Ceremoniał to uroczysty akt publiczny lub obrządek religijny
o charakterze oficjalnym, który przebiega zgodnie z ustalonym
porządkiem opartym często na tradycyjnych formach symbolicznych.
Ceremoniał jest to zespół form kurtuazyjnych, którego podstawą jest
dążenie do okazania szacunku osobie reprezentującej obce państwo
lub władzę zwierzchnią.
Istota i charakter ceremoniałów opiera się na prawie i zwyczajach
międzynarodowych oraz obyczajach danego kraju.
Kurtuazja międzynarodowa to wszelkie akty grzecznościowe ze strony państwa
przyjmującego wobec przedstawicieli innych państw
lub samych tych państw, będące przejawem i podkreśleniem szacunku dla tego
wszystkiego co reprezentuje i symbolizuje państwo.
Są to międzynarodowe reguły społeczne
obowiązujące między podmiotami stosunków międzynarodowych,
ale nie stwarzające roszczeń.
Są to zasady dobrego wychowania, postępowania w sposób uprzejmy,
delikatny, a niekiedy i stanowczy, stosownie do okoliczności.
Przejawem kurtuazji międzynarodowej są normy protokołu i ceremoniału
dyplomatycznego i konsularnego.
Są to zasady, normy postępowania w stosunkach oficjalnych, urzędowych
między podmiotami stosunków międzynarodowych, zwłaszcza miedzy
podmiotami prawa międzynarodowego i organizacjami międzynarodowymi,
które reprezentuje głowa państwa, szef rządu,
minster spraw zagranicznych, przewodniczący organizacji.
Bardzo często normy kurtuazji międzynarodowej określane są jako
obyczaje, ale niektórzy mówią, że są to zwyczaje.
Normy kurtuazji międzynarodowej mogą przekształcać się w normy prawa
międzynarodowego, co odbywa się w identyczny sposób jak w przypadku
przekształcenia normy moralnej w normę prawa międzynarodowego.
Uznanie jednego państwa przez drugie de facto pozwala na nawiązanie
stosunków handlowych i konsularnych oraz wymianę przedstawicieli,
których misja ma charakter nieoficjalny.
Uznaniu de iure stanowi nawiązanie stosunków dyplomatycznych.
Nawiązanie stosunków dyplomatycznych odbywa się zazwyczaj w drodze
uzgodnienia wspólnego komunikatu i podpisaniu go przez
upełnomocnionych przedstawicieli,
lub też w formie wymiany not dyplomatycznych.
Legacja (z łaciny legatio – poselstwo), prawo nawiązywania i utrzymywania
stosunków dyplomatycznych, wysyłania (czynne prawo legacji)
i przyjmowania (bierne prawo) przedstawicieli dyplomatycznych. Przysługuje
w pełni państwom samodzielnym, z biernego prawa korzysta ONZ
i organizacje wyspecjalizowane oraz niektóre organizacje regionalne. Nie
posiadają takich uprawnień części składowe federacji.
Prawo legacji, prawo przysługujące każdemu państwu – podmiotowi prawa
międzynarodowego, polegające na wysyłaniu swoich przedstawicieli do
innych państw (prawo legacji czynne) i przyjmowaniu przedstawicieli
dyplomatycznych innych państw (prawo legacji bierne).
Ceremoniał dyplomatyczny
Akredytacja szefa misji
Przed wysłaniem ambasadora konieczna jest zgoda kraju przyjmującego,
określana jako uzyskanie agrément dla danej osoby.
Państwo może odmówić przyjęcia danej osoby nie podając przyczyn, stąd
wystąpienie
o agrément jest poufne i może być ustne, ale zawsze przed oficjalną
nominacją.
W Polsce agrément jest udzielane przez MSZ po uzyskaniu zgody Kancelarii
Prezesa Rady Ministrów
i Kancelarii Prezydenta RP.
Kancelaria Prezydenta RP przygotowuje do podpisu Prezydenta
nominację nowego ambasadora,
kontrasygnowaną uprzednio przez
Ministra Spraw Zagranicznych.
Równolegle Protokół Dyplomatyczny MSZ przygotowuje do podpisu
Prezydenta RP kontrasygnowane przez Ministra Spraw Zagranicznych listy
uwierzytelniające oraz listy odwołujące dotychczasowego ambasadora.
Obydwa te dokumenty, adresowane do głowy państwa przyjmującego,
wykonuje się z oficjalnymi kopiami.
Polsce ambasadorów wita na ogół
wicedyrektor Protokołu Dyplomatycznego.
Obecny jest charge d'affaires en pied
i pracownicy placówki ambasadora.
Ambasador korzysta z przejścia przez salonik dla VIP.
Wicedyrektor Protokołu Dyplomatycznego wręcza ambasadorowi
opis ceremonii składania listów uwierzytelniających
oraz wieńca na Grobie Nieznanego Żołnierza
i ustala termin pierwszej wizyty
u dyrektora Protokołu Dyplomatycznego
(z reguły w tym samym dniu lub w następnym).
Podczas pierwszej wizyty u dyrektora Protokołu Dyplomatycznego MSZ
ambasador otrzymuje informacje o przewidywanym terminie złożenia listów
uwierzytelniających
i listów odwołujących u Prezydenta RP.
Następnie ambasador składa wizytę wstępną
wiceministrowi spraw zagranicznych,
odpowiedzialnemu za dany region,
i wręcza mu kopie listów uwierzytelniających i listów odwołujących
poprzednika.
Protokół Dyplomatyczny, notyfikując datę przyjęcia
nowego ambasadora przez głowę państwa,
przekazuje jednocześnie pisemnie wskazówki na temat przebiegu ceremonii,
liczby współpracowników, którzy mogą mu towarzyszyć,
wymogów co do ubioru,
którym w zależności od zwyczajów kraju może być frak lub mundur
dyplomatyczny, jaskółka (żakiet), ciemne ubranie lub strój narodowy oraz ich
odpowiedniki kobiece.
W Polsce przyjęto dla panów:
ciemne ubranie, oficjalny strój narodowy lub uniform dyplomatyczny,
natomiast dla pań:
suknia dzienna, kapelusz i rękawiczki lub oficjalny strój narodowy.
Sień wielka
Sala hetmańska
Klatka schodowa
Antyszambra
Sala kolumnowa
Sala obrazowa
PM M M
PD A
DMA D D
Sala kolumnowa
Biblioteka
Biblioteka
Gabinet Prezydenta
http://wirtualnepodroze.dziennik.pl/palac_prezydencki/http://wirtualnepodroze.dziennik.pl/palac_prezydencki/
Schemat ceremonii złożenia wieńca na Grobie Nieznanego Żołnierza
Ambasador na zakończenie swojej misji może zostać udekorowany
miejscowym odznaczeniem.
Wymaga to uprzedniego uzyskania zgody władz
kraju wysyłającego ambasadora.
Z reguły przyznaje się ambasadorowi
Krzyż Komandorski Orderu Zasługi Rzeczpospolitej Polskiej,
a w szczególnych przypadkach
Krzyż Komandorski z Gwiazdą Orderu Zasługi
Rzeczypospolitej Polskiej.
Ceremonia powitania głowy obcego państwa
Lotnisko, a czasami również trasa przejazdu udekorowane są
flagami obu państw.
Do samolotu gościa wchodzą ambasador państwa gościa i szef polskiego
Protokołu Dyplomatycznego, który zaprasza w imieniu prezydenta RP do
rozpoczęcia wizyty.
Na lotnisku witają:
podsekretarz stany w Kancelarii Prezydenta RP,
podsekretarz stanu w ministerstwie spraw zagranicznych, ambasador
rezydujący w kraju gościa,
dyrektor departamentu politycznego MSZ
i wyżsi rangą przedstawiciele ambasady państwa gościa.
Małżonka gościa otrzymuje bukiet kwiatów.
wejście do pałacu
P MPGMGDelegacja
gościaDelegacja
polska
orkiestra
Kompaniareprezentacyjna
prasa
Władze cywilnei wojskowe stolicy
Korpus dyplomatyczny
Personel ambasady
gościa
Ceremoniał państwowy
Uroczyste obchody święta narodowego, są okazją do wygłoszenia przez
głowę państwa orędzia do narodu,
defilady wojskowej, wręczenia najwyższych odznaczeń państwowych
i dokonania awansów na wyższe stanowiska.
Z okazji święta narodowego głowa państwa wydaje przyjęcie
dla ambasadorów akredytowanych w stolicy,
a misje dyplomatyczne państwa obchodzącego święto organizują przyjęcia w
krajach akredytacji.
Z okazji święta narodowe głowy państwa, szefowie rządu i ministrowie spraw
zagranicznych otrzymują listy lub depesz gratulacyjne do swych
odpowiedników.
Protokół Dyplomatyczny prowadzi kalendarz oficjalnych świąt narodowych
wszystkich państw świata.
Polska obchodzi oficjalnie święta narodowe dwa razy w roku,
przy czym dzień 3 maja stanowi zasadnicze święto Rzeczypospolitej,
a 11 listopada jest Narodowym Świętem Niepodległości.
Przebieg centralnych uroczystości organizowanych z tych okazji w Warszawie
jest zbliżony.
Na placu marszałka Józefa Piłsudskiego dokonuje się w obecności
Prezydenta Rzeczypospolitej i najwyższych władz państwa uroczystej
zmiany wart honorowych przy Grobie Nieznanego Żołnierza, a następnie
złożenia na nim wieńców, z których pierwszy – w imieniu Narodu – składa
prezydent.
Całości uroczystości dopełnia ceremoniał wojskowy: salut artyleryjski 12 salw
armatnich podczas podnoszenia flagi państwowej na maszt oraz defilada
pododdziałów reprezentacyjnych Wojska Polskiego, Policji i Straży
Granicznej uczestniczących w zmianie wart.
Podczas uroczystości Święta Narodowego 3 maja
Prezydent Rzeczypospolitej wręcza w Pałacu Prezydenckim najwyższe
odznaczenia państwowe, w tym przyznawany jedynie przy tej okazji Order
Orła Białego.
Następnie w Pałacu lub jego ogrodach odbywa się oficjalne przyjęcie
popołudniowe, w którym uczestniczą najwyższe władze cywilne i wojskowe
Rzeczypospolitej, osoby zasłużone i odznaczone tego dnia oraz korpus
dyplomatyczny, co oznacza wszystkich ambasadorów akredytowanych w
Polsce.
W Polsce uroczystość inauguracja prezydentury składa się z dwóch
podniosłych ceremonii.
Pierwszą z nich jest zaprzysiężenie nowego
Prezydenta Rzeczypospolitej.
Po ogłoszeniu ważności jego wyboru prezydent-elekt przybywa do gmachu
Sejmu i przed Zgromadzeniem Narodowym,
czyli podczas wspólnego posiedzenia obu izb parlamentu,
składa przysięgę oznaczającą objęcie najwyższego urzędu.
Druga ceremonia następuje bezpośrednio po przysiędze
i ma charakter wojskowy, oznacza bowiem przejęcie zwierzchnictwa nad
siłami zbrojnymi przez Prezydenta Rzeczypospolitej.
Nowo zaprzysiężony prezydent odbiera honory od oddziałów
reprezentujących trzy rodzaje wojsk, po czym oddaje cześć sztandarowi
wojskowemu.
W 2005 roku inaugurację prezydentury rozbudowano o ceremoniał
uroczystego przekazania nowemu prezydentowi insygniów orderów: Orderu
Orła Białego i Orderu Odrodzenia Polski,
których prezydent jest Wielki Mistrz i przewodniczy ich Kapitułą. Uroczystość
ta odbywała się w sali balowej Zamku Królewskiego.
Do udziału w ceremonii inauguracji prezydentury zaprasza się również głowy
państw, z którymi utrzymywane są stosunki dyplomatyczne.
Uczestniczą one w niej osobiście lub wysyłają misję specjalną opatrzoną
stosownymi listami uwierzytelniającymi.
Ceremonia składania życzeń noworocznych prezydentowi
przez korpus dyplomatyczny.
Wieczorne przyjęcie odbywające się w Pałacu Prezydenckim na początku
stycznia każdego roku ma bardzo uroczysty
i formalny charakter.
Ambasadorowie są przedstawiani, zgodnie ze starszeństwem ich precedencji,
przez dyrektora Protokołu Dyplomatycznego prezydentowi z małżonką,
którym towarzyszą prezes Rady Ministrów i minister spraw zagranicznych z
małżonkami.
Następnie życzenia w imieniu korpusu dyplomatycznego składa dziekan
korpusu, na którego przemówienie
Prezydent Rzeczypospolitej odpowiada podziękowaniami.
Przy organizacji ceremonii państwowych należy pamiętać,
że niektóre z nich mogą zawierać liturgiczne elementy modlitwy lub
sprawowania sakramentów.
Uczestnicy takich czystości, nawet jeśli są osobami niewierzącymi lub
niepraktykującymi, muszą zaznaczyć bierny w nich udział poprzez dyskretne
skupienie i taktowne oddanie szacunku zarówno modlącym się, jak i intencji
modlitwy.
Niewierzący powinni stać w milczeniu gdy praktykujący klęczą i przyjmują
sakrament.
Organizacja uroczystości publicznych
Organizacja uroczystości publicznej wymaga ustalenia celu,
aktóry zamierza się poprzez nią osiągnąć,
przygotowania jej scenariusza oraz oprawy ceremonialnej, wizualnej i
medialnej, ustalenia szczebla uczestnictwa władz,
stworzenia właściwych warunków bezpieczeństwa
oraz wyznaczenia odpowiedzialnych za jej przygotowanie i realizację.
Wyznaczyć należy również o osobę prowadzącą
- „mistrzem ceremonii”, „prowadzącego”
Zaproszone osobistości przybywają na uroczystość w porządku odwrotnym do
wysokości ich rang,
czyli im wyższa ranga, tym późniejsze przybycie.
W konsekwencji stosowania tej zasady najważniejszy gość przybywa ostatni,
aby nie czekać na rozpoczęcie uroczystości.
Ważni goście powinni być witani przez przedstawiciela organizatorów
przy wejściu do budynku lub na teren,
na którym ma odbywać się uroczystość,
i prowadzeni przez niego do przygotowanych dla nich miejsc.
Na najważniejszego gościa oczekiwać, powinien, osobiście główny
organizator i prowadzi go ku jego miejscu.
W chwili wejścia najważniejszego gościa na salę wszyscy zgromadzeni
wstają na znak szacunku
i siadają dopiero wtedy, gdy zajmie on swoje miejsce.
Zasada pierwszeństwa prawej strony dla wyznaczenia ważności miejsca
w prezydium oznacza kierunek prawej ręki osoby zasiadającej w
prezydium, a więc lewej dla publiczności.
Najważniejsza osoba, która jest głównym organizatorem i przewodniczy
obradom, zasiada pośrodku,
kolejne według porządku po jej prawej i lewej ręce,
a następnie po prawej ręce siedzącego po prawej i po lewej siedzącego
po lewej.
Jeśli do prezydium zaprasza się osobę zajmującą jedno z najwyższych
stanowisk w państwie, przewodniczący obradom ustępuje jej
swe centralne miejsce i zasiada po jej lewej ręce
M
11 9 7 8642135 10
22 20 18 19171513121416 21
IIIIII
M
10 8 6 753124 9
20 18 16 171513111214 19
IIIIII
Zasady zabierania głosu podczas uroczystości:
Pierwszeństwo zabrania głosu przypada gospodarzowi,
który wita zgromadzonych i zaproszonych gości.
Należy ograniczyć liczbę osób wymienianych z nazwiska i funkcji
do najważniejszych gości,
a nawet wyłącznie do głównego zaproszonego.
Przemówienie powitalne powinno być krótkie,
gdyż gospodarz nie powinien skupiać na sobie uwagi zebranych,
a jedynie przedstawić cel uroczystości i jej planowany przebieg.
Głos przekazuje się kolejnym mówcom zgodnie ze starszeństwem
piastowanych przez nich stanowisk.
Zwyczaj stosowany w Polsce każe,
by pierwsza po gospodarzu wystąpiła najważniejsza osobistość.
Jej przemówienie jest pod względem formy odpowiedzią na powitanie,
a pod względem treści nadaje ono ton wszystkim następnym wypowiedziom.
Należy pamiętać, że w zwyczaju innych krajów,
na przykład Francji,
ten porządek precedencji jest odwrócony,
czyli porządek wypowiedzi biegnie
od mówców mniejszej rangi do ważniejszych,
a najważniejsza osoba przemawia ostatnia.
Podkreśla to rangę mówcy, który ma zatem ostatnie słowo,
ponieważ z jego wypowiedzią nie wolno polemizować,
za to on ma prawo ustosunkować się do przedmówców.
Tylko jedna osoba może się wypowiadać w imieniu
tej samej instytucji lub organizacji.
Jest jej kwestią wewnętrzną kto zostanie wyznaczony do wygłoszenia
przemówienia,
ale będzie to jedna osoba nie ze względu na oszczędność czasu,
lecz na jednoznaczność stanowiska,
które zajmuje instytucja w danej sprawie.
Jeśli należy uwzględnić dodatkowego mówcę reprezentującego
instytucję organizującą uroczystość,
właściwiej będzie powierzyć mu rolę prowadzącego
i zapowiadającego kolejność przemówień.
Żałoba narodowa
Żałoba narodowa – żałoba ogłaszana przez władze państwowe po śmierci
wybitnej osobowości
lub z powodu wielkiej katastrofy.
Może być ogłaszana na skutek tragicznych wydarzeń w kraju, w którym ją
zarządzono, ale także jako rodzaj hołdu złożonego ofiarom podobnych
zdarzeń poza granicami państwa.
Na czas jej trwania odwołuje się zazwyczaj imprezy masowe i widowiska
rozrywkowe, zaleca się także powściągliwość w zachowaniu oraz zmianę
programów telewizyjnych .
W Polsce żałobę narodową wprowadza Prezydent Rzeczypospolitej
w formie rozporządzenia z kontrasygnatą Prezesa Rady Ministrów.
Powinno ono określać przyczynę wprowadzenia żałoby narodowej,
jej formę i czas trwania (może on wynosić – zależnie od wagi wydarzenia – od
jednego do trzech dni).
Podobnie stopniuje się jej przebieg: od minuty ciszy do znacznego
ograniczenia normalnego biegu dnia pracy.
Zazwyczaj wymaga ona opuszczenia flagi państwowej do połowy masztu na
budynkach będących siedzibą władz państwowych oraz misji
dyplomatycznych RP i urzędów konsularnych RP za granicą albo spowicie
jej kirem, czyli czarną wstęgą przymocowaną do drzewca flagi.
Do żałoby narodowej państwa akredytacji przyłączają się
w analogiczny sposób obce placówki dyplomatyczne.
O jej wprowadzeniu placówki te informowane są przez
Protokół Dyplomatyczny
notą okólną.
W przypadku żałoby narodowej ogłoszonej przez państwo obce prezydent,
premier i minister spraw zagranicznych kierują do swych odpowiedników
depesze lub posłania z wyrazami współczucia za pośrednictwem Protokołu
Dyplomatycznego.
Wszystkie placówki dyplomatyczne tegoż państwa obchodzą żałobę poprzez
opuszczenie flagi oraz wyłożenie w ambasadzie księgi kondolencyjnej, do
której wpisują się przedstawiciele władz kraju akredytacji.
O fakcie i terminie wyłożenia księgi kondolencyjnej ambasada informuje
władze i misje dyplomatyczne państw trzech notą okólną.
Top Related