Drodzy rodzice! Kochane Dzieci!

„Kiedy dorośli idą do pracy…” – to kolejna tematyka proponowanych zajęć. Dowiemy się gdzie pracują nasi rodzice, poznamy różne ciekawe zawody i zastanowimy się, kim chcielibyśmy zostać w przyszłości.

ZAWODY ZNANE I MNIEJ ZNANE

Na początek porozmawiajcie z rodzicami, dowiedzcie się jaki zawód wykonują, czym się dokładnie zajmują w swojej pracy. Może po powrocie do przedszkola opowiecie nam o zawodach swoich rodziców.

JAKI TO ZAWÓD?

Obejrzeliśmy zdjęcia, czy udało Wam się nazwać wszystkie zawody? Czy któryś z nich chcielibyście wykonywać jak będziecie dorośli??? Zastanówmy się też, dlaczego wszyscy muszą pracować, czy praca jest potrzebna i dlaczego?

Spróbujmy podzielić nazwy zawodów na sylaby, klaszcząc przy tym w dłonie (le-karz, pie-karz…) a może ktoś z Was wie na jaka literę zaczyna się poszczególny zawód?

Zadam Wam teraz kilka zagadek dotyczących zawodów na zdjęciach, spróbujcie na nie odpowiedzieć:

Ściga przestępców po mieście i zamyka ich w areszcie. Czasem kieruje też ruchem. Jeśli dobrze znasz przepisy, jesteś jego

druhem.

Osłuchuje plecy i bada brzuszek. Potem zagląda jeszcze do gardła, a nawet do

uszek.

Myślę czasem o tym panu, który dba o stan komina.

To ciekawe, czy on także podczas pracy,

ciągle się za guzik trzyma?

Kto fragmenty materiałów szybko skroi i pomału coś tam lekko sfastryguje, tu

poprawi, tam odpruje.

Potem jeszcze na maszynie trochę skróci i podwinie. I bluzeczka jest gotowa. Kto ją

uszył? To...W białym fartuchu ze słuchawkami.

Zajmuje się fachowo chorymi zwierzętami.Spotkasz go w niezwykłym miejscu,

gdzie jest scena i kurtyna.Gdy podniosą ją do góry,

on swój występ już zaczyna.Z pomocą nożyczek,szczotki i grzebienia,

wygląd naszych włosówczaruje i zmienia.

Świeżutkie pieczywow sklepie jest od rana.

Jak myślisz, kto w nocypiecze je dla nas?

Słonce go budzi, słonce żegna,gdy praca kończy się powszednia.

Smak tego trudu czujesz w chlebie,ten trud dla wszystkich i dla Ciebie.

Od rana co dzień siada,na oko lupę wkłada,

rozbiera mechanizmy,na wszystko będzie rada.

Pani za sklepową ladą,kupujących grzecznie wita.Tu odważy, tam domierzytowar dobry, tani, świeży.

Spędził dzionek przy warsztacie,reperował buty tacie.

A dla siostry mej Adelizrobił śliczne pantofelki.

CZY DANY ZAWÓD DO MNIE PASUJE?

Pomyśl o tym co lubisz a ja powiem Ci jaki zawód do Ciebie pasuje:

1. HASŁO: Lubię pomagać innym…ZAWODY: pielęgniarka, ratownik medyczny, lekarz, policjant.2. HASŁO: Lubię przyrodę… ZAWODY: weterynarz, ogrodnik, kwiaciarka, leśniczy.3. HASŁO: Lubię się ruszać, np. grać w piłkę, tańczyć … ZAWODY: piłkarz, strażak, tancerz,

listonosz.4. HASŁO: Lubię wymyślać zabawy dla wszystkich moich koleżanek i kolegów… ZAWODY:

dyrektor, trener, reżyser, opiekunka do dzieci.5. HASŁO: Lubię liczyć…ZAWODY: bankowiec, sklepikarz, parkingowy, księgowy.6. HASŁO: Lubię malować, wycinać i budować z klocków…ZAWODY: architekt, fryzjer,

budowlaniec, szewc.7. HASŁO: Lubię wiedzieć jak działają różne rzeczy…ZAWODY: mechanik, elektryk, operator

koparki, konstruktor maszyn.8. HASŁO: Lubię dużo wiedzieć, jestem ciekawski… ZAWODY: naukowiec, podróżnik – odkrywca,

wynalazca, dziennikarz.9. HASŁO: Podobają mi się ładne przedmioty…ZAWODY: malarz, muzyk, projektant ubioru,

kosmetyczka. 10. HASŁO: Lubię dużo mówić i występować na scenie: aktor, piosenkarz, polityk, nauczyciel.

UCZYMY SIĘ LICZYĆ PIENIĄDZE W OPARCIU O WYSŁUCHANE OPOWIADANIE „WYPRAWA NA ZAKUPY” M. LEDWOŃ

Ania dostała niedawno zaproszenie do swojej kuzynki Zuzi na urodziny. Nie byle jakie, aż siódme! Zuzia jest o rok starsza od Ani i we wrześniu pójdzie do szkoły. Ale na razie chodzi jeszcze do przedszkola z Anią, tyle, że do starszej grupy. Dziewczynki mieszkają niedaleko siebie, więc popołudniami często się odwiedzają. Zuzia obchodzi w sobotę swoje urodziny, więc zaprosiła Anię na małe przyjęcie. Oczywiście dziewczynka nie może przegapić tego wspaniałego wydarzenia. Przygotowała już strój, buciki oraz samodzielnie wykonaną laurkę z życzeniami. Brakuje tylko prezentu. – Tato, zawieziesz mnie do sklepu – Ania zwróciła się do tatusia, który właśnie czytał gazetę w fotelu.

– A w jakim celu? – Popatrzył na córkę znad okularów, które podczas czytania zsunęły mu się na czubek nosa. – Bo wiesz, urodziny… – zaczęła nieśmiało dziewczynka, ale nie musiała kończyć zdania, bo tato od razu domyślił się o co chodzi. Piętnaście minut później siedzieli w samochodzie i zmierzali w kierunku sklepu. – To co kupujemy? – zagaił tata, który – chociaż był najwspanialszym tatusiem na świecie, zupełnie nie miał pojęcia, jakimi zabawkami bawią się małe dziewczynki. Córeczka natomiast wiedziała od razu, że kupi Zuzi najpiękniejszą, najcudowniejszą i najbardziej niesamowitą lalkę Barbarę, do której wzdychają z Zuzą od dawna. Niestety ani mamusia Zuzy, ani mamusia Ani nie rozumieją tej miłości. Powiedziały, że nie kupią tych lalek, bo są po prostu bardzo drogie. – Lalkę, taką o jakiej marzyła Zuzia od baaaardzo dawna – powiedziała Ania, kładąc szczególny nacisk na głoskę „a” w wyrazie „bardzo”, żeby tatuś mógł sobie wyobrazić, jaki to szmat czasu wzdychają do Barbary. I tak jak się spodziewała, pokiwał głową ze zrozumieniem. Nie protestował też specjalnie, kiedy stali przed regałem i Ania pokazała mu cenę lalki. Całe szczęście, tatuś doskonale rozumiał, że prezent na siódme urodziny to nie może być byle co i pozwolił córce kupić Barbarę dla Zuzanny. Niestety cała życzliwość do pomysłu Ani zniknęła, gdy dziewczynka włożyła do koszyka dwa pudełka. – A co to ma znaczyć? – zapytał zdziwiony tatuś. – Co? – zapytała z niewinną miną Ania, ale doskonale wiedziała, o co chodzi. – Barbara numer dwa – tatuś wskazał na koszyk. – Czy ktoś jeszcze ma urodziny, a ja o tym nie wiem?– Nie – odparła córeczka. – Ale wiesz tato, że ja też marzę o Barbarze tak samo mocno jak Zuzia. I będę bardzo nieszczęśliwa, jeśli jej nie dostanę. I Ania zrobiła minę, która sugerować miała tatusiowi, jak bardzo smutne jest to dla niej doświadczenie. Niestety tata tylko się skrzywił z niedowierzaniem. Ania spróbowała go przekonać w inny sposób. Wyjęła więc z kieszeni trzy różowe, papierowe pieniądze, które przed wyjazdem wyjęła ukradkiem ze skarbonki. I powiedziała: – To sama ją kupię, popatrz mam pieniążki! Tata uśmiechnął się pod nosem i pogładził Anię po główce. – Córciu, to wystarczy tylko na połowę tej lalki. Musiałabyś kupić tylko nogi albo tylko brzuch z głową. Czy chciałabyś taką lalkę? – zapytał. Ania pokręciła przecząco głową. Wszystkie części Barbary są świetne. Bez nóg nie mogłaby cieszyć się bucikami, które są w zestawie, a bez reszty ciała nie mogłaby jej czesać, ani przebierać. Bez sensu byłaby taka zabawa. Po powrocie do domu tata wytłumaczył córce, że każdy pracujący człowiek otrzymuje wynagrodzenie za to, co robi w pracy. Tych pieniędzy jest określona ilość, a jak się skończą, to nie dostaje się ich więcej. Bez pieniędzy nie da się nic kupić, nawet jedzenia, więc dorośli muszą rozdzielać pieniądze tak, żeby wystarczyły na cały miesiąc – do następnej wypłaty. Dlatego trzeba czasem pomyśleć, czy warto kupować drogie rzeczy, skoro można mieć podobne, a zapłacić za nie mniej. Albo czy faktycznie to, co chcę kupić, jest bardzo potrzebne. Ania, leżąc w łóżku, myślała o tym, co powiedział jej tatuś. I zrobiło się jej przykro. Chciała mieć Barbarę tylko dlatego, że ma piękne sukienki i buciki. I w sumie dlatego, że widziały z Zuzią taką lalkę w reklamie. Ale lalka zupełnie nie była potrzebna, bo w końcu Ania miała wiele innych lalek, którymi prawie w ogóle się nie bawiła. Na sobotnie urodziny do Zuzi zabrała kupioną przez siebie Barbarę, ale także dwie inne lalki – Kasię i Cecylkę. Razem z kuzynką bawiły się lalkami całe popołudnie i nawet nie zauważyły, kiedy trzeba było się rozstać. – Przyjdź do mnie jutro – prosiła Zuzia. – I weź ze sobą Kasię i Cecylkę. Bez nich zabawa nie będzie taka sama.

Ania uśmiechnęła się i pomyślała, że bardzo dobrze zrobiła, że nie kupiła drugiej Barbary. Lalki, tak jak ludzie, powinny być różne. Gdyby były takie same, to byłoby nudno.

Magdalena Ledwoń W oparciu o wysłuchane opowiadanie zastanówmy się teraz nad pytaniami:

- Dlaczego tata i Ania pojechali do sklepu?- Jak zachowywała się dziewczynka w sklepie?- Czy tata kupił lalki dla obu dziewczynek?- Dlaczego Ania nie mogła zapłacić za lalkę swoimi pieniędzmi?- Czy możemy kupić wszystko, co chcemy?- Dlaczego rodzice nie kupują nam wszystkich zabawek jakie chcemy mieć?- Czy posiadanie dużej ilości zabawek czyni dziecko szczęśliwym?- Co sprawia, że czujesz się naprawdę szczęśliwym, czym naprawdę jest to szczęście?

CIEKAWE ZAWODY

Przyjrzyj się obrazkom i odgadnij z jakim zawodem powiązane są te przedmioty?

1.

2.

3.

ZABAWY MATEMATYCZNE W OPARCIU O „DZIECIĘCĄ MATEMATYKĘ” EDYTY GRUSZCZYK – KOLCZYŃSKIEJ

Oglądanie i porównywanie obiektów i dostrzeganie różnic: podobnie – inne, różnią się tym…

Oglądamy ustawione rzędem zabawki, zapamiętujemy. Przestawiamy dziecku zabawkę, tak żeby dziecko nie widziało a ono musi odgadnąć co się zmieniło. To samo możemy zrobić z klockami, możemy kilka dołożyć lub zabrać. Po każdej ustalmy co się zmieniło.

Po co są pieniądze w sklepie? Dajemy dzieciom prawdziwe monety, banknoty (lub dziecko na ich podstawie rysuje i wycina swoje własne). Wybieramy zabawki i ustalamy ich cenę, którą piszemy na kartce i umieszczamy na przedmiocie. Następnie bawimy się sklep, gdzie jedna osoba jest sprzedawcą, druga klientem.

ZABAWY RUCHOWE

Komu to jest potrzebne? : spróbujmy naśladować ruchem przedmioty, czynności, które kojarzą nam się z jakimś zawodem np. kopanie łopatą – ogrodnik, obroty wokół własnego ciała – mikser…a jak pokarzesz pralkę, fryzjera, lodówkę, policjanta itp.

Na budowie: ustalamy co jest potrzebne w pracy budowlańców. Na hasło KASK kładziemy dłonie na głowie, na hasło TACZKA robimy taczkę z rodzeństwem lub rodzicem, BETONIARKA wykonujemy krążenie biodrami, CEGŁA stajemy nieruchomo w dowolnej pozycji.

Orzeł czy reszka? : potrzebna będzie moneta, przyglądamy się jej, na jednej stronie jest cyfra, która oznacza wartość monety a na drugiej jest orzeł, czyli awers i rewers lub po prostu orzeł i reszka. Rzucamy monetą i jeśli wypadnie orzeł podskakujemy do góry 10 razy a jeśli reszka, to robimy 10 przysiadów. Ćwiczenia możemy sobie dowolnie zmieniać.

„Wyrabianie ciasta”: siadamy na krześle na bosaka, przed nami na podłodze kładziemy kawałek materiału lub po prostu jakieś ubranie. Dziecko wyobraża sobie, że to jest ciasto i bosymi stopami ugniata je, wałkuje itp.

ĆWICZENIA ODDECHOWE:

„ Gra w węża” – siadamy na krześle z wyprostowanymi plecami, ręce kładziemy na brzuchu, teraz przez 4 sekundy wciągamy powietrze nosem tak, aby czuć, że rośnie nam brzuch. Następnie powoli wypuszczamy powietrze przez zaciśnięte zęby, tak, by uzyskać jak najdłuższe syczenie węża.

„Dmuchanie wielkiego balona” – siadamy na krześle z wyprostowanymi plecami, zadaniem jest dmuchanie wielkiego niewidzialnego kolorowego balona. W tym celu nabieramy powietrze nosem i wypuszcza ustami wyobrażając sobie jak jego balon staje się coraz większy i większy.

„Oddychanie w stylu słonia” - zajmujemy pozycję stojącą, nogi lekko rozszerzone, zamieniamy się w słonika, więc koniecznie trzeba oddychać jak małe słoniątko, głęboko nabieramy powietrze przez nos, unosimy ramiona tak, jakby to była trąba słonia. Jednocześnie napełnia się powietrzem przepona. Następnie wydychamy powietrze przez usta w sposób dźwięczny powoli opuszczając „trąbę” ku dołowi.

„Oddech lamparta” - na podłodze przybieramy postawę kota. Nabieramy powietrze przez nos obserwując jak napełnia się brzuch i obniża kręgosłup. Przy wydechu następuje opróżnienie brzucha i lekkie podniesienie pleców.

Dobrze jest, by ćwiczenia oddechowe dzieci wykonywały powoli, tak by jednocześnie mogły obserwować jak reaguje ich własne ciało.

MIASTECZKO ZAWODÓW: Chciałbym coś zjeść… zabawy tematyczne: dziecko zamienia się w kelnera, zbiera zamówienia od wszystkich domowników, po czym staje się kucharzem i przygotowuje posiłek wycinając potrawy z kolorowych kartek lub rysując „zamówienie” , wycina i umieszcza na talerzach podając swoim „gościom”.

U krawca…z dużego arkusza szarego papieru wycinamy kształt koszuli lub sukienki, tak aby ubranie dało się założyć przez głowę i miało otwory na ręce. Dziecko ozdabia, projektuje strój według własnego pomysłu. Można też wykonać kreacje z gazet, rolek po papierze itp.

U fotografa…rodzic wciela się w fotografa w studiu fotograficznym i urządza dziecku profesjonalną sesję zdjęciową w wykonanych przez dzieci ubraniach.

ZABAWY MUZYCZNE

https://www.youtube.com/watch?v=QtoVcgJ2yEk&list=PLN5QYyq1LVJalgbyUGFfNb5rl_9F0oiMHhttps://www.youtube.com/watch?v=r_hNKR9auo0https://www.youtube.com/watch?v=_moy7rG3Jighttps://www.youtube.com/watch?v=5TuR0ju8bqAhttps://www.youtube.com/watch?v=RuIaNQ0fHykhttps://www.youtube.com/watch?v=e1f8o5pYEzwhttps://www.youtube.com/watch?v=Zggih0BLYCI

PROPONOWANE PRACE PLASTYCZNE