1. Planowanie i organizowanie pracy opiekuńczej

„Projekt współfinansowany ze środków Europejskiego Funduszu Społecznego”

MINISTERSTWO EDUKACJI NARODOWEJ

Małgorzata Kuc Lilia Kimber-Dziwisz Planowanie i organizowanie pracy opiekuńczej 346[04].Z1.01

Poradnik dla ucznia Wydawca Instytut Technologii Eksploatacji – Państwowy Instytut Badawczy Radom 2007


1

Recenzenci: mgr Ewa Goliszek mgr Iwona Grudzień Opracowanie redakcyjne: inż. Danuta Szczepaniak Konsultacja: dr Dorota Koprowska Poradnik stanowi obudowę dydaktyczną programu jednostki modułowej 346[04].Z1.01 „Planowanie i organizowanie pracy opiekuńczej”, zawartego w programie nauczania dla zawodu opiekun w domu pomocy społecznej. Wydawca Instytut Technologii Eksploatacji – Państwowy Instytut Badawczy, Radom 2007


2

SPIS TREŚCI 1. Wprowadzenie 4 2. Wymagania wstępne 5 3. Cele kształcenia 6 4. Materiał nauczania 7

4.1. Zadania domu pomocy społecznej 7 4.1.1. Materiał nauczania 7 4.1.2. Pytania sprawdzające 8 4.1.3. Ćwiczenia 8 4.1.4. Sprawdzian postępów 9

4.2. Planowanie i organizacja pracy w instytucjach pomocy społecznej 10 4.2.1. Materiał nauczania 10 4.2.2. Pytania sprawdzające 13 4.2.3. Ćwiczenia 13 4.2.4. Sprawdzian postępów 15

4.3. Podejmowanie decyzji w organizacjach społecznych 16 4.3.1. Materiał nauczania 16 4.3.2. Pytania sprawdzające 20 4.3.3. Ćwiczenia 20 4.3.4. Sprawdzian postępów 21

4.4. Diagnozowanie potrzeb i problemów podopiecznych 22 4.4.1. Materiał nauczania 22 4.4.2. Pytania sprawdzające 24 4.4.3. Ćwiczenia 24 4.4.4. Sprawdzian postępów 25

4.5. Metody pracy stosowane w placówkach pomocy społecznej 26 4.5.1. Materiał nauczania 26 4.5.2. Pytania sprawdzające 30 4.5.3. Ćwiczenia 31 4.5.4. Sprawdzian postępów 32

4.6. Zasady pracy z podopiecznymi 33 4.6.1. Materiał nauczania 33 4.6.2. Pytania sprawdzające 34 4.6.3. Ćwiczenia 34 4.6.4. Sprawdzian postępów 35

4.7. Planowanie opieki. Dokumentowanie wykonywanych zadań z zastosowaniem technik informatycznych

36

4.7.1. Materiał nauczania 36 4.7.2. Pytania sprawdzające 37 4.7.3. Ćwiczenia 37 4.7.4. Sprawdzian postępów 40

4.8. System zapewnienia jakości w opiece socjalnej 41 4.8.1. Materiał nauczania 41 4.8.2. Pytania sprawdzające 43 4.8.3. Ćwiczenia 43 4.8.4. Sprawdzian postępów 44


3

4.9. Etyka zawodowa opiekuna społecznego 45 4.9.1. Materiał nauczania 45 4.9.2. Pytania sprawdzające 48 4.9.3. Ćwiczenia 48 4.9.4. Sprawdzian postępów 49

4.10. Konflikty wartości w pracy opiekuna 50 4.10.1. Materiał nauczania 50 4.10.2. Pytania sprawdzające 51 4.10.3. Ćwiczenia 51 4.10.4. Sprawdzian postępów 52

5. Sprawdzian osiągnięć 53 6. Literatura 57


4

1. WPROWADZENIE

Poradnik ten będzie Ci pomocny w przyswajaniu wiedzy i organizowania z zakresu planowania pracy opiekuńczej. Pomoże Ci nabyć podstawowe umiejętności przydatne do współpracy z podopiecznym w domu pomocy społecznej.

W poradniku zamieszczono: − wymagania wstępne – wykaz umiejętności, jakie powinieneś mieć już ukształtowane,

abyś bez problemów mógł korzystać z poradnika, − cele kształcenia – wykaz umiejętności, jakie ukształtujesz podczas pracy z poradnikiem, − materiał nauczania – wiadomości teoretyczne niezbędne do osiągnięcia złożonych celów

kształcenia i opanowania umiejętności zawartych w jednostce modułowej, − zestaw pytań sprawdzających, abyś mógł sprawdzić, czy już opanowałeś określone treści, − ćwiczenia, które pomogą Ci zweryfikować wiadomości teoretyczne oraz ukształtować

umiejętności praktyczne, − sprawdzian postępów, − sprawdzian osiągnięć, przykładowy zestaw zadań. Zaliczanie testu potwierdzi

opanowanie materiału całej jednostki modułowej, − literaturę.


5

Schemat układu jednostek modułowych

346[04].Z1.01 Planowanie

i organizowanie pracy opiekuńczej

346[04].Z1 Działalność opiekuńcza

346[04].Z1.05 Pomaganie osobom

niepełnosprawnym w korzystaniu z programów rehabilitacyjnych

346[04].Z1.02 Stosowanie metod pracy

socjalnej

346[04].Z1.04

Wykonywanie zabiegów higieniczno-pielęgnacyjnych

346[04].Z1.03 Rozpoznawanie potrzeb

i problemów podopiecznych


6

2. WYMAGANIA WSTĘPNE

Przystępując do realizacji programu jednostki modułowej powinieneś umieć: − korzystać z różnych źródeł informacji, − stosować umiejętności komunikacji interpersonalnej, − współpracować w grupie − prowadzić profilaktykę i promocję zdrowia, − stosować przepisy prawa w działalności socjalnej, − rozpoznawać potrzeby i problemy podopiecznych, − korzystać z różnych metod pracy.


7

3. CELE KSZTAŁCENIA

W wyniku realizacji programu jednostki modułowej powinieneś umieć: – określić zadania i kompetencje zawodowe opiekuna w domu pomocy społecznej, – określić zasady planowania i organizacji pracy, – wykazać znaczenie planowania i organizacji pracy dla funkcjonowania placówki

opiekuńczej, – scharakteryzować proces podejmowania decyzji, – określić zasady pracy opiekuna z podopiecznymi, – scharakteryzować metody i narzędzia diagnozowania problemów i potrzeb

podopiecznych, – scharakteryzować metody pracy stosowane w pracy opiekuńczej, – zaplanować i zorganizować własną pracę, – wykazać znaczenie współpracy z zespołem w osiąganiu zaplanowanych celów, – ocenić własne możliwości w zakresie niesienia pomocy, – ocenić jakość świadczonych usług, – zastosować w pracy opiekuna zasady podmiotowości i poszanowania godności osobistej

osób zależnych od pomocy instytucji opiekuńczej, – rozpoznać dylematy etyczne występujące w pracy opiekuna w domu pomocy społecznej, – wykorzystać techniki komputerowe do planowania wykonywanych zadań.


8

4. MATERIAŁ NAUCZANIA 4.1. Zadania domu pomocy społecznej 4.1.1. Materiał nauczania

Dom pomocy społecznej świadczy, na poziomie obowiązującego standardu, osobom wymagającym całodobowej opieki z powodu wieku, choroby lub niepełnosprawności usługi: bytowe, opiekuńcze, wspomagające, edukacyjne w formach i zakresie wynikających z indywidualnych potrzeb [18].

Dom pomocy społecznej działa przede wszystkim na podstawie: 1. Ustawy z 12 marca 2004 r. o pomocy społecznej (Dz. U z 15 kwietnia 2004 r., Nr 64, poz.

593, ze zm.). 2. Rozporządzenia Ministra Polityki Społecznej z dnia 19 października 2005 r. w sprawie

domów pomocy społecznej (Dz. U. z 2005 r. Nr 217 póz. 1837) Ponadto w zależności od przeznaczenia Domu pomocy społecznej funkcjonowanie mogą wspierać: – Ustawa z dnia 19 sierpnia 1994 r. o ochronie zdrowia psychicznego (Dz. U. z 1994 r.

Nr 111, poz. 535 z późn. zm.), – Ustawa z 27 sierpnia 1997 r. o rehabilitacji zawodowej i społecznej oraz zatrudnieniu

osób niepełnosprawnych. Dz. U. Nr 123, poz. 776 ze zm. Domy, w zależności od tego, dla kogo są przeznaczone dzielą się na domy dla

1. Osób w podeszłym wieku 2. Osób przewlekle somatycznie chorych 3. Osób przewlekle psychicznie chorych 4. Dorosłych niepełnosprawnych intelektualnie 5. Dzieci i młodzieży niepełnosprawnych intelektualnie 6. Osób niepełnosprawnych fizycznie

Domy pomocy społecznej (DPS) mogą funkcjonować jako: 1. Domy pomocy społecznej zapewniające opiekę pielęgniarek i opiekunów przez część

doby: − dla osób w podeszłym wieku (nie wymagających całodobowego nadzoru). W wyniku

ustawy z 2004 roku z pojęcia domów pomocy społecznej wyłączono domy dla kobiet w ciąży i matek samotnie wychowujących małoletnie dzieci oraz noclegownie dla bezdomnych).

2. Domy pomocy społecznej zapewniające całodobową opiekę pielęgniarek i opiekunów DPS oraz usługi opiekuńcze specjalistyczne (dla dzieci i dorosłych, w tym osób starszych): − dla przewlekle somatycznie chorych, − dla przewlekle psychicznie chorych, − dla niepełnosprawnych fizycznie, − dla dorosłych niepełnosprawnych intelektualnie, − dla dzieci i młodzieży niepełnosprawnych intelektualnie. Zadaniem Domu pomocy społecznej jest zapewnienie jego mieszkańcom opieki oraz

zaspokojenie ich niezbędnych potrzeb na poziomie obowiązującego standardu. Zadania Domu określone w Rozporządzeniu Ministra Polityki Społecznej [18] to: 1. Zapewnienie potrzeb bytowych:

− miejsce zamieszkania,


9

− wyżywienie, − odzieży i obuwia, − utrzymanie czystości.

2. Opiekuńczych polegających na: − udzieleniu pomocy w podstawowych czynnościach życiowych, − pielęgnacji, − niezbędnej pomocy w załatwianiu spraw osobistych.

3. Wspomagające polegające na: − umożliwianiu udziału w terapii zajęciowej, − podnoszeniu sprawności i aktywizowaniu mieszkańców domu, − umożliwianiu zaspokojenia potrzeb religijnych i kulturalnych, − zapewnieniu warunków do rozwoju samorządności mieszkańców domu, − stymulowaniu nawiązywania, utrzymywania i rozwijania kontaktu z rodziną

i społecznością lokalną, − działaniu zmierzającym na usamodzielnianiu mieszkańca domu, w miarę jego

możliwości, − pomocy w usamodzielnianiu się mieszkańcowi domu w podjęciu pracy, szczególnie

mający charakter terapeutyczny, w przypadku osób spełniających warunki do takiego usamodzielnienia,

− zapewnienia bezpiecznego przechowywania środków pieniężnych i przedmiotów wartościowych,

− finansowaniu mieszkańcowi domu nie posiadającemu własnego dochodu wydatków na niezbędne przedmioty osobistego użytku,

− zapewnieniu przestrzegania praw mieszkańców domu oraz dostępności do informacji o tych prawach dla mieszkańców domu.

Dom dla dzieci i młodzieży niepełnosprawnej intelektualnie, poza wymienionymi wyżej usługami w zakresie potrzeb edukacyjnych zapewnia: − uczestnictwo w zajęciach rewalidacyjno – wychowawczych, − uczenie i wychowanie przez doświadczenie życiowe.

Zadaniem Domu pomocy społecznej jest także zapewnienie możliwości dostępu mieszkańcom do lekarzy pierwszego kontaktu i lekarzy specjalistów. Organizacja Domu, zakres i poziom świadczonych usług uwzględniają w szczególności wolność, intymność, godność i poczucie bezpieczeństwa mieszkańców oraz stopień fizycznej i psychicznej sprawności. 4.1.2. Pytania sprawdzające

Odpowiadając na pytania, sprawdzisz, czy jesteś przygotowany do wykonania ćwiczeń. 1. Jakie usługi świadczy dom pomocy społecznej? 2. Czy dom pomocy społecznej świadczy usługi całodobowo? 3. Czy dom pomocy społecznej świadczy zadania w zakresie usług edukacyjnych? 4. Jakie są ustawowe zadania domu pomocy społecznej.


10

4.1.3. Ćwiczenia Ćwiczenie 1

Przeanalizuj Ustawę o Pomocy Społecznej. Określ zadania domu pomocy społecznej. Sposób wykonania ćwiczenia Aby wykonać ćwiczenie, powinieneś:

1) przeanalizować Ustawę o Pomocy Społecznej, 2) określić zadania domu pomocy społecznej, 3) zaprezentować wyniki na forum grupy, 4) uzupełnić swoją listę zadań na podstawie wypowiedzi innych.

Wyposażenie stanowiska pracy: − komputer z dostępem do Internetu, − drukarka, − papier do drukarki, − zakreślacz. Ćwiczenie 2 Wypisz zadania domu pomocy społecznej dotyczące świadczenia usług opiekuńczych. Przeanalizuj je razem z grupą.

Sposób wykonania ćwiczenia Aby wykonać ćwiczenie, powinieneś:

1) wypisać zadania domu pomocy społecznej dotyczące opieki na kartkach (1 zadanie na 1 kartce),

2) zawiesić kartki na tablicy, 3) na forum grupy przeanalizować zapisane zadanie, 4) wziąć udział w dyskusji.

Wyposażenie stanowiska pracy: − papier, − pisaki, − tablica korkowa. 4.1.4. Sprawdzian postępów Czy potrafisz:

Tak Nie 1) określić usługi bytowe domu pomocy społecznej? 2) scharakteryzować usługi terapeutyczno-opiekuńcze? 3) określić usługi wspomagające? 4) określić do jakiego typu świadczeń zaliczamy usługi socjalne?


11

4.2. Planowanie i organizacja pracy w instytucjach pomocy społecznej

4.2.1. Materiał nauczania

Pomoc społeczną organizują organy administracji rządowej i samorządowej, współpracują w tym zakresie z organizacjami społecznymi, kościołami, fundacjami i stowarzyszeniami, pracodawcami oraz osobami fizycznymi i prawnymi. Celem pomocy społecznej jest: 1) zaspokajanie niezbędnych potrzeb życiowych osób i rodzin oraz umożliwianie im

bytowania w warunkach odpowiadających godności człowieka, 2) uaktywnienie osoby korzystającej ze świadczeń, a także jej integracji ze środowiskiem

społecznym, 3) pomoc społeczna adresowana jest do obywateli polskich i cudzoziemców posiadających

prawo stałego pobytu lub status uchodźcy, zamieszkujących i przebywających na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej. Działania z zakresu pomocy społecznej z mocy ustawy wykonują organy administracji

rządowej i samorządowej. Współpracują w tym zakresie z organizacjami społecznymi, Kościołem katolickim, innymi kościołami, związkami wyznaniowymi, fundacjami, stowarzyszeniami, pracodawcami oraz osobami fizycznymi i prawnymi.

Do jednostek organizacyjnych pomocy społecznej należą: − regionalne ośrodki polityki społecznej – na szczeblu województwa istnieją dwie odrębne

struktury organizacyjne – administracji rządowej i samorządowej. Zadania rządowe na szczeblu województwa wykonuje wojewoda. Zadania wojewody w zakresie pomocy społecznej realizowane są przez wydziały polityki społecznej urzędów wojewódzkich. Natomiast zadania samorządowe wykonuje marszałek województwa przy pomocy regionalnego ośrodka polityki społecznej - jednostki organizacyjnej powołanej do realizacji zadań pomocy społecznej w województwach samorządowych,

− powiatowe centra pomocy rodzinie – jednostki organizacyjne wykonujące zadania powiatu w zakresie pomocy społecznej. Zadania powiatowych centrów pomocy rodzinie w miastach na prawach powiatu realizują miejskie ośrodki pomocy społecznej (miejskie ośrodki pomocy rodzinie),

− ośrodki pomocy społecznej – jednostki organizacyjne wykonujące zadania z zakresu pomocy społecznej w gminie,

− domy pomocy społecznej – świadczące, na poziomie obowiązującego standardu, osobom wymagającym całodobowej opieki z powodu wieku, choroby lub niepełnosprawności usługi: bytowe, opiekuńcze, wspomagające, edukacyjne w formach i zakresie wynikających z indywidualnych potrzeb. Domy pomocy społecznej w zależności od tego, dla kogo są przeznaczone dzielą się na domy dla: a) osób w podeszłym wieku, b) osób przewlekle somatycznie chorych, c) osób przewlekle psychicznie chorych, d) dorosłych niepełnosprawnych intelektualnie, e) dzieci i młodzieży niepełnosprawnych intelektualnie, f) osób niepełnosprawnych fizycznie.

− placówki specjalistycznego poradnictwa, w tym rodzinnego, − placówki opiekuńczo-wychowawcze – zapewniające dzieciom i młodzieży pozbawionym

częściowo i całkowicie opieki rodzicielskiej oraz niedostosowanym społecznie dzienną lub całodobową, ciągłą lub okresową opiekę i wychowanie, jak również wspiera działania


12

rodziców w wychowaniu i sprawowaniu opieki. Placówki ze względu na specyfikę działań dzielą się na: 1. Placówki wsparcia dziennego które wspierają rodzinę w sprawowaniu jej

podstawowych funkcji, zapewniają pomoc rodzinie i dzieciom sprawiającym problemy wychowawcze, zagrożonym demoralizacją, przestępczością lub uzależnieniami, współpracują ze szkołą, ośrodkiem pomocy społecznej i innymi instytucjami w rozwiązywaniu problemów wychowawczych.

2. Placówki interwencyjne: zapewniają dziecku pozbawionemu częściowo lub całkowicie opieki rodziców, znajdującemu się w sytuacji kryzysowej: a) doraźną, całodobową opiekę, b) kształcenie dostosowane do jego wieku i możliwości rozwojowych, c) opiekę i wychowanie do czasu powrotu do rodziny lub umieszczenia w rodzinie

zastępczej, placówce rodzinnej albo placówce socjalizacyjnej. Przygotowują diagnozę stanu psychofizycznego i sytuacji życiowej dziecka oraz ustalają wskazania do dalszej pracy z dzieckiem.

3. Placówki rodzinne: zapewniają dzieciom częściowo lub całkowicie pozbawionym opieki rodziców całodobowa opiekę i wychowanie w warunkach zbliżonych do domu rodzinnego oraz opiekę, do czasu powrotu dziecka do rodziny, umieszczenia go w rodzinie adopcyjnej lub jego usamodzielnienia.

4. Placówki socjalizacyjne: zapewniają całodobową opiekę i wychowanie dzieciom całkowicie lub częściowo pozbawionym opieki rodzicielskiej, dla których nie znaleziono rodzinnej opieki zastępczej.

− ośrodki adopcyjno-opiekuńcze: a) ośrodek lub zespół wsparcia rodziny naturalnej, prowadzący poradnictwo dla dzieci

i rodziców oraz terapię rodzinną, w tym dla rodziców dzieci umieszczonych w placówkach opiekuńczo- wychowawczych,

b) ośrodek lub zespół wsparcia rodziny zastępczej lub adopcyjnej, inicjujący i wspomagający zastępcze formy opieki i wychowania rodzinnego, szkolący i kwalifikujący kandydatów na rodzinę zastępczą albo adopcyjną, prowadzący poradnictwo rodzinne i terapie rodzinną dla dzieci i rodziców dzieci umieszczonych w rodzinnej opiece zastępczej.

− ośrodki wsparcia – środowiskowa forma pomocy półstacjonarnej służąca utrzymaniu osoby w jej naturalnym środowisku i przeciwdziałaniu instytucjonalizacji, a w szczególności: a) środowiskowe domy samopomocy, b) dzienne domy pomocy, c) noclegownie, d) ośrodki opiekuńcze,

− ośrodki interwencji kryzysowej – których rolą jest świadczenie specjalistycznych usług, zwłaszcza psychologicznych, prawnych, hotelowych, które są dostępne przez całą dobę – osobom, rodzinom i społecznościom będącym ofiarami przemocy lub znajdującym się w innej sytuacji kryzysowej – w celu zapobieżenia powstawania lub pogłębiania się dysfunkcji tych osób, rodzin lub społeczności. Pomocą Społeczną zajmują się w Polsce również:

– stowarzyszenia, – fundacje, − związki wyznaniowe, − kościół katolicki i inne kościoły, − osoby prawne,


13

− osoby fizyczne. Organizacje te są rejestrowane w centralnym rejestrze i funkcjonują na podstawie statutu lub innych form prawnych.

Planowanie i organizacja pracy w instytucjach polityki społecznej nie mogą różnić się od ogólnie stosowanych zasad zarządzania.

Jedna z podstawowych zasad zarządzania mówi, że jeśli chcemy mieć dobrze wykonaną pracę, musimy dać dobrą pracę do wykonania. Dobra praca natomiast to przede wszystkim praca celowa, dobrze zaplanowana i zorganizowana. Cechy skutecznej i dobrze zarządzanej firmy to: 1. Skłonność do działania. 2. Trzymanie się blisko klienta. 3. Zachęcanie pracowników do samodzielności. 4. Budowanie wydajności firmy poprzez pracę wszystkich pracowników. 5. Aktywne zaangażowanie pracowników oparte o określony system wartości. 6. Skupianie się na robieniu tego, na czym firma zna się najlepiej. 7. Prosta struktura. 8. Zarządzanie poprzez połączenie dyscypliny i swobody.

Jak wynika z powyższych zapisów, podstawowe pojęcia, jakie łączą się ze skutecznym działaniem organizacji, to przede wszystkim: aktywność, klient – w przypadku DPS podopieczny, pracownik, kierowanie oraz wartości.

Dobra organizacja opiera się na trzech obszarach: ludziach, zasobach i planowaniu. Dla optymalnego funkcjonowania oraz rozwoju danej placówki niezbędne jest pozyskanie do pracy odpowiednich osób, a także zapewnienie im optymalnych warunków pracy. Z perspektywy dyrektora niezbędna jest pełna świadomość zasobów, jakimi dysponuje zarządzana przez niego placówka. Warto zwrócić uwagę, że wspomniane zasoby to nie tylko baza instytucji, czyli jej zasoby materialne, ale również dorobek, sprawność struktury organizacyjnej, model zarządzania oraz system priorytetów znanych, akceptowanych i uwzględnianych w codziennej pracy przez ogół pracowników. Na pewno niezwykle ważnym czynnikiem decydującym o sprawności organizacyjnej instytucji są kompetencje oraz cechy osobowościowe zatrudnionych w niej ludzi. Bardzo ważne, by byli oni nie tylko dobrymi „fachowcami”, ale również, a może przede wszystkim by byli otwarci na zmiany, chętni do współdziałania oraz zaangażowani. Ważne też, by byli skłonni do akceptowania i twórczego rozwijania priorytetów, dzięki czemu wszyscy (a przynajmniej większość) wspieraliby poprzez swoje działania ogólne cele działania instytucji. Cele zaś to podstawowy element planowania. Warto wiedzieć, że dla skutecznej organizacji pracy, a także działań kierowniczych umożliwiających kontrolę oraz motywowanie pracowników, planowanie jest działaniem podstawowym. Planowanie określa bowiem perspektywę oraz efekty podejmowanych działań. W efekcie możemy skutecznie nie tylko angażować innych do działań wspierających cele strategiczne, ale również sprawdzać i ukierunkowywać konkretne działania poszczególnych pracowników.

Skuteczna organizacja zawsze zaczyna się od możliwie optymalnego zdefiniowania celów, a w konsekwencji opracowania planu działania zorientowanego na oczekiwane wyniki. Podstawą definiowania celów jest dobra analiza potrzeb i możliwości placówki. Ważnym elementem tej analizy jest uwzględnienie zarówno zasobów materialnych, czyli tak zwanej bazy, jak i możliwości budżetowych gwarantujących finansowanie wybranych form aktywności. Nie mniej ważne są jednak również zasoby niematerialne. Zaliczyć do nich możemy kompetencje oraz dorobek pracowników, tradycje i doświadczenia instytucji, miejsce placówki w środowisku - stopień jej akceptacji przez społeczność lokalną.

Kolejny obszar, o którym nie można zapomnieć, to wymogi formalnoprawne, jakie nakładane są na daną instytucję.


14

W domach pomocy społecznej za organizację pracy odpowiada dyrektor domu. Strukturę organizacyjną i szczegółowy zakres zadań poszczególnych typów domów określa opracowany prze dyrektora domu regulamin organizacyjny, przyjęty przez zarząd jednostki samorządu terytorialnego, a w przypadku domu gminnego przez wójta, burmistrza lub prezydenta. W przypadku gdy prowadzącym dom jest podmiot niepubliczny, regulamin organizacyjny ustala ten podmiot [18].

Kierownicy poszczególnych działów mają za zadanie zaplanować pracę pracownikom działu, który jest im podległy. Opiekunowie, pielęgniarki, terapeuci organizują swoją pracę z wykorzystaniem zasad ergonomii stanowiska pracy i możliwości podopiecznych. Organizacja pracy opiekuna jest oparta o indywidualne plany wsparcia mieszkańców, które wynikają z ich indywidualnych potrzeb i są realizowane przez członków zespołu terapeutyczno – opiekuńczego. W planowaniu pracy opiekuńczej należy uwzględnić stan psychofizyczny mieszkańca 4.2.2. Pytania sprawdzające

Odpowiadając na pytania, sprawdzisz, czy jesteś przygotowany do wykonania ćwiczeń. 1. Kto jest odpowiedzialny za organizację pracy w domu pomocy społecznej? 2. Z jakimi instytucjami pozarządowymi współpracuje pomoc społeczna? 3. Jakie są cele pomocy społecznej? 4. Jakie instytucje z mocy ustawy prowadzą działania związane z pomocą społeczną? 5. Jakie są główne założenia dobrej organizacji pracy? 6. Na czym polega planowanie pracy?


W tabeli zapisano kilkadziesiąt pojęć w mniejszym lub większym stopniu związanych z organizacją pracy. Pogrupuj je, biorąc pod uwagę różne aspekty organizacji pracy.


1) dokonać analizy pojęć zapisanych w tabeli, 2) wypełnić tabelę grupując podane pojęcia wg różnych aspektów organizacji pracy, 3) zaprezentować wyniki na forum grupy.

Wyposażenie stanowiska pracy:

− papier A4, − poradnik dla ucznia, − tabela do uzupełnienia:

kwalifikacje, kompetencje, praca zespołowa, umiejętność współdziałania, dorobek instytucji, doświadczenia, formy motywowania, otwartość, zasady nagradzania, szacowanie kosztów, misja, komunikatywność, zaangażowanie, struktura, hierarchia władzy, sposoby działania, czynności kontrolne, umiejętności, morale, zasady minitorowania, terminy, harmonogramy, odpowiedzialni, struktura celów, priorytety, osobiste oczekiwania, wizja, cele działania, narzędzia, miejsce, wskaźniki, procedury, obieg informacji, dorobek zawodowy, kreatywność, tradycje, wiedza, grupy zadaniowe, system wartości, analiza zasobów, baza lokalowa, postawy, relacje


15

1. Ludzie 2. Zasoby 3. Planowanie kompetencje styl kierowania harmonogram

Ćwiczenie 2

Sporządź wykaz organizacji społecznych i pozarządowych realizujących zadania pomocy społecznej na terenie twojego miasta.


1) wyszukać nazwy w Internecie, lokalne organizacje społeczne i pozarządowe realizujące zadania Pomocy Społecznej,

2) zapisać adresy organizacji, 3) zaprezentować pracę na forum grupy, 4) sporządzić wykaz organizacji.

Wyposażenie stanowiska pracy: − komputer z dostępem do Internetu, − drukarka, − papier A4, − poradnik dla ucznia. Ćwiczenie 3

Na podstawie listy organizacji realizujących zadania Pomocy Społecznej, wykonaj mapę instytucji, z których możesz skorzystać w pracy z podopiecznym.


1) określić zakres pomocy, jakie będzie potrzebował podopieczny domu pomocy społecznej, 2) wybrać z listy organizacje wspierające pracę z podopiecznym, 3) wykonać mapę wybranych instytucji, 4) zaprezentować pracę na forum grupy.


16

Wyposażenie stanowiska pracy: − brystol, − plan miasta, − lista organizacji, − pisaki, − poradnik dla ucznia. Ćwiczenie 4 Z listy instytucji pomocy społecznej wybierz jedną i przygotuj przykładowy schemat organizacyjny pracy w tej instytucji.


1) zapoznać się z listą instytucji, 2) wybrać jedną instytucję, 3) zapisać cele i zadania funkcjonowania tej instytucji, 4) przygotować schemat organizacji pracy, 5) zaprezentować wyniki pracy, 6) wziąć udział w dyskusji.

Wyposażenie stanowiska pracy: − arkusze papieru, − lista instytucji przygotowana na podstawie poradnika dla ucznia, − pisaki, − mazaki. 4.2.4. Sprawdzian postępów Czy potrafisz: Tak Nie 1) określić osoby odpowiedzialne za organizację pracy w DPS? 2) określić instytucje współpracujące z pomocą społeczną? 3) scharakteryzować kadrę zarządzającą w domu pomocy społecznej? 4) określić czynniki wpływające na planowanie pracy opiekuna?


17

4.3. Podejmowanie decyzji w organizacjach społecznych 4.3.1. Materiał nauczania

Podejmowanie decyzji to proces polegający na zbieraniu i przetwarzaniu informacji o przyszłym działaniu [10]. Jest to jedna z funkcji zarządzania. Pozostałe to: − planowanie, − organizowanie, − motywowanie.

Mechanizmy podejmowania decyzji w organizacji – to zasady, procedury i praktyka podejmowania decyzji, czyli dokonywania wyboru przyszłego działania

Decyzja zaś to pojęcie z języka naturalnego, kluczowe we wszystkich naukach i jest wynikiem „podjęcia decyzji” lub mówiąc inaczej procesu decyzyjnego. Subtelna różnica między podjęciem decyzji, a procesem decyzyjnym jest tylko ta, że proces decyzyjny nie zawsze doprowadza do decyzji. Decyzją może być działanie/akt lub opinia/sąd w jakiejś sprawie. Aby proces decyzyjny miał sens, potrzebne są co najmniej dwie różne możliwości wyboru (kandydaci na decyzje), a więc istnienie alternatywy. Decyzja według A. K. Koźmińskiego [10] – to świadomy, nielosowy wybór jednego z rozpoznawanych i uznanych za możliwe wariantów przyszłego działania.

W procesie decyzyjnym konieczne są kryteria podjęcia/oceny decyzji, dzięki czemu jesteśmy w stanie dokonać wyboru. Proces decyzyjny lub podjęcie decyzji to pojęcie występujące we wszystkich dziedzinach działalności ludzkiej, jego podstawowe składowe to kryteria wyboru i alternatywy.

W procesie decyzyjnym możemy wyróżnić umownie kilka kolejnych faz: − identyfikacja sytuacji decyzyjnej, − sformułowanie problemu decyzyjnego, − zbudowanie modelu decyzyjnego, − wyznaczenie decyzji dopuszczalnych i decyzji wystarczających lub decyzji optymalnych, − podjęcie ostatecznej decyzji. Podjęta decyzja jest zwykle realizowana. Kategorie decyzji [8]: wg roli w procesie zarządzania: − operacyjne, − taktyczne, − strategiczne, wg stopnia ryzyka: − decyzje podejmowane w warunkach pewności (możemy bezbłędnie przewidzieć efekty), − decyzje podejmowane w warunkach ryzyka (można określić zbiór konsekwencji

i przyporządkować im pewne prawdopodobieństwo wystąpienia), − decyzje podejmowane w warunkach niepewności (nie możemy wyliczyć wszystkich

konsekwencji ani tez określić z jakim prawdopodobieństwem wystąpią), wg stopni innowacyjności: − rutynowe, − adaptacyjne, − innowacyjne, − regresywne, wg stopnia program owalności: − programowane,


18

− nieprogramowalne. W praktyce istnieją trzy modele podejmowania decyzji:

a) formalny model racjonalny - poszukiwanie decyzji optymalnej lub najlepszej: − racjonalność decyzji – racjonalność formalna, czyli podjęcie decyzji zgodnie

z procedurą, − decyzja podejmowana jest fazowo: problem – faza przygotowawcza, ustalenie

kryterium decyzyjnego i uporządkowanie wariantów decyzyjnych wg tego kryterium – faza podjęcia decyzji – faza realizacji i kontroli.

b) model ograniczonej racjonalności - poszukiwanie pierwszej decyzji zadowalającej: − decyzja zadowalająca – gdy istnieje kryterium określające minimum warunków

zadowalającego w sferach uznanych przez decydentów za ważne oraz gdy któryś z uznanych wariantów decyzji odpowiada przyjętemu kryterium lub jest od niego lepszy,

− ograniczenia racjonalności: subiektywne, obiektywne, strukturalne, poznawcze, motywacyjne, kompetencyjne.

c) model „kosza na śmieci” – sekwencyjność podejmowania decyzji odrzucona. Czasami dopasowujemy problem do znalezionego wcześniej rozwiązania. W ocenie decyzji podjętej wg tego modelu najważniejsza jest racjonalność rzeczowa działania. Na elementy procesu decyzyjnego składają się: warunki, decydent, cele, alternatywy, kryterium wyboru, relacje między alternatywami, wybór. Podział decyzji:

− decyzje złe – efekty odbiegają od oczekiwań, a w danych warunkach można było podjąć korzystniejsze,

− zadowalające, − optymalne – najbardziej odpowiednie przy wykorzystaniu przesłanek w danym

momencie. Podział sytuacji decyzyjnych (od nich zależy skuteczność decyzji) [8]:

− sytuacja pewna – wielokrotnie w niej byliśmy, − sytuacja przewidywalna – w której do tej pory nie byliśmy, ale możemy przewidzieć na

zasadzie analogii z podobnymi, − sytuacja nieprzewidywalna, nie ma odniesienia do naszych dotychczasowych

doświadczeń. Etapy podejmowania decyzji:

− ustalenie potrzeby podjęcia decyzji, − sprecyzowanie kryteriów przyszłej oceny decyzji którą dziś podejmiemy, − ustalenie wagi (wartości) poszczególnych kryteriów, − sformułowanie alternatyw decyzyjnych, − porównanie i ocena (analiza), − ostateczne podjęcie decyzji.

Czynniki, jakie należy uwzględnić przy podejmowaniu decyzji: − cele, które chcemy zrealizować za pomocą tej decyzji, − osobowość osób wykonujących konsekwencje tej decyzji, − wielostronność i różnorodność przesłanek, − stopień przewidywalności sytuacji decyzyjnej, − zasadność konsultacji z osobami kompetentnymi.

Metoda Addytywnej Użyteczności [20], jest częścią Teorii Decyzji i obejmuje decyzje wieloaspektowe dokonywane w warunkach niepewności. Oto proponowana procedura procesu decyzyjnego: 1. Przygotowanie:


19

− Krok 1 – identyfikujemy problem, możemy do tego wykorzystać metody twórczego rozwiązywania problemów,

− Krok 2 – dobieramy wymiary – możemy do tego użyć metody Raptest, w której będziemy porównywać ze sobą trójki alternatyw, wybierając to, co jest w dwóch a nie ma w trzeciej. Dla tak wydobytych wymiarów definiujemy: nazwę, obiektywną definicję, pytania pomocne w ocenie, charakter (dobra – zła), typ (subiektywna – obiektywna), wartości progowe (min – max), wartość domyślną (która zostanie przyjęta jak nie będziemy mieli danych),

− Krok 3 – rozkładamy postawy – każdą alternatywę oceniamy i opisujemy, w każdym wymiarze. W opisie wpisujemy odpowiedzi na wcześniej zadane pytania, podajemy też naszą subiektywną ocenę lub obiektywną wartość, te oceny to wartości domyślne, które w każdej chwili w zależności od kontekstu możemy zmienić.

2. Analiza − Krok 4 – ważenie wymiarów – w tak przygotowanym kontekście ważymy wymiary,

wg tego, który jest dla nas najważniejszy. Każdemu wymiarowi przypisujemy pewną wagę, im ona jest większa tym ważniejszy jest ten aspekt,

− Krok 5 – ocena postaw – choć są już wartości domyślne, możemy je dopasować do naszej sytuacji,

− Krok 6 – ranking rozwiązań – mamy ranking alternatyw, wzór MAU łączy w całość nasze postawy, robi to ilościowo pokazując wskaźnik (liczbę) MAU oraz opisowo zestawiając wszystkie nasze pytania i odpowiedzi.

Taka procedura jest bardzo elastyczna. Podejmowanie decyzji jest więc związane jest z procesem wyboru odpowiedniego kursu

działania. Często wymaga to dokonania wyboru „najlepszej" opcji z wielu możliwych rozwiązań. Istnieje wiele rodzajów problemów decyzyjnych jednostki, przed którą stoi zadanie dokonania pojedynczego wyboru. W znaczący sposób różni się on od problemu wyboru społecznego, w który zaangażowanych jest wielu ludzi często posiadających sprzeczne interesy.

Główne zalety grupowego podejmowania decyzji to: większa wiedza i informacja (będąca suma wiedzy wszystkich członków grupy), różnorodne podejście do problemu, większa akceptacja rozwiązań (traktowanie rozwiązania jako „własnego”) i lepsze zrozumienie decyzji. Z kolei wady grupowego podejmowania decyzji to możliwość przedwczesnych decyzji (grupa stara się jak najszybciej znaleźć rozwiązanie), możliwość zdominowania przez jedną osobę, tendencja do obrony własnego stanowiska (przekonywanie nie po to, by znaleźć rozwiązanie, a po to, by „wygrać z przeciwnikiem”), możliwość nacisków, zgodnych z interesami niektórych członków grupy (brak bezstronności - określane jako „wcześniejsze zaangażowanie”) [20, s. 415–417]. Ogólnie rzecz biorąc, rozwiązanie proponowane przez grupę jest zazwyczaj lepsze od proponowanych przez przeciętne jednostki, ale gorsze od podejmowanych przez najwybitniejszych. Formy grupowego podejmowania decyzji: grupa interaktywna (otwarta dyskusja), grupy delfickie (osiąganie zgodnej opinii ekspertów) oraz grupa nominalna (uporządkowana technika uzyskiwania twórczych rozwiązań).

Kluczową kwestią w podejmowaniu decyzji jest stopień pewności możliwy do przyjęcia co do systemu, w którym odbywa się działanie. Podejmowanie decyzji w warunkach niepewności oznacza, że prawdopodobieństwo zaistnienia wyników różnych opcji nie jest znane. Jeśli prawdopodobieństwo jest przewidywalne na podstawie doświadczeń z przeszłości lub obserwacji, nazywamy tę sytuację podejmowaniem decyzji w warunkach ryzyka. W procesie podejmowanie decyzji w warunkach pewności główny problem stanowi określenie kompromisu pomiędzy sprzecznymi celami lub kryteriami, np. pomiędzy „jakością” i „ceną”. Podejmowanie decyzji w warunkach niepewności wymaga określenia


20

prawdopodobnych konsekwencji danego działania, jak również możliwych kompromisów. Często zdarza się tak, że kluczowa kwestia w podejmowaniu decyzji jest kompromisem pomiędzy natychmiastowymi reakcjami emocjonalnymi i pragnieniami, a długofalowymi konsekwencjami. Rozważanie długofalowych konsekwencji z reguły związane jest z niepewnością co do przyszłości. Zgodnie z teorią podejmowania decyzji, istnieją trzy podstawowe elementy związane ze skutecznym podejmowaniem decyzji: − zmienne czynniki środowiskowe, − zmienne czynniki decyzyjne, − wyniki. Czynniki mające wpływ na podjęcie decyzji [20]. Zmienne czynniki środowiskowe (ograniczenia) to wszystkie czynniki, które znajdują się poza kontrolą działających lub podejmujących decyzje (możliwości). Zmienne czynniki decyzyjne to wszelkie czynniki znajdujące się pod ich kontrolą, w zasięgu ich wpływu. Wyniki zależą zarówno od wpływu zmiennych czynników środowiskowych, jak i decyzyjnych. Np. pogoda to klasyczny zmienny czynnik środowiskowy. To coś, czego nie możemy bezpośrednio kontrolować, musimy się dostosować. Wybór ubrania jest zmienną decyzyjną. W celu osiągnięcia wyniku „niezmarznięcia i nieprzemoknięcia” po wyjściu z domu, musimy wziąć pod uwagę zmienne czynniki zarówno środowiskowe, jak i decyzyjne. Aby osiągnąć dany cel lub pożądany stan, należy określić ograniczenia i w jaki sposób się nimi zająć. Dlatego też, poza określeniem stanu teraźniejszego i stanu pożądanego, skuteczne podejmowanie decyzji wymaga określenia ograniczeń, w ramach których jednostka działa lub będzie działać. Decyzje podejmowane przez ludzi oraz środki, jakie wybiorą to często wypadkowa zakładanych ograniczeń. Ograniczenia te występują w procesie planowania jako „nieprzewidziane wypadki” – czynniki, które mogą, ale nie muszą się zmieniać, jednak nie podlegają arbitralnej kontroli jednostki lub organizacji.

Różne typy sytuacji, w których podejmuje się decyzje wymagają zastosowania odmiennych strategii: 1. W przypadku, gdy istnieje pewność zarówno co do przyczyn i preferencji wyników,

należy zastosować strategię obliczeniową. Jej wynikiem jest decyzja zaprogramowana. 2. W przypadku, gdy preferencje wyników są wyraźne, ale związki przyczynowo –

skutkowe są niepewne, należy posłużyć się strategią rozsądkową. Jej wynikiem jest decyzja zaplanowana – uwzględniająca nieprzewidziane wypadki.

3. W przypadku, gdy istnieje pewność co do związku przyczynowo - skutkowego, ale brak jasności w odniesieniu do preferencji wyników, sytuacja wymaga strategii kompromisowej. jej wynikiem jest decyzja kompromisowa.

4. W przypadku, gdy istnieje niepewność zarówno co do związków przyczynowo – skutkowych, jak i preferencji wyników, sytuacja wymaga skupienia się na wyższym poziomie wartości i wizji (inspiracji) oraz dokonania porównania z zewnętrznymi punktami odniesienia (innymi osobami, które kiedyś były w podobnym położeniu). Jej wynikiem jest dynamiczna decyzja powstała dzięki wzajemnemu dopasowaniu. W domu pomocy społecznej wszystkie decyzje związane z kierowaniem są

podejmowane przez dyrektora. Za decyzje finansowe odpowiedzialny jest główny księgowy, zaś za opiekę kierownik

działu opiekuńczo-terapeutycznego. Do obowiązków opiekuna należą czynności opiekuńcze, terapeutyczne i pielęgnacyjne.

Każdy opiekun co dzień zmaga się jednak z licznymi decyzjami związanymi z pracą z podopiecznym. To on często swoją pracą wspiera podopiecznego (zwłaszcza w pracy z osobami niepełnosprawnymi intelektualnie) w codziennym funkcjonowaniu. To do jego obowiązków należy podejmowanie decyzji względem zajęć i proponowanie różnych form działalności terapeutycznej i opiekuńczej. Podopieczny jednak sam wybiera formę i sposób


21

spędzania czasu, jedynie w przypadku osób ubezwłasnowolnionych, decyzje podejmuje opiekun prawny. Opiekun jest osobą, która w pracy bezpośredniej z mieszkańcem spełnia rolę rodzica, kolegi, przyjaciela i pielęgniarki. W nagłych wypadkach zagrażających życiu, bądź niebezpiecznych dla podopiecznego to od jasności umysłu opiekuna zależy życie ludzkie. Dlatego świadomość odpowiedzialności za drugiego człowieka jest tak ważna w pracy opiekuna.

Kierownik działu opiekuńczo-terapeutycznego jest odpowiedzialny za pracę: − opiekunów, − pielęgniarek, − terapeutów, − pokojowych, − i innych pracowników w dziale opieki bezpośredniej.

Wszystkie decyzje na poziomie organizacji pracy działu są podejmowane przez kierownika. To do jego obowiązków należy zapewnienie stałej opieki dla mieszkańców i wypełnianie standardów zapisanych w ustawie dotyczących świadczenia usług opiekuńczych. 4.3.2. Pytania sprawdzające

Odpowiadając na pytania, sprawdzisz, czy jesteś przygotowany do wykonania ćwiczeń. 1. Kto odpowiada za organizację domu? 2. Kto podejmuje decyzje w przypadku bezpośredniego zagrożenia życia podopiecznego? 3. Jakie decyzje podejmuje kierownik działu opiekuńczo – terapeutycznego? 4. Kto podejmuje decyzje co do rodzaju proponowanych zajęć terapeutycznych w pracy

z podopiecznym? 4.3.3. Ćwiczenia Ćwiczenie 1

Zastanów się kto jest zatrudniony w domu pomocy społecznej i wykonaj schemat podejmowania decyzji (organizacyjny) w domu pomocy społecznej.


1) określić, kto jest zatrudniony w domu pomocy społecznej, 2) wykonać schemat podejmowania decyzji, 3) zaprezentować pracę na forum grupy, 4) wziąć udział w dyskusji.

Wyposażenie stanowiska pracy: − papier, − pisaki, − poradnik dla ucznia.


22

Ćwiczenie 2 Na podstawie przygotowanego schematu podejmowania decyzji, wypisz jakie decyzje

podejmuje kadra zarządzająca, a jakie opieka bezpośrednia. Sposób wykonania ćwiczenia Aby wykonać ćwiczenie, powinieneś:

1) przeanalizować schemat podejmowania decyzji w domu pomocy społecznej, 2) wypisać decyzje podejmowane przez kadrę zarządzającą, 3) wypisać decyzje podejmowane przez opiekę bezpośrednią, 4) zaprezentować pracę na forum grupy.


− kartka papieru A4, − pisaki, − poradnik dla ucznia. Ćwiczenie 3

Określ obowiązki kierownika, które można delegować na pracownika. Jakie cechy powinien posiadać taki pracownik?


1) przeanalizować schemat podejmowania decyzji w domu pomocy społecznej, 2) określić warunki w jakich kierownik może delegować na pracownika swoje obowiązki, 3) określić uprawnienia i obowiązki jakie można delegować na pracownika, 4) zaprezentować wyniki na forum grupy, 5) wziąć udział w dyskusji.


− kartka papieru A4, − pisaki, − poradnik dla ucznia. 4.3.4. Sprawdzian postępów Czy potrafisz:

Tak Nie 1) określić proces decyzyjny w domu opieki społecznej? 2) określić decyzje podejmowane przez dyrektora domu? 3) scharakteryzować proces podejmowania decyzji przez opiekuna? 4) określić decyzje podejmowane przez kierownika działu

opiekuńczo-terapeutycznego?


23

4.4. Diagnozowanie potrzeb i problemów podopiecznych 4.4.1. Materiał nauczania

Diagnoza jest to rozpoznawanie na podstawie zebranych objawów i znanych ogólnych prawidłowości badanego złożonego stanu rzeczy przez przyporządkowanie go typu lub gatunku, przez wyjaśnienie genetyczne i celowościowe, określenie jego fazy obecnej oraz przewidywanego rozwoju [27].

Przedmiot diagnozy to złożony stan rzeczy, obserwacje, wyjaśnianie, uzasadnianie, przewidywanie, formułowanie hipotez.

Źródła poznania diagnostycznego – łączenie, obserwacja i rozumowanie oraz myślenie intuicyjne.

Diagnoza całkowita (pełna) w znaczeniu szerszym obejmuje kilka etapów: 1. Opis stanu rzeczy – polega na zestawieniu, omówieniu i charakterystyce tych danych,

w stosunku do których zachodzi potrzeba podjęcia działań reformatorskich, profilaktycznych lub projektujących (diagnoza negatywna), np. test kompetencji po szóstej klasie.

2. Ocena stanu rzeczy – zestawienie wszystkich rodzajów ocen, które mogą mieć zastosowanie w związki z zebranymi danymi. Oceny stanowią dla nas kryteria z punktu widzenia w których określamy stan za prawidłowy lub nie.

3. Konkluzja oceniająca – dokonujemy jej przez zastosowanie systemu przyjętych ocen do opisanych stanów faktycznych i stwierdzamy potrzebę lab brak potrzeby podjęcia dalszego postępowania, aby analizowany stan rzeczy zmienić.

4. Wyjaśnianie analizowanych stanów rzeczy – szukamy przyczyn istniejącego stanu rzeczy. Wyjaśnianie genetyczne – szereg przyczyn w określonym czasie.

5. Postulowanie hipotezy o charakterze sprawczym – etap ten polega na wysunięciu projektu zmian pod kątem zreformowania, zmodyfikowania lub usunięcia analizowanego stanu rzeczy.

6. Stawianie hipotez. Diagnoza cząstkowa (2 etapy)

Typy diagnozy : − diagnoza kategorialna (przyporządkowująca, typologiczna) – polega ona na

przyporządkowaniu danego wycinka analizowanej rzeczywistości do typu lub gatunku. Jest to wstępny etap o zadanie każdej diagnozy,

− diagnoza genetyczna – polega na ustaleniu źródeł określonego zaburzenia, wykryciu jego przyczyn pierwotnych i wtórnych,

− diagnoza funkcjonalna – polega na określeniu znaczenia istniejącego stanu rzeczy w powiązaniu z różnymi sterami aktywności i grupami społecznymi,

− diagnoza fazowa – polega na ustaleniu etapu zmiany w badanej rzeczywistości, uchwyceniu dynamiki rozwoju analizowanego zjawiska i ustaleniu jego fazy,

− diagnoza prognostyczna – polega na określeniu przewidywanego kierunku zmian badanej rzeczywistości, określeniu przypuszczalnego rozwoju badanego zaburzenia oraz skutków, które mogą się ujawnić w wyniku obecnego stanu,

− diagnoza pełna – obejmuje, zawiera wszystkie wymierzone typy diagnozy, − diagnoza cząstkowa – obejmuje tylko niektóre typy diagnozy (2 lub 3),

Pełna diagnoza dla celów wychowania powinna mieć charakter psychologiczno-pedagogiczny. Główne zadania diagnozy psychopedagogicznej: − optymalizacja warunków rozwoju wychowanka, − doskonalenie oddziaływań pedagogicznych,


24

− terapia powstałych zakłóceń w procesach rozwoju i wychowania, − wyróżniamy w procesie diagnozy psychopedagogicznej 2 etapy: diagnoza globalna –

polega na identyfikacji problemu tj. zidentyfikowaniu wychowanków, których rozwój pod jakimś względem jest nieprawidłowy, diagnoza specjalistyczna – polega na rozpoznaniu właściwości problemu, jego dynamiki i tła przyczynowego. Przedmiot diagnozy psychopedagogicznej czyli diagnoza na potrzeby kształcenia, dla

celów wychowawczych obejmuje: − czynności intelektualne, − czynności percepcyjne i motoryczne, − czynności werbalne, − funkcjonowanie społeczno-emocjonalne, − struktura i funkcje osobowości (autoagresja).

Specyficzne właściwości diagnozy psychologicznej dla celów wychowawczych: − teleologiczny charakter badań, − kompleksowość i złożoność problemów (zespół czasami musi sam konstruować narzędzia

badawcze), − wielospecjalistyczny charakter badań diagnostycznych (wielu specjalistów pielęgniarka,

rehabilitant, osoba pierwszego kontaktu itp.), − aspekt rozwojowy rozpoznawanych zjawisk – problemy zawsze rozpatrywać

w powiązaniu z wiekiem i możliwościami intelektualnymi podopiecznego, − syntetyczność i praktyczna zastosowalność rozwiązania problemów.

Diagnoza w metodologii badań pedagogicznych. Diagnoza służy do porównywania, prognozowania, modyfikowania, a te czynności stosowane są do doskonalenia teorii pedagogicznej i praktyki pedagogiczne.

Innym rodzajem diagnozy jest diagnoza społeczna, która obejmuje następujący schemat diagnozy dziecka – ucznia lub podopiecznego dowolnej instytucji opiekuńczo –wychowawczej [7]: 1. Dane osobowe. 2. Zdefiniowanie problemu, który dotyczy ucznia, wychowanka lub podopiecznego. 3. Określenie technik i narzędzi gromadzenia materiału diagnostycznego o jednostce.

Chodzi o wskazanie rodzaju technik i narzędzi diagnostycznych wykorzystanych do opisu przypadku w kontekście zdefiniowanego, zauważonego problemu np.: a) skorzystanie z analizy dokumentów, b) przeprowadzenie rozmów – wywiadów, c) wykorzystanie danych o podopiecznym, d) zastosowanie zaplanowanej lub spontanicznej obserwacji- w trakcie zajęć, przerwy, e) prowadzonej rozmowy itp., f) zastosowanie socjotechniki, zwłaszcza w kontekście pozycji jednostki w grupie lub

innych technik projekcyjnych, psychodramy, analizy rysunku itp. 4. Opis (charakterystyka) ucznia, wychowanka, podopiecznego:

a) w kontekście cech psychospołecznych, fizycznych lub zdrowotnych, np.: − ocena poziomu rozwoju, specyficznych osiągnięć lub odchyleń od normy, stanu

zdrowotnego, − ocena wyglądu, np. zaniedbania lub innych cech, które mogą być ważne z punktu

widzenia diagnozy, − ujawnione potrzeby (manifestacja zewnętrzna potrzeb, np. uznania – chęci

zwrócenia na siebie uwagi itp.), − specyficzne zainteresowania,

b) w kontekście środowiska szkoły lub placówki, w której jednostka przebywa:


25

− krótka charakterystyka dotychczasowych osiągnięć lub porażek w nauce, pracy społeczno – kulturalnej , działalności sportowej itp.,

− pozycja wychowanka/podopiecznego w grupie, relacje z innymi wychowankami, pełnione funkcje lub role w placówce,

c) w kontekście środowiska rodzinnego: − sytuacja socjalno- bytowa rodziny, liczba dzieci, − status społeczny rodziny, − ewentualny opis sytuacji trudnych w rodzinie (bezrobocia, chorób, nadużywania

alkoholu, przemocy itp.). 5. Diagnoza przypadku, a raczej wnioski diagnostyczne wynikające z wcześniejszej

charakterystyki jednostki. 6. Dotychczas stosowane formy (metody) pracy opiekuńczo – wychowawczej. 7. Plan pracy z przypadkiem.

W domach pomocy społecznej diagnozowaniem potrzeb i problemów podopiecznego zajmuje się zespół terapeutyczno – opiekuńczy, który swoje uwagi i zalecenia wpisuje w indywidualny plan wsparcia mieszkańca. Indywidualny plan wsparcia powinien być opracowany w terminie 6 miesięcy od dnia przyjęcia mieszkańca do domu. Zespół składa się ze specjalistów i osoby pierwszego kontaktu, która jest w skazywana przez mieszkańca. To do tej osoby zgłasza podopieczny swoje uwagi, potrzeby i problemy wynikające z życia. 4.4.2. Pytania sprawdzające

Odpowiadając na pytania, sprawdzisz, czy jesteś przygotowany do wykonania ćwiczeń. 1. Jak można zdefiniować pojęcie diagnozy? 2. Jakie etapy wyróżnimy w procesie diagnozy psychopedagogicznej? 3. Kto określa potrzeby mieszkańca domu pomocy społecznej? 4. Co to jest plan wsparcia mieszkańca ? 4.4.3. Ćwiczenia Ćwiczenie 1

Na podstawie opisu przypadku, określ aktualne potrzeby podopiecznego. Opis przypadku

Nowy mieszkaniec z niepełnosprawnością intelektualną w stopniu umiarkowanym został przyjęty do domu pomocy społecznej. Jest osobą zagubioną i wystraszoną, ponieważ nie przebywał nigdy w dużym skupisku ludzi.


1) dokonać analizy opisu przypadku, 2) określić aktualne potrzeby podopiecznego, 3) sporządź listę potrzeb, 4) zaprezentować pracę, 5) przedyskutować propozycje innych grup.

Wyposażenie stanowiska pracy: − papier, − pisaki.


26

Ćwiczenie 2 Na podstawie opisu przypadku zdiagnozuj potrzeby podopiecznego i zapisz je

w odpowiednich dokumentach. Opis przypadku

Janek ma 52 lata, jest osobą samotną, leżącą, cierpiącą na samotność. Wcześniej prowadził aktywny tryb życia, był ratownikiem. Uległ wypadkowi i trafił do domu pomocy społecznej. Zdiagnozuj jego potrzeby i zapisz w odpowiednich dokumentach opiekuna.


1) dokonać opisu przypadku, 2) zapisać zdiagnozowane potrzeby, 3) wypełnić odpowiednie dokumenty, 4) zaprezentować pracę na forum grupy,

Wyposażenie stanowiska pracy: − symulowana dokumentacja podopiecznego, − plan wsparcia mieszkańca – wzór, − pisaki, − poradnik dla ucznia. 4.4.4. Sprawdzian postępów Czy potrafisz:

Tak Nie 1) scharakteryzować pojęcie diagnozy? 2) określić zadania diagnozy psychopedagogicznej? 3) scharakteryzować proces diagnozowania potrzeb mieszkańca? 4) określić co to jest plan wsparcia mieszkańca?


27

4.5. Metody pracy stosowane w placówkach pomocy społecznej 4.5.1. Materiał nauczania

Praca socjalna to działanie, które jest realizowane na rzecz ludzi, w tym na rzecz pojedynczych osób, rodzin, grup oraz społeczności lokalne. W zależności od rodzaju klienta zdefiniowane zostały trzy podstawowe metody pracy socjalnej, czyli uporządkowane procedury diagnostyczne i interwencyjne oraz strategie wywoływania zmian, są to: metoda indywidualnego przypadku, pracy grupowej oraz środowiskowa. Metoda to systematycznie stosowany sposób postępowania, prowadzący do założonego wyniku. Na dany sposób składają się czynności myślowe i praktyczne, odpowiednio dobrane i realizowane w odpowiedniej kolejności. W znaczeniu ogólnym jest to sposób postępowania, świadomy i powtarzalny, a w węższym znaczeniu zespół celowych czynności i środków, w szczególności prowadzących do wykonania określonego zadania lub rozwiązania danego problemu.

Wg T.Pilcha [16] – metoda indywidualnych przypadków – jest sposobem badań polegającym na analizie jednostkowych losów ludzkich, uwikłanych w określone sytuacje wychowawcze lub na analizie konkretnych zjawisk natury wychowawczej poprzez pryzmat jednostkowych biografii ludzkich z nastawieniem na opracowanie diagnozy przypadku lub zjawiska w celu podjęcia działań terapeutycznych.

Metoda prowadzenia indywidualnego przypadku (casework), polega na wspieraniu człowieka znajdującego się w trudnej sytuacji i wiąże się z prowadzeniem przez pracownika socjalnego, opiekuna działań dwutorowych: bezpośrednich, czyli nakierowanych na podopiecznego i jego najbliższe otoczenie oraz pośrednich, polegających na oddziaływaniu na podopiecznego za pośrednictwem jego otoczenia, czyli środowiska w którym on funkcjonuje. Zadaniem pracownika jest zatem pobudzenie i uaktywnienie nie tylko samego podopiecznego, ale też jego otoczenia.[16 s.223-229] Przykładem może być tworzenie sieci wsparcia lub zespołów interdyscyplinarnych, których celem jest wspomaganie klienta w procesie wychodzenia z problemu.

Metoda indywidualnych przypadków wyrosła z praktycznej działalności socjalnej [16]. Stało się to na początku XIX w., kiedy to nieszczęście, bieda oraz ludzka tragedia przestały być postrzegane jako osobista sprawa osób nimi dotkniętych. Sama metoda pracy z przypadkiem nie jest jednoznacznie określonym sposobem postępowania i podlega ciągłej ewolucji. Można jednak wymienić kilka jej elementów konstytutywnych. Jest to metoda bazująca na wiedzy, zrozumieniu i umiejętnym zastosowaniu właściwych technik pomocy ludziom w rozwiązywaniu ich problemów (...). Pomaga jednostkom w sprawach zarówno zewnętrznych i dotyczących otoczenia, jak i w indywidualnych, dotyczących wnętrza osoby. Koncentruje się na jednostce, nie ignorując jednak dobra społecznego. Nie zajmuje się ani manipulacją otoczenia, ani nie daje się pochłonąć subiektywnym rozważaniom – łączy w sobie elementy psychologiczne i społeczne, stając się metodą psychosocjalną. W pedagogice społecznej Aleksander Kamiński określił tę metodę jako najprzydatniejszą do badań losów ludzkich. Metoda studium przypadku w pedagogice zawsze odnosi się do analizy jednostkowych losów ludzkich w celu opracowania i podjęcia działań terapeutycznych.. Jest więc metodą charakterystyczną i użyteczną przede wszystkim na gruncie pedagogiki społecznej i pedagogiki specjalnej, wszędzie tam, gdzie wymaga się od pedagoga diagnozy przypadku i podjęcia działań resocjalizacyjnych bądź rewalidacyjnych. Po raz pierwszy o tej metodzie napisała Mary Richmond- pionierka pracy z przypadkiem, określając ją jako pracę społeczną. Jej zdaniem, na pracę z przypadkiem składają się procesy, które przez świadome dokonywanie indywidualnych aktów dostosowania się jednostek do


28

otoczenia- rozwijają osobowość. Wśród polskich przedstawicieli pedagogiki społecznej Helena Radlińska, stosując metodę przypadków w promowanej przez siebie koncepcji pracy społecznej, przedstawiła wizję wrażliwego i wszechstronnego opiekuna zaangażowanego w rozwiązywanie wielu problemów swojego podopiecznego. Pracę z przypadkiem rozumiała jako „budzenie, uaktywnianie, mobilizowanie i ukierunkowywanie jednostki w system działań naprawczych”.

W definicjach pracy z przypadkiem pojawia się wiele zasadniczych elementów. Jest to metoda pomagania bazująca na wiedzy, zrozumieniu i umiejętnym zastosowaniu właściwych technik pomocy jednostkom w rozwiązywaniu ich problemów. Zgodnie ze współczesną metodyką działań socjalnych praca z przypadkiem obejmuje: 1. Studium przypadku, nazywane również rozpoznaniem, obejmujące charakterystykę

losów, sytuacji wewnętrznej i zewnętrznej jednostki w kontekście problemu, które ma prowadzić do diagnozy społecznej i stać się podstawą opracowania planu pracy.

2. Praca z przypadkiem- oparta na sformułowanym wspólnie z podopiecznym planie pomocy, obejmująca działania o charakterze ratowniczym, kompensacyjnym lub terapeutycznym. Jak wspomniano, proces prowadzenia indywidualnego przypadku zawiera kilka

zasadniczych etapów. Pierwszym z nich jest diagnoza, której zadaniem ma być ujawnienie czynników powodujących zaistnienie trudnej sytuacji w życiu osoby. Etap skoncentrowany na rozpoznaniu, które prowadzi do diagnozy przypadku-polega na identyfikacji i analizie sytuacji jednostki w kontekście problemu, z którym się ona boryka. Materiał konieczny do opracowania diagnozy może być czerpany z różnych źródeł, za pomocą różnych technik i narzędzi, a dotyczy zwykle sytuacji osobistej, bytowej, zdrowotnej lub społecznej. W zbieraniu danych i kompletowaniu historii przypadku należy się ograniczyć do faktów istotnych z punktu widzenia problemu. Głównym źródłem informacji powinien być sam klient, jednak w wielu przypadkach informacje te powinny być potwierdzone przez osoby z najbliższego otoczenia. Na podstawie zgromadzonych danych formułowane są wnioski diagnostyczne, stanowiące o jakości diagnozy. Głównym narzędziem diagnozy jest wywiad środowiskowy oparty na kwestionariuszu. W momencie rozpoznania problemu rozpoczyna się już właściwy proces jego rozwiązywania. Po przeprowadzeniu diagnozy należy ustalić plan postępowania, określający kolejne kroki podjętej interwencji. Opracowanie planu pracy z przypadkiem powinno określać, co kiedy i jak ma czynić pomagający w odniesieniu do osoby, której pomaga i jego rodziny, aby uruchomić proces pomocy, rewalidacji, terapii. Plan powinien zawierać pewne aspekty zmian, które mają być efektem działań pomocowych. Najdłuższym etapem jest prowadzenie przypadku według opracowanego planu, tzw. interwencja, wymagająca ciągłego korygowania tak diagnozy, jak i planu postępowania. Rzeczywista interwencja rozpoczyna się już od pierwszego kontaktu. Cele terapii są określane wspólnie przez pracownika i klienta, a sposób prowadzenia przypadku wynika z potrzeb klienta. Prowadzenie przypadku powinno być postępowaniem elastycznym, dopuszczającym korygowanie diagnozy i samego planu, aby uzyskać najlepszy skutek, tzw. właściwą rewalidację. Bardzo ważnym etapem jest zakończenie interwencji. Ma ono bowiem być wyraźnym znakiem, że pracownik uważa swoją dalszą aktywność za zbędną. Badania metodą indywidualnych przypadków posługują się dość nielicznym zestawem technik badawczych. Najbardziej użyteczną techniką tej metody jest wywiad. Uzupełniają go obserwacja i analiza dokumentów osobistych.

Metoda pracy grupowej (groupwork), polega na spożytkowaniu grupy i stosunków wewnątrzgrupowych dla rozwoju jednostki oraz dopomaganiu grupie w jej rozwoju. Zadaniem osoby prowadzącej grupę jest pomaganie uczestnikom grupy w staniu się systemem wzajemnej pomocy w zakresie rozwiązywania problemów, które stały się ich udziałem [16 s.244-245]. Z punktu widzenia pracy socjalnej najbardziej znaczące są grupy,


29

które mają na celu zainicjowanie w swoich członkach przemian. Należą do nich: grupy edukacyjne, samopomocowe oraz terapeutyczne, które pracownik socjalny może inicjować dla różnych kategorii klientów, dostosowując ich rodzaj do faktycznych potrzeb i problemów, np.: dla osób długotrwale bezrobotnych w celu zwiększenia ich umiejętności w zakresie poszukiwania pracy, dla osób niepełnosprawnych celem ich psychologicznego i społecznego wzmocnienia.

W metodzie grupowej wychowawca ma przed sobą zespolony przez wspólne zadanie zbiór osób; wiąże go nie tylko „dialog” z pojedynczymi członkami tej zbiorowości, jego talent wychowawczy wyraża się w umiejętności przewodzenia lub przodowania grupie. Definicji grupy jest tak wiele, dla potrzeb pedagogiki wciąż najkorzystniejszą jest ta sformułowana przez Floriana Znanieckiego: grupą społeczną nazywamy każde zrzeszenie ludzi, które w świadomości samych tych ludzi stanowi odrębną całość. Według A. Kamińskiego wyróżniamy trzy odmiany pracy grupowej: 1) rozwojowo-wychowawcza, grupy te mają na celu wspierać rozwój osobowości

jednostek, które mniej lub bardziej świadomie identyfikują się stylami i wartościami grupy. Kształtowane są na gruncie pracy kulturalno- oświatowej dorosłych, młodzieży (w domach kultury, klubach, w związkach i stowarzyszeniach społecznych,

2) rewalidacyjne, stosują one pracę rozwojowo-wychowawczą do oddziaływań na jednostki społeczne lub fizycznie niedostosowane celem usprawnienia ich społecznego funkcjonowania. Specjalną odmianą pracy grupowej jest rozbijanie grupy uznanej za szkodliwą np. przestępczej,

3) psychoterapeutyczne, ich zadaniem jest usprawnienie społecznego i psychicznego funkcjonowania jednostki w oparciu o techniki z dziedziny psychologii klinicznej w odniesieniu do lżejszych przypadków. A więc pracownik zajmujący specjalizujący się w tej postaci metody grupowej musi mieć pogłębioną znajomość psychologii oraz większą praktykę z zakresy psychoterapii. Praca grupowa obejmuje następujące zasady:

− głównym źródłem pomocy dla każdego członka grupy są inni indywidualnie i zbiorowo, − rozumienie i wykorzystywanie w pracy metody pracy grupowej polegającej na wspólnym

rozwiązywaniu problemów, wyrażaniu stosunku emocjonalnego wobec innych, kształtowaniu wzorów stosunków interpersonalnych, wpływu na innych,

− dążenie do umocnienia zdolności uczestników do funkcjonowania samodzielnego i autonomicznego jako jednostki i jako grupy,

− nauczanie uczestników grupy wykorzystywania doświadczenia grupowego do funkcjonowania w różnych sytuacjach grupowych w realnym życiu. Istotą metody grupowej jest wykorzystanie dynamizmu właściwej grupy. Możemy

wyróżnić 4 etapy pracy grupowej: tworzenie grupy, stabilizacja jej struktury i norm, realizacja jej celów, oceny efektów działania i decyzja o dalszym istnieniu lub rozwiązaniu grupy.

Metoda organizacji społeczności (środowiska) jest trzecią z podstawowych metod pracy socjalnej. Metoda środowiskowa – w wąskim rozumieniu chodzi w niej o uruchomienie jakieś stałej lub cyklicznej akcji, której przedmiotem działania jest jedna grupa np.: osoby starsze lub zjawisko np.: czas wolny dzieci i młodzieży; w szerokim ujęciu oznacza natomiast – całościowe rozumienie środowiska lokalnego, pełną rejestrację jego problemów, kompleksowy i komplementarny system działań, podejmowanie pracy z intencją stałego działania i trwałego usuwania zagrożeń i niepożądanych zjawisk [16, s. 265–271]. Przykładem kompleksowych działań środowiskowych może być program Centrum Aktywności Lokalnej realizowany przez kilkadziesiąt ośrodków pomocy społecznej w Polsce. Wszelkie prowadzone w nim działania są odpowiedzią na faktyczne potrzeby danej społeczności, postrzeganej całościowo i realizowane w oparciu o jej zasoby ludzkie (mieszkańcy) i instytucjonalne. Mobilizowanie ludzi do działania następuje głównie poprzez


30

promowanie działań wolontarystycznych oraz inicjowanie ruchów samopomocowych. Wdrażanie programu CAL wiąże się również z dostarczaniem mieszkańcom niezbędnej wiedzy i informacji oraz inicjowaniem lokalnych akcji i wydarzeń.

Według A. Kamińskiego organizowanie społeczności lokalnej dla zadań socjalnych (społeczno – wychowawczych) polega na ulepszaniu sytuacji społecznej, lokalnej zjednoczonymi wysiłkami i społecznych mobilizujących wszelkie siły społeczne do działań opartych na wspólnym planie wypracowanym za pomocą odpowiednich badań kompleksowych. Metoda organizowania środowiska stanowi swego rodzaju sztukę planowania stosunków społecznych w życiu społeczności lokalnej przy spożytkowaniu dorobku nauki. Jak w każdej metodzie tak i w tej możemy wyróżnić następujące etapy: − rozpoznawanie, diagnoza potrzeb, braków i zagrożeń, − organizowanie zespołu pracy, polega ono na podziale zadań miedzy instytucje, zespoły, − planowanie i koordynacja działań opiekuńczo-wspomagająco-rozwojowych, − wtórne pobudzenie, − systematyczne ulepszanie środowiska, − kontrola i doskonalenie.

Posługując się tą metodą w działaniach socjalnych musimy pamiętać, że uruchamiamy siły i procesy, których prawdziwe źródła nie zawsze są nam znane. Musimy też wspomnieć o technikach stosowanych w praktyce ze społecznością. Są to m.in.: strukturyzacja, zarządzanie – administrowanie, przygotowanie planów i opracowań formalnych, edukacja i promocja, pokazy itd. Metoda ta jest rzadko stosowana w pracy socjalnej.

Omówione powyżej tradycyjne metody pracy socjalnej, czyli praca z indywidualnym przypadkiem, praca z grupą oraz organizacja społeczności stanowią nadal zrąb metodologii pracy socjalnej. W ostatnich latach jednakże coraz częściej mówi się o jeszcze jednej podstawowej metodzie pracy socjalnej, a mianowicie rozwiązywaniu problemów w dostarczaniu świadczeń socjalnych. Problem sprowadza się w tym przypadku do kwestii prawidłowego administrowania świadczeniami socjalnymi.

W latach pięćdziesiątych została wyodrębniona kolejna metoda pracy socjalnej określana jako praca z rodziną, która jest ściśle związana z metodą indywidualnego przypadku i pracy grupowej. Zgodnie z tą metodą rodzina jest całością, w której mogą tkwić przyczyny niekorzystnej sytuacji oraz możliwości jej rozwiązania. Praca musi być zatem nakierowana na całą rodzinę i mieć na celu wprowadzanie zmian w życiu wszystkich jej członków [21, s. 90]. Wyodrębnienie ww. metod nie zakończyło prac nad poszukiwaniem nowych, bardziej kompleksowych podejść w pracy socjalnej. Owocem było m.in. stworzenie zintegrowanego modelu pracy socjalnej, opartego na ogólnym schemacie procesu rozwiązywania problemów. Przyjmuje się w nim, że praca socjalna jest uporządkowanym logicznie i chronologicznie działaniem, którego celem jest wspieranie lub przywracanie wzajemnie korzystnych interakcji między jednostką a społeczeństwem. Niezależnie od tego, czy pracujemy z pojedynczym klientem, z grupą, czy ze społecznością – aby działać profesjonalnie należy postępować w sposób przemyślany i planowy, rozpoczynając od nawiązania profesjonalnego kontaktu z podmiotem, identyfikacji i definicji problemu, dokonania jego pomiaru, określenia celu interwencji, przez opracowanie jednego lub kilku projektów interwencji, sformułowania planu działania, jego realizację, aż po ocenę osiągniętych rezultatów i zakończenia działania.

Tyle teoria, a jak jest w praktyce ze stosowaniem poszczególnych metod? Otóż, mając na uwadze, że rzeczywistość jest bardzo skomplikowana i wszystkie tworzące ją podmioty są od siebie wzajemnie zależne, niemożliwe jest stosowanie poszczególnych metod odrębnie. W praktyce pracownik musi łączyć i stosować jednocześnie wszystkie znane mu metody pracy socjalnej. Praca grupowa może być także wykorzystywana w pracy na rzecz poszczególnych osób i rodzin. Uczestnictwo jednostek w działaniach grupowych może je wzmocnić oraz wydobyć ich potencjał i wyposażyć w odpowiednią wiedzę i umiejętności,


31

dzięki czemu łatwiej sprostają trudnym sytuacjom, które stały się ich udziałem. Opiekun, pracownik socjalny sam może być inicjatorem grup odpowiednich dla swoich podopiecznych. W działaniach niektórych, np.: grup zadaniowych, może także brać czynny udział, dzięki czemu zaoszczędzi czas, albowiem będzie mógł w jednym miejscu i porze pracować z kilkoma osobami jednocześnie. Realizując pracę socjalną pracownik musi pełnić wiele różnych ról i starać się łączyć je w praktyce. Do najważniejszych należy zaliczyć takie role jak: diagnosta, doradca, nauczyciel, animator, informator, pośrednik, koordynator, modyfikator, reformator, ratownik, planista, mediator, itp.

Terapia zajęciowa jest działaniem wielokierunkowym, zmierzającym do wykorzystania tkwiącego w każdym człowieku potencjału rozwojowego i to niezależnie od stopnia niepełnostrawności. Metoda terapii zajęciowej – jest to sposób postępowania świadomy i powtarzalny, prowadzący do osiągnięcia zamierzonego wyniku terapeutycznego. Składają się na nią myślowe i praktyczne odpowiednio dobrane i w ustalonej kolejności realizowane przez podopiecznego.

Nowoczesne metody pracy stosowane w DPS mają zapewnić indywidualne traktowanie każdego mieszkańca. Dostęp do szerokiego wachlarza usług, motywowanie pracowników do efektywnej i skoordynowanej pracy zespołowej ma sprawić aby mieszkaniec czuł się dobrze, a jego życie w placówce było spokojne. Nad zaspokojeniem potrzeb i rozwojem mieszkańca czuwa zespół opiekuńczo – terapeutyczny. W skład tego zespołu wchodzą osoby pracujące w bezpośredniej opiece z mieszkańcem czyli: psycholog, terapeuta, rehabilitant pielęgniarka, opiekun, pokojowa, pracownik socjalny.

Zespół Opiekuńczo-Terapeutyczny każdemu mieszkańcowi pomaga z taką samą troską i zaangażowaniem proponując podopiecznemu różne formy terapii zajęciowej. W placówkach pomocy społecznej są tworzone pracownie terapeutyczne, funkcjonujące tak by uwzględniać indywidualne potrzeby mieszkańca domu. Układany plan wsparcia mieszkańca ukierunkowuje podopiecznego w kierunku odpowiedniej formy terapii.

Pracą socjalna zajmuje się pracownik socjalny, który jest do dyspozycji mieszkańca. Do jego zadań należy: − przyjęcie podopiecznego do Domu pomocy społecznej, − sprawy socjalne, − sprawy bytowe, − problemy prawne, − kontakt z rodziną, − rozwiązywanie problemów bieżących w DPS, − kontakt ze środowiskiem, − integracja z grupą.

Wszystkie metody jakie mają zastosowanie, służą do pracy z mieszkańcem domu pomocy społecznej powinny wpływać na jego rozwój i pozytywne myślenie. Poprzez pracę na terapiach zajęciowych mają usprawniać swoje zdolności manualne i emocjonalne, a na zajęciach rehabilitacyjnych swoje zdolności ruchowe. 4.5.2. Pytania sprawdzające

Odpowiadając na pytania, sprawdzisz, czy jesteś przygotowany do wykonania ćwiczeń. 1. Jak można zdefiniować pojęcie metody? 2. Kto określa metody pracy z podopiecznym? 3. Jakie formy terapii stosowane są w pracy z podopiecznym? 4. Jak określana jest praca z podopiecznym?


32


Jedną z metod pracy z podopiecznym jest metoda indywidualnego przypadku. Zaplanuj, proste ćwiczenia ruchowe, które mogłabyś wykorzystać w gimnastyce porannej z podopiecznymi.


1) określić potrzeby podopiecznego, 2) zaplanować ćwiczenia ruchowe, które mogą być wykorzystywane w gimnastyce

porannej, 3) zgromadzić materiały i przybory potrzebne do wykonania ćwiczenia, 4) ułożyć proste ćwiczenia analizując potrzeby podopiecznego, 5) zaprezentować ćwiczenia ruchowe na forum grupy, 6) przedyskutować propozycje innych uczniów.

Wyposażenie stanowiska pracy: − piłki, − maty, − skakanka, − odtwarzacz CD, − płyty CD z muzyką. Ćwiczenie 2

Wykorzystując informacje dotyczące estetoterapii, zaplanuj wycieczkę odpowiednią dla podopiecznego.


1) określić potrzeby podopiecznego, 2) wypisać miejsca odpoczynku, 3) określić najbardziej odpowiedni dla podopiecznego kontakt z otoczeniem, 4) zaplanować przebieg wycieczki, 5) zaprezentować swoją pracę, pomysły, 6) przedyskutować propozycje innych uczniów.

Wyposażenie stanowiska pracy: − komputer z dostępem do Internetu, − biuletyny informacyjne, − mapy, − arkusze papieru, − pisaki, − poradnik dla ucznia.


33

4.5.4. Sprawdzian postępów Czy potrafisz:

Tak Nie 1) określić metody pracy? 2) określić kto zajmuje się wyborem metody pracy? 3) określić formy terapii? 4) scharakteryzować jedną z form terapii?


34

4.6. Zasady pracy z podopiecznym 4.6.1. Materiał nauczania

Mieszkaniec w domu pomocy społecznej jest jednostką nadrzędną i stanowi centrum zainteresowania całego personelu. Zgodnie z Rozporządzenia Ministra Polityki Społecznej z dnia 19 października 2005 r. w sprawie domów pomocy społecznej (Dz. U. z 2005 r. Nr 217 póz. 1837) może korzystać w zakresie usług opiekuńczych i wspomagających z: − świadczenia pracy socjalnej, − organizacji terapii zajęciowej w pracowniach terapeutycznych, − biblioteki, − organizacji świąt uroczystości regionalnych, a także imprezach kulturalnych

i turystycznych, − możliwości kontaktu z kapłanem i udziału w praktykach religijnych zgodnie

z wyznaniem. Postępowanie z podopiecznym jest zapisane w regulaminie domu i procedurach

postępowania. Regulamin domu określa:

− typ domu, − organizację i zasady funkcjonowania placówki, − zakres i poziom świadczonych usług, − prawa i obowiązki mieszkańca, − gospodarka finansowa domu.

W każdym domu pomocy społecznej bezpośrednią opieką mieszkańca zajmuje się dział opiekuńczo-terapeutyczny. Swoją prace opiera na przepisach umieszczonych w regulaminie i procedurach opracowanych na potrzeby domu.

W pracy z podopiecznym opiekun winien kierować się zasadami które wynikają z potrzeb mieszkańca, należą do nich: − potrzeba pragnienia bycia traktowanym w sposób podmiotowy, − potrzeba możliwości ujawniania swoich stanów emocjonalnych, − potrzeba akceptacji przez drugiego człowieka, − potrzeba uzyskania odpowiedzi, − potrzeba bezstronnego traktowania, − potrzeba wolności, − potrzeba intymności, − potrzeba prywatności, − potrzeba prawa do tajemnicy.

Potrzebom tym odpowiadają zasady jakie powinien stosować opiekun w swojej prac z podopiecznym należą do nich: − zasada indywidualizacji podopiecznego, − zasada przyzwalania na wrażanie swoich stanów emocjonalnych, − zasada akceptacji, − zasada kontrolowania własnego zachowania emocjonalnego, − zasada bezstronności, − zasada przyzwolenia podopiecznemu na samostanowienie o własnym losie, − zasada dyskrecji.


35

Wszystkie zasady wynikające z potrzeb mieszkańca i zasady jaki powinien posługiwać się opiekun w swojej pracy ma na celu, aby podopieczny czuł się bezpiecznie w domu pomocy społecznej. 4.6.2. Pytania sprawdzające

Odpowiadając na pytania, sprawdzisz, czy jesteś przygotowany do wykonania ćwiczeń. 1. Jakie są potrzeby mieszkańca domu pomocy społecznej? 2. Jakie są zasady jakie powinien stosować opiekun w pracy z podopiecznym? 3. Na czym polega zasada dyskrecji? 4.6.3. Ćwiczenia Ćwiczenie 1

W domu pomocy społecznej jeden z podopiecznych zachowywał się agresywnie w stosunku do personelu i współlokatorów. Określ w jaki sposób zareagujesz i czym będziesz się kierować w podejmowaniu decyzji.


1) dokonać analizy zachowania podopiecznego, 2) przeanalizować regulamin pobytu w domu pomocy społecznej, 3) wypisać możliwe reakcje podopiecznego, współlokatorów i personelu, 4) zapoznać się z procedurą postępowania z agresywnym podopiecznym, 5) określić sposób postępowania z podopiecznym, 6) zaprezentować przygotowane pomysły, 7) przedyskutować propozycje innych uczniów.

Wyposażenie stanowiska pracy: − regulamin pobytu w domu pomocy społecznej, − procedura postępowania z agresywnym podopiecznym, − poradnik dla ucznia. Ćwiczenie 2

Na podstawie opisu przypadku, określ sposób postępowania z podopiecznym.

Opis przypadku Jeden z mieszkańców nadużywa alkoholu i stale jest pod jego wpływem. Demoralizuje

innych podopiecznych i jest wulgarny w stosunku do personelu.

Sposób wykonania ćwiczenia: Aby wykonać ćwiczenie, powinieneś:

1) dokonać analizy przypadku, 2) zapoznać się z procedurami obowiązującymi w DPS, 3) wypisać możliwe sposoby działania, 4) zaprezentować pracę na forum grupy, 5) przedyskutować propozycje innych uczniów.


36

Wyposażenie stanowiska pracy: − regulaminy obowiązujące w domu pomocy społecznej, procedury postępowania

z podopiecznym nadużywającym alkoholu, − duży arkusz papieru, − pisaki. 4.6.4. Sprawdzian postępów Czy potrafisz:

Tak Nie 1) określić zasadę bezstronności? 2) określić potrzebę intymności? 3) określić zasadę indywidualizacji? 4) określić potrzebę uzyskania odpowiedzi?


37

4.7. Planowanie opieki. Dokumentowanie wykonywanych zadań z zastosowaniem technik informatycznych


W rozporządzeniu Ministra Polityki Społecznej z dnia 19 października 2005 r. w sprawie

domów pomocy społecznej w §3 określa się: Dom funkcjonuje w oparciu o indywidualne plany wsparcia mieszkańca domu, opracowane z jego udziałem, jeżeli udział ten jest możliwy ze względu na stan zdrowia i gotowość mieszkańca do uczestnictwa w nim. Planowanie jest działaniem na rzecz podopiecznego. Za pomocą planowania ustala się sposób postępowania względem podopiecznego.

Działanie wynikające z indywidualnego planu wsparcia mieszkańca domu, koordynuje pracownik domu, zwany – pracownikiem pierwszego kontaktu.

Planowaniem opieki zajmuje się zespół opiekuńczo – terapeutyczny w skład którego wchodzą: − osoba pierwszego kontaktu, − pielęgniarka, − opiekun, − terapeuta, − rehabilitant, − psycholog, − pracownik socjalny, − i inni specjaliści.

Proces planowania rozpoczyna się w momencie z diagnozowania problemu podopiecznego. Przy wyborze pracy z podopiecznym uwzględniamy jego stan: − psychiczny, − emocjonalny, − zdrowotny, − intelektualny.

Planując pracę z mieszkańcem należy brać pod uwagę jego: − upodobania, − zalecenia medyczne, − możliwości intelektualne, − wskazania terapeutyczne.

Do dokumentowania pracy opiekuńczej służą indywidualne plany wsparcia mieszkańca. Zawierają one wszystkie informacje dotyczące mieszkańca. Znajduje się w nich: − dane osobowe – imię i nazwisko, data i miejsce urodzenia, środowisko jakiego pochodzi

mieszkaniec, dane dotyczące najbliższej rodziny lub opiekuna prawnego, − dane medyczne – jednostkę chorobową, leki, przebyte choroby, uczulenia, informacje

o przebytych chorobach, operacjach lub pobytach w szpitalu, plan pracy pielęgniarskiej itp.,

− dane opiekuńcze – plan pracy z podopiecznym, jego upodobania i kłopoty wynikające z pracy opiekuńczej. Plan opieki zakłada się na pewien okres. Po zakończeniu działań należy wpisać osiągnięte

efekty jeżeli jest zadawalający zakończyć prace w tym kierunku jeżeli nie to należy zalecić kontynuację działań. Odpowiedzialność za osiągnięte efekty spoczywa na całym zespole opiekuńczo – terapeutycznym. Celem planu opieki jest z diagnozowanie problemu mieszkańca i ustalenie działań wpływających pozytywnie na podopiecznego. Cel powinien


38

być z formułowany, aby wszystkie osoby uczestniczące w jego realizacji mogły go określić. Wszystkie działania podjęte przez zespół powinny być ustalane w miarę możliwości przy współpracy z podopiecznym i za jego zgodą.

Technika informatyczna – jest to zespół środków, czyli urządzeń takich jak komputery, urządzenia zewnętrzne (drukarki, skanery) oraz sieci komputerowe i narzędzia – oprogramowanie, które służą posługiwaniu się informacją.

Technologia informatyczna obejmuje swoim zakresem między innymi: informację, komputery, informatykę, komunikację. Słowo technologia w tym określeniu służy zaznaczeniu, że zarówno sama informacja jak i sposób korzystania z niej, to obecnie procesy przebiegające w ścisłej więzi z komputerami i sieciami komputerowymi. To określenie jest zamiennie stosowanie ze słowem informatyka na oznaczenie zastosowań komputerów do posługiwania się informacją, co nie wymaga ściśle informatycznego przygotowania.

Technologia informatyczna wkracza niemal do każdego zawodu, również opiekuna. W pracy opiekuna głównym zastosowaniem technik informatycznych jest dokumentowanie swojej pracy poprzez: − obróbkę zdjęć wykonanych na zajęciach, − opis wykonanych zajęć, − planowanie czasu pracy za pomocą odpowiedniego oprogramowania, − korzystanie z Internetu, itp. 4.7.2. Pytania sprawdzające

Odpowiadając na pytania, sprawdzisz, czy jesteś przygotowany do wykonania ćwiczeń. 1. Kto opracowuje plan opieki mieszkańca? 2. Kto wchodzi w skład zespołu opiekuńczo-terapeutycznego? 3. Jak nazywa się dokument w którym dokonuje się wpisu planu opieki? 4. Czy mieszkaniec uczestniczy w planowaniu opieki? 5. Do jakich zadań w pracy z podopiecznym można zastosować techniki informatyczne? 4.7.3. Ćwiczenia Ćwiczenie 1 Zaplanuj wybrane usprawnienia w codziennej pracy opiekuna w domu pomocy społecznej.


1) zapoznać się z odpowiednimi procedurami obowiązującymi w domu pomocy społecznej, 2) zastanowić się co można usprawnić w codziennej pracy opiekuna, 3) wybrać jedną sprawę, która wymaga usprawnienia w pierwszej kolejności i udzielić

odpowiedzi na pytania: – jak można wdrożyć usprawnienie, – jakie trudności możemy napotkać, – kogo możemy poprosić o pomoc, – co jest potrzebne by usprawnienie mogło być wdrożone,

4) przygotować wystąpienie na forum grupy, 5) przedyskutować propozycje innych uczniów.


39

Wyposażenie stanowiska pracy: − pisaki, − arkusze papieru, − procedury obowiązujące w domu pomocy społecznej. Ćwiczenie 2

Opracuj plan opieki dla podopiecznego na trzy miesiące i przygotuj dokumentację indywidualnego planu wsparcia. Opis przypadku

Pani Ela jest osobą niepełnosprawną intelektualnie w stopniu znacznym. Jest z nią kontakt werbalny, jest sprawna ruchowo. Jej problem to kleptomania.


1) dokonać analizy przypadku, 2) określić potrzeby podopiecznego, 3) zapoznać się z procedurami obowiązującymi w domu pomocy społecznej, 4) opracować plan opieki na trzy miesiące, 5) przygotować dokumentację indywidualnego planu wsparcia, 6) zaprezentować pracę na forum grupy,

Wyposażenie stanowiska pracy: − pisaki, − wzór indywidualnego planu wsparcia, − symulowana dokumentacja medyczna, − poradnik dla ucznia. Ćwiczenie 3

Na podstawie opisu przypadku, zaplanuj opiekę dla podopiecznej na najbliższe miesiące.

Opis przypadku Pani Zosia jest osobą chorą na schizofrenię. Ma duże kłopoty z poruszaniem się korzysta

z pomocy balkonika. Sposób wykonania ćwiczenia Aby wykonać ćwiczenie, powinieneś:

1) dokonać analizy przypadku, 2) określić cel opieki, 3) zapoznać się z zaleceniami medycznymi, 4) przygotować plan wsparcia, 5) przedstawić plan na forum klasy, z opisem: jakie cele stawiasz sobie i mieszkance, na co

zwracasz szczególną uwagę, 6) przedyskutować propozycje innych uczniów.

Wyposażenie stanowiska pracy: − przykładowe plany wsparcia, − symulowana dokumentacja medyczna,


40

− kartki papieru A4, − pisaki, − poradnik dla ucznia. Ćwiczenie 4

Wykorzystując techniki informatyczne wykonaj obróbkę zdjęcia wykonanego aparatem cyfrowym na zajęciach choreoterapii. Przygotuj je do wklejenia do kroniki.


1) skopiować zdjęcia z aparatu na dysk komputera, 3) przygotować zdjęcia z wykorzystaniem oprogramowania do obróbki zdjęć, 4) wydrukować zdjęcia, 5) zaprezentować pracę na forum grupy.

Wyposażenie stanowiska pracy: − aparat cyfrowy, − komputer z odpowiednim oprogramowaniem, − drukarka, − papier do drukarki, − podręcznik dla ucznia. Ćwiczenie 5

Skopiuj na płytę CD, film, który został nagrany kamerą cyfrową. Film przedstawia proces nauki czytania podopiecznego.


1) przygotować film do skopiowania, 3) skopiować film z kamery na dysk komputera, 4) przygotować CD z wykorzystaniem oprogramowania do nagrywania płyt CD, 5) zaprezentować prac e na forum grupy.

Wyposażenie stanowiska pracy: − komputer z nagrywarką płyt CD, − komputer z odpowiednim oprogramowaniem, − kamera cyfrowa, − płyta CD, − podręcznik dla ucznia. 4.7.4. Sprawdzian postępów Czy potrafisz:

Tak Nie 1) określić co to jest plan opieki? 2) określić osoby planujące działania opiekuńcze? 3) określić cel planu opieki? 4) wyjaśnić do jakich zadań możemy wykorzystać techniki

informatyczne?


41

4.8. System zapewnienia jakości w opiece socjalnej


Kwestia jakości usług organizacji socjalnych znajduje się na różnych pozycjach w hierarchii priorytetów państwa. Kraje, które mają najlepsze osiągnięcia w polityce społecznej, zatrudnieniu i integracji, przywiązują dużą wagę do standardów jakości. I nie dotyczy to formalnych kryteriów oceny jakości, a raczej koncentracji na dialogu pomiędzy usługodawcą, a odbiorcą usługi. Właśnie udział klienta w definiowaniu zakresu, ocenie trafności i jakości usługi jest wspólnym elementem stosowanych przez organizacje socjalne standardów jakości. Istotnym elementem poprawy jakości usług socjalnych jest całościowe, holistyczne i indywidualne traktowanie klienta, współpraca zespołów specjalistów z różnych dziedzin na jak najniższym szczeblu organizacyjnym w celu zapewnienia najlepszej usługi.

Dla pojedynczych organizacji bardzo użyteczne są standardy, które nie wymagają zewnętrznego audytu i certyfikatu. Takie certyfikaty, powszechnie uznawane, otwierają jednak drogę do nowych rynków. Dobrą praktyką jest przyjmowanie jednolitych standardów jakości przez związki organizacji.

Standardem dotyczącym Domów Pomocy Społecznej nazywamy zespół norm bytowych i opiekuńczych zapisanych w Rozporządzeniu Ministra Polityki Społecznej z dnia 19 października 2005r. Dz.U. 217 poz.1837, załącznik 1.

Obowiązujący standard podstawowych usług świadczonych przez DPS [18]: − dom funkcjonuje zapewniając właściwy zakres usług, zgodny ze standardami

określonymi dla danego typu domu, w oparciu o indywidualne potrzeby mieszkańca, − w celu określenia indywidualnych potrzeb mieszkańca dom powołuje zespoły

terapeutyczno – opiekuńcze składające się w szczególności z pracowników domu, którzy bezpośrednio zajmują się wspieraniem mieszkańca,

− do podstawowych zadań zespołów terapeutyczno-opiekuńczych należy opracowanie indywidualnych planów wsparcia mieszkańców oraz wspólna z mieszkańcami domu ich realizacja,

− indywidualny plan wsparcia powinien być przygotowany w terminie 6 miesięcy od dnia przyjęcia mieszkańca do domu. Jakość świadczonych usług w Domu pomocy społecznej jest ujednolicona dla wszystkich

placówek. Dom uważa się za spełniający warunki jeżeli [18]: 1. W zakresie usług bytowych:

− budynek jest pozbawiony barier architektonicznych, − budynek wielokondygnacyjny ma zainstalowany dźwig osobowy, − budynek jest wyposażony w system alarmowy i system alarmowo –

przeciwpożarowy, − liczba miejsc w nowo powstających domach jest nie większa niż 100, w domu znajdują się następujące pomieszczenia: − pokoje mieszkalne jednoosobowe i wieloosobowe, − pokoje dziennego pobytu, − jadalnia, − gabinet medycznej pomocy doraźnej, − pomieszczenie do terapii i rehabilitacji, − kuchenka pomocnicza, − pomieszczenie pomocnicze do prania i suszenia, − pokój gościnny,


42

− palarnia, − miejsce kultu religijnego, − inne pomieszczenia techniczne służące zaspokojeniu potrzeb sanitarnych

mieszkańców domu, pokój mieszkalny: − jednoosobowy ma powierzchnię nie mniejszą niż 9 m2, − wieloosobowy ma powierzchnię nie mniejszą niż 6 m2 na osobę, − w przypadku osób poruszających się samodzielnie – jest przeznaczony dla nie więcej

niż trzech osób, − w przypadku osób leżących – jest przeznaczony dla nie więcej niż 4 osoby, − jest wyposażony w łóżko lub tapczan, szafę, stół, krzesła, szafkę nocną dla każdego

mieszkańca itp. 2. W zakresie warunków sanitarnych:

− liczba łazienek zapewnia możliwość korzystania z każdej przez nie więcej niż pięć osób, a w przypadku toalet przez nie więcej niż cztery osoby,

− łazienki i toalet są przystosowane dla potrzeb osób niepełnosprawnych, − w nowo powstających domach na pokój przypada jedna toaleta oraz łazienka, w której

znajduje się wanna lub prysznic, − pomieszczenia mieszkalne domu są czyste, sprzątane w miarę potrzeby, nie rzadziej

niż raz dziennie, estetyczne, wolne od nie przyjemnych zapachów. 3. W zakresie usług opiekuńczych:

− świadczenie pracy socjalnej, − organizację terapii zajęciowej w pracowniach terapii, − możliwość korzystania przez mieszkańców z biblioteki, − organizację świąt.

4. W zakresie wyżywienia i organizacji posiłków: − mieszkańcom domu zapewnia się co najmniej 3 posiłki dziennie, − zapewnia się wybór zestawu posiłków lub otrzymania posiłku dodatkowego oraz

posiłku dietetycznego, zgodnie ze wskazaniem lekarza, − dla każdego z posiłków czas wydawania wynosi 2 godziny , z tym ze ostatni posiłek

jest wydawany nie wcześniej niż o godzinie 18.00, − podstawowe produkty żywnościowej napoje są dostępne całą dobę, − mieszkaniec może spożywać swoje posiłki w pokoju mieszkalnym, − w razie potrzeby mieszkaniec jest karmiony.

5. W zakresie odzieży mieszkańca: − mieszkańcom domu nie posiadającym własnej odzieży i obuwia zapewnia:

− odzież całodzienną – co najmniej dwa zestawy − odzież zewnętrzną : płaszcz lub kurtkę – co najmniej jeden zestaw − bieliznę dzienną – co najmniej 4 komplety − bieliznę nocną – co najmniej 2 komplety − co najmniej jedną parę obuwia oraz pantofle domowe

W celu zapewnienia wszystkich tych świadczeń niezbędna jest odpowiednia liczba pracowników zatrudnionych w dziale opiekuńczo – terapeutycznym.

Szczegółowy zakres świadczeń jakie powinny spełniać Domy zawarty jest w rozporządzeniu ministra polityki społecznej z dnia 19 października 2005 r. Dz.U. Nr 217 poz. 1837.

Określenie jednolitych standardów dla wszystkich domów pomocy społecznej skutkuje jasnymi zasadami funkcjonowania placówek. Jest to ważne przy wyborze domu, w którym


43

ma zamieszkać podopieczny. Od spełnionych standardów zależy często koszt pobytu mieszkańca w domu pomocy społecznej, dlatego też jednostki samorządowe, osoby prywatne i organizacje pozarządowe kierują się tymi samymi standardami, aby być porównywalnie konkurencyjnymi placówkami. Jeżeli jednostka nie spełnia zapisanych w ustawie norm może zostać cofnięte zezwolenie przez organ administracji państwem (wojewoda) na jej prowadzenie, lub też spowodowanie tworzenia programów naprawczych dla domu przez kierownictwo placówki. 4.8.2. Pytania sprawdzające

Odpowiadając na pytania, sprawdzisz, czy jesteś przygotowany do wykonania ćwiczeń. 1. Co to są standardy jakości? 2. Jakie warunki bytowe musi spełniać dom pomocy społecznej? 3. Jakie usługi opiekuńcze świadczy dom pomocy? 4. Jakie warunki sanitarne powinien spełniać dom pomocy społecznej? 4.8.3. Ćwiczenia Ćwiczenie 1

Porównaj posiadane cechy osobowości ze standardem kwalifikacji zawodowych opiekuna w domu pomocy społecznej.


1) zapoznać się ze standardem kwalifikacji zawodu opieki w domu pomocy społecznej, 2) dokonać samooceny i wypisać posiadane cechy charakteru, 3) przygotować analizę porównawczą, 4) zaprezentować wyniki na forum grupy, 5) przedyskutować pozostałe propozycje.


− standard kwalifikacji zawodowych opiekuna w domu pomocy społecznej, − arkusz papieru, − pisaki, − poradnik dla ucznia.

Ćwiczenie 2

Na podstawie opisu przypadku, zaplanuj rodzaj pomocy dla podopiecznej. Opis przypadku

Pani Irena posiada rodzinę, która rzadko kontaktuje się z nią i nie interesuje się jej losem. Podopieczna idealizuje rodzinę tłumacząc jak jest bardzo zajęta. Z obserwacji wynika, że Pani Irena tęskni.


1) dokonać analizy przypadku,


44

2) określić potrzeby podopiecznej, 3) przygotować plan pomocy, 4) zaprezentować swoją pracę na forum grupy, 5) przedyskutować pozostałe propozycje, 6) zapisać wnioski z dyskusji.

Wyposażenie stanowiska pracy: − opis przypadku, − papier A4, − pisaki. 4.8.4. Sprawdzian postępów Czy potrafisz:

Tak Nie 1) zdefiniować czym jest standard opieki w domu

pomocy społecznej? 2) określić usługi bytowe świadczone przez dom pomocy? 3) określić jakie warunki lokalowe powinien spełniać dom pomocy? 4) określić zapisane w standardzie rodzaje świadczonych

usług opiekuńczych?


45

4.9. Etyka zawodowa opiekuna społecznego 4.9.1. Materiał nauczania

Etyka (z greckiego éthikós – zwyczajny; éthos – obyczaj, zwyczaj) to: 1) zespół norm i ocen moralnych charakterystycznych dla danej zbiorowości społ. (np.

grupy społecznej, klasy, warstwy, środowiska), 2) filozoficzna nauka o moralności, zajmująca się wyjaśnieniem i ustalaniem takich

kategorii, jak dobro i zło, odpowiedzialność, sumienie, powinności oraz wytyczaniem zasad i norm moralnego postępowania. Dzieli się na aksjologię (teorię wartości) i deontologię (naukę o powinnościach). Wyróżnić można cztery sposoby zachowania w zależności od przyjętych zasad:

a) nadrzędność norm moralnych nad politycznymi – zakłada, iż jednostka (polityk) powinna być wierna uznawanym zasadom moralnym,

b) nadrzędność polityki nad moralnością – oznacza, że interes polityki jest ważniejszy niż obowiązujące zasady moralne; makiawelizm,

c) polityka i moralność są niezależne (autonomiczne) – działanie polityczne tylko do pewnego stopnia poddane jest ocenie moralnej, a akceptowanie przez jednostkę autonomiczności polityki i moralności jest równoznaczne z jej odcinaniem się od spraw bieżącego życia społecznego i politycznego; klerkizm,

d) między celami polityki a zasadami moralnymi istnieje wzajemna więź – formy aktywności politycznej jednostki powinny być oceniane z punktu widzenia moralnego, ale zarazem normy moralne nie mogą hamować osiągnięcia celu politycznego.

Postępowanie etyczne powinno być zatem rozumiane jako postępowanie odpowiadające akceptowanym w społeczeństwie wzorom. Obecnie termin „etyka” używany jest w wielu znaczeniach: − jako synonim terminu „moralność”, − przez pojęcie „etyka” rozumieć możemy usystematyzowaną refleksję na temat

moralności. Tak usystematyzowana wiedza, ma dwa działy: etykę opisową i etykę normatywną. Etyka opisowa może być utożsamiana z nauką o moralności w rozumieniu, jakie temu terminowi nadała Maria Ossowska [Podstawy nauki o moralności, Warszawa 1947, s. 1–10]. Zdaniem tej autorki tylko nauka o moralności (etyka opisowa) może spełniać wymogi stawiane nauce, natomiast etyka normatywna nie jest nauką, lecz zbiorem poglądów moralnych głoszonych przez moralistów, a w szczególności przez autorytety moralne,

− wyraz „etyka” („etyczny”) bywa używany jako termin wartościujący w wypowiedziach typu: „Twoje postępowanie jest nieetyczne”,

− pod pojęciem „etyka” rozumieć można także uporządkowany zespół zasad postępowania akceptowany przez jakąś osobę lub grupę. Jeśli pod pojęciem etyki rozumiemy zespół zasad postępowania spełniający minimalny wymóg spójności, możemy wyróżnić kilka typów tak rozumianej etyki. Etyka jako nauka o moralności, zmierza do ustalenia pewnych wspólnych właściwości,

ocen i norm zachowań człowieka, które mogą być moralnie dobre lub złe. Etyka jako nauka bada społeczne i psychologiczne źródła powstawania poglądów moralnych, ich funkcję społeczną i historyczny rozwój kryteriów i ocen moralnych.

Etyka wszelkiego rodzaju działalności ludzkiej składa się z dwu działów: a) działu zwanego endomoralnością, dotyczącego kwestii wewnętrznych rodzaju działań, tj.

kodeksu moralnego danego rodzaju działalności,


46

b) działu zwanego egzomoralnością, dotyczącego kwestii zewnętrznych rodzaju działań, tj. kodeksu moralnego dotyczącego społecznej odpowiedzialności związanej z uprawianiem danego rodzaju działalności. Przy tym przez kodeks moralny rozumie się katalog norm etycznych jakich należy przestrzegać uprawiając dany rodzaj działalności. Pamiętać trzeba także o rzymskiej przestrodze caveat emptor, czyli „niech kupujący ma się na baczności”, dotyczy ona bowiem każdego z nas już nie w roli badacza, nauczyciela akademickiego, technika czy menedżera, ale jako człowieka „z drugiej strony lady”.

W dobie narastania przemocy i konfliktów społecznych zagadnienie godności człowieka stało się tematem bardzo aktualnym. Godność to szczególna wartość, która przysługuje człowiekowi, gdy posiada wolną wolę i rozum, który go wyróżnia spośród innych istot. Praca jest nie tylko obowiązkiem, ale tworzy również uprawnienia: − do godziwej zapłaty, − do godziwych warunków pracy i życia człowieka pracującego.

Oprócz tych ogólnych wskazań – wartości, powinności i uprawnień moralnych – istnieją również pewne wartości i normy szczegółowe, wynikające ze specyfiki poszczególnych zawodów (tzw. etyki zawodowe). Określają one bardziej szczegółowo relacje między pracodawcą a pracobiorcą, między wykonawcą a odbiorcą rezultatów pracy, między członkami poszczególnych grup zawodowych itp. Nie znaczy to jednak, że całość etyki pracy składa się jedynie z kodeksów etycznych dla poszczególnych zawodów. Podstawowymi zasadami etycznymi w pracy powinna być zasada tajemnicy zawodowej, zasada dobra drugiego człowieka, zasada odpowiedzialności moralnej. Zasada tajemnicy zawodowej – najczęściej mówimy o niej w przypadku zawodu lekarza, księdza, ale i w innych zawodach ona obowiązuje. Ta zasada bywa w firmach zachodnich bardzo rygorystycznie przestrzegana. Dotyczy to takich zawodów jak adwokat, urzędnik, sędzia, Ale w niektórych przypadkach istnieje nakaz o podawaniu do informacji publicznej pewnych informacji. Zasada tajemnicy powiernictwa. w zachodnich krajach w złym tonie jest opowiadać o swoich problemach, w Polsce istnieje pewna potrzeba „wygadania się”. Bywa, że w czasie załatwiania jakiś spraw w urzędzie osoba powierza informacje o sobie np. datę urodzin i chociaż to nie jest bezpośrednio związane z zawodem, to musi on dochować tajemnicy powiernictwa, gdyż informacje przekazane przez klienta nie są przekazywane w celu powielania ich i przekazywania innym, wynika to bardziej z potrzeby załatwienia jakiejś sprawy czy zidentyfikowania tożsamości danej osoby. Zasada dobra drugiego człowieka. Ta kategoria wiąże się ze starą zasadą – nie szkodzić (i dotyczy to większości wykonywanych zawodów). Z tej zasady formułują niektórzy zasadę dobra klienta, określa ona takie działania aby: 1) rzetelnie informować klienta o wszystkich elementach sprawy (np. w handlu o towarze,

możliwości wyboru), 2) wszechstronność informacji – informować również o tym co jest złe w danym towarze,

o sytuacjach i sensach prawnych, dajemy możliwość reklamacji, odwołania, 3) dobre wrażenie – staramy się stworzyć przed klientem wizerunek godny zaufania,

przekonać go że dbamy o jego interes oraz że ze taką zasadą moralną się opowiadamy zasada odpowiedzialności moralnej. Zasada ta nawołuje do krytycyzmu wobec siebie, przyznawania się do błędów oraz działań niwelujących nasze błędy. Człowiek popełnia błędy, może od nich uciekać lub je naprawiać. Nie należy zrzucać winy na innych, ale przyjąć na siebie odpowiedzialność moralną, a co za tym często idzie również zawodową, czy nawet karną. Wg Z. Ziembińskiego „przez etykę zawodową jakiejś grupy rozumie się najczęściej

doktrynę moralną systematyzującą oceny i normy moralne związane z wykonywaniem


47

określonego zwodu, względnie formułującą normy moralne postulowane do przyjęcia przez przedstawicieli danego zawodu” [28 s.106]. Często etykę zawodową zawęża się do norm zapisanych. Termin „etyka zawodowa” występuje tu w trzech znaczeniach: 1) norm określających, jak przedstawiciele danego zawodu winni się zachowywać, 2) przekonań moralnych przedstawicieli danego zawodu, 3) ocen etycznych zachowań przedstawicieli danego zawodu [28].

Do zadań etyki zawodowej zaliczyć można głównie regulowanie stosunków wewnątrz środowiska zawodowego– również na charakter współżycia ludzi w tych środowiskach, zjawisko solidarności wewnątrzzawodowej- jako przejaw elementarnej życzliwości we wzajemnych stosunkach ludzi stykających się stale na gruncie wspólnych celów i zainteresowań zawodowych, prowadzi to nierzadko do ukrywania błędów i nadużyć zawodowych, kamuflowania zjawisk zasługujących na przeciwdziałanie [28, s. 74].

Do funkcji podstawowych moralności zawodowej należy również normowanie stosunku przedstawicieli zawodu do swych zadań i uprawnień zwłaszcza jeśli odnoszą się one bezpośrednio do spraw dobra- potrzeb, interesów- Człowieka. Reguły etyki zawodowej stanowią reguły określające stosunek przedstawicieli zawodu do przedmiotu działania, np. zasady rzetelności i sumienności zawodowej, poczucia odpowiedzialności, troski o wysoki poziom kwalifikacji zawodowych.

Grupa społeczna, jaką stanowią pracownicy DPS, opiekunowie tworzy zespół ludzi o określonych kwalifikacjach zawodowych, która winna cechować się określonymi cechami osobowości. Reguły etyki zawodu dotyczą wewnętrznych kwalifikacji zawodowych człowieka i określają jego postępowanie z punktu widzenia dobra i zła moralnego. Wymogi dotyczące kwalifikacji zawodowych i etycznych opiekunów określa dokument - ,,Standard Kwalifikacji Zawodowych dla zawodu: Opiekun DPS.

Aspekt postaw moralnych stawiany jest na równi z wysokimi kwalifikacjami zawodowymi. Specyfika zawodu polega między innymi na tym że opiekun silnie oddziałuje na osobowość swoich podopiecznych, wpływają często na postawy, poglądy podopiecznych.

Opiekun jako podmiot, sprawujący kontrolę nad otoczeniem i samokontrolę nad sobą samym, tworzy w swoim umyśle strukturę sieci poznawczej. Sieć ta stanowi model rzeczywistości i pozwala każde działanie zanalizować i ocenić jako subiektywnie pozytywne lub negatywne. Wyszczególnić można w celu sprecyzowania te cechy osobowości opiekuna, które wyraźnie określają znaczenie etyki tego zawodu, a z pewnością są wyjęte z ogólnych norm etycznych przyjętych w danym społeczeństwie, tj.: − pracowitość, − obowiązkowość, − sumienność, − zdyscyplinowanie, − rzetelność,

a w relacjach „opiekun – podopieczny”: − obiektywność, − sprawiedliwość, − konsekwencja, − słowność, − bezstronność, − uczciwość, − prawdomówność, − poszanowanie godności człowieka, − dyskrecja.


48

− przestrzeganie zachowania tajemnicy zawodowej. Wyszczególnić można w celu sprecyzowania te cechy osobowości opiekuna, które

wyraźnie określają znaczenie etyki dla tego zawodu: − wrażliwość i empatię w kontaktach międzyludzkich, − kulturę osobistą i poszanowanie godności oraz odmienności drugiego człowieka, − życzliwość i altruizm, − gotowość niesienia pomocy i dyspozycyjność, − cierpliwość i wytrwałość, − odpowiedzialność i systematyczność w pracy, − kreatywność, − refleksyjność nad podejmowanymi działaniami, − dojrzałość emocjonalną.

Opiekun powinien posiadać również cechy psychofizyczne jak: − umiejętność nawiązywania kontaktów z ludźmi, − odporność na sytuacje trudne i stres, − umiejętność pokonywania przeszkód i ograniczeń w działaniu,

Nie wszystkie normy muszą być spisane. Mogą się zawierać np. w przyjętym sposobie rozwiązywania ściśle określonych problemów, w sposobie podchodzenia do podobnych spraw itd. Etyka zawodowa nie może stać się instrukcją jak należy się zachować w każdym przypadku, w każdej okoliczności bo nie sposób jest wyczerpać listy wszystkich takich przypadków i okoliczności. Etos zawodu jest moralnością faktycznego zachowania się określonej grupy zawodowej w konkretnym środowisku i wartościowaniem z punktu widzenia jej osobistych zapatrywań. Zasada dobra podopiecznego powinna przyświecać pracy każdego opiekuna. Praca opiekuna powinna być nacechowana życzliwością, uczciwością na drugiego człowieka. Nie można pracować w tym zawodzie i nie kochać drugiego człowieka, czy nie akceptować jego niepełnosprawności lub wieku starczego. 4.9.2. Pytania sprawdzające

Odpowiadając na pytania, sprawdzisz, czy jesteś przygotowany do wykonania ćwiczeń. 1. Czym zajmuje się aksjologia? 2. Jakie znasz wartości etyczne? 3. Jakie są cechy osobowości dla zawodu opiekun? 4. Jakie są cechy psychofizyczne opiekuna społecznego?


Porównaj posiadane cechy osobowości ze standardem kwalifikacji zawodowych opiekuna w domu pomocy społecznej.


1) zapoznać się ze standardem kwalifikacji zawodu opieki w domu pomocy społecznej, 2) dokonać samooceny i wypisać posiadane cechy charakteru, 3) przygotować analizę porównawczą, 4) zaprezentować wyniki na forum grupy, 5) przedyskutować pozostałe propozycje.


49

Wyposażenie stanowiska pracy: − standard kwalifikacji zawodowych opiekuna w domu pomocy społecznej, − arkusz papieru, − pisaki, − poradnik dla ucznia.

Ćwiczenie 2

Na podstawie opisu przypadku, zaplanuj rodzaj pomocy dla podopiecznej. Opis przypadku

Pani Irena posiada rodzinę, która rzadko kontaktuje się z nią i nie interesuje się jej losem. Podopieczna idealizuje rodzinę tłumacząc jak jest bardzo zajęta. Z obserwacji wynika, że Pani Irena tęskni.


1) dokonać analizy przypadku, 2) określić potrzeby podopiecznej, 3) przygotować plan pomocy, 4) zaprezentować swoją pracę na forum grupy, 5) przedyskutować pozostałe propozycje, 6) zapisać wnioski z dyskusji.

Wyposażenie stanowiska pracy: − opis przypadku, − papier A4, − pisaki. 4.9.4. Sprawdzian postępów Czy potrafisz: Tak Nie 1) określić czym zajmuje się aksjologia? 2) określić cechy psychofizyczne opiekuna? 3) określić cechy osobowości opiekuna? 4) wyjaśnić czym zajmuje się etyka ?


50

4.10. Konflikt wartości w pracy opiekuna 4.10.1. Materiał nauczania

Według Słownika języka polskiego wartością są cechy stanowiące o walorach ludzi lub rzeczy albo też, to co się da wyrazić równoważnikiem pieniężnym [10].

Wartość to nazwa dla wszystkiego, co cenne, godne pożądania, co stanowi przedmiot obowiązków, kryterium zachowań, treść kanonów piękna, słuszności postępowania itp. To również to, co zobowiązuje, co ma znaczenie dla człowieka, nadaje sens jego zachowaniom, intencjom, motywom, czynom, skutkom (poczucie bezpieczeństwa, poczucie szacunku, miłości, wolności itp.).

„My będziemy nazywali wartością dowolny przedmiot materialny czy idealny, ideę lub instytucję, podmiot rzeczywisty lub wyimaginowany, w stosunku do którego jednostki lub zbiorowości przyjmują postawę szacunku, przypisują im ważną rolę w życiu, dążenie do jego osiągnięcia odczuwają jako przymus” [15].

Z uwagi na to ile osób bierze udział w konflikcie lub inaczej rozpatrując obszar na którym spór występuje, można wyróżnić dwa podstawowe rodzaje: − konflikt intrapsychiczny rozgrywający się wewnątrz jednostki, polegający na konflikcie

wewnętrznych motywów działania jednostki i powodujący napięcie emocjonalne, − konflikt interpersonalny, rozgrywający się między dwoma stronami, które dążą do

różnych, nie dających się pogodzić celów. Konflikt interpersonalny jest to zjawisko procesualne złożone z szeregu epizodów:

− sprzeczne cele, interesy, − negatywny, wzajemny wpływ partnerów na siebie, − charakterystyczny układ powiązań między epizodami.

Szczegółowo o zjawisku konfliktu możesz przeczytać w Poradniku dla ucznia, materiale nauczania dla jednostki modułowej 346[04].O1.02.

System wartości to zespół wartości uporządkowany według stopnia ważności. Do ujawnienia hierarchii wartości dochodzi najczęściej w sytuacji konfliktowej, gdy konieczny jest wybór i rezygnacja z danych wartości. Wartością może być dowolny przedmiot, idea lub instytucja któremu jednostka przypisuje ważną rolę w życiu, a dążenie do jego osiągnięcia traktowane jest jako konieczność ze względu na zaspokajanie potrzeb jednostki. Zewnętrznym przejawem wartości jest obserwowalne zachowanie. Wartości w pracy opiekuna pełnią rolę kryteriów wyboru dążeń ogólnospołecznych, są standardem integracji podopiecznego ze społeczeństwem, różnicują społeczną sferę osobowości ludzkiej. Wartości w powszechnym pojmowaniu to cechy stanowiące o nieprzeciętnych walorach kogoś lub czegoś. Wyróżniamy następujące typy wartości: − wartości autoteliczne – autonomiczne, naczelne, centralne, zajmujące najważniejsze

miejsce w hierarchii wartości, realizacja tych wartości jest dobrem samym w sobie, − wartości instrumentalne – podrzędne, o niższym znaczeniu, są elementem pomocniczym

w osiąganiu wartości najwyższych (autotelicznych) mają one charakter wykonawczy, służą w wykonywaniu celów wyższych,

− wartości uznawane - mają genezę społeczną, są związane z przekonaniami określającymi ich obiektywne znaczenie w otoczeniu społecznym,

− wartości odczuwane - wywodzą się z indywidualnych skłonności człowieka i są związane z emocjami, odczuwaniem ich atrakcyjności),

− wartości zinternalizowane – rzeczywiście uznawane, są to , poprzez które jednostka określa siebie samą, są to jej wartości,

− wartości deklarowane.


51

W pracy opiekuna należy uwzględnić następujące rodzaje wartości: − wartości allocentryczne - ulokowane na zewnątrz Ja, − wartości socjocentryczne (bezpieczeństwo narodowe , ochrona środowiska), − wartości interpersonalne (bezpieczeństwo rodziny, lojalność), − wartości egocentryczne - związane z dobrem Ja, − wartości intelektualne (ciekawość, mądrość, prawda), − wartości etyczne (dobro, wiara, pobożność), − wartości emocjonalne (sympatia, miłość), − wartości estetyczne (piękno, sztuka), − wartości prestiżowe (status społeczny, autorytet), − wartości perfekcjonistyczne (kreatywność, ambicje), − wartości zachowawcze (zdrowie, życie), − wartości konsumpcyjne, − wartości hedonistyczne (radość życia, ryzyko), − wartości materialne (dobrobyt materialny, stabilizacja finansowa).

Opiekun pracujący w domu pomocy społecznej powinien uwzględniać na pierwszym miejscu dobro swojego podopiecznego. Jest to nadrzędnym celem dla każdego opiekuna. 4.10.2. Pytania sprawdzające

Odpowiadając na pytania, sprawdzisz, czy jesteś przygotowany do wykonania ćwiczeń. 1. Co nazywamy wartością? 2. Czym jest system wartości? 3. Jakie wyróżniamy rodzaje konfliktów? 4. Czym jest konflikt destrukcyjny? 5. Jakie rodzaje wartości powinny być uwzględnione w pracy opiekuna? 4.10.3. Ćwiczenia Ćwiczenie 1

Zdefiniuj dylematy moralne. Sposób wykonania ćwiczenia Aby wykonać ćwiczenie, powinieneś:

1) przygotować propozycję definicji pojęcia dylematy moralne, 2) przedyskutować propozycję z koleżanką, kolegą, 3) utworzyć pracując w parze wspólną definicję, 4) kolejno uczestniczyć w pracy 4 osobowej, 8 osobowej grupy i ustalić wspólną definicję, 5) zapisać wspólną definicję całej grupy na tablicy, 6) sprawdzić poprawność utworzonej definicji z definicją w słowniku lub encyklopedii.


− słownik lub encyklopedia powszechna, − kartki papieru, − pisaki, − duży arkusz papieru, − poradnik dla ucznia.


52

Ćwiczenie 2 Określ system wartości jaki powinien posiadać opiekun w domu pomocy społecznej. Sposób wykonania ćwiczenia Aby wykonać ćwiczenie, powinieneś:

1) zapisać wartości jakie powinien posiadać opiekun, 2) pracując w grupie 3 osobowej posegreguj zapisy w odpowiednie grupy wartości, 3) zaprezentować wyniki pracy grupy, 4) przedyskutować pozostałe propozycje.


− papier, − pisaki, − podręcznik dla ucznia. 4.10.4. Sprawdzian postępów Czy potrafisz:

Tak Nie 1) określić typy wartości? 2) wymienić rodzaje wartości? 3) zdefiniować proces konstruktywny? 4) określić proces destrukcyjny?


53

5. SPRAWDZIAN OSIĄGNIĘĆ INSTRUKCJA DLA UCZNIA 1. Przeczytaj uważnie instrukcję. 2. Podpisz imieniem i nazwiskiem kartę odpowiedzi.3. 3. Zapoznaj się zestawem zadań testowych. 4. Test zawiera 20 zadań. Do każdego zadania dołączone są 4 możliwości odpowiedzi.

Tylko jedna jest prawidłowa. 5. Udziel odpowiedzi na załączonej karcie odpowiedzi, stawiając w odpowiedniej rubryce

znaki X. W przypadku pomyłki należy błędną odpowiedź zaznaczyć kółkiem, a następnie ponownie określić odpowiedź prawidłową.

6. Zadania wymagają prostych obliczeń, które powinieneś wykonać przed wskazaniem poprawnego wyniku. Tylko wskazanie odpowiedzi, nawet poprawnej, bez uzasadnienia nie będzie uznane.

7. Pracuj samodzielnie, bo tylko wtedy będziesz miał satysfakcję z wykonanego zadnia. 8. Jeśli udzielenie odpowiedzi będzie Ci sprawiało trudność, wtedy odłóż jego rozwiązanie

na później i wróć do niego, gdy zostanie Ci wolny czas. 9. Do rozwiązania testu masz 45 minut. Powodzenia! ZESTAW ZADAŃ TESTOWYCH 1. Zapewnienie potrzeb bytowych to

a) udzielenie pomocy w podstawowych czynnościach. b) miejsce zamieszkania i wyżywienia. c) umożliwienie udziału w terapii. d) podnoszenie sprawności.

2. Pomoc w załatwianiu spraw osobistych to zadanie działu a) opiekuńczego. b) bytowego. c) wspomagającego. d) gospodarczego.

3. Endomoralność i egzomoralność to działy a) rewalidacji. b) socjalizacji. c) etyki. d) resocjalizacji.

4. Zasady pracy z podopiecznym ujęte są w a) normach społecznych. b) ogólnych przepisach. c) normach moralnych. d) regulaminie domu i procedurach.


54

5. W pracy bezpośredniej z podopiecznym decyzje podejmuje a) dyrektor. b) opiekun. c) kierownik działu. d) rehabilitant.

6. Kierownik działu opiekuńczo-terapeutycznego odpowiedzialny jest za pracę a) opiekunów. b) księgowości. c) kucharki. d) pracowników socjalnych.

7. Aksjologia to nauka a) o życiu. b) o pracy z podopiecznym. c) o wartościach. d) o cechach charakteru.

8. Plan opieki mieszkańca wpisywany jest a) w kartę informacyjną. b) w zeszyt opiekuna. c) indywidualny plan wsparcia. d) indywidualną kartę mieszkańca.

9. Diagnoza kategorialna polega na

a) określeniu źródeł zaburzenia. b) przewidywanego kierunku zmian. c) określeniu istniejącego stanu rzeczy. d) przyporządkowaniu danego wycinka.

10. Diagnoza może być

a) prognostyczna. b) regresyjna. c) konstrukcyjna. d) naturalistyczna.

11. Metoda pracy to a) systematyczny sposób postępowania. b) wykonywanie czynności. c) kierunkowe określenie pracy. d) żadna z wyżej wymienionych.

12. Przyjęciem do domu pomocy społecznej zajmuje się

a) dyrektor. b) kierownik działu. c) pracownik socjalny. d) pielęgniarka.


55

13. Formą potrzeb duchowych może być a) szycie. b) praca z plasteliny. c) haftowanie. d) organizowanie wigilii.

14. Wiara, dobro i pobożność to

a) wartości egocentryczne. b) wartości etyczne. c) wartości intelektualne. d) wartości socjocentryczne.

15. W skład zespołu terapeutyczno-opiekuńczego wchodzi

a) osoba pierwszego kontaktu. b) dyrektor. c) fizjoterapeuta. d) pokojowa.

16. Planując plan opieki należy uwzględnić

a) możliwości placówki. b) ambicje podopiecznego. c) wskazania rodziny. d) zalecenia medyczne.

17. Planowaniem opieki zajmuje się

a) opiekun. b) dyrektor. c) zespół opiekuńczo-terapeutyczny. d) psycholog.

18. Etyka w pracy opiekuna dotyczy a) moralności. b) teologii. c) zachowania. d) moralności, teologii, zachowania.

19. Wartości emocjonalne to a) zdrowie i życie. b) miłość i sympatia. c) bezpieczeństwo i lojalność. d) radość z życia, ryzyko.

20. Dla wzmocnienia zdrowia i poprawy samopoczucia podopiecznego potrzebne jest

wsparcie a) logistyczne. b) emocjonalne. c) materialne. d) instrumentalne.


56

KARTA ODPOWIEDZI Imię i nazwisko ............................................................................... Planowanie i organizowanie pracy opiekuńczej Zakreśl poprawną odpowiedź.

Nr zadania Odpowiedź Punkty

1 a b c d 2 a b c d 3 a b c d 4 a b c d 5 a b c d 6 a b c d 7 a b c d 8 a b c d 9 a b c d 10 a b c d 11 a b c d 12 a b c d 13 a b c d 14 a b c d 15 a b c d 16 a b c d 17 a b c d 18 a b c d 19 a b c d 20 a b c d

Razem:


57

6. LITERATURA

1. De Robertis C.: Metodyka działania w pracy socjalnej. BPS, Warszawa 1998 2. De Robertis C., Pascal H.: Postępowanie metodyczne w pracy socjalnej z grupami i ze

społecznościami, BPS. Interart, Warszawa 1997 3. Garvin Ch. D., Seabury B.A.: Działania interpersonalne w pracy socjalnej. BPS.

Warszawa 1996 4. Golinowska S., Kopińska I.: Pomoc społeczna – zmiany i warunki skutecznego działania.

CASE 2002 5. Hale G.: Poradnik dla niepełnosprawnych. Muza S. A. 1996 6. Kantowicz E.: Elementy teorii i praktyki pracy socjalnej, Olsztyn 2001 7. Kawczyńska- Butrym Z.: Niepełnosprawność – specyfika pomocy społecznej. BPS, 1998 8. Kostera M.: Podstawy organizacji i zarządzania. WSPiZ, Warszawa 2001 9. Kozaczuk L.: Terapia zajęciowa w domach pomocy społecznej, Warszawa 1995 10. Koźmiński A. K., Piotrowski W.: Zarządzanie. Teoria i praktyka. PWN, Warszawa 2002 11. Materne J.,: Pedagogika socjalna, Szczecin 1999 12. Matusewicz C.: Psychologia wartości, Poznań 1975 13. Milanowska K. (red): Techniki pracy w terapii zajęciowej, Warszawa 1982 14. Murynowicz-Hetka E.: Wokół problemów działania społecznego. BPS, Warszawa 1996 15. Nocuń A., Szmigielski J.: Podstawowe umiejętności w pracy socjalnej i ich kształcenie,

BPS, Katowice 1998 16. Pilch T., Leparczyk I. (red.): Pedagogia społeczna, Warszawa 1995 17. Piszczek M.: Terapia zajęciowa- terapia przez sztukę, Warszawa 1997 18. Rozporządzenie Ministra Polityki Społecznej w sprawie domów pomocy społecznej

z dnia 19 października 2005r. Dz. U. Nr 217/2005 poz. 1837 19. Rozporządzenie Ministra Polityki Społecznej z dnia 28.07.2005 r. w sprawie rodzinnych

domów pomocy. Dz. U. Nr153/2005 poz. 1276 20. Stoner J., Wanker Ch.: Kierowanie. PWE, Warszawa 1996 21. Szmagalski J.: Teoria pracy socjalnej a ideologia i polityka społeczna, Warszawa 1996 22. Szymczak M.: Słownik języka polskiego, Warszawa 1980 23. Tarnowska E.: Życie codzienne w domach pomocy społecznej, Warszawa 1994 24. Ustawa o Pomocy Społecznej z dnia 12 marca 2004 r. Dz.U. Nr 64/2004 poz. 593 25. Wierzchowska-Konera B.: Leksykon Pedagogika, Warszawa 2000 26. Wódz K.: Praca socjalna w środowisku zamieszkania, Katowice 1998 27. Ziemski S.: Problemy dobrej diagnozy. PWN, Warszawa 1973 28. Ziembiński Z.: Podstawy nauki o moralności, Poznań 1981

1. Planowanie i organizowanie pracy opiekuńczej

Career

Transcript of 1. Planowanie i organizowanie pracy opiekuńczej