XV Dni Kultury Polskiej w Charkowie, obchody Roku...

XV Dni Kultury Polskiej w Charkowie, obchody Roku Fryderyka Chopina wśród charkowskiej Polonii

Z okazji Dnia Polonii i Polaków zaGranicą i Święta Konstytucji 3 Majawszystkim tym, który mieszkają pozagranicami Polski, a którzy w swoimserce czują się Polakami życzę wszys-tkiego najlepszego, sukcesów w pracy,w życiu osobistym i wiele radościkażdego dnia.

Józefa Czernijenko,

Prezes Stowarzyszenia

Kultury Polskiej

w Charkowie

• Rok Fryderyka Chopina (1810-2010)• Roman Polański przerywa milczenie• Dzień Flagi po raz siódmy• Otwarcie jubileuszowych

Dni Kultury Polskiej w Charkowie• Serce Chopina zabiło w Charkowie

• Nie ma Polski bez Chopina. Ale czy tylko Polski?• Dni Europy w Charkowie• Кaлинові острови Ірини Мироненко• Masz Kartę Polaka? Idź na bezpłatne studia!• Kim jest Marcin Mroziński?• Kuchnia: "Sałatka z krabem i grejpfrutem"

www.polonia.kharkov.uaNr 5 (91)2010 r.

PISMO STOWARZYSZENIA KULTURYPOLSKIEJ W CHARKOWIE

W numerze m. in.:

Historia i obyczaje

Rok Fryderyka Chopina (1810-2010)Serce oddane PolsceDalecy przodkowie ojca Chopina byli alpejskimi

góralami z osady Saint Crepin przy granicy włoskiej. DziadekFryderyka Chopina - Francois (1738-1814) był kołodziejem,właścicielem winnicy i syndykiem we wsi Maranville. Tu 15kwietnia 1771 r. urodził się Nikolas, ojciec kompozytora.

Mikołaj Chopin, Francuzz Lotaryngii, przybył do Polskiok. 1790 r. Szybko zżył się znową ojczyzną, poznał język,a sprawy polskie stały mu siętak bliskie, że w 1794 r. wziąłudział w powstaniu naro-dowym Polaków. Oczytany wliteraturze francuskiej, świet-nie znający język francuski iniemiecki okazał się dosko-nałym pedagogiem. Przezpewien czas pracował jakonauczyciel języka francus-kiego w domu hr. Skarbka wŻelazowej Woli. Tam poznałkrewną pani SkarbkowejJustynę Teklę Krzyżanowską,osobę miłą i muzykalną. Za-warł z nią związek małżeński,z którego przyszło na światczworo rodzeństwa: Ludwi-ka, Fryderyk, Izabella i Emilia.Matka wychowywała dzieciw duchu przywiązania doojczyzny, otaczała troskli-wą opieką zwłaszcza wątłegoFryderyka i zajmowała siędomem. W 1810 r. MikołajChopin został profesoremjęzyka francuskiego w Lice-um Warszawskim. RodzinaChopinów zamieszkała więcw stolicy, najpierw w siedzibie liceum – w Pałacu Saskim, anastępnie na Krakowskim Przedmieściu.

Według biografów Fryderyk Franciszek Chopin urodziłsię 22 lutego 1810 r. On sam obchodził urodziny 1 marca,bowiem twierdził, że właśnie w tym dniu przyszedł naświat, co potwierdzała jego matka.

Kiedy miał sześć lat, umiał już czytać, pisać i z łatwościąukładał wiersze. Był dzieckiem wątłym, bardzo wraż-liwym, o nieprzeciętnym słuchu i pamięci muzycznej.Rozpoczął wówczas poważną i systematyczną naukę gry na fortepianie. Uczył się bardzo pilnie pod okiem prof. Wojciecha Żywnego. Na koncercie publicznym wystąpił po raz pierwszy, kiedy miał osiem lat. Muzykę

Chopina uznano za wspaniałą i wzruszającą. Grał na forte-pianie raz usłyszane melodie lub te, które sam wymyślił.

Był jeszcze dzieckiem, gdy do improwizacji na klawia-turze fortepianu pobudzały go wizje dawnej Polski, bo-haterskie czyny polskiego rycerstwa, powstrzymujące

najazdy Tatarów, Turków,Mongołów. Sceny, wizje,obrazy, które stawały muprzed oczami, poruszały jegowyobraźnią dźwiękową. Wy-rażał w muzyce stan swegoumysłu i kwintesencję na-stroju, jaki wywoływały wnim te impulsy, wzbogacał jeniewyczerpanym zasobemodcieni. Heroiczne polonezyA-dur, As-dur, fis-moll sąmetamorfozą polskiego du-cha rycerskiego.

Fryderyk do trzynastegoroku życia nauki pobierał wdomu, po czym wstąpił odrazu do czwartej klasy lice-um. Uczył się z łatwością.

W latach chłopięcychwśród kolegów był ożywiony,rozmowny i niewyczerpany wmłodzieńczych błazenadach.Miał ostre poczucie humoru,dar przenikliwej obserwacji,rysował zabawne portrety ikarykatury. Naśladował ko-micznie znane postacie, dos-tojne autorytety, czcigod-nych uczonych, kaznodziejówi zwykłych ludzi.

Najpierw wydawał sięnieśmiały, gdy grał dla słu-

chaczy szczycących się orderami, tytułami i nazwiskami, alegdy zauważał, że to on jest atrakcją wśród znakomitości,rozweselał ich swoim humorem. Improwizował w natchnie-niu albo bawił się komicznymi melodiami i żartobliwymiefektami. W latach tych Aleksandryna de Moriolles nazy-wała go nie bez powodu Panem Diabełkiem.

Kiedy w 1819 r. przybyła do Warszawy słynnaśpiewaczka Angelica Catalani, Chopin nie tylko przysłuchi-wał się jej wyjątkowo pięknemu głosowi, ale również miałokazję zaprezentować z powodzeniem swoją grę. Artystkaprzed wyjazdem ofiarowała mu złoty zegarek z dedykacją:„Madame Catalani a Frederic Chopin”. Zegarek ten Chopinzachował do śmierci.

POLONIA CHARKOWA №5(91) r.2010

2

Dziewiętnastoletni Fryderik Chopin.Rekonstrukcja portretu Ambrożego Miroszewskiego z 1829 r.

Wykonana przez Jana Zamoyskiego w 1969 r.

W 1826 r. Chopin zaczął uczęszczać do Szkoły GłównejMuzyki. Był powszechnie znanym i lubianym uczniem, a jegomarsze wojskowe, Polonez i Rondo były drukowane i grywaneprzez muzyków i orkiestry. Szczególnie Rondo zadziwiałolekkością i elegancją stylu muzycznego.

Bardzo dużo improwizował i nie zapisywał muzyki. Urzec-zony był ludową muzyką Mazowsza.

Szkołę Główną Muzyki ukończył w 1829 r. Rektor SzkołyJózef Elsner przy nazwisku Chopina napisał w spisie wy-chowanków "szczególna zdolność, geniusz muzyczny".

Jeszcze jako uczeń Szkoły Głównej Muzyki w 1828 r.Chopin kilkanaście dni spędził w Berlinie, gdzie koncer-tował m.in. w teatrze cesarskim, odnosząc duży sukces. W drodze powrotnej zwiedził Pragę, Drezno, Wrocław.

Po koncercie dziewiętnastoletniego Chopina w ResursieKupieckiej Stanisław Koźmian napisał w Kurierze Warsza-wskim: «Utwory pana Chopina noszą bez zaprzeczenia piętnowielkiego geniusza».

Fryderyk Chopin miał powodzenie u kobiet. W 1829 r.poznał Konstancję Gładkowską. Usłyszał, jak śpiewała na kon-cercie. Dopiero po jakimś czasie zawarł z nią bliższą znajo-mość. Mieli po 20 lat. Jak wszyscy młodzi, zapewne snuli planyna przyszłość. On liczył, że zdobędzie światową sławę, ona, żezostanie gwiazdą operową i wtedy będą mogli należeć dosiebie bez przeszkód. Jednak tak się nie stało. Jej matka prag-nęła wydać córkę dobrze za mąż, a Chopin, z dyplomem wkieszeni, bez stanowiska, bez rodowodu, którym mógłby sięchlubić, z wielkim talentem, nie gwarantującym jeszczedostatniego życia, nie był odpowiednim kandydatem.

Żył w niepewności, chciał wyczytać w jej oczach miłośćbez granic i gwarancję, że nie podda się woli mat-ki. Ona – dla uspokojenia matki – nie przyznawała się do romansu z Chopinem.

Uśmiech Konstancji nie przeznaczony dla niego ra-nił jego dumę. Do Konstancji natomiast dochodziły echa powodzenia Chopina u płci pięknej w salonach. Oboje nawzajem dręczyli się zazdrością. Zdecydował, że wyjedzie za granicę po koncercie pożegnalnym w TeatrzeNarodowym.

Po wyjeździe z Warszawy w 1830 r. skrycie korespon-dowali. Po jakimś czasie przestała odpowiadać na jego listy.Konstancja musiała wyryć silne piętno w sercu Chopina. Tem-peratura miłości musiała być wyjątkowa, doprowadziłabowiem powstanie Larghetto z Koncertu f-moll czy Romansuz Koncertu e-moll – muzyki wibrującej tyloma odcieniaiemocji i lśniącej wieloma kolorami brzmienia.

Delfina Potocka wyróżniała się wśród dam urodą, bystro-ścią umysłu, dowcipem, opanowała sześć języków, pięknierysowała i malowała, często sama sobie akompaniowała dośpiewu przy fortepianie. Przeżyła niejedną miłostkę. Nieomieszkała odmówić sobie włączenia Chopina do tego grona.On z kolei przy niej szukał pocieszenia, by wymazać z pamięcizawód, jaki sprawiła mu Konstancja.

Podobnie, jak jej dwie młodsze siostry, została jego uczennicą. Chopin akompaniował jej do śpiewu, uwielbiał jej dźwięczny głos, jego żar, wysubtelnione odcienie

i technikę koloraturową – zalety podobne do sztuki re-nomowanych primadonn. Zawiązała się między nimi ser-deczna przyjaźń. Nie ma jednak żadnych dowodów na to, jakdaleko posunęła się ich zażyłość.

W jej albumie wpisał m.in. swoją ostatnią pieśń Melodiado słów Krasińskiego. Ich przyjaźń trwała do ostatnich chwiljego życia.

Podczas pobytu w Wiedniu dowiedział się o wybuchupowstania listopadowego (1830-1831). Cierpiał w samot-ności. W liście do przyjaciela J. Matuszyńskiego w grudniu1830 r. pisał: „Łzy co na klawisze padać miały, Twój list zrosiły.[...] gdybym mógł, wszystkie bym tony poruszył, jakie mi tylkoślepe, wściekłe, rozjuszone nastało czucie...”.

Przez pewien czas nie tworzył żadnych dzieł muzycz-nych. Marzył tylko o napisaniu pieśni rycerskiej, która wyrażałaby dawną świetność Polski i teraźniejszą walkę patriotyczną Polaków.

Kiedy artyści wiedeńscy dziwili się, że taki wielki muzyk, budzący swą grą i improwizacją powszechny zach-wyt i tworzący dzieła dla całego świata, tak bardzo przejmuje się losami jednego, małego kraju, Chopin mówił: „Jako artysta jestem jeszcze w kolebce, a jako Polak –trzeci krzyżyk zacząłem”.

Wyrazem wielkiej dojrzałości artystycznej i głębokichuczuć patriotycznych Chopina są utwory powstałe w 1831 r.a zwłaszcza Etiuda c-moll zwana Rewolucyjną.

Pierwsze lata paryskie były dla Chopina okresem bogatejtwórczości kompozytorskiej. Wydał wówczas ponad 100 ut-worów. R. Schumann, wielbiciel muzyki Chopina, w jednej zrecenzji tak napisał o narodowym charakterze tej sztu-ki: „[...] los stworzył jeszcze coś, ażeby Chopin wyróżniał sięwśród innych i budził zainteresowanie, mianowicie silną, ory-ginalną narodowość polską [...]. Dzieła Chopina to w kwiatachukryte armaty”.

W okresie paryskim Chopin miał około 150 uczniów,którzy utrwalali w wspomnieniach obraz żywego człowieka,takiego, jaki odbijał się w ich oczach, jakiego zapamiętali.Marcelina Czartoryska, Karol Mikuli, Georges Mathias i in.wspominali słowa Chopina często powtarzane na lekcjach:«Trzeba śpiewać palcami». Upodobnić brzmienie fortepianudo śpiewu – to było jego najważniejsze wymaganie.

W 1836 r. Chopin przebywał w Mariańskich Łaźniach(zach. Czechy) razem z rodziną hr. Wodzińskich, którą znał oddzieciństwa. Tu dawna przyjaźń do Marii Wodzińskiej prze-rodziła się w poważniejsze uczucie. Chopin pełen nadzieispędził z nią jeden z najszczęśliwszych miesięcy swego życia.

Dni z Marią upływały im na czułych słowach, westchnieni-ach, spojrzeniach, pod czujnym, ale łaskawym okiem matki,pani Teresy. Chopin potrafił godzinami improwizować w sa-lonie albo grać tylko dla Marii. Przed wyjazdem do Paryżaoświadczył się Marii. Matka poprosiła, aby okres zaręczyn os-łonić dyskrecją, podkreślając, że ma to być czas próby. Mary-nia miała dopiero 17 lat, a przede wszystkim niepokoił ją stanjego zdrowia. Ta romantyczna miłość nie przyniosłaChopinowi trwałego szczęścia. W październiku 1836 r. naspotkaniu towarzyskim u hrabiny Marii d'Agonet poznał


3

Historia i obyczaje

Historia i obyczaje

Geoge Sand. Okazał się niewłaściwym kandydatem na męża. Jego zapał i sentyment do Marii również przygasał.Chopin owinął kilka listów Maryni wstążką i napisał „Mojabieda”. Była to głęboka rana na jego dumie, ale nie tak dotkliwa w uczuciach.

George Sand oczarowana Chopinem pragnęła pokonaćopór wewnętrzny Chopina odnośnie swej osoby. Jej wrażli-wość, fantazja, duchowe osamotnenie sprawiło, że tak mocnozareagowała na jego urok i polot artysty. Poddał się jej wraże-niu, chociaż „co z tego będzie, Bóg wie. Jana serio czuję się niedobrze” – pisał. Bał sięopinii publicznej, ale wkrótce zostalikochankami.

Dziewięć lat przeżytych u boku GeorgeSand i jej dzieci były latami miłości,nieporozumień i konfliktów. Były okresemprzywiązania się do niej. Dla ratowaniajego zdrowia (chorował na płuca) wyjechalina hiszpańską Majorkę. Na Majorcestworzył cykl 24 Preludiów – op. 28, któresą jak gdyby kwiatami, pozornie rozsypa-nymi, sta-nowiącymi jednak jeden pięknieskomponowany bukiet.

W marcu 1839 r. wrócił do Francji doNohant. W tej posiadłości George Sand ipod jej macierzyńską niemal opiekąspędzał prawie wszystkie letnie miesiące.Tworzył tu swe najważniejsze i najbardziejdojrzałe dzieła m.in. Polonez As-dur sławnyna całym świecie, preludia oraz mazurki, awśród nich najpiękniejszy – Mazurek e-moll.

Skomplikowane stosunki panujące między George Sand,jej synem, córką i służbą a także szeregiem innych postaciwpływały niekorzystnie na jej związek z Chopinem.

Gdy nastąpiło zerwanie, skwitowała je stwierdzeniem„jego serce jest hermetycznie zamknięte”.

Po gwałtownym i niebezpiecznym dla życia krwotokuChopin wraca do Paryża. Zrażony do George Sand i jejotoczenia, do francuskich porewolucyjnych (1848) rządów re-publikańskich wyjeżdża do Anglii i Szkocji.

W listopadzie 1848 r. po nowym i ciężkim ataku chorobywraca do Paryża. Komponuje już bardzo mało. Przyjeżdża sios-tra Ludwika z rodziną. Odwiedzają go m.in. ulubieniuczniowie – Adolf Gutman, księżna Marcelina Czartoryska iEmile Gaillard. Przyjechała z Wersalu Delfina Potocka. Zjawiałsię Cyprian Kamil Norwid, Solange Clesinger (córka GeorgeSand), ks. Aleksander Jełowicki, Teofil Kwiatkowski, WojciechGrzymała. Na kilka godzin przed śmiercią Chopin wysłuchałjeszcze melodii V. Belliniego i G. Rossiniego, które ze ściśnię-tym sercem odśpiewała mu Delfina Potocka. Śpiewała tłumiącszloch, akompaniowała sobie na pianinie. W ostatnichchwilach przytomności Chopin polecił spalić wszystkierękopisy niewydanych utworów. Prosił, aby przyjaciele pod-czas ceremonii żałobnej wysłuchali Requiem Mozarta. Zaży-czył sobie, aby jego serce przewieziono do Polski. Zmarł 17października 1849 r. Spoczął na cmentarzu Pere-Lachaise.

Cyprian Kamil Norwid napisał w Dzienniku Polskim:„Rodem warszawianin, sercem Polak, a talentem obywatelświata, Fryderyk Chopin zeszedł z tego świata...”

Serce Chopina siostra Ludwika przewiozła do Warszawyw słoju ze spirytusem, ukrytym pod suknią. Słój opieczę-towano, zamknięto w hebanowej skrzynce, którą umieszc-zono w większej skrzyni dębowej i złożono w katakumbachkościoła Świętego Krzyża na Krakowskim Przedmieściu. Dzięki staraniom syna Ludwiki, Antoniego Jędrzejewicza, w

1880 r. proboszcz ks. Sotkiewicz zgodził się,by skrzynka z sercem Chopina zostaławmurowana w ścianę kościoła, pod wa-runkiem, że nie będzie temu towarzyszyłrozgłos ani najcichsza nawet ceremonia.

W czasie powstania warszawskiego wewrześniu 1944 r. żołnierze niemieccy rozbiliścianę, zabrali skrzynię z urną i przekazaliją do kwatery generała von dem Bacha, odpowiedzialnego za zrujnowanieWarszawy. Generał polecił swoim ofi-ceromsprowadzić z Milanówka abpa Antoniego Szlagowskiego. W asyścieustawionej na baczność kompanii hon-orowej wygłosił krótkie przemówienie, poczym wręczył mu urnę.

Wojna trwała. Serce Chopina węd-rowało z kryjówki do kryjówki w Mi-lanówku, a po wyzwoleniu Warszawy, w rocznicę śmierci Chopina w 1945 r. trafiłodo Towarzystwa im. Fryderyka Chopina.

Spoczywało przez pewien czas w Żelazowej Woli, wreszciewróciło do kościoła Świętego Krzyża. Urnę z sercem umieszc-zono w krypcie, w drugim filarze nawy głównej po lewej stronie.

F. Chopin to niedościgniony mistrz fortepianu. W jegotwórczości duch polskości łączy się z najwyższej miary ge-niuszem poetycko-muzycznym, głęboka wymowa muzyki z kli-matem największej intymności, wrażenia improwizacji z mocną konstrukcją muzyczną, absolutnie niepowtarzalną,lekkość, zwiewność i fantazyjność z bogactwem środków ek-spresji. Jego muzyka jest poezją, która cudownie wyłania sięz falujących akordów fortepianu. Oryginalność i nowatorstwostylu romantycznego muzyki Chopina wyraża się w zrów-noważeniu bogatych treści emocjonalnych i mistrzostwa for-malnego, połączeniu tradycji klasycznych z elementamifolkloru muzycznego. Najmocniej jednak ujawnia się w harmonice, w swobodnej i logicznej konstrukcji melodyki.Chopin stworzył nowy, w zakresie muzyki instrumentalnej,gatunek ballady, a dawne klasyczne wzory przekształcił i zmienił ich funkcje – sonaty, scherza, etiudy, preludia itp.Muzyka Chopina wywarła i wywiera olbrzymi wpływ narozwój muzyki światowej.

Fryderyk Chopin należy do najbardziej popularnych i najwyżej ocenianych kompozytorów i pianistów, a jego twór-czość uznawana jest za najpiękniejszą poezję muzyki wywołu-jącą uczucia miłości do ludzi i do świata.


4

George Sand

Przebywający od września 2009 roku w areszcie RomanPolański przerwał w końcu milczenie i wypowiedział się na temat trwającej sprawy o ekstradycję. Prokuratura sta-nu Kalifornia żąda jego wydania w związku z toczącą się od 30 lat sprawą o gwałt na nieletniej.

Oto co przekazał mediom przez swego przyjacielaBernarda-Henriego Lévy'ego:

Przez siedem miesięcy od 29 września 2009 roku – dniamojego aresztowania na lotnisku w Zurychu, gdzie wylą-dowałem w związku z przyznaniem mi przez szwajcarskiegoministra kultury nagrody za całokształt dokonań arty-stycznych – powstrzymywałem się od wydawania jakichkol-wiek publicznych oświadczeń i poprosiłem moich prawnikówo powstrzymanie się od komentarzy.

Chciałem, aby instytucje prawne Szwajcarii i StanówZjednoczonych oraz moi prawnicy wykonywali swoje obow-iązku bez polemiki z mojej strony. Teraz postanowiłem przerwać milczenie, by zwrócić się do was bez pośrednikówi moimi własnymi słowami.

W swoim życiu przeżyłem sporo dramatów i radosnychchwil, jak my wszyscy, i nie zamierzam prosić was o litość.Chcę być traktowany sprawiedliwie, tak jak każdy.

To prawda: 33 lata temu przyznałem się do winy i spę-dziłem czas w więzieniu w Chino, w zwykłym więzieniu, a nieceli VIP. Przebywałem w więzieniu dokładnie tyle, ile miałwynosić mój wyrok. Jednak kiedy wyszedłem, sędzia zmieniłzdanie i twierdził, że czas spędzony w Chino nie może byćuznany ze pełną karę. Ta zmiana decyzji usprawiedliwiaopuszczenie przeze mnie Stanów Zjednoczonych.

Sprawa została odkryta na nowo za sprawą reżyserkifilmu dokumentalnego, która zdobyła nowe dowody od osóbbezpośrednio zaangażowanych w sprawę. Nie brałem żad-nego udziału, bezpośredniego czy też pośredniego, w rea-lizacji tego dokumentu.

Film dokumentalny nie tylko podkreślał fakt, że mój wyjazd ze Stanów Zjednoczonych był spowodowany nies-prawiedliwym traktowaniem, ale też wzbudził oburzenieprzedstawicieli amerykańskiego systemu sądowniczego,którzy poczuli się bezpośrednio zaatakowani. Postanowilizatem wystąpić z prośbą o moją ekstradycję do władz Szwa-jcarii – kraju, który odwiedzałem bez żadnych przeszkódprzez ostatnich 30 lat.

Nie mogę dłużej milczeć! Nie mogę dłużej milczeć, ponieważ władze amery-

kańskie właśnie zdecydowały, ignorując wszystkie zeznaniai dowody składane przez osoby trzecie, by odrzucić prośbęo proces in absentia i to pomimo faktu, iż sam sąd apelacyjnydo prośby tej się przychyla.

Nie mogę dłużej milczeć, kiedy sąd w Kalifornii odrzucakolejne prośby ofiary o wycofanie zarzutów w stosunku domnie, by oszczędzić jej dalszych nieprzyjemności związanychz ciągłym przypominaniem sprawy.

Nie mogę dłużej milczeć, gdyż ostatnio doszło do istot-nego rozwoju wypadków.

26 lutego Roger Gunson, zastępca prokuratora okrę-gowego, który nadzorował sprawę w 1977 roku, zeznał podprzysięgą w obecności sędziego Mary Lou Villar i obecnegoprokuratora oddelegowane do sprawy Davida Walgrena, iż16 września 1977 roku sędzia Rittenband stwierdził przedprzedstawicielami obrony i prokuratury, że czas spędzonyprzeze mnie w więzieniu w Chino to całość mojego wyrokuw sprawie.

Nie mogę dłużej milczeć, ponieważ cały wniosek o ek-stradycję przedstawiony władzom Szwajcarii oparty jest nakłamstwie. W swoim zeznaniu Roger Gunson wyraźniestwierdził, iż nieprawdziwym jest aktualne twierdzenieprokuratury, jakoby mój pobyt w więzieniu w Chino byłzwiązany wyłącznie z koniecznością wykonania badań psy-chologicznych.

Wspomniany wniosek stwierdza, że uciekłem z kraju,chcąc uniknąć wyroku. To nie prawda, gdyż w trakcie procesuugodowego przyznałem się do winy i odbyłem zasądzonywyrok. Sędzia miał tylko ugodę potwierdzić. Postanowił jąjednak odrzucić, by zyskać trochę sławy moim kosztem.

Nie mogę dłużej milczeć, gdyż przez 30 lat moi prawnicybez wytchnienia podkreślali fakty, iż zostałem zdradzonyprzez sędziego, że sędzia sprzeniewierzył się swoim obow-iązkom i że odbyłem wyrok w całości.

Dziś prokurator okręgowy, który prowadził sprawę w lat-ach 70., człowiek o nieposzlakowanej opinii potwierdziłwszystkie moje stwierdzenia pod przysięgą. Rzuca to noweświatło na całą sytuację.

Nie mogę dłużej milczeć, gdyż te same przyczynypowodują te same skutki. Prokurator Okręgowy wkrótcestanie do wyborów i potrzebuje medialnej reklamy.

Nie mogę dłużej milczeć, kiedy Stany Zjednoczonebardziej pragną podać mediom moją głowę na srebrnej tacy,niż honorować postanowienia osiągnięte 33 lata temu.

Nie mogę dłużej milczeć, kiedy jestem zamknięty wareszcie domowym w Gstaad, wyszedłszy za kaucją, któraudało mi się wpłacić zastawiwszy mój dom, będący moimschronieniem od 30 lat, kiedy zmuszony jestem przebywaćz dala od rodziny, kiedy zabrania mi się pracować.

http://www.filmweb.pl/news


5

Wiadomości

Roman Polański przerywa milczenie

Wiadomości

Dzień Flagi po raz siódmy

Dziś po raz siódmy obchodzony będzie Dzień Flagi RP.Centralne uroczystości – z udziałem Bronisława Komo-rowskiego, marszałka Sejmu pełniącego obowiązki głowypaństwa – odbędą się na placu Zamkowym w Warszawie.

O godz. 14 uroczyście podniesiona została flaga państ-wowa na Wieży Zegarowej Zamku Królewskiego.

Przemówienie wygłosił marszałek Komorowski. Zapo-wiedział też, że tuż po święcie 3 maja zostanie podjęta de-cyzja ws. wyznaczenia nowego szefa sztabu generalnego i zaapelował o zaufanie do polskiego wojska.

Nawiązał do tragicznej katastrofy samolotu w Rosji podSmoleńskiem, w której zginęli m.in. prezydent LechKaczyński, wiceszef MON, szef Sztabu Generalnego gen. Franciszek Gągor, dowódcy poszczególnych sił zbroj-nych, wojskowi piloci oraz załoga.

"Dzisiaj, tu w tym miejscu, właśnie w Dniu Flagi Państ-wowej trzeba upomnieć się o Wojsko Polskie, trzeba zadbaćo to, aby nieopatrzne opinie, pospieszne oceny nie oznaczałynadszarpnięcia zaufania do polskich sił zbrojnych, nie godziływ dobre imię Wojska Polskiego" – podkreślił Komorowski.

W uroczystości uczestniczy m.in. szef BBN StanisławKoziej oraz prezydent Warszawy Hanna Gronkiewicz-Waltz.

Podczas uroczystości wręczono flagi państwowe i certy-fikaty dowódcom wyróżnionych jednostek wojskowych.Otrzymały ją m.in. kontyngent WP pełniący służbę w Afgan-istanie i Brygada Saperów z Kazunia.

Wieczorem odbędzie się w Katedrze Polowej WojskaPolskiego msza św. z okazji tego święta.

Dzień Flagi RP obchodzony jest w Polsce od 2004 roku.Święto zostało wprowadzone nowelą ustawy z 20 lutego2004 roku o godle, barwach i hymnie RP. Jednocześnie 2 maja jest obchodzony jako Dzień Polonii i Polaków za Granicą. Historycznie polskie barwy narodowe wy-wodzą się z barw herbu Królestwa Polskiego i herbu Wiel-kiego Księstwa Litewskiego. W symbolice polskiej flagi biel pochodzi od bieli orła, będącego godłem Polski, i bieli Pogoni – rycerza galopującego na koniu, będącegogodłem Litwy. Oba te godła znajdują się na czerwonych tłachtarcz herbowych. Dlatego też na fladze biel znalazła się ugóry, ponieważ w polskiej heraldyce ważniejszy jestkolor godła niż tła.

Polskie barwy narodowe mają jako jedne z nielicznychw świecie pochodzenie heraldyczne. 7 lutego 1831 rokuSejm Królestwa Polskiego podjął specjalną ustawę dotyczącąbarw polskiej flagi. Wcześniej, obok barw biało-czerwonych,używane były także inne barwy.

"Izba senatorska i poselska po wysłuchaniu wnioskówkomisji sejmowych, zważywszy potrzebę nadania jednosta-jnej oznaki, pod którą winni łączyć się wszyscy Polacy,postanowiły i stanowią: Artykuł 1. Kokardę narodowąstanowić będą kolory herbu Królestwa Polskiego i WielkiegoKsięstwa Litewskiego, to jest kolor biały z czerwonym.Artykuł 2. Wszyscy Polacy (...) te kolory nosić mają w miejscu,gdzie takowe oznaki dotąd noszonymi były" - tak brzmiałaustawa przyjęta w 1831 roku przez Sejm.

PAP


6

Co roku Stowarzyszenie Kultury Polskiej w Charkowie or-ganizuje w swoim mieście Dni Kultury Polskiej. W tym rokujubileuszowa – już piętnasta impreza kulturalna zostałapoświęcona obchodom Roku Fryderyka Chopina, ogłoszonegoprzez Sejm RP z okazji dwusetnej rocznicy urodzin wielkiegopolskiego kompozytora i pianisty światowej sławy. W dniachod 25 kwietnia do 30 maja 2010 roku odbyły się liczneuroczystości w Domu Naukowców, w Charkowskiej Filhar-monii, Charkowskim Akademickim Teatrze Opery i Bale-tu im. N. Łysenko, Charkowskim Państwowym Uniwersyte-cie im. G. Skoworody oraz w Domu Polonii.

Otwarcie tegorocznych Dni Kultury Polskiej w dniu 25 kwietnia 2010r. zostało zorganizowane nieprzypadkowo wpięknym budynku Domu Naukowców przy ulicy architektaBeketowa. W sali reprezentacyjnej tego gmachu piętnaście lattemu odbyła się finałowa impreza – zamknięcie pierwszychDni Kultury Polskiej w Charkowie. Wzięli w niej udział razem z członkami naszego jeszcze wtedy młodego polskiego stowarzyszenia pierwszy konsul RP w Charkowie Andrzej Bagdziun z małżonką oraz naczelnik do spraw mniejszości nar-odowych Rady Miasta Charkowa Iwan Gołoweński. Wśróduczestników tego pierwszego święta w Charkowie nie zabrakłoczłonków Federacji Organizacji Polskich na Ukrainie na czele zszefową Emilią Chmielową, która specjalnie przyjechała zeLwowa do Charkowa i przywiozła ze sobą z Żytomierszczyznyzespół ”Sokoły”. Publiczność Charkowa została oczarowana wspaniałym występem tego zespołu w Pałacu Milicji. Dzięki tej imprezie kulturalnej charkowianie tak naprawdę po raz pierwszy na żywo zapoznali się z polskimi pieśniami, a wielu z nich dowiedziało się o istnieniu Polonii w Charkowie. To było niezapomniane wydarzenie. Kiedy przed wyjazdem zCharkowa po zakończonej imprezie przy siedzibie Domu

Naukowców zespół „Sokoły” wsiadał do autokaru, nad ulicamiwieczornego miasta zabrzmiały nie tylko „Szła dzieweczka dolaseczka” i „Hej sokoły”.... Polskie pieśni brzmiały na szlaku ichpodróży aż do samej Połtawy. Minęło 15 lat. I znów z tejpięknej sali popłynęły polskie pieśni. Na otwarciu tegorocznejimprezy byli obecni Konsul Generalny RP w Charkowie PanGrzegorz Seroczyński, Jego Ekscelencja Biskup DiecezjiCharkowsko - Zaporoskiej Marian Buczek, naczelnik do sprawmniejszości narodowych administracji państwowej obwoducharkowskiego Pani Walentyna Karwatska oraz naczelnik dospraw mniejszości narodowych Rady Miasta Charkowa PaniMaryna Jegorowa. Na uroczystość do Domu Naukowców przy-byli także pracownicy konsulatu RP w Charkowie, duchowni,członkowie różnych współpracujących ze Stowarzyszeniem or-ganizacji, członkowie Stowarzyszenia, przedstawiciele medióworaz miłośnicy polskiej kultury.

Przed rozpoczęciem koncertu, podczas oficjalnej częściimprezy głos zabrała prezes Stowarzyszenia Kultury Polskiej wCharkowie Pani Józefa Czernijenko. Przywitała wszystkichobecnych i pozdrowiła z okazji inauguracji jubileuszowych DniKultury Polskiej w Charkowie, a także z okazji zbliżających sięw maju polskich świąt: Święta Konstytucji 3 Maja i MatkiBoskiej Królowej Polski oraz 2 maja - Dnia Polonii i Polaków zaGranicą.

Konsul Generalny RP w Charkowie Pan Grzegorz Sero-czyński wypowiedział wiele ciepłych słów na temat działal-ności Stowarzyszenia Kultury Polskiej w Charkowie w dzie-dzinie popularyzacji polskiej kultury, wysoko oceniając pracęjego prezesa Pani Józefy Czenijenko. Wszystkim obecnymzłożył miłe życzenia z okazji jubileuszu i nadchodzących świąti życzył sukcesów charkowskiej Polonii w przeprowadzeniu ju-bileuszowej imprezy kulturalnej.


7

Życie polonii charkowskiej

Otwarcie jubileuszowych Dni Kultury Polskiej w Charkowie


Jego Ekscelencja Biskup Marian Buczek w swoim wyś-tąpieniu zauważył, że Stowarzyszenie podąża dobrą drogą wpielęgnowaniu ojczystej kultury i nauczaniu języka polskiegoi posiada już duże doświadczenie w popularyzacji polskiejkultury w Charkowie.

Pani Walentyna Karwatska zaznaczyła, że Stowarzysze-nie Kultury Polskiej w Charkowie jest jednym z najbardziejaktywnych stowarzyszeń mniejszości narodowych obwoducharkowskiego i z wielkim zaangażowaniem prowadzi swojąszeroko zakrojoną działalność. Stowarzyszenie ijego wieloletni prezes cieszą się zaufaniem wśróddziałaczy różnych kulturalno-oświatowych organi-zacji Charkowa i obwodu.

Pani Maryna Jegorowa zwróciła uwagę obecnych na fakt, że sukces działalności Stowa-rzyszenia w znacznej mierze może być tłuma-czony przez aktywną i owocną pracę jego sze-fowej – prezesa Stowarzyszenia Pani Józefy Czernijenko. Pani Józefa jest laureatką TwórczejPremii 2009r. Oprócz popularyzacji kultury i językapolskiego w Charkowie, dużo czasu i energiipoświęca sprawie wzmocnienia przyjaznych sto-sunków nie tylko między Polakami i Ukraińcami,ale także i przedstawicielami innych mniejszościnarodowych Charkowa. Za znaczny osobisty wkładw tej dziedzinie została nagrodzona przez meramiasta Michaiła Dobkina najwyższą odznaką Rady MiastaCharkowa. Jako jedyny przedstawiciel mniejszości naro-dowych Charkowa Pani Józefa Czernijenko została dele-gowana do rady do spraw humanitarnych przy gubernatorzeobwodu charkowskiego.

Z okazji niedawnego osobistego jubileuszu Pani Prezesodebrała od gości wiele kwiatów i serdecznych życzeń.

W programie koncertu znalazły się ”Rota” Marii Konop-nickiej i Hymn Polaków Charkowa w wykonaniu Leszka Nikitiuka – artysty Teatru Opery i Baletu im. N. Łysenko przyakompaniamencie Wandy Kowalewskiej, utwory FryderykaChopina w wykonaniu laureatki międzynarodowych kon-kursów pianistycznych – Swietłany Pronenko, pieśni do

muzyki Chopina w wykonaniu śpiewaka CharkowskiegoTeatru Opery i Baletu im. N. Łysenko WołodymyraGraszczenko, romanse w języku włoskim wykonane przezsolistę tegoż teatru Eugeniusza Lisickiego przy akompania-mencie Swietłany Pronenko.

Słuchacze byli oczarowani występem dwóch zwy-ciężczyń Festiwalu Polsko-Ukraińskiej Muzyki im. Karola Szy-manowskiego z lat 2008 i 2009, Natalii Burdiny i MirosławyGonczarenko. Młode artystki wykonały romans pt. „Anioł”i kilka etiud Fryderyka Chopina.

Dobrze znane charkowianom polskie piosenki „HejSokoły”, ”Ostatnia niedziela”, „Błękitna chusteczka”, „Niespoczniemy” Seweryna Krajewskiego oraz piosenkę z serialu„Klan” wykonał ulubieniec publiczności zasłużony artystaUkrainy Oleg Dziuba.

Wiele radości swoim śpiewem sprawiły nam siostryMarianna i Katarzyna Korżawiny. Wykonały one pięknąpiosenkę „Ballada” oraz piosenkę „Strzałki”, której tekst wjęzyku polskim napisały same do muzyki rosyjskiejśpiewaczki Zemfiry .

Po części uroczystej i występach artystów imprezaprzeniosła się do przepięknej sali piętro niżej. Teraz za stołemprzy lampce szampana i filiżance kawy śpiewali już wszyscyobecni. W repertuarze nie zabrakło zarówno polskich pieśninarodowych, jak i współczesnych piosenek estradowych. Zu-

pełnie spontanicznie doszło do jeszcze jednego niewielkiegokoncertu. Swoje ulubione współczesne piosenki orazpiosenkę retro młodzież polonijna zaśpiewała przy akompa-niamencie gitar elektrycznych. Kilka godzin bawili się wspól-nie młodsi i starsi Polacy w Charkowie w przede dniujubileuszowych Dni Kultury Polskiej w Charkowie.

Następnego dnia w gmachu Charkowskiej Filharmoniiczekał na nas solowy koncert laureatki międzynarodowychkonkursów pianistycznych Swietlany Pronenko, znanejcharkowskim miłośnikom twórczości Chopina ze wspania-łych wykonań jego utworów.

Oleg Czernijenko, zdjęcia autora


8

Rok 2010 został Uch-wałą Sejmu Rzeczypospo-litej Polskiej ustanowionyRokiem Fryderyk Chopi-na, jednego z najwięk-szych artystów w historiipolskiej kultury, najwybit-niejszego polskiego kom-pozytora, a także czo-łowego pianisty i przed-stawiciela muzyki okresuromantyzmu na świecie.

W poniedziałek 26kwietnia 2010 roku wCharkowskiej Filharmoniiodbył się koncert muzykiFryderyka Chopina. Okaz-ją do wyjątkowego muzy-cznego spotkania stała sięnie tylko 200 rocznicaurodzin tego najwięk-szego polskiego kom-pozytora, ale także roz-poczynające się w tych dniach jubileuszowe XV Dni Kultury Polskiej w Charkowie.

W uroczystości wzięli udział przedstawiciele KonsulatuRzeczypospolitej Polskiej w Charkowie na czele z KonsulemGeneralnym Panem Grzegorzem Seroczyńskim, Prezes

Stowarzyszenia Kultury Polskiej w Charkowie Pani JózefaCzernijenko, członkowie Stowarzyszenia oraz licznie zgro-madzona charkowska publiczność.

W słowie powitalnym Konsul Generalny przytoczyłsłowa wybitnego polskiego poety C.K. Norwida, które naj-trafniej charakteryzują postać Fryderyka Chopina:

„Rodem warszawianin,

sercem Polak,

a talentem świata obywatel.”

Na scenie pojawiła się gwiazda wieczoru, pianist-ka Swiełana Pronenko, laureatka wielu międzynaro-dowych konkursów, uznawana za wyjątkową inter-pretatorkę utworów Fryderyka Chopina. Ta utalentowana i ekspresyjna pianistka posiada ukształtowaną osobowość artystyczną i duże doświadczenie sceniczne. Wszystkie utwory wykonuje z wielkim kunsztem, a jej warsz-tat cechuje dojrzałość i odpowiedzialność za dźwięk, formę i styl.

Koncert dopełniły występy wokalne WłodzimierzaGraszczenki, śpiewającego unikalnym basem oraz grają-cej na flecie Anastazji Gołowko, dumy naszego Sto-warzyszenia.

W tym miejscu należy również wspomnieć o naszymukochanym konferansjerze, Panu Wasylu Saganie, który jużod wielu lat w wyjątkowy sposób prowadzi liczne imprezy,radując serca publiczności! Serdeczne podziękowania zajego wspaniałe teatralizowane wykonanie utworu poety-ckiego, które wzruszyło wszystkich obecnych.


9


Serce Chopina zabiło w Charkowie


Naszemu zespołowi redakcyjnemu udało się namówićcharkowską gwiazdę muzyki klasycznej na krótki wywiad!

Z tej serdecznej rozmowy dowiedzieliśmy, że była onauczennicą Pani Reginy Horowic, za czasów radzieckichbardzo znanej ukraińskiej pianistki oraz siostry nie mniejznanego w Ameryce pianisty Włodzimierza Horowica.Okazało się, że Pani Swietłana pracowała także jako kon-certmistrz z Nathanem Milsteinem, Dawidem Ojstrachemi innymi wybitnymi muzykami.

Na pytanie, dlaczego zdecydowała się wykonywaćmuzykę Chopina, odpowiedziała, że bardzo lubi tego kom-pozytora i wciąż chce się jej go grać więcej i więcej. „Myślę,że muzyka Chopina jest kryształowa, przy niej świat wydajesię być cudownym, od razu zapada serce i duszę i po-zostawia tam coś tajemniczego” – dodała. Zaznaczyła, żepodczas koncertu bardzo przyjemnie było obserwowaćekran, na którym wyświetlano widoki z Polski, ruchy jej pal-ców podczas gry i barwne kwiaty.

Pani Świetlana opowiedziała nam o jednym ciekawymfakcie ze swojego życia. Kiedyś grała ona w Warszawie ut-wory Chopina. Polacy zaprowadzili ją do jednego z koś-ciołów, gdzie raptem poczuła jakieś bardzo dziwnie iwyraźne uczucie siły i energii. Do tej pory w swoim życiu

nigdy czegoś takiego jeszcze nie odczuwała. Jak się późniejokazało był to Kościół św. Krzyża przy Krakowskim Przed-mieściu. W jednej z jego ścian zostało pochowane serceulubionego kompozytora! Czyż to nie zrządzenie losu?

„Sztuka jest potrzebna ludziom jak woda, – mówi PaniSwietłana – bo nawet podczas wojen, konfliktów i ciężkichczasów ludzie tęsknią za czymś pięknym, jasnym i czystym,a muzyka jest tego najlepszą formą!”.

Pani Swietłana Pronenko poprzez gazetę chciałaby zcałego serca podziękować przede wszystkim publicznościna sali, która tak ją podtrzymywała i dodawała sił i energiido gry, jak również wszystkim tym, dzięki którym udał sięten koncert, za „daną jej wspaniałą możliwość dotknięciaświętych akordów wielkiego mistrza muzyki”.

Dodajmy, że koncert jest podarunkiem dla char-kowskiej Polonii, a został on zorganizowany przez Sto-warzyszenie Kultury Polskiej w Charkowie i Stowarzysze-nie ”Wspólnota Polska” w Warszawie przy finansowym wsparciu Senatu RP.

Eleonora Bawykina


10

W dniu 17 maja w Charkowskim Teatrze Opery i Baletuim. N. Łysenko odbył się koncert poświęcony dwusetnejrocznicy urodzin Fryderyka Chopina oraz Dniu Polonii i Polaków za Granicą. Koncert został zorganizowany przezStowarzyszenie Kultury Polskiej w Charkowie w ramach DniKultury Polskiej.

Przed rozpoczęciem koncertu głos zabrali prezes Stowarzyszenia Kultury Polskiej w Charkowie Józefa Czerni-jenko i Konsul Generalny RP w Charkowie Grzegorz Seroczyński. Serdecznie przywitali wszystkich obecnych,pozdrowili z okazji polonijnego święta oraz wręczyli kilkuosobom Karty Polaka.

Po słowach powitalnych koncert rozpoczął się przed-stawieniem ”Chopiniany”, baletu w jednym akcie do mu-zyki wybitnego kompozytora w wykonaniu artystówCharkowskiego Akademickiego Teatru Opery i Baletu.Między występami muzycznymi prowadzący koncert WasylSagan, laureat wielu międzynarodowych konkursów, recy-tował wiersze o Chopinie i anonsował artystów.

Oleg Dziuba, Zasłużony Artysta Ukrainy, wykonałpiosenki w językach polskim i ukraińskim. Po tym występieWasyl Sagan zaprosił na scenę laureatkę wielu międzyna-

rodowych konkursów – Swietłanę Pronenko, która w mis-trzowski sposób wykonała utwory fortepianowe Chopina.

Po niej przy fortepianie zasiadła gwiazda wieczoru –znakomity pianista z Polski – Gajusz Kęska – laureatkonkursów w Tel Awiwie, Vancouver, na Majorce i wielu in-nych. Jeden z utworów wykonał tego wieczoru po raz 350.Każdy utwór Chopina Gajusz Kęska zapowiadał osobiście,wyrażał swoją opinię na temat prezentowanych przezsiebie kompozycji, dużo żartował. Pianista wychodzi z za-łożenia, że kontakt między publicznością a artystą jestniezwykle ważny. Właśnie z tego powodu osobiście anon-sował utwory, które za chwilę wykonywał.

Po występie – burza oklasków. Publiczność owacją nastojąco dziękowała artystom i organizatorom za wspaniałykoncert.

W tej wyjątkowej uroczystości udział wzięli przedstaw-iciele Konsulatu Generalnego RP w Charkowie, księża isiostry zakonne charkowskich kościołów, członkowie Sto-warzyszenia Kultury Polskiej w Charkowie, prezesi organi-zacji polonijnych z południowo-wschodniej Ukrainy,przedstawiciele władz miasta i obwodu charkowskiego, atakże wielbiciele twórczości Fryderyka Chopina.

Irena Jacenko


11


Nie ma Polski bez Chopina. Ale czy tylko Polski?


Dni Europy w Charkowie

Co roku w trzecią sobotę maja Ukraina obchodzi DzieńEuropy. Święto to zostało ustanowione w 2003r. na mocydekretu prezydenta Leonida Kuczmy w trakcie strate-gicznego zbliżenia Ukrainy z państwami Unii Europejskiej.

Tradycyjnie z okazji Dnia Europy w centrum Kijowaoraz innych dużych miast są organizowane liczne uroczys-tości i prezentacje historii i kultury państw europejskich,koncerty muzyki z udziałem różnych artystów.

W sobotę 22 maja w centrum Charkowa, w ramachobchodów Dnia Europy, zostało ustawione namiotowemiasteczko z reprezentacjami takich krajów UE jak WielkaBrytania, Irlandia, Francja, Belgia, Hiszpania, Niemcy, Austria, Polska, Litwa, Bułgaria.

Dla zwiedzających europejscy wolontariusze przygo-towali interesujące prezentacje na temat tradycji i zwycza-jów krajów UE. Ponadto widzowie mogli wziąć udział winteresującym koncercie.

Uroczystego otwarcia obchodów Dnia Europy dokon-ali oraz słowo wstępne wygłosili Konsul Generalny Feder-acji Rosyjskiej Wsiewołod Filip i Konsul RP w CharkowieAnita Staszkiewicz.

Uroczystości trwały cztery godziny. Za sprawą zmien-nej aury było raz zimno, raz gorąco, ale ilość wrażeń,emocji i kolorów sprawiła, że nikt nie myślał o zmęczeniu.

Taki dzień to wspaniała możliwość spotkania nowychciekawych ludzi, dowiedzenia się czegoś nowego, a takżezaprezentowania swoich talentów!

Eleonora Bawykina

Zdjęcia – Oleg Czernijenko


12

Europejczycy młodzieżowego klubu naszego Stowarzyszenia „Europejski Wektor” (od lewej: Eleonora Bawykina, Anton

Kokalej, Anna Krawczenko, Anastazja Niesterenko) razem z Panią prezes Józefą Czernijenko reprezentują

Polskę na pl. Wolności w Charkowie.

Wywiad dla telewizji Antona Kokaleja.

Цей рік розпочався для пані Ірини перемогою на фестивалі української журналістики «Калиновий ост-рів — Польща», який був організований Ольштинськимвідділом українців та Рівненською ОДТРК за сприяннямаршалка Вармінсько-Мазурського воєводства Польщі і Держкомтелерадіо України. Два роки тому рівненськіжурналісти запропонували назвати калиновими остро-вами й ті місця в світі, де прожи-вають українські громади.Першим став «Калиновий острів —Польща».

Учасників фестивалю гостиннозустрів промислово-туристичнийОльштин, де є потужна українськадіаспора і в Вармінсько-Мазурсь-кому університеті є факультетукраїнської мови. На суд міжна-родного журі було подано 37 теле-візійних та 18 радіопрограм ук-раїнських та польських журналі-стів, які висвітлювали життя націо-нальних меншин і проблеми збе-реження автентичної культури таєвроінтеграції.

З північного сходу Польщі напівнічний схід України прилетілазвістка про відзнаку програми І. Мироненко «Шлях Муравський, шлях Пястовський»дипломом І ступеня.

Шлях Муравський, шлях Пястовський... Дві дорогийдуть через український і польський регіони — Харківщи-ну і Великопольщу. Роздуми і спогади авторки, враженнявід подорожі до Познані і знайомство з українськоюполькою Юзефою Жилінською, — все це викликало в уявіспільне для українців і поляків слово «ШЛЯХ».

Вірші Миколи Вінграновського і Ліни Костенко в ав-торському читанні. Недільна меса в головному храмі По-знані. Хвилини молитви. Концерт в Цісарському зам-ку — свідку прусського володарювання і Великополь-ського повстання... Харків’янка зі старечо-тремтливим го-лосом наспівує польську пісеньку. За її плечима двісвітові війни, страшні 30-ті, навчання в промакадемії, ро-бота в комуні А. Макаренка і 95-річний шлях життя...

Ірина Мироненко стримано раділа польській вікторії,бо добіг кінця життєвий шлях її героїні.

(http://www.golos.com.ua - Олена Узбек).

До цієї публікації в газеті «Верховної Ради України»варто додати, що програма не була написана спеціальнодля конкурсу, як це робилося в інших телерадіокомпа-ніях, а використана чергова радіорозповідь із краєзнав-чого, історичного та народознавчого циклу, започат-кованого 1994 року. Чимало місця у цьому циклі займаєвисвітлення роботи Харківського товариства польської

культури на чолі з пані ЮзефоюЧернієнко. Дякуючи її підтримці,щороку члени товариства здійсню-ють різноманітні поїздки доПольщі – вивчати мову, знайоми-тися з культурою, архітектурнимипам’ятками Варшави і Кракова,Любліна і Ольштина, а особливо –міста-побратима Харкова Познані.Мені пощастило 2008 року побу-вати на курсах аніматорів у По-знані, де й були зробленіаудіозаписи для багатьох програмобласного радіо. Дякуючи про-грамі «Шлях Муравський, шлях Пя-стовський» (про дві історичнідороги Слобожанщини, СходуУкраїни і Великопольщі) про життяполяків у Харкові, справи товари-ства дізналися не тільки в Оль-

штині, але й у різних містах України, для яких зробленокопії заради трансляції в тамтешньому ефірі.

З приємністю вважаю себе не тільки постійним чита-чем, а й автором газети «Polonia Charkova», яку знаходжуі в Інтернет-мережі, і перечитую у друкованій версії. Навласні очі переконалася, що видання цікаве навіть тим,хто не знає польської мови. Навідуючи у лікарні неза-бутню Юзефу Францівну Жилінську, бачила газету в її па-латі в руках у пацієнток стаціонару. Фотознімки такоментарі пані Юзефи допомагали їм знайомитися з ін-формацією. Та ще й рецепти польської кухні з комента-рями величезного життєлюба і оптиміста, 95-річноїколишньої онуки польського рекрута викликали непід-робний інтерес жіноцтва.

Сердечна вдячність президенту Харківського товари-ства польської культури пані Юзефі Чернієнко за спри-яння у підготовці програми, що успішно прозвучала наміжнародному фестивалі в Ольштині.

Ірина Мироненко, Харків


13


Кaлинові острови Ірини Мироненко Її голосом промовляє Слобожанщина. Його пізнають серед інших, так само професійно-досконалих. Філологза освітою, журналіст за фахом і поет за покликанням – вона відтворює у радіопросторі неймовірну ат-мосферу людяності, щирості, ліричності і інтелігентності. Вона — Ірина Мироненко – головний редакторХарківського обласного державного радіо, автор і ведуча популярних програм, володарка багатьох нагород,лауреат і переможець вітчизняних і міжнародних конкурсів.

Polska Zaprasza

Masz Kartę Polaka? Idź na bezpłatne studia!

PWSW w Przemyślu przyjmuje kandydatów na studiaI stopnia w trybie stacjonarnym dziennym) na następującekierunki: mechatronika, inżynieria środowiska, architek-tura wnętrz (ze specjalnościami: projektowanie architek-tury wnętrz, projektowanie architektury wnętrz sak-ralnych, projektowanie wnętrz ogrodowych i krajobrazu),filologia angielska (ze specjalnościami: nauczycielska,translatorska, dziennikarska), filologia polska (ze specjal-nościami: nauczycielska, dziennikarska), filologia ukraińska(ze specjalnościami: translatorska, dziennikarska), historia(ze specjalnościami: nauczycielska, turystyka międzynar-odowa), politologia (ze specjalnościami: polityka region-alna, administracja publiczna, bezpieczeństwo publiczne),socjologia (ze specjalnościami: praca socjalna, socjologiagospodarki i rynku pracy, socjologia pogranicza ze specjal-izacją celną, komunikacja społeczna i media), stosunkimiędzynarodowe (ze specjalnościami: bezpieczeństwomiędzynarodowe, integracja europejska, studia środ-kowoeuropejskie).

Studia na kierunkach społecznych trwają 3 lata i kończą się uzyskaniem tytułu licencjata, a na kierunkachtechnicznych (mechatronika i inżynieria środowiska) – 3,5roku, a absolwenci otrzymują tytuł inżyniera. AbsolwenciPWSW po ukończeniu studiów pierwszego stopnia mogąkontynuować naukę na dwuletnich studiach uzupełniają-cych drugiego stopnia (magisterskich) na UniwersytecieJagiellońskim w Krakowie, Uniwersytecie Rzeszowskim,Uniwersytecie Marii Curie-Skłodowskiej w Lublinie, Ka-

tolickim Uniwersytecie Lubelskim w Lublinie, AkademiiSztuk Pięknych w Krakowie, Politechnice Rzeszowskiej w Rzeszowie lub każdej innej uczelni wyższej w Polsce.

Do podjęcia studiów wymagane jest ukończenieszkoły średniej i uzyskanie świadectwa dojrzałościniezbędnego do podjęcia studiów w ukraińskich uczelni-ach wyższych. Dla osób posiadających KARTĘ POLAKA stu-dia w PWSW są bezpłatne!

W celu uzyskania szczegółowych bliższych informacjinależy kontaktować się telefonicznie, e-mailem lub oso-biście z następującymi Instytutami PWSW:

Instytut Historii:

tel. 016 678 28 22; e-mail: [email protected] Polonistyki:

tel: 016 678 28 24; e-mail: [email protected] Neofilologii (ukrainistyka ta anglistyka):

e-mail: [email protected], [email protected]: 016 678 26 90;

Instytut Politologii i Polityki Regionalnej:

tel. 016 675 17 64; e-mail: [email protected] Stosunków Międzynarodowych:

tel. 676 01 69; e-mail: [email protected] Socjologii:

tel. 016 676 01 66; e-mail: [email protected] Architektury Wnętrz:

tel. 016 678 32 98; e-mail: [email protected] Mechatroniki:

tel. 016 678 94 59 wew. 25 ; [email protected]


14

Państwowa Wyższa Szkoła Wschodnioeuropejska w Przemyślu zaprasza posiadających Kartę Polakaabsolwentów szkół średnich polskiego pochodzenia z Ukrainy na bezpłatne studia. Zobacz szczegóły – może to oferta dla ciebie!

"Idol" od najmłodszych lat

Marcin urodził się 25 września 1985 roku w Ino-wrocławiu. Już od najmłodszych lat przejawiał talent muzy-czny i estradowy. Jako dziecko śpiewał w zespole muzykidawnej oraz chórze, a w wieku 9 lat zadebiutował ogólnopol-skim festiwalu piosenki dziecięcej. Krajowy debiut zakończyłsię pełnym sukcesem - Marcin zajął bowiem 1. miejsce. Wtym czasie brał także udział w festiwalach piosenki fran-cuskiej, angielskiej oraz w przeglądachpoezji śpiewanej. Dodajmy, że młodyMroziński nie tylko śpiewał, ale równieżprzyswoił sobie grę na flecie pop-rzecznym.

Jako 17-latek mocniej zaakcen-tował swoją obecność na polskiej scenie rozrywkowej i wziął udział w pierwszej edycji popularnego tele-wizyjnego konkursu talentów "Idol". Marcinowi udało się dotrzeć do etapu klubowego konkursu. PóźniejMroziński jeszcze raz próbował sił w "Idolu" – tym razem w trzeciej edycjishow. Również i tym razem udał mu siędotrzeć do półfinału.

"Idol" nie był jednym programemtelewizyjnym z udziałem piosenkarza.Popularność przyniósł Mrozińskiemuwystęp w programie "Szansa na sukces"- wokalista został laureatem konkursuTVP. W 2007 roku piosenkarz zadebiutował na deskach opol-skiego Amfiteatru na 44. Krajowym Festiwalu Piosenki Polskiej. Podczas poświęconego Sewerynowi Krajewskiemurecitalu "Niebo z moich stron" Mroziński zaśpiewał utwór "Czy słyszysz co mówię".

Teatr, Scooby-Doo i Pokemon

Kariera Marcina Mrozińskiego rozwijała się dwutorowo.Poza sukcesami na polu muzyki popularnej, artysta zacząłrównież karierę aktorską. W 2006 roku podjął studia nawydziale aktorskim warszawskiej Akademii Teatralnej im.Aleksandra Zelwerowicza. Na deskach teatru Marcin zade-biutował w 2008 roku. Na scenie warszawskiego TeatruMuzycznego "Roma" w musicalu Andrew Lloyda Webbera"Upiór w operze" (reż. Wojciech Kępczyński) Mrozińskiwcielił się w rolę wicehrabiego Raoula de Chagny. Cociekawe, kreację Marcina oglądał sam autor musicalu, któryw listopadzie 2008 roku gościł na jednym z warszawskichspektakli. Kilka dni wcześniej Mroziński zadebiutował na

deskach innego warszawskiego teatru, Komedii, gdzie w innym przeboju z londyńskiego West End – musicalu "Boyband", gra główną postać – Seana, solistę i lidera zespołu Freedom.

Aktorskimi zdolnościami artysta wykazuje się równieżdubbingując filmy i animacje. I tak Marcin wcielił się mię-dzy innymi w jednego z braci Jonasów – Joe, Freda ze "Scooby-Doo: Strachy i patałachy" czy brał udział w dubbingu

animowanej serii "Batman: Odważni i bezwzględni". Wreszcie Mroziński jestteż wykonawcą czołówki 11 serii serialuanime "Pokemon".

Czas na Eurowizję

W 2008 roku miało również miejscepierwsze podejście Marcina do Kon-kursu Piosenki Eurowizja. Wokalistazgłosił do krajowych preselekcji pio-senkę "Never Felt Like This". Utwór nietrafił jednak do konkursu z dosyć zaskakującego powodu – artysta nieprzedstawił bowiem... zapisu nutowego"Never Felt Like This".

Kariera piosenkarska i telewizyjnaartysty nabrała jeszcze większego roz-pędu w połowie 2009 roku. W TVPMarcin występuje w popularnym tele-turnieju "Jaka to melodia", gdzie prezen-tuje przeboje gwiazd. Natomiast w TVN

Turbo artysta bierze udział w programie "Wieczór kawaler-ski", występując w epizodach aktorskich.

Wreszcie w październiku swoją premierą miała "Legen-da" – propozycja Marcina na Konkurs Piosenki Eurowizja.Droga, jaką kompozycja przeszła od zgłoszenia aż dozwycięstwa w krajowych eliminacjach, była zaskakującowyboista. Początkowo utwór, nagrany przy współudziale Ze-społu Pieśni i Tańca "Mazowsze", nie znalazł uznania KomisjiKonkursowej. Wszystko wskazywało na to, że "Legenda"przepadnie. A jednak...

Komisja zdecydował się uzupełnić listę uczestników krajowych preselekcji o utwory z tzw. dziką kartą.Wydawałoby się, że w tej sytuacji "Legenda" Marcina nie ma wielkich perspektyw na "druga szansę". Jednak zawokalistą wstawili się fani Eurowizji skupieni w stowarzysze-niu OGAE, którzy wystosowali apel do TVP o przyznaniedzikiej karty Mrozińskiemu.

INTERIA.PL


15

Eurowizja 2010

Kim jest Marcin Mroziński?Piosenkarz, aktor i prezenter. Uczestnik programów "Idol", "Szansa na sukces" i "Jaka to melodia". Ma 24 lata. W maju w Oslo podczas finału Konkursu Piosenki Eurowizji 2010 zaśpiewa utwór "Legenda". Czy za jego sprawą przestaniemy się wstydzić za nasze eurowizyjne "osiągnięcia"? Marcin Mroziński zapewnia, że będzie ciężko pracował i walczył o sukces.

Sałatka z krabem i grejpfrutem

+ Składniki

• 2-3 garście liści sałaty

• 1 dojrzałe awokado

• 1 dojrzały grejpfrut

• 1/2 owocu granatu

• 1 puszka kraba

• 3 - 4 szczypty czarnuszki

• sól

+ Winegret:

• 2 łyżki płynnego miodu

• 1 łyżeczka musztardy dijon

• 4 łyżki oleju lnianego

Składniki:

• Zrobić winegret: wymieszać miód z musztardą i olejem lnianym. Sałatę rozłożyć na talerzach

oprószyć delikatnie solą. Dodać obrane i pokrojone na kawałki awokado, polać winegretem.

• Dodać wyłuskane ziarenka granatu.

• Kraba odsączyć i dokładnie odcisnąć, dodać do sałatki, posypać czarnuszką i zaraz podawać.

Przygotowanie:

Kuchnia polskaPOLONIA CHARKOWA №5(91) r.2010

XV Dni Kultury Polskiej w Charkowie, obchody Roku...

Documents

Transcript of XV Dni Kultury Polskiej w Charkowie, obchody Roku...