Post on 08-Mar-2016
description
Witamy Was zimowo w kolejnym wydaniu specjalnym naszej
szkolnej gazety Podróże Gimbusa !
Tym razem zabieramy Was na wycieczkę do ANGLII !!!
Dowiecie się o Elżbiecie I, teatrze elżbietańskim oraz o obecnej
rodzinie królewskiej. Zapoznamy Was z angielskimi pisarzami,
poetami i celebrytami, a także znanymi postaciami angielskiej
literatury i filmu. Z nami poznacie tajniki angielskiego humoru,
przeczytacie o gotyckiej modzie, Szkocji i jej mrocznych sekretach
oraz o królewskim sporcie – polo, a także o fenomenie brytyjskiej
flagi na świecie.
Oprócz tego przygotowaliśmy dla Was świąteczną niespodziankę –
artykuł o świętym drzewku.
Życzymy miłej lektury!
Redakcja
Opiekun gazetki: p.Joanna Jakimiak
Redaktor naczelna: Maria Zadrożna
Projekt okładki: Andżelika Gozdek
Skład redakcji: Dominika Dmowska, Andżelika Gozdek, Alicja Końko, Wiktoria Lewandowska, Justyna Sowińska, Wiktoria Świniarska, Adrianna Wójcik
Królestwo angielskie
Anglia jest krajem, w którym panuje ustrój
monarchii parlamentarnej. Słowo
monarchia kojarzy nam się z królestwem,
władzą jednej osoby. Zapewne większość
osób wie, że królową Anglii jest Elżbieta
II. Jednak nie jest ona jedyną
przedstawicielką angielskiej rodziny
królewskiej.
Brytyjska Rodzina Królewska to grupa
ludzi, których łączą bezpośrednie relacje
rodzinne z monarchą brytyjskim. Nie ma
żadnych prawnych uregulowań co do
przynależności do Rodziny Królewskiej,
dlatego można spotkać się z różnymi
listami osób, uważanych za członków
Rodziny.
Jednym z przedstawicieli Brytyjskiej
Rodziny Królewskiej jest Henryk Karol
Albert Dawid Mountbatten-Windsor, Książę Henryk z Walii potocznie
nazywany księciem Harrym. Urodził się
on 15 września 1984 roku w St Mary's
Hospital w Paddington w Londynie. Jest
synem Karola, księcia Walii i Diany
Spencer, córki 8. hrabiego Spencera;
wnukiem królowej Elżbiety II; bratem
księcia Wilhelma. Jest trzeci w linii
sukcesji do brytyjskiego tronu po swoim
ojcu i starszym bracie. Jego pełny tytuł
brzmi Jego Królewska Wysokość Książę
Henryk z Walii. Książę Harry ukończył w
2003 roku internatową szkołę męską Eton
College. 8 maja 2005 r. książę Henryk
wstąpił do Royal Military Academy w
Sandhurst. Edukację odbywał pod
nazwiskiem Henry Wales. W 2006 roku
książę utworzył w Lesotho sierociniec dla
dzieci zarażonych wirusem HIV. W tym
samym roku został także mianowany
komandorem Royal Navy. Książę pomagał
również ofiarom tsunami w Azji
Południowo-Wschodniej. 12 sierpnia 2012
roku reprezentował królową Elżbietę na
ceremonii zamknięcia XXX Letnich
Igrzysk Olimpijskich w Londynie.
książę Harry
Psy Elżbiety II
Rodzina królewska – jest bogata, ważna,
posiada wszystko czego chce, ma również
swoje zachcianki, zainteresowania i
zamiłowania. Zamiłowaniem królowej
Anglii – Elżbiety II, są psy. Wszystko
zaczęło się w 1933 roku, gdy jej ojciec
przyprowadził do Pałacu psy rasy Welsh
Corgi Cardidan. Małej Elżbiecie pieski te
spodobały się niemal od pierwszego
wejrzenia. Nie były zbyt duże, mogła
podnosić je i unieść. Nie sprawiały zbyt
dużo problemu, po prostu psy idealne dla
małej księżniczki. Zainteresowanie
czworonogami wzrosło do takiego stopnia,
że królowa posiada obecnie około 30
psów. Natomiast jej mąż - książę Filip
gustuje w labradorach. Głównie nazywa je
nazwami inspirowanymi markami
samochodów np.: Austin, Rover, Mini.
Inne psy nazywane są też markami
kapeluszy np.: Trilby lub Fedora. Królowa
posiada też 5 spanieli :Bistra, Oxa'a,
Flasah'a, Spick'a, Spana. Jednak tylko
Corgi traktowane są iście królewsko, a
mianowicie mają swój mały apartament w
Pałacu Buckingham, jadają głównie
karkówkę wołową, mięso z kurczaka lub z
królika. Wszystkie psy szkolone są do
polowań na zwierzynę i ptactwo.
Niezależnie od tego, gdzie jest Królowa,
psy (Corgi) przewożone są tam
specjalnymi limuzynami czy
helikopterami.
Psy królowej podczas przechadzki po pałacu
Legenda o Robin Hoodzie
Z Anglią nieodzownie wiążę się postać
Roobin Hooda - bohatera
średniowiecznych angielskich legend
ludowych, którego faktyczne istnienie nie
zostało potwierdzone przez źródła
historyczne. Podania głoszą, że wraz z
kompanami zamieszkiwał on las Sherwood
i walczył przeciw despotycznemu
szeryfowi z Nottingham, Robertowi de
Rainault. W większości legend o Robin
Hoodzie jest on ułaskawiany przez
powracającego do ojczyzny po długiej
nieobecności króla Ryszarda Lwie Serce.
Według różnych wersji opowieści o Robin
Hoodzie, w skład jego drużyny wchodzili
m.in: Lady Marion, Mały John, brat Tuck
oraz Will Szkarłatny.
Opowieści o Robin Hoodzie znane są od
ponad 600 lat. Za najbardziej
prawdopodobny pierwowzór Robin Hooda
uznaje się Robina Hode'a, dzierżawcę u
arcybiskupa Yorku, wyjętego spod prawa
w 1225 r. Według źródeł literackich z
XIV-XVI wieku, świetny łucznik, który
przewodził grupie ludzi wyjętych spod
prawa i ukrywających się w lasach hrabstw
Yorkshire i Nottinghamshire (zwłaszcza w
lesie Sherwood). Sławę miała mu
przynieść walka w obronie biednych i
uciśnionych, którym rozdawał dobra
zrabowane w czasie napadów na zamki, i
klasztory.
Niektórzy uważają, że mógł być Sasem,
który stracił swoje ziemie po najeździe
Normanów 1066 roku. Niewykluczone też,
że na legendę o Robin Hoodzie złożyło się
życie dwóch lub więcej banitów.
Historyczny pierwowzór Robin Hooda był
świetnym łucznikiem, a jego oryginalny
łuk i dwie dobrze zachowane strzały
można obecnie oglądać w muzeum na
zamku Nottingham.
Utwory o Robin Hoodzie oraz prace
historyczne na jego temat liczą na całym
świecie przeszło 750 pozycji, np. A Lytell
Geste of Robyn Hode z 1510 roku,
powieść Ivanhoe Waltera Scotta z 1819
roku, (wydanie polskie 1821) i wiele
innych. Jednak za najsłynniejszą,
"wzorcową" uchodzi powieściowa
adaptacja legend o Robin Hoodzie
dokonana przez Howarda Pyle (Wesołe
przygody Robin Hooda). Temat "Robin
Hood" ma wiele odwołań w kulturze
masowej, zabawach dziecięcych, strojach
karnawałowych itd. Imieniem Robin
Hooda nazwano kilka miejsc w północnej
Anglii.
Robin Hood w filmie pt.: Przygody Robin Hooda
Pamięć o Robin Hoodzie
Legenda o Robin Hoodzie i jego
przygodach jest bardzo popularna i znana
na niemalże całym świecie. Dlatego też
Robin Hoodowi zostało poświęconych
wiele miejsc, pomników, nazw ulic oraz
dzieł literackich. Jednym z takim miejsc
jest las w Sherwood – obszar, po którym
według legend podróżował Robin Hood.
W tym lesie znajduje się Rezerwat
Sherwood. Najbardziej znanym miejscem
w Sherwood jest legendarny dąb zwany
Major Oak, będący według lokalnych
przekazów główną kwaterą Robin Hooda.
Ma on około 800 lat, a od XIX wieku jego
masywne gałęzie są podtrzymywane przez
system wsporników. Robin Hood jest
symbolem angielskiego miasta –
Nottingham. Dlatego też przed zamkiem
Nottingham wybudowano pomnik
legendarnego bohatera. Jego imieniem
nazwano również port lotniczy w
Doncaster, którego pełna nazwa brzmi
Port lotniczy Robin Hood Doncaster
Sheffield. Na podstawie legendy o Robin
Hoodzie powstało wiele dzieł literackich
takich jak : Ojciec Chrzestny z Sherwood,
Krzyżowiec z Sherwood, Robin Hood,
Ivanhoe, Wesołe przygody Robin Hooda;
oraz filmów takich jak : Przygody Robin
Hooda, Wyzwanie dla Robin Hooda,
Powrót Robin Hooda, Strzały Robin
Hooda, Robin z Sherwood, Księżniczka
złodziei. W muzeum zamku Nottingham
podziwiać można rzekome strzały Robin
Hooda oraz jego stroje i inne przedmioty
legendarnego bohatera, i symbolu Anglii.
Robin Hood w Nottingham
Robin Hood na lotnisku
w Doncaster
Sherlock Holmes
Kolejną fikcyjną postacią związaną z
Anglią jest Sherlock Holmes – bohater
wielu powieści oraz opowiadań
kryminalnych. Sherlock Holmes to
genialny detektyw, który do
rozwiązywania zagadek kryminalnych
wykorzystywał metodę dedukcji (jak sam
ją określał). Swoje śledztwa opierał na
umiejętności obserwacji i znajomości
psychologii, chemii, balistyki, matematyki,
a także dużej wiedzy na temat wielu kultur,
i religii. Był również utalentowanym
skrzypkiem oraz bokserem. Miał również
swoje uzależnienia: tytoń (dlatego często
przedstawiany jest jako człowiek z fajką),
kokainę oraz morfinę. Holmes już w czasie
studiów doskonalił swoją metodę
dedukcyjną, prowadząc niekiedy
dochodzenia w sprawach kryminalnych.
Potem zamieszkał razem z doktorem
Watsonem, który stał się jego kronikarzem
i najlepszym przyjacielem. Obaj panowie
rozwiązali dziesiątki zwykle bardzo
zawiłych i tajemniczych zagadek
kryminalnych, nierzadko związanych z
wysoko postawiony
mi osobami całej Europy. W szczytowym
okresie kariery Holmesa obaj panowie
mieszkali przy ulicy Baker Street 221b, a
ich gospodynią była pani Hudson. Później,
w wyniku jednej ze spraw Holmesa,
Watson ożenił się, założył praktykę
lekarską i wyprowadził się ze wspólnego
lokum. Sherlock Holmes miał starszego
brata o imieniu Mycroft, który posiadał
większe zdolności, lecz nie korzystał z
nich tak często, jak detektyw. Sherlock
Holmes potrafił ubierać w słowa swoje
myśli, czego przykładem są jego
wypowiedzi: Błędem jest mylić dziwne z
tajemniczym; Miłość w moim życiu byłaby
jak piach w delikatnym instrumencie.; Dla
wielkiego umysłu nie ma rzeczy małych.
Sherlockowi Holmesowi zostało
poświęconych, tak jak Robin Hoodowi,
wiele miejsc. Przykładem są muzea na
Baker Street w Londynie i w miejscowości
Lucens w Szwajcarii.
detektyw Sherlock Holmes
Londyn stolicą mody
Londyn zaskakuje swoją
wielokulturowością w różnych aspektach
takich jak: życie, kultura, sztuka, styl życia
czy moda. Wokół Londynu zrobił się
szum, bo w corocznym rankingu GLM
zdetronizował niepokonany od pięciu lat
Nowy Jork. Co takiego się stało, że stolica
Anglii zdobyła modową koronę? Z
Londynem wiążą się tacy projektanci jak
Alexander McQueen- po swojej
samobójczej śmierci jeszcze bardziej
ceniony. Jednak do zaszczytnego miana
stolicy mody przyczyniła się również
księżna Kate Middleton. Jej modowa
perfekcja podoba się i Brytyjkom, i całej
reszcie świata. O kreacjach Kate
Middleton rozpisywały się kolorowe
magazyny, a artykułów na temat jej sukni
ślubnej (zaprojektowanej przez dom mody
Alexandra McQueena) nie sposób zliczyć.
Co takiego ma w sobie Kate? Jej styl jest
najczęściej kopiowany na świecie.
Sukienki i akcesoria, które nosi księżna
Cambridge, rozchodzą się w mgnieniu oka.
Ze sklepowych półek znikają ubrania,
które ma w swojej garderobie żona księcia
Williama. Middleton od lat jest wierna
brytyjskim markom. Często wybiera:
Temperley, Mulberry, Burberry. Kilka
tygodni przed ślubem pojawiała się w
Belfaście, w kremowym trenczu Burberry.
Już następnego dnia salony wyprzedały
wart kilkaset funtów kremowy płaszcz.
Inna ulubiona marka płaszczy księżnej to
Libelula. Natomiast jest ulubioną marką
jubilerską jest Links.
Kate Middleton w sukni ślubnej
Angielska flaga podbija świat
Motyw angielskiej flagi można spotkać
niemal wszędzie: na ubraniach, kubkach,
butach, zeszytach i innych przyborach
szkolnych, meblach, torbach; można tak
wymieniać w nieskończoność. Wzór
brytyjskiej flagi stał się kultowy. Czemu
flaga zawdzięcza swoją niezwykłą
popularność? Prawdopodobnie temu, że
jest ona uznawana za jedną z
najatrakcyjniejszych flag pod względem
wizualnym na świecie. Motyw brytyjskiej
flagi króluje na wybiegach i jak na razie
nie wychodzi z mody. Kochają go zarówno
gwiazdy, jak i zwyczajni ludzie. Na
ulicach cały czas można spotkać ten
motyw na bluzkach, krótkich spodenkach
oraz dodatkach. Ciekawe, jak długo potrwa
sława brytyjskiej flagi?
Motyw flagi brytyjskiej w modzie
Angielskie słodycze
Anglia jest producentem wielu słodyczy.
Wiele z nich nie jest dostępnych w Polsce i
znamy je tylko z kolorowych reklam.
Jednak w naszym kraju znajdziemy
odpowiedniki brytyjskich przysmaków.
Natomiast jeśli ktoś nie może wytrzymać
bez angielskich słodyczy zawsze może je
nabyć w sklepach internetowych. Jednym z
najpopularniejszych wyrobów
cukierniczych w Anglii są kultowe
cukierki Celebrations. Innym popularnym
produktem jest czekolada Galaxy; cukierki
tej samej firmy znajdują się właśnie w
opakowaniu Celebrations. Dużą
popularnością cieszą się także cukierki
firmy FOX’S. Anglia słynie również z
wyrobu herbaty firmy Twinings. Można ją
kupić między innymi w Warszawie na
Nowym Świecie. Znanym i pożądanym
angielskim wyrobem jest również
MilkyWay Magic Star - czekoladowe
gwiazdki firmy MilkyWay, które dawniej
były dostępne w Polsce. Niestety, dzisiaj
nie znajdziemy już ich w naszym kraju.
Natomiast słodkością występującą w
Polsce są cukierki Werther’ s Orginal –
popularne karmelki. Podczas pobytu w
Anglii na pewno warto zaopatrzyć się w
zapas słodyczy, aby jak najdłużej
zadowalać nasze kubki smakowe.
Paczka gwiazdek firmy MilkiWay i opakowanie cukierków Celebrations
Styl Elżbiety I
Elżbieta I Tudor – (urodzona w
1533 roku w Londynie), córka Henryka
VIII Tudora i jego drugiej żony, Anny
Boleyn. Dzieciństwo i młodość spędziła w
ogniu religijnych i politycznych sporów, w
cieniu katowskiego miecza, a częściowo
nawet w więziennych murach Tower. W
1553 roku została koronowana na królową
Anglii, Irlandii i Walii. Mając za przykład
nieszczęśliwe małżeństwa swego ojca
pozostała do końca życia w panieńskim
stanie i sprawowała rządy szczycąc się
tytułem "dziewiczej królowej".
Elżbieta I była wielką elegantką,
prawdziwym dyktatorem mody. Stworzyła
własny styl nie tylko w ubiorze, ale i we
wszystkich przejawach życia - styl
elżbietański. O ilości i kosztowności jej
sukien, i klejnotów do dzisiaj słuchamy z
podziwem, i niedowierzaniem (ponoć było
ich kilka tysięcy!) Liczne zachowane
portrety królowej ukazują rzeczywiście
niezwykłe bogactwo i różnorodność
strojów o wysokich walorach
artystycznych.
Królowa bardzo dbała o swoją
urodę - w epoce renesansu na nowo
rozkwita w Europie "przemysł"
perfumeryjny i kosmetyczny. Elżbieta
kąpała się często, przynajmniej raz w
tygodniu (zwyczaj powszechnego
korzystania z łaźni upadł na pocz. XVI w.
kiedy zaczęto obawiać się zarazy, której
rozprzestrzenianie się wiązano z wodą).
Wybielała i pudrowała twarz, i ręce,
polerowała paznokcie, a także czyściła, i
polerowała zęby. Dbała też o kondycję i
sprawność fizyczną. Do jej ulubionych
rozrywek należały łowy, jazda konna i
taniec "do upadłego". W ciągu dnia, dla
gimnastyki lubiła przez chwile potańczyć
gagliardę (szybki oparty na
skomplikowanej kombinacji podskoków
taniec), i to bardziej wyczerpujące męskie
kroki.
Suknia Elżbiety
i obraz
przedstawiający
królową
Moda gotycka
Opinię najmroczniejszej ze
wszystkich subkultur mają goci.
Zawdzięczają to romantycznej fascynacji
cmentarzami i ruinami zamków,
wampiryzmem, czarnym humorem oraz
niewątpliwie specyficznej modzie i
wizerunkom, inspirowanym głównie
lekturą dzieł znanych twórców
demonicznej prozy, jak: Anne Rice, Edgar
Allan Poe czy H.P. Lovecraft.
Narodziny subkultury gotyckiej
należy kojarzyć z latami 70-tymi XX
wieku i działalnością takich post-
punkowych zespołów jak Joy Division czy
The Cure. Drugim jej źródłem był rock
gotycki. Teksty tego nurtu odwołują się do
tematów depresyjnych, takich jak: śmierć,
nieszczęśliwa miłość, ale także do
słowiańskiej i germańskiej mitologii.
Integracji tej grupy sprzyjają klimatyczne
festiwale muzyczne, jak Castle Party,
odbywający się na zamku w Bolkowie czy
Wave-Gotik-Treffen w niemieckim
Lipsku.
Wizerunek gota kształtował się
przez ponad 20 lat i nadal ewoluuje, tyle że
w stronę stylistyki bliskiej kulturze
klubowej. Zainteresowania członków tej
subkultury koncentrują się wokół literatury
grozy oraz muzyki, ale cechą, dzięki której
są widoczni w tłumie, jest ubiór, który jest
stricte związany z
rodzajem gotyku,
który się
preferuje.
Wyróżnia
się gotyk gitarowy
i elektroniczny, a
analogicznie do
nich dwa style
ubierania się:
klasyczny i
neogotycki (cybergothic). Ten pierwszy,
tradycyjny, pozostaje wierny czerni oraz
ubraniom z epoki, czyli koronkom,
gorsetom, rozkloszowanym rękawom,
wiktoriańskim sukniom i koszulom z
żabotem.
Z kolei moda neogotycka
charakteryzuje się obecnością ubrań w
jaskrawych kolorach, najczęściej z lateksu
i skóry oraz wszelkich towarzyszących im
akcesoriów, takich jak: obroże, smycze,
zamki czy bransoletki z ćwiekami. Dla
konserwatywnych zwolenników klasyki
zmiana wizerunku byłaby postrzegana jako
profanacja. Indywidualiści mogą łączyć
oba style. Osobna kategoria to tzw.
niegotyccy goci, których fascynacja
muzyczna nie idzie w parze z chęcią
wizualnej przynależności do subkultury.
Gotycka stylizacja
Stolica gotów
Za stolicę gotów uważa miasto
Leeds w Anglii, z powodu dużej ilości
kapel gotyckich, które się z niego
wywodzą. W połowie lat 80-tych Leeds
stało się miejscem wielkiej gotyckiej
sceny, której lokalni aktorzy - The March
Violets, Red Lorry Yellow Lorry, The
Sisters of Mercy i Salvation odnieśli
sukces krajowy bądź międzynarodowy.
Miasto posiada wiele miejsc
koncertowych, takich jak: sala
widowiskowa na Leeds University, gdzie
grupa The Who nagrała swój historyczny
album "Live at Leeds". To także Leeds
Metropolitan University, The Cockpit,
Brudenell Social Club, The Faversham,
The Hi-Fi Club, The Wardrobe, The Irish
Centre, Joseph's Well, The New Roscoe,
The Vine czy The Mixing Tin.
Okolicznościowe koncerty są
organizowane w Millenium Square w
centrum miasta, bądź w Roundhay Park,
gdzie miała miejsce Love Parade w 2000
roku, z udziałem między innymi:
Madonny, Robbiego Williamsa i Rolling
Stones.
Innym miejscem, w którym
królują goci jest dzielnica Camden Town
w Londynie. Camden Town jest zresztą
mieszaniną wielu subkultur z całego
świata. Sercem dzielnicy jest Camden
Market – ogromny bazar, na którym
można kupić dosłownie wszystko.
Królewski sport
Angielski dwór królewski słynie z
niezwykłego sportu – polo. Jest to gra
zespołowa rozgrywana konno na
trawiastym boisku przez dwie
czteroosobowe drużyny, których gracze
dążą, używając długich kijów tzw.
malletów, do umieszczenia w bramce
przeciwnika drewnianej, białej kuli,
wielkości pomarańczy.
Polo to sport wyczynowy, trudny i
wymagający niezwykłego poświęcenia i
odporności. Polo uchodzi również za
najszybszą dyscyplinę drużynową. Wielu
ludziom wydaje się, że jest nią hokej na
lodzie, jednakże gracze dzięki prędkości
koni są w stanie nadać grze polo znacznie
szybszych obrotów.
Do gry w polo wykorzystuje się
najczęściej szybkie rasy koni, takie jak:
folbluty. Najwyższej klasy końmi, które
nadają się do tej dyscypliny sportowej są
kuce argentyńskie, które są hodowane
właśnie z przeznaczeniem do gry w polo,
przez hodowle w Buenos Aires – faworyta
każdych mistrzostw świata w polo od
kilku lat.
Dyscyplina ta jest nie tylko
najszybszą, ale również najstarszą grą
drużynową na świecie. Pierwsze zapiski tej
gry datowane są na rok 3000 przed
Chrystusem. Miejsce, z którego pochodzi
ten dzisiejszy prestiżowy sport, położone
jest w rejonie Bliskiego Wschodu i
Środkowej Azji. Zastosowanie tej
dyscypliny miało oczywiście inne
znaczenie niż w czasach dzisiejszych. W
starożytności bowiem, powstała na
potrzeby szkolenia kawalerii konnej,
których umiejętności nabyte poprzez takie
zawody, wykorzystywane były w licznych
starciach i bitwach.
Polo to jedyna gra na świecie
określana mianem „gry królów”, a to z
uwagi na fakt, że uprawia go arystokracja,
rodziny królewskie oraz wpływowi
biznesmeni. Należy pamiętać, że gra w
polo uchodzi za jedną z najbardziej
ekskluzywnych (sprzęt, konie, jak i
również lekcje gry w polo są bardzo
drogie). Grywali w nią między innymi tak
wielcy ludzie jak Brytyjczyk Winston
Churchill, czy Polak – Alfred hrabia
Potocki. Obecnie polo pasjonuje się
między innymi brytyjski Książę Karol,
czym zainspirował nawet swoich dwóch
potomków.
Najsłynniejszy czarodziej wszechczasów, czyli
Harry Potter
I oczywiście wszyscy od razu
wiedzą, o kogo chodzi. To właśnie
Harry Potter, młody czarodziej jest
bohaterem serii książek autorstwa J.
K. Rowling, które są jednym z
najbardziej rozpoznawalnych
bestsellerów napisanych w Wielkiej
Brytanii.
Książki z tego cyklu cieszą się
dużą popularnością wśród dzieci i
młodzieży, ale trafiają również do
dorosłych czytelników. Seria Harry
Potter opisuje przygody młodego
czarodzieja w ciągu sześciu lat jego
edukacji w Szkole Magii i
Czarodziejstwa w Hogwarcie oraz
rok po jej przerwaniu. Cała seria
została sfilmowana, ponadto jest
wiele gier i parodii na bazie tego
cyklu.
Pierwsza książka, Harry Potter i
Kamień Filozoficzny, wydana
została w 1997 (Polska 2000), lecz
jej akcja rozgrywa się w 1991.
Kolejne części zaczynają się przed
rozpoczęciem roku szkolnego i
kończą na początku kolejnych
wakacji letnich i, choć opisują różne
przygody stanowią całość większej
historii, której kulminacją jest ostatni
siódmy tom.
Autorka uparcie strzegła
tajemnic serii. Także wydawcy na
całym świecie zabraniali
rozpowszechniania książek przed
premierą, zobowiązując recenzentów
i pracowników do zachowania
fabuły książki w tajemnicy.
Cała seria składa się z 7 tomów
plus dodatki:
- 1997(2000): Harry Potter i
Kamień Filozoficzny,
- 1998(2000): Harry Potter i
Komnata Tajemnic,
- 1999(2001): Harry Potter i
więzień Azkabanu,
- 2000(2001): Harry Potter i
Czara Ognia,
- 2003(2004): Harry Potter i
Zakon Feniksa,
- 2005(2006): Harry Potter i
Książę Półkrwi,
- 2007(2008): Harry Potter i
Insygnia Śmierci.
- Quidditch przez wieki,
- Fantastyczne zwierzęta i jak je
znaleźć,
- Baśnie barda Beedle'a,
- Prequel serii Harry Potter
(opowiadanie).
Autorka
Harry Potter został stworzony
przez brytyjską pisarkę J. K.
Rowling, a właściwie Joanne
Murray. Angielska pisarka, z
wykształcenia filolog klasyczny J.
K. Rowling napisała dwa nie
wydane utwory, zanim postanowiła
stworzyć przygody Harry'ego
Pottera. Na pomysł ten wpadła
podczas czterogodzinnej jazdy
pociągiem. Jak mówi, zanim
osiągnęła cel podróży, miała gotowe
postacie oraz część fabuły książki
„Harry Potter i Kamień
Filozoficzny”! Skończyła ją pisać w
Edynburgu po rozwodzie z
dziennikarzem Jorge Arantesem.
Seria o
Harrym
Potterze
przyniosła
jej duże
zyski,
wskutek
czego stała
się jedną z
najbardziej
majętnych
osób w
kraju. Wielkość jej majątku w 2008
oszacowano na 740 mln funtów,
czyli ok. 1,5 mld dolarów! Wśród
wielu nagród, którymi pisarka
została uhonorowana, jest także
międzynarodowe odznaczenie –
Order Uśmiechu – przyznane przez
polskich młodych czytelników w
2002.
J. K. Rowling pracuje nad
stroną internetową „Pottermore”. Na
stronie można przeżyć przygody
Harry'ego, jako główny bohater. 27
września 2012 została wydana jej
nowa książka dla dorosłych „Trafny
wybór”. Joanne Rowling jest żoną
Neila Murraya, za którego wyszła 26
grudnia 2001 roku. Z poprzedniego
małżeństwa ma córkę Jessicę, oprócz
tego ma jeszcze syna Davida i córkę
Mackenzie. W okresie przed
stworzeniem serii „Harry Potter”
cierpiała na depresję!
Wraz z popularnością książek
narastała krytyka Harry’ego Pottera.
Niektóre środowiska chrześcijańskie
zarzucają serii promowanie magii i
okultyzmu, twierdząc, że wizja
dzieci praktykujących magię może
oswajać z praktykami satanizmu i
neopoganizmu, zmniejszając
znaczenie religii. Fabuła książek nie
uwzględnia sfery religijnej, a
przedstawione życie jest pozbawione
jej wpływu.
Seria o Harrym Potterze
odniosła olbrzymi sukces
komercyjny na świecie w zakresie
wyników sprzedaży książek,
gadżetów promocyjnych, gier
komputerowych, oglądalności w
kinach i sprzedaży filmów. Została
zaliczona do jednej z ważniejszych
wydarzeń współczesnej popkultury.
Książka została przetłumaczona na
ponad pięćdziesiąt języków.
Zjawisko fascynacji światem
Harry'ego Pottera nazwano
„potteromanią”. Rowling w 2003
roku zajęła 5 miejsce na liście 500
najlepiej zarabiających
Brytyjczyków.
Nie ma chyba sensu podawać tu
streszczeń książek z tej serii,
ponieważ jaka przyjemność płynie z
takiego czytania? Nie będę podawać
również żadnych recenzji czy ocen,
bo każdy ma własne zdanie, a
większość ma zadziwiające
podobieństwo do frazy „Harry Potter
a) jest świetny!, b) jest nudny. lub c)
to wcielenie zła!” I sami widzicie, po
co to komu…
Z czego się śmieją Anglicy, czyli
Humor angielski
Czy zastanawialiście się kiedyś,
co najbardziej kojarzy Wam się z
Wielką Brytanią? Nałogowe picie
herbaty? Królowa Elżbieta? Oferty
pracy na wakacje? A może czarny,
dosadny i pełen absurdu humor?
Wszyscy dobrze znamy „Monty
Pythona” czy „Jasia Fasolę”. Te
programy to dwa najbardziej
charakterystyczne przykłady
tradycyjnego, „angielskiego”
humoru. Ma on swoich
zwolenników, których rozśmiesza do
łez, oraz przeciwników, których
drażni i którzy uważają, że Anglik
„śmieje się z byle czego i jest
sucharski”(autentyczna opinia z
Internetu!).
Czym charakteryzuje się ten
rodzaj humoru? No właśnie, czym? Humor
angielski to specyficzne poczucie
humoru, który dominuje w Wielkiej
Brytanii i zdobył duże rzesze fanów
oraz antyfanów na całym świecie.
Angielski humor opiera się w
głównej mierze na absurdzie, ironii,
sarkazmie, potopie zuchwalstwa,
humorze sytuacyjnym oraz
zaskoczeniu i nieprzewidywalności
wraz z ośmieszeniem i wyśmianiem.
Do tego dochodzą jeszcze łamańce
językowe, gry słowne, zagadki…
Podstawową cechą humoru
angielskiego jest to, że przepaja on
każdy aspekt życia - od sprzątania
pokoju po filozofię. Żarty i skecze
często dotyczą obecnej sytuacji
politycznej lub ważnych wydarzeń
kulturalnych, najczęściej na
Wyspach Brytyjskich; nie ma w nich
tematów „tabu” - zakazanych.
Tradycja angielskich gier
słownych i zagadek - dowcipów
sięga czasów średniowiecza. Ze
znalezionych manuskryptów wynika,
że najstarsze udokumentowane żarty
w języku angielskim pochodzą z X
wieku, z obszaru południowej
Anglii. Choć zostały one spisane w
„The Exeter Book” przez
Arcybiskupa Canterbury, to jednak
większość ludzi znała je jedynie z
przekazów ustnych.
Przykłady humoru (znane i
nieznane) Kwintesencją tego humoru są
seriale emitowane przez BBC, takie
jak:
- Latający cyrk Monty Pythona
- Czarna Żmija
- Hotel Zacisze
- Co ludzie powiedzą?
- Pan wzywał, Milordzie?
- Jaś Fasola
- Benny Hill
Oprócz tego pojawiło się
jeszcze kilka filmów
pełnometrażowych, które NA
PEWNO znacie:
- Monty Python i Święty Graal
- Żywot Briana
- Sens życia według Monty
Pythona
- Britannia Hospital
- wszystkie filmy o Jamesie
Bondzie
- Jaś Fasola: Nadciąga totalny
kataklizm
I, oczywiście
Angielskie dowcipy W takim artykule nie może
zabraknąć tradycyjnych żartów. Oto
przykłady:
A creature came walking, where
many men
Wise in spirits sat on [the]
assembly;
[the creature] had one eye upon
two ears
and two feet, and twelve hundred
heads,
[its] back on [its] belly and two
heads,
arms on [its] shoulder, one neck
and two sides. Say what I am
called.
Stworzenie takowe się zbliżało,
gdzie wielu mężnych
By radzić zasiadało, jedno oko
wśród dwojga uszu
Dwie stopy i tysiąc dwieście
głów
Tył i przód i obie ręce, kark, dwa
ramiona i nic więcej
Czymże zatem jestem?
Poprawna odpowiedź to…
jednooki sprzedawca czosnku!
What is a bats favorite sport?
Co jest ulubionym sportem
nietoperzy?
Batminton…
What is it - big, grey and goes
round and round?
Co to jest - wielkie, szare i się
kręci?
Słoń w pralce
How do you call the ant from
abroad?
Jak nazwiesz mrówkę z
zagranicy?
Ważną
Mother: If you eat your greens
you’ll grow up to be a
beautiful women.
Daughter: Why didn’t you eat
them when you were
young?!
Mama: Jeśli będziesz jadła
warzywa, wyrośniesz na
piękną kobietę.
Córka: To dlaczego ty ich nie
jadłaś, kiedy byłaś
młoda?!
I jak tu tego humoru
angielskiego nie
kochać?!...
Anglia to nie tylko czerwone
piętrowe autobusy i londyńskie
metro. To także dworki i pałace,
otoczone rozległymi parkami z bujną
roślinnością, usianą tu i tam
romantycznymi ruinami…
Ogrody w stylu angielskim, bo
to o nich będzie mowa, mają
charakter nastrojowo -
sentymentalny z elementami
architektury sztucznie nawiązującej
do przeszłości, np. sztuczne ruiny,
obeliski, świątynie. Ogrodnicy
wykorzystują naturalne warunki
miejsca, w którym zakładają ogród,
unikają też płotów i parkanów.
Zamiast sztucznych ogrodzeń
pojawiają się skały, żywopłoty oraz
strumienie.
Wbrew powszechnym
przekonaniom wcale nie musi być to
rozległy kompleks, ale też zwykła
działka czy przydomowy ogródek, a
nawet… balkon!
Ten styl w ogrodnictwie zaczął
powstawać już pod koniec
średniowiecza, gdy zamiast zamków
pojawiały się pierwsze pałace. Jego
rozkwit nastąpił dopiero w XIX
wieku, jako przeciwieństwo
uporządkowanego i wyrównanego
pod linijkę ogrodu francuskiego.
Natomiast za czasów królowej
Wiktorii i jej następców, kiedy
również zwykli Anglicy zaczęli
interesować się ogrodnictwem,
przeszedł przemianę.
Antyczne ruiny zamieniono na
budki dla ptaków i owadów,
egzotyczne kwiaty na rośliny z
danego terenu, zamiast marmuru
zaczęto używać polnych kamieni,
cegieł, kawałków drewna lub
płótna…
Wbrew pozorom, angielski
ogród można urządzić nawet w
domu - wystarczy odrobina fantazji i
czasu, trochę miejsca na parapecie
czy balkonie. Nie potrzeba wielkich
pieniędzy, by nasz „zielony pokój”
rozkwitnął. W jego urządzaniu
należy pamiętać o paru ważnych
rzeczach:
- żadnych linijek ani kątów, to
nie zeszyt od matematyki!
- ogród bez zwierząt, choćby
nawet insektów to nie ogród - to
ATRAPA!
- tylko naturalne materiały,
możesz używać też tego, co uważasz
za śmieci!
- najważniejsza jest
różnorodność i naturalność roślin,
nie sadź egzotycznych lub takich
samych!
- kieruj się wyobraźnią i
fantazją, nie piszesz wypracowania z
polskiego!
Pamiętając o tych kilku łatwych
zasadach, możesz stworzyć ogród
lub ogródek w klasycznym stylu
angielskim, jak na przykład Studley
Royal Park w hrabstwie North
Yorkshire, Stourhead w hrabstwie
Wiltshire, Englischer Garten w
Monachium czy park miejski w
Wiedniu ALBO przytulny kącik
podobny do Coton Manor lub Great
Dixter w hrabstwie East Sussex.
Wybór należy do Ciebie!
Angielscy
poeci i pisarze
Anglicy, jak każdy naród, mają swoich wielkich autorów. Warto sobie
przypomnieć kilku z najważniejszych ludzi angielskiej kultury. A oto oni:
1. Christopher Marlowe -
dramaturg i poeta, pisał
tragedie i sztuki historyczne
nazwany „ojcem teatru
elżbietańskiego”, rówieśnik
Wiliama Szekspira.
2. William Szekspir (właściwie
Shakespeare) - poeta,
dramaturg i aktor; jedna z
najważniejszych postaci w
angielskiej historii i kulturze,
przypisuje się mu 38 sztuk
teatralnych; wbrew pozorom
postać bardzo zagadkowa, ale
o tym później…
3. Lord Byron (właściwie
George Gordon Noel Byron) -
poeta przełomu XVIII i XIX
wieku, jeden z czołowych
twórców europejskiego
romantyzmu.
4. Rudyard Kipling - pisarz i
poeta, laureat Literackiej
Nagrody Nobla w 1907; jego
najsłynniejszym chyba
dziełem jest „Księga
Dżungli”.
5. Charles Dickens - XIX-
wieczny powieściopisarz, jego
najbardziej znanymi utworami
są: „Oliwer Twist”, „David
Copperfield” oraz oczywiście
„Opowieść wigilijna”, którą
omawiamy jako lekturę…
6. John Ronald Reuel Tolkien -
filolog, filozof katolicki i
jeden z prekursorów gatunku
fantasy, jego najsłynniejsze
dzieła to „Władca pierścieni”,
„Hobbit”, „Silmarillion”…
7. Joanne Kathleen Rowling -
pisarka, autorka 7-tomowej
serii o Harrym Potterze,
postaci niewątpliwie znanej…
8. Agatha Christie - pisarka i
autorka sztuk teatralnych oraz
jednych z najsłynniejszych
powieści kryminalnych na
świecie, stworzyła m. in.
postać detektywa Herculesa
Poirota; jej dzieła to np.:
„Morderstwo w Orient
Expressie”, „Śmierć na Nilu”
czy „4.50 z Paddington”.
9. George Orwell - pisarz i
publicysta, jest znany
najbardziej ze swojego
„Folwarku zwierzęcego”.
10. Joseph Conrad - pisarz
polskiego pochodzenia,
najbardziej znane dzieło to
wydana w 1900 r. powieść
„Lord Jim”.
11. John Milton - poeta i pisarz,
znany przede wszystkim jako
autor poematu epickiego „Raj
utracony”.
12. Jane Austen - pisarka
angielska, autorka powieści
opisujących życie angielskiej klasy wyższej z początku XIX
wieku, znana dzięki powieści
„Duma i uprzedzenie”.
13. Lewis Carroll - pisarz,
matematyk, logik i fotograf;
sławny głównie dzięki
książkom „Alicja w Krainie
Czarów” i „Alicja po drugiej
stronie lustra”.
14. Daniel Defoe - pisarz,
prekursor nowożytnej
powieści, najbardziej znany
jako autor Robinsona Crusoe.
15. Arthur Conan Doyle - pisarz,
czołowy przedstawiciel nurtu
powieści detektywistycznej, w
których głównym bohaterem
jest Sherlock Holmes.
16. Clive Staples Lewis - pisarz,
historyk, filozof i teolog;
stworzył cykl fantasy
„Opowieści z Narnii”.
17. Oscar Wilde - poeta, prozaik i
dramatopisarz; nazywany
„mistrzem paradoksu”.
18. Alan Alexander Milne -
pisarz, Autor książek dla
dzieci „Kubuś Puchatek” oraz
„Chatka Puchatka”.
19. Alfred Tennyson - poeta, jego
najsłynniejsze utwory to ‘The
Lady of Shalott” i „In
Memoriam”.
20. Terry Pratchett - właściwie sir
Terence David John Pratchett,
pisarz fantasy i science fiction,
najbardziej znany jako autor
cyklu „Świat Dysku”.
21. Herbert George Wells -
powieściopisarz, jeden z
pionierów gatunku science
fiction.
Jak widać, Anglicy mocno zasłużyli się w światowej literaturze, zarówno w
poezji, jak i w prozie czy nawet dramacie. Ci, których będzie to interesowało,
mogą sprawdzić, ile z lektur w szkole lub książek, które jakimś cudem zdołali
przeczytać, zostało napisanych przez autorów angielskich. Mogą się
NAPRAWDĘ MOCNO zdziwić…
„Być albo nie być - oto jest pytanie”, czyli o
Williamie Szekspirze
Ten angielski poeta, dramaturg
i aktor tak naprawdę nazywał się
William Shakespeare i jest
powszechnie uważany za jednego z
najwybitniejszych pisarzy literatury
angielskiej oraz reformatorów teatru.
Napisał około 40 sztuk, 154 sonety,
a także wiele utworów innych
gatunków. Mimo że cieszył się
popularnością już za życia, jego
sława rosła głównie po śmierci.
Uważa się go za poetę narodowego
Anglii.
Był jednym z niewielu
dramaturgów, którzy z
powodzeniem tworzyli zarówno
komedie jak i tragedie. Sztuki
Szekspira zostały przetłumaczone na
wszystkie najważniejsze języki
nowożytne, inscenizacje mają
miejsce na całym świecie. Jest
również najczęściej cytowanym
pisarzem anglojęzycznego świata.
Wiele jego neologizmów weszło do
codziennego użycia. Lista słów,
które wprowadził do języka
angielskiego, liczy około 600
pozycji.
Życiorys William Shakespeare (znany
także jako Shakspere, Shakspear,
Shakespere, Shaksper, Shaxper, oraz
Shake-speare) urodził się w kwietniu
1564 roku w Stratford-upon-Avon,
jako trzecie z ośmiorga dzieci Johna
Shakespeare'a, rękawicznika i
lokalnego polityka, oraz
pochodzącej ze znanej i bogatej
rodziny, Mary Arden. Przypuszcza
się, że urodził się w domu
rodzinnym przy Henley Street.
Dokładna data nie jest znana. Ze
względu na to, że został ochrzczony
26 kwietnia, a zgodnie z tradycją
taka ceremonia odbywała się nie
później niż kilka dni po przyjściu na
świat, przyjmuje się za datę jego
urodzenia 23 kwietnia 1564.
Uczył się w szkole w Stratford.
W okresie kłopotów finansowych
ojca, związanych z nielegalnym
handlem wełną, musiał przerwać
naukę. Nic nie wiadomo o jego
późniejszej edukacji. Pracował jako
guwerner, sekretarz, a także aktor w
dworskich przedstawieniach. W
1582 roku osiemnastoletni Szekspir
ożenił się z Anne Hathaway, która
miała wtedy 26 lat. W związku z
różnicą wieku, a także z tym, że
Anne była w trzecim miesiącu ciąży,
przyjmuje się, że małżeństwo to było
wymuszone przez jej rodzinę. Mieli
trójkę dzieci: Susannę urodzoną w
1583 i bliźnięta o imionach Hamnet i
Judith, urodzone w 1585.
Nic nie wiadomo o siedmiu
latach jego życia, które nastąpiły po
przyjściu na świat bliźniąt. Ten czas
określa się jako „stracone lata”.
Istnieją tylko domysły, co mogło
dziać się w tym okresie. Być może
William został aresztowany i
osadzony w więzieniu za
kłusownictwo. Istnieje też teoria,
mówiąca, że pracował jako
nauczyciel. Możliwe, że w
późniejszym okresie walczył jako
żołnierz w Holandii lub służył w
szlacheckiej rodzinie. Przypuszcza
się także, że podróżował po Europie.
Najbardziej prawdopodobna jest
wersja, która zakłada, że dołączył do
grupy teatralnej w Londynie i tam
służył jej pomocą.
Pierwsza drukowana wzmianka
o Szekspirze pojawia się w 1592
roku. W tym okresie był on już
członkiem Trupy Lorda Szambelana.
W 1598 roku po raz pierwszy wziął
udział w przedstawieniu; wtedy jego
nazwisko zaczęło pojawiać się w
charakterze autora sztuk. Przekaz
mówi, że oprócz tego, że pisał dla
Trupy Lorda Szambelana teksty
nowych utworów, zajmował się
finansami grupy i grywał niewielkie
role w spektaklach. Był
współwłaścicielem „Globe Theatre”.
O dużej sprawności jako
organizatora świadczą zasługi dla
Trupy Lorda Szambelana. Potrafił
zdobyć dla niej możnego mecenasa,
jakim był król Jakub I. Znalazł
źródło finansowania dla własnych
prac. Oprócz współfinansowania
budowy „The Globe”, działał także
w Blackfriars Theatre. Po
przeprowadzce do Londynu.
Zachowane z tego okresu
dokumenty pozwalają stwierdzić, że
majątek Szekspira szybko rósł, co
pozwoliło mu na zakup domu w
Londynie, a także posiadłości „New
Place” w Stratford. W 1596 roku
przyczynił się do nadania herbu jego
ojcu. Dewiza herbowa brzmiała:
„Non Sanz Droic” - „Nie bez
prawa”.
Szekspir wrócił do Stratford w
1613 roku, zmarł w wieku 52 lat, 23
kwietnia 1616. Ostatnie lata życia
spędził w „New Place”.
Został pochowany w kolegiacie
Świętej Trójcy w Stratford. To
wyróżnienie spotkało go jednak nie
ze względu na jego sławę jako
pisarza: kupił ten przywilej za kwotę
440 funtów. Jego pomnik
przedstawia go jako poetę z piórem
w ręce. Na nagrobku Szekspira, pod
popiersiem, znajduje się łacińskie
epitafium i wiersz po angielsku.
Twórczość Sztuki tego pisarza, kroniki,
komedie i tragedie, są uważane za
jedne z najlepszych dzieł w swoich
gatunkach i arcydzieła angielskiej
literatury. Większość z nich została
wystawiona w „The Globe”,
wybudowanym w 1599 roku. Pisarz
występował też jako aktor.
Jeśli chodzi o sztuki
historyczne, Szekspir korzystał z
dwóch podstawowych źródeł. Dla
dzieł związanych z Rzymem i Grecją
są to utwory Plutarcha; zaś związane
z historią Brytanii, bazę czerpią z
kronik Raphaela Holinsheda.
Eksperci dokonują następującego
podziału wszystkich jego utworów:
- wczesne komedie i kroniki
(np. „Sen nocy letniej”),
- utwory z okresu pośredniego
(„Otello”, „Romeo i Julia”,
„Makbet”, „Hamlet” czy „Król
Lear” oraz sztuki problemowe, do
których zalicza się „Miarkę za
miarkę”),
- późne romanse („Burza”,
„Opowieść zimowa”).
Wcześniejsze dzieła znacznie
się od siebie różnią, ale te pisane
później poruszają podobne tematy -
zdrada, przyjaźń, morderstwo,
władza i ambicje. Utwory powstałe
jako ostatnie zawierają więcej
elementów fantastycznych,
błyskotliwych rozwiązań.
Nie znana jest chronologia jego
utworów. Poza tym nigdy nie wydał
autoryzowanej edycji swoich sztuk,
ciężko jest ustalić ich właściwą
wersję; dla niektórych dzieł istnieje
kilka różniących się od siebie
wydań. Ciągle trwają spory o to, czy
Szekspir jest autorem wszystkich
swoich dzieł.
Sonety Szekspira to zbiór 154
utworów. Oprócz sonetów, pisarz
był autorem także dłuższych
utworów wierszowanych, takich jak
„Namiętny pielgrzym”, „Gwałt na
Lukrecji” czy „Skarga zakochanej”.
Poza tym, napisał też krótki wiersz
,,Feniks i gołąb”.
Teatr elżbietański i Szekspir Prace tego autora miały
ogromny wpływ na teatr w jego
czasach i ten współczesny. Dzieła
Szekspira stanowią najwybitniejsze
przykłady zachodniej literatury,
dzięki nim rozwinął się także teatr
elżbietański. Jego twórczość
pozwoliła docenienie sztuk przez
intelektualistów i zadowalając
szukających zwykłej rozrywki. Teatr
w okresie, w którym poeta przybył
do Londynu, ulegał licznym
zmianom. We wczesnych latach jego
pobytu najpopularniejsze były sztuki
moralizatorskie. Postaci tam
występujące, które były
personifikacją atrybutów moralnych,
jak i sama fabuła były mało
realistyczne; ukazywały wyższość
dobra nad złem. Jednocześnie na
uniwersytetach inscenizowano
dramaty rzymskie, głównie po
łacinie. Ich styl był bardzo formalny,
przedkładano długie monologi i
statyczność postaci nad dynamiczną
akcję.
Pod koniec XVI wieku pisarze
tacy jak Christopher Marlowe
zaczęli zmieniać teatr. Odeszli od
tradycyjnych koncepcji na rzecz
sekularyzacji przedstawień. Ich
dzieła łączyły w sobie poetycki styl i
filozoficzne odniesienia
uniwersyteckich autorów z łatwą
przyswajalnością, znaną z utworów
moralizatorskich. Jednocześnie były
mniej dwuznaczne, rzadziej
wykorzystywano alegorię.
Inspirowany tym stylem, Szekspir
wyniósł go na nowy poziom.
Za umowną datę założenia
teatru elżbietańskiego przyjmuje się
rok 1576. Wtedy przedsiębiorca
James Burbage wybudował pod
Londynem pierwszy gmach
przeznaczony wyłącznie do
prezentacji widowisk teatralnych.
Nazwał go „The Theatre”(„Teatr”) i
rozpoczął wystawianie pierwszych
sztuk. Wkrótce pojawiły się dwa
kolejne teatry – „The Curtain” i
„The Rose” – a po nich przyszły
następne.
Początkowo aktorzy grali na
dworze, potem w budynkach.
Przyjmuje się, że sceną było
podwyższenie, otoczone z trzech
stron przez widzów i nieodgrodzone
barierą. Aktorzy zwracali się do
publiczności bezpośrednio,
nawiązywali z nią bliski kontakt.
Sami widzowie pozostawali w
interakcji z działaniami aktorów.
Publiczność bywała hałaśliwa i
żywo reagowała na akcję
przedstawienia. W zwyczaju było
wiwatowanie, klaskanie, tupanie, a
nawet – w przypadku znudzenia
spektaklem – rzucanie w grających
kamieniami!
Dekoracji było niewiele, często
zastępował je napis głoszący, że
akcja toczy się np. w lesie albo w
komnacie zamkowej. Brak dekoracji
rekompensowały bogate stroje
aktorów. Czwarty bok sceny
zamykała garderoba, przez którą
wchodzili aktorzy. Nad nimi
budowano niewielki ganek, galerię
(były one miejscem rozgrywania
scen balkonowych), wsparte na
słupach. Pomiędzy słupami
zawieszano kotarę. Kurtyny nie
było. Przedstawieniom towarzyszyła
muzyka. Światło dzienne
uniemożliwiało wykorzystywanie
efektów świetlnych.
Tak naprawdę nie wiadomo
dokładnie, jak wyglądała "scena
elżbietańska" - każda scena w
tamtych czasach była trochę inna.
Na podstawie znanych dzisiaj źródeł
tworzy się obraz sceny elżbietańskiej
i określa podstawowe zasady.
Najważniejszymi elementami
widowiska były gra aktorska i tekst
dramatu. Aktorzy byli
zawodowcami, dbali o wymowę,
każdym gestem i ruchem starali się
uzyskać wrażenie
prawdopodobieństwa. Ważne były
kostiumy i rekwizyty, którymi się
posługiwali. Był to teatr
gwiazdorski. Dobrzy aktorzy
cieszyli się zasłużoną sławą, byli
szanowanymi, zamożnymi ludźmi.
W teatrze tym nie występowały
kobiety, role kobiece grali młodzi,
urodziwi mężczyźni!
Przedstawienia musiały
wzruszać, bawić, budzić grozę,
obfitować w niezwykłe i sensacyjne
wydarzenia. Powinny one być
tajemnicze, zawikłane, krwawe.
Postacie bohaterów, grane przez
ulubionych aktorów, także musiały
być interesujące: miały ostrzegać,
służyć przykładem, podbudowywać.
Dzieła Szekspira Kroniki:
- Król Jan
- Henryk VI, część 1, 2 i 3
- Ryszard III
- Henryk V
- Henryk IV, część 1 i 2
- Ryszard II
- Henryk VIII
Komedie:
- Komedia omyłek
- Stracone zachody miłości
- Poskromienie złośnicy
- Dwaj panowie z Werony
- Sen nocy letniej
- Kupiec wenecki
- Wiele hałasu o nic
- Jak wam się podoba
- Wieczór Trzech Króli
- Wesołe kumoszki z Windsoru
- Perykles, książę Tyru
- Wszystko dobre, co się dobrze
kończy
- Miarka za miarkę
- Cymbelin
- Opowieść zimowa
- Burza
- Dwóch szlachetnych
krewnych
Tragedie:
- Tytus Andronicus
- Romeo i Julia
- Juliusz Cezar
- Troilus i Kresyda
- Hamlet
- Otello
- Król Lear
- Makbet
- Antoniusz i Kleopatra
- Koriolan
- Tymon Ateńczyk
Inne utwory:
- Sonety
- Wenus i Adonis
- Gwałt na Lukrecji
- Namiętny pielgrzym
- Feniks i gołąb
- Skarga zakochanej
Co ciekawe, jedynym utworem tego pisarza, który nie był
„ściągnięty” od kogoś lub z czegoś, jest sztuka fantastyczna
„Burza”. Innym, mało znanym faktem, jest to, że w swoich
utworach Szekspir aż PIĘCIOKROTNIE wspomina o Polsce! ! !
Szkocja nie tylko w kratę
Mówiąc „Anglia” większość ludzi myśli o Wielkiej Brytanii. Ale to nie
wszystko! Zjednoczone Królestwo to także jej sąsiedzi: Walia, Północna
Irlandia i oczywiście, Szkocja. A co jest takiego w tym kraju, oprócz dud, kiltów
w modna ostatnio, szkocką kratę i potwora z Loch Ness? Zobaczcie sami!
Szkocja to część składowa
Zjednoczonego Królestwa Wielkiej
Brytanii i Irlandii Północnej, a dawniej
niezależne królestwo. Obejmuje
północną część wyspy Wielkiej Brytanii
oraz Hebrydy, Orkady i Szetlandy. Na
południu graniczy z Anglią, reszta kraju
otoczona jest Oceanem Atlantyckim i
Morzem Północnym. Krajobraz w
przeważającej części wyżynny i górski. Klimat umiarkowanie ciepły, wybitnie
morski. Stolicą Szkocji jest Edynburg, a największym miastem Glasgow.
Patronem Szkocji jest św. Andrzej. Charakterystycznym kwiatem Szkocji
jest popłoch pospolity (często utożsamiany z ostem). W 2005 42% ludności
Szkocji należało do kalwińskiego Kościoła Szkocji, który jest od 1560
Kościołem narodowym. Szkoci od wieków byli emigrantami, do opuszczenia
kraju zmuszały ich niegościnne ziemie i klimat lub polityka czy religia.
Charakterystyczna jest też szkocka pogoda, o której zmienności sami
mieszkańcy tych ziem mówią: „If you don’t like the weather, wait a minute” -
„Jeśli pogoda Ci się nie podoba, poczekaj minutę” !
Szkocja jest zamieszkana co najmniej od V tysiąclecia p.n.e. Od początku
była obszarem, na którym dochodziło do konfrontacji różnych kultur i ludów.
Walki o wpływy w Szkocji ciągną się przez całą jej historię. Z czasem Szkocja
została połączona z Anglią, najpierw unią personalną, potem realną w 1707,
kiedy powstało Królestwo Wielkiej Brytanii. Szkoci nigdy nie pogodzili się z
angielską dominacją, co doprowadzało wiele razy do powstań.
W 2007 premier rządu szkockiego, Alex Salmond ze Szkockiej Partii
Narodowej przedstawił projekt ustawy o przeprowadzeniu referendum
niepodległościowego, które miałoby umożliwić odłączenie się Szkocji od
Wielkiej Brytanii! 15 października 2012 roku premier Wielkiej Brytanii David
Cameron oraz Alex Salmond podpisali w Edynburgu porozumienie, zgodnie z
którym referendum odbędzie się w 2014 roku. Zapowiedzią tej zmiany polityki
był zwrot Szkocji (1996) kamienia koronacyjnego dawnych królów szkockich,
który od 7 stuleci służył też królom brytyjskim i przechowywany był w Anglii.
Szkocja jest obok Irlandii centrum
przemysłu whisky. Ważnym elementem
gospodarki jest rybołówstwo i wydobycie
ropy naftowej z Morza Północnego.
Przemysł skupiony jest w centralnej
części kraju, głównie metalurgiczny,
elektrotechniczny, elektroniczny,
maszynowy, chemiczny, włókienniczy,
papierniczy i spożywczy. Uprawia się tam
głównie jęczmień i owies.
Szkocja posiada własne banknoty i
monety (funty szkockie). Obowiązującą
walutą jest funt szterling. Funtami
szkockimi płacić można na terenie całej Wielkiej Brytanii, choć poza Szkocją
nie zawsze są honorowane. Obecnie Szkocja posiada 10 miast o ludności
przekraczającej 45 tys. osób.
Dudy, kilt i whisky to najbardziej znane produkty szkockiej kultury. Dudy
pochodzą z Azji Mniejszej, mają jednak w kulturze Szkocji szczególne
znaczenie i kojarzone są właśnie z nią. Kilt jako męska spódnica znany był już
w czasach podbojów rzymskich na Wyspach brytyjskich. Charakterystyczny
materiał, z którego wykonany jest kilt, zwany jest tartanem. Słowo to wywodzi
się z francuskiego i oznacza tkaninę w kratę. Każdy z klanów szkockich ma
swój unikatowy wzór. Whisky – jest kwestią sporną pomiędzy Szkotami a
Irlandczykami – do dziś nie wyjaśnione jest, który z narodów wynalazł ten
alkohol.
Nie ulega wątpliwości, że szkocka whisky znana jest i ceniona na całym
świecie. Szkocka kuchnia znana jest z shortbread (maślane pieczywo chrupkie),
kidney pie oraz haggis. Haggis to owczy żołądek napełniony mieszaniną
złożoną z posiekanych owczych podrobów (serce, płuca i wątroba), płatków
owsianych, cebuli i przypraw, zaszyty i ugotowany. Zazwyczaj podaje się go z
ziemniakami. Kuchnia szkocka charakteryzuje się sporą ilością potraw
zawierających owies. Przykładem może być tu cranachan. Tradycyjne szkockie
śniadanie składa się zazwyczaj z owsianki, jajek smażonych na bekonie lub też
wędzonych ryb. Znanym deserem szkockim jest spotted dick.
Oczywiście nie można też zapomnieć o szkockich klanach! Są to grupy
spokrewnionych ze sobą Szkotów, odpowiednik naszych rodów czy plemion.
Jako forma organizacji społecznej przetrwały klany w Wyżynnej Szkocji do
połowy XVIII w. Stanowiły jedną z głównych grup oporu przeciw zjednoczeniu
z Anglią i angielskiej dominacji. Stąd góralskie klany popierały szkocką
dynastię Stuartów, biorąc udział w szkockich powstaniach. Polityka angielskich
najeźdźców próbujących je zniszczyć przyczyniła
się do ich umocnienia, a renesans szkockiej
kultury na początku XIX w. pozwolił im
przetrwać do teraz.
Klany szkockie nie są jednolite. Obok
wielkich, istnieją mniejsze klany, będące w
zasadzie rodami. Społeczność klanowa dzieli się
zwykle na trzy grupy. Anglicy próbowali odnieść
stosunki klanowe do swoich układów
społecznych. Niektóre klany kultywują tradycję
sprzed zasiedlenia królestwa i mają swoje
irlandzkie gałęzie. Obecnie istnieje w Szkocji
ponad 50 organizacji używających nazwy klan.
Zewnętrznymi wyróżnikami przynależności
klanowej były - i są nadal przy uroczystych
okazjach - tartan, zawołanie, godło i marsz
klanowy, grany na dudach. Tradycyjnie członków
klanu wiąże przywiązanie i szacunek do rodu naczelnika klanu. Z jego herbu
pochodzi najczęściej godło klanu. Funkcja ta jest dziedziczna. Dawniej
naczelnicy byli często wybierani, ale w obrębie jednego, wodzowskiego rodu.
Większość naczelników klanów posiada jednocześnie tytuły arystokratyczne,
naczelnicy klanów nie posiadający tytułów arystokratycznych nazywani są
tradycyjnie. Tradycyjne nazwy niektórych starych klanów nie zawsze są
tożsame z nazwiskiem.
Charakterystyczne są zawołania klanowe, np. w klanie Bruce jest to
„Garg'n Uair Dhuisgear!” - „Wściekły, gdy zbudzony!”, w klanie MacLean -
„Bas no Beatha!” - „Śmierć lub życie!”, zas w klanie Cameron - „Sons of the
Hounds Come Here and Get Flesh!”, co oznacza … „Synowie psów, chodźcie
tutaj i zabierzcie swoje mięso!”… Cóż, oryginalności w odzywkach mogłyby
im pozazdrościć nawet nasze polskie „dresy”…
Wycieeeczkaaa, STOP! teraz ostatni przystanek w naszej podróży po
Szkocji, bardzo dobrze wszystkim znany, choćby z tego jednego powodu…
Witajcie nad najsłynniejszym szkockim jeziorem Loch Ness!
Loch Ness to słodkowodne jezioro położone w północno-wschodniej
Szkocji, o długości około 37-39 km. Położone jest na wysokości 16 m n.p.m., na
południowy zachód od miasta Inverness.
Loch Ness jest jednym z wielu połączonych ze sobą jezior, które powstały
w miejscach wyrzeźbionych przez lodowiec w czasie ostatniej epoki
lodowcowej. Przejrzystość wody w Loch Ness jest niska, z powodu dużych
ilości torfu. Loch Ness jest drugim co do wielkości szkockim jeziorem, ma
powierzchnię 56,4 km², ale też największą objętość dzięki swojej głębokości. W
najgłębszym miejscu mierzy ono 226 m.
Na południowo-zachodnim krańcu jeziora, w pobliżu Fortu Augustusa,
znajduje się jedyna wyspa Loch Ness – Cherry Island. Jest ona przykładem
"crannog", sztucznej wyspy stworzonej przez człowieka z okresu epoki żelaza.
Loch Ness jest najbardziej znanym jeziorem w Szkocji, a to z powodu…
Potwora z Loch Ness!
Nessie, bo tak jest on również nazywany, stał się niemal takim samym
symbolem Szkocji, jak wieża Eiffla – Francji. Według relacji to zwierzę lub
grupa zwierząt rzekomo zamieszkujące Loch Ness. Razem z Wielką Stopą i
Yeti, potwór z Loch Ness jest kryptydą, jedną z najbardziej znanych zagadek
kryptozoologii. Większość naukowców uznaje obecną dokumentację zwierzęcia
za nieprzekonującą. Twierdzą, że relacje o Nessie są oszustwami lub
obserwacjami znanych zwierząt czy zjawisk. Jednak wiara w istnienie potwora
istnieje pośród wielu osób na całym świecie. Najbardziej popularne teorie
próbujące wyjaśnić naturę rzekomego zwierzęcia określają je jako rodzaj
plezjozaura, foki, węgorza lub jesiotra!
Opisy Nessie najczęściej mówią o tym, że potwór ma długą szyję
zakończoną paszczą, dwu- lub jednogarbny grzbiet i ciemną skórę. Istnieje wiele
legend, relacji i opowiadań o spotkaniach lub obserwacji tego stworzenia, lecz
większość jest albo całkowitym
oszustwem, albo stwierdzeniem o
udowodnionej niewiarygodności. Co
ciekawe, zaczynają się one aż od …
700 roku n. e. ! Jeden z kronikarzy
opisuje historie spotkania św. Kolumba
z mitycznym stworem.
Początek
Miedzyna
rodowej
legendy
zaczyna się w 1933r., kiedy to 2 maja znany
biznesmen wraz z żona mieli zauważyć w wodzie
jakieś zwierzę podobne do wieloryba. Zostało to
opublikowane w lokalnej gazecie… no i się
zaczęło. Od tego momentu co jakiś czas pojawiają
się niezwykłe relacje, które lub są oszustwem, lub
zostaje stwierdzona ich niewiarygodność, lub
pozostają niewyjaśnione. A wy, co sądzicie o
słynnym potworze z Loch Ness i innych sekretach
Szkocji?
Terry Pratchett
Kim jest Terry Pratchett? Właściwie sir Terence David
John Pratchett to angielski pisarz
fantasy i science fiction, najbardziej
znany jako autor cyklu „Świat
Dysku”. Inne jego dzieła to m.in.
trylogia Johnny'ego Maxwella i
trylogia Nomów. Współpracował
przy adaptacjach swojej twórczości
do sztuk teatralnych i gier
komputerowych.
Pratchett zaczął pisać w wieku
13 lat, a swoją pierwszą pracę
opublikował jako 15-latek. Jego
pierwsza powieść ”Dywan” została
opublikowana w 1971. Pierwsza
książka z serii Świat Dysku —
„Kolor magii” — ukazała się w 1983
i od tego momentu autor kończy
średnio DWIE książki rocznie!
Pratchett był w latach 90.
najlepiej sprzedającym się autorem
w Wielkiej Brytanii. Do lutego 2007
roku sprzedał na całym świecie ok.
50 milionów książek, a jego dzieła
zostały przetłumaczone na 33 języki.
Obecnie jest drugim najchętniej
czytanym pisarzem w Wielkiej
Brytanii, a w USA siódmym
najchętniej czytanym pisarzem
niepochodzącym ze Stanów
Zjednoczonych.
Pratchett został Kawalerem
Orderu Imperium Brytyjskiego w
1998 „za zasługi dla literatury”. Jego
powieść „Zadziwiający Maurycy i
jego edukowane szczury” zdobyła w
2001 nagrodę Carnegie Medal za
najlepszą książkę dla dzieci. Książki
Pratchetta są często określane jako
„kultowe”. W 2008 otrzymał tytuł
szlachecki „sir”.
Życiorys Urodził się w 1948 w
Beaconsfield, jego rodzicami są
David i Eileen Pratchett z Hay-on-
Wye. Interesował się astronomią,
zbierał karty herbaty Brooke Bond o
kosmosie, posiadał teleskop i
pragnął zostać astronomem, nie miał
jednak wystarczających zdolności
matematycznych. Ta pasja
spowodowała, że zainteresował się
prozą science fiction. Początkowo
czytał prace H.G. Wells'a, Arthur'a
Conan Doyle'a i "każdą książkę,
którą powinno się przeczytać".
W wieku 13 lat Pratchett
opublikował w gazetce szkolnej
swoje pierwsze opowiadanie – „The
Hades Business’. Pierwsza
komercyjna publikacja jego pracy
nastąpiła, gdy miał 15 lat. W wieku
17 lat Pratchett opuścił szkołę i
zaczął pracować jako dziennikarz
Bucks Free Press.
W 1971 roku opublikowano
książkę „Dywan” ilustrowaną
obrazami pisarza. Powieść otrzymała
kilka bardzo dobrych recenzji.
Kolejnymi dziełami Pratchetta były
książki science fiction „Ciemna
strona Słońca” i „Warstwy
wszechświata”, opublikowane w
1976 i 1981 roku.
W 1983 roku Pratchett zatrudnił
się jako rzecznik prasowy w
Centralnym Zarządzie
Elektroenergetyki, w oddziale, na
obszarze którego znajdowały się trzy
elektrownie jądrowe. Pisarz żartował
później, że wybrał idealny moment
na rozpoczęcie tej kariery – tuż po
wypadku w elektrowni jądrowej w
Pensylwanii. Mówił także, że
napisałby książkę o doświadczeniach
z tej pracy, gdyby uważał, że
ktokolwiek mu uwierzy!
Pierwsza powieść ze Świata
Dysku – „Kolor magii” – została
wydana w 1983 roku. Stał się
bardziej znany po wydaniu jego
kolejnej powieści „Blask
fantastyczny” w 1986 roku.
Pratchett rzucił pracę w CEGB
w 1987 roku po publikacji czwartej
powieści ze Świata Dysku –
„Morta”, by całkowicie skupić się na
pisarstwie. Sprzedaż jego powieści
szybko wzrastała i wiele książek
jego autorstwa okupowało szczyty
list bestsellerów. Według „The
Times” Pratchett był najlepiej
sprzedającym się autorem z Wielkiej
Brytanii w 1996. W Wielkiej
Brytanii jego książki sprzedają się w
2,5 miliona egzemplarzy rocznie!
Terry Pratchett poślubił swoją
żonę Lyn w 1968 roku, a w 1976
roku urodziła się córka Rhianna.
Obecnie jest ona dziennikarką i
"przypadkową kolekcjonerką
kotów", napisała także opowiadanie
fantasy pod tytułem „Child of
Chaos”. Pratchett opisuje swoje
sposoby spędzania wolnego czasu
jako „pisanie, spacery, komputery,
życie”.
Terry Pratchett jest także
znany ze swojego zamiłowania do
noszenia czarnych kapeluszy. Jako
dziecko chciał zostać astronomem i
zrealizował to marzenie, budując
obserwatorium astronomiczne w
swoim ogrodzie. Pratchett jest ateistą
i stronnikiem British Humanist
Association. Pratchett cierpi na
rzadką odmianę choroby
Alzheimera.
Pisarstwo Pratchett ma w swoim dorobku
zarówno powieści fantasy jak i
science fiction, ale skoncentrował się
niemal wyłącznie na pierwszym
gatunku, gdyż według jego słów w
fantasy "łatwiej zbudować świat
wokół historii".
Terry Pratchett nie ukrywa, że
wpływ na jego dzieła ma
współczesna kultura. Nawiązania do
niej są głównym źródłem jego
humoru. W swoich powieściach
nawiązał do wielu postaci z kultury
masowej i historii. Poza swoim
charakterystycznym stylem pisania,
Pratchett jest znany z używania w
swoich książkach licznych, czasem
wielopoziomowych przypisów.
Przypisy te występują w różnej
liczbie i wprowadzają zazwyczaj do
powieści element humorystyczny,
zawierają ciekawostki lub komentują
narrację.
Imiona bohaterów i nazwy
miejsc są często u Pratchetta
aluzjami do ludzi i rzeczy w realnym
świecie. Niektórzy bohaterowie są
parodiami dobrze znanych postaci,
np. Cohen Barbarzyńca to dyskowa
wersja Conana Barbarzyńcy, zaś
Leonard z Quirmu — Leonarda da
Vinci.
Słynnym zabiegiem Pratchetta
jest także akcentowanie wypowiedzi
jednej z najbardziej znanych postaci
Dysku, Śmierci, przez zapisywanie
ich wielkimi literami.
Dzieła tego pisarza to między
innymi wielotomowa seria „Świat
Dysku”, opowiadająca o płaskim
świecie, unoszącym się w
przestrzeni kosmicznej na głowach
czterech słoni, które z kolei stoją na
grzbiecie żółwia, Wielkiego
A’Tuina. Tutaj magia jest
zjawiskiem nie tylko normalnym, ale
tak nudnym, jak np. szkoła; a tęcza
jest OŚMIOKOLOROWA …
Inne książki to „Ksiegi
nomów”, „Trylogia Johnny'ego
Maxwella”, „Dobry omen”, „Kot w
stanie czystym”, „Nacja”, „Ciemna
strona Słońca”, „Warstwy
wszechświata”, „Dywan”, „The
Long Earth” oraz trzytomowa
„Nauka Świat Dysku”.
Teraz najlepsza wiadomość: KSIĄŻKI
PRATCHETTA MOŻNA WYPOŻYCZYĆ W
MIEJSKIEJ I SZKOLNEJ BIBLIOTECE! ! !
Wspaniałe, nieprawdaż?!...
Angielski
Piłkarz– David
Beckham David Beckham urodził się 2 maja 1975
roku w Leytonstone – dzielnicy Londynu.
Jest synem Sandry West, stylistyki fryzur
oraz Davida Edwarda Beckhama. Piłkarz
ze strony matki ma żydowskie
pochodzenie, sam określa się jako "pół
Żyd" i zaznacza, że judaizm miał najwięcej
udziału w jego życiu religijnym.
Swoją zawodową karierę piłkarską
rozpoczął podpisując kontrakt z
Manchesterem United. W tym zespole
zadebiutował w wieku 17 lat. W czasie
pobytu w tym klubie Czerwone Diabły
zdobyły sześć razy
tytuł Mistrza Anglii,
dwa razy wygrały
Puchar Anglii, i jeden
raz wygrały Ligę
Mistrzów (w 1999
roku). Beckham
pierwszy raz jako kapitan
Manchesteru United wystąpił
21 października 2000 r. w
spotkaniu ligowym przeciwko
Leeds United. W tym meczu
zmienił Roya Keane'a. Spotkanie
zakończyło się wynikiem 3-0, a David
strzelił gola z rzutu wolnego.
W roku 2003 odszedł do Realu Madryt,
gdzie grał przez następne cztery sezony. W
barwach Królewskich Beckham stał się
pierwszym brytyjskim piłkarzem, który
rozegrał 100 meczów w Lidze Mistrzów.
W jego ostatnim sezonie w tym klubie,
Real został Mistrzem Hiszpanii — było to
dla Davida najważniejsze trofeum zdobyte
w tej drużynie — Beckham ostatni mecz w
tym sezonie zagrał 17 czerwca. W styczniu
2007 ogłosił, że opuści Real i podpisze 5-
letni kontrakt z Los Angeles
Galaxy.
Beckham z Galaxy podpisał
kontrakt jeszcze 1 lipca tego
samego roku. Stał się najlepiej
zarabiającym piłkarzem z całej
historii MLS. Zadebiutował 21
lipca w towarzyskim spotkaniu z
Chelsea Londyn na stadionie
The Home Depot Center.
Pierwszego gola dla klubu
strzelił 15 sierpnia w półfinale
Super Ligi. Na jego debiutancki
mecz ligowy, który odbył się 18 sierpnia
przyszła rekordowa liczba kibiców na
stadionie Giants Stadium.
Whipps Cross University
Hospital w Londynie.
Szpital, w którym się
David urodził.
Dzieci
Beckhama
cieszące się z
jego gola.
W styczniu 2009 roku został wypożyczony
do A.C. Milan. Po pół rocznym
wypożyczeniu wrócił do Los Angeles. W
zimowym okienku transferowym w 2010
roku po raz kolejny został wypożyczony
do AC Milan. 14 marca 2010, w meczu
przeciwko Chievo Werona, Beckham
zerwał lewe ścięgno Achillesa. Mimo
pomyślnie przeprowadzonej operacji,
kontuzja wykluczyła go z udziału na
mundialu w RPA. Został pomocnikiem
Capello.
Dwa razy zajął 2. miejsce w plebiscycie
Piłkarza Roku FIFA. W latach 2004 i 2009
był najlepiej zarabiającym piłkarzem. W
latach 2003-2004 jego nazwisko było
najczęściej wyszukiwanym w Google
tematem związanym ze sportem. Poza
karierą piłkarską Beckham zyskał sławę
dzięki małżeństwu z byłą wokalistką
zespołu Spice Girls — Victorią Beckham,
z którą ma trzech synów: Brooklyna
Josepha (ur. 4 marca 1999 w Marylebone,
Londyn), Romeo Jamesa (ur. 1 września
2002 w Marylebone, Londyn), oraz Cruza
Davida (ur. 20 lutego 2005, Madryt) oraz
córkę Harper Seven (ur. 10 lipca 2011 w
Los Angeles).
Brał udział w wielu kampaniach
reklamowych, swojego nazwiska użyczył
także linii kosmetyków. Majątek Davida i
jego żony szacuje się na 112 milionów
funtów.DavidBeckham jest Ambasadorem
Dobrej Woli UNICEF.
W skrócie:
Wszyscy chyba wiedzą, że jest piłkarzem, gra na pozycji prawego
pomocnika. David jest zawodnikiem amerykańskiego klubu
piłkarskiego Los Angeles Galaxy (klub przyjął nazwę "Galaxy" głównie
ze względu na Hollywood i tamtejsze gwiazdy filmowe) , który występuje
w amerykańskiej Major League Soccer - zawodowej lidze piłkarskiej
znajdującej się na najwyższym szczeblu rozgrywek w Stanach
Zjednoczonych i Kanadzie . Zimą 2011 roku trenował w angielskim
Tottenhamie Hotspur – klubie piłkarskim z siedzibą w londyńskiej
dzielnicy jak sama nazwa wskazuje Tottenham. Jest także członkiem
reprezentacji Anglii. W marcu 2008 rozegrał mecz numer 100 w kadrze
w spotkaniu przeciwko Francji. Beckham od 15 listopada 2000 do 2
lipca 2006 roku był kapitanem reprezentacji. Tę rolę w kadrze pełnił w
58 spotkaniach. Opaskę kapitańską zdjął zaraz po Mundialu 2006. Do
kadry powrócił rok później.
David z córką Harper.
- Jeśli mielibyśmy to szczęście i doczekali się
jeszcze jednego dziecka, to byłoby wspaniałe.
Zawsze marzyliśmy o posiadaniu dużej rodziny -
powiedział David w jednym z programów. -
Zostaliśmy pobłogosławieni zdrowiem i
majątkiem, który pozwala nam mieć dużo dzieci.
Harper odnowiła nasze małżeństwo i czujemy się
bardzo szczęśliwi - dodaje.
Więcej
http://www.se.pl/rozrywka/plotki/harper-
odnowia-nasze-mazenstwo_205756.html
David i Victoria Beckham na
ślubie.
Victoria Beckham
podczas występu ze
Spice Girls w Las Vegas
Victoria
Beckham –
wspaniała
piosenkarka i
stylistka Victoria Caroline Beckham (z domu
Adams) urodziła się 17 kwietnia 1974
w Anglii. Jest najmłodszą córka
państwa Anthony i
Jacqueline Adams w
GoffsOak w hrabstwie
Hertfordshire w Anglii.
Ojciec był elektronikiem, matka
prowadziła dom. Ma dwoje starszego
rodzeństwa: Louise i Christiana.
Ukończyła St. Mary's High School w
Cheshunti Jason Theatre School w
Hoddesdon.
Brytyjska piosenkarka, autorka tekstów,
aktorka i tancerka, w późniejszym czasie
projektantka mody i
perfum. Na świecie
znana głównie jako
celebrytka.
Karierę rozpoczęła w
girlsbandzie Spice
Girls jako Posh
Spice.Victoria
Beckham
występowała w
girlsbandzie Spice
Girls pod
prawdziwym nazwiskiem lub jako Posh
Spice. Wraz z Emmą Bunton,
GeriHalliwell, Melanie Brown i Melanie
Chisholm wydały 3 płyty i 12 singli oraz
wyjechały na 3
tournée w latach
1996-2000.
Pierwszy singiel
Wannabe
osiągnął
największy
sukces. Ostatnia
płyta Forever
została nagrana w
składzie 4
dziewczyn, gdyż
GeriHalliwell
odeszła.
28 lipca 2007 na konferencji
prasowej w Londynie ogłoszono
reaktywację zespołu. Każda z piosenkarek
miała na powrotnym tournée zarobić 10
mln funtów. 1 grudnia ukazała się
składanka GreatestHits z dwoma nowymi
nagraniami. Miesiąc wcześniej na rynek
został wypuszczony singiel Headlines
(FriendshipNeverEnds). Dzień po ukazaniu
się składanki zespół wyruszył w
tournée The Return of the Spice
Girls rozpoczęty koncertem w
Vancouver w Kanadzie. Trasa
zakończyła się 26 lutego 2008
w Toronto w Kanadzie. Po
rozpadzie Spice Girls
rozpoczęła karierę solową.
14 sierpnia 2000 wydała
pierwszy solowy singiel Out Of
YourMind, jeszcze za czasów
Spice Girls. Tydzień po
ukazaniu się singla w brytyjskich sklepach
zajął 1 miejsce na liście UK Singles Chart.
8 lipca 2000 po raz pierwszy zaśpiewała
solo piosenkę Out Of YourMind w Hyde
Park w Londynie. Dobra sprzedaż singla
zaowocowała podpisaniem kontraktu z
VirginRecords. Następnym singlem była
piosenka Not SuchAn Innocent Girl, która
miała swoja premierę 17 września 2001, 7
miesięcy po rozpadzie Spice Girls.
1 października 2001 wydała płytę
Victoria Beckham lub VB. Zajęła 10
miejsce na brytyjskiej liście UK album
chart. Album sprzedał się na świecie w
nakładzie 5 mln sztuk, w samej Wielkiej
Brytanii w 50 000 kopiach. Ostatnim
singlem
wydanym z
płyty był utwór
A Mind of
ItsOwn, wydany
11 lutego 2002.
Zajął 6 miejsce
w Wielkiej
Brytanii,
sprzedając się w
nakładzie 56
500 kopii.
Nagrywanie
drugiej płyty zostało wstrzymane,
ponieważ Victoria zaszła drugi raz w
ciążę. Urodziła 1 września 2002 syna
o imieniu Romeo. Zakończyła współpracę
z wytwórnią VirginRecords. Pod koniec
2002 roku rozpoczęła współpracę z Telstar
Records wraz z nowym managerem
Simonem Fullerem. Kontrakt z wytwórnią
kosztował 1,5 mln funtów. Pierwszy
singiel zapowiadający drugą płytę to Open
YourEyes. Następnie wydała singiel
LetYourHead Go. Jednak pod wpływem
męża przeprowadziła się z Anglii do
Hiszpanii i zrezygnowała z drugiej płyty.
29 grudnia 2003 roku wydała singiel This
Groove. Wtedy zapowiedziała, że wyda
płytę w stylu R&B i hip-hop.
W 2003 roku wydała rodzinne reality show
The Real Beckhams, w którym
wykorzystano 6
piosenek Victorii.
4 lipca 1999
wyszła za mąż za
Davida Beckhama
i przyjęła jego
nazwisko. Jest
matką trzech
synów: Brooklyna,
Romeo i Cruza
oraz córeczki
Harper Seven.
Próbowała sił jako
projektantka mody i modelka. W 2004
roku otworzyła własna kolekcję DVB
Style, na którą składały się okulary, torby
i bielizna. Wypuściła własna kolekcję
dżinsów, której
głównym
sponsorem była
firma Rock &
Republic, jednak
w USA wycofano
je ze sprzedaży.
W 2001 wydała własna autobiografię
Learning to Fly, opisującą związek z
mężem Davidem oraz ich pierwsze
dziecko. 5 lat później wydała książkę o
modzie pt. That Extra Half an Inch: Hair,
Victoria i David
Beckham z dziećmi.
ŚlubVictoriiDavida
Beckhama.
Ubrania zaprojektowane przez
Victorie Beckham. Opublikowane
na jej własnej stronie http://www.victoriabeckham.com/
Victoria i David
Beckham z
dziećmi
Heels and Everything In Between, rok
później ukazała się druga część książki.
Wystąpiła w 3 reality show. Pierwsze, pt.
Being Victoria Beckham (2001), było o jej
karierze solowej, natomiast drugim było
show The Real Beckhams (2003). W 2007
roku, kiedy postanowiła przeprowadzić się
z rodziną do USA, nagrano jeden odcinek
Victoria Beckham: Coming to America,
opowiadający o przeprowadzce. Ponadto
zagrała gościnnie w serialu Brzydula Betty
oraz reality show Kreator mody.
Jane Austen
DZIECIŃSTWO, MŁODOŚĆ I PIERWSZE
UTOWRY LITERACKIE ‘PEWNEJ DAMY’
Urodziła się 16 grudnia 1775 roku w
Steventon w hrabstwie Hampshire. Jej
ojcem był Georgie Austen, duchowny
kościoła anglikańskiego, zaś matką
Cassandra Austen. Jane wychowała się w
ubogiej, wielodzietnej rodzinie (miała aż
sześciu braci i jedną siostrę), co zaważyło
na jej przyszłości. Jako panna z niewielkim
posagiem nie miała dużych szans na
zamążpójście. Warto pamiętać, że w
tamtych czasach kobieta bez męża u boku
uchodziła zwykle w życiu społecznym za
‘dziwadło’ i była narażona na liczne
złośliwości ze strony innych.
Dom Jane Austen; dzisiaj- muzeum poświęcone jej
twórczości
Nauki Jane pobierała głównie w domu,
gdzie uczyła się rysowania, gry na
pianoforte i innych umiejętności
potrzebnych młodej damie. Zachęcano ją
również do literatury i do pisania. Bardzo
lubiła powieść Sir Charles Grandison
Samuela Richardsona, ceniła utwory Fanny
Burney takie jak Camilla czy Cecilia.
Czytywała również powieści gotyckie
autorstwa Ann Radcliffe. To właśnie w
tym okresie powstały jej pierwsze
literackie szkice: Elinor i Marianne,
Pierwsze wrażenia i Susan, które wiele lat
później zostały wydane jako Rozważna i
romantyczna, Duma i uprzedzenie i
Opactwo Northanger. Warto dodać, że
powieści Jane nie publikowano pod jej
nazwiskiem. Wydawano je jako dzieła
„pewnej damy”. Dopiero po śmierci
pisarki ujawniono, kim była autorka.
TAJEMNICE SERCA JANE
Jane Austen nigdy nie wyszła za mąż,
jednak miała kilka flirtów i sympatii, które
sprowadzają się głównie do trzech osób.
Na przełomie 1795 i 1796 roku Jane
poznała Irlandczyka Thomasa Lefroya, z
którym flirtowała na trzech balach, po
czym oficjalnie znajomość się skończyła.
Jednak ostatnio pojawiły się informacje, że
związek mógł trwać dłużej, zaś Jane mogła
być znacznie bardziej zaangażowana, niż
wynikałoby to z tonu nielicznych listów,
które się zachowały.
Druga miłość jest jeszcze bardziej
tajemnicza. Podczas jednej z corocznych
podróży nad morze, która miała miejsce,
gdy rodzina Austenów mieszkała w Bath,
Jane poznała miłego, młodego człowieka,
który, według słów Cassandry (siostry
Jane), zakochał się w pisarce i ewentualne
oświadczyny z jego strony z pewnością
byłyby przyjęte. Okoliczności jednak
sprawiły, że młodzieniec musiał wyjechać,
zaś jedyne informacje o nim, jakie później
dotarły do sióstr, donosiły o jego śmierci.
W grudniu 1802 roku Jane i Cassandra
odwiedziły znajomych w Hampshire,
państwa Bigg z Manydown, i wtedy to
Harris Bigg-Wither, młodszy o 6 lat od
Jane, oświadczył się jej. Jane przyjęła
oświadczyny, jednak następnego dnia
zmieniła zdanie i z Cassandrą w pośpiechu
powróciła do Bath. Jane miała wtedy 27 lat
i była uważana za starą pannę, więc nic
dziwnego, że przyjęła oświadczyny
zamożnego człowieka, który mógłby
zapewnić jej dobrobyt, jednakże Harris
Bigg-Wither nie odznaczał się ani urodą,
ani intelektem, więc nie dziwi też fakt, że
ostatecznie zmieniła zdanie.
TWORCZOŚĆ
Powieści
Lady Susan – (napisana
prawdopodobnie ok. 1795 r.)
Rozważna i romantyczna (Sense
and Sensibility, 1811)
Duma i uprzedzenie (Pride and
Prejudice, 1813)
Mansfield Park (1814)
Emma (1815)
Opactwo Northanger (Northanger
Abbey, 1817, wydanie pośmiertne)
Perswazje (Persuasion, 1817,
wydanie pośmiertne)
Utwory niedokończone
Watsonowie (The Watsons) –
niedokończona powieść zaczęta
prawdopodobnie ok. 1803 roku.
Praca nad książką została
przerwana prawdopodobnie ze
względu na śmierć ojca Jane
Austen w 1805 roku.
Sanditon - pracę nad tą powieścią
przerwała śmierć autorki.
Juvenilia
The Three Sisters
Love and Freindship
The History of England
Catharine, or the Bower
The Beautifull Cassandra
OSTATNIE LATA
Kiedy w 1816 roku Jane Austen
rozpoczęła pracę nad powieścią Sanditon,
zaczęła się źle czuć. Zmarła rok później,
18 lipca 1817 roku w wieku 41 lat.
Przyczyna śmierci nie jest znana.
Najczęściej mówi się o chorobie Addisona.
PS
Większość powieści Jane Austen
doczekało się swoich ekranizacji.
Zrealizowano również film dotyczący
samej autorki – jej życia i twórczości,
który nosi tytuł: Zakochana Jane.
Choinka - prawdziwa historia
Wszyscy dobrze znamy ten
moment, w którym (nareszcie!)
odchodzimy od stołu uginającego się
pod ciężarem jedzenia i możemy już
zabrać się za rozpakowywanie
prezentów. Wszyscy wiedzą także,
gdzie te upominki powinny się
znajdować - pod bogato ozdobionym
bombkami, lampkami, słodyczami
i łańcuchami drzewkiem, sztucznym
lub naturalnym, najczęściej
świerkiem lub jodłą. Święta tuż, tuż,
a więc czas na… choinkę!
Historia
W wielu kulturach drzewo,
zwłaszcza iglaste, jest uważane za
symbol życia i odradzania się,
trwania i płodności. Jako drzewko
bożonarodzeniowe, pojawiło się
w XVI wieku, lecz prawdopodobnie
już wcześniej występowało jako
rajskie "drzewo dobrego i złego"
w przedstawieniach o Adamie
i Ewie, wystawianych w wigilię
Bożego Narodzenia. Niektórzy
uważają, że tradycja nawiązuje też
do Krzyża z Golgoty, który jak głosi
legenda, zbito z rajskiego drzewa
życia. Tradycja choinek narodziła się
w Alzacji (Francja), gdzie
wstawiano drzewka i ubierano je
ozdobami z papieru i jabłkami.
Wielkim zwolennikiem tego
zwyczaju był Marcin Luter, który
zalecał spędzanie świąt w domowym
zaciszu. Choinki szybko stały się
popularne w protestanckich
Niemczech.
Nieco później obyczaj ten
przejął Kościół katolicki,
rozpowszechniając go w krajach
Europy Północnej i Środkowej.
W XIX wieku choinka zawitała do
Anglii i Francji, a potem do krajów
Europy Południowej. Od tej pory
jest najbardziej rozpoznawanym
symbolem świąt Bożego
Narodzenia.
Do Polski przenieśli ją
niemieccy protestanci na przełomie
XVIII i XIX wieku i początkowo
spotykano ją jedynie w miastach.
Stamtąd dopiero zwyczaj ten
przeniósł się na wieś, w większości
wypierając tradycyjną polską
ozdobę, jaką była podłaźniczka oraz
zastępując znacznie starszy,
słowiański zwyczaj dekorowania
snopu zboża - Diducha.
Dawniej na wsiach
przyniesienie choinki do domu miało
cechy kradzieży obrzędowej:
gospodarz rankiem w Wigilię
udawał się do lasu, a "ukradziona"
z niego choinka czy gałęzie miały
przynieść złodziejowi szczęście.
Tradycja przynoszenia żywego
drzewa do domu być może ma swe
korzenie w praktykowanym dawniej
stawianiu w czasie adwentu
przystrojonego drzewka
w przedsionku kościoła.
Ozdoby
Dawnymi, tradycyjnymi
zdobieniami choinkowymi były
ciastka, pierniczki (wypiekane
często w kształcie serc), orzechy,
małe i czerwone „rajskie jabłuszka”,
własnoręcznie wykonywane
w czasie adwentu ozdoby z bibuły,
kolorowych papierów, piórek,
wydmuszek, słomy i źdźbeł traw,
kłosów zbóż itp. Na gałązkach
w wieczór wigilijny zapalano
świeczki i „zimne ognie”.
Współcześnie,
w zależności od
kraju, ubiera się
choinkę nieco
inaczej. Dekoruje
się choinkę bombkami, cukierkami,
papierowymi ozdobami, łańcuchami
oraz srebrnymi i złotymi „włosami
anielskimi”. W większości krajów
drzewko ubiera wspólnie cała
rodzina w dzień wigilijny. W krajach
znajdujących się pod wpływem
tradycji angielskiej i amerykańskiej,
drzewko ubiera się wcześniej.
Symbolika
Symbolika ozdób
choinkowych, jak i samego drzewka,
ma swe korzenie w tradycji ludowej,
częściowo wyrosłej też na gruncie
biblijnym:
- Gwiazda Betlejemska, którą
umieszczano na szczycie
drzewka, miała pomagać w
powrotach do domu z
dalekich stron;
- oświetlenie choinki broniło
dostępu złym mocom,
a także miało odwrócić złe
uroki, w chrześcijańskiej
symbolice religijnej
wskazywało natomiast na
Chrystusa, który według tych
wierzeń miał być światłem
dla pogan;
- jabłka zawieszane na
gałązkach symbolizowały
biblijny owoc, którym
kuszeni byli przez Szatana
Diabła Adam i Ewa, później
zastąpiono je „rajskimi
jabłuszkami”, pierwotnie
zapewnić miały zdrowie
i urodę;
- orzechy, zawijane w sreberka
nieść miały dobrobyt i siłę;
- papierowe łańcuchy
przypominały o zniewoleniu
grzechem, ale w okresach
rozbiorów miały wymowę
politycznych okowów, zaś
w ludowej tradycji
niektórych regionów Polski
uważano, że łańcuchy
wzmacniają rodzinne więzi
oraz chronią dom przed
kłopotami;
- dzwonki oznaczają dobre
nowiny i radosne
wydarzenia;
- anioły mają opiekować się
domem;
- jemioła przybyła do nas
z Anglii, pod jemiołą całują
się zakochani oraz skłócone
ze sobą osoby, pęk jemioły
należy trzymać w domu do
następnych świąt;
- samo żywe drzewko stało się
w chrześcijaństwie
symbolem Chrystusa jako
źródła życia.
Prezenty Do dzisiaj, w wigilijny wieczór
pod choinką znajdują się prezenty,
przyniesione, w zależności od
regionu, przez Aniołka, Dzieciątko,
Gwiazdkę, Gwiazdora, Dziadka
Mroza lub Świętego Mikołaja. Jest
to tradycja rzadko spotykana
w innych krajach, gdzie, jeśli
w ogóle jest taki zwyczaj, prezenty
są ofiarowywane w Boże
Narodzenie. W niektórych
tradycjach samo drzewko bywa
niespodzianką dla dzieci i gości.
POGODA
nglia ze względu na swoje położenie geograficzne charakteryzuje się
klimatem umiarkowanie morskim. Nie sposób zgadnąć, w jakim miesiącu
pogoda będzie najlepsza. Angielskie lato rzadko bywa upalne, a zima
mroźna, niewielkie są też różnice klimatyczne między poszczególnymi
regionami. Przeciętna temperatura latem w głębi lądu jest praktycznie
taka sama jak na plażach południowego zachodu. Jedno jest
natomiast pewne – jadąc do Anglii warto zaopatrzyć się w ciepłą
kurtkę i parasol, bez względu na porę roku.
5’oclock
ive o'clock (ang. tea time) - brytyjski zwyczaj zapoczątkowany przez księżną
Bedford oraz królową Wiktorię. Pora podwieczorku (zwykle o godzinie
siedemnastej), na który składają się zazwyczaj: herbata (w Wielkiej Brytanii
podawana z mlekiem), ciastka lub kanapki.
Obecna brytyjska królowa Elżbieta II popiera zwyczaj five o'clock, pomimo iż Anglicy
przestają kultywować tę tradycję; również wiele osób zasiada do podwieczorku o innej porze,
niż typowej dla five o'clock.
Spolszczona forma: „fajf” - mało już dziś popularna, ale dawniej w towarzystwie do
dobrego tonu należało niezobowiązujące spotykanie się na „fajfie”.
HERBATA PO ANGIELSKU Herbata o wyraźnym cynamonowym aromacie. Składniki: - 10 dkg czarnej herbaty - 4 kawałki cynamonu - 3 łyżeczki tartej skórki z cytryny - 1 łyżeczka goździków Przyrządzanie:
A
F
Wymieszać wszystkie składniki, zalać wrzątkiem i odstawić na 3-4 minuty do zaparzenia. Następnie przecedzić i rozlać do szklanek.
QUEEN
Queen – brytyjski zespół rockowy utworzony w 1970 w Londynie przez
Briana Maya, Rogera Taylora i Freddiego Mercury'ego. Basista John
Deacon dołączył do grupy rok później.
Muzyka Queen odznacza się różnorodnością brzmienia, sprawiającą, że
zespół trudno jest przypisać do konkretnego stylu. Większość utworów
nosi cechy rocka i jego odmian (hard rock, glam rock, rock progresywny)
oraz, w pewnym stopniu, muzyki pop. Charakterystyczną cechą zespołu
są też wielowarstwowe aranżacje, harmonie wokalne oraz aktywny
udział publiczności podczas koncertów.
Najbardziej znane utwory zespołu Queen:
Killer Queen (autor: Freddie Mercury, 1974),
Bohemian Rhapsody (autor: Freddie Mercury, 1975),
Somebody To Love (autor: Freddie Mercury, 1976),
We Will Rock You (autor: Brian May, 1977),
We Are The Champions (autor: Freddie Mercury, 1977),
Don't Stop Me Now (autor: Freddie Mercury, 1978),
Crazy Little Thing Called Love (autor: Freddie Mercury, 1979),
Another One Bites The Dust (autor: John Deacon, 1980),
Under Pressure (autor: cały zespół i David Bowie, 198),
Radio GaGa (autor: Roger Taylor, 1984),
I Want To Break Free (autor: John Deacon, 1984),
A Kind Of Magic (autor: Roger Taylor, 1986),
I Want It All (autor: Brian May, 1989),
Innuendo (autor: Roger Taylor,
1991),
The Show Must Go On (autor: Brian
May, 199),
Heaven For Everyone (autor: Roger
Taylor, 1995).