ŻYCIE I TWÓRCZOŚĆ WŁADYSŁAWA

REYMONTA

Wykonała: Małgorzata Szwalec kl.1B

Życiorys polskiego poety Władysław Reymont urodził

się 7 maja 1867 w Kobielach Wielkich, zmarł 5 grudnia 1925 w Warszawie.

Władysław Stanisław Rejment był polskim pisarzem, prozaikiem i nowelistą, jednym z głównych przedstawicieli realizmu z elementami naturalizmu w prozie Młodej Polski. Niewielką część jego spuścizny stanowią wiersze. Laureat nagrody Nobla za czterotomową "epopeję chłopską" pt. Chłopi.

Reymont urodził się w rodzinie organisty. Jego ojciec, Józef Rejment, posiadał wykształcenie muzyczne i w tuszyńskiej parafii pełnił obowiązki organisty, a także prowadził księgi stanu cywilnego i korespondencję proboszcza z władzami rosyjskimi.

Matka, Antonina z Kupczyńskich, była obdarzona darem barwnej narracji. Miała pochodzenie szlacheckie - wywodziła się ze zubożałej szlachty krakowskiej.

C.D. ŻYCIORYSU W latach 1880-1884 uczył

się zawodu krawieckiego w Warszawie, został czeladnikiem. W okresie 1884-1887 był aktorem w wędrownych grupach teatralnych, następnie (1888-1893) dzięki protekcji ojca znalazł pracę jako dróżnik w Rogowie na Kolei Warszawsko-Wiedeńskiej. W 1893 r. przeniósł się do Warszawy i odtąd utrzymywał się z twórczości literackiej.

W 1900 r. Reymont uległ wypadkowi kolejowemu. Trafił do szpitala z dwoma złamanymi żebrami, jednak w raporcie lekarskim napisano, że pisarz ma 12 złamanych żeber oraz "inne kontuzje ciała i nie wiadomo, czy będzie nadal zdolny do pracy umysłowej”. Notatkę szpitalną sfałszował dr Jan Roch Raum.

Wysokie odszkodowanie w wysokości 38 500 rubli pomogło mu zdobyć niezależność finansową.

SKUTEK WYPADKU KOLEJOWEGO

Twórczość Reymonta jest zróżnicowana pod względem tematyki, formy literackiej oraz nierówna pod względem swej wartości. W powieściach obyczajowych zawarł elementy krytyki społecznej. Władysław Reymont jest laureatem Nagrody Nobla w dziedzinie literatury za rok 1924. Otrzymał ją za powieść Chłopi. Współzawodnikami Reymonta do tej nagrody byli Stefan Żeromski i Tomasz Mann, który jako pierwszy uznawany był za wybitniejszego pisarza, jednak jego osoba została odrzucona przez Komitet Noblowski.

„Chłopi” po 1909 r.„Marzyciel” 1910-szkic powieściowy„Wampir” 1911-powieść grozy„Z ziemi chełmskiej”1909„Bunt” 1922„Pielgrzymka do Jasnej Góry” 1895„Komediantka” 1896„Fermenty” 1897„Rok 1794” (1913-1918)„Ziemię obiecaną” 1899„Ave Patria” 1907

W 1924 r. Władysław Reymont wyróżniony został literacką Nagrodą Nobla za wybitny epos narodowy, powieść "Chłopi". Jak napisał jeden ze złośliwych publicystów amerykańskich: "było dwóch głównych kandydatów do nagrody - Stefan Żeromski i Władysław Reymont, ponieważ jednak większość Polaków wolała Żeromskiego, jurorzy wybrali Reymonta". Z powodu ciężkiej choroby laureat nie mógł przybyć na uroczystość. Zmarł w roku następnym w wieku 58 lat, do czego w znacznym stopniu przyczynił się jego alkoholizm.

Powieść zawiera realistyczny obraz życia zbiorowości chłopskiej. Używa w niej specyficznego, potoczystego języka, z wykorzystaniem elementów gwarowych. Życie społeczności fikcyjnej miejscowości Lipce z jednej strony wyznacza rytm przyrody oraz związane z nim zajęcia i pracę na roli, a także zwyczaje i obrzędy, z drugiej zaś dokonujące się przemiany społeczno-ekonomiczne na wsi i związane z tym spory. W to tło wpleciona jest główna oś akcji powieści, którą jest romans młodej, urodziwej i namiętnej Jagny – żony bogatego gospodarza Macieja Boryny z jego synem Antkiem oraz postawy społeczności chłopskiej wobec tego zdarzenia.

Dom Reymonta w Lipcach Reymontowskich

Powieść "Chłopi" jest przykładem fascynacji chłopską energią, naturalnością i prostotą życia, charakterystyczną dla wielu dzieł początków XX w., nazywanej niekiedy "chłopomanią". Powieść "Chłopi" była dwukrotnie sfilmowana, w 1922 r. i w 1972 r. Premiera pierwszego z tych filmów odbyła się 7 kwietnia 1922. Nikt w literaturze polskiej nie przedstawił prawdziwiej życia wiejskiego, wpisanego w cykliczność pór roku i porządek ludowych świąt oraz obrzędów. Dzieło nie wymagało od pisarza specjalistycznych studiów, sam bowiem znał doskonale życie wsi i chłopów, a za pierwowzór do powieści posłużyły mu owe Lipce w Łowickiem, niedaleko których pracował jako dróżnik.

Zmarł w Warszawie 5 grudnia 1925 r. zaś 9 grudnia został pochowany w Alei Zasłużonych na Cmentarzu Powązkowskim, a serce wmurowano w filarze kościoła pw. Św. Krzyża.

Sejm Rzeczypospolitej Polskiej ogłosił rok 2000 Rokiem Reymontowskim.

Przestawionymi imionami i zmienioną wersją nazwiska Reymont zaczął się podpisywać od momentu, gdy spod jego pióra zaczęły wychodzić nowele, opowiadania i szkice. Uczynił tak nie dlatego, by przestać się utożsamiać z apodyktycznym i surowym ojcem, lecz by jago nazwisko brzmiało bardziej „światowo”.

Reymont pisał "Chłopów" dwa razy: Pierwszy raz, gdy ukończył dzieło, postanowił poprawić początek. Zirytował się - podarł i w części spalił dzieło! Od nowa pisał je osiem lat - a gdy zakończył scenę wesela Boryny - trzeba było wezwać lekarza. Na pytanie, czym jest tak wyczerpany, miał odpowiedzieć: "Trzy dni tańczyłem na chłopskim weselu".