ΤΕΥΧΟΣ ΑΡ. 47 nn κωδικός 7109 ΙΑΝ.ΦΕΒΡ. 2012€¦ · e-mail:...

Xκωδικός 7109ΤΕΥΧΟΣ ΑΡ. 47 ΙΑΝ.ΦΕΒΡ. 2012n n

jΕφραίμΚατουνακιώτη

᾽

ἀφιέρωμαστόν ὅσιο Γέροντα

ΜΟΝΑΧΙΚΗ ΕΚΦΡΑΣΗ

τ. 47, ΙΑΝ.ΦΕΒΡ. 2012ΠΕΡΙΟΔΙΚΟ ΔΙΜΗΝΙΑΙΟ

ΠΡΟΑΙΡΕΤΙΚΗ ΣΥΝΔΡΟΜΗ

ΙΔΙΟΚΤΗΤΗΣ: ΙΕΡΑ ΜΟΝΗΑΓΙΟΥ ΝΕΚΤΑΡΙΟΥ - ΤΡΙΚΟΡΦΟΥ ΔΩΡΙΔΟΣ330 56 ΕΥΠΑΛΙΟ τηλ. 26340 - 44.391e-mail: [email protected] καί[email protected]: www.agiosnektarios-monastery.gr

ΕΚΔΟΤΡΙΑ σύμφωνα μέ τό Νόμο:ΜΟΝΑΧΗ ΝΙΚΟΔΗΜΗΕΠΙΜΕΛΕΙΑ-ΣΕΛΙΔΟΠΟΙΗΣΗ:ΙΕΡΑ ΜΟΝΗ ΑΓΙΟΥ ΝΕΚΤΑΡΙΟΥΕΚΤΥΠΩΣΗ:Lettra, ΤΖΟΥΒΑΡΑΣ ΒΑΣΙΛΗΣ, ἩλιούποληΚΩΔΙΚΟΣ: 7109

ΙΕΡΑ ΜΟΝΗ ΑΓΙΟΥ ΝΕΚΤΑΡΙΟΥΤΡΙΚΟΡΦΟ ΦΩΚΙΔΟΣ330 56 ΕΥΠΑΛΙΟτηλ. 26340-44.391 (9-2 πρωΐ & 6-9ἀπόγ.)

Τό περιοδικό αὐτό ξεκίνησε τήν πορεία μέ στόχο τήν κατά Θεόν βοήθεια ὅλων μας.Κρατᾶτε στά χέρια σας τό 47ο τεῦχος. Θέλουμε ταπεινά νά σᾶς ἐνημερώσουμε ὅτι:

ΤΟ ΠΕΡΙΟΔΙΚΟ ΜΑΣ ΧΡΕΙΑΖΕΤΑΙΤΗΝ ΕΛΑΧΙΣΤΗ ΣΤΗΡΙΞΗ ΣΑΣΓΙΑ ΝΑ ΣΥΝΕΧΙΣΕΙ ΝΑ ΑΠΟΣΤΕΛ-ΛΕΤΑΙ ΣΤΟ ΣΠΙΤΙ ΣΑΣ.

Μπορεῖτε νά μᾶς ἀποστέλλετε τήν συμβο-λική βοήθειά σας μέ τήν ταχυπληρωμή πούἐσωκλείουμε ἤ μέ κατάθεση στήνἘθνική Τράπεζα στόν λογαριασμό426/440265-04.(γιά τό ἐξωτερικό στό No GR 5201104260000042644026504SWIFT:ETHNGRAA) δίνοντας καί τόὄνομά σας.Κατόπιν ἐνημερῶστε μας τηλεφωνικά γιάνά λάβετε τήν σχετική ἀπόδειξη.

Σᾶς εὐχαριστοῦμε θερμάἘκ τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Ἁγίου Νεκταρίου

ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΑ

ΓΝΩΡΙΣΟΝ ΜΟΙ:Σωματική ἀσθένεια καί θεραπεία.

ΑΦΙΕΡΩΜΑ:Τά τέλη τοῦ παπα-Ἐφραίμ.18

ΟΥΡΑΝΙΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ:Οἱ ἅγιοι 5 Νεομάρτυρεςἐκ Σαμοθράκης.24

ΜΟΝΑΔΙΚΕΣ ΕΜΠΕΙΡΙΕΣ:

Ἡ μαθητεία του κοντάστόν Γέροντα Ἰωσήφ

τόν Ἡσυχαστή.

12

j

20ΜΕ ΛΟΓΙΑ ΑΠΛΑ:Πειρασμοί καί θλίψεις.22

ΕΠΙΛΟΓΕΣ:Οἱ τρεῖς ἐπισκέψεις τῆς Μαρίας τῆς Μαγδαληνῆςστόν Τάφο τοῦ Κυρίου.4

ΑΦΙΕΡΩΜΑ:Στόν ὅσιο Γέροντα

παπα-Ἐφραίμ Κατουνακιώτη.8

ρατᾶτε στά χέρια σας ἕνα τεῦχος - ἀφιέρωμα σέ

μιά μεγάλη μορφή τοῦ Μοναχισμοῦ, σ᾽ ἕνα ἐκλε-

κτό δοχεῖο τῆς Θείας Χάριτος, σ᾽ ἕναν μεγάλο ἅγιο,

τόν παπα- Ἐφραίμ τόν Κατουνακιώτη. Ἕναν ἁγιορείτη

μοναχό τῶν καιρῶν μας, πού ἄφησε τά πάντα καί μέ τέλεια

ἀποταγή τοῦ κόσμου καί κάθε δικοῦ του θελήματος, ἔφυγε

γιά τό Περιβόλι τῆς Παναγίας μας καί ἀφιερώθηκε καί

ἀφοσιώθηκε, ψυχῆ καί σώματι, στόν Μόνον Ἠγαπημένο

του Ἰησοῦ Χριστό. Οἱ ἅγιοι σάν τόν παπα-Ἐφραίμ, δέν

ἔζησαν ἔτσι ὅπως ἔζησαν ἁπλά γιά νά τούς θαυμάζουμε,

ἀλλά κυρίως γιά νά τούς μιμούμεθα! Ἰδιαίτερα στήν ἐποχή

μας πού λιμοκτονεῖ ἀπό ἁγίες μορφές, ἔχουμε ἀνάγκη νά προβάλλουμε τήν ζωή τους

γιά νά γίνονται φάροι πνευματικοί στό σκοτάδι τῆς ἐποχῆς μας. Κοιτάζουμε γύρω μας,

μέσα μας, σκοτάδι παντοῦ. Διαβάζουμε τήν ζωή τοῦ παπα-Ἐφραίμ (ὅπως καί τῶν

ἄλλων συγχρόνων Γερόντων, τοῦ Γέρ. Ἰωσήφ τοῦ Ἡσυχαστῆ, τοῦ Γέρ. Ἰωσήφ Βα-

τοπαιδινοῦ, τοῦ παπα-Ἐφραίμ τοῦ Φιλοθείτη, τοῦ παπα-Χαράλαμπου, τοῦ Γέροντα

Παϊσίου, τοῦ Γέρ. Πορφυρίου κ.ἄ.) κι ἕνα φῶς ἄσβεστο, λαμπρό φωτίζει μέσα μας καί

γύρω μας. Γονατίζουμε εὐλαβικά μπροστά τους καί μέ τά φτωχά λόγια τῆς προσευχῆς

μας προσπαθοῦμε νά τούς ἑλκύσουμε, νά μᾶς δοῦν, νά μᾶς προσέξουν, νά μᾶς ἀκούσουν,

νά μᾶς ὁδηγήσουν, νά μᾶς λυπηθοῦν στήν ξηρασία μας, στήν ἀνομβρία μας, στήν πεῖνα

καί στήν δίψα μας γιά τόν Χριστό. Πονᾶμε παντοῦ, στήν ψυχή καί στό σῶμα καί ἀκόμα

δέν καταλάβαμε ὅτι οἱ πόνοι μας ὀφείλονται στήν ἔλλειψη τοῦ Θεοῦ, στά πάθη μας, στά

ἀδιέξοδά μας, στήν πνευματική μας ἀνυπαρξία, στήν ἀμετανοησία μας... Εὐχόμεθα

καί ἱκετεύουμε ταυτόχρονα τόν ἅγιο Γέροντα Ἐφραίμ Κατουνακιώτη, πού τόσο ἠγά-

πησε τόν Θεό, πού ὁλόκληρος ἔγινε ἕνα πυρανάλωμα θείου ἔρωτος γιά τόν Χριστό, πού

ἔγινε ὁ ἐκλεκτός τοῦ Θεοῦ, νά μᾶς σηκώσει ἀπό τήν πτώση μας, καί σάν φάρος πνευ-

ματικός νά μᾶς ὁδηγήσει στίς πηγές τῶν ὑδάτων, ὅπου θά γευθοῦμε τόν θεῖο ἔρωτα,

ἐκεῖ πού ἡ καρδιά μας θά ζεῖ τόν Χριστό, θά Τόν γευθεῖ καί δέν θά ξεκολλήσει πλέον

ἀπό τήν ἀσφαλή πατρική Του ἀγκαλιά, τώρα καί στήν αἰωνιότητα.

Ἅγιε Ἐφραίμ, ὁδήγησέ μας μέ τό παράδειγμά σου καί τίς πρεσβεῖες σου, ἀμήν.

Χριστός Ἀνέστη - Ἀληθῶς Ἀνέστη!Γερόντισσα Μόνικα

καί αἱ σύν ἐμοί ἐν Χριστῶ ἀδελφαί

Ἀγαπητοί ἐν Χριστῶ ἀδελφοί, ἀναγνῶστες τοῦ περιοδικοῦ μας “Μοναχική Ἔκφραση”

Πρός αναγνώστεσ επιστολή...

j

χουμε διαβάσει ποικίλες συζητή-σεις σχετικά μέ τήν φαινομενική

ἔλλειψη συμφωνίας ἀνάμεσα στίςΕὐαγγελικές διηγήσεις τῆς Ἀνα-

στάσεως τοῦ Χρι-στοῦ. Ἔχουν γίνει

πολλές ἀπόπειρες γιάνά ἀποδειχθεῖ μιά συμφω-νία ἀνάμεσα στούς Εὐαγ-γελιστές σέ αὐτό τό θέμα, ἀλλά δέν εἶναιὅλες ἀρκετά ἐπιτυχείς. Θά ἤθελα νά προσφέρω μιά προ-σεκτική ἐξέταση αὐτοῦ τοῦ θέματος καί θά ἀρχίσω ἀνα-φέροντας τά πιό φανερά σημεῖα πού δείχνουν ἔλλειψησυμφωνίας.

Στό Εὐαγγέλιο τοῦ Ματθαίου διαβάζουμε ὅτικατά τόν χαιρετισμό ἀπό τόν Ἀναστημένο Κύριο μέτήν λέξη

ἕνα ταυτόσημο τρόπο. Αὐτό πού περισσότερομπερδεύει τούς ἑρμηνευτές εἶναι ἡ ἔλλειψη συμ-φωνίας ἀνάμεσα στίς ἀφηγήσεις πού δίνονταιἀπό τόν Ματθαῖο καί τόν Ἰωάννη. Εἶναι προφα-νές ὅτι ὁ Κύριος ἐμφανίσθηκε στήν Μαρία τήνΜαγδαληνή δυό φορές: μιά φορά μόνο σέ αὐτήνκαί τήν ἄλλη φορά μαζί μέ τήν ἄλλη Μαρία,ἀλλά ἡ σχέση αὐτῶν τῶν δύο ἐμφανίσεων μπερ-δεύει τούς ἑρμηνευτές.

Ἡ ἄποψή μας, μέ τήν ὁποία προτιθέμεθα νάλύσουμε αὐτή τήν ἀπορία μπορεῖ νά ἐκφραστεῖὡς ἑξῆς: ὁ Εὐαγγελιστής Ματθαῖος ἀναφέρειστήν πορεία πού ἔκαναν οἱ δύο Μαρίες στότάφο τοῦ Κυρίου, ἐνῶ ἤδη ἤξεραν ὅτι ὁ Χριστόςεἶχε ἀναστηθεῖ ἐκ νεκρῶν. Αὐτό πού περιγράφειὁ Ματθαῖος συνέβη μετά τήν ἐμφάνιση πού πε-ριγράφει ὁ Ἰωάννης ὅταν ἡ Μαρία ἡ Μαγδαληνήἐξέλαβε τόν Χριστό σάν κηπουρό. Πληροφόρησετούς Ἀποστόλους ὅτι εἶδε τόν Κύριο καί τῆς μί-λησε, μετά πληροφόρησε τήν ἄλλη Μαρία καί οἱδύο μαζί πῆγαν στόν τάφο. Αὐτή τή φορά δένπῆγαν γιά νά ἀλείψουν τό σῶμα, ἐπειδή ἤξερανὅτι εἶχε ἀναστηθεῖ, ἀλλά πῆγαν «γιά νά δοῦντόν τάφο» ξέροντας ὅτι εἶναι ἄδειος καί ξέρονταςἐπίσης ὅτι τά ὀθόνια μέσα στά ὁποῖα εἶχε θαφτεῖἦταν ἀκόμα ἐκεῖ. Δέν ἦταν μόνο αὐτές καί οἱ δύοἀπόστολοι πού βιαστικά πῆγαν στό μνημεῖογιά νά ἐπαληθεύσουν αὐτό πού ἡ Μαρία ἡ Μα-γδαληνή εἶχε δεῖ, ἀλλά ἀργότερα καί ἄλλες μυ-ροφόρες καί ἄλλοι ἐπίσης πῆγαν (Λουκ. κδ, 9-24). Ὁ Εὐαγγελιστής Ματθαῖος μᾶς πληροφο-ρεῖ ὅτι οἱ δύο Μαρίες ἀξιώθηκαν μιά δεύτερηἐμφάνιση Ἀγγέλου καί μετά τοῦ ἴδου τοῦ Κυ-ρίου.

Ποιά ἄλλη ἀπόδειξη ἔχουμε ἐκτός ἀπό τάλόγια τοῦ Ματθαίου ὅτι αὐτές πῆγαν «γιά νάδοῦν τόν τάφο» γιά τό ὅτι τά γεγονότα στόκατά Ματθαῖον ἔγιναν μετά ἀπό αὐτά πού πε-ριγράφονται στό κατά Ἰωάννην; Ἡ δεύτερηἀπόδειξη εἶναι ὅτι ὁ Ἰωάννης περιγράφει ὅτι τάγεγονότα ἔγιναν «ἐνῶ ἦταν ἀκόμη σκοτάδι» ἐνῶὁ Ματθαῖος καθαρά μιλάει ὅτι ἔγιναν «τήν αὐγήτῆς πρώτης μέρας τῆς ἑβδομάδας».

Τό τρίτο σημεῖο πού ἀπαιτεῖ τήν προσοχήμας εἶναι ἡ ἀντίδραση τῶν μυροφόρων στάλόγια τοῦ Ἀγγέλου καί τοῦ ἴδιου τοῦ Χριστοῦ.

Στό κατά Ἰωάννην, ἡ Μαρία παρουσιάζεταιτόσο ἀνέτοιμη γιά τό γεγονός τῆς Ἀναστάσεωςπού δέν μπορεῖ νά τό ἀφομοιώσει καί ἐκλαμβάνειτόν Χριστό σάν τόν κηπουρό, στό κατά Μάρ-κον τά λόγια τοῦ Ἀγγέλου ἔφεραν στίς Μυρο-φόρες τόσο φόβο ὥστε «δέν εἶπαν σέ κανέναντίποτα, ἐπειδή ἐφοβοῦντο». Ὁ Λουκᾶς γράφειὅτι «κατελήφθηκαν ἀπό φόβο καί ἔκλιναν τάπρόσωπα στήν γῆ».

Ἡ ἀφήγηση τοῦ Ματθαίου ἀπό τήν ἄλληπλευρά παρουσιάζει τίς μυροφόρες ἤδη προ-ετοιμασμένες γιά τήν συνάντηση, ἄν καί ὁ ἄγγε-λος τίς καθησυχάζει: «Μήν φοβᾶστε ἐσεῖς» καί«Ἐλᾶτε νά δεῖτε τόν τόπο ὅπου ἔκειτο ὁ Κύ-ριος». Στό κατά Μᾶρκον διαβάζουμε γιά τίςἄλλες μυροφόρες ὅτι «δέν εἶπαν τίποτα σέ κανέ-ναν γιατί ἐφοβοῦντο». Ὁ Ματθαῖος ὅμως διη-γεῖται γιά τίς δύο Μαρίες ὅτι «ἔτρεξαν μέ φόβοκαί χαρά μεγάλη γιά νά ἀναγγείλουν στούς μα-θητές του» ὅτι εἶχε ἀναστηθεῖ. Καί «ἐνῶ πήγαι-ναν τίς συνάντησε ὁ Ἰησοῦς». Γιά τήν Μαρία τήνΜαγδαληνή αὐτή ἦταν ἡ δεύτερη συνάντησηκαί ἡ ἄλλη Μαρία πού τό ἤξερε ἀπό τήν Μα-γδαληνή τώρα μαθαίνει τά νέα πάλι ἀπό τόνἼδιο τόν Κύριο ἐνῶ εἶναι ἤδη προετοιμασμένηγιά αὐτά. Ἀπό ποῦ εἶναι αὐτό φανερό;

Ἡ ἀπάντηση σέ αὐτό εἶναι τέταρτη ἀπό-δειξη ὅτι οἱ δύο γυναῖκες πῆγαν στόν τάφο ἤδηξέροντας γιά τήν Ἀνάσταση. Ἡ ἴδια ἀπάντησηθά μᾶς ἐξηγήσει γιατί ὁ Κύριος δέν ἐπέτρεψεστήν Μαρία τήν Μαγδαληνή νά Τόν ἀγγίξει τήνπρώτη φορά, ἀλλά λίγο μετά ἐπέτρεψε στίς δύοΜαρίες νά κρατήσουν τά πόδια Του.

Στό Πεντηκοστάριο στήν Κυριακή τῶν Μυ-ροφόρων διαβάζουμε στά στιχηρά ὅτι ἡ Μα-γδαληνή «ἐστάλθη χωρίς νά ἀγγίξει τόν Κύριο».(Ὅπως διηγεῖται καί ὁ Ἰωάννης). Τί σημαίνειαὐτό; Ἡ Μαρία, ἡ ὁποία νωρίτερα θρηνοῦσε γιάτόν ἀγαπημένο διδάσκαλο ὅταν Τόν εἶδε στόντάφο, τώρα κατελήφθη ἀπό ὑπερβολική χαρά.Χωρίς νά κατανοήσει τήν θεότητά Του ἤ νά σκε-φθεῖ τό νόημα τῆς μυστηριώδους Ἀναστάσεως,ξεχνᾶ καί θέλει νά Τόν ἀγκαλιάσει σάν ἕνα ἀγα-πημένο της πού τόν θεωροῦσε νεκρό καί χαμένο,ἀλλά τώρα φανερώνεται ζωντανός. Παραδίδε-ται σέ μιά ἐνθουσιώδη χαρά, χωρίς βαθύτερη κα-

5ΜΟΝΑΧΙΚΗ ΕΚΦΡΑΣΗ

ΑΝΟΙΞΗ

2012


ΑΝΟΙΞΗ

2012

6

τανόηση. Ἐπιπλέον κάτι δέν ἔχει ἀκόμα ἐκπλη-ρωθεῖ, ἐπειδή ὁ Κύριος πρέπει νά «ἀνεβεῖ» στόνΠατέρα. Ἀργότερα ὁ Κύριος συμπεριφέρεταιδιαφορετικά στίς δύο Μαρίες. Αὐτή τή φορά οἱδύο γυναῖκες γνωρίζουν καλά ὅτι ὁ Κύριοςἐμφανίζεται στούς πιστούς σάν ὁ Νικητής τοῦΘανάτου καί τοῦ Ἅδη, σάν κάποιος πού ἀνε-βαίνει στόν Πατέρα στό αἰώνιο βασίλειο, καί μέκάθε ἐξουσία, στέλνει τούς Ἀποστόλους του νάδιαδώσουν τό νέο τοῦ νικηφόρου ἀγῶνα στόνκόσμο. Τώρα καί οἱ δύο γυναῖκες, ὅταν Τόν συ-ναντοῦν καί Τόν ἀκοῦν νά τίς ἀπευθύνει τό «χαί-ρετε», δέν σκέπτονται πιά μέ κοσμικό τρόπο,ἀλλά Τόν εὐλαβοῦνται σάν τόν ζῶντα Υἱό τοῦΘεοῦ. Ἔτσι καί Αὐτός δέν ἐμποδίζει τήν εὐλαβῆλατρεία τους ὅταν «κράτησαν τά πόδια Τουκαί Τόν προσκύνησαν» (Ματθ. κη, 9 ).

Μέχρι τώρα εἴδαμε πολύ καλά τήν συμφω-νία μεταξύ τῶν Εὐαγγελίων τοῦ Ματθαίου καίτοῦ Ἰωάννη, ἀλλά πῶς θά ἐναρμονίσουμε καίτήν ἀφήγηση τῶν ἄλλων δύο Εὐαγγελιστῶν;Σέ ποιό σημεῖο θά τοποθετήσουμε τήν ἄφιξη τῆςΜαρίας τῆς Μαγδαληνῆς στόν τάφο στήνὁμάδα τῶν ἄλλων γυναικῶν πού ἀναφέρονταιἀπό τόν Μᾶρκο καί τόν Λουκᾶ;

Τό κύριο σημεῖο τῆς ἀπάντησής μας εἶναιὅτι ἡ Μαρία ἡ Μαγδαληνή δέν συνόδεψε τίςἄλλες γυναῖκες στόν τάφο τοῦ Κυρίου μετάἀρωμάτων, ἀλλά ὅτι οἱ ἄλλες γυναῖκες ἦρθανἀργότερα ἀπό τήν Μαρία τήν Μαγδαληνή καίἴσως ἀργότερα καί ἀπό τίςδύο Μαρίες πού εἶδαν τόνΚύριο κατά τήν δεύτερη ἐμφά-νισή Του, ἀλλά δέν ἤξερανἀκόμα τίποτα γιά τήν ἀνά-σταση. Αὐτές οἱ γυναῖκεςἔφθασαν ἐντελῶς ἀπροετοίμα-στες γιά τήν ἀποκάλυψη τοῦγεγονότος τῆς ἀναστάσεωςκαί δέν ὑπάρχει λόγος νά συμ-περάνουμε ὅτι ἡ Μαρία Μα-γδαληνή ἦταν μαζί τους,στήν πραγματικότητα οἱεὐαγγελιστές ἀφήνουν ἀνοι-κτή τήν δυνατότητα γιά τό

ἀντίθετο συμπέρασμα. Καί οἱ δύο ἄλλοι εὐαγ-γελιστές διαιροῦν τήν διήγηση σέ τρία γεγο-νότα:

1. ἀγορά ἀρωμάτων (Μᾶρκος) καί τήν φύ-λαξή τους γιά χρήση ἀργότερα (Λουκᾶς)

2. ἄφιξη στόν τάφο καί συνομιλία μέ τόνἄγγελο (Μᾶρκος) ἤ ἀγγέλους (Λουκᾶς)

3. ἀνακοίνωση στούς ἀποστόλους.Ἄς ἀρχίσουμε μέ τό τελευταῖο γεγονός. Δέν

εἶναι ἀπαραίτητο νά συμπεράνουμε ἀπό τήνἀφήγηση τοῦ Μάρκου ὅτι οἱ γυναῖκες δέν πλη-ροφόρησαν ποτέ τούς ἀποστόλους γιά τήνἐμφάνιση τοῦ Ἀγγέλου. Ὁ Μᾶρκος μόνο σημει-ώνει ὅτι αὐτές δέν τό ἔκαναν ἀμέσως καί ὅτι οἱἈπόστολοι ἔμαθαν τά νέα ἀπό τήν Μαρία τήνΜαγδαληνή, στήν ὁποία ὁ Κύριος «φανερώθηκεπρῶτα» (Μάρκ, ις, 9). Βλέπετε ὅτι ὁ Μᾶρκος τήνξεχωρίζει ἀπό τήν ὁμάδα τῶν ἄλλων μυροφόρωνκαί ἀκολούθως ξεχωρίζει τήν πληροφόρηση τῶνἈποστόλων ἀπό τήν μεταφορά τῶν ἀρωμάτωνκαί τῶν μύρων. Ὁ Μᾶρκος δέν ἀναφέρει τήν Μα-γδαληνή σάν νά συμμετεῖχε στήν μεταφορά τῶνἀρωμάτων στόν τάφο, ἀλλά μόνο γιά τήν συμ-μετοχή της στήν ἀγορά τους (Μάρκ. ις, 1), ἡὁποῖα ἔγινε τό ἑσπέρας τοῦ Σαββάτου, μετά τήνλήξη τῶν ἀπαγορεύσεων τοῦ Σαββάτου, δη-λαδή μετά τήν ἕκτη ὥρα. Ἡ Μαρία ἡ Μαγδα-ληνή πῆγε στόν τάφο «ἐνῶ ἦταν ἀκόμασκοτάδι» (Ἰω. κ, 1) καί χωρίς ἀρώματα καί τάμύρα. Οἱ ἄλλες γυναῖκες ἦρθαν μέ τά μύρα

«στήν ἀνατολή τοῦ ἡλίου»(Μαρκ, ις, 2). Ὁ Κύριος δένἐμφανίσθηκε σέ ὅλες αὐτέςἀλλά μόνο στήν Μαρία τήνΜαγδαληνή, ἡ ὁποία -ἑπομέ-νως- δέν ἦταν μαζί μέ τίς ἄλλες(Μαρκ. ις, 9). Ὁ Μᾶρκος κατο-νομάζει αὐτές πού ἀγόρασαντά ἀρώματα καί αὐτές πούπαρακολούθησαν τήν ταφήτοῦ Κυρίου, ἀλλά δέν ἐπανα-λαμβάνει τά ὀνόματα ὅτανἀναφέρεται στήν μεταφοράτῶν ἀρωμάτων στόν τάφο. ὉΛουκᾶς δέν κατονομάζει

Επιλογές...j


ΑΝΟΙΞΗ

2012

αὐτές πού ἑτοίμασαν τάἀρώματα καί τά μύρα, οὔτεαὐτές πού τά ἔφεραν στόντάφο, ἀλλά ὑποδεικνύει ὅτιοἱ δύο ὁμάδες δέν ἦταν ταυ-τόσημες («καί κάποιες ἄλλεςμαζί τους» Λουκ. κδ, 1). Προ-φανῶς κάποιες ἀπό αὐτέςεἶχαν προμηθευθεῖ ἀρώματακαί μύρα ἤδη ἀπό τήν Παρα-σκευή μετά τόν θάνατο τοῦΣωτῆρος, ἀλλά παρέμειναν σέ ἀργία τό Σάβ-βατο κατά τήν ἐντολή (Λουκ. κγ, 56 ), ἐνῶ ἄλλεςἀγόρασαν ἀρώματα μετά τήν καθορισμένηἀργία τοῦ Σαββάτου (Μάρκ. ις, 1 ). Ὁ Λουκᾶςδέν κατονομάζει τίς γυναῖκες πού ἔφεραν τάἀρώματα, ἀλλά λέει ὅτι κάποιες «ἀφοῦ ἐπέ-στρεψαν ἀπό τό μνημεῖο, ἀπήγγειλαν ὅλα αὐτάστούς ἕντεκα καί σέ ὅλους τούς ἄλλους. Ἦτανἡ Μαγδαληνή Μαρία καί Ἰωάννα καί ἡ Μαρία ἡμητέρα τοῦ Ἰακώβου καί οἱ λοιπές μαζί τους, οἱὁποῖες ἔλεγαν πρός τούς ἀποστόλους αὐτά».(Λουκ. κδ, 9-10). Στήν πραγματικότητα, ὅπως ὁἸωάννης καί ὁ Μᾶρκος μᾶς θυμίζουν, ἦταν ἡ Μα-γδαληνή Μαρία αὐτή πού ἄρχισε τήν ἐξά-πλωση τῶν χαρούμενων νέων. Ἐφόσον τά νέαδιαδόθηκαν σέ ὅλους τούς μαθητές ἐπιπλέοντῶν ἕντεκα, αὐτό δέν συνέβη σέ μιά στιγμή. Οἱγυναῖκες ἔπρεπε νά πᾶνε ἀπό σπίτι σέ σπίτι,ὄχι μόνο οἱ δυό Μαρίες, ἀλλά καί οἱ λοιπές μυ-ροφόρες ἐπίσης. Ἡ μαρτυρία τῆς Μαγδαληνῆςσχετίζει τά λόγια τοῦ τρίτου Εὐαγγελίου (κατάΛουκᾶν) μέ τό κατά Ἰωάννην ὅτι ὁ Ἰωάννης καίὁ Πέτρος ἔτρεξαν στόν τάφο. Ὁ Πέτρος εἰσῆλθεστόν τάφο καί εἶδε τά ὀθόνια.

Ἔτσι τά τέσσερα Εὐαγγέλια εἶναι σέ τέλειασυμφωνία μέ αὐτή τήν ἀκολουθία γεγονότων:

1) Μερικές γυναῖκες ἀγόρασαν ἀρώματακαί μύρα τήν Παρασκευή πρίν τό τέλος τῆςἡμέρα, πρίν τήν δύση τοῦ ἡλίου (Λουκᾶς), ἐνῶἄλλες ὅπως καί ἡ Μαρία ἡ Μαγδαληνή ἀγόρα-σαν στό τέλος τοῦ Σαββάτου μετά τήν ἕκτηὥρα (Μᾶρκος).

2) Ἡ Μαρία ἡ Μαγδαληνή ἀφήνει τίς λοιπέςκαί πηγαίνει μόνη στόν τάφο νύκτα πρίν ξημε-

ρώσει ἡ Κυριακή. Ἐκεῖ δένβρίσκει τό σῶμα τοῦ Κυρίου(Ἰωάννης).

3) Ἡ Μαγδαληνή τρέχεικαί ἀναγγέλει στόν Πέτροκαί στόν Ἰωάννη (Λουκᾶς,Ἰωάννης) καί μετά στέκεταιμόνη ἔξω ἀπό τόν τάφο θρη-νώντας, ὅταν ἕνας ἄγγελοςἐμφανίζεται σέ αὐτήν, καίμετά ὁ Ἰησοῦς, Τόν ὁποῖο δέν

ἀναγνωρίζει. Ὅταν Τόν ἀναγνωρίζει ὁρμᾶ πρόςΑὐτόν, ἀλλά δέν τῆς ἐπιτρέπει νά Τόν ἀγγίξει.

4) Ὑπακούοντας τήν ἐντολή τοῦ Κυρίου,πηγαίνει καί ἀνακοινώνει τά νέα στούς ἀπο-στόλους (Ἰωάννης, Μᾶρκος).

5) Χωρίς νά γνωρίζουν τήν ἐπίσκεψη τῆςΜαγδαληνῆς, ἄλλες ὁμάδες μυροφόρων ἐπισκέ-πτονται τόν τάφο ἀργότερα καί συναντοῦνἀγγέλους (Μᾶρκος, Λουκᾶς) καί ἐπιστρέφουνπολύ φοβισμένες στήν ἀρχή γιά νά τό ἀνακοι-νώσουν (Μᾶρκος), ἀλλά ἀργότερα διαδίδουν τάνέα σέ ὅλους (Λουκᾶς).

6) Ἡ Μαρία ἡ Μαγδαληνή καί ἡ ἄλληΜαρία, γνωρίζοντας πλέον τό νέο τῆς Ἀναστά-σεως πηγαίνουν γιά νά δοῦν τόν τάφο καί τάὀθόνια, τά ὁποῖα ὁ Πέτρος καί ὁ Ἰωάννης εἶχανἤδη δεῖ (Λουκᾶς, Ἰωάννης), ἀλλά ὄχι ἡ ἴδια ἡ Μα-γδαληνή. Ἔρχονται στόν τάφο καί εἰσέρχονταιὅπως τίς προτρέπει ὁ ἄγγελος (Ματθαῖος).

7) Ὁ Ἄγγελος παραγγέλει σέ αὐτές νά ἐπι-βεβαιώσουν τό νέο τῆς Ἀναστάσεως στούς μα-θητές καί νά ἀνακοινώσουν τήν ἐπικείμενησυνάντηση μαζί του στή Γαλιλαία.

8) Τώρα ἔχοντας καταλάβει πλήρως τά γε-γονότα οἱ δύο Μαρίες σπεύδουν νά ἀναγγεί-λουν στούς μαθητές πάλι, ἀλλά συναντοῦν τόνΚύριο καί αὐτή τή φορά τίς ἐπιτρέπει νά Τόνἀγγίξουν κρατώντας τά πόδια Του (Ματθαῖος).

9) Μέχρι τό τέλος τῆς μέρας, ὄχι μόνο ὅλο τόσύνολο τῶν μαθητῶν, ἀλλά ἀκόμα καί οἱ Φαρι-σαῖοι καί οἱ Γραμματεῖς ἔχουν ἀκούσει τά νέα. Οἱτελευταῖοι προσπαθοῦν νά σκεπάσουν τά γε-γονότα.

vatopaidifriend


ΑΝΟΙΞΗ

2012

8

παπα-Ἐφραίμ Κατουνα-κιώτης γεννήθηκε τό 1912στό Ἀμπελοχώρι Θηβῶν. Ὁ

πατέρας του ὀνομαζότανἸωάννης Παπανικήτας καί ἡ μη-

τέρα του Βικτωρία. Ὁ Γέροντας εἶχεσάν κοσμικός, τό ὄνομα Εὐάγγελος.Τελείωσε τό Γυμνάσιο, ἀλλά ἡΧάρις τοῦ Θεοῦ ἔκλεινε στόν Εὐάγ-γελο τίς κοσμικές θύρες τῆς ἀποκα-τάστασης.

Στήν Θήβα, ὅπου εἶχε μετακομί-σει ἡ οἰκογένειά του, ὁ Εὐαγγέλοςγνώρισε τούς γεροντάδες του, τόνἘφραίμ καί τόν Νικηφόρο.

Ἡ ζωή τοῦ Εὐάγγελου ἦταν κα-

Αφιέρωμα...

j

παπα-

Ἐφραίμ

ἀφιέρωμαστόν ὅσιοΓέροντα

Κατουνακιώτηz

27 Φεβρουαρίου 2012. Σάν σήμερα, 27 Φεβρουαρίουτοῦ 1998, κοιμήθηκε ὁ Γέρον-τας Ἐφραίμ Κατουνακιώτης


ΑΝΟΙΞΗ

2012

λογηρική. Ἀγωνιζόταν πνευματικά μέ τήνεὐχή τοῦ Ἰησοῦ, τίς μετάνοιες, τήν νηστείακαί κυρίως τήν ὑπακοή.

Ἡ μητέρα του ἀξιώθηκε, νά λάβει πληρο-φορία ἀπό τόν ὍσιοἘφραίμ τόν Σύρο ὅτιτό θέλημα τοῦ υἱοῦτης νά γίνει μοναχόςἦταν καί θέλημα Θεοῦκαί πώς ὁ Εὐάγγελοςθά τιμήσει τήν μονα-χική ζωή.

Τήν 14η Σεπτεμ-βρίου 1933 ὁ Εὐάγγε-λος ἄφησε τόν κόσμοἦλθε στήν ἔρημο τοῦἉγίου Ὄρους στάΚατουνάκια, στό ἡσυ-χαστήριο τοῦ ὉσίουἘφραίμ τοῦ Σύρου καίἔβαλε μετάνοια στήνσυνοδεία τῶν Γερον-τάδων Ἐφραίμ καί Νι-κηφόρου. Μετά τή

δοκιμασία του ἐκάρη μικρόσχημος μοναχός μέτό ὄνομα Λογγίνος. Τό 1935 ἔγινε μεγαλό-σχημος μοναχός ἀπό τόν Γέροντά του Νικη-φόρο καί ἔλαβε τόν ὄνομα Ἐφραίμ. Τόνἑπόμενο χρόνο χειροτονήθηκε Ἱερέας.

Ὁ παπα - Ἐφραίμ ἀξιώθηκε καί γνώρισετόν πρύτανη τῆς ἡσυχαστικῆς ζωῆς τόν διο-ρατικό, προορατικό καί ἅγιο Γέροντα Ἰωσήφτόν Ἡσυχαστή (1898-1959) καί συνδέθηκεπνευματικά μαζί του μέ τήν εὐλογία τοῦ Γέ-ροντά του Νικηφόρου. Ὁ Γέροντας Ἰωσήφ μέτήν σειρά του εἶχε διδαχθεῖ τήν ἁπλανή πνευ-ματική ζωή ἀπό τούς περίφημους ἡσυχαστέςμοναχούς Καλλίνικο καί Ἱερομόναχο Δανιήλ.Ἑπομένως ὁ παπα-Ἐφραίμ μᾶς διδάσκει τήνἐπίμονη ἀναζήτηση γιά τήν πνευματική ζωήκαί τήν ἀνεύρεση ἀπλανοῦς πνευματικοῦὁδηγοῦ ἀκριβής τηρητής τῆς ὀρθοδόξου πί-στεως. Ὁ ἀπλανής πνευματικός βλέπει τίςδαιμονικές πλάνες καί μέ τά κατάλληλα πνευ-

ματικά φάρμακα ὁδηγεῖ τά πνευματικά παι-διά του στόν Παράδεισο.

Ὁ μακαριστός παπα-Ἐφραίμ διαχώρισετήν γνήσια ὑπακοή ἀπό τήν ἀρρωστημένηὅταν συμβούλευσε κοινοβιάτη μοναχό νάκάνει ὑπακοή στόν Γέροντά του, ὄχι σάν ζῶο,ἀλλά ἀπό ἀγάπη καί ζῆλο Θεοῦ.

Ὁ ἅγιος Γέροντας Ἰωσήφ ὁ Ἡσυχαστήςἔδωσε ἕνα πρόγραμμα ἡσυχαστικῆς ζωῆςστό παπα-Ἐφραίμ, γιά νά καλλιεργεῖ τήνεὐχή «Κύριε Ἰησοῦ Χριστέ, υἱέ τοῦ Θεοῦ, ἐλέ-ησόν με», νά ἔχει φυλακή τῶν αἰσθήσεων καίτόν ὁδήγησε στήν κάθαρση τῆς καρδίας καίτόν θεῖο φωτισμό.

Ὁ παπα-Ἐφραίμ μέ τήν εὐλογία τοῦ Γέ-ροντος Ἰωσήφ ἐντρύφησε στήν «Φιλοκαλίατῶν Ἱερῶν Νηπτικῶν» καί ἐλάμβανε τίς συμ-βουλές τῶν Νηπτικῶν Πατέρων γιά τόνἀγῶνα του. Δέν διάβαζε οὔτε βιβλία ψυχια-τρικῆς, οὔτε «κουλτουριάρικα» ἀναγνώ-σματα διά πνευματικές ἐπιδείξεις στά

παπα-

Ἐφραίμ

zὩς λαϊκός μέ τό ὄνομαΕὐάελος.

῾Ὁ Γέροντας Ἐφραίμ μέ τόν κατά σάρκα ἀδελφό του.

σαλόνια, οὔτε εἶχε τόν φόβο μήπως τόν ἀπο-καλέσουν οἱ κοσμικοί κύκλοι «φονταμεταλι-στή».

Τό 1973 ἐκοιμήθη ὁ Ἱερομόναχος Νικηφό-ρος, ὁ Γέροντας τοῦ παπα-Ἐφραίμ.

ὉΓέροντας μετά τό 1980 εἶχε συγ-κροτήσει συνοδεία καί τήρησετήν ἐντολή τοῦ Γέροντος Ἰωσήφ

νά ἀποκτήσει συνοδεία μετά τόν θάνατο τοῦπαπα-Νικηφόρου. Ἑπομένως ὁ παπα-Ἐφραίμ πρῶτα ἔφθασε στήν κάθαρση καί κα-τόπιν ἔγινε ὁ ἴδιος Γέροντας. Ὁπαπα-Ἐφραίμ πολέμησε τόν μεγάλο ἐχθρότῆς πνευματικῆς ζωῆς, τήν κενοδοξία. Οἱ θυ-σίες του γίνονταν γιά τόν Χριστό καί ὄχι γιάπροσδοκώμενο ἔπαινο ἀπό τούς ἀνθρώπους.

Ἡ θεία Λειτουργία γιά τόν παπα-Ἐφραίμἦταν συγκλονιστικό καί βιωματικό γεγονός.Εἶχε ἐκμυστηρευθεῖ σέ Ἱερομόναχο πνευμα-τικό φίλο του ὅτι ἀπό τήν πρώτη θεία Λει-τουργία πού τέλεσε, ἔβλεπε αἰσθητά τήν

Χάρη τοῦ Θεοῦ νά μεταβάλλει τά θεῖα δῶρα.Μάλιστα, μετά τόν καθαγιασμό τῶν τιμίωνδώρων, ἔβλεπε τόν ἴδιο τόν Χριστό μέσα στόδισκάριο καί ἦταν ἀδύνατο νά συγκρατήσειτά δάκρυά του, ὅταν ἔφθανε στόν τεμαχισμότοῦ Σώματος τοῦ Χριστοῦ. Ἔβρεχε μέ τά δά-κρυά του τό ἀντιμήνσιο κατά τή θεία Λει-τουργία καί ἔβλεπε δεξιά καί ἀριστερά τούςἀγγέλους νά συλλειτουργοῦν.

Ὅμως ὁ παπα-Ἐφραίμ δέν ἀναφέρθηκεποτέ σέ «λειτουργική ἀναγέννηση» καί μάλι-στα ζητοῦσε σέ κοινοβιάτες, πού βρίσκοντανστά ἐξωτερικά διακονήματα νά μήν παραλεί-πουν τό ψαλτήρι.

Ὁ παπα-Ἐφραίμ ἦταν κοσμημένος μέ τόδιορατικό χάρισμα καί ἔβλεπε τήν πνευμα-τική κατάσταση κάθε κληρικοῦ ἤ μοναχοῦκαί ἔδιδε τά κατάλληλα πνευματικά φάρ-μακα γιά τήν πρόοδο στήν πνευματική ζωή.

Ἡ Χάρις τοῦ Θεοῦ εἶχε κοσμήσει τόνπαπα-Ἐφραίμ καί μέ τό προορατικό χάρι-σμα, γι᾽ αὐτό καί ἔβλεπε καταστάσεις πούἔρχονταν ( ὅπως ὁ σεισμός τοῦ 1977 στήΘεσσαλονίκη ), ἀλλά καί πολλές φορές εἶχε

προσφωνήσει λαϊκούς ἀκόμα καί μικρά παι-διά μέ τά ὀνόματα πού ἔλαβαν μετά ἀπό χρό-νια στήν μοναχική τους κουρά. Μάλιστα,κάποιος φοιτητής ἔστειλε μία περιληπτικήκαί χωρίς λεπτομέρειες ἐπιστολή στόν μακα-ριστό Γέροντα καί ἔλαβε ἀπάντηση ἀπό τόν

Αφιέρωμα...


ΑΝΟΙΞΗ

2012

10

j

Μέ τόν γέροντά του Νικηφόρο (καθήμενος).

Ἡ συνοδεία τοῦ Γέροντος Ἐφραίμ Κατουνακιώτη.


ΑΝΟΙΞΗ

2012

παπα-Ἐφραίμ, πού τοῦ περιέγραφε μέ λε-πτομέρειες τήν πνευματική του κατάστασηἀκόμα καί καταστάσεις στόν χῶρο πού διέ-μενε ὁ φοιτητής, χωρίς αὐτός νά τίς ἔχει προ-αναφέρει.

Κάποτε, ἄγνωστοι μεταξύ τους κληρικοίσυναντήθηκαν στόν δρόμο γιά τά Κατουνά-κια καί ὅταν ἔφθασαν στόν παπα-Ἐφραίμ, ὁμακαριστός ἅγιος Γέροντας ἄρχισε νά ἐπι-πλήττει ἕναν ἀπό τούς κληρικούς, πώς δένεἶναι παπάς ἀλλά μασόνος, πού ἔβαλε ράσο,γιά νά κατασκοπεύει τό Ἅγιον Ὄρος. Ὁ μα-σόνος παραδέχθηκε τήν ραδιουργία του.

Ὁ παπα-Ἐφραίμ ἔζησε ἐμπειρίες, πούμόνον οἱ Ὀρθόδοξοι Χριστιανοί μποροῦν νάζήσουν, μακριά ἀπό παπικές ἤ προτεσταν-τικές πλάνες.

Κάποτε ἕνας ἡγούμενος, δύο θεολόγοι καίἕνας φοιτητής ζήτησαν ἀπό τόν παπα-Ἐφραίμ νά τούς ἐξηγήσει τήν εὐωδία τῶνἁγίων λειψάνων.

Ὁ Γέροντας ἔσκυψε τό κεφάλι του στόμέρος τῆς καρδιᾶς καί προσευχόταν. Ὁτόπος γέμισε εὐωδία καί ὁ παπα-Ἐφραίμτούς εἶπε πώς ἐπειδή δέν μποροῦσε ὁ ἴδιος νάτό ἐξηγήσει παρακάλεσε τόν Θεό νά ἀπαν-τήσει στούς συνομιλητές.

Ὁ παπα-Ἐφραίμ αἰσθανόταν τίς ἁμαρ-τίες σάν δυσοσμία. Κάποιος ἐπίσκοπος μέσωτρίτου ρώτησε τόν μακαριστό ἅγιο Γέροντα

γιά τόν οἰκουμενισμό. Ὁ Γέροντας ἔκανε προ-σευχή, γιά νά τόν πληροφορήσει ὁ Θεός καίτότε ξεχύθηκε μία δυσωσμία μέ γεύση ξινή,ἁλμυρή καί πικρή, πού τόν γέμισε μέ ἀπο-τροπιασμό.

Ἡ παρακαταθήκη τοῦ μακαριστοῦπαπα-Ἐφραίμ γιά τήν ἑνότητα τῶν Ὀρθο-δόξων ἦταν σαφής: «Τό σχίσμα εὔκολα γίνε-ται, ἡ ἕνωση εἶναι δύσκολος».

Ἄραγε πόσο ἀπήχηση ἔχουν σήμερα τάλόγια ἑνός θεοφόρου συγχρόνου Πατρός;

Ὁ παπα-Ἐφραίμ ἀναδείχθηκε μέ τή Χάρητοῦ Θεοῦ καί πρακτικός ὁδηγός στήν ποι-μαντική τοῦ γάμου καί τῆς οἰκογενείας,γιατί βοήθησε πολλούς νέους νά καταλή-ξουν στόν γάμο χωρίς νά τούς πιέσει γι᾽αὐτό, ἀλλά καί οἱ ἐπιστολές του, πού σώ-ζονται, ἀποτελοῦν πνευματική παρακατα-θήκη καί «σχολή γονέων», χωρίς ψυχολογικέςκαί φιλοσοφικές θεωρίες γιά τίς ἀγωνιζόμενεςπνευματικά οἰκογένειες.

Τό 1996 ὁ παπα-Ἐφραίμ ἔπαθε ἐγκεφα-λικό ἐπεισόδιο καί ἔπεσε σέ ἀκινησία. Δένγόγγυσε καθόλου, ἀλλά δοξολογοῦσε τόνΘεό.

Μᾶς ἀφήνει τό ἅγιο παράδειγμά του γιάτήν ἀντιμετώπιση τῶν ἀσθενειῶν.

Στίς 13/27 (ν.ἡμερ.) Φεβρουαρίου 1998 ὁπαπα-Ἐφραίμ Κατουνακιώτης τοῦ ἉγίουὌρους παρέδωσε τήν ἁγιασμένη ψυχή τουστά χέρια τοῦ Δημιουργοῦ του, πού ὑπηρέ-τησε ἀπό τήν νεότητά του.?

Μέ τόν Γέροντα Αἰμιλιανό Σιμωνοπετρίτη.

Μοναδικές Εμπειρίες...j

Γέροντας Ἰωσήφ ἔμενε τότε στόνἍγιο Βασίλειο, τό ὑψηλότερο ἀσκη-τικό μέρος πάνω ἀπό τά Κατουνά-κια, παράλληλο σέ ὑψόμετρο μέ τήν

Κερασιά. Κυρίαρχος Μονή τῶν ἀσκη-τικῶν αὐτῶν περιοχῶν εἶναι ἡ Μεγίστη

Λαύρα. Σέ αὐτά τά ἐρημικά μέρη ἡσύχαζε ὁΓέροντάς μας. Ἐκεῖ τόν γνώρισε ὁ ἀείμνηστοςΓέροντας Ἐφραίμ.

Τόν ἐπισκέφθηκαν μέ τόν Γέροντα Νικη-φόρο, πού εἶχε ἰδιαίτερη εὐλάβεια στόν Γέ-ροντα Ἰωσήφ. Ὅπως μᾶς ἔλεγε ὁ ἴδιος, τοῦπροκάλεσε συγκίνηση καί θαυμασμό ἡ ἐρώ-τηση τοῦ Γέροντος Ἰωσήφ πρός τόν Γέροντάτου, πού ἔγινε κατά τήν πρώτη συνάντησήτους. Δέν ἀναφερόταν στό ἐργόχειρο ἤ τήνἱκανότητα τοῦ ὑποτακτικοῦ στίς διάφορεςἐργασίες τῆς καλύβης. Ὁ Γέροντας ρώτησε:

Κάνει, παπα-Νικηφόρε, ὁ Ἐφραίμ ὑπακοή;. Ὁπαπα-Ἐφραίμ μᾶς ἔλεγε γι᾽ αὐτήν τήν ἐρώ-τηση κατά τήν πρώτη συνάντησή τους.«Αὐτό μέ συγκλόνισε. Αἰσθάνθηκα ὅτι μέσασ᾽ αὐτόν τόν Γέροντα ὑπάρχει ζωή καί Χάρις,γιατί αὐτή τήν ἐρώτηση ἀπό κανέναν ἄλλονδέν τήν εἶχα ἀκούσει. Εὐτυχῶς πού ὁ παπα-Νικηφόρος δέν μέ ἐμπόδιζε νά ἐπισκέπτομαικαί νά διδάσκομαι ἀπό αὐτόν τήν Πατερικήπαράδοση».

Ὅλα τά ἐρωτήματά του, ἀλλά καί ὅσα ἡἀπειρία του προκαλοῦσε, θά εὕρισκαν τώραἀπαντήσεις καί ἑρμηνεία. Αὐτό πραγματο-ποιήθηκε μέ τή γνωριμία καί τόν σύνδεσμότου μέ τόν Γέροντα Ἰωσήφ. Πολύ σύντομα δι-δάχθηκε τό νόημα τοῦ πνευματικοῦ νόμου καίτήν εὐμέθοδο πάλη τοῦ ἀοράτου πολέμου,πού τοῦ ἔγιναν ἰσόβια καθήκοντα καί ἔπαθλατοῦ ζήλου καί τῆς εὐλαβείας του.

Μᾶς ἔλεγε ὅτι εἶχε λογισμούς νά φύγειἀπό τόν Γέροντά του, γιατί δέν ἔβρισκε τί-ποτε πνευματικό. Ὁ Γέροντας Ἰωσήφ τόν


ΑΝΟΙΞΗ

2012

12

Ἡ μαθητεία του

στόν Γέροντα Ἰωσήφ

τόν Ἡσυχαστή

συμβούλευσε νά μήν φύγει, ἀλλά νά παραμεί-νει μέ ταπεινό φρόνημα καί θά τόν βοηθοῦσεαὐτός πνευματικά. «Ἔβλεπε μέσα μου, ὅλοτόν ἑαυτό μου. Μέ λεπτομέρεια μοῦ ἑρημήνευετό τί θά μοῦ συμβεῖ μέχρι τέλους τῆς ζωῆς μου.Τώρα πού τά βλέπω, καταλαβαίνω τί σημαί-νει ἄνθρωπος τοῦ Θεοῦ, τί σημαίνει ἅγιος».

Μιά μέρα μετά τήν Λειτουργία τόν κρά-τησε κοντά του καί τοῦ εἶπε: «Ξέρω τούς λο-γισμούς σου καί ὅλη τήν καταστάσή σου.Μήν φοβᾶσαι. Δέν θά σέ ἀφήσω μόνο». Ἄρχισενά τοῦ ἑρμηνεύει περί πράξεως καί θεωρίας,εἰδικά δέ τούς καρπούς τῆς νηπτικῆς ἐργα-σίας, πού προκαλεῖ ἡ ἐσωστρέφεια.

«Ἡ θεία Χάρις πού ἤδη ἐνδημεῖ στήν ψυχήσου θά αὐξηθεῖ ὅπως Αὐτή γνωρίζει καί θάσοῦ γίνει ῞τά πάντα ἐν πᾶσι῎. Στίς ἀπότομεςδυσκολίες θά μορφοποιεῖται σέ εἰκόνες καίσχήματα καί θά σέ βοηθεῖ. Θά σέ εἰρηνοποιεῖστίς ταραχές, θά σοῦ ἀνοίγει τό νοῦ νά κατα-λαβαίνεις τά μυστήρια τῆς θείας Προνοίας,πού θά συναντᾶς».

Τοῦ ὅρισε ἕνα πρόγραμμα ὡς πρώτη ἀρχή.«Θά ἀρχίσεις νά λές τήν εὐχή ῞Κύριε Ἰησοῦ

Χριστέ ἐλέησόν με», γιά μία ὥρα. Νά τό πεῖςὅμως στόν Γέροντά σου γιά νά μή θεωρηθεῖδικό σου θέλημα». Ὁ Γέροντάς του, ἁπλόςὅπως ἦταν, δέν κατάλαβε τί σημαίνει αὐτό καίδέν τόν ἐμπόδισε.

Ὅταν ξαναπῆγε γιά Λειτουργία, τόν ρώ-τησε ὁ Γέροντας Ἰωσήφ, ἄν κράτησε τό πρό-γραμμα. Αὐτός ἀπάντησε: «Γέροντα, μέ αὐτήντήν εὐχή ἀπό τά μάτια μου τρέχουν ποτάμιτά δάκρυα καί μέσα μου αἰσθάνομαι σάν ἀνα-βρασμό. Μιά φωτιά καίει στήν καρδιά μου γιάτόν Χριστό». Ἀπό τότε μέ τή συμπαράστασητοῦ Γέροντος Ἰωσήφ ἄρχισε νά μυεῖται στάμυστήρια τῆς νηπτικῆς ἐργασίας. Αὐτή ἡἐργασία προκαλεῖ τήν κάθαρση τῆς καρδίαςκαί τόν θεῖο φωτισμό. Ἔτσι ἀναδείχθηκε ἀθω-νικός φωστῆρας γιά παρηγοριά μας στούς τά«τέλη τῶν αἰώνων καταντήσαντας».

Ὡς ἱερέας, ὁ παπα-Ἐφραίμ, εἶχε τήν δυνα-τότητα νά ἐπισκέπτεται πιό συχνά τό Γέ-ροντά μας Ἰωσήφ. Τρεῖς ἤ τέσσερις φορές τήνἑβδομάδα ἀνέβαινε γιά τήν τέλεση τῆς θείαςΛειτουργίας. Ἀπό τά Κατουνάκια πρός τόνἍγιο Βασίλειο ἦταν ἀρκετή ἀνηφόρα. Ἡ νεα-νική ἡλικία καί ὁ πνευματικός ζῆλος τοῦπαπα-Ἐφραίμ τά ὑπερέβαιναν. Μάλιστα οἱδιηγήσεις τῶν παλαιῶν Πατέρων μας, τόν ἐρέ-θιζαν πρός φιλοπονία, τήν περιεκτική ἐνέργειατῆς προκοπῆς.

Πολλές φορές ἀπό τό ζῆλο του νά βρεθεῖκοντά στό «δάσκαλό» του, ἔτσι ὀνόμαζε τόνΓέροντα, πήγαινε νωρίτερα καί καθόταν στόπεζούλι περιμένοντας νά τοῦ ἀνοίξουν. Τό τυ-πικό τοῦ Γέροντος Ἰωσήφ ἦταν αὐστηρό καίἀπαραβίαστο. Τό τηροῦσαν μέ ἀκρίβεια καίἱκανοποιοῦσε τόν νέο ἱερομόναχο ἀθλητή στήνἀρχική πορεία τοῦ ζήλου του, ἀφοῦ ἔμαθε τήνσημασία τῆς φιλοπονίας, στήν ὁποία ὑπάρχειτό πλήρωμα τῆς ἄρσεως τοῦ σταυροῦ.

Τό πρόγραμμα τοῦ Γέροντος Ἰωσήφ συνο-πτικά ἦταν τό ἀκόλουθο. Τέλεση Ἑσπερινοῦμέ κομποσχοίνι. Ἐπίσημο γεῦμα καί μετά ξε-κούραση μέ ὕπνο. Ἔγερση, μικρή περισυλ-λογή καί ἕνας καφές. Μετά ὁ καθένας


ΑΝΟΙΞΗ

2012


ΑΝΟΙΞΗ

2012

14

ἀποσυρόταν καί ἄρχιζε τήν ἀγρυπνία μέ κομ-ποσχοίνι, μέχρι τά μεσάνυκτα. Στή συνέχειαἄρχιζε ἡ θεία Λειτουργία, μέ ἡσυχία καί γα-λήνη, αὐτήν πού ἀπαιτεῖ ἡ ἐσωστρέφεια.

Τό βάθος αὐτοῦ τοῦ μυστηρίου, τῆς «ἐνπνεύματι καί ἡσυχία» λατρείας, πού τελει-οποιοῦσε ἡ θεία Λειτουργία, πάντοτε μέ συγ-κίνηση καί ἔξαρση προσπαθοῦσε νά μᾶςμεταδώσει, νά μᾶς πληροφορήσει, ἐπειδή πάν-τοτε τό «ἔπασχε» ὁ ὁσιώτατος Γέροντάς μας.

Ἐπειδή ἡ ζωή στήν περιφέρεια τοῦ ἉγίουΒασιλείου δέν ἦταν ὑποφερτή, μετακινήθηκανσέ χαμηλότερα μέρη, στήν Μικρή Ἁγία Ἄννα,παίρνοντας μαζί τους τά μηδαμινά ὑπάρ-χοντά τους. (...) Στήν Μικρή Ἁγία Ἄννα πα-ρέμεινε σχεδόν δύο μῆνες ὁ παπα-Ἐφραίμκοντά στόν Γέροντά του καί μυήθηκε στά μυ-στικότερα τῆς ἡσυχαστικῆς ζωῆς καί τά μυ-στήρια τοῦ πνευματικοῦ νόμου. Μᾶς τόνιζε,ὡς σημαντικό γεγονός στή ζωή του, τήνπληροφορία καί αἴσθηση τῆς Χάριτος, πούπῆρε ἀπό τήν εὐλογία τοῦ Γέροντος σέ αὐτότό διάστημα πού παρέμεινε κοντά του. Πόσομᾶς προκαλοῦσε τήν λαχτάρα καί ἄναβε τόνπόθο νά ἀξιωθοῦμε καί ἐμεῖς τήν ἴδια εὐλογία,

ἀφοῦ πάντοτε προσπαθούσαμε στίς ἴδιεςγραμμές καί στόχους, μάλιστα ὅταν οἱ ἀπο-δείξεις τῶν συνασκητῶν μας ἦταν τόσο βέ-βαιες καί φανερές;

Χωρίς κόπο πειθαρχοῦσε στίς ὑποδείξειςτοῦ δασκάλου στήν ζωή τῆς

κτικούς τήν ἀφύπνιση καί ἐγρήγορση. Στήνεὐτέλειά μου, ἔδειχνε πάντοτε ἀγάπη καίαὐτό ἦταν ἀφορμή προσοχῆς καί θάρρουςστίς διάφορες ἀποθαρρύνσεις τῆς νεανικῆςἀπειρίας μου. (...)

Ἀφοῦ συνειδητοποίησε, ὁ ὁσιώτατος Γέ-ροντας, τήν σημασία καί τό νόημα τῆς σαρ-κώσεως τοῦ Θεοῦ Λόγου καί τήνλεπτομέρεια, πού οἱ Πατέρες μας ἔζησαν σέὅλη τή ζωή τους, δέν ἔδωσε κατά τό ψαλμικόλόγιο «ὕπνον τοῖς ὀφθαλμοῖς καί ἀνάπαυσιντοῖς κροτάφοις». (Ψαλμ. 131,4) μέχρις ὅτουκαί αὐτός πρακτικά ζήσει τίς θεῖες ἀντιλήψειςκαί δωρεές τῆς Χάριτος, πού διαπιστώναμεπροσωπικά καί ἐμεῖς νά συμβαίνουν στήν ζωήτου. Περισσότερο ὅμως, μᾶς συγκινοῦσε ἡαὐστηρότητα τῆς μαρτυρικῆς φιλοπονίαςτου. (...)

Τά πρῶτα μαθήματα ἄρχισαν στό ἡσυ-χαστήριο τοῦ Ἁγίου Βασιλείου ὅταν ἀνέλαβετήν ἐφημερία στόν Γέροντα Ἰωσήφ. Ἔγινανσυστηματικά ἀποδίδοντας πνευματικούςκαρπούς ὅταν μεταφέρθηκε ὁ Γέροντάς μαςστήν Μικρή Ἁγία Ἄννα, ὅπου παρέμεινε ἐκεῖγιά δύο μῆνες μαζί του ὁ παπα-Ἐφραίμ.Ὅταν τόν ρωτούσαμε γιά νά γνωρίσουμε τάστοιχεῖα τῆς πνευματικῆς προκοπῆς, μᾶςἔλεγε: «Δύο μῆνες πού κάθησα στόν γέρο-Ἰωσήφ ἦταν ἀρκετοί, γιά νά βρῶ τήν χάρη,ὅπως οἱ Πατέρες μας περιγράφουν. Ἡ προσε-κτική ζωή εἶναι ἀπαραίτητος ὅρος καί εἰδικάἡ συντριβή τοῦ θελήματος, κυρίως ὅμως ἡ κα-θαρή προσευχή. Ὅπως ἔμαθα ἀπό τόν Γέ-ροντα νά συγκεντρώνω τόν νοῦ μου,προσευχόμουν μόνος στό κελλί μου. Ξαφνικάαἰσθάνθηκα σάν νά ἄνοιξε μπροστά μου τόἀπέναντι μέρος καί παρουσιάστηκαν τρεῖςμορφές. Τόση ἀγάπη πλημμύρισε τήν ψυχήμου, πού αὐθόρμητα ἀγκάλιασα τή μεσαία.Ἡ αἴσθησή μου μέ ἔπειθε ὅτι ἦταν ὁ Χριστόςμέ δύο ἀγγέλους. Δέν μπορῶ ὅμως νά περι-γράψω τί συνέβη ἤ τί αἰσθάνθηκα. Ἡ λύσηστήν ἀπορία μου ἀσφαλῶς δινόταν ἀπό τόνΓέροντα στόν ὁποῖον πήγαινα μόλις περ-

νοῦσε ἡ θεία ἐπίσκεψη. Ἀνέβηκα στόν δά-σκαλο, ἄν καί ἦταν μεσάνυχτα, γιά νά μάθωτήν σημασία τοῦ μυστηρίου, πού γιά πρώτηφορά μοῦ συνέβη». Ὅταν μᾶς τό διηγόταναὐτό ἦταν σάν νά τό ξαναζοῦσε καί μᾶςἔπειθε ἐκ τῶν πραγμάτων ὅτι «πιστός Κύριοςἐν πᾶσι τοῖς λόγοις Αὐτοῦ» (Ψαλμ. 144, 13).

Καί συνέχισε νά ἀφηγεῖται:«Ἄν καί ἀκατάλληλη ἡ ὥρα τῆς ἐπισκέ-

ψεως καί ἀπαιτήσεώς μου, μέ δέχθηκε ὁ Γέ-ροντας, μέ ἀγκάλιασε μέ χαρά καί μοῦ εἶπε:Αὐτή, παιδί μου, εἶναι ἡ Χάρις πού σέ δίδα-σκα καί ἤθελα νά γνωρίσεις. Αὐτή εἶναι ἡπρώτη βαθμίδα, τό γνήσιο πρῶτο ξεκίνημα.Ἀπό ἐδῶ θά ἔρθουν τά ὅσα περιγράφαμε καίἐμεῖς καί οἱ Πατέρες μας, πού διάβαζες καί μέρωτοῦσες. Πόσοι τό ζήτησαν αὐτό μέσαστήν ἱστορία καί τήν ζωή καί τό βρῆκαν


ΑΝΟΙΞΗ

2012

Οἱ τρεῖς παραδελφοί, Ἐφραίμ Φιλοθεΐτης, Ἐφραίμ Κατουνακιώ-της καί Ἰωσήφ Βατοπαιδινός, μεγάλα πνευματικά ἀναστήματαπού γαλουχήθηκαν κοντά στόν ἅγιο Ἰωσήφ τόν Ἡσυχαστή.


ΑΝΟΙΞΗ

2012

16

ἀργότερα ἤ μετά ἀπό ἔμπονη προσπάθεια καίἐσύ τό βρῆκες τόσο σύντομα καί τόσο κα-θαρά. Τώρα, ἄλλη αἴσθηση, ἄλλοι κόσμοι καίτροφή πνευματική, ἄλλο ἐπίπεδο προσευχῆς,πού εἶναι μᾶλλον ἡ αἴσθηση τῆς ἀγχιστείας«ὅσων ἔλαβον Αὐτόν» καί μέ ἐξουσία μπαίνουνστό χῶρο τῆς υἱοθεσίας.

Στό σημεῖο αὐτό μᾶς προκαλοῦσε, ὥστενά εἴμαστε προσεκτικοί καί νά ἐπιμένουμεστήν προσευχή.

Μετά ἀπό αὐτό τό γεγο-νός ἔγινε ἀχώριστη ἡ πα-ρουσία του στόν Γέροντακαί συνεχῶς τόν προκα-λοῦσε. «Ὄχι μόνος σου Γέ-

ροντα νά γεύεσαι τάκεράσματα». Ὁ μακά-ριος Γέροντάς μαςἸωσήφ, συνήθιζε νάἀγκαλιάζει τό κεφάλιτῶν μαθητῶν τουκαί νά προσεύχε-ται, ὅταν αἰσθανό-ταν τήν ὥρα τῆςμεταδόσεως κά-

ποιας θείας εὐλο-γίας.

Κάποτε, μᾶςἔλεγε ὁ ἀείμνηστος,ὅταν ἐπισκέφθηκε τόνΓέροντά του τόνβρῆκε σέ κατά-σταση ἐκστάσεως,σέ ὥρα προσευχῆς.Κρατώντας τό κε-φάλι του, τόἀκούμπησε στόστῆθος του. Προ-σευχόταν σάν νάβρισκόταν σέ θεω-ρία. Ὅτανσυνῆλθε τοῦ εἶπε

μέ πολλή χαρά.«Ἐσύ παιδί μου δέν

ἔχεις μόνο καθαρότητα καί εὐθύτητα ψυχῆς.Ἔχεις τήν ἁγνεία, τόν χῶρο καί τήν ἕδρα τῆςΧάριτος. Αὐτά ὅλα πού εἶδες καί γεύθηκεςεἶναι πληροφορίες, πού πάντοτε σέ ἀπασχο-λοῦσαν. Τώρα εἶναι ἡ ὥρα τῆς δικῆς μας προ-σφορᾶς, γιά νά ἀποκτήσουμε τά θεῖαχαρίσματα. Τώρα εἶναι ἡ ὥρα τῆς πράξεως,πού εἶναι ἡ ἐπίβασις τῆς θεωρίας».

Ἀπό τότε ὁ νέος ἀθλητής μέ περισσότεροζῆλο σήκωνε τόν περιεκτικό σταυρό τῆς φι-λοπονίας, δίνοντας ἰδιαίτερη βαρύτητα στήνὑπακοή, τήν πραγματική βάση τῆς προ-κοπῆς. Τά ἔργα καί οἱ λόγοι τοῦ ὁσιωτάτουΓέροντος Ἐφραίμ, ὅλη ἡ ζωή του, ὅλος ὁ στό-χος καί σκοπός ἦταν ἡ ὑποταγή καί ὑπακοή.

Μᾶς ἔλεγε κάποτε: «Ἀφοῦ, σχεδόν μέ πε-ριέργεια, συνάντησα τόν γερο-Ἰωσήφ καί μοῦἀποκάλυψε ποιός ἤμουν, δέν φανταζόμουν ὅτιθά ἑνωθῶ μαζί του, θά συνεχίσω τήν δική τουπαράδοση καί θά γευθῶ αὐτά πού διαβά-ζουμε στούς Πατέρες. Ὁμολογῶ, ὅτι κανένανἄνθρωπο δέν ἀγάπησα τόσο, οὔτε φοβήθηκα,ὅσο αὐτόν τόν Γέροντα, πού ἔγινε καί ἔμεινετό ἴνδαλμα ὅλης τῆς ζωῆς μου, καί ὅτανζοῦσε καί ὅταν ἔφυγε. Ἔγινε τό σωσίβιό μου,ἡ μνήμη μου καί μόνο μέ ἀνέσυρε ἀπό τά λάθηκαί μέ προήγαγε σέ ὅλη τήν ζωή μου».

Κάποτε πού ἔκανε κάποιο λάθος καίἄργησε νά πάει στήν Λειτουργία τήν κανο-νική ὥρα, τόν ἐπέπληξε καί τόν ἔδιωξε ἀπό τόκελλί του. Τόν κράτησε μακριά του γιά τρεῖςἡμέρες, ὅσο καί ἄν μέ δάκρυα ζητοῦσε συγ-χώρηση. Ὅταν τόν δέχθηκε κατάλαβε, ὅτιἦταν μία δοκιμασία πρακτικῆς ἐμπειρίας, γιάνά τονίσει τήν σημασία τῆς ἀκρίβειας, πούἀπαιτεῖ ἡ πνευματική πρόοδος, ὥστε νά ὁδη-γηθεῖ ἀπό τήν πράξη στήν θεωρία.

Ἡ μόνιμη προσπάθεια καί ἐργασία τοῦ Γέ-ροντος Ἐφραίμ ἦταν, ὅπως διδάχθηκε ἀπότόν Γέροντά μας Ἰωσήφ, ἡ ἀκριβής τήρησητοῦ προγράμματος. Προσπαθοῦσε νά ἀντι-γράφει τόν Γέροντα Ἰωσήφ στίς ἀγρυπνίες,στίς προσευχές, ὅσο ἐπέτρεπε τό τυπικότους στά Κατουνάκια. Τήν ἀγρυπνία κατά

Μοναδικές Εμπειρίες...j


ΑΝΟΙΞΗ

2012

τή διάρκεια τῆς νύκτας τήν τηροῦσε μέ ὅσηδύναμη εἶχε. Κατά τή διάρκεια τοῦ καλοκαι-ριοῦ, μετά τό Ἀπόδειπνο, ἀποσυρόταν σέ μίαἄκρη τῆς καλύβης τους μέ ἕνα μικρό σκαμνάκικαί σχεδόν μέχρι τά μεσάνυκτα προσευχόταν.Τόν χρόνο τόν μετροῦσε μέ τήν ἀνατολή τῶνἄστρων μέχρις ὅτου ἔφθαναν σέ ὁρισμένοὕψος.

Ἐντρυφοῦσε ἐπίσης στά κείμενα τῆςἉγίας Γραφῆς καί τῶν Πατέρων, ἰδιαί-τερα τῶν ἀσκητῶν καί τῆς Φιλοκα-λίας. Ἀποστήθιζε ὁλόκληρακείμενα πού ἀναφέρονταν στήνἐσωστρέφεια καί τά μυστικά τῆςθείας Χάριτος.

Ἡ εὐλάβειά του ἐκδηλωνότανἰδιαίτερα στήν θεία Λειτουργία καίλειτουργοῦσε καθημερινά μέχρι τάγεράματά του, ὅσο τό ἐπέτρεπανοἱ δυνάμεις του. Συνεχῶς σκεπτό-ταν τήν αὐριανή Λειτουργία καίπροσευχόταν γιά νά ἔχειαἴσθηση Χάριτος. Σέ αὐτήν φα-νέρωνε ὅλο τόν ἐσωτερικό τουκόσμο, καί ἔπασχε τά θεῖα.Ὡς λειτουργός ἦταν με-τάρσιος καί ἐπέμενε στήνμνημόνευση ὅσων γνώ-ριζε καί θυμόταν ὅσωνκατά καιρούς τοῦ ζη-τοῦσαν πνευματικήβοήθεια. Ἰδιαίτερα ὅμωςμεριμνοῦσε γιά τούς κε-κοιμημένους, γιατί ἔφυ-γαν καί ἴσως ἦτανξεχασμένοι. Πολλέςφορές, ὅπως μᾶς ἔλεγε,εἶχε πληροφορία γιάτήν κατάστασηαὐτῶν πού μνημόνευε.Ὅταν κάποτε ξε-χνοῦσε νά μνημονεύσειμερικούς, αἰσθανότανὅτι τοῦ ἔκαναν παρά-

πονο. Ἀπαιτοῦσε πάντοτε μετά τήν Λειτουρ-γία νά ὑπάρχουν κόλλυβα γιά Τρισάγιο.

Τό πῶς θά ψάλλει τά τῆς θείας Λειτουρ-γίας διδάχθηκε ἀπό τόν Γέροντα Ἰωσήφ. Χαι-ρόταν τόσο πολύ ὁ μακάριος Γέροντάς μαςἀπό τίς Λειτουργίες, πού ἔκανε ὁ μακαριστόςἀδελφός μας καί ἔλεγε: «Δέν πιστεύω νά γίνε-ται στό Ἅγιον Ὄρος καλύτερη θεία Λειτουρ-γία».

Σέ ὅλη τήν ἱερατική διακονία τουἔκανε Σαρανταλείτουργα. Εἶχε ὅμως

πολλή ἀκρίβεια στίς ἀμοιβές καίοὐδέποτε δεχόταν χρήματα γι᾽αὐτά, ἄν δέν ἦταν βέβαιος, ὅτι θάτά τελέσει. Δέν δεχόταν ἐπίσης δω-

ρεές, ἄν δέν μποροῦσε νά προ-σευχηθεῖ γιά τούς δωρητές. Τά

περισσότερα δέ χρήματα μοί-ραζε στούς φτωχούς πάν-τοτε μυστικά.

Ἑπόμενο εἶναι φυσικάσέ ὅσους γεύτηκαν τίςθεῖες δωρεές νά μήν τούςσυγκινεῖ ἤ ἀπασχολεῖ ὁμάταιος αὐτός κόσμος.

Στόν Γέροντα, ἦταν φανερήἡ ἀποχή ἀπό τά πράγ-ματα αὐτοῦ τοῦ κόσμου

καί ἰδιαίτερα ἀπό τά χρή-ματα. Ἔμαθε ἀπό τόν Γέ-ροντα Ἰωσήφ τήν δύναμηκαί ἐνέργεια τῆς πίστεως,αὐτήν πού οἱ Πατέρες ὀνο-μάζουν «πίστη τῆς θεω-ρίας», καί μέ τήν βοήθειααὐτῆς ἀμεριμνοῦσε, ἀφοῦ

ὅλα τά ἀνέθετε στήν θεία Χάρη,πού ἐν αἰσθήσει πάντοτε ἔπα-σχε.?

(Γέροντος Ἰωσήφ Βατοπαιδινοῦ, «Ὁ χαρισματοῦχος ὑποτακτικός.

Γέροντας Ἐφραίμ ὁ Κατουνακιώτης»,Ψυχωφελῆ Βατοπαιδινά 12,

σ. 41-57).πηγή: http//www. pemptousia.gr/


ΑΝΟΙΞΗ

2012

18

Αφιέρωμα...j

ό Νοέμβριο τοῦ ᾽96 ἕνα ἰσχυρό ἐπει-σόδιο τόν ἔριξε μόνιμα στό κρεββάτι μέ

σχεδόν τέλεια ἀκινησία, ἀφωνία, ἀδυναμίακαταπόσεως. Φαινόταν νά μήν ἔχει καμμία

ἐπαφή μέ τό περιβάλλον. Δέν προσπαθοῦσενά πεῖ τίποτε, ἔστω καί μέ χειρονομίες. Οὔτεφαινόταν νά ἀκούει ὅ,τι τόν ρωτοῦσαν.

Ἦταν ἕνα μυστήριο. Μόνο ὅταν πονοῦσεπολύ, βογκοῦσε. Οἱ ἀδελφοί πού τόν ἀγα-ποῦσαν, τοῦ ἔγραφαν: «Καί ὅταν ἡ καθημερι-νότης μέ παρασύρει πολλές φορές, βλέπωνοερῶς ἐντός μου τό δικό σας βλέμμα καί ἰλιγ-γιῶ ὁ ἄθλιος μπροστά στή δική σας ὑπομονήκαί στίς δικές σας δοκιμασίες»...

Παρ᾽ ὅλες τίς δοκιμασίεςὅμως ἔβλεπε, ἔστω λίγο, καίἄκουγε μιά χαρά. Καί ἡ ἀπό-δειξη ἦταν ὅτι ἀνταποκρινό-ταν μέ χαμόγελα ἤ καί γέλιαἀκόμη, ὅταν τοῦ διηγοῦνταντίς ἀγαπημένες του χαριτωμέ-νες ἱστοριοῦλες πού συνήθιζεκαί ὁ ἴδιος νά χρησιμοποιεῖ πα-λαιότερα. Ἦταν ὁ μόνος τρό-πος ἐπικοινωνίας μαζί τουστήν κατάσταση τετραπλη-γίας πού βρισκόταν. Πάντοτεεὐχαριστιόταν νά χαριτολογεῖλέγοντας διδακτικές ἱστορίεςἀπό τήν ἑλληνική μυθολογία ἤτήν λαϊκή παράδοση, ἄλλοτε

νά αὐτοσαρκάζεται ἤ νά πειράζει τούς ἄλλουςμέ εὐφυΐα καί ἀγαθότητα.

Ὅταν κάποιος δέν ἔτρωγε τό φαγητό τουἀπό θεληματάρικη ἄσκηση, διηγεῖτο γιά τόγαϊδουράκι τοῦ Χότζα πού δέν τό τάϊσε μιά,δέν τό τάϊσε δύο, καί χαιρόταν πού δούλευεχωρίς ἔξοδα. Κάποια στιγμή ὅμως ἡ πόρτα τοῦστάβλου δέν ἄνοιγε, γιατί τό γαϊδουράκι ψό-φησε καί ἔπεσε κάτω φαρδύ-πλατύ.

Ἄλλοτε σχηματίζοντας σάν παιδική τήφωνή του προσποιοῦταν τή συνομιλία δύομικρῶν παιδιῶν: -Πού εἶναι τά σταφύλια; - Τίτά θέλεις; -Νά τά δῶ! γιά νά στηλιτεύσει τήνπαιδική πονηριά κάποιου.

Τά τέλη

τοῦ Γέροντα

ἘφραίμΚατουνακιώτη

† 14 / 27 (ν.ἡμερ.) Φεβρουαρίου 1998


ΑΝΟΙΞΗ

2012

Γιά ἄλλον πού δέν ἔλεγε νά μάθει στοιχει-ώδη τυπικά, θυμόταν τή φλάσκα τοῦ παπά.Ἦταν ἀγράμματος καί μέτρησε κουκιά μέσασέ ἕνα σακκούλι. Τρώγοντας ἕνα κάθε μέρα θάἤξερε πότε νά κάνει Πάσχα. Ἡ παπαδιά τόἀντιλήφθηκε καί πρόσθετε κουκιά, γιά νά τόνεὐχαριστήσει. Καί ὁ παπάς ἀπαντοῦσε στούςπαραπονούμενους χωρικούς: «Ὅπως πᾶνε τάκουκιά καί ὅπως δείχνει ἡ φλάσκα, οὔτε φέτοςἔχει Λαμπρή οὔτε τοῦ χρόνου Πάσχα». Ἄν κά-ποιος ἔκανε ὑπακοή γιά τά μάτια, κουνοῦσεχαμογελώντας τό κεφάλι, καί μέ βαριά προ-σποιητή φωνή ἔλεγε: «Ἀντώνη, Ἀντώνη...», θυ-μίζοντας τήν ἀποδοκιμαστική φράση καίἔκφραση ἑνός ἅγιου γέροντος πού ὁ ὑποτα-κτικός του ἔκανε ὑπακοή, μόνο ὅταν ἦταν πα-ρόντες ἄλλοι.

Αὐτά κάι ἄλλα παρόμοια, μικρότερα ἤἐκτενέστερα, ἦταν πού τοῦ κρατοῦσανεὔθυμη συντροφιά τούς δεκατρεῖς μῆνες τῆςσυνεχοῦς κατακλίσεώς του στό κρεββάτι τοῦπόνου. Ὅταν ὁ πυρετός καί ἡ ἀσθένεια δυνά-μωναν, τό χαμόγελο μαραινόταν στά γερον-τικά χείλη του.

Δέν ἀναπαυόταν στήν κατάκλιση. Προτι-μοῦσε νά κάθεται στό κρεββάτι μέ τά πόδιαχαμηλά στό πάτωμα καί τήν πλάτη στηριγ-μένη σέ μαξιλάρια. Ὅπως πάντοτε πολύ σκυ-φτός. Ἡ ἀγαπημένη του στάση προσευχῆς.Σ᾽ αὐτή τήν στάση τόν πῆρε ἥσυχα ὁ Θεόςστίς 14/27 Φεβρουαρίου 1998.

Ἐπανειλημμένα εἶχε δώσει ἐντολές νά γίνειἡ κηδεία του στόν στενό κύκλο τῆς γειτονιᾶς.Ἀλλά τό μυστικό διέρρευσε καί ἀρκετοί πατέ-ρες πρόλαβαν τόν τελευταῖο ἀσπασμό του.Ἕνας ἀπό αὐτούς γράφει:

«Ὁ Γέροντας, ἄνθρωπος Ὅσιος, μέ ἁγίαζωή, ἔμπλεως τῆς χάριτος τοῦ Θεοῦ μέ πλη-ροφορίας δι᾽ ὅσα ὁ ἰδικός του κόσμος χω-ροῦσε, καί ὅμως ζοῦσε μέ τήν αἴσθηση τοῦἁμαρτωλοῦ καί παρακαλοῦσε νά εὐχώμεθα δι᾽αὐτόν.

«Παιδί μου, σέ παρακαλῶ, ὅταν φύγω, νάμοῦ κάνεις ἕνα σαρανταλείτουργο καί πάν-τοτε νά μέ μνημονεύεις». Εἶχε δώσει ἐντολή στήθανή του νά παρευρεθοῦν οἱ γείτονες, μέ τούς

ὁποίους πέρασε τήν παροῦσα ζωή. Δι᾽ ἐμέ εἶχεδώσει εὐλογία νά μέ καλέσουν. Τόν εὐχα-ριστῶ. Τή νύκτα τῆς θανῆς του τόν βλέπωστόν ὕπνο μου ντυμένο λευκή ἱερατική στολή,ἀστράπτοντα, χαριέστατον καί λέγοντα:«Παπαδάκο μου, ὑπάγω νά λειτουργήσω».Παρευρέθην εἰς τήν κηδεία του. Ἔβλεπα κοι-μώμενον ἕναν ὅσιον ἀνήκοντα πλέον εἰς τήν χο-ρεία τῶν Ἁγιορειτῶν Πατέρων καίηὐχαρίστησα τόν Θεόν καί τόν Γέροντα πούμέ ἀγάπησε καί χαρακτήρισε τήν ζωήν μου μέτήν ἰδικήν του. Τέλος, τό σῶμα του ἐδέχθη ἡμητέρα γῆ, ἁγιαζομένη ὑπ᾽ αὐτοῦ, τήν δέἁγίαν του ψυχήν ὑπεδέχθη χαίρουσα ἡ χορείαπάντων τῶν Ὁσίων τῶν ἐν ἀσκήσει διαλαμ-ψάντων, τῶν ὁποίων ἡ μνήμη τήν ἡμέρα ἐκείνηἤρχιζε μέ τόν Ἑσπερινό, διά νά ἑορτάσει οὕτωὁ Ὅσιος μετά τῶν Ὁσίων.

Εἰς ἡμᾶς ἄφησε μνήμην καί ὑπόδειγμα ἐνα-ρέτου ἡσυχαστικῆς ζωῆς, ζωῆς Ἁγιορείτουμοναχοῦ καί νοσταλγικήν ἀνάμνησιν τοῦ σε-πτοῦ του προσώπου.

Εἱς τά τεσσαρακονθήμερα μνημόσυνα δένἠδυνήθην νά παρευρεθῶ, διότι εἴχομεν εἰς τόκελλίον μας κουράν, καί ἐστενοχωρούμην πούδέν ἤμουν καί ἐγώ ἐκεῖ. Εἰς τήν Λειτουργίανμετά τόν καθαγιασμόν, εἰς τήν μνημόνευσιντῶν κεκοιμημένων, λέγων: «Μνήσθητι, Κύριε,τοῦ πατρός ἡμῶν Ἐφραίμ...» αἰσθάνομαι δύοχέρια νά μέ ἀγκαλιάζουν στοργικά στούςὤμους. Μέ ἔπιασε ρίγος. Σταμάτησα. Γύρισαπίσω. Δέν βλέπω τίποτε. Τόν ηὐχαρίστησακαί συνέχισα τήν Λειτουργίαν. Ἡ ἀγαπῶσακαρδία του πιστεύω ὅτι μᾶς παρακολουθεῖ.Εὔχεται καί τό αἰσθανόμεθα».?

(Γέροντας Ἐφραίμ Κατουνακιώτης. Ἔκδ. Ἱ. Ἡσυχα-στηρίου «Ἅγιος Ἐφραίμ» Κατουνάκια Ἁγίου Ὄρους ).


ΑΝΟΙΞΗ

2012

20

«Ἥδιστα οὖν μᾶον καυχήσομαι ἐν ταῖς ἀσθενείαις μου,ἵνα ἐπισκηνώση ἐπ᾽ ἐμέ ἡ δύναμις τοῦ Χριστοῦ»

(Β´ Κορ. 12,9).

πό μικρός ὁ Γέροντας ἦταν ἀλλεργι-κός. Μᾶς ἔδειχνε τό ἕνα πόδι, πού φαι-νόταν πάντοτε ἐρεθισμένο. Ὅταν ἡκόπωση αὐξανόταν, τότε αὐτό ἐρεθι-

ζόταν περισσότερο καί μετέδιδε τάσυμπτώματα καί στό ὑπόλοιπο σῶμα.

Ὅταν καί σέ ἐμᾶς συνέβαιναν θλίψεις, εἴτεἀπό κάποια ἀσθένεια ἤ ἄλλη αἰτία καί προ-καλοῦσαν φόβο ἤ ἀποθάρρυνση, μᾶς παρη-γοροῦσε μέ ἕνα δικό του περιστατικό πού μᾶςδυνάμωνε τό ἠθικό, ἀλλά μεγάλωνε καί τήνπροθυμία μας.

«Κάποτε, μᾶς ἔλεγε, αὐτή ἡ ἀλλεργικήἀσθένειά μου δυνάμωσε ἀπότομα. Ἀπό τούςσωματικούς κόπους, γιατί ὑπηρετοῦσα δύοΓέροντες, γέμισε τό σῶμα μου χονδρά σπυριάμέ ἐρεθιστική φαγούρα. Τά μάτια μου ἀκόμαἐρεθίστηκαν, καί σχεδόν ὅλο μου τό πρόσωποπαραμορφώθηκε.

Πῆγα σιγά-σιγά στό ἐκκλησάκι μας καίμέ παράπονο ἄρχισα νά κλαίω μπροστά στήνεἰκόνα τῆς Παναγίας μας. «Παναγία μου, Τῆςἔλεγα, τώρα θά σοῦ θυμίσω τά λόγια Σου,

ὅταν μᾶς παρηγοροῦσες, ὅτι θά εἶσαι καί θάμείνεις πάντοτε κηδεμόνας, ἡ τροφός καί για-τρός μας. Ποῦ θά καταφύγω τώρα ἐγώ ὁ τα-πεινός, ὅπως εἶμαι γιά νά βρῶ παρηγοριά;».

Ἀμέσως αἰσθάνθηκα στήν ψυχή μου μίαεἰρήνη, μία ἀνακούφιση καί ὅλο μου τό σῶματό αἰσθανόμουν ἐλαφρό καί εὐκίνητο. Ἄρχισανά κινοῦμαι καί νά περπατῶ μέ εὐκολία! Αὐτόἦταν ὅλο. Ἀπόκτησα τήν ὑγεία καί τήν ὄρεξήμου νά συνεχίσω τήν διακονία μου στούς Γέ-ροντές μου».

Πόση δύναμη πέρναμε, ὅταν μᾶς διηγό-ταν τόσο ζωντανά τήν παρουσία τῆς Χάρι-τος, ἐάν τήν ἐπικαλεσθεῖ κάποιος μέ πίστη! ὉΓέροντας Ἐφραίμ εἶχε ὑπερβολική ἀγάπηστήν Παναγία. «Τί νά κάνω, ἔλεγε, πολλέςφορές ὅταν λειτουργῶ δέν μπορῶ νά προ-φέρω τό ὄνομά Της. Ὅταν Τήν ἐπικαλοῦμαι,αἰσθάνομαι μέσα μου μία πυράκτωση τῆςκαρδίας μου».

«Εἶχε ἔρθει μία φορά στήν καλύβη μαςἕνας καλός ψάλτης ἀπό τούς Δανιηλαίους.Μᾶς πέτυχε στήν Λειτουργία. Ὁρίστε π. Δα-νιήλ νά ψάλλετε τό «Ἄξιον ἐστί». Καί τόἔψαλλε. Ἐκείνη τήν ὥρα ξέρετε τί εἶπα; Ἐσύπ. Δανιήλ ψέλνεις καί ὑμνολογεῖς τόν Θεό, δο-ξάζεις τόν Θεό μέ τήν καλλιφωνία καί τήνψαλτική. Ἐγώ δέν ἔχω τίποτε ἄλλο νά προ-σφέρω στόν Θεό παρά τόν πόνο πού αἰσθά-νομαι στό ποδάρι μου. Ἄν θά μέ ἐλεήσει ὁΘεός, ἐξαιτίας τοῦ πόνου θά μέ ἐλεήσει.

-Γέροντα, τί πειρασμούς περάσατε; «Θά σᾶς πῶ τό ἀπόρρητο τῆς ζωῆς μου.

Τό ἔκζεμα, αὐτή τήν πληγή πού ἔχω στόπόδι, τήν ἔχω ἀπό δεκαπέντε χρονῶν. Δοκί-μασα διάφορα φάρμακα. Τίποτε. Τώρα πούπέρασε ἡ ἡλικία ἐπιδεινώθηκε. Καθήμενος στόκρεββάτι τοῦ πόνου, ἔτσι τό λέω ἐγώ, ἔχω τόπόδι ψηλά καί λίγο ἀνακουφίζομαι. Καθήμε-νος ἐδῶ δημιουργήθηκε κύστη κόκκυγος.

Γνώρισόν μοι...j

Σωματική ἀσθένεια καί θεραπεία

Q Q

j


ΑΝΟΙΞΗ

2012

Ὅταν τό σκέπτεσαι αὐτό εἶναι τό πλέον φρι-κωδέστερο. Προκαλεῖ πολύ πόνο. Σέ ὅποιαστάση καί ἄν καθήσεις πονᾶς. Σέ πονᾶ ὁγλουτός. Σέ προειδοποιεῖ ὅτι θά ἀνοίξειπληγή. Ὑπομονή, ὑπομονή. Ἕως ὅτου μίαφορά δέν ἄντεξα καί ἔπεσα σέ ἀπόγνωση.Μόνο πού νά σκέφτεσαι τήν λέξη ἀπόγνωσηεἶναι φρίκη. Εἶναι γεύση κολάσεως, γεύση γε-ένης. Κράτησε ἕξι ἕως ἑφτά λεπτά. Μέσα στόνπόνο, μέσα στήν ἀπελπισία πού βρισκόμουν,δέν ἔλεγα τίποτε στήν συνοδία μου. Μίαφωνή ἄκουσα ὡς αὔρα λεπτή. «Ἔτσι σέ θέλειὁ Θεός». Μέ αὐτό πῆρα μία βαθιά ἀναπνοή.«Ἔ! νἄναι εὐλογημένο, ἀφοῦ ἔτσι μέ θέλει ὁΘεός. Ἀλλά δός μου ὑπομονή, γιατί δένἀντέχω». Τί νά κάνω; Νά βγῶ ἔξω νά κάνωἐγχείρηση; Ὅλοι σοῦ λένε ἐγχείρηση νά κά-νεις. Πῶς θά βγῶ ὅμως;

Σηκώνομαι ἀπελπισμένος καί πηγαίνωστό καντηλάκι τῆς Παναγίας. Καί τό καντη-λάκι τῆς Παναγίας, θαυματουργό εἶναι.Παίρνω λίγο βαμβάκι καί ἀλείφω τό μέρος,πού εἶναι ἡ κύστη κόκκυγος, καί δεξιά καίἀριστερά τούς γλουτούς. Αὐτό τό ἔκανατρεῖς ἡμέρες. Τήν τρίτη ἡμέρα ἄφαντος ὁπόνος. Θαυματούργησε ἡ Παναγία. Ἐφαρ-μόστηκε ἡ συχνή πατερική ρήση, «ὑπομονήστίς θλίψεις».

Ἡ σκέπη τῆς Παναγίας πάντα ὑπάρχει,ἀλλά δέν τήν βλέπομε. Τότε τήν βλέπομε,ὅταν πρόκειται νά πέσομε μέσα στό χάος,στήν ἄβυσσο. Τότε μᾶς ἀπαλλάσσει ἀπό τήνκαταβόθρα. Καί ὄχι μόνο αὐτό. Τό κυριότερονά ποῦμε. Ὅταν ἔφυγαν οἱ πόνοι, μία χαρά

κυκλοφόρησε μέσα μου ὡς μία πληροφορία,ὅτι ὁ Θεός τήν πολλή Του, τήν ἄμετρηἀγάπη, τήν φανέρωσε μέ τό νά μοῦ δώσει τήνπληγή κάτω στό ποδάρι. Καί δέν χόρταινανά δοξάζω, νά ὑμνολογῶ, νά εὐγνωμονῶ τόνΘεό, πού μοῦ ἔδωσε τήν πληγή.

Γι᾽ αὐτό, καλές εἶναι οἱ θλίψεις, καλά τάβάσανα, καλές οἱ στενοχώριες. Ξέρει ὁ Θεός,γιατί τίς δίνει. Περισσότερο πλησιάζομε τόνΘεό μέ τίς θλίψεις. «Ἐν θλίψει ἐπλάτυνάς με»(Ψαλ. 4,2) καί κατά τό πατερικό «ὁ φεύγωνπειρασμόν ἐπωφελῆ, φεύγει ζωήν αἰώνιον».

Γι᾽ αὐτό ὁ ἄνθρωπος νά μήν ἀπελπίζεται.Νά μήν ἔρχεται σέ ἀπόγνωση μέ μία ἀποτυ-χία. Ἡ ἀποτυχία μετατρέπεται σέ ἐπιτυχία,διότι ἔτσι γνωρίζεις ποιό εἶναι τό θέλημα τοῦΘεοῦ. Τό θέλημα τοῦ Θεοῦ, δέν εἶναι πάντοτεγλυκό. Εἶναι καί πικρό! «Τό ποτήριον ὅ δέ-δωκέ μοι ὁ πατήρ, οὐ μή πίω αὐτό;» (Ἰω.18,11). Διαμέσου τοῦ σταυροῦ ἦλθε ἡ ἀνά-σταση. Ὁ ἅγιος Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομοςἐπαινεῖ ὁ Ἰώβ, ὄχι γιά τήν προηγούμενη ζωήτου, πού ἦταν ἐλεήμων, οἰκτίρμων, φιλόξενος,τῆς προσευχῆς, ἀλλά γιά τήν ὑπομονή, πούἔκανε στήν ἀσθένεια πού τοῦ παραχώρησε ὁΘεός. «Τήν ὑπομονήν Ἰώβ ἠκούσατε». (Ἰακ.5,11). Μέ ἀμεριμνία καί μέ ἄνεση, δέν πᾶμεστόν οὐρανό. Θά δώσουμε αἷμα γιά νά πά-ρουμε πνεῦμα.

Θυμᾶμαι ὅταν πῆγα στά Ἱεροσόλυμα μέπλησίασε μία γερόντισσα καί ἤθελε νά μοῦπεῖ ἕνα ὅραμα, πού εἶδε. Εἶδα Γέροντα τούςτρεῖς Πατριάρχες, Ἀβραάμ, Ἰσαάκ καί Ἰακώβμέσα στόν παράδεισο. Τούς εἶπα, θέλω νάἔρθω καί ἐγώ ἐκεῖ. Ἔλα, μοῦ λένε. Ἀπό πού;Ἀπό τόν δρόμο. Ποιόν δρόμο; Μοῦ ἔδειξαν ἕναμονοπάτι δεκαπέντε πόντους. Μά ἄν ἔρθωἀπό αὐτό θά σχίσω τά ροῦχα μου. Ἄ!, γε-ρόντισσα, ἀπό αὐτό ἤρθαμε καί ἐμεῖς.

Μέ γλυκίσματα, δέν πᾶμε στόν παρά-δεισο. Ἔχει κάτι φαρμάκια! Μέ αὐτά ὅμως κα-θαρίζεται ἡ ψυχή».?

( Γέροντος Ἰωσήφ Βατοπαιδινοῦ, «Ὁ χαρισματοῦχοςὑποτακτικός. Γέροντας Ἐφραίμ ὁ Κατουνακιώτης», Ψυ-

χωφελῆ Βατοπαιδινά 12, σ. 135-142).


ΑΝΟΙΞΗ

2012

22

Μέ λόγια απλά...j

Συμβουλές τοῦ ὁσίου ΓέροντοςἘφραίμ Κατουνακιώτη

χαρά παρηγορεῖ, ἀλλά δέν μᾶς φέρ-νει κοντά στόν Θεό. Σέ ξεγελᾶ καί

ξεχνᾶς τήν φιλοπονία, τήν ἄρση τοῦσταυροῦ. Ἐγώ πολλές φορές βλά-

φτηκα ἀπό τήν πολλή χαρά. Οἱ θλίψεις, οἱπειρασμοί, οἱ στενοχώριες σέ καθαρίζουν καίαἰσθάνεσαι κοντά σου τόν Θεό. Ὁ σταυρόςσέ κάνει ταπεινό καί αὐτός φέρνει τήν ἀνά-σταση. Δέν βλέπεις τί λέει; «Ἰδού γάρ ἦλθεδιά τοῦ σταυροῦ χαρά ἐν ὅλῳ τῷ κόσμῳ».

Ἡ ζωή μας ἐδῶ εἶναι ἕνα συνεχές μαρτύ-ριο. «Στενή καί τεθλιμμένη ὀδός», ἡ μόνη πούὁδηγεῖ στόν οὐρανό. «Διά πολλῶν θλίψεωνδεῖ ὑμᾶς εἰσελθεῖν εἰς τήν βασιλείαν τοῦΘεοῦ». (Πραξ. 4,22). Γεύθηκα ἀδελφοί μου, καίδέν περιαυτολογῶ καί τήν γλυκύτητα τοῦπαραδείσου, ἀλλά καί τήν πικρία τοῦ ἄδου.Ἀνέβηκα στά ὕψη τοῦ οὐρανοῦ, ἀλλά κατό-πιν κατέβηκα καί στά κα

ΤΕΥΧΟΣ ΑΡ. 47 nn κωδικός 7109 ΙΑΝ.ΦΕΒΡ. 2012€¦ · e-mail:...

Documents

Transcript of ΤΕΥΧΟΣ ΑΡ. 47 nn κωδικός 7109 ΙΑΝ.ΦΕΒΡ. 2012€¦ · e-mail:...