Koty Perskie

Historia

Ojczyzną kotów perskich jest Turcja. Tam też hodowane były już przeszło 500 lat temu. Pewne jest,

że obecny wygląd tych kotów odbiega znacznie od wyglądu ich przodków. W Europie koty perskie

rozprzestrzeniły się w XVI wieku. W Anglii i Francji krzyżowano je z kotami angorskimi i w końcu

uzyskano zwierzęta o jedwabistej budowie futra, charakterystycznej dla dzisiejszych kotów perskich. Systematyczna pracę hodowlaną

rozpoczęto w 1871 roku.

W Polsce do roku 1939 istniał Klub Miłośników i Hodowców Kotów Rasowych z Sekcją Kotów Perskich. Prowadzono ich rejestrację i księgi rodowodowe. Niestety, wojna zaprzepaściła tę pracę. Po II Wojnie Światowej nieliczna ilość kotów perskich była hodowana w

Polsce. Dopiero w latach siedemdziesiątych Jolanta Kotłubiej sprowadziła z Niemiec parkę kotów, m.in. kotkę Thurid von

Garmshof, którą śmiało można nazwać matką kotów perskich w Polsce. W dziewięciu miotach wydała ona na świat 36 kociąt. Od tego czasu hodowla kotów perskich w Polsce rozwija się bardzo

dynamicznie.

Charakterystyka

Koty perskie można nazwać arystokracją wśród kotów. O ich wyjątkowej urodzie stanowi przede wszystkim wspaniała okrywa

włosowa: długa, jedwabista i gęsta. Piękna, długa kryza wokół szyi powinna być obfita i zakrywać całą pierś. Koty perskie

charakteryzują się ogólnie masywną budową. Wydają się krępe ze względu na krótkie łapy i szeroką pierś oraz krótką i masywną

szyję. Mają muskularne łopatki i grzbiet. Posiadają mocne kończyny zakończone dużymi, okrągłymi poduszeczkami z pęczkami włosów między palcami. Ogon powinien mieć długość proporcjonalną do reszty ciała. Głowa persów jest okrągła i masywna. Policzki są

pełne, a czoło wypukłe. Nos mały, krótki i szeroki. Koty te mają

mocne i szerokie szczęki oraz wydatną brodę. Uszy są małe i lekko zaokrąglone, z ładnymi pęczkami dłuższych włosów. Oczy muszą być duże, wyraziste i błyszczące, rozstawione daleko od siebie.

Wyróżnia się około 114 odmian barwnych kotów perskich.

Temperament

Koty perskie w porównaniu z innymi rasami wykazują najwyższy stopień udomowienia. Zatraciły zdolność do polowania, nie mogą więc tępić myszy czy szczurów. Odznaczają się za to wspaniałym

charakterem i niezwykłą wiernością. Koty te są spokojne, łagodne, przymilne, nie chodzą po firankach, nie gryzą i nie drapią. Okres rui też zazwyczaj przechodzą ciszej i łagodniej. Obdarzone są wysoką

inteligencją a przypisywana im flegmatyczność wynika z opanowania i spokoju - nigdy z tępoty. Są to typowe kanapowe i

najlepiej czują się w domu. Są wspaniałymi towarzyszami życia dla ludzi w każdym wieku. Także ich głos jest cichy, melodyjny i

przyjemny dla ucha.

Pielęgnacja

Bujna okrywa włosowa kotów perskich wymaga codziennego czesania, najlepiej metalowym grzebieniem. Od czasu do czasu należy je kąpać, zawsze po uprzednim uczesaniu. Do kąpieli trzeba kota przyzwyczaić w młodym wieku.

Koty Egzotyczne

Historia

Koty egzotyczne zostały oficjalnie uznane za rasę w 1966 r., a w 1985

r. umieszczono je w zestawieniu FIFe razem z kotami perskimi. Przez

długi czas były uważane za mieszańce nie akceptowane w

wielkim świecie kociej arystokracji. Dopiero w latach 80. zdobyły

uznanie i sympatię. Obecnie są bardzo popularne w całej Europie.

Koty egzotyczne wyhodowano w Stanach Zjednoczonych krzyżując amerykańskie koty krótkowłose z persami. Próbowano także

skojarzyć koty perskie z burmańskimi, ale ich potomstwo nie było wystarczająco efektowne. W Anglii hodowcy połączyli persa z

krótkowłosym brytyjczykiem.Uzyskanie linii hodowlanej kotów egzotycznych było dość proste. Długi włos jest cechą recesywną, dlatego przy kojarzeniu kotów długowłosych z krótkowłosymi w pierwszym pokoleniu zawsze otrzymamy kocięta krótkowłose. Przy odpowiedniej selekcji i

doborze par można bez trudu hodować "krótkowłose persy". Trzeba jednak pamiętać, że osobniki o krótkim włosie mogą być nosicielami genu odpowiedzialnego za powstawanie długiej szaty i zdarza się, że po skojarzeniu dwóch krótkowłosych kotów może urodzić się

długowłose potomstwo.

Charakterystyka

Pod względem budowy koty egzotyczne są dokładną kopią persów, różnią się tylko długością okrywy włosowej. Przez długi czas

nazywano je nawet krótkowłosymi persami. Dzięki podobieństwu do kotów perskich zwierzęta te mają sympatyczny, laleczkowaty wyraz

"twarzy", ale szatę zdecydowanie łatwiejszą w pielęgnacji. Ich futerko jest podobne do szaty kotów brytyjskich krótkowłosych, ma

jednak nieco gęściejszą i mocniejszą strukturę.Egzotyk będzie odpowiednim przyjacielem dla ludzi, którym podoba

się miła, "dziecinna buzia" persa, ale nie lubią kotów długowłosych, bądź nie mają czasu na ich pielęgnację. Dla każdego, kto lubi

spokojne, zrównoważone i nieabsorbujące zwierzęta kot egzotyczny będzie idealnym domownikiem.

Temperament

Pod względem charakteru koty egzotyczne nie różnią się od swoich długowłosych kuzynów, mają tak samo zrównoważony

temperament i spokojne usposobienie. Z natury są bardzo łagodne i wesołe, znana jest ich skłonność do zabawy i niezwykłe

przywiązanie do właściciela. Egzotyki uwielbiają pieszczoty, są przyjacielskie, nigdy nie zachowują się agresywnie i są doskonałymi

towarzyszami dla dzieci. Wyjątkowo zgodne, bez problemów zaakceptują inne zwierzęta w swoim otoczeniu.

Złoto i srebrno umaszczone osobniki mają żywsze usposobienie.

Pielęgnacja

Pielęgnacja kotów egzotycznych jest niezmiernie łatwa. Wystarczy raz w tygodniu porządnie kota wyszczotkowac, co dodatkowo poprawia ukrwienie krwi. Jeżeli nasz pupil ma, podobnie jak koty perskie, bardzo płaską część twarzową, musimy pamiętać, że może mieć kłopoty z oddychaniem lub nadmiernie łzawiące oczy. (zobacz też "porady pielęgnacyjne")

Koty Devon Rex

Historia

W roku 1960 w hrabstwie Devon w Anglii miała miejsce samoistna mutacja

europejskich kotów krótkowłosych, w wyniku której urodziły się koty z pofalowaną sierścią. W wyniku

systematycznej hodowli powstały dzisiejsze standardy tych kotów.

Charakterystyka

Można chyba powiedzieć, że dewon reks jest kocią wersją "E.T.". Głowa jest krótka i klinowata z wyraźnie zaznaczonymi kośćmi policzkowymi, krótki nos sprawia wrażenie zadartego. Oczy w kształcie migdałów są duże, szeroko otwarte i daleko od siebie osadzone. Ogromne i nisko osadzone ma głowie uszy nadają

zwierzęciu zawadiacki wygląd.

Ciało reksów dewonów przy bardzo delikatnym kośćcu jest średniej wielkości, mocne i muskularne, co sprawia, że przy podnoszeniu wydają się cięższe niż wskazywałby na to ich niepozorny wygląd. Dorosła kotka waży około 3,5 kg. Nogi są długie i smukłe, ogon

cienki, długi i spiczasto zakończony.

Futro dewonów jest bardzo krótkie i pofalowane. W dotyku jest miękkie i delikatne niczym zamsz. Mają taką samą temperaturę

ciała jak inne koty, ale ponieważ pozbawione są wierzchnie okrywy włosowej wydają się cieplejsze.

Ich krótkie futerko linieje w minimalnym stopniu. Z tego powodu wielu ludzi cierpiących na alergię może spokojnie trzymać w domu

kota tej rasy. Uznane są wszystkie odmiany barwne.

Temperament

Dewony są inteligentne, żwawe i bardzo przywiązują się do ludzi. Ciekawi je wszystko, co dzieje się wokół. Podążają za swoim właścicielem po całym domu w obawie by coś ciekawego nie

umknęło ich uwadze. Są dosyć "rozmowne" i często pomiaukują wesoło. Zabawa sprawia im wielką przyjemność, ale równie dobrze

czują się na kolanach swojej pani. Kiedy są zadowolone lekko machają ogonem, co jest raczej niezwykłe u kotów.

Kotki tej rasy są oddanymi i cierpliwymi matkami dla swojego potomstwa. Kociaki są silne i ruchliwe już od chwili urodzenia.

Bardzo wcześnie otwierają oczy - po około sześciu dniach od chwili urodzenia, zdarzają się jednak potwierdzone przypadki, że

otwierają oczy już następnego dnia!

Można je kąpać, należy jednak robić to szybko a następnie dokładnie kota osuszyć. Dewony nie mają nic przeciwko sobotniej

kąpieli. Zdarza się nawet, że wskakują do wanny kiedy ich właściciel bierze kąpiel. Takie zachowanie odzwierciedla głębokie

przywiązanie i troskę o ukochaną osobę, jak również ciągłą obawę o to, aby nic ciekawego nie przegapić.

Pielęgnacja

Futro reksów dewonów jest stosunkowo łatwe do utrzymania. Należy jednak pamiętać, że ze względu na brak wierzchniej warstwy włosów są mniej odporne na zimno. Powinny być trzymane w domu, z dala od wilgoci i zimna.

Koty Burmskie

Historia

W roku 1930 Dr Joseph Thompson z San Francisco przywiózł ze swej podróży na Daleki Wschód brązową kotkę o imieniu Wong Mau. Ponieważ była ona jedynym

egzemplarzem swej rasy w całym zachodnim świecie, postanowiono skrzyżować ją z kocurem o jak najbardziej zbliżonym

wyglądzie. Wybór padł na kota syjamskiego. Taki był w dużym skrócie początek nowej

rasy. Walka o jej uznanie nie była łatwa. Dopiero w 1936 roku w największym amerykańskim związku CFA (Cat Fanciers Association) założono księgę hodowlaną. W 11 lat później związek ten wycofał

się jednak z rejestracji tej rasy aż do roku 1953. W 1957 roku całkowicie uznano rasę kotów burmskich.

Oczywiście na temat tej rasy istnieje wiele legend. O przodkach dzisiejszych kotów burmskich już w dawnych czasach pisano

wiersze, a burmscy mnisi podobno czcili je w swoich świątyniach jak bóstwa.

Charakterystyka

Koty burmskie mają średniej wielkości muskularne ciało. Sprawiają jednak wrażenie delikatnych i kiedy się je podniesie, wydają się

nadspodziewanie ciężkie. Tułów jest długi i wysmukły, nogi stosunkowo delikatne, z niewielkimi owalnymi stopami. Głowa ma kształt klina, a kości policzkowe są wyraźnie zarysowane. Średniej wielkości uszy są rozstawione daleko od siebie. Duże oczy również

są rozstawione szeroko i mają zabarwienie od żółtego do bursztynowego. Futro kotów burmskich jest krótkie, delikatne i

pięknie błyszczy. Istnieje około 10 odmian barwnych.

Temperament

Koty burmskie są wierne, inteligentne i bardzo wrażliwe. Interesują się tym, co dzieje się dokoła i starają się być zawsze "pod ręką",

gotowe pomagać swojemu właścicielowi w codziennych czynnościach. Oprócz zabawy, wymagają też sporej dozy pieszczot. Często "rozmawiają", a ich głos jest miękki i przyjemny dla ucha. Lubią towarzystwo człowieka i źle się czują pozostawione same

sobie. Najlepiej jeżeli w domu jest jeszcze jeden kot o podobnym temperamencie, mogą również zaprzyjaźnić się z psem. Koty te są doskonałymi przyjaciółmi dzieci. Zachowują się w stosunku do nich

bardzo wyrozumiale.

Koty burmskie nie powinny być wypuszczane na dwór, gdyż są zbyt ufne i mają bardzo ograniczony instynkt samozachowawczy.

Pielęgnacja

Krótkie i lśniące futerko kotów burmskich wymaga niewiele czesania. Ze względu jednak na charakter tych zwierząt i ich silne przywiązanie do człowieka konieczna jest codzienna dawka pieszczot.

Koty Brytyjskie

Historia

Jak głosi legenda przodkowie kotów brytyjskich pojawili się na Wyspach Brytyjskich w czasach starożytnych

sprowadzone tam przez legiony rzymskie po kolonizacji Galii do pomocy w walce ze szczurami. Musiało jednakże minąć wiele

stuleci zanim koty te zostały uznane za rasę. Stało się to dopiero w 1929 roku.

Do Polski pierwsze brytyjczyki przybyły w 1994 roku.

Charakterystyka

Wygląd ogólny: kot krótkowłosy, mocnej budowy ciała, średnioduży lub duży (waga od 4 do 8 kg), silny, krępy i muskularny. Pełnię

swojej krasy osiąga w wieku 5 lat.Głowa: duża, okrągła, masywna i szeroka z charakterystycznymi fałdami, czoło wyraźnie zarysowane, pokryte sztywnym włosem

nadającym mu wypukłość, pełne policzki, mały podbródek.Uszy: średniej wielkości, zaokrąglone na końcach, o szerokiej

podstawie.Oczy: duże, okrągłe, rozstawione dość szeroko w kolorach

współgrających z umaszczeniem: pomarańczowe, złociste lub miedziane, u odmiany białej - pomarańczowe, niebieskie lub

różnobarwne, u kotów szynszylowych i cieniowanych - zielone lub turkusowe, u colorpointów - niebieskie.

Nos: krótki, szeroki, z delikatnym stopem.Tułów: krępy, muskularny, zwarty. Szerokie łopatki, biodra i barki,

silna klatka piersiowa, krótka szyja.Kończyny: krótkie, mocne, masywne, o dużej muskulaturze.Ogon: szeroki u nasady i zaokrąglony na końcu, długości 2/3

tułowia.Okrywa włosowa: krótkie, miękkie, podwójnie gęste i odstające od

ciała futro, w dotyku przypominające plusz.Odmiany barwne: podobnie jak u persów około 150 odmian

barwnych; jednokolorowe: niebieskie, czarne, rude, kremowe, czekoladowe, liliowe i białe; dwubarwne: podstawowe kolory z

różną ilością białego, tabby we wszystkich kolorach podstawowych (pręgowane klasycznie, tygrysio i cętkowane), szylkretowe,

szynszylowe, srebrzyste cieniowane, srebrzyste tabby, dymne i colorpointy (z ciemniejszymi oznaczeniami).

Temperament

Brytyjczyk jest kotem bardzo inteligentnym, o silnie zaznaczonej osobowości, ze szczególnie rozwiniętym poczuciem własnej wartości i godności. Cechy te sprawiają, że przeciętny przedstawiciel tej rasy

zachowuje pewien dystans wobec swoich opiekunów, a także, że nigdy nie bywa wobec nich natrętny czy nadskakujący. Żyjąc w

wielkiej bliskości z człowiekiem, pozostaje zawsze bardziej obok, niż razem z nim, aczkolwiek jedną osobę w rodzinie przeważnie darzy

większą atencją od pozostałych i tę obdarza nieprzebranym bogactwem swych uczuć.

W młodości wesoły i żwawy, po osiągnięciu wieku dojrzałego staje się znacznie spokojniejszy; jego temperament można określić

mianem umiarkowanego. Jest to kot odważny, wręcz nieustraszony, bez kompleksów, szalenie zrównoważony, honorowy, pewny siebie,

dystyngowany.

Rzadko używa głosu bez potrzeby i tylko z jednej przyczyny jest w stanie zniżyć się do proszenia o cokolwiek swojego opiekuna - tym powodem bywa najczęściej jedzenie. Brytyjczyk nie należy bowiem do kotów rozkapryszonych i wybrednych. Złośliwi twierdzą nawet, że jedzenie stanowi największy, jeśli nie jedyny, sens jego życia.

Z powodu swoich licznych zalet koty brytyjskie krótkowłose stają się rasą coraz popularniejszą zarówno na świecie, jak i w Polsce.

Niekłopotliwe w utrzymaniu, spokojne i nie wymagające nieustannej uwagi, pozbawione zapędów niszczycielskich, mają

praktycznie jedną jedyną wadę: biegnący przez pokój brytyjczyk hałasuje niczym stado słoni, ale biorąc pod uwagę jego rozmiary,

nikogo nie powinno to specjalnie dziwić.

Pielęgnacja

Koty brytyjskie są wyjątkowo czyste i łatwe w pielęgnacji. Regularnego szczotkowania wymagają wyłącznie w okresie linienia,

tj. na wiosnę i jesienią.

Koty Birmańskie

Historia

Koty birmańskie pojawiły się w Europie w 1920 roku. Sprowadził je do Francji

amerykański milioner M.Vanderbild, który kupił parę świętych kotów od zakonnika ze świątyni Lao Tsun w Birmie. Z nabytej pary podróż przeżyła tylko kotka. Na szczęście była w ciąży i jej potomstwo dało

początek hodowli tej rasy w Europie. Niestety II Wojna Światowa położyła kres wysiłkom hodowców. Trzeba było następnych

dwudziestu lat, aby można było zaprezentować na wystawach tę piękną rasę kotów. Dokładne pochodzenie i geneza tej rasy wciąż

jeszcze nie są do końca wyjaśnione. Znane są natomiast legendy, z których jedna głosi, że przed wiekami ludność zamieszkująca Birmę wybudowała na cześć bogini Tsu - Kya - Kse świątynię Lao -Tsun. Pewnego wieczoru w obliczu posągu bogini ze złota, z oczami z

błękitnych szafirów, został zamordowany przez bandytów modlący się kapłan. Sihn, biała kotka żyjąca w świątyni usiadła na zwłokach

kapłana i spoglądała z wyrzutem na złotą statuę. Wówczas promieniujący blask statuy zabarwił biel okrywy włosowej kotki na kolor złotożółty, nogi na kolor brązowy, a oczy stały się błękitne jak

oczy bogini. Jedynie palce kotki, które były wsunięte w zwłoki kapłana zostały białe. Następnego dnia wszystkie koty

zamieszkujące świątynie wyglądały jak kotka Sihn. Koty te świętego miejsca nie opuściły i po siedmiodniowym czuwaniu przy zwłokach towarzyszyły duszy kapłana wędrującej w zaświaty. Od tego czasu gdy główny kapłan umiera, koty birmańskie wybierają następcę

przez otoczenie wybranego kołem.

Charakterystyka

Idealny Birman jest duży, ma nieco wydłużony masywny tułów i krótkie mocne kończyny z pięknie zaokrąglonymi łapami. Koty te zaliczamy do półdługowłosych. Futro jest delikatne i jedwabiste -

dość łatwe do pielęgnacji, gdyż nie ma skłonności do tworzenia się kołtunów. Puszysty, bogato owłosiony ogon noszony bywa podobnie

jak u wiewiórki (skierowany do góry). Charakterystyczną cechą kotów birmańskich są białe "skarpetki" na wszystkich czterech

łapach. Okrywa włosowa jest barwy skorupek jaj kurzych, z wyraźnymi oznakami tak jak u kotów syjamskich. Są bardziej

wrażliwe na zimno niż inne rasy kotów. To sprawia, że niekiedy lubią spać pod kołdrą.

Temperament

Koty birmańskie są bardzo wyrównane i odznaczają się dobrym zachowaniem. Są nadzwyczaj łagodne i bardzo przywiązują się do

ludzi. Dlatego szybko się smucą, jeżeli osoba, do której się przywiązały, wyjeżdża na dłuższy czas. Są bardzo ciekawskie

wszystkiego, co je otacza. W pewnych okolicznościach stają się bojaźliwe, np. kiedy przychodzą do domu obce osoby. Wtedy

uciekają i kryją się w najciemniejszy kąt. Ale bywa, że pozwalają się głaskać, a nawet wchodzą na kolana. Koty birmańskie

najbardziej lubią towarzystwo osób spokojnych i zrównoważonych. Są łatwe w pożyciu i żyją w zgodzie z innymi zwierzętami: psami,

kotami a nawet królikami. Lubią dzieci. Dobrze się uczą, jeśli można się nimi intensywnie zajmować. Preferowanym przez koty birmańskie środowiskiem jest przeważnie mieszkanie, ale

przyzwyczajają się tez do wychodzenia z domu.

Pielęgnacja

Dla ich zdrowia niezbędne jest wysokowartościowe pożywienie o odpowiednio wyważonym składzie. Konieczne jest również regularne czesanie i szczotkowanie, jednak nie trzeba tego robić codziennie tak jak w przypadku kotów perskich.

Koty Bengalskie

Historia

Na początku lat 60. amerykańska biolog Jean Mill rozpoczęła krzyżowanie

kotów domowych z dzikimi kotami bengalskimi z zamiarem uzyskania

kota podobnego do lamparta o właściwościach kota domowego.

Stosując jednorazowe krzyżowania z amerykańskimi kotami krótkowłosymi

abisyńskimi, a przede wszystkim egipskim mau, uzyskała na początku lat

80. pierwsze godne uwagi wyniki. Typowy lamparci wzór na futrze nie był przy tym największym problemem hodowlanym. Potomstwo pierwszego jak również drugiego pokolenia (F1 i F2) odziedziczyło po swoim bengalskim ojcu (Felis bengalensis) tyle cech charakteru

kota dzikiego, że nie można go było oddać w ręce niedoświadczonych hodowców. Dopiero w trzecim i czwartym

pokoleniu zwierzęta straciły trochę ze swej płochliwości i agresywności w stosunku do ludzi i nadawały się do hodowli.

Krytycy nowej rasy, która jeszcze nie jest uznana przez wszystkie organizacje hodowców, stanowczo kwestionują pochodzenie kota bengalskiego od dzikiego Felis bengalensis, utrzymując, że został on przez uwydatnianie pewnych cech "zrobiony na dzikiego". Jean

Mill także otwarcie przyznaje, że kocury pokoleń F1 i F2 były bezpłodne. Tylko dzięki samicom można było początkowo zapewnić trwałość przekazywania cech rasy, jednak krytycy energicznie to podważają. Niczego to jednak nie zmienia w urodzie i elegancji ruchu przedstawicieli tej rasy; koty tej rasy są bardzo drogie.

Charakterystyka

Są bardzo zwinne. Z łatwością dostają się na czubki drzew, potrafią też pokonywać duże odległości maszerując wytrwale. Dobrze czuja

się też w środowisku wodnym, są świetnymi pływakami. Wiele

dzikich leopardów „załatwia” się do wody, aby ukryć swój zapach przed drapieżnikami (ta cecha została zachowana). Można się

spodziewać, że potomstwo tego dzikiego kota odziedziczy po nim choć część tych cech. Ale w miarę jak kolejne pokolenia oddalają się od jego dziedzictwa, niektóre z tych cech zanikają, można też nimi manipulować. U pierwszych pokoleń (foundation bengals) można zaobserwować pewną ostrożną inteligencję niewątpliwie odziedziczoną po przodkach. Potrzebują one bezpieczeństwa i zazwyczaj z trudem przychodzi im adaptowanie się do jakichś

zmian. Mają też problem z przywiązaniem się do człowieka, jeśli jednak tworzy się więź między kotem a jego właścicielem, to jest

bardzo silna i jakiekolwiek jej naruszenie może spowodować trwałe zniszczenia w kociej psychice. Koty te nie są co prawda wojowniczo

nastawione, lecz gdy narazi się je na jakąś niewygodną sytuację zazwyczaj uciekają do cichego schronienia.

Temperament

Kot bengalski - w Europie nazywany leopardetą - jest kotem typu orientalnego o wydłużonym ciele i sprężystej sylwetce. Pod względem budowy ciała przypomina jeszcze swoich dzikich

przodków, jest duży i krzepki, co jednak nie znaczy, że musi robić wrażenie masywnego lub ociężałego, a przy tym powinien mieć

dobrze rozwinięte mięśnie. Żylaste, długie kończyny z okrągławymi łapami są bardzo sprawne i świadczą o dużej zdolności do wykonywania skoków. Tylne kończyny są nieco dłuższe niż

przednie, co sprzyja ruchliwości i elegancji ruchów. Kształt głowy prawie już nie przypomina głowy dzikich przodków bengalskich,

która była u nich skrajnie wąska i wysmukła. Głowa kota bengalskiego jest bardziej podobna do głowy kotów abisyńskich z domieszką cech kotów domowych; duże i wysoko osadzone uszy

dobrze harmonizują z tym fenotypem.Kot bengalski ma futro ściśle przylegające do ciała, gęste i

jedwabiste, z małą ilością podszycia. Futro młodych kotów do czasu uzyskania przez nie futra osobników dorosłych może wyglądać

nieco bardziej pluszowato. Urzekający jest rysunek okrywy włosowej kotów tej rasy. Niezależnie od koloru zasadniczego futra na całym ciele znajdują się nieregularnie rozmieszczone plamki mniej więcej jednakowej wielkości i kształtu, zawsze ułożone

poziomo i o kształcie łańcuchów. Na kończynach również są cętki, które w dolnej części tylnych kończyn i na przednich kończynach

przechodzą w prążki. Paski na policzkach i szyi oraz charakterystyczne "M" na czole

dopełniają rysunku futra dzikiego zwierzęcia. Wzdłuż kręgosłupa biegnie ciemna pręga, a obok niej dwie równoległe linie tej samej

barwy. Na ogonie jest kilka wyraźnych pierścieni w kolorze oznak, a na tylnej stronie uszu nie może zabraknąć "odcisku kciuka". Białe

plamy mogą występować na podbródku i piersi, brzuchu i wewnętrznej stronie kończyn oraz poduszeczka z wąsami. Oczy, nos

i wargi są czarno obrzeżone. U kotów cętkowanych tabby wzór rysunku futra może być we wszystkich kolorach.

Koty Balijskie (Balinese)

Historia

Rasa ta powstała zupełnie przypadkowo, przez mutacje w miotach kotów

syjamskich. Pierwsze hodowlane okazy nazywano "kotami syjamskimi

długowłosymi". Nie spodobało się to jednak hodowcom tradycyjnych kotów syjamskich, a ponieważ ich elegancka

sylwetka i sposób poruszania się przypominały tancerzy z wyspy Bali,

nazwane zostały balinese.

Charakterystyka

Idealny balinese przypomina kota syjamskiego we wszystkim oprócz okrywy włosowej. Ich futro jest średnio długie, jedwabiste i miękko przylegające do ciała. Włosy na ogonie są nieco dłuższe i po wyszczotkowaniu przypominają pióropusz. Niektórzy ludzie widząc

balinese po raz pierwszy myślą, że mają do czynienia z kotem syjamskim, aż zobaczą ich wspaniały ogon.

Koty balinese mają delikatne, wydłużone i smukłe ciało średniej wielkości, jednak przy podnoszeniu wydają się zadziwiająco ciężkie.

Proporcjonalne do reszty ciała kończyny są długie i cienkie, tylne nieco dłuższe od przednich. Skośne oczy mają prawdziwie

orientalny wyraz i czystą niebieską barwę.

Umaszczenie kotów balinese jest podobne jak u kotów syjamskich: równomierne z delikatnym cieniowaniem. Wymagany jest kontrast

między barwą futra na ciele i oznakami. Oznaki znajdują się na części twarzowej, uszach, kończynach, stopach i na ogonie.

Temperament

Również temperament balinese jest podobny jak u kotów syjamskich. Są aktywne i towarzyskie, często "kręcą się pod

nogami". Wymagają wiele zainteresowania i aktywnego uczestnictwa w zabawie, ale potrafią też być prawdziwymi

pieszczochami. Koty tej rasy uwielbiają wysoko położone miejsca, a niektóre lubią "podróżować" na ramieniu swego pana lub pani.

Chętnie bawią się zabawkami. Nie musi to być nic wyszukanego - odpowiednia będzie np. piłeczka pingpongowa lub pawie pióro.

Koty balinese są ciekawskie i odważne. Interesują się niemal wszystkim co dzieje się wokół: dźwiękiem kapiącej wody, otwartą

szafką w kredensie czy zawartością torby z zakupami. Ta ich ciekawość oraz drobna budowa często wiedzie je do różnych trudno

dostępnych miejsc. Należy na to zwrócić szczególną uwagę gdy jesteśmy z kotem w obcym domu lub pokoju hotelowym. Balinese

wyróżniają się donośnym jak na koty głosem, którego często używają, by zwrócić na siebie uwagę lub "pogadać". Zdarza się

jednak, że miauczą bez wyraźnego powodu. Potrzebują kontaktu z człowiekiem i uwagi. Pozostawione same sobie czują się źle.

Świetnie czują się w domach, w których jest przynajmniej jeszcze jeden kot. Lubią też zabawy z dziećmi.

Pielęgnacja

Należy dbać o prawidłową wagę. Codzienne gry i aktywne zabawy oraz prawidłowo zestawione kocie pożywienie uchronią kota przed nadwagą jak również przed nadmierną chudością. Futro balinese nie sprawia wielu problemów i krótkie codzienne szczotkowanie wystarcza aby utrzymać je w dobrej kondycji.

Koty Abisyńskie

Historia

Mimo, iż jest to jedna z najstarszych znanych ras kotów, jej pochodzenie wciąż nie jest do końca wyjaśnione. Niektórzy badacze utrzymują, że pierwsze koty

abisyńskie zostały sprowadzone do Wielkiej Brytanii z Etiopii (dawnej Abisynii) w latach

60-tych ubiegłego stulecia. W starej angielskiej książce Gordona Staplesa "Cats, Their Points, Etc." wydanej w 1874 roku po

raz pierwszy wspomina się o kotach abisyńskich. Książka zawiera również kolorowa litografię

przedstawiającą kota o wyglądzie odpowiadającemu tej rasie, podpisaną: "Zula, własność pani kapitanowej Barrett - Lennard; kot

sprowadzony z Abisynii".

Popularność kotów abisyńskich znacznie wzrosła w latach pięćdziesiątych naszego wieku i dziś jest to jedna z

najpopularniejszych ras.

Charakterystyka

Koty abisyńskie są średniej wielkości, muskularne i gibkie. Lekko klinowata głowa jest proporcjonalna do reszty ciała. Stosunkowo

duże uszy są rozstawione daleko od siebie. Oczy w kolorze złotym lub zielonym otoczone są ciemną obwódką, co sprawia wrażenie umalowania. Umaszczenie kotów abisyńskich może być dzikie,

złociste, niebieskie lub beżowe. Pręgi powinny pojawiać się wyłącznie na części twarzowej i ogonie. Okrywa włosowa jest gęsta

i zbita, ale delikatna i miękka w dotyku.

Są to koty zdrowe i aktywne. Z reguły dożywają w zdrowiu kilkunastu lat, a niektóre żyją ponad dwadzieścia.

Temperament

Koty abisyńskie są aktywne, niezwykle inteligentne i towarzyskie. Stawiają one jednak wysokie wymagania swoim właścicielom.

Potrzeba im zarówno czułości, jak i aktywnej zabawy. W zamian za to odpłacą wyjątkową u tej rasy wiernością.

Koty te lubią wysokie miejsca i chętnie się wspinają (także na meble). Nie są szczególnie głośne i potrafią wyrażać swoje potrzeby

na wiele różnych sposobów. Dobrze czują się w towarzystwie innego kota, ale potrafią żyć w zgodzie także z innymi zwierzętami

domowymi. Są raczej miłe w stosunku do dzieci.

Ponieważ są to koty inteligentne, szybko rozumieją czego się od nich wymaga i dzięki temu łatwo się uczą. Można je trzymać w mieszkaniu, ale dużo bardziej lubią one swobodny wybieg umożliwiający im gimnastykowanie się i wspinaczkę po drzewach.

American Curl

Amerykański curl długowłosy (ang. American curl longhair) to rasa kotów pochodząca ze Stanów Zjednoczonych.

Pierwsze doniesienia o tej rasie pochodzą z 1981 roku. Koty te

wyróżniają wywinięte do tyłu uszy.

Historia

Pierwszym znanym kotem, którego uznaje się za założyciela rodu, jest bezpańska kocica zwana Shulamit.

Miała ona uszy zagięte w półksiężyc. Cechę tę odziedziczyły po niej jej pierwsze cztery kocięta. Z dwóch

z nich wyselekcjonowano kota amerykańskiego curl.

Wygląd

Amerykański curl długowłosy należy do kotów półdługowłosych. Całe ciało jest średniej wielkości i proporcjonalne. Głowa ma kształt

ściętego stożka. Oczy w kształcie migdała, dosyć duże i szeroko rozstawione, w harmonii kolorystycznej z barwą sierści tylko u

kolorpoint. Uszy mają dość duże, łukowato zagięte do tyłu. Nowonarodzone kocięta mają uszy normalne, ale w pierwszych

dniach życia chrząstki stają się fryzowane. Znane są trzy stopnie zakrzywienia uszu - lekkie, średnie i wyraźne. Okrywa włosowa jest

półdługa i prawie bez wełnistego podszycia. Ogon długości ciała. Dopuszczalne są wszystkie rodzaje ubarwienia i wszystkie desenie.

Charakter

Amerykański curl długowłosy jest kotem zrównoważonym, umiarkowanie reagującym, a także lubiącym się bawić jako

dojrzały. Towarzyski, serdeczny i łagodny, lubi kontakt fizyczny, szuka aktywnie towarzystwa człowieka. Nadaje się do rodziny z

dziećmi.

Sfinks

Historia

Bez wątpienia sfinks jest najniezwyklejszą kocią rasą, gdyż

nie posiada w ogóle futra. Pierwszy sfinks narodził się w

miocie zwykłych kotów krótkowłosych w 1966 roku w Toronto w Kanadzie. (Nie była to pierwsza bezwłosa mutacja. Pod koniec XIX

wieku hodowano przez krótki czas rasę zwaną "meksykańskim kotem bezwłosym".) Przez wiele lat hodowcy europejscy i północno-

amerykańscy prowadzili selektywna hodowlę bezwłosych kotów i tak powstała rasa, jaką znamy dziś.

Pierwszy Sfinks został zarejestrowany przez amerykańskie The Cat Fanciers' Association (CFA) w lutym 1998.

Temperament

Sfinksy są uczuciowe i towarzyskie, łatwo przyzwyczajają się do właścicieli, którzy szanują ich pragnienie spokoju i ciszy. Niechętnie

dają się głaskać czy brać na ręce. Należy trzymać je w pomieszczeniach o stałej temperaturze, gdyż są bardzo podatne na

choroby związane z jej zmianą. Gdy patrzymy na takiego kota, nasuwa się pytanie: "Czy nie jest mu zimno?". Oczywiście - jeśli tobie jest zbyt zimno, będzie też zimno bezwłosemu kotu. Jednak koty te są wystarczająco sprytne, aby w razie potrzeby znaleźć

ciepłego człowieka, psa lub drugiego kota i ogrzać się.Większość osób uczulonych na kocia sierść, może spokojnie dzielić mieszkanie z takim kotem. Jednak są ludzie, u których uczulenie

jest tak silne, iż nawet ze sfinksem nie mogą przebywać w jednym pomieszczeniu.

Charakterystyka

Uznaje się dowolne wzory i kolory skóry, kolor oczu powinien harmonizować z barwą okrywy.

Kot posiada bezwłosą skórę przypominająca w dotyku zamsz i delikatny meszek na pyszczku, uszach, stopach, ogonie i grzbiecie. Ciało jest wydłużone i smukłe (co podkreśla jeszcze brak włosów), z

długim, zwężającym się ogonem. Nogi są długie i szczupłe, stopy małe i okrągłe. Głowa ma kształt wydłużonego trójkąta, nos jest

krótki, podbródek wystający, oczy duże w kształcie migdałów, uszy wielkie i spiczaste.

Typowe wady kotów rodowodowych to bardzo pomarszczona skóra, meszek na ciele.

Pielęgnacja

Ponieważ koty te nie posiadają futra, które absorbowałoby tłuszcz wydzielany przez skórę, należy je od czasu do czasu wykapać (zapewniając przy tym odpowiednią temperaturę wody i

pomieszczenia). Po kąpieli należy kota dokładnie osuszyć i przez pewien czas nie wietrzyć pomieszczenia, w którym przebywa kot.Można zamiast kąpieli regularnie przemywać skórę kota delikatną, miękką gąbką.

Koty Tureckie Angora

Historia

Jest to jedna z najstarszych ras kotów. Koty te prawdopodobnie

pochodzą od manula - kota udomowionego przez Tatarów. Przed

wiekami przywędrowały z południowych części Rosji do Turcji, gdzie dziś uważane są za jeden ze

skarbów narodowych. Przez ostatnie dziesięć wieków obecne były w literaturze i malarstwie. Ich wizerunki można spotkać na wielu XVIII i XIX- malowidłach.

Również w XIX wieku pierwsze angory sprowadzone zostały do USA. Były one jednak przeznaczone tylko dla bogaczy. Ich cena

wynosiła bowiem około 3500 dolarów, a była to w owych czasach prawdziwa fortuna.

Niestety, z początkiem XX wieku kotów angorskich zaczęto używać do hodowli kotów perskich. Angory zostały prawie zupełnie

zapomniane.

W 1930 roku rząd Turecki zdał sobie sprawę, że ta narodowa rasa zagrożona jest całkowitym wyginięciem. Przeprowadzono program jej ratowania. Koty angorskie (lub przypominające je wyglądem) z

różnych stron kraju przewieziono do ankarskiego zoo, gdzie założono ich hodowlę, która istnieje do dzisiejszego dnia. Obecnie jest to rasa bardzo popularna i hodowana w wielu krajach świata.

Charakterystyka

Angory maja harmonijna budowę ciała. Są średniej wielkości, proporcjonalne, smukłe i silne. Maja lekko wydłużony tułów. Ich

ruchy są zwinne i pełne gracji. Głowa jest wyraźnie klinowata, oczy duże, okrągłe i lekko skośne. Istnieją osobniki z odmiennie zabarwionymi oczami. Futro kotów angorskich jest długie i

jedwabiste w dotyku - latem nieco krótsze niż zimą. Długi puszysty ogon przypomina ogon lisa. Angory ważą od 2,5 do 4,5 kg.

Koty te występują w wielu odmianach barwnych, niestety wielu hodowców preferuje kolor biały. Dążenie do hodowli wyłącznie białych osobników nie jest korzystne dla zdrowia tych zwierząt,

ponieważ gen powodujący białe umaszczenie jest również odpowiedzialny za wiele poważnych defektów takich jak głuchota,

wysoka śmiertelność płodów oraz uszkodzenia serca.

Temperament

Koty angory są wspaniałymi przyjaciółmi człowieka. Bardzo przywiązują się do swojego właściciela. Ich żywiołowy temperament sprawia, że uwielbiają się bawić, biegać i są ciekawe wszystkiego,

co dzieje się wokół nich. Świetnie skaczą. Lubią również towarzystwo dzieci. Doskonale czują się w mieszkaniu, ale równie

chętnie przebywają w ogródku.

Pielęgnacja

Jak wszystkie koty długowłose, wymaga regularnego czesania. Ich futro jest stosunkowo łatwe do utrzymania w dobrej kondycji.

Koty Syjamskie

Historia

Według starych opowieści i nowych badań, koty te wywodzą się z Syjamu - dzisiejszej Tajlandii. Jednak ich pochodzenie jeszcze

nie jest do końca wyjaśnione. W Bibliotece Narodowej Tajlandii w Bangkoku, w

wierszowanej księdze kotów, znajduje się opis kota odpowiadający kotom

syjamskim. Już przed 400 laty w Syjamie

sporządzano rysunki kotów syjamskich.

Oczywiście istnieją również różne legendy na temat tych zwierząt. Tak więc królowie w Syjamie hodowali te koty i używali ich jako

pałacowych strażników. Koty syjamskie podobno trafiły do Anglii za sprawą konsula generalnego, który otrzymał je w prezencie od króla

Syjamu. Później sprowadzono je do Ameryki, gdzie stały się ulubioną i interesującą dla hodowców rasą.

Charakterystyka

Koty syjamskie są średniej wielkości, smukłe i muskularne. Ich elastyczne ruchy robią wrażenie eleganckich. Mają piękną, smukłą szyję. Długie, smukłe ale muskularne nogi są proporcjonalne do

reszty ciała. Ogon jest nadzwyczaj długi, spiczasto zakończony. Ich czyste i klarowne oczy promieniują kolorem ciemnoniebieskim.

Futro kotów syjamskich jest krótkie, delikatne i przylega gładko do ciała. Musi pięknie błyszczeć i mieć wyważone zabarwienie,

dopuszcza się możliwość cieniowania na bokach. Między zabarwieniem futra i oznak konieczny jest wyraźny kontrast. Oznaki

obejmują część twarzową głowy, uszy, stopy i ogon.

Kocięta tej rasy rosną i dojrzewają szybko, pokazując w pełni swoja osobowość.

Temperament

Są to zwierzęta pełne temperamentu, bardzo inteligentne, odważne, łatwo się uczą. Ich duża aktywność sprawia, że nie lubią

być pozostawiane na zbyt długo same. Przy ich temperamencie korzystny jest możliwie duży wybieg, najlepiej kiedy mają do

dyspozycji dom i ogród. Koty syjamskie czasami zachowują się samowolnie i miewają zmienne nastroje. Silnie przywiązują się do

jednego członka rodziny i nie zawsze liczą się z resztą domowników. Stosunkowo dobrze traktują dzieci. Są bardzo " rozmowne" i

wyróżniają się mocnym głosem. Dzięki ich zdolnościom i cechom charakteru można nauczyć je wielu rzeczy.

Koty Syberyjskie

Historia

Jest to jedna z naturalnych ras długowłosych - często porównywana z

mainkunami i norweskimi kotami leśnymi. Według Harrisona Weira,

inicjatora pierwszej wystawy kotów i autora książki "Our Cats and All About Them", koty syberyjskie były jedną z

trzech długowłosych ras wystawionych na pierwszej wystawie w XVIII wieku.

Obecnie można je spotkać na wystawach w wielu krajach świata. W USA

hodowane są od 1990 roku.

Charakterystyka

Koty syberyjskie są duże, muskularne i silne. Kotki ważą 4 -6 kg, waga kocurów dochodzi do 8 -10 kg. Okres wzrostu wynosi u tej rasy około 5 lat. Tułów jest wydłużony, a tylne kończyny nieco

dłuższe od przednich. Średniej wielkości głowa jest okrągła, policzki pełne. Niektóre osobniki mają na uszach pędzelki włosów jak u rysia. Duże oczy mają zwykle kolor zielony. Okrywa włosowa u kotów syberyjskich jest półdługa do długiej, wierzchnie włosy

posiadają nieco oleistą strukturę, co sprawia, że futro jest wodoodporne. Ogon jest dość długi i puszysty. Koty te występują w wielu odmianach barwnych, oprócz umaszczenia kotów syjamskich.

Temperament

Koty syberyjskie są przyjacielskie i lojalne. Często są ciekawskie i podążają za swoim właścicielem po całym domu aby nie przegapić

czegoś ciekawego. Uwielbiają wskakiwać na wysoko położone miejsca, dlatego ważne jest aby nie trzymać łatwo tłukących się

przedmiotów na wysokich półkach. Koty te lubią zabawę i są bardzo towarzyskie. Dobrze traktują dzieci, łatwo też przystosowują się do

towarzystwa innego zwierzęcia w domu.

Pielęgnacja

Jesienią i zima okrywa włosowa kotów syberyjskich wymaga bardzo niewiele szczotkowania, jednak późną wiosną i latem szczotkowanie powinno być na porządku dziennym, gdyż krótsze w tym okresie włosy mają skłonności do filcowania się.

Koty RosyjskieNiebieskie

Historia

Koty rosyjskie niebieskie to naturalna rasa (co oznacza, że nie powstała w wyniku

krzyżowania ras) pochodząca prawdopodobnie z Rosji, z okolic

Archangielska. Podobno były bardzo lubiane przez rosyjskich carów. W latach

sześćdziesiątych XIX wieku koty te zostały sprowadzone do Anglii i przez pewien czas nazywano je "kotami

archangielskimi". W roku 1875 zostały po raz pierwszy wystawione w Anglii, wtedy jeszcze w klasie "kotów o umaszczeniu niebieskim". W 1912 roku otrzymały już swoja własną klasę wystawową. Znany nam dziś wygląd kotów rosyjskich ukształtował się w latach 60 -

tych.

Charakterystyka

Koty rosyjskie niebieskie mają ciało średniej wielkości, nieco wydłużone i harmonijne. Nogi są długie i silne a jednocześnie delikatne i proporcjonalne do ciała. Wąskie poduszeczki mają

owalny kształt. Czasami można odnieść wrażenie, że koty te chodzą na palcach. Głowa u kotów rosyjskich ma kształt klina. Ich prosty

nos ma zawsze kolor niebieskoszary. Uszy są duże i ostro zakończone - skóra na uszach jest bardzo delikatna i sprawia

wrażenie przezroczystej. Duże oczy mają niezwykle intensywny zielony kolor.

Charakterystyczny dla tej rasy jest kolor umaszczenia - wyważona barwa niebieska bez jakichkolwiek plam, z wyraźnym srebrzystym

połyskiem. Futro jest krótkie i gęste, w dotyku miękkie i jedwabiste.

Koty te mają charakterystyczny wyraz pyszczka przypominający uśmiech. Ich głos jest łagodny i przyjemny. Poza tym koty rosyjskie

cieszą się raczej dobrym zdrowiem i dożywają kilkunastu i więcej lat.

Temperament

Rosyjskie koty niebieskie są inteligentne i wrażliwe. Bardzo przywiązują się do swoich właścicieli i starają się towarzyszyć im na każdym kroku. Są zwinne i ruchliwe. Lubią skakać i wspinać się ale

rzadko kiedy coś zniszczą. Chętnie też bawią się małymi zabawkami. Potrafią na wiele sposobów okazywać swoje uczucia i bardzo się smucą, kiedy zostaną odtrącone. Na co dzień zwierzęta te emanują spokojem i opanowaniem mimo, że mogą być pełne temperamentu. Nie są strachliwe ale obcych traktują z rezerwą. Skłaniają się raczej ku ludziom spokojnym i zrównoważonym. Z

reguły dobrze czują się w towarzystwie dzieci. Akceptują też towarzystwo psów i innych zwierząt domowych. Ponieważ są to zwierzęta bardzo inteligentne, można je dobrze ułożyć i nauczyć

wielu rzeczy.

Pielęgnacja

Koty rosyjskie z reguły mają dobry apetyt, dlatego należy uważać aby zwierzęcia nie utuczyć. Pielęgnacja futra jest łatwa ponieważ koty te linieją w bardzo małym stopniu. Wystarczy czesać je około raz w tygodniu.