TRENING PODSTAWOWYCH

UMIEJĘTNOŚCI PROWADZENIA

ROZMOWY

BEATA LEMPART – HERMA

TERESA ŚLÓSARCZYK

Cel treningu

Osiągnięcie przez

trenującego

zdolności

nawiązywania

i utrzymywania

satysfakcjonujących

kontaktów

społecznych.

Całość zagadnień związanych z prowadzeniem

rozmowy została podzielona na pięć zakresów:

l. Zachowania werbalne i niewerbalne

• Ćwiczący uczą się rozpoznawania zachowań

werbalnych i niewerbalnych oraz świadomego

ich używania poprzez kontakt wzrokowy,

postawę ciała, gestykulacje, ton głosu, mimikę.

• Ćwiczący uczą się określania czy drugi

człowiek w określonej sytuacji ma ochotę z

nimi rozmawiać.

Całość zagadnień związanych z prowadzeniem

rozmowy została podzielona na pięć zakresów:

II. Rozpoczynanie rozmowy

• Ćwiczący uczą się umiejętności wybierania

odpowiedniego miejsca na rozmowę, znajdowania

odpowiednich rozmówców i proponowania

dobrych tematów.

III. Podtrzymywanie rozmowy

• Ćwiczący uczą się aktywnego słuchania,

zadawania "otwartych" pytań, znajdowania

nowych tematów oraz udzielania o sobie

informacji o różnym stopniu intymności.

Całość zagadnień związanych z prowadzeniem

rozmowy została podzielona na pięć zakresów:

IV. Uprzejme kończenie rozmowy

• Obejmuje trening umiejętności uprzejmego

kończenia rozmowy.

V. Podsumowanie

• Trenujący uczą się połączenia w całość

trenowanych dotąd oddzielnie, umiejętności.

ZACHOWANIA WERBALNE

I NIEWERBALNE

CEL

Nabycie umiejętności odczytywania

zachowań zachęcających lub

zniechęcających do rozmowy oraz

stosowania tych zachowań

Komunikacja

• proces przekazywania (wymiany)

informacji między jej uczestnikami

Komunikację dzieli się na:

• werbalną czyli słowną • niewerbalną czyli

bezsłowną

Komunikacji werbalnej najczęściej

towarzyszy komunikacja niewerbalna.

Nie zawsze jesteśmy świadomi faktu, że

w kontaktach z innymi wysyłamy i

odbieramy komunikaty niewerbalne.

Do sygnałów niewerbalnych, którymi

posługujemy się w rozmowach,

należą: mimika, spoglądanie, kontakt

wzrokowy, głos, dotyk, zachowanie

przestrzenne i wygląd.

• Kontakt wzrokowy świadczy o zainteresowaniu i szacunku dla rozmówcy.

• Mimika to sposób wyrażania naszych uczuć za pomocą wyrazu twarzy.

• Gesty (gestykulacja) polegają na poruszaniu ciałem, zwłaszcza rękami i głową. Zazwyczaj towarzyszą mowie, z którą są skoordynowane i którą dopełniają.

• Głos oddaje stan emocjonalny, jest go trudniej kontrolować niż mimikę. Głos charakteryzują: głośność, tempo, ton, barwa, wymowa, artykulacja i akcent. Można nimi sterować – w celu wywierania określonego wrażenia.

• Postawa ciała, czyli to, jakie pozycje przyjmuje ciało podczas rozmowy.Nawet pobieżna obserwacja innych ludzi, może pokazać, ile informacji niesie z sobą ułożenie ciała. Może być otwarta i zamknięta.

Komunikaty przekazywane za

pomocą mimiki.

Mowa ciała

• Otwarta postawa ciała • Zamknięta postawa ciała

BIBLIOGRAFIA 1. Kwiatkowska A., Krajewska – Kułak E., Panek W. (red.). Komunikowanie

interpersonalne w pielęgniarstwie. Wyd. 1. PZWL, Warszawa 2012.

2. Fiske J. Wprowadzenie do badań nad komunikowaniem. Wyd. 2. Astrum,

Wrocław 2008.

3. Motyka M. Rola aktywnego słuchania w komunikacji terapeutycznej z

pacjentem. Prob. Piel. 2011; 19(2): 259 – 265.

4. Rogers C. Doświadczenia w komunikowaniu się. [w:] Stewart J. (red.).

Bridges not walls. A book about interpersonal comunnication

(tłumaczenie Suchecki J. i wsp). PWN 2009.

5. Sikorski W. Komunikacja Terapeutyczna. Relacja pozasłowna. Wyd. 1.

Oficyna Wydawnicza Impuls, Kraków 2013.

6. Górna K., Jaracz K. Komunikowanie się z pacjentem z zaburzeniami

psychicznymi. [w:] Górna K., Jaracz K., Rybakowski J. (red.).

Pielęgniarstwo psychiatryczne – podręcznik dla studiów medycznych.

PZWL. Warszawa 2012: s. 135 – 156.

DZIĘKUJEMY ZA UWAGĘ