1Gazeta Akademicka

3Gazeta Akademicka

Nasi Przyjaciele

Rozmowa to podstawa w naszych lu-dzkich relacjach. Różne są rozmowy – oficjalne, mniej oficjalne, te wyrażane w cichych słowach szeptanych na ucho, ale również te wykrzyczane pod wpły-wem impulsu. Różne są również środki, którymi się porozumiewamy: telefony, esemesy, wszelkiego rodzaju komunika-tory internetowe. Czasem mam wraże-nie, że nowe media coraz bardziej wypie-rają nasze rozmowy „na żywo” w rzeczy-wistym świecie i choć oczywiście ułatwiają nam kontakt, nie mogą zastąpić bezpo-średniego spotkania. Kiedy mam ważną sprawę do mojego przyjaciela, to umawiam się z nim na spo-tkanie i prowadzę z nim rozmowę wprost, w cztery oczy. Kiedy mam kogoś przepro-sić, to największą siłę ma moje słowo „prze-

praszam”, kiedy wypowiadam je, patrząc głęboko w oczy osobie, której zawiniłem. Kiedy ktoś wyświadczył mi przysługę, to pragnę mu podziękować i uścisnąć jego dłoń z wdzięczności. Kiedy wyznaję komuś, że jest dla mnie kimś bardzo ważnym i chcę mu powiedzieć „kocham cię”, to mówię to drżącym głosem, gdzieś w ciszy, na osob-ności, bo wiem, jaką wartość niosą te słowa, a nie posługuję się licznymi emotikonami, nie uciekam wzrokiem, nie ukrywam się w tłumie. Nic nie zastąpi szczerej rozmowy, która wnosi w nasze życie bardzo wiele. W życiu każdej osoby deklarującej się jako wierząca taką najważniejszą rozmową powinna być modlitwa. To osobiste doświadczenie obecności Pana jest spo-tkaniem z Nim, podczas którego rozma-wiam z moim Zbawicielem. Warto sobie zadać pytanie, czym jest i jaka jest moja modlitwa. Czy to tylko mój monolog skierowany do Boga, w który wlewam moje prośby, czasem przeproszę za jakiś grzech, rzadziej za jakąś łaskę podziękuję? Czy może to dialog, w którym wsłuchuję się w to, co Pan do mnie mówi? Wielcy

mistycy Kościoła właśnie taką modlitwą osiągnęli niebo. W tym numerze „Gazety Akademickiej” tematem przewodnim jest modlitwa. Jakie są modlitwy? Najróżniejsze, z zaska-kującą treścią, a prezentuje je Magda Skrok w swoim artykule. W tryptyku intelektual-nym odnaleźć można przepis na przeży-wanie modlitwy w różnych momentach swojego życia. O swoim doświadczeniu rozmowy z Bogiem opowiedzieli nam studenci. Wywiad z  księdzem Mirosła-wem Malińskim to tylko zwiastun naszych rekolekcji wielkopostnych – szczegóły w zaproszeniu. Ponadto w numerze: wspomnienie o księ-dzu profesorze Włodzimierzu Sedlaku; o pobycie we Włoszech pisze Kasia Marci-niak, która niedawno wróciła z Erasmusa w Mediolanie; parę relacji z wydarzeń w  naszym Duszpasterstwie Akademic-kim oraz wiele innych ciekawych artyku-łów. Zapraszamy!

Redaktor prowadzący: Tomasz Motykamotyktomas@op.pl

Malina, jak Ty mówisz o rodzinie, to od razu szukam męża!

Tytuł to reakcja jednej ze studentek na konferencję Maliny (ks. Mirosława Malińskiego), duszpasterza akademickiego z Wrocławia. Malina poprowadzi dla nas wielkopostne rekolek-cje akademickie, będzie mówił o miłości, małżeństwie i rodzinie. Wywiad, który zamieszczamy poniżej, to odpowiedzi na pyta-nia zebrane przez studentów z naszego duszpasterstwa. Wszyst-kich, którym odpowiada ten styl i temat, zapraszamy na reko-lekcje. Polecamy również Kazania Ponadczasowe ks. Maliny, które można odnaleźć na YouTube’ie.

wwwTomek: Czy miłość przez Internet jest możliwa?Nie wiem. Nie próbowałem.

Jeszcze_nie_heretyk: Czy Bóg nie kocha homoseksuali-stów?

Bóg kocha homoseksualistów. Umarł za nich na krzyżu. Znam homoseksualistów, którzy bardzo tę miłość odwzajemniają. Być homoseksualistą to nie grzech.

@Tereska@: Masturbacja jest grzechem, aktywność seksualna przed ślubem też, nawet współżycie małżon-ków ma ściśle wytyczone granice, jakby Kościół chciał, żeby seksu było po prostu mniej, czy to jakaś obsesja, czy Kościół boi się seksu?

Jeśli ktoś dużo o czymś mówi i ma na ten temat poglądy, to miałoby znaczyć, że się tego boi? Kościół afi rmuje seks, czyli fakt płciowości (seks = płeć) – mężczyzną i kobietą stworzył ich – głosi Biblia. Związek między kobietą i mężczyzną Kościół podniósł do rangi sakramentu życie w celibacie nie jest sakra-mentem. Nie wiem, skąd to mniemanie, jakoby Kościół chciał zniknięcia płci, żeby „seksu nie było”, choć znam takie postu-laty ze zgoła innych stron. Kościół przestrzega tylko, by ze sprawami płciowymi postępować bardzo delikatnie i zawsze zgodnie z naturą. Współżycie między mężczyzną i kobietą ma pomóc im zbudować rodzinę i szczęśliwe małżeństwo. Kościół uczy, jak o nie zadbać, by scalało związek małżeński. Można je bowiem również tak zagospodarować, że staje się w małżeń-stwie problemem rozsadzającym je od środka.

@Tereska@: Ale fatalne jest to, że Kościół narzuca swe poglądy. Do miłości wiedzie droga przez wyzwolenie od skrępowania obyczajowego. Miłość ma być przyjem-

nością, a gdy wtłoczy się ją w sztywny gorset suchych zasad, nie może rozwinąć skrzydeł.

Kościół nikomu nie może niczego narzucić. Wiary nie można narzucić. Jest ona wolnym wyborem, bo wiąże się z miłością Chrystusa, a kochać może tylko wolny człowiek. Moralność i obyczajowość jest konsekwencją ukochania Chrystusa i wiary, że Jego propozycja rozumienia małżeństwa jest dla nas najlep-sza. Tak jak konsekwencją rozpoczęcia studiów są wykłady i sesja. Obecnie bardzo wielu ludzi „wyzwoliło się” z chrześcijań-

skiej obyczajowości. ludzie na potęgę mieszkają i współżyją ze sobą przed ślubem. liczba związków „bez zobowiązań” wciąż rośnie. Zatem w myśl Waszej, Twojej tezy powinno być coraz lepiej. Poziom szczęścia i przyjemności wynikający z wyemancy-powania się miłości z okowów suchych zasad powinien odnosić tryumfy. Ale tak niestety nie jest. Z przygodnych związków, ze związków „na próbę” bardzo często ludzie wychodzą niezwykle poranieni. Poradnie rodzinne pękają w szwach. Dzieci z rozbi-tych rodzin są nieszczęśliwe i często bardzo zdystansowane do możliwości założenia własnej rodziny.

@Tereska@: Zatem w czym leży problem?

W paradygmacie przyjemności. To ona staje się kryterium naszych wyborów. Najważniejsze, żeby było przyjemnie. Mam prawo do przyjemności, nie chodzi tu o szczęście, ale o przy-jemność. To jest dla wielu młodych ludzi obecnie klucz, przy pomocy którego podejmują swoje decyzje. Co więcej, wielu

4 Gazeta Akademicka

nie widzi problemu w tym, że kieruje się w życiu pragnieniem przyjemności. A problem jest. Bo przyjemność i dobro, to często dwie zupełnie różne rzeczy. Kiedy dziecko jest chore i musi wypić gorzki syrop, to nie ma w tym żadnej przyjemności, ale matka je namawia, bo to jest dobre. Co więcej, często rzeczy przyjemne nie są dobre. Dla niektórych zjedzenie dużej ilości krówek czy wypicie dużej ilości piwa to wielka przyjemność, choć to kata-strofa dla przewodu pokarmowego. A bywa, że w zaciszu WC delikwent ma pretensje do „złego Boga” za bolesne torsje, a związku między przyczyną i skutkiem nie dostrzega.Nie jesteśmy w stanie poukładać sobie życia, kierując się para-dygmatem przyjemności. Musimy zapytać o dobro, czyli o warto-ści. Co jest dla mnie wartościowe? Co w życiu cenię? Co więcej, musimy zgodzić się na wysiłek. Kiedy widzę twarz Justyny Kowal-

czyk na mecie, dostrzegam ogromny ból, ale i szczęście. Podob-nie wyglądają twarze niektórych szczęśliwych małżonków.

Kulka_Wodna@: Czy Bóg wie, kto będzie moim mężem, czy to jest jeden konkretny człowiek, który jest  mi „prze-znaczony”, czy raczej kilku, spośród których powinnam wybrać?

Nie znam żadnego obrzędu, w którym Bóg wskazywałby żonę lub męża. Znam obrzęd, ba, sakrament, w którym Bóg błogo-sławi małżeństwo, a jednym z warunków tego błogosławień-stwa jest wolność małżonków. Muszą oni zakładać rodzinę bez jakiegokolwiek przymusu zewnętrznego. Obraz Boga, który trzyma w ręku ludzkie marionetki i gra teatrzyk pod tytułem „święty Kościół” zawsze był obcy chrześcijaństwu. Jeśli jednak ktoś oczekuje, że Bóg mu wskaże męża, powinien przygotować się na staropanieństwo. Miska222: Czy można kochać,

nie kochając Boga? Czy jeśli mój chłopak jest osobą niewie-rzącą, to oznacza, że nie będzie dobrym mężem?

Czy ktoś będzie dobrym mężem zależy od tego, jakim jest człowie-kiem. Bo najpierw jestem czło-wiekiem, a potem jestem mężem, ojcem, pracownikiem, szefem... Miłość to postawa, która ma swoje cechy: jest cierpliwa, pokorna, nie zazdrości, nie unosi się gnie-wem, nie pamięta złego. To napisał święty Paweł.

Wiara, więź z Bogiem, to odkrywanie wzorca takiej miło-ści i szukanie siły u Chrystusa, by taką miłość realizować. To ogromny dar w życiu. Jeśli jednak wraz z odrzuceniem wiary idzie odrzucenie takiego rozumienia miłości, nie będzie można jej oczekiwać w małżeństwie. Jeśli zaś za niewiarą kryje się pragnienie miłości, sądzę, że jest to już początek samej wiary.

MAŁA: Czy można „zmusić się do miłości”, czy wierzy Ksiądz w miłość z rozsądku?

Tak. Oczywiście. A miłość nieprzyjaciół? Taka miłość nie rodzi się spontanicznie. Chrystus do tego zachęca i pokazuje tę postawę na krzyżu. Miłość z rozsądku to jest miłość woli, która nie jest spontanicznym uczuciem, lecz wypracowaną postawą. Kocham, bo tego chcę. Nie można ślubować uczuć. One wyjęte są spod naszej woli. Często najbardziej nieprzyjemne uczu-cia wzbudzają w nas osoby, które bardzo kochamy. Ślubować możemy postawy. „Nawet jak mnie wkurzysz, nie przestanę cię kochać!” Przypuszczam, że żadne małżeństwo nie prze-trwa, jeśli małżonkowie co jakiś czas nie będą się zmuszali do miłości. Umieć zmuszać się do miłości, to jest sztuka kochania.

MAŁA: Co to jest miłość dojrzała, skąd mam wiedzieć, że kocham (jestem kochana) taką miłością?

Uważam, że dojrzała miłość możliwa jest tylko w małżeństwie, w pewnym sensie też niesakramentalnym. Osiąga się ją nie na początku małżeństwa, ale wraz z jego trwaniem. Ona się rozwija, aż dochodzi do przestrzeni, którą wyznaczają nastę-pujące cechy:• jest na wskroś ludzka, czyli zmysłowa i duchowa,• jest szczególną formą przyjaźni, poprzez którą małżonkowie

wielkodusznie dzielą między sobą wszystko, bez niesprawie-dliwych wyjątków i egoistycznych rachub,

• jest stara – wierna i wyłączna aż do końca życia, tak jak ją rozumieli małżonkowie w tym dniu, w którym, wolni i w pełni świadomi, wiązali się węzłem małżeńskim,

• jest płodna – nie wyczerpuje się we wspólnocie małżonków, ale zmierza również ku swemu przedłużeniu i wzbudzeniu nowego życia. A jeśli nie ma takiej możliwości, szuka innego sposobu swej ekspansji.

DOKTOR7: Co ceni Ksiądz najbardziej w pracy w Dusz-pasterstwie Akademickim?

5Gazeta Akademicka

Marcin: Przez wiele lat byłem sam, teraz zacząłem się spotykać z dziewczyną, moje codzienne życie radykalnie się zmieniło, a modlitwa raczej nie. Jak powinno zmie-nić się moje życie modlitewne? Jak w życiu duchowym przeżywać relację, która powoli zmierza do małżeństwa?Warto szukać możliwości wspólnej modlitwy. Trzeba jednak być bardzo delikatnym i pozwolić sobie nawzajem dojrze-wać. Najlepiej zacząć od krótkiej modlitwy przed posiłkiem. Dużo daje jakaś ikona, zapalona świeca, miejsce modlitwy, gdzie można uklęknąć. My, ludzie, w odróżnieniu od anio-łów, modlimy się ciałem, zatem ważne jest, na co patrzymy, co słyszymy, co wypowiadamy i w jakiej jesteśmy pozy-cji. Modlitwa nie musi być długa, ale powinna być piękna i bardzo związana z naszą codziennością, i zmysłowa.

Marcin: Jak powinni modlić się narzeczeni?Razem i osobno.

RAPER_77: Czy katolicka etyka seksualna nie jest zbyt idealistyczna, stając się ciężarem dla ludzi z krwi i ciała?

I tak wracamy do początku naszej rozmowy. Kościół uznaje, że poznanie prawdy o Bogu i o człowieku jest możliwe i na straży tej prawdy stoi. W tym wypadku chodzi o prawdę o natu-rze człowieka. Co w tej etyce jest idealistyczne? Nie wiem. To jest najbardziej ludzka etyka, bo objawiona przez Tego, który bardzo kocha i pragnie naszego szczęścia nie tylko tam, w niebie, ale także tu, na ziemi. On jest szczery: by osiągnąć szczęście, trzeba często przyjąć cierpienie. W moim życiu to już nieraz się sprawdziło. Za tą prawdą stoi też ofi ara Jego życia. Na wspinaczce w Alpach odpadłem od ściany. Człowiek, z  którym byłem na linie, ocalił mi życie. Jestem mu bardzo wdzięczny. Ten, który proponuje mi, czym mam się kierować w życiu, by nie zginąć, oddał za mnie życie. To mnie bardzo przekonuje.

Pytania zadawali radomscy studenci

6 Gazeta Akademicka

Mieszkanie ze świeckimi ludźmi. Jestem księdzem świeckim, to znaczy diecezjalnym, i zawsze marzyłem, aby mieszkać z  ludźmi. Kiedy zostałem duszpasterzem, zapytałem kardy-nała, czy mogę mieszkać w akademiku. On odpowiedział, że zgłupiałem i sam mam sobie wybudować akademik. Udało się. Mieszkamy razem, żyjemy obok siebie i przyjaźnimy się bardzo.

DUŻY MAREK: Przygotowuje Ksiądz pary do małżeństwa, zapewne towarzyszy wielu małżonkom w ich drodze, co jest najtrudniejsze w stworzeniu dobrego małżeństwa?

Najtrudniejsze jest przełamanie złych doświadczeń życia małżeńskiego znajomych i własnej rodziny. Trudno jest uwie-rzyć, że im się uda. Tyle związków się rozpada, dlaczego z w ich wypadku miałoby być inaczej? Wszystko się zmienia, kiedy studenci mają kontakt ze szczęśliwymi rodzinami. Bogu dzięki, takich jest wiele w naszym środowisku. Zaczynają wierzyć, że piękne, trwałe małżeństwo jest możliwe.

Nie_Palikot: Moi znajomi żyli ze sobą wiele lat bez ślubu, pod presją rodziców zdecydowali się na ślub i dokład-nie po roku ich małżeństwo się rozsypało. Czy warto zmuszać do małżeństwa?

Nie wolno. Małżeństwo zawarte pod jakimkolwiek przymu-sem jest nieważne.

Ty, Boże, wiesz, jak to jest! ...dużo pracy, dużo spotkań...

Tak trudno odróżnić to, co pilne,od tego, co ważne.Boże, zwolnij moje tempo.Naucz mnie sztuki tworzenia oraz spokoju,w których mogę dostrzecpiękno codziennych rzeczy:chmur, drzew, muzyki.Zachęć mnie do dziękowania Ci za wszystkocałym moim sercem.Zwróć moją uwagę na to,że w życiu jest coś więcej do przeżywanianiż zapełnianie każdej chwili obowiązkami.Pomóż mi otoczyć sięw niektórych momentach mojego dnia ciszą.Proszę, mów do mnie i pomóż mi słuchać,a wtedy napełnię się Twoim pokojem,a mój wewnętrzny bałaganwraz z całym tym pędzącymi raniącym światem pozostawię za sobą.

Marion Stroud

Odjechane modlitwy

Marion Stroud

Panie, kiedy jestem głodny,poślij mi kogoś, kogo mógłbym nakarmić.Kiedy jestem spragniony,poślij mi kogoś, kogo mógłbym napoić.Kiedy jest mi zimno, poślij mi kogoś, kogo mógłbym ogrzać.Kiedy jestem smutny,poślij mi kogoś, kogo mógłbym pocieszyć.Kiedy jestem biedny,poślij mi kogoś jeszcze bardziej ubogiego ode mnie.Kiedy nie mam czasu, poślij mi kogoś, kogo powinienem wysłuchać.Kiedy jestem upokarzany,poślij mi kogoś, kogo mógłbym pochwalić.Kiedy jestem zniechęcony, poślij mi kogoś, komu mógłbym dodać odwagi.Kiedy czuję się niezrozumiany,poślij mi kogoś, kogo mógłbym do siebie przytulić.Kiedy nie czuję się kochany,poślij mi kogoś, kogo powinienem kochać.

Błogosławiona Matka Teresa z Kalkuty

7Gazeta Akademicka

Modlitwy wybrała Magdalena Skrokmagda.skrok@gmail.com

Tak trudno odróżnić to, co pilne,od tego, co ważne.Boże, zwolnij moje tempo.Naucz mnie sztuki tworzenia oraz spokoju,w których mogę dostrzecpiękno codziennych rzeczy:chmur, drzew, muzyki.Zachęć mnie do dziękowania Ci za wszystkocałym moim sercem.Zwróć moją uwagę na to,że w życiu jest coś więcej do przeżywanianiż zapełnianie każdej chwili obowiązkami.Pomóż mi otoczyć sięw niektórych momentach mojego dnia ciszą.Proszę, mów do mnie i pomóż mi słuchać,a wtedy napełnię się Twoim pokojem,a mój wewnętrzny bałaganwraz z całym tym pędzącymi raniącym światem pozostawię za sobą.

Panie, kiedy jestem głodny,poślij mi kogoś, kogo mógłbym nakarmić.Kiedy jestem spragniony,Kiedy jestem spragniony,poślij mi kogoś, kogo mógłbym napoić.Kiedy jest mi zimno, poślij mi kogoś, kogo mógłbym ogrzać.Kiedy jestem smutny,poślij mi kogoś, kogo mógłbym pocieszyć.Kiedy jestem biedny,poślij mi kogoś jeszcze bardziej ubogiego ode mnie.Kiedy nie mam czasu, poślij mi kogoś, kogo powinienem wysłuchać.

magda.skrok@gmail.com

Modlitwa o dobrą starośćPanie, Ty wiesz lepiej aniżeli ja sam, że się starzeję i pewnego dnia będę stary. Zachowaj mnie od zgubnego nawyku mnie-mania, że muszę coś powiedzieć na każdy temat i przy każdej okazji. Odbierz mi chęć prostowania każdemu jego ścieżek. Uczyń mnie poważnym, lecz nie ponurym, czynnym, lecz nie narzucającym się. Szkoda mi nie spożytkować wielkich zaso-bów mądrości, jakie posiadam, ale Ty, Panie, wiesz, że chciał-bym zachować do końca paru przyjaciół.Wyzwól mój umysł od niekończącego brnięcia w szczegółach i daj mi skrzydeł, bym w lot przechodził do rzeczy. Zamknij mi usta w przedmiocie mych niedomagań i cierpień, w mia-rę jak ich przybywa, a chęć wyliczania ich staje się z upły-wem lat coraz słodsza. Nie proszę Cię o łaskę rozkoszowania się opowieściami o cu-dzych cierpieniach, ale daj mi cierpliwość wysłuchiwania ich.Nie śmiem Cię prosić o lepszą pamięć, ale proszę Cię o więk-szą pokorę i mniej niezachwianą pewność, gdy moje wspo-mnienia wydają się sprzeczne z cudzymi. Użycz mi chwaleb-nego poczucia, że czasem mogę się mylić.Zachowaj mnie miłym dla ludzi, choć z niektórymi z nich doprawdy trudno wytrzymać. Nie chcę być świętym, ale zgryźliwi starcy to jeden ze szczytów osiągnięć szatana. Daj mi zdolność dostrzegania dobrych rzeczy w nieoczeki-wanych miejscach i niespodziewanych zaletach w ludziach. Daj mi, Panie, łaskę mówienia im o tym (...)

Święty Tomasz z Akwinu

Świeca w moim sercuO wielki Sze� e,zapal świecę w moim sercu,abym mogła zobaczyć, co się w nim znajdujei z miejsca, w którym mieszkasz, wysprzątała śmieci.

Afrykańska dziewczynka

Prosiłem Cię, Panie, o siłę, by zyskać powodzenie,

a Ty uczyniłeś mnie słabym, abym się nauczył słuchać.

Prosiłem Cię, Panie, o zdrowie, bym dokonywał rzeczy wielkich,

a otrzymałem chorobę, bym pełnił rzeczy lepsze.

Prosiłem Cię, Panie, o bogactwo, żebym był szczęśliwy,

otrzymałem ubóstwo, abym był mądry.

Prosiłem Cię, Panie, o władzę i znaczenie, aby cenili mnie

ludzie, otrzymałem zależność, abym czuł potrzebę innych.

Prosiłem o przyjaźń, aby nie żyć samotnie,

a T y dałeś mi serce, abym kochał.

Prosiłem Cię o wszystko, co mogło napełnić radością moje

serce, a Ty dałeś mi życie, bym radował się wszystkim.

Nie mam nic, o co Cię prosiłem, czego się w życiu

spodziewałem, jakby wbrew mnie samemu zostały

wysłuchane moje najskrytsze prośby.

Jestem najhojniej obdarzony ze wszystkich ludzi.

8 Gazeta Akademicka8 Gazeta Akademicka

Modlitwa jest dobra na wszystko

Modlitwa dla mnie zawsze była azylem i rozmową z Kimś, komu mogę wszystko opowiedzieć, bez cenzury, stresu, że nie ma czasu albo za bardzo przejmie się moją sytuacją – w sensie, że będzie bezradny, załamie się lub w nieprzemyślany sposób za wszelka cenę będzie chciał mi pomóc. Modlitwa nie jest trudna. Przychodzi naturalnie, momentalnie, od razu, jak taki odruch bezwarunkowy, choć na początku było zmaganie, dzisiaj już nie. Dziś jest to modlitwa pełna miłości i bez buntu. Kiedy dorastałam była trochę wbrew mnie. Ale w pewnym momen-cie przychodzi łaska i wtedy taka modlitwa nie jest kłopotem, ciężarem, a ratunkiem, również dla mnie. Z drugiej strony była i jest drogą do szczęścia. Od dawna pamię-tam słowa Matki Teresy, która mówiła, że owocem ciszy jest modlitwa, owocem modlitwy – wiara, owocem wiary – miłość, a owocem miłości – szczęście. I mogę potwierdzić, że to prawda. Kiedy wśród wielu burz i zawirowań mojego życia szukałam ciszy, była modlitwa. To z niej narodziła się maleńka wiara i  dalej, jak po sznureczku. Oczywiście to wszystko wymaga jeszcze doskonalenia, ale jest faktem w moim życiu.

Agata

Z modlitwą jest trochę jak z rozmową z osobą, która cię zachwyca... Niby to tylko rozmowa, ale czujesz, że wasze serca jakoś dziwnie się zbliżają... Może nie jest to do końca trafne porównanie, ale w moim życiu widzę odblaski tej metafory. Jeszcze przed seminarium, kiedy zafascynowałem się Jezu-sem, słuchając po prostu Ewangelii i próbując tak dla spraw-dzenia siebie: że jestem silny żyć tak, jak On podpowiada. To była zwykła rozmowa, w której... No właśnie, czułem, że coś się zmienia. Moja decyzja, czy może lepiej odpowiedź na powołanie, zawierała się w tym niezwy-kle zwykłym dialogu. Dziś niewiele się zmieniło, rozmawiam z Bogiem jak z przyjacielem, uwielbiam za to, co czyni dla mnie, przepraszam za błędy, proszę o pomoc... Raz wybrawszy, ciągle wybierać muszę... Ten wybór ponawiam właśnie modląc się.

Damian (kleryk)

Modlitwa jest dla mnie jak codzienny prysznic. Niezależnie od tego, co dzieje się w moim życiu, chcę stanąć przed Bogiem. Kiedy wydarza się coś niezwykle radosnego, wchodzę pod prysznic i śpiewam z radością, a kiedy doświadczam wielkich trudności, topię w nim swoje łzy smutku i zwątpienia.Często napotykam na ograniczenia związane z moją niepeł-nosprawnością, z tym że prawie nie widzę, i wydają mi się one kompletnie nie do przeskoczenia. W takich chwilach tym bardziej pragnę jak najściślej przylgnąć do Boga, przytulić się do Niego w modlitwie, by mnie pocieszył i dał siły potrzebne do zawie-rzenia się Mu. Staram się na co dzień pamiętać, by dziękować Bogu za wszystko, co mnie spotyka i uwielbiać Go nawet wtedy, gdy nie daję już rady. Bo wielokrotnie, również gdy trudno było mi się modlić, doświadczałam łaski oczyszczenia i umocnienia. Tak jak codzienny prysznic przynosi mi ulgę, mogę się zrelakso-wać i „zmyć” z siebie wszystkie problemy, tak jeśli przeznaczam chociaż kilka chwil w ciągu dnia na spotkanie z Bogiem, otrzy-muję cudowne ukojenie w bólu, siły do walki i spotęgowane szczęście. Brzmią mi w sercu słowa św. Pawła z 1 listu do Tesa-loniczan: Zawsze się radujcie, nieustannie się módlcie. W każdym położeniu dziękujcie, taka jest bowiem wola Boża w Jezusie Chry-stusie względem was (1 Tes 5, 16-18).

ludwika

Co z nami będzie, kiedy znajdziemy się na zakręcie? Pewnie nie jeden z was, słuchając tej piosenki, uśmiecha się pod nosem. Ale co z nami będzie, kiedy znajdziemy się na zakręcie, zakręcie wiary, nadziei czy miłości?

Zakręcie będącym kryzysem: w akceptacji samego siebie, w relacjach z drugim człowiekiem czy w spotkaniu z Bogiem?

Gdzie wtedy szukać pomocy? Rodzina, przyjaciele, psycholog, wróżka... – dwa ostatnie to najbardziej popularne lekarstwa XXI wieku, czy skuteczne?

Czemu w takich chwilach nie zwrócić się o pomoc do Osoby, która sama bezinteresownie wyciąga rękę, by nas ratować z kłopotów?

I w swoim ucisku wołali do Pana, a On ich uwolnił od trwogi. (Ps 107, 28)

Świadectwa przedstawione poniżej są dowodem na to, jak bardzo Bóg umiłował człowieka. Ze zła, trudności, codziennych zmagań potrafi wyciągnąć dobro.

W świetle tych historii stajemy oko w oko z prawdą, że dzięki modlitwie wszystko może być łaską, wystarczy jedynie/aż zaufać Ratownikowi.

Modlitwa jest w naszym narzeczeństwie bardzo ważna. Oboje staramy się, by każda chwila naszego życia była modlitwą, jednak prawdziwą jej wartość dostrzegamy dopiero w trudnych dla nas momentach. Jest najlepszym środkiem na problemy nie tylko indywidualne, ale i wspólne. Modlitwa uświadamia nam, że Jezus jest w naszym życiu, że się nami interesuje, że pragnie naszego szczęścia. Niejednokrotnie gdy zapominali-śmy o modlitwie, problemy pojawiały się same i bez końca. Rozbudzenie w sobie świadomości posiadania takiego Przy-jaciela zmienia spojrzenie na wydarzenia, siebie nawzajem i swoje potrzeby. Modlitwa nadaje naszemu życiu sens, sprawia, że otaczający nas świat nabiera barw, a oddychać zaczynamy pełną piersią. We wspólnej modlitwie często trwamy przy Jezu-sie tak po prostu, bez słów i z krzyżem w dłoniach. Za każdym razem niesamowite jest uświadomienie sobie Jego bliskości i tej bezgranicznej miłości, jaką darzy nas, grzeszników.

Gosia i Michał (narzeczeni)

Zebrała Joanna Woźniak aska_wozniak_@op.pl

Gazeta Akademicka

9Gazeta Akademicka

Cud istnieniaJoanna Woźniak

aska_wozniak_@op.pl

Godzina 21:00

Jadę tramwajem, za oknem zupełna noc. Chociaż próbuję cokolwiek dostrzec, jest tylko mrok. Co mnie w ogóle podku-siło, żeby o tej godzinie błąkać się samotnie po takiej okolicy?... Ciekawość – to właściwie przez nią teraz umieram z zimna i trochę ze strachu, ale wiem, że warto. Dzisiaj wreszcie ich poznam, zobaczę, jak żyją, co robią.

Wysiadam. Przerażająca cisza, mnóstwo ślepych uliczek, ledwo świecąca się latarnia. Boję się, że zaraz zgaśnie. Gdzie pośród tego mroku szukać Brzeskiej?

Jest. W ciemności dostrzegam obskurną, sypiącą się kamienicę – ten widok trochę przeraża. Jest jakieś –15 °C, wieje – wchodzę z myślą, że tam będzie ciepło. Tam bije ciepło z ludzkich serc.

Otwiera mężczyzna w średnim wieku, gestem zaprasza do środka. Rozbieram się, dostaję kapcie i wchodzę do kuchni, w  której przy okrągłym stole siedzi jeszcze dwóch. Milion pytań, które miałam w głowie nagle znika. Jest tak cicho, spokojnie, dziwnie bezpiecznie. Widzę, że cieszą się na to spotkanie. Oni po prostu lubią ludzi.

Pytam o życie, o pracę, o relacje z ludźmi, o Boga… I z każdym pytaniem zadziwiam się jeszcze bardziej…

Godzina 21:30

W jednym z pokoi mają kaplicę, w której adoracja trwa 24 go-dziny. Jak to jest mieć Boga za ścianą?

Praga Południe – jedna z najniebezpieczniejszych dzielnic Warszawy, waląca się kamienica, a w niej Jezus – zwyczajny, taki jaki przychodzi do mnie w Najświętszym Sakramencie. Nie krzyczy, nie robi nic spektakularnego, szokującego, by zdobyć fanów. W tej ciszy patrzy na mnie i mówi: Kocham.

Sławek, Paweł i Jacek – to Jego wysłannicy z Brzeskiej. Cisi apostołowie współczesności, którzy pokornie i bezinteresow-nie swoim życiem dają światu świadectwo, że można żyć na wzór Chrystusa i być prawdziwie szczęśliwym. Podając cegłę, mieszając zaprawę, wymieniając baterię w zegarku, bo to na co dzień robią, w swojej pracy, mówią prosto, prawdziwie o miło-ści Boga do człowieka.

Godzina 23:00

Jest już późno. Oddając kubek, żartuję: „Pożyczyłam, więc oddaję”, na co Sławek odpowiada: „Darmo otrzymaliście, darmo dawajcie” – tacy po prostu są.

Wychodzę.

Sławek zamyka drzwi, za nimi znika jego serdeczny uśmiech, a ja raz jeszcze zatrzymam się i zerknę na tabliczkę z napisem: „Mali bracia Jezusa” i zadziwię się nad cudem istnienia.

„Mali Bracia są wezwani do naśladowania Jezusa z Nazaretu w powołaniu kontemplacyjnym pośród świata. Bracia są wezwani do przeżywania swej zakonnej konsekracji poprzez kontemplację, adorację Chrystusa w Eucharystii, ubóstwo ewangeliczne, pracę ręczną, rzeczywiste uczestnictwo w społecznych warunkach życia ludzi ubogich. Za wzorem Jezusa w Nazarecie bracia pragną uczestniczyć w życiu ludzi prostych i ubogich, w pełni być zależni od ich warunków życia - pracy, mieszkania, środowiska, będąc wśród nich świadkami Bożego Miłosierdzia.”

Godzina 21:00

Godzina 21:30

Godzina 23:00

10 Gazeta Akademicka

Wódki i pacierza nie odmawiam – czyli parę słów o modlitwie

Bardzo trudno jest napisać o modlitwie coś uniwersalnego, co będzie odpowiadało każdemu Czytelnikowi „Gazety Akade-mickiej” i będzie jednocześnie łatwe do zastosowania oraz wprowadzenia w życie. Na pewno nie odważę się w kilku-dziesięciu zdaniach przedstawić czegoś, co będzie instrukcją lub podręcznikiem przydatnym podczas modlitwy. Jedyne co mogę opisać, to moje z nią doświadczenia.

1. Bóg nie jest naszym gońcem ani „załatwiaczem” naszych spraw

Podczas modlitwy dla mnie najważniejsze jest prosić o otwar-tość na pełnienie woli Bożej. Dość często może być to sprzeczne z tym, co ja chciałbym rozumieć pod tym pojęciem. Pewnie dlatego, że patrzę z perspektywy tego, co jest dla mnie najwygodniej-sze, najłatwiejsze, co sam chciałbym robić. Tylko że robienie w życiu tego, co się chce, jest zwykłym egoizmem i zamyka na relacje z Bogiem i drugim człowiekiem. Na modlitwie najważniejsze jest dla mnie pytanie Boga, co chce On dziś ode mnie. Jak mam to zrobić, jest już w tym wypadku Jego zmar-twieniem.

2. Modlitwa nie jest sprawą prostą

Musi być regularna i ufna. Z modli-twą jest trochę jak ze studnią. Jeżeli nie korzystamy ze studni, to woda w niej szybko robi się mętna i trzeba się później długo napracować, by móc znów z niej korzystać. Tak samo jest podczas modlitwy. Jeżeli nie zwracam się przez dłuższy czas do Boga, to jest mi się znacznie trudniej przebić przez moje ograniczania, by być znów na Niego otwartym.

3. Na modlitwie trzeba słuchaćKazik Staszewski śpiewa: w końcu raz mnie posłuchaj, a sam przestań gadać. Ten cytat wyrwany z kontekstu bardzo dobrze odzwierciedla kierunek komunikowania się z Bogiem podczas modlitwy. Dla mnie wielkim odkryciem było to, że przycho-dząc na adorację, nie trzeba być przygotowanym, ze stertą kartek z modlitwami, by wypełnić cały swój czas. Do radom-skiego kościoła św. Trójcy albo kaplicy DA na Górniczej można po prostu przyjść w ciągu dnia na adorację i „posiedzieć” przed Bogiem. Jestem przekonany, że On wie, czego nam w  tym momencie potrzeba, a my nie mamy pojęcia, że powinniśmy Go o to prosić.

4. Modlitwa musi być natarczywaDobrym przykładem z Ewangelii jest wdowa, która ciągle przy-chodzi do sędziego po to, by ten się za nią wstawił. Ten sędzia nie wstawia się za wdową ze względu na swoją powinność, robi to dlatego, że chce mieć wreszcie spokój. Wysłuchiwanie jej ciągłych próśb zbytnio mu się sprzykrzyło. Jestem przeko-nany, że tak samo musi być też i z moją modlitwą.

5. Modlitwa musi być nieustającaNie oznacza to, że cały dzień czytam Pismo Święte lub odma-wiam różaniec. Ważne jest moje ciągłe pragnienie bycia przy Bogu. Przede wszystkim sercem.

6. Bóg jest realny i istnieje, działa w momencie największego zawirowania w naszym życiu

Doświadczył tego między innymi Jakub, który walczył z Bogiem całą noc. I wymógł, by Bóg mu pobłogosławił. Jakub znajdo-wał się wtedy w bezsensownej sytuacji. Musiał uciekać przed swoim teściem tam, gdzie mieszkał jego brat, którego okradł kiedyś z pierworodztwa. Z jednej i drugiej strony groziła mu śmierć. Zawsze jest to moment, kiedy Bóg jest bliżej nas, niż

nam się wydaje. Sam też tego doświad-czyłem, że Bóg działa w sytuacji krańco-wej, gdy wydawało mi się, że nie ma już wyjścia. Wiem też, że takie momenty są niezwykle ważne, by wreszcie dostrzec, że Bóg przychodzi przez różne osoby, które są wokół mnie. Że nie jestem samo-wystarczalny.Bóg nie jest ideą fi lozofów, ale realną Osobą, z którą można i trzeba się spie-rać, której trzeba mówić, co nie podoba mi się w moim życiu. Tylko podczas traktowania Go jako prawdziwej Osoby mamy możliwość, by On prawdziwie był w naszym życiu.

7. W Ewangelii jest wiele przykładów modlitwy. Chrystus modlił się często na osobności, modlił się w nocy. Zalecał, by z modlitwą łączyły się post i jałmużna. Są to też wskazówki dla nas.

8. Niezwykle istotne w modlitwie jest, by wcześniej przebaczyć bliźnim. Osobom, z którymi jestem lub byłem w konfl ikcie, którym ja coś zawiniłem albo one mnie. Otwarcie na drugiego czło-wieka otwiera na Boga.

9. Przebaczenie jest możliwe tylko gdy sam też uznaję, że zrobiłem w swoim życiu jakieś głupoty i że nie jestem dosko-nały. Warto przytoczyć obraz celnika i faryzeusza, którzy w tym samym czasie modlą się do Boga. Usprawiedliwiony wobec Boga jest celnik, bo uznał swoją grzeszność.

10. W tytule zawarte jest nieco prowokacyjne powiedzenie, które obrazuje jedną zasadniczą rzecz. Modlitwa nie może być „odmawianiem”. Jeżeli jest to rozmowa z Bogiem, to nie może być to jakiś „odklepywany” rytuał, który trzeba wypełnić o określonych godzinach dnia, by móc później robić swoje. Nie jest to forma ubezpieczenia i usprawie-dliwienia względem Boga (tak na wszelki wypadek, jakby On rzeczywiście istniał i lepiej być przygotowanym też na tę okoliczność). Nie jest to handel wymienny, ale rozmowa ze Stwórcą, której codziennie trzeba się uczyć. Jest ona potrzebna nam, a nie Bogu.

Janek, absolvent DA

11Gazeta Akademicka

Chyba nie warto zbyt długo uzasadniać, jak ważna jest sztuka komunikacji. Dzięki wymianie informacji możemy budować relacje międzyludzkie, poznawać, uczyć się, zmieniać swój sposób myślenia. Z technicz-nego punktu widzenia poprawna wymiana

informacji wymaga dobrego nadania komunikatu przez nadawcę i poprawnego przyjęcia go przez odbiorcę, wspól-nego języka oraz odpowiedniego środka przekazu. Zajmijmy się dwoma pierwszymi elementami. Niestety, wbrew naszym przeświadczeniom umiejętność dobrego mówie-nia i słuchania wcale nie jest wrodzona, jest raczej kombina-cją indywidualnych zdolności i doświadczenia nabywanego przez całe życie. Jedni odnajdują się lepiej w roli słuchacza, inni wolą mówić. W tym miejscu łatwo zauważyć różnice pomię-dzy mężczyznami a płcią piękną. Skutki tych różnic czasami bywają zabawne i niewinne, ale potrafią również wzbudzić silne emocje. Szukając materiałów, natknąłem się w Internecie na debatę o wadach kobiet, pytanie skierowane było do panów. Zgadnij-cie, kto pierwszy dał odpowiedź?… oczywiście kobieta. Trzeba przyznać, że kobiety zawsze mają coś do powiedzenia. Któż z  nas, panowie, rozmawiając z kobietą, nie przeżył sytuacji, w której próby wyrażenia swojego zdania zostały przerwane monologiem rozmówczyni. Drogie Panie (choć przyznaję, to też mężczyznom się zdarza), na tym przykładzie zauważmy, jak ważną częścią rozmowy jest słuchanie. Zaryzykuję stwier-dzenie, że nawet ważniejszą niż mówienie. Jeśli chcemy komuś pomóc, musimy dać mu możliwość wyartykułowania swoich problemów, inaczej ryzykujemy, że nasze „mądre rady” będą nie na temat. Aby przekaz był skuteczny, warto zadbać o jego prostotę. Nic tak nie wpływa na dobrą „współpracę w załodze”, jak klarowność komunikatu. Długo można by pisać o typowo kobiecej zabawie pt. „zgadnij, co mi jest”. Mam nadzieję, że Czytel-niczki domyślają się, o co chodzi (facetom tłumaczyć chyba nie muszę). Mężczyzna to esen-cja prostoty, dlatego myślę, że każdy z nich przyzna mi rację – nieco więcej bezpośrednio-ści przyniosłoby wiele dobrego kontaktom damsko-męskim. Teraz czas na braki męskiej czę- ści społeczeństwa dotyczące mówienia i słuchania. Mężczyźni z natury, w przeciwieństwie do kobiet, są lepszymi słuchaczami niż mówcami. Cóż, wydawałoby się zatem na podstawie moich rozważań, że jeżeli panowie są lepszymi słuchaczami, a panie są lepsze w mówieniu, to obie płcie uzupełniają się nawzajem i powinno być idealnie. Otóż nie do końca. Jedna z uczestniczek forum poświęconego komunika-cji ujęła to bardzo krótko: nato-

Sztuka mówienia, sztuka słuchania

miast jeżeli chodzi o słuchanie, to jak rozmawiamy z mężczyznami, to oni nie zawsze z dokładnością słuchają, po prostu przytakują albo najlepiej nic nie robią i jest totalna olewka.Muszę przyznać nieco racji tej wypowiedzi, słuchać słuchamy, ale ciężej bywa… ze zrozumieniem? Warto jednak zauwa-żyć, że kobiety nie zachęcają nas wcale do większego skupie-nia się nad tym, co do nas mówią. Dlaczego? Otóż ze słowami jest jak z pieniądzem, im więcej go na rynku, tym mniejszą ma wartość. Wiele kobiet ma potrzebę wyrażania swych myśli dużą ilością słów, do faceta natomiast najlepiej dociera komu-nikat typu „krótko i na temat”, długi, rozbudowany przekaz przyjmujemy w mocno uszczuplonej formie. Innymi wadami męskiej komunikacji jest niechęć mówienia o własnych proble-mach. A jak tu rozmawiać, skoro rozmowa często zamienia się w monolog? Jest jeszcze jedna rzecz, być może najważniej-sza, która nieraz utrudnia mężczyźnie kontakty z kobietami, jest nią słynna męska duma, która nie pozwala mu się przy-znać do błędu, okazać słabości czy niewiedzy. Różnice między stylami męskiej i kobiecej komunikacji mogą być tematami żartów, źródłem napięć i konfliktów, ale można na nie spoj-rzeć z lekkim dystansem jako na efekt uboczny dopełniania się mężczyzny i kobiety. Bez tej różnorodności stracilibyśmy coś naprawdę cennego.Warto na koniec rozważań zatrzymać się nad modlitwą, która też jest formą komunikacji, rozmową z Bogiem. Jeśli z kimś nie rozmawiamy, to trudno powiedzieć, że go znamy. Pozna-wanie Boga wymaga rozmowy, słuchania (Biblia) i mówie-nia o swoich problemach i radościach. Im silniejsza więź, tym bogatsze, bardziej różnorodne formy komunikacji. Modlitwa jak każda forma komunikacji wymaga praktyki, a doświadcze-nie przychodzi z czasem.

Paweł Romanowskipawel28031989@o2.pl

12 Gazeta Akademicka

W jednej z książek ksiądz Włodzimierz Sedlak napisał: Stawiam na człowieka. Inaczej nie mogę. Sam nim jestem od czasów odwiecznych, kiedy Bóg postawił na człowieka i na mnie też. Te słowa okre-ślają filozofię życiową, którą ksiądz profe-sor kierował się w pracy duszpasterskiej i naukowej. Sens swojego życia widział on bowiem w służbie Bogu i ludziom. Takim zamysłem kierował się, gdy postanowił zostać kapłanem. Taka myśl przyświecała

Stawiam na człowieka

mu również, gdy zajął się badaniem biolo-gicznych podstaw ludzkiego istnienia.

Twardy dla siebie, miękki dla innychBiografia profesora (1911-1993) jest dowo-dem na to, jak wiele można dokonać, jeśli się potrafi wyznaczać sobie cele, konse-kwentnie je realizować, a przede wszyst-kim – wymagać od siebie. A Włodzimierz Sedlak już w młodości stawiał sobie niezwykle wysokie wymagania. Kiedy był klerykiem seminarium duchownego w Sandomierzu, każdą wolną chwilę przeznaczał na naukę. Studiował książki z wielu dziedzin, ponieważ uważał, że „reprezentant Bożych spraw” powinien rozumieć współczesny świat, by radzić sobie z wyzwaniami duszpasterskimi. Jako prefekt w Ćmielowie pokazał, że wspa-

niale umie pracować z dziećmi i młodzieżą. Ze swoimi uczniami przygotowywał inscenizacje dzieł literackich, opracowy-wał gazetkę szkolną, urządzał wycieczki, organizował akcje charytatywne. Z kolei w Siennie, dokąd został przeniesiony tuż przed wybuchem II wojny światowej, dał się poznać jako wielki społecznik i patriota. Nawet po 10 godzin dziennie prowadził tajne nauczanie języka polskiego, filozofii, biologii, chemii, geografii.Nigdy nie troszczył się o własne potrzeby i wygody. Na pierwszym miejscu był drugi człowiek, o czym świadczy choćby taka historia z okupacyjnych czasów: Jeden z  kolegów odwiedził księdza Sedlaka i zastał go w zimnym mieszkaniu, ponie-waż nie miał on czym napalić w piecu. Postanowił więc pomóc i przysłał mu furę drewna. Gdy po kilku tygodniach przyje-

Ksiądz Profesor Włodzimierz Sedlak

13Gazeta Akademicka

chał ponownie, okazało się, że ksiądz rozdał opał rodzinom, które miały małe dzieci. Dzięki zaangażowaniu księdza Sedlaka wkrótce po wyzwoleniu w Siennie pow-stały: gimnazjum, liceum i szkoła zawo-dowa. On też założył hufiec harcerski oraz szkolny teatr. Dla swoich wycho-wanków stał się duchowym przewod-nikiem i autorytetem. Chętnie spotykali się z nim i dyskutowali o ważnych spra-wach. Ksiądz rozbudzał ich zaintereso-wania, pożyczał książki i płyty, a przede wszystkim wpajał przeświadczenie, że wiedza jest jedynym atrybutem prawdzi-wej wolności. Sam był o tym przekonany, dlatego pomimo że miał już 35 lat, rozpo-czął studia na Wydziale Matematyczno--Przyrodniczym Uniwersytetu Marii Curie--Skłodowskiej w lublinie. W ciągu pięciu lat zrobił dwa magisteria (z antropologii i pedagogiki) oraz doktorat.

Jestem detektorem Boga i przyrodyJesienią 1952 roku ksiądz Sedlak rozpo-czął pracę duszpasterską w kościele pw. Opieki Najświętszej Maryi Panny w Rado-miu. Szybko zdobył sobie sympatię i uzna-nie parafi an. Na msze, w czasie których głosił kazania, przychodzili tłumnie nie tylko radomianie, lecz także mieszkańcy okolic, doceniający głębię ukrytej w jego słowach mądrości, ciekawy sposób argu-mentacji i oryginalny styl. Niektórzy do dziś pamiętają niezwykłe sformułowania kaznodziei, np. Wiara nie może być para-solem, co chroni w życiu przed deszczem, a w pogodę staje się nieznośnym ciężarem; Jak wszystko człowiek sobą wypełni, nie zmieści się już Bóg; Uprawiamy sztukę życia, czyli wielką grę, nie prosząc wcale Boga na reżysera; Szukasz drogi przez życie? Zajrzyj

do wademekum chrześcijaństwa – do Ewan-gelii; Istota wiary wobec Boga – łaska uświę-cająca, wobec ludzi – odrobina serca. To wszystko treść, reszta to kwiatek na kapelu-szu wiary; Nikt nie wie, jak Boże nożyce kroić będą nasze życie, a więc czas.Ksiądz Sedlak był również cenionym spo-wiednikiem. Do jego konfesjonału usta-wiały się długie kolejki. Podobno nigdy się nie irytował, każdego uważnie słuchał i potrafi ł zrozumieć poplątane ludzkie losy. On sam tak to tłumaczył: Mnie człowieka zawsze jest żal. I dlatego nieustannie staję po jego stronie. Bliższy mi jest… A Panu Bogu i tak to nie zaszkodzi. Za wielki jest…Do roku 1959 ksiądz Sedlak pracował też jako katecheta w radomskich szkołach, m.in. w liceum Ogólnokształcącym im. M. Konopnickiej. Gruntowna wiedza, talent pedagogiczny, pogoda ducha, życzliwość i skromność sprawały, że uczniowie byli zafascynowani swym prefektem. Często żałowaliśmy, że godzina lekcyjna jest taka krótka – wspomina jedna z uczennic.

Pozostawić po sobie błysk światłaMimo wielu obowiązków parafialno--szkolnych intensywnie się dokształcał i prowadził badania naukowe. Jego zain-teresowania poznawcze były rozległe, obejmowały takie dyscypliny, jak: antro-pologia, geologia, paleontologia, pale-obiochemia, ochrona środowiska itd. Jednak za swoje największe dokonanie uważał teorię o elektromagnetycznej naturze życia, którą nazwał bioelektro-niką. Z niestrudzonym uporem próbował dociec, na czym polega zagadka istnienia, ponieważ chciał, aby jego odkrycia znala-zły zastosowanie w medycynie ku pożyt-kowi ludzi. Prace w tym kierunku prowa-

dził, zakładając pierwszą w Polsce Katedrę Biologii Teoretycznej na Wydziale Filozo-fi i Chrześcijańskiej Katolickiego Uniwer-sytetu lubelskiego, gdzie przez 31 lat był wykładowcą.Ulubionym miejscem badań geologicz-nych i paleontologicznych profesora Sedlaka stały się Góry Świętokrzyskie. Spędzał tam każde wakacje. Pewnego razu młody turysta, który chciał zrobić zdjęcie, poprosił księdza, by się odsunął i nie zasłaniał widoku gołoborza. W odpo-wiedzi usłyszał: Nie mogę. Ja tu pracuję. Na uwagę, że w tej chwili nic nie robi, tylko siedzi na kamieniu, profesor zareagował błyskotliwie: Jestem pracownikiem umysło-wym. Wiele takich anegdotycznych historii pokazuje, że ksiądz Sedlak był obdarzony poczuciem humoru. Jego zdaniem śmiech właściwie dawkowany staje się oliwą, która zmniejsza tarcie, wygładza fałdy życia, czyni je łatwiejszym, bardziej zrozumiałym.Wyrazem uznania dla dociekliwości inte-lektualnej profesora Sedlaka i wielo-letniej pracy dydaktycznej są liczne nagrody i odznaczenia. Jednak on wartość swego życia mierzył innymi kategoriami. W jednym z wywiadów wyznał: Jeśli przy-najmniej kilku osobom zabrałem cierpienie i wskazałem piękno, którego nie widziały, to już warto było żyć… Albo jeśli u kilku choćby ludzi wyciszyłem niepokój wewnętrzny i odchodzili ode mnie szczęśliwsi, to również coś spełniłem. Żywa wciąż pamięć o Księ-dzu Profesorze Włodzimierzu Sedlaku i wdzięczność wielu osób świadczą o tym, że cel ten osiągnął i pozostawił cząstkę siebie w sercach przyjaciół, uczniów, studentów, parafi an, współpracowników.

Małgorzata Ciupińskamalgociu@o2.pl

było spotkać spacerujących, siedzących na ławkach, biegających lub bawiących się z dziećmi Włochów (w końcu Włosi to bardzo rodzinny naród). Park jest niezwykły, ponieważ zaczyna się zaraz za wybudowanym w XIV wieku Castello Sforzesco (szczególnie piękny nocą, z powodu oświetlenia), dawną siedzibą rodziny Viscontich, a później rodu Sforzów, a kończy przy Arco della Pace – imponują-cym łuku triumfalnym. Okolica wokół Arco to moje ulubione miej-sce w Mediolanie, zachwycało mnie za każdym razem, gdy przecho-dziłam obok. Być może dlatego, że w pobliżu aż roiło się od malut-kich kawiarni, a jedynymi środkami lokomocji w okolicy są rowery i odrestaurowane tramwaje z lat dwudziestych.O wcześniejszych obawach zapomniałam także dzięki nowym znajomościom, które nawiązywałam każdego dnia. Na uczelni spotkałam bardzo wiele życzliwych osób, które zawsze były gotowe pomóc w znalezieniu auli, drogi do biblioteki i chętnie dzieliły się notatkami. Często spotykaliśmy się także między zajęciami, by w pobliskiej kawiarni wypić prawdziwą włoską kawę i poplotkować. Okazało się, że dogadywanie się po włosku idzie mi całkiem nieźle. I to nie tylko przy kawie, ale także w bardziej ofi cjalnych sytuacjach.Miałam też wiele okazji, by ćwiczyć angielski. W Mediolanie jest kilka uczelni, na które każdego roku przyjeżdża wielu studentów zagranicznych. Na częstych festach można było znaleźć prawdziwą mieszankę kulturową i językową. Spotkałam ludzi z wielu zakąt-ków świata. W takim gronie rozmowy były naprawdę ciekawe!Pobyt w Mediolanie był również świetną okazją do zwiedzenia innych pięknych miast Italii: magicznej Wenecji, romantycznej Werony, przepięknej Florencji, nadmorskiej Genui i wielu innych. Wiedziałam, że Włochy to piękny kraj, ale po tych wszystkich wycieczkach, które odbyłam podczas Erasmusa, mogę śmiało powiedzieć, że jestem zakochana w Italii. Oczywiście piękno miast to nie jedyny powód, są jeszcze inne, na przykład wyśmienita pizza i prawdziwe włoskie cappuccino, tworzące w połączeniu ze słod-kim rogalikiem włoskie śniadanie. I nie dam się przekonać, że tak samo dobrą pizzę i kawę można dostać w Polsce.Niestety, wszystko, co dobre, szybko się kończy. Pięć miesięcy na obczyźnie, które półtora roku temu tak mnie przerażały, skończyło się zbyt szybko. Wróciłam do Polski bogatsza o doświadczenia, z lepszą znajomością języków, ogromną ilością zdjęć i wspania-łych wspomnień oraz… mnóstwem papierkowej roboty, która czeka mnie po powrocie na uczelnię. A do Włoch mam zamiar jeszcze wrócić, i to nie raz!

Kasia Marciniakk.marcignac@gmail.com

PODRÓŻE AKADEMICKIE

Italia, ti amo!

14 Gazeta Akademicka

W bardzo popularnej włoskiej komedii „Benvenuti al Sud” („Witamy na Południu”) pada zdanie: Gdy jedziesz na południe, płaczesz dwa razy: pierwszy raz, gdy przyjeżdżasz, drugi raz, gdy odjeżdżasz. Chociaż ja swojego Erasmusa spędziłam na północy Włoch, to tę frazę odnieść mogę również do swoich doświadczeń z Italią.Wszystko zaczęło się w październiku 2010, kiedy nagle wszyscy na uczelni zaczęli rozmawiać o Erasmusie. No tak, w końcu studiu-jemy italianistykę, szczęśliwie – już na drugim roku – a wyjazd to świetna okazja do niezapomnianej przygody i przy okazji ćwicze-nia języka! Ja jednak nie byłam przekonana. Bo pół roku to długo, bo nie wiadomo, które miasto wybrać, bo co będzie, jeśli się nie dogadam, bo… Wątpliwości było mnóstwo, a czasu na podjęcie decyzji coraz mniej. W końcu postanowiłam spróbować. Wybra-łam Mediolan. Gdy po trzech tygodniach na liście zakwalifi kowa-nych znalazłam swoje nazwisko, nie czułam euforii. Niby wszystko jak chciałam, ale wątpliwości wróciły. No trudno, pomyślałam, raz się żyje. Tak naprawdę najgorsze było dopiero przede mną: zała-twianie wszystkich dokumentów, wysyłanie ich na uczelnię we Włoszech, bieganie od biura współpracy z zagranicą do dzieka-natu, z dziekanatu do koordynatora itd., to było naprawdę wyczer-pujące. Czas mijał, bilet kupiony, przedmioty wybrane – show must go on! Łzy w oczach i coraz większy strach, bo zakwaterowanie na miejscu pewne tylko przez pierwsze trzy doby… No trudno, jakoś to będzie. Spakowałam walizki (oczywiście okazało się, że dozwo-lone 20 kg bagażu to zdecydowanie za mało) i… poleciałam!Pierwsze trzy dni to był koszmar, ale gdy wreszcie ostatniego dnia pobytu w hostelu udało nam się znaleźć mieszkanie (koniec końców nie tak źle, bo blisko centrum i 15 minut od nowej uczelni), przyszła pora na przekonanie się, czy faktycznie Mediolan jest taki ładny, jak mówią. Pojechałam więc z koleżanką z Belgii na Piazza Duomo zoba-czyć pierwszy i najważniejszy zabytek miasta – mediolańską kate-drę (ale to nie jedyny ważny obiekt w tym miejscu). Tylko ten jeden raz udało nam się tak idealnie wyjść z metra – dokładnie na wprost przepięknej katedry. Po obowiązkowych pierwszych zdjęciach, dokładnym obejrzeniu katedry z zewnątrz i wejściu do środka (co za witraże!) mogłyśmy przyjrzeć się innym częściom Piazza Duomo, z Palazzo Reale i galerią Wiktora Emanuela II pełną sklepów najpo-pularniejszych światowych marek – obok sklepów Prady i luisa Vuit-tona nie mogło zabraknąć oczywiście McDonalda JKolejne dni przynosiły nowe odkrycia – okazało się, że miesz-kam bardzo blisko największego i najpiękniejszego mediolań-skiego parku, Parco Sempione, gdzie o każdej porze dnia można

14

k.marcignac@gmail.com

Gazeta Akademicka

15Gazeta Akademicka

Niespełna przed miesiącem, 2 lutego odbył się uroczysty ingres Księdza Arcybiskupa

Wacława Depo do Bazyliki Archikatedralnej Świętej Rodziny w Częstochowie.

Warto przypomnieć, ze nowy Pasterz archidiecezji częstochowskiej w latach 1984-90

pełnił funkcję duszpasterza akademickiego w Wyższej Szkole Inżynierskiej w Radomiu.

Wielu dawnych studentów i pracowników naukowych radomskich uczelni z dużą

wdzięcznością wspomina spotkania z księdzem Wacławem.

W imieniu całego środowiska duszpasterstwa akademickiego życzymy Księdzu

Arcybiskupowi szczególnej opieki Jasnogórskiej Matki.

Ksiądz Arcybiskup Wacław Depo

Arcybiskupowi szczególnej opieki Jasnogórskiej Matki. W imieniu całego środowiska duszpasterstwa akademickiego życzymy Księdzu

Arcybiskupowi szczególnej opieki Jasnogórskiej Matki.

Fot.

Zbig

niew

Nie

mirs

ki „G

ość

Nie

dzie

lny”

16 Gazeta Akademicka

Każde dziecko to najcenniejszy skarb

W 2006 roku w Polsce, zgodnie z prawem, zabito 340 dzieci w łonie ich matek (246 po badaniach prenatalnych wskazujących na uszkodzenie płodu), w 2010 roku liczba legalnych aborcji w naszym kraju wzro-sła już do 641. Szacunkowa liczba abor-cji dokonanych w tzw. podziemiu abor-cyjnym waha się pomiędzy kilkunastoma tysiącami (wg danych obrońców życia) a prawie 100 000 (wg organizacji femini-stycznych np. Federacji na Rzecz Kobiet i Planowania Rodziny). Warto przy okazji

zaznaczyć, że w 2010 roku odnotowano w Polsce około 418 000 żywych urodzeń.

W Polsce zgodnie z prawem lekarz może dokonać aborcji w trzech sytu-acjach: po pierwsze, gdy istnieje duże prawdopodobieństwo ciężkiego nieod-wracalnego upośledzenia płodu albo nieuleczalnej choroby zagrażającej jego życiu, po drugie, gdy ciąża jest zagro-żeniem dla życia lub zdrowia ciężarnej kobiety, po trzecie, gdy ciąża powstała

wskutek czynu zabronionego. W pierwszych dwóch przypad-kach aborcję można wykonać do momentu osiągnięcia przez płód zdolności do samodziel-nego życia poza organizmem matki (obecnie ratuje się dzieci urodzone w 24-28 tygodniu życia), w trzecim przypadku aborcja może być wykonana do 12 tygodnia ciąży.

Dla wielu ludzi te statystyki nie mają znaczenia, uważają, że problem aborcji ich nie doty-czy, że nie muszą nic robić. Nie zdają sobie sprawy, jak wiele osób każdego dnia dopusz-cza się zbrodni, jaką jest zabicie niewinnego, bezbronnego czło-wieka. Nawet najwięksi zbrod-niarze, zanim zostaną skazani, mają prawo do obrony, a maleń-kie dziecko w łonie mamy – nie. Jako katolicy nie możemy pozo-stawać obojętni, musimy zdawać sobie sprawę, że każde dziecko zostaje powołane do życia przez

Boga i już w momencie poczęcia jest w pełni człowiekiem.

A dla tych, którzy może nie do końca są o tym przekonani, kilka faktów.Już w momencie zapłodnienia każdy z  nas został wyposażony w niepowta-rzalny, indywidualny garnitur genów i już wtedy było wiadomo, jaki będziemy mieli kolor oczu czy grupę krwi. Co ciekawe: dziecko może mieć inną grupę krwi niż mama, a więc jest oddzielnym organi-zmem, nie jest częścią kobiety ani jej własnością. Już 21. dnia po zapłodnieniu zaczyna pracować serce maleństwa – to wcześniej niż mama zaczyna się domy-ślać, że w jej łonie zaczęło rozwijać się nowe życie! Pod koniec 2. miesiąca życia dziecko ma 3 cm długości, przypomina już małego człowieka – ma określoną płeć, ukształtowane podstawowe narządy wewnętrzne – serce bije z częstotliwością 40-80 uderzeń na minutę, pracuje mózg, wątroba, śledziona, żołądek i nerki.

W 11. tygodniu dziecko ma 6,5 cm długo-ści i waży 9,5 g. Zaczyna być wrażliwe na dotyk coraz większą powierzch-nią ciała. Pod koniec trzeciego miesiąca ciąży „tańczy” w macicy – porusza rę- kami, nogami, palcami, oczami, kołysze biodrami, robi grymasy. I w tym czasie, kiedy rodzice już raczej wiedzą, że urodzi się dziecko, zaczynają się zastanawiać, czy wszystko jest w porządku. Niektórzy, aby się upewnić, pomiędzy 11 a 14 tygo-dniem ciąży decydują się na wykonanie badań prenatalnych, podczas których z dużą precyzją można określić ryzyko wystąpienia wad genetycznych płodu

Walczcie, aby każdemu człowiekowi przyznano prawo do urodzenia się... Nie zniechęcajcie się trudnościami, sprzeciwami czy niepowodzeniami, jakie możecie spotkać na tej drodze. Chodzi o człowieka i nie można w tej sytuacji zamykać się w biernej rezygnacji.

Błogosławiony Jan Paweł II, Rzym, 26.02.1979

17Gazeta Akademicka

(m.in. zespołów Downa, Edwardsa, Patau, Turnera). Gdy dziecko rozwija się prawi-dłowo, rodzice zaczynają się cieszyć i przy-gotowywać do jego narodzin, gdy coś jest nie tak, ktoś życzliwy rodzicom a nieko-niecznie maleństwu może podpowiedzieć najlepsze, według niego, w tej sytuacji rozwiązanie: aborcję. Nikt nie chce mieć przecież chorego dziecka i problemu na całe życie. I tu paradoks: badania wyko-nuje się nie po to, aby leczyć, ale aby zabić. Ale wystarczy posłuchać relacji rodzin, które mimo wszystko pozwoliły swojemu maleństwu przyjść na świat i  otoczyły je najczulszą i najlepszą opieką, i miło-ścią i przekonały się, że niepełnosprawne dziecko to nie jest problem, którego należy się pozbyć, to jest największy skarb i największa radość!

W 4. i 5. miesiącu dziecko szybko rośnie, w 6. ma już 35 cm długości i waży około 50-70 dag. Porusza się nie rzadziej niż co 10 minut, a w czasie snu około 60% czasu zajmują mu marzenia senne. Od 4. miesiąca dziecko ćwiczy ruchy potrzebne do oddy-chania, połykania, ssania czy chwytania. W tym też czasie odbiera wszystkie wraże-nia zmysłowe – m.in. cała powierzchnia ciała jest wrażliwa na dotyk, reaguje na smak wód płodowych, w 5. miesiącu rozróż-

nia smak słodki, który preferuje, unika picia wód, kiedy są gorzkie, kwaśne czy słone.Po 6. miesiącu życia płodowego z każdym kolejnym tygodniem zwiększają się szanse na przeżycie dziecka poza organizmem mamy. W ostatnich trzech miesiącach ciąży dziecko przybiera na wadze, zwięk-sza się powierzchnia jego kory mózgo-wej, rozwinięte do tej pory połączenia nerwowe sprawiają, że dziecko rozróżnia bodźce, uczy się, doświadcza pierwotnych emocji, cały czas dojrzewają jego narządy wewnętrzne, a w 8. miesiącu najintensyw-niej układ oddechowy.

W ciągu dziewięciu miesięcy ciąży z jednej zapłodnionej komórki jajowej powstaje organizm, na który składa się 200 mln komórek o bardzo wysokim stopniu specy-fikacji, niepowtarzalny, indywidualny, jedyny w swoim rodzaju. I wielu istnieniom nie jest dane przeżyć tego okresu, gdyż zostały powołane do życia przez nieod-powiedzialnych rodziców albo ich ojciec jest przestępcą lub ich rozwój nie prze-biega prawidłowo, a mama i tata nie chcą ich pokochać takich, jakimi są. Ale czy to ich wina? Czy to one muszą płacić swoim życiem za błędy i niedojrzałość rodziców?Kiedyś jedna z moich koleżanek powie-działa, że gdyby istniało prawdopodo-

bieństwo, że może urodzić chore dziecko, nie zawahałaby się go zabić. Zadałam jej pytanie: a jak byś się poczuła, gdybyś dowiedziała się, że twoja mama myślała podobnie, gdy ciebie nosiła pod sercem? Że gdyby coś z tobą było nie tak, nie dos- tałabyś szansy, aby zobaczyć i poznać świat? – Nie no, to zupełnie inna sytuacja – oburzyła się. Jaka inna? W czym każde poczęte maleństwo jest gorsze od nas? Jakim prawem niektórzy ludzie odbierają dzieciom prawo do poznawania świata, do miłości, ciepła, bliskości, do cieszenia się obecnością kogoś bliskiego, do życia?

W Wielkim Poście zachęcam do podjęcia Duchowej Adopcji Dziecka Poczętego. To naprawdę niewielki wysiłek, a modlitwa przecież działa cuda! Może warto taką decyzję podjąć w związku ze zbliżają-cym się Świętem Zwiastowania Pańskiego 25 marca? To dokładnie dziewięć miesięcy przed Bożym Narodzeniem!

Więcej informacji na stronie www.ducho-waadopcja.com.pl. Polecam również strony www.pro-life.pl oraz www.stopa-borcji.pl.

Anna Gruszkaanna_gruszka@o2.pl

18 Gazeta Akademicka

Bo na modlitwie też trzeba wiedzieć, co się mówi, bo jak rozdrażniony Bóg dla świętego

spokoju bzdur wysłucha, to mogą być problemy i to nie tylko dla tego, kto się modli, ale i dla innych, więc, babciu, nie módl się, żebym się ożenił z Kaśką, bo ona mi się nie podoba, za ojczyznę się módl, za dusze w czyśćcu cierpiące, za rządzących, ale za mnie to niekoniecznie. Ale już jak tak mnie kochasz, że musisz się o moją przyszłość modlić, to może mniej konkretnie, proszę, nie podawaj imion żadnych, zostaw jakieś pole manewru Panu Bogu, no i jak by się dało, ja też chciałbym mieć coś do powiedzenia…

Początek felietonu, to „cytat z życia”. Wniosek jest prosty, nie każda modlitwa jest wartościowa i dobra, a to że jest odma-wiana autentycznie i z serca, niczego nie gwarantuje. Modlitwa każdego człowieka jest w dużym stopniu odbiciem tego, kim jest. Jeśli w sercu jest pycha, nienawiść, skłonność do instru-mentalnego traktowania wszystkich łącznie z Panem Bogiem, to jest zagrożenie, że modlitwa płynąca z serca będzie tym wszystkim wypełniona.

Patologii może być wiele. Można modlitwę – zwłaszcza wspól-notową – obciążyć takimi funkcjami dydaktycznymi, że zaczyna pełnić rolę informacyjną, wychowawczą, ale coraz mniej jest tym, czym być powinna, to znaczy rozmową z Bogiem.

Znajomy opowiadał, jak wiele lat temu, na niedzielnej Mszy Świętej, zaraz po credo, usłyszał zdanie: „za kilka dni przyjeżdża do naszej ojczyzny papież, a tu w niektórych domach okna nie pomyte. Ciebie prosimy…”. Intryguje mnie, czy wierni, którzy mechanicznie odpowiedzieli „wysłuchaj nas, Panie”, poczuli, że włączenie się do takiej modlitwy zobowiązuje ich, by okna w swoich domach umyć. Ciekawszy od samego wydarzenia jest jego mechanizm, pewien styl myślenia. Mam jakąś swoją wizję – że okna powinny być umyte, gdy noga Jana Pawła II na polskiej ziemi stanie, że córka na medycynę powinna się dostać, że ta partia wygrać powinna, że wszyscy „coś” powinni zrozumieć – potem swoje przekona-nie układam w formę modlitwy, i po wszystkim. Kto z modlitwą będzie dyskutował? Raz, że nie wypada, dwa, że bezbożnie J

Pół biedy, jeśli na modlitwie odciśnie się skłonność do układania życia innym ludziom, może się jednak zdarzyć, że gorycz nienawiści noszonej w sercu nie tylko nie złagodnieje na modlitwie, ale samą modlitwę goryczą zatruje.

Pewna pobożna pani poprosiła o Mszę Świętą, bardzo precyzyjnie określa-jąc jej intencję: „Żeby wszechmogący i  potężny Bóg, który każdą podłość i nikczemność potrafi dostrzec i ocenić, należycie i sprawiedliwie ukarał zło wyrządzone przez wiadomą osobę”. Dyskusja była długa i argumenty po-

bożnej pani przemyślane: „bo o niczym nie przesądzam, wszystko zostawiam Bogu, co w tym złego, że chcę, by On to ocenił”, „gdzie tu nienawiść w modlitwie, jeśli proszę tylko, żeby Bóg był sprawiedliwy?”. Spokojnie potakiwałem i zaproponowa-łem, że odprawię – „w tej samej cenie” – dwie Eucharystie. W tej drugiej będę się modlił za jej ukochaną córkę, z tym że intencja będzie tak samo sformułowana, że „podłość i nikczemność… żeby sprawiedliwie ukarał”. Nie wiem, czemu pobożna pani nie chciała, bym jej latorośl taką modlitwą otoczył.

Jest jeszcze jedna pułapka, która czyha zwłaszcza na natury wrażliwe i skupione na sobie. Można na modlitwie rozczu-lać się nad sobą, smutkiem delektować, wyżalać się na swoją samotność, nieszczęście, zły los, roztrząsać swoją krzywdę i liczne nieszczęścia. Do takiej modlitwy w zasadzie Pan Bóg jest niepotrzebny, jest jedynie pretekstem. Jak to trafnie ujęła św. Teresa, cieszy się diabeł z melancholii. W prawdziwej modlitwie chodzi o coś dokładnie przeciwnego, spotykam się z Bogiem, by poczuć, że jestem kochany, proszę o siły, by zgodzić się na siebie takiego jakim jestem i z pogodą ducha próbować prze-łamywać przeciwności i trudności, które się pojawiają. W praw-dziwej modlitwie pytam o to, co powinienem robić, oddaję się do dyspozycji Bogu, pozwalając, by On mnie prowadził.

Na koniec pozostaje wspomnieć o najgorszej patologii, o tyle groźnej, że powszechnej. Najgorszą patologią w życiu modli-tewnym jest… brak modlitwy. Dopóki człowiek się modli, lepiej lub gorzej, jest szansa, że niedoskonałą modlitwę Bóg oczyści, że coś w nas poprzestawia, naprostuje, że przebije się przez pancerz zarozumiałości, pychy i obojętności, w który się zaku-wamy. Tak jest, dopóki choć próbujemy się modlić.

ks. Marek Adamczyk marek.adamczyk@skauci-europy.pl

PATOlOGIA MODlITWy

Krótki antypodręcznik życia duchowego

19Gazeta Akademicka

Pisać o modlitwie, mając do dyspozycji zale-dwie kilka szpalt, jest przedsięwzięciem co

najmniej nieroztropnym. Bo jakże ująć na tak niewielkiej prze-strzeni całe bogactwo tego, co przez wieki konstytuowało i racjo-nalność podejścia do Boga, ku któremu wznoszono rozum, i rozżarzenie serca, które świętej Teresie kazało wyznawać, iż nie zawsze na modlitwie trzeba w i e l e myśleć, ale nieodzowne jest w i e l e kochać. A jak nie wspomnieć o całym spectrum sytuacji pośrednich, gdy mnisi, ludzie oddaleni od świata nie dlatego, że im wystygła miłość doczesna, ale z imperatywu miłości wiecz-nej, zapatrzeni w ideał Jezusa, uporczywie i z samozaparciem, ale i z radością, wcielali w życie odwieczny styl współbieżności modli-twy i działania. A gdzie miejsce na wskazanie wkładu w trady-cję modlitwy tych, którzy w kapłaństwie, hierarchicznym lub powszechnym, zaufawszy biblijnym wezwaniom do nieustan-nej i poufnej relacji z Bogiem, w duchowej walce, nierzadko cięż-kiej, wykuwali zręby tego, czym dziś karmi się i cieszy społecz-ność wyznawców Chrystusa. Nakładając na to okoliczności poje-dynczego życia, widać od razu, iż gruntowna teoria modlitwy jest niezakończona i nigdy taka stać się nie może. Można jedy-nie próbować uszczknąć, jak chciwiec ze skarbca, coś z doświad-czenia innych ludzi dla podbudowania i wzmocnienia – a może dopiero budowy – własnego życia modlitwy. I dlatego właśnie warto zaryzykować refl eksję nad modlitwą, mając do dyspozy-cji choćby tylko kilkadziesiąt wersetów.

1. Modlitwa w troskach i trudzieMnich z klasztoru kanoników św. Augustyna – załóżmy, że był to Tomasz à Kempis – pisze w okresie późnego Średniowiecza tekst, który popularnością przegrywa, zdaje się, jedynie z Biblią. Niewielka książeczka „O naśladowaniu Chrystusa” trafi a nagle w samo centrum ludzkich duchowych potrzeb, bo odpowiada na ich najbardziej żywotne pragnienia, przede wszystkim zaś na pragnienie kontaktu z Bogiem. Kilkadziesiąt niedługich rozdzia-łów w formie medytacji albo też bezpośredniego dialogu syna z ojcem eksponuje krok po kroku uwarunkowania życia w duchu i w prawdzie, przedstawiane w zgodzie z mentalnością ówcze-snego człowieka, ale w treści obiektywnie skutecznej i co do prawdy – niepodważalnej. Jest oczywiste zatem, iż w takim kontekście nie mogło zabraknąć zagadnienia modlitwy, a wśród

nich – refleksji o jej rodza-jach. Medytacja prowadzona w formie dialogu przeprowa-dza więc modlącego się – lub przynajmniej chcącego to robić – czytelnika przez mean-dry relacji z Bogiem ze wszyst-kimi przeszkodami i trudami, które stawia nie tylko sama modlitewna praktyka, ale też – a może przede wszystkim – uwarunkowania świata, który z gruntu jest jej wrogiem.Trud i troski. Doświadcze-nie codzienne pokazuje, jak częsty jest to temat naszych

modlitw. Nie może to być jednak kategoria interesu i roszczenia, ale ugruntowanej wiary w Bożą opatrzność1. Więcej troszczysz się o mnie – powie zatem Tomasz – niż ja sam mógłbym się troszczyć o siebie. Taka dopiero postawa, uwarunkowana niewzruszoną – a może nawet doświadczoną – ufnością, pozwala w pełni zaufać Bogu i jeszcze powiedzieć Mu o tym na modlitwie, co ozna-cza ostateczne i wewnętrzne, chociaż, jak uczy doświadczenie, czasami kruche przekonanie. Wejście w taką relację jest zresztą niemal „zdroworozsądkowym” wymogiem, dobrze znanym również współczesnym Tomasza. Zauważono bowiem, iż niezbyt pewny jest ten, kto w Tobie nie złoży całej troski o siebie, przy czym argument za przyjęciem takiej postawy jest zupełnie przedni: Bo wszystko, co mógłbyś ze mną uczynić, może być tylko dobre. Z modlitwy Tomasza wynika, że Bogu zaufać po prostu warto.Tu pojawia się zagadnienie, które mnich z Kempen ukrył pod lapidarnym stwierdzeniem o Bożych możliwościach wobec czło-wieka. Owo „wszystko” potrafi bowiem wzbudzić grozę, nawet jeżeli tylko w pierwszej chwili. Bóg może bowiem chcieć, abym pozostawał w ciemności lub wyprowadzić mnie na światło, urado-wać lub zechcieć mojego cierpienia. Po każdym jednak akcie poddania i zgody na wolę Bożą powtarza się, jak refren, akla-macja Tomasza: Bądź pochwalony… Nasz autor nie rozróżnia już więc jakościowych cech doświadczenia i tak samo pragnie przyj-mować z Twojej ręki dobro i zło, słodycz i gorycz, radość i smutek i za wszystko (…) Tobie dziękować. Jest to kolejny znak skutków modli-twy – współpraca i uległość wobec Bożych planów. Dlatego też Tomasz, doświadczywszy Bożych możliwości, ale i Jego wiernej pomocy, przechodzi całkowicie na pozycję oddania się Mu i tęsk-noty za Jego stałą obecnością. Wyznaje to w języku, który zaha-cza już o sferę prawdziwej mistyki, gdy pisze: Panie, cóż jest moją ufnością w tym życiu, jakaż jest największa moja pociecha wśród tego, co widzę pod słońcem? Czyż nie Ty to jesteś, Panie, Boże mój? (…) Gdzież było mi dobrze bez Ciebie? Albo kiedyż mogło być źle, gdy Ty byłeś przy mnie? Cały zresztą rozdział to żarliwa modli-twa oddania i uległości, a jego treść może służyć nie tylko jako dowód na poziom życia duchowego Tomasza, ale – i chyba po to zostało to napisane – stanowić umocnienie w ludzkich zachwia-niach na płaszczyźnie nadziei.

2. Modlitwa (w) radościRadość w duchowości chrześcijańskiej jest traktowana jak każde inne dobre doświadczenie. Chrześcijańska tradycja życia wewnętrznego włożyła wiele trudu, aby radość prawdziwą, której przypisuje wielki walor duchowy, odróżnić od nieopa-nowanego śmiechu, wesołkowatości, krzykliwości czy braku skupienia, przypisując tym ostatnim konotacje niedwuznacz-nie negatywne. Interesujące jest natomiast, że nie zawsze wiąże ją z okolicznościami obiektywnie radosnymi, a czasami wręcz przeciwnie – z tymi, które subiektywnie uchodzą za co najmniej niewygodne i niechciane. Modlitwa w stanie radości lub, jak powiedziałby św. Ignacy loyola, pocieszenia jest łatwa, tak jak łatwe jest przejście ponad dolegliwościami, których akurat nie mamy, aby zagłębić się w wyrafi nowaną – i często na modłę ludzką skrojoną – transcendencję. Zupełnie inaczej jednak wygląda sprawa, gdy dolegliwości i strapienia, to znowu 1 Por. O naśladowaniu Chrystusa, III, 17; III, 59.

TRyPTyK INTElEKTUAlNy

O modlitwie… po prostu

nich – refleksji o jej rodza-jach. Medytacja prowadzona w formie dialogu przeprowa-dza więc modlącego się – lub przynajmniej chcącego to robić – czytelnika przez mean-dry relacji z Bogiem ze wszyst-kimi przeszkodami i trudami, które stawia nie tylko sama modlitewna praktyka, ale też – a może przede wszystkim – uwarunkowania świata, który z gruntu jest jej wrogiem.Trud i troski. Doświadcze-nie codzienne pokazuje, jak częsty jest to temat naszych

20 Gazeta Akademicka

św. Ignacy, czają się na wyciągnięcie ręki, złe myśli stanowią podstawową część naszej mentalności, a okoliczności są po prostu wrogie. Biedaczyna z Asyżu nazwał – jeżeli już – obecną wtedy w człowieku radość, radością doskonałą o niepodwa-żalnie Bożej proweniencji. Musi to być jednak duchowo trudne doświadczenie skoro Kościół uznał go za świętego.Taką radość modlitwy w okolicznościach zupełnie nierado-snych można znaleźć również w modlitwach ludzi współcze-snych. Jednym z nich jest sługa Boży Stefan kardynał Wyszyński, który w swoich „Zapiskach więziennych”, mimochodem i niejako między wierszami, zostawił ślad obecności takiej modlitwy w jego życiu duchowym. Większość modlitw budowanych i wypowia-danych na podłożu radości można znaleźć w zapiskach z ostat-niego okresu uwięzienia, mianowicie z pobytu w Komańczy. Co jednak było podłożem tej radości, łatwo wykrywalnej w modli-twach z tamtego okresu? Ogólna sytuacja bowiem, oprócz rozluź-nienia indywidualnej inwigilacji, nie uległa specjalnej zmianie. Prymas dalej nie mógł sprawować posługi eklezjalnej, co napa-wało go szczególnym bólem, a i ówczesna sytuacja społeczno- -polityczna, dotkliwie odciskająca się na życiu Kościoła w Polsce, zostawiała na jego psychice dotkliwe i bolesne piętno. W obiek-tywnej ocenie nie były to więc okoliczności mogące przyspa-rzać radości. A jednak… W Adwencie 1955 roku Prymas notuje następujące słowa: Bądź wola Twoja, jako w niebie, tak i w Komań-czy (…) Wola Twoja jest tak potężna, że skłania mnie do uznania w pełni tego faktu, że zdobywa sobie moją pełną uległość. Czuję nad sobą moc Twoją… korzę się przed nią. Nie chcę opierać się woli Twojej żadnym odruchem. Ty wiesz, Ty wszystko wiesz… Raduję się,

że wola Twoja jest aż tak potężna. Na sobie mam dowód potęgi woli Twojej2. Teologia duchowości wskazuje, że podstawowym zada-niem chrześcijanina jest rozpoznawanie, godzenie się i życie zgodnie z wolą Bożą. Ponieważ zaś stanowi ona zestaw najlep-szych możliwych dla człowieka rozwiązań dotyczących jego egzy-stencji, przede wszystkim w aspekcie wieczności, stąd zgodność życia z jej wymogami jest niewzruszonym fundamentem radości nadprzyrodzonej. Prymas, który w okresie odosobnienia przeży-wał chwile walki o zrozumienie wymagań stawianych mu w tym czasie przez Boga, daje niezbity dowód właściwego pojmowa-nia i pogodzenia się z tym, co Bóg dla niego – i całego Kościoła w Polsce – zaplanował. Przytoczona modlitwa ma za podstawę radość, która jest wynikiem duchowego uspokojenia Prymasa, składającego wszystko w ręce Bożej opatrzności. Oto w rupie-ciarni mego życia znalazłem coś Bożego. Kilkanaście dni wcześniej3 w innej modlitwie pokazuje, w jaki sposób przygotowywał grunt pod postawę radości przeżywanej nawet w tak krytycznej sytu-acji, jaką jest uwięzienie. Kardynał wiedział, wynikało to zresztą z całej jego głębokiej formacji duchowej, jak wielką przeszkodą dla życia cnotami nadprzyrodzonymi jest nieuporządkowana miłość własna i hołdowanie jakimkolwiek egocentrycznym zapa-trywaniom. Zanim więc osiągnie stan radości, modli się o usunię-cie dostrzeganych przeszkód, widząc w Bogu Dawcę i Wspomo-życiela w podjętej wal ce. Spod jego pióra płynie więc modlitwa bardzo osobista: Daj pomoc, Ojcze, by w życiu moim już nic nie było tylko dla mnie, tylko dla mojego upodobania, tylko dla mojego zado-wolenia, dla dogodzenia sobie, dla zaspokojenia własnych pragnień. Naucz, jak należy postępować, by od razu dostrzec, że to uczucie jest zbyt osobiste, że z tamtego doznania nikt nie ma korzyści – ani Ty, ani Twoje dzieci, ani nawet… ja. Spraw, abym oszczędzał czasu dla siebie, abym go miał zawsze dla Ciebie i dla Twoich spraw. Wzbudź pragnienie zapomnienia o sobie, o tym, co dogadza mojemu wygod-nictwu, zmysłowości, miłości własnej. Nie wiem, czy zdołam to uczy-nić, ale wiem, że bardzo pragnę. Jest to modlitwa człowieka wpro-wadzonego do codziennego obcowania z Bogiem i utrzymywa-nia z Nim dziecięcych relacji, niezależnie od zsyłanych przez Niego doświadczeń. Kardynał jest wewnętrznie mocno przekonany, że gdyby Bóg nie miał dla niego nic więcej jak kamień rzucony złośliwą ręką, to pragnę przyjąć go jak największą łaskę. Ostatecznie składa niemal akt oddania i ufności, gdy widzi wszystko, czym z woli Bożej zostaje obdzielony, co z Twego jest dopuszczenia, jako Jego największą łaskę i znak Twojej miłości, zasługujący na zawierze-nie Tobie. Ufność i chęć uczczenia Bożej potęgi jest tak wielka, że Prymas nie waha się ofiarować Bogu tego, co ma najcenniejszego i co jest przez niego najbardziej ukochane. Jest bowiem zdecydo-wany wyznawać Boga w sercu swoim nawet gdybyś zamknął usta moje tak, żebym nie miał możności więcej wyznawać Syna Twego przed ludźmi4. Trudno sobie wyobrazić, aby taki akt składał czło-wiek pod przymusem lub w rozpaczy, zatem jest to znak nadprzy-rodzonej radości, która odbijając się w modlitwach Prymasa, towa-rzyszyła mu w czasie jego internowania.

3. Modlitwa… na co dzieńNa przełomie III i IV wieku na terenie dzisiejszego Środkowego i Dolnego Egiptu pojawił się niezwykły ruch. Historia ducho-wości nazywa ten czas okresem ojców pustyni. Zjawisko pole-gało na masowym odchodzeniu, w przytłaczającej większości, mężczyzn na miejsca odosobnione w celu prowadzenia życia asce-tycznego na wzór Jezusa, którego poprzez umartwienia i wyrze-czenia chciano naśladować. Surowość warunków życia, w jakich

2 Zapis z 10 XII 1955.3 Zapis z 20 XI 1955.4 Zapis z 16 I 1956.

21Gazeta Akademicka

przyszło zmagać się pierwszym anachoretom ze swoimi ciele-snymi i duchowymi słabościami, przyczyniała się do powstania swoistej duchowości pustyni – prostej w swojej treści, ale głębo-kiej w swoim wyrazie. Niewielkie ramy artykułu nie pozwalają co prawda na zarysowanie chociażby w skrócie zrębów tej fascynu-jącej duchowości, niemniej o dwóch przeplatających się a konsty-tuujących ją elementach należy wspomnieć koniecznie. Chodzi o modlitwę połączoną z praktyką pamięci na Bożą obecność i pracę ręczną. Ojcowie pustyni wypracowali zatem model modli-twy powiązanej z życiem codziennym mnicha i ukierunkowują-cej na prymat zbawienia i spraw duchowych. Tekstem, który co prawda nie jest modlitwą expressis verbis, ale zawiera dla naszego tematu podstawowe wskazania, jest opowiadanie o pierwszym ojcu pustyni i patronie mnichów egipskich, czyli o św. Antonim Pustelniku. Tekst ten otwiera podstawowy zbiór apoftegmatów5 i ma charakter programowy dla zrozumienia idei życia mniszego: Święty Antoni, kiedy mieszkał na pustyni popadł raz w zniechęcenie i wielką ciemność wewnętrzną. I powiedział do Boga: „Panie, chcę się zbawić, ale mi myśli nie pozwalają, co mam robić w tym utrapieniu? Jak się zbawić?”. I chwilę potem, wyszedłszy na zewnątrz, zobaczył Antoni kogoś podobnego do siebie, kto siedział i pracował, potem wstawał od pracy i modlił się, a potem znowu siadał i plótł linę i znów wstawał do modlitwy. A był to anioł Pański, wysłany po to, by go pouczyć i umocnić. I usłyszał Antoni głos anioła: „Tak rób, a będziesz zbawiony”. Gdy to usłyszał, odczuł wielką radość i ufność, a robiąc tak, osiągnął zbawienie6. Przytoczony fragment zawiera wszyst-kie elementy konstytutywne dla życia eremickiego. Są to więc przede wszystkim doświadczenia cielesne i duchowe pokusy, które atakują mnicha, pragnąc zwieść go z drogi walki o doskonałość. Ilość i natężenie tych doświadczeń często prowadzi do stanów zniechęcenia lub acedii. Ponieważ takie postawy są niebezpieczne dla życia duchowego mnicha, stara się więc je odrzucić, wzywając Boga. Środkowa część apoftegmatu to opis sposobu życia, który 5 Apoftegmat jest to krótkie opowiadanie o życiu sławnego mnicha lub

przytoczenie przypisywanego mu aforyzmu albo pouczenia dotyczą-cego duchowej formacji w celu przekazania innym.

6 Apo 1(1), (Antoni).

jest optymalny w warunkach pustyni. Polega on na harmonii pracy ręcznej i modlitwy (oraz lektury duchowej), które się wzajemnie przeplatają i uzupełniają tak, że nie powodują monotonii. Mnich, modląc się, wykorzystywał do tego celu przede wszystkim psalmy, ale również krótkie zdania i zwroty, którymi kierował swoją uwagę i nastawienie ku Bogu. Praktyka ta mogła być również kontynu-owana podczas pracy, przekształcając się w ten sposób w modli-twę nieustanną, bardzo pożądaną w duchowości pustyni. Jest to skądinąd również wzorzec dla ludzi czasów współczesnych, którzy poszukują jakichś nieabsorbujących (?) form modlitwy. Oczy-wiście w tym wypadku ojcowie pustyni pewnie nie będą mogli służyć przykładem, gdyż pomimo krótkości i lapidarności formy ich modlitwa była bardzo głęboka i – nierzadko – mistyczna.Wydawałoby się, iż odległy czas dzielący współczesność od okresu pustyni stawia pod znakiem zapytania przydatność jej duchowo-ści, widząc w niej, może nawet czcigodny, ale tylko relikt dawnej duchowej świetności. Pomijając w tym miejscu zupełnie niezwy-kłe w swym natężeniu zainteresowanie duchowością ojców pustyni, trzeba przyznać, że jej wartość sama w sobie zasadza się na prostocie przekazu idei modlitwy nieustannej i bezkompro-misowo skoncentrowanej na Bogu jako Źródle i Ognisku życia duchowego. Dla takiej właśnie modlitwy w codziennych okolicz-nościach dnia wypracowano wzorce i przykłady wskazujące, że można ją realizować. Jest co prawda oczywiste, że sam fakt zapo-znania się z duchem pustyni i formami duchowego życia na niej mnichów „nie załatwi” jakości życia wewnętrznego – trzeba do tego jeszcze nieco chęci i zapału oraz nastawienia, aby odrzu-cać to, co przeszkadza. Niemniej jednak bez mała dwutysiąclet-nia tradycja duchowa, ciągle żywa i pociągająca nowych adep-tów sztuki modlitwy, nie ostałaby się, gdyby lansowała propozy-cje nietrafne lub niesprawdzone. Zatem propozycja codziennej zwyczajnej modlitwy jest stale aktualna i żywa, a w razie trud-ności zawsze można poprosić któregoś z ojców pustyni o słowo, które niesie pouczenie i duchowy spokój.

leszek Wianowski

Piet

er v

an H

uys,

„Kus

zeni

e św

. Ant

onie

go” (

1547

)

22 Gazeta Akademicka

Gazeta Akademicka poleca

Połączenie muzyki góralskiej z elektro-nicznym bitem to odważne posunię-cie artystyczne. Mateusz Górny nazy-wany również Gooralem tworzy rodzaj brzmień zwany ethno elektro, który jest także tytułem jego pierwszego solowego albumu.

Unikatowy miraż muzyki góralskiej ze współczesną elektroniką pokazuje muzykę etniczną, która może trafi ć do młodych ludzi i przy której młodzi ludzie mogą się dobrze bawić. To połączenie emanuje ogromną dawką energii i radości. Album jest również bardzo dobry pod względem tekstowym. Kilka utworów jest śpie-wanych góralszczyzną przez Tomka „Jabusko” Łapkę, kilka jest melorecytacją Matusza. W utworach występują wokalnie również Anna Wiosna oraz Jan Mędrala ze swoim nietuzinkowym falsetem. Płytę otwiera utwór instrumentalny „Nadzieję sieje (łąka)”, który jest unikatowym połączeniem fl etu z kaskadą bitów. Kolejny utwór to już rozkręcenie projektu i sztandarowy utwór „Karczmareczka”, który robi ogromną furorę na klubowych parkietach. „Karczma-reczka” to utwór śpiewany góralszczyzną z biesiadnym przesłaniem – jak to w karczmie bywa. W utworze „Plan” warstwa muzyczna to już dynamiczne zestawienie bitów z epizodycznym, aczkol-wiek ważnym, elementem skrzypiec. Bardzo istotna jest tu treść utworu. Tytułowy plan, to plan życia, a jego główne zadanie można by zawrzeć w słowach z utworu: wiarą się uskrzydlam, za niebem gnam. „W moim ogródecku” – utwór do tańca i do różańca. Bezpo-średnie zwrócenie się do Matki Bożej z prośbą o opiekę, oczywiście w gwarze góralskiej: Gaździnko góroli Wstawioj sie za nami Niech nas Pan łobdarzy swoimi łaskami w połączeniu z elektronicznymi dźwiękami daje fantastyczny efekt. Utwory: „Zbójnicki”, „Krywa-niu”, „Dopad (wysoko górka)”, „Piyrso godzina” i „Gronicek” to trady-cyjne pieśni góralskie w aranżacji ethnoelektronicznej, a więc połą-czeniu tradycyjnych instrumentów (skrzypiec, fl etu) z elektronicz-nym bitem. Na uwagę zasługuję utwór „Krywaniu”, którego tekst pochodzi z wiersza Kazimierza Przerwy-Tetmajera.W albumie możemy znaleźć również trzy tytuły anglojęzyczne. W pierwszym „Who is your god?” jest zawarte pytanie dotyczące tego, co w życiu ważne – jakie masz priorytety? Czy twoim bogiem jest pieniądz, fałsz i pycha? To kolejna piosenka w tym albumie, która odważnie porusza ważne tematy. Kolejny utwór angloję-zyczny to „Traveler”, którego koncepcja muzyczna przenosi nas w podróż. Trzecim utworem jest „Music for a while” w wykonaniu falsetu Jana Mędrali. To jedyna pozycja na płycie, która nijak się ma do całości albumu, więc nie rozumiem, dlaczego została zamiesz-czona na krążku. Chyba jedynie po to, byśmy usłyszeli nietypowy głos Jana Mędrali.Utworem najlepszym na tej płycie, według mnie, jest „Ja siedzę robie muze”. Po pierwsze: już sam tytuł pokazuje niesamowitą kreatywność twórczą Mateusza Górnego, który wraz z przyja-ciółmi stworzył bardzo ciekawy projekt muzyczny. Po drugie: utwór ten zachwycił mnie przede wszystkim tekstem i to już od pierw-szych słów: Kochać, kochać, kochać no bo co ma większy sens, Żyć, dostrzegać dobro, które przeca tutaj jest, Wstawać z wiarą po to, żeby w upadku nie żyć, Spieszyć się powoli, żeby czasu nie tracić.Album Goorala to bardzo ciekawa kompozy-cja muzyczna, z bardzo dobrymi tekstami, i myślę, że ten solowy utwór jest zalążkiem nowego trendu w polskiej muzyce, który będzie nazywał się ethno elektro.

Tomasz Motykat.motyka@nck.xpl.

Na pierwszy rzut oka nie widać, że kocham!

„luxtorpeda” to debiutancki album młodego zespołu rocko-wego o tej samej nazwie. Grupę współtworzy pięciu przyjaciół. Jej inicjatorem jest gitarzysta i wokalista Robert „litza” Friedrich, członek zespołów: Arka Noego, Kazik na Żywo i 2Tm2,3. Wokal-nie wspiera go Przemysław „Hans” Frencel, raper znany z duetu Pięć Dwa Dębiec. Na płycie znajduje się dziesięć rockowo-metalowych kawałków. Dodatkowo każdego z nich można posłuchać w wersji instru-mentalnej. Utwory przekazują konkretne treści. Muzycy nie boją się poruszać ważnych i trudnych tematów. Usłyszymy teksty o wierze, nadziei i świetle.Płytę promuje singiel „Autystyczny”. Niezwykle energetyczny utwór o mocnym brzmieniu i ciekawym tekście. W pamięci pozo-staje charakterystyczny głos i sposób przekazu Hansa, który śpiewa: W krainie nigdzie-nigdzie zaplątany sam w sobie / Trochę egoistycznie siedzę i nic nie robię / Ciało jest obecne, grzeczne i na kanapie / Duch wolny się wyrywa i hula razem z wiatrem. Całości dopełnia refren, którego nie sposób zapomnieć: Na pierwszy rzut oka / nie widać, że kocham!„Autystyczny” przez kilka tygodni okupował pierwsze miejsce na liście Trójki. Szybko zdobył również popularność na youTube’ie, gdzie ma zarejestrowanych ponad milion wyświetleń. Warto również zwrócić uwagę na utwór „Za wolność”. Powstał on w hołdzie ludziom, którzy w każdym pokoleniu oddają swoje cenne życie – za naszą wolność. Przekazuje potężny ładunek emocjonalny tak w sferze tekstowej, jak i muzycznej. Aż chce się krzyczeć razem z Hansem i litzą – Za wolność / męczennicyyy!!!Nieco przekorne „Jestem głupcem” poraża świetnym tekstem, nie mówiąc już o perkusji i gitarach, które „dają czadu”. „luxtorpeda” to płyta, która równie ostro się zaczyna, jak i kończy. Nie ma w niej chwili na oddech czy moment zawahania. Słowa i dźwięki z szybkością światła wbijają się w umysł odbiorcy. Polecam miłośnikom mocnych gitarowych brzmień oraz słów, które coś znaczą. Warto również wybrać się na koncert luxtorpedy. Tam zespół pokazuje pełnię swoich instrumentalnych możliwości. Na razie czekamy na drugi album, „Robaki” – już 9 marca!

Magdalena Skrokmagda.skrok@gmail.com

23Gazeta Akademicka

Wydawca: Diecezjalne Duszpasterstwo Akademickie w Radomiu

Siedziba redakcji: ul. Górnicza 2, 26-600 Radom; e-mail: da-radom@wp.plRedakcja: ks. Marek Adamczyk, ks. Artur Chruślak, Paulina Chrostek, Maria Domagała, Anna Gruszka, Paweł Gruszka, Monika Kowalczyk, Elżbieta Moczoł, Tomasz Motyka, ks. Mirosław Nowak, Joanna Rychel, Paweł Romanowski, Joanna Woźniak, Magda Skrok, leszek Wianowski Korekta: Justyna Domagała

Foto: ks. Zbigniew Niemirski („Gość Niedzielny”), Joanna Woźniak, Ula Murawska, ks. Artur Chruślak, Łukasz Kamiński, Archiwum Duszpasterstwa Akademickiego.

Opracowanie grafi czne: bernatjoanna@gmail.com, mateuszfi rlej@gmail.com, pawel.graf@op.plDruk: IMD Anna Korba www.drukarnia.po.prostu.pl

„Towarzysz generał idzie na wojnę”Film dokumentalny, kontynuacja filmu „Towarzysz generał”, uchylającego kulisy wprowadzenia stanu wojennego oraz roli najwyższych władz PRl w tym wydarze-niu, odkrywający nieznane fakty i ukry-wane dokumenty, dotąd niepublikowane, a także pokazujący wypadki poprzedza-jące instalowanie się nowej władzy, okrą-głostołowej.

Obywatelki i Obywatele Polskiej Rzeczpospolitej Ludowej, zwracam się dziś do was jako żołnierz i jako szef rządu polskiego, zwracam się do was w sprawach wagi najwyższej – tymi słowami 13 grudnia 1981 roku generał Wojciech Jaruzelski rozpoczął przemówienie, w którym oznajmił Polakom wprowadzenie stanu wojennego. Film godny polecenia zainteresowanym historią, w pewnym sensie kontrowersyjny, w związku z czym polecam obejrze-nie pierwszej części – trzyma w napięciu, będziecie zaskoczeni.Do udziału w fi lmie zaproszeni zostali historycy zajmujący się tym okresem, m.in.: prof. Andrzej Paczkowski, autor książki „Wojna polsko-jaruzelska”, dr lech Kowalski, autor książki „Gene-rał ze skazą”, specjalista od Komitetu Obrony Kraju, prof. Richard Pipes, doradca prezydenta Reagana ds. Europy Środkowo-Wschodniej, Władymir Bukowski, sowietolog, który zeskanował dokumenty KPZR dotyczące m.in. stanu wojennego, dr Antoni Dudek, dr Grzegorz Majchrzak z Instytutu Pamięci Narodo-wej, dr Sławomir Cenckiewicz, dr Piotr Gontarczyk z Instytutu Pamięci Narodowej, dr Bogdan Musiał oraz świadkowie wyda-rzeń, o których opowiada fi lm.Inne godne polecenia fi lmy w reżyserii Grzegorza Brauna: „Towarzysz generał”, „New Poland”, „Marsz wyzwolicieli”, „Defi lada zwycięzców”, „Plusy dodat-nie, plusy ujemne”, „Wielka ucieczka cenzora”, „Reakcjonista”, „Eugenika w imię postępu”.

Maciej Dzik maciej8143@wp.pl

„Faustyna” „Faustyna” to biografi a św. siostry Marii Faustyny Kowalskiej w reżyse-rii Jerzego Łukaszewicza. Opowie-dziana jest z perspektywy zazdro-snej siostry Feliksy. Wstępując do zakonu, siostra Faustyna spotyka się z niezrozumieniem sióstr, przeżywa rozczarowania. Wiara

w Pana Boga jest jej jedynym ratunkiem. Pokornie, z pogodą ducha podchodzi do swoich obowiązków klasztornych. Pierw-sze widzenie Jezusa nie jest dobrze przyjęte. Towarzyszy mu brak akceptacji przez inne siostry. Dlatego też siostra Faustyna zostaje przeniesiona do zakonu w Wilnie, gdzie znajduje zrozumienie u spowiednika – księdza Sopoćki. Pomaga jej on w spełnieniu polecenia Pana Jezusa. Pracująca w ogrodzie siostra Faustyna podupada na zdrowiu, łapie gruźlicę. Będąc coraz słabsza, nie traci wiary w Pana Boga i żarliwie modli się do Niego. Na prośbę siostry Feliksy wracają do zakonu w Płocku, gdzie siostra Faustyna umiera. Urzekająca rola Doroty Segdy i dająca wytchnie-nie muzyka Wojciecha Kilara jest tylko dopełnie-niem przepięknej opowieści o trudnym, pełnym ufności Panu Bogu życiu św. siostry Faustyny.

Urszula Murawskamurawska.ula@gmail.com

„Faustyna” „Faustyna” to biografi a św. siostry Marii Faustyny Kowalskiej w reżyse-rii Jerzego Łukaszewicza. Opowie-dziana jest z perspektywy zazdro-snej siostry Feliksy. Wstępując do zakonu, siostra Faustyna spotyka się z niezrozumieniem sióstr, przeżywa rozczarowania. Wiara

w Pana Boga jest jej jedynym ratunkiem. Pokornie, z pogodą

Film dokumentalny, kontynuacja filmu „Towarzysz generał”, uchylającego kulisy wprowadzenia stanu wojennego oraz roli najwyższych władz PRl w tym wydarze-niu, odkrywający nieznane fakty i ukry-wane dokumenty, dotąd niepublikowane, a także pokazujący wypadki poprzedza-jące instalowanie się nowej władzy, okrą-głostołowej.

Obywatelki i Obywatele Polskiej Rzeczpospolitej Ludowej, zwracam

„Patriotyzm dzisiaj”Drogi Czytelniku, zachęcam Cię do przeczytania książki ojca Jacka Salija – dominikanina, profesora Uniwersy-tetu Kardynała Stefana Wyszyńskiego w Warszawie.W lekturze pt. „Patriotyzm dzisiaj” znajdziesz refl ek-sje o istocie patriotyzmu i rozważania dotyczące przyczyn jego

kryzysu. Ojciec Salij pisze o stosunku współczesnego człowieka do jego ojczy-zny, zastanawia się również nad naszym podejściem do przeszłości, miejscem religii w życiu publicznym oraz obecną dechrystianizacją Europy.Główną winę degradacji patriotyzmu, według autora, ponoszą takie postawy, jak indywidualizm i kolektywizm. Czym są i jaki jest na nie lek? Tego można się dowiedzieć właśnie z tej książki.

kryzysu. Ojciec Salij pisze o stosunku współczesnego człowieka do jego ojczy-zny, zastanawia się również nad naszym podejściem do przeszłości, miejscem religii w życiu publicznym oraz obecną dechrystianizacją Europy.Główną winę degradacji patriotyzmu, według autora, ponoszą takie postawy, jak indywidualizm i kolektywizm. Czym są i jaki jest na nie lek? Tego można się dowiedzieć właśnie z tej książki.

Autor również trafnie podkreśla, że właści-wie pojęty patriotyzm nie prowadzi do żadnej formy narodowego etnocentryzmu, który ukazywałby wyższość naszego narodu nad

innymi. Patriotyzm jest skutkiem miłowania własnej odrębno-ści, a to powinno być źródłem akceptacji innych narodów. Autor nie myli się, gdy pisze, że zarówno miłowanie swojej ojczy-zny, jak i chrześcijaństwo nie zasługują na margi-nalizację. Wartości te stanowią źródło tożsamości wielu narodów i dlatego powinniśmy je chronić.Drogi Czytelniku! Spójrz na temat patriotyzmu z innej perspektywy! Spróbuj, a nie pożałujesz!

Paweł Romanowski pawel28031989@o2.pl

24 Gazeta Akademicka