Numer 3{59}-2012

W tym numerze nasz Gimbus zwiedza Anglię

MIŁEGO CZYTANIA!

Witamy Was zimowo w kolejnym wydaniu specjalnym naszej

szkolnej gazety Podróże Gimbusa !

Tym razem zabieramy Was na wycieczkę do ANGLII !!!

Dowiecie się o Elżbiecie I, teatrze elżbietańskim oraz o obecnej

rodzinie królewskiej. Zapoznamy Was z angielskimi pisarzami,

poetami i celebrytami, a także znanymi postaciami angielskiej

literatury i filmu. Z nami poznacie tajniki angielskiego humoru,

przeczytacie o gotyckiej modzie, Szkocji i jej mrocznych sekretach

oraz o królewskim sporcie – polo, a także o fenomenie brytyjskiej

flagi na świecie.

Oprócz tego przygotowaliśmy dla Was świąteczną niespodziankę –

artykuł o świętym drzewku.

Życzymy miłej lektury!

Redakcja

Opiekun gazetki: p.Joanna Jakimiak

Redaktor naczelna: Maria Zadrożna

Projekt okładki: Andżelika Gozdek

Skład redakcji: Dominika Dmowska, Andżelika Gozdek, Alicja Końko, Wiktoria Lewandowska, Justyna Sowińska, Wiktoria Świniarska, Adrianna Wójcik

Królestwo angielskie

Anglia jest krajem, w którym panuje ustrój

monarchii parlamentarnej. Słowo

monarchia kojarzy nam się z królestwem,

władzą jednej osoby. Zapewne większość

osób wie, że królową Anglii jest Elżbieta

II. Jednak nie jest ona jedyną

przedstawicielką angielskiej rodziny

królewskiej.

Brytyjska Rodzina Królewska to grupa

ludzi, których łączą bezpośrednie relacje

rodzinne z monarchą brytyjskim. Nie ma

żadnych prawnych uregulowań co do

przynależności do Rodziny Królewskiej,

dlatego można spotkać się z różnymi

listami osób, uważanych za członków

Rodziny.

Jednym z przedstawicieli Brytyjskiej

Rodziny Królewskiej jest Henryk Karol

Albert Dawid Mountbatten-Windsor, Książę Henryk z Walii potocznie

nazywany księciem Harrym. Urodził się

on 15 września 1984 roku w St Mary's

Hospital w Paddington w Londynie. Jest

synem Karola, księcia Walii i Diany

Spencer, córki 8. hrabiego Spencera;

wnukiem królowej Elżbiety II; bratem

księcia Wilhelma. Jest trzeci w linii

sukcesji do brytyjskiego tronu po swoim

ojcu i starszym bracie. Jego pełny tytuł

brzmi Jego Królewska Wysokość Książę

Henryk z Walii. Książę Harry ukończył w

2003 roku internatową szkołę męską Eton

College. 8 maja 2005 r. książę Henryk

wstąpił do Royal Military Academy w

Sandhurst. Edukację odbywał pod

nazwiskiem Henry Wales. W 2006 roku

książę utworzył w Lesotho sierociniec dla

dzieci zarażonych wirusem HIV. W tym

samym roku został także mianowany

komandorem Royal Navy. Książę pomagał

również ofiarom tsunami w Azji

Południowo-Wschodniej. 12 sierpnia 2012

roku reprezentował królową Elżbietę na

ceremonii zamknięcia XXX Letnich

Igrzysk Olimpijskich w Londynie.

książę Harry

Psy Elżbiety II

Rodzina królewska – jest bogata, ważna,

posiada wszystko czego chce, ma również

swoje zachcianki, zainteresowania i

zamiłowania. Zamiłowaniem królowej

Anglii – Elżbiety II, są psy. Wszystko

zaczęło się w 1933 roku, gdy jej ojciec

przyprowadził do Pałacu psy rasy Welsh

Corgi Cardidan. Małej Elżbiecie pieski te

spodobały się niemal od pierwszego

wejrzenia. Nie były zbyt duże, mogła

podnosić je i unieść. Nie sprawiały zbyt

dużo problemu, po prostu psy idealne dla

małej księżniczki. Zainteresowanie

czworonogami wzrosło do takiego stopnia,

że królowa posiada obecnie około 30

psów. Natomiast jej mąż - książę Filip

gustuje w labradorach. Głównie nazywa je

nazwami inspirowanymi markami

samochodów np.: Austin, Rover, Mini.

Inne psy nazywane są też markami

kapeluszy np.: Trilby lub Fedora. Królowa

posiada też 5 spanieli :Bistra, Oxa'a,

Flasah'a, Spick'a, Spana. Jednak tylko

Corgi traktowane są iście królewsko, a

mianowicie mają swój mały apartament w

Pałacu Buckingham, jadają głównie

karkówkę wołową, mięso z kurczaka lub z

królika. Wszystkie psy szkolone są do

polowań na zwierzynę i ptactwo.

Niezależnie od tego, gdzie jest Królowa,

psy (Corgi) przewożone są tam

specjalnymi limuzynami czy

helikopterami.

Psy królowej podczas przechadzki po pałacu

Legenda o Robin Hoodzie

Z Anglią nieodzownie wiążę się postać

Roobin Hooda - bohatera

średniowiecznych angielskich legend

ludowych, którego faktyczne istnienie nie

zostało potwierdzone przez źródła

historyczne. Podania głoszą, że wraz z

kompanami zamieszkiwał on las Sherwood

i walczył przeciw despotycznemu

szeryfowi z Nottingham, Robertowi de

Rainault. W większości legend o Robin

Hoodzie jest on ułaskawiany przez

powracającego do ojczyzny po długiej

nieobecności króla Ryszarda Lwie Serce.

Według różnych wersji opowieści o Robin

Hoodzie, w skład jego drużyny wchodzili

m.in: Lady Marion, Mały John, brat Tuck

oraz Will Szkarłatny.

Opowieści o Robin Hoodzie znane są od

ponad 600 lat. Za najbardziej

prawdopodobny pierwowzór Robin Hooda

uznaje się Robina Hode'a, dzierżawcę u

arcybiskupa Yorku, wyjętego spod prawa

w 1225 r. Według źródeł literackich z

XIV-XVI wieku, świetny łucznik, który

przewodził grupie ludzi wyjętych spod

prawa i ukrywających się w lasach hrabstw

Yorkshire i Nottinghamshire (zwłaszcza w

lesie Sherwood). Sławę miała mu

przynieść walka w obronie biednych i

uciśnionych, którym rozdawał dobra

zrabowane w czasie napadów na zamki, i

klasztory.

Niektórzy uważają, że mógł być Sasem,

który stracił swoje ziemie po najeździe

Normanów 1066 roku. Niewykluczone też,

że na legendę o Robin Hoodzie złożyło się

życie dwóch lub więcej banitów.

Historyczny pierwowzór Robin Hooda był

świetnym łucznikiem, a jego oryginalny

łuk i dwie dobrze zachowane strzały

można obecnie oglądać w muzeum na

zamku Nottingham.

Utwory o Robin Hoodzie oraz prace

historyczne na jego temat liczą na całym

świecie przeszło 750 pozycji, np. A Lytell

Geste of Robyn Hode z 1510 roku,

powieść Ivanhoe Waltera Scotta z 1819

roku, (wydanie polskie 1821) i wiele

innych. Jednak za najsłynniejszą,

"wzorcową" uchodzi powieściowa

adaptacja legend o Robin Hoodzie

dokonana przez Howarda Pyle (Wesołe

przygody Robin Hooda). Temat "Robin

Hood" ma wiele odwołań w kulturze

masowej, zabawach dziecięcych, strojach

karnawałowych itd. Imieniem Robin

Hooda nazwano kilka miejsc w północnej

Anglii.

Robin Hood w filmie pt.: Przygody Robin Hooda

Pamięć o Robin Hoodzie

Legenda o Robin Hoodzie i jego

przygodach jest bardzo popularna i znana

na niemalże całym świecie. Dlatego też

Robin Hoodowi zostało poświęconych

wiele miejsc, pomników, nazw ulic oraz

dzieł literackich. Jednym z takim miejsc

jest las w Sherwood – obszar, po którym

według legend podróżował Robin Hood.

W tym lesie znajduje się Rezerwat

Sherwood. Najbardziej znanym miejscem

w Sherwood jest legendarny dąb zwany

Major Oak, będący według lokalnych

przekazów główną kwaterą Robin Hooda.

Ma on około 800 lat, a od XIX wieku jego

masywne gałęzie są podtrzymywane przez

system wsporników. Robin Hood jest

symbolem angielskiego miasta –

Nottingham. Dlatego też przed zamkiem

Nottingham wybudowano pomnik

legendarnego bohatera. Jego imieniem

nazwano również port lotniczy w

Doncaster, którego pełna nazwa brzmi

Port lotniczy Robin Hood Doncaster

Sheffield. Na podstawie legendy o Robin

Hoodzie powstało wiele dzieł literackich

takich jak : Ojciec Chrzestny z Sherwood,

Krzyżowiec z Sherwood, Robin Hood,

Ivanhoe, Wesołe przygody Robin Hooda;

oraz filmów takich jak : Przygody Robin

Hooda, Wyzwanie dla Robin Hooda,

Powrót Robin Hooda, Strzały Robin

Hooda, Robin z Sherwood, Księżniczka

złodziei. W muzeum zamku Nottingham

podziwiać można rzekome strzały Robin

Hooda oraz jego stroje i inne przedmioty

legendarnego bohatera, i symbolu Anglii.

Robin Hood w Nottingham

Robin Hood na lotnisku

w Doncaster

Sherlock Holmes

Kolejną fikcyjną postacią związaną z

Anglią jest Sherlock Holmes – bohater

wielu powieści oraz opowiadań

kryminalnych. Sherlock Holmes to

genialny detektyw, który do

rozwiązywania zagadek kryminalnych

wykorzystywał metodę dedukcji (jak sam

ją określał). Swoje śledztwa opierał na

umiejętności obserwacji i znajomości

psychologii, chemii, balistyki, matematyki,

a także dużej wiedzy na temat wielu kultur,

i religii. Był również utalentowanym

skrzypkiem oraz bokserem. Miał również

swoje uzależnienia: tytoń (dlatego często

przedstawiany jest jako człowiek z fajką),

kokainę oraz morfinę. Holmes już w czasie

studiów doskonalił swoją metodę

dedukcyjną, prowadząc niekiedy

dochodzenia w sprawach kryminalnych.

Potem zamieszkał razem z doktorem

Watsonem, który stał się jego kronikarzem

i najlepszym przyjacielem. Obaj panowie

rozwiązali dziesiątki zwykle bardzo

zawiłych i tajemniczych zagadek

kryminalnych, nierzadko związanych z

wysoko postawiony

mi osobami całej Europy. W szczytowym

okresie kariery Holmesa obaj panowie

mieszkali przy ulicy Baker Street 221b, a

ich gospodynią była pani Hudson. Później,

w wyniku jednej ze spraw Holmesa,

Watson ożenił się, założył praktykę

lekarską i wyprowadził się ze wspólnego

lokum. Sherlock Holmes miał starszego

brata o imieniu Mycroft, który posiadał

większe zdolności, lecz nie korzystał z

nich tak często, jak detektyw. Sherlock

Holmes potrafił ubierać w słowa swoje

myśli, czego przykładem są jego

wypowiedzi: Błędem jest mylić dziwne z

tajemniczym; Miłość w moim życiu byłaby

jak piach w delikatnym instrumencie.; Dla

wielkiego umysłu nie ma rzeczy małych.

Sherlockowi Holmesowi zostało

poświęconych, tak jak Robin Hoodowi,

wiele miejsc. Przykładem są muzea na

Baker Street w Londynie i w miejscowości

Lucens w Szwajcarii.

detektyw Sherlock Holmes

Londyn stolicą mody

Londyn zaskakuje swoją

wielokulturowością w różnych aspektach

takich jak: życie, kultura, sztuka, styl życia

czy moda. Wokół Londynu zrobił się

szum, bo w corocznym rankingu GLM

zdetronizował niepokonany od pięciu lat

Nowy Jork. Co takiego się stało, że stolica

Anglii zdobyła modową koronę? Z

Londynem wiążą się tacy projektanci jak

Alexander McQueen- po swojej

samobójczej śmierci jeszcze bardziej

ceniony. Jednak do zaszczytnego miana

stolicy mody przyczyniła się również

księżna Kate Middleton. Jej modowa

perfekcja podoba się i Brytyjkom, i całej

reszcie świata. O kreacjach Kate

Middleton rozpisywały się kolorowe

magazyny, a artykułów na temat jej sukni

ślubnej (zaprojektowanej przez dom mody

Alexandra McQueena) nie sposób zliczyć.

Co takiego ma w sobie Kate? Jej styl jest

najczęściej kopiowany na świecie.

Sukienki i akcesoria, które nosi księżna

Cambridge, rozchodzą się w mgnieniu oka.

Ze sklepowych półek znikają ubrania,

które ma w swojej garderobie żona księcia

Williama. Middleton od lat jest wierna

brytyjskim markom. Często wybiera:

Temperley, Mulberry, Burberry. Kilka

tygodni przed ślubem pojawiała się w

Belfaście, w kremowym trenczu Burberry.

Już następnego dnia salony wyprzedały

wart kilkaset funtów kremowy płaszcz.

Inna ulubiona marka płaszczy księżnej to

Libelula. Natomiast jest ulubioną marką

jubilerską jest Links.

Kate Middleton w sukni ślubnej

Angielska flaga podbija świat

Motyw angielskiej flagi można spotkać

niemal wszędzie: na ubraniach, kubkach,

butach, zeszytach i innych przyborach

szkolnych, meblach, torbach; można tak

wymieniać w nieskończoność. Wzór

brytyjskiej flagi stał się kultowy. Czemu

flaga zawdzięcza swoją niezwykłą

popularność? Prawdopodobnie temu, że

jest ona uznawana za jedną z

najatrakcyjniejszych flag pod względem

wizualnym na świecie. Motyw brytyjskiej

flagi króluje na wybiegach i jak na razie

nie wychodzi z mody. Kochają go zarówno

gwiazdy, jak i zwyczajni ludzie. Na

ulicach cały czas można spotkać ten

motyw na bluzkach, krótkich spodenkach

oraz dodatkach. Ciekawe, jak długo potrwa

sława brytyjskiej flagi?

Motyw flagi brytyjskiej w modzie

Angielskie słodycze

Anglia jest producentem wielu słodyczy.

Wiele z nich nie jest dostępnych w Polsce i

znamy je tylko z kolorowych reklam.

Jednak w naszym kraju znajdziemy

odpowiedniki brytyjskich przysmaków.

Natomiast jeśli ktoś nie może wytrzymać

bez angielskich słodyczy zawsze może je

nabyć w sklepach internetowych. Jednym z

najpopularniejszych wyrobów

cukierniczych w Anglii są kultowe

cukierki Celebrations. Innym popularnym

produktem jest czekolada Galaxy; cukierki

tej samej firmy znajdują się właśnie w

opakowaniu Celebrations. Dużą

popularnością cieszą się także cukierki

firmy FOX’S. Anglia słynie również z

wyrobu herbaty firmy Twinings. Można ją

kupić między innymi w Warszawie na

Nowym Świecie. Znanym i pożądanym

angielskim wyrobem jest również

MilkyWay Magic Star - czekoladowe

gwiazdki firmy MilkyWay, które dawniej

były dostępne w Polsce. Niestety, dzisiaj

nie znajdziemy już ich w naszym kraju.

Natomiast słodkością występującą w

Polsce są cukierki Werther’ s Orginal –

popularne karmelki. Podczas pobytu w

Anglii na pewno warto zaopatrzyć się w

zapas słodyczy, aby jak najdłużej

zadowalać nasze kubki smakowe.

Paczka gwiazdek firmy MilkiWay i opakowanie cukierków Celebrations

Styl Elżbiety I

Elżbieta I Tudor – (urodzona w

1533 roku w Londynie), córka Henryka

VIII Tudora i jego drugiej żony, Anny

Boleyn. Dzieciństwo i młodość spędziła w

ogniu religijnych i politycznych sporów, w

cieniu katowskiego miecza, a częściowo

nawet w więziennych murach Tower. W

1553 roku została koronowana na królową

Anglii, Irlandii i Walii. Mając za przykład

nieszczęśliwe małżeństwa swego ojca

pozostała do końca życia w panieńskim

stanie i sprawowała rządy szczycąc się

tytułem "dziewiczej królowej".

Elżbieta I była wielką elegantką,

prawdziwym dyktatorem mody. Stworzyła

własny styl nie tylko w ubiorze, ale i we

wszystkich przejawach życia - styl

elżbietański. O ilości i kosztowności jej

sukien, i klejnotów do dzisiaj słuchamy z

podziwem, i niedowierzaniem (ponoć było

ich kilka tysięcy!) Liczne zachowane

portrety królowej ukazują rzeczywiście

niezwykłe bogactwo i różnorodność

strojów o wysokich walorach

artystycznych.

Królowa bardzo dbała o swoją

urodę - w epoce renesansu na nowo

rozkwita w Europie "przemysł"

perfumeryjny i kosmetyczny. Elżbieta

kąpała się często, przynajmniej raz w

tygodniu (zwyczaj powszechnego

korzystania z łaźni upadł na pocz. XVI w.

kiedy zaczęto obawiać się zarazy, której

rozprzestrzenianie się wiązano z wodą).

Wybielała i pudrowała twarz, i ręce,

polerowała paznokcie, a także czyściła, i

polerowała zęby. Dbała też o kondycję i

sprawność fizyczną. Do jej ulubionych

rozrywek należały łowy, jazda konna i

taniec "do upadłego". W ciągu dnia, dla

gimnastyki lubiła przez chwile potańczyć

gagliardę (szybki oparty na

skomplikowanej kombinacji podskoków

taniec), i to bardziej wyczerpujące męskie

kroki.

Suknia Elżbiety

i obraz

przedstawiający

królową

Moda gotycka

Opinię najmroczniejszej ze

wszystkich subkultur mają goci.

Zawdzięczają to romantycznej fascynacji

cmentarzami i ruinami zamków,

wampiryzmem, czarnym humorem oraz

niewątpliwie specyficznej modzie i

wizerunkom, inspirowanym głównie

lekturą dzieł znanych twórców

demonicznej prozy, jak: Anne Rice, Edgar

Allan Poe czy H.P. Lovecraft.

Narodziny subkultury gotyckiej

należy kojarzyć z latami 70-tymi XX

wieku i działalnością takich post-

punkowych zespołów jak Joy Division czy

The Cure. Drugim jej źródłem był rock

gotycki. Teksty tego nurtu odwołują się do

tematów depresyjnych, takich jak: śmierć,

nieszczęśliwa miłość, ale także do

słowiańskiej i germańskiej mitologii.

Integracji tej grupy sprzyjają klimatyczne

festiwale muzyczne, jak Castle Party,

odbywający się na zamku w Bolkowie czy

Wave-Gotik-Treffen w niemieckim

Lipsku.

Wizerunek gota kształtował się

przez ponad 20 lat i nadal ewoluuje, tyle że

w stronę stylistyki bliskiej kulturze

klubowej. Zainteresowania członków tej

subkultury koncentrują się wokół literatury

grozy oraz muzyki, ale cechą, dzięki której

są widoczni w tłumie, jest ubiór, który jest

stricte związany z

rodzajem gotyku,

który się

preferuje.

Wyróżnia

się gotyk gitarowy

i elektroniczny, a

analogicznie do

nich dwa style

ubierania się:

klasyczny i

neogotycki (cybergothic). Ten pierwszy,

tradycyjny, pozostaje wierny czerni oraz

ubraniom z epoki, czyli koronkom,

gorsetom, rozkloszowanym rękawom,

wiktoriańskim sukniom i koszulom z

żabotem.

Z kolei moda neogotycka

charakteryzuje się obecnością ubrań w

jaskrawych kolorach, najczęściej z lateksu

i skóry oraz wszelkich towarzyszących im

akcesoriów, takich jak: obroże, smycze,

zamki czy bransoletki z ćwiekami. Dla

konserwatywnych zwolenników klasyki

zmiana wizerunku byłaby postrzegana jako

profanacja. Indywidualiści mogą łączyć

oba style. Osobna kategoria to tzw.

niegotyccy goci, których fascynacja

muzyczna nie idzie w parze z chęcią

wizualnej przynależności do subkultury.

Gotycka stylizacja

Stolica gotów

Za stolicę gotów uważa miasto

Leeds w Anglii, z powodu dużej ilości

kapel gotyckich, które się z niego

wywodzą. W połowie lat 80-tych Leeds

stało się miejscem wielkiej gotyckiej

sceny, której lokalni aktorzy - The March

Violets, Red Lorry Yellow Lorry, The

Sisters of Mercy i Salvation odnieśli

sukces krajowy bądź międzynarodowy.

Miasto posiada wiele miejsc

koncertowych, takich jak: sala

widowiskowa na Leeds University, gdzie

grupa The Who nagrała swój historyczny

album "Live at Leeds". To także Leeds

Metropolitan University, The Cockpit,

Brudenell Social Club, The Faversham,

The Hi-Fi Club, The Wardrobe, The Irish

Centre, Joseph's Well, The New Roscoe,

The Vine czy The Mixing Tin.

Okolicznościowe koncerty są

organizowane w Millenium Square w

centrum miasta, bądź w Roundhay Park,

gdzie miała miejsce Love Parade w 2000

roku, z udziałem między innymi:

Madonny, Robbiego Williamsa i Rolling

Stones.

Innym miejscem, w którym

królują goci jest dzielnica Camden Town

w Londynie. Camden Town jest zresztą

mieszaniną wielu subkultur z całego

świata. Sercem dzielnicy jest Camden

Market – ogromny bazar, na którym

można kupić dosłownie wszystko.

Sklep na Camden Town oferujący stroje dla gotów

Królewski sport

Angielski dwór królewski słynie z

niezwykłego sportu – polo. Jest to gra

zespołowa rozgrywana konno na

trawiastym boisku przez dwie

czteroosobowe drużyny, których gracze

dążą, używając długich kijów tzw.

malletów, do umieszczenia w bramce

przeciwnika drewnianej, białej kuli,

wielkości pomarańczy.

Polo to sport wyczynowy, trudny i

wymagający niezwykłego poświęcenia i

odporności. Polo uchodzi również za

najszybszą dyscyplinę drużynową. Wielu

ludziom wydaje się, że jest nią hokej na

lodzie, jednakże gracze dzięki prędkości

koni są w stanie nadać grze polo znacznie

szybszych obrotów.

Do gry w polo wykorzystuje się

najczęściej szybkie rasy koni, takie jak:

folbluty. Najwyższej klasy końmi, które

nadają się do tej dyscypliny sportowej są

kuce argentyńskie, które są hodowane

właśnie z przeznaczeniem do gry w polo,

przez hodowle w Buenos Aires – faworyta

każdych mistrzostw świata w polo od

kilku lat.

Dyscyplina ta jest nie tylko

najszybszą, ale również najstarszą grą

drużynową na świecie. Pierwsze zapiski tej

gry datowane są na rok 3000 przed

Chrystusem. Miejsce, z którego pochodzi

ten dzisiejszy prestiżowy sport, położone

jest w rejonie Bliskiego Wschodu i

Środkowej Azji. Zastosowanie tej

dyscypliny miało oczywiście inne

znaczenie niż w czasach dzisiejszych. W

starożytności bowiem, powstała na

potrzeby szkolenia kawalerii konnej,

których umiejętności nabyte poprzez takie

zawody, wykorzystywane były w licznych

starciach i bitwach.

Polo to jedyna gra na świecie

określana mianem „gry królów”, a to z

uwagi na fakt, że uprawia go arystokracja,

rodziny królewskie oraz wpływowi

biznesmeni. Należy pamiętać, że gra w

polo uchodzi za jedną z najbardziej

ekskluzywnych (sprzęt, konie, jak i

również lekcje gry w polo są bardzo

drogie). Grywali w nią między innymi tak

wielcy ludzie jak Brytyjczyk Winston

Churchill, czy Polak – Alfred hrabia

Potocki. Obecnie polo pasjonuje się

między innymi brytyjski Książę Karol,

czym zainspirował nawet swoich dwóch

potomków.

Najsłynniejszy czarodziej wszechczasów, czyli

Harry Potter

I oczywiście wszyscy od razu

wiedzą, o kogo chodzi. To właśnie

Harry Potter, młody czarodziej jest

bohaterem serii książek autorstwa J.

K. Rowling, które są jednym z

najbardziej rozpoznawalnych

bestsellerów napisanych w Wielkiej

Brytanii.

Książki z tego cyklu cieszą się

dużą popularnością wśród dzieci i

młodzieży, ale trafiają również do

dorosłych czytelników. Seria Harry

Potter opisuje przygody młodego

czarodzieja w ciągu sześciu lat jego

edukacji w Szkole Magii i

Czarodziejstwa w Hogwarcie oraz

rok po jej przerwaniu. Cała seria

została sfilmowana, ponadto jest

wiele gier i parodii na bazie tego

cyklu.

Pierwsza książka, Harry Potter i

Kamień Filozoficzny, wydana

została w 1997 (Polska 2000), lecz

jej akcja rozgrywa się w 1991.

Kolejne części zaczynają się przed

rozpoczęciem roku szkolnego i

kończą na początku kolejnych

wakacji letnich i, choć opisują różne

przygody stanowią całość większej

historii, której kulminacją jest ostatni

siódmy tom.

Autorka uparcie strzegła

tajemnic serii. Także wydawcy na

całym świecie zabraniali

rozpowszechniania książek przed

premierą, zobowiązując recenzentów

i pracowników do zachowania

fabuły książki w tajemnicy.

Cała seria składa się z 7 tomów

plus dodatki:

- 1997(2000): Harry Potter i

Kamień Filozoficzny,

- 1998(2000): Harry Potter i

Komnata Tajemnic,

- 1999(2001): Harry Potter i

więzień Azkabanu,

- 2000(2001): Harry Potter i

Czara Ognia,

- 2003(2004): Harry Potter i

Zakon Feniksa,

- 2005(2006): Harry Potter i

Książę Półkrwi,

- 2007(2008): Harry Potter i

Insygnia Śmierci.

- Quidditch przez wieki,

- Fantastyczne zwierzęta i jak je

znaleźć,

- Baśnie barda Beedle'a,

- Prequel serii Harry Potter

(opowiadanie).

Autorka

Harry Potter został stworzony

przez brytyjską pisarkę J. K.

Rowling, a właściwie Joanne

Murray. Angielska pisarka, z

wykształcenia filolog klasyczny J.

K. Rowling napisała dwa nie

wydane utwory, zanim postanowiła

stworzyć przygody Harry'ego

Pottera. Na pomysł ten wpadła

podczas czterogodzinnej jazdy

pociągiem. Jak mówi, zanim

osiągnęła cel podróży, miała gotowe

postacie oraz część fabuły książki

„Harry Potter i Kamień

Filozoficzny”! Skończyła ją pisać w

Edynburgu po rozwodzie z

dziennikarzem Jorge Arantesem.

Seria o

Harrym

Potterze

przyniosła

jej duże

zyski,

wskutek

czego stała

się jedną z

najbardziej

majętnych

osób w

kraju. Wielkość jej majątku w 2008

oszacowano na 740 mln funtów,

czyli ok. 1,5 mld dolarów! Wśród

wielu nagród, którymi pisarka

została uhonorowana, jest także

międzynarodowe odznaczenie –

Order Uśmiechu – przyznane przez

polskich młodych czytelników w

2002.

J. K. Rowling pracuje nad

stroną internetową „Pottermore”. Na

stronie można przeżyć przygody

Harry'ego, jako główny bohater. 27

września 2012 została wydana jej

nowa książka dla dorosłych „Trafny

wybór”. Joanne Rowling jest żoną

Neila Murraya, za którego wyszła 26

grudnia 2001 roku. Z poprzedniego

małżeństwa ma córkę Jessicę, oprócz

tego ma jeszcze syna Davida i córkę

Mackenzie. W okresie przed

stworzeniem serii „Harry Potter”

cierpiała na depresję!

Wraz z popularnością książek

narastała krytyka Harry’ego Pottera.

Niektóre środowiska chrześcijańskie

zarzucają serii promowanie magii i

okultyzmu, twierdząc, że wizja

dzieci praktykujących magię może

oswajać z praktykami satanizmu i

neopoganizmu, zmniejszając

znaczenie religii. Fabuła książek nie

uwzględnia sfery religijnej, a

przedstawione życie jest pozbawione

jej wpływu.

Seria o Harrym Potterze

odniosła olbrzymi sukces

komercyjny na świecie w zakresie

wyników sprzedaży książek,

gadżetów promocyjnych, gier

komputerowych, oglądalności w

kinach i sprzedaży filmów. Została

zaliczona do jednej z ważniejszych

wydarzeń współczesnej popkultury.

Książka została przetłumaczona na

ponad pięćdziesiąt języków.

Zjawisko fascynacji światem

Harry'ego Pottera nazwano

„potteromanią”. Rowling w 2003

roku zajęła 5 miejsce na liście 500

najlepiej zarabiających

Brytyjczyków.

Nie ma chyba sensu podawać tu

streszczeń książek z tej serii,

ponieważ jaka przyjemność płynie z

takiego czytania? Nie będę podawać

również żadnych recenzji czy ocen,

bo każdy ma własne zdanie, a

większość ma zadziwiające

podobieństwo do frazy „Harry Potter

a) jest świetny!, b) jest nudny. lub c)

to wcielenie zła!” I sami widzicie, po

co to komu…

Z czego się śmieją Anglicy, czyli

Humor angielski

Czy zastanawialiście się kiedyś,

co najbardziej kojarzy Wam się z

Wielką Brytanią? Nałogowe picie

herbaty? Królowa Elżbieta? Oferty

pracy na wakacje? A może czarny,

dosadny i pełen absurdu humor?

Wszyscy dobrze znamy „Monty

Pythona” czy „Jasia Fasolę”. Te

programy to dwa najbardziej

charakterystyczne przykłady

tradycyjnego, „angielskiego”

humoru. Ma on swoich

zwolenników, których rozśmiesza do

łez, oraz przeciwników, których

drażni i którzy uważają, że Anglik

„śmieje się z byle czego i jest

sucharski”(autentyczna opinia z

Internetu!).

Czym charakteryzuje się ten

rodzaj humoru? No właśnie, czym? Humor

angielski to specyficzne poczucie

humoru, który dominuje w Wielkiej

Brytanii i zdobył duże rzesze fanów

oraz antyfanów na całym świecie.

Angielski humor opiera się w

głównej mierze na absurdzie, ironii,

sarkazmie, potopie zuchwalstwa,

humorze sytuacyjnym oraz

zaskoczeniu i nieprzewidywalności

wraz z ośmieszeniem i wyśmianiem.

Do tego dochodzą jeszcze łamańce

językowe, gry słowne, zagadki…

Podstawową cechą humoru

angielskiego jest to, że przepaja on

każdy aspekt życia - od sprzątania

pokoju po filozofię. Żarty i skecze

często dotyczą obecnej sytuacji

politycznej lub ważnych wydarzeń

kulturalnych, najczęściej na

Wyspach Brytyjskich; nie ma w nich

tematów „tabu” - zakazanych.

Tradycja angielskich gier

słownych i zagadek - dowcipów

sięga czasów średniowiecza. Ze

znalezionych manuskryptów wynika,

że najstarsze udokumentowane żarty

w języku angielskim pochodzą z X

wieku, z obszaru południowej

Anglii. Choć zostały one spisane w

„The Exeter Book” przez

Arcybiskupa Canterbury, to jednak

większość ludzi znała je jedynie z

przekazów ustnych.

Przykłady humoru (znane i

nieznane) Kwintesencją tego humoru są

seriale emitowane przez BBC, takie

jak:

- Latający cyrk Monty Pythona

- Czarna Żmija

- Hotel Zacisze

- Co ludzie powiedzą?

- Pan wzywał, Milordzie?

- Jaś Fasola

- Benny Hill

Oprócz tego pojawiło się

jeszcze kilka filmów

pełnometrażowych, które NA

PEWNO znacie:

- Monty Python i Święty Graal

- Żywot Briana

- Sens życia według Monty

Pythona

- Britannia Hospital

- wszystkie filmy o Jamesie

Bondzie

- Jaś Fasola: Nadciąga totalny

kataklizm

I, oczywiście

Angielskie dowcipy W takim artykule nie może

zabraknąć tradycyjnych żartów. Oto

przykłady:

A creature came walking, where

many men

Wise in spirits sat on [the]

assembly;

[the creature] had one eye upon

two ears

and two feet, and twelve hundred

heads,

[its] back on [its] belly and two

heads,

arms on [its] shoulder, one neck

and two sides. Say what I am

called.

Stworzenie takowe się zbliżało,

gdzie wielu mężnych

By radzić zasiadało, jedno oko

wśród dwojga uszu

Dwie stopy i tysiąc dwieście

głów

Tył i przód i obie ręce, kark, dwa

ramiona i nic więcej

Czymże zatem jestem?

Poprawna odpowiedź to…

jednooki sprzedawca czosnku!

What is a bats favorite sport?

Co jest ulubionym sportem

nietoperzy?

Batminton…

What is it - big, grey and goes

round and round?

Co to jest - wielkie, szare i się

kręci?

Słoń w pralce

How do you call the ant from

abroad?

Jak nazwiesz mrówkę z

zagranicy?

Ważną

Mother: If you eat your greens

you’ll grow up to be a

beautiful women.

Daughter: Why didn’t you eat

them when you were

young?!

Mama: Jeśli będziesz jadła

warzywa, wyrośniesz na

piękną kobietę.

Córka: To dlaczego ty ich nie

jadłaś, kiedy byłaś

młoda?!

I jak tu tego humoru

angielskiego nie

kochać?!...

Anglia to nie tylko czerwone

piętrowe autobusy i londyńskie

metro. To także dworki i pałace,

otoczone rozległymi parkami z bujną

roślinnością, usianą tu i tam

romantycznymi ruinami…

Ogrody w stylu angielskim, bo

to o nich będzie mowa, mają

charakter nastrojowo -

sentymentalny z elementami

architektury sztucznie nawiązującej

do przeszłości, np. sztuczne ruiny,

obeliski, świątynie. Ogrodnicy

wykorzystują naturalne warunki

miejsca, w którym zakładają ogród,

unikają też płotów i parkanów.

Zamiast sztucznych ogrodzeń

pojawiają się skały, żywopłoty oraz

strumienie.

Wbrew powszechnym

przekonaniom wcale nie musi być to

rozległy kompleks, ale też zwykła

działka czy przydomowy ogródek, a

nawet… balkon!

Ten styl w ogrodnictwie zaczął

powstawać już pod koniec

średniowiecza, gdy zamiast zamków

pojawiały się pierwsze pałace. Jego

rozkwit nastąpił dopiero w XIX

wieku, jako przeciwieństwo

uporządkowanego i wyrównanego

pod linijkę ogrodu francuskiego.

Natomiast za czasów królowej

Wiktorii i jej następców, kiedy

również zwykli Anglicy zaczęli

interesować się ogrodnictwem,

przeszedł przemianę.

Antyczne ruiny zamieniono na

budki dla ptaków i owadów,

egzotyczne kwiaty na rośliny z

danego terenu, zamiast marmuru

zaczęto używać polnych kamieni,

cegieł, kawałków drewna lub

płótna…

Wbrew pozorom, angielski

ogród można urządzić nawet w

domu - wystarczy odrobina fantazji i

czasu, trochę miejsca na parapecie

czy balkonie. Nie potrzeba wielkich

pieniędzy, by nasz „zielony pokój”

rozkwitnął. W jego urządzaniu

należy pamiętać o paru ważnych

rzeczach:

- żadnych linijek ani kątów, to

nie zeszyt od matematyki!

- ogród bez zwierząt, choćby

nawet insektów to nie ogród - to

ATRAPA!

- tylko naturalne materiały,

możesz używać też tego, co uważasz

za śmieci!

- najważniejsza jest

różnorodność i naturalność roślin,

nie sadź egzotycznych lub takich

samych!

- kieruj się wyobraźnią i

fantazją, nie piszesz wypracowania z

polskiego!

Pamiętając o tych kilku łatwych

zasadach, możesz stworzyć ogród

lub ogródek w klasycznym stylu

angielskim, jak na przykład Studley

Royal Park w hrabstwie North

Yorkshire, Stourhead w hrabstwie

Wiltshire, Englischer Garten w

Monachium czy park miejski w

Wiedniu ALBO przytulny kącik

podobny do Coton Manor lub Great

Dixter w hrabstwie East Sussex.

Wybór należy do Ciebie!

Angielscy

poeci i pisarze

Anglicy, jak każdy naród, mają swoich wielkich autorów. Warto sobie

przypomnieć kilku z najważniejszych ludzi angielskiej kultury. A oto oni:

1. Christopher Marlowe -

dramaturg i poeta, pisał

tragedie i sztuki historyczne

nazwany „ojcem teatru

elżbietańskiego”, rówieśnik

Wiliama Szekspira.

2. William Szekspir (właściwie

Shakespeare) - poeta,

dramaturg i aktor; jedna z

najważniejszych postaci w

angielskiej historii i kulturze,

przypisuje się mu 38 sztuk

teatralnych; wbrew pozorom

postać bardzo zagadkowa, ale

o tym później…

3. Lord Byron (właściwie

George Gordon Noel Byron) -

poeta przełomu XVIII i XIX

wieku, jeden z czołowych

twórców europejskiego

romantyzmu.

4. Rudyard Kipling - pisarz i

poeta, laureat Literackiej

Nagrody Nobla w 1907; jego

najsłynniejszym chyba

dziełem jest „Księga

Dżungli”.

5. Charles Dickens - XIX-

wieczny powieściopisarz, jego

najbardziej znanymi utworami

są: „Oliwer Twist”, „David

Copperfield” oraz oczywiście

„Opowieść wigilijna”, którą

omawiamy jako lekturę…

6. John Ronald Reuel Tolkien -

filolog, filozof katolicki i

jeden z prekursorów gatunku

fantasy, jego najsłynniejsze

dzieła to „Władca pierścieni”,

„Hobbit”, „Silmarillion”…

7. Joanne Kathleen Rowling -

pisarka, autorka 7-tomowej

serii o Harrym Potterze,

postaci niewątpliwie znanej…

8. Agatha Christie - pisarka i

autorka sztuk teatralnych oraz

jednych z najsłynniejszych

powieści kryminalnych na

świecie, stworzyła m. in.

postać detektywa Herculesa

Poirota; jej dzieła to np.:

„Morderstwo w Orient

Expressie”, „Śmierć na Nilu”

czy „4.50 z Paddington”.

9. George Orwell - pisarz i

publicysta, jest znany

najbardziej ze swojego

„Folwarku zwierzęcego”.

10. Joseph Conrad - pisarz

polskiego pochodzenia,

najbardziej znane dzieło to

wydana w 1900 r. powieść

„Lord Jim”.

11. John Milton - poeta i pisarz,

znany przede wszystkim jako

autor poematu epickiego „Raj

utracony”.

12. Jane Austen - pisarka

angielska, autorka powieści

opisujących życie angielskiej klasy wyższej z początku XIX

wieku, znana dzięki powieści

„Duma i uprzedzenie”.

13. Lewis Carroll - pisarz,

matematyk, logik i fotograf;

sławny głównie dzięki

książkom „Alicja w Krainie

Czarów” i „Alicja po drugiej

stronie lustra”.

14. Daniel Defoe - pisarz,

prekursor nowożytnej

powieści, najbardziej znany

jako autor Robinsona Crusoe.

15. Arthur Conan Doyle - pisarz,

czołowy przedstawiciel nurtu

powieści detektywistycznej, w

których głównym bohaterem

jest Sherlock Holmes.

16. Clive Staples Lewis - pisarz,

historyk, filozof i teolog;

stworzył cykl fantasy

„Opowieści z Narnii”.

17. Oscar Wilde - poeta, prozaik i

dramatopisarz; nazywany

„mistrzem paradoksu”.

18. Alan Alexander Milne -

pisarz, Autor książek dla

dzieci „Kubuś Puchatek” oraz

„Chatka Puchatka”.

19. Alfred Tennyson - poeta, jego

najsłynniejsze utwory to ‘The

Lady of Shalott” i „In

Memoriam”.

20. Terry Pratchett - właściwie sir

Terence David John Pratchett,

pisarz fantasy i science fiction,

najbardziej znany jako autor

cyklu „Świat Dysku”.

21. Herbert George Wells -

powieściopisarz, jeden z

pionierów gatunku science

fiction.

Jak widać, Anglicy mocno zasłużyli się w światowej literaturze, zarówno w

poezji, jak i w prozie czy nawet dramacie. Ci, których będzie to interesowało,

mogą sprawdzić, ile z lektur w szkole lub książek, które jakimś cudem zdołali

przeczytać, zostało napisanych przez autorów angielskich. Mogą się

NAPRAWDĘ MOCNO zdziwić…

„Być albo nie być - oto jest pytanie”, czyli o

Williamie Szekspirze

Ten angielski poeta, dramaturg

i aktor tak naprawdę nazywał się

William Shakespeare i jest

powszechnie uważany za jednego z

najwybitniejszych pisarzy literatury

angielskiej oraz reformatorów teatru.

Napisał około 40 sztuk, 154 sonety,

a także wiele utworów innych

gatunków. Mimo że cieszył się

popularnością już za życia, jego

sława rosła głównie po śmierci.

Uważa się go za poetę narodowego

Anglii.

Był jednym z niewielu

dramaturgów, którzy z

powodzeniem tworzyli zarówno

komedie jak i tragedie. Sztuki

Szekspira zostały przetłumaczone na

wszystkie najważniejsze języki

nowożytne, inscenizacje mają

miejsce na całym świecie. Jest

również najczęściej cytowanym

pisarzem anglojęzycznego świata.

Wiele jego neologizmów weszło do

codziennego użycia. Lista słów,

które wprowadził do języka

angielskiego, liczy około 600

pozycji.

Życiorys William Shakespeare (znany

także jako Shakspere, Shakspear,

Shakespere, Shaksper, Shaxper, oraz

Shake-speare) urodził się w kwietniu

1564 roku w Stratford-upon-Avon,

jako trzecie z ośmiorga dzieci Johna

Shakespeare'a, rękawicznika i

lokalnego polityka, oraz

pochodzącej ze znanej i bogatej

rodziny, Mary Arden. Przypuszcza

się, że urodził się w domu

rodzinnym przy Henley Street.

Dokładna data nie jest znana. Ze

względu na to, że został ochrzczony

26 kwietnia, a zgodnie z tradycją

taka ceremonia odbywała się nie

później niż kilka dni po przyjściu na

świat, przyjmuje się za datę jego

urodzenia 23 kwietnia 1564.

Uczył się w szkole w Stratford.

W okresie kłopotów finansowych

ojca, związanych z nielegalnym

handlem wełną, musiał przerwać

naukę. Nic nie wiadomo o jego

późniejszej edukacji. Pracował jako

guwerner, sekretarz, a także aktor w

dworskich przedstawieniach. W

1582 roku osiemnastoletni Szekspir

ożenił się z Anne Hathaway, która

miała wtedy 26 lat. W związku z

różnicą wieku, a także z tym, że

Anne była w trzecim miesiącu ciąży,

przyjmuje się, że małżeństwo to było

wymuszone przez jej rodzinę. Mieli

trójkę dzieci: Susannę urodzoną w

1583 i bliźnięta o imionach Hamnet i

Judith, urodzone w 1585.

Nic nie wiadomo o siedmiu

latach jego życia, które nastąpiły po

przyjściu na świat bliźniąt. Ten czas

określa się jako „stracone lata”.

Istnieją tylko domysły, co mogło

dziać się w tym okresie. Być może

William został aresztowany i

osadzony w więzieniu za

kłusownictwo. Istnieje też teoria,

mówiąca, że pracował jako

nauczyciel. Możliwe, że w

późniejszym okresie walczył jako

żołnierz w Holandii lub służył w

szlacheckiej rodzinie. Przypuszcza

się także, że podróżował po Europie.

Najbardziej prawdopodobna jest

wersja, która zakłada, że dołączył do

grupy teatralnej w Londynie i tam

służył jej pomocą.

Pierwsza drukowana wzmianka

o Szekspirze pojawia się w 1592

roku. W tym okresie był on już

członkiem Trupy Lorda Szambelana.

W 1598 roku po raz pierwszy wziął

udział w przedstawieniu; wtedy jego

nazwisko zaczęło pojawiać się w

charakterze autora sztuk. Przekaz

mówi, że oprócz tego, że pisał dla

Trupy Lorda Szambelana teksty

nowych utworów, zajmował się

finansami grupy i grywał niewielkie

role w spektaklach. Był

współwłaścicielem „Globe Theatre”.

O dużej sprawności jako

organizatora świadczą zasługi dla

Trupy Lorda Szambelana. Potrafił

zdobyć dla niej możnego mecenasa,

jakim był król Jakub I. Znalazł

źródło finansowania dla własnych

prac. Oprócz współfinansowania

budowy „The Globe”, działał także

w Blackfriars Theatre. Po

przeprowadzce do Londynu.

Zachowane z tego okresu

dokumenty pozwalają stwierdzić, że

majątek Szekspira szybko rósł, co

pozwoliło mu na zakup domu w

Londynie, a także posiadłości „New

Place” w Stratford. W 1596 roku

przyczynił się do nadania herbu jego

ojcu. Dewiza herbowa brzmiała:

„Non Sanz Droic” - „Nie bez

prawa”.

Szekspir wrócił do Stratford w

1613 roku, zmarł w wieku 52 lat, 23

kwietnia 1616. Ostatnie lata życia

spędził w „New Place”.

Został pochowany w kolegiacie

Świętej Trójcy w Stratford. To

wyróżnienie spotkało go jednak nie

ze względu na jego sławę jako

pisarza: kupił ten przywilej za kwotę

440 funtów. Jego pomnik

przedstawia go jako poetę z piórem

w ręce. Na nagrobku Szekspira, pod

popiersiem, znajduje się łacińskie

epitafium i wiersz po angielsku.

Twórczość Sztuki tego pisarza, kroniki,

komedie i tragedie, są uważane za

jedne z najlepszych dzieł w swoich

gatunkach i arcydzieła angielskiej

literatury. Większość z nich została

wystawiona w „The Globe”,

wybudowanym w 1599 roku. Pisarz

występował też jako aktor.

Jeśli chodzi o sztuki

historyczne, Szekspir korzystał z

dwóch podstawowych źródeł. Dla

dzieł związanych z Rzymem i Grecją

są to utwory Plutarcha; zaś związane

z historią Brytanii, bazę czerpią z

kronik Raphaela Holinsheda.

Eksperci dokonują następującego

podziału wszystkich jego utworów:

- wczesne komedie i kroniki

(np. „Sen nocy letniej”),

- utwory z okresu pośredniego

(„Otello”, „Romeo i Julia”,

„Makbet”, „Hamlet” czy „Król

Lear” oraz sztuki problemowe, do

których zalicza się „Miarkę za

miarkę”),

- późne romanse („Burza”,

„Opowieść zimowa”).

Wcześniejsze dzieła znacznie

się od siebie różnią, ale te pisane

później poruszają podobne tematy -

zdrada, przyjaźń, morderstwo,

władza i ambicje. Utwory powstałe

jako ostatnie zawierają więcej

elementów fantastycznych,

błyskotliwych rozwiązań.

Nie znana jest chronologia jego

utworów. Poza tym nigdy nie wydał

autoryzowanej edycji swoich sztuk,

ciężko jest ustalić ich właściwą

wersję; dla niektórych dzieł istnieje

kilka różniących się od siebie

wydań. Ciągle trwają spory o to, czy

Szekspir jest autorem wszystkich

swoich dzieł.

Sonety Szekspira to zbiór 154

utworów. Oprócz sonetów, pisarz

był autorem także dłuższych

utworów wierszowanych, takich jak

„Namiętny pielgrzym”, „Gwałt na

Lukrecji” czy „Skarga zakochanej”.

Poza tym, napisał też krótki wiersz

,,Feniks i gołąb”.

Teatr elżbietański i Szekspir Prace tego autora miały

ogromny wpływ na teatr w jego

czasach i ten współczesny. Dzieła

Szekspira stanowią najwybitniejsze

przykłady zachodniej literatury,

dzięki nim rozwinął się także teatr

elżbietański. Jego twórczość

pozwoliła docenienie sztuk przez

intelektualistów i zadowalając

szukających zwykłej rozrywki. Teatr

w okresie, w którym poeta przybył

do Londynu, ulegał licznym

zmianom. We wczesnych latach jego

pobytu najpopularniejsze były sztuki

moralizatorskie. Postaci tam

występujące, które były

personifikacją atrybutów moralnych,

jak i sama fabuła były mało

realistyczne; ukazywały wyższość

dobra nad złem. Jednocześnie na

uniwersytetach inscenizowano

dramaty rzymskie, głównie po

łacinie. Ich styl był bardzo formalny,

przedkładano długie monologi i

statyczność postaci nad dynamiczną

akcję.

Pod koniec XVI wieku pisarze

tacy jak Christopher Marlowe

zaczęli zmieniać teatr. Odeszli od

tradycyjnych koncepcji na rzecz

sekularyzacji przedstawień. Ich

dzieła łączyły w sobie poetycki styl i

filozoficzne odniesienia

uniwersyteckich autorów z łatwą

przyswajalnością, znaną z utworów

moralizatorskich. Jednocześnie były

mniej dwuznaczne, rzadziej

wykorzystywano alegorię.

Inspirowany tym stylem, Szekspir

wyniósł go na nowy poziom.

Za umowną datę założenia

teatru elżbietańskiego przyjmuje się

rok 1576. Wtedy przedsiębiorca

James Burbage wybudował pod

Londynem pierwszy gmach

przeznaczony wyłącznie do

prezentacji widowisk teatralnych.

Nazwał go „The Theatre”(„Teatr”) i

rozpoczął wystawianie pierwszych

sztuk. Wkrótce pojawiły się dwa

kolejne teatry – „The Curtain” i

„The Rose” – a po nich przyszły

następne.

Początkowo aktorzy grali na

dworze, potem w budynkach.

Przyjmuje się, że sceną było

podwyższenie, otoczone z trzech

stron przez widzów i nieodgrodzone

barierą. Aktorzy zwracali się do

publiczności bezpośrednio,

nawiązywali z nią bliski kontakt.

Sami widzowie pozostawali w

interakcji z działaniami aktorów.

Publiczność bywała hałaśliwa i

żywo reagowała na akcję

przedstawienia. W zwyczaju było

wiwatowanie, klaskanie, tupanie, a

nawet – w przypadku znudzenia

spektaklem – rzucanie w grających

kamieniami!

Dekoracji było niewiele, często

zastępował je napis głoszący, że

akcja toczy się np. w lesie albo w

komnacie zamkowej. Brak dekoracji

rekompensowały bogate stroje

aktorów. Czwarty bok sceny

zamykała garderoba, przez którą

wchodzili aktorzy. Nad nimi

budowano niewielki ganek, galerię

(były one miejscem rozgrywania

scen balkonowych), wsparte na

słupach. Pomiędzy słupami

zawieszano kotarę. Kurtyny nie

było. Przedstawieniom towarzyszyła

muzyka. Światło dzienne

uniemożliwiało wykorzystywanie

efektów świetlnych.

Tak naprawdę nie wiadomo

dokładnie, jak wyglądała "scena

elżbietańska" - każda scena w

tamtych czasach była trochę inna.

Na podstawie znanych dzisiaj źródeł

tworzy się obraz sceny elżbietańskiej

i określa podstawowe zasady.

Najważniejszymi elementami

widowiska były gra aktorska i tekst

dramatu. Aktorzy byli

zawodowcami, dbali o wymowę,

każdym gestem i ruchem starali się

uzyskać wrażenie

prawdopodobieństwa. Ważne były

kostiumy i rekwizyty, którymi się

posługiwali. Był to teatr

gwiazdorski. Dobrzy aktorzy

cieszyli się zasłużoną sławą, byli

szanowanymi, zamożnymi ludźmi.

W teatrze tym nie występowały

kobiety, role kobiece grali młodzi,

urodziwi mężczyźni!

Przedstawienia musiały

wzruszać, bawić, budzić grozę,

obfitować w niezwykłe i sensacyjne

wydarzenia. Powinny one być

tajemnicze, zawikłane, krwawe.

Postacie bohaterów, grane przez

ulubionych aktorów, także musiały

być interesujące: miały ostrzegać,

służyć przykładem, podbudowywać.

Dzieła Szekspira Kroniki:

- Król Jan

- Henryk VI, część 1, 2 i 3

- Ryszard III

- Henryk V

- Henryk IV, część 1 i 2

- Ryszard II

- Henryk VIII

Komedie:

- Komedia omyłek

- Stracone zachody miłości

- Poskromienie złośnicy

- Dwaj panowie z Werony

- Sen nocy letniej

- Kupiec wenecki

- Wiele hałasu o nic

- Jak wam się podoba

- Wieczór Trzech Króli

- Wesołe kumoszki z Windsoru

- Perykles, książę Tyru

- Wszystko dobre, co się dobrze

kończy

- Miarka za miarkę

- Cymbelin

- Opowieść zimowa

- Burza

- Dwóch szlachetnych

krewnych

Tragedie:

- Tytus Andronicus

- Romeo i Julia

- Juliusz Cezar

- Troilus i Kresyda

- Hamlet

- Otello

- Król Lear

- Makbet

- Antoniusz i Kleopatra

- Koriolan

- Tymon Ateńczyk

Inne utwory:

- Sonety

- Wenus i Adonis

- Gwałt na Lukrecji

- Namiętny pielgrzym

- Feniks i gołąb

- Skarga zakochanej

Co ciekawe, jedynym utworem tego pisarza, który nie był

„ściągnięty” od kogoś lub z czegoś, jest sztuka fantastyczna

„Burza”. Innym, mało znanym faktem, jest to, że w swoich

utworach Szekspir aż PIĘCIOKROTNIE wspomina o Polsce! ! !

Szkocja nie tylko w kratę

Mówiąc „Anglia” większość ludzi myśli o Wielkiej Brytanii. Ale to nie

wszystko! Zjednoczone Królestwo to także jej sąsiedzi: Walia, Północna

Irlandia i oczywiście, Szkocja. A co jest takiego w tym kraju, oprócz dud, kiltów

w modna ostatnio, szkocką kratę i potwora z Loch Ness? Zobaczcie sami!

Szkocja to część składowa

Zjednoczonego Królestwa Wielkiej

Brytanii i Irlandii Północnej, a dawniej

niezależne królestwo. Obejmuje

północną część wyspy Wielkiej Brytanii

oraz Hebrydy, Orkady i Szetlandy. Na

południu graniczy z Anglią, reszta kraju

otoczona jest Oceanem Atlantyckim i

Morzem Północnym. Krajobraz w

przeważającej części wyżynny i górski. Klimat umiarkowanie ciepły, wybitnie

morski. Stolicą Szkocji jest Edynburg, a największym miastem Glasgow.

Patronem Szkocji jest św. Andrzej. Charakterystycznym kwiatem Szkocji

jest popłoch pospolity (często utożsamiany z ostem). W 2005 42% ludności

Szkocji należało do kalwińskiego Kościoła Szkocji, który jest od 1560

Kościołem narodowym. Szkoci od wieków byli emigrantami, do opuszczenia

kraju zmuszały ich niegościnne ziemie i klimat lub polityka czy religia.

Charakterystyczna jest też szkocka pogoda, o której zmienności sami

mieszkańcy tych ziem mówią: „If you don’t like the weather, wait a minute” -

„Jeśli pogoda Ci się nie podoba, poczekaj minutę” !

Szkocja jest zamieszkana co najmniej od V tysiąclecia p.n.e. Od początku

była obszarem, na którym dochodziło do konfrontacji różnych kultur i ludów.

Walki o wpływy w Szkocji ciągną się przez całą jej historię. Z czasem Szkocja

została połączona z Anglią, najpierw unią personalną, potem realną w 1707,

kiedy powstało Królestwo Wielkiej Brytanii. Szkoci nigdy nie pogodzili się z

angielską dominacją, co doprowadzało wiele razy do powstań.

W 2007 premier rządu szkockiego, Alex Salmond ze Szkockiej Partii

Narodowej przedstawił projekt ustawy o przeprowadzeniu referendum

niepodległościowego, które miałoby umożliwić odłączenie się Szkocji od

Wielkiej Brytanii! 15 października 2012 roku premier Wielkiej Brytanii David

Cameron oraz Alex Salmond podpisali w Edynburgu porozumienie, zgodnie z

którym referendum odbędzie się w 2014 roku. Zapowiedzią tej zmiany polityki

był zwrot Szkocji (1996) kamienia koronacyjnego dawnych królów szkockich,

który od 7 stuleci służył też królom brytyjskim i przechowywany był w Anglii.

Szkocja jest obok Irlandii centrum

przemysłu whisky. Ważnym elementem

gospodarki jest rybołówstwo i wydobycie

ropy naftowej z Morza Północnego.

Przemysł skupiony jest w centralnej

części kraju, głównie metalurgiczny,

elektrotechniczny, elektroniczny,

maszynowy, chemiczny, włókienniczy,

papierniczy i spożywczy. Uprawia się tam

głównie jęczmień i owies.

Szkocja posiada własne banknoty i

monety (funty szkockie). Obowiązującą

walutą jest funt szterling. Funtami

szkockimi płacić można na terenie całej Wielkiej Brytanii, choć poza Szkocją

nie zawsze są honorowane. Obecnie Szkocja posiada 10 miast o ludności

przekraczającej 45 tys. osób.

Dudy, kilt i whisky to najbardziej znane produkty szkockiej kultury. Dudy

pochodzą z Azji Mniejszej, mają jednak w kulturze Szkocji szczególne

znaczenie i kojarzone są właśnie z nią. Kilt jako męska spódnica znany był już

w czasach podbojów rzymskich na Wyspach brytyjskich. Charakterystyczny

materiał, z którego wykonany jest kilt, zwany jest tartanem. Słowo to wywodzi

się z francuskiego i oznacza tkaninę w kratę. Każdy z klanów szkockich ma

swój unikatowy wzór. Whisky – jest kwestią sporną pomiędzy Szkotami a

Irlandczykami – do dziś nie wyjaśnione jest, który z narodów wynalazł ten

alkohol.

Nie ulega wątpliwości, że szkocka whisky znana jest i ceniona na całym

świecie. Szkocka kuchnia znana jest z shortbread (maślane pieczywo chrupkie),

kidney pie oraz haggis. Haggis to owczy żołądek napełniony mieszaniną

złożoną z posiekanych owczych podrobów (serce, płuca i wątroba), płatków

owsianych, cebuli i przypraw, zaszyty i ugotowany. Zazwyczaj podaje się go z

ziemniakami. Kuchnia szkocka charakteryzuje się sporą ilością potraw

zawierających owies. Przykładem może być tu cranachan. Tradycyjne szkockie

śniadanie składa się zazwyczaj z owsianki, jajek smażonych na bekonie lub też

wędzonych ryb. Znanym deserem szkockim jest spotted dick.

Oczywiście nie można też zapomnieć o szkockich klanach! Są to grupy

spokrewnionych ze sobą Szkotów, odpowiednik naszych rodów czy plemion.

Jako forma organizacji społecznej przetrwały klany w Wyżynnej Szkocji do

połowy XVIII w. Stanowiły jedną z głównych grup oporu przeciw zjednoczeniu

z Anglią i angielskiej dominacji. Stąd góralskie klany popierały szkocką

dynastię Stuartów, biorąc udział w szkockich powstaniach. Polityka angielskich

najeźdźców próbujących je zniszczyć przyczyniła

się do ich umocnienia, a renesans szkockiej

kultury na początku XIX w. pozwolił im

przetrwać do teraz.

Klany szkockie nie są jednolite. Obok

wielkich, istnieją mniejsze klany, będące w

zasadzie rodami. Społeczność klanowa dzieli się

zwykle na trzy grupy. Anglicy próbowali odnieść

stosunki klanowe do swoich układów

społecznych. Niektóre klany kultywują tradycję

sprzed zasiedlenia królestwa i mają swoje

irlandzkie gałęzie. Obecnie istnieje w Szkocji

ponad 50 organizacji używających nazwy klan.

Zewnętrznymi wyróżnikami przynależności

klanowej były - i są nadal przy uroczystych

okazjach - tartan, zawołanie, godło i marsz

klanowy, grany na dudach. Tradycyjnie członków

klanu wiąże przywiązanie i szacunek do rodu naczelnika klanu. Z jego herbu

pochodzi najczęściej godło klanu. Funkcja ta jest dziedziczna. Dawniej

naczelnicy byli często wybierani, ale w obrębie jednego, wodzowskiego rodu.

Większość naczelników klanów posiada jednocześnie tytuły arystokratyczne,

naczelnicy klanów nie posiadający tytułów arystokratycznych nazywani są

tradycyjnie. Tradycyjne nazwy niektórych starych klanów nie zawsze są

tożsame z nazwiskiem.

Charakterystyczne są zawołania klanowe, np. w klanie Bruce jest to

„Garg'n Uair Dhuisgear!” - „Wściekły, gdy zbudzony!”, w klanie MacLean -

„Bas no Beatha!” - „Śmierć lub życie!”, zas w klanie Cameron - „Sons of the

Hounds Come Here and Get Flesh!”, co oznacza … „Synowie psów, chodźcie

tutaj i zabierzcie swoje mięso!”… Cóż, oryginalności w odzywkach mogłyby

im pozazdrościć nawet nasze polskie „dresy”…

Wycieeeczkaaa, STOP! teraz ostatni przystanek w naszej podróży po

Szkocji, bardzo dobrze wszystkim znany, choćby z tego jednego powodu…

Witajcie nad najsłynniejszym szkockim jeziorem Loch Ness!

Loch Ness to słodkowodne jezioro położone w północno-wschodniej

Szkocji, o długości około 37-39 km. Położone jest na wysokości 16 m n.p.m., na

południowy zachód od miasta Inverness.

Loch Ness jest jednym z wielu połączonych ze sobą jezior, które powstały

w miejscach wyrzeźbionych przez lodowiec w czasie ostatniej epoki

lodowcowej. Przejrzystość wody w Loch Ness jest niska, z powodu dużych

ilości torfu. Loch Ness jest drugim co do wielkości szkockim jeziorem, ma

powierzchnię 56,4 km², ale też największą objętość dzięki swojej głębokości. W

najgłębszym miejscu mierzy ono 226 m.

Na południowo-zachodnim krańcu jeziora, w pobliżu Fortu Augustusa,

znajduje się jedyna wyspa Loch Ness – Cherry Island. Jest ona przykładem

"crannog", sztucznej wyspy stworzonej przez człowieka z okresu epoki żelaza.

Loch Ness jest najbardziej znanym jeziorem w Szkocji, a to z powodu…

Potwora z Loch Ness!

Nessie, bo tak jest on również nazywany, stał się niemal takim samym

symbolem Szkocji, jak wieża Eiffla – Francji. Według relacji to zwierzę lub

grupa zwierząt rzekomo zamieszkujące Loch Ness. Razem z Wielką Stopą i

Yeti, potwór z Loch Ness jest kryptydą, jedną z najbardziej znanych zagadek

kryptozoologii. Większość naukowców uznaje obecną dokumentację zwierzęcia

za nieprzekonującą. Twierdzą, że relacje o Nessie są oszustwami lub

obserwacjami znanych zwierząt czy zjawisk. Jednak wiara w istnienie potwora

istnieje pośród wielu osób na całym świecie. Najbardziej popularne teorie

próbujące wyjaśnić naturę rzekomego zwierzęcia określają je jako rodzaj

plezjozaura, foki, węgorza lub jesiotra!

Opisy Nessie najczęściej mówią o tym, że potwór ma długą szyję

zakończoną paszczą, dwu- lub jednogarbny grzbiet i ciemną skórę. Istnieje wiele

legend, relacji i opowiadań o spotkaniach lub obserwacji tego stworzenia, lecz

większość jest albo całkowitym

oszustwem, albo stwierdzeniem o

udowodnionej niewiarygodności. Co

ciekawe, zaczynają się one aż od …

700 roku n. e. ! Jeden z kronikarzy

opisuje historie spotkania św. Kolumba

z mitycznym stworem.

Początek

Miedzyna

rodowej

legendy

zaczyna się w 1933r., kiedy to 2 maja znany

biznesmen wraz z żona mieli zauważyć w wodzie

jakieś zwierzę podobne do wieloryba. Zostało to

opublikowane w lokalnej gazecie… no i się

zaczęło. Od tego momentu co jakiś czas pojawiają

się niezwykłe relacje, które lub są oszustwem, lub

zostaje stwierdzona ich niewiarygodność, lub

pozostają niewyjaśnione. A wy, co sądzicie o

słynnym potworze z Loch Ness i innych sekretach

Szkocji?

Terry Pratchett

Kim jest Terry Pratchett? Właściwie sir Terence David

John Pratchett to angielski pisarz

fantasy i science fiction, najbardziej

znany jako autor cyklu „Świat

Dysku”. Inne jego dzieła to m.in.

trylogia Johnny'ego Maxwella i

trylogia Nomów. Współpracował

przy adaptacjach swojej twórczości

do sztuk teatralnych i gier

komputerowych.

Pratchett zaczął pisać w wieku

13 lat, a swoją pierwszą pracę

opublikował jako 15-latek. Jego

pierwsza powieść ”Dywan” została

opublikowana w 1971. Pierwsza

książka z serii Świat Dysku —

„Kolor magii” — ukazała się w 1983

i od tego momentu autor kończy

średnio DWIE książki rocznie!

Pratchett był w latach 90.

najlepiej sprzedającym się autorem

w Wielkiej Brytanii. Do lutego 2007

roku sprzedał na całym świecie ok.

50 milionów książek, a jego dzieła

zostały przetłumaczone na 33 języki.

Obecnie jest drugim najchętniej

czytanym pisarzem w Wielkiej

Brytanii, a w USA siódmym

najchętniej czytanym pisarzem

niepochodzącym ze Stanów

Zjednoczonych.

Pratchett został Kawalerem

Orderu Imperium Brytyjskiego w

1998 „za zasługi dla literatury”. Jego

powieść „Zadziwiający Maurycy i

jego edukowane szczury” zdobyła w

2001 nagrodę Carnegie Medal za

najlepszą książkę dla dzieci. Książki

Pratchetta są często określane jako

„kultowe”. W 2008 otrzymał tytuł

szlachecki „sir”.

Życiorys Urodził się w 1948 w

Beaconsfield, jego rodzicami są

David i Eileen Pratchett z Hay-on-

Wye. Interesował się astronomią,

zbierał karty herbaty Brooke Bond o

kosmosie, posiadał teleskop i

pragnął zostać astronomem, nie miał

jednak wystarczających zdolności

matematycznych. Ta pasja

spowodowała, że zainteresował się

prozą science fiction. Początkowo

czytał prace H.G. Wells'a, Arthur'a

Conan Doyle'a i "każdą książkę,

którą powinno się przeczytać".

W wieku 13 lat Pratchett

opublikował w gazetce szkolnej

swoje pierwsze opowiadanie – „The

Hades Business’. Pierwsza

komercyjna publikacja jego pracy

nastąpiła, gdy miał 15 lat. W wieku

17 lat Pratchett opuścił szkołę i

zaczął pracować jako dziennikarz

Bucks Free Press.

W 1971 roku opublikowano

książkę „Dywan” ilustrowaną

obrazami pisarza. Powieść otrzymała

kilka bardzo dobrych recenzji.

Kolejnymi dziełami Pratchetta były

książki science fiction „Ciemna

strona Słońca” i „Warstwy

wszechświata”, opublikowane w

1976 i 1981 roku.

W 1983 roku Pratchett zatrudnił

się jako rzecznik prasowy w

Centralnym Zarządzie

Elektroenergetyki, w oddziale, na

obszarze którego znajdowały się trzy

elektrownie jądrowe. Pisarz żartował

później, że wybrał idealny moment

na rozpoczęcie tej kariery – tuż po

wypadku w elektrowni jądrowej w

Pensylwanii. Mówił także, że

napisałby książkę o doświadczeniach

z tej pracy, gdyby uważał, że

ktokolwiek mu uwierzy!

Pierwsza powieść ze Świata

Dysku – „Kolor magii” – została

wydana w 1983 roku. Stał się

bardziej znany po wydaniu jego

kolejnej powieści „Blask

fantastyczny” w 1986 roku.

Pratchett rzucił pracę w CEGB

w 1987 roku po publikacji czwartej

powieści ze Świata Dysku –

„Morta”, by całkowicie skupić się na

pisarstwie. Sprzedaż jego powieści

szybko wzrastała i wiele książek

jego autorstwa okupowało szczyty

list bestsellerów. Według „The

Times” Pratchett był najlepiej

sprzedającym się autorem z Wielkiej

Brytanii w 1996. W Wielkiej

Brytanii jego książki sprzedają się w

2,5 miliona egzemplarzy rocznie!

Terry Pratchett poślubił swoją

żonę Lyn w 1968 roku, a w 1976

roku urodziła się córka Rhianna.

Obecnie jest ona dziennikarką i

"przypadkową kolekcjonerką

kotów", napisała także opowiadanie

fantasy pod tytułem „Child of

Chaos”. Pratchett opisuje swoje

sposoby spędzania wolnego czasu

jako „pisanie, spacery, komputery,

życie”.

Terry Pratchett jest także

znany ze swojego zamiłowania do

noszenia czarnych kapeluszy. Jako

dziecko chciał zostać astronomem i

zrealizował to marzenie, budując

obserwatorium astronomiczne w

swoim ogrodzie. Pratchett jest ateistą

i stronnikiem British Humanist

Association. Pratchett cierpi na

rzadką odmianę choroby

Alzheimera.

Pisarstwo Pratchett ma w swoim dorobku

zarówno powieści fantasy jak i

science fiction, ale skoncentrował się

niemal wyłącznie na pierwszym

gatunku, gdyż według jego słów w

fantasy "łatwiej zbudować świat

wokół historii".

Terry Pratchett nie ukrywa, że

wpływ na jego dzieła ma

współczesna kultura. Nawiązania do

niej są głównym źródłem jego

humoru. W swoich powieściach

nawiązał do wielu postaci z kultury

masowej i historii. Poza swoim

charakterystycznym stylem pisania,

Pratchett jest znany z używania w

swoich książkach licznych, czasem

wielopoziomowych przypisów.

Przypisy te występują w różnej

liczbie i wprowadzają zazwyczaj do

powieści element humorystyczny,

zawierają ciekawostki lub komentują

narrację.

Imiona bohaterów i nazwy

miejsc są często u Pratchetta

aluzjami do ludzi i rzeczy w realnym

świecie. Niektórzy bohaterowie są

parodiami dobrze znanych postaci,

np. Cohen Barbarzyńca to dyskowa

wersja Conana Barbarzyńcy, zaś

Leonard z Quirmu — Leonarda da

Vinci.

Słynnym zabiegiem Pratchetta

jest także akcentowanie wypowiedzi

jednej z najbardziej znanych postaci

Dysku, Śmierci, przez zapisywanie

ich wielkimi literami.

Dzieła tego pisarza to między

innymi wielotomowa seria „Świat

Dysku”, opowiadająca o płaskim

świecie, unoszącym się w

przestrzeni kosmicznej na głowach

czterech słoni, które z kolei stoją na

grzbiecie żółwia, Wielkiego

A’Tuina. Tutaj magia jest

zjawiskiem nie tylko normalnym, ale

tak nudnym, jak np. szkoła; a tęcza

jest OŚMIOKOLOROWA …

Inne książki to „Ksiegi

nomów”, „Trylogia Johnny'ego

Maxwella”, „Dobry omen”, „Kot w

stanie czystym”, „Nacja”, „Ciemna

strona Słońca”, „Warstwy

wszechświata”, „Dywan”, „The

Long Earth” oraz trzytomowa

„Nauka Świat Dysku”.

Teraz najlepsza wiadomość: KSIĄŻKI

PRATCHETTA MOŻNA WYPOŻYCZYĆ W

MIEJSKIEJ I SZKOLNEJ BIBLIOTECE! ! !

Wspaniałe, nieprawdaż?!...

Angielski

Piłkarz– David

Beckham David Beckham urodził się 2 maja 1975

roku w Leytonstone – dzielnicy Londynu.

Jest synem Sandry West, stylistyki fryzur

oraz Davida Edwarda Beckhama. Piłkarz

ze strony matki ma żydowskie

pochodzenie, sam określa się jako "pół

Żyd" i zaznacza, że judaizm miał najwięcej

udziału w jego życiu religijnym.

Swoją zawodową karierę piłkarską

rozpoczął podpisując kontrakt z

Manchesterem United. W tym zespole

zadebiutował w wieku 17 lat. W czasie

pobytu w tym klubie Czerwone Diabły

zdobyły sześć razy

tytuł Mistrza Anglii,

dwa razy wygrały

Puchar Anglii, i jeden

raz wygrały Ligę

Mistrzów (w 1999

roku). Beckham

pierwszy raz jako kapitan

Manchesteru United wystąpił

21 października 2000 r. w

spotkaniu ligowym przeciwko

Leeds United. W tym meczu

zmienił Roya Keane'a. Spotkanie

zakończyło się wynikiem 3-0, a David

strzelił gola z rzutu wolnego.

W roku 2003 odszedł do Realu Madryt,

gdzie grał przez następne cztery sezony. W

barwach Królewskich Beckham stał się

pierwszym brytyjskim piłkarzem, który

rozegrał 100 meczów w Lidze Mistrzów.

W jego ostatnim sezonie w tym klubie,

Real został Mistrzem Hiszpanii — było to

dla Davida najważniejsze trofeum zdobyte

w tej drużynie — Beckham ostatni mecz w

tym sezonie zagrał 17 czerwca. W styczniu

2007 ogłosił, że opuści Real i podpisze 5-

letni kontrakt z Los Angeles

Galaxy.

Beckham z Galaxy podpisał

kontrakt jeszcze 1 lipca tego

samego roku. Stał się najlepiej

zarabiającym piłkarzem z całej

historii MLS. Zadebiutował 21

lipca w towarzyskim spotkaniu z

Chelsea Londyn na stadionie

The Home Depot Center.

Pierwszego gola dla klubu

strzelił 15 sierpnia w półfinale

Super Ligi. Na jego debiutancki

mecz ligowy, który odbył się 18 sierpnia

przyszła rekordowa liczba kibiców na

stadionie Giants Stadium.

Whipps Cross University

Hospital w Londynie.

Szpital, w którym się

David urodził.

Dzieci

Beckhama

cieszące się z

jego gola.

W styczniu 2009 roku został wypożyczony

do A.C. Milan. Po pół rocznym

wypożyczeniu wrócił do Los Angeles. W

zimowym okienku transferowym w 2010

roku po raz kolejny został wypożyczony

do AC Milan. 14 marca 2010, w meczu

przeciwko Chievo Werona, Beckham

zerwał lewe ścięgno Achillesa. Mimo

pomyślnie przeprowadzonej operacji,

kontuzja wykluczyła go z udziału na

mundialu w RPA. Został pomocnikiem

Capello.

Dwa razy zajął 2. miejsce w plebiscycie

Piłkarza Roku FIFA. W latach 2004 i 2009

był najlepiej zarabiającym piłkarzem. W

latach 2003-2004 jego nazwisko było

najczęściej wyszukiwanym w Google

tematem związanym ze sportem. Poza

karierą piłkarską Beckham zyskał sławę

dzięki małżeństwu z byłą wokalistką

zespołu Spice Girls — Victorią Beckham,

z którą ma trzech synów: Brooklyna

Josepha (ur. 4 marca 1999 w Marylebone,

Londyn), Romeo Jamesa (ur. 1 września

2002 w Marylebone, Londyn), oraz Cruza

Davida (ur. 20 lutego 2005, Madryt) oraz

córkę Harper Seven (ur. 10 lipca 2011 w

Los Angeles).

Brał udział w wielu kampaniach

reklamowych, swojego nazwiska użyczył

także linii kosmetyków. Majątek Davida i

jego żony szacuje się na 112 milionów

funtów.DavidBeckham jest Ambasadorem

Dobrej Woli UNICEF.

W skrócie:

Wszyscy chyba wiedzą, że jest piłkarzem, gra na pozycji prawego

pomocnika. David jest zawodnikiem amerykańskiego klubu

piłkarskiego Los Angeles Galaxy (klub przyjął nazwę "Galaxy" głównie

ze względu na Hollywood i tamtejsze gwiazdy filmowe) , który występuje

w amerykańskiej Major League Soccer - zawodowej lidze piłkarskiej

znajdującej się na najwyższym szczeblu rozgrywek w Stanach

Zjednoczonych i Kanadzie . Zimą 2011 roku trenował w angielskim

Tottenhamie Hotspur – klubie piłkarskim z siedzibą w londyńskiej

dzielnicy jak sama nazwa wskazuje Tottenham. Jest także członkiem

reprezentacji Anglii. W marcu 2008 rozegrał mecz numer 100 w kadrze

w spotkaniu przeciwko Francji. Beckham od 15 listopada 2000 do 2

lipca 2006 roku był kapitanem reprezentacji. Tę rolę w kadrze pełnił w

58 spotkaniach. Opaskę kapitańską zdjął zaraz po Mundialu 2006. Do

kadry powrócił rok później.

David z córką Harper.

- Jeśli mielibyśmy to szczęście i doczekali się

jeszcze jednego dziecka, to byłoby wspaniałe.

Zawsze marzyliśmy o posiadaniu dużej rodziny -

powiedział David w jednym z programów. -

Zostaliśmy pobłogosławieni zdrowiem i

majątkiem, który pozwala nam mieć dużo dzieci.

Harper odnowiła nasze małżeństwo i czujemy się

bardzo szczęśliwi - dodaje.

Więcej

http://www.se.pl/rozrywka/plotki/harper-

odnowia-nasze-mazenstwo_205756.html

David i Victoria Beckham na

ślubie.

Victoria Beckham

podczas występu ze

Spice Girls w Las Vegas

Victoria

Beckham –

wspaniała

piosenkarka i

stylistka Victoria Caroline Beckham (z domu

Adams) urodziła się 17 kwietnia 1974

w Anglii. Jest najmłodszą córka

państwa Anthony i

Jacqueline Adams w

GoffsOak w hrabstwie

Hertfordshire w Anglii.

Ojciec był elektronikiem, matka

prowadziła dom. Ma dwoje starszego

rodzeństwa: Louise i Christiana.

Ukończyła St. Mary's High School w

Cheshunti Jason Theatre School w

Hoddesdon.

Brytyjska piosenkarka, autorka tekstów,

aktorka i tancerka, w późniejszym czasie

projektantka mody i

perfum. Na świecie

znana głównie jako

celebrytka.

Karierę rozpoczęła w

girlsbandzie Spice

Girls jako Posh

Spice.Victoria

Beckham

występowała w

girlsbandzie Spice

Girls pod

prawdziwym nazwiskiem lub jako Posh

Spice. Wraz z Emmą Bunton,

GeriHalliwell, Melanie Brown i Melanie

Chisholm wydały 3 płyty i 12 singli oraz

wyjechały na 3

tournée w latach

1996-2000.

Pierwszy singiel

Wannabe

osiągnął

największy

sukces. Ostatnia

płyta Forever

została nagrana w

składzie 4

dziewczyn, gdyż

GeriHalliwell

odeszła.

28 lipca 2007 na konferencji

prasowej w Londynie ogłoszono

reaktywację zespołu. Każda z piosenkarek

miała na powrotnym tournée zarobić 10

mln funtów. 1 grudnia ukazała się

składanka GreatestHits z dwoma nowymi

nagraniami. Miesiąc wcześniej na rynek

został wypuszczony singiel Headlines

(FriendshipNeverEnds). Dzień po ukazaniu

się składanki zespół wyruszył w

tournée The Return of the Spice

Girls rozpoczęty koncertem w

Vancouver w Kanadzie. Trasa

zakończyła się 26 lutego 2008

w Toronto w Kanadzie. Po

rozpadzie Spice Girls

rozpoczęła karierę solową.

14 sierpnia 2000 wydała

pierwszy solowy singiel Out Of

YourMind, jeszcze za czasów

Spice Girls. Tydzień po

ukazaniu się singla w brytyjskich sklepach

zajął 1 miejsce na liście UK Singles Chart.

8 lipca 2000 po raz pierwszy zaśpiewała

solo piosenkę Out Of YourMind w Hyde

Park w Londynie. Dobra sprzedaż singla

zaowocowała podpisaniem kontraktu z

VirginRecords. Następnym singlem była

piosenka Not SuchAn Innocent Girl, która

miała swoja premierę 17 września 2001, 7

miesięcy po rozpadzie Spice Girls.

1 października 2001 wydała płytę

Victoria Beckham lub VB. Zajęła 10

miejsce na brytyjskiej liście UK album

chart. Album sprzedał się na świecie w

nakładzie 5 mln sztuk, w samej Wielkiej

Brytanii w 50 000 kopiach. Ostatnim

singlem

wydanym z

płyty był utwór

A Mind of

ItsOwn, wydany

11 lutego 2002.

Zajął 6 miejsce

w Wielkiej

Brytanii,

sprzedając się w

nakładzie 56

500 kopii.

Nagrywanie

drugiej płyty zostało wstrzymane,

ponieważ Victoria zaszła drugi raz w

ciążę. Urodziła 1 września 2002 syna

o imieniu Romeo. Zakończyła współpracę

z wytwórnią VirginRecords. Pod koniec

2002 roku rozpoczęła współpracę z Telstar

Records wraz z nowym managerem

Simonem Fullerem. Kontrakt z wytwórnią

kosztował 1,5 mln funtów. Pierwszy

singiel zapowiadający drugą płytę to Open

YourEyes. Następnie wydała singiel

LetYourHead Go. Jednak pod wpływem

męża przeprowadziła się z Anglii do

Hiszpanii i zrezygnowała z drugiej płyty.

29 grudnia 2003 roku wydała singiel This

Groove. Wtedy zapowiedziała, że wyda

płytę w stylu R&B i hip-hop.

W 2003 roku wydała rodzinne reality show

The Real Beckhams, w którym

wykorzystano 6

piosenek Victorii.

4 lipca 1999

wyszła za mąż za

Davida Beckhama

i przyjęła jego

nazwisko. Jest

matką trzech

synów: Brooklyna,

Romeo i Cruza

oraz córeczki

Harper Seven.

Próbowała sił jako

projektantka mody i modelka. W 2004

roku otworzyła własna kolekcję DVB

Style, na którą składały się okulary, torby

i bielizna. Wypuściła własna kolekcję

dżinsów, której

głównym

sponsorem była

firma Rock &

Republic, jednak

w USA wycofano

je ze sprzedaży.

W 2001 wydała własna autobiografię

Learning to Fly, opisującą związek z

mężem Davidem oraz ich pierwsze

dziecko. 5 lat później wydała książkę o

modzie pt. That Extra Half an Inch: Hair,

Victoria i David

Beckham z dziećmi.

ŚlubVictoriiDavida

Beckhama.

Ubrania zaprojektowane przez

Victorie Beckham. Opublikowane

na jej własnej stronie http://www.victoriabeckham.com/

Victoria i David

Beckham z

dziećmi

Heels and Everything In Between, rok

później ukazała się druga część książki.

Wystąpiła w 3 reality show. Pierwsze, pt.

Being Victoria Beckham (2001), było o jej

karierze solowej, natomiast drugim było

show The Real Beckhams (2003). W 2007

roku, kiedy postanowiła przeprowadzić się

z rodziną do USA, nagrano jeden odcinek

Victoria Beckham: Coming to America,

opowiadający o przeprowadzce. Ponadto

zagrała gościnnie w serialu Brzydula Betty

oraz reality show Kreator mody.

Jane Austen

DZIECIŃSTWO, MŁODOŚĆ I PIERWSZE

UTOWRY LITERACKIE ‘PEWNEJ DAMY’

Urodziła się 16 grudnia 1775 roku w

Steventon w hrabstwie Hampshire. Jej

ojcem był Georgie Austen, duchowny

kościoła anglikańskiego, zaś matką

Cassandra Austen. Jane wychowała się w

ubogiej, wielodzietnej rodzinie (miała aż

sześciu braci i jedną siostrę), co zaważyło

na jej przyszłości. Jako panna z niewielkim

posagiem nie miała dużych szans na

zamążpójście. Warto pamiętać, że w

tamtych czasach kobieta bez męża u boku

uchodziła zwykle w życiu społecznym za

‘dziwadło’ i była narażona na liczne

złośliwości ze strony innych.

Dom Jane Austen; dzisiaj- muzeum poświęcone jej

twórczości

Nauki Jane pobierała głównie w domu,

gdzie uczyła się rysowania, gry na

pianoforte i innych umiejętności

potrzebnych młodej damie. Zachęcano ją

również do literatury i do pisania. Bardzo

lubiła powieść Sir Charles Grandison

Samuela Richardsona, ceniła utwory Fanny

Burney takie jak Camilla czy Cecilia.

Czytywała również powieści gotyckie

autorstwa Ann Radcliffe. To właśnie w

tym okresie powstały jej pierwsze

literackie szkice: Elinor i Marianne,

Pierwsze wrażenia i Susan, które wiele lat

później zostały wydane jako Rozważna i

romantyczna, Duma i uprzedzenie i

Opactwo Northanger. Warto dodać, że

powieści Jane nie publikowano pod jej

nazwiskiem. Wydawano je jako dzieła

„pewnej damy”. Dopiero po śmierci

pisarki ujawniono, kim była autorka.

TAJEMNICE SERCA JANE

Jane Austen nigdy nie wyszła za mąż,

jednak miała kilka flirtów i sympatii, które

sprowadzają się głównie do trzech osób.

Na przełomie 1795 i 1796 roku Jane

poznała Irlandczyka Thomasa Lefroya, z

którym flirtowała na trzech balach, po

czym oficjalnie znajomość się skończyła.

Jednak ostatnio pojawiły się informacje, że

związek mógł trwać dłużej, zaś Jane mogła

być znacznie bardziej zaangażowana, niż

wynikałoby to z tonu nielicznych listów,

które się zachowały.

Druga miłość jest jeszcze bardziej

tajemnicza. Podczas jednej z corocznych

podróży nad morze, która miała miejsce,

gdy rodzina Austenów mieszkała w Bath,

Jane poznała miłego, młodego człowieka,

który, według słów Cassandry (siostry

Jane), zakochał się w pisarce i ewentualne

oświadczyny z jego strony z pewnością

byłyby przyjęte. Okoliczności jednak

sprawiły, że młodzieniec musiał wyjechać,

zaś jedyne informacje o nim, jakie później

dotarły do sióstr, donosiły o jego śmierci.

W grudniu 1802 roku Jane i Cassandra

odwiedziły znajomych w Hampshire,

państwa Bigg z Manydown, i wtedy to

Harris Bigg-Wither, młodszy o 6 lat od

Jane, oświadczył się jej. Jane przyjęła

oświadczyny, jednak następnego dnia

zmieniła zdanie i z Cassandrą w pośpiechu

powróciła do Bath. Jane miała wtedy 27 lat

i była uważana za starą pannę, więc nic

dziwnego, że przyjęła oświadczyny

zamożnego człowieka, który mógłby

zapewnić jej dobrobyt, jednakże Harris

Bigg-Wither nie odznaczał się ani urodą,

ani intelektem, więc nie dziwi też fakt, że

ostatecznie zmieniła zdanie.

TWORCZOŚĆ

Powieści

Lady Susan – (napisana

prawdopodobnie ok. 1795 r.)

Rozważna i romantyczna (Sense

and Sensibility, 1811)

Duma i uprzedzenie (Pride and

Prejudice, 1813)

Mansfield Park (1814)

Emma (1815)

Opactwo Northanger (Northanger

Abbey, 1817, wydanie pośmiertne)

Perswazje (Persuasion, 1817,

wydanie pośmiertne)

Utwory niedokończone

Watsonowie (The Watsons) –

niedokończona powieść zaczęta

prawdopodobnie ok. 1803 roku.

Praca nad książką została

przerwana prawdopodobnie ze

względu na śmierć ojca Jane

Austen w 1805 roku.

Sanditon - pracę nad tą powieścią

przerwała śmierć autorki.

Juvenilia

The Three Sisters

Love and Freindship

The History of England

Catharine, or the Bower

The Beautifull Cassandra

OSTATNIE LATA

Kiedy w 1816 roku Jane Austen

rozpoczęła pracę nad powieścią Sanditon,

zaczęła się źle czuć. Zmarła rok później,

18 lipca 1817 roku w wieku 41 lat.

Przyczyna śmierci nie jest znana.

Najczęściej mówi się o chorobie Addisona.

PS

Większość powieści Jane Austen

doczekało się swoich ekranizacji.

Zrealizowano również film dotyczący

samej autorki – jej życia i twórczości,

który nosi tytuł: Zakochana Jane.

Choinka - prawdziwa historia

Wszyscy dobrze znamy ten

moment, w którym (nareszcie!)

odchodzimy od stołu uginającego się

pod ciężarem jedzenia i możemy już

zabrać się za rozpakowywanie

prezentów. Wszyscy wiedzą także,

gdzie te upominki powinny się

znajdować - pod bogato ozdobionym

bombkami, lampkami, słodyczami

i łańcuchami drzewkiem, sztucznym

lub naturalnym, najczęściej

świerkiem lub jodłą. Święta tuż, tuż,

a więc czas na… choinkę!

Historia

W wielu kulturach drzewo,

zwłaszcza iglaste, jest uważane za

symbol życia i odradzania się,

trwania i płodności. Jako drzewko

bożonarodzeniowe, pojawiło się

w XVI wieku, lecz prawdopodobnie

już wcześniej występowało jako

rajskie "drzewo dobrego i złego"

w przedstawieniach o Adamie

i Ewie, wystawianych w wigilię

Bożego Narodzenia. Niektórzy

uważają, że tradycja nawiązuje też

do Krzyża z Golgoty, który jak głosi

legenda, zbito z rajskiego drzewa

życia. Tradycja choinek narodziła się

w Alzacji (Francja), gdzie

wstawiano drzewka i ubierano je

ozdobami z papieru i jabłkami.

Wielkim zwolennikiem tego

zwyczaju był Marcin Luter, który

zalecał spędzanie świąt w domowym

zaciszu. Choinki szybko stały się

popularne w protestanckich

Niemczech.

Nieco później obyczaj ten

przejął Kościół katolicki,

rozpowszechniając go w krajach

Europy Północnej i Środkowej.

W XIX wieku choinka zawitała do

Anglii i Francji, a potem do krajów

Europy Południowej. Od tej pory

jest najbardziej rozpoznawanym

symbolem świąt Bożego

Narodzenia.

Do Polski przenieśli ją

niemieccy protestanci na przełomie

XVIII i XIX wieku i początkowo

spotykano ją jedynie w miastach.

Stamtąd dopiero zwyczaj ten

przeniósł się na wieś, w większości

wypierając tradycyjną polską

ozdobę, jaką była podłaźniczka oraz

zastępując znacznie starszy,

słowiański zwyczaj dekorowania

snopu zboża - Diducha.

Dawniej na wsiach

przyniesienie choinki do domu miało

cechy kradzieży obrzędowej:

gospodarz rankiem w Wigilię

udawał się do lasu, a "ukradziona"

z niego choinka czy gałęzie miały

przynieść złodziejowi szczęście.

Tradycja przynoszenia żywego

drzewa do domu być może ma swe

korzenie w praktykowanym dawniej

stawianiu w czasie adwentu

przystrojonego drzewka

w przedsionku kościoła.

Ozdoby

Dawnymi, tradycyjnymi

zdobieniami choinkowymi były

ciastka, pierniczki (wypiekane

często w kształcie serc), orzechy,

małe i czerwone „rajskie jabłuszka”,

własnoręcznie wykonywane

w czasie adwentu ozdoby z bibuły,

kolorowych papierów, piórek,

wydmuszek, słomy i źdźbeł traw,

kłosów zbóż itp. Na gałązkach

w wieczór wigilijny zapalano

świeczki i „zimne ognie”.

Współcześnie,

w zależności od

kraju, ubiera się

choinkę nieco

inaczej. Dekoruje

się choinkę bombkami, cukierkami,

papierowymi ozdobami, łańcuchami

oraz srebrnymi i złotymi „włosami

anielskimi”. W większości krajów

drzewko ubiera wspólnie cała

rodzina w dzień wigilijny. W krajach

znajdujących się pod wpływem

tradycji angielskiej i amerykańskiej,

drzewko ubiera się wcześniej.

Symbolika

Symbolika ozdób

choinkowych, jak i samego drzewka,

ma swe korzenie w tradycji ludowej,

częściowo wyrosłej też na gruncie

biblijnym:

- Gwiazda Betlejemska, którą

umieszczano na szczycie

drzewka, miała pomagać w

powrotach do domu z

dalekich stron;

- oświetlenie choinki broniło

dostępu złym mocom,

a także miało odwrócić złe

uroki, w chrześcijańskiej

symbolice religijnej

wskazywało natomiast na

Chrystusa, który według tych

wierzeń miał być światłem

dla pogan;

- jabłka zawieszane na

gałązkach symbolizowały

biblijny owoc, którym

kuszeni byli przez Szatana

Diabła Adam i Ewa, później

zastąpiono je „rajskimi

jabłuszkami”, pierwotnie

zapewnić miały zdrowie

i urodę;

- orzechy, zawijane w sreberka

nieść miały dobrobyt i siłę;

- papierowe łańcuchy

przypominały o zniewoleniu

grzechem, ale w okresach

rozbiorów miały wymowę

politycznych okowów, zaś

w ludowej tradycji

niektórych regionów Polski

uważano, że łańcuchy

wzmacniają rodzinne więzi

oraz chronią dom przed

kłopotami;

- dzwonki oznaczają dobre

nowiny i radosne

wydarzenia;

- anioły mają opiekować się

domem;

- jemioła przybyła do nas

z Anglii, pod jemiołą całują

się zakochani oraz skłócone

ze sobą osoby, pęk jemioły

należy trzymać w domu do

następnych świąt;

- samo żywe drzewko stało się

w chrześcijaństwie

symbolem Chrystusa jako

źródła życia.

Prezenty Do dzisiaj, w wigilijny wieczór

pod choinką znajdują się prezenty,

przyniesione, w zależności od

regionu, przez Aniołka, Dzieciątko,

Gwiazdkę, Gwiazdora, Dziadka

Mroza lub Świętego Mikołaja. Jest

to tradycja rzadko spotykana

w innych krajach, gdzie, jeśli

w ogóle jest taki zwyczaj, prezenty

są ofiarowywane w Boże

Narodzenie. W niektórych

tradycjach samo drzewko bywa

niespodzianką dla dzieci i gości.

POGODA

nglia ze względu na swoje położenie geograficzne charakteryzuje się

klimatem umiarkowanie morskim. Nie sposób zgadnąć, w jakim miesiącu

pogoda będzie najlepsza. Angielskie lato rzadko bywa upalne, a zima

mroźna, niewielkie są też różnice klimatyczne między poszczególnymi

regionami. Przeciętna temperatura latem w głębi lądu jest praktycznie

taka sama jak na plażach południowego zachodu. Jedno jest

natomiast pewne – jadąc do Anglii warto zaopatrzyć się w ciepłą

kurtkę i parasol, bez względu na porę roku.

5’oclock

ive o'clock (ang. tea time) - brytyjski zwyczaj zapoczątkowany przez księżną

Bedford oraz królową Wiktorię. Pora podwieczorku (zwykle o godzinie

siedemnastej), na który składają się zazwyczaj: herbata (w Wielkiej Brytanii

podawana z mlekiem), ciastka lub kanapki.

Obecna brytyjska królowa Elżbieta II popiera zwyczaj five o'clock, pomimo iż Anglicy

przestają kultywować tę tradycję; również wiele osób zasiada do podwieczorku o innej porze,

niż typowej dla five o'clock.

Spolszczona forma: „fajf” - mało już dziś popularna, ale dawniej w towarzystwie do

dobrego tonu należało niezobowiązujące spotykanie się na „fajfie”.

HERBATA PO ANGIELSKU Herbata o wyraźnym cynamonowym aromacie. Składniki: - 10 dkg czarnej herbaty - 4 kawałki cynamonu - 3 łyżeczki tartej skórki z cytryny - 1 łyżeczka goździków Przyrządzanie:

A

F

Wymieszać wszystkie składniki, zalać wrzątkiem i odstawić na 3-4 minuty do zaparzenia. Następnie przecedzić i rozlać do szklanek.

QUEEN

Queen – brytyjski zespół rockowy utworzony w 1970 w Londynie przez

Briana Maya, Rogera Taylora i Freddiego Mercury'ego. Basista John

Deacon dołączył do grupy rok później.

Muzyka Queen odznacza się różnorodnością brzmienia, sprawiającą, że

zespół trudno jest przypisać do konkretnego stylu. Większość utworów

nosi cechy rocka i jego odmian (hard rock, glam rock, rock progresywny)

oraz, w pewnym stopniu, muzyki pop. Charakterystyczną cechą zespołu

są też wielowarstwowe aranżacje, harmonie wokalne oraz aktywny

udział publiczności podczas koncertów.

Najbardziej znane utwory zespołu Queen:

Killer Queen (autor: Freddie Mercury, 1974),

Bohemian Rhapsody (autor: Freddie Mercury, 1975),

Somebody To Love (autor: Freddie Mercury, 1976),

We Will Rock You (autor: Brian May, 1977),

We Are The Champions (autor: Freddie Mercury, 1977),

Don't Stop Me Now (autor: Freddie Mercury, 1978),

Crazy Little Thing Called Love (autor: Freddie Mercury, 1979),

Another One Bites The Dust (autor: John Deacon, 1980),

Under Pressure (autor: cały zespół i David Bowie, 198),

Radio GaGa (autor: Roger Taylor, 1984),

I Want To Break Free (autor: John Deacon, 1984),

A Kind Of Magic (autor: Roger Taylor, 1986),

I Want It All (autor: Brian May, 1989),

Innuendo (autor: Roger Taylor,

1991),

The Show Must Go On (autor: Brian

May, 199),

Heaven For Everyone (autor: Roger

Taylor, 1995).