KRAJOWA SZKOŁA ADMINISTRACJI PUBLICZNEJ -...

KRAJOWA SZKOŁA ADMINISTRACJI PUBLICZNEJ

TRYBUNAŁ SPRAWIEDLIWOŚCIWSPÓLNOT EUROPEJSKICH

KONTAKTY Z MEDIAMI I INFORMACJA

Polskie sprawyprzed Trybunałem Sprawiedliwości

i Sądem Pierwszej InstancjiWspólnot Europejskich

(zestawienie spraw zakończonych oraz spraw w toku

– stan na 15 maja 2009 r.)

Warszawa 2009

1

Opracowanie graficzne i skład:

Bogusław Spurgjasz

Dokument nieoficjalny, sporządzony na użytek mediów,który nie wiąże w żaden sposób Trybunału Sprawiedliwościi Sądu Pierwszej Instancji.

Luksemburg, maj 2009 r.

Printed in Poland byKONTRASTul. Skaryszewska 1203–802 Warszawa(22) 818 27 14 w. 405; 0-601 912 821e-mail: [email protected]

2

Wprowadzenie

Szanowni Państwo,

W związku z obchodzoną niedawno piątą rocznicą uzyskania przez Polskęczłonkostwa w Unii Europejskiej, Dział ds. Polski i Słowenii Wydziału ds.kontaktów z mediami i informacji Trybunału Sprawiedliwości przekazujeopracowanie zawierające wykaz spraw w toku oraz spraw zakończonych,zainicjowanych wnioskami polskich sądów bądź skargami bezpośrednimipochodzącymi z Polski lub skierowanymi przeciwko Polsce.

Opracowanie obejmuje dwie zasadnicze części:

I – sprawy zakończone,

II – sprawy w toku.

W ramach obu części zastosowano podział na:

A. odesłania prejudycjalne

B. skargi bezpośrednie.

Omówienie każdej sprawy zawiera:

� numer sprawy;

� oznaczenie stron postępowania (skargi bezpośrednie), a w przy-padku odesłań prejudycjalnych – stron postępowania głównego;

� wskazanie – w nawiasie kwadratowym – przedmiotu sprawy(sprawy zakończone) bądź dziedziny prawa wspólnotowego,której sprawa dotyczy (sprawy w toku);

� omówienie zasadniczych tez zapadłego rozstrzygnięcia, a w przy-padku spraw w toku – okoliczności faktycznych sprawy, a tak-że, w przypadku odesłań prejudycjalnych, nazwę sądu odsyła-jącego oraz treść przedłożonych Trybunałowi pytań;

3

� odnośniki (linki) do strony internetowej Trybunału, na którejzamieszczono orzeczenie, względnie tekst komunikatu w Dz.Urz. UE o wpłynięciu danej sprawy.

Sprawy uszeregowano według daty zakończenia (od najnowszych orze-czeń kończących postępowanie do najstarszych), sprawy w toku natomiast– według kolejności wpłynięcia do Trybunału/Sądu (od najnowszych donajstarszych).

W opracowaniu nie uwzględniono, z uwagi na ich przedmiot, spraw obję-tych właściwością działającego od 2005 roku Sądu ds. Służby PublicznejUnii Europejskiej.

Pominięto także sprawy, które wpłynęły do Trybunału lub Sądu przed1 maja 2004 r. (względnie odwołania wniesione po tej dacie od orzeczeńzapadłych w tychże sprawach) oraz te sprawy rozpoznawane przez Sąd,które zakończono postanowieniem.

Mam nadzieję, że niniejsze opracowanie, z jednej strony, posłuży Państwujako podsumowanie pięcioletniego okresu członkostwa Polski w UE z per-spektywy spraw rozpoznawanych w tym czasie przez Trybunał Sprawiedli-wości i Sąd Pierwszej Instancji, a z drugiej strony – ułatwi bieżące śledze-nie spraw w toku.

Ireneusz KolowcaWydział ds. kontaktów z mediami i informacji

Trybunał Sprawiedliwości Wspólnot Europejskich

WPROWADZENIE

4

CZĘŚĆ I

SPRAWY ZAKOŃCZONE

A. Odesłania Prejudycjalne

21

Wyrokz dnia 17

lipca2008 r.

Zbliżanieustawo-dawstw

DariuszKrawczyński /Dyrektor Izby

Celnejw Białymstoku

WojewódzkiSąd

Administra-cyjny

w Białym-stoku

C-426/074.

19

Wyrokz dnia 22grudnia2008 r.

PodatkiMagoora sp. z o.o./Dyrektor Izby

Skarbowejw Krakowie

WojewódzkiSąd

Administra-cyjny

w Krakowie

C-414/073.

17

Wyrokz dnia 15stycznia2009 r.

PodatkiK-1 sp. z o.o. /Dyrektor Izby

Skarbowejw Bydgoszczy

NaczelnySąd

Administra-cyjny

C-502/072.

15

Wyrokz dnia

23kwietnia2009 r.

Swobodnyprzepływ

osób

Uwe Rüffler /Dyrektor IzbySkarbowej we

WrocławiuOśrodek

Zamiejscowyw Wałbrzychu

WojewódzkiSąd

Administra-cyjny

weWrocławiu

C-544/071.

Str.

Orze-czenie

kończącepostępo-

wanie

DziedzinaStrony

postępowaniagłównego

Sądkierującypytanie

Nrsprawy

Lp

5

31

Wyrokz dnia 18stycznia2007 r.

PodatkiMaciej Brzeziński/Dyrektor Izby

Celnejw Warszawie

WojewódzkiSąd

Administra-cyjny

w Warszawie

C-313/059.

29

Postano-wieniez dnia

6 marca2007 r.

PodatkiCeramika Paradyżsp. z oo / Dyrektor

Izby Skarbowejw Łodzi

WojewódzkiSąd

Administra-cyjny

w Łodzi

C-168/068.

27

Postano-wienie

z dnia 10grudnia2007 r.

PodatkiPiotr Kawala /Gmina Miasta

Jaworzna

SądRejonowy

w Jaworznie

C-134/077.

25

Wyrokz dnia 22

maja2008 r.

Obywatelstwo

europejskie

HalinaNerkowska/

ZakładUbezpieczeńSpołecznych

SądOkręgowy

w Koszalinie

C-499/066.

23

Wyrokz dnia 10

lipca2008 r.

PodatkiAlicja Sosnowska /Dyrektor IzbySkarbowej we

WrocławiuOśrodek

Zamiejscowyw Wałbrzychu

WojewódzkiSąd

Administra-cyjny

weWrocławiu

C-25/075.

POLSKIE SPRAWY PRZED TRYBUNAŁEM SPRAWIEDLIWOŚCI I SĄDEM PIERWSZEJ INSTANCJI WE

6

B. Skargi bezpośrednie*

51Wyrok z dnia18.07.2007 r.

Swobodnyprzepływ osób

Polska /Parlament i Rada

C-460/0512.


PrzystąpienienowychPaństw

Polska / RadaC-273/0411.


Swobodnyprzepływtowarów

Komisja / PolskaC-170/0710.


Własnośćintelektualna

HUP UslugiPolska / OHIM

T-248/059.


Politykaprzemysłowa






Zbliżanieustawodawstw


38Wyrok z dnia19.03.2009

Swobodaprzedsiębior-

czości


36Dz. U. C 199

z dnia25.08.2007, s. 14

Środowiskonaturalne

i konsumenci

Komisja / PolskaC-193/07**4.

35Dz. U. C 51 z dnia23.02.2008, s. 35


i konsumenci

Komisja / PolskaC-547/07**3.

34Dz. U. C 92 z dnia12.04.2008, s. 22

TransportKomisja / PolskaC-72/08**2.

33Dz. U. C 301

z dnia22.11.2008, s. 28

TransportKomisja / PolskaC-435/08 1.

Str.WyrokDziedzinaStrony

postępowaniaNr sprawyLp

ZESTAWIENIE

7

** W oczekiwaniu na postanowienie o wykreśleniu sprawy z rejestru.

* Zestawienie nie uwzględnia postępowań przed Sądem Pierwszej Instancji w sprawachzakończonych postanowieniem: T-111/09 AJ; T-480/08; T-398/08 R; T-179/08 AJ;T-127/08; T-79/08 AJ; T-1/08 R; T-467/07 R; T-440/07 R; T-397/07 AJ; T-367/07 R;T-350/07 R; T-349/07 R; T-347/07 AJ; T-208/07; T-203/07; T-199/07; T-198/07; T-197/07;T-196/07; T-195/07; T-193/07; T-183/07 R; T-125/07; T-328/06; T-288/06 R; T-15/06 AJ;T-298/05 AJ; T-281/05 AJ; T-182/05; T-460/04; T-371/04 AJ; T-370/04.

CZĘŚĆ II

SPRAWY W TOKU

A. Odesłania prejudycjalne

61

Dz. U.C 272z dnia

25.10.2008,s. 10

Środowis-ko

natural-ne i

konsu-menci

ProkuraturaRejonowa

w Kościanie/Tomasz Rubach

SądRejonowy

w Kościanie

C-344/084.

59

Dz. U.C 327z dnia

20.12.2008,s. 15

PodatkiElektrowniaPątnów II sp. z o.o/

Dyrektor IzbySkarbowej

w Poznaniu

NaczelnySąd

Administra-cyjny

C-441/083.

57

Dz. U. C 69z dnia

21.03.2009,s. 18

Politykaprzemys-

łowa

TelekommunikacjaPolska S.A.

w. Warszawie/PrezesUrzędu

KomunikacjiElektronicznej

NaczelnySąd

Administra-cyjny

C-522/082.

55

Dotych-czas

nieopubli-kowane


Polska TelefoniaCyfrowa sp. z o.o./

Prezes UrzęduKomunikacji

Elektronicznej

SądNajwyższy

C-99/091.

Str.

Orze-czenie

kończącepostępo-

wanie

DziedzinaStrony

postępowaniagłównego

Sądkierującypytanie

Nrsprawy

Lp


8

64

Dz. U.C 283z dnia

24.11.2007,s. 23

ObszarWolności,

Bezpie-czeństwa

iSprawied-

liwości

MG ProbudGdynia sp. z o. o.

SądRejonowy

w Gdańsku

C-444/076.

62

Dz.U.C 247z dnia

27.09.2008,s. 8

Swobodny

przepływosób

Krzysztof Filipiak/Dyrektor Izby

Skarbowejw Poznaniu

Wojewódzki Sąd

Administra-cyjny

w Poznaniu

C-314/085.

ZESTAWIENIE

9

B. Skargi bezpośrednie

76Dz.U. C 313

z dnia06.12.2008, s. 12



75Dz.U. C 285

z dnia08.11.2008, s. 53

KonkurencjaStowarzyszenieAutorów „ZAiKS” /

Komisja

T-398/0810.

74Dz.U. C 32

z dnia07.02.2009, s. 20



73

Dz.U. C 55z dnia

07.03.2009, s. 7


HUP Uslugi Polskasp. z o.o.

(dawniej HPTemporärpersonalgesellschaft mbH) /

OHIMi Manpower, Inc.

C-520/08 P8.

72Dz.U. C 44

z dnia21.02.2009, s. 54

KonkurencjaTelekomunikacjaPolska SA /

Komisja

T-533/087.

71Dotychczas

nieopublikowanePolityka

przemysłowaKomisja / PolskaC-545/086.

70Dz.U. C 55

z dnia07.03.2009, s. 9

Swobodaprzedsiębior-

czości


69Dotychczas

nieopubliko-wane

PodatkiKomisja / PolskaC-49/094.

68Dotychczas

nieopubliko-wane


Maxcom sp. z o.o./OHIM

T-155/093.

67Dotychczas

nieopubliko-wane

PodatkiKomisja / PolskaC-172/092.

66Dotychczas

nieopubliko-wane

–Komisja / PolskaC–174/091.

Str.WyrokDziedzinaStrony

postępowaniaNr sprawyLp


10

89

Dz.U. C 117z dnia

29.05.2007, s. 28

Pomocpaństwa

FabrykaSamochodów

Osobowych S.A. /Komisja

T-88/0724.

88Dz.U. C 155

z dnia07.07.2007, s. 41


i konsumenci

Polska / KomisjaT-183/0723.

87

Dz.U. C 183z dnia

04.08.2007, s. 35


AgencjaWydawniczaTechnopol

sp. z o.o. / OHIM

T-200/0722.

86Dz.U. C 211

z dnia08.09.2007, s. 45

RolnictwoPolska / KomisjaT-243/0721.

85

Dz.U. C 22 z dnia26.01.2008, s. 46



sp. z o.o. / OHIM

T-425/0720.

84Dz.U. C 22 z dnia

26.01.2008,str.50

Pomocpaństwa

Huta Buczeksp. z o.o. / Komisja

T-440/0719.

83Dz.U. C 64 z dnia08.03.2008, s. 41

Pomocpaństwa

Salej i TechnologieBuczek SA /

Komisja

T-465/0718.

82

Dz.U. C 51 z dnia23.02.2008, s. 53

Politykahandlowa

Philips LightingPoland SA et

Philips Lighting BV/ Rada

T-469/0717.

81Dz.U. C 64 z dnia08.03.2008, s. 53

Pomocpaństwa

Buczek Automotivesp. z o.o. / Komisja

T-1/0816.

80Dz.U. C 92 z dnia12.04.2008, s. 42


i konsumenci

Polska / KomisjaT-69/0815.

79Dz.U. C 183

z dnia19.07.2008, s. 11

RolnictwoKomisja / PolskaC-165/0814.

78Dz.U. C 209

z dnia15.08.2008, s. 57

Wspólnapolityka

rybołówstwa

GrzegorzSzomborg /

Komisja

T-228/0813.

77Dz.U. C 247

z dnia27.09.2008, s. 7



ZESTAWIENIE

11

97Dz.Urz. UE

C 251 z dnia09.10.2004, s. 20


96Dz.Urz. UE

C 251 z dnia09.10.2004, s. 21


95Dz.Urz. UE C 74

z dnia25.03.2006, s. 27


94

Dz. Urz. UEC 294 z dnia

2.12.2006, s. 57

Pomocpaństwa

ISD Polska sp.z.o.o.

i Industrial Unionof Donbass

Corp. / Komisja

T-273/0629.

93


2.12.2006, s. 63

Pomocpaństwa

RegionalnyFundusz

Gospodarczy S.A.(dawniej Huta

Częstochowa S.A.)/Komisja

T-288/0628.

92Dz. Urz. UEC 310 z dnia

16.12.2006, s. 22

Pomocpaństwa

Operator ARPsp. zo.o. / Komisja

T-291/0627.

91


16.12.2006, s. 26



sp. z o.o. / OHIM

T-298/0626.

90

Dz. U. C 95z dnia

28.04.2007, s. 51



sp. z o.o. / OHIM

T-64/0725.

Spraw ogółem: 59Trybunał Sprawiedliwości: 36

Sąd Pierwszej Instancji: 23Sprawy zakończone: 21

Sprawy w toku: 38


12

CZĘŚĆ I

SPRAWY ZAKOŃCZONE

13

CZĘŚĆ I

SPRAWY ZAKOŃCZONE

A. ODESŁANIA PREJUDYCJALNE

1

Wyrok Trybunału Sprawiedliwości23 kwietnia 2009 r.

C-544/07Rüffler

[Obniżenie podatku dochodowego o kwotę składekna ubezpieczenie zdrowotne zapłaconych w innym państwie członkowskim]

Prawo wspólnotowe sprzeciwia się odmowie obniżenia podatku dochodowe-go o kwotę składek na ubezpieczenie zdrowotne zapłaconych w innym pań-stwie członkowskim. Ograniczenie, takie jak przewidziane w polskich prze-pisach, stanowi obiektywnie nieuzasadnione ograniczenie swobody prze-mieszczania się i pobytu.

Zgodnie z polskimi przepisami znajdującymi zastosowanie w sporze przedsądem polskim, tylko składki na ubezpieczenie zdrowotne zapłacone narzecz polskiej instytucji ubezpieczeniowej mogą być odliczone od podatkudochodowego.

U. Rüffler mieszkał i pracował w Niemczech, a następnie osiedlił się w Pol-sce, gdzie stale zamieszkuje od 2005 r. jako emeryt. W chwili powstaniasporu jedyny dochód U. Rüfflera obejmował dwa świadczenia rentoweotrzymywane w Niemczech: rentę zdrowotną podlegającą opodatkowaniuw tym państwie członkowskim oraz rentę zakładową wypłacaną przez spół-kę Volkswagen, która podlegała opodatkowaniu w Polsce.

W 2006 r. U. Rüffler zwrócił się do polskich organów podatkowych o ob-niżenie podatku dochodowego, któremu podlega w Polsce z tytułu renty

15

zakładowej otrzymywanej w Niemczech, o kwotę zapłaconych w Niem-czech składek na ubezpieczenie zdrowotne. Ponieważ jego wniosek zostałoddalony, U. Rüffler złożył skargę do Wojewódzkiego Sądu Administracyj-nego we Wrocławiu, który zwrócił się do Trybunału z pytaniem dotyczą-cym zgodności ograniczenia prawa do obniżenia podatku z prawem wspól-notowym.

Na wstępie Trybunał przypomniał, że osoba, która po przejściu na eme-ryturę opuszcza państwo członkowskie, którego jest obywatelem i w któ-rym wykonywała całość swej działalności zawodowej, w celu osiedlenia sięw innym państwie członkowskim, korzysta z prawa do swobodnego prze-mieszczania się i swobodnego pobytu, przysługującego na mocy traktatuWE wszystkim obywatelom Unii na terytorium państw członkowskich.

Trybunał podkreślił następnie, że ułatwienia przyznane przez traktatw dziedzinie przepływu osób nie mogłyby być w pełni skuteczne, gdybyobywatel państwa członkowskiego mógł zostać zniechęcony do korzysta-nia z nich przez ustawodawstwo krajowe stwarzające przeszkody dotyczą-ce jego pobytu w przyjmującym państwie członkowskim, przewidujące nie-korzystne konsekwencje skorzystania z tychże ułatwień.

Trybunał stwierdził, że takie unormowania, jak te wynikające z prawa pol-skiego, wprowadzają różnicę w traktowaniu podatników będących rezy-dentami i podlegających nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemuw Polsce. Tymczasem opodatkowanie ich dochodu w tym państwie człon-kowskim powinno być dokonywane według tych samych zasad, a w kon-sekwencji, przy uwzględnieniu tych samych ulg podatkowych, w tym pra-wa do obniżenia podatku dochodowego.

Analizowane przepisy krajowe, w zakresie, w jakim uzależniają przyznanieulgi podatkowej z tytułu składek na ubezpieczenie zdrowotne od warun-ku, by składki te były płacone na rzecz polskiej instytucji ubezpieczeńzdrowotnych i prowadzą do odmowy przyznania tej ulgi podatnikom, któ-rzy zapłacili składki na rzecz instytucji z innego państwa członkowskiego,działają na niekorzyść podatników, którzy tak jak U. Rüffler skorzystaliz przysługującej im swobody przemieszczania się i opuścili państwo człon-kowskie, w którym wykonywali całość swej działalności zawodowej, w ce-lu osiedlenia się w Polsce.

WYROK


16

2

Wyrok Trybunału Sprawiedliwości22 grudnia 2009 r.

C-502/07K-1

[Sankcja w podatku VAT (2)]

Prawo wspólnotowe nie sprzeciwia się sankcji administracyjnej, której mogąpodlegać podatnicy VAT. „Dodatkowe zobowiązanie podatkowe”, takie jakprzewidziane w polskiej ustawie, nakładane w przypadku stwierdzenia błęduw deklaracji podatkowej, nie stanowi bowiem podatku VAT.

Polska ustawa z 2004 r. przewidywała, że w razie stwierdzenia, iż podat-nik w złożonej deklaracji podatkowej wykazał kwotę zwrotu różnicy po-datku VAT lub zwrotu podatku naliczonego wyższą od kwoty należnej, na-czelnik urzędu skarbowego lub organ kontroli skarbowej określa kwotęzwrotu w prawidłowej wysokości oraz ustala dodatkowe zobowiązanie po-datkowe w wysokości odpowiadającej 30% kwoty zawyżenia. Decyzjąz 2005 r. naczelnik urzędu skarbowego w Toruniu stwierdził, że spółkaK-1 zadeklarowała podatek VAT naliczony w kwocie przekraczającej kwo-tę podatku należnego za maj 2005 r., oraz ustalił za ten miesiąc dodatko-we zobowiązanie podatkowe. Spółka K-1 zaskarżyła tę decyzję uznając, żeśrodek ten nie jest zgodny z prawem wspólnotowym.

Rozpatrując skargę kasacyjną, Naczelny Sąd Administracyjny zwrócił siędo Trybunału Sprawiedliwości Wspólnot Europejskich z pytaniami doty-czącymi zgodności polskiego dodatkowego zobowiązania podatkowegoz prawem wspólnotowym, a w szczególności ze wspólnym systemem po-datku VAT przewidzianym w szóstej dyrektywie VAT.

Trybunał przypomniał cztery zasadnicze cechy charakterystyczne podatkuVAT: generalny sposób jego stosowania do czynności, których przedmio-tem są towary lub usługi; ustalenie jego kwoty w sposób proporcjonalnydo ceny otrzymanej przez podatnika jako świadczenie wzajemne za dos-tarczone towary lub świadczone usługi; pobór podatku na każdym etapieprocesu produkcji lub dystrybucji, w tym na etapie sprzedaży detalicznej,niezależnie od ilości wcześniejszych transakcji; odliczenie od podatkuprzypadającego do zapłaty od podatnika kwot zapłaconych na poprzed-nich etapach procesu z tym skutkiem, że podatek stosuje się wyłącznie dowartości dodanej na tym etapie, a końcowe obciążenie podatkowe ponosiostatecznie konsument.

CZĘŚĆ I SPRAWY ZAKOŃCZONE A. ODESŁANIA PREJUDYCJALNE

17

Trybunał stwierdził następnie, że „dodatkowe zobowiązanie podatkowe”,takie jak przewidziane w ustawodawstwie polskim, nie wykazuje powyż-szych cech, ponieważ zdarzeniem powodującym jego powstanie nie jestokreślona czynność, lecz błąd w deklaracji podatkowej. Ponadto, jegokwota nie jest określana proporcjonalnie do ceny otrzymanej przez po-datnika.

Zdaniem Trybunału nie jest to podatek, lecz sankcja administracyjna na-kładana w przypadku stwierdzenia, że podatnik zadeklarował kwotę zwro-tu różnicy podatku VAT lub zwrotu podatku naliczonego wyższą od kwo-ty należnej. Trybunał orzekł, że zasada wspólnego systemu podatku VATnie stoi na przeszkodzie wprowadzeniu tego rodzaju środka przez pań-stwa członkowskie. Przeciwnie, Trybunał wyjaśnił, że na mocy szóstej dy-rektywy VAT państwa członkowskie mają możliwość nałożenia zobowią-zań, które uznają za niezbędne do zapewnienia prawidłowego poboru po-datku VAT.

Ponadto Trybunał wyjaśnił, że polskie dodatkowe zobowiązanie podatko-we nie jest „specjalnym środkiem stanowiącym odstępstwo” mającym nacelu zapobieganie niektórym rodzajom oszustw podatkowych lub unika-niu opodatkowania, którego przyjęcie przez państwo członkowskie wyma-ga upoważnienia Rady stanowiącej jednomyślnie na wniosek Komisji.

WYROK


18

3

Wyrok Trybunału Sprawiedliwości22 grudnia 2008 r.

C-414/07Magoora

[Prawo do odliczenia podatku VAT naliczonegoprzy zakupie paliwa przeznaczonego do samochodów

używanych w ramach działalności podlegającej opodatkowaniu]

Prawo wspólnotowe sprzeciwia się rozszerzeniu przez państwo członkowskieograniczeń prawa do odliczenia podatku od wartości dodanej naliczonego przyzakupie paliwa do samochodów używanych dla celów działalności podlegają-cej opodatkowaniu.

Zgodnie z art. 17 ust. 6 szóstej dyrektywy państwa członkowskie mogąutrzymać w mocy swe przepisy dotyczące wyłączenia prawa do odliczeniapodatku VAT obowiązujące w chwili wejścia w życie tej dyrektywy, aż doprzyjęcia przez Radę przepisów przewidzianych w tym przepisie.

W dniu 25 marca 2005 r. spółka Magoora zawarła umowę leasingu opera-cyjnego samochodu, która została zarejestrowana w Urzędzie Skarbowymw dniu 13 czerwca 2005 r.

Ograniczenia w odliczaniu podatku VAT naliczonego przy zakupie paliwawedług wzoru matematycznego zawartego w ustawie o podatku VATw brzmieniu obowiązującym w dniu zawarcia umowy leasingu nie miałyzastosowania do spółki Magoora. Natomiast, w związku z przyjęciem no-wej wersji odnośnego przepisu ustawy o VAT, wobec spółki zostały zasto-sowane ograniczenia w odliczaniu podatku VAT w odniesieniu do powyż-szego zakupu, ponieważ dopuszczalna masa używanego przez nią samo-chodu nie przekraczała 3,5 tony.

Spółka, twierdząc, że na podstawie prawa wspólnotowego w dalszym cią-gu powinna mieć prawo do odliczenia podatku VAT naliczonego przy za-kupie paliwa do używanego przez siebie samochodu, wystąpiła do Naczel-nika Urzędu Skarbowego Kraków-Prądnik z wnioskiem o udzielenie inter-pretacji przepisów ustawy o podatku VAT. Dyrektor Izby Skarbowejw Krakowie oddalił odwołanie spółki od postanowienia Naczelnika uzna-jącego jej stanowisko za nieprawidłowe i stwierdził, że Polska uprawnionabyła do utrzymania w mocy ograniczeń w odliczaniu podatku VAT obo-wiązujących w dniu wejścia w życie szóstej dyrektywy. Ponadto uznał on,że przepisy obowiązujące od dnia 22 sierpnia 2005 r. zmieniły jedynie


19

sposób określenia kategorii pojazdów, w odniesieniu do których nie jestmożliwe odliczanie podatku VAT naliczonego przy zakupie paliwa.

Spółka Magoora wniosła skargę na decyzję Dyrektora Izby Skarbowejw Krakowie do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie.

W odpowiedzi na pytania prejudycjalne skierowane przez ten sąd, Trybu-nał stwierdził, że przepisy szóstej dyrektywy VAT sprzeciwiają się temu, bypaństwo członkowskie, przy dokonywaniu transpozycji tej dyrektywy doprawa wewnętrznego, uchyliło całość przepisów krajowych dotyczącychograniczeń prawa do odliczenia podatku od wartości dodanej naliczonegoprzy zakupie paliwa do samochodów używanych dla celów działalnościpodlegającej opodatkowaniu, zastępując je, w dniu wejścia w życie tej dy-rektywy na swym terytorium, przepisami ustanawiającymi nowe kryteriaw tym przedmiocie, jeżeli – co winien ocenić sąd krajowy – te ostatnieprzepisy powodują rozszerzenie zakresu zastosowania wskazanych ogra-niczeń. Dyrektywa również stoi na przeszkodzie temu, by państwo człon-kowskie zmieniło później swoje ustawodawstwo, obowiązujące od wyżejwskazanego dnia, w sposób, który rozszerza zakres zastosowania tychograniczeń w stosunku do sytuacji istniejącej przed tym dniem.

WYROK


20

4

Wyrok Trybunału Sprawiedliwości 7 lipca 2008 r.

C-426/07Krawczyński

[Podatek akcyzowy z tytułu sprzedażyużywanych samochodów a podatek VAT]

Prawo wspólnotowe sprzeciwia się polskiemu podatkowi akcyzowemu w za-kresie, w jakim obciąża on w większym stopniu sprzedaż przed pierwszą re-jestracją pojazdów używanych sprowadzonych z innego państwa członkow-skiego niż tych, które zostały już zarejestrowane na miejscu. Podatek ten nienarusza natomiast przepisów szóstej dyrektywy VAT.

Decyzją z listopada 2005 r. Naczelnik Urzędu Celnego w Białymstokuokreślił D. Krawczyńskiemu wysokość zobowiązania w podatku akcyzo-wym w kwocie 11 066 PLN z tytułu sprzedaży w Polsce pięciu samocho-dów przed ich pierwszą rejestracją na terytorium polskim, które podatnikten miał obowiązek zadeklarować i uregulować, czego nie uczynił.

D. Krawczyński wniósł odwołanie od tej decyzji, żądając ustalenia zobo-wiązania w podatku akcyzowym w łącznej wysokości 4599 PLN, argu-mentując, że zgodnie z przepisami ustawy o podatku akcyzowym miał onprawo do obniżenia kwoty akcyzy o kwotę akcyzy zapłaconą przy nabyciuwyrobów akcyzowych niezharmonizowanych, związaną ze sprzedażą opo-datkowaną lub zapłaconą od importu, nawet jeżeli nie złożył przewidzia-nej w tym zakresie deklaracji.

Dyrektor Izby Celnej w Białymstoku oddalił to odwołanie. Na wydanąprzez niego decyzję D. Krawczyński złożył skargę do Wojewódzkiego Są-du Administracyjnego w Białymstoku. Podniósł on w szczególności, żez akcyzy zwolniona jest sprzedaż samochodów używanych już zarejestro-wanych w Polsce niezależnie od ich wieku, podczas gdy zwolnienie to nieodnosi się do samochodów używanych sprowadzonych z innych państwczłonkowskich. Sprzedaż tych ostatnich samochodów przed ich rejestracjąw Polsce jest objęta podatkiem akcyzowym, którego wysokość zależy odwieku pojazdu.

W ramach rozpoznawania sporu sąd ten skierował do Trybunału Spra-wiedliwości pytania prejudycjalne w kwestii zgodności powołanych przezNaczelnika Urzędu Celnego w Białymstoku przepisów ustawy o podatkuakcyzowym z przepisami szóstej dyrektywy VAT, które – umożliwiającpaństwom członkowskim dalsze stosowanie oraz wprowadzanie opłat


21

i podatków pośrednich – przewidują zarazem, że podatki te nie mogąmieć charakteru podatku obrotowego i nie mogą powodować w handlumiędzy państwami członkowskimi powstania wymogów formalnych zwią-zanych z przekraczaniem granicy.

Wątpliwości polskiego sądu budziło m.in. zagadnienie, czy podatek akcy-zowy, taki jak przewidziany w polskiej ustawie, a opodatkowujący każdąsprzedaż samochodu osobowego przed pierwszą jego rejestracją na teryto-rium kraju, może być uznany za formę niedozwolonego podatku obroto-wego w rozumieniu szóstej dyrektywy VAT.

Trybunał stwierdził, że przepisy szóstej dyrektywy VAT nie sprzeciwiająsię uregulowaniom zawartym w polskiej ustawie o podatku akcyzowym,któremu podlega każda sprzedaż pojazdów samochodowych przed ichpierwszą rejestracją na terytorium kraju. Ponieważ polskiemu podatkowiakcyzowemu podlega jedynie sprzedaż pojazdów samochodowych przedich pierwszą rejestracją na terytorium polskim, nie można uznać, że po-datek ten jest nakładany w sposób ogólny w przypadku każdej sprzedaży,której przedmiotem są towary lub usługi. W rezultacie, podatek akcyzowynie spełnia jednej z cech charakterystycznych tego podatku, którą jest po-wszechne stosowanie.

Trybunał uznał natomiast, iż prawo wspólnotowe sprzeciwia się polskie-mu podatkowi akcyzowemu w zakresie, w jakim kwota podatku, któremupodlega sprzedaż przed pierwszą rejestracją pojazdów używanych sprowa-dzonych z innego państwa członkowskiego przewyższa rezydualną kwotętego podatku zawartą w wartości rynkowej podobnych pojazdów, którewcześniej zostały zarejestrowane w Polsce.

WYROK


22

5

Wyrok Trybunału Sprawiedliwości10 lipca 2008 r.

C-25/07Sosnowska

[Zasady zwrotu nadwyżki podatku VAT]

Prawo wspólnotowe sprzeciwia się przepisom, które wydłużają z 60 do 180dni, licząc od dnia złożenia przez podatnika deklaracji na podatek VAT, ter-min zwrotu przez krajowy organ podatkowy nadwyżki podatku VAT danej ka-tegorii podatników, chyba że złożą oni kaucję w kwocie 250 000 PLN.

W deklaracji podatkowej za styczeń 2006 r. A. Sosnowska wykazała nad-wyżkę podatku VAT. Stosownie do przepisów szóstej dyrektywy VAT,wniosła następnie do Naczelnika Urzędu Skarbowego w Świdnicy o zwrottej nadwyżki w terminie 60 dni od dnia złożenia przez nią deklaracji po-datkowej VAT.

Naczelnik Urzędu Skarbowego w Świdnicy oddalił jej wniosek, powołującsię na polską ustawę VAT. Zdaniem tego organu podatkowego A. Sosnow-ska nie mogła uzyskać zwrotu nadwyżki podatku VAT w terminie 60 dni,ponieważ rozpoczęła działalność mniej niż 12 miesięcy wcześniej oraz niezłożyła w organie podatkowym kaucji w kwocie 250 000 zł.

A. Sosnowska wniosła skargę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnegowe Wrocławiu na decyzję Dyrektora Izby Skarbowej we Wrocławiu, któryutrzymał w mocy decyzję Naczelnika Urzędu Skarbowego.

W ramach rozpoznawania sporu sąd ten skierował do Trybunału Spra-wiedliwości pytania prejudycjalne w przedmiocie zgodności powołanychprzez Naczelnika Urzędu Skarbowego w Świdnicy przepisów ustawy VATz wyrażoną w Traktacie zasadą proporcjonalności oraz przepisami pierw-szej i szóstej dyrektywy VAT.

Trybunał stwierdził, że prawo wspólnotowe sprzeciwia się przepisom kra-jowym, takim jak przepisy zawarte w polskiej ustawie VAT, które – okreś-lając bardziej uciążliwy tryb zwrotu nadwyżki podatku VAT dla danej ka-tegorii podatników z uwagi na ryzyko ewentualnego oszustwa, bez umoż-liwienia podatnikowi wykazania braku oszustwa lub unikania opodatko-wania celem skorzystania z mniej uciążliwych warunków zwrotu – nie sąinstrumentem proporcjonalnym do celu zwalczania oszustw i unikaniaopodatkowania oraz naruszają w nadmiernym stopniu cele i zasady szós-tej dyrektywy.


23

Trybunał uznał ponadto, iż mające zastosowanie w tej sprawie przepisykrajowe nie mogą być uważane za „specjalne środki stanowiące odstępst-wo” w rozumieniu szóstej dyrektywy VAT, mające na celu zapobieganieniektórym rodzajom oszustw podatkowych lub unikaniu opodatkowania,bowiem nie zostały poddane szczególnej procedurze, która przewidujew szczególności zgodę Rady stanowiącej jednomyślnie.

WYROK


24

6

Wyrok Trybunału Sprawiedliwości22 maja 2008 r.

C-499/06Nerkowska

[Renta inwalidzka dla cywilnych ofiar wojny lub represji]

Nie można odmówić wypłaty renty inwalidzkiej przyznawanej przez państwoczłonkowskie cywilnym ofiarom wojny lub represji tylko dlatego, że upraw-niony ma miejsce zamieszkania w innym państwie członkowskim. Wymógposiadania miejsca zamieszkania na terytorium kraju, taki jak wymóg prze-widziany w prawie polskim, jest nieproporcjonalny.

H. Nerkowska, obywatelka polska, urodziła się w 1946 r. na terytoriumobecnej Białorusi. Po stracie rodziców, którzy zostali deportowani na Sy-berię na mocy wyroku sądowego, sama w 1951 r. zastała deportowana dodawnego ZSRR, gdzie żyła w trudnych warunkach. W 1957 r. wróciła doPolski. W 1985 r. opuściła Polskę i osiedliła się w Niemczech.

Zakład Ubezpieczeń Społecznych, Oddział w Koszalinie odmówił H. Ner-kowskiej wypłaty renty z tytułu uszczerbku na zdrowiu doznanego w cza-sie deportacji, do której to renty jej prawo uznano już wcześniej, z uzasad-nieniem, że nie ma ona miejsca zamieszkania na terytorium Rzeczypospo-litej Polskiej.

H. Nerkowska odwołała się od tej decyzji do polskiego sądu podnosząc,że biorąc pod uwagę przystąpienie Rzeczypospolitej Polskiej do Unii, jejobecne miejsce zamieszkania nie może stanowić przeszkody dla podjęciawypłaty tego świadczenia.

Rozstrzygający odwołanie Sąd Okręgowy w Koszalinie zwrócił się do Try-bunału Sprawiedliwości z pytaniem, czy prawo do swobodnego prze-mieszczania się i pobytu na terytorium państw członkowskich, gwaranto-wane obywatelom Unii Europejskiej przez traktat WE, stanowi przeszko-dę dla ustawodawstwa krajowego, takiego jak polskie uregulowania, któreuzależniają wypłatę świadczenia przyznawanego cywilnym ofiarom wojnylub represji od posiadania przez uprawnionego miejsca zamieszkania naterytorium kraju.

Trybunał podkreślił, że ułatwienia wprowadzone przez traktat w dzie-dzinie swobody przemieszczania się nie mogą być w pełni skuteczne,jeżeli obywatela państwa członkowskiego można zniechęcić do korzysta-nia z nich wskutek przeszkód ustanowionych przez ustawodawstwo pań-stwa członkowskiego jego pochodzenia, które powodują zaistnienie nieko-


25

rzystnej dla niego sytuacji, jeżeli z tych ułatwień skorzysta. W konsekwen-cji uregulowanie polskie, które stawia w gorszej sytuacji niektórych oby-wateli tego kraju z tego tylko powodu, że skorzystali oni ze swobody prze-mieszczania się i pobytu w innym państwie członkowskim, stanowi ogra-niczenie swobód gwarantowanych przez traktat WE każdemu obywa-telowi Unii.

Takie ograniczenie w korzystaniu ze swobód przez obywateli kraju możebyć z punktu widzenia prawa wspólnotowego uzasadnione jedynie wtedy,gdy jest oparte na obiektywnych względach interesu ogólnego niezwiąza-nych z obywatelstwem osób, których dotyczy, i jest proporcjonalne douzasadnionego celu, jaki realizuje prawo krajowe.

Okoliczność posiadania obywatelstwa państwa członkowskiego, któreprzyznaje dane świadczenie oraz fakt życia w tym państwie przez ponaddwadzieścia lat, może wystarczyć dla stwierdzenia więzi między tym pań-stwem a osobą uprawnioną do takiego świadczenia. W tych okolicznoś-ciach wymóg posiadania miejsca zamieszkania przez cały okres wypłatyświadczenia należy uznać za nieproporcjonalny, ponieważ wykracza onpoza to, co jest konieczne dla zapewnienia takiej więzi.

WYROK


26

7

Postanowienie Trybunału Sprawiedliwości10 grudnia 2007 r.

C-134/07Kawala

[Opłata za wydanie karty pojazdu]

Prawo wspólnotowe sprzeciwia się opłacie za wydanie karty pojazdu, która toopłata jest w praktyce nakładana w związku z pierwszą rejestracją używanegopojazdu samochodowego przywiezionego z innego państwa członkowskiego,lecz nie jest nakładana w związku z nabyciem w państwie pobierającym opła-tę używanego pojazdu samochodowego, jeśli jest on tam już zarejestrowany.

W maju 2005 r. P. Kawala nabył na terytorium Niemiec używany samo-chód osobowy marki Mercedes Benz i w tym samym miesiącu przywiózłgo do Polski oraz uiścił na rzecz Gminy Miasta Jaworzna opłatę celemuzyskania karty dla tego pojazdu w Polsce. P. Kawala wniósł do SąduRejonowego w Jaworznie powództwo przeciwko Gminie Miasta Jaworznao zapłatę kwoty stanowiącej różnicę między opłatą, którą zapłacił za wyda-nie karty pojazdu, a kwotą, którą musiałby zapłacić za wydanie wtórnikatej karty.

W przypadku nabycia nowego samochodu na terytorium Polski, karta po-jazdu wydawana jest przez producenta lub importera i w związku z tymnie ma obowiązku uiszczenia opłaty na rzecz gminy.

Trybunał zauważył, że skoro opłata od pierwszej rejestracji pojazdów sa-mochodowych ma w oczywisty sposób charakter podatkowy i jest pobie-rana nie w związku z przekroczeniem granicy państwa członkowskiego,które ją ustanowiło, lecz przy pierwszej rejestracji pojazdu samochodowe-go na terytorium tego państwa, należy uznać, że jest ona objęta ogólnymreżimem obciążeń wewnętrznych nakładanych na towary, a zatem należyją zbadać w świetle art. 90 TWE.

Trybunał podniósł, że sporna opłata jest nakładana w związku z nabyciemużywanego pojazdu samochodowego przywiezionego z innego państwaczłonkowskiego i rejestrowanego w Polsce po raz pierwszy, podczas gdyw związku z nabyciem w Polsce podobnego pojazdu nie jest normalnie na-kładana żadna opłata rejestracyjna.

Trybunał orzekł, że prawo wspólnotowe (art. 90 akapit pierwszy TWE)stoi na przeszkodzie opłacie takiej jak ta przewidziana w rozporządzeniuMinistra Infrastruktury z 2003 r., która w praktyce jest nakładana w związ-ku z pierwszą rejestracją używanego pojazdu samochodowego przywiezio-


27

nego z innego państwa członkowskiego, lecz nie jest nakładana w związkuz nabyciem w Polsce używanego pojazdu samochodowego, jeśli jest ontam już zarejestrowany.

POSTANOWIENIE


28

8

Postanowienie Trybunału Sprawiedliwości6 marca 2007 r.

C-168/06Ceramika Paradyż

[Sankcja w podatku VAT (1)]

Trybunał jest właściwy do dokonywania wykładni prawa wspólnotowego je-dynie w zakresie, w jakim dotyczy to jego stosowania w nowym państwieczłonkowskim od momentu przystąpienia tego państwa do Unii Europejskiej.

Wniosek został złożony w ramach sporu zawisłego między Ceramiką Para-dyż sp. z o.o. a Dyrektorem Izby Skarbowej w Łodzi w przedmiocie pobo-ru „dodatkowego zobowiązania podatkowego” za okres rozliczeniowyprzypadający na listopad 2003 r.

Na skutek błędu w prowadzeniu rejestru zakupów i sprzedaży nierucho-mości spółka zadeklarowała w deklaracji na podatek VAT zarówno zawrzesień 2003 r., jak i za październik 2003 r. sprzedaż tych samych bu-dynków i budowli podlegającą temu podatkowi. Po wykryciu błędu spół-ka złożyła za listopad 2003 r. deklarację na podatek VAT, w której wykaza-ła kwotę podatku VAT pomniejszoną o podatek VAT wynikający ze sprze-daży budynków i budowli, którą zadeklarowała dwukrotnie. Stwierdziw-szy dokonanie przez spółkę tego zmniejszenia w deklaracji za listopad2003 r., Naczelnik Urzędu Skarbowego w Łodzi nałożył na nią „dodatko-we zobowiązanie podatkowe” za ten miesiąc.

WSA w Łodzi zwrócił się o dokonanie wykładni pierwszej i szóstej dyrek-tywy w celu oceny zgodności z prawem wspólnotowym przepisu prawakrajowego ustanawiającego „dodatkowe zobowiązanie podatkowe”, takiejak to przewidziane w ustawie z dnia 11 marca 2004 r.

„Dodatkowe zobowiązanie podatkowe”, wprowadzone ustawą z dnia 11marca 2004 r., zostało w tym przypadku jednak nałożone z uwagi na za-rzucaną nieprawidłowość deklaracji na podatek VAT dotyczącej okresurozliczeniowego sprzed przystąpienia Polski do Unii Europejskiej.

Trybunał uznał, że nie jest właściwy do udzielenia odpowiedzi na pytania,z którymi zwrócił się WSA w Łodzi, ponieważ wnioskowana przez ten sądwykładnia dyrektyw wspólnotowych dotyczących podatku VAT dotyczyćmiała okresu rozliczeniowego sprzed przystąpienia Polski do Unii Euro-pejskiej.


29

Podobnie jest w przypadku, gdy „dodatkowe zobowiązanie podatkowe”nie stanowi podatku, lecz sankcję, jeśli jest ono nakładane w związku z nie-prawidłową deklaracją na podatek VAT przypadającą na okres sprzedprzystąpienia Polski do Unii Europejskiej.

POSTANOWIENIE


30

9

Wyrok Trybunału Sprawiedliwości18 stycznia 2007 r.

C-313/05Brzeziński

[Podatek akcyzowy od samochodów używanychsprowadzanych z innych państw członkowskich]

Prawo wspólnotowe sprzeciwia się polskiemu podatkowi akcyzowemu w za-kresie, w jakim obciąża on samochody używane, starsze niż dwa lata, przywo-żone z innego państwa członkowskiego, w większym stopniu niż te, które zo-stały już zarejestrowane na miejscu.

Zgodnie z polską ustawą o podatku akcyzowym z 2004 r. w wersji znajdu-jącej zastosowanie w sprawie przed sądem krajowym, podatek akcyzowynakładany był w związku z nabyciem używanych pojazdów pochodzącychz innych państw członkowskich, lecz nie był nakładany w związku z naby-ciem używanych pojazdów zarejestrowanych już w Polsce, na które to po-jazdy podatek ten był nałożony przed ich pierwotnym zarejestrowaniem.W przypadku samochodów nowych lub mających mniej niż dwa lata staw-ka akcyzy wynosiła 3,1% lub 13,6% w zależności od pojemności silnika.Natomiast w przypadku samochodów starszych niż dwa lata stawka tazmienia się wraz z wiekiem samochodu i mogła dochodzić do 65 % pod-stawy opodatkowania.

M. Brzeziński nabył w Niemczech Volkswagena Golfa II wyprodukowane-go w 1989 r., którego następnie przywiózł do Polski. Złożył on deklaracjęuproszczoną dotyczącą nabycia tego samochodu we Wspólnocie i uiściłkwotę 855 PLN tytułem podatku akcyzowego. Oceniając, że podatek tenjest sprzeczny z postanowieniami traktatu WE, zażądał zwrotu zapłacone-go podatku akcyzowego.

Ponieważ organy celne nie uwzględniły jego wniosku, M. Brzeziński wniósłskargę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie. Sąd tenzwrócił się do Trybunału Sprawiedliwości z pytaniami w przedmiociezgodności polskiego podatku akcyzowego z prawem wspólnotowym.

Trybunał przypomniał, że art. 90 TWE służy zagwarantowaniu całkowitejneutralności podatków wewnętrznych w aspekcie konkurencji pomiędzyproduktami znajdującymi się już na rynku krajowym a produktami przy-wożonymi z zagranicy.

Trybunał podkreślił, że dane opodatkowanie można uznać za zgodnez art. 90 WE tylko wtedy, gdy zostanie wykazane, iż jest ono tak skonstru-


31

owane, że wyklucza w każdym przypadku opodatkowanie przywożonychproduktów w wyższym stopniu niż produktów krajowych, oraz żew związku z tym nie wywołuje ono w żadnym razie dyskryminującychskutków.

W związku z tym Trybunał doszedł do wniosku, że prawo wspólnotowesprzeciwia się podatkowi akcyzowemu w zakresie, w jakim kwota podatkunakładana na pojazdy używane starsze niż dwa lata, nabyte w państwieczłonkowskim innym niż Polska, przewyższa rezydualną kwotę tego po-datku zawartą w wartości rynkowej podobnych pojazdów, które zostałyzarejestrowane wcześniej w Polsce.

Ponadto Trybunał uznał, że nie ma podstaw ograniczenia skutku tego wy-roku w czasie.

WYROK / OPINIA RZECZNIKA GENERALNEGO


32

CZĘŚĆ I

SPRAWY ZAKOŃCZONE

B. SKARGI BEZPOŚREDNIE

1

C-435/08* Komisja / Polska

[Transport]

Komisja wniosła o stwierdzenie, że wyłączając wszelkie łodzie rekreacyjnez zakresu rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 13 grudnia 2002 r.w sprawie szczegółowych warunków bezpiecznego uprawiania żeglugiprzez statki morskie oraz umożliwiając – poprzez przyjęcie rozporządze-nia Ministra Infrastruktury z dnia 12 maja 2003 r. w sprawie przekazywa-nia informacji przez armatora statku przewożącego ładunki niebezpiecznelub zanieczyszczające – armatorom statków wypływającym z polskich por-tówprzekazanie informacji ogólnych dotyczących statku oraz informacjio jego ładunku dopiero w chwili ustalenia trasy podróży statku, w przy-padku gdy w chwili opuszczenia portu nie jest znana nazwa portu prze-znaczenia lub kotwicowisko, Polska uchybiła zobowiązaniom ciążącym naniej na mocy dyrektywy ustanawiającej wspólnotowy system monitorowa-nia i informacji o ruchu statków.

KOMUNIKAT W DZ.URZ. UE

33

* W oczekiwaniu na postanowienie o wykreśleniu sprawy z rejestru.

2

C-72/08* Komisja / Polska

[Transport]

Komisja wniosła o stwierdzenie, że poprzez nieprzyjęcie wszystkich prze-pisów niezbędnych do zastosowania się do dyrektywy Parlamentu Euro-pejskiego i Rady z dnia 21 kwietnia 2004 r. w sprawie bezpieczeństwastatków powietrznych państwa trzeciego korzystających z portów lotni-czych Wspólnoty, a w każdym razie poprzez brak zawiadomienia Komisjio takich przepisach, Polska uchybiła zobowiązaniom ciążącym na niej namocy wspomnianej dyrektywy.

Termin transpozycji dyrektywy 2004/36/WE upłynął w dniu 30 kwietnia2006 r.

KOMUNIKAT W DZ. URZ. UE


34


3

C-547/07*Komisja / Polska

[Środowisko naturalne i konsumenci]

Komisja wniosła o stwierdzenie, iż poprzez brak klasyfikacji jako obszaryspecjalnej ochrony ptactwa (zwanych dalej "OSO") wszystkich obszarów,które przy zastosowaniu kryteriów ornitologicznych wydają się być najbar-dziej odpowiednie do ochrony gatunków ptaków, Polska uchybiła zobo-wiązaniom ciążącym na niej na mocy przepisów dyrektywy w sprawie och-rony dzikiego ptactwa.

Obowiązek dokonania klasyfikacji obszarów specjalnej ochrony ptactwa(OSO) spoczywał na Polsce w momencie jej przystąpienia do Unii Euro-pejskiej.

W grudniu 2004 r. został opublikowany ornitologiczny inwentarz ostoiptaków o znaczeniu europejskim w Polsce, wyznaczający, na podstawiekryteriów ornitologicznych, 140 obszarów istotnych dla ochrony ptactwa(IBA 2004). 15 obszarów spośród ostoi ujętych w tym wykazie nie zostałozaklasyfikowanych przez Polskę jako OSO mimo, że władze polskie nieprzedstawiły żadnej naukowej weryfikacji uzasadniającej brak ich wyzna-czenia.

Ponadto powierzchnie części OSO są dużo mniejsze niż ich odpowiednikina liście IBA 2004, co powoduje, że poza ich granicami znajdują się tereny,które według IBA 2004 wydają się najbardziej odpowiednie do ochronygatunków ptaków.

Co więcej, władze polskie we wrześniu 2007 r., bez powiadomienia Ko-misji, dokonały zmniejszenia powierzchni kilku wyznaczonych OSOw sposób znaczący z punktu widzenia ochrony ptaków.


CZĘŚĆ I SPRAWY ZAKOŃCZONE B. SKARGI BEZPOŚREDNIE

35


4

C-193/07*Komisja / Polska


Komisja wniosła do Trybunału o stwierdzenie, że nie podejmując w ramachpostępowania w sprawie zezwolenia na budowę obwodnicy Augustowaodpowiednich działań w celu uniknięcia pogorszenia stanu siedliski znacznego niepokojenia gatunków na obszarze specjalnej ochrony (OSO)Puszcza Augustowska, Polska uchybiła swoim zobowiązaniom wynikają-cym z dyrektywy w sprawie ochrony siedlisk przyrodniczych oraz dzikiejfauny i flory.

Wniesiona przez Komisję skarga dotyczy nieprawidłowego zastosowaniadyrektyw 79/409/EWG (tzw. dyrektywa ptasia) i 92/43/EWG (tzw. dy-rektywa siedliskowa). Dyrektywa siedliskowa zmierza do utworzenia spój-nej europejskiej sieci ekologicznej w celu zachowania lub odtworzeniasiedlisk przyrodniczych oraz dzikiej fauny i flory na terytorium pastwczłonkowskich. W tym celu wyznaczono specjalne obszary ochrony (SOO).Dyrektywa siedliskowa nakłada na państwa członkowskie obowiązek po-dejmowania działań w celu uniknięcia pogorszenia stanu danego obszarui znaczącego niepokojenia gatunków, dla których obszar ten został wyzna-czony. Dyrektywa ta przewiduje również obowiązek poddania każdegoplanu lub przedsięwzięcia, które nie jest bezpośrednio związane lub ko-nieczne do zagospodarowania terenu, ale które może na niego w istotnysposób oddziaływać, odpowiedniej ocenie pod względem jego wpływu nadany teren z punktu widzenia jego ochrony..

Skarga dotyczy budowy obwodnicy miasta Augustowa i miasta Wasilkowana terenach chronionych, z naruszeniem przepisów dyrektywy siedlisko-wej oraz z naruszeniem systemu ochrony w stosunku do potencjalnego te-renu mającego znaczenie dla Wspólnoty (TZW). Co więcej, Polska zapro-ponowała środek kompensujący (zalesianie) straty ekologiczne powstałew wyniku realizacji projektu obwodnicy miasta Augustowa, który miałbybyć zrealizowany na potencjalnym terenie mającym znaczenie dla Wspól-noty (TZW) i który, zdaniem Komisji, zagraża właściwościom tego terenu.

Komisja podniosła, że droga ma przebiegać przez OSO Puszcza Augus-towska oraz potencjalny TZW Ostoja Augustowska. OSO Puszcza Augus-towska zamieszkiwany jest przez liczne gatunki ptaków a teren Ostoja Au-


36


gustowska zawiera wiele siedlisk wymienionych w załącznikach obu dy-rektyw. Teren Ostoja Augustowska spełnia wszystkie kryteria ekologicznewymienione w załączniku III do dyrektywy siedliskowej, aby stać się TZW.W opinii Komisji sporne przedsięwzięcie pogarsza stan siedlisk oraz nie-pokoi gatunki, dla których został wyznaczony obszar ochrony. Przedsię-wzięcie to spowoduje nieodwracalne szkody i doprowadzi do pogorszeniasię stanu unikatowego i wyjątkowego ekosystemu, jakim jest dolina rzekiRospudy. Podczas oceny skutków projektu obwodnicy miasta Augustówdla obszarów NATURA 2000 władze polskie nie uwzględniły należycierozwiązań alternatywnych. Ponieważ nie wykazały one braku takich roz-wiązań, nie mogą powoływać się na nadrzędny interes publiczny w celuzatwierdzenia spornego przedsięwzięcia. Komisja zauważyła również, żeplanowana droga ma przebiegać przez OSO Puszcza Knyszyńska, którydaje schronienie licznym gatunkom ptaków. Postępowanie w sprawieudzielenia zezwolenia na realizację przedsięwzięcia podlega stosowaniunorm formalnoprawnych przewidzianych w przepisach dyrektywy siedlis-kowej. Władze polskie nie przedstawiły Komisji żadnego rozwiązania al-ternatywnego dla obwodnicy Wasilkowa i nie poruszyły kwestii środkówkompensujących w stosunku do obszaru, który zostanie przez tę obwod-nicę zniszczony. Komisja podniosła, że prace się już rozpoczęły, a zwłasz-cza, że przeprowadzono już wycinkę drzew.

W przedmiocie projektu zalesienia potencjalnego TZW Pojezierze Sejneń-skie, które miałoby być zrealizowane jako środek kompensujący straty eko-logiczne doznane na terenach, których dotyczy projekt obwodnicy Augus-towa, Komisja utrzymuje, że miałby on negatywne skutki dla potencjal-nego TZW. Obszar ten zawiera kilka typów siedlisk o znaczeniu prioryte-towym i spełnia kryteria ekologiczne, aby stać się TZW. Część powierzch-ni siedliska zostanie wykarczowana w ramach realizacji środków przewi-dzianych w celu kompensacji szkód doznanych przez siedliska ptakóww wyniku budowy obwodnicy Augustowa.

Postanowieniem Prezesa Trybunału z dnia 18 lipca 2007 r. wniosek Polskio rozpoznanie sprawy w trybie przyspieszonym został oddalony.



37

5

Wyrok Trybunału Sprawiedliwości19 marca 2009 r.

C-143/08Komisja / Polska

[Brak transpozycji dyrektywy MiFID]

Polska nie dokonała w przewidzianym terminie transpozycji dyrektywy MiFID.

Dnia 31 stycznia 2007 roku upłynął termin transpozycji Dyrektywy 2006/73/WE wprowadzającej środki wykonawcze do dyrektywy 2004/39/WEParlamentu Europejskiego i Rady w odniesieniu do wymogów organiza-cyjnych i warunków prowadzenia działalności przez przedsiębiorstwa in-westycyjne oraz pojęć zdefiniowanych na potrzeby tejże dyrektywy.

Celem dyrektywy jest zapewnienie równowagi między ochroną inwesto-rów a wymogami w zakresie ujawniania informacji, które obowiązująprzedsiębiorstwa inwestycyjne, jak również wzmocnienie konkurencji po-między dostawcami usług finansowych oraz zwiększenie przejrzystościrynku i poziomu ochrony klienta.

Brak transpozycji dyrektywy skutkuje spadkiem konkurencyjności przed-siębiorstw inwestycyjnych działających w Polsce wobec instytucji działają-cych w pozostałych państwach członkowskich UE, wynikającym z wyż-szych cen produktów inwestycyjnych i kosztów obsługi, jakości oraz spo-sobu raportowania o stanie inwestycji.

W związku z zarzucanym naruszeniem ciążącego na Polsce obowiązkuprzyjęcia odpowiednich aktów prawnych, w kwietniu 2008 r. Komisjawniosła do Trybunału o stwierdzenie uchybienia przez Polskę ciążącym naniej zobowiązaniom wspólnotowym.

Trybunał stwierdził, że poprzez nieprzyjęcie w przewidzianym terminieprzepisów koniecznych do wykonania dyrektywy 2006/73/WE wprowa-dzającej środki wykonawcze do dyrektywy 2004/39/WE w odniesieniu dowymogów organizacyjnych i warunków prowadzenia działalności przezprzedsiębiorstwa inwestycyjne Rzeczpospolita Polska uchybiła zobowiąza-niom ciążącym na niej na mocy tej dyrektywy.

Trybunał przypomniał, że ocena wystąpienia uchybienia jest dokonywanana podstawie stanu faktycznego w państwie członkowskim w chwili upły-wu terminu określonego przez Komisję w uzasadnionej opinii. W konsek-wencji, ewentualne zmiany, które nastąpiły w okresie późniejszym, nie mo-


38

gą być uwzględniane przez Trybunał. W tych okolicznościach Trybunałuznał skargę Komisji za zasadną.

WYROK


39

6

Wyrok Trybunału Sprawiedliwości12 lutego 2009 r.


[Podatek akcyzowy od energii elektrycznej]

Przewidując, że obowiązek podatkowy w zakresie podatku akcyzowego odenergii elektrycznej powstaje w momencie jej wydania przez producenta, a niew momencie jej dostawy przez dystrybutora lub redystrybutora, Polska niedokonała prawidłowo transpozycji dyrektywy ramowej dotyczącej opodatko-wania produktów energetycznych i energii elektrycznej.

Komisja wniosła do Trybunału o stwierdzenie, że poprzez niedostosowa-nie do dnia 1 stycznia 2006 r. swojego systemu opodatkowania energiielektrycznej do wymogów dyrektywy 2003/96/WE w sprawie restruktury-zacji wspólnotowych przepisów ramowych dotyczących opodatkowaniaproduktów energetycznych i energii elektrycznej, Polska uchybiła zobo-wiązaniom ciążącym na niej na mocy tej dyrektywy.

Obowiązek podatkowy w zakresie podatku akcyzowego od energii elektry-cznej w Polsce powstaje w momencie jej wydania przez producenta, a nie– jak przewiduje dyrektywa wspólnotowa – w momencie jej dostawyprzez dystrybutora lub redystrybutora.

Okres przejściowy na dostosowanie polskich uregulowań prawnych okreś-lających moment powstania obowiązku podatkowego w zakresie podatkuakcyzowego od energii elektrycznej upłynął 1 stycznia 2006 r.

Trybunał stwierdził, że poprzez niedostosowanie do dnia 1 stycznia 2006 r.swojego systemu opodatkowania energii elektrycznej do wymogów dyrek-tywy Rady 2003/96/WE w zakresie określenia momentu, w którym poda-tek od energii elektrycznej staje się wymagalny, Polska uchybiła zobowią-zaniom, które na niej ciążą na mocy tej dyrektywy.

Trybunał zauważył, że stosowny przepis polskiej ustawy o podatku akcy-zowym ogranicza się do stwierdzenia, że obowiązek podatkowy powstajez dniem wydania energii elektrycznej. Stosowanie tego przepisu polega natym, iż zobowiązanie podatkowe powstaje w Polsce w chwili wprowadze-nia energii elektrycznej do sieci przez producenta, a nie w chwili jej dosta-wy przez dystrybutora lub redystrybutora. Trybunał orzekł w związkuz tym, że na dzień 1 stycznia 2006 r. Polska nie dostosowała swego sys-temu opodatkowania energii elektrycznej do wymogów dyrektywy.


40

Wniosku tego nie jest w stanie osłabić argument, zgodnie z którym okreś-lenie momentu wprowadzenia energii elektrycznej do sieci przez produ-centa jako momentu, w którym podatek od energii elektrycznej staje sięwymagalny w rozumieniu dyrektywy jest zgodne z treścią tego przepisu,skoro z technicznego punktu widzenia energia elektryczna jest udostęp-niana odbiorcy końcowemu w tym samym czasie, w jakim jest wytwarza-na. Ponadto, wniosku tego nie jest także w stanie podważyć argument,zgodnie z którym ustawa o podatku akcyzowym prowadzi do rezultatuprzewidzianego w dyrektywie, którym jest unikanie podwójnego opodat-kowania lub zaniżonego opodatkowania produktów, skoro zgodnie z tąustawą energia elektryczna importowana do Polski podlega opodatkowa-niu, a podatek od energii elektrycznej wytwarzanej w tym państwie człon-kowskim podlega zwrotowi na wniosek w przypadku jej eksportu.

Trybunał stwierdził, że argumentacji tej nie można przyjąć, ponieważ, popierwsze, ilość energii elektrycznej wytwarzanej w danym państwie człon-kowskim nie musi odpowiadać – biorąc pod uwagę import oraz nieunik-nione straty w przesyle – ilości energii rzeczywiście dostarczonej w tympaństwie członkowskim przez dystrybutorów lub redystrybutorów w ro-zumieniu dyrektywy. Po drugie, wprowadzenie energii elektrycznej do sie-ci przez producenta oraz jej dostawy mogą mieć miejsce w różnych pań-stwach członkowskich. Po trzecie, argumentacja ta opiera się w dużej częś-ci na przesłance, zgodnie z którą Polska jest samowystarczalna w zakresieenergii elektrycznej, podczas gdy okoliczność ta może zmieniać się w cza-sie.

Trybunał uznał ponadto, że nie zachodzi potrzeba ograniczania skutkówtego wyroku w czasie.

WYROK


41

7

Wyrok Trybunału Sprawiedliwości22 stycznia 2009 r.


[Definicja abonenta w prawie telekomunikacyjnym]

Ograniczając definicję abonenta do podmiotów, które zawarły umowę z dos-tawcą publicznie dostępnych usług łączności elektronicznej w formie pisem-nej, Polska nie dokonała prawidłowej transpozycji dyrektywy ramowej.

Komisja wniosła do Trybunału o stwierdzenie, że nie zapewniając właś-ciwej transpozycji wspólnotowej dyrektywy w sprawie wspólnych ram re-gulacyjnych sieci i usług łączności elektronicznej (dyrektywa ramowa),w szczególności w odniesieniu do definicji abonenta, Polska uchybiła zo-bowiązaniom ciążącym na niej na mocy tej dyrektywy.

Termin transpozycji dyrektywy upłynął dnia 30 kwietnia 2004 r.

Zgodnie z dyrektywą ramową, „abonent” oznacza „jakąkolwiek osobęprawną lub fizyczną, która jest stroną umowy z podmiotem udostępnia-jącym publicznie usługi łączności elektronicznej o świadczeniu takich usług”.

Stosowny przepis polskiego prawa telekomunikacyjnego zawiera nato-miast następującą definicję abonenta: „abonent – podmiot, który jest stro-ną umowy zawartej w formie pisemnej o świadczenie usług z dostawcąpublicznie dostępnych usług telekomunikacyjnych. (...)”

Zdaniem Komisji polskie prawo telekomunikacyjne wymaga zatem, abystrona zawarła umowę z dostawcą publicznie dostępnych usług łącznościelektronicznej w formie pisemnej w celu spełnienia warunków definicji„abonenta”. W tym zakresie polska ustawa wykracza poza wymogi dyrek-tywy ramowej i pozbawia użytkowników końcowych, którzy nie zawarliumowy w formie pisemnej (np. użytkowników telefonów komórkowychkorzystających z kart przedpłaconych, tzw. pre-paid), niektórych praw gwa-rantowanych przez ramy regulacyjne wszystkim abonentom niezależnieod formy umowy. Do praw tych należą m.in.: uprawnienie do umieszcze-nia swoich danych w publicznie dostępnym spisie abonentów; prawo dootrzymywania rachunków, które nie są szczegółowe; możliwość zabloko-wania, w sposób prosty i wolny od opłat, wyświetlania identyfikacji roz-mów przychodzących przy poszczególnych połączeniach telefonicznychoraz możliwość zablokowania wyświetlania identyfikacji rozmów przy-chodzących i odrzucenia rozmów przychodzących, jak również prawaw zakresie komunikatów niezamówionych.


42

Trybunał stwierdził, że nie dokonując prawidłowej transpozycji dyrektywyramowej, a w szczególności przepisu dotyczącego pojęcia „abonent”, Pol-ska uchybiła zobowiązaniom, które na niej ciążą na mocy tej dyrektywy.

Trybunał uznał, że Polska nie uzasadniła dostatecznie swojego twierdze-nia, iż pomimo wskazanych różnic odnoszących się do zakresu stosowa-nia wspólnotowej i krajowej definicji pojęcia abonenta, realizacja celówwyznaczonych przez dyrektywy o łączności elektronicznej nie jest w tymprzypadku zagrożona.

Trybunał podkreślił, że w ramach niniejszej skargi o stwierdzenie uchy-bienia zarzut sformułowany przez Komisję nie dotyczy nieprzyznaniawszystkim osobom korzystającym z kart telefonicznych uprawnień przy-sługujących abonentom, lecz wyłączenia z zakresu stosowania tych upraw-nień, bez istotnego powodu technicznego i wyłącznie ze względu na fakt,że nie dysponują one umową zawartą na piśmie, między innymi osób,które zawarłszy z dostawcą usług łączności elektronicznej umowę w celunabycia karty przedpłaconej stosowanej w telefonach komórkowych, otrzy-mały określony numer telefonu i które, rezygnując z anonimowości, z ja-kiej ewentualnie skorzystały przy zakupie tej karty, wyrażają wolę korzys-tania ze wszystkich uprawnień przyznanych abonentom.

WYROK


43

8

Wyrok Trybunału Sprawiedliwości13 listopada 2008 r.


[Ogólny obowiązek negocjowania umów o dostępie telekomunikacyjnym]

Nakładając na publicznych operatorów sieci łączności ogólny obowiązek ne-gocjowania umów o dostępie telekomunikacyjnym, Polska nie dokonała pra-widłowej transpozycji dyrektywy o dostępie.

Komisja wniosła do Trybunału o stwierdzenie uchybienia przez Polskę zo-bowiązaniom wynikającym z przepisów dyrektywy 2002/19/WE Parla-mentu Europejskiego i Rady w sprawie dostępu do sieci łączności elektro-nicznej i urządzeń towarzyszących oraz wzajemnych połączeń („dyrekty-wa o dostępie”).

Przepisy polskiej ustawy Prawo telekomunikacyjne zobowiązują wszyst-kich operatorów publicznych sieci telekomunikacyjnych do prowadzenianegocjacji w sprawie zawarcia umowy o dostępie telekomunikacyjnym nawniosek innego przedsiębiorcy telekomunikacyjnego, w celu świadczeniapublicznie dostępnych usług telekomunikacyjnych oraz zapewnienia in-teroperacyjności usług.

Komisja zarzuciła Polsce uchybienie wymogom dyrektywy o dostępie: popierwsze, negatywnie oceniła fakt, że polska ustawa reguluje kompetencjekrajowego organu regulacyjnego, nakazując obowiązkowe podjęcie nego-cjacji; po drugie, zarzuciła jej brak upoważnienia go do realizacji niektó-rych celów.

Trybunał orzekł, że nie dokonując prawidłowej transpozycji dyrektywyo dostępie, Polska uchybiła zobowiązaniom, które na niej ciążą na mocytej dyrektywy.

Trybunał stwierdził, iż z analizy przepisów dyrektywy o dostępie wynika,że obowiązek negocjowania w dobrej wierze umowy z przedsiębiorstwamimoże zostać nałożony przez krajowy organ regulacyjny na operatorów po-siadających znaczącą pozycję na rynku, po uprzednim jego przeglądzie.

Natomiast konsekwencją przewidzianego przez polskie prawo telekomu-nikacyjne obowiązku negocjowania w dobrej wierze umów o dostępie tele-komunikacyjnym jest nakładanie tego obowiązku bez uprzedniego prze-prowadzenia oceny stopnia rzeczywistej konkurencji na danym rynku. Pol-


44

ska ustawa nie pozwala również na zniesienie lub zmianę wspomnianegoobowiązku w przypadku nasilenia się konkurencji na tym rynku.

W związku z tym Trybunał orzekł, że nakładając na publicznych operato-rów sieci łączności ogólny obowiązek negocjowania umów o dostępie tele-komunikacyjnym, Polska nie dokonała prawidłowej transpozycji dyrekty-wy o dostępie.

Trybunał oddalił natomiast drugi z zarzutów Komisji, w ramach któregowniosła ona o stwierdzenie, że przepis dyrektywy o dostępie nakładającywymóg upoważnienia krajowego organu regulacyjnego do działania, w kon-kretnych przypadkach, na rzecz realizacji celów dyrektywy ramowej, niezostał prawidłowo transponowany na mocy prawa telekomunikacyjnego.

W tym zakresie Trybunał stwierdził, że ograniczając się do twierdzenia, iżstosowny przepis dyrektywy o dostępie nie może być wprowadzony w ży-cie na mocy przepisu ustawowego o charakterze ogólnym, lecz jedynie namocy przepisów wskazujących decyzje, do podjęcia których upoważnionyjest krajowy organ regulacyjny oraz nie wykazując przy tym, że odpowied-nie przepisy prawa telekomunikacyjnego nie służą realizacji celów dyrek-tywy ramowej, Komisja nie dowiodła w sposób wystarczający, że przepisyte nie zapewniają prawidłowej transpozycji dyrektywy o dostępie.

WYROK


45

9

Wyrok Sądu Pierwszej Instancji24 września 2008 r.

T-248/05HUP Usługi Polska / Urząd Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego

(znaki towarowe i wzory) (OHIM) – Manpower[Zdolność odróżniająca znaku towarowego I.T.@MANPOWER]

Uznawszy, że zarejestrowany słowny znak towarowy I.T.@MANPOWER po-siada wystarczającą zdolność odróżniającą, Sąd Pierwszej Instancji oddaliłskargę na decyzję OHIM.

W 1998 r. Manpower Inc. złożyła w OHIM wniosek o rejestrację znakusłownego I.T.@MANPOWER, który został zarejestrowany w 1999 r.W 2001 r. Manpower Temporärpersonal GmbH, która w trakcie postępo-wania występowała pod firmą HUP Usługi Polska sp. z o.o., wniosłao unieważnienie zarejestrowanego znaku. Izba Odwoławcza OHIM uzna-ła, że rejestracja znaku była zgodna z postanowieniami rozporządzeniaw sprawie wspólnotowego znaku towarowego i odrzuciła wniosek. MP Tem-porärpersonal GmbH zaskarżyła decyzję do Sądu Pierwszej Instancji pod-nosząc, że znak słowny zarejestrowany na rzecz Manpower Inc. jest zna-kiem opisowym oraz że jest pozbawiony minimalnego wymaganego cha-rakteru odróżniającego.

Sąd uznał, że zdolność odróżniającą danego znaku należy oceniać na pod-stawie całokształtu składających się na niego elementów, nie zaś rozpatru-jąc poszczególne jego elementy. Zdaniem Sądu I.T.@MANPOWER tworzyoryginalną i niecodzienną kombinację znaków, która w sposób wystarcza-jący pozwala na odróżnienie chronionych tym znakiem produktów i us-ług. Ponadto SPI stwierdził, że istnieje wystarczający bezpośredni związekpomiędzy zarejestrowanym znakiem, a produktami i usługami, które maon chronić.

Sąd przychylił się do stanowiska OHIM, iż zarejestrowany słowny znaknie jest nazwą powszechnie używaną w odniesieniu do danych towarówlub usług, jak również, że nie występuje niebezpieczeństwo wprowadzeniakonsumentów w błąd w zakresie produktów i usług, na które został zare-jestrowany.

Wyrok


46

10

Wyrok Trybunału Sprawiedliwości26 maja 2008 r.


[Wymóg badań technicznych pojazdów używanychprzywożonych z innych państw członkowskich]

Nałożony w sposób ogólny i systematyczny obowiązek badania technicznegowszystkich pojazdów zarejestrowanych uprzednio w innych państwach człon-kowskich, z całkowitym pominięciem ewentualnych badań przeprowadzonychjuż w tych państwach stanowi ograniczenie w swobodnym przepływie towa-rów.

Polskie przepisy wprowadzały wymóg badań technicznych przywożonychpojazdów używanych przed ich rejestracją w Polsce, wobec braku takiegowymogu w stosunku do krajowych pojazdów znajdujących się w tych sa-mych okolicznościach. Dotyczyło to również samochodów używanychsprowadzanych z krajów Unii Europejskiej.

Ponieważ polskie przepisy nie przewidywały możliwości uznania w Polsceokresowych badań technicznych przeprowadzonych w innych państwachczłonkowskich UE, uregulowania te zostały zakwestionowane przez Ko-misję Europejską.

Polska argumentowała, że obowiązek spornego badania technicznego jestnałożony w sposób ogólny i systematyczny na wszystkie pojazdy zarejes-trowane uprzednio w innych państwach członkowskich, z całkowitym po-minięciem ewentualnych badań przeprowadzonych już w tych państwach.Strona polska podniosła także, iż sporne badanie techniczne ma na celusprawdzenie czy spełnione zostały wymogi techniczne i wymóg obowiąz-kowego wyposażenia przywożonego pojazdu używanego oraz stwierdze-nie, czy stan techniczny tego pojazdu jest zadowalający w chwili jego rejes-tracji w Polsce. Ponadto badanie ma być środkiem proporcjonalnym dozamierzonych celów, jakimi są zagwarantowanie bezpieczeństwa drogowe-go, ochrona środowiska i zwalczanie nielegalnego obrotu pojazdami.

Trybunał odrzucił argumenty strony polskiej i uznał, że wprowadzającprzed rejestracją w Polsce wymóg badania technicznego w stosunku doprzywożonych pojazdów używanych zarejestrowanych uprzednio w innychpaństwach członkowskich, Polska uchybiła zobowiązaniom, które na niejciążą na mocy art. 28 TWE, a więc zakazowi stosowania między członkamiUE ograniczeń ilościowych w przywozie oraz wszelkich środków o skutku


47

równoważnym. Trybunał stwierdził, że nieuznawanie wyników badań tech-nicznych może zniechęcać zainteresowanych do przywozu do Polski uży-wanych pojazdów zarejestrowanych wcześniej w innych państwach człon-kowskich.

WYROK


48

11

Wyrok Trybunału Sprawiedliwości23 października 2007 r.

C-273/04Polska / Rada

[Rozszerzenie niepełnego wymiaru płatności na nowe płatności bezpośredniew następstwie reformy Wspólnej Polityki Rolnej]

Trybunał oddalił skargę wniesioną przez Polskę przeciwko rozszerzeniu me-chanizmu stopniowego wprowadzania płatności bezpośrednich dla rolnikóww nowych państwach członkowskich. Zaskarżona decyzja stanowi niezbędnedostosowanie aktu przystąpienia w następstwie reformy wspólnej politykirolnej i nie narusza zasady niedyskryminacji i dobrej wiary.

W dniu 16 kwietnia 2003 r. Rzeczpospolita Polska podpisała traktat akce-syjny. Zgodnie z aktem przystąpienia Rada może dokonać takich dostoso-wań tego aktu odnoszących się do wspólnej polityki rolnej (WPR), jakiemogą okazać się niezbędne w wyniku zmiany przepisów wspólnotowych.Dostosowania te mogą być dokonane przed dniem przystąpienia.

Ze względu na konieczność dostosowania aktu przystąpienia do reformyWPR, Rada przyjęła decyzję przewidującą zastosowanie, w nowych pań-stwach członkowskich, mechanizmu stopniowego wprowadzania (zwane-go „phasing-in”) zgodnie z harmonogramem do wszystkich płatności bez-pośrednich, to znaczy nie tylko do płatności, które ujęte były już w załącz-niku do tego rozporządzenia, lecz również do nowych płatności bezpo-średnich, które zostaną wprowadzone później.

Uznając, że decyzja ta nie stanowi dostosowania aktu przystąpienia, leczistotną zmianę warunków przystąpienia określonych w tym akcie, Polskawniosła skargę o stwierdzenie nieważności decyzji Rady. W uzasadnieniuskargi podniesiono trzy zarzuty dotyczące, odpowiednio, braku kompe-tencji Rady, naruszenia zasady niedyskryminacji oraz naruszenia zasadydobrej wiary obowiązującej w prawie traktatowym.

W pierwszej kolejności Trybunał przypomniał, że przepisy dostosowująceprzewidziane w aktach przystąpienia zezwalają, co do zasady, jedynie nadostosowania mające na celu umożliwienie stosowania wcześniejszych ak-tów wspólnotowych w nowych państwach członkowskich, z wyłączeniemwszelkich zmian.

Trybunał wyjaśnił, że zgodnie z rozporządzeniem z 1999 r. system stop-niowego wprowadzania miał mieć zastosowanie do wszystkich płatnościbezpośrednich przyznanych w ramach systemów wsparcia, o których mo-


49

wa w art. 1 tego rozporządzenia. Trybunał uznał, że za podstawowe kryte-rium określające zakres stosowania tego rozporządzenia należy uznać wa-runki wymienione w jego art. 1, a nie fakt włączenia określonej pomocydo załącznika do tego rozporządzenia.

Następnie Trybunał zaznaczył, że zasada ogólnego stosowania mechaniz-mu „phasing-in” do wszystkich rodzajów pomocy bezpośredniej zostałauzgodniona w trakcie negocjacji akcesyjnych i przewidziana wyraźniew akcie przystąpienia z 2003 r. Nie można uznać, że sporna decyzja do-konała zasadniczej zmiany zakresu stosowania mechanizmu „phasing-in”czy też istotnej zmiany wynikających z tego obowiązków i praw, ponieważnie wpłynęła ona ani na harmonogram, ani na stawki procentowe, ani nadane rodzaje pomocy.

W tych warunkach Trybunał stwierdził, że sporną decyzję należy uznać zaniezbędne dostosowanie aktu przystąpienia w następstwie reformy WPRi że w konsekwencji przyjmując tę decyzję, Rada nie przekroczyła upraw-nień przyznanych jej w akcie przystąpienia.

WYROK


50

12

Wyrok Trybunału Sprawiedliwości18 lipca 2007 r.

C-460/05Polska / Parlament i Rada

[Uznawanie praw nabytych polskich pielęgniarek i położnych]

Trybunał oddalił wniesioną przez Polskę skargę o stwierdzenie nieważnościprzepisów dyrektywy w sprawie uznawania kwalifikacji zawodowych. Zaskar-żone przepisy dyrektywy nie zawierają niczego nowego i w niczym nie zmie-niają istniejącego stanu prawnego.

W swej skardze Polska wniosła o stwierdzenie nieważności przepisów dy-rektywy 2005/36/WE w sprawie uznawania kwalifikacji zawodowych.

Zaskarżone przepisy zawierają szczególne zasady mające zastosowanie dopielęgniarek odpowiedzialnych za opiekę ogólną i położnych legitymują-cych się polskimi dokumentami potwierdzającymi kwalifikacje.

Przepisy te wydłużają okres wymaganego doświadczenia zawodowego,którym winni się wykazać posiadacze niektórych polskich dokumentówpotwierdzających kwalifikacje, jeśli szkolenie zawodowe nie spełnia mini-malnych wymogów nałożonych przez dyrektywę 2005/36, aby móc podle-gać uznaniu automatycznemu.

Posiadacze polskich dokumentów potwierdzających kwalifikacje musząwykazać się pięcioletnim nieprzerwanym doświadczeniem zawodowymnabytym w trakcie siedmiu lat poprzedzających złożenie wniosku o uzna-nie, podczas gdy w odniesieniu do posiadaczy dokumentów potwierdzają-cych kwalifikacje uzyskane w innych państwach członkowskich dyrektywawymaga jedynie trzech nieprzerwanych lat doświadczenia w trakcie pięciulat poprzedzających złożenie wniosku o uznanie.

Jedynym zarzutem, na którym opierała się skarga o stwierdzenie nieważ-ności wniesiona przez Polskę było naruszenie obowiązku uzasadnienia ak-tu prawnego (art. 253 TWE).

Treść spornych przepisów ustalona została w akcie przystąpienia z 2003 r.,co jednak, według polskiego rządu, nie wystarczy samo w sobie do uza-sadnienia ich utrzymania w dyrektywie 2005/36/WE. Zdaniem polskiegorządu, o ile zmiany zawarte w załączniku II aktu przystąpienia z 2003 r.nie musiały być uzasadnione na podstawie art. 253 TWE, o tyle przyjęcieanalogicznych przepisów w dyrektywie powinno być w odpowiedni spo-sób uzasadnione.


51

Trybunał oddalił skargę podkreślając, że zaskarżone przepisy dyrektywyw niczym nie zmieniają istniejącego stanu prawnego ograniczając się dopowtórzenia przepisów wprowadzonych przez akt przystąpienia z 2003 r.do obowiązujących wcześniej dyrektyw. Celem realizowanym przez dyrek-tywę jest zgromadzenie w jednym tekście przepisów zawartych we wcześ-niejszych dyrektywach.

Trybunał przypomniał, iż nie jest wymagane szczególne uzasadnienie, od-nośnie do przepisów, które ograniczają się – w ramach przeredagowywa-nia wcześniejszych tekstów – do powtórzenia treści przepisów poprzednioobowiązujących. Stwierdzenia tego nie podważa, zdaniem Trybunału, sa-ma okoliczność, iż Polska w trakcie prac nad przygotowaniem dyrektywy2005/36/WE zażądała zmiany spornych przepisów.

Trybunał podkreślił, że rząd polski był włączony w sposób ścisły do dys-kusji i konsultacji poprzedzających przyjęcie dyrektywy, co może wskazy-wać, że znał dokładnie zarówno powody, które doprowadziły do począt-kowego przyjęcia, jak i powody późniejszego utrzymania odstępstw doty-czących niektórych uzyskanych w Polsce dokumentów potwierdzającychposiadanie kwalifikacji pielęgniarki odpowiedzialnej za opiekę ogólną, jaki położnej.

WYROK


52

CZĘŚĆ II

SPRAWY W TOKU

53

CZĘŚĆ II

SPRAWY W TOKU

A. ODESŁANIA PREJUDYCJALNE

1C-99/09

Polska Telefonia Cyfrowa sp. z o.o.[Zbliżanie ustawodawstw]

Przedmiotem postępowania jest kwestia prawidłowości wymierzenia karypieniężnej Polskiej Telefonii Cyfrowej (PTC) za realizację uprawnienia doprzeniesienia przydzielonego numeru, o którym mowa w przepisach usta-wy Prawo telekomunikacyjne w sposób niezgodny z przepisami w okresieod 28 marca do 31 maja 2006 r.

Zgodnie z przepisami Prawa Telekomunikacyjnego, za przeniesienie przy-dzielonego numeru przy zmianie operatora może być pobrana od abonen-ta przez dotychczasowego dostawcę usług jednorazowa opłata, określonaw jego cenniku, której wysokość nie powinna zniechęcać abonenta do ko-rzystania z tego uprawnienia. Zdaniem Prezesa UKE wysokość tej opłatynie została uzależniona od kosztów realizacji uprawnienia abonenta, leczod subiektywnej oceny Polskiej Telefonii Cyfrowej, niepowiązanej z fak-tycznie poniesionymi kosztami. W opinii Prezesa Urzędu pobierana przezstronę powodową opłata zniechęcała abonentów tego operatora do ko-rzystania z uprawnienia do przeniesienia numeru.

Sąd Najwyższy skierował do Trybunału następujące pytanie prejudycjalne:

Czy art. 30 ust. 2 dyrektywy 2002/22/WE Parlamentu Europejskiego i Ra-dy z dnia 7 marca 2002 r. w sprawie usługi powszechnej i związanychz sieciami i usługami łączności elektronicznej praw użytkowników (dyrek-tywa o usłudze powszechnej) należy interpretować w ten sposób, że właś-

55

ciwy organ regulacyjny państwa członkowskiego zapewniając, aby bezpo-średnie obciążenia abonentów nie zniechęcały do korzystania z dodatko-wej usługi przeniesienia numeru, ma obowiązek uwzględnić koszty pono-szone przez operatorów sieci telefonii ruchomej w związku z wykonywa-niem takiej usługi?


56

2

C-522/08Telekomunikacja Polska S.A.

[Polityka przemysłowa]

Prezes Urzędu Komunikacji Elektronicznej wydał decyzję nakazującą spół-ce Telekomunikacja Polska S.A. usunięcie stwierdzonych nieprawidłowoś-ci, polegających na uzależnianiu zawarcia umowy o świadczenie usług sze-rokopasmowego dostępu do Internetu „neostrada tp” od świadczenia usłu-gi telefonicznej. TP S.A. powołała się na przepisy dyrektywy, która zakazu-je wyznaczonym przedsiębiorcom obligowania abonentów do płacenia zaudogodnienia lub usługi, które nie są konieczne lub wymagane dla zapo-trzebowanej usługi powszechnej. Jako, że „neostrada tp” nie jest usługąpowszechną, to – zdaniem TP S.A. – przy konstruowaniu umów na jejświadczenie wspólnotowe przepisy nie przewidują żadnych obostrzeń.

Prezes UKE utrzymał w mocy zaskarżoną decyzję, którą potwierdził na-stępnie rozpatrujący skargę WSA w Warszawie. W skardze kasacyjnej doNSA TP S.A. zaznaczyła, że decyzja w przedmiocie usunięcia stwierdzo-nych nieprawidłowości ma charakter obowiązku regulacyjnego, w odnie-sieniu do którego przepisy wspólnotowe przewidują ściśle określony tryb.Dodatkowo, taki obowiązek może być nałożony tylko na przedsiębiorstwoo znaczącej pozycji rynkowej i po uprzednim przeprowadzeniu analizyrynku.

Naczelny Sąd Administracyjny skierował do Trybunału następujące pytaniaprejudycjalne:

Czy prawo wspólnotowe zezwala Państwom Członkowskim na wprowa-dzenie zakazu adresowanego do wszystkich przedsiębiorców świadczą-cych usługi telekomunikacyjne, uzależniania zawarcia umowy o świadcze-nie usług od zakupu innej usługi (sprzedaż łączona), w szczególności, czytego rodzaju środek nie wykracza poza to, co jest konieczne do osiągnięciacelów Dyrektyw pakietu telekomunikacyjnego (dyrektywa nr 2002/19/WEParlamentu Europejskiego i Rady z 7 marca 2002 r. w sprawie dostępu dosieci łączności elektronicznej i urządzeń towarzyszących oraz wzajemnychpołączeń1; dyrektywa nr 2002/20/WE Parlamentu Europejskiego i Radyz 7 marca 2002 r. w sprawie zezwoleń na udostępnienie sieci i usług łącz-ności elektronicznej; dyrektywa nr 2002/21/WE Parlamentu Europejskie-go i Rady z 7 marca 2002 r. w sprawie wspólnych ram regulacyjnych siecii usług łączności elektronicznej oraz dyrektywa nr 2002/22/WE Parla-mentu Europejskiego i Rady z 7 marca 2002 r. w sprawie usługi pow-

CZĘŚĆ II SPRAWY W TOKU A. ODESŁANIA PREJUDYCJALNE

57

szechnej i związanych z sieciami i usługami łączności elektronicznej prawużytkowników)?

W przypadku odpowiedzi twierdzącej na pytanie pierwsze, czy w świetleprawa wspólnotowego krajowy organ regulacyjny jest właściwy do kontro-li przestrzegania zakazu określonego w art. 57 ust. 1 pkt 1 ustawy z 16 lip-ca 2004 r. – Prawo telekomunikacyjne (Dz. U. Nr 171, poz. 1800 ze zm.)?



58

3

C-441/08Elektrownia Pątnów II

[Podatki]

Nadzwyczajne zgromadzenie wspólników Elektrowni Pątnów II spółki z o.o.podjęło uchwałę w sprawie podwyższenia kapitału zakładowego spółki.Uchwała stanowiła realizację porozumienia między Zespołem ElektrowniPątnów-Adamów-Konin S.A. (spółka-matka), a Elektrownią Pątnów II sp.z o.o. (spółka-córka). Porozumienie to dotyczyło podwyższenia kapitałuzakładowego w spółce-córce poprzez dokonanie potrącenia umownego.Spółce-matce przysługiwały wierzytelności wobec spółki-córki z tytułu po-życzek udzielonych w latach 2002–2004 na realizację inwestycji Pątnów II.Zastosowanie potrącenia spowodowało umorzenie długu spółki-córki wo-bec spółki-matki oraz podwyższenie kapitału zakładowego w spółce-córce.Podwyższenie kapitału zakładowego spółki stanowiło zmianę umowy spół-ki, podlegającą opodatkowaniu podatkiem od czynności cywilnoprawnych.

W ocenie spółki, podwyższenie kapitału zakładowego nie powinno byćobjęte podatkiem od czynności cywilnoprawnych, gdyż podstawa opodat-kowania jest równorzędna sumie zaciągniętych wcześniej przez spółkę po-życzek, które są zamieniane na udziały w tejże spółce, a które zostaływcześniej objęte podatkiem. W ocenie spółki, istotny jest jedynie faktwcześniejszego objęcia podatkiem kapitałowym pożyczek podlegającychkonwersji na udziały.

Naczelnik Urzędu Skarbowego odmówił stwierdzenia nadpłaty żądanejprzez spółkę. Rozpatrujący sprawę w pierwszej instancji WSA w Poznaniupodkreślił w zaskarżonym do NSA wyroku, że nie można rozciągać posta-nowień podatkowych obowiązujących od dnia 1 maja 2004 r. na zdarze-nia, które miały miejsce przed przystąpieniem Polski do Unii Europejskiej.

Naczelny Sąd Administracyjny skierował do Trybunału następujące pytaniaprejudycjalne:

Czy w świetle prawa wspólnotowego (w szczególności przepisów Dyrek-tywy Nr 69/335/EWG), nakładając podatek kapitałowy na operację pod-wyższenia kapitału, organy podatkowe zobowiązane są uwzględnić opera-cje, dotyczące tego samego składnika kapitału, które podlegały opodatko-waniu podatkiem kapitałowym przed dniem akcesji Polski do Unii Euro-pejskiej?


59

W szczególności, czy mechanizm przewidziany art. 5 ust. 3 tiret drugieDyrektywy 69/335/EWG ma zastosowanie do sytuacji, gdy konwersja po-życzek udzielonych spółce kapitałowej, o których mowa w art. 4 ust. 2lit. c) Dyrektywy ma miejsce po akcesji, a pożyczki te były już uprzednio,na podstawie ustawodawstwa krajowego obowiązującego do dnia akcesji,opodatkowane na zasadach określonych w polskiej ustawie o podatku odczynności cywilnoprawnych?



60

4

C-344/08Rubach


T. Rubach został oskarżony o to, że naruszył wspólnotowe przepisy doty-czące ochrony gatunków dziko żyjących zwierząt w zakresie regulacji obro-tu nimi, tj. o przestępstwo, o którym mowa w ustawie o ochronie przyro-dy. Na aukcji internetowej jednego z portali internetowych T. Rubach ofe-rował do sprzedaży, pająki należące do gatunków zwierząt wymienionychw Załączniku B Rozporządzenia Komisji (WE) nr 1332/2005, co jest codo zasady zakazane. Wyjątek przewidziano dla przypadków, w którychmożna udowodnić w sposób zadawalający, że takie gatunki zostały pozys-kane, a jeśli pochodzą spoza Wspólnoty – że zostały wprowadzone na tenobszar zgodnie z prawodawstwem obowiązującym w zakresie ochrony dzi-kiej fauny i flory. W wyniku wniesionej apelacji od wyroku uniewinniają-cego, Sąd Okręgowy uchylił w całości zaskarżony wyrok i przekazał spra-wę do ponownego rozpoznania. Zdaniem tego sądu, na oskarżonym ciążyłobowiązek wykazania pochodzenia osobników, począwszy od tych pier-wotnie zakupionych, a skończywszy na pozyskanych poprzez rozmnaża-nie ich w niewoli.

Sąd Rejonowy w Kościanie skierował do Trybunału następujące pytanie pre-judycjalne:

Jaka jest należyta wykładnia art. 8 ust. 5 Rozporządzenia Rady (WE) Nr338/97 z dnia 9 grudnia 1996 r. w sprawie ochrony gatunków dzikiejfauny i flory w drodze regulacji handlu nimi, to jest, w jaki sposób w myślprawa wspólnotowego posiadacz zwierząt wymienionych w załączniku B(a nie będących płazami, gadami, ptakami lub ssakami) może udowodnićw sposób zadowalający, że jego okazy zostały pozyskane lub wprowadzo-ne na obszar Wspólnoty zgodnie z prawodawstwem obowiązującym w za-kresie dzikiej fauny i flory, skoro przepisy prawa krajowego tych kwestiinie regulują?



61

5

C-314/08Filipiak

[Swobodny przepływ osób]

K. Filipiak prowadzi działalność gospodarczą na terenie Holandii jakowspólnik spółki osobowej podlegającej prawu holenderskiemu o struktu-rze organizacyjnej odpowiadającej polskiej spółce jawnej. Podlega onw Polsce nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu od całości osiąg-niętych dochodów. Na terenie Holandii zapłacił przypadające na niegoskładki na ubezpieczenie społeczne i zdrowotne. Zdaniem K. Filipiaka,przysługuje mu prawo do obniżenia podstawy opodatkowania o kwotę za-płaconych w Holandii składek na ubezpieczenie społeczne, a podatkuo kwotę składek na ubezpieczenie zdrowotne.

Dyrektor Izby Skarbowej wskazał, że odprowadzając w Holandii składkina ubezpieczenie społeczne i zdrowotne, K. Filipiak nie działał na podsta-wie polskich przepisów ubezpieczeniowych, a poniesione z tego tytułu wy-datki nie mogą być odliczone ani od podstawy opodatkowania (ubezpie-czenie społeczne), ani od podatku (ubezpieczenie zdrowotne).

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Poznaniu skierował do Trybunału nastę-pujące pytania prejudycjalne:

Czy unormowania wynikające z art. 43 ust.1 i 2 Traktatu UstanawiającegoWspólnotę Europejską należy interpretować w ten sposób, iż sprzeciwiająsię one polskim przepisom krajowym przyjętym w art. 26 ust. 1 pkt. 2 us-tawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych(tekst jednolity w Dz. U. z 2000 r. nr 14, poz. 176 ze zm.) ograniczającymprawo do obniżenia podstawy opodatkowania w podatku dochodowymwyłącznie o kwotę składki na obowiązkowe ubezpieczenie społeczne za-płaconą na podstawie przepisów prawa krajowego oraz art. 27b ust. 1 us-tawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznychograniczającym prawo do obniżenia podatku dochodowego o kwotę skład-ki na obowiązkowe ubezpieczenie zdrowotne, zapłaconej wyłącznie na pod-stawie przepisów prawa krajowego w sytuacji, gdy obywatel polski podle-gający nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu w Polsce od docho-dów opodatkowanych w Polsce – odprowadza także składki na obowiąz-kowe ubezpieczenie społeczne i zdrowotne w innym państwie członkow-skim z tytułu prowadzonej tam działalności gospodarczej, a składki te niezostały odliczone w tym innym państwie członkowskim Unii Europejskiejod dochodu i od podatku?


62

Czy zasadę pierwszeństwa prawa wspólnotowego oraz unormowania wy-nikające z art. 43 ust. 1 i 2 Traktatu Ustanawiającego Wspólnotę Europej-ska należy interpretować w ten sposób, iż wyprzedzają one przepisy krajo-we przyjęte w art. 91 ust. 2 i 3 i art. 190 ust. 1 i 3 Konstytucji Rzeczy-pospolitej Polskiej (Dz. U. z 1997 r. nr 14, poz. 176 ze zm.) w zakresie ja-kim na ich podstawie nastąpiło odroczenie wejścia w życie wyroku Trybu-nału Konstytucyjnego?



63

6

C-444/07MG Probud Gdynia sp. z o. o.

[Obszar Wolności, Bezpieczeństwa i Sprawiedliwości]

Sąd Rejonowy w Gdańsku ogłosił upadłość MG PROBUD GDYNIA Sp.z o.o., obejmującą likwidację majątku upadłego. Upadła spółka prowadziładziałalność budowlaną w Polsce oraz na terenie Niemiec. Podejrzewającpopełnienie wykroczenia przez dyrektora oddziału spółki, polegającego naniewypłacaniu wynagrodzeń 9 polskim pracownikom zatrudnionym w od-dziale spółki w Niemczech oraz nieodprowadzaniu stosownych kwot doniemieckiej Kasy Urlopowej, sąd niemiecki wydał decyzję, na mocy którejnałożono tzw. areszt na majątek MG PROBUD GDYNIA Sp. z o.o., a tymsamym dokonano zajęcia środków na rachunku bankowym spółki w Niem-czech oraz roszczeń finansowych upadłego wobec kontrahentów niemiec-kich z tytułu wykonanych na ich rzecz robót budowlanych. Syndyk MasyUpadłości złożył odwołanie od tego orzeczenia do sądu niemieckiego, któ-ry odrzucił zażalenie jako nieuzasadnione.

Sąd Rejonowy w Gdańsku skierował do Trybunału następujące pytania preju-dycjalne:

Czy organy administracji państwowej Państwa Członkowskiego uprawnio-ne są do dokonania zajęcia środków finansowych znajdujących się na ra-chunku bankowym podmiotu gospodarczego po ogłoszeniu jego upadłoś-ci w innym Państwie Członkowskim (zastosowania tzw. aresztu majątko-wego) wbrew regulacji prawa krajowego Państwa wszczęcia postępowania(art. 4, Rozporządzenia Rady (WE) 1346/2000 z dnia 29 maja 2000 rokuw sprawie postępowania upadłościowego) – w sytuacji, gdy nie zachodząprzesłanki do zastosowania dyspozycji art. 5 oraz 10 powołanego rozpo-rządzenia, wobec treści art. 3, art. 4, art. 16, art. 17 oraz art. 25 w/w Rozpo-rządzenia Rady (WE) 1346/2000 z dnia 29 maja 2000 roku w sprawie po-stępowania upadłościowego tj. w świetle regulacji dotyczących jurysdykcjiSądu Państwa wszczęcia postępowania upadłościowego, prawa właściwe-go dla tego postępowania oraz przesłanek i skutków uznania postępowa-nia upadłościowego?

Czy, w świetle art. 25 pkt 1 i nast. Rozporządzenia Rady (WE) 1346/2000z dnia 29 maja 2000 roku w sprawie postępowania upadłościowego, orga-ny administracji Państwa Członkowskiego, w którym nie wszczęto wtórne-go postępowania upadłościowego, a które podlega przezeń uznaniu namocy art. 16 w/w rozporządzenia, mogą odmówić uznania orzeczeń Pań-


64

stwa wszczęcia postępowania dotyczących prowadzenia i ukończenia po-stępowania upadłościowego na podstawie art. 31–51 Konwencji bruksel-skiej o jurysdykcji i wykonywaniu orzeczeń sądowych w sprawach cywil-nych i handlowych, z powołaniem się na regulacje wewnętrzne?



65

CZĘŚĆ II

SPRAWY W TOKU

B. SKARGI BEZPOŚREDNIE

1


Komisja wniosła do Trybunału o stwierdzenie, że poprzez brak transpo-zycji dyrektywy ustanawiającej ogólne zasady ustalania wymogów dotyczą-cych ekoprojektu dla produktów wykorzystujących energię, a w każdymrazie poprzez niepoinformowanie Komisji o przyjęciu niezbędnych przepi-sów, Polska uchybiła zobowiązaniom ciążącym na niej na mocy przepisówtej dyrektywy.

66

2


[Podatki]

Komisja wniosła do Trybunału o stwierdzenie, że poprzez brak transpozy-cji dyrektywy w sprawie przeciwdziałania korzystaniu z systemu finanso-wego w celu prania pieniędzy oraz finansowania terroryzmu, a w każdymrazie poprzez niepoinformowanie Komisji o przyjęciu niezbędnych przepi-sów, Polska uchybiła zobowiązaniom ciążącym na niej na mocy przepisówtej dyrektywy oraz postanowień TWE.

CZĘŚĆ II SPRAWY W TOKU B. SKARGI BEZPOŚREDNIE

67

3

T-155/09Maxcom sp. z o.o. / Urząd Harmonizacji

w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory) (OHIM)[Własność intelektualna]

Spółka Maxcom wniosła do Sądu Pierwszej Instancji o stwierdzenie nie-ważności decyzji Urzędu Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego(OHIM) z dnia 30 stycznia 2009 r. w sprawie odmowy rejestracji, w cha-rakterze wspólnotowego znaku towarowego, graficznego znaku towarowe-go «maxcom»:


68

4


[Podatki]

Komisja wniosła do Trybunału o stwierdzenie, że poprzez stosowanie, napodstawie przepisów ustawy o VAT, obniżonej stawki podatku VAT w wy-sokości 7% do dostaw, importu i wewnątrzwspólnotowego nabycia odzie-ży, dodatków odzieżowych dla niemowląt oraz obuwia dziecięcego, Polskauchybiła zobowiązaniom wynikającym z przepisów dyrektywy w sprawiewspólnego systemu podatku od wartości dodanej.



69

5


[Swoboda przedsiębiorczości]

Komisja wniosła do Trybunału o stwierdzenie, że poprzez brak transpozy-cji dyrektywy w sprawie reasekuracji, a w każdym razie poprzez niepoin-formowanie Komisji o przyjęciu niezbędnych przepisów, Polska uchybiłazobowiązaniom ciążącym na niej na mocy przepisów tej dyrektywy.

Termin transpozycji dyrektywy 2005/68/WE upłynął w dniu 10 grudnia2007 r.



70

6



Komisja wniosła do Trybunału o stwierdzenie, że regulując detaliczne ta-ryfy za usługi dostępu szerokopasmowego bez uprzednio przeprowadzo-nej analizy rynku, Polska uchybiła zobowiązaniom wynikającym z dyrekty-wy w sprawie usługi powszechnej i związanych z sieciami i usługami łącz-ności elektronicznej praw użytkowników (dyrektywa o usłudze powszech-nej), w powiązaniu z przepisami dyrektywy w sprawie wspólnych ram re-gulacyjnych sieci i usług łączności elektronicznej (dyrektywa ramowa).

Komisja stoi na stanowisku, że wymóg przedstawiania przez przedsiębior-stwo taryf detalicznych za usługi dostępu szerokopasmowego do zatwier-dzenia przez krajowy organ regulacyjny oraz żądanie, aby taryfy określanebyły na podstawie kosztów świadczenia usług, nałożone na Telekomuni-kację Polską przez Prezesa Urzędu Komunikacji Elektronicznej w dwa latapo wejściu w życie w Polsce obowiązujących przepisów wspólnotowych,są nowymi obowiązkami, a nie utrzymaniem w mocy istniejących obowiąz-ków.

Ponadto obowiązki regulacyjne dotyczące detalicznych usług dostępu sze-rokopasmowego nałożone na Telekomunikację Polską przez Prezesa Urzę-du Komunikacji Elektronicznej nie mogą według Komisji być uznane zaśrodek przejściowy w rozumieniu dyrektywy ramowej, gdyż przepisy dy-rektywy dotyczą wyłącznie taryf za korzystanie ze stacjonarnej publicznejsieci telefonicznej i usług stacjonarnej telefonii publicznej.



71

7

T-533/08Telekomunikacja Polska / Komisja

[Konkurencja]

Telekomunikacja Polska wniosła do Sądu Pierwszej Instancji o stwierdze-nie nieważności decyzji Komisji z dnia 4 września 2008, nakazującej Tele-komunikacji Polskiej S.A. oraz wszystkim przedsiębiorstwom pośredniolub bezpośrednio, całkowicie lub częściowo przez nią kontrolowanympodporządkowanie się kontroli, zgodnie ze wspólnotowym rozporządze-niem w sprawie wprowadzenia w życie reguł konkurencji ustanowionychw art. 81 i 82 TWE, w ramach postępowania w sprawie domniemanegostosowania praktyk niezgodnych z TWE w sektorze komunikacji elektro-nicznej.

Telekomunikacja Polska podniosła zarzut, że zaskarżona decyzja zostaławydana z naruszeniem obowiązku prawidłowego uzasadnienia, naruszazasadę proporcjonalności oraz prawo do obrony.



72

8

C-520/08 PHUP Usługi Polska sp. z o.o. / OHIM i Manpower

[Własność intelektualna]

Spółka HUP Usługi Polska wniosła do Trybunału odwołanie od wyrokuSądu Pierwszej Instancji z dnia 24 września 2008 r. w sprawie T-248/05HUP Usługi Polska sp. z o.o. przeciwko Urzędowi Harmonizacji w ramachRynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory). Spółka, która domagasię uchylenia wyroku Sądu twierdzi, że narusza on przepisy rozporządze-nia Rady nr 40/94 w sprawie wspólnotowego znaku towarowego.



73

9


[Zbliżanie ustawodawstw]

Komisja wniosła do Trybunału o stwierdzenie, że poprzez brak transpo-zycji dyrektywy Komisji 2006/70/WE ustanawiającej środki wykonawczedo dyrektywy w sprawie przeciwdziałania korzystaniu z systemu finanso-wego w celu prania pieniędzy oraz finansowania terroryzmu – w odniesie-niu do definicji osoby zajmującej eksponowane stanowisko polityczne, jakrównież w odniesieniu do technicznych kryteriów stosowania uproszczo-nych zasad należytej staranności wobec klienta oraz wyłączenia z uwagi nadziałalność finansową prowadzoną w sposób sporadyczny lub w bardzoograniczonym zakresie – a w każdym razie poprzez niepoinformowanieKomisji o przyjęciu niezbędnych przepisów, Polska uchybiła zobowiąza-niom ciążącym na niej na mocy tej dyrektywy.

Termin transpozycji dyrektywy 2006/70/WE upłynął w dniu 15 grudnia2007 r.



74

10

T-398/08Stowarzyszenie Autorów "ZAiKS" / Komisja

[Konkurencja]

Stowarzyszenie Autorów „ZAiKS” wniosło do Sądu Pierwszej Instancjio stwierdzenie częściowej nieważności decyzji Komisji z dnia 26 lipca2008 r., na temat postępowania dotyczącego uzgodnionych praktykw kwestii warunków zarządzania prawami do publicznego korzystaniaz utworów muzycznych oraz udzielania odpowiednich licencji przez orga-nizacje zbiorowego zarządzania, przyjmujących postać ograniczeń człon-kostwa stosowanych w umowach o wzajemnej reprezentacji.

Na poparcie swoich żądań „ZAiKS” podniósł zarzut nierozważenia przezKomisję w sposób wszechstronny wszystkich przesłanek istotnych dowłaściwej wykładni pojęcia „uzgodniona praktyka”, poprzez niepełne u-względnienie stanu faktycznego sprawy i nieuwzględnienie wszystkich nie-rozerwalnie ze sobą powiązanych elementów składających się na wykony-wanie zbiorowego zarządu prawami autorskimi oraz dokonanie błędnejoceny przyczyn leżących u podstaw przyjętej w umowach zasady ich za-sięgu terytorialnego.

Ponadto „ZAiKS” zarzucił decyzji błędne przedstawienie i ocenę następstwewentualnej zmiany dotychczasowego systemu wykonywania zbiorowegozarządzania prawami autorskimi, jak również zaniechanie oceny wszyst-kich dowodów w sprawie przez nieuwzględnienie przedstawionych przez„ZAiKS” faktów dotyczących specyfiki działania Stowarzyszenia oraz ure-gulowań polskiego prawa w zakresie zbiorowego zarządzania prawami au-torskimi.



75

11


[Zbliżanie ustawodawstw]

Komisja wniosła do Trybunału o stwierdzenie, że poprzez utrzymywaniew mocy pozwoleń na dopuszczenie do obrotu generycznych produktówleczniczych będących odpowiednikami produktu referencyjnego Plavix,Polska uchybiła zobowiązaniom ciążącym na niej na mocy dyrektywyw sprawie wspólnotowego kodeksu odnoszącego się do produktów lecz-niczych stosowanych u ludzi.

Zdaniem Komisji dopuszczenie do obrotu produktów leczniczych stano-wiących przedmiot decyzji Ministra Zdrowia RP wydanych w okresie sty-czeń – kwiecień 2004 r. i zawierających dodatkowe zalecania oraz wymógdodatkowych badań nie może być objęte okresem tymczasowym ustano-wionym w Załączniku XII do Aktu o warunkach przystąpienia Rzeczpos-politej Polskiej do UE, gdyż owe decyzje Ministra Zdrowia nie stanowiłyprzed dniem 1 maja 2004 r. pozwoleń na dopuszczenie do obrotu w ro-zumieniu postanowień Załącznika XII do wspomnianego Aktu. Dopuszcze-nie spornych produktów leczniczych powinno było więc nastąpić w dro-dze pozwolenia na dopuszczenie do obrotu wydanego zgodnie z dyrekty-wą w sprawie wspólnotowego kodeksu odnoszącego się do produktówleczniczych stosowanych u ludzi lub zgodnie z rozporządzeniem ustana-wiającym wspólnotowe procedury wydawania pozwoleń dla produktówleczniczych stosowanych u ludzi i do celów weterynaryjnych i nadzoru nadnimi oraz ustanawiającym Europejską Agencję ds. Oceny Produktów Lecz-niczych.

Ponadto, w opinii Komisji dopuszczenie do obrotu generycznych produk-tów leczniczych będących odpowiednikami produktu referencyjnego Plavixnie mogło być objęte okresem przejściowym ustanowionym w ZałącznikuXII Aktu o warunkach przystąpienia, gdyż odstępstwa w nim przewidzia-ne dotyczyły wyłącznie wymogów bezpieczeństwa, jakości i skutecznościprzewidzianych w powołanych wyżej przepisach.



76

12



Komisja wniosła do Trybunału o stwierdzenie, że nie zapewniając właści-wej transpozycji dyrektywy w sprawie wspólnych ram regulacyjnych siecii usług łączności elektronicznej (dyrektywa ramowa), a w szczególnościprzepisów w odniesieniu do wymogu dotyczącego niezależności krajowychorganów regulacyjnych oraz bezstronnego i jawnego wykonania przez nieswoich uprawnień, Polska uchybiła zobowiązaniom ciążącym na niej namocy wspomnianej dyrektywy.

Zdaniem Komisji Polska nie zapewniła skutecznego rozdziału funkcji re-gulacyjnych od działalności związanej z wykonywaniem prawa własnościlub kontroli. Komisja twierdzi, że państwo posiada znaczne udziały w licz-nych przedsiębiorstwach telekomunikacyjnych. Jednocześnie krajowy or-gan regulacyjny jest powoływany przez Prezesa Rady Ministrów, który maprawo do swobodnego odwołania go w każdej chwili bez podania przy-czyny i od którego w pełni zależą również Minister Skarbu i Minister Infra-struktury.

Brak przepisów określających długość kadencji krajowego organu regula-cyjnego a także brak zamkniętej listy przesłanek pozwalających na odwo-łanie go powoduje wysoki stopień zależności tego organu od Prezesa RadyMinistrów oraz nie gwarantuje, że uczestnicy rynku, w których państwoma udziały będą traktowani na równi z pozostałymi uczestnikami.



77

13

T-228/08Szomborg / Komisja

[Wspólna polityka rybołówstwa]

Grzegorz Szomborg wniósł do Sądu Pierwszej Instancji o stwierdzenie, żeKomisja zaniechała działania, do którego była zobowiązana na mocy prze-pisów rozporządzenia Rady w sprawie zachowania zasobów połowowychw wodach Morza Bałtyckiego, cieśnin Bełt i Sund. Zaniechanie to polegana niewydaniu naukowej oceny skutków używania w szczególności sieciskrzelowych, trójściennych i oplatających dla waleni i przedstawienia jejwyników Parlamentowi Europejskiemu i Radzie.

Zgodnie z przepisami rozporządzenia Komisja została zobowiązana do za-pewnienia, w terminie do dnia 1 stycznia 2008 r., przeprowadzenia nauko-wej oceny skutków używania w szczególności sieci skrzelowych, trójścien-nych i oplątujących dla waleni i przedstawienia jej wyników ParlamentowiEuropejskiemu i Radzie. W związku z nieprzedstawieniem takiej opiniiw przewidzianym terminie, G. Szomborg, pismem z dnia 25 lutego 2008 r.wezwał Komisję do działania. W odpowiedzi na wezwanie skarżącego Ko-misja potwierdziła, że wspomniana ocena naukowa nie została jeszczeprzedstawiona, co spowodowane było brakiem współdziałania innychpodmiotów.



78

14


[Rolnictwo]

Komisja wniosła do Trybunału o stwierdzenie, że poprzez wprowadzeniezakazu swobodnego obrotu materiałem siewnym odmian zmodyfikowa-nych genetycznie oraz zakazując wpisania odmian zmodyfikowanych ge-netycznie do krajowego katalogu odmian, Polska uchybiła zobowiązaniom,które ciążą na niej na mocy dyrektyw wspólnotowych.

Komisja stoi na stanowisku, że przepis krajowy stanowiący, że „materiałsiewny odmian genetycznie zmodyfikowanych nie może być dopuszczonydo obrotu na terytorium Rzeczpospolitej Polskiej” jest niezgodny z dyrek-tywą 2001/18/WE w sprawie zamierzonego uwalniania do środowiska or-ganizmów zmodyfikowanych genetycznie. Przepisy tej dyrektywy zakazująpaństwom członkowskim nakładania dodatkowych warunków dotyczą-cych obrotu organizmami dopuszczonymi na szczeblu wspólnotowym,natomiast szczególne przepisy dyrektywy przewidują jedynie ograniczenialub zakazy mogące stosować się do poszczególnych organizmów zmodyfi-kowanych genetycznie i w szczególnych okolicznościach. W żadnym z prze-pisów dyrektywa nie zezwala państwu członkowskiemu na zakazywaniew sposób ogólny i nieuzasadniony obrotu na swoim terytorium całą kate-gorią, w tym przypadku materiałem siewnym, organizmów zmodyfikowa-nych genetycznie. Wspomniany przepis jest również niezgodny z dyrekty-wą 2002/53/WE w sprawie wspólnego katalogu odmian gatunków roślinrolniczych, bowiem przepisy tej dyrektywy nie zezwalają państwom człon-kowskim na zakazanie, w sposób ogólny, wpisywania do krajowego rejestruodmian genetycznie zmodyfikowanych, lecz nakładają na nie jedynie obo-wiązek upewnienia się podczas wpisywania takich odmian do krajowegorejestru, że każda z nich została zatwierdzona zgodnie z prawodawstwemwspólnotowym mającym zastosowanie do organizmów zmodyfikowanychgenetycznie.



79

15

T-69/08Polska / Komisja


Polska wniosła do Sądu Pierwszej Instancji o stwierdzenie nieważności de-cyzji Komisji z dnia 12 października 2007 r., która odrzuca projektowaneprzepisy krajowe, przewidujące odstępstwa od dyrektywy w sprawie za-mierzonego uwalniania do środowiska organizmów zmodyfikowanych ge-netycznie, zgłoszone przez Polskę zgodnie z przepisami TWE. Polskawskazała, że Komisja powiadomiła ją o zaskarżonej decyzji po upływiesześciomiesięcznego terminu określonego w przepisach TWE, co oznacza,że zgodnie z tymi postanowieniami przepisy te należy uznać za zatwier-dzone z chwilą upływu sześciomiesięcznego terminu.

Na poparcie swojej skargi Polska podniosła zarzut naruszenia przepisówTWE oraz naruszenia istotnego wymogu proceduralnego, polegającego naobowiązku notyfikowania decyzji jej adresatom w przewidzianym prawemterminie, a także zarzut naruszenia zasady pewności prawa.



80

16

T-1/08Buczek Automotive / Komisja

[Pomoc państwa]

Spółka Buczek Automotive wniosła do Sądu Pierwszej Instancji o stwier-dzenie nieważności części decyzji Komisji z dnia 23 października2007 r.w sprawie pomocy państwa udzielonej przez Polskę na rzecz producentastali Grupy Technologie Buczek.

Na poparcie żądań skargi spółka Buczek Automotive podniosła zarzutypokrywające się z tymi, jakie podniesione zostały w sprawie T-440/07, Hu-ta Buczek przeciwko Komisji.



81

17

T-469/07Philips Lighting Poland i Philips Lighting / Rada

[Polityka handlowa]

Philips Lighting Poland S.A. i Philips Lighting BV produkujące we Wspól-nocie świetlówki kompaktowe ze scaloną elektroniką, wniosły do SąduPierwszej Instancji o stwierdzenie nieważności rozporządzenia Rady nr1205/2007 nakładającego cła antydumpingowe na przywóz świetlówekkompaktowych ze scaloną elektroniką pochodzących z Chińskiej Republi-ki Ludowej i rozszerzającego zakres stosowania tych ceł na przywóz tegosamego produktu wysyłanego z Socjalistycznej Republiki Wietnamu, Is-lamskiej Republiki Pakistanu i Republiki Filipin.

Na poparcie swego wniosku spółki podniosły m.in., że Rada naruszyłaprzepisy rozporządzenia w sprawie ochrony przed dumpingowym przy-wozem z krajów niebędących członkami Wspólnoty Europejskiej oraz nie-odpowiednio uzasadniła sporne rozporządzenie.



82

18

T-465/07Salej i Technologie Buczek / Komisja

[Pomoc państwa]

Emilian Salej, syndyk masy upadłości spółki Technologie Buczek orazTechnologie Buczek S.A. wnieśli do Sądu Pierwszej Instancji o stwierdze-nie nieważności przepisów decyzji Komisji z dnia 23.10.2007 r. w sprawiepomocy państwa udzielonej przez Polskę na rzecz producenta stali GrupyTechnologie Buczek m.in. w części, w jakiej dotyczą one uzyskania zwrotupomocy wymienionej w art. 1 decyzji.

Na poparcie żądań skargi, sformułowano zarzuty identyczne z tymi, jakiepodniesione zostały w sprawie T-440/07, Huta Buczek Sp. z o.o. przeciw-ko Komisji.



83

19

T-440/07Huta Buczek Sp. z o.o. / Komisja

[Pomoc państwa]

Spółka Huta Buczek wniosła do Sądu Pierwszej Instancji o stwierdzenienieważności przepisów decyzji Komisji z dnia 23 października 2007w sprawie pomocy państwa udzielonej przez Polskę na rzecz producentastali Grupy Technologie Buczek.

Na poparcie żądań skargi, Huta Buczek podniosła zarzut naruszenia po-stanowień TWE poprzez błędnejej zdaniem przyjęcie, iż zaległości pu-blicznoprawne spółki Technologie Buczek S.A stanowią pomoc niezgodnąze wspólnym rynkiem.. Ponadto, spółka podniosła zarzuty naruszenia za-sady rzetelnej administracji, Karty Praw Podstawowych, zasady proporcjo-nalności oraz zasady pewności prawa.



84

20

Sprawy połączone T-425/07 i T-426/07Agencja Wydawnicza Technopol Sp. z o.o. / Urząd Harmonizacji


Agencja Wydawnicza Technopol wniosła do Sądu Pierwszej Instancjio stwierdzenie nieważności decyzji Urzędu Harmonizacji w ramach RynkuWewnętrznego (OHIM) z dnia 3 września 2007 r. w sprawie odmowy re-jestracji, w charakterze wspólnotowych znaków towarowych, oznaczeńgraficznych 100 i 300:

Towary i usługi, dla których dokonane zostały zgłoszenia odpowiadają na-stępującemu opisowi:

� „[a]fisze, plakaty, albumy; broszury; czasopisma; blankiety;druki; gazety; kalendarze; krzyżówki, rebusy”;

� „[ł]amigłówki, zagadki, puzzle”;

� „[o]rganizowanie konkursów, publikowanie tekstów”.

Spółka Technopol podniosła zarzut naruszenia przepisów rozporządzeniaNr 40/94 w sprawie wspólnotowego znaku towarowego, jako że wszystkieelementy zgłoszonych znaków towarowych są w wystarczającym stopniuodróżniające, a oznaczeniom 100 i 300 towarzyszą elementy wysoce dy-stynktywne, takie jak kolory i grafika.

SPRAWA T-425/07 – KOMUNIKAT W DZ. URZ. UE



85

21


[Rolnictwo]

Polska wniosła do Sądu Pierwszej Instancji o stwierdzenie nieważności de-cyzji Komisji w sprawie określenia nadwyżki zapasów produktów rolnychinnych niż cukier oraz w sprawie skutków finansowych ich eliminacjiw związku z przystąpieniem do UE nowych państw.

Zaskarżona decyzja określa ilości produktów rolnych, znajdujących sięw swobodnym obrocie na terytorium Polski w dniu przystąpienia do UniiEuropejskiej, które w ocenie Komisji przekraczały poziom normalnych za-pasów tych produktów oraz obciążyła Polskę z tego tytułu „kwotami zewzględu na koszty eliminacji nadmiernych ilości [...] produktów”.

Na poparcie swojej skargi, Polska podniosła zarzuty braku kompetencjiKomisji do podjęcia zaskarżonej decyzji, naruszenia przepisów załącznikaIV do Aktu Przystąpienia oraz naruszenia zasady proporcjonalności.



86

22

Sprawy połączone od T-200/07 do T-202/07Agencja Wydawnicza Technopol Sp. z o.o. / Urząd Harmonizacji


Agencja Wydawnicza Technopol wniosła do Sądu Pierwszej Instancjio stwierdzenie nieważności decyzji Urzędu Harmonizacji w ramach RynkuWewnętrznego z dnia 22 marca 2007 r. w sprawie odmowy rejestracji oz-naczeń słownych 222, 333, 555 dla towarów odpowiadających opisowi:czasopisma, książki i broszury szaradziarskie.

Spółka Technopol podniosła zarzut błędnego zastosowania przepisów roz-porządzenia Nr 40/94 w sprawie wspólnotowego znaku towarowego, jakoże według niej sporne oznaczenia nie są opisowe i mają charakter odróż-niający.





87

23



Polska wniosła do Sądu Pierwszej Instancji o stwierdzenie nieważności de-cyzji Komisji dotyczącej krajowego planu rozdziału uprawnień do emisjigazów cieplarnianych zgłoszonego przez Polskę zgodnie z dyrektywą2003/87/WE, w której Komisja zdecydowała, iż niektóre aspekty polskie-go krajowego planu rozdziału uprawnień do Emisji CO2 na lata 2008––2012 są niezgodne z przepisami oraz kryteriami wymienionymi w za-łączniku III do dyrektywy. Kwestionowana decyzja ustanawia średni rocz-ny przydział uprawnień do emisji w Polsce na okres 2008–2012 na po-ziomie około 208,5 mln ton ekwiwalentu dwutlenku węgla, zmniejszającw konsekwencji o 76,l32937 mln ton (26,7%) całkowitą roczną ilośćuprawnień do emisji gazów cieplarnianych w stosunku do wielkości za-proponowanej przez Polskę.

W uzasadnieniu skargi Polska podnosi, iż Komisja, poprzez powzięcie de-cyzji po upływie trzymiesięcznego terminu na odrzucenie notyfikowanegoprzez Polskę krajowego planu rozdziału w całości lub jakiegokolwiek jegoaspektu, naruszyła istotne wymogi proceduralne oraz przekroczyła upraw-nienia. Ponadto Polska zarzuca Komisji, iż przy ocenie przedłożonegoprzez Polskę krajowego planu rozdziału uprawnień na lata 2008–2012,bezpodstawnie odstąpiła od oceny danych przedłożonych przez Polskęi zastąpiła analizę tych danych analizą własnych danych, uzyskanychw wyniku niespójnego zastosowania wybranego przez Komisję modeluanalizy ekonomicznej. Poza tym, Polska zarzuca Komisji naruszenie Proto-kołu z Kioto oraz bezpodstawne ograniczenie w kwestionowanej decyzjimożliwości przenoszenia uprawnień do emisji CO2 z pierwszego (lata2005–2007) na drugi (lata 2008–2012) okres rozliczeniowy. Polska stoina stanowisku, że wydając decyzję bez jakichkolwiek wcześniejszych kon-sultacji, a także nie biorąc pod uwagę specyfiki bilansu energetycznegoPolski, skarżoną decyzją Komisja może naruszyć bezpieczeństwo energe-tyczne Polski.



88

24

T-88/07Fabryka Samochodów Osobowych / Komisja

[Pomoc państwa]

Fabryka Samochodów Osobowych wniosła do Sądu Pierwszej Instancjio stwierdzenie nieważności decyzji Komisji z dnia 20 grudnia 2006 r.w sprawie pomocy państwa nr C 3/2005 w części, w jakiej nakłada ona naFSO, beneficjenta pomocy, obowiązek ograniczenia rocznej produkcji orazsprzedaży samochodów na terenie UE do końca lutego 2011 r. oraz zaka-zuje ubiegania się przez FSO do końca lutego 2011 r. o nowe licencje.

FSO twierdzi, że zaskarżona decyzja narusza przepisy TWE oraz że zostaławydana z naruszeniem istotnych wymogów proceduralnych.

Na poparcie swojej skargi, strona FSO podnosi następujące zarzuty: naru-szenia postanowień TWE oraz przepisów Rozporządzenia Rady Nr 659/1999 oraz oczywistego błędu przy ocenie faktów, naruszenia zasady pro-porcjonalności, zasady swobody prowadzenia działalności gospodarczej,oraz wspólnotowych wytycznych dotyczących pomocy państwa na rzeczwspomagania i restrukturyzacji przedsiębiorstw w trudnej sytuacji ekono-micznej, jak również naruszenia zasady pewności prawa.



89

25

Sprawy połączone od T-64/07 do T-66/07Agencja Wydawnicza Technopol Sp. z o.o. / Urząd Harmonizacji


Agencja Wydawnicza Technopol wniosła do Sądu Pierwszej Instancjio stwierdzenie nieważności decyzji Urzędu Harmonizacji w ramach RynkuWewnętrznego z dnia 21 grudnia 2006 r. w sprawie odmowy rejestracjizgłoszonych wspólnotowych słownych znaków towarowych 150, 250 i 350dla towarów odpowiadających opisowi: czasopisma, książki i broszury sza-radziarskie.

Spółka Technopol podniosła zarzut błędnego zastosowania przepisów roz-porządzenia Nr 40/94 w sprawie wspólnotowego znaku towarowego, jakoże według niej sporne oznaczenia nie są opisowe i mają charakter odróż-niający.





90

26

T-298/06Agencja Wydawnicza Technopol Sp. z o.o. / Urząd Harmonizacji


Agencja Wydawnicza Technopol wniosła do Sądu Pierwszej Instancjio stwierdzenie nieważności decyzji OHIM z dnia 7 sierpnia 2006 r. w spra-wie odmowy rejestracji zgłoszonego słownego znaku towarowego „1000”dla towarów i usług odpowiadających opisowi:

� czasopisma, książki i broszury szaradziarskie,

� łamigłówki, zagadki, puzzle,

� organizowanie konkursów, publikowanie tekstów.



91

27

T-291/06Operator ARP Sp. z o.o. / Komisja

[Pomoc państwa]

Skarga o stwierdzenie częściowej nieważności decyzji Komisji z dnia 5 lip-ca 2005 r. w sprawie pomocy państwa na rzecz Huty „Częstochowa” SA,w zakresie zobowiązania Polski do odzyskania pomocy, jakiej Polskaudzieliła Hucie Częstochowa S.A. w okresie od 1997 r. do maja 2002 r.w formie pomocy operacyjnej i pomocy na cele restrukturyzacji zatrudnie-nia, uznanej za niezgodną ze wspólnym rynkiem.

Komunikat prasowy Komisji dot. pomocy państwa na restrukturyzacjęprzedsiębiorstwa przerobu stali „Huta Częstochowa” dostępny jest na stro-nie internetowej:

http://europa.eu/rapid/pressReleasesAction.do?reference=IP/05/842&for-mat=HTML&aged=1&languag e=PL&guiLanguage=en



92

28

T-288/06Huta Częstochowa SA / Komisja

[Pomoc państwa]

Skarga o stwierdzenie częściowej nieważności decyzji Komisji z dnia 5 lip-ca 2005 r. w sprawie pomocy państwa nr C 20/04 na rzecz Huty „Często-chowa” SA, w zakresie zobowiązania Polski do odzyskania pomocy, jakiejPolska udzieliła Hucie Częstochowa S.A. w okresie od 1997 r. do maja2002 r. w formie pomocy operacyjnej i pomocy na cele restrukturyzacjizatrudnienia, uznanej za niezgodną ze wspólnym rynkiem.





93

29

T-273/06ISD Polska Sp. z o.o. i Industrial Union of Donbass Corporation / Komisja

[Pomoc państwa]

Skarga o stwierdzenie częściowej nieważności decyzji Komisji z dnia 5 lip-ca 2005 r. w sprawie pomocy państwa nr C 20/04 na rzecz Huty „Często-chowa” SA, w zakresie zobowiązania Polski do odzyskania pomocy pań-stwa uznanej za niezgodną ze wspólnym rynkiem.

ISD Polska jest następcą beneficjenta pomocy i spółką zależną drugiejskarżącej – Industrial Union of Donbass, która posiada jej wszystkie akcje.W zaskarżonej decyzji oba podmioty uznano za przedsiębiorstwa solidar-nie odpowiedzialne za zwrot pomocy uznanej za niezgodną ze wspólnymrynkiem.





94

30


[Rolnictwo]

Polska wniosła do Sądu Pierwszej Instancji o stwierdzenie nieważnościprzepisów rozporządzenia 1686/2005, które ustala kwoty opłat produk-cyjnych oraz współczynnik dodatkowej opłaty w sektorze cukru na rokgospodarczy 2004/2005 w celu pokrycia nieuregulowanego salda całkowi-tej straty. Zaskarżony przepis rozporządzenia przewiduje zróżnicowaniewspółczynnika opłaty dodatkowej pomiędzy państwami tworzącymiWspólnotę przed 1.05.2004 oraz „nowymi” państwami członkowskimi.Zaskarżony przepis tego rozporządzenia przewiduje, że w odniesieniu doroku gospodarczego 2004/2005 współczynnik opłaty dodatkowej ustalasię na 0,27033 dla [nowych państw członkowskich] oraz na 0,15935 dlapozostałych państw członkowskich.

Na poparcie swojej skargi, Polska podniosła zarzuty: braku kompetencjiKomisji i naruszenia przepisu rozporządzenia 1260/2001, które, zdaniemPolski, upoważnia Komisję do ustalenia wyłącznie jednego współczynni-ka, o jednakowej wysokości dla całej Wspólnoty, naruszenia zasady na-tychmiastowego i pełnego przejęcia dorobku wspólnotowego przez nowepaństwa członkowskie; naruszenia zasady niedyskryminacji, naruszenia za-sady solidarności, niewystarczającego uzasadnienia zaskarżonego środkaoraz naruszenia istotnego wymogu proceduralnego.



95

31


[Rolnictwo]

Polska wniosła do Sądu Pierwszej Instancji o stwierdzenie nieważnościprzepisów rozporządzenia Komisji nr 60/2004 ustanawiającego środkiprzejściowe w sektorze cukru w następstwie przystąpienia do UE Republi-ki Czeskiej, Estonii, Cypru, Łotwy, Litwy, Węgier, Malty, Polski, Słoweniii Słowacji.

Od chwili powzięcia wiadomości o projektowanym rozporządzeniu, w pis-mach kierowanych do Komisji rząd polski postulował w szczególności, abykryteria ustalania zapasów cukru były analogiczne do kryteriów obowiązu-jących przy poprzednim rozszerzeniu Unii Europejskiej, a także aby za-warte w projektowanym rozporządzeniu środki miały charakter wzajem-ny, a projektowane rozporządzenie nie prowadziło do zmiany warunkówprzystąpienia, określonych w Traktacie o Przystąpieniu Polski do UE. Rządpolski wskazywał, że koszty inwentaryzacji stanu zapasów produktów za-wierających cukier będą bardzo wysokie, a w konsekwencji wykonanieprojektowanego rozporządzenia w brzmieniu przedłożonym przez Komis-ję będzie wysoce utrudnione.

Na poparcie skargi, Polska podniosła następujące zarzuty: naruszenia za-sady swobodnego przepływu towarów, braku kompetencji Komisji oraznaruszenia postanowień załącznika IV Aktu dotyczącego warunków przy-stąpienia, naruszenia zasady niedyskryminacji, naruszenia istotnego wy-mogu proceduralnego, naruszenia zasady ochrony uzasadnionych oczeki-wań, naruszenia zasady solidarności i dobrej wiary w stosunkach pomię-dzy Państwami Członkowskimi a instytucjami Wspólnoty, nadużycia wła-dzy przez Komisję.

Postępowanie w sprawie było zawieszone do czasu wydania przez Trybu-nał Sprawiedliwości orzeczenia kończącego postępowanie w sprawieC-273/04; Polska przeciwko Radzie (wyrok w sprawie zapadł 23 paździer-nika 2007 r.).



96

32


[Rolnictwo]

Polska wniosła do Sądu Pierwszej Instancji o stwierdzenie nieważnościprzepisów rozporządzenia Komisji nr 1972/2003 w sprawie środkówprzejściowych przyjętych w odniesieniu do handlu produktami rolnymi zewzględu na przystąpienie do UE Republiki Czeskiej, Estonii, Cypru, Łot-wy, Litwy, Węgier, Malty, Polski, Słowenii i Słowacji.

Od momentu powzięcia wiadomości o projektowanym rozporządzeniuPolska kierowała do Komisji kolejne pisma postulując, aby kryteria wybo-ru produktów rolnych, które mają zostać objęte opłatami od nadmiernychzapasów, były analogiczne do kryteriów obowiązujących przed przystąpie-niem i aby wysokość tych opłat odpowiadała wysokości analogicznych op-łat wprowadzonych przed przystąpieniem. Ponadto Polska postulowała,aby zawarte w projektowanym rozporządzeniu środki miały charakterwzajemny i aby rozporządzenie to nie prowadziło do zmiany warunkówprzystąpienia.

W lutym 2004 r. odbyły się dwustronne konsultacje z Komisją w sprawiezaskarżonego rozporządzenia. Podczas spotkania Komisja miała zapewnićdelegację polską, iż lista produktów rolnych objętych opłatami od nad-miernych zapasów zostanie poddana powtórnej analizie, z możliwościąusunięcia z listy tych produktów, dla których nie istnieje ryzyko obrotuspekulacyjnego.

W dniu kwietniu 2004 r. Polska uchwaliła ustawę o nadmiernych zapa-sach produktów rolnych i produktów cukrowych wykonującą obowiązkiwynikające z zaskarżonego rozporządzenia.

Polska wniosła skargę o stwierdzenie nieważności części zaskarżonego roz-porządzenia, podnosząc na jej poparcie następujące zarzuty: naruszenia za-sady swobodnego przepływu towarów, braku kompetencji Komisji doprzyjęcia wspomnianego przepisu oraz naruszenia postanowień aktu przy-stąpienia, naruszenia zasady niedyskryminacji ze względu na przynależ-ność państwową, braku uzasadnienia i naruszenia zasady uzasadnionychoczekiwań.


97

Postępowanie w sprawie było zawieszone do czasu wydania przez Trybu-nał Sprawiedliwości orzeczenia kończącego postępowanie w sprawieC-273/04; Polska przeciwko Radzie (wyrok zapadł 23 października 2007roku).



98


99

Trybunał Sprawiedliwości Wspólnot EuropejskichKontakty z Mediami i Informacja

Dział ds. Polski i Słowenii

L-2925 Luksemburg

tel. (00352) 4303 2878; faks (00352) 4303 2053

http://www.curia.europa.eu

100

KRAJOWA SZKOŁA ADMINISTRACJI PUBLICZNEJ -...

Documents

Transcript of KRAJOWA SZKOŁA ADMINISTRACJI PUBLICZNEJ -...