Tyle

spraw…

Kiedy podejmowaliśmy decyzję o zmianie „KAMENY” na „magazyn rzeczy różnych” nikt nie spodziewał się, że przyniesie to nam tak wiele nowych doświadczeń. Pierwsze z nich to umiejętne pogodzenie oczekiwań z możliwościami organizacyjno-technicznymi cyklu wydawniczego.

Przejście z kwartalnika na dwumiesięcznik wymaga prężności oraz ogromnego zaangażowania całego zespołu redakcyjnego a wszelkie kadrowe zmiany, to kolejna rewolucja redakcyjna, wpływająca na cały kształt gazety. Bo przecież ten ostateczny kształt to wynik koncepcji i sposobu myślenia różnych osób, od redaktora naczelnego po osoby udzielające wywiadu czy udostępniające zdjęcia lub swoje utwory. A może kolejność ta jest właśnie odwrotna, bo redakcja, bez względu na plany i

zamierzenia, tworzyć musi portret tego co dzieje się wokół nas a misja kształtowania gustów i opinii pozostaje najczęściej utopią. Ludzie wiedzą lepiej. Dlatego właśnie dwumiesięcznik stał się magazynem rzeczy róż-nych, gdzie niczym na wiosennej łące odnaleźć można dorodne, zdobne kwiaty, zadziorne i buńczuczne chwasty, ale również drob-ne niepozorne i czasem koślawe rośliny, które również mają prawo istnienia i bez których łąka nie byłaby tym czym jest.

Co prawda, niektórym marzyła się Kamena niczym wypielęg-nowany ogródek, pozbawiony każdej zbędnej rośliny, ale takie oz-dobne połacie stają się zawsze niedostępne dla ogółu, odgrodzone od głównego nurtu życia a przez to złudne i nieprawdziwe. „To się nie sprzeda” – śpiewa Edyta Geppert mając na myśli dzi-siejszy komercyjny świat, gdzie o wartości ludzkich poczynań de-cyduje jedynie to czy przynoszą one materialny zysk. Na szczęście nas to nie dotyczy. Jesteśmy wdzięczni za darowizny, które poz-walają nam na pokrycie kosztów wydania gazety. Inne nasze dzia-

łania to również aktywność NON PROFIT. Jest jednak w tym wszystkim wspólny zysk – radość z tworzenia oraz rejestrowania twórczości innych, co daje poczucie pełnej inte-gracji ludzi, którzy nie chcą być tylko zjadaczami chleba i ma-nifestują to pisząc, rysując, śpiewając czy grając w teatrze ama-torskim. Nie możemy też zapominać jaki jest rodowód Kameny. W następ-nym roku minie dwadzieścia lat od wydania pierwszego kartoniku

poetyckiego. To pierwsze wydawnictwo nazywało się „Szafa`97” i powstało dzięki niezmiernie istotnej pomocy ze strony Małgorzaty Średzińskiej. Kartonik zawierał wiersze Ryszarda Trzebuchow-skiego i nosił tytuł „Wiersze sercem pisane” To dało początek współpracy łódzkich domów pomocy społecznej w aktywizacji twórczej osób mniej sprawnych. Kompensacyjna rola takich działań, podkreślana mocno przez Antoniego Kępińskiego – nestora polskiej psychiatrii - ma ogromne znaczenie

nie tylko dla osób mniej sprawnych psychicznie, ale dla wszystkich ludzi borykających się z codziennymi problemami. Niedługo potem, przy współpracy z Bożenną Rogut, stworzyliśmy Koło Pisarzy i Poetów Niepełnosprawnych „Kamena”, które w maju 1999 roku wydało pierwszy zbiorowy tomik pożyczając tytuł od pierwszego kartonika. Jednak prototypem Magazynu Kamena, była „Gazeta Festiwalowa” wydana po raz pierwszy podczas I Festiwalu Sztuk

Wszelakich Osób Niepełnosprawnych w listopadzie 1998 roku. Już w następnym roku, jako kwartalnik rejestrowała ona wydarzenia wolnoczasowe w środowisku domów pomocy społecznej całego „małego” województwa łódzkiego. Można śmiało powiedzieć, że stała się ona przyczynkiem do powołania do życia kwartalnika „Marzenia i Fakty” przez Łódzki Sejmik Osób Niepełnosprawnych w 2000 roku. Wtedy „Gazeta” przestała istnieć a wszystkie siły skierowano na popularyzacje nowego kwartalnika.

W pierwszej dekadzie nowego tysiąclecia, ogromne zasługi dla Koła KAMENA położył Daniel Skrzypczak organizując cykliczne turnieje poetyckie, mające do dziś swoich zwolenników. W czasie jego działalności ukazywały się też cyklicznie zeszyty literackie, mające ogromne znaczenie w integracji środowiska.

Kiedy amatorzy twórczości literackiej z poza placówek opiekuń-czych zaczęli stanowić zdecydowaną większość, podjęto decyzję o zmianie nazwy koła na Integracyjne Koło Pisarzy i Poetów KA-

MENA. Powstało też zapotrzebowanie na nowy periodyk, przy dalszej współpracy z „Marzeniami i Faktami”. Powstał wtedy

Magazyn KAMENA wydawany jednak sporadycznie. Dzięki wsparciu ze strony Dariusza Staniszewskiego powrócono do idei wydawania kwartalnika i w 2014 roku wydano go w formie

internetowej. Trzeba podkreślić, że wokół Koła KAMENA tworzyła się zawsze społeczna grupa animatorów kultury. To z jej inicjatyw powstało wiele form aktywności artystycznej w których rolę głównego organizatora pełnił wówczas Dom Pomocy Społecznej „Podgórna” w Łodzi, przy współpracy Stowarzyszenia NASZA RADA a potem WSPÓLNE GNIAZDO. Do najważniejszych imprez należał wtedy wspomniany już Festiwal Sztuk Wszelakich z wyodrębioną

SENIORADĄ oraz Piramida Dobrej Woli organizowana w Pasażu Schillera W I dekadzie XXI wieku, kiedy Koło KAMENA znalazło przyjazny kąt w Klubie Dąbrowa (filia CKM) powstały kolejne imprezy: Kabaret POROZMAWIAJMY O…, Poranek Seniora i Festiwal Aktywności Artystycznej Seniorów i Przyjaciół. Obok wspomnianego klubu animatorzy KAMENY współdziałali z bibliotekami na Górnej (filie: 11 i 14), na Bałutach ( filie:

25,9,17.22) oraz na Widzewie. Przy tej współpracy powstały cykliczne warsztaty dla dzieci: Igraszki z KAMENĄ i ZNAKI TEATRU W 2014 roku Kamena zmuszona była zerwać współpracę z Klubem Dąbrowa. Był to jednak korzystny bodziec bo zapadła wtedy decyzja o powołaniu do życia Fundacji i nawiązanie korzystnej współ-pracy z Bałuckim Ośrodkiem Kultury LUTNIA. Z dniem 9 lutego 2015 roku powstała Fundacja KAMENA Łódź, która ma obecnie biuro przy al. T. Kościuszki 35. A współpraca z

CKM, po trudnych chwilach trwa nadal. Fundacja, poza Kołem Kamena w Łodzi, powołała do życia Koło w Nowej Rudzie ( Dolny Śląsk), i koło w Grodnie (Białoruś), objęła opieką Grupę Twórcza LIMERYK Dzięki serdecznej pomocy Małgorzaty T. Skwarek Gałęskiej (Katamaran Literacki , Stolik Poetycki) nawiązano współpracę z grupami twórczymi z całej Łodzi. Wtedy okazało się, że i tu po-trzebny jest periodyk, który obok NA STRONIE, rejestrować

będzie ciekawe wydarzenia, ocalając je od zapomnienia. Jednak mnogość zadań jakie przyjmuje na siebie nasz magazyn, nie zawsze idzie w parze z możliwościami ich pełnej realizacji. Zależy to głównie od zespołu wolontariuszy, którzy mogą, chcą i potrafią realizować zadania dziennikarskie w swoim środowisku. Dlatego rodzą się pomysły i powstają rubryki autorskie, które potem ustępują miejsca innym. Z tego samego powodu magazyn staje się raz dwumiesięcznikiem a raz kwartalnikiem.

Bez względu jednak na te uwarunkowania, jego głównym celem jest rejestrowanie jak największej ilości wydarzeń, mających większe lub mniejsze znaczenie dla kulturalnego oblicza naszego miasta. Taka bowiem prezentacja jest najlepszą formą zachęty do aktyw-ności tych, którzy z różnych powodów, pozostają na uboczu mimo swoich umiejętności i talentów. Chcemy podkreślać, że istotne nie jest to co się sprzeda, ale to co

niesie radość twórcom i odbiorcom, choćby tylko w skromnym środowisku najbliższego otoczenia. Dlatego, jeśli czasami nie dotrzymujemy terminów, porozumień, czy przełożymy druk materiału, to wybaczcie. Poprawimy się w kolejnym numerze.

Stanisław Andrzej Średziński

O PANACH i PANIACH

Ewa Mazikowa urodziła się w 1949 roku w Bratysławie. Już

mając osiem lat marzyła by uciec do cyrku i tam śpiewać.

Studiowała w Niemczech kosmetykę medyczną, bo porzuciła

studia prawnicze. W konkursie ZŁOTEJ KAMERY w 1965

roku zdobyła pierwsze miejsce śpiewając piosenkę „Złapałam

motyla”

Schwytałam na łące motyla

Ma piękne błękitno-modre skrzydła

Będzie ze mną a ja z nim

Nauczę się od niego unosić ponad ziemią Podczas BRATYSŁAWSKIEJ LIRY zajęła drugie miejsce za

piosenkę z ORFEUSZA i EURYDYKI

On tworzy jej pieśń z kolorów tęczy

A ona biegnie za nim

Opuszcza złudne szczęścia bramy

Płynąc jak motyl w letnim słońcu W 1972 roku też na tym festiwalu wygrała konkurs autorów

piosenką „Credo”

Pada, ciągle pada, wokół pada, czarowny deszcz,

Kto odgadnie, gdzie znów spadnie

Sprawdzam więc gdzie płaszcz mój jest W latach 1879-1975 była członkiem Orkiestry Bronisława Hronca (BRANO), dyrygenta Orkiestry Tanecznej

Czechosłowackiej Telewizji w Bratysławie. Tu zdobyła

platynową płytę i odbyła tourne po Niemczech. Je przebojem

była piosenka INNA KOBIETA

Co rusz jestem inną kobietą

Wieczorem diva, rano smutku cios

Daj mi każdego dnia odrobinę siebie

Każdego dnia pragnę usłyszeć twój głos Piosenkarka nagrała siedem płyt, trzy teledyski i napisała

książkę. W roli Hanki w filmie Martina Ťapáka „Pacho,

hybský zbójnik” zagrała wspaniała romantyczną scenę, w

której udeptywała bosymi stopami kapustę i tłumaczyła

kochankowi, dlaczego jest z innym.

Rozpoczęła w tym czasie występy w Klubie VÉČKO. Jej

sukcesy zagraniczne zaczęły się od udziału w festiwalu w

TOKIO, gdzie zdobyła serca Japończyków również dzięki

swoim 181 centymetrom wzrostu. Po prosu uwielbiali

spoglądać na nią zadzierając głowę. A potem był SOPOT

(Polska), ZŁOTY ORFEUSZ (Bułgaria) i oczywiście festiwal

w Szwecji. Najlepiej wspomina jednak OKTÓBER FEST w

Monachium W Niemczech została na dłużej. Przez pewien czas

zrezygnowała ze śpiewania na rzecz drugiego zawodu:

kosmetyki medycznej. Po Aksamitnej Rewolucji w 1989 roku zdecydowała się wrócić

na Słowację jako… blondynka.

W 1993 roku wydała książkę:” Jak zachować młodość”

zachęcając do zdrowego stylu życia. Ona sama zawsze wygląda

co najmniej o dziesięć lat młodziej.

W 2002 roku stała się gwiazdą programu ŠLAGERPARÁDA

który realizowała pomiędzy Słowacją i Niemcami. Jej

aktywność nie da się opisać w jednym artykule. Wspomnieć

można tylko Włochy i uczestnictwo wraz z mężem w TAI-HI,

ślub syna w stylu bawarskim, zabiegi rehabilitacyjne dla

Patricka Swayze`go, praca w serialach spektaklach muzycznych.

Z anegdot o Evie Mazikovej przytoczyć warto następujące:

Piosenkarka poznała zespół ABBA w iście nietypowy sposób.

W 1972 roku znalazła się w szwedzkim mieście Lulea. Po

koncercie wszyscy udali się do sauny. W pewnym momencie

do tej sauny wkroczył cały zespół ABBA. Jak opowiadać

będzie później w jednym z talk show, stwierdziła wtedy, że

Szwedzi niczym nie różnią się od Słowaków.

Podczas pobytu w Nowym Jorku pani Eva zawędrowała do

któregoś bistro. Przysiadła się do jednego z gości i jak zwykle

szybko rozpoczęła rozmowę. Pan chętnie nawiązał dialog i w

pewnym momencie zamówił szampana. Prawdziwy dżentelmen. W tym momencie do stolika podszedł mąż Evy.

Przywitał się zaskoczony i odwracając głowę, szeptem

powiedział: - Eva to przecież słynny Robert de Niro.

Piosenkarka ukryła swoje zaskoczenie. Jak wspominała później

był to uroczy wieczór, bo potem przyszła jeszcze modelka

Claudia Scheffer

Piosenkarka nie kryje też faktu, że została przez męża

„kupiona”. W tamtych czasach młoda kobieta opuszczająca Czechosłowację musiała spłacić koszty wykształcenia przez

państwo. Była to dla niej ogromna kwota, ale utargowano

połowę i pan Peter mógł kupić swoje szczęście

Dziś Eva Máziková snuje kolejne plany: nagrania, programy,

ale najważniejsze to dbać o swoja wnuczkę, dać jej wszystko

na podróż przez życie.

- Ona też jest skorpionem, jak ja

Tłum; Stanisław A. Średziński