1

ŹRÓDŁA SHAOLIŃSKIEGO QIGONG’U

- część pierwsza -

fot. 1: Shaoliński mnich - Wielki Mistrz Shi De Yang praktykujący w skupieniu

klasztorny qigong.

Zgodnie z pewną teorią, genetyczne zmiany adaptacyjne w organizmach żywych

następują na skutek ich funkcjonowania w skrajnie niekorzystnych warunkach,

oscylujących jedynie odrobinę poniżej progu ich nieuchronnej śmiertelności. Aby

przetrwać w tak niesprzyjającym środowisku, zmuszone zostały one do nieustannej

walki o przeżycie. Zmagania te trwają w każdej sekundzie ich istnienia, inicjując

biologiczną ewolucję zgodnie z maksymą Friedricha Nietzsche:

„Co nas nie zabije, to nas wzmocni”.

W toku tego procesu najsłabsze jednostki giną ,natomiast te, które zdołają

przetrwać, wzmacniają się i cechy ułatwiające przetrwanie przekazują swemu

potomstwu. Proces ten jest „kołem zamachowym” ewolucji organizmów żywych.

WZMOCNIENIE

2

Szukając źródeł qigong’u dostrzeżemy, że jego idea jest tak stara, jak istnienie życia

na Ziemi i związana jest ona ściśle z jego nieustannym zmaganiem się o przetrwanie.

Wyobraźmy sobie pierwsze mikroorganizmy, które przed miliardami lat pojawiły się w

praoceanach i zastanówmy się, z jakimi przeciwnościami musiały się mierzyć, by

przetrwać? Było ich bez liku. Przykładem mogą być:

kwasowość wód praoceanu i jej ciśnienie,

gwałtowne skoki temperatury,

prądy oceaniczne,

ogromna i nieustanna aktywność wulkaniczna oraz sejsmiczna w skali całej

planety, zarówno pod, jak i nad powierzchnią praoceanów,

gigantyczne huragany,

Trujący, zmienny skład gazowy atmosfery, nie chroniący szczelnie przed

szkodliwym promieniowaniem kosmicznym,

Niedostateczna ilość światła słonecznego,

Kolizje kosmiczne: asteroidy lub komety uderzające w powierzchnię planety,

a w ich następstwie globalne długookresowe skutki takich zdarzeń,

Wzajemna walka z sobą organizmów żywych,

itp.

Raczkujące wówczas życie w postaci pierwszych aminokwasów, drobin białka,

prakomórek czy mikroorganizmów, ewoluowało na przestrzeni czterech i pół miliarda

lat w coraz bardziej złożone i wyspecjalizowane formy życia organicznego.

Funkcjonując w skrajnie niekorzystnym środowisku zewnętrznym, w każdej niemal

chwili swego istnienia zmuszone były do mozolnej walki o swoje przeżycie.

Zmagania te są ideowym źródłem qigong’u.

Ciągła walka o przetrwanie obejmuje od chwili jego zaistnienia również gatunek

ludzki, w tym także człowieka współczesnego (Homo Sapiens). Ludzie od zawsze

pragnęli żyć długo, zdrowo, bezpiecznie i szczęśliwie. Na przestrzeni tysiącleci

przedstawiciele wielu kultur zastanawiali się, jak postępować, by cel ten osiągnąć.

Wśród nich byli także mnisi z klasztoru Shaolin.

Shaoliński qigong.

Shaolińscy mnisi zastanawiając się, co należy uczynić, by stać się silnym, zdrowym

oraz odpornym na szkodliwe czynniki zewnętrzne oraz wewnętrzne, doszli do

wniosku, że gdy na ludzki organizm oddziałują w sposób kontrolowany bodźce

utrudniające mu swobodne funkcjonowanie, obciążające i ograniczające go w nim,

wówczas działania mające na celu przezwyciężenie ich wytwarzają w człowieku

większą odporność na nie, pomnażając w nim siły życiowe, zwiększając szansę

przetrwania oraz budując pełne i trwałe zdrowie.

Shaoliński qigong „wyrósł” z obserwacji przyrody oraz życia codziennego ludzi, a

tworzące go ćwiczenia były i są mu nadal bliskie. Jest tak, gdyż są one z nim

3

bezpośrednio lub pośrednio powiązane, naturalnie w nim „zanurzone”, trwale z nim

stopione. Poszczególne ćwiczenia lub ruchy często w sposób oczywisty nawiązują w

swym nazewnictwie oraz formie wykonania do zmagań człowieka z otaczającymi go

siłami, wśród których przyszło mu żyć. Składają się na nie rozmaite energie

występujące zarówno w świecie organicznym, jak i w nieorganicznym.

Ćwiczenia shaolińskiego qigong’u zawierają w sobie elementy rozciągania,

skręcania oraz napinania mięśni, wykonywane w połączeniu z właściwie dobranym i

skoordynowanym sposobem oddychania, a niejednokrotnie także i wydawaniem

określonych dźwięków. Odnajdujemy w nim ruchy pchania, ściągania, unoszenia,

opuszczania, przeciągania się, przeciskania pomiędzy przeszkodami, podskoki,

tupnięcia, stawanie na palcach stóp, napinanie i rozluźnianie mięśni, wdechy,

bezdech, wydechy, okrzyki, zaciskanie pięści i zębów, wybałuszanie lub mrużenie

oczu, przełykanie śliny, przyjmowanie groźnych, bądź też emanujących spokojem

postaw, itp. Jest tak, gdyż był on tworzony w oparciu o obserwacje życia

codziennego ludzi, wykonywanych przez nich czynności oraz zachowań żyjących w

ich otoczeniu dzikich zwierząt. Wnioski z tych obserwacji wykorzystali oni tworząc

rozmaite ćwiczenia wzmacniające i uodporniające ich na rozmaite szkodliwe

czynniki. Stąd właśnie w klasztornych shaolińskich systemach qigong „roi się” od

ćwiczeń, których motoryka ruchów oraz nazwy nawiązują do wykonywanych niegdyś

często przez ludzi czynności. Jako przykładowe można wymienić np. „Skręcanie

sznura z włókien konopi”, „nabieranie wody ze studni”, „niesienie wody do klasztoru”,

„mielenie młynkiem”, „rąbanie drew na opał”, „unoszenie trójnogiego naczynia”,

„niesienie talerza”, „przesuwanie łodzi”, „wchodzenie pod górę”, „siedzenie na

górskim szczycie”, „napinanie łuku”, czy też „uderzanie w bęben”.

W ćwiczeniach tych występują:

Skłony ciała - wykonywane np. w trakcie pracy na roli podczas sadzenia

roślin, pielenia upraw lub ręcznego zbierania plonów,

Precyzyjny auto masaż ciała - często po pracy ludzie intuicyjnie rozcierają

obolałe części ciała,

Dźwiganie i utrzymywanie ciężaru w dłoniach - czynione jest to przez ludzi

nadal właściwie każdego dnia. Wykonujemy taką czynność np. podnosząc

worek, beczkę, kamień, belkę, mebel w domu, lub jakikolwiek ciężki

przedmiot,

Chwytanie - np. zrywanie owoców z drzew,

Ruchy naśladujące przędzenie,

Opuszczanie i wyciąganie ciężaru - np. wiadra uwiązanego na linie w trakcie

czerpania wody ze studni,

Zasłanianie twarzy - np. przed słonecznym blaskiem lub gwałtownymi

podmuchami wiatru, bądź w trakcie np. rozglądania się w słoneczny dzień

po okolicy.

Gesty naśladowcze postaw i ruchów istot uznawanych w dane religii za

święte (np. siedzący Budda, luohan spoglądający na światło. itp.)

4

W wielu systemach shaolińskiego klasztornego qigong’u istnieją ponadto ćwiczenia

imitujące zachowanie się człowieka żyjącego w otoczeniu dzikiej przyrody, jak

również ruchy naśladowcze charakterystycznych zachowań rozmaitych gatunków

dzikich zwierząt, w tym istot mitycznych, jak np. smok. Odnajdujemy w nich także

typowe zachowania się człowieka w trakcie różnorodnych zjawisk

meteorologicznych, jak np. chroniące ciało przed zamarznięciem podczas mrozów,

lub przemoknięciem podczas deszczowej ulewy.

fot.2 fot.3.

fot.2, fot. 3: Shaoliński Mnich - Wielki Mistrz Shi De Yang praktykujący klasztorny

system qigong „Dwunastu Części Brokatu” – Chin: „ Shaolin Shi Er Duan Jin”.

5

fot.4.

fot.4. Shaoliński mnich- Wielki Mistrz Shi De Yang wykonujący jedno z ćwiczeń

klasztornego systemu qigong „Ośmiu Części Brokatu” ( Chin: „Shaolin Ba Duan Jin”).

W trakcie praktyki powyższego ćwiczenia należy świadomie i precyzyjnie

wykorzystać kontrolowane emocje, silne i pewne chwyty oraz ciosy wykonywane za

pomocą pięści, połączone z głębokim oddychaniem i precyzyjnym prowadzeniem Qi

we wnętrzu ciała. Na powyższym zdjęciu: mnich Shi De Yang wykonuje chwyt ręki

wyimaginowanego przeciwnika.

Jak widać na przykładzie powyższego zdjęcia, wzmocnieniu człowieka oraz

zwiększeniu jego szans na przetrwanie służą również wypracowane przez ludzi

rozmaite metody samoobrony. Tworzone były ( i są nadal) w różnych kręgach

kulturowych, pielęgnowane i doskonalone z pokolenia na pokolenie. Z czasem

ewoluowały one do postaci sztuk walki. Od momentu ich powstania, stało się kwestią

czasu, kiedy ludzie odkryją przydatność połączenia wzmacniających ciało ćwiczeń

qigong z praktyką sztuk walki. Gdy zatem adepci sztuk walki pojęli, że akcje

samoobrony wykonywane w połączeniu z wykorzystaniem energii Qi są mocniejsze i

bardziej efektywne, praktyka qigong została wpleciona w proces treningowy sztuki

walki. Na bazie tej syntezy wypracowano z czasem wiele nowych ćwiczeń i styli

qigong wzmacniających siłę oraz uodparniających ciało adepta danej sztuki walki.

Przykładem tego może być tu „twardy” klasztorny shaoliński system - „Shaolin Yin

Qigong”. Z fuzji sztuk walki z qigong’iem skorzystali także adepci qigong’u.

Od chwili, w której sztuka walki i praktyka qigong spotkały się w jednym nurcie

treningowym, zaczęły na siebie korzystnie oddziaływać. Praktyka qigong wzmocniła

techniki walki, natomiast niektóre z ruchów samoobrony zostały z powodzeniem

wplecione w praktykę qigong’u.

6

Przykładowe ćwiczenia qigong

powiązane z czynnościami życia codziennego:

1. Unoszenie ciężkich przedmiotów.

fot.5.

fot.5: Mistrz Shi De Hong praktykujący shaoliński system qigong „Shaolin Yi Jin

Jing”. Powyższe ćwiczenie imituje chwytanie, unoszenie i wypychanie w górę

wyimaginowanego, nieforemnego ciężkiego przedmiotu.

Przez wieki siedziby ludzi ( domy, zamki, pałace), ich groby ( kurhany, piramidy,

grobowce) budowano oraz przyozdabiano (posągi, rzeźby, płaskorzeźby,

elementy strukturalne budowli ) wyrobami z drewna lub z kamienia. W epoce

kamiennej wyrabiano z nich również prymitywny oręż ( włócznie, siekiery, noże).

Głazy oraz kamienie obrabiane w foremne, użytkowe kształty pozyskiwano

przeważnie z kamieniołomów, lub na mniejszą skalę – z dostępnych okolicznych

zasobów.

Wyobraźmy sobie przykładowo człowieka meliorującego kamieniste dno potoku,

którym woda dociera do uprawianych przez niego pól. Wybiera on z niego

wszelkie spowalniające jej nurt przedmioty, w tym również kamienie. Po usunięciu

ich z potoku, może je przykładowo następnie wykorzystać do utwardzenia drogi,

budowy gospodarczego muru, studni lub ścian domostwa.

W jednym pierwszych ćwiczeń „Shaolin Yi Jin Jing” ćwiczący staje w rozkroku, a

następnie przysiada (kuca), i wykonuje rękoma ruchy do złudzenia

przypominające chwytanie, obejmowanie i unoszenie niewidocznego,

nieforemnego przedmiotu. Puszczając wodze wyobraźni, może być nim np.

pokryty wodorostami śliski głaz znajdujący się w dnie potoku. Wykonywane ruchy

przypominają człowieka mocującego się z takim nieforemnym kamieniem,

próbującym wyrwać go z podłoża, unieść jak najwyżej i wypchnąć np. na suchy

brzeg. Ćwicząc z taką ( lub podobną ) wizualizacją, za każdym razem powyższe

ćwiczenie wykonamy zgodnie z jego ogólnym schematem, niemniej

7

niepowtarzalnie, zawsze nieco inaczej, kreatywnie i „świeżo”. Każdy kolejny

dźwigany w wyobraźni głaz będzie unoszony i wypychany w górę nieco inaczej od

poprzednich, gdyż nie istnieją na świecie dwa identyczne naturalne kamienie.

Każdy ma inną wagę, rozmiar i kształt, a to z kolei, w mniejszym lub w większym

stopniu, w sposób oczywisty zmieni ruchy chwytania i unoszenia go. Ćwicząc z

takim nastawieniem, każde z powtórzeń danego ćwiczenia i wszystkie jego ruchy

składowe będziemy wykonywać zawsze „po raz pierwszy”. Taka praktyka

nacechowana będzie dużą dozą spontaniczności, a ćwiczący będzie nieustannie

optymalnie emocjonalnie oraz fizycznie w nią zaangażowany. Zakres

(obszerność) oraz intensywność wykonywania ćwiczeń powinny być zawsze

dostosowywane do indywidualnych aktualnych możliwości ćwiczącego. W toku

praktyki powinien on umiejętnie wykorzystywać swój potencjał sił, w celu

zwiększenia go, nie nadwyrężając się jednak nadmiernie, by nie doprowadzić do

przetrenowania, osłabienia i ryzyka kontuzji. Każdy z nas powinien ćwiczyć

rozważnie, gdyż każdego dnia czujemy się nieco inaczej. „Jednego” dnia

czujemy się lepiej, „innego” zaś gorzej. Indywidualna jednostkowa struktura

oraz wydolność organizmu, jego konstrukcja emocjonalna oraz rześkość duchowa

są dla każdego człowieka jednostkowe i niepowtarzalne. Ulegają one

nieustannym, czasami niedostrzegalnym zmianom. Wszystko ulega nieustannej

przemianie.

Mistrz Shi De Hong przyrównał ruchy dźwigania i wypychania w górę występujące

w systemie qigong „Shaolin Yi Jin Jing” do unoszenia i układania skrzydła bramy

na podwyższeniu ( np. na wysokim wozie.)

2. Przedzieranie się przez leśne ostępy, przeciskanie między skałami.

Przez miliony lat ziemię porastały bezkresne lasy. Tworzyły one podstawowy i

dominujący element ekosystemu lądowego. Składały się na nie wszystkie

rosnące w nim rośliny. W zależności od strefy klimatycznej oraz rejonu jaki

porastały, tworzyły typy siedliskowe w postaci puszczy, boru bądź dżungli.

Dopiero na skutek działalności rolniczej człowieka i nastaniu epoki osadnictwa,

tereny leśne zaczęły być wypierane przez obszary pól uprawnych. Przez

tysiąclecia ludzie wędrujący przez leśne ostępy zmuszeni byli do przeciskania się

przez gąszcz roślin, karczując go, i wytyczając wąskie leśne ścieżki. Przez całe

wieki ludzie żyjący i przemieszczający się bez stalowych narzędzi wśród bujnej i

dzikiej roślinności, zmuszeni byli do przedzierania się przez roślinny gąszcz

rozpychając rosnące przed nimi, wokół nich o zagradzające im drogę rośliny.

W systemie „Shaolin Yi Jin Jing” niektóre z ruchów przypominają człowieka

przeciskającego się przez leśny gąszcz.

8

fot.6. fot.7. fot. 8.

fot. 6, fot.7, fot. 8: Mistrz Shi De Hong praktykujący w ramach systemu qigong

„Shaolin Yi Jin Jing” ćwiczenie, w ramach którego występują ruchy rozpychania

na boki.

fot.9.

fot.9: Mistrz Shi De Hong prezentujący ruch rozpychania na boki występujący w

systemie qigong „Shaolin Yi Jin Jing”.

3. Pchanie.

9

fot.10.

fot.10: Mistrz Shi De Hong wykonujący ruch pchania w ramach praktyki systemu

qigong „Shaolin Yi Jin Jing”.

Ruchy pchania były, i są nadal powszechnie wykonywane przez ludzi w życiu

codziennym. Niegdyś, przykładowo, siłą swoich mięśni zamykali oni na noc i

otwierali o świcie ciężkie miejskie bramy, podczas podróży po nieutwardzonych

drogach zmuszeni byli do wypychania na suchy grunt wozów, których koła

ugrzęzły w koleinach, lub też w trakcie załadunku musieli wpychać obszerne

przedmioty na wozy. Obecnie, ruchy pchania wykonujemy np. otwierając okno,

drzwi, przydomową furtkę, bramę garażową, lub też pchając samochód, którego

silnik nie chce „zapalić” , dosuwając meble do ścian, przesuwając ciężki

przedmiot po podłożu (np. skrzynię), pchając wózek dziecinny, koszyk w

hipermarkecie, itp.

4. Przytrzymywanie, osłanianie:

Przytrzymywanie, bądź utrzymywanie ( czegoś lub kogoś ) w miejscu, należy do

powszechnie wykonywanych przez ludzi czynności. Mieszkańcy wsi na co dzień

zmuszeni byli do przytrzymywania hodowanych przez siebie, często narowistych

zwierząt. Czynili tak np. zaprzęgając, wyprzęgając lub siodłając konie, prowadząc

zwierzęta ( bydło, owce, kozy) na pastwisko, prowadząc zwierzę zaprzęgowe

trzymając je za uzdę (koń, wół, osioł, muł), przytrzymując zwierzę podczas jego

pielęgnacji (czyszczenia) lub przeprowadzania zabiegów medycznych, lub

strzyżenia (owce). To wiejska codzienność. Przytrzymywanie odnieść można

również do przedmiotów. Przytrzymywać można np. mogący stoczyć się siłą

grawitacji ze stoku głaz lub wóz, element budowlany (np. belkę w trakcie budowy

dachu domostwa), itp.

10

Osłanianie (siebie, kogoś lub czegoś) polega na umiejętnym przyjęciu jak

najefektywniejszej i zarazem najbezpieczniejszej postawy ciała zapewniającej samo

ochronę, ochronę innej istoty, bądź przedmiotu przed zewnętrznym zagrożeniem.

Dobra osłona jest szczelna, solidna i bezpieczna.

fot.11.

fot.11: Mistrz Shi De Hong prezentujący pierwsze z ćwiczeń systemu qigong

„Shaolin Yi Jin Jing”. Jest ono doskonałym przykładem tzw. „dynamicznego qigong”,

w którym osoba wykonująca je synchronizuje ruchy z oddechem, napięciem oraz

rozluźnieniem mięśniowym, relaksem oraz kontrolowanym prowadzeniem energii Qi.

Napięcie określonych mięśni wzmacnia je i powoduje lepsze ich ukrwienie, ponadto

w połączeniu z przeponowym oddechem prowadzi do „wyciśnięcia” z nerek do

dolnego Dan Tian ( Xia Dan Tian) energii Yuan Qi, a następnie wyprowadza ją z

niego do sieci meridianów ( Jing Luo).

5. Chwytanie i ciągnięcie.

fot.12. fot.13. fot.14. fot.15.

11

fot.12, fot.13, fot.14, fot.15: Mistrz Shi De Hong praktykujący ćwiczenie z systemu

“Shaolin Yi Jin Jing” o nazwie: „Pociągnij dziewięć razy byka za ogon”. W trakcie

wykonywania go, energia Qi wypływa ze stóp meridianem śledziony „Tai Yin”

przepływa przez tułów i dociera do rąk.

Praktykując powyższe ćwiczenie, adept wykonuje ruchy chwytania, silnego

zaciśnięcia pięści, napięcia mięśni szkieletowych ciała, ściągnięcia i przytrzymania

wyimaginowanego ciężaru. Ruchy te przeplatają się z pełnym mięśniowym relaksem

oraz łączą z kontrolowanym i zsynchronizowanym z ruchami oddychaniem.

Regularne wykonywanie tego typu ruchów powoduje u ćwiczącego szybki wzrost siły.

Mnisi w klasztorze Shaolin powiadają, że dzięki jego praktyce ćwiczący w krótkim

okresie czasu „zbuduje” w sobie tak wielką siłę, że będzie wstanie utrzymać za

ogony jednocześnie dziewięć wierzgających byków. Występujące w powyższym

ćwiczeniu ruchy ściągania i przytrzymania, połączone z napięciem mięśniowym,

przypominają nowoczesny trening siłowy wykonywany z użyciem gumowych lub

sprężynowych ekspandorów kulturystycznych. W takim przypadku, jeden z nich

powinien być umocowany przed, a drugi za ćwiczącym, natomiast on sam przyciągać

je jednocześnie do siebie. Wykonując ćwiczenie qigong „Pociągnij dziewięć razy

byka za ogon”, ruchy chwytania, przyciągania i przytrzymywania przypominają w

dużej mierze człowieka siłującego się z będącymi na uwięzi, wyrywającymi się,

narowistymi zwierzętami. Obrazowo, mogą nimi być np. występujące w nazwie

ćwiczenia byki, lecz równie dobrze owce, źrebaki, kozy, itp. zwierzęta. Zachowanie

się człowieka utrzymującego w ryzach nieposłuszne, bądź spłoszone, znajdujące się

na uwięzi zwierzęta, zostało wykorzystane w tworzeniu tego typu ćwiczeń qigong.

Osoby wykonujące je, muszą wykazać się czujnością, hartem ducha, determinacją,

siłą mięśniową oraz wytrzymałością. Wykonując je łączą pewne i silne chwyty z

mocnym zaciśnięciem pięści ( trzymaniem), amortyzowaniem, rozluźnieniem

mięśniowym oraz elastycznymi, lecz pełnymi siły ściągnięciami. W działaniach tych

ćwiczący używa zarówno siły fizycznej jak i siły woli w celu zapewnienia kontroli nad

silami działającym na niego.

Obrazowo: Wyobraźmy sobie człowieka prowadzącego na uwięzi zwierzęta na targ

lub pastwisko, zmuszonego do utrzymywania ich w trakcie podróży w karności.

Prowadząc je, zmaga się z ich oporem oraz niesubordynacją. Pragnąc zachować

kontrolę nad nimi, musi nieustannie być czujny, i reagować niezwłocznie i

adekwatnie, ilekroć wymagać będzie tego sytuacja, używając optymalnej ilości siły do

przywrócenia porządku i spokoju. Czynności te przeprowadza utrzymując stabilną

postawę, kontrolując naprężenia i rozluźnienia mięśni, wdechy oraz wydechy.

Interpretując powyższe ćwiczenie w taki, bądź podobny sposób, ćwiczący

praktykując je każdorazowo spontanicznie zmaga się z siłami natury ożywionej.

12

fot.16.

fot.16: Mistrz Shi De Hong praktykujący ćwiczenie qigong systemu „Shaolin Yi Jin

JIng” o nazwie: „Pociągnij dziewięć razy byka za ogon”.

6. Przeciąganie się.

Ruchy przeciągania się bazują na naturalnych zachowaniach ludzi i zwierząt.

Ludzie, po wstaniu z łóżka, długotrwałej pracy siedząc przy komputerze, czy też

np. pracy w ogrodzie, często całkowicie naturalnie i spontanicznie stają prosto i

przeciągają się, wyciągając ręce w górę, a następnie na boki. Ruchy te przynoszą

ulgę ich obolałym plecom i orzeźwiają. Zapewne prawie każdy z nas wielokrotnie

w swoim życiu po przebudzeniu się i wstaniu, intuicyjnie przeciągał się, brał

głęboki wdech i ziewał. Zachowanie takie jest charakterystyczne zarówno dla

człowieka, jak i dla wielu gatunków zwierząt. Wielu z nas miało możliwość

obserwowania przeciągania się swoich domowych pupili po ich obudzeniu się

(np. psów lub kotów). Od ich zachowania jedno z ćwiczeń gimnastycznych

polegające na wygięciu, rozciągnięciu i uelastycznieniu kręgosłupa nosi nazwę

„kociego grzbietu”. W rozmaitych systemach qigong ćwiczenia przeciągania się

są powszechnie praktykowane. Przeciąganie się połączone jest z reguły z

synchronizowanym głębokim oddychaniem, rozciąganiem i rozluźnianiem mięśni

oraz ścięgien. Ćwiczący qigong przeciągając się rozciągają mięśnie grzbietu i

kończyn oraz krążki międzykręgowe kręgosłupa ( zwane potocznie „dyskami”).

Zwiększają przez to ich ukrwienie, poprawiają ruchomość kręgosłupa,

przeciwdziałają jego zmianom zwyrodnieniowym oraz korygują postawę ciała.

13

Przeciąganiu ciała towarzyszy z reguły wyciąganie rąk w górę, na boki, przed

siebie, lub (w skłonie) opuszczanie ich. Niekiedy wykonywane są gesty

zasłaniania dłońmi twarzy, przypominające osłonięcie jej przed słonecznym

blaskiem, w połączeniu ze skrętami głowy i spoglądaniem na boki. Nawiązują

one do sytuacji, w której człowiek znajdując się w stanie zagrożenia ze strony

innego człowieka, zwierzęcia lub żywiołu (tj. lawiny lub powodzi ), czujnie

rozglądał się w celu obiektywnej i szybkiej oceny sytuacji mogącej uratować mu

życie. Osłonięcie twarzy dłonią przed oślepiającym słonecznym blaskiem,

podmuchami wiatru, deszczem lub śnieżną zadymką umożliwiało mu lepsze

widzenie, a więc i pełniejszą i szybszą ocenę sytuacji w której się znajdował,

zwiększając tym samym jego bezpieczeństwo. Rozglądając się; wypatrując

kogoś, lub czegoś, i wyraźnie widząc, był on w stanie lepiej zaplanować i

zrealizować swoje działania, niezależnie, czy w danej chwili coś lub ktoś mu

zagrażało, czy też on sam był agresorem (np. polującym myśliwym).

fot.17. fot.18. fot.19.

fot.17, fot.18. fot.19: Shaoliński mnich – Wielki Mistrz Shi De Yang praktykujący

ćwiczenia wchodzące w skład shaolińskich systemów qigong: “Shaolin Da Mo Yi Jin

Jing” oraz “Shaolin Shi Er Duan Jin”. Występują w nich ruchy przeciągania się,

osłaniania twarzy oraz rozglądania na boki.

7. Skłon.

14

fot.20.

fot.20: Mistrz Shi De Hong wykonujący skłon w ramach praktyki shaolińskigo

systemu qigong „Shaolin Ba Duan Jin” (system qigong „Ośmiu Części Brokatu”.)

W trakcie skłonu rozciągane są mięśnie grzbietu, tylna grupa mięśni uda oraz

krążki międzykręgowe kręgosłupa. Na skutek opuszczania głowy krew swobodnie

dociera do górnych części ciała (w tym do mózgu), dotleniając i odżywiając je.

Wpływa to korzystnie na rześkość umysłu, szybkość i „jasność” procesów

myślowych. Ponadto, podczas skłonu rozciąganiu ulega nerw kulszowy, a

zgodnie z T.C.M, jego długość i elastyczność bezpośrednio determinuje

sprawność człowieka oraz długość jego życia. W ujęciu praktycznym; poprzez

regularne wykonywanie skłonów doprowadzamy powoli do zwiększenia się

elastyczności całego organizmu oraz poprawy jego motoryki. Ludzie zwinni i

elastyczni sprawniej się poruszają, wyżej skaczą, szybciej biegają, łatwiej

pokonują rozmaite naturalne przeszkody terenu; np. przeskakując w trakcie biegu

nad kamieniami, dołami, rowami, i nierównościami. Są oni w stanie zwinniej

omijać rozmaite przeszkody. Z pewnością człowiekowi o elastycznych mięśniach

łatwiej będzie przejść pod poziomą belką płotu ogradzającego np. pastwisko, lub

w trakcie wędrówki przez las przejść nad lub pod leżącym na jego drodze

wiatrołomem. Będzie on w stanie szybciej dotrzeć do celu podróży, uciekać przed

zagrożeniem lub dogonić np. sprawcę przestępstwa.

„Na marginesie”:

Gdy przed laty w Chinach przeprowadzano badanie kontrolne sprawności

fizycznej w grupie kontrolnej populacji osób w wieku emerytalnym, ( grupa

kontrolna liczyła kilka tysięcy osób), jednym z ćwiczeń zawierającym w sobie

kryterium oceny ich sprawności było wykonanie przez badaną osobę skłonu ciała

o prostych nogach i próby dotknięcia palcami dłoni podłoża. Osoby praktykujące

qigong i taijiquan zdecydowanie „wygrały” tę konkurencję, deklasując osoby nie

wykonujące regularnie ćwiczeń fizycznych.

15

8. Zaangażowanie emocjonalne.

(emocjonalność naśladowcza dzikiego zwierzęcia).

Praktycy qigong dawno odkryli, że człowiek wykonujący regularnie ruchy

imitujące zachowanie się dzikich zwierząt są w stanie wytrenować w sobie

niektóre z ich cech motorycznych. Na powyższej idei opiera się między innymi

stworzony przez słynnego chińskiego lekarza Hua Tuo system qigong: „Zabawa

Pięciu Zwierząt ( chin: „Wu Qin Xi”). Z czasem zauważyli oni także, że

wykonując je w połączeniu z naśladowczym dla danego gatunku zwierzęcia

emocjonalnym zaangażowaniem, są w stanie osiągnąć dodatkowo efekty

lecznicze.

Przykładowo: Zgodnie z ustnymi przekazami shaolińskich mnichów, osoba

wykonująca ćwiczenia qigong, w trakcie których naśladuje ruchy i emocjonalną

dzikość tygrysa, jest w stanie poprzez ich praktykę pozbyć się wielu groźnych

chorób, w tym nowotworowych. „Wyrzuca” je ona z siebie wyzwalając w sobie

emocjonalną dzikość tego zwierzęcia oraz z groźnymi i głośnymi wydechami.

W trakcie wykonywania ruchów z emocjonalną dzikością, emanuje groźnym

spojrzeniem, a jej ruchy są agresywne i pełne siły. Jak wiadomo, w świecie

przyrody silniejsze zwierzę jest z reguły zdrowsze, ma więc większe szanse by

przetrwać, i mieć potomstwo.

fot.21. fot.22. fot.23.

16

fot.24.

fot.21, fot.22, fot.23, fot.24: Mistrz Shi De Hong praktykujący ćwiczenie o nazwie

„Głodny tygrys chwyta ofiarę” należące do systemu qigong „Shaolin Yi Jin Jing”.

W trakcie jego wykonywania wyzwala on w sobie emocjonalną dzikość tygrysa.

9. Łowiectwo - napinanie łuku.

fot.25. fot.26.

fot.25, fot.26: Mistrz Shi De Hong prezentujący w postawie siedzącej ćwiczenie

„napinania łuku”. Występuje ono w systemie qigong „Shaolin Ba Duan Jin” – tj. w

klasztornym shaolińskim systemie „Ośmiu Części brokatu”.

17

fot.27. fot.28. fot.29.

fot.30. fot.31. fot.32.

fot.27, fot.28, fot.29, fot.30 ,fot 31, fot 32: Mnich Shi De Qiang prezentujący

ćwiczenie napinania łuku z systemu „Shaolin Ba Duan Jin” wykonując je w

postawie stojącej.

Wiele z praktycznych czynności wykonywanych przez wielu ludzi nieomal na co

dzień z użyciem przyborów i narzędzi posiada w sobie walory wzmacniające ich.

Przykładowo; mogą być nimi osoby pracujące na roli z użyciem łopaty lub wideł,

myśliwi polujący przy pomocy łuku bądź włóczni, ludzie pracujący w budownictwie

lub przy wycince drzew używający przy tym siekiery, piły, lub też młota, itp.

Potencjał wspomagania rozwoju siły fizycznej, sprawności oraz witalności

człowieka zawarty w ruchach wykonywanych w ramach powyższych czynności,

został dostrzeżony, doceniony oraz z powodzeniem wkomponowany i

wykorzystany w niektórych ćwiczeniach qigong.

Według shaolińkiego mnicha Shi Guo Lin:

„Starożytni Chińczycy rozwijali ćwiczenia qigong przez długi czas, zmagając się z

siłami natury, zwierzętami oraz elementami otoczenia. Walkę o przetrwanie

przekształcili w ćwiczenia qigong mające ich wzmocnić, tj: chronić, zabijać

zagrażające im choroby, przedłużać życie oraz wzmacniać ciała. Metody te zyskały

18

rozmaite nazwy, jak: tuna, daoyin, xingqi, liangi oraz neigong. W dawnych czasach,

przed powstaniem naukowych metod, ludzie używali naturalnych, pozytywnych

metod, w celu zapewnienia sobie ochrony oraz przetrwania. W tym względzie

polegali oni na możliwościach funkcjonalności ludzkiego ciała, testując je na zasadzie

prób i błędów w warunkach naturalnych. Zdali oni sobie sprawę, jak ważne jest

„uszczelnienie” ciała przeciwko chorobom i uczynienie siebie silniejszymi. Starali się

zwiększyć swą niezależność i nietykalność oraz siłę, poprzez zrozumienie swoich

doświadczeń oraz naturalnych zdolności. Przykładowo: Kiedy jesteś zmęczony,

naturalnie się przeciągasz. Jest to czynność nieświadoma, która działa naturalnie, i

po której poczujesz się lepiej. Podobnie, gdy jesteś w złym nastroju lub masz napięte

nerwy, zaczynasz gwałtowniej i szybciej oddychać. Biorąc świadomie głęboki oddech

uspokoisz się do głębi. Gdy przed podniesieniem czegoś ciężkiego zaciśniesz pas

wokół talii, poczujesz się silniejszy oraz przypływ energii. Przy niektórych

szczególnie ciężkich pracach przez twoje usta przejdzie naturalnie okrzyk „Hej!”, by

wzmocnić energię, dynamikę i siłę w trakcie ruchu. Stopniowo ludzi zaczęli sobie

uświadamiać, że te nawyki są im pomocne. Włączali je więc do starożytnych metod,

takich jak tuna lub daoyin, i ostatecznie do rozmaitych systemów qigong. (…) ”

fot.33 fot.34.

fot.33, for.34: Shaoliński mnich - Wielki Mistrz Shi De Yang praktykujący klasztorny

system qigong „Shaolin Ba Duan Jin”. Na zdjęciach wykonuje on ruchy „celowania do

jastrzębia” występujące w ramach akcji „Napinania Łuku”.

c. d: (…)We wnętrzu brzucha znajduje się obszar „Qi Hai” ( tzn: „Morze Qi”), a w

jego centrum miejsce „Xia Dan Dian ( tzn: „Dolny Dan Tian”). Centrum energetyczne

„Dan Tian” znajduje się między meridianami Chong Mai i Dai Mai. Chong Mai

rozpoczyna się w punkcie Hui Yin w kroczu, i dociera do punktu Wei Yin pod nosem.

19

Dai Mai biegnie okrężnie wokół talii, tuż za pępkiem. Starożytni wierzyli, że „Dolny

Dan Tian” jest miejscem, w którym u mężczyzn rozpoczyna się reprodukcja spermy,

natomiast u kobiet nowo poczęte w łonie (macicy)życie. Pomiędzy sutkami znajduje

się punkt „Tanzhong”, znany jako „Środkowy Dan Tian” (Zhong Dan Tian), natomiast

pośrodku czoła znajduje się punkt „Tian Xin” ( tzn: „Niebiańskie Serce”), znany jako

„Górny Dan Tian” (Chin: „Shang Dan Tian”) .Gdy zgromadzisz dużo Qi w Górnym

Dan Tian, twoje oczy będą świecić (błyszczeć) jaskrawo. Gdy napełnisz Qi swój

Środkowy i Dolny Dan Tian, wyregulujesz tym samym swój oddech, natomiast

poprzez wykonywanie ćwiczeń zgromadzisz i wzmocnisz swoją Qi.

Qi jest najmniejszą cząsteczką atomu, podstawowym elementem materii i

stworzenia. W dawnych czasach ludzie wierzyli, że wszechświat powstał na skutek

nieprzerwanych przemian Qi. Ta koncepcja może być zrozumiała w połączeniu z

teorią T.C.M, filozofią oraz religią. Częścią niej jest również wiedza z zakresu

długowieczności oraz sztuk walki. Wszystkie one bazują na wspólnej i tej samej

koncepcji. Nieustanne przemiany Qi stworzyły żywego człowieka i jego „ludzką”

energię. Qi znajdująca się we wnętrzu jego ciała posiada różne postacie. Najbardziej

podstawowa jest Yuan Qi ( pierwotna) i Zhen Qi (prawdziwa Qi). Pierwotna Qi

powstaje z Prenatalnej Q, niezbędnej d ożycia i „odziedziczonej” (uzyskanej) od

rodziców. Każdy rodzi się z pewnym zapasem Qi, jednak po narodzinach człowiek

musi pielęgnować i karmić swą Qi zgromadzoną w nerkach, która jest następnie z

nich wysyłana do wszystkich części ciała. Zdrowa Qi jest wszechobecna, wszystko

ogarniająca i pełna mocy. Jej ruch nazywany jest w T.C.M. „Qi Ji”. Zwykle

analizowany jest on w czterech formach (kierunkach): rosnący, malejący, wejścia i

wyjścia. Yuan Qi przepływa przez wszystkie meridiany i organy w każdym ich

funkcjonalnym działaniu. Życie człowieka jest wysoce zależne od zrównoważenia

Yuan Qi. Gdy Yuan Qi przestanie płynąć, następuje śmierć.”

Poszukiwania twórcy shaolińskigo qigong’u:

W świątyni Shaolin stworzono, rozwinięto i po dzień dzisiejszy praktykuje

się wiele typów qigong, w tym tzw.„Da Mo Qigong”. Składa się z trzech grup

aktywnych bioenergetycznie ćwiczeń, tj: „Luohan Shi Ba Shou”, ”Yi Jin Jing” oraz „Xi

Sui Jing”. Ich stworzenie powszechnie przypisywane jest geniuszowi jednej osoby –

tj. hinduskiemu mnichowi Bodhidharmie, jednak wiele osób nie uznaje go za ich

kreatora. Stare powiedzenie głosi: „Zwycięstwo ma wielu ojców, porażka natomiast

jest sierotą”. Słowa te doskonale oddają wysiłki historyków próbujących

jednoznacznie ustalić twórcę lub twórców powyższych systemów shaolińskiego

qigong’u. Teorii jest wiele. W kwestii ustalenia i określenia twórcy choćby jednego z

ww. systemów qigong, tj. „Yi Jin Jing”, autorzy rozmaitych publikacji mają odmienne

od siebie zdanie. Przykładowo:

1. Mistrz Yang Jwing Ming w swej książce p.t.” Zmiana Mięśni/Ścięgien,

Przemywanie Szpiku/Mózgu – sekret młodości” ( na stronie 8 w punkcie nr.3.)

20

podaje, że zarówno Yi Jin Jing, jak i Xi Sui Jing zostały stworzone przez

buddystów, i rozwinięte w późniejszym czasie zarówno przez buddystów jak i

taoistów.

fot.35. fot.36. fot.37.

fot.35. Okładka książki autorstwa mistrza Dr Yang Jwing Ming p.t. „Zmiana

Mięśni/Ścięgien Przemywanie Szpiku/Mózgu”.

fot.36.Okładka książki autorstwa Meir Shahar p.t. „Klasztor Shaolin – historia,

religia i chińskie sztuki walki”.

fot.37. Okładka książki autorstwa Li Jing Wei oraz Zhu Jian Ping p.t.

„An Illustrated Handbook of Chinese Qigong Forms from the Ancient Texts”

2. Meir Shahar – autor książki opublikowanej w Polsce p.t.: „Klasztor Shaolin-

historia, religia i chińskie sztuki walki” podaje w niej, że twórcą „Yi Jin Jing”

jest: „najprawdopodobniej” taoista o imieniu „Człowiek Drogi, Który Osiągnął

Purpurowe Stężenie” oraz, że pierwsza wersja tego dzieła „przypuszczalnie”

została napisana na początku XVII wieku ( str.189 ww. książki ). Określa on

„Człowieka Drogi, Który Osiągnął Purpurowe Stężenie” jako „domniemanego

autora Yi Jin Jing” ( str.192 ww. książki). Szkoda, że w jego książce wprost

roi się od zwrotów typu: „możliwe, że”, „prawdopodobnie”, „niewykluczone”,

21

„przypuszczalnie”, itp., i przez to nic nie jest w niej niestety jednoznaczne i

pewne.

3. Li Jing Wei oraz Zhu Jian Ping w napisanej przez siebie książce p.t. „An

Illustrated Handbook of Chinese Qigong Forms from the Ancient Texts”.

( na 23 stronie) informują, że stworzenie Yi Jin Jing przypisywane jest

Bodhidharmie, twórcy buddyzmu Ch’an w Chinach, w okresie Północnych

Dynastii (420-589 r.n.e.) oraz, że (…) „Pierwsze ilustrowane wydanie Yi Jin

Jing pojawiło się dopiero w okresie Dynastii Song ( 960 – 1279 r.n.e.)”, a więc

między X a XII wiekiem.

Kilka słów refleksji:

Podana przez chińskich badaczy ( Li Jing Wei oraz Zhu Jian Ping) data pierwszej

publikacji nt. Yi Jin Jing „wyprzedza” o pięćset do siedmiuset lat

przypuszczenia, jakie zamieścił w swej w książce Meir Shahar. Ponadto, gdyby

bezkrytycznie podążać tokiem rozumowania Meira Shahara, to również powstanie

Biblii oraz zapisy ewangelii należałoby datować od chwili powstania ich

najstarszych odkrytych do dnia dzisiejszego egzemplarzy. Jak jest w istocie –

wiemy. Najcenniejsze i najtrudniejsze do przekazania informacje przez wieki były,

i wiele z nich jest nadal do dnia dzisiejszego przekazywanych uczniowi przez jego

mistrza (nauczyciela) wyłącznie ustnie. To, że wiele z nich nigdy nie zostało

spisanych nie oznacza, że nie istnieją. Na przestrzeni wieków wielu mistrzów

sztuk walki oraz buddyzmu było ludźmi nie wykształconymi. Wśród nich zdarzali

się nawet analfabeci. Swe doświadczenia i wiedzę przekazywali zatem słownie.

Jeśli ich wypowiedzi zostały zapisane, uczynili to dopiero ich uczniowie, bądź ich

następcy. W związku z powyższym: To, że oryginalne zwoje Yi Jin Jing lub Xi Sui

Jing nie zostały do dnia dzisiejszego upublicznione, nie oznacza, że nie istniały,

bądź, że nie istnieją. W „walce” o poczytność swych dzieł, ich autorzy

zamieszczają w nich sensacyjne, momentami wzajemnie wykluczające się

informacje. W ich „gąszczu” oraz często zawiłej argumentacji, łatwo o

dezinformację lub demagogię. Obawiam się, że w takiej sytuacji wielu czytelników

może najzwyczajniej w świecie się w nich pogubić, lub dać wiarę nie do końca

uzasadnionym tezom. Każdy z nas ma oczywiście prawo wierzyć, w co tylko

zechce.

Według byłego shaolińskiego mnicha – mistrza Shi De Hong:

Były shaoliński mnich – mistrz Shi De Hong twierdzi, że nauczany przez niego

system qigong „Shaolin Yang Sheng Yi Jin Jing” („Ćwiczenia Przemiany Mięśni i

Ścięgien Pielęgnujących Zdrowie”), zostały stworzone przez mnichów w

klasztorze Shaolin niespełna sto lat po śmierci Bodhidharmy, tak więc mają

prawie 1400 lat. (sic !) Pomimo wyraźnego wyrażenia własnego zdania w

powyższej kwestii, mistrz Shi De Hong jest otwarty na odmienne opinie innych

osób na ten temat. Na wydanej przez siebie płycie instruktażowej p.t.:

„Shaolin Yi Jin Jing” wypowiada się następująco:

22

/ Z powodu różnic językowych zamieszczona poniżej wypowiedź mistrza Shi De

Hong nie jest dosłownym literalnym przekładem jego słów „kropka w kropkę”,

lecz stanowi jej swobodne tłumaczenie. /

„Praktykuję ćwiczenia wzmacniające kości i mięśnie będące starożytną chirurgią

zdrowia. Czym i jakie one są? Aby zrozumieć ich istotę, musimy zastanowić się

nad słowem „ZMIANA” ( PRZEMIANA). Dostrzeżenie zmian jest proste, jednakże

należy dostrzegać zmiany w zmianach. Wszystko nieustannie się zmienia, zmiany

następują nieprzerwanie.(…)

Przed praktyką qigong rozgrzej ciało, gdyż na skutek wilgotnego chłodu łatwo

możesz uszkodzić mięśnie szkieletowe. W trakcie wykonywania ćwiczeń rozluźnij

ścięgna połączone z mięśniami szkieletowymi. (…)

Według legendy, ćwiczenia Yi Jin Jing i Xi Sui Jing zostały stworzone około 527 r.

n.e. przez mnicha Bodhidharmę. Po przypłynięciu łodzią do Guangzhou został on

przyjęty na audiencji przez cesarza Wu, a wkrótce po niej również przez zarządcę

okręgu. Cesarz, będący gorliwym buddystą, wspierał krzewienie Dharmy w

Nanjing, gdzie nakazał wybudowanie około 480 buddyjskich świątyń. Gdy w

trakcie rozmowy Bodhidharmą cesarz zapytał, jakie w związku z powyższym są

jego zasługi, Bodhidharma odparł: „Nie masz Panie żadnych zasług”. Cesarz nie

zrozumiał tej odpowiedzi ( poczuł się nią urażony, odprawił więc Bodhidharmę).

Dharma udał się na północ, i po przeprawieniu się na trzcinowej łodzi przez Żółtą

Rzekę dotarł do klasztoru Shaolin. Zamieszkiwał tam przez dziewięć lat w pobliżu

klasztoru w skalnej grocie położonej nieco poniżej górskiego szczytu. W tym

okresie czasu stworzył on chiński odłam buddyzmu Ch’an (Zen) oraz napisał dwa

słynne dzieła, tj. Yi Jin Jing i Xi Sui Jing .Oba traktaty zamknął w skrzyni i

zabezpieczył tak dobrze, że po odkryciu jej mnisi nie mogli jej otworzyć. Sprytny

młody mnich, będący jeszcze uczniem, wpadł na pomysł, by użyć ognia do

otwarcia szczelnie zamkniętego pudła. Po otwarciu okazało się, że znajdowały się

w nim dwie sutry. W jednej z nich opisana została starożytna metoda

wewnętrznego oczyszczenia się i przemycia szpiku oraz układy nerwowego,

natomiast w drugim dziele opisane zostały ćwiczenia wzmacniające ścięgna,

mięśnie i kości. Księga o przemywaniu wnętrza (tj. Xi Sui Jing) została

wywieziona daleko poza miasto Zhengzhou, natomiast księga o wzmacnianiu

kości, mięśni i ścięgien trafiła do klasztoru Shaolin, i wkrótce wszyscy jego mnisi

zaczęli je w nim praktykować.

Obecnie, w opracowaniu archeologa Tang Hao na temat archeologicznych odkryć

związanych z historią sztuk walki możemy przeczytać, że ćwiczenia „Przemiany

Mięśni i Ścięgien” nie stworzył Bodhidharma, lecz są one dziełem człowieka o

barwnym imieniu „Fioletowy Przydrożny Most”, zamieszkującego w końcowym

okresie panowanie dynastii Ming i wczesnych latach panowania dynastii Qing u

podnóża góry TianTai.

23

Według innej opinii, ćwiczenia przypisywane Bodhidharmie zostały stworzone w

1895 roku n.e. przez 21 letniego wówczas Guangxu. Jego imię jest

pseudonimem, gdyż faktycznie nazywał się on Zhou Shu Guan.

Zgodnie ze słowami zapisanymi w starej księdze znajdującej się w klasztorze

Shaolin, ćwiczenia „Yi Jin Jing” praktykowane są w nim od czasów mistrza

buddyzmu Ch’an (Zen) - Wu Jing. Być może zatem, właśnie jego osobę należy

postrzegać jako twórcę prostych wewnętrznych ćwiczeń oczyszczania

(przemywania) szpiku kostnego.

Istnieje powiedzenie: „Z wielkiego męstwa wypływa wielka siła”.

Gdy ćwiczymy Yi Jin Jing, wykonujemy je aż do wysokiego poziomu

wytrenowania organizmu. Powiada się: „Ćwicz Yi Jin Jing, dopóki nie będziesz w

stanie unieść krowę chwytając ją za brzuch”. Skupiając się na centrach dłoni,

można jednym uderzeniem zadanym kantem dłoni w kark zabić byka. Zewnętrzna

siła bazuje na silnych i wytrzymałych kościach. Wykonując ćwiczenia qigong

przypominające podtrzymywanie skrzydła pradawnej bramy lub pchanie miejskich

wrót, posiądziesz siłę robotnika unoszącego na co dzień wielkie ciężary. W Yi Jin

Jing występuje ruch zwany „Ruchem w dniu, w którym odpoczywają dłonie i

nadgarstki”. W akcji tej unosimy dłonie, a krew spływa powoli w naczyniach

przez wnętrze ciała. Jest to ruch obszernego „wyciągania się”, w trakcie którego

opierając się na silnych kościach jesteś w stanie udźwignąć i unieść w górę

ciężką bramę. Kości twarde jak z żelaza, i silne jak ze stali ciało tworzą siłę.

Jin Yong w swej noweli opisał ćwiczenia Yi Jin Jing przedstawiając je jako

cudowne, natomiast Cheng Wu Lin, po przeprowadzeniu przez siebie badań

naukowych stwierdził, że człowiek nazywający się You Tan Zhi po otrzymaniu

szczegółowych wskazówek odnośnie praktyki Yi Jin Jing, w ciągu krótkiego

okresu czasu osiągnął nadzwyczajne efekty.

Możliwe zatem, że podobnie do Yi Jin Jing, także na pozór odległe od siebie

północne odmiany kung fu pochodzące od Qiao Feng (charyzmatyczny

wojownik, przywódca sekty żebraków, w której stworzono unikalny styl walki

„żebraka”) oraz południowy wywodzący się od Mu Rong ( „Cesarski” styl kung fu

stworzony przez członków starego, chińskiego, cesarskiego rodu), również

posiadają wspólne źródło.

Obecnie Yi Jin Jing definiujemy, jako ćwiczenia oparte na znajomości anatomii i

psychologii człowieka, wiedzy z zakresu medycyny „Wu Xue” oraz filozofii Ch’an

(Zen). Są one typem ćwiczeń wzmacniających i chroniących organy wewnętrzne,

w tym serce. Uważa się, że po raz pierwszy ten typ ćwiczeń został opisany w

hinduskich Vedach.”

24

fot..38. fot.39. fot.40.

fot.38: Okładka płyt VCD, na których mistrz Shi De Hong prezentuje shaolińskie

systemy qigong: Shaolin Ba Duan Jin oraz Shaolin Yi Jin Jing.

fot.39: Okładka książki autorstwa mistrza Shi De Hong p.t. „Yi Jin Jing”.

fot.40: Jedna ze stron ww. książki z fotografią mistrza Shi De Hong praktykującego

pierwsze z ćwiczeń „Shaolin Yi Jin Jing”.

W jednej ze starych shaolińskich ksiąg na temat Yi Jin Jing zapisano:

„Analizując głębsze implikacje znaczenia terminu „Yi Jin Jing”, który w dosłownym

tłumaczeniu oznacza „transformację” lub „przemianę”, występujący w tej nazwie

wyraz „Jin” należy postrzegać jako „wzmocnienie”. Ćwiczenia „Yi Jin Jing”

oddziałują wzmacniająco na kości, żyły, ścięgna i mięśnie. Wyraz „jing” oznacza

dosłownie księgę lub kanon, lecz w głębszym rozumieniu „sposób” lub „metodę”.

Tak więc pełne znaczenie terminu „Yi Jin Jing” można rozumieć jako:

„Metodę poruszania kości, mięśni i ścięgien, czyniąc je zdrowymi i silniejszymi,

rozwiewającą choroby, chroniącą organizm przed zarazkami oraz

doprowadzającą ćwiczącego do długowieczności”.

W rzeczywistości celem „Yi Jin Jing” jest połączenie ducha, ciała i energii w

zdrowym współdziałaniu . Ćwiczenia te wykonywanie regularnie są w stanie w pełni

stymulować optymalne funkcje najważniejszych organów ludzkiego ciała, dwunastu

meridianów, ośmiu kanałów dodatkowych i południków całego ciała, tak, aby

osiągnąć cel w postaci ochrony zdrowia, zapobiegania i leczenia chorób,

wzmocnienia procesów obronnych organizmu oraz wydłużenia życia.”

ZAKOŃCZENIE:

Rozmaite systemy qigong tak dalece wtopiły się w tradycję i historię

klasztoru Shaolin, że uważane są one za cząstkę jego dziedzictwa.

25

Osobiście nie jest dla mnie najważniejsze, kto i kiedy dany lek wymyślił,

lecz to, aby on działał, a tak jest w przypadku klasztornego shaolińskiego qigong’u.

Bliska jest mi opinia zakładająca, że shaoliński qigong stworzył hinduski

mnich Bodhidharma, a rozwinęli go jego następcy – mnisi z klasztoru Shaolin.

Zawiera on w sobie syntezę wiedzy powstałą na bazie hinduizmu, buddyzmu oraz

taoizmu, połączoną w jedno, dla dobra wszystkich ludzi pragnących podążać tą

drogą rozwoju.

W postępującej i wciąż przyspieszającej industrializacji świata,

postrzeganiu i klasyfikowaniu przez ludzi wielu zjawisk jako odpersonifikowanych i

masowych, wzrostowi wyobcowania człowieka w środowisku w którym żyje,

specjalizacji działań i otaczającego nas egoizmu lub egocentryzmu, dla zachowania

człowieczeństwa jednostek i całych narodów, waga i potrzeba właściwego połączenia

moralności oraz wartości zawartych i kultywowanych w systemach qigong oraz

sztukach walki staje się z każdym dniem jeszcze bardziej widoczna.

Jestem przekonany, że ćwiczenia qigong posiadają w sobie wielką siłę

pozytywnej przemiany człowieka, z korzyścią dla niego samego, ludzkości oraz

świata, w którym wszyscy żyjemy. Ich źródłem jest pragnienie istnienia, walka o

przetrwanie oraz dążenie do długiego, zdrowego i szczęśliwego życia.

Sławomir Pawłowski

Gdynia luty 2014.