Laskomex to firma-sekta

Szkoła Uniwersalnej Wizji Świata 1/35

Spis treści

1. Historyczne przesłanki powstania Uniwersologii......................................................................................3

1.1 Rozumienie Uniwersologii..................................................................................................................3

1.2 Uniwersologia jako interdyscyplinarna synteza nauk i światowej kultury...........................................5

1.3 Uniwersalne modele rozwoju systemów..............................................................................................6

1.4 Teoretyczny fundament uniwersologii................................................................................................6

2. Ocena obecnej sytuacji społeczeństwa.......................................................................................................8

3 Sytuacja panująca na Świecie......................................................................................................................9

4. Problemy człowieka jako odzwierciedlenie obecnej sytuacji ludzkości....................................................10

4.1 Atmosfera..........................................................................................................................................15

4.2 Klimat ...............................................................................................................................................16

4.3 Zasoby wodne...................................................................................................................................16

5. Sens ludzkiego życia.................................................................................................................................18

6. Jedność człowieka i organizmu planety....................................................................................................22

7. Istota świadomości grupowej................................................................................................................26

8. Obecny stan systemu słonecznego. .....................................................................................................29

9. Procesy integracyjne w społeczeństwie................................................................................................29

Literatura: ...................................................................................................................................................35


1. HISTORYCZNE PRZESŁANKI POWSTANIA UNIWERSOLOGII

Podstawową przyczyną pojawiania się poszczególnych nauk w historii ludzkości była potrzeba

poznania i zrozumienia zjawisk zachodzących w otaczającym świecie, ale również - i może przede

wszystkim – potrzeba przewidywania najbardziej efektywnych dróg rozwoju. Jednakże, nie odkrywszy

przyczynowo-systemowych podstaw życia, nauka nie miała możliwości prognozowania procesów

rozwojowych, a tym bardziej precyzyjnego prognozowania. Świat przyczyn ciągle pozostawał nieznany,

a wraz z nim odpowiedzi na podstawowe pytania: czym jest życie, jaki jest jego sens i cel, a także, w jaki

sposób życie tworzy taką mnogość swoich form, zachowując między nimi jedność.

Uniwersologia daje możliwość odkrycia uniwersalnych (ogólnych) praw rządzących wzajemnie

uwarunkowanym rozwojem wielopoziomowych systemów życia1 i związków przyczynowo-skutkowych

pomiędzy mikro- i makrokoświatem. Za pomocą uniwersalnych modeli uniwersologia opisuje mechanizm

działania dialektycznych2 praw bytu, zapewniających efektywne kierowanie i międzysystemowe

prognozowanie perspektyw rozwoju systemów.

1.1 Rozumienie Uniwersologii

Uniwersalia (z łac. universalis - ogólny) według Nowej Encyklopedii Powszechnej3 - to

odpowiedniki nazw i pojęć ogólnych (np. człowiek w ogóle). Źródła pojęć uniwersalnych biorą początek z

filozofii średniowiecznej. Między X a XIV wiekiem toczył się spór o uniwersalia: czy posiadają one byt

obiektywny, czy istnieją „jako rzeczy” na podobieństwo ich wiecznych, idealnych praobrazów (platonizm,

skrajny realizm), „w rzeczach” (arystotelizm, umiarkowany realizm), „na skutek rzeczy” w ludzkim umyśle

(nominalizm, konceptualizm). Spór ten jednak nie został rozstrzygnięty aż do naszych czasów, kiedy to,

jednocząc wszystkie trzy kierunki średniowiecznej myśli filozoficznej, powstała interdyscyplinarna nauka

Uniwersologii. Podstawą współczesnego pojęcia „Uniwersologia” są zarówno historyczne, jak

i współczesne sposoby ujęcia świata. Z jednej strony pojęcie „uniwersologia” pochodzi od łacińskiego

słowa „universum” - Wszechświat. A „uniwersologia” to, idąc dalej tym tropem, nauka o budowie

wszechświata.

Z drugiej strony mamy, znajdujące szerokie zastosowanie w technice pojęcie „uniwersalności”,

które określa powtarzalność parametrów systemowych, pozwalającą im ze sobą współpracować (na

przykład uniwersalna para: wtyczka - gniazdko). Także pojęcie „fraktalności”4, wprowadzone przez

J. Goethego , charakteryzujące powtarzalność praw struktury organizacji systemów, nadało pojęciu

„Uniwersologii” dodatkowy, szerszy, syntetyczny odcień.

1 definicja uniwesalna, w glosariuszu2 Dialektyka- to mechanizm ścierania się przeciwieństw naturalnie występujących w materii (także społecznej), stanowiący podstawowy

motor rozwoju świata i postępu historycznego. Dialektyka to także oparta na tym mechanizmie metoda poznawania i przekształcania świata. 3 Nowa encyklopedia powszechna, Wydawnictwo Naukowe PWN, Warszawa 19974 definicja uniwesalna, w glosariuszu


Z trzeciej strony Uniwersologia przyjęła pojęcie względnej równoczesności5, wprowadzone przez

K. Gödla, a także wnioski płynące z teorii względności A. Einsteina. To pozwoliło stwierdzić fakt, że

rozwój w różnych zakątkach niepodzielnego wszechświata przebiega równocześnie, ale wydaje się on

względny, co oznacza, że uniwersalność odnosi się zawsze tylko do konkretnego podmiotu - czyli zależy

od stopnia rozwoju (świadomości) obserwatora.

W ten sposób Uniwersologia zaczęła opisywać strukturę rzeczywistości na podstawie jednolitych praw

rozwoju. Na bazie uniwersaliów można połączyć strukturalną powtarzalność organizacji elementów w

przestrzeni systemów i stopniowość ich formowania się w czasie rozwoju mikro- i makroświata.

5 definicja uniwesalna, w glosariuszu


1.2 Uniwersologia jako interdyscyplinarna synteza nauk i światowej kultury

Uniwersologia - to interdyscyplinarna dziedzina wiedzy o przyczynowo-systemowej budowie

świata i zastosowaniu wiedzy o uniwersalnych prawach we wszystkich sferach działalności, a także

w organizacji codziennego życia człowieka pod kątem kształtowania systemowo-logicznego myślenia

i zmysłowo-logicznej wrażliwości na otaczający świat.

Na tej podstawie uniwersologia pozwoliła stworzyć algorytm uniwersalnego, celowego kierowania

najbardziej efektywnym rozwojem systemów życia w kierunku zharmonizowania ich przejawów

i wyeliminowania kryzysów i konfliktów. Osiągnięta zostaje przy tym optymalizacja i uniwersalizacja

współpracy, szczególnie w działalności ludzi.

Jako ilustracja historycznej aktualności idei Uniwersologii może służyć praca, powstałej w 1994r.,

Międzynarodowej Szkoły Naukowej Uniwersologii. Jej strukturę stanowią liczne zespoły naukowo -

badawcze w różnych krajach, powstałe w oparciu o strategię zespołową i samorząd społeczny. Po

przeprowadzeniu prac naukowo - badawczych w zakresie eksperymentalnego zastosowania praw

uniwersologii możliwe stało się, z jednej strony, opisanie teorii i metodologii uniwersologii jako nauki


interdyscyplinarnej, z drugiej - zademonstrowanie aktualności praktycznego zastosowania uniwersalnych

modeli w życiu społeczeństwa w celu lepszego zaspokojenia codziennych potrzeb człowieka i ich

optymalizacji, a z trzeciej - stworzenie podstaw syntezy światowej kultury i współczesnej nauki.

1.3 Uniwersalne modele rozwoju systemów

W Uniwersologii pojęcie systemu zostało dopełnione wiedzą o prawidłowościach ich budowy

w czasie i przestrzeni, a także ich orientacji na cel z punku widzenia trojakiego systemu wzajemnych

uwarunkowań (podsystem – system - nadsystem). Według nowej encyklopedii powszechnej system6

(z greckiego: systema - całość złożona z części; zjednoczenie, zespolenie) - to zbiór wzajemnie

powiązanych elementów, wyodrębnionych z otoczenia ze względu na te powiązania. Inaczej, to wielość

elementów pozostających we wzajemnych związkach, wchodzących w skład określonej całości. Dlatego

prawidłowości rozwoju w Uniwersologii dają się wyrazić za pomocą układu znaków geometrycznych.

Uniwersologia za podstawę narodzin, rozwoju i transformacji systemów przyjmuje uniwersalne

prawidłowości struktury przestrzeni, stopniowo rozwijającej się w czasie. Prawidłowości te określają tak

zwaną pramaterię życia, leżącą u podstaw każdego systemu mikro- i makroświata. Owa pramateria, która

wchłonęła w siebie pojęcia czynnika systemotwórczego, fraktalności, uniwersalnej siatki systemów

i determinantów, geometrycznie wyobraża prapodstawy, z których rodzi się mnogość wzajemnie

powiązanych systemów bytu.

1.4 Teoretyczny fundament uniwersologii

Uniwersologia pozwala:

1) odkrywać uniwersalne (ogólne) prawidłowości tworzenia, rozwoju i wzajemnych uwarunkowań

hierarchicznych celów wielopoziomowych systemów życia i przyczynowo - skutkowe związki

mikro- i makroświata;

2) opisywać mechanizmy działania praw bytu przy pomocy uniwersalnych modeli, zapewniających

skuteczne kierowanie i prognozowanie perspektyw rozwoju systemów,

Ludzkość, podobnie jak i pojedynczy człowiek, stanowi efekt systemu wielopoziomowych relacji. I

tak jak rozwój każdego systemu zachodzi w korelacji z uniwersalnymi prawidłowościami, tak i ludzkość

analogicznie tworzy siedem poziomów relacji z otaczającym światem jako strukturę, zapewniającą jej

maksymalnie efektywny rozwój.

6 Nowa encyklopedia powszechna, Wydawnictwo Naukowe PWN, Warszawa 1997


1. Struktura systemu (społeczeństwa) - to relacje przyczynowo - skutkowe, jakie ludzkość tworzy

z otaczającym ją światem. Pojawia się przy tym jej troistość: 1) kierująca sfera przyczyn; 2) kierowana sfera

skutków; 3) proces przejściowy od sfery przyczyn do sfery skutków.

Tak więc przy zgodności celów pomiędzy sferą kierowania a podsystemami (ludźmi,

przedsiębiorstwami, regionami itp) pojawia się zjawisko samoregulacji, a to oznacza spokojny

i bezkonfliktowy rozwój.

Wynika z tego, że uniwersalne kierowanie - to algorytm najbardziej efektywnego,

bezkonfliktowego i pokojowego rozwoju jednostki ludzkiej, rodziny, zespołu, przedsiębiorstwa,

społeczeństwa, opartego o uniwersalne (danych nam z natury) zasady życia.

2. Etapy formowania struktury systemu (człowieka, zespołu, społeczeństwa, planety itd) w czasie - to dwie

fazy: inwolucji - poznania, adaptacji, indywidualizacji oraz ewolucji - integracji, kierowania,

przeobrażenia.

W ten sposób powstaje cykl stopniowego kształtowania systemowych (społecznych) realcji w czasie i

przestrzeni - dwunastu etapów (determinantów) rozwoju systemu.

Na tej podstawie Uniwersologia proponuje następującą metodologię:

1. Kształtowanie Społeczeństwa Obywatelskiego na zasadzie;

- Systemu samorządności społecznej (SSS) oraz zasad demokracji. W Systemie Samorządności

Społecznej zawiera się całe spektrum wielopoziomowych relacji w społeczeństwie: 1) stosunki

terytorialne; 2) stosunki produkcji; 3) stosunki społeczne, w tym także oświatowe, kulturalne

i związane z ochroną zdrowia;

- Akceptacji nowej roli człowieka - twórcy piękna stosunków społecznych dzięki zespołowej

współpracy, która pokonuje izolację i rozdzielenie, a w zamian rodzi piękno i czystość relacji;

2. Rozwoju nowych technologii na bazie Uniwersologii, stanowiącej syntezę: światowej kultury

i osiągnięć nauki, zachodniej logiki i wschodniego światopoglądu przyczynowego, pojednanie

religii światowych na skutek uzgodnienia rozlicznych światopoglądów na uniwersalnej mapie

świata;

3. Wdrożenia wielopoziomowego uniwersalnego systemu zarządzania w państwie i w stosunkach

międzynarodowych;

4. Kształtowania przyczynowo - systemowego, ewolucyjnego światopoglądu, systemowo - logicznego

myślenia i ideologii kolektywnego współtworzenia jako podstawy powstającej nowej formacji

społeczno – ekonomicznej;

5. Tworzenia systemów: 1) permanentnego kształcenia w ciągu całego życia człowieka i 2) modelu

zdrowego życia na bazie uniwersalnych praw, zespołowej strategii i systemu samorządności

społecznej.


2. OCENA OBECNEJ SYTUACJI SPOŁECZEŃSTWA.

Dążenie do tworzenia takiego porządku społecznego i takich warunków rozwoju społeczeństwa, by każdy

człowiek miał zagwarantowane nie tylko równe prawa, ale także równe możliwości jest dla wielu ludzi

oczywiste.

Równe prawa ludzi są już potwierdzone w konstytucjach państw. Równe możliwości dla wszystkich ludzi

powinny zostać stworzone na poziomie społecznoekonomicznego ustroju państw, poprzez włączenie

obywateli w wielopoziomowy system ich kierowania w oparciu o samorządność społeczną.

Niedopuszczalne jest by akceptowanie sytuacji, w której jeden człowiek może otrzymywać od społeczeństwa

więcej środków materialnych, może mieć łatwiejszy dostęp do korzystania z nich lub otrzymywać większą

płacę za taki sam nakład pracy, jak inny człowiek obdarzony takimi samymi lub większymi zdolnościami,

tylko dlatego, że ma większe możliwości, które nie są związane z jego własna pracą.

Możliwości i zdolności człowieka powinny być zgodne z poziomem jego osiągnięć indywidualnych,

grupowych i społecznych. Wszelki protekcjonizm winien zostać zastąpiony przez stymulujący mechanizm

twórczego rozwoju jednostki ludzkiej.

W dzisiejszych czasach protekcjonizm rozwinął się na przerażającą skalę:

1. Ludzie (i ich grupy) udzielają sobie wzajemnego poparcia, kierowani wyłącznie egoistycznymi,

jednostkowymi pobudkami.

2. W rezultacie niektóre organizacje (np. partie polityczne) wybierają taki rodzaj działania, który zaspokaja

ich wąsko rozumiane egoistyczne potrzeby, i tworzą formy korporacyjnego lub grupowego egocentryzmu

(klany, organizacje mafijne itp.);

3. Niektóre państwa tworzą bloki z innymi państwami i wstępują w sojusze, albo podtrzymują określone

reżimy, wychodząc z tych samych egoistycznych przesłanek. Przyczynia się to do izolacji pewnych państw,

rodzi wrogość i napięcia.

W ten sposób wzajemna protekcja we wszystkich sferach życia, gałęziach produkcji i nauki staje się

przejawem jednostronności rozwoju i egoistycznego sposobu rozumienia interesów publicznych. Przyczynia

się to do licznych wypaczeń w rozwoju człowieka, rodziny, kolektywów społeczeństw oraz państw, a w

rezultacie całej ludzkiej wspólnoty.

Przezwyciężenie tej jednostronności rozwoju jest wyjściem ze ślepego zaułka w jakim znalazła się

współczesna cywilizacja.

W tej należy poszukiwać możliwości perspektywicznego rozwoju, który będzie oparty nie o różnice utrwalone

w dotychczasowych doświadczeniach – jak na przykład ilość dóbr nagromadzonych w danym momencie lub

powiązania rodzinne, lecz przeciwnie – na dążeniu do wykorzystania możliwości rozwoju, którymi dysponuje

każdy człowiek. Stworzy to równe szanse wykorzystania możliwości, jakie daje życie w społeczeństwie.


3 SYTUACJA PANUJĄCA NA ŚWIECIE.Jak widać z powyższego, historia ludzkości to wzajemne relacje pomiędzy dwiema podstawowymi

tendencjami – niszczeniem i tworzeniem. Jednak osiągnięcia współczesnej cywilizacji w połączeniu

z rozszerzającymi się geograficznie konfliktami, oraz ich globalizacją, mogą doprowadzić do całkowitego

zniszczenia całej ludzkości. Najwyższe osiągnięcia technologii w jeszcze większym stopniu powodują izolację

i zanik zachowań prospołecznych wśród ludzi, stymulują wzrost napięć i zanik tendencji ewolucyjnych w

kulturze światowej.

Kryzysy we wszystkich sferach społeczeństwa i (szczególnie) relacjach międzyludzkich (w tym także

w krajach wysoko rozwiniętych), szeroki ruch sprzeciwu wobec społecznych nierówności, technogenna

globalizacja, która prowadzi do jednostronności i nierównomierności rozwoju potencjału społeczno-

ekonomicznego różnych krajów naocznie ukazują niedoskonałość istniejących teorii rozwoju społecznego.

Przejawia się to głównie w tym, iż teorie te nie opisują powszechnych prawidłowości kompleksowego,

systemowego rozwoju obejmującego kolejno następujące po sobie etapy tworzenia relacji społeczno-

eknomicznych, sposobów produkcji oraz form własności. W rezultacie nie pozwala to na dostrzeżenie

perspektyw rozwoju państw.

Jaskrawym świadectwem tego zjawiska są niekończące się kryzysy polityczne, społeczne i ekonomiczne, które

utrudniają ich rozwój. Nierównomierność rozwoju różnych regionów wewnątrz każdego z państw świadczy

o istnieniu wewnętrznych sprzeczności, które prowadzą do napięć społecznych, a w efekcie końcowym do

stałego wzrostu napięcia na całym świecie.

Obecnie z nową siłą wybuchło odwieczne i stale istniejące niebezpieczeństwo – konflikty międzynarodowe.

Znaczące różnice społeczne jakie istnieją w poziomach życia różnych narodów, same w sobie mogą

prowadzić do międzynarodowych konfliktów. Zaostrzyły się także konflikty o podłożu religijnym, które w

swej istocie są konfliktami sprzeczności panujących pomiędzy obiektywnie istniejącą wielorakością form

poglądów na istotę rozwoju życia na ziemi, a konserwatyzmem tradycji.

W epoce w której żyjemy ciasno splotły się ze sobą istniejące w świecie stare i nowe sprzeczności, co przyczyniło

się do nasilenia tendencji kryzysowych w polityce, ideologii, ekonomii, nauce oraz w relacjach międzyludzkich.

Rezultatem tego jest zaistnienie w społeczeństwie trzech najcięższych klęsk naszych czasów:

1. Ucieczki człowieka przed rzeczywistością – narkomanii i powstania wirtualnych, zamkniętych światów.

Wzajemna izolacja potęgująca brak zaufania między ludźmi i narodami, co w rezultacie prowadzi do

konfliktów i wojen;

2. Ucieczki człowieka przed odpowiedzialnością oraz zniekształcenia istoty natury ludzkiej;

3. Wyrzeczenie się twórczej istoty człowieka i utrata łączności z dorobkiem światowej kultury.

Jeśli do rozwiązania tych problemów nie podejdziemy w sposób zasadniczy, to jeszcze bardziej wzrosną

napięcia społeczne, w tym także napięcia międzynarodowe o podłożu religijnym. Jeszcze bardziej obniży się


poziom życia ludności, co z kolei w nieunikniony sposób przyczyni się do wywołania wstrząsów

społecznych i rewolucji. Nadciągającym kryzysom może się więc przeciwstawić tylko konsolidacja wszystkich

warstw społeczeństwa i utrwalanie przyjaźni między narodami.

A zatem rozwiązanie globalnych problemów cywilizacji staje się możliwe dzięki powstawaniu tendencji do

syntezy osiągnięć kultur świata oraz połączenia wysiłków, by społeczeństwa były kierowane w oparciu

o kooperację przedsiębiorstw i konsolidację ludzi, w oparciu o trwałe zasady moralne i czystość relacji

międzyludzkich. W rezultacie, na tej podstawie, powstała uniwersologia jako nauka interdyscyplinarna będąca

syntezą nauk i światowej kultury. Stworzenie uniwersalnych modeli rozwoju (dowolnych) systemów życia,

umożliwiło budowę współczesnego społeczeństwa obywatelskiego w oparciu o:

1. System samorządności społecznej, który łączy całe spektrum wielopoziomowych relacji w społeczeństwie:

1) samorząd terytorialny; 2) samorząd produkcyjny; 3) samorząd społeczny, w tym także samorządność w

dziedzinie edukacji i ochrony zdrowia;

2. Podjęcie przez człowieka nowej roli – twórcy piękna (także twórcy piękna relacji międzyludzkich)

budowanego w oparciu o zespołową współpracę - twórcy eliminującego alienację, oraz wnoszącego

moralność i czystość do relacji międzyludzkich;

3. Rozwój nowych technologii tworzonych w oparciu o uniwersologię, będącej syntezą światowej kultury i

osiągnięć nauki oraz zachodniego stylu myślenia i wschodniego światopoglądu przyczynowego sprzyja

zbliżeniu religii poprzez uzgodnienie różnych światopoglądów na uniwersalnej mapie świata;

4. Zastosowanie uniwersalnego wielopoziomowego systemu kierowania państwem i stosunkami

międzynarodowymi;

5. Formowanie przyczynowo-systemowego, ewolucyjnego światopoglądu, systemowo-logicznego

sposobu myślenia i ideologii zespołowego współdziałania jako podstaw nowej formacji społeczno-

ekonomicznej.

6. Stworzenie systemów: 1) permanentnej edukacji w czasi trwania całego życia człowieka; 2) modelu

zdrowego życia.

4. PROBLEMY CZŁOWIEKA JAKO ODZWIERCIEDLENIE OBECNEJ SYTUACJI

LUDZKOŚCI.

Na pytanie – co przeszkadza człowiekowi poczuć się szczęśliwym – wielu

odpowiedziało by po prostu – problemy!

Nie ma na Ziemi ani jednego człowieka, który nie miałby takich czy innych problemów. Wielu ludzi

istnienie problemów i komplikacji życiowych uważa za nieszczęście. Ale występowanie problemów

świadczy o istnieniu w naszym życiu rozmaitych spolaryzowanych elementów oraz o istnieniu pomiędzy

nimi napięć, które są obszarem naszych twórczych działań. W obszarze tym przepływa strumień życia i to


w nim tworzymy nowe możliwości – tworzymy siebie i świat. Działanie strumienia życia jest analogiczne

do działania prądu elektrycznego. Sprzeczne sytuacje napotykane w naszym życiu, podobne są do

biegunów pola elektrycznego, i my w ciągu życia, jednocząc te spolaryzowane elementy, stopniowo

budujemy żywy przewodnik, a zarazem realizujemy siebie samych jako twórców życia. Tam, gdzie

budowany przez nas przewodnik jest złej jakości, powstaje krótkie spięcie, i my, chcąc nie chcąc,

zwracamy na to miejsce uwagę, wypróbowując rozmaite warianty działania, staramy się wyeliminować

błędy i niedociągnięcia. Z reguły, w naszych poszukiwaniach optymalnych rozwiązań, za podstawę

działania przyjmujemy nasze pragnienia i wyobrażenia, a nie prawidłowości działania przyrody. Jeśli nasze

pragnienia i wysiłki są zgodne z prawidłowościami przyrody, a nam udaje się znaleźć prawidłowe

rozwiązanie, to wówczas tworzy się przewodnik o właściwej jakości, problem zostaje rozwiązany,

a strumień życia zaczyna przepływać przez naszą przestrzeń, nie napotykając przeszkód na swej drodze.

Wynika z tego, iż problemy i stresy nie są żywiołowym nieszczęściem, ale zgodnym z prawidłowościami

etapem rozwoju – jednym z różnorodnych stopni, które prowadzą ku doskonałości.

W życiu człowieka można wyodrębnić siedem grup problemów:

1. Problemy materialne (jednostkowe) powstają w sferze życia codziennego, odżywiania, zdrowia,

podczas zdobywania i posługiwania się przedmiotami materialnymi, środkami finansowymi oraz

podczas kształtowania stosunku człowieka do wartości materialnych i pieniądza.

Problemy te związane są głównie ze stanem psychofizycznym człowieka. Wszyscy ludzie niezbędnie

potrzebują żywności i odzieży, muszą posiadać własny dom oraz wiele rozmaitych przedmiotów, które są

dla nich instrumentami umożliwiającymi twórcze działanie w otaczającym świecie. Ale każdy z nas czyni

to w inny sposób. Dla jednych zdobywanie rzeczy materialnych i podwyższanie poziomu zamożności staje

się podstawowym wyznacznikiem życiowych osiągnięć, idolem, któremu zanoszą w ofierze całe swoje

życie. Inni zaś, traktują rzeczy (zasoby) jak przyjaciół i pomocników w pracy, nie czynią z nich bóstwa,

lecz traktują w sposób rozumny.

2. Problemy międzyludzkie, które powstają w rodzinie, w stosunkach pomiędzy małżonkami,

krewnymi lub przyjaciółmi, przeważnie są spowodowane brakiem równowagi w sferze

emocjonalnej człowieka.

Problemy te są zwykle uwarunkowane wieloma czynnikami i bardzo złożone. Wiążą się najczęściej z

ludzkimi kompleksami i strachem, z emocjonalnymi uwarunkowaniami człowieka, które deformują

perspektywę stosunków międzyludzkich oraz ze stłumionymi albo nadmiernymi potrzebami (w tym

seksualnymi). Brak równowagi emocjonalnej, lęki i poczucie krzywdy przeszkadza w zgodnym działaniu

oraz rodzi w jednostce stan społecznego wyizolowania.


3. Problemy związane z twórczą realizacją jednostki, z przejściem ze stanu potencjalnych

możliwości do stanu realnego oraz problemy, które wiążą się z jej wykształceniem, z działalnością

intelektualną i zawodową, z indywidualną twórczością.

Wiążą się one z mentalnym rozwojem człowieka oraz ze stanem jego umysłu, czyli intelektualno-logiczną

sferą istnienia jednostki. Intelektualna ocena zdarzeń, przydarzających się różnym ludziom, jest jeszcze

bardziej różnorodna niż emocjonalny odzew, który zdarzenia te wywołują w psychice jednostki. Każdy

człowiek napełnia indywidualną treścią znane sobie pojęcia ogólne, a treść ta jest zależna od jego

osobniczych życiowych doświadczeń. Stanowi to przyczynę funkcjonowania w świecie tak wielkiej

różnorodności poglądów, teorii i koncepcji. Uznawanie swojego punktu widzenia za jedynie prawdziwy,

bez zrozumienia względności świadomości, w znacznym stopniu utrudnia (a czasem nawet zupełnie

uniemożliwia) uzgodnienie wspólnych działań.

4. Problemy psychiczno-moralne, czyli problemy, które są związane ze społeczną indywidualizacją

człowieka.

W światowej literaturze opisanych zostało wiele przypadków wychowania od dzieci przez zwierzęta.

Dzieci te po odebraniu ich zwierzętom nie mogły powrócić już do świata ludzi. Fakt ów dobitnie świadczy

o tym, w jak małym stopniu rodzimy się ludźmi. Każdy człowiek musi jeszcze zostać włączony w sferę

życia ludzkiej społeczności. Istnieje w naszym życiu określony mechanizm uspołecznienia człowieka, który

umożliwia mu stanie się pełnoprawnym członkiem rodzaju ludzkiego, a tym samym umożliwia istnienie

ludzkości jako całościowego jednego organizmu społecznego. Ten mechanizm uspołecznienia oddziałuje

na nas poprzez moralność i kulturę które są formą przyswajania przez ludzi wyższych humanistycznych

zasad i ogólnoludzkich wartości. U niektórych ludzi mechanizm ten jest słabiej rozwinięty. Będąc

skoncentrowanymi na swojej osobie, jako sumie psychofizjologicznych, emocjonalno-zmysłowych i

intelektualno-logicznych aspektów istnienia (czyli jednostce rozumianej jako jedność ciała fizycznego,

emocji i rozumu) egoistycznie podchodzą do życia, według zasady: „Ja chcę! Wszytko dla mnie! Dajcie bo

zabiorę!”.

U innych ludzi mechanizm uspołecznienia rozwija się w sposób aktywny, nie troszczą się oni wyłącznie o

siebie, ale także o to, by inni ich akceptowali. Są to ludzie z rozwiniętymi normami moralnymi, którzy

kierują się w działaniu odpowiedziami na zadawane sobie pytania: „mogę, czy raczej nie powinienem?”;

„czy to jest właściwe, czy nie?”; „czy w ten, czy może w inny sposób?”; „teraz, czy też może później....?”.

Ludzie ci odczuwają konieczność przestrzegania wyższych zasad oraz piękna ogólnoludzkich wartości,

chociaż nie zawsze je rozumieją i nie zawsze potrafią zastosować w konkretnych życiowych sytuacjach. Ich

podstawowe życiowe zasady, to dyscyplina i odpowiedzialność.

Inne grupy ludzi na tyle rozwinęły swoje mechanizmy uspołecznienia, iż nie występuje u nich konflikt

pomiędzy „chcę” a „powinienem”. Ich wewnętrzny konflikt zawiera się pomiędzy słowami „dobrze”, a

„lepiej”. Żyją oni według wyższych zasad, w zgodzie z ogólnoludzkimi wartościami, a wartości te podobne


są w nich do magnesu – jednych przyciągają, wzbudzając w nich zachwyt i miłość, a innych odpychają,

budząc w nich nienawiść.

Wyrazista osobowość może cechować zarówno egoistę, jak i człowieka, który służy najwyższym

humanistycznym ideałom. Historia ludzkości zna wstrząsające przykłady zarówno egoizmu, jak

i altruizmu. Ale na ludzkie uznanie zasługują jednak tylko ci, którzy swoją wyrazistą indywidualność

złożyli na ołtarzu wspólnego dobra i stali się potrzebni ludzkości, a nie egoistami zawłaszczającymi to, co

jest efektem trudu wielu ludzi.

5. Problemy, które wiążą się z wzajemnym zrozumieniem i współpracą podczas zespołowego

tworzenia.

Oczywistym jest fakt, iż potencjał możliwości jednego człowieka jest zawsze mniejszy niż dwóch albo

trzech, i to nie tylko w ujęciu ilościowym, ale także jakościowym. Najprostszy przykład: niezależnie od

swojego, najwyższego nawet, poziomu sił fizycznych i umysłowych, samotny człowiek nie może dać życia

dziecku, założyć rodziny czy zbudować miasta.

Cała historia ludzkości jest przykładem dążenia do zespołowej współpracy oraz poszukiwania efektywnych

form wspólnego działania. Przeszkodą w każdym wspólnym przedsięwzięciu, zawsze był i będzie egoizm.

Z powodu egoizmu zapomnieniu ulega powszechna idea, dzięki której ludzie dążą do jednoczenia, a

dobra zgarniają ku sobie ci, którzy kosztem innych pragną jak najwięcej posiadać i nie przebierają w

środkach aby stan ten osiągnąć. Tam jednak, gdzie udało się dojść do wzajemnego zrozumienia i

współpracy, możemy zaobserwować bujny rozkwit wielu sfer życia społecznego, widoczny w kulturalno-

ekonomicznym rozwoju narodów, państw i cywilizacji.

Współczesna nauka bardzo aktywnie bada efekt zwany synergetycznym, który polega na tym, iż rozliczne

procesy (fizyczne, ekonomiczne, psychiczne i inne), osiągnąwszy określony stopień wzajemnej zgodności,

przechodzą w jakościowo nowy stan. Badania te mają przed sobą wielką przyszłość, gdyż synergia czyli

energia syntezy, jest istotą i oczywistym rezultatem każdego procesu tworzenia, a mówiąc precyzyjniej,

współtworzenia.

6. Rozpatrzmy do jeszcze jedną grupę problemów, związanych ze zrozumieniem praw według

których żyje i rozwija się wszystko na tym świecie, i według których powstają nowe formy życia.

Prawa obiektywne, to te, które działają niezależnie od nas i od naszej wiedzy na ich temat. Ale nasze

zrozumienie i wypełnianie tych obiektywnych praw ma zawsze charakter subiektywny, czyli dokonuje się

poprzez naszą osobistą świadomość i nasze własne życiowe doświadczenia. Świadomość naszą porównać

można do okularów, poprzez które patrzymy na świat. Kolor, rozmiar, ostrość obrazu w soczewkach

okularów spowodują większe lub mniejsze zniekształcenia, które zawsze będą obecne, tworząc

subiektywny obraz świata, różny od rzeczywistości. Wynikiem tego są powstające problemy

światopoglądowe – szczególnie w wypadku diametralnych różnic w poglądach na świat. Badanie

względności w możliwościach odzwierciedlania otaczającego świata przez ludzką świadomość oraz


względności w możliwościach jego przekształcania przez świadomość, wskaże na najbardziej efektywny

kierunek wysiłków, które należy podjąć w celu rozwiązania problemów światopoglądowych.

7. W próbach rozwiązania problemów światopoglądowych ludzkość powoli, ale wytrwale kroczy

drogą prowadzącą do zrozumienia tego, czym są wyższe prawa rozwoju, czym jest życie, na czym

polega jego sens oraz jaki jest cel istnienia człowieka.

Na ten temat powiedziano i napisano już wiele słów, ale pytanie o sens życia, wciąż pozostaje aktualne dla

każdego człowieka, gdyż każdy człowiek zawiera w sobie unikatową syntezę tego, co w świecie

uniwersalne i indywidualne, zaś każda sytuacja w życiu także jest czymś jedynym i niepowtarzalnym.

Sens życia był rozumiany nieco inaczej przez starożytnych filozofów, gdyż inny był ówczesny sposób

widzenia świata. Współczesna nauka ma głównie charakter analityczny i zajmuje się materialną stroną

rozumienia świata, co ukazuje tylko jeden z jego aspektów. Starożytni myśliciele widzieli świat jako jedną,

zsyntetyzowaną całość7. Świat był dla nich żywą i obdarzoną duszą jednością8, i każda istota, każda rzecz

albo proces miały swoje miejsce i swoje znaczenie w wielkim kosmicznym organizmie. Właśnie to

włączenie w powszechny rytm Kosmosu, nadawało każdej cząsteczce świata sens jej istnienia.

Wątpiąc w słuszność takiego rozumienia świata i uznawszy go za mitologiczny, współczesna nauka

zagłębiła się w badaniach poszczególnych oddzielnych elementów i straciła z oczu obraz całości.

Równocześnie, w związku z globalnymi problemami (przede wszystkim ekonomicznymi), wyraźnie

zarysował się problem sensu życia i działalności pojedynczego człowieka oraz ludzkości. Związane jest to z

uświadomieniem sobie celu istnienia świata.

Dążenie człowieka do poszukiwania i wypełnienia celu jego życia, można rozpatrywać jako wrodzoną

motywację, która właściwa jest wszystkim ludziom, będąc podstawowym motorem zachowania i rozwoju

jednostki. Aby zrozumieć, jak powinien działać, człowiek powinien poznać swój cel.

Sens nie ma charakteru subiektywnego i człowiek stający przed tym problemem nie może sam go sobie

stworzyć. Musi go odnaleźć w otaczającym świecie, i realizować poprzez rozwój posiadanych zdolności, a

także poprzez zdobywanie nowych umiejętności.

Jeśli człowiek nie potrafi dostrzec w życiu sensu, lub sens ten traci, to jego życie staje się chaotyczne -

nieuporządkowane. To samo dotyczy także ludzkości rozumianej jako całość. Obecnie ludzkość żyje się w

sposób paradoksalny, nierozumny i nieharmonijny. Problem goni problem, a na zewnątrz pojawia się

pytanie: w imię czego te nasze troski, pośpiech, cierpienia i ból, jaki sens jest w tym wszystkim?

Fakt, iż człowiek utracił związek ze światem i sens życia na planecie, prowadzi do powstania paradoksu

polegającego na tym, iż zdolności twórcze człowieka, zamiast być sposobem poznawania świata i

jednoczenia się z nim, stają się narzędziem, którego stosowanie coraz bardziej oddziela człowieka od

7 Por. tzw. poszukiwanie przez starożytnych myślicieli arché (jako początek, a także uniwersalna: zasada, przyczyny i władza).8 Por. koncepcje starożytnych hylozoistów (hele = materia, dzoon = życie).


rzeczywistego świata i jest przez niego wykorzystywane do tworzenia świata iluzji. Z czasem, człowiek

przywyka do życia w tym iluzorycznym świecie i nie zauważa jego absurdalności.

Zwrócimy uwagę na jeden prosty fakt. Naukowcy w szwajcarskim narodowym centrum statystycznym,

opublikowali przybliżone historyczne dane statystyczne, które dotyczą działań wojennych. Dane te

obejmują ostatnie pięć tysięcy lat, a oparte są na 876 tys. zachowanych źródeł historycznych. Wyniki

okazały się wstrząsające. Okazuje się, że od roku 3200 p.n.e ludzkość przeżyła w pokoju tylko 290 lat. na

pozostałe lata przypada 14560 wielkich i małych wojen, w których śmierć poniosło 3 miliardy 650

milionów ludzi. Bezpośrednio związane z wojną wydatki i straty, wyniosły w tym czasie 2187 trylionów

franków szwajcarskich.

Stan wojny, agresja, grabież – to niestety żałosna norma w naszym życiu, ustalona na przestrzeni

wielowiekowej historii ludzkości. Na przestrzeni tych wielu lat, rozbój dokonywany na jednostce, był

usprawiedliwiony i podniesiony do rangi prawa. W początkach trzeciego tysiąclecia, wojna w Iraku

zniszczyła powszechny system bezpieczeństwa i ponownie wyniosła przemoc do rangi prawa.

Takie sposoby wykorzystywania przez ludzkość swoich zdolności, są przyczyną powstania poważnego

kryzysu na naszej planecie. Kryzys ten jest ściśle związany ze stale wzrastającą skalą ludzkich działań.

Wzrostowi temu, nie towarzyszą niestety jakościowe zmiany w sferze moralności. Badanie Kosmosu i

wyprawy w okołoziemską przestrzeń kosmiczną nie umożliwiły nam zrozumienia sensu Życia, nie

zmieniły niestety naszego roszczeniowego i egoistycznego stosunku do świata. W końcu dwudziestego

stulecia naukowcy odkryli nagle, iż żywy organizm naszej planety został, w wyniku działalności człowieka,

wyprowadzony ze stanu równowagi w takim stopniu, że pomimo naszych fizycznych wysiłków, nie jest

możliwy jego powrót do poprzedniego położenia. Cała biosfera zmienia się w zawrotnym tempie.

Prawdopodobieństwo, iż na Ziemi dojdzie do katastrofy ekologicznej jest obecnie nadzwyczaj duże.

Dobitnie świadczy o tym stan atmosfery i zasobów wodnych – dwóch biologicznych podstaw życia na

Ziemi.

4.1 Atmosfera

Jej podstawowy skład to: azot i tlen – około 99%; argon i dwutlenek węgla – około 1%; neon, hel,

ozon, metan i inne gazy występują w bardzo małych (śladowych) ilościach.

Obecnie tlen stanowi około 21% powietrza, a dwutlenek węgla, około 0,04%. Gazy te w najbardziej

aktywny sposób uczestniczą w przemianie materii żywych organizmów. Działalność gospodarcza

człowieka doprowadziła do znaczącego zmniejszenia zawartości tlenu w atmosferze i równocześnie do

wzrostu ilości dwutlenku węgla. Zmiany nastąpiły w ciągu ostatnich 150 lat historii ludzkości. Na

przestrzeni dziesięciu tysięcy lat skład atmosfery nie zmienił się w istotny sposób a w ostatnim

pięćdziesięcioleciu ludzkiej aktywności gospodarczej zużyto 90% ilości tlenu,, którą ludzkość

spożytkowała od zarania swoich dziejów. Tlen należy do odnawialnych zasobów naszej planety (jest


wytwarzany głównie przez roślinność), ale przy zachowaniu obecnego tempa i kierunku rozwoju

technicznego, procent jego zawartości ma stałą tendencję zniżkową. Poza tym w ostatnich latach

naukowcy stwierdzili, iż roślina w swoich procesach metabolizmu zużywa więcej tlenu, niż wytwarza

podczas fotosyntezy. Dla człowieka krytycznym progiem zawartości tlenu w powietrzu atmosferycznym

jest 17%. Równocześnie, w atmosferze wzrasta zawartość dwutlenku węgla. Jeśli jeszcze w dziewiętnastym

wieku, dwutlenek węgla stanowił 0,029% składu atmosfery, to u schyłku wieku dwudziestego (w roku

1981) zawartość dwutlenku węgla wzrosła do 0,035 %, a w roku 2000 stanowiła 0,0394%. Dowiedziono,

że poziom dwutlenku węgla w powietrzu atmosferycznym przekraczający 0,07% stanowi poważne

zagrożenie dla prawidłowej wymiany gazowej u ludzi i zwierząt. Czteroprocentowa zawartość dwutlenku

węgla we wdychanym powietrzu pociąga za sobą skutek śmiertelny. Roślinność naszej planety nie jest już

w stanie odtworzyć poprzedniego, optymalnego procentowo składu atmosfery, nawet gdyby całkowicie

przestał działać przemysł i transport. Wyprowadzony ze stanu równowagi żywy organizm planety,

doświadcza globalnych zmian jakościowych.

4.2 Klimat

O nieodwracalnych zmianach, które zachodzą w żywym organizmie naszej planety, świadczą także

zmiany klimatu. Korzystanie z paliw organicznych i, co jest tego konsekwencją, wypuszczanie do

atmosfery dwutlenku węgla oraz pyłów prowadzi do powstania efektu cieplarnianego. Dwutlenek węgla

zatrzymuje promieniowanie cieplne Ziemi, a osadzające się pyły (szczególnie w okolicach

podbiegunowych) nasilają pochłanianie promieniowania słonecznego. Wszystko to prowadzi

w konsekwencji do topnienia lodowców i ocieplania się klimatu. W efekcie poziom światowych oceanów,

w ostatnim stuleciu, podniósł się o 15 centymetrów, co doprowadziło do zatopienia znaczącej części

obszarów nadbrzeży. Proces ten postępuje nadal.

4.3 Zasoby wodne

Ocieplenie klimatu i stymulacja procesu parowania prowadzi do obniżenia poziomu rzek. Wiele

spośród małych rzek wysycha, a w efekcie zmniejszeniu ulegają zapasy słodkiej wody. Różnorakie związki

chemiczne, które są ubocznymi produktami reakcji chemicznych wykorzystywanych w przemyśle i

środkach transportu, zmieniają nie tylko skład atmosfery, ale i stopień zakwaszenia zbiorników wodnych

(ścieki przemysłowe i kwaśne deszcze). Zwiększony stopień zakwaszenia zbiorników wodnych, obniża

intensywność rozmnażania ryb, a nadmierny staje się rozwój mchów, glonów i sinic. Gdy pH wody jest

mniejsze niż 4,5, to zbiornik wodny z reguły obumiera.

Kwaśne deszcze mają także znaczący negatywny wpływ na glebę i masywy leśne, które są niszczone także

przez pożary i nadmierne wyręby. Dane świadczą o tym, że w ciągu ostatnich dziesięciu lat szybkość

wzrostu wielu wiecznie zielonych roślin uległa spowolnieniu o 20 – 30% (w zestawieniu z latami 1930 –

1950). Może to doprowadzić do obumarcia bardzo znacznych masywów leśnych.


W miarę wyczerpywania się naturalnych zasobów gazu i ropy naftowej, coraz bardziej prawdopodobne

staje się przejście na węgiel kamienny jako podstawowy rodzaj paliwa, a w efekcie, efekt kwaśnych

deszczów może przybrać katastrofalne rozmiary.

Takie zanieczyszczenie wód stało się obecnie zjawiskiem powszechnym. W efekcie, do zbiorników

wodnych trafiają praktycznie wszystkie zanieczyszczenia, które są technologicznymi odpadami procesów

produkcyjnych. Odprowadzanie nie oczyszczonych ścieków przemysłowych i komunalnych bezpośrednio

do otaczającego środowiska, to podstawowa przyczyna zanieczyszczenia wód powierzchniowych. Poza

zanieczyszczeniami przemysłowymi i komunalnymi, do naziemnych i podziemnych zbiorników wodnych,

razem z produktami erozji gleb, trafiają także wykorzystywane w gospodarstwach wiejskich nawozy

sztuczne i pestycydy oraz odchody z ferm hodowlanych. Wiele zanieczyszczeń usuwanych bezpośrednio

do atmosfery, osadza się na powierzchni ziemi, a z wodą deszczową lub topniejącym śniegiem przedostaje

się do rzek i jezior.

Jak widać stan zbiorników wodnych może być wskaźnikiem ogólnego stopnia zanieczyszczenia

środowiska naturalnego. Nie bez podstaw zatem, zanieczyszczenie zbiorników wodnych jest obecnie

rozpatrywane jako najpoważniejsze zagrożenie dla otaczającego nas środowiska. W rzeczywistości sieć

rzek funkcjonuje jako naturalny system kanalizacyjny współczesnej cywilizacji.

Obecna sytuacja wymusza konieczność jej dogłębnego przeanalizowania i ustalenia przyczyn istniejącego

stanu oraz wszelkich możliwych następstw naruszania ekologicznej równowagi na naszej planecie. Pod

wpływem środowiska naturalnego, człowiek jako gatunek biologiczny, musi zmienić swój sposób działania

i poświecić uwagę nie własnej wygodzie, ale temu co jest racjonalne i pożyteczne zarówno dla żywego

organizmu naszej planety jak i dla człowieka.

Życie na Ziemi powstało znacznie wcześniej, nim pojawił się człowiek. Doskonałość działania

naturalnych mechanizmów, które tworzą całość świata przyrody na naszej planecie, zdumiewa

racjonalnością oraz celowością wzajemnych uwarunkowań i powiązań.

Człowiek, jako gatunek by stać się organiczną częścią życia planety, z powodu swej chciwości i egoizmu

upodobnił się do chorobotwórczego wirusa w jej organizmie i zaczął zagrażać jej życiu i życiu własnego

gatunku. Rozum ludzki, pomimo swojej potęgi, niejednokrotnie wykazuje swoją ograniczoność w

poznawaniu i rozumieniu sensu życia człowieka.

Przyczyna tego kryje się w dwoistości ludzkiej natury. Podstawowym motywem uczestnictwa człowieka w

życiu społecznym i w społecznym procesie produkcji jest zaspokojenie różnego rodzaju potrzeb. Ale

zarówno człowiek, jak i jego potrzeby mają dwoistą naturę: z jednej strony człowiek jest bytem

biologicznym, który dąży do zaspokojenia potrzeb życiowych; z drugiej strony, człowiek to istota

społeczna, uczestnicząca w procesie tworzenia ogólnoludzkich wartości światowej kultury, a to warunkuje

jego dążenia do realizacji wyższych ideałów.


Dwoistość ta, jest źródłem powstawania skrajnych przeciwieństw, które dotyczą życia zarówno

pojedynczego człowieka, jak i życia całej światowej społeczności.

Na potrzeby światowej społeczności (ludzkości) składają się zarówno potrzeby poszczególnych członków

społeczeństwa (potrzeby jednostek), jak i potrzeby ludzkości rozumianej jako w pełni żywa struktura

społeczna. Istnienie takiej ogólnoludzkiej potrzeby oznacza przede wszystkim tendencje integracji

światowej społeczności i moralnego doskonalenia człowieka, czyli rozwoju i zaspokojenia wyższego rzędu

potrzeb ludzi - na podwyższenie ich poziomu kultury. Rozwój każdego człowieka powinien być

podporządkowany i zharmonizowany z priorytetami wyższego rzędu - z potrzebami społecznymi. A we

współczesnym świecie, priorytetowym celem działalności ekonomicznej jest zaspokajanie jednostkowych

potrzeb człowieka, czyli jego dostatek, bogactwo i konkurencyjność. Motywowane w ten sposób działania

stymulują niższe struktury natury ludzkiej.

Antropocentryzm, który w centralnym punkcie naszego życia postawił człowieka i uznał go za stwórcę,

nie był w stanie stworzyć wiernego obrazu świata. Obecnie stanęliśmy przed koniecznością sformowania

światopoglądu, który byłby oparty na innej zasadzie i innych formach percepcji świata. Przewodnią ideą

nowego poglądu na świat, nie mogą być wartości jednostkowe, ale globalne wartości ogólnoludzkie, które

umożliwią nam uświadomienie sobie sensu zachodzących w świecie procesów, przystosowanie się do nich,

i odnalezienie celu naszych działań w aktywnym rozwijaniu życia na Ziemi. A zatem aby to osiągnąć

należy:

1. uznać fakt powszechności życia oraz badać fenomen świadomości, jako jego uniwersalnej cechy

(atrybutu);

2. przejawiać troskliwy i przepełniony szacunkiem stosunek wyrażany zarówno w myślach, jak i w czynach

do wszelkich aspektów życia (dotyczy to najmniejszych i największych jego form - od elementarne j

komórki i atomu poczynając, poprzez rośliny, zwierzęta i człowieka na planecie Ziemi i gwiazdach

kończąc);

3. zrozumieć sens miejsca i roli, każdej żywej forma w organizmie świata – wówczas każdy człowiek

indywidualnie, i ludzkość jako całość, odnajdą sens swojego istnienia oraz zaczną dostrzegać perspektywy

rozwoju świata.

5. SENS LUDZKIEGO ŻYCIABrak świadomości sensu istnienia, jest przyczyną poważnego kryzysu światopoglądowego, i może

doprowadzić (a często nawet doprowadza) człowieka do stanu rozstroju psychicznego, nerwicy, depresji,

fizjologicznych zaburzeń funkcjonalnych w organizmie, a w ostateczności nawet do popełnienia

samobójstwa.

W życiu każdego człowieka niejednokrotnie można zauważyć kryzysy, o rozmaitym stopniu nasilenia,

związane z powtórnym przemyśleniem przez niego przeżytych zdarzeń. Ich przyczyna tkwi w tym, że w


różnych okresach życia przed człowiekiem stoją różne cele i zadania, a zmiana cykli życiowych pociąga za

sobą konieczność zmiany parametrów celu i form działalności. Z kolei każda zmiana zawsze wywołuje

stany napięcia oraz stymuluje do poszukiwania twórczych rozwiązań.

Jednym z pierwszych naukowców, który pragnąc rozwiązać problem sensu życia, podjął badania dotyczące

teorii osobowości był Wiktor Frankl, austriacki psychiatra i psycholog. Analiza egzystencjalna, którą

Frankl zapoczątkował, zawarła w sobie wiele humanistycznych idei i tradycji, które pochodziły zarówno

ze wschodniej, jak i zachodniej myśli filozoficznej. Właśnie to pozwoliło mu na pretendowanie do roli

wyraziciela potrzeb swoich czasów. Weryfikacji i potwierdzenia swoich poglądów Frankl dokonał w

obozie koncentracyjnym, i trudno byłoby znaleźć inną filozoficzną albo psychologiczną teorię osobowości,

która by była okupiona tak wysoką ceną.

Podstawową kwestią nauczania o sensie i celu życia są zagadnienia odpowiedzialności i wolnej woli.

Wolność wyraża się poprzez zdolność człowieka do wzięcia na siebie odpowiedzialności za swój los.

Wolność może istnieć w stosunku do: 1) popędów, 2) dziedziczenia, 3) środowiska.

Człowiek panuje nad popędami, ale w odróżnieniu od zwierząt, ekspresja popędów nie wyczerpuje

możliwości jego psychiki. Człowiek może popędy zaakceptować, wyrzec się ich lub podporządkować je

wartościom duchowym i zmienić jakościowo.

Odziedziczone wartości i cechy człowieka ulegają zmianom głównie w procesie życia. Każde z pary

bliźniąt, gdy zdobędzie już pewne życiowe doświadczenie, zaczyna w sposób widoczny różnić się od

drugiego, aż do pełnego przeciwieństwa charakterów. Doświadczenia całej ludzkości, także, w widoczny

sposób świadczą w jakim stopniu rację miał Goethe, mówiąc, że nie ma takiej cnoty, z której nie można

by zrobić wady, i nie ma takiej wady, której nie można uczynić cnotą.

Wolność człowieka w stosunku do okoliczności zewnętrznych, chociaż nie bezpośrednia, istnieje jako

możliwość zajęcia wobec nich tego lub innego stanowiska. Frankl pisał: jako profesor praktykujący w

dziedzinie psychiatrii, doskonale zdaję sobie sprawę, do jakiego stopnia człowiek jest zależny od

warunków biologicznych, psychologicznych i społecznych. Ale podczas pobytu w obozach

koncentracyjnych, byłem świadkiem tego, w jak nieoczekiwanym stopniu, człowiek zdolny jest rzucić

wyzwanie okolicznościom tak strasznym, jakie tylko można sobie wyobrazić.

Wolność człowieka opisują dwie podstawowe cechy:

● zdolność do samotranscendencji (co wyraża się w stałym przekraczaniu barier, które nas

ograniczają i skupieniu się na tym, co istnieje poza samym człowiekiem; człowiek nieustannie

zajmuje stanowisko wobec czegoś innego aniżeli on sam);

● zdolność do zachowania dystansu wobec samego siebie (zdolność do wzniesienia się ponad siebie i

sytuację, w którą jest się zaangażowanym).


Humanistyczna terapia słowna (logoterapia) W. Frankla uważa poszukiwanie sensu życia, za podstawową

siłę sprawczą w życiu człowieka. Jest ona oparta na możliwości postrzegania sensu życia w realizacji trzech

postaw życiowych:

● na drodze doskonalenia swoich działań (rozumienia życia jako bardzo szeroko pojmowanej

twórczości, czyli twórczym rozwiązywaniu problemów i zadań przed nami stojących);

● odnajdywania sensu w trosce o innych ludzi, w miłości do nich (im bardziej człowiek zapomina o

sobie samym, by móc pamiętać o innych, tym bardziej staje się człowiekiem i odnajduje samego

siebie);

● odnajdywanie sensu życia w wypracowaniu wyraźnego osobistego stosunku do rozlicznych

życiowych sytuacji.

Jeśli spróbujemy, kontynuując ten sposób myślenia, dokonać analizy życiowej drogi człowieka z punktu

widzenia zrozumienia przez niego celu życia, to zauważymy, jak bardzo jest ona zmienna, i w miarę

gromadzenia życiowych doświadczeń, zmienia się sposób, w jaki człowiek rozumie cel i sens swojego

życia. A zatem:

1. Początkowo człowiek widzi sens życia w osobistym szczęściu, które jest dla niego związane

z posiadaniem rzeczy ocenianych jako interesujące, ważne lub posiadające dlań szczególne

znaczenie. Ten sposób rozumienia jest charakterystyczny dla każdego dziecka, od jego narodzin do

wieku siedmiu lat, i stymuluje jego aktywność poznawczą oraz jego działania, które mają charakter

zabawy.

2. Kolejny krok – dążenie do nawiązywania relacji i odnoszone w związku z tym poczucie

zadowolenia, satysfakcji i spełnienia. Dotyczy to relacji przyjacielskich, braterskich lub

siostrzanych oraz związanych z miłością rodzinną, które tworzą się w sferze emocjonalnej. U

podstawy tych stosunków leży jakiś wspólny, rodzinny interes. Podobny sposób rozumienia sensu

życia jest charakterystyczny dla dzieci od siódmego do czternastego roku życia, kiedy to zauważyć

można pojawienie się świadomej chęci nawiązania relacji z rówieśnikami odmiennej płci.

3. Kolejny stopień w zrozumieniu sensu życia, jest związany z dążeniem człowieka do przejścia ze

stanu potencjalnych możliwości do stanu realnego. Człowiek pragnie określić swoje zdolności

intelektualne, swoje upodobania i predyspozycje oraz rozwinąć wrodzone możliwości zdolności,

aby w rezultacie odnaleźć swoje miejsce w życiu, uzyskać stabilną życiową pozycję. Dotychczasowy

sposób rozumienia sensu życia zostaje uzupełniony przez wartości intelektualne. W efekcie

dochodzi do wyraźnej ekspresji osobowości, a jednostka osiąga szczyt swoich możliwości

zawodowych.

Ale jeśli człowiek koncentruje się na samym sobie i swoich talentach, dążąc do wyprzedzenia innych w

rozwoju, to w ostatecznym wyniku niszczy samego siebie. W każdym z rodzajów działalności sprawą

najbardziej trudną jest znalezienie „złotego środka” – zamiast wyprzedzać i zwyciężać, potrafić włóżyć


maksimum energii w stan zharmonizowania wysiłków zmierzających do realizacji zadań. Niestety

ludzkość wciąż sobie tego nie uświadamia. Zwyciężyć innych jest łatwiej niż z nimi współpracować.

Jednak w życiu nie ma zwycięzców. Ten, kto jest zwycięzcą, jest także przegranym, ponieważ zwyciężając,

czyni kogoś przegranym i w rezultacie pozostaje sam. Na piedestale każdego pomnika, człowiek zawsze

jest samotny. Każde odniesione nad kimś zwycięstwo jest równocześnie klęską, prowadzącą człowieka do

społecznej izolacji i wzajemnej obcości. Gdy jednak człowiek uczy się współpracować z innymi na

zasadach równości , to wszyscy stają się wygranymi.

4. Sposób wyjścia ze wszystkich ślepych uliczek i pułapek, które na człowieka zastawia jego własny

rozum, człowiek może znaleźć tylko we własnym twórczym działaniu, kiedy to jego czyny stają się

ważne dla innych i mają znaczenie dla świata. W tym momencie, człowiek uświadamia sobie, że

on, jako jednostka, nie odgrywa żadnej roli. Tylko poprzez zmianę swojego umysłowego sposobu

percepcji otaczającej go rzeczywistości z bycia ''pępkiem świa'' na działanie dla wspólnego dobra,

człowiek jest w stanie dostrzec pełnię życia i swoje prawdziwe miejsce w świecie. Wówczas jest on

w stanie dostrzec:

5. Znaczenie zespołowego współdziałania oraz wartość i prawidłowości pracy zespołowej.

6. Zasady współpracy międzyludzkiej, które leżą u podstaw integracji; wartość stosunków

powstających wewnątrz grupy oraz pomiędzy współdziałającymi grupami.

7. Fundamentalną rolę wyznaczania celów, które stanowią kierowniczą zasadę we wczesnym

życiowym programie rozwoju.

Badaniem uniwersalnych procesów rozwoju wielorakich form życia, i modelowaniem ewolucyjnych

procesów rozwoju współczesnej światowej społeczności, zajmuje się uniwersologia – w oparciu

o interdyscyplinarną syntezę nauk, uniwersologia będąca interdyscyplinarną nauką o przyczynowo-

systemowej budowie świata wykorzystującą. wiedzę na temat uniwersalnych prawidłowości we wszystkich

naukowych i praktycznych sferach działania. (także w organizowaniu codziennego ludzkiego życia, w celu

tworzenia nawyku systemowo-logicznego myślenia)


6. JEDNOŚĆ CZŁOWIEKA I ORGANIZMU PLANETY.W życiu każdego człowieka przychodzą chwile, w których czuje on potrzebę zastanowienia się nad

sensem życia, nie tylko jego osobistego życia, ale także, sensem istnienia wszystkiego jako całości. Człowiek

zaczyna wówczas rozumieć, iż świat to nie tylko to co można odebrać bezpośrednio organami zmysłów,

lecz jeszcze coś więcej.

Człowiek zmęczony bezsensowną walką z otaczającego rzeczywistością, walką, która przynosi mu tylko

poczucie dyskomfortu i nie pozwala rozkoszować się iluzorycznym obiecanym rajem, człowiek zaślepiony


egoizmem, zaczyna poszukiwać sposobów na pełne harmonii życie w otaczającym go świecie. Dążenie to

niezmiennie uświadamia mu konieczność dostrzeżenia powszechnych prawidłowości budowy wszechświata,

po to, by móc określić swoje w nim miejsce i stać się pełnowartościowym twórcą, który przekształca

otaczający go świat zgodnie z ewolucyjnym planem rozwoju całej naszej planety.

Nieskończony i nieustanny charakter rozwoju każdego systemu życia zawarty jest w jedności wszystkiego co

istnieje, i co przejawia się poprzez różnorodność wzajemnie ze sobą powiązanych form. To wzajemne

powiązanie przejawiają się w tym, iż każde zjawisko jest równocześnie przyczyną rozwoju niższych

względem niego bytów, oraz skutkiem, którego przyczyną jest większy system życia. Tak więc człowiek jest

nieodłączną częścią zarówno mikro- jak i makrokosmosu.

Jest on:

1. Odbiornikiem energii makrokosmosu, w którym promieniowanie gwiazdozbiorów, planet itd.. kieruje

procesem gromadzenia doświadczeń.

2. Przekaźnikiem energii ku niższym formom życia – o ile człowiek (świadomie lub nieświadomie) kieruje ich

rozwojem.

Jako odbiornik tej energii człowiek uświadamia sobie iż stanowi część ludzkości, która jest z kolei częścią

organizmu całej naszej planety, która zaś następnie jest częścią Systemu Słonecznego, itd. itd..

Jako przekaźnik strumieni energetycznych do niższych systemów życia człowiek jest organizmem

(większym systemem), który składa się z mniejszych systemów (podsystemów), narządów (wydzielania

wewnętrznego, systemów, nerwowego, immunologicznego itd.). Systemy narządów składają się

z poszczególnych narządów, narządy składają się z tkanek, tkanki z komórek, komórki z molekuł, molekuły

z atomów itd.

Człowiek jest więc systemem życia – wynikiem integracji mniejszych systemów - będąc równocześnie sam

częścią (podsystemem) wielkiego systemu życia.


Według uniwersalnych praw, wszystkie systemy życia mają identyczną siedmioraką strukturę organizacji, a od

siebie nawzajem różnią się poziomem nagromadzonych doświadczeń (cyklem rozwoju). Jednocześnie

wszystkie systemy mają troistą strukturę – przyczynę istnienia, kanał transformacji (zmiany w) i sferę

skutku.

A zatem u człowieka siedem poziomów przejawia się m.in. w, siedmiu centrach energetycznych:

● trzy wyższe (sahasrara, adżna i wiszudha, które znajdują się nad przeponą) – sfera przyczyn;

● czwarte centrum (anahata)– przejściowe - kanał transformacji ;

● trzy niższe (manipura, swadhistana i muladhara, które znajdują się pod przeponą) - sfera skutków.

● Dla ludzkości centrale stanowi - to siedem ras rdzennych:

● 7; 6; 5, – sfera przyczyn;

● 4, - kanał transformacji ze sfery przyczyn do sfery skutków i odwrotnie;

● 3; 2; 1 - sfera skutków.

● Każda rasa składa się z siedmiu podras

Ewolucja ludzkości znajduje się obecnie w obszarze piątej rasy rdzennej - na przejściu od 6 ku 7 podrasie

piątej rasy rdzennej.


Dla planety siedem królestw przyrody stanowi centra energetyczne:

● trzy królestwa wyższe (dla ludzkości dotychczas pozostają nieznane) należą do sfery przyczyn;

● czwarte królestwo– ludzi – jest to kanał transformacji ze sfery przyczyn w sferę skutków i odwrotnie;

● trzy niższe królestwa (zwierząt, roślin oraz minerałów) należą do sfery skutków .

Według praw uniwersalnych podsystemy porządkują się jako części nadsystemów, w oparciu o podobieństwo

wibracji, czyli o współdziałanie pomiędzy odpowiadającymi sobie kontinuami czasoprzestrzennymi

systemów o różnych poziomach świadomości lub istniejących w różnych przestrzeniach.

W taki sposób przebiega rozwój w całym Kosmosie: byty wyższe stymulują niższe byty do twórczego działania

w otaczającym je świecie. Doprowadzają w ten sposób siedem powłok energetycznych podsystemów do

większej subtelności w odbiorze oraz następnie emisji Twórczej Myśli (pozbawionej zniekształceń) w

otaczający świat. W procesie rozwoju człowiek jest idealnym elementem przewodzącym wyższe impulsy.

Niższe i wyższe byty wyrównują wówczas swoje poziomy częstotliwości wibracji (niższe byty dostosowują

swoją częstotliwość do wyższych) i poprzez współdziałanie z otaczającym je światem niższe byty

(podsystemy) osiągają stan zrozumienia istoty kierującej myśli, która płynie że strony wyższego bytu

(nadsystemu).

Człowieka uświadamia sobie różne poziomy jedności:

1.Jedność komórek w całym organizmie człowieka (równocześnie ucząc się kierowania impulsami niższej

natury człowieka).

2. Jedność ludzi w grupie – tworzy się początkowo w sposób nieuświadamiany (rodzina, zespół pracowniczy,

grupy tworzące się na podstawie zainteresowań ich członków itd.), a stopniowo (przezwyciężając różnego


rodzaju negatywne wpływy psychiczne systemów zamkniętych zwanych egregorami) dąży do stanu grupowej

świadomości.

3. Jedność grup ludzi, którzy mają świadomość iż są (różnymi) centrami energetycznymi w organizmie

ludzkości (ujmowanym jako całość).

4. Jedność całej ludzkości, świadomej iż jest czwartym centrum energetycznym – anahatą planetarnego

Logosu.

5. Jedność planet w Systemie Słonecznym itd.

Pomiędzy tymi wszystkimi poziomami nieustannie trwa wymiana energetyczna. Wymiana energetyczna

następuje i jest podtrzymywana w wyniku oddziaływania zbioru fundamentalnych praw Twórcy, oraz

w wyniku harmonijnego rozwoju, który stwarza warunki najmniejszego oporu dla rozwoju wszystkich form

życia na długiej drodze do rozwoju.

Człowiek został stworzony dla szczęścia osiąganego poprzez duchowe samodoskonalenie oraz służenie

niższym formom życia, które potrzebują miłości i oparcia na swojej drodze ewolucyjnego rozwoju. Przyszła

ludzkość, która pozna najwspanialszy dar Twórcy – wolność tworzenia w służbie otaczającemu światu –

uświadomi sobie istnienie gigantycznych energii Kosmosu, które na wyższych duchowych poziomach Bytu,

otwierają się przed rozszerzoną świadomością. Człowiek pozna wieczność form w ich cyklicznym istnieniu,

odkryje nowe możliwości. Najwyższe osiągnięcia naszej technicznej cywilizacji ulegną transformacji.

7. ISTOTA ŚWIADOMOŚCI GRUPOWEJ.

Zgodnie z uniwersalnymi prawami życie rozwija się w sposób cykliczny, i na pierwszym etapie rozwoju – w

każdym cyklu – dochodzi do różnicowania starych form życia, do analizy – podziału na elementy składowe,

czyli do poznawania poprzez rozkład na części (niszczenie). Na kolejnym etapie odbywa się łączenie

zróżnicowanych uprzednio elementów, które gromadząc doświadczenia zostały przygotowane do

połączenia.


Należy podkreślić, że łączyć mogą się tylko takie formy życia, których zgromadzone doświadczenia są sobie

jakościowo bliskie. Łączenie nie jest mechanicznym złożeniem tego co podzielone. Podczas trwania fazy

ewolucji odbywa się łączenie w grupy, np.: ludzi, którzy – zgodnie z nagromadzonym doświadczeniem –

przechodzą okres jednostkowego osobistego rozwoju. Łączenie się systemów powiększa ich zasób

doświadczeń oraz pozwala na osiągnięcie jakościowo nowego stanu – odbywa się transformacja – przejście

od ilościowego gromadzenia doświadczeń do ich nowego poziomu jakościowego. Etap rozwoju, przez który

ludzkość przechodzi obecnie, jest początkiem fazy ewolucyjnej, która rozpoczęła się 18,5 milionów lat temu,

w okresie indywidualizacji człowieka. Tak więc łączenie się, integracja jest podlegającym prawidłowościom

procesem przyrody. Innym zagadnieniem jest fakt, iż nie wszystkie formy życia są gotowe do integracji.

Wielu przedstawicieli królestwa ludzi, wciąż jeszcze znajduje się na pierwszym etapie rozwoju – gromadzenia

doświadczeń na drodze różnicowania i analizy warunków otaczającego ich świata. To co my na co dzień

nazywamy ludzkim ciałem, stanowi sumę elementów składowych, którymi są atomy, molekuły, narządy i

układy - stanowi ludzki organizm. Podobnie człowiek Czy zdaje sobie z tego sprawę czy nie, jest on

elementem większego systemu życia – kolektywu, społeczeństwa i organizmu całej naszej planety. Grupa ludzi

stanowi kolektyw, grupa kolektywów – społeczność, społeczeństwo itd.

Na danym etapie rozwoju ludzkości nagromadziła – drogą analizy – bogate doświadczenia poznawcze.

Inwolucyjna przeszłość w znacznym stopniu określa nasz obecny wzorzec życia. Na etapie inwolucji

najważniejsze jest działanie siły odśrodkowej. Systemy «rozbiegają się» w celu gromadzenia doświadczeń w

przestrzeni życia. A po zgromadzeniu doświadczeń, łączą się i tworzą bardziej złożone struktury.

Rozwijana zdolność do sprawowania kontroli nad coraz szerszym kręgiem zagadnień prowadzi do

wzajemnego zbliżenia się systemów i przyciągnięcia ich do dodatnich centrów większego systemu.


Tak więc dziś ważna jest umiejętność dostrzegania ogólnego obrazu rzeczywistości w uniwersalnej struktur

za budowy materii, z której skonstruowany jest otaczający świat, oraz my – jako jego część składowa. Nauka

dokonała już tak wielu odkryć i wynalazków o globalnym znaczeniu i opierając się na naukowych podstawach

można potwierdzić efektywność jednoczenia i przewagę jaką mają grupowe formy tworzenia nad

indywidualnymi. Można wykazać na przykładzie odkryć dokonanych w dziedzinie fizyki jądrowej w zakresie

pól zwanych torsyjnymi. Struktura organizacji wzajemnych powiązań pomiędzy człowiekiem a otaczającym

go światem oraz formy różnych systemów życia podporządkowane są tym samym prawom. Dotyczy to

zarówno człowieka, jak i kolektywu, społeczeństwa oraz całej ludzkości. Mniejsze systemy życia są,

elementami składowymi wielkich systemów życia. Zarówno ewolucja całej ludzkości, jak i ewolucja

poszczególnych grup ludzkich, a także pojedynczych jednostek ludzkich jest podobna do ewolucji atomu, ale na o

wiele wyższym hierarchicznie poziomie rozwoju. Opierając się na przykładzie procesów ewolucji atomu

możemy założyć, że instrumentem ewolucji jest jednoczenie i powiększanie potencjalnych możliwości

połączonego systemu.

W odniesieniu do ludzkości możemy praktycznie prześledzić efektywność zasady integracji we wszystkich

sferach życia. Dezintegracja, jako zniszczenie więzi energetycznych pomiędzy elementami składowymi

struktury, prowadzi do chaosu oraz wzrostu entropii. Doszliśmy więc do takiego etapu rozwoju ludzkości, na

którym rozwój zespołowych form tworzenia staje się najważniejszą potrzebą naszych czasów.


8. OBECNY STAN SYSTEMU SŁONECZNEGO. Obecnie, w całym Systemie Słonecznym, trwają nadzwyczaj złożone fizyczne procesy przekształceń.

Wszystkie wielkie procesy wymagają wielkich ilości energii, tak więc potrzebne są dodatkowe jej źródła

(energii lub materii).

Naukowcy dokonali bardzo istotnego odkrycia – stan w jakim znajdują się planety Systemu Słonecznego

jest w ogromnym stopniu zdeterminowany przez energetyczny, materialny i informacyjny stan przestrzeni, w

której porusza się System Słoneczny.

W roku 1958, W. А. Ambarcumian ogłosił, iż nasz System Słoneczny, przemieszcza się ku gwiazdozbiorowi

Herkulesa. Od połowy lat pięćdziesiątych ubiegłego wieku przecina galaktyczny strumień biegunów

magnetycznych. Zgodnie z danymi, które są przekazywane przez radioteleskopy, na trajektorii ruchu

Systemu Słonecznego są skoncentrowane nagromadzenia materii (jony wodoru, helu, cząsteczki dwutlenku

węgla oraz molekuły innych pierwiastków). Ta materialna i energetyczna niejednorodność przestrzeni, jest

źródłem nowych zjawisk w Systemie Słonecznym.

Wiadomo nam, iż podczas ruchu w środowisku fizycznym ciała wytwarzają przed sobą najpierw tak zwaną

falę uderzeniową, a przestrzeń międzyplanetarna jest wypełniona bardzo rozrzedzoną materią. Skutkiem

względnego rozrzedzenia materii w przestrzeni kosmicznej jest fakt, iż grubość fali uderzeniowej

poprzedzającej System Słoneczny, aż do połowy lat sześćdziesiątych minionego stulecia, była równa 3 – 4

jednostkom astronomicznym (jednostka astronomiczna jest równa średniej odległości pomiędzy Ziemią

a Słońcem –czyli 150 milionom kilometrów). W latach siedemdziesiątych ubiegłego wieku jej rozmiary

zaczęły się w znaczący sposób powiększać, i do połowy lat osiemdziesiątych fala uderzeniowa osiągnęła

wielkość 43 jednostek astronomicznych.

Na trasie przemieszczania się oraz obszarze wzajemnego współoddziaływania heliosfery Systemu Słonecznego

ze środowiskiem międzygwiezdnym, utworzyła się zgęszczona materia i energia. Rozproszona plazma

zaczęła, w coraz większym stopniu, gromadzić się przed frontem ruchu Systemu Słonecznego. Wzrosła

intensywność wzajemnych oddziaływań elektromagnetycznych pomiędzy naładowanymi cząsteczkami w

plazmie fali uderzeniowej, a strumienie plazmy obdarzonej ładunkiem elektromagnetycznym zaczęły

przenikać do wnętrza Systemu Słonecznego. Olbrzymie ilości materii i energii, które przeniknęły do Systemu

Słonecznego, doprowadziły do naruszenia równowagi energetycznej planet i centralnego ciała niebieskiego

w naszym systemie – Słońca.

9. PROCESY INTEGRACYJNE W SPOŁECZEŃSTWIE.W XVI wieku F. Bacon napisał: «nie należy mierzyć świata wąską miarą rozumu, ale w taki sposób

rozszerzać granice rozumu, by stał się on zdolny do odbioru takiego obrazu świata , jakim jest on

w rzeczywistości ».


Co pobudza nas do działania ? Co jest siłą sprawczą naszego rozwoju ? W jaki sposób powinniśmy się rozwijać

? Takie pytania– przy ogromnej ilości źródeł różnorodnych informacji – są obecnie bardzo aktualne.

Podstawowym czynnikiem, który nadaje kierunek rozwojowi każdego systemu życia w Kosmosiе, jest

znajomość celu tego rozwoju. Sam cel – zgodnie z najnowszymi badaniami naukowymi w dziedzinie fizyki

na temat procesów falowych oraz systemowym sposobem podejścia – składa się z siedmiopoziomowego

systemu celów niższego rzędu, gdzie wyższym celem jest łączenie rozdzielonych elementów w nowym

systemie i na jakościowo nowym poziomie rozwoju. Taki proces nazywamy integracją.

Pod pojęciem integracji (z łacińskiego integratio – pełny, całościowy, nienaruszalny) rozumiemy proces lub

działanie, którego rezultatem jest stworzenie pewnej całości, połączenie, stworzenie jedności. Rozwój

Systemu Słonecznego, planety, organizmu albo narodu polega – według Spencera9 –na kolejno następujących

po sobie etapach integracji i dezintegracji. W nauce o państwie, Smendta, pod pojęciem integracji rozumiane

jest zjawisko stałej autoodnowy państwa poprzez wzajemne przenikanie się wszystkich skierowanych na

państwo rodzajów działalności. Dezintegracja (z łacińskiego de – «od» i integracja) – rozpadanie się całości

na części składowe, przeciwieństwo integracji. Zdezintegrowany – rozdzielony, rozszczepiony.

Procesy rozwoju można przedstawić jako rodzaj kolejno następujących po sobie zmian różnych form

różnicowania i integracji.

Integracja jest procesem ruchu i rozwoju określonego systemu, w którym wzrasta ilość i intensywność

współdziałania jego elementów – wzmacniają się ich wzajemne powiązania oraz zmniejsza się ich względna

wzajemna niezależność. Równocześnie mogą powstawać nowe formay współdziałania, czyli formy które nie istniały

w dotychczasowej historii tego systemu. Podstawą współdziałania jest istnienie koniecznych powiązań, które

nazywamy prawem.

Dezintegracja zwiększa poziom samodzielności i «niezależności» elementów. Nie można jednak rozpatrywać

każdego faktu zniszczenia czy każdego rozpadu jako dezintegracji, ponieważ nie zawsze w wyniku tego

rodzaju procesów elementy rozpadającego się systemu zaczynają istnieć w sposób samodzielny, tak jak miało

to miejsce przed procesem integracji.

Pojęcia «integracja » i «rozwój» odzwierciedlają złożony i wieloraki proces rozwoju. То, co my nazywamy

«rozwojem», jest w istcie procesem rozwoju. Lecz nie wszystkie procesy rozwoju są rozwojem, chociaż

formalnie każdy rozwój jest jakimś postępującym procesem od pewnego stanu wyjściowego.

Także wewnątrz procesów dyspatywnych są zawarte tendencje integracyjne, które ogarniają nasz różnorodny

świat. Rozwój ludzkości z jednej strony odbywał sie w kierunku, coraz większego różnicowania form kultury

materialnej i duchowej, a z drugiej strony – w kierunku zwiększania stopnia złożoności rodzajów

wzajemnych powiązań między nimi i stworzenia coraz bardziej integracyjnie skomplikowanych konstrukcji.

W rezultacie, z początkowej, synkretycznej ludzkiej kultury wyodrębniły się wyspecjalizowane formy działania.

9 Herbert Spencer Urodził się w 1820 roku. Angielski filozof i ewolucjonista. Jest twórcą terminu "ewolucja" (w zastosowaniu m.in. do

"transformizmu biologicznego"


Integracja jako proces tworzenia energii więzi ewolucyjnych, jest źródłem życia i stymulatorem rozwoju form

tego życia. Należy tu podkreślić wagę wyznaczników celu oraz wyznaczników wartości rozwoju (zgodność

celu z obecnymi potrzebami oraz uniwersalnymi prawidłowościami rozwoju form życia). Cel

i wyznaczniki celu strukturyzują przestrzeń, pozwalają na zaoszczędzenie czasu, umożliwiają koncentrację

energii, podwyższają tonus oraz mobilizują siły konieczne do osiągniecia wyznaczonego celu. Rytm życia, w

którym wyraża się powszechne dążenie do jednoczenia, stanowią dynamiczne procesy przejściowe.

Przestrzeń, energia i czas to trzy parametry, które są samym życiem, oraz – zgodną z prawidłowosciami –

tendencją do przekształcania warunków otaczającego świata.

Integracja obejmuje różne sfery życia. Tendencje integracyjne można zaobserwować w rozwoju światowej

ekonomii, polityki, nauki, techniki, we współdzialaniu ludzkości z naturą oraz w rozwiązywaniu globalnych

problemów współczesności.

Globalne problemy powstały w biegu historii i są odzwierciedleniem tkwiących w niej sprzeczności. Ale nie są

one nierozwiązywalne. Potrzebne jest jednak uzgadnianie działań wszystkich narodów na naszej planecie, które

natchnione humanistycznym celem – na zawsze zakończy wzajemne spory i umożliwi pracę dla dobra całej

ludzkosci. W ostatecznym rozrachunku, rozwiązanie stojących przed ludzkością globalnych problemów jest

możliwe poprzez przezwyciężenie antagonizmów społecznych, które są przeszkodą dla optymalnej realizacji

procesów inregracyjnych na świecie. Można to siągnąć tylko poprzez wspólny wysiłek wszystkich krajów i

organizacji międzynarodowych oraz wszystkich nas.

Wśród w/w problemów są:

• Zagrożenie światową wojną nuklearną oraz brak stabilności na świecie;

• Konieczność zapewnienia efektywnej i kompleksowej ochrony środowiska naturalnego;

• Wyrównanie opóźnienia cywilizacyjnego krajów rozwijających się;

• Problemy handlowe, surowcowe, energetyczne i demograficzne świata;

• Eliminacja chorób;

• Właściwy stosunek do światowych zasobów wód i przestrzeni kosmicznej;

• Problemy związane z rozwojem samego człowiekа, problemy dotyczące jego przyszłości

Pojęcie " problemy globalne " oznacza "powszechne", "obejmujące cały ziemski glob".

Podstawowym problemem, który powoduje zaostrzenie pozostałych problemów, jest gwałtowny wzrost liczby

ludności w okresie ostatnich dziesięcioleci, który ma charakter wybuchu demograficznego. Zjawiskiem

towarzyszącym, które problem ów dodatkowo zaostrza, jest nierównomierność wzrostu liczby ludności w

różnych krajach i regionach. W ciągu ostatniego miliona lat istnienia człowieka, na Ziemi żyło około miliard

ludzi. Wzrost liczby ludności do dwóch miliardów osiągnięto w ciągu 120 lat , a trzech miliardów – w ciągu 32

lat (1960 rok). Przez 15 lat (do 1976 roku) – liczba mieszkańców Ziemi wzrosła do czterech miliardów ludzi, a

pięć miliardów osiągnęłą w roku 1989, czyli przez mniej niż 13 lat, a do początku roku 2000 było nas już 6

miliardów. Prawdopodobnie do końca roku 2100 ilość ta osiągnie poziom 12 – 13 miliardów ludzi.


Problemem są także bardzo szybkie procesy urbanizacyjne, powstawanie gigantycznych megamiast. A także

barbarzyński stosunek człowiekа do przyrody, grabieżcza eksploatacja lasów – na jedno posadzone drzewo

przypada dziesięć wyciętych, w każdej sekundzie naszego życia znika las o powierzchni boiska do piłki

nożnej.

To także niedostatek czystej wody pitnej oraz ziem nadających się pod uprawę.

Czym jest kryzys ekologiczny? To zaostrzenie w relacjach pomiędzy człowiekiem a naturą, to naruszenie

globalnej równowagi w naturalnym obiegu materii w wyniku gospodarczej działalnosci człowieka.

Corocznie na naszej planecie szaleje ponad 10 tysiecy huraganów, trąb powietrznych, tysiące trzęsień ziemi,

setki wybuchów wulkanów oraz tropikalnych cyklonów.

Olbrzymim problemem stały się odpady produkcyjne (USA corocznie eksportuje ponad 150 milionów ton

trujących chemikaliów). Wszystkie rodzaje paliw wyczerpią się w ciągu 130 lat – już obecnie odczuwamу

skutki tego zjawiska.

Wszyscy rozumiemy, że stan taki nie może trwać w nieskończoność. Obecnie dochodzimy do punktu,

w którym ta wielość problemów powinna doprowadzić nas do stworzenia nowej jakości życia, przez

całkowicie nowy sposób podejścia do naszej formacji społeczno-ekonomicznej.


Podstawowym zadaniem jest wytworzenie u ludzi proekologicznego światopoglądu (w pierwszym rzędzie

powinna to być ekologia świadomości i sposobu myślenia).

W. I. Wernadski uważał, iż działalność człowiekа jest prawidłowym etapem ewolucji biosfery i jej transformacji w

noosferę, ktorej szczytem jest przeksztalcająca rola nauki i społecznie zorganizowanej pracy człowiekа.

W nauce procesy integracyjne mają charakter międzydyscyplinarnej integracji metod naukowych, pojęć, teorii,

edukacji, kompleksowych badań i programów, komputeryzacji, jako tego elementu współczesnej cywilizacji,

poprzez który przejawiają się wszystkie aspekty życia, «przecięcie się» różnych tradycji naukowych oraz

integracja nauki w sferze instytucjonalnej.

Ważnym elementem życia człowiekа są uznawane przez niego wartości. Pod pojęciem wyznaczników wartości

rozumiemy motywację zachowania i działania jednostki ludzkiej, tworzenie się jej hierarchii potrzeb i obszaru

zainteresowań. Podstawą tego procesu jest struktura świadomości jednostki, jej życiowe doświadczenia i

przeżycia, a także podświadome reakcje, właściwości intelektualne oraz siła woli. Ogromną rolę w tworzeniu

wyznaczników wartosci odgrywa wychowanie, edukacja, tradycje oraz wpływy zewnętrzne. Wyznaczniki

wartości systemu formują się i rozwijają równolegle z rozwojem całego społeczeństwa, powstają podczas

przyswajania doświadczenia społecznego i uwidaczniają się w celach, ideałach, poglądach, zainteresowaniach

oraz innych obszarach działania jednostki ludzkiej. System wyznaczników wartości odzwierciedla treść

poglądów jednostki ludzkiej, wewnętrzną podstawę jej działań i stosunku do rzeczywistości. W procesiе

współnego działania, który determinuje relacje międzyludzkie w grupach, zostają określone wartości

uznawane przez grupę. Wspólna akceptacja najważniejszych wyznaczników wartości przez członków grupy

zapewnia jej zwartość .

O ile proces zaspokajania potrzeb jest działaniem ukierunkowanym na cel, to same potrzeby są źródłem

aktywności jednostki ludzkiej. Subiektywnie uświadamiając sobie cel z potrzebą, człowiek nabiera przekonania, iż

zaspokojenie potrzeby jest możliwe tylko poprzez osiągnięcie celu. Takie podejście umożliwia mu dokonanie

porównania swoich subiektywnych wyobrażeń na temat potrzeby z jej obiektywną treścią, a także znalezienie

środków koniecznych do osiągnięcia celu jako przedmiotu. Stworzenie hierarchii potrzeb jest jednym

z najważniejszych elementów formowania jednostki ludzkiej. Bardzo ważne jest także zagadnienie rozwoju

motywacji – przede wszystkim z wychowawczego punktu widzenia.

W filozofii współczesnej używane jest pojęcie «teleonomia», które oznacza zgodny z prawidłowościami

związek pomiędzy zjawiskami i procesami, które są zdeterminowane przez podstawowy program oraz

zachowanie systemów zgodne z modelem utworzonej więzi zwrotnej. Oznacza to determinizm, który

w przyrodzie ożywionej istnieje w formiе organicznego ukierunkowania na cel i jest charakterystyczny dla

działalności człowieka. Podstawa determinizmu związanego z osiągnięciem celu jest więź przyczynowo-

skutkowa. Tak więc jeśli system życia nie jest – z punktu widzenia rozwoju ewolucyjnego – ukierunkowany

na cel, czyli zdolny do życia, to będzie on usunięty z nadsystemu, czyli np. z organizmu naszej planety.


Problemy związane z wartościami oraz wyborem hierarchii wartości powstają w społeczeństwie wówczas

gdy dochodzi do przewartościowania społecznych tradycji kulturowych i jego podstaw ideologicznych.

Powstaje wówczas problem relacji pomiędzy wartościami, a tym co dzieje się w rzeczywistości. W takich

okresach rozwija się «pluralizm aksjologiczny» czyli wielość równorzędnych systemów wartosci albo

relatywizm kulturowo-historyczny. Rozwój cywilizacji technicznej ulega przyspieszeniu i zbliża się do tego

«punktu bifurkacji», po którego przekroczeniu, może dokonać się przejście w nowy stan jakościowy. Od tego

jaki kierunek rozwoju wybierze ten system oraz jaki charakter będzie miał jego rozwój, zależy samo istnienie

ludzkości. Kryzysy i zmiana wartości cywilizacji technicznej, kataklizmy katastrofy naturalne oraz kryzys

demograficzny przeżywany przez współczesną ludzkośc, towarzyszą głębokim wstrząsom jakie mają miejsce

w sferze swiatopoglądowej oraz w działalności człowieka. Wymaga to głębokiego przemyślenia i stworzenia

nowego systemu ideałów i wartości.

Dlatego też obiektywną koniecznością jest rozwój ekozofii, która jest – między innymi – kodeksem wartosci oraz

sposobem postrzegania świata, który determinuje i stymuluje zachowanie człowieka. Bardzo istotny jest tu

aspekt moralny, który przenika wewnętrzny świat człowieka, wielorakie procesy psychiczne, a także uwidacznia

się jako połączenie zewnętrznych aspektów psychicznych ludzkiej indywidualności. W tym wypadku bardzo

ważny jest system wartości uznawanych przez człowieka, które determinują motywy zachowania

i działania, o ile jest on przepełniony ideami humanistycznymi i ukierunkowany ewolucyjnie. Ważnymi

elementami ekozofii jest świadomość i głębokie zrozumienie celu – to ten bodzieć, który zdolny jest zmienić całe

nasze życie – zakorzenione nawyki i cechy charakteru, dokonać całkowitej transformacji świadomości,

w kierunku koncentracji na osiągnięciu określonego celu. Rozwój świadomości umożliwia postrzeganie

nowych możliwości tworzenia i doskonalenia się. Ekozofię uzupełniają najnowsze wnioski eniologii – nauki

o wzajemnych odziaływaniach energetyczno-informacyjnych.

Dzisiejszy świat i jego naukowy obraz funkcjonują w warunkach cywilizacji technicznej, ktorej priorytety i

wartosci jeszcze wczoraj były uważane za nośniki rozwoju naszej cywilizacji, a obecnie poddawane są pod

wątpliwość i wymagają przewartościowania. Obecnie ludzkość zderzyła się z globalnymi problemami, które

powstały w efekcie rozwoju naszej cywilizacji, i tylko stworzenie nowych wyznaczników rozwoju, zrozumienie

sensu działania i natury ludzkiej, oraz ponowne przemyślenie naszego miejsca na tym swiecie, przyczyni się do

powstania modelu nowego świata. Ważnym wskaźnikiem światopoglądu jest ukazanie człowieka w jego

powiązanich ze światem, który należy potraktować jako całość. Może to doprowadzić do zmiany,

tradycyjnych w kulturze technicznej, wyobrażeń o roli jaką człowiek ma do spełnienia. W historycznym

ujęciu rozwoju, tendencje te powstają w okresach kryzysowych. Szczególnie wyraźny jest pojawiający się

wówczas relatywizm. Często jest to próba usprawiedliwienia utraty historycznej perspektywy rozwoju

społeczeństwa. W takich okresach, relatywizm zaczyna panowac także w obszarze ocen i relacji mоralnych.

Tak zwany relatywizm etyczny, polega na względności, umowności, zmiennym charakterze norm moralnych

– relatywizm moralny nierzadko wiąże się amoralnością.


W obecnych czasach tylko poprzez system edukacji i kształcenie można formować system wartości

i swiatopogląd społeczeństwa.

Można powiedzieć, iż na obecnym etapie społeczeństwo jest gotowe do zaakceptowania faktu wyższości

jaką mają wartości ogólnoludzkie nad wartościami narodowymi czy państwowymi, oraz tego, że zmiany

w świecie idą w kierunku coraz większej wzajemnej zależności pomiędzy różnymi krajami i narodami, co

wiąże się z koniecznościa podejmowania problemów ogólnocywilizacyjnych o globalnej skali i znaczeniu.

LITERATURA: 1. «Cud życia », strona nr 5 - 10.


Laskomex to firma-sekta

Documents

Transcript of Laskomex to firma-sekta