Psychotronika – współczesna nauka o świadomości. Telepatia ... · Pogranicze nauki to nie...

dr Danuta Adamska-Rutkowska

Psychotronika - współczesna nauka o

świadomości

Telepatia, teleportacja, prekognicja, cudowne uzdrowienia

Redakcja: Irena KloskowskaSkład: Aleksandra Lipińska

PRojekt okładki: Iga Figlewska

Wydanie IBiałystok 2017

ISBN 978-83-7377-856-6

© Danuta Adamska Rutkowska 2017© Copyright for this edition by Studio Astropsychologii, Białystok 2017

All rights reserved, including the right of reproduction in whole or in part in any form.

Wszelkie prawa zastrzeżone. Żadna część tej publikacji nie może być powielana ani rozpowszechniana za pomocą urządzeń elektronicznych, mechanicznych,

kopiujących, nagrywających i innych bez pisemnej zgody posiadaczy praw autorskich.

15-762 Białystok ul. Antoniuk Fabr. 55/2485 662 92 67 – redakcja

85 654 78 06 – sekretariat 85 653 13 03 – dział handlowy – hurt

85 654 78 35 – www.talizman.pl – detalstrona wydawnictwa: www.studioastro.pl

sklep firmowy: Białystok, ul. Antoniuk Fabr. 55/20

Więcej informacji znajdziesz na portalu www.psychotronika.pl

PRINTED IN POLAND

Bądź na bieżąco i śledź nasze wydawnictwo na Facebooku.www.facebook.com/Wydawnictwo.Studio.Astropsychologii

Wszys tko na leży up raszczać tak dalece, jak to możliwe, ale nie bardziej.

Albert Einstein

Pogranicze nauki to nie pseudonauka.Badając rzeczywistość trzeba śmiało podążać w nieznane,

w przeciwnym razie niczego nowego się nie dowiemy.

Spis treści

Aktywność świadomości w środowisku materialnym ..... 11

Postrzeganie pozazmysłowe ................................................... 23

Telegnozja – zdalne postrzeganie ..................................... 26

Wykorzystanie współrzędnych celu ................................................ 27

Namierzanie celu z wykorzystaniem śladu ............................ 39

Niekonwencjonalne poszukiwania mechanizmu telegnozji ..................................................... 50

Retro– i prekognicja ............................................................ 59

Chronowizor o. Alfreda P. Ernettiego ....................................... 74

Radiestezja ...................................................................................... 80Pierwsze badania i wykrycie sieci geofizycznych ................... 82Wszechstronna weryfikacja fenomenu radiestezji ................. 87Praktyczne możliwości wykorzystywania radiestezji .............. 98

Dermooptyka ................................................................................ 111

Impregnacja materialnych przedmiotów informacją .............. 126

Zdalne postrzeganie w stanie eksterioryzacji .................... 129

Psychokineza .............................................................................. 137

Lewitacja ......................................................................................... 157

Badania wspomagające ............................................................... 169

Teleportacja.................................................................................... 175

Oddziaływania na układy żywe............................................. 193

Mentalna interakcja między żywymi organizmami ........ 200Telepatia .............................................................................. 202Bioenergoterapia .................................................................. 223Bioenergodiagnoza............................................................... 248

Szkodliwa psychomanipulacja .............................................. 256

Psychochirurgia ............................................................................. 271

Technika w służbie kontroli umysłów ................................ 283

Psychotronika – nauka o świadomości ................................ 289

Narzędzia weryfikacyjne ......................................................... 399

Efekt eksperymentatora .......................................................... 303

Czynniki wspomagające oddziaływania psychofizyczne ........ 309

Pole całości ................................................................................ 312

Brama alfa ................................................................................. 316

Wpływy astrofizyczne ................................................................ 319

Wpływy geomagnetyczne .......................................................... 321

Współzależność fizyki i psychofizyki .......................................... 324

Kumulacja oddziaływań psychofizycznych ................................. 326

Czy można nauczyć się korzystania z psychofizyki? ............... 331

Poszukiwania mechanizmów psychofizycznych ..................... 345

Rola nieświadomości w działaniu umysłu ............................... 375

Próby modelowania oddziaływań świadomości ..................... 381

Intencja drogą do przeskoku kwantowego .............................. 395

Badania efektów oddziaływania świadomości grupowej ....... 399

Bibliografia ................................................................................... 411

Książka ta stanowi niezmiernie istotną część zbiorczego opra-cowania prezentującego związki ducha i materii w otaczającej nas rzeczywistości. Poświęcona jest wyłącznie tym fenomenom anomalnym*, które nie tylko ukazują możliwości przejawia-nia się świadomości w działaniu w środowisku materialnym, ale ujawniają też swoje praktyczne zastosowanie. Pojęcie du-cha należy tu rozumieć jako dwie fundamentalne funkcje sta-nu materii, czyli jej zasób energetyczny i zakodowane w niej informacje, które nadając materii określoną postać i kształt, umożliwiają działanie ukierunkowane na cel. Omówione tu nietypowe zjawiska badane były początkowo w ramach prac wyprzedzających zwanych parapsychologią. Dziedzina ta, uważana niegdyś za pseudonaukę, w II połowie XX wieku uzyskała należny jej status nauki w ścisłym znaczeniu tego słowa, a rozszerzając zakres swoich badań stała się nową dyscypliną naukową – psychotroniką, czyli nauką o świa-domości. Opisane tu prace w pełni wpisują się w tę nową dzie-dzinę wiedzy, stanowiąc zarazem cenne uzupełnienie badań, które bezdyskusyjnie uznawane są za konwencjonalne.

* Anomalie – zjawiska odbiegające od tego, co uznawane jest za normę, a zatem zaobserwowane nie-prawidłowości, które nie dają się wyjaśnić na gruncie powszechnie akceptowanej wiedzy naukowej.

11

Aktywność świadomości w środowisku materialnym

Teorie fizyczne pozostaną niekompletne, jeśli definiując rzeczywistość nie uwzględnimy świadomości jako czynnika aktywnego.

Robert G. Jahn fizyk, astrofizyk, Princeton University

Książka ta stanowi trzecią część pracy poświęconej badaniom fenomenu świadomości, któremu zawdzięczamy możliwość ce-lowego wykorzystania przez materię zakodowanej w niej infor-macji. Całość opracowania obejmuje następujące zagadnienia:• Pierwsza część zawiera informacje wstępne, które są nie-

zbędne dla zrozumienia całości zgromadzonego materiału. Opisałam w nim też pierwsze podjęte przez człowieka pró-by wychwycenia powiązań między duchem i materią, a także pierwsze naukowe dowody na istnienie innych niż czaso-przestrzenny poziomów istnienia. Opublikowany został pod tytułem Związek ducha i materii. Naukowe dowody na istnienie rzeczywistości równoległych.

• W kolejnej części opisałam pilotowe badania rzeczywistości niejawnej, które nie tylko umożliwiają wgląd w tę ukrytą przed naszymi zmysłami rzeczywistość, ale pozwalają rów-nież tę wiedzę racjonalnie wykorzystać. Nosi tytuł Świado-mość wielowymiarowa w świetle badań naukowych.

12

Psychotronika – współczesna nauka o świadomości

• Tutaj zapoznaję czytelnika z osiągnięciami psychotroniki i znaczeniem tej wiedzy dla zwiększenia naszych możliwości poznawczych oraz skuteczności działania.

• W kolejnym tomie zaprezentuję nowe koncepcje konwencjo-nalnej nauki, które zapoznają czytelnika z funkcjonowaniem świadomości kształtującej rzeczywistość w warunkach czaso-przestrzennych, a także przedstawię propozycje rozwiązania niektórych problemów ludzkich społeczności w kontekście całości zgromadzonej wiedzy.

Konwencjonalna nauka przez bardzo długi czas ignorowała manifestacje takich anomalnych fenomenów psychofizycznych jak telepatia*, jasnowidzenie**, prekognicja***, teleportacja****, psy-chokineza***** czy cudowne uzdrowienia. Nie znajdowano dla nich żadnego wytłumaczenia w obrębie znanych już praw, więc twier-dzono uparcie, że zjawiska te nie istnieją obiektywnie, będąc wynikiem oszustwa żerującego na łatwowierności ludzi, którzy pragną wierzyć w moce nadprzyrodzone, magię i siłę magicznych rytuałów. Pierwsze nieśmiałe próby wyjaśnienia realności tych zjawisk podjęła parapsychologia. Konwencjonalna nauka trak-towała te prace pogardliwie, nazywając je pseudonauką.

Przebieg badanych zjawisk wyraźnie sugerował udział świa-domego czynnika w ich przebiegu, zatem już pierwsza nazwa

* Telepatia – pozazmysłowa wymiana informacji między organizmami żywymi na drodze rezonansu pól mentalnych.** Jasnowidzenie lub telegnozja (z gr. tele – z dala, gnosis – wiedza) – pozazmysłowy pobór informacji poprzez przestrzeń i/lub czas.*** Prekognicja – pozazmysłowy pobór informacji z wyprzedzeniem czasowym.**** Teleportacja – przemieszczanie obiektów materialnych z wykorzystaniem głębszego poziomu rzeczywistości, czyli ukrytego porządku.***** Psychokineza – świadomy lub nieświadomy psychofizyczny wpływ na położenie lub kształt substancjalnego przedmiotu materialnego, lub też powodujący obie te zmiany równocześnie.

13


przyszłej dyscypliny naukowej wskazywała na jej powiązanie z ludzką psychiką. Konsekwentnie wszystkie zjawiska anomal-ne, które wyzwalane były niezrozumiałym dla nauki działaniem umysłu, określano wspólnym terminem zjawisk Psi. Wpływ psychiki (a więc związanego z nią stanu świadomości) na mate-rialne środowisko był długo ignorowany przez naukę, ponieważ jego akceptacja pociągałaby za sobą konieczność uznania fizycz-nej natury tego duchowego dotychczas czynnika. Było to nie do pomyślenia z punktu widzenia mechanistycznego materializmu, który z góry wykluczył świadomość z fizycznego opisu otaczają-cego nas świata. Termin parapsychologia ma jednak wydźwięk ne-gatywny, sugerujący działania paranaukowe, w najlepszym razie wyprzedzające, czyli poza granicami konwencjonalnej nauki. By to zmienić, w 1973 roku zaproponowano dla tej dyscypliny nową nazwę – psychotronika. Miało to miejsce na I Międzynarodowym Kongresie Badań Psychotronicznych w Pradze. W tym ujęciu jest to nauka interdyscyplinarna, której obszar badań zawiera się na pograniczu psychologii, medycyny, biologii, chemii i fizyki.

Przedmiotem badań tej dyscypliny są wzajemne oddziały-wania między organizmami żywymi a środowiskiem w czasie i przestrzeni, ale jest to środowisko szeroko rozumiane, tzn. obejmujące i tę jego część, na którą nie reagują zmysły naszego ciała. Postawiła ona sobie za zadanie nie tylko wykrycie mecha-nizmów działania tych kontrowersyjnych zjawisk, ale i stworze-nie teorii pozwalającej wkomponować je w całościowy model otaczającej nas rzeczywistości. Ulotność obserwowanych zjawisk przy równoczesnym głębokim utajnieniu rządzących nimi pra-widłowości nie może bowiem usprawiedliwiać rezygnacji z ich wyjaśnienia w ramach systematycznych badań naukowych. Na-zwa psychotronika przyjęła się w wielu krajach, lecz w krajach

14


anglosaskich termin parapsychologia także pozostał w użyciu. W gruncie rzeczy oba te terminy mają dziś praktycznie to samo znaczenie.

Początkowo parapsychologia stanowiła teren działania dy-letantów i łowców sensacji, jednakże już w pierwszej połowie ubiegłego wieku studia nad tymi zjawiskami podjęli naukow-cy. Nie zaniedbując rejestracji spontanicznych osiągnięć osób w tym kierunku uzdolnionych, zaczęli oni wytyczać szlak poszu-kiwań, które zmierzały do wyjaśnienia zagadki obserwowanych fenomenów. Dziś wyniki badań z zakresu psychotroniki publi-kowane są w takich renomowanych czasopismach naukowych jak Foundation of Physics, Physical Review, American Psychologist, Psychological Bulletin, Statistical Science, Brain and Behavioral Science, Journal of Scientific Exploration itp.

W ZSRR od początku jego powstania trendy w nauce wyznaczał wprawdzie mechanistyczny materializm, ale badania fenomenów psychofizycznych (Psi) znalazły się w centrum zainteresowania na skutek pozytywnej opinii akademika Bernarda Każynskiego, któ-rą przedstawił w 1922 roku Rosyjskiemu Kongresowi Towarzy-stwa Naturalistów. Ekspert ten był zdania, że zdolności anomalne występujące u niektórych ludzi są efektem procesu ewolucyjnego, więc należy je traktować w kategoriach oddziaływań fizjologicz-nych. Opinia ta podkreślała celowość prowadzenia badań w tej dziedzinie, ponieważ ich wyniki mogłyby być wykorzystane w ce-lach wojskowych, w tym również w zakresie szerokiego spektrum oddziaływań na ludzką psychikę. Powołano wtedy Komitet Ba-dań Mentalnej Sugestii, którego członkiem był m.in. neurofizjo-log i znany badacz zjawisk anomalnych, prof. dr Leonid Wasiliew z Uniwersytetu Leningradzkiego1.

15


Jest sprawą oczywistą, że wskutek obowiązującego w ZSRR światopoglądu prowadzone tam badania musiały być zoriento-wane w kierunku neurofizjologicznym. Według amerykańskich analityków najpóźniej w roku 1970 całkowitą kontrolę nad tymi badaniami przejęło KGB. Przyjęcie takiego nadzoru było naturalną konsekwencją celu, który przyświecał badaniom, gdyż planowano wykorzystać ich wyniki w rozpoznaniach wywiadu wojskowego oraz użyć do zdalnego oddziaływania na ludzkie organizmy pod względem neurofizjologicznym za pomocą ukierunkowanego ataku mentalnego. Tak więc po rozwiązaniu słynnego Laboratorium Biokomunikacji na Uniwersytecie Le-ningradzkim informacje na temat dalszych studiów psychofi-zycznych w tym kraju długo pozostawały wielką niewiadomą.

Dziś już wiadomo, że doświadczenia nad zastosowaniem Psi w celach militarnych kontynuowano w ZSRR na terenie zachod-niej Syberii w pobliżu miasta Nowosybirsk. Utworzono tam wcześniej scentralizowany ośrodek badań naukowych (Akade-mickij Gorodok czyli Miasteczko Naukowe), a w jednym z oko-ło 40 kompleksów (w Instytucie Automatyzacji i Elektrometrii) powołano do istnienia Wydział Specjalny nr 8, do którego do-stęp był zabezpieczony kodem. W wydziale tym prowadzono badania nad telepatią i różnego rodzaju oddziaływaniami na od-ległość, nadając im wspólną nazwę biokomunikacji. Niewielka filia tego wydziału znajdowała się w Moskwie, w dobrze strzeżo-nym obiekcie wojskowym – Instytucie Problemów Przekazywa-nia Informacji. Prace te z czasem uznano za niezmiernie ważne, więc w latach 70. KGB skłoniło wiele instytutów naukowych w ZSRR do otwarcia bioelektronicznych laboratoriów badaw-czych. W 1983 roku kontrolowane przez specsłużby badania nad Psi prowadzone były w nie mniej niż 29 instytutach.

16


Obowiązujący w ZSRR światopogląd długo kładł się cieniem na podejściu rosyjskich naukowców do zjawisk Psi. Początkowo badania ukierunkowane były przede wszystkim na poznanie zja-wisk możliwych do uchwycenia na płaszczyźnie fizycznej i fizjo-logicznej, z wyłączeniem psychiki i wszelkiego rodzaju związków z ludzką duchowością. Dziś ta tendencja powoli się zmienia. Kraj ten obejmuje liczne kultury, systemy światopoglądowe i religij-ne, które są teraz ponownie odkrywane przez naukę, gdyż to właśnie w nich zaczyna się poszukiwać odpowiedzi na liczne py-tania dotyczące niepojętych fenomenów. Nowe badania prowa-dzone w Rosji nad Psi wykorzystują obecnie również azjatyckie koncepcje religijne, które mogą pomóc w zrozumieniu tajemnic zjawisk pozazmysłowych i psychokinetycznych, a także znaleźć nowe punkty oparcia dla dalszych poszukiwań [1].

W USA momentem przełomowym stała się propozycja badań postrzegania pozazmysłowego, którą CIA* złożyła Kongresowi w 1952 roku, czyli zaledwie kilka lat po zakończeniu II wojny światowej. Przedstawiono wtedy wyniki badań prowadzonych w tym zakresie w ZSRR i zasugerowano wykorzystanie zdalnego rozpoznania dla celów wojskowych. Początkowo badania ukie-runkowane były wyłącznie na rozpracowanie i zastosowanie tele-gnozji dla celów wywiadowczych, ale od roku 1972 na wniosek DIA** wzięto pod uwagę także psychokinetyczne oddziaływania mentalne oraz wpływ na ludzką psychikę za pomocą środków technicznych [2]. Oznaczało to, że oficjalnie lekceważone przez konwencjonalną naukę zjawiska Psi uznano za realną możli-wość prowadzenia ataków mentalnych i włączono je do wyścigu zbrojeń. Badania wchodzące w zakres psychotroniki były tam

* CIA (ang. Central Intelligence Agency) – Centralna Agencja Wywiadowcza.** DIA (ang. Defense Intelligence Agency) – Wywiadowcza Agencja Obrony.

17


początkowo prowadzone przez dwa ośrodki: Instytut Badawczy Stanforda w Menlo Park (ang. Stanford Research Institute lub SRI International) oraz wojskowy Wydział Wykorzystywania Systemów w Fort Meade (ang. System Exploitation Detach-ment). Instytut Badawczy Stanforda to instytucja naukowa, która oferuje zarówno podstawowe badania przyrodnicze, jak i wysoko rozwinięte technologie oraz strategiczne doradztwo. W miarę rozwoju wiedzy o Psi, która potwierdziła realność jej działania, prace badawcze w tym zakresie podjęło także wiele innych ośrodków naukowych [1].

W Chinach rewolucja kulturalna na długo usunęła parapsy-chologię z naukowych rozważań. Odwrót od tej tendencji roz-począł się w marcu 1979 roku, gdy chiński dziennik Sechuan Daily opublikował artykuł o 12-letnim chłopcu Tang Yu, który potrafił odczytywać napisy na kartce trzymanej przy uchu. Dwa miesiące później w całych Chinach zaczęły pojawiać się jasnowi-dzące dzieci. Indoktrynacja światopoglądowa spowodowała, że także w Chinach zjawiska anomalne przypisano nadzwyczajnym funkcjom organizmu i badano je w ramach ludzkiej fizjologii. Właściwy kierunek badaniom fenomenów anomalnych nadał dopiero prof. dr Qian Xuesen (Chien Hsue-sen), absolwent Mas-sachusetts Institute of Technology w USA i profesor California Institute of Technology w specjalności napędów odrzutowych. Zwrócił on uwagę na fakt, że zjawiska pozazmysłowe i psycho-kinetyczne są efektami wtórnymi, które powoduje kryjący się za nimi nośnik informacji wykorzystujący znaną w Chinach od wieków energię życiową Qi. Określił ten nowy obszar wiedzy wspólnym terminem nauki somatyczne i przepowiedział prze-łom, do którego wiedza ta doprowadzi w nauce i technice. Był zdania, że rewolucja ta całkowicie zmieni przyszłość ludzkości,

18


ponieważ będzie ona o wiele głębsza niż zapoczątkowana przez teorię względności i mechanikę kwantową [1].

Materialistyczny światopogląd nie poddał się łatwo tej ocenie. 13 maja 1982 roku Hu Yaobang, sekretarz generalny Komuni-stycznej Partii Chin, zadecydował, że nauki somatyczne zapropo-nowane przez Qiana Xuesena stanowią dziedzinę wiedzy oficjal-nie nieakceptowaną. Autorytet, jakim cieszył się naukowiec, był jednak wystarczająco duży, aby pozwolić małej grupie ludzi na dalsze zgłębianie spornych zjawisk. Wyniki ich prac mogły być jednak opisywane wyłącznie w obiegu wewnętrznym, a projekty badawcze prowadzono za zamkniętymi drzwiami nielicznych wybranych instytutów. Najważniejsze prace w tym zakresie pod-jęto w Pekinie w Instytucie Medycyny i Inżynierii Kosmicznej (ang. Institute of Space Medical-Engineering – ISME), który znajdował się pod całkowitą kontrolą wojska, co skłoniło Ame-rykanów do podejrzeń, że Chińczycy też wkroczyli na drogę wyścigu zbrojeń z wykorzystaniem Psi.

Rewelacyjne wyniki testów prowadzonych z mistrzami Qi-gong* skłoniły chińskie władze partyjne do zmiany oficjalnego stanowiska w kwestii anomalnych fenomenów. Techniki Qigong uznano za duchową spuściznę Chin, w 1987 roku powołane zostało do życia Chińskie Towarzystwo Nauk Somatycznych, a czasopismo Ziran Zazhi (Magazyn Przyrodniczy) mogło już publikować artykuły, które koncentrowały się prawie wyłącznie na Qigong. W ten sposób psychotronika stała się w Chinach ak-ceptowaną dyscypliną badawczą, a Qian Xuesen został wybrany w tym samym roku na przewodniczącego Chińskiego Towa-rzystwa Nauki i Technologii, które m.in. koordynuje badania

* Qigong (wym. czi-gung) – praca lub ćwiczenia z Qi. Qi według tradycji chińskiej jest siłą (energią) życiową obecną w całym wszechświecie.

19


naukowe w Chinach. Mimo tych zmian szeroko zakrojone ba-dania nad Psi nadal pozostały tajne [1]. Aktualnie w Chinach rozróżnia się anomalne zdolności typu Yang (o naturze jawnej) i Ying (natury niejawnej). Zdaniem chińskich naukowców umiejętności typu Yang można nabyć przez ćwiczenia (jak Qi-gong), natomiast Ying należą do tej sfery działania Psi, która jest całkowicie uzależniona od wrodzonych zdolności człowieka. Centrum prac badawczych nad nadzwyczajnymi funkcjami or-ganizmu ludzkiego i Qigong stanowi obecnie Chińska Akademia Nauk Somatycznych w Pekinie.

W Japonii psychotronika przez długi czas była niezauważalna, a w międzynarodowej literaturze fachowej ukazywały się jedynie nieliczne wzmianki na temat prowadzonych w tym zakresie prac. Obecnie aktywne studia nad wykorzystaniem Psi prowadzone są w Laboratorium Bioemisji (ang. Bio-Emission Laboratory, Na-tional Institute of Radiological Science w Chiba), którego kierow-nikiem jest fizyk dr Mikio Yamamoto. Od 1993 roku prowadzi się tam intensywnie badania nad Qigong i różnymi formami postrze-gania pozazmysłowego w powiązaniu z prądami czynnościowymi mózgu [1]. Podstawowym problemem badawczym stała się tam identyfikacja subtelnych energii oraz ich kontrola. Międzynarodo-we Stowarzyszenie Nauk Bioinformacyjnych (ang. International Society for Life Information Sciences), któremu przewodniczy dr Yamamoto, otrzymuje wysokie rządowe subwencje na badania fe-nomenów anomalnych, a celem tych prac jest dokładne zgłębie-nie zjawisk fizjologicznych towarzyszących efektom anomalnym, gdyż w badaniach japońskich daje się zauważyć podejście o silnej orientacji medyczno-fizycznej do tych zjawisk [3]. Można zatem przypuszczać, że Japonia i Chiny staną się ważnymi centrami prac poświęconych zjawiskom mentalnym.

20


Rozwój psychotroniki (często zwanej też parapsychologią) nie jest zauważany przez znaczną część ludzkiej populacji, a sensa-cyjne wyniki prowadzonych badań doceniane są na razie jedynie przez wąskie grona specjalistów. Główną odpowiedzialność za ten stan rzeczy ponoszą z pewnością konserwatywni strażnicy dotychczasowego dorobku nauki, ale i politycy mają w tym niebagatelny udział. Osiągnięcia psychotroniki są świadomie utajniane, gdyż prace w tej dziedzinie prowadzone są głównie ze środków wojskowych, a zatem z przeznaczeniem wykorzystania ich do celów militarnych. Oznacza to, że wiedza na ten temat nie jest przeznaczana do rozpowszechniania.

Pragmatyczny charakter zastosowań wyników badań powodo-wał, że najczęściej główny nacisk kładziono na skuteczność dzia-łań, a nie na wyjaśnienie mechanizmów interakcji świadomości ze środowiskiem materialnym. Sytuacja ta dodatkowo sprzyjała otaczaniu zjawisk Psi aurą tajemniczości i sensacji. Środki ma-sowego przekazu eksponowały w informacjach nadprzyrodzony charakter tych zjawisk, przyczyniając się w ten sposób do ośmie-szania anomalnych fenomenów, co skutkowało nieufnym lub lekceważącym stosunkiem wielu ludzi do walorów poznawczych tej dziedziny wiedzy. Warto zatem podkreślić, że zjawiska te nie są przydatne jedynie do celów wojskowych, ponieważ świado-mość dokonując wszechstronnej penetracji środowiska daje każ-demu z nas możliwość korzystania z niezwykłych właściwości anomalnych fenomenów. Umożliwia jej to ładunek energetycz-ny, którym dysponuje, a zjawiska psychokinezy są najlepszym dowodem na to, że energia psychiczna jest w stanie skutecznie in-gerować w świat materialny na drodze transformacji w inne for-my energii. W tej sytuacji można dokonać śmiałego założenia,


że znane nam już postaci energii także mogą wzbogacać zasób energii Psi, którą dysponuje nasz organizm.

Rozważania takie wcale nie są pozbawione podstaw, a jako przykład może tu posłużyć choćby bioenergoterapia, podczas której sprawny terapeuta zdaje się wykorzystywać zewnętrzne źródła energii, będąc pośrednikiem w jej celowym ukierun-kowaniu. Prowadzone badania zjawisk mentalnych wykazały ponadto, że umiejętności sterowanych mocą umysłu można się nauczyć. Nie jest to więc umiejętność dostępna jedynie dla wybranych, choć nie wszyscy w tej dziedzinie wykazują talent. Możemy niewątpliwie korzystać z możliwości, które oferuje nam sama natura, lecz wymaga to cierpliwości nieodzownej dla uzyskania biegłości w takim działaniu.

137

Psychokineza

Psychokineza (przy zdalnym mentalnym oddziaływaniu zwana telekinezą) to fenomen, w którym świadome lub nieświado-me oddziaływanie psychofizyczne ma wpływ na położenie lub kształt substancjalnego przedmiotu materialnego, tzn. powodu-je zmianę jego pierwotnego kształtu, jego przemieszczenie się w przestrzeni, albo też obie te możliwości realizowane są równo-cześnie. Wielu ludzi wciąż wątpi w realność tej grupy zjawisk, gdyż nie poznaliśmy w stopniu dostatecznym rządzących nimi mechanizmów, lecz podejmowane są już próby zmierzające do ich wyjaśnienia, a wiele z nich można uznać za udane.

Zauważono, że zdolność do wywoływania zjawisk psycho-kinetycznych najczęściej pojawia się u dzieci w wieku dojrze-wania, ponieważ przemiany fizykochemiczne w tym okresie uaktywniają niekiedy w organizmie umiejętność mentalnego oddziaływania energetycznego, które u osoby w tym kierunku uzdolnionej znajdowało się wcześniej w stanie uśpienia. Bywa, że sprawność ta później przemija, lecz stosując odpowiednie tre-ningi można ją przywrócić. Czasem jej uaktywnieniu sprzyjają silne emocjonalne przeżycia, co też nie powinno dziwić, gdyż psychokineza jest nierozerwalnie związana z psychiką człowieka i jej możliwościami przejawiania się w działaniu.

Zjawisko to ‒ rejestrowane i obserwowane przez wielu badaczy zjawisk anomalnych niezliczoną ilość razy ‒ demonstrowali w dru-giej połowie XX wieku głównie Izraelczyk Uri Geller, Japończyk Jun Sekiguchi oraz Rosjanie: Róża Kuleszowa, Ninel Kułagina, Ałła

138


Winogradowa i Borys Jermołajew. Potrafili oni zginać stalowe łyżki i sztabki metalowe lekko pocierając je palcami, a także nie dotykając ich. Uri Geller, lekko muskając końcami palców metalowe przed-mioty (zwykle łyżki lub widelce), powodował ich wyginanie się i łamanie. Jego fenomen był gruntownie przeba dany w 1973 roku w laboratorium Instytutu Ba dawczego Stanforda przez dr. Harolda Puthoffa i dr. Russela Targa [111]. Warto zaznaczyć, że niektóre eksperymenty zostały zarejestrowane również na taśmie filmowej, projekcje te ukazują wyginające się łyżki, żelazne sztabki i pierście-nie, co robi wrażenie, że obiekty te wykonane są z plastycznej masy.

Uzdolnienia psychokinetyczne Uri Gellera były badane tak-że w Anglii na Uniwersytecie Lon dyńskim (ang. University of London) przez dr. Johna B. Hasteda (profesora fizyki atomowej i molekularnej), dr. Davida J. Bohma (profesora fizyki kwan-towej i teoretycznej) i dr. Edwarda W. Bastina, którzy poddali je drobiazgowej weryfikacji. Przy weryfikacji tego fenomenu współpracował z nimi również amerykański naukowiec, dr Brendan O’Regan związany z Instytutem oraz Fundacją Badań Umysłu (ang. Institute of Noetic Science oraz Foundation for Mind-Being Research). W testach wykorzystany został m.in. eksperyment z użyciem cienkiego krążka krystalicznego węgli-ka wanadu (wyjątkowo twardego materiału), który umieszczo-no w szczelnie zamkniętej przezroczystej plastikowej kapsule, a podczas oddziaływania psychokinetycznego zauważono wy-raźne zmiany w wyglądzie krążka. Brak dostępu do badanego obiektu nie dawał żadnej możliwości mechanicznego spowodo-wania zmian w jego strukturze, a jego zamiana (a zatem i oszu-stwo) były całkowicie wykluczone. Eksperyment ten potwierdził realność zjawiska psychokinezy, a badacze wymienionych placó-wek naukowych nie dopatrzyli się żadnego oszustwa [112].

139

Psychokineza

W polskiej publicystyce opinie na temat psychokinezy były wrogie i napastliwe nie tylko w mediach, lecz także w środo-wisku naukowym. Jako przykład może tu posłużyć wywiad udzielony dla Polityki przez prof. dr. hab. Andrzeja Kajetana Wróblewskiego (dziekana Wydziału Fizyki Uniwersytetu War-szawskiego), który uznał zarówno demonstracje Uri Gellera jak i samo zjawisko psychokinezy za zręczne oszustwo, ponieważ jego zdaniem psychokineza jest niemożliwa do wytłumaczenia na gruncie nauki [113]. Podobne stanowisko zajął wcześniej w swojej książce, w której potępił pseudonaukę [114]. Wypo-wiadając się na temat zjawisk anomalnych prof. Wróblewski po-pełnił jednak dokładnie ten sam błąd, który zarzucał badaczom zwanym przez niego pseudonaukowcami – lansując swoje tezy naginał możliwości naukowego poznania do własnych przeko-nań. Tymczasem prawda jest taka, że uparte ignorowanie realnie istniejących zjawisk nie ma żadnego naukowego uzasadnienia.

Rozbieżne opinie badaczy dotyczące różnych zagadnień na-ukowych nie są niczym nowym. Nie bez powodu krąży w tym środowisku szydercza w swej wymowie anegdota, że typowe do-świadczenie to jedyne doświadczenie, które potwierdza lansowa-ną tezę. Pozostałe chowa się do szuflady. Czasem liczba takich szufladowych faktów świadczy wyraźnie o tym, że udowadniana teza nie może być prawdziwa. Warto zatem zdawać sobie spra-wę, że istnienie niektórych wyników badań może być starannie ukrywane wtedy, gdy przeczą one teoriom naukowym, o któ-rych słuszności eksperymentator jest całkowicie przekonany.

Stanowisko mediów w innych krajach było krańcowo odmien-ne, gdyż przejawiono żywe zainteresowanie obserwowanym feno-menem. W grudniu 1973 r. Uri Geller wystąpił w studio telewizji angielskiej, w styczniu 1974 r. w telewizji zachodnioniemieckiej,

140


w lutym zaś i marcu przed kamerami telewizji japońskiej. W każdym ze swych programów Geller sugerował telewidzom, by próbowali go naśladować, a następstwem tego były zgłoszenia w wielu krajach rodziców, których dzieci (dziewczynki i chłopcy w wieku od 7 do 11 lat) z powodzeniem powtarzały psychokinetyczne wyczyny Gel-lera. Najwięcej zgłoszeń o umiejętnościach naśladowczych odebrały telewizja i prasa w Japonii, zatem fenomenem tym zainteresowało się natychmiast Japońskie Towarzystwo Badań Psychotronicznych (ang. Japan Association for Psychotronics Research), które przepro-wadziło weryfikację tych przypadków pod kierunkiem dr. Toshiya Nakaoka. Autentyczne zdolności psychokinetyczne stwierdzono u wielu dziewcząt i chłopców, ale niezwykłym talentem psychoki-netycznym okazał się dwunastoletni Jun Sekiguchi [115].

Kolejne doświadczenia z Junem Sekiguchi prowadził w Japonii prof. dr Shigemi Sasaki (Denki Tsushin University, Tokio). Chło-piec podrzucał wielokrotnie w górę i łapał metalowe przedmioty (sztućce, nożyczki, metalowe rurki), które wyginały się podczas lotu. Powodował deformację nawet kilku metalowych przed-miotów rzucanych równocześnie w górę, a podrzucenie w górę drutu i monety pięciojenowej spowodowało nawleczenie jej na drut (psychokinetyczne odkształcanie przez Juna przedmiotów w trakcie ich podrzucania może świadczyć o udziale grawitacji w przebiegu tego zjawiska, co zasugerował rosyjski biofizyk dr Aleksander P. Dubrow [116]). W trakcie innego doświadczenia Jun spowodował wygięcie się łyżki podwieszonej w szczelnie za-mkniętym pojemniku z przezroczystej masy plastycznej, co po-zwoliło dokładnie obserwować przebieg procesu odkształcania. Chłopiec z odległości około 10 cm był w stanie wyprostować zgiętą uprzednio łyżkę, poruszając jedynie kilkakrotnie ręką.

141

Psychokineza

Wygięte przez Juna łyżki z nierdzewnej stali poddane zostały ba-daniom w laboratorium Chiba University (Japonia) [115]. Analiza chemiczna wykazała nieznaczny ubytek węgla w materiale, nato-miast strukturę sztućców wygiętych przez Juna, zgiętych w sposób mechaniczny oraz identycznych obiektów kontrolnych nie podda-nych żadnemu działaniu zbadano na drodze analizy porównaw-czej. Mikrofotograficzna analiza przekrojów przedmiotów giętych siłą mechaniczną i psychokinetyczną wykazała znaczne różnice w strukturze metalu. Okazało się, że metal gięty psychokinetycznie w pełni zachował swą naturalną strukturę, podczas gdy na mikro-fotografiach obiektów giętych mechanicznie pojawiały się zawsze liczne pofałdowania i pęknięcia. Na tej podstawie pracownicy la-boratorium wydali zgodną opinię, że łyżki zostały zgięte przez Juna przy wykorzystaniu siły o naturze nieznanej nauce.

Umiejętności Juna Sekiguchi podobno zanikły z czasem, ale dwóch innych japońskich chłopców zachowało je również w wieku dorosłym. Masuaki Kiyota, którego zdolności ujawniły się w wieku siedmiu lat, jeszcze jako student Wydziału Psychologii Uniwer-sytetu Tokijskiego potrafił zwijać w spiralę metalowe sztućce, nie dotykając ich. Był również w stanie naświetlać błonę światłoczułą, rejestrując na niej proste obrazy mentalne powstałe w jego wy-obraźni. Z kolei Hiroto Yamashita będąc studentem Wyższej Szko-ły Nauk Rolniczych prócz wyginania bezdotykowego metalowych przedmiotów potrafił dokładnie opisać otoczenie widziane przez inną osobę lub wygląd pomieszczenia, do którego wprowadzono go z zasłoniętymi oczami. Rozpoznawał też bezbłędnie chore orga-ny w ciele człowieka. Twierdził, że w miejscach tych widzi ciemne plamy. Oprócz umiejętności psychokinetycznych wykazywał zatem umiejętności typowe dla percepcji pozazmysłowej [117].

142


W Związku Radzieckim i państwach powstałych po jego upad-ku dawała się zaobserwować silna tendencja prowadzenia badań funkcjonowania świadomości ukierunkowanego na obiekt do-celowy, nie należy zatem dziwić się, że psychokineza również znalazła się w centrum zainteresowania. Obiektem wyjątkowo wnikliwych badań stała się w latach 1968-1983 Nina Kułagina, na której fenomen zwrócił uwagę rosyjskiego świata nauki znany neurofizjolog prof. dr Leonid L. Wasiliew. Był już wtedy w po-deszłym wieku (zmarł w 1966 r.), więc zainteresował jej osobą młodszych kolegów. Pierwsze systematyczne badania z udziałem Kułaginy wykonane zostały w 1968 r. we Wszechzwiązkowym Naukowym Instytucie Badawczym Meteorologii. Uzyskane wy-niki przeanalizowano również w Instytucie Fizyki Teoretycznej Uniwersytetu Moskiewskiego, lecz nie zostały one opublikowa-ne w żadnym naukowym periodyku, ponieważ nie potrafiono wyjaśnić zaobserwowanych anomalii. Później badania podjęli biolog dr Edward K. Naumow, a następnie biofizyk Giennadij A. Siergiejew (Sekcja Bioinformacji Towarzystwa Radioelektro-niki i Komunikacji im. A. S. Popowa w Moskwie) oraz fizycy prof. dr Jurij W. Gulajew (dyrektor Instytutu Radiotechniki i Elektroniki AN ZSRR), dr J. B. Kobzariew (specjalista w dzie-dzinie radiolokacji) i dr I. K. Kikoin [118].

Nakręcone z nią filmy były niezwykle efektowne. Kobieta wpatrywała się w leżący przed nią na stole kompas, jej ręce wy-konywały rytmiczne, wodzące ruchy, po czym igła magnetyczna zaczynała zmieniać położenie, obracając się w różnych kierun-kach. Umieszczone na stole drobne przedmioty także przesuwały się lub obracały zdalnie kierowane ruchami jej rąk [119-121]. Była nawet w stanie spowodować odchylenie promienia lasero-wego. Koncentrując swą uwagę na obiekcie Kułagina potrafiła

143

Psychokineza

przyspieszyć, spowolnić, a następnie zatrzymać bicie serca żaby z odległości 1,5 m. U człowieka (lekarza sceptycznie nastawionego do zjawiska psychokinezy) już po minucie zaobserwowano zmia-ny rytmu bicia jego serca na elektrokardiogramie. Po 5 minutach zmiany były tak gwałtowne, że doświadczenie musiano przerwać. Eksperymenty prowadzone były zawsze przy pełnym oświetleniu i pod kontrolą naukowców, co nie dawało podstaw do podejrzeń o oszustwo. Z kolei zdjęcia filmowe i zapisy aparatury kontrolno--pomiarowej wykluczały możliwość zbiorowej halucynacji.

Eksperymenty prowadzone z Niną Kułaginą i Eugenią Dawi-taszwili spowodowały utworzenie specjalnego laboratorium me-tod radioelektronicznych, które przeznaczono do badań obiektów biologicznych, a kierował nim dr nauk fizyko-matematycznych E. E. Godikow. Obiektem jego badań stały się biopola wytwarzane przez organizmy ludzkie i zwierzęce oraz osobnicze zróżnicowania występujące w charakterystyce tych pól. Podjęto także próby wy-jaśnienia jakie informacje związane z funkcjonowaniem żywego organizmu przenoszą badane pola. Pomiary wykazały, że podczas mentalnego wysiłku ciało Kułaginy wytwarzało silne pole elektro-magnetyczne, a potencjał elektryczny tylnej części mózgu prze-kraczał 50-krotnie potencjał części czołowej.

Opasanie głowy Kułaginy błoną filmową w zaciemnionym pomieszczeniu wykazało po jej wywołaniu prześwietlenie tej części, która stykała się z potylicą. Także jej ręce emitowały pro-mieniowanie świetlne, widzialne nawet nieuzbrojonym okiem, a emisja ta była w stanie naświetlić błonę fotograficzną w za-mkniętej, papierowej kopercie. Jeśli stosowano filtr świetlny − szkło mętniało na skutek osadzania się na nim nalotu sugerują-cego wydzielanie przez ręce kobiety jakiejś substancji. Kułagina ‒ podobnie jak Masuaki Kiyota ‒ była w stanie zarejestrować na

144


kliszy fotograficznej własne obrazy mentalne, a efektom tym za-wsze towarzyszyły zmiany fizjologiczne w jej organizmie, które dawały się zmierzyć. Akcja serca ulegała znacznemu przyspie-szeniu, obserwowano też znaczny ubytek wagi ciała (w kilogra-mach), po serii eksperymentów kobieta była tak wycieńczona, że z trudem się poruszała, rytm jej serca był nieregularny, a badanie krwi wykazywało wysoki poziom cukru i zaburzenia w działaniu układu endokrynologicznego.

W 1987 r. dziennikarz W. A. Striełkow opublikował dwa oszczercze artykuły w czasopiśmie Człowiek i Prawo (ros. Czeło-wiek i Zakon, nr 6 i 9), oskarżając Ninę S. Kułaginę o oszukańcze afery i zwodzenie rosyjskich uczonych. Kułagina wniosła pozew do sądu rejonowego w Moskwie przeciwko autorowi artykułu i redakcji gazety, uzasadniając go naruszeniem jej dóbr osobistych. Proces wygrała [122]. W charakterze świadków złożyli zeznania rosyjscy uczeni badający jej fenomen psychokinetyczny: dr J. W. Gulajew, dr J. B. Kobzariew i dr E. K. Naumow. Wyraźnie stwierdzili, że nie może tu być mowy o oszustwie, ponieważ w grę wchodzą całkowicie naturalne zjawiska przyrodnicze, za które od-powiedzialna jest prawdopodobnie fizjologia żywego organizmu. Podkreślili, że w celu wyjaśnienia wykorzystywanych przez ten fenomen mechanizmów zostały już wysunięte przez naukę pewne hipotezy, wymagają one jednak sprawdzenia.

Rosyjski fizyk prof. dr Wiktor G. Adamienko z Instytutu Fi-zjologii Akademii Nauk Medycznych ZSRR w Moskwie uznał, że za zjawisko psychokinezy odpowiedzialne jest pole bioelek-tryczne wokół żywego organizmu, czyli elektryczna aura, ponie-waż przedmiot umieszczony na powierzchni dielektrycznej moż-na z powodzeniem przesunąć za pomocą sił elektrostatycznych [123, 124]. Twierdził, że równowaga będąca wynikiem działania

145

Psychokineza

pól elektrycznych, tarcia i grawitacji może być w pewnych wa-runkach tak nietrwała, że jej zachwianie może wyniknąć z bardzo niewielkich różnic natężenia pola elektrycznego generowanego przez człowieka, ponieważ w polu elektrycznym spolaryzowane cząstki powietrza nie poruszają się całkowicie swobodnie mając tylko 2 stopnie swobody. Ukierunkowane ciśnienie strumienia molekuł w niejednorodnym polu może spowodować utworze-nie się wiatru elektrycznego, co w konsekwencji umożliwiałoby ruch przedmiotów po powierzchni dielektryka.

Wiemy, że działanie pola elektrycznego powoduje reakcję ner-wowo-mięśniową, zatem napięcie mięśniowo-nerwowe może stać się generatorem pola elektrycznego. W tej sytuacji, jeżeli ładunek naelektryzowanej powierzchni nie jest zbyt duży, można przyjąć, że przedmiot może zacząć się przemieszczać pod wpływem napię-cia mięśni ciała wywołanego wolą wytrenowanego eksperymen-tatora, a pojawienie się dodatkowego pola elektrycznego przy na-pięciach wolicjonalno-emocjonalnych stanowiłoby potwierdzenie psychofizycznego charakteru zjawiska. Tego rodzaju wniosek wspierałoby również spostrzeżenie, że stan psychofizyczny ekspe-rymentatorów silnie wpływał na powodzenie doświadczenia, gdyż w stanie hipnozy ich zdolności były ewidentnie lepsze (elimino-wany był brak wiary w powodzenie testu).

Podczas testów okrągłe obiekty rzeczywiście toczyły się po gładkiej powierzchni szkła organicznego (polimetakrylanu me-tylu), ale zaobserwowano przy tym interesującą osobliwość, gdyż wpływ pola biologicznego człowieka można było kierować w stronę konkretnego obiektu znajdującego się na szklanej po-wierzchni. Mimo wykonywania identycznych ruchów rąk poru-szał się zawsze tylko ten obiekt, na którym skupiona była uwaga eksperymentatora. Co więcej, indukowana elektrostatycznie

146


psychokineza powodowała wyraźnie słabsze efekty w porówna-niu z innymi przykładami tego zjawiska, ponieważ nie wszystkie testowane osoby potrzebowały aż tak komfortowych warunków do prezentacji tego fenomenu. Nina Kułagina była w stanie przemieszczać przedmioty po dowolnie wybranym podłożu. Proponowany przez Adamienkę mechanizm nie wyczerpywał zatem kwestii sposobów działania psychokinezy.

Z reguły takie doświadczenie poprzedzane było fazą, podczas której osoba badana dostrajała się psychicznie do realizacji ekspe-rymentu. Faza ta wywoływała specyficzne napięcie emocjonalne ekstrasensa, powietrze wokół nasycało się ładunkami elektrycz-nymi, a po wywołaniu pożądanego efektu następowała faza zmę-czenia. Badanie uwarunkowań inicjacji psychokinezy dowiodło ponadto, że zjawisko to wyraźnie podlega treningowi. Ałła Wi-nogradowa w ciągu kilku miesięcy wykształciła u siebie zdolność przemieszczania przedmiotów na plastikowej powierzchni, po-zbawionej wcześniej ładunków elektrostatycznych. Podczas testu obserwowano u niej wzrost liczby uderzeń serca oraz radykalne zmiany elektrycznej oporności skóry. Również fotografie kirlia-nowskie wykazały zmiany w strukturze i barwie otrzymywanych obrazów, które ujawniły pojawienie się dodatkowego potencjału zarówno na palcach eksperymentatorki, jak i na powierzchni die-lektrycznej znajdującej się w pobliżu jej ręki.

Ważne okazały się także zmienne geofizyczne. Ałła Winogradowa uzyskiwała najlepsze wyniki w nocy, przy pełni księżyca i podczas trwania burz magnetycznych. Zależność tego rodzaju potwierdzi-ły także wyniki badań uczonych amerykańskich: dr. Williama G. Brauda i dr Stephena P. Dennisa z Instytutu Psychologii Transper-sonalnej (ang. Institute of Transpersonal Psychology) [125], co prowadzi do wniosku, że psychokineza jest zjawiskiem fizycznym,

147

Psychokineza

choć trudnym do wytłuma czenia na obecnym etapie rozwoju fizy-ki. O fizycznej naturze tego fenomenu świadczy również oddzia-ływanie biopola człowieka na igłę magnetyczną kompasu, a jeśli zjawisko to występuje w obecności żywych organi zmów, musi je warunkować jakaś specyficzna wła ściwość żywej materii.

Moskiewski biofizyk, prof. dr Aleksander P. Dubrow (Insty-tut Fizyki Ziemi, Akademia Nauk ZSRR w Moskwie) w swych rozważaniach również wyszedł z założenia fizycznej natury psychokinezy, uznając ją za zjawisko biofizyczne. Badał on siły działające w żywej komórce podczas procesu mitozy, a swoje obserwa cje podsumował hipotezą biograwitacji, która jest wy-nikiem przestrzennych zmian w strukturach cząsteczek białek w komórkach. Koncepcja ta próbowała powiązać kwantowanie fal biograwitacyjnych z generowaniem w organizmie takich pól, jak pola bioelektryczne, biomagnetyczne czy bioelektromagne-tyczne. Efekty psychokinetyczne przypisywano również postulo-wanej piątej sile (jej istnienie wiązano z obserwowanym efektem rozszerzania się wszechświata), którą Einstein ujął pierwotnie w postaci stałej kosmologicznej w relatywistycznej teorii grawitacji [126]. Założono, że siła ta jest odpowiedzialna za efekt antygra-witacyjny, mając ten sam kierunek co grawitacja, lecz przeciwny zwrot, a więc mogłaby odgrywać dokładnie tę samą rolę, co za-proponowany przez Dubrowa efekt biograwitacyjny.

Interesujące rozwiązanie problemu sił grawitacyjnych zapro-ponował radziecki fizyk jądrowy dr Andriej D. Sacharow, zwra-cając już w 1968 roku uwagę świata nauki na możliwy związek pola punktu zerowego (energii próżni) z grawitacją. Uznał on grawitację za efekt oddziaływań pola punktu zerowego na pola obiektów substancjalnych, w których materia na poziomie kwar-ków i elektronów nieustannie drga, emitując promieniowanie

148


elektromagnetyczne. Powstałe w ten sposób pola wtórne mogłyby powodować zdaniem Sacharowa efekt przyciągania grawitacyjne-go. Hipotezę tę udowodnił wiele lat później amerykański fizyk, dr Harold E. Puthoff (Institute for Advanced Studies, Austin, Teksas; Stanford Research Institute, Palo Alto, Kalifornia), wyka-zując na drodze matematycznej, że obiekty substancjalne blokują niektóre z fal pola punktu zerowego, co powoduje popychanie ich ku sobie, a my uznajemy ten efekt za ich wzajemne przyciąganie się [127]. Wywód ten wyjaśnił też dlaczego siły grawitacyjne są tak słabe, a także wykazał, dlaczego nie można ich wyeliminować (pole punktu zerowego jest wszechobecne). W tej sytuacji moż-na wstępnie założyć, że jeśli do tego złożonego układu włączy się równie słabe pole mentalne wygenerowane w strukturach mózgo-wych aktem woli ludzkiej świadomości, może nastąpić taka zmia-na układu sił, która zniesie lokalnie efekt grawitacyjny, a nawet skieruje wybrany obiekt w żądanym kierunku.

Przedstawione wyżej wyniki obserwacji i opracowane na ich podstawie koncepcje stanowią próby znalezienia zadowalających odpowiedzi w kwestii mechanizmów wykorzystywanych w pro-cesie psychokinezy. Jednocześnie wskazują one wyraźnie, jak waż-ną rolę w tym fenomenie odgrywa dynamiczne pole życia, któ-rym steruje nasza wielopoziomowa świadomość podczas naszej czasoprzestrzennej egzystencji. Potwierdzają to choćby pomiary wielkości pola elektromagnetycznego wokół ciała żywych ludzi, które wykazują istotne zmiany podczas testu psychokinezy czy na skutek gwałtownych wybuchów gniewu i frustracji, którym to-warzyszą efekty psychokinetyczne. Robi to takie wrażenie, jakby nagromadzona agresja rozładowywała się poprzez podświadome wykorzystanie biopola w akcji destrukcyjnej.

149

Psychokineza

Pomiary pola elektromagnetycznego Niny Kułaginy dokony-wane w Leningradzkim Instytucie Meteorologii podczas prowa-dzonych z nią testów wykazały, że jest ono zaledwie dziesięcio-krotnie słabsze od pola elektromagnetycznego Ziemi. W ściśle kontrolowanych warunkach laboratoryjnych przemieszczała ona przedmioty substancjalne jedynie dzięki świadomej koncentracji woli na osiągnięciu pożądanego celu, a jedną z najbardziej spekta-kularnych demonstracji jej umiejętności była udana próba oddzie-lenia żółtka od białka surowego jajka, które pływało w roztworze soli w pojemniku znajdującym się w odległości dwóch metrów od niej. Monitorująca ją w czasie trwania eksperymentu aparatura wykazała, że jej puls, rytm fal mózgowych oraz energia otaczają-cego jej ciało pola elektromagnetycznego oscylowały w pobliżu tej samej częstotliwości wynoszącej 4 Hz (cykle na sekundę).

Fenomen telekinezy cieszył się niesłabnącym zainteresowa-niem także w Chinach, a badaniom poddawano różne wersje tego zjawiska. Prowadząca w Szanghaju badania nadzwyczajnych funkcji ciała ludzkiego biolog dr Zhu Yiyi (Yun Nan University) opisała doświadczenia, w których osoba poddawana ekspery-mentom stała tyłem do zegara, podczas gdy osoba kontrolują-ca przebieg testu spoglądała na zegar. W pewnym momencie wskazówki zegara zaczynały szybko obracać się, choć nie podle-gały w tym czasie jakimkolwiek manipulacjom mechanicznym. Przedstawiła również wyniki badań 13-letniej dziewczynki, która potrafiła otwierać w ten sposób zamki. Zhu Yiyi zamy-kała drzwi na kłódkę, wyciągała klucz i chowała go do kieszeni swojej kurtki, przez cały czas eksperymentu mocno trzymając go w dłoni. Po kilkunastu minutach koncentracji dziewczynka stwierdzała, że zamek jest otwarty i była to prawda [128].

150


Zjawiska psychokinezy można zaobserwować w zasadzie wszę-dzie. Najbardziej znane przykłady tego fenomenu związane były w Polsce z osobami dwóch dziewczynek, Joasi S. z Sochaczewa i Joasi G. z Sosnowca. Zainteresowanie wypadkami w Sochaczewie przejawili zarówno członkowie Polskiego Towarzystwa Psychotro-nicznego, jak i przedstawiciele Milicji Obywatelskiej. Wyjaśnie-nia przebiegających tam spontanicznie zjawisk podjęli się znani badacze zjawisk anomalnych, dr hab. Roman Bugaj i mgr Lech E. Stefański, a ich działania objęły kontrolę przemieszczania się przedmiotów, które przez nikogo nie były dotykane. Już wstępna obserwacja zjawisk pozwoliła wysunąć przypuszczenie, że generu-je je 13-letnia Joasia, gdyż podczas jej nieobecności zjawiska te nie występowały. Zastanawiająca była zwłaszcza celność, z jaką obiek-tom udawało się trafić i przedostać nawet przez wąskie szczeliny. Ich lot był zazwyczaj tak szybki, że nie można było go dostrzec gołym okiem. Przelotowi towarzyszył świst lub szelest o charakte-rystycznym dźwięku, a następnie odgłos uderzenia w przeszkodę. Siła działająca w tych manifestacjach sprawiała wrażenie inteli-gentnej, a niekiedy złośliwej (np. osoby obserwujące zdarzenie oblewane były płynem znajdującym się w przemieszczającym się naczyniu). Dziewczynka bezdotykowo także wyginała lub łamała różne metalowe przedmioty, takie jak klucze, sztućce, kable elek-tryczne. Drucik metalowy trzymany w jej obu rękach ulegał roz-ciągnięciu, jakby wykonany był z plastycznej masy [129].

Zjawiska manifestujące się w mieszkaniu państwa S. od po-czątku 1984 roku stały się prawdziwym utrapieniem, ponieważ wiele przedmiotów domowych uległo uszkodzeniu, naczynia szklane i porcelanowe zostały rozbite, a prowianty znajdujące się w lodówce szybko się psuły. Zjawiska te były powtarzalne, a ich realność nie ulegała wątpliwości. Nie mogło być mowy

151

Psychokineza

o jakimkolwiek tricku iluzjonistycznym lub oszustwie. Zauwa-żono też, że podczas występowania zjawisk psychokinetycznych Joasia wpadała w lekki trans, stawała się senna, a jej powieki czę-ściowo opadały. Niekiedy jej działania psychokinetyczne dawały się ukierunkować i realizować w sposób kontrolowany.

Manifestacje psychokinetyczne Joasi G. z Sosnowca, które rozpoczęły się w kwietniu 1983 roku, zostały dokładnie opisane przez Annę Ostrzycką i Marka Rymuszko [130]. Przedmioty przemieszczały się samoczynnie, a ich lot zwykle był niezau-ważalny gołym okiem, choć zdarzały się też przeloty wolne, a zatem łatwe do obserwacji. Przesuwały się też ciężkie meble. Podczas manifestacji psychokinetycznych występowały efekty akustyczne, które przypominały iskrowe wyładowania elektrycz-ne. W odróżnieniu od Joasi z Sochaczewa Joasia z Sosnowca mogła siłą woli wyginać poszcze gólne ostrza widelca w różnych kierunkach. Izolowany i bardzo twardy kabel o średniej gru-bości 1 cm lekko pocierany przez Joasię G. został wielokrotnie zagięty i zapętlony. Stanowił on koronny dowód prawdziwości działania siły generowanej psychicznie, gdyż wygięcie go za po-mocą narzędzi mechanicznych musiałoby pozostawić liczne śla-dy na izolacji. Joasia potrafiła siłą woli przesunąć stojącą lampę w określonym kierunku, dotknięta przez nią bateryjka ulegała natychmiastowemu rozładowaniu, a elektrycznie zasilane przy-rządy psuły się bez wyraźnej przyczyny.

Obok manifestacji samoczynnych, występujących niespo-dziewanie, miały też miejsce manifestacje generowane przez dziewczynkę w sposób świadomy, gdyż Joasia trzymając ręce nad dowolnym przedmiotem mogła nie tylko wywołać jego ruch, ale i tym ruchem kierować. Zjawiska przebiegające samorzutnie nasilały się zawsze podczas burzy i wyładowań atmosferycznych.

152


Zauważono też, że jeszcze przed ich wystąpieniem wyczuwał je pies Joasi i chował się w odległym kącie mieszkania.

Przedstawiciele Stowarzyszenia Radiestetów w Katowicach sugerowali początkowo wpływ silnego promieniowania cie-ku wodnego, jednak po przeprowadzce państwa G. do innego mieszkania zjawiska psychokinetyczne występowały nadal z tym samym natężeniem. Pomiary przeprowadzone przez członków Polskiego Towarzystwa Biocenotycznego (prof. dr. Lecha Jana Radwanowskiego i dr. Jerzego Sosnowskiego) nie wykryły w no-wym mieszkaniu jakichkolwiek szczególnych pól elektrycznych, elektromagnetycznych czy magnetycznych, zatem uznano, że to nie one były przyczyną manifestowanego fenomenu. Stwierdzono natomiast, że pomiary potencjałów czynnościowych między pal-cami dłoni dziewczynki były kilkakrotnie wyższe niż innych osób, a oddziaływanie psychokinetyczne nastolatki wpływało na inne osoby, skutkując odczuciem utraty wagi ciała lub bezwładem rąk.

Uciążliwym dla całej rodziny fenomenem Joasi zainteresował się dr Eustachiusz Gadula, ordynator Oddziału Paraplegii Górni-czego Centrum Rehabilitacji Leczniczej i Zawodowej w Reptach Śląskich oraz znany propagator medycyny zintegrowanej. Z jego inicjatywy zajął się tym problemem zespół naukowców, w któ-rego skład weszli: dr Andrzej Franek (Zakład Biofizyki Śląskiej Akademii Medycznej), dr Mirosław Harciarek (Instytut Psycho-logii Uniwersytetu Śląskiego) i prof. dr hab. inż. Łucja Cieślak (dyrektor Instytutu Metaloznawstwa i Spawalnictwa Politechniki Śląskiej). Podczas manifestacji zjawisk wykryto wtedy silną elek-tryzację powietrza. Nie było też wątpliwości, że biopole dziew-czynki wchodzi w interakcję z innymi polami fizycznymi, gdyż świadczyły o tym nieoczekiwane awarie aparatury kontrolno-po-miarowej, oddziaływania na igłę magnetyczną, obwody scalone

153

Psychokineza

i fale radiowe o różnej częstotliwości. Pomiar temperatury ciała nastolatki wskazywał wysoką wartość przy wyraźnym braku go-rączki, a w niektórych partiach ciała Joasi (głowa, splot słoneczny, palce) stwierdzono występowanie plam termicznych [131]. Su-gerowało to, że specyficzny metabolizm Joasi daje w wyniku stan wzbudzenia energetycznego, który może powodować zaburzenia w polu grawitacyjnym i umożliwiać wystąpienie zjawisk tunelo-wych, znanych fizyce kwantowej.

Podczas prowadzonych obserwacji dr Harciarek zwrócił uwagę na fakt, że prawa półkula mózgu charakteryzowała się u nasto-latki wzmożoną aktywnością, podczas gdy analizy wykryły u niej anomalie w gospodarce hormonalnej, tzn. bardzo niski poziom dopaminy, który towarzyszy zazwyczaj atakom epileptycznym. Prowadziło to do nietypowej reakcji mięśniowej polegającej na występowaniu drgań (skurczów mięśni) o wysokiej częstotliwości, które wiodły do mikrowibracji, choć nie były to ataki epileptycz-ne. Jest to ważne spostrzeżenie, ponieważ podobne zjawisko (wy-nik zaburzeń pracy układu limbicznego, a także płatów skronio-wych) współwystępuje także z innymi fenomenami anomalnymi. Warte uwagi są tu przede wszystkim prace psy chiatry i neurologa prof. dr. Vernona M. Neppe (Pacific Neuropsychiatric Institute, Seattle, Washington), które wykazały ścisły związek zjawisk ano-malnych z proce sami zachodzącymi w jednym lub obu płatach skroniowych kre somózgowia [132-134].

Na nie mniejszą uwagę zasługują również badania zmian struktury przedmiotów wygiętych psychokinetycznie przez Joasię G., które przeprowadzono w 1984 roku na Wydziale Mechaniczno-Technologicznym Instytutu Metaloznawstwa i Spawalnictwa Politechniki Śląskiej w Gliwicach. Wykonano je w ramach pracy magisterskiej Macieja Hałata Badanie wpływu

154


oddziaływania bioenergetycznego na zmiany strukturalne w wy-branych metalach i stopach prowadzonej pod kierunkiem dr. inż. Wojciecha Ozgowicza, podczas gdy jej promotorem była prof. dr hab. inż. Łucja Cieślak. Do badań struktur metali wykorzystano mikroskop elektronowy, sporządzając komisyjnie dokumentację filmową i fotograficzną. Podobnie jak w opisanych wcześniej ba-daniach japońskich prowadzonych w Chiba University wyniki te porównano ze strukturą obiektów wygiętych mechanicznie oraz strukturą przedmiotów kontrolnych wykonanych z identycznych materiałów. Uzyskane rezultaty były takie same jak wyniki analiz wykonanych w Japonii, udowadniając tym samym pełną realność oddziaływań psychokinetycznych na materię substancjalną. Nie-stety skąpą informację na ten temat zawarł w swoim opracowaniu jedynie Roman Bugaj, który zapoznał się z rezultatami tej pracy [135]. Jej wyniki nigdy nie zostały opublikowane, a prośba o ich udostępnienie spotkała się z brakiem reakcji.

Zdaniem prof. dr. hab. inż. Arkadiusza Górala (Wojskowy In-stytut Łączności w Zegrzu) za efekty te odpowiedzialne są zabu-rzenia elementarnych oddziaływań między cząstkami w strukturze materiału, podczas gdy prof. dr. hab. inż. Zdzisław Haś (Instytut Materiałoznawstwa i Technologii Metali Politechniki Łódzkiej) zasugerował wystąpienie zjawiska warstwowego poślizgu w sieci krystalicznej metalu na skutek rezonansu wywołanego drganiami biopola o częstotliwości równej lub bliskiej jej własnym wibra-cjom. Raport podsumowujący prace zespołu Gaduli przedstawio-ny został Ministerstwu Zdrowia i Opieki Społecznej, a następnie przekazany prof. dr hab. Krystynie Bożkowej (dyrektorowi Insty-tutu Matki i Dziecka w Warszawie) z zaleceniem wydania opinii. Poskutkowało to utworzeniem kolejnego zespołu badawczego pod kierunkiem lekarza pediatry, prof. dr hab. Magdaleny Hanickiej

155

Psychokineza

z Instytutu Matki i Dziecka w Krakowie. W skład zespołu we-szli: prof. dr hab. Jerzy Haber (Instytut Katalizy i Fizykochemii Powierzchni PAN), prof. dr hab. Andrzej Hrynkiewicz (Instytut Fizyki Jądrowej i Instytut Fizyki Uniwersytetu Jagiellońskiego) i mgr inż. Grzegorz Zapalski (Instytut Badań Jądrowych).

Kolejne badania ponownie wykluczyły możliwość mistyfikacji przy wyginaniu przedmiotów metalowych, ale uznano, że zjawi-sko to nie daje się wyjaśnić na gruncie znanych praw fizycznych. Wykazano, że fenomenowi temu towarzyszy znaczne przyspie-szenie tętna i oddechu Joasi G., zaobserwowano arytmię pracy jej serca, zareagował też czuły detektor, wykrywając obecność jakiegoś słabego pola fizycznego. Mimo tych ustaleń nie udało się włączyć problemu do programu badań resortowych i dalsze prace rozpoznawcze zostały zawieszone.

Zasygnalizowałam wcześniej, że zdolność oddziaływań psycho-kinetycznych może mieć związek z innymi umiejętnościami ano-malnymi, np. z postrzeganiem pozazmysłowym. Mieliśmy i taki przypadek w Polsce. Basia K. miała dziesięć lat, gdy ujawniły się jej psychokinetyczne predyspozycje. Opiekował się nią ojciec (in-żynier metalurg), człowiek rzeczowy i trzeźwo myślący. Dziecko początkowo nie miało żadnej kontroli nad tym fenomenem, któ-ry manifestował się spontanicznie. Z czasem zaczęły powtarzać się jednak zdarzenia w pełni zaplanowane: nóż sam kroił żółty ser, szczotka wyskakiwała z tornistra i rozczesywała włosy, kanapka drugiego śniadania sama odwijała się z papieru i przemieszczała w kierunku ust. W ułamku sekundy dziewczynka zginała i wy-prostowywała stalowe łyżeczki oraz masywne łyżki, a czynności te były w pełni przez dziewczynkę kontrolowane [136].

Basia wykazywała też inne umiejęt ności anomalne. U jej cio-ci stwierdzono nowotwór z przerzu tami, o czym dziewczynka

156


nie została poinformowana. Obejmując ciocię podczas wizyty w szpitalu w sposób pozazmy słowy zobaczyła w jej brzuchu dwa guzy oblane czymś zielonym, a rozpoznanie prze rzutów i ich lokalizacja były w pelni trafne. Nie należy zatem dziwić się, że wykazywała ona także zdolności dermooptyczne, gdyż wbrew su-gestii zawartej w zastosowanej nazwie jest to w gruncie rzeczy percepcja pozazmysłowa. Wielokrotnie powtarzane doświadcze-nia z kolorowymi kawałkami papieru umieszczonymi pod szkla-ną taflą wykazały, że dziewczynka przy całkowicie zasłoniętych oczach za każdym razem bezbłędnie rozróżnia kolory, rozpozna-jąc też czarny element na kolorowym tle.

Przypadków takich mamy w Polsce więcej. Szkoda zatem, że mając tak znakomite media psychokine tyczne, zarzuciliśmy systematyczne naukowe badania tego fenomenu. Nie należy się jednak temu dziwić. Nie tak dawno, bo w dniu 22 maja 2009 odbyła się na terenie SGGW w Warszawie ogólnopolska konfe-rencja naukowa poświęcona pseudonauce jako zagrożeniu dla ro-zumu, nauki i cywilizacji (psychotronika powszechnie uważana jest w Polsce za pseudonaukę). Jej inicjatorzy zapomnieli najwy-raźniej o tym, że bez prowadzenia badań wyprzedzających nauka nie może się rozwijać. Uparte ignorowanie zjawisk anomalnych przez większość polskiego środowiska naukowego świadczy przede wszystkim o tym, że mechanistyczna wersja materiali-zmu nie tylko trwale zindoktrynowała w naszym kraju wiele umysłów, ale i wykształciła rzeszę fanatycznych wyznawców. Nie dostrzegając tej intelektualnej pułapki, nie tylko zaprzepaszcza-my szansę istotnego wkładu naszych rodaków w badania natury anomalnych fenomenów, ale tracimy też umiejętność świado-mego oddziaływania mentalnego na środowisko materialne.

Dr Danuta Adamska-Rutkowska jest specjalistką w dziedzinie inżynierii chemicznej i procesowej. Wiele lat kierowała zespołem naukowo-badaw-czym, prowadzącym prace eksperymentalne dla celów matematycznego modelowania procesów. Posiada szeroką wiedzę w zakresie chemii, fizyki, biologii, biofizyki i cybernetyki. Jest autorką książek Kwantowa rzeczywi-stość, Związek ducha i materii i Świadomość wielowymiarowa, które zdo-były dużą popularność wśród czytelników.

Książka ta poświęcona jest wyłącznie tym fenomenom,które mają praktyczne zastosowanie.

Każdy z nas ma jakieś zdolności paranormalne czy Psi, choć nie wszyscy potrafimy je wykorzystać.

Dzięki tej książce dowiesz się dlaczego:• możesz być radiestetą i wyczuwać miejsca, w których czujesz się

wspaniale oraz takie, gdzie z każdą minutą czujesz się coraz gorzej.• zjawisko telegnozji czyli umiejętność postrzegania osób i zdarzeń na

odległość jest dostępne również dla Ciebie.• pod wpływem mentalnego oddziaływania mogą lewitować nie tylko

ludzie, ale i przedmioty. • bioenergoterapia cieszy się coraz większą popularnością oraz poznasz

mechanizmy wykorzystywane w tego rodzaju uzdrawianiu.• teleportacja to mentalne zjawisko dostępne dla każdego i nie wymaga

technicznego wsparcia.

Niezwykłe zjawiska – praktyczne korzyści!

Patroni: Cena: 49,40 złISBN: 978-83-7377-856-6

9 7 8 8 3 7 3 7 7 8 5 6 6Psychotronika.plPierwszy polski portal psychotroniczny

Psychotronika – współczesna nauka o świadomości. Telepatia ... · Pogranicze nauki to nie...

Documents

Transcript of Psychotronika – współczesna nauka o świadomości. Telepatia ... · Pogranicze nauki to nie...