W tym wydaniu

Filmy

Intensywność

Jesienne Liście Smakowe

Kącik żartów Michała

Listopad

Nagroda Nike i Pulitzera

O artyście

Portale

Stanisław Dróżdż

Taniec

Z tajemnicą na czele

Za kulisami szkoły

Za kurtyną szkoły

Zrozumieć religię

Wstęga przecięta!

Witajcie drodzy czytelnicy! Oto już jest; pachnąca świeżością gazetka szkolna,

kryjąca w sobie mnóstwo ciekawostek i artykułów odciągających od nudy.

Pierwsze wydanie czasopisma przygotowanego przez uczniów gimnazjum i ich

opiekunów wreszcie zostało wydane na światło dzienne, aby każdy mógł z niego

skorzystać – w zamiarze zapełnienia pustych luk w wiedzy czy też odkrycia

nowych trendów XXI wieku. Od dzwonka do dzwonka, witamy was

w zakamarkach umysłów uczniów. Jeżeli pragniecie dzielić się tematami, którymi

jesteście zainteresowani, zapraszamy do wzięcia udziału w naszej grze zabijania

rutyny i rozpoczęcia pisania!

Miłego dnia!

FILMY – PASJA CZY STYL ŻYCIA

"Jestem Bogiem" Scenariusz filmu oparty jest na powieści "Dawka Geniuszu" Alana

Glynna. Główny wątek to życie niespełnionego pisarza. Nie układa mu

się w życiu osobistym, coraz częściej wchodzi w konflikty ze swoją

ukochaną. Ponadto cierpi na brak weny twórczej; nie jest w stanie

dokończyć kolejnej książki.

Pewnego dnia, za sprawą przypadku, spotyka się z byłym szwagrem,

który proponuje mu zażycie rzekomo eksperymentalnego leku,

pobudzającego pracę mózgu – tabletki NZT. Efekty używki pojawiają się

w trybie natychmiastowym. Eddie zaczyna zupełnie inaczej dostrzegać

otaczający go świat, zauważa wiele szczegółów wcześniej

nieuchwytnych, wykorzystuje w praktyce doświadczenia oraz przeżycia

z przeszłości. Oprócz wielu zalet, narkotyk posiada też skutki uboczne.

Bohater przestaje kontrolować jego działanie, przez co życie wymyka mu

się spod kontroli.

Czy uda mu się poukładać swoje sprawy i nauczyć się funkcjonować bez

NZT? Dowiecie się tego… oglądając film :)

"Django"

Amerykański western. Jego tytuł nawiązuje do dzieła Sergia Corbucciego

o takiej samej nazwie.

Akcja rozpoczyna się w Stanach Zjednoczonych w 1858 roku. Dwaj

bracia - handlarze żywym towarem wiozą kilku czarnoskórych

niewolników, wtem drogę zastępuje im niemiecki łowca głów - King

Schultz. Wśród pojmanych dostrzega pracownika plantacji i postanawia

zabrać go ze sobą. Oferuje mu wolnośc w zamian za rozpoznanie twarzy

byłych pracodawców Djanga. Jednak ich współpraca nie kończy się na

namierzeniu właścicieli plantacji. Zaczynają razem podróżować w celu

wymierzania sprawiedliwości oraz odnalezienia ukochanej Djanga.

Czy to im się uda? Dowiecie się… oglądając film :)

Kalina Staśkiewicz

poeta, krytyk, zasłużony tłu-

macz literatury angielskiej.

Urodzony 13 listopada 1946

roku w Poznaniu, zmarł 26

grudnia 2014 roku w Ne-

wtonville pod Bostonem. Czło-

nek Stowarzyszenia Pisarzy

Polskich. Z czasem poeta

zaczął być uznawany za jed-

nego z czołowych przedstawi-

cieli Nowej Fali. Tworzył głów-

nie w czasach PRL-U.

Stanisław Barańczak

Poezja tworzy świat i człowieka; osnuwa kolorowe liście nagich drzew, włada sercem

niebezpieczeństw oraz dymem strachu na lodowatym ciemniejącym niebie

przepełnionym wiecznością. Pozwala wypłakać się na swym ramieniu, aby potem

nieumyślnie podciąć skrzydła oraz podarować uczucie zbyt ciężkie i tajemnicze, aby

wypowiedzieć je choćby szeptem. Przytłacza pięknem.

Poezję tworzy życie, a bez niego brak tchu.

Intensywność...

„Nie jesteśmy zabójcami - co to, to nie. Poeci nie zabijają.”

Barańczak Stanisław - Płakała w nocy, ale nie jej płacz go zbudził

Płakała w nocy, ale nie jej płacz go zbudził.

Nie był płaczem dla niego, chociaż mógł być o nim.

To był wiatr, dygot szyby, obce sprawom ludzi.

I półprzytomny wstyd, że ona tak się trudzi,

to, co tłumione czyniąc podwójnie tłumionym

przez to, że w nocy płacze. Nie jej płacz go zbudził:

ile więc było wcześniej nocy, gdy nie zwrócił

uwagi - gdy skrzyp drewna, trzepiąca o komin

gałąź, wiatr, dygot szyby związek z prawdą ludzi

negowały staranniej: ich szmer gasł, nim wrzucił

do skrzynki bezsenności rzeczowy anonim:

"Płakała w nocy, chociaż nie jej płacz cię zbudził"?

Myślę, że Barańczak w tym utworze poruszył bardzo bliski nam temat,

ściśle powiązany z nieumiejętnością przyznania się do winy, próbą

walczenia z własnym sumieniem. Oczywiście możemy się domyślić, że

bohaterami utworu są mężczyzna oraz kobieta. Ona płacze przez niego

nocami, stara się robić to cicho, aby móc ukryć żal w czeluściach swojego

serca i duszy, ponieważ ten płacz „nie był płaczem dla niego, chociaż mógł

być o nim”. On zbudzony wśród mroku słyszy wszystko poza jej szlochem,

jakby próbował skupić się jedynie na świście wiatru lub dźwięku obijających

się o siebie szyb. Mężczyzna nie chce czuć się winny jej smutku.

Barańczak Stanisław – Jeżeli porcelana to wyłącznie taka:

Jeżeli porcelana to wyłącznie taka Której nie żal pod butem tragarza lub gąsienicą czołgu,

Jeżeli fotel, to niezbyt wygodny, tak aby Nie było przykro podnieść się i odejść;

Jeżeli odzież, to tyle, ile można unieść w walizce, Jeżeli książki, to te, które można unieść w pamięci, Jeżeli plany, to takie, by można o nich zapomnieć

gdy nadejdzie czas następnej przeprowadzki na inną ulicę, kontynent, etap dziejowy

lub świat

Kto ci powiedział, że wolno się przyzwyczajać? Kto ci powiedział, że cokolwiek jest na zawsze? Czy nikt ci nie powiedział, że nie będziesz nigdy

w świecie czuł się jak u siebie w domu?

Autor piszący w czasach PRL-U, sprzeciwia się

komunistycznej władzy, która jest źródłem ciągłej

niepewności oraz nakazem zmienności. Sądzę,

że powyższy wiersz jest pewnego rodzaju

skargą, a równocześnie przestrogą dla innych.

Bowiem wszystko się zmienia, a w szczególności

odmienne jest życie człowieka. Nieważne są

dobra materialne, jeżeli przyjdzie czas, w którym

trzeba będzie je porzucić. Nie powinno się robić

planów, ponieważ później ktoś lub coś

przeszkodzi w ich realizacji. Według tego dzieła,

nie warto zaprzątać głowy stałością i ułożeniem

sobie swojego losu, ponieważ nic nie jest na

zawsze. Prawdopodobnie podmiot liryczny

zwraca się do każdego z nas i zadaje, a wręcz

wyrzuca z siebie w gniewie pytania, na które sam

próbuje sobie odpowiedzieć.

Kto powiedział nam, że życie jest po to, aby żyć?

Tadeusz Różewicz

polski poeta, dramatopisarz,

scenarzysta filmowy, prozaik,

satyryk, tłumacz poezji węgier-

skiej.

Jeden z najwszechstronniej-

szych i najbardziej twórczych

kontynuatorów literackiej awan-

gardy w kraju i na świecie. Wie-

lokrotnie wymieniany jako kan-

dydat do Nagrody Nobla. Róże-

wicz nadawał nowy kształt poe-

zji, odbudowującej sens po tra-

gedii Auschwitz. Zmarł 24 kwiet-

nia 2014 r.

Różewicz Tadeusz - Ocalony

Mam dwadzieścia cztery lata ocalałem

prowadzony na rzeź.

To są nazwy puste i jednoznaczne: człowiek i zwierzę miłość i nienawiść wróg i przyjaciel

ciemność i światło.

Człowieka tak się zabija jak zwierzę widziałem:

furgony porąbanych ludzi którzy nie zostaną zbawieni.

Pojęcia są tylko wyrazami:

cnota i występek prawda i kłamstwo piękno i brzydota

męstwo i tchórzostwo.

Jednako waży cnota i występek widziałem:

człowieka który był jeden występny i cnotliwy.

Szukam nauczyciela i mistrza

niech przywróci mi wzrok słuch i mowę niech jeszcze raz nazwie rzeczy i pojęcia

niech oddzieli światło od ciemności.

Mam dwadzieścia cztery lata Ocalałem

prowadzony na rzeź.

Na wstępie należy nadmienić, że Różewicz tworzył w czasach drugiej wojny światowej, dlatego

jego poezja opiera się głównie na tematyce wojennej i holokauście. Uważam, że podmiot liryczny

zwierza się z jednego z jego najstraszniejszych przeżyć. Jak sam tytuł wskazuje, ocalał, co osoba

mówiąca w wierszu powtarza później dwukrotnie. Jednakże… czytając utwór… możemy

zastanawiać się, jakim sposobem i jakim kosztem wyszedł żywy z szeregu prowadzonych na rzeź.

Podmiot widział zbyt wiele, aby wierzyć w puste, niewarte zaufania słowa. Ludzie są zwierzętami –

określa to jednoznacznie, ponieważ wierzy w to, co zobaczył. Granice pomiędzy pojęciami zacie-

rają się. Czy można ujrzeć równocześnie piękno oraz brzydotę? Męstwo i tchórzostwo?

Oczywiście. Dostrzegł to on, ocalały i teraz nie może pogodzić się z tą myślą. Szuka nauczyciela;

doradcy; opiekuna; przyjaciela; po prostu człowieka, który pomoże mu odnaleźć sposób, żeby

sprostować ścieżki życia, odpędzi koszmary przeszłości i otworzy ponownie oczy na normalne

życie, bo przecież on ocalał, a był prowadzony na rzeź.

Małgorzata Hillar – właśc.

Janina Krystyna Helena Hillar.

Polska poetka.

Urodzona w 1926 roku w

Piesienicy, zmarła w 1995

roku w Warszawie.

Tadeusz Różewicz

Hillar Małgorzata - My z drugiej połowy XX wieku

My z drugiej połowy XX wieku rozbijający atomy

zdobywcy księżyca wstydzimy się

miękkich gestów czułych spojrzeń

ciepłych uśmiechów

Kiedy cierpimy wykrzywiamy lekceważąco wargi

Kiedy przychodzi miłość

wzruszamy pogardliwie ramionami

Silni cyniczni z ironicznie zmrużonymi oczami

Dopiero późną nocą

przy szczelnie zasłoniętych oknach gryziemy z bólu ręce umieramy z miłości

We współczesnym świecie my, ludzie, tworzący niesamowite wynalazki; potrafiący

zawładnąć całą inteligencją wszechświata - stajemy się bezuczuciowi i zawstydzeni

miłością. Nie potrafimy wpuścić jej do życia, kiedy mamy ku temu okazję,

a cierpienie jest dla nas błahostką, gdy tylko potrafimy ukryć je za fasadą twarzy.

W dzień, podczas którego widać wszystko jasno i wyraźnie, staramy się schować

uczucia, jak najgłębiej w sobie.

Dopiero, kiedy nikt nie patrzy, nie obserwuje naszych reakcji ani nie słyszy

wypowiadanych przez nas słów, dajemy ponieść się emocjom i zniecierpliwieni

błagamy o uczucia, o miłość.

Zofia Kalemaba

Kącik żartów Michała

Najlepsze pomysły rodzą się w żartach.

Spraw, aby Twój sposób myślenia był tak

zabawny, jak to tylko możliwe

- David Ogilvy

Jesteś gotowy na najlepsze żarty we wszechświecie?

Jak nazywa się pan, który tuli się do wszystkich? - Tulipan! Na co czeka maszynista? - Na swoją kolej! Jak nazywa się pies, którego coś boli? - Buldog!

Jaki jest magik, który straci magię? - Rozczarowany!

Kapral wchodzi wieczorem do sypialni rekrutów i pyta: - Który z was był w cywilu elektrykiem? - Ja! - zgłasza się jeden z żołnierzy. - W porządku. Jesteś odpowiedzialny za to, żeby co wieczór o dziesiątej światło w sali było zgaszone. W restauracji klient zamówił kotleta. Siedzi pochylony nad talerzem i płacze. Podchodzi zaintry-gowany kelner i pyta: - Dlaczego pan płacze? - Może moje łzy go przekonają i zmięknie. Jasiu przychodzi ze szkoły. - Mamo, wiesz co? Dzisiaj Kaziu przyszedł brudny do szkoły i pani go odesłała do domu! - I co, pomogło? - Tak, dzisiaj wszyscy przyszli brudni! Moja żona zarzuca mi 2 wady: Po pierwsze, że nie słucham, a dalej coś tam jeszcze gadała… Gdzie jest najwięcej wolnego miejsca w akademiku? - W lodówce. - Imię greckiego boga czystości? Domestos! Jak nazywają się śpiące wory? - Śpiwory!

Michał Marusiński

Listopad Lura

Listopad cmentarz pusty

deszczu zimna lura

- to straszne – ktoś mówi

przestać kochać zmarłego dlatego że umarł

Listopad to miesiąc upamiętniający ludzi, których nie ma już obok nas. Każdego człowieka,

który zniknął w niezrozumiały sposób i nie pozostawił po sobie żywego śmiechu; negatywnej

odpowiedzi na zadane pytanie; ubrań przesyconych osobistą wonią ani tej

charakterystycznej chrypki w głosie. Podarował jedynie ułamek miłości – prawie nic, a jakże

dosyć. Nieważne, czy zdarzyło się to wczoraj, czy dwa tysiące lat temu. O naszych zmarłych

należy pamiętać, szczególnie, jeżeli utracona została przez nas bliska osoba, którą

darzyliśmy ciepłym uczuciem. Kiedy nie widzimy zabłoconych butów postawionych obok

wycieraczki na końcu korytarza, nie oznacza to, że ich właściciel przestał istnieć. Człowiek

i świat są niezgłębione; niepojęte. Najgorszą zbrodnią, jaką można popełnić jest zapomnienie

o kimś, tylko dlatego, że nie ma go wśród żywych. Szczególnie w listopadzie, każdy z nas

powinien udać się na cmentarz, pomodlić się, a nawet zapalić znicz nadziei, aby okazać

w ten sposób szacunek i uczucie, być może potrzebne naszym bliskim zmarłym.

Zofia Kalemba

Nagroda Nike i Pulitzera

Nagroda Nike

Nagroda Nike to polska nagroda literacka za książkę roku. Jest przyznawana od 1997 przez fundację tegoż wyróżnienia. Jej celem jest promocja polskiej literatury współczesnej, ze szczególnym uwzględnieniem powieści. Trofeami dla zwycięzcy są: prestiż i 100 000 złotych.

Konkurs obejmuje tylko autorów żyjących. Laureat nagrody wyłaniany jest w trójetapowej rywalizacji, która trwa od maja do października:

1) pierwszy etap - przyznanie przez jury 20 nominacji

2) drugi etap - wybór siedmiu finalistów

3) trzeci etap - wybór laureata.

Wyboru laureata NIKE dokonuje jury na posiedzeniu w dniu wręczenia nagrody, w pierwszą niedzielę października.

W tym roku statuetkę otrzymała Olga Tokarczuk za powieść pt. "Księgi Jakubowe".

Nagroda Pulitzera

Nagroda Pulitzera to coroczne amerykańskie wyróżnienie przyznawane za wybitne dokonania w dziedzinie literatury, dziennikarstwa i muzyki.

Członkami jury są działacze Wyższej Szkoły Dziennikarstwa Uniwersytetu Columbia. Kandydatów wybiera się głównie spośród twórców amerykańskich.

Nagrodę swojego imienia ufundował w 1917 amerykański dziennikarz i wydawca węgierskiego pochodzenia, Joseph Pulitzer.

Pierwsze nagrody rozdano 4 czerwca tego samego roku.

Corocznie Nagrody Pulitzera przyznaje się w kwietniu. Trofeum obejmuje dwadzieścia jeden kategorii. Laureaci dwudziestu z nich zostają uhonorowani świadectwem i czekiem na 10 tys. dolarów, a zwycięzca dwudziestej pierwszej kategorii: „Służba publiczna” otrzymuje złoty medal.

W tym roku zdobywcą głównej nagrody został Daniel Berehulak - fotoreporter dziennika New York Times.

O artyście, który stał się szaleńcem Mężczyzna, o którym mowa urodził się w 1853 roku, a życie

odebrał sobie w wieku 37 lat. Był niedocenianym artystą

(naturalnie po śmierci stał się geniuszem malarskim – został

zauważony dopiero po wyzionięciu ducha). Mężczyzna był

twórcą postimpresjonizmu. W dzisiejszych czasach lekarze

oraz psychoanalitycy twierdzą, że cierpiał na chorobę

maniakalno-depresyjną lub porfirie – powodującą depresję,

halucynacje. Zapewne jeszcze nie macie bladego pojęcia

o kim piszę, (chociaż na pewno istnieją wyjątki, które świetnie

znają danego artystę i już na samym początku, po

przeczytaniu daty wiedziały o kogo chodzi) pozwólcie więc, że

was oświecę: malarz, o którym mowa, nie posiadał ucha,

(jedne ze źródeł podają, że sam pozbawił się go w akcie

desperacji, inne - że utracił je w pojedynku na szpady

z Gauguinem) a nazywał się Vincent van Gogh.

Jestem pewna, że niektórzy z was kojarzą jego obrazy -

w szczególności Słoneczniki, Autoportret i Irysy. Nie sądzę,

aby interesujące było, ile rodzeństwa posiadał Van Gogh, czy

ile lat spędził w domu rodzinnym (dla ciekawskich miał 3

siostry oraz 2 braci, a w rodzinnym gniazdku przebywał 16

lat), więc pozwólcie, że nie będę rozpisywać się na podobne

tematy i przejdę do ważniejszych spraw, przede wszystkim

twórczości wizjonera. Jednak zanim to zrobię, dodam, że

przed urodzeniem się słynnego Van Gogha , jego matka

wydała na świat martwy płód, który również otrzymał imię

Vincent. Wracając do głównego tematu, a raczej go

rozpoczynając, mężczyzna tworzył zaledwie przez 10 lat,

choroba psychiczna oraz załamania nerwowe utrudniały mu

malowanie nowych dzieł. Artysta często zmieniał miejsce

pobytu, szukał spokoju i na jakiś czas go odnajdował. Twórca

postimpresjonizmu, podczas pobytu w Arles, odczuwał

samotność nie do zniesienia. Potrzebował natchnienia,

osoby, której mógłby się wyżalić lub opowiedzieć o swoich przemyśleniach. Odnalazł ją w Paulu

Gauginie. Przyjaźń nie przetrwała długo, gdyż Van Gogh dowiedział się, że twórca Skąd

przychodzimy? Kim jesteśmy? Dokąd zmierzamy? utrzymuje intymne relacje z jego ukochaną

Rachel.

Autoportret

Taras kawiarni w nocy

Van Gogh przy tworzeniu

obrazów posługiwał się żywymi kolorami, w Arles używał jasnych barw oraz

ekspresjonistycznego stylu. Kładł nacisk na autonomiczność, odrzucił zasady panujące

w impresjonizmie. Artysta opierał się na realizmie, w dziełach odmalował swoje emocje. Wizjoner

malował liczne pejzaże, autoportrety/portrety czy martwą naturę, a każde z jego malowideł

wprowadzało w zachwyt. W jednym z listów do

ukochanego brata napisał: „Jeśli chodzi o moją pracę,

naraziłem dla niej życie, a rozum mój załamał się”.

Obraz zatytułowany Pola pszenicy z krukami oddawał

niespokojny nastrój i stał się jednym z dowodów na

osamotnienie artysty oraz zaburzenia psychiczne. Kilka

dni/tygodni po namalowaniu danego pejzażu, Vincent

popełnił samobójstwo – postrzelił się (konał przez 2 dni

i nie pozwalał nikomu sobie pomóc, ewidentnie pragnął

śmierci). Pole pszenicy z krukami

Pole pszenicy z krukami

Słoneczniki

Melania Chorąży

Za kulisami szkoły....

Portal społecznościowy –

jest to serwis internetowy, któ-

ry istnieje dzięki zgromadzone-

mu społeczeństwu.

Popularne serwisy: - Facebook

- Twitter

- Myspace

- Ask

- Instagram

- Tumblr

- Vine

- Nk

- Grono

- Fotka

- Pinterest

I wiele innych.

Obecnie portale społecznościowe są bardzo popularne; ponad miliard osób ma własne

konta, np. na facebooku. W takich miejscach można dodawać swoje zdjęcia, pisać

komentarze oraz rozmawiać ze znajomymi . Serwisy są dla nas dużym udogodnieniem,

gdyż nie ruszając się z miejsca, możemy wiedzieć, gdzie jest nasz przyjaciel i jak się

czuje. Wiadomości typu SMS są płatne, a te internetowe - za darmo.

Witryny internetowe mają również swoje złe strony.

Względem nowych kolegów, koleżanek powinniśmy mieć ograniczone zaufanie,

ponieważ ktoś może udawać kogoś, kim nie jest, wmawiać Ci, Czytelniku, że jest

Twoim rówieśnikiem i mieć względem Ciebie nieczyste zamiary.

Nie powinno się umieszczać w internecie prywatnych danych, należy zachować

ostrożność podczas logowania, nie udostępniać haseł . Pamiętajmy o tym, że internet

ma służyć człowiekowi, nie zaś człowiek – internetowi.

Ważne jest to, by każdy umiał się dobrze zachować w cyberprzestrzeni.

Agnieszka i Alicja Stasiak

Stanisław Dróżdż – Zapomniane

Na wstępie w kilku zdaniach scharakteryzuję postać Stanisława Dróżdża. Mężczyzna urodził się w 1939,

a zmarł w 2009 roku, tworzył w duchu poezji konkretnej. Dróżdż następująco wypowiada się na temat

swojej twórczości:

„...poezja konkretna polega na wyizolowaniu, zautonomizowaniu słowa. Wyizolowaniu go z kontekstu

językowego, wyizolowaniu go także z kontekstu rzeczywistości pozajęzykowej, żeby słowo jak gdyby

samo w sobie i dla siebie znaczyło. W poezji konkretnej forma jest zdeterminowana treścią, a treść formą.

Poezja tradycyjna opisuje obraz. Poezja konkretna pisze obrazem”.

W tym artykule zajmę się jednym z jego bardziej znanych dzieł, mianowicie

Zapominanie. Artysta stworzył coś pozornie prostego, ale jednocześnie

zachwycającego oraz zmuszającego do głębszych zastanowień. Na planszy

tytułowej zostało napisane słowo „zapominanie”, w każdej następnej linijce

Dróżdż likwiduje jedną literę, aż dochodzi do końca i stawia kropkę. Niektóre

osoby mogą uznać to za „zbyt banalne i oczywiste”, ale nie uważacie, że

Dróżdż idealnie ukazał to, co w pewnym momencie czeka każdego z nas?

Moim zdaniem dzieło świetnie obrazuje pamięć człowieka, która po jakimś

czasie się „psuje” i powoli zapomina wszystko lub większość. Z początku są

to małe rzeczy, ale na końcu „niszczy” każde wspomnienie. Tak jak zanika

słowo „zapominanie”, tak my tracimy cenne pamiątki z przeszłości. Z drugiej

strony dzieło można interpretować pod innym kątem, mianowicie każdego

z nas po śmierci czeka zapomnienie, każdy z nas zostanie zapomniany.

Nawet wielcy poeci, pisarze, muzycy (jednym słowem artyści) zostaną kiedyś

porzuceni w niepamięć. Osobiście skłaniam się ku pierwszej interpretacji.

Warto również dodać, że poeta umieścił biały napis na czarnym tle. Nie

zostały użyte „weselsze” kolory, co automatycznie powoduje u nas pewien

rodzaj smutku i zaniepokojenia. Czarny i biały są to barwy oficjalne,

kojarzone z powagą. Dzięki użyciu danych kolorów, utwór z wyglądu nabiera

formę poważną i niepokojącą/smutną. Słowo zapominanie także wywołuje

u człowieka pewien rodzaj napięcia. No bo któż widząc dany napis, nie

poczułby się zaniepokojony lub zmuszony do głębszego zastanowienia?

Sądzę, że Stanisław Dróżdż genialnie zobrazował los pamięci człowieka.

A tekst Zapominanie na długo nie opuści mojej głowy.

Melania Chorąży

Taniec… czyli ucieczka do innego świata Taniec pozwala na pokazanie charakteru i wydobycie wielu emocji,

które mamy w sobie. Dzięki niemu możemy choć na chwilę

uwolnić się od "przyziemnych" spraw i oddać się radości, jaką daje

on człowiekowi. Już od najdawniejszych czasów podrygiwanie

w rytm usłyszanych dźwięków czy muzyki było dla ludzi rozrywką.

W tym artykule chciałabym zająć się dziedziną tańca - zwaną

tańcem towarzyskim. Wywodzi się on od tradycyjnych zabaw

"salonowych" lub "ludowych" i uprawiany jest od początków

ubiegłego wieku. Wyróżniamy takie jego części, jak :

• STANDARDOWĄ- bardzo elegancką oraz wolniejszą, do której

zaliczają się: walc angielski, walc wiedeński, foxtrot, quickstep

oraz tango.

• LATYNOAMERYKAŃSKĄ- bardziej energiczną i szybszą.

Należą do niej: cha cha, samba, rumba, jive oraz pasodoble.

Walc angielski:

Pochodzi z Anglii i po raz pierwszy został wykonany w 1910

roku w Londynie. Powstał z niechęci Anglików do tańców

szybkich. Tańczony jest zawsze na samym początku turnieju.

Para, która poprawnie go wykonuje, sprawia wrażenie, jakby

płynęła łodzią unoszącą się na falach. Jest to taniec bardzo

płynny i wymaga od partnerów trzymania tak zwanej "ramy".

Opiera się on na nieustannym opadaniu i unoszeniu ciała.

Jego kroki są dość proste, lecz wymagają dopracowanej

techniki. Podstawowe figury to: obrót w prawo/lewo, wirówka,

promenada czy whisk.

Quickstep:

Taniec ten pochodzi z Bue-

nos Aires w Argentynie. Tan-

go jest także rodzajem muzy-

ki. Wyróżniamy takie jego

formy, jak: tango argentyń-

skie, amerykańskie, fińskie,

międzynarodowe itd. Począt-

kowo było ono tańczone w

podrzędnych lokalach i do-

mach publicznych oraz dziel-

nicach argentyńskiej biedoty,

dopiero z czasem zdobyło

popularność na całym świe-

cie. Jest to taniec, który budzi

wiele emocji. Najważniejszy

jest sposób chodzenia. Kroki

tanga, przypominające nie-

rzadko plątaninę, w rzeczywi-

stości nie są trudne.

Tango:

W Anglii pojawił się w pierw-

szej połowie ubiegłego stule-

cia. Jest to taniec wymagający

od partnerów ogromnej spraw-

ności fizycznej, gdyż jego cha-

rakterystyczną cechą są pod-

skoki, które sprawiają wraże-

nie, jakby para poruszała się

ponad parkietem. Jest on naj-

szybszym tańcem standardo-

wym, wypełnionym (oprócz

podskoków) wieloma wykopa-

mi nóg w powietrze oraz obro-

tami.

Foxtrot:

Jest to taniec, którego nazwa oznacza krok lisa

i właśnie tak powinna się poruszać para tań-

cząca. Jest on uważany za jeden z najtrudniej-

szych tańców, nie bez powodu nazwany

"najtrudniejszym spacerem świata". Jego twór-

cą jest Amerykanin - Harry Fox, który w 1913

roku wprowadził na scenę teatru niespotykane

dotąd figury (w balecie nazywane Fox's Trot).

Początkowo wyróżniano w foxtrocie podział na

kroki wolne i szybkie, tańczone w linii prostej

lub w obrotach w prawo, później wzbogacone

o kroki boczne. Taniec ten ma bardzo płynny

charakter, a para powinna być ciągle w ruchu.

Tańczy się go do spokojnej muzyki.

Jest to jeden z najbardziej eleganckich

tańców towarzyskich. Stanowi szybszą

odmianę walca, powstał w 1815 roku w

Wiedniu. Ruchy w nim powinny być płyn-

ne, a do podstawowych z nich należą:

obrót w prawo, obrót w lewo oraz krok

zmienny. Często wybierany jest jako

pierwszy taniec na weselach. W XIX

wieku był on nieodłączną częścią balów

w całej Europie. Muzykę do niego two-

rzyli najwybitniejsi kompozytorzy (np.

Johann Strauss)

Walc wiedeński:

Julia Knużyńska

Z tajemnicą na czele...

Ciekawostki i tajemnice historyczne...

Większość ludzi słowo „husaria” kojarzy ze skrzydłami. Według

ogólnej opinii służyły one do straszenia koni swym chrzęstem;

budzenia podziwu i strachu u wrogów.

Pojawiły się teorie, że były ze stali; pełniły także funkcję ochrony

od ciosu w plecy.

Tak zapewne myśli większość ludzi. To fałsz. Husarskie skrzydła

występowały głównie na paradach - w bitwie miało je ok. 20%

husarzy. Były one pojedyncze; przypinane do tylnego łęku siodła,

nie do pleców, pióra sępie umieszczone na prostej, niewyginającej

się w literę „s” listwie; ich chrzęst był niesłyszalny przez huk

dział, muszkietów, kopyt i krzyków ludzi. Husaria pokazywana

w filmach istniała już, gdy nie miała znaczenia bojowego, a stała

się, tak zwanym „wojskiem pogrzebowym” oraz nie brała udziału

w walce.

Husarskie skrzydła

Jednym z największych zwycięstw husarii była bitwa pod

Hodowem w 1694 roku. Wtedy to 400 osobowa chorągiew

husarii stawiła czoło aż 40000 Tatarów. Polacy

obwarowali się w wiosce Hodów, gdzie tracąc setkę ludzi

odpierali ataki wroga. Tatarzy stracili w efekcie od 1000 do

2000 ludzi i byli zmuszeni do odwrotu. Dzięki temu

zatrzymano cały najazd tatarski. Do dziś można zobaczyć

pomnik postawiony przez Jana III Sobieskiego.

1:100

Podczas wojny polsko-bolszewickiej, tuż przed Bitwą Warszawską, otrzymaliśmy wielkie wsparcie finansowe

z Węgier—także w postaci broni i amunicji. Bez Węgrów polscy żołnierze nie mieliby czym strzelać. Chciano również

przysłać węgierskich wojowników, ale nie zgodziła się na to Czechosłowacja, która stała Węgrom na drodze do Polski.

Pomogła też amerykańska 7 eskadra myśliwska im. Kościuszki - ich samoloty przyczyniły się do zwycięstwa.

Jednym z największych zwycięstw husarii była bitwa pod Hodowem w 1694 roku. Wtedy to 400 osobowa chorągiew husarii

stawiła czoło aż 40000 Tatarów. Polacy obwarowali się w wiosce Hodów, gdzie tracąc setkę ludzi odpierali ataki wroga.

Tatarzy stracili w efekcie od 1000 do 2000 ludzi i byli zmuszeni do odwrotu. Dzięki temu zatrzymano cały najazd tatarski.

Do dziś można zobaczyć pomnik postawiony przez Jana III Sobieskiego.

Pomoc z Węgier

Najważniejsza bitwa II Wojny Światowej rozegrała się... przed wojną! Nad rzeką Chalchyn od l maja do września 1939 roku

toczyły się zacięte walki japońsko-radzieckie. Sromotna klęska cesarskiej armii sprawiła, że Tokio skierowało ekspansję na

południe. W efekcie, gdy Niemcy znaleźli się pod Moskwą, Japończycy nie odważyli się zaatakować ZSRR. Jedna

zapomniana bitwa zmieniła losy przyszłej wojny oraz (w efekcie) całego świata.

Najważniejsza bitwa II Wojny Światowej

Oficjalnie uważa się, że Władysław III Warneńczyk zginął

w bitwie pod Warną. Jednak chodzą pogłoski, iż przeżył

bitwę. Nie znaleziono bowiem jego ciała. Rozpoznanie

króla byłoby łatwe, gdyż posiadał pewną osobliwą wadę.

Miał sześć palców u jednej ze stóp!

Czy Warneńczyk zginął?

Józef Piłsudski słynął z prostoty w życiu codziennym. Przez

praktycznie cały czas nosił kurtkę mundurową bez dystynkcji; jego

klacz nazywała się Kasztanka (od maści); jego pies, owczarek

niemiecki nosił wdzięczne i bardzo kreatywne imię... Pies.

Oficjalnie uważa się, że Władysław III Warneńczyk zginął w bitwie

pod Warną. Jednak chodzą pogłoski, iż przeżył bitwę. Nie

znaleziono bowiem jego ciała. Rozpoznanie króla byłoby łatwe,

gdyż posiadał pewną osobliwą wadę. Miał sześć palców u jednej ze

stóp!

Prostota

Podczas kampanii Napoleona w Hiszpanii armia

hiszpańska zagrodziła drogę wiodącą do przełęczy

Somosierra w górach Allyón. Wąska, stroma i kręta

ścieżka była obsadzona przez artylerię w taki sposób, że

bez długiego szturmu i ciężkich strat jej zdobycie

wydawało się niemożliwe. 30 listopada 1808 roku Napole-

on rzucił do boju polski szwadron szwoleżerów, mówiąc:

„Zostawcie to Polakom”. Szaleńcza szarża, pomimo

dużych strat, zakończyła się zwycięstwem. Następnego

dnia, podczas defilady na cześć bohaterów, cesarz uczcił

ich okrzykiem: „Cześć najdzielniejszym z dzielnych!”.

Napoleon o Polakach

Kuba Spyrka

Za kulisami szkoły...

„Mów szeptem, jeśli mówisz o miłości” – William Szekspir

Miłość z różnych perspektyw

Wielu z nas nie wierzy w miłość - uważając, że to zdradzieckie uczucie,

w którym widzą tylko nienawiść i pogardę. Jakże oni się mylą. Miłość, która tak

źle jest odbierana w naszych czasach, to płomień, który rozpala nasze serca.

Sprawia, że zapachy i kolory są piękniejsze, a szkoła i praca to nie tylko żmudny

obowiązek.

Dawniej miłość nic dla mnie nie znaczyła, nie miałam pojęcia, co to za

uczucie, którym Ariel darzyła Eryka albo Kopciuszek księcia. Widziałam ją tylko

w bajkach. Wszystko diametralnie się zmieniło, kiedy za pomocą Komunii

Świętej Bóg zagościł w moim sercu. Czułam, że mnie kocha, że kościół to nie

tylko ławka, różaniec i puste słowa wypowiadane mechanicznie.

Niestety życie to nie same dobre chwile. Moi rodzice nie byli wzorem

małżeństwa: tata odszedł od mamy, a ona zamartwiała się, że nie będę potrafiła

kochać, ponieważ nie będę miała od kogo się nauczyć. Na szczęście tak się nie

stało: czytałam wiele cudownych, miłosnych powieści, słuchałam o szczęśliwych

parach i widziałam, jak moi rówieśnicy się w sobie zakochują. Mimo każdej niedogodności, obdarzyłam tym

uczuciem moją mamę, która jest dla mnie wzorem. Pokazuje mi każdego dnia, że miłość to nie tylko czułe

słówka i powtarzanie “kocham Cię”, ale także poświęcenie, dbanie o drugą osobę.

Miłość nie jest prosta, a raczej pełna upadków, kłótni, ale po każdym deszczu wychodzi słońce:

wybaczamy. Właśnie o to słońce powinniśmy walczyć. Zgoda w miłości jest bardzo ważna i powinniśmy do

niej dążyć, nawet jeśli nasz ukochany lubi The Beatles, a my

wolimy Troye’a Sivan’a. Czy nie możemy dojść wtedy do porozumie-

nia? Postarać się zrozumieć? Może polubimy tę muzykę, której on

słucha? Co jeśli w ten sposób znajdziemy kolejną pasję dla siebie?

Dominika Stypuła

Miłość – znane wszystkim uczucie, jednak każdy pojmuje ją inaczej. Jedni sądzą, że jest

ona w życiu niepotrzebna, ale to dzięki niej człowiek staje się szczęśliwszy. Moim

zdaniem każda sekunda z ukochaną osobą jest najwspanialszą sekundą życia. Przy

drugiej połówce czas płynie raz za szybko, a raz za wolno. Chciałoby się być ze sobą

przez cały czas, każde nowe spotkanie jest naszym ulubionym, serce bije szybciej, każde

spojrzenie w oczy wydaje się magiczne, każde przytulenie,

każdy pocałunek pokazuje jak bardzo wyjątkowy jest obiekt

naszych uczuć. Ukochana osoba jest obecna w każdej

naszej myśli, w każdym śnie. Czasami nieświadomie

zaczynamy o niej mówić. Niekiedy sami nie zdajemy sobie

sprawy, z tego… jak bardzo kogoś kochamy. Odczuwamy

to dopiero, gdy doskwiera nam samotność… Potrafimy

zrozumieć się bez słów lub po prostu pobyć razem w ciszy.

Według mnie tak wygląda miłość… najpiękniejsza

z możliwych...

Aleksandra Reczek

Za kurtyną szkoły...

My problem, I never was a model

I never was a scholar

But you were always popular

You were singing, all the songs I don't know

Now you're in the front now

'Cause my song is popular

Popularność, czyli “walka o pozycję”

Nieodzowną częścią każdej szkoły jest "walka o pozycję".

Popularność wypracowuje się latami, liczy się tutaj prawie

wszystko: od charakteru, przez wygląd zewnętrzny…aż po

zamożność rodziny. Osoba, która osiągnie swój cel, jest

znana wśród rówieśników, nigdy nie narzeka na samotność,

uczestniczy we wszelkich wydarzeniach zarówno szkolnych,

jak i tych organizowanych przez samych uczniów. Władza,

którą taka osoba posiada, jest ogromna, a zdanie na okre-

ślony temat wywiera duży wpływ na tok myślenia innych. Na

pewno popularność jest czymś pozytywnym, pomaga nam

przede wszystkim wyrobić w sobie pewność siebie. Ale co z

tymi osobami, których imię jest mniej znane? Zazwyczaj są one bardziej nieśmiałe bądź mają większy

problem w kontaktach z innymi. Nie powinniśmy patrzeć na siebie poprzez pryzmat pozycji w szkole,

zamożności czy wyglądu. Powinniśmy być otwarci na innych, poszukać znajomych, z którymi będziemy

miło spędzać czas.

Anonim

Zrozumieć religię...

Apokalipsa Św. Jana

Apokalipsa Świętego Jana stanowi ostatnią księgę Biblii. Zawiera proroczą wizję wydarzeń towarzyszących końcowi dziejów

świata. Księga przynosi widzenie Jana Ewangelisty, czyli ostatniego pozostałego przy życiu apostoła. Miał on otrzymać na wyspie

Patmos objawienie dotyczące losów Kościoła aż do ponownego nadejścia Chrystusa. Celem Apokalipsy było pokrzepienie serc

Chrześcijan i przedstawienie ostatecznego triumfu Dobra nad Złem. Sam Jezus Chrystus, w czasie swojego życia, mówi o końcu

świata: „Gdy Syn Człowieczy przyjdzie w swej chwale i wszyscy aniołowie z Nim, wtedy zasiądzie na swoim tronie pełnym chwa-

ły. I zgromadzą się przed Nim wszystkie narody, a On oddzieli jednych [ludzi] od drugich, jak pasterz oddziela owce od kozłów”.

(Mt 25, 31-32)

Księga Objawienia mówi nam o nadejściu fałszywego proroka (Antychrysta), który będzie zwodził ziemię cudami i bluźnierstwami.

„A dano jej usta mówiące wielkie rzeczy i bluźnierstwa”. (Ap 13, 5)*

Jezus ostrzega nas przed tym: „Strzeżcie się, żeby was kto nie zwiódł. Wielu bowiem przyjdzie pod moim imieniem i będą mówić:

To ja jestem Mesjaszem”. (Mt 24, 4-5)

* Cytat odwołuje się do bestii

Kacper Ruszkiewicz