Apo-Atorva (Atorvastatinum), 1 tabletka powlekana zawiera 10 mg, 20 mg, 40 mg atorwastatyny

wapniowej (solwat z glikolem pro- pylenowym). Wskazania: Hipercholesterolemia. Jako uzupełnienie

leczenia dietetycznego w celu obniżenia podwyższonego stężenia cholesterolu całkowitego,

cholesterolu LDL, apolipoproteiny B i triglicerydów u dorosłych, młodzieży oraz dzieci w wieku 10 lat

lub starszych z hipercholesterolemią pierwotną, w tym heterozygotyczną hipercholesterolemią

rodzinną, lub z hiperlipidemią złożoną (mieszaną) (odpowiadającą hiperlipidemii typu IIa i IIb wg

klasyfikacji Fredricksona) w przypadku niewystarczającej odpowiedzi na stosowanie diet i innych

niefarmakologicznych metod leczenia. W celu zmniejszenia stężenia cholesterolu całkowitego i LDL-

cholesterolu u dorosłych z homozygotyczną postacią rodzinnej hipercholesterolemii jako terapia

dodana do innych sposobów terapii hipolipemizującej (takich jak afereza cholesterolu LDL) lub w

przypadku, gdy są one niedostępne. Zapobieganie chorobom sercowo-naczyniowym. Zapobieganie

zdarzeniom sercowo-naczyniowym u pacjentów, u których ryzyko wystąpienia pierwszego zdarzenia

sercowo-naczyniowego oceniane jest jako duże, wraz z działaniami mającymi na celu zmniejszenie

innych czynników ryzyka. Dawkowanie i sposób podawania: Przed rozpoczęciem leczenia Apo-Atorvą

pacjent powinien stosować standardową dietę o małej zawartości cholesterolu, którą należy

utrzymywać podczas leczenia atorwastatyną. Dawkę należy dostosować indywidualnie, w zależności

od stężenia LDL-C we krwi przed rozpoczęciem leczenia, założonego celu leczenia oraz reakcji pacjenta

na atorwastatynę. Dawka początkowa to 10 mg raz na dobę. Modyfikacji należy dokonywać w

odstępach co najmniej 4-tygodniowych.Dawka maksymalna wynosi 80 mg raz na dobę. Dawkę dobową

atorwastatyny podaje się jednorazowo o dowolnej porze, niezależnie od posiłków. Podanie doustne:

Należy konsultować bieżące, powszechnie stosowane wytyczne, aby zapewnić leczenie dostosowane

do indywidualnych potrzeb pacjenta. Przeciwwskazania: Atorwastatyna jest przeciwwskazana u

pacjentów z: nadwrażliwością na substancję czynną lub na którąkolwiek substancję pomocniczą leku,

czynną chorobą wątroby lub niewyjaśnioną, utrzymującą się zwiększoną aktywnością aminotransferaz

w surowicy, przekraczającą 3-krotnie górną granicę normy; u pacjentek w ciąży, w okresie karmienia

piersią oraz u kobiet w wieku rozrodczym, niestosujących skutecznych metod zapobiegania ciąży.

Specjalne ostrzeżenia i środki ostrożności: Przed rozpoczęciem leczenia i okresowo podczas leczenia

należy przeprowadzać badania czynności wątroby. U pacjentów z objawami uszkodzenia wątroby

również należy wykonać badania czynności wątroby. Pacjenci, u których stwierdzono zwiększenie

aktywności aminotransferaz w surowicy, powinni być monitorowani, aż do ustąpienia zaburzeń. W

przypadku utrzymującego się zwiększenia aktywności aminotransferaz, przekraczającego 3-krotnie

górną granicę normy, zaleca się zmniejszenie dawki lub odstawienie atorwastatyny. Atorwastatynę

należy ostrożnie stosować u pacjentów spożywających znaczne ilości alkoholu i/lub z chorobami

wątroby w wywiadzie. Przeprowadzona analiza podtypów udaru mózgu u pacjentów bez choroby

wieńcowej, u których w ostatnim czasie wystąpił udar mózgu lub napad przemijającego niedokrwienia

mózgu (TIA), wykazała zwiększone występowanie udaru krwotocznego u pacjentów stosujących 80 mg

atorwastatyny w porównaniu z grupą otrzymującą placebo. Zwiększone ryzyko odnotowano zwłaszcza

u pacjentów, którzy przed włączeniem do badania przebyli udar krwotoczny lub udar zatokowy

(lakunarny). U tych pacjentów stosunek ryzyka do korzyści, wynikających ze stosowania 80 mg

atorwastatyny, nie jest jasny. Przed rozpoczęciem leczenia należy wnikliwie ocenić potencjalne ryzyko

wystąpienia udaru krwotocznego. Atorwastatyna, podobnie jak inne inhibitory reduktazy HMG-CoA,

może w rzadkich przypadkach wpływać na mięśnie szkieletowe i powodować bóle mięśniowe,

zapalenie mięśni i miopatię, która może prowadzić do rabdomiolizy, stanu potencjalnie zagrażającego

życiu. Charakteryzuje się on znacznym zwiększeniem aktywności kinazy kreatynowej (> 10 razy GGN),

mioglobinemią i mioglobinurią, które mogą prowadzić do niewydolności nerek. Przed leczeniem:

Atorwastatynę należy przepisywać z ostrożnością pacjentom z predyspozycją do rozwoju rabdomiolizy.

Przed rozpoczęciem leczenia statynami należy oznaczyć aktywność kinazy kreatynowej (CK) w

następujących przypadkach: zaburzenia czynności nerek, niedoczynność tarczycy, choroby mięśni lub

występowanie dziedzicznych chorób mięśni w wywiadzie rodzinnym, działanie uszkadzające mięśnie

po stosowaniu statyn lub fibratów w wywiadzie, choroby wątroby w wywiadzie i/lub spożywanie

dużych ilości alkoholu; u pacjentów w podeszłym wieku (w wieku > 70 lat) konieczność wykonania

takich badań powinna być rozpatrywana w kontekście innych czynników ryzyka, predysponujących do

wystąpienia rabdomiolizy; w sytuacjach, w których stężenie w osoczu może być zwiększone, np.

interakcje oraz specjalne grupy pacjentów, w tym podgrupy genetyczne. W takich sytuacjach należy

rozważyć ryzyko rozpoczęcia leczenia w odniesieniu do możliwych korzyści; zaleca się regularne

monitorowanie objawów klinicznych. Jeśli aktywność CK przed rozpoczęciem leczenia jest znacznie

zwiększona (> 5 razy GGN), nie należy rozpoczynać leczenia. Pomiar aktywności kinazy kreatynowej:

Nie należy oznaczać aktywności kinazy kreatynowej (CK) po ciężkim wysiłku fizycznym oraz w

przypadku występowania innych przyczyn zwiększających jej aktywność, ponieważ utrudnia to

właściwą interpretację wyników. Jeśli podczas pierwszego oznaczenia aktywność CK jest znacznie

podwyższona (> 5 razy GGN), należy powtórzyć oznaczenie po 5–7 dniach w celu potwierdzenia

wyników. Podczas leczenia: Należy poinformować pacjenta, że powinien niezwłocznie zgłosić

wystąpienie bólów mięśniowych, kurczów lub osłabienia mięśni, zwłaszcza jeśli występuje

jednocześnie ogólne złe samopoczucie lub gorączka. Jeśli objawy te wystąpią u pacjenta leczonego

atorwastatyną, należy oznaczyć aktywność CK. Lek należy odstawić, jeśli aktywność CK jest znacząco

podwyższona (> 5 razy GGN). Jeśli objawy ze strony mięśni są znacznie nasilone i na co dzień powodują

dyskomfort u pacjenta, wówczas, nawet gdy aktywność CK jest zwiększona ≤ 5-krotnej wartości górnej

granicy normy, należy rozważyć przerwanie leczenia. Jeśli objawy kliniczne ustąpią, a aktywność CK

powróci do normy, można rozważyć ponowne podawanie atorwastatyny lub innej statyny w

najmniejszej dawce i przy ścisłej kontroli klinicznej. Leczenie atorwastatyną musi zostać przerwane w

przypadku znacznego zwiększenia aktywności CK (> 10 razy GGN) lub jeśli podejrzewa się lub rozpozna

rabdomiolizę. Ryzyko wystąpienia rabdomiolizy wzrasta podczas stosowania atorwastatyny

jednocześnie z produktami leczniczymi mogącymi zwiększać stężenie atorwastatyny w osoczu, takimi

jak cyklosporyna, telitromycyna, klarytromycyna, delawirdyna, styrypentol, ketokonazol, worykonazol,

itrakonazol, posakonazol oraz inhibitory proteazy HIV, w tym rytonawir, lopinawir, atazanawir,

indynawir, darunawir itd. Ryzyko miopatii może być również zwiększone podczas jednoczesnego

stosowania gemfibrozylu i innych pochodnych kwasu fibrynowego, erytromycyny, niacyny oraz

ezetymibu. Jeśli to możliwe, zaleca się zastąpienie tych produktów leczniczych innymi, alternatywnymi

lekami. W przypadku, gdy leki te muszą być stosowane jednocześnie z atorwastatyną, należy wnikliwie

ocenić ryzyko i korzyści leczenia skojarzonego. Jeśli pacjent stosuje lek zwiększający stężenie

atorwastatyny w osoczu, zaleca się zmniejszenie jej dawki początkowej. W przypadku stosowania

silnych inhibitorów CYP3A4 należy rozważyć zmniejszenie maksymalnej dawki atorwastatyny. Zaleca

się odpowiednie monitorowanie kliniczne tych pacjentów. Nie zaleca się jednoczesnego stosowania

atorwastatyny i kwasu fusydowego, dlatego też należy rozważyć tymczasowe przerwanie stosowania

atorwastatyny podczas terapii kwasem fusydowym. Odnotowano pojedyncze przypadki

śródmiąższowej choroby płuc podczas stosowania niektórych statyn, zwłaszcza podczas długotrwałego

leczenia; występujące objawy to duszność, kaszel bez odkrztuszania i pogorszenie się ogólnego stanu

zdrowia (zawroty głowy, zmniejszenie masy ciała i gorączka). Jeśli u pacjenta podejrzewa się

wystąpienie śródmiąższowej choroby płuc, należy odstawić statynę. Nie przeprowadzono badań

dotyczących wpływu leku na rozwój dzieci. Atorwastatyna jest przeciwwskazana w czasie ciąży i

karmienia piersią. Działania niepożądane: Często: zapalenie błony śluzowej nosa i gardła, reakcje

alergiczne, hiperglikemia, ból głowy, bóle gardła i krtani, krwawienie z nosa, zaparcia, wzdęcia,

niestrawność, nudności, biegunka, bóle mięśni, bóle stawów, bóle kończyn, skurcze mięśni, obrzęk

stawów, ból pleców, nieprawidłowe wyniki badań czynności wątroby, zwiększenie stężenia CK we krwi.

Niezbyt często: hipoglikemia, zwiększenie masy ciała, anoreksja, koszmary senne, bezsenność, zawroty

głowy, parestezje, niedoczulica, zaburzenia smaku, amnezja, nieostre widzenie, szumy uszne, wymioty,

ból w górnej i dolnej części brzucha, odbijanie się ze zwracaniem treści żołądkowej, zapalenie trzustki,

zapalenie wątroby, pokrzywka, wysypka, świąd, łysienie, ból szyi, zmęczenie mięśni, złe samopoczucie,

osłabienie, bóle w klatce piersiowej, obrzęki obwodowe, zmęczenie, gorączka, obecność białych

krwinek w moczu. Rzadko: małopłytkowość, neuropatia obwodowa, zaburzenia widzenia, cholestaza,

obrzęk naczynioruchowy, wysypka pęcherzowa, w tym rumień wielopostaciowy, zespoł Stevensa-

Johnsona i martwica toksyczno-rozpływna naskórka, miopatia, zapalenie mięśni, rabdomioliza,

problemy dotyczące ścięgien, czasami powikłane zerwaniem ścięgna. Bardzo rzadko: anafilaksja, utrata

słuchu, niewydolność wątroby, ginekomastia. Tak jak w przypadku innych inhibitorow reduktazy HMG-

CoA w trakcie stosowania atorwastatyny obserwowano podwyższenie aktywności aminotransferaz w

surowicy. Zmiany te były przeważnie łagodne, przemijające i niewymagające przerwania terapii.

Istotne klinicznie (> 3 razy GGN) zwiększenie aktywności aminotransferaz w surowicy wystąpiło u 0,8%

pacjentów przyjmujących atorwastatynę. Było ono zależne od wielkości dawki leku i odwracalne u

wszystkich pacjentów. Zwiększenie aktywności kinazy kreatynowej (CK) w surowicy (> 3 razy GGN)

zanotowano u 2,5% pacjentów przyjmujących atorwastatynę. Wyniki te są podobne do otrzymanych

w badaniach klinicznych dla innych inhibitorów reduktazy HMG-CoA. Zwiększenie aktywności CK (> 10

razy GGN) wystąpiło u 0,4% pacjentów otrzymujących atorwastatynę. W trakcie leczenia niektórymi

statynami zgłaszano następujące działania niepożądane: zaburzenia seksualne, depresja, pojedyncze

przypadki śródmiąższowej choroby płuc, szczególnie w trakcie długotrwałego leczenia. Działania

niepożądane u dzieci: Często: ból głowy, ból brzucha, zwiększenie aktywności aminotransferazy

alaninowej, zwiększenie aktywności fosfokinazy kreatynowej we krwi. Na podstawie dostępnych

danych można spodziewać się, że częstość, rodzaj i nasilenie działań niepożądanych u dzieci będą takie

same jak u pacjentów dorosłych. Dane dotyczące długotrwałego bezpieczeństwa u dzieci są

ograniczone. Podmiot odpowiedzialny, posiadający pozwolenie na dopuszczenie do obrotu: Apotex

Europe B.V., Darwinweg 20, 2333 CR Leiden, Holandia. Pozwolenie MZ: 10 mg – 16872, 20 mg – 16873,

40 mg – 16874. Kategoria dostępności: Rp. Cena detaliczna dla leku Apo-Atorva 10 mg (30 tabl.), Apo-

Atorva 20 mg (30 tabl.) i Apo-Atorva 40 mg (30 tabl.) wynosi odpowiednio: 9,40* zł; 17,61* zł i 31,70*

zł. Wysokość dopłaty świadczeniobiorcy dla dawki 10 mg, 20 mg, 40 mg (30 tabl.) wynosi odpowiednio

przy odpłatności 30%: 6,65* zł; 12,12* zł i 20,71* zł. Pełna informacja o leku dostępna na życzenie.*

Obwieszczenie Ministra Zdrowia z dnia 30 sierpnia 2019 r. w sprawie wykazu refundowanych leków,

środków spożywczych specjalnego przeznaczenia żywieniowego oraz wyrobów medycznych na dzień

1 września 2019 r.

Ezetimibe Apotex, 10 mg, tabletki. Skład: każda tabletka zawiera 10 mg ezetymibu. Substancja

pomocnicza o znanym działaniu: każda tabletka zawiera 86,5 mg laktozy jednowodnej. Wskazania:

Hipercholesterolemia pierwotna. Ezetimibe Apotex podawany jednocześnie z inhibitorem reduktazy

HMG-CoA (statyną) jest wskazany jako leczenie wspomagające wraz z dietą u pacjentów z pierwotną

hipercholesterolemią (heterozygotyczną rodzinną lub nierodzinną), u których nie jest możliwe

odpowiednie zmniejszenie stężenia lipidów poprzez stosowanie statyny w monoterapii. Ezetimibe

Apotex w monoterapii jest wskazany do stosowania jako leczenie wspomagające wraz z dietą u

pacjentów z pierwotną hipercholesterolemią (heterozygotyczną rodzinną lub nierodzinną), u których

stosowanie statyny jest niewskazane lub nie jest tolerowane. Zapobieganie wystąpieniu incydentów

sercowo-naczyniowych. Ezetimibe Apotex podawany dodatkowo u pacjentów wcześniej leczonych

statyną lub włączany do leczenia jednocześnie ze statyną jest wskazany do stosowania, w celu

zmniejszenia ryzyka wystąpienia incydentów sercowo-naczyniowych u pacjentów z chorobą wieńcową

i ostrym zespołem wieńcowym w wywiadzie. Homozygotyczna hipercholesterolemia rodzinna.

Ezetimibe Apotex w skojarzeniu ze statyną jest wskazany do stosowania jako leczenie wspomagające

wraz z dietą u pacjentów z homozygotyczną hipercholesterolemią rodzinną. U pacjentów mogą być

również stosowane dodatkowe metody leczenia (np. afereza LDL). Dawkowanie: zalecana dawka to

jedna to jedna tabletka produktu Ezetimibe Apotex, 10 mg raz na dobę. Przeciwwskazania:

Nadwrażliwość na substancję czynną lub na którąkolwiek substancję pomocniczą. W przypadku

stosowania produktu leczniczego Ezetimibe Apotex jednocześnie ze statyną należy zapoznać się z

Charakterystyką Produktu Leczniczego (ChPL) danego produktu leczniczego. Przeciwwskazane jest

jednoczesne stosowanie produktu Ezetimibe Apotex i statyny w okresie ciąży i karmienia piersią.

Ezetimibe Apotex stosowany w skojarzeniu ze statyną jest przeciwwskazany u pacjentów z czynną

chorobą wątroby lub niewyjaśnionym, utrzymującym się zwiększeniem aktywności aminotransferaz w

surowicy krwi. Interakcje: lek nie jest induktorem cytochromu P-450. Nie stwierdza się interakcji

między ezetimibem a lekami metabolizowanymi przez CYP1AP, 2D6, 2C8, 2C9, 3A4. Podczas

stosowania równolegle z cholestyramią działanie ezetimibu może ulec osłabieniu. Leki zobojętniające

sok żołądkowy zmniejszają szybkość wchłaniania ezetimibu; nie wpływa to na dostępność biologiczną

leku i nie ma znaczenia klinicznego. Równoległe przyjmowanie fibratów zwiększa całkowite stężenie

ezetimibu 1,5-1,7 razy; nie ma to znaczenia klinicznego, jednak ponieważ fibraty mogą zwiększać

wydalanie cholesterolu do żółci, co może prowadzić do kamicy żółciowej, nie zaleca się równoległego

stosowania tych leków. Nie stwierdzono istotnych interakcji podczas równoległego stosowania

ezetimibu i inhibitorów reduktazy HMG-CoA (statyn). U kilku chorych po przeszczepieniu nerki

przyjmujących jednocześnie cyklosporynę zaobserwowano zwiększenie średniej wartości AUC

ezetimibu całkowitego (2,3-7,9 razy, a u jednego chorego do 12 razy). Ezetymib nie wpływa na

farmakokinetykę dapsonu, dekstrometorfanu, digoksyny, doustnych środków antykoncepcyjnych

(etynylostradiol z lewonogestrelem), glipizydu, tolbutamidu, midazolamu, warfaryny. Cymetydyna nie

wpływa na dostępność biologiczną ezetimibu. Ciąża i laktacja: Ze względu na brak danych ezetymib

stosować u kobiet w ciąży w razie zdecydowanej konieczności. Nie stosować w okresie karmienia

piersią. Jednoczesne stosowanie ezetimibu i statyny jest przeciwwskazane w ciąży i okresie karmienia

piersią. Działania niepożądane: Monoterapia. Bóle głowy, bóle brzucha, biegunka. Stosowanie w

skojarzeniu ze statyną. Bóle głowy, uczucie zmęczenia, bóle brzucha, zaparcie, biegunka, wzdęcia,

nudności, bóle mięśniowe, zwiększenie aktywności aminotransferaz w surowicy. Rzadko reakcje

nadwrażliwości (wysypka, bardzo rzadko obrzęk naczynioruchowy), bardzo rzadko zapalenie trzustki.

Podmiot odpowiedzialny posiadający pozwoloenie na dopuszczenie do obrotu: Apotex Europe B.V.

Archimedesweg 2, 2333 CN Leiden, Holandia. Numer pozwolenia na dopuszczenie do obrotu:

Pozwolenie nr 23708. Organ wydający Pozwolenie: Urząd Rejestracji Produktów Leczniczych,

Wyrobów Medycznych i Produktów Biobójczych. Kategoria dostępności: Rx. Odpłatność

świadczeniobiorcy: 100%. Cena detaliczna dla leku Ezetimibe Apotex 10 mg x 28 tabletek wynosi: 34,12

PLN*. Odpłatność świadczeniobiorcy: 34,12 PLN. Informacja naukowa: Apotex Polska z o.o. ul.

Ostrobramska 95 04-118 Warszawa tel: (22) 311 20 00 www.apotex.pl.

NAZWA PRODUKTU LECZNICZEGO: Apo-Amlo 5, 5 mg, tabletki, Apo-Amlo 10, 10 mg, tabletki,

SKŁAD JAKOŚCIOWY I ILOŚCIOWY: Apo-Amlo 5: każda tabletka zawiera amlodypiny bezylan, co

odpowiada 5 mg amlodypiny. Apo-Amlo 10: każda tabletka zawiera amlodypiny bezylan, co odpowiada

10 mg amlodypiny. Substancja pomocnicza o znanym działaniu: laktoza jednowodna. POSTAĆ

FARMACEUTYCZNA: Tabletka. Apo-Amlo 5: białe lub prawie białe, okrągłe, niepodzielne tabletki z

oznaczeniem „APO” po jednej stronie i „AML” nad „5” po drugiej stronie. Apo-Amlo 10: białe lub prawie

białe, okrągłe, niepodzielne tabletki z oznaczeniem „APO” po jednej stronie i „AML” nad „10” po

drugiej stronie. Rowek dzielący na tabletkach jest aby ułatwić podział tabletki na części w celu

ułatwienia połknięcia, nie umożliwia podziału tabletki na równe mniejsze dawki. WSKAZANIA DO

STOSOWANIA: Nadciśnienie tętnicze. Przewlekła, stabilna dławica piersiowa. Naczynioskurczowa

dławica piersiowa (typu Prinzmetala). DAWKOWANIE I SPOSÓB PODAWANIA: Dorośli: W

nadciśnieniu tętniczym i chorobie niedokrwiennej serca, dawka początkowa wynosi zwykle 5 mg

amlodypiny raz na dobę. Dawkę tę można zwiększyć do dawki maksymalnej 10 mg na dobę w

zależności od efektu klinicznego. U pacjentów z nadciśnieniem tętniczym, Apo-Amlo 5 lub Apo-Amlo

10 stosowano jednocześnie z tiazydowymi lekami moczopędnymi, lekami alfa-adrenolitycznymi,

lekami beta-adrenolitycznymi oraz inhibitorami konwertazy angiotensyny. U pacjentów z dławicą

piersiową, Apo-Amlo 5 lub Apo-Amlo 10 może być stosowanyw monoterapii lub w skojarzeniu z innymi

produktami leczniczymi przeciw dławicy piersiowej u pacjentów z dławicą oporną na azotany i (lub)

odpowiednie dawki leków blokujących receptory beta. Jednoczesne stosowanie tiazydowych leków

moczopędnych, leków blokujących receptory beta- adrenergiczne oraz inhibitorów konwertazy

angiotensyny nie wymaga modyfikowania dawki amlodypiny. Szczególne grupy pacjentów: Pacjenci w

podeszłym wieku: Apo-Amlo 5 lub Apo-Amlo 10 stosowany przez chorych w wieku podeszłymi

młodszych w takich samych dawkach jest jednakowo dobrze tolerowany. U pacjentów w

podeszłymwieku zaleca się normalny schemat dawkowania, jednak podczas zwiększania dawki należy

zachować ostrożność. Zaburzenia czynności wątroby: Schemat dawkowania u pacjentów z łagodnymi

lub umiarkowanymi zaburzeniami czynności wątroby nie został ustalony, dlatego dostosowując dawkę

amlodypiny należy zachować ostrożność; dawka początkowa powinna być możliwie najmniejsza

spośród wszystkich dostępnych. Nie przeprowadzono badań dotyczących farmakokinetyki amlodypiny

w ciężkich zaburzeniach czynności wątroby. U pacjentów z ciężkimi zaburzeniami czynności wątroby

dawkowanie amlodypiny należy rozpocząć od najmniejszej dawki, a następnie stopniowo należy ją

zwiększać. Zaburzenia czynności nerek: Zmiany stężenia amlodypiny w surowicy nie są skorelowane ze

stopniemuszkodzenia nerek, dlatego zaleca się normalny schemat dawkowania. Amlodypina nie jest

eliminowana z organizmu podczas dializy. Dzieci i młodzież z nadciśnieniem tętniczym w wieku od 6 do

17 lat: Zalecana doustna dawka początkowa u dzieci i młodzieży w wieku od 6 do 17 lat wynosi 2,5 mg

raz na dobę. Dawka może zostać zwiększona do 5 mg raz na dobę jeśli po 4 tygodniach stosowania nie

uzyskano pożądanych wartości ciśnienia tętniczego. Dawki większe niż 5 mg na dobę nie były badane

u dzieci i młodzieży. Amlodypina w dawce 2,5 mg nie jest obecnie dostępna. Dzieci poniżej 6. roku

życia: Brak dostępnych danych. Sposób podawania: Tabletki do podawania doustnego.

PRZECIWWSKAZANIA: Amlodypina jest przeciwwskazana u pacjentów z: nadwrażliwością na

amlodypinę lub na którąkolwiek substancję pomocniczą lub pochodne dihydropirydyny; ciężkim

niedociśnieniem; wstrząsem(w tym wstrząsem kardiogennym); zwężeniem drogi odpływu z lewej

komory (np. stenoza aortalna dużego stopnia); hemodynamicznie niestabilną niewydolnością serca po

przebyciu ostrego zawału serca. SPECJALNE OSTRZEŻENIA I ŚRODKI OSTROŻNOŚCI DOTYCZĄCE

STOSOWANIA: Nie badano bezpieczeństwa i skuteczności stosowania amlodypiny w przełomie

nadciśnieniowym. Stosowanie u pacjentów z niewydolnością serca: Należy zachować ostrożność

podczas leczenia pacjentów z niewydolnością serca.W długookresowym badaniu

klinicznymkontrolowanymplacebo, w którym stosowano amlodypinę u pacjentów z zaawansowaną

niewydolnością serca ( III i IV klasa wg NYHA ), zanotowano większą częstość wystąpienia obrzęku płuc

u pacjentów stosujących amlodypinę w porównaniu z pacjentami stosującymi placebo. Leki z grupy

antagonistów kanałów wapniowych, w tym amlodypina, powinny być ostrożnie stosowane u

pacjentów z zastoinową niewydolnością serca, ponieważ mogą zwiększać ryzyko występowania

zdarzeń sercowo-naczyniowych oraz śmierci. Pacjenci z zaburzeniami wątroby: Okres półtrwania

amlodypiny jest przedłużony a wartości AUC są większe u pacjentów z zaburzeniami czynności

wątroby. Nie opracowano dotychczas zaleceń dotyczących dawkowania amlodypiny. Stosowanie

amlodypiny należy rozpocząć od możliwie najmniejszej dawki, należy zachować ostrożność zarówno

podczas rozpoczynania leczenia jak również podczas zwiększania dawki amodypiny. U pacjentów z

ciężkimi zaburzeniami czynności wątroby należy stopniowo zwiększać dawkę oraz zapewnić

odpowiednią kontrolę. Pacjenci w podeszłym wieku: Zwiększenie dawki produktu leczniczego u

pacjentów w podeszłym wieku wymaga zachowania ostrożności. Pacjenci z niewydolnością nerek: U

pacjentów z niewydolnością nerek amlodypina może być stosowana w zalecanych dawkach. Stopień

niewydolności nerek nie wpływa na zmianę stężenia amlodypiny w osoczu. Amlodypina nie podlega

dializie. Produkt leczniczy zawiera laktozę. Nie powinien być stosowany u pacjentów z rzadko

występującą dziedziczną nietolerancją galaktozy, niedoborem laktazy typu Lapp lub zespołem złego

wchłaniania glukozy i galaktozy DZIAŁANIA NIEPOŻĄDANE: Najczęściej obserwowane działania

niepożądane związane z leczeniem obejmowały: senność, zawroty głowy, ból głowy, kołatanie serca,

zaczerwienienia twarzy, ból brzucha, nudności, obrzęk kostek, obrzęk oraz zmęczenie. Działania

niepożądane zamieszczone w poniższej tabeli były obserwowane i zgłoszone w związku ze

stosowaniem amlodypiny i występowały z następującą częstością: Bardzo często ( ≥ 1/10), często (≥

1/100 do < 1/10), niezbyt często (≥ 1/1 000 do ≤1/100), rzadko (≥ 1/10 000 do ≤1/1 000), bardzo rzadko

(≤1/10 000), nieznana (częstość nie może być określona na podstawie dostępnych danych). W obrębie

każdej częstości występowania działania niepożądane przedstawiono zgodnie ze zmniejszającym się

nasileniem.

Klasyfikacja układów i narządów

Częstość Działania niepożądane

Zaburzenia krwi i układu chłonnego

Bardzo rzadko Leukocytopenia, małopłytkowość

Zaburzenia układu immunologicznego

Bardzo rzadko Reakcje alergiczne

Zaburzenia metabolizmu i odżywiania

Bardzo rzadko Hiperglikemia

Zaburzenia psychiczne Niezbyt często Bezsenność, zmiany nastroju (w tym lęk), depresja

Rzadko Dezorientacja

Zaburzenia układu nerwowego

Często Senność, zawroty głowy, bóle głowy (zwłaszcza w początkowym okresie leczenia)

Niezbyt często Drżenie, zaburzenia smaku, omdlenia, niedoczulica, przeczulica

Bardzo rzadko Wzmożone napięcie, neuropatia obwodowa

Nieznana Zaburzenia pozapiramidowe

Zaburzenia oka Często Zaburzenia widzenia (w tym podwójne widzenia)

Zaburzenia ucha i błędnika Niezbyt często Szumy uszne

Zaburzenia serca Często Kołatanie serca

Niezbyt często Zaburzenia rytmu serca (w tym bradykardia, częstoskurcz komorowy i migotanie przedsionków)

Bardzo rzadko Zawał serca

Zaburzenia naczyniowe Często Nagłe zaczerwienienie twarzy

Niezbyt często Niedociśnienie

Bardzo rzadko Zapalenie naczyń

Zaburzenia układu oddechowego, klatki piersiowej i śródpiersia

Często Duszność

Niezbyt często Kaszel, nieżyt nosa

Zaburzenia żołądka i jelit Często Ból brzucha, nudności, niestrawność, zmiana rytmu wypróżnień (w tym biegunka i zaparcia)

Niezbyt często Wymioty, suchość w ustach

Bardzo rzadko Zapalenie trzustki, nieżyt żołądka, przerost dziąseł

Zaburzenia wątroby i dróg żółciowych

Bardzo rzadko Zapalenie wątroby, żółtaczka, zwiększenie aktywności enzymów wątrobowych w większości przypadków odpowiadające cholestazie.

Zaburzenia skóry i tkanki podskórnej

Niezbyt często Łysienie, plamica, zmiana koloru skóry, wzmożona potliwość, świąd, wysypka, wykwit skórny, pokrzywka

Bardzo rzadko Obrzęk naczynioruchowy, rumień wielopostaciowy, złuszczające zapalenie skóry, zespół Stevensa-Johnsona, obrzęk Quinckego, nadwrażliwość na światło

Nieznana Martwica toksyczno-rozpływna naskórka

Zaburzenia mięśniowo- szkieletowe i tkanki łącznej

Często Obrzęk kostek, skurcze mięśni

Niezbyt często Bóle stawów, bóle mięśni, ból pleców

Zaburzenia nerek i dróg moczowych

Niezbyt często Zaburzenia mikcji, moczenie nocne, zwiększona częstość oddawania moczu

Zaburzenia układu rozrodczego i piersi

Niezbyt często Impotencja, ginekomastia

Zaburzenia ogólne i stany w miejscu podania

Bardzo często Obrzęk

Często Zmęczenie, osłabienie

Niezbyt często Ból w klatce piersiowej, ból, złe samopoczucie

Badania diagnostyczne Niezbyt często Zwiększenie masy ciała, zmniejszenie masy ciała

W wyjątkowych przypadkach raportowano zespół pozapiramidowy. PODMIOT ODPOWIEDZIALNY:

Apotex Europe B.V., Archimedesweg 2, 2333 CN Leiden, Holandia NUMER POZWOLENIA NA

DOPUSZCZENIE DO OBROTU+ORGAN WYDAJĄCY: Apo-Amlo 5: 12011; Apo-Amlo 10: 12012

KATEGORIA DOSTĘPNOŚCI: Lek wydawany na receptę. INFORMACJA O ODPŁATNOŚCI (W

PRZYPADKU REFUNDACJI): Cena detaliczna urzędowa leków wynosi: Apo-Amlo 5 – 7,47 zł, Apo-Amlo

10 - 14.54 zł; Wysokość dopłaty świadczeniobiorcy wynosi: Apo-Amlo 5 – 3,17 zł; Apo-Amlo 10 – 5,95

zł; Leki wydawane bezpłatnie dla osób uprawnionych które ukończyły 75 r.ż. Cena detaliczna i wysokość

dopłaty świadczeniobiorcy na podstawie Obwieszczenia Ministra Zdrowia w sprawie wykazu

refundowanych leków, środków spożywczych specjalnego przeznaczenia żywieniowego oraz wyrobów

medycznych na dzień 1 września 2019 r. DATA SPORZĄDZENIA ULOTKI: ……...

NAZWA PRODUKTU LECZNICZEGO: Apo-Rami, 2,5 mg, tabletki; Apo-Rami, 5 mg, tabletki; Apo-Rami,

10 mg, tabletki. SKŁAD ILOŚCIOWY l JAKOŚCIOWY: Apo-Rami, 2,5 mg: Każda tabletka zawiera 2,5 mg

ramiprylu. Apo-Rami, 5 mg: Każda tabletka zawiera 5 mg ramiprylu. Apo-Rami, 10 mg: Każda tabletka

zawiera 10 mg ramiprylu. POSTAĆ FARMACEUTYCZNA: Tabletka. Apo-Rami, 2,5 mg: Żółte, wydłużone,

dwuwypukłe tabletki z rowkiem dzielącym. Tabletkę można podzielić na dwie równe części. Apo-Rami,

5 mg: Różowawe, wydłużone, dwuwypukłe tabletki z rowkiem dzielącym. Rowek dzielący jedynie

ułatwia przełamanie tabletki w celu ułatwienia jej połknięcia, nie umożliwia podzielenia tabletki na

dwie równe dawki. Apo-Rami, 10 mg: Różowawe, okrągłe, dwuwypukłe tabletki z rowkiem dzielącym.

Rowek dzielący jedynie ułatwia przełamanie tabletki w celu ułatwienia jej połknięcia, nie umożliwia

podzielenia tabletki na dwie równe dawki. WSKAZANIA DO STOSOWANIA: Leczenie nadciśnienia

tętniczego. Profilaktyka chorób układu sercowo-naczyniowego: zmniejszenie chorobowości i

umieralności z przyczyn sercowo-naczyniowych u pacjentów z: jawną chorobą układu sercowo-

naczyniowego o etiologii miażdżycowej (choroba niedokrwienna serca lub udar bądź choroba naczyń

obwodowych w wywiadzie) lub cukrzycą i przynajmniej jednym sercowo-naczyniowym czynnikiem

ryzyka. Leczenie chorób nerek: Początkowe stadium cukrzycowej nefropatii kłębuszkowej stwierdzone

na podstawie obecności mikroalbuminurii. Jawna nefropatia cukrzycowa stwierdzona na podstawie

białkomoczu u pacjentów z przynajmniej jednym czynnikiem ryzyka sercowo-naczyniowego. Jawna

nefropatia kłębuszkowa o etiologii innej niż cukrzycowa stwierdzona na podstawie białkomoczu ≥ 3

g/dobę. Leczenie objawowej niewydolności serca. Prewencja wtórna u pacjentów po ostrym zawale

serca: zmniejszenie umieralności w ostrej fazie zawału u pacjentów z objawami klinicznymi

niewydolności serca - produkt należy włączyć do leczenia w okresie > 48 godzin od wystąpienia ostrego

zawału serca. DAWKOWANIE I SPOSÓB PODAWANIA: Sposób podania-Podanie doustne. Zaleca się

przyjmowanie produktu Apo-Rami codziennie o tej samej porze dnia. Apo-Rami może być

przyjmowany przed, w trakcie lub po posiłku, gdyż przyjmowanie pokarmów nie wpływa na jego

biodostępność. Produkt Apo-Rami powinien być przyjmowany z płynami; nie można go kruszyć ani żuć.

Dawkowanie: Dorośli- Pacjenci leczeni lekami moczopędnymi Po włączeniu ramiprylu do leczenia może

występować hipotonia; częstość występowania wzrasta u pacjentów leczonych jednocześnie

diuretykami. Należy zachować ostrożność, ponieważ w tej grupie pacjentów może występować

odwodnienie i (lub) hiponatremia. Jeśli jest to możliwe, leki moczopędne powinny być odstawione 2

do 3 dni przed rozpoczęciem leczenia ramiprylem. U pacjentów z nadciśnieniem tętniczym, u których

stosowane są diuretyki, leczenie produktem Apo-Rami należy rozpoczynać od dawki 1,25 mg. Należy

kontrolować czynność nerek i stężenie potasu w surowicy. Dalsze dawkowanie produktu Apo-Rami

powinno być ustalane w zależności od docelowych wartości ciśnienia tętniczego. Nadciśnienie tętnicze.

Dawka powinna być zindywidualizowana w zależności od profilu pacjenta (patrz punkt 4.4) i kontroli

ciśnienia tętniczego. Apo-Rami może być stosowany w monoterapii lub w skojarzeniu z lekami

hipotensyjnymi z innych grup. Dawka początkowa. Apo-Rami powinien być włączany do leczenia

stopniowo z dawką początkową 2,5 mg na dobę. W grupie pacjentów z silną aktywacją układu renina-

angiotensyna-aldosteron może dojść do nadmiernego zmniejszenia ciśnienia tętniczego po podaniu

dawki początkowej. W tej grupie pacjentów zalecaną dawką początkową jest 1,25 mg i rozpoczynanie

leczenia powinno odbywać się pod nadzorem lekarskim. Modyfikacja dawkowania i dawka

podtrzymująca. Dawka może być zwiększona dwukrotnie w okresie od dwóch do czterech tygodni w

celu uzyskania docelowych wartości ciśnienia tętniczego; maksymalna dawka ramiprylu wynosi 10

mg/dobę. Produkt jest zazwyczaj podawany raz na dobę. Prewencja chorób układu sercowo-

naczyniowego. Dawka początkowa. Zalecana dawka początkowa wynosi 2,5 mg ramiprylu raz na dobę.

Modyfikacja dawkowania i dawka podtrzymująca. Dawka powinna być zwiększana stopniowo w

zależności od tolerancji pacjenta na substancję czynną. Zalecane jest podwojenie dawki po jednym do

dwóch tygodni leczenia, a po kolejnych dwóch do trzech tygodni zwiększenie do docelowej dawki

podtrzymującej wynoszącej 10 mg ramiprylu raz na dobę. Patrz także wyżej - dawkowanie u pacjentów

leczonych lekami moczopędnymi. Leczenie choroby nerek U chorych na cukrzycę z mikroalbuminurią:

Dawka początkowa. Zalecana dawka początkowa wynosi 1,25 mg ramiprylu raz na dobę. Modyfikacja

dawkowania i dawka podtrzymująca. Dawka powinna być stopniowo zwiększana w zależności od

tolerancji pacjenta na substancję czynną. Zalecane jest podwojenie dawki do 2,5 mg raz na dobę po

dwóch tygodniach leczenia, a następnie do 5 mg po kolejnych dwóch tygodniach. U chorych na

cukrzycę z przynajmniej jednym czynnikiem ryzyka sercowo-naczyniowego. Dawka początkowa.

Zalecana dawka początkowa wynosi 2,5 mg ramiprylu raz na dobę. Modyfikacja dawkowania i dawka

podtrzymująca. Dawka powinna być stopniowo zwiększana w zależności od tolerancji pacjenta na

substancję czynną. Zalecane jest podwojenie dawki do 5 mg raz na dobę po jednym do dwóch tygodni

leczenia, a następnie do 10 mg po kolejnych dwóch lub trzech tygodniach. Dawka docelowa wynosi 10

mg. U pacjentów z nefropatią o etiologii innej niż cukrzycowa, określonej na podstawie białkomoczu ≥

3 g/dobę. Dawka początkowa. Zalecana dawka początkowa wynosi 1,25 mg ramiprylu raz na dobę.

Modyfikacja dawkowania i dawka podtrzymująca. Dawka powinna być stopniowo zwiększana w

zależności od tolerancji pacjenta na substancję czynną. Zalecane jest podwojenie dawki do 2,5 mg raz

na dobę po dwóch tygodniach leczenia, a następnie do 5 mg po kolejnych dwóch tygodniach.

Objawowa niewydolność serca. Dawka początkowa. U pacjentów stabilnych, których stan

ustabilizowano lekiem moczopędnym zalecana dawka początkowa wynosi 1,25 mg ramiprylu raz na

dobę. Modyfikacja dawkowania i dawka podtrzymująca. Podwojenie dawki ramiprylu powinno być

przeprowadzane co jeden do dwóch tygodni, do maksymalnej dawki 10 mg. Preferowane jest

podawanie produktu w dwóch dawkach podzielonych. Prewencja wtórna po ostrym zawale mięśnia

sercowego z niewydolnością serca. Dawka początkowa. U pacjenta stabilnego klinicznie i

hemodynamicznie po 48 godzinach od ostrego zawału mięśnia sercowego dawka początkowa wynosi

2,5 mg dwa razy na dobę przez trzy dni. Jeśli początkowa dawka 2,5 mg jest źle tolerowana, należy

podawać 1,25 mg dwa razy na dobę przez dwa dni przed zwiększeniem dawki do 2,5 mg, a następnie

5 mg dwa razy na dobę. Jeżeli nie można zwiększyć dawki do 2,5 mg dwa razy na dobę, należy

zaprzestać leczenia ramiprylem. Patrz także wyżej - dawkowanie u pacjentów leczonych lekami

moczopędnymi. Modyfikacja dawkowania i dawka podtrzymująca. Dawka dobowa powinna być

stopniowo podwajana w odstępach od jednego do trzech dni, aż do osiągnięcia dawki docelowej 5 mg

dwa razy na dobę. W miarę możliwości dawka podtrzymująca powinna być podawana w dwóch

dawkach podzielonych. Jeżeli nie można zwiększyć dawki do 2,5 mg dwa razy na dobę, należy

zaprzestać leczenia ramiprylem. Nadal brakuje wystarczających danych dotyczących leczenia

pacjentów z ciężką (NYHA IV) niewydolnością serca bezpośrednio po zawale serca. W przypadku

podjęcia decyzji o leczeniu pacjentów z tej grupy, zalecane jest rozpoczynanie leczenia od dawki 1,25

mg raz na dobę. Wskazane jest zachowanie szczególnej ostrożności podczas zwiększania dawek.

Szczególne grupy pacjentów. Pacjenci z zaburzeniami czynności nerek. Dobowa dawka u pacjentów z

zaburzeniami czynności nerek powinna być ustalana na podstawie klirensu kreatyniny; - jeżeli klirens

kreatyniny wynosi ≥ 60 ml/min, nie trzeba zmieniać dawki początkowej (2,5 mg/dobę); maksymalna

dawka dobowa wynosi 10 mg; - jeżeli klirens kreatyniny wynosi 30-60 ml/min, nie trzeba zmieniać

dawki początkowej (2,5 mg/dobę); maksymalna dawka dobowa wynosi 5 mg; - jeżeli klirens kreatyniny

wynosi 10-30 ml/min, dawka początkowa wynosi 1,25 mg/dobę a maksymalna dawka dobowa wynosi

5 mg; - u hemodializowanych pacjentów z nadciśnieniem tętniczym: ramipryl jest dializowany w

niewielkim stopniu; dawka początkowa wynosi 1,25 mg/dobę, a maksymalna dawka dobowa wynosi 5

mg; produkt należy podawać kilka godzin po zakończeniu hemodializy. Pacjenci z zaburzeniami

czynności wątroby. U pacjentów z zaburzeniami czynności wątroby leczenie ramiprylem należy

rozpoczynać tylko pod ścisłą kontrolą lekarską, a maksymalna dawka dobowa wynosi 2,5 mg ramiprylu.

Pacjenci w podeszłym wieku. Dawki początkowe powinny być mniejsze, a zwiększanie dawek bardziej

stopniowe ze względu na zwiększone ryzyko wystąpienia działań niepożądanych, zwłaszcza u

pacjentów bardzo starych i słabych. Należy rozważyć zastosowanie zredukowanej dawki początkowej

wynoszącej 1,25 mg. Dzieci i młodzież. Bezpieczeństwo i skuteczność stosowania ramiprylu u dzieci nie

zostały ustalone. PRZECIWWSKAZANIA: Jednoczesne stosowanie produktu leczniczego Apo-Rami z

roduktami zawierającymi aliskiren jest przeciwwskazane u pacjentów z cukrzycą lub zaburzeniem

czynności nerek (współczynnik filtracji kłębuszkowej, GFR<60 ml/min/1,73 m2). Nadwrażliwość na

substancję czynną lub którąkolwiek z substancji pomocniczych bądź inny inhibitor ACE (enzymu

konwertującego angiotensynę). Obrzęk naczynioruchowy w wywiadzie (dziedziczny, idiopatyczny lub

wywołany uprzednim stosowaniem inhibitorów ACE bądź antagonistów receptora angiotensyny II -

AIIRA). Pozaustrojowe procedury lecznicze prowadzące do kontaktu krwi z powierzchniami o ujemnym

ładunku elektrycznym. Istotne obustronne zwężenie tętnic nerkowych lub zwężenie tętnicy do jedynej

czynnej nerki. Drugi i trzeci trymestr ciąży. Nie należy stosować ramiprylu u pacjentów z hipotonią i

niestabilnych hemodynamicznie. SPECJALNE OSTRZEŻENIA I ŚRODKI OSTROŻNOŚCI DOTYCZĄCE

STOSOWANIA: Szczególne grupy pacjentów. Ciąża: Leki z grupy inhibitorów ACE, takie jak ramipryl,

oraz antagoniści receptorów angiotensyny II (AIIRA) nie powinny być włączane do leczenia w czasie

ciąży. Jeżeli kontynuacja leczenia inhibitorami ACE/AIIRA nie jest uznawana za niezbędną, u pacjentek

planujących zajście w ciążę zalecana jest zmiana sposobu leczenia hipotensyjnego na taki, którego

bezpieczeństwo stosowania w czasie ciąży zostało potwierdzone. W przypadku rozpoznania ciąży

stosowanie inhibitorów ACE/AIIRA powinno natychmiast zostać przerwane, a w razie potrzeby należy

włączyć alternatywny sposób leczenia. Pacjenci o zwiększonym ryzyku hipotonii. Pacjenci ze wzmożoną

aktywacją układu renina-angiotensyna-aldosteron. Pacjenci ze wzmożoną aktywacją układu renina-

angiotensyna-aldosteron mają zwiększone ryzyko wystąpienia znacznego obniżenia ciśnienia

tętniczego i upośledzenia czynności nerek w przebiegu zahamowania ACE, zwłaszcza jeśli inhibitor ACE

lub stosowany jednocześnie diuretyk jest podawany po raz pierwszy, a także po pierwszym zwiększeniu

dawki. Należy podejrzewać obecność istotnej aktywacji układu renina-angiotensyna-aldosteron i

niezbędny jest nadzór lekarski, w tym monitorowanie ciśnienia tętniczego, w przypadku: pacjentów z

ciężkim nadciśnieniem tętniczym; pacjentów ze zdekompensowaną zastoinową niewydolnością serca;

pacjentów z hemodynamicznie istotnym upośledzeniem napływu bądź odpływu z lewej komory (np.

stenoza zastawki aortalnej lub mitralnej); pacjentów z jednostronnym zwężeniem tętnicy nerkowej z

drugą czynną nerką; pacjentów, u których występuje lub może wystąpić odwodnienie lub niedobór

sodu (w tym pacjentów leczonych diuretykami); pacjentów z marskością wątroby i (lub)

wodobrzuszem; pacjentów poddawanych rozległym zabiegom operacyjnym lub znieczulanych

środkami mogącymi wywoływać hipotonię. Ogólnie przed włączeniem leczenia zalecane jest

skorygowanie odwodnienia, hipowolemii lub niedoborów sodu (jakkolwiek u pacjentów z

niewydolnością serca należy starannie rozważyć podjęcie powyższych działań, uwzględniając ryzyko

przeciążenia objętościowego). Przemijająca bądź stała niewydolność serca po zawale mięśnia

sercowego. Pacjenci ze zwiększonym ryzykiem niedokrwienia mięśnia sercowego bądź mózgu w

przypadku ostrej hipotonii. Początkowa faza leczenia wymaga specjalnego nadzoru lekarskiego.

Pacjenci w podeszłym wieku. Zabiegi operacyjne. W miarę możliwości wskazane jest odstawienie

inhibitorów konwertazy angiotensyny, takich jak ramipryl, na dzień przed zabiegiem operacyjnym.

Monitorowanie czynności nerek. Czynność nerek powinna być badana przed i w trakcie leczenia, a

dawkowanie powinno być dostosowywane zwłaszcza w początkowych tygodniach leczenia.

Szczególnie dokładne monitorowanie jest wymagane u pacjentów z zaburzeniami czynności nerek.

Istnieje ryzyko zaburzenia czynności nerek, zwłaszcza u pacjentów z zastoinową niewydolnością serca

lub po przeszczepie nerki. Obrzęk naczynioruchowy. Obrzęk naczynioruchowy stwierdzono u

pacjentów leczonych inhibitorami ACE, w tym ramiprylem. W przypadku wystąpienia obrzęku

naczynioruchowego należy zaprzestać leczenia ramiprylem. Należy podjąć niezbędne działania

ratunkowe. Pacjent powinien pozostawać pod obserwacją przez co najmniej 12 do 24 godzin, a

wypisanie ze szpitala powinno nastąpić dopiero po całkowitym ustąpieniu objawów. Obrzęk

naczynioruchowy jelit był opisywany u pacjentów leczonych inhibitorami ACE, w tym ramiprylem. Ta

grupa pacjentów zgłaszała się do lekarza z bólami brzucha (z lub bez nudności lub wymiotów). Reakcje

anafilaktycznie podczas odczulania. Prawdopodobieństwo i nasilenie reakcji anafilaktycznych i

anafilaktoidalnych na jad owadów i inne alergeny wzrasta pod wpływem zahamowania ACE. Należy

rozważyć czasowe zaprzestanie stosowania ramiprylu przed odczulaniem. Hiperkaliemia.

Hiperkaliemia była opisywana u niektórych pacjentów leczonych inhibitorami ACE, w tym ramiprylem.

Do grupy pacjentów o zwiększonym ryzyku wystąpienia hiperkaliemii należą osoby z niewydolnością

nerek, osoby w wieku > 70 lat, osoby ze źle kontrolowaną cukrzycą oraz osoby przyjmujące sole potasu,

diuretyki zatrzymujące potas i inne substancje czynne zwiększające stężenie potasu w osoczu, a także

osoby odwodnione, osoby z ostrą niewydolnością serca lub zaostrzeniem przewlekłej niewydolności

serca, osoby z kwasicą metaboliczną. Jeżeli stosowanie wyżej wymienionych substancji jest wskazane,

należy regularnie monitorować stężenie potasu w surowicy. Neutropenia/agranulocytoza. Do rzadko

stwierdzanych zaburzeń należą neutropenia/agranulocytoza oraz małopłytkowość i niedokrwistość.

Opisywano również wystąpienie supresji szpiku. Należy monitorować ilość leukocytów w celu wykrycia

ewentualnej leukopenii. Częstsze kontrole zalecane są w początkowej fazie leczenia oraz u pacjentów

z zaburzeniami czynności nerek, pacjentów ze współistniejącą kolagenozą (np. toczniem

rumieniowatym lub twardziną) oraz u wszystkich leczonych innymi lekami mogącymi wywoływać

zmiany w morfologii krwi. Różnice etniczne. Obrzęk naczynioruchowy wywołany inhibitorami ACE

występuje częściej w grupie pacjentów rasy czarnej niż w pozostałych grupach etnicznych. Tak jak

pozostałe inhibitory ACE, ramipryl może być mniej skuteczny w zmniejszaniu ciśnienia tętniczego u

pacjentów rasy czarnej niż w pozostałych grupach etnicznych, prawdopodobnie ze względu na wyższą

częstość występowania nadciśnienia tętniczego z niską aktywnością reninową osocza w populacji osób

rasy czarnej z nadciśnieniem tętniczym. Kaszel. Opisywano występowanie kaszlu podczas stosowania

inhibitorów ACE. Typowo, kaszel jest nieproduktywny, uporczywy i ustępuje po zaprzestaniu leczenia.

Kaszel spowodowany inhibitorami ACE powinien być brany pod uwagę w procesie diagnostyki

różnicowej kaszlu. Podwójna blokada układu renina-angiotensyna-aldosteron (RAA) (ang. Renin-

Angiotensin-Aldosterone-system, RAAS). Istnieją dowody, iż jednoczesne stosowanie inhibitorów

konwertazy angiotensyny (ACE) (ang. Angiotensin Converting Enzyme Inhibitors, ACEi), antagonistów

receptora angiotensyny II (ang. Angiotensin Receptor Blockers, ARB) lub aliskirenu zwiększa ryzyko

niedociśnienia, hiperkaliemii oraz zaburzenia czynności nerek (w tym ostrej niewydolności nerek). W

związku z tym nie zaleca się podwójnego blokowania układu RAA poprzez jednoczesne zastosowanie

inhibitorów ACE, antagonistów receptora angiotensyny II lub aliskirenu. Jeśli zastosowanie podwójnej

blokady układu RAA jest absolutnie konieczne, powinno być prowadzone wyłącznie pod nadzorem

specjalisty, a parametry życiowe pacjenta, takie jak: czynność nerek, stężenie elektrolitów oraz

ciśnienie krwi powinny być ściśle monitorowane. U pacjentów z nefropatią cukrzycową nie należy

stosować jednocześnie inhibitorów ACE oraz antagonistów receptora angiotensyny II. DZIAŁANIA

NIEPOŻĄDANE: Profil działań niepożądanych ramiprylu obejmuje: uporczywy suchy kaszel i reakcje

wywołane hipotonią. Do ciężkich działań niepożądanych należą: obrzęk naczynioruchowy,

hiperkaliemia, zaburzenia czynności nerek lub wątroby, zapalenie trzustki, ciężkie reakcje skórne oraz

neutropenia/agranulocytoza. Częstość występowania działań niepożądanych określa się przy użyciu

następujących kryteriów: Bardzo często (≥ 1/10); często (≥ 1/100 do < 1/10); niezbyt często (≥ 1/1000

do < 1/100); rzadko (≥ 1/10 000 do < 1/1000); bardzo rzadko (< 1/10 000); częstość nieznana (nie może

być określona na podstawie dostępnych danych). W obrębie każdej grupy o określonej częstości

występowania objawy niepożądane są wymienione zgodnie ze zmniejszającym się nasileniem.

Często Niezbyt często Rzadko Bardzo rzadko

Częstość nieznana

Zaburzenia serca

Niedokrwienie mięśnia sercowego, w tym dławica piersiowa lub zawał mięśnia sercowego, tachykardia, zaburzenia rytmu serca, kołatania, obrzęki obwodowe

Zaburzenia krwi Eozynofilia Leukopenia (w Aplazja szpiku, i układu tym neutropenia pancytopenia,

chłonnego lub niedokrwistość

agranulocytoza), hemolityczna

zmniejszenie

ilości

erytrocytów,

zmniejszone

stężenie

hemoglobiny,

zmniejszona

ilość płytek krwi

Zaburzenia Bóle głowy, Zawroty głowy, Drżenie, Niedokrwienie układu zawroty parestezje, brak zaburzenia ośrodkowego nerwowego głowy czucia smaku, równowagi układu

zaburzenia czucia nerwowego, w

smaku tym udar

niedokrwienny i

przemijający

napad

niedokrwienny,

pośledzenie zdolności psychomotory- cznych, uczucie pieczenia, zaburzenia węchu

Zaburzenia oka Zaburzenia widzenia, w tym nieostre widzenie

Zapalenie spojówek

Zaburzenia ucha i błędnika

Upośledzenie słuchu, szumy uszne

Zaburzenia układu oddechowego, klatki piersiowej i śródpiersia

Nieproduktywny, drażniący kaszel, zapalenie oskrzeli, zapalenie zatok przynosowych, duszność

Skurcz oskrzeli, w tym zaostrzenie objawów astmy, obrzęk błony śluzowej jamy nosowej

Zaburzenia Zapalenie Zapalenie trzustki Zapalenie Aftowe zapalenie żołądka i jelit błony śluzowej (przypadki języka jamy ustnej

przewodu śmiertelne były

pokarmowego, bardzo

zaburzenia sporadycznie

trawienia, stwierdzane

dyskomfort podczas stosowania

w jamie inhibitorów ACE),

brzusznej, zwiększenie

dyspepsja, aktywności

biegunki, enzymów

nudności, trzustkowych,

wymioty obrzęk

naczynioruchowy

jelita cienkiego, ból

w nadbrzuszu, w

tym zapalenie błony

śluzowej żołądka,

zaparcia, suchość w

ustach

Zaburzenia Zaburzenia nerek i dróg czynności nerek, w moczowych tym ostra

niewydolność nerek,

wielomocz, nasilenie

uprzednio

istniejącego

białkomoczu,

podwyższone

stężenia azotu

mocznikowego we

krwi, podwyższone

stężenie kreatyniny

we krwi

Zaburzenia Wysypka, Obrzęk Złuszczające Nadwra- Martwica skóry i tkanki zwłaszcza naczynioruchowy, w zapalenie skóry, żliwość toksyczno- podskórnej plamisto- wyjątkowych pokrzywka, na rozpływna grudkowa przypadkach onycholiza światło naskórka, zespół

zwężenie dróg oddzielenie się Stevensa-

oddechowych paznokcia od Johnsona,

wywołane łożyska rumień

obrzękiem wielopostaciowy,

naczynioruchowym pęcherzyca,

może zakończyć się zaostrzenie

zgonem; świąd, łuszczycy,

nadmierne pocenie łuszczycopodobne

się zapalenie skóry,

wysypka

pęcherzowa lub

liszajowata na

skórze lub

śluzówkach,

wypadanie

włosów Zaburzenia Skurcze mięśni, Bóle stawów mięśniowo- bóle mięśniowe szkieletowe i tkanki łącznej

Zaburzenia Podwyższone Jadłowstręt, Obniżenie metaboliczne i stężenie potasu zmniejszenie apetytu stężenia sodu w zaburzenia we krwi surowicy

odżywiania Zaburzenia Niedociśnienie, Uderzenia gorąca Zwężenia Objaw naczyniowe hipotonia naczyń, Raynauda

ortostatyczna, hipoperfuzja,

omdlenie zapalenie

naczyń Zaburzenia Ból w klatce Gorączka Astenia ogólne i piersiowej, zmiany w zmęczenie miejscu podania

Zaburzenia Reakcje układu anafilaktyczne i immunologicz- anafilaktoidalne, nego podwyższone

miano przeciwciał

przeciwjądrowy

Zaburzenia Podwyższone Żółtaczka Ostra wątroby i dróg aktywności cholestatyczna, niewydolność żółciowych transaminaz i (lub) uszkodzenie wątroby,

bilirubiny hepatocytów cholestatyczne

sprzężonej lub cytolityczne

zapalenie wątroby

(przypadki zgonu występowały niezmiernie rzadko)

Zaburzenia układu rozrodczego i piersi

Przemijająca impotencja, zmniejszone libido

Ginekomastia

Zaburzenia psychiczne

Obniżenie nastroju, zaburzenia lękowe, nerwowość, niepokój, zwłaszcza ruchowy, zaburzenia snu, w tym senność

Zaburzenia świadomości

Zaburzenia uwagi

Dzieci i młodzież. Bezpieczeństwo stosowania ramiprylu badano u 325 dzieci i młodzieży w wieku 2-16

lat w 2 badaniach klinicznych. Chociaż u dzieci i dorosłych rodzaj i ciężkość działań niepożądanych są

podobne, u dzieci częściej występują następujące działania niepożądane: Tachykardia, przekrwienie i

zapalenie błony śluzowej nosa: u dzieci i młodzieży: „często” (od ≥1/100 do < 1/10), a u dorosłych: „

niezbyt często” (od ≥ 1/1000 do < 1/100). Zapalenie spojówek: u dzieci i młodzieży: „często”, (od ≥

1/100 do < 1/10), a u dorosłych: „rzadko” (od ≥ 1/10 000 do < 1/1000). Drżenie i pokrzywka: u dzieci i

młodzieży: „niezbyt często” (od ≥ 1/1000 do < 1/100), a u dorosłych: „rzadko” (od ≥ 1/10 000 do <

1/1000). Ogólny profil bezpieczeństwa ramiprylu nie różni się znacząco u pacjentów pediatrycznych i

u dorosłych. PODMIOT ODPOWIEDZIALNY: Apotex Europe B.V. Darwinweg 20 2333 CR Leiden

Holandia. NUMER(-Y) POZWOLENIA(Ń) NA DOPUSZCZENIE DO OBROTU: 14731; 14729; 14730 DATA

SPORZĄDZENIA ULOTKI: …………. KATEGORIA DOSTĘPNOŚCI: Lek wydawany na receptę. INFORMACJA

O ODPŁATNOŚCI (W PRZYPADKU REFUNDACJI): Cena detaliczna urzędowa leków wynosi: Apo-Rami

2,5 mg– 5,32 zł, Apo-Rami 5 mg – 10,35 zł, Apo-Rami 10 mg – 19,57 zł; Wysokość dopłaty

świadczeniobiorcy wynosi: Apo-Rami 2,5 mg– 3,57 zł, Apo-Rami 5 mg – 6,41 zł, Apo-Rami 10 mg – 11,95

zł; Leki wydawane bezpłatnie dla osób uprawnionych które ukończyły 75 r.ż. Cena detaliczna i wysokość

dopłaty świadczeniobiorcy na podstawie Obwieszczenia Ministra Zdrowia w sprawie wykazu

refundowanych leków, środków spożywczych specjalnego przeznaczenia żywieniowego oraz wyrobów

medycznych na dzień 1 września 2019 r.

NAZWA PRODUKTU LECZNICZEGO: Apo-Simva 10, 10 mg, tabletki powlekane; Apo-Simva 20, 20 mg, tabletki powlekane; Apo-Simva 40, 40 mg, tabletki powlekane. SKŁAD JAKOŚCIOWY I ILOŚCIOWY: Apo-Simva 10: każda tabletka powlekana zawiera 10 mg symwastatyny; Apo-Simva 20: każda tabletka powlekana zawiera 20 mg symwastatyny; Apo-Simva 40: każda tabletka powlekana zawiera 40 mg symwastatyny. Substancje pomocnicze o znanym działaniu: laktoza. Zawartość laktozy: Apo-Simva 10: każda tabletka zawiera 65,7 mg laktozy jednowodnej. Apo-Simva 20: każda tabletka zawiera 131,5 mg laktozy jednowodnej. Apo-Simva 40: każda tabletka zawiera 292,9 mg laktozy jednowodne. POSTAĆ FARMACEUTYCZNA: Tabletka powlekana. Apo-Simva 10: brzoskwiniowa, owalna, obustronnie wypukła tabletka powlekana z nacięciem po jednej stronie. Tabletkę można podzielić na równe dawki.

Apo-Simva 20: beżowa, owalna, obustronnie wypukła tabletka powlekana. Apo-Simva 40: ceglastoczerwona, owalna, obustronnie wypukła tabletka powlekana. WSKAZANIA DO STOSOWANIA: Hipercholesterolemia. Leczenie pierwotnej hipercholesterolemii lub mieszanej dyslipidemii, jako uzupełnienie diety, gdy reakcja na dietę i inne niefarmakologiczne metody leczenia (np. ćwiczenia fizyczne, zmniejszenie masy ciała) jest niewystarczająca. Leczenie rodzinnej homozygotycznej hipercholesterolemii, jako uzupełnienie diety i innych metod prowadzących do zmniejszenia stężenia lipidów (np. aferezy LDL) lub gdy metody te okażą się niewłaściwe. Zapobieganie zdarzeniom ze strony układu sercowo-naczyniowego. Zmniejszenie śmiertelności i zachorowalności na choroby serca i naczyń u pacjentów z objawową miażdżycą naczyń mięśnia sercowego lub cukrzycą, z prawidłowym lub podwyższonym stężeniem cholesterolu, jako leczenie wspomagające, mające na celu skorygowanie innych czynników ryzyka i uzupełnienie innej terapii zapobiegającej chorobom serca. DAWKOWANIE I SPOSÓB PODAWANIA: Dawkowanie. Zakres dawkowania wynosi od 5 do 80 mg na dobę w jednorazowej dawce przyjmowanej doustnie wieczorem. W razie konieczności dostosowanie dawki należy przeprowadzać w odstępach co najmniej 4 tygodni aż do maksymalnej pojedynczej dawki 80 mg na dobę przyjmowanej wieczorem. Dawkę 80 mg zaleca się tylko pacjentom z ciężką hipercholesterolemią i dużym ryzykiem powikłań ze strony układu sercowo-naczyniowego, u których nie osiągnięto celów leczenia podczas stosowania mniejszych dawek oraz gdy spodziewane korzyści przewyższają potencjalne ryzyko. Hipercholesterolemia. Pacjent powinien stosować standardową dietę zmniejszającą stężenie cholesterolu i kontynuować ją podczas leczenia symwastatyną. Zazwyczaj stosowaną początkową dawką symwastatyny jest 10 mg do 20 mg przyjmowane jeden raz na dobę, wieczorem. U pacjentów, u których konieczne jest znaczne zmniejszenie stężenia cholesterolu LDL (powyżej 45%), początkowa dawka może wynosić od 20 do 40 mg jeden raz na dobę, wieczorem. W razie potrzeby dawkę należy zwiększać według zasad opisanych powyżej. Rodzinna homozygotyczna hipercholesterolemia. Na podstawie wyników kontrolowanych badań klinicznych, zalecana dawka symwastatyny wynosi 40 mg na dobę w jednorazowej dawce wieczorem lub 80 mg na dobę w trzech dawkach podzielonych: 20 mg rano, 20 mg w porze obiadowej i 40 mg wieczorem. Symwastatynę należy stosować u tych pacjentów jako leczenie uzupełniające inne metody zmniejszające stężenie lipidów (np. aferezę LDL) lub wtedy, gdy metody te są niedostępne. Zapobieganie chorobom serca i naczyń. U pacjentów z wysokim ryzykiem choroby wieńcowej serca (CHD) z hiperlipidemią lub bez hiperlipidemii zazwyczaj stosuje się od 20 do 40 mg symwastatyny na dobę w pojedynczej dawce przyjmowanej wieczorem. Leczenie farmakologiczne należy rozpocząć jednocześnie z wprowadzeniem odpowiedniej diety i ćwiczeń fizycznych. Ewentualne dostosowanie dawki należy przeprowadzać według opisanych wcześniej zasad. Leczenie skojarzone. Symwastatyna jest skuteczna w monoterapii lub w leczeniu skojarzonym z sekwestrantami kwasów żółciowych. Symwastatynę należy przyjmować na dwie godziny przed przyjęciem wyżej wymienionych produktów leczniczych lub po upływie co najmniej czterech godzin po ich podaniu. U pacjentów otrzymujących cyklosporynę, danazol, gemfibrozyl, inne fibraty (oprócz fenofibratu), dawka jednocześnie podawanej symwastatyny nie powinna być większa niż 10 mg na dobę. U pacjentów przyjmujących amiodaron lub werapamil jednocześnie z symwastatyną, dawka symwastatyny nie powinna być większa niż 20 mg na dobę. U pacjentów przyjmujących diltiazem lub amlodypinę jednocześnie z symwastatyną, dawka symwastatyny nie powinna być większa niż 40 mg na dobę . Dawkowanie w niewydolności nerek. U pacjentów z umiarkowaną niewydolnością nerek zmiana dawkowania nie jest konieczna. U pacjentów z ciężką niewydolnością nerek (klirens kreatyniny < 30 ml/min) należy starannie rozważyć stosowanie symwastatyny w dawce dobowej większej niż 10 mg i w razie konieczności ostrożnie rozpocząć jej podawanie. Stosowanie u pacjentów w podeszłym wieku. Dostosowanie dawkowania nie jest konieczne. Dzieci i młodzież. U dzieci i młodzieży (chłopcy w II fazie rozwoju i powyżej według skali Tannera i dziewczęta, które są przynajmniej rok po rozpoczęciu miesiączkowania, w wieku 10-17 lat) z rodzinną heterozygotyczną hipercholesterolemią, zwykle zalecaną dawką początkową jest 10 mg raz na dobę wieczorem. Przed zastosowaniem symwastatyny u dzieci i młodzieży należy zalecić standardową dietę zmniejszającą stężenie cholesterolu w surowicy krwi; dietę należy kontynuować podczas leczenia symwastatyną. Zalecany zakres dawek wynosi 10 do 40 mg na dobę; maksymalną zalecaną dawką jest 40 mg na dobę. Dawki należy zróżnicować w zależności od zalecanego sposobu

leczenia zgodnie z zaleceniami stosowania leku u dzieci i młodzieży. Dawkę należy dostosowywać w odstępach 4-tygodniowych lub dłuższych. Doświadczenia dotyczące stosowania symwastatyny u dzieci przed okresem dojrzewania są ograniczone. PRZECIWWSKAZANIA:Nadwrażliwość na substancję czynną lub na którąkolwiek substancję pomocniczą wymienioną w punkcie. Czynna choroba wątroby lub niewyjaśnione, utrzymujące się zwiększenie aktywności aminotransferaz w surowicy. Ciąża i okres karmienia piersią. Jednoczesne stosowanie silnych inhibitorów enzymu CYP3A4 (np. itrakonazolu, ketokonazolu, pozakonazolu, inhibitorów proteazy HIV (np. nelfinawir), erytromycyny, klarytromycyny, telitromycyny i nefazodonu). SPECJALNE OSTRZEŻENIA I ŚRODKI OSTROŻNOŚCI DOTYCZĄCE STOSOWANIA: Miopatia/ rabdomioliza. Symwastatyna, podobnie jak inne inhibitory reduktazy HMG-CoA, czasami powoduje miopatię, objawiającą się bólem, wrażliwością lub osłabieniem mięśni i zwiększeniem aktywności kinazy kreatynowej (CK) ponad 10 razy powyżej górnej granicy wartości uznanej za prawidłową (ULN). Miopatia czasami przekształca się w rabdomiolizę z ostrą niewydolnością nerek spowodowaną mioglobinurią lub bez niej, w bardzo rzadkich przypadkach ze skutkiem śmiertelnym. Ryzyko miopatii zwiększa się przy wysokiej aktywności inhibitorów reduktazy HMG-CoA w osoczu. Podobnie jak w przypadku innych inhibitorów reduktazy HMG-CoA ryzyko wystąpienia miopatii i (lub) rabdomiolizy jest zależne od dawki. W badaniach klinicznych, w których 41 413 pacjentom podawano symwastatynę, 24 747 pacjentów (około 60%) włączono do badań, których średni okres obserwacji wynosił co najmniej 4 lata, przypadki miopatii wystąpiły u około 0,03%, 0,08% i 0,61% po zastosowaniu dawek odpowiednio 20 mg, 40 mg i 80 mg na dobę. W badaniach tych pacjenci byli dokładnie monitorowani, a niektóre produkty lecznicze mogące powodować interakcje zostały wykluczone. W badaniu klinicznym, w którym pacjenci po przebytym zawale mięśnia sercowego byli leczeni 80 mg symwastatyny na dobę (średni okres obserwacji wynosił 6,7 roku), przypadki miopatii wystąpiły u około 1,0 %, w porównaniu z 0,02% u pacjentów, u których stosowano dawkę 20 mg na dobę. Około połowa przypadków miopatii wystąpiła w pierwszym roku leczenia. W każdym kolejnym roku częstość występowania miopatii wyniosła w przybliżeniu 0,1 %. Zgłoszono bardzo rzadkie przypadki wystąpienia immunozależnej miopatii martwiczej (ang. Immune-mediated necrotizing myopathy, IMNM) w trakcie leczenia statynami lub po jego zakończeniu. Cechy kliniczne IMNM to utrzymujące się osłabienie mięśni proksymalnych oraz zwiększona aktywność kinazy kreatynowej w surowicy, utrzymująca się mimo przerwania leczenia statynami. Pomiar aktywności kinazy kreatynowej W celu ułatwienia interpretacji wyniku badania, aktywności kinazy kreatynowej (CK) nie należy oznaczać po forsownym wysiłku lub gdy istnieje inna prawdopodobna przyczyna zwiększonej aktywności enzymu. W przypadku, gdy aktywność CK znacząco (ponad 5 razy) przewyższa górną granicę wartości uznanej za prawidłową, pomiar należy powtórzyć po 5 - 7 dniach, aby potwierdzić jego wynik. Przed rozpoczęciem leczenia. Wszystkich pacjentów, którzy rozpoczynają leczenie symwastatyną lub którzy są w trakcie zwiększania dawki produktu leczniczego należy poinformować o możliwości wystąpienia miopatii i konieczności niezwłocznego zgłaszania lekarzowi niewyjaśnionego bólu, tkliwości lub osłabienia mięśni. Ostrożnego leczenia wymagają pacjenci, u których występują czynniki predysponujące do wystąpienia rabdomiolizy. U następujących pacjentów należy oznaczyć referencyjną wartość wyjściową aktywności kinazy kreatynowej przed rozpoczęciem leczenia: w podeszłym wieku, płci żeńskiej, z zaburzoną czynnością nerek, z niewyrównaną niedoczynnością tarczycy, z wcześniej występującymi chorobami mięśni w wywiadzie, u których w przeszłości podanie statyn lub fibratów spowodowało działania niepożądane ze strony mięśni, nadużywających alkoholu. W takich przypadkach zaleca się ocenę stosunku ryzyka terapii do możliwych korzyści i nadzór kliniczny pacjentów. Jeśli u pacjenta wystąpiły wcześniej zaburzenia mięśni spowodowane stosowaniem fibratu lub statyny, leczenie innym produktem leczniczym z tych grup należy rozpoczynać ostrożnie. Leczenia nie należy rozpoczynać w przypadku, gdy aktywność CK jest znacznie podwyższona (> 5 x ULN). Podczas leczenia. Jeśli podczas leczenia statynami wystąpi ból, osłabienie lub skurcze mięśni, należy oznaczyć aktywność CK. Jeśli aktywność enzymu (u pacjenta, który nie był po intensywnym wysiłku) jest znacznie zwiększona (> 5 x ULN), produkt leczniczy należy odstawić. Przerwanie stosowania produktu leczniczego należy rozważyć również w przypadku, gdy objawy mięśniowe są ciężkie i stają się przyczyną codziennego dyskomfortu, nawet przy aktywności CK < 5 x ULN. W razie podejrzewania miopatii z jakiejkolwiek innej przyczyny, należy przerwać stosowanie produktu leczniczego. W

przypadku, gdy objawy ustąpią, a aktywność CK powróci do normy, można rozważyć wznowienie leczenia symwastatyną lub rozpoczęcie leczenia inną statyną w najmniejszej dawce i przy ścisłej kontroli stanu zdrowia pacjenta. Większy odsetek miopatii obserwowano u pacjentów, u których zwiększano dawkę do 80 mg. Zaleca się okresowe pomiary CK, ponieważ mogą być przydatne do identyfikacji subklinicznych przypadków miopatii. Nie ma jednak pewności, że takie postępowanie zapobiegnie wystąpieniu miopatii. Stosowanie symwastatyny należy czasowo przerwać na kilka dni przed planowanym dużym zabiegiem chirurgicznym lub w przypadku wystąpienia poważnych chorób wymagających leczenia internistycznego lub chirurgicznego. Postępowanie zmierzające do zmniejszenia ryzyka miopatii spowodowanej interakcją produktów leczniczych. Ryzyko miopatii i rabdomiolizy zwiększa się istotnie w przypadku skojarzonego leczenia symwastatyną i silnymi inhibitorami enzymu CYP3A4 (lekami takimi, jak itrakonazol, ketokonazol, pozakonazol, erytromycyna, klarytromycyna, telitromycyna, inhibitory proteazy HIV (np. nelfinawir), nefazodon), a także gemfibrozylem, cyklosporyną i danazolem. Ryzyko miopatii i rabdomiolizy jest również zwiększone w przypadku jednoczesnego stosowania innych fibratów lub jednoczesnego stosowania amiodaronu lub werapamilu z dużymi dawkami symwastatyny. Ryzyko zwiększa się podczas jednoczesnego stosowania diltiazemu lub amlodypiny z 80 mg symwastatyny. Ryzyko wystąpienia miopatii, w tym abdomiolizy, może nasilać się po jednoczesnym zastosowaniu kwasu fusydowego ze statynami. Z powodu ryzyka interakcji przeciwwskazane jest jednoczesne stosowanie symwastatyny z inhibitorami CYP3A4: itrakonazolem, ketokonazolem, pozakonazolem, inhibitorami proteazy HIV (np. nelfinawirem), erytromycyną, klarytromycyną, telitromycyną i nefazodonem. Jeśli leczenie itrakonazolem, ketokonazolem, pozakonazolem, erytromycyną, klarytromycyną lub telitromycyną jest konieczne, wówczas należy przerwać stosowanie symwastatyny. Ponadto zaleca się ostrożność w przypadku skojarzonego leczenia symwastatyną i innymi słabszymi inhibitorami CYP3A4: cyklosporyną, werapamilem, diltiazemem. Podczas leczenia symwastatyną należy unikać picia soku grejpfrutowego. U pacjentów otrzymujących jednocześnie cyklosporynę, danazol, gemfibrozyl, dawka symwastatyny nie powinna być większa niż 10 mg na dobę. Należy unikać jednoczesnego stosowania symwastatyny i gemfibrozylu, o ile korzyść takiego połączenia nie przewyższa zagrożeń. Należy starannie rozważyć korzyść ze skojarzonego leczenia symwastatyną w dawce dobowej 10 mg z innymi fibratami (oprócz fenofibratu), cyklosporyną lub danazolem w stosunku do ryzyka takiego połączenia. Zlecając jednoczesne stosowanie fenofibratu z symwastatyną należy zachować ostrożność, gdyż każdy z tych produktów leczniczych może sam powodować miopatię. Symwastatyny nie wolno stosować jednocześnie z kwasem fusydowym podawanym ogólnoustrojowo lub przez 7 dni po zakończeniu leczenia kwasem fusydowym. U pacjentów, u których podawanie ogólnoustrojowo kwasu fusydowego uważa się za konieczne, leczenie statynami należy przerwać w czasie stosowania kwasu fusydowego. Zgłaszano przypadki rabdomiolizy (w tym zakończone zgonem) u pacjentów, u których jednocześnie stosowano kwas fusydowy i statyny (patrz punkt 4.5). Pacjentowi trzeba zalecić, aby w razie wystąpienia jakichkolwiek objawów takich jak osłabienie, ból lub tkliwość mięśni, niezwłocznie zgłosił się do lekarza. Leczenie statynami można wznowić po upływie siedmiu dni od daty podania ostatniej dawki kwasu fusydowego. W wyjątkowych okolicznościach, gdy konieczne jest podawanie ogólnoustrojowe kwasu fusydowego, np. w ramach leczenia ciężkich zakażeń, jednoczesne stosowanie symwastatyny i kwasu fusydowego można rozważyć wyłącznie w indywidualnych przypadkach, pod ścisłym nadzorem lekarza. Należy unikać jednoczesnego stosowania symwastatyny w dawkach dobowych większych niż 20 mg z amiodaronem lub werapamilem, chyba że kliniczne korzyści przewyższają ryzyko wystąpienia miopatii. Należy unikać jednoczesnego stosowania symwastatyny w dawkach dobowych większych niż 40 mg z dilitiazemem lub amlodypiną, chyba że kliniczne korzyści przewyższają zwiększone ryzyko wystąpienia miopatii. Rzadkie przypadki miopatii i (lub) rabdomiolizy obserwowano podczas jednoczesnego podawania inhibitorów reduktazy HMG-CoA i niacyny (kwasu nikotynowego) w dawkach modyfikujących stężenie lipidów (≥ 1 g na dobę), z których każdy może spowodować miopatię w monoterapii. Lekarze rozważający leczenie skojarzone symwastatyną i niacyną (kwasem nikotynowym) w dawkach modyfikujących stężenie lipidów (≥ 1 g na dobę) lub produktami zawierającymi niacynę, powinni starannie rozpatrzyć potencjalne korzyści i zagrożenia oraz ściśle monitorować pacjentów w celu wykrycia jakichkolwiek objawów rzedmiotowych i

podmiotowych bólu mięśni, tkliwości lub osłabienia, szczególnie w pierwszych miesiącach leczenia oraz po zwiększeniu dawki jednego z produktów leczniczych. W okresowej analizie prowadzonego badania klinicznego, niezależna komisja monitorująca bezpieczeństwo stosowania stwierdziła więcej niż oczekiwano przypadków miopatii u pacjentów z Chin, przyjmujących 40 mg symwastatyny oraz 2000 mg kwasu nikotynowego i 40 mg laropiprantu. Z tego względu należy zachować ostrożność podczas leczenia pacjentów z Chin symwastatyną (zwłaszcza w dawkach 40 mg lub większych) w skojarzeniu z niacyną (kwasem nikotynowym) w dawkach modyfikujących stężenie lipidów (≥ 1 g na dobę) lub produktami zawierającymi niacynę. Ponieważ ryzyko wystąpienia miopatii podczas leczenia statynami jest zależne od dawki, nie zaleca się stosowania u pacjentów z Chin symwastatyny w dawce 80 mg i niacyny (kwasu nikotynowego) w dawkach modyfikujących stężenie lipidów (≥ 1 g na dobę) lub produktów zawierających niacynę. Nie wiadomo, czy ryzyko wystąpienia miopatii jest zwiększone u innych pacjentów pochodzenia azjatyckiego leczonych jednocześnie symwastatyną i niacyną (kwasem nikotynowym) w dawkach modyfikujących stężenie lipidów (≥ 1 g na dobę) lub produktami zawierającymi niacynę. Jednoczesne stosowanie symwastatyny i kwasu fusydowego nie jest zalecane, dlatego należy rozważyć tymczasowe zaprzestanie leczenia symwastatyna podczas terapii kwasem fusydowym. Zaburzenia czynności białek transportujących. Zaburzenia czynności wątrobowych białek transportujących (OATP) mogą zwiększyć ekspozycję na symwastatynę i ryzyko wystąpienia miopatii i rabdomiolizy. Zaburzenia czynności białek transportujących mogą wystąpić w wyniku hamującego działania spowodowanego interakcjami leków (np.: cyklosporyny) lub u pacjentów będących nosicielami genotypu SLCO1B1 c.521T>C. U pacjentów nosicieli allelu genu SLCO1B1 (c.521T>C), kodującego zmniejszoną aktywność białka OATP1B1, występuje zwiększona ekspozycja na symwastatynę i zwiększone ryzyko wystąpienia miopatii. Ryzyko wystąpienia miopatii związanej ze stosowaniem wysokiej dawki symwastatyny (80 mg) ogólnie wynosi około 1%, bez przeprowadzania testów genetycznych. W oparciu o wyniki badania SEARCH, u nosicieli homozygotycznego allelu C (CC) leczonych dawką 80 mg ryzyko miopatii wynosi 15% w pierwszym roku, podczas gdy u nosicieli heterozygotycznego allelu C (CT) 1,5%. U pacjentów z najczęściej występującym genotypem (TT) ryzyko wynosi odpowiednio 0,3% (patrz punkt 5.2). Jeśli jest to możliwe, przed zastosowaniem dawki 80 mg symwastatyny, należy rozważyć przeprowadzenie badania na obecność allelu C jako elementu oceny stosunku korzyści do ryzyka i unikać stosowania wysokich dawek u nosicieli genotypu CC. Jednak stwierdzenie nieobecności tego genu w badaniu genotypu nadal nie wyklucza możliwości wystąpienia miopatii. Cukrzyca. Niektóre doniesienia sugerują, że statyny jako grupa leków, zwiększają stężenie glukozy we krwi i u niektórych pacjentów z wysokim ryzykiem wystąpienia cukrzycy, mogą powodować hiperglikemię wymagającą opieki diabetologicznej. Ryzyko to, jest jednak równoważone przez zmniejszenie ryzyka naczyniowego związanego ze stosowaniem statyn, i dlatego nie powinno być powodem zaprzestania leczenia statynami. Pacjenci z grupy ryzyka (glikemia na czczo 5,6 do 6,9 mmol/l, BMI>30 kg/m2, zwiększone stężenie triglicerydów, nadciśnienie tętnicze) powinni być monitorowani zarówno klinicznie jak i biochemicznie, zgodnie z krajowymi wytycznymi. Działanie na wątrobę. W badaniach klinicznych stwierdzono utrzymujące się zwiększenie aktywności aminotransferaz (do > 3 x ULN) w surowicy kilku dorosłych pacjentów leczonych symwastatyną. Po przerwaniu leczenia symwastatyną aktywność aminotransferaz zazwyczaj powracała powoli do wartości sprzed leczenia. Zaleca się wykonanie testów wątrobowych przed rozpoczęciem leczenia, a następnie gdy istnieją klinicznie wskazania. U pacjentów, u których dawkę zwiększono do 80 mg, dodatkowe badanie powinno się wykonać przed zwiększeniem dawki produktu leczniczego, kolejne po trzech miesiącach, a następnie okresowo (np. co pół roku) przez pierwszy rok leczenia. Szczególnej uwagi wymagają pacjenci, u których wystąpiło zwiększenie aktywności aminotransferaz w surowicy: badania należy powtórzyć po krótkim czasie, a następne przeprowadzać częściej. Jeżeli aktywność aminotransferaz wykazuje tendencję do zwiększenia, zwłaszcza, jeśli wzrośnie do 3 x ULN i będzie się utrzymywać, produkt leczniczy należy odstawić. Symwastatynę należy stosować ostrożnie u pacjentów spożywających znaczne ilości alkoholu. Podobnie, jak w przypadku innych produktów leczniczych zmniejszających stężenie lipidów, po rozpoczęciu leczenia symwastatyną miało miejsce umiarkowane (< 3 x ULN) zwiększenie aktywności aminotransferaz w surowicy. Zmiany te występowały wkrótce po rozpoczęciu leczenia symwastatyną, były przemijające, bezobjawowe i nie wymagały odstawienia

produktu leczniczego. Śródmiąższowa choroba płuc. W okresie leczenia niektórymi statynami, w tym symwastatyną, zwłaszcza w terapii długotrwałej stwierdzono przypadki śródmiąższowej choroby płuc. Mogą wystąpić następujące objawy: duszność, kaszel bez odkrztuszania i ogólne pogorszenie stanu zdrowia (zmęczenie, utrata masy ciała i gorączka). Jeśli lekarz podejrzewa wystąpienie śródmiąższowej choroby płuc, statynę należy odstawić. Dzieci i młodzież. W kontrolowanych badaniach klinicznych badano bezpieczeństwo i skuteczność symwastatyny u pacjentów w wieku 10-17 lat z rodzinną heterozygotyczną hipercholesterolemią u dorastających chłopców w II fazie rozwoju i powyżej według skali Tannera i dziewcząt, które są przynajmniej rok po rozpoczęciu miesiączkowania. U pacjentów stosujących symwastatynę profil występujących działań niepożądanych był zasadniczo podobny do tych, jakie obserwowano u pacjentów otrzymujących placebo. W tej populacji nie wykonano badań po podaniu dawek większych niż 40 mg. W tym ograniczonym kontrolowanym badaniu nie wykazano dostrzegalnego działania na rozwój lub dojrzewanie seksualne u dorastających chłopców i dziewcząt lub jakiegokolwiek działania na długość cyklu menstruacyjnego u dziewcząt. Podczas stosowania symwastatyny dorastające dziewczęta powinny być konsultowane odnośnie stosowania odpowiednich metod zapobiegania ciąży. U pacjentów poniżej 18 lat skuteczność i bezpieczeństwo stosowania nie były badane w okresach stosowania dłuższych niż 48 tygodni i wpływ długotrwałego działania symwastatyny na dojrzewanie fizyczne, intelektualne i seksualne nie jest znany. Symwastatyna nie była badana u pacjentów poniżej 10 lat ani u dzieci w okresie przed dojrzewaniem ani też u dziewcząt w okresie przed rozpoczęciem miesiączkowania. Substancje pomocnicze. Produkt leczniczy zawiera laktozę. Nie powinien on być stosowany u pacjentów z rzadko występującą dziedziczną nietolerancją galaktozy, niedoborem laktazy (typu Lapp) lub zespołem złego wchłaniania glukozy-galaktozy. DZIAŁANIA NIEPOŻĄDANE: Częstość występowania działań niepożądanych, które zgłaszano podczas badań klinicznych i (lub) po wprowadzeniu symwastatyny na rynek uszeregowano w oparciu o dane z obszernych, długotrwałych, kontrolowanych placebo badań klinicznych, obejmujących badania HPS i 4S z udziałem, odpowiednio, 20 536 i 4 444 pacjentów. W badaniu HPS odnotowano tylko ciężkie działania niepożądane oraz mialgię i zwiększoną aktywność aminotransferaz i CK w surowicy. W badaniu 4S zanotowano wszystkie wymienione poniżej działania niepożądane. Przypadki, gdy działania niepożądane związane z zastosowaniem symwastatyny występowały rzadziej lub z częstością zbliżoną do grupy placebo, a raporty ze zgłoszeń spontanicznych podawały podobny związek przyczynowy, zakwalifikowano jako „rzadkie”. W badaniu HPS obejmującym 20 536 pacjentów, którym podawano symwastatynę w dawce 40 mg na dobę (n = 10269) lub placebo (n = 10267), profile bezpieczeństwa w obydwu grupach uzyskiwane w ciągu około 5 lat trwania badania były porównywalne. Ilość przypadków przerwania leczenia spowodowanego wystąpieniem działań niepożądanych była porównywalna (4,8% u pacjentów otrzymujących symwastatynę w dawce 40 mg w porównaniu do 5,1% w grupie placebo). Częstość występowania miopatii u pacjentów trzymujących symwastatynę w dawce 40 mg wynosiła mniej niż 0,1%. Zwiększona aktywność aminotransferaz (> 3 x ULN potwierdzona powtórnym badaniem) występowała u 0,21% (n = 21) pacjentów leczonych symwastatyną w dawce 40 mg, w porównaniu z 0,09% (n = 9) w grupie placebo. Częstość występowania działań niepożądanych jest następująca: bardzo często (≥ 1/10), często (≥ 1/100 do < 1/10), niezbyt często (≥ 1/1000 do < 1/100), rzadko (≥ 1/10000 do < 1/1000), bardzo rzadko (< 1/10000), nieznana (nie może być określona na podstawie dostępnych danych). Zaburzenia krwi i układu chłonnego Rzadko: niedokrwistość. Zaburzenia układu immunologicznego Bardzo rzadko: anafilaksja. Zaburzenia psychiczne Bardzo rzadko: bezsenność. Nieznana: depresja. Zaburzenia układu nerwowego Rzadko: ból głowy, parestezje, zawroty głowy, neuropatia obwodowa. Bardzo rzadko: zaburzenia pamięci. Zaburzenia układu oddechowego, klatki piersiowej i śródpiersia Nieznana: śródmiąższowa choroba płuc. Zaburzenia żołądka i jelit Rzadko: zaparcia, ból brzucha, wzdęcia z oddawaniem wiatrów, niestrawność, biegunka, nudności, wymioty, zapalenie trzustki. Zaburzenia wątroby i dróg żółciowych Rzadko: zapalenie wątroby/ żółtaczka. Bardzo rzadko: niewydolność wątroby. Zaburzenia skóry i tkanki podskórnej Rzadko: wysypka, świąd, łysienie. Zaburzenia mięśniowo-szkieletowe i tkanki łącznej Rzadko: miopatia* (w tym zapalenie mięśni), rabdomioliza (z lub bez ostrej niewydolności nerek), ból mięśniowy, skurcze mięśni. Nieznana: tendinopatia, czasem powikłana zerwaniem ścięgna, immunozależna miopatia martwicza. W badaniu klinicznym miopatia występowała częściej u

pacjentów leczonych symwastatyną w dawce 80 mg na dobę w porównaniu z pacjentami leczonymi dawką 20 mg na dobę (odpowiednio 1,0% vs. 0,02%). Zaburzenia układu rozrodczego i piersi Nieznana: zaburzenia erekcji. Zaburzenia ogólne i stany w miejscu podania Rzadko: astenia. Rzadko opisywano przypadki zespołu rzekomej nadwrażliwości z towarzyszącymi mu objawami: obrzękiem naczynioruchowym, zespołem toczniopodobnym, polimialgią reumatyczną, zapaleniem skórno-mięśniowym, zapaleniem naczyń, trombocytopenią, eozynofilią, przyspieszonym ESR OB, zapaleniem stawów i bólami stawów, pokrzywką, nadwrażliwością na światło, gorączką, zaczerwienieniem skóry, dusznością i złym samopoczuciem. Badania diagnostyczne Rzadko: zwiększona aktywność aminotransferaz (AlAT aminotransferazy alaninowej, AspAT aminotransferazy asparaginianowej, γ-GT γ-glutarylotranspeptydazy) (patrz punkt 4.4 Działanie na wątrobę), zwiększona aktywność fosfatazy zasadowej, zwiększona aktywność kinazy kreatynowej CK. Podczas stosowania statyn odnotowano następujące działania niepożądane: zaburzenia snu, w tym koszmary senne, utrata pamięci, zaburzenia seksualne, cukrzyca: częstość występowania zależy od obecności lub braku czynników ryzyka (glikemia na czczo ≥5,6 mmol/L, BMI>30 kg/m2, zwiększone stężenie triglicerydów, nadciśnienie tętnicze w wywiadzie). Dzieci i młodzież W 48. tygodniowych badaniach u dzieci i młodzieży (chłopców w II fazie rozwoju i powyżej według skali Tannera i dziewcząt, przynajmniej rok po rozpoczęciu miesiączkowania) w wieku 10-17 lat z rodzinną heterozygotyczną hipercholesterolemią (n=175), profil bezpieczeństwa i tolerancji w grupie stosującej symwastatynę był podobny do profilu w grupie otrzymującej placebo. Nie jest znany długotrwały wpływ na rozwój fizyczny, intelektualny i seksualny. Brak wystarczających danych po leczeniu trwającym jeden rok. PODMIOT ODPOWIEDZIALNY: Apotex Europe B.V. Archimedesweg 2 2333 CN Leiden Holandia. NUMER POZWOLENIA NA DOPUSZCZENIE DO OBROTU+ORGAN WYDAJĄCY: Apo-Simva 10: 12346; Apo-Simva 20: 12347; Apo-Simva 40: 12348 DATA SPORZĄDZENIA ULOTKI: ………. KATEGORIA DOSTĘPNOŚCI: Lek wydawany na receptę. INFORMACJA O ODPŁATNOŚCI (W PRZYPADKU REFUNDACJI): Cena detaliczna urzędowa leków wynosi: Apo-Simva 10 – 7,33 zł, Apo-Simva 20 – 13,51 zł; Apo-Simva 40 – 22,68 zł. Wysokość dopłaty świadczeniobiorcy wynosi: Apo-Simva 10 – 5,50 zł, Apo-Simva 20 – 9,85 zł; Apo-Simva 40 – 15,35 zł.; Leki wydawane bezpłatnie dla osób uprawnionych które ukończyły 75 r.ż. Cena detaliczna i wysokość dopłaty świadczeniobiorcy na podstawie Obwieszczenia Ministra Zdrowia w sprawie wykazu refundowanych leków, środków spożywczych specjalnego przeznaczenia żywieniowego oraz wyrobów medycznych na dzień 1 września 2019 r. NAZWA PRODUKTU LECZNICZEGO: Apo-Pentox 400 SR, 400 mg, tabletki powlekane o przedłużonym uwalnianiu. SKŁAD JAKOŚCIOWY I ILOŚCIOWY: Każda tabletka zawiera 400 mg pentoksyfiliny (Pentoxifyllinum). POSTAĆ FARMACEUTYCZNA: Tabletka powlekana o przedłużonym uwalnianiu. Białe, obustronnie wypukłe tabletki powlekane w kształcie kapsułek, z wytłoczonym napisem „APO” po jednej stronie i „400" po drugiej. WSKAZANIA DO STOSOWANIA: Łagodzenie dolegliwości powodowanych przez długotrwałe zaburzenia krążenia tętniczego i tętniczo-żylnego kończyn o etiologii miażdżycowej i cukrzycowej (u pacjentów z miażdżycą tętnic, chromaniem przestankowym, zmianami naczyniowymi w przebiegu cukrzycy, zakrzepowo-zarostowym zapaleniem naczyń, owrzodzeniem podudzi, odmrożeniami). Apo-Pentox 400 SR nie leczy przyczyn choroby. DAWKOWANIE I SPOSÓB PODAWANIA: Dorośli Zwykle stosuje się 400 mg (1 tabletkę) trzy razy na dobę. U niektórych pacjentów, zczególnie w terapii podtrzymującej dawka wystarczająca to jedna tabletka, 400 mg dwa razy na dobę. Nie należy stosować dawki dobowej większej niż 1200 mg (3 tabletki). Pełna skuteczność produktu leczniczego może wystąpić dopiero po okresie podawania wynoszącym od 2 do 4 tygodni. Zaleca się stosowanie produktu leczniczego co najmniej przez 8 tygodni. Nasilenie działań niepożądanych ze strony środkowego układu nerwowego lub przewodu pokarmowego jest zależne od przyjętej dawki. Jeśli takie działania wystąpią, należy stosować 400 mg (1 tabletkę) dwa razy na dobę. Jeśli działania niepożądane nie ustąpią, należy zdecydować o przerwaniu stosowania pentoksyfiliny. Apo-Pentox 400 SR przyjmuje się z posiłkiem lub niezwłocznie po posiłku.

Tabletkę należy połknąć w całości i popić dużą ilością wody. Pacjenci w podeszłym wieku: nie jest konieczna modyfikacja dawkowania. Dzieci: Produktu leczniczego nie należy podawać dzieciom. Szczególne grupy pacjentów: u pacjentów z zaburzeniami czynności nerek (klirens kreatyniny poniżej 30 ml/min) może być konieczne zmniejszenie dawki do 30-50% dawki standardowej w zależności od indywidualnej tolerancji leku. PRZECIWWSKAZANIA: Nadwrażliwość na substancję czynną lub na którąkolwiek substancję pomocniczą wymienioną punkcie. Produktu leczniczego nie należy stosować u pacjentów po niedawno przebytym zawale mięśnia sercowego lub udarze mózgu, z krwawieniami o znacznym nasileniu i chorobami z dużym ryzykiem krwotoków, z wylewem krwi do siatkówki oka, z nadwrażliwością na metyloksantyny: kofeinę, teofilinę lub teobrominę. SPECJALNE OSTRZEŻENIA I ŚRODKI OSTROŻNOŚCI DOTYCZĄCE STOSOWANIA: Ostrzeżenia specjalne Do dolegliwości spowodowanych długotrwałym zmniejszeniem przepływu obwodowego w kończynach często dołączają się inne, wynikające ze zmian miażdżycowych w naczyniach serca lub mózgu. Pentoksyfilina może być bezpiecznie stosowana u pacjentów z niedokrwieniem mózgu lub mięśnia sercowego. Niekiedy, w czasie stosowania produktu leczniczego zdarzają się nagłe obniżenia ciśnienia krwi. Mogą wtedy wystąpić zawroty głowy, złe samopoczucie, dławica piersiowa, arytmia. Należy zachować ostrożność u pacjentów z niedociśnieniem lub niewyrównanym ciśnieniem krwi. U pacjentów leczonych jednocześnie pentoksyfiliną i warfaryną należy częściej badać czas protrombinowy. Pacjenci stosujący jednocześnie pentoksyfilinę i produkty lecznicze zawierające teofilinę powinni pozostawać pod opieką lekarza. Należy często kontrolować czy nie występują objawy przedawkowania teofiliny. Może być konieczne zmniejszenie dawki. Pacjenci po zabiegu chirurgicznym, przebytej chorobie wrzodowej żołądka lub jelit, po wylewie krwi do mózgu lub siatkówki oka, powinni poinformować o tym lekarza. Może być konieczne okresowe badanie krwi (hematokryt, hemoglobina). Specjalne środki ostrożności dotyczące stosowania Skuteczność i bezpieczeństwo stosowania produktu leczniczego u dzieci nie zostały potwierdzone. Pentoksyfilina może być bezpiecznie stosowana jednocześnie z lekami przeciwnadciśnieniowymi, blokującymi receptory ß-adrenergiczne, glikozydami naparstnicy, lekami moczopędnymi, przeciwcukrzycowymi i przeciwarytmicznymi. U niektórych pacjentów, obserwowano nieznaczne obniżenie ciśnienia krwi. Zaleca się okresowe badanie ciśnienia krwi u pacjentów przyjmujących jednocześnie leki przeciwnadciśnieniowe. Jeśli jest to konieczne, lekarz może zmniejszyć dawkę produktu leczniczego obniżającego ciśnienie krwi. W przypadku niewydolności nerek lub wątroby oraz u pacjentów w podeszłym wieku możliwa jest kumulacja metabolitów. Dawkę pentoksyfiliny należy określić ze szczególną ostrożnością. Palenie tytoniu zmniejsza skuteczność leczenia pentoksyfiliną. DZIAŁANIA NIEPOŻĄDANE: Następujące działania niepożądane zgłoszono w przeprowadzonych badaniach klinicznych lub po wprowadzeniu produktu do obrotu. Częstość nie została określona.

Badania diagnostyczne Zwiększenie aktywności aminotransferaz

Zaburzenia serca Arytmia, tachykardia, dławica piersiowa

Zaburzenia krwi i układu chłonnego Trombocytopenia

Zaburzenia układu nerwowego Zawroty głowy, ból głowy, aseptyczne zapalenie opon mózgowych*

Zaburzenia żołądka i jelit Zaburzenia żołądka i jelit, uczucie dyskomfortu w nadbrzuszu, rozdęcie brzucha, nudności, wymioty, biegunka

Zaburzenia skóry i tkanki podskórnej Świąd, rumień, pokrzywka, uderzenia gorąca

Zaburzenia naczyniowe Krwawienie**, niedociśnienie

Zaburzenia układu immunologicznego Reakcje anafilaktyczne, reakcje anafilaktoidalne, obrzęk naczynioruchowy

Zaburzenia wątroby i dróg żółciowych Cholestaza

Zaburzenia psychiczne Pobudzenie, zaburzenia snu

Zaburzenia układu oddechowego Skurcz oskrzeli

Opis wybranych działań niepożądanych: Aseptyczne zapalenie opon mózgowych występowało zwykle u pacjentów z zaburzeniami tkanki łącznej. Bardzo rzadko zgłaszano występowanie krwawienia (np. ze skóry, błon śluzowych) u pacjentów leczonych pentoksyfiliną w monoterapii lub z ntykoagulantami albo inhibitorami agregacji płytek krwi. W ciężkich przypadkach dochodzi zwykle do krwawienia z przewodu pokarmowego, układu moczowo-płciowego, z obszarów ciała z licznymi ranami, w tym chirurgicznymi, w związku z wystąpieniem czynników ryzyka krwawień. Związek przyczynowy pomiędzy leczeniem pentoksyfiliną i krwawieniem nie został ustalony. Trombocytopenia wystąpiła w pojedynczych przypadkach. PODMIOT ODPOWIEDZIALNY: Apotex Europe B.V. Archimedesweg 2 2333 CN Leiden Holandia. NUMER POZWOLENIA NA DOPUSZCZENIE DO OBROTU+ORGAN WYDAJĄCY: 8923 DATA SPORZĄDZENIA ULOTKI: ……….. KATEGORIA DOSTĘPNOŚCI: Lek wydawany na receptę. INFORMACJA O ODPŁATNOŚCI (W PRZYPADKU REFUNDACJI): Cena detaliczna urzędowa leku wynosi: Apo-Pentox 400 SR 22,29 zł. Cena detaliczna i wysokość dopłaty świadczeniobiorcy na podstawie Obwieszczenia Ministra Zdrowia w sprawie wykazu refundowanych leków, środków spożywczych specjalnego przeznaczenia żywieniowego oraz wyrobów medycznych na dzień 1 września 2019 r.