Contra Legem #9 _ 2016

8/17/2019 Contra Legem #9 _ 2016

1/60

cont a#9legem

(μη) περιοδική έκδοση τηςΡιζοσπαστικής Αριστερής Παρέμβασης Νομικού

Συσπείρωσης Αριστερών Φοιτητών Νομικήςσχήμα ΕΑΑΚ στη Νομική Αθήνας

R

θ α β ρ ε ι ς

Eurozone //μονόδρομος ήκαι όχι;

ΣύμφωνοΣυμβίωσης

Είναι ελεύθεροιπολίτες οιοπαδοί;

Soyez realistes,demandezl’ impossible

Φάκελος “ΚυνήγιΜαγισσών” //περί λογοκρισίαςο λόγος

8/17/2019 Contra Legem #9 _ 2016

2/60

2

Ριζοσπαστική Αριστερή Παρέμβαση Νομικού - Συσπείρωση Αριστερών Φοιτητών Νομικής

editorial

Άραγε σε ποια συγκυρία τοποθετούμαστε;Τι συμβαίνει ακριβώς την ώρα πουπληκτρολογούμε το editorial του φετινούCONTRA LEGEM;

Είμαστε γεμάτοι προβληματισμούς για τουςοποίους δεν φιλοδοξούμε να δώσουμεολοκληρωμένες απαντήσεις. Δεν θαπροτείνουμε μαγικές λύσεις.

Το CONTRA LEGEM άλλωστε δενγράφεται απλώς για να διαβαστεί. Αλλά γιανα ξαναγραφτεί μαζί με όσους μοιραστούν τιςανησυχίες του.

Ποιες ανησυχίες; Αυτές που ξεκινούν έξωαπό τα ακαδημαϊκά αμφιθέατρα. Εκείνες πουδεν χωρούν στα βιβλία των καθηγητών μας.Όλες αυτές τις ανησυχίες που με συλλογική

προσπάθεια και μεράκι αποτυπώνονται από τησελίδα 4 και μετά.

Είμαστε η ΡΑΠαΝ-ΣΑΦΝ [Ριζοσπαστική ΑριστερήΠαρέμβαση Νομικού - Συσπείρωση ΑριστερώνΦοιτητών Νομικής], ένα ανεξάρτητο αριστερόσχήμα που παρεμβαίνει στην Νομική καισυμμετέχει στο δίκτυο σχημάτων της ΕνιαίαςΑνεξάρτητης Αριστερής Κίνησης (ΕΑΑΚ).

ΤοCONTRA LEGEM

είναι η μη περιοδικήέκδοση του σχήματός μας. Τα κείμενα γράφονταιαπό μέλη του σχήματος αλλά και ανένταχτοκόσμο της σχολής και τα τεύχη τυπώνονται μεχρήματα που βγάζουμε από τα πάρτυ οικονομικήςενίσχυσης που κάνουμε μακριά από λογικέςχορηγών, στα πλαίσια της οικονομικής μαςαυτοτέλειας.

rapansafn.wordpress.com

Ποιοι είμαστε;

8/17/2019 Contra Legem #9 _ 2016

3/60

3

μάιος 2016contra legem

4. Eurozone // μονόδρομος ή και όχι;

8. Ήταν μια φορά και έναν καιρό... η κοινωνική ασφάλιση

12. Δεν είναι οι πρόσφυγες εχθροί μας... αλλά αυτοί που τους “γεννούν”

14. Υπόθεση Χρυσή Αυγή

17. Νόμος και δικαιοσύνη

20. Σύμφωνο Συμβίωσης

22. Είναι ελεύθεροι πολίτες οι οπαδοί;

26. Hey teacher leave us kids alone

30. Εθνικός διάλογος ή μονόλογος

32. Πανεπιστημιακό άσυλο // ιστορική αναδρομή

35. Το πανεπιστήμιο ως ελεύθερος κοινωνικός χώρος

36. Και λίγα λόγια για τους καθηγητές...

38. Για να ξεπεράσει το μπόι μας την σκιά που αφήνει πίσω του

40. Soyez realistes, demandez l’ impossible

42. Φάκελος “τρομοκρατία” ISIS

46. Φάκελος “τρομοκρατία”: Το κράτος τρομοκράτης

50. Black Panther Party

52. 40 χρόνια από την δολοφονία του Αλέκου Παναγούλη

54. Φάκελος “Κυνήγι Μαγισσών” // περί λογοκρισίας ο λόγος

περιεχόμενα

8/17/2019 Contra Legem #9 _ 2016

4/60

4


Με την άνοδο του ΣΥΡΙΖΑ στην Κυβέρνηση,καλλιεργήθηκε η προσδοκία ότι το βομβαρδισμένο

τοπίο που άφησαν οι προηγούμενες μνημονιακέςκυβερνήσεις θα αλλάξει, τα πράγματα θα πάνεαλλιώς και οι λαϊκές διεκδικήσεις θα έρθουν επιτέλουςστο προσκήνιο. Ωστόσο όλα αυτά όχι μόνο δενπραγματοποιήθηκαν αλλά το σχέδιο του ΣΥΡΙΖΑ, τοοποίο χαρακτηριζόταν από ισχυρότατες αντιφάσεις,κάπως ήταν και είναι προσκολλημένο στο άρμα τουευρώ, ενώ παράλληλα αδυνατούσε φαινομενικάνα συμβιβαστεί με τους εταίρους σε ένα πλαίσιοσυνέχισης της λιτότητας, οδήγησε στην υπογραφή τουτρίτου και επαχθέστερου μηνμονίου. Ο ΣΥΡΙΖΑ, λοιπόν,χωρίς κανένα απολύτως σχέδιο διεξόδου απ’ την κρίσηκαι τις λογικές του «ευρωμονόδρομου», κατέληξε ναείναι ένας ακόμα διαχειριστής ευρωπαϊκών αντιλαϊκώνπολιτικών. Αυτό φάνηκε και επισφραγίστηκε από τημετατροπή του ηχηρού ΟΧΙ του δημοψηφίσματος τουΙουλίου, σε «ΝΑΙ». Σε ένα δημοψήφισμα, όπου κλήθηκεο ελληνικός λαός να επιλέξει αν η ζωή του και ηεργασία του προσαρμόζεται σε ευρωπαϊκές επιταγέςλιτότητας, δίνοντας ανατρεπτική απάντηση με τηνεολαία να ξεχωρίζει.

Καθώς, λοιπόν, η κυβέρνηση γύρισε την πλάτη στη

μαζική αυτή λαϊκή απάντηση, με τη διάψευση κάθεπροσδοκίας και ελπίδας, επιβάλλοντας τη λογικήότι μόνος δρόμος και μόνη λύση στο αδιέξοδο είναιτα μνημόνια και η παραμονή στην ΕΕ, φάνηκε ότιακριβώς αυτή η λογική άρχισε να ενσωματώνεταιστη λαϊκή συνείδηση με την κά,ψη των λαϊκώναντιστάσεων. Χαρακτηριστικό παράδειγμα αποτελούνοι επόμενες εκλογές, στις οποίες ο λαός κλήθηκε ναεπλέξει ανάμεσα σε έναν «καλύτερο διαχειριστή»του μνημονίου, καθώς οι ανατρεπτικές εναλλακτικέςεπιλογές ήταν περιορισμένες.

Διαχρονικά όλες οι κυβερνήσεις, από την ένταξη τηςΕλλάδας στην ΕΕ και το Ευρώ, αναδεικνύουν με κάθετρόπο το «οφέλη» που προσπορίζει η χώρα απόαυτούς τους μηχανισμούς. Ουσιαστικά μέσω του ευρώ

και της ενιαίας ευρωπαϊκής αγοράς, τα ελληνικάκεφάλαια εκτίθενται στον διεθνή ανταγωνισμό. Με πιοαπλά λόγια, η πιο εύκολη, συγκριτικά με το παρελθόν,εισαγωγή προϊόντων και υπηρεσιών από τον ευρωπαϊκόχώρο, κάνει τις ελληνικές υπηρεσίες και προϊόντα

να ανταγωνίζονται άμεσα αυτά της ευρωζώνης.Αποτέλεσμα αυτού του ανταγωνισμού, είναι η πίεσηολόκληρων τομέων της οικονομίας που συγκριτικάμειονεκτούν (βλέπε ελληνική/ γερμανική βιομηχανία,ελληνική/ γαλλική, ιταλική αγροτική παραγωγή). Πίεσηπου με την σειρά της έχει ως αποτέλεσμα είτε τοκλείσιμο επιχειρήσεων (λουκέτο), είτε τη φυγή τουςστο εξωτερικό (Βαλκάνια) προς αναζήτηση μειωμένουκόστους παραγωγής, είτε την αναδιάρθρωση καιπαραγωγικοποίησή τους (μείωση κόστους παραγωγής:μείωση μισθών, ελαστικοποίηση εργασίας, απολύσεις).

Το φαινόμενο αυτό ως γενικευμένη τάση ονομάζεταιεσωτερική υποτίμηση. Υποτίμηση, δηλαδή, όχιτου νομίσματος (πράγμα που θα ήταν δυνατό σε

Eurozone

μονόδρομος

ή και όχι;

8/17/2019 Contra Legem #9 _ 2016

5/60

8/17/2019 Contra Legem #9 _ 2016

6/60

6


σε 17 τρις ευρώ(!) . Γίνεται έτσι κατανοητό πως ηβιωσιμότητα του χρέους μιας χώρας δεν αποτελεί ένα«αντικειμενικό μέγεθος», αλλά είναι βαθειά πολιτικόκαι μπορεί να αποτελέσει εργαλείο στα χέρια τωνοικονομικών και πολιτικών ελίτ, για την εμπέδωσητων πιο βίαιων νεοφιλελεύθερων πολιτικών, τηνπλήρη αποδιάρθρωση των εργασιακών σχέσεων καιτην εφαρμογή ιδιωτικοποιήσεων-ξεπουλήματος τηςδημόσιας περιουσίας, όπως γίνεται στην περίπτωση τηςΕλλάδας.

Έτσι λοιπόν, το 2009 και εν μέσω παγκόσμιαςοικονομικής κρίσης, ενώ το ελληνικό χρέοςαντιστοιχούσε σε 110% του Α.Ε.Π, δηλαδή μόλις 10ποσοστιαίες μονάδες περισσότερο από την περίοδοτης “Ισχυρής Ελλάδας των Ολυμπιακών Αγώνων του2004”, αποφασίστηκε ότι έπρεπε με κάποιον τρόπο νακαταστεί βιώσιμο. Τα αποτελέσματα της ελληνικήςοικονομίας εξαιτίας της πρότερης κατάστασης, αλλάκαι των επιπτώσεων της οικονομικής κρίσης ήτανασθματικά, ενώ το κόστος δανεισμού από τις αγορέςεκτινάχθηκε καθιστώντας αδύνατον να βρεθούνχρήματα για την κάλυψη των αναγκών της χώρας καιτην αποπληρωμή του ίδιου του χρέους.

Πολιτική επιλογή της κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ και τωνεπόμενων μνημονιακών κυβερνήσεων της ΝΔ για ναεξυπηρετηθεί το χρέος ήταν η υπογραφή μνημονίων,δηλαδή πακέτων μέτρων που υποτίθεται ότι θασυνέβαλαν στην ανάκαμψή της. Το πόσο επιτυχημένηήταν αυτή η πολιτική μετά από 7 χρόνια είναι παραπάνωαπό ορατή σε όλους. Ενδεικτικά οιπολιτικές λιτότητας συνεχίζονταικαι έχουν οδηγήσει σε

• πτώση του ΑΕΠ κατά 23,2%,την περίοδο 2008-2014, τομεγαλύτερο στην ιστορία γιαχώρα εν και καιρό ειρήνης.

• ανεργία από το 9 % έφτασετο 27,8% το 2014 (1,342,299άνεργοι)

• μαύρη- ανασφάλιστηεργασία που φτάνει το 31%

• μείωση της αγοραστικήςδύναμης των νοικοκυριώνκατά 25 %

• κατάργηση του 13ου και 14ουμισθού

• κατάργηση των συλλογικώνσυμβάσεων εργασίας

• υπερφορολόγηση τωνμεσαίων και κατώτερωνκοινωνικών στρωμάτων.

Φυσικά, όλες αυτές οι εξελίξεις «συνοδεύτηκαν»από άγρια καταστολή, προκειμένου και καμφθούν οιοξείες κοινωνικές αντιδράσεις και να εφαρμοστούντα μνημονικά μέτρα. Πολύ περισσότερο πρέπεινα σημειώσουμε, ότι το ελληνικό χρέος, παρά τοχάπι του μνημονίου, όχι μόνο δε μειώθηκε, αλλάεκτινάχτηκε στο 177% του Α.Ε.Π. (315δις ευρώ) ενώ ταπακέτα στήριξης κατευθύνθηκαν σχεδόν αποκλειστικάστην εξυπηρέτηση των παλιότερων δανειακώνυποχρεώσεων της χώρας και όχι τόνωση της ελληνικήςοικονομίας.

Είναι λοιπόν ξεκάθαρο γιατί το μνημονίου ήταν πολιτικήεπιλογή και είχε ως σκοπό όχι το “νοικοκύρεμα”της ελληνικής οικονομίας αλλά την διάλυση τωνεργασιακών σχέσεων, τη συμπίεση των μισθών, τηναπελευθέρωση των απολύσεων ώστε να καταστούνοι έλληνες εργαζόμενοι πιο “αποδοτικοί” και πιο“ευέλικτοι” αυξάνοντας των περιθωρίων κερδοφορίαςτων ντόπιων ξένων κεφαλαιοκρατών. Ακόμη, η θέσητης Ελλάδας ως προς την πίεση που μπορούσε ναασκήσει τότε, σε σχέση με το χρέος, χάθηκε καθώςακολούθησε το περιβόητο P.S.I., ως μία «αναγκαία»επιλογή από την κυβέρνηση.

Πιστός υλοποιητής αυτού του είδους των μνημονιακώνπολιτικών είναι και ο ΣΥΡΙΖΑ, με την υπογραφήτου τρίτου μνημονίου και την εξειδίκευση τωναναδιαρθρώσεων σε επίπεδο ασφαλιστικού,φορολογικού και συστήματος υγείας. Απέναντι σεαυτό, μπορεί να υπάρξει άλλος δρόμος για το λαό

8/17/2019 Contra Legem #9 _ 2016

7/60

7


και τη νεολαία; Ο άλλος δρόμος συνίσταται σεάρνηση πληρωμής και διαγραφής του χρέους, που δενδημιούργησαν τα λαϊκά στρώματα Η επιλογή αυτήτης ρήξης, πρέπει να συνοδεύεται και με την εξόδουαπό το ευρώ και την ΕΕ, καθώς όπως φαίνεται και τουςτελευταίους μήνες, εντός του πλαισίου που αυτήορίζει, είναι αδύνατον να ασκηθεί φιλολαϊκή πολιτική,αφού η αποδοχή του χρέους συνεπάγεται μνημόνια,λιτότητα, ανεργία, μείωση μισθών και συντάξεων,λεφτά για την αποπληρωμή των δανείων και όχι γιακοινωνική πολιτική.

Συμπερασματικά, είναι χρέος όλης της αριστεράς νααναδείξει το ζήτημα την αναγκαιότητας διαγραφής τουχρέους ως κυρίαρχο αυτής της περιόδου. Συνεπώς, σεκεντρικό επίπεδο θα πρέπει να υπάρξει μια πολιτικήπρόταση που να συνδέει όλα τα κομμάτια της αντι-Ε.Ε. αριστεράς και που θα ιεραρχεί το χρέος και τηδιαγραφή αυτού, ως πρώτο ζήτημα.

Σε κοινωνικό επίπεδο, δηλαδή στους εργασιακούςχώρους, στις γειτονιά και τις σχολές, θα πρέπειμε πρωτοβουλία των συλλογικών φορέων πουδραστηριοποιούνται σε αυτούς, να γίνουν ενέργειεςαντι-πληροφόρησης στην κυρίαρχη αφήγηση πουμιλάει για “Εθνική Καταστροφή” σε περίπτωσηαθέτησης των δανειακών υποχρεώσεων και εξόδουαπό την ΕΕ και το ευρώ.

Είναι πρώτιστο καθήκον, όσοι αντιλαμβάνονταιτη διαγραφή του χρέους ως το πρώτο βήμαγια την έξοδο από την κρίση προς όφελοςτων εργαζομένων και της νεολαίας, να

ενεργοποιηθούν και να συμμετέχουν σεμια πλατειά καμπάνια που θα εξηγεί πωςστάση πληρωμών και η επιστροφή σε εθνικόνόμισμα δεν είναι καταστροφή αλλά αντίθεταθα καταστήσει τα ελληνικά προϊόντα πιοανταγωνιστικά οδηγώντας σε αύξηση τωνεξαγωγών, θα μπορέσουν να αυξηθούν οι μισθοίκαι οι συντάξεις, θα επαναφέρει τις συλλογικέςσυμβάσεις εργασίας. Θα πρέπει να προπαγανδίζειπως η εθνικοποίηση των τραπεζών είναιαπαραίτητη προϋπόθεση για να αποφευχθεί ηφυγή κεφαλαίων προς το εξωτερικό και πως

το σταμάτημα του ξεπουλήματος των δημόσιωνυποδομών της χώρας είναι απαραίτητο γιατην ανασυγκρότηση και επανασχεδιασμότης οικονομίας σε φιλολαϊκή κατεύθυνση.Επειδή όμως τίποτα δε χαρίζεται, χρέος ενόςτέτοιου μετώπου δυνάμεων είναι να συμβάλειστην αφύπνιση και κινητοποίηση του λαϊκούπαράγοντα, στη δυναμική του επανεμφάνισηστο προσκήνιο, για να γίνει ο καταλύτης τωνεξελίξεων, να μη συνεχιστεί η μνημονιακήλεηλασία και να απαιτήσει τη διαγραφή τουχρέους εδώ και τώρα!

Ελίνα Κουσουρνά

Χρήστος Πελεκούδας

Στέλιος Τζανάκης

8/17/2019 Contra Legem #9 _ 2016

8/60

8


Στο φόντο στο οποίο βρισκόμαστε σήμερα, το νέοασφαλιστικό νομοσχέδιο είναι σίγουρα κάτι το οποίοτάραξε τα νερά. Πολλά έχουν ακουστεί και ειπωθείγι’ αυτό και σίγουρα υπάρχει κάποιος λόγος πουπροξένησε τόσες αντιδράσεις από ποικίλα κοινωνικάστρώματα.

Στο γενικό πλαίσιο μιας ακόμη μνημονιακής περιόδουπου άνοιξε εκ νέου η συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛπαραβλέποντας το «Όχι» του λαού στο δημοψήφισματου Ιουλίου, εναρμονίζεται πλήρως και το ασφαλιστικό.Το νομοσχέδιο αυτό είναι ένα βασικό κομμάτι του παζλγια την αντιλαϊκή πολιτική της κυβέρνησης που έχεικατεύθυνση την περαιτέρω (πόσο πια;) συμπίεση τωνεργασικών δικαιωμάτων και συνθηκών.

Τι είναι και τι θέλει το ασφαλιστικό;

Σημείο 1ο: Ο Υπουργός Εργασίας Κατρούγκαλος παράτις δακρύβρεχτες δηλώσεις του ότι θέλει να μη θίξειτους χαμηλόμισθους, καταλήγει να μας κάνει όλουςχαμηλόμισθους! Η εξαγγελία του ήταν ότι στόχευε σεμια αναδιανομή υπέρ των ασθενέστερων στα πλαίσιαμιας δήθεν «αξιοκρατίας».

Τι όμως ισχύει; Το νέο ασφαλιστικό νομοσχέδιο είναιστην ουσία ένα νέο φορολογικό σύστημα. Μέσω αυτού

συνδέεται το εισόδημα με τις ασφαλιστικές εισφορές,οι οποίες υπολογίζονται πλέον ως ποσοστό επί τουσυνολικού εισοδήματος με ενιαία κλίμακα. Αυτό μεαπλά λόγια σημαίνει ότι τουλάχιστον το μισό - μεβλέψεις για παραπάνω - εισόδημα των εργαζομένωνθα κατατίθεται σε ασφαλιστικές εισφορές. Οι ήδημειωμένοι μισθοί, δηλαδή, δια της πλαγίας οδούμειώνονται κι άλλο.

Σημείο 2ο: Οι εισφορές αυτές απ’ τους μισθούς θαδιατεθούν για την αποπληρωμή του χρέους. Ενόςχρέους που δε δημιουργήσαμε εμείς ως λαός, αλλά

αποτέλεσε πολιτική επιλογή των προηγούμενωνκαι νυν κυβερνήσεων και της ΕΕ. Για να βάλουμε ταπράγματα στη σωστή τους βάση οι πολιτικές χρέουςήταν εκείνες που οδήγησαν τη χώρα μας στο φαύλο

κύκλο των τριών (με επιφυλάξεις για το μέλλον)μνημονίων και, με το πρόσχημα της αποπληρωμήςτου χρέους, στην λιτότητα, την ανεργία, τη διάλυσητου κοινωνικού ιστού που κατέληγαν με τη σειρά τουνα τροφοδοτούν τη διόγκωσή του. Αυτό είναι άρρηκτασυνδεδεμένο με την παραμονή μας στο σκληρόνόμισμα του ευρώ ως μονόδρομο για την αστική τάξη

που οδηγεί στην πάση θυσία παραμονή σε αυτό καιστην ΕΕ με κάθε κόστος για τον κόσμο της εργασίας.

Άρα λοιπόν αποδεικνύεται ότι το νέο ασφαλιστικό δεναποτελεί μια προσπάθεια προφανώς της κυβέρνησηςΣυριζα-Ανελ να καλυτερεύσει το ασφαλιστικόσύστημα προς όφελος των εργαζομένων αλλάέχει ένα διπλό στόχο. Αφ’ ενός, ο πρώτος είναι οδημοσιονομικός, δηλαδή της εκταμίευσης χρημάτωνπου προβλέπει το τρίτο μνημόνιο για την αποπληρωμήτου χρέους και στην ουσία τη τροφοδότηση των ίδιων

των ασφαλιστικών ταμίων που τα τελευταία χρόνιαέχουν αδειάσει (βλ. PSI και συνεχή κουρέματα). Οδεύτερος είναι περισσότερο στρατηγικός και αφορά τημείωση των ελεύθερων επαγγελματιών στην Ελλάδα,

Ήταν μια φορά και έναν καιρό…

η κοινωνική ασφάλιση

8/17/2019 Contra Legem #9 _ 2016

9/60

9


επαγγελματίες μίας ημέρας είτε είναι 40 χρόνων, το38,45% του εισοδήματός μας θα πρέπει να καταβληθείσε ασφαλιστικές εισφορές. Επίσης, θα φορολογηθούμεμε φόρο εισοδήματος στο 26%. Και να μην ξεχνάμεβέβαια ότι επιβαρυνόμαστε και με προκαταβολή φόρουεισοδήματος 100%. Δηλαδή θα εργαζόμαστε για ναπληρώνουμε την εφορία και τα ρημαγμένα ταμεία και

μάλιστα με την προοπτική για τη συνταξιοδότηση, τοεφάπαξ ή την παροχή της δήθεν περίθαλψης.

Για τους δικηγόρους (και όλους τους ασφαλισμένουςτου ΕΤΑΑ) το ύψος των ασφαλιστικών εισφορώναποσυνδέεται από κλάσεις, πρώτη πενταετία κλπ, καισυνδέεται πλέον με το φορολογητέο εισόδημα καιανέρχεται σε:

• Εισφορά κύριας σύνταξης: 20% επί του εισοδήματοςαπό την ασκούμενη δραστηριότητα κατά τοπροηγούμενο έτος.

• Εισφορά επικουρικής ασφάλισης: 7,5% επί τουεισοδήματος από την ασκούμενη δραστηριότητάτους κατά το προηγούμενο φορολογικό έτος.

• Εισφορά υγειονομικής περίθαλψης: 6,95% επί τουεισοδήματος από την ασκούμενη δραστηριότητακατά το προηγούμενο έτος.

• Εισφορά για εφάπαξ παροχή (πρώτα ο θεός) :4% επί του εισοδήματος από την ασκούμενηδραστηριότητα κατά το προηγούμενο έτος.

Να το πούμε απλά: κάποιος που θα βγάζει 1000 ευρω τομήνα (ποσό που τον καθιστά περίπου «προνομιούχο»,υπό τις σημερινές συνθήκες, αφού κανένας νέοςεργαζόμενος δεν παίρνει τέτοιο μισθό) θα πρέπει νακαταβάλει για ασφαλιστικές εισφορές 385,50 ευρώ,πλέον εισφοράς αλληλεγγύης, δηλαδή να καταλήγειμε 600,00 ευρώ, επί των οποίων θα φορολογείται μεσυντελεστή 26% από το πρώτο ευρώ. Άρα τη στιγμήπου εμείς βιώνουμε μια ολοένα και περισσότεροασφυκτική φοιτητική καθημερινότητα και βλέπουμε τοπτυχίο μας να επιχειρείται να απαξιωθεί ολοένα και

περισσότερο (βλ. Διάσπαση πτυχίων, ατομικός φάκελοςκτλ), μεγάλο κομμάτι των μισθών μας ως μέλλοντεςδικηγόροι θα πηγαίνει στα ασφαλιστικά ταμεία. Τοζήτημα του νέου ασφαλιστικού έρχεται να επιτείνειένα συνολικά μαύρο τοπίο στον κλάδο των δικηγόρων.Εξίσωση και αναγνώριση των πτυχίων ιδιωτικώνκολλεγίων και Πανεπιστημίων του εξωτερικού με αυτάτων ΑΕΙ, εξαφάνιση μικρών δικηγορικών γραφείωνσε αναντιστοιχία με τη μαζική εμφάνιση δικηγορικώνεταιρειών είναι δύο δεδομένα, που σκιαγραφούν τοτοπίο της δικηγορίας. Ένα καθεστώς όπου η προσφορά

θέσων εργασίας είναι ιδιαίτερα μειωμένη σε αντίθεσημε τη διόγκωση των υποψήφιων δικηγόρων, κάτι πουωθεί την ήδη ατομική διαπραγμάτευση σε όλο καιμεγαλύτερη εκμετάλλευση.

οι οποίοι παραμένουν σε υψηλό ποσοστό ακόμη, σεσχέση με άλλες χώρες της ΕΕ που έχουν εναρμοστείμε νεοφιλελεύθερες αναδιαρθρώσεις.

The story so far

Από τη στιγμή που εξαγγέλθηκε το ασφαλιστικό,

είδαμε παρά την κινηματική νηνεμία που προέκυψεαπ’ την απογοήτευση του λαού λόγω της ήττας τουκαλοκαιριού και με την εμπέδωση του ΤΙΝΑ, ναβγάζει ξανά τον κόσμο στο δρόμο. Είδαμε κλάδους«μη επιρρεπείς» στις κινητοποιήσεις, όπως οι δικηγόροικαι οι μηχανικοί, να αγωνίζονται. Ο ένας τρόπος νατο δει κανείς είναι ο συντεχνιακός λόγω του ότι οι

κλάδοι αυτοί πλήττονται, κάτι το οποίο επιχειρήθηκενα αποτελέσει την κυρίαρχη αφήγηση γύρω απ’ τιςκινητοποιήσεις με το «κίνημα των γραβατών» κλπ.

Για το αν όμως αποτελούν απλά συντεχνιακά αιτήματααυτά ή αν εν τέλει οι κινητοποιήσεις αυτές είχαν(και έχουν) βάθος και προοπτική πιστεύουμε το εξής:το βάρος πρέπει να πέσει στο γεγονός ότι για πρώτηφορά κινητοποιήθηκαν εργαζόμενοι που δεν είχανξαναβγεί μπροστά, ότι οι απεργίες που προκηρυχθήκανήταν μαζικές μετά από πολύ καιρό και ότι υπήρχε ηδυνατότητα συγκρότησης και συνένωσης ενός πλατιούμπλοκ εργαζομένων που τάχθηκαν πίσω απ’ αυτή τημάχη.

Κομμάτι αυτού του μπλοκ ήταν προφανώς κι οιμέλλοντες συνάδελφοί μας, καθώς το νέο ασφαλιστικόπλήττει κάθετα, οριζόντια και διαγώνια τον κλάδο

μας. Συγκεκριμένα, θα ανήκουμε κανονικά και με το«νόμο» στον δικηγορικό κλάδο, ο οποίος αποτελείταικατ’ εξοχήν από ελεύθερους επαγγελματίες.Συνολικά πλέον για όλους τους δικηγόρους, είτε είναι

8/17/2019 Contra Legem #9 _ 2016

10/60

10


Ασφαλιστικό και νεολαία.

Ακριβώς σε σύνδεση με τα παραπάνω εμείςως νεολαία έχουμε ένα λόγο παραπάνω νααντιτασσόμαστε σ’ αυτό το νομοσχέδιο. Ίσως επειδήη λέξη «ασφαλιστικό» παραπέμπει σε κάτι πάρα πολύμακρινό και ξένο, ή επειδή ταυτίζεται με την σύνταξη,ενώ στην πραγματικότητα έχει να κάνει και με τηνεργασία και με την εισφορά να θεωρούμε ότι δε μαςαγγίζει ή ότι δε πρέπει να μας απασχολεί ακόμα.Ισχύει όμως ακριβώς το αντίθετο. Εμείς είμαστε αυτοίπου θα κληθούν να εργαστούν για χαμηλούς μισθούςπου μεγάλο μέρος τους θα είμαστε αναγκασμένοι νατο στερούμαστε για τα ασφαλιστικά ταμεία και τηναποπληρωμή του χρέους, εμείς είμαστε εκείνοι πουμε διασπασμένα πτυχία θα πάμε να δουλέψουμε σεμεγαλοεταιρείες και να βιώσουμε στο έπακρο τηνεργοδοτική αυθαιρεσία, εμείς είμαστε εκείνοι που θαοδηγηθούν στην ανεργία και τη μετανάστευση ή στην

καλύτερη περίπτωση στις άθλιες συνθήκες εργασίαςτου σήμερα. Το ασφαλιστικό είναι πρώτα και κύρια δικήμας υπόθεση γιατί εμείς θα το βρούμε μπροστά μαςάρα εμείς πρέπει να το ανατρέψουμε μέσω πλέον τηςμη εφαρμογής του μαζί με όποιο άλλο μέτρο διαλύειτην προοπτική και το μέλλον μας.

Χαμένος είναι ο αγώνας που δε δόθηκε ποτέ!

Παρότι στις 6/5/2016 κατατέθηκε στη Βουλή προςψήφιση το εν λόγω νομοσχέδιο και ψηφίστηκε,παραγνωρίζοντας όλες τις λαϊκές αντιδράσεις και με

πλήρη συνείδηση απ’ την πλευρά της κυβέρνησης τουτι έρχεται να φέρει για τους εργαζομένους και πόσοδυσμενέστερη θα είναι η θέση τους μετά απ’ αυτό,εμείς δεν καταθέτουμε τα όπλα. Θα μπορούσε κανείςνα πει με αυτές τις εξελίξεις ,ότι ο αγώνας μας δεν είχεαντίκρυσμα. Δεν μπορούμε όμως να παραβλέψουμε ότιτο ασφαλιστικό αποτέλεσε κόμβο και αφορμή για τονκόσμο της εργασίας να αγωνιστεί εκ νέου μετά απόπολύ καιρό μουδιάσματος κι απογοήτευσης. Σίγουραμπορεί να μην ανετράπη η ψήφιση, αλλά η κυβέρνησηπήρε ένα ηχηρό μήνυμα αντίστασης, που έλεγε

ότι τα μέτρα που έρχεται να φέρει δε θα περάσουναναίμακτα, ούτε θα αποδεχτούμε το δήθεν «φιλολαϊκόπροφίλ» στα πλαίσια της έλειψης εναλλακτικής πουπροβάλλει.

Η απάντησή μας πρέπει να είναι ενιαία και δυναμική.Στόχος μας είναι η συνένωση των εργαζομένωνστο δρόμο και η αγωνιστική ζύμωση των διαφόρωνεργασιακών κλάδων που πλήττονται από τααντεργατικά μέτρα. Κρίσιμο σε αυτή την κατεύθυνσηπιστεύουμε ότι είναι και ο διάλογος εντός και μεταξύτων αριστερών δυνάμεων που κινητοποιούνται

στους χώρους εργασίας έτσι ώστε όλα τα σφυριάνα χτυπήσουν στην ίδια κατεύθυνση ενάντια στηνεργοδοσία και στις μεταρρυθμίσεις που πάνε κόντραστα συμφέροντά μας.

Αυτό σημαίνει ότι και η αριστερά οφείλει να υπερβείαγκυλώσεις του παρελθόντος και να αφουγκραστείτα υλικά συμφέροντα των εργαζομένων όπωςδιαρθρώνονται σήμερα, στη μνημονιακή πραγματικότητατου 2016, στην κατεύθυνση υπεράσπισής τους, κάτι τοοποίο απαιτεί την αποφυγή του σεχταρισμού και τηςαπομόνωσης από τα πριν, αλλά και την ευθύγραμμημεταφορά συνταγών που έχουν δείξει τα όριά τους ανκρίνουμε από τη σημερινή κατάσταση του εργατικούκινήματος.

Μπορεί το ασφαλιστικό να ψηφίστηκε, η μάχη όμωςγια το μπλοκάρισμά του δόθηκε από τις δυνάμεις τηςεργασίας και ζήτημα είναι να βγούμε πιο δυνατοίγια την επόμενη μάχη που θα έρθει. Το ασφαλιστικόνομοσχέδιο να μείνει στα χαρτιά και να μηνεφαρμοστεί και κανένα άλλο αντιλαϊκό μέτρο ναμη τεθεί προς ψήφιση. Είναι χρέος μας ως νεολαίανα παλέψουμε γι’ αυτό, να μη δεχτούμε το μέλλονανεργίας, μετανάστευσης, εργασιακής επισφάλειας πουμας ετοιμάζουν.

Γιατί στους καιρούς τους δύσκολους, όποιος δεναγωνίζεται, ζει λάθος.

Πέγκυ Κουτσουβέλη

Αννέτα Σούλου

Δήμητρα Ρομποτή

Λίλη Κατσιαμπούρα

8/17/2019 Contra Legem #9 _ 2016

11/60

8/17/2019 Contra Legem #9 _ 2016

12/60

Πολύς λόγος γίνεται το τελευταίο διάστημα απότα ΜΜΕ (που μόνο αντικειμενικά δεν είναι) για τοξέσπασμα μαζικών προσφυγικών ροών στη χώρα μας,τη λεγόμενη προσφυγική κρίση. Ας μη βιαστούμε, όμως,να εξαπολύσουμε μία ρατσιστική επίθεση κατά τωνανθρώπων που έχουν αναγκαστεί να εγκαταλείψουντις χώρες τους. Άλλωστε, αυτό το κάνουν πολύεπιτυχημένα τα καθεστωτικά ΜΜΕ, μιλώντας γιαστρατιές εξαθλιωμένων ανθρώπων που μεταβαίνουνσε νησιά του Αιγαίου και σε περιοχές κοντά στασύνορα, απειλώντας τη ζωή και την περιουσία τωνμόνιμων κατοίκων, πλήττοντας και τον τουρισμό, αφούδημιουργούν αρνητική εικόνα για τη χώρα μας στοεξωτερικό. Γι’ αυτό εμείς ας αφιερώσουμε λίγο χώροστην πραγματικότητα και ας σταθούμε στις αιτίες πουέχουν οδηγήσει στην προσφυγική κρίση.

Είναι αδιαμφισβήτητο το γεγονός ότι η Μέση Ανατολήλόγω του τεράστιου πετραιλαϊκού πλούτου της

αποτελεί εδώ και δεκαετίες στόχο εξουσίας τηςΔύσης και των ΗΠΑ. Το ισλαμικό κράτος είναι κατάβάση δημιούργημα του δυτικού πολιτισμού και έχειαποτελέσει αιτία πολλών αναταραχών. Η μυστικήαμερικανική και βρετανική στρατηγική έχει παίξεικαταλυτικό ρόλο στην ενίσχυση αυτού με την άμεσηχρηματοδότηση και την πολεμική ενδυνάμωσηισλαμιστικών οργανώσεων στο Ιράκ, στη Συρία καισε άλλες περιοχές που αποσπάστηκαν από την Αλ-Κάιντα και σχημάτισαν το ισλαμικό κράτος. Η επέμβασηστο Ιράκ στο όνομα της προστασίας των ανθρώπινωνδικαιωμάτων και του πολέμου κατά της τρομοκρατίας

δεν ήταν τίποτα περισσότερο από την υλοποίηση τουσχεδίου παγίωσης της δυτικής επιρροής στην Ανατολή.

Στο παρόν, μαίνεται η πολεμική σύγκρουση στη Συρία,

στην οποία επεμβαίνει και η Τουρκία κλιμακώνοντας τονπόλεμο ενάντια στους Κούρδους και στο εσωτερικό της.Στο πλαίσιο αυτό συνεχίζεται και το σχέδιο της Δύσηςκαλυπτόμενο από τις “φιλάνθρωπες” προσπάθειέςτης για την καταπολέμηση των τζιχαντιστών και τουISIS για την προστασία του συριακού λαού. Όμως οιπόλεμοι, οι βομβαρδισμοί, οι ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις,οι δολοφονικές επελάσεις του ISIS συνεχίζονταιμε αμείωτη ένταση προκαλώντας εκατοντάδεςχιλιάδες θανάτους και τραυματισμούς, καταστροφέςυποδομών και γεννώντας εκατομμύρια πρόσφυγες πουπροσπαθούν να σωθούν αναζητώντας καταφύγιο στιςχώρες της Ευρώπης. Πρωτοσέλιδα φιλευσπλαχνίας,μετά τη δημοσίευση πνιγμένων παιδιών στιςακτές της Τουρκίας και των ελληνικών νησιών, μεμηνύματα στήριξης διεθνών οργανισμών έρχονται νασυμπληρώσουν την επικοινωνιακή προπαγάνδα της“πολιτισμένης” Δύσης που λυπάται αλλά και πλήττεταιαπό το κύμα μεταναστών.

Είναι, έτσι, προφανές ότι ο πόλεμος και το προσφυγικόσυνδέονται άρρηκτα. Ωστόσο, οι χώρες της ΕΕ, παράτις αρχικές δηλώσεις για υποδοχή και εγκατάστασηπροσφύγων, απαγορεύουν την ασφαλή και απρόσκοπτηείσοδό τους. Τα εξωτερικά σύνορα ήταν καιπαραμένουν κλειστά για όλους τους πρόσφυγες πουαναγκάζονται να φτάσουν στην Ευρώπη περνώνταςμέσα από επικινδύνες θαλάσσιες διαδρομές μεαπώλειες χιλιάδων ανθρώπινων ζωών. Οι μετανάστεςχαρακτηρίζονται παράνομοι, και μόνο μετά την είσοδότους, τους δίνουν το δικαίωμα να υποβάλουν αίτηση

ασύλου. Την ίδια στιγμή η Γερμανία ανακοινώνει ότιθα δεχτεί την είσοδο χιλιάδων από αυτούς στα εδάφητης, επιδιώκοντας την κάλυψη κενών θέσεων εργασίαςμε την εισαγωγή φθηνού εργατικού δυναμικού. Κι

δεν είναι οιπρόσφυγεςεχθροί μας!αλλά αυτοί που τους

“γεννούν”

12

8/17/2019 Contra Legem #9 _ 2016

13/60

όμως βλέπουμε ότι στην επιχείρηση συγκράτησης τωνπροσφύγων εκτός των χωρών της κεντρικής Ευρώπηςκαι των χωρών του βαλκανικού διαδρόμου, ακόμα και γι’αυτούς που προέρχονται από τις αναγνωρισμένες απότην ΕΕ ως εμπόλεμες χώρες, προστέθηκε το κλείσιμοτων εσωτερικών συνόρων (κατάργηση Σένγκεν), μεαποτέλεσμα να εγκλωβίζονται στην Ελλάδα λόγω της

γεωπολιτικής της θέσης. Για την Ελλάδα, επομένως, ηπροσφυγική κρίση μετατρέπεται σε ζήτημα μόνιμηςεγκατάστασης των προσφύγων.

Δίνεται έτσι πεδίο, λόγω της αδυναμίας της ελληνικήςκοινωνίας να εντάξει στην παραγωγική διαδικασία τουςπρόσφυγες, για την ανάπτυξη εθνικιστικού ή ακόμακαι φασιστικού λόγου και πρακτικών (βλ. άνοδο Χ.Α.),καθώς και για την εξυπηρέτηση συμφερόντων τωνισχυρών κρατών της Δύσης, όπως αποδεικνύεται καιαπό τη συμφωνία της ΕΕ με την ελληνική κυβέρνησηγια την αποστολή πλοίων του ΝΑΤΟ στο Αιγαίο -

νεκροταφείο προσφύγων, για κλειστά σύνορα μεφράχτες στον Έβρο και φύλαξη στο Αιγαίο (FRONTEX),για εισαγωγή αστυνομικών, τελωνειακών, υπαλλήλωντης ΕΕ, που μετατρέπουν την Ελλάδα σε κέντροκράτησης. Σε όλα αυτά έρχεται να προστεθεί και ησυμφωνία της 20ης Μάρτη ανάμεσα σε ΕΕ - Τουρκία,που προβλέπει κατάργηση της συνθήκης της Γενεύης.Ενώ θεωρητικά έχουν πρόσβαση στην Ευρώπη 4εκατομμύρια πρόσφυγες, η συμφωνία στο τώρα αφορά74.000 και γίνεται διαλογή ανάλογα με την εθνικότητα.Αποκλειστική προτεραιότητα δίνεται στους Σύριουςαπό τις εμπόλεμες περιοχές, με τους υπόλοιπους να

επαναπροωθούνται στην Τουρκία ή να στέλνονται πίσωστις χώρες τους. Επί της ουσίας, τα ελληνοτουρκικάσύνορα μετατρέπονται σε “ειδική ζώνη” αποτροπής καισυγκράτησης των προσφυγικών ροών, εντός της οποίαςτο δικαίωμα στο άσυλο έχει στην πράξη καταργηθεί. Οιευρωπαϊκές υπηρεσίες (FRONTEX) σε συνεργασία με τοΝΑΤΟ θέτουν υπό εποπτεία το σύνολο της συνοριακήςφύλαξης και αναλαμβάνουν σημαντικό διοικητικόκαι επιχειρησιακό ρόλο εντός του συστήματος τωνκέντρων κράτησης και απέλασης (Hot spot). Αυτόσημαίνει ότι στρατιωτικοποιείται η διαχείριση των

“ροών”, ενώ δυσχεραίνει η αίτηση ασύλου και η παροχήδιεθνούς προστασίας, και παράλληλα αυξάνεται τοδουλεμπόριο. Η ελληνική κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛαναλαμβάνει τη θλιβερή υποχρέωση να αναγνωρίσειτην Τουρκία του Ερντογάν ως “τρίτη ασφαλή χώρα” γιατους πρόσφυγες, μια Τουρκία που έχει στείλει χιλιάδεςαπό αυτούς στον πάτο του Αιγαίου.

Η ελληνική κυβέρνηση μπορεί να διαχωρίζεταιαπό ρατσιστικές φωνές στήνοντας μια ομπρέλααλληλεγγύης (έχει ήδη φτιάξει το κοινωνικό συμβούλιο“ΚΑΛΩΣ ΤΟΥΣ”, μέσα από το οποίο, όμως, θέλει να

θέσει υπό τον έλεγχό της τη διάθεση προσφοράς τουκόσμου), η οποία, ωστόσο, θα μειώνει το κόστος εξόδωνδιαχείρισης του προσφυγικού ζητήματος με εθελοντικήεργασία και αξιοποίηση των ΕΣΠΑ, ενώ παράλληλα

υλοποιεί μέτρα εγκλεισμού και ευθύνεται για τιςάθλιες συνθήκες υποδοχής, μετακίνησης, διαμονής,περίθαλψης, σίτισης και μέριμνας για τους πρόσφυγες.Αντί για τις δημόσιες κοινωνικές υπηρεσίες, οι τομείςαυτοί παραδίδονται πλήρως σε ΜΚΟ, διαπιστευμένεςεταιρείες, την αστυνομία και το στρατό, παρεμποδίζεταιη όποια συμβολή εθελοντικών οργανώσεων,ποινικοποιείται η διάσωση προσφύγων και ασκούνταιδιώξεις σε εθελοντές για τη στήριξη αυτών, ενώεμποδίζονται και οι διαδρομές τους προς τα σύνορα.

Εμείς, απέναντι σε όσους προκαλούν τον ξεριζωμόκαι σπέρνουν την τρομοκρατία περιγράφονταςτους πρόσφυγες ως εγκληματίες, ως εν δυνάμειανταγωνιστές που θα μας πάρουν τις δουλειές,απαντάμε ότι για εμάς εχθρός είναι ο πόλεμος καιαυτοί που τον προκαλούν, όχι οι πρόσφυγες. Ήδη ωςφοιτητικός σύλλογος Νομικής είχαμε στήσει τραπεζάκιγια τη συλλογή τροφίμων και ειδών πρώτης ανάγκης,εκφράζοντας την έμπρακτη αλληλεγγύη μας. Πέρα απότο χώρο της σχολής μας, όμως, απάντηση είναι η λαϊκήέμπρακτη αλληλεγγύη, που αποτελεί ελπιδοφόραανάδειξη του λαϊκού παράγοντα. Μέχρι στιγμής,έχουν συγκροτηθεί πρωτοβουλίες για τη στήριξη τωνπροσφύγων και μέσω των οποίων περιφρουρούνται καιοργανώνονται ανοιχτοί χώροι όπου ζουν πρόσφυγεςστην Αθήνα με σημαντική παρουσία στον Πειραιάκαι στη Βικτώρια, συντονίζεται η αλληλεγγύη πουεκφράζεται με αυθόρμητο τρόπο, διεκδικείται τοάνοιγμα των συνόρων και μέχρι τότε η εξασφάλισηανοιχτών αξιοπρεπών κέντρων φιλοξενίας και όχι

κράτησης των μεταναστών και των προσφύγων καιαντιμετωπίζονται φαινόμενα φασιστικής βαρβαρότητας.Συγκροτούνται, επίσης, δομές αλληλεγγύης όπουυπάρχουν συσσίτια, κοινωνικά ιατρεία κ.λπ., ενώοργανώνονται πορείες προσφύγων και αλληλέγγυωνμε αίτημα το άνοιγμα των συνόρων.

Στόχος μας είναι η ενιαία έκφραση της λαϊκήςαλληλεγγύης μέσα από μια πλατιά συνάντηση φορέωνπου θα μπορούσε να αποτελέσει αντίβαρο στηνκυβερνητική λογική. Ζητάμε την αποχώρηση του ΝΑΤΟαπό το Αιγαίο, να σταματήσουν τα αστυνομικά μέτρα

καταστολής προσφύγων στα σύνορα, την κατάργησητων hot spots, να ανοίξουν τα σύνορα, να μην υπάρχειπλαφόν στον αριθμό αιτήσεων ασύλου. Ζητάμε,λοιπόν, το ανθρώπινο. Να αγωνιστούμε ενάντια στημετατροπή της κοινωνίας μας σε φυλακή, σε μιακοινωνία αποκλεισμού, κατακερματισμού και εξαίρεσηςδικαιωμάτων. Να αγωνιστούμε για μια κοινωνίαυποδοχής και αλληλεγγύης, μια κοινωνία αγώνα καιαντίστασης ενάντια στη βία, την καταπίεση και τηνεκμετάλλευση που δυναστεύουν τις ζωές όλων μας!

Ηλιάνθη Παπαρρίζου

Αθηνά Τσίτου

13

contra legem μάιος 2016

8/17/2019 Contra Legem #9 _ 2016

14/60

14


υπόθεσηΧρυσήΑυγή

Η εκτίναξη των εκλογικών ποσοστών της ΧρυσήςΑυγής έγινε αισθητή για πρώτη φορά στις βουλευτικέςεκλογές του Μαϊου του 2012, αλλά είχε ήδηαποτυπωθεί στα αποτελέσματα των αυτοδιοικητικώνεκλογών του 2010. Η εκκόλαψη, όμως, τουνεοναζιστικού αυτού μορφώματος δεν συντελέστηκεεν μια νυκτί (όπως αποδεικνύεται και από αντίστοιχα

φαινόμενα που κατά καιρούς στοίχειωσαν τηνπαγκόσμια ιστορία) και σαφέστατα όχι χωρίς τηβαρύτατη ευθύνη των αστικών κοινοβουλευτικώνκομμάτων,των αυτοπροσδιοριζόμενων ως δυνάμεωντου “δημοκρατικού-συνταγματικού τόξου”.

ΠΩΣ Η ΧΡΥΣΗ ΑΥΓΗ ΗΡΘΕ ΣΤΟ ΠΡΟΣΚΗΝΙΟ

Η Νέα Δημοκρατία, στην αγωνιώδη προσπάθειαεπικράτησης στο πολιτικό σκηνικό, κυρίως την περίοδο2009-2012, ως αντιπολίτευση στην τότε κυβέρνησηΠΑΣΟΚ, επέλεξε να εκφέρει έναν ακροδεξιόπολιτικό λόγο, διανθισμένο με αντιμνημονιακές-εθνικοπατριωτικές κορώνες, με βασικό εκπρόσωποτον μέχρι πρότινος πρόεδρο του κόμματος, ΑντώνηΣαμαρά. Πρόκειται για τους κατ’εξοχήν εκφραστέςμίας πολιτικής ρητορείας που προέκρινε το ρατσισμό,τον εθνικισμό, τον αντικομμουνισμό, το σεξισμό.Άλλωστε, ας μην ξεχνάμε ότι στους κόλπους της ΝΔφιλοξενούνται στελέχη (Γεωργιάδης, Βορίδης, Πλεύρης,κ.ά.) που έχουν ανδρωθεί πολιτικά σε ακροδεξιέςοργανώσεις-νεολαίες (ΕΠΕΝ, Κένταυροι-Ρέηντζερς)και, κατά συνέπεια, δεν έχουν να ζηλέψουν σε τίποτε

τους φασίστες της ΧΑ. Η ιδεολογικοπολιτική συγγένειακαι γειτνίαση ΝΔ-ΧΑ έχει, εξάλλου, αποτυπωθεί στοντοκουμέντο της συνδιάλεξης Κασιδιάρη-Μπαλτάκου(του στενότατου συνεργάτη του Α.Σαμαρά). Η πρώτη

8/17/2019 Contra Legem #9 _ 2016

15/60

15


ένδειξη για την σταδιακή άνοδο της Χ.Α. ήταν το 2010όταν στις αυτοδιοικητικές εκλογές κατέλαβε μια έδραστο Δημοτικό Συμβούλιο του Δήμου Αθηναίων.

Μέσα στο συσχετισμό που είχε διαμορφωθεί τηνπερίοδο αυτή, η ΧΑ αξιοποίησε τη διάχυτη λαϊκή οργήαπέναντι στα ακραία αντιλαϊκά μέτρα και τις έξωθενεπιβαλλόμενες πολιτικές λιτότητας, προκειμένουνα διεμβολίσει μία μερίδα του αγανακτισμένου-απογοητευμένου κόσμου. Αναπτύσσοντας τη ρητορικήτου μίσους απένατι σε πρόσφυγες-μετανάστες καιτης ανάγκης εθνικής εξυγίανσης και απελευθέρωσης,κατόρθωσε να βρει πολιτικούς χειροκροτητές.Ταυτόχρονα, συνόδευε το φασιστικό της παραλήρημαμε κορώνες ενάντια στο συλλήβδην σάπιο πολιτικόσύστημα και λανσάροντας ένα δήθεν αντισυστημικόπροσωπείο (παραλείποντας να αναφερθεί στηβουλευτική αποζημίωση που κανονικότατα λάμβανανοι βουλευτές της και στους στενούς δεσμούς με το

διεφθαρμένο πολιτικό σύστημα). Έτσι, στις εκλογέςτου Μαϊου του 2012 η Χ.Α. κατόρθωσε να συγκεντρώσειποσοστό 7%, να μπει στη Βουλή και να ασκεί απο εκείτην φασιστική πολιτική της.

Παρά τις προσπάθειες ηγετικών στελεχών νααπεκδυθούν κατά καιρούς οποιαδήποτε σύνδεση μετον «ιταλικό φασισμό» ή το «γερμανικό ναζισμό», ηιδεολογική βάση του μορφώματος αποτυπώνεται τόσοστις δηλώσεις («Εσείς εκεί ήσασταν στο Άουσβιτς;») όσοκαι στις πρακτικές: επιθέσεις ένοπλων ομάδων εναντίονμεταναστών, δημοσιογράφων, στελεχών της Αριστεράς

(ξυλοδαρμός Στρατούλη στο ΟΑΚΑ, Λ.Κανέλλη, μελώνΠΑΜΕ στο Πέραμα, κ.ά).Αποκορύφωμα οι δολοφονίεςΛουκμάν (17/01/13) και Φύσσα (18/09/13), που εκ τωνπραγμάτων δεν μπορούν πλέον να αφήσουν αδιάφορητην ελληνική κοινή γνώμη και δικαιοσύνη.

ΧΡΥΣΗ ΑΥΓΗ ΚΑΙ ΠΡΟΣΦΥΓΙΚΟ

Μέσα σε όλα αυτά, με την έξαρση του προσφυγικούζητήματος και την μαζική προσέλευση προσφύγωνστην Ελλάδα, παρατηρήσαμε και παρατηρούμε σεαρκετά μέρη της χώρας όπου είναι συγκεντρωμένοιπρόσφυγες (βλ. Μυτιλήνη, Ειδομένη, Πειραιάς, Κως)μαζικές και συχνές συγκεντρώσεις χρυσαυγιτών-ναζιστών να φωνάζουν φασιστικά συνθήματα μεαπαίτηση την απομάκρυνση των προσφύγων απ τηχώρα και το κλείσιμο των συνόρων. Ένας λόγοςσυνδεδεμένος με εθνικοπατριωτικά ιδεολογήματα,τόσο φανατισμένος, που οδηγεί ακόμα και σε βίαιεςεπιθέσεις χρυσαυγιτών ενάντια σε ντόπιους πολίτεςνησιών, όπως η Κως και η Μυτιλήνη, που δείχνουνέμπρακτη αλληλεγγύη στους πρόσφυγες. Όχι μόνοσυνέβη να ρίξουν γουρουνοκεφαλές στο δρόμο όταν

περνούσαν οι πρόσφυγες, ως ένδειξη διαμαρτυρίας γιατην προσέλευση τους στα κέντρα κράτησης, αλλά δενέλειψαν τα περιστατικά όπου χρυσαυγίτες φασίστεςεπιτέθηκαν σε μέλη αντιφασιστικών οργανώσεων όταν

αυτές έκαναν αντισυγκεντρώσεις κόντρα στην ύπαρξητων νεοναζί και της φασιστικής ιδεολογίας τους (π.χ.επίθεση χρυσαυγιτών σε μέλη της ΟΡΜΑ στον Πειραιά).

Η ΠΟΛΥΚΡΟΤΗ ΔΙΚΗ

Η άσκηση ποινικής δίωξης για εγκληματική οργάνωση,

στα τέλη Σεπτεμβρίου 2013, οδηγεί στις συλλήψεις τουΝίκου Μιχαλολιάκου και στελεχών του κόμματος καιστις πρώτες προφυλακίσεις. Η πολύμηνη ανάκριση γιατην υπόθεση ολοκληρώνεται το καλοκαίρι του 2014 καιλίγους μήνες μετά έρχεται η πρόταση του εισαγγελέαΕφετών, Ισ. Ντογιάκου, σύμφωνα με τον οποίο οιβουλευτές της Χρυσής Αυγής ανήκαν στον σκληρόπυρήνα της οργάνωσης, ενώ η εγκληματική οργάνωσηλειτουργούσε υπό τον μανδύα κόμματος.

Παράλληλα, η αποφυλάκιση του δολοφόνου,στελέχους της Χρυσής Αυγή, Γιώργου Ρουπακιά,

έστω και με αυστηρούς περιοριστικούς όρους,αποτελεί πρόκληση, όχι μόνο για την οικογένεια τουδολοφονηθέντος αντιφασίστα Παύλου Φύσσα, αλλάκαι για το σύνολο των θυμάτων της εγκληματικής καιναζιστικής αυτής οργάνωσης.

Μετά την λήξη των 18 μηνών φυλάκισης, στις 20Απριλίου 2015 εκφωνήθηκε και ξεκίνησε η διαδικασίαστα δικαστήρια των φυλακών Κορυδαλλού(«κεκλεισμένων των θυρών») με παρόντες στοδικαστήριο 44 κατηγορούμενους, από τους 69, χωρίςνα προσέλθουν σαφώς στο δικαστήριο ο αρχηγός της

οργάνωσης και η πλειονότητα των κατηγορουμένωνβουλευτών, κωλύοντας έτσι τη διεξαγωγή της δίκηςμέχρι σήμερα.

ΟΥΔΕΤΕΡΟΤΗΤΑ ΤΗΣ ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗΣ ‘Η ΕΙΣΧΩΡΗΣΗΤΟΥ ΠΟΛΙΤΙΚΟΥ ΣΤΟΙΧΕΙΟΥ;

Η αστική δικαιοσύνη, που άλλοτε παραμένει τυφλή,αναπόφευκτα είναι προσπελάσιμη από τον πολιτικόπαράγοντα και την εκάστοτε εξουσία. Πίσω από τηνεκκίνηση της διαδικασίας εξ αρχής υπέβοσκαν κίνητρα

πολιτικά: η ΝΔ, βλέποντας τη ΧΑ να αποκτά προοδευτικάαπεύθυνση στη δεξαμενή των ψηφοφόρων της δεξιάςκαι της άκρας δεξιάς, την οποία παραδοσιακά συνήθιζεκαι επεδίωκε η ίδια να εκφράζει, αντιλήφθηκε ότιάρχιζε να απειλείται η ακεραιότητα της πολιτικής τηςύπαρξης.

Ωστόσο, η κινητοποίηση του δικαιοδοτικού μηχανισμούαπέναντι στην υπόθεση της ΧΑ επί κυβέρνησης Σαμαράδεν μπορεί να στερείται πολιτικής διάστασης, παρά τηνπροσπάθεια της τελευταίας να αποστασιοποιηθεί καινα πείσει για το αντίθετο. Και για να εξηγούμαστε: Η

κυβέρνηση Σαμαρά, στην προσπάθεια εμπέδωσης τηςκυβερνητικής πολιτικής, ενσωμάτωσε στη ρητορείακαι την πρακτική της ακροδεξιά ιδεολογήματα, όπωςαυτά του ρατσισμού, του σεξισμού, του εθνικισμού, του

8/17/2019 Contra Legem #9 _ 2016

16/60

16


αντικομμουνισμού (με στρατόπεδα στην Αμυγδαλέζα,διαπόμπευση οροθετικών ιερόδουλων, στοχοποίησηαγωνιστών, προσπάθεια βίαιης καταστολής των λαϊκώναγώνων). Η επιλογή αυτής της πολιτικής στρατηγικήςβαθμιαία εξοικείωσε το πολιτικό ακροατήριο μετην εκφορά ενός ακροδεξιού πολιτικού λόγουκαι νομιμοποίησε τη δράση της ΧΑ (ξυλοδαρμοί

μεταναστών, ρατσιστικά συσσίτια, επιθέσεις καιδολοφονίες αγωνιστών).

ΜΗ ΠΟΛΙΤΙΚΟΣ ΧΑΡΑΚΤΗΡΑΣ ΤΗΣ ΔΙΩΞΗΣ ΚΑΙΑΝΤΙΚΤΥΠΟΣ ΣΤΟ ΛΑΪΚΟ ΚΙΝΗΜΑ

Η ΧΑ δε στοχοποιήθηκε πολιτικά για τη φασιστικήρητορεία και πρακτική που αναπτύσσει, αλλά μεπρόφαση την εκτεταμένη από πλευράς της χρήσηβίας, ως εγκληματική οργάνωση. Η περιχαράκωση τηςυπόθεσης στη σφαίρα της δικαιοσύνης και του αμιγώςποινικού κολασμού - πολιτική στάση που επέλεξε να

τηρήσει και η μετέπειτα κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ-συνδέεται άρρηκτα με τη «θεωρία των δύο άκρων».Υλική αποκρυστάλλωση της ανιστόρητης «θεωρίαςτων δύο άκρων» και της συνακόλουθης «καταδίκης τηςβίας από όπου κι αν προέρχεται» είναι η ταύτιση τωνριζοσπαστικών πρακτικών του λαϊκού κινήματος μετη βία των νεοναζιστών. Έτσι, όπως αυτό το διάστημαβλέπαμε τις χειροπέδες στα χέρια των νεοναζί, έτσικαι στο αμέσως επόμενο διάστημα (ακόμη και τώρα)θα βλέπουμε ως λογικά τα φαινόμενα στοχοποίησηςκαι συλλήψεων αγωνιστών, το χτύπημα τωνκινητοποιήσεων και των διαδηλώσεων, την εξομοίωση

αριστερών με φασίστες. Κατ’ αυτήν την πολιτική λογική,όποιος δε βρίσκεται -κατά την κρίση της κυβέρνησης-εντός του «συνταγματικού τόξου», είναι «άκρο» καιπρέπει, ανεξαρτήτως ιδεολογίας, να περιθωριοποιείται.

ΤΟ ΑΝΤΙΠΡΟΤΑΓΜΑ

Όλα τα παραπάνω αναδεικνύουν την αναγκαιότητασυγκρότησης ενός ενεργού και ριζοσπαστικούαντιφασιστικού κινήματος, το οποίο θα ερείδεται στιςίδιες τις μάζες, θα τροφοδοτείται πολιτικά από αυτές

και θα οριοθετείται σαφώς από λογικές ανάθεσης καιτυφλής εμπιστοσύνης στη δικαιοσύνη. Και μπορεί ναυλοποιηθεί μόνο με τη συγκρότηση ενός μετώπουμε πλατιά πολιτική γεωμετρία (βλ. ΑντιφασιστικόςΣυντονισμός σε Αθήνα - Πειραιά), απαρτιζόμενουαπό όλες τις αριστερές πολιτικές δυνάμεις, πουθα εξειδικεύεται σε κάθε κοινωνικό χώρο και στιςγειτονιές, υπερασπιζόμενο τις πρακτικές του λαϊκούκινήματος, που θα έχει ως πρόταγμα τα κεκτημέναδημοκρατικά δικαιώματα και θα αμφισβητεί τομονοπώλιο της κρατικής βίας όποια μορφή κι αναυτή παίρνει. Ειδικά σήμερα, στο αποκορύφωμα της

όξυνσης τους προσφυγικού ζητήματος, της διάχυσηςτου θρησκευτικού φανατισμού και της έντασης τωνιμπεριαλιστικών επεμβάσεων, το αντιφασιστικό κίνημακαι η Αριστερά ως κύριος εκφραστής του θα πρέπει να

προωθήσουν την αλληλεγγύη και τη μετωπική δράσηως τη μόνη λύση για το τσάκισμα του φασισμού, τηςμισαλλοδοξίας και της κτηνωδίας, αγωνιζόμενοι ενάντιασε όσους -άμεσα ή έμμεσα- τα υπερασπίζονται.

Είναι προφανές πως απέναντι σε κάθε φωνήαμφισβήτησης και αντίστασης ορθώνεται ένα τείχος,σταθερό και έξυπνα χτισμένο! Και η κατεδάφιση είναιδική μας ευθύνη.

Χρύσα Τσικαλουδάκη

Αννέτα Σούλου

Τζωρτζίνα Παλαβιτσίνη

8/17/2019 Contra Legem #9 _ 2016

17/60

17


Μπαίνεις στη Νομική και σε κάθε περίπτωση -ιδίως αν

δεν έχεις στο μυαλό σου πως θα γίνεις ένας δικηγόρος

όπως αυτοί που βλέπουμε στο Boston Legal και τοSuits- σκοπεύεις, στο βωμό του δικαίου πάντα, να

υπερασπίζεσαι αυτούς που έχουν δίκιο, αυτούς που

βάλλονται και τους κατατρεγμένους. Και κάπου εκεί

πιστεύεις ότι οι νόμοι, ως κατασκεύασμα προς θέσπιση

του δικαίου (ας κρατήσουμε τον όρο, θα εξηγηθεί

και παρακάτω!) θα είναι το μεγάλο σου όπλο και

για το λόγο αυτό τους θεοποιείς και στο μυαλό σου

συγχέονται όλα: δίκαιο, δίκιο, δικαιοσύνη (ως θεσμός

πια), ισότητα, προστασία, δικαίωμα κλπ. Μάλλον, όμως,

πρέπει κάπως να το δούμε αλλιώς, να δούμε την

πραγματικότητα κατάματα και να μην κρυβόμαστε πίσω

από το δάχτυλό μας. Γιατί μόνο έτσι θα αντιληφθούμε

και τις δυνατότητες και τις αναγκαιότητες.

Νόμος και

δικαιοσύνητύφλωση ή στρουθοκαμηλισμός;(μια κριτική στην ουδετερότητα της νομικής “επιστήμης”)

Και εδώ λέμε να χρησιμοποιήσουμε μερικάπαραδείγματα από την πρόσφατη νομική επικαιρότητα

που τουλάχιστον μπορεί να δημιουργήσουν ερωτήματακαι αμφιβολίες σχετικά με το ρόλο του νομικού και τηςδικαιοσύνης.

Παράδειγμα πρώτο: Υπόθεση Κούνεβα κατά ΟΙΚΟΜΕΤ.Η γνωστή αγωνίστρια και συνδικαλίστρια στο χώροτων καθαριστριών, η οποία είχε δικαιωθεί πρωτοδίκωςγια τη δολοφονική επίθεση που είχε δεχθεί το 2008με βιτριόλι καθώς επέστρεφε στο σπίτι της σταΠετράλωνα, βρέθηκε εκτεθειμένη, καθώς το Εφετείοαποφάσισε να ανακαλέσει την πρωτόδικη οριστική

απόφαση με επιχείρημα ότι δεν αποδεικνύεταιυπαιτιότητα εις βάρος των εργοδοτών. Ουσιαστικά,δηλαδή, είπε πως δεν επαρκούν ως αποδείξειςεμπλοκής των εργοδοτών της οι δεκάδες μαρτυρίες

8/17/2019 Contra Legem #9 _ 2016

18/60

18


για τις αναφορές, τα εξώδικα, τις διώξεις, τις δυσμενείςμεταθέσεις, τις απειλές, τους προπηλακισμούς καιτις βρισιές από ανθρώπους της εργοδοσίας εναντίοντης όλα τα χρόνια της συνδικαλιστικής της δράσης.Η απόφαση αυτή του δικαστηρίου, σε μια εποχή πουτα δικαιώματα των εργαζομένων καταπατούνταιδιαρκώς στο βωμό του κέρδους, της επιβίωσης των

επιχειρήσεων και της αυξανόμενης ανάγκης γιαευέλικτο και πειθήνιο εργατικό δυναμικό, δείχνει σαφήκατεύθυνση της νομολογίας και της νομοθεσίας (ιδίωςμετά τις μνημονιακές ευρωπαϊκές οδηγίες) για πλήρηκαταστρατήγηση των δικαιωμάτων των εργαζομένων,του αδύναμου κρίκου σε αυτή τη σχέση εξάρτησης.

Παράδειγμα δεύτερο: Σε πλήρη συνάφεια με ταπαραπάνω κινούνται και οι αποφάσεις του ΑρείουΠάγου σύμφωνα με τις οποίες πια θεσμοθετείται καιδυνατότητα αποζημίωσης των εργοδοτών από τουςεργαζομένους σε περίπτωση εργατικών ατυχημάτων.

Και μάλιστα τα αιτιολογικά των αποφάσεων αυτώνπαραγνώρισαν παραδειγματικά πως και τα δύοατυχήματα στα οποία αναφέρθηκε προέκυψαν εξαιτίαςκατάφωρων σφαλμάτων της εργοδοσίας, αφενόςτης πλημμελούς συντήρησης ενός οχήματος, καιαφετέρου των συνεχόμενων παράνομων υπερωριώνπου επέβαλαν στον εργαζόμενο, ο οποίος με το φόβονα μη χάσει η δουλειά του, εργαζόταν νυχθημερόνσε δρομολόγια μεγάλων αποστάσεων. Και στις δύοπεριπτώσεις όχι μόνο οι εργαζόμενοι έχασαν τη ζωήτους αλλά καταδικάστηκαν και σε αποζημίωση.

Παράδειγμα τρίτο: Δεν μπορούμε προφανώς ναπαραβλέψουμε όσα αφορούν στο νομικό καθεστώς τηςδίκης της ΧΑ. Είναι σαφές σε πρώτο επίπεδο πως δενπρέπει να θεωρείται πανάκεια η ενδεχόμενη καταδίκητων χρυσαυγιτών για τη δολοφονία Φύσσα, καθώς καιγια όλα τα υπόλοιπα ποινικά αδικήματα, εφόσον τοζήτημα των φασιστικών και ναζιστικών ιδεολογημάτωνπου ριζώνουν στην ελληνική κοινωνία είναι ζήτημαπολυσύνθετο και πρωτίστως πολιτικό (άρα μόνοτέτοια λύσης επιδέχεται). Είναι επίσης σαφές πωςδεν κάνουμε εμείς διακρίσεις σχετικά με την ισότηταόλων απέναντι στο νόμο. Αλλά όταν αυτό γίνεται απότην ίδια τη δικαιοσύνη, τους ίδιους τους αστυνομικούς,κατασταλτικούς αλλά και δικαστικούς μηχανισμούςδεν μπορούμε να κλείνουμε τα μάτια. Είναι κατάφωραάδικο, λοιπόν, να αποδεχόμαστε την αποφυλάκιση τωνακροδεξιών δολοφόνων στο προβλεπόμενο όριο τηςπροφυλάκισης των 18 μηνών, την ίδια στιγμή που λίγοκαιρό πριν ο αναρχικός Κώστας Σακκάς κρατούνταν για30 μήνες (ένα χρόνο πάνω από το προβλεπόμενο!),γιατί θεωρούνταν απειλή για το κοινωνικό σύνολολόγω των πολιτικών του πεποιθήσεων. Την ίδιαστιγμή, επίσης, που ο Νίκος Ρωμανός δεν έπαιρνε την

προβλεπόμενη εκπαιδευτική άδεια ούτε καν με το“βραχιολάκι” γεγονός που καταπατούσε τα δικαιώματάτου ως κρατουμένου, ακριβώς πάλι λόγω πολιτικώνπεποιθήσεων. Μήπως τελικά η δικαιοσύνη δεν είναι

τόσο τυφλή όταν διαφαίνεται πολιτική θέση καισκοπιμότητα;

Παράδειγμα τέταρτο: Η προσφυγική κρίση. Πέρανόλων των άλλων πτυχών που είναι άξιες κριτικής,ένα μεγάλο ζήτημα που ανοίγεται είναι σαφώς καιοι νομικές συνθήκες στις οποίες εντάσσονται αυτοίοι άνθρωποι, η καταπάτηση των δικαιωμάτων τους, ηοποία είτε από ποινική σκοπιά είτε και από πλευράςσυνταγματικών δικαιωμάτων ανοίγει τεράστιο πεδίοευθύνης του ελληνικού κράτους, η οποία ωστόσο γιαπολιτικούς λόγους και υπό την αιγίδα της ΕΕ σαφώςδεν αναδεικνύεται. Είναι ένα ζήτημα που δεν μπορεί ναεξαντληθεί στα όρια αυτής της παραγράφου, ωστόσοενδεικτικά ας πούμε τα εξής: τόσο οι συνθήκες στιςοποίες εντάσσονται ιδιαιτέρως μετά τη συμφωνία ΕΕ-Τουρκίας, το καθεστώς διάκρισης σε “πρόσφυγες” και“παράτυπους μετανάστες” που θεσμοθετεί διακρίσειςκαι καταπάτηση δικαιωμάτων ανθρώπων που

πλήττονται από πολέμους, πείνα και συρράξεις, όσοκαι οι συνθήκες διαβίωσής τους στα κρατικά hotspotsκαι στα camps εντάσσονται σε αυτό το πεδίο. Αλλάακόμα κι αν μπούμε στα “εσώτερα” αρκεί κανείς ναδει τις συνθήκες κράτησης στα κέντρα μεταγωγών καιτα κρατητήρια. Παράνομη κατακράτηση προσφύγωνγια χρονικό όριο κατά πολύ μεγαλύτερο αυτού πουπροβλέπεται για το καθεστώς επαναπροώθησης,στέρηση της ελευθερίας και φυλάκιση ανθρώπων πουδεν είναι εγκληματίες και δεν έχουν καταδικαστεί,σε άθλιες συνθήκες, στοιβαγμένους σε χώρουςακατάλληλους που προβλέπονταν για άλλη χρήση, σε

απαράδεκτες συνθήκες υγιεινής, με κακομεταχείρισηκαι ρατσιστικές επιθέσεις από τα κρατικά αστυνομικάόργανα, κράτηση ανηλίκων σε φυλακές ενηλίκων καιτέλος, κράτηση προσφύγων από χώρες που έχουνεπίσημα χαρακτηριστεί εδώ και χρόνια ως εμπόλεμεςζώνες (πχ Ιρακ, Σομαλία) και αρά δικαιούμενωνπολιτικού ασύλου. Κανένας νόμος, κανένα δικαστήριο,καμιά νομοθεσία, όμως, δεν αποφαίνεται γι’ αυτούςτους ανθρώπους, καταδικάζοντας της μειονότητες καιτους αδύναμους στην πραγματική αδικία γιατί έτυχενα γεννηθούν σε χώρες που κάποιοι άλλοι επιλέγουν

να βομβαρδίζουν! Αυτή είναι το πραγματικά άδικο. Τιγίνεται, όμως, με το νομικά άδικο;

Κάπου εδώ, λοιπόν, επιστρέφουμε στις έννοιες. Ταπαραπάνω παραδείγματα δεν είναι, όπως συχνάλένε οι νομικοί, περιοριστικά αλλά ενδεικτικά. Καιμας οδηγούν σε ένα συμπέρασμα: το δίκαιο, ο νόμος,δεν είναι επιστήμη, ανεξάρτητη, ουδέτερη, φυσικήαπόρροια, αλλά είναι ένα κατασκεύασμα δυναμικό,που μεταβάλλεται ανάλογα με τις κοινωνικές καιπολιτικές συνθήκες. Πάντα, όμως, χρησιμοποιείται γιανα θεσμοθετήσει την κυριαρχία των ισχυρών αυτού

του κόσμου, να καταστείλει τους αγώνες του λαού,των εργαζομένων, των πληττόμενων κομματιών καινα δημιουργεί ιδανικές συνθήκες προς κερδοφορίαόσων πλήττονται λιγότερο. Αυτό, άλλωστε,

8/17/2019 Contra Legem #9 _ 2016

19/60

19


δικαιολογεί πραγματικά και τις συνεχείς μεταβολέςτου ευρωπαϊκού και του ελληνικού δικαίου εν μέσωοικονομικής κρίσης, αλλαγές που στερούν από τουςαδύναμους και χαρίζουν στους ισχυρούς.

Μέσα στο πλαίσιο αυτό, λοιπόν, όπου πια καθίσταταισαφές πως η δικαιοσύνη δεν είναι ούτε τυφλή,ούτε ουδέτερη, αλλά προφανώς φέρει πολιτικό καικοινωνικό φορτίο, πρέπει να σκιαγραφήσουμε καιτο ρόλο ενός νομικού. Ένα ρόλο που δεν μπαίνεισε στενά ακαδημαϊκά - επιστημονικά όρια, πουδεν ξεκόβει τη στάση μας από τις πεποιθήσεις μας,που εν τέλει αποτελεί το αντιπαράδειγμα και τοαντίβαρο στην ολοένα και εντονότερη πόλωση καιαπομάκρυνση του νομικά δικαίου από το κοινωνικάδίκαιο. Και δεν είναι άλλο από το αντιπαράδειγμα ενόςδικηγόρου-νομικού μάχιμου, που παίρνει σαφή θέσηκαι παλεύει για το κοινωνικά δίκαιο, που αμφισβητεί τονόμο ως αυταξία, που υπερασπίζεται τους αδύναμους,τους κατατρεγμένους, τους αγωνιστές που δενυποτάσσονται στην πραγματικότητα που δημιουργούνάλλοι γι’ αυτούς, που σε όλες τις εκφάνσεις τιςπροσωπικής του ζωής, άρα και της επαγγελματικής,αγωνίζεται για κοινωνική δικαιοσύνη και όχι για χρήμακαι καταξίωση, που δε θα φοβάται να υψώσει ανάστημααπέναντι σε δικαστές και νομοθέτες, απέναντι σε έναολόκληρο σύστημα καταπίεσης και δε βυθίζεται μέσασ’ αυτό!

Γιατί για να αλλάξεις ένα κόσμο που δε σε χωράει δενπρέπει να περιμένεις σωτήρες, αλλά να μη σταματάςνα ονειρεύεσαι, να μη σταματάς να αγωνίζεσαι...

Μαίρη Ράδου

Χριστίνα Κανελλοπούλου

8/17/2019 Contra L

Contra Legem #9 _ 2016

Documents

Transcript of Contra Legem #9 _ 2016