PODSTAWY WPROWADZANIA OKOŁOOPERACYJNEJ KARTY … · 2009. 12. 31. · monitorowania: EKG,...

ŚWIATOWY SOJUSZ NA RZECZ BEZPIECZEŃSTWA PACJENTÓW

WORLD ALLIANCE FOR PATIENT SAFETY

PODSTAWY WPROWADZANIA OKOŁOOPERACYJNEJ KARTY KONTROLNEJ Opracowano na podstawie: IMPLEMENTATION MANUAL SURGICAL SAFETY CHECKLIST

BEZPIECZNA CHIRURGIA RATUJE ŻYCIE

WHO Collaborating Center for Development of Quality and Safety in Health Systems

PR

ZEW

OD

NIK

Wszelkie prawa zastrzeżone. Przewodnik „Podstawy Wprowadzania

Okołooperacyjnej Karty Kontrolnej” nie stanowi wiernego przekładu publikacji

WHO „Implementation Manual. Surgical safety Checklist”. Zawiera opis

i propozycje stosowania Karty zaadaptowanej dla poprawy bezpieczeństwa

chirurgii w Polsce. Wprowadzenie Karty zainicjowało Centrum Monitorowania

Jakości w Ochronie Zdrowia, Ośrodek Współpracy z WHO ds. Rozwoju

Bezpieczeństwa i Jakości w Systemach Ochrony Zdrowia (CMJ WHO CC

Kraków). Adaptacje zostały uzgodnione i wypracowane przy wsparciu

Ministerstwa Zdrowia przez Grupę Inicjatywną Okołooperacyjnej Karty

Kontrolnej w składzie: CMJ WHO CC Kraków; Biuro Łącznika WHO w Polsce;

Towarzystwo Chirurgów Polskich; Polskie Towarzystwo Anestezjologii

i Intensywnej Terapii; Towarzystwo Promocji Jakości Opieki Zdrowotnej w

Polsce (TPJ); Towarzystwo Medycyny Ubezpieczeniowej.

Adnotacja poniżej stanowi wymóg dla publikacji opracowanych przez WHO

i dotyczy jedynie fragmentów, które stanowią wierne tłumaczenie tekstu

podręcznika wydanego przez Światową Organizację Zdrowia.

WHO/IER/PSP/2008.05

Wszelkie prawa zastrzeżone. Publikacje Światowej Organizacji Zdrowia można

uzyskać w WHO Press, World Health Organization, 20 Avenue Appia, 1211

Geneva 27, Switzerland [Szwajcaria] (Tel.: +41 22 791 3264; faks: +41 22 791

4857; e-mail: [email protected]). Prośby o zezwolenie na reprodukcję lub

tłumaczenie publikacji WHO – w celu sprzedaży komercyjnej czy dystrybucji

niekomercyjnej należy adresować do WHO Press na powyższy adres (faks: +41

22 791 4806; e-mail: [email protected]).

Zastosowane w niniejszej publikacji oznaczenia i prezentacja materiału nie

oznaczają jakiejkolwiek opinii ze strony Światowej Organizacji Zdrowia

odnośnie statusu prawnego danego kraju, terytorium, miasta lub obszaru lub

jego władz, czy też jego granic.

Wzmianka o konkretnych organizacjach lub produktach nie oznacza, iż są one

rekomendowane lub zatwierdzone do stosowania w praktyce przez Światową

Organizację Zdrowia zamiast tych, które nie są wspomniane.

Str. 2

Światowa Organizacja Zdrowia podjęła wszelkie działania, aby zweryfikować

informacje zawarte w niniejszej publikacji. Odpowiedzialność za interpretację

i wykorzystanie materiału pozostaje w gestii czytelnika. Światowa Organizacja

w żadnym wypadku nie ponosi odpowiedzialności za ewentualne szkody

wynikające z wykorzystania materiału.

Adaptacja na podstawie Implementation Manual Surgical Safety Checklist (First Edition) by World Alliance for Patient Safety: Halina

Kutaj-Wąsikowska, Barbara Kutryba WHO CC Krakow at Centrum Monitorowania Jakości w Ochronie Zdrowia, 2009, Kraków.

Współpraca: Krzysztof ZającStr. 3

SPIS TREŚCI

OKOŁOOPERACYJNA KARTA KONTROLNA 5

WSTĘP 7

JAK KORZYSTAĆ Z PRZEWODNIKA 8

SKRÓTOWY OPIS OKOŁOOPERACYJNEJ KARTY KONTROLNEJ 9

SZCZEGÓŁOWY OPIS OKOŁOOPERACYJNEJ KARTY KONTROLNEJ 12

- Przed Znieczuleniem - Rozpoczęcie 12

- Przed nacięciem - Odliczanie 16

- Zanim Pacjent opuści blok operacyjny - Zakończenie 21

KULTURA BEZPIECZEŃSTWA 24

Str. 4 SPIS TREŚCI

OKOŁOOPERACYJNA KARTA KONTROLNA

Str. 6

WSTĘP

Inicjatywa „Bezpieczna chirurgia ratuje życie”, opracowana przez World Alliance

for Patient Safety stanowi element działań WHO, nakierowanych na

ograniczenie liczby zgonów operowanych pacjentów chirurgicznych w skali

globalnej. Inicjatywa jest ukierunkowana na uzyskanie i wykorzystanie wsparcia

politycznego oraz zaangażowania i dobrej woli klinicystów, zainteresowanych

ważnymi zagadnieniami bezpieczeństwa z uwzględnieniem przypadków

nieadekwatnej praktyki anestezjologicznej, zakażeń miejsca operowanego,

których można było uniknąć i innych zdarzeń związanych z działalnością

zabiegową, a także niedostatecznie dobrą komunikacją w zespole zabiegowym.

Okazało się, że te problemy są rozpowszechnione, dotyczą możliwych do

uniknięcia powikłań i zgonów pacjentów we wszystkich krajach i instytucjach

ochrony zdrowia na świecie.

Wspierając zespoły zabiegowe w ograniczeniu liczby takich zdarzeń, WHO

Alliance for Patient Safety, po konsultacjach uzgodnieniowych z lekarzami

chirurgii i anestezjologii, pielęgniarkami anestezjologicznymi i operacyjnymi

oraz reprezentantami pacjentów, opracowało Okoooperacyjną Kartę Kontrolną

(Surgical Safety Checklist), która może być stosowana na każdej sali operacyjnej

na całym świecie. W wersji oryginalnej Karta jest dostępna na stronie:

www.who.int/patientsafety/challenge/safe.surgery/en/index.html). Karta jest

narzędziem służącym do wspierania przyjętych/ zaadaptowanych działań na

rzecz bezpieczeństwa oraz promowania skutecznej komunikacji i dobrej

współpracy w multidyscyplinarnym zespole zabiegowym. Okołooperacyjna

Karta Kontrolna nie jest elementem polityki regulacyjnej ani ustawowej, lecz

narzędziem, służącym klinicystom i innym profesjonalistom medycznym,

zaangażowanym w poprawę bezpieczeństwa świadczonych usług i ograniczenie

liczby możliwych do uniknięcia zgonów i powikłań.

Str. 7 WSTĘP

JAK KORZYSTAĆ Z PRZEWODNIKA

W niniejszej publikacji, „zespół zabiegowy” oznacza chirurga, anestezjologa,

pielęgniarkę anestezjologiczną i pielęgniarkę operacyjną, technika oraz inny

personel uczestniczący w zabiegu. „Tak, jak pilot samolotu musi polegać na

personelu naziemnym, załodze samolotu i kontrolerach ruchu powietrznego,

aby bezpiecznie dotrzeć do celu, tak i chirurg jest niezastąpionym, ale nie

jedynym członkiem zespołu, odpowiedzialnym za opiekę nad pacjentem.” Tak

więc, w skład zespołu zabiegowego wchodzą wszystkie osoby uczestniczące

w operacji, a każda z nich pełni określoną istotną rolę w zapewnieniu

bezpieczeństwa i dobrego rezultatu zabiegu.

Prezentowana poniżej propozycja zastosowania i wykorzystania

Okołooperacyjnej Karty Kontrolnej (OKK) nie jest wyczerpująca; zakłada się

możliwość adaptacji Karty do środowiska praktyki lokalnej, z uwzględnieniem

uwarunkowań kulturowych i społecznych. (Polska adaptacja Karty dotyczy

wprowadzenia dodatkowych weryfikacji, wynikających ze standardów

Programu Akredytacji Szpitali, CMJ 2009). Każda weryfikacja na Karcie została

włączona w oparciu o istniejące dowody skuteczności klinicznej lub opinie

ekspertów, potwierdzające, że jej zastosowanie ograniczy

prawdopodobieństwo wystąpienia poważnych, możliwych do uniknięcia szkód

oraz, że najprawdopodobniej nie będzie niekorzystne czy też związane

z istotnymi kosztami. Karta jest zwięzła i przejrzysta. Pojedyncze weryfikacje

zawarte w Karcie są stosowane jako rutynowa praktyka na wielu salach

operacyjnych na całym świecie, jednak sporadycznie są one stosowane

całościowo. Wdrażając Kartę jako element rutynowej praktyki

okołozabiegowej, zespół operacyjny we własnym zakresie, poprzez ćwiczenia

i pilotaż, musi określić w jaki sposób zintegrować proponowane w Karcie

weryfikacje bezpieczeństwa zabiegu ze zwyczajowym przebiegiem operacji.

Nadrzędnym zadaniem Okołooperacyjnej Karty Kontrolnej oraz Przewodnika

jest pomoc w konsekwentnej realizacji i stosowaniu weryfikacji zawartych w

Karcie, a zatem minimalizacja najczęściej występującego i możliwego do

uniknięcia ryzyka narażenia życie i dobrostanu pacjentów chirurgicznych

.

Str. 8 JAK KORZYSTAĆ Z PRZEWODNIKA

SKRÓTOWY OPIS OKOŁOOPERACYJNEJ KARTY KONTROLNEJ

Wdrażając Okołozabiegową Kartę Kontrolną, należy określić osobę, która

będzie pisemnie zaznaczać realizację poszczególnych weryfikacji w trakcie

zabiegu. Takim mianowanym koordynatorem Karty Kontrolnej powinien być

profesjonalista medyczny, uczestniczący w zabiegu.

Karta Kontrolna dzieli zabieg operacyjny na trzy fazy lub etapy, z których każdy

odpowiada poszczególnym etapom realizacji procedury zabiegowej. Są to

kolejno: faza przed podaniem znieczulenia (Rozpoczęcie), faza po znieczuleniu

lecz przed nacięciem (Odliczanie ) oraz faza w trakcie „zamykania” rany lub tuż

po, ale przed wywiezieniem pacjenta z sali operacyjnej (Zakończenie). Na

każdym z wyszczególnionych etapów, koordynator Karty Kontrolnej musi

uzyskać od zespołu wyraźne potwierdzenie, że zrealizowano określony wymóg

weryfikacyjny. Uzyskanie potwierdzenia warunkuje przejście do kolejnej fazy

zabiegu. W miarę zdobywania doświadczenia i wprowadzenia poszczególnych

weryfikacji w rutynowy przebieg zabiegu, zespół ustnie potwierdza kolejne

weryfikacje, bez wyraźnego udziału koordynatora. Każdy zespół powinien

dążyć do jak najbardziej efektywnego wdrożenia Karty w codziennej praktyce

zabiegowej.

By nie ominąć żadnej z kluczowych czynności, określone osoby ustnie

potwierdzają kolejne weryfikacje umieszczone na Karcie. Dlatego też w fazie

„Przed znieczuleniem”, przed podaniem znieczulenia, osoba, która werbalnie

koordynuje Kartę, w rozmowie z pacjentem (jeśli to możliwe) sprawdzi

tożsamość pacjenta; nazwę procedury operacyjnej i właściwe miejsce

operowane oraz potwierdzi uzyskanie zgody na zabieg i znieczulenie.

Wzrokowo potwierdzi oznaczenie miejsca operowanego, fakt zapewnienia

monitorowania: EKG, pulskosymetrii, kapnometrii, ciśnienia tętniczego. Określi

stopień ryzyka wystąpienia krwawienia, trudności w utrzymaniu drożności

dróg oddechowych, alergie lub ich brak, a także czy dokonano pełnej oceny

bezpieczeństwa przebiegu znieczulenia. W idealnych okolicznościach, chirurg

będzie obecny w fazie „Rozpoczęcia”, gdyż jako „zabiegowiec” posiada

dogłębną wiedzę na temat potencjalnego krwawienia, alergii lub innych

komplikacji, jakie mogą wystąpić u pacjenta. Jednak obecność chirurga nie jest

niezbędna dla realizacji tego etapu.

Str. 9 SKRÓTOWY OPIS OKOŁOOPERACYJNEJ KARTY KONTROLNEJ

W fazie „Przed nacięciem, jeżeli jest nowa osoba w zespole każdy z członków

zespołu przedstawia się z imienia i funkcji. Następnie tuż przed nacięciem skóry

zespół na głos potwierdzi, że wykonuje określony zabieg u określonego

pacjenta i w określonym miejscu operowanym; następnie ustnie potwierdza

kolejne weryfikacje z Karty Kontrolnej. Weryfikacji podlega też podanie

okołooperacyjnej profilaktyki antybiotykowej przed zabiegiem, zastosowanie

profilaktyki przeciwzakrzepowej oraz przygotowanie wyników badań

obrazowych.

Dla fazy „Zanim pacjent opuści blok operacyjny”, realizowanej przed

wywiezieniem pacjenta z sali operacyjnej, zespół wspólnie potwierdzi nazwę

procedury operacyjnej, zgodność liczby użytych narzędzi i materiałów,

właściwy opis pobranego do badań materiału. Określi ewentualne powikłania,

problemy techniczne lub dotyczące sprzętu, jakie wystąpiły w trakcie zabiegu;

omówi ewentualne problemy dotyczące przebiegu pooperacyjnego

i rekonwalescencji w tym wypisanie zleceń pooperacyjnych.

Początkowo bardzo istotne jest określenie Koordynatora Karty, czyli osoby

odpowiedzialnej za realizację OKK, gdyż w kompleksowym środowisku Bloku

Operacyjnego łatwo o przeoczenie istotnych elementów, bez względu na to,

czy jest to faza przedoperacyjna, śródoperacyjna czy pooperacyjna.

Wyznaczenie konkretnej osoby, która potwierdza realizacje poszczególnych

wymogów weryfikacyjnych zabezpiecza przed pominięciem istotnych działań

ze względu na np. pośpiech. Do czasu uzyskania wprawy w stosowaniu Karty,

konieczne jest aby Koordynator „prowadził” zespół w trakcie zabiegu.

Wyznaczenie osoby koordynującej Kartę może prowadzić do powstania

antagonizmu w relacjach z pozostałymi członkami zespołu, gdyż Koordynator

może i powinien powstrzymać zespół od przejścia do kolejnej fazy zabiegu nim

uzyska potwierdzenie realizacji określonego wymogu. Dlatego należy uważnie

rozważyć, kogo najlepiej desygnować do pełnienia roli Koordynatora.

Dla bezpieczeństwa opieki, faza „Rozpoczęcie” musi być zakończona przed

podaniem znieczulenia.


„Przed znieczuleniem” wymaga obecności przynajmniej anestezjologa

i personelu pielęgniarskiego. Koordynator Karty Kontrolnej może wypełnić tę

część jednorazowo lub sekwencyjnie, w zależności od przebiegu przygotowań

do znieczulenia.


SZCZEGÓŁOWY OPIS OKOŁOOPERACYJNEJ KARTY KONTROLNEJ

Przed Znieczuleniem

Zabieg planowy/nagły

Należy oznaczyć tryb przeprowadzenia zabiegu. W przypadku zabiegów planowych

wymagane jest odznaczenie wszystkich weryfikacji. W przypadku zabiegów nagłych

odznaczenie weryfikacji uzależnia się każdorazowo od stanu pacjenta.

Potwierdzono: tożsamość pacjenta, miejsce operowane, procedurę operacyjną, zgodę na

zabieg i znieczulenie.

Koordynator wraz z pacjentem (jeżeli to możliwe) ustnie potwierdzają

tożsamość pacjenta, rodzaj planowanej procedury, miejsce operowane;

wyrażenie zgody na wykonanie zabiegu i znieczulenia. Chociaż może się to

wydawać powtarzalne, ta weryfikacja jest niezbędna dla zapewnienia, że

zespół nie zoperuje niewłaściwego pacjenta, w niewłaściwym miejscu, stosując

niewłaściwą procedurę operacyjną.

Oznaczono miejsce operowane

Koordynator powinien potwierdzić, że oznaczonoł miejsce operowane (zwykle

markerem) w przypadkach wymagających oznaczenia strony operowanej

(różnicowanie pomiędzy lewą/prawą stroną), złożoności struktur czy układów

(np. konkretny palec kończyny górnej lub dolnej, zmiana na skórze;

uszkodzenie kręgu). Oznaczenie miejsca operowanego dla struktur linii

środkowych (np. tarczyca) lub pojedynczych struktur (np. śledziona) odbywa

się zgodnie z praktyką lokalną. Niektóre szpitale nie wprowadziły wymogu

oznaczania miejsca operowanego ze względu na niezwykle rzadkie

występowanie zdarzeń niepożądanych dotyczących pomylenia pola

operacyjnego. Jednakże konsekwentne, każdorazowe oznaczanie miejsca

operowanego stanowi potwierdzenie wyboru właściwego pola i procedury

operacyjnej.

Str. 12 SZCZEGÓŁOWY OPIS OKOŁOOPERACYJNEJ KARTY KONTROLNEJ

Oceniono bezpieczeństwa przebiegu znieczulania

Koordynator zwraca się do anestezjologa o dokonanie oceny bezpieczeństwa

anestezjologicznego, rozumianego jako formalna ocena sprawności sprzętu

anestezjologicznego, leków anestetycznych oraz ryzyka anestezjologicznego dla

operowanego. Dodatkowym elementem potwierdzającym gotowość do

rozpoczęcia działań chirurgicznych jest wypełnienie anestezjologicznego

ABCDE – sprawdzenie i potwierdzenie sprawności sprzętu wspomagającego

układ oddechowy (łącznie z zaopatrzeniem w maski tlenowe i sprzętem do

inhalacji); oraz określenie ryzyka aspiracji treści żołądkowej do płuc;

sprawdzenie ciśnienia próżni, dostępności leków i sprzętu, używanych

w stanach nagłych.

Zapewniono monitorowania EKG*; pulsoksymetrii; ciśnienia tętniczego krwi*;

kapnometrii*

Przed podaniem znieczulenia, Koordynator potwierdza założenie

pulsoksymetru i jego prawidłowe działanie. Idealnie, wskazania pulsoksymetru

są widoczne i dostępne dla całego zespołu operacyjnego. Stosowanie systemu

akustycznego zwraca uwagę na wartości tętna i saturacji. Według WHO

pulsoksymetria stanowi niezbędny element bezpiecznej anestezjologii. W

przypadku braku sprawnego pulsoksymetru, chirurg i anestezjolog muszą

ocenić stan pacjenta i rozważyć możliwość przełożenia zabiegu do czasu

dostępności sprzętu. Z tego wymogu można zrezygnować w sytuacjach

nagłych, stanach zagrożenia życia lub zagrożenia utraty kończyny, lecz w takich

okolicznościach ta weryfikacja pozostaje nie spełniona. Okołooperacyjna Karta

Kontrolna wprowadza także wymóg monitorowania EKG; ciśnienia tętniczego

krwi i kapnometrii, jako istotnych parametrów bezpieczeństwa w trakcie

zabiegu.


Określono alergie

Koordynator kieruje kolejne dwa zapytania do lekarza anestezjologa: czy

u pacjenta rozpoznano alergie, jeśli tak, to jakie. Należy o to zapytać nawet

wówczas, gdy odpowiedź jest znana, w celu potwierdzenia, że zespół jest

świadomy obecności alergii, mogących stanowić czynnik ryzyka dla pacjenta.

Po uzyskaniu informacji zwrotnej, koordynator odznacza tę weryfikację. Jeśli

inni członkowie zespołu posiadają wiedzę o alergii pacjenta, powinni to

w takiej chwili zakomunikować.

Określono trudności związane z utrzymaniem drożności dróg oddechowych lub ryzyko

zachłyśnięcia

Koordynator powinien (ustnie) potwierdzić, że anestezjolog ocenił trudności

związane z utrzymaniem drożności dróg oddechowych. Istnieje kilka skali

oceny drożności, przykładowo skala Mallamptiego; Bellhous’a –Dorč’go;

odległość tarczycowo-podbródkowa. Dokonanie obiektywnej oceny przy użyciu

zwalidowanej skali jest ważniejsze, niż wybór samego narzędzia oceny. Zgon

z powodu niedrożności dróg oddechowych w trakcie znieczulenia jest wciąż

zjawiskiem powszechnym w skali globalnej, pomimo tego, że przypadki te są

możliwe do uniknięcia. Jeśli ocena drożności dróg oddechowych wskazuje na

wysokie ryzyko, np. 3 lub 4 w skali Mallamptiego, anestezjolog musi być

przygotowany na możliwość wystąpienia poważnej niewydolności

oddechowej. Przygotowanie obejmuje przynajmniej: rozważenie zastosowania

innego typu znieczulenia (regionalne zamiast ogólnego, jeśli to możliwe);

zapewnienie dostępności materiałów i sprzętu stosowanych w stanach

zagrożenia życia. Wprowadzenie w znieczulenie winno się wówczas odbywać

w asyście drugiego anestezjologa, pielęgniarki anestezjologicznej lub chirurga.

Ryzyko aspiracji treści żołądkowej do płuc stanowi także element oceny

anestezjologicznej. W przypadku objawów symptomatycznie aktywnego

refluksu lub przepełnionego żołądka, anestezjolog musi być przygotowany na

możliwość aspiracji. Ryzyko można zredukować modyfikując plan znieczulenia

poprzez np. zastosowanie techniki tzw. szybkiego wprowadzenia do


znieczulenia m.in. przy pomocy asysty, która zadba o właściwe wartości

ciśnienia ucisku na chrząstkę pierścieniowatą w trakcie podania środka

znieczulającego. Potwierdzenie trudności w utrzymaniu drożności dróg

oddechowych lub ryzyka aspiracji (podczas indukcji znieczulenia), skutkuje

odznaczeniem weryfikacji dopiero wówczas, gdy anestezjolog potwierdzi, że

jest dostępny odpowiedni sprzęt i obecność wykwalifikowanej asysty.

Oceniono ryzyko krwawienia > 500 ml u dorosłych; > 7 ml/kg masy ciała u dzieci

Koordynator wraz z anestezjologiem potwierdza, czy u pacjenta istnieje ryzyko

krwawienia > 500 ml, co oznacza okoliczność krytyczną i konieczność

właściwego zabezpieczenia. Mocne krwawienie to jedno z najbardziej

powszechnych i niebezpiecznych zdarzeń u operowanych chorych, związane

z ryzykiem wstrząsu hipowolemicznego, gdy utrata krwi przekracza 500 ml

(7ml/kg u dzieci). Odpowiednie przygotowanie i podjęcie resuscytacji mogą

znacznie złagodzić konsekwencje krwawienia. Bywa, że chirurg nie zawsze

informuje anestezjologa i personel pielęgniarski o ryzyku wystąpienia

krwawienia. Tak więc, jeśli anestezjolog nie zna skali ryzyka, powinien, przed

podaniem znieczulenia, wstrzymać zabieg, dopóki wraz z chirurgiem tego nie

ustali. Gdy ryzyko krwawienia przekracza 500 ml utraty krwi, wskazane jest, by

przed nacięciem założyć dwa wkłucia dożylne lub wkłucie centralne.

Dodatkowo, zespół powinien potwierdzić dostępność płynów, krwi

i preparatów krwiopochodnych. (Ryzyko wystąpienia krwawienia i ocena

w tym kierunku zostaną ponownie poruszone w fazie „Odliczanie”, jako kolejna

możliwość weryfikacji przez personel anestezjologiczny i pielęgniarski).

Na tym etapie faza „Rozpoczęcie” jest zakończona i można przystąpić do

podania znieczulenia.


Przed nacięciem

Faza „Odliczanie”, która dotyczy całego zespołu, jest chwilowym zatrzymaniem

i pauzą w przebiegu operacji, tuż przed wykonaniem nacięcia w celu

potwierdzenia, czy podjęto istotne działania dla bezpieczeństwa”.

Nowa osoba w zespole operacyjnym

Weryfikacja dotyczy sytuacji, gdy w zespole jest nowa osoba Efektywne

zarządzanie w sytuacjach wysokiego ryzyka wymaga, by wszyscy w zespole

znali się nawzajem, wiedzieli jakie pełnią role i jaki jest ich zakres obowiązków.

Rozwiązanie to prosta autoprezentacja: koordynator prosi, by każdy obecny na

sali operacyjnej przedstawił się z nazwiska i roli.

Chirurg, anestezjolog, pielęgniarka anestezjologiczna i pielęgniarka operacyjna

potwierdzają tożsamość pacjenta, miejsce operowane, procedurę operacyjną, właściwe

ułożenie pacjenta.

Ta weryfikacja, jest wdrożona w wielu ośrodkach chirurgicznych i często

stanowi wymóg wielu systemów regulacyjnych i systemów oceny zewnętrznej.

Tuż przed nacięciem skóry, koordynator Karty lub inna osoba w zespole

poprosi, by wszyscy obecni zatrzymali się i ustnie potwierdza tożsamość

pacjenta, nazwę procedury operacyjnej; miejsce operowane oraz właściwe

ułożenie pacjenta, tak, aby uniknąć operacji niewłaściwego pacjenta

w niewłaściwym miejscu operowanym. Przykładowo, można powiedzieć¨: „

Czy wszyscy są zgodni, że to jest Pan /Pani X, operowany z powodu przepukliny

pachwinowej, prawostronnej?” Weryfikację odznacza się dopiero wtedy, gdy

anestezjolog, chirurg, pielęgniarka anestezjologiczna i pielęgniarka operacyjna

wyraźnie potwierdzą tę zgodność. Jeśli pacjent nie jest pod wpływem sedacji,

wskazane jest, by także to potwierdził.

Pielęgniarka operacyjna potwierdza, że przygotowano odpowiednie narzędzia.


Określono możliwe odstępstwa od zaplanowanej procedury operacyjnej

Efektywna komunikacja w zespole jest decydującym elementem bezpiecznego

zabiegu, efektywnej pracy zespołowej i braku groźnych komplikacji By

umożliwić przekaz krytycznych informacji, koordynator przeprowadza szybką

wymianę opinii między chirurgiem, anestezjologiem i personelem

pielęgniarskim na temat możliwości wystąpienia krytycznych zagrożeń

w trakcie zabiegu, skutkujących odstępstwem od zaplanowanej procedury

operacyjnej. Można to zrealizować poprzez głośne zapytanie, kierowane

kolejno do każdego w zespole. Weryfikacja jest odznaczona w miarę

uzyskiwania informacji od przedstawicieli danej dyscypliny klinicznej.

W przypadku rutynowych zabiegów, chirurg może po prostu oświadczyć „To

jest rutynowy zabieg; potrwa …..(min; godz.)”, a następnie zapytać

anestezjologa i pielęgniarkę operacyjną, czy mają jakieś szczególne obawy.

Ze strony chirurga: modyfikacja przebiegu operacji ze względu na np. wystąpienie zdarzeń

krytycznych; zmianę typu/techniki zabiegu; wydłużenie czasu operacji; oczekiwaną utratę

krwi.

Określenie odstępstw od zaplanowanej procedury operacyjnej służy

przekazaniu informacji pozostałym członkom zespołu na temat

przewidywanych zdarzeń, które mogą stanowić istotne ryzyko dla

bezpieczeństwa pacjenta i pożądanego wyniku operacji. Jest to też okazja, by

ustalić, jaki sprzęt, materiały czy tez ustalenia okażą się konieczne w trakcie

zabiegu.


Ze strony anestezjologa - modyfikacja przebiegu zabiegu z poziomu anestezjologii

U pacjentów z czynnikami ryzyka, np. silne krwawienie, brak stabilności

hemodynamicznej etc., anestezjolog wraz z zespołem ustnie dokonuje oceny

anestezjologicznej pod względem przewidywanych odstępstw od przyjętego

planu znieczulenia; prowadzenia pacjenta w trakcie zabiegu, ze szczególnym

uwzględnieniem konieczności zastosowania krwi i preparatów krwiopochodnych.

Uwagi mogą dotyczyć specyfiki pacjenta, chorób współistniejących, np. choroby

układu krążeniowo-oddechowego, arytmia, zakrzepica, itp. Wiele operacji nie jest

związanych z wystąpieniem krytycznych czynników ryzyka czy też obaw, które

wymagają omówienia w zespole. W takich przypadkach, anestezjolog może po

prostu powiedzieć: „Nie mam szczególnych uwag co do tego przypadku.”

Ze strony pielęgniarki operacyjnej - weryfikacja sterylności narzędzi i materiałów

(z uwzględnieniem wskaźników procedury sterylizacji). Przekazanie ewentualnych uwag

na temat sprzętu, materiału, itp.

Pielęgniarka operacyjna lub osoba odpowiedzialna za przygotowanie narzędzi

i materiałów potwierdza ich sterylność; uwzględniając wskaźniki skuteczności

sterylizacji. Uwagi i wątpliwości dotyczące sterylności powinny zostać

zgłoszone na tym etapie zabiegu, czyli przed nacięciem. Jest to też sposobność

do omówienia problemów dotyczących sprzętu, materiałów, a także zgłoszenia

uwag, dotyczących bezpieczeństwa, szczególnie tych, których nie przedstawił

chirurg ani zespół anestezjologiczny. Przy braku uwag, pielęgniarka operacyjna

może powiedzieć: „Sterylność materiałów i narzędzi została zweryfikowana.

Nie mam szczególnych uwag.”

Okołooperacyjna profilaktyka antybiotykowa zastosowana do 60 minut przed zabiegiem*

Mimo silnych dowodów oraz powszechnej zgody co do tego, iż profilaktyka

antybiotykowa w przypadku zakażeń ran operacyjnych jest najbardziej

skuteczna, gdy dochodzi do wysycenia antybiotyku w tkance, zespoły

zabiegowe nie są zgodne co do podawania antybiotyków do 60 minut przed

nacięciem (czas podania zależy od rodzaju zastosowanego antybiotyku). By


zredukować ryzyko zakażenia, koordynator zapyta, czy podano profilaktykę

antybiotykową w ciągu ostatnich 60 minut. Członek zespołu odpowiedzialny za

podanie antybiotyku (anestezjolog lub chirurg) powinien to potwierdzić. Jeśli

nie podano profilaktyki, antybiotyk należy podać przed nacięciem. Jeśli

profilaktykę podano wcześniej, ponad 60 minut przed zabiegiem, należy

rozważyć możliwość ponowienia dawki. Przy braku dodatkowej dawki,

weryfikacja pozostaje nie odznaczona. Jeśli profilaktyka antybiotykowa jest

nieadekwatna, (np. zabiegi bez przerwania ciągłości powłok; operacje

„brudne” w których antybiotyk zwyczajowo stosowany jest w terapii, nie

profilaktyce) odznacza się „nie dotyczy”, po potwierdzeniu przez zespół.

Zastosowano profilaktykę przeciwzakrzepową*

W przypadku zabiegu operacyjnego trwającego dłużej niż ½ godziny,

szczególnie przy stosowaniu znieczulenia ogólnego, bądź zabiegu połączonego

z otwieraniem jam ciała lub też zabiegu w znieczuleniu ogólnym u pacjenta

z dwoma lub więcej czynnikami ryzyka żylnej choroby zakrzepowo-zatorowej

(ŻChZZ) należy zaplanować profilaktykę przeciwzakrzepową. Winna ona zawsze

obejmować mechaniczne metody profilaktyki. U chorych obciążonych dużym

ryzykiem krwawienia metody te stosuje się samodzielnie, natomiast u

nieobciążonych dużym ryzykiem krwawienia poza metodami mechanicznymi

należy jednocześnie stosować profilaktykę farmakologiczną.

Metody mechaniczne obejmują przerywany ucisk pneumatyczny (PUP)

i pończochy o stopniowanym ucisku. Podstawowe znaczenie ma przerywany

ucisk przy użyciu mankietów pneumatycznych, prawidłowo dobranych do

wielkości nóg. Należy go stosować przez cały czas znieczulenia oraz okres

bezpośrednio pozabiegowy. Liczba urządzeń PUP jakimi dysponuje blok

operacyjny winna zapewniać możliwość ich stosowania u wszystkich

operowanych. Przy bardzo wysokim ryzyku ŻChZZ oraz w przypadkach, gdy nie

można stosować profilaktyki farmakologicznej przerywany ucisk należy

kontynuować na oddziale, zdejmując mankiety jedynie na czas chodzenia

(oddział powinien dysponować własnymi urządzeniami PUP).


W profilaktyce farmakologicznej typowo stosuje się jedną z dostępnych

heparyn drobnocząsteczkowych w odpowiedniej dawce profilaktycznej,

zgodnie z zaleceniem producenta heparyny. Pierwszą dawkę podaje się przed

zabiegiem lub ok. 6 godzin po operacji. Ze względu na możliwe krwawienie

śród lub pooperacyjne dominuje obecnie inicjowanie farmakoprofilaktyki po

zabiegu. Łatwiej wtedy też stosować znieczulenie nadoponowe itp. Przed

operacją konieczne jest zaplanowanie zarówno metody mechanicznej oraz

kiedy, jaka i w jakiej dawce heparyna zostanie użyta. Powzięte decyzje należy

odnotować w dokumentacji medycznej. Długotwałość stosowania heparyn

zależy od ryzyka ŻChZZ i przy jego najwyższym poziomie może rozciągać się do

40 dni po operacji. W szczególnych sytuacjach heparynę drobocząsteczkową

można zastąpić heparyną niefrakcjonowaną lub fondaparynuksem.

U pacjentów z małym ryzykiem ŻChZZ (mały zabieg chirurgiczny u chorego

poruszającego się w pełni samodzielnie, krótki zabieg w znieczuleniu

miejscowym, mała chirurgia w trybie ambulatoryjnym) nie ma konieczności

stosowania profilaktyki. Należy wtedy odznaczyć „nie dotyczy”.

Przygotowano wyniki badań obrazowych

Badania obrazowe często warunkują właściwą diagnozę i realizację planu terapii,

umożliwiając przeprowadzenie wielu operacji: udane procedury ortopedyczne;

operacje kręgosłupa i klatki piersiowej, a także resekcje guzów są niemożliwe bez

udziału radiologii. Koordynator powinien spytać chirurga, czy będą potrzebne

wyniki badan obrazowych. Jeśli tak, należy potwierdzić, czy niezbędne zdjęcia

znajdują się na sali i są widoczne w trakcie zabiegu. Dopiero wtedy można

odznaczyć tę weryfikację. Jeśli wyniki badan obrazowych są konieczne, lecz

niedostępne, należy je sprowadzić. Chirurg podejmuje decyzję, czy postępować

dalej bez koniecznych wyników badań radiologicznych, jeśli nie są one dostępne.

W takim przypadku nie odznacza się tej weryfikacji. Jeśli materiał radiologiczny

nie jest konieczny, należy to zaznaczyć jako „nie dotyczy.”

Na tym etapie faza jest zakończona i można przystąpić do kontynuacji zabiegu.


Zanim Pacjent opuści blok operacyjny

Faza ta powinna być ukończona zanim pacjent opuści blok operacyjny. Celem

jest ułatwienie przekazywania istotnych informacji zespołowi opieki

pooperacyjnej. Faza ta może być zainicjowane przez każdego z zespołu. Może

przebiegać równolegle z np. zamykaniem rany. Ponownie, kolejne weryfikacje

są odznaczane dopiero wówczas, gdy koordynator potwierdzi, że zespół

odniósł się do każdego z wymogów.

Pielęgniarka operacyjna i zespół potwierdzają ustnie:

nazwę procedury wykonanej i opisywanej w protokole operacyjnym

W niektórych przypadkach procedura mogła ulec zmianie np. rozszerzeniu

w trakcie zabiegu, dlatego też koordynator wraz z chirurgiem i anestezjologiem

powinni potwierdzić nazwę wykonanej procedury operacyjnej. Należy użyć

formy pytającej, np.: „Jaką procedurę wykonaliśmy?” lub trybu

oznajmującego: „Wykonaliśmy procedurę X, tak?”

zgodność liczby użytych narzędzi i materiałów.

Pozostawienie narzędzi, gazików i igieł nie jest zdarzeniem powszechnym, ale

konsekwencje tego błędu medycznego są potencjalnie katastroficzne. Dlatego

instrumentariuszka powinna potwierdzić ostateczną liczbę gazików, gąbek

i igieł. W przypadku otwartej jamy ciała, powinno się również potwierdzić

kompletność instrumentów chirurgicznych. Jeśli określone liczby nie są do

końca zgodne, zespół powinien zachować czujność i podjąć stosowne działania:

przeszukanie obłożenia operacyjnego; pozostałego materiału biologicznego

i odpadów, rany operacyjnej lub, jeśli jest taka konieczność, uzyskanie obrazu

radiologicznego.


Oznaczenie materiału do badań.

Niepoprawne oznaczenie próbek pobranego materiału jest potencjalnie

katastrofalne dla pacjenta i często stanowi źródło błędów laboratoryjnych.

Pielęgniarka operacyjna powinna potwierdzić poprawność oznaczenia

wszystkich próbek pobranych w trakcie zabiegu poprzez głośne odczytanie

nazwiska pacjenta, opisu próbki i innych oznaczeń.

Wystąpiły powikłania w trakcie zabiegu*

Weryfikacja ma na celu odznaczenie ewentualnych powikłań, które wystąpiły

w trakcie zabiegu. Powikłanie powinno być opisane w protokole operacyjnym.

Wystąpienie problemów ze sprzętem lub trudności technicznych

Problemy ze sprzętem to powszechny problem na salach operacyjnych.

Dokładne zidentyfikowanie przyczyn braku sprawności narzędzi lub sprzętu jest

istotne by zapobiec ponownemu użyciu tego sprzętu/narzędzi przed naprawą.

Koordynator powinien upewnić się, że zespół potwierdził problemy dotyczące

sprzętu, jakie wynikły w trakcie zabiegu.

Chirurg i anestezjolog określają problemy związane z przebiegiem pooperacyjnym

Chirurg i anestezjolog wspólnie określają perspektywy przebiegu

pooperacyjnego i rekonwalescencji, koncentrując się głównie na elementach

przebiegu operacji i znieczulenia, które mogą mieć wpływ stan zdrowia

pacjenta. Szczególnie istotne są problemy stwarzające szczególne ryzyko dla

pacjenta w trakcie rekonwalescencji, które nie muszą być oczywiste dla całego

zespołu. Celem tej weryfikacji jest sprawne i właściwe przekazanie krytycznych

informacji wszystkim w zespole.

Wypisanie zleceń pooperacyjnych*

Zlecenia pooperacyjne zwykle wypisuje anestezjolog, uwzględniając w nich

zlecenia chirurgiczne. Weryfikacja ma na celu określenie odpowiedzialności za

leczenie i bezpieczeństwo pacjenta w sali wybudzeń oraz nie dopuszczenie do

możliwości wypisania sprzecznych zleceń pozabiegowych przez dwóch różnych

specjalistów.


Udokumentowanie oceny stanu pacjenta przed przekazaniem z bloku operacyjnego do

oddziału/sali pooperacyjnej*

Stan pacjenta przed przekazaniem z bloku operacyjnego na oddział powinien

być możliwie precyzyjnie udokumentowany. Podstawę stanowi karta

obserwacji pacjenta, wypełniana w określonych odstępach czasu (zwykle nie

dłuższych niż co 1 godz) przez pielęgniarki z sali wybudzeń. Koniecznymi

elementami uwzględnionymi w karcie obserwacji pacjenta są: pomiary ciśnień

krwi, tętna, liczba oddechów/min, saturacja Hb [pulsoksymetria], diureza,

ilość i rodzaj podanych płynów, podane leki, temperatura, stan przytomności /

świadomość, tlenoterapia wraz z rodzajem sposobu i przepływu

dostarczonego tlenu; konieczne jest też zanotowanie wszystkich epizodów,

które wystąpiły i były leczone w sali wybudzeń. Przekazanie na oddział odbywa

się po krótkim opisie stanu pacjenta przez lekarza przekazującego (zwykle

anestezjologa) np. „pacjent przytomny, w logicznym kontakcie, wydolny

krążeniowo i oddechowo, nie gorączkuje, nie wymaga „tlenoterapii”;

kontynuacja leczenia na oddziale według karty zleceń.

Karty obserwacji i opis stanu chorego wymaga autoryzacji lekarza

przekazującego wraz z jego pieczątką oraz autoryzacji pielęgniarek. Muszą być

też uwzględnione podstawowe dane osobowe przekazywanego pacjenta.

Celem weryfikacji jest określenie bezpieczeństwa pacjenta przekazywanego do

oddziału.

Wypełniona Okołooperacyjna Karta Kontrolna może stanowić element historii

choroby lub podlegać katalogowaniu jako dokument działań dla jakości opieki

i bezpieczeństwa pacjenta.


KULTURA BEZPIECZEŃSTWA

Jak wprowadzić Okołooperacyjną Kartę Kontrolną na Bloku Operacyjnym?

Efektywne stosowanie Karty będzie wymagać praktyki i ćwiczenia ze strony

zespołu. Karta Kontrolna stanowi narzędzie, które zawiera prosty, efektywny

zestaw wymogów dla poprawy pracy i komunikacji w zespole i kieruje uwagę

zespołu na bezpieczeństwo pacjenta w trakcie każdego zabiegu. Głównym

celem wprowadzenia Karty nie jest mechaniczna recytacja poszczególnych

weryfikacji i ich odznaczanie, ani też frustrowanie zespołu. Wiele weryfikacji

zawartych w Karcie Kontrolnej jest już stosowane na salach operacyjnych na

całym świecie; jednakże istnieje niewiele dowodów na to, że są one stosowane

rzetelnie i kompleksowo. Karta ma zasadniczo dwa podstawowe cele:

zapewnienie bezpieczeństwa pacjentów i wprowadzenie (lub utrzymanie)

kultury, w której to bezpieczeństwo stanowi wartość kluczową.

Efektywne wdrożenie wymaga adaptacji Karty Kontrolnej do miejscowych

zwyczajów i oczekiwań. Wprowadzenie Karty nie będzie możliwe bez

zaangażowania i udziału kierownictwa szpitali; także ordynatorzy oddziałów

zabiegowych, ordynatorzy działu anestezjologii, kierownicy bloków

operacyjnych, pielęgniarki naczelne powinni oficjalnie wyrazić swoje poparcie

waz z przekonaniem, ze wprowadzenie Karty poprawi bezpieczeństwo i jakość

zabiegów chirurgicznych. Wyrażając swoje poparcie, kierownictwo szpitala

oficjalnie wspiera stosowanie Karty w szpitalach, ordynatorzy wdrażają ją na

swoich oddziałach, interesują się postępem wdrażania Karty w innych

ośrodkach. Brak silnego przywództwa w tym procesie, będzie skutkował

niezadowoleniem i generował antagonizmy. Karta Kontrolna okazała się

skuteczna w wielu różnych środowiskach opieki, jest z powodzeniem

stosowana w instytucjach opieki zdrowotnej wielu typów, także tych, które

borykają się z istotnym niedofinansowaniem. Z doświadczenia wynika, że silne

przywództwo i kierownictwo, edukacja i praktyka likwidują trudności i bariery

w implementacji nowych rozwiązań. Przy właściwym planowaniu

i zaangażowaniu, realizacja wymogów Karty okazuje się prosta i osiągalna,

istotnie poprawiając bezpieczeństwo w chirurgii.

Str. 24 KULTURA BEZPIECZEŃSTWA

PODSTAWY WPROWADZANIA OKOŁOOPERACYJNEJ KARTY … · 2009. 12. 31. · monitorowania: EKG,...

Documents

Transcript of PODSTAWY WPROWADZANIA OKOŁOOPERACYJNEJ KARTY … · 2009. 12. 31. · monitorowania: EKG,...