ROK XVIII

BIERZGŁOWO, GRUDZIEŃ 2020

NR 12 (216)

GŁOS

PARAFII

PW. WNIEBOWZIĘCIA NAJŚWIĘTSZEJ MARYI PANNY

Pomódlmy się w Noc Betlejemską

W Noc Szczęśliwego Rozwiązania

By wszystko nam się rozplątało

Węzły, konflikty, powikłania.

Oby się wszystkie trudne sprawy

Porozkręcały jak supełki

Własne ambicje i urazy

Zaczęły śmieszyć jak kukiełki.

I oby w nas złośliwe jędze

Pozamieniały się w owieczki

A w oczach mądre łzy stanęły

Jak na choince barwnej świeczki.

By anioł podarł każdy dramat

Aż do rozdziału ostatniego

Kładąc na serce pogmatwane

Jak na osiołka – kompres śniegu.

Aby się wszystko uprościło

Było zwyczajne, proste sobie

By szpak pstrokaty, zagrypiony

Fikał koziołki nam na grobie

Aby wątpiący się rozpłakał

Na cud czekając w swej kolejce

Matka Boska cichych, ufnych

Jak ciepły pled wzięła na ręce

Ks. Jan Twardowski

STRONA 2

CO W GRUDNIU?

02.12. : Spotkanie Matek Żywego Różańca

03.12. : Wspomnienie św. Franciszka Ksawerego, prezbitera, patrona misji // Spotkanie Grupy 5 minut // Międzynarodowy Dzień Osób Niepełnosprawnych

04.12. : Wspomnienie św. Barbary, dziewicy i męczennicy, patronki gór-ników // Pierwszy piątek miesiąca – Księża odwiedzają chorych w parafii (ze względu na pandemię tylko na zaproszenie)

05.12. : Wspomnienie św. Saby, opata, patrona kupców i rzemieślników // Pierwsza sobota miesiąca – O godz. 17.00 nabożeństwo wynagradzające w kościele w Łubiance // Międzynarodowy Dzień Wolontariusza

06.12. : II Niedziela Adwentu // Wspomnienie św. Mikołaja, biskupa // Dzień modlitwy i pomocy materialnej Kościołowi na Wschodzie

08.12. : Uroczystość Niepokalanego Poczęcia NMP – Święto patronalne młodzieży żeńskiej

12.12. : Wspomnienie Najświętszej Maryi Panny z Guadalupe

13.12. : III Niedziela Adwentu // „Niedziela radości” // Wspomnienie św. Łucji, patronki niewidomych // XXXIX rocznica wprowa-dzenia stanu wojennego w Polsce

14.12. : Wspomnienie św. Jana od Krzyża, doktora Kościoła, patrona życia kontemplacyjnego

20.12. : IV Niedziela Adwentu

21.12. : Początek astronomicznej zimy – Najkrótszy dzień w roku

22.12. : Wspomnienie św. Franciszki Cabrini, zakonnicy, patronki emi-grantów

24.12. : Wigilia Bożego Narodzenia – O godz. 21.00 Msza św. w koś-ciele w Łubiance, a o godz. 24.00 Pasterka w kościele w Bierz-głowie

25.12. : Uroczystość Narodzenia Pańskiego

26.12. : Drugi Dzień Świąt Bożego Narodzenia – Wspomnienie św. Szczepana, pierwszego męczennika

27.12. : I Niedziela po Narodzeniu Pańskim // Święto Świętej Rodzi-ny Jezusa, Maryi i Józefa // Wspomnienie św. Jana Apostoła i Ewangelisty // Podczas Mszy św. rodzina z Ekip Notre Dame przedstawi świadectwo chrześcijańskiego życia

28.12. : Wspomnienie św. Młodzianków, męczenników, patronów chórów kościelnych

31.12. : Wspomnienie św. Sylwestra I, papieża, patrona zwierząt domo-wych // Sprawozdanie duszpastersko-finansowe za miniony rok

Elżbieta Giersz

STRONA 3

Z ŻYCIA PARAFII

I. Spowiedź adwentowa

Zapraszam do odprawienia sakramentu spowiedzi, który przygotowuje

nas do uroczystości Narodzenia Pańskiego. W roku pandemii nie będzie jednak

specjalnego dnia spowiedzi (w roku 2019 był to dzień 21 grudnia), gdy przy-

bywają kapłani z całego dekanatu bierzgłowskiego. W tym roku słuchamy

z ks. Tomaszem spowiedzi codziennie, również w niedzielę, pół godziny przed

Mszą św.

II. Żywy i ruchomy żłóbek

Ze względu na pandemiczne ograniczenia ilości uczestników liturgii

rezygnujemy po wielu latach (mamy nadzieję, że tylko na ten wyjątkowy rok)

z przygotowania zarówno żywego, jak i ruchomego żłóbka. Ograniczymy się

do symbolicznej dekoracji, która będzie wywoływała nastrój Bożego Narodze-

nia, ale będzie bardzo powściągliwa. Żłóbek oczywiście będzie. Jezus narodzony

przybędzie. Nasz Pan jest obecny nawet w takich czasach, a może szczególnie

intensywniej w takich czasach.

III. Kolęda inaczej (jak wszystko w roku pandemii)

Otrzymaliśmy zalecenia, aby w roku pandemii, wobec groźby przeno-

szenia wirusa, zrezygnować z tradycyjnej kolędy. Tak też uczynimy. Nie będzie-

my chodzić z domu do domu. Kto będzie chciał zaprosić kapłana, aby osobiście

pobłogosławił dom i rodzinę, prosimy, aby się umówił indywidualnie. Wówczas

chętnie przyjdziemy. Wyruszymy z plebanii. Proszę, aby nie zapomnieć o śro-

dkach dezynfekcyjnych.

IV. Prace budowlane wykonane w listopadzie i plany na kolejny rok

2 listopada przybyła firma, która rozpoczęła tynkowanie wnętrza koś-

cioła w Łubiance. Prace postępowały sprawnie. Pracowało czterech panów.

Położyliśmy tynki maszynowe, tradycyjne: cementowo – wapienne. W pierw-

szym tygodniu (2-7 listopada) udało się otynkować chór, ścianę zachodnią

i południową. Ściana północna została przygotowana do kładzenia tynku.

Postawiono rusztowania i zabezpieczono okna i sufit. Fachowcy stwierdzili,

że pogoda jest idealna, że jest ciepło, jak na tę porę roku. Zaprawa nie schnie

zbyt szybko, jak to bywa w miesiącach letnich. W drugim tygodniu prac poło-

żono tynki w prezbiterium, na ścianie północnej i te najtrudniejsze ze względu

STRONA 4

na wysokość – na ścianie pomiędzy prezbiterium a nawą główną. Po dwóch

tygodniach całe wnętrze kościoła pokryte zostało tynkami. W trzecim tygodniu

do wtorku dokończone zostały prace przy tynkach w zakrystii i w pomie-

szczeniach ponad zakrystią. W piątek i sobotę (20-21 listopada) prawie dziesięć

osób sprzątało kościół po tynkarzach. Dziękuję za zaangażowanie w tę dużą

pracę.

W dniu 10 listopada zakupiliśmy zestawy lamp i żarówek do podświe-

tlenia zewnętrznego kościoła (ponad 90 kompletów). Będziemy przystępowali

do ich montażu.

Obecnie czekamy na przyjazd górali, którzy mają zbudować chór muzy-

czny, którzy obiecali, że przybędą do nas gdy u nich przyjdą mrozy. Materiał

mamy już przygotowany i opłacony.

Jak widzicie, pomimo pandemii, prace przy kościele w Łubiance postę-

pują naprzód. Podsumowując bieżący, trudny przecież rok, można stwierdzić,

że wykonaliśmy nadzwyczajną pracę. Wspomnę ocieplenie sufitu całego koś-

cioła i wykonanie boazerii w jasnym dębie. Jeszcze w styczniu br. nasi para-

fianie ocieplili sufit prezbiterium i założyli boazerię. Otrzymaliśmy wówczas

przedsmak całości. Pamiętam niektóre opinie po wykonaniu tej pracy. Ktoś

powiedział: Wygląda dokładnie tak jak na projekcie, przedstawionym

w folderze. Po prostu pięknie. Potem wkroczyli pracowici górale. Przypomnę,

że pracowali przez cały miesiąc, przez jedenaście godzin dziennie. Efekt ich

pracy: wykonany sufit jest oszałamiający. Przyszła kolej na położenie instalacji.

Było ich sporo: instalacja odkurzacza centralnego, instalacja elektryczna, multi-

medialna, nagłaśniająca, alarmowa. Te prace w większości wykonali parafianie.

Równocześnie wykonywaliśmy prace przy pomieszczeniach nad zakrystią.

Najczęściej panowie pracowali po godzinach, po swojej pracy zawodo-

wej. To ogromne zaangażowanie i bezinteresowność. Za wkład pracy społe-

cznej serdecznie dziękuję.

Wykonaliśmy duże i kosztowne prace. Bóg zapłać za ofiary na budowę

nowego kościoła w Łubiance. Wszystko, co zrobiliśmy zostało opłacone. Nie

mamy żadnych długów, ani żadnych kredytów. To dzięki Waszej ofiarności.

Dziękuję za ofiary składane w zakrystii, w biurze i przekazywane na konto

parafii.

Zazwyczaj na kolędach składaliście specjalne ofiary na budowę. Kolędy

jako takiej w roku zarazy nie może być. Apeluję jednak o życzliwość i zro-

zumienie Parafian. Można posłużyć się kontem parafialnym i ofiarować środki

w ten sposób, jak w latach poprzednich. Aby prace w nadchodzącym roku

mogły ruszyć potrzebujemy wsparcia. Budowa potrzebuje wsparcia. Plany

na rok 2021 mamy również ambitne. Najpierw założenie instalacji ogrzewania

STRONA 5

podłogowego wraz z pompami ciepła (pompa powietrzna). Następnie przygoto-

wanie i założenie posadzki granitowej oraz granitowego ołtarza celebry, ambo-

ny, chrzcielnicy i postumentu do figury Matki Bożej z Fatimy. Wszystko w je-

dnolitym stylu. To ostatnia taka praca budowlana.

Mamy zamówiony instrument organowy. Pragniemy sprowadzić go

z Wielkiej Brytanii. To jest koszt około 100 tysięcy złotych. Spore wyzwanie…

V. Trzy dni ciemności w drodze do Niniwy…

Co oznacza czas, gdy prorok Jonasz został połknięty przez rybę? Spędził

w jej wnętrzu trzy dni i trzy noce. Przeżył czas ciemności. Jego trudny okres

ciemności okrywa milczenie. Księga Jonasza o tym milczy.

Każdy ma swój czas ciemności. Ostatnie tygodnie to moje ciemności.

Dzielę je z tyloma ludźmi. To nasze ciemności. Ciemne marsze przelewające się

ulicami naszych miast i takież hasła. Ludzie z ciemności, gdy przemówią, naj-

częściej krzyczą. Rozmowa w ciemnościach jest niemożliwa. Słyszą tylko siebie.

Skandują coś o wolności, ale nas tam nie uwzględniają. Wolność należy się tyl-

ko im? A mnie, a nas chcą zagłuszyć? Nawet najbezbronniejszych: dzieci –

nie chcą widzieć. Nasze ciemności okrywa huk, krzyk, donośne przekleństwo.

Uczyłem młodzież przez wiele lat. Młodzież szukała ideałów, wyższych

wartości. Stawiała podczas katechez trudne pytania. Gdy wyrastała z czasu

buntu, związanego z dojrzewaniem, słuchała i potrafiła przyjąć Prawdę –

Jezusa Chrystusa, Jego naukę, Jego cudowny plan dla każdego życia.

Podsuwałem takie pytania: Unde malum? Skąd zło, skoro Bóg, Stwórca

jest dobry. Pytania o sens istnienia, o jego cel. A jaki jest sens cierpienia, zwła-

szcza cierpienia niewinnego. Pytania, które tyle wieków temu stawiali filozofo-

wie z Hellady. Pytania, które wcześniej stawiałem sobie osobiście. Paliły mnie

policzki. Byłem niecierpliwy. Chciałem prostych odpowiedzi. Poznałem na wła-

snej skórze co to znaczy zmagać się z ważnymi kwestiami. Przydało mi się to.

Może bardziej młodych byłem wstanie rozumieć?

Pytania się nie zdezaktualizowały. Chyba, że zawiesimy żywioł myśle-

nia, a wystarczą nam gotowe klisze, podsuwane przez wirtualny, alternatywny

świat. Mocno stawialiśmy pytania o wolność człowieka i konfrontowaliśmy

z wolnością drugiego człowieka. Jego wolność przynosi granice naszej wolno-

ści. Nie istnieje wolność absolutna. Wolności przyglądaliśmy się również

w świetle Bożej opatrzności. Człowiek wszak to nie tylko wymiar horyzontalny:

człowiek – człowiek, społeczność, upływający czas, śmierć. To także wymiar

wertykalny: człowiek – Bóg – wieczność. To dzięki wierze, dzięki bliskości Boga

uczymy się być wolnymi. Wolność jest darem zadanym, nieustannie zdoby-

wanym.

STRONA 6

Wolnym był człowiek wiary mocniejszej niż śmierć – błogosławiony

ks. Jerzy Popiełuszko, a nie wyzuci ze wszystkiego, także z wiary, cyniczni funk-

cjonariusze Służby Bezpieczeństwa, Jego prześladowcy i zabójcy.

Nie przychodziły nam pomysły, aby rozważać o wolności w oderwaniu

od dziesięciu Bożych przykazań. Takiej wolności nie ma. Ktoś po raz kolejny

chce nas oszukać.

Jonasz, gdy wydostał się z ciemności, podjął skutecznie misję głoszenia

nawrócenia i pokuty. Wychodzimy z ciemności. Do dzieła. W Imię Jezusa Chry-

stusa, Pana czasu i wieczności, Pana Światłości. Osobiste nawrócenie i pokuta.

Uderzam się w swoje piersi. Modlę się podwójnie (myślę o intensywności).

Łaknę sakramentów i przez nie zbliżam się do Tajemnicy. Nie wypuszczam

z ręki Księgi. Młodzi i… wszyscy, potrzebują świadków.

Ks. Rajmund Ponczek

Proboszcz

- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -

Drodzy Parafianie,

trwamy w oczekiwaniu na przyjście na świat naszego Pana Jezusa

Chrystusa. Mimo trwającej epidemii i ograniczeń, które towarzyszą nam

na każdym kroku postarajmy, by był to czas radosny.

Niech nasze serca ogarnie prawdziwy pokój, abyśmy nigdy nie tracili

nadziei i wiary w czuwającą nad nami Opatrzność Bożą.

Życzymy, by nadchodzący Nowy Rok 2021 przyniósł pomyślność Wam,

Waszym Rodzinom, bliskim i przyjaciołom. Niech pojawiające się troski

i zmartwienia będą na miarę naszej wiary i zaufania w Bożą Miłość

i Miłosierdzie.

Stawajmy się dziećmi Bożymi, a naszym wzorem niech zawsze będzie

Matka Najświętsza i Święty Józef.

Proboszcz, wikariusz i Zespół Redakcyjny

STRONA 7

POCZET POLSKICH ŚWIĘTYCH

Kontynuujemy zapoczątkowany w zeszłym miesiącu cykl artykułów po-

święconych Świętym kościoła katolickiego związanym z naszą ojczyzną. Trzy-

mając się porządku chronologicznego (według roku śmierci) w tym numerze

przyszedł czas na Pięciu Braci Męczenników. Trzech z nich było Polakami,

a więc byli to pierwsi Święci z naszego narodu. Pamiętajmy bowiem, że opisy-

wany w listopadowym numerze Święty Wojciech, aczkolwiek związany z Polską,

był jednak rodowitym Czechem.

Zresztą historia naszych dzisiejszych bohaterów wiąże się poniekąd

z osobą św. Wojciecha. Konkretniej rzecz biorąc ze Zjazdem Gnieźnieńskim

z 1000 roku, będącego również pielgrzymką cesarza niemieckiego Ottona III

do grobu świętego. Podczas tego zjazdu z inspiracji cesarza i króla Bolesława

Chrobrego zapadła decyzja o rozpoczęciu starań mających na celu sprowa-

dzenie do Polski zakonników i założenie pierwszego klasztoru na naszych zie-

miach. Plan ten został zrealizowany pod koniec 1001 roku. Kiedy to po usilnych

staraniach Ottona z benedyktyńskiej pustelni Pereum pod Rawenną w pół-

nocnych Włoszech wyruszyło do Polski dwóch miejscowych zakonników – brat

Benedykt i brat Jan. Młodszy z nich, Benedykt, został wyznaczony na przeło-

żonego klasztoru.

Jak na duchowych uczniów św. Romualda z Camaldoli (późniejszego

założyciela zakonu kamedułów) przystało, przybyli do Polski benedyktyni zało-

żyli klasztor w formie pustelni, tzw. eremu. Niestety nie mamy stuprocentowej

pewności gdzie został on założony. Jednak najwięcej śladów wskazuje na oko-

lice miejscowości o znamiennej nazwie Święty Wojciech w pobliżu Między-

rzecza. Wkrótce do włoskich zakonników dołączyli Polacy – rodzeni bracia Iza-

ak i Mateusz oraz najmłodszy Krystyn, który jako brat-laik pełnił w klasztorze

rolę sługi i kucharza.

Po około dwóch latach funkcjonowania klasztoru w noc poprzedzającą

dzień św. Marcina, a więc z 10 na 11 listopada 1003 roku miał miejsce napad

rabunkowy na klasztor. W jego trakcie zamordowano wszystkich pięciu przeby-

wających w nim braci. Po dokonaniu morderstwa rabusie rozgrabili cenne wy-

posażenie kościoła, a sam budynek podpalili. O zbrodni zaalarmowali okoliczni

chłopi, którzy przybyli na nabożeństwo następnego dnia. Sprawców szybko uję-

to, a jako karę wyznaczono im… dożywotnią posługę w klasztorze.

Pięciu Braci Męczenników z Międzyrzecza zostało uznanych świętymi

już w 1004 roku po wysłuchaniu przez papieża Jana XVIII relacji złożonej przez

bpa poznańskiego Ungera. Co ciekawe, jednym z miejsc ich szczególnego kultu

jest kościół pw. Świętych Polskich Braci Męczenników w Bydgoszczy, w którym

ostatnią Mszę Świętą odprawił patron naszego kościoła w Łubiance, bł. ks. Je-

rzy Popiełuszko.

Bartłomiej Piętowski

STRONA 8

ŚWIADECTWO BOŻEGO DZIAŁANIA W MOIM ŻYCIU

W dniach 19 i 20 września br. odbyła się 38 Pielgrzymka Ludzi Pracy

na Jasną Górę, zorganizowana po raz pierwszy dla Robotników Huty War-

szawa w roku 1983 przez ks. Jerzego Popiełuszkę (dziś błogosławionego i pa-

trona NSZZ „Solidarność”). Nie zachęcałem Związkowców do wyjazdu, bo w so-

botę 12 września byłem na spotkaniu z osobą, która (jak się później okazało)

dzień wcześniej była w miejscu przebywania osoby chorej na Covid-19 i została

skierowana na kwarantannę. W związku z tym starałem się pozostawać w odo-

sobnieniu, by nie narażać innych na zarażenie. Ostatecznie w sobotę 19 wrze-

śnia podjąłem decyzję o wyjeździe na Mszę św. w niedzielę wyłącznie z Marysią,

moją żoną.

Nasz samochód został wymodlony na Wieczerniku Matki Bożej w I so-

botę miesiąca w październiku 2018, a informacja o możliwości jego kupna

w komisie w Toruniu dotarła do mnie w dniu mych urodzin w kwietniu 2019.

Zepsuł się już raz poważnie w grudniu 2019 – awaria silnika – co skutkowało

jego wymianą. W drodze na Jasną Górę, na wysokości Włocławka, z radością

powiedziałem do Marysi, że oto samochód wyproszony u Matki Bożej w Często-

chowie zmierza do tego miejsca. Niestety ok. 80 km przed miastem pojazd uległ

uszkodzeniu. Odgłos pracy silnika wskazywał na ten sam typ awarii co dziewięć

miesięcy temu – wtryski w silniku. Powiedziałem sobie, że mimo wszystko

nie powinienem z tego powodu wpaść ani w złość ani w rozpacz.

Na Jasną Górę nie udało mi się więc dotrzeć, a do domu wróciliśmy

lawetą. Uszkodzony pojazd załadował sympatyczny pracownik pomocy drogo-

wej, a my wsiedliśmy do kabiny. Całą trasę do Łubianki przegadaliśmy, zasko-

czeni na końcu, że droga tak szybko minęła. Nasz rozmówca deklarował swój

dystans do wiary, pytając o to dlaczego modlitwy części osób są wysłuchiwane,

innych zaś nie. Rozmowa była okazją do przedstawienia przeze mnie świadectw

odnośnie pośrednictwa ks. Jerzego w naszej przeprowadzce na wieś oraz

pomocy Matki Bożej w dotarciu do Sanktuarium w Wambierzycach. Żal z po-

wodu nie dotarcia na Jasną Górę został zgładzony możliwością rozmowy na te-

mat wiary.

Wóz został oddany do warsztatu, a przypuszczenie odnośnie awarii po-

twierdziło się. Decyzja, by nie jechać uszkodzonym pojazdem uratowała silnik

przed zniszczeniem, co pozwoli na uniknięcie wysokiego kosztu naprawy.

Tak odczytuję małe znaki dużego Bożego działania.

Jerzy Wiśniewski

STRONA 9

OTWORZYŁAM SERCE NA DAR ŻYCIA

Jestem mamą kochanych dziewczynek: Hani i Oleńki. Córki są szcze-

gólnym przejawem miłości Pana Boga w moim życiu. Mam wrażenie, że przyj-

mując Olę, moje serce otworzyło się na Boga jak nigdy wcześniej.

Cztery lata temu, będąc w ciąży, dowiedziałam się o tym, że moja mło-

dsza córeczka, którą nosiłam pod sercem, jest poważnie chora. Kontrolne bada-

nie ujawniło, że Ola ma wady rozwojowe mózgu. Poprzednie badania były pra-

widłowe i nic nie wskazywało na to, że za chwilę nasze życie całkowicie się od-

mieni. Dzień diagnozy był niezwykły. To nie był czas, w którym codziennie czy-

tałam Słowo Boże, ale wtedy właśnie wyjątkowo, kilka minut przed wejściem

do gabinetu lekarskiego, przeczytałam w telefonie fragment z Pisma Św.:

„Od łona matki Pan mym opiekunem” (Ps 71,6). W tym dniu Kościół wspo-

minał narodziny św. Jana Chrzciciela. Siedząc w poczekalni, myślałam o tym,

jak bliskie są mi teraz te słowa i jak to dobrze, że Pan czuwa nad nami. Chwilę

później widziałam , jak zmienia się twarz lekarza… Kontrolne badanie USG wy-

kazało, że córka ma bardzo duże wodogłowie. Bóg wyprzedził diagnozę… Prze-

czytane wcześniej słowa psalmu 71 dały mi siłę, żeby wrócić do domu. Tam zaś

pierwszą rzeczą, którą zobaczyłam, był mały obrazek św. Rity. Obrazek ten leżał

na półce w naszej kuchni już od kilku tygodni. Znalazł się tam „przypadkiem”.

Wcześniej jednak nie przeczytałam modlitwy i nie znałam św. Rity. W dniu

diagnozy zrobiłam to pierwszy raz i poczułam, że św. Rita nam pomoże. Lekarz

po kilku kolejnych spotkaniach nie dawał żadnej nadziei i sugerował mi

aborcję. Bardzo duże wodogłowie na tak wczesnym etapie ciąży miało w efekcie

dopro-wadzić do tego, że Ola – o ile przeżyje – będzie dzieckiem w głębokim

stopniu niepełnosprawnym fizycznie i intelektualnie. Usłyszałam też wtedy, że

rujnuję sobie życie, a moja córka nie rokuje na nic pozytywnego. Szukałam

możliwości jakiejkolwiek pomocy, ale lekarz zanegował je wszystkie.

Powiedział, że dziecko będzie dla mnie tylko „krzyżem Pańskim” a moja

nadzieja na jakąkolwiek po-moc jest iluzoryczna. Mój świat się wtedy walił, ale

pomimo tego zdecydowałam się zawierzyć Olę Bogu.

Już wkrótce miało się okazać, że Pan prowadzi nas własnymi drogami.

Wierzę bowiem, że to właśnie z Bożą pomocą znalazłam lekarzy, którzy tak jak

i ja chcieli walczyć o życie mojej córki. Zostałyśmy zakwalifikowane do operacji

wewnątrzłonowej metodą otwartej chirurgii płodu. Była to pionierska operacja

w Polsce. Lekarze ze specjalistycznego Szpitala w Bytomiu specjalnie sprowa-

dzili najmniejszą z możliwych zastawek komorowo-owodniowych i założyli ją

w 24. tygodniu życia płodowego Oli. Zastawka ta odprowadzała nadmiar płynu

z mózgu. Kilka dni przed operacją w szpitalnej kaplicy prosiłam Boga o umo-

cnienie. Ksiądz powiedział żebyśmy wychodząc, zabrali ze sobą wyłożone tam

STRONA 10

czasopisma. Nie patrząc nawet na okładkę wzięłam numer „Miłujcie się!”. Do-

piero na sali zorientowałam się, że okładka pisma przedstawia zdjęcie uśmie-

chniętej matki z nastoletnią córką oraz cytat: „Nie zgodziłam się na aborcję.

Dzisiaj córka ma 17 lat”. W środku znajdował się artykuł – historia matki

i jej córki – również Oli. To było niesamowite! W numerze tym był także

obszerny tekst o św. Szarbelu. Kiedy go przeczytałam, pojawiło się we mnie

silne przekonanie, że ten święty nam pomoże. Było to dziwne uczucie, które

towarzyszyło mi cały dzień. Myślałam dotąd, że proszę już o wstawiennictwo

św. Rity i to powinno wystarczyć. Wieczorem niespodziewanie zadzwoniła

do mnie znajoma i zaproponowała, że

przywiezie mi olej św. Szarbela. Zaczę-

ła rozmowę od słów: „Wiesz, jest taki

święty…” ale ja już wtedy wiedziałam,

o kim mówi, i od tamtej pory o zdrowie

córki prosiłam także przez wstawien-

nictwo św. Szarbela. Czułam wewnę-

trznie, że będzie dobrze, że Pan jest

z nami… Po operacji na zdjęciach USG

zaczął pojawiać się mózg naszej Oleńki.

Byłam szczęśliwa i myślałam, że naj-

trudniejsze za nami…

Ola przyszła na świat w 30. ty-

godniu ciąży. Cud życia. Była maleńka

i waleczna. Tego dnia obchodzona była

80. rocznica ogłoszenia Koronki do mi-

łosierdzia Bożego. Okazało się, że poza

wodogłowiem Oleńka ma też inne wa-

dy rozwojowe mózgu, które również

mogą spowodować, że będzie dzie-

ckiem niepełnosprawnym intelektualnie i fizycznie. Rozwój naszej córki był

zatem dla nas wielką niewiadomą. Najtrudniejsze było dopiero przed nami.

Patrzyłam na ból swojego dziecka i myślałam, że serce mi pęknie. To było

niewyobrażalnie trudne doświadczenie macierzyństwa. Zbliżały się święta Bo-

żego Narodzenia, a ja kłóciłam się z Bogiem. Prosiłam, żeby zabrał Oleńkę,

jeżeli jej życie ma być ciągłą walką z bólem i strachem. 19 grudnia nasza córka

przyjęła w szpitalu sakrament chrztu św., a pięć dni później w wigilię, Oleńka

została wypisana do domu. Jej stan zdrowia oraz wyniki stopniowo się

poprawiały. To był nasz bożonarodzeniowy cud…

Za nami już blisko cztery lata walki o życie i zdrowie córki. Mamy

za sobą częste pobyty w szpitalu i intensywną rehabilitację. Jednak wbrew temu

Święty Ojcze Szarbelu, który wyrzekłeś

się przyjemności światowych i żyłeś

w pokorze i ukryciu w samotności ere-

mu, a teraz przebywasz w chwale nie-

ba, wstawiaj się za nami. Rozjaśnij

nasze umysły i serca, utwierdź wiarę

i wzmocnij wolę. Rozpal w nas miłość

Boga i bliźniego.

Pomagaj w wyborze dobra i unikania

zła. Broń nas przed wrogami widzial-

nymi i niewidzialnymi i wspomagaj

w naszej codzienności. Za Twoim wsta-

wiennictwem wielu ludzi otrzymało od

Boga dar uzdrowienia duszy i ciała,

rozwiązania problemów w sytuacjach

po ludzku beznadziejnych.

Wejrzyj na nas z miłością, a jeżeli bę-

dzie to zgodne z wolą Bożą, uproś nam

u Boga łaskę, o którą pokornie prosimy,

a przede wszystkim pomagaj nam iść

codziennie drogą świętości do życia

wiecznego. Amen.

STRONA 11

co mówili lekarze, Oleńka dzisiaj mówi, ma niesamowitą pamięć i jest bardzo

radosnym dzieckiem. Każdego dnia się śmieje i śpiewa piosenki, także w języku

angielskim. Nie mam wątpliwości, że jest szczęśliwa. Dzielnie mierzy się z tru-

dami choroby i swoimi ograniczeniami, również intelektualnymi. Towarzysząc

Oli w tym doświadczeniu, obserwuję, w jak bliskiej jest relacji z Bogiem. Spra-

wia wrażenie, jakby widziała i wiedziała więcej. Gdy nasza córka miała dwa lat-

ka, na szpitalnym łóżku wielbiła Boga. Patrząc w okno, zaczęła śpiewać, klaskać.

Skończyła mówiąc: „Amen”. Słyszałam również, jak w szpitalnej kaplicy, Spo-

glądając na ołtarz Ola wypowiedziała słowa: „Dziękuję Tato!” Nie miała wtedy

nawet trzech lat. Takie sytuacje przerastały moje dotychczasowe doświadczenie

wiary. Pewnego razu na oddziale neurochirurgii, kiedy czytałam Oli książkę,

moja córka niespodziewanie oznajmiła: „Szarbel był”. Powiedziała to dwa razy

bardzo wyraźnie, mimo tego, że nie wypowiadała wtedy jeszcze „r”. Podobna sy-

tuacja wydarzyła się później także w domu. Byłam zdziwiona. Nie opowiadałam

Oli o tym świętym pustelniku z Libanu, który niespodziewanie pojawił się

w moim życiu, kiedy byłam jeszcze w ciąży. Nie mamy też w mieszkaniu wize-

runku św. Szarbela. Z niedowierzaniem zapytałam ją wtedy, czy ten święty

ma brodę. Oleńka, ciesząc się, odpowiedziała: „Tak – i połaskotał mnie”.

Po chwili dodała, że św. Szarbel ją kocha. Bez chwili zastanowienia rozpoznała

wizerunek świętego na obrazku, który jej później pokazałam. Innym razem

wspomniała o tym, że „Święty Szarbelek pięknie pachnie”.

Minione lata, od momentu diagnozy, były najtrudniejszymi w moim ży-

ciu. Choroby i niepełnosprawność córki wiążą się z różnymi ograniczeniami

i niepewnością. Jest to jednak dla mnie także czas szczególnej bliskości Boga.

Przeżywam ciągłe nawracanie się. Przez to trudne doświadczenie macierzyń-

stwa Pan uczy mnie zaufania, cierpliwości i pokory. Bóg uzdrowił mnie także

z bólu minionych doświadczeń. Pewnego razu po wieczorze uwielbienia otrzy-

małam takie słowo: „Słyszałem twoją modlitwę, widziałem twoje łzy. Oto

uzdrowię cię” (Iz 38,5). Następny ranek był pierwszym dniem, w którym

nie prosiłam Boga o siły. Pan przywrócił mi radość życia. Wiem, że On prowadzi

nas swoimi drogami, że nam błogosławi. Każdego dnia doświadczam ogromu

miłości i odczuwam wdzięczność. Pan przemienia moje serce.

Cieszę się, że mogę być częścią Kościoła Świętego. Cieszę się ze świę-

tych obcowania. Ostatnie lata bardzo mnie zmieniły. Dzisiaj, mimo trudu, je-

stem szczęśliwą mamą dwóch niezwykłych córek. Jestem szczęśliwą córką Boga

Ojca.

[źródło: „Otworzyłam serce na dar życia”, Paulina Łopatka, Katolicki Dwumiesię-

cznik Ewangelizacyjny „Miłujcie się”, nr 4-2019, s. 17-20]

Elżbieta Giersz

STRONA 12

MAŁE CO NIECO DLA DZIECI

Mały uciekinier – Saba

Ten święty nie miał szczęśliwego dzieciństwa. Jego ojciec był oficerem

w cesarskiej armii. Pewnego dnia został wysłany służbowo do Egiptu na dłuższy

czas. Saba pozostał pod opieką wuja i cio-

tki. Ciotka jednak okazała się osobą do te-

go stopnia niegodziwą, że Saba uciekł z do-

mu, kiedy miał zaledwie osiem lat, i udał

się do drugiego wuja. Odtąd obydwaj wu-

jowie zaczęli walczyć, a nawet procesować

się o to, kto ma się opiekować Sabą, ponie-

waż każdemu z nich zależało na pienią-

dzach jego ojca. A zatem Saba znowu uciekł, ale tym razem poszedł do kla-

sztoru, gdzie pozostawał przez dziesięć lat.

Następnie udał się do Jerozolimy i przebywał w kilku klasztorach.

W końcu założył „ławrę” – miejsce, gdzie każdy mnich mógł żyć samotnie

w niewielkiej grocie, ale spotykał się z pozostałymi mnichami w soboty i nie-

dziele na wspólnych modlitwach. Do ławry, która mieściła się w dzikim

i odludnym miejscu pomiędzy Jerozolimą a Morzem Martwym, przyłączało się

wielu mężczyzn z różnych krajów. Ławra stała się sławna, ponieważ w różnych

czasach przebywało w niej wielu świętych. Nawet obecnie, ponad czternaście

stuleci od śmierci świętego Saby, w założonej przez niego ławrze wciąż jeszcze

żyją mnisi!

Czy chciałbyś mieszkać w dzikim i odludnym miejscu? A może raczej

wolałbyś mieszkać w ruchliwym i tętniącym życiem mieście? Nie ma znaczenia,

gdzie mieszkasz, ale jak żyjesz! Gdziekolwiek się znajdujesz, możesz mieć

szczęśliwe i pobożne życie! Jeżeli więc nie zacząłeś jeszcze tak żyć, zacznij

od dzisiaj – bądź szczęśliwy i pobożny!

/źródło: „115 zaskakujących wydarzeń z życia świętych”,

Bernadett Mc Carver Snyder/

REDAKCJA: ZUZA I AKCJA KATOLICKA POD KIERUNKIEM KS. PROBOSZCZA

ADRES: PARAFIA PW. WNIEBOWZIĘCIA NAJŚWIĘTSZEJ MARYI PANNY W BIERZGŁOWIE UL. KS. ZYGFRYDA ZIĘTARSKIEGO 20, 87-152 ŁUBIANKA

TEL. 665-687-886, MAIL: PARAFIABIERZGLOWO@GMAIL.COM

STRONA INTERNETOWA: HTTPS://PARAFIABIERZGLOWO.WORDPRESS.COM

NR KONT W BS TORUŃ O/ŁUBIANKA: OGÓLNE: 67-9511-0000-2003-0021-2269-0001

NA BUDOWĘ KOŚCIOŁA W ŁUBIANCE: 31-9511-0000-0021-2269-2000-0010