jaki aDWENT - Kapucyniwolczynparafia.kapucyni.pl/nowa/images/galerie/zaufanie/... · 2019. 12....

nr 2(83) i grudzień 2019

nieregularnik parafii niepokalanego poczęcia nMp w wołczynie issn 2658-0977 bracia mniejsi kapucyni

dodatekkolęda

2019/20

jaki aDWENTByliśmy w Ziemi Świętej

Wieczór kodowania

Krucjata Jednej Intencji

marana tha

marana thamarana tha

adwent

3

Postacie ukazane na ikonie są skrupulatnie roz-łożone w różnych rzędach, według ich wagi i zna-czenia. Centralnym elementem kompozycji jest osoba Boga Ojca, ku której zbiegają się wszystkie inne płaszczyzny. Ojciec przedstawiony jest jako starzec w śnieżnobiałej szacie i ze śnieżnobiałymi włosami, uwieńczony podwójną aureolą (znak nie-dostępności bóstwa), którą otaczają trzy kręgi, wskazujące na poszczególne stopnie nieba, we-wnątrz których przedstawione są w szeregu meda-lionów hierarchie niebieskie.

W kręgu najbardziej zewnętrznym, po lewej, stoi postać ludzka z otwartym zwojem. To prorok Da-niel, który ma widzenie starca: „Szata Jego była biała jak śnieg, a włosy Jego głowy jakby z czystej wełny”, przed którego „na obłokach nieba przyby-wa jakby Syn Człowieczy” (Dn 7,9.13). W Ewange-liach Chrystus sam nazwie się „Synem Człowie-czym”, przedstawiając się ludowi Izraela jako Ten, który wypełnia Prawo i Proroków.

Nad wizerunkiem Ojca jest aureola, wewnątrz której znajduje się kielich na trzech nóżkach, wy-pełniony płynem czerwonego, krwistego koloru. Jest to zapowiedź kielicha eucharystycznego, krwi Chrystusa, która odkupiła świat. Puchar ten jest również kielichem sprawiedliwości Bożej, o której mówi Ewangelia: „Ojcze mój, jeśli to możliwe, niech Mnie ominie ten kielich! Wszakże nie jak Ja chcę, ale jak Ty” (Mt 26,39). Czerwień tego kielicha domi-nuje nad całym malowidłem, otaczając Ojca i Syna, i otwierając się w centrum jako swego rodzaju by-stra czerwona rzeka, która spływa z nieba na zie-mię, docierając aż do samego piekła.

Po prawicy Ojca mamy obraz raju, niebieskiej Jerozolimy. Wizerunki świętych w białych szatach są zawsze obecne na ikonach sądu ostatecznego. Widzimy też baptysterium, wewnątrz którego przedstawione są w formie kiści winogron owoce chrztu, który wprowadza nas do ziemi obiecanej, daje nam życie wieczne, czyni nas dziećmi Bożymi, wszczepia w nas boską naturę.

W środkowej części ikony widzimy zastęp apo-stołów, którzy zostali posłani, aby nieść sąd Boży, sąd miłosierdzia, przez głoszenie Ewangelii wszyst-kim narodom, a którzy będą obecni również na są-dzie ostatecznym.

W tegorocznym adwencie, który jak zawsze zawiera w sobie podwójne oczekiwanie: na święto narodzin Syna Bożego i na koniec czasów, towarzyszy nam ikona ostatecznego przyjścia Chrystusa, autorstwa hiszpańskiego artysty, Kiko Argüello, założyciela Drogi Neokatechumenalnej.

Ikona ostatecznego przyjścia Chrystusa

opis ikony zaczerpnięty ze strony www.domusgalilaeae.org opracowanie br. Tomasz Duszyc

marana tha

adwent ikona ostatecznego przyjścia Chrystusa

4

zaufanie | grudzień 2019

Na dole ikony, po lewej stronie, przedsta-wiona jest Maryja, „Cała święta”, będąca początkiem Kościoła, która nas poprzedziła w drodze do nieba. Obok niej pojawiają się jako świadkowie dwaj aniołowie z raju i Do-bry Łotr, któremu Chrystus na krzyżu po-wiedział: „Dziś ze Mną będziesz w raju” (Łk 23,43).

Innym ważnym elementem raju jest to, co Ewangelia nazywa łonem Abrahama. Jest ono obecne w osobie trzech patriarchów: Abrahama, Izaaka i Jakuba (na lewo od Ma-ryi), którzy są obrazem raju w całej tradycji Izraela i Kościoła.

Poniżej patriarchów widać mnichów, któ-rzy są bliscy raju, ponieważ prowadzą już życie, w którym wyrzekają się świata. Przed-stawieni są ze skrzydłami, tak jak aniołowie; kierują się wskazaniami swojego założyciela (postać ze zwojem w ręce) i lecą do raju, nie-mal w nim się zanurzając.

Wejściem do raju jest Brama Święta (w kształcie czerwonej kolumny), przy której stoi św. Piotr z kluczem, przyjmujący idące w procesji osoby, wśród których można roz-poznać Dawida, apostołów, św. Pawła i in-nych świętych.

Po drugiej stronie malowidła znajduje się przeciwieństwo raju, strefa walki przeciw Bogu. U góry mamy zmaganie się z bożka-mi, reprezentowanymi przez księżyc, słońce i gwiazdy, które są przedstawione na zwoju otwieranym przez dwa anioły. Ta walka roz-poczęła się, kiedy pewne nieposłuszne anio-ły przeciwstawiły się Bogu i zostały wypę-dzone przez archaniołów. Archaniołowie przedstawieni są w kręgu zielonym, gdy swymi włóczniami odpierają zbuntowanych aniołów, zamkniętych w czarnym kręgu, który obejmuje byty pozbawione światła Bożego. Między grzechem aniołów a niebem znajduje się krzyż, symbol odkupienia, który

przerwał zgubną logikę grzechu, a otworzył bramy raju. W tej walce jest głoszony Jezus Chrystus, Ten, który zapanuje nad światem i którego królestwu nie będzie końca. Opiera On stopy na prostokątnej desce; w starożyt-ności myślano bowiem, że ziemia ma formę kwadratową, zatem obraz ten wskazuje na panowanie Chrystusa nad historią i nad zie-mią. Obok Chrystusa trzej aniołowie trzy-mają w rękach znaki Męki: kielich, ciernie i gwoździe. Przy trzech krzyżach widać też gąbkę i włócznię.

Na dole, po prawej stronie, znajduje się obraz zmartwychwstania umarłych. Święty Paweł pisze, że „zabrzmi trąba i umarli powstaną nienaruszeni, a my bę-dziemy odmienieni” (1 Kor 15,52). Tak więc tutaj na dźwięk trąb sądu umarli, owinięci białymi płótnami, zmartwychwstają; groby bowiem otworzą się i również morze odda wszystkich zatopionych.

Na ten sąd ostateczny zostaną wezwane wszystkie narody ziemi. Mamy tu więc Moj-żesza z tablicami Prawa (po lewej), który wskazuje ludom Mesjasza. Jako pierwsi zo-staną poddani sądowi Żydzi, potem muzuł-manie, a dalej po kolei wszyscy inni (postaci po prawej).

W ten sposób schodzimy na dół, do ostat-niej części malowidła, gdzie przedstawione jest piekło; bo jeśli istnieje raj, to istnieje również piekło. Jest tu straszny skrzydlaty diabeł, cały czarny, który trzyma na kolanach syna zatracenia, Judasza Iskariotę (zgodnie z tym, co mówi cały Kościół wschodni). Kwa-draty pod nim wskazują w symbolicznej, abs-trakcyjnej formie kary za siedem grzechów głównych.

W centralnej części malowidła dominuje Chrystus Pantokrator. Przy Nim stoją Maryja, która była świadkiem Chrystusa, gdyż nosiła Go w swym łonie i św. Jan Chrzciciel, który Go zapowiedział i był Jego poprzednikiem. Dwie inne postacie to Adam i Ewa. Świadomi, że stoją u początków histo-rii grzechu, wstawiają się za duszami na są-

Niebiosa, rosę spuśćcie nam z góry; Sprawiedliwego wylejcie, chmury.

adwent ikona ostatecznego przyjścia Chrystusa

5

dzie. Ewa, która dotknęła owocu z zakazane-go drzewa, ma zasłonięte dłonie.

Poniżej widzimy dokonujący się sąd. Po-środku stoi nagi człowiek, ponieważ nic nie jest zakryte przed Bogiem. Dwa anioły roz-wijają zwój z faktami z jego życia, z wszel-kim dobrem i złem, jakiego dokonał. Wszyst-ko to będzie zaniesione przed oblicze Boga. Sąd nad każdym życiem dokonany zostanie według Ewangelii, umieszczonej tutaj nad Arką Przymierza, wobec znaków Męki. Wi-dzimy też zmaganie między naszym anio-łem stróżem a diabłem. Diabeł chce sprawić, by waga przeważyła na jego stronę, tak żeby mógł zabrać duszę do piekła, natomiast anioł stróż przegania trójzębem diabła i broni du-szy człowieka.

Wielka ręka, która trzyma wagę, uobecnia potężną prawicę Boga, która wprowadzi sprawiedliwość i która trzyma w dłoni nie-winnych, ostatnich, bezbronnych, przedsta-wionych jako dzieci. Ta sprawiedliwość, którą Bóg im odda, wskazuje na głęboki sens escha-tologiczny, jaki ożywia Kościół. Powyżej wi-dać też dzban, który zbiera wszystkie łzy lu-dzi. Izajasz mówi: „Pan Zastępów raz na za-wsze zniszczy śmierć, otrze łzy z każdego ob-licza” (Iz 25,8).

Jest wreszcie na ikonie postać być może najciekawsza, będąca jakby kluczem do tego malowidła. Chodzi o człowieka przywią-zanego do kolumny, postać obecną na bardzo licznych wschodnich ikonach i fre-skach. Uosabia on przeważający typ czło-wieczeństwa, dla którego są równie obce niebiańska głębia i szatańska otchłań. To człowiek letni, przeciętny, przywiązany do pracy, do rodziny, do swoich małych proble-mów, który myśli, że na tym wyczerpuje się cała prawda o życiu. To osoba, która ograni-czyła własną egzystencję do usiłowań, by uciec przed cierpieniem; która stara się mieć wszystko zapewnione, nie komplikować so-bie życia. Tego człowieka wcale nie obchodzi Bóg: prawdą jest dla niego to, co można do-tknąć, posiadać; to, do czego jest się przy-

wiązanym. Poza tym ograniczonym hory-zontem nie istnieje nic innego. Ten człowiek nie bierze w swoim życiu pod uwagę faktu, że będzie musiał umrzeć i zostawić wszyst-ko, czego się teraz kurczowo trzyma.

Jednak głęboka katecheza tej ikony głosi, że Prawdą nie jest kolumna, do której ta po-stać jest przywiązana, ale cała kompozycja w swojej całości. Prawdą jest to, że życie jest walką między dwiema przeciwstawnymi rzeczywistościami: rajem i piekłem, życiem i śmiercią. Prawdą jest, że śmierć stoczyła przedziwny bój z życiem, a Pan życia, który umarł, dziś jest zmartwychwstały. Kościół przypomina nam, że nikt nie ma niczego zapewnionego, niezależnie od tego, jak wiele dobrych uczynków zdaje mu się mieć na swoim koncie. Nasze małe zabezpieczenia, kolumna, do której byliśmy czy jesteśmy przykuci łańcuchem (pieniądze, uczucia, praca, dom itd.) nie są wcale pewne, zagwa-rantowane, a fakty naszego życia składają się na to, by nam to konkretnie pokazać. Kościół zatem wzywa nas, abyśmy ruszyli w drogę ku Bramie Raju, bo jesteśmy powo-łani właśnie do nieba.

Ta ikona jest objawieniem głębokiego sensu historii każdego człowieka czy ra-czej całej ludzkości. Dlatego na medalionie u stóp Chrystusa przedstawione są także cztery bestie, o których mówią księgi proro-ka Daniela i Apokalipsy; bestie, które poja-wiają się w historii i dominują nad nią przez pewien okres. Są to następujące po sobie imperia: asyryjskie, babilońskie, perskie, macedońskie, rzymskie itd. Każde z tych imperiów uważało, iż jest jedyne, że ma cał-kowitą kontrolę nad historią, że panuje nad światem na zawsze. Jednak wszystkie impe-ria, także te dzisiejsze, są niechybnie skaza-ne na dojście do schyłku i upadek, aby pod-dać się ostatecznie Chrystusowi, jedynemu Panu historii.

Zaiste, przyjdę niebawem. Amen. Przyjdź, Panie Jezu!

spis treści

6


2 Ikona ostatecznego przyjścia Chrystusa

7 Słowo ProboszczaZ życia parafii

8 25. Spotkanie Młodych 10 Oaza i schola na wakacjach 11 Byliśmy w Ziemi Świętej 12 Co słychać na „Górce” 13 Alpha rozpoczęta 14 Dni Kultury Chrześcijańskiej

Miasto i gmina 16 Wołczyn biega 17 Próba bicia rekordu 18 Pasowanie na ucznia w JuraParku 19 Na groby w Wołczynie i na Kresach

W szkole 20 Konkurs Wiedzy Religijnej 20 Spotkanie szkół Jana Pawła II 21 Wieczór kodowania 21 XIX Dzień Papieski 22 Uczczenie Patrona 22 Prymus Opolszczyzny 22 Egzaminy międzynarodowe 23 Erasmus+

kulturalnie 24 Wieś kulturą bogata 25 W barwach folkloru 26 Dożynki w Szymonkowie 27 Poetycki wrzesień 27 Pracowity październik

nieregularnik Parafii Niepokalanego Poczęcia NMP w WołczynieBracia Mniejsi Kapucyninr 2 (83)grudzień 2019

WydawcaParafia rzymskokato-licka pw. Niepokala-nego Poczęcia NMP w Wołczynie

Adres redakcjiul. Kościelna 2 46-250 Wołczyntel.: 77 418 85 10 e-mail: [email protected]

RedakcjaStanisława Bryja br. Tomasz Duszyc Stanisława Szwedbr. Rafał TańskiCzesława Zabłocka (redaktor naczelny)

WspółpracaUMiG WołczynWołczyński Ośrodek Kultury

Zespół Szkół w Wołczynie

Skład i łamaniebr. Tomasz Duszyc

DrukKnow-How Kraków

Nakład 580 egz. Numer zamknięto 17 listopada 2019 r.

Redakcja nie zwraca ma-teriałów nie zamówio-nych i nie wypłaca hono-rariów autorskich oraz za-strzega sobie prawo do skracania i adiustacji tek-stów oraz ich tytułów bez konsultacji z autorami.

Za treść reklam i ogłoszeń redakcja nie odpowiada.

12

39

Deo gratias!

Refleksje 28 Zamyślenia – Jaki Adwent 30 Różany ogród Maryi – Krucjata

Jednej IntencjiDawno temu

34 Dzieje miasta do roku 1436Nie tylko dla dzieci

37 KrzyżówkaZ kancelarii parafialnej

38 Parafialne statystykiFotorelacja

39 Pielgrzymka do Ziemi Świętej

słowo proboszcza

7

adwent to przede wszystkim oczekiwanie: na pierwsze przyjście Syna

Bożego, gdy narodził się z Maryi Panny, jak i na Jego powrót w chwale, gdy przybędzie, aby „sądzić żywych i umar-łych”, co tak wyraźnie ukazuje nam te-goroczna adwentowa Ikona ostateczne-go przyjścia Chrystusa.

Oczekiwanie jest obecne w tysiącu sy-tuacji naszego życia. Pomyślmy o oczeki-waniu dwojga małżonków na dziecko; oczekiwaniu na krewnego, który przyje-dzie na święta; o młodym człowieku, cze-kającym na wynik egzaminu lub rezultat rozmowy w sprawie pracy; o oczekiwa-niu na spotkanie z ukochaną osobą, na nadejście odpowiedzi na list lub na przy-jęcie przeprosin... Można by powiedzieć, że człowiek żyje, dopóki czeka, dopóki w jego sercu jest żywa nadzieja.

Maryja, oczekująca narodzin Syna Bo-żego, uczy nas, jak przeżywać codzienne

Pokój i dobro!

Drodzy Czytelnicy!Zbliżają się najpiękniejsze święta – pamiątka

cudu zstąpienia Bożej Miłości na ziemię w ludzkiej postaci, Dzieciątka Jezus.

Życzymy, aby ten czas był prawdziwym spotkaniem z Bogiem i drugim człowiekiem. Aby przemieniająca moc

Bożej miłości zgasiła wszelkie złe relacje, a przyniosła pokój, zgodę, radość i rozjaśniła wszystkie miejsca, gdzie panuje mrok.

Niech opromienia całe życie, wlewa w serca miłość, umacnia wiarę i przynosi niezachwianą nadzieję, nie tylko na lepsze jutro, ale na szczęśliwą całą wieczność, do której zdążamy.

Samych dobrych, szczęśliwych i radosnych dni w nadchodzącym roku 2020!

Redakcja „Zaufania”

wydarzenia z nowym duchem, w posta-wie głębokiego oczekiwania, które jedy-nie przyjście Boga może zaspokoić.

Zapraszam do lektury nowego wyda-nia naszego parafialnego pisma „Zaufa-nie”. Nowego także pod względem szaty graficznej i jakości publikacji. Niech to małe spojrzenie wstecz, na to, co już za nami, jak i aktualne, adwentowe zamy-ślenie, pomogą nam zadać sobie pyta-nie: a ja na co czekam? Za czym w tym okresie mojego życia tęskni moje serce? A pytanie to można stawiać w odniesie-niu do rodziny, wspólnoty czy parafii. Na co czekamy razem? Co łączy nasze pragnienia, co czyni je wspólnymi?

Niech nadchodzące Boże Narodzenie przyniesie nam radosną odpowiedź wspólnego świętowania i zachwytu nad pokorną miłością Boga, który nie zraża-jąc się naszą słabością i niewdzięczno-ścią, przychodzi, aby nas zbawić.

br. Rafał Tańskiproboszcz

okładka: wnętrze kościoła pw. Matki Bożej w Wołczynie | fot. Grzegorz Bednarek

z życia parafii

8


Młodzi ludzie przyjechali z różnych zakątków Polski, a nawet Belgii, Danii i Ukrainy.

– Odwiedziło nas również pięciu misjonarzy ka-pucynów z Republiki Środkowej Afryki i Czadu – informuje br. Mateusz Magiera, rzecznik prasowy.

Organizatorzy dokonali podsumowania ćwier-ćwiecza tego wołczyńskiego wydarzenia, wynika z niego, że frekwencja, po krótkiej tendencji spad-kowej, w ostatnich trzech latach utrzymuje się na stałym poziomie.

– Kiedy rodziło się to spotkanie, było ono jed-nym z kilku na mapie Polski – wyjaśnia brat Mate-usz Magiera. – Obecnie jest ich dużo więcej w kra-ju. Ciekawe jest to, że w tym roku wzrosła liczba osób, które przyjeżdżają po raz kolejny. W poprzed-nich latach ilość osób przybywających po raz pierwszy przewyższała tych, którzy są po raz kolej-ny. Teraz jest więcej stałych bywalców.

Spotkanie Młodych w Wołczynie skierowane jest do młodzieży w wieku od 16-30 lat. W tym roku średnia wieku wyniosła 17 lat.

– To jest dla nas istotna informacja do przyjęcia odpowiedniego profilu spotkania – opowiada ka-pucyn. – Chcemy się komunikować w języku i sty-lu odpowiednim do wieku osób przybywających na spotkanie. Inaczej mówi się do studentów, inne treści przekazywane są licealistom.

Przez pięć dni każdy znalazł coś dla siebie. Oferta była skierowana do różnych osób.

– Doskonale było to widoczne na spotkaniu z Mi-chałem „Paxem” Bukowskim, muzykiem, publicy-stą, który świetnie trafił do młodszej części widow-ni – zaznacza brat Mateusz Magiera. – Z kolei wy-kład włoskiego księdza Antonello Cadeddu bardziej przypadł do gustu starszej młodzieży. Mówił mię-dzy innymi o tym, że gdy Bóg wkracza do życia człowieka, potrafi je zmienić diametralnie. Potrzeb-ne jest jednak otwarcie się na niego.

W tegorocznym programie znalazły się też alter-natywne wydarzenia. Dwutorowo odbywały się koncerty oraz konferencje na temat ikonopisarstwa, czy spotkania z misjonarzami albo braćmi, którzy są

W piątek 12 lipca 2019 r. zakończyło się 25. spotkanie młodych w Wołczynie, wzięło w nim udział blisko 700 osób. Tegoroczna ewangelizacja odbywała się pod hasłem „Odbudowani”. Obchodzono też 80. rocznicę powołania krakowskiej prowincji Zakonu braci mniejszych kapucynów, która jest organizatorem spotkania.

25. Spotkanie MłodychŚpiew uwielbienia w wołczyńskim amfiteatrze

Agn

iesz

ka K

rzys

ztał

owic

z

z życia parafii Spotkanie Młodych

9

na różnym etapie formacji. Było dużo modlitwy ale też zabawa – taniec z gwiazdami, grill.

Patrycja Spórna z Wołczyna poznała swojego męża właśnie na tego typu spotkaniu, w którym bierze udział od czterech lat.

Obecnie na festiwalu zajmuje się mediami społecz-nościowymi. Wcześniej była animatorem, posługi-wała podczas nabożeństw i pomagała w kawiarence.

– Przychodzimy tu, żeby doświadczyć miłości Boga i poczuć więź z drugim człowiekiem – mówi Patrycja Spórna. – Często są to przyjaźnie na całe życie, jak w moim przypadku, ale nie jestem od-osobniona. Poznałam męża na rekolekcjach mło-dzieży franciszkańskiej, a później nasza relacja utrwalała się podczas Spotkania Młodych – od pół roku jesteśmy małżeństwem.

Zdaniem pani Patrycji potrzeby młodych ludzi nie zmieniają się od lat.

– Udział w koncercie, czy chęć usłyszenia świa-dectwa innych, to są nasze pragnienia – mówi. –Zawsze jest to oparte na tym, co czujemy, a ponie-waż dotyczy osób w zbliżonym wieku, nasze emo-cje też są podobne.

8 lipca, ponad 500 osób rozbiło namioty na tere-nie rekreacyjno-sportowym Zespołu Szkół w Woł-czynie.

– Mimo, że pierwsze dni były chłodne, a pogoda poprawiła się dopiero pod koniec, nikt nie narzekał na pogodę – zauważa Patrycja. – W czwartek na-kryty został wzdłuż pola namiotowego ogromny stół i wszyscy przy nim zasiedli.

Większość młodzieży z Wołczyna nie rejestruje się, ale przychodzi na wykłady i koncerty, które ją interesują.

– Od paru lat tu przychodzę – dodaje Paulina Jantos z Wołczyna. – W tym roku zainteresował mnie wykład 24-letniego Michała „Paxa”, opowia-dał, co przeżywał, gdy był w moim wieku, a ojciec Antonello urzekł mnie swoją spontanicznością.

Zdaniem brata Mateusza, jeżeli chodzi o ducho-wość, potrzeby młodych ludzi od wieków nie zmie-niły się, tylko forma ich zaspokajania jest inna.

– Percepcja młodych sprzed doby smartfonów była inna – zauważa kapucyn. – Obecnie muszą mieć więcej obrazów, a mniej informacji jednorazo-wo podanych.

Dziś króluje internet, dlatego Spotkanie Młodych ma swój fanpage na Facebooku oraz aplikację na smartfona. Dziś Kościół, żeby dotrzeć do młodzieży, musi używać takich kanałów informacyjnych i ję-zyka, jakimi oni się posługują.

Według br. Mateusza Magiery organizatorzy spo-tkania nigdy nie zawiedli się na gospodarzach gminy. – Bez ich otwartości ten festiwal nie odbyłby się – mówi. – Musi być chęć ze strony włodarza, my na siłę nic nie robimy. Nie idziemy tam, gdzie nas nie chcą.

Wojciech Dobrowolski (Kulisy Powiatu Kluczbork-Olesno)

Więcej informacji na temat Spotkania Młodych w Wołczynie znajdziesz na: www.facebook.com/spotkanie.wolczyn

Mszy świętej przewodniczy br. Bartosz Ekert Krojenie jubileuszowego tortu AK | WD

z życia parafii wakacje

10


Tam od dwóch lat otwarty jest ośrodek Księży Misjonarzy chętnie przyjmujący dzieci i młodzież i oferujący wiele atrakcji. Samo miejsce położone jest pośród lasów, nieopodal stawów hodowlanych, co gwarantuje ciszę, spokój i piękne widoki. Główną atrakcją tego wyjazdu było Kąpielisko Leśne prowa-dzone przez harcerzy ZHP, którzy dbają o czystość wody i o bezpieczeństwo. To głównie tam spędzali-śmy najgorętsze dni, pływając, tocząc morskie bitwy na materacach, grając w łapki czy badmintona lub po prostu opalając się. Kiedy pogoda nie sprzyjała

plażowaniu, korzystaliśmy z atrakcji niedalekiego Śląska. Udało nam się zwiedzić starą zabytkową ko-palnię srebra w Tarnowskich Górach, gdzie oprócz wysłuchania historii, mogliśmy zjechać do sztolni, przejść, a nawet przepłynąć korytarzami, gdzie daw-niej wydobywano srebro. Zwiedziliśmy również Dom Chleba, gdzie nie tylko mogliśmy sami upiec po małym bochenku, ale również dowiedzieć się, jak kiedyś ludzie piekli to tak popularne i lubiane pie-czywo oraz pooglądać wiele ciekawych eksponatów codziennego użytku z dawnych czasów. Nie obyło się również bez wizyty w kinie czy McDonaldzie. Jednak najczęściej korzystaliśmy z uroków pięknej pogody oraz terenów zielonych wokół nas. Całe wie-czory spędzaliśmy na boisku, grając w tak zwanego „zbijaka” aż do upadłego. Nie zabrakło też elementów religijnych, czyli codziennej Mszy świętej czy wspól-nych modlitw porannych i wieczornych przy akom-paniamencie gitary. Tydzień minął nam bardzo szybko, ale pozostało wiele wspomnień i oczekiwa-nie na przyszły rok.

br. Tomasz Łakomczyk

nasza wołczyńska schola „perełki Świętej Teresy” oraz Oaza Dzieci bożych jak co roku wykorzystali czas wakacji na kolejny ciekawy, pouczający i relaksujący wyjazd. Tym razem nie jechaliśmy na dalekie mazury, ale wybraliśmy się do niedalekiego Lublińca, a szczegółowo do jego rekreacyjnej dzielnicy – kokotek.

Oaza i schola na wakacjachKąpielisko Leśne – ulubione miejsce spędzania czasu

Całe wieczory spędzaliśmy na boisku

arch

iwum

aut

ora

arch

iwum

aut

ora

z życia parafii pielgrzymka

11

Byliśmy w Ziemi ŚwiętejW dniach 15-22 września 2019 r. grupa parafian i gości

z proboszczem, br. rafałem Tańskim na czele pielgrzymowała do Ziemi Świętej i jordanii.

Na zdjęciu modlitwa w miejscu narodzenia Pana Jezusa

Fotorelacja z pielgrzymki na przedostatniej stronie okładki

Mieliśmy wspaniałego przewodnika w osobie księdza Jana Rusieckiego, od lat mieszkającego w Jerozolimie, wspaniale opowiadał nie tylko o hi-storii kraju ale przede wszystkim o historii naszej religii. W każdym odwiedzanym miejscu czytana była stosowna ewangelia, był czas na wspólną mo-dlitwę i osobiste skupienie. Teraz czytając lub słu-chając Pismo Święte, odbiera się je pełniej i wyraź-niej dociera do nas Słowo. Chwała Panu!

Teresa Koska

arch

iwum

par

afii

z życia parafii Góra Błogosławieństw

12


Najważniejszym wydarze-niem dla nas są rekolekcje wspól-notowe, które tradycyjnie prze-żywaliśmy na początku maja. Są one przede wszystkim czasem stawania przed Panem, bycia ra-zem, zatrzymania się. W tym ro-ku tematem, nad którym się po-chyla l iśmy, była wspólnota, czym ona jest i d laczego ja w ogóle jestem we wspólnocie. Po raz pierwszy na miejsce na-szych ćwiczeń duchowych wy-braliśmy Olsztyn koło Często-chowy i był to strzał w dziesiątkę – wspaniałe miejsce do modli-twy, wypoczynku i górskich wę-drówek. Owoców tych rekolekcji doświadczamy do dzisiaj.

Zaraz po powrocie przeżywa-l iśmy wspaniały jubi leusz – dziesięciolecie istnienia wspól-noty Góra Błogosławieństw. Uro-

czyste świętowanie rozpoczęli-śmy od Eucharystii, podczas której dziękowaliśmy Panu Boga za te dziesięć lat, za tych, których powołał do tworzenia wspólno-ty, za Anię Kulbacką, która ją za-kładała i wspólnie z nami świę-towała jubileusz, za osoby, które kiedykolwiek tworzyły Górę Błogosławieństw oraz obecnych członków i sympatyków.

Ważnym momentem naszego świętowania było przyrzeczenie przystąpienia do „Przymierza” Góry Błogosławieństw dwuna-stu członków naszej wspólnoty.

Na uroczystości nie zabrakło wspólnego oglądanie zdjęć (z se-rii „jak się zmieniliśmy po la-tach”), różnych pyszności z grilla i dużego tor tu z logotypem wspólnoty. Na sam koniec, każdy z uczestników otrzymał drobny

upominek. Czas spędzony razem był pełen radości i pozwolił nam dobrze rozpocząć kolejny rok for-macyjny pod hasłem: „Błogosła-wieni ubodzy w duchu, albo-wiem do nich należy Królestwo Niebieskie”.

Część osób z naszej wspólnoty brało udział w cyklu wykładów „Teologia dla liderów” prowadzo-nych przez panią dr Magdalenę Jóźwik z Katowic. Podczas spo-tkań mieliśmy okazję do pozna-nia, z teologicznego punktu wi-dzenia, osoby Jezusa Chrystusa i Ducha Świętego oraz poszerze-nia wiedzy na temat Kościoła i zbawienia. W trzeciej edycji wykładów, która miała miejsce we wrześniu, zgłębialiśmy praw-dy o sakramentach i życiu wiecz-nym oraz o roli Maryi w życiu Kościoła. (GB)

Co słychać na „Górce”Ostatnie miesiące we wspólnocie Góra błogosławieństw przeżywaliśmy, jak zwykle, bardzo intensywnie: rekolekcje wspólnotowe, jubileusz 10-lecia istnienia wspólnoty, nowi członkowie przymierza i wykłady z teologii dla liderów.

Rekolekcje wspólnotowe w Olsztynie koło Częstochowy

GB

z życia parafii kurs Alpha

13

Miło było popatrzeć jak przy uroczyście nakrytych białymi obrusami stołach, zastawionych smakołykami zasiedli do wspól-nego posiłku ludzie, którzy ukoń-czyli Alpha jak również osoby, które w tym roku odpowiedziały na zaproszenie i chcą rozpocząć tę przygodę.

Gwar witania, rozmów, śmiech sprawił, że atmosfera wieczoru z lekko oficjalnej nie wiadomo kiedy przerodziła się w wręcz ro-dzinną. Kolejny raz mogliśmy się przekonać, jak ważne i trafne są to spotkania. Osoby, które spo-tkały się po raz pierwszy w ży-ciu, lub znały się tylko z widze-nia, nagle z entuzjazmem nawią-zywały relację z innymi. Oczy-wiście osoby z poprzedniej edycji wcale nie ukrywały radości ze spotkania swoich, już teraz do-brych znajomych, a nawet nie-jednokrotnie przyjaciół.

Jednak dobry posiłek, herbatka czy ciasteczko to nie wszystko.

Alpha to również cykl krótkich konferencji poświęconych róż-nym tematom, tzw. Życiowe Pyta-nia, na które próbują nam odpo-wiedzieć różne osoby. Pierwszym pytaniem było: Czy jest w życiu coś więcej? Odpowiedzi próbował udzielić nam znamienity gość, dziennikarz, felietonista „Gościa Niedzielnego”, pan Franciszek Kucharczak, który w sposób przystępny, momentami bardzo zabawny, dzieląc się swoją wie-dzą jak i świadectwem życia, za-chęcał do ref leksji nad wspo-mnianym tematem.

Alpha rozpoczęta. Ponad trzy-dziestu nowych uczestników mierzy się z nurtującymi ich py-taniami. Co z tego wyniknie? Co to zmieni w ich życiu, myśleniu? Ile nowych przyjaźni się zawią-że? Czy odkryją życie, wiarę, sens? Zobaczymy... być może kie-dyś podzielą się swoimi przeży-ciami z nami, jak uczestnicy po-przedniej edycji Kursu... (GB)

no i udało się! kolejny raz około stu osób zasiadło razem na uroczystej kolacji w Domu spotkania. nowa edycja alpha rozpoczęła się.

Alpha rozpoczęta

Mam na imię Teresa. alphę przeszłam w zeszłym roku. Mogę powiedzieć, że dała mi nowe życie. wszystkie lata moich poszukiwań nabrały sensu, dostałam odpowiedzi na moje pytania i wątpliwości. To spowodowało, że na nowo odkryłam, kim jest Bóg. po-znałam też ludzi, którzy są dla mnie wsparciem i pomocą w poznawaniu Boga. w moim sercu nastał pokój i radość. wiem, że to dopiero początek mojej nowej drogi, ale teraz idę bez lęku, bo wiem, że Bóg – mój ojciec mnie kocha i za-wsze jest przy mnie, bez względu na to, co się wkoło mnie dzieje.

Na kursie alpha byłam w ubiegłym roku. kurs dał mi inne spojrzenie na wiarę, mó-wiąc potocznie, otworzył mi oczy na to, o co chodzi w wie-rze i dalej otwiera. obecnie je-stem we wspólnocie góra Bło-gosławieństw. pan Bóg nicze-go nam nie zabiera, a wręcz przeciwnie chce nas obdarzyć wieloma łaskami i tego można doświadczyć na kursie alpha. pan Bóg przemienia moje ży-cie do tej pory. Byłam nie-śmiała, zakompleksiona. al-pha uświadomiła mi, że jestem Jego umiłowanym dzieckiem. zaczęłam się otwierać na lu-dzi, a nade wszystko na Boga. poznałam wspaniałych braci i siostry (tak, bo wszyscy je-steśmy dziećmi Boga). w tym roku na kursie alpha pojawiła się moja córka z zięciem, co uważam za mały cud. chwała panu. – Dziecko Boga

Pierwszą konferencję wygłosił Franciszek Kucharczak

GB

z życia parafii Civitas Christiana

14


Wstępem do przeżywania Dni Kultury Chrześci-jańskiej była prowadzona w Zespole Szkół na lek-cjach religii katecheza na temat „Życie i posługa pasterska Prymasa Stefana Wyszyńskiego”. Ucznio-wie mogli się dowiedzieć, że Kardynał realizował program swojego zawołania: Soli Deo (samemu Bo-gu), do którego potem, prowadzony duchem maryj-nym, dodał: per Mariam (przez Maryję). Złożył Ja-

snogórskie Śluby Narodu, przygotował obchody Milenium Chrztu Polski i Akt Oddania Narodu Polskiego w macierzyńską niewolę Maryi za wol-ność Kościoła. Przygotował peregrynację kopii Obrazu Matki Bożej w parafiach, która trwa do dzisiaj. Był odznaczony Orderem Orła Białego.

Następnie Wołczyński Ośrodek Kultury promo-wał wśród uczniów klas I-VIII Gminny Konkurs

Dni Kultury Chrześcijańskiej27-30 października br. odbyły się w Wołczynie iX Dni kultury chrześcijańskiej pod hasłem „prymas Tysiąclecia kardynał stefan Wyszyński – duszpasterz czasów najtrudniejszych”.

I miejsceMaria Culic (8 lat)

II miejsceJulia Stępień (9 lat)

III miejsceZofia Sobik (9 lat)

wyróżnienieMaria Sobik (9 lat)

Prace nagrodzone w konkursie plastycznym o kard. Stefanie Wyszyńskim w kategorii klas I-IV

Wykład w auli Zespołu Szkół wygłosił dr Wojciech Kempa

ZS W

ołcz

yn

z życia parafii Civitas Christiana

15

Plastyczny „Prymas Tysiąclecia Kardynał Wy-szyński – przyjaciel każdego człowieka”. Wyniki ogłoszono w piątek 25 października, a w niedzielę 27 października, po Mszy świętej, nastąpiło wrę-czenie nagród.

Obchody rozpoczęły się adoracją Najświętszego Sakramentu i modlitwą różańcową w kościele św. Teresy z rozważeniami Prymasa Tysiąclecia, któ-ry uczył, że „Różaniec to łańcuch bezpieczeństwa na stromej skale szczytów górskich. Nie wolno się zatrzymywać na żadnej tajemnicy. Trzeba iść da-lej. Bo pełnia życia jest u szczytów...”.

W Zespole Szkół odbył się wykład na temat „Powstania śląskie”, który wygłosił dr Wojciech Kempa – historyk, dziennikarz, publicysta, re-daktor naczelny kwartalnika społeczno-politycz-nego „Magna Polonia”.

W trzecim dniu uczestniczono w Eucharystii. Brat Tomasz Duszyc, opiekun duchowy „Civitas Christiana”, w kazaniu powiedział, że jedno z py-tań, jakie zadaje sobie katolik brzmi: Dlaczego ten świat jest tak niedoskonały? Dlaczego istnieje śmierć, cierpienie, marność? Czy Pan Bóg nie mógł stworzyć świata lepiej? Kapłan mówił, że słowo Boże przynosi tego dnia dwie odpowiedzi. Po pierwsze, z Listu do Rzymian dowiadujemy się, iż świat nie jest skończony, w bólach oczekuje na nowe narodziny. Po drugie, możemy nie dostrze-gać doskonałości świata, która jest ukryta, jak potencjał ziarna gorczycy. Boże królestwo, choć ukryte jest w ziarnie, jest już obecne i jego obec-ność zmienia wszystko.

Na zakończenie obchodów odbyła się adoracja Najświętszego Sakramentu i Koronka do Miło-sierdzia Bożego.

Podsumowując IX Dni Kultury Chrześcijańskiej, cieszy fakt, że zaczęły się w październiku, kiedy to w Kościele obchodzony był miesiąc misyjny. Bo Prymas Stefan Wyszyński był jak Jan Chrzciciel, który prostował drogę, a później już tylko czekał, aby ten Drugi „wzrastał”. My też możemy iść do ludzi i prostować drogę Wszechmocnemu Stwórcy, który nas prowadzi i zawsze jest z nami. Miejmy otwarte serca i korzystajmy z bogactwa kultury, przez którą można także uwielbiać Boga.

Janina Szeliga

Prace nagrodzone w konkursie plastycznym o kard. Stefanie Wyszyńskim w kategorii

klas V-VIII

I miejsceKacper Domagała (12 lat)

II miejsceLena Jaszczak (10 lat)

wyróżnienieSzymon Habrajski (12 lat)

III miejscePaulina Wieczorek (10 lat)

miasto i gmina

16


– W biegu uczestniczyła rekordowa liczba za-wodników – mówi Stanisław Libera, współorgani-zator imprezy. – Niech moja osoba – mam 75 lat i jestem sprawny – będzie przykładem i najlepszym dowodem, że warto biegać. Pierwszy maraton prze-biegłem w 1981 roku.

W kategorii przedszkolaków, dziewczęta i chłop-cy biegli na 70 m. Pierwsze miejsce zajęła Martyna Duda (SP w Wąsicach), drugie Adela Krzyżowska (Bicester), trzecie Julia Syguła (SP Wierzbica Gór-na). Wśród chłopców najlepszy był Bartek Szkorupa (SP1 Wołczyn), drugi Marcel Franusz (SP1 Woł-czyn), trzeci Kornel Niedzielski (Przedszkole w Wą-sicach).

W kategorii szkół podstawowych klas I-II w biegu na 200 m najlepszy wynik zanotowała Anna Uznań-ska (SP3 Praszka), druga była Emilia Syguła (SP Wierzbica Górna), a trzecia Maria Smotrycka (SP1 Wołczyn), wśród chłopców w tej kategorii zwyciężył Szymon Rybski, drugi był Dominik Złotowski, a trzeci Paweł Szafran (wszyscy SP1 Wołczyn).

W kategorii szkół podstawowych klas III-IV na 400 m zwyciężyła Amelia Muzyka (SP Wierzbica Dolna), druga była Milena Chatkiewicz (SP1 Woł-czyn), trzecia Karolina Zawrotniak (SP Wąsice). Wśród chłopców zwyciężył Mateusz Dobrzański (SP Szymonków), drugi był Michał Kwiatkowski (SP Wąsice), trzeci Dariusz Socha (PSP2 Wołczyn).

Wśród V i VI klasistów na dystansie 800 m naj-lepsza okazała się Karolina Krzyżowska (SP1 Woł-czyn), druga dobiegła Oliwia Grubiak (SP Murów), trzecia Katarzyna Krzyżowska (SP1 Wołczyn). Z kolei Kewin Kuwaja (SP1 Wołczyn) wygrał w tej kategorii, drugi był Kacper Bojko (SP1 Wołczyn), trzeci Mateusz Piątczak (PSP2 Wołczyn).

Ósmoklasiści i gimnazjaliści biegli na 1000 m. Zwyciężyła Ada Gałka (Luks Podium Kup), druga była Kinga Margoś (SP Szymonków), a trzecia Sa-manta Zbrojowska (SP Rojów). Również w tej kate-gorii najszybciej pobiegł Tobiasz Flak (PSP2 Ole-sno), drugi był Roman Frankiewicz (ZS Wołczyn), trzeci przybiegł Marcin Orawski (Szymonków).

W kategorii szkół ponadgimnazjalnych zwycię-żyła Wiktoria Osyra (Falstart Rudniki), druga była Roksana Nowak (Kluczbork), trzecia Natalia Za-charz (Prószków).

W biegu głównym na 4500 m najlepsza była Ukrainka Khrystyna Kolomiets – 17,44 (Ostrów Wlkp.), za nią przybiegła Wioletta Uryga – 18,23 (Kluczbork), trzecia stawiła się Wiktoria Osyra – 18,56 (Falstart Rudniki). Z kolei na 9000 m najszyb-ciej pobiegł Dymytro Musatchenko z Ukrainy – 28,54, drugi był Damian Dyduch – 28,56 (Kępno), trzeci Yuriy Blahodir z Ukrainy – 28,58.

Wojciech Dobrowolski, „Kulisy Powiatu Kluczbork-Olesno”

W sobotę, 8 czerwca odbył się XViii bieg uliczny o puchar burmistrza Wołczyna. W imprezie wzięło udział 190 dzieci i młodzieży. W głównym biegu pobiegło 117 osób, w tym 7 osób z niepełnosprawnością.

Wołczyn biegaWarto biegać

UM W

ołcz

yn

miasto i gmina wydarzenia

17

Uczestnicy spotkali się pod Wołczyńskim Ośrodkiem Kultu-ry, skąd przemaszerowali ulicami Wołczyna. W kolorowej paradzie, jako pierwsza szła orkiestra dęta, po niej były dzieci w strojach lu-dowych w bryczce, następnie uczniowie ze Szkoły Podstawowej w Byczynie, zespół z Opatowa „Dźwięki Nadziei”, po nich defilo-wał Zespół Klepisko ze Strojca, da lej mieszkańcy Wołczyna w strojach żywieckich, śląskich, wielkopolskich, krakowskich, ło-wickich, wieruszowskich, a na końcu Zespół Pieśni i Tańca „Mo-drzewiacy”.

Marta Koryluk z Wołczyna przebrała również swego czworo-noga.

– Maja wystąpiła w stroju ludo-wym, który powstał z przerobio-nego kołnierzyka – informuje pa-ni Marta. – Pierwszy raz jestem na takiej imprezie, ale wyczuwa się tu niesamowitą energię.

Liczenie odbyło się na placu kościelnym, gdzie osoby z biura rekordów zajęły się stroną tech-niczną wydarzenia. Wynik 213 osób został zapisany i wysłany do biura rekordów.

– Rekord zostałby pobity, gdy-by stawiło się 468 osób – infor-muje Monika Sikorska, przedsta-wiciel biura rekordów. Ważne, że ludzie chcieli się przebrać i do-brze się bawili.

Wszyscy cieszyli się z inicjaty-wy WOK-u.

– To wspaniałe wydarzenie, każdy z naszych mieszkańców ma jakieś korzenie – zauważa bur-mistrz Wołczyna Jan Leszek Wią-cek. – Pobicie rekordu nie było najważniejsze, ale poczucie kli-matu w strojach, które przypo-mniały nam o naszej przeszłości.

Organizatorem imprezy był Wołczyński Ośrodek Kultury oraz Wołczyńskie Stowarzysze-nie „Dwa Serca”, jego przedstawi-

ciele częstowali uczestników pie-rogami oraz żurkiem.

Paulina Kwiatkowska od dziec-ka tańczyła w „Modrzewiakach”. W sobotę założyła strój łowicki.

– To był mój obowiązek, w koń-cu przez tyle lat tańczyłam w lu-dowym zespole – zauważa Pauli-na Kwiatkowska. – Bardzo sym-patyczna impreza i może następ-nym razem uda się nam pobić re-kord.

Z WOK-u stroje żywieckie po-życzyło pięć rodzin z Wołczyna:

Próba bicia rekordu213 osób stawiło się 31 sierpnia w ramach ”Festiwalu barwy Folkloru”, gdzie odbyła się próba bicia rekordu polski na największe Zgromadzenie Osób w strojach Ludowych.

Suczka Maja wystąpiła w stroju ludowym

Barwny pochód przeszedł ulicą Kluczborską, Dworcową

i Rynkiem pod kościół

WD

WD


18


Tytuł przyznany został przez Park Nauki i Roz-rywki w Krasiejowie, a wręczył go dyrektor pla-cówki Marek Korniak.

Każde z 85 dzieci zostało pasowane przez burmi-strza symboliczną kością dinozaura. Jan Leszek Wiącek podziękował w imieniu nauczycieli i dzieci za przyjęcie w DinoParku. Jak podkreśla, wybranie tego miejsca na pasowanie uczniów ma je promo-wać, a w dodatku czuje się zobowiązany wobec dzieci jako Kawaler Orderu Uśmiechu.

– Robimy to, żeby sprawiać radość naszym dzie-ciom – mówił burmistrz.

– Jestem drugi raz w Krasiejowie – mówi Szy-mon Bar z pierwszej klasy Szkoły Podstawowej w Szymonkowie. – Nie wiedziałem, że będzie tu tak fajnie. W dodatku interesuję się dinozaurami i mam o nich wiele książek.

Po uroczystym pasowaniu, uczniowie i ich wy-chowawcy udali się na słodki poczęstunek, a po nim przenieśli się w Tunelu Czasu o 250 000 000 lat. Ostatnim punktem wycieczki było zwiedzanie JuraParku.


państwo Rogacz, Neugebauer, Fe-lusiak, Krzyżowscy i Mormule.

– Cieszymy się, że mogliśmy zrobić coś dla Wołczyna, sporo pozytywnej energii wypłynęło z tej imprezy – zauważa Dorota Kurasiak-Rogacz. – Jednocześnie przyczyniliśmy się choć trochę do integracji naszej społeczności.

Przemarsz przez miasto zainte-resował nie tylko przechodniów, ale mieszkańców w oknach.

– Miejmy nadzieję, że w przy-szłym roku te osoby do nas dołą-czą – dodaje pani Dorota.

Agnieszka Znamirowska, p.o. dyrektora WOK-u podziękowała wszyst k i m uczest n i kom za udział. Przypomniała, że wszyst-kie warunki zostały spełnione.

Należało stawić się w komplet-nym polskim stroju ludowym bądź historycznym w wyznaczo-nym miejscu. Po sygnale ogłasza-

jącym początek bicia rekordu uczestnicy musiel i pozostać w wyznaczonej strefie przez co najmniej 5 minut. Rekord Polski wynosi 467 uczestników i do tej pory nie został pobity.

W programie był też koncert muzyki ludowej w wykonaniu te-nora Wojciecha Poprawy, występy zespołów ludowych i inne atrakcje.


burmistrz Wołczyna jan Leszek Wiącek 11 października br. pasował w krasiejowskim juraparku uczniów pierwszych klas z gminy Wołczyn. Zaraz po tym gospodarz gminy został uhonorowany tytułem ambasadora Opolskich Dzieci.

Pasowanie na ucznia w JuraParku

Radość dzieci Pasowanie na ucznia kością dinozaura

WD


19

Uczn iowie Zespołu Szkół w Wołczynie wraz z dyrekcją i nauczycielami po raz kolejny włączyli się w akcję organizowa-ną przez TVP Polonia „Mogiłę pradziada ocal od zapomnienia”. Akcja ta ma na celu ratowanie zapomnianych, niszczejących polskich cmentarzy na Kresach Wschodnich. 1 listopada, w dzień Wszystkich Świętych, przy bra-mach cmentarza odbyła się kwe-sta, której dochód został przezna-czony na ratowanie polskich ne-kropolii na Wschodzie.

Z kolei w Dzień Zaduszny, 2 li-stopada odbyła się kwesta na rzecz renowacji dwóch nagrob-ków z XIX wieku znajdujących się na cmentarzu w Wołczynie, pierwszego duchownego katolic-kiego z XIX w. Heinricha Kienela i Gottlieba Scholtysska fundatora kościoła katolickiego w Wołczy-

nie. Organizatorami zbiórki była Gmina Wołczyn i Zespół Szkół w Wołczynie.

– Do akcji odnowienia tych grobów zainspirował nas Zenon Morawski, miłośnik lokalnej hi-storii – informuje Leszek Czer-nik, dyrektor Szkoły Podstawo-wej w Wierzbicy Górnej.

Inicjatorką akcji była Beata Kwiatoń-Czernik, nauczycielka w Zespole Szkół w Wołczynie, wsparł ją burmistrz Wołczyna Jan Leszek Wiącek. Podczas kwe-sty zebrano ponad 1000 zł.

Ksiądz Heinrich Kienel uro-dził się w 1822 r. w Oleśnie Ślą-skim. 31 sierpnia 1851 r. wpro-wadzono go na parafię w Woł-czynie. Gmina kościelna liczyła wtedy około 400 katolików. Du-chowny Heinrich Kienel zmarł 7 grudnia 1852 r. na cholerę. Zara-ził się przy opiece nad chorym.

„Niech grób ten po wsze czasy dla wszystkich katolików będzie miejscem błogosławionym” (za-pis L. Villaina, przewodniczące-go Rady Kościelnej z dnia 19 stycznia 1853 r.).

Następcą proboszcza był ksiądz Heinrich Nalepa. On rozpoczął przygotowania do budowy ko-ścioła. Za jego namową obszar-nik Gottlieb Scholtyssek przepro-wadził się z Markotowa do Woł-czyna i został wielkim dobro-czyńcą kościoła i szkoły. Przeka-zał jedną piątą środków na budo-wę świątyni. Wyposażył szkołę katolicką i łożył na jej utrzyma-nie. Zmarł 28 lipca 1860 roku. W czasie jego pogrzebu po raz pierwszy rozchodził się głos dzwonów kościelnych, przez nie-go ufundowanych.


Na groby w Wołczynie i na Kresachprzed cmentarzem w Wołczynie podczas dnia Wszystkich Świętych oraz Zaduszek młodzież i nauczyciele kwestowali na cmentarze na kresach Wschodnich oraz renowację wołczyńskich grobów – pierwszego duchownego katolickiego Heinricha kienela i Gottlieba scholtysska - fundatora kościoła katolickiego w Wołczynie.

Uczniowie z opiekunami kwestują przy bramie cmentarza Nagrobek ks. Heinricha Kienela

WD

co słychać w szkole

20


konkurs wiedzy religijnej8 maja br. w Szkole Podstawowej nr 1 w Wołczy-

nie odbył się XI Gminny Konkurs Wiedzy Religijnej: „Święty Maksymilian Maria Kolbe patron na nasze czasy”. W tym roku w konkursie wzięły udział trzy szkoły z terenu gminy Wołczyn. Po wyrównanej rywalizacji jury w składzie: br. Tomasz Łakomczyk OFMCap, br. Rafał Tański OFMCap, Aleksandra Gra-bowska-Przybysz przyznało następujące miejsca:

I miejsce: Szkoła Podstawowa nr 1 im. Marii Ko-nopnickiej w Wołczynie, opiekun Anna Nita;

II miejsce: Szkoła Podstawowa w Wierzbicy Gór-nej, opiekun Małgorzata Pasznicka;

III miejsce: Szkoła Podstawowa w Wąsicach, opiekun Krzysztof Maszkowski.

Fundatorami głównych nagród byli: proboszcz, br. Rafał Tański OFMCap, Lesaffre Polska S.A., Bank Spółdzielczy w Wołczynie, Szkoła Podstawowa nr 1 im. Marii Konopnickiej w Wołczynie oraz PZU.

Anna Nita

Spotkanie szkół Jana pawła ii9-10 października 2019 r. pod hasłem „Wstańcie,

chodźmy” odbyło się w Częstochowie XIX spotka-nie szkół, którym patronuje św. Jan Paweł II. Wzięło

w nim udział 10 tys. pielgrzymów z 240 szkół i 195 pocztów sztandarowych.

W tym wydarzeniu nie mogło zabraknąć rów-nież i naszej szkoły. Dlatego kilkoro uczniów wraz z braćmi Bartoszem Ekertem i Tomaszem Łakom-czykiem udało się na tę pielgrzymkę.

O godz. 10.30 pieśni maryjne zainaugurowały spotkanie. O 10.45 ojciec Sebastian Matecki popro-wadził modlitwę różańcową. Kilka minut po godz. 11.00 duszpasterz Rodziny Szkół im. Jana Pawła II – biskup radomski Henryk Tomasik – rozpoczął uroczystą Mszę świętą.

W czasie homilii biskup Tomasik nawiązał do zna-czenia słów „Wstańcie, chodźmy”. Przypomniał, czym te słowa były w czasie pierwszej pielgrzymki Ojca Świętego do Polski i jakie przesłanie niosą teraz.

Bezpośrednio po Mszy świętej nastąpił akt za-wierzenia Matce Bożej Królowej Polski.

Potem został odczytany przez panią Małgorzatę Gumińską list do Ojca Świętego Franciszka.

Pielgrzymka dla wszystkich ma duże znaczenie duchowe. Bardzo ważny jest również aspekt spo-łeczny tego dnia: spotkanie uczniów, opiekunów, dyrektorów i rodziców ze szkół noszących imię Ja-na Pawła II.

br. Tomasz Łakomczyk

ZS W

ołćz

ynZS

Woł

ćzyn

arch

iwum

aut

ora

arch

iwum

aut

ora

Kol

ęda

jest

cz

asem

m

odlit

wy,

bł

ogos

ław

ień-

stw

a, s

potk

ania

i w

zaje

mne

go s

łuch

ania

.

Prag

niem

y si

ę sp

otka

ć z

wsz

ystk

imi d

omow

ni-

kam

i. Pr

osim

y o

przy

goto

wan

ie e

wen

tual

nych

py

tań.

Jeśl

i w d

omu

są d

ziec

i w w

ieku

szk

olny

m, p

ro-

sim

y o

przy

goto

wan

ie z

eszy

tów

z r

elig

ii.

Dob

rym

zw

ycza

jem

jest

, że

spot

ykam

y si

ę pr

zy

stol

e na

kryt

ym b

iały

m o

brus

em,

z kr

zyże

m,

świe

cam

i, B

iblią

, wod

ą św

ięco

ną i

krop

idłe

m.

Kol

ędow

anie

za

czyn

amy

w

dni

pow

szed

nie

o go

dz. 1

6.00

, a w

sob

oty

i nie

dzie

le o

15.

00.

Pros

imy

o ży

czliw

e pr

zyję

cie.

Pokó

j i d

obro

!

Bra

cia

Kap

ucyn

i z

para

fii N

iepo

kala

nego

Poc

zęci

a N

MP

w W

ołcz

ynie

Para

fia N

iepo

kala

nego

Poc

zęci

a N

MP

– B

raci

a K

apuc

yni

ul. K

ości

elna

2, 4

6–25

0 W

ołcz

yn, t

el. 7

7 41

8 85

10

ww

w.w

olcz

ynpa

rafi

a.ka

pucy

ni.p

l

KO

LĘD

A 2

019/

20w

pa

ra

fii

Nie

po

ka

laN

ego

po

cz

ęcia

NM

p

w w

ołc

zy

Nie

br

ac

ia k

ap

uc

yN

i

Teresa Buczyńska, Brama Miłosierdzia, fragment

Pla

n k

olęd

y 2019/2020

Sobota – 28 XII 2019: Brzezinki

Wołczyn – O

s. Młodych: 1a, 1b, 1c

Niedziela – 29 X

II 2019: Ligota Wołczyńska i Ligota M

ała W

ołczyn – Os. M

łodych: 1d, 1e, 1f

Poniedziałek – 30 XII 2019: Brynica

Wąsice – ul. B

rynicka, Głów

na, Ciem

na W

ołczyn – Os. M

łodych: 2a, 2b, 2c

Czw

artek – 2 I 2020: Wąsice – ul. O

polska, Młyńska, K

uźnicka G

ierałcice – ul. Opolska (parzyste)

Wołczyn – O

s. Młodych: 2d, 3a, 3b

Piątek – 3 I 2020: Gierałcice – ul. O

polska (nieparzyste), Brynicka,

Markotow

ska W

ołczyn – Os. M

łodych 3c, 3d, 3e

Sobota – 4 I 2020: Wołczyn – ul. Fabryczna, K

luczborska (za torami),

Przemysłow

a, Stelmacha, Ligonia,

Os. M

łodych 3f, 3g, 3h

Niedziela – 5 I 2020: W

ołczyn – ul. Harcerska, W

aryńskiego, Jadwigi,

Dożynkow

a, Sobótki, Przyjaciół, Brzechw

y, Byczyńska

Wtorek – 7 I 2020: W

ołczyn – ul. Leśna, Opolska (nieparzyste),

Os. M

łodych 4a, 4b, 5a

Środa – 8 I 2020: Wołczyn – ul. O

polska (pozostałe numery)

Czw

artek – 9 I 2020: Wołczyn – ul. K

luczborska (nieparzyste z wyjąt-

kiem 63-69), O

s. Młodych 5b, 5c, 6a

Piątek – 10 I 2020: Wołczyn – ul. K

luczborska (parzyste i 63-69 niepa-rzyste), R

zeczna, Dzierżona, K

ołłątaja, Gierałcice

Mała oraz O

s. Młodych 6b,7a,7b

Sobota – 11 I 2020: Wołczyn – ul. N

amysłow

ska (parzyste), Kw

iatów

Polskich 2, Os. M

łodych 7c, 8a, 8b


ołczyn – ul. Nam

ysłowska (nieparzyste),

Kościuszki, A

zaliowa, Poznańska, Traugutt

a, O

s. Młodych 8c, 9a, 9b

Poniedziałek – 13 I 2020: Wołczyn – ul. Szym

onowska, Słonecznikow

a, A

strów, K

wiatów

Polskich (z wyjątkiem

2), B

zowa, W

rzosowa, Jaśm

iniowa, Irysow

a, C

habrów, K

rokusa, Polna, Orzeszkow

ej, O

s. Młodych 9c, 9d, 9e

Wtorek – 14 I 2020: W

ołczyn – ul. Szpitalna, Kościelna, Rynek,

Plac Partyzantów

Środa – 15 I 2020: Wołczyn – ul. Sienkiew

icza, Słowackiego

Czw

artek – 16 I 2020: Wołczyn – ul. M

ickiewicza, K

. Miarki

Piątek – 17 I 2020: Wołczyn – ul. D

worcow

a (parzyste z wyjątkiem

32, 34 oraz nieparzyste 3, 5, 5a)

Sobota – 18 I 2020: Wołczyn – ul. D

worcow

a (nieparzyste od 5b do 21 oraz parzyste 32, 34), Pow

stańców, Plac W

olności, K

rótka


ołczyn – ul. Drzym

ały, Młyńska

UZ

UPEŁN

IENIA

Pla

n k

olęd

y 2019/2020

Obd

arz

nas

wsz

ystk

ich

Twoi

m p

okoj

em, a

byśm

y w

spól

nie

sław

ili

Twoj

ą oj

cow

ską

dobr

oć.

Dzi

eląc

się

opł

atki

em, p

rzeb

acza

my

sobi

e w

zaje

mne

ura

zy i

skła

dam

y ży

czen

ia.

5. W

iec

zer

za

Prze

d po

siłk

iem

naj

star

szy

z ro

dzin

y od

maw

ia m

odlit

wę:

Pobł

ogos

ław

Pan

ie B

oże

nas,

te p

okar

my

i tych

, któ

rzy

je p

rzyg

oto-

wyw

ali,

na p

amią

tkę

Nar

odze

nia

Tweg

o Sy

na Je

dnor

odzo

nego

, a P

a-na

nas

zego

, Jez

usa

Chr

ystu

sa. A

men

.

W c

zasi

e w

iecz

erzy

wig

ilijn

ej ś

piew

ajm

y ko

lędy

. Dzi

adko

wie

i ro

dzic

e ni

ech

opow

iada

ją d

ziec

iom

o p

rzeż

ycia

ch z

e sw

ego

dzie

cińs

twa

i prz

e-ka

zują

im d

awne

pol

skie

zw

ycza

je b

ożon

arod

zeni

owe.

Nie

ch te

n w

ie-

czór

będ

zie

ciep

ły, m

iły

i peł

en r

adoś

ci. S

tara

jmy

się,

aby

Ch

ryst

us

prze

z w

iarę

zam

iesz

kał w

nas

zych

ser

cach

i ab

y na

sza

rodz

ina

była

ba

rdzi

ej K

ości

ołem

.

Po w

iecz

erzy

odm

awia

my

mod

litw

ę:

Dzi

ękuj

emy

Ci,

Boż

e, n

asz

dobr

y O

jcze

, za

Twoj

ego

Syna

Jez

usa

Chr

ystu

sa, d

zięk

ujem

y za

miło

ść d

o w

szys

tkich

ludz

i, za

ten

wie

czór

w

igili

jny

i dar

y, k

tóre

spo

żyw

aliś

my.

Tob

ie ch

wał

a na

wie

ki. A

men

.

Po w

iecz

erzy

św

iąte

czny

nas

trój

pod

trzy

muj

my

śpie

wem

kol

ęd i

wza

-je

mny

m o

bdar

owyw

anie

m s

ię u

pom

inka

mi.

Przy

cho

ince

, w n

astr

oju

świą

tecz

nym

ocz

ekuj

emy

na P

aste

rkę,

Ucz

tę

świą

tecz

ną c

ałej

par

afii.

Wie

czer

za w

igil

ijna

ma

char

akte

r re

ligijn

y i w

tak

im d

uchu

, du-

chu

jedn

ości

, wsp

ólno

ty i

mił

ości

pow

inn

iśm

y ją

prz

eżyw

ać.

Zap

rasz

amy

wię

c do

zap

ozna

nia

się

z je

j prz

ebie

giem

.

1. Z

apa

len

ie ś

wie

cy

Na

stół

wig

ilijn

y po

d ob

rus

wkł

ada

się

garś

ć si

ana,

sta

wia

się

tal

erz

z op

łatk

iem

, pot

raw

y w

igil

ijne

oraz

św

iecę

.

Ojc

iec,

mat

ka, l

ub n

ajst

arsz

y z

obec

nych

, zap

alaj

ąc ją

, mów

i: Św

iatł

o C

hrys

tusa

.W

szys

cy o

dpow

iada

ją: B

ogu

niech

będ

ą dz

ięki

.Pr

owad

zący

: W im

ię O

jca

i Syn

a i D

ucha

Świę

tego

.W

szys

cy: A

men

.

Prow

adzą

cy w

prow

adza

w ty

ch lu

b po

dobn

ych

słow

ach:

Dw

a ty

siąc

e la

t tem

u pr

zysz

edł n

a św

iat J

ezus

Chr

ystu

s, S

yn B

oży,

ro

dząc

się

w s

taje

nce

betle

jem

skie

j jak

o be

zbro

nne

Dzi

ecię

. Opo

wia

-da

nam

o ty

m E

wan

gelia

. Sto

jąc,

wys

łuch

ajm

y z

wia

rą sł

ów E

wan

ge-

lii o

pisu

jące

j to

najr

adoś

niej

sze

dla

całe

j lud

zkoś

ci w

ydar

zeni

e na

ro-

dzin

Syn

a B

ożeg

o Je

zusa

Chr

ystu

sa.

Obr

zęd

wie

cze

rz

y w

igil

ijn

ej

w r

od

zin

ie

2. Lekt

ur

a Ew

an

gelii (Łk

2, 1- 14)

Prowadzący lub inna w

ybrana osoba odczytuje Ewangelię:

Z Ew

angelii według św

. Łukasza:W

owym

czasie wyszło rozporządzenie C

ezara Augusta, żeby prze-

prowadzić spis ludności w

całym państw

ie. Pierwszy ten spis odbył

się wów

czas, gdy wielkorządcą Syrii był Kw

iryniusz. Wybierali się

więc w

szyscy, aby się dać zapisać, każdy do swego m

iasta. Udał się

także Józef z Galilei, z m

iasta Nazaret, do Judei, do m

iasta Daw

ido-w

ego, zwanego B

etlejem, poniew

aż pochodził z dom

u i rodu Daw

ida, żeby się dać zapisać z poślubioną sobie M

aryją, która była brzemien-

na. Kiedy tam

przebywali, nadszedł dla M

aryi czas rozwiązania. Po-

rodziła swego pierw

orodnego Syna, owinęła G

o w pieluszki i położy-

ła w żłobie, gdyż nie było dla nich

miejsca w

gospodzie. W tej sam

ej okolicy przebyw

ali w polu pasterze i trzym

ali straż nocną nad swoją

trzodą. Naraz stanął przy nich

anioł Pański i chw

ała Pańska zewsząd

ich ośw

ieciła, tak że bardzo się przestraszyli. Lecz anioł rzekł do nich:

«Nie bójcie się! O

to zwiastuję w

am radość w

ielką, która będzie udzia-łem

całego narodu: dziś w m

ieście Daw

ida narodził się wam

Zbaw

i-ciel, którym

jest Mesjasz, Pan. A

to będzie znakiem dla w

as: znajdzie-cie N

iemow

lę, owinięte w

pieluszki i leżące w żłobie». I nagle przyłą-

czyło się do anioła mnóstw

o zastępów niebieskich

, które wielbiły

Boga słow

ami: C

hwała B

ogu na wysokościach

, a na ziemi pokój lu-

dziom dobrej w

oli.

Po chwili ciszy, zachęca do śpiew

u kolędy:

Po Ewangelii zaśpiew

ajmy kolędę: W

śród nocnej ciszy…

3. Wspó

lne pr

ośby

Ojciec, m

atka albo ktoś z rodziny odmaw

ia niżej podane prośby:

Boże, nasz O

jcze, w tej uroczystej godzinie w

ychw

alamy C

ię i dzię-kujem

y za noc, w której posłałeś nam

swojego Syna, Jezusa C

hrystu-sa, naszego Pana i Z

bawiciela. Prosim

y Cię:

– Udziel naszej rodzinie daru m

iłości, zgody i pokoju. Ciebie prosim

y...W

szyscy: Wysłuch

aj nas, Panie!

– Obdarz także naszych

sąsiadów, przyjaciół i znajom

ych pokojem

tej nocy. C

iebie prosimy...

Wszyscy: W

ysłuchaj nas, Panie!

– Wszystkich

opuszczonych, sam

otnych, ch

orych, biednych

i głod-nych

na całym św

iecie pociesz i umocnij D

obrą Now

iną tej Świętej

Nocy. C

iebie prosimy...

Wszyscy: W

ysłuchaj nas, Panie!

– Naszych

zmarłych

bliskich i znajom

ych (tu w

ymieniam

y imiona)

obdarz szczęściem i św

iatłem Tw

ej chw

ały. Ciebie prosim

y...W

szyscy: Wysłuch

aj nas, Panie!

Wszyscy odm

awiają M

odlitwę Pańską: O

jcze nasz...

Ojciec lub m

atka albo ktoś z rodziny odmaw

ia modlitw

ę:

Panie Jezu Chryste, który w

dzisiejszą noc przyszedłeś na świat ro-

dząc się w grocie betlejem

skiej z Najśw

iętszej Maryi Panny, przynio-

słeś pokój całemu św

iatu i uświęciłeś życie rodzinne, pozostań w

na-szej rodzinie i zespól ją w

ięzami Tw

ojej miłości, a słow

o Twoje niech

w

nas przebywa z całym

swym

bogactwem

. Który żyjesz i królujesz

na na wieki w

ieków. A

men.

4. Dzielen

ie się opłat

kiem

Głow

a rodziny rozpoczyna dzielenie się opłatkiem

tymi lub in

nymi

słowam

i:

Panie Boże, Ty spraw

iłeś, że ta święta noc zajaśniała blaskiem

praw-

dziwej św

iatłości Twojego Syna; spraw

, abyśmy jaśnieli blaskiem

Tw

ojej światłości w

naszym codziennym

postępowaniu. Pobłogosław

nas i te opłatki, którym

i będziemy się dzielić zw

yczajem naszych

ojców i naucz nas dzielić się życzliw

ością z każdym człow

iekiem.

w szkole wydarzenia

21

wieczór kodowania11 października br. uczniowie naszej szkoły po

raz pierwszy wzięli udział w nietypowej dla siebie przygodzie, jaką był niewątpliwie „I Wołczyński Wieczór Kodowania”, czyli warsztaty z robotyki i programowania.

Uczniowie klas I-III, poprzez pracę samodzielną oraz zespołową, rozwijali umiejętności twórcze, lo-giczne myślenie, ćwiczyli spostrzegawczość, utrwa-lali kierunki, tworzyli historyjki i instrukcje. Mło-dzi, a może przyszli programiści, rozpoczęli od ko-dowania offline, z wykorzystaniem maty do kodo-wania oraz kolorowych kubków. W następnym eta-pie z wykorzystaniem specjalnych puzzli programo-wali Ozoboty. Nie zabrakło także klocków LEGO

WeDo 2.0, dzięki którym przy użyciu intuicyjnej aplikacji dostępnej na tabletach mogli ożywić Lego--roboty. Dzieci z wielkim zapałem pokonywały ko-lejne poziomy, a pomagali im starsi koledzy z klasy VI c, którzy już od kilku lat uczestniczą w dodatko-wych zajęciach z programowania i robotyki.

Drugi warsztat, w którym uczestniczyli ucznio-wie klas V-VI, poświęcony był programowaniu robo-tów mBot. Młodzi adepci robotyki mieli okazję na-uczyć się, w jaki sposób zaprogramować robota, aby dało się nim sterować. Po trzech godzinach owocnej

pracy roboty nie tylko jeździły i błyskały różnokolo-rowymi światełkami, ale też tańczyły i śpiewały zaprogramowaną przez uczniów piosenkę. Potrafiły również na wyświetlaczu LED zademonstrować swoje zadowolenie w postaci uśmiechniętych bu-ziek, własnych imion czy migających gwiazdek.

W trzeciej sali najstarsi uczniowie poznawali tajniki projektowania i druku 3D. Mieli okazję po-znać rodzaje drukarek, zasadę ich działania i różne typy materiałów wykorzystywanych w druku 3D. Spróbowali również swoich sił w tworzeniu wła-snego trójwymiarowego modelu.

Zwieńczeniem warsztatów była prezentacja efek-tów kilkugodzinnej pracy każdej z grup. (ZS)

XiX dzień papieskiFundacja „Dzieło Nowego Tysiąclecia” od 19 lat

prowadzi program stypendialny wyrównujący szanse edukacyjne młodzieży pochodzącej z ma-

łych miejscowości. W tym roku objęto pomocą po-nad 2000 osób z 40 diecezji Polski. „Wstańcie, chodźmy!” to hasło tegorocznego Dnia Papieskiego, pochodzące z tytułu jednej z książek Jan Pawła II. Zespół Szkół w Wołczynie od 12 lat wspiera tę ak-cję. Tak też było w tym roku, uczniowie Szkoły

ZS W

ołćz

ynZS

Woł

ćzyn

ZS W

ołcz

ynZS

Woł

czyn

w szkole wydarzenia

22


Podstawowej kwestowali po każdej Mszy św. w dniu 13 października. Zebrane pieniądze zostały przekazane fundacji. Tegoroczny Dzień Papieski wpisuje się 40. rocznicę I pielgrzymki Papieża-Pola-ka do Ojczyzny. Wizyty, która była nie mniej waż-na jak sam Jego wybór na Stolicę Piotrową.

Alina Gajewska

uczczenie patronaSzkoła Podstawowa, nosząca imię Jana Pawła II,

audycją poprzez szkolny radiowęzeł uczciła 41. rocznicę oficjalnej inauguracji pontyfikatu swojego Patrona, która miała miejsce w Watykanie 22 paź-dziernika 1978 r. Przypomniano przesłanie Jana Pawła II, uważane za jeden ze społecznych i teolo-gicznych fundamentów 27-letniego pontyfikatu polskiego Papieża: „Nie lękajcie się, otwórzcie na oścież drzwi Chrystusowi”. Następnie wspomnia-no okoliczności i daty beatyfikacji, kanonizacji i śmierci tego Wielkiego Człowieka, którego po śmierci nazwano Janem Pawłem Wielkim.

Zgodnie z tradycją szkoły dzień oficjalnej inaugu-racji pontyfikatu został ogłoszony przez społeczność szkoły Świętem Patrona. W związku z reorganizacją szkół w Wołczynie święto to zostało przeniesione na 2 kwietnia, w rocznicę śmierci Jana Pawła II.

Alina Gajewska

prymus opolszczyznyAleksandra Malcher, uczennica klasy I Liceum

Ogólnokształcącego w Wołczynie, decyzją Zarządu Województwa Opolskiego otrzymała Nagrodę Marszałka Województwa Opolskiego „Prymus Opolszczyzny.”

W związku z tym laureatka nagrody wraz z ro-dzicami, panią dyrektor Ewą Włos i wychowawcą klasy, panią Beatą Tyszkowską, wzięli udział w uroczystości wręczenia nagród, która odbyła się 23 października 2019 r. w Filharmonii Opolskiej w Opolu podczas dorocznego Regionalnego Święta Edukacji.

Nagroda „ Prymus Opolszczyzny” jest przyzna-wana uczniom spełniającym łącznie wysokie kry-teria – średnia ocen w danym roku szkolnym mini-mum 4,8 oraz uzyskanie tytułu zwycięzcy lub lau-reata olimpiad, konkursów, turniejów i przeglądów szczebla co najmniej wojewódzkiego.

Ola spełniła wszystkie wymagane kryteria. Jest przy tym ambitną i pracowitą uczennicą, którą ce-chuje wysoka kultura osobista.

Cieszymy się sukcesem Oli i życzymy wysokich wyników w nowym roku szkolnym i kolejnych wyróżnień. (ZS)

egzaminy międzynarodoweLiceum Ogólnokształcące w Wołczynie współ-

pracuje z British Council, instytucją reprezentującą Zjednoczone Królestwo Wielkiej Brytanii i Irlandii Północnej w zakresie współpracy kulturalnej i edu-kacyjnej.

Uczniowie naszego liceum uczestniczą w kur-sach przygotowujących do międzynarodowego egzaminu Cambridge First. W ramach obowiązko-wych zajęć szkolnych i w trakcie nauki szkolnej mogą zdobyć najbardziej rozpoznawalny certyfi-kat językowy B2 First, uznawany przez szkoły, uniwersytety oraz pracodawców sektora prywat-nego i publicznego we wszystkich krajach anglo-języcznych.

ZS W

ołćz

yn

ZS W

ołćz

yn

w szkole wydarzenia

23

Zdany egzamin Cambridge First daje zdającemu, honorowany na całym świecie, certyfikat, potwier-dzający znajomość języka angielskiego zgodny ze Skalą Poziomów Rady Europy (CEFR).

Egzaminy Cambridge English Qualifications uznawane są przez ponad 20 tysięcy organizacji na całym świecie, wśród których znajdują się praco-dawcy, uczelnie wyższe i instytucje rządowe.

Jest to egzamin uznawany przez ponad 150 uczel-ni wyższych w Polsce i 2 tysiące uczelni zagranicz-nych. (ZS)

erasmus+ Zespół Szkół w Wołczynie od wielu lat z sukce-

sem uczestniczy w międzynarodowych progra-mach współpracy szkół: Socrates, Comenius oraz Erasmus. Uczestnicząc w zagranicznych spotka-niach projektowych, uczniowie i nauczyciele naszej szkoły rozwijają swoje umiejętności językowe, po-znają kulturę, tradycje, zabytki i systemy edukacji krajów partnerskich. Oprócz wyjazdów uczestnicy wykonują comiesięczne zadania lokalne zgodnie z tematyką projektu.

W bieżącym roku szkolnym nasze liceum rozpo-czyna realizację dwuletniego projektu pod tytułem „Developing Entrepreneurial Skills While at School” (Rozwijanie Umiejętności Przedsiębior-czych w Szkole). W skład grupy projektowej wcho-dzą: szkolny koordynator projektu, pani Beata

Tyszkowska, nauczyciele wspomagający – pani Ju-styna Broniszewska-Bator, pan Bogusław Włos i pan Andrzej Śpiewak oraz wszyscy zainteresowa-ni uczniowie klas pierwszych i drugiej liceum.

Projekt otrzymał grant w wysokości ponad 30 tysięcy euro i jest jednym z dziewięciu projektów zaakceptowanych do realizacji w nowym roku

szkolnym na Opolszczyźnie i jednym z dwóch w na-szym Zespole Szkół. Oprócz naszego liceum uczest-niczą w nim szkoły z Łotwy, Włoch, Grecji, Bułgarii i Hiszpanii. W listopadzie 2019 roku odbyło się pierwsze spotkanie wyjazdowe w Rydze na Łotwie.

– Wyjazd do stolicy Łotwy był dla mnie naprawdę niesamowitą przygodą, którą będę pamiętała bardzo długo – wspomina Lena. – Poznałam wielu wspa-niałych ludzi, zwiedziłam wiele przepięknych zabyt-ków, spróbowałam tamtejszego jedzenia i przede wszystkim miałam okazję do przećwiczenia języka angielskiego. Takie okazje nie zdarzają się zbyt czę-sto, a to była świetna możliwość na wykorzystanie w praktyce języka, którego uczymy się kilka lat.

– Wszyscy uczestnicy projektu byli otwarci i skorzy do rozmowy – zauważa Bartek. – Pomimo różnych narodowości dobrze się dogadywaliśmy. Przez kolejne dni poznawałem kulturę i codzien-ność ludzi żyjących na Łotwie, szlifując przy tym mój język angielski.

– Gdy poznałem rodzinę, z którą spędziłem kolej-ne cztery dni, bardzo się ucieszyłem. Byli oni bar-dzo życzliwi i bardzo dobrze posługiwali się języ-kiem angielskim – dodaje Jakub. – Na Łotwie nie spotkałem żadnej osoby, która nie umiała mówić po angielsku!

Wiosną 2020 roku nasza szkoła będzie gospoda-rzem kolejnego spotkania.

Beata Tyszkowska, Justyna Broniszewska-Bator

Bogu

sław

Wło

s

ZS W

ołćz

yn

kulturalnie wydarzenia

24


Aby dać możliwość uczestnictwa w zajęciach dodatkowych także mieszkańcom spoza Wołczyna, zajęcia odbywały się w świetlicach wiejskich w so-łectwach: Komorzno, Wierzbica Górna oraz Wierz-bica Dolna.

Oferta zajęć i warsztatów była bardzo urozma-icona, tak, aby każdy z uczestników mógł znaleźć coś dla siebie. Celem wszystkich spotkań było „ode-rwanie” dzieci od komórek i Internetu, i tym sa-mym pokazanie, że dobrze można się bawić nie tylko w świecie wirtualnym.

W marcu odbyły się zajęcia rękodzielnicze, na których uczestnicy mogli stworzyć przepiękne kartki w formacie 3D i ozdoby magnesowe, które najczęściej zawieszane są na lodówkach. Rękodzie-ło porwało wszystkich do twórczego działania, a efekty pracy były zachwycające.

Kwietniowe zajęcia to warsztaty pisankowe pod nazwą „Strojne jajo” oraz zajęcia z szydełkowania, na których powstawały piękne „Koszyki na skarby”.

Dbając o zdrowie i świadomość związaną z pra-widłowym odżywianiem już od najmłodszych lat, w maju przeprowadzono warsztaty kulinarne z edukacją żywieniową. Kolejne z majowych spo-tkań pochłonęło miliony różnokolorowych korali-ków. Uczestnicy mieli okazję do stworzenia własnej biżuterii – bransoletki, kolczyki, naszyjniki... każ-dy mógł zrobić to, co tylko sobie wymyślił.

Czerwiec rozpoczęliśmy hucznym świętowa-niem Dnia Dziecka. Z kolejnych czerwcowych zajęć można było wynieść dużą wiedzę na temat pszczół i ich produktów, uczestnicząc w warsztatach pszczelarskich. Powtórzono również zajęcia z szy-dełkowania, ale tym razem z kolorowych włóczek

wydziergano niepowtarzalne podkładki pod szklanki.

Wakacyjne miesiące wypełnione zostały zajęcia-mi plastycznymi i animacyjnymi. Nie zabrakło kolorowych malunków oraz szalonej i beztroskiej zabawy.

Nastała jesień, a wraz z nią kolejne twórcze warsztaty. W ramach zajęć enkaustycznych, za po-mocą płynnego wosku na specjalnym papierze tworzono prawdziwe dzieła sztuki. Ogromną zaba-wę przyniosły warsztaty czerpania papieru, gdzie każdy poznał historię powstania pierwszego arku-sza papieru, a następnie miał możliwość stworzenia własnej kartki i ozdobienia jej oryginalnymi dodat-kami. Na zajęciach uczestnicy próbowali także swoich sił w pisaniu gęsim piórem, co okazało się bardzo trudną sztuką.

W październiku przenieśliśmy się do świata ar-cheologii, dowiedzieliśmy się, jakie skarby ukryte są w ziemi, poznaliśmy historię i ciekawostki związane z pracą archeologa. Kolejne zajęcia pt. „Świat magii i iluzji” to prawdziwe show ciekawych trików.

W listopadzie uczestnicy własnoręcznie mogli wykonać kalendarz adwentowy. „Wróżby na mio-tle” były tematem przewodnim listopadowych za-jęć animacyjnych z cyklu „Andrzejki”.

Na grudzień zaplanowano ostatnie zajęcia: ani-macje z Mikołajem i budowanie z drewna szopek bożonarodzeniowych.

Podczas tegorocznej edycji programu „Wieś Kul-turą Bogata” nie zabrakło również comiesięcznych zajęć wyrównawczo-rozwojowych, dzięki którym dzieci mogły nadrobić zaległości w nauce m.in. z matematyki, polskiego czy przyrody. (WOK)

W kalendarz działalności Wołczyńskiego Ośrodka kultury na stałe wpisał się już program pt. „Wieś kulturą bogata”, który nieprzerwanie realizowany jest od 10 lat.

Wieś kulturą bogatapixabay.com


25

Festiwal rozpoczął uroczysty, barwny prze-marsz ulicami Wołczyna, na czele którego szła Młodzieżowa Orkiestra Dęta z Bażan, wesołymi nutami podając rytm do marszu. W korowodzie mógł wziąć udział każdy i jak się okazało chęt-nych do ubrania stroju ludowego nie brakowało. Trasa przemarszu była tak dobrana, aby jak naj-więcej mieszkańców Wołczyna, którzy nie mogli wziąć udziału w tym wyjątkowym wydarzeniu, mogło podziwiać piękno naszych polskich strojów ludowych. Korowód wyruszył spod Domu Kultu-

ry, następnie przeszedł ulicami: Opolską, Osie-dlem Młodych, Dworcową, Wolności, Powstań-ców, Kluczborską, Rynek, Kościelną i dotarł na miejsce dalszej części Festiwalu, do amfiteatru przy wołczyńskiej parafii. Tam odbył się kolejny punkt programu, którym była próba pobicia re-kordu Polski na największe zgromadzenie osób w strojach ludowych. Niestety, ustanowionego do tej pory rekordu, który wynosi 467 osób, nie udało się pobić, ale zebranie się w jednym miejscu 213 osób ubranych w stroje ludowe z różnych regio-nów Polski jest również dużym sukcesem jak na pierwsze podejście do próby bicia rekordu.

Kolejnym z etapów Festiwalu był przegląd ta-necznych zespołów ludowych, które musiały zapre-zentować dwa tańce – konkursowy i reprezentacyj-ny. Było to prawdziwe folkowe show w wykonaniu Zespołu Pieśni i Tańca „Modrzewiacy”, Akademic-kiego Zespołu Pieśni i Tańca „Jedliniok” z Uniwer-sytetu Przyrodniczego we Wrocławiu, zespołu lu-dowego „Dźwięki Nadziei” z Opatowskiego Stowa-rzyszenia Kulturalno-Sportowego oraz Zespołu Tanecznego przy Publicznej Szkole Podstawowej im. Jana Zamojskiego w Byczynie.

Poza częścią artystyczną, w tym dniu uczestnicy festiwalu mogli również skorzystać ze stoisk ręko-dzielników polskich i spróbować swoich sił w czer-paniu papieru, lepieniu z gliny, tworzeniu witraży, pisaniu gęsim piórem, kowalstwie artystycznym czy szyciu lalek szmacianek. Ciekawym stanowi-skiem były zabawy z katem, gdzie można było prze-konać się na własnej skórze, jak w dawnych cza-sach wolne chwile spędzały dzieci.

Festiwal Estradowych Twórców Kultur Ludo-wych „Barwy Folkloru” zakończył występ wybit-nego śpiewaka Wojciecha Poprawy. (WOK)

W ramach projektu grantowego „Organizacja wydarzeń kulturalnych integrujących społeczność”, dofinansowanego ze środków prOW na lata 2014-2020”, stowarzyszenie Ziemi Wołczyńskiej „Dwa serca” przy współudziale Wołczyńskiego Ośrodka kultury oraz parafii rzymskokatolickiej w Wołczynie 31 sierpnia 2019 r. zorganizowało Festiwal estradowych Twórców kultur Ludowych „barwy Folkloru”.

W barwach folkloru

Festiwalowy korowód zmierza do amfiteatru

WOK


26


Obchody dożynkowe rozpoczęły się tradycyjnie uroczystą Mszą św. w intencji rolników. Po nabo-żeństwie dziękczynnym uczestnicy dożynek udali się, w korowodzie dożynkowym, na główny plac uroczystości, którym był wiejski park. Oficjalną część obchodów otworzyli starostowie dożynkowi – Alicja Sypko i Mieczysław Walski, przekazując bochen chleba na ręce włodarzy: Starosty Klucz-borskiego, Mirosława Bireckiego oraz Burmistrza Wołczyna, Jana Leszka Wiącka, którzy następnie, zgodnie z tradycją, podzielili chleb pomiędzy uczestników uroczystości. Moment przekazania chleba uświetnił piosenką pt. „Plon niesiemy, plon” zespół „Wrzos”, który w części oficjalnej zaśpiewał jeszcze kilka pięknych pieśni dożynkowych.

Dożynki to również doskonała okazja do wręcze-nia odznaczeń „Zasłużony dla rolnictwa”. Tę wyjąt-kową odznakę, nadawaną na wniosek Burmistrza Wołczyna przez Ministra Rolnictwa i Rozwoju Wsi, w tym roku otrzymało pięciu rolników z Gminy Wołczyn, odznaczających się szczególnym zaanga-żowaniem w pracę na roli.

W konkursie na wieniec żniwny wzięło udział aż 16 sołectw z powiatu kluczborskiego: Komorzno, Wąsice, Duczów Wielki, Duczów Mały, Skałągi, Ligota Wołczyńska, Brynica, Lasowice Małe, Brze-zinki, Rożnów, Świniary Wielkie, Świniary Małe, Wierzbica Dolna, Kochłowice, Proślice, Szymon-ków. Komisja konkursowa miała bardzo trudne

zadanie, aby wyłonić najpiękniejsze korony, bo każda z nich prezentowała się doskonale. Po dłu-gich naradach udało się przyznać nagrody: I miej-sce zajęła korona wypleciona przez mieszkańców sołectwa Wąsice, II miejsce zajęła korona z Proślic, III miejsce zdobył wieniec z sołectwa Szymonków.

W części artystycznej dożynkowych gości bawi-ły zespoły taneczne, wokalne i instrumentalne. Ja-ko pierwsi na scenie zaprezentowali się muzycy z Młodzieżowej Orkiestry Dętej z Chudoby. Kolejny z występów przygotowany był przez uczniów ze Szkoły Podstawowej w Szymonkowie. Na dożynko-wej scenie zaprezentowali się także soliści z Mło-dzieżowego Domu Kultury ze „Studio Piosenki” Magdaleny Dureckiej oraz „Gospel Choir”. Nie mo-gło zabraknąć również lokalnych zespołów wokal-nych oraz tanecznych takich jak: Dziecięcy Zespół Artystyczny „Wielokropek”, Zespół Pieśni i Tańca „Modrzewiacy”, Grupa mażoretkowa „Aurora”, Ania Kaczmarek i Wojtek Ilnicki ze szkoły tańca Dance Center Mariusza Mierzwy.

Wieczorną część występów rozpoczęła Samorzą-dowa Grupa „BURAKY”, która jak zwykle porwała swoich widzów do tańca. Następnie na scenie poja-wiła się gwiazda wieczoru – zespół Fajters/Enegry Folk, dając niesamowity koncert w energetycznych rytmach folk z elementami disco, pop i rock. Tego-roczne święto plonów zakończyła zabawa taneczna z zespołem „Desant”. (WOK)

Tegoroczne święto plonów w Gminie Wołczyn odbyło się 1 września w sołectwie szymonków i miało zasięg gminno-powiatowy.

Dożynki w SzymonkowieKorony dożynkowe, po prawej zwycięska korona wypleciona przez mieszkańców sołectwa Wąsice

UM W

ołcz

yn


27

Pracowity październik Dwa zespoły artystyczne działające przy Woł-

czyńskim Ośrodku Kultury, miały pracowity paź-dziernik, bowiem wzięły udział w wyjazdowych występach, do których musiały się specjalnie przygotować.

20 października br. grupa wokalna Zespołu Pie-śni i Tańca „Mali Modrzewiacy” wzięła udział w eliminacji XXIV Wojewódzkiego Festiwalu Pie-śni Patriotycznej „Tobie Polsko” w Olszance. Do występu małe Modrzewianki przygotowywały się kilka tygodni, była to ciężka praca, tym bardziej, że był to ich debiutancki występ na scenie kon-kursowej.

Zespół zaprezentował się w dwóch patriotycz-nych pieśniach: „Przybyli ułani pod okienko” oraz „Szara piechota”, występ ten został nagrodzony gromkimi brawami. Jak na występ, wśród tak wie-lu doświadczonych grup wokalnych, „Mali Mod-rzewiacy” wypadli naprawdę celująco, ale najważ-niejsze jest nabycie nowych doświadczeń w dzie-dzinie śpiewu.

26 października br. „Mali Modrzewiacy” oraz mażoretki AURORA, grupa kadetek, uświetnili swoimi występami Ogólnopolskie Targi Turystyki Rodzinnej w Opolu, nad którymi patronat objęła również Gmina Wołczyn. Na scenie Centrum Wy-stawienniczo-Kongresowego „Mali Modrzewiacy” zaśpiewali dwa utwory: „Łowiczanka” oraz „Na Wawel, na Wawel”, natomiast kadetki z AURORY zatańczyły układ „Lolly Pop”. Po występach, „mali artyści” spędzili czas na wspólnej zabawie, korzy-stając z różnych atrakcji oferowanych na targach. Był to dzień pełen pozytywnych wrażeń. (WOK)

Poetycki wrzesieńWołczyński Ośrodek Kultury wspólnie z „Po-

zytywnym Wołczynem” chcąc umilić mieszkań-com Wołczyna zbliżającą się jesień, zorganizo-wali serię cotygodniowych kulturalnych spotkań pod nazwą „Wrześniowe wieczorki muzyczno--poetyckie”.

„Wędrówką jedną jest życie człowieka...” to pierwsze spotkanie, które odbyło się na scenie ple-nerowej Wołczyńskiego Ośrodka Kultury i poświę-cone było twórczości Edwarda Stachury. Kolejny koncert poezji śpiewanej również odbył się w wa-runkach plenerowych. Bohaterem tego spotkania, zatytułowanego „Zaufałem drodze wąskiej” był ks. Jan Twardowski. „Zaplątani w pędzie cyfr...” – pod tym hasłem odbył się trzeci wrześniowy wieczorek, tym razem już w sali kameralnej Wołczyńskiego Ośrodka Kultury, poświęcony poetom tworzącym na naszym ternie. Cykl wrześniowych wieczorków muzyczno-poetyckich zamknęło spotkanie pt. „Mi-łość ci wszystko wyjaśnia...”, upamiętniające twór-czość Jana Pawła II.

Wiersze wielkich, polskich poetów oraz twór-czość lokalnych mistrzów pióra były zarówno recy-towane jak i śpiewane przez lokalnych artystów. Wieczorki te były czasem relaksu i odpoczynku od pędzącego świata, „dobrze było się wsłuchać w piękno poezji i choć na chwilę się w niej zatracić” tak o spotkaniach mówili ich uczestnicy. Słysząc takie słowa od słuchaczy, wiemy, że nie był to czas zmarnowany i że praca włożona w przygotowanie każdego wieczorku nie poszła na marne – mówi Agnieszka Znamirowska, dyrektor Wołczyńskiego Ośrodka Kultury. (WOK)

„Mali Modrzewiacy” na scenie w Opolu

Plenerowa scena Wołczyńskiego Ośrodka Kultury

WOK

WOK

refleksje zamyślenia

28


Przeżywamy kolejny Adwent, czas rado-snego oczekiwania na Boże Narodzenie. Czas, który w roku liturgicznym symbolizu-je oczekiwanie Izraela na spełnienie obietni-cy danej przez Boga – narodzenie Mesjasza. Jego przyjście stało się faktem ponad dwa tysiące lat temu. Jednak nie wszyscy ci, któ-rym została obietnica dana, uwierzyli. Uwie-rzyło wielu, w tym spoza Narodu Wybrane-go. To chrześcijanie.

Samo oczekiwanie na pamiątkę Naro-dzin Zbawiciela jest radosne, ale powinno prowadzić do zadumy nad kolejną obietnicą daną przez Jezusa – Syna Bożego, że On przyjdzie powtórnie, że czas życia na ziemi dobiegnie kresu. Wtedy trzeba będzie rozli-czyć się z tego, jaki świat tworzyliśmy. Czy jest w nim, czy jest w nas, miejsce dla Boga, dla wiary?

Dotykamy eschatologii w globalnym i osobistym wymiarze. I nie trzeba chyba nikogo przekonywać, że indywidualny czas na tej ziemi każdego z nas dobiegnie kiedyś końca, nawet jeśli nie dożyjemy „końca świata”.

Słowo Boże czytane przed okresem Ad-wentu skłania nas do zwrócenia na ten fakt uwagi. Przypowieści głoszone przez Jezusa mówią o powrocie Pana, który wyjeżdżając,

pozostawił swoim sługom pewne zadania do wykonania. Z nich zostaną rozliczeni po je-go powrocie. Nie wystarczy tylko modlić się, choć modlitwa jest bardzo potrzebna. Nie-zbędne jest jeszcze nasze działanie. Z modli-twy czerpiemy siłę, ona nadaje kierunek naszemu działaniu, zgodnie z Bożą wolą, ale zakasać rękawy do pracy musimy sami. Mą-drość życia polega na tym, aby znaleźć rów-nowagę między modlitwą, która jest rozmo-wą z Bogiem, a pracą, która ma być rezulta-tem tej rozmowy. Tymczasem praca, bardzo często narzucana nam przez świat, pochła-nia nas całkowicie i nie mamy już siły na modlitwę. Ponadto, jeśli przysparza nam dóbr materialnych, chcemy ich mieć coraz więcej i więcej, aż popadamy w pracoho-lizm... Chcemy żyć w eleganckich domach i mieszkaniach. Imponować pozycją społecz-ną, wyglądem, ubiorem, gadżetami, stanem konta w bankach i znajomymi na portalach społecznościowych. Mamy coraz więcej możliwości, aby wyjechać na wczasy do ta-kich krajów, o których kiedyś mogliśmy tyl-ko pomarzyć, pochwalić się fotkami przed znajomymi, opowiedzieć o przygodach, ja-kie przeżyliśmy...

Ale czy to wszystko daje nam szczęście, które obficie wylewa się z naszych świątecz-nych życzeń?

Ulotne chwile, ulotne szczęście, krótko-trwała radość...

Jaki Adwent

„Czy Syn Człowieczy znajdzie wiarę na ziemi, gdy przyjdzie?” (Łk 18, 8)

refleksje zamyślenia

29

Po raz który, nie wiem już, łapię się na tym, jak szybko upływa ziemskie życie (nie tylko w znanej piosence) i jak łatwo w codziennej bieganinie zapomnieć o tym, co jest najważ-niejsze – o wieczności. I to nie jest żaden stra-szak, żaden wymyślony argument, lecz rze-czywistość. Przychodzi wiek człowieka, o którym świat nie chce myśleć, nie chce pa-miętać, bo twierdzi, że „starość się Panu Bogu nie udała”. W dodatku niektórzy ludzie chcie-liby sami decydować o zakończeniu życia swojego lub innych, w zależności od tego, ja-ka jest kondycja i przydatność człowieka. Li-czy się człowiek młody, zdrowy, kreatywny, pracujący, wnoszący jakiś wkład w rozwój społeczeństwa. Zaś słaby, stary lub chory – najlepiej, żeby „odszedł”. I mnożą się przypad-ki prawnego zatwierdzania eutanazji w róż-nych „cywilizowanych” krajach, zgoda na zabijanie dzieci nienarodzonych, nie tylko przy podejrzeniu o możliwą chorobę dziecka, ale również dla własnej wygody rodziców – z różnych pobudek...

Czas adwentowy to czas przygotowań do świąt, które właściwie „obchodzą” w Polsce prawie wszyscy, nawet ci, którzy na co dzień są daleko od Boga i Kościoła. W wielu jed-nak przypadkach jest to tylko obrzędowość, która nie ma nic wspólnego ze świętami. Składanie życzeń, ozdabianie domów choin-kami i świecidełkami, przygotowywanie tradycyjnych potraw do kolacji wigilijnej

itd., itd., zupełnie nie przekłada się na prze-żywanie istoty tego zbawczego czasu. Bra-kuje refleksji: po co to wszystko, jaki sens mają święta? Lśniące czystością domy i od-świętne ubrania przypominają sytuację Fa-ryzeuszy, którzy bardzo skrupulatnie prze-strzegali Prawa, a do których Jezus powie-dział: „dbacie o czystość zewnętrznej strony kielicha i misy, a wasze wnętrze pełne jest zdzierstwa i niegodziwości” (Łk 11, 39).

Krótko mówiąc, Jezus zganił tych „spra-wiedliwych”, którzy uważali siebie za niena-gannie pobożnych, bo wypełniali wszystkie przepisy, poszerzone nawet w stosunku do Dekalogu. Zapomnieli jednak o najważniej-szym: o miłości Boga i bliźniego. Boga, do którego idziemy i bliźniego, z którym idzie-my do wieczności. W tym kontekście niesły-chanie ważne i zasadne jest pytanie Jezusa „Czy Syn Człowieczy znajdzie wiarę na zie-mi, gdy przyjdzie?” Postarajmy się odpowie-dzieć na nie, zanim wpadniemy w wir przed-świątecznych czynności.

Stanisława Szwed

Przypowieści głoszone przez Jezusa mówią o powrocie Pana, który

wyjeżdżając, pozostawił swoim sługom pewne zadania do wykonania.

pixabay.com

różany ogród Maryi

30


Dlaczego krucjata jednej intencji?W Fatimie Nasza Matka ukazała nam Swe

Niepokalane Serce, prosząc o pocieszenie, wskazując drogę ocalenia dla grzeszników, warunek pokoju na świecie oraz zapowiada-jąc triumf Swego Niepokalanego Serca. W wielu miejscach w Polsce i na świecie jed-noczymy się we wspólnej modlitwie wyna-gradzającej w pierwsze soboty miesiąca. Czy jednak nasza odpowiedź jest pełna na we-zwanie Fatimskiej Pani?

Inspiracja tej duchowej inicjatywy ma również swe źródło w liście pasterskim Epi-skopatu Polski z 21 maja 2017 roku z okazji 100. rocznicy objawień fatimskich, w którym czytamy: „Podejmijmy przesłanie z Fatimy! Orędzie fatimskie kierowane jest nieprzerwa-nie do całego Kościoła. Przyjęcie orędzia z Fa-timy wyraża się ponadto we włączeniu się w odprawianie pierwszych sobót miesiąca. Każdy, kto przez pięć kolejnych pierwszych sobót będzie w stanie łaski uświęcającej, przyjmie Komunię św. i odmówi część różań-ca, rozważając w zjednoczeniu z Matką Bożą tajemnice różańcowe, z intencją wynagradza-jącą za grzechy świata, stanie się nie widzem, ale czynnym uczestnikiem tego orędzia”.

Potrzeba nam wszystkim światła, pokory, otwartości serca na głos Boga, by czynić Jego

wolę, a nie własną. Potrzeba nam również duchowej siły i zapału, by czas nie zagasił ognia w naszych sercach, by nie zwyciężyły ludzkie i czysto racjonalne recepty, jak rato-wać grzeszników, jak zabiegać o pokój na świecie. Taka postawa rodzi się na modlitwie, zwłaszcza wspólnotowej. „Jeśli dwaj z was na ziemi zgodnie o coś prosić będą, to wszystkie-go użyczy im mój Ojciec, który jest w niebie” (Mt 18, 19). Stawiając w nieskończoność pyta-nia: dlaczego tak jest, a nie inaczej, nie zmie-nimy sytuacji, a tym bardziej świata, czas zgiąć kolana i rozpocząć od modlitwy, gdyż od niej zawsze to, co dobre, się rozpoczyna. Aby otrzymać, trzeba prosić, tego uczy nas Jezus w Ewangelii: „Proście, a będzie wam dane; szukajcie, a znajdziecie; kołaczcie, a otworzą wam. Albowiem każdy, kto prosi, otrzymuje; kto szuka, znajduje; a kołaczące-mu otworzą” (Mt 7, 7-8).

Dlaczego taka intencja?„Bóg pragnie, by Jego Najświętsza Matka

była obecnie więcej znana, bardziej kochana i bardziej czczona niż kiedykolwiek” – św. Ludwik Maria Grignion de Montfort. A co znajdujemy w treści Orędzia z Fatimy? „Jezus chce się posłużyć tobą, aby ludzie mnie po-znali i pokochali. Chciałby ustanowić na

sekretariat Fatimski po zakończeniu Wielkiej nowenny Fatimskiej zaprasza do krucjaty jednej intencji.

Na podstawie materiałów Sekretariatu Fatimskiego opracowała Elżbieta Szyporta

refleksje różany ogród Maryi

31

świecie nabożeństwo do mego Niepokalanego Serca. Kto je przyjmuje, temu obiecuje zba-wienie dla ozdoby Jego tronu” – wspomnienia siostry Łucji z Fatimy.

Niezwykła wymowa, jaka płynie ze słów św. Ludwika, wskazań Kościoła oraz pra-gnienia Bożego Serca, są dla nas drogowska-zem. Wolą Boga jest, by Matka Jego Syna była bardziej znana i kochana. Czyż miłość względem Boga nie wyraża się w zachowy-waniu Jego przykazań? A zatem, czyż nie jest czymś pięknym i koniecznym wyrazić również miłość do Matki poprzez wypełnie-nie Jej wskazań?

Dlaczego taka forma krucjaty?Kierujemy się pragnieniem, by wypełnić

wezwania Fatimskiej Pani, która wzywa do codziennej modlitwy różańcowej oraz do na-bożeństwa do Jej Niepokalanego Serca. Jeśli ludzie spełnią te życzenia Maryi, nastanie pokój na świecie, Rosja się nawróci oraz na-dejdzie triumf Niepokalanego Serca Matki Bożej. Jakże wielkie i cudowne to obietnice. Zauważmy jednak, iż zanim Pastuszkowie z Fatimy: Łucja, Hiacynta i Franciszek, otrzy-mali i podjęli z wielką żarliwością drogę rato-wania grzeszników, wskazaną przez Piękną Panią z Nieba, przeszli drogę formacji pod kierunkiem Anioła Stróża Portugalii. Ta dro-ga jest dla nas wskazaniem, nie możemy i my tego pominąć, jeśli chcemy uczestniczyć w planie, jaki nakreśla Matka Boża. Nie mo-żemy nie wykorzystać tego fundamentalnego wskazania, jakie dał Anioł Pastuszkom, przy-gotowując ich na spotkanie z Matką Bożą. Skoro tego uczy Anioł, zatem jest to potrzeb-ne, by właściwe odczytać treść wezwania

Pani Fatimskiej. Z tej racji, by świat, Polska właściwie odczytały wskazania, dotyczące nabożeństwa do Niepokalanego Serca Maryi, trzeba również naszych codziennych ofiar, postu, umartwień, pokuty z wszystkiego, co tylko jest możliwe. Anioł nie nakreśla Pa-stuszkom, ile razy dziennie, przez jaki okres czasu, co dokładnie winny robić danego dnia. Uczy postawy, nie litery prawa, lecz otwarte-go serca, aktów podejmowanych z miłością, ze świadomością bardzo konkretnej intencji. Stawiamy sobie wymagania nakreślone nie prawem, regułą, lecz sercem. Kieruje nami pragnienie, by uczynić to, co jest możliwe i nie zmarnować nawet najmniejszego okruszka dobra. Jakże często osoby samotne, niepełnosprawne, chore, starsze mają przeko-nanie, iż nic już nie mogą zrobić dla innych. Otóż dzięki świadomej intencji ich trud, cier-pienie, samotność, ból mogą stać się bezcenną ofiarą, jak ofiara i cierpienie małej Hiacynty, za które dziękował podczas beatyfikacji w 2000 roku Jan Paweł II. Dziękował za jej modlitwę, która miała miejsce w czasie, kiedy jeszcze nie narodził się Karol Wojtyła. Jakże wiele tych skarbów jest w naszych rodzinach, domach, szpitalach, domach opieki. Czasem chciałoby się więcej, ale zastanówmy się, czy więcej zawsze ma większą wartość. Intencja i miłość mogą temu, co małe nadać wielką wartość.

Dlaczego jedna intencja?Jedna, konkretna intencja jako znak jedno-

ści. Jeśli chce się wszystkiego, można stracić wszystko. Jedna intencja, to czytelny dro-gowskaz, byśmy byli zjednoczeni, byśmy nie stracili z oczu sedna, tego, co istotne, jeśli

By Maryja była bardziej znana i miłowana; by Jej Wezwanie z Fatimy poznał i wypełnił świat.


32


pragniemy odpowiedzieć czynem na wskaza-nia naszej Matki. Jest nas wielka rzesza w Polsce i poza granicami, zatem abyśmy byli jedno, zwornikiem nie może być wielość; podobnie jak dla wielkiej armii konieczny jest jeden konkretny i spójny rozkaz.

jak długo będzie trwała krucjata jednej intencji?

Pragnieniem jest, by cała Polska w pierw-sze soboty była zjednoczona przy Niepokala-nym Sercu Matki. Cała, bo Polska i Kościół w naszej Ojczyźnie, my wszyscy zostaliśmy poświęceni i sami w parafiach czy rodzinach poświęciliśmy się Niepokalanemu Sercu Ma-ryi. My wszyscy zatem mamy obowiązek wy-pełnienia zaciągniętych, przez poświęcenie się Sercu Maryi, zobowiązań. Jak długo ma-my trwać na modlitwie, podpowiada nam również sama treść fatimskiego przesłania: aż nadejdzie pokój dla świata, aż Rosja się na-wróci i jej błędy nie będą się rozlewać po świecie, aż nadejdzie triumf Niepokalanego Serca Maryi.

kto może się włączyć do krucjaty jednej intencji?

Odpowiedź jest tylko jedna: KAŻDY! Każ-dy może czynić dobro; takimi stworzył nas Bóg. Zatem każdy, jeśli uczyni jakiekolwiek dobro i złączy je ze wskazaną intencją, tym samym zostaje włączony do Krucjaty. Każdy, kimkolwiek jest; każde dobro, chociażby naj-mniejsze i przez nikogo poza Bogiem nie za-uważone; złączone z intencją tworzy ducho-wy skarbiec modlitwy, do którego ziarenko może dołożyć każdy, bez wyjątku.

jakie obowiązki wynikają z włą-czenia się do krucjaty?

Włączając się do Krucjaty, otwierasz serce, by pamiętając o tej jednej Intencji uczynić jakiekolwiek dobro. W porządku serca nie mówimy o żadnej konkretnej modlitwie, czy też formie ofiary i pokuty. Nie mówimy o wy-miarze dni tygodnia czy konkretnej godzinie.

Ważne, byś nosił w swym sercu wskazaną Intencję, byś o niej pamiętał i w dowolnym czasie i miejscu wypełnił ją dobrem: myślą, słowem lub czynem. Nie ma tu sztywnej mia-ry; nie ma minimum, a tym bardziej maksi-mum. Każdy z nas może postanowić sobie coś innego, w innym wymiarze, w innym miej-scu i okolicznościach, ale zawsze wzbudzając tę jedną konkretną Intencję: „By Maryja była bardziej znana i miłowana; by Jej Wezwanie z Fatimy poznał i wypełnił świat”.

Sekr

etar

iat Fa

timsk

i


33

Dar Sekretariatu Fatimskiego dla włączających się do krucjaty

W intencji każdego z Was w pierwsze sobo-ty miesiąca, przez cały rok, będzie sprawowa-na Msza św. w Sanktuarium Matki Bożej Fa-timskiej w Zakopanem. Ponadto, pod koniec każdego roku, lista wszystkich osób podejmu-jących Krucjatę Jednej Intencji zostanie zło-żona u stóp figury Matki Bożej w Fatimie w Kaplicy Objawień i odprawiona zostanie Msza św. w ich intencji.

Rozpoczynając krucjatę jednej in-tencji – ważne!

Rozpoczynając Krucjatę Jednej Inten-cji, zwróć się do Maryi i powracaj w modli-twie do tych słów aktu poświecenia:

Akt osobistego poświęcenia się Niepokalanemu Sercu Maryi

O Serce Niepokalane! W zjednoczeniu z Sercem Jezusa, Twojego Najmilszego Syna, poświęcam i oddaję się Tobie całkowicie i bez zastrzeżeń, wołając: O Serce Maryi, cały należę do Ciebie i wszystko, co posiadam, jest Twoje. Twojemu Niepokalanemu Sercu poświęcam życie moje i całą działalność moją, zmysły i władze, dobra duchowe i doczesne, przyrodzone i nadprzyrodzone, zewnętrzne i wewnętrzne, przemijające i trwałe, moją przeszłość, teraźniejszość i przyszłość – bez zastrzeżeń – mój czas, życie, wieczność, niebo, serce moje, ciało, duszę, osobę i w ogóle całą moją istotę – wszystko!

O Serce gorejące Bożą miłością, zdaję się zupełnie na Ciebie i powierzam się Tobie. Bądź moim światłem i siłą, moim oparciem i pomocą, odpoczynkiem i schronieniem, radością i życiem, moim orędownikiem i moim wszystkim po Najświętszym Sercu Jezusa, mojego Króla i Oblubieńca. Amen.

Logo krucjaty jednej intencjiSercem Krucjaty jest Jedna Intencja, która

łączy nas we wspólnym dziele dla Maryi.

M jak MARYJA – Maryja jako centrum In-tencji, dlatego jest to najważniejszy element sygnetu.

KORONA – Maryja jako nasza Królowa. Uproszczony symbol zwieńczenia korony fa-timskiej.

ŁZY – zakończenie litery M jako wyraz troski Maryi o swoje ziemskie dzieci.

KOLOR ZŁOTY – złoto jako symbol Obec-ności Najwyższego, Jego Chwały i Majestatu, który jest również udziałem Matki Bożej.

Forma zgłoszenia i księga krucjatyZgłoszenia można przesyłać każdego dnia

i o każdej godzinie, poprzez stronę interneto-wą, listownie lub mailowo, podając IMIĘ oraz MIEJSCOWOŚĆ z numerem kodu pocztowe-go, z dopiskiem: Jedna Intencja.

Adres: Sekretariat Fatimski, os. Krzeptów-ki 14, 34-500 Zakopane; e-mail: [email protected]; www.jednaintencja.pl – poprzez panel zgłoszeniowy.

Zgłoszenia można składać także w naszej parafii, w kościele św. Teresy w zakrystii, w każdą pierwszą sobotę miesiąca. Zebrane kartki zostaną wysłane do Sekretariatu Fa-timskiego w Zakopanem.

Bądźmy razem zjednoczeni jedną Intencją: „By Maryja była bardziej znana i miłowana; by Jej Wezwanie z Fatimy poznał i wypełnił świat”.

Proszę wyciąć, wypełnić i zostawić w zakrystii poniższą informację:

IMIę

MIEJSCOWOŚć, KOD POCZTOWy

jedna intencja

dawno temu historia Wołczyna

34


Po śmierci Henryka III Śląskiego w roku 1266 regencję prowadził najpierw Włady-sław. Umarł on w roku 1270 i został pocho-wany w Salzburgu. Teraz kuratelę nad księ-ciem Henrykiem IV przejął król Ottokar. Po osiągnięciu pełnoletniości Henryk IV uzna-je, że swoje kraje otrzymał od cesarza Ru-dolfa jako lenno. Umiera on w roku 1290 i swój kraj pozostawia w spadku Henryko-wi I Głogowskiemu. Jednak obywatele mia-sta Wrocław wybrali Henryka Legnickiego. Napada on Henryka V we Wrocławiu pod-czas kąpieli w Odrze, wlecze go ledwie co odzianego do Głogowa i tam męczy okrut-nie. Zamyka go w drewnianej klatce, w któ-rej nie mógł ani siedzieć ani leżeć. W 1294 został wypuszczony, po tym jak zobowiązał się do odstąpienia Oleśnicy, Bierutowa, Na-mysłowa, Wołczyna, Kluczborka, Byczyny i Gorzowa. W ten sposób region wołczyński stał się częścią Księstwa Głogowskiego i po-został nią do roku 1312. Jego synowie rzuca-jąc losy podzielili ziemie w taki sposób, że książę Konrad i Bolko otrzymali obszar, który rozciągał się od Lubiąża do Gorzowa i na którym leżał Wołczyn. W tamtym cza-sie na rok 1315 przypada wielki głód, pod-czas którego rodzice zjadali swoje dzieci, a dzieci zmarłych rodziców. Książę Konrad i Bolko podzielili teraz ziemie w taki spo-sób, że Konrad posiadał wschodnią część z Namysłowem i Bierutowem oraz dalej położone ziemie, a więc i Wołczyn. Książę Konrad określa siebie zwykle jako „Pan z Namysłowa”. W roku 1320 umarł Bolko i książę Konrad otrzymuje teraz Oleśnicę. Tworzy on z należących do niego ziem Księ-

stwo Oleśnickie i obiera Oleśnicę na jego stolicę. W tym okresie od roku 1261 do poło-wy XIV wieku w regionie wołczyńskim wydaje się zwiększać osadnictwo i tworze-nie nowych miejscowości, których nazwy będą się stopniowo pojawiać na kartach hi-storii. Tak na przykład książę Henryk Gło-gowski daruje niejakiemu Dalesko, słudze swojego brata Waltera, z tytułu wiernej służby „2 hufy pola w wiosce Banzonina na terenie Kunzenstadt, jednakże w taki spo-sób, że ten ostatni postara się wykupić owe

2 hufy od chłopów, którzy je teraz mają w posiadaniu i winien wziąć na siebie cią-żący na tej ziemi obowiązek”1. Wieś Banzo-nina pozostała nieznana. Przypuszczalnie są to dzisiejsze Wąsice lub Sabagne. Oprócz wsi wymienionych w dokumencie funda-cyjnym, w trakcie tworzenia fortyfikacji i podziałów powstały następujące wsie: Gierałcice i Wąsice, przy czym ta ostatnia była pierwotnie rodzajem przedniego fortu dla Gierałcic, a ta z kolei przednim fortem dla Wołczyna, w podobny sposób Ligota i Brynica, Wierzbica i Duczów, Świniary (później Blumenau) i Wierzbica Dolna2. Umocnienia zewnętrzne były zakładane pośrodku puszczy, która była stopniowo karczowana i przeznaczana pod uprawę.

Książę Bolko I Oleśnicki rządził w latach 1320 do 1366. Popada on w konflikt z księ-

ogólne dzieje miasta i kościoła katolickiego w Wołczynie do czasów reformacji (cz.2)

Dzieje miasta do roku 1436

ksiądz Mieczysław Kogut prof. nauk teologicz-nych, dr hab. nauk teolo-gicznych (historia kościoła) pWT we Wrocławiu, wykłada hi-storię ko-ścioła

W 1294 roku region wołczyński stał się częścią Księstwa Głogowskiego

pwt.w

roc.pl


35

ciem Bolesławem Legnickim. Dnia 10.8.1366 Kon-rad zawiera z Bolesławem umowę odnośnie spuści-zny po Henryku III Głogowskim i Bolku Oleśnic-kim, według której odstępuje mu miasta i zamki Wołczyn, Namysłów, Bierutów i Kluczbork. Gród, który do tego czasu był dla księcia zbyt osobliwy, przeszedł w prywatne ręce. Z owego czasu pierw-szej przynależności do Oleśnicy musi również po-chodzić herb miejski Wołczyna. Składa się on z le-żącego półksiężyca, którego końce skierowane są ku górze i ozdobione gwiazdami. Ponad księżycem widoczna jest wieża. Napisy są różne: „ Sigilium de Cunzenstat” lub „Sigil-Civita-Constadt 1615” lub „Civitta-Constadt-1666”. Dopiero od roku 1615 księ-życ jest rozwinięty. Sauerma jest zdania, że jest to słowiańska łódź lub korab, do którego rodu należał założyciel miasta Kunzo lub pierwsi właściciele. Stał się on później również herbem Mediatstadt. Uderzające jest to, że stary herb Oleśnicy z roku 1310 ma na najstarszej pieczęci miejskiej również półksiężyc z gwiazdami na końcu. Wiek później herb oleśnicki zaginął. Również Wąsosz, który w roku 1312 dołącza do Oleśnicy, ma w herbie pół-księżyc z gwiazdami na końcu w takim samym położeniu, na którym znajdują się trzy białe wieże na czerwonym polu. Można by poszukać pewnych związków, które jednak nie dadzą się już wyjaśnić. Przemianę łodzi w księżyc wyjaśnia się udziałem właścicieli miasta w wojnach tureckich; jest jednak

wątpliwe, czy słusznie. Inne wyjaśnienia herbu wydają się być legendami.

Od roku 1323 Ziemia Wołczyńska należy do Le-gnicy. Dnia 13.12.1331 r. książę Bolesław i jego syno-wie jako władcy Legnicy biorą swoje posiadłości od króla Johanna Czeskiego w lenno, pod którego opiekę się udali. Do posiadłości należy także „Chunczenstat cum castro”. W międzyczasie jednak

rozrzutny Bolesław Brzeski i Legnicki wydzierża-wił miasta Namysłów, Kluczbork, Byczynę i Woł-czyn księciu Bolesławowi Świdnickiemu. Pod datą 30.11.1341 zwalnia on margrabiego Karola, który był chyba współobywatelem, ze wszystkich zobo-wiązań, które dotyczą wspomnianych miast i ich dzierżawy. Po śmierci Bolesława Legnickiego w ro-ku 1352 rządy po nim obejmują synowie Wenzel i Ludwig. Poddają się oni również królowi czeskie-mu i uznają pod datą 30.7.1343, że swoje księstwo otrzymali jako lenno od króla czeskiego, w tym również miasta Byczynę, Kluczbork, Wołczyn i Jelcz. W międzyczasie książę Świdnicki odstąpił swoje prawo zastawu książętom opolskim. Gdy książęta świdniccy wymarli w 1368, również Zie-mia Wołczyńska wraz z pozostałymi terenami za-stawnymi musiała by przypaść księciu Ludwikowi Brzeskiemu. Jednak książęta opolscy nie oddali tych ziem. W konflikcie, który nastąpił książęta opolscy zostali pobici przez Ludwika Brzeskiego w 1369 r. pod Kluczborkiem. Tym samym musieli zwrócić ziemie władcom brzeskim i otrzymali su-mę zastawną w wysokości 2000 marek.

Dnia 24.11.1372 r. potwierdził „książę Bolko Opol-ski, że książę Ludwik Brzeski zapłacił mu 200 kop i 75 marek polskich groszy za wójtostwo ziemskie i wsie pod Kluczborkiem, Byczyną i Wołczynem i kwituje mu i swojemu poręczycielowi, cesarzowi, księciu Ruprechtowi Legnickiemu i księciu Henry-kowi, synom księcia Ludwika.”

W kolejnych latach pojawia się pierwsza informa-cja o istniejącym kościele w Wołczynie i urzędują-cych tam duchownych. Dnia 8.4.1383 r. Peter Sende-

Od roku 1323 Ziemia Wołczyńska należy do Legnicy

Pieczęć miejska i herb Wołczyna z początku XV wieku

wol

czyn

.pl


36


chen, proboszcz w Wołczynie, kupuje czynsz na do-brach w Roszkowicach i Sierosławicach. Dnia 14.1.1376 r. zostaje po raz pierwszy wymieniony w do-kumentach przez kardynała Johanna od św. Maryi w sedes Puzenensis kościół w Skałągach (Skalonder), który prawdopodobnie należał jako kościół filialny do Wołczyna i który podlegał archiprezbiterowi z By-czyny. Pod datą 5.7.1387 zostaje również wymieniony tuż po założycielu miasta Kunzo pierwszy prywatny właściciel wójtostwa. Jest to mężczyzna o imieniu Mikołaj. W roku 1396 region wołczyński przechodzi pod panowanie księcia Henryka z Lubina. Książę Ludwik Brzeski oddaje miasto Kluczbork, Byczynę i Wołczyn („dom i państwo”) małżonce swojego wnu-ka Henryka z Lubina jako dożywocie zapisane żonie dla zabezpieczenia posagu w wysokości 2000 marek. Musiał więc już wtedy istnieć jakiś zamek. W przy-padku jednak śmierci Ludwika I, te trzy miasta przy-znane Henrykowi z Lubina powinny zostać ponow-nie dołączone do całego obszaru celem nowego po-działu. W ten sposób region wołczyński wrócił po-nownie do Brzegu. Pierwszy wspomniany wójt Woł-czyna musiał w międzyczasie sprzedać zamek Han-sowi von Skalander, a ten sprzedaje go z kolei dnia 15.6.1409 łącznie z lennem kościelnym etc. Peterowi Wippeler z prawem lennym bez ius ducale.

Na początku XV wieku około roku 1406 pojawia-ją się w Registrum Wratislaviense censuum et redi-tumm a episcopatum spectantium następujące miej-scowości, które musiały powstać w poprzednim wieku: „Wierzbica Dolna, Wołczyn-Ligota, Wierzbi-ca Górna, Szymonków, Skałągi.

Książę Konrad Oleśnicki senior prowadzi teraz w latach od 1416 do 1420 regencję za Ludwika Brze-skiego, ponieważ ten usunął się ze swoich ziem. Z tego czasu dowiadujemy się, że „biskup Wenzel z Wrocławia i Konrad, zwany seniorem, Książę Ole-śnicki oświadczają, że oni jako zarządcy krajów księcia Ludwika Brzeskiego zezwalają miastom Brzeg, Kluczbork, Byczyna i Wołczyn obciążyć swoje dochody 30 markami rocznego czynszu. Książę Lu-dwik musiał mieć dużo długów, które miasta starają się spłacić. Tak więc rajcowie Brzegu, Wołczyna i innych miast sprzedają za zgodą zarządców 200 marek z 20 markami rocznego czynszu Konradowi Liebicher, obywatelowi Wrocławia, z zobowiąza-

niem do ewentualnego wkładu. To samo dzieje się w odniesieniu do obywatela Wrocławia H. Gebeler’a. 12 marek zostaje sprzedanych wrocławskim wika-riuszom katedralnym. Dnia 8.11.1417 r. po raz pierw-szy wymieniono burmistrza i rajców Kluczborka, Wołczyna i Byczyny. Książę Ludwik Brzeski poży-czył od księcia Konrada Oleśnickiego seniora 3000 marek z ustanowionym dnia 17.2.1418 r. zastawem Kluczborka, Wołczyna, Byczyny i Brzegu na rzecz Konrada. W 1420 r. Konrad Biały kwituje odbiór 1000 marek jako wpłatę na poczet rachunku. Pozostałe 2000 marek prawdopodobnie już nie spłacono. Od 1432 do 1436 r. stronnik husytów Polak Dobke Pu-chala był właścicielem Ziemi Wołczyńskiej, który zdobył miasto. O tym, co ucierpiało miasto w wyni-ku wojen husyckich nie donosi żadne źródło. Jeśli jednak słyszymy o losie miast Byczyna i Kluczbork z owego czasu, to możemy sobie uzmysłowić, że ob-szar miasta Wołczyna doświadczył wielu złych dni, grabieży, podpaleń itp. Ludwik Brzeski i Konrad Oleśnicki próbowali wspólnie odzyskać Ziemię Woł-czyńską, która do nich należała. W końcu, by miasto w ogóle odzyskać, musieli je odkupić od husyckiego przywódcy. Równocześnie książę Ludwik odstąpił swoje prawo własności książętom oleśnickim. W dniu św. Jerzego 1436 roku Ludwik udzielił ze-zwolenia na to, aby Wołczyn został odstąpiony ksią-żętom oleśnickim przez Dobke Puchałę. Od tego czasu Wołczyn należał do Księstwa Oleśnickiego. Obejmowało ono miasto Wołczyn oraz wioski Ligo-tę, Wierzbice, Szymonków, Świniary, Gierałcice, Markotów, Skałągi.

Część trzecia, przedstawiająca czasy wprowadze-nia reformacji, ukaże się w kolejnym numerze.

Przypisy:1. Codex Diplomaticus Silesiae, herasgeben vom Vereine für

Geschichte und Altertum Schlesien, Bd. VII, Regesten zur schlesischen Geschichte, hrg. von C. Grünhagen nr 2558; 6.7.1300

2. Gierałcice prawdopodobnie po pierwszym właścicielu zwane Gerold, Ligota osada bezczynszowa, Wierzbica (Wür-bitz=Weidenhof) (na Śląsku istnieje 9 różnych Wierzbic), Brynica (Brinitze=Birkendorf), Świniary zwane tak po pierw-szym właścicielu. W 1402 r. Bartusch de Sweiner sprzedaje ½ hufy w Wierzbicy Dolnej Adamowi Wernerowi ze Świniar. W 1409 r. Wierzbica Dolna jest wymieniana jako Wierzbica teutońska, w 1412 jako Wierzbica Dolna (Deutsch Würbitz).

kącik nie tylko dla dzieci

37

1. Modlitwa czcicieli Matki Bożej.2. Archanioł, który zwiastował Maryi, że została

wybrana na Matkę Zbawiciela.3. Opiekun Jezusa, mąż Maryi. 4. Noszony do kościoła w adwencie.5. Msze święte ku czci Marii Panny na pamiątkę, że

przyjęła nowinę od anioła zwiastującego, iż zo-stanie Matką Syna Boga.

6. Maryja to Matka....7. Imię matki Maryi.8. Oddawanie czci Maryi i świętym. 9. Czas przed Bożym Narodzeniem.10. Osobista modlitwa Maryi.

11. Krewna Maryi, matka Jana Chrzciciela. 12. Uczniowie Jezusa. 13. Powiadomienie Maryi przez archanioła Gabrie-

la, że za sprawą Ducha Świętego zostanie matką Jezusa.

14. Imię dziadka Jezusa, ojca Maryi. 15. Syn Maryi i Józefa. 16. Sanktuarium Maryjne z obrazem Czarnej Ma-

donny. 17. Oddala nas od Boga.18. Miejscowość, w której Matka Boża objawiła się

trójce pastuszków.19. Miejscowość, w której mieszkała Maryja.

12

34

56

78

910

1112

1314

1516

1718

19

krzyżówka

Losowanie nagród odbędzie się 22 grudnia 2019 r. po mszy świętej o godz. 10:30.

Przynosimy tylko oryginalne kupony, jedna osoba może oddać tylko jeden kupon.

Zapraszamy do zabawy!

w y p e ł n i j i w y t n i j K u p o n

NR 2(83) GRUDZIEń 2019

Hasło: ...........................................................................................................

imię, nazwisko: ..............................................................................

szkoła, klasa: .......................................................................................

z kancelarii parafialnej

38


Jan Tomasz PtakKazimierz Stefan DziaczukAntoni Adam CiongielLena Magdalena WyrębakSzymon Tomasz Pawyza Filip Jakub NylecMarta Zofia WalczakJulia Cecylia SzkopekJan Ignacy Tymkiewicz Zofia Sigrid KarpińskaNadia Anna WodaraTymon Bernard Drajok

Michał ZarembaHanna MikulskaBrody Gray Kelty-Kuflowski Zuzanna Maria SpendelPiotr Karol Piątek Gabriela Weronika MularczykKalina Maria Szmyd Mikołaj Kamil Kołosowski Nikodem Roman KotJakub Jan KotGabriela Daria ZaczykSebastian Adam Rosak

Jan Paweł ŚpiewakAdam Jakub Śpiewak Antoni Wojciech ZaborowskiRozalia Laura FicWincenty Jan SygutAleksander Rafał Forma Eliza Małgorzata Kucia Zuzanna Maria Jańska Aleksander Dariusz MrozikLeon Kamil BagińskiNikodem Tymon Kostera

Agnieszka Aleksandra Gołębiowska & Mateusz Jan Sarnicki

Paulina Barbara Nieckarz & Maciej Patryk Gołębiowski

Natalia Elżbieta Kołat & Mateusz Sebastian Mucha

Izabela Katarzyna Bajzert & Marcin Paweł Zaremba

Katarzyna Maria Bednarek & Damian Jarosław Milczarek

Joanna Dorota Bielska & Kamil Paweł Trzmiel

Katarzyna Barbara Spendel & Dawid Tobiasz Spendel

Ewelina Anna Bezwerchna & Maciej Tomasz Bezwerchny

Elżbieta Ewa Siwek & Marek Mateusz Martyniak

Monika Magdalena Weingartz & Marian Paweł Kulpa

Danuta Małgorzata Pinkowska & Jan Józef Księżyk

Karolina Joanna Marynowska & Tomasz Świlak

Ewelina Małgorzata Planquette & Paweł Andrzej Kot

Magdalena Katarzyna Duda & Miłosz Kamil Smutok

Marta Maria Ossig & Grzegorz Szymon Szymczyszyn

Beata Katarzyna Szachnowska & Mariusz Grzegorz Fuhl

Katarzyna Magdalena Jędrzejko & Bartłomiej Stanisław Panicz

Magdalena Anna Krzyżanek & Bartłomiej Stanisław Góral

Joanna Agnieszka Kopaniecka-Kurc & Artur Paweł Kurc

Agnieszka Karolina Bar & Tomasz Grzegorz Bełej

Aleksandra Maria Piechota & Rafał Mariusz Godlewski

Wiktoria Daria Gołębiowska & Dawid Czyżowicz

Patrycja Iwona Wijatyk & Paweł Lech

+ Henryk Alfons Jarczewski l. 63+ Marcel Piotr Harążka l. 47+ Waldemar Franciszek Weigel l. 49+ Maria Rozmarynowska l. 95+ Izabela Łukasiewicz l. 86+ Anna Solecka-Cyga l. 34+ Elżbieta Grusa l. 81+ Seweryna Leniec l. 102+ Jadwiga Wierzbicka l. 61+ Piotr Janus l. 41+ Joanna Sibińska l. 46+ Leokadia Baran l. 87+ Bogumiła Stella Lisiecka l. 86+ Dariusz Stępień l. 46+ Władysława Brzóska l. 80+ Waldemar Welc l. 67+ Jan Piech l. 52+ Lesław Michał Czapczyński l. 64

+ Zofia Madziała l. 92+ Roman Pawluk l. 81+ Jolanta Rabiega l. 51+ Bogusław Henryk Noworolski l. 87+ Zdzisław Kotowicz l. 66+ Wacław Kołodyński l. 78+ Marian Markowicz l. 83+ Danuta Józefa Wrona l. 84+ Izabela Anna Pasternak l. 24+ Barbara Augustyna Główka l. 67+ Ryszard Adam Straszewski l. 62+ Andrzej Janusz Czapczyński l. 39+ Józefa Fic l. 89+ Waleria Mormul l. 90 + Irena Welc l. 86+ Józef Marian Gąska l. 68+ Zofia Ludmiła Majewska l. 73+ Bronisław Rettinger l. 73

+ Gertruda Symietz l. 76+ Waleria Delewicz l. 83+ Kazimierz Przybylak l. 61+ Marian Adam Fronia l. 66+ Genowefa Kowalczyk l. 86+ Henryk Edmund Hendrykowski l. 59+ Krzysztof Bogusław Fednik l. 62+ Henryka Lipert l. 97+ Gertruda Marta Kasperek l. 90 + Eugeniusz Zwięzkiewicz l. 83+ Michał Grabka l. 88+ Irena Jadwiga Dziubińska l. 87+ Waldemar Ryszard Bajer l. 66+ Urszula Maria Kunaszewska l. 94+ Władysława Fedecka l. 72 + Adam Karski l. 64+ Grzegorz Krzysztof Zieliński l. 35+ Ewa Maria Kiędzierska l. 62

sakrament chrztu otrzymali:

sakramentu małżeństwa udzielili sobie:

do wieczności odeszli:

43

Pielgrzymka do Ziemi Świętej fotorelacja

Po odnowieniu przyrzeczeń małżeńskich tort kroją najstarsi jubilaci – 45 lat małżeństwa

Pierwszy dzień pielgrzymki, Msza święta w Bazylice Przemienienia Pańskiego

Kafarnaum Rejs po Jeziorze Galilejskim

Góra Nebo Zabezpieczenie przed słońcem w drodze do PetryOdnowienie przyrzeczeń chrzcielnych

nad Jordanem Góra Kuszenia

archiwum parafii

jaki aDWENT - Kapucyniwolczynparafia.kapucyni.pl/nowa/images/galerie/zaufanie/... · 2019. 12....

Documents

Transcript of jaki aDWENT - Kapucyniwolczynparafia.kapucyni.pl/nowa/images/galerie/zaufanie/... · 2019. 12....