Szatan w muzyce, ale czy

na pewno ?

Muzyka metalowa wywodzi się

z rocka i powstała na przełomie lat 60.

i 70. XX w. w Wielkiej Brytanii i Stanach

Zjednoczonych. Ten gatunek ma wiele

różnych podgatunków, zaczynając od

„najważniejszych” czyli grindcore, post

hardcore, metalcore, deathcore, black

metal, do „lżejszych”, podchodzących

pod rock, punk, czyli hair metal,

southern metal, Power metal, redneck

metal, stoner metal.

Charakterystyczne dla tej muzyki

są rockowe i ostre brzmienia gitary oraz

perkusji. Między innymi dlatego ten

gatunek jest kojarzony z czymś

brutalnym, agresywnym i złym, czyli

z szatanem. To błąd. Każdy odbiera tę

muzykę na swój sposób. Jedni jej nie

lubią, a dla innych jest to symbol

wolności, wyzwolenia, ucieczki od

problemów. Są dwa typy ludzi, którzy

słuchają metalu. Pierwszy z nich to

osoby, dla których ten gatunek stał się

łącznikiem z Bogiem i w taki sposób

praktykują swoją wiarę. Pozostali

natomiast słuchają metalu, bo ich

uspokaja, odpręża, pomaga się

wypłakać i wyzbyć złych emocji. Teksty

często poruszają tematy tabu, mówią

o tym, czego nie widzimy i czego się

boimy. Z racji tego, że jest bardzo dużo

podgatunków, to powstało kilka

utworów o tematyce satanistycznej np.

Attila - „Party with the Devil”, ale też

kilka piosenek, które w żadnym stopniu

nie nawiązują do szatana np. Bring me

the Horizon – „Deathbeds”. Diabeł

i symbole z nim związane to tematy,

które omijamy i nie chcemy o nich

słyszeć, dlatego powszechnie. Heavy

metal jest nazywamy „kulturą

wyrzutków”. Ludzie musieli bronić tej

muzyki, aby koncerty się odbywały i na

rynku ukazywały się albumy twórców

metalowych.

Moim zdaniem każdy może

znaleźć utwory, które polubi, heavy

metal to symbol wolności. Uważam, że

przekazuje nam poprzez tekst i rytm, że

nie jest ważne to, co ludzie o nas myślą.

Zdecydowanie bardziej liczy się to, aby

być sobą i żyć zgodnie z własnym

sumieniem.

Martyna Wojtczak, IIe

Szkoła podstawowa

w Polsce i na Ukrainie

Urodziłam się i mieszkałam na

Ukrainie 14 lat. W mojej ojczyźnie

malutkimi dziećmi zajmują się rodzice,

którzy dostają od państwa środki

finansowe na zaspokojenie swoich

potrzeb w tym czasie. Nie ma tam

czegoś takiego jak polski żłobek.

Do przedszkola dzieci zaczynają

uczęszczać mając 3 lata. Czas spędzają

na zabawie i ćwiczeniach plastycznych.

W ostatniej grupie przedszkolnej

wszyscy zapisują się do zerówki

w wybranej przez siebie szkole

podstawowej. Tam przyzwyczajają się

do nauki pod opieką swojego przyszłego

wychowawcy. Ten okres dzieciństwa

wspominam najlepiej, bo lubiłam się

uczyć i miałam wspaniałych kolegów.

Szkoła podstawowa na Ukrainie trwa 4

lata. Wszystkie zajęcia prowadzi ten

sam nauczyciel, oprócz języków obcych.

W Polsce dzieci mają podobnie,

ponieważ pierwsze lata to nauczanie

zintegrowane, pod opieką jednej pani.

Dalej do 6 klasy każdy przedmiot

prowadzi ktoś inny. Natomiast na

Ukrainie dzieci po 4 klasie piszą

egzamin, żeby dostać się do szkoły

średniej. Trwa ona od 5 do 11 klasy i

kończy się odpowiednikiem tutejszej

matury, czyli Zewnętrznym Niezależnym

Ocenianiem (ZNO). Moi rówieśnicy w

Polsce zdają egzamin po 6 klasie, dalej

uczą się w gimnazjum. Potem mają do

wyboru szkołę zawodową, liceum lub

technikum.

Z moich obserwacji wynika, że

młodzież w Polsce musi wcześniej się

ukierunkować, czyli określić swoje

zainteresowania i predyspozycje

zawodowe.

Odnoszę również wrażenie, że

w Polsce uczniowie są przyzwyczajeni

do większej dyscypliny na przerwach

i lekcjach, bo nauczyciele zwracają im

uwagę na niewłaściwe zachowanie.

Moja polska szkoła jest dużo

lepiej wyposażona pod względem

technicznym niż szkoła na Ukrainie.

W każdej Sali są komputery,

a w większości rzutniki.

W kraju, w którym mieszkałam

wcześniej wygodne jest to, że uczniowie

przebywają podczas przerw w salach

lekcyjnych. Jest to przyjemniejsze niż

siedzenie na korytarzu, o ile nauczyciel

po dzwonku wychodzi z Sali i spotyka

się z innymi wychowawcami.

Jestem zadowolona, że

przyjechałam do polski zdobywać

wykształcenie. W przyszłości chcę tu

skończyć studia i znaleźć dobrą pracę.

Anna Lesik, IIIc

Metody szybkiego

uczenia się

1. Jedną z metod szybkiego

zapamiętywania jest nauka poprzez

skojarzenia. Sprawdza się przy

zapamiętywaniu różnych słówek, więc

przyda się np. na j. angielskim.

Technika ta polega na

powiązaniu słowa, które próbujemy

zapamiętać, np. mole (kret) z wyrazem

brzmiącym podobnie po polsku – mól.

Im bardziej dziwna i nieprawdopodobna

jest historia, którą tworzymy, tym

lepiej, ponieważ możemy np. wyobrazić

sobie kreta, który z wielką gazetą i

kapciem gania za latającym po całym

pokoju molem.

2. Innym skutecznym sposobem

jest robienie 15-10 minutowych przerw

pomiędzy uczeniem się, co jest

efektywniejsze od siedzenie bez

przerwy kilka godzin.

3. Szybko uczymy się także

poprzez tworzenie map myśli.

Powyżej przykładowa mapa myśli.

Jak ją stworzyć?

- Pisać wyraźnie, drukowanymi literami.

Notatki powinny być czytelne.

- Tworzyć skojarzenia.

- Rysować proste szkice lub rysunki (np.

strzałki). Mózg lepiej przyswaja

graficzne schematy niż teksty ciągłe.

Daria Mołojec, IIb

Czas na wróżby

Andrzejki to wieczór wróżb, który

odbywa się w nocy z 29 na 30 listopada.

Czas ten jest ostatnią okazją do zabawy

przed rozpoczynającym się okresem

Adwentu, w którym powstrzymywano

się od zabaw.

Kim był święty Andrzej?

Święty Andrzej był jednym

z dwunastu apostołów Jezusa

Chrystusa, bratem św. Piotra. Mieszkał

w Kafarnaum i pracował jako rybak.

Według apokryfów, po zesłaniu Ducha

Świętego, jako pierwszy głosił

Ewangelię. Czynił też wiele cudów,

m. in. uzdrawiał chorych, a nawet

wskrzeszał zmarłych. Św. Andrzej

poniósł śmierć męczeńską za swoje

nauki, według różnych źródeł w 62, 65

lub 72 roku. Patron ten jest opiekunem

małżeństw i orędownikiem

zakochanych, stąd modlitwy i prośby

panien kierowane do św. Andrzeja

o szybkie zamążpójście, a także wróżby

andrzejkowe w przeddzień jego święta.

Patronuje też podróżującym, rybakom

i rzeźnikom.

Geneza andrzejek

Naukowcy nie są zgodni co do historii

powstania Andrzejek. Jest kilka teorii.

Jedna wskazuje na greckie pochodzenie

tego święta. Andrzej w greckim

tłumaczeniu: Andros, oznacza męża,

mężczyznę. Inni dopatrują się związków

andrzejkowej tradycji ze

starogermańskim kultem boga Freyera.

Chrześcijanie modlili się do św. Andrzeja

o szczęście i długie małżeństwo.

Obrzędy andrzejkowe

Znane są z XII wieku, jednak

istnieją dowody, że ta tradycja jest

jeszcze starsza. Dawniej wierzono, że

tego magicznego dnia wrota przyszłości

się otwierają i uchylają rąbka tajemnic

dotyczących miłości. W wigilię św.

Andrzeja wróżyły dziewczęta, natomiast

kilka dni wcześniej w Katarzyny

(katarzynki) – chłopcy. Zwyczaj

katarzynek uległ zapomnieniu około XIX

wieku. Obrzędy andrzejkowe miały

charakter wyłącznie matrymonialny

i przeznaczone były tylko dla

niezamężnych dziewcząt. Z czasem

ludzie stali się mniej przesądni. Stare

zwyczaje ludowe traktowali

z przymrużeniem oka. Dziś wróżby

andrzejkowe stanowiące okazję do

zabawy i rozrywki, nie są już traktowane

jako wyrocznia. Zmienił się też zwyczaj

oddzielnego obchodzenia tego święta.

Teraz chłopcy i dziewczęta bawią się

razem.

Wróżby andrzejkowe

Wśród andrzejkowych wróżb można

wymienić:

1) Wylewanie wosku na zimną wodę

przez klucz. Z kształtu zastygłego

wosku lub rzucanego przez wosk

cienia, wróżono o przyszłym

ukochanym, jego cechach, wyglądzie,

zawodzie, itp.

2) Wróżba z kartkami. Uczestnicy

spisywali imiona dziewcząt na jednej

kartce, a imiona chłopców na

drugiej, po czym kartki były

odwracane i przekuwane od góry.

Imię, które zostało przekłute przez

chłopca wskazywało imię przyszłej

wybranki, a przekute przez

dziewczynę wskazywało imię

wybranka.

3) Losowano przedmioty

o przypisanym umownym znaczeniu,

np. wylosowanie listka oznaczało

staropanieństwo, obrączki lub

wstążki oznaczało rychły ślub,

różańca – powołanie do zakonu.

4) W dniu św. Andrzeja panna ucinała

gałązkę wiśni lub czereśni

i wstawiała ją do wody. Jeśli gałązka

zakwitła w Borze Narodzenie, to

zwiastowała szybkie zamążpójście.

Kilka propozycji współczesnych,

nieskomplikowanych wróżb

andrzejkowych:

1) Wróżba andrzejkowa ze szkatułki

Na kartkach wypisz wydarzenia, które

mogą zdarzyć się w ciągu roku np.

„poznasz wysokiego bruneta”,

„dostaniesz szóstkę z matematyki”,

„odwiedzisz Paryż”.

Następnie kartki wrzuć do

szkatułki, zamknij oczy i wylosuj

jedną, a poznasz przyszłość.

2) Wróżba miłosna z karteczkami

Na sześciu z trzynastu karteczek napisz

swoje marzenia. Wszystkie kartki połóż

na dnie miski, a następnie wlewaj

powoli wodę. Te karteczki, które jako

pierwsze wypłyną na powierzchnię,

określą, które marzenie spełni się jako

pierwsze. Jeśli najpierw wypłyną puste

kartki, to znaczy, że na spełnienie

marzeń musisz jeszcze trochę poczekać.

3) Wróżba z kart.

Z talii wybierz karty od 9 do

asów. Potasuj je i połóż przed

sobą w rzędzie, koszulkami do

góry. Następnie wybierz 13 z nich

od lewej do prawej, nie cofając

się. Odwróć karty i sprawdź

którego koloru jest więcej, jeśli

czerwonego to w następnym

roku czeka Cię wielka miłość, jeśli

czarnego, to czeka Cię

samotność.

4) Wróżba ze szpilek.

Weź garść szpilek i rzuć ją na stół

lewą ręką. Jeśli szpilki ułożą się

w kształt przypominający daną

literę, to będzie ona pierwszą literą

imienia ukochanego.

Bawcie się dobrze i nie przejmujcie się

ewentualnym niekorzystnym wynikiem

wróżby

Michał Lewkowicz, IIe

Moja nowa szkoła- Gimnazjum nr 28

Każdemu z nas przejście przez

próg nowej szkoły kojarzy się z obawą

przed nauczycielami i uczniami. Tak

było również ze mną. 1. września

pierwszy raz zobaczyłem moją nową

klasę. Przedstawiłem się

i powiedziałem, z którego gimnazjum

się przeniosłem. Przez kolejne dni

większość nauczycieli prosiła mnie,

abym coś o sobie opowiedział. Chwilami

czułem się trochę niezręcznie, bowiem

wzrok każdego skierowany był właśnie

w moją stronę. Często chodziłem

również do przyjaciół z innych klas,

których znałem jeszcze ze szkoły

podstawowej.

Pamiętam, że 3. września po raz

pierwszy założyłem swój aparat

słuchowy. Bałem się tego momentu,

ponieważ miałem z tego powodu złe

wspomnienia z poprzedniego

gimnazjum. Tam nie wszyscy rozumieli

i tolerowali to, że noszę aparat.

Martwiłem się, że tutaj reakcje mogą

być podobne. Jakież było moje

zdziwienie i zaskoczenie, gdy wszyscy

traktowali mnie normalnie. Nikt nie

zwracał uwagi na urządzenie, które

pomaga mi lepiej słyszeć. Nowi koledzy

i koleżanki rozmawiali ze mną

o wszystkim, pomagali mi się

zaaklimatyzować i byli przyjaźnie

nastawieni. Cieszę się, że trafiłem do tej

klasy i że mogłem poznać tyle osób. Ta

szkoła jest niezwykła, bo ludzie w niej są

wyjątkowi. Nikt nikogo nie

dyskryminuje, nie naśmiewa się,

a wszyscy się wzajemnie tolerują

i starają się sobie pomagać.

Maksymilian Rakowski, IIa

Przyjaźń w szkole

Przyjaźń według „Słownika języka

polskiego” PWN to: „bliskie stosunki

z kimś oparte na wzajemnym zaufaniu,

życzliwości i szczerości”. Natomiast

szkołę należy rozumieć jako: „instytucję,

której zadaniem jest kształcenie,

głównie dzieci i młodzieży” też:

„budynek mieszczący taką instytucję”.

Czy można połączyć oba te

pojęcia? Myślę, że tak.

Przyjaciół potrzebujemy nie tylko

po to, aby wspólnie z nimi spędzać czas

wolny, „wychodzić na miasto”, czy się

bawić. Przyjaciel powinien być z nami

także wtedy, gdy dostaniemy jedynkę

z trudnego sprawdzianu. Rola przyjaźni

nie ogranicza się tylko do wsparcia

w doraźnych sytuacjach – kiedy nie

wiemy, jak rozwiązać zadanie

z matematyki, albo gdy dostaniemy

kolejną złą ocenę. Wsparcie przyjaciela

to coś więcej. To przede wszystkim

możliwość opowiedzenia mu o ważnych

problemach bez obawy, że on wyjawi

nasz sekret innym. Każdy z nas ma

jakieś tajemnice, którymi nie chce się

dzielić z rówieśnikami np. z powodu

niezrozumienia lub odrzucenia przez

środowisko. Ze strony przyjaciela takich

zagrożeń nie ma, a przynajmniej być nie

powinno. Od niego oczekujemy pomocy

i życzliwości. Bez skrepowania prosimy

go o radę, a on, kiedy tylko potrafi,

udzieli nam jej. Przyjaciel rozwija u nas

to, co wartościowe i wskazuje nad czym

powinniśmy popracować, aby nasze

stosunki z innymi były dobre. Ellect

Hubland powiedział kiedyś: „Przyjaciel

to człowiek, który wie wszystko o tobie,

ale i tak cię lubi”. Natomiast polska

pisarka i autorka książek dla dzieci

i młodzieży, Małgorzata Musierowicz

rzekła: „Nikt chyba nie miałby

przyjaciół, gdyby wiedział, co mówią oni

za jego plecami”. Mimo wszystko mamy

przyjaciół, a relacje, które nas z nimi

łączą są bezcenne.

P.S. Instytucja, której zadaniem jest

kształcenie, głównie dzieci i młodzieży,

też może być twoim przyjacielem.

Zaprzyjaźnij się z nią ;)

Michał Lewkowicz, IIe

Kącik musicalowy

Musical jest formą teatralną,

która łączy muzykę, piosenki, dialogi

mówione i taniec. Dzieło to posiada tak

zwany ładunek emocjonalny, w którego

skład wchodzi: humor, patos, miłość,

gniew. Jest wyrażany poprzez słowa,

muzykę, ruch i aspekty techniczne

przedstawienia, tworząc jedną, spójną

całość. W XX wieku zaczęliśmy używać

nazwy ,,musical”, określającej

produkcje teatrów muzycznych.

Poprzedniczką musicalu była forma

nazywana extravaganzą.

CIEKAWOSTKI:

Jedne z najsłynniejszych miejsc

z wielkimi scenami musicalowymi:

- Nowy Jork (Brodway)

- Londyn (Queen’s Theatre)

- Paryż (Moulin Rouge)

Mamy też w Polsce wspaniałe sceny np.

w Warszawie (Teatr Roma), a także

w Łodzi (Teatr Wielki).

,,The Black Crook”(1866) - część

historyków uważa, że to był pierwszy

musical na świecie.

Hanna Stemplewska, IIe

WARTO PRZECZYTAĆ…

Trylogia Johna Flanagana pt.

,,Zwiadowcy” opowiada o młodym

Willu, później zwanym Willem Treaty’m.

Jego marzeniem było zostać silnym

i walecznym rycerzem, jednak nie mógł

on tego zrobić ze względu na jego wątłą

budowę ciała. Zamiast tego potencjał

dostrzegł w nim Halt, który został jego

nauczycielem, i szkolił go na

Zwiadowcę. Sam był znany jako jeden

z najlepszych.

Kim byli zwiadowcy? Elitarną

średniowieczną grupą, pomagającą

królowi utrzymywać porządek

w państwie. Nosili oni zielono-szare

peleryny, pomagające wtopić się

w otoczenie, a ich bronią był łuk. Jeździli

na specjalnie hodowanych kucach,

z którymi tworzyli niezwykłe więzi.

Seria powieści o zakapturzonych

postaciach opowiada o braterstwie,

przyjaźni, zwyciężaniu dobra nad złem.

Ukazuje także drogę do spełniania

marzeń, która nie zawsze jest łatwa, ale

często pełna wyrzeczeń. Jednak pod

koniec okazuje się, że było warto podjąć

wyzwanie.

Jedną z zalet tej książki jest to, że

można czytać ją w każdym wieku. Świat

przedstawiony w powieści jest prosty

i łatwo można go sobie wyobrazić.

Postacie są ciekawe i realistyczne.

Warto przeczytać tę książkę,

ponieważ jest wciągająca i można miło

spędzić czas.

Daria Mołojec, IIb

„Zagubieni w przyszłości”

Gabriela Sobolewska, IIc

Zespół redakcyjny: Gabriela Sobolewska, Michał Lewkowicz, Daria Mołojec,

Martyna Wojtczak, Hanna Stemplewska, Anna Lesik, Maksymilian Rakowski

Skład: Kacper Witek

Opiekun gazetki: Karolina Czyżak