BIBLIA ORAZ ZAWARTE W NIEJ METAFORY POETYCKIE - BIBLIA A NAUKA

Czy poniższy naukowy opis, który obrazuje cykl obiegu wody w przyrodzie, można pogodzić z wiarą, że Biblia kiedykolwiek nauczała iż atmosfera, to w rzeczywistości metalowe / wypolerowanesklepienie, które wisi przyczepione do czegokolwiek nad nim, a pod nim wiszą przyczepione do niego gwiazdy? Że posiada ono w sobie okna, przez które leci deszcz na ziemię? Czy raczej należy słowa o sklepieniu i filarach traktować, jako metafory poetyckie?

Biblia przedstawiła opis cyklu hydrologicznego już setki lat przed Chrystusem

"Wszystkie rzeki płyną ku morzu, a jednak morze nie wzbiera; w dalszym ciągu płyną rzeki domiejsca, do którego zdążają." (KOHELETA 1:7, Biblia Warszawska)

"On wyciąga kropelki z morza i te rozlewają się w oparach deszczu, którym ociekają chmury iktóry spada na mnóstwo ludzi." (HIOBA 36:27-28, Biblia Warszawska)

Czy rozsądny człowiek na podstawie słów poniżej zacytowanego Psalmu wywnioskuje, żestarożytni pisarze Biblii wierzyli w to, że rzeki mają dłonie i w nie mogą w nie klaskać, czy w to, że

góry mogły radośnie krzyczeć? Czy może mamy tutaj do czynienia z metaforą poetycką /personifikacją?;

Psalm 100:8 „ Niech rzeki klaszczą w dłonie; niech wszystkie góry wespół radośnie wołają”

1, 2 i 3 Niebo

Hebrajskie słowo szamájim, tłumaczone na „niebo” lub „niebiosa”, nawiązuje przede wszystkim doczegoś wysokiego lub wzniosłego (Ps 103:11; Prz 25:3; Iz 55:9). W Języku hebrajskim nie

występowały osobne słowa na określanie atmosfery, przestrzeni kosmicznej, lub innego wymiaru, wktórym mieszka Bóg/ Stwórca, które potocznie określa się „niebem”. Na określenie atmosfery

starożytni hebrajczycy używali słowa „przestworze niebios”. Na określenie przestrzeni kosmicznejstarożytni Izraelici używali określenia „niebiosa niebios”. Natomiast na określenie miejsca

zamieszkiwanego przez Boga Izraelici używali takich określeń, jak: „najwyższe niebiosa” czy„trzecie niebo”

2 do Koryntian 12 :2 „ Znam człowieka w jedności z Chrystusem, który czternaście lat temu —czy w ciele, nie wiem, czy poza ciałem, nie wiem; Bóg to wie — został jako taki porwany do

trzeciego nieba. ”

Poza tym w Biblii używa się potocznych określeń; niebo niebiosa, które mogą zastępowaćwszystkie te określenia i wówczas o znaczeniu danego słowa decyduje kontekst rozpatrywanego

fragmentu. 1 Królów 8:27 „ „Ale czy Bóg naprawdę zamieszka na ziemi? Oto niebiosa [przestworze niebios/atmosfera], wręcz niebo niebios [przestrzeń kosmiczna], nie mogą cię pomieścić; cóż dopiero ten

dom, który zbudowałem! ”

http://wol.jw.org/pl/wol/d/r12/lp-p/1200001949

„Na przykład na określenie atmosfery określenie „niebo”, a także „niebiosa”, może dotyczyćkażdego obszaru atmosfery ziemskiej: miejsca, gdzie powstaje rosa i szron (Rdz 27:28; Hi 38:29),gdzie latają ptaki (Pwt 4:17; Prz 30:19; Mt 6:26), wieją wiatry (Ps 78:26), pojawiają się błyskawice(Łk 17:24) i gdzie zbierają się chmury przynoszące deszcz, śnieg lub grad (Joz 10:11; 1Kl 18:45; Iz

55:10; Dz 14:17). Czasami chodzi też o nieboskłon, czyli pozorne sklepienie rozpięte nad ziemią(Mt 16:1-3; Dz 1:10, 11). Tak pojmowana atmosfera odpowiada w zasadzie „przestworzu” (hebr.

rakía‛), które powstało w drugim okresie stwarzania, co opisano w Rodzaju 1:6-8.”

http://wol.jw.org/pl/wol/d/r12/lp-p/1200001461

„Niektórzy usiłują wykazać, że starożytni Hebrajczycy wierzyli, iż nad ziemią wznosi się litesklepienie, do którego przytwierdzone są gwiazdy, a deszcz przedostaje się przez umieszczonew nim śluzy; w pewnych słownikach biblijnych i przekładach Pisma Świętego można nawet

znaleźć odpowiednie rysunki. W dziele The International Standard Bible Encyclopaedia (red. J. Orr,1960, t. I, s. 314) tak napisano na ten temat: „Założenie to w gruncie rzeczy opiera się bardziej na

poglądach rozpowszechnionych w średniowiecznej Europie niż na jakichś konkretnychwypowiedziach z ST.

Wprawdzie rdzeń słowotwórczy raká‛, z którego wywodzi się wyraz rakía‛, zazwyczaj odnosi siędo „wykucia, uklepania” czegoś twardego ręką, nogą lub też jakimś narzędziem (por. Wj 39:3; Eze

6:11), ale w niektórych wypadkach nierozsądne byłoby wykluczanie użycia go w znaczeniuprzenośnym. Na przykład w Hioba 37:18 Elihu zapytał, mając na myśli Boga: „Czy możesz z nimwykuć [tarkía‛] niebiosa, twarde niczym lane zwierciadło?” Na pewno nie chodzi tu o dosłowne

wykuwanie jakiegoś twardego sklepienia niebieskiego. Świadczy o tym okoliczność, żewystępujący w tym miejscu odpowiednik słowa „niebiosa” jest formą wyrazu (száchak)

tłumaczonego również na „warstewka pyłu” lub „obłoki” (Iz 40:15; Ps 18:11), a zatem odnosi siędo czegoś, czego nie da się „wykuć”. Wyraźnie więc widać, że pisarz biblijny posłużył się

przenośnią i przyrównał niebiosa do metalowego zwierciadła, którego wypolerowana powierzchniadaje jasne odbicie (por. Dn 12:3).

Podobnie w opisie powstania „przestworza” w drugim „dniu” nie chodzi o uformowanie jakiejśstałej konstrukcji, ale raczej o rozdzielenie wód pokrywających ziemię od wód unoszących się nad

nią, o stworzenie otwartej przestrzeni pomiędzy nimi. Opis ten dotyczy więc pojawienia sięatmosfery wokół ziemi i wskazuje na to, że wcześniej nie istniała nad nią taka otwarta przestrzeń,

lecz całą planetę otulała warstwa pary wodnej.

Hioba 38:4-9 „Gdzieżeś był, gdy zakładałem ziemię? Powiedz mi, jeśli znasz zrozumienie. Ktoustanowił jej wymiary, jeśli to wiesz, albo kto nad nią rozciągnął sznur mierniczy? W co

wpuszczono jej podstawy albo kto położył jej kamień narożny, gdy wespół radośnie wołałygwiazdy poranne i zaczęli z uznaniem wykrzykiwać wszyscy synowie Boży? I kto wrotami

zamknął morze, które zaczęło wychodzić, jak gdyby wyrywało się z łona; gdy obłok dałem jako jego szatę i gęsty mrok jako jego pieluchę"

Zgadza się to także z poglądami naukowców, według których w początkowym okresie formowaniasię ziemi cała woda występowała w postaci pary, a to z powodu bardzo wysokiej temperatury na

powierzchni naszego globu.

O tym, że hebrajscy pisarze Biblii nie uważali, jakoby niebo pierwotnie było wykonanez wypolerowanego metalu, świadczy ostrzeżenie przekazane Izraelitom przez Mojżesza, iż

w wypadku nieposłuszeństwa ‛niebo, które jest nad ich głową, stanie się miedzią, a ziemia, którajest pod nimi żelazem’. W ten sposób symbolicznie opisano wpływ wielkiego upału i dotkliwej

suszy na niebo oraz na ziemię izraelską (Pwt 28:23, 24). Jest również oczywiste, że starożytni Hebrajczycy nie podzielali pogańskich poglądów, iż

w sklepieniu niebieskim istnieją literalne „okna”, przez które na ziemię pada deszcz. Procespowstawania chmur bardzo dokładnie i zgodnie z odkryciami naukowymi opisano w Hioba 36:27,

28, gdzie Elihu powiedział o Bogu: „On bowiem wyciąga w górę krople wody; sączą się jakodeszcz, by utworzyć Jego opar, tak iż chmury [szechakím] ociekają, obficie kropią na ludzi”. Takżeokreślenie „upusty [’arubbòt] niebios” ma wyraźnie przenośne znaczenie (por. Rdz 7:11; 2Kl 7:1, 2,

19; Mal 3:10; zob. też Prz 3:20; Iz 5:6; 45:8; Jer 10:13). Określenie „środek nieba” odnosi się do tej części atmosfery ziemskiej, w której latają ptaki,

np. orły (Pwt 4:11 [hebr. „serce niebios”]; Obj 8:13; 14:6; 19:17). Podobny sens ma wyrażenie

„między ziemią a niebiosami” (1Kn 21:16; 2Sm 18:9). Wypowiedź, iż najeźdźcy przybywają doBabilonu „z krańca niebios”, zapewne wskazuje na to, że nadchodzą z daleka, spod samego

horyzontu (gdzie pozornie niebo styka się z ziemią oraz gdzie wschodzi i zachodzi słońce) (Iz 13:5;por. Ps 19:4-6). Z kolei określenie „z czterech krańców niebios” najwyraźniej odnosi się do czterechstron świata, a więc oznacza coś, co dotyczy całej ziemi (Jer 49:36; por. Dn 8:8; 11:4; Mt 24:31; Mk13:27). Ponieważ niebiosa otaczają ziemię z każdej strony, Bóg, który widzi wszystko „pod całymi

niebiosami”, obserwuje całą naszą planetę (Hi 28:24).

Tak samo wysnute przez naukowców wnioski, że góry wypiętrzają się i zapadają oraz że dzisiejszeszczyty były kiedyś dnami mórz, harmonizują z poetyckimi słowami psalmisty: „Wody stały nawet

ponad górami. Góry się wznosiły, doliny opadały — do miejsca, któreś dla nich ugruntował”(Psalm 104:6, 8).

Nawiązując do poniższego wersetu pewien autor stanowczo zapewniał: „Wszyscy pisarze StaregoTestamentu wyobrażali sobie Ziemię jako płaski talerz, a niekiedy nadmieniali też o filarach, na

których jakoby miała się wspierać”;

Hioba 9: 6 „On sprawia, że ziemia się trzęsie i przenosi ze swego miejsca” Tymczasem nie jest to prawdą. Izajasz wspomniał o „Tym, co mieszka nad kręgiem ziemi”

(Izajasza 40:22, Biblia Tysiąclecia, wyd. II). A Hiob rzekł o tej Osobistości: „Rozciąga północ nadmiejscem pustym, ziemię zawiesza na niczym” (Hioba 26:7). Opis naszej planety jako okrągłego

ciała zawieszonego w przestrzeni bez żadnego widzialnego podparcia brzmi nadzwyczajnowocześnie.

Inne znaczenia symboliczne symboliczne:

1. „filar w świątyni” (Obj 3:12)

2. Jakub, Kefas i Jan „filarami” (Gal 2:9)

3. „nogi jak ogniste słupy” (Obj 10:1)

4. „słup dla Boga” (Iz 19:19)

5. zbór chrześcijański „filarem” (1Tm 3:15)

Biblia używa wiele poetyckich określeń, ponieważ znaczna jej część jest właśnie spisana za pomocąpoetyckich przenośni, ale kiedy szczegółowo porusza tematy naukowe, a nawet często podczas

poetyckich opisów używa takich szczegółów, opisy biblijne są bardzo zgodne z tym, czego nauczaoficjalna wiedza/ nauka (oczywiście/ nauka wiedza nie naucza, tylko ludzie ją posiadający).

Biblijne opisy wszechświata i ziemi zgodne z wynikami badań naukowców

Już od ponad stu lat uczeni zarzucają Biblii, iż jest ona jedynie zbiorem religijnych mitów o wątpliwej wartości naukowej. Prawda jest jednak taka, że Biblia jest najstarszą na świecie księgą poprawnie opisującą budowę i umiejscowienie Ziemi.

Okrągła planeta

http://www.universe.ovh.org/planety-ziemia-z7-ogromne_D.jpg

W Starym Testamencie trzykrotnie zostało użyte hebrajskie słowo ‚hog’ oznaczające ‚okrąg’. Po razpierwszy jest ono użyte w odniesieniu do nieba ponad ziemią:

„Obłoki są skrytością jego, iż nie widzi, a po okręgu niebieskim przechadza się.” (HIOBA 22:14, Biblia Gdańska)

Po raz drugi wyraz ten pojawia się przy opisie oceanów:

„Gdy budował niebiosa, byłam tam; gdy odmierzał krąg nad powierzchnią toni.” (PRZYPOWIEŚCI 8:27, Biblia Warszawska)

Po raz trzeci i ostatni ‚hog’ jest użyte do opisania Ziemi:

„Ten, co mieszka nad kręgiem ziemi, której mieszkańcy są jak szarańcza, On rozciągnąłniebiosa jak tkaninę i rozpiął je jak namiot mieszkalny.” (IZAJASZ 40:24, Biblia Tysiąclecia)

W VIII wieku p.n.e., a więc setki lat wcześniej, nim filozofowie greccy wysunęli hipotezę o kulistości Ziemi, i tysiące lat wcześniej, nim ludzie zobaczyli nasz glob z kosmosu, w czasach, gdy powszechnie mniemano, iż Ziemia jest płaska, hebrajski prorok Izajasz w zadziwiająco prosty sposób oznajmił: „Jest Ktoś, kto mieszka nad okręgiem ziemi” (Izajasza 40:22). Sceptycy twierdzą,

iż Biblia powinna być bardziej precyzyjna i używać słów ‚kula’ bądź ‚kulista’ przy opisie Ziemi. Hebrajski wyraz chug, przetłumaczony tutaj na „okrąg”, może też oznaczać „kulę”.3 Dlatego w innych przekładach Biblii czytamy o „globie ziemskim” (Douay Version) lub „okrągłej ziemi” (Moffatt).

Kosmos i gwiazdy

Stary Testament trzykrotnie wspomina o tym, iż ponad niebem atmosfery ziemskiej znajduje się inne niebo – niebo przestrzeni kosmicznej:

„Oto Pana [Jahwe], Boga twego, są niebiosa, i niebiosa niebios, ziemia i wszystko co naniej.” (5 Mojżeszowa 10:14, Biblia Gdańska)

„Lecz czy naprawdę zamieszka Bóg z człowiekiem na ziemi? Oto niebiosa i niebiosa niebios nie mogą cię ogarnąć, a cóż dopiero ten przybytek, który zbudowałem?!” (2 Kronik 6:18, Biblia Warszawska)

„Ty, Panie jesteś jedyny. Ty uczyniłeś niebiosa, niebiosa niebios i całe ich wojsko; ziemię i wszystko, co na niej; morza i wszystko, co w nich. Ty ożywiasz to wszystko, a wojsko niebios oddaje Ci pokłon.” (Nehemiasz 9:6, Biblia Tysiąclecia)

‚Wojsko niebios’ czy też ‚zastęp niebios’ oznacza w języku biblijnym aniołów (bożych lub diabelskich) oraz gwiazdy. Ostatni z przytaczanych wersetów mówi o tym, iż gwiazdy nie są częścią nieba atmosfery ziemskiej, lecz znajdują się w ‚niebiosach niebios’, czyli w kosmosie. Inne wersety wyraźnie ukazują, że dla Hebrajczyków gwiazdy nie były jedynie świecącymi plamkami naniebie, ale były one potężnymi tworami wszechmogącego Boga:

„Gdy patrzę na Twe niebo, dzieło Twych palców, księżyc i gwiazdy, któreś Ty utwierdził: czym jest człowiek, że o nim pamiętasz, i czym – syn człowieczy, że się nimzajmujesz?” (PSALM 8:4-5)

„On stworzył Niedźwiedzicę, Oriona, Plejady i Strefy Południa. On czyni cuda niezbadane, nikt nie zliczy Jego dziwów.” (HIOBA 9:9-10)

„Podnieście oczy w górę i patrzcie: Kto stworzył te gwiazdy? – Ten, który w szykach prowadzi ich wojsko, wszystkie je woła po imieniu. Spod takiej potęgi i olbrzymiej siły nikt się nie uchyli.” (IZAJASZ 40:28)

Zawieszona w próżni

W Starym Testamencie znajdujemy liczne wzmianki o tym, iż pierwotny prakontynent oparty był nasłupach (będących być może skalnymi wybrzuszeniami kontynentu), gdyż pod nim znajdowały się olbrzymie masy wody. Słupy mogły być także obrazowym określeniem praw fizycznych utrzymujących planetę we właściwym miejscu. Na tej podstawie sceptycy twierdzili, że według Biblii Ziemia oparta była na słupach podobnie jak i inni starożytni uważali, że Ziemię podpierały słonie, krokodyle czy giganci. Nic bardziej mylnego! Biblia jako jedyna starożytna księga wyraźniemówi o tym, że nasza planeta jest zawieszona w próżni:

„Rozpościera północ nad pustką, a ziemię zawiesza nad nicością.” (HIOBA 26:7, Biblia

Warszawska)

Poprawność takiego tłumaczenia i interpretacji potwierdza także starożytne tłumaczenie Starego Testamentu na język grecki, czyli Septuaginta:

„ekteinwn borean ep ouden kremazwn ghn epi oudenoV.” (HIOBA 26:7, Septuaginta)

Rozpalona od wewnątrz

Księga Hioba zawiera także inne rewolucyjne stwierdzenie odnośnie tego co znajduje się we wnętrzu Ziemi:

„Z ziemi pochodzi chleb, lecz w głębi jest ona rozgrzebana jakby przez ogień.” (HIOBA28:5, Biblia Warszawska)

Cykl hydrologiczny

Biblia przedstawiła także schemat cyklu hydrologicznego już setki lat przed Chrystusem:

„Wszystkie rzeki płyną ku morzu, a jednak morze nie wzbiera; w dalszym ciągu płyną rzeki do miejsca, do którego zdążają.” (KOHELETA 1:7, Biblia Warszawska)

„On wyciąga kropelki z morza i te rozlewają się w oparach deszczu, którym ociekają chmury i który spada na mnóstwo ludzi.” (HIOBA 36:27-28, Biblia Warszawska)

Układ geocentryczny?

Wielu uczonych Oświecenia zraziło się do Pisma Świętego, gdyż katoliccy teologowie uparcie twierdzili, iż według Biblii Słońce obraca się wokół Ziemi. W rzeczywistości zaś Stary Testament zawsze odnosi się do pozornego ruchu Słońca po ziemskim nieboskłonie, gdyż opisanie tego

zjawiska w sposób techniczny i poprawny naukowo jest niemalże niemożliwe. Zamiast „słońce wzeszło nad Gibeonem” należałoby powiedzieć „Ziemia w swym ruchu okrężnym wokół Słońca naskutek ruchu obrotowego wokół swojej własnej osi znalazła się w takiej pozycji i pod takim kątem w stosunku do Słońca, iż promienie słoneczne zaczęły oświetlać miasto Gibeon”. Nawet współcześnie mówimy o wschodzie i zachodzie Słońca, gdyż opisywanie tego zjawiska w inny sposób jest w życiu codziennym niepraktyczne i pozbawione sensu. Najistotniejszym faktem jest to,iż czytając obecnie Biblię nie odnajdujemy żadnej naukowej nieścisłości w stwierdzeniach dotyczących wschodu, zachodu czy ruchu Słońca po nieboskłonie.

Biblia mówi nam też o tym, że w przeszłości geologicznej góry wypiętrzyły się z praoceanu

Oto, co na ten temat powiedziano w pewnym podręczniku geologii: „Od ery prekambryjskiej po dziś dzień trwa nieprzerwany proces tworzenia się i niszczenia gór. (…) Góry podnosiły się z dna dawnych mórz, ale często pozostawały jeszcze długo zanurzone, a dopiero potem dalej się wypiętrzały”.2 Zestawmy to z poetyckim opisem psalmisty: Psalm 104:6, 8 „Oceanem ją [ziemię] okryłeś jak szatą, nad górami wznosiły się wody. Podniosły się góry, opadły doliny na miejsce, któreś im wyznaczył”.

Księga Rodzaju [mniej więcej] zgodna z ustaleniami stratygrafów:

Księga Rodzaju tak rysuje historię wszechświata i etapy działalności stwórczej Boga na ziemi: 1) początek;

2) pierwotna Ziemia pogrążona w ciemnościach, otoczona powłoką ciężkich gazów i wody;

3) światło;

4) przestworze, czyli atmosfera;

5) rozległe obszary suchego lądu;

6) rośliny lądowe;

7) Słońce, Księżyc i gwiazdy widoczne w przestworzu, zaczynają się pory roku;

8.) potwory morskie i stworzenia latające

9) ssaki (zwierzęta dzikie i domowe);

10) człowiek. Naukowcy zgodnie przyznają, że te etapy rzeczywiście następowały w takim porządku.

Tak też uważają uczeni zajmujący się przeszlością geologiczną ziemi:

Znany paleontolog o prawdziwej wymowie zapisu kopalnego

https://bioslawek.wordpress.com/2014/10/24/znany-paleontolog-o-prawdziwej-wymowie-zapisu-kopalnego/

Wszechświat miał początek

Księga Rodzaju 1 „Na początku Bóg stworzył niebiosa i ziemię.”

Większość uczonych twierdzi, iż mniej więcej 14 miliardów lat temu wszechświat powstał w wyniku nagłego wybuchu, którego przyczyny jak dotąd nie wyjaśniono. Natomiast Biblia mówi po prostu: „Na początku Bóg stworzył niebiosa i ziemię” (Rodzaju 1:1). Czyli Biblia i nauka w sposób zadziwiający są na tym polu zgodne. Z tym , że ateistyczna nauka nie wyjawia nam przyczyny powstania wszechświata. I pod tym względem teokosmologowie górują nad ateokosmologami.

„Z próżnego nawet Salomon nie naleje”

Naukowcy twierdzą, że wszechświat musiał powstać z CZEGOŚ, co istniała „przed” nim Twierdzą,że bezpośrednio przed wielkim wybuchem istniała tzw.: osobliwość, co tak na prawdę znaczy: „nie wiemy co, to było”. A przed tą „osobliwością” coś, czego nie potrafią określić w ludzkiej mowie. Twierdzą tak, ponieważ powszechne doświadczenie uczy, że z NICZEGO nie może powstać COŚ i to COŚ [KTOŚ] ich zdaniem nie miało początku. Biblia uczy, że źródłem energii, która była potrzebna do stworzenia wszechświata jest Bóg:

Izajasza 40:26

‘”Podnieście oczy ku gorze i popatrzcie. Kto stworzył te rzeczy? Ten, ktory ich zastęp wyprowadza według liczby,wszystkie je woła po imieniu. Dzięki obfitości dynamicznej energii [hebr. < ‚onim >; plural] – jako że jest również pełen werwy w swej mocy [hebr.: < kōăch >; singular] – ani jednej z nich nie brak.”.Ową frazę ‘dynamiczna energia’ użyto: Hioba 40:16: “Oto jego moc jest w jego biodrach,a jego dynamiczna energia w ścięgnach jego brzucha”. Izajasza 40:29: “Zmęczonemu udziela mocy, a temu, kto nie ma dynamicznej energii, daje obfitość potęgi”. Ozeasza 12:3: “W łonie matki chwycił swego brata za piętę i wykorzystując swą dynamiczną energię, walczył z Bogiem.”

„Kto zaprojektował Projektanta”

Już samo to pytanie wskazuje na istotną sprzeczność, ponieważ z logicznego punktu widzenia wskazującego na fakt, że z NICZEGO nie może powstać COŚ, należy wyprowadzić wniosek, że pierwotny byt, z którego (za przyczyną którego)powstał nasz materialny Wszechświat nie mógł mieć POCZĄTKU. Jeżeli więc Bóg Projektant jest Stwórcą naszego Wszechświata (praprzyczyną jego istnienia) jakże mógł mieć POCZĄTEK, być bytem zaprojektowanym? Innymi słowy: jeżeli Bóg nie mógł mieć początku, to pytanie Richarda Dawkinsa traci jakikolwiek sens.

Natura Bożej egzystencji

1 Tymoteusza 1:17 „A Królowi Wieczności, niezniszczalnemu, niewidzialnemu, jedynemu Bogu, szacunek i chwała na wieki wieków. Amen.”

Przyczyna powstania wszechświata i życia

Jak wspomniałem ateokosmolodzy nie potrafią udzielić odpowiedzi odnośnie przyczyny powstania wszechświata, to znaczy z jakie bezbożne procesy mogły wywołać wielki wybuch i dlaczego. Teokosmolodzy jako na przyczynę wskazują na Boga/ Projektanta, który powodowany swoją wola stał się ‚Wielkim Poruszycielem’ i stworzył nasz materialny wszechświat, a w nim życie.

Zobacz:

Czy pytanie o przyczynę istnienia materialnego wszechświata należy do nauki?

https://bioslawek.wordpress.com/2014/01/30/czy-pytanie-o-przyczyne-istnienia-materialnego-wszechswiata-nalezy-do-nauki/

Biblia uczy o tym, że w przeszłości geologicznej góry wypiętrzyły się z praoceanu Oto, co na ten temat powiedziano w pewnym podręczniku geologii: „Od ery prekambryjskiej podziś dzień trwa nieprzerwany proces tworzenia się i niszczenia gór. (...) Góry podnosiły się z dna

dawnych mórz, ale często pozostawały jeszcze długo zanurzone, a dopiero potem dalej sięwypiętrzały”. Zestawmy te informacje z poetyckim opisem psalmisty:

Psalm 104:6, 8

„Oceanem ją [ziemię] okryłeś jak szatą, nad górami wznosiły się wody. Podniosły się góry, opadłydoliny na miejsce, któreś im wyznaczył”.

http://naukawpolsce.pap.pl/aktualnosci/news,403126,prof-srodon-tatry-wciaz-rosna-ale-kiedys-zastapi-je-morze.html

„Na razie Tatry wciąż rosną, ale za miliony lat staną się niską równiną albo wręcz zastąpi je morze -tak, jak miliony lat temu. O historii Tatr w perspektywie geologicznej opowiada PAP prof. Jan

Środoń z Instytutu Nauk Geologicznych PAN w Krakowie.

Wiele pasm górskich na Ziemi doświadcza podobnej cykliczności: powstają, po czym są niszczonei zalewane przez morze. Te cykle trwają setki milionów lat.

W historii Tatr geolodzy znają trzy takie cykle. "My, ludzie, jesteśmy świadkami fazy, w którejnasze najwyższe góry wciąż rosną" - mówi prof. Środoń.”

"Z próżnego nawet Salomon nie naleje"

Większość uczonych twierdzi, iż mniej więcej 14 miliardów lat temu wszechświat powstał wwyniku nagłego wybuchu, którego przyczyny jak dotąd nie wyjaśniono. Natomiast Biblia mówi poprostu: „Na początku Bóg stworzył niebiosa i ziemię” (Rodzaju 1:1). Czyli Biblia i nauka w sposób

zadziwiający są na tym polu zgodne. Z tym , że ateistyczna nauka nie wyjawia nam przyczynypowstania wszechświata. I pod tym względem teokosmologowie górują nad ateokosmologami.

Naukowcy twierdzą, że wszechświat musiał powstać z CZEGOŚ, co istniała "przed" nim Twierdzą,że bezpośrednio przed wielkim wybuchem istniała tzw.: osobliwość, co tak na prawdę znaczy: "niewiemy co, to było". A przed tą "osobliwością" coś, czego nie potrafią określić w ludzkiej mowie.

Twierdzą tak, ponieważ powszechne doświadczenie uczy, że z NICZEGO nie może powstać COŚ ito COŚ [KTOŚ] ich zdaniem nie miało początku. Biblia uczy, że źródłem energii, która była

potrzebna do stworzenia wszechświata jest Bóg:

Izajasza 40:26

‘”Podnieście oczy ku gorze i popatrzcie. Kto stworzył te rzeczy? Ten, ktory ich zastęp wyprowadzawedług liczby,

wszystkie je woła po imieniu. Dzięki obfitości dynamicznej energii [hebr. < 'onim >; plural] – jakoże jest również pełen werwy w swej mocy [hebr.: < kōăch >; singular] – ani jednej z nich nie brak.”.

Ową frazę ‘dynamiczna energia’ użyto: Hioba 40:16: “Oto jego moc jest w jego biodrach,a jegodynamiczna energia w ścięgnach jego brzucha”. Izajasza 40:29: “Zmęczonemu udziela mocy, a

temu, kto nie ma dynamicznej energii, daje obfitość potęgi”. Ozeasza 12:3: “W łonie matki chwyciłswego brata za piętę i wykorzystując swą dynamiczną energię, walczył z Bogiem.”

„Kto zaprojektował Projektanta”

Już samo to pytanie wskazuje na istotną sprzeczność, ponieważ z logicznego punktu widzeniawskazującego na fakt, że z NICZEGO nie może powstać COŚ, należy wyprowadzić wniosek, żepierwotny byt, z którego (za przyczyną którego)powstał nasz materialny Wszechświat nie mógł

mieć POCZĄTKU. Jeżeli więc Bóg Projektant jest Stwórcą naszego Wszechświata (praprzyczynąjego istnienia) jakże mógł mieć POCZĄTEK, być bytem zaprojektowanym? Innymi słowy: jeżeli

Bóg nie mógł mieć początku, to pytanie Richarda Dawkinsa traci jakikolwiek sens

Przyczyna powstania wszechświata i życia

Jak wspomniałem ateokosmolodzy nie potrafią udzielić odpowiedzi odnośnie przyczyny powstaniawszechświata, to znaczy z jakie bezbożne procesy mogły wywołać wielki wybuch i dlaczego.

Teokosmolodzy jako na przyczynę wskazują na Boga/ Projektanta, który powodowany swoją wolastał się 'Wielkim Poruszycielem' i stworzył nasz materialny wszechświat, a w nim życie:

Co było przyczyną wielkiego wybuchu? Fizycy teoretyczni, stosując wytrych retoryczny, twierdzą, że nie ma sensu mówić o tym, co było przed wielkim wybuchem, ponieważ wówczas nie płynął czas. Czy to znaczy, że nie należy szukać odpowiedzi na pytanie o przyczynę istnienia materialnegowszechświata?Czy to znaczy, że materialny wszechświat powstał bez przyczyny?

http://pl.wikipedia.org/wiki/Wielki_Wybuch

„[…..] Co było przed?

Z punktu widzenia modelu standardowego Wielkiego Wybuchu i klasycznej (niekwantowej) teorii grawitacji nie można mówić o okresie „przed” Wielkim Wybuchem, jako że Wszechświat powstał w momencie Wielkiego Wybuchu, a razem z nim: przestrzeń, materia i czas, dlatego pytanie o to, co było przed Wielkim Wybuchem, jest pozbawione sensu, ponieważ czas rozpoczął się z chwilą wybuchu.”

Zobacz:

http://tvnmeteo.tvn24.pl/informacje-pogoda/ciekawostki,49/czarna-dziura-zamiast-wielkiego-wybuchu,99539,1,0.html

„Nasz kosmos istnieje w czterowymiarowym „płynnym Wszechświecie”, a narodził się po tym, jak gwiazda z „tamtej” rzeczywistości zapadła się, tworząc czarną dziurę. To nie fragment powieści science fiction, tylko nowy model początków Wszechświata. Zaproponowała go grupa fizyków teoretycznych, dla których teoria Wielkiego Wybuchu, choć uznawana za najbardziej prawdopodobne wyjaśnienie, jest niewystarczająca.[…..]Słabe punktyOgraniczeń teorii Wielkiego Wybuchu, poza wątpliwościami dotyczącymi osobliwości, jest więcej. Trudno jest wyjaśnić, jak w jego wyniku powstał kosmos, który ma prawie stałą temperaturę, bo wiek naszego Wszechświata (około 13,8 mld lat) według tego, co wiemy, nie zapewnia wystarczająco dużo czasu dla osiągnięcia takiej równowagi temperaturowej.

Większość kosmologów uważa, że aby tak się działo, Wszechświat musi się rozszerzać szybciej od prędkości światła. Jednak Afshordi wskazuje, że z tym wyjaśnieniem również wiążą się problemy. – Wielki Wybuch był tak chaotyczny, że nie jest jasne, czy zaistniała nawet niewielka jednorodna ścieżka, od której mogła się rozpocząć taka inflacja kosmologiczna – tłumaczy.’

Geneza życia

Psalm 36:9

„[Jehowo] Bo u ciebie jest źródło życia”

https://bioslawek.wordpress.com/2011/09/06/na-bezrybiu-i-rak-ryba-kompletne-podwazenie-koncepcji-abiogenezy-nowoczesnej-formy-samorodztwa/

Replikacja DNA: Film (polski lektor): https://www.youtube.com/watch?v=pgLEnjkNNlA

Transkrypcja i proces syntezy białek. Film: https://www.youtube.com/watch?v=9kOGOY7vthk

Na bezdrożach kreacjonizmu młodej ziemi

Odpowiedź brzmi Tak. Świadkowie Jehowy są kreacjonistami, ponieważ wierzą w kreację świata przez Boga. Słowo "kreacja" pochodzi od angielskiego słowa "creation" [stwarzanie]. Wszyscy, którzy wierzą w stwarzanie są kreacjonistami. Natomiast wierzący w ewolucję są ewolucjonistami. Świadkowie Jehowy nie są jednak tzw. kreacjonistami młodej ziemi. Klasyfikuje się ich, jako kreacjonistów biblijnych starej ziemi. Tak brzmi precyzyjne określenie naszych przekonań. Tutaj można znaleźć dodatkowe informacje

Cel napisania tego artykułu

Dowody naukowe wyraźnie wskazują na stary wiek wszechświata i naszej planety. Chociaż wymowa zapisu kopalnego nie potwierdza założeń neodarwinistów dotyczących stopniowego, ewolucyjnego, rozwoju życia na naszej planecie, to mimo ustalenia, że nasza planeta i życie na niej liczy dziesiątki milionów lat zapis historii geologicznej nigdy nie był i nie jest niezgodny z teorią inteligentnego projektu w przyrodzie, czy jak kto woli: z koncepcją osobnego stwarzania podstawowych typów, rzędów czy rodzajów organizmów żywych na przestrzeni długich okresów czasu.:

Poniżej ilustracja pokazująca, jak na prawdę należy rozumieć pierwsze 2 rozdziały Księgi Rodzaju:

http://www.jw.org/pl/publikacje/czasopisma/g201403/prawdziwa-historia-stwarzania/

Najbardziej znana książka, która opisuje w telegraficznym skrócie najistotniejsze etapy procesu stwórczego, to Biblia. W dwóch pierwszych rozdziałach Księgi Rodzaju możemy przeczytać, co siędziało od początku stworzenia wszechświata, a w nim ziemi oraz opis przygotowania naszej planetyna mieszkanie dla żywych organizmów. Możemy też się zapoznać w jakiej kolejności Stwórca powołał do istnienia rośliny, zwierzęta oraz ludzi. Chociaż Biblia nie jest podręcznikiem naukowym, to jednak właściwe zrozumienie treści 1 i 2 rozdziału Księgi Rodzaju nie stoi w sprzeczności z ustaleniami naukowców zajmujących się historią geologiczną naszej planety i właśnie w niniejszym artykule postaram się to wykazać.

Rodzaje interpretacji Księgi Rodzaju

Ogólnie rzecz biorąc kreacjoniści biblijni, to znaczy tacy zwolennicy koncepcji stwarzania, którzy twierdzą, że Księga Rodzaju prawidłowo opisuje dzieje świata, dzielą się na trzy grupy:

(1) Pierwsza, to tzw. ewolucjoniści teistyczni [lub; kreacjoniści neodarwinowscy], którzy twierdzą, że 1 i 2 rozdział Księgi Rodzaju, to zbiór metafor, których nie należy odczytywać dosłownie. Uważają oni, że w rzeczywistości Bóg Stwórca inteligentnie projektował za pośrednictwem bezrozumnych i całkowicie losowych czynników sprawczych. W jaki sposób ewolucjoniści teistyczni odróżniają inteligentny projekt – o cechach urządzeń zaawansowanych technicznie

widoczny w biologii – od efektów bezrozumnej ewolucji nie rozumie nikt (prawdopodobnie oni sami też nie);

(2) Druga grupa traktuje treść pierwszej księgi biblijnej nazbyt dosłownie, to znaczy bez uwzględnienia hebrajskiego znaczenia różnych użytych w pierwszych dwóch rozdziałach Księgi Rodzaju słów. Są to tak zwani kreacjoniści młodej ziemi. Uważają oni, że wszechświat i ziemia oraz wszystko, co żyje zostało powołane do istnienia w ciągu 6 literalnych dni około 10 000 lat temu [choć należy wspomnieć, że różne ich odłamy dysponują wielorakimi wyliczeniami].

Czy zapis kopalny popiera roszczenia kreacjonistów młodej ziemi?

Kreacjoniści młodoziemcy nie uznają naukowej rekonstrukcji historii ziemi. Nie przyjmują do wiadomości dowodów naukowych, jakie pokazują geologowie i paleontologowie – a tym samym negują zasadność tabeli stratygraficznej. O dziwo nie potępiają oni jej konstrukcji, tylko milionowy wiek poszczególnych okresów geologicznych, na które ją podzielono. Jak więc tłumaczą taką, a nie inną budowę tabeli stratygraficznej, która wcale nie pasuje do modelu „geologii potopowej”?

Na pierwszej ilustracji pokazano jak wygląda rekonstrukcja historii ziemi pokazana na tabeli stratygraficznej, natomiast na drugiej, jak powinien wyglądać zapis kopalny, gdyby warstwy geologiczne oraz zawarte w nich skamieniałości powstały w skutek wymieszania ich przez wody potopu. „Geologowie potopowi” twierdzą, że podczas biblijnej powodzi nastąpiło naturalne sortowanie. Mikroorganizmy, zwierzęta i rośliny rzekomo były zalewane wodami potopu w selektywnej kolejności.

Te, które mieszkały w środowiskach położonych niżej poległy, jako pierwsze. Sprytniejsze uciekły na górę, a bardziej powolne i mniej inteligentne zginęły pod lawinami piachu, które dzisiaj tworzą

najniżej położone warstwy skalne . To „wyjaśnienie” oczywiście nie trzyma się kupy.

Przyjmując je za pewnik naukowy na przykład należałoby założyć, że pterozaury i welociraptory były wolniejsze i głupsze od wielu gatunków ślimaków, jaszczurek, żółwi czy ludzi, których szkielety paleontologowie znajdują w skałach położonych na wyższych kondygnacjach zapisu geologicznego – a więc z punktu widzenia nauki młodszych – niż szczątki tych organizmów:

(3) Ostatnia grupa zwolenników biblijnego przekazu o stwarzaniu, to kreacjoniści biblijni starej ziemi [lub kreacjoniści naukowi] do której to grupy sam się zaliczam. Należy też zaznaczyć, że rozmaite ugrupowania kreacjonistów staroziemskich mogą różnić się poglądami, co do niektórych kwestii: http://www.nauka-a-religia.uz.zgora.pl/index.php/pl/przedruki/16-inne-teksty/503-it-art-18

Nasza argumentacja opiera się na dokładnej analizie Księgi Rodzaju oraz porównywaniu jej treści zodkryciami naukowymi. Sądzimy, że kiedy właściwie pojmie się treści pierwszej księgi biblijnej, tonie ma żadnego zgrzytu między tym co tam napisano i wymową faktów naukowych. Uważamy też, iż kreacjonizm młodej ziemi został sfalsyfikowany i że jego uparci propagatorzy przyczyniają się do ośmieszania tego, co napisano w pierwszych dwóch rozdziałach Księgi Rodzaju w oczach szczerych naukowców. Żeby nie być gołosłownym posłużę się kilkoma przykładami argumentacji, jaką posługują się kreacjoniści biblijni starej ziemi. Nie będę wyważał otwartych drzwi, więc pozwolę sobie korzystać z różnych dostępnych mi źródeł. Każde z nich będzie miało odnośnik. Jeżeli takiego nie będzie, to jest to moja osobista analiza.

Hebrajskie znaczenie słowa „dzień”, które występuje w opisie stwarzania zawartym w Księdze Rodzaju. Jak długo trwał jeden „dzień” stwarzania?

http://www.jw.org/pl/publikacje/czasopisma/g201401/stwarzanie/

„Biblia mówi również o sześciu ‛dniach’ stwarzania. Jednak nic nie wspomina, że były to dni 24-godzinne (Rodzaju 1:31). W gruncie rzeczy używa słowa „dzień” w odniesieniu do różnych okresów czasu. Na przykład cały okres stwarzania nazywa „dniem, w którym Jehowa Bóg uczynił ziemię i niebo” (Rodzaju 2:4). Najwidoczniej ‛dni’ stwarzania trwały wiele tysięcy lat (Psalm 90:4).”

http://rumburak.friko.pl/BIBLIA/publikacje/jak_powstalo_zycie/03.php

„Hebrajskie słowo jom, tłumaczone na „dzień”, może oznaczać odcinki czasu różnej długości. W Old Testament Word Studies Williama Wilsona wymieniono następujące z różnych możliwych znaczeń tego słowa: „Dzień; często ma on znaczenie czasu w sensieogólnym albo jakiegoś długiego okresu; cały rozważany okres (…) Słowem dzień oznacza się także określoną porę roku albo czas, w którym dzieje się coś nadzwyczajnego”. To ostatnie zdanie zdaje się pasować do „dni” stwarzania, jako że na pewno były one okresami, w których miały miejsce nadzwyczajne wydarzenia. Poza tym pozwala odnieść to słowo do okresów znacznie dłuższych niż 24 godziny.W 1 rozdziale Księgi Rodzaju użyto w odniesieniu do okresów stwarzania wyrażeń „wieczór” i „ranek”. Czy to nie znaczy, że trwały po 24 godziny? Niekoniecznie.

Nieraz mówi się o „dniu dzisiejszym” albo o „dobie dzisiejszej” czy też o „dniu wczorajszym” jako o dłuższym okresie. Również „poranek życia” lub „wieczór życia” nie dotyczy jednego dnia. Tak więc użycie wyrazów „wieczór i ranek” oraz „dzień” w 1 rozdziale Księgi Rodzaju nie ogranicza go do literalnych 24 godzin.

Występujące w Biblii słowo „dzień” może dotyczyć przemijania pór roku, na przykład lata i zimy (Zachariasza 14:8). „Dzień żniwa” składa się z wielu dni (por. Przysłów 25:13, Biblia Tysiąclecia, oraz Rodzaju 30:14). Tysiąc lat przyrównuje się do jednego dnia (Psalm 90:4; 2 Piotra 3:8, 10). „Dzień Sądu” rozciąga się na wiele lat (Mateusza 10:15; 11:22-24). Wypływa stąd chyba rozsądny wniosek, że „dni” stwarzania również mogły obejmować długie okresy, trwające całe tysiąclecia. Co się wydarzyło w tych okresach? Czy ich opis zawarty w Biblii da się uzasadnić naukowo? Poniżej podano krótki zarys „dni”, o których mówi Księga Rodzaju.”

Dzień Hebrajczyków

http://wol.jw.org/pl/wol/d/r12/lp-p/1200001132#h=5

„Zasadniczą jednostką czasu jest dzień kalendarzowy, czyli doba słoneczna — czas pomiędzy dwoma kolejnymi przejściami Słońca nad tym samym południkiem, określającymi pełny obrót Ziemi dookoła własnej osi. Jednakże w czasach biblijnych dzień wyznaczano na inne sposoby.

Dzień Hebrajczyków rozpoczynał się wieczorem, po zachodzie słońca, a kończył nazajutrz o tej samej porze. Trwał zatem od jednego wieczora do drugiego. „Od wieczora do wieczora macie obchodzić wasz sabat” (Kpł 23:32). Było to odzwierciedleniem Bożych dni stwarzania, na co wskazują słowa z Rodzaju 1:5: „Nastał wieczór i nastał ranek — dzień pierwszy” (por. Dn 8:14).”

Czego nas uczy pierwsze 5 wersetów Księgi Rodzaju?

Rodzaju 1:1

„Na początku Bóg stworzył niebiosa i ziemię.”

Czym są niebiosa, które Bóg stworzył na początku wraz z ziemią?

http://wol.jw.org/pl/wol/d/r12/lp-p/1200001949#h=7

„Fizyczne niebiosa. Wyrazy użyte w językach oryginału mogą się odnosić do wszystkiego, co mieści się w pojęciu materialnego nieba. Na ogół kontekst dostarcza dość informacji, by ustalić, o którą sferę fizycznego nieba chodzi w danym fragmencie.

[……]

Przestrzeń kosmiczna. Fizyczne „niebiosa” rozciągają się też poza atmosferę ziemską i obejmują przestrzeń kosmiczną, w której znajdują się ciała niebieskie — „cały zastęp niebios” — Słońce, Księżyc, gwiazdy i ich konstelacje (Pwt 4:19; Iz 13:10; 1Ko 15:40, 41; Heb 11:12). W pierwszym wersecie Biblii opisano stworzenie tych rozgwieżdżonych niebios poprzedzające przygotowanie ziemi na mieszkanie dla ludzi (Rdz 1:1). ”

Starożytni Hebrajczycy nie znali takich pojęć, jak: atmosfera, kosmos (czy przestrzeń kosmiczna),

lub inny wymiar, w którym mieszka Bóg. Ogólnie rzecz biorąc atmosferę nazywali przestworzem (hebr. rakía ) niebios:ʽ

Rodzaju 1:20

„I przemówił Bóg: „Niech się zaroją wody rojem dusz żyjących i niech stworzenia latające latają nad ziemią po obliczu przestworza niebios””

Przestrzeń kosmiczną wraz z gwiazdami: niebiosami niebios (Pwt 10:14; Neh 9:6)., lub w zależności od kontekstu niebiosami (Rodzaj 1:1).

Miejsce zamieszkania Boga, to dla Hebrajczyków najwyższe niebiosa, niebiosa lub niebo, w zależności od kontekstu (Iz 63:15; Ps 33:13, 14; 115:3,2Kn 20:6; Ps 103:19-21; Mt 23:22; Dz 7:49).Lub trzecie niebo:

2 Koryntian 12:2 „ Znam człowieka w jedności z Chrystusem, który czternaście lat temu — czy w ciele, nie wiem, czy poza ciałem, nie wiem; Bóg to wie — został jako taki porwany do trzeciego nieba.”

Po przeanalizowaniu wszystkich powyższych faktów każdy powinien się zgodzić, że z kontekstu Księgi Rodzaju 1:1 wynika, że na początku Bóg stworzył rozgwieżdżone niebiosa i ziemię. W przestrzeni kosmicznej powołał do istnienia wówczas nie tylko ziemię i gwiazdy, ale też Słońce, które ogrzewa naszą planetę oraz jej satelitę księżyc. Ktoś mógłby jednak zaoponować i stwierdzić, że chodziło o niebiosa, w których mieszka Bóg. Biblia uczy, że kiedy Stwórca stwarzał materialny wszechświat duchowe niebiosa („trzecie niebo”) już istniały. Duchowe niebiosa to nie tylko miejscezamieszkania Boga, ale i aniołów. Aniołowie byli obecni przy stwarzaniu ziemi i reszty materialnych niebios. Chyba nikt rozsądny nie stwierdzi, że kiedy Bóg przygotowywał nasze mieszkanie aniołowie byli bezdomni? :

Hioba 38:4-7

„Gdzieżeś był, gdy zakładałem ziemię?Powiedz mi, jeśli znasz zrozumienie.Kto ustanowił jej wymiary, jeśli to wiesz,albo kto nad nią rozciągnął sznur mierniczy?W co wpuszczono jej podstawyalbo kto położył jej kamień narożny,gdy wespół radośnie wołały gwiazdy porannei zaczęli z uznaniem wykrzykiwać wszyscy synowie Boży?„

Na koniec komentarza do pierwszego wersetu rozpoczynającego Księgę Rodzaju zacytuję jeszcze jeden istotny fragment. Jest on odpowiedzią dla zwolenników, którzy uważają, że Księga Rodzaju naucza, że słońce, księżyc i gwiazdy zostały stworzone długo po stworzeniu ziemi:

http://rumburak.friko.pl/BIBLIA/publikacje/jak_powstalo_zycie/03.php

„Dzień” czwarty

„„‘Niech się pojawią światła w przestworzu niebios, aby rozdzielały dzień od nocy; będą służyć za znaki i określać pory roku oraz dni i lata. I będą służyć za światła w przestworzu niebios, aby świeciły na ziemię’. I tak się stało. I Bóg przystąpił do uczynienia dwóch wielkich świateł: światła większego do władania dniem i światła

mniejszego do władania nocą, jak również gwiazd” (Rodzaju 1:14-16; Psalin 136:7-9).

Poprzednio, w sprawozdaniu z pierwszego „dnia”, użyto zwrotu „niech się stanie światło”. Słowo „światło” było tam tłumaczeniem hebrajskiego słowa „ōr, które oznacza światło w sensie ogólnym. Jednakże w związku z czwartym „dniem” występujehebrajskie słowo ma•’ōr’ oznaczające źródło światła. W Emphasised Bible Rotherhama czytamy w przypisie, odnośnie do „świateł”: „W wersecie 3, „ôr [„ōr], światło rozproszone”. Następnie wyjaśniono, że hebrajskie słowo ma•’ōr’ w wersecie 14 oznacza coś, co „wysyła światło”. Co prawda w pierwszym „dniu” rozproszone światło najwidoczniej przeniknęło atmosferę, ale ze względu na otaczające Ziemię warstwy chmur, obserwator nie mógłby z niej widzieć źródeł światła. Teraz, czwartego „dnia”, musiała nastąpić jakaś zmiana. [….] Teraz już można było z Ziemi dostrzec Słońce, Księżyc i gwiazdy, które miały „służyć za znaki i określać pory roku oraz dni i lata” (Rodzaju 1:14). Księżyc wskazywał na przemijanie miesięcy księżycowych, a Słońce — na przemijanie lat słonecznych. Pory roku, które ‘stały się’ w czwartym „dniu”, były niewątpliwie o wiele łagodniejsze niż dzisiaj (Rodzaju 1:15; 8:20-22).”

Teraz możemy przejść do dalszej analizy:

„2 A ziemia była bezkształtna i pusta i ciemność panowała na powierzchni głębiny wodnej; a czynna siła Boża [duch święty] przemieszczała się tu i tam nad powierzchnią wód.”

Na pierwotnej ziemi panują całkowite ciemności, jednak Mojżesz dzięki pomocy Boga widzi w wizji (lub opisuje czyjąś) to, czego nie mógłby zobaczyć żaden człowiek. Jako ziemski obserwator objawionych wydarzeń koncentruje się teraz na planecie ziemi. Informuje nas, że była ona w tamtym czasie bezkształtna. Co miał na myśli? Prawdopodobnie nie chodziło o jaki taki kształt naszego globu, tylko o to, że ziemia nie była jeszcze odpowiednio ukształtowana, przygotowana na to, aby mogło pojawić się na niej życie. Ponadto autor Księgi Rodzaju napisał o przemieszczającej się sile Bożej („tu i tam”) informując czytelników, że był to okres wzmożonej działalności stwórczej mającej na celu przygotowanie naszej planety na mieszkanie dla żywych organizmów. Niejako chciał pokazać Boga przy pracy, który w tym okresie swoje wysiłki koncentrował właśnie na tym dziele.

„3 I Bóg przemówił: „Niech powstanie światło”. Wtedy powstało światło.”

Nagle nieprzeniknione ciemności zaczyna rozświetlać kilka promieni światła. Stopniowo – na przestrzeni dłuższego czasu – przez kłębowisko pary wodnej, gazów, które są pozostałością po wcześniejszych wydarzeniach na gorącej ziemi, oraz okrywę z pyłów kosmicznych, które wraz z

ulewnymi deszczami spadają na ziemię, do naszej planety przedziera się coraz więcej światła.

„4 Potem widział Bóg, że światło jest dobre, i Bóg oddzielił światło od ciemności.

„5 I Bóg zaczął nazywać światło Dniem ciemność zaś nazwał Nocą”

Następnie Stwórca dokonuje czegoś zdumiewającego. Nieruchomą dotąd planetę prawdopodobnie wprawia w ruch wirowy, a na ziemi zaczynają się na przemian dni i noce.

„[….] I nastał wieczór, i nastał ranek — dzień pierwszy.”

Pierwszy dzień stwarzania zostaje zakończony. Według hebrajskiej rachuby określającej kiedy zaczyna się dzień i kiedy kończy – przypominam, że według nich dzień trwał od wieczora do wieczora – nastaje koniec pierwszego dnia stwarzania. Warto zauważyć, że autor Księgi Rodzaju nie informuje nas w tych pierwszych 5 wersetach o jakimś wieczorze, który by rozpoczął ten dzień stwarzania. Napisał po prostu: „Na początku Bóg stworzył niebiosa i ziemię.”. Innymi słowy Biblia nie określa ile czasu upłynęło od tego początku do wieczora, który kończy pierwszy okres stwarzania. Czy jednak mógł to być 24 godzinny okres? Nie, ponieważ w wersecie 2 Mojżesz nas informuje, że na pierwotnej ziemi panowała ciemność [już po stworzeniu niebios i ziemi] i dopiero później – co opisano w wersetach 4 i 5 -Stwórca wprawiając ziemię w ruch obrotowy oddzielił światło od ciemności. Wówczas dopiero rozpoczęły się 24 godzinne doby. Wniosek z tego taki, że dni i wieczory wchodzące w skład tych 24 godzinnych dób, to co innego niż wieczór i poranek opisany końcowym zdaniu wersetu 5. Ten symbolizuje okres czasu, w którym powstały niebiosa i ziemia oraz 24 godzinna doba ( literalne „dni i noce”). Ten „dzień” – ores czasu mógł trwać w sumie miliardy lat.

Podsumujmy: pierwsze 5 wersetów Księgi Rodzaju można podzielić na dwa etapy stwarzania:

Pierwszy, to stworzenie nieba i ziemi (Rodz 1:1), który to proces mógł trwać nawet miliardy lat. Drugi dotyczy już samej ziemi i początkowych faz jej przygotowania na mieszkanie dla żywych organizmów (wersety; 2,3,4,5). Bardzo istotne jest to, że pierwsze 5 wersetów Księgi Rodzaju nie uczy nas, że „dzień” stwarzania z Księgi Rodzaju trwał jedynie 24 godziny.

„Bądźcie płodni i rozmnażajcie się”

Mojżesz pisząc o „dniach” stwarzania nie miał na myśli 24 godzinnych dób. Podobnie jak w rozdziale wyżej zacytuję kolejne wersety z Księgi Rodzaju i opatrzę odpowiednim komentarzem, zapomocą którego będę chciał zwrócić uwagę czytelnika na ten fakt. Przenieśmy się do 5 „dnia” stwarzania:

Księga Rodzaju 1: 20 „I przemówił Bóg: „Niech się zaroją wody rojem dusz żyjących i niech stworzenia latające latają nad ziemią po obliczu przestworza niebios”

„21 I Bóg przystąpił do stworzenia wielkich potworów morskich i wszelkiej ruszającej się duszy żyjącej, którymi według ich rodzajów zaroiły się wody, i wszelkiego latającego stworzenia skrzydlatego, według jego rodzaju. I Bóg zobaczył, że to jest dobre.”

Skoncentrujmy się na pozostałych dwóch wersetach:

„[….] 22 Wtedy Bóg je pobłogosławił, mówiąc: „Bądźcie płodne i stańcie się liczne, i zapełnijcie wody w basenach morskich, i niech stworzenia latające staną się liczne na ziemi”.

23 I nastał wieczór, i nastał ranek — dzień piąty.”

Bóg stwarza organizmy morskie i stworzenia latające, na przykład owady. Następnie im błogosławi mówiąc, żeby były płodne i zapełniły baseny morskie. Innymi słowy Bóg nie stworzył w jednym 24godzinnym dniu taką ilość organizmów morskich, żeby od razu zapełniły wszystkie baseny morskiena świecie i się w nich roiły. Stworzył je lokalnie w jakiejś bliżej nieokreślonej liczbie i dopiero później miały się rozmnażać i opanowywać inne środowiska wodne. Podobny nakaz dał pierwszym ludziom Adamowi i Ewie:

Rodzaju 1: 27-28 „I Bóg przystąpił do stworzenia człowieka na swój obraz, na obraz Boży go stworzył; stworzył ich jako mężczyznę i kobietę. Potem Bóg ich

pobłogosławił i rzekł do nich Bóg: „Bądźcie płodni i stańcie się liczni oraz napełnijcie ziemię i opanujcie”

Od stworzenia pierwszego człowieka upłynęło jakieś 6041 lat [według chronologii biblijnej Adam został stworzony 4026 p.n.e.]. Dzisiaj potomków pierwszych ludzi niewątpliwie można spotkać w każdym zakątku świata. Ale żeby to było możliwe potrzeba było kilku tysięcy lat: https://bioslawek.wordpress.com/2013/05/21/czy-czlowiek-chodzi-po-ziemi-od-2-000-000-lat-czy-od-6-000-lat/

Ile czasu potrzebowały organizmy morskie, żeby opanować baseny wodne? To zależy od czasu jaki określa pokolenie danego gatunku – od zapłodnienia do wieku rozrodczego i aż do śmierci. Niektóre żyjątka wodne mnożą się bardzo szybko i potrafią wydać potomstwo kilka razy do roku. Uinnych na przykład niektórych gatunków rekinów ciąża trwa rok – np. u żarłacza białopłetwego – ale za to mogą one wydać jednorazowo na świat kilka młodych. U wielorybów ciąża może trwać od 12 do 16 miesięcy. Ile pokoleń musiało minąć, żeby rekiny czy wieloryby mogły opanować baseny morskie i znaleźć tam pożywienie, które musiało tam dotrzeć przed nimi? Czy wystarczyłoby na to 24 godziny? Z pewnością nie. Więc jest to kolejny argument przeciwko argumentacji kreacjonistów młodej ziemi. Warto tutaj dodać, że tego typu pytania możemy sobie zadać w przypadku stworzeń latających, czworonożnych organizmów lądowych czy nawet roślin.

Czy Bóg zawsze kończył swe dzieło w jednym dniu stwarzania?

http://www.rumburak.friko.pl/ARTYKULY/religia/biblijny_punkt/stwarzanie.php

Przebudźcie się! nr 7, z 8 lipca 1991

„Niekiedy zwraca się uwagę, iż kolejność stwarzania opisana w książce Jak powstało życie? Przez ewolucję czy przez stwarzanie? http://www.rumburak.friko.pl/BIBLIA/publikacje/jak_powstalo_zycie/03.php odbiega on od kolejności uznawanej przez większość geologów.Na przykład niektórzy powołują się na to, iż zdaniem geologów ptaki pojawiły się po ssakach, a tymczasem na stronie 37 książki Stwarzanie podano odwrotną kolejność.

Rzecz ciekawa, chociaż wielu geologów uważa, że najpierw powstały ssaki, to część jest przekonana, iż pierwsze były ptaki. O tej drugiej możliwości mówi książka Evolution (Ewolucja) Colina Pattersona na stronie 132. Narzuca się więc wniosek, iż zapis kopalny nie dostarcza bezspornych dowodów.Ale czy z 1 rozdziału Księgi Rodzaju wynika, że Bóg zawsze kończył swe dzieło w jednym dniu stwarzania, czy też niekiedy kontynuował je w następnym dniu?

Książka Stwarzanie wyjaśnia na podstawie Biblii, iż stworzenia latające zaczęły się pojawiać przed ssakami. Wyrażenie „stworzenia latające” występuje między innymi w Księdze Rodzaju 1:20 i jest tłumaczeniem hebrajskiego słowa ‛of, które może oznaczać owady uskrzydlone oraz gady latające, na przykład pterozaury. Niewykluczone, że pierwsze owady powstały wcześniej niż wyposażone w błony lotne pterozaury, te natomiast mogły się pojawić zarówno przed ptakami, jak i przed ssakami.

Sprawozdanie biblijne nie omawia drobiazgowo wszystkich dzieł stwórczych Jehowy Boga. Po prostu przedstawia kolejno główne etapy przygotowywania Ziemi dla żywychstworzeń i ukazuje porządek pojawiania się wielkich klas roślin i zwierząt. Dlatego w Księdze Rodzaju nie wymieniono oddzielnie owadów uskrzydlonych, gadów latających i ptaków, ale określono je jednym wspólnym słowem hebrajskim przetłumaczonym na „stworzenia latające”.Niedokonana postać czasowników hebrajskich użytych w 1 rozdziale Księgi Rodzaju dowodzi, że stwarzanie było działalnością ciągłą. A każdy dzień stwarzania trwał nie 24godziny, lecz wiele tysięcy lat (zob. książkę Jak powstało życie? Przez ewolucję czy przez stwarzanie?, strony 26, 27).

Na przykład Księga Rodzaju 1:3 donosi o stworzeniu światła w pierwszym dniu. W tłumaczeniu J. W. Wattsa werset ten brzmi:

„Potem mówił Bóg: ‚Niech powstanie światło’; i stopniowo pojawiało się światło”. Również przekład Benjamina Willsa Newtona wskazuje na kontynuację raz rozpoczętego procesu: „I mówił Bóg [przyszłość]: Niech się stanie Światło, i stawało się Światło [przyszłość]” (nawiasy Newtona; kursywa w obu wersetach nasza). Światło docierające do powierzchni Ziemi było coraz jaśniejsze i miało się dalej nasilać (zob. New World Translation of the Holy Scriptures—With References, Dodatek 3C, strony 1572, 1573).

„Stwarzanie” światła dla Ziemi nie zakończyło się pierwszego dnia. Oczywiście jego źródła istniały na długo przedtem, ale były niewidoczne z powierzchni naszej planety (Rodzaju 1:1). Pierwszego dnia zaczęło docierać do niej jedynie światło rozproszone, a to dzięki zmniejszaniu się grubości powłok osłaniających Ziemię niczym „powijaki” (Hioba 38:9). W miarę jak stawały się one coraz cieńsze, Ziemia była coraz jaśniej oświetlona.W drugim dniu stwarzania Bóg zapoczątkował rozdzielanie wód na Ziemi od wód nad jej powierzchnią, pozostawiając między nimi przestworze, czyli atmosferę. Księga Rodzaju 1:6, 7 w przekładzie Wattsa tak to opisuje:

„Wtedy Bóg mówił dalej: ‚Niech powstanie przestworze pośrodku wód, niech powstanie też rozdział między wodami’. Toteż przystąpił Bóg do oddzielania wód znajdujących się poniżej przestworza od wód znajdujących się powyżej przestworza; i stopniowo tak się stawało” (kursywa nasza).

Jak w pierwszym dniu dotarło do powierzchni Ziemi światło, ale nie od razu jaśniało

pełnym blaskiem, tak w drugim dniu rozpoczęło się powstawanie przestworza, które także nie od razu uzyskało ostateczny kształt.Księga Rodzaju 1:9, 11 podaje, co się wydarzyło trzeciego dnia; w tłumaczeniu Wattsa czytamy:

„Wtedy Bóg mówił dalej: ‚Niech wody pod niebiosami zbiorą się w jedno miejsce i niech się ukaże suchy ląd’; i stopniowo tak się stawało. Wtedy Bóg mówił dalej: ‚Niech zrodzi ziemia trawę, zioła wydające nasienie, drzewa owocowe mające w sobie nasienie, rodzące owoc według swego rodzaju na ziemi’; i stopniowo tak się stawało” (kursywa nasza).

Użycie słowa „stopniowo” wskazuje na kontynuację procesu stwarzania, a nie na pojedynczy akt, dokonany w określonym punkcie strumienia czasu.W czwartym dniu nastąpiły uderzające zmiany: „Wtedy Bóg mówił dalej: ‚Niech powstaną światła w przestworzu niebios, by oddzielały dzień od nocy, i mają być znakami, i określać pory roku i dni, i lata. Mają też być światłami w przestworzu niebios, aby rzucać światło na ziemię’; i stopniowo tak się stawało. Toteż przystąpił Bógdo czynienia dwóch wielkich świateł: większego światła jako władcy dnia i mniejszego światła jako władcy nocy; jak również gwiazd” (Rodzaju 1:14-16, Watts, kursywa nasza).

Do powierzchni naszej planety po raz pierwszy dotarło silniejsze światło. Z Ziemi stały się teraz widoczne jego źródła — Słońce, Księżyc i gwiazdy. W relacji z pierwszego dnia stwarzania użyto hebrajskiego słowa ’or, oznaczającego światło w sensie ogólnym,natomiast w opisie czwartego dnia występuje słowo ma·’or′, odnoszące się do źródła światła.W piątym dniu zostało stworzone życie w morzu, najwyraźniej także wielkie gady pływające. Księga Rodzaju informuje:

„I dalej mówił Bóg: ‚Niech wody zaroją się rojem dusz żyjących i niech latające stworzenia latają nad ziemią po przedniej stronie przestworza niebios’. I Bóg przystąpił do stwarzania wielkich potworów morskich i wszelkiej ruchliwej duszy żyjącej, którymizaroiły się wody według ich rodzaju, i wszelkiego latającego stworzenia skrzydlatego według jego rodzaju. I zobaczył Bóg, że to było dobre” (Rodzaju 1:20, 21).

A zatem w tym okresie pojawiły się ‛wszelkie latające stworzenia skrzydlate według ichrodzaju’. Ich stwarzanie rozpoczęło się w piątym dniu i trwało dalej.Księga Rodzaju 2:19 zdaje się wskazywać na kontynuację stwarzania różnych zwierząt, między innymi stworzeń latających, gdyż napisano tam:

„Jahwe Bóg dalej formował z ziemi wszystkie zwierzęta polne i wszelkie ptactwo [stworzenie latające, NW] niebios i przyprowadzał je do człowieka, aby zobaczyć, jak je nazwie” (Watts, kursywa nasza).

Jak zatem wynika ze sprawozdania z 1 rozdziału biblijnej Księgi Rodzaju, Bóg zaczynał stwarzać wielkie klasy roślin i zwierząt po doprowadzeniu Ziemi do takiego stanu, by się nadawała dla określonych grup stworzeń. Uzupełnianie tych klas najróżniejszymi formami życia, takimi jak „stworzenia latające”, było procesem ciągłym. Niewykluczone, że Bóg kontynuował działalność rozpoczętą w jakimś dniu stwarzania nawet po jego zakończeniu.

Geologiczny zapis kopalny jest niekompletny i dopuszcza różne interpretacje,

zależne od poglądu teoretyków usiłujących przebić się przez gąszcz jego zagadek. Biblia natomiast, co wykazano w książce Stwarzanie, jest spójna i dokładna, i to również wtedy, gdy porusza tematy naukowe, takie jak porządek stwarzania.”

Tutaj jest wykres ilustrujący powyżej zacytowane poglądy. Na obrazku pokazano, kiedy według Księgi Rodzaju konkretne grupy żywych organizmów pokazały się na ziemi po raz pierwszy. Po tym, jak zostały stworzone w danym konkretnym „dniu” – okresie stwarzania, Bóg mógł w kolejnych „dniach” powoływać inne gatunki organizmów należące do tych klas roślin i zwierząt. Wtym sensie można powiedzieć, że gdy już po raz pierwszy na ziemi pojawiła się jakaś konkretna grupa organizmów, to w dalszym czasie„dni” stwarzania niejako się na siebie nakładały:

7 dzień według Księgi Rodzaju, to „dzień” [okres] Bożego odpoczynku, który trwa po dziś dzień

http://wol.jw.org/pl/wol/d/r12/lp-p/2011525

„Z pierwszego rozdziału Księgi Rodzaju dowiadujemy się, że Bóg przygotował ziemię dla ludzi w ciągu sześciu symbolicznych dni. Koniec każdego z tych okresów podsumowano w Biblii słowami: „I nastał wieczór, i nastał ranek” (Rodz. 1:5, 8, 13, 19,23, 31). Ale na temat siódmego dnia czytamy: „Bóg zaczął błogosławić dzień siódmy i go uświęcać, w nim bowiem odpoczywa od wszelkiego swego dzieła, które Bóg

stworzył” (Rodz. 2:3).Zwróćmy uwagę na formę czasownika „odpoczywa”. Sugeruje ona, że siódmy dzień — Boży dzień odpoczynku — ciągle trwał w roku 1513 p.n.e., kiedy to Mojżesz spisał Księgę Rodzaju. Czy ów dzień Bożego odpoczynku trwa nadal? Jeśli tak, to czy możemy niejako wejść do tego odpoczynku? Odpowiedzi na te pytania są dlanas bardzo istotne.Czy Jehowa nadal „odpoczywa”?

Istnieją dwojakie dowody na to, że siódmy dzień trwał jeszcze w I wieku n.e. Najpierw rozważmy wypowiedź, którą Jezus skierował do swych przeciwników oburzonych tym, że dokonał uleczenia w sabat, co w ich mniemaniu było pracą. Oświadczył im: „Ojciec mój działa aż dotąd i ja działam” (Jana 5:16, 17). Co miał na myśli? Został oskarżony o wykonywanie pracy w dzień sabatu. Na zarzut ten odrzekł: „Ojciec mój działa”. A zatem Jezus do krytyków powiedział niejako: „Ojciec mój i ja jesteśmy zaangażowani w tę samą pracę. Skoro Ojciec działa w trakcie swojegosabatu, trwającego całe tysiąclecia, to ja też mam prawo działać, nawet w dzień sabatu”.Ze słów Jezusa można wywnioskować, że gdy przebywał na ziemi, wciąż trwał siódmy dzień, czyli dzień Bożego odpoczynku od działalności stwórczej związanej z naszym globem — a jednak Bóg dalej pracował nad realizacją swego zamierzenia wobec ludzi i ziemi.

Drugiego argumentu dostarczył apostoł Paweł. Cytując słowa z Księgi Rodzaju 2:2, dotyczące odpoczynku Bożego, napisał pod natchnieniem: „My, którzyśmy uwierzyli, wchodzimy do odpoczynku” (Hebr. 4:3, 4, 6, 9). Wynika z tego, że w czasach Pawła siódmy dzień ciągle trwał. A jak długo miał jeszcze trwać?”

Dzień Sabatu a relacja o stwarzaniu z Księgi Rodzaju

Niektórzy fundamentaliści powołując się na niżej zacytowany werset usiłują dowodzić młodego wieku ziemi. Chodzi jednak tylko o symbolikę, ponieważ Prawo Boże nakazywało Izraelitom przestrzegać też innych Sabatów, które trwały dłużej niż jeden dzień:

Wyj 31:16-17

„I synowie Izraela mają zachowywać sabat, by przestrzegać sabatu za swych pokoleń. Jest to przymierze po czas niezmierzony. Między mną a synami Izraela jest to znak poczas niezmierzony, gdyż w sześciu dniach Jehowa uczynił niebiosa i ziemię, a w dniusiódmym odpoczął i zażywa wytchnienia’”.”

http://wol.jw.org/pl/wol/d/r12/lp-p/1200003778#h=3:0-11:567

„Zwyczaj obchodzenia co tydzień całodobowego sabatu został wprowadzony w narodzie izraelskim na pustkowiu w drugim miesiącu po wyjściu z Egiptu, a więc w 1513 r. p.n.e. (Wj 16:1). Jehowa oznajmił Mojżeszowi, że w szóstym dniu ześle podwójną ilość cudownej manny. Gdy tak się stało, naczelnicy zgromadzenia donieśli o tym Mojżeszowi i wtedy ogłoszono obchody pierwszego sabatu (Wj 16:22, 23). Od tej pory Izraelici mieli go święcić co tydzień, na co wskazują słowa Jehowy z Wyjścia 16:28, 29.

Wkrótce potem u stóp góry Synaj weszło w życie przymierze Prawa, które oprócz cotygodniowego dnia odpoczynku przewidywało cały system sabatów (Wj 19:1;

20:8-10; 24:5-8). Za sabat uznawano siódmy dzień tygodnia, siódmy rok, pięćdziesiąty rok (Jubileusz), 14 Nisan (Pascha), 15 Nisan, 21 Nisan, 6 Siwan (Pięćdziesiątnica), 1 Etanim, 10 Etanim (Dzień Przebłagania), 15 Etanim i 22 Etanim.„

http://www.jw.org/pl/nauki-biblijne/pytania/sabat-dla-chrzescijan/

„W Biblii czytamy: „Bóg pobłogosławił ów siódmy dzień i uczynił go świętym; w tym bowiem dniu odpoczął po całej swej pracy, którą wykonał, stwarzając” (Rodzaju 2:3, Biblia Tysiąclecia). Werset ten nie mówi o prawie nadanym człowiekowi, ale o tym, co Bóg zrobił w siódmym dniu stwarzania. Biblia nie wspomina, by ktokolwiek przestrzegał odpoczynku sabatowego przed czasami Mojżesza.„

Księga Rodzaju kontra kronika skamielin

Niektórzy krytycy Księgi Rodzaju powołując się na odkrycia i różne interpretacje paleobiologów często zarzucają jej nienaukowość. Taka krytyka najczęściej opiera się na złym zrozumieniu treści tej księgi przez wiele osób, do czego przede wszystkim przyczynili się kreacjoniści młodej ziemi. Na przykład – co wyjaśniono w niniejszym artykule – Księga Rodzaju wbrew ich zapewnieniom nie naucza, że światło zostało stworzone przed słońcem, gwiazdami i księżycem oraz tego, że „dni” stwarzania miały jedynie 24 godziny. Biblia w swojej pierwszej księdze uczy, że pierwszymi żywymi organizmami, jakie Bóg stworzył na ziemi były rośliny (Rodz 1:11-13). Większość paleontologów twierdzi jednak, że życie zaczęło się w morzu. Autor Księgi Rodzaju informuje nas jednak, że organizmy morskie pojawiły się na naszej planecie już po stworzeniu roślin (Rodz 1:20-21).

Zanim z tego powodu ktoś zacznie negować prawdziwość przekazu biblijnego, to warto rozważyć bardzo istotną kwestię. Otóż naukowcy, którzy zajmują się zawodowo Badaniem historii geologicznej naszej planety doskonale zdają sobie sprawę z tego, że zapis kopalny jest bardzo niedoskonały i dopuszcza wiele interpretacji. Na przykład ewolucjoniści, żeby odtłumaczyć brak w nim form przejściowych pomiędzy różnymi taksonami organizmów żywych, odwołują się właśnie do niepełności zapisu skamielin. Innymi słowy ich zdaniem zapis kopalny jest do tego stopnia wybrakowany, że nie zachowało się żadne z wielu milionów rodzajów brakujących ogniw w ewolucji, które rzekomo żyły, pływały w wodzie i chodziły po całej ziemi w ciągu ostatnich setek milionów lat – brakuje ich wszędzie tam, gdzie byłyby bardzo potrzebne. Nie będę dalej roztrząsał tej kwestii, na przykład zastanawiając się nad tym, czy jest to statystycznie możliwe, ponieważ – jak się zapewnia – tych przejściowych organizmów żyło na naszej planecie więcej niż gatunków dotąd zidentyfikowanych. Celem niniejszego rozdziału jest wykazanie na podstawie odkryć naukowych, że opieranie ewentualnych wniosków, co do rzekomej niewiarygodności [nienaukowości] przekazu z Księgi Rodzaju na interpretacjach i spekulacjach uczonych, którzy zajmują się próbami zrekonstruowania historii ziemi, ma marne podstawy empiryczne.

Co pojawiło się na naszej planecie najpierw: rośliny czy organizmy morskie?

Nowe odkrycia paleobiologiczne zmuszają uczonych do wprowadzania różnych korekt na tak zwanej tabeli stratygraficznej. Czasami są to drobne zmiany, a czasami rewolucyjne. Mała korekta może polegać na przesunięciu w czasie pojawienia się na ziemi tego czy owego gatunku o kilkaset tysięcy lat, ale rewolucyjne zmiany polegają na niemal całkowitej zmianie zapatrywań na czas

pojawienia się oraz genezę danego taksonu. Czasopismo ‚Wprost’ donosi na przykład:

http://www.wprost.pl/ar/214037/Odkryto-najstarsze-rosliny-ladowe/

„Odkryto najstarsze rośliny lądowe. Skamieniałości pochodzą sprzed 472 mln lat. [środkowy ordownik]. Oznacza to, że są o 10 mln lat starsze od najstarszych znanych dotąd pozostałości roślin lądowych, które pochodziły z Arabii Saudyjskiej i Czech i datowane były na 463-461 mln lat. Jak wyjaśniają naukowcy, te pierwsze rośliny, pozbawione łodygi czy korzeni, należały do spokrewnionych z mszakami wątrobowców. Oznacza to, że wątrobowce są prawdopodobnie przodkami wszystkich roślin lądowych. „

Dawniej jednak za organizmy od których miały wyewoluować wszystkie inne rośliny uznawano psylofity. Pojawiły się one mniej więcej w połowie syluru czyli jakieś 423 mil lat temu. Innymi słowy uczeni przez kilka pokoleń nie zdawali sobie sprawy, że historia roślin w zapisie kopalnym, to przeważnie niezapisane karty. Sylurskie psylofity były datowane na 423 mil lat, natomiast nowe odkrycia pokazują, że rośliny występowały na ziemi już jakieś 50 mil lat wcześniej. 50 mil letnia luka w zapisie kopalnym oraz potrzeba przekwalifikowania na „ewolucyjnego wspólnego przodka” roślin z psylofitów na wątrobowce, to istna rewolucja w nauce. Zarówno jeżeli chodzi o chronologię, jak i systematykę. Jednak jeżeli rośliny okazały się starsze o 50 mln lat niż wcześniej zakładano, to dlaczego nie przyjąć tezy, że istniały miliony lat wcześniej? Na przykład zanim pojawiły się organizmy morskie?

https://pl.wikipedia.org/wiki/Psylofity

„Psylofity (Psilophyta Heintze) – gromada roślin kopalnych, najpierwotniejszych, pionierskich roślin lądowych.”

Innym zaskoczeniem dla paleobotaników było odkrycie roślin okrytonasiennych starszych niż wcześniej zakładano i to o 100 mil lat! :

http://nauka.money.pl/artykul/rosliny-kwitnace—100-mln-lat-starsze-niz-sadzono,24,0,1393432.html

„Rośliny kwitnące – 100 mln lat starsze, niż sądzono. Badania skamieniałych pyłków roślinnych z wczesnego triasu sugerują, że rośliny kwitnące pojawiły się na ziemi 100 mln lat wcześniej, niż sądzono. Wnioski z analiz opisano w „Frontiers in Plant Science”. [….] W poszukiwaniu pradawnych śladów obecności roślin Hochuli i Susanne Feist-Burkhardt z Instytutu i Muzeum Paleontologicznego na Uniwersytecie Zurichu analizowali materiał wydobyty z dwóch odwiertów, wykonanych na północy Szwajcarii. Znaleźli tam pyłki, które przypominają skamieniałe pyłki z najwcześniejszego znanego okresu historii roślin okrytonasiennych. Podobieństwo sześciu rodzajów pyłku potwierdziły oględziny ich szczegółowej budowy, uzyskane podczas mikroskopowych obserwacji laserowych.

We wcześniejszym badaniu z 2004 r. Hochuli i Feist-Burkhardt opisali inne pyłki roślinne, pochodzące z osadów z Morza Barentsa, mające wiele wspólnego z pyłkami roślin okrytonasiennych ze środkowego triasu. Nowe próbki znaleziono 3 tys. km. dalej na południe. – Sądzimy, że nawet bardzo ostrożni naukowcy dadzą się teraz przekonać, że rośliny okrytonasienne ewoluowały już na długo przed kredą – mówi Hochuli. „

Większość uczonych była przekonana, że radiacja adaptacyjna [ewolucyjne, filogenetyczne zróżnicowanie] roślin miała miejsce gdzieś w połowie okresu kredowego. A tutaj znajduje się pyłki roślin kwiatowych o 100 mln lat starsze – w skałach z połowy triasu. Wcześniej – przy okazji opisywania odkrycia jak dotąd najstarszych roślin na świecie – luka w zapisie kopalnym wynosiła 50 mln lat, teraz mamy do czynienia z przepaścią liczącą 100 mln lat. Czy w tej sytuacji istnieją jakieś racjonalne przesłanki, które by pozwalały negować tezę, że skoro rośliny okrytonasienne rosły na ziemi 100 mln wcześniej niż zakładano, to mogły też istnieć na naszej planecie dużo wcześniej?

Innym ciekawym przykładem jest odkrycie szczątków dinozaurów, które przeżyły tzw. wielkie wymieranie, które rzekomo miało miejsce na przełomie kredy i eocenu, to znaczy jakieś 65 mln lat temu.:

https://bioslawek.wordpress.com/2013/08/24/kiedy-wyginely-dinozaury/

„Kiedy wyginęły dinozaury? Niektóre dinozaury przetrwały wielkie wymieranie nawet o 700 tys. lat – piszą naukowcy na łamach periodyku „Geology”. Naukowcy z kanadyjskiego University of Alberta ustalili wiek skamieniałości dinozaura znalezionej w Nowym Meksyku w Stanach Zjednoczonych. Okazuje się, że kość udowa tego hadrozaura pochodzi sprzed 64,8 mln lat. Wielkie wymieranie dinozaurów, spowodowane najprawdopodobniej uderzeniem w Ziemię potężnej planetoidy, datuje się na 65,5-66 mln lat temu. Oznacza to, że część dinozaurów żyła jeszcze ok. 700 tys. lat po globalnej katastrofie. Zespół, kierowany przez Larry’ego Heamana, zastosował nową technikę datowania, bazującą na pomiarze radioaktywności skamieniałości w oparciu o pierwiastki uranu i ołowiu. Ta metoda pozwala nie tylko na określenie bezwzględnego (niezależnego od datowania warstw geologicznych) wieku skamieniałości, ale również na ustalenie rodzaju pożywienia dinozaura. Zdaniem Heamana, mimo globalnego kataklizmu, na niektórych obszarach wegetacja mogła nie doznać poważnego uszczerbku. Tam właśnie mogły przetrwać różne gatunki hadrozaurów. Badacz zastanawia się również, jak kataklizm przetrwały złożone jaja dinozaurów. Heaman podkreśla, że nową metodę datowania należy zastosować też do innych skamieniałości. Być może okaże się, że w wielu przypadkach są one młodsze niżstyk kredy i trzeciorzędu, który wyznacza czas katastrofy. Wówczas trzeba będzie zrewidować dotychczasowy punkt widzenia na zagładę dinozaurów.”

Ludzie często się zastanawiają czy jest możliwe, aby w przeszłości ludzie żyli współcześnie z dinozaurami. Jeżeli chodzi o ściśle naukowe myślenie, to nic nie stało na przeszkodzie, żeby tak było. Takiej możliwości nie jest w stanie merytorycznie wyeliminować żaden badacz – ewolucjonista. Na przykład do naszych czasów dożyły krokodyle, które według zapisu kopalnego są starsze od dinozaurów, więc dlaczego by nie mogły dotrwać dinozaury? Jedyne argumenty za hipotezą, że dinozaury wymarły długo przed pojawieniem się na ziemi człowieka zawierają się w stwierdzeniu, że nigdy nie znaleziono kości dinozaurów i ludzi w tych samych warstwach skalnych.Ale przecież tak jest z ogromną większością gatunków zamieszkujących naszą planetę – szczątków ich przodków nigdy nie znaleziono ze szczątkami przodków ludzi. Z pewnością 700 tysięcy lat, to mniejsza luka niż 50 czy 100 milionowa w wiedzy na temat historii roślin na naszej planecie. Niemniej odkrycie szczątków tych dinozaurów kolejny raz nas poucza, że zapis skamielin pozostawia dużo do życzenia. Uczeni badający kronikę skamielin pokazują nam imponujący obraz życia na naszej planecie w przeszłości, jednak ogromna większość tek księgi, to niezapisane karty,

co jest spowodowane rozległymi obszarami niewiedzy.

Szczątki dinozaurów w skałach pochodzących z okresów jurajskiego i kredowego są bardzo liczne, ponieważ to one głównie zamieszkiwały ziemię stanowiąc istotny element jej ekosystemów. W późniejszym okresie jednak do istnienia zostały powołane inne organizmy, w tym wiele gatunków ssaków wraz ze środowiskami, w jakich żyły. Populacje dotąd licznych dinozaurów mogły być z tego powodu stopniowo redukowane pod względem liczebnym, a występujące dotąd na całym świecie po jakimś czasie mogły zacząć zamieszkiwać lokalne obszary na naszej planecie. Jeżeli na ziemi jakieś organizmy są bardzo liczne, to prawdopodobieństwo zachowania pozostałości po nich w zapisie kopalnym również wzrasta. Kiedy jednak populacja jest radykalnie zredukowana, to prawdopodobieństwo maleje. Paleontologowie i geologowie jak dotąd zbadali dość znaczne obszary ziemi, ale to i tak jest tylko wierzchołek góry lodowej. Wiele znacznych połaci naszej planety, na których żyły kiedyś organizmy lądowe pokrywa dzisiaj morze, pustynie lub lasy deszczowe. Na innych zbudowano miasta zanim je zbadano. Reszta czeka na nowe odkrycia.

Chciałbym jeszcze odpowiedzieć na inny zarzut. Niektórzy krytycy twierdzą, że do prawdziwości treści Księgi Rodzaju przekonałoby ich odkrycie szkieletu królika lub szczątków roślin okrytonasiennych w najstarszych skałach na ziemi – na przykład w prekambryjskich czy kambryjskich. Jak napisałem rośliny, czy to nagonasienne czy okrytonasienne, okazały się dużo starsze niż wcześniej zakładano. Jednak to rośliny nagonasienne okazują się być starsze niż kwiatowe, z czego uczeni wyprowadzają hipotezę, że prymitywniejsze nagonasienne dały początek okrytonasiennym. Sam fakt występowania w zapisie kopalnym jakichś organizmów wcześniej niż inne nie czyni z nich ewolucyjnych przodków tych drugich. Kierując się tą samą logiką można by mniemać, że ośmiornice czy dinozaury są przodkami ludzi. Stwórca powołując do istnienia kolejne byty na ziemi kierował się precyzyjnym planem i żelazną logiką. Na przykład nie stworzył roślin kwiatowych jeżeli nie powołał do istnienia owadów, które mogłyby je zapylać i to równocześnie. Księga Rodzaju nie uczy nas jakie rodzaje roślin i w jakiej kolejności konkretnie pojawiły się na ziemi. Biblia nas uczy, kiedy rośliny w ogóle pojawiły się po raz pierwszy na naszej planecie. Z resztą – jak wyjaśniono wcześniej w niniejszym artykule – dotyczy to każdej podstawowej klasy żywych organizmów, jakie opisuje Księga Rodzaju. Więc nic nie stoi na przeszkodzie, żeby przyjąć,że Bóg najpierw stworzył rośliny nagonasienne, a w kolejnych „dniach” [okresach] stwarzani powołał do istnienia inne ich rodzaje, a w tym okrytonasienne. Mogło być też tak, że po stworzeniu pierwszych roślin okrytonasiennych Bóg powoływał do istnienia znowu różne gatunki roślin nagonasiennych.

Zaprezentuje teraz diagram umożliwiający lepsze zrozumienie mojej argumentacji. Jak widać na nim podstawowe klasy organizmów żywych opisanych w Księdze Rodzaju pojawiają się na ziemi po raz pierwszy w konkretnych przedziałach czasu opisanych w Biblii, a następnie inne gatunki należące do tych klas były stwarzane podczas kolejnych „dni” [okresów] stwarzania.

http://wol.jw.org/pl/wol/d/r12/lp-p/1102010234#h=13

„Otóż z dokładnej analizy Księgi Rodzaju wynika, że działania rozpoczęte w jednym „dniu” nie musiały się zakończyć przed nastaniem drugiego — mogły się rozciągać nawet na kilka „dni”. Tak na przykład miała się rzecz ze światłem. Przed rozpoczęciem dni stwarzania nie docierało ono do Ziemi z istniejącego już Słońca prawdopodobnie ze względu na grubą warstwę chmur (Hioba 38:9). W pierwszym „dniu” bariera ta musiała

zacząć zanikać i wtedy rozproszone światło mogło już przedostawać się przez atmosferę.”

Dla porównania tabela stratygraficzna:

http://www.lo19.waw.ids.pl/matura

Zobacz też czym się różni teoria inteligentnego projektu od kreacjonizmu biblijnego (te dwie koncepcje nie stoją w sprzeczności):

https://bioslawek.wordpress.com/2015/07/02/teoria-inteligentnego-projektu-a-kreacjonizm/

https://bioslawek.wordpress.com/2014/12/13/jaka-jest-istota-teorii-inteligentnego-projektu-w-przyrodzie/

Zobacz też:

Co Biblia mówi o adaptacji i ewolucji?

http://www.jw.org/pl/publikacje/czasopisma/g201510/adaptacja-ewolucja/

http://wol.jw.org/pl/wol/d/r12/lp-p/102006326

„Absolutnie nie. Hebrajski wyraz tłumaczony na „dzień” może oznaczać różne odcinki czasu, nie tylko 24-godzinne. Na przykład, podsumowując relację o stwarzaniu, Mojżesz określił wszystkie sześć dni stwórczych mianem jednego dnia (Rodzaju 2:4). Poza tym w pierwszym dniu „Bóg zaczął nazywać światło Dniem, ciemność zaś nazwałNocą” (Rodzaju 1:5). W tym wypadku słowo „dzień” odnosi się jedynie do części okresu 24-godzinnego. Pismo Święte nie daje więc podstaw do twierdzenia, że każdy z dni stwarzania obejmował literalne 24 godziny.”

Dodatek:

http://www.planetposter.de/int/produkte/800px-erdgesch-pl.jpg

Czy przed potopem na ziemię padał deszcz?

Niektórzy są przekonani, że przed potopem nie padał na ziemię deszcz, a jedynie była ona nawilżana rosą. Takie wnioski wyciągają na podstawie tych wersetów:

Rodzaju 2:5, 6

„A na ziemi nie było jeszcze żadnego krzewu polnego ani jeszcze nie wschodziła żadna roślinność polna, gdyż Jehowa Bóg nie spuścił na ziemię deszczu, ani nie było człowieka, by uprawiał rolę. Ale opar unosił się z ziemi i nawilżał całą powierzchnię gruntu.”

Książka ‚Wnikliwe poznawanie Pism’ tak wyjaśnia treść tych wersetów:

http://wol.jw.org/pl/wol/d/r12/lp-p/1200003625#h=3

„W początkowym okresie przygotowywania naszej planety „Bóg nie spuścił na ziemię deszczu”, lecz „opar unosił się z ziemi i nawilżał całą powierzchnię gruntu”. Najwidoczniej chodzi tu o początek trzeciego „dnia” stwarzania, zanim pojawiła się roślinność (Rdz 1:9-13; 2:5, 6). Pierwsza w Biblii wyraźna wzmianka o padającym deszczu występuje w relacji o potopie. Wtedy „otworzyły się upusty niebios”, a „ulewa na ziemi trwała czterdzieści dni i czterdzieści nocy” (Rdz 7:11, 12; 8:2).”

Dodatkowym argumentem za tym, że przed potopem padał na ziemię deszcz jest fakt, że jeszcze przed stworzeniem Adama istniały na naszej planecie rzeki, których istnienie zależne jest od cyklu hydrologicznego opisanego kilka razy w Biblii :

http://www.pfozw.org.pl/zrodlo-wiedzy/stany-skupienia/

„Głównym czynnikiem sprawczym krążenia wody jest energia Słońca, którego ciepło powoduje parowanie wody w stanie ciekłym z powierzchni zbiorników wodnych . Zjawisko to dotyczy oceanów, mórz, rzek, jezior, sztucznych zbiorników. […..] Powstałe cząsteczki pary wodnej unoszone są przez pionowe ruchy ogrzanego powietrza. Przemiany faz wody w atmosferze zależne są od spadku temperatury. Na pewnej wysokości nad Ziemią w wyniku ochładzania się powietrza i w warunkach nasycenia parą wodną, dochodzi do kondensacji (skraplania) tzn. przemiany stanu gazowego wody w ciekły. […..] Gdy temperatura dostatecznie obniży się, krople wody rozrastają się i pod wpływem siły ciężkości spadają z chmur na ziemię w postaci różnych opadów: deszczu, śniegu, krupy, gradu. […..] Woda, która trafia na kontynenty,częściowo wyparowuje z powierzchni lądów z powrotem do atmosfery, część wychwytują rosliny (na skutek transpiracji wraca ponownie do atmosfery). Większość wód opadowych spływa jednak w postaci potoków i rzek do morza-dając odpływ powierzchniowy lub wsiąka ( infiltruje) do gruntu i zasila podziemne wody (gruntowe) dając odplyw gruntowy do zbiorników wodnych: źródła, rzeki, jeziora i morza. Wody powierzchniowe i podziemne kierują się do oceanów zamykajac cykl. „

Porównaj:

Kaznodziei 1:7„Wszystkie potoki zimowe płyną do morza, a jednak morze nie jest pełne. Skąd płyną potoki zimowe, w to miejsce wracają, aby stamtąd wypływać.”

Hioba 36:27-28„On [Bóg] bowiem wyciąga w górę krople wody; sączą się jako deszcz, by utworzyć Jego opar, tak iż chmury ociekają, obficie kropią na ludzi”

Izajasza 55:10”Bo jak ulewny deszcz oraz śnieg spada z niebios i tam nie wraca, dopóki nie nasyci ziemi i nie sprawi, że ona rodzi i porasta, i daje siewcy nasienie, a jedzącemu chleb”

Rodzaju 2:10-14

” A z Edenu wypływała rzeka, by nawadniać ogród, stamtąd zaś zaczynała się rozdzielać i tworzyła jakby cztery główne odnogi. Nazwa pierwszej — Piszon; ta okrąża całą ziemię Chawila, gdzie jest złoto. A złoto tej ziemi jest dobre. Jest tam także żywica bdelium i kamień onyks. Nazwa zaś drugiej rzeki — Gichon; ta okrąża całą ziemię Kusz. A nazwa trzeciej rzeki — Chiddekel; ta płynie na wschód od Asyrii. A czwartą rzeką jest Eufrat.”

http://wol.jw.org/pl/wol/d/r12/lp-p/1200001446

Eufrat

„Najdłuższa i najważniejsza rzeka pd.-zach. Azji, nazywana po turecku Fırat Nehri, co przypomina hebrajską nazwę Perát i staroperską — Ufratu. Po raz pierwszy pojawia się w Biblii w Rodzaju 2:14 jako jedna z czterech rzek, których źródła znajdowały się kiedyś w Edenie.”

https://pl.wikipedia.org/wiki/Eufrat

„Źródła Eufratu znajdują się w górach wschodniej Turcji. W wyniku połączenia Eufratu Zachodniego zwanego też Karasem, Firatem lub po prostu Eufratem z Eufratem Wschodnim zwanego Muratem mającego źródła 80 km na południowy zachód od Araratu. Obie odnogi łączą się w okolicach zapory wodnej w Kebanie. „

Jak więc widzimy jedna z rzek wymieniona w Księdze Rodzaju 2:14 – Eufrat ma swoje źródła w górach, co znaczy, że jej istnienie jest uzależnione od cyklu hydrologicznego.

Poza tym już przed stworzeniem człowieka ziemie porastały lasy deszczowe i inna roślinność, którawymaga obfitego nawadniania w postaci ulewnych deszczów:

https://pl.wikipedia.org/wiki/Lasy_deszczowe

„Las deszczowy, las wiecznie zielony – formacja roślinna zdominowana przez wiecznie zielone lasy występujące na obszarach o rocznej sumie opadów przekraczającej 2000 mm rocznie, wysokiej temperaturze o niskich amplitudach dziennych i rocznych oraz wysokiej wilgotności powietrza.”

Zobacz też:

” ‛Chodźmy dzięki wierze, a nie dzięki widzeniu – [w98 15.1 ss. 8-13]

[…..] Ugruntowana wiara pobudziła Noego do czynu

Taką mocno ugruntowaną wiarę miał Noe (Hebrajczyków 11:7). Na czym ją opierał? Bóg skierował do niego swoje słowo — nie w formie spisanej, lecz ustnej. W Księdze Rodzaju 6:13 czytamy: „Rzekł Bóg do Noego: ‚Pojawił się przede mną kres wszelkiegociała, gdyż z ich powodu ziemia jest pełna przemocy’”. Jehowa polecił Noemu zbudować arkę i szczegółowo opisał jej konstrukcję. Następnie oznajmił: „Oto ja sprowadzam potop wód na ziemię, żeby wytracić spod niebios wszelkie ciało, w którymdziała siła życiowa. Wszystko, co jest na ziemi, wyginie” (Rodzaju 6:14-17).

Czy kiedykolwiek przedtem padał deszcz? Tego Biblia nie mówi. W Księdze Rodzaju 2:5 czytamy: „Jehowa Bóg nie spuścił na ziemię deszczu”. Jednakże słowa te zanotowałMojżesz wiele stuleci później i nie dotyczą one czasów Noego, lecz okresu znacznie wcześniejszego. Jak wynika z Księgi Rodzaju 7:4, Jehowa wspomniał o deszczu w rozmowie z Noem i ten niewątpliwie rozumiał, o co chodzi. Swej wiary nie opierał jednak na tym, co widział. Apostoł Paweł napisał, że Noe otrzymał „Boskie ostrzeżenie przed tym, czego jeszcze nie widziano”. Bóg poinformował go, iż zamierza sprowadzić na ziemię „potop wód” lub — jak podaje przypis do Księgi Rodzaju 6:17 w angielskim Przekładzie Nowego Świata z przypisami — „ocean niebieski”. Do tamtego czasu nic podobnego się nie wydarzyło. Jednakże całe dzieło stwórcze widoczne dla Noego stanowiło niezbity dowód, że Bóg naprawdę potrafi sprowadzić taki niszczycielski potop. Dlatego wiara pobudziła go do zbudowania arki.”

Potop w legendach świata

XI tabliczka Eposu o Gilgameszu z opisem potopu; zbiory British Museum

Niedawno w jednym z artykułów poruszyłem sprawę kontrowersji jakie się toczą wokół biblijnego potopu i Arki Noego https://bioslawek.wordpress.com/2012/08/29/odpowiedzi-na-zarzuty-odnosnie-biblijnego-potopu-i-arki-noego/ ,w tym artykule chciałbym przy pomocy cennego materiału zaprezentować inne dowody potwierdzające wiarogodność biblijnej opowieści o potopie

za czasów Noego.

Potop z czasów Noego był tak niszczycielskim kataklizmem, że ludzkość wprost nie mogła o nim zapomnieć. Ponad 2400 lat później Jezus Chrystus mówił o nim jako o fakcie historycznym (Mateusza 24:37-39). To przerażające wydarzenie na tyle wyryło się w ludzkiej pamięci, iż legendy na jego temat krążą we wszystkich częściach świata.W książce Myths of Creation (Mity o stwarzaniu) Philip Freund ocenił, że około 250 plemion i ludów zna przeszło 500 legend o potopie. Jak się można było spodziewać, z biegiem czasu opowieści te w znacznym stopniu ubarwiono zmyślonymi epizodami i bohaterami, niemniej jednak w każdej z nich można znaleźć kilka wspólnych, zasadniczych elementów.Uderzające podobieństwaKiedy po potopie ludzie rozchodzili się z Mezopotamii we wszystkie strony świata, zabierali ze sobą wiadomości o tym kataklizmie. Nic więc dziwnego, iż opowiadają sobie o nim mieszkańcy Azji, wysp południowego Pacyfiku oraz obu Ameryk. Te tak liczne legendy powstały o wiele wcześniej, niż owe ludy zetknęły się z Biblią, ale pod kilkoma podstawowymi względami są zbieżne z biblijnym sprawozdaniem o potopie.Niektóre podania wspominają o nikczemnych olbrzymach, żyjących na ziemi przed tą katastrofą. Również Pismo Święte informuje, że zanim do niej doszło, zbuntowani aniołowie przybrali ciała ludzkie, współżyli z kobietami i płodzili olbrzymów zwanych Nefilim (Rodzaju 6:1-4; 2 Piotra 2:4, 5).Legendy opowiadają zwykle o mężczyźnie, którego ostrzeżono przed zbliżającą się wielką powodzią wywołaną przez jakiegoś boga. Analogicznie Biblia wyjaśnia, że Jehowa Bóg poinformował Noego o swym zamiarze zniszczenia niegodziwców. Rzekł do niego: „Położę kres wszelkiemu ciału, bo przez nie ziemia pełna jest nieprawości; zniszczę je wraz z ziemią” (1 Mojżeszowa [Rodzaju] 6:13, Bw).Z legend zazwyczaj wynika, iż potop spowodował powszechną zagładę. Podobne świadectwo zawiera Biblia: „Wody zaś wzbierały coraz bardziej nad ziemią, tak że zostały zakryte wszystkie wysokie góry, które były pod niebem. Wszystko, co miało w nozdrzach tchnienie życia, wszystko, co było na suchym lądzie, pomarło” (1 Mojżeszowa 7:19, 22, Bw).Większość legend podaje, iż z kataklizmu tego ocalał mężczyzna razem z jedną lub kilkoma innymi osobami. Schronił się on w zbudowanej przez siebie łodzi, która później osiadła na pewnej górze. Podobnie Pismo Święte mówi, że Noe zbudował arkę. W Księdze tej czytamy ponadto: „Pozostał tylko Noe i to, co z nim było w arce” (1 Mojżeszowa 6:5-8; 7:23, Bw). Z Biblii dowiadujemy się, że po potopie „osiadła arka (…) na górach Ararat” i że tam Noe z rodziną ją opuścili (1 Mojżeszowa 8:4, 15-18, Bw). Poza tym legendy głoszą, iż ocaleni z potopu zaczęli ponownie zaludniać ziemię i taką samą informację w odniesieniu do rodziny Noego zawiera Pismo Święte (Rodzaju9:1; 10:1).Starożytne legendy o potopieMając w pamięci powyższe spostrzeżenia, omówmy niektóre opowieści. Zacznijmy od Sumerów, starożytnego ludu zamieszkującego Mezopotamię. Ich wersję odczytano z glinianej tabliczki odkopanej w ruinach miasta Nippur. Wynika z niej, że sumeryjscy bogowie Anu i Enlil postanowili zniszczyć ludzkość straszliwą powodzią. Jednakże bógEnki ostrzegł Ziusudrę, dzięki czemu ów człowiek wraz z rodziną uratował się w ogromnej łodzi.Bogaty w szczegóły jest babiloński epos o Gilgameszu. Poemat ten głosi, iż Gilgamesz odwiedził swego przodka Utnapisztima, który po ocaleniu z potopu otrzymał dar życia wiecznego. W rozmowie Utnapisztim wyjaśnił, że polecono mu zbudować korab i wziąć na pokład rodzinę, bydło oraz dzikie zwierzęta. Wybudował więc statek mający kształt olbrzymiego sześcianu o boku 60 metrów i podzielił go na sześć pokładów. Opowiedział Gilgameszowi, że nawałnica trwała sześć dni i sześć nocy, po czym rzekł: „Kiedy dzień siódmy się uczynił, poniechała burza południowa potopu, zmagań, co

srożyły się jakoby wojska. (…) Morze się uspokoiło, ucichła burza, potop walić przestał. (…) Na morze spojrzałem: cisza nastała i zaprawdę cała ludzkość gliną się stała” (Gilgamesz, przekład Roberta Stillera, Warszawa 1980, strona 98).W końcu okręt zatrzymał się na górze Nisir, a wtedy Utnapisztim wypuścił gołębia, który jednak powrócił do korabia, gdyż nie miał gdzie usiąść. Następnie wypuścił jaskółkę, ale i ona przyfrunęła. Trzeci odleciał kruk, a ponieważ już się nie pokazał, Utnapisztim zorientował się, że wody opadły. Wyprowadził więc zwierzęta i złożył ofiarę.Ta bardzo stara legenda pod pewnymi względami odpowiada biblijnej relacji o potopie, ale nie jest tak szczegółowa, nie odznacza się taką prostotą i nie podaje tak rozsądnych wymiarów arki ani informacji chronologicznych, jakie znajdujemy w Biblii. Na przykład epos o Gilgameszu mówi o nawałnicy trwającej sześć dni i sześć nocy, Biblia zaś — o deszczu, który „padał (…) na ziemię przez czterdzieści dni i czterdzieści nocy”. Wskutek tej straszliwej ulewy cały świat został zalany wodą (1 Mojżeszowa 7:12, Bw).

Pismo Święte wspomina, iż potop przeżyło osiem osób, ale według pewnego mitu greckiego ocalał tylko Deukalion i jego żona Pyrra (2 Piotra 2:5). Legenda ta głosi, że przed potopem zamieszkiwali ziemię niegodziwi osobnicy zwani mężami z brązu. Bóg Zeus postanowił zniszczyć ich w gigantycznej powodzi, kazał więc Deukalionowi zbudować wielką skrzynię i się w niej schronić. Kiedy wody opadły, skrzynia spoczęła na górze Parnas. Deukalion i Pyrra zeszli z jej szczytu i dali początek nowemu rodowi ludzkiemu.Legendy Dalekiego WschoduW Indii krąży legenda o człowieku imieniem Manu, który udziela pomocy małej rybce. Ta rośnie do dużych rozmiarów i ostrzega przed niszczycielską powodzią. Manu budujewięc łódź, a ryba ciągnie ją aż do pewnej góry w Himalajach, gdzie łódź osiada. Kiedy woda ustępuje, Manu schodzi z góry i razem z Idą, będącą uosobieniem jego ofiary, zakładają nową rodzinę ludzką.Według chińskiej legendy o potopie dwoje dzieci — Nuwa i Fuxi — otrzymuje od bogagrzmotów ząb. Mają go posadzić i schronić się w tykwie, która z niego wyrośnie. Z zęba rzeczywiście natychmiast wyrasta roślina i rodzi olbrzymią tykwę. Kiedy bóg grzmotów sprowadza gwałtowną ulewę, dzieci wdrapują się do tej kryjówki. Chociaż w wyniku potopu giną wszyscy mieszkańcy ziemi, Nuwa i Fuxi uchodzą z życiem i ponownie ją zaludniają.Legendy obu AmerykIndianie z Ameryki Północnej mają różne legendy, których wspólnym motywem jest

powódź uśmiercająca prawie wszystkich ludzi. Na przykład Arikarowie, należący do grupy Indian Caddo, opowiadają, iż ziemię zamieszkiwał kiedyś ród tak silny, że szydził z bogów. Bóg Nesaru zniszczył tych olbrzymów w powodzi, ale zachował w pewnej jaskini swój lud, zwierzęta i kukurydzę. Havasupajowie twierdzą, że bóg Hokomata sprowadził potop, który unicestwił ludzkość. Jednakże człowiek imieniem Tochopa ocalił córkę Pukeheh, ukrywając ją w pustym pniu.W legendach Indian zamieszkujących Amerykę Środkową i Południową można dostrzeczasadnicze podobieństwa. Majowie wierzyli, że ogromny deszczowy wąż zniszczył świat potokami wody. Według Chimalpopoków z Meksyku potop zalał nawet góry. Bóg Tezcatlipoca ostrzegł Natę, który wydrążył kłodę, a następnie razem z żoną Neną schronił się w niej, dopóki wody nie opadły.W Peru Chinchowie opowiadają, iż wskutek pięciodniowej powodzi zginęli wszyscy ludzie oprócz człowieka, któremu mówiąca lama wskazała bezpieczne miejsce na pewnej górze. Ajmarowie z Peru i Boliwii twierdzą, że z jeziora Titicaca wyszedł bóg Viracocha i stworzył świat oraz niezwykle rosłych, silnych mężczyzn, ale ponieważ ci pierwsi ludzie go rozgniewali, zniszczył ich powodzią.Brazylijscy Indianie Tupinamba mówią, że dawno temu straszna ulewa zatopiła prawie wszystkich ich przodków. Ocaleli tylko ci, którzy się ukryli w czółnach lub na wierzchołkach wysokich drzew. Karaibowie z Ameryki Środkowej, plemiona Cashinauaz Brazylii i Macushi z Gujany oraz Ona i Yahgan z Tierra del Fuego w Ameryce Południowej to kolejne spośród licznych ludów mających swoje podania o potopie.Azja i południowy PacyfikNa wyspach całego południowego Pacyfiku spotyka się legendy o potopie, który przeżyło tylko kilka osób. Na przykład mieszkańcy Samoa opowiadają, że w dawnych czasach wielka powódź unicestwiła cały rodzaj ludzki. Ocalał jedynie Pili i jego żona. Znaleźli oni schronienie na skale, a po kataklizmie ponownie zaludnili ziemię. Według jednej z hawajskich legend bóg Kane rozgniewał się na ludzi i postanowił ich zatopić. Tylko Nu′u zdołał się uratować w dużej łodzi, która w końcu osiadła na pewnej górze.Atowie z filipińskiej wyspy Mindanao mówią, iż kiedyś całą ziemię zalała woda. Zginęli wszyscy ludzie oprócz dwóch mężczyzn i jednej kobiety. Według członków plemienia Iban ze stanu Sarawak na Borneo z potopu uratowało się zaledwie parę osób, uciekając na najwyższe wzniesienia. Jak podaje legenda plemienia Igorot z Filipin, przeżyli tylko brat z siostrą, schronili się bowiem na górze Pokis.Sojotowie z Syberii powiadają, że olbrzymia żaba podtrzymująca ziemię poruszyła się i spowodowała powszechny potop. Starszy mężczyzna wykonał tratwę i ocalił siebie oraz rodzinę. Kiedy wody opadły, tratwa osiadła na wysokiej górze. Ludność ugryjska z zachodniej Syberii i Węgier też mówi, że pewni ludzie przeżyli potop dzięki tratwom, ale później odpłynęli w różne strony ziemi.Wspólne źródłoJaki wniosek nasuwa się po przeanalizowaniu tylu legend? Chociaż znacznie się różnią szczegółami, łączy je kilka cech. Musiały mieć wspólne źródło — jakiś potężny, pamiętny kataklizm. Chociaż istnieją stworzone w ciągu stuleci najrozmaitsze, ubarwione wersje tego faktu, przewija się w nich wątek prowadzący do jednego doniosłego wydarzenia — do powszechnego potopu opisanego w prostym, pozbawionym upiększeń sprawozdaniu biblijnym.Ponieważ legendy o potopie zrodziły się przeważnie wśród ludów, które dopiero w ostatnich stuleciach zetknęły się z Biblią, więc błędny byłby pogląd, jakoby wywarła na nie wpływ relacja z Pisma Świętego. Co więcej, pewna encyklopedia informuje: „Powszechność takich podań uważa się na ogół za dowód potopu, który zgładził ludzkość (…) Warto dodać, iż niektóre starożytne relacje spisali ludzie bardzo przeciwni tradycji hebrajsko-chrześcijańskiej” (The International Standard Bible Encyclopedia, tom 2, strona 319). Możemy więc z pełnym przekonaniem powiedzieć,

że legendy o potopie potwierdzają prawdziwość sprawozdania biblijnego.Żyjemy w świecie przesyconym przemocą i niemoralnością, toteż powinniśmy zapoznać się z biblijnym opisem potopu, zawartym w rozdziałach 6 do 8 Księgi Rodzaju. Rozmyślając nad przyczyną owego powszechnego kataklizmu, a mianowicie krzewieniem się tego, co złe w oczach Bożych, dostrzeżemy nader istotną przestrogę.Na teraźniejszym niegodziwym systemie rzeczy już wkrótce zostanie wykonany niepomyślny wyrok Jehowy. Ale niektórzy ludzie ocaleją. Możesz się wśród nich znaleźć, jeśli weźmiesz sobie do serca wypowiedź apostoła Piotra: „Świat ówczesny [zadni Noego] uległ zagładzie; zatopiła go woda. Ale przez to samo słowo teraźniejsze niebiosa i ziemia są odłożone na ogień i zachowane na dzień sądu oraz zagłady ludzi bezbożnych. (…) Skoro to wszystko ma się w ten sposób rozpuścić, jakimiż wy powinniście być w świętych postępkach i w czynach prawdziwie pobożnych, pełni oczekiwania mając ciągle na myśli obecność dnia Jehowy!” (2 Piotra 3:6-12).Czy będziesz miał ciągle w pamięci obecność dnia Jehowy? Jeśli tak uczynisz i będziesz działał zgodnie z wolą Bożą, to dostąpisz wspaniałych błogosławieństw. Każdy, kto w ten sposób raduje Boga Jehowę, może z wiarą oczekiwać nowego świata. Na jego temat Piotr napisał: „Są jednak nowe niebiosa i ziemia nowa, których według (…) [Bożej] obietnicy oczekujemy, a w nich ma zamieszkać sprawiedliwość” (2 Piotra 3:13).

Odpowiedzi na zarzuty odnośnie biblijnego potopu i Arki Noego

Jak ludzie uratowani na Arce Noego usuwali z niej nieczystości (odchody) produkowane przez zwierzęta zabrane do arki? W jaki sposób Arka była wentylowana? Czy, jak to możliwe, że osiem osób było w stanie codziennie opiekować się tyloma zwierzętami?

Takich pytań jest oczywiście dużo więcej, ponieważ pomysłowość w wyszukiwaniu sobie problemów, które nie istnieją praktycznie nie ma końca, a ogromna większość tych zarzutów jest generowana bezmyślnie, bez żadnego zastanowienia. Poniżej przytaczam znaleziony w sieci artykuł:

‚Replikę arki Noego można oglądać w Schagen, 45 km na północ od Amsterdamu. W ten sposób holenderski cieśla Johan Huibers zapragnął ożywić w swoim kraju zainteresowanie Pismem Świętym. By zbudować kopię biblijnego korabia, zapożyczył się w banku na milion euro. Arkę ciosał z pomocą syna Roya przez blisko dwa lata.

Statek Huibersa, którym cieśla odbył podróż do Rotterdamu i z powrotem, przyciąga wielu turystów, zwłaszcza dzieci. Wewnątrz arki znajdują są pełnowymiarowe modele zwierząt: m.in. słonie, bizony, żyrafy.

Rozmiary i budowa arki

Replika Huibersa robi wrażenie swoim ogromem, choć pięć takich weszłoby do biblijnej arki. Model Huibersa ma 150 łokci długości (70 m) na 30 łokci (14 m) szerokości i 20 łokci (9 m) wysokości, natomiast arka Noego mierzyła 300 × 50 × 30 łokci (137 × 23 × 14 m)1.

W świetle badań nautycznych ten stosunek długości, szerokości i wysokości (30 × 5 × 3) zapewnia na morzu maksymalną stabilność. W kalifornijskim Instytucie Oceanografiiw La Jolla przetestowano model arki w zbiorniku symulującym najgorsze warunki morskie. Nawet fale wyższe niż te, które występują na oceanie, nie mogły go przewrócić. Z testów wynika, że arka oparłaby się nawet falom przekraczającym 30 m wysokości, a przy prostokątnym kształcie zachowałaby stabilność nawet przy nachyleniach rzędu 90 stopni. Osiągi te są niebywałe, gdyż nawet najlepsze współczesne statki mają problemy ze stabilnością przy nachyleniu ponad 60 stopni2.

Stabilność zapewniały arce proporcje długości do szerokości. Wynoszą one 6:1. Współczesne statki pasażerskie mają zwykle stosunek około 8:1, ponieważ budowane są z myślą o szybkości. Natomiast statki transportowe, np. tankowce, mają zwykle stosunek 7:1, który gwarantuje większą stabilność. Stosunek 6:1 może świadczyć o tym,że celem budowniczych arki było jej bezpieczne dryfowanie po wzburzonym morzu.

Huibers zbudował swój model z amerykańskiego cyprysu i sosny. Nie wiemy, z jakiego drewna była zbudowana arka Noego, poza tym że Noe miał ją skonstruować z drzewa żywicznego3 (hebr. gofer). Słowo gofer pojawia się w Biblii tylko raz i oznacza zapewne spreparowane drzewo żywiczne. Słowo to może być pokrewne z kafar — ‘pokryć’ i kofer — ‘smoła’. Asyryjczycy nazywali smołę kupur. Na tej podstawie można wnioskować, że gofer był zaimpregnowanym drewnem żywicznym, zapewne cyprysem (hebr. kyprus), jak powiada żydowska tradycja4. Cyprys jest znany z lekkościi wytrzymałości, dlatego był stosowany do budowy statków przez Fenicjan, starożytnych mistrzów w tej dziedzinie.

Arka Noego posiadała trzy pokłady5, tak jak holenderska replika, a piętra były podzielone na mniejsze pomieszczenia6. Najwyższy pokład zapewne zajmowały rodzina Noego oraz lekkie stworzenia, takie jak ptaki. Niższe pokłady służyły pozostałym zwierzętom oraz jako magazyny na żywność. Z boku arki było centralnie umieszczone wejście7, jak to widzimy w modelu Huibersa.

Dach arki był zapewne ułożony pod niewielkim kątem, a wzdłuż jego szczytu była nadbudówka, która wystawała o jeden łokieć nad jego powierzchnię8. Przez otwory tego ‚okna’ do arki dostawało się światło i świeże powietrze. Nadbudówkę przedzielały belki, które utrzymywały ciężar dachu9. Jej poszczególne segmenty można było zasunąć panelami, niczym okno. Jeśli środkowa część arki była otwarta, wówczas dzienne światło dochodziło częściowo nawet do najniższego pokładu, choć nie wszędzie było potrzebne, gdyż wiele zwierząt lubi ciemność. Powierzchnia tego okna, ciągnącego się przez całą długość arki, wynosiła zapewne około 144 m2 i stanowiła 4,6 proc. powierzchni całego pokładu. Co ciekawe, taki stosunek jest zalecany we współczesnych budynkach hodowlanych, a umiejscowienie okien u góry uważane jest w fachowej literaturze hodowlanej za najlepsze rozwiązanie10. Szczegóły takie jak ten dowodzą sporej wiedzy w zakresie hodowli i budownictwa.

Biblijny opis statku Noego nie wymienia steru ani kilu, co znaczy, że najprawdopodobniej był czymś w rodzaju barki o płaskim dnie, przypominającej podłużny dom11. Epos o Gilgameszu opisuje ją jako ekallu, czyli ‘wielki dom’, ze względu na jej ogromne rozmiary, trzy piętra i liczne pomieszczenia12. Arka ma taki kształt w dawnych legendach i wyobrażeniach zachowanych np. na starożytnych frygijskich monetach z Apamei. Wiele legend zawiera pamięć o prostokątnym kształcie arki. Np. Grecy wierzyli, że Deukalion uszedł przed potopem, żeglując z rodziną i zwierzętami w ‚wielkiej skrzyni’13. Hindusi ze środkowych Indii wierzyli, że para rodzeństwa uratowała się przed potopem w wielkiej skrzyni, dając początek wszystkim żyjącym dziś ludziom14 Egipski Ozyrys, grecki Dionizos, rzymski Bachus — mityczni bogowie wzorowani na bohaterze potopu — wszyscy spędzili rok zamknięci w skrzyni żeglującej po morzu.

Czy drewniany statek długości blisko 140 m mógłby dryfować przez rok po morzu? Niektórzy uważają, że przesiąknięte deski wygięłyby dno, powodując zatopienie. Holenderski inżynier Van der Werf, którego rodzina od pokoleń zajmuje się budową statków, wykazał, że łatwo temu zaradzić, budując dno z kilku warstw pni drzew. Obliczył, że dno składające się z zaledwie czterech warstw pni drewna takiego jak balsadałoby arce nośność ponad 10 tys. ton15. Thor Heyerdahl zbudował z pni dno statku, który bez problemu zniósł trzymiesięczną podróż oceaniczną16.

Rozmiary i zanurzenie arki17 pozwalają obliczyć jej wagę na około 4 tys. ton, a ładowność na 11 tys. ton. Załadowana ważyła około 15 tys. ton18. Waga ta jest porównywalna z ciężarem współczesnych oceanicznych statków handlowych19. Jej pojemność przekraczała 43 tys. m3, a zatem była zbliżona do pojemności 522 wielkich kontenerów transportowych, z których każdy może pomieścić 250 owiec. Jeśli przyjąć, że ciężar zwierząt w arce wynosił 100 ton, potrzebnej dla nich żywności — 2 tys. ton, a wody — 4 tys. litrów (za każdym razem przyjmując wagę zwierząt przemnożoną 20 razy), cały ładunek arki stanowiłby zaledwie połowę jej ładowności20.

Czy ludzie w czasach Noego dysponowali wiedzą, narzędziami i technologią wystarczającymi do zbudowania takiego statku? Pamiętajmy, że jego potomkowie niedługo po potopie zbudowali piramidy w Gizie i megalityczne budowle z bloków, które trudno byłoby podnieść największym współczesnym dźwigom.

Czy wszystkie zwierzęta były w arce?

Czy arka mogłaby pomieścić wszystkie rodzaje zwierząt? Takie obliczenia przeprowadził australijski biolog i geolog John Woodmorappe. Zabrały mu one siedem

lat, a ich wyniki zawiera wnikliwe studium pt. Noah’s Ark: a Feasibility Study (Arka Noego. Studium prawdopodobieństwa). Z jego badań wynika, że Noe musiałby zabrać do arki około 8 tys. rodzajów zwierząt po parze, czyli w sumie około 16 tys. zwierząt, wliczając w to zwierzęta obecnie wymarłe. Biblijny rodzaj jest pojęciem szerszym niż gatunek. Wiele dzisiejszych gatunków ma wspólnego przodka, a zatem z biblijnego punktu widzenia stanowią ten sam rodzaj, choć dziś klasyfikuje się je jako różne gatunki. Np. wszystkie konie, zebry i osły pochodzą z tej samej rodziny zwierząt nieparzystokopytnych, dlatego mogą się krzyżować, choć ich potomstwo jest bezpłodne. Także wszystkie typy udomowionego bydła pochodzą z rodzaju zwanego Aurochs, podobnie jak bizony i bawoły.

Wśród zwierząt w arce nie było stworzeń morskich czy owadów, które mogły przetrwaćpoza nią. Bóg nakazał: Z ptactwa według rodzajów jego i z bydła według rodzajów jego, i z wszelkiego płazu ziemnego według rodzajów jego, po parze z każdego z nich wejdą do ciebie, aby zostały przy życiu21.

Noe miał zabrać ‚bydło’ (hebr. behemah), czyli lądowe kręgowce, oraz ‚płazy’ (hebr. remes), w czym mieszczą się zapewne także gady, gdyż potop miał zniszczyć lądowe zwierzęta oddychające przez nozdrza22. Prawdopodobnie nakaz ten nie obejmował owadów, które nie oddychają nozdrzami, lecz przez niewielkie kanały w ich ciele. Owady i inne bezkręgowce, podobnie jak zwierzęta morskie, mogły przetrwać poza arką. Liczba zwierząt w arce była więc znacznie mniejsza, niż moglibyśmy sądzić na podstawie liczby gatunków żyjących dzisiaj.

Kto i czym je karmił?

John Woodmorappe w swoim studium o zwierzętach w arce obliczył, że masa zwierząt —zakładając, że były to młode osobniki — wynosiła na początku potopu 111 ton, a przy końcu już około 411 ton23. Z kolei ubywało żywności, która na początku ważyła zapewne około 2,5 tys. ton, a także wody, której potrzeba było ponad 4 tys. ton24. W takim razie zwierzęta zajmowały 46,8 proc. powierzchni arki25, żywność 15,4 proc., a woda 9,4 proc. (o ile nie używano wody deszczowej)26. Cały ładunek wynosił około 7 tys. ton, ale wyporność statku była prawie dwukrotnie większa, dlatego arka mogłaby zabrać na pokład jeszcze 6 tys. ton ładunku27.

Jaką żywność zabrał Noe? Zapewne sprasowaną i wysuszoną, a także koncentraty. Karmił zwierzęta prawdopodobnie głównie zbożem z niewielką ilością siana, aby miały potrzebny błonnik28. Wiemy, że Rzymianie podczas długich podróży karmili zbożem nawet bydło29. Znane są przypadki koni żywionych owsem ponad rok, bez ujemnych efektów30. Noe z pewnością znał sposoby przechowania żywności, skoro jeszcze starożytni Rzymianie, Grecy i Chińczycy wiedzieli, jak konserwować żywność31. Przy czym rodzina Noego nie musiała być zdana wyłącznie na suchy prowiant, gdyż wiele owoców i warzyw wytrzymuje przez całą zimę i dłużej. Niegdyś sądzono, że zwierzęta mięsożerne nie mogą obejść się bez mięsa, a zwierzęta owocożerne, jak małpy, muszą mieć świeże owoce, ale tak nie jest. Ssaki, ptaki, a nawet gady można żywić tą samą karmą co zwierzęta domowe32. Węże mogą przeżyć na suchym prowiancie i jajkach, a nawet na padlinie33. Zwierzęta, które nie jedzą suchego pokarmu, Noe mógł karmić hodowanymi w arce larwami i robakami, co potwierdza żydowska tradycja34.

Zwierzęta, żywność i woda zajmowały niespełna trzy czwarte powierzchni i pojemności arki, co pozostawiało miejsce na wybiegi dla zwierząt. Wybiegi nie były absolutnie konieczne dla przeżycia zwierząt, gdyż we współczesnych farmach hodowlanych i laboratoriach zwierzęta trzyma się często przez wiele miesięcy bez wybiegu. Nie stwierdzono też dotąd, aby zwiększenie przestrzeni życiowej zwierząt wydłużyło ich życie, choć jest to zalecane ze względów humanitarnych35.

Wiemy, że Rzymianie podczas transportu ptaków oddzielali je w ptasznikach siatką, co chroniło ptaki przed obrażeniami36. Noe mógł zastosować takie rozwiązanie, gdyż ułatwia ono wentylację i nie przesłania światła. W starożytności klatki dla mniejszych zwierząt wykonywano z bambusa, a w klatkach dla gryzoni drewno obijano cynową blachą37. Asyryjczycy potrafili konstruować z drewna tak mocne klatki, że trzymano w nich lwy, a nawet większe zwierzęta.

Czy osiem osób mogło zaopiekować się 16 tys. zwierząt, skoro w ogrodach zoologicznych jedna osoba przypada zwykle na 20-30 zwierząt? Tak, gdyż arka to nie było zoo, gdzie zwierzęta żyją w warunkach zbliżonych do naturalnych. We współczesnych farmach hodowlanych i laboratoriach, gdzie trzyma się wiele zwierząt na małej przestrzeni, jeden pracownik wystarcza na 5 tys. krów lub 6 tys. mniejszych zwierząt38. W arce jedna osoba przypadała na 2 tys. zwierząt. Woodmorappe założył, że wszystkie zwierzęta były aktywne, ale warunki w arce sprzyjały hibernacji, a niektóre, np. węże, spożywają pokarm tylko raz na kilka tygodni, dlatego liczba zwierząt wymagająca codziennej opieki mogła być niższa niż 16 tys.

Noe, budując statek, zapewne wyposażył arkę w system wodno-kanalizacyjny, dlatego pojenie zwierząt wodą doprowadzoną do koryt nie wymagało wiele wysiłku. Tak właśnie pojono tysiące ptaków w rzymskich ptaszarniach i menażeriach39. Starożytne

źródła hebrajskie twierdzą, że arka miała rurociąg wodny oraz otwory służące do usuwania z niej nieczystości40. Systemy wodno-kanalizacyjne znali Sumerowie, Egipcjanie, Minojczycy i Chińczycy41. Starożytni używali rur ceramicznych, które łączyli identycznie, jak to czynimy dzisiaj42. Chińczycy ściągali wodę przy pomocy uszczelnionych rurek bambusowych43.

Sceptycy kpią z tego, że rodzina Noego przez rok utonęłaby w gnoju zwierząt, gdyżnie przemyśleli sprawy. Maksymalną ilość nawozu zwierząt zgromadzonych w arce oblicza się na 12 ton dziennie44. Zważywszy na to, że aż 87 proc. odchodów to woda, sucha masa nawozu wynosiła nieco ponad półtorej tony dziennie. Ludzie od zarania dziejów radzili sobie ze znacznie większymi ilościami nawozu, zwłaszcza gdy mieli w pobliżu zwierzęta, a Noe miał do dyspozycji silne zwierzęta, które potrzebowały ruchu, także mógł ich używać do pompowania wody i usuwania nieczystości45. W czyszczeniu klatek pomagała zapewne ich konstrukcja. W tym celu od starożytności budowano pomieszczenia dla zwierząt z lekko pochyloną podłogą. Np. w Anglii odkryto starożytną stajnię z taką podłogą, dzięki czemu odchody zwierząt spływały wprost do zbiornika46. Nawóz można też było kompostować przy pomocy robaków i dżdżownic, które potem służyły innym zwierzętom za pokarm. Noe mógł wykorzystać na podłodze klatek głęboką ściółkę z trocin, torfu czy mchu, która wchłania nieczystościi eliminuje odór przez miesiące, a nawet lata. Według fachowej literatury nawóz usuwa się w przypadku wielu zwierząt, np. królików, tylko raz do roku, a w przypadku kur jeszcze rzadziej47

Replika arki zbudowana przez Johana Huibersa w Schagen, a przede wszystkim badaniai obliczenia dotyczące liczby zwierząt w arce i ich wyżywienia świadczą, że ilekroć poddajemy historie biblijne testowi opartemu na rzetelnych danych, tylekroć Pismo Święte okazuje się wiarygodnym źródłem.

Niedawno wykonane zdjęcie satelitarne jednego ze stoków góry Ararat pokazuje miejsce, gdzie mogła zatrzymać się arka Noego. Zdaniem ekspertów z NASA fotografiamoże pokazywać fragmenty drewnianego statku złamanego na kilka części i przemieszczonego przez masy lodu.

1 Zob. Rdz 6,15.

2 Zob. S.W. Hong, Safety Investigations of Noah’s Ark in a Seaway, Technical Journal, 8, 1 (1994): 36.

3 Rdz 6,14.

4 Zob. W.H. Rule, Oriental Records, s. 24.

5 Zob. Rdz 6,16.

6 Zob. Rdz 6,14.

7 Zob. Rdz 7,16.

8 Zob. Rdz 6,16.

9 Zob. Y. Friedler, What Ark was really like, Jerusalem Post, 37 (1967): 5.

10 Zob. A. Maton, Housing of Animals: Construction and Equipment of Animal Houses, 1985, s. 101; W.K. Kreusi, The Sheep Raiser’s Manual, 1985, s. 18; R.G. Hopkinson, Daylighting, 1966, s. 434; cyt. w: J. Woodmorappe, Noah’s Ark: a Feasibility Study, s. 42.

11 Zob. A. Heidel, The Gilgamesh Epic and Old Testament Parallels, s. 235.

12 Zob. Epos o Gilgameszu, 11:95, w: J.B. Pritchard, The Ancient Near Eastern Texts Relating to the Old Testament, s. 94; A. Heidel, The Gilgamesh Epic and the Old Testament Parallels, s. 232.

13 Lukian z Samostaty, De Syria Dea, 12; w: Lucian, tłum. A. Harmon, s. 350; cyt. w: I.Wilson, Przed potopem, s. 194.

14 Zob. Theodor Gaster, Myth, Legend, and Custom in the Old Testament, s. 95-96.

15 Zob. P.H. van der Werff, Thoughts on the structure of the Ark, Creation Research Society Quarterly, 17, 3 (1980): 167-168.

16 Thor Heyerdahl (1914-2002) — norweski etnograf, geograf i podróżnik. Zasłynął z przepłynięcia Oceanu Spokojnego na tratwie Kon-Tiki w 1947 roku; zob. T. Heyerdahl ,Wyprawa Kon-Tiki. Tratwą przez ocean — śladami Boga Słońca, Iskry, Warszawa 1972.

17 Zob. Rdz 7,20.

18 Zob. F.A. Filby, The Flood Reconsidered, s. 88.

19 D.H. Collins, Was Noah’s Ark stable?, Creation Research Society Quarterly, 14, 2 (1977): 83-87; S.W. Hong, Safety Investigations of Noah’s Ark in a Seaway, Technical Journal, 8, 1 (1994): 26-36. Hebrajski uczony Ben-Uri sugeruje wagę arki na 6 tys. ton oraz ładowność 15 tys. ton: Y. Friedler, What Ark was really like, Jerusalem Post, 37 (1967): 5.

20 Zob. F.A. Filby, dz. cyt., s. 88.

21 Rdz 6,20.

22 Zob. A.J. Jones, How Many Animals on the Ark, Creation Research Society Quarterly, t. 10, nr 2, (1973): 16-18; Rdz 7,22.

23 Zob. J. Woodmorappe, dz. cyt., s. 48.

24 Zob. tamże, s. 20.

25 Zob. tamże, s. 15.

26 Zob. tamże, s. 18, 20, 97.

27 Zob. tamże, s. 48.

28 Zob. tamże, s. 95.

29 Zob. M. Terentius Varro, Rerum Rusticarum, t. 3, 5:11.

30 Zob. H.F. Hintz, Horse Nutrition: A Practical Guide, New York: Arco Publishing, 1983, s. 155-6.

31 Zob. D.A. Priestley, Seed Aging, New York: Cornell University Press, 1986, s. 14.

32 Zob. J. Woodmorappe, dz. cyt., s. 17, 93.

33 Zob. T. Kien, Breeding cobras in Vietnam, Acta Zoologica et Pathologica Antverpiensia, 78 (1984): 217.

34 Zob. L. Ginzberg, Noah and the Flood in Jewish Legend, w: A. Dundes, red. The Flood Myth, Berkeley, California: University of California Press, 1988, s. 330.

35 Zob. Keeling, Where the Lion Trod: a Study of Forgotten Zoological Gardens, Surrey, England: Clam Publications, 1984, s. 3; cyt. w: J. Woodmorappe, dz. cyt., s. 86.

36 Zob. S. Roberts, Bird Keeping and Bird Cages: A History, s. 15.

37 Zob. S.C. Bostock, Zoos and Animal Rights, New York: Routledge, 1993, s. 10.

38 Zob. J. Woodmorappe, dz. cyt., s. 72.

39 Zob. M. Terentius Varro, Rerum Rusticarum, t. 3, 5:2.14; 7:5.

40 Zob. Ben Gurion, Sagen der Juden, t. 1, s. 201; Hipolit, Arabski fragment Pięcioksięgu, Księga Rodzaju 6:18.

41 Zob. H.H. Slawson, New Light On Ancient Technical Progress, Scientific American, lipiec (1935): 11; C. Panati, Extraordinary Origins of Everyday Things, 1987, s. 200; J. Needham, W. Ling, Science and Civilization of China, t. 4, cz. 3, s. 129.

42 Zob. K. Chang, The Archeology of Ancient China, 1986, s. 267, 311; Scientific American, 7/1935, s. 11.

43 Zob. J. Needham, W. Ling, Science and Civilization of China, t. 4, cz. 3, s. 129.

44 Zob. J. Woodmorappe, dz. cyt., s. 24.

45 Zob. E.A. Steward, Mechanical power in agriculture, Agricultural Engineering, 9, 11 (1928): 349.

46 Zob. R. Trow-Smith, A History of British Livestock Husbandry to 1700, 1984, s. 25-26; cyt. w: J. Woodmorappe, dz. cyt., s. 26.

47 J. Kimbark, Deep manure pit kills cage house odors, Poultry Digest, 27 (1968): 254-5; P.R. Cheeke, Rabbit Production, 1987, s. 60; cyt. w: J. Woodmorappe, dz. cyt., s. 25.

Doda’

https://bioslawek.wordpress.com/2012/08/29/odpowiedzi-na-zarzuty-odnosnie-biblijnego-potopu-i-arki-noego/

Jak różne zwierzęta dotarły z Arki Noego do Australii?

Podejmę trudniejszy temat niż ten, jak kangury dostały się z Arki Noego do Australii. Zajmę się Koalami. Jednak o kangurach i dziobaku też będzie kilka słów na koniec.

Czym się żywiły Koale, które wyszły z Arki Noego?

Eukaliptusy, ich różne gatunki, do dziś są spotykane na całym świecie, choć są to gatrunki przywiezione z Australii, Nowej Gwinei i południowo-wschodniej Indonezji: http://pracownia.org.pl/dzikie-zycie-numery-archiwalne,2195,article,3563

https://pl.wikipedia.org/wiki/Eukaliptus

„Eukaliptus (Eucalyptus L’Hér.) – rodzaj drzew i krzewów należący do rodziny mirtowatych. Należy do niego ok. 600 gatunków pochodzących z Australii, Nowej

Gwinei i południowo-wschodniej Indonezji”

Dawniej mogły to być bardziej pospolite rośliny na naszej planecie:

http://kopalniawiedzy.pl/Eucalyptus-eukaliptus-makroskamienialosc-Patagonia-Laguna-del-Hunco-Chubut-Australazja-dr-Elizabeth-Hermsen,13507

„Najstarszy znany eukaliptus znaleziono w Ameryce Południowej. Znalezione w Patagonii skamieniałości liści, kwiatów, owocostanu i pączków zidentyfikowano ostatecznie jako należące do rośliny z rodzaju Eucalyptus sprzed 51,9 mln lat. To najstarsze makroskamieniałości o potwierdzonej przynależności do tego rodzaju, a zarazem jedyny eukaliptus uznany za występujący kiedyś naturalnie poza Australią. [….] Naukowcy podkreślają, że ewolucja rodzaju Eucalyptus była słabo udokumentowana w zapisie kopalnym, tym cenniejsze wydają się więc ostatnie ustalenia. „

Więc jest jasne, że ze względu na niedoskonałość zapisu kopalnego nie da się wykluczyć tezy, że w przeszłości eukaliptusy żyły też w innych miejscach na ziemi niż Australia czy Ameryka Południowa.

Współczesne Koala są wyspecjalizowane pod względem odżywiania się konkretnymi gatunkami eukaliptusa. Innymi słowy różne PODGATUNKI Koala odżywiają się różnymi PODGATUNKAMIeukaliptusa. Wspólny przodek tych zwierząt był niewątpliwie szerzej wyspecjalizowany i mógł się odżywiać szerszą gamą gatunków eukaliptusa występujących na po potopowym świecie, podczas swojej wędrówki z Arki Noego do Australii.

„W Australii istnieje około 600 gatunków tych liści. Rosną w zwartych gajach, górując nad resztą roślinności. Koale żywią się prawie wyłącznie ich liśćmi. Zadziwiającym faktem jest to, że tylko 45 gatunków eukaliptusa jest jadalne dla Koali, a każda oddzielna grupa żywi się tylko 2-3 gatunkami. Koala starannie wybiera liście, oceniając najpierw ich wygląd. Nigdy nie zdarza się by liść po ugryzieniu został wyrzucony, choć bywa, że Koala odrzuci go na podstawie zapachu. Koala, ważący około 10kg zjada średnio 500g liści w ciągu nocy. Samce jedzą więcej od samic. W warunkach naturalnych każde zwierze spędza 6-8 godzin nocnych jedząc, w niewoli tylko 2-4 godziny. Złożony sposób selekcji liści przez Koale był często przedmiotem badań naukowych. „

Wędrówka Koali z Araratu nie musiała trwać krótko, a celu, jakim była Australia, nie musiała osiągnąć ta para, która przeżyła potop. Te Koale w drodze do Australii mogły się przecież rozmnażać, co dawało większe prawdopodobieństwo,że jakaś para z potomków tej pary, która przeżyła potop dotrze do Australii. To samo zresztą dotyczy zwierząt, które po wielu latach dotarły do miejsca, gdzie Noe zbudował Arkę. Jeżeli dysponują odpowiednimi zasobami Koale mogą się kazać gatunkiem bardzo inwazyjnym, co sprzyja ich szybkiej reprodukcji, a co za tym idzie wzrostowi populacji:

http://wyborcza.pl/1,75477,17527457,Australia_zabija_misie_koala__Dla_ich_dobra_.html

„Władze stanu Victoria po cichu poddały eutanazji 686 koali. Tłumaczą, że misie chorowały i były głodne. [….] Koale przywieziono tam w latach 80. Tak im się spodobało, że zaczęły się rozmnażać na potęgę. Aż niemal doszczętnie wyjadły swój

ulubiony gatunek eukaliptusa i zaczęły przymierać głodem.”

Bezsensowne są też zarzuty, że te wędrujące Koale nie poradziłyby sobie z drapieżnikami. Miś Koala potrafi zdrowo poturbować nawet psa Dingo i się przed nim obronić. To waleczne zwierzęta i potrafią być niebezpieczne. Koale potrafią być też waleczne i zacięcie walczyć między sobą: http://www.fakt.pl/Tak-bija-sie-koale-Agresywna-koala-Film-z-koalami,artykuly,155044,1.html , https://www.youtube.com/watch?v=x8oLu7znwQ0

Koale w odpowiednich warunkach potrafią przeżyć 20 lat, a tak długi wiek sprzyja wzrostowi populacji. Potrafi też przemieszczać się skacząc z drzewa na drzewo i dość szybko biegać po lądzie:

http://www.focus.pl/technika/jak-dlugo-trwa-zycie-misia-koala-7434

„W sprzyjających warunkach nawet ponad 20 lat. Większość tego czasu koale przesypiają. Sen zajmuje im ok. 19 godzin na dobę. Prowadzą powolny tryb życia, obgryzając liście eukaliptusów. Jednak gdy czują zagrożenie lub muszą szukać nowego miejsca do żerowania potrafią sprawnie skakać po drzewach i szybko biegać. „

A na czym polegała specjalizacja żywieniowa Koali? Niewątpliwie na zmienności epigenetycznej. Po wielu pokoleniach Koale, potomkowie tych, które przeżyły potop, tak się przystosowały do danego gatunku, czy podgatunku, eukaliptusa,że już nie potrafiły się żywić innym. Niewątpliwie wchodzą tutaj w grę mechanizmy epigenetyczne.

Inny zarzut:

„Azję od Australii udzielają liczne cieśniny w tym Cieśnina Makasarska miedzy Borneoa Celebes o szerokości 120km i głębokości 2458m ikolejne między Celebes a Molukami. Nie były one wynurzone nawet w szczycie epoki lodowcowej i stanowiły przeszkodę która uniemożliwiła łożyskowcom (oprócz nietoperzy) skolonizowanie Australii.”Tak jest dzisiaj, kiedyś mogło być inaczej. Morza mogły być płytsze, dno oceaniczne wystawać ponad lustro wody i tworzyć pomosty lądowe łączące wyspy indonezyjskie między sobą i Australię z Azją.

www.edukator.pl/portal-edukacyjny/australia-polozenie-i-linia-brzegowa/4779.html„Tasmania, zajmuje obszar 7 741 tys. km2. Australia leży w oddaleniu od innych kontynentów. Nie posiada lądowego połączenia z innymi kontynentami. Jedynie z pobliską Azją łączy ją pomost złożony z wysp Indonezji.”

W dawnych popotopowych czasach ten pomost wyspowy z pewnością stanowił ciągły szlak dla migracji z Azji do Australii.

pl.wikipedia.org/wiki/Aborygeni_australijscy

„Aborygeni (z łac. ab origine – „od początku”, czyli „ci, którzy byli tu od początku”) – rdzenni mieszkańcy Australii.

Przybyli tam około 40-65 tys. lat temu prawdopodobnie z południowo-wschodniej Azji, przez pomost wyspowy dzisiejszej Indonezji i wyspę Nową Gwineę.”

Oczywiście datowania są wyssane z palca.

Ponadto Koale są wprawnymi pływakami, więc nic nie stało na przeszkodzie, żeby mogły pokonać drogą wodną większe odległości:

http://www.cda.pl/video/5258930

Film: https://youtu.be/AmsiXYiEllw

http://dinoanimals.pl/zwierzeta/koala-torbacz-ktory-nie-pije-wody/

Koala jest też dobrym piechurem: http://www.ekologia.pogodzinach.net/koala.html

Co do innych mieszkańców Australii sprawa była o wiele prostsza niż z Koalami. Na przykład kangury nie mają aż tak wyrafinowanych upodobań kulinarnych, jak one i ponadto kangury występują też poza Australią. Widocznie w drodze z Arki Noego upodobały sobie wyspy łączące ją wówczas z Azją:

https://pl.wikipedia.org/wiki/Kangurowate#Po.C5.BCywienie

„Kangurowate są endemitami australijskiej krainy zoogeograficznej. Występują w Australii, Tasmanii, Nowej Gwinei, Nowej Zelandii i okolicznych wyspach. Poszczególne gatunki przystosowały się do warunków panujących w różnych środowiskach i zajęły wszystkie nisze ekologiczne. Żyją na trawiastych równinach, w zaroślach, rzadkich lasach i w górach. Większe gatunki preferują otwarte przestrzenie.W Nowej Zelandii zostały introdukowane.”

Kangury nie miały też problemu z pokonaniem przeszkód wodnych, gdyż, jak i Koale są dobrymi pływakami:

http://www.antoranz.net/CURIOSA/ZBIOR7/C0704/20070425-QZE01098_kangur.HTM

„ [….] kangury potrafią zupełnie dobrze pływać, i to nie tylko z konieczności, ale też dla przyjemności. Wtedy jednak, tak jak przy wspinaniu się, posługują się tylnymi nogami naprzemian.”

https://pl.wikipedia.org/wiki/Kangurowate#Tryb_.C5.BCycia

„Kangurowate prowadzą głównie nocny tryb życia, tylko nieliczne żerują w dzień. Odpoczywają w legowiskach z trawy lub płytkich jamach. Są zwierzętami naziemnymi lub nadrzewnymi. Potrafią pływać. Budowa tylnych kończyn wymusza ich jednoczesne ruchy przy poruszaniu na lądzie, jednak w wodzie zwierzęta te mogą każdą kończyną poruszać niezależnie. Podobnie dzieje się u gatunków nadrzewnych – w czasie wspinania mogą poruszać każdą kończyną niezależnie od pozostałych.”

A co z Dziobakiem?

Wprawdzie dziobaki słabo rozmnażają się w niewoli, bo ją źle znoszą (stres), ale dobrze się oswajają. W Arce Miały pod dostatkiem pożywienia, ponieważ różne bezkręgowce, jak dżdżownicemogły się rozmnażać i sobie żyć na jednym z pokładów Arki, gdzie składowano odchody zwierząt. Ten zapas służył też niewątpliwie za pożywienie innym zwierzętom przebywającym na Arce. Dziobaki w niewoli dożywają 20 lat, na wolności 12:

http://sciaga.pl/tekst/58882-59-dziobak_nietypowy_ssak

Warto dodać, że w przeszłości żyło na ziemi więcej gatunków dziobaków dziobaków. Współcześnieżyje tylko jeden:

http://kopalniawiedzy.pl/Obdurodon-tharalkooschild-dziobak-zab-trzonowy-Riversleigh-Queensland,19143

„W Riversleigh w Queensland odkopano skamieniały ząb trzonowy olbrzymiego dziobaka. Naukowcy oszacowali, że zwierzę, które żyło 5-15 mln lat temu, mierzyło ponad metr (stąd zresztą nadany mu przydomek dziobakzilla).”

http://creationism.org.pl/groups/ptkrmember/inne/pl/document.2005-03-03.4617687438

Jak więc widać kangurowate są wręcz przystosowane do kolonizowania świata. A zarzuty typu: „jakkangury (czy Koale) dotarły z Araratu do Australii” nie wynikają z niemożliwości takiej ewentualności, tylko z braku wyobraźni i wiedzy na temat biologii tych zwierząt tych, którzy zadajątakie pytania.

Dlaczego kariotypy mężczyzn i kobiet różnią się pod względem zestawów chromosomów płciskoro Ewa została utworzona z żebra Adama?

Spotkałem się z ciekawym zarzutem:

Weźmy np. stworzenie człowieka. Nauka zaprzeczy, aby stworzenie Ewy z żebra Adama miało sesn. Adam jako mężczyzna posiadał geny XY a Ewa jako kobieta XX, ale przecież nie o to chodzi w wierze. Wiara nie opiera się na logice czy wiedzy.

Moja odpowiedź:

Z pewnością zainteresuje cię też fakt dlaczego kobiety posiadają inny kariotyp niż mężczyźni, skoroEwa została stworzona z żebra Adama. Kobiety posiadają kariotyp XX natomiast mężczyźni XY. Możesz sobie pomyśleć: „skoro Ewa została ‚sklonowana’ – podobnie jak mogą, obok rozmnażaniapłciowego, rozmnażać się rośliny – wegetatywnie – z komórek żebra Adama, to dlaczego nie miała

identycznego kariotypu jak Adam, to znaczy XY?”

Odpowiedź jest bardzo prosta. Według antropologii biblijnej zamierzeniem Boskiego Projektanta odpoczątku było stworzenie mężczyzny i kobiety, z tym, że kobieta miała powstać z ciała mężczyzny. Adam, jak i wszyscy współcześni mężczyźni, jak i kobiety, w swoim DNA miał zapisane dwa przepisy. Jeden mogący determinować fenotypowe cechy męskie, drugi żeńskie. Które cechy ulegną ekspresji zależy od kombinacji chromosomów płci. Jeżeli w wyniku segregacji chromosomów, podczas mejozy, powstanie kariotyp XY to urodzi się chłopiec. Jeżeli XX, to urodzi się dziewczynka. Adam, jako mężczyzna miał oczywiście kariotyp XY, więc skąd się wziął ten drugi X, u kobiet, a konkretnie u Ewy?

– Istnieją dwa wyjaśnienia tego zjawiska. Uczeni odkryli, że wiele męskich komórek somatycznychposiada kariotyp XX. Nawet całe narządy mogą być zbudowane z komórek o kariotypie XX. Są to komórki, powstałe z komórek macierzystych, które do męskiego płodu, który rozwinął się z komórek rozrodczych o kariotypie XY, przenikają z organizmu matki. Co ciekawe komórki macierzyste z organizmu płodu też przenikają do organizmu matki. Jest to normalny biologiczny proces, a komórki matki, które przenikną do płodu, spełniają w nim normalne funkcje. Np. zaczynają się dzielić i tworzyć części niektórych narządów, a organizm embrionu akceptuje je, jako swoje. I vice versa. Adam mógł więc od początku być stworzony z pewnymi komórkami somatycznymi, takimi, z których się nie tworzą komórki rozrodcze, np. tworzącymi żebro, lub jakąśjego część o kariotypie XX. Następnie z tych komórek Boski Projektant mógł stworzyć Ewę. Tutaj polskie doniesienie, służę fachową literaturą;

http://www.pompiarze.pl/cukrzyca/komorki-matki-probuja-leczyc-cukrzyce-u-dziecka/

Komórki matki próbują leczyć cukrzycę dziecka

Komórki ciężarnej matki przedostające się do organizmu płodu próbują naprawiać uszkodzenia trzustki, które prowadzą do cukrzycy typu I – wynika z najnowszych amerykańskich badań.

Praca zamieszczona na łamach pisma „Proceedings of the National Academy of Sciences”, rodzi nadzieję na opracowanie nowych metod leczenia cukrzycy typu I.

Naukowcy nie od dziś wiedzą, że w czasie ciąży dość często dochodzi do przemieszczenia się macierzystych komórek matki do organizmu płodu. W latach 90. okazało się, że komórki te są dobrze tolerowane przez nowego właściciela i mogą później długo żyć w jego organizmie, nawet po osiągnięciu dorosłości. Ale choć zjawisko to, określane mianem matczynego mikrochimeryzmu, jest znane już od ok. 30 lat, to do tej pory nie udało się ocenić, czy obecność komórek matki jest korzystna dla dziecka czy też raczej mu szkodzi.

Teraz naukowcy z Centrum Badań nad Rakiem im. Freda Hutchinsona w Seattle oraz z Uniwersytetu w Bristolu analizowali zjawisko mikrochimeryzmu matczynego u osób z cukrzycą typu I. Jest to postać cukrzycy o podłożu autoimmunologicznym, dotykająca głównie dzieci i młodzież. Rozwija się w wyniku ataku układu odporności na trzustkę i zniszczenia jej komórek odpowiedzialnych za produkcję insuliny.

Najnowsze badania objęły 172 osoby, wśród których znalazło się 94 chorych na cukrzycę, ich zdrowe rodzeństwo w liczbie 54 osób oraz 24 zdrowe, niespokrewnione osoby.

Na podstawie badania matczynego DNA ustalono, że chorzy na cukrzycę mają znaczniewięcej matczynych komórek we krwi, niż osoby zdrowe – spokrewnione bądź obce.

Okazało się ponadto, że niektóre z tych matczynych komórek osiedlają się w trzustce dziecka i funkcjonują tam jako komórki beta produkujące insulinę. Naukowcy znaleźli komórki beta pochodzące od matki m.in. w trzustkach pobranych pośmiertnie od 4 mężczyzn.

Odkrycie to było dla badaczy zaskakujące, gdyż rozpoczynając badania podejrzewali, że komórki matki produkujące insulinę mogą raczej prowokować reakcje autoagresywne w organizmie płodu i rozwój cukrzycy typu I.Nie udało im się jednak znaleźć dowodów wskazujących, że matczyne komórki wywołują agresję układu odporności dziecka, bądź że same atakują komórki jego trzustki.

Ich zdaniem, bardzo prawdopodobne jest więc, że komórki matki próbują naprawić uszkodzona trzustkę potomka. Mimo różnic genetycznych są one dobrze tolerowane przez dziecko, gdyż przechodzą do jego organizmu bardzo wcześnie, gdy układ odporności nie nauczył się jeszcze dobrze odróżniać komórek własnych od obcych.

„Nasze badania rodzą nadzieję, że taki naturalny mikrochimeryzm można będzie wykorzystać w przyszłości w leczeniu cukrzycy typu I” – komentują autorzy pracy. Można by na przykład gromadzić matczyne komórki macierzyste i wykorzystywać je do leczenia dziecka z cukrzycą. Ich przeszczep będzie związany z niższym ryzykiem odrzucenia, w porównaniu z komórkami obcego dawcy, zupełnie odmiennych pod względem genetycznym.

Albo to:

http://dzieci.pl/kat,1033563,opage,2,title,Matki-zyja-dluzej,wid,14008918,wiadomosc.htmlhttp://i.wp.pl/a/f/jpeg/28017/ciaza640.jpeg

„Ciąża uzdrawia chore serce, mózg i płuca, chroni przed nowotworami… A to wszystkodzięki temu, że komórki macierzyste płodu przenikają do organizmu matki i „naprawiają” go.

Matki żyją dłużej

Kobietom w ciąży chore serce „naprawia się” samo, a dokładniej mówiąc – leczą je komórki macierzyste przenikające z płodu do organizmu matki. O tym sensacyjnym odkryciu naukowców poinformowało pismo „Circulation Research”.”– Drugie wyjaśnienie jest takie, że Boski Projektant mógł po prostu usunąć męski chromosom Y i stworzyć drugi chromosom X. Moim zdanej pierwsze wyjaśnienie jest owiele bardziej prawdopodobne, ponieważ jest zgodne z tym, co wiemy na temat fizjologii człowieka.

Kiedy i dlaczego Bóg zakazał malżeństw pomiędzy blisko spokrewnionymi osobami?

Zakaz stosunków płciowych pomiędzy blisko spokrewnionymi osobami został wprowadzony dopiero w Prawie Mojżeszowym. Wcześniej ludzie byli doskonali, lub bliżsi doskonałości, więc i zdrowsi. Obciążenie genetyczne w postaci nagromadzenia się szkodliwych mutacji recesywnych, topóźniejszy nabytek i wynik niedoskonałości. Istnieje większe prawdopodobieństwo spotkania się dwóch uszkodzonych mutacjami genów recesywnych (w wyniku tego spotkania powstaje homozygota recesywna: http://pl.wikipedia.org/wiki/Homozygota_recesywna), gdy rodzicami dziecka zostają blisko spokrewnione osoby, więc Bóg po jakimś czasie uznał, że takie stosunki są grzeszne wobec jego prawa. Wcześniej nie było takiej potrzeby, więc stosunki płciowe między dziećmi Adama i Ewy nie były grzechem. To Bóg ustala co i kiedy jest dla człowieka dobre, a co nie. Adam i Ewa mieli synów i córki i to ci ludzie dali początek całej populacji ludzkiej;

Kapł. 18:9, 11 „‚Jeśli chodzi o nagość twej siostry, córki twego ojca lub córki twej matki, czy to urodzonej w tym samym domu, czy urodzonej poza nim, nie wolno ci odsłonić ich nagości.” Zobacz też: Kapł. 18:2-18

http://wol.jw.org/pl/wol/d/r12/lp-p/1101989245#h=26:618-26:901

Dlaczego więc w początkach dziejów ludzkości małżeństwo brata z siostrą było dopuszczalne? Bógstworzył Adama i Ewę doskonałymi i zgodnie z Jego zamierzeniem od nich mieli się wywodzić wszyscy ludzie (Rodz. 1:28; 3:20). Jest więc oczywiste, że zwłaszcza wśród kilku pierwszych pokoleń musieli zawierać małżeństwa bliscy krewni. Nawet po pojawieniu się grzechu groziło wówczas stosunkowo niewielkie niebezpieczeństwo, że dzieci urodzą się z poważnymi wadami, ponieważ ludzie byli wtedy znacznie bliżsi doskonałości, jaką się cieszyli Adam i Ewa. Świadczy o tym długowieczność ówczesnych ludzi (zob. Rodz. 5:3-8; 25:7). Ale jakieś 2500 lat po grzechu Adama Bóg zakazał zawierania kazirodczych małżeństw. Chodziło o ochronę potomstwa oraz o to, by słudzy Jehowy odznaczali się wyższym poziomem moralnym niż okoliczne ludy, które dopuszczały się najróżniejszych zwyrodniałych praktyk (zob. Kapł. 18:2-18).

http://wol.jw.org/pl/wol/d/r12/lp-p/2010649

Skąd Kain wziął sobie żonę?

Księga Rodzaju, w rozdziałach 3 i 4, podaje następujące informacje: 1) Ewa była „matką wszystkich żyjących”. 2) Od narodzin Kaina do momentu, gdy zabił swego brata Abla, upłynął pewien czas. 3) Gdy Kain miał się stać „tułaczem i uciekinierem”, obawiał się, że ten, ‛kto go spotka’, może go zamordować. 4) Bóg dla ochrony „opatrzył Kaina znakiem”, co wskazywało, że ktoś z rodzeństwa lub innych krewnych rzeczywiście mógłby próbować go zabić. 5) Kain osiedlił się w „Ziemi Ucieczki”, a „następnie” współżył ze swoją żoną (Rodzaju 3:20; 4:3, 12, 14-17).

Przedstawiony tok wydarzeń nasuwa wniosek, że żona Kaina należała do potomków Ewy, choć nie wiadomo, kiedy się urodziła. Z Księgi Rodzaju 5:4 dowiadujemy się, że w ciągu 930 lat życia Adam „został ojcem synów i córek”. [….]

Jakie podstawy biologiczne (molekularne) mogły umożliwić narodzenie doskonałego Jezusa zniedoskonałej Marii?

Mój komentarz do artykułu z jw.org, który w całości zamieszczam pod nim:

Bardzo ciekawy artykuł i teoria teologiczna, czy raczej teologiczno-biologiczna :) Zanim trafiłem na ten tekst miałem prawie identyczne zrozumienie, czemu dawałem wyraz w licznych komentarzach. Autorzy proponują koncepcję, według której Bóg poddał edycji połowę chromosomów, jakie Jezus otrzymał od matki i tym samym usunął z nich (wymazał) błędy genetyczne odpowiedzialne za niedoskonałość. Ja miałem inną teorię, choć nie twierdzę, że prawdziwszą od tej. Wręcz przeciwnie; uważam, że obie koncepcje mogą się uzupełniać:

http://ciekawe.org/2016/03/04/edycja-genow-metoda-crispr-zastosowana-w-leczeniu/

"Po raz pierwszy naukowcy zastosowali metodę edycji genów CRISPR w celu skutecznego leczenia chorób genetycznych w całkowicie rozwiniętym organizmie żywego ssaka. Edycja CRISPR jest procesem, w którym można skutecznie zapisać od nowa kod genetyczny organizmu przez wycinanie i wymianę poszczególnych składników DNA."

Od samego początku rozumiałem na podstawie Biblii, że przeniesienie duchowego życia Jezusa dołona Marii nie mogło po prostu polegać na stworzeniu Jezusa, jako embrionu w łonie Marii, z pominięciem jej wkładu genetycznego w to poczęcie, co znakomicie uzasadnili autorzy niniejszego artykułu. Moje wyjaśnienie tego, dlaczego Jezus mimo, że otrzymał od ziemskiej matki połowę chromosomów homologicznych i zarazem nie odziedziczył niedoskonałości było podobne, ponieważ również odwoływało się do inżynierii genetycznej. Twierdziłem, że Bóg tak zaprogramował ekspresję genów w haploidalnym zestawie chromosomów, które Bóg wszczepił Marii - zapisując w nich wszystkie cechy swojego Syna - oraz w zestawie, jaki Jezus otrzymał od

Marii, że uległy ekspresji tylko te geny, które umożliwiały Jezusowi doskonałość pod względem umysłowym i fizycznym. Innymi słowy: szkodliwe geny pochodzące od Marii, które mogłyby ewentualnie skalać doskonałość Jezusa zostały przez Boga wyciszone. Tego typu narzędziem posługują się dziś biotechnolodzy, choć oczywiście nie na taką skalę:

https://pl.wikipedia.org/wiki/Wyciszenie_genu

"Wyciszenie genu – wyłączenie działania (ekspresji) genu bez jego usuwania z żywego organizmu, różnymi metodami inżynierii genetycznej.

Wyciszanie polega na blokadzie transkrypcji lub translacji genu. Najbardziej popularną metodą jest użycie interferującego RNA. Wyciszanie genów stosuje się w badaniach naukowych, gdzie metody te pomagają ustalić, za co dany gen odpowiada. Są też próby użycia ich w terapiach genowych. Obecnie prowadzi się prace nad wyciszeniem genów różnych nowotworów."

Szersze wyjaśnienie:

(1) Wszystkie komórki naszego ciała zawierają dwa zestawy chromosomów. Jak wiadomo organizm ludzki rozwija się z jednej zapłodnionej komórki (wszystkie komórki naszego ciała są jej potomkami). Zapłodnienie polega na połączeniu się dwóch komórek rozrodczych (gamet): https://www.youtube.com/watch?v=m0Z6hFdIR4A

(2) Komórki rozrodcze powstają podczas specyficznego podziału komórkowego zwanego mejozą, w wyniku którego powstają komórki potomne ze zredukowaną ilością chromosomów: https://www.youtube.com/watch?v=r37N5SBVJJY i tutaj: https://www.youtube.com/watch?v=jMpG-mqd0HM To znaczy, że w przeciwieństwie do zapłodnionej komórki (zygoty), czy powstałych w wyniku jej podziałów komórek somatycznych (tych, które budują nasze ciało, tego typu podział określamy mitozą: https://www.youtube.com/watch?v=oboBRNVhhxI komórki rozrodcze posiadają po 23 chromosomy, a nie 46.

(3) Poszczególne zestawy chromosomów otrzymane od ojca i matki po zapłodnieniu zaczynają tworzyć pary i są względem siebie homologiczne, to znaczy takie same. Można to sobie wyobrazić, jako bliźniaki jednojajowe, czy człowieka i jego odbicie w lustrze. Lecz jak bliźniaki jednojajowe nie są całkiem identyczne pod względem genetycznym, tak i chromosomy homologiczne. Można tutaj odwołać się do pewnej analogii: wyobraźmy sobie dwie płyty kompaktowe z tą sama operą, lecz różnymi improwizacjami. Zapłodniona ludzka komórka (zygota: https://pl.wikipedia.org/wiki/Zygota) oraz powstałe w wyniku jej podziałów komórki somatyczne, posiadają 23 pary takich "homologicznych płyt kompaktowych" (chromosomów), a więc w sumie po 46.

(4) Po zapłodnieniu i w czasie rozwoju osobniczego (ontogenezy: https://pl.wikipedia.org/wiki/Ontogeneza) te "homologiczne płyty kompaktowe", na których zapisana jest cała informacja o człowieku, zaczynają ze sobą współpracować i niejako wymieniać się informacją, na zasadzie przemiennej ekspresji różnych genów, które są na nich zlokalizowane (proszę nie mylić z rekombinacją genetyczną:https://pl.wikipedia.org/wiki/Rekombinacja_genetyczna), w wyniku czego (między innymi) powstaje "całkiem nowa kompozycja" - nowy i niepowtarzalny człowiek z własną osobowością i świadomością istnienia (http://www.biologia.net.pl/genetyka/regulacja-ekspresji-genow.html i tutaj: https://www.youtube.com/watch?v=t8O6InrV50U).

(5) Istnieje jednak możliwość zapisania wszystkich informacji na połowie zestawu chromosomów

obecnych w zapłodnionej komórce, czy komórkach somatycznych. W przyrodzie istnieją organizmy, których komórki somatyczne zawierają haploidalną ilość chromosomów (haploidalna liczba chromosomów to zredukowana liczba, jaką zawierają komórki rozrodcze. Diploidalna, to zsumowana liczba chromosomów już po zapłodnieniu: https://pl.wikipedia.org/wiki/Chromosom#Liczba_chromosom.C3.B3w):

https://pl.wikipedia.org/wiki/Haplodiploidalno%C5%9B%C4%87

"Haplodiploidalność – system determinacji płci, w którym samce rozwijają się z niezapłodnionych komórek jajowych (są haploidalne), a samice – z jaj zapłodnionych (są diploidalne). Haplodiploidalność określa się czasem mianem arrenotokii.

Haplodiploidalność jest wśród zwierząt rzadka. Determinuje płeć u większości przedstawicieli rzędu błonkoskrzydłych."

Podsumowanie:

Stwórca wszystkiego, Jehowa Bóg mógł więc zapisać wszystkie psychiczne cechy swojego Syna oraz geny odpowiedzialne za jego doskonałe zdrowie na jednym (haploidalnym) zestawie chromosomów i wszczepić go Marii do odpowiednio wybranej komórki jajowej z chromosomem płciowym X, ponieważ zestaw (kariotyp: https://pl.wikipedia.org/wiki/Chromosomy_p%C5%82ci) chromosomów XY determinuje płeć męską (XX żeńską). Następnie Stwórca na drodze manipulacji genetycznych (swego rodzaju biotechnologii, czy jak kto woli inżynierii genetycznej) zadbał o to, żeby Jezus urodził się, jako doskonały, bezgrzeszny człowiek. „To, co niemożliwe u ludzi, jest możliwe u Boga” (Łukasza 18:27). Święty duch Boży jest najpotężniejszą siłą we Wszechświecie. Tego rodzaju siły nie można zmierzyć żadnym instrumentem i w żaden sposób ograniczyć. Bóg jestStwórcą praw rządzących wszechświatem, a w tym biologią i może w te prawa ingerować i je dowodnie zmieniać, w celu realizacji swojego zamierzenia.

Zobacz też:

„Oto niewolnica Jehowy!”

https://www.jw.org/pl/publikacje/ksi%C4%85%C5%BCki/na%C5%9Bladujmy-ich-wiar%C4%99/anio%C5%82-gabriel-odwiedza-mari%C4%99/

Artykuł z jw.org, który komentowałem:

http://wol.jw.org/pl/wol/d/r12/lp-p/2002204#h=1:0-10:40

Czy niedoskonałość dziewicy Marii miała jakiś negatywny wpływ na poczęcie Jezusa?

W natchnionym sprawozdaniu czytamy na temat narodzin Jezusa: „Kiedy jego matka, Maria, była przyrzeczona w małżeństwo Józefowi, okazało się, zanim się połączyli, że jest brzemienna za sprawą ducha świętego” (Mateusza 1:18). Istotnie, zasadniczą rolę w poczęciu Jezusa odegrał święty duch Boży.

A co powiedzieć o Marii? Czy jej komórka jajowa miała udział w tym poczęciu? Z obietnic, które Bóg złożył Abrahamowi, Izaakowi, Jakubowi, Judzie i królowi Dawidowi — przodkom Marii — wynikało, że urodzone przez nią dziecko będzie ich autentycznym potomkiem (Rodzaju 22:18; 26:24; 28:10-14; 49:10; 2 Samuela 7:16). W jakiż inny sposób mogło ono zostać pełnoprawnym dziedzicem tych Boskich obietnic? Musiało zatem być prawdziwym synem Marii (Łukasza 3:23-

34).

Przed dziewicą tą pojawił się anioł Jehowy i rzekł: „Nie bój się, Mario, znalazłaś bowiem łaskę u Boga; i oto poczniesz w swym łonie, i urodzisz syna, i masz mu nadać imię Jezus” (Łukasza 1:30, 31). Poczęcie wymaga zapłodnienia komórki jajowej. Najwyraźniej więc Jehowa Bóg przeniósł życie swego jednorodzonego Syna z dziedziny duchowej na ziemię i spowodował zapłodnienie komórki jajowej w łonie Marii (Galatów 4:4).

Czy dziecko poczęte w ten sposób przez niedoskonałą kobietę mogło być pod względem fizycznymdoskonałe i wolne od grzechu? Jak działają prawa dziedziczności, gdy połączy się doskonałość z niedoskonałością? Należy pamiętać, że w przeniesieniu doskonałej siły życiowej Syna Bożego oraz w samym poczęciu brał udział duch święty. To doprowadziło do wymazania z komórki jajowej Marii wszelkich znamion niedoskonałości i stworzenia genetycznego wzorca, który dzięki temu od samego początku był doskonały.

W każdym razie możemy być pewni, że ingerencja ducha świętego gwarantowała spełnienie zamierzenia Bożego. Anioł Gabriel wyjaśnił Marii: „Duch święty przyjdzie na ciebie i moc Najwyższego cię ocieni. Dlatego też to, co się narodzi, będzie nazwane świętym, Synem Bożym” (Łukasza 1:35). Duch święty stworzył zatem jak gdyby barierę ochronną, która spowodowała, że ani niedoskonałość, ani żaden inny szkodliwy czynnik nie mógł skazić rozwijającego się embrionu.

Tak więc Jezus zawdzięczał swe doskonałe ludzkie życie niebiańskiemu Ojcu, a nie jakiemuś człowiekowi. Sam Jehowa ‛przygotował mu ciało’, toteż Jezus od chwili poczęcia był „nieskalany, oddzielony od grzeszników” (Hebrajczyków 7:26; 10:5).

Jaką ewentualn ą funkcj ę mogłaby spełniać dusza w organizmie człowieka? – Koncepcja duszy nieśmiertelnej, a badania neuronaukowców

W zależności od interpretacji Biblii, różne wyznania uważające się za chrześcijańskie, rozmaicie pojmują naukę o duszy w niej zawartej. Przejawem jednego z tych zrozumień jest niebiblijna koncepcja duszy nieśmiertelnej. W niniejszym artykule nie będę jednak podważał tej interpretacji na podstawie nauk Pisma Świętego, tylko empirycznych nauk prowadzonych przez uczonych zajmujących się badaniem ludzkiego mózgu. Człowiek oprócz tego, że istnieje jeszcze jest świadomy tego, że istnieje ( „my ś l ę wi ę c jestem”). Wszystkie stworzenia posiadające duży zbiórodpowiednio wyspecjalizowanych komórek nerwowych, posiadają jakąś formę samoświadomości. Organizmy mające oczy i inne narządy zmysłu, muszą posiadać jakąś formę świadomości, ponieważ potrzebna jest ona do tego, aby móc interpretować dostarczane ze środowiska różnorakie bodźce i odpowiednio na nie reagować . Mózg człowieka jak i mózg każdego zwierzęcia zbudowany jest z martwych atomów. To z nich zbudowane są neurony, czy neuroprzekaźniki. Gdyby atom można było powi ę kszyć do rozmiarów dużego pokoju, przy czym jądro byłoby wielkości pyłku kurzu, to jakby je umieścić na środku pokoju, to elektrony orbitowałyby gdzieś koło ścian i sufitu. Mózg, to w większości puste przestrzenie!

Zupełnie nie wiadomo jakie procesy powodują , że złożony z martwych atomów mózg jest sam

siebie świadomy. W samych neuronach, tworzących mózg nie ma nic specjalnego. Ich budowa jest w zasadzie podobna do budowy innych typów komórek. Składają się z białeki błon lipidowych oraz z różnych minerałów. Posiadają szkielet cytoplazmatyczny, jądro komórkowe, różne receptory. Istnieją też różnice. Neurony tworzą połączenia synaptyczne, za pośrednictwem których się komunikują . Jeżeli ktoś zażyje (dajmy na to) morfinę , toślad działania narkotyku urywa się na receptorze opioidowym, natomiast tego, co się dzieje w plątaninie aksonów przewodzących sygnały elektryczne, które są następnie zamieniane w synapsach na sygnały chemiczne, tak że człowiek może świadomie odczuwać wpływ narkotyku na mózg, nie wiadomo ( środkami psychoaktywnymi można odurzyć niemal każde zwierzę , które z definicji duszy nieśmiertelnej nie posiada ).

Jeżeli założymy, że człowiek posiada duszę i że jest ona odpowiedzialna za ludzkie jestestwo, to tym samym musimy również przyjąć , że to on sam w rzeczywistości jest tą duszą , a nasze fizyczneciała to tylko doczesna powłoka. Taki „skafander”, który umożliwia duszy egzystencję na ziemi i którym potrafi ona w jakiś sposób manipulować .

Należy przyznać , że takie wyjaśnie nie jest zupełnie bezpodstawne z punktu widzenia fizjologii. Z definicji dusza jest nieśmiertelna, nie potrzebuje ziemskiego pokarmu, nie odczuwa bólu zadanego przez ciała fizyczne (potrafi nawet przez nie przenikać), nie odczuwa głodu, nie musi spać . Dlaczego więc ludzka dusza odczuwa głód wraz z ciałem, skoro to rzekomo nie cielesny mózg odpowiada za świadomość?Dlaczego ludzkie dusze śpią razem z ciałem? Dlaczego tracą przytomność wraz z mózgiem, kiedy ktoś zostaje uderzony w głowę i doznaje wstrząś nięcia tego organu?Dlaczego patologie mózgu mogą doprowadzić do ataków epilepsji z utratą przytomności włącznie? Dlaczego niedorozwój mózgu mo ż e skutkować chorobą psychiczną, lub całkowitą utratą możliwości posiadania świadomości?Dlaczego mózg ludzki podzielony jest na wyraźnie zbadane i zdefiniowane obszary, odpowiedzialne za widzenie, słyszenie czy mowę i uraz w tych częściach mózgu może uczynić człowieka niewidomym, głuchym czy niemową ? A w jaki sposób uczeni zajmujący się neurobiologią zidentyfikowali te moduły? Stymulowali je za pomocą elektrod wprowadzonych do mózgu, co owocowało wywołanie zamierzonych efektów, które pozwoliły ustalić jakie ośrodki mózgu są odpowiedzialne za interpretację konkretnych sygnałów napływających z narzą dów zmysłów.

Chociaż nie znamy istoty procesów mózgowych, które są odpowiedzialne za wywoływanie (samo)świadomości, to jednak naukowcy dysponują ogromnym świadectwem empirycznym, które popiera wniosek, ż e to fizyczny mózg jest odpowiedzialny za nasze jestestwo i świadomość, a nie niematerialny czynnik w postaci duszy nieśmiertelnej. Innymi słowy te dowody oparte na tysią cachszczegółowych i rzetelnych analizach, pozwalają nam traktować koncepcję duszy nieśmiertelnej, jako założenia nadmiarowego i bezużytecznego z punktu widzenia nauki.

https://pl.wikipedia.org/wiki/Dusza_%28religia%29

„Dusza (religia)

Tematy eschatologiczne dotyczące zagadnienia duszy są przedstawiane przez poszczególne religie w zależności od specyfiki ich systemów wierzeń co do życia po

śmierci. W rozumieniu największych religii monoteistycznych jest ona pierwiastkiem ożywiającym ciało, który człowiek otrzymał od Boga Stwórcy, trwającym także po śmierci ciała. […..] Chrześcijaństwo […..] uznaje w większości swych odłamów (w tymkatolicyzm, prawosławie i większość protestantów), że dusza ludzka ma naturę rozumnąi jest nieśmiertelna.”

DODATEK

ŚWIATOWY POTOP - Różne interpretacje na podstawie tego samego materiału dowodowego

http://lubimyczytac.pl/ksiazka/216735/potop-noego

"Potop Noego

Nowe odkrycia naukowe dotyczące wydarzenia, które zmieniło bieg historii. "Potop Noego" to fascynująca i porywająca naukowa opowieść detektywistyczna!Czy biblijny potop wydarzył się naprawdę? Dwaj wybitni geolodzy morscy, William B.F. Ryan i Walter C. Pitman, pracownicy naukowi Lamont-Doherty Earth Observatory Uniwersytetu Columbia, dostarczają dowodów na to, że około 7500 lat temu spiętrzone wody morskie z siłą czterysta razy większą niż wodospad Niagara runęły przez Bosfor do Morza Czarnego, niszcząc wszystko na swojej drodze.Czy to możliwe, zastanawiają się autorzy, by wydarzenie to pozostawiło tak trwałe wspomnienia, żestały się one inspiracją do powstania w późniejszym czasie opowieści o wielkiej powodzi, opisanej w babilońskim eposie o Gilgameszu? I czy tu należy szukać źródła powstania opowieści o Noem?Tę książkę, zdaniem Roberta D. Ballarda, przewodniczącego Institut for Exploration, po prostu

trzeba przeczytać. "

http://www.proszynski.pl/A_jednak_byl_potop__Od_mitu_do_historycznej_prawdy-p-1104-2000-.html

"A jednak był potop. Od mitu do historycznej prawdy

Biblijny potop, którego opisy przetrwały także w licznych mitach i legendach ludów żyjącychz dalaod siebie, to kataklizm, który się wydarzył naprawdę - twierdzą Alexander Tollman, światowej sławy geolog, profesor Uniwersytetu Wiedeńskiego, i jego żona Edith, mikropaleontolog. Porównując dostępne dziś dane geologiczne z prastarymi opowieściami o potopie, doszli oni do wniosku, że niecałe dziesięć tysięcy lat temu ludzkość istotnie przeżyła koszmar: wskutek zderzenianaszej planety z planetoidą lub kometą nastąpiły trzęsienia ziemi, spadł ognisty deszcz, atmosferę wypełnił gęsty, trujący dym, a wielkie niczym góry fale morskie zmiatały wszystko, co napotkały na swej drodze ..."