1

2

Historia waleczna, krwia i potem spisana.

W krainie nad Czarną, w mieście zacnym Staszowie

żyją wędrownicy, każdy wam o nich opowie.

Waleczni są i sławni, rzemiosłem niejednym się trudniący,

potrzebującym pomagający.

15 jest ich w jednym szeregu.

Spotkania zaś mają w piwnicy.

Nie straszne im ni deszcz, ni wiatr ni słota.

Spać pod chmurką lubią, dachem dla nich są gwiazdy,

odpocząć lubią wszędzie, Ziemia jest dla nich domem.

Nie pogardzą ciepłym łóżkiem i suto zastawionym stołem

jednak miejsce swoje zawsze odnajdą, gdziekolwiek by ich wiatr wyniósł.

Celem ich najważniejszym jest pomoc potrzebującym.

Mają też za zadanie zgłębianie sensu istnienia,

poznanie ludzkich morali i wielu ciekawych obyczai.

Waleczni są i czcigodni i każdy z nich musi iść własną drogą,

lecz czasem się spotykają i wtedy nawet najgorsze przeszkody rozdzielić już nie mogą.

Szczyty wszelkie razem zdobywają,

wiedzę tajemną nieraz odkrywają.

cyyyyyyyy,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

3

Są to ludzie bardzo weseli,

umiejący odnaleźć drogę w najodleglejszym zakątku alei.

Uparci oni są także,

ale dobry skutek z tego wynika a jakże!

Uczą się oni siebie, do duszy swej kluczyk mają,

i czasem z uczuć i uczynków dobrych symfoniję piękną grają.

Ludzie ich znają też w świecie

potwierdzi to nawet najmłodsze dziecię.

Bo zdolni są oni nad wyraz

i ich talenty mieszkaniec miasta poznał nieraz.

Celem ich są wędrówki,

zdeptali kraj nasz od morza do „głodówki.”

Poznali oni różne obyczaje,

bawiąc się przy tym wspaniale.

Mieszkańcy grodu zacnego popierają ich w pełni,

bo odważni są oni i dzielni.

Chlubę i sławę często miastu przynoszą

i morale ludności niebanalnie podnoszą.

Zwą się oni „Igniculus”

i do służby wszelkiej jest to odpowiedni dla wszystkich „stimulus.”

4

Za coz tak wyjatkowego podziwiaja ich mieszkancy tej ojczyzny malej ?

Otóż mózgi są to nieprzeciętne

do wszystkiego zawsze chętne.

Sprzątać, skakać i gotować,

leżeć w trawie i harcować.

Robić piękne fotogra* e

lubią także astrogra* ę.

5

Książka to ich jest przyjaciel

Obrazy cudowne też tworzą

może nową galerię w mieście założą?

Szyć także pięknie umieją i to pewne

nigdy, przenigdy nie skrnąbrnieją.

Pierwszą pomoc dobrze też znają

po lasach często ganiają.

Ojczyznę kochają szczerze

w to im na pewno uwierzę.

Postępują oni jak rycerze

co dobrze odbija się na każdej biosferze.

Bohaterowie nasi w ciemnym blasku zimowym

spotykają się często w piwnicy i tam prowadzą długie rozmowy.

Piją ciepłą herbatę i dania regionalne gotują

nad wszystkimi w pomysłowości górują.

Mają oni następców odważnych i dzielnych jak wiecie

i uczą ich wszystkiego co najważniejsze w świecie.

6

Znają naszą historię,

umieją na jej cześć wyśpiewać glorię.

Poza tym cenią najważniejsze wartości

rzadko kiedy cokolwiek ich złości.

Kochają poezję nad wyraz

i uczą młodszych rycerzy jak postępować należy.

Ze kobiety należy szanować,

uwielbiają często harcować.

Sprawiedliwie wszystkich oceniać

i starania wszelkie umieć doceniać.

Przebaczać należy też godnie

powiedzą Ci o tym zgodnie.

I starsi są tam i młodsi,

i nie przeszkadza im to przecie,

że są najlepszymi osobami na świecie.

Przyjaźń znają bardzo dobrze,

ubogich zawsze obdarzają szczodrze.

Stwarzają warunki wszechstronne

7

do rozwoju każdego wygodne.

Zarówno intelekt swój rozbudzają

i wyobraźnie także pobudzają.

Emocjonalnie i duchowo też są silni,

duchowo i społecznie kompatybilni.

Miejsce w szeregu swym znają

i bez potrzeby się z niego nie wychylają.

Nieskrępowanie kształtują osobowość człowieka,

każda młoda osoba w pewnym wieku na to czeka.

Szanują nad wyraz prawo i godność,

nie doskwiera im nigdy samotność.

Są wolni od wszelkich nałogów,

i nie boją się nawet życiowych progów.

Umacniają i upowszechniają w społeczeństwie umiłowanie najcenniejszych wartości

najczęściej w imię sprawiedliwości.

Są samorządni,

do wypełniania wszelkich obywatelskich obowiązków na pewno godni.

Kształtują potrzebę kontaktu z nieskażoną przyrodą

8

i bardzo rzadko ulegają modom.

Poznają ludzi ras różnych,

nieczęsto czasem próżnych,

jednak tolerują ich nad wyraz

nie zetrze tego nawet czas.

To koniec peanów na cześć ich,

ponieważ przechwałki bezpodstawne jest to kich.

Więc przejdźmy nareszcie do rzeczy,

żeby nikt nam nie przyszedł w odsieczy.

Za opieszałość i słów potok

żeby nie był to dla was bezsensowny słowotok.

Więc wędrownicy ci znamienici,

w powiecie pospolici.

Uradzili rzecz niebywała

i także poważna i niemała,

że od tej pory do swych zasług

dopiszą więcej obowiązków i hałasów.

9

Stwierdzili, że podołają zadaniu niełatwemu

przed nikim nie a* szowanemu.

Spotkali się na herbacie

i pomysłami strzelali jak w najlepszej armacie.

Przemowił Grzegorz Waleczny.

Niczyj to podopieczny.

I przedstawił on wszystkim druhom

Projekt, który trzymał za pazuchą.

Mówił on co niemiara

Ze z przedsięwzięcia tego będzie spora chwała.

I zaczął snuć on opowieść

Której teraz mam zaszczyt przytoczyć treść.

10

„Więc gdy młody jeszcze byłem

Miód i mleko z wiatrem piłem.

Tra# łem na kraj mazurski

Memu sercu zawsze ludzki.

Ale zacznijmy od początku

Skoro siedzimy tu, w cichym zakątku.

Bo wy młodzi jesteście za wiele

I kiedy posłuchacie na pewni zrobi się weselej.

Więc zaczynam, nie śmiać się proszę

Tak wiem, to prawie tak jakbym już nosił bambosze.

Więc wiecie o początkach drużyny

Prawie tak jak lubicie jarzyny.

Powstała ona dość dawno

Jednak papier o tym pisze jawno.

Przy szkole imieniem Staszica

historia robi się bladolica.

W każdym razie numer 21 uczniowie obrali

a potem harcerze się reaktywowali.

11

I teraz siedzą tutaj w tej sali

i słuchają o historycznej dali.

Mówimy o mnie i o moich kolegach

We wczesnej młodości naszej przedbiegach.

Wywiało nas wtedy na Mazury

Nie uznawaliśmy wtedy żadnej chałtury.

I tra# liśmy na zlot grunwaldzki

nie opuściliśmy na nim żadnej przechadzki.

Urzekł nas klimat i czar tamtejszej wspólnoty

i wracać wcale nie mieliśmy stamtąd ochoty.

Nszyscy sobie obiecaliśmy

i przysięgę takową składaliśmy.

Ze powrócimy w tamte strony

Nawet gdybyśmy mieli wspaniałe żony.

I że zajmiemy się rycerzami

To pewne, jak to, że jesteśmy harcerzami.

I nie udało nam się powrócić

W życiu czasem udaje nam się wywrócić.

12

Jednak słowo nasze jest zawsze święte

i to w harcerzu jest piękne

że polega się na nim jak na Zawiszy

Nawet wśród burz, wichrów i ciszy.

Nadszedł czas spełnienia woli

bez zbędnych ceregieli i swawoli.

I padło na Was moi podwładni

Zebrani tutaj gromadnie.

Chce was zarazić czarem i kulturą

Nie jest to jak wam się wydaję żadną bzdurą.

Bo mądrzy jesteście to wiecie

I rycerzy także poznać chcecie.

Bo w życiu bez historii i tradycji

nie otrzymacie nagród mimo waszej ambicji.

Zagłębić się w tą tradycję należy

Każdy z was mi kiedyś uwierzy.

A teraz powiedzcie: Co wy na to ?

Tylko proszę, nie mówcie, że jak na lato.”

durą.

i.

13

I Grzegorz zakończył swoją wypowiedź.

Zaznaczmy, że uzyskał bardzo pozytywną odpowiedź

Wszystkich pomysł ten zachwycił

I wyobraźnię każdego podsycił.

Wędrownicy planowali już stroje i gwarę

i szykowali się na wyborową zabawę.

Przygotować zamierzali się bardzo merytorycznie

i do tego ćwiczyli jeszcze * zycznie.

Uczyli się tańca dworskiego

i życia średniowiecznego, sielskiego.

Napisali konspekty swych zbiórek

do pieśni odległych powstał także chórek.

Prawo, kodeks i zasady rycerskie poznawali

ze wszystkim bardzo szybko się zaznajamiali.

14

Powstały cykle zbiórek wspaniałe

na każdą okazję doskonałe.

Cykl pierwszy obejmował historię

utrwalali oni wtedy sobie teorię.

Poznawali starodawne pieśni i zwyczaje

ksiąg niezliczonych i mądrych wszelakie rodzaje.

Czytali i pilnie się uczyli

i na nagrodę znakomitą zasłużyli.

Poznali tradycję, zwyczaje i kulturę

a nawet monety i przedawnioną koniunkturę.

Powstały piękne mosiężne tablice

słów tam spisanych nigdy nie wyliczę.

Dotyczyły postępowania i kodeksu

a także praw i pragnień plebsu.

Słuchano pieśni i muzyki pradawnej

Słów łaciny dawnej i genialnej.

15

Która o czasach chwalebnych mówiła

I damy dworu zazwyczaj bawiła.

Zgłębiono całą Bogarodzicę

Najznamienitszą w czasach dziewicę.

Pieśń tą umiano zaśpiewać

Która czyny grunwaldzkie po wsze czasy będzie opiewać.

I przypominać młodzieży wszelakiej

O waleczności i unii dwojakiej.

O tym, że bitwa została wygrana

Ze strony krzyżackiej zaś z kretesem przegrana.

O tym że Witold i Jagiełło tam byli

A potem jeszcze trudne czasy przeżyli.

Wspomina także znaczącą rolę kościoła

Który na przestrzeni wieków zmienił się zgoła.

Nie walczy już mieczem lecz słowem

I to jest jego odwiecznym padołem.

oppppppppppppppppppppppppppppppppppppppppppppppppppppppppppppppppppppiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiieeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeee

16

Strofy tej zacnej pieśni poznano na pamięć

I nowożytnej muzyki nie bano się mamieć.

Męczyć, zmieniać i dręczyć ją zaczęto

Każdy obecny tam to teraz pamięto.

Jak utwory cudowne szybko powstawały

I żadne niewiasty wtedy nie milczały.

Wszystkie śpiewały na wzór „Jaśka do Śląska”

I nikt nie powiedział, że każda z nich to głupia gąska.

Niewiasty głosy swe ćwiczyły

Poza tym wierszy na pamięć się uczyły.

Mężczyźni zaś jak to zazwyczaj w zwyczaju

Czytali księgi strategiczne w tramwaju.

W szachy-grę królewską grać zaczęli

Obiekcji co do niej najmniejszych nie mieli.

Potem przyszedł czas na Matejkę

Zaczęto ustalać do obrazów kolejkę.

17

Poczet królów polskich analizować zaczęto

Nawet swoje design’erskie komiksy poczęto.

Na wzór malarza wielkiego

Powstały rysunki człowieka prostego.

Bitwę pod grunwaldem w szczegółach omówiono

I wszelkie taktyki tam zastosowane zgłębiono.

Potem na pomysł wpadnięto wspaniały

W wykonaniu trochę niedoskonały,

Ze każdy szanujący się rycerz i dama

Powinien mieć osłonięte kolana.

A mówiąc językiem prostszym

Strój swój wyrzucić najnowszy.

I uszyć według projektu

Średniowieczny wzór obiektu

Strojem potocznie zwanego

Wykonany z materiału delikatnego.

Powstały przepiękne suknie

no.

18

Wykonane często na płótnie.

Najczęstszym materiałem użytkowym

Jednak w sklepie zakupionym nowym

To suknie i płótna lniane

Aksamity, barchany i kiecki bawełniane.

Stroje były sznurowane

Guziki często miały wbudowane.

O kształcie bardzo dziwnym

I haftki posiadające między innym.

Stroje niewieście były ciężkie i ozdobne

W średniowieczu bardzo modne.

Suknię spodnią i wierzchnią posiadały

Charakter epoki w odpowiedni sposób oddawały.

Nakrycie głowy panie też miały

I same go wykonywały.

Zaś panowie mieli troszkę gorzej

Ponieważ musieli ruszać się chorzej.

Wykonywali zbroje wspaniałe

19

Do walki zawsze doskonałe.

Drewniane i blaszane one były

I nigdy się nie niszczyły.

Grzebień i dzwon i szparę wzrokową

Zasłonę policzek i tarcze wyborową.

Napracowali się panowie niezmiernie

I trzymali się przy tym dzielnie.

Efekt końcowy był doskonały

I każdy rycerz na swój sposób był wspaniały.

Kiedy skończono już to zadanie

Nadszedł czas na chwilowe rozstanie.

Jednak nie trwało ono zbyt długo

I niech nikt się z tego powodu nie rugo.

Potem uczono się sztuki kucharskiej

Prawie tak ambitnie jak felczerskiej i lekarskiej.

Paleniska w lesie rozpalano

I placki wyborne na nich układano.

Pyszne były i zdrowe

20

Po niedługim czasie do jedzenia gotowe.

A felczerów i lekarzy się w średniowieczu słuchano

Więc nauki w tej kwestii nie zaniedbywano.

Zioła lecznicze i owoce poznawano

I potem działania ich w praktyce sprawdzano.

Powstały pyszne syropy i mikstury

Nawet wyszły przypadkiem malinowe kon* tury.

Wszyscy ze smakiem się nimi zajadali

Potem na rynku wewnętrznym wyroby swoje sprzedawali.

Życiorys Zawiszy Czarnego także poznali

21

I Nawet broszurę w tym temacie wydali.

Częścią zwiadu było to zadanie

I szybko wszyscy odpowiedzieli na nie.

Poznali genezę bitwy i historii

A także wiele na ten temat ciekawych teorii.

Poza tym znaleźli wzmiankę o kościele

I o zacnym królu Jagielle

Który modlił się na Św. Krzyżu

Niczym ten Franciszek z Asyżu.

Dzwon także ufundował

I pracami w jego osadzeniu w kościele kierował

Dzwon ten przez mieszkańców bardem zwany

I przez naszych wędrowników był widziany.

Poza tym odnaleźli ślady bitwy w Rakowie

O tym każdy się kiedyś dowie.

Bo grunwaldzkim las ten jest zwany

Przez turystów i grzybiarzy lubiany.

Znaleźli też wzmiankę o kaplicy

W której Bóg się najbardziej liczy.

22

Nakazał ją wybudować Ulryk von Jungingen

Który za życia zakon zamienił w cień

I mistrzem jego genialnym był

Wśród mistrzów zakonnych wiodący prym.

Zgłębili temat nie lada

I znaleźli hasło „Grunwaldzka brygada”

Powstała ona na wojnie

I działała na kielecczyźnie spokojnie

Było to 1944 roku,

Biła się ona z komunistami o zmroku.

23

Silnych miała dowódców

Prawie tak jak średniowiecze kupców.

Podczas zadań wspaniałych grunwaldzkich

Nie było tak jak w średniowieczu zabaw pijackich.

Odbyły się zaś trzy biwaki

Na których wspaniale bawiły się dzieciaki.

Poznały tematy rycerstwa

I jeszcze bardziej zachęciły się do harcerstwa.

Wędrownicy pomocą i radą im służyli

I dzięki temu we wspólnocie razem zadania robili.

Stwierdzono że trzeba zachęcić

I ciekawość innych ponęcić

Tematyką tą piękną i wspaniałą

Niezależnie od wieku dla wszystkich doskonałą.

I ostatnie zadanie bitwą nazwane

Na Zlocie hufca zostało wykonane.

Odbyło się ono w formie gry dziwacznej

W wykonaniu bardzo „smacznej.”

I nie chodzi tu o kucharskie doznania

24

Lecz bardziej o umysłowe wyznania.

Gra była ogromna planszowa

Określona przez skrybów terminem wyborowa.

Każdy był pionkiem na wielkiej tarczy

I nikt nikogo nie wyniańczy.

Dostawało się pytania różne

Czasem z czasem walczące i dłużne.

Należało na nie odpowiedzieć prawdziwie i szczerze

I odpowiedź umieścić na specjalnym papierze.

Wtedy poruszało się do przodu

A nagrodą główną był wielki garnek miodu.

Poza tym strzelano też z łuku

Przy aplauzie oklasków i huków.

Rzucano w dal kamieniami

I wiązano nogi rzemieniami.

Smiechu było co niemiara

Dla króla to wielka o* ara.

Drabinę z lin budowano

I Bogurodzicę pięknie śpiewano.

25

Odbyło się pasowanie na rycerza

Którego przechrzcili z miana harcerza.

Konno jeździć się uczono

Nie wiadomo jak to sprawiono.

Czołgano się i walczono

I winy wszystkie odkupiono.

Spiewano dużo i szczerze

Śpiew był oddany w o* erze.

W podzięce za wspaniałą zabawę

I wyśmienicie ugotowaną strawę.

Grę zuchy wygrały

I bardzo głośno się z tego śmiały.ardzo głośno się z tego śmiały.

26

Bo martwiły się nieboraczki

Że najmłodsze, że mają na piersi znaczki.

Ze harcerze są przecież starsi i mądrzejsi

Jednak okazało się, że zuchy są zdecydowanie najlepsiejsi.

Nagrodę szybciutko zutylizowali

I głęboko się potem schowali

Bawiąc się w starą zabawę

Przegrani zaś poszli na strawę.

Zarówno duchowo jak i psychicznie nażarci

Psychicznie troszeczkę podarci

Poszli spać wszyscy grzeczniutko.

A wędrownicy cichutko

Zaczęli spisywać te czyny

Przy kon* turach z maliny.

Zakronikowali wszystko piękniutko

Wiedząc, że będzie im to potrzebne raniutko.

Kronikę wklepali w komputer

Rycerz najgodniejszy siadł na skuter

I zawiózł to do najdroższych niewiast

Które sprawdziły szybko wraz.

27

Ucichły na chwilę zadania

Lecz nie stracono sensu przesłania.

Cel został osiągnięty

I przez wszystkich doskonale ogarnięty.

Rozpowszechniono kulturę i sztukę

I szklanek od tej pory nie tłukę.

Wszyscy już znają Zawiszę

To ten o którym ciągle tu piszę

Wiedzą że żona jego to Barbara

A gadająca papuga to ara.

Nie pomylą krzyżaka i Litwina

I wspaniała to jest nowina.

Może przyłączą się do nas w przyszłym roku

I mamy nadzieję, że nie będą w amoku.

Zgłaszając się do wspólnoty

Nie z braku ochoty

Lecz z chęci szczerych

Odpowiednich do naszej nowej ery.

28

Bardzo zadowoleni jesteśmy

I nadal do zadań grunwaldzkich się śpieszmy.

Bo mimo że są wykonane

Nie dla wszystkich są poznane.

Będziemy ideą ludzi zarażać

Tych, co nie będą się do niczego zrażać.

I razem będziemy wojować

I dobrze się sprawować.

Pojedziemy na pola bitewne

Co okaże się dla nas sławienie.

W warsztatach udział weźmiemy

Już teraz tego bardzo chcemy.

Kończymy tą krótką opowieść

Ponieważ idziemy jak rycerze coś zjeść.

Najlepiej jajecznicę z kopy jaj

Ale słowo nam daj

29

Że rycerzy wszystkich będziesz sławił

I kością się nie dławił.

Na pożegnanie krzykniemy głośno Czuwaj!

Co oznacza, do ideałów najwyższych fruwaj.

Pomoc y udzielaj potrzebującym

I najbardziej tego pragnącym.

Kiedy ojczyzna będzie w potrzebie

A los uśmiechnie się do Ciebie

Nie wahaj się walczyć i iść życia drogą

Poznane wartości Ci w tym dopomogą.

Harcerz i rycerz to prawie to samo

Krzyczymy dzisiaj : andiamo.

Spotkamy się jeszcze nieraz

Żegnamy się już teraz.

Z pieśnią ustach wesołą

I nadzieją kolorową.