Wójt. Jedziemy z frajerami! Całe moje życie

WójtJedziemy z frajerami!

Całe moje życie

Janusz Wójcik Przemysław Ofiara

WójtJedziemy z frajerami!

kraków 2014

WÓJTJEDZIEMY Z FRAJERAMI. CAŁE MOJE ŻYCIE

Copyright © Janusz Wójcik 2014Copyright © Przemysław Ofiara 2014

Copyright © for the Polish edition by Wydawnictwo SQN 2014

Redakcja – Joanna Mika-OrządałaRedakcja merytoryczna – Jakub Kuza

Korekta – Kamil Misiek / Editor.net.plOpracowanie typograficzne i skład – Joanna Pelc

Okładka – Paweł Szczepanik / BookOne.pl

Front cover photgraph – Monika Wrzesińska / Studio MMP

Zdjęcia w środku książki, jeśli nie zostały podpisane inaczej, pochodzą z prywatnego archiwum trenera Janusza Wójcika. Wydawnictwo SQN serdeczne dziękuje trenerowi

i jego bliskim za ich udostępnienie. Autor i wydawca dołożyli wszelkich starań, by dotrzeć do wszystkich właścicieli i dysponentów praw autorskich do ilustracji

zamieszczonych w książce. Osoby, których nie udało nam się ustalić, prosimy o kontakt z wydawnictwem.

All rights reserved. Wszelkie prawa zastrzeżone.Książka ani żadna jej część nie może być przedrukowywana ani w jakikolwiek inny

sposób reprodukowana czy powielana mechanicznie, fotooptycznie, zapisywana elektronicznie lub magnetycznie, ani odczytywana w środkach publicznego przekazu

bez pisemnej zgody wydawcy.

Wydanie I, Kraków 2014ISBN: 978-83-7924-275-7

NASZA KSIĘGARNIA www.labotiga.pl

www.wydawnictwosqn.pl

DYSKUTUJ O KSIĄŻCE /WydawnictwoSQN

/WydawnictwoSQN

/SQNPublishing/

/

/

N

Szukaj naszych książek również w formie

elektronicznej

k eej

Wspieramy środowisko! Książka została wydrukowana na papierze wyprodukowanym zgodnie z zasadami zrównoważonej gospodarki leśnej.

PROJEKT BARCELONA1989–1992

8 WÓJT. JEDZIEMY Z FRAJERAMI. CAŁE MOJE ŻYCIE

– Panowie, kiełbachy do góry, rąbiemy ich w kakao! Siekać frajerów, do piachu z nimi! Wślizg, wślizg, wślizg! – krzyczałem do chłopaków.

Dla mnie i dla nich była to najważniejsza chwila w życiu – przerwa meczu finałowego igrzysk olimpijskich w Barcelonie. Prowadziliśmy z Hiszpanami 1:0, ale moi piłkarze chcieli rywali pożreć. A ja ich jesz-cze podpuszczałem.

– Wskakujemy im na garby, nosami mają ryć po glebie. Nie popuszcza-my ani metra! Zapomnijcie, kurwa, o tym, że prowadzicie. Jest 0:0. Wy-chodzimy do nich i łapiemy za gardła. Nie pozwalamy nawet pierdnąć! Ty, Kowal, też. – Skinąłem w kierunku mojego ulubieńca Wojtka Kowalczyka.

– Trenerze, do upadłego będę walczył. Padnę, ale będę zapierdalał! – odpowiedział nabuzowany. W życiu, ani wcześniej, ani później, go ta-kiego nie widziałem.

Prowadziliśmy, ale darłem się wniebogłosy, jakby rzeczywiście było 0:0. Akcja motywacyjna przebiegała w najlepsze. Nie cackałem się, od razu jechałem ostro. Musiałem pobudzić im mózgi. Nie pałą basebal-lową, ale słowem.

Było gorąco, kurewsko gorąco. Pot spływał mi po skroni, a chus-teczka, którą się wycierałem, przypominała namokniętą gąbkę. Z kolei piłkarze byli okładani lodem, wachlowani, ale w ogóle im to nie po-

PROJEkT BARCElOnA 9

magało. Jakby w szatni był lekarz, toby powiedział, że zaraz pierdolną na zawał, jeden po drugim, albo dostaną wylewu – tak byli nakręceni.

Musiałem szybko decydować, co robimy z kontuzjowanymi: czy za-kładamy blokady, czy jednak zmienimy. Niestety, do zmiany był Pio-trek Świerczewski, jednak w ogóle nie chciał schodzić. Szykował się na zwieńczenie tej pięknej barcelońskiej masakry.

– Panie trenerze, a może przyjebać któremuś? – zapytał.– Czy ciebie, Świerszczu, popierdoliło? Jucha pójdzie mu z ryja, po-

każe sędziemu i dostaniesz czerwoną kartkę, zanim wyjdziesz na bo-isko – opierdoliłem go lekko, ale czułem też satysfakcję, że chłopaki są mocno nabuzowane. – Poza tym ty jesteś kontuzjowany, nie wiem, czy dasz radę wyjść na drugą połowę.

– Trenerze, niech masażysta robi, co chce, wali mi jakieś zastrzyki! Kulawy, ale wyjdę! – zarzekał się.

Został w szatni. Nie miałem wyjścia, musiałem go zmienić. Ale jego koledzy wcale nie byli łagodniejsi. Kiedy ustawili się w tunelu, przeraź-liwie głośno tupali korkami w podłogę. Był półmrok, cokolwiek wi-dać było tylko dzięki lekkim, zielonym światełkom. A oni tłukli, jak ZOMO pałami w tarcze. Hiszpanie byli przerażeni, patrzyli na siebie i dziwili się, co za pojeby z tych Polaków. Jeden z naszych chłopaków podłożył nawet nogę Hiszpanowi, a tamten się wypierdolił jak długi. A Kowal jak złapał jednego za ucho, to mało mu tego ucha nie urwał! Chłopcy szukali zaczepki, chcąc wyprowadzić przeciwników z równo-wagi. Liczyli, że któryś odda na boisku.

– I o to, kurwa, chodzi! Wszystkie chwyty dozwolone – krzyczałem do Pawła Janasa, mojego asystenta.

To nie był podwórkowy meczyk. Żadne tam dziesięć tysięcy kibiców na trybunach, ale ponad sto tysięcy! Piłkarze zapierdalali, jakby byli nafaszerowani najlepszymi prochami na świecie. A na boisko wycho-dzili jak gladiatorzy na arenę. I mieli dwie możliwości. Albo ich ściągną jak ścierę z placu boju, albo będą tak ściągać rywali. To była walka na


śmierć i życie. 45 minut, które miało wprowadzić ich do piłkarskiego raju. Ostatnie 45 minut podczas najważniejszego turnieju w życiu.

KIERUNEK: HISZPANIAZanim jednak opowiem o naszym występie na igrzyskach, winien jestem wyjaśnienie, jak właściwie się to zaczęło. Otóż w grudniu 1989 roku, podczas rozmów z Wydziałem Szkolenia i Wydziałem Młodzieżowym PZPN, stwierdziliśmy, że mamy zdolnych chłopaków i trzeba spróbo-wać przygotować ich do igrzysk olimpijskich w Hiszpanii. Wzorowa-łem się na krajach zachodnich, które z takim właśnie wyprzedzeniem zaczęły myśleć o starcie w tej imprezie.

Miałem szczęście, bo w tamtym czasie w PZPN-ie było z kim po-dyskutować, pracowali tam ludzie, z którymi dało się robić pozytywne rzeczy. Wcześniej – a także teraz – związek był zbieraniną beztroskich i zabawowych misiów. Człowiek prędzej oszaleje, niż się z nimi dogada. Nie chcę źle mówić o nieżyjących, ale Ryszard Kulesza czy Edmund Zientara, obaj z PZPN-u, nie byli przychylni reprezentacji olimpijskiej. Tak samo ówczesny wiceprezes PZPN-u Marian Dziurowicz, któremu kiedyś zagroziłem nawet, że jak się nie uspokoi to „zajebię mu w łeb”. Na szczęście dla niego ostatecznie tego nie zrobiłem. Bo ta śląska łepe-tyna chybaby mu odpadła.

Jako teren przygotowań postanowiłem wybrać Niemcy albo Śląsk. Wszyscy się dziwili, dlaczego akurat ten Śląsk, a nie Warszawa. Ano dlatego, że wszedłem w komitywę z ministrem Janem Szlachtą, który na Śląsku mógł robić wszystko, co chciał. Co tylko powiedział, było absolutnie święte. Marian Dziurowicz meldował się u niego jak w woj-sku, waląc obcasami, a Szlachta tak go opierdzielał, że aż przykro było słuchać. Cóż, taki mieli już sposób rozmowy. Ja natomiast, dzięki mi-nistrowi Szlachcie właśnie, również mogłem robić na Śląsku, co tylko chciałem.

– O której chciałbyś trenować na Górniku? – pytał na przykład.– O 17.00, panie ministrze.

POlS

CY P

IŁkA

RZE

nA

IGRZ

YSkA

CH

PROJEkT BARCElOnA 11

– Łączyć mnie z prezesem Górnika – mówił do sekretarki, a po chwili już ustawiał nieszczęsnego prezesa: – O 17.00 przyjeżdża Wójcik ze swoją reprezentacją, proszę mu wszystko udostępnić.

I wszystko było udostępnione, dosłownie wszystko. Miałem telefon kontaktowy, dzięki któremu zawsze mogłem się ze Szlachtą połączyć. Często się spotykaliśmy, zawsze późnym wieczorem i zawsze na neu-tralnym gruncie. Wychodziliśmy na spacery, bo minister bał się, że ktoś może go podsłuchiwać.

– Janusz, coś złego może się ze mną wydarzyć – dał mi do zrozumie-nia podczas jednego z takich spotkań.

Przyjechał do mnie specjalnie, żeby mi o tym powiedzieć. Niecały tydzień później przyszła informacja, że zginął w wypadku samochodo-wym w dziwnych okolicznościach. Od razu wiedziałem, o co chodzi, wiedziałem, że wcale to nie był wypadek, tak samo jak w przypadku

„samobójstwa” polityka Ireneusza Sekuły. Przecież Sekuła sam do siebie nie strzelał. Po prostu w to nie wierzę.

Wiadomość o śmierci Szlachty spadła na wszystkich jak grom z jasne-go nieba, ale machina przygotowań do igrzysk rozpędzała się i zamiast opłakiwać zmarłego, trzeba było skupić się na treningach. Wszystko ru-szyło z kopyta po losowaniu grup eliminacyjnych. Oczywiście mieliśmy pecha – trafiliśmy do najsilniejszej grupy w Europie. Mieliśmy grać z Anglią, Irlandią i Turcją. Każdy z rywali teoretycznie był silniejszy od nas. Gdybyśmy teraz trafili do takiej grupy, to moglibyśmy od razu iść się wykąpać, a z szatni nie wychodzić, żeby się nie ośmieszać.

Zacząłem budować drużynę olimpijską. Rzecz jasna postanowiłem sko-rzystać z zawodników, którzy grali u mnie w reprezentacjach junior-skich, ale na przykład takiego Wojtka Kowalczyka dołączyłem do dru-żyny dopiero w trakcie eliminacji, z okazji meczu z Irlandią. Wcześniej moimi faworytami byli inni, na przykład Juskowiak i Grad.

Pierwszy mecz eliminacyjny graliśmy z Anglikami, na White Hart Lane, czyli stadionie Tottenhamu. Zwyciężyliśmy 1:0 po golu Adam-


czuka. W rewanżu Anglicy po raz kolejny dostali łupnia, tym razem 2:1. Potem odbyły się mecze z Turcją. Przed wyjazdem do Turcji uda-liśmy się do Izraela, żeby złapać trochę ciepła, bo w Polsce była wtedy zima. I jak nam poszło z Turkami? No orżnęliśmy ich 1:0!

Przy okazji wyjazdu do Turcji miałem trochę problemów z Juskowia-kiem. Zaczęli wokół niego biegać menedżerowie, między innymi pan Kopa, który przyjechał za nim do Stambułu. Wziąłem więc Andrzeja na rozmowę.

– Józiu, ja nie chcę, żebyś ty się spotykał z dziennikarzami i menedże-rami, bo zaraz gramy mecz. I gramy z Turcją, a nie z Republiką Czadu. Żadnych meetingów w hotelu – zapowiedziałem stanowczo i udałem się do polskiej ambasady, gdzie byłem zaproszony.

Po jakimś czasie dostaję telefon z jasnym przekazem: „Józio działa”. Samochód z ambasady dowiózł mnie pod sam hotel. Wchodzę cicha-czem i widzę, że Juskowiak siedzi sobie na środku lobby, a wokół niego mnóstwo dziennikarzy – telewizja, prasa, radio, co tylko chcecie. Wku-rwiłem się, podszedłem i zacząłem rozpędzać towarzystwo.

– Koniec dnia medialnego, żegnam państwa – pogoniłem dziennika-rzy i zwróciłem się do Józia: – A ty natychmiast na górę i tam czekasz na mnie. Pogadamy na odprawie.

Dzień przed meczem, o 22.00, zawodnicy mieli odprawę, podczas której mówiłem, jaki mamy plan, niejednokrotnie też zdradzałem, w jakim składzie zagramy. Tym razem też zacząłem czytać szesnastkę meczową. Nagle konsternacja – w drużynie nie ma Józia. Kapitan, Ju-rek Brzęczek, zagaił:

– Trenerze, a Józio? Co z nim?– No co Józio? On już miał swój mecz, na dole. Skończył grać.– Ale co z nim będzie?– Pójdzie na trybuny.Piłkarze zbaranieli. W końcu to podstawowy zawodnik, a graliśmy

przecież z silną Turcją. Ja jednak miałem plan: po zakończeniu odprawy

BUD

OWAn

IE D

RUŻY

nY

OlIM

PIJS

kIEJ


wziąłem na rozmowę Adama Grada, takiego niesfornego misia, który kilka razy mi podpadł.

– Słuchaj, Adam, jutro najprawdopodobniej będziesz grał, szykuj się. Gotowy jesteś?

– Trenerze, oczywiście, jestem gotowy!– To jest dla ciebie szansa – podkręcałem go. – Albo z niej skorzystasz,

albo rano skocz do Bosforu i śmigaj na drugi brzeg, szukać szczęścia w Azji.

I Adaś Grad strzelił bramkę na 1:0, dzięki której wygraliśmy mecz! A Juskowiak? Oglądał pojedynek z trybun z miną kota srającego w sieczkę. Porozmawiałem z nim oczywiście o całej sytuacji, już na spo-kojnie. Potem jeszcze kilka razy musiałem lekko go wyprostować, ale na szczęście to ten typ człowieka, który bierze do siebie wszystkie rady i polecenia. Był posłuszny, nie popełniał dwa razy tego samego błędu.

Życie jest zresztą przewrotne, co pokazuje przykład Juskowiaka i Grada. Józio na igrzyska pojechał i, jak wiecie, był ich gwiazdą, a tego drugiego gagatka odpaliłem. Dlaczego? Na zgrupowaniu w Bydgoszczy podpadł mi niemiłosiernie. Zamiast wrócić na czas do hotelu, wolał się zabawić z kolegami. Był po alkoholu.

– W Turcji wygrałeś swoją szansę, a teraz ją straciłeś – nie patyczko-wałem się.

– Ale, ale tre… trenerze, ja się poprawię, obiecuję.– Chłopcze, poprawić to się możesz teraz na wadze. Ja już cię ostrze-

gałem, bo zdarzały ci się lekkie zakręty.Grada więc nie było, a do drużyny wskoczyli inni, między inny-

mi Kowal, którego wziąłem do Irlandii. Przyglądałem mu się i w lidze, i w meczach pucharowych. Wiedziałem od razu, że to jest chłopak do grania, do pierwszego składu. Zresztą ślepy by to nawet zauważył – Ko-walczyk to był talent czystej wody. Pamiętam do dziś, jak po meczu z Sampdorią Genua w ćwierćfinale Pucharu Zdobywców Pucharów zszedłem do szatni Legii, by z nim porozmawiać.


– Ej, ty, kundlu! Będziesz grał u mnie w reprezentacji! – zakomuni-kowałem.

– Trenerze, oczywiście! Tu i teraz mogę zagrać! – zapalił się.No i byliśmy dogadani. Problemów z nim nie miałem żadnych.

I jego, i innych trzymałem twardą ręką. Zawiązała się zresztą tak zwa-na grupa ostrzegawczo-porozumiewawcza w osobach Jurka Brzęczka i Tomka Wałdocha. To oni mieli rozmawiać z delikwentami, którym coś nie pasowało. Bo jeśli chłopcy nie umieliby sami rozwiązywać pro-blemów, to trzeba byłoby całe towarzystwo rozgonić i budować na nowo. Zadbałem jednak, by odpowiednio budować napięcie: jeżeli Brzęczek i Wałdoch nie dawali rady, do akcji wkraczał agent do zadań specjalnych – Alek Kłak. Starcia z tym wielkim chłopiskiem nie życzył-bym nikomu.

– Aluś, ty masz po prostu podejść walnąć w cymbał takiego klienta. Tylko krzywdy mu nie zrób. Jeżeli powie, że zrozumiał, to ja już nic nie muszę wiedzieć. A jeśli dalej będzie podskakiwał, to przyjdź do mnie – tłumaczyłem Kłakowi, a on załapał w lot. Wiem, że kilku delikwentów dostało porządnie w łeb od naszego bramkarza.

Grupę eliminacyjną rozbiliśmy doszczętnie – jako jedyny zespół w Europie wygraliśmy wszystkie mecze. Dawałem chłopakom taki wy-cisk, że wieczorami nie mieli siły, żeby nawet pomyśleć o dupach czy balowaniu – po prostu padali i szli spać jak przedszkolaki na leżako-waniu. To procentowało na boisku. Awans był w zasięgu ręki, teraz przyszedł czas na ćwierćfinałowe starcie z Danią. Zwycięstwo dałoby nam ten awans, ale uzyskaliśmy go także za sprawą korzystnych re-zultatów w innych meczach ćwierćfinałowych. W jaki sposób? Otóż wszystko dzięki zawiłemu regulaminowi. Przewidywał on awans nawet w przypadku odpadnięcia w 1/4 finału. Moja drużyna miała najlepszy współczynnik punktów oraz zdobytych bramek wśród wszystkich eu-ropejskich drużyn. Do wyjazdu na igrzyska niezbędny był tylko brak porażki w jednym z dwóch meczów przeciwko Duńczykom oraz wy-grana Szkocji z Niemcami.


Byliśmy przekonani, że każdego na świecie jesteśmy w stanie zlać, i trochę zlekceważyliśmy rywali. Do Aalborga przyleciała delegacja pro-minentnych działaczy i polityków z Polski, którzy liczyli, że przejedzie-my się po Duńczykach jak walec. I wszyscy, łącznie ze mną, przeżyli szok – przegraliśmy 0:5. Nie dlatego, że Duńczycy byli mocni, w koń-cu na igrzyskach nie mieli nic do powiedzenia. Szczęście im jednak do-pisywało i strzelali gola za golem, a moi chłopcy byli totalnie bezradni. Po każdej bramce rzucali się odrabiać straty, jednak po prostu im nie wychodziło. W rewanżu w Polsce padł remis 1:1. W mistrzostwach Eu-ropy dalej przeszli Duńczycy, ale my i tak mogliśmy otwierać szampa-ny! Wynik zapewnił nam taki współczynnik UEFA, że bez względu na wszystko mogliśmy już być pewni gry w Barcelonie. Wprawdzie prze-skoczyli nas Szkoci, którzy pokonali Niemców, ale chłopcy w kracia-stych spódnicach nie mogli wystawić drużyny w Barcelonie, bo przecież Szkocja była częścią składową Wielkiej Brytanii. W taki sposób my, ku-chennymi drzwiami, dostaliśmy się na wymarzone igrzyska olimpijskie.

Cieszyliśmy się niebywale, ale na krótko przed wyjazdem niewiele brakło, żeby nasz zespół został z imprezy wycofany! Chcieliśmy samo-dzielnie zrobić zawodnikom badania antydopingowe. Poprosiliśmy lu-dzi z Centralnego Ośrodka Sportu, aby wytypowali grupę, która mo-głaby je przeprowadzić.

Zebrałem całą drużynę w Warszawie i ulokowałem w hotelu Solec niedaleko stadionu Legii. Teraz ten hotel nazywa się Ibis. To zresztą w Solcu właśnie w latach 1980–1891 chlała Solidarność przed rozmo-wami z rządem. Kadra zawsze spała tam przed meczami – bo i mono-pol był blisko, i o dziewki portowe trudno nie było…

Ekipa, która przyjechała, nadawała się jednak wyłącznie do cyrku albo programu o patologiach społecznych. Panowie ci na wejściu zapo-wiedzieli, że trzeba nakupić piwa, aby piłkarze szybciej sikali do probó-wek. Przystałem na to. Załatwiliśmy parę skrzynek i chłopcy wypili po jeden–dwa browarki. Niestety członkowie ekipy przechylili kropelkę więcej złocistego trunku niż zawodnicy i kiedy piłkarze zobaczyli, że

BADAnIA An

TYDOPIn

GOWE


mogą zrobić, co tylko chcą, rozwinęli skrzydła. Zaczęli sikać raz do jednej, raz do drugiej probówki i powstały mieszaniny moczu. Stwier-dziłem, że skoro nikt tego nie pilnuje, to i ja nie będę swoich piłkarzy dyscyplinował. A „ekipa badawcza” tak się narąbała, że musieliśmy za-mówić jej taksówki, żeby mogła wrócić w to smutne miejsce, z którego przybyła.

Za jakiś czas przyszły wyniki. I szok – u trzech zawodników wy-kryto ślady niedozwolonych środków! Chodziło o Aleksandra Kłaka, Piotra Świerczewskiego i Dariusza Kosełę. W zespole konsternacja. Po-tem oczywiście okazało się – co za zaskoczenie! – że wszystkie zasady przeprowadzania badań i przechowywania probówek zostały złamane. Mimo to w PZPN-ie stwierdzili, że trzeba odsunąć tych trzech piłkarzy i mnie jako trenera. Dziś uważam to za bezczelny i chamski zamach na tę drużynę. Całe szczęście, że w Komitecie Olimpijskim pracowali rzetelni ludzie, którzy zlecili kolejne testy. Wyniki jasno wykazały: pił-karze są czyści. Oczywiście pojawiły się rozmaite teorie spiskowe, mię-dzy innymi taka, że zawodnicy zdążyli już wypłukać ten koks, co było totalną bzdurą, bo wszystkie środki wypłukujące są również substancja-mi niedozwolonymi! Jaki był finał całej sprawy? Otóż władze PKOl-u po zbadaniu okoliczności uznały, że należy nas puścić na igrzyska w normalnym składzie, razem z feralną trójką. Nie udało się misiom z PZPN-u udupić tej drużyny, która była zadrą w ich paznokciach. Nie chcieli jej dofinansowywać, a kiedy już sama zarabiała jakieś pieniądze, to żądali, by cała kasa przechodziła przez związek. A podział byłby ja-sny – sobie kupiliby diamenty, a nam daliby kamienie z bruku. Ja się na to nie zgadzałem, co strasznie ich wkurwiało. Na tyle, że zaczęli robić nam pod górkę. I, co ciekawe, już podczas samych igrzysk po każdym meczu robiono nam badania antydopingowe. Piłkarzy wybierano lo-sowo – na tyle losowo, że niezmiennie padało na… Świerczewskiego, Kłaka i Kosełę! Chłopcy byli nieprawdopodobnie zestresowani, ja rów-nież cały się trząsłem. Wyniki zawsze jednak były jednoznaczne: brak zakazanych substancji we krwi. Banda z PZPN-u, Zientara, Kulesza,


Dziurowicz czy Bugdoł, pokazała, na co ją stać, ale nie udało jej się ukręcić nam głów.

– Śmierdziele, kutasy, topicie polski futbol! Ale mojej drużyny nie zatopicie, nie pozwolę – darłem się na nich.

I na zatopienie nie pozwoliłem. Pojechaliśmy do Barcelony i grali-śmy jak z nut, jakby przeciw działaczom. Ci niech się cieszą, że po po-wrocie z turnieju piłkarze nie obili im mord za to, że chcieli nas potopić.

PRZEDOLIMPIJSKI CYRKMoja droga do Barcelony była długa i kręta, ale przede wszystkim we-soła. Załapałem się na przykład na dwie barwne wyprawy – do Włoch i Albanii. Najpierw, dwa lata przed igrzyskami, wraz z Andrzejem Strej-lauem, selekcjonerem pierwszej reprezentacji, pojechaliśmy na obser-wację mistrzostw świata we Włoszech. Mnie miało to pomóc w ukształ-towaniu warsztatu trenerskiego, a Andrzejek towarzyszył mi jako ten bardziej doświadczony. Cały ten wyjazd to był taki, za przeproszeniem, kabarecik – gdyby mi ktoś powiedział wcześniej, tobym nie uwierzył. Piłka piłką, ale najciekawsze działo się, że tak powiem, po godzinach.

Wybraliśmy się na Sardynię, gdzie grała grupa, której mieliśmy się przyglądać. Dolecieliśmy na miejsce, a tam dupa – nie mamy nic: ani transportu, ani hotelu, tak się ładnie misiaczki z PZPN-u postarały. Siedzieliśmy godzinę na lotnisku i zastanawialiśmy się, co robić. Strej-lau zaczął się pruć:

– Janusz, poczekamy jeszcze trochę, złapiemy jakiś samolot do War-szawy i wracamy. Co my tu będziemy robić? Gdzie tu się podziejemy? Pod most pójdziemy?

Tak, kurwa, i jeszcze rozbijemy namiot pod gwiazdami.– Damy sobie radę, nie przejmuj się – powiedziałem, po czym zaga-

iłem po angielsku jednego z taksówkarzy, czy mógłby zawieźć nas do jakiegoś spokojnego hoteliku.

Taksówkarz odparł, że owszem, mógłby, i tak właśnie zrobił. Wylą-dowaliśmy w starszej dzielnicy Cagliari, gdzie, jak się okazało, mieliśmy


spędzić prawie całe mistrzostwa. W hotelu bardzo ładnie nas ugościli, mimo to Strejlau cały czas był wystraszony, jakby zaraz mieli nas stam-tąd wyrzucić.

Wieczorem wyszedłem na przechadzkę i poznałem ciekawych ludzi, oczywiście zakochanych w piłce nożnej. Pokażcie mi zresztą Włocha, który nie kocha futbolu! Kiedy powiedziałem, że ja i kolega jesteśmy trenerami, od razu zaprosili nas na winko. Na drugi dzień przyjecha-li po nas i zapoznali ze swoimi znajomymi, bardzo bogatymi ludźmi. Mieli wielką farmę ze stadniną koni i uznali, że koniecznie musimy ich odwiedzić. Wybraliśmy się tam więc kilka razy, a gospodarz bardzo mnie polubił – prosił nawet, żebym zawsze siadał po jego prawej stro-nie. Pewnego dnia mnie zaskoczył:

– Janusz, może byś się na koniu przejechał?– A czemu nie, przejadę się – odpowiedziałem, pewny siebie i dosko-

nale nieświadomy tego, co mnie czeka.Wsadzili mnie na jakiegoś dziwnego konia. Na początku kroczył so-

bie spokojnie, ale nie po to się jeździ konno, żeby się snuć jak chłop na kacu. Lekko dotknąłem go piętami, a on jak pierdzielnął do przodu, to myślałem, że już po mnie! Tak się go trzymałem, jakbym za chwilę miał się oderwać od Mount Everestu i jebnąć w przepaść! Wywiózł mnie gdzieś na pustkowie, nie wiedziałem kompletnie, gdzie jestem. Bałem się dzióbnąć go jeszcze raz, bo jakby pocwałował jeszcze dalej, to już na pewno nikt by mnie nie znalazł. Wreszcie, po półgodzinie zwiedzania w siodle włoskiego zadupia, słyszę krzyki: „Janusz, Janusz!”. Strasznie się ucieszyłem, że mnie szukają, i zacząłem się wydzierać, machać, gene-ralnie robić wszystko, żeby mnie zobaczyli. Konno nadjeżdżało dwóch gości z grupy poszukiwawczej. Odetchnąłem z ulgą, ale wystraszony byłem nie na żarty! W Polsce mieliby używanie: pojechał Wójcik mecze oglądać, a pocwałował w stronę zachodzącego słońca i tyle go widzieli.

No ale przynajmniej spróbowałem. Strejlau koniki oglądał z daleka.Tak nam się spodobało na tej farmie, że jeździliśmy tam dzień

w dzień. W końcu pewnego dnia najdroższy gospodarz orzekł, że już

JAk

JEŹD

ZIŁE

M k

Onn

O


dość nasiedzieliśmy się w domu jak jakieś ciule, że zarżną świniaka na naszą cześć i zabiorą nas w góry, do „banditos”. Pomyślałem: dobra niech będą banditos. Zapakowali nas w jeepy i pojechaliśmy.

Balanga była taka, że klękajcie narody. Wypiliśmy kilka gąsiorów wina, zjedliśmy świniaka i tak sobie kulturalnie biesiadowaliśmy, kiedy zauważyłem, że zjawiła się policja.

– Czego oni tutaj chcą? – zapytałem naszego organizatora.– Spokojnie, Janusz, przyjechali nas pilnować. Pojadą sobie jeszcze

z 500 metrów wyżej, postawią swoje auto w poprzek drogi i będą stali, dopóki nie skończymy. Na dole jest kolejna ekipa, która pilnuje dru-giego wjazdu.

„Jeśli mamy taką obstawę, to musi być tu ciekawie!”, pomyślałem. Jakiś czas później policjanci podjechali do nas, przywitali się z naszymi kompanami, a ja, że byłem leciutko wstawiony, zacząłem przymierzać ich policyjne czapki. W końcu prawie cały przebrałem się w uniform, tylko spluwy nie chcieli mi dać.

Z taką obstawą jeździliśmy później na wszystkie mecze mistrzostw świata. A Andrzejek Strejlau nie mógł wyjść z podziwu.

– Kurwa, Janusz, co ja bym tu bez ciebie zrobił? Jednego dnia bym sam nie wytrzymał. A teraz mi się nie chce stąd wyjeżdżać! – emocjo-nował się.

„Nic byś nie zrobił, Andrzejku – pomyślałem. – Poczekałbyś parę godzin na lotnisku, rozpłakał się i wrócił do Polski”.

Z żalem musieliśmy opuścić Sardynię i polecieliśmy do Mediolanu na dalszą obserwację. Oczywiście znów nie mieliśmy gdzie się zatrzymać. Załatwiłem więc w niemieckiej federacji piłkarskiej, byśmy mogli no-cować tam, gdzie ich reprezentacja. Zgodzili się i nawet przyjechali po nas na lotnisko, po czym zawieźli do hotelu. Wszystkie koszty pokry-wała DFB, a nie PZPN, który nas tam wspaniałomyślnie wydelegował.

Niemcy od razu zaprosili nas na imprezę. A następnego dnia na kolejną. I tak dzień w dzień. Piłkarze przychodzili na mały browarek

U BAn

DITOS

SZCZODRA D

FB


i wychodzili, nie mogli za bardzo się znieczulić przed ważnymi mecza-mi. Natomiast my, żeby nie urazić naszych miłych gospodarzy, karnie stawialiśmy się na każdej popijawie. Strejlau się pilnował: to znaczy żłopał browary jak król Oktoberfestu, ale wstydu nie przyniósł. A kiedy wracaliśmy, był mi bardzo wdzięczny.

Mnie też ten wyjazd bardzo wiele nauczył. Bo imprezy imprezami, ale dzięki niemu na pewno stałem się lepszym trenerem, co dwa lata później pomogło mi na igrzyskach.

Jakiś rok przed Barceloną wybraliśmy się też do Albanii, na mecz towa-rzyski. Przepiękny kraj, ale co 100 metrów bunkier, na ulicach pełno zakapiorów, jednym słowem: bandziorstwo i mafia. Pojechał z nami taki dziennikarz, radiowiec Zbigniew Wojciechowski, wyjątkowy „go-rzelnik”, a wyróżniało go to, że miał protezę zamiast ręki.

Walczyliśmy z niemalże pierwszą reprezentacją Albanii, ale bez pro-blemu wygraliśmy to spotkanie. Po meczu była kolacja w pięknej re-stauracji. Po pewnym czasie wszyscy się rozglądają, a tu zaginął dzien-nikarz! Znaleziono tylko jego… protezę. Zaglądamy pod długi stół, faceta nie ma. Zrobiło się groźnie nie na żarty. W końcu znaleźliśmy go na zapleczu, narąbanego jak stodoła. A dlaczego był akurat tam? Ano ci, którzy sprzątali w restauracji, zobaczyli, że dżentelmen ów zwalił się z krzesła i zażywa odpoczynku pod stołem. Chcieli go wyciągnąć, ale niestety złapali za protezę i oczywiście ją wyrwali. Zaciągnęli go jakoś na zaplecze, a sztuczną rękę odłożyli na stół. W rezultacie proteza była, a klient zaginął.

W Albanii i ja, i drużyna doceniliśmy walory przyrodnicze tego kra-ju. Były tam na przykład piękne gaje mandarynkowe, a w Polsce, jak wiadomo, taką egzotykę można było znaleźć co najwyżej w Peweksie. Wziąłem więc chłopaków i poszliśmy sobie pozrywać trochę tych sma-kołyków. Oto reprezentacja Polski wybrała się na tak zwaną dzierżawę! Oczywiście gospodarze nas pogonili i trzeba było spierdalać, ale z in-

AlBA

nIA


nego miejsca wróciliśmy do hotelu już z pełnymi torbami. A potem chłopcy mieli co pojeść.

Kapelanem reprezentacji olimpijskiej był świętej pamięci prałat Hen-ryk Jankowski. Zaproponował mi, żebym zabrał drużynę do Rzymu na audiencję u papieża Jana Pawła II. Rzecz jasna nie mogłem i nie chciałem odmówić – to była wielka sprawa zarówno dla mnie, jak i dla wszystkich moich piłkarzy.

Cała ekipa była podekscytowana wyjazdem. Wcześniej jednak udali-śmy się do kościoła Świętej Brygidy w Gdańsku, którego proboszczem był prałat Jankowski. Msza niesamowita... W świątyni nie było wol-nych miejsc, również dlatego, że ludzie dowiedzieli się o tym, że w na-bożeństwie będzie brała udział reprezentacja. Później prałat zaprosił nas na specjalnie przygotowaną ucztę. Czego tam nie było… Wykwintne przystawki, mięsa, sery, owoce, no i popitka z najwyższej półki. Raj na ziemi.

Na początku jednak było dość grzecznie.– Janosik, przejdź no się i zobacz, czy jest coś mocniejszego do napi-

cia się – poinstruowałem Pawełka Janasa, mojego asystenta.Pawełek chodził, szukał, ale nie mógł znaleźć. Pomyślałem, że w su-

mie to w miarę normalne, że u księdza nie ma alkoholu. Ale Jankowski szybko wyprowadził mnie z błędu.

– W lodówce szukajcie, w lodówce! – wskazał, a Janosik szybko po-biegł po skarby. Wrócił uśmiechnięty od ucha do ucha.

– No i co żeś zobaczył, że tak się szczerzysz? – zapytałem.– Janusz, tam jest wszystko! Co tylko chcesz! Dwie lodówki pełne

gorzały i whisky – relacjonował podekscytowany.– Dobra, to przynieś co nieco. Tylko pod żadnym pozorem nie mów

o tym piłkarzom, bo zaraz jeden z drugim się napierdoli – zastrzegłem.Podczas biesiady omówiliśmy ostatnie szczegóły wyjazdu do Rzymu,

który zbliżał się wielkimi krokami. Głównym celem było oczywiście


spotkanie z papieżem, ale oprócz tego mieliśmy zagrać tam towarzyski mecz z olimpijską reprezentacją Włoch.

Wkrótce potem polecieliśmy. Zatrzymaliśmy się ni to w hotelu, ni to domu pielgrzyma, ale muszę podkreślić, że warunki były bardzo dobre. Zresztą gdyby nawet nie były – nie wybraliśmy się do Italii pławić się tam w luksusach, tylko spotkać z Ojcem Świętym.

W przeddzień audiencji wielu działaczy, którzy wybrali się z nami, chciało się zabawić. Ja oczywiście zasiadłem do nocnych rozmów ra-zem z nimi. Najpierw kosztowaliśmy włoskiego wina, a jak już humory zaczęły dopisywać, towarzystwo przerzuciło się na whisky i wódeczkę. Impreza tak się rozkręciła, że potrwała do rana. A przecież kilka godzin później mieliśmy rozmawiać z papieżem!

Niektórzy mieli spore problemy z organizmem. Jeden nieszczęśnik jeszcze przed spowiedzią, a podczas imprezy, nie wytrzymał ciśnienia. Wziął klucz, pobiegł do pokoju i padł jak nieżywy. Kiedy go znaleźli-śmy, leżał zaszczany, zarzygany i skromnie odziany jedynie we własny kał. Na drugi dzień musiał opłacić czyszczenie pościeli i materaca, ale dużo więcej kosztowało go pokazanie nam się na oczy. Bo smród ciąg- nął się za nim podczas całego tego wyjazdu.

W międzyczasie pojawił się mały problem. Prałat Jankowski zarządził spowiedź, by każdy mógł udać się na audiencję z duszyczką czystą jak łza. Razem z piłkarzami w kolejce do konfesjonału ustawili się również kompletnie napierdoleni działacze. Z minuty na minutę prałat krzywił się coraz bardziej, bo musiał wdychać alkoholowe wyziewy wydzielane przez kwiat PZPN-u.

Tuż po spowiedzi towarzystwo poszło na śniadanie, które pijaków trochę postawiło na nogi. Potem podziemnymi korytarzami udaliśmy się do komnat, w których miał przyjąć nas papież. Sala była wypełnio-na po brzegi – mnóstwo ludzi, a każdy chciał być jak najbliżej Ojca Świętego. My jednak nie musieliśmy się przepychać. Po oficjalnej części audiencji zaprowadzono nas do tajemnej sali, w której odbyło się nasze


prywatne spotkanie z papieżem Polakiem. Tam już każdy mógł spokoj-nie podejść i z bliska popatrzeć na wspaniałego rodaka.

– Proszę, tylko nie róbcie żadnych zdjęć ani nie proście o autografy – powiedział nam ksiądz Stanisław Dziwisz, najbliższy współpracownik Jana Pawła II.

Ja w międzyczasie musiałem zająć się jeszcze inną, poważniejszą rze-czą. Trzeba było poprzestawiać na koniec sali tych, którzy najbardziej odczuli trudy imprezy z poprzedniego wieczoru.

– Panowie, schowajcie się trochę. Chcecie zadusić papieża swoim odorem? – prosiłem, a patrzyłem głównie w kierunku Mariana Dziuro-wicza, który ledwie trzymał się na nogach.

Niestety, nie bardzo chcieli mnie słuchać, bo każdy chciał być jak najbliżej papieża i otrzymać błogosławieństwo. Teraz im się przypo-mniało! Szkoda, że parę godzin wcześniej błogosławili się nawzajem czystą!

Zawodnicy ustawili się w trzech rzędach, by papież mógł wszystkich dobrze widzieć. Kiedy wyszedł, pozdrowił nas. Jako trener reprezentacji przedstawiłem Ojcu Świętemu każdego z osobna, a na końcu siebie.

Po części oficjalnej przyszedł czas na rozmowy indywidualne z papie-żem. Wyjąłem zdjęcie kadry, by mu je zaprezentować. Ni stąd, ni zowąd Ojciec Święty poprosił Stanisława Dziwisza o długopis i podpisał się na fotografii, dołączając życzenia. Nie miałem żadnej podkładki, więc Jan Paweł II położył mi fotografię na piersi i dopiero w taki sposób podpis.

– Jakie macie plany? Zostajecie jeszcze trochę w Rzymie? – zapytał mnie papież.

– Ojcze Święty, od razu po audiencji wsiadamy do autokaru i jedzie-my na mecz z reprezentacją Włoch – wyjaśniłem.

– Powodzenia, koniecznie wygrajcie. I życzę sukcesu na igrzyskach olimpijskich – zakończył Jan Paweł II, po czym pobłogosławił ekipę. A my, kompletnie spontanicznie, odśpiewaliśmy mu polski hymn, co go ogromnie wzruszyło.

U PAPIEŻA

Edek (czyli Edward Lorens, pośrodku) niby był płaczliwy i niedorobiony, ale potem zaczął kopać pode mną dołki i robić krecią robotę. W końcu wyrzuciłem go z reprezentacji Polski

Trening kadry. Po lewej Brzęczek, w środku Łapiński, trzeci z prawej Majak, pierwszy z prawej Wałdoch

Fot.

Jace

k Koz

ioł /

News

pix.p

l

Przed walką Andrzeja Gołoty w Katowicach. Stoję na ringu obok Dona Kinga i Daniela Olbrychskiego. A Andrzejek, jak to Andrzejek, nie dał poboksować rywalowi. Wygrał w drugiej rundzie

Seniorska kadra na Legii

Fot.

Łuka

sz G

roch

ala /

News

pix.p

l Fo

t. Da

riusz

Gór

ski /

New

spix.

pl

Fot.

Jerzy

Kles

zcz /

New

spix.

pl

Kiedy bawiłem się w politykę, Lepperius stał na pierwszym miejscu w mojej sejmowej hierarchii. To był zacny człowiek i nikt nie wmówi mi, że było inaczej

Koniec fragmentu.

Zapraszamy do księgarń i na www.labotiga.pl

Wójt. Jedziemy z frajerami! Całe moje życie

Documents

Transcript of Wójt. Jedziemy z frajerami! Całe moje życie