jonasza. Na pierwszym miejscu znak — a nie tylko jego

znaczenie —są w ręku samego Boga.

13

Boży wyjątkowy cud

Wskrzeszenie spośród zmarłych jest czymś możliwym tylko Bogu. To jest tylko i

wyłączna praca Boga. Jest wiele rzeczy, w których może wystąpić imitacja lub fałszerstwo, tak

jak w przypadku Egipskich czarowników , ale moc życia i śmierci jest w ręku samego Boga. To

znaczy, że dać życie bądź przez narodzenie bądź ze śmierci jest tylko w mocy Boga. Zatem, ten

znak stoi w miejscu sam, w miejscu, które jest nierozerwalnie związane z Bogiem.

Tak więc, wskrzeszenie trwa tam gdzie Szatan i śmierć okazali swoja bezsilność.

Podstawa ich mocy i władzy została rozbita i usunięta. Życie panuje z powodu prawego

zwycięstwa. Zapewnia to podstawę, na której władza zwierzchnia i niezniszczalne życie może

być głoszone i pośredniczące. Zapewnia to moc i jurysdykcję świadków, wprowadza to

duchowy wpływ Zmartwychwstałego i Siedzącego na Tronie nad duchowymi mocami

przeciwnemu Mu, i sprawia, że uznane zostało Jego Imię pomiędzy „księstwami i mocami”.

Jest to wspólnota, w której wierzący w Pana Jezusa są powołani, zjednoczeni z Nim przez

śmierć w zmartwychwstanie przez Ducha Świętego.

W ten sposób, dochodzimy do rozpoznania dwóch kolejnych fundamentalnych

kwestii. Jedna jest taka, ż Pan Jezus jest martwy i zawsze będzie martwy dla niewierny—to

jest, o ile żadne osobiste zachowane doświadczenie lub wiedza nie jest z tym związana. To

nie wiara powoduje, że On żyje, ale to wiara wprowadza Go jako Żywego w doświadczeniu.

Dowody, które stanowią istotę świadectwa, są własnością jedynie ludzi wierzących w Jezusa

Chrystusa. Pan nie ukazał się po zmartwychwstaniu światu, ale wybranym świadkom, a więc

zawsze wiedza o Nim jako o żyjącym nie opiera się na naocznych dowodach ale na wierze w

świadectwach odnoszących się do Niego. To oznacza następnie, że (a) charakter relacji z

Chrystusem , który sam oznacza zbawienie jest doświadczeniem przez wiarę; i (b) jedyne

nauczanie, które jest zgodne z Nowym Testamentem to takie, które wywodzi się z poznania

Chrystusa jako żywego , zdobyte przez wiarę.

Słowa Mistrza do niewierzącego pokolenia były następujące „ Nie będzie dany żaden

znak jak tylko znak Jonasza” . Innymi słowy, „ Będzie wam dany znak proroka Jonasza”. Ale

jeśli On nigdy nie ukazał się im po swoim zmartwychwstaniu, jak mógł być im dany ten

znak? Istnieje tylko jedna odpowiedź, przez żywe doświadczenie i świadectwo świadków , i

to potwierdzone przez posłuszeństwo wiary! Czy to nie dowodzi prawdy, że Pan Jezus

14

uzależnienia swoje usprawiedliwienie na niczym innym jak tylko żywym doświadczeniu Jego

zmartwychwstania, Osoba i moc w życiu takich sprawia, że są oni w rezultacie

potwierdzonymi Jego świadkami?

Przeciwnicy, którzy trzymali by Chrystusa martwego dla świata i niewierzących, co też

w taki sposób czynią, mogą tylko przy starciu być powaleni przez doświadczalną ne

posiadanie i wiedzę wychodzącą z „mocy Jego zmartwychwstania”. To jest w i przez obecność

i pełnię Ducha Świętego. Inną rzeczą, która jest połączona z tym, jest potrzeba każdego sługi

Bożego by przyjść z wielką ochotą do miejsca śmierci, dla niego lub dla niej, i dla wszystkich

osobistych zasobów i pewności siebie, aby stać się znakiem w samej istocie. Pan chce aby

wszyscy Jego świadkowie byli nie tylko dającymi obiektywne dowody, ale będący sami jako

personifikacja prawdy, będący „manifestacją prawdy”, ucieleśnieniem zasady życia

triumfującego na duchową śmiercią. Zmartwychwstanie jest życiem ku unoszeniu się ku

niebu i przekazywaniu dalej. Przewaga i przekazywanie są cechami świadków. Jest to test

wszystkich profesji, przedstawicielstw i roszczeń. Wszystko to jest straszną prawdą, która

może się wydarzyć „ imię, że żyjesz, ale jesteś martwy”. W obrazie załogi besztającej Jonasza,

można odnaleźć obraz świata napominającego kościół za jego drzemkę. Jesteśmy powołani,

ustanowieni i aby pokazać pana Jezusa jako żyjącego w mocy absolutnej zwierzchności nad

wszystkimi wyzywającymi Go.

I o ile moce ciemności i śmierci nie czują i nie rozpoznają rzeczywistości Jego

potężnego zwycięstwa nad nimi, misja Kościoła jest rozbita, i nie ma żadnego zastępstwa dla

tego obiektu i celu jego istnienia. Musi istnieć ukrzyżowany i zmartwychwstały Kościół by

udowodnić ukrzyżowanego i wzbudzonego Pana Jezusa. To jest w i przez obecność i pełnię

Ducha Świętego. Inną rzeczą, która jest połączona z tym, jest potrzeba każdego sługi Bożego

by przyjść z wielką ochotą do miejsca śmierci, dla niego lub dla niej, i dla wszystkich

osobistych zasobów i pewności siebie, aby stać się znakiem w samej istocie. Pan chce aby

wszyscy Jego świadkowie byli nie tylko dającymi obiektywne dowody, ale będący sami jako

personifikacja prawdy, będący „manifestacją prawdy”, ucieleśnieniem zasady życia

triumfującego na duchową śmiercią. Zmartwychwstanie jest życiem ku unoszeniu się ku

niebu i przekazywaniu dalej. Przewaga i przekazywanie są cechami świadków. Jest to test

15

wszystkich profesji, przedstawicielstw i roszczeń. Wszystko to jest straszną prawdą, która

może się wydarzyć „ imię, że żyjesz, ale jesteś martwy”. W obrazie załogi besztającej Jonasza,

można odnaleźć obraz świata napominającego kościół za jego drzemkę. Jesteśmy powołani,

ustanowieni i aby pokazać pana Jezusa jako żyjącego w mocy absolutnej zwierzchności nad

wszystkimi wyzywającymi Go.

16

Rozdział 3. Nowe, które jest Stare

Zobaczyliśmy już, że dylemat Jonasza—czysto rozumowy— był wynikiem innowacji ze

strony Pana. JHWH włamuje się tu do życia Izraela i wysyła Jonasza na zewnątrz, aby służył

znienawidzonym, Poganom. Co do tego Jonasz nie miał żadnego precedensu, nic podobnego

wcześniej się wydarzyło. Było wiele odniesień czynionych do Pogan, ale nie była to

bezpośrednia zbawienna służba. Poganie byli w tym czasie zamknięcie pod rządami śmierci.

Izrael zamknięty był w tradycji, upadku , wyłączności i religijnej pysze.

Niniwa była najbardziej znanym miastem z pogaństwa na całej ziemi. Nie byłoby

żadnego sensu w tym by głosić o nadchodzącym sądzie dla ludu Niniwy jeśliby upamiętanie

— a tym samym zbawienie— było nie możliwe.

To wszystko będąc tak przeciwne do wszystkiego tego co Jonasz znał spowodowało,

że był bardzo ostrożny o swoją reputację, nie mówiąc już nic o zagrożeniu dla interesów

Izraela, jakim byłoby ocalenie Niniwy. Nie wydawał się być opornym do głoszenia o sądzie,

ale był oporny w stosunku do miłosierdzia Bożego, które miało się ukazać gdy się

upamiętają ( Jan 4:2). Ale co to oznaczało w świadomości Boga? Czy Bóg rzeczywiście czynił

rzecz nową? Było to czymś w rodzaju kaprysu czy nowego pomysłu Pana? Nie, z pewnością

nie!

U Pana nie ma nic nowego

Pracuje on zawsze wstecz według planu, naszkicowanego jeszcze wtedy gdy nie

powstał świat. Wszystko co jest nowym etapem lub fazą w nas, jest tylko krokiem wstecz z

Nim do tego „ celu , który On zamierzył w Chrystusie zanim świat powstał”. Jonasz, jak

wszyscy inni tamtego wieku poruszali się w ciemności. Według czystości ich ducha, miary ich

wiary, pełni ich posłuszeństwa, wyczuwali albo było im objawiane , że pewne wielkie

przyszłe zdarzenie wypełni i usprawiedliwi ich pracę i życie; wiedzieli oni, że nie żyją tylko dla

swojego wieku, ale w tych „innych wiekach” tajemnica nie była jeszcze znana, chociaż wciąż

tak dawana do zrozumienia, sugerowana i zapowiadana.

17

Jeśli Jonasza był znakiem w sprawie śmierci, pogrzebu i zmartwychwstania, wydaje

się być jasnym kwestią, że „Poganie są współdziedzicami” (Ef. 3:6).

Z pewnością nie jest trudne by zauważyć, że wraz ze zmartwychwstaniem Chrystusa,

którego typem był Jonasz, pojawia się Kościół ( Ew. Jana 12:24) .

Zatem, widzimy—

Ustanowienie Kościoła

„ Gdyż powiadam, że Chrystus stał się sługą obrzezanych ze względu na prawdę Bożą,

aby potwierdzić obietnice dane ojcom. I aby poganie wielbili Boga za miłosierdzie, jak

napisano:

Dlatego będę cię wyznawał między poganami i będę śpiewał imieniu twemu .I znowu mówi:

Weselcie się, poganie, z jego ludem. I znowu: Chwalcie Pana, wszyscy poganie, i niech go

wysławiają wszystkie ludy. I znowu Izajasz powiada: Wyrośnie odrośl z pnia Jessego i

powstanie, aby panować nad poganami; w nim poganie nadzieję pokładać będą.” ( Rzym.

15:8-12).

„Że przez objawienie została mi odsłonięta tajemnica, jak to powyżej krótko opisałem.

, Czytając to, możecie zrozumieć moje pojmowanie tajemnicy Chrystusowej, , Która nie była

znana synom ludzkim w dawnych pokoleniach, a teraz została przez Ducha objawiona jego

świętym apostołom i prorokom, , Mianowicie, że poganie są współdziedzicami i członkami

jednego ciała i współuczestnikami obietnicy w Chrystusie Jezusie przez ewangelię, , Której

sługą zostałem według daru łaski Bożej, okazanej mi przez jego wszechmocne działanie.

Mnie, najmniejszemu ze wszystkich świętych, została okazana ta łaska, abym zwiastował

poganom niezgłębione bogactwo Chrystusowe . I abym na światło wywiódł tajemny plan,

ukryty od wieków w Bogu, który wszystko stworzył ( przez Jezusa Chrystusa), (Ef. 3:3-9).

„Tajemnicę, zakrytą od wieków i od pokoleń, a teraz objawioną świętym jego. , Im to

chciał Bóg dać poznać, jak wielkie jest między poganami bogactwo chwały tej tajemnicy,

którą jest Chrystus w was, nadzieja chwały.” (Kol. 1:26-27).

Słowa pisma mówią same za siebie, i tylko niewiele musi być dodane. Spojrzenie na

ich kontekst sprawi całkiem jasnym, fakt, ż Kościół jest ustanowiony przez zmartwychwstały

związek z Jezusem Chrystusem.

18

Co jest powodem do naszego zaniepokojenia tutaj , to fakt, że Bóg musi i będzie miał

Swój lud i pełny zasięg swojego świadectwa i chwały. Kiedy Paweł był w Koryncie cała

sytuacja była bardzo trudna. Warunki ustanowione w rozdziale 3 listu do Rzymian, noszą

aktualne lokalne zabarwienia Koryntu, w którym list do Rzymian został napisany. Słowo Pana

dla Pawła będące pośród takiego ustawienia , brzmiało „ Mam wielu ludzi w tym mieście”. To

przypomina nam wcześniejsze słowa Mistrza. „Mam i inne owce”. Pan miał je jeszcze zanim

była im głoszona; zanim dowiedzieli się czegokolwiek o jego zbawieniu: On je miał. W tej

„wszechwiedzy Boga Ojca” , należały do Niego, i wszystkie, które Ojciec miał przyjdą do

mnie”: nawet w Koryncie, Rzymie itd.. A zatem widzimy, że „Efeska” prawda ( jeśli tak

możemy ja nazwać”) jest ukryta w powołaniu Jonasza na zewnątrz poza granice

Żydowskiego przymierza. Była to zasada, która tak bardzo sprowokowała Żydów z Nazaretu

kiedy Pan powiedział, im że było wiele wdów w Izraelu za dni Eliasza proroka, ale to do

obcych, do wdowy z Sarepty Sydońskiej prorok został posłany; i podczas gdy było wielu

trędowatych w Izraelu za dni Eliasza, tylko Naaman, Syryjczyk— obcokrajowiec —był

uleczony. Znak Proroka Jonasza sięga więc by ogarnąć naturę Bożego wiecznego celu

osiągniętego w zmartwychwstaniu, a Kościół jest stałą świątynią tego znaku i świadectwa.

Siła Kościoła

Pan Jezus w ramach bycia zjednoczonym w nim w podobieństwie Jego śmierci i

zmartwychwstania, łączy Kościół w jedno duchowe ciało, powodując, że ciało to utrzymuje

się mocy nieśmiertelnego życia. To świadectwo musi koniecznie być praktyczne, i dlatego

wszystkie siły śmierci zbierają się razem by ugasić lub zatopić to życie, a „ gdziekolwiek ciało

się znajduje, tam razem zbierają się sępy” by pożreć.. Wiele, wiele razy zbiorowo lub

indywidualnie , wyglądało na to, że wydany był „wyrok ” a Boży Lud wątpił już prawie w

życie, ale chociaż byli powaleni to nie pokonani , bo to co zostało zniszczone (Hebr. 2:14) nie

może zniszczyć tego, przez którego zostało zniszczone.

Jako zupełna całość, reprezentowana na ziemi przez zjednoczonych w jedno ludzi,

świat nie widzi zupełnego znaczenia i rozmiarów tego świadectwa (kościoła). Widzi raczej

podziały, schizmy, wewnętrzne konflikty i niezgodę, ale cud dziecka Bożego nie ustaje, i w

innym wymiarze, nadziemskich władz świadectwo jest w pełni rozpoznawane ( Ef. 3:10). Jest

19

niewiele wątpliwości co do tego— biorąc to duchowo—( to jest, społeczność w życiu z

Duchem Świętym) moce śmierci wyczerpią swe siły nie osiągając celu w kwestii świadectwa

Zmartwychwstania Chrystusa w Jego ludzie. Patrząc zupełnie powierzchownie może

wydawać się, że zwycięstwo jest po ich stronie. Czynniki zupełnie ludzkie mogą całkowicie

zostać wyczerpane. Mężczyzna lub niewiasta mogą „zwątpić w życie” na wiele różnych

sposobów. Zrozumienie i odczuwalna (spostrzegalna) pewność mogą być zupełnie

zaćmione.

Zwycięstwa jednostek mogą być zaliczone w obliczu całości na porażkę. Ale to jest

Boże zwycięstwo nie nasze, i nie jest tak, że : „przeznaczył nas do zwycięstwa” ( to jest

niewłaściwe tłumaczenie) ale On „ prowadzi nas w ciągu Swojego zwycięstwa”. Paweł

powiedział to ( II Kor. 2:14) niezwłocznie po tym jak poruszył okres jednego z najbardziej

wątpliwych sukcesów w swoim życiu—oczywiście z ludzkiego punktu widzenia. Pan odnosił

zwycięstwo nawet wtedy gdy Paweł wyglądał na zupełnie pokonanego.

Pan już ma swój cel, i nie może być Mu to odebrane, realizowanie tego celu albo

działanie wstecz jest wspaniałą sprawą, w którą człowiek jest zaangażowany w praktyczny,

aktywny i współpracujący sposób. Reprezentująca i obejmująca prawda o

zmartwychwstaniu Pana Jezusa musi być wykuta jako podstawa bycia i życia Kościoła i jego

członków.

Służba Kościoła

Służba pochodzi tylko z oświecenia, a nauka wywodzi się tylko z żywego

doświadczenia. Przed tym nim Jonasz mógł skutecznie głosić w Niniwie, musiał odczuć to o

czym miał głosić.

Uczniowie znali każdy fakt dotyczący Chrystusa, do głoszenia którego byli

przeznaczeni od momentu Jego wniebowstąpienia. Ale nie znali wewnętrznego duchowego

znaczenia tych faktów. Dlatego też, musieli spędzić pewien okres w modlitwie, a nie na

głoszeniu. Żywa służba nie opiera się tylko na wielkich doktrynalnych faktach dotyczących

Chrystusa, ale na wewnętrznym objawieniu ich znaczenia; i to pochodzi z bycia

„zanurzonym w Jego śmierci”, i „ bycia wzbudzonym razem z Nim”. Podczas gdy istnieje

początkowy i przełomowy aspekt tego, zasadniczo jest to coś co działa ciągle. Im bardziej

20

wchodzi się w doświadczenie, tym bardziej służba staje się efektywna. Kościół nie istnieje

tylko po to by być zawiadomieniem lub ekspostulacją wspaniałych informacji o Osobie i

pracy Jezusa Chrystusa; ale jest przeznaczony do tego by być reprezentacją i ucieleśnieniem

mocy i duchowej natury tych przekazów. Nie są to same słowa, ale emanujące działanie , i

nieodparta siła, nie tylko nad umysłem i wolą ludzką, ale nad mocą diabła.

Jest to siła Kościoła, a siłą kościoła jest „ moc Jego zmartwychwstania”.

Natura Siły Kościoła

Efezjan 1:17-22; 3:16-19; Hebrajczyków 2:14

„ Skoro zaś dzieci mają udział we krwi i w ciele, więc i On również miał w nich udział, aby

przez śmierć zniszczyć ( udaremnić, unieważnić) tego, który miał władzę (moc) nad śmiercią,

to jest diabła”.

Widzimy tu wyraźne stwierdzenie, że powodem i obiektem Wcielenia, w którym miał

On udział - część- w ciele i we krwi , było zniszczenie tego, który miał władzę nad śmiercią,

to jest diabła. Oznacza to, że, Bóg nie zamierzał pokonać diabła poza ciałem i krwią, Bóg nie

zniszczył diabła jako Bóg, ale zniszczył go jako człowiek.

To jest klucz i droga do listu do Efezjan, oraz całkowite podsumowanie jego prawd,

które prowadzi do prawdy: budowania Kościoła, który jest Jego ciałem. List ten jest

wypełniony budowaniem Kościoła.

Istnieją dwie główne cechy budowanego Kościoła:

1. „ Bóg...Ojciec może zlać na ciebie Ducha mądrości i poznania Jego ...aby poznać Go ”

Moc Ducha Świętego jest potrzebna do poznania Jego—Pana Jezusa; Moc Ducha

Świętego jest potrzebna do poznania Nadziei Jego Powołania oraz Jego chwały objawiającej

się w Jego Świętych.

2. „ Sprawi On według bogactwa chwały Swojej, żebyście byli przez Ducha jego moc

mocą utwierdzeni w wewnętrznym człowieku...abyście byli do końca...wypełnieni całkowicie

pełnią Bożą.”

Duch Święty jest potrzebny by posilać na gruncie duchowego objawienia, aż do

całkowitej pełni Bożej. Duch Święty oraz moc Jego Potęgi jest potrzebna do oświecenia i

pobudzenia do tej pełni.

21

Czy widzimy, że budowanie Kościoła odbywa się dzięki super-wykraczającej mocy

Boga poprzez Jego Ducha? Pełna moc tych słów jest potężna, dosłownie jest to: „ ponad

wszystko inne najlepsza moc Boga wszechmocnego”; jest to siła, moc , przez którą ta budowa

trwa; Kościół, Jego Ciało jako jedno jest obrazem tego listu; jednak to co jest mówione o

całości musi być prawdą o każdym z członków tego Ciała: i to jedynie będzie całkowicie

prawdziwe w całym kompletnym Kościele, pełnię może jedynie osiągnąć Kościół—Ciało

Chrystusa.

Gdy jest on budowany , wtedy cała doskonała potęga Bożej Wszechmocy jest

doprowadzana do pełni objawienia.

Zważ na to, że głębiej niż w samych słowach, głęboko w języku Apostoła Pawła

uwidacznia się, że jest to ta sama Moc Boża, która wzbudziła w tobie wiarę. Wiara w nas nie

jest tylko łaską, jest cudem, cudem Bożym. Wiara w nas jest cudem zmartwychwstania, a

nasze posiadanie wiary, tej wiary, która została okazana w Chrystusie w mocy Jego

zmartwychwstania; jest czymś więcej niż tylko „zbawczą wiarą” jak powiadamy. Ale nawet

zwykła wiara w zbawienie nie jest naszą, nie jest z nas, jest to dar Boży, a zbawcza wiara jest

potężną rzeczą, ma ona w sobie wszystkie potencjalne możliwości tej wiary, przez którą

wzbudził On Pana Jezusa z martwych.

Wiara jest darem Bożym, i będąc darem Bożym ma w sobie zalążek „ niezmiernej

wielkości Jego mocy...siłę Jego potęgi, którą okazał w Chrystusie, kiedy wzbudził Go z

martwych” - wywiódł Go z otchłani na Tron „przez ponad wszystko doskonalszą potęgę Bożej

wszechmocy”.

Istnieje olbrzymi nacisk na to co Pan musi uczynić w Kościele, to jest, że Kościół może

otrzymać od Pana przez Ducha Świętego objawienie powołania, objawienie Jego samego, a

następnie otrzymać przez tego samego Ducha wzmocnienie we wszelkie siły wewnętrznego

człowieka zgodnie z tym działaniem ( wewnętrznym posileniem) siły Jego Potęgi, którą okazał

On w Chrystusie gdy wzbudził Go z martwych. W obu przypadkach ma to być wyrazem

nadzwyczajnej wielkości Jego mocy, która została ukazana we wzbudzeniu Pana Jezusa z

martwych, ponad wszystko doskonalsza potęga Bożej wszechmocy.

Musimy pamiętać, że Pan Jezus nie był pierwszym, który był wzbudzony z martwych;

był też Łazarz, syn wdowy, córka Jaira, i w czasach Starego Testamentu syn Szunamitki, oraz

człowiek wrzucony do grobu Elizeusza; ci wszyscy powstali z martwych, ale musieli wrócić

22

ponownie do grobu, była to tylko tymczasowa rzecz, w końcu musieli poddać się śmierci. Ale

powstanie z martwych Pana Jezusa było inne niż tamte, kiedy On powstał wydarzyło się coś,

co uniemożliwiło śmierci dalsze ubieganie się o Niego, tym czymś była ponad wszystko

doskonała Boża wszechmoc niszcząca ca tego, który miał władzę nad śmiercią.

Śmierć i rozpad stworzenia

Zaraz na początku, gdy śmierć wkroczyła poprzez grzech, wszystko się zepsuło,

wszędzie nastąpił chaos, rozkład, ba, więcej rozpad; istotny element charakteru stworzenia

został utracony, rozpadł się w śmierci. Następnie natykamy się na poruszenie Boże i z tego

uporządkowanego stworzenia powstał wszechświat; potem gdy grzech ponownie wkroczył, a

przez grzech śmierć, dalszy zamęt, nieład, a w konsekwencji wszystkie relacje rozpadły się

przez śmierć (str.29) .

Oto jest ciało: gdy występuje w nim życie, trzymane jest razem przez i pod kontrolą

żywej głowy, wszystkie oddzielne członki są doprowadzane do porządku i skoordynowanego

działania w poddaniu władzy życia z głowy, powodując, że staje się ono jednym całym

ciałem. Życie wychodzi z tego ciała, nie ma teraz żadnych centralnie sterujących sił, wszystkie

organy przestają funkcjonować, następuje dezintegracja, - ciało straciło swoje życie -

sterującą siłę. To jest śmierć w ciele albo w całym stworzeniu. Jest jeden odpowiedzialny za

to. Szatan osiągną swój cel, którym było odcięcie stworzenia od swojego Zwierzchnika, oraz

dostanie się pomiędzy rządy życia Głowy a Członki. Śmierć jest oddzieleniem od wszystkiego

czego podstawą są rządy i życie. Wszechświat wymagał głowy by utrzymać wszystko w

uporządkowanym stworzeniu; przez grzech przyszło obalenie tych rządów życia, wszechświat

popadł w nieład, w rozkład i rozpad. Człowiek sam w sobie stał się chaosem, ziemia oszalała i

stała się chaosem.

Chrystus łączy rozpadłe stworzenie w Sobie jako Głowie

Być może w naruszeniu porządku wszechświata, ta ziemia jako planeta wypadła z

porządku Bożego i wkroczył chaos przez tego, który miał władzę nad śmiercią.

Pan Jezus wkroczył w ten chaos i przyjął postać ciała i krwi aby przez śmierć zwyciężyć

23

tego, który miał władzę nad śmiercią.

I Bóg uczynił tego samego Jezusa Głową nad Ciałem, Jego nowym stworzeniem, i tak

widzimy nowe stworzenie pod władzą niebiańsko mianowanej Głowy, wprowadzającej

duchowy porządek w pełni Swojej mocy ( Efez. 1:22-23). Kościół nie jest tylko

zgromadzeniem jednostek, Kościół jest ciałem ze wszystkimi swoimi członkami i organami

zebranych w funkcjonujący związek skoordynowania w ramach sterującego życia

pochodzącego z Głowy, jest to uczestniczenie w tym życiu i podporządkowanie się jemu. To

nowe stworzenie, ten Kościół, który jest Jego Ciałem jest Bożą odpowiedzią na to co

wydarzyło się na początku, w Genesis.

Teraz zobaczymy, czym naprawdę jest Kościół, czego wytworem jest i jakie zasoby

posiada.

Na początku listu do Efezjan została przedstawiona natura Kościoła, na końcu listu,

charakter wojny Kościoła, jest to ten sam konflikt, który wystąpił na w Genesis, ale w starym

stworzeniu nie byliśmy temu przeciwni, natomiast jesteśmy temu przeciwni w sile Nowego

Adama, w nadzwyczajnej wielkości Jego potęgi.

Na początku listu otrzymujemy pierwsze wielkie oświadczenie przez objawienie

Ducha Świętego, o Wiecznym Celu, a następnie przez tego samego Ducha doznajemy

posilenia ku temu celowi: potem przedstawiane nam są siły duchowe działające przeciw

Celowi, szukające jakby wprowadzić chaos, i pośrodku tego mamy Ducha Świętego

próbującego powiedzieć nam , że nasze codzienne zajęcia, relacje, codzienne obowiązki,

niepokoje finansowe, wszystko to dotyka naszego życia analizując to od „kuchni”, życie

prywatne i życie publiczne jest podnoszone ku widowisku na okręgi niebieskie; więc jeśli

wrogowi uda się dostać do ogólnej intymności codziennego życia, wprowadzi on w nim

nieporządek, chaos; to jest on w stanie zniszczyć relację pomiędzy Panującą Głową a

Członkami, oraz będzie szukał sposobów by stworzyć napięcia i prowokacje pomiędzy

samymi członkami.

Wznosząc wszystko w światło Wiecznego Celu, zobaczysz, że nie ma tam nic

prywatnego, własnego lub samodzielnego. Jest to w szczegółach i w całości związane z

całym Ciałem, i jest to jedna walka z wrogiem. Nie postrzegaj wydarzeń w domu lub w pracy

na poziomie zwykłego światowego porządku, podnoś wszystko w światło Wiecznego Celu i

kiedy już to zrobisz, wszystkie te rzeczy mogą być wzniesione na działanie wielkości Jego

24

Mocy przez, którą wzbudził Chrystusa z umarłych.

Jeśli żyjemy naszym życiem tutaj w zwyczajnym porządku, wróg wyrządzi straszny

bałagan, i odniesiona zostanie porażka. Jako Lud Pański nie możemy żyć własnym życiem na

linii świata rzeczy nawet w najzwyklejszych stosunkach, z powodu dziwnych sił wrogości

przeciwko nam, nie możemy im sprostać walcząc zwyczajnymi środkami, potrzebujemy

nadzwyczajnych środków, którymi możemy walczyć.

Uzyskaj objawienie Ducha Świętego by poznać nadzieję Jego powołania, i bogactwo

chwały Jego dziedzictwa, oraz niezwykłą potęgę Jego mocy, a później doznaj posilenia

stosownie przez tego samego Ducha i wprowadź to do codziennej walki z wrogimi

prowokacjami, kreowaniem napięć, itd.., spotkaj się z całym jego działaniem i chytrością w

„ ponad wszystko doskonalszej potędze Bożej wszechmocy”.

Nie jest koniecznym byśmy zniżali się do poziomu innych w osiąganiu pewnych rzeczy,

lub używali ich środków, ponieważ dla wyjątkowych okoliczności naszego życia istnieje

wyjątkowa potęga Boga.

Spotykamy się z tym z czym ci, którzy nie należą do Pana nigdy się nie spotkają, ale to

nie powinno nas załamywać lub powodować nasze poddanie się, ponieważ aby temu

sprostać mamy „ ponad wszystko doskonalszą potęgę Bożej wszechmocy”.

Oh! Musimy to uchwycić, choć jeszcze nie mamy tego w naszym codziennym

doświadczeniu, czasami odczuwamy dotyk tego, ale musimy w tym żyć, i chodzić w tym z

góry na dół w sile, pokoju i zwycięstwie tego; musimy wnieść to równolegle do naszego

codziennego życia, i uświadomić to sobie w naszym codziennym chodzeniu i doświadczeniu.

Jesteśmy częścią Kościoła Jego Ciała, więc potrzebujemy zobaczyć przez objawienie

Ducha Świętego nadzieję Jego powołania, a następnie będziemy umocnieni, pobudzeni przez

cała potęgę Jego Ducha w wewnętrznym człowieku , by stawić czoła tym siłom w mocy Jego

siły, która już zwyciężyła.

Hebr. 2:14 „ Skoro zaś dzieci mają udział we krwi i w ciele i On również miał w nich

udział, aby przez śmierć zniszczyć tego, który miał władzę nad śmiercią, to jest diabła.”

Nie pojęliśmy olbrzymiej prawdy tych słów i nie uchwyciliśmy się ich, ani nie

przejęliśmy ich do naszego doświadczenia i nie powiązaliśmy ich z samymi sobą.

On to uczynił, to był czyn, On to uczynił, On już nigdy nie będzie w ciele i we krwi; On

przyjął postać ciała i krwi by powalić diabła; i przez śmierć zniszczył tego, który miał władzę

25

nad śmiercią.

Istnieje dziedzictwo, w które możemy wkroczyć , zwycięstwo nad tym, który miał

władzę nad śmiercią. Efezjan 6:10-12 „ Gdyż bój toczymy nie z krwią i z ciałem, lecz z

nadziemskimi władzami, ze zwierzchnościami, z władcami tego świata ciemności, ze złymi

duchami w okręgach niebieskich.”, ale nie walczymy w wątpliwej sprawie, jest to zmaganie

pobudzane przez tę samą stworzoną w nas wiarę, która wzbudziła Chrystusa z martwych, to

powoduje, że Pańskie zwycięstwo wygrywa w naszym doświadczeniu; nie jest to walka o

zwycięstwo, ale walka w zwycięstwie, przywłaszczanie Jego zwycięstwa w naszej wędrówce.

Duch Święty— przez tę stworzoną wiarę— sprowadza nas powtórnie na miejsce,

ponownie pod Krzyż, gdzie strząsnął On z Siebie wrogie władze i zwierzchności , i śmiało

wystawił je na pokaz jako Swój podbój, kiedy przez Krzyż odniósł nad nimi triumf

( Weymouth, Kol. 2:15).

Istnieje pewien etap wiary w dziecku Bożym, w którym jest ono odporne na wszystko

to co diabeł może zrobić: może go torturować, rozrywać go na kawałki, prześladować go,

doprowadzić do jego śmierci, lub sprowadzić na nie taką ciemność, która wygląda jak

zapomnienie przez Boga, ale istnieje taki etap wiary w dziecku Bożym, na którym żadna z

tych rzeczy go nie poruszy. Ta stworzona wiara Ducha Świętego jest mocą potęgi, która

wzbudziła Chrystusa z martwych.

Spójrzcie na wszystkie działania wroga aż od krzyża, takimi jakimi naprawdę są,

wszystko to jest kamuflażem, a diabeł może uzyskać przewagę tylko w zakresie naszego

niedowierzania, gdy wiara osiąga pewien punkt diabeł jest bezsilny i niezdolny, to jest

zwycięstwo, które go pokona, wiara stworzona przez Ducha Świętego.

Stare przymierze patrzyło zawsze w kierunku Golgoty, w nowym przymierzu zawsze

patrzymy wstecz na dokonane dzieło Golgoty, dokonane przez Pana Jezusa, Syna Boga, Syna

Człowieczego.

Ebook chrześcijański

Pobrano ze strony: https://ebookchrzescijanski.wordpress.com/

26