Master thesis praca magisterska Andrzej SUlimierski ksztalcenie fizjoterapeutow na tle standardow...
-
Upload
andrzej-andrew-sulimierski -
Category
Documents
-
view
566 -
download
0
Transcript of Master thesis praca magisterska Andrzej SUlimierski ksztalcenie fizjoterapeutow na tle standardow...
AKADEMIA WYCHOWANIA FIZYCZNEGOJÓZEFA PIŁSUDKSIEGO
W WARSZAWIE WYDZIAŁ REHABILITACJI
Andrzej Sulimierski
KSZTAŁCENIE MAGISTRÓW FIZJOTERAPII W POLSCE W ŚWIETLE UZNAWALNOŚCI
UZYSKANEGO DYPLOMU W PAŃSTWACH UNII EUROPEJSKIEJ
PRACA MAGISTERSKAnapisana w Katedrze Biologicznych Podstaw RehabilitacjiZakład Fizjologii pod kierunkiem prof. dr hab. Aleksandra Ronikiera
Warszawa 2005
PLAN PRACY
WSTĘP................................................................................................... 4
I. ROZDZIAŁ IHISTORIA ROZWOJU FIZJOTERAPII JAKO DZIEDZINYNAUKI....................................................................................................
8
1. Geneza i istota pojęcia rehabilitacja i fizjoterapia................................... 8
2. Rozwój rehabilitacji fizykalnej jako podstawy fizjoterapii w Polsce..... 12
3. Historia powstawania najważniejszych metod fizjoterapeutycznych XIX i XX wieku......................................................................................
16
4. Podstawowe metody fizjoterapeutyczne................................................. 18
5. Podstawowe cele fizjoterapii................................................................... 19
6. Skutki i ogólne działanie zabiegów fizjoterapeutycznych...................... 22
II. ROZDZIAŁ IISYSTEM KSZTAŁCENIA MAGISTRÓW FIZJOTERAPII W POLSCE NA PRZYKŁADZIE AWF JÓZEFA PIŁSUDSKIEGO w WARSZAWIE...............................................
23
1. Rys historyczny procesu kształcenia fizjoterapeutów w Polsce..... 23
2. Historia Uczelni i wkład Wydziału Rehabilitacji w AWF JózefaPiłsudskiego w Warszawie w rozwój systemu kształcenia fizjoterapeutów w Polsce....................................................................
26
3. Ramowy Program Kształcenia magistrów fizjoterapii wedługstandardów obowiązujących w AWF Józefa Piłsudskiego wWarszawie.............................................................................................
29
III. ROZDZIAŁ IIIKSZTAŁCENIE FIZJOTERAPEUTÓW W PAŃSTWACH UNII EUROPEJSKIEJ W ŚWIETLE ZALECEŃ WCPT
35
1. Ogólne zasady kształcenia fizjoterapeutów w państwach Unii Europejskiej...........................................................................................
35
2. Ogólne zasady i systemy kształcenia fizjoterapeutów w państwach Unii Europejskiej……………………………………………………….
36
3. Analiza porównawcza systemów kształcenia i programów nauczania fizjoterapeutów w Czechach i na Litwie.................................................
40
3.1. Ramowy program kształcenia fizjoterapeutów w Czechach na przykładzie Palacky University w Ołomuńcu………………………….
40
3.2. Ramowy program kształcenia fizjoterapeutów na Litwie na przykładzie Vilnius College in Higher Education……………………...
46
4.Założenia systemowe i wzorzec programowy kształcenia fizjoterapeutów zalecany przez WCPT (Światowa KonfederacjaFizjoterapii) w kształceniu fizjoterapeutów…………………………...
51
2
IV. ROZDZIAŁ IVPORÓWNANIE PROGRAMÓW KSZTAŁCENIA
FIZJOTERAPEUTÓW W POLSCE CZECHACH NA LITWIE DO STANDARDÓW ZALECANYCH PRZEZ WCPT
56
1. Istota programów kształcenia i metodyka ich porównywania................ 56
2. Pozyskiwanie materiałów do pracy......................................................... 58
3. Metodologia badawcza............................................................................ 59
4. Porównanie programu kształcenia magistrów fizjoterapii w AWF Józefa Piłsudskiego w Warszawie ze standardami WCPT.....................
61
5. Porównanie systemu i programu kształcenia fizjoterapeutów w Palacký University Ołomuniec w Czechach z zalecanymi standardami WCPT......................................................................................................
67
6. Porównanie programu kształcenia fizjoterapeutów w Collage in Higher Education w Wilnie z World Confederation of Physical Therapy WCPT..........................................……….................................
69
7. Porównanie programów kształcenia magistrów fizjoterapii AWF Warszawa z programami kształcenia fizjoterapeutów na Uniwersytecie w Ołomuńcu w Czechach…............................................
73
V. ROZDZIAŁ V. UZNAWALNOŚĆ DYPLOMÓW FIZJOTERAPEUTÓW UZYSKANYCH w UCZELNIACH POLSKI, CZECH I LITWY W INNYCH PAŃSTWACH WSPÓLNOTY EUROPEJSKIEJ…..
84
1.Ogólne zasady uznawalnosci dyplomów i kwalifikacji zawodowych fizjoterapeuty w Unii Europejskiej w świetle obowiązujących przepisów prawnych................................................
84
2. Podstawy prawne regulujące kształcenie fizjoterapeuty w krajach UE.. 86
3. Wymagane procedury............................................................................. 90
4. Środki kompensujące.............................................................................. 92
5. Implementacja......................................................................................... 95
VI. ROZDZIAŁ VI.RYNEK PRACY FIZJOTERAPEUTÓW W UNII EUROPEJSKIEJ W STATYSTYCE
98
VII. DYSKUSJA............................................................................................ 107
VIII. SŁOWNIK POJĘĆ............................................................................... 112
IX. LITERATURA...................................................................................... 119
X. SPIS TABEL,WYKRESÓW I STRON WWW................................. 121
3
WSTĘP
Założonym celem pracy jest zilustrowanie problematyki uznawalności
dyplomu magistra fizjoterapii, zdobytego w jednolitym 9 semestrowym
systemie kształcenia, w Akademii Wychowania Fizycznego Józefa
Piłsudskiego w Warszawie, w innych państwach członkowskich Unii
Europejskiej. Uznanie wykształcenia i uzyskanego tytułu naukowego,
umożliwiabowiem świadczenie pracy w wyuczonym zawodzie, we wszystkich
państwach Wspólnoty.
Ponieważ podstawą uznawalności wykształcenia jest zbieżność
systemowa i programowa nauczania, realizowany w AWF Warszawa program
kształcenia poddano szczegółowej analizie porównawczej z wzorcem,
zalecanym przez WCPT (Światowa Konfederacja Fizjoterapii). Analizę
pogłębiono o system i programy kształcenia w państwach, które przystąpiły do
Unii Europejskiej razem z Polską, na przykładzie Czech i Litwy. Nie
ograniczając się do czystej rejestracji zjawisk, w badaniach uwzględniono
dodatkowo to, co zdaniem autora jest najważniejsze, czyli, specyfikę
nauczania w poszczególnych uczelniach.
Przeprowadzona analiza pozwoliła, przy wskazaniu pewnych
nieprawidłowości, jakie dają się zaobserwować w procesie kształcenia
fizjoterapeutów w poszczególnych państwach, stwierdzić fakt - że ogólne
założenia programowe, są w dużej mierze zbieżne, tak pod względem zakresu
przedmiotowego jak i ilości godzin nauczania.
Wnioski szczegółowe wyciągnięte z przeprowadzonych badań
przedstawiono w podsumowaniu pracy. Są one pogłębione o obserwacje
bieżące, czynione w środowisku studentów, kształcących się w zawodzie
fizjoterapeutów oraz absolwentów stowarzyszonych w Europejskim
Stowarzyszeniu Młodych Fizjoterapeutów „Yeap Polska.” Autor pracy jest
bowiem członkiem Rady Samorządu Studentów Akademii Wychowania
Fizycznego Józefa Piłsudskiego w Warszawie i współzałożycielem
Stowarzyszenia „Yeap Polska”.
4
Przy pisaniu pracy kierowano się zasadą, że badanie zjawiska
kształtowania się jednolitego systemu kształcenia w Unii Europejskiej, ma
służyć nie tylko celom teoretycznym, ale praktycznym, dokumentacyjnym i
poznawczym, a wnioski z niej wyciągnięte powinny być przydatne dla
środowiska młodych fizjoterapeutów, przy tworzeniu warunków do pracy
w wyuczonym zawodzie, na terenie całej Wspólnoty,
Praca składa się z części teoretycznej i badawczej. W części
teoretycznej omówiono problematykę rozwoju fizjoterapii i systemów
kształcenia. Część badawcza natomiast zawiera metodologię badawczą oraz
interpretację badań własnych. Zakończenie jest próbą syntezy i wyciągnięcia
wniosków ogólnych. Uzupełnienie pracy stanowi zebrana literatura i aneks ze
słownikiem pojęć.
Praca składa się z pięciu rozdziałów.
W rozdziale pierwszym omówiono genezę i istotę pojęcia rehabilitacja.
i fizjoterapia, oraz rozwój tej dziedziny nauki. Przedstawiono fizjoterapię jako
proces medyczno-społeczny, który dąży do zapewnienia osobom
niepełnosprawnym godziwego życia w poczuciu pożyteczności społecznej
i bezpieczeństwa społecznego oraz zadowolenia. Scharakteryzowano
podstawowe metody fizjoterapeutyczne, ze względu na rodzaj stosowanej
energii. Wskazano podstawowe jej cele, uwzględniając fakt, że współczesna
fizjoterapia jest sztuką działania naukowego posługującego się głęboką wiedzą
medyczną i umiejętnościami opartymi na poznaniu zjawisk ruchowych,
fizjologii, biomechaniki i terapeutycznych skutków stosowania różnych
środków medycznych. Zwrócono również uwagę na skutki i ogólne działanie
zabiegów fizjoterapeutycznych.
W rozdziale drugim przedstawiono rys historyczny kształcenia
fizjoterapeutów w Polsce. Podjęto też próbę udokumentowania wkładu
Akademii Wychowania Fizycznego Józefa Piłsudskiego w Warszawie,
w rozwój kształcenia zawodowego fizjoterapeutów. Zaprezentowano system
i program kształcenia w zawodzie fizjoterapeuty w ramach jednostopniowych
9 semestrowych studiów na Wydziale Rehabilitacji, w świetle standardów
5
własnych i zalecanych przez Światową Konfederację Fizjoterapii, kierując się
zasadą, że w procesie kształcenia fizjoterapeutów, za najważniejsze zadanie
uznaje się kształcenie specjalistów w pełnoprofilowym programie
specjalizacji.
Rozdział trzeci poświęcono problematyce kształcenia fizjoterapeutów
w państwach członkowskich Unii Europejskiej. Omówiono ogólne zasady
i system kształcenia fizjoterapeutów w państwach Wspólnoty, przedstawiono
wzorzec zalecany przez Światową Konfederację Fizjoterapii, a następnie na
przykładzie Czech i Litwy scharakteryzowano systemy kształcenia
w zawodzie fizjoterapeutów w krajach sąsiedzkich, które przystąpiły do Unii
Europejskiej wspólnie z Polską. Obowiązujące modele kształcenia
fizjoterapeutów w szkolnictwie wyższym, realizowane w Palacky
Uniwersytecie w Ołomuńcu i Vilnius College in Higher Education na Litwie
uznano bowiem, za najbardziej przydatne dla celów porównawczych, pod
kątem uznawalności ich dyplomów i prawa do wykonywania zawodu w
innych państwach Unii Europejskiej. Obie uczelnie, w nieco odmienny sposób
podchodząc do procesu dydaktycznego, realizują nowatorskie programy
nauczania, których istota sprowadza się do tego, że oprócz zajęć
preferowanych przez WCPT prowadzą zajęcia autorskie, charakterystyczne
dla własnej uczelni. Zakres przedmiotowy realizowanych w tych uczelniach
programów nauczania zaprezentowano w dwóch układach. W ujęciu własnym
uczelni i w programie dostosowanym w celach porównawczych, do wzorca
zalecanego przez Światową Konfederację Fizjoterapii.
W rozdziale czwartym skupiono się na opisie metodologii
porównywania programów, jak również sposobie pozyskiwanie materiałów
do pracy - uczelnianych syllabusów, z których wybrano te najciekawsze.
Następnie w formie tabelarycznej skróconej i rozszerzonej, a także wykresów,
dokonano analizy, w której szczegółowo porównano zakres przedmiotowy
i ilościowy programów: AWF Warszawa-WCPT, AWF Warszawa –
Uniwersytet w Ołomuńcu, Uniwersytet w Ołomuńcu -WCPT oraz College’u
w Wilnie – WCPT. Na koniec, po gąszczu cyfr i nazw przedmiotów,
6
umieszczono kolejne tabele – z przedmiotami dostosowanymi do standardu
kształcenia fizjoterapeutów proponowanego przez WCPT. Właśnie na
podstawie tych zestawień uzyskano porównywalne bloki przedmiotowe,
z których powstało końcowe zestawienie, w formie tabeli oraz wykresu
liniowego, przejrzyście oddające ideę i moc porównawczą wartości tego
rozdziału. Kończący rozdział kolorowy wykres obrazuje zakres wykładanych
bloków przedmiotowych w porównywanych uczelniach pozwalający na
bardzo przejrzyste zaprezentowanie najistotniejszych informacji i łatwe
wyciągnięcie wniosków.
Rozdział piąty wprowadza w zagadnienia uznawalności wykształcenia
zdobytego W AWF Józefa Piłsudskiego w Warszawie w państwach Unii
Europejskiej. Nawiązując do prawa wspólnotowego, dokonano ogólnej
interpretacji obowiązujących Dyrektyw i innych przepisów prawa unijnego
regulujących problematykę wykształcenia i jego uznawalności. Znajomość
tych jakże istotnych zagadnień warta jest przyswojenia. Zgłębienia informacji
o obowiązujących procedurach jest bowiem praktycznym przewodnikiem, dla
ewentualnych migrantów, przy ubieganiu się o uznanie dyplomu i prawa do
wykonywania zawodu w państwie przyjmującym. Zawarte w tym rozdziale
wskazówki mogą okazać się niezbędne dla migrantów, w pokonywaniu
licznych formalności administracyjnych, które muszą oni znać, aby nabyć
należne im uprawnienia. Nowe procedury doprowadziły bowiem do zmiany
sytuacji potencjalnych migrantów, przyznając im należne prawa i środki.
Obowiązujące przepisy prawa stanowią, iż fizjoterapia jest zawodem
regulowanym w całej Europie. W rozdziale tym starano się przede wszystkim
znaleźć odpowiedzieć na pytanie jaka jest efektywność prowadzonych szkoleń
i jakie szanse mają absolwenci naszej Uczelni na znalezienie pracy po ich
ukończeniu w zjednoczonej Europie
7
ROZDZIAŁ I:HISTORIA ROZWOJU FIZJOTERAPII JAKO DZIEDZINY NAUKI1. Geneza i istota pojęcia rehabilitacja i fizjoterapia
Rehabilitacja jest procesem medyczno-społecznym, który dąży do
zapewnienia osobom niepełnosprawnym godziwego życia, w poczuciu
pożyteczności społecznej i bezpieczeństwa społecznego oraz zadowolenia1.
Rehabilitacja jest prawie tak stara jak ludzkość. Znane jest powszechnie
określenie wielkiego filozofa francuskiego Pascala, który w XVII
w stwierdził: „Ruch to życie, bezruch to śmierć”. Także pogląd Tissota z
końca XVIII w., iż ruchem można zastąpić niemal każdy lek, a ruchu nie
można zastąpić żadnym lekiem, poprzedza wiedza sprzed wielu stuleci.
Rehabilitacja wyłoniła się w rozwiniętych społeczeństwach
z nieszczęść ludzkich i katastrof, za które społeczność czy państwo poczuły
się odpowiedzialne. Były to początkowo wojny i epidemie, jak choroba
Heinego-Medina, kalectwa wrodzone, a później nieszczęśliwe wypadki,
„choroby okaleczające" różne narządy ciała, zaburzenia umysłowe itp. Skutki
tych nieszczęść wprowadzały osoby nimi dotknięte w impas życiowy. One
same nie potrafiły się wyzwolić, a pomoc lekarska nie zdołała usunąć
kalectwa.
Słowo rehabilitacja pojawiło się u Anglosasów po pierwszej wojnie
światowej, było ono wtedy trafnym określeniem. Łacińskie habilitas oznacza
zręczność, sprawność, a przedrostek „re” zwrotność2. Rehabilitacją nazwano
w owym czasie przywracanie wojskowym inwalidom wojennym sprawności,
utraconych w następstwie doznanych okaleczeń. Odbywała się ona
w specjalnych ośrodkach dokąd kierowano inwalidów wojskowych.
Po raz pierwszy nazwy rehabilitacja w dzisiejszym znaczeniu użył
w 1918 roku Douglas C. McMurtie, dyrektor Instytutu Czerwonego Krzyża
dla Inwalidów w Nowym Jorku, przy opisywaniu szkoły reedukacji
i rehabilitacji inwalidów wojennych. Nieco później założono w Nowym Jorku
Federalne Biuro Zawodowej Rehabilitacji, określając rehabilitację jako
przywracanie potrzebującym najpełniejszej, jak tylko można, fizycznej,1 W. Dega Rehabilitacja Medyczna, Wydawnictwo Lekarskie PZWL, Warszawa 20001 r, str.15 2 K. Milanowska i W Dega Rehabilitacja Medyczna, Wydawnictwo Lekarskie PZWL 2001 r., str.15
8
psychicznej, społecznej, zawodowej i ekonomicznej przydatności. Od tego
czasu zaczęto używać terminu rehabilitacja w dzisiejszym znaczeniu tego
słowa. Odtąd obejmuje ona swoim działaniem nie tylko inwalidów
wojennych, ale wszystkie osoby niepełnosprawne.
Z czasem słowo rehabilitacja zaczęło tracić swoje pierwotne znaczenie.
Zmieniały się i poszerzały cele rehabilitacji. Słowo to nie oddawało już tego
wszystkiego co powinno obejmować. U osób starszych celem rehabilitacji nie
mogło być przywracanie zdolności do pracy. Nie można było również mówić
o przywracaniu sprawności dzieciom, które urodziły się z różnymi wadami np.
brakiem kończyn.
W języku polskim za najbardziej odpowiednie określenie rehabilitacji,
uznano słowo usprawnianie osób niepełnosprawnych. Można go łączyć
dowolnie z przymiotnikami, np.: usprawnianie medyczne, usprawnianie
psychologiczne, usprawnianie mowy itp.
Pojęcie niepełnosprawność jest jednak różnie rozumiane i definiowane
a ludzie niepełnosprawni określani jako osoby z naruszoną sprawnością,
inwalidzi, kalecy, ludzie ułomni lub z dysfunkcjami narządowymi,
układowymi czy ustrojowymi.
W niniejszej pracy termin osoby niepełnosprawne jest używany
w bardzo szerokim znaczeniu obejmującym dzieci i ludzi dorosłych, którzy na
skutek wad i chorób wrodzonych oraz chorób nabytych w różnym okresie
życia, doznali naruszenia czynności narządów, układów lub całego organizmu.
Naruszenie to ogranicza w różnym stopniu ich działanie biologiczne
i/ lub społeczne3.
Współcześnie (głównie w nazewnictwie międzynarodowym) pojęcie
rehabilitacja jest zastępowane pojęciem fizjoterapia, a rehabilitant
fizjoterapeutą.
Pojęcie „fizjoterapia” jest synonimem: fizykoterapii, fizjatrii
i medycyny fizykalnej. Wszystkie te wyrazy tzn.: fizjoterapia, fizykoterapia
3 według Obuchowskiej – 1991 r. str. 10.
9
i fizjatria wywodzą się z języka greckiego od słowa „physis” oznaczającego
naturę, przyrodę, a „therapeia” – leczenie
Na świecie zgodnie z definicją zawartą w najbardziej znanych
leksykonach medycznych termin fizjoterapia jest powszechnie uznawany za
najbardziej właściwy. Dla przykładu w najnowszym wydaniu leksykonu
medycznego „Psycherembel Therapeutisches Worterbuch4” znajduje się
następująca definicja fizjoterapii: „ Fizjoterapia zwana również terapią
fizykalną lub fizykoterapią oznacza ogólne pobudzanie lub celowe
postępowanie w zaburzonych funkcjach fizjologicznych (leczenie przez
wzbudzanie reakcji na bodźce, leczenie regulacyjno-adaptacyjne) przy użyciu
środków fizycznych pochodzenia naturalnego, np. wody (hydroterapia), ciepła
i zimna (termoterapia), światła (światłolecznictwo), powietrza
(klimatoterapia), czynników statyczno-mechanicznych (masaż), lub
dynamicznych (gimnastyka lecznicza, ergoterapia), wód leczniczych
(balneoterapia), elektryczności (elektroterapia), ultradźwięków (leczenie
ultradźwiękami) lub zawieszonych w gazie rozdrobnionych cząsteczek ciał
stałych albo płynnych (aerozoloterapia).
W Polsce w „Wielkim Słowniku Medycznym5” pod hasłem
„fizjoterapia” podano: „patrz przyrodolecznicywo6”, a pod hasłem
„przyrodolecznictwo” czytamy: „fizjoterapia – zastosowanie w lecznictwie
naturalnych czynników fizycznych (elektryczności, światła, wody, powietrza i
inn.) bez podawania środków farmakologicznych.
Cytowane definicje fizjoterapii zwracają uwagę na fakt, że chociaż
metody fizjoterapii mają zastosowanie nie tylko do leczenia i profilaktyki, ale
również do rehabilitacji, to równoznaczne posługiwanie się terminami:
„fizjoterapia” i „rehabilitacja” nie jest uzasadnione, albowiem termin
„fizjoterapia” nie jest równoznaczny z terminem „rehabilitacja medyczna”
i nie jest jej synonimem.
4 Leksykon Medyczny Psycherembel therapeutisches Worterbuch, 2001 r., str. 7025 Wyd. Lekarskie PZWL, Wielki Słownik Medyczny”1996 r., str. 3626 tamże str. 1125
10
Należy także nadmienić, że również termin „medycyna fizykalna” nie
obejmuje wszystkich metod diagnostycznych i leczniczych współczesnej
medycyny posługujących się energią fizyczną, lecz tylko wszystkie działy
fizykoterapii (fizjoterapii) chociaż terminy te są często używane
równoznacznie.
Tego rodzaju różnice terminologiczne zawsze były i są źródłem
zasadniczych nieporozumień co do zakresu dopuszczalnych uprawnień
zawodowych, ponieważ mają wpływ na zakres wykonywanych czynności
i odpowiedzialność za losy pacjenta.
Od początków XX wieku w różnych krajach stosowano różne nazwy
spośród powyższych synonimów. I tak np. w Czechosłowacji posługiwano się
zawsze określeniem „fizjatria”. W USA stosuje się głównie terminy
„fizjoterapia” i „fizjoterapeuta”. W Niemczech terminem specjalista
medycyny fizykalnej określało się do niedawna lekarzy, natomiast personel
pomocniczy prowadzący głównie gimnastykę leczniczą i sporadycznie
wykonujący inne zabiegi fizykalne, nazywa się „krankengymnast”
(prowadzący gimnastykę leczniczą). Obecnie w Niemczech termin
fizjoterapeuta zastąpił tradycyjną nazwę w zakresie gimnastyki leczniczej.
W krajach Unii Europejskiej istnieje jedna specjalność lekarska –
medycyna fizykalna i rehabilitacyjna. W Polsce używano na przemian
określeń: fizykoterapia, medycyna fizykalna i fizjoterapia. Dość powszechnie
uważa się jednak, że termin fizjoterapia jest synonimem rehabilitacji.
Reasumując, należy stwierdzić, że w świetle powyższych definicji
powstały w XX wieku zawód „fizjoterapeuta”, w miejsce prowadzącego
rehabilitację ruchową” oznacza wykonywanie na zlecenie lekarza wszystkich
zabiegów fizjoterapii, a nie tylko z zakresu kinezyterapii, co wymaga
szczególnie w naszym kraju, uregulowań ustawowych. Tym bardziej, że
w związku z istniejącym trójpoziomowym systemem kształcenia
fizjoterapeutów: na poziomie technika, licencjata i magistra zachodzi
konieczność podziału kompetencji zawodowych.
11
2. Rozwój rehabilitacji fizykalnej jako podstawy fizjoterapii w Polsce
Na kształtowanie się polskiej szkoły rehabilitacji wpływały różne
czynniki. Początków różnych form działania rehabilitacyjnego można
doszukiwać się w odległych stuleciach, kiedy to zaczęto wykorzystywać
rozmaite rodzaje energii fizycznej.
Za prekursora gimnastyki leczniczej oraz wodolecznictwa w Polsce
uchodzi Wojciech Oczko (1537-1599) lekarz nadworny Zygmunta Augusta,
Stefana Batorego i Zygmunta II Wazy. Jest on też uważany za ojca polskiej
balneologii. W XVII wieku doktor medycyny i filozofii Uniwersytetu
Krakowskiego, prof. Sebastian Petrycy, zaleca stosowanie ćwiczeń jako
czynnika leczniczego w różnych schorzeniach. Propaguje on przede
wszystkim grę w piłkę, pływanie i przechadzki.
Zasadniczy rozwój rehabilitacji w Polsce łączy się ściśle z powstaniem
i rozwojem ortopedii. Wartość rehabilitacji doceniali przede wszystkim ci,
którzy zajmowali się leczeniem narządu ruchu. Wartość gimnastyki leczniczej
doceniali i szeroko propagowali również lekarze polscy. W XIX wieku
Ireneusz Zabłudowski, który pracując w Klinice Chirurgii w Berlinie rozwijał
i stosował metody leczenia fizykalnego oraz opracował zasady
mechanoterapii, Ludwik Bierkowski (1801-1860), Teofil Modecki (1810-
1886), Tomasz Drobnik (1858-1901).
W roku 1866 ukazuje się dzieło J.H. Wagnera pt. „Gimnastyka
domowa". W roku 1892 w Warszawie H. Kuczalska otwiera zakład
gimnastyki szwedzkiej, prowadząc w nim ćwiczenia lecznicze według
systemu Linga. Podobny zakład organizuje w 1896 r w Krakowie Mayówna.
Helena Kuczalska na bazie prowadzonego przez siebie zakładu otwiera w
1906 roku w Warszawie szkołę gimnastyki zdrowotnej i leczniczej oraz kurs
masażu. Kształcono tu pierwszych fachowców w dziedzinie kinezyterapii w
Polsce. W roku 1901 A.M. Gabryszewski. docent chirurgii i ortopedii,
otwiera we Lwowie zakład ortopedyczny, wyposażony w urządzenia
zanderowskie do ćwiczeń. Poznański Zakład Ortopedyczny im. B.S.
Gąsiorowskich, oddany do użytku w 1913 r., prowadził również leczenie
12
ruchem. Kierownik tego zakładu, prof. Wierzejewski, był zwolennikiem
gimnastyki leczniczej Linga. Zagadnienia gimnastyki leczniczej szeroko
omawiano w tym czasie na posiedzeniach naukowych.
Wykorzystywanie ruchu w leczeniu i profilaktyce stanowi istotne
osiągnięcie lat międzywojennych XX wieku. Po pierwszej wojnie światowej
zagadnienie wad postawy u dzieci i zapobieganie im wysunięto jako
podstawowe wśród ważnych problemów z dziedziny kinezyterapii. W wielu
miastach Polski powstały zespoły gimnastyki wyrównawczej dla dzieci
z wadami postawy i bocznym skrzywieniem kręgosłupa. W Poznaniu
organizuje je i prowadzi ortopeda prof. dr W. Dega, który podczas swoich
studiów za granicą (Włochy, Francja, Niemcy, Szwecja) zapoznaje się
z różnymi metodami gimnastyki leczniczej, które następnie wprowadza
i upowszechnia w Polsce (Poznań, Bydgoszcz). Ta sytuacja przyczyniła się do
pewnego wypaczenia treści słowa rehabilitacja. Zaczęto bowiem utożsamiać
ćwiczenia ruchowe, a więc funkcjonalną rehabilitację, z rehabilitacją
właściwą, która w cięższych przypadkach była zawsze pracą całego zespołu
specjalistów z różnych dziedzin medycyny i psychologii.
Nieporozumieniem terminologicznym, które powstało w tym okresie
jest utożsamianie rehabilitacji z ortopedią. Było to następstwem tego, że
w pierwszym okresie rozwoju tej specjalności rehabilitacja funkcjonalna
rozpowszechniła się najszerzej i dała najbardziej przekonywujące wyniki.
Toteż wszystkie specjalności medyczne, które miały do czynienia z chorobami
upośledzającymi sprawność swych chorych, wprowadziły bardzo wcześnie
rehabilitację do swego lecznictwa. Wśród nich szczególnie wymienić należy:
reumatologię, neurologię, neurochirurgię, kardiologię, pulmonologię,
psychiatrię i foniatrię.
Należy jednak mieć świadomość, że od samego początku rozwój
polskiej szkoły rehabilitacji łączył się ściśle z uczelniami wychowania
fizycznego i medycyny. Różne jednak były źródła i drogi powstawania tej
nowej specjalności klinicznej.
13
W roku akademickim 1925/26 zostały wprowadzone zajęcia z zakresu
teorii i praktyki gimnastyki leczniczej i masażu na III roku studiów Wyższej
Uczelni Wychowania Fizycznego w Poznaniu. Na wykładowcę zostaje
powołany prof. I. Wierzejewski, który zlecił prowadzenie wykładów
doktorowi W. Dedze, który uznany jest za pioniera i twórcę rehabilitacji
w Polsce.
W roku 1930 profesor Dega organizuje pierwszy kurs gimnastyki
wyrównawczej dla dzieci szkół poznańskich. Podobne kursy gimnastyki
wyrównawczej zostały zorganizowane w Warszawie przez Poradnię
Wychowania Fizycznego przy II Klinice Chorób Wewnętrznych Uniwersytetu
Warszawskiego. W tym samym roku jako jeden ze środków terapeutycznych
gimnastykę leczniczą. wprowadzają Klinika Chirurgii UW W roku 1937
profesor Dega przenosi się do Bydgoszczy i w szpitalu na Bielawkach
organizuje oddział usprawniania leczniczego z salą gimnastyczną i terapią
zajęciową.
Pełny i dynamiczny rozwój rehabilitacji w Polsce notuje się jednak po
drugiej wojnie światowej. W okresie II wojny światowej nastąpił wielki
postęp w medycynie, a pomoc lekarska zaczęła odgrywać większą rolę
w procesie rehabilitacji, rozszerzając jej możliwości i skuteczność.
Przyczyniło się to do uznania rehabilitację za III fazę leczenia, przy czym za I
fazę uważano rozpoznanie, a II fazą było samo leczenie. Po jego ukończeniu
chory wchodził w III fazę która odbywał w się w specjalnych ośrodkach.
Punktem zwrotnym w intensywnym rozwoju placówek
rehabilitacyjnych w Polsce była epidemia Heinego-Medina w 1951 roku,
której ofiarami padło ponad 6 tysięcy osób, głównie dzieci. Całością działań
rehabilitacyjnych jako specjalista krajowy kierował prof. dr W. Dega.
Rozpoczęto leczenie rehabilitacyjne w we wszystkich możliwych systemach,
szpitalne, ambulatoryjne, a dla chorych z cięższymi porażeniami –
w powołanych specjalnie 10 zakładach leczniczo-wychowawczych, które stały
się zalążkami specjalistycznych ośrodków rehabilitacyjnych działających
w większości do dnia dzisiejszego.
14
W roku 1960 została utworzona w Poznaniu Katedra Medycyny
Rehabilitacyjnej (kierownik: doc. dr J. Tomaszewska), a rok później podobna
w Konstancinie k/Warszawy (kierownik: prof. dr M. Weiss). Obie katedry
i kliniki należą do Akademii Medycznych i prowadzą prace naukowe,
dydaktyczne i usługowe z zakresu rehabilitacji.
W roku 1969 zostały zatwierdzone przez Ministerstwo Zdrowia
i Opieki Społecznej wytyczne rozwoju rehabilitacji w Polsce. Wytyczne te
opracowała Komisja Rehabilitacji Rady Naukowej przy Ministrze Zdrowia
i Opieki Społecznej pod kierunkiem profesora W. Degi, Krajowego
Specjalisty ds. Rehabilitacji. Zobowiązywały on lekarzy specjalistów, do
obowiązku dokształcania się i stosowania usprawniania leczniczego
w codziennej pracy na równi z innymi sposobami leczenia. Wyłania się
w Polsce model rehabilitacji zwany powszechnie „Polską Szkołą
Rehabilitacji” Zakładała ona cztery znane cechy , tzn.:
Wczesne zapoczątkowanie;
Powszechność;
Kompleksowość;
Ciągłość działań rehabilitacyjnych.
W 1970 roku Światowa Organizacja Zdrowia uznała ten model za
godny naśladowania. System opierał się na istniejących strukturach
organizacyjnych służby zdrowia. W większych miastach przystąpiono do
tworzenia centrów rehabilitacyjnych, a w szpitalach wojewódzkich większych
miast tworzono odpowiednie komórki organizacyjne oddziałów i działów
rehabilitacji.
Ustalenie jednokierunkowego postępowania w zakresie organizacji
rehabilitacji i zobowiązanie do realizacji ww. wytycznych zapewniło
prawidłowy rozwój rehabilitacji w Polsce.
Najbardziej znani i zasłużeni współcześni specjaliści, którzy
współtworzyli nowe formy postępowania usprawniającego i przyczynili się
szczególnie dla rozwoju i popularyzacji tej dziedziny nauki w Polsce to: prof.
W. Dega, prof. Marian Weiss, prof. dr Stanisław Grochmal, prof. dr Kazimierz
15
Szawłowski, doc.dr hab. Józef Juszko, prof. dr Aleksander Hulek, doc. dr
Janina Tomaszewska, dr med. Lech Wierusz, dr hab. Med. Janusz Wirski,
prof. dr Kazimiera Malinowska, prof. dr hab. med. Andrzej Seyfried, prof. dr
hab. med. Jerzy Grossman, prof. dr hab. med. Tadeusz Mika, prof. Zofia
Majewska, prof. dr Krystyna Dobosiewicz, prof. dr Jan Haftek, prof. dr Jerzy
Kiwerski, prof. dr Andrzej Skwarcz, prof. Irena Hausmanowa, prof. dr Adam
Pąchalski, prof. dr Stanisław Rudnicki, prof. dr Ryszard Kinalski, prof. dr hab.
Aleksander Ronikier,dr Mieczysław Prosnak, dr Tadeusz Myśliborski, dr
Mieczysław Kowalski.
Na bazie uzdrowisk powstają ośrodki rehabilitacyjne, które swoje
postępowanie opierają na leczeniu usprawniającym
3. Historia powstawania najważniejszych metod fizjoterapeutycznych
XIX i XX wieku7. ( pogrubioną czcionką zaznaczono obecnie popularne metody)
1886 r. – dr B. Fromm wydaje w Berlinie książkę z przykładami
ćwiczeń gimnastyki leczniczej;
1891 r. - Ewald i Kozłowski przeprowadzają badania nad leczniczymi
właściwościami promieni świetlnych;
1892 r. – d’Arsonwal równocześnie z Teslą wskazuje na drażniące
działanie prądów zmiennych wielkiej częstotliwości na nerwy
i mięsnie i wprowadza je do lecznictwa
1892 r. E. Anderstein i B. Edler dokonują podziału ćwiczeń
gimnastycznych na potrzeby chorych i zdrowych;
1893 r. – H. Hughes opracowuje podręcznik gimnastyki oddechowej;
1894 r. dr Largiader opracowuje przyrząd rehabilitacyjny do ćwiczeń
gimnastycznych wraz z zestawem 45 ćwiczeń wzmacniających piersi
i ramię;
1895 r. Finsen zastosował promieniowanie emitowane przez lampę
łukową do leczenia gruźlicy skóry;
1896 r. Henry Hughes wydaje podręcznik gimnastyki leczniczej
7 Opracowano na podstawie Orzech J., Rozwój koncepcji i metod fizjoterapii w XIX i XX w. Fizjoterapia Polska , Agencja Wyd. Medsportpress, Warszawa 2001r., Vol. 1 Nr. 2, str. 187-194.
16
szwedzkiej do ukierunkowany na choroby serca oraz wprowadza
pojęcie ćwiczeń koncentrycznych (aktywno-pasywnych) i
ekscentrycznych (pasywno-aktywnych);
1897 r. dr Louis Caminde prezentuje genezę oraz założenia metody
psychodynamicznej;
w 1943 r. ćwiczeń w odciążeniu G. Smith <-» metoda G. Smith);
ok. 1944 r. metoda Bobath;
w 1946-1951 metoda PNF Kabata;
w 1948 r. metoda Petó;
w 1948 r. metoda De Lormea i Watkinsa;
w 1950 r. metoda Pohl (-» metoda Pohl);
w 1951 r. wprowadzenie mikrofal do lecznictwa;
w 1951 r. metoda Zinovieffa;
w 1951 r. metoda ultrasonoterapii;
w 1952 r. metoda Rood;
w 1952 r. metoda Biofedback;
w 1953 r. metoda Hettingera Mullera;
w 1953 r. metoda Queena;
w 1954 r. metoda .Faya;
w 1956 r. metoda Phelpsa;
w 1956 - 1959 r. metoda tzw. krótkich ćwiczeń izometrycznych;
w 1958 r. metoda Rochera;
w 1960 r. - Domana Delcato;
w 1963 r. metoda NTD-Bobath;
w 1964 r. metoda Vojty;
w 1968 r. metoda laseroterapii;
w 1969 r. metoda Levitt;
w 1970 r. metoda Brunkow;
w 1971 r. metoda Obrdy;
17
w 1972 r. metoda Vlach i wsp.;
w 1972 r. metoda Ayres;
w 1980 r. metoda Mc Kenzie;
w 1981 w r. metoda krioterapii;
w 1983 r. metoda Sherbourne;
w 1985 r. metoda Sullivan;
w 1986 r. metoda Cotton;
w 1987 r. metoda Johstone;
w 1999 r. metoda „CI-Therapy” (Constraint Indu-ced - Therapy – terapia
ruchu wymuszonego) dr Tauba.
Wiele z tych metod ulegało z biegiem czasu częściowemu wycofaniu ze
stosowania w praktyce. Jednak ich podstawowe elementy, założenia
teoretyczne, czy koncepcje postępowania terapeutycznego przetrwały do
dzisiaj. Zostały one udoskonalone i rozwinięte, powstały też całe szkoły
stosujące określoną metodę.
4. Podstawowe metody fizjoterapeutyczne.
Charakterystyczne dla fizjoterapii jest to, że posługuje się bodźcami
fizjologicznymi, tzn. takimi, które w mniejszym czy większym stopniu stale
działają na organizm ludzki ze strony środowiska przyrodniczego i przed
którymi bronią go, jeśli są sprawne, naturalne wrodzone mechanizmy
regulujące czynności jego narządów. Fizjologiczne działanie stosowanych
w seryjnych zabiegach bodźców termicznych, kinetycznych, mechanicznych,
fotoaktynicznych, elektrycznych, a w pewnych przypadkach również bodźców
chemicznych, których źródłem są naturalne tworzywa uzdrowiskowe (tj. wody
mineralne, gazy i peloidy), usprawnia czynność narządów i mechanizmów
regulacyjnych ustroju decydujących o samoobronie organizmu przed
czynnikami chorobotwórczymi i o samouzdrowieniu.
Ze względu na główny rodzaj stosowanej energii metody
fizjoterapeutyczne dzieli się na:
Mechanoterapię, obejmującą kinezyterapię, masaż, manipulacje
lecznicze i energoterapię;
18
Elektroterapię, obejmującą stosowanie prądu galwanicznego oraz
zmiennego(,prądów małej, średniej i wielkiej częstotliwości);
Magnetoterapię, polegającą na stosowaniu przede wszystkim
pulsującego pola magnetycznego małej częstotliwości;
Magnetostymulację polegającą na stosowaniu pulsującego pola
magnetycznego wielkiej częstotliwości;
Termoterapię, obejmującą hydroterapię, prądy wielkiej
częstotliwości, ultrasonoterapię, promienie podczerwone,
parafinoterapię i krioterapię;
Fototerapię, obejmującą terapię światłem słonecznym,
promieniowaniem nadfioletowym, chromoterapię i terapię
promieniowaniem laserowym;
Aerozoloterapię, obejmującą terapię zawieszonymi w gazie
rozdrobnionymi cząsteczkami ciał stałych albo płynnych;
Klimatoterapię;
Balneoterapię, obejmującą zabiegi przy użyciu naturalnych tworzyw
uzdrowiskowych, tj. wód leczniczych, pleoidów i gazów
leczniczych;
Leczenie i rehabilitację uzdrowiskową.
5. Podstawowe cele fizjoterapii
Zgodnie z opisem pojęcia „Fizjoterapia” zdefiniowanym przez Światową
Konfederację Fizjoterapii– cel fizjoterapii jest dużo szerszy niż pierwotne
przywracanie zdolności do pracy. Wiele osób dorosłych nie może odzyskać tej
zdolności, ale dzięki zabiegom fizjoterapeutycznym może ułożyć sobie życie
w sposób godziwy i pożyteczny, mimo pozostałych defektów.
Dzieciom fizjoterapia stara się utorować życie wśród społeczności.
U osób w podeszłym wieku jej ciężar gatunkowy przesuwa się przeważnie na
sprawy bytowe, na podtrzymanie sprawności fizycznej i psychicznej, na
wyrobienie poczucia bezpieczeństwa społecznego. Potrzeby fizjoterapii stały
się szersze. Rehabilitacja zawodowa nie była wystarczająca, obejmowała ona
tylko część osób poszkodowanych, mianowicie populację wieku
19
produkcyjnego. Nie potrzebowały jej natomiast dzieci i młodzież, ani też
osoby wieku podeszłego.
U pierwszych dominowała fizjoterapia medyczna i pedagogiczna,
u drugich górowała społeczna. Zróżnicowały się więc też kierunki fizjoterapii
na: medyczną, społeczną i zawodową, przy czym fizjoterapia społeczna
i zawodowa stanowiące dalszy ciąg fizjoterapii medycznej jako odrębne
zagadnienie nie są temat rozważań w niniejszej pracy.
U większości osób fizjoterapia medyczna ma charakter leczenia
funkcjonalnego, tj. stosowania ćwiczeń ruchowych we wszystkich ich
odmianach, których celem jest poprawienie funkcji niesprawnego narządu
ruchu. Często leczenie to łączy się z zabiegami fizykoterapeutycznymi
i terapią zajęciową. W wielu przypadkach fizjoterapia funkcjonalna ma
podstawowe znaczenie, np. w leczeniu narządu ruchu, w chorobach
obwodowego lub ośrodkowego układu nerwowego. W innych przypadkach
uzupełnia i kończy leczenie podstawowe, np. w leczeniu złamań kości
i zwichnięć stawów.
Fizjoterapię medyczną charakteryzuje zastosowanie
terapeutycznych umiejętności manualnych, często połączonych z czynnikami
fizycznymi, takimi jak wysoka, temperatura, elektryczność czy wzajemna
opieka sprawowana przez pacjentów. Fizjoterapia medyczna może być
prowadzona w następujących miejscach8:
w szpitalach i przychodniach
centrach rehabilitacji;
szpitalach psychiatrycznych;
Instytucjach długotrwałej opieki np. w domach opieki;
centrach społecznych - praktyka o charakterze zarówno publicznym,
jak i prywatnym;
w miejscach zamieszkania pacjentów;
podczas podróży;
8 Dokument programowy Światowej Konfederacji Fizjoterapii Deklaracja Zasad i Określenia Stanowisk.
20
w ośrodkach: przemysłowych, sportowych i rozrywkowych
Współczesna fizjoterapia jest sztuką działania naukowego
i terapeutycznego, posługującą się głęboką wiedzą z zakresu anatomii,
fizjologii, psychologii., kinetyki i patologii, popartą umiejętnością
oszacowania zaburzeń motorycznych, prowadzącego do diagnozy medycznej.
Takie zaburzenia motoryczne mogą objawiać się w upośledzeniu,
rzeczywistym lub potencjalnym, związanym z okładem mięśniowo-kostnym,
oddechowym lub krążenia. Wiedza i umiejętności oparte na poznaniu zjawisk
ruchowych, fizjologii, biomechaniki i terapeutycznych skutków stosowania
różnych środków medycznych pozwalają fizjoterapeucie na przepisanie
i wdrożenie odpowiedniego programu terapii w celu skorygowania lub
złagodzenia problemów klinicznych.
W szczególności celem fizjoterapii jest:
Zwalczanie bólu;
Rehabilitacja po chorobach, urazach i wadach wrodzonych.
Przygotowanie do operacji i rehabilitacji po niej;
Poprawa trofiki tkanek przez zwiększenie ukrwienia;
Przeciwdziałanie skutkom zmniejszonej aktywności ruchowej i poprawa
funkcji ruchowych, m.in. przez rozluźnienie mięśni, wzrost ich siły
i usprawnienie koordynacji ruchów, zwiększenie ruchomości stawów
oraz dostosowanie układu ruchu do warunków, jakie powstały wskutek
niesprawności, zapobieganie przykurczom;
Zwalczanie stanów zapalnych;
Zwiększenie odporności ogólnej i zapobieganie zakażeniom;
Usprawnienie mechanizmów regulacyjnych układu krążenia, oddychania,
przemiany materii, termoregulacji, ukrwienia skóry i innych;
Poprawa lub utrzymanie wydolności ogólnej;
Normalizacja i wzmocnienie sprawności czynnościowej układu nerwowego;
Usprawnienie czynności poszczególnych narządów i całego organizmu;
Poprawa zdolności reagowania całego organizmu na bodźce lecznicze;
21
Profilaktyka skutków dezadaptacji organizmu do bodźców termicznych;
6. Skutki i ogólne działanie zabiegów fizjoterapeutycznych
Pojedynczy zabieg z zakresu fizykoterapii i kinezyterapii wywołuje
szybką reakcję w postaci krótkotrwałej zmiany czynności komórek, tkanek lub
narządów, która może przebiegać z przejściową zmianą homeostazy.
Pojedynczy zabieg w zależności od zaawansowania dolegliwości może pomóc
już po pierwszych zabiegach. Najczęściej niestety występuje potrzeba
zwielokrotnienia zabiegów celem odczuwalnej i właściwej poprawy stanu
zdrowia.
Seria zabiegów powoduje odległą reakcję w postaci adaptacji
czynnościowej (np. normalizacja zaburzonych funkcji, poprawa
i usprawnienie funkcji układów regulacyjnych ustroju oraz nastawienie
mechanizmów utrzymujących homeostazę na nieco innej wartości
parametrów) i niekiedy adaptacji morfologicznej (np. przerost mięśni pod
wpływem długotrwałego treningu). Oczywiście należy dodać, iż każdy
z zabiegów w rozumieniu kompleksowego oddziaływania procesu
rehabilitacyjnego na pacjęta jest wpływanie na jego lepsze poczucie
psychiczne. Przybliżając niejednokrotnie pacjenta do stanu rekonwalescencji.
22
ROZDZIAŁ II. SYSTEM KSZTAŁCENIA MAGISTRÓW FIZJOTERAPII W POLSCE NA PRZYKŁADZIE AWF JÓZEFA PIŁSUDSKIEGO W WARSZAWIE
1. Rys historyczny procesu kształcenia fizjoterapeutów w Polsce
Fizjoterapią (rehabilitacją) w pierwszych latach jej tworzenia
zajmowali się najczęściej ortopedzi. Proces kształcenia specjalistów wymagał
doboru odpowiednio wykształconych dydaktyków. Działania zapoczątkowane
w kształceniu przez prekursorów wzbogacali i pogłębiali ich uczniowie
i następcy kształcąc: magistrów gimnastyki leczniczej, fizjoterapeutów
i innych pracowników. Przekazywali oni następcom specjalistyczną wiedzę
z rehabilitacji w kardiologii, neurologii, pneumonologii, w uczelniach,
klinikach i ośrodkach specjalistycznych, harmonizując i nakreślając granice
zakresu potrzeb przygotowania teoretycznego i praktycznego. Pomimo to na
początku zawód fizjoterapeuty/rehabilitanta traktowany był jako podrzędny w
stosunku do medycyny. Rozwój szkolnictwa, badań
i doświadczenie doprowadziły jednakże do międzynarodowego uznania
fizjoterapii jako autonomicznego zawodu funkcjonującego na zasadach
otwartego i równorzędnego partnerstwa z całym szeregiem dziedzin ochrony
zdrowia, jak medycyna czy pielęgniarstwo.
W latach pięćdziesiątych zorganizowano kilka szkół techników
fizjoterapii. Magistrów gimnastyki leczniczej kształcić zaczęły Akademie
Wychowania Fizycznego. w: Warszawie, Poznaniu, Krakowie, Wrocławiu
i Katowicach. Uczelnie te nadal kształcą magistrów fizjoterapii.
W 1959 roku rehabilitacja została uznana za odrębną dwustopniową
specjalność kliniczną dla lekarzy. Niektórym lekarzom, dotychczas
pracującym w placówkach rehabilitacyjnych, nadano specjalizację II lub
I stopnia w drodze weryfikacji. Równocześnie rozpoczęło się, już zgodnie
z ustalonym programem, kształcenie przede wszystkim lekarzy, którzy
otrzymywali tytuł specjalistów rehabilitacji narządów ruchu. Aby zaspokoić
zapotrzebowanie na innych niż lekarze specjalistów, zapoczątkowano
23
kształcenie podstawowe również w terenowych ośrodkach, a egzaminy
specjalistyczne zdawano w klinice w Poznaniu i Konstancinie. Do programu
specjalizacji lekarzy wprowadzono w 1973 roku specjalizację I stopnia
z rehabilitacji ogólnej i 2 kierunki specjalizacji II stopnia, a mianowicie
rehabilitacji narządów ruchu i rehabilitacji ogólnej. Innych pracowników
rehabilitacji tzn. terapeutów zajęciowych, pracowników socjalnych,
techników ortopedii przygotowywały szkoły kierunkowe.
W celu skoordynowania działań w nowopowstałej specjalności jaką
stała się rehabilitacja/fizjoterapia w 1973 roku akademie medyczne
zobowiązano do pełnienia nadzoru regionalnego, a w 1982 roku powołano
krajowy Zespół Specjalistyczny ds. Rehabilitacji.
Powołano katedry, kliniki i zakłady rehabilitacyjne szczebla
akademickiego w akademiach medycznych w: Poznaniu (1960), Warszawie
(1961), Katowicach (1971), Krakowie i Gdańsku (1972) oraz w Akademii
Wychowania Fizycznego w Warszawie (Wydział Rehabilitacji), Krakowie
i Wrocławiu (Instytut Rehabilitacji) oraz w Poznaniu i Katowicach (Zakład
Rehabilitacji). Powstały także liczne nowe placówki akademickie. Obecnie
magistrów fizjoterapii kształcą również akademie medyczne na poziomie
licencjatu i magistra.
W wielu Akademiach Medycznych dydaktykę rehabilitacji/fizjoterapii
organizuje się łącznie z przedmiotami klinicznymi innych specjalności,
zdążając do utworzenia w każdej uczelni odrębnych zajęć dydaktycznych
z tej dziedziny.
W procesie kształcenia specjalistów fizjoterapii za najważniejsze
zadanie uznaje się kształcenie specjalistów fizjoterapii w pełnoprofilowym
programie specjalizacji. Fizjoterapia chociaż stale zwiększa się liczbę
i jakość kształconych specjalistów jest nadal specjalnością deficytową.
Obecnie w Polsce istnieje trójpoziomowy systemem kształcenia
fizjoterapeutów: na poziomie technika, licencjata i magistra. Dla celów
niniejszej pracy szczegółowej analizie poddany zostanie obowiązujący
24
i realizowany w Polsce system kształcenia magistrów fizjoterapii i ich
odpowiedników w krajach Unii Europejskiej.
Kształceniem magistrów fizjoterapii w Polsce zajmują się głównie
Akademie Wychowania Fizycznego i Akademie Medyczne.
Poza tymi uczelniami tytuł magistra fizjoterapii można uzyskać w niektórych
pozauczelnianych ośrodkach kształcenia.
Do wiodących uczelni i ośrodków kształcenia fizjoterapeutów na
poziomie magistra fizykoterapii można w naszym kraju zaliczyć:
1/ W Akademiach Wychowania Fizycznego:
Wydział Rehabilitacji AWF w Warszawie;
Wydział Rehabilitacji AWF w Poznaniu;
Wydział Rehabilitacji AWF w Krakowie;
Wydział Rehabilitacji AWF w Katowicach.
2/ W Akademiach Medycznych:
Wydział Rehabilitacji w Warszawie;
Wydział Rehabilitacji w Poznaniu;
Wydział Rehabilitacji w Śląskiej A.M.
Wydział Rehabilitacji CMUJ w Krakowie;
Wydział rehabilitacji w Łodzi;
Wydział Rehabilitacji w Lublinie;
Wydział Rehabilitacji w Gdańsku
Wydział Rehabilitacji w Bydgoszczy
3/ W innego typu uczelniach i ośrodkach pozauczelnianych.:
Wydział Rehabilitacji przy Collegium Medicum Uniwersytu
Jagiellońskiego w Krakowie;
Wydział Rehabilitacji na Akademii Świętokrzyskiej
Wydział Rehabilitacji na Politechnice Opolskiej
Wydział Zdrowia Publicznego Uniwersytetu Medycznego w Łodzi
Wydział Zdrowia Publicznego Uniwersytetu Rzeszowskiego
Wyższa Szkoła Fizjoterapii we Wrocławiu
25
Poza uczelniami kształcącymi fizjoterapeutów na poziomie magistra
wiele uczelni, szkół i placówek kształci fizjoterapeutów na poziomie
licencjata i technika. Ze względu na wymagania programowe UE
i znajomość problematyki (autor jest studentem Wydziału Rehabilitacji AWF
Józefa Piłsudskiego w Warszawie) dla celów niniejszej pracy poddano
analizie porównawczej system kształcenia magistrów fizjoterapii na tej
Uczelni.
2. Historia Uczelni i wkład Wydziału Rehabilitacji w AWF Józefa Piłsudskiego w Warszawie w rozwój systemu kształcenia fizjoterapeutów w Polsce.
Akademia Wychowania Fizycznego Józefa Piłsudskiego w Warszawie
jest uczelnią państwową o profilu pedagogicznym z pełnymi prawami
akademickimi. Zgodnie z ustawą o szkolnictwie wyższym9 oraz innymi
aktami prawnymi. Uczelnia jest samodzielną instytucją, która bada i analizuje
rzeczywistość poprzez działalność naukową i dydaktyczną.
Akademia Wychowania Fizycznego Józefa Piłsudskiego w Warszawie
jest najstarszą i największą w Polsce uczelnią akademicką w dziedzinie nauk
o kulturze fizycznej oraz jedną z największych w Europie. Powstała w 1929
roku z inicjatywy marszałka Józefa Piłsudskiego jako Centralny Instytut
Wychowania Fizycznego (CIWF), działający na zasadach wojskowej szkoły
zawodowej. W 1935 roku Centralny Instytut Wychowania Fizycznego
otrzymał imię pierwszego Marszałka Polski Józefa Piłsudskiego, a w 1938
roku został przekształcony w akademicką szkołę wyższą – Akademię
Wychowania Fizycznego Józefa Piłsudskiego.
W czasie II wojny światowej sale i urządzenia sportowe, laboratoria
i księgozbiory zostały zniszczone, a wielu wykładowców, studentów
i absolwentów poległo w działaniach wojennych. Odbudowana ze zniszczeń
wojennych AWF wznowiła działalność w 1946 roku jako Centralny Instytut
Wychowania Fizycznego – wojskowa szkoła zawodowa. Na mocy dekretu
Rady Ministrów z 27 lipca 1949 roku10 nadano jej status uczelni akademickiej
przekształcając w Akademię Wychowania Fizycznego Józefa Piłsudskiego.
9 Dz.U. ..z 12.09. 2001r. z późn. zm.10 Dz.U. z 1949 r., nr 46, poz.336.
26
Od 1959 roku Uczelnia posiada prawo nadawania stopnia doktora, a od
1966 roku stopnia doktora habilitowanego w zakresie nauk o kulturze
fizycznej.
W 1970 utworzono filię Akademii Wychowania Fizycznego w Białej
Podlaskiej, a w 1973 roku Punkty Konsultacyjne w Białymstoku, Lublinie,
Mielcu, Łodzi i Pruszkowie.
W 1971 roku włączono w strukturę uczelni Instytut Naukowy Kultury
Fizycznej oraz powołano Studium Doktoranckie i Studium Doskonalenia
Kadr.
W 1984 roku powstał Instytut Wychowania Fizycznego i Sportu
Akademii Wychowania Fizycznego w Łodzi, który w 1991 roku włączono
w strukturę Uniwersytetu Łódzkiego.
Na mocy Rozporządzenia Ministra Edukacji Narodowej i Sportu z 27
czerwca 2001 roku, w sprawie kwalifikacji, stopni i tytułów zawodowych
w dziedzinie kultury fizycznej oraz szczególnych zasad ich uzyskiwania11
Akademia Wychowania Fizycznego w Warszawie ma prawo organizowania
kursów i nadawania uprawnień w zakresie kultury fizycznej.
Zarządzeniem Ministra Edukacji Narodowej z 15 października 2001
roku w sprawie zmian organizacyjnych w Akademii Wychowania Fizycznego
w Warszawie przekształcono Instytut Wychowania Fizycznego i Sportu
w Białej Podlaskiej w zamiejscowy Wydział Wychowania Fizycznego
Akademii Wychowania Fizycznego w Warszawie z siedzibą w Białej
Podlaskiej.
W 2002 roku historyczne obiekty Akademii Wychowania Fizycznego
zostały wpisane do rejestru zabytków. Obecnie studiuje tu około 6000
studentów szkolonych przez ponad 400 nauczycieli akademickich.
Akademia kształci nauczycieli wychowania fizycznego, trenerów oraz
specjalistów z zakresu fizjoterapii, rekreacji i turystyki. Jest centrum badań
naukowych w dziedzinie kultury fizycznej i ośrodkiem sportu, pełni też
11 Dz.U. z 2001 r., nr 71, poz. 738 z późn. zm.
27
ważną funkcję w zakresie upowszechniania kultury fizycznej i promocji
zdrowia.
Kształcenie specjalistów w zakresie rehabilitacji początkowo odbywało
się w Wydziale Wychowania Fizycznego Akademii Wychowania Fizycznego
w Warszawie. W 1954 roku na Uczelni powołano specjalizację z gimnastyki
leczniczej pod kierunkiem dr med. Mariana Weissa. W 1970 roku powołano
katedrę Rehabilitacji Ruchowej z zakładami: Rehabilitacji Narządu Ruchu
oraz Rehabilitacji Chorób Wewnętrznych , której kuratorem został prof. dr
hab. med. Marian Weiss. W 1976 roku decyzją przewodniczącego Głównego
komitetu Kultury Fizycznej i Turystyki przemianowano specjalizację
z gimnastyki leczniczej na kierunek rehabilitacji ruchowej. Dwa lata później
wydano już pierwsze dyplomy ukończenia studiów z tytułem magister
rehabilitacji ruchowej.
Istotnym elementem w rozwoju tej dyscypliny naukowej w AWF
Józefa Piłsudskiego w Warszawie było powołanie w 1982 roku dr Andrzeja
Zembatego na pełnomocnika rektora ds. organizacji Wydziału Rehabilitacji
Ruchowej i w konsekwencji utworzenie w 1984 roku pierwszego w Polsce
i Europie Wydziału Rehabilitacji Ruchowej z mianowaniem na dziekana prof.
dr hab. med. Andrzeja Seyfrieda. W 1993 roku Wydział wprowadził się do
nowej obszernej siedziby na terenie Uczelni.
Od tego czasu pracownicy naukowi Wydziału i współpracujący z nimi
specjaliści z dziedziny fizjoterapii, medycyny i sportu, wnoszą istotny wkład
w rozwój systemów kształcenia fizjoterapeutów oraz regulacji prawnych
zawodu fizjoterapeuty. Do ważniejszych osiągnięć można zaliczyć m.in.:
Powołanie przy Wydziale Rehabilitacji Ruchowej AWF pierwszego
w Polsce pisma naukowego poświęconego rehabilitacji „Postępy
Rehabilitacji” (1987 r.), które nadal funkcjonuje i się rozwija;
Powołanie Polskiego Towarzystwa Rehabilitacji z siedzibą na terenie
Wydziału (1990 r.);
Uzyskanie dla absolwentów Wydziału uprawnień do wykonywania
zabiegów fizykoterapeutycznych (1991 r.);
28
Zorganizowanie przez Wydział na terenie Uczelni I kongresu Naukowego
Polskiego Towarzystwa Rehabilitacji (1992 r.);
Przyznanie Wydziałowi przez Centralną Komisję do spraw Tytułu
Naukowego i Stopni Naukowych, uprawnień do nadawania stopnia
naukowego doktora w dziedzinie nauk o kulturze fizycznej w zakresie
rehabilitacji ruchowej (1993 r.);
Pierwsza obrona pracy doktorskiej w Wydziale (1994 r.);
Wdrożenie przez Radę Samorządu Studentów AWF w połączeniu
z Komisją ds. Współpracy z Zagranicą i Kontaktów Międzyuczelnianych
organizacji cyklicznych studenckich konferencji pod hasłem „Europa
Młodych Fizjoterapeutów”, których założeniem jest podejmowanie
działań na rzecz dostosowania systemów kształcenia fizjoterapeutów i ich
praw zawodowych do standardów europejskich, a szczególnie
uznawalności. dyplomów uczelni polskich poza granicami kraju (I
Konferencja 2003 r., II Konferencja 2004 r.).
Powołanie z inicjatywy i na bazie studentów Wydziału Rehabilitacji AWF
w Warszawie „Europejskiego Stowarzyszenia Młodych Fizjoterapeutów
YEAP POLSKA” z siedzibą w Warszawie (powołanie grupy inicjatywnej
i wybór komitetu założycielskiego – 2004 rok, rejestracja w KRS
i uzyskanie osobowości prawnej - 2005 r.).
3. Ramowy Program Kształcenia magistrów fizjoterapii wg standardów obowiązujących w AWF Józefa Piłsudskiego w Warszawie
Akademia Wychowania Fizycznego Józefa Piłsudskiego w Warszawie
kształci fizjoterapeutów w jednostopniowym systemie 9 semestrowym
studiów uniwersyteckich zakończonych uzyskaniem dyplomu magistra
fizjoterapii. Od roku akademickiego 2004/2005 Uczelnia kształcić będzie
fizjoterapeutów wyłącznie w systemie dwustopniowym, na 3 letnich
licencjackich studiach zawodowych, zakończonych uzyskaniem tytułu
dyplomowanego fizjoterapeuty, z możliwością kontynuacji nauki 2 letnich
uzupelniających studiach magisterskich..
29
Nabór odbywa się na zasadach konkursowego egzaminu wstępnego
z przedmiotów kierunkowych tj.: biologii, chemii, fizyki oraz testu
sprawnościowego z wychowania fizycznego i rozmowy kwalifikacyjnej. Na
test sprawnościowy składają się: pływanie, ćwiczenia sprawnościowo-
wytrzymałościowe (próba wytrzymałości biegowej i siłowej).
Program kształcenia, realizowany jest w systemie studiów dziennych,
wieczorowych i zaocznych. Nauka trwa dziewięć semestrów, w trakcie
których słuchacze poza zajęciami dydaktycznymi zaliczają dwa obozy
szkoleniowe. Letni na którym zdobywają umiejętność pływania żaglówką,
na desce windsurfingowej i kajakach, a także poznają zasady metod
ratownictwa. Zimowy z obowiązkowym kursem nauki jazdy na nartach.
Poza zajęciami dydaktycznymi każdy student, w trakcie nauki zalicza
minimum 600 godzin praktyki klinicznej, w specjalistycznych placówkach
rehabilitacyjnych i szpitalach klinicznych.
Obowiązujące minima programowe w układzie godzinowym
z rozbiciem na utworzone do celów porównawczych działy przedmiotowe,
obrazują poniższe tabele i wykresy. Samo porównanie realizowanego
w AWF Warszawa programu kształcenia magistrów fizjoterapii, z wzorcem
zalecanym przez WCPT i wybranymi programami państw członkowskich
Unii Europejskiej, zostanie dokonane w dalszej części pracy.
Tabela 1.Szczegółowy plan 4,5 letnich jednolitych studiów magisterskich AWF Warszawa - minima godzinowe
Lp. Nazwa przedmiotu Minima godzinowe
Przedmioty podstawowe razem 9491 ANATOMIA PRAWIDŁOWA 782 PODSTAWY KINEZJOLOGII 263 ANATOMIA RTG 134 FIZJOLOGIA OGÓLNA 655 FIZJOLOGIA WYSIŁKU 396 BIOFIZYKA 267 BIOCHEMIA 398 BIOLOGIA 39
19 BIOMECHANIKA KLINICZNA 3910 BIOMECHANIKA STOSOWANA I ERGONOMIA 2611 ANTROPOLOGIA 3912 SOCJOLOGIA REHABILITACJI 3913 PEDAGOGIKA I PEDAGOGIKA SPECJALNA 39
30
14 DEMOGRAFIA I EPIDEMIOLOGIA 2615 INFORMATYKA I STATYSTYKA STOSOWANA 2616 METODOLOGIA BADAŃ NAUKOWYCH 1317 HIGIENA 1318 ETYKA 3919 FILOZOFIA MEDYCYNY 3920 HISTORIA REHABILITACJI 1321 JĘZYK OBCY 10422 SEMINARIUM MAGISTERSKIE 7823 PSYCHOLOGIA ROZWOJOWA I KLINICZNA 3924 PATOFIZJOLOGIA OGÓLNA 52
Kliniczne podstawy fizjoterapii 5591 ORTOPEDIA I TRAUMATOLOGIA 782 NEUROLOGIA 783 PATOMECHANIKA 394 KARDIOLOGIA 785 ONKOLOGIA 266 REUMATOLOGIA 267 PULMONOLGIA 268 PEDIATRIA 529 GERIATRIA 26
10 PSYCHIATRIA 2611 REHABILITACJA SEKSUALNA 3912 PSYCHOTERAPIA 3913 GINEKOLOGIA I POŁOŻNICTWO 26
Kształcenie umiejętności ruchowych 2731 SPORT NIEPEŁNOSPRAWNYCH 392 GIMNASTYKA 263 ZESPOŁOWE GRY SPORTOWE 264 PŁYWANIE I RATOWNICTWO 265 GRY I ZABAWY 266 ĆWICZENIA MUZYCZNO-RUCHOWE 267 OGÓLNA METODYKA NAUCZANIA RUCHU 528 LEKKOATLETYKA 269 SPORT DO WYBORU 26
Fizjoterapia 6241 OGÓLNA TEORIA FIZJOTERAPII 392 TEORIA I METODYKA KINEZYTERAPII 1693 FIZYKOTERAPIA 2604 MASAŻ 525 ODNOWA BIOLOGICZNA 136 KOREKTYWA 267 METODY KINEZYTERAPEUTYCZNE 65
Fizjoterapia kliniczna 572
1FIZJOTERAPIA W DYSFUNKCJACH NARZĄDÓW RUCHU
416
2 FIZJOTERAPIA W INNYCH SPECJALNOŚCIACH 156
Staż kliniczny i obozy 720
31
1 18 TYGODNI PO VII SEMESTRZE 2002 18 TYGODNI PO VIII SEMESTRZE 2003 NA IX SEMESTRZE 200
4 10 DNIOWY OBÓZ ZIMOWY PO V SEMESTRZE 6010 DNIOWY OBÓZ LETNI PO VI SEMESTRZE 60
Ogółem 3697Źródło: Opracowanie własne na podstawie programu szkolenia AWF WarszawaTabela 2: Ramowy program 4,5 letnich studiów magisterskich AWF Warszawa – minima godzinowe-forma skrócona
Źródło: Opracowanie własne na podstawie programu szkolenia AWF Warszawa
Wykres 1.Minima programowe AWF Warszawa w ujęciu ilościowym
949
559
273
624572 600
120
0
200
400
600
800
1000
Minima programowe AWF Warszawa
Przedmioty podstawowe Kliniczne podstawy fizjoterapii
Kształcenie umiejętności ruchowych Fizjoterapia
Fizjoterapia kliniczna Staż kliniczny razem
Obozy razem
Źródło: Opracowanie własne na podstawie programu szkolenia AWF Warszawa
Wykres 2. Ramowy program 4,5 letnich studiów magisterskich AWF Warszawa w ujęciu procentowym
Lp. WyszczególnienieMinima godzinowe
Ilośćgodzin
%
1 Przedmioty podstawowe 949 25,672 Kliniczne podstawy fizjoterapii 559 15,123 Kształcenie umiejętności ruchowych 273 7,384 Fizjoterapia 624 16,885 Fizjoterapia kliniczna 572 15,476 Staż kliniczny razem 600 16,237 Obozy razem 120 3,25
Ogółem 3697 100
32
Minima programowe AWF Warszawa
27%
15%
7%17%
15%
16%
3%
Przedm ioty pods tawowe Kliniczne pods tawy fizjoterapiiKształcenie um iejętności ruchowych Fizjoterapia Fizjoterapia kliniczna Staż kliniczny razemObozy razem
Źródło: Opracowanie własne na podstawie programu szkolenia AWF Warszawa
Tabela 3.Program kształcenia fizjoterapeutów w AWF Warszawa dostosowany do wzorca WCPT
Lp.
Prz
edm
ioty
pod
staw
owe
Kli
nic
zne
pod
staw
yfi
zjot
erap
ii (
teor
ia)
Zas
ady,
pra
kty
ka
i oce
na
Pro
ced
ury
sto
sow
ane
wp
rak
tyce
Prz
edm
ioty
ogó
lne
Pra
kty
ka
kli
nic
zna
Cha
rakt
erys
tycz
neD
la A
WF
1ANATOMIA
PRAWIDŁOWA
FIZJOTERAPIA WDYSFUNKCJACH
NARZĄDÓWRUCHU
XOGÓLNATEORIA
FIZJOTERAPIIETYKA XXX
SPORTNIEPEŁNOSPRAWN
YCH
2
PODSTAWYKINEZJOL
OGII
FIZJOTERAPIA WINNYCH
SPECJALNOŚCIACH
X
TEORIA IMETODYKA
KINEZYTERAPII
X X GIMNASTYKA
3 ANATOMIARTG
X XFIZYKOTE
RAPIAX X
ZESPOŁOWE GRYSPORTOWE
4 ANTROPOLOGIA
X X MASAŻ X XPŁYWANIE I
RATOWNICTWO
5 BIOMECHANIKA
X XODNOWABIOLOGI
CZNAX X GRY I ZABAWY
6 BIOLOGIA X X KOREKTYWA X X ĆWICZENIAMUZYCZNO
33
RUCHOWE
7 BIOCHEMIA X XMETODY
KINEZYTERAPEUTYCZNE
X X
OGÓLNAMETODYKANAUCZANIA
RUCHU
8 BIOFIZYKA X XORTOPEDIA ITRAUMATOL
OGIAX X LEKKOATLETYKA
9 FIZJOLOGIAWYSIŁKU
X X NEUROLOGIA X X SPORT DO WYBORU
10
BIOMECHANIKA
STOSOWANA IERGONOMIA
X XPATOMECHA
NIKAX X
OBÓZ ZIMOWY
11 FIZJOLOGIAOGÓLNA
X XKARDIOLO
GIAX X OBÓZ LETNI
12SOCJOLOGIA
REHABILITACJI
XX ONKOLOGIA X X JĘZYK OBCY
13
PEDAGOGIKAI
PEDAGOGIKASPECJALNA
X XREUMATO
LOGIA X XSEMINARIUM
MAGISTERSKIE
14
DEMOGRAFIAI
EPIDEMIOLOGIA
X XPULMONO
LOGIAX X X
15
INFORMATYKA I
STATYSTYKASTOSOWANA
X X PEDIATRIA X X X
16METODOLOGI
A BADAŃNAUKOWYCH
X X GERIATRIA X X X
17 HIGIENA X XPSYCHIATRI
AX X X
18 FILOZOFIAMEDYCYNY
XX XREHABILITA
CJASEKSUALNA
X X
19HISTORIA
REHABILITACJI
X XPSYCHOTER
APIAX X X
20 PSYCHOLOGIAROZWOJOWA I
X X
GINEKOLOGIA I
POŁOŻNICTWO
X X X
21KLINICZNA
PATOFIZJOLOGIA OGÓLNA
X X X X X X
∑ 806 572 0 1183 39 600 11753697
Źródło: Opracowanie własne
34
ROZDZIAŁ III. KSZTAŁCENIE FIZJOTERAPEUTÓW W PAŃSTWACH UNII
EUROPEJSKIEJ W ŚWIETLE ZALECEŃ WCPT
1. Ogólne zasady kształcenia fizjoterapeutów w państwach Unii Europejskiej
Zgodnie z Dyrektywami unijnymi, do wykonywania zawodu
fizjoterapeuty w państwach Wspólnoty, wymagany jest dyplom ukończenia
właściwej uczelni. Dyplomem jest każdy dowód odbytego kształcenia lub
szkolenia, albo zestaw takich dowodów który wskazuje że dokument został
wydany przez właściwe władze w państwie członkowskim, zgodnie z jego
ustawami, rozporządzeniami i przepisami administracyjnymi. Posiadacz
dyplomu pomyślnie ukończył kurs z zakresu przekraczającego poziom szkoły
średniej, albo jeden z kursów szkoleniowych przygotowujących do zawodu
fizjoterapeuty, który wykazuje, że uzyskał on odpowiednie kwalifikacje
zawodowe wymagane w celu podjęcia i wykonywania zawodu regulowanego
w danym państwie członkowskim.
Podstawowym warunkiem wykonywania zawodu jest odbycie
szkolenia i uzyskanie wykształcenia potwierdzone dyplomem na terytorium
Wspólnoty lub poza Wspólnotą, w instytucjach oświatowych kształcących
i prowadzących szkolenia zgodnie z krajowymi ustawami, rozporządzeniami
i przepisami administracyjnymi państwa członkowskiego oraz, że posiadacz
takiego dyplomu, wykaże się trzyletnim stażem zawodowym
udokumentowanym przez państwo członkowskie, które uznało dowody
kształcenia i szkolenia wydane w państwie trzecim.
Uzyskanie pierwszego stopnia zawodowego winno poprzedzać
zaliczenie pełnego programu nauczania kwalifikujące studenta do grona
niezależnego profesjonalistów.
Integralnym składnikiem programu nauczania przed uzyskaniem
pierwszego stopnia zawodowego jest nabycie, pod kierunkiem odpowiednio
wykwalifikowanych fizjoterapeutów, bezpośredniego doświadczenia
klinicznego. Taka edukacja kliniczna ma za zadanie stopniowe kształcenie
poczucia odpowiedzialności.
35
Znakiem rozpoznawczym kompetentnego fizjoterapeuty jest trwające
przez cale życie samokształcenie. Uczestniczenie w nieustającym procesie
edukacji gwarantuje bowiem i utrzymanie wysokiego poziomu jakości
praktyki fizjoterapii. Fizjoterapeuci powinni więc być zachęcani do
podejmowania edukacji podyplomowej lub studiów w zakresie pokrewnych
dziedzin wiedzy, w celu doskonalenia swego poziomu zawodowego. Tam,
gdzie narodowe zrzeszenia fizjoterapii obejmują, swym działaniem
specjalizacje w zakresie praktyki klinicznej, winno się dążyć do tego, aby
edukacja w zakresie fizjoterapii, prowadziła do uzyskania certyfikatu
specjalisty.
Cele, zawartość, forma i ocena programów nauczania fizjoterapeutów,
powinny uwzględniać aktywny udział narodowego stowarzyszenia
fizjoterapeutów w procesie kształcenia i szkolenia tej grupy zawodowej.
Zgodnie z powyższymi zasadami Światowa Konfederacja Fizjoterapii
zaleca, by jej organizacje członkowskie promowały w swych krajach
nauczanie fizjoterapii oparte na poziomie uniwersyteckim lub ekwiwalentnym,
o minimalnym czasie trwania cztery lata, w zakresie pełnym
lub ekwiwalentnym12. Program nauczania fizjoterapii powinien być
prowadzony na poziomie uniwersyteckim, przynajmniej przez cztery lata,
w pełnym zakresie czasowym według określonych minimów godzinowych,
w określonych kategoriach przedmiotowych:
2. Ogólne zasady i systemy kształcenia fizjoterapeutów w państwach Unii Europejskiej
Systemy kształcenia fizjoterapeutów w krajach Unii Europejskiej są
bardzo zróżnicowane. Obowiązujące systemy kształcenia fizjoterapeutów
w państwach Unii Europejskiej, nie przewidują harmonizacji kształcenia,
pomiędzy poszczególnymi państwami. Wszystkie państwa Wspólnoty starają
się jednak wypełniać ogólne zalecenia Światowej Konfederacji Fizjoterapii
w tym zakresie. Zgodność systemowa i programowa z zalecanym wzorcem
WCPT, eliminuje bowiem stosowanie środków kompensujących przez
12 Wniosek przyjęty podczas: Zjazdu Powszechnego w lipcu 1991r.
36
państwa przyjmujące, w stosunku do osób, które zdobyły zawód fizjoterapeuty
w innym kraju Wspólnoty.
Występujące różnice w zakresie przygotowania do danego zawodu
w krajach Unii Europejskiej obrazują tabele 4 i 5.
Tabela 4: Obowiązujące systemy kształcenia fizjoterapeutów w państwach UniiEuropejskiej zrzeszonych przed 1 maja 2004 roku
Kraj
Iloś
ć la
t nau
ki n
iezb
ędna
do
rozp
oczę
cia
eduk
acji
–P
T
Iloś
ć la
t nau
ki n
iezb
ędna
do
zdo
byci
a z
awod
u
Sta
tus
ucze
lni w
kra
jow
ym s
yste
mie
edu
kacy
jnym
Dok
umen
t pot
wie
rdza
jący
u
końc
zeni
e st
udió
w z
awod
owyc
h I
/ II
stop
nia
Lic
zba
ucze
lni
kszt
ałcą
cych
w z
awod
zie
fizj
oter
apeu
ty
Prz
ybliż
ona
liczb
a st
uden
tów
roz
pocz
ynaj
ące
kszt
ałce
nie
PT
Moż
liwoś
ć ko
ntyn
uacj
i nau
ki n
a st
udia
ch I
I st
opni
a, p
odyp
lom
owyc
h i
dokt
oran
ckic
h (s
yste
m p
omos
tow
y)
Austria 12 3Studia wyższe
Dyplom 1 400Magister
Fizjoterapii, Doktor
Belgia 12 4/5Studia wyższe
LicencjatBrak danych
Brakdanych
MagisterFizjoterapii, Doktor
Dania 12 3/5Studia wyższe
LIC PT 8 640Magister
Fizjoterapii, Doktor
Grecja 12 4Brak danych
DyplomBrak danych
Brakdanych
Magister Fizjoterapii
Finlandia 12 4Studia wyższe
17 380Magister
Fizjoterapii, Doktor
Francja 12 3/4 StudiumBrak danych
1540Technik/
licencjonowanyfizjoterapeuta
Hiszpania 12 3Studia wyższe
Dyplom 1 2000 Magister Fizjoterapii
37
Holandia 13 4Studia wyższe
Licencjat 11 1500 Magister Fizjoterapii
Irlandia 13 4Studia wyższe
Licencjatnaukowy
3 150 Magister Fizjoterapii
Luksemburg Nie prowadzi się nauki fizjoterapii
Niemcy10 3
Szkolnictwo średnie
Dyplom 241 8000 System pomostowy
12 3 / 4Studia wyższe
Licencjat 9 240 Magister Fizjoterapii
Portugalia 12 3/4Studia wyższe
Licencjat 14 600Magister Fizjoterapii
Doktor
Szwecja 13 3Studia wyższe
LicencjatNaukowy
7 700 Magister Fizjoterapii
Wielka Brytania i Irlandia Płn.
13 3Studia wyższe
LicencjatNaukowy
37 2285Magister Fizjoterapii,
Doktor
133/4+2
Studia wyższe
Magister 8 175 Doktor
Włochy 13 3Studia wyższe
Licencjat 39 2500 Magister Fizjoterapii
Źródło: Opracowanie własne na podstawie „Podsumowania Edukacji PT” oddziału Europa WCPT– wrzesień 2003/ Summary of PT Education
Tabela 5. System kształcenia fizjoterapeutów w państwach które wstąpiły do UE 1 maja 2004 roku
38
Kraj
Iloś
ć la
t nau
ki n
iezb
ędna
do
rozp
oczę
cia
eduk
acji
–P
T
Iloś
ć la
t nau
ki n
iezb
ędna
do
zdo
byci
a z
awod
u
Sta
tus
ucze
lni w
kra
jow
ym s
yste
mie
edu
kacy
jnym
Dok
umen
t pot
wie
rdza
jący
ukoń
czen
ie s
tudi
ów z
awod
owyc
h I
i II
stop
nia
Lic
zba
ucze
lni
kszt
ałcą
cych
w z
awod
zie
fizj
oter
apeu
ty
Prz
ybliż
ona
liczb
a st
uden
tów
ksz
tałc
ąca
się
w z
awod
zie
Moż
liwoś
ć ko
ntyn
uacj
i nau
ki n
a st
udia
ch I
I st
opni
a, p
odyp
lom
owyc
h i
dokt
oran
ckic
h
1 2 3 4 5 6 7 8
Czechy12 3
Studia wyższe
Dyplom 10/13 300 Brak możliwości
12 3/5Studia wyższe
Mgr/lic 8 200Magister
Fizjoterapii, DrCypr Brak nauki fizjoterapii na Cyprze
Estonia 12 3/5Studia wyższe
Lic / mgr 1 15+20Magister
Fizjoterapii
Litwa 12 3Studia wyższe
Licencjat 1 65Magister
Fizjoterapii
Łotwa 12 4Studia wyższe
Licencjat naukowy
3 100Magister
Fizjoterapii
Polska12 4 Licencjat
Brakdanych
Brakdanych
Brak danych
12 3/5Studia wyższe
Lic / mgrBrak
danychBrak
danychDoktor
Fizjoterapii
Słowacja Brak danych
Słowenia Brak danych
Węgry 12 4Studia wyższe
Licencjat Naukowy
5 500Magister
FizjoterapiiŹródło: Opracowanie własne na podstawie „Podsumowania Edukacji PT” oddziału Europa WCPT– wrzesień 2003/ Summary of PT Education
39
Jak wynika z powyższych zestawień zarówno w krajach dawnej
piętnastki jak i dziesiątki, która przystąpiła do Wspólnoty 1 maja 2004 roku,
kształcenie w zawodzie fizjoterapeuty rozpoczyna się po ukończeniu szkoły
średniej, w trzynastym roku nauki, z wyjątkiem Niemiec, gdzie system
kształcenia dopuszcza możliwość rozpoczęcia kształcenia w tym zawodzie,
już w 11 roku nauki.
Światowa Konfederacja Fizjoterapii zaleca, aby program nauczania
fizjoterapii był prowadzony na poziomie uniwersyteckim, przynajmniej przez
cztery lata, w pełnym zakresie czasowym, według określonych minimów
godzinowych, w poszczególnych kategoriach przedmiotowych. Nie wszystkie
systemy kształcenia fizjoterapeutów spełniają jednak te wymogi. Z państw
dawnej piętnastki: Austria, Hiszpania, Szwecja, Wielka Brytania i Włochy
realizują 3 letni program nauczania, natomiast w Belgii, Danii, Francji,
Niemczech, Portugalii i Wielkiej Brytanii z Irlandią Północną obowiązują
równolegle 3 lub 4 letni system nauczania w zawodzie fizjoterapeuty.
Skutkuje to wymogiem stosowania w odniesieniu do 3 letnich programów
kształcenia, środków kompensujących przez państwa przyjmujące.
W państwach 10, które zostały włączone do Wspólnoty 1 maja 2004
roku, jednostopniowy 3 letni system kształcenia na studiach zawodowych
mają tylko Czechy i Litwa. Ale w Czechach podobnie jak w Estonii i Polsce,
poza jednostopniowym, 9/10 semestrowym systemem kształcenia magistrów
fizjoterapii jest realizowany równolegle dwustopniowy system kształcenia
fizjoterapeutów, w ramach którego, absolwenci 3 letnich studiów
licencjackich mogą kontynuować naukę na 2 letnich uzupełniających studiach
magisterskich. Takich możliwości nie mają jednak studenci kształcących się
w zawodzie fizjoterapeuty w Vilnius College in Higher Education na Litwie.
Ta sytuacja miała również wpływ na fakt, że programy nauczania
fizjoterapeutów w tych krajach zostały wybrane do analizy porównawczej.
40
3. Analiza porównawcza systemów kształcenia i programów
nauczania fizjoterapeutów w Czechach i na Litwie
Z państw, które wstąpiły do Unii Europejskiej 1 maja 2004 roku, do
analizy porównawczej systemów kształcenia i programów nauczania, wybrano
dwie uczelnie: Palacky University w Ołomuńcu w Czechach oraz Vilnius
College In Higher Education na Litwie. Przy wyborze tych placówek
decydujące znaczenie miał fakt, że uczelnie te kształcą fizjoterapeutów
zgodnie zalecanym wzorcem WCPT, ale w różnych systemach nauczania.
W Palacky University w Ołomuńcu w Czechach, obowiązuje
dwupoziomowy system kształcenia, 3-letnie studia zawodowe poszerzone
o dwuletnie studia uzupełniające, uprawniające do posługiwania się
odpowiednikiem tytułu magistra fizjoterapii. Natomiast w Vilnius College In
Higher Education na Litwie, realizowany jest jednopoziomowy - 3 letni
program nauczania, na poziomie zawodowym.
Model kształcenia fizjoterapeutów na Uniwersytecie w Ołomuńcu
spełnia wymogi Dyrektyw unijnych, regulujących problematykę kształcenia
fizjoterapeutów i uznawalności ich dyplomów, we wszystkich państwach
Wspólnoty Europejskiej, w przeciwieństwie do modelu obowiązującego
w Collegu Wileńskim. Stanowią więc dobry materiał porównawczy,
zgodności ilościowej i merytorycznej realizowanych programów pod kątem
obecnej i przyszłej uznawalności uzyskanego na tych uczelniach
wykształcenia, oraz możliwości wykonywania zawodu na obszarze całej Unii
Europejskiej.
3.1. Ramowy program kształcenia fizjoterapeutów w Czechach naprzykładzie Palacky University w Ołomuńcu
Ramowy program kształcenia fizjoterapeutów w 5-letnim systemie
nauczania uniwersyteckiego w Palacky University w Ołomuńcu w Czechach,
w ujęciu ilościowym i procentowym, przedstawiają tabele 5 i 6 oraz wykresy
2 i 3. Dla celów porównawczych przedmioty pogrupowano w następujące
działy: przedmioty podstawowe, kliniczne podstawy fizjoterapii, kształcenie
umiejętności ruchowych, fizjoterapia w dysfunkcjach narządów ruchu
41
i innych, staż kliniczny i obozy. Nastepnie materiał ten dostosowano do
porównywalnego wzorca zalecanego przez Światową Konfederację
Fizjoterapeutów tworząc jednolite kategorie programowe.
Tabela 6: Ramowy program kształcenia fizjoterapeutów w Czechach na przykładzie Palacky University w Ołomuńcu
Lp. Nazwa przedmiotuLiczbagodzin
Przedmioty podstawowe 1 Anatomia 1042 Antropomotoryka 133 Biofizyka 524 Biomechanika 265 Fizykoterapia 266 Fizjologia ogólna 957 Fizjologia bólu 138 Kinezjologia 529 Język obcy 5210 Wstęp do metod badawczych , Metodologia badań
naukowych13
11 Podstawy statystyki 2612 Techniki obrazowania 1313 Fitofarmakologia 614 Farmakologia 2615 Podstawy Internetu, obsługi programów użytkowych 5216 Zaawansowana neurofizjologia 2617 Higiena 818 Zaawansowana statystyka 2619 Zaawansowana biomechanika 2620 Podstawy prac socjalnych 2621 Systemy metryczne w fizjoterapii 1322 Łacina 2623 Podstawy neurologii 2624 Psychologia 7825 Rehabilitacja, pierwsza pomoc, pielęgniarstwo 5226 Podstawy etyki i filozofii 1327 Podstawy kineziologii i diagnozy 6528 Podstawy kinezyterapia 39Przedmioty podstawowe razem 993
Kliniczne podstawy fizjoterapii 1 Neurologia 522 Ortopedia i protetyka 26
42
3 Patologia 134 Patofizjologia 265 Psychologia niepełnosprawnych 526 Pediatria 137 Ginekologia 88 Traumatologia 269 Medycyna wewnętrzna i gerontologia 2610 Psychiatria 2111 Psychologia kliniczna 6512 Terapia przyłóżkowa 2113 Dermatologia i higiena 814 Podstawy elektromiografii 9Kliniczne podstawy fizjoterapii razem 366
Kształcenie umiejętności ruchowych 1 Dydaktyka WF 132 Metodologia procesu treningowego 133 Podstawy zaawansowanej motoryki 204 Yoga 26Kształcenie umiejętności ruchowych razem 72
Fizjoterapia 1 Kinezyterapia 5082 Fizykoterapia 653 Masaż 654 Mobilizacje i techniki tkanek miękkich 425 Metody kinezy terapeutyczne 266 Techniki Mobilizacje miękkich tkanek 267 Balneologia 168 Komplementarne metody fizjoterapii 529 Metody relaksacyjne 2610 Zarządzanie w systemach zdrowia 411 Odruchy ruchowe – metoda Vojty 10512 Alternatywne metody i techniki 2613 Specjalne techniki 13Fizjoterapia razem 974
Fizjoterapia w dysfunkcjach narządów ruchu i innych 496
Staż kliniczny 1 Praktyki kliniczne fizjoterapii – 105 dni x 8 godzin 8402 Praktyka w balneologii – 7 dni x 8 godzin 56
43
Staż kliniczny razem 896
Obozy
1 Obóz zimowy – 8 dni x 6 godzin 482 Obóz letni – 7 dni x 6 godzin 42
Obozy razem 90
OGÓŁEM GODZIN DYDAKTYCZNYCH 3887
Źródło: Opracowanie własne na podstawie ramowego programu kształcenia fizjoterapeutów w Palacky University w Ołomuńcu
Tabela 7.Minima programowe kształcenia fizjoterapeutów w Palacky University w Ołomuńcu w ujęciu procentowym - forma skrócona
Lp. Wyszczególnienie
Minima programowe
Ilośćgodzin
%
1. Przedmioty podstawowe 993 26 2. Kliniczne podstawy fizjoterapii 366 9 3. Kształcenie umiejętności ruchowych 72 25. Fizjoterapia 974 25
4.Fizjoterapia w dysfunkcjach narządów ruchu i innych
496 13
6. Staż kliniczny 896 23 7. Obozy razem 90 2
OGÓŁEM 3887 100%Źródło: Opracowanie własne na podstawie ramowego programu szkolenia Fizjoterapeutów w Palacky University w Ołomuńcu.
44
Wykres 3: Minima programowe Palacky University w Ołomuńcu w ujęciu ilościowym - wykres
słupkowy
993
366
72
974
496
896
90
0
500
1000
Minima programowe Palacky University Ołomuniec Czechy
Przedm ioty pods tawowe Kliniczne podstawy fizjoterapii Kształcenie um iejętności ruchowych FizjoterapiaFizjoterapia w dys funkcjach narządów ruchu i innychStaż kliniczny Obozy razem
Źródło: Opracowanie własne na podstawie programu Palacky University w Ołomuńcu
Wykres 4.Minima programowe w Palacky University w Ołomuńcu w ujęciu procentowym
Minima programowe w Palacky University w Ołomuńcu
26%
9%
2%
25%
13%
23%
2%
Przedmioty podstawowe razem Kliniczne podstawy fizjoterapii razem
Kształcenie umiejętności ruchowych razem Fizjoterapia razem
Fizjoterapia kliniczna razem Staż kliniczny razem
Obozy razem
Źródło: Opracowanie własne na podstawie programu Palacky University Ołomuńcu
45
Tabela 8.Program kształcenia fizjoterapeutów w Palacky University w Ołomuńcu dostosowany do standardów programowych zalecanych przez WCPT
Lp.
Prz
edm
ioty
pod
staw
owe
Kli
nic
zne
pod
staw
yfi
zjot
erap
ii (
teor
ia)
Zas
ady,
pra
kty
ka
ioc
ena
Pro
ced
ury
sto
sow
ane
wp
rak
tyce
Prz
edm
ioty
ogó
lne
Pra
kty
ka
kli
nic
zna
char
akte
ryst
yczn
e
1. Anatomia NeurologiaX
MasażPodstawy
etyki ifilozofii X
Antropomotoryka
2 Technikiobrazowania
Fizjoterapia wdysfunkcjach
narządów ruchui innych
X Balneologia X X Yoga
3 Psychologia PatologiaX
Mobilizacje i technikitkanek miękkich
X X Fizjologia bólu
4 Neurologia Podstawykinezyterapia
X Fizykoterapia X X Język obcy
5 FizjologiaOrtopedia i
TraumatologiaX
Metodykinezyterapeutyczne
XPodstawy
elektromiografii
6 BiofizykaPediatria
XTechniki Mobilizacje
miękkich tkanekX X Obozy
7Metodologia
badańnaukowych
Ginekologia X Specjalne techniki X X Dydaktyka WF
8 Kinezjologia PsychiatriaX
Alternatywne metodyi techniki
X XPodstawy
zaawansowanejmotoryk
9 BiomechanikMedycyna
wewnętrzna igerontologia
X Systemy metryczne wfizjoterapii
X XOdruchy ruchowe
metoda Vojty
10 FarmakologiaDermatologia i
higienaX
XX X
Zarządzanie wsystemachzdrowia
11 StatystykaX X
Rehabilitacja,pierwsza pomoc,pielęgniarstwo
X X
Metodologiaprocesu
treningowego
12 XX
XTerapia przyłóżkowa
X X
PodstawyInternetu, obsługi
programówużytkowych
13 X X XKomplementarne
metody fizjoterapii X X Podstawy pracsocjalnych
14 XX X Kinezyterapia X X Łacina
15 X X X X X Metody
46
X relaksacyjne
743 736 0 951 13 896 4883887
Źródło: Opracowanie własne na podstawie programu kształcenia fizjoterapeutów w PalackyUniversity w Ołomuńcu
Analiza porównawcza tego programu z wzorcem zalecanym przez
WCPT zostanie dokonana w rozdziale IV.
3.2. Ramowy program kształcenia fizjoterapeutów na Litwie na przykładzie Vilnius College in Higher Education
Wybierając College w Wilnie do analizy porównawczej kierowano się
następującymi przesłankami:
1. Litwa wraz z Polską i Czechami została włączona w skład Unii
Europejskiej z dniem 1 maja 2004 r.. Uczelnie w tym kraju funkcjonują
więc w porównywalnym otoczeniu, a zasady i przepisy prawne regulujące
uznawalność dyplomów zdobywanych na tych uczelniach, w innych
państwach Wspólnoty są takie same.
2. College w Wilnie kształci fizjoterapeutów w 3-letnim systemie nauczania
na poziomie studiów zawodowych, z prawem nadawania tytułu licencjata,
ale realizowany program kształcenia fizjoterapeutów, pod względem
ilościowym i zakresu przedmiotowego jest porównywalny z zalecanym
przez WCPT wzorcem i programami studiów magisterskich
obowiązującymi w AWF Warszawa i Uniwersytecie w Ołomuńcu
3. Analizowany program kształcenia fizjoterapeutów w Vilnius College in
Higher Education jest bardzo nowatorski, ze względu przyjęty system
kształcenia, umożliwiający zrealizowanie porównywalnego 4,5 – 5
letniego programu nauczania w 6 semestrów. Jest to możliwe, ze względu
na wyjątkowo duże nasycenie programu zadaniami realizowanymi przez
studentów indywidualnie.
4. Pomimo tak rozbudowanego programu, absolwenci College’u, nie mogą
ubiegać się o uznanie dyplomu i prawo wykonywania zawodu w innych
państwach Wspólnoty, ze względu na fakt, że Uczelnia nie spełnia
wymogu 4 letniego kształcenia po ukończeniu szkoły średniej.
47
Ramowy program kształcenia fizjoterapeutów w 3-letnim systemie
nauczania uniwersyteckiego w Vilnius College in Higher Education na
Litwie, w ujęciu ilościowym i procentowym, przedstawiają tabele 7 i 8 oraz
wykresy 4 i 5.
Analiza porównawcza tego programu z wzorcem zalecanym przez WCPT
zostanie dokonana w rozdziale IV.
Tabela 9. Ramowy program kształcenia fizjoterapeutów na Litwie w Vilnius College In Higher Education
Lp.
Nazwa przedmiotuLiczbagodzin
Przedmioty podstawowe 1 Język obcy 1202 Anatomia 1203 Fizjologia 804 Psychologia 1605 Medycyna środowiskowa 806 Podstawy farmakologii 807 Metodologia badań naukowych 1608 Genetyka 809 Podstawy prawa 8010 Komunikacja społeczna 20011 Profesjonalna Etyka 8012 Podstawy administracji i zarządzania 8013 Socjologia/ Filozofia 8014 Zatrudnienie i obrona cywilna 80Przedmioty podstawowe razem 1480
Przedmioty specjalne kwalifikowane1 Anatomia patologiczna i fizjologia 802 Podstawy fizjoterapii i diagnostyki funkcjonalnej 1603 Kineziokogia, biomechanika i kontrola motoryczna 2004 Techniki fizjoterapeutyczne 1605 Ćwiczenia terapeutyczne 1206 Ergonomia 807 Fizjoterapia w chorobach wewnętrznych 1208 Fizjoterapia w chirurgii ortopedii i traumatologii 1609 Fizjoterapia w neurologii 16010 Fizjoterapia w pediatrii ginekologii 16011 Masaż 16012 Fizykoterapia 16013 Higiena pacjenta i pielęgniarstwo 80
48
14 Pomoc doraźna 8015 Medycyna sportowa 8016 Zarządzanie i rekreacja/ Praca w fitnes klubach i centrach
odnowy biologicznej80
Przedmioty specjalne kwalifikowane razem 2040
Zajęcia praktyczne1 Praktyki wstępne do specjalizacji 802 Praktyka w chorobach wewnętrznych 803 Praktyka w chirurgii ortopedii i traumatologii 804 Praktyka w pediatrii 805 Praktyka w neurologii 1606 Praktyka końcowa 560Zajęcia praktyczne razem 1040
Seminarium 240
Wychowanie fizyczne 243
OGÓŁEM 5 043
(4800 +243)
Źródło: Opracowanie własne na podstawie ramowego programu kształcenia Vilnius College In Higher Education w Wilnie
Tabela 10.Minima programowe Vilnius College In Higher Education w Wilnie –forma skrócona
Lp. WyszczególnienieMinima programowe
Ilość godzin %1. Przedmioty podstawowe 1 480 29 %
2.Przedmioty specjalne kwalifikowane
2 040 40 %
3. Zajęcia praktyczne 1 040 21 %4. Seminarium 240 5 %5. Sport 243 5 %Razem 5 043 100 %
Źródło: Opracowanie własne na podstawie ramowego programu kształcenia Vilnius College In Higher Education w Wilnie
49
Wykres 5. Minima programowe kształcenia fizjoterapeutów w Vilnius Collage w ujęciu ilościowym – wykres słupkowy
1 480 2 040
1 040
240 243
0
200
400
600
800
1 000
1 200
1 400
1 600
1 800
2 000
Minima programowe kształcenia fizjoterapeutów w Vilnius Collage
Przedmioty podstawowe Przedmioty specjalne kwalifikowaneZajęcia praktyczne SeminariumSport
Źródło: Opracowanie własne na podstawie programu kształcenia fizjoterapeutów w Vilnius Collage
Wykres 6: Minima programowe kształcenia fizjoterapeutów w Vilnius Collage w ujęciu procentowym wykres procentowy
50
Minima programowe Vilnius College In Higher Education
29%
40%
21%
5% 5%
Przedmioty podstawowe Przedmioty specjalne kwalifikowaneZajęcia praktyczne SeminariumSport
Źródło: Opracowanie własne na podstawie programu kształcenia fizjoterapeutów w Vilnius Collage na Litwie
Tabela11.Wykaz przedmiotów Collage in Higher Education z Wilna dopasowany do standardów program kształcenia fizjoterapeutów proponowany przez WCPT
51
Źródło: Opracowanie własne na podstawie programu kształcenia fizjoterapeutów w Vilnius College in Higher Education w Wilnie
Lp.
Prz
edm
ioty
pod
staw
owe
raze
m
Klin
iczn
e po
dst
awy
fizj
oter
apii
raz
em
Ksz
tałc
enie
um
ieję
tnoś
ciru
chow
ych
raz
em
Fiz
jote
rap
ia r
azem
Fiz
jote
rap
iakl
inic
zna
raze
m
Sta
ż kl
inic
zny
raze
m
char
akte
ryst
yczn
e
1
Anatomia Fizjoterapia w neurologii
Podstawy fizjoterapii i diagnostyki funkcjonalnej
Ćwiczenia terapeutyczne
EtykaX Język obcy
Anatomia patologiczna i fizjologia
Fizjoterapia w chorobach wewnętrznych
XTechniki
fizjoterapeutyczne
Podstawy prawa X Seminarium
2
Fizjologia Fizjoterapia w chirurgii ortopedii i traumatologii
X
Masaż
XX
Medycynaśrodowiskowa
3
Medycyna sportowa
Fizjoterapia w pediatriiginekologii
XFizykoterapia
X X Genetyka
4
Socjologia/ Filozofia
Higiena pacjentai pielęgniarstwo
X
X
X XKomunikacja
społeczna
5
Kineziokogiabiomechanika i kontrola motoryczna
XX X X X
Podstawyadministracji izarządzania
6Ergonomia
X X X X X Zatrudnienie i
obronacywilna
7
Podstawy farmakologii
X X X X X Wychowanie
fizyczne
8
Metodologia badań naukowych X X X X X
Zarządzanie irekreacja/
Praca w fitnesklubach icentrachodnowy
biologicznej
9Psychologia
X X X X XPomocdoraźna
10 1120 680 160 580 160 1040 13035043
52
Analiza porównawcza tego programu z wzorcem zalecanym przez
WCPT zostanie dokonana w rozdziale IV.
4. Założenia systemowe i wzorzec programowy kształcenia fizjoterapeutów zalecany przez WCPT (Światowa Konfederacja Fizjoterapii) w kształceniu fizjoterapeutów.
Według dokumentów programowych Światowej Konfederacji
Fizjoterapii edukacja w zakresie fizjoterapii polega na ciągłym uczeniu się,
począwszy od przyjęcia do akredytowanej szkody fizjoterapii, skończywszy
zaś na zakończeniu czynnej praktyki
Celem edukacji w zakresie fizjoterapii jest nieustanny rozwój
fizjoterapeutów uprawnionych, zgodnie z wykształceniem, do prowadzenia
praktyki zawodowej bez ograniczeń.
Opracowany przez WCPT wzorzec programowy zawiera kryteria
systemu kształcenia i minima godzinowe przedmiotów, praktyk i zajęć
specjalistycznych, które winny być uwzględnione w programach kształcenia
fizjoterapeutów w poszczególnych krajach.
Dzięki temu, że system kształcenia fizjoterapeutów zalecany przez
WCPT nawiązuje do dotychczasowych doświadczeń wielu państw w tym
zakresie, możliwe stało się porównywanie modelu wybranych państw które
wstąpiły do Unii Europejskiej 1 maja 2004 roku, tj. Polski, Czech i Litwy, ze
stosunkowo obiektywnym wzorcem, jakim jest model zalecanym przez
WCPT.
Wykorzystana w pracy wersja modelu szkolenia fizjoterapetów,
zalecana przez WCPT umożliwia ocenę realizowanych systemów kształcenia,
z określonym wzorcem, poprzez porównanie ogólnie obowiązujących
kryteriów obrazujących zbieżność systemową i przedmiotową programów
nauczania. Przyjęte kryteria przedmiotowe programów, obrazować mają
wskaźniki porównawcze minimów godzinowych zalecanych przez WCPT
z podziałem na następujące bloki przedmiotowe:
nauki podstawowe,
teoria fizjoterapii klinicznej,
53
zasady praktyka i ocena
procedury stosowane w praktyce,
przedmioty ogólne,
praktyka kliniczna,
charakterystyczne dla danej uczelni.
Analizy obrazujące zbieżność przedmiotową systemu prowadzone są
z uwzględnieniem dwóch uzupełniających kryteriów systemowych
określających:
warunki dopuszczające kandydatów do kształcenia,
wymagany minimalny czas kształcenia w semestrach (latach);
W zaprezentowanej tabeli minimów godzinowych wyodrębnione
zostały bloki przedmiotowe następujące wskaźniki szczegółowe13:
Nauki podstawowe: anatomia, biologia medyczna, fizjologia, fizjologia
treningu i sportu, fizyka, chemia, anatomia stosowana i kinezjologia,
biomechanika, ergonomia, neurologia, farmakologia, statystyka, demografia i
epidemiologia, metody badawcze, psychologia, socjologia, pedagogika.
Teoria fizjoterapii klinicznej: neurologia, kardiologia, ortopedia,
położnictwo i ginekologia, dermatologia, reumatologia, choroby uszu, nosa
i gardła, psychiatria, gerontologia i pediatria, zdrowie zawodowe, zdrowie
społeczne.
Zasady, praktyka i ocena: podejmowanie decyzji klinicznych, ocena
programu.
Procedury stosowane w praktyce: ćwiczenia terapeutyczne, ćwiczenia
umiejętności motorycznych, masaż, elektroterapia, hydroterapia, manipulacja
i mobilizacja, ćwiczenia chodzenia.
Przedmioty ogólne: ekonomia zdrowia, systemy ochrony zdrowia, prawne
implikacje praktyki.
Praktyka kliniczna.
Charakterystyczne dla danej uczelni.
13 Zgodnie z udostępnionymi przez uczelnie zagraniczne danymi
54
Minima programowe kształcenia fizjoterapeutów w zakresie przedmiotowym w ujęciu ilościowym i procentowym obrazują tabela 12 i 13 oraz wykresy 7i 8.Tabela 12: Szczegółowy program kształcenia fizjoterapeutów z pierwszym stopniem specjalizacji wg standardów WCPT – minima godzinowe
Lp
Prz
edm
ioty
p
odst
awow
e
Kli
nic
zne
pod
staw
y fi
zjot
erap
ii (
teor
ia)
Zas
ady,
pra
kty
ka
ioc
ena
Pro
ced
ury
st
osow
ane
w
pra
kty
ce
Prz
edm
ioty
ogó
lne
Pra
kty
ka
kli
nic
zna
1. Anatomia Neurologia Podejmowaniedecyzji klinicznych
Ćwiczenia terapeutyczne
Ekonomiazdrowia
-
2. Biologia medyczna
Kardiologia Ocena programu
Ćwiczenia umiejętności motorycznych
Systemy ochrony zdrowia
-
3. Fizjologia Ortopedia-
Masaż Prawne implikacjepraktyki
-
4. Fizjologia treningu i sport
Położnictwo i ginekologia - Elektroterapia Etyka -
5. Fizyka Dermatologia - Hydroterapia - -6. Chemia Reumatologia
-Manipulacja i mobilizacja
- -
7. Anatomia stosowana i kinezjologia
Choroby uszunosa i gardła
-Ćwiczenia chodzenia
- -
8. Biomechanika Psychiatria - - - -9. Ergonomia Gerontologia
i pediatria- - - -
10. Neurologia Zdrowie zawodowe
- - - -
11. Farmakologia Zdrowie społeczne
- - - -
12. Statystyka - - - - -13. Demografia i
epidemiologia- - - - -
14. Metody badawcze
- - - - -
15. Psychologia - - - - -16. Socjologia - - - - -17. Pedagogika - - - - -
∑ 700 500 100 1000 50 1500
55
Źródło: Opracowanie własne na podstawie materiałów informacyjnych WCPTTabela 13: Ramowy program kształcenia fizjoterapeutów z pierwszym stopniem specjalizacji wg standardów WCPT – minima godzinowe w ujęciu procentowym / forma skrócona
Źródło: Opracowanie własne na podstawie standardowego programu szkolenia zalecanego przez WCPT
Wykres 7: Minima programowe szkolenia fizjoterapeutów wg WCPT w ujęciu ilościowym
700500
100 50
1000 1500
0
200
400
600
800
1000
1200
1400
1600
Nauki podstawowe Teoria fizjoterapii klinicznej
Zasady i praktyka Ogólne
Ćwiczenia praktyczne Praktyka kliniczna
Minima programowe szkolenia fizjoterapeutów wg WCPT w ujęciu ilościowym
Źródło: Opracowanie własne na podstawie raportu Światowej Konfederacji Terapii Fizycznej
Lp. Wyszczególnienie
Minima godzinowe
Ilość godzin %
1 Przedmioty podstawowe 700 18,182 Kliniczne podstawy fizjoterapii (teoria) 500 12,993 Zasady, praktyka i ocena 100 2,604 Procedury stosowane w praktyce 1000 25,975 Przedmioty ogólne 50 1,306 Praktyka kliniczna 1500 38,96
Ogółem 3850 100
56
Wykres 8. Ramowy program kształcenia fizjoterapeutów z pierwszym stopniem specjalizacji wg standardów WCPT – minima godzinowe w ujęciu procentowym
Ramowy program kształcenia fizjoterapeutów z I stopniem specjalizacji wg standardów WCPT - minima godzinowe
18,18%
12,99%
2,60%
25,97%1,30%
38,96%
Przedmioty podstawowe Kliniczne podstawy fizjoterapii (teoria)
Zasady, praktyka i ocena Procedury stosowane w praktyce
Przedmioty ogólne Praktyka kliniczna
Źródło: Opracowanie własne na podstawie materiałów WCPT
57
ROZDZIAŁ IV. PORÓWNANIE PROGRAMÓW KSZTAŁCENIA FIZJOTERAPEUTÓW W
POLSCE CZECHACH NA LITWIE DO STANDARDÓW ZALECANYCH PRZEZ WCPT
1. Istota programów kształcenia i metodyka ich porównywania 14
Podstawową cechą każdego programu jest całkowita zgodność
z przyjętymi założeniami programowymi. Zasadniczym dokumentem
regulującym działania edukacyjne uczelni wyższej każdego państwa
członkowskiego są ich krajowe akty prawne. W Polsce są nimi
rozporządzenia Ministra Edukacji Narodowej. Określają ono jakie zadania
sprzyjają rozwojowi studenta i jakie cele ma realizować uczelnia. Podstawa
programowa stanowi punkt wyjścia do opracowania programów nauczania
poszczególnych przedmiotów czy bloków przedmiotowych, a także jest
źródłem określenia osiągnięć edukacyjnych studentów. W uczelniach innych
państw członkowskich obowiązują podobne regulacje prawne, w każdym
przypadku jednak, minima programowe są ustalane przez organ nadrzędny dla
szkolnictwa.
Niezbędne składniki każdego programu nauczania to:15
szczegółowe cele kształcenia,
materiał nauczania związany z celami kształcenia,
procedury osiągania celów,
opis założonych osiągnięć ucznia i propozycje metod ich pomiaru.
Zgodnie z założeniami program powinien charakteryzować się
zgodnością z ustaleniami odpowiadającej mu dyscypliny naukowej, a więc
zawierać prawdziwe informacje i nie dopuszczać błędnych twierdzeń, ani
twierdzeń ze sobą niespójnych. Powinien przy tym ukazywać najnowsze
tendencje i osiągnięcia nauki nie zaniedbując przy tym elementów, które
stanowią o trwałości wiedzy i uwzględniać materiał przystępny dla uczących
się, tak aby realistyczne było osiągnięcie postawionych w nim celów
nauczania. Realizacja każdego programu odbywa się poprzez określone
14 Opracowanie własne na podstawie skryptu „Analizowanie i projektowanie programów szkolnych” 1999, mgr Albina Pyzik15 Rozporządzenie MENiS
58
ścieżki edukacyjne tj. zestaw treści i umiejętności, które mogą być
przekazywane w ramach nauczania różnych przedmiotów (bloków
przedmiotowych), zajęć praktycznych, ćwiczeń, staży, kursów, obozów
szkoleniowych składających się na całość kształcenia na danym poziomie.
W skład programu wchodzi to wszystko co daje się w procesie
nauczania przewidzieć, np.:
zakres nauczania,
proporcje poszczególnych działów treści,
interpretacja tych treści,
metody i techniki nauczania,
sposoby motywowania uczących się do pracy itp.
Reasumując można stwierdzić, że program nauczania to lista
jednostkowych zadań, czy form aktywności przeznaczonych do wykonania
przez uczącego się, w celu wyrabiania odpowiednich nawyków i rezultatów,
jakie zakłada się osiągnąć w określonym procesie edukacyjnym.
Program nauczania powinien obejmować co najmniej jeden etap
edukacyjny, w omawianym przypadku obejmuje etapy szkoleniowe (semestry)
niezbędne do uzyskania stopnia, co najmniej licencjata (dyplomowanego
fizjoterapeuty).
Wejście Polski do Wspólnoty Europejskiej nakłada na wszystkie
uczelnie kształcące fizjoterapeutów, w tym i na AWF Józefa Piłsudskiego
w Warszawie, obowiązek adaptacji programu do wymogów wspólnego rynku
z takim założeniem, ażeby programy realizowane w uczelniach państw
wstępujących do UE, nie odbiegały standardami od programów realizowanych
w uczelniach innych państw europejskich.
Do analizy porównawczej programów kształcenia fizjoterapeutów
wybrano jako wzorzec testowy, system i program kształcenia zalecany przez
WCTP.
W zakresie opracowania struktury przedmiotu, treści narzucają
standardy WCPT i podstawy programowe. Umieszczenie haseł w formie
tabelarycznej zgodnie z ich przedmiotową logiką umożliwiło przeprowadzenie
59
analizy porównawczej. Standardy tworzą wymagania, które w połączeniu
z celami stanowią wymagania z równoczesnym zestawem celów
szczegółowych których osiągnięciu służyć powinien wypracowany wzorzec
programu.
Wnioski wypływające z przeprowadzonej analizy powinny określić,
m.in.:
zalecany układ treści,
możliwości realizacji programu,
przyjęty zestaw wymagań.
Powinny one też być na bieżąco wykorzystywane do modyfikacji i ulepszeń
realizowanych programów. Właśnie te zasady i wynikające z nich prawa
winny stać się podstawą konstruowania programów zapewniających
uznawalność dyplomów przez inne państwa i wspierających rozwój
fizjoterapii jako dziedziny naukowej.
2. Pozyskiwanie materiałów do pracy
Opracowany na podstawie wzorca testowego list informacyjny,
przesłano pocztą elektroniczna do wielu europejskich uczelni wyższych
kształcących fizjoterapeutów. Większość materiałów tematycznych użytych
w pracy pochodzi więc z witryn internetowych szkół fizjoterapii, krajowych
stowarzyszeń, a także z materiałów informacyjnych przesłanych pocztą
elektroniczną od uczelnianych koordynatorów współpracy z zagranicą.
Najwięcej czasu poświęcono na wyszukiwanie i kolekcjonowanie
adresów szkół bądź stowarzyszeń, które mogły by dostarczyć rzetelnych
informacji niezbędnych do przeprowadzenia analizy systemów i programów
kształcenia fizjoterapeutów.
Utworzona baza teleadresowa w szybkim czasie została znacznie
powiększona, dzięki pozyskanym zasobom ENPHE, ze względu na fakt, iż
członkami Enphe w 32 krajach jest 120 szkół fizjoterapii.
W trakcie pisania pracy, w ciągu 6 miesięcy odwiedzono około 400
europejskich i ogólnoświatowych stron www.: szkół, organizacji a także
stowarzyszeń. Zebrano 32 podaniowe strony z adresami szkół PT w całej
60
europie. Do powstałej w ten sposób bazy danych, wysyłano kilkukrotnie
angielskojęzyczną prośbę o przesłanie danych przydatnych do napisania
powyższej pracy. Łącznie pocztą elektroniczną wysłano około 1000 listów.
Niestety często pozyskane adresy okazywały się nieaktualne, bądź błędnie
podane. W reultacie nadesłane odpowiedzi, w porównaniu do ilości wysłanych
listów internetowych stanowią nie procent, a wręcz promil wysłanych zapytań.
Część materiałów pozyskano od studentów zaproszonych z zagranicy
na II Międzynarodową Tematyczną Konferencję Studentów Fizjoterapii
zorganizowaną przez Samorząd Studentów AWF Warszawa w maju 2004
roku.
Przed przystąpieniem do analizy materiałów zapoznano się z całą
zawartością nadesłanych informacji, co umożliwiło zorientowanie się
w porównywalności nadesłanych danych z poszczególnych uczelni
i możliwościach ich wykorzystania w pracy. Po analizie wstepnej nadesłanych
materialów, do szczegółowej analizy wybrano programy kształcenia
fizjoterapeutów w Palacky University w Ołomuńcu w Czechach i w Vilnius
Collage w Wilnie na Litwie. Pozostałe ze względu na przyjęty zakres
i metodologię badania, nie mogły zostać wykorzystane w niniejszej pracy.
Niemniej stanowią one cenny materiał badawczy, który może być
wykorzystany przy nowelizowaniu kryteriów programowych naszej Uczelni
i samych programów kształcenia fizjoterapeutów na wszystkich możliwych
poziomach nauczania.
3. Metodologia badawcza
Przedmiotem prowadzonej analizy jest stopień zgodności systemu
kształcenia magistrów fizjoterapii w Polsce, z zalecanym systemem
kształcenia fizjoterapeutów z I stopniem specjalizacji według standardów
określonych przez WCT oraz systemem kształcenia fizjoterapeutów
w wybranych krajach UE. Jak już stwierdzono, standardy WCPT wyznaczają
kryteria systemowe kształcenia w tym zawodzie, których zachowanie powinno
stanowić podstawowy warunek uznawalności dyplomów, w krajach w których
61
systemy kształcenia fizjoterapeutów są zgodne z wyznaczonymi przez WCTP
standardami.
Różnorodność systemowa i przedmiotowa systemów kształcenia
fizjoterapeutów w Polsce i w krajach Wspólnoty Europejskiej, gdzie również
nie ma jednolitości, bez sprecyzowania warunków porównywalności
i wskaźników odzwierciedlających wspólne elementy i podstawowe
rozbieżności realizowanych programów nauczania, nie tylko nie dałaby
żadnego rezultatu, ale co gorsza mogłaby prowadzić do błednych wniosków
i znacznych nieporozumień.
Jednocześnie różnorodność programowa zachęca do zastanowienia się,
czy istnieją jakieś zasady wokół których grupują się określone stałe elementy
systemowe. Ich naświetlenie może bowiem ułatwić sformułowanie zasad
dotyczących najbardziej prawidłowego, z punktu widzenia użyteczności
i metodologii, sposobu porównania realizowanych w poszczególnych krajach
systemów kształcenia.
Mając na uwadze założone w pracy cele należy przyjąć, że
przedmiotem rozważań w niniejszym rozdziale pracy będą jedynie wyraźnie
sformułowane jednolite wskaźniki porównywalności programów kształcenia
fizjoterapeutów w Polsce, Czechach i na Litwie, z wzorcem programowym
kształcenia fizjoterapeutów z I stopniem specjalizacji według standardów
WCPT.
Spośród kryteriów przyjętych do porównań za najistotniejsze uznano te,
które wiążą system kształcenia z uznawalnością dyplomów uzyskanych
w tych państwach w innych państwach Wspólnoty. Uznano, że najbardziej
zasadne będzie porównywanie modelu kształcenia fizjoterapeutów
w poszczególnych państwach według kryterium programowego zalecanego
przez WCPT, uzupełnionego następującymi kryteriami:
warunki dopuszczające kandydatów do kształcenia,
wymagany minimalny czas kształcenia w semestrach (latach),
przedmiotowy zakres kształcenia wraz z minimalnym czasokresem
praktyk i staży programowych.
62
Przyjęte kryteria oceny systemów kształcenia fizjoterapeutów w Polsce
i wybranych państwach Wspólnoty Europejskiej, nie są doskonałe. Ich
dodatnią cechą jest jednak internacjonalizacja. Należy bowiem pamiętać
o tym, że ustalane na tej podstawie zbieżności i różnice programowe, mogą
być przydatne w staraniach o uznawalność dyplomów polskich w innych
krajach Wspólnoty
Końcowy wynik i przydatność wniosków końcowych, w dużej mierze
zależy jednak od właściwego ustalenia składu i hierarchii wartości
wskaźników, istotnych dla badanych modeli kształcenia fizjoterapeutów
wyszczególnionych w pracy, a szczególnie właściwej interpretacji
uzyskanych wyników.
4. Porównanie systemu i programu kształcenia magistrów fizjoterapii w AWF Józefa Piłsudskiego w Warszawie ze standardami WCPT
Przyjęty do analizy porównawczej program kształcenia magistrów
fizjoterapii obowiązujący na Wydziale Rehabilitacji w Akademii Wychowania
Fizycznego w Warszawie, obejmuje program realizowany w ramach
jednostopniowego 9 semestralnego systemu kształcenia. Kształcenie odbywa
się w ramach studiów dziennych, zaocznych i wieczorowych, a programy
szkoleniowe obowiązujące we wszystkich wymienionych systemach są
identyczne. Zakres tematyczny pod względem jakościowym i ilościowym jest
również taki sam. Ta sama jest też baza dydaktyczna.
Analizę przeprowadzono pod kątem zgodności programowej, albowiem
warunki dopuszczające kandydatów do kształcenia oraz wymagany minimalny
czas kształcenia w latach i semestrach są zgodne z zaleceniami WCPT.
Porównanie przedmiotowego zakresu kształcenia wraz z minimalnym
czasokresem praktyk i staży programowych w ujęciu ilościowym
procentowym obrazują tabele 14i 15:
63
Tabela 14.Porównanie przedmiotowego zakresu kształcenia fizjoterapeutów w AWF Warszawa z wzorcem programowym WCPT
Lp. AWF - WARSZAWA WCPT
I. PRZEDMIOTY PODSTAWOWE I OGÓLNE
1027 750I. PRZEDMIOTY PODSTAWOWE I
OGOLNE
1ANATOMIA PRAWIDŁOWA I RTG
91
700*
ANATOMIA, ANATOMIA STOSOWANA I KINEZJOLOGIA2 PODSTAWY KINEZJOLOGII 26
3 BIOFIZYKA 26 FIYZKA4 BIOCHEMIA 39 CHEMIA6 BIOLOGIA 39 BIOLOGIA MEDYCZNA7 BIOMECHANIKA KLINICZNA 39 BIOMECHANIKA
8BIOMECHANIKA STOSOWANA I ERGONOMIA
26 ERGONOMIA
9DEMOGRAFIA I EPIDEMIOLOGIA
26DEMOGRAFIA I EPIDEMIOLOGIA
10 FIZJOLOGIA OGÓLNA 65 FIZJOLOGIA
11FIZJOLOGIA WYSIŁKU
39FIZJOLOGIA TRENINGU I SPORTU
12INFORMATYKA I STATYSTYKA STOSOWANA
26 STATYSTYKA
13METODOLOGIA BADAŃ NAUKOWYCH
13 METODY BADAWCZE
14PSYCHOLOGIA ROZWOJOWA IKLINICZNA
39 PSYCHOLOGIA
15PEDAGOGIKA I PEDAGOGIKA SPECJALNA
39 PEDAGOGIKA
16 SOCJOLOGIA REHABILITACJI 39 SOCJOLOGIA 17 NEUROLOGIA 78 NEUROLOGIA + TEORIA18 FARMAKOLOGIA 0 FARMAKOLOGIA
19 ETYKA 39
50
ETYKA20 0 EKONOMIA ZDROWIA
21 0SYSTEMY OCHRONY ZDROWIA
22 0PRAWNE IMPLIKACJE PRAKTYKI
23 ANTROPOLOGIA 39 024 FILOZOFIA MEDYCYNY 39 025 HIGIENA 13 026 HISTORIA REHABILITACJI 13 027 JĘZYK OBCY 104 028 PATOFIZJOLOGIA OGÓLNA 52 029 SEMINARIUM MAGISTERSKIE 78 0
64
II. TEORIA FIZJOTERAPII 1 105 1 600II. TEORIA
FIZJOTERAPII
1METODY KINEZYTERAPEUTYCZNE
65
1 000
MANIPULACJA I MOBILIZACJA
2 KOREKTYWA
26ĆWICZENIA TERAPEUTYCZNE
3TEORIA I METODYKA KINEZYTERAPII
169
ĆWICZENIA UMIEJETNOSCI MOTORZCYNZCH , ĆWICZENIA CHODZENIA
4FIZYKOTERAPIA
260ELEKTROTERAPIA, HYDROTERAPIA
5 MASAŻ 52 MASAŻ6 REUMATOLOGIA 26
500
REUMATOLOGIA
7ORTOPEDIA I TRAUMATOLOGIA 78
ORTOPEDIA
8 KARDIOLOGIA 78 KARDIOLOGIA
9PEDIATRIA 52
PEDIATRIA I GERONTOLOGIA
10 PSYCHIATRIA 26 PSYCHATRIA
11GINEKOLOGIA I POŁOŻNICTWO 26
GINEKOLOGIA I POŁOŻNICTWO
12 NEUROLOGIA* 0 NEUROLOGIA13 0 DERMATOLOGIA
140
CHOROBY USZU NOSA IGARDŁA
15 0 ZDROWIE ZAWODOWE16 0 ZDROWIE SPOŁECZNE
17 OGÓLNA TEORIA FIZJOTERAPII
39 0
18 ODNOWA BIOLOGICZNA 13 019 PATOMECHANIKA 39 020 ONKOLOGIA 26 021 PULMONOLGIA 26 022 GERIATRIA 26 023 REHABILITACJA SEKSUALNA 39 024 PSYCHOTERAPIA 39 025 0
100
OCENA PROGRAMU
26 0PODEJMOWANIE DECYZJI KLINICZNYCH
III. PRAKYKA FIZJOTERAPII 1 445 1 500 PRAKTYKA FIZJOTERAPII
65
Fizjoterapia kliniczna i kształcenie umiejętności ruchowych
845
1 500
1FIZJOTERAPIA W DYSFUNKCJACH NARZĄDÓW RUCHU
416
2FIZJOTERAPIA W INNYCH SPECJALNOŚCIACH
156
3 SPORT NIEPEŁNOSPRAWNYCH 394 GIMNASTYKA 265 ZESPOŁOWE GRY SPORTOWE 266 PŁYWANIE I RATOWNICTWO 267 GRY I ZABAWY 26
8ĆWICZENIA MUZYCZNO-RUCHOWE
26
9OGÓLNA METODYKA NAUCZANIA RUCHU
52
10 LEKKOATLETYKA 2611 SPORT DO WYBORU 26
Staż kliniczny 600
118 TYGODNI PO VII SEMESTRZE
200
218 TYGODNI PO VIII SEMESTRZE
200
3 NA IX SEMESTRZE 200
IV. OBOZY 120 0 OBOZY
110 DNIOWY OBÓZ ZIMOWY POV SEMESTRZE
600 Nie ma w programie
210 DNIOWY OBÓZ LETNI PO VI SEMESTRZE
60
OGÓŁEM 3697 3.850 OGÓŁEM
Źródło – opracowanie własne
Tabela 15. Porównanie programu szkolenia magistrów fizjoterapii Wydziału Rehabilitacji AWF Warszawa z minimami godzinowymi szkolenia fizjoterapeutów z I stopniem specjalizacji wg standardów WCPT
66
Lp. Kategoria przedmiotowaStandardWCPT
StandardAWF W-wa
Uwagi
1. Nauki podstawowe 700 910 -2. Teoria Fizjoterapii Klinicznej 500 572 -3. Zasady: praktyka i ocena 100 0 -
4. Procedury stosowane w praktyce
1000 1183
W tym:- kliniczne podstawy fizjoterapii 559- fizjoterapia 624
5. Ogólne 50 39 -6. Praktyka kliniczna 1500 600 -
7.Charakterystyczne dla AWF Warszawa
0 393
W tym: - kształcenie umiejętności ruchowych 273- obóz zimowy 60- obóz letni 60
8. Razem 3850 3697 -
Źródło: Opracowanie własne
Z powyższych zestawień wynika, że realizowany na Wydziale
Rehabilitacji w AWF Józefa Piłsudskiego w Warszawie program kształcenia
magistrów fizjoterapii, pod względem ilości godzin jest porównywalny.
Łącznie obejmuje on 3697 godzin tj. o 157 mniej od wzorca WCPT. Różnice
programowe w poszczególnych działach przedstawiają się następująco.
Nauki podstawowe. W zakresie ilościowym program realizowany w AWF
Warszawa obejmuje 1027 godzin nauki, o 277 godzin więcej od zalecanego
wzorca WCPT. Różnice przedmiotowe są następujące. Program AWF nie
obejmuje następujących przedmiotów zalecanych przez Światową
Konfederację Fizjoterapii: ekonomia zdrowia, systemy ochrony zdrowia,
prawne implikacji praktyki. Jednocześnie w programie występują przedmioty
których program WCPT nie zaleca. Są to: antropologia, filozofia medycyny,
higiena, historia rehabilitacji, język obcy, patofizjologia ogólna, seminarium
magisterskie.
Teoria fizjoterapii. Różnice programowe w zakresie ilościowym są znaczne.
Program WCPT obejmuje 495 godzin nauki więcej niż program AWF.
Przedmiotowo różnice nie są jednak tak istotne. W programie AWF
67
w Warszawie, z przedmiotów zalecanych przez WCPT nie zostały ujęte:
dermatologia, choroby uszu nosa i gardła, zdrowie zawodowe, zdrowie
społeczne, ocena programu i podejmowanie decyzji klinicznych. Natomiast
w programie AWF występują przedmioty, których nie zawiera wzorzec
WCPT, a z punktu widzenia pzygotowania do zawodu są nie mniej istotne od
pominiętych. Są to: ogólna teoria fizjoterapii, odnowa biologiczna,
patomechanika, onkologia, pulmonologia, geriatria, rehabilitacja seksualna
i psychoterapia.
Praktyka fizjoterapii. Różnice programowe sprowadzają się do 55 godzin na
plus, na korzyść wzorca WCPT. Dla lepszego ich zobrazowania dział ten
podzielono na dwie części. W pierwszej ujęto obowiązujące wszystkich
studentów specjalizacje przedmiotowe w ramach fizjoterapii klinicznej
i kształcenia umiejętności ruchowych, a w drugiej staż klinicznych
w placówkach z którymi uczelnia podpisała umowy o współpracę. Odbywane
w ramach drugiej części staże kliniczne w ilości łącznej 600 godzin ( 200
godzin po VII, VIII oraz w trakcie IX semestru) są uzależnione od
zainteresowań studentów i wolnych miejsc w placówkach rehabilitacyjnych
i klinicznych. Generalnie obowiązuje tutaj zasada, że studenci współpracują
z władzami uczelni i placówek klinicznych, w zakresie odbywania tych staży
pod kątem zainteresowań, możliwości ich odbywania i przydatności
w przyszłej pracy. Jednak założeniem tych staży jest ich różnorodność
sprowadzająca się do faktu, że każde 200 godzin stażu jest odbywane w innej
placówce, co umożliwia studentom zdobycie praktyki w różnych
specjalnościach.
Obozy. Dziesięciodniowe obozy letni po V semestrze i zimowy po VI
semestrze są charakterystyczne dla tej uczelni i chociaż nie są ujęte
w zalecanym wzorcu programowym WCPT, ich przydatność w zawodzie
fizjoterapeuty jest jednak uzasadniona. W ramach tych obozów studenci
zdobywają bowiem umiejętność pływania żaglówką, pływania na desce
68
windserfingowej oraz jazdy na nartach. Dodatkowo poznają również zasady
ratownictwa.
5. Porównanie systemu i programu kształcenia fizjoterapeutów w Palacký University Ołomuniec w Czechach z zalecanymi standardami WCPT
W analizie porównano minima przedmiotowe pogrupowane w ujednolicone bloki tematyczne: przedmioty podstawowe, przedmioty specjalne kwalifikowane, zajęcia praktyczne, seminaria i wychowanie fizyczne. Tabela 16: Porównanie standardów minimum programowego pomiędzy World Confederation of Physical Therapy z uniwersytem w Ołomuńcu w Czechach
Lp.Palacky Uniwersytet Ołomuniec
Czechy Liczbagodzin
Liczbagodzin WZORZEC WCPT
I. PRZEDMIOTY PODSTAWOWE I OGÓLNE
1114 750 HI. PRZEDMIOTY PODSTAWOWE I
OGÓLNE
1 Anatomia 104
700
ANATOMIA, ANATOMIASTOSOWANA I KINEZJOLOGIA2 Kinezjologia 52
3 Biomechanika 52 BIOMECHANIKA4 0 0 ERGONOMIA5 Biofizyka 52 FIZYKA6 0 0 CHEMIA7 0 0 BIOLOGIA MEDYCZNA
8 0 0DEMOGRAFIA I EPIDEMIOLOGIA
9 Fizjologia ogólna 95 FIZJOLOGIA10 Patofizjologia 26 0
11 0 0FIZJOLOGIA TRENINGU ISPORTU
12 Zaawansowana statystyka 26 STATYSTYKA
13Wstęp do metod badawczych , Metodologia badań naukowych
13 METODY BADAWCZE
14 Psychologia 78 PSYCHOLOGIA 15 Psychologia kliniczna 65 016 Psychologia niepełnosprawnych 52 017 0 0 PEDAGOGIKA 18 0 0 SOCJOLOGIA 19 Podstawy neurologii 26 NEUROLOGIA + TEORIA20 Farmakologia 26 FARMAKOLOGIA21 Podstawy etyki i filozofii 13
50
ETYKA22 0 0 EKONOMIA ZDROWIA
23Rehabilitacja, pierwsza pomoc, pielęgniarstwo
52SYSTEMY OCHRONY ZDROWIA
24 0 0PRAWNE IMPLIKACJE PRAKTYKI
69
25 Zarządzanie w systemach zdrowia 4 0 026 Antropomotoryka 13 0 027 Fizjologia bólu 13 0 028 J. obcy 52 0 029 Podstawy statystyki 26 0 030 Podstawy kinezyterapia 39 0 031 Techniki obrazowania 13 0 032 Fitofarmakologia 6 0 033 Podstawy kineziologii i diagnozy 65 0 0
34Podstawy Internetu, obsługi programów użytkowych
52 0 0
35 Systemy metryczne w fizjoterapii 13 0 036 Podstawy prac socjalnych 26 0 037 Łacina 26 0 038 Zaawansowana neurofizjologia 26 0 039 Higiena 8 0 0
II. TEORIA FIZJOTERAPII 1302 1 600II. TEORIA
FIZJOTERAPII
1 Kinezyterapia 508
1 000
0
2 Ćwiczenia terapeutyczne 120ĆWICZENIA TERAPEUTYCZNE
3Mobilizacje i techniki tkanek miękkich
42MANIPULACJA I MOBILIZACJA
4 Metody kinezyterapeutyczne 26 05 Alternatywne metody i techniki 26 06 Metody relaksacyjne 26 07 Specjalne techniki 13 08 Odruchy ruchowe – metoda Vojty 105 09 Komplementarne metody fizjoterapii 52 0
10 0 0
ĆWICZENIA UMIEJĘTNOŚCI MOTORYCZNYCH , ĆWICZENIA CHODZENIA
11Fizykoterapia
81ELEKTROTERAPIA, HYDROTERAPIA
12 Balneologia 16 013 Masaż 65 MASAŻ14 0 0 500 REUMATOLOGIA15 Ortopedia i protetyka 26 ORTOPEDIA16 Traumatologia 26 017 0 KARDIOLOGIA
18Medycyna wewnętrzna i gerontologia
26PEDIATRIA I GERONTOLOGIA
19 Pediatria 1320 Psychiatria 21 PSYCHIATRIA
21Ginekologia
8GINEKOLOGIA I POŁOŻNICTWO
22 Neurologia 52 NEUROLOGIA23 0 0 DERMATOLOGIA
24 0 0CHOROBY USZU NOSA I GARDŁA
25 0 0 ZDROWIE ZAWODOWE
70
26 0 ZDROWIE SPOŁECZNE27 0 0
100OCENA PROGRAMU
28 0 0PODEJMOWANIE DECYZJI KLINICZNYCH
29 Patologia 13 0 030 Terapia przyłóżkowa 21 0 031 Dermatologia i higiena 8 0 032 Podstawy elektromiografii 9 0 0
IIIFIZJOTERAPIA W DYSFUNKCJACH NARZĄDÓW RUCHU i innych
4960 0
IV. PRAKTYKA FIZJOTERAPII 896 1 500PRAKTYKA FIZJOTERAPII
Dodatkowe 162 0 Dodatkowe
2 obozy sportowe 900
Kształcenie umiejętności ruchowych razem 72
OGÓŁEM 3887 3850 OGÓŁEM
Źródło: Opracowanie własne
* przedmiot zawierający w sobie dziedziny wykładane jako osobne przedmioty w przeciwnejszkole
** W programie WCPT neurologia 78 godzin, jest ujęta w przedmiotach podstawowych i klinicznych podstawach fizjoterapii
6. Porównanie programu kształcenia fizjoterapeutów w Collage in Higher Education w Wilnie z World Confederation of Physical Therapy WCPT
Ponieważ bloki tematyczne, nie były tożsame z działami
grupującymi przedmioty we wzorcu WCPT, na tyle by możliwe było ich
porównanie, dostosowano je tego celu, opracowując jednolite bloki
przedmiotowe dla celów porównawczych.
Tabela 17Porównanie zalecanego minimów programowego World Confederation of Physical Therapy z Collage in Higher Education w Wilnie
Lp. Collage VILNIUSIlość
godzinIlość
godzinWCPT
71
I. PRZEDMIOTY PODSTAWOWE I OGÓLNE
2000 H 750 HI. PRZEDMIOTY PODSTAWOWE I
OGÓLNE
1 Anatomia 120
700
ANATOMIA, ANATOMIA STOSOWANA I KINEZJOLOGIA2
Kineziologia, biomechanika i kontrola motoryczna
200*
3Kineziokogia, biomechanika i kontrola
motoryczna pole I / 2 BIOMECHANIKA
4 Ergonomia 80 ERGONOMIA5 0 0 FIZYKA6 0 0 CHEMIA7 0 0 BIOLOGIA MEDYCZNA
8 0 0DEMOGRAFIA I EPIDEMIOLOGIA
9 Fizjologia 80 FIZJOLOGIA
10 0 0FIZJOLOGIA TRENINGU I SPORTU
11 0 0 STATYSTYKA12 Metodologia badań naukowych 160 METODY BADAWCZE13 Psychologia 160 PSYCHOLOGIA 14 0 0 PEDAGOGIKA 15 Socjologia/ Filozofia 80 SOCJOLOGIA 16 0 0 NEUROLOGIA + TEORIA17 Podstawy farmakologii 80 FARMAKOLOGIA18 Profesjonalna Etyka 80
50
ETYKA19 Medycyna środowiskowa 80 EKONOMIA ZDROWIA
21 Podstawy prawa 80PRAWNE IMPLIKACJE PRAKTYKI
22 Podstawy administracji i zarządzania 80 0 023 Anatomia patologiczna i fizjologia 80 0 024 Seminarium 240 0 025 Język obcy 120 0 026 Genetyka 80 0 027 Komunikacja społeczna 200 0 028 Zatrudnienie i obrona cywilna 80 0 0
II. TEORIA FIZJOTERAPII 1 600 1 600II. TEORIA
FIZJOTERAPII
1 Techniki fizjoterapeutyczne 160
1 000
MANIPULACJA I MOBILIZACJA
2 Ćwiczenia terapeutyczne 120ĆWICZENIA TERAPEUTYCZNE
3Kineziokogia, biomechanika i kontrola
motoryczna*Pole I / 3
ĆWICZENIA UMIEJĘTNOŚCI MOTORYCZNYCH , ĆWICZENIA CHODZENIA
4 Fizykoterapia 160ELEKTROTERAPIA, HYDROTERAPIA
5 Masaż 160 MASAŻ6 0 0 500 REUMATOLOGIA
Collage VILNIUS WCPT7
Fizjoterapia w chirurgii ortopedii i traumatologii
160 ORTOPEDIA
8 0 0 KARDIOLOGIA
72
9 Fizjoterapia w pediatrii i ginekologii *Pole II / 12PEDIATRIA I GERONTOLOGIA
10 0 0 PSYCHIATRIA
11 Fizjoterapia w pediatrii i ginekologii 160GINEKOLOGIA I POŁOŻNICTWO
12 Fizjoterapia w neurologii 160 NEUROLOGIA13 0 0 DERMATOLOGIA
14 0 0CHOROBY USZU NOSA I GARDŁA
15 0 0 ZDROWIE ZAWODOWE16 0 0 ZDROWIE SPOŁECZNE
Fizjoterapia w chorobach wewnętrznych 120 0 0Medycyna sportowa 80 0 0Higiena pacjenta i pielęgniarstwo 80 0 0Pomoc doraźna 80 0 0
25 0 0100
OCENA PROGRAMU
26Podstawy fizjoterapii i diagnostyki
funkcjonalnej160
PODEJMOWANIE DECYZJI KLINICZNYCH
III. PRAKTYKA FIZJOTERAPII 1040 1 500PRAKTYKA FIZJOTERAPII
1 Praktyki wstępne do specjalizacji 80
1 500 Praktyka kliniczna
2 Praktyka w chorobach wewnętrznych 80
3Praktyka w chirurgii ortopedii i
traumatologii80
4 Praktyka w pediatrii 805 Praktyka w neurologii 1606 Praktyka końcowa 560
Dodatkowe 323 0 Dodatkowe
Wychowanie fizyczne 2430Zarządzanie i rekreacja/ Praca w fitnes klubach
i centrach odnowy biologicznej80
OGÓŁEM 4800 3850 OGÓŁEM
Źródło: Opracowanie własne
Z danych zawartych w tabelach wynika, że program realizowany
w College w Wilnie jest bardziej rozbudowany pod względem ilościowym niż
zalecany wzorzec WCPT, obejmuje bowiem 4800 godzin zajęć przy 3850
godzinach zalecanych przez WCPT (różnica 950 godzin na korzyść Collegu).
W blokach tematycznych ilości godzin przeznaczonych na naukę
poszczególnych przedmiotów kształtują się następująco:
Przedmioty podstawowe i ogólne. College - 2000, wzorzec WCPT – 750.
Pomimo tak znacznej różnicy ilościowej należy stwierdzić, że pod względem
przygotowania do zawodu wzorzec WCPT ma bogatszą ofertę przedmiotową.
Program Collegu jest zbytnio nasycony teorią ogólną (komunikacja społeczna
73
200h, podstawy administracji i zarządzania 80h, zatrudnienie i obrona cywilna
80 h, seminaria 240 h), która nie ma istotnego wpływu na poziom
przygotowania zawodowego fizjoterapeutów.
Teoria fizjoterapii. Ilościowo, analizowane programy są identyczne. Pod
względem zakresu tematycznego przedmiotów ujętych w tym bloku, różnice
są jednak bardzo istotne. Program wzorcowy obejmuje 500 godzin nauki
reumatologii, która w programie Collegu w ogóle nie występuje, podobnie jak
kardiologia, psychiatria i fizjoterapia w chorobach wewnętrznych.
Praktyka fizjoterapii. Ten dział przedmiotowy dotyczy głównie praktyk
klinicznych odbywanych przez studentów w ramach realizacji programu
kształcenia. Ilości odbywanych praktyk programowych w ujęciu godzinowym
(Colleg 1040, wzorzec WCPT 1500) świadczy, że program realizowany w tej
Uczelni budzi wiele zastrzeżeń pod katem praktycznego przygotowania
kształconych tam studentów do pracy w zawodzie fizjoterapeuty.
Przedmioty dodatkowe. Wyszczególnione w tym wniosku przedmioty,
w łącznej ilości 323 godzin, (wychowanie fizyczne oraz zarządzanie i
rekreacja) nie występują w zalecanym wzorcu WCPT.
Reasumując należy stwierdzić, że analizowane programy są
porównywalne w zakresie ilości nauczanych godzin. Ich wartość
merytoryczna jest jednak bardzo zróżnicowana. Zalecany program wzorcowy
zaleca większe ilości godzin szkolenia specjalistycznego i praktyk
zawodowych w tym klinicznych. Program Collegu nie spełnia dostatecznie
tych wymogów. Należy jednak uwzględnić fakt, że jest to program kształcenia
fizjoterapeutów w 3 letnim systemie licencjackim, a duże jego nasycenie
godzinami przedmiotów ogólnych, wynika z przyjętego systemu kształcenia
bazującego w dużej mierze na samokształceniu.
Niemniej istotnym wnioskiem wynikającym z przeprowadzonej analizy
porównawczej programów jest potwierdzenie faktu, że tylko szczegółowa
ocena programu, w zakresie ilościowym i przedmiotowym może dawać
podstawy do porównywania przygotowania zawodowego kształconych na ich
bazie fizjoterapeutów. Potwierdza również fakt, że system kształcenia
74
fizjoterapeutów w szkolnictwie wyższym, powinien bazować na czteroletnich
programach nauczania. Skracanie czasu trwania nauki skutkuje bowiem
obniżeniem poziomu nauczania, lub słabszym przygotowaniem praktycznym
do wykonywania zawodu.
7. Porównanie programów kształcenia magistrów fizjoterapii AWF Warszawa z programami kształcenia fizjoterapeutów na Uniwersytecie w Ołomuńcu w Czechach
Przy całej różnorodności systemów kształcenia fizjoterapeutów w Unii
Europejskiej, wszystkie państwa Wspólnoty starają się wypełniać ogólne
zalecenia Światowej Konfederacji Fizjoterapii w tym zakresie. Zgodność
systemowa i programowa z zalecanym wzorcem WCPT, umożliwia bowiem
internacjonalizm w kształceniu i w konsekwencji bezproblemową,
powszechną uznawalność zdobytego zawodu. Decydując się na porównanie
programu kształcenia magistrów fizjoterapii w AWF Warszawa z programem
kształcenia fizjoterapeutów w Palacky University w Ołomuńcu w Czechach,
kierowano się następującymi kryteriami:
Poddane analizie programy kształcenia są realizowane w uczelniach
kształcących fizjoterapeutów w państwach, które przystąpiły do Unii
Europejskiej 1 maja 2004 roku. Placówki działają w zbliżonych warunkach
ekonomicznych i prawno-administracyjnych. Państwa nie należą do strefy
angielsko lub niemieckojęzycznej, a absolwenci Uczelni są w równym
stopniu zainteresowani w uznawalności zdobytego zawodu. we wszystkich
państwach Wspólnoty.
Warunki dopuszczające kandydatów do kształcenia w zawodzie
fizjoterapeuty są takie same - naukę można rozpocząć po ukończeniu
szkoły średniej.
Po ukończeniu studiów, absolwenci AWF Warszawa i Uniwersytetu
w Ołomuńcu uzyskują tytuł magistra (porównywalny).
System kształcenia w obu uczelniach jest jednostopniowy.
75
Realizowane w obu uczelniach programy kształcenia nie spełniają jeszcze
wymogów Światowej Konferencji Fizjoterapeutów.
Okres kształcenia w AWF Warszawa (9 semestrów) i Uniwersytecie
w Ołomuńcu (5 lat) jest zgodny z Dyrektywami Unii Europejskiej.
Ukończenie studiów daje prawo wykonywania zawodu fizjoterapeuty
w kraju macierzystym.
Analizy przeprowadzono pod kątem wypracowania założeń do
implementacji systemów i programów kształcenia do bazowego wzorca
WCPT, z założeniem zobrazowanie zbieżności i rozbieżności przedmiotowej
programów realizowanych w omawianych uczelniach i określenie stopnia
zgodności systemu z zalecanym wzorcem.
W analizowanych tabelach i wykresach porównano minima
godzinowe realizowanych programów na według jednolitych wskaźników
szczegółowych:
Tabela 18. Porównanie programów szkolenia fizjoterapeutów w AWF Warszawa i w Palacký University Ołomuniec w Czechach Lp. Akademia Wychowanie
Fizycznego JózefaPiłsudskiegow Warszawie
Min
ima
god
zin
owe
Min
ima
god
zin
owe
Palacký University wOłomuńcu
Przedmioty podstawowe1. ANATOMIA PRAWIDŁOWA 78 104 ANATOMIA2. PODSTAWY KINEZJOLOGII 26 52 KINEZJOLOGIA
3. - - 65PODSTAWY KINEZJOLOGI I DIAGNOZY
4. ANATOMIA RTG 13 13 TECHNIKI OBRAZOWANIA5. FIZJOLOGIA OGÓLNA 65 95 FIZJOLOGIA OGÓLNA6. - 13 FIZJOLOGIA BÓLU
7. - - 26ZAAWANSOWANA NEUROFIZJOLOGIA
8 FIZJOLOGIA WYSIŁKU 39 - -9. BIOFIZYKA 26 52 BIOFIZYKA10. BIOCHEMIA 39 - -11. BIOLOGIA 39 - -12. BIOMECHANIKA KLINICZNA 39 26 BIOMECHANIKA
13.BIOMECHANIKA STOSOWANA IERGONOMIA
26 26ZAAWANSOWANA BIOMECHANIKA
14. ANTROPOLOGIA 39 - -15. - 13 ANTROPOMOTORYKA16. SOCJOLOGIA REHABILITACJI 39 - -
17.PEDAGOGIKA I PEDAGOGIKA SPECJALNA
39 - -
18. DEMOGRAFIA I 26 - -
76
EPIDEMIOLOGIA
19.INFORMATYKA I STATYSTYKA STOSOWANA
26 26PODSTAWY STATYSTYKI
20. - - 26 ZAAWANSOWANA STATYSTYKA
21 - - 52PODSTAWY INTERNETU, OBSŁUGA PROGRAMÓW UŻYTKOWYCH
22.METODOLOGIA BADAŃ NAUKOWYCH
13 13METODOLOGIA BADAŃ NAUKOWYCH
23. HIGIENA 13 8 HIGIENA24. ETYKA 39 13 PODSTAWY ETYKI I FILOZOFII25. FILOZOFIA MEDYCYNY 39 - -26. HISTORIA REHABILITACJI 13 - -27 JĘZYK OBCY 104 52 JĘZYK OBCY (w tym łacina 26 h)29. SEMINARIUM MAGISTERSKIE 78 - -30.
PSYCHOLOGIA ROZWOJOWA I KLINICZNA
3978 PSYCHOLOGIA
31. 65 PSYCHOLOGIA KLINICZNA
32. - 52PSYCHOLOGIA NIEPEŁNOSPRAWNYCH
33.PATOFIZJOLOGIA OGÓLNA
52 26PATOFIZJOLOGIA NIEPEŁNOSPRAWNYCH
34. - - 13SYSTEMY METRYCZNE W FIZJOTERAPII
35. - - 26 PODSTAWY PRAC SOCJALNYCH36. - - 6 FITOFARMAKOLOGIA37. - - 26 FARMAKOLOGIA
38.- - 52
REHABILITACJA, PIERWSZA POMOC, PIELĘGNIARSTWO
RAZEM 949/24 993/28 (44 h więcej)Mniej o 4 przedmioty (10 innych przedmiotów) Więcej o 4 przedmioty (15 innych przedmiotów od
AWF)
KLINICZNE PODSTAWY FIZJOTERAPII
1ORTOPEDIA I TRAUMATOLOGIA
78 26ORTOPEDIA I PROTETYKA
2 - - 26 TRAUMATOLOGIA3 NEUROLOGIA 78 52 NEUROLOGIA4. - - 26 PODSTAWY NEUROLOGII 5 PATOMECHANIKA 39 - -6. - - 13 PATOLOGIA7. KARDIOLOGIA 78 - -8. ONKOLOGIA 26 - -9. REUMATOLOGIA 26 - -10. PULMONOLGIA 26 - -11. PEDIATRIA 52 13 PEDIATRIA12. GERIATRIA 26 - -13. PSYCHIATRIA 26 21 PSYCHIATRIA14. REHABILITACJA SEKSUALNA 39 - -15. PSYCHOTERAPIA 39 - -16. GINEKOLOGIA I POŁOŻNICTWO 26 8 GINEKOLOGIA17. - - 21 TERAPIA PRZYŁÓŻKOWA18. - - 8 DERMATOLOGIA I HIGIENA19. - - 9 PODSTAWY ELEKTROMIOGRAFII
20. - - 26MEDYCYNA WEWNĘTRZNA i GERENTOLOGIA
8 innych przedmiotów 7 innych przedmiotówRAZEM 559/13 366/12 (223 h mniej)
77
FIZJOTERAPIA1. OGÓLNA TEORIA FIZJOTERAPII 39 - -
2.KINEZYTERAPIA TEORIA I METODYKA
169 508KINEZYTERAPIA
3. FIZYKOTERAPIA 260 91 FIZYKOTERAPIA4. - 16 BALNEOLOGIA5. MASAŻ 52 65 MASAŻ6. ODNOWA BIOLOGICZNA 13 - -7. KOREKTYWA 26 - -
8.METODY KINEZYTERAPEUTYCZNE
65 26METODY KINEZYTERAPEUTYCZNE
9. - - 42MOBILIZACJE I TECHNIKI TKANEKMIĘKKICH
10. - - 52KOKMPLEMENTARNE METODY FIZJOTERAPII
11. - - 26 METODY RELAKSACYJNE12. - - 13 TECHNIKI SPECJALNE
13. - - 4ZARZĄDZANIE W SYSTEMACH ZDROWIA
14. - - 105ODRUCHY RUCHOWE – (metoda Vojty)
15. - - 26METODY I TECHNIKI ALTERNATYWNE
3 inne przedmioty (więcej o 1 przedmiot) 11 innych przedmiotów (mniej o 1 przedmiot)RAZEM 624/7 974/15 (350 h więcej)
KSZTAŁCENIE UMIEJĘTNOŚCI RUCHOWYCH1. SPORT NIEPEŁNOSPRAWNYCH 39 - -2. GIMNASTYKA 26 - -3. ZESPOŁOWE GRY SPORTOWE 26 - -4. PŁYWANIE I RATOWNICTWO 26 - -5. GRY I ZABAWY 26 - -
6.ĆWICZENIA MUZYCZNO-RUCHOWE
26 - -
7.
OGÓLNA METODYKA NAUCZANIA RUCHU
5213 METODOLOGIA PROCESU
TRENINGOWEGO
8. 20 PODSTAWY ZAAWANSOWANEJ MOTORYKI
9. LEKKOATLETYKA 26 - -10. SPORT DO WYBORU 26 - -11. - - 13 Dydaktyka WF12. - - 26 Yoga
RAZEM 273 728 innych przedmiotów 2 inne (mniej o 201 przedmiotów)
FIZJOTERAPIA KLINICZNA
1.FIZJOTERAPIA W DYSFUNKCJACH NARZĄDÓW RUCHU
416496
FIZJOTERAPIA W DYSFUNKCJACH NARZĄDÓW RUCHU I INNYCHSPECJALNOŚCIACH
2.FIZJOTERAPIA W INNYCH SPECJALNOŚCIACH
156
RAZEM 572 496 Mniej o 76 godzin
STAŻ KLINICZNY1 18 TYGODNI PO VII SEMESTRZE 200
218 TYGODNI PO VIII SEMESTRZE
200
78
3 NA IX SEMESTRZE 200
4-
- 896Praktyki kliniczne fizjoterapii - 105 dni X 8 h,Praktyka w balneologii - 7 dni X 8 h.
RAZEM 600 896 Mniej o 296 godzin
OBOZY
110 DNIOWY OBÓZ ZIMOWY PO V SEMESTRZE
60 48OBÓZ ZIMOWY - 8 dni
210 DNIOWY OBÓZ LETNI PO VI SEMESTRZE
60 42SPORTY LETNIE - 7 dni
RZAEM 129 90 (mniej 0 36 godzin)
OGÓŁEM GODZIN3697 3887
RÓŻNICE-190 +190
Źródło: Opracowanie własne na podstawie programów szkolenia ww. uczelni
Z zestawienia wynika, że ramowe programy kształcenia fizjoterapeutów
w obu uczelniach różnią się w następującym zakresie przedmiotowo -
ilościowym.
Blok przedmiotów podstawowych Program AWF w Warszawie obejmuje
24 przedmioty tj. o 4 mniej niż Uniwersytetu w Ołomuńcu. Identycznych
przedmiotów jest 14, a 10 jest innych. Zakres programowy tego działu na
Uniwersytecie w Ołomuńcu obejmuje 28 przedmiotów, w tym 15 innych, przy
ogólnej ilości godzin nauczania odpowiednio 993 i 949. Oznacza to, że
Uniwersytet w Ołomuńcu przeznacza na realizację programu, w zakresie tego
działu przedmiotowego o 44 godziny więcej, w ramach całego bloku
przedmiotowego. Największe różnice dotyczą ilości godzin przeznaczonych
na naukę psychologii (156 godzin), rehabilitacji pierwszej pomocy (52
godziny) i fizjologii ogólnej (30 godzin) na korzyść Uniwersytetu
w Ołomuńcu, oraz biochemii, biologii, ,filozofii medycyny, antropologii (po
39 godzin) i języków obcych (52 godziny) na korzyść AWF Warszawa.
Kliniczne podstawy fizjoterapii. Realizowane programy różnią się o 223
godziny, na korzyść AWF w Warszawie. Przy porównywalnej ilości
przedmiotów 13 AWF i 12 Uniwersytet w Ołomuńcu, ich zbieżność
tematyczna jest mała. W obu programach występują tylko: ortopedia,
reumatologia, pediatria, psychiatria i ginekologia. Przedmioty ujęte tylko
w programach AWF to: patomechanika, onkologia, reumatologia,
79
pulmonologia, geriatria, rehabilitacja seksualna i psychoterapia. Natomiast:
traumatologia, patologia, terapia przyłóżkowa, dermatologia i higiena,
medycyna wewnętrzna i podstawy elektromiografii występują tylko
w programie Uniwersytetu w Ołomuńcu. Generalnie na 20 przedmiotów
ujętych w tym bloku tematycznym tylko 5 jest takich samych, a 15 jest
różnych.
Fizjoterapia. Przedmioty objęte tym blokiem również nie są jednolite pod
względem tematycznym i ilościowym. Na 15 występujących w tym dziale
przedmiotów tylko cztery są takie same. Należą do nich: masaż, metody
kinezyterapeutyczne, fizykoterapia i kinezyterapia. Tylko w programie
Uniwersytetu w Ołomuńcu występują: balneologia, mobilizacje i techniki
tkanek miękkich, komplementarne metody fizjoterapii, metody relaksacyjne,
techniki specjalne, zarządzanie w systemach zdrowia, metoda Voyty i metody
i techniki alternatywne. Natomiast wyłącznie w programie AWF występują:
ogólna teoria fizjoterapii, odnowa biologiczna i korektywa. W zakresie
ilościowym ten blok przedmiotowy obejmuje 624 godziny nauki w AWF
Warszawa i odpowiednio 974 godziny na Uniwersytecie w Ołomuńcu, przy
czym należy podkreślić tutaj fakt, że najbardziej istotne różnice ilościowe
dotyczą: kinezyterapii (339 na plus Uniwersytetu w Ołomuńcu ) i fizykoterapii
(169 na korzyść AWF w Warszawie).
Kształcenie umiejętności ruchowych jest domeną programową AWF
Warszawa, która w ramach tego działu kształci studentów w zakresie takich
specjalności jak: sport niepełnosprawnych, gimnastyka, zespołowe gry
sportowe, pływanie i ratownictwo, gry i zabawy, ćwiczenia muzyczno-
ruchowe, ogólna metodyka, nauczanie ruchu, lekkoatletyka i sporty do wyboru
w wymiarze ilościowym 273 godzin. Uniwersytet w Ołomuńcu przeznacza na
ten dział nauki tylko 72 godziny, ograniczając zakres nauczanych
przedmiotów do: metodologii procesu treningowego, podstaw zaawansowanej
motoryki, dydaktyki WF i Yogi.
Fizjoterapia kliniczna z praktyką. Zakres nauczania w ramach tego bloku
jest zbieżny w obu uczelniach, tak pod względem przedmiotowym jak
80
i ilościowym. Różnica sprowadza się do mniejszej o 76 godzin ilości zajęć
z fizjoterapii w dysfunkcjach narządów ruchu na Uniwersytecie w Ołomuńcu.
Praktyki kliniczne studentów Uniwersytetu w Ołomuńcu są
dłuższe, łącznie
o 296 godzin i nakładają programowy obowiązek odbycia 56 godzin
specjalistycznej praktyki w balneologii.
Obóz letni i zimowy. W zakresie realizowanego programu nie ma istotnych
rozbieżności. Różnice sprowadzają się do czasu trwania obozu. Obozy
programowe organizowane przez AWF w Warszawie są 10 dniowe. Zimowy
jest więc dłuższy o 3, a letni o dwa dni od obozów organizowanych przez
Uniwersytet w Ołomuńcu.
Tabela 19.Porównanie minimów godzinowych ramowy programów fizjoterapii AWFWarszawa ze standardem z Ołomuńca -forma skrócona
Źródło. Opracowanie własne
Reasumując, należy jednak podkreślić fakt, że pomimo tak znacznych
różnic przedmiotowych programy obu uczelni są porównywalne pod
względem ilości realizowanych godzin (AWF Warszawa 3697, Uniwersytet
w Ołomuńcu 3887, różnica 190 godzi) i w porównywalnym stopniu zgodne
z wzorcem zakresowym zalecanym przez WCPT.
Lp. Kategoria przedmiotowaStandardAWF Warszawa
Standard Palacky University Ołomuniec Czechy
1. Nauki podstawowe 910 9932. Teoria Fizjoterapii Klinicznej 572 3663. Zasady: praktyka i ocena 0 724. Procedury stosowane w praktyce 1183 9745. Ogólne 39 4966. Praktyka kliniczna 600 896
7. Charakterystyczne dla danej szkoły 393 90
8. Razem 3697 3887
81
Tabela 20. Programy kształcenia fizjoterapeutów w: AWF Warszawa, Palackým University w Ołomuńcu i Vilnius Collage in Higher Education ze standardem WCPT
Wys
zcze
góln
ien
ie
Prz
edm
ioty
pod
staw
owe
Kli
nic
zne
pod
staw
y fi
zjot
erap
ii (
teor
ia)
Zas
ady
:pra
kty
ka
i oce
na
Pro
ced
ury
sto
sow
ane
w p
rakt
yce
Prz
edm
ioty
Ogó
lne
Pra
kty
ka
kli
nic
zna
Ch
arak
tery
styc
zne
dla
Dan
ej s
zkoł
y
Lp. 1 2 3 4 5 6 7
StandardWCPT
700 500 100 1000 50 1500 0
StandardAWF
Warszawa910 572 0 1183 39 600 393
StandardPalacký
UniversityOłomuniec
993 336 0 974 0 1392 162
StandardVilnius
Collage inHigher
Education
1320 1120 0 600 80 1040 743
Źródło: opracowanie własne
82
Wykres 9. Minima programowe kształcenia fizjoterapeutów w omawianych uczelniach wg standardu WCPT Źródło: Opracowanie własne
Porównanie ilości przedmiotów w danej kategorii
100
1500
488
050
1000
500
700
806
572
1183
1175
600
390
736
13
896951
0
743
1120
580
1040
1303
160160
680
0
200
400
600
800
1000
1200
1400
1600
Nauki podstaw ow e Teoria FizjoterapiiKlinicznej
Zasady: praktyka iocena
Procedurystosow ane w
praktyce
Ogólne Praktyka kliniczna Charakterystycznedla Danej szkoły
Standard WCPT Standard AWF Standard Palacký University Ołomuniec Czechy Standard Vilnius Collage in Higher Education
81
81
Z powyższego wykresu wynika, że programy nauczania realizowane
we wszystkich analizowanych uczelniach, w znacznym stopniu odbiegają
zakresem i ilością, od wzorca zalecanego przez Światową Konferencję
Fizjoterapii, który określa minima godzinowe nauczania poszczególnych
przedmiotów w określonych blokach tematycznych.
Wszystkie uczelnie spełniają jedynie wymogi programowe w zakresie
przedmiotowym działów: nauki podstawowe i teoria fizjoterapii klinicznej.
Zbieżność programowa w jednym z ważniejszych działów jakim są
procedury stosowane w praktyce w którym zawarto między innymi takie
przedmioty jak: ćwiczenia terapeutyczne, ćwiczenia umiejętności
motorycznych, masaż, elektro i hydroterapię, budzi wiele zastrzeżeń. Tylko
program kształcenia realizowany w AWF Warszawa spełnia wymogi wzorca
w tym zakresie. Nieznacznie poniżej wymaganych 1000 godzin, plasuje się
Uniwersytet w Ołomuńcu.
W praktyce klinicznej, minimum zalecane przez wzorzec to 1500
godzin. Najbliższy wzorca jest College w Wilnie z 1040 godzin i Uniwersytet
w Ołomuńcu z 896 godzinami. Standard AWF Warszawa, to 600 godzin
praktyk klinicznych.
Przedmioty występujące w działach: przedmioty ogólne (m. inn.
ekonomia zdrowia, etyka, prawne implikacje zdrowia) oraz zasady praktyka
i ocena (ocena programu i podejmowanie decyzji klinicznych) ze względu na
swoją specyfikę, ilość godzin nauczania i znikomy zakres przydatności
zawodowej, nie mają większego wpływu na poziom wykształcenia
fizjoterapeuty.
Marginesowe znaczenie dla poziomu wykształcenia w zawodzie
fizjoterapeuty mają również według WCPT przedmioty ujęte w dziale –
charakterystyczne dla danej szkoły
Szczegółowe różnice w realizowanych programach zostały omówione
w rozdziałach porównujących programy nauczania poszczególnych uczelni
82
z wzorcowym programem WCPT. Na uwagę zasługuje również fakt, że
College w Wilnie, który kształci fizjoterapeutów jedynie na poziomie
licencjata, w 3 letnim cyklu nauczania, w zakresie realizowanego programu
nie odbiega wcale zakresie ilościowym, od poziomu uczelni kształcących
fizjoterapeutów na poziomie pełnych studiów magisterskich (równorzędnych).
W kilku pozycjach przekracza nawet minima godzinowe nauki
poszczególnych przedmiotów, realizowane w tych uczelniach.
Reasumując należy stwierdzić, że absolwenci omawianych uczelni,
ubiegający się o uznanie zdobytego wykształcenia w innych państwach
Wspólnoty muszą się liczyć z faktem, że wobec nich zostaną zastosowane
środki kompensujące różnice programowe, które umożliwią im uzupełnienie
wiedzy i umiejętności w postaci: odbycia dodatkowej praktyki lub odbycie
stażu adaptacyjnego i złożenia testu umiejętności.
83
82
ROZDZIAŁ V. UZNAWALNOŚĆ DYPLOMÓW FIZJOTERAPEUTÓW UZYSKANYCH
W UCZELNIACH POLSKI, CZECH I LITWY W INNYCH PAŃSTWACH WSPÓLNOTY EUROPEJSKIEJ
1. Ogólne zasady uznawalnosci dyplomów i kwalifikacji zawodowych fizjoterapeuty w Unii Europejskiej w świetle obowiązujących przepisów prawnych16
Wyzwania stojące przed Wspólnotą w tej dziedzinie dotyczą problemu
rozwiązywania naturalnych konfliktów pomiędzy narodowymi systemami
edukacyjnymi, których różnorodność poświadcza i chroni zarówno tożsamość
narodowa jak i prawo każdego obywatela Unii Europejskiej do wykonywania
zawodu na terenie całej Wspólnoty.
System ogólny oparty jest na prostym założeniu, że jeżeli dana osoba
posiada prawo wykonywania określonego zawodu w jednym z państw
członkowskich, to tym samym powinna być upoważniona do wykonywania
tego zawodu na terenie całej Unii. Koncepcja ta wymaga, by państwa
członkowskie wykazały wzajemne zaufanie wobec systemu szkolenia
realizowanego w pozostałych państwach członkowskich.
W wyjątkowych przypadkach, kiedy po szczegółowej ocenie okaże się,
że istnieją podstawowe różnice między programem kształcenia i szkolenia
poświadczonym przez dyplom, a programem kształcenia i szkolenia
wymaganym przez „przyjmujące” państwo członkowskie, migrant może
zostać poproszony o uzupełnienie różnic, zgodnie z zasadami określonymi
w przepisach prawa unijnego.
Zawód fizjoterapeuty jest zawodem regulowanym17. O zaliczeniu
zawodu fizjoterapeuty do zawodu regulowanego decyduje tryb jego
wykonywania, a w szczególności fakt, że jest to działalność zawodowa
wykonywana w zakresie opieki medycznej w stopniu, do jakiego
wynagrodzenie i/lub zwroty za tą działalność uzależnione jest na mocy
16 Opracowano przy wykorzystaniu materiałów z publikacji „Ogólny system uznawania kwalifikacji zawodowych w państwach członkowskich UE”, MENiS, Warszawa 2001r., 17 Zawód regulowany to zawód, którego podjęcie lub wykonywanie jest uzależnione od spełnienia wymogów określonych w przepisach prawnych danego państwa. Każde państwo posiada własną listę zawodów regulowanych.
84
krajowych przepisów sektora zabezpieczenia społecznego od posiadania tytułu
i dyplomu w stopniu do jakiego tytuł ten przysługuje posiadaczom dyplomu18.
We wrześniu 1999 roku odbyła się Konferencja w celu dalszej kontroli
bieżącego stanowiska w sprawie migracji fizjoterapeutów w ramach UE.
Konferencja ta potwierdziła pewien postęp osiągnięty poprzez rozmowy
bilateralne między państwami członkowskimi w tej dziedzinie. Znaczącym
wynikiem tej Konferencji było jednomyślne porozumienie pomiędzy
wszystkimi przedstawicielami zawodu, co do faktu, że wszyscy oni wykonują
ten sam zawód w różnych państwach członkowskich UE. Europejski Region
Światowej Konfederacji Terapii Fizycznej zaplanował dalsze prace nad
środkami wyrównawczymi stosowanych przez państwa członkowskie
w stosunku do migrujących fizjoterapeutów, mające na celu usunięcie
przeszkód w ich swobodnym przemieszczaniu się.
Ustalono, że kwestia zakresu działalności i poziomu odpowiedzialności
wymaganych do wykonywania zawodu fizjoterapeuty będzie sprawdzana na
podstawie kwestionariuszy, które zostały przesłane państwom członkowskim
w celu wyjaśnienia obecnego stanowiska i dostarczenia informacji
koniecznych do pełnej analizy bieżącej sytuacji. Zebrane w ten sposób
informacje zostaną przekazane Grupie Koordynatorów i w razie konieczności
będą poddane dalszej analizie. Przy czym przy prowadzonej analizie
uwzględnić należy fakt, że przy niektórych rodzajach działalności
fizjoterapeutycznej może istnieć różny poziom kompetencji odpowiadający
różnym rodzajom odbytego szkolenia. I tak obok kształcenia fizjoterapeutów
w systemie szkolnym na technika, licencjata czy magistra fizjoterapii, istnieją
krótsze kursy specjalistyczne przygotowujące do zawodu asystenta
fizjoterapeuty lub wyłącznie dla masażystów.
Warunki wykonywania zawodu fizjoterapeuty w krajach UE określają
dyrektywy i inne przepisy unijne w szczegółowy sposób opisujące
mechanizmy uznawania kwalifikacji wymaganych w państwie członkowskim,
18 Dyr. Rady 92/51 EWG
85
do którego dany pracownik przybywa z określonymi kwalifikacjami.
Nakładają one na państwa członkowskie obowiązek:
wyznaczenia organów właściwych w sprawach przyjmowania
wniosków i wydawania decyzji o uznaniu kwalifikacji;
powołania krajowych koordynatorów;
zapewnienia dostępu do informacji na temat uznawalności
kwalifikacji.
Istotnym dla podjęcia pracy w każdym zawodzie, w tym także
w zawodzie fizjoterapeuty, jest pewna znajomość języka państwa
przyjmującego. Jednak wymogi co do znajomości języka nie mogą naruszać
podstawowej zagwarantowanej w traktacie swobody przemieszczania się
pracowników i swobody świadczenia usług. Wymogi tego typu powinny być
proporcjonalne do celu, a procedury ich stosowania nie powinny być
dyskryminujące w stosunku do obywateli innych państw członkowskich.
Znajomość języków nie może też z zasady być przedmiotem środków
wyrównawczych, ponieważ nie znajduje się na liście sytuacji w których
można wymagać tych środków. Jeśli test językowy jest uzasadniony, to
zarówno sam test jak i warunki jego przeprowadzenia muszą być
proporcjonalne do zamierzonego celu, a poziom testu nie może być wyższy
niż obiektywnie konieczny do wykonywania danego zawodu.
2. Podstawy prawne regulujące kształcenie fizjoterapeuty w krajach UE
Wszystkie organy Unii Europejskiej maja swój wkład w politykę
oświatową. Rada Europejska pełni rolę inicjatora. Rada Unii europejskiej jako
Rada Ministrów Pracy i Spraw Socjalnych – przy wsparciu Komitetu
Ekonomiczno-Społecznego i Komitetu Regionów – podejmuje działania
w kwestiach kształcenia ogólnego i zawodowego. Komisja Europejska ma
prawo do inicjatywy w procesie decyzyjnym i wykonuje uchwały Rady Unii
Europejskiej. Odpowiedzialna za ten zakres zadań jest Dyrekcja Generalna
XII (kształcenie ogólne i zawodowe oraz młodzież). Placówką doradczą
wobec Komisji Europejskiej w kwestiach kształcenia zawodowego i wcielania
86
w życie inicjatyw UE w tej gałęzi edukacji jest Centrum ds. Popierania
Kształcenia Zawodowego (CEDEFOP) z siedziba w Salonikach19.
Prawo Wspólnot Europejskich zawiera szereg aktów prawnych
wydanych w celu zagwarantowania swobodnego przepływu pracowników
oraz swobody świadczenia usług. Z przepisów tych może skorzystać każdy
obywatel państwa członkowskiego Unii Europejskiej, posiadający pełne
kwalifikacje do wykonywania określonego zawodu lub wykonywania
działalności na terenie innego państwa członkowskiego.
Zawód Fizjoterapeuty jest objęty Dyrektywami 89/48/EWG
i 92/51/EWG w zawodach regulowanych20 służby zdrowia. Postanowienia
tych Dyrektyw zostały wdrożone do polskiego prawa ustawą z dnia 26
kwietnia 2001 roku, o zasadach uznawania nabytych w państwach
członkowskich Unii Europejskiej kwalifikacji do wykonywania zawodów
regulowanych.21
Dyrektywa Rady Europy 89/48/EWG22 dotycząca ogólnego systemu
uznawania dyplomów szkół wyższych, przyznawanych na zakończenie
przynajmniej trzyletniego kształcenia i szkolenia zawodowego stanowi istotny
przełom w podejściu wspólnoty do uznawania kwalifikacji zawodowych
stanowi. Jest ona zgodna z obowiązującą zasadą subsydiarności. W gestii
państw członkowskich leży ustalenie, czy dana działalność zawodowa winna
być uregulowana, tzn. czy ma być to domeną prawa, przepisu, czy też
postanowienia administracyjnego dotyczącego posiadania kwalifikacji
zawodowych, a jeśli tak to jaki powinien być poziom wykształcenia jego
struktura i treść.
19 Werner Weidenfeld Europa od A do Z – Podręcznik Integracji Europejskiej, Wydawnictwo „Wokółnas’ Gliwice 1999 r., str.203. 20 Dyrektywa Rady Wspólnot Europejskich z dnia 21 grudnia 1988 r., w sprawie ogólnego systemu uznawania dyplomów szkół wyższych, przyznawanych na zakończenie przynajmniej trzyletniego kształcenia i szkolenia zawodowego, uzupełniona Dyrektywą Rady z dnia 18 czerwca 1992 roku w sprawie drugiego ogólnego systemu uznawania kształcenia i szkolenia zawodowego. Wykształcenie regulowane tymi Dyrektywami odpowiada wyższemu poziomowi ponieważ przyjęcie warunkują te same wymogi wykształcenia jak do przyjęcia do szkoły wyższej. Ponadto Dyrektywy rozszerzają definicję dyplomu na kursy edukacyjne i szkoleniowe wymienione w załączniku C. 21Dz. U. z 2001r. nr. 87, poz. 954.22 Dziennik Urzędowy z 24.01.1989, Nr L19, str.16.
87
Zgodnie z obowiązującymi regulacjami prawnymi obywatel państwa
członkowskiego A, który uzyskał dyplom w państwie „B”, jest uprawniony na
mocy Dyrektywy 89/48EWG do ubiegania się o uznanie uprawnień
w państwie „A” i jest to prawo stałe.23 Dla przykładu znany jest przypadek
badany przez Komisję Europejską24 i podany pod rozwagę grupie
koordynatorów dotyczący kursu kształcenia i szkolenia w zakresie fizjoterapii,
trwającego 4 lata, z których pierwsze dwa lata realizowano w Grecji,
a ostatnie dwa lata w Wielkiej Brytanii. Kurs kończył się uzyskaniem stopnia
nadawanego przez uniwersytet brytyjski. Zdaniem komisji nie istnieją żadne
przeciwwskazania do uznania przez brytyjskie właściwe organy tego stopnia
jako dyplomu i podstawy do wykonywania zawodu w zakresie fizjoterapii
w Wielkiej Brytanii i w Grecji.
Wiele zawodów związanych z sektorem służby zdrowia objętych jest tą
dyrektywą. Zawód fizjoterapeuty, objęty jest cytowaną wyżej Dyrektywą
89/48/EWG w większości państw członkowskich. W Niemczech zawód ten
objęty jest jednak załącznikiem C do Dyrektywy 92/51/EWG, ponieważ
poziom szkolenia fizjoterapeutów w tym kraju jest inny. Niemiecki system
szkolenia fizjoterapeutów obejmuje kursy przygotowujące do zawodu
fizjoterapeuty „Krankngymnast(in)”. Od 1 czerwca 1994 roku tytuł
zawodowy „Krankengymnast(in)” został zastąpiony przez
„Physiotherapeut(in)”. Niemniej przedstawiciele tego zawodu, którzy
otrzymali dyplom przed tą datą, mogą, jeśli sobie tego życzą, nadal używać
tytułu „Krankengymnst(in)”
Dyrektywy 89/48/EWG i 92/51/EWG dotyczą uznawania kwalifikacji
We Wszystkich zawodach regulowanych ( w tym w zawodzie fizjoterapeuty)
w państwie członkowskim, do którego przyjeżdża obywatel Unii Europejskiej
posiadający kwalifikacje uzyskane w innym państwie członkowskim, nie
przewidując harmonizacji kształcenia. Dyrektywy odnoszą się zarówno do
23 Ogólny system uznawania kwalifikacji zawodowych w państwach członkowskich Unii Europejskiej, Dokumenty, ZWP MPiPS, Warszawa 2001r., str. 108.24 Od przystąpienia Polski i innych państw do Wspólnoty Komisja liczy więcej członków (Niemcy, Francja, Wielka Brytania, Włochy, Hiszpania i Polska liczą po dwóch reprezentantów, inne po jednym). Liczba członków Komisji może być jednogłośnie zmieniona przez Radę.
88
osób zamierzających prowadzić działalność na własny rachunek, jak i w
charakterze osoby zatrudnionej u pracodawcy.
Nie wszystkie z 15 państw wspólnoty wdrożyły Dyrektywę
92/51/EWG. Z państw dotychczasowej 15 główny problem dotyczył Grecji,
która do sierpnia 1998 roku jej nie wdrożyła, ponieważ właściwe organy
odmówiły jej stosowania.
W opinii Komisji organy państw stowarzyszonych zobowiązane są do
stosowania Dyrektywy, nawet jeśli nie są one formalnie wdrożone do prawa
krajowego. Ta kwestia dotyczy np. fizjoterapeutów posiadających dyplom
przyznany obywatelom greckim w Niemczech. Informacje dostarczone przez
władze greckie potwierdzają, że komisje krajowe zaczęły sprawdzać
pojedyncze przypadki w styczniu 1999 roku. Było to konieczne w wyniku
znacznych opóźnień we wdrażaniu Dyrektywy 89/48/EWG w Grecji, które
obecnie są przedmiotem postępowania sądowego w związku z karami
pieniężnymi i przekonywującymi dowodami o niestosowaniu środków
wdrożeniowych.
W zawodzie fizjoterapeuty najszybciej osiągnięto porozumienie
w zakresie uznawalności dyplomów, między Austrią i Niemcami oraz
Niderlandami i Zjednoczonym Królestwem Wielkiej Brytanii, co ułatwiło
migrację fizjoterapeutów między tymi krajami.
Z dostępnych informacji wynika, że obecnie Dyrektywa 92/51/EWG,
jest stosowana we wszystkich krajach Unii Europejskiej, które przystąpiły do
niej przed 1 maja 2004 roku25.
Przegląd dostępnych danych statystycznych ostatnich lat potwierdza
rodzaj swobodnego przepływu osób, który odbywał się głównie między
północnymi państwami członkowskimi oraz między nimi i Włochami.
Z danych tych wynika, że w analizowanym okresie fizjoterapeuci byli jednym
z głównych zawodów, w których odbywał się swobodny przepływ na mocy
Dyrektywy. Migrowali oni głównie do Niemiec, które najczęściej uznawały
dyplomy.
25 Z Raportu Komisji dla Rady i parlamentu Europejskiego w sprawie wdrożenia Dyrektywy 92/51/EWG
89
W okresie tym fizjoterapeuci migrowali głównie z Niderlandów do Niemiec.
Tylko nieliczni masażyści migrowali w tym czasie do Włoch.
W ostatnich latach jednym z sektorów, w których odbywały się
migracje na mocy tej Dyrektywy były zawody związane ze zdrowiem, w tym
fizjoterapeuci. Ich migracja jak w poprzednich latach była ukierunkowana na
Niemcy, a masażystów na Włochy. Zawód fizjoterapeuty jest zawodem,
w którym migracja odbywa się najczęściej na mocy ogólnego systemu.
Z dostępnych danych wynika, że najbardziej istotnymi powodami migracji
fizjoterapeutów niderlandzkich do Niemiec były: równoważne i zgodne
z dyrektywą kwalifikacje zawodowe- dyplom oraz bliskość geograficzna
i kulturowa26.
3. Wymagane procedury
Niezależnie od dyrektyw przyjętych przez Radę i Parlament Europejski,
w świetle Artykułu 57 Traktatu, interpretacja Artykułu 52 Traktatu,
zobowiązuje władze każdego państwa członkowskiego, do którego zwrócił się
obywatel Wspólnoty z prośbą o umożliwienie wykonywania zawodu
regulowanego, a uzyskał już takie uprawnienia w swym macierzystym kraju –
do zbadania w jakim zakresie wiedza i kwalifikacje uzyskane przez tę osobę
w jej kraju macierzystym, odpowiadają stosownym wymogom i regulacjom
przyjmującego państwa członkowskiego. W przypadku gdy dyplomy
odpowiadają sobie tylko częściowo, władze przyjmującego państwa
członkowskiego mają prawo wymagać od tej osoby, by potwierdziła
uzupełnienie brakującej wiedzy i kwalifikacji zgodnie z zasadami określonymi
w dyrektywach prawa unijnego w sprawie ogólnego systemu kształcenia tj.:
89/48/EWG, 92/51/EWG i 99/42/EWG.
Uprawnione organa muszą również ocenić, czy wiedza i kwalifikacje
uzyskane w państwie przyjmującym – czy to w trakcie studiów, czy też dzięki
26 Tamże.
90
praktycznemu doświadczeniu – są wystarczające, by poświadczyć, że wiedza
brakująca w pierwotnym wykształceniu i szkoleniu została uzupełniona27.
Osoba ubiegająca się o uznanie kwalifikacji do wykonywania zawodu
regulowanego (fizjoterapeuty) składa wniosek wraz z dokumentami do
upoważnionego organu w państwie członkowskim, w którym zawód ten
zamierza wykonywać. Organ ma obowiązek wydać decyzję najpóźniej do
czterech miesięcy od dnia złożenia wszystkich niezbędnych dokumentów. Od
decyzji przysługuje odwołanie.
Tak jak pierwsza Dyrektywa Systemu Ogólnego, Dyrektywa
92/51/EWG zobowiązała każde państwo członkowskie do wyznaczenia osoby
odpowiedzialnej za koordynację organów, które jednocześnie zostały
wyznaczone w każdym państwie członkowskim do otrzymywania
i analizowania wniosków zgodnie z dyrektywą oraz podejmowania decyzji
w sprawie tych wniosków. Rola Koordynatorów jest podobna przy wszystkich
trzech dyrektywach. Artykuł 13.2. tej Dyrektywy mówi, że „Koordynatorzy są
członkami Grupy Koordynatorów oraz, że zakres obowiązków tej Grupy
został rozszerzony o zadania ułatwiania wdrażania Dyrektywy 92/51/EWG
oraz zbieranie niezbędnych do tego celu informacji”.
Grupa Koordynatorów utworzona na potrzeby ogólnego systemu
uznawania dyplomów, zatwierdziła Kodeks Postępowania opracowany przez
służby Komisji. Kodeks ten został przyjęty przez państwa Wspólnoty 18
czerwca 1998 roku. Zawiera on informacje niezbędne dla migranta w
pokonywaniu licznych formalności administracyjnych, które musi on spełnić,
aby uzyskać uznanie dyplomu i prawo do wykonywania zawodu w państwie
przyjmującym.
Kodeks zawiera szczegółowe praktyki ujęte w następujących punktach:
Informacja udzielana wyjeżdżającemu migrantowi przez ośrodek
informacji lub właściwy organ w państwie członkowskim przyjmującym;
Dokumenty jakich wymaga się od migranta do złożenia u właściwych
organów państwa członkowskiego przyjmującego;
27 Orzeczenie Trybunału Sprawiedliwości w Sprawie C-340/89 „Vlaspolu” (1991) ECR 1-2357.
91
Forma dokumentów wymaganych od migranta przez właściwe organy
w państwie członkowskim przyjmującym;
Tłumaczenia (informacje dostarczane przez właściwe organy w państwie
członkowskim pochodzenia);
Tłumaczenia wymagane przez przyjmujące państwo członkowskie;
Opłaty jakie ponosi migrant w państwie członkowskim przyjmującym;
Test umiejętności w państwie członkowskim przyjmującym;
Staż adaptacyjny w państwie członkowskim przyjmującym, zebranie
dokumentów (terminy);
Niepełne dokumenty;
Reguły odnośnie uzasadnionych decyzji i środki prawne;
Organizacje zawodowe i koordynacja.
Kodeks powinien umożliwić usunięcie wielu przeszkód administracyjnych, na
które do tej pory napotykał migrant. Zakłada się, że jego postanowienia
przyniosą wymierne korzyści zarówno krajowym organom odpowiedzialnym
za rozpatrywanie wniosków o uznanie, jak też migrantom.
4. Środki kompensujące
Ponieważ systemy ogólne nie przewidują harmonizacji kształcenia,
pomiędzy państwami występują różnice w zakresie przygotowania do danego
zawodu, dyrektywy przewidują zastosowanie tzw. środków kompensujących,
umożliwiających uzupełnienie wiedzy czy umiejętności, tj.: odbycie praktyki,
złożenie testu umiejętności lub odbycie stażu adaptacyjnego. Staż adaptacyjny
to wykonywanie zawodu w przyjmującym państwie członkowskim pod
nadzorem wykwalifikowanego przedstawiciela tego zawodu. Jest to tzw.
praktyka nadzorowana podczas której powinna istnieć możliwość odbycia
dalszego szkolenia. Okres nadzorowanej praktyki jest oceniany. Kwestie
regulujące okres adaptacyjny i status osoby przyjezdnej objętej nadzorem
określają właściwe władze państwa przyjmującego zgodnie z obowiązującymi
przepisami prawa wspólnotowego. Mechanizm ten w czystej postaci jest
rzadko stosowany w odniesieniu do państw członkowskich dotychczasowej
92
15, z powodu dobrowolnego przystosowania kursów szkoleniowych i lepszą
znajomością poziomu kwalifikacji uzyskanych w krajach 15 przez właściwe
organy. Nie dotyczy to państw które wstąpiły do UE w 2004 roku oraz tych
które do niej kandydują. Dla przykładu liczba fizjoterapeutów, których
dyplomy uznano w Niemczech oraz niemieckich fizjoterapeutów „uznanych”
we Wspólnocie, w stosunku do których stosuje się dyrektywę 92/51/EWG,
która weszła w życie 19 czerwca 1994 roku.
Staż adaptacyjny w dotychczasowej praktyce wywoływał pewne
trudności. Według danych statystycznych przedłożonych przez państwa
członkowskie, ze stażu adaptacyjnego zgodnie z Artykułem 11 Dyrektywy,
korzystają liczni migranci w sektorze opieki zdrowotnej w tym m. inn.
fizjoterapeuci. Organizacja stażu adaptacyjnego w sektorze opieki zdrowotnej
stwarza pewne trudności w zakresie wynagrodzenia, odpowiedzialności
zawodowej i znalezienia odpowiednich nadzorców. Szczegółowe zasady
dotyczące odbywania stażu adaptacyjnego przez fizjoterapeutów różnią się
w zależności od kraju. W niektórych przypadkach migrant może wybrać
swojego opiekuna, w innych migrant musi odbyć staż w wyznaczonej
instytucji. We wszystkich przypadkach staż adaptacyjny jest dostosowany do
potrzeb określonego migranta. W większości przypadków zgłoszonych przez
koordynatorów, staż adaptacyjny trwał znacznie krócej niż dopuszczalne
maksimum – trzy lata według artykułu 4 – a w wielu przypadkach ograniczał
się tylko do kilku tygodni.
We wszystkich przypadkach ocena dokonywana jest na zasadzie
pisemnego sprawozdania sporządzonego przez opiekuna i przekazanego albo
bezpośrednio do właściwych organów, albo migrantowi stażyście, w celu
przedłożenia tego sprawozdania właściwym organom. Zarówno test jak i staż
muszą być ograniczone do brakującej wiedzy. Osoba ubiegająca się o uznanie
kwalifikacji może zostać zobowiązana tylko do jednej z ww. form, przy czym
z reguły wybór ten należy do tej osoby.
W przypadku różnicy w długości przewidywanej praktyki zawodowej,
państwo członkowskie może wymagać przedstawienia dokumentu
93
potwierdzającego doświadczenie zawodowe tj. staż zawodowy rozumiany jako
faktyczne i legalne wykonywanie danego zawodu w państwie członkowskim.
Celem testu umiejętności podobnie jak stażu adaptacyjnego jest,
według rozumienia Komisji Europejskiej, ocena zdolności przystosowania się
migranta do nowych warunków zawodowych. Zgodnie z definicją artykułu
1(g) test winien sprawdzić znajomość przez migranta tych przedmiotów, które
nie pokrywają się z przedmiotami ujętymi w jego dyplomie, a więc nie były
ujęte w dotychczasowym programie jego kształcenia i szkolenia. Testy
umiejętności powinny być dostosowane każdorazowo do indywidualnego
wykształcenia i szkolenia migranta.
Osoba, której kwalifikacje do wykonywania zawodu fizjoterapeuty
zostały uznane w danym państwie członkowskim ma prawo do używania
tytułu zawodowego właściwego dla zawodu fizjoterapeuty na terenie tego
państwa ponadto może posługiwać się swoim tytułem uzyskanym w polskim
systemie kształcenia, bądź jego skrótem w oryginalnym brzmieniu, np. mgr
fizjoterapii
W sprawie zawodu fizjoterapeuty zbierane są aktualnie informacje
ankietowe, które mają stanowić podstawę do dyskusji w Grupie
Koordynatorów. W sektorze tym, zdaniem Komisji, Dyrektywa funkcjonuje
w sposób zadowalający. Chociaż różnice w kształceniu i szkoleniu
doprowadziły do w wielu przypadkach do zastosowania mechanizmu
kompensacyjnego (praktyka, staż adaptacyjny, test umiejętności) to na
podstawie istniejących dowodów można stwierdzić, że mechanizm w tej
postaci w odniesieniu do 15 państw Wspólnoty jest coraz rzadziej stosowany.
Co do zasady, należy jednak nadmienić, że wyłącznymi adresatami
dyrektyw są państwa członkowskie. Wykluczona jest możliwość powoływania
się na postanowienia dyrektyw przed sądami krajowymi. Ani organy państw
członkowskich, ani organy polskie nie mogą więc wymagać od swoich
obywateli postępowania zgodnego z dyrektywami. Muszą oni dostosować się
jedynie do przepisów krajowych wydanych na podstawie dyrektyw. Aktami
prawnymi
94
o charakterze indywidualnym, skierowanym do konkretnie oznaczonych
adresatów (odpowiadających w Polsce decyzjom administracyjnym) są
decyzje, przy czy takim adresatem może być zarówno osoba fizyczna jak
i prawna. Decyzje są aktem prawnym o charakterze wiążącym, wydawanym
w ramach Wspólnoty Europejskiej
5. Implementacja28
Zastosowano dwie różne metody implementacji. Jedne państwa
Wspólnoty opowiedziały się za podejściem pionowym polegającym na
dostosowaniu dyrektywy do każdego zawodu inne zastosowały procedurę
ogólną, uzupełnioną w pewnych przypadkach przez szczegółowe regulacje dla
określonych zawodów. W części państw członkowskich nie doprowadzono do
końca procesu implementacyjnego, głównie z powodu braku odpowiednich
norm regulujących zastosowanie środków kompensujących w przypadkach
określonych zawodów.
Państwa które przystąpiły do Wspólnoty w 2004 roku, zgodnie z ogólną
zasadą implementacji, mają dwa lata na dostosowanie swoich przepisów do
dyrektyw UE, regulujących problematykę uznawalności dyplomów.
Komisja Europejska stoi na stanowisku, że tam gdzie implementacja
nie istnieje, jest ona niepełna lub niewłaściwa lub tam gdzie postanowienia
dyrektywy są błędnie stosowane przez władze krajowe, Artykuł 3 określający
podstawowy system uznawania jest dostatecznie jasny, ścisły i bezwarunkowy
do bezpośredniego zastosowania29. Innymi słowy, Artykuł 3 tworzy prawo do
uznawania dyplomów, na który mogą bezpośrednio powoływać się obywatele
w swych roszczeniach wobec władz krajowych, zarówno administracyjnych
jak i sądowniczych. Artykuł 4 Dyrektywy postanawiający, że państwo
członkowskie w pewnych okolicznościach może domagać się uzupełnienia
kwalifikacji, jest w tym zakresie liberalny ( nie wymaga się by państwa
członkowskie narzucały takie działania) i przez to nie stanowi bezpośredniego
naruszenia Artykułu 3. Nie stwierdzono na bazie dostępnych dokumentów
28 Włączenie treści dyrektywy do krajowego porządku prawnego (zwykle dwa lata). 29 Tamże str. 104
95
faktu, by Polska podjęła stosowne działania tj. rozpoczęła procedurę
wprowadzania w tym zakresie przed terminem uzyskania członkostwa.
Polska nie dokonała jeszcze implementacji zawodów regulowanych
w dziedzinie opieki zdrowotnej, w tym i zawodu fizjoterapeuty. Natomiast od
marca 1998 roku kraj nasz aktywnie uczestniczy we wspólnotowych
programach: Socrates, Leonardo da Vinci oraz Młodzież do Europy, obecnie
Młodzież. Jednocześnie w ramach reformy systemu edukacji, powszechnie
uwzględniono zagadnienia edukacji europejskiej we wszystkich etapach
kształcenia, wprowadzając je do podstawy programowej na mocy
rozporządzenia MEN z dnia 15 lutego 1999 roku, w sprawie podstawy
programowej kształcenia ogólnego.
W ramach procesu dostosowywania polskiego prawa oświatowego do
przepisów prawa Wspólnoty Europejskiej 21 grudnia 2001 roku, Sejm RP
uchwalił ustawę o zmianie ustawy o systemie oświaty30. Gwarantuje ona
prawo do pobierania nauki w ramach obowiązku szkolnego osobom nie
będącym obywatelami na warunkach obywateli polskich. 8 grudnia 2000 roku
została przyjęta przez Sejm ustawa o zmianie ustawy o szkolnictwie wyższym,
ustawy o wyższych szkołach zawodowych31. Weszła ona w życie 14 stycznia
2001 roku. Zapisy ustawy zapewniają możliwość podejmowania studiów
w polskich uczelniach na zasadach dotyczących studentów polskich,
obywatelom państw członkowskich UE i ich rodzinom, jeżeli mieszkają
w Polsce i pracują lub byli zatrudnieni na terytorium RP. Zapisy te weszły
w życie z dniem akcesji Polski do UE tj. 1 maja 2004 roku. Większe państwa
członkowskie, szczególnie te których narodowe języki są popularne
przyciągają większą liczbę migrantów.
Zgodnie z zasadą wzajemnego zaufania i w świetle artykułu 126
Traktatu, w gestii każdego państwa członkowskiego pozostaje określenie,
które z jego instytucji edukacyjnych i szkoleniowych należą do systemu
szkolnictwa wyższego.
30 Dz. U. z 2000 r.Nr 122, poz. 132031 Dz. U. z 2000 r. nr. 122, poz. 1314.
96
W rezultacie żadne przyjmujące państwo członkowskie nie ma prawa oceniać,
w oparciu o kryteria stosowane na użytek krajowy, czy kształcenie i szkolenie
odbyte w innym państwie członkowskim ma charakter wykształcenia
wyższego, czy też nie i nie może odmówić uznania takich dyplomów, osobom
które je posiadają, mimo iż zgodnie z kryteriami krajowymi nie byłyby one
uważane za dyplomy potwierdzające uzyskanie wyższego wykształcenia.
Zgodnie z Artykułem 1(a) Dyrektywy, który zawiera tzw.
postanowienie alternatywnych ścieżek w niektórych państwach członkowskich
np. Wielkiej Brytanii, mogą być przyznane kwalifikacje zawodowe na tym
samym poziomie co dyplom osobom, które nie przeszły trzyletniego okresu
studiów wyższych, a które legitymują się kwalifikacjami zapewniającymi te
same uprawnienia zawodowe, np. określoną liczbę lat doświadczenia
zawodowego, dodatkowym szkoleniem lub sprawdzianem zawodowym.32
Wszystkie państwa członkowskie wyznaczyły ośrodki odpowiedzialne
za informowanie o stosowaniu dyrektywy wobec migrantów. W niektórych
przypadkach państwa członkowskie wyznaczyły swoich przedstawicieli
w sieci NARIC ( National Academic Recognition Informaton Centres –
krajowe ośrodki informacji o uznawaniu wykształcenia dla celów
akademickich) wymienionej w Artykule ((3). W innych państwach
członkowskich koordynator lub osoba trzecia została wyznaczona, by działać
jako pośrednik w przekazywaniu informacji.
Prognozy dotyczące zapotrzebowania na określone specjalności
zawodowe w zjednoczonej Europie pokazują, że zawód fizjoterapeuta
rehabilitant lokuje się bardzo wysoko na liście profesji poszukiwanych
i atrakcyjnych z uwagi na możliwość podjęcia pracy w chwili obecnej jak i w
perspektywie. Szacuje się, że brak dyplomowanych fizjoterapeutów będzie
miał tendencję wzrostową. W istniejącym systemie kształcenia we
Wspólnocie są bowiem małe szanse na wykształcenie w ciągu najbliższych
kilkunastu lat odpowiedniej liczby własnych specjalistów. Studia są bowiem
32 Tamże str. 107.
97
i drogie i trudne. Stąd często zainteresowanie nimi nie jest zbyt duże. Można
zatem zakładać, że proces rekrutacji do pracy w państwach unijnych
fizjoterapeutów wykształconych za granicą będzie rozwijany.
ROZDZIAŁ VI.
RYNEK PRACY FIZJOTERAPEUTÓW W UNII EUROPEJSKIEJ
W STATYSTYCE
Przegląd dostępnych danych statystycznych ostatnich lat potwierdza, że
nasycenie rynku fizjoterapeutami w Unii Europejskiej jest bardzo
zróżnicowana. Fizjoterapeuci są jednym z głównych zawodów, w których
w ramach państw 15, odbywała się migracja pracowników. Była ona
ukierunkowana głównie na Niemcy. Wynika z nich, że najbardziej istotnymi
powodami migracji fizjoterapeutów były równoważne i zgodne z dyrektywą
kwalifikacje zawodowe, dyplom oraz bliskość geograficzna i kulturowa33.Po
rozszerzeniu Unii należy się liczyć z faktem, że głównym powodem migracji
będą dodatkowo motywy ekonomiczne.
Prezentowane poniżej dane pochodzą z 2003 roku. Zostały one zebrane
z myślą o potrzebie wskazania młodym i wykształconym fizjoterapeutom, nie
mającym większych szans na znalezienie pracy w naszym kraju, kierunków
ewentualnych migracji.
33 Tamże.
98
Tabela 21.Liczebność fizjoterapeutów w wybranych państwach UE w przeliczeniu na 1 mieszkańca
Lp.Kraj
Liczbamieszkańców
Liczbafizjoterapeutów
Liczbamieszkańców na1 fizjoterapeutę
1 Austria 8 139 310 6 000 1 3572 Belgia 10 309 725 29 000 3563 Dania 5 363 354 8 790 6114 Estonia 1 366 959 300 4 5575 Finlandia 5 194 901 11 500 4526 Francja 59 344 025 55 000 1 0798 Hiszpania 40 409 330 13 000 3 1089 Holandia 16 105 285 18650 864
11 Łotwa 2 345 768 250 9 38312 Luxemburg 444 050 300 1 48013 Niemcy 82 440 309 85 000 97014 Norwegia 4 524 066 9 300 48615 Polska 38 632 453 10 000 3 86316 Portugalia 10 335 559 2 000 5 16817 Szwecja 8 909 128 12 000 742
18Wielka Brytania
59 862 820 33 530 1785
18 Węgry 10 119 000 2895 3 49520 Włochy 57 844 017 40 000 145
99
Wykres 10. Liczba fizjoterapeutów czynnych zawodowych w państwach UE– wykres słupkowy
Au
stri
a -
6 00
0
Bel
gia
- 2
9 00
0
Cyp
r -
280
Cze
chy
- 50
00
Dan
ia -
879
0
Est
on
ia -
300 Fin
lan
dia
ia -
11
500
Fra
ncj
a -
55 0
00
His
zpan
ia -
13
000
Ho
lan
dia
- 1
8 65
0
Ło
twa
- 25
0
Lu
xem
bu
rg -
300
Nie
mcy
- 8
5 00
0
No
rweg
ia -
9 3
00
Po
lska
- 1
0 00
0
Po
rtu
gal
ia -
2 0
00
Szw
ecja
- 1
2 00
0
Wie
lka
Bry
tan
ia -
33
530
Węg
ry -
289
5
Wło
chy
- 40
000
0
10 000
20 000
30 000
40 000
50 000
60 000
70 000
80 000
90 000
Aus tria Belgia Cypr Republika Czeska Dania
Estonia Finlandia Francja Hiszpania Holandia
Łotwa Luxemburg Niem cy Norwegia Polska
Portugalia Szwecja Wielka Brytania Węgry Włochy
Źródło: Opracowanie własne na podstawie Raportu Europejskiej Sieci Fizjoterapii w Szkolnictwie Wyższym (Enphe)– wrzesień 2003
100
Wykres 11. Liczba mieszkańców przypadająca na 1 pracującego fizjoterapeutę w państwach UE
1 3
57
356
27
11
2 0
54
61
1 4 5
57
452
1 0
79
3 1
08
86
4
9 3
83
1 4
80
970
486
3 8
63
5 1
68
742 1785
3 4
95
145
0
1 000
2 000
3 000
4 000
5 000
6 000
7 000
8 000
9 000
10 000
Mieszkańców na 1 fizjoterapeutę
Austria Belgia Cypr Republika Czeska
Dania Estonia Finlandia Francja
Hiszpania Holandia Łotwa Luxemburg
Niemcy Norwegia Polska Portugalia
Szwecja Wielka Brytania Węgry Włochy
Źródło: opracowanie własne na podstawie materiałów Europejskiej Sieci Fizjoterapii w Szkolnictwie Wyższym (Enphe)– wrzesień 2003
101
Źródło: opracowanie własne na podstawie materiałów Europejskiej Sieci Fizjoterapii w Szkolnictwie Wyższym (Enphe)– wrzesień 2003
Wykres 12. Liczba mieszkańców 5 największych państw Europy
0
10 000 000
20 000 000
30 000 000
40 000 000
50 000 000
60 000 000
70 000 000
80 000 000
90 000 000
Niemcy Wielka Brytania Francja Włochy Hiszpania
Liczba mieszkańców w Państwie
Wykres 13. Zestawienie państw z największą ilościową liczbą fizjoterapeutów w społeczeństwie
0
10 000
20 000
30 000
40 000
50 000
60 000
70 000
80 000
90 000
Niemcy Francja Włochy Wielka Brytania Belgia
Państwo a liczba fizjoteraputów LP Nazwa Państwa Wartość1 Niemcy 82 440 3092 Wielka Brytania 59 862 8203 Francja 59 344 0254 Włochy 57 844 0175 Hiszpania 40 409 330
LP Nazwa Państwa Wartość
1 Niemcy 85 0002 Francja 55 0003 Włochy 40 0004 Wielka Brytania 33 5305 Belgia 29 000
102
102
Wykres 14.Najwyższy procentowy wykaz fizjoterapeutów w społeczeństwie
0,00%
0,05%
0,10%
0,15%
0,20%
0,25%
0,30%
Najwyższy procentowy wykaz fizjoterapeutów w społeczeństwie
Belgia Finlandia Dania Szwecja Holandia
Lp Nazwa państwa wartość procentowa1 Belgia 0,282 Finlandia 0,22%
3 Dania 0,16
4 Szwecja 0,13
5 Holandia 0,11
Źródło: Opracowanie własne na podstawie materiałów Europejskiej Sieci Fizjoterapii w Szkolnictwie Wyższym (Enphe)– wrzesień 2003
103
Źródło: Opracowanie własne na podstawie materiałów Europejskiej Sieci Fizjoterapii w Szkolnictwie Wyższym (Enphe)– wrzesień 2003
Wykres 15.Najmniejsza liczba pacjentów przypadająca na 1 fizjoterapeutę
0
100
200
300
400
500
600
700
800
Najmniejsza liczba pacjentów przypadająca na 1 fizjoterapeutę
Włochy Belgia Finlandia Norwegia Szwecja
Wykres 16Wykaz państw z największa liczba pacjentów przypadającą na 1 fizjoterapeutę
0
1 000
2 000
3 000
4 000
5 000
6 000
7 000
8 000
9 000
10 000
Największa liczba pacjentów na 1 fizjoterapeutę
Łotwa Portugalia Estonia Polska Węgry
104
104
Lp Nazwa państwa wartość liczbowa1 Włochy 1452 Belgia 3563 Finlandia 4524 Norwegia 4865 Szwecja 742
Lp Nazwa państwa wartość liczbowa1 Łotwa 9 3832 Portugalia 5 1683 Estonia 4 5574 Polska 3 8635 Węgry 3 495
Wykres 17.Najmniejsza procentowa ilość obywateli przypadająca na 1 fizjoterapeutę
0,00%
0,00%
0,00%
0,00%
0,00%
0,00%
0,00%
Włochy
Niemcy
Francja
Wielka Brytania
Belgia
LP Nazwa Państwa Wartość1 Włochy 0,0002 %
2 Niemcy 0,0011 % 3 Francja 0,0018 %4 Wielka Brytania 0,002 %5 Belgia 0,003 %
Źródło: Opracowanie własne na podstawie materiałów Europejskiej Sieci Fizjoterapii w Szkolnictwie Wyższym (Enphe)– wrzesień 2003
Wskaźniki przedstawione w powyższych tabelach informują
o możliwościach angażowania do pracy nowych fizjoterapeutów, i ilości
potencjalnych pacjentów w społeczeństwie danego kraju. Dla przykładu
według ujawnionych danych najwięcej mieszkańców na 1 fizjoterapeuta
przypada na Łotwie – 9383. Wskazuje to na wyraźny niedobór specjalistów
fizjoterapii w tym państwie. Przeciwieństwem Łotwy są Włochy, gdzie na 1
fizjoterapeutę przypada 145 mieszkańców, co wskazuje na nadwyżkę
specjalistów fizjoterapii w tym kraju. Jednocześnie należy uwzględnić fakt, że
mała liczba osób przypadająca na 1 fizjoterapeutę, jest również
wyznacznikiem dobrze rozwiniętego pod względem socjalnym państwa. Pod
105
względem zapewnienia swoim obywatelom wysokiej liczby wykształconych
fizjoterapeutów, przodują kraje Beneluxu oraz Skandynawii .
Zaprezentowany powyżej materiał statystyczny, obrazujący rynek
pracy fizjoterapeutów w 21 wybranych krajach Wspólnoty, pod względem
zakresu prezentowanych danych, układu i rodzaju ujętych informacji, jest
wynikiem przemyśleń autora, którego intencją było przedstawienie
interesujących, z punktu widzenia ewentualnego migranta, danych
statystycznych, ukrytych w gąszczu tabel i wykresów materiałów
informacyjnych, zgromadzonych w bazie informacyjnej WCPT, które
w sposób niezwykle interesujący obrazują sytuację w tej dziedzinie w 2003
roku.
106
DYSKUSJA - WNIOSKI:
1. Fizjoterapia jest procesem medyczno-społecznym, który dąży do
zapewnienia osobom niepełnosprawnym godziwego życia w poczuciu
pożyteczności społecznej oraz bezpieczeństwa społecznego i
zadowolenia
2. Podstawowe definicje fizjoterapii zwracają uwagę na fakt, że chociaż
metody fizjoterapii mają zastosowanie nie tylko do leczenia
i profilaktyki, ale również do rehabilitacji, to równoznaczne
posługiwanie się terminami: „fizjoterapia” i „rehabilitacja” nie jest
uzasadnione, albowiem termin „fizjoterapia” nie jest równoznaczny
z terminem „rehabilitacja medyczna” i nie jest jej synonimem.
3. W drugiej połowie XX wieku nastąpił bardzo duży postęp w rozwoju
metod fizjoterapii: ćwiczenia usprawniające i oporowe wzorowane na
treningu osób zdrowych, laseroterapia, krioterapia, impulsowe pole
magnetyczne. Nastąpił też znaczny postęp w rozwoju metod
hydroterapii, gównie w zakresie rozwiązań technicznych i metodyki
zabiegów.
4. Współcześnie w usprawnianiu wprowadza się łączenie różnych metod
w jeden „skojarzony" zabieg, np.: elektroterapii z ultrasonoterapią
(„elektrofo-noforeza"), jonoforezy i fali ultradźwiękowej (nazywany
również „elektro-fonoforezą"; pulsującego pola magnetycznego małej
częstotliwości z laserowym promieniowaniem podczerwonym).
Metody te, jako zwarte sposoby postępowania terapeutycznego, bardzo
szybko ulegają popularyzacji na całym świecie.
5. Obserwuje się specjalizację wybranych placówek leczniczych, na
świecie i w kraju, do pracy tylko jedną metodą usprawniania.
6. Polską Szkołą Rehabilitacji zakładała cztery znane cechy , tzn.:wczesne
zapoczątkowanie; powszechność; kompleksowość i ciągłość działań
rehabilitacyjnych. W 1970 roku Światowa Organizacja Zdrowia uznała
ten model za godny naśladowania.
107
7. Polska wniosła znaczący wkład w rozwój systemów kształcenia
fizjoterapeutów. Utworzony w 1984 roku w AWF Józefa Piłsudskiego
w Warszawie Wydział Rehabilitacji Ruchowej był pierwszym tego
typu wydziałem w Polsce i Europie.
8. W procesie kształcenia fizjoterapeutów W Polsce za najważniejsze
zadanie uznaje się kształcenie specjalistów w pełnoprofilowym
programie specjalizacji.
9. Od samego początku rozwój polskiej fizjoterapii łączył się ściśle
z uczelniami wychowania fizycznego i medycyny. Różne jednak były
źródła i drogi powstawania tej nowej specjalności klinicznej.
10. Z porównania systemu kształcenia magistrów fizjoterapii w AWF
Józefa Piłsudskiego w Warszawie z wzorcem zalecanym przez
Światową Konfederację Fizjoterapii wynika, że nie ma istotnych
rozbieżności w tym zakresie. Nauka rozpoczyna się i kończy zgodnie
z definicjami dyrektyw Unii Europejskiej, regulujących tę
problematykę, a realizowany program jest w dużej mierze zgodny
z zalecanym wzorcem.
11. Absolwent AWF Warszawa uzyskuje tytułu magistra fizjoterapii, po
zaliczanie pełnego programu kształcenia i praktyk, co kwalifikuje do
tytułu niezależnego profesjonalisty.
12. Utrzymanie poziomu jakości i praktyki wymaga uczestnictwa każdego
fizjoterapeuty – absolwenta, w nieustającym procesie edukacji.
13. W związku z istniejącym trójpoziomowym systemem kształcenia
fizjoterapeutów: na poziomie technika, licencjata i magistra zachodzi
konieczność podziału kompetencji zawodowych.
14. Zawód fizjoterapeuty jest zawodem regulowanym. Warunki jego
wykonywania w krajach UE określają dyrektywy i inne przepisy unijne
w szczegółowy sposób opisujące mechanizmy uznawania kwalifikacji
wymaganych w państwie członkowskim, do którego dany pracownik
przybywa z zamiarem wykonywania wyuczonego zawodu. Nie
wszystkie z 25 państw wspólnoty wdrożyły te Dyrektywy W opinii
108
Komisji Europejskiej organy państw stowarzyszonych zobowiązane są
jednak do ich stosowania, nawet jeśli nie są one formalnie wdrożone do
prawa krajowego.
15. Wyłącznymi adresatami dyrektyw są państwa członkowskie.
Wykluczona jest możliwość powoływania się na postanowienia
dyrektyw przed sądami krajowymi. Ani organy państw członkowskich,
ani organy polskie nie mogą więc wymagać od swoich obywateli
postępowania zgodnego z dyrektywami. Muszą oni dostosować się
jedynie do przepisów krajowych wydanych na podstawie dyrektyw.
16. System uznawalności oparty jest na prostym założeniu, że jeżeli dana
osoba posiada prawo wykonywania określonego zawodu
w jednym z państw członkowskich, to tym samym powinna być
upoważniona do wykonywania tego zawodu na terenie całej Unii.
17. W przypadku odstępstw programowych od programu obowiązującego
w kraju przyjmującym, w zakresie przedmiotowym lub ilościowym,
migranci muszą się liczyć, że podstawą uznania dyplomu i wydania
zgody na wykonywanie zawodu fizjoterapeuty w państwie
przyjmującym, będzie zastosowanie tzw. środków kompensujących,
umożliwiających uzupełnienie wiedzy czy umiejętności, tj.: odbycie
praktyki, złożenie testu umiejętności lub odbycie stażu adaptacyjnego.
18. .Państwa które przystąpiły do Wspólnoty w 2004 roku, zgodnie
z ogólną zasadą implementacji, mają dwa lata na dostosowanie swoich
przepisów do dyrektyw UE, regulujących problematykę uznawalności
dyplomów.
19. Realizowane systemy i programy kształcenia Fizjoterapeutów
w Akademii Wychowania Fizycznego Józefa Piłsudskiego
w Warszawie, a także uczelni wyższych w Ołomuńcu i Wilnie, nie
odbiegają zakresem przedmiotów nauczania i ilością zajęć od wzorca
zalecanego przez Światową Konfederację Fizjoterapii. Istotne różnice
uwidaczniają się jednak w przyjętym modelu nauczania i dotyczą
109
głównie: staży klinicznych, praktyk i ilości godzin przerabianych
w ramach procesu samokształcenia studentów.
20. Biorąc pod uwagę fakt, iż harmonizacja kształcenia jest procesem
długotrwałym i pracochłonnym należy szukać rozwiązań, które
ułatwiłyby wzajemne uznawanie kwalifikacji zawodowych
fizjoterapeutów.
21. Mając na uwadze uznawalność dyplomów wydawanych przez
uczelnie państw które wstąpiły do Unii Europejskiej 1 maja 2004 roku,
przez wszystkie kraje Wspólnoty, należy pracować nad tym, ażeby
realizowane w tych uczelniach programy nauczania w pełni
odpowiadały obowiązującym standardom WCPT,. Zbieżność musi się
odnosić do całego systemu kształcenia obejmującego: czas trwania
nauki, zakres przedmiotowy, metodologią zajęć oraz zakres i czas
odbywanych staży klinicznych i praktyk. zawodowych.
22. W świetle obowiązujących regulacji prawnych uzyskane w AWF
w Warszawie dyplom magistra fizjoterapii, już dzisiaj daje podstawy
do uznania zdobytego wykształcenia we wszystkich państwach
członkowski UE z ewentualnym uwzględnieniem dodatkowych
praktyk, stażu i egzaminów uzupełniających..
23. Wprowadzany w roku akademickim 2005/2006 dwustopniowy program
kształcenia fizjoterapeutów w AWF Warszawa ( 3 lata licencjat + 2 lata
uzupełniające studia magisterskie) uniemożliwi absolwentom studiów I
stopnia (licencjat) ubieganie się o uznanie uzyskanego dyplomu
w innych państwach Wspólnoty. Skutkuje to brakiem możliwości
wykonywania zawodu wykwalifikowanego fizjoterapeuty. Przeszkodę
stanowi 3 letni okres nauczania, przy obowiązujących regulacjach
prawnych zobowiązujących państwa członkowskie do kształcenia
fizjoterapeutów w szkolnictwie wyższym w minimalnym wymiarze
4 lat, po ukończeniu nauki w szkole średniej.
24. Uznanie dyplomu zwiększa perspektywy zawodowe i szanse awansu
migrantów.
110
25. Osoba, której kwalifikacje do wykonywania zawodu fizjoterapeuty
zostały uznane w danym państwie członkowskim ma prawo do
używania tytułu zawodowego właściwego dla zawodu fizjoterapeuty na
terenie tego państwa ponadto może posługiwać się swoim tytułem
uzyskanym w polskim systemie kształcenia, bądź jego skrótem
w oryginalnym brzmieniu, np. mgr fizjoterapii
26. Najbardziej praktyczne dla migrantów informacje, przy ubieganiu się
o uznanie dyplomu i prawo do wykonywania zawodu w państwie
przyjmującym, zawarte są w obowiązującym w państwach Wspólnoty
Kodeksie Postępowania. Kodeks ten został przyjęty przez państwa
Wspólnoty 18 czerwca 1998 roku. Zawiera on informacje niezbędne
dla migranta. w pokonywaniu licznych formalności administracyjnych,
które musi on spełnić, aby nabyć te uprawnienia.
27. Z informacji uzyskanych w instytucjach Wspólnoty wynika, że
większość migrantów nie jest świadomych swoich praw do uznania
dyplomu. Na ogół posiadają oni niepełne i nieprawidłowe informacje
o mechanizmach systemu ogólnego i w konsekwencji niechętnie
korzystają ze swoich uprawnień.
28. Czternaście lat po wprowadzeniu Dyrektywy89/48/EWG system
ogólny nie jest w stanie spełnić oczekiwań państw które wstąpiły do
Unii Europejskiej w maju 2004 roku. Należało się spodziewać pewnych
problemów wynikających z wprowadzenia i stosowania systemu,
należy stwierdzić, że proces uznawania dyplomów jest dla migrantów
z tych państw doświadczeniem przygnębiającym i frustrującym.
29. Fizjoterapia jest w Europie nadal specjalnością deficytową, chociaż
stale zwiększa się liczbę i jakość kształconych specjalistów
111
SŁOWNICZEK POJĘĆ
112
Unia Europejska – termin ten został sformułowany przez szefów rządów i
państw na paryskiej konferencji na szczycie w 1972 roku jako cel
wstępny. Definicja sformułowana w traktacie o Unii „Podstawą Unii są
Wspólnoty Europejskie, uzupełnione wprowadzonymi traktatem (o Unii)
kierunkami polityki i formami współpracy. Kształt Unii zarówno pod
względem jej politycznego jak i prawnego statusu, a także w perspektywie
przyszłych możliwości rozwoju pozostaje nadal otwarty. Propozycje
dalszego rozwoju Unii, ze szczególnym uwzględnieniem planowanego
dalszego rozszerzenia na wschód zawarto w przedłożonej przez Komisję
Europejską Agendę 2000, która zalecała wcześniej negocjacje z: Polską,
Węgrami, Czechami, Słowenią, Estonią i Cyprem.
Rada Unii Europejskiej – jest organem państw członkowskich. Główną
funkcją Rady jest reprezentowanie interesów państw członkowskich na
szczeblu UE. Kompetencje decyzyjne, koordynacja polityk narodowych,
kompetencje wykonawcze. Na szczeblu ministrów Rada odbywa
posiedzenia w ponad 20 różnych składach (np. rada Ministrów
Rolnictwa). Posiedzenia rady są dużymi zgromadzeniami, ponieważ
ministrom towarzyszą i pomagają wyspecjalizowani urzędnicy.
Parlament Europejski – kompetencje ogólne: doradcze i kontrolne; prawo
współdziałania w procesie legislacyjnym; uprawnienia decyzyjne w
sprawie nieobligatoryjnych wydatków z budżetu UE. Kompetencje w
stosunku do Komisji Europejskiej: zgłaszanie votum nieufności, stawianie
zapytań, aprobowanie składu nowej Komisji. Wyrażanie zgody na
przystąpienie
i stowarzyszenie nowych członków. Skład ....deputowanych z 24 państw.
Decyzje zapadają na posiedzeniach plenarnych,a bieżąca praca odbywa się
w 20 komisjach. Parlament Europejski posiada swojego prezydenta który
kieruje tymi 20 komisjami min. Komisji Spraw Socjalnych i Zatrudnienia
113
Komisja Europejska – pełna nazwa „Komisja Wspólnot Europejskich” jest
to organ kolegialny (przed 2004 r. było 20 komisarzy i
podporządkowany im aparat administracyjny z siedzibą w Brukseli.
Dla uproszczenia w 1993 roku wprowadzono nazwę Komisja
Europejska. Jej celem jest strzeżenie wspólnotowych interesów,
zapewnienie funkcjonowania i rozwoju Wspólnego Rynku oraz Unii
Gospodarczej i Walutowej oraz reprezentowanie UE na zewnątrz.
Podstawowe instrumenty którymi dysponuje KE to: wyłączne prawo
inicjatywy prawodawczej, kompetencje decyzyjne, kontrola
stosowania prawa wspólnotowego, zarządzanie budżetem WE, Rolę
i znaczenie KE można zobrazować za pomocą czterech modeli34: 1)
Komisja jako „sekretariat” w Europie ojczyzn; 2) Komisja jako
„federacyjny rząd”
w zjednoczonym państwie europejskim; 3) Komisja jako
„technokracja” w Europie współpracujących ze sobą państw dobrobytu;
4) Komisja jako „polityczny makler” w coraz większym stopniu
scalonej Unii Europejskiej.
Konferencja Europejska – jej podstawowe cele to: podniesienie skuteczności
instytucji i procedur decyzyjnych, Europa bliżej obywateli, umacnianie
zdolności działania Unii w sferze polityki zagranicznej i bezpieczeństwa,
dalszy rozwój polityki wymiaru sprawiedliwości i spraw wewnętrznych.
Zwołuje ją prezydencja UE jeśli Rada po zasięgnięciu opinii Parlamentu
Europejskiego i ewentualnie Komisji przychyliła się zwykłą większością
głosów do wniosku jednego z państw członkowskich lub Komisji.
Traktat - Akty europejskiego prawa pierwotnego - Poważna umowa
międzynarodowa o charakterze politycznym zawierany w sposób
formalny
i uroczysty np.. na konferencjach.
34 Werner Weindenfeld Europa od A do Z, Podręcznik Integracji Europejskiej, wydawnictwo „Wokół nas”, Gliwice 1999 r., str. 110
114
Traktaty założycielskie - wraz z towarzyszącymi im protokółami i aneksami
stanowią aktami europejskiego prawa pierwotnego. Należą do nich:
1. Traktat o utworzeniu Wspólnoty Europejskiej (TWE);
2. Traktat o utworzeniu Europejskiej Wspólnoty Energii Atomowej
(TEWEA);
3. Traktat o utworzeniu Europejskiej Wspólnoty Węgla i Stali (TWWiS) –
przestał obowiązywać w 2002 roku.
Traktaty nowelizujące traktaty założycielskie
1. Jednolity Akt Europejski;
2. Traktat o Unii Europejskiej (Traktat z Maastricht);
3. Traktat Amsterdamski czy Nicejski;
4. Traktaty akcesyjne o przystąpieniu nowych członków
Rozporządzenie – akt prawny posiadający bezpośrednią moc wiążącą dla
każdego państwa członkowskiego.
Dyrektywa – akt prawny zobowiązujący państwa członkowskie do stworzenia
odpowiednich przepisów, przy czym środki i forma osiągnięcia celu jest
dowolna.
Decyzja – odnosi się do przypadków indywidualnych, kierowana jest do
państw członkowskich, przedsiębiorstw lub osób i ma bezpośrednią moc
wiążącą.
Zalecenia i opinie prawne - dokumenty nie posiadające mocy wiążącej.
115
Zasada subsydiarności – Traktat z Maastricht z 7 lutego 1992 roku
wprowadza do Traktatu o WE zasadę subsydiarności pochodzącą
z chrześcijańskiej nauki społecznej. Zasada ta mówi, że w dziedzinach,
które nie podlegają jej wyłącznej kompetencji, Wspólnota może włączyć
się tylko wtedy, gdy cele planowanych przedsięwzięć nie mogą być
osiągnięte w sposób wystarczający na szczeblu państw członkowskich i
dlatego z powodu ich zakresu lub ich skutków osiągnięte zostaną
skuteczniej na szczeblu Wspólnoty.
Migrant - Osoba przesiedlająca się, zmieniająca miejsce stałego pobytu
zamieszkania między państwami Unii Europejskiej.
Zawód regulowany – Zawód, którego podjęcie lub wykonywanie jest
uzależnione od spełnienia wymogów określonych w przepisach prawnych
danego państwa. Każde państwo posiada własną listę zawodów regulowanych.
Zawód fizjoterapeuty jest zawodem regulowanym. O zaliczeniu zawodu
fizjoterapeuty do zawodu regulowanego decyduje tryb jego wykonywania,
a w szczególności fakt, że jest to działalność zawodowa wykonywana w
zakresie opieki medycznej w stopniu, do jakiego wynagrodzenie i/lub zwroty
za tą działalność uzależnione jest na mocy krajowych przepisów sektora
zabezpieczenia społecznego od posiadania tytułu i dyplomu w stopniu do
jakiego tytuł ten przysługuje posiadaczom dyplomu
116
Koordynator - Wyznaczona osoba, odpowiedzialna za koordynację organów,
które zostały wyznaczone w każdym państwie członkowskim do
otrzymywania i analizowania wniosków zgodnie z dyrektywami oraz
podejmowania decyzji w sprawie tych wniosków. Koordynator wchodzi
w skład członków Grupy Koordynatorów. Do powołania koordynatora
każde państwo członkowskie zobowiązuje się według. Dyrektywy
92/51/EWG Rola Koordynatorów jest podobna przy wszystkich trzech
dyrektywach.
Grupa Koordynatorów - Do której należą koordynatorzy państwowi
przekazywane są im zagadnienia które następnie na spotkaniu są poddane
dalszej analizie. Artykuł 13.2. Dyrektywy 92/51/EWG - mówi, że
„Koordynatorzy są członkami Grupy Koordynatorów oraz, że zakres
obowiązków tej Grupy został rozszerzony o zadania ułatwiania wdrażania
Dyrektywy 92/51/EWG oraz zbieranie niezbędnych do tego celu
informacji”.
Dyrektywa 89/48/EWG35 - Postanowienia tej Dyrektywy zostały wdrożone do
polskiego prawa ustawą z dnia 26 kwietnia 2001 roku, o zasadach uznawania
nabytych w państwach członkowskich Unii Europejskiej kwalifikacji do
wykonywania zawodów regulowanych.36 Dotyczy ona ogólnego systemu
uznawania dyplomów szkół wyższych, przyznawanych na zakończenie
przynajmniej trzyletniego kształcenia i szkolenia zawodowego. Dyrektywa ta
stanowi istotny przełom w podejściu wspólnoty do uznawania kwalifikacji
zawodowych stanowi. Dyrektywa 92/51/EWG - weszła w życie 19 czerwca
1994 roku. Postanowienia tej dyrektywy również dotyczą uznawania
kwalifikacji we wszystkich zawodach regulowanych ( w tym w zawodzie
fizjoterapeuty) w państwie członkowskim, do którego przyjeżdża obywatel
Unii Europejskiej posiadający kwalifikacje uzyskane w innym państwie
członkowskim, nie przewidując harmonizacji kształcenia. Tak jak pierwsza
Dyrektywa Systemu Ogólnego, Dyrektywa 92/51/EWG zobowiązała każde
państwo członkowskie do wyznaczenia osoby odpowiedzialnej za koordynację35 Dziennik Urzędowy z 24.01.1989, Nr L19, str.16.36Dz. U. z 2001r. Nr. 87, poz. 954.
117
organów, które jednocześnie zostały wyznaczone w każdym państwie
członkowskim do otrzymywania i analizowania wniosków zgodnie
z dyrektywą oraz podejmowania decyzji w sprawie tych wniosków.
Dyrektywa 99/42/EWG - ustanowiła mechanizm uznawania kwalifikacji dla
działalności zawodów regulowanych. Jej postanowienia dotyczą środków
przejściowych które uzupełniają ogólny system uznawania kwalifikacji
Środki kompensujące: staż adaptacyjny, test umiejętności i praktyka -
umożliwiają one uzupełnienie wiedzy lub umiejętności praktycznych ,
wykorzystywane w przypadkach określonych zawodów regulowanych.
Staż adaptacyjny to wykonywanie zawodu w przyjmującym państwie
członkowskim pod nadzorem wykwalifikowanego przedstawiciela tego
zawodu. Jest to tzw. praktyka nadzorowana podczas której powinna istnieć
możliwość odbycia dalszego szkolenia. Okres nadzorowanej praktyki jest
oceniany. Kwestie regulujące okres adaptacyjny i status osoby przyjezdnej
objętej nadzorem określają właściwe władze państwa przyjmującego zgodnie
z obowiązującymi przepisami prawa wspólnotowego. Organizacja stażu
adaptacyjnego w sektorze opieki zdrowotnej stwarza pewne trudności
w zakresie wynagrodzenia, odpowiedzialności zawodowej i znalezienia
odpowiednich nadzorców. Szczegółowe zasady dotyczące odbywania stażu
adaptacyjnego przez fizjoterapeutów różnią się w zależności od kraju. W
niektórych przypadkach migrant może wybrać swojego opiekuna, w innych
migrant musi odbyć staż w wyznaczonej instytucji. We wszystkich
przypadkach staż adaptacyjny jest dostosowany do potrzeb określonego
migranta. W większości przypadków zgłoszonych przez koordynatorów, staż
adaptacyjny trwał znacznie krócej niż dopuszczalne maksimum – trzy lata.
Test umiejętności - celem testu umiejętności podobnie jak stażu
adaptacyjnego jest, według rozumienia Komisji Europejskiej, ocena zdolności
przystosowania się migranta do nowych warunków zawodowych. Zgodnie z
definicją artykułu 1(g) test winien sprawdzić znajomość przez migranta tych
przedmiotów, które nie pokrywają się z przedmiotami ujętymi w jego
dyplomie, a więc nie były ujęte w dotychczasowym programie jego
118
kształcenia i szkolenia. Testy umiejętności powinny być dostosowane
każdorazowo do indywidualnego wykształcenia i szkolenia migranta.
Zarówno test jak i staż muszą być ograniczone do brakującej wiedzy
sprawdzić znajomość przez migranta tych przedmiotów, które nie pokrywają
się z przedmiotami ujętymi w jego dyplomie, a więc nie były ujęte
w dotychczasowym programie jego kształcenia i szkolenia. Testy umiejętności
powinny być dostosowane każdorazowo do indywidualnego wykształcenia i
szkolenia migranta.
Praktyka - W przypadku różnicy w długości przewidywanej praktyki
zawodowej, państwo członkowskie może wymagać przedstawienia
dokumentu potwierdzającego doświadczenie zawodowe tj. staż zawodowy
rozumiany jako faktyczne i legalne wykonywanie danego zawodu w państwie
członkowskim. W przypadku różnic w długości praktyki zawodowej migrant
może zostać zobowiązany do uzupełnienia okresu praktyki do potrzeb
programu szkolenia fizjoterapeutów w danym państwie.
Polityka młodzieżowa37 – jej celem jest doskonalenie pracy z młodzieżą i
popieranie wymiany młodzieżowej. Może być ona uważana za wypadkową
działań w dziedzinach najbardziej istotnych dla młodzieży takich jak: polityka
oświatowa, społeczna i rynku pracy. Oficjalna polityka młodzieżowa UE
ogranicza się do programów wymiany i ogólnego doskonalenia pracy z
młodzieżą. Również będące do dyspozycji w tym zakresie środki budżetowe
stanowią znikomy procent wszystkich środków. A wysoki stopień bezrobocia
wśród młodzieży w UE, dwa razy wyższy niż stopa bezrobocia w ogóle
stwarza potrzebę działania w tym zakresie.
Europejskie Centrum Młodzieżowe – międzynarodowy ośrodek kształcenia
i spotkań Rady Europy w Strasburgu. W Centrum odbywają się seminaria
i kursy przeznaczone dla europejskich organizacji młodzieżowych w celu
stworzenia im możliwości zorganizowania się na szczeblu europejskim,
nawiązania współpracy, wymiany informacji i wygłoszenia własnych opinii
37 Podstawy traktatowe art. 126 ust.2 Traktatu o WE
119
(polityka młodzieżowa). Adres: Europaisches Jugendzentrum, Rue Pierre de
Coubertin 30, F-67000 Strasburg Wacken.
Europejskie Forum Młodzieżowe WE - założony w 1978 r. związek
organizacji młodzieżowych UE. Pełni rolę platformy politycznej organizacji
młodzieżowych wobec organów UE. Członkami są narodowe komitety
młodzieżowe państw członkowskich i międzynarodowe organizacje
młodzieżowe spełniające określone w statutach warunki (polityka
młodzieżowa). Adres: Europaisches Jugendforum, 112, rue Joseph II, B-1040
Bruksela.
BIBLIOGRAFIA
120
1. W. Dega Rehabilitacja Medyczna, Wydawnictwo Lekarskie PZWL,
Warszawa 2001 r,
2. K. Milanowska i W Dega Rehabilitacja Madyczna, Wydawnictwo
Lekarskie PZWL 2001 r,
3. Leksykon Medyczny Psycherembel therapeutisches Worterbuch, 2001
r., Wyd. Lekarskie PZWL, Wielki Słownik Medyczny”1996 r.,
4. Orzech J., Rozwój koncepcji i metod fizjoterapii w XIX i XX w.
Fizjoterapia Polska , Agencja Wyd. Medsportpress, Warszawa 2001r.,
5. Straburzyńska-Lupa A., Straburzyński G., Fizjoterapia, Poznań 2003
Pzwl
6. Askanas Z.: Rehabilitacja kardiologiczna,PZWL, Warszawa 1971r.
7. Pyzik A. „Analizowanie i projektowanie programów szkolnych” 1999
skrypt,
8. Hulek A. „Rehabilitacja osób niepełnosprawnych w Polsce i
zagranicą”Warszawa,IWZZ 1981
9. Werner Weidenfeld Europa od A do Z – Podręcznik Integracji Europejskiej,
Wydawnictwo „Wokół nas’ Gliwice 1999 r., str.203.
10. Materiały archiwalne Polskiego Towarzystwa Fizjoterapii
AKTY PRAWNE
1. Dz. U. z 2000 r.Nr 122, poz. 1320
2. Dz. U. z 2000 r. nr. 122, poz. 1314.
3. Orzeczenie Trybunału Sprawiedliwości w Sprawie C-340/89
„Vlaspolu” (1991) ECR 1-2357. Dz. U. z 2001r. Nr. 87, poz. 954.
4. Dyr. Rady 92/51 EWG
5. Ogólny system uznawania kwalifikacji zawodowych w państwach
członkowskich UE, MENiS, Warszawa 2001r.,
6. Dziennik Urzędowy z 24.01.1989, Nr L19, str.16.
7. Dyrektywa 99/42/EWG, Parlamentu Europejskiego i Rady Europy
8. Ogólny system uznawania kwalifikacji zawodowych w państwach
członkowskich Unii Europejskiej, Dokumenty, ZWP MPiPS,
Warszawa 2001r,
121
9. Dokument programowy Światowej Konfederacji Fizjoterapii Deklaracja
Zasad i Określenia Stanowisk
10. Dz.U. z 1949 r., nr 46, poz.336.
11. Dz.U. z 2001 r., nr 71, poz. 738 z późn. zm.
Dyrektywa Rady Wspólnot Europejskich z dnia 21 grudnia 1988 r.,
SPIS TABEL
Tabela 1.
122
Szczegółowy plan 4,5 letnich jednolitych studiów magisterskich AWF Warszawa - minima godzinowe..................................................................................................................30Tabela 2: Ramowy program 4,5 letnich studiów magisterskich AWFWarszawa – minima godzinowe-forma skrócona……………………………………….......32Tabela 3.Program kształcenia fizjoterapeutów w AWF Warszawa dopasowany do standardów programu kształcenia fizjoterapeutów zalecanych przez WCPT ……………………….......33Tabela 4: Obowiązujące systemy kształcenia fizjoterapeutów w państwach Unii Europejskiej zrzeszonych przed 1 maja 2004 roku……………………….............................37Tabela 5. System kształcenia fizjoterapeutów w państwach które wstąpiły do UE 1 maja 2004 roku………………………......................................................................................................38Tabela 6. Ramowy program kształcenia fizjoterapeutów w Czechach na przykładzie Palacky University w Ołomuńcu..........................................................................................................41Tabela 7.Minima programowe kształcenia fizjoterapeutów w Palacky University w Ołomuńcu w ujęciu procentowym- forma skrócona……………….............................................................43Tabela 8.Program kształcenia fizjoterapeutów w Palacky University w Ołomuńcu w dopasowany do standardów programowych zalecanych przez WCPT........................................................45Tabela 9. Ramowy program kształcenia fizjoterapeutów na Litwie w Vilnius College In Higher Education.................................................................................................................................47Tabela 10.Minima programowe Vilnius College In Higher Education w Wilnie –forma skrócona.......48Tabela11.Wykaz przedmiotów Collage in Higher Education z Wilna dopasowany do standardów program kształcenia fizjoterapeutów proponowany przez WCPT..........................................50Tabela 12. Szczegółowy program kształcenia fizjoterapeutów z pierwszym stopniem specjalizacji wg standardów WCPT – minima godzinowe................................................................................53Tabela 13. Ramowy program kształcenia fizjoterapeutów z pierwszym stopniem specjalizacji wg standardów WCPT – minima godzinowe w ujęciu procentowym / forma skrócona..............54Tabela 14.Porównanie przedmiotowego zakresu kształcenia fizjoterapeutów w AWF Warszawa z wzorcem programowym WCPT..............................................................................................62Tabela 15. Porównanie programu szkolenia magistrów fizjoterapii Wydziału Rehabilitacji AWF Warszawa z minimami godzinowymi szkolenia fizjoterapeutów z I stopniem specjalizacji wg standardów WCPT........................................................................................65Tabela 16.Porównanie standardów minimum programowego pomiędzy World Confederation of Physical Therapy z uniwersytem w Ołomuńcu w Czechach.................................................67Tabela 17Porównanie zalecanego minimów programowego World Confederation of Physical Therapy z Collage in Higher Education w Wilnie……………………………………….............................................................……….70
Tabela 18. Porównanie programów szkolenia fizjoterapeutów w AWF Warszawa i w Palacký University Ołomuniec w Czechach.........................................................................................74
123
Tabela 19.Porównanie minimów godzinowych ramowy programów fizjoterapii AWFWarszawa ze standardem z Ołomuńca -forma skrócony.......................................................79Tabela 20. Programy kształcenia fizjoterapeutów w: AWF Warszawa, Palackým University w Ołomuńcu i Vilnius Collage in Higher Education ze standardem WCPT..............................80Tabela 21.Liczebność fizjoterapeutów w wybranych państwach UE w przeliczeniu na 1 mieszkańca……………………………………………………………………………….….99
SPIS WYKRESÓW
Wykres 1.Minima programowe AWF Warszawa w ujęciu ilościowym.................................................32Wykres 2.Ramowy program 4,5 letnich studiów magisterskich AWF Warszawa w ujęciu procentowym……………………………………………………….......................................33Wykres 3.Minima programowe Palacky University w Ołomuńcu w ujęciu ilościowym - wykres
słupkowy.................................................................................................................................44
Wykres 4.Minima programowe w Palacky University w Ołomuńcu w ujęciu procentowym...........................................................................................................................44Wykres 5. Minima programowe kształcenia fizjoterapeutów w Vilnius Collage w ujęciu ilościowym – wykres słupkowy.....................................................................................................................49Wykres 6. Minima programowe kształcenia fizjoterapeutów w Vilnius Collage w ujęciu procentowym wykres procentowy..................................................................................................................49Wykres 7.Minima programowe szkolenia fizjoterapeutów wg WCPT w ujęciu ilościowym……….... 54Wykres 8. Ramowy program kształcenia fizjoterapeutów z pierwszym stopniem specjalizacji wg standardów WCPT – minima godzinowe w ujęciu procentowym..........................................55Wykres 9. Minima programowe kształcenia fizjoterapeutów w omawianych uczelniach wg standardu WCPT......................................................................................................................................81Wykres 10. Liczba fizjoterapeutów czynnych zawodowych w państwach UE– wykres słupkowy........100Wykres 11. Liczba mieszkańców przypadająca na 1 pracującego fizjoterapeutę w państwach UE…101Wykres 12. Liczba mieszkańców 5 największych państw Europy.........................................................102Wykres 13. Zestawienie państw z największą ilościową liczbą fizjoterapeutów w społeczeństwie…...102Wykres 14.Najwyższy procentowy wykaz fizjoterapeutów w społeczeństwie………………..….........103Wykres 15.Najmniejsza liczba pacjentów przypadająca na 1 fizjoterapeutę..........................................104
124
Wykres 16Wykaz państw z największa liczba pacjentów przypadającą na 1 fizjoterapeutę……….....104Wykres 17.Najmniejsza procentowa ilość obywateli przypadająca na 1 fizjoterapeutę………….........105
WYKAZ STRON WWW
1. WWW.ENPHE.ORG - European Network of Physiotherapy in Higher Education2. WWW.WCPT.ORG - World Confederation of Physical Therapy3. WWW.YEAP.Z.PL - Youth European Association of Physiotherapy4. WWW.WHO.ORG - World Health Organization5. WWW.MZ.GOV.PL - Ministerstwo Zdrowia w Polsce6. WWW.FIZJOTERAPIA.ORG.PL - Polskie Towarzystwo Fizjoterapii7. WWW.YEAPPOLAND.PRV.PL - Youth European Association of
Physiotherapy Poland8. WWW.FTK.UPOL.CZ - Palacký University Olomouc
125