Lekcje Biblijne Szkoły Sobotniej 3/2012 - lekcja 13

Pierwszy i drugi list apostoła Pawła do Tesaloniczan „Wytrwałość w wierności”

Sobotnie Studium Biblijne Kościoła Adwentystów Dnia Siódmego

LEKCJA TRZYNASTA

(OSTATNIA)

ASBSG-SE-3Q-13-2012 ASBSG-TE-3Q-13-2012

Wydawnictwo Christ Media®

NADARZYN 2012 www.christmedia.pl

ISBN 978-83-63668-01-3

Lekcje Biblijne Szkoły Sobotniej – III kwartał 2012 Lekcja 13 – Wytrwałość w wierności: 22 września – 28 września

S t r o n a | 2 |

NA PODSTAWIE OPRACOWANIA Jon Paulien (i inni)

TYTUŁ ORYGINAŁU

Adult Sabbath School Bible Study Guide (Standard & Teachers Edition) 3/2012: 1 and 2 Thessalonians

TŁUMACZENIE

Klaudia Głowacka-Walaszczyk

TŁUMACZENIE I OPRACOWANIE BIBLIJNYCH TEKSTÓW ORYGINALNYCH Adam Gołębiewski

KOREKTA

Arkadiusz Piętka

REDAKCJA, TYPOGRAFIA I SKŁAD Arkadiusz Piętka

PRZEKŁAD POLSKI ZA ZGODĄ

Seventh-day Adventist Church Office of Adult Bible Study Guide, USA

Na podstawie Przewodnika Szkoły Sobotniej przygotowanego przez Biuro Generalnej Konferencji Kościoła Adwentystów Dnia Siódmego, jako standardowy podręcznik dla wszystkich ogólnoświatowych

Szkół Sobotnich Lekcji Biblijnych. Opublikowany tekst odzwierciedla wkład zespołowej pracy specjalnego Komitetu Weryfikacji Manuskryptów, a zatem nie musi wyłącznie odzwierciedlać intencji autora (-ów).

Cytaty biblijne na podstawie przekładów:

Biblii Warszawskiej (BW) – Towarzystwo Biblijne w Polsce: 2004 r.,

Biblii Tysiąclecia (BT), wyd. V – Wydawnictwo „Pallottinum”: 2005 r., Biblii Warszawsko-Praskiej (BWP) – „Gaudium” Wydawnictwo Archidiecezji Lubelskiej: 2001 r.,

Biblii Gdańskiej (BG) – Towarzystwo Biblijne w Polsce: 1989 r. (1632), Septuaginty (LXX),

Textus Receptus (TR).

Sobotnie Studium Biblijne zawiera uzupełniające materiały do studiowania, zaznaczone przypisami. W opracowaniu wykorzystano program e-Biblia dla cytatów biblijnych oraz grafikę Larsa Justinena.

Numerację anglojęzycznych wydań książek Ellen G. White oparto o www.egwwritings.org.

Wszelkie uwagi do tego opracowania prosimy zgłaszać pod: [email protected].

Niniejszy przekład (public domain) można publikować i rozpowszechniać bezpłatnie, pod warunkiem podania źródła pochodzenia, np. www.christmedia.pl.


S t r o n a | 3 |

1 Także: 1 Księga Mojżeszowa. 2 Także: 2 Księga Mojżeszowa. 3 Także: 3 Księga Mojżeszowa. 4 Także: 4 Księga Mojżeszowa. 5 Także: 5 Księga Mojżeszowa. 6 Także: Księga Joba. 7 Także: Przypowieści Salomona. 8 Także: Księga Kaznodziei Salomona. 9 Także: Treny. 10 Także: List św. Pawła do Galacjan. 11 Także: Objawienie św. Jana.

Skróty nazw ksiąg biblijnych

Rdz Księga Rodzaju1 Wj Księga Wyjścia2 Kpł Księga Kapłańska3 Lb Księga Liczb4 Pwt Księga Powtórzonego Prawa5 Joz Księga Jozuego Sdz Księga Sędziów Rt Księga Rut 1 Sm 1 Księga Samuela 2 Sm 2 Księga Samuela 1 Krl 1 Księga Królewska 2 Krl 2 Księga Królewska 1 Krn 1 Księga Kronik 2 Krn 2 Księga Kronik Ezd Księga Ezdrasza Ne Księga Nehemiasza Est Księga Estery Hi Księga Hioba6 Ps Księga Psalmów Prz Księga Przysłów7 Koh Księga Koheleta (Eklezjastesa)8 Pnp Pieśń nad Pieśniami Iz Księga Izajasza Jr Księga Jeremiasza Lm Lamentacje9 Ez Księga Ezechiela Dn Księga Daniela Oz Księga Ozeasza Jl Księga Joela Am Księga Amosa Ab Księga Abdiasza Jon Księga Jonasza Mi Księga Micheasza Na Księga Nahuma Ha Księga Habakuka So Księga Sofoniasza Ag Księga Aggeusza Za Księga Zachariasza Ml Księga Malachiasza

Mt Ewangelia według św. Mateusza Mk Ewangelia według św. Marka Łk Ewangelia według św. Łukasza J Ewangelia według św. Jana Dz Dzieje Apostolskie Rz List do Rzymian 1 Kor Św. Pawła 1 List do Koryntian 2 Kor Św. Pawła 2 List do Koryntian Ga Św. Pawła List do Galatów10 Ef Św. Pawła List do Efezjan Flp Św. Pawła List do Filipian Kol Św. Pawła List do Kolosan 1 Tes Św. Pawła 1 List do Tesaloniczan 2 Tes Św. Pawła 2 List do Tesaloniczan 1 Tm Św. Pawła 1 List do Tymoteusza 2 Tm Św. Pawła 2 List do Tymoteusza Tt Św. Pawła List do Tytusa Flm Św. Pawła List do Filemona Hbr List do Hebrajczyków Jk List św. Jakuba 1 P 1 List św. Piotra 2 P 2 List św. Piotra 1 J 1 List św. Jana 2 J 2 List św. Jana 3 J 3 List św. Jana Jud List św. Judy Ap Apokalipsa św. Jana11


S t r o n a | 4 |

Zachęta do wytrwania w otrzymanej nauce12 Wołacz bracia jest rysem stylu oratorskiego, który cechuje zarówno 1 Tes, jak i 2 Tes. W 1 Tes występuje 14 razy (1 Tes 1,4; 2,1.9.14.17; 3,7; 4,1.10.13; 5,1.4. 12.14.25). Słowo to znane było w świecie pogańskim oraz w kręgu Starego Testa-mentu. W starożytności tak określano krewnych, współziomków, przyjaciół, a także członków tej samej społeczności religijnej. Izraelici tak nazywali prozelitów. W słowie brat w Nowym Testamencie kryje się jednak niespotykana dotychczas nowość. Szczególnie często tym rzeczownikiem posługuje się Paweł, który przejął go z wcze-śniejszej gminy chrześcijańskiej. W ten sposób określa sytuację społeczno-religijną czytelników, czyli podstawę braterstwa duchowego. Według niego chrześcijanie mo-gą się tak nazywać ze względu na więź, jaką stworzył między nimi Jezus, Syn Boży (por. Rz 8,29), dokonując ich zbawienia. Dzięki temu zostali podniesieni do rangi ad-optowanego synostwa Bożego (por. Rz 8,15.19.23; 2 Kor 6,18; Ga 3,26; 4,6.7), a Bóg powołał ich do „współuczestnictwa z Synem swoim, Jezusem Chrystusem, Pa-nem naszym” (1 Kor 1,9 BT). Jeżeli nawet Paweł nie podkreśla mocno Bożego ojco-stwa jako źródła naszego braterstwa, to jednak wyraża już tutaj myśl, którą Apostoł rozwinie dokładniej w późniejszych listach. Ponadto braterstwo ma nowy, eklezjalny wymiar, gdyż wierzący są członkami nowego ludu Bożego. Apostoł pragnie więc przekonać Tesaloniczan jako braci w wierze. Ważne jest również, że w ten sposób wyraża serdeczny stosunek do adresatów. Unika tego, co miałby prawo czynić: wy-dać polecenie. Tutaj brat mówi do braci. Nie można jednak wykluczyć, że słowo bra-cia, niezależnie od tego, czy Paweł odwołuje się w tym wypadku do zwyczajów staro-testamentalnych i judaistycznych czy pierwotnego Kościoła, pełni jeszcze funkcję re-kompensacyjną. W środowisku, w którym chrześcijanie byli otaczani wrogością, Apo-stoł podkreśla, że wierzący tworzą jedną rodzinę, gdyż Bóg jest ich Ojcem. Słowa z tego więc powodu (ara oun) (BT), są typowo Pawłowe i nawiązują bezpo-średnio do ww. 13-14. Kolejna zachęta jest konsekwencją tego, co zostało wcześniej powiedziane, gdy chodzi o wybranie chrześcijan i praktyczne wnioski z niego wypły-wające: przeznaczenie wierzących do chwały. Autor nie zapomina jednak o określe-niu warunków, które muszą spełnić, aby ją osiągnąć. Stwierdza, że udział w chwale Jezusa Chrystusa nie jest czymś, co otrzymuje się automatycznie. Zależy od odpo-wiedzi i wierności przekazanej nauce. Często w listach Pawła powraca sprawa na-uczania apostolskiego (Rz 6,17; 16,17; 1 Kor 4,17; Kol 1,28). Na określenie nauki chrześcijańskiej Paweł używa tutaj terminu tradycje. Jest to zaskakujące, gdyż nigdy przedmiotem jego zachęt czy uwag nie są tradycje. Nigdzie też Paweł nie wspomina, iż należy się ich trzymać. Słowo tradycja przywołuje niekiedy to, co jest starożytne,

12 Rozdział, którego nie ma w oryginalnej wersji podręcznika, został opracowany na podstawie: Michał Bednarz, Nowy Komentarz Biblijny: 1-2 list do Tesaloniczan, Edycja Świętego Pawła, 2005, s. 545-548 (przyp. red.).


S t r o n a | 5 |

a przymiotnik tradycyjny kojarzy się często z tym, co negatywne. Nie o to jednak chodzi w naszym przypadku. Na termin tradycje należy spojrzeć w świetle przekonań żydowskich. W faryzejskim nurcie judaizmu podkreślano potrzebę wiernego przeka-zywania tradycji pochodzących od wcześniejszych nauczycieli. Rabini żydowscy wprowadzali rozróżnienie między spisanym Prawem Mojżesza, a ustną tradycją star-szych (Mk 6, 8.9; 1 Kor 11,2; Ga 1,14; Kol 2,8; 2 Tes 3,6), czyli chodzi o zwyczaje w sensie ogólnym albo o przyjęte ustalenia przodków. Paweł jest w tym wypadku spadkobiercą świata judaistycznego, w którym tradycje są czymś, co się otrzymuje. Ale to nie wystarcza. Trzeba je z kolei przekazać dalej. W świecie tym wierzono, że Mojżesz otrzymał je na Synaju i przekazał Jozuemu, a Jozue starszym, ci zaś pro-rokom, a oni Synagodze. Trzymanie się tradycji chroniło przed zamieszaniem, które powstawało, gdy wierzono fałszywym prorokom. Ponadto termin tradycja (paradosis) należy rozpatrywać i interpretować w połączeniu z częstymi w Nowym Testamencie czasownikami: paradidonai (przekazywać) i paralambanein (przyjmować), traktują-cymi o metodzie przekazywania i przyswajania prawd czy zasad. Kiedy Paweł pisze o tradycji, chodzi mu o nauczanie, Ewangelię, świadectwo, czyli to, co sięga samego Chrystusa, a co pozwala wejść z Nim we wspólnotę. Przyjmując to wszystko, docho-dzi się do samego Jezusa. On jest uzasadnieniem i treścią zasad postępowania. Tra-dycja konkretyzuje się następnie w doświadczeniu apostolskim, które jest przekazy-wane w formie świadectwa. Dlatego właśnie Paweł przekazuje wiarygodne słowo, gdyż jest świadkiem i autoryzowanym głosicielem. Od Chrystusa do Apostoła, od Apostoła do wspólnoty tradycja jest żywą pamięcią. Jest dla Pawła ewangelicznym orędziem apostolskim (2 Tes 2,13) oraz szeregiem wskazań dotyczących zachowań i życia chrześcijańskiego (2 Tes 3,6), czyli chodzi o całość prawd wiary. W obydwu wypadkach chodzi o coś, co Apostoł przekazuje, ponieważ to otrzymał. Tradycja za-tem to podwójny ruch: otrzymanie i przekazanie. Ten ruch jest opisany przy pomocy dwóch czasowników greckich: paradidonai i paralambanein. Paweł w ten sposób podkreśla, że nie jest autorem czy źródłem tego, co głosi, ale jedynie tym, który przekazuje nauczanie Jezusa. W w. 15, jak wszystko wskazuje, chodzi o pouczenia dotyczące paruzji Chrystusa. Paweł odsyła czytelników do tradycji. Chodzi mu o ust-ne nauczanie w Tesalonice i o to, co im przekazał za pośrednictwem 1 Tes oraz za pośrednictwem Sylwana i Tymoteusza. Takie napominanie jest typowe dla Pawła (Rz 6,17; 1 Kor 4,17; Flp 4,9; Ef 4,20; Kol 1,7). Omawiany tekst pozwala widzieć w Apostole świadka i przekaziciela wcześniejszych danych otrzymanych od Kościoła. Zachęca on Tesaloniczan, aby się odwoływali do tradycji jako do autorytetu. Potwier-dza to zresztą dalsza część listu (2 Tes 3,6), w której Apostoł wzywa czytelników, aby unikali brata, który nie żyje zgodnie z tradycją, jaką Tesaloniczanie przejęli od Pawła. Należy pamiętać, że jest to locus classicus patrystycznej egzegezy, która wprowadziła rozróżnienie podwójnej tradycji: utrwalonej na piśmie i nie utrwalonej na piśmie.


S t r o n a | 6 |

Czasownik trzymać się wyjaśnia słowo trwać. Występuje w listach Pawła jeszcze tylko raz (Kol 2,19). Chodzi o przylgnięcie duchem i sercem do tradycji, które przekazał Paweł i jego towarzysze adresatom listu. Drogą najpewniejszą do udziału w przyszłej chwale jest zatem trwanie przy poucze-niach odnośnie do paruzji i tego wszystkiego, co jest z nią związane, a które Apostoł przekazał Tesaloniczanom osobiście i za pośrednictwem listu. Termin słowo odsyła do ustnych pouczeń, które Paweł i jego współpracownicy przekazali Tesaloniczanom, gdy wśród nich przebywali. Rzeczownik list bez rodzajnika w języku greckim skłonił niektórych egzegetów do przypuszczenia, że chodzi o jakiś konkretny list, ale nie o 1 Tes. Jest to aluzja do takiego właśnie pisma. J. Murphy-O'Connor wysunął orygi-nalne przypuszczenie, iż Paweł odwołuje się w tym wypadku nie do aktualnego 1 Tes, lecz do tzw. Listu B. Wszystko wskazuje jednak, że jest tutaj aluzja do 1 Tes, z którego nie wynika, że dzień Pański już nadszedł. Chodzi o autentyczne słowo i au-tentyczny list w odróżnieniu od zniekształconych czy sfałszowanych form przekazu nauki Bożej, przed którymi przestrzegał Apostoł w 2 Tes 2,2. Podwójne odwołanie się do słowa i listu na początku i na końcu wskazuje na jedność sekcji (2 Tes 2,2-15). To, co Paweł przekazał Tesaloniczanom, nie było jego wymysłem, lecz stanowi naukę samego Chrystusa, którą Apostoł otrzymał po to, aby ją głosić innym (por. 1 Kor 15,3). Drogą najpewniejszą do udziału w przyszłej chwale jest trwanie przy poucze-niach, które im przekazał bądź podczas swego pobytu w związku z zakładaniem wspólnoty, bądź za pośrednictwem pierwszego, niewątpliwie autentycznego listu, a nie jakiegoś sfałszowanego pisma.


S t r o n a | 7 |

LEKCJA 13: 22 września – 28 września*

WYTRWAŁOŚĆ W WIERNOŚCI

Popołudnie szabatowe

STUDIUM BIEŻĄCEGO TYGODNIA:

2 Tes 2,13–3,18; Dz 17,11; Łk 10,25-28; Mt 7,24-27; Mt 18,15-17

TEKST PAMIĘCIOWY: „Przeto, bracia, trwajcie niewzruszenie i trzymajcie się

przekazanej nauki, której nauczyliście się czy to przez mowę, czy przez list nasz” (2 Tes 2,15)

BT Przeto, bracia, trwajcie niewzruszenie i trzymajcie się tradycji, o których zostaliście

pouczeni bądź żywym słowem, bądź za pośrednictwem naszego listu. BWP Przeto, bracia, nie dajcie się zachwiać, trzymajcie się mocno pouczeń, które prze-

kazaliśmy wam bądź ustnie, bądź za pośrednictwem naszego listu. BG Przetoż, bracia! stójcie, a trzymajcie się nauki podanej, którejście się nauczyli lub

przez mowę, lub przez list nasz. TR13 αρα ZATEM ουν WIĘC αδελφοι BRACIA στηκετε STÓJCIE και I κρατειτε TRZYMAJ-

CIE SIĘ14 τας παραδοσεις NAUK15 ας KTÓRYCH εδιδαχθητε NAUCZYLIŚCIE SIĘ16 ειτε CZY TO δια PRZEZ λογου SŁOWO ειτε CZY TO δι PRZEZ επιστολης LIST ημων NASZ

MYŚL PRZEWODNIA: Chociaż otrzymaliśmy wielkie i wspaniałe obietnice dotyczące przyszłości, każdego dnia musimy radzić sobie z codziennymi wyzwaniami i problemami w Kościele. Zbór w Tesalonice nie

stanowił pod tym względem żadnego wyjątku.

bory są bardzo podobne do roślin. Jeśli roślina nie wzrasta, po prostu umiera. Innymi słowy, zmiany są częścią zaprojektowanego przez Boga procesu rozwo-jowego roślin. Podobnie zbór, który się nie rozwija i nie wzrasta, zamiera. Jed-

nak nie wszystkie zmiany są dobre. Mogą odprowadzać nas od tego, kim naprawdę jesteśmy i spowodować, że utracimy kontakt z celem wyznaczonym nam przez Boga.

13 Nowotestamentowy tekst grecki oparto o Η ΚΑΙΝΗ ΔΙΑΘΗΚΗ z 1957 r. z aparatem krytycznym ze szczegól-nym uwzględnieniem zapisu Textus Receptus (przyp. tłum.). 14 Także: „podtrzymujcie, trwajcie” (przyp. tłum.). 15 Także: „tradycji (religijnych)”; dosłownie: „przekazywań” (przyp. tłum.). 16 Dosłownie: „zostaliście nauczeni” (przyp. tłum.).

Z


S t r o n a | 8 |

Kościół Adwentystów Dnia Siódmego musi szczególnie mieć się na baczności, ponie-waż nikt inny oprócz adwentystów nie głosi poselstwa obecnej prawdy. Na każdym z nas ciąży ogromna odpowiedzialność, o której nie wolno nam zapominać. Poprzez objawienie i kierownictwo Ducha Świętego Bóg prowadzi Kościół do coraz większego światła. Otrzymane do tej pory światło pomaga Kościołowi utrzymywać właściwy kierunek na zdradzieckich wodach zmian. Ostatnie słowa skierowane przez Pawła do Tesaloniczan dają nam w tej ważnej kwestii kilka natchnionych wskazówek. * – Przestudiuj w bieżącym tygodniu wszystkie lekcje, aby przygotować się na szabat, 29 września.


S t r o n a | 9 |

Niedziela – 23 września

WIERNOŚĆ DZIĘKI BOŻEMU WYBOROWI (2 Tes 2,13-17)

ęzyk tego fragmentu przywodzi nam na myśl modlitwę pojawiającą się na po-czątku 1 Listu do Tesaloniczan. Wygląda to tak, jakby Paweł wracał do miejsca, w którym rozpoczął, w naturalny sposób tworząc podsumowanie dwóch listów.

Apostoł wyraża tutaj swoją troskę o to, aby wierzący w Tesalonice nie zstąpili ze ścieżki, na którą ich wprowadził. Przeczytaj 2 Tes 2,13-17. Dlaczego Paweł dziękuje Bogu za Tesaloniczan? O co prosi ich w tym fragmencie? W jaki sposób słowa te odnoszą się także do nas, ludzi żyjących przy końcu czasu? _____________________________________________________________________ _____________________________________________________________________

Życie Tesaloniczan dostarczyło Pawłowi dowodów na to, że zostali oni wybrani jako „pierwociny do zbawienia” (2 Tes 2,13 BT). Niektóre tłumaczenia używają w tym miejscu wyrażenia „od początku” (2 Tes 2,13 BW). Chociaż zbawienie jest darem, wierzący doświadcza go poprzez uświęcenie za sprawą Ducha Świętego i wiarę w prawdę. Życie naśladowcy Chrystusa jest czymś więcej niż tylko subiektywnym doświadczeniem – jest mocno zakorzenione w prawdzie. Właśnie dlatego Paweł tak bardzo troszczy się o to, aby Tesaloniczanie trzymali się nauki, przekazanej im przez niego zarówno w listach, jak i za pośrednictwem słowa mówionego. Często dzieje się tak, że w miarę upływu czasu prawda wymyka się lu-dziom z rąk, dlatego ci, którzy jej nauczają, powinni zawsze utwierdzać w niej tych, którym ją przekazali. We wczesnym Kościele słowo mówione stawiano nawet wyżej niż słowo pisane. Tra-dycja ustna jest mniej podatna na przypadkowe zniekształcenia. Ton głosu i gestyku-lacja mówią więcej niż ich to, co zostało zapisane. Z tego względu wygłaszanie kazań jako metoda komunikacji nigdy się nie zestarzeje i nie straci na swojej wartości. Tradycja pisana, jak na przykład listy Pawła, jest jednak mniej podatna na celowe zniekształcenia dokonane przez tych, którzy chcieliby zmienić ewangelię i dostosować ją do swoich własnych celów. Słowo pisane zapewnia bezpieczne i niezmienne nor-

J


S t r o n a | 10 |

my, dzięki którym można sprawdzić wiarygodność wiadomości ustnych, głoszonych przez kaznodziejów. W księdze Dziejów Apostolskich znajdujemy pochwałę dla Berej-czyków, którzy dokładnie porównywali usłyszane poselstwo z Pismem Świętym (Dz 17,11). Przeczytaj jeszcze raz tekst przeznaczony na dzisiaj. Tak wiele sił wokół nas działa, aby odwieść nas od prawdy. Spójrz na siebie i zastanów się, jak zmieniłeś się z biegiem czasu. Czy zmiany te wskazują na konsekwentne i stałe ugruntowywanie się w prawdzie czy powolne odchodzenie od niej? Innymi słowy, w jakim kierunku zmierza twoje życie?


S t r o n a | 11 |

Poniedziałek – 24 września

UFNOŚĆ W OBLICZU ZŁA (2 Tes 3,1-5)

dzisiejszym świecie wielu ludzi nie wierzy w osobowe istnienie szatana i wyśmiewa się z takiej idei. W ich umysłach taki pogląd to mit, po prostu przeżytek sięgający czasów, kiedy ludzie wierzyli w zabobony, a nauka nie

miała jeszcze racji bytu. Uważają, że dobro i zło to przypadkowe następstwa wynika-jące z zasady przyczyny i skutku lub jedynie wymyślone przez człowieka koncepcje kulturowe zależne od konkretnego czasu i miejsca. Jednak Biblia wyraźnie stwierdza, ża szatan naprawdę istnieje. Ludzka niewiara czę-sto działa na jego korzyść, ponieważ dzięki niej może się ukrywać, a nawet pozwala się z siebie wyśmiewać, przedstawiając siebie samego jako czerwonego diabła z ro-gami. Ten karykaturalny obraz sprawia, że ludzie myślą, iż nie jest on prawdziwy, a jemu dokładnie o to chodzi. „Diabeł kazał mi to zrobić!” – szydził pewien komik. Przeczytaj 2 Tes 3,1-5. Chociaż nasza wiara wiąże się z różnego rodzaju wyzwaniami, Paweł wyraża nadzieję. Na czym opiera się ta nadzieja i pod jakim warunkiem możemy być jej pewni? Zob. także Łk 10,25-28; Pwt 8,1. _____________________________________________________________________

_____________________________________________________________________

Paweł rozpoczyna ten fragment prośbą o modlitwę (jak w 1 Tes 5,25), aby ewangelia szybko się rozprzestrzeniała i aby jego praca służyła jej wywyższeniu. Apostoł chce także, aby Tesaloniczanie modlili się o wybawienie go od złych ludzi (2 Tes 3,2). Uży-te tutaj wyrażenie sugeruje, że miał na myśli konkretne osoby, których adresaci listu być może nawet nie znali. Następnie Paweł wykorzystuje grę słów (2 Tes 3,2-3). Nie wszyscy ludzie mają „wia-rę” (ufają Bogu i są Mu poświęceni), ale Pan jest „wierny” (niezawodny – jest Tym, który wzbudza wiarę i inspiruje do poświęcenia). Pan jest wierny, godny zaufania i będzie strzegł ich przed złem i szatanem. Dobra nowina polega na tym, że chociaż szatan jest od nas silniejszy, Bóg jest potężniejszy niż on, a my możemy znaleźć w Nim bezpieczeństwo i siłę.

W


S t r o n a | 12 |

Paweł kończy ten fragment listu (2 Tes 3,4-5), po raz kolejny chwaląc Tesaloniczan i zanosząc modlitwę w ich imieniu. Jest przekonany, że wierzący w Tesalonice czynią to, o co ich prosił, i że nadal będą to czynić bez względu na sprzeciw szatana i ludzi, których inspiruje on do takiego działania. Apostoł wyraża również w modlitwie pra-gnienie (2 Tes 3,5), aby Pan skierował ich uwagę na „miłość Bożą” i „cierpliwość Chrystusową”. Nawet wśród prób i cierpienia listy Pawła są zawsze pełne wiary, nadziei i pewności. W jaki sposób możemy nauczyć się takiej wiary, nadziei i pew-ności, niezależnie od tego, jak trudne są okoliczności naszego życia?


S t r o n a | 13 |

Wtorek – 25 września

PISMO ŚWIĘTE I TRADYCJA (2 Tes 3,6-8)

iedy Jezus chodził po naszej ziemi, nie było jeszcze Nowego Testamentu. Jego Biblię stanowił Stary Testament. Jednak od samego początku posłuszeństwo wypowiadanym przez Niego słowom było tym, czego oczekiwał On od swoich

naśladowców (Mt 7,24-27). Słowa Chrystusa i Jego czyny do dzisiaj są miarodajnym wzorem postępowania dla Kościoła (1 Tes 4,15; Dz 20,35; 1 Kor 11,23-26). Duch Święty natchnął apostołów i prowadził ich, aby właściwie interpretowali słowa Jezu-sa, i nadali należyte znaczenie Jego uczynkom (J 15,26-27; J 16,13-15). Zanim pierwsze pokolenie chrześcijan zeszło ze sceny historii, pisma apostołów zostały uznane za równie ważne, prawdziwe i autorytatywne jak pisma proroków Starego Testamentu, a także godne tego, aby nazywać je Pismem Świętym (2 P 2,3.16). Przeczytaj 2 Tes 3,6-8.14. Na podstawie tych wersetów powiedz, jakie elementy zawierała Pawłowa koncepcja prawdy?

_____________________________________________________________________

_____________________________________________________________________

Kiedy Paweł przybył do Tesaloniki, wczesny Kościół traktował słowa Jezusa i nauki głoszone przez apostołów jako niezwykle wiarygodne. W czasach nowotestamento-wych słowo „tradycja” nie budziło negatywnych skojarzeń; odnosiło się ono do prze-chowywanych w pamięci słów i czynów Jezusa, a także obejmowało nauki przekaza-ne przez apostołów zarówno w postaci ustnej, jak i za pośrednictwem pism oraz li-stów. Tradycja była więc dla pierwszych chrześcijan tak samo ważna jak Pismo Świę-te jest ważne dla nas – była dla nich tym, czym dla nas jest Nowy Testament. Była traktowana jako obowiązująca i miała być przestrzegana. Dla Tesaloniczan tradycja oznaczała coś więcej niż tylko listy Pawła. Obejmowała wszystko, co apostoł powiedział do nich podczas pobytu w Tesalonice, a także jego czyny, które mieli naśladować. Fakt, że Paweł ciężko pracował, aby zarobić na swoje utrzymanie, pokazywał, że nie tylko troszczył się o nich (1 Tes 2,9); była to „trady-cja”, którą zgodnie z jego pragnieniem mieli zastosować we własnym życiu.

K


S t r o n a | 14 |

Kiedy Paweł przebywał wśród nich, nie siedział bezczynnie i nie jadł cudzego chleba, nie płacąc za niego. Pracował „dzień i noc”, aby dla nikogo nie być ciężarem. I każdy wierzący w Tesalonice, który postępował inaczej, był „nie w porządku”. Tak więc Pawłowa definicja ludzi sprawiających kłopoty nie ograniczała się jedynie do ludzi, którzy zakłócali spokój w kościele lub lokalnej społeczności; rozszerzył ją, włączając do niej tych, którzy nie przestrzegali nauki i nie podążali za praktyką apostołów. Powyższe teksty pokazują, jak ważne były dla Tesaloniczan czyny Pawła. Chociaż apostoł przekazywał im prawdę otrzymaną bezpośrednio od Pana (Ga 1,1), świadczył o niej także swoim życiem i czynami. Czy nasze życie odzwierciedla prawdy, które zostały nam objawione? Jeśli tak, to w jaki sposób?


S t r o n a | 15 |

Środa – 26 września

PRACUJ I JEDZ

(2 Tes 3,9-12)

jakim szczególnym problemem zetknął się Paweł w zborze w Tesalo-nice? 2 Tes 3,9-12.

_____________________________________________________________________ _____________________________________________________________________

W powyższych wersetach Paweł odnosi tradycję, czyli to, co czynił i co mówił, do konkretnej sytuacji. Znaczna część wyznawców w zborze w Tesalonice postępowała w sposób niewłaściwy, nie mający nic wspólnego z porządkiem i zorganizowaniem (2 Tes 3,6.11). Paweł wspominał o tym problemie już w poprzednim liście, ale skie-rowane tam napomnienie było łagodne i delikatne (1 Tes 4,11-12; 5,14). W studio-wanym dzisiaj fragmencie apostoł używa o wiele mocniejszego języka. Jako apostoł Paweł mógł wymagać, aby zbór zapewnił mu wsparcie finansowe, mieszkanie i wyżywienie. Jednak w 1 Liście do Tesaloniczan przedstawił przykład pracy „dniem i nocą”, aby nie być dla Tesaloniczan ciężarem (1 Tes 2,9). Był to przy-kład miłości. 2 Tes 3,8 mówi także o tym, że pracował „dniem i nocą”, aby pokazać, w jaki sposób każdy człowiek w miarę swoich możliwości powinien dbać o własne potrzeby. Gdyby Paweł dał przykład, jedynie poprzez swoje czyny, ktoś mógłby powiedzieć, że tradycja nie jest wystarczająco jasna i zrozumiała. Jednak apostoł wyjaśnił swoje po-stępowanie również za pośrednictwem słów. W ciągu krótkiego czasu, jaki spędził wśród nich osobiście, często powtarzał (na co wskazuje grecki czas niedokonany) popularne stwierdzenie: „Kto nie chce pracować, niechaj też nie je” (2 Tes 3,10). W tym fragmencie Paweł nie krytykuje wysiłków, czynionych w kierunku pomocy tym, którzy nie są w stanie lub nie potrafią sami o siebie zadbać. Przecież Jezus zo-stawił wspaniały przykład współczucia wobec tych, których okoliczności życia dopro-wadziły do nędzy i wpędziły w poczucie bezradności i braku kontroli nad sytuacją. Przedmiotem zainteresowania Pawła była grupa ludzi w zborze, którzy świadomie i celowo oddawali się bezczynności. Zajmowali się sprawami i problemami wszystkich innych, ale sami nic nie robili, prowadząc próżniaczy tryb życia (2 Tes 3,11). Podob-

Z


S t r o n a | 16 |

nie jak niektórzy popularnie filozofowie w starożytnym świecie, ludzie ci przedkładali łatwe i leniwe życie ponad pracę. Być może – zamiast zarabiać na swoje utrzymanie – spędzali czas na dysputach teologicznych lub na krytykowaniu zachowania innych. Paweł nakazuje im „przez Pana Jezusa Chrystusa”, aby – jeśli chcą mieć prawo do wypowiadania się – naśladowali jego przykład i pracowali w celu zaspokojenia swoich własnych potrzeb związanych z codziennym życiem (2 Tes 3,12). Zdumiewające jest to, że już w tak wczesnych latach istnienia Kościoła Paweł musiał zmagać się z tak wieloma problemami, jakie pojawiły się wśród wierzących. W jaki sposób powinno nas to chronić (zwłaszcza no-wych wyznawców) przed mylnym oczekiwaniem, aby nasze zbory były wypełnione samymi świętymi i postępującymi wzorowo ludźmi? Co waż-niejsze, w jaki sposób – pomimo naszych wad i słabości – możemy wywie-rać pozytywny wpływ na nasz lokalny zbór?


S t r o n a | 17 |

Czwartek – 27 września

TRUDNA MIŁOŚĆ (2 Tes 3,13-15)

ak według Mt 18,15-17 zbór powinien potraktować osobę, która zosta-ła z niego wykluczona?

___________________________________________________________________________

___________________________________________________________________________

Kwestia dyscypliny zborowej to jedno z najtrudniejszych wyzwań, przed jakimi staje Kościół. Bardzo często błądzący wyznawca jest bratem, matką, synem, kuzynem lub najlepszym przyjacielem innego członka zboru. Niektórzy wyznawcy uważają, że w żadnym razie nie należy stosować dyscypliny, inni z kolei są przekonani o jej zasad-ności i to w najsurowszej postaci. W jaki sposób Kościół – pośród tak sprzecznych poglądów i interesów poszczególnych wyznawców – może dowiedzieć się, jaka jest Boża wola w tej kwestii? 18. rozdział Ewangelii Mateusza sugeruje jasną i przejrzystą procedurę postępowa-nia. Po pierwsze, rozmowa w cztery oczy pomiędzy winowajcą a pokrzywdzonym. Kontekst tego fragmentu biblijnego wskazuje, że celem takiej rozmowy powinno być przebaczenie, jeśli tylko jest to możliwe (Mt 18,21-35). Po drugie, jeśli rozmowa nie przyniesie pożądanego rezultatu, pokrzywdzony wyznawca powinien wziąć ze sobą jednego albo dwóch świadków, aby uniknąć nieporozumień dotyczących tego, co zo-stało powiedziane przez którąkolwiek ze stron konfliktu. Dopiero po dokładnym zre-alizowaniu tych dwóch kroków, należy przenieść sprawę na grunt zboru. Następnie, jeśli winowajca nie posłucha zboru jako całości, ma być traktowany „jak poganin i celnik” (Mt 18,17). I tutaj pojawia się problem. Co to znaczy, że mamy traktować kogoś jak poganina i celnika? Istnieją przynajmniej dwie różne możliwości. Z jednej strony może to ozna-czać, że Jezus wzywa Kościół do unikania winowajcy, tak jak w środowisku, w którym dorastał, unikano pogan i celników. Z drugiej strony, może to być wezwanie do trak-towania odstępcy w taki sposób, w jaki On traktował pogan i celników (ze współczu-ciem i przebaczeniem). Co Paweł mówił na temat dyscypliny zborowej? 2 Tes 3,13-15.

J


S t r o n a | 18 |

_____________________________________________________________________ _____________________________________________________________________

Właściwe zastosowanie wskazówek z 18. rozdziału Ewangelii Mateusza i 3. rozdziału 2 Listu do Tesaloniczan we współczesnym życiu stanowi ogromne wyzwanie. Nie ma na tym świecie dwóch osób, które byłyby takie same. W niektórych przypadkach przebaczenie zmiękcza serce winowajcy i prowadzi do pojednania ze zborem. W in-nych sytuacjach zatwardziali przestępcy potrafią reagować tylko na trudną miłość, która nie boi się konfrontacji i wyciąga konsekwencje z ich postępowania. Dlatego Generalna Konferencja Kościoła Adwentystów Dnia Siódmego nikogo nie wyklucza z Kościoła. Tak delikatne kwestie powinny być rozpatrywane przez lokalne zbory, któ-re najlepiej znają winowajcę. Trudna miłość nie może jednak stanowić wytłumaczenia dla nadużyć. Zgodnie z wer-setem 15., osoba poddana dyscyplinie nadal powinna być traktowana jak członek rodziny. Wyznawcy muszą pamiętać, że przestępca nadal jest ich bratem, „za którego umarł Chrystus” (Rz 14,15; 1 Kor 8,11). Jakie posiadasz doświadczenia w kwestii dyscypliny kościelnej? W jaki sposób Kościół może zachować równowagę pomiędzy konfrontacją i ak-ceptacją?


S t r o n a | 19 |

Piątek – 28 września

DO DALSZEGO STUDIUM

ierzący w Tesalonice byli niepokojeni przez pewnych ludzi, którzy usiło-wali popularyzować fanatyczne poglądy i nauki. »Niektórzy pomiędzy wami postępują nieporządnie: nic nie robią, a zajmują się tylko niepo-

trzebnymi rzeczami« (1 Tes 3,11). Zbór został stosownie zorganizowany, a wyzna-czeni w nim urzędnicy mieli pracować jako kaznodzieje i diakoni. Jednak znaleźli się ludzie, samowolni i porywczy, którzy nie chcieli się podporządkować osobom posiada-jącym autorytet w zborze”17. „W kwestii utrzymania Paweł nie był zdany na własną pracę podczas pobytu w Tesa-lonice. Nawiązując później do swoich doświadczeń w tym mieście, przesłał wierzącym w Filippi podziękowania za dary, jakie od nich wtedy otrzymał: »Już do Tesaloniki i raz, i drugi przysłaliście dla mnie zapomogę« (Flp 4,16). Mimo że otrzymał te środki, świadomie dawał Tesaloniczanom przykład pilności w pracy, aby nikt nie mógł mu zarzucić chciwości i aby osobom o fanatycznych poglądach na temat pracy fizycznej dać praktyczną naganę”18. „Zwyczaj wspierania prywatnymi datkami czy środkami zborowymi osób świadomie oddających się lenistwu zachęca je do trwania w grzesznych zwyczajach, a więc po-winien być zaniechany. Wszyscy muszą się uczyć, jak wykonywać praktyczną i uży-teczną pracę. Wszyscy powinni posiąść jakić zawód. Może to być szycie namiotów czy jakiekolwiek inne rzemiosło, ale każdy powinien się nauczyć pracować własnymi rę-kami, a Bóg jest gotowy pomnażać użyteczność tych, którzy uczą się pracowitości”19.

Pytania:

1. W jaki sposób nasz kościół zachowuje równowagę pomiędzy trzymaniem się prawd przekazanych nam w przeszłości a przyjmowaniem dalszego światła od Boga? Skąd możemy wiedzieć, że nowe światło jest rzeczywiście światłem, a nie jedynie oszustwem i zwiedzeniem?

17 Ellen G. White, Działalność apostołów, s. 142 (AA 261.3). 18 Ellen G. White, Działalność apostołów, s. 191 (AA 348.2). 19 Ellen G. White, [w:] The Seventh-day Adventist Bible Commentary, Hagerstown 1980, t. VII, s. 912 (7BC 912.3).

„W


S t r o n a | 20 |

2. Jak radzimy sobie z niezdyscyplinowanymi i kłopotliwymi członkami Kościoła, którzy zawsze na coś narzekają? W jaki sposób reagujemy na tych, którzy wy-rażają troskę i obawy związane z rzeczywistymi problemami?

3. Podsumuj główne przesłanie dwóch listów Pawła do Tesaloniczan w taki spo-sób, aby można je było odnieść i zastosować do sytuacji, w jakiej dzisiaj znaj-duje się Kościół Adwentystów Dnia Siódmego.

Podsumowanie: Listy Pawła do Tesaloniczan wiele mówią o tym, w jaki sposób Kościół powinien funkcjonować w trudnym środowisku. Chociaż ich bezpośredni kontekst różni się od naszej sytuacji, zasady, za którymi opowiadał się Paweł, są trwałe i wieczne, ponie-waż zostały natchnione przez samego Boga.


S t r o n a | 21 |

Uwagi dla nauczyciela20

LEKCJA W SKRÓCIE

Kluczowy tekst: 2 Tes 2,13–3,1821 Student powinien:

Wiedzieć: Spodziewać się, że w swoim chrześcijańskim życiu napotka trudno-ści i wyzwania, które będą wymagały od niego mocnego trwania w wierze i polegania na Bogu.

Doświadczyć: Odczuwać potrzebę Bożej nieprzemijającej łaski i siły, która ochroni go w trudnych czasach.

Wykonać: Starać się doświadczyć wspierającej łaski Bożej w swoim codzien-nym życiu.

Schemat nauczania: I. WIEM: Trudne czasy nadejdą

A. Czasami chrześcijanie zakładają, że kiedy podejmą decyzję pójścia za Jezu-sem, rzeczywiste trudności znikną z ich życia. Co na ten temat mówi Paweł w 2 Tes 2,13–3,17, gdzie wskazuje na fakt, że chrześcijanie nie są zwolnieni od przeżywania trudności?

B. Chociaż zarówno wierzący, jak i niewierzący, stają w życiu przed różnymi wyzwaniami, jaką przewagę mają w trudnych czasach chrześcijanie?

II. DOŚWIADCZAM: Bóg jest wierny

A. Aby zachęcić Tesaloniczan, Paweł przypomina im o tym, że Bóg jest wierny (2 Tes 3,3). W jaki sposób Bóg za pośrednictwem Pisma Świętego przed-stawił swoją wierność?

B. W jaki sposób świadomość wierności Boga stanowiła dla ciebie zachętę i pocieszenie w trudnych chwilach?

20 Opracowano na podstawie Adult Sabbath School Bible Study Guide (Teachers Edition) 3/2012: 1 and 2 Thes-salonians autorstwa Jona Paulien’a (sygnatura ABSG-TE-3Q-13-2012). Materiały wydania dla nauczycieli, w sekcjach „Lekcja w skrócie” i „Cykl nauki”, zostały napisane przez Carla P. Cosaert'a, adiunkta Nowego Te-stamentu i Wczesnego Chrześcijaństwa, na wydziale teologii Uniwersytetu Walla Walla w College Place w Waszyngtonie w USA (przyp. tłum.). 21 Pełny tekst biblijny znajdziesz w poszczególnych częściach lekcji tego tygodnia (przyp. red.).


S t r o n a | 22 |

III. WYKONUJĘ: Poszukiwanie Bożej pomocy

A. Jaka powinna być nasza codzienna odpowiedź na prawdę o Bożej wierności wobec nas?

B. W jaki sposób możemy wyrazić w modlitwie zarówno nasze potrzeby, jak i akceptację wspierającej łaski Bożej?

Podsumowanie:

Zamiast pozwalać na to, aby trudności w życiu chrześcijańskim były zaskoczeniem i powodowały zniechęcenie, wierzący powinni mieć nadzieję, mając świadomość te-go, że Bóg przez cały czas jest z nimi i obdarzy ich siłą do przezwyciężenia trudności.


S t r o n a | 23 |

CYKL NAUKI

Krok 1:

MOTYWACJA

Kluczowe pojęcie dla duchowego wzrostu: Boża wspierająca i uzdalniająca łaska wzmocni nas, abyśmy byli w stanie prze-trwać wyzwania, z którymi zetknie się nasza wiara zarówno wewnątrz, jak i na zewnątrz Kościoła.

stateczne upomnienie Pawła skierowane do nowych wierzących w Tesalonice przywodzi na myśl instrukcje, jakie kilka lat temu pewien ojciec dał swoim dzieciom w związku z rodzinnym wypoczynkiem. Na prośbę dzieci członkowie

rodziny postanowili spędzić dzień w parku rozrywki. Ponieważ dzieci nigdy wcześniej nie miały możliwości odwiedzić takiego miejsca, były bardzo podekscytowane i zde-cydowane, aby skorzystać ze wszelkich możliwych atrakcji. Chociaż wszyscy bardzo cieszyli się na tę wyprawę, rodzice wiedzieli, że jeśli dzieci nie zachowają wystarcza-jącej ostrożności, może stać im się krzywda. Przy każdej karuzeli lub innej atrakcji mówili dzieciom, czego mogą się spodziewać i zawsze przypominali: „Trzymaj się mocno!” W zakończeniu swojego listu Paweł kieruje do Tesaloniczan te same słowa. „Trwajcie niewzruszenie i trzymajcie się” (2 Tes 2,15) – tak brzmi podstawowa rada apostoła. On wie, że życie chrześcijańskie pełne jest problemów i trudności, i chce, aby Tesa-loniczanie od samego początku byli świadomi, że nie zawsze będzie im łatwo. Pra-gnie, aby nadejście trudnych czasów, nawet w samym Kościele, nie zaskoczyło ich, ale aby bez względu na rodzaj doświadczenia, jakie na nich spadnie, trzymali się Je-zusa.

Rozważ: Dlaczego niektórzy chrześcijanie załamują się pod wpływem trudności, nato-miast inni są w stanie z ufnością stawić im czoła?

O


S t r o n a | 24 |

Krok 2:

BADANIE

Komentarz biblijny

I. Podstawy naszej wytrwałości (Przestudiuj w klasie 2 Tes 2,13-17) 22

trach, niepokój i panika. Kiedy kogoś dopadnie jedno z tych trzech odczuć, często trudno jest go uspokoić. Gdy mamy do czynienia z kimś w takim stanie – kimś, kto jest bardzo poruszony i zdenerwowany – najlepsze, co możemy

zrobić, to zachować spokój, starając się wyjaśnić, dlaczego jego obawy są całkowicie nieuzasadnione. Właśnie w taki sposób postępuje Paweł i robi to wręcz po mistrzow-sku, kiedy zbliża się do końca 2 Listu do Tesaloniczan. Jak widzieliśmy wcześniej, nowi wierzący w Tesalonice wpadali w lekką panikę na myśl o powtórnym przyjściu Chrystusa. Zdając sobie sprawę ze wstrząsu i przeraże-nia, w jakim się znajdowali, Paweł w pierwszej kolejności skorygował błędne poglądy na temat eschatologii, które spowodowały ich obawy. Chociaż apostoł pocieszył ich, że koniec jeszcze nie nadszedł, w ówczesnym stanie ducha niektórzy cały czas mar-twili się, że staną się częścią grupy, która zostanie zwiedziona, a co za tym idzie zo-staną zniszczeni. Jeden strach zamienili na inny. Jednak Paweł zapewnia ich, że w dniu powrotu Chrystusa nie mają się czego oba-wiać. Tak naprawdę on wcale się o nich nie martwi. Co jest źródłem jego pewności? Po pierwsze, przypomina im, że Bóg wybrał ich od początku (2 Tes 2,13). Podobne słowa Jezus skierował do uczniów: „Nie wy mnie wybraliście, ale Ja was wybrałem” (J 15,16). Nie oznacza to, że Paweł popiera ideę predestynacji, której nauczali kalwi-niści. On wyjaśnia po prostu, że nasze zbawienie polega na tym, że to Bóg podjął inicjatywę ratowania ludzkości. A to oznacza, że On będzie walczył o każdego z nas do samego końca. Człowiek może utracić zbawienie tylko w wyniku własnego wybo-ru, kiedy świadomie i uporczywie odmawia przyjęcia Bożej łaski. Apostoł opisuje tych, którzy zginą, jako tych, którzy „nie przyjęli miłości prawdy” (2 Tes 2,10). Co więcej, Paweł zwraca uwagę na jeszcze inną ważną kwestię – przypomina, że proces przygotowania do królestwa Bożego (uświęcenie) jest czymś, co Bóg czyni w nas przez Ducha Świętego (zob. 1 Tes 4,3; 5,23; 2 Tes 2,13). Bez względu na to,

22 Pełny tekst biblijny znajdziesz w części na niedzielę i poniedziałek (przyp. red.).

S


S t r o n a | 25 |

co czyni szatan, nie musimy żyć w strachu. Bóg jest zdecydowany, aby nas zbawić, kiedy tylko będziemy gotowi, aby Mu na to pozwolić. Dlatego na podstawie tego, co Bóg uczynił i będzie czynił w naszym życiu, Paweł za-chęca Tesaloniczan, aby „trwali niewzruszenie i trzymali się przekazanej nauki, której się nauczyli” (2 Tes 2,15). Jedyny sposób na to, aby oprzeć się fałszywym naukom, to trzymanie się prawdy i trwanie w niej. Aby nowo nawróceni nie zaczęli znowu się martwić, apostoł jeszcze raz przypomina im o wielkiej miłości, jaką obdarzył ich Bóg (2 Tes 2,16). Kieruje także ich uwagę na fakt, że On może wziąć ich niepewność i przekształcić ją w wytrwałość poprzez pocieszenie i utwierdzenie ich w wierze (2 Tes 2,17).

Rozważ: Zamartwianie się może negatywnie wpłynąć na życie i wiarę człowieka. Prze-czytaj Mt 6,25-34. O czym mówi tutaj Jezus, aby pomóc swoim naśladowcom przestać się martwić?

II. Modlitwa Pawła (Przestudiuj w klasie 2 Tes 3,1-5)23

hociaż niektórzy ludzie mają skłonność do tego, aby idealizować, a nawet wy-wyższać lub czcić apostoła Pawła za niesamowite rzeczy, których dokonał, mu-simy pamiętać, że podobnie jak my był on tylko człowiekiem. Zdawał sobie

sprawę z tego, że o własnych siłach nie może wykonywać pracy dla Pana. We wszystkich jego listach znajdziemy prośby o to, aby inni modlili się za niego i jego służbę. W 2 Tes 3,1-2 apostoł prosi Tesaloniczan, aby modlili się w szczególności o dwie rzeczy: 1) aby ewangelia szybko rozprzestrzeniała się po świecie i była wszę-dzie wysławiana, 2) aby on i jego współpracownicy zostali wybawieni od złych i przewrotnych ludzi. Kiedy Paweł mówi o szybkim rozprzestrzenianiu się ewangelii, ma zapewne na myśli zawodnika, który bierze udział w wyścigu. Takie zawody były częścią Igrzysk Istmij-skich24, które co dwa lata odbywały się w Koryncie, czyli w mieście, z którego apostoł 23 Pełny tekst biblijny znajdziesz w części na wtorek, środę i czwartek (przyp. red.). 24 Starożytne greckie igrzyska o charakterze panhelleńskim, organizowane ku czci boga mórz Posejdona w Istmii na Przesmyku Korynckim. Odbywały się co dwa lata, trwały cztery dni i obejmowały między innymi biegi, pięściarstwo, wyścigi rydwanów, wyścigi zaprzęgów konnych, zapasy i zawody pływackie. Przeprowadzano także konkurs gry na cytrze. Startowali mężczyźni podzieleni na trzy grupy wiekowe. Zwycięzcy otrzymywali wieniec z gałązek selera, rośliny poświęconej Posejdonowi lub z liści bluszczu (przyp. tłum., źródło: Wikipedia).

C


S t r o n a | 26 |

prawdopodobnie pisał swój list. Nie po raz pierwszy Paweł używa w swoich pismach porównania do sportu (1 Kor 9,24-27). Być może miał na uwadze starotestamentowy obraz z Ps 147,15. Paweł pragnie, aby Słowo rozprzestrzeniało się w szybkim tempie, a także aby było szanowane i wysławiane w każdym miejscu, do którego dotrze. Druga prośba Pawła wskazuje na to, że odnosi się on do szczególnej grupy ludzi (w języku greckim czytamy „nikczemnicy”), a nie do swoich przeciwników w ogóle. Biorąc pod uwagę opozycję, z jaką niedługo wcześniej apostoł spotkał się w Tesalo-nice ze strony niewierzących Żydów, a potem w Koryncie (Dz 18,12), możemy przy-puszczać, że tę grupę ludzi ma właśnie na myśli. W późniejszym czasie napotkał na podobny opór również ze strony innych (Dz 19,23-41; 1 Tm 1,20). Rozważ:

Paweł chciał, aby Tesaloniczanie modlili się o to, by ewangelia bez żadnych przeszkód rozprzestrzeniała się po świecie. Co możemy zrobić – oprócz modli-twy – „aby Słowo Pańskie krzewiło się i rozsławiało wszędzie” (2 Tes 3,1)?


S t r o n a | 27 |

Krok 3:

ZASTOSUJ

Do przemyślenia: 1. Chociaż Paweł był apostołem, zmagał się w swoim życiu z wieloma trudno-ściami. Co mówią nam poniższe fragmenty na temat rodzaju przeciwności, z jakimi miał do czynienia? Co ważniejsze, w jaki sposób Paweł je przezwycię-żył? 1 Kor 11,24-28; 12,7-10.

2. Paweł pociesza Tesaloniczan, przypominając im o Bożej wierności. Na pod-stawie słów z 2 Tes 2,13–3,17 zastanów się, jakie działania podejmuje Bóg, aby pokazać swoim naśladowcom, że jest wierny?

3. W jaki sposób w praktyce Bóg pociesza nasze serca (2 Tes 2,17)?

4. Paweł dwukrotnie mówi o „utwierdzeniu” swoich naśladowców (2 Tes 2,17; 3,3). Co ma na myśli?

Pytania do zastosowania:

1. Paweł modli się, aby „Pan pokoju” dał nam „pokój zawsze i wszędzie” (2 Tes 3,16). W jakim stopniu doświadczasz Bożego pokoju w swoim życiu? W jaki sposób możesz pogłębić to doświadczenie?

2. Jak możemy uniknąć „wścibstwa” w naszym chrześcijańskim doświadcze-niu?


S t r o n a | 28 |

Krok 4:

TWORZENIE

Dla nauczyciela:

Ponieważ studium bieżącego kwartału dobiegło końca, zakończ je zwróceniem uwagi klasy na Bożą wierność. Wykorzystaj poniższe ćwiczenia, aby położyć na tę kwestię szczególny nacisk.

Do wykonania:

Przy pomocy konkordancji biblijnej odszukaj w Piśmie Świętym fragmenty, w których pojawia się wyrażenie: „Bóg jest wierny”, „Pan jest wierny”, „wierność”. Zapisz je na kartce papieru, skopiuj i rozdaj członkom klasy. Podziel klasę na grupy – każda z nich ma znaleźć wszystkie możliwe sposoby, na jakie Bóg jest wierny, opisane w studio-wanych fragmentach. Następnie poproś, aby członkowie poszczególnych grup po-dzielili się osobistymi doświadczeniami, w których dostrzegli te przejawy Bożej wier-ności w swoim życiu. Zakończ studium w klasie wspólną pieśnią dotyczącą Bożej wierności.


S t r o n a | 29 |

Lekcje Biblijne Szkoły Sobotniej 3/2012 - lekcja 13

Documents

Transcript of Lekcje Biblijne Szkoły Sobotniej 3/2012 - lekcja 13