OL

BR

ZY

MA

ND

RZ

EJ

MA

LE

SZK

A

olbrzymCena 36,90 zł

Powieść z bestsellerowego cyklu Magiczne DrzewoKuki zostaje obdarzony nadludzką siłą, by pokonać olbrzyma o sied­miu wcieleniach. Walczy ze zwierzomaszynami, stalowym ptakiem i pożeraczem światła. Wędrują z nim mądra Gabi, supergracz kom­puterowy Blubek i gadający pies. W dalekiej Azji szukają tajemnicze­go domu pilnowanego przez złotego tygrysa. Przygodowa powieść w tempie gry komputerowej. Nie można się od niej oderwać!

Opowieści Magicznego Drzewa są podstawą znanego na świecie cyklu filmowego, nagrodzonego Emmy – telewizyjnym Oscarem – za wyobraźnię, mądrość i humor.

Andrzej Maleszka, reżyser filmowy, autor powieści i scenariuszy. Jest zdobywcą wielu nagród na międzynarodowych festiwalach. Jego filmy i powieści są pełne fantastycznych przygód. A jedno­cześnie opowiadają o ważnych sprawach.

Każdą powieść można czytać niezależnie, nie znając innych części.

MD3_Olbrzym_okladka_DRUK.indd 1 2018-04-16 13:33:17

KR AKÓW 2017

ilustr acje

andrzej maleszka

OLBRZYM

A n d r z e j M A l e s z k A

Książki z dobrej strony: www.znak.com.plSpołeczny Instytut Wydawniczy Znak, 30-105 Kraków, ul. Kościuszki 37Dział sprzedaży: tel. (12) 61 99 569, e-mail: czytelnicy@znak.com.plWydanie II, zmienione, Kraków 2017. Druk: Colonel

Projekt okładki i ilustracjeAndrzej Maleszka

Fotografie bohaterów na okładce i we wnętrzu książkiMonika Lisiecka

Opieka redakcyjnaDorota GruszkaMaria Makuch

AdiustacjaAnna Szulczyńska

Korekta Anna SzulczyńskaJudyta Wałęga

Projekt typograficznyPARASTUDIO

ŁamanieIrena Jagocha

Zdjęcia wykorzystane w ilustracjachiStockphoto: ©ElementalImaging, ©Andy Gehring, ©Joe Michl, ©Roberto A. Sanchez, ©Doug Von Gausig, ©Gerben Plooij, ©Jet Chen Tan, © pius 99, ©Kurt Drubbel, ©Mark Evans, Shutterstock: ©Xanya69, ©karl umbriaco, ©Jess Wealleans, ©unpict, ©Sean Xu, ©leungchopan, ©Audy39

Copyright © by Andrzej Maleszka, 2011

ISBN 978-83-240-4018-6

W dwutysięcznym roku nad Doliną Warty przeszła straszliwa burza. Trwała bez prze-

rwy przez trzy dni i trzy noce. Przerażone zwie-rzęta kryły się w najgłębszych norach. Małe dzie-ci chowały głowy pod poduszki, by nie słyszeć nieustającego huku grzmotów. W wielu domach zgasło światło, a dachy porwała wichura.

Trzeciego dnia piorun uderzył w olbrzymi stary dąb rosnący na wzgórzu. Drzewo pękło i runęło na ziemię. Zadrżały domy w całej dolinie, a bu-rza natychmiast ustała.

Nie był to zwyczajny dąb. Było to Magiczne Drzewo. Miało w sobie ogromną, cudowną moc. Lecz wtedy nikt o tym nie wiedział.

Ludzie zawieźli je do tartaku i pocięli na deski. Z drewna zrobiono setki różnych przedmiotów, a w każdym przedmiocie została cząstka magicz-nej mocy. W zwyczajnych rzeczach ukryła się siła, jakiej nie znał dotąd świat. Wysłano je do skle-pów i od tego dnia na całym świecie zaczęły się niesamowite zdarzenia.

OLBRZYM

9

Mama usiadła na czerwonym krześle. Na-tychmiast poczuła mrowienie w całym cie-

le. Zawsze to czuła, kiedy na nim siedziała.Kuki stał obok i czekał. Filip, Tośka i Wiki dostali już wszystko, czego

potrzebowali do szkoły. Kuki oczywiście był na końcu, bo był najmłodszy.

– Nie lubię tego robić – westchnęła mama. – Ja cię zastąpię! – zawołał Kuki. – Nie ma mowy.Kuki dobrze widział, że to usłyszy. Rodzice nie

pozwalali mu używać magicznej mocy czerwo-nego krzesła*.

Mama podniosła kartkę ze spisem niezbędnych rzeczy i zaczęła czytać:

– Proszę o szkolny plecak dla Kukiego!

* Opis czerwonego krzesła i inne ważne informacje znajdziesz w specjalnym rozdziale na s. 466.

10

BACH! Przez okno wleciał plecak i grzmot-nął w podłogę. Był zielony i miał nadrukowane motyle.

– Fajny? – spytała mama.

– Ohydny – odpowiedział Kuki. – Chcę czarny

plecak, taki jak ma Filip. I bez debilnych motyl-

ków! Ja nie mam pięciu lat!

Mama westchnęła.

– Zmiana! – zawołała. – Plecak ma być czar-

ny. I bez debilnych motylków, bo mój syn nie ma

pięciu lat.

Plecak natychmiast zmienił się w czarny. Moty-

le ożyły i odleciały przez okno. Mama poprawiła

się na krześle i czytała dalej:

– Proszę jeszcze o adidasy dla Kukiego, dżinsy,

dwie pary. I spodnie bojówki…

– Z ośmioma kieszeniami! – zawołał Kuki.

– Z ośmioma kieszeniami! I bluzę z kapturem.

– W paski! Teraz są modne paski.

– W paski – powtórzyła mama. – I drugą bez pas-

ków na wypadek zmiany mody. I proszę o czapkę

11

z daszkiem. Pięć! Bo Kuki zawsze je gubi. Sweter

i osiem koszulek.

– Jeszcze podręczniki! I zeszyty! – przypomniał

Kuki.

Mama to powtórzyła.

TRZASK! ŚWIST! Przez okno wpadł wielki kłąb

rzeczy. Zamiast wylądować w szafie, zaczęły wi-

rować wokół Kukiego jak planety wkoło Słońca.

– Czuję, że będą kłopoty! – jęknął Kuki.

Nagle ubrania rzuciły się na chłopaka.

Kuki próbował uciec, ale latające ubrania goni-

ły go jak wściekłe nietoperze. W końcu dopadły

Kukiego i zaczęły się na niego wciskać! Wszyst-

kie naraz!

– Ratunku! – krzyczał Kuki.

W sekundę został ubrany we wszystkie wy-

czarowane rzeczy. Wyglądał jak cebula. Miał na

sobie trzy pary spodni, osiem koszulek, sweter

i dwie bluzy. A na głowie pięć czapek! Na koń-

cu wskoczył na niego plecak pełen podręczników.

Kuki był na wpół uduszony i oblewał się potem.

12

13

– Zdejmij to ze mnie! – wrzeszczał.Mama rzuciła się z pomocą i uwolniła go od

kłębowiska ubrań. Kuki oddychał z trudem. – Już dobrze… – uspokajała go mama, pakując

rzeczy do szafy. – Najważniejsze, że masz wszyst-ko, co potrzebne do szkoły. Prawda?

– Nieprawda – powiedział Kuki. – A czego jeszcze brakuje? – Dobrze wiesz… Już sto razy cię o to prosi-

łem! – Kuki podbiegł do mamy. – Zgadzasz się? – Nie. – Proszę! – Nie! – Mamo! Chodzi tylko o to, żebym był t r o c h ę

mocniejszy. Odrobinę! Jeden malutki czar, żeby wzmocnić moją siłę!

– Kuki, mówiłam ci już. Nie zgadzam się na to! – Mamo! Zrozum, ja jestem najniższy w klasie.

Większość chłopaków jest ode mnie silniejsza. Poza tym w szkole jest Blubek, który wszystkich bije. Zaczaruj, żebym był dwa razy mocniejszy niż on. To wystarczy. Nikogo nie będę bić. Słowo honoru. Po prostu będę czuł się pewniej, mamo.

14

– Nie mogę tego zrobić. – Dlaczego!? – zawołał Kuki. Mama usiadła obok niego. – Kuki, ja nie chcę, żeby jakieś czary zmienia-

ły mojego syna. Kocham cię takiego, jaki jesteś. – Bo ty byś chciała, żebym wciąż był małym

dzieckiem! – Nie. Ja chcę, żebyś rósł normalnie, jak każdy

chłopak. Jeszcze będziesz duży i silny. Wszystko w swoim czasie. A na razie możesz się zapisać na zajęcia sportowe.

– Nie chcę się na nic zapisywać – mruknął po-nuro Kuki.

Mama zerknęła na zegar. – Musisz już iść do szkoły. Odprowadzić cię? – Nie. – Trzymaj się, mój duży synu!

– Witam po wakacjach – powiedziała wycho-wawczyni, pani Szulc, kiedy uczniowie uciszyli się na tyle, by ją usłyszeć. – Miło was widzieć

15

całych i zdrowych. Chcę wam przedstawić nową uczennicę. To jest Gabi.

Kuki zerknął na dziewczynę stojącą na środku klasy. Była dość chuda, miała brązowe oczy i ko-raliki wplecione we włosy. Nic nadzwyczajnego.

– Gabi, opowiedz nam coś o sobie – poprosiła nauczycielka.

– Interesuję się zwierzętami i w ogóle biolo-gią – powiedziała nowa. – Ale zajmuję się też geografią. Zbieram wiadomości o niesamowitych budynkach. Bo oczywiście interesuję się też ar-chitekturą...

Kuki westchnął. Ta Gabi wyglądała na przemą-drzałą. Kuki nie znosił przemądrzałych ludzi.

– Zajmuję się też kosmosem – gadała szybko dziewczyna. – Dostałam właśnie teleskop i robię obserwacje nieba. Interesuję się też morzem, bo…

– Dziękujemy ci, Gabi – przerwała jej pani Szulc. – Mamy taki zwyczaj, że ktoś z klasy opro-wadza nowego ucznia po szkole. Twoim prze-wodnikiem będzie… Kuki.

– Dlaczego ja!? – zawołał oburzony Kuki. – Bo zrobisz to znakomicie.

16

17

– Tam jest sekretariat, po prawej jest stołów-ka, a po lewej nic nie ma – mówił Kuki, prawie biegnąc szkolnym korytarzem.

Chciał jak najszybciej pozbyć się tej przemą-drzałej Gabi.

– Możesz iść wolniej? – poprosiła dziewczy-na. – Bo wiesz, ja chcę wszystko dokładnie obej- rzeć.

– Tu nie ma nic ciekawego. – A ten pies?Na korytarzu siedział mały kundelek z zakrę-

conym ogonem. – To jest Budyń – powiedział Kuki. – Nasz

szkolny pies. Właściwie jest niczyj, więc wszy-scy się nim opiekujemy.

– Ale fajny!Gabi pogłaskała Budynia. Pies skakał zadowo-

lony i polizał ją po ręce. Kukiego to rozzłościło, bo wszyscy mówili, że

Budyń lubi tylko jego.

18

– Możesz się pospieszyć? – mruknął.Zeszli do szatni. – To są szafki naszej klasy. A tam nie wolno

wchodzić. – Kuki pokazał żółte drzwi. – Dlaczego nie wolno? – zaciekawiła się dziew-

czyna. – Bo tam są zawory gazu. Jak coś ruszysz, to

szkoła wyleci w powietrze. Koniec zwiedzania. Cześć!

Kuki ruszył do klasy. – A sala gimnastyczna? – zatrzymała go Gabi.Chłopak zrobił nieszczęśliwą minę, ale pod-

szedł do szklanych drzwi. – Jest tutaj.Weszli do wielkiej sali gimnastycznej z widow-

nią i dwoma boiskami do koszykówki. – Mamy najlepszą salę w mieście – powiedział

Kuki, zerkając dumnie na Gabi. – Ja wolę pływalnię. Jestem dobra w nurko-

waniu. Interesuję się życiem podwodnym. Mnie w ogóle interesują podróże. Lubisz podróżować?

– Nie – skłamał Kuki. Ta dziewczyna coraz bardziej go wkurzała.

19

– Ty się łatwo denerwujesz, prawda? – powie-

działa Gabi. – Jak chcesz, to ci pokażę ćwiczenia

uspokajające. Chcesz?

– Nie!

– Dobrze grasz w kosza?

– Nie.

– Ja też nie. Ale czasem trafiam.

Gabi chwyciła piłkę i rzuciła do kosza. Nie tra-

fiła. Piłka poleciała na widownię. TRACH! Coś

trzasnęło, a potem rozległ się wrzask:

– Co robisz, kretynie!?

Kuki odwrócił się i zastygł z przerażenia.

Na widowni siedział Blubek. Był chłopakiem

rozmiaru XL. Poza graniem na komputerze naj-

bardziej lubił bić młodszych uczniów.

– Rozwaliłeś mi konsolę! – ryknął Blubek.

Na podłodze leżała mała konsolka Sony. Od-

padła tylna klapka i wyleciała bateria. Obok to-

czyła się piłka.

– Zatłukę was! – Blubek pognał w ich stronę.

– Gabi, zwiewaj! – krzyknął Kuki i rzucił się do

ucieczki.

20

Gabi i Kuki wybiegli z sali. Popędzili pustym

korytarzem. Wpadli do szatni i schowali się za

szafkami.

Siedzieli przez chwilę bez ruchu.

– Kto to był? – spytała szeptem Gabi.

– Blubek. On wszystkich bije. Albo wciska do

muszli klozetowej. Albo wkłada pająki za ko-

szulę!

– Serio?

– Tak.

– Powinien jeść magnez – powiedziała dziew-

czyna. – Czytałam, że to uspokaja…

– Cicho… – szepnął Kuki i zaczął nadsłu-

chiwać. – Chyba już poszedł… Chodź!

Wysunęli się ostrożnie z kryjówki i ruszyli do

wyjścia.

TRACH!

Zza szafki wyskoczyła wielka łapa. Chwyciła

Kukiego za kaptur.

– Mam cię, draniu!

Blubek trzymał wyrywającego się Kukiego.

– Rozwaliłeś mi konsolę! Zatłukę cię!

21

– Zostaw go! – zawołała Gabi. – To ja zrobi-

łam.

Napastnik się odwrócił.

– Ty? – warknął.

– Tak.

Blubek pchnął Kukiego, który poleciał na pod-

łogę. Podszedł do Gabi.

Kuki ze zdziwieniem zauważył, że dziewczy-

na nie jest wcale wystraszona. A przynajmniej

tego nie okazywała.

– Powinieneś jeść magnez – powiedziała

Gabi.

– Co? – warknął Blubek.

– Magnez. Byłbyś dużo spokojniejszy.

– Ja cię zaraz uspokoję. – Chwycił Gabi za

ramię. – Lubisz pająki? – syknął złowieszczo.

– Mam tu jednego.

Wyciągnął z kieszeni pudełko. W środku był

włochaty pająk dużych rozmiarów.

– Zaraz ci go włożę za koszulę! On gryzie jak

pirania!

Gabi zaczęła się wyrywać.

22

– Puszczaj mnie! Mam alergię na robaki!

Kuki krzyknął:

– Zostaw ją, Blubek. Słyszysz!? Odczep się od

niej!

Kuki wiedział, że zadzieranie z Blubkiem jest

skrajnie niebezpieczne. Ale musiał coś zrobić.

Doskoczył do łobuza i rąbnął go plecakiem.

– Ała! – wrzasnął Blubek.

Pająk spadł na podłogę i uciekł.

Łobuz puścił Gabi i odwrócił się. Był teraz na-

prawdę wściekły. Skoczył do Kukiego, złapał go

wpół i popędził z wierzgającym chłopakiem do

holu.

– Puszczaj mnie! – wydzierał się Kuki.

Na środku holu stało wiadro pełne brudnej

wody i mop. Blubek podbiegł tam, wlokąc za

sobą wyrywającego się chłopaka. Złapał wiadro

i wcisnął je Kukiemu na głowę. Cuchnąca ciecz

wylała się na nową bluzę i spodnie.

Blubek zarechotał.

23

24

Kuki powoli zdjął wiadro z głowy. Brudna woda ściekała mu po twarzy. Otarł oczy. Zobaczył Gabi, która wpatrywała się w niego wystraszona. Blu-bek przestał się śmiać. Chyba poczuł, że przegiął.

– Dobra – mruknął. – Chciałeś, to dostałeś. Blubek odszedł.Gabi podbiegła do klęczącego na podłodze Ku-

kiego. Zdjęła bluzę i zaczęła nią delikatnie wycie-rać twarz chłopca.

– Poczekaj… – szepnęła. – Wytrę ci oczy, bo do-staniesz zapalenia.

Kuki jej nie słuchał. Odwrócił się i krzyknął do odchodzącego Blubka:

– Ty draniu! Zmienię cię w śmierdzącego szczu-ra! Zobaczysz!

Zerwał się i pobiegł do wyjścia.

Kuki pędził ulicą jak szalony. Ocierał z oczu cuchnący płyn, a może to były łzy.

Dobiegł do domu. Wpadł na klatkę schodową. Przeskakując po dwa stopnie, popędził do miesz-

25

kania. Przed wejściem się zatrzymał. Opanował się trochę i otworzył po cichu drzwi.

Mama była w kuchni, słychać było, jak podśpie-wuje. Tato ani rodzeństwo jeszcze nie wrócili.

Kuki przemknął po cichu do sypialni rodziców. Czerwone krzesło stało na środku pokoju. Ma-

gia nie działała na odległość, więc stąd nie mógł zmienić Blubka w szczura. Musiał zabrać krzesło do szkoły. Wiedział, że to jest zakazane. Niko-mu nie wolno było wynosić czerwonego krzesła z domu. Nigdy!

Kuki był jednak tak wściekły, że gotów był zła-mać zakaz. Tylko co zrobić, żeby nikt nie zoba-czył, że niesie krzesło? Nagle go olśniło. Wymy-ślił sposób!

Kuki usiadł na czerwonym krześle i powiedział: – Chcę, żebyś przez d z i e s i ę ć m i n u t b y ł o

m a ł e jak… jak palec!TRACH! Krzesło gwałtownie się skurczyło,

a Kuki spadł na podłogę. Zerwał się błyskawicz-nie i nerwowo się rozejrzał. Bał się, że krzesło zmieniło się w tak małe, że go nie znajdzie. Na przykład jest maleńkie jak palec komara!

25

kania. Przed wejściem się zatrzymał. Opanował się trochę i otworzył po cichu drzwi.

Mama była w kuchni, słychać było, jak podśpie-wuje. Tato ani rodzeństwo jeszcze nie wrócili.

Kuki przemknął po cichu do sypialni rodziców. Czerwone krzesło stało na środku pokoju. Ma-

gia nie działała na odległość, więc stąd nie mógł zmienić Blubka w szczura. Musiał zabrać krzesło do szkoły. Wiedział, że to jest zakazane. Niko-mu nie wolno było wynosić czerwonego krzesła z domu. Nigdy!

Kuki był jednak tak wściekły, że gotów był zła-mać zakaz. Tylko co zrobić, żeby nikt nie zoba-czył, że niesie krzesło? Nagle go olśniło. Wymy-ślił sposób!

Kuki usiadł na czerwonym krześle i powiedział: – Chcę, żebyś przez d z i e s i ę ć m i n u t b y ł o

m a ł e jak… jak palec!TRACH! Krzesło gwałtownie się skurczyło,

a Kuki spadł na podłogę. Zerwał się błyskawicz-nie i nerwowo się rozejrzał. Bał się, że krzesło zmieniło się w tak małe, że go nie znajdzie. Na przykład jest maleńkie jak palec komara!

26

Na szczęście zobaczył je od razu.Krzesło miało pięć centymetrów wysokości

i błyszczało jak czerwony klejnot. Kuki delikat-nie je podniósł i schował w kieszeni bluzy.

Teraz miał dziesięć minut, by dotrzeć do szko-ły. Pobiegł do wyjścia. W korytarzu zderzył się z mamą.

– Kuki! Co się stało?Nie odpowiedział. Wybiegł z mieszkania.

Kuki pędził do szkoły najszybciej, jak umiał. Ręką przyciskał kieszeń, pilnując, by miniatu-rowe krzesło nie wypadło. Po drodze obmyślał zemstę na Blubku. Z tym szczurem to chyba przesada, ale może draniowi wyczarować ogon. Dwumetrowy! Albo niezmywalny smród skunksa. I świńskie uszy.

Kuki wbiegł na szkolne boisko. Był tak zajęty wymyślaniem zemsty, że nie zauważył węża do podlewania trawy. Potknął się o niego i wywrócił. Pozbierał się i popędził do budynku.

27

Szkoła była pusta. Uczniowie już wyszli, ale Blubek chyba jeszcze trenował w sali gimna- stycznej.

Kuki zerknął na zegar w holu. Właśnie mijało dziesięć minut. Krzesło zaraz się przeistoczy!

Sięgnął do kieszeni, żeby je wyjąć. Ale kieszeń była pusta!

Kuki zastygł z przerażenia. Zgubił czerwone krzesło! Najważniejszą rzecz na świecie! Stracił źródło magii!

Miniaturowy przedmiot pewnie wypadł, kiedy się przewrócił… A może zgubił go na ulicy?

Kuki natychmiast zapomniał o Blubku i zem-ście. Musiał znaleźć czerwone krzesło. Tylko to miało teraz znaczenie!

Popędził do drzwi. Wybiegł z budynku i wtedy je zobaczył.

Czerwone krzesło stało na środku boiska. Było normalnych rozmiarów. A na krześle siedział… Blubek! Widocznie przechodził obok i po prostu na nim usiadł. Trzymał konsolę i grał.

– Blubek, zejdź! – krzyknął przerażony Kuki. Chłopak spojrzał na niego.

27

Szkoła była pusta. Uczniowie już wyszli, ale Blubek chyba jeszcze trenował w sali gimna- stycznej.

Kuki zerknął na zegar w holu. Właśnie mijało dziesięć minut. Krzesło zaraz się przeistoczy!

Sięgnął do kieszeni, żeby je wyjąć. Ale kieszeń była pusta!

Kuki zastygł z przerażenia. Zgubił czerwone krzesło! Najważniejszą rzecz na świecie! Stracił źródło magii!

Miniaturowy przedmiot pewnie wypadł, kiedy się przewrócił… A może zgubił go na ulicy?

Kuki natychmiast zapomniał o Blubku i zem-ście. Musiał znaleźć czerwone krzesło. Tylko to miało teraz znaczenie!

Popędził do drzwi. Wybiegł z budynku i wtedy je zobaczył.

Czerwone krzesło stało na środku boiska. Było normalnych rozmiarów. A na krześle siedział… Blubek! Widocznie przechodził obok i po prostu na nim usiadł. Trzymał konsolę i grał.

– Blubek, zejdź! – krzyknął przerażony Kuki. Chłopak spojrzał na niego.

28

– Twoje szczęście, kretynku, że naprawiłem kon-solę – mruknął. – Inaczej bym cię rozgniótł jak…

– Nic nie mów! – krzyknął Kuki, pędząc do Blubka. – Zejdź z tego krzesła!

– A co? Jest twoje? – Blubek! Nic nie gadaj! Wstań!!!Chłopak spojrzał na niego zdziwiony. – O co ci chodzi, kretynku? – Blubek, błagam! Nic nie mów! Jak powiesz

coś głupiego, to może być nieszczęście. – Co ty bredzisz?Kuki nie miał wyjścia. Musiał zdradzić ohyd-

nemu Blubkowi tajemnicę czerwonego krzesła. Przecież on mógł niechcący wywołać trzęsienie ziemi albo tsunami! Kiedy odzyska krzesło, wy-maże mu tę tajemnicę z pamięci.

– Blubek, słuchaj! To nie jest zwykłe krzesło. Ono ma magiczną moc. Każde życzenie, które wypowiesz, zostanie spełnione. To jest niebez-pieczne, rozumiesz? Wstań!

Blubek spojrzał na Kukiego jak na wariata. Oczywiście nie wierzył w żadną magię. Roze-śmiał się wstrętnie.

29

– Mówisz, że to krzesło jest magiczne?

– Blubek, nic nie mów!!! Złaź!

– Czekaj. Najpierw coś wyczaruję!

Chłopak zrobił głupią minę i zawołał:

– Uuua! Czary mary stare gary! Chcę p o t w o-

r a takiego jak…

– Blubek! Nieee!

Kuki rzucił się, żeby ściągnąć Blubka z krzesła.

Ale ten trzymał się siedzenia i gadał:

– Chcę potwora takiego jak w gierce, w którą

grałem…

– Przestań!!!

Blubek bredził dalej:

– M a t u p r z y j ś ć e k s t r a p o t w ó r! M a

m i e ć s i e d e m w c i e l e ń i w s z y s t k o

r o z w a l a ć j a k w t e j g r z e…

– Przestań!!!

Kuki próbował zatkać Blubkowi usta, ale łobuz

wyrwał się i gadał dalej. Traktował to jak super

żart.

– Te n p o t w ó r m a t u p r z y j ś ć i w s z y-

s t k o z n i s z c z y ć! – wrzeszczał. – N i e c h

29

– Mówisz, że to krzesło jest magiczne?

– Blubek, nic nie mów!!! Złaź!

– Czekaj. Najpierw coś wyczaruję!

Chłopak zrobił głupią minę i zawołał:

– Uuua! Czary mary stare gary! Chcę p o t w o-

r a takiego jak…

– Blubek! Nieee!

Kuki rzucił się, żeby ściągnąć Blubka z krzesła.

Ale ten trzymał się siedzenia i gadał:

– Chcę potwora takiego jak w gierce, w którą

grałem…

– Przestań!!!

Blubek bredził dalej:

– M a t u p r z y j ś ć e k s t r a p o t w ó r! M a

m i e ć s i e d e m w c i e l e ń i w s z y s t k o

r o z w a l a ć j a k w t e j g r z e…

– Przestań!!!

Kuki próbował zatkać Blubkowi usta, ale łobuz

wyrwał się i gadał dalej. Traktował to jak super

żart.

– Te n p o t w ó r m a t u p r z y j ś ć i w s z y-

s t k o z n i s z c z y ć! – wrzeszczał. – N i e c h

30

r o z w a l i s z k o ł ę, t o b ę d ą z n o w u w a-

k a c j e!

– PRZESTAŃ!!!

Kuki szarpnął krzesło i Blubek spadł na trawę.

Spojrzał zaskoczony na chłopaka, który był bla-

dy jak ściana.

– Coś ty zrobił…? – wyszeptał Kuki.

Zdziwiony Blubek podniósł się.

– Odbiło ci? Pożartować nie można?

– Ty idioto – jęknął Kuki. – Wyczarowałeś po-

twora i on pożre całe miasto… Wszystko zniszczy

i to będzie twoja wina!

– Myślisz, że mnie wystraszysz? – parsknął

śmiechem Blubek. – Ja nie jestem taki dziecin-

ny jak ty.

Kuki go nie słuchał. Porwał czerwone krzesło

i popędził w stronę szkoły. Zdziwiony Blubek ru-

szył za nim.

– Ej, co ty kombinujesz?

Kuki zawołał do niego:

– Pomóż mi! Musimy go unicestwić…

– Kogo…?

31

– Potwora! Musimy zdążyć, zanim on wszystko rozwali. Szybko!

Pies Budyń siedział przed drzwiami szkolnej sto-łówki. O tej godzinie woźna zawsze wystawiała miseczkę z resztkami obiadu. Ale dziś miska się nie pojawiła. Niezadowolony Budyń zaszczekał kilka razy. Ale woźna (ani miseczka) wciąż się nie zjawiała. Zamiast tego usłyszał odległe wołanie:

– Ratunku! Na pomoc!Kundelek rozejrzał się niespokojnie. Wołanie

ucichło. Budyń pobiegł korytarzem w stronę holu. Nagle zatrzymał się. Ucho kundelka się uniosło. Nadsłuchiwał.

Coś szło po schodach… Zbliżało się. Wyda-wało bardzo dziwny dźwięk. Wystraszony psiak zawarczał.

I wtedy TO ujrzał.Trudno było zresztą tego nie zobaczyć. TO było

naprawdę duże. Budyń rzucił się do ucieczki.

31

– Potwora! Musimy zdążyć, zanim on wszystko rozwali. Szybko!

Pies Budyń siedział przed drzwiami szkolnej sto-łówki. O tej godzinie woźna zawsze wystawiała miseczkę z resztkami obiadu. Ale dziś miska się nie pojawiła. Niezadowolony Budyń zaszczekał kilka razy. Ale woźna (ani miseczka) wciąż się nie zjawiała. Zamiast tego usłyszał odległe wołanie:

– Ratunku! Na pomoc!Kundelek rozejrzał się niespokojnie. Wołanie

ucichło. Budyń pobiegł korytarzem w stronę holu. Nagle zatrzymał się. Ucho kundelka się uniosło. Nadsłuchiwał.

Coś szło po schodach… Zbliżało się. Wyda-wało bardzo dziwny dźwięk. Wystraszony psiak zawarczał.

I wtedy TO ujrzał.Trudno było zresztą tego nie zobaczyć. TO było

naprawdę duże. Budyń rzucił się do ucieczki.

OL

BR

ZY

MA

ND

RZ

EJ

MA

LE

SZK

A

olbrzymCena 36,90 zł

Powieść z bestsellerowego cyklu Magiczne DrzewoKuki zostaje obdarzony nadludzką siłą, by pokonać olbrzyma o sied­miu wcieleniach. Walczy ze zwierzomaszynami, stalowym ptakiem i pożeraczem światła. Wędrują z nim mądra Gabi, supergracz kom­puterowy Blubek i gadający pies. W dalekiej Azji szukają tajemnicze­go domu pilnowanego przez złotego tygrysa. Przygodowa powieść w tempie gry komputerowej. Nie można się od niej oderwać!

Opowieści Magicznego Drzewa są podstawą znanego na świecie cyklu filmowego, nagrodzonego Emmy – telewizyjnym Oscarem – za wyobraźnię, mądrość i humor.

Andrzej Maleszka, reżyser filmowy, autor powieści i scenariuszy. Jest zdobywcą wielu nagród na międzynarodowych festiwalach. Jego filmy i powieści są pełne fantastycznych przygód. A jedno­cześnie opowiadają o ważnych sprawach.

Każdą powieść można czytać niezależnie, nie znając innych części.

MD3_Olbrzym_okladka_DRUK.indd 1 2018-04-16 13:33:17